Co jest ważniejsze?

W telewizji pokazywano wiele razy dziennie zniszczenia dokona­ne przez huragan w niektórych re­jonach Polski. Lusia, jej bracia i ro­dzice wiedzieli już, że nieszczęście nie ominęło cioci Meli i jej rodziny. Wichura zerwała im dach z domu, uszkodziła ściany. Gwałtowna ule­wa zalała obejście i mieszkanie, wdarła się też do piwnicy. Meble i całe wyposażenie było całkowicie lub częściowo zniszczone.

• Biedna moja siostra - wes­tchnęła zasmucona mama. - Do­brze, że Jurek wrócił już z Irlandii. Nie była przynajmniej sama z dzieć­mi w tych trudnych chwilach. Są­siedzi bardzo im pomagają, jak zresztą wszystkim poszkodowa­nym. Próbują robić prowizoryczne zadaszenia, osuszają wnętrza. Ale to musi potrwać.

• Dzięki Bogu choć za to, że nikomu nic się nie stało - stwierdził tato. - Ponieśli duże straty, przeżyli chwile grozy, ale są cali i zdrowi. Otrzymali już małą pomoc finanso­wą. Jestem pewny, że jakaś większa suma bardzo by się im przydała. I to jak najszybciej.

• Myślałam o tym samym - od­rzekła mama. - Mamy te pieniądze odkładane na nowy telewizor. Obej­dziemy się jeszcze bez niego. Po­ślijmy im.

• Nie będzie nowego telewizo­ra? - zmartwił się Jaś.

• Będzie, tylko później - uspo­koiła go mama. - Ciocia ma cały dom zalany wodą. Trzeba jej szyb­ko pomóc. To jest ważniejsze niż nowy telewizor. Rozumiesz, synku?

• Tak - potwierdził chłopczyk po krótkim namyśle. - Ważniejsze. Telewizor kupimy później. Zga­dzam się.

• Mam jeszcze małą sumkę na szkolne zakupy - mama spojrzała na Lusię. - Gdybyś, córeczko, zre­zygnowała chwilowo z nowego ple­caka, jesiennej kurtki, butów i do­datków... Co ty na to?

- Znowu będę najgorzej ubra­ną uczennicą w naszej klasie - wes­tchnęła Lusia. - No ale trudno. Kło­poty cioci Meli są ważniejsze. Zga­dzam się.

* * *

Zaczął się rok szkolny. Na przerwach dziewczynki spacerowa­ły po podwórzu, a chłopcy gonili za piłką lub ćwiczyli wrzucanie jej do kosza. Wszyscy rozmawiali o waka­cjach, wspominali, gdzie kto był, co zwiedził, jakie miał przygody. Nie­które dziewczynki rozmawiały też chętnie o strojach i zwracały uwagę na to, co która ma na sobie nowe­go. Renia - jak zwykle - miała wszystko nowe. Koleżankom naj­bardziej podobały się buciki Reni, które - jak oznajmiła ich właściciel­ka - zostały kupione w eleganckim salonie obuwniczym w Warszawie. Dziewczynka nawet zdjęła jeden, żeby pokazać znak firmowy, wybity wewnątrz złotymi literkami.

Lusia nie brała udziału w za­chwycaniu się strojem i obuwiem Re­ni. Trzymała się na uboczu, myśląc smętnie, że nie ma czym zaimponować koleżankom. Wolała, żeby nie oglądały jej zbyt dokładnie. Po chwili podeszła do niej Marysia.

• Renia jest jedynaczką - po­wiedziała domyślnie - a jej rodzice są zamożni. Nic dziwnego, że kupu­ją córce wciąż nowe, ładne rzeczy. Ale ty i ja mamy wspaniałe młodsze rodzeństwo, a ona - biedaczka -jest sama. Nie ma jej czego zazdro­ścić. Nie zamieniłabym się z nią za nic na świecie! A ty?

• Też nie, to jasne! - uśmiech­nęła się Lusia. Przepadam za moimi braciszkami! Cóż to za słodkie rozra­biaki! Nazywają mnie „dużą siostrą".

Nagle przestała się czuć skrę­powana i zawstydzona swoim skromnym ubiorem. Marysia też rzadko ma coś nowego, a mimo to zawsze jest uśmiechnięta, zadowo­lona, życzliwa dla wszystkich.

- Powinnam brać z niej przy­kład - pomyślała, patrząc serdecz­nie na przyjaciółkę. - Marysia za­wsze wie, co jest ważniejsze. Po­
dobnie jak moi rodzice.

Zofia Śliwowa

---