TY NIC NIE ROZUMIESZ

- „Różne są smutki na świecie, ale najsmutniejsze jest chyba dziecko, którego nikt nie rozumie.” - powtarzał sobie Roch będąc najmłodszym dzieckiem i mając dużo starsze rodzeństwo - przemądrzałe i wygadane ponad miarę. Musiał przy nich milczeć i zgadzać się z nimi, ale i tak go ignorowali. Kiedyś wykrzyczał wręcz: „Nikt mnie nie rozumie!”. Na to jego brat, student filozofii, oznajmił: „Bo ty nic nie rozumiesz.” No tak, nie dorastał do poziomu ich rozmów i argumentów, przy których nie liczył się jego głos, więc umilkł i tylko potakiwał obojętnie. Za to w sobie samym wiódł z nimi dysputy, gdzie zawsze miał ostatnie zdanie. Może dlatego przyjaźnił się potem z osobami nie nazbyt broniącymi swoich racji i mniej rozmownymi. Taka była też Pola, do której bardziej się przywiązał niż ją pokochał, ale chcieli być ze sobą. Ktoś kiedyś porównał ich do mitycznych postaci Narcyza i nimfy Echo, ale nie ciekawiło go owe podobieństwo. Pobrali się i wtedy Roch nabrał ogromnej pewności siebie. W zarozumiałych monologach dowodził swojej słuszności i nieomylności, a Pola, zwykle mocno zakrzątana i zatroskana, raczej z grzeczności słuchała i przytakiwała. Jednak kiedy coś kwestionowała lub pytała z lekkim powątpiewaniem, Roch stwierdzał, jak niegdyś jego brat: „Ty nic nie rozumiesz.” I dodawał: „Rozum u kobiet jest zwykle na drugim planie, więc nie porozumiemy się w tej sprawie.” I nie porozumiewali się , bo jej żywiołem nie było słowo, ale praca, czułość, troska, które trudno było ująć w słowa. Najbardziej jednak bolało ją to jego „Ty nic nie rozumiesz” wygłaszane przy obcych i przy coraz większych dzieciach. Chroniła się wtedy w siebie i odzywała z konieczności. Nawet wolała, gdy Roch oglądał godzinami telewizję i nie dowodził swoich racji, których raczej nie wygłaszał w miejscu pracy, tylko właśnie w domu, choć domu rzadko dotyczyły. Zresztą, dom na głowie i na sercu miała ona, choć też chodziła do pracy. Szkoda, że on tam jej nie widział, a raczej nie słyszał, bo choć odzywała się rzadko, to jednak słuchano jej uważnie. Jednak nie w domu, bo i dzieci chwilami też myślały, że ona naprawdę nic nie rozumie. Pewnego dnia Roch oglądał jakieś mistrzostwa, które komentował głośno, a których ona naprawdę nie rozumiała. Zresztą, tyle miała tego dnia pracy. I wtedy nagle zgasło światło. Roch zaklął i ruszył do piwnicy do tablicy z bezpiecznikami. - „Nie idź tam boso i weź latarkę” - zawołała, a on poirytowany stwierdził jak zwykle: „Ty znów nic nie rozumiesz! Już ja znam się na prądzie.” Chyba jednak nie znał się tak bardzo, bo nagle usłyszała huk, jego krzyk i zastała go porażonego prądem. Wyłączyła dopływ prądu, wezwała pogotowie i pojechała z nim do szpitala. Porażenie było poważne, choć jakoś go odratowano. Teraz, prócz swojej pracy, zajęć domowych i dzieci, przybiegała jeszcze tu do niego. Nie rozpoznawał jej z początku, dopiero po kilku dniach, gdy cierpliwie karmiła go rosołem i szeptała coś czule, wychrypiał: „Jaki ze mnie matoł! Przez te parę lat nawet mi przez łeb nie przeszło, że ty mnie tak mądrze kochasz, choć ja robiłem wszystko, byś straciła do mnie serce.” Pola odłożyła łyżkę, wytarła mu podbródek, uśmiechnęła się tak, jak tego dotąd nie widział i odpowiedziała cicho: „Bo to ty nic nie rozumiesz.”