Konarski Stanisław (1700-1773) |
|
Informacje ogólne
Konarski Stanisław, właściwie Hieronim Franciszek Konarski (1700-1773), ksiądz, pedagog, pisarz polityczny i poeta. W latach 1741-1742 pełnił urząd prowincjała pijarów w Polsce. Wykładał poezję i retorykę w szkołach pijarskich. W 1725 wyjechał do Włoch, w latach 1729-1730, dla pogłębienia studiów, przebywał we Francji, Niemczech i Austrii, co pozwoliło mu poznać najlepsze szkoły europejskie.
Po powrocie do kraju, za namową J.A. Załuskiego, przystąpił do pracy nad publikacją pełnego zbioru praw polskich, począwszy od statutów wiślickich. W latach 1733-1739 rozwijał ożywioną działalność publicystyczną i dyplomatyczną jako stronnik Stanisława Leszczyńskiego. W 1739 przeniesiony do Warszawy, gdzie 1 IX 1740 otworzył nowocześnie zorganizowaną uczelnię - Collegium Nobilium, którą kierował do 1756.
Reformy przeprowadzone przez Konarskiego
W latach 1750-1755 przeprowadził gruntowną reformę szkół pijarskich w duchu nowożytnym, szczególną uwagą zwracając na wychowanie patriotyczne i obywatelskie. Po 1754 przejściowo związał się z przywódcą partii saskiej J.K. Branickim, później popierał reformatorski program Familii.
Uważany za czołowego prekursora polskiego Oświecenia, odegrał doniosłą rolę w odrodzeniu z zacofania polityczno-kulturalnego czasów saskich. Jako pierwszy walczył o reformę sejmowania w Polsce, postulując likwidację liberum veto (m.in. w dziele O skutecznym rad sposobie albo o utrzymywaniu ordynaryjnych sejmów tom 1-4, 1760-1763), domagając się wprowadzenia zasady głosowania większością głosów.
Najważniejsze dzieła
Twórczość literacka Konarskiego związana była głównie z walką o czystość języka polskiego (O poprawie wad wymowy, 1741). Napisał podręcznik retoryki, tłumaczył klasyków francuskich. Jest autorem zbioru wierszy Opera lirica (1767, wydanie polskie - Wiersze wszystkie z łacińskich na polskie przełożone, 1778). Konarski cieszył się przychylnością króla Stanisława Augusta, był uczestnikiem obiadów czwartkowych. W 1771 król kazał wybić na jego cześć medal Sapere auso (Temu, który odważył się być mądrym).