Martin Kat

Garrick 01

Cygański lord

Rozdział 1

Londyn

Anglia 18 września 1805

- Podobno to Cygan.

- Też coś! Masz na myśli te wszystkie pogłoski o jego nieczystej krwi? Pół Londynu już słyszało te plotki... one czynią go jeszcze bardziej intrygującym.

Lady Dartmoor roześmiała się, zasłaniając usta delikatną, obleczoną w białą rękawiczkę dłonią.

- Pewnie masz rację. Wielbiciele skandali uwielbiają takie historie, a jednak... - Otaksowała wzrokiem postać energicznego mężczyzny w nieskazitelnie czystym czarnym surducie i grubych szarych bryczesach, stojącego na marmurowej podłodze po drugiej stronie balowej sali. Gładka śniada cera i odważne czarne brwi kontrastowały z bielą jego halsztuka i fularu.

Obrzuciła go tęsknym spojrzeniem, wygładzając niewidoczną zmarszczkę na przodzie zielonej jedwabnej sukni.

- Boże, myślę, że Dominik Edgemont jest jednym z najbardziej niebezpiecznie przystojnych mężczyzn w całym Londynie.

Stojąca obok niej dostojna starsza kobieta, lady Wexford, wydawała się podzielać tę opinię. Odpowiedziała coś szeptem, po czym obie się roześmiały. Ich kolejne słowa zagłuszyła muzyka i gwar wesołych rozmów, jakie prowadzili stojący dokoła elegancko ubrani dżentelmeni z równie szykownie odzianymi paniami, ale różowy odcień policzków młodszej kobiety bardzo wyraźnie zdradzał treść wymiany zdań.

Lady Catherine Barrington, hrabina Arondale, spoglądała, jak uśmiechnięte panie odchodzą, czując pewne wyrzuty sumienia z powodu podsłuchiwania rozmowy, która jednak bardzo ją zainteresowała.

- Amelio, ciekawi mnie, o kim rozmawiały te damy - jeszcze raz rozejrzała się po sali, lecz nie potrafiła zdecydować, o którym to eleganckim mężczyźnie była mowa. - Ten dżentelmen musiał wywrzeć na nich wielkie wrażenie.

Catherine, ubrana w białą suknię o wysokiej talii, ozdobioną paciorkami, która podkreślała jej jasną cerę i niezwykłe, złocistej barwy włosy, spojrzała na Amelię Codrington Barrington, baronową Northridge, żonę swojego kuzyna Edmunda, a zarazem najbliższą przyjaciółkę.

- To straszne intrygantki - powiedziała poirytowana Amelia. - Nie rozumiem, dlaczego nie pilnują własnego nosa.

- Powiedz mi - nalegała Catherine. - Z ich szeptów można by sądzić, że to najmodniej ubrany mężczyzna w Londynie.

W tym momencie tuż obok przeszedł służący z tacą na ramieniu, zaś nad ich głowami cicho zadzwoniły kryształy żyrandola. Po drugiej stronie parkietu ubrani na czarno muzycy grali żwawe rondo, a przez otwarte drzwi było widać siedzących przy pokrytym zielonym suknem stole dżentelmenów zajętych grą w karty. Nad ich głowami unosiły się kłęby dymu z cygar.

- Rozmawiały o Dominiku Edgemoncie - odparła Amelia. - To lord Nightwyck, dziedzic markiza Gravenwolda. - Amelia, o pięć lat starsza od Catherine, uśmiechnęła się. - To ten, który stoi na drugim końcu sali przy tym wielkim, pozłacanym lustrze.

Catherine omiotła wzrokiem pełną przepychu salę pełną lśniących od klejnotów kobiet w jedwabnych sukniach i mężczyzn w kosztownych surdutach i dobrze skrojonych spodniach. Bogato zdobione kandelabry rzucały błyski na złociste ściany, a w powietrzu unosiły się smakowite zapachy docierające z suto zastawionych, pokrytych białymi obrusami i srebrną zastawą stołów. Na lewo od grupy osób, stojących w pobliżu lustra, połyskiwały - niczym szklane pryzmaty - kieliszki pełne szampana.

- Który to? Tam stoi pół tuzina osób.

- Nightwyck to ten wysoki, z czarnymi, falującymi włosami. Przystojny, prawda? Połowa kobiet w Londynie padła już ofiarą jego uroku, a ta druga połowa uchowała się tylko dlatego, że trochę się go boją.

Catherine zauważyła go natychmiast, gdyż górował nad innymi, lecz stał odwrócony do niej plecami. Widziała tylko tył jego głowy, błyszczące w świetle świec czarne włosy z granatowym połyskiem, a także szerokie barki, wspaniale uwydatnione w znakomicie skrojonym czarnym surducie. Był otoczony przez damy i dżentelmenów z towarzyskiej śmietanki - kobiety spoglądały nań z niekłamanym zachwytem, mężczyźni bardziej z zawiścią niż rozbawieniem.

- Znasz go? - spytała Catherine, wciąż nie widząc jego twarzy. Zauważyła jednak, z jaką wprawą lady Wexford sprytnym manewrem stanęła tuż przy jego boku. Co chwila trzepotała swoim ręcznie malowanym wachlarzem.

Amelia wzruszyła ramionami.

- Poznaliśmy się kiedyś. Nightwyck woli wieś, chociaż udziela się towarzysko, kiedy tylko uzna to za stosowne.

Elegancka i posągowa Amelia Barrington o krótkich blond włosach okalających jej pięknie wyrzeźbioną twarz szczyciła się urodą, której Catherine bardzo jej zazdrościła. Sześć lat temu jej kuzyn Edmund zakochał się w Amelii praktycznie od pierwszego wejrzenia. Teraz mieli czteroletniego synka Eddiego, którego Catherine wręcz uwielbiała.

- Czy te plotki o nim są prawdziwe? - spytała, obserwując zalotne spojrzenia, którymi obrzucała go stojąca naprzeciwko ciemnowłosa kobieta.

- Oczywiście, że nie. Ale tak naprawdę niewiele o nim wiadomo, a on sam woli, żeby tak było. Mimo wszystko świetna z niego partia. Jest inteligentny, przystojny, bogaty. Był moment, kiedy twój ojciec miał nadzieję, że zostaniecie parą.

Catherine uniosła głowę.

- Ale chyba nie złożył mu takiej propozycji?

- Jedynie delikatnie zasugerował za pośrednictwem zaufanego przyjaciela. Oczywiście Nightwyck nie chciał o tym słyszeć. Twierdzi, że nie interesuje go małżeństwo. Ani teraz, ani nigdy.

- Ale przecież kiedyś się ożeni. Będzie musiał, skoro jest dziedzicem markiza.

Jeszcze do niedawna Catherine wiodła spokojne, pracowite życie na wsi w hrabstwie Devon, z dala od towarzyskich spotkań londyńskich wyższych sfer, była też całkowicie odizolowana od stołecznych plotek. Teraz miała prawie dziewiętnaście lat i była nieco starsza niż powinna na swoim debiutanckim balu towarzyskiej śmietanki wielkiego miasta.

- To długa historia - odpowiedziała Amelia.

- A ponieważ wy dwoje i tak do siebie nie pasujecie, nie ma sensu jej opowiadać.

Catherine otworzyła usta, żeby dowiedzieć się czegoś więcej, lecz w tej chwili zbliżył się Jeremy St. Giles, aby odebrać obiecany mu wcześniej taniec. Uśmiechnęła się i przyjęła ramię przystojnego młodzieńca, którego poznała dopiero tego wieczoru.

- Obawiałem się, że mogła pani zapomnieć - obrzucił jej twarz ciepłym spojrzeniem brązowych oczu.

- Rzadko zapominam o danych obietnicach - odparła po prostu. Jeremy wydawał się zadowolony z tej odpowiedzi i uśmiechnięty poprowadził ją na parkiet. Wysadzany paciorkami tren białej sukni, który był przywiązany do nadgarstka Catherine, uniósł się teraz, gdy oparła dłoń na ramieniu partnera. Suknia - dar od wuja, księcia Wentworth - opadała prostą linią wzdłuż bioder, miała lekko bufiaste rękawy, zaś wycięty w karo dekolt odsłaniał górną część jędrnych, pełnych piersi.

- Wygląda pani zachwycająco, lady Arondale - stwierdził Jeremy, trzymając ją tak delikatnie, jakby się mogła stłuc. - Zjawiskowo.

Catherine zdawkowo odpowiedziała na komplement, chociaż sama nigdy by tak siebie nie opisała. Nie była delikatną pięknością, taką jak Amelia. Nie miała smukłej figury, lecz pełne kształty, wciętą talu; i bardzo kobiece krągłości.

Skóra Catherine była gładka i jasna, jeśli nie liczyć kilkudziesięciu piegów zdobiących jej nos. Oczy - odrobinę zbyt wielkie i zbyt zielone, a usta nieco zbyt pełne. Nawet prosty, wysadzany paciorkami diadem w niczym nie umniejszał wrażenia, jakie robiły jej złocistorude, gęste włosy.

Catherine dała się ponieść rytmowi muzyki i krążyła po parkiecie z miłym uśmiechem, od czasu do czasu obserwując odbicie ich obojga w lustrach, którymi były wyłożone ściany. Lecz jej myśli wędrowały ku intrygującej osobie lorda Nightwyck. Raz po raz łapała się na tym, że szuka go wzrokiem, ciekawa jego twarzy, lecz niestety, zdołała zobaczyć tylko jego wysoką postać od tyłu, gdy wychodził z sali balowej na taras.

- O co chodzi, Dominik? - Rayne Garrick, czwarty wicehrabia Stoneleigh, przeniósł spojrzenie ze stojącego tuż obok wysokiego bruneta, na zalakowaną kopertę, którą właśnie przyniósł szczupły lokaj o jasnych włosach.

- List od ojca. - Dominik rozerwał kopertę, wyjął kartkę i szybko przebiegł wzrokiem zapisaną drobnym pismem stronicę. - Pisze, że zaniemógł i wzywa mnie, abym niezwłocznie do niego przyjechał.

- Może tym razem to prawda.

- A może konie umieją latać... - Dominik ściągnął ciemne brwi. - Obaj wiemy, że to kolejna próba przejęcia nade mną kontroli. Muszę przyznać, że wykazuje w tym kierunku ogromną determinację.

- Bardzo surowo go oceniasz, Dom. On jest stary i schorowany. Może chce wynagrodzić ci te wszystkie lata, kiedy cię ignorował.

Dominik zacisnął zęby, jego zwykle pełne i zmysłowe usta zwęziły się w cienki, ponury grymas.

- A może spóźnił się o całe dwadzieścia osiem lat. - Kilkakrotnie złożył kartkę i rzucił ją lokajowi, po czym skierował się do wyjścia.

- Czy będzie odpowiedź, proszę pana? - zawołał za nim chłopak.

- Odpowiem mu osobiście - rzucił z zaciętą twarzą. Zacisnąwszy mocno pięści, wyszedł w poszukiwaniu szatni.

Rayne, patrząc za nim, zauważył, że po drodze zatrzymuje go kilka kobiet. Z lekkim rozbawieniem odnotował, jak Dominik umiejętnie sobie z nimi poradził, rozdając urocze uśmiechy i komplementy, które mogły otworzyć mu drzwi do buduarów niemal wszystkich dam wzbudzających jego pragnienie.

Miał w sobie coś, co fascynowało kobiety. Jakiś nieuchwytny mrok, którego nie umiały zrozumieć. Dominik szybko się nimi nudził i porzucał, a one umierały z rozpaczy, gdy zastępował je innymi na równie krótki czas. Fakt, że żadnej nie udało się go zatrzymać, czynił go w ich oczach jeszcze bardziej pociągającym.

Rayne patrzył, jak przyjaciel opuszcza salę, mijając się o włos z królową tego wieczoru, piękną lady Arondale. Gdyby jej niewinność nie była tak oczywista, a jej wuj tak wpływowy, mógłby walczyć z lordem Nightwyck o jej względy. Ale w obecnej sytuacji Dominik zapewne będzie nieobecny przez większą część sezonu, zaś uroki młodej damy wystawiały stan kawalerski Rayne'a na ciężką próbę.

Obserwował, jak rozmawia ze swoim kuzynem Edmundem i jego śliczną żoną Amelią. Rayne nigdy nie lubił tego szczupłego, lekko zniewieściałego fircyka, natomiast ta kobieta mogła być naprawdę czarująca. Ciekawe, czy baron żywił urazę z powodu dziedzictwa, jakie niedawno otrzymała kuzynka, tytułu hrabiny Arondale i związanych z nim włości, które to zaszczyty stałyby się jego udziałem, gdyby jej ojciec nie złożył petycji do króla, aby uczynić Catherine legalną dziedziczką. Cokolwiek Northridge czuł, dobrze to ukrywał, bo dziewczyna najwyraźniej bardzo go lubiła.

Rayne obserwował ją chwilę, rozmyślając o drzemiącej w niej namiętności, aż poczuł dziwne podniecenie. Westchnął z żalem, że ani jemu, ani jego przyjacielowi nie będzie dane skosztować jej wdzięków, po czym odwrócił się od pokusy, jaką była lady Arondale, i wmieszał się w tłum.

- Myślę, że pierwsze publiczne wystąpienie Catherine jest bardzo udane - powiedziała Amelia.

Edmund Barrington, baron Northridge, patrzył, jak jego młoda kuzynka ponownie wychodzi na parkiet. Obdarzona zupełnie innym typem urody niż jego delikatna, patrycjuszowska żona, Catherine emanowała zmysłowością w stopniu tak ogromnym, że niewielu mężczyzn było w stanie oprzeć się jej urokowi. Cały wieczór kłębili się wokół niej jak rój pszczół nad kolorowym kwiatem.

- Wpadła w oko trzem hrabiom, baronowi i księciu - odrzekł Edmund. - Stary Arondale byłby bardzo zadowolony. Szkoda, że nie dożył tej chwili, by osobiście wybrać jej męża. - Ponieważ jako dzieci wychowywali się razem, Edmund zawsze bardzo lubił Catherine i opiekował się nią jak brat młodszą siostrą.

Była słodką istotą, chociaż zawsze nieco zbyt ożywioną. I zdecydowanie za bardzo martwiła się o służbę. To było naprawdę głupie, takie poczucie odpowiedzialności w tak młodym wieku.

Edmund obserwował ją teraz, gdy śmiała się perliście, zwracając na siebie uwagę kilku stojących w pobliżu młodzieńców. Mijając go, uśmiechnęła się, jakby dziękowała za wszystko, co dotychczas zrobił. Zawsze była mu bardzo bliska.

- Chyba spodobał się jej młody St. Giles - odezwała się Amelia. - Ze sposobu, w jaki na nią patrzy, można sądzić, że się jej oświadczy. Szkoda, że jest drugim synem, a nie dziedzicem.

Edmund pokiwał głową.

- Musimy być bardzo ostrożni i myśleć tylko o tym, co będzie dobre dla Catherine. - Ale czyż kiedykolwiek było inaczej?

Kiedy jej ojciec, Christian Barrington, hrabia Arondale, zmarł, Catherine błagała Edmunda i jego rodzinę, żeby przyjechali do Devon i zamieszkali z nią w zamku. Oczywiście udali się do zamku, gdyż to Catherine dzierżyła w garści cały majątek, zaś jej wuj, książę, był z tego bardzo zadowolony. Zaprzątnięty własnymi sprawami Gilford Lavenham, książę Wentworth, już wcześniej popierał takie rozwiązanie. Ponieważ jego siostra, matka Catherine, już dawno nie żyła, książę myślał, że Amelia będzie miała dobry wpływ na młodziutką siostrzenicę, która potrzebowała starszej od siebie przewodniczki.

Ta sytuacja odpowiadała wszystkim z wyjątkiem Edmunda, który gardził wiejskim życiem i dotkliwie odczuwał brak miejskich rozrywek. Kilka miesięcy później, za namową Edmunda, wszyscy przeprowadzili się do będącego własnością Catherine domu w Londynie. Jej wuj, książę, wpadł w ekstazę.

- Czas, żebyś znalazła sobie męża - powiedział Wentworth. - Musisz teraz myśleć o nazwisku Arondale i związanym z nim majątku. Kiedy ojciec uczynił cię dziedziczką, pragnął, abyś wyszła za mąż i dała mu wnuka.

I chociaż na słowa starego księcia Catherine w swej niewinności oblała się rumieńcem, przyznała mu rację.

- Mogłabym skorzystać w tej materii z twojej rady - powiedziała mu, pewna, że wuj da jej dużą swobodę w wyborze odpowiedniego kandydata.

- Oczywiście, moja droga.

- Amelia i ja zrobimy wszystko, żeby pomóc ci dokonać mądrego wyboru - wtrącił wtedy Edmund.

W tym momencie uświadomił sobie, że nie ma szans na spełnienie się jego marzeń.

I właśnie wtedy mocno postanowił coś zrobić, aby do tego nie dopuścić.

Catherine zakończyła swój pierwszy sezon towarzyski w Londynie i -jak głosiły pogłoski - stała się „sensacją salonów". O dziwo, z biegiem dni, gdy uczestniczyła w kolejnych wieczornych spotkaniach, niezliczonych balach kostiumowych, przyjęciach i galach teatralnych, zaczęła odczuwać zmęczenie tak dużym tempem i zatęskniła do spokojniejszego życia w swoim wiejskim domu.

Otrzymała kilka propozycji małżeńskich od przedstawicieli najznakomitszych angielskich rodów, było też wysoce prawdopodobne, że nadejdą kolejne. Jednak żaden z nich niczym się nie wyróżniał, by spełnić jej oczekiwania jako kandydat na męża. Błagała więc wuja, żeby pozwolił jej wrócić do Arondale na wakacje wraz z Edmundem i Amelią, a wuj wyraził zgodę - o ile Catherine wróci do Londynu z chwilą nastania pierwszych zimowych chłodów.

Teraz przeszła na drugą stronę sypialni w swoim rodzinnym londyńskim domu, wdychając zapach oliwnej lampy, która stała tuż przy wielkim łożu z czterema kolumienkami wspierającymi baldachim. Powoli wślizgnęła się pod pościel i westchnęła na myśl o najbliższej przyszłości.

Tak jak się spodziewała, Edmund był zachwycony powrotem do życia w wielkim mieście, lecz dla Catherine dzisiejszy bal stanowił kolejną porcję banalnych komplementów i pozbawionych treści rozmów. A wybór męża wydawał się bardziej kwestią wyeliminowania nieodpowiednich perspektyw niż znalezienia mężczyzny, z którym mogłaby szczęśliwie spędzić resztę życia.

A co z miłością? - pomyślała, spoglądając posępnie na rzeźbiony sufit. Trudno uwierzyć, ale naprawdę kiedyś wyobrażała sobie, że uczucie może się pojawić. Sam fakt, że ojciec z matką bardzo się kochali, nie oznaczał, że i ona zazna wielkiej miłości. Wiedziała o tym i przyjęła to do wiadomości, gdy brała na siebie odpowiedzialność za tytuł i fortunę Arondale. A jednak...

Catherine westchnęła, patrząc w ciemność. Potrzebowała męża, by urodzić dziedzica, a chociaż Edmund i Amelia byli bardzo cierpliwi - nawet zachęcali, aby się nie spieszyła i dokonała właściwego wyboru - prędzej czy później będzie musiała podjąć tę decyzję. Poza tym im szybciej to nastąpi, tym prędzej będzie mogła wrócić do domu.

Leżąc pod satynową narzutką, naciągnęła przykrycie po samą szyję, bo w sypialni zrobiło się dość chłodno. Ogień w kominku już wygasał, a jej bawełniana nocna koszula nie dawała wystarczającej ochrony przed chłodem. Przemknęło jej przez myśl, że powinna wezwać służącą i poprosić o dodatkowy koc, lecz wciąż absorbowały ją własne problemy i ich nieuchronne rozwiązanie.

Zegar tykał w zupełnej ciszy. Poczuła ogarniające ją zmęczenie i zamknęła oczy. Oddech Catherine stawał się coraz wolniejszy, obawy umykały z jej świadomości. Po chwili zapadła w mocny sen. Nawet słysząc jakiś ruch, skrzypienie desek podłogi, nie była w stanie otworzyć oczu.

Zrobiła to dopiero wtedy, gdy poczuła, jak czyjaś dłoń brutalnie zakrywa jej usta, a męska ręka gwałtownym szarpnięciem podrywa ją z puchowego materaca.

Boże miłosierny, co się dzieje!

- Edmund! - zawołała, lecz twarda męska dłoń na jej ustach stłumiła krzyk. - Na pomoc! - Serce waliło jej jak oszalałe. Zaczęła miotać się dziko, wymachując zawzięcie rękami i nogami, w jej szeroko otwartych, zielonych oczach, malowało się przerażenie.

- Cicho! - syknął mężczyzna, potrząsając nią ostrzegawczo.

Był wielki i silny, a gdy próbowała mu się wyrwać, poczuła na szczęce okropny ból. Jęknęła cicho, gdy sypialnia zaczęła wirować w jej oczach, a po chwili cały świat jakby przybladł, aż w końcu nastała zupełna ciemność.

Oparła bezwładnie głowę na barku napastnika. Nie była w stanie podjąć dalszej walki.

Nieprzewidywalni, niestali, nieoczekiwani, Szli przez życie za jakimś planem, Którego nikt inny pojąć nie umiał.

Kathryn Esty

Rozdział 2

Niedaleko Sisteron

Francja 20 kwietnia 1806

Catherine owinęła się mocniej szorstkim wełnianym szalem, aby nie czuć dotkliwego zimna, które niósł ze sobą wiatr. Pod cienkim materiałem miała gołe ramiona i głęboko wycięty dekolt prostej, białej chłopskiej koszuli. Kosmyki złocistych włosów smagały ją po policzku, gdy wóz wpadał w dziury, a ona co raz wpadała na krępego, szerokiego w barach mężczyznę, który siedział obok niej na koźle.

- Pogoda wkrótce się zmieni - obiecał Vaclav. - Za kilka dni zacznie się ocieplać.

Catherine spojrzała na szare chmury, które według niej zapowiadały burzę.

- Skąd to wiadomo? - spytała sarkastycznie, zmęczona zimnem i deszczem, lecz jeszcze bardziej towarzystwem Vaclava, jego prostackim zachowaniem i lubieżnymi spojrzeniami.

Atletycznie zbudowany mężczyzna wzruszył ramionami.

- Mogę powiedzieć tylko tyle, że to czuję. My wiemy takie rzeczy.

Chciała zaoponować, powiedzieć, że nie ma możliwości, aby on mógł to wiedzieć, lecz w ciągu ostatnich ośmiu tygodni zrozumiała, że są sprawy, na których znają się tylko Cyganie, sprawy dotyczące przyrody i pogody. A także przyszłości.

Wyprostowała się na zimnym, drewnianym koźle, poprawiając rozłożystą czerwoną spódnicę, zakrywając gołe nogi najlepiej jak umiała. Żałowała, że nie ma porządnych trzewików zamiast tych sandałów z cienkiej skóry. Lecz przecież większość Cyganów w ogóle nie miała butów.

- Już niedługo dojedziemy do obozowiska moich ludzi - powiedział Vaclav, drapiąc się w owłosioną pierś. Miał na sobie rozpiętą, podniszczoną błękitną jedwabną koszulę, a na wierzchu przeżarty przez mole sweter, który znalazł gdzieś po drodze.

- Jesteśmy prawie na miejscu? - Catherine poczuła przyspieszone bicie serca. Będzie musiała obmyślić jakiś plan, poczynić przygotowania, ponownie poszukać możliwości ucieczki.

- Stoją obozem gdzieś nad rzeką. Tyle wiem. Więcej nie zdołała od niego wyciągnąć. Cyganie nigdy nie dbali o dokładne opisywanie miejsca i czasu, nie interesowało ich nawet, jaki jest miesiąc. Żyli z dnia na dzień, z chwili na chwilę. Westchnęła na wspomnienie, ileż się od nich nauczyła od tamtej nocy osiem miesięcy temu, gdy ktoś zakradł się do sypialni w jej własnym domu, pozbawił ją przytomności i uprowadził.

Catherine oparła się o drewniany bok vardo, kolorowego domku na kółkach o beczkowatym sklepieniu, domku, w którym mieszkał Vaclav. Po angielsku, a był to jeden z wielu języków, jakimi się posługiwał, określał go mianem przyczepy - i był z niej strasznie dumny. Aż promieniał, kiedy na nią patrzył. Był jednym z najbogatszych Cyganów i nie mieszkał w namiocie.

Kiedyś opowiadał jej, że coraz częściej jego ludzie budują wozy i w nich mieszkają. Zimą były cieplejsze i lepiej chroniły od deszczu. A ona powinna być wdzięczna, bo kiedy wezmą ślub, w vardo stanie duże wygodne łóżko dla nich obojga.

Poczuła ucisk w żołądku. Ile jeszcze czasu minie, zanim on odkryje prawdę? Że wcale nie miała zamiaru go poślubić, ani teraz, ani nigdy. Że to tylko sztuczka, by zyskać na czasie? Jedna z wielu, jakich się nauczyła w ciągu ostatnich koszmarnych tygodni.

Przypomniała sobie wszystkie chłosty, jakie dostała, długie mile, które przeszła pieszo, raniąc sobie stopy o ostre kamienie, przecinające skórę nieprzywykłych do marszu nóg. Myślała o okrucieństwie kobiet, które traktowały ją jak wyrzutka, służącą, kogoś niewiele lepszego od niewolnicy.

Rzadko przypominała sobie swoje życie rozpieszczonej, młodej damy, widziała twarze ludzi, którzy niegdyś byli jej rodziną i przyjaciółmi. To były inne czasy, inny świat. Liczy się tylko chwila obecna, powiedziała sobie. Nie myśl o przeszłości, niech odejdzie w zapomnienie.

Wiele razy tłumiła łzy, które z początku płynęły niekończącym się potokiem, lecz szybko nauczyła się, że oznaczają dla niej chłostę albo głodówkę. Teraz, na szczęście dla Catherine, już się wcale nie pojawiały.

Poprzysięgła sobie, że przetrwa to wszystko, stawiając czoło kolejnym, pełnym cierpienia dniom, oddalającym ją od ukochanego domu i rodziny. Bez względu na to, co będzie musiała znieść, wróci kiedyś do Anglii. Dowie się, kto jest odpowiedzialny za to porwanie, sprzedaż Cyganom, a potem wymierzy mu sprawiedliwość.

- Domini! Zostaw konie i chodź na kolację. Ugotowałam ci pyszną zupę, z zająca.

Matka Dominika stała na skraju płytkiej niecki, opierając niewielkie, zniszczone dłonie na jasno-żółtej spódnicy, która okrywała jej małą, zbyt szczupłą postać. W tym roku znacznie się postarzała, pomyślał. Po raz pierwszy zastanowił się, czując mocny ucisk w piersi, ile jeszcze zim przeżyje ta krucha, wiekowa kobieta.

Gdy ona odejdzie, będzie bardzo tęsknił za nią i za takim życiem.

Pomachał jej, a potem przywiązawszy jabłkowitą klacz, która wraz ze stadem koni pasła się pośród drzew na skraju łąki, gdzie stanęli obozem jego ludzie, ruszył w jej kierunku.

Wieczorne powietrze było chłodne, pełne wilgoci, lecz już niebawem dni staną się cieplejsze. Przez cienką warstwę szarych chmur widział połyskujące gwiazdy, zwiastujące słoneczną pogodę. Ocieplenie przyniosłoby ulgę cierpiącej ból matce, w której oczach coraz wyraźniej widział zmęczenie.

- Pójdziesz jeszcze dziś do Yany? - spytała, gdy znalazł się u jej boku i razem ruszyli przez wysoką trawę w stronę wozu.

Dominik uniósł czarną brew.

- Od kiedy to interesują cię moje noce z Yaną? - W jego głosie zabrzmiała nutka rozbawienia. Czy ona kiedykolwiek przestanie widzieć w nim małego chłopca, który trzyma się maminej spódnicy?

- Yana chce cię usidlić. A nie jest ciebie warta. Uśmiechnął się z pobłażaniem.

- Zawsze jesteś taka opiekuńcza. Martwisz się zupełnie niepotrzebnie, matko. Ta kobieta ogrzewa mi łoże, ale nie mam żadnych planów na potem.

- Teraz tak mówisz, lecz ona chce ślubu, a sprytna z niej sztuka. Spytaj Antala, jej pierwszego męża.

Zacisnął uśmiechnięte usta.

- Żadna dziewka nie jest na tyle sprytna. Poza tym ona wie, że niedługo odjeżdżam.

Zniszczona twarz matki wydała mu się jeszcze bardziej postarzała. Ściągnęła cienkie siwe brwi, uwydatniając zmarszczki wokół oczu.

- Będzie mi cię brakowało, synu. Ale jak zwykle, tak będzie najlepiej.

Mówiła tak od czasu, gdy ukończył trzynaście lat, gdy przyjechał po niego ojciec. Mówiła, że angielska krew markiza jest silniejsza niż krew cygańskiej matki i że musi posłusznie odpowiedzieć na ten zew krwi.

Przez krótki czas nienawidził jej za to.

A teraz, po piętnastu latach, Dominik doszedł do wniosku, że matka miała wtedy rację.

Podszedł do ogniska, pomarańczowoczerwonych płomieni, które rozjaśniały ciemną noc, przez chwilę ogrzewał się, po czym usiadł na drewnianej ławeczce, którą przed kilku laty zrobił z powalonego drzewa. Matka włożyła mu w dłonie miskę parującej zupy, której ciepło pozwoliło rozgrzać lodowate, zesztywniałe palce.

W Gravewold, wspaniałym majątku ojca w Buckinghamshire, zimno, głód czy ucieczka przed wiatrem i deszczem nigdy nie były problemem. Jednak tutaj, w chłodnej i wilgotnej Prowansji, obozując pod granitową cytadelą Sisteron, Dominik zaznał spokoju, jakiego nigdy nie czuł w Anglii.

Catherine już z daleka spostrzegła migoczące światła tuzina ognisk, których czerwony żar jaśniał w ciemności nocy. Co chwilę tchnienie wiatru przynosiło ze sobą melancholijne dźwięki skrzypiec. Cyganie. Pindoro - handlarze koni. Vaclav opowiadał jej o swoich ludziach, kiedy odkupił ją od innej wędrownej grupy.

- Kupiłem cię - powiedział jej tamtego pierwszego wieczoru. - Teraz należysz do mnie. - Był ubrany w workowate, szorstkie, brązowe bryczesy i zniszczoną lnianą koszulę. Gdy przesunął grubym paluchem po jej policzku, aż zadrżała z obrzydzenia.

- Jesteś namiętna i gorąca - pogładził jej połyskujące włosy - jak Mitra, bogini ognia i wody. Pożądam cię bardziej niż inne, dziś wieczorem wezmę cię do mojego łoża.

Cofnęła się.

- Nie przyjdę - odparła odważnie, licząc na to, że poczuje się bezpieczniej, ale wcale tego nie odczuła.

Kiedy Vaclav zbliżył się, walczyła z nim jak tygrysica. Drapała, kopała, wrzeszczała, rzucając mu wyzwiska, których damie używać nie przystoi, które jeszcze kilka tygodni wcześniej za nic nie przeszłyby jej przez gardło. Vaclav uderzył ją w twarz i zagroził, że pobije, jeśli mu się nie podda.

- Nie pójdę do twojego łoża jak jakaś dziewka, której wdzięki kupiłeś sobie za pieniądze. Zrobię to tylko z mężczyzną, który jest moim mężem.

Błądził wzrokiem po jej kobiecych kształtach, aż nadto widocznych w mocno wyciętej pod szyją koszuli i prostej, ściągniętej spódnicy.

- Jeśli chcesz męża, to ożenię się z tobą.

- Ożeniłbyś się z Gadjo? - Z nie-Cyganką. Wiedziała, że to rzecz zupełnie niesłychana. Romowie mieli swój własny, zamknięty świat, do którego nie przyjmowali nikogo z zewnątrz.

Zdawało się, że myśli Vaclava podążają w tym samym kierunku. Stropił się, lecz po chwili z pociemniałymi oczami zacisnął zęby.

- Uczynię to, jeśli wtedy z własnej woli przyjdziesz do mojego łoża.

Przez głowę Catherine przelatywały dziesiątki możliwości. Jeśli zgodzi się na to małżeństwo, może uda się utrzymać go na dystans nieco dłużej, zyskać trochę cennego czasu.

- A twoi rodzice? Rodzina? Chyba chcesz, aby uczestniczyli w uroczystości zaślubin?

- Właśnie jedziemy, aby się z nimi spotkać. Dwa, może trzy tygodnie podróży. Moglibyśmy zawrzeć małżeństwo w Sisteron.

Sisteron. Na południowym zachodzie. Daleko od tureckich paszów i Konstantynopola. Od ziemi, gdzie oficjalnie panowało niewolnictwo białych, któremu i ona była przeznaczona. Za to bliżej Anglii i domu.

- Wobec tego przyjmę twoją propozycję. Gdy zostaniemy małżonkami, zrobię, co zechcesz. Ale do tej pory musisz obiecać, że mnie nie tkniesz.

Vaclav niechętnie wyraził zgodę. Mijał dzień za dniem, a on dotrzymywał słowa. Gdyby tylko ona sama potrafiła dotrzymać swojego...

- Pindoro - powiedział, przerywając jej wspomnienia. - Jesteśmy już prawie na miejscu.

- Tak - wyszeptała. Na miłość Boską, co teraz powinnam zrobić? Będzie musiała powiedzieć mu prawdę, zanim on wyjawi rodzinie swoje małżeńskie plany. Wściekłby się jeszcze bardziej, gdyby przez nią stracił twarz wobec swoich najbliższych.

Poczuła skurcz w żołądku. Co on zrobi, kiedy się dowie, że został oszukany? Wpadnie w gniew, może dostanie szału. Była pewna, że wtedy ją posiądzie, z jej zgodą czy bez. Już niemal czuła jego brutalne dłonie na swoich piersiach, jego grube, owłosione ciało wdzierające się między jej nogi.

Gdyby tylko mogła uciec, znaleźć jakąś możliwość wydostania się na wolność. Lecz i tak nie miała dokąd pójść, a on jej pilnował, w nocy przywiązywał do wozu. Nie miała szansy ani wtedy, ani teraz.

Wóz toczył się w kierunku obozowiska, drewniane koła wzbijały błoto, którego kałuże pokrywały drogę. Nie zważając na chłód i mokrą, czarną ziemię pod bosymi stopami, na spotkanie przybyszów wybiegło kilkanaścioro dzieci w towarzystwie paru ujadających psów. Z ognisk, na których gotowano strawę przed każdym z wozów, unosiły się smugi białego dymu.

- Staniemy między drzewami, z dala od innych - powiedział Vaclav, obrzucając ją spojrzeniem, które mogła określić jako wygłodniałe. - Gdy tylko się oporządzimy, poszukamy mojej rodziny i zawiadomimy ją o naszym ślubie.

Kiedy tylko się oporządzą, Catherine chciała i jego o czymś zawiadomić - że żadnego ślubu nie będzie. Spojrzała na jego szerokie bary i ramiona, przypomniała sobie dotyk jego mocnej ręki, kiedy już wcześniej go rozzłościła. Tym razem na pewno nie zapanuje nad wściekłością. Na samą myśl Catherine poczuła dreszcz.

Dominik rozłożył puchowy materac w tylnej części swojego vardo. On i matka mieli najlepsze wozy, jakie można było sobie wymarzyć. Prawdę powiedziawszy, wszyscy członkowie plemienia w jakiś sposób korzystali z jego wielkiego bogactwa. Oczywiście musiał to robić bardzo dyskretnie, gdyż nie przyjęliby od niego jałmużny. Jakiś prezent tu i tam, czasem ktoś coś „znalazł" i sobie przywłaszczył.

Dominik podziwiał ich za to. Do szczęścia nie były im potrzebne pieniądze. Mieli swoją wolność, która stanowiła dla nich największe bogactwo.

Poruszył się, słysząc z oddali jakiś dźwięk, który nie bardzo potrafił rozpoznać. Z początku słabiutki, jak najcichszy szept niesiony wiatrem. Ale po chwili powtórzył się, tym razem nieco głośniej. Mógłby przysiąc, że to był głos jakiejś kobiety.

Spuścił nogi na podłogę wozu, nałożył ręcznie szytą białą koszulę z długimi rękawami, naciągnął też buty na ściśle przylegające do ciała bryczesy. Otworzywszy drzwi, zszedł z wozu na ziemię i podszedł do matki, która stała przed swoim wozem, mieszając gotującą się w kociołku nad ogniskiem pożywną mięsną potrawkę. Doszedł go smakowity zapach, od którego aż poczuł ssanie w żołądku.

- Kolacja już niemal gotowa - powiedziała matka. Zwykle jadali przed zapadnięciem zmroku, lecz dzisiaj Pearsa opiekowała się chorym dzieckiem, a Dominik wcześniej zajmował się jednym z koni.

- Słyszałaś to? - spytał. - Wydawało mi się, że gdzieś od strumienia dochodzą jakieś głosy.

Vaclav wrócił - odpowiedziała krótko matka, mieszając gotującą się strawę. Pachniała ziołami, przyprawami i sarniną, którą przywiózł do obozu.

- Zwykle staje w pobliżu rodziców. Dlaczego... - urwał, bo nagle wieczorną ciszę rozdarł pełen gniewu męski krzyk i wyraźny głos kobiety. - Wyjeżdżał sam - stwierdził zdziwiony.

Matka odwróciła wzrok.

- Teraz podróżuje z kobietą. - Matka zachowywała się trochę podejrzanie, unikając jego spojrzenia. Dominik poczuł się nieswojo.

- Z jaką kobietą? - spytał. Jakby w odpowiedzi usłyszał przeraźliwy, kobiecy wrzask. Głosy były coraz głośniejsze, jeden błagalny, drugi ogarnięty furią. Na polanie rozległ się trzask uderzenia dłonią w ciało. - On ją bije - powiedział.

- Ta kobieta jest jego własnością. Ma do tego prawo.

Wtedy nagle dotarło do niego, że kłótnia odbywa się po angielsku. Po angielsku, nie po francusku czy w języku romani, którym posługiwali się jego ludzie. Dominik ruszył w kierunku, z którego dochodziły głosy, z dala od kręgu wozów, zaś niedaleko miejsca, gdzie stały uwiązane jego konie.

- Nie idź tam, synu. - Pobrzękując cienkimi złotymi bransoletami, Pearsa podbiegła i przytrzymała go za rękę. - To nie jest twoja sprawa.

- Jeśli coś o tym wiesz, to mi powiedz.

- Ona jest Gadjo. Podobno to wiedźma. Dominik ruszył dalej dużymi krokami, Pearsa biegła truchtem, by dotrzymać mu tempa.

- Pamiętaj swoją obietnicę. Nie wolno ci się wtrącać.

Dominik niewzruszenie szedł dalej.

- Ona już omotała Vaclava. Ciebie też może. Prychnął ze śmiechem. Być może kilka lat wcześniej mógłby w to uwierzyć, lecz niezliczone godziny edukacji pomogły mu pozbyć się większości przesądów.

- Nie będę się wtrącał. Chcę tylko zobaczyć, co się tam dzieje. Wracaj do naszego obozu, niedługo do ciebie dołączę.

Pearsa patrzyła za nim, wykręcając sobie starcze dłonie. Gdy odchodził, czuł na plecach pełen potępienia wzrok i jej obawę, lecz mimo to nie zwolnił. Prawdziwy Cygan zignorowałby te głosy, bo prywatność stanowiła najwyższą wartość u ludzi, którzy mieli jej tak mało. Fakt, że nie potrafił zbagatelizować odgłosów kłótni, wywołał na twarzy Dominika grymas niezadowolenia.

Szedł bezszelestnie, co było dla niego równie naturalne jak oddychanie. Minął konie, uspokajając je kilkoma cichymi słowami, by wreszcie stanąć przy wozie Vaclava. Pozostając w ciemności, patrzył na polanę, gdzie płonęło małe ognisko, zahipnotyzowany sceną, jaka rozgrywała się przed jego oczami.

Mocno zbudowany, owłosiony Cygan, którego znał od dziecka, stał nad piękną kobietą o włosach ognistej barwy, spoglądającą nań z mieszaniną nienawiści i buntu. Koszula Vaclava wisiała na nim w strzępach, miał zmierzwione włosy, które opadały na ciemne smętne oczy, zaś jego twarz wykrzywiał grymas niepohamowanej furii.

Kobieta stała dumnie dwa kroki od niego, miała związane nadgarstki, szeroko rozstawione nogi. Patrzyła mu prosto w oczy. Ogniste włosy omiatały jej ramiona, zaś koszula - ubrudzona i rozdarta, odsłaniała wszystko, z wyjątkiem jędrnych, bujnych piersi. Nawet ślad dłoni Vaclava na jej policzku nie mógł ukryć piękna kobiecej twarzy.

- Okłamałaś mnie! - ryknął. - Chciałaś odebrać mi to, za co zapłaciłem ostatnią sztukę złota!

- Mówiłam ci dziesiątki razy, że dam ci pieniądze, więcej złota, niż jesteś w stanie udźwignąć, jeśli puścisz mnie wolno.

- Uważasz mnie za kompletnego głupca? - Uderzył ją ponownie. Zatoczyła się, lecz nie upadła.

Dominik poczuł skurcz w żołądku, jednak został na miejscu. Był półkrwi Cyganem. Musiał przestrzegać cygańskich praw.

- Nie chcę twoich pieniędzy! - krzyknął Vaclav. - Chcę twojego ciała. Zaproponowałem ci małżeństwo. Odmówiłaś, przynosząc mi wstyd na oczach mojej rodziny. Teraz nauczysz się posłuszeństwa.

Chwycił ją za związane nadgarstki i pociągnął w kierunku drzewa. Znieruchomiały Dominik patrzył, jak Vaclav przerzucił linę przez konar, przywiązał do niej ręce kobiety i pociągnął do momentu, aż jej ramiona wyciągnęły się do góry ponad głowę. Potem brutalnie rozerwał koszulę na jej plecach, odsłaniając najbielszą, najbardziej delikatną skórę, jaką Dominik widział w całym swoim życiu.

- Nauczysz się wykonywać moje rozkazy. Nauczysz się poddaństwa. Jeśli to ma oznaczać, że zapoznasz się z moim batem, niech tak będzie.

Dominikowi zaschło w ustach. Jeśli Vaclav był właścicielem tej kobiety, mógł ją karać według własnego uznania. Dominik zacisnął dłoń na kole wozu, lecz wciąż stał w cieniu.

Tymczasem Vaclav poszedł po długi skórzany bat, którym zwykle poganiał konie. Zielone oczy kobiety rzucały błyskawice na jego plecy.

- Nigdy ci się nie poddam, słyszysz? Nienawidzę i ciebie, i wszystkich brudnych Cyganów, których spotkałam w życiu. Jesteście zwierzętami, wszyscy. Znacie tylko okrucieństwo i przemoc. - Gdy wykrzykiwała ostatnie słowa, jej głos się załamał, zesztywniała z pierwszym świstem bata, który wylądował na jej ramionach.

Na nieskazitelnie białej skórze jej pleców pojawiła się cienka krwawa linia. Nie krzyknęła z bólu, jedynie zrezygnowana przycisnęła twarz do szorstkiej kory drzewa.

Gdy zacisnęła powieki w oczekiwaniu na kolejne razy, Dominik w końcu stracił cierpliwość. Wyszedł zza wozu akurat w momencie, by chwycić za rękę wymierzającego drugie uderzenie Vaclava.

Siłą woli zapanował nad sobą.

- Wydaje mi się, przyjacielu, że masz niejakie kłopoty z podporządkowaniem sobie swojej własnej kobiety. - Wypowiedział to po angielsku, bowiem i oni rozmawiali w tym języku. Chociaż zachował w głosie przyjazną nutę, musiał się bardzo starać, aby jednym szarpnięciem nie wyrwać Vaclavowi bata z ręki.

Krępy mężczyzna odwrócił się do niego.

- Nie wtrącaj się, Domini, to nie jest twoja sprawa.

- Przyszedłem po prostu, żeby się przywitać. Już dawno nie spotkaliśmy się na szlaku.

- Teraz nie czas na powitania. Jak widzisz, mam do załatwienia inne sprawy.

- Na to wygląda - przyznał Dominik, lecz pozostał na miejscu.

- Ona zasługuje na chłostę - dorzucił Vaclav, lecz nieco stracił pewność siebie, jakby już nie był panem sytuacji.

- Może to i prawda. Skoro ona jest twoją własnością, to na pewno masz prawo robić z nią, co tylko zechcesz.

- Więc dlaczego się wtrącasz?

- Pomyślałem, że mógłbym ci pomóc. Może jest inny sposób na rozwiązanie twoich problemów. - Dominik wzruszył ramionami z niejaką nonszalancją. - Ale przecież ciebie złoto nie interesuje.

Po raz drugi Vaclav zawahał się. Spojrzał na przywiązaną do drzewa kobietę, a Dominik z łatwością odczytywał miotające mężczyzną, sprzeczne emocje. Tak naprawdę nie chciał jej skrzywdzić, lecz nie zostawiła mu wyboru. Jeśli nie nauczy jej posłuszeństwa, straci twarz u swych pobratymców.

- Pomyślałem sobie, że może... za odpowiednie wynagrodzenie... mógłbyś się pozbyć tego ciężaru.

Vaclav popatrzył na kobietę oczami, w których głębi błyszczało pożądanie. Splunęła mu pod nogi.

- Za jakie wynagrodzenie? - spytał Vaclav.

- Dam ci dwa razy tyle, ile sam za nią zapłaciłeś.

- To bajońska suma. Ta ruda wiedźma kosztowała mnie całą fortunę w złocie.

Zaiste, wyglądała na tak cenną.

- Trzy razy tyle - powiedział cicho Dominik.

- Kupujesz sobie kłopoty, Domini. I to większe, niż myślisz.

- Zaryzykuję. Proponuję ci cztery razy więcej, niż za nią dałeś.

Twarz Vaclava, i tak już czerwona z gniewu, po-kraśniała jeszcze bardziej.

- Ech, ty i twoje pieniądze. Możesz sobie kupić, co tylko chcesz, prawda, didikai?

Była to cygańska obelga - pół Gadjo, pół Rom. Zawsze był wyrzutkiem walczącym o akceptacje. Jako dziecko, Dominik często słyszał to określenie, lecz z biegiem lat zdobył sobie miejsce w ich społeczności i już więcej nie padało ono pod jego adresem. A teraz... wbiło mu się w trzewia niczym szpiczasta kosa.

- Chcesz tę kobietę? - zadrwił Vaclav. - Sprzedam ci ją za sześć razy tyle, ile za nią zapłaciłem.

To było wyzwanie, okrutna aluzja do jego dziedzictwa. Żaden Cygan nie mógłby sobie pozwolić na taką cenę. Dominik przyjrzał się kobiecie. Spoglądała na niego nieufnie przez obnażone ramię. Krew od rany zadanej batem przesiąkła ciemną pręgą przez resztkę podartej koszuli, skórzany rzemień, którym miała związane dłonie, wbijał się mocno w jej skórę. Matka miała rację - nie powinien był tu przychodzić. Bo teraz już nie mógł odejść.

- Zgoda - powiedział. - Odetnij ją.

Vaclav uśmiechnął się triumfalnie, zaś Dominik poczuł rosnące niezadowolenie. Obaj wiedzieli, że to Vaclav triumfował.

- Twoja krew, Gadjo, czyni cię słabym - oświadczył, wiedząc, że nikt inny by mu nie przeszkodził. Cyganie uznawali całkowitą dominację mężczyzn nad swoimi kobietami. Tak samo Dominik. On po prostu nie wierzył w dominację egzekwowaną za pomocą fizycznej siły.

Vaclav rzucił mu nóż, którego ostrze zalśniło w blasku ogniska.

- Teraz jest twoja. Sam ją odetnij.

Dominik zbliżył się do kobiety, przeciął nożem krępujące ją więzy. Zachwiała się i zatoczyła na niego. Objął ją wokół szczupłej talii, żeby nie upadła.

- Nie dotykaj mnie! - Wyrwała mu się. Chwycił ją za podbródek i zmusił, żeby na niego spojrzała.

- Lepiej naucz się trzymać język za zębami - powiedział, przypominając sobie, jakimi wyzwiskami obrzucała wcześniej Vaclava. - Ty tutaj już nie rozkazujesz. Jesteś moją własnością i nauczysz się posłuszeństwa.

- Idź do diabła!

- To całkiem możliwe, że wyląduję w piekle. Ale nie ty mnie tam wyślesz. - Odwrócił się i ruszył, jednak ona pozostała na miejscu. Zatrzymał się i spojrzał do tyłu. - Jestem twoim właścicielem, ale wybór należy do ciebie. Możesz tu zostać z Vaclavem albo iść ze mną.

Zmierzyła go wzrokiem od kruczoczarnych cygańskich włosów aż po czubki porysowanych czarnych butów. Wpatrywały się w nią podobne do obsydianu oczy. Był tak wysoki, że musiała zadrzeć głowę, by spojrzeć mu w twarz. I wtedy pomyślała, tak samo jak w chwili, gdy zjawił się na polanie, że mimo tej surowej miny ten mężczyzna jest najprzystojniejszy spośród wszystkich, których dotychczas widziała.

Odszedł, nie czekając na odpowiedź. Był szeroki w ramionach, wąski w biodrach, miał długie, umięśnione nogi, które po chwili znikły w otaczających wóz ciemnościach. Catherine po raz ostatni spojrzała na Vaclava, cały czas ściskającego bat w owłosionej ręce, po czym szybko ruszyła między drzewa w ślad za nowym panem.

- Wsiadaj do wozu.

Catherine popatrzyła na niego nieufnie.

- Nie obchodzi mnie, ile za mnie zapłaciłeś. Nic pójdę z tobą do łoża, tak samo jak nie poszłam z nim.

Wbił w nią wzrok tak mocno, że mimowolnie przycisnęła rękę do piersi, owijając się podartą, chłopską koszulą.

- Jeśli tego zechcę, mała, pójdziesz do mojego łoża. Bądź tego pewna. Ale jeśli to zrobisz, to na pewno nie pod groźbą bata.

Więc to się nigdy nie stanie, pomyślała, lecz nie powiedziała tego na głos. Już wcześniej nauczyła się, i to w dość bolesny sposób, że kłótnie z tymi ludźmi nie prowadzą do niczego dobrego. Podobnie nie działają na nich ani błagania, ani łzy.

- Wsiadaj - powtórzył.

- Po co?

- Żebym mógł opatrzyć ranę na twoich plecach. Piekła ją niczym ogień Hadesu. Co by było, gdyby Vaclav dalej ją chłostał?

Weszła po drewnianych stopniach i usiadła na szerokim, miękkim, puchowym materacu.

- Vaclav zwracał się do ciebie „Domini". Czy to jest twoje imię?

Odwrócił ją plecami do siebie.

- To jedno z imion. Inne to Dominik. - To tylko jedno słowo. Imiona miały dla nich tak samo niewielkie znaczenie jak czas czy miejsce. Większość z nich nosiła dwa lub trzy, które mogli zmieniać, gdy ktoś umierał lub wstępował w związek małżeński... albo też był ścigany przez prawo. - A twoje imię?

- Catherine.

- Catherine - powtórzył. - Catrina. Myślę, że pasuje do ciebie. - Długie, śniade palce przesuwały się po jej plecach, rozprowadzając coś gęstego i lepkiego.

Ból natychmiast ustąpił. Odetchnęła z ulgą.

- Jakim sposobem znalazłaś się w jego rękach? - spytał.

- Kupił mnie od Cyganów jadących na północ, Zaproponował im wysoką cenę, a oni ją przyjęli.

Zatrzymał dłoń.

- Ładnie mówisz, na pewno nie jesteś chłopką. Co też Angielka robi na północy Francji w czasie wojny?

- Ty też nie jesteś Francuzem. I znakomicie znasz angielski. Mogłabym ci zadać podobne pytanie.

- Jestem Cyganem - odparł po prostu. - My nie prowadzimy z nikim wojny. Ale ty jesteś w innej sytuacji.

- Nie byłam we Francji, lecz w Anglii. - Gdyby tylko mogła powiedzieć mu prawdę, poprosić o pomoc. Ale próbowała tego już wcześniej. Za pewną sumę pieniędzy Cyganie z północy obiecali człowiekowi, który ją porwał, że wywiozą ją daleko od Anglii, więc na pewno nie byliby skłonni jej wypuścić.

Inni, którym opowiedziała swoją historię - łącznie z Vaclavem - nie uwierzyli. Nazywali ją „milady dziewoja" albo „jaśnie pani". Przez to jej życie stało się jeszcze cięższe.

Pomyślała, jak teraz wygląda - w podartych, chłopskich szatach, z potarganymi włosami, niemal w połowie odsłoniętymi piersiami. Tak samo przypominała hrabinę Arondale jak ta stara kobieta koło wozu gotująca posiłek na ognisku. Niemal słyszała śmiech wysokiego Cygana, czując nieprzyjemny skurcz żołądka.

- Uciekłam z domu - skłamała. - Jakiś człowiek pojmał mnie i sprzedał Cyganom. - To akurat było zgodne z prawdą. - Podobno w Konstantynopolu był pasza, który szczególnie upodobał sobie kobiety o jasnej skórze. Zdaje się, że zapłacił sporą sumę.

Niewolnictwo białych ludzi. To lepsze od śmierci, tak przynajmniej uważał człowiek, który ją wziął. Miał specyficzną moralność.

- Vaclav miał dużo pieniędzy. - Pewnie z kradzieży. - Złożył im ofertę, a oni ją przyjęli. - Rozumowali w ten sposób, że sprzedaż innemu Cyganowi to nie to samo, co wypuszczenie jej na wolność.

- I cały ten czas nie dopuszczałaś go do swojego łoża? - Dominik otaksował ją wzrokiem w taki sposób, że oblała się rumieńcem. - Nic dziwnego, że ogarnęło go lekkie szaleństwo.

Zignorowała jego komentarz, aby nie ciągnąć rozmowy w tym kierunku.

- Ale Vaclava już nie ma, teraz jestem zmuszona radzić sobie z tobą. Co mnie teraz czeka?

Zaiste, co cię czeka, pomyślał. Kobieta była ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował. Przynajmniej kobieta, będąca jego własnością... Za kilka tygodni zamierzał wyjechać, powrócić do poprzedniego życia w Anglii. Do starych obowiązków. I nie miał chęci zwiększać ich liczby.

- To zależy od ciebie, jak sądzę. Teraz proponuję, żebyś się trochę przespała. Wygląda na to, że potrzebujesz snu.

Spojrzała na niego nieufnie jak kotka.

- Tutaj?

- Chyba będzie ci dość wygodnie.

- A gdzie ty będziesz spał?

- Na ziemi koło wozu. - Dominik spojrzał na jej delikatną skórę, wciętą talię, bujne piersi. - Chyba że zaprosisz mnie, abym tu z tobą został.

Jej błyszczące szmaragdowo oczy zwęziły się, okazując gniew.

- Powiedziałam ci już wcześniej: z własnej woli nie legnę ani z tobą, ani z jakimkolwiek innym mężczyzną.

Dominik zaśmiał się gardłowo, nieco bardziej niż powinien rozbawiony jej sprzeciwem. Nigdy jeszcze nie widział podobnej kobiety - o tak silnej woli i determinacji. A już na pewno nie przypominał sobie takiej spośród znanych mu Angielek. Była rzeczywiście kusząca, z minuty na minutę coraz bardziej go intrygowała.

- Jeszcze zobaczymy, ognisty kociaku. Zobaczymy. Poruszyła się, a wtedy jej poszarpana koszula opadła, odsłaniając jej pełną pierś. Była ciężka, jędrna i gładka jak dojrzały owoc, cudnie zaokrąglona, idealnie dopasowana do męskiej dłoni. Dominik poczuł spływającą nań falę podniecenia. No dobrze, będzie spał na ziemi, ale najpierw pobaraszkuje z Yaną, by zrzucić z siebie to ogromne napięcie, które nagle nim owładnęło.

- Dopilnuję, żebyś dostała coś do jedzenia - powiedział nieco zachrypniętym głosem.

- Dziękuję.

Wyjął z kufra sakiewkę złotych monet i wyszedł, aby wypłacić Vaclavowi obiecaną sumę. Na skraju kręgu światła, które padało z ogniska, zatrzymała go matka.

- Kupiłeś kobietę Vaclava. - Pearsa spojrzała oskarżycielsko na sakiewkę. - Co z nią zrobisz?

- Jeszcze nie podjąłem decyzji.

- Ona oznacza kłopoty. Już to czuję. Niepotrzebnie się wtrącałeś.

Zacisnął zęby i pomyślał o pięknej, ognistowłosej kobiecie, która przebywała w jego wozie. O tym, jak cudownie byłoby poczuć pod sobą jej ruchy, poczuć, jak obejmuje go swoimi zgrabnymi nogami. Tak, w sumie Vaclav pragnął tego samego.

- Wiem o tym - odpowiedział krótko.

Wyciągnij ku mnie małą dłoń Do której chowasz swoje łzy A ja je wszystkie zbiorę wnet Aby na sercu trzymać mym.

Wiersz cygański George Borrow

Rozdział 3

Catherine dokończyła posiłek złożony z mięsnej potrawki, którą przyniosła jej starsza kobieta, wdzięczna, że wreszcie ustąpił nękający ją ból brzucha. Potem zaś wgramoliła się pod jasną kołdrę okrywającą puchowy materac. Po raz pierwszy od wielu tygodni poczuła ciepło i wygodę.

Wędrowała wzrokiem po przytulnym wnętrzu wozu, oświetlonym blaskiem świecy. Wzdłuż boków vardo stały kredensy, na których równo poustawiano potrzebne przedmioty. Na haczyku wisiała podniszczona koszula z długimi rękawami, a tuż obok druga, z połyskującego, czerwonego jedwabiu, a dalej żółty jedwabny szalik, para znoszonych czarnych bryczesów, kamizelka uszyta z jaskrawych skrawków wyszywanych złotą nicią. Na jej przodzie połyskiwały złote cekiny.

Vardo Dominika wyglądało podobnie jak inne, które widziała dotychczas, było tu jednak bardziej schludnie i czysto, zauważyła też, że wóz był wykonany z desek lepszej jakości, dokładniej spasowanych. Jedyne, co nie pasowało do tego miejsca, to kilka oprawionych w skórę książek, upchniętych na półce tuż obok ręcznie rzeźbionej drewnianej figurki przedstawiającej konia.

Po co je kupił, skoro Cyganie nie umieją czytać? Albo - co bardziej prawdopodobne - po co je ukradł? Zastanowiła się też, czy to właśnie ów intrygujący Domini wyrzeźbił drewnianego konika.

Zdmuchnęła świeczkę, obróciła się na bok i zapatrzyła w ciemne wnętrze wozu. Miała ciężkie powieki, zmęczone, obolałe ciało, jednak bała się zasnąć. Nasłuchiwała każdego, najcichszego nawet dźwięku z zewnątrz, oczekując lada moment odgłosu kroków mężczyzny, który według jej przypuszczeń, na pewno się zjawi.

Po co by ją kupił, jeśli nie do ogrzania mu łóżka?

Aż podskoczyła, gdy rozległo się pohukiwanie sowy, potem z ulgą opadła na pościel, gdy zrozumiała, że to tylko nocny ptak. Z obozu, od strony innych wozów co jakiś czas dobiegał śmiech, lecz z czasem wszystko ucichło. Słyszała już tylko pojedyncze parskanie koni, trzask ostatnich żarzących się węgli w stygnących ogniskach. Odgłosu zbliżających się kroków nie było. W końcu tuż przed świtem zasnęła, ale o pierwszym brzasku obudził ją wysoki Cygan swoim szorstkim, męskim głosem.

- Słońce już wysoko, Catrina. Wstawaj, chyba że chcesz mieć towarzystwo. - Jednym szarpnięciem otworzył niskie drewniane drzwi. Usiadła gwałtownie, podciągając pościel aż pod samą szyję.

- Zawsze tak wpadasz do pokoju, w którym śpi dama?

- Nie zawsze - uśmiechnął się zawadiacko - ale na tyle często, by stało się to miłą rozrywką. - Ogarniał spojrzeniem jej rozczochrane włosy, smugi pod oczami, zaciśnięte usta, które zdradzały bezsenną noc. - Wyglądasz gorzej niż wczoraj. Czy moje łoże nie przypadło ci do gustu?

Najeżyła się, unosząc wysoko podbródek, lecz zarazem bezwiednie odgarnęła do tyłu zwisające niesfornie loki.

- Bałam się, że będziesz próbował... Myślałam, że zmienisz zdanie co do naszego osobnego spania.

Pomyślała, że on z pewnością wcale nie wygląda na bardziej zmęczonego, przeciwnie, wydawał się wypoczęty. Miał niezwykle piękną twarz: prosty aryjski nos, gładką śniadą cerę, oczy w kolorze obsydianu, długie rzęsy. Jego cudnego kształtu usta były jak wykute z marmuru, a gdy się uśmiechał, ukazywał najbielsze zęby, jakie w życiu widziała.

- Rozczarowana? - zakpił, wyginając w łuk gęste brwi. Był przystojny, lecz nie w zwyczajowym rozumieniu tego słowa. Miał w sobie męskość i nieustępliwość, co wyczuła od samego początku. To czyniło go jeszcze bardziej atrakcyjnym.

- Bynajmniej.

Uśmiechnął się, jakby jej nie wierzył. Cóż za arogant! Ale to przecież Cygan.

- Z lewej strony w kredensie stoi dzbanek i miska z wodą. - Rzucił jej koszulę podobną do tej, którą poprzedniego dnia poszarpał na niej Vaclav, lecz ozdobioną ręcznym haftem. - Moja matka przygotowała kawę, chleb i bryndzę, czyli owczy ser. Wyszykuj się i przyjdź do nas.

Podniosła koszulę.

- To twojej matki? - Wyglądała na o wiele za dużą jak na wątłą, małą kobietę.

Dominik uśmiechnął się z rozbawianiem. Dziś w jednym uchu nosił srebrny kolczyk.

- Pożyczyłem od przyjaciółki. Chcesz, abym pomógł ci się ubrać?

- Nie ma mowy!

- Więc się pospiesz. Jeśli nie wyjdziesz, zanim skończę kawę, to zamierzam tu wrócić. - Obrzucił ją jeszcze jednym, odważnym spojrzeniem, po czym wyszedł z wozu.

Szybko zeskoczyła z łóżka, zrzuciła z siebie poszarpaną koszulę, by szybko przywdziać nową i czystą. Z początku była zgorszona faktem, że Cyganki odziewają się tak skąpo, po prostu koszula i spódnica, bez żadnej bielizny. Zimą nakładały kilka warstw, jedna na drugą. A teraz Catherine uważała ich sposób ubierania się za całkiem sensowny.

Palcami rozczesała splątane włosy, potem umyła twarz, jak umiała wygładziła pogniecioną czerwoną spódnicę i po stopniach zeszła z wozu na ziemię.

- O, teraz znacznie lepiej - zakrzyknął Dominik z wyrazem aprobaty na twarzy. - Jeśli chcesz się udać w ustronne miejsce, to idź tam, na lewo. - Spojrzał w tamtą stronę.

Wdzięczna, że domyślił się jej potrzeby, odeszła w tamtym kierunku, aby dopełnić porannych ablucji. Wiedziała, że nie ma sensu uciekać. Byłoby to trudne - bez grosza przy duszy samotnie przemierzać obcy kraj. Nie wiedziałaby nawet, w którą stronę się udać. Wróciła więc do obozu, a Dominik podał jej poczerniały metalowy kubek z parującą, gorącą kawą.

- Trochę później - odezwał się - gdy pomożesz mojej matce w jej pracach, możesz odpocząć. A jutro poczujesz się lepiej. - Uśmiechnął się do wątłej kobiety. - To jest Pearsa, moja matka. Masz robić wszystko, co ona ci każe.

Pearsa nie odezwała się, jedynie rzuciła Catherine spojrzenia tak zimne, że mogłoby zmrozić kamień. Jeszcze jedna pełna nienawiści stara wiedźma, pomyślała Catherine. Już niemal poczuła na plecach i nogach uderzenia wymierzane jej wierzbowymi rózgami.

Poprzysięgła sobie, że do tego nie dopuści. Teraz była silniejsza, nie bała się tak, jak na samym początku. Wtedy była niewinną młodą dziewczyną, zbyt przerażona, by im się przeciwstawić. Lecz przez tych kilka miesięcy, jakie minęły od czasu, gdy porwano ją z domu, bardzo się zmieniła. Utraciła dawną niewinność niemal we wszystkim, z wyjątkiem tej jednej najcenniejszej rzeczy, jaka jej pozostała. Nauczyła się, jak sobie radzić, by przeżyć.

- Jeśli ona spróbuje mnie uderzyć, będę się broniła - ostrzegła Catherine, wspominając innych, którzy źle ją traktowali. Lepiej od razu im powiedzieć, co o tym myśli.

Przyglądał się jej przez chwilę, po czym odstawił blaszany kubek z kawą i stanął tuż przed nią. Dłonią uniósł jej podbródek.

- Nikt tutaj nie zrobi ci krzywdy. Musisz wykonać swoją część pracy i nie sprawiać kłopotów. W nocy możesz spać spokojnie. - Długie palce przesunęły się po jej policzku, ujmując całą twarz. Poczuła, jak ogarnia ją fala ciepła. - A kiedy będę gotowy wyegzekwować moje prawa, dowiesz się o tym.

Zauważył, jak gwałtownie nabrała powietrza, jak na jej policzki spłynął rumieniec. Zachwyciło go to spontaniczne zachowanie. Prawie się uśmiechnął. Chociaż kupując ją, nie miał takiej intencji, jednak prędzej czy później posiądzie ją. Za każdym razem, gdy na nią patrzył, czuł narastające podniecenie. Ona miała coś w sobie. Coś innego niż wszystkie. Coś fascynującego.

Ostatniej nocy, którą spędził w ramionach Yany, oddając się cielesnym rozkoszom, myślał o tej ognistowłosej kobiecie, której pragnął. Skąd ona się wzięła? Jaką nosiła tajemnicę?

Stawało się coraz bardziej widoczne, że dużo wycierpiała z rąk jego pobratymców. Niektóre plemiona były bardziej okrutne od innych, niektóre dokonywały większych kradzieży, bardziej naruszały prawo. A po setkach lat izolacji, jaka stała się udziałem Romów, wszyscy oni bali się i nienawidzili ludzi spoza swojej społeczności. Kobieta, która była Gadjo, kupiona za pieniądze, mogła być traktowana gorzej niż niewolnica.

Spojrzał na nią teraz. Jadła chleb z serem, popijając słodką kawę, a jednocześnie ukradkiem obserwowała go spod długich rzęs, o wiele ciemniejszych niż jej ogniste włosy. Widział górne zaokrąglenie jej piersi, zmierzył wzrokiem wąską talię, domyślając się tylko, jak pełne musi mieć pośladki. Gdy rozchyliła wargi, by ugryźć kęs sera, dotknęła kącika ust różowym języczkiem, a Dominik poczuł, jak krew zaczyna szaleńczo krążyć w jego żyłach. Cały zesztywniał, lędźwie odezwały się ostrym bólem.

Ilu mężczyzn ją miało? Ilu wykorzystało ją brutalnie, nie zwracając uwagi na jej przyjemność? Na pewno niejeden wpadł w sidła takiej pokusy.

Dominik pomyślał, że będzie musiał postępować z nią bardzo łagodnie, przyzwyczaić ją do myśli o dzieleniu z nim łoża. Da jej trochę czasu, ale niezbyt dużo, ponieważ i jemu mało go zostało. Tylko tyle, by rozwiać jej obawy i sprawić, by nabrała do niego sympatii.

Nie miał wątpliwości, że ona przyjdzie do jego łoża, i to z własnej woli.

W końcu - Gadjo czy Cyganka - była tylko kobietą.

Catherine pracowała u boku starej Cyganki, zbierając drewno na opał, myjąc naczynia i garnki, naprawiając podarte, znoszone ubrania. Nie miała nic przeciwko takim zadaniom, nawet polubiła te codzienne zajęcia, dzięki którym spędzała czas z pożytkiem. Teraz wyprostowała obolałe plecy, wyciągnęła dłoń i zerwała mały, żółty polny kwiatek z kępy rosnącej pod drzewem. Kiedy się wyprostowała, ujrzała, że obserwuje ją stara kobieta.

- Jeśli chcesz, możesz zerwać więcej - powiedziała Pearsa. - Mój syn też je lubi. - Nie było zaskakujące, że kobieta mówi po angielsku, gdyż większość Cyganów znała więcej języków oprócz ojczystego. W swoich wędrówkach odwiedzali różne kraje. Przemieszczając się z miejsca na miejsce, muszą się porozumiewać z różnymi ludźmi.

- Nigdy takich nie widziałam. - Catherine powąchała delikatne kwiatki i nachyliła się, by zerwać jeszcze kilka.

Pearsa chrząknęła i odeszła, zostawiając Catherine samą. I dobrze, gdyż wzmianka o synu spowodowała, że myśli Catherine powędrowały właśnie w tym kierunku. Nie była w stanie wyobrazić sobie, że ten przystojny, arogancki Cygan lubi kwiaty. Zapewne był tak samo twardy i okrutny jak pozostali, których poznała do tej pory. Przypomniała sobie słowa, które wypowiedział, sposób, w jaki na nią patrzył. Kiedy będę gotowy wyegzekwować moje prawa, dowiesz się o tym.

Poczuła dreszcz - i to nie z powodu zimna. Podróżując wcześniej z taborem na północ, była bezpieczna z powodu umiłowania Cyganów do złota.

Dla tureckiego paszy nietknięta kobieta była warta niemało, więc mieli nadzieję na sowitą zapłatę.

Vaclava dało się łatwo oszukać. Nie była z tego dumna, ale okazało się to konieczne.

A ten tutaj, tajemniczy śniady Cygan, był kimś zupełnie innym. Dziś rano pozbyła się wszelkich wątpliwości, że chciał ją zaciągnąć do swojego łoża. Żaden mężczyzna nigdy tak na nią nie patrzył. Żaden nie wywarł wrażenia, że z taką łatwością na-gnie ją do swojej woli.

I był zbyt inteligentny, by dać się nabrać na jej sztuczki. Widziała to w jego odważnie patrzących ciemnych oczach, przeczuwała, obserwując, w jaki sposób taksował każdy jej ruch.

Do tego ostatniego zwrotu wydarzeń Catherine uważała, że sprzyja jej szczęście. Chociaż wcześniej bardzo źle ją traktowano, teraz już była pewna, że nie było jej przeznaczone życie białej niewolnicy, jej cnota pozostała nienaruszona, a ona pewnego dnia chciała ją ofiarować swojemu mężowi, gdy już wróci do Anglii. Miała dużo szczęścia, bahtalo, jak nazywają to Cyganie.

Lecz wystarczyło jedno spojrzenie na drugą stronę polany, gdzie niebezpiecznie wyglądający mężczyzna o imieniu Domini pracował cierpliwie przy koniach, aby Catherine poczuła, że już niedługo fortuna przestanie być dla niej łaskawa.

Zgodnie z poleceniem Dominika Catherine spała całe popołudnie i obudziła się silniejsza niż kiedykolwiek przez ostatnich kilka tygodni. Zjadła trochę zimnej sarniny, którą dała jej stara kobieta, odświeżyła się w strumieniu i poczuła rosnącą ochotę stawienia czoła wyzwaniu, jakim było przedostanie się do domu.

Wiedziała, że to będzie trudne, prawie niemożliwe. Ale już nie pilnowano jej przez cały czas, nie przywiązywano na noc do wozu. Jeśli będzie uważać, czekać i modlić się, prędzej czy później na pewno znajdzie sposobność do ucieczki.

A sposobność ta nadarzyła się szybciej, niż mogła sobie wymarzyć.

Następnego dnia o zmierzchu do obozowiska, zwanego tu kumpania, przyjechał druciarz w nadziei sprzedaży swoich towarów, a może i naostrzenia kilku par nożyczek czy noży. Z boków jego wozu odłaziła zielona farba, niegdyś wyraźny znak reklamujący rodzaj działalności teraz był mocno wyblakły, lecz koła wyglądały solidnie, podobnie muł ciągnący wóz robił wrażenie mocnego.

- Armand to romski Gadjo - powiedział Dominik, podchodząc do niej na skraju łąki, skąd obserwowała przybysza. - On i stary Jozsef to przyjaciele. - Większość podróżników nie zbliżała się do cygańskich obozowisk, lecz ten człowiek jeździł po szlakach od wielu lat i najwidoczniej znał ich przywódcę. - Chodź, zobaczymy, co ma na sprzedaż.

Uraczył Catherine jednym ze swoich czarujących uśmiechów i ujął za rękę. Przy jej dłoni jego palce wydawały się jeszcze dłuższe i ciemniejsze. Czuła ich ciepło i siłę, gdy pomagał jej przejść przez dyszel.

Gdy zerknęła na jego profil, ujrzała, jak blask ogniska wydobywa rzeźbę twarzy, nadając mu ów twardy, niebezpieczny wygląd, który dostrzegła już wcześniej. Miał bardziej wyraziste rysy twarzy niż większość znanych jej Anglików, a także ciemniejszą i gładszą skórę. W istocie wszystko u Dominika wydawało się jakieś większe, silniejsze niż u jakiegokolwiek mężczyzny, którego spotkała.

- Domini, przyprowadź tę Gadjo. Czas, żebyśmy sobie obejrzeli twój skarb.

Poszedł z nią w kierunku, z którego dochodził piskliwy głos. Zanurkowali pod sznurkiem, rozciągniętym między wozami, na którym suszyły się znoszone, ale czyste ubrania, po czym zatrzymali się przed grupą ludzi. Byli tam: jakiś wysoki, chudy mężczyzna, otyła kobieta o płaskiej twarzy z widocznymi rzadkimi wąsami, a także młoda dziewczyna w ciąży. Śmiejąc się, siedzieli wokół małego ogniska

- Catrina, to jest Jozsef, nasz przewodnik - przedstawił Dominik - jego żona Czinka i jego synowa Medela.

- Dzień dobry. - Catherine zmusiła się do niepewnego uśmiechu. Wszyscy mierzyli ją od stóp do głów, zatrzymując spojrzenia ciemnych oczu na twarzy. Nie, nie na twarzy. Zrozumiała, że patrzą na jej włosy.

- Bala kameskro - powiedział Jozsef z intonacją, która chyba oznaczała aprobatę. - Może ona przyniesie nam szczęście.

- Co znaczy bala kam... kam...

- Bala kameskro - powtórzył Dominik. - W tłumaczeniu to oznacza słoneczno-włosa. Ale my rozumiemy przez to ruda, w sensie rudowłosa kobieta. Podobno przynosi szczęście.

Teraz, gdy o tym pomyślała, przypomniała sobie, że gdy była u Cyganów z północy, ktoś podszedł do niej, gdy spała, i obciął pukiel jej włosów. Teraz rozumiała, że to na szczęście, chociaż wtedy miotały nią uczucia gniewu i strachu.

Ciężarna dziewczyna podeszła bliżej, niemal z nabożeństwem dotykając złocistorudych włosów, gładząc dłonią gęste, lśniące loki. Długie, czarne włosy dziewczyny, podobnie jak jej teściowej i każdej innej zamężnej kobiety, były zakryte chustą, diklo, zawiązaną z tyłu głowy.

- Są bardzo piękne - powiedziała Medela, gdy połyskujący pukiel owinął się jej wokół palca. Uśmiechnęła się lekko, prawie nieśmiało, inaczej niż Cyganki, z którymi dotychczas stykała się Catherine.

- Dziękuję. - Przeniosła wzrok na Dominika. - Jeśli ona chce, mogę obciąć sobie loczek i podarować jej.

Na jego twarzy pojawił się ciepły uśmiech.

- Medela byłaby zachwycona. - Sam też wydawał się zadowolony, a jego twarde rysy złagodniały, gdy spoglądał na nią w blasku ogniska.

- Gdybyś to zrobiła, nosiłabym je tutaj, na dziecku. - Medela poklepała się po brzuchu.

Dominik stanął jedną nogą na dyszlu, sięgnął do wozu i wyjął smukły nóż z kościaną rączką.

- Odwróć się.

Catherine wcale nie była zachwycona widokiem niebezpiecznego ostrza, jednak wykonała polecenie. Dominik odsunął na bok wierzchnie warstwy włosów, po czym uciął spod spodu mały pukiel, który podał uradowanej Medeli.

- Mandi pazzorrhus - powiedziała. - Mam u ciebie dług wdzięczności.

Czinka uniosła swoją puszystą postać, pobrzękując dzwonkami zwisającymi z rozciągniętych płatków uszu. Spódnice marszczyły się mocno wokół jej bioder.

- Może się jeszcze okazać, że cena, jaką zapłaciłeś, wcale nie była zbyt wysoka - powiedziała do Dominika, który wydał się zmieszany tą wzmianką, jednak nie zareagował.

Siedząc we czworo, rozmawiali o pogodzie, o nadchodzącym ociepleniu, które niedługo ułatwi im codzienne życie, o zbliżającym się końskim targu, na który się wybierali, a wreszcie o przybyciu druciarza Armanda.

- Jak zawsze przyjechał, żeby sprzedać nam tanie towary za wysoką cenę - powiedział Jozsef, lecz w jego głosie zabrzmiała ciepła nuta.

- Dobrze go znowu widzieć - wtrącił Dominik. Pożegnali się, a wtedy znowu ujął jej dłoń swoją ciepłą, stanowczą dłonią i pociągnął za sobą w kierunku druciarza. Wóz Francuza stał dość daleko, po drugiej stronie łąki, otoczony przez grupkę Cyganów, którzy żywiołowo się z nim targowali. W pobliżu bawiło się, wesoło ujadając, kilka parchatych psów.

- Domini! - zawołał do niego starszy mężczyzna. - Tyle lat cię nie widziałem, mon ami. - Mały człowieczek uśmiechnął się, pokazując zepsute zęby, jednak wyraz twarzy miał przyjazny, na co i Dominik odpowiedział ciepłym uśmiechem.

- Nic się nie zmieniłeś - powiedział Dominik po francusku, jako że w tym języku zwrócił się do niego druciarz. - Nadal jesteś jedynym Gadjo, który potrafi przechytrzyć Cygana. - Roześmiali się i zaczęli wspominać jakieś zdarzenia z przeszłości, tak jakby wszystko wydarzyło się ledwie kilka dni temu.

Catherine poczuła na swojej talii dłoń Dominika, który obejmował ją stanowczym, władczym gestem. Kiedy próbowała się odsunąć, wzmocnił uścisk i rzucił jej chłodne, ostrzegawcze spojrzenie.

- Widzę, że wziąłeś sobie żonę - powiedział druciarz. - Już najwyższy czas.

Dominik opuścił rękę.

- To Angielka - powiedział, jakby to miało wszystko wyjaśnić. - Nie jest moją żoną...

Jest tylko moją własnością, tak w uszach Catherine zabrzmiało niewypowiedziane dokończenie tego zdania. Zesztywniała. Możesz sobie tak myśleć, ale jesteś w błędzie.

- Jak długo zostaniesz z nami? - spytał Dominik.

- Nie mogę zostać. Zjem i wypiję z Jozsefem, posłucham, jak Ithal gra na skrzypcach i ruszam w drogę. Mam w Arles sprawę, która nie może czekać.

Dominik kiwnął głową. Spośród garnków, naczyń, dzwonków, noży i innych rozmaitości, jakie miał na sprzedać druciarz, Dominik wybrał małe pudełko w kształcie serca.

- Dla ciebie - powiedział lekko, wyraźnie odzyskawszy dobry humor - na piękne wstążki, które ci kupię niebawem.

Catherine spojrzała na przedmiot w jego wyciągniętej ręce. Chciała mu powiedzieć, żeby sobie zatrzymał swoje głupie prezenty. Nawet gdyby pudełko było z najczystszego złota, nie kupiłby za nie jej względów. Jednak uśmiechnęła się słodko i przyjęła małe, blaszane serce.

- Dziękuję.

Ponownie objął ją w talii. Poczuła jego ciepłą dłoń i ciepły dreszcz, który ją jednocześnie przeszedł. Sama nie wiedziała, co było tego przyczyną, miała jednak pewne podejrzenia, które wcale się jej nie spodobały.

