-etapy nauczania techniki

1. pokaz i objaśnienie ruchu

2. próba samodzielnego wykonania zadania

3. kształtowanie struktury ruchu

4. doskonalenie umiejętności w warunkach standardowych

5. opanowanie nawyku ( utrwalenie działania ruchowego)

6. łączenie różnych działań ruchowych

- Etapy doskonalenia techniki

1. Metoda prób i błędów

2. analityczna ( przy nauczaniu ćwiczeń złożonych)

3. syntetyczna ( całościowe ujęcie ruchu)

4. kompleksowa (mieszana) - złożone ćwiczenia

5. metody usamodzielniające i twórcze ( zadaniowa, problemowa)

6. od całości poprzez szczegół do całości

 
-specyfika zasad treningu

1. ZASADA SPECJALIZACJI- ukierunkowanie procesu treningu na uzyskanie wysokich osiągnięć w danej specjalności. Wcześniejsze wszechstronne przygotowanie

2. ZASADA STAŁEGO WZROSTU OBCIĄŻEŃ- systematyczne narastanie obciążenia treningu. O sukcesie decyduje nie tylko ilość pracy, co efekty powstające w wyniku jej stosowania.

3. ZASADA CIĄGŁOŚCI- opiera się na prawidłowościach rozwoju procesów adaptacyjnych. Dłuższe przerwy powodują cofanie się nabytych zmian adaptacyjnych, zwłaszcza słabo utrwalonych

4. ZASADA CYKLICZNOŚCI- konieczność periodyzacji treningu. zjawisko fazowego rozwoju formy sportowej. Cykle rytmicznie powtarzające się w czasie

5. ZASADA ZMIENNEGO (falistego) CHARAKTERU OBCIĄŻEŃ- periodyzacja cykli treningu, odpowiednie modelowanie obciążenia. Określenie właściwych relacji między jego głównymi składowymi: objętością i intensywnością

6. ZASADA JEDNOŚCI WSZCZECHTRONNEGO I SPECJALNEGO PRZYGOTOWANIA- zapewnienie adekwatnego doboru rodzajów środków przygotowania na wszystkich szczeblach treningu. Oba aspekty tego procesu są ze sobą ściśle powiązane i wzajemnie się warunkują

7. ZASADA NIEZWŁOWNEJ INFORMACJI- szybkie dostarczenie informacji werbalnej, akustycznej, wizualnej o wykonaniu ruchu, jego efektywności

-Zasady dydaktyczne treningu

• ZASADA ŚWIADOMOŚCI I AKTYWNOŚCI
  odpowiednie ukierunkowanie aktywności zawodnika na cele i zadania treningu. Aktywność ruchowa + intelektualna i rozumienie, porównanie , szukanie odpowiednich form

• ZASADA POGLĄDOWOŚCI
  bezpośredni pokaz lub wykorzystanie środków dydaktycznych: fotografie, filmy, wideo, które działają na zmysły zawodnika
  
  
  

• ZASADA SYSTEMATYCZNOŚCI
  zachowanie planowego i logicznego porządku w układzie treści treningu. Reguły: od znanego do nieznanego od prostego do złożonego, od łatwego do trudnego, unikanie pracy zrywami, właściwe proporcje....

• ZASADA DOSTĘPNOŚCI
  konieczność dostosowania celów, środków, form i obciążeń do poziomu rozwoju psychofizycznego zawodników. Proces powinien przebiegać tak, aby zawodnik był zawsze w stanie podołać zadaniom.

• ZASADA TRWAŁOŚCI
  stosowanie takich metod, środków, form i obciążeń, które przyniosą w efekcie utrwalenie , usystematyzowanie, pogłębienie wiadomości i umiejętności oraz doskonalenie sprawności. Przechodzenie do realizacji następnych zadań po opanowaniu poprzednich. Niewprowadzanie zbyt wielu zadań jednocześnie. odpowiednie przerwy

• ZASADA IDYWIDUALIZACJI
  organizowanie pracy w oparciu o możliwie najgłębszą znajomość poszczególnych zawodników

• ZASADA ŁĄCZENIA TEORII Z PRAKTYKĄ
  przygotowanie zawodników do racjonalnego wykorzystania wiedzy teoretycznej w różnorodnych sytuacjach praktycznych

-siła ekscentryczna i siła koncentryczna
Siła- zdolność do pokonywania oporu zewnętrznego lub przeciwdziałanie mu kosztem wysiłku mięśniowego.

