Stéphane Mallarmé (ur. 18 marca 1842 w Paryżu zm. 9 września 1898 w Valvin, francuski poeta (reprezentant symbolizmu) i krytyk literacki. Jeden z najbardziej nowatorskich twórców literatury XIX wieku. Autor wierszy oraz poematów prozą, które w znacznym stopniu przyczyniły się do odkrycia nowych rozwiązań w poezji.
Poetyka wierszy Mallarmego miała ogromny wpływ na późniejsze ukształtowanie się nurtów awangardowych. Echa twórczości tego poety można znaleźć zarówno w dadaizmie, surrealizmie, jak i w teoriach czystej formy czy w poetyce Juliana Przybosia oraz poezji nowoczesnej.
Głównym postulatem nihilistycznej koncepcji poezji Stephana Mallarmego jest uwolnienie słowa; nadanie mu autonomicznego znaczenia; skonstruowanie wiersza, którego każde słowo miałoby oddzielne znaczenie. Poglądy te streszczają dwa słynne cytaty: "To nie z myśli, mój drogi, robi się wiersze. Robi się je ze słów" oraz "Nazwać jakiś przedmiot, znaczy odebrać trzy czwarte przyjemności poetyckiej, która polega na stopniowym odgadywaniu; zasugerować - to dopiero ideał".
Jego poezja jest niemal zapomniana w Polsce. Poza ubiegłorocznym (2006) wydaniem poematu "Rzut kośćmi", po II wojnie światowej w Polsce opublikowano tylko "Wybór poezji" w 1980 r.
poeta franc., współtwórca i teoretyk symbolizmu; pierwsze utwory (Okna, Lazur, Wiatr morski) powstawały pod silnym wpływem Ch. Baudelaire`a, jednak po baudelaire'owsku ujmowana problematyka moralna u M. ustępowała metafizyce; dążył do realizacji sztuki pełnej, absolutnej, jednoczącej muzykę, obraz, a nawet teatr (zwł. w pisanej przez całe życie, a nie dokończonej Księdze); częściowo syntezę tych sztuk udało mu się zrealizować w poematach: Herodiada (nie ukończonym) i Popołudnie Fauna, (który stał się inspiracją dla słynnego preludium C. Debussy`ego); Rzut kości nigdy nie zniweczy przypadku to utwór-partytura, odznaczający się harmonią wzorowaną na symfonii: swoista "polifoniczność" warstwy semantycznej, rozbudowanej dzięki skomplikowanej, wielowymiarowej metaforyce, obejmującej wszystkie składniki utworu, zawarta jest jednak u M. w tradycyjnej formie wersyfikacyjnej; M. stosował w swych utworach wyróżniki typograficzne, jak np. druk niektórych partii tekstu innym rodzajem czcionki, spacją itp.; twórczość M. stopniowo zmierzała ku całkowitemu hermetyzmowi (Sztuka poetycka, Toast żałobny na śmierć T. Gautier, Grób Edgara Poe); liczne eseje o sztuce, bogata korespondencja.