- Myślę, że kupowanie ci podarków sprawi mi wielką przyjemność, ognisty kociaku. - Chropowaty głos spowijał ją niczym pieszczota. Poczuła przyspieszone bicie serca.

- Czy nie powinniśmy już wracać? Będę potrzebna twojej matce do pomocy w przygotowaniu kolacji.

Zdążyła się już zorientować, że jeśli chodzi o matkę, Dominik jest nadmiernie troskliwy. Był bardzo zadowolony, że w tych kilku ostatnich dniach Catherine przejęła dużo pracochłonnych obowiązków, które wcześniej należały do Pearsy. I o dziwo - tak jak powiedziała matka, bardzo lubił te żółte kwiatki.

- Chyba masz rację. - Rzucił druciarzowi monetę za sercowate pudełko. -Au revoir, przyjacielu. Życzę ci bahtalo drom aż do naszego następnego spotkania.

Oznaczało to szczęśliwej drogi, takie cygańskie pożegnanie, którego często używał Vaclav. Catherine westchnęła tęsknie, żałując, że to nie ona odjedzie w kierunku wybrzeża, bliżej Anglii i domu.

I wtedy tknęła ją ta myśl. Jakże nieskomplikowany pomysł, tak prosty, że jego realizacja mogła się zakończyć powodzeniem.

Musiała zebrać całą siłę woli, żeby opanować myśli, przelatujące jak huragan przez jej głowę, żeby pozwolić Dominikowi zaprowadzić się z powrotem do wozu. Całą drogę tuż koło jej długich, zgrabnych nóg biegły małe dzieci. Zatrzymał się, żeby podnieść jedno z nich, po czym posadził je sobie na barana.

- Janos, to jest Catrina - powiedział do bosego chłopca bez koszuli. Zdumiewające, że dzieci tak rzadko odczuwają chłód.

- Witaj - chłopiec uśmiechnął się nieśmiało.

- Witaj, Janos - odpowiedziała Catherine. Uwielbiała dzieci, zawsze tak było. W domu uczestniczyła w działalności grupy o nazwie Stowarzyszenie na rzecz Poprawy Warunków Życia Biednych, pracowała nad kształceniem dzieci z niższych klas. Dzięki wysiłkom jej i jej ojca, zanim umarł, dzieci mieszkańców Arondale regularnie chodziły do szkoły. Często je odwiedzała. Teraz ten mały chłopiec przypomniał jej o ojczyźnie, rodzinie, której nie widziała od wielu miesięcy. Poczuła, jak coś ściska ją za gardło.

Odwróciła wzrok od dziecka, które jechało na barana, trzymając się rączkami falujących, czarnych włosów Dominika. Gdy ponownie spojrzała na wysokiego śniadego Cygana, obserwował ją dziwnym wzrokiem.

Po chwili postawił chłopca na ziemi, a ten natychmiast pobiegł za innymi.

- Lubisz dzieci?

- Tak - odparła cicho. - Nawet bardzo. Nie powiedział nic więcej.

Zjedli na kolację smażone ziemniaki, kapustę i pieczonego kurczaka, którego wyjęli z klatki, znajdującej się pod wozem Pearsy. Już wcześniej Catherine dowiedziała się, że Cyganie trzymają drób w różnorodnych kolorach, tak że jeśli któryś z pobliskich chłopów przyjdzie w poszukiwaniu skradzionej kury czy kaczki, to zawsze mogą pokazać mu kilka podobnych. Dominik usiadł obok Catherine, nieco zbyt blisko jak na jej gust, prowadząc uprzejmą rozmowę o pogodzie, o tym, że pomimo zimnych nocy zaczyna się ocieplać, tak jak wcześniej mówił Vaclav. Opowiadał o swoich koniach, z którymi był mocno związany emocjonalnie, i o transakcjach, które zamierzał zawrzeć podczas zbliżających się targów.

- Myślę, że spodoba ci się tam - powiedział. - Zawsze zbiera się bardzo kolorowy tłum.

Przemknęło jej przez myśl, że jak na Cygana mówi znakomitą angielszczyzną. Ale tak naprawdę z trudem koncentrowała się na rozmowie.

Zastanawiała się, który dokładnie moment wybrać, aby porwać wóz druciarza. Modliła się, żeby nie było już za późno, i usilnie próbowała ignorować jego muskularne udo, które zdecydowanie zbyt odważnie przyciskał do jej nogi.

- Jestem jeszcze trochę zmęczona - powiedziała w końcu. - Jeśli mogę, chciałabym się trochę przespać.

- Na pewno nie chcesz towarzystwa? - zakpił. Omiótł ją spojrzeniem swych ciemnych oczu, aż poczuła motylki w żołądku.

- Na pewno.

Uniósł rękę, odsuwając gęsty pukiel włosów z jej twarzy, delikatnie muskając palcem policzek Catherine. Poczuła, jakby otarło się o nią skrzydło ćmy, wywołując jeszcze szybsze bicie serca.

- A więc dobranoc, mała - powiedział. Obrzucił ją jeszcze jednym spojrzeniem, po czym odwrócił się i odszedł.

Pospiesznie wbiegła po stopniach, otworzyła drzwi i wpadła do oświetlonego świecą wnętrza wozu, szukając schronienia, choć sama niezbyt dobrze wiedziała przed czym.

Chwilę później zdmuchnęła świecę i położyła się, żeby nasłuchiwać. Nie sądziła, że wysoki Cygan do niej przyjdzie. Taki człowiek nie łamał danego słowa. Da jej znać, kiedy zechce ją wziąć, tylko że wtedy Catherine już tutaj nie będzie.

Oczekiwanie aż miną ciągnące się w nieskończoność minuty sprawiło, że nerwy Catherine były napięte do granic wytrzymałości. Psy szczekały, konie parskały, dzieciaki biegały po obozie, lecz w końcu rwetes zaczął stopniowo zamierać. Do tej pory nie usłyszała terkotu i pobrzękiwania wozu druciarza, opuszczającego tabor, więc uznała, że wciąż ma jeszcze szansę wślizgnąć się do środka. Pojedzie wozem jak najdalej się da, a potem poszuka innego środka podróży.

Z pewną niechęcią opuściła ciepłą pościel miękkiego łoża Dominika i ogarnięta chłodnym powietrzem nocy podeszła do drewnianej skrzyni, stojącej z prawej strony wozu. Wcześniej widziała, jak wyciągał z niej monety na zapłatę dla Vaclava. Miała nadzieję, że znajdzie ich więcej.

Grzebiąc między kocami, uzdami, zgrzebłami i innymi rzeczami, których używał przy koniach, w końcu sięgnęła dna skrzyni, gdzie znalazła jeszcze jedną sakiewkę, ciężką od monet. Było tam więcej pieniędzy, niż mogła sobie wymarzyć.

Żałowała, że musi dopuścić się kradzieży, ale nie było innej możliwości. Kiedy dotrze do domu, znajdzie sposób, żeby oddać te pieniądze. Zabrała tylko tyle, ile uznała za potrzebne, wsunęła złoto do kieszeni spódnicy, potem złapała zniszczony szal, który zarzuciła sobie na ramiona. Nasłuchiwała chwilę, aby się upewnić, że nikogo nie ma w pobliżu, otworzyła drzwi i cicho zeszła po stopniach na ziemię.

Pearsa spała w wozie po drugiej stronie ogniska, a Dominika nigdzie nie było widać. Odetchnęła z ulgą. Miała nadzieję, że wszystko potoczy się po jej myśli. Poszła między wozami, omijając dopalające się węgle w ogniskach, starając się nie wychodzić z cienia.

Wóz druciarza stał na skraju obozu, z jednej strojny osłonięty wysoką trawą. Podchodząc doń od tyłu, pochyliła się wśród sztywnych źdźbeł, odchyliła płócienną płachtę i wskoczyła do środka.

Usiadła w niewygodnej pozycji na podłodze za drewnianą skrzynią, nasłuchując. Po chwili rozpoznała głos Armanda, który mówił po francusku do Jozsefa. Skrzypce zamilkły już jakiś czas temu. Miała nadzieję, że wkrótce odjedzie. Żałując, że nie zabrała ze sobą koca, oparła podbródek na kolanach i objęła je mocno rękami, by ochronić się choć trochę przed zimnem. Czekała.

Dominik stał w cieniu obok wozu Yany. W pierwszej chwili zdziwił się, gdy ujrzał Catherine koło swojego vardo - dlaczego zamiast wygrzanego łoża wybrała spacer w chłodną noc? Lecz po chwili jej intencje stały się jasne.

- Domini? - z tylnej części wozu rozległ się zmysłowy głos Yany. Wychyliła swoją śliczną głowę przez uchylone drzwi, spoglądając na niego oczami o kształcie migdałów, czarnymi jak otaczająca ich noc. - Dlaczego nie wchodzisz? Już i tak długo na ciebie czekam.

Jej lśniące czarne włosy spowijały ramiona, obnażone ponad nisko wyciętym dekoltem koszuli. Z każdym oddechem piersi unosiły się i opadały, ciemne sutki nabrzmiały na chłodzie.

- Obawiam się, że będziesz musiała poczekać jeszcze trochę - powiedział. - Coś się pojawiło.

Yana uśmiechnęła się zalotnie.

- Tak właśnie powinno być. Wejdź do środka, kochanie. Pozwól Yanie dać ci przyjemność. - Z gracją wyciągnęła zapraszająco ramiona, lecz Dominik zignorował ten gest.

- Później. - Odwrócił się i odszedł. W istocie stał obok jej wozu już od pewnego czasu, zastanawiając się, czy ma wejść do środka. Z początku naprawdę chciał do niej pójść, tak jak jej obiecał, lecz zamiast tego ociągał się, popijając palinkę, mocną cygańską wódkę, paląc cienkie cygaro, zaglądając do koni, odwlekając spotkanie ze zmysłową Cyganką, podczas gdy powinien go niecierpliwie oczekiwać.

Teraz zaklął cicho, zdając sobie sprawę, że tej nocy pragnął Catherine, a nie Yany. Catherine, a nie kobiety, która od wielu tygodni ogrzewała mu łoże. Catherine - ognistowłosej kokietki, która właśnie w tej chwili próbowała od niego uciec.

Przeszedł przez otwartą przestrzeń, szarpnięciem otworzył drzwi swojego wozu i wszedł do ciemnego wnętrza. Wśród Romów nie musiał obawiać się kradzieży, bo u nich żaden człowiek nie przywłaszczał sobie własności swoich braci. Ale ta Gadjo, którą uratował kosztem swojej dumy, to zupełnie inna historia.

Zapalił małą woskową świeczkę stojącą na półce i od razu podszedł do dużej drewnianej skrzyni. Podniósł wieko. Szukał dłonią po całym dnie od jednej bocznej ścianki do drugiej, choć w głębi serca i tak wiedział, że nie znajdzie złota. Był głupi, że jej zaufał - a zdrada kobiety miała w jego ustach bardzo gorzki smak.

Szukał dalej, z każdą sekundą coraz mocniej zaciskając zęby. Gdy miał już zrezygnować, palce zawadziły o szorstką, skórzaną sakiewkę. Wyjął ją i zważył w dłoni. Była lżejsza niż ostatnio, ale tylko trochę. Dlaczego nie zabrała wszystkich monet?

Nie znalazł odpowiedzi, lecz fakt, że zostawiła część pieniędzy, znacznie poprawił mu paskudny nastrój. Odetchnął głęboko, zaciągając się jej zapachem, który wciąż unosił się we wnętrzu wozu. Czysty jak mydło, którego używała, lecz osłodzony czymś, czego nie umiał nazwać. Pomyślał o tym, jak ona teraz kryje się gdzieś w ciemnościach. Na pewno jest jej niewygodnie i zimno.

I bardzo dobrze, pomyślał. Jednak zamiast grymasu niezadowolenia, na jego twarzy pojawił się uśmiech. Porzucenie ciepłego, wygodnego łoża w jego vardo wymagało odwagi. Zostawiła ciepłe ognisko, pewność, że nie będzie głodna, aby wymknąć się samopas w ciemną noc.

Co nie znaczyło, że nie da jej reprymendy, kiedy ją tu ściągnie. Miała jednak charakter! Angielka odznaczająca się taką odwagą i charakterem, jak ona, była skarbem wartym tej ogromnej ceny, którą zapłacił.

Opuścił vardo i zobaczył, że wóz druciarza już odjechał, ruszył więc w kierunku koni. Cieszył się na myśl o tym, jaką minę będzie miała Catherine, kiedy ją doścignie. Wręcz nie mógł się tego doczekać.

Przy wtórze brzęku garnków, trzeszcząc i kołysząc się wóz jechał traktem ku odległemu Arles w położonej na południu Francji krainie Camargue. Catherine przecisnęła się na sam tył wozu i spod uniesionej płachty patrzyła na drogę, którą właśnie przejechali. Ogniska Cyganów były już daleko, lecz wkrótce miały w ogóle zniknąć jej z oczu. Zostało jeszcze wiele godzin do świtu, kiedy to Dominik stwierdzi jej ucieczkę. Za tych kilka godzin znajdzie się w bezpiecznej odległości od cygańskiego obozu i tego mężczyzny, którego mroczny wygląd wywoływał w niej dziwne odczucia. Wolała ich nie zgłębiać.

Oparła się o szorstki bok wozu, delektując się pierwszym smakiem wolności. Zapach powietrza wydawał się słodszy, odgłosy nocy bardziej przyjazne. Po raz pierwszy od wielu tygodni pozwoliła, by w jej sercu zagościła nadzieja. Senna czekała, aż nastanie świt.

Nie opuszczaj swych braci Bądź wiemy swym braciom Spłacaj im swoje długi

Cygańskie Prawo George Borrow

Rozdział 4

Catherine nie była pewna, czy spała kilka godzin, czy też jedynie parę minut - tak głęboki i piękny był jej sen. Budziła się powoli, zdając sobie sprawę, że wóz się zatrzymał. Minęła kolejna chwila, gdy poczuła na skórze coś miękkiego i ciepłego.

Gwałtownie nabrała powietrza, gdy wyczuła obok siebie obecność wysokiego Cygana, który dotykał ustami jej karku.

- Jesteś bezpieczna, ognisty kociaku - uspokoił ją, gdy próbowała się odsunąć. - Przyjechałem, żeby obronić cię przed lubieżnymi łapami Armanda.

-To ty!

- Chyba nie oczekiwałaś swojego starego przyjaciela, Vaclava?

- Puść mnie! - Chciała się wyrwać, lecz jego ramiona obejmowały ją niczym macki. Nie miała dokąd uciec, a tymczasem on już wziął ją na ręce i zaniósł do tylnej części wozu, gdzie z gracją zeskoczył na ziemię, przyciskając słodki ciężar do swojej piersi.

- Czy mam rozprawić się ze starym przyjacielem? - zadrwił. - Zabić go za to, że cię ukradł? Bo najwyraźniej właśnie to się stało: Armand wszedł do mojego wozu i zmusił cię do wyjazdu razem z nim, prawda?

Zesztywniała, opierając dłonie o wydatne mięśnie na jego piersi.

- Druciarz nic o tym nie wiedział. To był mój pomysł. Mój i tylko mój.

Na to szczere wyznanie spojrzał na nią z mieszaniną zaskoczenia i aprobaty.

- Naprawdę myślałaś, że wypuszczę z rąk taki skarb? To źle o mnie świadczy, że wolałaś towarzystwo bezzębnego druciarza.

Postawił Catherine na ziemi, lecz nadal przytrzymywał ją ramieniem owiniętym wokół talii. Zarumieniła się, gdy ocierając się o jego ciało, stanęła na własnych nogach.

- A czego się spodziewałeś? Jesteś Cyganem. Zmarszczył brwi, wyraźnie dotknięty, zaś Catherine poczuła pewne zadowolenie. Nie podobał się jej sposób, w jaki na nią patrzył. Nie podobało jej się to, że wywoływał w niej dziwne odczucie ciepła i lekki zawrót głowy.

- Merci beaucoup, mon ami - zawołał do druciarza.

- Au revoir, Domini. - Starzec pomachał i cmoknięciem popędził muła. Wóz z chrzęstem potoczył się po trakcie.

Dominik wziął Catherine za ramię i poprowadził do dużego siwego ogiera, który stał przywiązany do drzewa na poboczu drogi. Wyjąwszy zza płaskiego, skórzanego siodła koc, okrył nim ramiona Catherine, po czym podniósł ją i posadził bokiem na grzbiecie wierzchowca. Kiedy usiadł za nią, pomyślała z rozpaczą, jak to się stało, że tak szybko ją odnalazł.

Rozejrzała się dokoła. Wszędzie panowała ciemność, którą rozświetlał jedynie słaby blask gwiazd. Do świtu było jeszcze daleko. A przecież nie powinien był stwierdzić jej ucieczki jeszcze przez kilka godzin.

- Nie masz nic do powiedzenia na swoją obronę, ty mała tschor?

- Co to oznacza? - spytała obrażonym tonem, miotana odczuciami złości i smutku. Robiła, co mogła, żeby się o niego nie opierać, co było prawie niemożliwe przy kołysaniu, gdy koń ciężkim stępem szedł ubitą drogą.

- Tschor oznacza złodziej. A to oznacza, że wiem o pieniądzach, które mi ukradłaś.

- Zabrałam tylko tyle, ile potrzebowałam na ucieczkę. Chciałam ci to zwrócić najszybciej, jak się da.

- A dlaczego chciałaś nas opuścić? Czy źle cię traktowano? Głodziłem cię? Biłem?

Zignorowała jego drwinę.

- Jeśli ktokolwiek zasługuje, żeby nazwać go brzydkim słowem, to jesteś nim właśnie ty. Ponieważ tak szybko odkryłeś moją nieobecność, to musiałeś wejść do wozu, w którym spałam. Jeśli tam wszedłeś, łamiąc dane słowo, to oboje wiemy, jakie miałeś intencje i dlaczego chciałam was opuścić.

Na te słowa roześmiał się, a ona zaczęła się zastanawiać, dlaczego wcale nie jest na nią zły.

- Widziałem, jak wychodziłaś - powiedział po prostu. - Stałem w cieniu.

- Nie wierzę.

- Dlaczego? Ja tobie wierzę.

A to dlaczego? Do tej pory nigdy jej nie okłamał. Przynajmniej tak sądziła. Ta myśl uspokoiła ją nieco i poczuła ustępujące napięcie. Oparła się o niego lekko, poczuła ciepło i siłę twardych ramion, którymi ją obejmował, usłyszała równe bicie jego serca.

Kiedy poruszył się w siodle, mięśnie na jego piersi rozciągnęły się niczym sprężyny, a wtedy poczuła swe przyspieszone tętno. Mimowolnie wyobraziła sobie jego gładką, ciemną skórę pod jej palcami i w tej samej chwili odniosła wrażenie, jakby w żołądku zaczęło się rozchodzić delikatne ciepło.

Nabrała powietrza, przestraszona zupełnie nowym odczuciem, zaskoczona kierunkiem, w jakim podążyły jej myśli. Próbowała trochę się odsunąć, przez co oboje niemal stracili równowagę.

- Spokojnie, Catrina. Do obozu już niedaleko, ale zdecydowanie lepiej dotrzeć na koniu niż pieszo. - Jeszcze raz oparł ją o swoją pierś, a Catherine niechętnie poddała się jego opiekuńczemu ciepłu.

Naprawdę tak bardzo mnie się bałaś, że zdecydowałaś się na ucieczkę? - spytał jakiś czas później. - A może chciałaś odejść z jakiegoś innego powodu?

Catherine pomyślała o swojej ojczyźnie, o Aron-dale i przyjaciołach w zamku. Pomyślała o wuju księciu i zastanowiła się, czy jeszcze jej szuka. Pomyślała też o Edmundzie. Drogi, kochany Edmund, który był dla niej jak brat. Edmund, który teraz był hrabią Arondale... człowiekiem najprawdopodobniej odpowiedzialnym za jej porwanie. A może ktoś inny ponosił za to winę? Czy to możliwe, że Edmund i Amelia tęsknią za nią tak samo jak ona za nimi?

- Chciałam wrócić do domu - powiedziała cicho, czując jak coś ściska ją za gardło. Pozwoliła sobie na nadzieję. Teraz tę nadzieję utraciła.

- Ale mówiłaś mi, że uciekłaś z domu. A teraz twierdzisz, że chcesz tam wrócić?

- Ja... pomyliłam się - powiedziała wymijająco. - Teraz pragnę znowu zobaczyć moją rodzinę.

- Jeśli chcesz wrócić do Anglii, Catrina, wystarczy że poprosisz.

Odwróciła do niego twarz, lecz oblicze Dominika było w cieniu zwisającej z drzewa gałęzi.

- Wypuściłbyś mnie do domu? Ujął jej buzię długimi, brązowymi palcami.

- Zrobię nawet więcej. Sam cię tam zawiozę. Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- A dlaczego byś to zrobił? Zapłaciłeś za mnie całą fortunę.

- Mam swoje powody. Jeśli chcesz jechać do domu, dopilnuję, abyś tam dotarła.

- Mówisz prawdę? Uśmiechnął się.

- Przysięgam na grób Sary-la-kali, świętej patronki Cyganów.

- Kiedy?

- Już niedługo. - Obserwował grę emocji na pięknej twarzy Catherine. Widział niepewność, rozpacz, którą rozświetlił promyk nadziei, aż poczuł lekki ucisk w piersi.

Przesunął dłonią po gęstych kosmykach jej ognistych, złocistoczerwonych włosów o fakturze płomiennego jedwabiu, objął ją mocniej ramieniem. Księżyc oświetlił jej kształtne usta, gęste rzęsy, ciemne na tle jej jasnej skóry, której doskonałość psuł jedynie mały fioletowy siniak, pamiątka po konfrontacji z Vaclavem.

Dominik zacisnął mocniej zęby, jednocześnie bardziej stanowczo obejmując Catherine w talii. Jej ciężkie piersi ocierały się o jego ramię, a czysty, słodki zapach unosił się ze złocistych włosów. Dominik poruszył się w siodle, próbując zmniejszyć

niewygodę wynikającą z nagłego pobudzenia, jakie poczuł w kroczu.

W oddali widać już było dogasające ogniska cygańskiego obozu. Ściągnął cugle.

- Resztę drogi pójdziemy pieszo, aby nikogo nie zbudzić. - Jednym ruchem przeniósł nogę nad końskim zadem i zeskoczył na ziemię, po czym zdjął Catherine z siodła. Dłońmi niemalże objął ją w wąskiej talii.

Poszli drogą, potem znikli między drzewami, gdzie stały przywiązane wszystkie konie. Dominik rozsiodłał i spętał siwka, po czym wrócił do Catherine, która czekała pod topolą o cienkich konarach.

Splótł palce z jej palcami, lecz pozostał na miejscu.

- Ponieważ obiecałem, że zabiorę cię do domu, myślę, że powinnaś mi za to stosownie podziękować.

Na jej twarzy pojawiła się wzmożona ostrożność. Ta kobieta z pewnością nie była głupia.

- Więc powiedz mi, jakżeby to miało wyglądać?

- Proszę tylko o pocałunek.

Spojrzenie zielonych oczu szukało prawdy na jego twarzy.

- Tylko pocałunek - powtórzył. - Chyba nie proszę o zbyt wiele?

- Jeśli twoja obietnica jest prawdziwa, to chyba nie prosisz o zbyt wiele. - Pochyliła się i pocałowała go w policzek.

Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu.

- Nie jest to dokładnie to, co miałem na myśli. - Jak to możliwe, że zarazem jest tak ognista i niewinna? Może na pewien sposób właśnie taka jest. Jedną rzeczą jest być wykorzystaną, zupełnie inną zaś być uwiedzioną. Dominik zamierzał dokonać tego drugiego.

- Pocałunek, jakiego pragnę, wymaga nieco więcej wysiłku - powiedział. - Po prostu zamknij oczy, a ja zrobię całą resztę. - Zawahała się, a on dobrze odczytał jej niepewność. - Jesteś pewna, że chcesz wrócić do domu?

Wyprostowała ramiona, zamykając wolno oczy. Dominik podziwiał perfekcyjne rysy jej twarzy, gdy stała w świetle księżyca, lecz trwało to tylko chwilę. Ująwszy dłońmi policzki Catherine, przekrzywił usta i przywarł nimi do jej ust, z początku delikatnie, a potem z coraz większą stanowczością, od której poczuł w lędźwiach falę gorąca. Catherine otworzyła swoje duże zielone oczy, próbując go odepchnąć, lecz on stał się jeszcze bardziej natarczywy. Gdy otworzyła usta, by zaprotestować, gwałtownie wsunął język w jej ciepłe wnętrze. Pomyślał przelotnie, że smak Catherine jest równie słodki jak jej zapach. Zapragnął posmakować ją całą.

Usiłowała się wyrwać, lecz coś toczyło wewnętrzną walkę przeciwko jej własnej woli. Od chwili ich pierwszego spotkania strasznie ją ciągnęło do śniadego, przystojnego Dominika. Fakt, że ją wyratował z rąk Vaclava, jeszcze bardziej podnosił jego atrakcyjność, a w krótkim czasie, jaki minął od tamtego wydarzenia, czuła jego męską siłę bardziej, niż kiedykolwiek w życiu od innego mężczyzny. Czuła ją również teraz, gdy przywierał wargami do jej ust, smakując ją niecierpliwym językiem, który wymuszał, by zaakceptowała Dominika.

Jakby jej serce leżało tuż pod skórą, czuła każde przyspieszone uderzenie, krew, która z ogromną siłą przeciskała się przez żyły. Nie była w stanie logicznie myśleć, ledwie pamiętała, by oddychać. Teraz chwycił ją inaczej, przytrzymując za nadgarstki i zgrabnie przyciskając swym muskularnym ciałem do grubego pnia drzewa.

Kiedy zarzucił jej zesztywniałe ramiona na swoją szyję, aby go objęła, poczuła pod dłońmi napięte mięśnie. Język miał jedwabisty, ręce niczym aksamitne płomienie, które przesuwał po jej ciele. Przyciskał do niej długie, muskularne uda, aż drżała na całym ciele, przywierając biustem do jego szerokiej piersi.

Jęknęła. Dobry Boże, przecież to nie może mieć miejsca! Nie wolno do tego dopuścić. A jednak mało jej znana cząstka kobiecej natury bardzo tego pragnęła.

Objęła go mocniej za szyję, dotknęła językiem jego język, z początku niepewnie, potem coraz odważniej. Resztką świadomości, której lada chwila groziło zupełne zatracenie, poczuła dłoń zaciskającą się na jej piersi przez cienką bawełnianą koszulę, podczas gdy druga dłoń Dominika pieściła jej pośladki, jeszcze mocniej przyciskając Catherine ku niemu.

Gdy zdała sobie sprawę z jego zdecydowanie męskiego podniecenia, poczuła, jakby ktoś oblał ją wiadrem zimnej wody. Gwałtownie wyszarpnęła się z jego objęć i z pełnym wściekłości spojrzeniem uderzyła go prosto w twarz.

Dominik wydawał się kompletnie zaskoczony.

- Jak śmiesz tak sobie pozwalać? - Teraz odezwała się hrabina Arondale, kobieta rozsądna, starannie wychowana, przestrzegająca konwenansów, która nigdy nie powinna była pozwolić pospolitemu Cyganowi na pocałunek, która poprzysięgła, że to się nigdy nie powtórzy.

Spoglądał na nią z namysłem, jedną dłonią pocierając sobie policzek.

- Mógłbym cię za to sprać - przypomniał jej, lecz bez złości, bardziej z rozczarowaniem. - Miałbym do tego prawo.

- Więc zrób to, skoro dzięki temu poczujesz się jak mężczyzna.

Uśmiechnął się cierpko.

- Właśnie miałem ci pokazać, dzięki czemu czuję się jak mężczyzna, ognisty kociaku. Mogę dodać, że nie bez odrobiny zachęty z twojej strony.

Zaczerwieniła się aż po cebulki płomiennych włosów. Słodki Jezu, on ma rację! Dlaczego go nie powstrzymała? Dlaczego w ogóle pozwoliła, żeby ją pocałował? Jak mogła zachować się w ten sposób? Spojrzenie w jego czarne oczy wymagało żelaznej woli.

- Oczywiście, masz słuszność. Moje zachowanie było niewybaczalne. Mam nadzieję, że wybaczysz mi niewłaściwe wrażenie, jakie mogłam na tobie zrobić. Nigdy dotąd... chciałam powiedzieć, że zostałam zaskoczona.

Gwałtownie uniósł brwi, przez chwilę obserwował ją badawczo. Zobaczyła, jak uśmiechnął się kącikami ust.

- Wciąż mnie zadziwiasz, Catrina. Ostatnią rzeczą, jakiej od ciebie oczekiwałem, były przeprosiny.

- Tobie również wypadałoby zrobić to samo. W jego oczach zabłysło rozbawienie, po chwili ukłonił się głęboko.

- Pokornie proszę cię o wybaczenie, milady. - Uniósł jej dłoń do ust i musnął ją dworsko, niczym na królewskich salonach. - Obawiam się, że na więcej mnie nie stać, skoro tamten pocałunek sprawił mi tak ogromną przyjemność.

Bezskutecznie próbowała opanować uśmiech. Ona także delektowała się tym pocałunkiem, chociaż bardzo niechętnie się do tego przyznawała. Pomyślała o jego przeprosinach. Powiedział do niej mi-lady, nie zdając sobie sprawy, jak blisko jest prawdy. W myślach drwiła z samej siebie: przecież ani nie wyglądała, ani też nie zachowywała się jak na damę przystało.

W nadziei, że nie zauważył rumieńca, jakim oblały się jej policzki, ujęła ramię, które jej podał i ruszyła razem z nim w kierunku wozu. Księżyc wynurzył się zza chmury, jego srebrzysty blask był wystarczająco mocny, by oświetlić ścieżkę między drzewami i wskazać drogę. Dominik zatrzymał się na skraju kręgu światła, padającego z ognisk, które, jak zauważyła Catherine, zostały na nowo rozpalone. Kilka metrów od nich stała czarnowłosa kobieta ze skrzyżowanymi na piersi ramionami, jakby czekała na ich przybycie.

- Dobry wieczór, Yana - powiedział uprzejmie Dominik, lecz w jego głosie dała się wyczuć pewna irytacja. - Pragnęłaś zobaczyć się ze mną?

- Więc to jest ta Gadjo, którą kupiłeś od Vaclava. Ależ byłam głupia, że nie przyszłam wcześniej.

- To jest Catherine - powiedział, zaś ona poczuła wdzięczność, że użył jej angielskiego imienia. Było coś niepokojącego w tej kobiecie, która stanęła na ich drodze z groźnym obliczem, a w środku aż gotowała się ze złości.

- Catherine - powtórzyła Yana. Patrzyła na nią tak wstrętnie, że Catherine poczuła nieprzyjemny dreszcz. - Wyniosłe imię jak na kobietę, która jest tylko niewolnicą.

- Skoro już ją sobie obejrzałaś, to może wrócisz do swojego wozu? - zaproponował Dominik z wyraźną groźbą w głosie.

- Bez ciebie? Przecież na pewno chcesz iść ze mną, legnąć w mych ramionach i doznać rozkoszy, tak jak każdej nocy od chwili, kiedy przybyłeś.

- Od początku wiedziałaś, że kiedyś nadejdzie ten czas.

- To prawda. Zawsze byłeś mężczyzną, który w pełni korzysta z przyjemności, jakie dają mu jego kobiety. Mimo to jestem zdziwiona, że wolisz to blade stworzenie ode mnie. Ona na pewno nie rozgrzeje cię tak jak ja. Nawet teraz wygląda, jakby ledwie stała na nogach.

Te słowa były bliskie prawdy. Gdyby Catherine nie czuła się wrośnięta w to miejsce, z pewnością by zemdlała. Czy ta kobieta jest żoną Dominika? Kochanką? Jakąkolwiek rolę odgrywała w jego życiu, Dominik najwyraźniej wyrządził jej jakąś krzywdę.

- Dopilnuję, żebyś miała stabilne życie, nie obawiaj się.

- Zawsze załatwiasz wszystko pieniędzmi, prawda, Domini?

- Miałem na myśli jedynie troskę o twoją przyszłość.

Yana spojrzała na Catherine.

- Myślisz, że wygrałaś, ale ostrzegam cię, on się tobą znudzi, tak samo jak znudził się mną.

Dominik zbliżył się do niej złowieszczo.

- Mam już dość twojego utyskiwania, Yana. Wracaj do swojego wozu, zanim sam cię tam zaciągnę.

Catherine przeniosła wzrok z Dominika na piękną Cygankę, która ze złości aż pociemniała na twarzy. On się tobą znudzi, tak samo jak znudził się mną. Poczuła żółć, która podeszła jej do gardła.

A więc Dominik odstawi ją do Anglii, dla pewności, ale po tym, jak zazna od niej rozkoszy. Kiedy to się stanie, chętnie się jej pozbędzie. A może komuś ją odsprzeda.

- Proszę was oboje o wybaczenie - odezwała się Catherine, resztką woli unosząc lekko podbródek - ale jestem już bardzo zmęczona.

Yana spojrzała na nią tak nienawistnie, że Catherine z trudem ruszyła z miejsca. Ta Cyganka z pewnością uwierzyła, że Dominik już wcześniej zaciągnął ją do łoża, że ona na to pozwoliła, a może nawet czerpała z tego przyjemności Poczuła się strasznie upokorzona. Dominik objął ją ramieniem i zatrzymał na chwilę, lecz zaraz puścił.

- Porozmawiamy o tym rano - powiedział.

Catherine szła przed siebie. Musiała minąć Cygankę, aby dotrzeć do schodków prowadzących do drzwi wozu. Kiedy była krok od niej, Cyganka zatopiła palce w jej ramieniu, odwróciła ją i mocno uderzyła w twarz.

- Yana! - Dominik ruszył w ich stronę.

Jeszcze przed chwilą Catherine byłaby zbyt zażenowana, zaskoczona i rozgniewana, aby się poruszyć. Ale teraz chwyciła Cygankę za czarne, gęste włosy, szarpnęła jej głowę do góry i oddała policzek ze zdwojoną siłą. Zaskoczona Yana zatoczyła się do tyłu i przewróciła na ziemię. Jasnozielona spódnica podwinęła się aż po uda, odsłaniając zgrabne nogi, zaś długie czarne włosy opadły jej na oczy.

- Nie chcę ani jego, ani żadnego innego mężczyzny - powiedziała do niej Catherine, wbijając wzrok w Dominika. - Pragnę być jak najdalej stąd i mieć święty spokój.

- Kłamczucha! - Yana wstała, otrzepując ubranie z kurzu i drobnych gałązek. Ale nie zdążyła zrobić nawet dwóch kroków naprzód, gdy potknęła się i znowu wylądowała na ziemi.

Z cienia wynurzyła się Pearsa.

- Ta dziewczyna nic ci nie zrobiła. A mój syn ma własny rozum. Jeśli woli jej towarzystwo od twojego, sam o tym decyduje.

- Nie mieszaj się do tego, starucho.

- Wracaj do domu, Yana - ostrzegł ją cichym głosem Dominik. - Chciałem, żebyśmy rozstali się jak przyjaciele. Jeśli odejdziesz teraz, to będzie nadal możliwe.

- Nie jestem taka ja ta Gadjo, nie będziesz mi rozkazywał.

- Idź do swojego wozu - powiedziała stanowczo Pearsa - zanim rzucę na ciebie klątwę. A może chciałabyś stracić te swoje piękne, czarne włosy?

Yana chwyciła swe połyskujące loki i cofnęła się gwałtownie, wzbijając obłoczki kurzu.

- Zawsze mnie nienawidziłaś. Ale nigdy nie sądziłam, że staniesz po stronie Gadjo, a nie jednej z nas.

- A sio! - krzyknęła Pearsa, wymachując wysuszoną nogą kurczaka, którą wyjęła z kieszeni spódnicy. Długie czarne szpony połyskiwały w blasku ogniska. Yana niezdarnie wstała i zaczęła się oddalać.

Na odchodnym obrzuciła Dominika twardym spojrzeniem.

- Zapłacisz za to o wiele więcej, niż zapłaciłeś za tę dziewczynę. Wszyscy zapłacicie. - Odwróciła się, zielona spódnica zawirowała przy wtórze brzęku paciorków. Po chwili Yana zniknęła w ciemnościach.

Dominik skierował swoją uwagę na Catherine, która stała wyraźnie pobladła i wstrząśnięta, lecz nie chwiała się na nogach.

- Catherine - ruszył ku niej, lecz zatrzymała go ruchem dłoni.

- Proszę... naprawdę chciałabym już pójść do środka.

- Puść ją - powiedziała mu Pearsa. Dominik w końcu ustąpił. Zesztywniała Catherine odwróciła się i weszła po stopniach do wozu.

- Ona już zaczęła sprawiać kłopoty. - Pearsa siedziała, paląc swoją fajkę o długim mosiężnym cybuchu, podczas gdy Dominik zaciągnął się dymem z cienkiego cygara, popijając palinkę z blaszanego kubka. Zapach dymu mieszał się z palonymi gałęziami topoli, osładzając wieczorne powietrze. Gdzieś nad nimi, pośród drzew, pohukiwała mała biała sowa.

- To, co się stało z Yaną, nie stało się z winy Catherine.

- Nie, to twoja wina. Ty i te twoje kobiety. Kiedy się w końcu ustatkujesz, synu?

- Już o tym rozmawialiśmy. Nie chcę wracać do tego tematu.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu, z początku nadąsani, lecz po chwili napięcie minęło i poczuli się swobodniej, jak zwykle.

- Ona jest inna niż kobiety twojej krwi, które znałam - powiedziała Pearsa, wdzierając się w jego myśli.

Uśmiechnął się.

- Ja też nigdy dotąd nie znałem takiej jak ona.

- Ciężko pracuje i wcale nie narzeka. Dominik uniósł czarne brwi. W ustach matki była to naprawdę ogromna pochwała.

- Lubisz ją?

Pearsa prychnęła drwiąco.

- Ona jest Gadjo. Samo to wystarczy, żebym nią gardziła.

Dominik wpatrywał się w płomienie, które barwą tak bardzo przypominały włosy Catherine.

- Dała kosmyk swoich włosów Medeli dla dziecka.

- Wiedziała, że to przyniesie szczęście? Kiwnął głową.

- Medeli na pewno było miło. - Zaciągnęła się fajką, wydmuchując słodki dym w gęste, wieczorne powietrze. - Dlaczego uciekła? Nie traktowaliśmy jej źle.

Oparł się o bok kolorowego wozu matki. Po kratkach obrośniętych zielonymi liśćmi, wymalowanych wokół drzwi, pięły się ku górze czerwono-żółte węże.

- Ona chce wrócić do domu.

- Do Anglii?

- Tak.

- Więc wyjeżdżając, zabierzesz ją ze sobą. Po końskim targu.

Skinął głową.

- Dopilnuję, żeby dotarła do domu. - Prędzej czy później, pomyślał. - Zamierzam zostać trochę dłużej. - Pearsa spojrzała nań z namysłem, lecz ku uldze Dominika nie drążyła tematu. W Gravenwold czekały niezałatwione sprawy: ziemia ojca, ludzie, którzy dla niego pracowali, konie, które hodował. Od przybycia Catherine z coraz większą niecierpliwością oczekiwał wyjazdu, co miał samemu sobie za złe.

Będąc chłopcem, każdego roku, gdy wracał do ziomków swojej matki, nie mógł znieść myśli o odjeździe. Lecz stopniowo zaczął coraz częściej tęsknić za książkami, które nauczył się czytać, za ogromnym nowym światem, który otworzył przed nim ojciec.

Cena tego nowego życia była wysoka. Całe lata samotności, z dala od ludzi, których kochał. Młodość, na której cieniem kładły się pogardliwe szepty nielicznych osób, którym ojciec powierzył tajemnicę jego urodzenia - guwernera, niani, służących, którzy mieszkali w dalekim, wiejskim domu markiza - a także z ust ojca, którego nigdy nie potrafił zadowolić.

Cierpienia, jakich doświadczała matka z powodu jego wyjazdu.

Jak zwykle Dominik czuł pełną goryczy nienawiść do człowieka, który doprowadził go do takiej desperacji. I nadal denerwował go, kiedy tylko miał taką sposobność.

- Jeśli chcesz tę kobietę - rzekła Pearsa - a widzę, że chcesz, to dlaczego sypiasz na gołej ziemi, gdy ona śpi w twoim łożu?

Zaśmiał się cicho.

- Mam wrażenie, że Catherine wysoko ceni swoją cnotę, bez względu na to, jak bardzo jest zszargana. Była źle traktowana, więc potrzebuje trochę czasu, by przywyknąć do tej myśli.

Pearsa wydawała się zaskoczona.

- Vaclav zwodził cię opowieściami o jej cnocie, ale zdumiewa mnie, że tak doświadczony mężczyzna jak ty dał się wyprowadzić w pole.

Czy to możliwe? Dominik pomyślał o jej słodkim, nawet namiętnym pocałunku, o tym, jak się rumieniła, gdy ją dotykał lub pożądliwie na nią spoglądał. Być może nie była już dziewicą, ale na pewno nie była kobietą doświadczoną. Mógłby za to ręczyć własnym życiem.

- Kilka dni wcześniej czy później nie zrobi żadnej różnicy. I tak skończy się tym samym. Ta kobieta należy do mnie. Kiedy nadejdzie czas, upomnę się o swoje.

Pearsa zaciągnęła się, spoglądając na syna przez unoszący się wokół gęsty, czarny dym. Czy ta dziewczyna omotała go tak samo jak wcześniej Vaclava? Czy też chodziło o coś innego?

Przynajmniej dzięki niej Dominik uniknął podstępnych manipulacji Yany, a jeśli obecność Catherine w obozie miała oznaczać, że syn zostanie wśród nich trochę dłużej, Pearsa gotowa była znieść towarzystwo Angielki. Poza tym, jak wspomniała już wcześniej, dziewczyna pracowała ciężko i do tej pory nie skarżyła się na zmęczenie.

Rozdział 5

Catherine obudziła się. Był ciepły, wiosenny poranek, o wiele pogodniejszy niż jej nastrój. Na zewnątrz wozu ćwierkały wróble, nad pierwszymi aromatycznymi kwiatami brzęczały owady. Nad otoczoną kamiennym murem fortecą Sisteron budził się słoneczny dzień, lecz Catherine prawie nie zwracała na to uwagi.

Całą noc wierciła się, rzucała na łóżku, odtwarzała w myślach konflikt z Yaną oraz pocałunek Dominika wśród drzew.

Kiedyś w Arondale jeden jedyny raz całował ją syn przyjaciela ojca. To było ciepłe i pełne słodyczy, od tamtej pory wyobrażała sobie, jak cudownie musi być całować się tak z mężem każdej nocy przed zaśnięciem.

Odważne zachowanie Dominika wywoływało w niej o wiele bardziej grzeszne myśli.

Zabrało to kilka godzin i wymagało ogromnego nakładu silnej woli, lecz w końcu zdołała je stłumić, wyjaśniając sobie zaistniałe zdarzenie jako coś w rodzaju niespodziewanego napadu ciekawości. Kiedyś Amelia wspomniała coś o namiętności, jaką mogą ze sobą dzielić kobieta i mężczyzna, a Catherine widziała przejawy takiego niestosownego zachowania u Cyganów z północy, z którymi podróżowała.

Kiedy Dominik ją pocałował, była po prostu zaintrygowana nieznanymi wrażeniami. Ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem. Ale to już się nie powtórzy.

Zakrywając dłonią usta, ziewnęła, odsunęła za ucho pukle zmierzwionych po nocy złocistorudych włosów, a potem wygramoliła się z łóżka i wygładziła ubranie. Nie miała w czym spać, więc teraz jej spódnica była pognieciona i brudna, a koszula zmięta ponad wszelką miarę. Lecz przecież nie mogła spać nago w łóżku Dominika.

Stanęła przy drzwiach vardo, nasłuchując odgłosów budzącego się obozowiska: trzask podpałki rąbanej na ogniska, chlupot wody noszonej w wiadrach ze strumienia, śmiech dzieci baraszkujących w barłogach, Cyganów wychodzących po stopniach ze swoich wozów. Słońce już zaglądało w okna, więc niebawem Pearsa zacznie mleć ziarna kawy na słodki poranny napój.

Catherine zeszła po wąskich drewnianych stopniach i po chwili jej skórzane sandały dotknęły ziemi - znacznie bardziej suchej niż poprzedniego dnia. Chociaż ognisko było już rozpalone, w pobliżu nie było ani Pearsy, ani Dominika, co bardzo jej odpowiadało. Chciała się wykąpać, bez względu na zimną wodę, w strumieniu.

W czasie, kiedy przebywała w pierwszym obozie, Romowie wpoili jej swoje surowe zasady zachowania higieny. Miejsca pobierania wody do picia i gotowania leżały w górnym biegu strumienia, poniżej była woda do zmywania naczyń, dla koni oraz do kąpieli - mężczyzn i kobiet, a najniżej używały wody kobiety ciężarne i te, które miały comiesięczne kobiece dolegliwości. Nazywano je marimby. Nieczyste.

Catherine ruszyła w dół strumienia ku miejscu między głazami, które było przeznaczone na kąpiel dla kobiet. Zostawiwszy sandały na brzegu, weszła w ubraniu do lodowatej, wolno płynącej wody. Ignorując gęsią skórkę, która natychmiast pojawiła się na jej skórze, umyła włosy małym kawałkiem mydła, który znalazła w wozie, a potem wyszorowała nim ubranie. Gdy skończyła, czerwona spódnica znowu nabrała jaskrawszej barwy, zaś biała koszula wyjaśniała i zaczęła pachnieć czystością.

Zadowolona, że znowu wygląda schludnie, wspięła się na rozgrzaną słońcem skałę, by wysuszyć ubranie przed powrotem do obozu. Słońce było tak ciepłe i kuszące, że po źle przespanej nocy Catherine zdrzemnęła się trochę, ukojona pogodą i widokiem sunących po niebie obłoków. Nagle na jej oczy padł cień. Poderwała się.

- Wybacz - powiedział Dominik. - Nie chciałem cię przestraszyć.

- Ja... musiałam chyba zasnąć. - Zerknęła na koszulę, która tymczasem wyschła na tyle, by ją stosownie osłonić. - Chciałam tylko zaczekać, aż wyschną moje ubrania.

- W taki dzień któż mógłby mieć ci to za złe? - Podał jej parujący kubek. - Poszedłem się wykąpać, a gdy skończyłem, zorientowałem się, że miałaś ten sam zamiar. Pomyślałem, że może zechcesz napić się kawy.

Zaczęła mu dziękować, lecz jedno spojrzenie w jego stanowcze czarne oczy wystarczyło, by przypomniała sobie tę okropną scenę, jaka rozegrała się w obozie poprzedniego wieczoru. Pomyślała o pięknej Cygance o imieniu Yana, o okrutnej

zdradzie Dominika, a cała wrogość, jaką wtedy poczuła, teraz wezbrała w niej z podwójną siłą.

Chciała mu powiedzieć, co myśli o człowieku, który robi takie rzeczy, lecz nie mogła oderwać wzroku od jego szerokiej, nagiej piersi, okrytej jedynie ręcznie robioną, obszytą złotymi nićmi kamizelką. Słowa uwięzły jej w krtani.

Przełknęła ślinę z wysiłkiem. Chociaż bardzo się starała zignorować pieczenie zaczerwienionych policzków i znaleźć jakąś kąśliwą uwagę, pomyślała jedynie, że nigdy dotąd nie widziała tak gładkiej i śniadej skóry, że strasznie chciałaby jej dotknąć, przekonać się, czy ta mocarna postać, która teraz pochyla się nad nią, jest rzeczywiście tak twarda, na jaką wygląda.

- Przepraszam za to, co wydarzyło się z Yaną - powiedział. Po raz pierwszy była wdzięczna, że patrzy na jej ciało, a nie prosto w oczy. - Powinienem był rozmówić się z nią wcześniej.

Na dźwięk imienia tamtej kobiety cały czar nagle prysł. Catherine potrząsnęła wciąż wilgotnymi włosami, które opadły znacznie poniżej linii ramion.

- Chcesz powiedzieć, że powinieneś był pozbyć się jej wcześniej? Zanim przyniesie ci wstyd? Czy ona jest twoją żoną?

Wykrzywił usta w nieprzyjemnym uśmiechu.

- Bynajmniej. Z Yaną znamy się od dzieciństwa. Biorąc pod uwagę okoliczności, należało się spodziewać, że prędzej czy później sprawy przybiorą właśnie taki obrót.

Catherine wyprostowała się, siedząc na kamieniu, mocniej zaciskając dłoń na kubku. Szum wody na skałach nagle jakby przycichł.

- Jakie okoliczności?

-Yana jest kobietą...jakby to powiedzieć... o dość dużym apetycie. Jej mąż, Antal, niedawno odkrył tę jej przypadłość i rozwiódł się z nią. Byłem dla niej czymś w rodzaju pocieszenia, gdy tego potrzebowała.

- Czy to oznacza, że nie wykorzystałeś tej sytuacji?

- Właśnie tak. W rzeczy samej to ona przyszła do mnie, a nie ja do niej.

Z taką logiką trudno było się nie zgodzić. Jeśli ta kobieta zachowywała się tak bezwstydnie, że mąż się z nią rozwiódł, to rzeczywiście zachowanie Dominika przestało wywoływać w Catherine współczucie dla Yany.

- Rozumiem, że skoro oddała się dobrowolnie...

- Nareszcie rozsądnie myśląca kobieta! Myślałem, że takich już nie ma. Czy to oznacza, że już nie jesteś na mnie zła?

- To oznacza, według mnie, że popełniłeś wielki błąd, porzucając ją. Jeśli nie zamierzasz użyć w tym celu siły, teraz już nikt nie ogrzeje ci łoża.

Otaksował ją wzrokiem.

- Od samego patrzenia na ciebie robi mi się cieplej, Catrina. Czy nie potrafisz sobie wyobrazić, jak dobrze byłoby nam ze sobą?

Nachylił się do niej, a wtedy instynktownie odsunęła się.

- Przestań! Nie mów tak. Nawet tak nie myśl!

- Dlaczego nie? Czy to byłoby takie straszne?

- Oczywiście! - Lecz na samą myśl wyschło jej w ustach, dłoń trzymającą kubek ogarnęło drżenie.

Dominik zaśmiał się cicho, odbierając jej naczynie.

- Oparzysz się. - Oczy o barwie nocy sugerowały jednak, że ogień, jaki mógł w niej rozpalić, byłby znacznie gorętszy od tej kawy.

- Dominik, proszę...

- O co mnie prosisz, Catrina? Żebym cię pocałował i sprawił, że poczujesz się tak jak wczoraj?

Uniosła podbródek.

- Chciałam poprosić, abyśmy porozmawiali o czymś bardziej cywilizowanym. Uśmiechnął się. Patrzył na nią jeszcze przez

chwilę, postawił kubek na skale i cofnął się o krok.

- Jutro ruszamy na targ koni. Dziś pakujemy się i szykujemy wozy do drogi. Gdy skończymy, chcę ci pokazać Sisteron.

Od wielu dni zadzierała głowę, by spojrzeć na ufortyfikowaną twierdzę, wznoszącą się niczym granitowy olbrzym ponad poszarpaną linią kamienistych wzgórz.

- Chętnie to zobaczę - powiedziała bezwiednie, czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła.

Dominik dotknął jej policzka. Znowu poczuła gęsią skórkę.

- Lepiej już wracajmy - powiedział cicho.

- Muszę tu jeszcze chwilę zostać - rzekła wymijająco, byle tylko już sobie poszedł.

- Dobrze. Zobaczymy się w obozowisku. - Jeszcze raz spojrzał na nią ciepło, po czym odwrócił się i ruszył na swych długich nogach po kamieniach w kierunku drzew na skraju łączki.

Patrzyła za nim półprzytomna, starając się nie zauważać jego szerokich barków, umięśnionych ramion. Słodki Jezu, jak to możliwe, że ten mężczyzna tak na nią działa? Pomyślała o Anglii, o swoim domu. O Arondale, o synach, których musi urodzić dla ojca, o tytule, z takim trudem dla niej wywalczonym. Wyobraziła sobie Edmunda jako świeżo upieczonego hrabiego, poczuła ostry ból podstępnie zadanej zdrady, po czym nastąpiły wyrzuty sumienia z powodu obarczania go winą bez cienia dowodu. Bez względu na to, czy Edmund zaplanował jej porwanie, to ona powinna nosić tytuł Arondale, nie on. Tego chciał jej ojciec, tego przede wszystkim chciała również ona sama.

Potem pomyślała o tym wysokim, śniadym Cyganie, który jednym wygłodniałym spojrzeniem wywoływał u niej przyspieszone bicie serca. Każdy dzień zbliżał go do momentu, kiedy wreszcie będzie mógł sobie odebrać to, do czego miał pełne prawo.

Przysięgła sobie, że to się nigdy nie stanie - nadszedł czas, aby wróciła do domu.

Catherine pracowała u boku Pearsy, porządkując wozy i pakując rzeczy, potem zaś zbierając jagody i obierając ziemniaki na kolację. Dominik wyczyścił i spakował uprząż i siodła. Przy pracy dzień minął szybko. Wcześnie zjedli wieczorny posiłek, a gdy kobiety pozmywały już i pochowały blaszane naczynia i ciężkie garnki, Dominik wrócił - całe szczęście, że nałożył koszulę - i wziął Catherine za rękę.

- Powinniśmy wspiąć się na górę, zanim się ściemni - powiedział, ciągnąc ją za sobą. Ruszył przodem przetartą ścieżką, wiodącą ku starej, otoczonej granitowym murem cytadeli.

- Ten budynek tam, w górze, to kościół?

- Katedra. Romańska, z dwunastego wieku. Została splądrowana, lecz potem częściowo ją odrestaurowano i teraz nadal służy wiernym.

Catherine spojrzała na niego z mieszaniną zaskoczenia i zainteresowania. Cygan, który zna historię Francji? Jak to możliwe? Przypomniawszy sobie książki, które stały na półkach w jego wozie, zatrzymała się gwałtownie.

- Ty umiesz czytać! - Zabrzmiało to niemal jak oskarżenie.

Uśmiechnął się sucho.

- Sądziłaś, że mamy we krwi coś, co uniemożliwia nam naukę?

- Nie.. .po prostu nigdy dotąd nie spotkałam Cygana, który miałby jakiekolwiek formalne wykształcenie. Sądziłam, że oni nie wierzą w edukację. Twoja matka też umie czytać?

Pokręcił głową, pociągając ją za sobą.

- Więc jak to możliwe, że ty umiesz?

Zatrzymał się z westchnieniem rezygnacji i odwrócił się twarzą ku niej. Spostrzegła, że jego beztroska wcześniej mina zniknęła, a jej miejsce zajął grymas niezadowolenia.

- I tak pewnie prędzej czy później ktoś ci o tym powie, więc równie dobrze sam mogę to zrobić. Jestem tylko pół-Cyganem. Mój ojciec, Gadjo, nalegał, abym otrzymał wykształcenie. Pośród Romów nie jest to powód do dumy, więc wolałbym, abyś o tym nie wspominała.

Wiedziała, że Cyganie nienawidzą jakiejkolwiek ingerencji ze świata zewnętrznego. Umiejętność czytania pozwoliłaby im spojrzeć inaczej na życie, na życiowe cele i marzenia innych ludzi. Zapewne widzieli w tym zagrożenie.

- Od chwili, gdy cię poznałam, wiedziałam, że jesteś jakiś inny.

Jeszcze mocniej zmarszczył brwi.

- Całe życie mi to mówiono, Catrina, więc nie potrzebuję słyszeć tego dodatkowo od ciebie. - Mocniej chwycił ją za rękę i ruszył energicznie ścieżką, ciągnąc Catherine za sobą, jakby chciał oddalić się od ponurych myśli o swoim pochodzeniu.

- Dominik, proszę cię - powiedziała w końcu. Wbiła obcasy w ziemię tak mocno, że musiał się zatrzymać. - Myślałam, że to ma być dla mnie przyjemna wycieczka.

Znowu spojrzał na nią, na jej zaczerwienione od szybkiego marszu policzki, wreszcie jego oblicze złagodniało, a nawet się uśmiechnął.

- Wybacz. Moja przeszłość to przecież nie twój problem. Po prostu nie jest to mój ulubiony temat do rozmowy.

- Zapamiętam to sobie - obiecała, lecz zarazem próbowała wymyślić jakiś sposób, aby dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Jeśli sam jej nie powie, może uczyni to jego matka albo ktoś inny.

Aż nią wstrząsnęło. Co też, na miłość Boską, ona wymyśla? Przecież nie chciała zostać tutaj ani chwili dłużej, niż to będzie konieczne, więc im mniej o nim wie, tym lepiej.

Pomógł jej przejść po wielkim kamieniu, który tarasował ścieżkę. Poczuła na kibici jego mocne dłonie i z ulgą wyzwoliła się z jego chwytu, modląc się w duchu, by pomyślał, że przyspieszone bicie jej serca wynika tylko z wysiłku spowodowanego wspinaczką.

Kierowali się ku fortecy, podziwiając w dole wijące się zakola rzeki Durance. Okrążając niewielkie miasteczko, szli kamienną drogą prowadzącą pod skarpami podpierającymi kamienne domy.

- Hiszpańscy Cyganie nazywają te szlaki andrones -wyjaśnił Dominik, zatrzymując się, aby mogła odpocząć. Wydawało się, że trudna wspinaczka nie robi na nim żadnego wrażenia, umięśnione nogi pochłaniały stromy dystans z naturalną łatwością i gracją, podobną do tej, z jaką siedział w siodle.

- To bardzo mocny język - powiedziała.

- Znasz go?

- Nie.

Spojrzał na nią znacząco.

- Ale mówisz po francusku, n'est-cepas? Uniosła głowę.

- Tak, ale skąd ty...

- Druciarz, pamiętasz? Nie wiedziałabyś, kiedy wyjeżdża, gdybyś go nie rozumiała.

Uśmiechnęła się. Miała rację co do niego. To nie jest mężczyzna, którego można łatwo wywieść w pole.

- Jakie jeszcze masz tajemnice, Catrina?

Jest ich więcej, niż sobie wyobrażasz, pomyślała.

- Dlaczego myślisz, że coś ukrywam? Roześmiał się.

- Łatwo cię przejrzeć, mała. Myślę, że chowasz w zanadrzu tajemnice, którymi nie chciałabyś się ze mną podzielić.

Milczała. Nie podobało jej się badawcze spojrzenie, jakim ją obrzucał, ani też odczucie, że przenika jej myśli.

Gdy nadszedł zmierzch, oddalili się od miasteczka i weszli na teren starej cytadeli. Były tam trawiaste połacie ziemi i strome kamienne schody, które zdawały się prowadzić wprost do nieba. Rzeka poniżej wyglądała już tylko jak wąska, niebieska wstążka.

Wreszcie wspięli się na samą górę - obszerną, otoczoną murem, granitową platformę, na której końcu stał kościół ze strzelistymi wieżyczkami. Otaczały ich skaliste szczyty, niknące powoli w zapadającym zmroku. Stali cicho, patrząc, jak na niebie zaczyna się pojawiać nocna iluminacja.

- Zobacz! - Catherine wyciągnęła rękę w górę. - Spadająca gwiazda.

Chwycił jej dłoń i przycisnął do swojej piersi.

- Cyganie wierzą, że spadająca gwiazda to uciekający złodziej. Jeśli wskażesz ją palcem, to będzie oznaczało, że został pojmany.

Spojrzała na jego twarz, zobaczyła pogrążony w głębokim cieniu pod policzkiem zarys szczęki. Uśmiechał się tak pięknie, że aż przestała oddychać. Był inny niż wszyscy mężczyźni, których poznała w całym swoim życiu. Inny - i zupełnie nie-pasujący do niej.

- Wasi ludzie myślą zupełnie inaczej niż ja. Dla Cyganów człowiek winny jest ofiarą.

- Zawsze biorą stronę pokrzywdzonych - odparł po prostu. - Wiedzą, jak ciężkie jest życie... co człowiek musi robić, aby przeżyć.

- Nawet jeśli jego czyny krzywdzą innych? Wzruszył szerokimi ramionami.

- Dla nich to jest gra. Krzywda pojawia się w niej rzadko.

- I tu właśnie się mylisz. Cyganie, z którymi podróżowałam, byli bezduszni i okrutni. Krzywdzenie i zadawanie mi cierpienia sprawiało im przyjemność, bo miałam jaśniejszą skórę od nich.

- Poznałem takich ludzi, chociaż moi nie są tacy. Przez wiele lat Romowie cierpieli z powodu ogromnych uprzedzeń. Od czasu gdy w piętnastym wieku przybyli do Europy, byli niewoleni, potępiani jako czarownicy i paleni na stosie, a nawet traceni za kanibalizm.

- Kanibalizm? - Poczuła na plecach zimny dreszcz.

Kiwnął głową.

- W Austrii, ponad dwadzieścia lat temu. Powieszono tam czterdziestu Cyganów, zanim cesarz Józef Trzeci zakazał takich procesów. Okazało się bowiem, że nie brakowało żadnego z rzekomo zjedzonych mnichów.

- Dobry Boże...

Dominik miał zrezygnowaną minę.

- Niektóre plemiona cierpiały bardziej niż inne, być może właśnie dlatego tak źle cię potraktowano. Prawdę mówiąc, tak jak w każdej grupie ludzi, niektórzy są bardziej okrutni, inni zaś życzliwsi. Ale dopóki tu jesteś, nie musisz się o nic martwić.

- Uniósł jej dłoń do swych ust.

Poczuła ich ciepło, ukojenie, a także obietnicę czegoś więcej.

- Robi się strasznie późno - powiedziała, cofając rękę. - Czy w ciemności znajdziemy drogę powrotną? - Dominik stał tuż obok, nie dotykając jej swoim ciałem, lecz na tyle blisko, że czuła jego przytłaczającą obecność.

- Droga powrotna jest łatwiejsza. Damy radę. Spojrzała w dół na maleńkie żółte światełka migoczące w oknach domów w miasteczku.

- Jak tu pięknie.

- Moi ziomkowie podróżują tą trasą każdego roku. Zawsze, gdy tu przyjeżdżam, czuję, że kocham to miejsce coraz bardziej.

- Wydaje się niemal święte - zgodziła się Catherine. - Wieczne. Jakby chciało dogodzić tym z nas, którzy wejdą między te mury.

Uśmiechnął się.

- Miałem nadzieję, że ci się spodoba. - Przebiegł wzrokiem po jej twarzy. Spojrzała mu w oczy. W ich przepastnej głębi czaiło się pożądanie i coś jeszcze, czego nie umiała nazwać. Jednak nie cofnęła się.

- Pragnę cię - powiedział, podchodząc bliżej.

- Od momentu gdy cię ujrzałem, nie pragnąłem żadnej innej kobiety. - Nieco ochrypły głos omiótł jej twarz niczym bryza.

Poczuła, jak zasycha jej w gardle.

- To, o co prosisz, nie może mieć miejsca. Ani teraz, ani nigdy.

Dominik uniósł brew z wyrazem rozbawienia na twarzy.

- Tak szybko zapomniałaś, mała? Jeśli zdecyduję, że nadszedł czas, będziesz miała bardzo niewiele do powiedzenia w tej sprawie.

Zwilżyła wargi, które były tak suche jak jej gardło. Wiedziała, że mógł to zrobić. Miał silną wolę. Powinna się go bać, lecz obawiała się tylko samej siebie.

- Powiedziałeś, że nie weźmiesz mnie siłą. Odwrócił Catherine, żeby spojrzała mu w oczy, przyciągając ją jeszcze bliżej. Jedną rękę opierał na jej talii, drugą zaś wsunął w jej włosy, potem przesunął po policzku, by w końcu ująć za podbródek. Kciukiem pogładził szczękę, wyzywająco, pieszczotliwie, przymilnie. Poczuła, jak miękną jej nogi.

- Naprawdę myślisz, że musiałbym się do tego posunąć? - Wpatrywały się w nią oczy jak z onyksu, oczy, które ze zrozumieniem spoglądały na jej rumieniec, wyczuwały przyspieszone bicie jej serca. Piersi Catherine unosiły się i opadały z każdym prędkim oddechem.

- Jeśli myślisz, że się poddam, to się mylisz. Nie jesteś w stanie niczego zrobić ani powiedzieć, żeby do tego doprowadzić.

- Naprawdę? - Obserwował ją jeszcze przez chwilę, obejmując spojrzeniem, zachęcając do odejścia, a jednak stała niczym zahipnotyzowana. Dominik dotknął ustami ust Catherine, swoimi delikatnymi jak puch ustami, muskając językiem jej wargi, rozgrzewając ją, jednak nie domagając się wejścia. Zatoczyła się na niego w tym samym momencie, gdy zrobił krok do tyłu.

- Tak jak powiedziałaś, kociaku, robi się późno. Czeka nas długa droga powrotna, a jutro będzie ciężki dzień.

Catherine najeżyła się, zaś Dominik odwrócił głowę, która znikła w głębokim cieniu. Nie miała jednak wątpliwości, co zobaczyłaby teraz na jego twarzy. Po prostu bawił się nią! Był tak pewny siebie i pewny jej reakcji, że poczuła na policzkach kolejny gorący rumieniec.

Niech go diabli! Czy on naprawdę myśli, że ona tak łatwo sprzeniewierzy się swoim zasadom? Że odrzuci życiowe plany i marzenia? I to w imię czego? Chwili namiętności w ramionach mężczyzny, którego ledwie znała. To szaleństwo!

Jakież miało znaczenie to, że Dominik przyciągał ją jak żaden inny mężczyzna? Że dzięki niemu czuła się tak, jak nigdy w życiu nawet nie marzyła? Miała obowiązki. Zresztą dla niego była tylko zabawką, po prostu kolejną kobietą do wygrzania łoża. Nie miała zamiaru być wykorzystana i odrzucona jak wszystkie inne.

Objął ją ramieniem, prowadząc z powrotem ku stromym kamiennym schodom. Jednak tym razem czuła jedynie gorzką urazę. Dziś znowu pokazał jej swoją siłę, którą, jak mniemał, potrafił zdziałać wszystko. Catherine musiała mu jeszcze pokazać siłę swojego oporu.

Dominik schodził pochyłą, kamienną ścieżką bardzo zadowolony z wydarzeń tego wieczoru. Jego uwodzicielska kampania przebiegała zgodnie z oczekiwaniami. Zdobywał zaufanie Catherine, zaś jej pożądanie okazało się jeszcze większe, niż przypuszczał. Chociaż bardzo nie chciała, aby o tym wiedział, zdradziła ją szczera akceptacja w każdym jej spojrzeniu, brak tchu, gdy do niego mówiła.

Jej prostolinijność intrygowała Dominika, niosła ze sobą świeżość, jakiej od dłuższego czasu brakowało w jego życiu. Większość kobiet, które znał, zawsze czegoś od niego chciała - pieniędzy, tytułu, namiętności, jaką w nich budził. Catherine nic nie wiedziała o jego bogactwie i pozycji, robiła też co mogła, by nie poddać się jego atrakcyjności.

Lecz z drugiej strony, być może - tak jak sugerowała matka - próbowała go omamić, świecąc mu przed oczami swym powabnym ciałem, by zdobyć jego zainteresowanie na dłużej, a może nawet nazwisko.

Patrzył, jak szła tuż obok, z uniesionym lekko podbródkiem wyrażającym upór i niezłomność. Wyglądała inaczej niż przed paroma minutami, na wierzchołku góry. Była jakby bardziej zdeterminowana, nieustępliwa. Jeśli to była gra, wkrótce odkryje jej kolejny ruch i będzie nań gotowy.

Mimowolnie uśmiechnął się na myśl o tym, co nastąpi. Catherine była wyzwaniem, ogromną tajemnicą. Ale on dowie się o niej więcej, znajdzie klucz do jej namiętności i zwabi do swojego łoża.

Omiótł ją wzrokiem, jej proste odzienie, wyciętą, luźną koszulę, jasnoczerwoną spódnicę. Ciekawe, jak wyglądałaby w kosztownych jedwabiach i satynach, z pięknie ufryzowanymi włosami? Nie miał wątpliwości, że byłaby piękna, że wyglądałaby jak prawdziwa dama. W tym momencie zapragnął ujrzeć ją właśnie taką, lecz po chwili sam siebie przeklął za podobne myśli. Jakże bardzo się zmienił od czasu, gdy porzucił proste życie swoich ziomków. I wcale nie zmienił się wyłącznie na lepsze.

Przypomniał sobie słowa, które wypowiedział do Catherine o swoim pochodzeniu, zastanawiając się, czy jej stosunek do niego złagodnieje, gdy dowie się, że jest półkrwi Anglikiem, i w dodatku szlachcicem. Oczywiście sam jej tego nie powie. Na samą myśl, że to może mieć wpływ na jej zachowanie, poczuł w ustach smak goryczy.

- Co oznacza didikai? - spytała nagle. Zdumiał się, że Angielka z taką łatwością czyta w jego myślach, jak potrafią tylko Cyganie.

- A gdzie to słyszałaś?

- Vaclav powiedział to tamtego wieczoru, gdy przyszedłeś do jego wozu.

Poczuł odrazę, tak jak za każdym razem, gdy słyszał ten wyraz.

- Tak Romowie nazywają mieszańców. Vaclav przypomniał mi, kim jestem. Że prawdziwy Cygan nie wtrącałby się i nie wstawił za tobą.

Catherine zauważyła gorycz, jaka pojawiła się w jego głosie.

- Jestem ci wdzięczna za to, co zrobiłeś. Tym bardziej że wiem, ile to musiało cię kosztować.

Aby jej pomóc, sprzeniewierzył się cygańskim przekonaniom, wiedząc, że spotka się z pogardą. Ciekawiło ją, dlaczego tak postąpił, lecz nie spytała. Wciąż milczał. - Czy twoje pochodzenie naprawdę jest tak ważne?

Rzucił kamień, który podrzucał w dłoni. Z głośnym echem odbił się od skały, ulatując w ciemność.

- Pewnie nie powinno i dla niektórych osób na pewno nie jest ważne, ale dla mnie...

Lecz dla niego jest ono wszystkim. Catherine wyczytała to z ruchu jego szerokich ramion i wyprostowanych pleców, gdy nagle trochę się przygarbił. Zacisnął usta.

- A nie mogłeś zostać wśród łudzi, spośród których pochodzi twój ojciec?

Prychnął.

- Mieszkałem między nimi, a raczej wegetowałem. Nienawidzili Cyganów niemal tak samo, jak ja nienawidziłem ich.

Coś złapało ją za serce. Łatwo wyobraziła sobie, jak musiał wyglądać jako dziecko - kruczoczarne włosy, piękne ciemne oczy. Pod jego chłodną powierzchownością kryło się coś, jakaś bezbronność. Cygan czy nie, jakże można było nienawidzić takiego małego chłopca?

- Więc zostawiłeś ojca i wróciłeś tutaj. Na moment ujrzała wahanie w jego oczach.

- Ci ludzie w większości mnie akceptują. O ile żyję zgodnie z ich obyczajem.

Twarde spojrzenie Dominika przypomniało jej, że złamał te obyczaje, chroniąc ją przed Vaclavem. Strasznie chciała dowiedzieć się czegoś więcej, lecz milczenie i to ostatnie spojrzenie ostrzegły ją, by nie pytała.

Szli dalej ścieżką, aż wreszcie dotarli do obozowiska. Ognisko wygasło, najwyraźniej Pearsa udała się już na spoczynek. Dominik odprowadził Catherine do swojego wozu, po czym pochylił się i musnął wargami jej usta, zanim zdążyła się odsunąć.

- Dobranoc, ognisty kociaku.

- Dobranoc, Dominik. - Czekał u podnóża schodków, aż zniknie w środku. Czuła na plecach jego wzrok, na ustach delikatny, krótki pocałunek.

Weszła do vardo, zamknęła niskie drewniane drzwi i oparła się o nie. Boże. Jakże będzie szczęśliwa, gdy wróci do domu.

Księżyc wisiał w pełni A gdym drogą szedł, Ogarnięty ciszą, Tylko wiatru tchnienia Szeptały tuż przy ziemi Strzępy pieśni.

Wiersz cygański Walter Starkie

Rozdział 6

Droga wzdłuż Durance zajęła dwa dni, potem skręcili w głąb ładu, aż dotarli do małej francuskiej miejscowości Reillanne, w pobliżu której odbywał się koński targ.

Większość podróży Catherine siedziała u boku Dominika, upajając się jego umiłowaniem do tego kraju. Opowiadał jej cygańskie legendy, jedną z nich o zamku Ida, bronionym przez Cyganów, którzy stracili życie w ostatniej przegranej bitwie. Romowie nadal obchodzą żałobę na pamiątkę tego zdarzenia. Śpiewają pełne melancholii pieśni, które wywołują u nich łzy.

Uczył ją cygańskich nazw kwiatów, drzew i zwierząt. Kiedy z gałęzi topoli zabrzmiał ptasi śpiew, Dominik z uśmiechem wskazał palcem skrzydlatego artystę.

- To pliszka. Zwana też romska chińklo. Powiadają, że gdy się ją ujrzy, niebawem napotka się Cyganów.

Tak też się stało. Po kilku godzinach inny wędrowny tabor skręcił na drogę tuż przed nimi, ciągnąc na koński targ w tym samym kierunku co Dominik.

- Idą śladem patrin. To liście i gałązki ułożone na rozstajach jako oznakowanie miejsca, gdzie mamy się spotkać. - Znowu się uśmiechnął. Ciepło jego spojrzenia było wręcz zaraźliwe.

- Więc aż tak bardzo kochasz to życie? Zaskoczył ją wzruszeniem ramion.

- Kiedyś to było dla mnie wszystkim. Teraz wszystko się zmieniło. Ja sam się zmieniłem. Lubię komfort, jaki znajduję w moim wozie, podczas gdy inni nie dbają o wygody. Czasem łapię się na tym, że myślę o przyszłości, a dla Romów liczy się jedynie teraźniejszość. Uwielbiają obfitość, nienawidzą ostrożności, nie mają potrzeby bezpieczeństwa, jedynie przeżycia. Dla Cygana świeca nie jest z wosku, to tylko jasny płomień.

Catherine poczuła falę ciepła, gdy dzielił się z nią swoimi przemyśleniami.

- Od dnia mojego przybycia zdumiewała mnie ich obojętność na życiowe trudności. Czasem zastanawiałam się, czy umiałabym żyć tak jak oni.

- Ale udało ci się, Catrina. Powoli zyskujesz nawet aprobatę mojej matki. - Uśmiechnął się szelmowsko. - Słyszałem, jak mówiła do Czinka, że masz mocne plecy i uda. Powiedziała, że dobra z ciebie robotnica.

Catherine oblała się rumieńcem.

- Jesteś potwornie irytujący - odparła, rozzłoszczona jego brakiem delikatności. - Czasami myślę, że jesteś samym diabłem.

- Mówimy na niego Beng. Ale myślę, że to właśnie ty prowokujesz mnie do takiego zachowania, gula devla.

- Aż boję się spytać, co to znaczy. Znowu się roześmiał, głębokim, męskim głosem.

- Znaczy to słodka bogini i muszę powiedzieć, że nigdy dotąd nie wypowiedziałem słów równie prawdziwych.

Zaiste była słodka, tak cudownie ciekawa piękna otaczającego ich świata. Za każdym razem, gdy wyjaśniał jej jakieś cygańskie słowo, powtarzała je, aż się nauczyła, jakby naprawdę było to dla niej ważne. Kilka z jego opowiadań doprowadziło ją do śmiechu, zaś przy legendzie o Idzie oczy Catherine zasnuły się mgłą smutku. Ciekawe dlaczego, skoro Cyganie tak źle ją potraktowali.

Przesunął wzrok na wypukłość jej biustu. Kuszące wzgórki unosiły się, gdy nabierała powietrza. Pożerał je wzrokiem, by nie sięgnąć i nie ująć jednej z nich dłonią. Zupełnie jakby to uczynił, jej sutki nabrzmiały niczym kwiatowe pąki, wciskając się w materiał cienkiej bawełnianej koszuli.

- Chłodno ci, Catrina? - rzucił wyzywająco. Jeszcze bardziej się zaczerwieniła.

- Zaiste, diabeł z ciebie! Jesteś wulgarny i źle wychowany, ot co! Zatrzymaj wóz. Wolę iść pieszo, niż siedzieć tu z takim prostakiem jak ty.

Zaśmiał się gardłowo, lecz nie zwolnił aż do chwili, gdy Catherine zagroziła, że zeskoczy.

- Sądziłem, że po tak długim czasie twoja wrażliwość nieco się stępiła. Ale widzę, że byłem w błędzie. Szczerze przepraszam.

O dziwo, naprawdę mówił szczerze. Nie powinien był drażnić jej tak bezlitośnie, lecz ciekaw był jej reakcji. Już wcześniej tego samego dnia przekonał się, że była delikatnie wychowana. Przez ostatnie siedem miesięcy robiła to, co musiała, aby przeżyć, lecz wciąż zachowywała się jak dama. I zasługiwała, by ją jak damę traktować.

- Przepraszam - powtórzył, jakby wcześniej mogła go nie usłyszeć.

- Mimo to nadal chcę zejść na ziemię. Poczuł złość.

- Dobrze - zgodził się niechętnie, zatrzymując wóz. Gdyby zeskoczyła, pewnie złamałaby sobie swój śliczny kark, a nie miał wątpliwości, że była gotowa to zrobić. - Daj mi znać, kiedy się zmęczysz.

- Dzięki „dobroci" twoich ziomków, mogę iść tą drogą choćby cały dzień - powiedziała sarkastycznie.

Na te słowa zasępił się. Zaczekał, aż zsiadła, po czym smagnął konie lejcami po zadach, a te ruszyły żwawo, pochylając łby. Gdy tylko Catherine znikła mu z oczu, spowolnił zwierzęta, aż zrównała się z wozem. Obserwował ją kątem oka.

Co takiego miała w sobie, że pragnął jej bliskości? Że mówił jej rzeczy, do których rzadko się przyznawał, nawet w myślach? To, co jej wyznał, było przerażająco prawdziwe. Podczas gdy jedna jego część wciąż pragnęła poczucia wolności, jakie dawali mu Cyganie, druga, większa część tęskniła za stabilizacją, osiadłym trybem życia, osiągnięciem, zbudowaniem czegoś trwałego. Tak jak dawno temu przewidziała to matka, jego angielska krew dawała o sobie znać ze zdwojoną mocą.

Pomyślał o swojej przeszłości i poczuł tę samą awersję, jaka zawsze się pojawiała w takich chwilach. Kiedy miał trzynaście lat, długo po porzuceniu przez ojca, którego pamiętał jak przez mgłę, został zmuszony do opuszczenia matki, dziadków i reszty kochanych ludzi. W Anglii stał się ofiarą uprzedzeń, samotnym, młodym pustelnikiem, marzącym o powrocie do domu. Nie wrócił jednak, gdyż matka błagała go, aby został, a cygańskie dziecko zawsze jest posłuszne rodzicom.

Nawet teraz widział, ile musiała ją kosztować ta decyzja. Pozbawiona syna, straciła urodę, wcześnie się zestarzała, a teraz była już zniszczoną życiem kobietą, co łamało mu serce. Lecz mimo wszystko właśnie dla Pearsy został przy ojcu. I bez względu na pustkę swej egzystencji przeżył to, nabierając sił wraz z pokonywaniem wyzwań każdego mijającego dnia.

Zanim dobiegł dwudziestki, zmienił się tak bardzo, że z trudem poznawał samego siebie. Był wewnętrznie rozdarty. Cyganie nie do końca go akceptowali, nie był też całkowicie częścią świata angielskiego, w którym spędził dużą część swego życia. Z powodu tego cierpienia jeszcze bardziej znienawidził ojca.

A dzisiaj dwudziestoośmioletni Dominik Edgemont, lord Nightwyck, był już w pełni dojrzałym mężczyzną. Wiedział, czego chce, gdzie jest jego miejsce, wiedział, że to już ostatni rok życia w cygańskim świecie. Oczywiście, zawsze będzie opiekował się matką, odwiedzał ją przy każdej sposobności. Ale teraz ostatni raz jedzie cygańskim szlakiem, żyje na ich sposób.