EKSCENTRYCZNA- poziom siły uzyskany w trakcie pracy typu auksotonicznego, kiedy ruch ma charakter dynamiczny, ustępujący (tzn. moment sił zewnętrznych jest większy od momentu sił rozwiniętego przez zaangażowane w pracę mięśnie)

KONCENTRYCZNA- poziom siły uzyskany w trakcie pracy typu auksotonicznego, kiedy ruch ma charakter dynamiczny pokonujący (tzn. siła rozwinięta przez kurczące się mięśnie jest większa od sił zewnętrznych

- 2 i 3 poziom koordynacji ruchowej

2 poziom
• marsz z unoszeniem uda do poziomu (to samo w truchcie z narastającą szybkością);

• w miejscu: ćwiczenia polegające na szybkim chwytaniu np. szyszki lub kamienia upuszczonego przez ćwiczącego lub współćwiczącego z różnej wysokości;

• w lekkim biegu omijanie różnorodnych przeszkód (drzewa, krzaki, inne) połączone z natychmiastowym przyspieszeniem na krótkim odcinku;

• skoki (podskoki) z nogi na nogę na lewej lub prawej nodze realizowane w formie zabawowej, np. gra w klasy;

• ćwiczenia rozciągające w parach;

• różnorodne starty sytuacyjne - bez sygnału, na jeden sygnał spośród wielu - wykonywane indywidualnie lub zespołowo, połączone z rywalizacją;

• ćwiczenia siłowe angażujące mięśnie ramion, tułowia, nóg w parach lub większych zespołach;

• zabawy bieżne (2-3 odmiany) polegające na: szybkim pokonaniu odcinków do 30 m, wykorzystaniu i przekazaniu naturalnych przyborów

• ćwiczenia oddechowe;

• sztafety bieżne (dwie odmiany);

3 poziom
trucht, później marsz przeplatany ćwiczeniami rozluźniającymi, równoważnymi i oddechowymi.

składowe szybkości

Szybkość:
zdolność do wykonywania ruchów w najmniejszych dla danych warunków odcinkach czasu.

Składowe szybkości
-czas reakcji – liczy się od momentu zadziałania bodźca do zapoczątkowania ruchu, składa się na 5 czasów odcinkowych:

1) powstanie pobudzenia w receptorze

2) przekazanie pobudzenia do OUN

3)Przebieg pobudzenia przez ośrodki nerwowe i uformowanie sygnału wykonawczego

4)Przebieg sygnału z OUN do mięśnia

5)Pobudzenie mięśnia, zapoczątkowanie ruchu

-czas ruchu prostego- zależy od wielkości pokonywanego oporu zewnętrznego właściwej synchronizacji aktywujących ruch grup mięśniowych, od koordynacji nerwowo mięśniowej

-częstotliwość ruchów cyklicznych - obrazuje liczbę powtarzanych cykli ruchowych w czasie

.

obciążenia treningowe
-wielkość pracy określonego rodzaju i intensywności , jaką wykonał zawodnik w danym ćwiczeniu, jednostce treningowej czy cyklu
-daje się scharakteryzować przez 2 parametry

1. wielkość (objętość) pracy- ilościowa charakterystyka wysiłku

2. intensywność- składowa jakościowa wyrażająca stosunek mocy aktualnej ( rozwijanej w danym zadaniu ruchowym) do mocy maksymalnej możliwej do rozwinięcia

