Ignacy Loyola

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Ignacy Loyola

Św. Ignacy Loyola (hiszp. Iñigo López de Oñaz y Loyola, ur. przed 23 października 1491 – zm. 31 lipca 1556) – święty Kościoła katolickiego, ksiądz, założyciel zakonu jezuitów. Dewizą Ignacego Loyoli była łacińska sentencja Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą).

Urodził się w zamku Loyola, posiadłości swego ojca, średnio zamożnego feudała baskijskiego. Baskijskie imię Iñigo, nadane na cześć św. Iñigo de Oña (+1068), zamienił później na Ignacy ku czci biskupa z Antiochii, słynnego pisarza i męczennika z II w.

W młodych latach przyjął tonsurę, która zapewniała mu przywileje zastrzeżone dla członków kleru katolickiego. W wieku 16 lat podjął służbę w przybocznej gwardii wicekróla Nawarry, gdzie życie upływało na hazardowych grach oraz częstych pojedynkach. W 1521 r. gdy pomiędzy Francją a Hiszpanią wywiązała się wojna o Nawarrę, przebywał w Pampelunie, gdzie został ranny. Podczas przewlekłej rekonwalescencji przeczytał Vita Christi Ludolfa Kartuza i Złotą legendę Jakuba de Voragine, co zapoczątkowało proces jego nawrócenia. W 1522 roku zrezygnował z kariery wojskowej. Był wpierw pielgrzymem i pustelnikiem, a owocem jego przemyśleń stały się słynne Ćwiczenia duchowne – podstawa późniejszych ćwiczeń ignacjańskich.

W 1523 roku wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Z polecenia franciszkanów, oficjalnych przedstawicieli Kościoła katolickiego w Ziemi Świętej, opuszcza ją i wraca do kraju, gdzie studiuje filozofię na uniwersytecie w Alkali i Salamance.

W tym czasie był dwukrotnie więziony przez Inkwizycję, podejrzewającą go o przynależność do oświeconych (alumbrados).

Po przeniesieniu się do Paryża w 1528 r. na Sorbonie zaprzyjaźnia się z Piotrem Fabrem, Franciszkiem Ksawerym, Szymonem Rodriguesem, Jakubem Laínezem, Alfonsem Salmeronem oraz Mikołajem Bobadillą. Wszyscy oni przygotowywali się do kapłaństwa i stali się zalążkiem przyszłego zakonu jezuitów.

15 sierpnia 1534 w małej kapliczce na zboczu Montmartre w Paryżu wspólnie złożyli śluby ubóstwa i czystości oraz podjęli zobowiązanie, że po uzyskaniu święceń udadzą się do Palestyny aby tam nawracać muzułmanów, a gdyby to było niemożliwe oddadzą swoje siły do dyspozycji ojca świętego.

W Rzymie oddali się do dyspozycji SP papieżowi Pawłowi II. 24 czerwca 1537 otrzymali w Wenecji święcenia kapłańskie i rozpoczęli działalność duszpasterską w Republice Weneckiej. Aby zwiększyć skuteczność oddziaływania postanowili związać się jakąś formą organizacyjną (zakon: Towarzystwo Jezusowe) 27 września 1540 Paweł III bullą Regimini Militantis Ecclesiae (O Kościele walczącym) zatwierdził Towarzystwo Jezusowe.

W 1541 r. dokonano wyboru przełożonego generalnego, którym został Ignacy de Loyola. Stanowisko to piastował do 31 lipca 1556, do dnia swojej śmierci. W 1551 założył uczelnię Gregorianum, która stała się prototypem przyszłych kolegiów jezuickich. Za jego życia zakon liczył już 1000 członków.

Do chwały błogosławionych wyniósł o. Ignacego 27 lipca 1609 roku Paweł V, a kanonizował papież Grzegorz XV 22 maja 1622. Pius XI, 25 lipca 1922 r., ogłosił go uroczyście patronem wszystkich rekolekcji w Kościele katolickim.