Napawało go to głębokim smutkiem, jednak stawiało kres części jego cierpień.

Rozejrzał się, wdychając słodkie powietrze, zdeterminowany, by zapamiętać każdy z tych cennych dni. Spomiędzy białych obłoków, które ścieliły się po błękitnym niebie, wyglądało wiosenne słońce, ogrzewając ziemię, zachęcając do wzrostu młode roślinki, rozjaśniając krajobraz kolorowym kwieciem.

Przypomniał sobie, że w Gravenwold również rosną kwiaty.

Lecz nie było tam ognistej kobiety o gęstych, rudych włosach.

Większość popołudnia Catherine szła po zakurzonej drodze. Nie czuła już złości na Dominika - spoglądał na nią tak ciepło i łagodnie, że trudno było się na niego gniewać - po prostu bezpieczniej było trzymać się od niego z daleka. Poza tym piesza wędrówka sprawiała jej naprawdę dużą przyjemność. Prócz rzędu kolorowych cygańskich wozów dokoła towarzyszyli jej mężczyźni, kobiety, dzieci, kozy, krowy, świnie i psy o zmierzwionej sierści, zaś tuż przy Catherine maszerował Janos, czasami biorąc ją za rękę. Był cudownym, kochanym chłopcem. Miał najwyżej sześć, siedem lat, a ze swymi dużymi ciemnymi oczami i oliwkową skórą wyglądał zapewne jak Dominik w jego wieku. Dowiedziała się, że rodzice chłopca nie żyją, najpierw zmarł ojciec, później matka. Teraz mieszkał z potężnie zbudowanym Cyganem imieniem Zoltan, którego poślubiła jego owdowiała rodzicielka.

Jednak Janos wcale go nie lubił.

- Zawsze jest niezadowolony - powiedział. - Pije i często bił moją mamę. Masz szczęście, że masz kogoś takiego jak Domini.

- Myślisz, że Dominik by mnie nie bił? - spytała z drwiącą powagą. Sama już nie wierzyła, że byłby do tego zdolny.

- Na pewno nie. Bardzo cię lubi. Medela widzi to po uśmiechu, z jakim on o tobie mówi.

- Dominik o mnie rozmawia? A co mówi?

- Że jesteś inna niż reszta Gadjos. Że nie nienawidzisz Cyganów tak jak inni.

Ale przecież ich nienawidziła, czyż nie? Nie cierpiała wszystkiego, co miało z nimi jakiś związek. Nigdy nie zapomni ich okrucieństwa, maltretowania, jakiego doznała z cygańskich rąk.

I nigdy nie zapomni, jak Dominik przyszedł jej na ratunek, jak Pearsa obroniła ją przed Yaną. Nie zapomni słów wdzięczności Medeli za otrzymany pukiel włosów.

- Co jeszcze mówił Dominik?

- Dlaczego nie nazywasz go Domini, jak my wszyscy?

Dlaczego? Bo Dominik nie brzmiało tak obco, tak bardzo cygańsko. Jednak dziecku nie mogła tego powiedzieć.

- Po prostu to drugie imię bardziej mi się spodobało.

Tego wieczoru rozbili obóz pod Reillanne. Zanim jeszcze zapłonęły ogniska, Catherine usłyszała śmiech i dźwięki grających skrzypiec.

- To patshiv - powiedział Dominik. - Będą biesiadować, świętować, śpiewać i tańczyć czardasza.

- A co świętują? - spytała. Wzruszył ramionami.

- Nic szczególnego. Jeśli ktoś ma pieniądze, zaprasza na biesiadę. Jutro będą sprzedawać konie, a dziś świętują spotkanie ze starymi przyjaciółmi. Moi ziomkowie żyją od jednego patshiv do drugiego. Na co dzień spożywają mizerne posiłki, lecz potem folgują sobie w czasie sutych biesiad. Nie dbają o nic, ważny jest tylko ten dzień, który trwa.

Nawet po miesiącach spędzonych z Cyganami Catherine wciąż miała trudności ze zrozumieniem ich obyczajów.

- Zabierzesz mnie tam? Uśmiechnął się.

- Już nie mogę się doczekać.

Skończyli rozbijać obóz. Pearsa udała się na spotkanie ze starymi przyjaciółmi w oddalonej części obozowiska. W powietrzu unosił się zapach sosnowych i torfowych ognisk, nad płomieniami kołysały się zawieszone na trójnogach metalowe kociołki, psy czekały cierpliwie na rzucane ochłapy.

Catherine spostrzegła, że w tym obozie wyczuwa się jakąś lekkość, której brakowało w poprzednim. Ponieważ pogoda się zmieniła, od wyjazdu z Sisteron towarzyszyło im uczucie oczekiwania. Catherine także zauważyła, że prócz tego, że opuścił ich ponury nastrój, zrzucili również obszarpane, zimowe okrycia, zamieniając je na jasne, jedwabne koszule, złote bransolety i kolorowe, wirujące spódnice.

Dominik przybył ze srebrnym kolczykiem w uchu, w wygodnych czarnych bryczesach wsuniętych w buty oraz ręcznie robionej kamizelce, obszytej złotą nicią. Wyglądał tak pięknie, że poczuła przyspieszone bicie serca. Tam, gdzie pierś Vac-lava była pokryta gęstymi czarnymi włosami, skóra Dominika była zupełnie gładka i lśniąca i uwydatniała znajdujące się pod nią mięśnie. Chciała wyciągnąć rękę i dotknąć, sprawdzić, czy jest tak twarda, jak wygląda. Miał silne ramiona, płaski, jędrny brzuch.

Kiedy pochwycił jej pełne zachwytu spojrzenie, zmusiła się, by popatrzyć mu w oczy i przyjęła garść małych złotych monet z dziurką.

- Mam nadzieję, że to było aprobujące spojrzenie - rzekł z szelmowskim uśmiechem.

Zarumieniła się, po czym w milczeniu usiadła i zaczęła wplatać sobie monety we włosy.

Zauważyła, że Pearsa, a także pozostałe kobiety pozakładały o wiele więcej ozdób, miały na rękach złote i srebrne bransolety, przepasały się złotymi łańcuchami.

- Cyganie zawsze wydają się tacy biedni, a jednak nigdy nie brakuje im złota - zauważyła Catherine, idąc u boku Dominika w kierunku sąsiedniego obozu, skąd rozbrzmiewały dźwięki muzyki.

Namioty z czarnego sukna stały tu i ówdzie na pustej przestrzeni koło wozów. Zapach czosnku mieszał się z aromatem cygar i piżma. W jednym z obozów kilku mężczyzn o czarnych brodach siedziało w kucki, paląc długie skręty.

- Noszą złoto, by pięknie wyglądać. Pieniądze niewiele dla nich znaczą. - Zaświecił białymi zębami. - Kiedy im ich brakuje, oskubują jakiegoś Gadjo. Jutro ci pokażę, ja to się robi.

- Zamierzasz coś ukraść? Uśmiechnął się z pobłażaniem.

- Był czas, kiedy to robiłem. Ale teraz już nie. Poczuła ulgę.

- Dlaczego już nie?

- Bo nie muszę, a poza tym wiem, że to potrafię. Nie potrzebuję czegokolwiek sobie udowadniać.

Nie wiedziała, co myśleć o tej odpowiedzi, ale tymczasem znaleźli się już na miejscu. Zauważyła kobietę i mężczyznę, którzy tańczyli w kręgu światła przy ognisku. Ogarnęła ją muzyka. Rozpoznała siedzącego po drugiej stronie Jozsefa, obok niego Czinkę, której ogromne biodra od czasu do czasu kołysały się w rytmie cygańskiej pieśni.

Niedaleko stała niemal tak samo wielka ciężarna Medela. Zauważywszy Catherine, pomachała do niej i poklepała się po wystającym brzuchu. Catherine odpowiedziała takim samym pozdrowieniem. Dominik uśmiechnął się.

- Widzisz, zyskałaś jeszcze jedną przyjaciółkę.

- Jeszcze jedną? A kto jest pierwszą?

- Jak to? Twoim pierwszym przyjacielem jestem ja.

Podobał się jej sposób, w jaki na nią patrzył, wypowiadając te słowa. Postanowiła, że przynajmniej dziś będzie udawała, że w nie wierzy.

- Zaraz wrócę. - Przyniósł jej kubek z pastiszem, anyżowym napojem alkoholowym z południowej Francji. Z przyjemnością piła smakowity trunek o aromacie lukrecji.

- Podobno chłopa można upoić wodą i muzyką cygańskich skrzypiec - powiedział Dominik, gdy zobaczył, jak Catherine kołysze się do melodii. Skrzypkowi towarzyszył mężczyzna grający na flecie, inny przygrywał na instrumencie w kształcie malutkiego fortepianu, w którego struny uderzał niewielki młoteczek.

Poczuła, jak Dominik obejmuje ją w talii. Stał tuż obok, lecz wypity pastisz rozluźnił ją, zaś muzyka działała tak hipnotycznie, że Catherine wcale się nie odsunęła. Mijał taniec za tańcem, a w jej głowie zaczęło szumieć od wypitego alkoholu i zmysłowych rytmów. Poruszała stopami w takt muzyki, od klaskania piekły ją dłonie, czuła ciepło, rozchodzące się w jej piersiach.

Bezwiednie wsunęła dłoń w swe złociste włosy i uniosła je z ramion. Kiedy się odwróciła, zobaczyła, jak Dominik ją obserwuje błyszczącymi oczami. Nie spuszczając z niej gorącego wzroku, cofnął się, wchodząc w krąg światła przy ognisku. Stojący dokoła Cyganie klaskali, wydając radosne okrzyki, wołając do niego pral, brat, wykrzykując jego imię.

Zdawało się, że on wcale ich nie słyszy. Chociaż klaskał uniesionymi nad głową, śniadymi rękami, wyginał plecy i przytupywał w rytm muzyki, nie spuszczał z jej twarzy swych połyskujących, ciemnych oczu. Gorące spojrzenie Dominika przypominało jej każdy dotyk, każde muśnięcie jego warg. Stąpał do przodu, potem cofał się, z niezwykłą gracją, a zarazem bardzo męsko, zapraszając i odpychając wszystkich i wszystko zarazem.

Kiedy wyciągnął rękę, mogła do niego podejść, lecz między nimi pojawiła się Yana i zaczęła tańczyć. Kiedy gwałtownym ruchem wypięła do przodu swe pełne piersi i roześmiała się, spoglądając w jego piękną twarz, Catherine poczuła bolesne ukłucie zazdrości. Ogarnięta furią odwróciła się, żeby odejść. Zdążyła zrobić tylko parę kroków, gdy Dominik chwycił ją za nadgarstek.

- Chodź - powiedział cicho. - To z tobą chcę zatańczyć.

- Ale ja nie umiem. Nie mogłabym...

- Po prostu daj się ponieść muzyce - zachęcał, prowadząc ją do tanecznego kręgu. - Niech twoje ciało wczuje się w rytm.

A co z Yaną?, pomyślała, szukając jej wzrokiem. Kiedy stanęli na środku, spostrzegła ją. Stała koło Vaclava z wściekłością w oczach. Dominik zupełnie ją zignorował, rozpoczynając powolny zmysłowy taniec dla Catherine, unosząc ręce, wypychając do przodu biodra, odrzucając do tyłu głowę, ośmielając ją, by spojrzała mu prosto w oczy.

Zerknęła na Yanę, ujrzała jej pełną samozadowolenia minę, nabrała przekonania, że będzie wyglądać jak głupia, więc zmusiła się do uśmiechu i uniosła nieco spódnicę, by jej nie przeszkadzała. Chociaż nie znała kroków, cały wieczór przyglądała się innym i wyczuwała rytm muzyki. Jeśli teraz mu się podda, zamykając oczy, jej ciało dokona reszty.

Tak też zrobiła. Przeczesała palcami włosy, odrzucając je do tyłu, po czym zaczęła naśladować ruchy Dominika. Kołysała się razem z nim, tak samo klaskała w dłonie i przytupywała. Już po kilku minutach stojący wokół ludzie zlali się w jedną kolorową plamę, bo całą swoją uwagę skupiła na mężczyźnie, którego umięśnione ciało połyskiwało od wysiłku w blasku ognia. Na jego piersi wyraźnie odznaczały się napięte muskuły, gdy ponownie uniósł ręce nad głowę, zaś nogi poruszały się z wdziękiem, któremu mogły dorównać jedynie przejmujące dźwięki skrzypiec.

W pewnym momencie Dominik chwycił Catherine w ramiona, unosząc ponad głowę, by następnie opuścić ją i wygiąć przez plecy na swoim ramieniu. Pozwoliła, by głowa opadła jej do tyłu, zaś złociste, lśniące włosy omiotły ziemię. Widząc tylko Dominika, tańczyła z pasją, przesuwając dłońmi po piersiach, dalej po szyi w starym jak świat geście zaproszenia, którego ledwie była świadoma.

Nie wiedziała, jak długo trwali w tanecznym porywie. W jednej chwili pląsali, wirując w tłumie Cyganów przytupujących, klaszczących, postukujących kłykciami w drewno. W następnej Catherine poczuła, że traci grunt pod nogami, gdy Dominik uniósł ją w ramionach.

I już oddalał się od muzyki w kierunku swojego wozu, zostawiając za plecami radosne okrzyki i śmiech Cyganów. Kiedy dotarli w pobliże vardo, uwolnił ją, a wtedy zsunęła się po jego ciele i stanęła na ziemi.

Otworzyła szeroko oczy, czując jego twardą męskość, którą na nią naciskał. Był w kroczu tak gruby, pulsował tak mocno, że nie mogła mieć cienia wątpliwości, wyczuwając go nawet przez warstwy spódnicy.

- Pragnę cię - powiedział z płonącym wzrokiem. - Nigdy dotąd nie widziałem, żeby ktokolwiek tańczył tak jak ty. Nigdy dotąd nie pragnąłem kobiety bardziej niż teraz ciebie.

Pocałował ją, a ona poczuła, jakby przez jej ciało przebiegła błyskawica. To był mocny, pożądliwy pocałunek, pasujący do ich gorącego tańca. Westchnęła. Ujął dłonią jej pierś, wyczuł przez materiał sterczący sutek. Wsunął jej w usta swój język, który ją niemal parzył.

Chciała objąć go za szyję, wsunąć palce w jego włosy, dotykać muskularną pierś, poczuć jego ręce na swym ciele. Zbliżyć się do niego tak bardzo, jak to tylko możliwe, stać się z nim jednością i nigdy go już nie puścić.

Lecz zamiast tego wyrwała się.

- Co się stało? - spytał nieco ochrypłym głosem. Oddychała niemal tak samo niespokojnie jak on.

- Czy twoje słowo nic nie znaczy?

- O czym ty mówisz? - Przeczesał dłonią czarne włosy, z trudem odzyskując samokontrolę. - Chodzi o to, żeby wejść do środka? Boisz się, że ktoś nas zobaczy? - Wyciągnął rękę, aby pomóc jej wejść do wozu, lecz cofnęła się.

- Powiedziałam ci, że to nie może mieć miejsca. Myślisz, że jestem głupia? Myślisz, że nie wiem, do czego to wszystko prowadzi?

Spojrzał na nią z nowym błyskiem.

- To prowadzi do mojego łoża, Catrina. Tam, gdzie oboje pragniemy się znaleźć.

- Mylisz się, Dominik. Może ty tego pragniesz, ale ja nie.

- Oszukujesz się. Chcesz tego tak samo jak ja.

Na Boga, to była prawda!

- Nie chcę niczego, co ma związek z tobą. - Zaczęła się odwracać i spostrzegła bat, którym ćwiczył konie. Podniosła go. - Powiedziałeś, że jeśli będziemy razem, to nie pod groźbą chłosty. A może do tego dojść tylko wtedy, gdy mnie zmusisz. Więc jeśli masz ten zamiar, uczyń to od razu, teraz.

Zacisnął szczęki, przybierając srogą minę. Spojrzał na bat, na Catherine, po czym wyrwał jej narzędzie. Pomyślała o tym, jak ją całował i jak na to zareagowała. Wyobraziła sobie, jak to jest położyć się razem z nim, całować go, czuć na ciele jego śniade dłonie. Zerknęła na bat i w tej chwili niemalże zapragnęła, aby go użył, zmusił ją do zrobienia tego, czego - o czym oboje wiedzieli - pragnęła.

Odrzucił bat.

- Wychodzi na to, kochanie, że ja jestem jeszcze głupszy od ciebie. - Obrzucił ją jeszcze jednym, pełnym złości spojrzeniem, po czym zniknął w ciemności.

Patrzyła, jak odchodzi. Tylko tyle mogła zrobić, żeby nie pobiec za nim, nie rzucić mu się w ramiona, błagając, by znowu ją pocałował.

Zmusiła się, by nie wpatrywać się już w ciemność, by rozluźnić ściśnięte gardło. Ile czasu minęło od chwili, gdy ostatni raz pozwoliła sobie na oczyszczające, niosące ulgę łzy? Nigdy nie walczyła z tym pragnieniem bardziej niż teraz, a jednak była to słabość, na którą nie mogła sobie pozwolić. Z pewnością nie w tej chwili, być może już nigdy.

Ociężale weszła po schodkach. Jutro pojadą do Reillanne na koński targ. Może wtedy, przy swojej determinacji i odrobinie szczęścia, uda się jej znaleźć możliwość ucieczki.

Dominik z trudem opanowywał gniew. Nigdy w życiu nie był aż tak wściekły. Miał ochotę jednym szarpnięciem otworzyć drzwi wozu, władować się do łóżka Catherine i wbić się w jej małe, jędrne ciało. Ani przez chwilę nie wierzył, że mogłoby się to jej nie spodobać. Lecz nigdy w życiu nie zmuszał kobiety do niczego, więc i teraz zachowa się podobnie.

Poklepał po pysku swoją małą, gniadą klacz.

- Spokojnie, maleńka. - Trącała go i rżała, szukając w jego dłoni czegoś słodkiego. - Jutro, jeśli będziesz grzeczna, dostaniesz smakowitą nagrodę. - Zamierzał sprzedać kilka innych koni, ale nie Sumadji. Była zbyt cenna. Ona i jej partner, wielki srokaty ogier Rai, będą ozdobą stajni Dominika w Anglii.

- Dlaczego moja Catherine nie może być bardziej podobna do ciebie? - spytał, myśląc o tej upartej małej jędzy, którą pozostawił w obozie. Nawet teraz jej pragnął całym swoim ciałem, które uspokoi się dopiero po kilku godzinach. Niemal czuł ciężar jej piersi w swoich dłoniach.

Wciąż zdumiewała go siła jej oporu. Kiedy tańczyli, dla niego stała się rozpalonym płomieniem. Każdym ruchem wyrażała pożądanie, co do tego nie było cienia wątpliwości. Był pewien, że chętnie pójdzie z nim do łoża.

A tymczasem odmówiła mu, tak jak poprzednio.

Zacisnął dłoń na rzemieniu przy uździe Sumadji. Na Boga. Ta kobieta uczyniła jego życie piekłem. Pomyślał o tym, jak ją całował, potem z satysfakcją przypomniał sobie, jak namiętnie odpowiedziała na jego pocałunek. Jeśli teraz skręcał się z bólu, to ciekawe, jak ona musiała się czuć. Mógłby się założyć, że nie pośpi tej nocy więcej niż on sam. Potrzebował więcej czasu. Ona już nie będzie się opierać zbyt długo. Gdyby tylko miał jeszcze kilka dni...

Po raz pierwszy Dominik uśmiechnął się. Może jednak miał tych kilka dni. Już wcześniej zdecydował, że przedłuży swój pobyt, a potem wraz z Catherine wyruszy w podróż do Anglii. Obiecał, że ją tam odwiezie, lecz nigdy nie sprecyzował, co uczyni, gdy znajdą się na miejscu.

Przyszło mu do głowy, że mógłby wymienić jej prawo do powrotu za chęć dzielenia z nim łoża, lecz niemal natychmiast porzucił ten pomysł. Gdyby miał zapłacić za jej uległość, to wcale jej nie chciał. Nie. Zaczeka trochę dłużej, trochę dłużej poprowadzi swoją grę.

Catherine była namiętną kobietą. Prędzej czy później musi ustąpić.

Gdy Cygan tu pojawi się, Zaginie kurka albo dwie, Cyganka stara powie zaś, Co młodą czeka w przyszły czas.

Wiersz cygański Charles Godfrey Leland

Rozdział 7

Cały ranek Catherine unikała Dominika. Pracował przy koniach, karmił je, czyścił, splatał grzywy i ogony, wiążąc je wstążkami. Była pewna, że wciąż się złości i nie była jeszcze gotowa stawić mu czoła.

Poza tym po ich zaognionym spotkaniu spędziła dziwną, bardzo niekomfortową noc. Wierciła się, przewracała na łóżku, śniąc o Dominiku, odtwarzając w pamięci ich pocałunki, budząc się parokrotnie mokra od potu. Nawet rano miała obolałe piersi.

Może dopadła ją jakaś febra.

- Patrz, gdzie idziesz - zbeształa ją Pearsa, odrywając od tych myśli. - Zaraz wylądujesz w ognisku.

Stała niebezpiecznie blisko trójnogu, podtrzymującego ciężką żelazną patelnię z resztkami bokoli, naleśników z mięsem, resztki porannego posiłku.

- Przepraszam. Zamyśliłam się o tym końskim targu. Dominik obiecał, że mnie tam zabierze. - Po wydarzeniach ostatniego wieczoru pewnie zamierzał pojechać sam.

- Powinnam się domyślić, że rozmyślasz o moim synu. Jest przystojny, co?

Nie było powodu zaprzeczać.

- Owszem.

- Podoba ci się.

- Był dla mnie bardzo dobry.

- Więc tylko tym jest dla ciebie? Dobrym człowiekiem? Nie sądzę. Domini jest silnym, jurnym mężczyzną, a ty namiętną kobietą. Pragniesz go. Czemu nie przyjmiesz go do swego łoża?

Poczuła, jak oblewa się gorącym rumieńcem.

- Nie jest moim mężem. - To była prosta odpowiedź, lecz tych kilka krótkich słów niosło ze sobą kwintesencję prawdy. Chociaż strasznie ich do siebie ciągnęło, Dominik nie był jej mężem. I nigdy nim nie będzie.

Był Cyganem, a ona hrabiną. Wkrótce opuści go, porzuci jego sposób życia. Kiedy przybędzie do Anglii, odnajdzie człowieka, który ją zdradził, i dopilnuje, aby dopełnił się akt sprawiedliwości. A potem poszuka odpowiedniego partnera, urodzi mu dzieci i będzie wiodła spokojny żywot, jak wszyscy Barringtonowie od wielu pokoleń.

- Vaclav proponował ci małżeństwo - ciągnęła Pearsa. - Dlaczego z nim nie zostałaś?

- Bo go nie kochałam. - Była to najdłuższa jak dotąd rozmowa z Pearsą. Dzisiaj starsza kobieta wydawała się mniej uszczypliwa, choć nadal nieufna.

- A mojego syna kochasz?

- Nie! Oczywiście, że nie. Po prostu zjawił się w momencie, gdy Vaclav chciał mnie skrzywdzić. Uratował mnie, za co jestem mu bardzo wdzięczna.

- On ciebie nie poślubi. Zarzeka się, że nigdy się nie ożeni.

Catherine przyjęła tę wiadomość z niejakim zaskoczeniem.

- Ale chyba chciałby mieć dzieci i kobietę, która będzie go kochała?

- Ma swoje własne powody. Mówię ci o tym, abyś idąc do niego, znała prawdę.

- Nie pójdę do niego, przynajmniej nie z własnej woli. Dominik o tym wie. Przysięga, że nie będzie mnie do niczego zmuszał.

Pearsa obrzuciła ją dziwnym spojrzeniem.

- Żadna mądra kobieta nie sprzeda się tanio.

- Ja wcale nie zamierzam się sprzedawać.

- Mój syn potrafi być bardzo przekonujący.

- A ja bardzo uparta. Pearsa zaśmiała się cicho.

- Widziałam.

Catherine zamilkła, lecz gdy podniosłą ciężką żelazną patelnię i ruszyła do strumienia, aby ją umyć, Pearsa zatrzymała ją ruchem ręki.

- Dosyć już zrobiłaś. Jedź razem z moim synem i miło spędź czas na jarmarku. Jeśli będziesz miała oczy szeroko otwarte, może nauczysz się czegoś pożytecznego.

Z uśmiechem wdzięczności Catherine oddaliła się od wozu, lecz nie szukała Dominika. W zamian skierowała się do pomalowanego na żółto vardo, przy którym Medela wietrzyła koce. Na widok Catherine podniosła głowę.

- Miło cię widzieć, Catrina. - Powitała ją z zachęcającym uśmiechem.

- Dzień dobry, Medela. Jak się czujesz? Ciemnowłosa dziewczyna oparła dłonie na dolnej części swego brzucha, który był już tak ogromny, że każdy niezgrabny krok wydawał się wielkim osiągnięciem.

- Mi cajori wkrótce przybędzie na świat. Będzie tak zdrowy jak ja. Twój talizman działa znakomicie.

- Cieszę się. - Catherine ani przez moment nie wierzyła, że pukiel jej włosów może mieć z tym cokolwiek wspólnego.

- A gdzie Domini? - spytała Medela. - Chyba nie pojechał na targ bez ciebie? Prawdę mówiąc, nie była tego pewna.

- Obiecał, że mnie zabierze, ale może zapomniał. - Nie była to prawda, ale taka wersja musiała wystarczyć.

- Domini nigdy nie zapomniałby o danej obietnicy. Przyjdzie po ciebie.

Jakby go przywołała myślami, właśnie nadszedł spomiędzy wozów. Catherine słyszała odgłos jego równomiernych kroków i odwróciła się.

Oczekiwała, że ujrzy na jego twarzy gniewną minę, lecz tymczasem jaśniał na niej lekki uśmiech pomieszany z ogólnym wrażeniem determinacji. Dziś miał na sobie czerwoną jedwabną koszulę z długimi rękawami, rozpiętą niemal do pasa. Catherine musiała się bardzo postarać, aby oderwać wzrok od jego piersi poznaczonej pasmami mięśni.

- Dobrze wyglądasz, Medela. Mam nadzieję, że również dobrze się czujesz.

Z uśmiechem poklepała się po brzuchu.

- To z powodu talizmanu.

Dominik kiwnął głową z lekko pobłażliwą miną. Spojrzał na Catherine.

- Targ się już rozpoczął. Jesteś gotowa?

- Tak. Miałam nadzieję, że ty... to znaczy... po ostatnim wieczorze... obawiałam się, że... - Czuła, że się rumieni. - Może więc pojedziemy?

Rozbawiony, uśmiechnął się kącikiem ust.

- Pojedziemy. - Ujął ją za rękę i poprowadził w kierunku przywiązanych koni. Pięć zwierząt było już oporządzonych i gotowych, jedno z nich osiodłane, lecz srokaty ogier i jabłkowita klacz stały przywiązane między drzewami na tyłach obozu.

- Nie sprzedajesz ich wszystkich?

- Rai i Sumadji są przeznaczone do hodowli. - Chwycił ją wpół i posadził bokiem w siodle na wysokim gniadoszu o białych skarpetkach, po czym sam usadowił się tuż za nią. Poczuła ciepło jego ciała, poczuła ramiona, którymi dotykał ją tuż poniżej wypukłości jej piersi.

- Czy mogłabym pojechać na jednym z pozostałych koni? - spytała w nadziei, że nie będzie musiała siedzieć tak blisko niego.

- A umiesz jeździć konno?

- Oczywiście. - Każda kobieta szlacheckiego pochodzenia posiadała tę umiejętność, lecz Catherine sprawiało to tak ogromną przyjemność, że czyniła to z wprawą o znacznie większą niż jej przyjaciółki.

- Wciąż mnie zdumiewasz, Catrina. Zaczynam odczuwać obawę, że pod tą prostą szatą kryje się prawdziwa dama. I wcale nie jestem pewien, czy ta perspektywa jest po mojej myśli.

- A jaka to dla ciebie różnica? - Serce Catherine zaczęło łopotać z nadzieją. - Gdybym rzeczywiście była damą, czy zaprzestałbyś niestosownych podchodów i dopilnował, abym bezpiecznie dotarła do domu?

Zaskoczony Dominik uniósł brwi.

- Zważywszy twoją obecną sytuację oraz fakt, że zostałaś kupiona za niemałe pieniądze, powiedziałbym, że moje podchody były na razie niezwykle delikatne. A co do odstawienia cię do domu, mówiłem ci już nie raz, że taki właśnie mam zamiar.

- A kiedy?

- Z pewnością nie dzisiaj. - Cmoknął na konia, który ruszył kłusem. - Dzisiaj musimy pohandlować.

I z pewnością nie jutro - ani w ogóle, zanim znajdziesz się w moim łożu! Cóż, to jednak nie będzie mieć miejsca. Gdy Dominik pognał konia w stronę targu, Catherine odnowiła w myślach mocne postanowienie ucieczki.

Popatrzyła na idących obok chłopów, dziesiątki Cyganów przystrojonych w pióra i żaboty, którzy także prowadzili konie, spoglądała na dzieci, kozy i biegające wokół kundle. Z pól unosiły się chmury pyłu, wozy manewrowały we wszystkich kierunkach. Gdy podjechali bliżej, ujrzała tu i ówdzie napisy promujące wróżby, byli też żonglerzy, straganiarze z jedzeniem, handlarze używanymi uprzężami, kocami, siodłami i uzdami. Jeden z mężczyzn wyrabiał baty i zgrzebła, kilku siedziało strugając ustniki do fletów i fajek.

W sumie panował tu przyjemny chaos, który mógł znakomicie ułatwić realizację planu Catherine.

- Można się wiele dowiedzieć o graiengeri, handlarzach koni - powiedział Dominik, pomagając jej zsiąść z konia. - Na przykład...

Poprowadził sznur swych spętanych koni w kierunku wysokiego, chudego Cygana, który mówił coś szybko po francusku do grubego wieśniaka Gadjo. Cygan trzymał na postronku przestępującą z nogi na nogę kasztankę. Klacz co chwilę unosiła dumnie łeb, poruszała chrapami, wciągając wielkie hausty powietrza.

- Interesuje cię ta klacz? - spytała Catherine. - Widać, że ma w sobie dużo animuszu.

Dominik zaśmiał się.

- Ma dużo animuszu, bo stary Tibor dał jej małą dawkę arszeniku. To działa na nerwy zwierzęcia.

Częściej dają im porcję soli, by wzmóc ich pragnienie. To takie sztuczki, żeby stworzenie pokazało się z jak najlepszej strony.

Catherine otworzyła szeroko zdumione oczy. Przez chwilę milczała, szukając słowa, które z odpowiednią mocą oddałoby jej oburzenie.

- To jest najbardziej obrzydliwa i oszukańcza...

- Jedna z oszukańczych sztuczek - poprawił Dominik - ale nie najbardziej. - Miał czelność uśmiechnąć się. - Na tak prosty chwyt nabierze się tylko Gadjo. Żadnego Cygana na to nie nabierzesz.

- Prosta sztuczka?

- Inna polega na tym, że chłoszcze się konia, potrząsając jednocześnie kubłem z kamieniami. Zwierzę zaczyna bać się tego dźwięku, a gdy właściciel chce pokazać, jak jest żwawe, po prostu potrząsa kubłem.

- Ty też stosujesz takie sztuczki? - Pozwoliła, by pociągnął ją za sobą, lecz z każdą chwilą tracił szacunek w jej oczach.

- Nigdy nie biłbym zwierzęcia, chociaż jako chłopiec robiłem wiele innych rzeczy. Mimo wszystko jako handlarzowi grast znajomość janjano, czyli podstępnych sztuczek, daje mi pewną przewagę. Podszedł go grubego Cygana o płaskiej twarzy, który sprzedawał trzy piękne karę konie.

- Domini! - zawołał krępy mężczyzna, wyciągając rękę, by poklepać go po ramieniu. - Widzę, że przyprowadziłeś parę zmęczonych koni. Szkoda, że nie masz takich jak moje.

- Catrina, to jest Adolf. - Gruby mężczyzna uchylił kapelusza o pofałdowanym rondzie, odsłaniając zmierzwione, gęste czarne włosy.

- Dzień dobry - powiedziała Catherine.

- Co o tym myślisz? - spytał Dominik. - Zamienimy się?

Powiedział to dość specyficznym tonem. Catherine podeszła do jednego z czarnych koni, poklepała go po lśniącej szyi i starannie obejrzała.

- Chciałabym zerknąć na jego zęby.

Na twarzy Dominika pojawiło się zdumienie połączone z aprobatą. Adolf podszedł, otworzył zwierzęciu pysk, a wtedy zobaczyła wgłębienia w zębach, które nie starły się na płasko wraz z wiekiem.

Wiedziała trochę o koniach, może niezbyt dużo, ale kopyta zwierzęcia wydawały się solidne, nogi były ładnie ukształtowane.

- Nie dostrzegam żadnych wad.

- Wydaje się mocny - zgodził się Dominik - i zapewne taki jest. Niestety, ten stan nie utrzyma się zbyt długo. - Wyjął długi, wąski nóż, który nosił w cholewce buta, otworzył zwierzęciu pysk i wyskrobał mu z zęba kawałek smoły. Okazało się, że w tym miejscu ząb był już gładko wytarty. - Widzisz, jest znacznie starszy, niż się wydaje.

Adolf stał jak porażony.

- Niech oczy mi wypadną do kapelusza, jeśli ten koń ma więcej niż sześć, siedem lat. Musiał coś zeżreć...

- Coś w rodzaju smoły? - podpowiedział Dominik.

- Wcale nie ma białej sierści - wtrąciła Catherine. - Jest czarny i lśniący jak roczniak.

- To potaż - odparł Dominik. - Naciera się nim sierść, żeby pokryć siwe włosy.

Pokręciła głową.

- Aż trudno w to uwierzyć. - Lecz oczywiście uwierzyła.

- Spójrz na to. - Chwycił za kantar drugiego konia i pochylił mu łeb. Widzisz? - Wskazał oko zwierzęcia.

- Co? Nic tu nie ma.

- Maleńka dziurka. Ma przebitą powiekę. Wkłada się tam cienką trzcinkę i wdmuchuje dużo powietrza. Dzięki temu znika wrażenie zapadniętych oczu u starego konia.

Adolf westchnął dramatycznie.

- Ranisz mnie, Domini. Niech stracę życie, jeśli ten koń nie jest wspaniały.

- Zachowaj go dla jakiegoś Gadjo, przyjacielu.

- Niech sczezną mi palce u obu rąk i nóg, jeśli... Dominik pomachał mu przyjaźnie na pożegnanie, po czym razem z Catherine oddalił się.

- Trudno mi uwierzyć w to, co mi pokazałeś. Więc jakże znajdujecie zwierzęta warte zakupu?

- Nie szukam najlepszego z najlepszych. Szukam koni, które nie są ułożone, były źle szkolone, źle traktowane lub bite. Cena jest znacznie niższa, jeśli zwierzę cierpi z bólu, bo ma niedopasowaną uprząż albo jeśli jest zbyt narowiste. Kupuję tanio, karmię, dbam o nie, aż wróci do pełnego zdrowia, potem trenuję i układam, a w końcu sprzedaję z zyskiem.

Przynajmniej robię to, gdy żyję na cygański sposób. Od przybycia do Francji zajmował się tym, czym zwykle, z przyjemnością oddając się pracy zgrai, aż osiągną szczytową formę. Tę parę siwków przyprowadził na północ od Sisteron, gdy tylko dołączył do karawany. Zwierzęta będą stanowiły cenny nabytek w jego stajni w Gravenwold, jednej z najlepszych w całej Anglii.

Przechadzali się wśród tłumu, przystając kilka razy, by wysłuchać ofert na jednego lub więcej koni Dominika. Sam nie chciał już kupować, gdyż niebawem miał opuścić cygański tabor. Catherine szła obok niego, pytając, komentując, jak zwykle miło spędzając czas. Zresztą Dominik także przebywał tu z przyjemnością. Udzielił mu się jej entuzjazm, dzięki czemu godziny mijały szybko w miłej, radosnej atmosferze. Jedyną skazą były fale podniecenia, jakie spływały nań za każdym razem, gdy ocierała się o niego, napięcie w lędźwiach, które doskwierało mu od chwili, gdy się poznali.

- Dominik, czy to nie Pearsa? - Catherine wskazała pomalowane na czerwono vardo, które natychmiast rozpoznał. - Czy twoja matka jest wróżką? - Wywiesiła tabliczkę nad drzwiami, zapraszającą do korzystania z jej usług.

- Rzuca ziarna fasoli na kręgi namalowane na bębnie. Jednak głównie sprzedaje różne eliksiry. Muszę jeszcze załatwić parę spraw. Może posiedzisz z nią i popatrzysz, jak pracuje?

Catherine bardzo się zainteresowała.

- Nie będzie miała nic przeciwko temu?

- Jeśli będziesz siedzieć cicho, to nie.

Weszła do wozu za krępym wieśniakiem o rzedniejących siwych włosach. Na jej widok Pearsa podniosła głowę, lecz gdy Catherine usiadła w kąciku, wróżka skoncentrowała się na mężczyźnie, który zajął miejsce tuż przed nią na drewnianym taborecie.

Nerwowo otarł czoło zużytą czerwoną chustką, wreszcie opowiedział Pearsie, jak to żona zagroziła mu, że odejdzie, więc potrzebował eliksiru miłości. Wyciągnął przed siebie zniszczoną, żylastą dłoń, na której położył monetę.

- Zmieszaj garść fasoli z krowią krwią i włosami kogoś kochanego - poinstruowała go Pearsa - na przykład dziecka, matki lub ojca. Gdy mikstura wyschnie, należy ją zetrzeć na proszek i proszkiem tym posypać jedzenie żony. Potem przez trzy dni mów jej, jak bardzo ją kochasz.

- A to na pewno podziała? - spytał chłop.

- Na pewno.

- Dziękuję. - Wyszedł z wyrazem ulgi na twarzy.

- Czy ten eliksir naprawdę podziała? - spytała Catherine.

- Jeśli żona nadal go kocha, to tak. Nieczęsto wystarcza, że mężczyzna mówi kobiecie, że ją kocha.

Na te słowa Catherine roześmiała się, a Pearsa jej zawtórowała. Do wozu wszedł kolejny wieśniak, więc Catherine zaczęła się przysłuchiwać, jak wróżka przepowiada mu przyszłość.

- Był czas, gdy miałeś duże kłopoty z rodziną i przyjaciółmi - powiedziała, uważnie studiując położenie ziaren fasoli, które rzuciła na bęben.

Mężczyzna rozdziawił usta.

- No tak. Teściowa mnie nienawidzi. Próbowała nie dopuścić do mojego ślubu z jej córką.

- Trzy razy byłeś bliski śmierci - podjęła Pearsa, ściągnąwszy brwi. Miała pociemniałą, poważną twarz.

Wieśniak zastanawiał się przez chwilę, wreszcie spojrzał na nią zaskoczony.

- Raz jako dziecko przechodziłem ospę. Drugi raz miałem wypadek i zostałem ranny, gdy mój wóz wpadł do rowu, no i raz dostałem nożem podczas bijatyki w karczmie. Jesteś naprawdę mądra.

Siedząca w rogu Catherine uśmiechnęła się. To, co Pearsa powiedziała temu chłopu, pasowałoby niemal do każdego. Lecz on rzucił jej monetę i opuścił wóz przekonany o jej nadprzyrodzonym darze.

Catherine wyjrzała na zewnątrz. Myślała, że Dominik chciał oddalić się tylko na chwilę, lecz do tej pory nie wrócił, a powoli zaczął zapadać już zmrok.

Poczuła wzmożoną nadzieję. Dokoła zawierano kolejne transakcje, targowano się nawet z jeszcze większą werwą. Mężczyźni zaczynali popijać, słychać było dźwięki muzyki.

- Rozejrzę się jeszcze trochę, zanim nastanie ciemność - powiedziała do Pearsy. Pochyliła się, żeby wyjść z wozu.

- Nie odchodź daleko. Mój syn będzie się niepokoił.

Niedaleko. Tylko do Anglii, pomyślała, lecz uśmiechnęła się i kiwnęła Pearsie głową. Całe popołudnie badała teren, upewniając się, który gościniec wiedzie z miasta, który będzie najlepszą drogą ucieczki.

W pewnym momencie, gdy Dominik był zajęty sprzedażą konia, zdobyła się na odwagę i podeszła do elegancko ubranej kobiety z miasteczka.

- Proszę wybaczyć, że przeszkadzam - powiedziała - ale mam ogromny kłopot i chciałam spytać, czy mogłaby mi pani pomóc.

- Kłopot? - Kobieta uniosła jasne brwi. - O jaki kłopot chodzi?

- Zostałam porwana z mojego domu w Anglii. Teraz próbuję wyrwać się stąd, żeby tam wrócić. Czy w miasteczku jest ktoś, kto mógłby mi pomóc?

Jasnoniebieskie oczy kobiety z miasteczka skierowały się ku kolorowym wozom, pośród których stały konie, zwierzęta, śniade kobiety i mężczyźni.

- Cyganie cię przetrzymują? Wzięli cię wbrew twej woli?

Catherine zawahała się.

- Tak. Zostałam sprzedana jako niewolnica. Moja rodzina sowicie zapłaci za mój powrót.

Kobieta obejrzała ją od stóp do głów, jej proste odzienie, gęste rudawe włosy, które w nieładzie plątały się wokół ramion. Jej mina nie była zbyt zachęcająca.

- Nie mogę ci pomóc. Może ktoś inny.

- Ale przecież... - Urwała, bo kobieta gwałtownie odwróciła się i odeszła. Hm, a czego można się było spodziewać? Catherine była przecież Angielką, a znajdowała się w kraju będącym w stanie wojny z jej ojczyzną. Poza tym wyglądała na zwykłą chłopkę, a nie kobietę zamożną, która mogłaby wypłacić sutą nagrodę. Coś takiego zdarzyło się już wcześniej.

Jeszcze raz spojrzała ze smutkiem za odchodzącą kobietą, gdy zjawił się Dominik. Od samego początku wiedziała - a potwierdziło się to również teraz - że sama musi zorganizować sobie ucieczkę.

Owładnięta tą myślą, przeszła na tyły wozu, gdzie stały uwiązane dwa silne gniadosze Pearsy. Od razu zorientowała się, że to jest właśnie szansa, na którą czekała. W zapadającym zmroku mogła łatwo zniknąć, a gdyby nawet ktoś pojechał za nią, to zjechałaby z gościńca i uciekała dalej między drzewami, a w razie konieczności mogła nawet poczekać w ukryciu.

Nadal miała przy sobie złoto, które wtedy zabrała ze skrzyni Dominika. Monety były zaszyte w chustkę i bezpiecznie wetknięte w wewnętrzną kieszeń spódnicy. Nie wiedziała, dlaczego Dominik ich jej nie odebrał, lecz bez względu na przyczynę, dawały jej mały promyk nadziei. Pojedzie do Marsylii, znajdzie jakiś statek i w końcu dotrze do domu.

Cokolwiek się stanie, znajdzie się z dala od Cyganów, od Dominika i związanego z nim niebezpiecznego zauroczenia, za to bliżej bezpiecznego powrotu do domu.

Dominik wrócił do wozu matki wkrótce po zapadnięciu zmroku, lecz jego dobry nastrój gdzieś znikł. Sprzedaż koni zabrała mu więcej czasu, niż przewidywał, zaś on niecierpliwił się coraz bardziej, bo chciał znowu zobaczyć Catherine.

Z wozu wyszła Pearsa.

- Wyglądasz na zmęczonego, synu. Handel poszedł gorzej, niż oczekiwałeś?

- Po prostu zajął mi więcej czasu, niż planowałem. - Spojrzał na tył wozu. - Gdzie Catherine?

Pearsa spojrzała nań zdziwiona.

- Oddaliła się jakiś czas temu. Myślałam, że poszła cię szukać.

- Nie widziałem jej od chwili, gdy ją tu przyprowadziłem.

Wzruszyła ramionami.

- Wokół tyle się dzieje. Może coś ją zaciekawiło.

- Może - odparł, ale już zaczynał w to wątpić.

- Rozejrzę się. Nie uszedł nawet trzech kroków, gdy zorientował się, że do wozu jest uwiązany tylko jeden koń

- jeden, a nie dwa, tak jak przedtem.

- A niech to diabli! - Zaklął jeszcze parę razy, kończąc - ...cholerna mała wiedźma. - Odwiązał drugiego konia i chwyciwszy go za grzywę wskoczył mu na grzbiet. Na chwilę zatrzymał się jeszcze w miejscu, gdzie stała Pearsa.

- Zabrała konia. Jadę za nią.

- Na drogach jest niebezpiecznie, ale ona wyruszyła niedawno. Na pewno nie odjechała daleko.

Na tyle daleko, by wpaść w kłopoty, pomyślał, przypominając sobie pijanych chłopów i rozwydrzonych Cyganów, którzy włóczyli się po okolicy.

- Głupia - warknął, dźgając piętami boki wałacha. Zwierzę skoczyło galopem po gościńcu. Z miasta prowadziły dwie drogi, jedna pośród pól, zaś druga przez lasy.

Catherine wcale nie była taka głupia. Na pewno odgadła, że on za nią pojedzie, więc wybrała drogę, która da lepsze możliwości ukrycia się i ucieczki.

Jeśli tak strasznie chciała wyjechać, to powinien jej na to pozwolić. Dlaczego miałby się przejmować losem upartej dziewuchy, która co rusz psuła mu szyki? Ale przejmował się, a im dalej jechał, im robiło się ciemniej, tym bardziej się denerwował, że mogło się jej przydarzyć coś strasznego.

Mogła natknąć się na rzezimieszków i złodziei, którzy zawsze czaili się w pobliżu miejsc, gdzie mogli się obłowić. Na końskim targu obracano dużymi pieniędzmi. Bandyci tylko czekali na nieostrożnych podróżnych.

Dominik pomyślał o Catherine, wyobraził sobie, jak leży w lesie w podartym ubraniu, odpędzając napastników, posiniaczona i obolała. Sama myśl, że dotyka jej jakiś inny mężczyzna, że odbiera jej to, czego dotąd tak dzielnie broniła, wywołała w nim przyspieszone bicie serca. Pognał gniadosza do szybszego biegu, przeklinając swoją głupotę, a jeszcze bardziej jej upór.

Nie widział jej w oddali przed sobą, ale i wcześniej nie zauważył żadnych końskich śladów na drodze. Dzięki Bogu, tej nocy księżyc świecił bardzo jasno. Dominik pomyślał, że podziękuje Bogu jeszcze bardziej, jeśli znajdzie Catherine, zanim przydarzy się jej coś złego.

Końskie kopyta uderzały głośno w ubitą ziemię, z pyska zwierzęcia płynęła piana. Lecz wałach był mocny, więc Dominik gnał dalej przed siebie. Kilka razy droga przed nim skręcała w prawo i w lewo, a wtedy modlił się, by ją ujrzeć za następnym zakrętem. Jednak bezskutecznie.

Nie był pewien, co wywołuje u niego szybsze bicie serca - niepokój, czy może ognisty temperament. Lecz z każdą mijającą minutą ogarniała go coraz większa złość. Jak ona śmiała postawić go w takiej sytuacji! Jak śmiała tak go zmartwić!

Kiedy ją znajdzie, da jej nauczkę, której ona długo nie zapomni. Poprawił się: kiedy ją znajdzie, udusi ją prawie na śmierć.

Musiał jednak przyznać, że gdy ją znajdzie, poczuje ogromną ulgę, a wtedy, prawdę mówiąc, nie będzie wiedział, co zrobi.

Pokonał kolejny zakręt, a wtedy jego uwagę przykuł dobiegający z oddali jakiś dźwięk. Zatrzymał konia. Tętent kopyt, z początku szybki, potem wolniejszy, gdy jeździec zjechał z gościńca. Catherine! Mógł się założyć o ostatnią uncję złota.

Uśmiechnął się ponuro, czując ogarniającą go zimną determinację. Spryciula! Ale on miał za sobą całe lata doświadczeń z takimi kobietami. Skierował konia do lasu, kalkulując kierunek, w którym powinien pojechać, by przeciąć Catherine drogę. Jeśli się pomylił albo jeśli jeźdźcem okaże się jednak ktoś inny, Dominik straci tylko cenny czas.

Modlił się w duchu, by tym razem intuicja go nie zawiodła.

Catherine usłyszała odgłos końskich kopyt. Czyżby Dominik? A może ktoś inny? Tak czy inaczej, musiała uniknąć spotkania z jeźdźcem. Wjechała więc między drzewa i jechała najszybciej, jak mogła, chociaż i tak było to znacznie wolniej niż na drodze.

Od niewygodnej jazdy okrakiem rozbolały ją nogi. Nie pomógł nawet wełniany koc, który zarzuciła na grzbiet zwierzęcia. Gałęzie drapały ją po policzkach, szarpały za włosy. Wcześniej zadarła do góry spódnicę, więc jej odsłonięte kolana były teraz posiniaczone, lecz mimo to jechała dalej. Prędzej czy później znajdzie jakąś kryjówkę, gałązkami zatrze ślady po kopytach i zaczeka, aż jeździec ją minie.

A gdy przestanie jej szukać, ona ruszy dalej.

Nachyliła się pod zwisającym konarem, gwałtownie zawróciła konia i ruszyła w dół po zboczu, znajdując mały strumień. Uśmiechnęła się, bo był to znak, że sprzyja jej szczęście. Potok mógł idealnie ukryć kierunek, w którym zamierzała uciekać. Poczuła się pewniej, pognała konia. Zwierzę właśnie weszło do wody, gdy gdzieś z tyłu rozległ się głośny strzał.

Wstrzymała oddech, serce skoczyło jej do gardła. Kto mógł strzelać? I do kogo?

Ignorując wewnętrzny głos, który kazał jej zachować ostrożność, uderzyła piętami boki gniadosza i wróciła tą samą drogą, którą przyjechała, aż do miejsca, gdzie zaczęła nasłuchiwać stukotu końskich kopyt, oznaczających, jak sądziła, zbliżanie się Dominika. Lecz zamiast tego usłyszała męskie głosy, jednak zbyt niewyraźne i odległe, by mogła zrozumieć ich sens. Jednak wrogi ton wyczuła bardzo wyraźnie.

Jedź dalej, podpowiedział jej wewnętrzny głos. Teraz masz szansę uciec. Jedź po dnie strumienia, a potem galopem jak najdalej stąd.

A jeśli to Dominik? - spytał natarczywie inny głos. On ci pomógł, nie możesz go tak zostawić.

Może to jednak wcale nie Dominik. Może istnieje inne wyjaśnienie. Mogło się wydarzyć wiele różnych rzeczy, lecz wcale nie miała ochoty ryzykować. Dlatego ruszyła z powrotem szlakiem. Miała wilgotne dłonie, serce waliło w jej piersi z niepokoju o człowieka, który mógł być w niebezpieczeństwie.

Gdy ochrypłe męskie głosy były już zupełnie blisko, zjechała ze ścieżki, zeskoczyła na ziemię i przywiązała konia do drzewa. Pochylona zaczęła przedzierać się przez leśne poszycie, ignorując zadrapania ostrych gałęzi i kamieni, szorujących o jej ręce i nogi. Wreszcie dotarła na małą polanę.

Poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Po drugiej stronie polany dwóch mężczyzn trzymało Dominika na muszce, trzeci, najpotężniejszy z nich, trzymał go za wykręcone z tyłu ręce. Z kącika ust pojmanego sączyła się krew.

- Boże przenajświętszy - wyszeptała. Co mogła w tej sytuacji zrobić?

Gorączkowo rozglądała się za czymś, czego mogłaby użyć jako broni, albo co mogłoby odwrócić uwagę napastników na tyle długo, by Dominik mógł uciec. Chwyciła kilka obłych kamieni i grubą, wyschniętą gałąź, podeszła najbliżej, jak jej pozwoliła odwaga, po czym rzuciła małym kamieniem w drzewo po drugiej stronie polanki.

- Co to było? - spytał jeden z mężczyzn, wysoki i chudy, z wyraźnymi ubytkami w uzębieniu. Na oko wyglądali na złodziejaszków. - Chyba coś słyszałem.

Cisnęła kolejny kamień, który wylądował ze złowieszczym stukotem po drugiej stronie.

- Zobacz no, Rene - powiedział ten, który przytrzymywał Dominika, najwyraźniej przywódca. Trzeci z nich, krępy Francuz ubrany w przykrótkie spodnie, poszedł w kierunku, z którego dobiegły dziwne dźwięki.

- Pytam cię ostatni raz, Cyganie, gdzie masz forsę? Widziałem, jak sprzedajesz konie, a my nie jesteśmy tacy głupi, żeby uwierzyć, że te drobne, które masz przy sobie, to wszystko. - Za pasem miał wielki pistolet, który teraz przyciskał do żeber Dominika. - Gdzie reszta?

- Mówiłem już. W moim wozie. Jeśli nie chcecie pojechać do obozu Cyganów, więcej nie dostaniecie.

Wychudły napastnik cofnął się o krok i uderzył go w brzuch. Dominik stęknął z bólu i szarpnął się, lecz trzymający go mężczyzna jeszcze wzmocnił chwyt. Drugi odciągnął kurek pistoletu, którego chrobot zabrzmiał w uszach Catherine jako najbardziej złowróżbny dźwięk, jaki słyszał w życiu.

- Co ty na to, Pierre, mam go zastrzelić? Wielkolud zarechotał.

- Zrobimy przysługę naszej ojczyźnie, n'est-ce pas? Oczyścimy tę ziemię z jeszcze jednego brudnego Cygana.

Catherine nie mogła dłużej czekać. Odrzucając strach wyskoczyła spomiędzy drzew i wyrżnęła grubą gałęzią w rękę bandyty, trzymającą pistolet, który wypadł mu z dłoni. Kiedy odwrócił się do napastnika, kolejnym zamaszystym uderzeniem podcięła go, aż przewrócił się na ziemię. W tym samym momencie Dominik szarpnął się do ucieczki. Wykorzystując zaskoczenie Francuza, wyrwał mu swoją rękę, brutalnie wbił mu łokieć w żebra, aż tamten zgiął się wpół, wreszcie wyrżnął go pięścią w szczękę.

Catherine złapała porzucony pistolet, wycelowała w trzeciego rabusia, który nadbiegał od strony drzew, po czym zamknąwszy oczy, wystrzeliła. Ze zdumioną miną i stłumionym okrzykiem złapał się za krwawiące ramię, padł na kolana, po czym osunął się na ziemię.

Kiedy odwróciła się do pozostałych, zobaczyła, że Dominik zdołał wyciągnąć pistolet tkwiący za paskiem spodni olbrzyma. Teraz przyciskał gotową do strzału broń do szyi oprawcy, tuż pod nieogolonym podbródkiem.

- Jeśli nie chcesz umrzeć - powiedział Dominik, ocierając krew z ust wierzchem dłoni - proponuję, żebyś nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów.

Pierre stał nieruchomo z opuszczonymi rękami, zaciskając mocno pięści. Podobnie mężczyzna, którego rozbroiła Catherine, gdy już podniósł się na nogi. Dominik wsadził rękę do kieszeni olbrzyma i zabrał monety, które wcześniej zrabował mu złodziej.

- Ponieważ jest wśród nas dama, nie zabiję was. - Catherine aż dech zaparło z wrażenia. - Puszczę was wolno. A gdy to uczynię, oczekuję, że będziecie się poruszać bardzo powoli. Zabieraj swoich dwóch kompanów i jazda stąd.

Wielkolud kiwnął głową. Na jego czole połyskiwały kropelki potu.

- Zrobimy, co chcesz. - Spojrzał na swojego kamrata. - Gaspar, zajmij się Renę. Tak jak powiedział Cygan, bo nie chcę dzisiaj umierać.

Gaspar podszedł ostrożnie do rannego, który pojękiwał na ziemi.

- Un moment - odezwał się Dominik. - Weź jego pistolet, Catherine. Leży obok tych krzaków. - Wskazał kierunek ruchem głowy.

Upuściła na ziemię pistolet, z którego wystrzeliła i zmusiła się, by zrobić kilka kroków. Bogu dzięki, że go nie zabiła, jednak w tamtym momencie wiedziała, że musiałaby to zrobić, aby ocalić życie Dominika. Podniosła ciężką broń, która leżała na piachu, i wróciła na miejsce.

Dominik puścił wielkiego napastnika i cofnął się, cały czas celując w jego szeroką pierś. Catherine zrobiła to samo, chociaż jej ręka drżała tak mocno, że z trudem trzymała pistolet.

- Ruszajcie - rozkazał Dominik. -I jeśli chcecie żyć, nie zatrzymujcie się.

Jeden z napastników zaklął pod nosem, po czym zarzucił sobie na szyję jedno ramię rannego, a jego kompan uczynił to samo z drugim. Oddalili się między drzewa. Catherine słyszała, jak przeklinają, idąc z wysiłkiem niepewnym krokiem.

Odetchnąwszy z ulgą, że oboje są już bezpieczni, odwróciła się do Dominika. Pobladła, widząc jego zimne, wściekłe spojrzenie.

Mimowolnie zrobiła krok do tyłu.

Rozdział 8

- Dlaczego? - spytał Dominik. Zadał to pytanie łagodnym tonem, zbyt łagodnym, podchodząc do niej ostrożnie. Nawet nie próbował ukryć złości.

- Co dlaczego? - Cofnęła się jeszcze o krok.

- Dlaczego wróciłam? Czy dlaczego uciekłam?

-I to, i to. - Wyciągnął do niej rękę i chwycił ją, zanim zdołała się wywinąć. W następnym ruchu przyciągnął Catherine gwałtownie do siebie i wbił palce w jej delikatne ramiona. Potrząsnął nią tak mocno, że aż zadzwoniła zębami. - Głupia dziewczyno, przecież mogli cię zabić!

Wyrwała mu się.

Dominik zaklął siarczyście, czego wolałaby nie słyszeć, i palcami przeczesał sobie włosy.

- Niech cię diabli, czy tak bardzo chcesz wrócić do domu, że gotowa jesteś ryzykować spotkanie z takimi łajdakami jak ta banda?

- Udałoby mi się, gdybym nie wróciła po ciebie

- odparła, czując wzbierającą złość.

- Udałoby ci się? Nie przejechałabyś tą drogą następnych dwóch godzin. W tym ubraniu wyglądasz na wiejską dziewkę, łakomy kąsek, na którego widok zacząłby się ślinić nawet najbardziej powściągliwy mężczyzna. Rzuciłby się na ciebie pierwszy mijany oprych.

Ależ ma tupet! - pomyślała Catherine, irytując się jeszcze bardziej. Uratowała mu życie, a on śmie traktować ją w ten sposób.

- Wolałabym zaryzykować z jakimś oprychem niż z tobą.

Ponownie złapał ją za ramię.

- Czyżby?

- Tak!

W jego oczach zapłonęła furia, mięsień w policzku zaczął się mimowolnie poruszać.

- Ty mała diablico! Trzeba cię poskromić w najgorszy możliwy sposób i ja właśnie zamierzam to zrobić! -I pocałował ją tak gwałtownie, że pewnie by się przewróciła, gdyby jej nie przytrzymał. Zaczęła bić go w pierś, wyrywać się, lecz on trzymał jeszcze mocniej. Stali tak całą minutę, gdy ona walczyła z jego dzikim uściskiem, aż wreszcie przewrócił ją na trawę, przycisnął swoim ciężarem do miękkiej, wilgotnej ziemi. Jego pożądliwy gorący pocałunek zdawał się odbierać jej całe powietrze. I oto zamiast dalej walczyć, sama zaczęła go całować, czując mrowienie w każdym miejscu, gdzie ich ciała się zetknęły.

Przygwoździł jej nadgarstki do ziemi na wysokości głowy i kontynuował natarcie, teraz nieco delikatniej, muskając językiem jej wargi, rozchylając je, wsuwając go do środka. Złość już mu minęła, teraz drażnił ją, pieścił, próbował i smakował, aż zaczęła pojękiwać. Gdy zostawił jej nadgarstki w spokoju, chciała go odepchnąć, lecz zamiast tego objęła go za szyję, wsunęła palce w czarne włosy.

- Tak, ognisty kociaku - wyszeptał jej w usta. - Ty też tego pragniesz.

Chciała zaprzeczyć, lecz już ujął dłonią jej pierś, ugniatał ją przez cienki materiał koszuli. Pod dotykiem sutek obudził się, a po chwili zesztywniał między jego palcami. Czuła na udach erekcję Dominika, pulsującą i grubą, lecz jego usta smakowały tak gorąco i męsko, jego język wdzierał się w nią tak głęboko, że zamiast go odepchnąć, wygięła plecy, by wyjść mu naprzeciw.

Poczuła, jak wsuwa dłoń pod jej koszulę, poczuła szorstką dłoń na swojej delikatnej skórze i wtedy ogarnął ją prawdziwy płomień namiętności. Kiedy oderwał się od jej ust i przesunął głowę, by chwycić wargami sutek, pomyślała, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi.

Położył rękę na jej pośladku, po czym przesunął ją wzdłuż uda i jeszcze niżej. Zaczął zadzierać spódnicę do góry.

- Nie - szepnęła. - Obiecałeś.

Lecz on tylko zakrył jej usta pocałunkiem. Gdy dłoń przesunęła się z kolana na udo, Catherine zaczęła się wiercić. Pod spódnicą nic na sobie nie miała - żadnej osłony przed jego dociekliwymi palcami. Czuła je na nodze, a po chwili wyżej, gdy otarły się o jej płeć.

- Dominiku, proszę - szepnęła, próbując go powstrzymać, lecz jego dłonie miały własną wolę. Dotykały ją tam, gdzie nie dotykał jej dotąd żaden mężczyzna, pieścił i rozchylał satynowe płatki, wreszcie wsunął do środka palec.

- O Boże... -załkała. Wiedziała, że niedługo on weźmie sobie to, co chciał. I że niedługo ona sama tego zapragnie. - Powiedziałeś, że nie będziesz mnie zmuszał - szepnęła błagalnie, odwracając twarz, aby nie zamknął jej ust kolejnym pocałunkiem. - Uratowałam cię, a ty bierzesz sobie to, czego wcale nie chcę ci dać.

Znieruchomiał, a ona zadrżała niecierpliwie, gdy przestał ją pieścić.

- Chcesz tego tak samo jak ja - powiedział ochryple, wyczuwając jej narastające podniecenie.

Dobry Boże, niczego bardziej nie pragnę, pomyślała.

- Nie zawsze możemy mieć to, czego chcemy - odparła.

- Pozwól mi cię kochać, Catherine. - Znowu wsunął palce do środka, wyczarowując nowe doznania, kusząc, obiecując rozkosz, o jakiej istnieniu nawet nie śniła.

Lecz teraz zwarła mocno uda.

- Nie. Błagam cię, nie odpłacaj mi, biorąc mnie wbrew mej woli. - Dłoń poruszała się delikatnie, głaszcząc, wślizgując się do środka. Bezwiednie uniosła biodra, wychodząc naprzeciw zwinnym palcom.

- Wbrew twej woli? - zadrwił szeptem.

- Skoro musisz, zabierz mnie z powrotem do waszego obozu, ale nie zmuszaj mnie do zrobienia czegoś, czego będę żałowała do końca życia.

Po raz pierwszy na jego twarzy pojawiła się niepewność.

- Dlaczego miałabyś żałować? - Wyprostował się. - Bo jestem Cyganem?

Bo jesteś wcielonym diabłem! - pomyślała.

- Tak! - powiedziałaby wszystko, dosłownie wszystko, żeby tylko przestał. - Ja jestem Angielką, a ty tylko nic niewartym Cyganem!

Wbił w nią ciężki wzrok. Oczy, w których jeszcze przed chwilą płonęła namiętność, teraz wyrażały odrazę.

- Proszę o wybaczenie, milady. Nie pomyślałem, że moje towarzystwo może być dla ciebie tak wstrętne. - Z obrzydzeniem na twarzy, wyciągnął rękę spod spódnicy i odsunął się, po czym z gracją wstał. Na jego spodniach wciąż odznaczała się pokaźna erekcja.

Catherine usiadła, zaczerwieniona od niespełnionej namiętności, od wstydu i poczucia winy wywołanego okrutnymi słowami. Bojąc się ujrzeć pogardę w jego oczach, wstała i ruszyła w kierunku drzew, gdzie przywiązała konia.

- A dokąd to się wybierasz? - rzucił ostro Dominik, łapiąc ją za rękę, gdy usiłowała go ominąć.

Odrzuciła do tyłu włosy w geście nieposłuszeństwa, który miał ukryć miotające nią emocje.

- Idę po konia. Twój, zdaje się, uciekł.

- Tak, dzięki tobie. - Jednak puścił ją. Weszła do lasu, wdzięczna za te kilka minut, w czasie których będzie mogła wrócić do jako takiej równowagi. Gdy wróciła ze swoim gniadoszem, była już gotowa stawić Dominikowi czoła. Jednak czuła na sercu ogromny ciężar, mrowienie w piersiach, pulsowanie i żar między nogami.

Nie mogła zaprzeczyć, że porwała ją wielka namiętność, pod której wpływem pozostawała w dalszym ciągu.

I w żaden sposób nie była w stanie naprawić szkody, jaką wyrządziły jej słowa.

Poza tym - rozumowała - miała przed sobą całe życie, życie w Anglii jako hrabina Arondale. Namiętność wobec mężczyzny, każdego mężczyzny z wyjątkiem męża, nie mogła wymknąć się spod jej kontroli.

Jedno spojrzenie na Dominika, na ból, jaki sprawiły jej słowa, na smutek, który pojawił się na jego twarzy - i oto już wiedziała, w jaki sposób to wszystko skończyć.

Dlaczego prawda zawsze musi tak boleć? Już wcześniej wiedział, że musi być jakiś powód, dla którego go odtrącała - bo przecież pragnęła go, a jednak mu odmówiła. Po prostu nie chciał wierzyć, że przyczyną jest jego cygańska krew.

Jednak powinien był to przewidzieć, odgadnąć już na samym początku. W Anglii nie znajdzie się ani jedna porządna kobieta, która wpuści Cygana do swojego łoża. To był jeden z powodów, dla których jego ojciec tak skrupulatnie strzegł tej tajemnicy. Oczywiście pojawiały się pewne spekulacje, plotki, które szerzyły się w lepszym towarzystwie. Lecz nikt nie dawał im wiary. Wzmagały tylko jego tajemniczość, czyniąc jeszcze bardziej atrakcyjnym.

W domu kobiety tłumnie pchały mu się do łóżka. A teraz prawda okazała się tak oczywista jak nigdy dotąd: Dominik Edgemont, lord Nightwyck, mógł być akceptowany jako kochanek, ale Domini, czarnooki Cygan - już nie.

Nawet dla upadłej kobiety pozbawionej krzty cnoty.

Teraz obserwował Catherine, która patrzyła gdzieś w las. Bała się spojrzeć mu w oczy, bała się, bo w końcu ujawniła całą prawdę.

Niemal mógł uwierzyć, że naprawdę rzuciła nań urok, tak jak to kiedyś przewidział Vaclav. Pomyślał o tym, co się między nimi wydarzyło. Wziąwszy pod uwagę okoliczności i reakcje Catherine, nie było na tym świecie kobiety, której by nie posiadł, bez względu na pogardę dla jego cygańskiej krwi.

Pożądanie, jakie doń czuła, na pewno nie było mniejsze z powodu jego pochodzenia. Catherine to kobieta ognista i namiętna, a jeśli kiedyś była dziewicą, to już dawno straciła cnotę, więc nie miała powodu, by go odepchnąć.

Czy jej ostre słowa wystarczyły, by odwieść go od jego zamiarów? Co takiego miała w sobie, że nie przekraczał wyznaczonych przez nią granic, a zarazem był nią zauroczony niemal do szaleństwa?

- Będziesz szukał drugiego konia? - spytała, przyprowadziwszy wierzchowca, na którym przyjechała.

- Przy odrobinie szczęścia, kiedy zgłodnieje, sam znajdzie drogę powrotną do obozu. - Złapał ją w pasie i jednym ruchem posadził okrakiem na koniu, ona zaś zapobiegawczo wsunęła pod siebie poły spódnicy. Usłyszał, jak syknęła z bólu.

- Boli cię?

- Nigdy przedtem nie jeździłam okrakiem.

- Gdybym ja na tobie pojeździł, byłabyś jeszcze bardziej obolała.

Śliczna twarz Catherine poczerwieniała, dając Dominikowi odrobinę satysfakcji. Chwyciwszy końską grzywę, usadowił się za dziewczyną, po czym sięgnął niżej i przeniósł jej nogę ponad karkiem zwierzęcia, aby mogła siedzieć bokiem.

- Teraz lepiej?

- Tak, dziękuję. - Przełknęła, by pokonać ucisk w gardle. Dominik był rozgniewany, wręcz wściekły. Lecz nawet po tych bolesnych słowach dbał o jej wygodę. Chociaż jej sztuczka okazała się skuteczniejsza, niż mogła sobie wymarzyć, już teraz żałowała tego, co powiedziała. Nie było jego winą, że urodził się jako półkrwi Cygan, poza tym nie miał w sobie niczego, absolutnie niczego, co byłoby nic niewarte.

W milczeniu pokonali długą drogę do obozu. Dominik nie odezwał się nawet wtedy, gdy otworzyła drzwi i weszła do jego vardo, jednak spoglądał na nią z tak gorzkim rozczarowaniem, że niemal pękło jej serce.

Tej nocy źle spała. Obudziła się o pierwszym brzasku i stwierdziła, że Dominik już udał się na targ, zaś Pearsa przygotowuje posiłek nad ogniskiem. Na widok podchodzącej bliżej Catherine kobieta wyprostowała się.

- Dzień dobry, Pearsa.

Poorana bruzdami, zniszczona twarz Pearsy dziś wyglądała jeszcze mizerniej.

- Coś ty zrobiła mojemu synowi? - Wszelki ślad ciepła, jaki okazała jej wczoraj, znikł wraz z poranną bryzą.

- Zrobiłam mu? Nic nie zrobiłam. Nie wiem, o czym mówisz.

- Nie wierzę ci. Od chwili, gdy się zjawiłaś, same z tobą kłopoty. Gdy przynosiłaś mu radość, nie miałam nic przeciwko tobie, ale teraz on wcale nie jest uszczęśliwiony.

- Może ma jakieś problemy z końmi. Pearsa prychnęła z niedowierzaniem.

- Nie myśl sobie, że jestem głupia. Dobrze znam swojego syna. Cokolwiek zrobiłaś, on teraz czuje się znacznie mniej męski. Inni wiedzą, że on sypia na ziemi koło wozu. Wiedzą, że od niego uciekłaś, bo widział cię Vaclav. Yana postarała się, żeby dowiedzieli się wszyscy w obozie. A oni szepczą, że jego cygańska krew nie jest dość silna, by pokazał zwykłej Gadjo, gdzie jest jej miejsce. Już Vaclav się postarał, że teraz śmieją się z mojego syna za jego plecami.

- Vaclav to głupiec - wyrzuciła z siebie Catherine. - Dominik jest bardziej męski od niego, od każdego innego mężczyzny w tym obozie. Jeśli inni tego nie widzą, to są ślepi.

Pearsa uniosła ciemne brwi, przyglądając się Catherine z namysłem.

- Więc ty mu to powiedz - zażądała chłodnym, nieznoszącym sprzeciwu tonem. - Naprawisz szkodę, jaką wyrządziłaś.

Catherine oblizała swe nagle wyschnięte wargi. -Nie.

Pearsa zaczęła się wykłócać, lecz urwała, gdy nagle usłyszała przeraźliwy wrzask kobiety, wołającej jej imię.

- Pearsa! - rozległo się ponownie. Spomiędzy wozów wybiegła kaczym krokiem Czinka, gnając co tchu i z każdym susem pobrzękując paciorkami, cekinami, złotymi monetami na sznurkach. Mówiła po cygańsku, wyrzucając z siebie słowa z każdym szybkim oddechem. Jednocześnie gwałtownie wymachiwała rękami, ponaglając Pearsę do pośpiechu.

- Co się dzieje? - spytała Catherine, gdy matka Dominika zaczęła się oddalać. - Co się stało?

- Medela zaczęła rodzić. Dziecko pcha się na świat znacznie szybciej, niż się spodziewałyśmy.

Catherine puściła się biegiem razem z nimi.

- Czy to źle?

Pearsa uśmiechnęła się, lecz nie zwolniła kroku.

- To bardzo dobrze. Nie będzie mocno cierpiała. Rzeczywiście przyniosłaś jej szczęście... - Zatrzymała się przy wejściu do czarnego namiotu obok wozu Czinki, w którym mieszkała Medela i jej mąż Stavo, syn Czinki - ...przynajmniej niektórym z nas. - Pochyliła się i znikła pod płachtą zasłaniającą wejście.

Sapiąc ciężko, Czinka również zniżyła głowę, by pójść jej śladem.

- Czy mogę w czymś pomóc? - spytała Catherine.

- Dołóż kilka polan do ognia. To zatrzyma złe duchy.

Catherine nie to miała na myśli, ale zgodziła się.

- Popilnuję ognia, aż dziecko przyjdzie na świat. - Uśmiechnęła się na myśl, że coraz lepiej zna ich dziwaczne wierzenia.

- Aż dziecko zostanie ochrzczone - poprawiła Czinka i znikła w środku.

Ochrzczone, pomyślała Catherine, jak zwykle zdumiona cygańską mieszanką przesądów i religii. Romowie stanowili prawdziwy tygiel osobliwych wierzeń.

Kręcąc głową z niedowierzaniem, Catherine przystąpiła do realizacji powierzonego jej zadania, dorzucając ciężką drewnianą kłodę do ogniska przed namiotem, po czym ruszyła do lasu, aby uzupełnić zapasy opału. Gdy była w połowie drogi, dogonił ją i chwycił za rękę mały Janos.

- Medela urodzi dziecko? - spytał.

- Tak. I to chyba bardzo niedługo.

Chłopiec miał ubrudzony ziemią nos i podbródek. Nosił tylko obszarpane spodnie, bez koszuli i butów. Kopnął bosą nogą mały kamyk i spojrzał na nią dziwnie.

- Czy to prawda, co gadają? Że ukradłaś Domini konia i uciekłaś?

Przez chwilę bawiła się fałdami spódnicy, lecz po chwili zmusiła się, by na niego spojrzeć.

- Pożyczyłam konia. Na pewno dostałby go z powrotem.

- Dlaczego chcesz od nas wyjechać? Domini mówił, że nie jesteś taka jak inni Gadjo. Że lubisz Cyganów.

Ciekawe, co Dominik odpowiedziałby dzisiaj na pytanie chłopca?

- Lubię wielu z was. Ciebie i Medelę. Tak samo

Jozsefa i Czinkę.

- A lubisz Domini?

Poczuła skurcz w sercu. Lubisz nie było adekwatnym słowem. Co tak naprawdę czuła do Dominika? Lecz gdy uświadomiła sobie prawdę, szybko zdławiła ją w zarodku.

- Oczywiście, że go lubię. Dominik był dla mnie bardzo dobry.

- Więc dlaczego uciekłaś?

Odsunęła z policzka chłopca kosmyki zmierzwionych, czarnych włosów.

- Chcę wrócić do domu - powiedziała cicho. - Do Anglii. Mam tam rodzinę, tak jak ty masz swoją tutaj.

- Domini czasami mieszka w tamtym kraju. Może cię zabierze.

Uśmiechnęła się blado.

- Może.

- Gdzie on jest? - Spojrzał w kierunku wozów.

- Wrócił na koński targ.

- Wcale nie. Pojechał gdzieś sam. Chyba jest smutny, bo uciekłaś.

Zatrzymała się i przyklękła obok chłopca. Teraz ich głowy znalazły się na tej samej wysokości: jedna połyskująca czernią włosów, druga karminowa, rozświetlona słońcem.

- Dlaczego tak mówisz?

- Bo gdy Vaclav śmiał się z niego i nazwał go głupcem, to Domini odpowiedział mu, że tym razem się z nim zgadza.

Boże drogi, co też ona narobiła?

- Czy domyślasz się, dokąd on mógł pojechać? Janos zastanowił się, marszcząc czoło.

- Może nad jezioro - pokazał w kierunku drzew. - Czasami lubi łapać ryby.

- To może pójdę zobaczyć? - Medela była w dobrych rękach, z Pearsą, a kobiety i tak nie wpuściłyby jej do wnętrza namiotu.

Janos z uśmiechem skinął głową. Myślała, że poprosi ją, aby mógł jej towarzyszyć, ale nie - chłopiec odwrócił się i pobiegł w stronę swojego wozu. Bystre dziecko. Catherine ruszyła między drzewami w kierunku jeziora.

Idąc ścieżką wśród wysokiej trawy, wciąż myślała o Dominiku. Jej ostre słowa powstrzymały go od dalszych awansów, lecz on zapłacił za to ogromną cenę. Musiał być inny, łagodniejszy sposób zniechęcenia go, pozwalający im obojgu zachować godność.

Prostując ramiona w geście, który wyrażał, że bez względu na wszystko nie zamierzała mu ulec, maszerowała dziarsko naprzód. Wierzyła, że znajdzie odpowiednią metodę, by udaremnić jego zamiary.

Miała całkowitą pewność, że cokolwiek się między nimi wydarzy, wypowiadanie bolesnych kłamstw nie może już więcej mieć miejsca.

Dominik wrzucił do wody wyschnięte źdźbło trawy. Unosiło się na powierzchni, dryfując tak samo jak jego myśli.

Potrzebował trochę czasu dla siebie, z dala od porozumiewawczych spojrzeń, pełnych samozadowolenia insynuacji, że nie potrafi sobie poradzić ze swoją kobietą, więc pognał siwka przed siebie, aż obu im zabrakło tchu, a potem wrócił tutaj, nad jezioro.

Swoją kobietą. Wcześniej tak mówił o niej Vaclav. Czysta kpina. Zapłacił za nią fortunę w złocie, a jednak ona odrzuciła go, jak żadna inna kobieta.

Już dawno powinien był zaciągnąć ją do łoża, zaspokoić swoją żądzę i mieć to za sobą. Gdyby od razu pokazał Catherine, gdzie jest jej miejsce, trzymał swoje uczucia pod kontrolą, jej słowa nie byłyby w stanie go zranić.

Jakie to miało znaczenie? - zapytał sam siebie z mocą. Za kilka dni wybierał się do Anglii. W Gravenwold czekało go trochę pracy, miał tam obowiązki, których nie mógł zaniedbać. Gdyby nie obecna sytuacja, zapewne odłożyłby wyjazd na później, tak jak planował, w nadziei, że Catherine przyjdzie do niego, odkryje przed nim swoją namiętność, swoje pożądanie.

Na decyzję o pozostaniu miał również wpływ fakt, że dla Dominika to była ostatnia szansa delektowania się cygańską wolnością. Nigdy nie miałby poczucia winy z powodu spędzenia tych kilku ostatnich cennych tygodni z matką, wędrując po kraju z cygańskim taborem. Po powrocie do Anglii czekała go kolejna bitwa z ojcem, walka z jego dominacją, przestrzeganie surowych reguł kodeksu wyższych sfer.

Z biegiem lat zaakceptował swoje miejsce w społeczeństwie, a nawet zaczął czerpać z tego przyjemność. Lecz tym ostatnim smakiem wolności będzie się delektował do końca życia.

Wszystkim, z wyjątkiem Catherine. Ta podstępna dziewka zgotowała mu prawdziwe piekło.

Pomyślał o tym, jak po niego wróciła, narażając życie, by go uratować. Nigdy nie czuł takiej dumy z kobiety, tak ogromnej potrzeby zapewnienia kobiecie bezpieczeństwa.

Lecz dlaczego to zrobiła, skoro miała wobec niego takie odczucia?

Kolejny raz przypomniał sobie jej okrutne słowa - słowa, które słyszał już tysiące razy. Lecz gdy padły z jej ust, zraniły go jak ostrze noża. Myślał, że ona jest inna. Wyjątkowa. Powinien był wiedzieć, że jest inaczej.