KLASYFIKACJA OBCIĄŻEŃ

1. obciążenia o charakterze wszechstronnym- rozwijają potencjał ruchowy sportowca, nie mają jednak bezpośredniego wpływu na kształtowanie dyspozycji specjalistycznych
   
   
   

2. obciążenia o charakterze ukierunkowanym- kształtują funkcjonalne mechanizmy specjalistycznych wysiłków. Wykorzystuje się tu ćwiczenia rozwijające cechy przygotowania sprawnościowego dla danej specjalizacji. Nie wywierają bezpośredniego wpływu na przygotowanie startowe
   
   
   

3. obciążenia o charakterze specjalnym- kształtują specyficzny zespół właściwości funkcjonalnych, sprawnościowych i ruchowych , zgodnie z zasadą postępującej adaptacji do wymogów startowych. Ćwiczenia startowe, specjalne ćwiczenia sprawności z odwzorowaniem wewnętrznej struktury ruchu ćwiczenia startowego.

-czym się różni wychowanie fizyczne a wychowanie sportowe

Wychowanie sportowe ma umożliwić rozwój mistrzostwa sportowego, kształtowanie organizmu na wyższym poziomie sprawności dla osiągnięcia w przyszłości mistrzostwa sportowego, natomiast w wychowanie fizyczne ma zapewnić średnią sprawność populacji, chodzi o wszechstronne przygotowanie jednostki do wymogów współczesnego życia

-metody oceny wydolności 

Wydolność- potencjał biologiczny organizmu, determinuje funkcjonalne możliwości wykonywania wysiłków, przy rozwinięciu najbardziej ekonomicznych i efektywnych reakcji ustroju

Metody oceny wydolności:

• STEP TEST MONTAYE'A
  -test wydolności tlenowej
  -badany wchodzi na jeden stopień o wysokości 30 cm lub ławeczkę szwedzką, w czasie 5 minut, w rytmie 1s wejście i 1s zejście
  - po zakończeniu ćwiczenia ( po 5 min) badany siada i odpoczywa
  - po upływie 1 minuty następuje pomiar tętna przez 60 sek. a wynik podaje się w pkt.
  50,1-59,9 (WYSOKA)
  40,1- 50 ( ŚREDNIA)
  30,1- 40 ( NISKA )

• TEST COOPERA

test dla biegaczy, możliwe modyfikacje dla pływaków, próba 12 minut, służy do określenia w sposób pośredni max poboru O2 jak najdłuższy dystans, im dłuższy tym lepsza wydolność. Szacuje wytrzymałość krążeniowo- oddechową. Wysoka korelacja wyniku z wydolnością tlenową mierzoną laboratoryjnie

- opisać składowe generowania mocy maksymalnej

CZYM JEST MOC MAKSYMALNA MIĘŚNIA ?
Moc maksymalna mięśnia to wypadkowa szybkości skracania się mięśnia oraz siły. Generowanie dużej mocy jest potrzebne między innymi w takich sportach/konkurencjach jak: trójskok, skok w dal, sprint, piłka nożna. Istotny jest fakt, iż żeby generować dużą moc maksymalną każda z jej składowych musi być optymalnie rozwijana. Przykładowo, jeśli będziemy pracować tylko nad siłą będziemy w stanie podnieść większy ciężar, ale nie wpłynie to znacząco na zwiększenie mocy maksymalnej. Tak więc, by skutecznie kształtować moc musimy optymalnie rozwijać jej komponenty: siłę mięśniową oraz szybkość.

Siła mięśniowa:
- zdolność do pokonywania oporów zewnętrznych lub przeciwstawiania się im kosztem wysiłku mięśniowego
- miarą siły max jest maksymalny pokonany opór, podniesiony ciężar
-siła to iloczyn masy i przyspieszenia F= m*a

Szybkość:
- zdolność do wykonywania ruchów w najmniejszych dla danych warunków odcinkach czasu. Rozpatrując szybkość wyróżniamy 3 składowe:
•czas reakcji
•czas ruchu prostego
•częstotliwość ruchów (liczba cykli ruchowych)