Instalacja systemu Linux na
przykładzie dystrybucji Fedora
System operacyjny Fedora można uruchomić bezpośrednio z płyty (technologia Live CD). Po umieszczeniu płyty w napędzie i wskazaniu, że to jest napęd, z którego system ma zostać uruchomiony, Linux zostanie wczytany. Takie uruchomienie nie powoduje, żadnych konsekwencji dla danych zapisanych na dysku, pozwala natomiast na wypróbowanie możliwości systemu, w tym także sprawdzenie różnych aplikacji. System uruchomiony z płyty CD charakteryzuje się jednak zdecydowanie mniejszą wydajnością, ponieważ czas dostępu do danych do danych zapisanych na nośniku optycznym jest zdecydowanie dłuższy niż czas dostępu do danych z dysku twardego.
Po uruchomieniu systemu z płyty zgłasza się pulpit, który - podobnie jak w przypadku Windows - stanowi główne miejsce pracy w środku graficznym. Systemie można również przełączyć się do trybu tekstowego, uruchamiając za pomocą klawiszy Ctrl + Alt + F1 do F6 kolejne konsole wirtualne.
Instalacja systemu na dysku umożliwia znajdujący się na pulpicie skrót Instaluj na twardym dysku (lub install to Hard Disk). Po jego kliknięciu uruchamia się instalator systemu, który pozwala na szybkie przeniesienie systemu na dysk. Pierwszym etapem instalacji jest wskazanie układu klawiszy, który będzie wykorzystywany przez system - należy wskazać układ polski (polish).
Kolejny krok to ustalenie nazwy serwera, składającej się z dwóch części - nazywamy hosta i nazwa domeny. Domyślnie podpowiadana jest nazwa: localhost.localdomain. Nazwa serwera podana w tym miejscu nie jest związana z nazwą komputera, pod którą jest on widoczny w sieci.
Następne pytanie dotyczy hasła dla administratora systemu - użytkownika Root. Użytkownik ten jest najważniejszy w systemie, ma dostęp do wszystkich zasobów systemowych. Hasło wprowadzone w tej fazie instalacji odgrywa bardzo ważną rolę. Po ustaleniu hasła trzeba wybrać partycję instalacyjną i sposób partycjonowania. Można to zrobić ręcznie lub zaufać kreatorowi instalacji, który zaproponuje optymalny sposób podziału na partycje.
W przypadku ręcznego podziału systemu Fedora tworzy się 3 partycje:
Partycję startową (punkt montowania /BOOT - nie wielką partycję na program rozruchowy, sformatowaną jako ext3 lub ext2; program rozruchowy Grub nie wpiera systemu Fedora Linux.
Partycja wymiany swap (bez punktu montowania), która powinna przyjmować dwukrotną wielkość pamięci RAM.
Partycję główną (punkt montowania `/'), która służy do zapisu wszystkich plików systemu.
Gdy podział dysku na partycje zostanie ukończony, instalator rozpoczyna kopiowanie plików na dysk. Po tej operacji wymagany jest restart komputera. Następnie należy przeprowadzić ostatnią fazę instalacji, polegającą na wstępnej konfiguracji systemu. Pierwszym krokiem jest zatwierdzenie licencji oprogramowania. Następnie należy utworzyć użytkownika systemu (podaje się jego login, nazwę i hasło), ustawić datę i czas, a także wskazywać serwery synchronizacji czasu. Ostatnie okno pozwala na wysyłanie profili sprzętowego do organizacji zajmującej się dystrybucją systemu. Wysyłanie profilu nie jest obowiązkowe, służy jedynie do celów statystycznych. Po zakończeniu operacji pojawi się ekran pozwalający na zalogowanie się użytkownikowi do graficznego interfejsu użytkownika. System rozprowadzany jest wraz z zestawem najpopularniejszych programów pozwalających korzystać z Internetu i wykonywać prace biurowe. Jeśli w systemie nie zostało zainstalowane wymagane oprogramowanie, należy zrobić to samodzielnie. Ustawienia parametrów urządzeń systemowych umożliwiają narzędzia z menu Systemy/Preferencje. Narzędzia administracyjne służące do zarządzania użytkownikami, aktualizacja oprogramowania czy ustawienia zapory sieciowej znajdują się w meny System/Administracja. Instalacja Linux zależy od wybranej dystrybucji. Systemy, które nie są rozprowadzane wraz z płytami Live CD, dystrybuowane są na płytach, które mogą być uruchamiane. Najczęściej zawierają one również wygodny kreator pozwalający na łatwe przeprowadzanie procesu instalacji. W przypadku niektórych dystrybucji na płytach oprócz systemu znajduje się oprogramowanie dodatkowe w postaci w postaci pakietów dystrybucyjnych. Mogą one być dodane do systemu już na etapie instalacji. Najczęściej są pogrupowane pod względem przeznaczenia (biuro, grafika, itp.).
DEFINICJA |
W systemach Windows za rozpoczęcie ładowania odpowiada program ntldr, w systemie Fedora Linux jest to Grub, który w większości obecnych dystrybucji coraz częściej zastępuje program Lio (Linux Loader) |
Jeśli w systemie operacyjnym Linux występuje więcej niż jedna wersja jądra, to program ładujący pozwala określić, która z nich ma zostać uruchomiona. Grub potrafi odczytać wiele systemów plików, może również uruchamiać różne systemy operacyjne, które mogą być zabezpieczone hasłem. Konfiguracja programu Grub zapisana jest w pliku /etc/grub.conf. Zawiera on m.in. informację o zainstalowanych systemach operacyjnych. Serwer X Windows rozprowadzany z najnowszymi wydaniami systemu Fedora został zmodyfikowany tak, aby automatycznie wykrywać i konfigurować większość sprzętu, co wyeliminowało potrzebę edycji pliku konfiguracyjnego /ctc/X11/xorg.conf, który występował we wcześniejszych wersjach systemu. Cały pozostał sprzęt, taki jak monitory (zarówno LCS, jak i CRT), mysz USB i touchpady, powinien zostać wykryty i skonfigurowany automatycznie przy pierwszym uruchomieniu systemu. Zmianę parametrów na przykład rozdzielczości monitora ustawiana jest zgodnie z jego parametrami. Aby ją zmienić, należy skorzystać z menu System/Preferencje/Rozdzielczość ekranu.
Pytania i polecenia kontrolne |
|
Mariusz Nowakowski