Catherine zobaczyła, że Dominik nie łowi ryb, lecz siedzi nad wodą, opierając się szerokimi barkami o pień drzewa. W pobliżu jego siwy ogier, uwiązany na postronku, skubał miękką zieloną trawę. Nad nim na drzewie siedział przedrzeźniacz, który od czasu do czasu robił krótki wypad nad jezioro.

- Mogę do ciebie dołączyć? Słysząc jej głos, odwrócił się. Na jego twarzy nie było już ciepła, jedynie zimna rezygnacja. Przedrzeźniacz zaczął skrzeczeć na Catherine z taką samą dezaprobatą, jaką wyczytała z jego oblicza.

- Nie masz nic lepszego do roboty, tylko spędzać czas z nic niewartym Cyganem?

Zignorowała tę uszczypliwość i usiadła obok niego na powalonym drzewie, spoglądając na małe jezioro. Jakaś ryba wyskoczyła na powierzchnię, naruszając lustrzaną gładkość wody, rozsyłając ku brzegowi kółka.

- Bardzo tu ładnie. Trochę tak jak w moich rodzinnych stronach.

Jego oczy pozostały chłodne, lecz na twarzy pojawiło się lekkie zainteresowanie. Widziała, jak walczy z ciekawością, tak jak się spodziewała.

- Mieszkałaś nad jeziorem?

Kiwnęła głową.

- Nad ślicznym stawem, niewiele większym od tego.

- Gdzie?

- W hrabstwie Devon, niedaleko wybrzeża. Kiedy byłam bardzo mała, ojciec zabierał mnie na ryby. Strasznie to lubiłam. - Uśmiechnęła się na wspomnienie krótkich do kolan bryczesów, które kiedyś pożyczała od małego syna kucharki. W pasie były zbyt obszerne, w pupie zbyt obcisłe, lecz nosiła je z przyjemnością. - Oczywiście niedługo potem zrobiła się ze mnie zbyt wielka dama, abym miała się zajmować takimi rzeczami. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu.

- Zbyt wielka dama pod wieloma względami.

Puściła to mimo uszu, starając się nie przywoływać w pamięci swojej - zupełnie nielicującej z wizerunkiem damy - reakcji na jego pocałunki, na cudowne doznania, których dostarczył jej swoimi dłońmi.

- Gdy miałam sześć czy siedem lat - podjęła tak obojętnym tonem, na jaki mogła się zdobyć - wolałam już lalki od wędkowania. Lubiłam ubierać je w piękne sukienki, które mama pomagała mi uszyć, i urządzałam im małe przyjęcia.

- Przyjęcia? - wydawał się lekko rozbawiony.

- Zawsze lubiłam typowo damskie rzeczy. Zapach perfum, dotyk jedwabiu pod palcami. - Uśmiechnęła się z nostalgią. - Gdyby rodzice mogli mnie teraz zobaczyć, nie rozpoznaliby we mnie swojej dobrze ułożonej córeczki.

Uniósł brew z niejakim zdziwieniem.

- Obawiam się, że nie podzielam tej opinii - powiedział suchym, szorstkim tonem. – Biorąc pod uwagę okoliczności, uważam, że w sposób godny podziwu zachowałaś swoje angielskie poczucie dobrego wychowania.

Sposób, w jaki wypowiedział słowo „angielskie" sprawił, że nagle pożałowała, że jest Angielką.

- Naprawdę tak myślisz, Dominik? Że to, co powiedziałam ci wczoraj, świadczy o dobrym wychowaniu?

Spojrzał na nią twardo, wyzywająco.

- A ty jak myślisz?

- Myślę, że zawsze będę się tego wstydziła, zwłaszcza że ani jedno słowo nie było prawdą.

Uniósł głowę. Poruszane wiatrem kosmyki czarnych włosów poruszały się delikatnie na jego czole.

- Jednak było prawdą. Gdybyś tak nie uważała, nie wypowiedziałabyś tych słów.

- Chciałam cię jedynie powstrzymać. Samej nawet nie przyszłoby mi to do głowy, ale ty o tym wspomniałeś. W tamtym momencie wydawało mi się, że to dobry sposób, aby... aby... ustawić sprawy na bardziej stabilnym kursie.

- Na bardziej stabilnym kursie? - zadrwił. - Masz na myśli na przykład powrót do swojego łoża bez towarzystwa nic niewartego Cygana?

Spostrzegła jego złość i zarazem cierpienie. Pod wpływem nagłego impulsu pochyliła się i pocałowała go delikatnie w usta.

- Nie dbam o to, że jesteś Cyganem. I nie ma w tobie niczego, co byłoby nic niewarte.

Nie wykonał ruchu, aby ją dotknąć. Modliła się w duchu, aby tego nie próbował.

- Jesteś dobrym człowiekiem. Nieprędko zapomnę, jak ocaliłeś mnie z rąk Vaclava. Sądzę, że nawet ostatniej nocy pojechałeś za mną, bo niepokoiłeś się, czy jestem bezpieczna. - Dotknęła jego policzka, bardzo chciała, aby jej uwierzył. - Widziałam cię z Janosem i innymi dziećmi. Widziałam, ile masz dla nich cierpliwości, i jak one patrzą na ciebie z pełnym zaufaniem. Patrzyłam, jak opiekujesz się matką, jak życzliwie odnosisz się do Jozsefa, a nawet do Yany. Nie chciałeś jej skrzywdzić, nawet ja sama to dostrzegłam.

- Catherine - powiedział cicho, wyciągając ku niej rękę. Jednak ona cofnęła się przed nim.

- Podziwiam cię, Dominiku, za twoją siłę, odwagę i delikatność. Ale muszę wrócić do Anglii, do mojej rodziny.

- Do rodziców? Braci i sióstr? Pokręciła głową.

- Nie. Moi rodzice nie żyją. Nie mam też rodzeństwa.

- Przepraszam - powiedział. - Wyprostował plecy, wyglądał teraz potężniej, panował nad sytuacją lepiej niż jeszcze kilka chwil temu. - Lecz nadal nie rozumiem. Skoro nie masz rodziny, dlaczego powrót jest dla ciebie taki ważny?

Gdyby tylko mogła powiedzieć mu prawdę, poprosić o pomoc. Lecz propozycja zapłaty w złocie nie miałaby dla niego znaczenia - już teraz wydawał się zamożnym człowiekiem. Zaś jej szlachecki tytuł znaczył jeszcze mniej. W rzeczy samej mógłby pomyśleć, że ona faktycznie uważała go za kogoś gorszego. Z pewnością teraz nie był dobry moment na podejmowanie tego tematu, gdy próbowała naprawić wyrządzone wcześniej zło.

- Czy jest ktoś...? - podjął Dominik, skoro dość długo milczała. - Mąż albo kochanek?

Zawahała się na chwilę i zaraz podchwyciła tę myśl jak tonący chwyta się brzytwy.

- Tak. Jest ktoś. - Mimowolnie uniosła podbródek. To kłamstwo wymagało pełnej koncentracji.

- Widzisz, jestem już zaręczona. Pokłóciliśmy się, dlatego uciekłam. On na pewno mnie szuka, czeka, modli się o mój powrót.

- Ten człowiek... czy ty go kochasz? - Spojrzał badawczo w jej zielone oczy, szukając odpowiedzi.

Powiedz, że tak, domagał się jej wewnętrzny głos. Niech to szaleństwo się wreszcie skończy.

- Jest bardzo dobry i hojny - odparła, odwracając wzrok. - Poczyniliśmy wiele planów na przyszłość.

Przyglądał się jej z nutą czułości.

- Ja trochę znam ludzi z towarzystwa, Catherine. Czy naprawdę uważasz, że ten człowiek będzie cię jeszcze chciał po tym, co się wydarzyło? Sam skandal odstręczy większość mężczyzn.

- Ale on nadal mnie zechce. - Na Boga, Dominik miał rację. Naprawa jej zrujnowanej reputacji będzie wymagała ogromnego wysiłku, manipulacji, nakładów, całego bogactwa Arondale i wpływów jej potężnego wuja. Postanowiła, że mimo wszystko musi dopiąć swego.

- Opowiedz mi o takim mężczyźnie - naciskał Dominik, ponownie opierając się o drzewo. Wydawało się, że wróciła mu pewność siebie, z oczu zniknęło wcześniejsze przygnębienie. Catherine poczuła ulgę, że wreszcie jej uwierzył.

Przez co znalazła się w punkcie wyjścia.

- Jest bardzo przystojny - powiedziała, nienawidząc się za to, że znów go okłamuje. Lecz innego wyjścia nie miała. - I silny. Panuje nad wszystkim.

- Spróbowała wyobrazić sobie wymyślonego kochanka. - Czasami bywa wymagający, ale potrafi też być niezwykle delikatny.

Dominik ściągnął swoje gęste brwi.

- Rozumiem, że pieniędzy mu nie brakuje, skoro jest taki idealny. Czy posiada też szlachecki tytuł?

Pokręciła głową.

- Nie. I wcale nie jest zamożny, po prostu ma wystarczająco dużo pieniędzy na wygodne życie.

- Jak więc zarabia na życie?

Przygryzła nerwowo wargę. Coraz głębiej brnęła w kłamstwo.

- On... znaczy... hoduje konie. Posiada majątek ziemski i hoduje piękne wierzchowce. Zawsze uwielbiał życie na wsi. I dzieci, tak, bardzo kocha dzieci.

- Rozumiem. - Ciemne oczy spoczęły na twarzy Catherine. Spostrzegła w nich jakiś nowy, dotąd nieznany jej błysk. - Opisałaś mi wspaniałego człowieka. Każda kobieta pokochałaby mężczyznę o tylu zaletach.

- Pewnie masz rację. - Rzeczywiście, taki ktoś byłby w jej guście. I wtedy jak grom z jasnego nieba uderzyła ją myśl, że opisany mężczyzna bardzo przypomina Dominika. Prawdę mówiąc, jeśli pominąć fakt, że jej wyimaginowany kochanek mieszkał w Anglii, mężczyzna ten był Dominikiem.

Modliła się w duchu, by nie zauważył tego podobieństwa.

- A ty? - spytała, chcąc zmienić temat. - Twoja matka twierdzi, że nigdy nie zamierzasz się ożenić. Nie chcesz mieć żony, rodziny?

- Jest to ostatnia rzecz, jakiej pragnę, moja droga. - W jego głosie znowu pojawił się ostrzejszy ton.

- Ale dlaczego? - Właśnie, dlaczego poczuła się taka zawiedziona?

- To długa i nieprzyjemna historia, a ja nie jestem w nastroju, żeby ją teraz opowiadać. - Wziął ją za ramię. - Robi się późno. Powinniśmy wracać.

Znowu sposępniał, chociaż nie miała pojęcia dlaczego.

- Dominik?

- Tak?

- Czy mi wybaczysz?

Po raz pierwszy uśmiechnął się, ozdabiając bielą zębów twarz tak piękną, że Catherine poczuła, jak uginają się pod nią kolana.

- Wiesz, ognisty kociaku, że gdy patrzysz na mnie w ten sposób, wybaczyłbym ci niemal wszystko. Po prostu obiecaj, że już więcej nie będziesz się narażała na niebezpieczeństwo, nawet po to, by ocalić moją nic niewartą skórę.

Teraz celowo się z nią drażnił. Wybuchła śmiechem.

- Więc bałeś się o mnie wtedy w ciemnościach? Chociaż troszkę?

- Czy się bałem? Gdybyś nie wyglądała tak pięknie z tym pistoletem w dłoni, udusiłbym cię chyba gołymi rękami.

- To ma być podziękowanie? Znowu się uśmiechnął.

- Tak, chyba tak.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - W odpowiedzi spojrzała na niego łagodnie.

Wziął ją za rękę.

- To wszystko nie miałoby miejsca, moja droga, gdybyś tylko mi zaufała, że odstawię cię do Anglii. Daję ci słowo, że cię tam zawiozę, jeśli tylko skończysz swoje wybryki.

- Do mojego narzeczonego? - nie mogła się opanować. Gdy zwęził oczy, zrozumiała, że nie powinna była tego powiedzieć.

- Jeśli takie jest twoje życzenie.

Zamilkła, a gdy szli przez trawę, Dominik także popadł w zadumę. Głupia, pomyślał, przecież żaden Anglik nie ożeni się z kobietą, która spędziła kilka miesięcy wśród Cyganów, nie mówiąc już o utraconej cnocie.

O dziwo, ta myśl poirytowała go. Dziewica czy nie, Catherine byłaby skarbem dla każdego mężczyzny, bez względu na bogactwo i pozycję. Gdyby rzeczy miały się inaczej, nie przeszkadzałaby mu jej pewna nieczystość. Jemu teraz też wcale nie przeszkadzała.

W istocie, po jej zdumiewającym wyznaniu, po tym, jak okazała zainteresowanie jego uczuciami, jak ukorzyła się przed nim - teraz pożądał jej jeszcze mocniej. Ten jej Anglik na pewno jej nie zechce, ale Dominik jej pragnął.

A teraz dodatkowo wierzył, że i ona pragnie jego. Przestał myśleć o jej związku z Anglikiem. Być może Catherine myśli sobie, że nadal go kocha, lecz przeczyły temu jej reakcje, gdy była w ramionach Dominika.

Uśmiechnął się do siebie. W świetle tej nowej informacji pomysł, który już wcześniej rozważał, teraz wydawał mu się jeszcze atrakcyjniejszy. Zaciągnie ją do łoża, uzmysłowi, że jej uczucia do narzeczonego już dawno wygasły, a potem zawiezie ją do Anglii i uczyni swoją kochanką.

Gdy pojawi się następna sposobność, Catherine nie będzie w stanie niczego powiedzieć ani zrobić, by go powstrzymać. Gdy odkryje rozkosz, którą on jej pokaże w łóżku, dalej pójdzie już łatwo.

Smagnął ich powiew chłodnego wiatru, aż idąca obok Catherine zadrżała.

- Zimno ci, moja droga? - spytał.

Pokręciła głową.

- Tylko w cieniu. Wezmę szal i pójdę sprawdzić, co z Medelą. Zaczęła już rodzić.

Oto Gadjo przejmuje się Cyganką. Wciąż nie mógł tego rozgryźć. Lecz tym bardziej uwierzył, że przeprosiny Catherine były szczere.

Uśmiechnął się z satysfakcją. Catherine chciała go bez względu na to, kim on jest. Ciekawe, czy dzisiejszy wieczór to za wcześnie, by podjąć przerwaną kampanię.

Jest noc i dzień... słońce, księżyc

i gwiazdy... i wiatr w kominie. Zycie jest bardzo

słodkie...

George Borrow

Rozdział 9

Catherine wróciła do namiotu Medeli, zaś Dominik nakarmił i napoił konie. Duży gniadosz Pearsy jeszcze nie wrócił, więc Dominik postanowił pojechać z powrotem drogą, którą przebyli poprzedniego wieczoru. Być może zwierzę zatrzymało się gdzieś na popas.

Osłoniwszy się szalem przed chłodem, jaki niosła popołudniowa bryza, Catherine skierowała się do kręgu utworzonego przez wozy.

Wcześniej, wracając znad jeziora, razem z Dominikiem zebrali trochę drewna na opał, które teraz leżało w równej stercie przy tlącym się ognisku. Od razu zorientowali się, że wszystko poszło dobrze - Stavo, chudy, ciemnowłosy mąż Medeli, siedział uśmiechnięty z Jozsefem i kilkoma innymi mężczyznami, popijając palinkę wielkimi haustami. Usłyszeli śmiechy i gratulacje, niektóre skierowane pod adresem Catherine za podarunek w postaci kosmyka jej włosów.

- Ta mała Gadjo przyniosła kushto bacht. -Szczęście. - Szkoda, przyjacielu - powiedział Stavo do Dominika - że nie przyniosła tego samego również tobie! - Stavo roześmiał się, a Dominik spochmurniał, lecz tylko na chwilę, po czym wzruszeniem ramion dal do zrozumienia, że traktuje ten komentarz jako rezultat upojenia przyjaciela.

- Może przestaniesz uważać się za takiego wybrańca losu, gdy twoja kupka szczęścia przez pól nocy nie da ci spać - odparł dobrodusznie. Mężczyźni zarechotali, poklepali Stavo po ramieniu i pociągnęli kolejny łyk ognistego trunku.

- Święta prawda - odezwał się stary Jozsef z uśmiechem, ocierając z ust resztki napoju wierzchem pomarszczonej, poznaczonej cienkimi żyłkami dłoni.

W namiocie Dominik i Catherine zobaczyli Medelę, która odpoczywała wygodnie, zaś jej pulchne, czarnowłose maleństwo leżało bezpiecznie w jej śniadych ramionach.

- Dałaś Stavo pięknego syna - powiedział Dominik. - Oboje powinniście być dumni.

- Śliczne dziecko - zgodziła się Catherine, gdy chłopczyk zaczął szukać obfitej piersi matki. Chciała odejść, żeby dziewczyna miała odrobinę prywatności, lecz ta po prostu uniosła koc, odsłaniając napęczniałe od mleka piersi, aż maleńkie usteczka znalazły sutek i zakryły go przed oczami obecnych.

Catherine zarumieniła się, a potem poczerwieniała jeszcze bardziej na widok rozbawienia malującego się na twarzy Dominika.

- Myślę, że powinniśmy dać odpocząć Medeli - powiedziała. Odwróciła głowę, by ukryć zmieszanie. - Wrócę tu trochę później.

Dominik wyszedł za nią na zewnątrz.

- Nie ma się czego wstydzić, Catrina. Karmienie piersią to rzecz zupełnie naturalna.

Popatrzyła na niego i nagle poczuła się głupio.

- Oczywiście, masz rację. Po prostu w moich stronach to wszystko wygląda zupełnie inaczej.

- Tak, inaczej. A jednak udało ci się przystosować. Myślę, że gdyby była taka potrzeba, umiałabyś przystosować się niemal do wszystkiego.

Mówił to w jakimś kontekście, a Catherine nie miała zamiaru ciągnąć tego tematu. Poszli do wozu, aby Catherine mogła wziąć szal, zaś Dominik wyruszył na poszukiwanie konia.

Teraz znowu przystanęła przed namiotem, obok którego Stavo i Jozsef spali, głośno pochrapując. Uśmiechnęła się na myśl o matce i jej dzieciątku, leżących na posłaniu z baranich skór. Kiedyś sama zechce mieć dzieci. Chłopców czy dziewczynki, to nie będzie miało znaczenia, byle tylko były zdrowe.

Pomyślała o sobie, kiedy była dzieckiem, o matce, wysokiej kobiecie, która zawsze przynosiła jej wsparcie, o ojcu, który uwielbiałby swoje wnuki. Wyobraziła sobie, że gdyby żył, bardzo by się o nią teraz martwił, obawiał o jej bezpieczeństwo. A potem pomyślała o człowieku, który ją porwał z jej domu i zmusił do codziennej walki o przeżycie.

Kto mógł to zrobić? Zadawała sobie to pytanie tysięczny raz i po raz setny przysięgała, że odkryje prawdę i wymierzy złoczyńcy sprawiedliwość.

Zatrzymała się, by podnieść polano, które dorzuciła razem z kilkoma suchymi gałązkami do ogniska przed namiotem, wypełniając powietrze zapachem sosny. Pochyliwszy się, podniosła płachtę zasłaniającą wejście. Pearsa jeszcze nie wróciła, ale tuż obok śpiącej Medeli siedziała teraz Czinka.

- Jak ona się czuje? - spytała Catherine.

- Medela i jej cajori mają się dobrze. Nadała mu imię Sali, co w naszym języku znaczy „śmiech", bo malec już teraz uśmiecha się i bawi.

- Sali - powtórzyła Catherine. - Ładne imię.

- Tak jak i dziecko - stwierdziła Czinka. - Twój urok zadziałał bardzo mocno. Niewiele spośród Gadjo pomogłoby Cygance przynieść na świat kolejne dziecko ciemności. Jesteśmy ci wdzięczni.

Dzieci ciemności. Catherine już kiedyś słyszała, że nazywano ich w ten sposób. Smutna przepowiednia u progu życia, jakie czekało małego cygańskiego chłopca.

A jednak byli szczęśliwi. Pełni beztroski, czego zazdrościło im wielu ludzi. Catherine pomyślała, że być może właśnie to jest przyczyną prześladowania Romów. Cyganie nigdy nie utworzyli własnego rządu, nie prowadzili wojen, nie posiadali terytorium. Czasami mówiono, że są tylko dwie klasy ludzi naprawdę wolnych: arystokracja, która często stała ponad prawem, oraz Cyganie, którzy byli praw pozbawieni.

- Powiedz Medeli, że odwiedzę ją jutro - obiecała Catherine. - Jeśli czegoś wam trzeba, dajcie mi znać.

Czinka z uśmiechem zakołysała się na swych grubych nogach, pobrzękując monetami podwieszonymi do kolczyków.

- Powiem jej, ale ona sama będzie to wiedziała. Dobranoc, Catrina.

Zawsze odnosili się do „wiedzy", do „widzenia". Może naprawdę posiadali jakieś wyjątkowe moce? W każdym razie taką wiarę wpajano im już od setek lat.

- Dobranoc, Czinko.

Gdy wyszła z namiotu, by powrócić do wozu Dominika, słońce już zaszło, w obozie zapłonęły ogniska, których płomienie strzelały w czarne niebo. Był przyjemny wieczór, w chłodnym wiosennym powietrzu rozlegały się dźwięki skrzypiec i śmiechy od strony wozów stojących w oddali.

Kobiety podawały kolację. W większości rodzin najpierw jedli mężczyźni, którym serwowano jedzenie zza pleców. Kobiety bardzo uważały, aby nie wchodzić im w drogę. Nigdy nie stawały między dwoma mężczyznami, lecz zawsze obchodziły ich dokoła. Z początku Catherine trudno było to zaakceptować, lecz teraz przyjmowała ten zwyczaj, nie zastanawiając się nad tym.

Niemal doszła już do wozu, ustawionego zwyczajowo na skraju kręgu ze względu na obowiązki Dominika przy koniach, gdy jakaś koścista męska dłoń zakryła jej usta. Catherine próbowała krzyknąć, zaczęła się szarpać, lecz mężczyzna przywołał ją do porządku, kładąc sobie palec na ustach.

Kiedy skinieniem głowy potwierdziła, że zrozumiała, napastnik puścił ją.

- Czego pan chce? - spytała po francusku, rozpoznając w mężczyźnie miejscowego wieśniaka. Był od niej trzydzieści centymetrów wyższy, wychudły, o zapadniętych policzkach na kościstej twarzy.

- Przyszliśmy ci pomóc, panienko. W miasteczku rozeszła się wiadomość, że Cyganie cię przetrzymują w niewoli. Więc przyszliśmy cię uwolnić.

Spomiędzy drzew wyszedł drugi mężczyzna, o szerokiej piersi i grubych kończynach. Miał na sobie ciemnobrązowe bryczesy, ręcznie szytą koszulę i skórzaną kamizelkę. Na głowie nosił jasnobrązowy miękki kapelusz, naciągnięty na czoło.

- Chodźmy, panienko, musimy się spieszyć - powiedział. Chwycili ją za ręce i pociągnęli za sobą.

Patrzyła to na jednego, to na drugiego, starając się ich jakoś ocenić, zaś jej myśli krążyły gorączkowo wokół ucieczki i obietnicy Dominika, że bezpiecznie dostarczy ją do domu. Wieśniacy byli obszarpani i brudni, ale mieli coś dziwnego w oczach, gdy pożerali ją spojrzeniem, więc Catherine postanowiła mieć się na baczności.

- Źle wam powiedziano - odezwała się. - Jestem tu z własnej woli. Nie potrzebuję waszej pomocy. - Chciała się zatrzymać, lecz gruby chłop popchnął ją dalej.

- Pójdziesz z nami, ślicznotko. Z nami będziesz bezpieczna.

Serce Catherine załopotało gwałtownie. Znowu próbowała stanąć, wbijając pięty w ziemię, bo wychodzili już poza obręb obozu.

- Puśćcie mnie! Nie chcę iść z wami. Chudy wieśniak zaśmiał się chrapliwie.

- Pójdziesz, chere Anglaise. Dasz nam to, co dajesz tym brudnym Cyganom.

Wtedy wrzasnęła, tak przeciągle i głośno, jak tylko umiała. Grubas uderzył ją w twarz, złapał za ramiona i przyciągnął gwałtownie do siebie. Czuła szorstką tkaninę jego koszuli, odór stęchłe-go czerwonego wina. Z sercem w gardle, Catherine zebrała siły wyrwała się i zaczęła biec. Potknęła się jednak o leżące na ziemi kamienie i przewróciła, raniąc sobie kolana, ale szybko wstała i ruszyła dalej.

- Dominik! - wrzasnęła. - Ratunku, na pomoc... - Lecz w tym momencie gruba dłoń zasłoniła jej usta. Oddychała ciężko, szarpiąc się z silniejszym napastnikiem. A Francuz po prostu objął ją mocno w talii i pociągnął głębiej w las.

- Myślisz, że ktoś tu przyjdzie? - Chudy wieśniak spytał swojego kompana, z niepokojem wyciągając szyję w kierunku obozu. Catherine wydawało się, że usłyszała dobiegające z oddali krzyki, lecz nie mogła być tego pewna.

- Nie masz się czym martwić, Henri. Oni są zbyt zajęci, żeby zawracać sobie głowę tą Anglaise. - Roześmiali się.

Gdy ciągnęli ją coraz głębiej w las, Catherine szamotała się w żelaznym uścisku grubego Francuza, drapiąc go, kopiąc i gryząc, jednak bez żadnego skutku. Objął ją jeszcze mocniej, utrudniając oddychanie, aż w pewnym momencie przed jej oczami groźnie zatańczyły czarne kółka.

Francuz zaciągnął ją za kępę krzaków i gdy daremnie kopała w powietrze, przewrócił boleśnie na ziemię, przygniatając swym ogromnym ciężarem, uniemożliwiając oddychanie. Usłyszała trzask pękającego materiału, gdy zerwał jej z ramion koszulę, odsłaniając pierś, by po chwili wbić swe grube palce w jej ciało. Gdy zdjął dłoń z ust Catherine, próbowała krzyczeć, lecz uciszył ją gorącymi, lepkimi wargami.

Poczuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. Na miłość Boską, to było nie do zniesienia!

Czując przypływ determinacji, szarpnęła się mocno, by oswobodzić przygniecione przez napastnika ręce, wierzgnęła szaleńczo nogami, w końcu ruchem głowy wyzwoliła usta z jego pocałunku. Słysząc jej przytłumiony krzyk, mężczyzna, podniósł rękę, aby znowu uderzyć, lecz ta zawisła nieruchomo w powietrzu, a po chwili napastnik gwałtownie rzucił się do tyłu. Stracił równowagę, lecz nie przewrócił się, bo Dominik trzymał go mocno za kamizelkę na karku.

- Mon Dieu - warknął Francuz, gdy Dominik odwrócił go ku sobie i wymierzył potężny cios w szczękę, od którego napastnik mocno zachwiał się na nogach. Catherine pospiesznie okryła się koszulą, a stanąwszy na nogi, wycofała się.

- Henri! - wrzasnął grubas, gorączkowo szukając swojego towarzysza.

- Twój kamrat bardzo głęboko śpi - powiedział spokojnie Dominik, spoglądając w kierunku chudzielca, który leżał na ziemi kilka kroków dalej. Tylko wymowny siniak na jego twarzy i wypływająca z ust krew świadczyły o tym, co mu się przytrafiło.

- Zabiję cię! - ryknął grubas. Pochyliwszy głowę natarł na Dominika, lecz ten odsunął się na bok, szarpnął go i wymierzył siarczyste uderzenie w żołądek. Francuz zacharczał z bólu i wściekłości. Trafił Dominika pięścią w bok, wytrącając go na chwilę z równowagi, lecz ten zaraz stanął mocno na nogach i wyrżnął napastnika z całej siły w szczękę, poprawił dwoma szybkimi ciosami, po których decydujące uderzenie w twarz powaliło Francuza na ziemię.

Z nosa popłynęła mu krew, a opuchlizna całkowicie zamknęła mu jedno oko. Mimo to wstał. Znowu nastąpiła wymiana ciosów, lecz po wyjątkowo mocnym uderzeniu Dominika głowa mężczyzny odskoczyła do tyłu. Zatoczył się, zakołysał niepewnie, wreszcie z jękiem padł twarzą na ziemię. Dominik stał nad nim przez chwilę z zaciśniętymi mocno pięściami i wściekłością na twarzy.

W końcu odwrócił się i spojrzał czarnymi oczami w kierunku Catherine. Ujrzawszy w nich niepokój, obawę o nią, której nie potrafił ukryć, puściła się pędem ku niemu. Chwycił ją w ramiona i przytulił mocno, przesuwając delikatnie po jej włosach dłonią, którą podtrzymywał jej głowę. Przyłożył śniady policzek do jej jasnego policzka.

- Dominik - wyszeptała, obejmując go za szyję, jakby właśnie uratował ją z piekielnych płomieni.

- Myślałam, że mnie nie usłyszysz.

Odsunął gęste pukle jej złocistych włosów, drżącą dłonią usunął z nich drobne gałązki i ziemię.

- Nic ci nie jest? Potwierdziła ruchem głowy.

- Bogu dzięki, że się zjawiłeś. - Głos Catherine załamał się na ostatnim słowie, pozostałe uwięzły jej w krtani.

- Odszukałem konia. Właśnie prowadziłem go do obozu, gdy usłyszałem twoje wołanie. - Przytulił ją jeszcze mocniej i zacisnął oczy, widząc w wyobraźni, jak Catherine walczy z leżącym na niej napastnikiem ugniatającym łapami jej białe piersi.

Czuł, jak cała drży. Ujął dłonią jej podbródek i zobaczył, że ona płacze. Po raz pierwszy ujrzał jej łzy i coś ścisnęło go za gardło.

- Ciii - szepnął uspokajająco. - Jesteś już bezpieczna. Nikt cię nie skrzywdzi, dopóki ja żyć będę.

- Sam się zdziwił, jak wiele te słowa dla niego znaczą. Catherine objęła go jeszcze mocniej.

- Dlaczego to się musiało stać? Dlaczego już nigdy nie mogę się czuć bezpieczna? Zawsze czułam się pewnie, czułam się kochana. A teraz... - Łkała cicho w zagłębienie między jego szyją i ramieniem.

- Każdy dzień wydaje się jeszcze gorszy od poprzedniego.

Tulił ją do siebie, gładząc po jedwabistych włosach. Uniósłszy podbródek Catherine, czubkiem palca otarł łzę spływającą po policzku.

- Strach towarzyszy moim braciom każdego dnia - powiedział ochrypłym z emocji głosem.

- Oni nigdy nie czują się bezpieczni, bez względu na to, gdzie przebywają. - Delikatnie przesuwał kciuk tam i z powrotem po jej szczęce. - Ale ty już niedługo będziesz bezpieczna. Dopilnuję, abyś wróciła do Anglii. Tam, gdzie twoje miejsce.

- Tak - powiedziała cicho. - Tam, gdzie moje miejsce.

Wypowiedziała te słowa, lecz mógłby przysiąc, że dosłyszał w nich niejaką pustkę. Czyżby nie chciała go opuścić? Czy tęskniłaby za nim, gdyby pozwolił jej odejść? Modlił się, aby właśnie tak było, aby przyjęła jego plan, zgodnie z którym miałaby zostać u jego boku.

Pociągając nosem, otarła wilgotne policzki wierzchem dłoni.

- Przepraszam. Już nie będę płakać. To po prostu...

- Wszystko dobrze, cajoń, kobietom przystoi płacz.

Uśmiechnęła się drżąco z lekkim westchnieniem.

- Już dawno odkryłam, że płacz to tylko strata czasu. Na tym świecie jest bardzo niewiele rzeczy wartych mojego płaczu.

Chciał zaoponować, powiedzieć, że prócz smutku kobiety płaczą z wielu innych przyczyn. Jest piękno, śmiech, czas radości, którą dzielimy z bliskimi nam ludźmi.

- Lepiej już wracajmy - rzekł w zamian. - Te rzezimieszki niedługo się obudzą. Nie sądzę, by chcieli cię jeszcze niepokoić, ale mogą narobić kłopotów w miasteczku. Musimy opowiedzieć innym, co się stało, spakować rzeczy i jak najszybciej stąd odjechać.

Przez chwilę na jej twarzy pojawiło się zdziwienie, lecz nie podjęła tematu. Zresztą jej słowa i tak zagłuszyłby odgłos strzałów od strony obozu.

- Boże miłosierny, co się dzieje? - wyszeptała. Nie było czasu na odpowiedź.

- Chodź. - Chwyciwszy ją za rękę, Dominik ruszył biegiem w kierunku wozów.

Gdy się zbliżyli, usłyszeli podniesione, pełne złości głosy Cyganów, rżenie przerażonych koni, trzask drewna i huk uderzenia o ziemię. W powietrzu unosił się słup dymu, a francuscy mieszkańcy miasteczka wydawali okrzyki radości. Dominik jeszcze bardziej przyspieszył kroku.

Zanim dotarli do wozów, miejscowi już opuszczali obóz, trzymając w rękach pochodnie i widły, niektórzy jechali konno, inni szli obok, wzbijając w powietrze chmurę pyłu. Kierowali się przez pola z powrotem ku miasteczku.

Na widok zniszczeń, jakich dokonali, Dominik poczuł bolesny skurcz żołądka.

Cały obóz był zdemolowany: poprzewracane naczynia, worki mąki i cukru zadeptane, wszędzie porozrzucane ubrania i pościel. Dzieci płakały, psy chyłkiem z podwiniętymi ogonami chowały się pod wozy. Jedno vardo leżało na boku, przykrywając tlące się ognisko, z którego pozostało poczerniałe drewno i dymiące węgliki. Do boku pojazdu przybito pospiesznie tabliczkę z napisem: STATIONNE-MENT INTERDIT AUX NOMADES - CYGANOM OBOZOWANIE WZBRONIONE.

Dominik podszedł prosto do Jozsefa, który stał, załamując ręce. Wyglądał jeszcze bardziej mizerniej i staro niż przed kilkoma godzinami.

- Czy ktoś został ranny? - spytał Dominik.

- Stavo usiłował ich powstrzymać. Teraz opatruje sobie krwawiący nos, ma też przetrącone żebra. Starsi byli mądrzejsi. Wiedzieli, że walka nic nie da.

- A Medela i dziecko?

- Zostali w namiocie. Na szczęście miejscowi mieszkańcy byli bardziej zainteresowani zniszczeniem wozów. Ale Ithal stracił skrzypce.

Dominik spojrzał na drugą stronę, gdzie siwy mężczyzna gładził z czułością swój najcenniejszy skarb. Połówki instrumentu leżały na jego rękach jak chore niemowlę, rozerwane struny opierały się o jego zniszczone dłonie.

- Jak to się stało? - spytała Catherine, stając u boku Dominika. - Kto mógł coś takiego zrobić? Jakby obudzony z transu, Jozsef spojrzał w jej kierunku, a jego oczy, jeszcze przed chwilą matowe i ospałe, teraz zapłonęły gniewnie.

- To ty sprowadziłaś na nas to przekleństwo.

- Ja? - Instynktownie cofnęła się, lecz Dominik objął ją w talii i zatrzymał na miejscu. - Co ja takiego zrobiłam?

- Zaprzeczasz, że poprosiłaś mieszkańców miasteczka o pomoc w ucieczce? Powiedziałaś, że Cyganie trzymają cię w niewoli?

Dominik opuścił rękę i spojrzał jej w twarz. Jego oczy utraciły poprzednią łagodność. Teraz pociemniały i patrzyły na nią oskarżycielsko.

- Znowu próbowałaś uciec? Czy właśnie dlatego byłaś w lesie z tymi mężczyznami?

Oblizała wyschnięte nagle wargi.

- To... wcale nie było tak. Powiedziałam im, że to, co usłyszeli w mieście, było nieprawdą. Że jestem tu z własnego wyboru. Nie chciałam iść z nimi, ale mnie zmusili. - Spojrzała na niego błagalnie zielonymi oczami. - Musisz mi uwierzyć. Nigdy nie chciałam, by ktokolwiek doznał krzywdy, po prostu nie wiedziałam...

On też nie wiedział, czy ma jej wierzyć, chociaż bardzo chciał, aby to była prawda. Jedno było pewne: widząc, jak ona spogląda na zniszczenia, nie miał wątpliwości, że jest przepełniona smutkiem i żalem z powodu tego, co się stało. Widział prawdziwy ból w głębiach tych cudownych, zielonych oczu.

- Ale rozmawiałaś z miejscowymi - naciskał, gdyż musiał zyskać pewność. - Powiedziałaś im, że chcesz odjechać.

- Ale to było zanim... zanim uwierzyłam, że pomożesz mi dotrzeć do domu.

- Chyba nie jesteś na tyle głupi, by jej uwierzyć. - Yana stała z rękami opartymi na biodrach, jej czarne włosy spływały na ramiona, poruszając się na wietrze. - Ta Gadjo przynosi kłopoty. Jeśli Dominik nie umie nad nią zapanować, to ona musi odejść!

- Yana mówi prawdę - odezwał się Vaclav, stając koło Dominika. - Uważałeś się za dostatecznie męskiego, by okiełznać tę czarownicę, ale ci się nie udało. Powstrzymałeś mnie przed tym, co należało zrobić na samym początku. Weź ją mocno w garść, Domini. Pokaż, że jesteś mężczyzną.

Mówił to z autentyczną lubością. Triumfująca mina Yany wyrażała pełną satysfakcję.

- On ma rację - przyznał stary Jozsef. - To mężczyźni mają za zadanie zapewnić bezpieczeństwo wszystkim w obozie. Albo jesteś jednym z nas, mój synu, albo nie. Więc zajmiesz się swoją kobietą?

- Ona nie zna naszych obyczajów - odparł Dominik, widząc przerażenie na obliczu Catherine, która nerwowo zacisnęła dłonie na połach spódnicy. - Ona nie jest jedną z nas.

- Ale ty za nią odpowiadasz - rzucił Vaclav. - Ty i tylko ty.

Z cienia przewróconego wozu wyłoniła się Pearsa.

- Ta kobieta przybyła do nas jako niewolnica. Każdy z nas, pozbawiony wolności, zachowywałby się podobnie. Pracowała razem z nami ramię w ramię. Jest przyjaciółką Medeli, przyniosła szczęście i jej, i maleństwu.

- Tak - wtrąciła Medela, wychylając się z namiotu. Na rękach trzymała swojego synka. - Catrina nie życzy nam niczego złego. Ona po prostu nie rozumiała.

- Cicho! - rzucił ostrzegawczo Stavo. - To męska sprawa. Wracaj do namiotu i zajmij się naszym dzieckiem. - Medela zawahała się, lecz wróciła do środka.

- Dar w postaci jej włosów przywiódł twoje dziecię na ten świat. - Czinka przydreptała do swojego zięcia, pobrzękując złotymi bransoletami. - Powinieneś być jej wdzięczny.

- Dzięki niej mam również to! - Wskazał posiniaczone żebra, widoczne przez strzępy okrwawionej koszuli. - Prawdziwy cud, że nikt nie zginął!

- Ostrzegałem cię, didikai - Vaclav uśmiechnął się szyderczo do Dominika. - Mówiłem, że ona przyniesie kłopoty. A teraz przekonamy się, czy jesteś mężczyzną, czy też może ona uczyniła cię kimś gorszym?

Catherine spoglądała na osmalony wóz, płaczące dzieci, porozrzucane dokoła szczątki obozu. Chociaż wszystkie kobiety, nie licząc Yany, były po jej stronie, na twarzach mężczyzn widziała wrogość i nieprzejednanie, co oznaczało, że obarczają winą właśnie ją, a w efekcie Dominika, mężczyznę odpowiedzialnego za jej zachowanie.

Uniosła wzrok, by odszukać jego czarne oczy, których nie spuszczał z jej twarzy.

- Oni oczekują, że cię zbiję - powiedział z lekką pogróżką, od której poczuła ucisk w żołądku. - W taki sposób Cyganie wychowują swoje kobiety. - Dotknął jej policzka. - Za to, co zrobiłaś, zapewne należy ci się chłosta, ale ja... w imię naszej patronki... ja nie mógłbym podnieść na ciebie ręki. - Zerknął na mężczyzn, którzy mruczeli gniewnie, wyrażając swoje niezadowolenie. - Być może Vaclav ma rację, może naprawdę rzuciłaś na mnie urok.

Z przykrością słuchała, jak Dominik przyznaje się do porażki, widziała potępienie w oczach pozostałych mężczyzn. Dobrze wiedziała, ile dla niego znaczy cygańskie pochodzenie, jak bardzo pragnął zyskać pełną akceptację, a w tej chwili po prostu nie mogła znieść myśli, że oni go odrzucają.

Odrzuciła do tyłu włosy, z zimną determinacją wyprostowała ramiona.

- O co chodzi, Domini? Nie umiesz zapanować nad poślednią Gadjo? - Uśmiechnęła się wyzywająco. - A może się mnie boisz, mojej mocy, czy tak?

Dominik zacisnął szczęki tak mocno, że na jego policzku mimowolnie zadrgał pozbawiony kontroli mięsień.

- Oszalałaś? - wysyczał między zębami.

- Może boisz się, że ucieknę i cię zostawię - szydziła, skupiając na sobie całą uwagę obserwujących tę scenę mężczyzn. - Może nie mogłeś znieść myśli o życiu beze mnie.

Wbił w nią ciężkie spojrzenie oczu, tak czarnych, jakby nie miały dna. Złapał ją za ramiona i szarpnął do góry, aż musiała stanąć na palcach.

- Ostrzegam cię, Catherine. Przełknęła z trudem, dzielnie wytrzymując jego spojrzenie. Chciała, aby zrozumiał jej zamiar.

- Niby dlaczego miałabym cię słuchać, Domini? Przecież jesteś tylko nic niewartym Cyganem!

Coś błysnęło w jego oczach, lecz zaraz znikło. Przez moment myślała, że zrozumiał, lecz po chwili jeszcze mocniej zacisnął dłonie na jej ramionach i już wiedziała, że się przeliczyła. Odwrócił się do mężczyzn, którzy wciąż stali dokoła w zwartej grupie, powiedział coś po cygańsku, na co zareagowali wybuchem śmiechu, w końcu pociągnął ją na środek kręgu, utworzonego przez zebranych.

Słodki Jezu, co też ona narobiła? Furia sączyła się z każdego centymetra jego ciała. Naprężyła się pod jego chwytem i po raz pierwszy naprawdę się wystraszyła. Był postawnym mężczyzną, silniejszym od wszystkich, których widziała w swoim życiu. A jego oczy... Boże święty, nigdy dotąd nie widziała takiej złości. Przypomniała sobie grubego Francuza, którego Dominik zredukował do kupy obitego mięsa.

Zamknęła oczy, gotowa na pierwszy cios pięścią i nagle straciła równowagę. Oto wylądowała boleśnie na jego udach, a on zadarł jej spódnicę aż na głowę, przysiadł na skrzynce i położył ją sobie na kolana.

- Wrzeszcz - rzucił ostrzegawczo, ale tak cicho, że tylko ona mogła go usłyszeć. - Parę łez też się przyda.

- Puszczaj mnie! - krzyknęła. Była to najszczersza prośba. - Niech cię diabli! Nich cię piekło pochłonie! - Poczuła jego rękę przez ostatnią warstwę bielizny, lecz silne uderzenie, jakiego się spodziewała, sprawiło wrażenie delikatnego uszczypnięcia.

- Wrzeszcz - powtórzył. Kolejny klaps, chociaż mocniejszy, służył tylko jako ostrzeżenie. Domyślił się, zrozumiała z ulgą i zaczęła wrzeszczeć na całe gardło. Kącikiem oka patrzyła na niby wściekle wyglądające uderzenia, które w istocie były całkiem znośne.

Wszystkie z wyjątkiem dwóch ostatnich, które wymierzył z wyraźną lubością. Szczerząc zęby, postawił ją na nogi, ku uciesze pozostałych mężczyzn. Catherine potarła pośladki i popatrzyła na niego z jawną nienawiścią.

- Od tej pory będziesz robić dokładnie to, co ci każę - powiedział władczo. - Prawda, Catrina?

Przybrała skruszoną minę.

- Tak.

- Powiedz wszystkim, że bardzo żałujesz kłopotów, które sprawiłaś.

- Bardzo przepraszam. Nie chciałam, żeby komukolwiek stała się krzywda. - Powiedziała to bardzo przekonująco, gdyż zaiste było to prawdą.

Vaclav popatrzył na Yanę.

- Może jednak Domini jest mądrzejszy, niż myślałem. Zapamiętaj sobie tę lekcję, bo może kiedyś czeka cię to samo.

Szeroko otworzyła czarne oczy.

- Nie ośmieliłbyś się. Vaclav podszedł do niej z groźną miną.

- Jeśli masz wątpliwości, to ci pokażę. A teraz wracaj do swojego wozu. Zaraz tam przyjdę.

Gdy nie ruszyła się wystarczająco szybko, złapał ją za rękę, obrócił i dał potężnego klapsa w pupę. Uciekła szybko, zerkając za siebie wzrokiem wyrażającym pełny szacunek.

Nawet Stavo wydawał się usatysfakcjonowany.

- Zapamiętam to, przyjacielu. Zawsze bałem się dnia, gdy moja śliczna żona będzie potrzebowała trochę dyscypliny. A teraz czekam na taką okazję z wielką niecierpliwością.

Na te słowa wszyscy się roześmiali. Catherine odeszła, sama lekko się uśmiechając. Honor Dominika został uratowany, zaś mężczyźni też wydawali się zadowoleni z przebiegu wydarzeń.

Pomyślała, że jej poświęcenie było niewielką ceną, jaką zapłaciła dla człowieka, którego kocha. Nagle stanęła jak wryta, przerażona stwierdzeniem, które jakimś sposobem wkradło się w jej myśli.

Słodki Jezu! Powiedziała sobie stanowczo, że to przemoc, której była świadkiem, wywołała w niej emocjonalną rewolucję, po czym bezpiecznie skierowała swoje myśli w innym kierunku. Jeśli mieli wyjechać jeszcze tego wieczoru, to czekało ją dużo pracy. Gdy znalazła się koło wozu, zobaczyła krzątającą się Pearsę. Dołączyła do niej w milczeniu, ustawiając poprzewracane beczułki z mąką, wygładzając zmiętą pościel, uzupełniając zapas wody. Bogu dzięki, żaden z ich dwóch wozów nie ucierpiał, jedynie tu i ówdzie wisiała luźno wybita deska.

Już niemal skończyły porządki, gdy Pearsa położyła dłoń na ramieniu Catherine. Oczy ciemne jak noc spoczęły na jej twarzy.

- Jestem ci wdzięczna - powiedziała - za to, co zrobiłaś dla mojego syna.

Catherine tylko kiwnęła głową, coś ścisnęło ją za gardło. Po raz pierwszy zrozumiała, ile dla niej znaczy aprobata starszej kobiety. Wcześniej bardzo się bała, jaki wpływ na ich niepewną relację miały szydercze słowa Catherine pod adresem Dominika. Teraz uśmiechnęła się, bo Pearsa zrozumiała. Przy odrobinie szczęścia przekona także innych Cyganów.

Niedługo potem Dominik przyprowadził konie i zaprzągł je do wozu, wśród nich zaginionego gniadosza Pearsy. Gdy ta wspięła się już na kozioł, Catherine chciała zająć miejsce obok niej, lecz Dominik chwycił ją za rękę.

- Pojedziesz ze mną - powiedział po prostu i poprowadził ją do swojego wozu. Pomógł jej wsiąść i sam zajął miejsce obok, a tymczasem Pearsa ustawiła już swój zaprzęg w rzędzie za innymi. Dominik poszedł jej śladem. Przez chwilę jechali w milczeniu, a Catherine mogła się tylko domyślać, jakie myśli kłębią się w jego głowie.

- Dlaczego to zrobiłaś? - spytał w końcu, odwracając się w jej stronę. - Nic nie rozumiem.

Uśmiechnęła się nieznacznie.

- Wiem, ile dla ciebie znaczy być jednym z nich, jak ważna jest dla ciebie ich akceptacja. Nie chciałam, abyś ucierpiał.

Przeczesał dłonią włosy, lecz po chwili kilka niesfornych czarnych kosmyków ponownie zawisło na czole.

- Przecież mogła stać ci się krzywda. Na litość Boską, Catherine, przecież jestem od ciebie ponad dwa razy większy. Co ci strzeliło do głowy, żeby to zrobić?

- Miałam nadzieję, że się domyślisz, dlaczego tak się zachowuję. Pomyślałam, że nie zrobisz mi krzywdy, i miałam rację.

Przyjrzał się jej uważnie, przesuwając wzrok z policzka na usta. -Catherine...

Ujął dłonią jej podbródek, pochylił się i pocałował ją, zrazu delikatnie, potem coraz bardziej natarczywie. Czuła, że jej pragnie, i to wzbudziło również w niej podobne pragnienie. Dla niego rozchyliła usta, pozwoliła, by wsunął język, smakowała go, dotykała swoim językiem. Dominik aż jęknął.

Zorientowała się, że wóz gwałtownie zwalnia. Dominik zatrzymał konie, tuman kurzu wzbił się w powietrze dokoła wozu.

- Później ich dogonimy - powiedział ochryple.

- Nie! Tutaj jest niebezpiecznie. W pobliżu są ludzie, których wcześniej pobiłeś, nie mówiąc już o mieszkańcach miasteczka, którzy napadli na obóz.

Zawahał się, po czym westchnął z rezygnacją.

- Chyba masz rację. Ostatnią rzeczą, jakiej nam potrzeba, to kolejne kłopoty. - Z niezadowoloną miną smagnął lejcami końskie zady, a zwierzęta pochyliły łby i szybko dołączyły do kawalkady.

- Poza tym miałaś już dostatecznie dużo ekscytujących przeżyć jak na jeden wieczór.

Zaśmiał się pełną piersią.

- Co cię tak śmieszy?

- Byłaś pewna, że zamierzam popełnić morderstwo, prawda?

- Powinieneś popisywać się aktorstwem na londyńskiej scenie.

- Każdy Cygan uczy się grać, nim skończy trzy lata. Mong, chavo, mong. Żebrz, chłopcze, żebrz!

- Uśmiechnął się, połyskując białymi zębami.

- Gdy to konieczne, umiemy zagrać każdą rolę, od żebraka po króla.

Przewróciła oczami i skierowała je ku niebu.

- Mnie też udało ci się nabrać.

- Ale chyba nie sprawiłem ci bólu, prawda?

- Nie, ale założę się, że miałeś dobrą zabawę. Znowu się roześmiał, głęboko, męsko.

- Prawda, ognisty kociaku, święta prawda.

Dźgnęła go przyjaźnie w żebra, na co zareagował udawanym okrzykiem bólu. Z uśmiechem usadowiła się wygodniej na koźle i westchnęła, by odreagować wszystkie stresujące wydarzenia ostatniego wieczoru. Oparła głowę na ramieniu Dominika, poczuła jego siłę, ciepło ciała. Zamknęła oczy.

Wóz trzeszczał i stukał, tocząc się ku odległemu horyzontowi. Zastanawiała się, dokąd zmierzają, lecz jeżeli tylko zbliżali się do Anglii, to w zasadzie było jej wszystko jedno.

Anglia. Powrót do roli hrabiny Arondale, życie z dala od Cyganów i ich nieustannej walki o przetrwanie.

Z dala od ciepła i opieki mężczyzny, który teraz siedzi obok niej.

Poczuła ucisk w żołądku. Po raz pierwszy od początku swojej drogi przez mękę zastanowiła się, jak to dalej będzie bez Dominika.

I wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że bez niego już nigdy nie będzie taka sama.

Z nastaniem zmierzchu piękna ćma O skrzydłach niczym płomień Wzięcia la ponad szczyty gór Gdzie tańczą gwiazd milady.

W namiotach Sary Walter Starkie

Rozdział 10

- Dokąd jedziemy? - spytała w końcu Catherine. Dominik poruszył się na twardym drewnianym koźle, na próżno szukając wygodniejszej pozycji. Jechali całą noc. Catherine spała na jego ramieniu, aż ją obudził i nalegał, aby weszła do środka i położyła się na łóżku. Nawet wtedy odpoczywała dość krótko, po czym wróciła na kozioł i kategorycznie stwierdziła, że teraz ona będzie powozić, co też robiła przez kilka godzin, aby on mógł odpocząć.

- Jedziemy do Ratis w krainie Camargue, na festiwal Świętych Marii. Od wielu lat Cyganie przybywają tam, by uczcić swoją świętą patronkę, Sarę Kali.

- Opowiedz mi o tym. Uśmiechnął się.

- Nikt nie wie dokładnie, kiedy to się zaczęło. Nikt nie wie nawet, dlaczego Cyganie zaczęli tam przyjeżdżać. Ale podobno Święte Marie, dwie siostry Błogosławionej Dziewicy, które były świadkami zmartwychwstania Chrystusa, wylądowały właśnie tam, gdy ich statek zatonął na skałach w pobliżu brzegu. Wieść niesie, że uratowała im życie ich cygańska służebnica o imieniu Sara.

- Mów dalej - ponagliła go.

- W dwunastym wieku zbudowano kościół pod wezwaniem Notre Dame de Ratis. Od początku czternastego wieku każdego roku pod koniec maja katolicy odbywali pielgrzymki do tego kościoła, by uczcić Święte Marie, lecz nikt nie wie, kiedy zaczęli brać w nich udział także Romowie. Wydaje się, że z roku na rok przyjeżdżało coraz więcej Cyganów i tak jest do dzisiaj, jeśli pominąć kilka lat w czasie wielkiej rewolucji, kiedy kościół całkowicie splądrowano.

- Przyjeżdżają uczcić Czarną Sarę - stwierdziła Catherine.

Pokiwał głową.

- Mówią, że ona pilnuje świętego ognia dla Narodu Wędrowców. Ludzie wierzą, że jej ciało jest pochowane pod kościołem, więc przybywają, by złożyć jej hołd. - Wyszczerzył zęby. - Jest to również świetny pretekst, by urządzić gigantyczny patshiv.

Roześmiała się.

- Nigdy nie przepuszczą okazji do zabawy.

- To prawda. A to święto ściąga tu Cyganów z całego świata. To naprawdę wyjątkowa okazja.

Catherine pomyślała, że chętnie weźmie w tym udział.

- Kiedy będziemy na miejscu?

- Jeśli pojedziemy w tym tempie, to jutro.

- A potem... po festiwalu? Wtedy zabierzesz mnie do domu?

Zawahał się tylko chwilę.

- Tak.

Gdy westchnęła z ulgą, Dominik poczuł wyrzuty sumienia. Pomyślał o niepewnej przyszłości Catherine w Anglii, o upadku i złamanym sercu. Ponownie postanowił, że zrealizuje swój plan.

Zatrzymali się tylko na kilka krótkich posiłków oraz krótką nocną drzemkę, lecz poza tym cygański tabor niestrudzenie posuwał się dalej przez żyzne obszary rolnicze i winnice Prowansji, potem zaś przez dziką krainę Camargue, pełną bagnistych równin ciągnących się aż do morza. Krajobraz znaczyły kępy tamaryszkow, po niebie krążyły nadmorskie kruki, razem z nimi siewki, czaple, kaczki, a od czasu do czasu nawet ibis.

Nic nie przesłaniało słońca na bezchmurnym niebie, którego ciepło mącił chłodny wiatr, wiejący przez równiny od strony Masywu Centralnego.

- Ten wiatr nazywa się mistral - wyjaśnił Dominik, gdy Catherine zrobiła uwagę na ten temat. - Wieje tu co drugi dzień.

- Wcale mi się to nie podoba.

- Dzięki niemu przynajmniej nie ma tu komarów, a błoto szybciej wysycha.

Mijali kępy grubych, niskich drzew, od czasu do czasu także cyprysy, widzieli ogromne stada czarnego bydła i kosmatych białych koni, zaś na wrzosowiskach spotykali króliki, bobry oraz małe lądowe żółwie.

- Dominik, popatrz! - Podekscytowana wskazała w kierunku wielkiego stada flamingów, których jaskraworóżowe pióra mocno kontrastowały z białymi wapiennymi wzgórzami. Stały leniwie na jednej nodze, by po chwili wzbić się w powietrze w kolorowej chmurze, której widok zapierał Catherine dech w piersi.

Dominik spoglądał na nią z ciepłym podziwem, miło połechtany jej zainteresowaniem tą opustoszałą krainą bagiennych trzcin i wrzosowisk.

- Piękno jest niemal wszędzie - powiedział - jeśli tylko cierpliwie go poszukamy.

Jeszcze kilka miesięcy wcześniej nie zrozumiałaby jego słów tak jak teraz, podróżując niczym beztroskie dziecko wśród Cyganów równie dzikich jak otaczające ich zwierzęta. Ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że będzie tęskniła za takim życiem.

Gdy zbliżali się już do celu podróży, coraz częściej mijali stada bydła i koni.

- Te białe wierzchowce o długich grzywach to araby - powiedział Dominik. - Są nieduże, ale mają mocne nogi, pewny krok i są niezwykle wytrzymałe. - Mężczyźni pilnujący koni i potężnych czarnych byków nosili jaskrawe koszule, brązowe spodnie i czarne płaszcze podszyte aksamitem. - To strażnicy - dodał. - Te wielkie długie trójzęby, które noszą, nazywają się ficheiroun. Używa się ich razem z linami do zaganiania stad.

W Ratis, mieście Świętych Marii, mijali białe gipsowe domy z czerwonymi dachówkami, jechali wąskimi uliczkami wyłożonymi granitem. Kobiety miały włosy upięte w koki, przewiązane aksamitnymi wstążkami, zaś wielu mężczyzn nosiło białe szaty z czerwoną szarfą w pasie i czarne siatkowe krawaty.

W oddali widniała ogromna wieża kościoła, górująca nad wyschniętą ziemią, porośniętą ostrymi trawami i trzciną. Wokół kościoła wznosiły się obwarowania i wieżyczki obserwacyjne, zaś dzwony obwieszczały ceremonię zaślubin. Miejsce na cygańskie obozowiska znajdowało się na tyłach, między kościołem a morzem.

- Zgodnie z tradycją - wyjaśnił Dominik - co roku każda rodzina rozbija obóz w tym samym miejscu.

Dla Pindoro, grupy Dominika, był to zaiste bardzo szczęśliwy zwyczaj, gdyż każdy cal gołej ziemi był już pełen ścieśnionych wozów i namiotów.

- Les Caraquesl - zawołał jakiś Prowansalczyk w kierunku przejeżdżającego taboru.

Dominik z wielką wprawą przedzierał się przez tłum kramarzy, rzemieślników, kotlarzy, rymarzy, sprzedających swoje towary, oraz handlarzy koni. Kobiety tkały koce i maty z trzciny, sprzedawały drewniane klamerki do bielizny i pęczki kwiatów, dzieci polerowały buty. Byli tam mężczyźni oferujący wyrywanie zębów, łapanie szczurów - niemal wszystko, co mogło przynieść choćby skromny zarobek.

Po rozbiciu obozu, gdy Catherine pracowała w ogromnym pośpiechu ciekawa nowych rzeczy, Dominik zabrał ją na spacer po całym terenie. Po południu zaczęły się też występy - cyrkowcy, żonglerzy z nożami, kukiełki, tańczące niedźwiedzie, skrzypkowie, wróżki. Uliczni muzykanci grali na fletach, fletniach Pana i tamburynach.

Pośrodku obozowiska występowała gruba kobieta z tresowanymi psami, wszystkimi w takich samych ubrankach z różowej satyny, dla gromadki roześmianych dzieci. Jeden z psów, łaciaty kundel z wyraźnymi plackami wytartej sierści, stał na kiju, trzymanym ponad ziemią przez dwóch śniadych mężczyzn. Zwierzę jakby się uśmiechało, zadowolone ze swoich wyjątkowych umiejętności.

- Domini! - rozległo się czyjeś wołanie. Okazało się, że to Armand, stary druciarz. - Widzę, że w końcu dotarłeś. - Uśmiechnął się do Catherine, rozchylając bezzębne usta. - I nawet nie zgubiłeś swojej damy.

- Po jej małej przygodzie z twoim udziałem - odparł lekko kpiąco - zacząłem ją lepiej pilnować.

Starcze, kaprawe oczy spoglądały na nią z wyraźnym podziwem.

- To mądre, mon ami, naprawdę bardzo mądre posunięcie.

Spróbowali coś z przynajmniej kilku stoisk, po czym Dominik zadowolony i nasycony przyprowadził ją z powrotem do wozu.

- W mieście jest osoba, z którą muszę się zobaczyć - powiedział. - Może trochę odpoczniesz? Dziś wieczorem będziemy śpiewać i tańczyć, wypoczęta będziesz się lepiej bawić. -A poza tym dopilnuję, żebyś tej nocy spala bardzo mało.

Czując ciepłe palce Catherine splecione z jego palcami, widząc, jak ciepło na niego spogląda, wiedział, że czekał już wystarczająco długo. Poruszył się, by ukryć narastające podniecenie. Tej nocy nareszcie posiądzie Catherine. - Wrócę, zanim się obudzisz.

Chciała zaprotestować, powiedzieć, że wcale nie czuje się zmęczona, lecz stanowcza mina Dominika osadziła ją na miejscu. Poza tym skąd miał wiedzieć to, co ona wiedziała?

Pocałował ją mocno w usta i zaczekał, aż wsiądzie do wozu. Gdy tylko odszedł, Catherine natychmiast zeszła na ziemię. Wcześniej Pearsa ustawiła swój stragan, w którym przepowiadała przyszłość, w przedniej części placu. Catherine chciała pójść i poobserwować ją przy pracy. Właśnie ruszyła w tamtym kierunku, gdy nagle zatrzymała się gwałtownie.

Widziała już Pearsę w roli wróżki i pamiętała wszystkie jej triki, a także sposoby odczytywania informacji z twarzy klienta oraz wykorzystywania ich, by zdobyć jego zaufanie. Czyż nie byłoby zabawnie spróbować tego samodzielnie?

Już teraz nazywano ją bala kameskro – słoneczno-włosa Cyganka. Pomyślała, że ludzie na pewno do niej przyjdą, a wtedy zarobi parę groszy dla Dominika i jego grupy, tak samo jak czyniły to inne kobiety! Po raz pierwszy mogłaby się na coś przydać, zamiast sprawiać same kłopoty.

Wróciła pospiesznie do wozu i na półce za łóżkiem znalazła małe złote monety z dziurką, które kiedyś dał jej Dominik, aby wplotła sobie we włosy. Odszukała też kilka kolorowych wstążek, które wsunęła w koronkowe lamówki koszuli, aby wyglądać jeszcze atrakcyjniej. Tym razem chciała być zauważona, chciała, aby ludzie jej płacili za dukkeń-pen - przepowiadanie przyszłości.

Idąc przez labirynt straganów, Catherine zobaczyła Pearsę przy pracy - sprzedawała róże jerychońskie, rośliny zmartwychwstania z Morza Czerwonego. Kiedyś Dominik pokazał jej, jak umarłe, zbrązowiałe zwinięte liście i zgniłe korzenie, na oko bez krzty życia, umieszczone w wodzie prostowały się i nabierały zielonej barwy. Cyganie mówili kupującym, że z taką rośliną ich życie zmieni się na lepsze w taki sam cudowny sposób.

Catherine roześmiała się na myśl o tym, że Cyganki mają dużo sprytu. Postanowiła, że będzie taka sama. W pewnym miejscu niedaleko straganu Pearsy przekonała jednego człowieka, by na parę godzin odnajął jej swój kram.

- Pewnie jest pan zgrzany i spragniony po tylu godzinach pracy - powiedziała do niskiego, łysiejącego mężczyzny, który zaczął protestować. - Na pewno chciałby pan coś zjeść i wypić. A w tym czasie, jak pan sobie pójdzie, pański stragan będzie bezpieczny i jeszcze przyniesie panu pieniądze.

Na te słowa uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony z jej logicznego wywodu.

- Wrócę za dwie godziny. I wtedy oczekuję zapłaty, w takiej czy innej postaci. - Wbił wzrok w jej piersi, nie zostawiając cienia wątpliwości, co ma na myśli.

- Dostanie pan pieniądze - odparła, unosząc podbródek. Lecz po raz pierwszy poczuła się trochę nieswojo. Co będzie, jeśli nikt nie poprosi jej o wróżbę? Jeśli nie uwierzą i każą oddać pieniądze? Cokolwiek się stanie, było już za późno, żeby się wycofać.

Usiadła pod daszkiem i z uśmiechem zaczęła zaczepiać przechodzących, żeby poznali swoją przyszłość. Szybko stwierdziła, że niepotrzebnie miała obawy. Już pierwszy mężczyzna, do którego się uśmiechnęła, rzucił jej monetę i usiadł naprzeciwko. Wrzuciła pieniążek za dekolt koszuli, jak to wcześniej podpatrzyła u Pearsy.

Przyjrzała się dokładnie twarzy trzydziestoletniego mężczyzny, próbując go rozgryźć. Miał na sobie prostą, ręcznie szytą koszulę, płócienne spodnie, zauważyła też wsuniętą w kieszeń koronkową chustkę, zapewne prezent od kobiety. Był już na tyle zaawansowany wiekiem i na tyle biedny, że zapewne miał za sobą dużo niemiłych życiowych doświadczeń. Ponieważ nie miała ziaren fasoli, które mogłaby rozrzucić, odwróciła jego dłoń i udawała, że czyta linie.

- Był czas, kiedy miałeś duże kłopoty z rodziną i przyjaciółmi - powiedziała, modląc się, aby to była prawda.

Mężczyzna poszperał w pamięci, ściągając jasnobrązowe brwi.

- No tak! Jeden z moich najlepszych przyjaciół uciekł z dziewczyną, która miała zostać moją żoną. Skąd to wiesz?

Catherine tylko się uśmiechnęła. Znowu spojrzała na jego dłoń.

- Trzy razy byłeś bliski śmierci. - Wstrzymała oddech.

Wieśniak zamyślił się.

- W dzieciństwie bardzo chorowałem... potem raz spadłem ze stodoły i... no i raz pobiłem się strasznie z moim przyjacielem o dziewczynę, którą w końcu poślubiłem. - Spojrzał na Catherine z lękiem. - Mów dalej. Chcę usłyszeć więcej.

Powiedziała mu więc o kobiecie, którą kochał, o tym, jak bardzo chciał ją zadowolić, a on znowu popatrzył na nią ze strachem. Kiedy po jakimś czasie odszedł, Catherine była bogatsza o drugą monetę, a mężczyzna wydawał się bardzo zadowolony. Mijała minuta za minutą i wciąż odwiedzali ją kolejni klienci, jeden po drugim. Wrzucała za dekolt kolejne monety.

Wszystko udawało się znakomicie! Zuchwale zapragnęła, aby Dominik wrócił trochę wcześniej, zaczął jej szukać i na własne oczy zobaczył, co potrafi. Gdyby był z niej zadowolony, może mogliby porozmawiać o powrocie do Anglii i odważyłaby się odkryć przed nim część prawdy.

Z tą myślą wrzuciła za koszulę kolejną monetę, gdzie z brzękiem upadła na inne, i nagle aż podskoczyła, gdy smukła oliwkowa dłoń wsunęła się za monetą.

Kiedy poczuła dotyk odważnych palców na swoich piersiach, gdy Dominik wyciągnął pieniądze, ze złością skoczyła na nogi, przewracając ławę, na której siedziała. Zobaczyła jego czarne oczy, którymi patrzył nieruchomo w jej twarz, spojrzenie tak gniewne, że mogłoby stopić kamień.

- Wydawało mi się, że powiedziałem ci, abyś poszła spać.

Dlaczego on się tak wścieka?

- Nie byłam śpiąca.

Obrzucił ją bezczelnym, drwiącym spojrzeniem.

- Dobrze. - Jedną dłonią złapał Catherine za nadgarstek i ruszył, szarpiąc ją bezceremonialnie za sobą.

- Co ty wyprawiasz? Dokąd mnie ciągniesz? - Lecz Dominik milczał. Szedł tym samym tempem, zmuszając ją do biegu. Gdy doszli do jego wozu, wszedł po stopniach, otworzył drzwi i wciągnął ją do wnętrza.

- Dominik, o co ci chodzi?

- Potrzebujesz pieniędzy? - odparł, odwracając ku niej twarz, gdy wyciągnął swoją czerwoną jedwabną koszulę z nieprzyzwoicie obcisłych czarnych spodni. Odpiął od paska sakiewkę pełną monet i rzucił w jej kierunku. - Mam tu znacznie więcej, niż potrzeba, a ty masz względy, które chcę kupić.

- Co takiego?

- Nie wystarczy, że obrażasz cohayi, udając, że uprawiasz ich profesję. Nie, ty musiałaś zrobić to za moimi plecami, aby zdobyć więcej pieniędzy.

- Nie chciałam nikogo obrazić. Robiłam to dla ciebie i innych. Pomyślałam, że znalazłam sposób, aby wam pomóc.

- Nie kłam, Catherine. Prawda jest taka, że te pieniądze, które mi wtedy ukradłaś, nie wystarczyłyby ci na powrót do Anglii, do twojego ukochanego narzeczonego. Już ci mówiłem, że cię tam zawiozę, ale mi nie uwierzyłaś. Postanowiłaś wybrać się tam samodzielnie.

- Oszalałeś!

Rozpiął guziki na mankietach koszuli i zdjął ją, po czym rzucił niedbałe w narożnik wozu.

Niepewność Catherine znacznie wzrosła, gdy zobaczyła jego szeroką, muskularną pierś. Próbowała go wyminąć, lecz złapał ją na ręce i rzucił na łóżko.

- Myślisz, że go kochasz, ale wcale tak nie jest. - Usiadł naprzeciwko i ściągnął buty, które z łoskotem upadły na deski podłogi, po czym wstał i zaczął rozpinać spodnie.

Patrzyła przerażona na cienką linię szorstkich czarnych włosów, która biegła od płaskiego brzucha w dół, na wyraźnie sterczącą erekcję, która wydatnie odznaczała się przez spodnie.

- Co chcesz zrobić? - spytała wyraźnie drżącym ze strachu głosem. Gdy odpowiedział jedynie pożądliwym spojrzeniem, od którego wyschło jej w ustach, przesunęła się na skraj łóżka, żeby ominąć go i skoczyć do drzwi, jednak złapał ją wpół i przyciągnął mocno do siebie.

- Nigdzie nie pójdziesz. Czekałem wystarczająco długo. - Przycisnął usta do jej warg, mocno, natarczywie. Zaczęła się szarpać, wściekła z powodu kłamstw, które doprowadziły go do tego, szukając możliwości, by mu wyjaśnić.

Wreszcie oderwała od niego usta.

- Powiedziałam ci prawdę!

Chwyciwszy ramiona Catherine, wygiął ją do tyłu, całując jeszcze bardziej dziko niż przed chwilą. Chociaż się wyrywała, bez trudu ją podniósł i zaniósł na łóżko. Czuła, jak szarpie jej koszulę, rozległ się trzask pękającego materiału.

- Już czas, żebym wziął to, co inni już sobie zabrali.

Przeraziła się, gdy pojęła sens tych słów.

- Dominiku, proszę cię. Ty nic nie rozumiesz. Proszę... nie możesz tego zrobić!

Lecz on już zatracił się w oparach namiętności i bólu. Przygwoździł jej nadgarstki do łóżka, usiłował pocałować, wisząc tuż nad nią. Odwróciła twarz.

- Błagam cię, musisz mnie wysłuchać!

Minęło kilka długich chwil, zanim jej rozpaczliwe błagania zaczęły do niego docierać. Spojrzał na jej owalną bladą twarz, zobaczył w niej strach, cierpienie i ani odrobiny pożądania.

Co ja wyprawiam? Odetchnął, by się uspokoić, rozluźniając nieco uchwyt, pokręcił głową, aby odzyskać jasność myślenia i samokontrolę. W końcu puścił ją. Usiadła na łóżku.

- Chcesz dostać to, co inni już sobie wzięli?

- powiedziała cicho. - Ale żadnych innych nie ma.

- Zielone oczy błyszczały, wyrażając zmieszanie i niepewność. - Nigdy nikogo nie było.

Uniósł brwi, zwalczając resztki złości, choć pożądanie wciąż go nie opuszczało.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że jesteś dziewicą? Policzki Catherine oblały się rumieńcem.

- Jestem.

- To niemożliwe. Od tygodni jesteś zdana na siebie. Nie ma mężczyzny przy zdrowych zmysłach, który by cię nie posiadł... chyba z wyjątkiem mnie.

- Na zewnątrz zapadł już zmierzch. Słyszał przytłumiony śmiech, śpiewy. Przeczesał ręką włosy, czekając, aż wzburzone serce nieco się uspokoi.

- Miałam być odesłana do paszy - przypomniała mu Catherine. - Nietknięta byłam warta znacznie więcej. A wtedy pojawił się Vaclav i... resztę znasz.

Patrzył na nią w bezruchu, z trudem przyjmując do wiadomości jej słowa.

- To, co mówiłam o pieniądzach też jest prawdą - podjęła. - Zrobiłam to dla ciebie i innych. Chciałam jakoś pomóc. Miałam nadzieję, że będziesz ze mnie dumny.

Spojrzała mu w oczy i nie odwróciła wzroku. Poczuł, jakby ktoś zdjął mu z pleców wielki ciężar, którego miejsce zajęło okropne poczucie winy.

- Niech to diabli! - Odetchnął, nierówno wypuszczając powietrze. Jego napięte, pulsujące ciało pragnęło jej z każdym kolejnym uderzeniem serca. Pierś Catherine wystawała zachęcająco poprzez rozdarcia koszuli, miękkie, czerwone usta wciąż były nabrzmiałe od jego pocałunków. Boże, jak strasznie jej pragnął.

Czy naprawdę była dziewicą? Poczuł spływającą nań falę niechcianych emocji.

- Przepraszam. Zobaczyłem, jak bierzesz te pieniądze i coś we mnie pękło.

Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie w uśmiechu wybaczenia. W tym momencie wydawała się taka bezbronna i tym samym jeszcze bardziej ponętna.

- Już dobrze. Przecież nic mi nie zrobiłeś.

- Nigdy nie zrobiłbym ci krzywdy - powiedział cicho. I wtedy już zrozumiał, co powinien zrobić. - Uwierz mi, Catherine. Cokolwiek się stanie, zawsze musisz w to wierzyć.

Teraz uśmiechał się cieplej, zaś jej oczy wyrażały ogromną ulgę. Pochylił się i złożył na jej ustach najdelikatniejszy z pocałunków. Muskał jej wargi, potem łagodnie przywarł do nich, lecz poza tym nawet jej nie dotknął. Catherine zawahała się tylko przez moment, czy odpowiedzieć mu pocałunkiem, lekko niczym piórkiem dotykając językiem jego języka.

Kiedy zaczęła się odsuwać, Dominik mocniej przywarł do jej ust, jakby rozkazywał, by została.

Miała ciepłe, niezwykle miękkie wargi, co sprawiło, że znowu poczuł narastające podniecenie. Pragnął wedrzeć się językiem w jej usta, ująć dłońmi piersi, zadrzeć spódnicę i wniknąć do wnętrza Catherine. Pragnął ją posiąść, uczynić swoją. Zamiast tego przesunął się trochę i delikatnie wziął ją w ramiona.

- Wybacz mi, ognisty kociaku - wyszeptał. - Powinienem był ci zaufać, a przynajmniej pozwolić ci wyjaśnić. - Pocałował ją słodko, przepraszająco, tak delikatnie, by udowodnić, jak bardzo jest mu droga.

Gdy zarzuciła mu ręce na szyję w geście pełnej akceptacji, wsunął język w jej usta, przesunął dłoń po jej ciele, sięgając poprzez rozdarcie w koszuli ku obfitej piersi, którą zaczął pieścić, uciskać. Pod jego palcami sutek nabrzmiał i zesztywniał. Poczuł jeszcze większy ból w lędźwiach.

- Catherine - wyszeptał, penetrując językiem jeszcze głębiej, odważniej, pragnąc, by uczyniła to samo. Przez chwilę rzeczywiście tak się stało, gdy ruchami dłoni czarował jej pełną, jędrną pierś. Lecz po chwili odsunęła się.

- Musimy przestać - powiedziała, oddychając niemal tak ciężko jak on.

- Jeszcze nie. - Znowu zabrał się do całowania. Użył wszystkich umiejętności, jakie kiedykolwiek przyswoił, zastosował wszelkie namiętne sztuczki. Czuł, jak Catherine wbija się palcami w jego włosy, czuł przyspieszone bicie jej serca. Lecz zaraz ponownie się usunęła.

- Musimy przestać... - powtórzyła. W jej oczach błyszczał ogień. - Zanim będzie... za późno.

Wbił w nią swój wygłodniały wzrok.

- Już teraz jest za późno. - Położył ją na łóżku. Aż zajęczała pod ciężarem jego męskiego ciała.

Oparła swoje małe dłonie na jego ramionach, lecz znowu zakrył jej usta i wsunął rękę pod spódnicę.

- Boże - wyszeptała, gdy musnął złociste gniazdko, a znalazłszy satynowe fałdy jej ciała, wsunął palec do środka.

Zajęczała prosto w jego usta, wyprężyła ku niemu swe ciało. Cierpliwie wkładał i wyjmował palec, aż głowa Catherine opadła do tyłu i poczuł jej wzrastające podniecenie.

- Sama nigdy byś do mnie nie przyszła, prawda? - szepnął zdumiony, o dziwo, również dumny z jej silnej woli. Gdy zatrzymał dłoń w bezruchu, Catherine zaczęła się wiercić, w milczeniu błagając o więcej.

- Nie - powiedziała cicho.

- Ale przecież mnie pragniesz, prawda? - Gdy nie odpowiedziała, pocałował ją, długo, natarczywie. Drugą dłonią drażnił jej sutek. - Prawda?

Zadrżała.

- Tak.

Wypuścił powietrze, które na chwilę zatrzymał płucach. Stracił resztki wątpliwości. Zajmie się nią, dopilnuje, by była bezpieczna.

Całując Catherine, zdjął z niej i odrzucił na bok porwaną koszulę, potem ściągnął spódnicę i oto została zupełnie naga. Długie ogniste włosy opadały kusząco na jedno ramię, zaś jędrne, pełne piersi o jasnych sutkach, ciężkie u nasady, zwężające się pięknie ku górze, jakby wyciągały się w kierunku jego dłoni. Skórę miała jasną jak alabaster, talię tak wąską, że mógł ją objąć obiema dłońmi. Jędrne uda i zgrabne nogi zwężały się do małych, kobiecych, delikatnie wysklepionych stóp. Catherine nie próbowała się osłonić, jedynie patrzyła mu w oczy, jakby szukała jego aprobaty.

- Wiedziałem, że jesteś cudowna - powiedział zachrypłym głosem. - Ale ty jesteś jeszcze piękniejsza.

Zamknęła oczy, delektując się tymi słowami. W jej żyłach pulsowało pożądanie, lecz do tej chwili była niepewna. Czuła się zmęczona, bardzo zmęczona walką swojego rozumu z ciałem.

Teraz, gdy Dominik znowu całował jej usta, wodził dłońmi po jej ciele, wiedziała już, że ciało odniosło zwycięstwo i ta bitwa wreszcie dobiegła końca. Czuła jego dotyk i wiedziała, że właśnie tego pragnie, pragnęła cały czas. Jego palce poruszały się sprawnie, pewnie, z tak nieskończoną cierpliwością, że po paru minutach znalazła się jakby w nierealnej sieci, jaką wokół niej utkał.

Położył swe piękne śniade dłonie na piersiach Catherine, ugniatał je, sprawiając, że ich czubki urosły jak wiosenne pąki, potem pieścił uda, wsunął palec do środka, jednocześnie chwytając ustami sutek. Obwiódł go językiem i zaczął delikatnie ssać.

Poczuła falę gorąca, niesamowitą słodycz, żądza ogarnęła całe jej ciało. Usta i dłonie Dominika były już wszędzie, dotykały jej dokładnie tam, gdzie chciała. Kiedy wyprostował się, żeby zdjąć spodnie, myśl o wycofaniu się niemal zupełnie wywietrzała jej z głowy.

