19. Metoda jednego ratownika- myślę, że chodzi o zwykły algorytm postępowania, w przypadku, gdy jest jedna osoba (główne różnice to 30:2, dwóch ratowników może zastosować metodę 15:2; i najpierw wezwanie pomocy, potem RKO)

20. Ośrodkowa moczówka prosta jest zaburzeniem związanym z takimi strukturami mózgu, jak podwzgórze i przysadka. Moczówkę tą charakteryzuje niedobór wazopresyny, czyli hormonu antydiuretycznego, co też znajduje odzwierciedlenie w objawach choroby, do których zaliczamy wydalanie nadmiernej objętości moczu (poliuria, wielomocz) oraz wzmożone pragnienie (polidypsja), czyli "apetyt" na wodę. Ośrodkowa moczówka prosta może być chorobą dziedziczną lub nabytą, a jej objawy mogą pojawiać się stopniowo lub nagle.

Przyczyną ośrodkowej moczówki prostej u dorosłych jest zwykle uszkodzenie przysadki mózgowej lub podwzgórza, co najczęściej jest spowodowane zabiegiem neurochirurgicznym w obrębi mózgu, infekcją układu nerwowego (np. zapalenie opon mózgowych) lub urazem głowy. U dzieci ośrodkowa moczówka prosta często jest dziedziczną chorobą genetyczną i może być dziedziczona w sposób autosomalny dominujący, recesywny lub sprzężony z płcią. W niektórych przypadkach, czynnik etiologiczny choroby jest nieznany.  
Istotą ośrodkowej moczówki prostej jest zakłócenie normalnego powstawania, wydzielania i magazynowania hormonu antydiuretycznego, znanego jako ADH (ang. antidiuretic hormone) lub wazopresyna.

21. PEEP – dodatnie ciśnienie końcowo wydechowe

Z czym to się je:

WENTYLACJAMECHANICZNA

Podział wentylacji mechanicznej

1. Objętościowo zmienna

2. Ciśnieniowo zmienna

Są różne tryby wentylacji mechanicznej powodującej przepływ powietrza wdechowego do dróg oddechowych pacjenta. W karetkach pogotowia w standardzie wyposażenia jest respirator .Jest to urządzenie mające na celu zoptymalizowanie wentylacji chorego podczas transportu do szpitala. Podstawowe tryby wentylacji, znajomość, których wydaje się niezbędna dla zrozumienia idei wentylacji.

Wśród objętościowo zmiennej wyróżniamy:

CP AP- w zasadzie nie jest to tryb wentylacji, a jedynie technika wspomagania własnego oddechu. Chory oddycha spontanicznie, jednak w celu rozprężenia pęcherzyków płucnych na końcu wydechu, zostaje utrzymane dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe tzw . PEEP , który w idei swojej ma zapobiegać powstawaniu ognisk niedodmy podczas wentylacji, które niestety zwykle powstają.

System ciągły (CPAP)jest prostszy i może być stosowany także bez respiratora. Składa się z przepływomierzy dla powietrza i tlenu, mogących dostarczyć mieszaninę gazów o stężeniu O2od 21 do 100% i mających możliwość zwiększania przepływu do wartości osiąganych w drogach oddechowych w czasie wysilonej wentylacji tzn. ponad 100 l/min. Elastyczny worek, umieszczony na ramieniu wdechowym powinien mieć objętość przynajmniej 5 l. Stanowi on rezerwę gazu szybko dostępną dla chorego. Ciśnienie w układzie powinno być kontrolowane za pomocą manometru podłączonego do części wydechowej łącznika Y. Jeśli zamiast zastawki PEEP ramię wydechowe umieszczone jest pod wodą, to budowa układu powinna umożliwiać kontrolę zanurzenia oraz zapobiegać rozbryzgiwaniu się wody na zewnątrz, co może zmniejszać jej poziom w naczyniu. Spadek ciśnienia większy niż2 cm H2O w czasie wdechu oznacza zbyt mały przepływ lub nieszczelności w układzie, natomiast wzrost ponad tę wartość oznacza najczęściej, że nastawiony PEEP jest zbyt wysoki. Zanikanie bulgotania wody w czasie wdechu jest objawem zbyt niskiego przepływu (co znacznie zwiększa pracę oddychania) lub nieszczelności.

ACMV- wspomagana wentylacja kontrolowana (tak, jak na zdjęciu)

Wentylacja wspomagana kontrolowana - pacjent może wyzwalać oddechy z respiratora z częstotliwością większą niż nastawiona, ale w każdym przypadku liczba oddechów wynosi co najmniej tyle, na ile jest nastawiona. Wszystkie oddechy mają tę samą nastawioną objętość / i przepływ/ lub ciśnienie sterujące/ i czas wdechu/.Ozna-cza to, że A/C pozwala choremu zmieniać częstotliwość oddechów, ale nie objętość oddechu po jego wyzwoleniu.

