Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach. |
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach. |
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach. |
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach.
Statyczna próba ściskania metali. Próbki stosowane w próbie ściskania mają z reguły przekrój kołowy o średnicy do=10, 20 lub 30 mm, a w szczególnych przypadkach są prostopadłościanami o przekroju kwadratowym. wysokość próbki wynosi: ho=x٠do, przy czym x=1,5 dla próbki zwykłej, x=3 dla próbki ściskanej ( bez wyznaczania Ec), x=10 dla próbki ściskanej, gdy celem jest wyznaczenie współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu Ec. Powierzchnie próbek powinny być dokładnie obrobione, a szczególnie płaszczyzny czołowe, które muszą być płaskie i prostopadłe do osi próbki (zaleca się ich szlifowanie). mała wysokość próbki ho podyktowana jest niebezpieczeństwem powstania bocznego wygięcia (wyboczenia) co całkowicie przekreśliłoby cel próby ściskania. Granicy plastyczności odpowiada na wykresie załamanie lub wygięcie krzywej, (wyk. 2.2.- Wykres ściskania próbki ze stali miękkiej) a na dynamometrze maszyny - wartość siły Fplc , przy której na chwilę zatrzymuje się wskazówka. Przy ściskaniu nie rozróżnia się dolnej i górnej granicy plastyczności. Odczytana z dynamometru wartość Fplc pozwala na wyznaczenie granicy plastyczności przy ściskaniu: Rplc = Fplc / So [MN/m2] Ściskanie żeliwa. Żeliwo zachowuje się przy próbie ściskania zupełnie inaczej niż stal. Krzywa odchyla się coraz bardziej od osi siły, a następnie (na małym odcinku) gwałtownie opada. (rys 2.4) Nie można więc określić w tym przypadku granicy proporcjonalności, czy tez wartości współczynnika sprężystości podłużnej Ec. Próbki z żeliwa przyjmują pod wpływem siły ściskającej lekko beczkowaty kształt i po przekroczeniu maksymalnej siły ściskającej Fc pękają. Pęknięci następuje pod kątem około 45o do osi próbki. Na podstawie wartości siły max, przy której nastąpiło zniszczenie próbki Fc, wyznaczamy g wytrzymałości na ściskanie żeliwa: Rc=Fc/So . Cechą charakterystyczną próbek poddanych próbie ściskania jest ich beczkowaty kształt. powstaje on w wyniku działania sił tarcia na powierzchniach podstaw próbki, które uniemożliwiają swobodne odkształcenie się poprzeczne próbki w tych miejscach. |