- Dominik - wyszeptała, gdy zajął pozycję między jej nogami. Jednak nie umiała zdobyć się na żaden protest. Zamiast tego wodziła palcami po muskułach na męskich ramionach, potem oparła otwarte dłonie na jego piersi, gładząc śniadą skórę, która opinała twarde jak skała mięśnie. Od kiedy pragnęła to zrobić? Jakże mogłaby wytrzymać jeszcze jeden dzień?

Znowu ją pocałował, a wtedy poczuła na udzie jego twardą męskość. Powinna się wystraszyć, lecz wcale nie czuła lęku, tylko żal, że to się kiedyś skończy. Gdy przesunął usta na pierś, przygryzając ją i drażniąc, Catherine zaczęła się wić pod wpływem niesamowitych doznań.

- Proszę - usłyszała swój własny szept, wypinając się na spotkanie jego ręki. Jednak on znieruchomiał.

- Ten Anglik - odezwał się. - Powiedz mi, że go kochasz, a wtedy nic się nie wydarzy.

Czekała, aż jakiś wewnętrzny głos każe jej skłamać, lecz bezskutecznie. Pomyślała o kłopotach, jakie do tej pory sprawiły jej kłamstwa, cierpieniu, jakie przyniesie ze sobą nowe oszustwo.

- Czy wciąż uważasz, że go kochasz? - naciskał.

- Nie. - Poczuła zmianę w napięciu ogarniającym jego ciało.

- Bogu dzięki.

Wtedy pocałował ją namiętnie, z pełnym zaangażowaniem, używając języka, dłoni, ciężaru ciała, by doprowadzić ją do szaleństwa. Czuła szorstkie włosy na jego nogach, mięśnie na piersi i długą, pożądliwą męskość, która szukała drogi. Rozchyliła nogi, oddając mu się. Jęknął cicho.

- Catherine - szepnął. Jeszcze bardziej rozsunął jej nogi na boki, ułożył się między nimi i wniknął do środka. Gdy dotarł do jej dziewictwa, zatrzymał się. Spoglądał na nią z taką czułością, że poczuła lekki ucisk w sercu.

- Będę musiał zadać ci lekki ból, tylko ten jeden raz. Przepraszam.

Objęła go za szyję i przyciągnęła, głodna pocałunku. Nasycił jej pragnienie, pieszcząc, kusząc, w końcu wsunął język w jej usta, jednocześnie wypchnął biodra mocno do przodu.

Krzyknęła, czując przeszywający ból, wbijając palce w plecy Dominika. Musnął ustami jej skroń, całował szyję, policzki, oczy, cały czas panując nad sytuacją. Gdy poczuła, jak delikatnie pieści jej pierś, zrozumiała, że cierpienie ma już za sobą. Uspokoiła się i rozluźniła. W tym samym momencie wszedł w nią jeszcze głębiej.

- Wszystko dobrze? - spytał.

Przełknęła, by pokryć niepewność i skinęła głową. Czuła, jak ją wypełniał, połączona z mężczyzną tak mocno, jak nigdy wcześniej nie była w stanie sobie wyobrazić.

- Najgorsze już minęło - obiecał ochrypłym głosem. Zaczął powoli poruszać się w jej wnętrzu.

Czuła napięcie w jego mięśniach, rozumiała, że on całą siłą woli powstrzymuje się, zachowuje samokontrolę. Rozluźniła się jeszcze bardziej, dała się ponieść rytmowi jego ruchów. Wyczuł tę aprobatę i zaczął się poruszać szybciej.

Po kilku minutach jego pchnięcia stały się mocniejsze i głębsze, a ona wychodziła każdemu z nich naprzeciw. Jej mięśnie naprężały się coraz bardziej, gdy czuła, jak coś nabrzmiewa w środku z coraz większą słodyczą, coś tak nieuchwytnego, że nie mogło być prawdziwe. Zamiast z tym walczyć, poddała się, chwytając Dominika za szyję, obejmując go nogami, krzycząc jego imię.

Czuł, że Catherine zbliża się na skraj przepaści, wbijał się w nią z jeszcze większą pasją, aż uleciała nad samą krawędź. Na horyzoncie jaśniały światła, srebrzyste punkciki, błyski szkarłatu, smak tak słodki, że zwilżyła wargi, by go zatrzymać, zanim zniknie.

Wydawało się, że świat, który dotąd znała, przestał istnieć, a jego miejsce zajął gwiaździsty krajobraz, pełen słodyczy i piękna, namiętności i spokoju. Gdy zaczęła spadać w otchłań, miała wrażenie, że pochwyciła cząstkę tego świata i nigdy jej nie straci.

Wtedy poczuła, jak Dominik obejmuje ją mocno ramionami i ciągnie ku sobie z każdym pchnięciem. Wcierał w nią kropelki potu, jakie wystąpiły na jego skórze.

I właśnie w tych ostatnich bezcennych chwilach bliskości, zrozumiała. Gdy tkwili w miłosnym uścisku. Gdy intymność wspólnego doznania wciąż unosiła się wokół niczym zapach najpiękniejszych perfum.

Kochała go. Nie mogła zaprzeczyć, uniknąć tej prawdy.

I chociaż ta świadomość przerażała ją, jednocześnie dawała poczucie wolności. Cokolwiek się stanie, którąkolwiek ścieżkę życia obierze, nic nie zniszczy wspomnienia o tym, co znaczy kochać.

- Czy wszystko dobrze? - Odgarnął z jej skroni kosmyk wilgotnych włosów.

- Tak. Byłeś cudowny.

- Nie zadałem ci bólu?

- Tylko odrobinę. Chętnie zapłaciłabym tę cenę jeszcze raz w zamian za taką samą przyjemność... Dobry Boże, ależ dałeś mi rozkosz...

Spoglądał na nią przez chwilę, na oblane rumieńcem policzki, na uśmiech warg, nabrzmiałych od jego pocałunków. Oparł się na łokciu i pochylił nad Catherine.

- Jesteś najbardziej niezwykłą kobietą, jaką znam. Myślałem, że będziesz płakać, oskarżać mnie, że wziąłem cię siłą. Wydawało mi się, że miną jeszcze trzy, cztery takie zbliżenia, zanim przyznasz, że i tobie sprawia to przyjemność.

Tylko się uśmiechnęła.

- Nie powinnam była tego zrobić, to pewne, ale zrobiłam i teraz tego nie odwrócę, nie będę również zwalać winy na ciebie. Bez względu na to, co się stanie, ta chwila na zawsze pozostanie w mej pamięci. Zawsze wspomnę ją z sympatią. -I miłością.

- Sympatią? - W jego głosie zabrzmiało lekkie rozczarowanie. - Tylko tyle możesz powiedzieć o tym, co się stało?

- A co ty byś powiedział? Co miał powiedzieć? Co powiedziałby mężczyzna o najbardziej przejmującym momencie swojego życia? Dominik wcześniej sam by nie uwierzył, że coś takiego może się zdarzyć, przynajmniej nie jemu. Może to sposób, w jaki oddała mu się tak całkowicie, albo w jaki mu zaufała.

Na co zresztą nie zasłużył.

Co za drań przez całe tygodnie knułby, jak odebrać dziewictwo młodej kobiecie? Oczywiście, początkowo o tym nie wiedział, a potem... cóż, nawet teraz nie żałował. Nie kochała tamtego Anglika, a gdyby nawet kochała, to on raczej nie powita jej z radością w domowych pieleszach.

- Powiedziałbym, że to było wspaniałe... nie, bardziej niż wspaniałe. Cudowne.

Uśmiechnęła się.

- Tak... cudowne. To o wiele lepsze słowo. - Przesunęła dłonią po jego piersi, czując napinające się mięśnie. Ciało Catherine również naprężyło się na wspomnienie uczucia towarzyszącego wyprawie przez dziwne, pełne słodyczy nowe lądy, które pokazał jej Dominik.

- Tak sobie pomyślałam, czy moglibyśmy... ? Uśmiechnął się drapieżnie.

- Ach, ty mała kokietko. - Przetoczył się na Catherine i przycisnął ją swoim ciężarem do puchowego materaca. Znowu był rozpłomieniony, twardy, nabrzmiały. Miał tylko obawy, czy nie sprawi jej bólu. Gdy spostrzegła, jak bardzo jest podniecony, szeroko otworzyła swoje piękne, zielone oczy.

- Myślę, kociaku, że znasz już odpowiedź.

Zaśmiała się cicho, a Dominik zakrył jej usta pocałunkiem. Tej nocy będą się kochać, aż mała sekutnica przestanie się czemukolwiek dziwić. A rano on rozwieje jej obawy dotyczące przyszłości, wyjawi jej resztę swojego planu.

Rozdział 11

Catherine obudziła się i jeszcze w zmysłowym zamroczeniu czuła obejmujące ją, mocne ramiona oraz piżmowy zapach mężczyzny. Pierś Dominika była twarda i ciepła, jego twarz zaś wyglądała niemal chłopięco, z ciemnymi włosami opadającymi bezładnie na oczy. Gęste czarne rzęsy tworzyły ciemne półksiężyce na śniadych policzkach.

Catherine pragnęła leżeć tak do końca życia.

Dominik zajęczał cicho przez sen i przysunął się do niej, instynktownie obejmując ją jeszcze mocniej, ona zaś wtuliła się w niego. Zastanawiała się, co on zrobi, kiedy się obudzi, co powie w jasnym świetle poranka. Nie wiedziała również, co sama powie.

Poruszył się, budząc się ze snu, a Catherine zamknęła oczy i udawała, że jeszcze drzemie. Z delikatnością, jakiej nigdy by po nim nie oczekiwała, odsunął się, postawił nogi na podłodze i sięgnął po spodnie. Nałożył je, potem buty, wreszcie chwycił koszulę. Wychodząc, zatrzymał się jeszcze obok łóżka, uniósł jej zmierzwione włosy, po czym pochylił się i pocałował ją w policzek. Mimo to nie poruszyła się.

Nie była gotowa, by stawić mu czoło, nie bardzo wiedziała, co ma zrobić. Zaczekała, aż opuścił wóz, by zająć się końmi, dopiero wtedy usiadła i zaczęła szukać ubrania. Zanim się ubrała, naprawiła rozdartą koszulę najlepiej, jak umiała, rozczesała włosy i związała je apaszką, wreszcie wyszła na zewnątrz. Pearsa rozpaliła ognisko i właśnie szykowała poranny posiłek.

- Pewnie jesteś głodna, co? - Popatrzyła na nią porozumiewawczo czarnymi, mądrymi oczami, w których jednak nie było potępienia, jakiego Catherine oczekiwała.

- Tak, ale najpierw chciałabym się odświeżyć.

- W beczce jest woda, a tam, na lewo płynie strumień.

Zdecydowała skorzystać z tej drugiej możliwości. Wzięła mały lniany ręcznik i ruszyła we wskazanym kierunku. Czuła pod stopami wilgotną ziemię, poranny chłód wywołał na jej ciele gęsią skórkę, lecz ledwie zwracała na to uwagę. Potrzebowała czasu, by zastanowić się, jaką podjąć decyzję, co ma robić.

Pomyślała o cudownych godzinach, które spędziła w ramionach Dominika. O jego sile, współczuciu, miłości, jaką do niego czuła, i jakiej nie poczuje nigdy do nikogo innego. Ten mężczyzna był wyjątkowy. Tak wyjątkowy, że przez ulotną chwilę rozważała nawet, czy z nim nie zostać. Mogłaby żyć cygańskim życiem. Przecież robiła to od dłuższego czasu, mogła więc kontynuować.

Wspomniała wszystko, co ich połączyło, sposób, w jaki ją chronił i o nią dbał. Pragnęła go. Kochała. Więc jakże miałaby go zostawić?

Poczuła skurcz w sercu, wyzwalający falę rozpaczy. Nawet jeśli Dominik kochał ją tak samo jak ona jego, ich związek nie miał żadnych szans. Mogła egzystować w świecie Cyganów, lecz nigdy nie byłaby szczęśliwa, żyjąc tak jak oni, z dnia na dzień.

Nie miała duszy wędrowca - i nigdy mieć nie będzie. Poza tym nie wyobrażała sobie wychowania dziecka, aby wiodło podobne życie.

Znalazła odludne miejsce, obmyła się, wykąpała jak najlepiej umiała, po czym usiadła na skrawku suchej ziemi tuż za kępą tamaryszku. Cokolwiek się stanie, nie mogła pozwolić, aby sprawy pozostały w obecnym stanie. Jedna słodka noc namiętnej miłości już teraz rozdzierała jej serce, niszczyła przyszłość.

Niewiele mogła zrobić z sercem, lecz przyszłość wciąż była w zasięgu ręki. Dominik zabierze ją do Anglii, do jej domu i rodziny. Nigdy nie zapomni tego mężczyzny, którego pokochała, lecz gdy będą na miejscu, opuści go. Musiała wrócić do swojego życia - nie miała innego wyboru.

Była pewna, że zdoła wszystko naprawić - wystarczająco rozległe koneksje oraz zasobne portfele uratowały już wiele młodych upadłych kobiet z dobrego towarzystwa.

Chociaż możliwości wyboru będą znacznie ograniczone, kiedy wróci do Anglii i jakimś sposobem zatuszuje skandal, jej bogactwo na pewno przyciągnie stado mniej zasobnych młodych arystokratów, obarczonych zadaniem ożenku, by ocalić rodzinne włości. Wuj Gil z pewnością znajdzie wśród nich takiego, który zgodzi się zaakceptować brak dziewictwa w zamian za bogactwo i wpływy.

Lecz co z Dominikiem? Na dźwięk jego imienia, wypowiedzianego szeptem w myślach, poczuła przyspieszone bicie serca. Nigdy nie zapomni namiętności, którą przeżyli, wrażenia zupełnej jedności. Jednak nie mogła ryzykować następnych takich uniesień. Przecież nawet teraz mogła nosić w sobie jego dziecko.

Spłynęła na nią fala ciepła i czułej tęsknoty, której się zupełnie nie spodziewała. Znała konsekwencje poddania się urokowi Dominika, nie była jednak świadoma, jak bardzo będzie cierpiało jej serce na samą myśl o rozstaniu.

Jednak innego rozwiązania nie było, a jedynym sposobem przekonania o tym Dominika było powiedzenie mu prawdy - bez względu na koszty. Po bliskości, jaka ich połączyła ostatniej nocy, miała pewność, że jej uwierzy. Zaś fakt, że ona jest hrabiną, arystokratka, rozdzieli ich niczym jedno potężne uderzenie toporem.

Z westchnieniem rezygnacji ruszyła w kierunku obozu, mijając dziesiątki wozów i czarnych namiotów, które zapełniały pustą przestrzeń za ufortyfikowanym kościołem. Wielu Cyganów bawiło się całą noc i dopiero teraz zaczynali się budzić. Inni siedzieli w kucki, po cygańsku, spożywając ciężkie śniadanie; niektórzy jeszcze popijali wino z butelek lub palinkę z metalowych kubków. Kilku mężczyzn leżało w wymiętych ubraniach pod wozami.

Catherine była już w pobliżu vardo Dominika, gdy usłyszała jakiś harmider wokół stojącego w pobliżu wozu. Rozpoznała głos Janosa i jego ojczyma, Zoltana. Podciągnąwszy spódnicę, aby nie przeszkadzała w biegu, puściła się pędem w tamtą stronę i zobaczyła, jak Zoltan gwałtownym szarpnięciem unosi chłopca, trzepie go po uszach i bije otwartą ręką po twarzy.

Janosz upadł i zwinął się w kłębek, by uchronić przed kopnięciem, które ojczym wymierzył mu w żebra.

- Przestań! - rozkazała Catherine. - Zoltan, co ty robisz?

- Nie wtrącaj się, Gadjo. To nie twoja sprawa.

Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy stanęła między Janosem, który skulił się za jej spódnicą, a wyższym od niej o głowę, rozwścieczonym Zoltanem.

- Zejdź mi z drogi! - rzucił ostro. - Ostrzegam cię!

- Co on takiego strasznego zrobił? - spytała, stojąc wytrwale w tym samym miejscu.

- Ukradł pieniądze. Mnie! Temu, który go karmi i kupuje mu przyodziewek!

Pomyślała, że te poszarpane szmaty, które ma na sobie chłopiec, trudno nazwać przyodziewkiem.

- Na pewno jest jakieś wyjaśnienie.

- Chcesz wiedzieć, co się stało? - warczał Zoltan. - Wydał moje ciężko zarobione pieniądze na to! - Podniósł rękę, w której trzymał dwa zniszczone, oprawione w skórę woluminy.

- Książki? - Catherine trudno było w to uwierzyć. Przecież nie umiał nawet czytać.

Zoltan chwycił skórzany pasek do ostrzenia brzytwy, którego używał przy tych rzadkich okazjach, gdy się golił, ale z pewnością dzisiaj nie miał takiego zamiaru. W poplamionym winem ubraniu, okropnie rozczochrany, wyglądał tak, jakby jeszcze w ogóle nie spał.

- Dam mu posmakować tego pasa, aby następnym razem dobrze się zastanowił, zanim weźmie coś cudzego.

Usłyszała, jak chłopiec chwyta gwałtownie powietrze, zaciskając rączki na jej spódnicy. Nadal nie schodziła Zoltanowi z drogi.

- Na pewno miał jakiś powód - powiedziała łagodnie, starając się zyskać na czasie. Na Boga, gdzie jest Dominik?

- Ostrzegam cię, kobieto! - Zoltan zrobił krok w jej kierunku. Jego mina nie wróżyła nic dobrego.

- Co tu się dzieje, do diabła? - spytał Dominik, który ku wielkiej uldze Catherine właśnie wrócił do obozu.

- Zabierz swoją kobietę, Domini. Sam zajmę się chłopakiem.

- Janos zabrał Zoltanowi pieniądze, żeby kupić książki - wyjaśniła pospiesznie. - Myślę, że moglibyśmy pożyczyć Janosowi parę groszy, żeby oddał ojczymowi, a chłopiec na pewno znajdzie jakiś sposób, żeby zwrócić nam dług i wszystko będzie dobrze. - Przeniosła wzrok z Zoltana na Dominika, czekając, aby ten się zgodził.

- Co ty na to, Zoltan? Jeśli chłopak odpracuje dług, czy będzie to wystarczająca kara?

- Nie!

- A jeśli spłaci cię z procentem?

- Co to jest procent?

- Pieniądze, które jest ci winien, plus pieniądze jako rekompensata za kłopoty, które sprawił.

Zoltan obmacywał palcami gruby skórzany pasek. Catherine wstrzymała oddech. Słowo wysokiego Cygana będzie ostateczne i nawet Dominik mu się nie przeciwstawi. Zoltan wymamrotał coś, czego nie dosłyszała, popatrzył ostro w jej stronę, stwierdził, że dziewczyna nie zamierza się ruszyć, i w końcu wyraził zgodę.

- Od dnia śmierci jego matki z chłopakiem są same kłopoty. Dlaczego miałoby mnie obchodzić, że zostanie złodziejem i będzie okradał własnych ziomków? - Z pozorną nonszalancją wzruszył ramionami, powiesił pasek na haczyku i przyjął od Dominika kilka monet, po czym wrócił do wozu.

Wtedy Dominik spojrzał twardo na Janosa, który stał ze wzrokiem utkwiony w duży palec swej bosej stopy.

- Wiesz, że to, co zrobiłeś, było złe.

Malec podniósł wilgotne oczy i zamrugał, by rozgonić łzy.

- Wiem.

- Po co ci te książki?

- Były takie piękne... w skórze i złocie. Widziałem książki w twoim wozie, widziałem, jak je oglądasz. Chcę się nauczyć czytać.

Catherine poczuła ucisk w sercu. Przypuszczała, że wcześniej czy później większość cygańskich dzieci miała takie myśli, lecz zwykle wybijano im je z głowy. Gdyby nie przybiegła na czas, Zoltan dokonałby takiego właśnie aktu.

- Wiesz, co czuje twój ojczym - rzekł Dominik. - I co czują inni. Gdy będziesz starszy, sam dokonasz wyboru. - W jego oczach pojawiła się rezygnacja. - Ale teraz musisz słuchać ojczyma.

- Mógłbyś mnie nauczyć.

- Ja wkrótce wyjeżdżam.

- O jej...

Dominik wyprostował się, przybierając jeszcze surowszą minę.

- Oczekuję, że spłacisz mi pieniądze, które dałem Zoltanowi.

Janos przytaknął ruchem głowy.

- Możesz zacząć od sprzątania po koniach. Łopatę i grabie znajdziesz tam, gdzie stoją spętane.

Chłopiec chciał już odejść, ale zatrzymał się jeszcze i odwrócił.

- Dziękuję ci, Catrina.

- Nie ma za co.

- Dziękuję, Domini.

Dominik jedynie kiwnął głową. Patrzył za oddalającym się Janosem, w końcu przeniósł wzrok na Catherine.

- Lubisz go, prawda?

- Wspaniały chłopak. Szkoda, że nigdy nie będzie miał szansy, by zostać kimś więcej niż... - urwała, żałując, że głośno wyraziła swe myśli.

- Więcej niż Cyganem?

- Nie to miałam na myśli.

- Wiem - powiedział ku jej zaskoczeniu. - Czasami chciałbym im jakoś pomóc. Ale to by się nie udało. Większość z nich lubi takie życie.

- A ty, Dominik? Czy lubisz swoje obecne życie? Uśmiechnął się i umieścił jej dłoń w zgięciu łokciowym swego ramienia.

- Chodźmy. Chyba nadszedł czas, żebyśmy porozmawiali.

Jeszcze nie, pomyślała, gdy ruszyli z powrotem w kierunku wozu. Nie teraz, gdy ich więź jest taka świeża i cenna. Jednak weszła do wozu, a Dominik poszedł jej śladem. Kiedy usiadła na łóżku, zajął miejsce obok niej i znowu wziął ją za rękę.

- Co do ostatniej nocy... - zaczął.

- Było cudownie. To najpiękniejsza noc w moim życiu, ale...

Wyglądał tak, jakby chciał się z nią zgodzić, lecz ostatnie słowo powstrzymało go.

- Ale co?

- Ale... ale... - przełknęła ślinę. Spoglądała na jego piękne oczy w oprawie gęstych rzęs, zmysłowe usta. W wycięciu koszuli widziała gładką śniadą skórę, opiętą na twardych mięśniach i przypomniała sobie wrażenie, gdy czuła ją pod swoją dłonią.

Chciała mu powiedzieć, że już nigdy nie mogą dotykać się tak jak ostatniej nocy, że należą do dwóch różnych światów, a cokolwiek się między nimi zdarzyło, musi się skończyć. Lecz zamiast to powiedzieć, dotknęła palcami jego policzka, ujęła dłonią owal jego twarzy i pocałowała w usta. Zamruczał, ogarnięty falą zmysłowej przyjemności, by po chwili mocno przytulić ją do siebie.

- Catherine - wyszeptał. Niecierpliwa dłoń już szukała jej piersi.

Wsunąwszy język w jej usta, zsunął koszulę z jednego drobnego ramienia, sięgnął do środka, delikatnie pieszcząc sutek. Całował ją w szyję, lekko gryzł płatek ucha, wodził wargami po ramieniu. Gdy zniżył się do piersi i zaczął ssać, poczuła słodycz, jak nigdy dotąd poczuła, że tak właśnie ma być.

Postanowiła, że ten jeden, ostatni raz, podda się swoim uczuciom, które będą musiały wystarczyć jej do końca życia.

- Kochaj się ze mną, Dominik. Chcę cię poczuć w swoim wnętrzu.

Uniósł głowę, by na nią spojrzeć.

- Nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety tak, jak pragnę ciebie. - Znowu ją pocałował, zanurzając język w jej ustach.

Poczuła męską dłoń pod spódnicą, dłoń, która wędrowała po udzie, aż dotarła do wilgotnego gniazdka kobiecości.

- Jesteś mokra - szepnął niemal nabożnie. - A taka mała i ścisła.

Otworzyła się dla niego, pozwoliła, by wsunął w nią palce i zaczarował ją dotykiem. Nie liczyło się nic oprócz narastającego podniecenia, oprócz dotyku muskularnego ciała pod jej dłońmi. Kiedy się od niej oderwał, by zrzucić ubranie, przytrzymała go z całej siły.

- Nie - szepnęła. - Nie chcę tak długo czekać. - Palcami rozpięła guziki spodni, aż się z nich uwolnił, po czym objęła dłonią sterczący, gruby członek.

- Spokojnie, mała. Musimy zwolnić.

- Pragnę cię. Teraz. Natychmiast. - Świadomość podejmowanego ryzyka jeszcze zwiększyła desperację Catherine.

Chyba wyczuł to pożądanie. Przykrył ją swoim pokaźnym ciałem, podwinął spódnicę i zajął pozycję między jej udami. Rozchyliła je jeszcze szerzej, poczuła jak nabrzmiała męskość próbuje znaleźć drogę do środka. Złapał rękami jej pośladki, uniósł ją, by jednym potężnym pchnięciem wejść od razu do samego końca.

Aż jęknęła. Mocno chwyciła go za ramiona, wyginając się na spotkanie każdego kolejnego ruchu. W ciągu kilku minut doprowadził ją na szczyt zmysłowych doznań, wbijając się w nią raz po raz, popychając jeszcze wyżej i wyżej. Poczuła dzikie pragnienie połączenia się z nim, tkwienia w jedności bez końca.

W pewnym momencie Dominik naprężył się, przyspieszając rytm miarowych uderzeń. Odrzuciła głowę do tyłu, wbiwszy palce w naprężone mięśnie na jego plecach, przylgnęła doń całym ciałem. Gdy już nie mogła wytrzymać tej najsłodszej z tortur, zawołała jego imię i wzleciała w przestrzeń. Świat zawirował, pełen szczęścia i miłości. Cudowna słodycz, niesamowite spełnienie.

Jakże mogła go opuścić?

Dominik wyszeptał jej imię i nagle znieruchomiał. Gwałtownie nabrał powietrza, dochodząc w końcu do wstrząsającego całym ciałem wyzwolenia, po którym oboje, spoceni, dyszeli ciężko w miłosnym splocie. W końcu przewrócił się na bok i pociągnął ją za sobą.

Dłuższą chwilę leżeli w milczeniu, słysząc jedynie bicie swoich serc.

- Cały ranek tego pragnąłem - powiedział w końcu, całując wilgotne włosy na jej skroni. - Tylko bałem się, że będziesz obolała.

- Czuję się dobrze. Lepiej niż dobrze. Uśmiechnął się.

- Chciałem to zrobić o wiele wolniej.

- Było cudownie. Ty jesteś cudowny. Delikatnie pocałował jej usta.

- Szkoda, że nie mamy czasu, aby zacząć od początku. Niestety, muszę wyjechać. Tylko na jeden dzień. Wrócę jutro wieczorem. Tymczasem nie martw się o nic. Wszystko będzie dobrze.

- Dokąd jedziesz?

- W mieście jest tawerna Pod Czarnym Bykiem. Właściciel jest Romanę Gadjo, przyjacielem Cyganów. Zbiera dla nas wiadomości od przyjaciół i innych osób, które tędy przejeżdżają. Wczoraj dowiedziałem się, że do małego miasteczka na wybrzeżu przybędzie posłaniec od mojego ojca.

- Od ojca? - Usiadła, poprawiając ubranie. Dominik poszedł za jej przykładem.

- To długa historia. Opowiem ci po powrocie.

- Dominik...

- A tymczasem chcę, abyś wiedziała, że już wszystko obmyśliłem.

- Dominik, musisz mnie wysłuchać.

- Wysłucham, obiecuję. Gdy tylko wrócę, wszystko omówimy i odpowiem na każde twoje pytanie. A teraz przyjmij do wiadomości, że mam dostatecznie dużo pieniędzy, żeby się tobą zaopiekować. Kiedy wrócimy do Londynu, zorganizuję dla ciebie miejską rezydencję. Będziesz miała nowe ubrania, służbę, która zadba o twoje potrzeby. Będziesz miała wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłaś.

Przez głowę Catherine przebiegały setki myśli. Nie mogła się skupić.

- O czym ty mówisz? - O byciu razem, tak jak teraz. Przynajmniej przez większość czasu. Mam jeszcze inne obowiązki, które wymagają moich wyjazdów z miasta, ale będziemy się często widywać, a tobie, moja kochana, nie będzie niczego brakować.

Powoli udało się jej zebrać myśli.

- Chcesz mnie urządzić w miejskiej rezydencji? Masz na to dosyć pieniędzy?

- Tak.

- W Londynie?

- Tak.

- Chcesz mi powiedzieć, że pragniesz uczynić mnie swoją kochanką?

- Catherine - powiedział. Słysząc jej poniesiony ton, ścisnął ją mocniej za rękę. - Ten Anglik nie będzie chciał cię za żonę. Musisz się z tym pogodzić i wybrać jakąś inną możliwość.

- A ty? Też nie wydajesz się zainteresowany małżeństwem, czy też może o czymś nie wiem?

Czułość znikła z jego twarzy. Popatrzył na nią twardo.

- Już ci kiedyś powiedziałem, Catrina, że nie mam zamiaru się żenić. To się nie zmieniło. Chcę, żebyś zrozumiała, że to nie ma znaczenia. Dopilnuję, abyś była bezpieczna, zadbana...

Catherine ogarnęło takie niedowierzanie, że przez moment poczuła zupełną pustkę w głowie. Potem wybuchła śmiechem, wysokim, wariackim śmiechem, jakiego w życiu z siebie nie wydała.

- Chcesz zrobić ze mnie swoją kochankę? Paradować po całym Londynie ze mną jako swoją nałożnicą? Jakież to miłe z twojej strony, Dominiku. Powinnam była wiedzieć, że załatwisz wszystko w najbardziej korzystny sposób. - Znowu roześmiała się, niemal histerycznie.

- Przestań! - rzucił Dominik, czując narastającą złość. - Myślałem, że będziesz zadowolona... a może obawiasz się, że ktoś dowie się o mojej cygańskiej krwi? Jeśli tak, to możesz być pewna, że nikt się nie dowie.

Catherine nie przestawała się śmiać. Jak mogła choć przez moment uwierzyć, że jego uczucia dla niej są czymś głębszym niż samo tylko pożądanie? Jak mogła być tak głupia? Pomyślała o Yanie, o tym, jak Dominik ją odprawił. On się tobą znudzi, tak samo jak znudził się mną. Usłyszała ostrzeżenie Pearsy: Mój syn nigdy się nie ożeni. Gorycz zdrady ścisnęła ją za gardło.

Dla Dominika była po prostu kolejną zdobyczą, kolejną kobietą, którą zaciągnął do łóżka, i będzie się zabawiał aż do momentu, gdy się nią znudzi. Osiągnął dokładnie to, co sobie postanowił w momencie ich pierwszego spotkania. Pomyślała o tym, jak go błagała, żeby się z nią kochał - tak, udało mu się jeszcze lepiej, niż sobie zaplanował.

- Przepraszam cię, Dominik - odezwała się, odzyskując samokontrolę. Całą siłą woli powstrzymywała się od łez. - To nie jest kwestia twojego pochodzenia. Po prostu... - urwała, uśmiechając się lekko, chociaż była tak bliska płaczu, że chciała wybiec z wozu. Jakże cierpiała, jakże bała się powiedzieć mu prawdę, która ich rozdzieli. Ale teraz nie da mu tej satysfakcji.

- Oczywiście, masz rację - podjęła. - To wspaniała wiadomość. I rzeczywiście rozwiąże wszystkie moje problemy. - Pierwszą rzeczą, jaka z tego wyniknie, poza zniszczeniem jej życia i rodziny, będzie zapewne pozbawienie jej życia. Wciąż nierozwiązany był problem jej porwania. Bóg raczy wiedzieć, kto jest za odpowiedzialny.

- Oczywiście, że tak - przytaknął, ale spoglądał na nią z powątpiewaniem. Obiecuję, że będziesz szczęśliwa. Tylko mi zaufaj, a wszystko się uda.

- Ufam ci, Dominik. - Kiedyś naprawdę w to wierzyła. - Zawsze ufałam.

Obserwował Catherine przez moment, próbując odgadnąć jej myśli. Najwyraźniej nie spodobało mu się to, co wyczytał z jej twarzy.

- Muszę wyjechać. Chciałbym wrócić jutro przed wieczorem. Jeśli wszystko potoczy się bez żadnych potknięć, będziemy gotowi do wyjazdu dzień, może dwa po moim powrocie.

- Skoro tak mówisz... Spojrzał na nią z lekkim niepokojem.

- Porozmawiamy o tym jeszcze, gdy wrócę - obiecał. - Wszystko będzie dobrze.

Nachylił się i pocałował ją zaborczo, raczej chłodno.

- Porozmawiamy jutro. A potem zabiorę cię do domu.

- Tak - zgodziła się. - Dobrze będzie wrócić do domu.

Dominik jechał wąskim traktem na grzbiecie siwego ogiera imieniem Rai. Celem podróży było miejsce umówionego spotkania koło Palavas, małej miejscowości na wybrzeżu. Pierwsza wiadomość z Anglii dotarła kilka tygodni temu, chociaż on usłyszał ją dopiero teraz: stan zdrowia ojca znacznie się pogorszył, więc Dominik powinien niezwłocznie wrócić do Anglii.

Nawet gdyby dowiedział się o tym wcześniej, nie miałoby to znaczenia. Taką samą wiadomość otrzymywał regularnie przez ostatnie cztery lata.

Druga wiadomość nie mówiła nic o powrocie, ale była w niej prośba o spotkanie z kurierem z Gravenwold w zajeździe Pod Siedmioma Siostrami koło Palavas. Posłaniec miał tam przybyć dwudziestego szóstego i pozostać aż do przyjazdu Dominika. Osobista rozmowa była rzeczą nieodzowną.

Mocniej ściągnął cugle wielkiego ogiera, popędzając go krętą drogą w kierunku zajazdu. Był pewien, że to kolejna sztuczka, lecz goniec odbył daleką podróż, nie mówiąc już o przybyciu do kraju będącego w stanie wojny z Anglią. Dominik był mu winien tę grzeczność, by go chociaż wysłuchać.

Poza tym czas powrotu w końcu nadszedł, więc spotkanie da mu sposobność dokonania koniecznych przygotowań do podróży.

Niemal się uśmiechnął. Teraz, gdy ustalił już wszystko z Catherine, coraz bardziej niecierpliwie oczekiwał wyjazdu do Anglii. Chciał ją jak najszybciej urządzić w nowym miejscu i już wyobrażał sobie cudowne, beztroskie godziny, jakie spędzi w jej łożu. Chciał ją nauczyć dziesiątków sposobów uprawiania miłości, kupić jej piękne suknie, by nosiła je wyłącznie dla niego. Chciał ją obsypywać prezentami, pławić w luksusie.

Fakt, że nie przyjęła jego planu do wiadomości z entuzjazmem, nie powinien go dziwić. Catherine była młodą, dumną kobietą. Powinien powoli przyzwyczajać ją do myśli, że zostanie jego kochanką, zamiast walić prosto z mostu. Powinien był wyjaśnić, dlaczego nie może się ożenić. Wyjaśnić, że sprawienie znienawidzonemu ojcu dziedzica fortuny Gravenwoldów jest jedyną rzeczą w życiu, jakiej nie zrobi.

Dominik uśmiechnął się ponuro, spoglądając w ciemność. Jego ojciec, Samuel Dominie Edgemont, piąty markiz Gravenwold, od chwili, gdy został odsunięty od rodziny piętnaście lat temu, doprowadził do tego, że jego nieślubny syn nosił rodowe nazwisko. Był to pełen desperacji ruch, spowodowany śmiercią najstarszego syna markiza, Geralda, który zginął w służbie jego królewskiej mości.

Właśnie dlatego markiz adoptował nieślubne dziecko półkrwi cygańskiej, wykształcił, zapewniał mu utrzymanie, dlatego w ogóle Dominika tolerował. Markiz wiedział, że wraz z przyjściem na świat syna Dominika, a potem synów tego syna, nazwisko Edgemont zostanie zachowane. W Gravenwold nic się nie zmieni. Wszystko, na co pracował, nie pójdzie na marne.

Tyle że przez ostatnie piętnaście lat Dominik przysięgał, że nic takiego nie będzie miało miejsca.

Zatrzymał konia przed piętrowym ceglanym domem z wyblakłą drewnianą tabliczką opatrzoną napisem: Zajazd Pod Siedmioma Siostrami. Zsiadłszy z wierzchowca, przekazał go stajennemu, instruując po francusku, by jak najlepiej oporządził zwierzę, po czym otworzył ciężkie drzwi i wszedł do środka. W nisko sklepionym pomieszczeniu unosił się dym, panował półmrok, rozpraszany słabym światłem okopconych olejowych lamp. W gospodzie rozlegał się śmiech i sprośne piosenki.

- Dobry wieczór, m'sieur. Pan sobie życzy? - spytała piersiasta kobieta obsługująca gości. Miała już siwiejące, niegdyś jasne blond włosy. Otaksowała spojrzeniem błękitnych oczu jego proste, lecz dobrze uszyte ubranie.

Dziś nie był Cyganem. Miał na sobie szorstką, lnianą koszulę i obcisłe czarne bryczesy wpuszczone w wypolerowane jeździeckie buty. Żadnych jaskrawych jedwabiów, monet, kolczyków. Nie chciał zwracać niczyjej uwagi na Anglika, którego przysłał ojciec.

- Wina - powiedział. - I to szybko. Chce mi się pić po długiej podróży.

- Oui, m'sieur. - Kobieta odeszła, przyspieszając kroku, gdy siedzący przy pobliskim stoliku mężczyzna klepnął ją w pupę. Gdy tylko się oddaliła, do Dominika podszedł krępy, łysiejący człowiek o bystro patrzących, szarych oczach.

- Lord Nightwyck - spytał cicho.

- Nie tutaj. W obecnych czasach we Francji, mądry człowiek ma tylko imię nadane mu przy urodzeniu. Wystarczy Dominik.

- Tak jest, sir. - Mężczyzna mówił po francusku bez obcego akcentu, a w znoszonych wełnianych spodniach i prostej, szytej domowym sposobem koszuli, nie wyróżniał się spośród chłopów i kilku miejscowych notabli, popijających w barze. - Nazywam się Harvey Malcolm. Przyjechałem w sprawie pańskiego ojca.

- Chyba nie umarł, co?

- Nie. Ale obawiam się, że jest bardzo ciężko chory.

- Mój ojciec jest bardzo ciężko chory od dziesięciu lat. Jeśli przyjechał pan, żeby ponaglić mnie do powrotu, niepotrzebnie się pan trudził. Mój czas tutaj dobiegł końca. W ciągu następnych kilku dni opuszczam Francję.

- Bogu dzięki. Dominik uniósł brew.

- W pańskim głosie wyczuwam niepokój. Od czterech lat mój ojciec regularnie bywał przykuty chorobą do łóżka. Czy chce mi pan powiedzieć, że naprawdę mu się pogorszyło.

- Myślę, że tak. Zresztą niedługo przekona się pan na własne oczy.

- Zapewne. Tak czy inaczej, nie musi się pan już niepokoić. Oczekujcie mnie za dwa tygodnie, może trochę wcześniej.

- Usilnie proszę, aby wyruszył pan do ojca natychmiast. Nie wiadomo, ile dni mu pozostało.

Dominik szukał na twarzy mężczyzny jakiejś oznaki fałszu, lecz niczego takiego nie znalazł. Prędzej czy później niepewne zdrowie starego markiza musiało się załamać. I chyba ten czas właśnie nadszedł.

- Może pan zapowiedzieć moje rychłe przybycie - uśmiechnął się cienko Dominik. - Nie chciałbym się spóźnić na ostatnie słowa ojca.

Harvey Malcolm podziękował Dominikowi za zaproszenie na kolację, po czym wszedł po schodkach na górę, gdzie wynajął pokój na ten wieczór. Dominik pozałatwiał swoje sprawy, przespał się kilka godzin na niewygodnym materacu, po czym osiodłał siwka i wyruszył tą samą drogą, którą przyjechał.

Gdy późnym wieczorem dotarł do obozu, wszyscy świętowali. Krypta świętej Sary została otwarta, zaś do środka wchodziły tłumy włoskich, francuskich i hiszpańskich Cyganów, by podjąć dwudniowe czuwanie. W środku spali na podłodze pośród setek migoczących świec, przed figurą Sary.

Na zewnątrz konni strażnicy Camargue z trójzębami w rękach eskortowali rozhulane grupy. Dominik jechał ostrożnie między nimi, zmierzając ku swemu wozowi - oraz ku Catherine.

Całymi godzinami odtwarzał w pamięci scenę, jaka rozegrała się w wozie, tym razem przypisując jej dziwne zachowanie bólowi, jaki z pewnością odczuła. Chcesz paradować po całym Londynie ze mną jako twoją nałożnicą? Jakież to miłe z twojej strony, Dominiku. Powinien był poświęcić trochę czasu i wyjaśnić, postarać się, aby zrozumiała, że wcale nie traktował jej w ten sposób.

Szukał jej wzrokiem w tłumie pośród tancerzy flamenco, połykaczy noży, zerknął na grajka brzdąkającego na mandolinie, na kataryniarza z wytresowaną małpką na ramieniu, która kręciła się w kółko przy dźwiękach muzyki. Lecz ognistowłosej dziewczyny nie spostrzegł, nawet gdy zbliżył się do wozu.

Zanim jeszcze zdążył zsiąść z konia, ujrzał matkę, która wyszła mu na spotkanie. Po jej pełnej niepokoju minie poznał, że coś ją dręczy.

- Co się stało, mamo? - Przesunął długą nogę nad końskim zadem i zeskoczył na ziemię. Lecz zanim Pearsa zdążyła odpowiedzieć, on sam się domyślił.

- Catherine! - Ruszył do wozu, lecz matka chwyciła go za rękę.

- Ona odjechała, synu. Zrobiła to zaraz po tym, jak wyruszyłeś. Ja pracowałam, a wśród zgiełku i ogólnego podniecenia wywołanego naszym świętem nikt nie odkrył jej nieobecności aż do zapadnięcia zmroku.

- Powiedz mi, co wiesz - złapał Pearsę za chude ramiona.

- Dzięki twojemu przyjacielowi, Andre z tawerny Pod Czarnym Bykiem, wiemy dość dużo, a mimo to nie wiemy nic. Szukał cię, po tym, jak go odwiedziła... chyba wiedziała, że jest twoim przyjacielem...

- Tak, wspomniałem, że właściciel tawerny często przechowuje wieści dla przejeżdżających Cyganów.

- Przyszła do niego, powiedziała, że ją przysłałeś i że on ma jej pomóc. Nie była już ubrana jak Cyganka, lecz jak dama Gadjo.

Dominik zaklął i wszedł do wozu. Pieniądze, wszystkie jakie trzymał w skrzyni, znikły. Na pewien sposób poczuł ulgę.

- Ma dość dużo pieniędzy, by dotrzeć do domu

- powiedział, wracając do matki. - Zabrała wszystko ze skrzyni.

- Andre powiedział, że najęła młodą kobietę z tawerny, aby jej towarzyszyła. Poprosiła go, aby zorganizował bezpieczną podróż do Marsylii.

Ciemne oczy Dominika pociemniały jeszcze bardziej.

- Tam na pewno znajdzie jakiś statek. Jeśli się pośpieszę, może ją zatrzymam, zanim wypłynie.

- Możliwe. Ale myślę, że twoja Catherine uczyni wszystko, co w jej mocy, aby temu zapobiec.

- Tak - zgodził się. - Niech diabli wezmą jej zdradziecką naturę.

- Jest więcej złych wiadomości - rzekła Pearsa.

- Ostatniej nocy w mieście Zoltan wdał się w bójkę na noże z jakimś wielkim Cyganem z Hiszpanii o imieniu Emilio. Zoltan nie żyje.

Dominik zamknął oczy, przytłoczony falą rozpaczy.

- A co z chłopcem? Kto go weźmie?

- Chce jechać z tobą. Dominik wahał się tylko chwilę.

- Przyprowadź go do mnie.

- Synu, dlaczego ona odjechała? Myślałam, że zgodziłeś się zabrać ją do domu.

- Źle to rozegrałem. Muszę ją odnaleźć i wszystko wyjaśnić. - Zaczął się odwracać, lecz matka zatrzymała go jeszcze.

- Tym razem, mój synu, chyba ci się nie uda.

Rozdział 12

Powóz, który wynajęła Catherine, pokonał ostatni zakręt na drodze do Lavenham Hall. Poprzez drzewa widziała już zarys wielkiego dworu w hrabstwie Dorset, gdzie niepodzielnie panował jej wuj, Gilbert Lavenham, książę Wentworth.

Obok niej na skórzanym siedzisku spoczywała z dłońmi opartymi skromnie na podołku dziewczyna o brązowych włosach, którą Catherine faktycznie odkupiła z tawerny Pod Czarnym Bykiem, aby służyła jej za towarzyszkę podróży. Była chudą, słabowitą młodą kobietą, delikatną, ale inaczej niż Catherine.

Gabriella Leclerc nie była piękna, lecz miała łagodnie zarysowaną linię ust, niewinność w dużych, brązowych oczach, które czyniły ją na swój sposób atrakcyjną. Uchwyciła się kurczowo propozycji Catherine, by uciec od życia w tawernie. Była chętna do nauki, pomocna i lojalna. Już teraz połączyła je swoista przyjaźń.

- Mon Dieu - szepnęła Gabby, nie odrywając wzroku od dwupiętrowej budowli o stromych dwuspadowych dachach, wielodzietnych oknach, dziesiątkach kominów. Wokół rozpościerały się wypielęgnowane trawniki. - Chyba nie tutaj zmierzamy, milady?

Catherine wybrała tę dziewczynę głównie dlatego, że ta mówiła po angielsku - była to zasługa jej angielskiej matki, która zostawiła ją w dzieciństwie. Gdy tylko opuściły Francję w męczącej podróży do domu, nie wolno jej było mówić w innym języku.

- To Lavenham Hall - powiedziała Catherine.

- Chyba ci wspominałam o tym miejscu. - Już wcześniej wtajemniczyła dziewczynę w to, kim jest i dokąd jadą, ale prócz tego nie wyjawiła jej prawie nic więcej. Temat jej pobytu wśród Cyganów, a zwłaszcza związek z Dominikiem, był zbyt bolesny, aby mógł stać się tematem rozmowy.

- Wspominała pani, milady. Ale nie byłabym w stanie nawet sobie wyobrazić...

- Pamiętaj, Gabby. Nic nikomu nie mów, póki nie rozmówię się z wujem.

- Nic nie powiem - obiecała Gabby. Catherine wiedziała, że nawet z nożem na gardle dziewczyna nie wykrztusiłaby ani słowa.

Uśmiechnęła się, bo los okazał się tak przychylny i doprowadził do ich spotkania. Jeden mały promyk słońca pośród tych ciemnych dni pełnych rozpaczy. Catherine oparła się o skórzane obicie. Już wkrótce zrzuci to proste, podróżne ubranie, które sobie kupiła. Podobny strój później udało jej się zdobyć także dla Gabby.

Zabrała pieniądze Dominika - bez odrobiny wyrzutów sumienia po tym, co zaszło między nimi - a potem ostrożnie i z determinacją umknęła mu. Tym razem z powodzeniem.

Tej nocy, gdy dotarła do Marsylii, znalazła portugalski bryg „Menina Belo", który miał wyruszyć do Lizbony wraz z porannym przypływem. Tam znalazły inny statek, „Pegaz", który płynął do Anglii. Udało im się uniknąć napoleońskich okrętów wojennych i w końcu dotarły na Wyspy.

Powóz minął masywną, żelazną bramę, okrążył wysypany kruszonym granitem podjazd i znalazła się przed szerokim, kamiennym wejściem, którego pilnowały ogromne kamienne lwy. Lokaj w srebrno-zielonej liberii pomógł Catherine wysiąść z powozu, potem zaś Gabrielli, która tak zapatrzyła się na majestatyczne otoczenie, że straciła równowagę i niemal upadła.

Wielkie rzeźbione mahoniowe drzwi otworzyły się, zanim jeszcze do nich dotarły. Catherine znalazła się w środku. Połyskujące żyrandole odbijały się w czarno-białej, marmurowej podłodze. Ściany pokrywał złocisty adamaszek. Ten wystrój wydawałby się nieco jarmarczny, gdyby nie chińskie wazy na rzeźbionych mahoniowych postumentach oraz stojące w rzędach krzesła z wysokimi oparciami, inkrustowane kością słoniową.

Rozpoznając na ozdobnym stole w hallu kilka małych bibelotów, którymi bawiła się jako dziecko, Catherine przygotowała się na falę wzruszenia. Lecz mimo to poczuła ucisk w krtani, a drżenie rąk uspokoiła, wygładzając spódnicę sukni.

W tym momencie zbliżył się Soames, kamerdyner. Starczymi, wilgotnymi oczami spojrzał na zakurzone podróżne ubranie Catherine.

- Czym mogę pani służyć? - spytał, podnosząc nos, jakby chciał jej dać do zrozumienia, że jeśli nie ma dostatecznie ważnego powodu, to nie zostanie wpuszczona dalej.

- Tak, Soames. Chciałabym prosić, abyś przyprowadził mojego wuja.

Soames rozdziawił wąskie usta. Cofnął się o krok, chudą, żylastą dłoń przyłożył do serca.

- Lady Catherine - zapiszczał.

- Nie bój się, Soames. Zapewniam cię, że nie jestem duchem.

- Ale... gdzie panienka była? Wszyscy myśleliśmy, że... panienka nie żyje.

- Jak widzisz, żyję, i bardzo się cieszę z powrotu do domu. - Uśmiechnęła się zmęczonym uśmiechem. - Czy ochłonąłeś już na tyle, żeby poprosić wuja Gila?

- Tak, oczywiście, milady.

- To jest Gabriella. Zajmij się nią. Na pewno jest wyczerpana. Mamy za sobą długą podróż.

- Oczywiście. - Poprowadził Catherine do Sali Gobelinowej, ogromnego pokoju o czerwonych ścianach pod masywnymi, ręcznie rzeźbionymi belkami. Zamknął drzwi, po czym zabrał Gabby na górę, gdzie znajdowały się pomieszczenia dla służby.

Catherine usiadła ciężko na obitej rubinowym brokatem sofie w stylu Hepplewhite, usiłując uspokoić bijące szybko serce. Szykowała się na ten moment, wiedziała, że musi nastąpić, lecz mimo to chciała go jakoś uniknąć. Po chwili otworzyły się podwójne drzwi, przez które wszedł blady mężczyzna o zmęczonej twarzy, jej wuj. Był korpulentny, można nawet powiedzieć tęgi, szeroki w barkach, posiwiały, miał takie same jak Catherine zielone oczy. Książę był średniego wzrostu, jednak zawsze wydawał się nieco wyższy.

Catherine zmusiła się do uśmiechu, lecz wuj nie uczynił żadnego ruchu. Po prostu stał i patrzył, jakby przed chwilą miał pewność, że to jakiś żart, a teraz uświadamiał sobie, że wcale tak nie jest.

- Catherine - szepnął, jak zwykle szybko odzyskując rezon. Ruszył ku niej z otwartymi ramionami. Poczuła ucisk w gardle. Natychmiast skoczyła na nogi i po chwili znalazła się w jego objęciach, przytuliła mocno i zaczęła płakać mu w ramię.

- Moja kochana Catherine - powiedział. Usłyszała uwięzłe w jego głosie łzy. - Wszyscy myśleliśmy, że nie żyjesz.

- Och, wuju, tyle się wydarzyło. - Ścisnęła go mocno, a on odwzajemnił jej czułość. Przez chwilę po prostu stali bez ruchu. Catherine czuła się bezpieczna w jego objęciach, wuj dziękował Bogu za jej życie.

- Chodź - pociągnął ją lekko, gdy przestała płakać. Objął ją ramieniem i poprowadził do sofy, na której oboje usiedli. Przez kilka minut, które ciągnęły się niczym godziny, żadne z nich się nie odezwało.

- Czułem się tak strasznie winny - przerwał milczenie zaskakującym wyznaniem. - Ciągle zadawałem sobie pytanie, czy to możliwe, że jeszcze żyjesz. .. Gdybym dobrze wypełnił moje obowiązki... Zamiast tego pozwoliłem ci wyjechać samej, jedynie pod opieką kuzyna i jego żony. Gdybym wtedy zatrzymał cię przy sobie...

- To nie była twoja wina. Skąd miałeś wiedzieć, co się stanie? Skąd ktokolwiek mógł to wiedzieć?

Opowiedziała mu o nocy, w czasie której doszło do porwania, jak spała w swojej sypialni po wieczornym przyjęciu u Mortonów, jak przez okno wtargnął jakiś mężczyzna, pozbawił ją przytomności i uprowadził.

- W rzece znaleziono ciało jakiejś młodej kobiety - stwierdził książę. - Nie dało się jej rozpoznać, ale chyba była w twoim wieku. Wszyscy myśleli, że to ty.

Potrząsnęła głową, wyobrażając sobie topielicę.

- Może właśnie o to chodziło, żeby ludzie tak myśleli. - Powiedziała mu, jak została sprzedana Cyganom i zabrana do Francji z przeznaczeniem dla tureckiego paszy, lecz potem sprzedano ją Cyganowi imieniem Vaclav, a w końcu znalazła się w grupie Pindoro.

- Ileż musiałaś wycierpieć - ścisnął jej dłoń.

- Z początku nie sądziłam, że przeżyję. Lecz w końcu wiedziałam, że mam dość siły, by przeżyć niemal wszystko.

Wuj zasępił się.

- A ta grupa Cyganów... to byli Pindoro, tak?

- Tak.

- Pomogli ci wrócić do domu? Tego tematu najbardziej się bała.

- Był wśród nich taki jeden, którego nazywali Domini. Opiekował się mną. Przywiózłby mnie do domu, ale ja... - Odwróciła wzrok, nie mogąc mówić dalej.

- Wszystko dobrze, kochanie. Nie musisz mówić mi więcej, niż chcesz. Jesteś bezpieczna w domu. Nic więcej się nie liczy.

- Chcę ci powiedzieć, wuju. I muszę. Naprawienie zła i tak będzie wystarczająco trudne.

A nawet niemożliwe, pomyślał Gil, lecz nie powiedział tego na głos. Teraz jego zmarła siostrzenica powstała z grobu, co było prawdziwym darem od Boga, za który nigdy nie będzie w stanie Mu odpłacić. Kiedy wszedł do sali, prawie jej nie poznał, tak bardzo się zmieniła. Jeszcze prawie dziewczynka, stała się kobietą, pewną siebie i silną. Ta siła będzie jej potrzebna, by stawić czoło wydarzeniom najbliższych dni.

- Opowiedz mi o tym Domini - poprosił.

Uśmiechnęła się słabo. Zauważył zmianę w jej oczach, które wyrażały zarówno lubość, jak i ból.

- W ogóle to był wspaniały człowiek, wuju. - Wspomnienia owiały ją falą ciepła. - Był wysoki, bardzo wysoki, miał śniadą, gładką skórę. Przystojny, najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego widziałam w życiu. Ale nie fircykowaty. Nie taki, jak londyńscy dandysi. Za to piękny na męski sposób. Prawdę powiedziawszy, był tylko w połowie Cyganem. Myślę, że jego ojciec mógł być Anglikiem, chociaż sam o tym nigdy nie wspomniał. Chyba nie byli w dobrych stosunkach.

- Rozumiem.

- Trudno uwierzyć, ale był wykształcony, i to starannie.

Gil odchrząknął.

- Wykształcony Cygan?

- Tak. I o wiele bardziej inteligentny niż większość mężczyzn, których poznałam w Anglii.

- Co powiedział, gdy wyjawiłaś mu, kim jesteś?

- Nie wyjawiłam. Próbowałam zrobić to już wcześniej, ale w rezultacie byłam bita albo traktowana jeszcze gorzej niż zwykle.

Milesa ścisnęło coś za serce. Boże, przez co ona musiała przejść! Pomyślał o człowieku, który ją porwał z jej miejskiej rezydencji. Dlaczego? Kto mógłby zrobić coś takiego? Te pytania zadawał sobie setki razy, lecz nie znajdował odpowiedzi. Po raz kolejny poprzysiągł, że dojdzie prawdy. A gdy to się stanie, winowajca poniesie stosowną karę.

- Myślę, że gdybyś mu powiedziała, on by ci pomógł - odezwał się wuj.

- Ależ pomógł. Odebrał mnie Vaclavowi, który chciał mnie zbić. Zapewniał mi utrzymanie, uczył mnie różnych rzeczy, opowiadał o przyrodzie, o Cyganach. Chronił mnie... nawet ryzykując własne życie... - Odwróciła wzrok, który zatrzymał się na płomieniach w kominku po przeciwnej stronie. - Zakochałam się w nim, wuju - powiedziała cicho, bardziej jak mała dziewczynka, którą była przed wyjazdem. - Nie chciałam, wiedziałam, że nie powinnam... robiłam wszystko, co w mojej mocy, by do tego nie dopuścić, ale... - spojrzała na swoje kolana, bawiąc się fałdami sukni.

- A ten mężczyzna, ten Cygan... czy także cię pokochał?

Pokręciła głową.

- Nie. - Spojrzała mu w oczy. - Ale to nie jego wina. Z początku byłam zła. Myślałam, że mnie wykorzystał, ale teraz sądzę, że w pewien sposób byłam mu bliska. I że od początku miał wobec mnie czyste intencje.

- Powiedział ci, że cię nie kocha? - Gil poczuł, jak ogarnia go irytacja, lecz zdusił ją w zarodku.

- Nie. Lecz wiedziałam, że poprzysiągł nigdy się nie żenić. Przecież nawet gdyby mnie chciał, to nie mogło się udać. Mnie jest przeznaczone życie hrabiny, a nie ciągła tułaczka z Cyganami.

- Tak, moje dziecko - odparł z dumą Gil, delikatnie klepiąc ją po dłoni. - Zawsze miałaś głowę na karku.

Spojrzała mu prosto w oczy.

- Obawiam się, wuju, że na jedną krótką chwilę jednak straciłam głowę. - Zaczerwieniła się. Książę jęknął bezgłośnie.

Od momentu, gdy zaczęła swoją opowieść, wiedział, że nie mogła pozostać nietknięta, a jednak...

- Chcesz mi powiedzieć, moja droga, że ten Cygan... odebrał ci niewinność? - Znajdzie drania i każe go wy chłostać!

- Niezupełnie. Raczej sama mu ją oddałam. - Wytrzymała jego spojrzenie. Gil nie znalazł w jej oczach nawet odrobiny żalu. Westchnął, ale w pewien sposób był z niej dumny, nawet jeszcze bardziej niż przed chwilą.

Delikatnie ścisnął jej dłoń.

- Nie jesteś pierwszą młodą kobietą, która potknęła się na trudnej drodze do kobiecości. Cokolwiek się stało, to już przeszłość. Mamy po naszej stronie pieniądze i pozycję. Wymyślimy coś.

Catherine skinęła głową. Wcześniej miała dużo czasu na myślenie i wpadła na pewien pomysł, którego realizacja mogłaby się udać. Czuła się jednak zbyt zmęczona, zaś wuj potrzebował czasu, by oswoić się z jej powrotem.

- Miałam nadzieję, że porozmawiamy o tym przy kolacji. Wiem, że służba będzie trochę przeszkadzać, ale na pewno uda się nam znaleźć dłuższą chwilę na prywatną rozmowę.

- Dobrze. A służbę zostaw mnie. - Jego pełne determinacji oblicze zawsze zmuszało ich do milczenia. - A tymczasem odpocznij trochę. Twoja sypialnia wygląda dokładnie tak samo jak w dniu, kiedy opuściłaś ten dom. Nie miałem serca usuwać z niej czegokolwiek.

Catherine odetchnęła z ulgą. Po śmierci ojca spędzała dużo czasu w Lavenham Hall. Miała garderobę pełną ubrań, co oznaczało, że dzięki sentymentalizmowi wuja będzie teraz miała co na siebie włożyć.

Uśmiechnęła się. Była naprawdę zmęczona.

- Mam nadzieję, że po kąpieli i krótkim odpoczynku poczuję się lepiej.

- Oczywiście, kochanie. I niczym się nie martw. Wszystko się ułoży.

Catherine tylko pokiwała głową. Czyż nie to samo powiedział jej Dominik? Zastanowiła się, podobnie jak wiele razy w ciągu ostatnich długich dni, gdzie on jest i co myśli. Ciekawe, czy za nią tęskni czy też znalazł już sobie inną kochankę.

- Tak się cieszę, że jestem w domu, wuju. - Pocałowała go w policzek. - Nawet nie wiesz jak bardzo.

Gil odchrząknął.

- Ale nie bardziej, niż ja się cieszę z twojego powrotu.

Rzuciła mu jeszcze jeden krótki uśmiech i po perskim dywanie ruszyła ku drzwiom wiodącym do hallu. Ignorując dziwne spojrzenia służby, zaczęła ciężko wchodzić po schodach.

Catherine spała dłużej niż zamierzała, męczona obrazami Dominika. Uciekała przed nim, próbowała się ukryć, ale miała nadzieję, że ją znajdzie. Myśl o rozstaniu z nim rozdzierała jej serce. Słyszała, jak ją szuka, woła jej imię, błaga, by nie odjeżdżała. Potem do jej uszu dobiegł ostry, kpiący śmiech Yany, gdy nazwała Catherine głupią.

I nagle pojawił się on, wysoki, imponujący, wziął ją w ramiona, obejmował, całował, smakował jej usta, błądząc dłońmi po gorsecie sukni. Poczuła ogarniające ją ogniste ciepło.

- Dominik - wyszeptała, przytrzymując go mocno.

- Nie opuszczaj mnie - odpowiedział cicho. Wiedziała, że tym razem nie może odejść.

W pokoju dał się słyszeć jakiś ruch. Catherine momentalnie usiadła na leżance, stojącej przed wielkim łożem z baldachimem.

- Ja... bardzo przepraszam, milady. Prosiła panienka, by ją obudzić najpóźniej o siódmej. - Gabby wyglądała na pełną skruchy, lecz zarazem wiedziała, że musi wykonać otrzymane polecenie.

Catherine uśmiechnęła się i powoli uspokoiła oszalałe serce. Ostatni mglisty obraz obejmującego ją Dominika rozwiał się. Zapanowała pustka. Boże, jak bardzo za nim tęskniła...

- Dziękuję, Gabby.

- Czy mam poprosić o przygotowanie kąpieli?

- Tak. - Była tak zmęczona, że zasnęła w halce. - Kąpiel w ciepłej wodzie to luksus, który nigdy więcej nie będzie dla mnie czymś zwyczajnym.

Pławiła się w miedzianej balii, aż woda zaczęła stygnąć, po czym owinęła się lnianym ręcznikiem podanym przez Gabby. W rzeźbionej, mahoniowej szafie stojącej w rogu pokoju znalazła blado-niebieską jedwabną suknię o wysokiej talii i gorsecie nie tak skąpym jak te, które kiedyś nosiła w Londynie. Jednak była równie modna, miała krótkie bufiaste rękawki i delikatne wykończenie z pereł.

Gabby, która już sprawdziła się jako fryzjerka, upięła włosy Catherine w duży, lśniący kok tuż nad karkiem. Tak przygotowana zeszła spiralnymi schodami do salonu, gdzie wuj Gil nalał jej kieliszek czerwonego wina.

W nieskazitelnym granatowym surducie, wysokim, wywiniętym kołnierzu, kamizelce w bordowe paski i jasnoszarych spodniach, wydawał się o wiele bardziej zrelaksowany i opanowany niż kilka godzin wcześniej.

- Ślicznie wyglądasz, moja kochana. - Posadził ją na sofie z wiśniowego drewna, blisko marmurowego kominka.

Poruszyła się, czując lekki dyskomfort. Przyzwyczaiła się już do luźnych, cygańskich ubrań, więc nie czuła się zbyt dobrze w ograniczających ruchy strojach, jakich nie nosiła od wyjazdu z Anglii.

- Dziękuję, wuju. - Westchnęła. - Z jednej strony to wspaniałe uczucie - znowu włożyć piękną suknię, lecz z drugiej... Trudno to wyjaśnić, ale po wolności, jakiej zaznałam, w obecnym stroju czuję się trochę niezręcznie.

Gil usiadł naprzeciwko w dużym fotelu.

- Tak jak w życiu, wszystko ma swoje wady i zalety. Cygan zaznaje zapewne największej wolności na świecie, lecz jednocześnie ta wolność ogranicza mu możliwości. Natomiast nasze społeczeństwo uznaje dość surowe zasady, lecz to pomaga nam zdefiniować miejsce w życiu i osiągać wielkie rzeczy.

Catherine uśmiechnęła się.

- Spróbowałam obu rodzajów życia i chyba wiem, co masz na myśli. - Pociągnęła łyk wina i odstawiła kieliszek. - To sprowadza nas do obecnej sytuacji i przypomina, że mamy problem do rozwiązania.

- Tak. - Z piersi Gila wydobyło się jeszcze głębsze westchnienie. - Niestety, wykroczyłaś bardzo daleko poza granicę stosownego zachowania, nawet jeśli to nie była twoja wina.

- Miałam dużo czasu, żeby to przemyśleć, wujku. Czy chcesz poznać mój plan?

- Ponieważ mnie samemu udało się dotąd niewiele wydumać, to bardzo chętnie cię wysłucham.

Pochyliła się do przodu. Pragnęła poznać jego opinię, jednak bała się, że może odkryć błąd, który ona wcześniej przeoczyła.

- Nie opracowałam jeszcze wszystkich szczegółów, ale na razie wymyśliłam tak: lady Catherine pokłóciła się strasznie ze swoim kuzynem Edmundem tej samej nocy, gdy znikła. Powodowana napadem złości uciekła do klasztoru niedaleko jej domu w Devon. Nie miała pojęcia, że w Tamizie wyłowiono zwłoki młodej kobiety, tym samym nie wiedziała, że uznano ją za zmarłą. Chciała dać kuzynowi nauczkę, ale teraz z całego serca żałuje swojego postępku i kłopotów z nim związanych. - Popatrzyła na wuja z nadzieją. - Oczywiście poprosimy Edmunda i Amelię, by potwierdzili tę wersję.

- Z tym nie będzie problemu. - Gil zastanawiał się nad pomysłem Catherine. - Edmund był bardzo przygnębiony tym, co się stało. Mówił, że to jego wina.

- Naprawdę? Ciekawe jak zareaguje, gdy się dowie, że wróciłam?

Spostrzegł podejrzliwość, czającą się w jej oczach.

- Zdaję sobie sprawę, że mógł wiele zyskać, ale chyba nie sądzisz... ?

- Myślę, że przejęcie tytułu i fortuny Arondale było cudownym lekarstwem na jego przygnębienie.

- Parszywy drań! - Wzburzony Gil skoczył na nogi. - Nie ośmieliłby się!

Catherine również wstała.

- Kuzyn Edmund był dla mnie jak brat od wczesnego dzieciństwa. O nic go nie oskarżam... przynajmniej na razie.

Książę napił się brandy z wielkiego kieliszka, który trzymał w korpulentnej dłoni. Zaczął nerwowo chodzić przed kominkiem.

- Brałem to oczywiście pod uwagę. Inni też. Lecz Edmund był tak przybity, że tak naprawdę nikt nie ośmieli się go podejrzewać. Ba, ledwie dotrwał do końca pogrzebu.

- Jakiego pogrzebu? Uśmiechnął się nieznacznie.

- Była to bardzo okazała uroczystość, w końcu to był pogrzeb hrabiny. Kosztowała twojego kuzyna fortunę.

- Chciałeś powiedzieć, że kosztowała mnie. Zaśmiał się.

- Chyba tak.

Usiadła, zapraszając wuja, by zrobił to samo. Wypiła łyk wina.

- Jeśli to nie Edmund jest winny, a skłaniam się ku teorii że nie jest, czyja to mogła być sprawka?

- Są ludzie, którzy czynią zło tylko dla sportu, to oczywiście tylko taka myśl. Razem z Edmundem zastanawialiśmy się, czy to nie miało związku z twoim zaangażowaniem się w to diabelskie Towarzystwo Przyjaciół.

- Stowarzyszenie na rzecz Poprawy Warunków Życia Biednych? A cóż to może mieć wspólnego z moim porwaniem?

- Od lat tego rodzaju grupy stają się coraz mniej popularne. Ostatnio są pod coraz silniejszym obstrzałem.

Catherine wiedziała, że coraz więcej osób uważało, że kształcenie dzieci biedoty to zachęcanie do rewolucji. Obawiano się, że w Anglii może się powtórzyć to, co spotkało arystokrację we Francji.

- Ale moje zaangażowanie było bardzo niewielkie. Ponieważ mieszkałam aż w Devon, niewiele osób cokolwiek wiedziało o stowarzyszeniu.

- Twój ojciec nie robił z tego tajemnicy. Nieraz był przedmiotem ataków. Zaś niektórzy członkowie opozycji przyjęli w tej kwestii bardzo radykalne stanowisko.

- Chyba istnieje taka możliwość.

- Tak, niewielka, ale nie można jej zignorować. Zleciłem kilku osobom, żeby przyjrzały się tym przestępstwom. Choć do tej pory nic nie wykryły, nie zaprzestaną swoich działań.

- Dziękuję, wuju. Bardzo bym chciała, aby cała sprawa została zakończona. A jeśli chodzi o bieżący problem... co sądzisz o moim planie?

- Na pewno ma wiele zalet. Kiedy zamierzasz zawiadomić Edmunda o swoim powrocie?

- Edmund na pewno nie zaliczy do dobrych wiadomości tego, że musi się pozbyć hrabiowskiego tytułu. Miałam nadzieję, że może ty z nim porozmawiasz, pomożesz pokonać pierwszy szok, a potem zyskasz jego wsparcie.

- Na to możesz liczyć, moja droga. - Postawił swój i Catherine kieliszek na stoliku. Wstali. Catherine wzięła wuja pod rękę. - Możesz też mieć pewność, że klasztor Świętego Serca w Devon, na który hrabia Arondale i książę Wentworth sowicie łożyli przez wiele lat, przyjdzie nam z pomocą.

- Więc myślisz, że mój plan może się powieść? Poprowadził ją do jadalni, gdzie odsunął jedno z dwudziestu krzeseł z rzeźbionego orzecha. Catherine usiadła, zaś książę zajął miejsce tuż obok, u szczytu stołu. Złote świeczniki rzucały światło na porcelanę o złoconych brzegach, w powietrzu unosił się zapach róż.

- Jest lepszy niż moje pomysły. Ale nawet jeśli wszystko pójdzie dobrze, narazisz się na krytykę z powodu lekkomyślnego postępowania.

- Wiem.

- Chyba że uda się nam pozyskać dla naszej sprawy kilka wpływowych rodzin. - Gil wydawał się zamyślony. - Rodzina Sommerset ma wobec mnie dług wdzięczności za przysługę, jaką wyświadczyłem ich najstarszemu synowi... a Mayfield to przyjaciel wystarczająco oddany, abyśmy mogli liczyć na jego pełne poparcie. Oczywiście Hornbuckle też będzie po naszej stronie... Ozzie jest lubiany, ale nie ma wielkich wpływów. Przekonamy też kobiety, że odbędziesz pokutę za to, co nieumyślne zrobiłaś twojemu kuzynowi i mnie, a ponieważ są wspaniałomyślne, pewnie ogłoszą wszem wobec, że ci wybaczają. Z nimi i jeszcze innymi po naszej stronie mamy szansę.

Catherine zaczęła oddychać spokojniej. Oczywiście nawet jeśli jej pozycja społeczna była znowu zabezpieczona, pozostawała kwestia znalezienia dla niej odpowiedniego męża - takiego, który przymknie oko na brak niewinności.

Tylko który mężczyzna na to się zgodzi?

Na samą myśl o perspektywie zamążpójścia Catherine poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Zobaczyła przed oczami przystojną twarz Dominika. Gdzie on teraz był? Czy, tak jak planował, przyjechał do Anglii? A może, skoro Catherine nie ponaglała go już do powrotu, zdecydował się pozostać we Francji?

- Nic ci nie jest, moja droga? - Gil popatrzył na nią z niepokojem. Zorientowała się, że mówił coś do niej od dłuższego czasu.

- Przepraszam, wuju. Chyba jeszcze nie wróciłam do siebie.

- W porządku, dziecko. Rozumiem.

Cieszę się, że ktoś rozumie, pomyślała. Po raz setny od wyjazdu z Francji zmusiła się, by nie myśleć o Dominiku. Wuj chyba domyślał się, co się z nią dzieje. Szkoda, że ona sama nie była tego pewna.

Rozdział 13

Dominik Edgemont szedł oświetlonymi przez kinkiety korytarzami Gravenwold Manor w kierunku głównej sypialni na drugim piętrze zachodniego skrzydła.

Przebywał w rezydencji już od dwóch tygodni, od kiedy opuścił Francję w Marsylii na pokładzie hiszpańskiego statku. Gdy dopłynął do Anglii przez Maroko, zrobił tylko jeden krótki przystanek - w Londynie, gdzie najął pewnego konstabla, by ten wytropił miejsce pobytu pewnej młodej kobiety o złocistorudych włosach, nieznanego nazwiska.

Z tego ostatniego powodu czuł się jak głupiec. Przecież dokładnie znał położenie małego dołeczka za jej kolanem, bo gdy dotykał go, Catherine wiła się całym ciałem. Wiedział, że ma brzoskwiniowej barwy sutki, znał kształt jej małych pośladków. Ale nazwisko? Nie miał pewności, czy to, które mu podała, jest prawdziwe.

Dlaczego wcześniej nie dowiedział się o niej czegoś więcej? Był zły na siebie, zresztą nie po raz pierwszy. Ale przecież znał odpowiedź. Gdy nosił imię Domini, był Cyganem - do szpiku kości.

Nazwisko i czas nie miały znaczenia. Nic nie wydawało się ważne, jedynie tu i teraz, a mając u boku Catherine, Dominik czuł się cudownie. Tak bardzo, że wyruszył za nią do Marsylii, gdy tylko dowiedział się o jej zniknięciu, lecz -jak to przewidziała jego matka - odnalazł jedynie bardzo nieliczne ślady.

Kobieta przypominająca z opisu Catherine szukała możliwości dostania się na pokład statku. Podobno wraz z towarzyszką podróży znalazły odpowiednią jednostkę, ale nikt nic więcej nie wiedział.

Dominik sądził, że dotarła do Anglii. Kobietę tak zdeterminowaną jak Catherine trudno było powstrzymać, zresztą on pierwszy się o tym przekonał. Jednak musiał przekonać się, że jest bezpieczna, że ma się dobrze, że nie wpadła w kłopoty.

A przede wszystkim - strasznie chciał się z nią zobaczyć.

- Markiz obudził się i chce pana widzieć, sir. Dominik kiwnął głową Percivalowi Nelsonowi, chudemu służącemu, szybko starzejącemu się mężczyźnie, który nie widział na jedno oko i miał kłopoty ze słuchem. Markiz chciał go zwolnić już wiele lat temu, ale Dominik wiedział, jak bardzo Percy się tego obawiał. Dla tego człowieka rodziną byli tylko ci członkowie służby, którzy służyli z nim przez ostatnie czterdzieści lat. Wbrew woli ojca pozwolił starcowi pozostać, otrzymując w zamian lojalność, jakiej nikt nie byłby w stanie złamać.

- Już idę - odpowiedział Dominik. Dwa tygodnie temu, kilka godzin po przybyciu Dominika, markiz stracił przytomność. Wczoraj zaś obudził się, jakby zbierając siły na ostatni atak na swojego syna.

Każda rozmowa od tamtej chwili kończyła się gorzką debatą na temat przyszłości Gravenwold.

Markiz żądał, by syn się ożenił i dał mu dziedzica, zaś Dominik myślał o matce, latach upokorzeń, jakich zaznała z jego powodu, i czuł coraz większą determinację, by do tego nie dopuścić.

Wszedł do wielkiej sypialni utrzymanej w szafirowej tonacji i ujrzał ojca. Starzec miał zapadnięte oczy i policzki, lecz nadal był władczy i nieustępliwy. Leżał pod białą satynową pościelą. Skóra, niegdyś zdrowa i opalona, niemal tak ciemna jak u Dominika, przybladła do alabastrowego odcienia.

- Mój syn przyszedł - rzucił służącym rozkaz głosem o wiele silniejszym niż jego ciało. - Rusz no się któryś! Pomóż mi usiąść!

Zanim Dominik dotarł do łóżka, służący wykonał polecenie. Ojciec siedział z zaciętą miną, oparty na poduszkach.

- Więc? - spytał, jakby to jedno słowo miało wystarczyć.

- Więc co, ojcze? Czy zmieniłem zdanie co do córki Cummingsów? Mówiłem ci już wczoraj, że jej majątek nic dla mnie nie znaczy. Podobnie jak twoje groźby wydziedziczenia mnie, jeśli postąpię wbrew twoim życzeniom. Nie poślubię tej dziewczyny. Ani teraz, ani w przyszłości.

- Dlaczego? Przynajmniej tyle mi powiedz. Jej stan posiadania prawie dwukrotnie przekracza Gravenwold. Jako mój dziedzic masz obowiązek zawarcia najkorzystniejszego małżeństwa przez wzgląd na rodzinę. - Mówił ochrypłym, lecz bardzo autokratycznym głosem.

- Dobrze wiesz dlaczego. Rozmawialiśmy o tym przynajmniej sto razy.

- Bo chcesz zemścić się za to, co wycierpiałeś? Za krzywdy, które jak sądzisz, wyrządziłem twojej matce? - Pochylił się do przodu i oparł na łokciu. Jego policzki nieco się zaróżowiły. - Nic mnie to wszystko nie obchodzi. Obaj wiemy, że popełniałem błędy. Powinienem był lepiej o ciebie zadbać. Ochronić przed złym traktowaniem. Ale to wszystko przeszłość. Teraz masz przed sobą całe życie i cały mój majątek, by uczynić je możliwie najlepszym. W zamian proszę cię tylko o to, byś pilnował tego, co po mnie przejmiesz... - zakaszlał, zasłaniając usta zniszczoną ręką, po czym wyprostował się - żebyś zabezpieczył przyszłość Gravenwold.

Dominik obserwował twarz ojca. Jak zwykle widniała na niej surowość, wola postawienia na swoim. Poza tym nic - i nikt - się nie liczyło. Ani teraz, ani nigdy.

- Nie - odparł krótko. Ojciec opadł na poduszki.

- Jesteś twardy, Dominik, ale nie jesteś głupcem. Zgódź się na to małżeństwo. Pozwól mi w spokoju odejść na tamten świat.

W spokoju, pomyślał Dominik. A jakiegoż spokoju zaznała jego matka? Głupio zakochała się w nowo utytułowanym markizie, gdy Pindoro przebywali w jego rodowym majątku w hrabstwie Yorkshire. Przespała się z nim i urodziła syna. Rok później zachowała się jeszcze bardziej głupio. W drodze powrotnej do Anglii powiedziała kochanemu mężczyźnie o tym dziecku, pokazała mu chłopca, który nosił na sobie znak rodowy Edgemontów, małe purpurowe znamię w kształcie półksiężyca, które od sześciu pokoleń widniało na udzie każdego męskiego potomka rodziny.

Żywiła głupią nadzieję, że to go ucieszy.

A tymczasem on ją odtrącił. Nie uznał dziecka i wygnał Cyganów ze swojej ziemi. Pearsa była załamana. Chociaż nigdy nie oczekiwała, że się z nią ożeni, to wierzyła w jego miłość, wierzyła, że tak jak ona będzie dumny z syna, którego mu urodziła.

- Odnajdziesz spokój jedynie między tobą i twoim stwórcą, albo diabłem. Ja nie mam z tym nic wspólnego.

Blada twarz markiza zapłonęła czerwienią gniewu.

- Wynoś się! - wrzasnął chrapliwie, gwałtownie pokazując kościstym palcem drzwi. - I nie wracaj tu, dopóki nie zgodzisz się na małżeństwo... albo dopóki nie umrę!

- A więc to już nasze ostatnie spotkanie - odparł równie szorstko Dominik. Rzucił ojcu jeszcze jedno spojrzenie, po czym wyszedł z sypialni.

Dwa dni później jego słowa spełniły się. Piąty markiz Gravenwold w głębokim śnie odszedł na zawsze.

