Sześć Posągów
(bajka japońska)
Kiedyś, dawno temu żył sobie stary człowiek i miał równie starą żonę. Byli bardzo biedni. W ostatni dzień starego roku nie mieli grosza, by kupić sobie ryżowe torciki na pierwszy dzień nowego roku.
Ale potem przypomnieli sobie, że mają siedem słomianych kapeluszy, które staruszek wyplótł latem. „Pójdę do wioski i sprzedam je”- powiedział. A kobieta włożyła jeden z kapeluszy mężowi na głowę, pozostałych sześć zaś powiesiła na sznurku na ramionach. I staruszek wyruszył w drogę po zaśnieżonych ulicach.
Przez cały dzień próbował sprzedać swoje kapelusze, ale nikt nie chciał ich kupić. Późnym popołudniem smutny wyruszył w powrotną drogę do domu. Zobaczył przy drodze sześć posągów z kamienia, które stały przykryte śniegiem. Były to bóstwa chroniące dzieci i wyglądały tak, jakby marzły i czuły się samotne. Starzec współczuł im, widząc je takie pokryte śniegiem i opuszczone na skraju drogi. „Przecież nie mogę pozwolić, aby drżały tutaj z zimna!”- zawołał. Każdemu z posągów założył słomiany kapelusz na głowę i zawiązał sznurek każdego z kapeluszy pod brodą. Potem wrócił w dobrym nastroju do domu.
Żona westchnęła, gdy usłyszała, że staruszek nie mógł kupić ani jednego ryżowego torcika. Ale uśmiechnęła się, kiedy opisywał jej, jak podarował kapelusze sześciu posągom. „Wyobraź sobie, jakie musiały być szczęśliwe!”- zawołała staruszka. Późno w nocy oboje poszli spać po skromnym posiłku sylwestrowym.
O północy zostali obudzeni przez dziwne odgłosy. „Co to może być?”- spytał zaskoczony staruszek. Oboje uważnie wsłuchali się w ciemność nocy.
Staruszkowie usłyszeli na dworze śpiew, a w następnym momencie otworzyły się drzwi i do środka wpadł lniany woreczek. Staruszkowie otworzyli go i znaleźli w środku najpiękniejsze ryżowe torciki, jakie kiedykolwiek widzieli. Ich zapach wypełnił cały dom, a kiedy wyjrzeli przez drzwi na zewnątrz, rozpoznali sześć posągów, każdy w słomianym kapeluszu na głowie. Wspólnie pokłoniły się one staruszkom, aby im życzyć szczęśliwego Nowego Roku.