Wentylacja kontrolowana i wspomagana

a. W wentylacji kontrolowanej prowadzący terapię ustala wszystkie parametry oddechu z respiratora: częstość oddechów, objętość oddechową lub ciśnienie graniczne w drogach oddechowych, szybkość i sposób przepływu gazów. Ten sposób wentylacji całkowicie eliminuje wysiłek oddechowy chorego ale z drugiej strony wszelkie próby zmiany przez pacjenta któregoś z parametrów wentylacji prowadzi do „kłócenie się z respiratorem” i często uniemożliwia skuteczną respiratoroterapię. Wentylację w pełni kontrolowaną powinno prowadzić się wyłącznie w sytuacjach, kiedy mamy pewność, że chory nie będzie podejmował własnego oddechu, to znaczy u pacjenta znieczulonego, zwiotczanego, wgłębokiej sedacji czy u chorego z zaawansowanymi chorobami nerwowo-mięśniowymi.

b. W innych formach wentylacji mamy do czynienia z różnego stopnia wspomaganiem wentylacji, to znaczy przejmowaniem przez respirator części wysiłku oddechowego pacjenta. Powodem opracowania różnych sposobów wentylacji wspomaganej jest przekonanie, że korzystne jest zachowanie aktywności (nawet niewielkiej) mięśni oddechowych chorego gdyż unika się zaników mięśniowych i przez to skraca czas odzwyczajania od respiratora, zachowuje się napęd oddechowy, zmniejsza się średnie ciśnienie w drogach oddechowych i niekorzystne reakcje hemodynamiczne w porównaniu z wentylacją kontrolowaną. Każda forma aktywności przepony daje też korzystne zmiany w sposobie wentylacji powodując poprawę upowietrznienia partii dolnych płuc, słabo wentylowanych w czasie oddechu kontrolowanego i zmniejszając ryzyko rozwoju wewnętrznego PEEP.

22. Hiperkapnia - podwyższenie prężności parcjalnej dwutlenku węgla we krwi.
(norma do 40 (45) mmHg).

Objawami hiperkapni są:

• zaczerwienie skóry,

• wzmożona potliwość,

- zaburzenia rytmu (tachykardia, częstoskurcze)-poprzez zwiększone
uwalniane katecholamin.

C0₂ jest najsilniejszym stymulatorem ośrodka oddechowego. Jego nadmiar powoduje hiperwentylację, dlatego aby utrzymać homeostazę w organizmie zawsze wczesna faza OŃO przebiega ze zmniejszoną prężnością parcjalną C0₂ i hiperwentylacją. Jeżeli jednak pomimo zwiększonej wentylacji wzrasta prężność parcjalna C0₂ świadczy to o bardzo silnym uszkodzeniu płuc. Bardzo wysokie stężenie C0₂ wywołuje śpiączkę, okresy bezdechu, a nawet całkowite zatrzymanie funkcji oddechowej.

Hipokapnia, hipokarbia, obniżenie prężności dwutlenku węgla we krwi poniżej normy, wywołane jest zwiększonym wydalaniem dwutlenku węgla przez płuca podczas hiperwentylacji, rzadko zmniejszeniem przemiany materii.

Powoduje mroczki przed oczami, zawroty głowy, szum w uszach wskutek zmniejszenia przepływu mózgowego krwi, osłabienie mięśniowe, obniżenie tętniczego ciśnienia krwi. Objawy te ustępują szybko po zniesieniu hiperwentylacji lub po krótkotrwałym wstrzymaniu oddychania.

23. Zasadniczymi objawami cukrzycy są:

-podwyższony poziom glukozy we krwi

-zwiększone pragnienie

-wielomocz

-skłonność do czyraczności

-świąd skóry

Cukrzyca typu A-młodzieńcza- pierwotny brak wydzielania insuliny, insulino zależna; objawy podstawowe + ludzie są drażliwi, nadmiernie pobudzeni, skóra jest blada, pokryta potem, chłodna, obserwuje się znaczny ubytek wagi, zwiększony apetyt. Gwałtownie może dojść do kwasicy ketonowej, a ta do śpiączki cukrzycowej.

Cukrzyca typu B- wieku starszego, niedobór insuliny, insulino niezależna; wolniejszy przebieg; objawy podstawowe + duża senność, zmęczenie, nadwaga lub otyłość, , skóra sucha i szorstka, widoczne przeczosy i zmiany skórne (czyraki)