Dominik oparł się wygodniej w czerwonym, skórzanym fotelu stojącym naprzeciwko gasnącego kominka w bibliotece. Nieświadomie uderzał palcami w mosiężne ćwieki na obramowaniu mebla. Zazwyczaj dobrze się czuł w tym pomieszczeniu pełnym książek, które było dlań jak niczym bezpieczna przystań, gdy spędzał czas w Gravenwold. Było to zaciszne miejsce na tym nieprzyjaznym terenie, gdzie mógł uciec przed zajadłymi konfrontacjami z ojcem.

Jednak dziś nie zaznał tu uspokojenia.

Od śmierci ojca minęło kilka tygodni. Tygodni, które powinny przynieść oczyszczenie, poczucie wolności. Zamiast tego Dominik popadł w dziwną depresję. Chociaż na zewnątrz panowała piękna pogoda, kwitły kwiaty, błękitne niebo było bezchmurne, Dominik prawie tego nie zauważał. Nie wychodził z domu, a ciężkie zasłony w oknach nie wpuszczały jasnego światła dnia.

Popijał brandy, spoglądając w niskie płomienie ognia, który rozpalił, by pokonać ogarniający go od środka chłód. Sposępniał, czuł wewnętrzną pustkę, i to bardziej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Odszedł ojciec, człowiek, na którego do tej pory zrzucał swój gniew i pogardę wobec świata. A teraz złość zjadała go od środka, kawałek po kawałku, wyżerała jak kwas do samych kości.

Dominik westchnął i oparł głowę na skórzanym obiciu fotela. Od powrotu do Anglii cały jego świat jakby przyblakł. Radosny czas wśród Cyganów należał do przeszłości. Ten rozdział jego życia, z wyłączeniem matki, był już zakończony. Teraz musi zadbać o Gravenwold i jego mieszkańców. Chociaż nie będzie miał potomka i dziedzica, do końca życia będzie wypełniał ten obowiązek.

No i Catherine zaginęła. Mimo że odszukał Harveya Malcolma, człowieka, którego ojciec wysłał do niego do Francji, że wynajął jeszcze tuzin detektywów - nikt nie wpadł na jej trop. Zaczynał wątpić, czy w ogóle dotarła do Anglii. Męczyła go myśl, że być może teraz ma kłopoty i cierpi.

A jeśli rzeczywiście dotarła do domu - jaką zastała sytuację? Czy mężczyzna, którego kiedyś kochała, odrzucił ją? A może zrezygnował ze ślubu, lecz zaciągnął ją do swego łoża?

A co będzie, jeśli po ich zbliżeniu we Francji Catherine nosi teraz dziecko Dominika?

Poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Pomyślał o dziecku, które dorastałoby tak samo jak on, bez ojca, każdego dnia o walcząc przeżycie. Pomyślał o Catherine w łóżku innego mężczyzny.

Niech to diabli! - zaklął. Lecz to nie była jej, ale jego wina. Od samego początku wszystko zepsuł. Gdyby od razu zastosował wobec niej żelazną dyscyplinę, nie doszłoby do tego! Jak takie chuchro mogło nagiąć go do swojej woli?! To było do niego zupełnie niepodobne. I nie powtórzy się w przyszłych kontaktach ze słabą płcią.

A jednak tęsknił za nią. Pamiętał ich każdą razem spędzoną minutę, jakby to zdarzyło się przed chwilą. Wspominał jej zapach, czysty, kobiecy; jedwabiste włosy. Przypominał sobie ich miłosne uniesienia, za każdym razem czując falę gorąca i napięcie w lędźwiach.

Do licha, gdzież ona się podziewa?

Podskoczył na dźwięk pukania w drzwi. Zdjął nogi z podnóżka i postawił buty na dywanie, gdy do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna, Blythesbury, kamerdyner.

- Chodzi o chłopca, lordzie Gravenwold - powiedział długonosy służący o chudej twarzy.

Dominik wstał.

- Co się stało?

- Nic poważnego. Tylko skaleczenie i pokaźny guz na głowie, ale pomyślałem, że zechce pan o tym wiedzieć. - Oliver Blythesbury obserwował, jak na twarzy młodego markiza pojawia się niepokój. Jeszcze kilka lat temu 01iver nie zadałby sobie trudu, by powiadomić go, co się wydarzyło. Sam opatrzyłby chłopca i położył go do łóżka, pewien, że syn pana nie byłby zainteresowany.

Lecz grzeczność jego lordowskiej mości wobec Percy'ego przekonała go, że jest inaczej. Jeśli chodzi o Percivala Nelsona, służącego, młody lord dokonał prawdziwego cudu. Przełamał niechęć starego przyjaciela wobec syna markiza, z początku nie-lubianego przez większość służby.

- Gdzie on jest? - Dominik ruszył w kierunku drzwi.

- W swoim pokoju, milordzie. Błagał, żebym nic panu nie mówił, ale pomyślałem, że powinien pan wiedzieć.

- Dobrze zrobiłeś - zapewnił go Dominik i wyszedł za wyprostowanym kamerdynerem z biblioteki.

Weszli po kamiennych schodach, następnie pokonali długi korytarz wiodący do sypialni Janosa. Chłopiec leżał pod jasnobłękitnym, satynowym baldachimem, opartym na czterech kolumienkach. Ciemne oczy przepełniał strach. Jedno z nich było opuchnięte, na policzku widniało duże zadrapanie, zaś nad prawym uchem guz wielkości jajka.

- Na Boga. - Dominik łatwo odgadł, co się stało. -Proszę, nie gniewaj się. - Janos spojrzał ze skruchą na krew, którą poplamiona była jego kosztowna biała koszula. Usiadł prosto na łóżku.

- O ubranie się nie martw - uspokoił go Dominik. - Możemy kupić nowe. Ale powiedz mi, co się stało.

Chłopiec odwrócił głowę, wbijając wzrok w ścianę.

- Oni mnie przezywali... brzydko. Mówili wstrętne rzeczy o mojej mamie.

- Mówiłem ci, że to się może zdarzyć. - Dominik ujął go za podbródek i zmusił, by malec spojrzał mu w oczy. - Musisz się nauczyć nie zwracać na nich uwagi. - Chociaż nikt nie wspomniał o cygańskiej krwi odzianego w drogie ubrania chłopca, to jeszcze zanim dotarli do Gravenwold, jego ciemna skóra, znacznie ciemniejsza niż u Dominika, oraz dziwny akcent, natychmiast odsunęły go na margines.

- To trudne - odparł Janos.

- Wiem. - Chłopak jednak zaskoczył go. Był zdeterminowany, by do końca zrealizować swoją decyzję. Chciał przyjechać do Anglii, a od przybycia ani razu nie skarżył się na stawiane mu wymagania.

Chociaż kręcił nosem na niewygodne ubrania, obcisłą bieliznę, krótki płaszczyk i ciasne skórzane buty, nigdy nie prosił, by mógł je zdjąć. Tymczasem swoją uwagę koncentrował na całej gamie rozkosznych rzeczy w otaczającym go świecie, jakby chętnie godził się na pewien dyskomfort w zamian za możliwość odkrywania przeróżnych cudów.

- Kto ci to zrobił? - spytał Dominik.

Janos spuścił wzrok na bladoniebieską narzutę, ale nie odpowiedział.

- No powiedz.

- Jeden z dzieciaków - odparł wykrętnie.

W Gravenwold mieszkało ich wiele. Dzieci służby, stajennych, wieśniaków pracujących w polu.

- Kto konkretnie?

- A co mu zrobisz?

- Powiem jego ojcu, żeby dał mu nauczkę, na którą zasłużył.

Janos milczał.

Dominik czekał cierpliwie, w końcu westchnął.

- Na pewno tego właśnie chcesz?

- Nie chcę nikomu przysparzać kłopotów. Chcę się tylko uczyć.

Dominik zacisnął zęby, tak gwałtownie wróciły wspomnienia jego własnego życia, gdy był traktowany jak wyrzutek.

- Twoje miejsce jest tutaj, może nawet bardziej niż ich. Pamiętaj o tym, nawet jeśli nie możesz powiedzieć tego otwarcie.

Chłopiec rozumiał, że nie może mówić o cygańskim pochodzeniu Dominika, ani o swoim własnym. Kiwnął głową z uśmiechem, rozjaśniając się na buzi.

- Zapamiętam.

- Percy przygotuje ci kąpiel, a potem będziesz miał lekcje z panem Reynoldsem. - Był to guwerner, którego wynajął Dominik.

Janos ucieszył się jeszcze bardziej.

- Dziękuję ci Domini...ik. - Czasami chłopcu sprawiała trudność angielska wymowa tego imienia, ale koniecznie chciał się nauczyć, by jak najlepiej przystosować się do swojego nowego domu.

Dominik poczuł dumę. Jeśli nie spłodzi bękarta, ten chłopiec będzie mu bliski niemal jak rodzony syn. Wyobraziwszy sobie, jak stary markiz skrzywiłby się na taki pomysł, odczuł niemal perwersyjną satysfakcję.

Lecz triumf szybko przeminął, a jego miejsce zajęło nagłe wspomnienie o Catherine, trzymającej małego chłopca za rękę. Dominik opuścił pokój. Bez specjalnego celu zszedł po schodach i z powrotem zajął miejsce w swoim fotelu w bibliotece. Gdy po kilku minutach powróciło przygnębienie, zaczął się wpatrywać w płonące w kominku języki ognia.

- Czasami ciągle nie mogę w to uwierzyć. - W delikatnych, błękitnych oczach Amelii pojawiły się łzy, gdy popatrzyła na Catherine.

Chociaż w ciągu kilku ostatnich tygodni Edmund i Amelia odwiedzili Lavenham Hall już trzykrotnie, Amelia ciągle dawała się ponieść emocjom, tak jak w tej chwili.

- Gdyby tylko istniał jakiś sposób, by wymazać przeszłość - powiedziała swym krystalicznym, lecz łamiącym się głosem.

- Nic nie odwróci przeszłości, Amelio. - Catherine nie była nawet pewna, czy chciałaby takiej zmiany. - Jeśli czegokolwiek się nauczyłam, to tego, że najlepiej jest po prostu iść do przodu.

- Tak, chyba masz rację.

A całe to zamieszanie nastąpiło z powodu niegdyś bladej, a obecnie opalonej skóry Catherine. Tym razem Amelia przyjechała, aby pomóc jej w wyborze sukni balowej odpowiedniej na powrót do towarzyskiego życia wyższych sfer. Jednak brązowa skóra na tle białego materiału sukni przywodziła na myśl wszystko, co Catherine wycierpiała w ciągu miesięcy spędzonych poza domem.

Teraz Catherine popatrzyła na śliczną twarz kuzynki, spostrzegła na niej żal i poczuła, jak coś ściska ją za serce - podobnie jak w momencie ich pierwszego spotkania po powrocie. Amelia Codrington Barrington była jej najbliższą przyjaciółką. Razem z kuzynem Edmundem, Edmundem juniorem i wujem Gilem byli jej jedyną rodziną. Od chwili gdy ujrzała Amelię i Edmunda, wszystkie jej podejrzenia natychmiast ją opuściły.

Nikt na świecie nie okazałby większej ulgi, widząc Catherine nie umarłą, lecz żywą.

Tym samym nikt, po kim widać było taką ulgę, nie mógł jej życzyć niczego złego.

- Moje drogie, kochane dziecko - powiedział wtedy Edmund, obejmując ją czule. Po jego policzkach spływały łzy. - Dzięki Bogu wróciłaś do nas. To prawdziwy cud.

Niezupełnie cud, pomyślała Catherine, ale nie powiedziała tego głośno. W ogóle niewiele mówiła, opowiedziała jedynie ogólnie o tym, co się wydarzyło, naturalnie nie wspominając o Dominiku. Wuj zachował się podobnie, niech Bóg go pobłogosławi.

W pewien sposób czuła się dziwnie, gdyż z Amelią zawsze były bardzo blisko. Miała wrażenie, że już opowiedzenie swoich przeżyć wujowi kosztowało ją tyle nerwów, ile była w stanie znieść. Poza tym wspomnienie o śniadym cygańskim kochanku było jej prywatną własnością. Gdy będzie starsza i mądrzejsza, wydobędzie je ze skrytki w swym sercu i będzie się nim delektować. Do tej pory wszystko pozostanie jej tajemnicą.

- Co więc zrobimy? - spytała Amelia, wracając do tematu opalonej skóry Catherine. - Mogłybyśmy spróbować ją wybielić, ale nie jestem pewna, czy to coś pomoże.

Catherine przewróciła oczami na myśl o żrącym, śmierdzącym płynie, który miałaby wcierać w swoją delikatną skórę.

- Po prostu zignorujmy to. Kolor jest przynajmniej równomierny na odsłoniętych połaciach skóry, a reszta nie ma znaczenia.

O dziwo, Catherine niczego nie zauważyła do momentu, gdy Amelia zwróciła na to uwagę. Przebywając wśród Cyganów, z lubością przebywała na słońcu, jak nigdy dotąd. A teraz ukrywanie skóry, by przypadkiem nie nabrała odrobinę ciemniejszej barwy, wydawało się jej głupotą, rzeczą niewartą zachodu.

- Jeszcze ręce. - Amelia zmarszczyła brwi, podnosząc dłoń Catherine w celu bliższego zbadania. - Masz piegi na wierzchu. Musisz pamiętać, by nie zdejmować rękawiczek.

- Lepiej powiedz Edmundowi i wujowi, by szybciej znaleźli mi męża. Gdy go poślubię, moje piegi nie będą nikomu przeszkadzały.

Amelia poprawiała suknię, eteryczną kreację z białego tiulu na tle haftowanej białej satyny.

- Pewnie nie będą. - Suknia była trzecią z pięciu, jakie zakupiono na tę i następne okazje, a każda wydawała się piękniejsza od poprzedniej.

Amelia przyjrzała się sukni i pokręciła głową, a krótkie blond włosy zakołysały się wokół jej twarzy.

- Ta jest niedobra. Włożysz ją dopiero, gdy skóra ci trochę zblednie. Włóż tamtą złotą.

- Jesteś pewna? Ta jest naprawdę śliczna.

- Złotą - stwierdziła autorytatywnie Amelia. Catherine nie oponowała, wierząc w znakomity gust kuzynki.

Od razu stwierdziła, że Amelia ma rację. Złocisty połysk jej skóry idealnie harmonizował z barwą tej właśnie sukni o wysokiej talii. Zsuwała się z jednego ramienia, podkreślając jej śliczną figurę, miała głęboki dekolt, była ściśle dopasowana pod biustem, by opadać w prostej linii ku ziemi. Z boku miała lekkie rozcięcie odsłaniające kostkę. Nawet Catherine była pod wrażeniem.

- Jest śliczna - powiedziała, dusząc nagłe pragnienie, by mógł ją teraz ujrzeć Dominik.

- Tak, idealna. - Amelia umieściła w odpowiednim miejscu złotą klamrę, upinając suknię na ramieniu. - Wpleciemy ci złote wstążki we włosy, nałożysz też klipsy matki, te z diamentami i topazami, i to wszystko. Wystarczy jedno spojrzenie, a mężczyźni wybaczą ci wszystko. A ich żony nie będą miały wyboru i pójdą ich śladem.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Catherine wiedziała, że jest o wiele więcej do wybaczenia, niż przypuszczała Amelia.

W korytarzu rozległ się stukot kroków. Spojrzała na drzwi akurat w momencie, gdy te otworzyły się z hukiem i do środka wpadł Edmund junior.

- Mamo! Mamo! Zobacz, co znalazłem! - Chłopiec był dokładną kopią swojego ojca. Miał brązowe włosy, niebieskie oczy, jasną cerę i delikatne kości. Zapewne urośnie wyższy niż Edmund, chociaż trudno było to stwierdzić z całą pewnością, skoro miał dopiero cztery lata.

- Co takiego? - spytała Amelia. Popatrzyła na wyciągniętą rękę i z wrzaskiem odskoczyła jak oparzona, gdy Eddie otworzył dłoń i ukazała się wielka żaba.

- Znalazłem ją w fontannie wujka. Nazywa się I lektor. Nic ci nie zrobi.

Zirytowana Amelia przewróciła oczami.

- Natychmiast wynieś to na dwór! Przecież wiesz, że takich rzeczy nie można przynosić do domu.

Chłopiec wydawał się zawiedziony, ale tylko przez chwilę. Dobrze znał swoją mamę, która folgowała mu niemal we wszystkim. Catherine wcale jej nie winiła, bo malec był naprawdę kochany.

- Chcesz wyjść i pobawić się? - spytał Catherine, ignorując matkę, jak to zwykle miał w zwyczaju.

- Chciałabym, ale chyba twoja mama potrzebuje mnie tutaj.

Wysunął dolną wargę.

- Ona nie zna się na zabawach.

- Eddie - powiedziała ostrzegawczo Amelia, ale on tylko się uśmiechnął.

- Może moja żabka pobawi się z ważką - powiedział. - Pójdę i zobaczę, czy jakąś znajdę.

- Posłuchaj no, młodzieńcze - upomniała go Amelia. - Nie waż się przynosić do domu żadnych okropnych stworzeń...

Ale Eddiego już nie było. Catherine zastanawiała się, czy przyjaciółka zemdlałaby na widok ważki, i doszła do wniosku, że na pewno tak by się stało.

Amelia westchnęła.

- Czasami martwię się o niego - rzekła, kręcąc głową.

- To jeszcze mały chłopiec. Na pewno z wiekiem nauczy się dobrych manier.

- Nie o to mi chodził - odparła Amelia z nutą oburzenia w głosie.

- Tak?

- Boję się o jego przyszłość. Jak sobie poradzi, gdy dorośnie.

- Poradzi?

- Ze swoim majątkiem, to znaczy ziemią, dochodami. Na pewno nie będzie tak zamożny jak ty.

- Nie rozumiem, czym się martwisz. Przecież Edmund nie jest biedakiem, a Eddie odziedziczy tytuł Northridge. Poza tym jest moim kuzynem. Kocham go i nie zamierzam go puścić z torbami.

Amelia uśmiechnęła się, nieco uspokojona.

- Dziękuję ci, Catherine. To oczywiste, że on może na ciebie liczyć. Sama nie wiem, co mi przyszło do głowy... Tak czy inaczej, teraz mamy na głowie rozwiązanie twoich problemów.

Jeszcze raz przyjrzała się Catherine, obchodząc ją dokoła. Tym razem była usatysfakcjonowana.

- Wyglądasz cudownie. Tak sobie myślę, najdroższa przyjaciółko, że ciężki okres w twoim życiu raz na zawsze się skończył.

Catherine pomyślała o Dominiku, o tęsknocie, która nigdy nie opuści jej serca.

- Tak - powiedziała cicho. - Raz na zawsze.

- Przybył wicehrabia Stoneleigh, milordzie. - Kamerdyner stał w drzwiach biblioteki. Miał na sobie nieskazitelnie biały frak, trzymał się, jak zawsze, idealnie prosto. - Czy mam go wprowadzić?

Dominik wstał.

- Ależ oczywiście. - Uśmiechnął się krótko, spostrzegłszy tuż za drzwiami przyjaciela, który nawet bez zaproszenia wtargnąłby do środka.

- Witaj, Rayne. - Dominik postawił kieliszek brandy na stoliku przy kominku, gdy wysoki, barczysty mężczyzna wszedł do biblioteki.

- Wyglądasz strasznie ponuro - powiedział Rayne, ściskając dłoń Dominika z mocą właściwą tak postawnemu młodzieńcowi. Miał gęste, kasztanowe włosy, których nigdy nie strzygł na krótko, inteligentne ciemnobrązowe oczy oraz upodobanie do spędzania czasu na powietrzu, przez co ciągle był niemodnie opalony.

- I mnie miło cię widzieć - zaszydził Dominik z nieznacznym uśmiechem, który ostatnio tak rzadko gościł na jego ustach.

Rayne rozejrzał się po bibliotece, zauważył zaciągnięte zasłony, wciągnął nosem nieco stęchłą woń.

- Widzę, że wciąż pogrążasz się w zadumie. Rozumiem, że chodzi o tę kobietę, a nie zmarłego niedawno markiza.

- To dziwne - przyznał Dominik - ale myślę o obojgu.

Rayne mocno się zdziwił. Znali się od czasu wspólnej nauki w prywatnej akademii w Westholme, a potem w Cambridge.

- O co chodzi? - spytał z właściwą sobie wnikliwością. - Nie masz się z kim kłócić?

Dominik pomyślał o złości, która się w nim nagromadziła.

- Chyba tak.

- A jak chłopak?

- Niepokoi mnie. Wiem, przez co przechodzi. I nie wiem, jak mu pomóc.

- Rozumiem, że inne dzieciaki nie dają mu spokoju.

- Mało o nim wiedzą. Tyle, że ma śniadą cerę i trochę się od nich różni. Więc postanowili, że go nie polubią.

- Dzieci potrafią być okrutne, zwłaszcza jeśli brakuje kogoś, kto nauczyłby ich czegoś innego.

- To jeszcze jeden powód mojej zadumy - rzekł posępnie Dominik.

- No cóż, przyjechałem, żeby położyć temu kres. Już czas, przyjacielu, abyś opuścił to miejsce i wrócił do normalnego życia. Pod koniec tygodnia książę Mayfield urządza wystawną fetę z okazji otwarcia nowej rezydencji przy Grosvenor Square. Będzie wielki bal. Jeśli przejrzysz listy na biurku, na pewno znajdziesz zaproszenie.

Dominik zerknął na stertę nieotwartych kopert

- niektórych zawierających kondolencje, niektórych - różne zaproszenia.

- Namaszczony niedawno markiz Gravenwold

- podjął Rayne przeciągając samogłoski - i jego niesforny przyjaciel wicehrabia Stoneleigh, zamierzają zaszczycić to przyjęcie swoją obecnością.

- Uśmiechnął się, ukazując białe, równe zęby, na widok których wielu młodym damom w całej Anglii trzepotały serca. - Masz dziesiątki wielbicielek, które zechcą złożyć ci stosowne uszanowanie jako nowemu markizowi. Mógłbyś w końcu przestać sprawiać im zawód.

Dominik nie mógł się nie uśmiechnąć. Stoneleigh miał rację. Musiał wyrwać się z Gravenwold, choćby na chwilę. Musiał skończyć z tym ponuractwem i zacząć żyć.

Potrzebował ciepłej, chętnej kobiety do łóżka.

- Więc kiedy wyjeżdżamy? - spytał ku zaskoczeniu Rayne'a.

- Może jutro? - Rayne przyjechał do niego z Stoneleigh, majątku położonego o dzień drogi powozem. - Przez noc odpocznę po podróży, a polem wyruszymy do Londynu.

- Powiem Blythesbury'emu, aby zaprowadził cię na górę. I zawiadomię kuchnię, że zostajesz na kolację. Może przyłączysz się do mnie na kieliszeczek w Sali Myśliwskiej o wpół do ósmej?

- Chętnie, przyjacielu. - Poklepał Dominika po ramieniu. - Trochę lubieżnych igraszek pod kołdrą na pewno poprawi ci samopoczucie. Szybko zapomnisz o swojej małej ognistej rudowłosej.

- Sam jestem zdumiony, że to tak długo trwa - przyznał Dominik. I wcale nie był z tego powodu szczęśliwy. Zaczął wręcz niecierpliwie oczekiwać powrotu do Londynu. Przy odrobinie szczęścia znajdzie chętną dzierlatkę, będzie ją brał często i ostro, aż w końcu zapomni o Catherine raz na zawsze.

Rozdział 14

- Po prostu trzymaj się blisko mnie i Edmunda, a wszystko będzie dobrze. - Gilford Lavenham, książę Wentworth, wyciągnął grube ramię, a Catherine oparła odzianą w złotą rękawiczkę dłoń na rękawie jego bordowego fraku. Pod nim miał białą jedwabną kamizelkę, białą koszulę z żabotem i fular, a do tego znakomicie uszyte bordowe spodnie w drobniutkie paski.

- Och, mam taką nadzieję - powiedziała, uśmiechając się sztucznie. Miała już serdecznie dość słuchania o tym, że wszystko będzie dobrze.

- Cokolwiek się stanie, nie przestawaj się uśmiechać - wtrąciła Amelia, strzepując maleńki kłaczek ze swojej bladoniebieskiej satynowej sukni, gdy ujmowała pod rękę Edmunda.

- Gil i ja dopilnowaliśmy wszystkiego - rzekł Edmund pewnym siebie głosem, ruszając przodem niewielkiej procesji. Znacznie skromniejszej postury niż Gil niebieskooki Edmund o wyrazistych brwiach i patrycjuszowskiej twarzy prezentował się niezwykle szykownie we fraku w kolorze butelkowej zieleni i żółtych jedwabnych spodniach.

- Uważaj pod nogi, moja droga Catherine. - Gil prowadził ją bezbłędnie po szerokich frontowych schodach ku rzeźbionym mahoniowym drzwiom. Wzdłuż przejścia stali służący w czerwono-złotych liberiach, a gdy Catherine weszła do głównego holu, jeden z nich zabrał jej satynowy płaszcz.

Nowa rezydencja księcia zapierała dech w piersi. Dach, wiszący dwadzieścia metrów nad podłogą z białego marmuru o złotych smugach, wyginał się łukowato nad alabastrowymi kolumnami, zaś ściany były pokryte rokokowymi freskami przedstawiającymi cherubinów. Wokół stały greckie posągi i podobizny rzymskich cesarzy spoglądających arogancko na swoje terytorium.

Catherine z niemym podziwem rozglądała się dokoła. Jeszcze kilka miesięcy temu nie zwróciłaby na to większej uwagi. Wychowano ją w taki sposób, że nie imponowały jej takie ekstrawaganckie pokazy bogactwa. A teraz nie mogła się powstrzymać od porównania ciężkiego losu Cyganów, egzystujących na poziomie ledwie umożliwiającym przeżycie, z absurdalnością kapiącego od złota przepychu.

Nieco z lewej strony książę Mayfield i jego chuda żona Anne stali w otoczeniu gości, którzy przybyli już wcześniej, lecz ich najstarsza córka Georgina, wysoka, tyczkowata dziewczyna z szeroko rozstawionymi oczami o barwie morskiej zieleni i jasnych włosach, ujrzała nadchodzących i wybiegła im na spotkanie.

Na widok jej radosnego uśmiechu kilka osób zaczęło śledzić ją spojrzeniami, aż w końcu zatrzymali wzrok na Catherine. Rozległy się szepty, zaś Catherine poczuła uspokajający uścisk dłoni Gila, ujrzała wystudiowaną nonszalancję na twarzy Edmunda i skupione oblicze Amelii.

- Lady Arondale! - powiedziała Georgina. - Jak miło cię widzieć. Ujęła ciepłymi dłońmi zimne ręce Catherine. - Dobry wieczór, książę - przywitała Gila. - Witam, lordzie i lady Northridge.

- I mnie miło ciebie widzieć, lady Georgino.

- Catherine uśmiechnęła się ciepło. Poznała ją już wcześniej, w czasie sezonu spotkań towarzyskich w Londynie. Okazało się, że obie mają podobne upodobanie do książek i konnej jazdy, więc szybko się zaprzyjaźniły.

- Mam nadzieję, że podróż nie była zbyt męcząca - powiedziała Georgina, starając się ignorować dobiegające zewsząd szepty. W jej oczach widoczny był lekki niepokój, ale także ogromna determinacja. Rodzina Mayfieldów jasno wyrażała swoje sympatie. Catherine należało wybaczyć jej szaleńczy wybryk. Nacisk ze strony obu książąt i kilku hrabiów, a także pozycja barona Northridge oraz siła tytułu Arondale i związanego z nim majątku - wszystko to było wyraźnie odczuwalne. Jakby na potwierdzenie zjawili się rodzice Georginy.

- Wyglądasz olśniewająco, moje dziecko - powiedział książę do Catherine. - Ojciec byłby z ciebie dumny.

- Dziękuję - uśmiechnęła się nieco uspokojona.

- Naprawdę czarująco - zgodziła się księżna, z sympatią ściskając rękę Catherine. Anna przyjrzała się złotej sukni, koronie ze złocistorudych włosów, które nadawały Catherine niemal królewski wygląd. - Odrobina czasu na wsi wystarczy, by zdziałać prawdziwe cuda z cerą - rzekła, uśmiechając się.

Tak więc obawy Amelii co do opalonej skóry Catherine okazały się nieuzasadnione. Po tych słowach kobiety odrzucą swoje kapelusze przynajmniej na kilka tygodni, by promienie słońca opaliły nieco twarze pedantycznie dbających o wygląd pań z dobrego towarzystwa.

- Tak - odparła Catherine. - Wiosną w Devon jest cudownie.

Gil uśmiechnął się na te subtelne aluzje, padające ostrożnie z obu stron. Powrót Catherine do towarzyskiego światka był na dobrej drodze. A wszystko zakończy się pomyślnie, jeśli cały wieczór przebiegnie równie gładko, jak jego początek.

Przeszli do ogromnej sali balowej o wystroju w czerni i kolorach złota, gdzie jaśniej od modnie ubranej elity błyszczały jedynie wiszące w rzędzie wspaniałe kryształowe żyrandole.

Catherine przyjęła ramię Gila, który poprowadził ją na parkiet z wielką gracją jak na tak krępo zbudowanego mężczyznę. Edmund zamówił kolejny taniec, a kolejny - sir Osgood Hornbuckle, najbliższy przyjaciel wuja Catherine. Jeszcze tylko taniec z jego książęcą mością Williamem Bennettem, księciem Mayfield, a jej powrót do śmietanki będzie przypieczętowany.

Tańczyła więc i uśmiechała się do skraju wytrzymałości, modląc się, by wszystko poszło dobrze.

Dominik przyjął kieliszek szampana od służącego w czerwonej liberii, chociaż wolałby chyba coś mocniejszego. Już zapomniał, jakie zatłoczone, nudne i krzykliwe mogą być takie przyjęcia, jak bardzo męczące.

Lecz, jak obiecał Rayne, nawet ich późne przybycie nie zraziło kobiet, które krążyły wokół nich, prześcigając się w salonowych gierkach. Lady Campden wykazała się największą brawurą, jako że jej mąż, hrabia, był nieobecny.

- Jestem pewna, milordzie - mówiła z przeuroczym, ciepłym uśmiechem - że skoro przybył pan do Londynu, znajdzie pan tu mnóstwo rozrywek. Na wsi może być strasznie nudno, a pan zawsze był mężczyzną, który lubi... mieć jakieś zajęcie.

Pomachała ręcznie malowanym wachlarzem, poruszając kosmykami kruczoczarnych włosów, zwisających koło muszelkowatych uszu. Czerwona suknia, którą miała na sobie, była tak głęboko wydekoltowana, że niemal odsłaniała sutki.

Uśmiechnął się słabo.

- Londyn z pewnością może zabić część nudy, a niektóre rozrywki niewątpliwie są bardziej rozkoszne od innych. - Wbił wzrok w jej piersi. - I to o wiele bardziej rozkoszne.

Genevieve Morton, lady Campden, już nieraz gościła w jego łożu. Było jasne, że pragnęła tego również teraz.

- Ja także czasami cierpię na nudę - wyznała z uśmiechem, który wyraźnie oznaczał zaproszenie. Lazurowe oczy w oprawie gęstych, długich czarnych rzęs skierowały się ku zapięciu jego dopasowanych spodni. Niemal pieściła go wzrokiem.

Dominik patrzył, jak zwilżała sobie usta bladoróżowym językiem. Poczuł, że krew zaczyna szybciej krążyć w jego żyłach. Dobrze pamiętał ostatni raz, kiedy się kochali na piętrze jej rezydencji na West Endzie, gdy tymczasem mąż przebywał na dole.

Genevieve wydawała wtedy przyjęcie. Kiedy małżonek spożył nieco zbyt dużo rumu i wpychał się niechciany między gości, Genevieve poprowadziła Dominika na górę do pokoju w głębi korytarza. Ponieważ musieli zachować ostrożność, po prostu pochylił ją nad sofą, podciągnął jej kosztowną jedwabną suknię, rozpiął sobie spodnie i wziął ją tam na stojąco.

Teraz widział jej zbyt czerwony rumieniec na policzkach, widział, jak skontrolowała spojrzeniem wypukłość w jego spodniach, nim zdążył odzyskać samokontrolę. I wiedział, że ona również to sobie przypomniała.

Niech to diabli, strasznie potrzebował kobiety. Tygodnie, jakie spędził, zabiegając o względy Catherine, zostały nagrodzone jedynie dwoma krótkimi zbliżeniami, chociaż bardzo przyjemnymi. Marzenia o niej nie przyniosły mu niczego dobrego, jedynie sprawiły, że życie ludzi z jego otoczenia stało się koszmarem.

Catherine na dobre znikła z jego życia. A Genevieve była tutaj, ciepła i chętna. Co z tego, że spała z połową mężczyzn z tej sali? To namiętna kobieta, która mogła uwolnić jego ciało i duszę od innej, której już nie mógł mieć.

Pochylił się, aby szepnąć jej do ucha czas i miejsce dzisiejszej schadzki, o ile da się ją zorganizować.

- A niech mnie, czy to ty, Gravenwold? Kiedy wróciłeś do Londynu? - Słowa padły z ust Gilforda Lavenhama, księcia Wentworth. Tego człowieka nie należało ignorować.

- Chyba odetchnę trochę świeżym powietrzem - powiedziała znacząco Genevieve, pokazując delikatnym ruchem głowy w kierunku tarasu. - Czy panowie mi wybaczą?

- Oczywiście, moja droga - odparł książę. Mężczyźni ukłonili się lekko, a czarnowłosa piękność z gracją się oddaliła. Dominik uśmiechnął się na myśl, że będzie niecierpliwie oczekiwany na tarasie.

Odwrócił się do Wentwortha.

- Dopiero w tym tygodniu przyjechałem ze wsi. - Uścisnął wyciągniętą dłoń księcia. Szanował go. Wentworth nie był pompatyczny ani arogancki, lecz bezpośredni. Podobno też można mu było zaufać.

- Moje kondolencje z powodu śmierci pańskiego ojca - powiedział książę. Spojrzał na ramię Dominika, na którym nie dostrzegł czarnej żałobnej opaski, ale pominął to milczeniem.

- Dziękuję.

- Słyszałem, że był pan za granicą.

- Tak. Każdego roku trochę podróżuję, co wcale nie jest łatwe, gdy na kontynencie panoszy się Napoleon i trwa ta przeklęta wojna.

- Racja, ale jakoś trzeba sobie radzić. - Wentworth napił się szampana, zerknął przelotnie w stronę tarasu, a potem przeniósł wzrok z powrotem na Dominika. - Czy długo pozostanie pan w Londynie?

- Przynajmniej tydzień, może dwa. Muszę na jakiś czas oderwać się od Gravenwold.

- To zapewne bardzo dobry pomysł. - Poprzez lukę w tłumie, Wentworth spostrzegł osobę schodzącą z parkietu i uśmiechnął się ciepło. - Jeśli ma pan wolną chwilę, chciałbym panu kogoś przedstawić.

Dominik nie miał wolnej chwili. Czekała na niego Genevieve. Jednak szanował księcia, a wyświadczenie mu tej grzeczności nie powinno zająć dużo czasu.

- Oczywiście. Podążył za korpulentnym, starszym mężczyzną po białej marmurowej podłodze w kierunku kobiet i mężczyzn, wśród których rozpoznał Edmunda Barringtona, barona Northridge. Była też urocza blondynka, o ile sobie przypominał, żona Northridge'a, a także dwudziestoletni mężczyzna o brązowych włosach.

- Lordzie Gravenwold, chciałbym, aby poznał pan moją siostrzenicę - powiedział książę. - Lady Arondale.

Na dźwięk swojego imienia zza młodzieńca wyszła kobieta, której Dominik wcześniej nie zauważył. Kiedy z uśmiechem odwróciła się i spojrzała na niego, poczuł, że traci oddech.

To była kobieta, której obraz przywoływał w swoich marzeniach. Obraz ognia i piękna, namiętności i delikatności. Kobieta, której jeden mały uśmiech potrafił rozgrzać mu krew i zatrzymać oddech. Wbił wzrok w jej przestraszone zielone oczy i nie pozwolił się im odwrócić.

Śliczna twarz Catherine pobladła. Kieliszek szampana w jej dłoni zaczął dygotać, a po chwili palce rozchyliły się i upuściły go na podłogę. Na odgłos rozbijającego się o marmur kryształu kilka par oczu odwróciło się w ich stronę.

Dominik pierwszy odzyskał mowę.

- Lady Arondale - powiedział, pochylając się nad jej dłonią w złocistej rękawiczce. - Miło mi panią poznać. - Uścisnął ją dość mocno w niemym ostrzeżeniu. Nie mógł skupić myśli, starając się poskładać to wszystko w jakąś całość.

Lady Arondale, powtórzył w myślach. Kiedyś już słyszał to nazwisko, to Rayne je wspomniał. Była córką zmarłego niedawno hrabiego, który nie miał dziedziców w linii męskiej, więc złożył petycję do króla, by uzyskać zgodę na przekazanie tytułu swej niezamężnej córce. Nosiła rodowe nazwisko Barrington.

Catherine Barrington. Hrabina Arondale. Jedna z najbogatszych kobiet w Anglii.

- Miło mi - wykrztusiła w końcu.

- Oczywiście Northridge'a już pan zna - podjął książę - i jego śliczną żonę, Amelię. A ten młodzieniec to Jeremy St. Giles. Jeremy, to jest jego lordowska mość, markiz Gravenwold.

- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział młody mężczyzna.

Dominik musiał zmobilizować całą siłę woli, by udzielić stosownych odpowiedzi, a dopiero potem powędrował za spojrzeniem St. Gilesa ku pobladłej Catherine, która wciąż wyglądała na wstrząśniętą.

- Czy coś się stało, milady? - spytał młodzieniec z tak zaniepokojoną miną, że Dominik odruchowo zacisnął zęby. Czyżby to właśnie był ten jej Anglik? Ten niedoświadczony szczeniak, który kicałby i łasił się na każde jej skinienie?

- Naprawdę wyglądasz trochę blado, moja droga - powiedział wuj. - Może powinnaś odetchnąć świeżym powietrzem?

- Chyba rzeczywiście powinnam... - Catherine wyglądała tak, jakby otrzymała od kata odroczenie wykonania wyroku.

- Służę pani. - Dominik ujął ją za rękę i wsunął ją pod swoje zgięte ramię tak władczo, że książę cofnął się o krok, a młody St. Giles po prostu stanął z rozdziawionymi ustami.

- Dziękuję. - Catherine w końcu się opanowała na tyle, by przyjąć jego propozycję. - To nic takiego. Chyba z gorąca. Strasznie tu duszno.

Dominik poprowadził ją w kierunku tarasu. Miejsce ustępującego powoli zdumienia zaczęła zajmować coraz większa wściekłość. Co za kłamczucha! Dlaczego, do diabła, nie powiedziała mu, kim jest? Jakąż to prowadziła grę? Nic dziwnego, że wyśmiała pomysł, aby zostać jego kochanką. Ależ był głupi!

Czuł ją obok siebie. Już nie drżała, za to uniosła wysoko głowę, gdy przechodzili przez balkonowe drzwi. Bardzo starała się zachować samokontrolę, a ponieważ robiła to z powodzeniem, irytacja Dominika jeszcze wzrosła.

Gdy tylko znaleźli się w zaciemnionym miejscu na uboczu, gdzie mogli zaznać odrobinę prywatności, odwrócił się do niej z całą wezbraną w ciągu ostatnich kilku tygodni złością. Chwyciwszy ją mocno za ramię, zaczął mówić, lecz wyrwała mu się i stanęła twarzą do niego.

- Na Boga, Dominik, co ty sobie myślisz? - Dominik zamrugał zdziwiony. - Czy zdajesz sobie sprawę z ryzyka, jakie podejmujesz? - Zielone oczy płonęły z furią równą jego własnej, a zjadliwa uwaga, jaką zamierzał jej rzucić, zamarła na jego ustach. - Boże na wysokościach, kiedy oni się dowiedzą, kim jesteś, wtrącą cię do Newgate i wyrzucą klucz!

- Newgate? O czym ty mówisz?

- O czym mówię? - powtórzyła z niedowierzaniem - O tym markizie. Nie zadowoliłeś się tytułem wicehrabiego czy barona. - Otaksowała go spojrzeniem, zerknęła na doskonale skrojony czarny jedwabny frak, bordową kamizelkę, białą koszulę z żabotem i urzekający fular. Szare spodnie leżały na nim jak ulał, co pomyślawszy, zarumieniła się. W lśniącej złocistej sukni, włosach splecionych w ognisty wieniec na głowie, wyglądała jak bogini, którym to słowem sam kiedyś ją określił.

Boże, jak mógł zapomnieć, jaka ona jest cudowna?

- Dominiku, ty mnie nie słuchasz! - Jeszcze raz spojrzała mu w oczy. - Musisz stąd uciekać.

Wtedy zrozumiał. Ona myślała, że on udaje, że to jakaś większa cygańska intryga. Może sądziła, że on właśnie tą drogą zdobywał pieniądze - że był to sposób oskubywania bogatych angielskich Gadjo. Był wściekły, ale resztką woli powstrzymał się od śmiechu.

- Słucham, ale niepotrzebnie się trapisz. Z obecnych tu osób tylko ty możesz mnie wydać. Oczywiście chyba że właśnie to zamierzasz zrobić.

Wyglądała tak, jakby ją uderzył.

- Jak w ogóle mogłeś pomyśleć coś takiego? Nie uszedł jego uwagi niepokój w głosie Catherine. Tym samym złość zaczęła go powoli odchodzić.

- Czyżbyś się martwiła, Catrina? Po tym, jak mnie zostawiłaś, jakoś trudno mi w to uwierzyć.

- Naturalnie, że się martwię. Ja... - urwała, rumieniąc się ponownie. Jej oblicze było znacznie bardziej łagodne niż słowa. - Bardzo dużo ci zawdzięczam, Dominik. - Wodziła oczami po jego twarzy, jakby chciała się nasycić tym widokiem. - Być może nawet życie. Na pewno o tym nie zapomniałam. Pomogę ci wydostać się stąd i...

Wyciągnął ku niej rękę, objął za ramię i przyciągnął do siebie.

- Ciii - powiedział cicho. - Pragnąłem to zrobić od chwili, gdy cię ujrzałem... zmarnowaliśmy już zbyt dużo czasu.

Przywarł ustami do jej ust, aż na chwilę zamarła w bezruchu. Potem złapała go za ramiona. Ciekaw był, czy zacznie z nim walczyć, bo przecież dla niej wciąż był tylko Cyganem. Ale ona objęła go za szyję i oddała pocałunek, szeptem wymawiając jego imię.

Gdy przytrzymał ją mocniej i znów wpił się w jej usta, cały świat wokół Catherine zaczął wirować. Wiedziała, że powinna go zatrzymać, że to mogło zniszczyć cały plan, który drobiazgowo opracowała wraz z rodziną. Lecz od chwili, gdy go ujrzała, takiego wysokiego, niesamowicie przystojnego, niczego nie pragnęła bardziej, niż poczuć wokół siebie jego męskie ramiona, wsunąć palce w jego włosy.

Teraz to zrobiła, czując napięte mięśnie jego szyi, gładkość śniadej skóry. Pachniał wodą kolońską z domieszką piżma, męskim zapachem, który lak dobrze pamiętała. Język Dominika czynił swoje czary, dotykając ją, drażniąc. Aż jęknął, gdy język Catherine wyszedł mu naprzeciw.

Tak jak w marzeniu Catherine, przesunął dłonie po gorsecie, by ująć jej piersi, kciukiem pobudzając sutek, nawet przez materiał sukni. Czuła ciepło I ego naprężonego ciała, czuła łomotanie własnego serca pomiędzy żebrami, nacisk nabrzmiałej męskości Dominika, co przywoływało wspomnienie tamtych chwil, gdy wchodził w nią, biorąc w posiadanie jej ciało i duszę.

Gdy rozległ się odgłos kroków, przerwali pocałunek, dysząc szybko, lecz Catherine wciąż zaciskała w dłoniach klapy jego fraka. W chwili gdy się odsunęła, podeszła do nich lady Campden, ubrana w szkarłat kobieta o twarzy czarnowłosego anioła. Ku zaskoczeniu Catherine rzuciła Dominikowi pełne wzgardy spojrzenie.

- Nie wiedziała, że wy dwoje jesteście... zaznajomieni - powiedziała po chłodnym powitaniu.

- Oczywiście, że jesteśmy - odparł gładko. - Lady Arondale i ja zostaliśmy sobie przedstawieni tego wieczoru. Jej wuj, książę, zaproponował, żebym towarzyszył jej na zewnątrz, by zaczerpnęła świeżego powietrza.

Przez moment zdawała się ważyć jego słowa, szukając w nich prawdy, jak się zdawało Catherine. Ale nie wiedziała, dlaczego to takie ważne.

- Tak... - przyznała w końcu lady Campden

- dziś jest raczej duszno. Tak duszno, że chyba wcześniej wybiorę się do domu. Niestety, lord Campden został wezwany poza Londyn w interesach, więc mam do towarzystwa jedynie służbę.

- Wygięła ku górze swe pełne, czerwone wargi.

- Zdaje się, że nic innego mi nie pozostało. Dominik też się uśmiechnął.

- Zapewne - odparł o wiele zbyt obojętnym tonem. W spojrzeniu, jakim ją obrzucił, było coś, co zastanowiło Catherine. Czyżby ta śliczna lady Campden, zamężna kobieta z towarzyskiej elity, właśnie go zapraszała? Catherine już kiedyś słyszała o takich rzeczach, ale nigdy nie widziała ich na własne oczy.

- Ale przecież - podjęła z wyraźną irytacją - godzina nie jest jeszcze taka późna. Chyba na razie zostanę. - Wyzywające spojrzenie było potwierdzeniem: ona chciała, aby Dominik pojechał za nią do jej domu!

Czarnowłosa dama czekała jeszcze przez chwilę, jakby czekała, aż Dominik coś powie. Gdy milczał, uśmiechnęła się cienko, grzecznie pożegnała się i odwróciła, aby odejść.

- Jeśli nie zauważyliście, podano kolację - rzuciła przez blade ramię. - Na pewno nie chcielibyście jej stracić. - Kołysząc uwodzicielsko biodrami, skręciła za narożnik ściany i znikła im z oczu.

Tymczasem Catherine zaatakowała Dominika, który już włożył jej dłoń pod swoje zgięte ramię.

- Szybko znalazłeś sobie kobietę na zastępstwo, bo chyba właśnie taka jest jej rola.

Zmarszczył brwi z niezadowoleniem.

- Lady Campden i ja... przyjaźnimy się już od jakiegoś czasu. A co do wygrzewania mi łóżka, czy to przez nią lub jakąkolwiek inną kobietę, to byłem o wiele zbyt zajęty martwieniem się o ciebie. Teraz widzę, że niepotrzebnie się niepokoiłem.

Znowu był zły, jednak Catherine poczuła, jakby kamień spadł jej z serca. A więc martwił się o nią, tak samo jak ona o niego.

- Lepiej wracajmy - powiedział chłodno, ciągnąc ją w kierunku drzwi. - Łowcy sensacji będą dziś mieli bogate żniwo. Poza tym nagle zgłodniałem.

Zauważyła, jak jego czarne oczy lekko zmętniały, omiatając jej kształtne piersi. Znała to spojrzenie. Wcale nie chciało mu się jeść. Pomyślała o tym, co powiedział o sensacjach i zadrżała. Kłapiące języki to ostatnia rzecz, jaka im obojgu była potrzebna.

Dominik był już blisko wejścia, gdy Catherine zebrała się w sobie, by go zatrzymać.

- Chyba nie zamierzasz tam wrócić? Dominik, musisz uciekać, zanim ktoś odkryje prawdę.

Krótką chwilę wpatrywał się w nią czarnymi oczami.

- Już kiedyś mówiłem ci, mości hrabianko, że Cygan potrafi zagrać każdą rolę, od żebraka po króla. Może teraz mi uwierzysz. - Uśmiechnął się drwiąco, aż poczuła w żołądku nieprzyjemny skurcz. - Chyba że wolisz pozostać na zewnątrz i kontynuować naszą... konwersację. Otworzyła szeroko oczy.

- Oczywiście że nie! - Uniosła podbródek. - Jak widzisz, już nie należę do ciebie. Tu jest Anglia, a nie któryś z tych waszych cygańskich obozów.

Mocniej zacisnął palce na jej ramieniu.

- Niestety, Catrina. Gdyby tak było, leżałabyś już pode mną, a nie siedziała u mego boku, spożywając kolację, której ja nie będę w stanie nawet spróbować.

Zaczerwieniła się. Dopiero po chwili zrozumiała sens tych słów.

- U twego boku? - Z jakiegoś niezrozumiałego powodu głupio wierzyła, że pozwoli jej odejść.

- Co się stało? Chyba nie chcesz stracić przedstawienia w moim wykonaniu? - Twarz nieco mu pociemniała. - A może planowałaś kolację w towarzystwie swojego Anglika?

- Mojego Anglika? - Dlaczego nie umiała przestać tak idiotycznie powtarzać każdego słowa Dominika?

- Mężczyzny, którego kochasz, chyba nie zapomniałaś? Przecież to na pewno nie jest ten żółtodziób St. Giles.

Tyle kłamstw. Unosiły się wokół nich jak londyńska mgła.

- Lord Jeremy to tylko znajomy. Tymczasem podeszli do drzwi wielkiej jadalni o wysoko wspartym na belkach suficie i ścianach obitych skórą z ręcznie złoconymi heraldycznymi liliami. Portrety angielskich królów wisiały ponad niezliczonymi srebrnymi półmiskami, tacami, pełnymi parujących potraw, które serwowali służący w czerwonych liberiach. Pokryte lnianymi obrusami stoły, na których stały srebrne świeczniki i ogromne bukiety czerwonych róż, były już przygotowane dla głodnych gości, zaś dodatkowe podobnie wspaniale zastawione stoły wypełniały sąsiednią, długą na dwadzieścia metrów galerię.

- A, jesteście! - zawołał wuj Gil, gdy podeszli. Tuż obok stał jego przyjaciel, sir Osgood Horbuckle. - Już zaczynałem się niepokoić.

Catherine sama nie wiedziała, czy powinna odczuć ulgę, czy jeszcze bardziej wzmóc czujność. Wuj na pewno nie był głupcem. Jak długo Dominik będzie w stanie go zwodzić?

- Pańska cudowna siostrzenica tak mnie zauroczyła, że straciłem poczucie czasu - odpowiedział Dominik. - Proszę mi wybaczyć.

- Oczywiście. - Książę uśmiechnął się ciepło. - Ja też często jestem pod jej urokiem.

- Gravenwold, czyż nie? - Powiedział Ozzie do Dominika. - Podobno jest pan przyjacielem Stoneleigha. Miło mi pana poznać.

Kimże, do licha, jest Stoneleigh, zastanawiała się Catherine. Kolejny Cygan w przebraniu? Na samą myśl jęknęła bezgłośnie.

- Cała przyjemność po mojej stronie - zapewnił go Dominik tak przekonująco, jakby naprawdę to właśnie miał na myśli. Była zdumiona jego pewnością siebie. Wiedziała, że jest inteligentny i dobrze wykształcony, ale nie aż tak. Mimo wszystko mógł się potknąć jeszcze na kilkunastu innych rzeczach, a niebezpieczeństwo wzrastało z każdą minutą.

- Dobry wieczór, wasza książęca mość. - Do wozu zbliżyła się kobieta, w której Catherine rozpoznała lady Agathę James. Towarzyszyła jej przyjaciółka, lady Elizabeth Morton, szwagierka lady Campden.

Przez chwilę zajęli się miłą towarzyską pogawędką, wreszcie Horbuckle powiedział:

- Może w końcu pójdziemy na kolację? Cały dzień nic nie jadłem.

Catherine uśmiechnęła się. Sir Ozzie, niski, łysiejący mężczyzna z małym monoklem na oku, który, choć trudno w to uwierzyć, w swoim czasie wsławił się bohaterstwem, był jednym z jej ulubieńców. Podczas rebelii w koloniach Ozzie uratował życie wielu wyższym oficerom, zdobywając sympatię króla i idący za tym tytuł szlachecki. Z wujem Gilem spotkali się wkrótce później, to znaczy prawie przed trzydziestu laty, i od tamtej pory pozostali bliskimi przyjaciółmi.

- Wciąż wyglądasz trochę mizernie, moja droga - powiedział książę do Catherine. - Czy na pewno dobrze się czujesz?

- Tak, wuju. To pewnie emocje. - Przyjrzał się jej uważniej, niż by sobie tego życzyła, lecz ujrzał tylko jej uśmiechniętą buzię.

- Mam nadzieję, że nie będą państwo mieli nic przeciwko temu, jeśli do nich dołączę - odezwał się Dominik. Nie było to pytanie. - Trudno byłoby mi się oderwać od tak uroczego towarzystwa.

- Będzie nam bardzo miło - powiedział książę. Catherine modliła się w myślach, by Bóg dał jej więcej sił. Czy jego arogancja nie zna granic? Lecz przecież doskonale wiedziała, że tak właśnie jest.

Idąc w stronę bufetu, oddali się rozmowie. Na lśniących srebrnych półmiskach, udekorowanych kwiatami i owocami, leżały sole, witlinki i homary. Kucharz w białej czapie sprawnie kroił wielką wołową szynkę, która spoczywała obok tac pełnych kurek, słonek i kuropatw, był też bażant wypchany nadzieniem z orzechów i ostryg, grasica cielęca, barani udziec w plasterkach, parujące warzywa, liczne budynie i puddingi. Gdy jakaś taca była już pusta, jej miejsce zajmowała następna. Wachlarz delikatesów był wręcz nieskończony.

Catherine, która wcześniej odczuwała głód, teraz dostała lekkich nudności na sam widok tak ogromnej ilości jedzenia. Nieustannie miała świadomość obecności Dominika, chociaż stał teraz kilka metrów od niej. Była pewna, że inne osoby odczuwają to podobnie, więc tym bardziej się o niego niepokoiła.

- Może usiądziemy na tarasie? – zaproponował. Byliby wtedy poza zasięgiem wścibskich oczu.

Tam jest o wiele przyjemniej. Dominik uśmiechnął się nijako.

- Myślę, że w galerii będzie znacznie wygodniej, oczywiście chyba że pani naprawdę nie czuje się dobrze.

Miała ochotę go zamordować. Jednak uśmiechnęła się.

- Tak, w galerii będzie dobrze. - Ozzie i książę odczuli wielką ulgę. Utrzymywanie w równowadze na kolanach srebrnego talerza pełnego jedzenia nie było ich mocną stroną.

Catherine pozwoliła, by Dominik pomógł jej zająć miejsce. Sam usiadł ostatni. Po drugiej stronie, nieco w bok, siedziała lady Campden, a obok niej wysoki przystojny mężczyzna o gęstych miedzianych włosach. Najwyraźniej zdecydowała nie wracać jeszcze do domu.

- Widzę, że lady Campden znalazła sobie kogoś innego, aby ją zabawiał. - Catherine uśmiechnęła się sztucznie.

- To Stoneleigh. - Dominik wydawał się bardziej rozbawiony niż rozczarowany, co sprawiło Catherine ogromną przyjemność, chociaż niechętnie się do tego przyznała. - Przez pewien czas będzie jej pomagał zapomnieć o samotności.

Stojący za ich plecami służący nalał do kieliszków wino, a następie postawił na stole kryształową karafkę. Nie było to dobre francuskie wino, jakie pili w domu. Od początku wojny w miejscach publicznych nie spożywano francuskiego wina. Teraz podano portugalskie, ciemne, o mocnym bukiecie.

- Jesteś pewien, że nie chcesz osobiście dotrzymać towarzystwa tej damie? - naciskała Catherine, wiedząc doskonale, że nie powinna.

- Może i chciałbym... wcześniej. Ale teraz jest mi o wiele przyjemniej. - Uśmiechnął się kącikiem ust. Poczuła przyspieszone bicie serca.

- Być może teraz tak myślisz. Ale wkrótce wrócę z wujem do domu. I w jakiej sytuacji wtedy będziesz?

- Na pewno nie w takiej, w jakiej bym pragnął, Catrina. A pragnąłbym odpocząć między twoimi zgrabnymi nogami.

Zaczerwieniła się gwałtownie, odwracając wzrok. Była wściekła na Dominika, a zarazem odczuła dziwną przyjemność. W milczeniu zaczęła wybierać z talerza małe kąski. Wydawało się, że minęło wiele godzin, zanim skończyli kolację. Mieli już wstawać od stołu, gdy podszedł do nich książę Mayfield.

- Przepraszam, że nie zauważyłem twojego przybycia, drogi chłopcze - powiedział do Dominika, który wstał, by uścisnąć mu dłoń. - Nie chciałem, abyś wyszedł, zanim się przywitamy.

- Miło cię widzieć, Mayfield - uśmiechnął się Dominik. - Jak się miewa księżniczka i lady Georgina?

- Dziękuję, bardzo dobrze. Przykro mi z powoli u twojego ojca. Może był trochę skąpy, ale z gruntu był porządnym człowiekiem.

Dominik zacisnął zęby, Catherine poczuła ucisk w żołądku. Chociaż udawała zainteresowanie rozmową innych, dokładnie słyszała każde słowo. Dobry Boże, nie pozwól mu popełnić błędu.

- Tak powiadają - odparł Dominik. - Osobiście nic mi o tym nie wiadomo.

- No tak... chyba teraz nie ma to już znaczenia. Teraz musisz się zająć sprawami Gravenwold.

- Tak mi powiedziano.

- Jestem pewien, że dobrze sobie poradzisz. Napięcie Dominika trochę osłabło.

- Jestem w Londynie niecały tydzień, a już tęsknię za domem.

Catherine odprężyła się, widząc przyjazny uśmiech księcia. Podziwiała sprawność, z jaką Dominik prowadził rozmowę. Pożegnał się grzecznie z Mayfieldem, który po chwili odszedł w kierunku swojego towarzystwa i usiadł. Wyglądało na to, że naprawdę znał tych ludzi, że to nie było zwykłe udawanie. Jakby jego ojcem naprawdę był markiz Gravenwold, jakby...

Catherine zamarła. Nagle przypomniała sobie inny wieczór, inny bal. Wtedy również był tam wysoki, ciemnowłosy mężczyzna. Nie widziała jego twarzy, lecz pamiętała te lśniące włosy, niezwykle szerokie barki.

- Podobno to Cygan - powiedziała wtedy jedna z kobiet. Na wspomnienie tych słów wszystko stało się straszliwie jasne.

- To ty - szepnęła, przyciągając jego uwagę. Wpatrywał się w jego twarz szeroko otwartymi oczami. - Ty jesteś Nightwyck.

Uśmiechnął się ponuro.

- Byłem, dopóki mój ojciec nie raczył zejść z tego świata i pozostawić na mojej głowie Gravenwold.

Oblizała wyschnięte wargi.

- Jesteś arystokratą, masz szlachecki tytuł. Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Miałem nadzieję, że to będzie bez znaczenia.

- Powinieneś być dżentelmenem. Jak mogłeś się zachowywać w taki sposób? Jak mogłeś zrobić to, co zrobiłeś? - W wilgotnych zielonych oczach płonęła złość, lecz Catherine nie uroniła ani jednej łzy. Odsunęła krzesło, aby wstać, lecz Dominik pod stołem chwycił ją za rękę i przytrzymał mocno.

- Siadaj.

- Na wypadek, gdybyś tego nie zauważył - wycedziła przez zaciśnięte żeby - twoje rozkazywanie już się skończyło.

- Powiedziałem, siadaj. - Szarpnął ją, aż przysiadła, równie rozsierdzony jak ona. Jednak twarz nie wyrażała żadnych emocji. - Uśmiechaj się - ostrzegł tak cicho, aby tylko ona mogła go usłyszeć. - Wygląda na to, że twojej rodzinie udało się cudownym sposobem zatuszować naszą małą przygodę. Proponuję, żebyś tego nie psuła.

- Idź do diabła! - szepnęła, ale musiała przyznać mu rację. Przyklejając na ustach uśmiech, przysunęła krzesło na powrót do stołu. Chociaż zmuszała się do uprzejmej konwersacji i ukłonów, w środku aż kipiała ze złości. Miała ochotę go uderzyć, podrapać mu tę przystojną twarz. I wypłakać się.

Oczywiście żadnej z tych rzeczy nie zrobiła. Będzie udawała, że on nie istnieje, że siedzenie obok niego nie jest najgorszą torturą, jaką musiała znosić w swoim życiu. Lecz on zdawał się tego nie zauważać. Catherine zachowywała się z podobną fałszywą nonszalancją, ale gdy tylko wszyscy skończyli posiłek, grzecznie wstała, a mężczyźni natychmiast uczynili to samo.

- Przepraszam, wujku, ale czuję się trochę zmęczona. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym, abyśmy wrócili już do domu.

Gil odsunął krzesło, szorując nim po marmurowej podłodze.

- Oczywiście, moja droga. Właśnie sam chciałem to zaproponować.

- Chyba pójdę za waszym przykładem - odezwał się Ozzie. - Chociaż muszę przyznać, że to wspaniałe przyjęcie.

- Odprowadzę lady Arondale do państwa karety - zaoferował się Dominik. Zdecydowanym ruchem ujął jej ramię i skierował się ku drzwiom. Gil i Ozzie zgodnie kiwnęli głowami, po czym obeszli stół, by poinformować Amelię i Edmunda o swoim odjeździe, a następnie dołączyć do Catherine przed domem.

- Jesteś zimnym draniem - powiedziała obniżonym głosem, gdy Dominik prowadził ją do wyjścia.

- Ty też powinnaś była powiedzieć mi, kim jesteś - odparował, przyjmując od służącego jej satynowy płaszcz, którym ją otulił. - Wtedy żadna z tych rzeczy nie miałaby miejsca.

- Nie? Ciekawe, dlaczego ci nie wierzę? - Stanęła sztywno przy wejściu, rozdarta między gniewem i rozpaczą. Na przystojnej twarzy Dominika również malowała się nuta złości. Obwiniał ją tak samo jak ona jego!

Poczuła, jak oblewa ją fala gorąca, gdy zaczęła myśleć o swoim własnym skandalicznym zachowaniu. To prawda, że ją uwiódł, ale Cygan czy nie, sama mu pozwoliła, a może nawet zachęcała. Pragnęła go niemal od samego początku. Gniew powoli zaczął ustępować.

Dominik popatrzył na nią i jakby czytając w jej myślach, przybrał łagodniejszy wyraz twarzy. Wezwał karetę Wentwortha z wymalowanym srebrnym herbem, a stając u jej boku na szerokich kamiennych schodach, czekał, aż zjawi się wuj. Od strony Tamizy wiał lekki wiatr. Było dość widno, ponieważ na niebie świecił księżyc w pełni, jednak oni stali w cieniu wysokich cyprysów.

Dotknął dłonią jej policzka.

- Chciałbym powiedzieć, moja mała, że mi przykro. Ale wcale mi nie jest. Żałuję tylko, że w ogóle musieliśmy opuścić cygański obóz. - W jego słowach brzmiała łagodność, czułość, której się nie spodziewała. Powiódł kciukiem po jej szczęce. Catherine poczuła, jak robi się jej gorąco.

Resztka złości znikła. To co się wydarzyło, należało do przeszłości, a teraz liczyła się teraźniejszość.

- Anglia jest również twoim domem. Od samego początku zamierzałeś tu przyjechać, prawda?

Opuścił dłoń. W głosie pojawiła się nutka żalu.

- Możliwe. Ale tutaj nie mam swobody, by robić to, co chcę. Ty jesteś młodą damą ze znakomitego rodu. A moje intencje są wyłącznie niegodne. Teraz jesteś mi bardziej odległa, moja kochana, niż wtedy we Francji.

Próbowała pojąć sens jego słów.

- Niegodne? - powtórzyła bezwiednie. - O czym ty mówisz?

- Że zapomniałem o tobie bardziej, niż mogłaś sobie wymarzyć.

Mimo że miała w głowie kompletny zamęt, zaczęła rozumieć. Teraz, gdy wrócił do Anglii, Dominik nie chciał już jej widzieć. Wcześniej pragnął jej jako kochanki, nic więcej. Furia powróciła ze zdwojoną siłą. Catherine poczuła się wykorzystana, miała chęć uderzyć go w twarz.

Lecz z drugiej strony, czegóż więcej mogła się spodziewać? Z pewnością nie małżeństwa. Pamiętała ostrzegawcze słowa Pearsy, ponure przewidywania Yany. Tak, musi się przyznać, że tego właśnie oczekiwała.

Dominik ją zrujnował. Jako syn arystokraty, członek śmietanki towarzyskiej mógł się zgodzić na jedynie właściwe i stosowne małżeństwo kontraktowe.

Zaśmiała się drwiąco w duchu. Od kiedy Dominik robił stosowne i właściwe rzeczy? Poczuła ogarniającą ją falę goryczy.

- Był czas, lordzie Gravenwold, gdy uważałam cię za jednego z najwspanialszych ludzi, jakich znam. Jak mogła się tak pomylić? - Próbowała go ominąć, lecz zatrzymał ją.

Miał posępne oblicze, niespokojny głos dobiegał jakby gdzieś z daleka.

- Ale przyjdziesz do mnie, gdyby wystąpiły jakieś nieprzewidziane... problemy?

Uniosła brwi.

- Jakie niby problemy?

Uśmiechnął się kącikiem ust, przypominając tego przystojnego, śniadego Cygana, którym był w obozie.

- A więc, milady hrabino, nie tak wiele się zmieniło. Nadal jesteś uroczą niewinną dziewczyną, jaką byłaś we Francji. A ja zimnym draniem.

Wtedy zrozumiała, że przed chwilą miał na myśli dziecko, jakie mogła nosić w swoim łonie. Jego dziecko. Czerwona jak burak, cofnęła się do cienia.

- Nie musisz się martwić, milordzie - odparła cierpko. - Nie ma żadnego... problemu. - Czekała, aż Dominik odetchnie z ulgą, ale nic takiego nie nastąpiło.

- A więc to jest nasze pożegnanie, ognisty kociaku - rzekł cicho, pochylając się nad jej dłonią. - Cieszę się, że jesteś bezpieczna.

- Jesteś gotowa do drogi, kochana? - spytał książę. Na widok zbliżającego się wuja, Dominik przekazał Catherine pod jego opiekę, po czym odwrócił się i odszedł. Coś chwyciło ją za serce, gdy patrzyła, jak jego wysoka, męska postać znika w domu.

Wtedy, we Francji, opuściła go, mając poczucie ogromnej straty. A teraz, gdy rany serca zaczynały się goić, znowu go straciła. Tym razem cierpienie było jeszcze większe, gdyż znała już prawdę.

Tak jak się niegdyś obawiała, była dla niego jedynie zabawką. Przelotną zachcianką, dzięki której mógł urozmaicić sobie bezbarwne życie w cygańskim obozie. Nawet jako hrabina nie robiła na nim wrażenia.

Czuła coraz większy, narastający ból, rozdzierający ją od środka, z którego narodziła się kolejna fala gniewu. Jak on śmiał wykorzystać ją, a potem porzucić? Nie była kobietą lekkiego prowadzenia, jak lady Campden, jakąś niezaspokojoną babą, usilnie szukającą kochanka. Była kobietą z zasadami, która nie potrzebowała ani Dominika Edgemonta, ani żadnego innego mężczyzny. Gdyby nie potrzeba spłodzenia potomka, gdyby nie wolność i szacunek, jakie mógłby jej dać małżonek, poradziłaby sobie bez niego!

Minimum, co zamierzała zrobić, to znaleźć uległego mężczyznę, gotowego spełniać jej życzenia.

Kogoś, czyje spojrzenie nie wywoływałoby w niej lali pożądania, nie doprowadzało niemal do obłędu. Kogoś, kto nie złamałby jej serca.

Siedząc w karecie, wyprostowała ramiona i wpatrzyła się w ciemność. Rozczarowana, poczuła spływającą po policzku łzę.

Otarła ją wierzchem dłoni i przysięgła, że więcej łez już nie będzie.

Rozdział 15

- Myślę, że twój powrót do towarzystwa był co najmniej udany - odezwał się siedzący naprzeciwko wuj. W ciemnym wnętrzu karety Catherine nie widziała jego twarzy.

Miejskie życie zaczynało zamierać, stukot końskich kopyt na kocich łbach odbijał się pustym echem. Gdzieś w pobliżu nocny stróż wywołał kolejną godzinę. Mgła zaczynała gęstnieć, w powietrzu unosił się zapach wilgoci i stęchlizny.

- To dobrze, że Amelia i Edmund jeszcze pozostali - podjął wuj. - Ich obecność pomoże zdusić ostatnie plotki.

- Byli wspaniali - odparła. Kareta przejechała pod latarnią, która przez chwilę oświetliła twarz wuja. Miał bardziej niż wieczorem wyostrzone rysy, wytężonym wzrokiem wpatrywał się w ciemność, jakby chciał wedrzeć się w myśli Catherine.

- Co myślisz o Gravenwoldzie? - spytał łagodnie, lecz wyczuła w jego głosie lekkie napięcie.

Na Boga, przecież niemożliwe, żeby wuj coś wiedział

- Bardzo przystojny - odparła z całą nonszalancją, na jaką mogła się zdobyć. - Kobiety pewnie za nim szaleją.

Gil pochylił się do przodu.

- Nie powiedział pod twoim adresem niczego niestosownego, prawda?

- Oczywiście, że nie. Jego lordowska mość okazał się dżentelmenem w każdym calu. - To było kłamstwo. Dominik był tak dalece niedżentelmeński jak żaden z mężczyzn, których znała.

- Tak... taką miałem nadzieję. Zapewne nie powinienem go zachęcać. Najwyraźniej nie ma zamiaru się żenić, a my musimy znaleźć ci męża.

Poczuła, jak coś ją ściska w środku.

- Podobno ślubował, że nigdy się nie ożeni. Tylko dlaczego? Myślałam, że zależy mu na posiadaniu dziedzica.

- To ma jakiś związek z jego ojcem. Jakiś dłuższy zatarg. Postanowił, że nazwisko Edgemont nie przejdzie na kolejne pokolenie.

- Ale jego ojciec nie żyje. Z pewnością teraz...

- Obawiam się, że nic więcej nie wiem. Tak czy inaczej, wydaje się bardzo zdeterminowany. Wątpię, czy nawet tobie udałoby się odwieść go od tego postanowienia.

Catherine zignorowała nutkę wyzwania, jaka zabrzmiała w głosie wuja.

- Gravenwold to ostatni mężczyzna, którego bym wybrała.

Wuj wzruszył ramionami, szeleszcząc kosztownym materiałem fraka o obite aksamitem oparcie.

- Pewnie masz rację. Byłby wymagający jak diabli i ciężki we współżyciu.

- Właśnie.

- A więc muszą być inni mężczyźni, którzy będą znacznie bardziej odpowiedni. Co powiesz o młodym St. Gilesie?

- Jeremym?

- Jako drugi syn nie będzie dziedziczył, ale przynajmniej jego ojciec jest hrabią. Jest inteligentny i prostolinijny. Oprócz tego najwyraźniej za tobą szaleje. Myślę, że wystarczy kilka twoich teatralnych sztuczek, aby wybaczył ci dosłownie wszystko.

Catherine pomyślała o nim. Od pierwszej chwili bardzo go polubiła. Był uprzejmy, delikatny i szczery.

- Nie - rzekła cicho. - Jeremy zasługuje na kobietę, która go pokocha. A ja bym nie mogła.

-Ale...

- A może Litchfield? Nie ma grosza przy duszy i pewnie szuka odpowiednio obiecującej kandydatki. Myślisz, że byłby dobry?

- Ty na pewno nie byłabyś nim zainteresowana. Nie pasujecie do siebie.

- Dopasowanie nie jest tu najważniejsze. Poza tym nie jestem zainteresowana żadnym mężczyzną. Litchfield byłby równie dobry jak każdy inny.

Książę zamilkł.

- No więc, co o tym sądzisz? - nalegała Catherine. Gil odchrząknął z niezadowoleniem.

- Litchfield to nie jest mężczyzna dla ciebie. Zapewne jest dość atrakcyjny jako dandys, ale po dwóch tygodniach by ci się znudził.

Nawet szybciej, pomyślała. Richard łatwo poddałby się jej rozkazom, wypełniłby małżeński obowiązek, ale potem zapewne chętnie zostawiłby ją w spokoju - o ile miałby kochankę - a poza tym desperacko potrzebował jej pieniędzy.

- Pomyślę o tym, wuju - powiedziała. - Według mnie baron byłby całkowicie wystarczający.

- Pewnie zamęczyłabyś biedaka na śmierć. - Westchnął. W każdym razie mamy jeszcze czas na poszukiwania.

Catherine wygładziła przód swojej złocistej sukni, wracając pamięcią do niemiłego spotkania z Dominikiem.

- Chyba masz rację, ale szczerze mówiąc, chciałabym szybko załatwić tę sprawę. Marzę o powrocie do Arondale. Niepokoję się o to, jak majątek jest zarządzany, no i chcę się zająć szkołą. Bardzo tęsknię za tymi dzieciakami.

- Zamierzałem omówić z tobą tę kwestię...chodzi o szkołę... jak się nazywa?

- Chrześcijańska Szkoła Charytatywna imienia Barringtona. Pierwotnie nosiła nazwę Szkoły na rzecz Poprawy Warunków Życia Biednych w Arondale, ale to byt pomysł ojca, a po jego śmierci, Edmund i ja zmieniliśmy nazwę. Kiedy wyjeżdżaliśmy, dzieciom szło doskonale. Nie mogę się doczekać, aby sprawdzić, jakie poczyniły postępy.

Arondale. Sama nazwa przywodziła na myśl schronienie i odpoczynek od burzliwych emocji. Gdyby tylko była tam teraz, z dala od Londynu - z dala od Dominika i tęsknoty, jaką w niej wzbudzał.

- Wiem, że to diabelnie niepopularne - rzekł Gil - ale rozważałem założenie takiej szkoły w Lavenham. Mógłbym zorganizować naukę dla dzieci. Rozmawialiśmy o tym z twoim ojcem wiele razy, ale gdy zmarł, jakoś nie udało mi się tego pomysłu zrealizować.

Catherine rozjaśniła się.

- To wspaniały pomysł, wujku. Oczywiście, będziesz musiał znaleźć jakąś osobę do kierowania szkołą, no i jest jeszcze kwestia przekonania rodziców dzieci, co często stanowi najtrudniejsze zadanie. Ale na pewno warto.

- Mogę potrzebować twojej rady.

- Z radością ci pomogę. Możemy zacząć szukać nauczyciela jeszcze w czasie obecnej wizyty w Londynie.

Gil uśmiechnął się w ciemności.

- Nie powinno to opóźnić twoich poszukiwań męża o więcej niż parę tygodni.

Dominik chodził tam i z powrotem po gabinecie w swojej miejskiej rezydencji przy Hanover Square. W przeciwieństwie do biblioteki w Gravenwold ten pokój o niskim suficie i z boazerią na ścianach był pomieszczeniem, którego zwykle unikał. Było to ulubione miejsce jego ojca, którego duży, uśmiechnięty portret spoglądał na niego z honorowego miejsca nad marmurowym kominkiem.

Poprzedniego wieczoru, po powrocie z przyjęcia u Mayfieldów, Dominik wszedł do gabinetu, aby odpocząć i popatrzeć na portret. Siedząc za ojcowskim rzeźbionym biurkiem z różanego drewna, zapragnął, by markiz nawiedził go, wyśmiał arogancko, a tym samym sprawił, by serce Dominika stało się mniej wrażliwe.

W posępnych szarych godzinach przed świtem upił się do nieprzytomności palinką, którą oszczędzał na tak ponure okoliczności, rozmyślając o matce, o latach jej ciężkiego życia bez męskiego wsparcia, o porzuconym przez ojca synu, o godzinach cichego płaczu, jaki słyszał w cygańskim wozie.

Myślał o samotnych nocach, jakie spędził w swoim pustym pokoju w Yorkshire, bolesnej chłoście trzcinką, która wielokrotnie stała się jego udziałem, niekończących się karach za niedostateczne opanowanie materiału lekcji, zbyt wolne tempo w stosunku do oczekiwań nauczyciela albo za jakąś rzekomą obrazę, jakiej dopuścił się przed obliczem ojca. Przypominał sobie, jak bardzo chciał uciec, ale nie zrobił tego, bo wiedział, że jeszcze bardziej zasmuciłby matkę. Pomyślał o tym, jak te dwa miesiące, które każdego roku spędzał z Cyganami, były jedynymi tygodniami szczęścia w całym swoim życiu z ojcem.

Zmusił się też, by wspomnieć... a zarazem nie myśleć o Catherine, no i dopił ognisty trunek, jednym haustem wlewając go sobie do gardła. Niestety, po kilku godzinach snu, gdy głowa spoczywała bezwładnie na opartych na biurku rękach, po kąpieli i goleniu został mu pulsujący ból głowy. Wyraźnie miał przed sobą zbyt wiele niezałatwionych spraw.

- Już przyszedł, milordzie - powiedział kamerdyner. Czy mam go wprowadzić?

- Tak.

W holu na zewnątrz rozległ się stukot kroków, a po chwili do gabinetu wszedł Harvey Malcolm. Miał na sobie źle dopasowany brązowy surdut. Nerwowo poprawiał apaszkę, zbliżając się do biurka, przy którym stał Dominik.

- Pan po mnie posłał, milordzie?

- Tak. Chciałem zawiadomić, że może pan już odwołać swoich detektywów. Znalazłem ją.

Malcolm uniósł jasne brwi.

-Tutaj?

- Praktycznie tuż pod naszymi nosami. Powinniśmy byli szukać nieco wyżej na arystokratycznej drabinie... nasza dama to hrabina.

- Hrabina! - zdumiał się Malcolm.

- A dokładniej Catherine Barrington, hrabina Arondale. Chcę wiedzieć o niej wszystko, co zdoła pan odkryć, łącznie ze sposobem, w jaki smaruje masłem ciepłe bułeczki, jeśli to możliwe.

- Skoro teraz już wiemy, kim ona jest, nie będzie większego problemu.

- Musi pan zachować maksymalną dyskrecję, to chyba zrozumiałe.

- Proszę się nie obawiać, milordzie. Pański ojciec ufał mi bez zastrzeżeń.

- Dobrze. Oczekuję informacji najpóźniej za trzy dni.

- To wystarczająco dużo czasu.

Zaraz po wyjściu Malcolma Dominik usiadł na krześle z wysokim oparciem, które stało przy biurku z różanego drewna. Tak jak przez długie nocne godziny, znowu zaczął się wpatrywać w portret ojca.

- Nie dam ci wygrać - powiedział z lekką pogróżką w głosie. - Nawet dla Catherine. - Jednak musiał poznać o niej całą prawdę, dopilnować jej spraw. A potem będzie mógł się zająć własnym życiem.

Popatrzył jeszcze raz na portret i uśmiechnął się.

- Dziś wieczorem wybieramy się na przyjęcie do państwa Sommerset - powiedział Edmund. - Będzie tam na pewno Litchfield, gdyż jest bliskim przyjacielem hrabiego.

- To dobrze - odparła Catherine. - Nie jestem pewna, ile jeszcze wytrzymam tych okropnych towarzyskich spotkań. Boże, jak bardzo brakuje mi życia na wsi.

Edmund skrzywił się z niezadowoleniem, lecz twarz księcia pojaśniała.

- Milo mi to słyszeć. Przyjąłem dla nas zaproszenie na tygodniowy pobyt w Rivenrock, wiejskiej rezydencji Mayfieldów. To niedaleko miasta, ale przynajmniej uda się nam odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Biedny Eddie chyba zwariuje, mając park jako jedyne miejsce do zabawy.

- Na cały tydzień, wujku? - spytała Catherine.

- Miałam nadzieję, że do tego czasu doprowadzimy naszą... sprawę do końca... i zaczniemy planować mój powrót do Arondale.

- Obawiam się, że to niemożliwe. Czy tak szybko zapomniałaś o próbie zamachu na twoje życie, moja droga? Przecież nie możesz wrócić do Aron-dale, dopóki ta sprawa nie zostanie wyjaśniona.

- Ależ to niedorzeczne! Być może tego człowieka nigdy nie da się aresztować. Po prostu zrobię to samo co ty: najmę zaufanych ludzi, żeby mnie chronili.