W XIX w. pojawił się w niektórych publikacjach zapis "Iñigo López de Recalde", co jest błędem i wynika z pomyłki przy odczytywaniu dokumentów procesu, jaki Ignacy miał w Alkali, oskarżony o nieortodoksyjne nauczanie. Błąd wyjaśniono już w roku 1898, a fotokopia dokumentu źle odczytanego jest ogólnie dostępna. Nazwisko Recalde pojawia się w jeszcze innych okolicznościach. Syn starszego brata Ignacego – Martína García de Oñaz y Loyola – Beltrán w roku 1536 ożenił się z panną Juaną de Recalde, lecz uprzednio prowadził lekkie życie i posiadał czwórkę nieślubnych dzieci. Posługiwanie się dziś w odniesieniu do Ignacego nazwiskiem "de Recalde" świadczy o intencjach, mających na celu skompromitowanie i ośmieszenie Ignacego.

Genealogia [edytuj]

Lope de Oñaz (~1180)

├ García López de Oñaz (~1221)

├ López García de Oñaz

żona: Inés pani na Loyoli – połączyli szlacheckie rody (~1261)

├ córka: Inés de Oñaz y Loyola (~k. XIII w.)

mąż: Juan Pérez (krewny)

├ Jaun (bask. Pan) Juan Pérez

├ Gil López de Oñaz

├ pięciu innych braci

(byli przywódcami Guipúzcoi, gdy w 1321 r., w 800 ludzi oparli się 70 tys. armii Nawarczyków

i Francuzów w bitwie pod Beotibar, co zaważyło na utrwaleniu niezależności Kraju Basków od

Nawarry (zależnej od Francji) i związaniu go z Kastylią. Od tego czasu w herbie Loyolów

pojawiło się siedem kolorowych szarf na złotym tle)

Beltrán Yáñez (lub Ibáñez) de Loyola, syn Jaun Juana (+1405)

żona: Ochanda Martínez de Leete z Azpeitia

├ Sancha Ibáñez de Loyola

| mąż: Lope García de Lazcano

| ślub: 4 III 1413

├ dziedzic: Juan Pérez de Loyola (zm. bezpotomnie, spadek zap. Sanchy)

├ Maria Beltranche

├ Elvira

├ Emilia

├ Juanecha

Juan Pérez de Loyola, syn Sanchy Ibáñez (+ w Tolosie)

żona: Sancha Pérez de Iraeta (+1473)

├ Don Beltrán Yáñez (lub Ibáñez) de Oñaz y Loyola (+ 23 X 1507)

Doña Marina Sáenz (lub Sánchez) de Licona (+ < 6 V 1508)

ślub: 13 lipca 1467 r.

13 dzieci:

1. Juan Pérez de Loyola (+1503 w Neapolu)

2. dziedzic – Don Martín García de Oñaz y Loyola (1477 – 29 XI 1538)

Magdalena de Araoz

ślub 11 IX 1498 (u nich wychował się Ignacy, Magdalena zastępowała chłopcu matkę)

*. Ochoa Pérez de Loyola

*. Juan Beltrán de Loyola

*. Beltrán de Loyola (+ < 14 XI 1527)

*. Hernando de Loyola (+ w Panamie, Nowy Świat)

*. Pero López de Oñaz y Loyola (kapłan, + < VII 1529 w Barcelonie)

*. Juaniza (lub Joaneiza) de Loyola, żona notariusza z Azpeitia, Juan Marínez de Alzaga

*. Magdalena de Loyola, żona notariusza z Anzuola, Juan López de Gallaiztegui

*. Sancha Ibáñez de Loyola

*. Petronila de Loyola, żona Pedro Ochoa de Arriola

*. Maria Beltrán de Loyola, żona Domingo de Arruado

13. Iñigo López de Loyola (< 23 X 1491 – 31 VII 1556)

* – kolejność niepewna