„Poznajemy koleżanki i kolegów” - gry i zabawy integracyjne
(konspekt zajęć hospitowanych)
Cel główny:
Integracja dzieci korzystających ze świetlicy szkolnej.
Cele szczegółowe:
Umożliwienie lepszego poznania się członków grupy.
Umacnianie postaw koleżeńskich przez bliższe poznanie w zabawie.
Utrwalenie imion uczestników biorących udział we wspólnej zabawie.
Pobudzanie dzieci nieśmiałych i mało aktywnych do wspólnej zabawy.
Kształtowanie nawyków kulturalnej zabawy.
Stworzenie miłej atmosfery w grupie.
Zaspokojenie potrzeby zabawy.
Metody: zabawowa, słowna, pogadanka.
Formy: praca z całą grupą.
Środki: książka pt. „Ogród imion”, koc, maskotka, blok rysunkowy, ołówki, arkusz szarego papieru, marker.
Miejsce: świetlica szkolna.
Termin realizacji: wrzesień 2007 r.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Nauczyciel wita się z dziećmi. Informuje, że dzisiejsze zajęcia będą poświęcone grom
i zabawom integracyjnym (wyjaśnia znaczenie słowa „integracja”). Zachęca wszystkich do wspólnej zabawy i przypomina o kulturalnym zachowywaniu się podczas zajęć (krótka pogadanka).
Uczestnicy zajęć siadają w kręgu tak, aby wszyscy widzieli siebie. Dzieci przedstawiają swoje imiona. Następnie nauczyciel na podstawie książki pt. „Ogród imion” wyjaśnia każdemu kilka cech charakterystycznych dla danego imienia.
Zabawy:
„Powiedz swoje imię”
Uczestnicy siedzą w kręgu. Każdy po kolei wymienia różne formy swojego imienia, np. Dorota, Dorotka, Dorcia, Dora Doroni, Dorocia, Doroteczka, Dota i na zakończenie podaje tę, którą najbardziej lubi.
„Zabawa z maskotką”
Dzieci siedzą w kręgu. Kolejno przekazują sobie maskotkę wypowiadając następujące słowa: „Jestem Karol, maskotkę przekazuję Wojtkowi”, z kolei Wojtek mówi: „Jestem Wojtek, maskotkę otrzymałem od Karola i przekazuję ją Ani” itd., aż maskotka dotrze do ostatniego uczestnika zabawy.
„Zabawa z kocem”
Dzielimy dzieci na dwa zespoły. Z koca tworzymy parawan, za którym siadają obie drużyny tak, aby siebie nie widziały. Tuż przy parawanie z jednej i drugiej strony staje jedno dziecko z każdego zespołu. Po opuszczeniu koca zadaniem tych dzieci jest szybkie wypowiedzenie imienia osoby, która stoi przed nim. Temu, któremu uda się wykonać to szybciej zabiera przeciwnika do swojej grupy. Zabawa trwa do momentu kiedy jeden zespół przejmie wszystkich graczy z drugiej drużyny. Drużyna zwycięska obwieszcza swoje zwycięstwo okrzykiem: „Hip, hip, hura!”.
„Nasza świetlica”
Stojąc w kole śpiewamy na melodię „Panie Janie” słowa piosenki, np.:
Nasza świetlica, nasza świetlica,
fajna jest, miła jest,
Wszyscy się lubimy, wszyscy się bawimy,
dobrze jest, super jest.
Następnie dodajemy klaskanie według następujących zasad:
I wers - klaszczemy w swoje uda,
II wers - rytmicznie klaszczemy w swoje dłonie,
III wers - klaszczemy w ręce sąsiada z prawej i lewej strony,
IV wers - rytmicznie klaszczemy w swoje dłonie.
„Kto mnie zawołał”
Dzieci siedzą w półkolu. Jedno dziecko wychodzi na środek i odwraca się tyłem do kolegów i koleżanek. Nauczyciel staje za tym dzieckiem i pokazuje, kto z klasy ma powiedzieć imię wybranego dziecka. Dziecko stojące tyłem ma odgadnąć, kto je zawołał. Gdy odgadnie zmiana, czyli na środek wyjdzie to dziecko, które wymawiało imię. Gdy dziecku trudno odgadnąć, jego kolega może powtórzyć imię kilka razy.
„Nasze portrety”
Nauczyciel rozdaje dzieciom kartki i ołówki. Prosi o narysowanie swoich portretów (twarzy); kiedy są gotowe podpisuje je. Dzieci przypinają kartki do ubrania. Siadają
w kręgu i opowiadają o sobie, o swoich ulubionych zajęciach, zabawach, zainteresowaniach itp.
Ostatnia zabawa - „Iskierka”
Stoimy w kręgu i trzymamy się za ręce. Nauczyciel opowiada o magicznej iskierce mającej wielką moc, i przekazuje impuls - iskierkę, mocniej ściskając rękę dziecku stojącemu po prawej stronie. Dzieci podają sobie impuls w milczeniu. Sygnał powinien wrócić do nauczyciela.
Podsumowanie zajęć: informacja zwrotna (dzieci rysują na szarym papierze przypiętym do drzwi uśmiechniętą bądź smutną buzię).
Prowadzący dziękuje dzieciom i opiekunowi za udział w zajęciach, za miłą i wesołą zabawę.
3