Książę zaangażował najlepszych ludzi, jakich udało mu się znaleźć, aby zapewnili Catherine bezpieczeństwo. Kiedy tylko opuszczała miejską rezydencję, jeździli z nią jako lokaje, pilnowali też całą dobę domu, gdy w nim przebywała. Sypialnia Catherine była dodatkowo zabezpieczona, zaś kratownica obrośnięta pnączami pod oknem starannie przycięta, nie zostawiając nieproszonym gościom żadnej szansy wejścia do środka.

- Podobne środki ostrożności w Arondale

- podjęła przerwany temat - wystarczą do dnia mojego zamążpójścia. A wątpię, by potem ktokolwiek chciał dybać na moje życie.

- Zwłaszcza gdybyś poślubiła Litchfielda - wtrącił Edmund. - Doskonale włada szpadą i strzela. Wiem o przynajmniej dwóch pojedynkach, które wygrał.

Catherine podniosła głowę.

- Ale chyba nikogo nie zabił?

- Nic mi o tym nie wiadomo - burknął książę.

- Myślę, że wybiera przeciwników pod kątem ich umiejętności, a raczej ich braku, a nie według popełnionych przez nich uchybień.

Zignorowała tę ostatnią uwagę.

- Widzisz, wujku, jeśli poślubię Litchfielda, nie będziesz miał powodów do niepokoju.

- Człowiek, który cię porwał, to zapewne jakiś rzezimieszek, który chciał nabić sobie kiesę - dodał Edmund. - Przecież na pewno dostał za ciebie niezłą sumkę.

- Skoro tak - odezwał się książę - to dlaczego nie zażądał okupu? Otrzymałby znacznie więcej.

- Tego nie jestem w stanie wyjaśnić - przyznał Edmund.

- Musiał wybrać Catherine z jakiegoś powodu, bo przecież nie chodziło o to, że była łatwą zdobyczą. Ten zbir musiał mieć sporo czasu, żeby ją zabrać z jej sypialni.

- Któż to może wiedzieć. - Edmund wzruszył ramionami. - Może ten człowiek gdzieś ją zobaczył... Catherine miała szczęście, że sobie z nią nie użył.

- Wystarczy, Edmundzie - powiedziała od drzwi Amelia, która właśnie weszła do pomieszczenia.

- Jestem pewna, że Catherine chętniej porozmawiałaby o czymś przyjemniejszym. - Edmund junior wyrwał się matce i szybko wybiegł z powrotem na zewnątrz.

- Dziękuję ci, Amelio, rzeczywiście wolałabym o czymś innym. - Catherine zignorowała słabe westchnienie przyjaciółki, towarzyszące spojrzeniu w głąb korytarza za oddalającą się w podskokach postacią. - W rzeczy samej, rozważaliśmy kwestię rychłych oświadczyn Litchfielda, o których, oczywiście, on jeszcze nic nie wie.

- Jesteś pewna, że chcesz właśnie jego? - spytała Amelia. - Może jeszcze zaczekaj, poznaj go trochę lepiej, zanim podejmiesz decyzję?

- Nie muszę go poznać. Oczekuję tylko tego, że da mi swoje nazwisko oraz dziedzica Arondale. Gdy wypełni ten obowiązek, będę prowadziła osobne życie, bez męża.

- Moja droga... - powiedział cicho książę, ale dalsze jego słowa przerwało pukanie w drzwi.

- Przyjechała szwaczka - zawołała radośnie Catherine, unosząc spódnicę sukni ozdobioną różyczkami. Ruszyła do drzwi. - Czekam na ostatnią przymiarkę stroju, który włożę dziś wieczorem. Jeśli będzie tam Litchfield, chcę, aby wszystko wypadło perfekcyjnie. - Wybiegła z pokoju, uśmiechając się radośnie.

Wszystko zaiste perfekcyjnie, pomyślał Gil, marszcząc brwi. Aż za bardzo. Tylko on wiedział o jej tragicznym romansie z Cyganem. Wykształconym Cyganem, poprawił się. Tym, którego ojciec mógł być Anglikiem. Wesołe usposobienie Catherine nie zwiodło go ani na chwilę. Cierpiała, i żadne jej słowa nie byłyby w stanie przekonać go, że jest inaczej. A co gorsza, rodziło się w nim podejrzenie, że ból w jej sercu niepomiernie wzrósł w ciągu kilku ostatnich dni. Miał straszliwe przeczucie, że wie, jaka jest tego przyczyna.

Dominik prawie nie widział miejskiej rezydencji Sommersetów, a to z powodu przeróżnych powozów, gigów, faetonów i karet stojących już wzdłuż ulicy. Przyjechał na to ekstrawaganckie przyjęcie z mocnym postanowieniem, że musi zacząć normalnie żyć i jest w stanie zapomnieć o Catherine.

Kiedy wszedł do środka, modlił się w duchu, aby jej tam nie było. Niestety, przybyła w towarzystwie wuja i kuzynów. Wyglądała iście po królewsku w szmaragdowej jedwabnej sukni, przyozdobionej srebrem. Gdy zauważyła jego obecność, dała temu wyraz nieznacznym skinieniem głowy. Mimo że robił co mógł, aby jej uniknąć, przez ostatnie godziny bezwiednie szukał jej wzrokiem, jakby ściągała go jakimś zaklęciem.

- Gravenwold! - zawołał Wentworth. Bogu dzięki, nie towarzyszyła mu Catherine. Tak przynajmniej pomyślał, dopóki nie zobaczył, jak znowu tańczy z Litchfieldem. - Wcale cię ostatnio nie widywałem. Myślałem, że może opuściłeś miasto.

- Faktycznie zamierzam niedługo wyjechać. Spędzę tydzień na wsi, a potem wracam do pałacu.

- Pewnie wybierasz się do Mayfieldów. Słyszałem. Powinno być dość ciekawie.

Dominik poczuł się trochę nieswojo.

- Czy pan i pańska piękna siostrzenica również planujecie tam pobyt? - Gdyby tak było, on zrezygnowałby z wyjazdu.

- Wątpię. Mamy zbyt wiele spraw na miejscu. Dominik westchnął bezgłośnie. Mimo że bardzo chciał zabić w sobie uczucie do Catherine, patrzenie na nią było o wiele trudniejsze, niż się spodziewał. Z jednej strony żałował, że nie wrócił do Gravenwold zaraz po ich pierwszym spotkaniu, lecz z drugiej nie mógł dopuścić, aby na jego życie tak silny wpływ miała kobieta.

W tej kwestii skorzystał z towarzyskiej propozycji lady Campden i spędził w jej łóżku kilka godzin.

Niestety, stwierdził, że zainteresowanie jej osobą znacznie w nim osłabło. Kochał się z nią bez entuzjazmu, nie myśląc zbytnio o jej przyjemności i niewiele więcej o swojej. Opuścił ją nad ranem, żałując, że w ogóle ją odwiedził. I czuł się gorzej niż przedtem.

- Nieuchwytny lord Gravenwold we własnej osobie. Słyszałem, że pan tu jest. Już chyba czas, aby raczył pan zaszczycić nas swoim towarzystwem. - Lord Litchfield, szczupły blondyn o jasnej cerze, ubrany nieco jak dandys, wyciągnął przed siebie dłoń, którą Dominik uścisnął. Całą siłą woli zmusił się, żeby nie patrzyć na Catherine, a ta uśmiechała się do niego pogodnie, wisząc na ramieniu Litchfielda.

- Lady Arondale - powiedział w końcu, pochylając się lekko nad jej dłonią. - Mam nadzieję, że miło spędza pani wieczór? - Niewątpliwie, pomyślał. Wszyscy obecni mężczyźni łasili się do niej od chwili jej przybycia. O dziwo, jedynie Litchfield otrzymał w zamian odrobinę jej zainteresowania.

Dominik poczuł, jak na kark spływa mu fala gorąca. Do diabła, co takiego ona widzi w tym rozpustniku? Był najgorszego rodzaju kobieciarzem, bez grosza, a poza tym nawet w połowie nie dorównywał jej inteligencją.

- Wieczór jest niezwykle wesoły - powiedziała, wyniośle unosząc podbródek. - Okazuje się, że Ryszard lubi tańczyć prawie tak samo jak ja.

Ryszard! A więc to tak. Cóż, z pewnością nie był to ten Anglik, o którym wtedy mówiła. Malcolm przypuszczał, że to kolejny wymysł młodej damy, przynajmniej na dzisiejszy wieczór.

Grupa muzyków po drugiej stronie sali zagrała nową melodię.

- To chyba walc - odezwał się Litchfield. Spojrzał prosząco na Catherine. Dwa tańce z rzędu, a razem trzy, to było wysoce niestosowne i oboje o tym wiedzieli, chyba że miał zamiar się z nią ożenić.

Dominik rzucił mu ostre spojrzenie, a Catherine bardzo nieznaczny uśmiech.

- Miałem nadzieję, że lady Arondale uczyni mi ten zaszczyt.

Kiedy zorientował się, że może mu odmówić, ścisnął ją mocniej za nadgarstek, zaś spojrzenie jego ciemnych oczu wyrażało oczywistą groźbę.

Uśmiechnęła się do niego słodko.

- Ależ oczywiście, milordzie. - Jednak patrzyła na niego bardzo chłodno.

Poprowadził ją na parkiet, wziął w ramiona. I w tym momencie zrozumiał, że popełnił błąd. Czując pod palcami wąską talię Catherine, przypomniał sobie jej bujne, słodkie kształty, które kryły się pod suknią, długie, poruszające się z gracją zgrabne nogi. Przypomniał sobie każdy cal jej gładkiej skóry, brzoskwiniowy odcień sutków. Chciał ją ujrzeć nagą, czuć, jak wije się pod nim, wypowiadając, tak jak kiedyś, jego imię. Chciał ją przytulać, całować, kochać się z nią bez końca.

- Tęskniłem za tobą - powiedział cicho. Pragnął, aby to nie była prawda.

- A ja nie - odparła zgryźliwie. - Byłam zbyt zajęta, by myśleć o takim zdradzieckim, oszukańczym łajdaku jak ty.

- Zbyt zajęta, by myśleć o Litchfieldzie? - zaszydził, wyginając czarną brew.

- Ryszard to bardzo atrakcyjny mężczyzna, jeśli tego nie zauważyłeś.

- Ryszard - rzucił drwiąco - to śliniący się dandys. Uniosła podbródek.

- Ale jest dżentelmenem, czego ty nie możesz powiedzieć o sobie. Jeszcze się nie oświadczył, ale myślę, że niebawem to zrobi. A ja go przyjmę. Pobierzemy się w najkrótszym stosownym terminie.

Dominik zachwiał się, przez co Catherine niemalże się potknęła. Jednak szybko odzyskał równowagę i zmusił się do uśmiechu.

- Chyba jesteś bardzo zmęczona - powiedział z drwiną, ciągnąc ją w kierunku drzwi na zewnątrz. - Może odetchniemy trochę świeżym powietrzem?

- Ale...

Mimo oporów z jej strony wyprowadził ją w miejsce, gdzie byli poza zasięgiem czyjegokolwiek wzroku.

- Żądam prawdy, Catrina. Nie potrzebujesz męża z powodu tego, co wydarzyło się między nami?

Na chwilę wstrzymała oddech.

- Oczywiście, że nie! Małżeństwo jest dla mnie po prostu sposobem uzyskania wolności. Zaznałam jej w przeszłości i teraz bardzo mi jej brakuje. A gdy urodzę dziedzica, będę miała tę samą niezależność, jaką cieszą się inne mężatki. Inaczej mówiąc, już nigdy nie będę się musiała przed nikim tłumaczyć.

Obserwował ją przez chwilę, zarumienione policzki, lśnienie księżycowej poświaty na jej płomiennych włosach. Wyciągnął rękę i przez chwilę gładził w palcach jedwabisty kosmyk, który opadał spiralnie przy jej uchu.

- Czy tłumaczenie się przede mną było naprawdę takie straszne?

Podniosła na niego szmaragdowe oczy, które teraz nieco złagodniały. Wydawało się, że podobnie jak jego, ogarnęły ją wspomnienia o innych nocach, które spędzili pod gwiazdami.

- Nie, mój cygański lordzie, nie było. Lecz nie jesteś człowiekiem, którego poślubię. A nie cierpię wykonywać niczyich poleceń.

- Jednak oddasz mu się w małżeńskim łożu. Skrzywiła lekko usta w grymasie dezaprobaty.

- Dzięki tobie, milordzie, nie jestem już niedoświadczoną dziewczyną. Dokładnie wiem, na czym to polega. I zniosę to.

Zacisnął zęby.

- Czy właśnie na tym polega atrakcyjność Litchfielda? Chyba nie jesteś na tyle niemądra, by myśleć, że z nim poczujesz się tak dobrze jak ze mną?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, wziął ją w ramiona, wbijając w nią spojrzenie, które nie pozwoliło Catherine odwrócić wzroku. I wtedy wycisnął na jej wargach ognisty, słodki, namiętny pocałunek, który wyraził to, czego nie umiały wyrazić słowa.

- Catherine - wyszeptał prosto w jej usta. Jedno muśnięcie podziałało nań silniej niż szaleńczy, mocny pocałunek jakiejkolwiek innej kobiety.

Objęła go za szyję, oddała mu pieszczotę warg, lecz tylko na jedno mgnienie oka, bo po chwili odsunęła się.

- Proszę cię, Dominiku, nie rób tego.

Stał bez ruchu, trzymając ją w ramionach, czuł jej drżenie, jej kobiece kształty, które ocierały się o jego spięte, naprężone ciało. Gorąca męskość wyraźnie odznaczała się wybrzuszeniem w spodniach. Boże, jak bardzo jej pragnął.

- Proszę cię - szepnęła. Puścił ją. Dotknęła nabrzmiałych od pocałunku warg.

Na jej twarzy malowała się niepewność, nieme oskarżenie. Po chwili odwróciła się i pospiesznie odeszła. Jeszcze na moment zatrzymała się przy drzwiach, poprawiła fryzurę, wygładziła suknie, wreszcie uniosła lekko podbródek i znikła w środku.

Dominik przeczesał palcami włosy. A niech to wszyscy diabli! Co on wyrabia? Jeśli nie będzie ostrożny, może ją zniszczyć. Co też on zrobił do tej pory? Malcolm dowiedział się o jej rzekomym utonięciu, a następnie o bajeczce, jaką wymyśliła, by powrócić do życia wyższych sfer - jakoby spędziła kilka miesięcy w klasztorze. Bardzo sprytnie. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, było sprawienie jej kolejnych kłopotów.

Poza tym mogła być w niebezpieczeństwie. Malcolm miał jeszcze dowiedzieć się prawdy o jej porwaniu, a obecność wynajętych przez księcia osobistych strażników przydawała tej wersji wiarygodności. Przynajmniej miała dobrą ochronę. Dominik kazał Malcolmowi poprowadzić śledztwo w kierunku wykrycia człowieka, który stał za porwaniem Catherine. Chociaż wiedział, że przebywanie w jej pobliżu jest czystym szaleństwem, będzie spał o wiele spokojniej, wiedząc, że naprawdę nic jej nie grozi.

Omijając z daleka Catherine i jej towarzystwo, skierował się do wyjścia i już po chwili stał na zewnątrz, oczekując swojego powozu.

Tyle na temat uwolnienia się od uczucia, jakim ją darzył.

Od tej chwili będzie musiał po prostu nie wchodzić jej w drogę.

- Gdzież podziewa się Catherine? - Książę omiatał wzrokiem parkiet, lecz nie zauważył ani swojej pięknej siostrzenicy, ani Gravenwolda, mężczyzny z którym tańczyła. - Zawsze gdy są razem, gdzieś znikają.

- To notoryczny kobieciarz - powiedział Edmund. - Nie powinno się go dopuszczać w pobliże. Lepiej pójdę i poszukam jej. - Przedarł się przez roześmiany tłum i wyszedł na zewnątrz drzwiami prowadzącymi do ogrodu.

Jednak wcale nie szukał Catherine.

- Cave! - szepnął w ciemność. - Do diabła, gdzie jesteś?

- Tutaj, milordzie. - Osobisty służący Edmunda, Nathan Cave, postawny, krzepki mężczyzna z gęstymi czarnymi wąsami i długimi, spiętymi w ogonek włosami, wyszedł zza drzewa.

- I co?

- Smarkula przyszła tutaj, ale był z nią jakiś duży gach. Całował ją. Tam, na ganku.

- A to drań - powiedział Edmund.

- Za dużo tu ludzi, żeby ją przydybać samą. Lepiej trochę zaczekać. Znaleźć inne miejsce. Prędzej czy później wyjdzie gdzieś sama. A wtedy będę na nią czekał. Obiecuję, milordzie, tym razem ją wykończę, jak powinienem był to zrobić wtedy.

- Ty i twoje sumienie - mruknął Edmund. - Wtedy przez ciebie niemalże powędrowaliśmy na szubienicę.

Wielkolud zwiesił głowę.

- Milady zawsze była dla mnie dobra. Wtedy czułem, że to nie byłoby w porządku wykończyć ją w taki sposób. Teraz myślę tak samo, ale już nie ma odwrotu.

- Ci ludzie, których wybrałeś, są godni zaufania?

- To paru szubieniczników, ale są lojalni. Wystarczy parę funtów, a będą milczeć.

- Zostało mało czasu. Kiedy wyjdzie za mąż, jej śmierć już nic nam nie da, bo cały majątek przejdzie na jej męża, a nam nic nie zostanie.

- Proszę się nie martwić. Gdy tylko ją przychwycimy, w oka mgnieniu będzie po robocie.

- W jednym mieliśmy szczęście. Ta wymyślona przez nią historyjka całkowicie wyjaśnia twoją poprzednią nieudaną próbę. Jeśli tym razem pójdzie dobrze, wszystko się dla nas zmieni. Będziesz Żył jak król, zamiast wypełniać moje rozkazy. - Edmund uśmiechnął się. - Tak, Nathan, drogi chłopcze, będziesz mógł na zawsze zapomnieć o tych smutnych dniach, które spędziłeś w Newgate.

Nathan wyraźnie skulił się w sobie, dokładnie jak przewidział to Edmund. Sama wzmianka o tamtych latach w brudzie i smrodzie więzienia dla dłużników była wystarczająca, by przywołać go do porządku.

Kilka lat po jego uwięzieniu jeden z krewnych Nathana najął się do pracy u Edmunda jako stangret. Kiedy Edmund wpadł w karciane długi, których nie mógł spłacić, i potrzebował kogoś, kto zniechęci wierzyciela do zgłoszenia sprawy w sądzie, zwierzył się jednemu z zaufanych służących. Billy Cave napomknął o swoim kuzynie i zapewnił Edmunda, że jeśli ten spłaci dług Nathana i uwolni go z Newgate, zaskarbi sobie jego dozgonną wdzięczność i lojalność.

Powiedział też, że Nathan, chociaż niezbyt rozgarnięty, potrafi jednak świetnie strzelać, doskonale radzi sobie z nożem, i dzięki temu wykaraskał się kiedyś z poważnych tarapatów.

Edmund zaryzykował, spłacił śmiesznie mały dług Cave'a i zdobył jego bezgraniczne oddanie. Nie było zadania, jakiego Edmund nie mógłby od niego zażądać. Co nie oznaczało, że niezdara czasem nie popełniał błędów.

- Trzeba ją oderwać od tych strażników, skierować gdzieś, gdzie będzie sama.

- Być może Wentworth rozwiązał nasz problem. Jedziemy na tydzień do Rivenrock, wiejskiej rezydencji Mayfieldów. To może być właśnie okazja, na którą czekamy.

Nathan westchnął.

- Szkoda, że nie ma jakiegoś innego sposobu.

- Nie ma. Spróbowałeś po swojemu, a teraz zrobimy tak, jak ja mówię.

Cave wbił czubek buta w ziemię, zrezygnowany opuścił głowę.

- Obiecuję, że tak będzie. Edmund kiwnął głową.

- Muszę wracać. Tutaj już nic się nie wydarzy, więc możesz iść do domu.

Siłacz przytaknął i ruszył w kierunku powozowni. Edmund pokręcił głową. A niech to, wszystko się strasznie pogmatwało. Nigdy nie życzył Catherine niczego złego, ale, do licha ciężkiego, przecież nie mógł oczekiwać, że jego żona i dziecko będą ciągle żywili się okruchami z jej stołu. Jego własny majątek znacznie się skurczył. Co zostanie dla małego Eddiego, kiedy dorośnie?

Jedynym sposobem na zapewnienie godziwego bytu rodzinie było usunięcie z drogi kuzynki.

Czasami życie potrafi być piekielnie ciężkie.

Rozdział 16

Catherine zamknęła ciężkie, mahoniowe drzwi do swej eleganckiej sypialni we wschodnim skrzydle Rivenrock i oparła się o nie.

- Boże, on tu jest!

- Kto, milady?

- Dominik. Ten człowiek jest jak cień. Pojawia kię wszędzie tam, gdzie ja. Chyba nie jeździ za mną celowo?

Catherine w końcu zaufała i zwierzyła się Gabby. Nie miała nikogo, do kogo mogłaby się zwrócić, a wiedziała, że mała francuska służąca nigdy nie zdradzi jej tajemnicy. Gabby już dawno temu dała się porwać namiętności i doskonale rozumiała, co to oznacza.

- Chyba musiał jechać za panienką. Dlaczego jeździ wszędzie tam, gdzie pani?

- Nie wiem. To, co do mnie czuje, po prostu nie ma sensu. - Catherine chodziła po grubym dywanie. Za oknem w oddali pasły się owieczki, blask słońca odbijał się od wody w kilku małych błękitnych stawach. Wspaniała posiadłość Mayfielda rozpościerała się na ośmiu tysiącach pagórkowatych porośniętych lasami akrów, o dwa dni drogi z Londynu.

- Może milordowi zależy na panience bardziej, niż panienka myśli.

Catherine potrząsnęła głową.

- On mnie pragnie, dał to wyraźnie do zrozumienia. Ale tylko do łóżka. Ponieważ wciąż jestem niezamężna, obojgu nam grozi kompromitacja i Dominik dobrze o tym wie. - Westchnęła i usiadła ciężko na brzoskwiniowej narzucie pod dopasowanym jedwabnym baldachimem, opierającym się na czterech narożnych kolumienkach. - Muszę się z nim rozmówić. Poznać prawdę.

- Myśli panienka, że to rozsądne? Jeśli sprawy mają się tak, jak pani mówi, pokazywanie się z nim może przysporzyć problemów z lordem Litchfieldem.

Catherine powierciła się na łóżku.

- Może masz rację. Teraz najważniejszą sprawą jest wyciśnięcie z Litchfielda oświadczyn. Im wcześniej oddalę się z Londynu - i od Dominika - tym będę szczęśliwsza.

Catherine ubrała się na oczekujący ją wieczór z niezwykłą starannością. Wybrała kremową jedwabną suknię ze spódnicą przybraną złocistymi tiulowymi ozdobami. Włożyła też rodowe szmaragdy Arondale podkreślające barwę jej oczu w nadziei, że olśni Litchfielda oznakami bogactwa. Zamierzała hojnie obdarzyć go swoją atencją, a z drugiej strony absolutnie ignorować Dominika.

Jednak nie wszystko poszło zgodnie z tym planem.

Ryszard, który był obecny od chwili, gdy zjawiła się w salonie, wyszedł, aby przynieść jej kieliszek sherry, zostawiając ją na moment samą koło fortepianu. Dominika jeszcze nie było.

Na odgłos kroków odwróciła się, pewna, że to Ryszard, lecz zamiast niego ujrzała ciemną postać, której się obawiała.

- Co ty urobisz, do diabla? - Dominik nie starał się ukryć niezadowolenia. Stał sztywno, napinając gładką, śniadą skórę na policzkach. - Zaczynam podejrzewać, że mnie śledzisz.

- Co takiego? To ty za mną jeździsz! Uśmiechnął się lekko, lecz oczy pozostały zimne.

- Czyżby?

- Tak. Mój wuj i ja poczyniliśmy plany na ten wyjazd już jakiś czas temu. Zapewniam cię, że gdybym wiedziała, że tu będziesz, nie byłoby mnie tutaj.

- Twój wuj poinformował mnie w zeszłym tygodniu, że ma ważniejsze sprawy w Londynie.

Catherine zdumiała się.

- Dziwne. Może wtedy jeszcze nie podjął ostatecznej decyzji. W każdym razie jestem tu i nie zamierzam wyjeżdżać. Jeśli moja obecność tak bardzo ci nie odpowiada, może sam wyjedziesz?

Zacisnął szczęki.

- Powinnaś już wiedzieć do tej pory, Catrina, że ani ty, ani jakakolwiek inna kobieta nie będzie mi mówić, co mam robić. Zostanę tu tak długo, jak będę chciał. Po prostu nie wchodź mi w drogę.

Miała ochotę uderzyć go w tę piękną twarz. -Jesteś najbardziej aroganckim...

- Daruj sobie, kochanie. Oboje doskonale wiemy, kim jestem i kim zawsze będę. - Kątem oka zauważył wracającego Litchfielda, więc oficjalnie pochylił się nad jej dłonią. - Bądź grzeczna, mała. Chyba nie chciałabyś, żeby jego lordowska mość zobaczył cię w prawdziwym świetle, prawda? Odwróciwszy się, odszedł, dołączając do mężczyzny, z którym tu przyjechał, wicehrabiego Stoneleigha.

Zebrawszy całą siłę woli, zmusiła się do powitania Litchfielda miłym uśmiechem i przyjęła od niego kieliszek sherry.

- Dziękuję, milordzie.

- Ryszardzie - poprawił ją.

- Ryszardzie - powiedziała ciepło, starając się nie spoglądać w kierunku Dominika.

- Tak się cieszę, że mogłaś przyjechać. Wszystko zapowiada się wspaniale. Mayfield nigdy nie oszczędza na takie wydatki.

To była prawda. Lavenham robiło wrażenie swoim przepychem, ale Rivenrock było co najmniej trzy razy większe i urządzone wręcz po królewsku. Sala, w której stali, miała majestatyczny wystrój w kolorach purpury i złota, podłogi z marmurowej mozaiki, jedwabne dywany z wyhaftowanymi scenami z krucjat.

- W środę ma się odbyć polowanie - mówił dalej Litchfield - zaś jutro wieczorem bal maskowy. A to dopiero początek.

- Bal maskowy? Ale ja nie przywiozłam żadnego kostiumu.

W tym momencie zbliżyła się lady Georgina, która usłyszała ostatnie słowa Catherine.

- O bal się nie martw, Catherine. Jak zwykle, mój ojciec pomyślał o wszystkim. Niektóre damy wiedziały o balu już wcześniej, lecz ponieważ ostateczna decyzja zapadła w zasadzie dopiero w ostatniej chwili, więc dla nieprzygotowanych pań ojciec zamówił pół tuzina szwaczek i kilka bel materiału. Uszyją coś, zanim się obejrzysz. Musisz tylko zdecydować, za kogo chcesz się przebrać.

Zerknęła na Dominika, który także spoglądał w jej stronę swoimi ciemnymi oczami... i już dokładnie wiedziała, kim chce być.

- Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, milady. - Gabby pomogła Catherine włożyć przez głowę białą, ozdobioną cekinami bluzkę.

- Może i nie jest dobry. Ale mina Dominika jest warta takiego ryzyka. - Podniosła ręce, by włożyć ściągniętą w talii czerwoną jedwabną spódnicę, równie bogato zdobioną cekinami. Obciągnęła ją na miejsce i poprawiła bieliznę, którą nosiła pod spodem.

- Na pewno będzie zaskoczony - powiedziała Gabby. - Nie ma wątpliwości. - Podeszła do toaletki i stanęła przed lustrem. - Niech panienka podejdzie, uczeszę panience włosy.

Catherine uśmiechnęła się niecierpliwie. Będzie miała rozpuszczone włosy na plecach, spięte z jednej strony i ozdobione małymi złotymi monetami, które dostała od Dominika, jak się wydawało, całe wieki temu. Z nadgarstka wisiało jeszcze więcej monet, przy bransolecie sporządzonej przez Gabby, zaś górną część ramienia spinała szeroka, złota obręcz. Z uszu Catherine zwisały kolczyki w postaci dużych cienkich kółek ze złota. Bluzka miała bezwstydnie głęboki dekolt.

W sumie wyglądała bardzo podobnie jak wtedy, gdy mieszkała z Cyganami. Tyle że połyskujący czerwony jedwab był o wiele bardziej kosztowny niż materiał, na jaki wtedy mogła sobie pozwolić.

- Mon Dieu - westchnęła Gabby. - Jego lordowska mość będzie na panienkę wściekły.

- Tego nie wiem. - Ale w głębi serca miała nadzieję, że słowa Gabby się potwierdzą. Niech ma za swoje, drań. Miała nadzieję, że on przypomni sobie ich wspólne chwile, każdy namiętny pocałunek. I że spłonie w ogniu tych gorących wspomnień.

- Jesteś pewna, że dobrze wyglądam? - spytała Catherine. Nagle zaczęła się denerwować. Lada chwila przybędzie po nią wuj Gil i na pewno nie będzie zachwycony.

- Wygląda panienka cudownie. Powodowana nagłym impulsem, Catherine uściskała ją mocno.

- Dziękuję ci, Gabby. Za wszystko. - Rozległo się pukanie, oznaczające przybycie księcia. Kiedy otworzyła mu drzwi, na chwilę zaniemówił.

- Czyś ty postradała rozum? - wydarł się na nią.

- Nie ma powodów do niepokoju, wujku. Tylko ty wiesz cokolwiek o mojej przeszłości.

- Naprawdę? - spytał, unosząc krzaczastą, posiwiałą brew.

- Oczywiście - odparła, lecz na jej policzki spłynął rumieniec wywołany poczuciem winy. - Idziemy?

- Nie podoba mi się to, Catherine.

- Martwisz się zupełnie bez powodu. To tylko kostium.

- Zaiste, kostium - warknął.

Bal odbywał się na trzecim piętrze, w kapiącej od przepychu sali balowej, udekorowanej w czerwieni i srebrze. Gdy Catherine i Gil dotarli na miejsce, większość gości już tam była. Prócz gości przebywających w Rivenrock zaproszono także członków miejscowej szlachty oraz przyjaciół May-fielda, mieszkających w odległości umożliwiającej łatwy dojazd.

Tak więc na bal przybyło mnóstwo spragnionych zabawy osób, a każda w jakimś wymyślnym stroju. Byli więc rycerze w zbrojach z pięknymi damami swego serca, egipscy faraonowie, rzymscy żołnierze, Grecy w togach, postacie ze sztuk Szekspira, a nawet wróżka. Wszyscy skrywali twarze za satynowymi maskami.

Wuj Gil przebrał się za adwokata w białej peruce. Edmund nosił czarną opaskę na jednym oku, jaskrawoczerwoną szarfę oraz szpadę u paska, na głowie zaś miał zawiązaną chustę. Amelia wystąpiła jako nadworna dama, w rozkloszowanej sukni, ozdobionej śliwkowym brokatem, oraz wysokiej peruce z małymi wypchanymi ptaszkami siedzącymi na samym szczycie.

- Ojej - powiedziała, spoglądając na jarmarczne ubranie Catherine - ktoś mógłby cię wziąć za prawdziwą wieśniaczkę.

- Dziękuję ci, Amelio, chyba masz rację. - Catherine uśmiechnęła się i przyjęła kieliszek szampana od służącego w liberii. Chciała powiedzieć coś jeszcze, gdy nagle poczuła dziwne mrowienie na karku. Ktoś ją obserwował, a ona dobrze wiedziała kto, zanim jeszcze odwróciła się, aby na niego spojrzeć. Kiedy to uczyniła, przestała oddychać, doznając lekkiego zawrotu głowy.

Dominik stał dwa metry od niej, ubrany w dopasowane czarne spodnie, które nosił w cygańskim obozie, oraz haftowaną kamizelkę wykończoną złotem, odsłaniającą obnażony szeroki, śniady tors. W jednym uchu widniał mały srebrny kolczyk.

Wysoki i niezwykle przystojny, nie był już lordem Nightwyck ani markizem Gravenwold. Nie był nieprzystępnym, obcym człowiekiem. Był mężczyzną, którego niegdyś kochała. Zapragnęła podejść, dać się porwać w jego silne ramiona i uprowadzić.

Blask z połyskujących świeczników, wydobywał ciepłą, brązową barwę jego skóry, gdy zbliżył się, nie spuszczając z jej twarzy spojrzenia swych niewiarygodnie czarnych oczu.

- Dobry wieczór, milady Cyganko - przywitał się.

- Dobry wieczór - odparła ledwie dosłyszalnym głosem.

- Ponieważ dzisiaj oboje wpadliśmy na podobny pomysł - rzekł formalnie - wydaje się nader stosowne, bym mógł poprosić o pierwszy taniec.

Zarezerwowała go już wcześniej dla Litchfielda, ale przestało jej na tym zależeć.

- Dobrze. - Wziął ją pod rękę i zaprowadził na parkiet.

Rozległa się muzyka w wykonaniu kameralnego zespołu, wypełniająca salę uderzającym do głowy brzmieniem skrzypiec. Dominik przyciągnął ją nieco bliżej niż powinien, trzymając stanowczo w talii ciepłą dłonią. Tańczyli tak jak nigdy przedtem, każde zatopione w swoich wspomnieniach, z tęsknotą myśląc o innym czasie, innym miejscu.

Patrzył jej prosto w oczy, lecz tym razem intymnie i zaborczo.

- Chciałbym jeszcze raz zobaczyć, jak tańczysz tak jak wtedy w cygańskim obozie. Byłaś dzika i piękna. Wtedy tańczyłaś tylko dla mnie, widziałem to w twoich oczach.

Na policzki Catherine wystąpił rumieniec. Nigdy nie zapomni tamtego wieczoru, zapamiętania z jakim oddała się tańcowi.

- Chciałbym być tam teraz razem z tobą - powiedział cicho. - Chciałbym cię zanieść do mojego vardo.

Głęboki męski głos wywołał w niej wspomnienie ich wspólnej namiętności, poczucie jedności, jakiego nigdy nie zazna z nikim innym. Coś ścisnęło ją za gardło.

- Tęskniłam za tobą. Czasami żałuję, że nie zostałam.

W oczach Dominika zobaczyła czułość, jakiej nie widziała od tamtych chwil.

- Żałuję tego samego za każdym razem, gdy wracam do Anglii. Ale tym razem żałowałem najbardziej. - Te słowa dotarły prosto do jej serca, przyciągnęły ją ku niemu. Więc naprawdę za nią tęsknił, tak jak kiedyś powiedział. - Szkoda, że sprawy nie mają się inaczej... Szkoda że ja sam nie jestem inny.

Spoglądała spod rzęs na twarde rysy jego twarzy, wspominając to, co czuła, gdy dotykała śniadej skóry opuszkami palców.

- Kochałam cię - powiedziała. - Kochałam mężczyznę imieniem Domini, mężczyznę, którym byłeś wśród Cyganów.

Przez moment milczał, tylko nieco mocniej chwycił ją w talii.

- Cały czas jestem tym samym człowiekiem. Pokręciła głową.

- Nie, tu jesteś inny. Bardziej twardy, bezwzględny. Czy to nienawiść do ojca tak cię zmienia?

Popatrzył gdzieś w bok oczami, które nagle zmętniały.

- Co wiesz o moim ojcu? - Nic. Tylko tyle, że nie żyje. Że cokolwiek było między wami, teraz należy do przeszłości.

Zacisnął zęby.

- Nie należy do przeszłości. To się nigdy nie skończy.

Zobaczyła w nim gorycz, ponurą determinację, aż poczuła w sercu bolesne ukłucie smutku.

- Wobec tego współczuję człowiekowi, którym teraz jesteś.

- Catherine... - zaczął, lecz taniec nagle się skończył, nie pozwalając mu dokończyć.

W milczeniu odprowadził ją do wuja, który stal z grymasem niezadowolenia na twarzy, gdy orkiestra zaczęła grać rondo. Catherine zaczęła pytać księcia, czy coś się stało, lecz właśnie zjawił się Litchfield, by poprosić o wcześniej obiecany taniec, więc wuj gdzieś odszedł.

Próbowała skupić uwagę na przystojnym blondynie, który trzymał ją w ramionach, lecz nawet uśmiechając się do niego, myślami była przy innym mężczyźnie. Widziała kątem oka jego wysoką, imponującą sylwetkę. Za każdym razem, gdy jej wzrok wędrował ku niemu, on obserwował ją z taką samą uwagą, jak ona jego.

Zatańczyła z nim jeszcze tylko raz i podobnie jak poprzednio otuliło ich magiczne zauroczenie. Urok maskarady przenosił ich z powrotem w świat dzikich, cygańskich nocy, wspomnień, które nierozerwalnie wiązały ich ze sobą.

Pozostałe godziny balu minęły jak we mgle. Litchfield okazywał jej troskę i zainteresowanie, więc sądziła, że zamierzał wystąpić z oświadczynami. Ale nie dała mu okazji. Nie dzisiaj. Nie teraz, gdy Dominik jest tak blisko.

Wystarczy jutro stawić czoło przyszłości. Dzisiaj wymówi się jakoś i opuści towarzystwo. Ten jeden, ostatni raz poszuka swojego ukochanego Cygana.

A potem pozwoli mu odejść.

Gdy zrobiło się późno, pożegnała się z Edmundem, Amelią i wujem, po czym udała, że wraca do swojego pokoju. Lecz zamiast w stronę domu, oddaliła się w ciemność, za Dominikiem, który już wcześniej wyszedł do ogrodu. W srebrzystym blasku księżyca wędrował pogrążonymi w mroku ścieżkami, które oddalały go od domu.

Przyszło jej do głowy, że być może umówił się na spotkanie z jedną z kobiet, z którymi tańczył, lecz tak naprawdę wcale w to nie wierzyła. Był tak samo jak ona wytrącony z równowagi wspomnieniami, które przywołali tego wieczoru.

Teraz obserwowała go z pewnej odległości. Stał wsparty o mur na jednej nodze, a drugą, zgiętą w kolanie, opierał o okalającą ogród ścianę. Palił cienkie cygaro, wydmuchując obłok dymu w spokojne wieczorne powietrze, obojętnie wpatrując się w otaczającą go ciemność. Catherine żałowała, że nie potrafi wejrzeć w jego myśli.

- Dobry wieczór, cygański milordzie - odezwała się cicho, podchodząc bliżej.

- Catherine... - Wyprostował się, odrzucił cygaro i rozejrzawszy się dookoła, stwierdził, że przyszła sama. - Nie powinnaś tu przychodzić.

- Jeśli o ciebie chodzi, jest dużo rzeczy, których nie powinnam robić.

- Więc dlaczego przyszłaś? Uśmiechnęła się słabo.

- Bo dziś wieczorem jest tu Domini, a ja wiem, że już nigdy więcej go nie zobaczę.

Po krótkim wahaniu zbliżył się, z kocią gracją, bezgłośnie wychodząc z cienia. Stanąwszy przed nią, zaglądał jej głęboko w oczy, wodził wzrokiem po twarzy, jakby prowadził jakąś wewnętrzną walkę. Dłonią pogładził jej włosy, przepuszczając między palcami grube loki. A potem odchylił do tyłu jej głowę, przygarnął Catherine do siebie i powoli zbliżył usta do jej ust.

Upajała się, czując jego długie, naprężone ciało. Rozchyliła wargi, z radością wpuściła jego natarczywy język, własnym wychodząc mu naprzeciw w zmysłowych zmaganiach, jednocześnie objęła go za szyję. Poczuła smak wina, które wypił, słodko--gorzki smak cygara. Lecz najbardziej syciła się jego męskością, czuła ją w naprężonych mięśniach ramion, w nabrzmiałym kroczu, którym naciskał ją z coraz większym pożądaniem.

- Naprawdę jesteś wiedźmą - szepnął jej do ucha, odrywając się od jej ust, by obsypać pocałunkami policzki, szyję, ramiona. Sięgnął pod bluzkę, wypełniając swe dłonie jej piersiami, które unosił, ugniatał, pobudzał sutki, aż stwardniały, pulsując mu pod palcami. - Próbuję cię zapomnieć, ale nie potrafię. Próbuję spać, lecz wracasz do mnie w marzeniach. Pragnę cię tak, jak nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety.

- Dominik... - wyszeptała. - Boże, jak ja za tobą tęskniłam.

Przesunął dłonie na jej pośladki, ugniatając je, przyciągając ją bliżej do siebie.

- Potrzebuję cię, ognisty kociaku, a jednak nie mogę cię mieć. - Pocałował ją z taką tęsknotą, że Catherine zakręciło się w głowie. Oddała mu podobnie czuły pocałunek, wnikając w jego usta językiem, gładząc dłońmi jego naprężoną pierś. Zapragnęła znaleźć się pod nim zupełnie naga.

- Dominik - szepnęła. Na dźwięk swego imienia podniósł ją, chwycił w ramiona i ruszył dużymi krokami jeszcze dalej od domu.

- To nie powinno mieć miejsca - powiedział, skręcając ścieżką w kierunku pogrążonej w ciemnościach altany. Wszedł po drewnianych schodkach i usiadł na miękko obitej ławie, trzymając Catherine w objęciach. - Mówiłem ci już, że nie mogę się ożenić. Nic dobrego z tego nie będzie.

- Nie obchodzi mnie to.

- Obchodzi. Zawsze obchodziło. Powstrzymaj mnie, Catherine. Niech to szaleństwo się skończy.

- Jutro - powiedziała. - Jutro znowu zacznie mnie to obchodzić. Ale dziś jesteś mój, a ja twoja i nic innego się nie liczy.

Ujął w dłonie jej twarz, pocałował ją długo, głęboko.

- Strasznie cię pragnę.

- Kochaj się ze mną, Dominik. Chcę cię poczuć w sobie ostatni raz. - Pocałowała go, aż wydał z siebie niemal bolesny jęk.

Usiadł wygodniej na ławie, rozpiął guziki spodni, aż nabrzmiały fallus sprężyście uwolnił się. Wyciągnęła doń rękę, zamykając palce wokół grubego trzonka.

- Proszę... - powiedziała cicho. Pocałował ją, gorąco, mocno, wprawiając w drżenie jej osłabłe ciało. Przesunął usta po jej szyi.

- Mi cajoń - szepnął tak cicho, że ledwie go usłyszała. Czarował ją ustami i dłońmi, doprowadzając jej krew do wrzenia, wywołując ogień, którego płomień wchodził prosto w lędźwie.

Gdy jęknęła, zaciskając palce na klapach jego fraka, usadowił ją okrakiem na swych kolanach. Dłońmi przytrzymywał pod spódnicą jej pośladki. Była mokra i śliska, gdy wszedł w nią, wypełniając ją swą rozgrzaną męskością. Serce waliło jej tak szybko, że z trudem łapała oddech.

Odrzuciła do tyłu głowę, a złocistorude włosy opadły kaskadą na podłogę. Wysunął się, by po chwili ponownie wbić się w nią ze zdwojoną mocą. Musiała przygryźć wargę, by nie krzyknąć.

- Jesteś moja - powiedział łagodnie. - W mym sercu zawsze będziesz moja. - Przytrzymał ją za kark i zmusił, by podała mu usta, w które wpił się mocno, wsuwając język do środka. Wplotła palce w jego włosy i zaczęła poruszać się rytmicznie, czując jak fallus porusza się w niej, doprowadzając krew niemalże do wrzenia. Wiła się, ocierała o niego, jęczała mu prosto w usta, ściskała za szyję, gdy on przytrzymywał jej biodra i raz po raz nadziewał ją na swą męskość.

Po kilku minutach wzleciała ponad przepaść, wirując pośród gwiazd i błyszczącej rozkoszy, smakując tak ogromną słodycz, że musiała oblizać wargi.

Dominik wkrótce dołączył, wpychając się coraz głębiej, by wreszcie wybuchnąć. Modliła się w duchu, by to nasienie znalazło podatną glebę, by dziecko, które ona urodzi, było właśnie jego dzieckiem.

Zdała sobie sprawę, że płacze dopiero w momencie, gdy Dominik delikatnie otarł palcami łzy z jej policzków.

- Nie płacz, proszę - szepnął.

- Nie płaczę - skłamała. - Nigdy nie płaczę. Przytulił ją i kołysał w przód i w tył, gdy ona obejmowała go za szyję. Siedzieli w ciemności, złączeni, pragnąc, by te ostatnie chwile nie miały końca. Wreszcie ciszę przerwały nocne odgłosy: sowa siedząca na pobliskim wiązie, skrzeczenie żaby w jednym ze stawów, cykanie świerszczy. Dobiegające z daleka dźwięki muzyki przypomniały im, że ich wspólny czas dobiega końca.

- Gdybym mógł, pojąłbym cię za żonę - powiedział przytulony do jej policzka. - Ale nie mogę.

Milczała.

- Jestem to winien mojej matce. I sobie. Nie dam mu zwyciężyć.

Nadal nic nie mówiła. Zsunęła się z jego kolan i wygładziła na sobie ubranie.

- To nie znaczy, że mnie nie obchodzisz. Spojrzała na niego. Miał w swych pięknych, ciemnych oczach cierpienie. Ujęła w dłonie jego twarz.

- Musisz zrobić to, co uważasz za słuszne. -Catherine...

- A ja muszę już iść. Jutro to wszystko wyda się nam jeszcze jednym snem.

Na samą myśl poczuł nieprzyjemny dreszcz. A więc nadejdą kolejne noce, w czasie których będzie go nawiedzał jej obraz, nadejdą długie godziny bolesnej samotności, jakiej nie zaznał nawet w młodzieńczych latach.

- Moje małżeństwo z Litchfieldem powinno rozwiązać wszelkie nieprzewidziane... problemy - powiedziała z fałszywą lekkością. - Nie musisz się o to martwić.

Nóż wbity w serce nie sprawiłby mu większego bólu.

- Czy już się oświadczył?

- Nie, ale wkrótce to zrobi.

- Na pewno jest jakiś lepszy kandydat. Uśmiechnęła się z goryczą.

- Masz kogoś konkretnego na myśli? Może Stoneleigh? Jak daleko sięga wasza przyjaźń?

Stoneleigh w łóżku Catherine. Na samą myśl zrobiło mu się niedobrze.

- Rayne nie zapewniłby ci większej wolności niż ja. Może rzeczywiście Litchfield to najlepszy wybór. Kiedy urodzisz mu syna, weźmie sobie kochankę, jeśli tego właśnie chcesz.

- Chcę.

- A może... gdy już wyjdziesz za mąż... coś zmieni się między nami. - Przynajmniej przez rok Litchfield będzie zażywał przyjemności z Catherine. Poczuł skurcz w żołądku.

- Może - odparła, lecz wiedział, że sama w to nie wierzy. Bardzo wątpił w to jej niefrasobliwe podejście do małżeństwa. Kiedy wyjdzie za mąż, to raczej pozostanie wierna, bez względu na to, kogo poślubi. Catherine taka po prostu była.

- Lepiej wracaj, zanim zaczną cię szukać - powiedział cicho.

- Tak.

- Obiecałem Mayfieldowi, że wezmę udział w polowaniu na lisy. Nie mogę wyjechać wcześniej, byłoby to niegrzeczne. W tym czasie będę schodzić ci z drogi.

- Tak będzie najrozsądniej. - Pocałowała go w policzek. Nigdy dotąd nie czuł tak silnie, że to ostatnie pożegnanie.

- Zegnaj, mój cygański kochanku. Nigdy cię nie zapomnę. - Zabrała się do odejścia, lecz złapał ją za nadgarstek.

- Catherine...

- Przestań. - Wyrwała mu się. - Proszę. - Odwróciła się i pobiegła ścieżką. Spoglądał za nią, czuł, jak coś rozdziera go w środku na dwoje. Pragnął jej, lecz mieć jej nie mógł... ani też nie mógł nazwać siebie mężczyzną.

Oparł się i patrzył w ciemność. W jego głowie kłębiły się mieszane uczucia pożądania, złości i tęsknoty, walcząc z poczuciem winy i obowiązku, a także ślubowaniem, którego zamierzał dotrzymać bez względu na koszty. Catherine, pomyślał. Gdybym cię nigdy nie poznał... Gdyby mogło być inaczej. Gdybyś nie była taka, jaka jesteś.

Ale właśnie taka była. Była kobietą, której namiętność i uroda ustępowały jedynie niezwykłej dobroci i współczuciu. Kobietą, której pożądał

bardziej niż wszystkich innych, kobietą, której nie mógł mieć.

Wydawało się, że ojciec nawet po śmierci potrafił zadawać mu ból.

Istnieją dwie rzeczy zrozumiale dla Anglika - mocne słowa i mocne ciosy.

W. Hazlett

Rozdział 17

Wpatrując się w ciemność zalegającą wokół altany, Dominik zatrzymał wzrok w miejscu, gdzie przed chwilą znikła Catherine - za wysokim, starannie ostrzyżonym żywopłotem.

Już za nią tęsknił.

Przeczesał palcami czarne włosy i westchnął znużony. Nie powinien był jej posiąść, nie powinien poddać się swemu pożądaniu w taki sposób. Bo to nie było fair wobec Catherine... ani wobec samego Dominika.

Jak to możliwe, że jedna mała kobieta wprowadziła taki zamęt w jego życie?

Nagle znieruchomiał. Coś poruszyło się w ciemności, więc próbował zorientować się, co to takiego. Po chwili usłyszał kolejny dźwięk, tym razem był to wyraźnie niski, męski głos, który szeptał coś w głębokim cieniu. I nagle rozległ się stłumiony krzyk Catherine.

W okamgnieniu zerwał się na nogi i popędził ścieżką. Serce waliło mu w piersi jak oszalałe. Kiedy znalazł się za zakrętem, ujrzał Catherine walczącą z mężczyzną, który miał na głowie wełnianą pończochę z otworami, pełniącą rolę maski. Ręką zakrywał jej usta i ciągnął w stronę krzaków.

Dominik szybko pokonał dzielącą ich odległość, zaciskając zęby. Złapał napastnika za tył koszuli, obrócił i z całej siły uderzył. Tamten przewrócił się, puszczając Catherine. Dominik podniósł go, po czym wyrżnął w żebra, obalając na ziemię. Pochylił się nad jęczącym zbirem, gotów zadać mu kolejny cios, gdy z cienia wynurzył się drugi mężczyzna, znacznie wyższy i silniejszy. Dominik spostrzegł błysk pistoletu, który zataczał łuk w powietrzu, więc wykonał unik, lecz został trafiony w boczną stronę głowy i wylądował na ziemi.

- Dominik! -wrzasnęła Catherine, biegnąc w jego stronę. Klęczał, a cały świat wirował mu przed oczami.

- Uciekaj! - rozkazał. - Oni chcą ciebie, nie mnie! - Zwalczył pulsujący ból w czaszce, wirujące kręgi przed oczami, wreszcie zaczął odzyskiwać normalny wzrok. Stanął niepewnie na nogach i wyprowadził cios, który trafił pierwszego napastnika prosto w szczękę. Uderzony przewrócił się na rosnące pod drzewem kwiatki. Stanął w rozkroku, szykując się do starcia z drugim bandytą i rozejrzał się. Catherine stała kilka metrów dalej, dzierżąc jak maczugę ogrodowe nożyce.

- Diabli nadali! - zaklął drugi bandyta, znalazłszy się w potrzasku między ostrymi jak brzytwa nożycami w rękach Catherine, a nacierającym Dominikiem.

- Nie piszę się na to, zwiewajmy stąd!

Obaj zaczęli uciekać. Dominik pokuśtykał za nimi, lecz zakręciło mu się w głowie, powrócił oślepiający ból. Zwolnił i tracąc równowagę, oparł się o pień drzewa.

- Dominik! - Catherine odrzuciła nożyce, podbiegła do niego i objęła go w pasie, żeby nie upadł.

- Nic ci nie jest?

- Dlaczego nie zrobiłaś tego, co ci kazałem?

- Włosy opadały mu na oczy, dłonią rozcierał guza w pobliżu skroni. Poczuł na palcach krew.

- Nie mogłam odejść i pozwolić, żeby cię zabili! Gdyby tak bardzo nie bolała go głowa, nawet by się uśmiechnął.

- Mogłaś sprowadzić jakąś pomoc. Gdzie, do diabła, są ci strażnicy, których zatrudnił twój wuj?

Uniosła głowę.

- Wiesz o nich? Skinął głową.

- Wiem niemal wszystko, co ciebie dotyczy, kochana. Na wypadek, gdybyś dotąd tego nie zauważyła - przesunął wzrok na jej pierś - jestem bardzo skrupulatnym człowiekiem.

Zarumieniła się i przewróciła oczami.

- Skoro tak dużo wiesz, to powinieneś wiedzieć, że nie pobiegłam po pomoc, bo nie chciałam skandalu. A teraz pozwól, że obejrzę twoją głowę.

- Zbadała palcami paskudną ranę koło jego ucha. Syknął z bólu.

- Nic mi nie jest - powiedział chrapliwie. - Musimy znaleźć twojego wuja i opowiedzieć mu, co się stało. - Złapał ją za rękę i ruszył w kierunku domu.

- Oszalałeś? - Wyrwała mu się. - Nie mogę powiedzieć wujowi, że byłam w środku nocy w ogrodzie razem z tobą! Co do strażników, nie oczekiwaliśmy, że ktokolwiek okaże się na tyle odważny, by próbować ataku tak blisko domu. Zajmują stanowiska trochę dalej. Jutro wymyślę jakąś bajeczkę i przekonam wuja, żeby rozmieścił ich bliżej.

Przez chwilę ważył jej słowa. Wiedział, że innego wyboru nie ma. Wiedział także, że wynajmie swoich własnych ochroniarzy, aby jej pilnowali.

- Czy domyślasz się, kto jest inspiratorem tych ataków?

Pokręciła głową.

- Wuj myślał, że to mógł być jakiś zagorzały przeciwnik mojej pracy na rzecz Towarzystwa Przyjaciół, ale nie mogę w to uwierzyć. Nie sądzę, by jakikolwiek przeciwnik mojej działalności posunął się do tak krańcowych działań.

- Też tak myślę - zgodził się Dominik. - Co stawia na pierwszym miejscu listy twojego kuzyna.

Uniosła brwi.

- Rzeczywiście jesteś skrupulatny.

- To nie jest takie trudne. On zyskałby najwięcej.

- Naprawdę myślisz, że to Edmund?

- Jedynym motywem, jaki przychodzi mi do głowy, jest okup.

- Ostatnim razem nikt nie żądał okupu.

- Może zdecydowali, że to zbyt wielkie ryzyko, i wybrali inną drogę.

- A teraz?

- Boją się, że za dużo wiesz. Że prędzej czy później domyślisz się, kto to jest. Chyba nie spodziewali się twojego powrotu.

Zmarszczyła czoło.

- To chyba wiele wyjaśnia. Ale nie wierzę, że stoi za tym Edmund. On i Amelia to moi najbliżsi przyjaciele.

- Być może... ale nie możemy ryzykować. Każę obserwować twojego kuzyna.

- To raczej nie twoja sprawa. Sama kogoś wynajmę. Popatrzył na nią z nutą niezadowolenia.

- To nie jest sprawa, którą można lekceważyć, Catrina. Chodzi o twoje życie.

- Wiem. I możesz być pewien, że podejmę stosowne kroki.

A ty, kociaku, możesz być pewna, że ja też to zrobię.

- Więc zostawiam to w twoich rękach - powiedział obojętnie. Gdyby musiał, wynająłby armię ludzi. Im większą miałaby ochronę, tym spokojniej by zasypiał. Z niepokojem myślał o wyjeździe z Rivenrock, gdy ona jest w niebezpieczeństwie, lecz innego wyboru nie było. - Lepiej wracaj do domu i idź prosto do swojego pokoju, zamknij drzwi na klucz i zatrzaśnij okiennice.

- Tak zrobię. Bezwiednie zacisnął pięść.

- Szkoda, że nie złapaliśmy tych drani. Zaniepokojone oblicze Catherine nieco złagodniało.

- To prawda. - Skierowała się do domu, lecz po chwili zatrzymała się i odwróciła. - Na pewno nic ci nie jest?

Uśmiechnął się, połyskując w ciemności białymi zębami.

- Dzięki zapominalskiemu ogrodnikowi i tobie, mała tygrysico.

- Do widzenia, Dominik.

- Dobranoc, kochanie.

- Wiesz, Gil, że możesz mieć rację. - Sir Osgood Hornbuckle pociągnął brandy. Trzymając jedną ręką za plecami, chodził tam i z powrotem przed marmurowym kominkiem w salonie książęcego skrzydła apartamentów w Rivenrock.

- Wobec tego - mówił w zadumie - ten drań może po prostu bawi się jej uczuciami albo też ze wszystkich sił próbuje. Ma taką reputację, chociaż nie słyszałem, żeby traktował tak niewinną panienkę.

- Mówię ci, że to on - odparł Gil. - Człowiek, z którym Catherine miała do czynienia we Francji. Słyszałeś, jakie krążą o nim opowieści. Często mówi się, że w jego żyłach płynie cygańska krew. Nigdy w to nie wierzyłem, ale teraz jestem skłonny zmienić zdanie. - Gil zwierzył się Ozzi'emu, człowiekowi, któremu powierzyłby w opiekę własne życie, nie mówiąc o pomyślności siostrzenicy.

- A nie możesz jej po prostu spytać? To chyba najłatwiejszy sposób.

Gil westchnął.

- Gdyby chciała mi powiedzieć, już dawno by to zrobiła. Ten drań dobrze ją zna, od samego początku liczył na jej uczciwość. Ona nie wyjdzie za mężczyznę, który jej nie chce.

- Lecz według ciebie on chce.

- Ależ tak. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby mężczyzna patrzył na kobietę tak, jak Gravenwold patrzy na Catherine. Niech Bóg ma w opiece człowieka, który jej uchybi, choćby niechcący. Markiz dostanie jego głowę na srebrnej tacy.

Ozzie zaśmiał się.

- Przypomina mi to pewnego młodego księcia, którego kiedyś znałem. Zakochał się na zabój w córce barona. I prawie dał się zabić w pojedynku o nią.

Gil zaczerwienił się, wspominając szaleńczą miłość, jaką darzył swoją zmarłą żonę, Barbarę. Gdy byli sami, nazywał ją Bobbie. Nie żyła już od dziesięciu lat, a on wciąż za nią tęsknił, i pewnie zawsze tęsknił będzie.

- Tak... no cóż, o ile się nie mylę, Gravenwold tak samo na zabój kocha moją siostrzenicę. Tyle że nie ma dość rozsądku, żeby spojrzeć prawdzie w oczy. Nienawiść do ojca, to godne potępienia pragnienie zemsty, jest w nim zbyt głęboko zakorzenione. Zniszczy sam siebie, jeśli dalej pójdzie wybraną drogą.

- Jednak nie możesz być pewien, że to markiz pozbawił ją dziewictwa - zauważył Hornbuckle.

- Nie, bez przeprowadzenia dokładnego śledztwa, a na to nie ma czasu.

- Co więc proponujesz?

- Poddamy go próbie. Bez względu na pochodzenie to mężczyzna pierwsza klasa. Kiedy sprawa stanie na ostrzu noża, a on jest tym jej przeklętym Cyganem, zrobi to, co należy, to co należało zrobić od samego początku.

- Stawiam dziesięć do jednego, że Catherine to się nie spodoba.

- Catherine zamierza poślubić Litchfielda. Ten fircyk do niej nie pasuje. Catherine potrzebuje silnego, inteligentnego mężczyzny, który sobie z nią poradzi, poskromi ognisty temperament, nie łamiąc jej duszy.

- Nie mogę mieć pewności, ale Gravenwold to trochę dziwak. - Ozzie popił brandy. - Kiedy będzie miał spętane nogi, nie wierzę, by ją źle traktował.

Książę uśmiechnął się, myśląc o swej pełnej temperamentu siostrzenicy.

- Chyba że sobie na to zasłuży. - Roześmiali się. - Ona jest naprawdę niesforna, Ozzie. Ma dużo silnej woli i determinacji. Ale to prawdziwy skarb. Chciałbym, aby była szczęśliwa i, na Boga, uczynię wszystko, żeby do tego doprowadzić.

Hornbuckle odstawił kieliszek. - Powiedz mi, jak mam ci pomóc.

- Co tam jest napisane, milady?

Catherine przeczytała kartkę drugi raz. Kiedy obudziła się dziś rano, znalazła ją złożoną i wsuniętą pod drzwi.

- „Muszę się z tobą zobaczyć. Przyjdź sama do starej kamiennej chaty w lesie przy wschodnim stawie." Podpisano „D".

- Czy to charakter pisma milorda?

- Nigdy nie widziałam jego pisma.

- To skąd panienka wie, że to od niego, a nie od ludzi, którzy panienkę napadli? To zbyt niebezpieczne. Nie może panienka tam iść.

- Ludzie najęci przez wuja pójdą za mną w pewnej odległości. Jeśli coś się stanie, przyjdą mi z pomocą.

- Nie podoba mi się to.

- Ani mnie. Lecz Dominik nie prosiłby o spotkanie bez ważnego powodu. - Poza tym dziś wyjeżdżał, a ona nie widziała go od wieczoru, kiedy odbył się bal maskowy. Tak jak mówił, schodził jej z drogi.

- Może nie potrafi znieść myśli o rozstaniu.

- Może chce się pożegnać. - Tamtego wieczoru celowo unikał słów pożegnania, co napełniło jej serce pewną nadzieją. - Tak czy inaczej, muszę tam iść.

Gabby westchnęła.

- Więc pospieszmy się, zaczyna już świtać. Jeśli chce panienka wziąć udział w polowaniu, to trzeba się już ubierać.

Catherine skinęła głową. Razem z lady Georginą i dwiema innymi damami należała do nielicznych kobiet, które zdecydowały się wziąć udział w polowaniu. Pozostałe radziły sobie na koniu jedynie na tyle, by wybrać się na przejażdżkę za miasto lub krótko pogalopować po parku. Catherine i Georgina uwielbiały ten sport, świetnie trzymały się w siodle, z czego Catherine była niezwykle dumna. Dziś zamierzała wykorzystać swe umiejętności, by wymknąć się reszcie, może nawet pilnującym ją strażnikom.

Im dłużej o tym myślała, tym bardziej dochodziła do wniosku, że mogłaby z łatwością obserwować chatę z jakiegoś miejsca w lesie, o ile dotarłaby tam odpowiednio wcześnie. Gdyby Dominik nie przyjechał, ona nie weszłaby do środka, tylko wróciła do polujących. Gdyby jednak się zjawił, nie będzie musiała o nic się martwić, bo pod jego opieką nic jej nie zagrozi.

A czy kiedykolwiek była z nim bezpieczna? Zadrwiła w myślach.

Z pomocą Gabby dokończyła poranną toaletę i włożyła strój do konnej jazdy z bordowego aksamitu o wysoko podniesionej talii. Dekolt zdobił biały żabot, mankiety i kreza były wykończone koronką. Gabby uczesała ją w lśniący, złocistorudy kok na karku, zaś na głowę Catherine włożyła zawadiacko bordowy cylinder z małym rondem oraz niedużym czarnym welonem.

- Dobrze wyglądam?

- Doskonale - odparła Gabby, wyczuwając, jak bardzo jej pani czeka na potwierdzenie.

Ze zdenerwowania spociły jej się dłonie, serce waliło coraz szybciej, a przecież jeszcze nawet nie zeszła na dół. Czego on mógł chcieć? Po raz tysięczny zadawała sobie to pytanie, lecz nie znajdowała odpowiedzi.

Z westchnieniem rezygnacji, że na razie niczego się nie dowie, wyszła z pokoju i spiralnymi schodami dotarła na dół.

Na tyłach domu myśliwi już się zebrali, ich czarno-białe psy kręciły się w pobliżu, konie rżały, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę. Catherine nie miała apetytu, ale inni uczestnicy polowania spożywali lekki posiłek składający się z kawy lub czekolady, herbatników i grzanek. Obfite myśliwskie śniadanie przewidziane było po powrocie. Teraz przez kolejne trzy czy cztery godziny przy dźwiękach myśliwskich rogów i ujadania psów, przez wzgórza i doliny, przeskakując żywopłoty, kamienne mury, ogrodzenia i rowy - będą podążali śladem lisa - nieuchwytnego małego rudego zwierzątka.

Catherine denerwowała się coraz bardziej. Gdy weszła na zydel, a następnie usadowiła się w bocznym siodle na grzbiecie jednego ze lśniących gniadoszy Mayfielda, odszukała wzrokiem Dominika. Bez trudu spostrzegła jego wysoką sylwetkę na czarnym ogierze księcia, wyróżniającą się wśród panującego dokoła rozgardiaszu. Już teraz miał ponurą minę, jakby nie aprobował jej udziału w polowaniu, lecz wiedział, że nie ma sposobu, aby ją powstrzymać. Czyżby to był powód spotkania? Wybieg, dzięki któremu mogła uniknąć niebezpieczeństw na otwartych polach? Tak czy inaczej, jeśli poranna informacja była autentyczna, Catherine wkrótce dowie się prawdy.

Ich spojrzenia skrzyżowały się przez dłuższą chwilę, aż wreszcie dostrzegła nieznaczne skinienie jego głowy, które powiedziało jej, że naprawdę zjawi się w umówionym miejscu.

Pewna zbliżającego się spotkania po raz pierwszy odczuła lekką ulgę, poddając się atmosferze polowania. Zobaczy się z nim w umówionym miejscu, ale najpierw miło spędzi czas, a nic nie sprawi jej większej przyjemności, niż wyprzedzenie go i pozostawienie daleko w tyle.

- Chciałbym, żebyś jeszcze raz to przemyślała. To przecież jakiś nonsens. - Zaniepokojony wuj stał tuż obok, poklepując gniadosza po lśniącym karku. - Nie powinnaś oddalać się sama, dopóki tamci napastnicy z ogrodu nie zostaną złapani.

Wcześniej opowiedziała mu o tym incydencie, zmieniając jedynie czas z nocy na dzień, a nawet podała Dominika jako swojego wybawcę.

- Przecież tu jest co najmniej trzydzieści osób, więc nie będę sama, nie mówiąc już o wynajętych przez ciebie ludziach, którzy będą za mną jechali o rzut kamieniem.

- Mimo wszystko to nadal mi się nie podoba - burknął.

- A mnie się nie podoba, że tak bardzo się martwisz. Obiecuję, że nic mi się nie stanie.

Gil skinął głową, a ona uśmiechnęła się, patrząc, jak odchodzi. Był dobrym jeźdźcem, lecz chyba nie był dziś w najlepszej formie. Razem z Ozzie zdecydowali się zostać.

Odetchnęła głęboko, napawając się zapachem skóry, świeżo skoszonej trawy i koni. Wśród jeźdźców zapanował ruch, gniadosz postawił uszy, a Catherine poczuła przyspieszone bicie serca. Rozległ się dźwięk myśliwskiego rogu, trzask bicza i grupa lekkim kłusem wyruszyła na polowanie. Przodem jechał przewodnik psów, masywnie zbudowanych zwierząt o długich szyjach, które biegły niecierpliwe i podniecone.

Już po kilku minutach dostrzegli pierwszą zdobycz. Małe zwierzę wybiegło spod żywopłotu, a myśliwi rzucili się w pościg. Konie galopowały przez otwarte pola, Catherine pochyliła się nad końskim karkiem i łatwo pokonała pierwszą przeszkodę w postaci niskiego kamiennego muru, przy którym rosły kępy jaskrów. Nie wiedziała, gdzie jest Dominik, lecz szósty zmysł podpowiadał jej, że na pewno jedzie gdzieś w pobliżu.

Wyprzedziła lady Georginę przy drugim skoku przez małe oczko wodne, kończące się drugim kamiennym ogrodzeniem. Jeden z jeźdźców spadł z konia, ale szybko wstał i ze śmiechem podjął gonitwę.

Grupa rozciągnęła się. Catherine wyprzedzała wolniejszych, mniej sprawnych jeźdźców, w tym dwie pozostałe kobiety, trzymając się na przedzie stawki. Kącikiem oka widziała Dominika, który zbliżył się i teraz jechał tuż obok niej. Jego marsowa mina wciąż wyrażała dezaprobatę.

Przeskoczyła bezbłędnie rząd wysokich żywopłotów, podobnie Dominik, który teraz jechał jeszcze bliżej.

- Jeśli tak bardzo chcesz być widoczna - zawołał do niej - to przynajmniej jedź w grupie. Tutaj jesteś zbyt łatwym celem.

Uśmiechnęła się.

- Co się stało? Nie dotrzymujesz mi tempa? - Smagnęła konia palcatem i odskoczyła do przodu, by po chwili zebrać cugle i pokonać trudną przeszkodę wodną, którą większość mężczyzn po prostu ominęła.

Widząc zdumioną, a może nawet pełną podziwu minę Dominika, zaśmiała się i zwolniła, aby znowu się z nią zrównał.

- Stara kamienna chata - powiedziała. - Daj mi piętnaście minut.

- Postaraj się w tym czasie nie skręcić sobie karku - zawołał za nią, gdy oddalała się za resztą grupy, aby spróbować odłączyć się bez zwracania niczyjej uwagi.

Po kwadransie zostawiła za sobą innych jeźdźców, zgubiła w lesie ludzi, których wysłał za nią wuj, i ruszyła w kierunku wschodniego stawu. Tam bez trudu spostrzegła stojącą pośród drzew małą kamienną chatę.

Z ulgą zobaczyła czarnego ogiera, na którym jechał Dominik, przywiązanego w mniej widocznym miejscu do pobliskiej wierzby. Swojego wierzchowca zostawiła między drzewami z przeciwnej strony, po czym wróciła do chaty.

Stał w saloniku, niezwykle przystojny w granatowej prążkowanej kurtce, obcisłych skórzniach i wysokich lśniących czarnych butach. Jego szeroka postać zdawała się wypełniać cały pokój, dopasowane bryczesy uwydatniały silne nogi, zwężając się prowokacyjnie w okolicy krocza. Na jego widok poczuła szybsze tętno, a nastroju nie zdołała jej zepsuć nawet jego sroga mina.

Podszedł do niej.

- Co ty wyprawiasz, dziewczyno? Uśmiechnęła się.

- Dla odmiany zażywam trochę przyjemności.

- Mogłaś skręcić sobie kark, a co gorsza, ktoś mógł cię zastrzelić.

Wzruszyła ramionami.

- Ale nic się nie stało. Zresztą, to nie twój kłopot. Westchnął.

- Zaiste, Catrina.

Gdy milczał, chciała zapytać, dlaczego tak pilnie musiał się z nią spotkać, ale po chwili zdecydowała, że zaczeka. Nie było pośpiechu. Polowanie potrwa jeszcze kilka godzin, a ona nie da mu poznać, jak bardzo jest ciekawa, jaką skrywa nadzieję.

- Nie powinniśmy tu być - odezwał się zaskakująco.

- To prawda - zgodziła się. - Ale czy to kiedykolwiek stanowiło dla nas przeszkodę?

Uśmiechnął się tak uroczo, że zaparło jej dech.

- Fakt. - Jednak nie uczynił ruchu, żeby się zbliżyć, ona także została na miejscu. - Twój wuj podziękował mi za interwencję w czasie napadu w ogrodzie. Skoro nie wyzwał mnie na pojedynek, to rozumiem, że nie powiedziałaś mu, co tam robiliśmy.

- Po prostu powiedziałam, że to się zdarzyło za dnia.

- Bardzo sprytnie - przyznał, lecz po chwili zacisnął zęby. - A swoją drogą, świetnie potrafisz wymyślać różne bajeczki. Szczególnie podobała mi się ta o narzeczonym. Czy mogę spytać, dlaczego wybrałaś tak wyrafinowany sposób?

Nie podobał się jej wyzuty z wszelkich emocji ton jego wypowiedzi, niepasujący do surowego spojrzenia. Tyle na temat teorii Gabby, że nie mógł znieść ich rozstania.

- Jeśli musisz wiedzieć, nie chciałam iść z tobą do łóżka. Naiwnie wierzyłam, że jeśli dowiesz się, że mam ukochanego, nie będziesz mnie do niczego zmuszał, odstąpisz od realizacji swoich niecnych zamiarów wobec mojej osoby.

- Czy naprawdę cię zmuszałem, Catrina? Spuściła wzrok na swoje dłonie, które drżały,

więc splotła je razem. Po chwili znowu spojrzała mu w oczy.

- Nie. Myślę, że byłabym w stanie cię powstrzymać, nawet pod koniec. Ale wtedy już nie chciałam. I teraz też nie chcę.

Jedyną odpowiedzią było lekkie uniesienie gęstych, czarnych brwi. Przez chwilę stał nieruchomo, potem zbliżył się, ujął jej dłoń, odrywając od drugiej, z którą była spleciona, i pocałował jej wewnętrzną stronę.

- Nigdy nie znałem takiej kobiety jak ty. I nigdy już nie poznam.

Wodziła wzrokiem po jego twarzy, podziwiając jej kształtne rysy, zmysłowe usta. W jego oczach widziała taką samą tęsknotę, jaką z pewnością można było dostrzec w jej własnych. Lecz u niego dojrzała coś więcej, jakieś mocne postanowienie, zżerającą go gorycz. Aż zadrżała na myśl o głębi jego wewnętrznego bólu.

I wtedy ogarnęło ją współczucie. Wbrew sobie wyciągnęła rękę i pogładziła go po policzku, ujęła podbródek. Wspiąwszy się na palce, pocałowała go czule, słodko, pragnąc oczyścić go z tej goryczy i złości.

- Catherine... - rozległ się głos pełen cierpienia, przeszywającego całą jego duszę.

Wziął ją w ramiona, wciskając się w jej usta, wdzierając się językiem, którym sięgał tak głęboko, że w końcu odpowiedziała mu tym samym. Przeniósł ją na sofę i zaczął rozpinać guziki na plecach bordowej sukni, która już po chwili zsunęła się z jej ramion. Catherine poczuła jego wargi na swoim ciele, które przesuwały się powoli gorącą ścieżką od szyi ku piersiom. Polizał sutek, wziął go w usta i possał lekko, ciągnąc powoli, wprawiając ją w odurzenie, ogarniające całe ciało.

- Pragnę cię - wyszeptał. - Wiem, że nie powinienem, ale, niech Bóg mi wybaczy, nie umiem się powstrzymać.

Wsunęła palce w jego włosy, przyciągając jego usta do swoich. Nie chciała, żeby przestawał. Czując jej podniecenie, odsunął się na chwilę.

- Jeśli to ma być ostatni raz, wykorzystajmy go jak najlepiej. Miną godziny, zanim zaczną się za nami rozglądać. Pozwól mi kochać cię tak, jak powinienem już dawniej, powoli, do końca. Pozwól mi okazać, co czuję.

Widząc jej łagodny uśmiech, pochylił swą ciemną głowę, językiem pieszcząc pierś, gdy dłońmi rozpinał ostatni guzik sukni.

- Dobry Boże, Ozzie, czy nic ci się nie stało? - Gilford Lavenham przyklęknął obok sir Osgooda Hornbuckle'a, który siedział z wyciągniętymi nogami w trawie u podstawy starego kamiennego muru, rozcierając guza na głowie.

- Chyba powinienem go ominąć. Robię się za stary na takie głupoty.

Gil roześmiał się i pomógł przyjacielowi wstać, ostrożnie, by nie zbliżać się za bardzo do stojącego kilka kroków dalej kasztanka Ozziego. Kiedy koń odmówił skoku, Ozzie nie wypuścił cugli, jak przystało na starego kawalerzystę, nawet gdy przeleciał nad łbem zwierzęcia.

- Wcale nie jesteś za stary, przyjacielu. Po prostu nigdy nie byłeś zbyt dobrym jeźdźcem.

Ozzie stanął niepewnie na nogach.

- W przeciwieństwie do twojej siostrzenicy, to pewne. Ma tyłek jak mężczyzna.

Książę tylko stęknął.

- Że umie jeździć, za to ręczę. Lecz jej mała pupa jest zdecydowanie zbyt kobieca. Jeśli się nie mylę, wpadła Gravenwoldowi w oko, a dzięki twojemu nieoczekiwanemu upadkowi zostawiliśmy ich sam na sam o wiele zbyt długo. Ozzie wdrapał się na siodło.

- Na Jowisza, lepiej ruszajmy. Jest już wystarczająco skompromitowana, nie ma potrzeby zawstydzać ją jeszcze bardziej.

Gil burknął coś, włożył stopę w strzemię i wskoczył na krępego białego wałacha. Niech to diabli! Miał nadzieję, że razem z Ozziem nie spartaczyli całej sprawy. Oprócz możliwości, że parka odkryła, że została podstępnie zwabiona do chatki i już zdążyła ją opuścić, istniało niebezpieczeństwo, że teraz Catherine jest gdzieś tam zupełnie sama. Zważywszy to wszystko w myślach, zdecydował, że nie odstąpi od zamierzonego planu. Modlił się, by ta decyzja okazała się słuszna.

- Ozzie, pospiesz się, każda chwila jest droga. - Dźgnęli konie ostrogami i galopem ruszyli w kierunku chaty.

Rozdział 18

Z daleka mały kamienny domek wydawał się opuszczony. Gil zacisnął zęby, lecz po chwili dostrzegł dużego czarnego ogiera, którego dosiadał Gravenwold, a po drugiej stronie znalazł się też gniadosz Catherine.

- Są tutaj - powiedział Gil.

- Sytuacja może być piekielnie kompromitująca - mruknął Ozzie. Co za pech, że upadłem.

Kompromitująca czy nie, jesteśmy tutaj i doprowadzimy to do końca. Tyle jestem winien Catherine, bez względu na to, czy ona spojrzy na to podobnie.

Gil zeskoczył z konia przed chatą, czyniąc tyle hałasu, ile tylko potrafił. Mówił głośno, jak bardzo niepokoi się o bezpieczeństwo Catherine, wreszcie zaczął gwałtownie walić w drzwi. Nie uszło jego uwagi ciche przekleństwo, jakie rzucił Gravenwold, ani też dochodzący z wnętrza szelest materiału.

Uderzył jeszcze mocniej.

- Otwórzcie drzwi - zażądał. - Bo i tak tam wejdę!

- Chwileczkę, Wentworth - zawołał Gravenwold nieco zachrypłym głosem.

Gil zrobił właśnie to, zaczekał krótką chwilę. Postanowił, że nie pozwoli draniowi uciec i uniknąć konsekwencji swych czynów.

- Wchodzę - powiedział, podnosząc zasuwkę i wpadając gwałtownie do pokoju. Hornbuckle podążał tuż za jego plecami.

Gil zobaczył dokładnie to, czego się spodziewał: Catherine cała w nieładzie, bordowa suknia wymięta, gorset do połowy rozpięty, ogniste włosy rozpuszczone na plecach. Miała zaczerwienione policzki, drżącymi dłońmi wygładzała przód sukni. Gravenwold nie wyglądał lepiej, miał rozpiętą do pasa koszulę, która odsłaniała nagi tors, włosy zmierzwione, opadające na oczy. Przynajmniej bryczesy były zapięte, zdążył też naciągnąć buty.

Gil patrzył na to wszystko w milczącym potępieniu.

- No - odezwał się grobowym tonem. - Co macie do powiedzenia?

Catherine uniosła podbródek i spojrzała mu prosto w oczy.

- Sądzę, wujku, że ty i sir Ozzie znacie lorda Gravenwolda.

Gil warknął gniewnie.

- Z pewnością, moja droga, chociaż nie tak dobrze jak ty.

Zarumieniła się jeszcze mocniej, lecz to Dominik pierwszy zabrał głos.

- Widzę, że wasza książęca mość przybył w samą porę. Czy mogę spytać, co panowie tu robią? - Spoglądał jeszcze bardziej złowrogo niż Gil. - O ile pamiętam, gdy wyruszaliśmy na polowanie, obaj panowie nie czuli się zbyt dobrze, a może zaprzeczycie, że pan, milordzie i pańska przebiegła siostrzenica zaaranżowaliście to całe przedstawienie?

- Co takiego? - Catherine gwałtownie odwróciła się do niego. W jej zielonych oczach płonął gniew. - Sam przysłałeś liścik, w którym prosiłeś mnie o spotkanie. Ty to zorganizowałeś, nie ja!

- Żadnego listu nie wysyłałem - zaoponował.

- Jak wszyscy doskonale wiecie. Za to otrzymałem karteczkę od ciebie.

