Mazda Xedos 6 (1992-1999)

Plan Mazda miała bardzo ambitny, bo jak bowiem dorównać czy prześcignąć rywali, którzy opanowali już na dobre rynek. Należało stworzyć samochód o eleganckiej stylistyce, dobrej jakości wykonania i wyposażyć w silnik sześciocylindrowy. Wymiarami Mazda trafiła w dziesiątkę. 4,56 m długości, 1,7 m szerokości oraz 1,35 m wysokości sprawiają, że auto prezentuje się niczym czterodrzwiowe coupe. Bardzo dobrze rozplanowano miejsce na schowki. Dziś można powiedzieć, że Maździe udało się stworzyć konkurenta dla niemieckich potentatów. Niestety, Europejczcy kierujący się umiłowaniem do aut niemieckich, nigdy tego nie zrozumieli.

Xedos 6 jest bardzo starannie wykonany - większość szczelin jest od 15 do 20 proc. węższa niż w modelu 626. Nic tu nie skrzypi, nie trzeszczy, a drzwi zamykają się bardzo lekko - jak w klasie wyższej. Precyzyjnie zestrojono skrzynię biegów. Drogi prowadzenia drążka są krótkie i nigdy nie ma problemu z wybraniem odpowiedniego przełożenia. Często można spotkać egzemplarze wyposażone w skórzaną tapicerkę, nie mówiąc już o klimatyzacji czy poduszkach powietrznych. Konstruktorzy dużą wagę przywiązali do wyciszenia auta i faktycznie w aucie panuje bezwzględna cisza. Również jazda z otwartymi oknami, oczywiście z rozsądną prędkością, nie oznacza dużego wzrostu głośności. Sporą zasługę ma tu zapewniający bezwibracyjną pracę silnik sześciocylindrowy o pojemności 2 litrów i mocy 144 KM. Cicha praca tej jednostki i opływowa karoseria (współczynnik Cx = 0,29) sprawiły, że poziom hałasu przy 100 km/h był taki sam jak w Audi A8 o poj. 2,8 l pojemności, czyli 65 dB. W 1994 roku producent podjął decyzję o montowaniu drugiego silnika benzynowego, tym razem czterocylindrowego o pojemności 1,6 l i mocy 107 KM. Również i on cechował się cichą, ale mniej kulturalną niestety pracą.

Sylwetka Mazdy, mimo 13-letniej już obecności na rynku, w ogóle się nie zestarzała. Ponieważ samochód miał być adresowany do biznesmenów i ludzi ceniących jakość i osiągi, na drugi plan zeszły pojemność bagażnika (390 l) oraz przestronność wnętrza. To w zasadzie jedyne poważne wady Xedosa. Kiedy już jednak znajdziemy się w środku, czekają nas same przyjemności. Doskonały silnik V6 cicho i bezwibracyjnie przyspiesza niezbyt ciężkie (1190 kg) auto (do setki 9,3 s). Spalanie nie jest już tak zachwycające, ale z pewnością nie przynosi ujmy - w mieście przy dynamicznej jeździe waha się od 12 do 14 litrów. Silnik 1,6 zadowala się dwoma, trzema litrami mniej, nie zapewnia już jednak sportowych osiągów. Z drugiej strony dobrze by było, jeśli inni producenci stosowaliby taki silnik w podstawowych wersjach.

Układ jezdny tego auta to prawdziwy majstersztyk. Mamy tu do czynienia z niezależnym zawieszeniem kół - z przodu są kolumny McPhersona, trójkątne wahacze poprzeczne, z tyłu kolumny McPhersona oraz po jednym wahaczu wzdłużnym i po dwa poprzeczne na każde koło. Zawieszenie to jest bardzo komfortowe, a jednocześnie oferuje pewne pokonywanie zakrętów. Dodatkowo przyjemność z jazdy podnosi precyzyjny układ kierowniczy.

Xedos 6 był produkowany do 1999 roku (z taśm zjechało 72101 egzemplarzy). Podczas całego okresu produkcji nie został przeprowadzony żaden facelifting, z poważniejszych zmian należy wspomnieć o montowanej seryjnie od 1996 roku poduszce powietrznej pasażera.



*



Xedos 6 to bez wątpienia dojrzały technicznie samochód, alternatywa dla czołówki w swojej klasie. Niestety nie został on należycie doceniony. Jego dobre strony to solidne wykonanie, dynamiczne i bardzo ciche silniki, zwłaszcza V6. Słowa uznania należą się stylistom. Oprócz tego mamy tu bardzo pewny i komfortowy układ jezdny. Na plus trzeba też zapisać łatwość prowadzenia, bezpośredni układ kierowniczy, precyzyjną skrzynię biegów i bogate wyposażenie seryjne, nierzadko oferujące tapicerkę skórzaną, pełną elektrykę i klimatyzację. Na rynku wtórnym ceny Xedosów są dość stabilne.

Z uwagi na to, że Xedos 6 jest rzadkim gościem na polskich drogach (ale nie tylko, również w Europie jeździ ich niewiele), trzeba liczyć się z wysokimi cenami części zamiennych. Elementy blacharskie czy choćby reflektory potrafią kosztować kilka tysięcy złotych. Można oczywiście poszukać czegoś na szrocie, ale nie wróżę temu sposobowi większego powodzenia. Drugą kwestią jest to, że funkcjonalność ustąpiła miejsca formie. Mowa o małym bagażniku i ciasnym wnętrzu. Nie jest to na pewno pełnowartościowe auto rodzinne. Pozostałe części eksploatacyjne nie mają zbyt wygórowanych cen, ale są nieco droższe niż u konkurencji. Ze względu na sportową sylwetkę nie najlepsza jest też widoczność.