- To nieprawda! - Odwróciła się od pełnego oburzenia oblicza Dominika i spojrzała na księcia.

- Wujku, co ty tak naprawdę tutaj robisz? Gil nie stracił rezonu.

- Najęci przeze mnie ludzie wrócili do rezydencji. Szaleli z niepokoju, bo gdzieś znikłaś. Ozzie i ja dołączyliśmy do poszukiwań, a któryś z jeźdźców wskazał nam ten kierunek, bo podobno właśnie tu widziano was po raz ostatni.

Catherine musiała przyznać, że zabrzmiało to przekonująco.

- Więc kto przysłał mi ten list? - Patrzył nią ze złością.

Gil nie dopuścił jej do głosu.

- To, co was tu oboje sprowadza, nie jest teraz ważne. Faktem jest, że przebywacie tu razem, i to półnadzy. Gravenwold, skompromitował pan moją siostrzenicę. Oczekuję, że teraz zachowa się pan, jak należy.

- Nie - odpowiedział po prostu. - Nie mam zamiaru poślubić Catherine ani żadnej innej kobiety. Ani teraz, ani nigdy.

Gil poczuł na karku falę gorąca.

- Zrobisz to, a jeśli nie, to przysięgam, że wyzwę cię na pojedynek. Może jestem od ciebie starszy, ale wciąż należę do najlepszych strzelców. Albo się z nią ożenisz, albo skończysz martwy.

- Nie! - wykrzyknęła, chwytając wuja za rękę. - Nie pozwolę ci na to. Dominik może cię zabić.

Dominik zacisnął usta.

- Co się stało, moja droga? A o mnie się nie martwisz?

- Ty! Ty jesteś łajdakiem i kanalią! Nic i nikt cię nie obchodzi, tylko ta twoja zemsta. Nie wyszłabym za ciebie, nawet gdybyś był ostatnim mężczyzną na ziemi.

- Dobrze, a więc nie mamy już o czym rozmawiać. - Odwrócił się i sięgnął po kurtkę, która wisiała na oparciu krzesła.

Hornbuckle złapał go za ramię i rzucił mu stalowe spojrzenie, zupełnie nielicujące z jego niską posturą.

- Książę jeszcze z panem nie skończył. - Dominik zesztywniał, dopiero wtedy Hornbuckle go puścił.

- Ja nie żartowałem, Gravenwold - podjął książę. - Zachowasz się jak przystało na mężczyznę albo staniesz w obliczu konsekwencji. Co wybierasz?

Dominik z trudem zachowywał samokontrolę. Chociaż Catherine wyglądała na wstrząśniętą i bladą, w milczeniu przeklinał ją i jej wuja za pułapkę, jaką na niego zastawili. W sumie nie mógł im z tego powodu czynić zarzutów. Każdy honorowy mężczyzna już dawno wziąłby na siebie odpowiedzialność. A on zrujnował reputację niewinnej młodej dziewczyny. Powinien ją poślubić i uratować sytuację.

Musiał jeszcze wziąć pod uwagę Wentwortha. Nie chciał go zabić, w pewien sposób szanował go, a nawet podziwiał. Robił to, co uważał za właściwe i słuszne, co każdy człowiek o jego pozycji powinien zrobić.

Dominik zacisnął pięści. Niemalże słyszał szyderczy śmiech ojca, pełną samozadowolenia satysfakcję, sączącą się z jego zimnych, okrutnych słów.

- Kogo chcesz oszukać? - powiedział mu kiedyś markiz. - Jesteś tylko porywczym samcem, takim samym jak kiedyś ja. Twój członek stanie się twoją zgubą. Nie utrzymasz go w spodniach, tak jak i mnie to się nie udało.

Dominik złożył niemą przysięgę, próbując powstrzymać szyderczy głos, który dzwonił mu w uszach aż do bólu. Musiało istnieć jakieś inne wyjście. Po prostu musiało.

I nagle doznał olśnienia.

Spojrzał na Wentwortha z ponurym uśmiechem.

- Dobrze, wasza książęca mość, wygrał pan. Ożenię się z tą smarkulą pod jednym warunkiem...

- Mianowicie?

- Będzie to manage de convenance, małżeństwo tylko z nazwy. Ślubowałem, że nazwisko Edgemont nie zostanie przeniesione na kolejne pokolenie, i tak ma zostać.

- Nie zamierzam tego słuchać - wtrąciła się Catherine - ani chwili dłużej. - Uniosła nieco spódnicę i ruszyła do drzwi.

- Ani kroku dalej - głos wuja rozległ się w pomieszczeniu niby trzask bata. - Doprowadzisz to do końca, razem z nim.

Nigdy jeszcze nie widziała u wuja takiej zawziętości. Przełknęła z trudem i posłusznie została.

- No więc, co to za nowa bzdura? - Książę zwrócił się do Dominika. - Może się mylę, ale czyż w tym momencie nie istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że dziecko zostało już poczęte?

Na twarz Catherine spłynął rumieniec, Dominik aż się zjeżył.

- Cieszę się, że pan o tym wspomniał. Ponieważ rzeczywiście tak może być, małżeństwo musi zaczekać do momentu, aż będzie wiadomo, że ona nie jest brzemienna. Gdy będziemy mieć tę pewność, wtedy wszystko przeprowadzimy jak należy.

Nawet Gil na chwilę stracił pewność siebie.

- Czy mam rozumieć, że jeśli moja siostrzenica będzie brzemienna, to wtedy ją porzucisz?

Dominik zachwiał się. Gdy usłyszał o tej formie, poczuł przejmujący wewnętrzny ból.

- Oczywiście, przyjmę pełną odpowiedzialność za Catherine i dziecko, ale ono nie będzie nosiło mojego nazwiska.

Catherine chciało się płakać. Dobry Boże, czy to naprawdę ten sam mężczyzna, którego, jak sądziła, kochała?

- Jakież to uprzejme z twojej strony, Dominiku. Aż trudno mi pojąć taką dobroduszność. Ale, jeśli wolno spytać, jakie w tym wszystkim będzie moje miejsce?

- Ty, moja słodka, zostaniesz markizą Gravenwold, a jest to pozycja, jaką nie wzgardziłaby nawet hrabina.

- Twój tytuł nic dla mnie nie znaczy. Muszę mieć na uwadze Arondale. Zamierzasz odebrać mi moją fortunę, nie dając w zamian dziedzica, którego potrzebuje moja rodzina?

- Możesz sobie zatrzymać swoje pieniądze - spojrzał na nią drwiąco. - Mam dosyć własnych. A co do dziedzica, to nie wchodzi w rachubę, przynajmniej z mojego ojcostwa. Jeśli jesteś w stanie to zaakceptować, niech tak się stanie. A jeśli nie...

Catherine ogarnęła taka furia, że z trudem mogła wydobyć głos.

- Ty diable wcielony! Jesteś podłym draniem o sumieniu węża. Nie chcę od ciebie nic, ani teraz, ani nigdy!

Gil obserwował ich uważnie od samego początku. Podejmował ogromne ryzyko, które mogło zniszczyć życie Catherine. Jednak gdy teraz spoglądał to na nią, to na niego, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że między nimi coś iskrzy, i to iskrzy potężnie.

Wprawdzie przypuszczał, że markiz uległ swojej żądzy zemsty, ale wciąż jednak był mężczyzną. Zaś Catherine to piękna, atrakcyjna kobieta, którą, jak sądził książę, Gravenwold kochał ponad wszystko.

Zmuszanie ich do ślubu oznaczało wielkie ryzyko, było jak niebezpieczny, nieznany mu dotąd hazard. Porażka oznaczała dla obojga nienawiść i pogardę, ale sukces byłby nagrodzony najwyższą wygraną, jaką mężczyzna i kobieta mogli otrzymać: rzadką i cenną miłość, której inni szukają całe życie, a tylko nieliczni odnaleźli.

Książę Wentworth uważał, że taka miłość warta jest ryzyka.

Wyprostował się.

- Zgoda - powiedział.

Tym razem Catherine skierowała swoją złość przeciwko niemu.

- Chyba nie mówisz poważnie. Nie zrobię tego, nie zmusisz mnie.

- Zrobisz. Nadal jestem twoim prawnym opiekunem. Zrobisz to, co ci każę. - Patrzyła na niego, jakby był kimś obcym. - A teraz doprowadź się do porządku, a my zaczekamy na zewnątrz. - Wskazał drzwi, które Ozzie szybko otworzył. - Panowie?

Dominik sztywno wyszedł na zewnątrz. Wentworth ruszył jego śladem, zaś Ozzie, jako ostatni, zamknął drzwi, pozostawiając Catherine samą.

- Zdajesz sobie sprawę, że moja siostrzenica cały czas jest w niebezpieczeństwie? - powiedział książę, spoglądając na Dominika. - Myślę, że z tobą jako jej mężem ta groźba nieco się zmniejszy.

- Dopilnuję tego - obiecał Dominik, lecz wciąż miał w głowie to jedno słowo, wypowiedziane przez księcia, którego miał nadzieję nigdy nie usłyszeć. Mąż. Mąż Catherine. Zignorował mały przyjemny dreszcz, wywołany tym wyrazem, a w zamian skoncentrował się na ogarniającej go wściekłości, że tak łatwo dał się wpędzić w pułapkę.

Catherine zeszła szerokimi, mahoniowymi schodami w Lavenham Hall, kierując się do pełnego książek gabinetu wuja. Zobaczyła, jak pracuje pochylony nad księgami, co w ostatnim czasie zajmowało mu większość wieczorów.

Z uniesioną wysoko głową zapukała w otwarte drzwi, by zwrócić jego uwagę. Podniósł głowę i na jej widok uśmiechnął się słabo.

- Dobry wieczór, kochanie.

- Dobry wieczór, wasza książęca mość - powiedziała formalnie takim samym tonem, jakiego używała od tamtego spotkania w chacie.

- Napijesz się ze mną sherry? Jest jeszcze wcześnie, a miło mi będzie spędzić trochę czasu w twoim towarzystwie.

- Obawiam się, że jestem zbyt zmęczona - skłamała, starając się zachować dystans. - Przyszłam tylko po to, żeby powiedzieć, że możesz poinformować jego lordowską mość, iż nie musi się już martwić. - Czuła, jak jej policzki oblewają się rumieńcem, jednak cały czas stała wyprostowana z uniesioną wysoko głową. - Nie noszę jego dziecka.

Gil odchrząknął i wstał.

- Rozumiem.

- Zakładam, że nadal chcesz, abym odegrała tę farsę w postaci ślubu?

Gil zesztywniał.

- Tak.

- Wobec tego chciałabym to zrobić jak najszybciej. Rozmyślanie nad tym czyni całą sprawę jeszcze bardziej niesmaczną.

- Catherine, moja droga -westchnął. - Chciałbym, żebyś zrozumiała, że robię to dla twojego dobra.

- Zmuszasz mnie do poślubienia zgorzkniałego, przepełnionego nienawiścią mężczyzny, który wcale mnie nie chce.

- To się jeszcze okaże. A co do jego usposobienia, kochająca żona zawsze może dokonać jakichś zmian.

To ją zastanowiło.

- Kiedyś go kochałaś - powiedział łagodnie książę. - Na pewno temu nie zaprzeczysz.

Spuściła wzrok na dywan.

- Wydaje mi się, że to było wieki temu.

- Prawdziwa miłość potrafi wiele znieść. Uwierz mi, ja to wiem najlepiej.

Spojrzała mu w oczy.

- Dominik czuje zbyt wiele nienawiści, aby kochać. - Z tymi słowy odwróciła się i wyszła z gabinetu.

Dominik siedział przy nieheblowanym stole w tawernie Król i Podwiązka w londyńskim Covent Garden. Nie była to żadna ekskluzywna czy porządna restauracja, lecz obskurna, hałaśliwa knajpa, w której roiło się od wszelkiej maści złodziei, kieszonkowców, prostytutek i pijaków. Dokoła unosił się odór dżinu i tanich perfum, zaś dym był tak gęsty, że gryzł gości w oczy, zresztą zbyt zajętych napitkiem, by zwracać na to uwagę.

Było to ostatnie miejsce, w którym mógłby się zjawić dżentelmen z wyższych sfer, lecz właśnie tutaj Dominik pragnął teraz być. On także nie był arystokratą, przynajmniej z wyglądu. Miał na sobie płócienną koszulę z długimi rękawami, obcisłe czarne spodnie i odrapane buty tej samej barwy. Kiedy potrącił go jakiś pijany marynarz, rozlewając nieco trunku, który trzymał w ręku, Dominik skoczył na nogi, złapał mężczyznę za grube ramię i odwrócił go.

- Uważaj co robisz!

Tamten odtrącił rękę Dominika.

- Jak ci się nie podoba, kolego, to może coś z tym zrobisz? - Miał akcent prosto z doków. Wyglądał na zmuszanego do służby, pracującego każdego dnia do upadłego na pokładzie statku. Jeśli tak, to mężczyzna ten z pewnością był twardy jak stal.

Lecz Dominik wcale o to nie dbał. Zadał pierwszy cios, który wylądował na szczęce rudobrodego, który tylko się uśmiechnął.

- Daj mu wycisk - zawołał jeden z jego kumpli. Po kilku kolejnych ciosach Dominik stanął nad nim, ocierając sobie krew z ust wierzchem dłoni. Poruszył szczęką, żeby sprawdzić, czy nie jest złamana. Z ulgą stwierdził, że jednak nie. Potrącił czubkiem buta nieprzytomnego mężczyznę. Bogu dzięki, osiłek już się nie ruszał.

- Jesteś zadowolony?

Chwiejąc się na nogach, Dominik odwrócił się, gdy usłyszał znajomy głos.

- Co ty tu robisz, do kroćset? - powiedział do Rayne'a Garricka. Wysoki arystokrata stał w tłumie przyglądających się walce, pilnując, żeby ktoś przypadkiem nie zechciał się dołączyć.

- Szukałem cię. - Obecni chyba odgadli jego intencje, zauważyli zarys pistoletu, wyraźnie odznaczającego się pod surdutem, zauważyli, jak nieufnie na nich spoglądał. Teraz, gdy walka była skończona, pomruczeli coś pod nosem i wrócili do stołów, gdzie unieśli kufle i podjęli przerwaną biesiadę.

- Jak mnie znalazłeś?

- Nie było to zbyt trudne. Jeśli sobie przypomnisz, przychodziliśmy tu razem, gdy dopadał nas zły nastrój.

Dominik skinął głową, odgarniając włosy z oczu na tył głowy. Sięgnął po kufel z rumem i jednym długim haustem opróżnił jego zawartość, czując, jak trunek wypala mu żołądek

Odstawił naczynie na zniszczony drewniany stół i spojrzał w kierunku drzwi.

- Chyba wyjście stąd byłoby najlepszym pomysłem. - Rayne domyślił się, o czym pomyślał Dominik, pamiętając o tym, że nadal obserwuje ich kilka par niezbyt przyjaznych oczu.

- Tak samo sobie pomyślałem. - Wyszli na zewnątrz i ruszyli wąskim zaułkiem w kierunku ulicy oświetlonej olejowymi lampami. Tam chcieli znaleźć wolnego fiakra.

- Domyślam się, że twoja potrzeba małego... oderwania się... miała coś wspólnego z niedawnymi zaręczynami? - powiedział Rayne.

- Wszedłem na drogę męki do końca moich dni.

- Wiesz przecież, że kochasz tę dziewczynę.

- Nie bądź niedorzeczny.

- Więc nie? - Rayne nonszalancko wzruszy! szerokimi ramionami. - Wobec tego nie masz się czym martwić. Żyj tak jak dotąd, zażywając przyjemności, gdziekolwiek je znajdziesz. Wiele kobiet byłoby wdzięcznych, gdyby nie zmuszano ich do wypełniania małżeńskich obowiązków.

- Ale nie Catherine.

Rayne z trudem powstrzymał się od uśmiechu.

- Nie, ta kobieta wydaje się rzeczywiście namiętna. A ty jako jej nauczyciel na pewno gruntownie przeszkoliłeś ją w tej materii.

- Nie na tyle, na ile bym chciał.

- Jednakże możesz robić to, co do tej pory, brać sobie kochanki, gdzie tylko zapragniesz. Po prostu odwróć się w drugą stronę, gdy Catherine zrobi to samo.

Dominik zacisnął pięści.

- Czy możemy porozmawiać o czymś innym? Przyszedłem tu, żeby zapomnieć o zbliżającym się ślubie. Ta szopka w postaci małżeństwa jest ostatnią rzeczą, o której chcę mówić.

- Czy ustalono już datę? - spytał Rayne, ignorując jego słowa.

- Książę twierdzi, że Catherine dostała miesiączkę, więc nie jest brzemienna. Ślub odbędzie się pod koniec tygodnia.

- A gdyby ona rzeczywiście poczęła dziecko, naprawdę odmówiłbyś uznania go za swoje?

Dominik spojrzał gdzieś w bok.

- To czysta spekulacja, bo Catherine nie nosi mojego dziecka i nigdy nie będzie. A teraz, jeśli nie chcesz wrócić do punktu wyjścia w tamtej knajpie, to może przejdźmy do jakiegoś przyjemniejszego tematu.

Rayne zobaczył grymas niezadowolenia na twarzy przyjaciela, pomyślał o wszystkich kobietach, które przewinęły się przez jego łóżko, o jego gorącej krwi i wstrzemięźliwości, jaką będzie musiał zachować, i o pięknej kobiecie, która wkrótce zamieszka pod jego dachem. Rayne dziękował Bogu, że jemu do tej pory udało się uniknąć małżeńskiej pułapki. Nie miał zamiaru pakować się w formalny związek, jak jego przyjaciel, chociaż zważywszy absurdalną obsesję Dominika dotyczącą zemsty na zmarłym ojcu, tym razem może mu to wyjść na dobre.

Myśląc o związku tych dwóch ognistych charakterów i zbliżającej się walce silnych osobowości, Rayne zaśmiał się bezgłośnie i uśmiechnął w ciemną noc.

- Nie obchodzi mnie niebezpieczeństwo, głupcze. Czy nie rozumiesz, że zostało bardzo mało czasu? - Edmund krzyczał do Nathana Cave'a w stajni na tyłach miejskiej rezydencji Catherine w West Endzie. Sama Catherine kilka tygodni wcześniej powróciła do Lavenham Hall.

Wielki wąsaty mężczyzna wyglądał na rozgoryczonego.

- Wiem, milordzie, ale...

- Żadne ale. Ty i ci twoi nieudolni głupcy spartaczyliście wszystko. Moja kuzynka wychodzi za mąż pod koniec tego tygodnia! To nasza ostatnia szansa. - Gniewnie strzepnął kawałek słomy, który przyczepił się do jego nieskazitelnego niebieskiego surduta.

- Ja i moi chłopcy damy radę - stwierdził Cave. - Tym razem nie będzie żadnych problemów.

- Nie będzie, bo zajmę się tym osobiście.

- Ale...

- Radzę ci, Nathan, żebyś trzymał swój tłusty pysk zamknięty na kłódkę. A teraz słuchaj. Powiem ci dokładnie, co zrobimy.

Gdy Edmund wyjawiał swój plan, jeden z koni cicho zarżał, zahuczała siedząca na krokwi pod stropem sowa. Nathan zwiesił głowę i zrobił to, co mu kazano.

Catherine stała przed ozdobnie rzeźbionym złoconym lustrem w sypialni w Lavenham Hall, przyglądając się swojemu odbiciu. Jak to możliwe, że wyglądała tak dobrze, skoro czuła się tak źle?

Rzeczywiście, prezentowała się wspaniale w kremowej jedwabnej sukni o zaznaczonej talii, ozdobionej haftowanymi różyczkami. Włosy miała ufryzowane w złocistorude kółka upięte na głowie, zaś skóra wyglądała zdrowo i różowo, jak nigdy dotąd od momentu, gdy wyblakła opalenizna. Tylko przygasłe, pozbawione blasku oczy zdradzały wewnętrzny niepokój, bolesne poczucie beznadziejności, które tkwiło w jej piersi.

- Jesteś gotowa, moja droga? - W otwartych drzwiach stał wuj Gil, bardzo elegancko ubrany w aksamitny granatowy frak, białą kamizelkę i spodnie w kolorze wina.

Kiwnęła głową.

- Można wytrzymać.

- Wyglądasz cudownie, moja droga. Jestem z ciebie bardzo dumny.

Jakże mogła się na niego gniewać? Robił to, co uważał za najlepsze.

- Dziękuję, wujku. - Podeszła, by przyjąć jego ramię, wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Gil odchrząknął i popatrzył gdzieś w bok, lekko zarumieniony.

Poprowadził ją oświetlonym kinkietami korytarzem i dalej mahoniowymi schodami do wyłożonego marmurem foyer. Soames podał Gilowi rozłożysty płaszcz, którym wuj otulił swoją siostrzenicę przed porannym chłodem. Kamerdyner otworzył masywne drzwi frontowe.

- Panienka go olśni - powiedział.

- Dziękuję ci, Soames. - Zmusiła się do uśmiechu. Nie było potrzeby wspominać, że Dominik wcale nie miał ochoty zostać olśniony. Ani teraz, ani nigdy.

Zeszli szerokim gankiem do karety Wentwortha czekającej przed wejściem. W słońcu błyszczał wymalowany na drzwiach srebrny herb. Na górze siedziało dwóch stangretów w liberiach, zaś dwóch masywnie zbudowanych strażników przebranych za lokajów stało na zewnątrz tylnej części karety. Ważne interesy zatrzymały Edmunda i Amelię do ostatniej chwili w Londynie. W tej sytuacji mieli przyjechać bezpośrednio do kościoła.

Catherine szła pod rękę z wujem przez wysypany żwirem podjazd. Jeden z lokajów otworzył drzwiczki i Gil pomógł siostrzenicy wsiąść do karety, gdzie usadowiła się na obitej aksamitem kanapie, wygładzając przód kremowej jedwabnej sukni. Był to najmodniejszy fason, z delikatną kryzą i lekko bufiastymi rękawami. Catherine wyprostowała jedną z wyhaftowanych różyczek, pasujących do świeżych kwiatków, którą miała we włosach, podciągnęła długie giemzowe rękawiczki.

Spojrzała przez okno, na rozpościerające się w oddali zielone wzgórza, błękitne niebo, po którym wędrowały puszyste obłoczki, i stwierdziła, że ten krajobraz znacznie lepiej pasuje do jej wyglądu niż wewnętrzny nastrój. Starała się opanować zdenerwowanie, na ile potrafiła to zrobić. Po kilku minutach kareta znalazła się w alejce wiodącej do małego parafialnego kościoła w wiosce, gdzie miał czekać Dominik. Jednak Catherine miała niejasne przeczucie, że może go tam nie być.

W głębi duszy myślała, że jest w mniejszym stopniu dżentelmenem niż Cyganem. Mieszkała z Cyganami wystarczająco długo, aby wiedzieć, że niezwykle rzadko zmuszali się do zrobienia czegoś, czego zrobić nie chcieli.

Czy to możliwe, że Dominik opuścił kraj i wrócił do swoich, by już nigdy nie pojawić się w Anglii? Z jego bogactwem i pozycją wydawało się to absurdalne, ale ...

Zatopiona w myślach dopiero po chwili usłyszała odgłos zbliżających się jeźdźców. Wtem rozległy się jakieś strzały, zadudniły głośno końskie kopyta.

- Na Boga! - krzyknął wuj. Chwycił ją za ramię i rzucił na podłogę karety. - To napad! Pognać konie - rzucił rozkaz woźnicy, mimo że ten już strzelił z bata nad końskimi łbami, ponaglając je do galopu. Pędziły z wyciągniętymi szyjami, wbijając naprężone piersi w chomąta, lecz mimo to napastnicy zbliżali się, by odciąć im drogę.

Cztery karę konie Wentwortha, najlepsze z hodowli, gnały przed siebie. Koła karety wirowały w zawrotnym tempie, stojący z tyłu strażnicy próbowali odpowiedzieć ogniem napastnikom. Jednak ci wciąż się zbliżali, z każdą sekundą zmniejszając dzielącą ich od powozu odległość. Nie było możliwości, aby uciec, a na tej pustej drodze nikt nie usłyszy strzałów!

Catherine czuła na głowie dłoń wuja, który przytrzymywał ją jak najniżej. Kareta przechylała się szaleńczo, rozległy się kolejne strzały, konie zarżały przeraźliwie, gdy napastnicy otoczyli pojazd i zmusili woźnicę do zatrzymania się.

- Trzymaj. - Wuj wcisnął pistolet w jej drżące dłonie. - Użyj go, jeśli zajdzie potrzeba. Nie będą się spodziewali broni u kobiety.

Odwrócił się z posępnym, pełnym niepokoju obliczem, zaciskając wściekle pięści. Kiedy otworzyły się drzwi karety, zobaczył pięciu zamaskowanych jeźdźców, ubranych z brudne, źle dopasowane szaty. Każdy trzymał pistolet wycelowany w ludzi księcia, zaś jeden mierzył prosto w jego serce.

Wysiadł z wozu i zobaczył, jak jeden ze strażników leży bezwładnie w okrwawionej na piersi liberii. Drugi, wstrząśnięty i pobladły, dostał kulę w ramię.

- Te pistolety są wystrzelone, sukinsyny - zawołał jeden z napastników, krępy o zimnych zielonych oczach. - Rzućcie je na ziemię. - Wszyscy mieli maski na twarzach oraz naciągnięte na czoło kapelusze.

- Bandyci - warknął stangret. Drugi z woźniców zaklął, lecz w końcu obaj rzucili broń.

- Powiedz tej małej suce, żeby wyszła.

- Ona zostanie w środku - odparł Gil, zajmując pozycję w drzwiach karety. - Radzę wam, panowie, abyście porzucili swój lekkomyślny plan. Już zabiliście jednego człowieka, gdy zostaniecie złapani, czeka was stryczek. A każda chwila zwłoki pogarsza wasze szanse.

Wysoki chudy mężczyzna o piskliwym głosie zaśmiał się zza maski.

- Zejdź nam z drogi, szefie. Milady została zarezerwowana. Mamy dopilnować, żeby dotarła na miejsce.

- Zarezerwowana? Co to znaczy?

- Z drogi!

- Nie.

- Wuju, nie rób tego! - zawołała Catherine, otwierając drzwiczki akurat w momencie, gdy pistolet jeźdźca plunął ogniem i dymem. Gil chwycił się za ramię i przewrócił na ziemię.

- Coś ty zrobił? - Zeskoczyła na drogę. Pistolet trzymała przy sobie, ukryty między fałdami płaszcza. Podbiegła wujowi z pomocą i zobaczyła, że dyszy ciężko, a frak powoli nasiąka krwią. Spróbował wstać.

- Leż, nie ruszaj się - powiedziała błagalnie. Jej mina powiedziała mu, że nadal ma przy sobie pistolet.

- Złapię tę małą dziwkę - powiedział chudy napastnik. Słysząc jego piskliwy głos, rozpoznała w nim jednego z mężczyzn, którzy zaatakowali ją w ogrodzie. Zaczekała, aż zsiadł z konia i podszedł do niej, na chwilę zasłaniając ją przed wzrokiem pozostałych. W tym momencie przystawiła mu lufę pistoletu prosto do serca.

- Nie ruszaj się - rzekła z pogróżką w głosie.

- Nawet nie drgnij.

Oczy bandyty rozszerzyły się ponad maską. Usłyszała, jak gwałtownie nabrał powietrza.

- Jeśli chcecie, żeby on żył - powiedziała do jego kompanów, którzy wciąż siedzieli w siodłach - to zawróćcie konie i oddalcie się. Przez chwilę nikt się nie odezwał.

- Calvin wiedział, w co się pakuje, kiedy się na to pisał.

- Co?! - zapiszczał Calvin, ale się nie poruszył. Pozostali napastnicy pomruczeli między sobą, lecz otwarcie nie wyrazili sprzeciwu. Jednak pistolety trzymali przygotowane.

- Zrób to, jeśli masz dość ikry, panienko - odezwał się ten, który sprawiał wrażenie przywódcy. - Koniec będzie taki sam. - Zarechotał. - Niezła z niej sztuka, co? Szkoda, że musimy ją oddać.

- Zabiję go - zagroziła Catherine. - Przysięgam!

- Zrób to, dziewczyno - odparł - a ja odstrzelę głowę twojemu woźnicy. - Uniósł broń i wymierzył prosto w głowę stangreta.

- O Boże... - Ręka Catherine zaczęła się trząść. Już miała ustąpić i rzucić broń, gdy gdzieś za ich plecami rozległ się strzał.

Po chwili następny. I jeszcze jeden.

- To konstable! - ryknął jeden z napastników, wbijając pięty w bok swojego wierzchowca.

Bierzcie sakiewki, ja uciekam.

Pozostali bandyci poszli jego śladem, widząc jeźdźców zbliżających się przez wrzosowisko w obłokach kurzu.

- Uciekamy! - rozkazał herszt grupy.

Nawet ten, którego Catherine trzymała na muszce, odwrócił się i popchnął ją mocno. Wystrzelona kula poleciała w niebo. Gdy woźnice rzucili się do pistoletów leżących na ziemi, aby je szybko nabić, mężczyzna dobiegł do swojego konia, wskoczył na siodło i pognał wychudłe zwierzę do galopu.

Niemal dotarł do pobliskich zarośli, gdy pojawił się jakiś krępy, jasnowłosy jeździec, którego Catherine nigdy przedtem nie widziała. Na dyszącym ciężko, toczącym pianę z pyska koniu dogonił uciekającego i zrzucił go z siodła na ziemię. Wywiązała się walka, potoczyli się, zwarci w uścisku, wreszcie lekko łysiejący, przysadzisty mężczyzna usiadł okrakiem na przeciwniku i wymierzył mu potężny cios w szczękę. Głowa uderzonego odskoczyła do tyłu, ciało legło bezwładnie.

Z westchnieniem ulgi jasnowłosy jeździec wstał i podszedł do Catherine klęczącej obok Gila.

- Lady Arondale - powiedział. - Bogu dzięki, że nic się pani nie stało. - Przykucnął koło niej.

- Obawiam się... że mój wuj jest ranny - powiedziała drżącym głosem.

Gil jęknął, lecz przy pomocy mężczyzny zdołał usiąść.

- Dostałem w ramię. Mogło być o wiele gorzej, konstablu, gdybyście nie przegonili tych bandytów.

- Nazywam się Harvey Malcolm, milordzie. Pracuję w służbie jego lordowskiej mości markiza Gravenwold.

- Gravenwold? A skąd on, do diabła, o tym wiedział? - Wstał z pomocą Catherine i Malcolma, zataczając się niepewnie.

- Nic nie wiedział. - Malcolm rozpiął mu frak, aby obejrzeć ranę. - W tej chwili oczekuje na swoją narzeczoną w kościele i zapewne jest bardzo zaniepokojony.

Mimo że martwiła się o wuja, odczytała tę wypowiedź jako swoisty żart. Przypomniała sobie, jak to ona martwiła się, czy Dominik przybędzie na ich ślub. Spojrzała niepewnie na Gila.

- Jak to wygląda? - spytała.

Malcolm przyłożył chusteczkę do niewielkiego otworu, przez który dostała się ołowiana kula.

- Pocisk przeleciał na wylot. Rana wydaje się czysta i niezbyt poważna.

- Bogu dzięki.

- Więc skąd pan o tym wiedział? - naciskał książę, ignorując ich słowa.

Malcolm otworzył usta, aby wyjaśnić tę sprawę, lecz przerwało mu przybycie reszty jego ludzi. Pojmali dwóch spośród pięciu napastników. Teraz przywiedli ich ze związanymi na plecach rękami pod silną eskortą. Jeden mężczyzna leżał bezwładnie, przewieszony przez koński grzbiet. Nie dawał oznak życia.

- Dwóch uciekło, niech piekło pochłonie sukinsynów! - zawołał jeden z ludzi Malcolma. Gdy spostrzegł Catherine, dodał szybko: - Proszę o wybaczenie, milady. Złapaliśmy go na wzgórzu

- wskazał zabitego. - Kiedy za nim ruszyłem, zaczął uciekać. Strzelił do mnie. Ale mnie bardziej dopisało szczęście.

Nawet w obecnym stanie oszołomienia Catherine spostrzegła, że koń nieżyjącego jest znacznie lepiej utrzymany niż wierzchowce reszty bandy. I wtedy zwróciła uwagę na jego ubranie - świetnie skrojone płowe bryczesy, wysokiej jakości lśniące buty do konnej jazdy, ładną batystową koszulę.

- Chcę zobaczyć jego twarz - szepnęła, z trudem wydobywając z siebie głos. Nie chciała wierzyć, że te starannie uczesane włosy, smukłe dłonie należą do człowieka, o którym myślała.

- Odradzam, milady - odezwał się łagodnie Malcolm, lecz jego człowiek już zdążył spełnić polecenie.

- Na Boga - powiedział Gil. - Toż to Edmund! Zakryła palcami usta, by zdusić okrzyk, który

wyrwał się z jej gardła.

- Modliłam się, żeby to nie była prawda - wyszeptała.

Gil położył rękę na jej dłoni.

- Oboje mieliśmy taką nadzieję.

- Markiz jakiś czas temu rozkazał śledzić go - mówił dalej Malcolm, lecz Catherine nie mogła się skupić na jego słowach.

Edmund, dobry Boże, Edmund. Radosny chłopiec, który bawił się z nią w dzieciństwie. Był przy niej, gdy zmarła jej matka, pomógł jej przetrwać po śmierci ojca.

Edmund. Człowiek, który stał za jej porwaniem, który pragnął jej śmierci. Jak mógł coś takiego zrobić?

Jakieś trzy tygodnie po powrocie z Francji wyczuwała w nim pewną subtelną odmianę, jednak przypisała ją częściowo swoim podejrzeniom. Teraz na to wspomnienie poczuła wyrzuty sumienia, że od razu nie kazała go obserwować, jak przyobiecała. Po prostu nie miała serca, by go szpiegować.

Wuj powiedział coś, czego nie dosłyszała, lecz po chwili dotarły do niej słowa Malcolma.

- Dzisiaj niemal nam umknął. Nie sądziliśmy, że będzie czegoś próbował, bo przecież ślub i w ogóle. Ale kiedy zostawił żonę i syna w miasteczku, jeden z moich ludzi nabrał podejrzeń, przyszedł do mnie i śledziliśmy go całą drogę, aż do tego miejsca. Bogu dzięki, że nie przybyliśmy za późno.

Gil kiwnął głową, po czym ścisnął pocieszająco dłoń Catherine swoją zimną ręką.

- Czas na nas, moja droga - powiedział łagodnie. - Tutaj nie mamy już nic do roboty. Poza tym ramię boli mnie coraz bardziej, a na ciebie czeka twój zdegustowany narzeczony.

- Tak, oczywiście. - Odwróciła się do Harveya Malcolma, aby poprosić go o pomoc, lecz on zdążył już otworzyć drzwi karety i teraz pomagał Gilowi wsiąść do środka. Następnie podał ramię Catherine i wreszcie zamknął za nimi drzwi.

- Proszę zostawić wszystko mnie. - Wskazał głową ciało Edmunda. - W miasteczku jest medyk - powiedział do stangreta. - Dopilnuj, żeby jego lordowska mość dotarł bezpiecznie na miejsce.

- Bzdura - zawołał Gil. - Jedź do kościoła, tylko uważaj na doły.

- Ale przecież twoje ramię - zaprotestowała Catherine, ale rozległ się trzask bata i powóz ruszył.

- Poślemy po medyka, jak będziemy na miejscu. -Ale...

- Nic mi nie będzie, moja droga. W czasie wojny bywało znacznie gorzej.

Nie zwróciła mu uwagi, że to było dawno temu, kiedy był o wiele młodszy. Wiedziała, że to nie przyniosłoby żadnego skutku, poza tym jej myśli powędrowały już ku wydarzeniom, jakie oczekiwały ją w najbliższej przyszłości. Biedna Amelia. Jak oni jej o tym powiedzą? A co z Dominikiem? Na pewno poczuje ulgę, że ślub się odwlecze. Trzeba będzie zorganizować pogrzeb, pomyśleć o okresie żałoby.

Myśląc o przełożeniu zamążpójścia, Catherine także odczuła ulgę. Będzie miała czas na żałobę na oraz kilka tygodni na pobyt w Arondale. Może wuj w końcu okaże rozsądek i pozwoli jej odwołać tę całą nieszczęsną sprawę.

- Jak się czujesz, wujku? - spytała, ponownie zaniepokojona.

- Już ci mówiłem. Nic mi nie będzie. Uśmiechnęła się, by dodać mu otuchy.

- Gdy znajdziemy się w domu, szybko wyzdrowiejesz, a ja obiecuję, że będę ci dogadzać we wszystkim.

Gil zmarszczył krzaczaste brwi.

- Gdyby to umknęło twej uwadze, moja droga, mam do opieki dziesiątki służących. Poza tym ty będziesz mieszkała razem z mężem w Gravenwold. I raczej nie będziesz miała czasu, żeby się o mnie martwić.

- Ależ wujku, chyba rozumiesz, że ślub trzeba przełożyć. - Pomyślała o martwym Edmundzie, jego ciele przerzuconym niedbale przez koński grzbiet. Przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło.

- Trzeba... załatwić... kilka spraw, trzeba pomyśleć o biednej Amelii...

- Nie widzę takiej potrzeby. Twój kuzyn bardzo się postarał, by zniszczyć ci życie, a ja nie zamierzam dać mu zwyciężyć.

- Ale... ale to niemożliwe.

- Dziś jest dzień twych zaślubin, moja droga

- powiedział książę stanowczym tonem. - Musisz się z tym pogodzić. A teraz, jeśli pozwolisz, chciałbym odpocząć. Ramię boli mnie jak wszyscy diabli... - Zamknął oczy i oparł głowę na kanapie.

Catherine patrzyła na niego, rozdarta między niepokojem o krwawiące ramię i złością z powodu tego, co zamierzał zrobić. Jedyna nadzieja pozostała w Dominiku. On miał dość odwagi, by przeciwstawić się wujowi. Chyba nie będzie musiała długo go prosić, żeby przełożyli ślub.

Tak, Dominik łatwo da się przekonać. Lecz jakaś jej cząstka szaleńczo pragnęła, by przekonać się nie dał.

Rozdział 19

- Tak więc sam widzisz, Dominik, że po tym, co się stało, jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest przesunięcie ślubu na późniejszy termin. - Drżąca i blada, Catherine rozmawiała z nim w małym westybulu tuż obok głównej kaplicy. Suknia trochę się wgniotła, kilka kosmyków uwolniło się z przytrzymujących je szpilek.

Starając się zachować spokój, trzymała mocno splecione dłonie. Wydawała się zniechęcona, wyglądała żałośnie, lecz tak pięknej Dominik jeszcze nigdy jej nie widział.

- A co na to twój wuj?

Po zdaniu relacji o nieudanym zamachu Edmunda na życie Catherine, książę został zabrany do małego pomieszczenia, gdzie mógł się nim zająć medyk. Dzięki Bogu, stan Wentwortha nie budził obaw.

- Wuj... - zaczęła kluczyć - został ranny. Teraz nie myśli zbyt jasno. - Wiła się pod jego badawczym spojrzeniem, w końcu odwróciła wzrok, rumieniąc się nieznacznie.

- Co oznacza - rzekł sucho Dominik - że on cały czas chce, abyś dokończyła dzieła.

- Ale ja nie mogę! Czy nie rozumiesz, mój kuzyn nie żyje!

Spostrzegł, jak drżą jej wargi, jaki smutek wyziera z jej zielonych oczu. Musiała pozałatwiać te wszystkie okropne sprawy, ukrócić plotki, zanim znowu zaczną się rozchodzić. To oczywiste, że książę rozumiał to wszystko równie dobrze jak on.

- Zdaje się, że pastor już na nas czeka. Jeśli twój wuj czuje się na siłach, dopilnuję, żeby był obecny. Jeśli nie, złoży nam życzenia później.

- Dominik, ty chyba nie mówisz poważnie. A co z Amelią? Ona i Edmund przyjechali tu prosto z Londynu. Bóg raczy wiedzieć, gdzie ona teraz jest, jaką bajeczkę opowiedział jej Edmund, zanim ją zostawił. Kiedy się wszystkiego dowie, będzie zdruzgotana. Będzie mnie potrzebowała, a ja będę musiała...

- Zajmiemy się nią, gdy załatwimy naszą sprawę.

- Podszedł do niej, aby dokończyć to, czemu dał początek jej wuj.

- A co z tobą? - odparła, cofając się przed nim.

- Przecież to jest okazja, na jaką czekałeś. Jeśli odłożymy ślub, być może wcale nie będziesz musiał się ze mną żenić.

Pokręcił głową.

- Twój wuj miał rację. Jestem za ciebie odpowiedzialny od momentu, gdy zaciągnąłem cię do łóżka. Już dawno powinienem to załatwić, więc zrobię to teraz.

- Niech cię diabli! Postanowiłeś zniszczyć mi życie! Zamilkł, lecz tylko na chwilę.

- Obawiam się, Catrina, że kości zostały rzucone. Matka nauczyła mnie przed laty, że trzeba rozgrywać te karty, które rozdaje nam los. - Podał jej ramię. - Pójdziemy?

Chociaż zacisnęła usta w proteście, sztywno oparła dłoń na rękawie jego fraka. Wyprostował różę, która lada chwila mogła wypaść z jej lekko zmierzwionych włosów, i poprowadził ją do drzwi.

Gdy tylko weszli, Rayne Garrick, który siedział na ławie z rzeźbionego orzecha w wysoko sklepionej kaplicy, poderwał się szybko na nogi. Chwilę później z małego pokoiku w końcu korytarza wyszedł książę.

- Widzę, że jesteśmy w komplecie - powiedział Gil. Był lekko pobladły, ale uśmiechnięty. - Mam nadzieję, że nie musieliście na mnie czekać. - Rana została zabandażowana, ręka zwisała na temblaku, frak okrywał postrzelone ramię.

- Na pewno dobrze się czujesz? - spytała Catherine, jakby właśnie straciła ostatnią nadzieję na odroczenie egzekucji.

- Poczuję się o wiele lepiej, gdy dopełnię obowiązku. - Wbił twardy wzrok w Dominika, który nawet nie drgnął.

- Milordzie, pańska siostrzenica i ja jesteśmy gotowi. - Uśmiechnął się w widoczny sposób fałszywie. - Prawda, kochanie?

Kiedy otworzyła usta, żeby zaprotestować, chwycił ją mocniej za rękę.

- Tak, wujku.

- Masz dokumenty, które uzgodniliśmy? - spytał książę.

Dominik sięgnął do kieszeni kamizelki i wyjął dokumenty, które dawały Catherine kontrolę nad jej ziemią. Podał je księciu, a ten obrzucił je tylko pobieżnym spojrzeniem.

- Możemy więc przystąpić do rzeczy?

Kiedy Wentworth poszedł za Catherine i Dominikiem środkiem kaplicy ku ołtarzowi, a następnie zajął miejsce w pierwszej ławie, Rayne stanął po stronie Dominika twarzą do pastora, który czekał na nich z otwartą biblią w rękach.

- Z powodu nieobecności Amelii nie mam druhny - powiedziała Catherine bardzo cichym głosem.

- Proszę się nie obawiać, milady. - Podeszła do nich korpulentna żona pastora. - Będę zaszczycona, mogąc stanąć u pani boku.

Catherine przełknęła ślinę i skierowała wzrok prosto przed siebie.

- Dziękuję.

W ciągu kilku minut było po wszystkim. Dominik z trudem koncentrował się na słowach pastora do chwili, gdy Rayne szturchnął go lekko i podał mu piękny pierścień ze szmaragdem przeznaczony dla Catherine. Wsunął go na jej drżący palec, ich spojrzenia spotkały się, lecz tylko na moment.

- Możesz pocałować pannę młodą.

Uniosła lekko głowę, nie zamykając oczu. Ujął ją za podbródek i tylko musnął wargami jej usta, usta zimne jak marmur. Zapragnął je rozgrzać, stopić ze swoimi ustami, tak jak potrafił. Na samą myśl poczuł napięcie w lędźwiach. Cofnął się jednak, nie wypowiedziawszy na głos powziętego postanowienia.

- Moje gratulacje. - Rayne uścisnął Dominikowi dłoń, po czym objął Catherine i ucałował ją w sposób znacznie mniej braterski niż wcześniej Dominik, który poczuł w tej chwili bolesny skurcz, lecz mimo to uśmiechnął się.

- Słodka jak nektar - powiedział przyjaciel, oderwawszy się od niej. - Jesteś wielkim szczęściarzem.

Widząc drwiący uśmieszek na przystojnej twarzy Rayne'a, Dominik miał ochotę go uderzyć.

Książę uściskał Catherine, szepnął jej kilka słów otuchy, po chwili najlepsze życzenia złożyli także pastor i jego żona.

- A co z Amelią? - spytała Catherine.

- Gdy tylko przyjedzie Malcolm - powiedział Dominik - zlecę mu odszukanie jej.

- A gdy dowiemy się, gdzie ona jest - dodał książę - sam jej wyjaśnię, co się stało.

- Nie dasz rady, wujku. Sama muszę do niej iść. W takiej sytuacji będzie potrzebowała kogoś bliskiego, przyjaciółki.

- Czy przyszło ci do głowy, kochanie - powiedział łagodnie Dominik - że możesz być ostatnią osobą, którą ona zechce widzieć?

- Musisz wracać do domu ze swoim mężem, moja droga - stwierdził Gil. - Za kilka dni, jeśli Gravenwold się zgodzi, a Amelia zapragnie twej obecności, wtedy będziesz mogła wrócić, aby się nią zająć.

- Twój wuj ma rację, Catrina. Daj lady Northridge trochę czasu.

- Ale przecież pogrzeb... powinnam wziąć w nim udział.

Książę burknął coś nieprzyjemnego.

- Zważywszy na okoliczności, pomyślałem, że najlepiej będzie zorganizować skromną prywatną uroczystość nazajutrz. Nikt nie musi wiedzieć, że byłaś nieobecna.

- Ja będę wiedziała.

Książę spojrzał na Dominika.

- Wolałbym, aby wróciła z tobą do Gravenwold, lecz nie mam serca, by jej to nakazać. Dlatego decyzję pozostawiam tobie.

Dominik spojrzał twardo na Catherine.

- Poświęciłaś Edmundowi wystarczająco dużo uwagi. Wyjeżdżamy.

Złapała go za rękę swoją dłonią, która wydawała się mała i blada na tle czerni jego fraka.

- Proszę cię. On kiedyś był dla mnie kimś bardzo ważnym.

Do diabła, ale przecież chciał ją stąd zabrać. Przy całej swej niechęci chciał, aby była bezpieczna, z dala od tych smutków. Jednak ci ludzie stanowili jej rodzinę, a on wiedział, jakie to może być ważne.

Zerknął na nią ponownie, spostrzegł, jak delikatnie uniosła podbródek i wyprostowała ramiona. Gdyby chciał ją powstrzymać, musiałby ją chyba związać. W innej sytuacji to mogłoby być nawet zabawne.

Przeniósł wzrok na Wentwortha.

- Nikt nie musi wiedzieć, jak zginął baron. Mógł go zabić zwykły upadek z konia. Jeśli wszyscy zgodnie podtrzymamy tę wersję, to powinno wystarczyć.

Książę skinął głową.

- Catherine i ja wyjedziemy jutro natychmiast po pogrzebie.

- Dziękuję - powiedziała.

Spojrzała na niego z wdzięcznością, od której zrobiło mu się ciepło. Była to ostatnia rzecz, jakiej pragnął.

- Moja kareta czeka - rzekł chłodno. - Chodźmy.

Objął ją ramieniem i poprowadził do wyjścia, lecz zanim przekroczyli próg, ciężkie drzwi otworzyły się na całą szerokość, oświetlając foyer promieniami słońca, które zalśniły także w jasnych włosach Amelii. U jej boku stał mały Eddie, trzymając matkę kurczowo za rękę. Z szeroko otwartych oczu chłopca płynęły łzy.

- Czy to prawda? - spytała podniesionym, niemal histerycznym głosem. - Czy mój Edmund naprawdę nie żyje?

- Może usiądziesz, moja droga? - powiedział książę, spoglądając na Eddiego. - Może chłopiec powinien poczekać na zewnątrz.

- On już wie. - Podeszła bliżej, delikatne kryształowe paciorki na eleganckiej błękitnej sukni połyskiwały tak samo jak łzy w jej oczach. - Wasz człowiek, Malcolm, zatrzymał naszą karetę na drodze. Kazał nam wracać do zajazdu, ale odmówiłam. Zmusiłam go, żeby opowiedział, co się stało.

- Przycisnęła do oczu białą, koronkową chusteczkę.

- Bardzo mi przykro, moja droga - rzekł książę.

- Przyjechaliśmy trochę wcześniej, niż to było w planie, więc stanęliśmy w gospodzie, aby się posilić. Edmund powiedział, że musi coś załatwić... że wróci przed ślubem. Czekaliśmy... gdy nie wracał, wyruszyliśmy sami. Myśleliśmy, że coś go zatrzymało... dobry Boże, to niemożliwe, że nie żyje.

- Zachwiała się, a Rayne doskoczył i oparł ją o swoją szeroką pierś.

Po chwili zaprowadził Amelię do jednej z pustych ław, wrócił po Eddiego i zaniósł chłopca do matki, która przytuliła go mocno.

Catherine podeszła i uklękła przy niej.

- Amelio, tak mi przykro... tak strasznie mi przykro.

Kobiety objęły się, Catherine przytuliła chłopca.

- Wiesz, on robił to dla nas - powiedziała Amelia przez łzy. - Bał się o naszą przyszłość... o przyszłość małego Eddiego. Wciąż nie wierzę, że naprawdę chciał cię skrzywdzić.

Catherine nie zareagowała na te ostatnie słowa.

- Przecież wiedział, że w każdej chwili mógł przyjść do mnie.

- Powinien był to zrobić. - Zmięła w dłoni chusteczkę. - Ty zawsze byłaś dla nas taka dobra... ja po prostu nie rozumiem...

- Ja też nie. Ale chcę, żebyś wiedziała, że nie musisz się o nic martwić. Nigdy nie musiałaś.

Łzy spływały po ślicznych bladych policzkach Amelii. Spostrzegła szmaragdowy pierścień na palcu Catherine.

- Teraz to chyba zależy od twojego męża... chociaż zapewniam cię, że nie jesteśmy ubodzy, tak jak myślał Edmund.

- Mój mąż pozostawił mi kontrolę nad moim majątkiem oraz tytuł Arondale. Ty i Eddie jesteście naszą rodziną, oboje was bardzo kocham.

Amelia spuściła wzrok na swoje splecione mocno dłonie.

- Większość ludzi by nas odtrąciła za uczynki mojego męża. Jesteś naprawdę najukochańszą przyjaciółką.

Catherine również miała łzy w oczach. Objęła Amelię, gdy poczuła na ramieniu dłoń Dominika.

- Chyba będzie najlepiej dla wszystkich, jeśli już pojedziemy.

Miał rację. Chociaż w kościele było pusto, tuż obok stał pastor z żoną, dokoła kręcili się służący. Wszyscy mieli uszy, a im mniej osób znało prawdę o ostatnich wydarzeniach, tym lepiej.

- Ty i Eddie pojedziecie do Lavenham - powiedział Gil do Amelii. - Świeże wiejskie powietrze pomoże wam zapomnieć o smutku.

- Dziękuję, milordzie. - Po raz pierwszy spostrzegła jego opatrzone ramię. - Ale pan jest ranny. Czy... to zrobił mój Edmund?

- Jeden z napastników. Szybko z tego wyjdę.

- Będę się panem opiekowała, milordzie. Sama dopilnuję, żeby pan szybko wrócił do zdrowia.

Gil uśmiechnął się słabo.

- Jesteś gotowa, kochanie? - spytał Dominik. Chciałby jakoś ulżyć żalowi Catherine, lecz nie było na to sposobu. Tylko czas pozwoli jej zapomnieć i być znowu szczęśliwą.

Zmarszczył brwi. Zycie z nim raczej nie da jej szczęścia. Będzie dla niej mężem tylko z nazwy. Taka jałowa egzystencja, bez dzieci, która będzie się ciągnąć wiele lat. Ale za to Catherine będzie bezpieczna, niczego jej nie zabraknie, łącznie z bogactwem i wpływami, jakich pozazdrości jej większość arystokratów.

Mając w swojej pieczy zarządzanie Gravenwold oraz majątkiem Arondale, którego była właścicielką, będzie miała dużo spraw na głowie, więc może Janos mógłby zająć miejsce dziecka, którego Dominik jej odmówił. Nawet nie chciał myśleć o tym, że Catherine weźmie sobie kochanka, urodzi dziecko poczęte z innego ojca. Na Sarę Kali, nie może do tego dopuścić! Bez względu na to, jak bardzo ona tego zapragnie. Umowa została zawarła, a ona będzie musiała ją zaakceptować.

Modlił się do Boga, by sam mógł to uczynić.

Catherine prawie nie pamiętała pogrzebu - tylko mglisty obraz garstki żałobników przy grobie w rodzinnym majątku Lavenham. Przyszło jej na myśl, że Edmund jako syn brata jej ojca powinien być pochowany w Northridge lub Arondale, lecz szybko odrzuciła ten pomysł. Edmund był sam sobie winien, teraz najważniejsza była jego żona i dziecko, a wobec tego należało zatuszować prawdę.

Przynajmniej miała trochę czasu dla Amelii. Przyjaciółka raz po raz prosiła ją o wybaczenie za zło uczynione przez jej męża, zaś Catherine raz po raz zapewniała, że to przecież nie wina Amelii. W końcu obie popłakały się, a były to pierwsze prawdziwe łzy, jakie Catherine wylała z siebie od momentu porwania. Po tym oczyszczeniu poczuła się lepiej, lecz pokusa, by zapłakać nad swoim pozbawionym miłości małżeństwem była zbyt silna. Już nigdy więcej nie podda się tej słabości.

Chociaż wspomnienie o pogrzebie było dość mgliste, niewiele lepiej pamiętała to, co powinno być jej nocą poślubną. Po prostu spędziła ją w swojej sypialni w Lavenham, zaś męża tam nie było. Dominik był w pokoju w końcu korytarza, jak stwierdził w rozmowie z innymi osobami, „z szacunku dla jej żałoby".

Lecz Catherine znała prawdę. Ta noc była pierwszą z tysiąca następnych samotnych nocy, które spędzi w kolejnych latach. Ciekawe, co wuj sobie pomyślał, gdy widział, jak ona sama odchodzi do swojej sypialni. Nie uszedł jej uwadze grymas niezadowolenia, z jakim spojrzał na Dominika, ani też prośba o wybaczenie, gdy napotkał wzrok Catherine.

Zastanawiała się, czy żałował swej decyzji, lecz coś w jego postawie mówiło jej, że jeszcze się nie zraził. Wiedziała o jego przekonaniu, że Dominik w końcu zapomni o wydarzeniach z przeszłości, że zwróci się ku Catherine i stanie się dla niej mężem, jakiego w jego opinii potrzebowała.

Całym sercem pragnęła dzielić z wujem to przekonanie. Ale znała Dominika znacznie lepiej niż on, znała jego rozgoryczenie i determinację.

Zrobi dokładnie to, co postanowił, tak jak zawsze.

Zaraz po pogrzebie Dominik wsadził Catherine do swojej karety, po czym razem z jego służbą wszyscy wyruszyli do Gravenwold. Była to nieprzyjemna podróż, prawie bez rozmów, ograniczonych do oschłych wypowiedzi. Z każdym mijającym dniem coraz bardziej narastało powstałe między nimi napięcie. Noclegi w tym czasie wyglądały dokładnie tak, jak sobie wyobrażała. Dominik dbał o jej wygodę, a potem zostawiał ją samą.

Czuli do siebie ogromną rezerwę, jaka dotąd nigdy nie istniała. Formalność do granic absurdu.

- Czy jest ci ciepło, pani - pytał. Albo: - Czy jesteś głodna, milady? - Pochylał się nad jej dłonią, rzadko się uśmiechał, miał mętny wzrok, jakby myślami był zupełnie gdzie indziej. Te doskonałe maniery i lakoniczne wypowiedzi doprowadzały ją do furii. Miała ochotę uderzyć go w twarz, potrząsnąć nim, pomstować, uzmysłowić mu, że bez względu na to, co do niej czuje, spędzą razem resztę życia, więc powinni uczynić je dla siebie jak najlepszym.

Lecz nic nie mówiła, zachowywała się jak dama, lak samo formalnie jak on.

Następnego dnia dotarli do Gravenwold, ogromnej posiadłości wśród łagodnych wzgórz Buckinghamshire. Dom zbudowany z szarego kamienia, wysoki na trzy piętra, z zewnątrz wyglądał niezwykle imponująco, lecz w środku był zimny i zatęchły. Jakiż człowiek tu mieszkał? Czy równie mroczny i ponury? Czy Dominik będzie taki sam?

Kamerdyner wziął jej płaszcz, Dominik przedstawił ją służącym, którzy sprawiali wrażenie zaskakująco miłych.

Po chwili zbliżył się stary lokaj.

- Witamy w nowym domu, milady. - Miał wiotką, poznaczoną żyłami skórę, krzywe nogi, wyglądał słabowicie. Wydawało się, że cudem w ogóle trzyma się na nogach.

- To jest Percival Nelson - powiedział Dominik - mój osobisty służący oraz przyjaciel.

Taka prezentacja, gdy markiz przyznaje się do przyjaźni ze służącym, mogła zaskoczyć każdą inną osobę, ale nie Catherine. Dla Cygana żaden człowiek nie był gorszy od niego, może z wyjątkiem arystokraty Gadjo.

- Proszę mi mówić Percy, milady - powiedział starzec, uśmiechając się blado. - Wszyscy tak robią.

Odpowiedziała mu uśmiechem.

- Miło mi poznać przyjaciela Dominika.

Stojący obok dostojny kamerdyner zakaszlał, zasłaniając usta dłonią, lecz Percy nie przestawał się uśmiechać.

- Blythesbury przedstawi ci pozostałych członków służby - powiedział Dominik, spoglądając na układnego kamerdynera, którego poznała już wcześniej. - Obawiam się, że mam teraz do załatwienia kilka pilnych spraw.

Zmusiła się do uśmiechu.

- Oczywiście.

- Milady. - Dominik skłonił się lekko, odwrócił i odszedł.

I tak to było, wszystko bardzo stosownie... i okropnie. Catherine czuła tak przygnębiającą rozpacz tylko raz, gdy obudziła się na statku do Francji. Tej nocy została sprzedana Cyganom.

Jednak ich szorstkie traktowanie było w jakiś sposób lepsze od obecnej sytuacji.

Widząc przed sobą ponurą i spędzaną w samotności przyszłość, Catherine poszła za kamerdynerem po kamiennych schodach, postukując głośno z każdym krokiem. Pogódź się z tym, powtarzała sobie. Naucz się korzystać z tego, co jest. On nigdy nie wybaczy jej tego małżeństwa, wiedziała to od samego początku.

Wielokrotnie, tak jak w ciągu ostatnich długich tygodni, próbowała zaakceptować to, czego nie mogła zmienić. Gdy była bliska sukcesu, kamerdyner minął główną sypialnię i zaprowadził ją do pokoju w dalszej części korytarza.

- Mam nadzieję, że mój pokój przylega do pokoju męża - powiedziała bez zastanowienia.

Blythesbury zaczerwienił się.

- Milord stwierdził, że tutaj będzie pani wygodniej, milady. Oczywiście w okresie żałoby.

- Milord się myli. - Sama nie wie, co ją opętało, że w tym momencie weszła energicznym krokiem do sypialni, która kiedyś z pewnością należała do markizy. Być może było to upokorzenie, bo służba wiedziała, jakimi Dominik darzy ją uczuciami. A może ciemne ściany, głuchy stukot kroków, który brzmiał jak uderzenia dzwonu przepowiadającego oczekujące ją lata pustki.

Bez względu na powód, w tej właśnie chwili postanowiła, że nie będzie siedzieć bezczynnie i nie pozwoli, by Dominik zniszczył im obojgu życie. Nie zaakceptuje potulnie tego posępnego domu, ponurego życia w samotności i rozpaczy. Nazywała się przecież Catherine Barrington Edgemont, była markizą Gravenwold - i nie podda się!

Blythesbury zaskoczył ją uśmiechem, który, jak przypuszczała, był u niego czymś niezwykłym.

- Słusznie, milady - powiedział, wchodząc za nią do pustej sypialni. - Sam powinienem zaproponować ten pokój już wcześniej. - Zaczął rozsuwać zasłony, poprawiać poduszki na dużym łóżku ze złocistym baldachimem. - Zaraz każę pokojówce odświeżyć całe pomieszczenie. Sam powinienem był tego dopilnować.

- Dziękuję, Blythesbury.

Zajął się kuframi do przybycia Gabby, która przejęła od niego to zadanie.

- Zamierzam zmienić wystrój tego pokoju - powiedziała stanowczo Catherine, patrząc na musztardowej barwy dywany i jarmarczny połysk ciężkich jedwabnych kotar wokół łóżka. Ściany były częściowo pokryte grubą, ciepłą boazerią, lecz ozdobna tapeta z wypukłe złociste wzory zakrywała pełne prostoty piękno drewna.

- Tu jest zdecydowanie zbyt ciemno i ponuro. Kiedy Dominik zobaczy, jak to będzie wyglądać, może pozwoli mi zrobić coś z resztą domu. Może być taki piękny. - Przypomniała sobie ozdobnie rzeźbione elementy wystroju wnętrza na dole, wspaniałą architekturę, oszpeconą złym doborem tkanin i dywanów. Zbudowany z kamienia budynek był na pewien sposób podobny do Arondale. Pomyślała o ostatniej markizie i postanowiła, że sama lepiej zadba o ten dom.

- Pani mąż na pewno się zgodzi, milady - powiedziała Gabby. - Mężczyzna potrzebuje kobiety, żeby zaprowadziła porządek. - Milord przekona się, jaką wspaniałą będzie pani markizą, i jeszcze mocniej panią pokocha.

Catherine nie próbowała wyjaśniać, że Dominik w ogóle nie darzy jej miłością. Nie była w stanie nawet Gabby opowiedzieć o okolicznościach swojego małżeństwa. Przyznanie się do tego, że mąż nie chciał jej w swoim łóżku, okazało się dla niej zbyt poniżające.

Catherine razem z Gabby zajęta była rozpakowywaniem bagaży i małym przemeblowaniem, gdy rozległo się pukanie do drzwi.

- To pewnie pani małżonek, milady. - Gabby przeszła przez pokój, żeby go wpuścić. - Zapewne się stęsknił.

Catherine przewróciła oczami. Prędzej czy później będzie musiała powiedzieć służącej prawdę. Chyba że uda się jej cokolwiek zmienić.

Zgodnie z przypuszczeniem Catherine, kiedy Gabby otworzyła drzwi, nie stanął w nich Dominik, lecz Percy. Jednak nie spodziewała się, że tuż obok zobaczy Janosa, który trzymał służącego za rękę.

- Janos! - Catherine upuściła koronkową halkę i podbiegła do chłopca.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy, milady - powiedział stary sługa. - Janos miał pozwolić pani na odpoczynek do powrotu milorda, ale wie pani, jakie są dzieci.

Z ciepłym uśmiechem przyklękła obok śniadego chłopca. Kiedy rozchyliła ramiona, przytulił się, a ona objęła go mocno.

- Dominik nic mi nie mówił, że tu jesteś. Janos odwzajemnił uścisk, przytrzymując ją nieco dłużej, niż oczekiwała.

- Może chciał sprawić ci niespodziankę.

- Pewnie tak. - Od zaręczyn rozmawiali ze sobą bardzo mało, a jeśli już, to raczej na błahe tematy. Mimo to żałowała, że nie wiedziała o tym wcześniej.

Miałaby jakiś powód do radości w związku z zamieszkaniem w Gravenwold.

- Przyjechaliśmy razem z Francji - powiedział chłopiec w odpowiedzi na jej nieme pytanie. - Mój ojczym zginął w bijatyce.

- Przykro mi. - Przypomniała sobie Zoltana, dużego, brutalnego mężczyznę, z którym Janos mieszkał. Spojrzała na ładne ubranie chłopca, lśniące nowe pantofle. Było jasne, że Dominik chciał zatrzymać malca przy sobie. - Tak się cieszę, że cię widzę. Bałam się, że będę tu bardzo samotna. A tak będziesz mi towarzyszył.

Janos ściągnął swe czarne brwi.

- Będę się dużo uczył. Ale masz Dominika. On potrafi być bardzo fajnym kompanem. I rozrywkowym.

Catherine z trudem powstrzymała uśmiech. Ten dzieciak będzie dla niej prawdziwą radością. Za to Dominik wcale nie będzie rozrywkowy. Raczej ponury i wyniosły, tak jak cały czas od ich ślubu. Chyba że...

- Uczę się czytać - powiedział Janos z dumą.

- Wspaniale.

- Może kiedyś wrócę do Cyganów i ich będę uczył.

- Dobry pomysł. - Pomyślała, że w ciągu tych paru tygodni chłopiec bardzo wydoroślał. - Tęsknisz za nimi?

- Najbardziej za dziećmi. Tutaj nie mam się z kim bawić.

- To nieprawda. Służący mają dzieci, na pewno w majątku jest ich przynajmniej kilkanaścioro. - Dopiero po sekundzie zorientowała się, że nie powinna była tego mówić. Chłopiec Spochmurniał, Percy dotknął delikatnie jej ramienia.

- Obawiam się, że jeszcze do niego nie nawykli

- stwierdził starzec. - On jest trochę inny. To wymaga czasu.

- Oni nigdy mnie nie polubią - rzekł Janos.

- Ani ja ich.

- Janos...

- Muszę już iść, Catrina. To znaczy, lady Gravenwold. - Spojrzał na Percy'ego. - Pan Reynolds na mnie czeka.

- To jego nauczyciel - wyjaśnił Percy. Uścisnęła chłopca za ręce.

- Będę się gniewać, jeśli nie będziesz do mnie mówił Catrina, przynajmniej kiedy będziemy sami.

Uśmiechnął się.

- Obiecujesz?

- Obiecuję.

- Dobrze. A teraz idź. Porozmawiamy sobie później.

Wziąwszy służącego za rękę, poprowadził go korytarzem. Catherine zastanowiła się, kto tak naprawdę kim się opiekuje.

Wracając myślami do ich rozmowy, zmarszczyła czoło. Wcale ją nie dziwiło, że mały cygański chłopiec miał kłopoty w kontaktach z innymi dziećmi. Zanim jej ojciec założył szkołę dobroczynną w Arondale, często były tam problemy z uprzedzeniami i zawiścią wśród dzieci. Odpowiedzią okazała się edukacja, przekonała się o tym, pracując w szkole. Był to kolejny temat, jaki zamierzała przedyskutować z Dominikiem.

Na myśl o zbliżającej się konfrontacji wyprostowała ramiona. Już wiedziała, co ma zrobić.

Po raz pierwszy od kilku tygodni uśmiechnęła się.

Rozdział 20

Dominik przerzucił ostatnią szuflę ziemi i odłożył łopatę na bok. Ostatnie słabe promienie słońca już zgasły, pozostawiając mu jako jedyne towarzystwo cykanie świerszczy. Kilka godzin temu odesłał do domu pozostałych robotników, lecz sam został, by dokończyć kopanie rowu.

Wyszarpnął z kieszeni spodni chusteczkę, którą otarł sobie czoło. Pot pokrywał mu pierś, spływał po ramionach, lecz on o to nie dbał. Dobrze się czuł poza domem. Z dala od Catherine.

Dobrze się czuł, męcząc swoje ciało. Dzięki temu nie myślał o ciele Catherine.

Naciągnął koszulę, podszedł do konia i pojechał prosto do stajni, gdzie przekazał go jednemu ze stajennych.

- Dobry wieczór, milordzie.

- Dobry wieczór, Roddy.

- Szukała milorda lady Gravenwold - powiedział chudy chłopak, całkowicie zaskakując Dominika.

- Czy coś się stało? - zaniepokoił się.

- Nie, milordzie. Po prostu milady powiedziała, że milorda tak długo nie ma, więc zaczęła się martwić.

- Dziękuję, Roddy. Wyjaśnię milady, że często pracuję do późna. - I faktycznie zamierzał późno wracać, nawet częściej niż poprzednio.

- Milady jest bardzo miła - powiedział chłopak. -I ładna.

Więcej niż ładna, pomyślał, lecz natychmiast odsunął ten obraz.

- Dopilnuj, żeby Chavo dostał dodatkowy kubeł owsa. Też ma za sobą ciężki dzień. - Wszystkie konie w Gravenwold nosiły cygańskie imiona, chociaż nikt nie miał o tym pojęcia. W skrytości ducha Dominik był bardzo dumny, gdy wygrywały w wyścigach, i częściowo przypisywał zasługę Cyganom, którzy przekazali mu wiedzę o grai.

Ruszył w kierunku domu, zastanawiając się, dlaczego Catherine wyszła go szukać. Od dnia ślubu trzymała się od niego równie daleko jak on od niej. Nie zamierzał tego zmieniać.

Wszedł do domu i od razu skierował się do swojej sypialni. O tej godzinie Catherine powinna być już po kolacji, powinna odpoczywać w swoim pokoju. Taką miał nadzieję. Im rzadziej ją widywał, tym lepiej.

Inaczej sprawa się miała z Janosem. Zawsze niecierpliwie czekał na spotkania z chłopcem, a teraz miał w związku z tym lekkie wyrzuty sumienia. Janos był zachwycony wiadomością o ich ślubie. Chciał zobaczyć Catherine od razu, gdy tylko przyjechała, lecz Dominik kazał mu czekać, bo chciał jej dać nieco czasu, by ochłonęła w nowym miejscu.

Czekać, pomyślał, uśmiechając się bezwiednie. Tylko jak długo? Nie wątpił, że chłopiec znalazł już sposób, żeby się z nią spotkać. Był równie uparty jak Dominik w jego wieku. Mógł się założyć, że tych dwoje już się spotkało.

- Już pan wrócił, milordzie - powiedział Percy, który zobaczył go na schodach. - Widziałem, jak pan wjechał do stajni. Kąpiel przygotowana, milordzie. A milady oczekuje pana w błękitnym salonie.

- Co takiego? - Poczuł się tak, jakby dostał cios w brzuch. - Na pewno jest zmęczona i chce odpocząć. Co ona tam robi?

- No... z pewnością pragnie spożyć z panem kolację, milordzie. Kucharka przygotowała coś specjalnego. Oczekiwaliśmy pana nieco wcześniej - powiedział z nutką rozżalenia - ale czasami takie rzeczy się zdarzają.

- Będą się zdarzały dość często, Percy. O czym ty sam powinieneś wiedzieć najlepiej.

- Widziała się z chłopcem, milordzie. Teraz mały leży już w łóżku.

Dominik kiwnął głową.

- To dobrze. - Otworzył drzwi i wszedł do swojej sypialni. Na łóżku już leżały przygotowane granatowy frak, biała pikowana kamizelka i jasnoszare spodnie. Dominik nie nosił bielizny. Powiedział sobie, że na pewne ustępstwa nigdy nie pójdzie.

Popatrzył na parującą wannę i pomyślał o swych zmęczonych mięśniach. Znacznie bardziej potrzebował odpoczynku niż konfrontacji z Catherine. Co też ona wymyśliła?

Westchnął i zaczął ściągać buty. Wszystkiego się dowie, gdy zejdzie na dół, a wtedy będzie już za późno.

Catherine ubrana w bordową suknię z brokatem, wykończoną satyną i koronką, spacerowała po pięknym dywanie przed kominkiem w błękitnym salonie. Niech go wszyscy diabli! Wiedziała, że będzie jej unikał, ale myślała, że zachowa przynajmniej pozory normalnego małżeńskiego życia przez wzgląd na służbę.

Zresztą i tak wiedziała, że podjęte przez nią zadanie nie będzie łatwe. Powinna przygotować się do bitwy i przystąpić do realizacji swojego planu.

Jakby ściągnęła go myślami, odwróciła się akurat w momencie, gdy energicznym krokiem wszedł do salonu. Czarne, wilgotne włosy opadały mu na kołnierzyk, opalona skóra była jeszcze ciemniejsza niż wcześniej, w sumie wyglądał tak przystojnie, jak nigdy dotąd. Poczuła, jak spływa na nią fala ciepła.

- Dobry wieczór, milordzie. - Podeszła do niego z uśmiechem. - Ponieważ miałeś bardzo długi dzień, kazałam podać kolację tutaj. Mam nadzieję, że ci to odpowiada.

Spojrzał na nią nieufnie.

- Odpowiada mi, madame. Ale od tej pory nie musisz się o to martwić. Często będę pracował do późna, więc możesz spożywać kolację, gdzie tylko masz ochotę.

Uśmiechnęła się tylko i podała mu kieliszek czerwonego wina.

- Zaręczam ci, drogi mężu, że to żadne zmartwienie.

Chociaż jego mina wyrażała obojętność, a może nawet niezadowolenie, gdy sięgnął po kieliszek, ich palce zetknęły się. Odruchowo ścisnął mocniej kryształową nóżkę. Catherine odczuła ich kontakt w takim samym stopniu. Było jej przyjemnie, że nadal w jakimś stopniu jest dla niego atrakcyjna.

- Usiądźmy. Wiem, że jesteś zmęczony. - Oparła dłoń na jego ramieniu i poprowadziła do sofy, gdzie oboje usiedli obok siebie. Byt wysoki, więc patrząc nieco z góry, wyraźnie widział głęboki dekolt jej bordowej sukni. Dwa śliczne wzgórki unosiły się zachęcająco, dokładnie tak, jak sobie zaplanowała.

- Skąd masz tę suknię? - Spojrzenie jego czarnych jak węgle oczu spoczywało dokładnie tam, gdzie powinny.

- Nie podoba ci się? - spytała z fałszywą niewinnością. Gabby spędziła wiele godzin, obniżając tak nieprzyzwoicie dekolt sukni.

- Jest nieskromna - warknął. - Mam nadzieję, że nie zamierzasz nosić jej poza domem.

- Pomyślałam, że włożę ją na kolację u St. Gile-sów w przyszłym miesiącu. - Wymyśliła to w tym momencie, ale obserwowanie reakcji Dominika zaczynało ją bawić. - Kolor będzie bardzo odpowiedni na tę porę roku... ale oczywiście, jeśli zupełnie ci się nie podoba...

Zacisnął zęby.

- St. Giles już teraz biega za tobą jak zakochany szczeniak. Nie musisz go zachęcać. Wolałbym, żebyś włożyła coś skromniejszego.

Wzruszyła ramionami.

- Jakoś nie obchodziła cię moja skromność, gdy podróżowaliśmy w cygańskim taborze, więc dziwię się, że teraz zwracasz na to uwagę.

- Wtedy to było co innego.

- W jakim sensie?

- W takim, że teraz jesteś moją żoną. A w ogóle proponuję zmienić temat.

W tym momencie do salonu wszedł służący, szczupły mężczyzna o imieniu Frederick, który przyniósł tacę z kolacją. Spod srebrnej pokrywy rozszedł się smakowity zapach mięsnej potrawki.

- Postaw na małym stoliku, Frederick - poleciła Catherine. Służący kiwnął głową, umieścił tacę we wskazanym miejscu i wyszedł.

Nie mogąc się oprzeć, Dominik podniósł pokrywę i uśmiechnął się.

- Gulyds - powiedział, bezwiednie oblizując wargi. - Moje ulubione. Skąd kucharka wiedziała, jak to przyrządzić?

- Przecież ja to wiem, nie pamiętasz? Po prostu powiedziałam jej, jak bardzo to lubisz, a ona niemal wyszła z siebie, żeby wszystko wyszło jak należy. Mam nadzieję, że będzie ci smakowało.

Wziął łyżkę, zanurzył w potrawie i spróbował.

- Wyborne. - Zaczął nakładać porcje na talerze, lecz nagle znieruchomiał, marszcząc brwi. - No dobrze, Catrina, w co ty grasz?

- Gram, milordzie? W nic nie gram. Po prostu wczuwam się w rolę żony, to wszystko. Przepraszam, jeśli jesteś niezadowolony.

Wbrew sobie jednak był zadowolony. Widziała to i nie uwierzyłaby, gdyby zaprzeczył.

- Jestem zadowolony - przyznał w końcu. - Dobrze wiedziałaś, że tak będzie. - Wbił w nią stalowe spojrzenie. - Ale twoja obecność tutaj... w takim stroju... nie daje mi zadowolenia.

- Wolałbyś, żebym siadała z tobą do kolacji odziana w szmaty?

- Wolałbym, żebyś ubierała się jak mniszka i trzymała się jak najdalej ode mnie. A ponieważ to raczej niemożliwe, proponuję, żebyś zrobiła drugą w kolejności rzecz.

- To znaczy?

- Znajdź sobie rozrywki bez mojego udziału.

- Lecz przecież jako twoja żona mam obowiązek ci służyć.

Uśmiechnął się zimno.

- Od kiedy to pragniesz mi służyć, Catrina? Z pewnością nie miałaś takiej potrzeby we Francji, kiedy tego oczekiwałem.

Milczała.

- Znasz warunki naszej umowy. Oczekuję, że będziesz je respektować.

- Tę umowę zawarłeś z moim wujem, nie ze mną. Jestem twoją żoną i będę się zachowywać jak przystało na dobrą żonę. A co ty zrobisz, to już twoja sprawa. - Uśmiechnęła się jeszcze milej. - Jestem strasznie głodna. Możemy już zacząć jeść?

Mruknął jakieś przekleństwo, ale nie powiedział nic więcej, zaś Catherine nie chciała naciskać. Bitwa dopiero się rozpoczęła. Strategia Catherine wymagała długiej, konsekwentnej kampanii. Nie było powodu do pośpiechu.

Mimo to uważała, że odniosła zwycięstwo w tej pierwszej potyczce.

Następnego wieczoru Catherine czekała na Dominika tak samo jak poprzedniego dnia, mimo że wrócił jeszcze później. Siedziała z nim w czasie kolacji, prowadząc grzeczną rozmowę. Wyglądała cudownie w różanej sukni o bardzo mocno wyciętym gorsecie.

Tym razem powstrzymał się od komentarza, starając się ignorować jej wygląd, co wcale nie było łatwe. Rozmawiali o Janosu. Dominik wyraźnie widział, że chłopak jest jej sercu bardzo bliski.

- Boję się o niego, Dominiku. Musimy znaleźć jakiś sposób, żeby dzieci go zaakceptowały.

- Jeśli coś wymyślisz, daj mi znać - odezwał się posępnie.

Chciała coś odpowiedzieć, ale się powstrzymała.

- Przemyślę to - zakończyła temat.

Kiedy nie podejmował dalszej rozmowy i nie zatrzymywał wzroku na jej nieprzyzwoicie wyeksponowanym biuście na dłużej niż ułamek chwili, pożegnała się grzecznie i wyszła, najwyraźniej rozzłoszczona jego obojętnością.

Siedząc samotnie przed kominkiem, dopił brandy i nalał sobie następny kieliszek, który zaniósł na górę. W sypialni jak zwykle czekał na niego Per-cy, lecz tym razem zasnął na stojącym w kącie pokoju krześle. Dominik uśmiechnął się na dźwięk chrapania, usiadł na łóżku i zdjął buty.

Gdy już ściągnął ubranie i nałożył ciemnozielony szlafrok, pochylił się i potrząsnął służącego za ramię.

- Idź już do łóżka, stary przyjacielu.

- Czy coś się stało!? - Służący otworzył kaprawe oczy, z których jedno zasłonięte było bielmem, próbując skupić wzrok na twarzy Dominika. - Ale panu na pewno będzie potrzebna pomoc.

- Dam sobie radę. Idź spać. - Nie wiedziałby, co począć ze służącym, który w zasadzie pomagał mu się rozebrać.

Percy poszedł chwiejnym krokiem do drzwi, pomachał ręką na dobranoc i wyszedł. Dominik ruszył w kierunku dużego łóżka z czterema kolumienkami, które stało na środku sypialni, gdy jego uwagę zwrócił jakiś odgłos dobiegający z sąsiedniego pokoju. Nikt nie korzystał z tego pomieszczenia od wielu lat, a jednak... Znowu coś usłyszał, tym razem miał pewność, że to czyjeś kroki.

Wściekły, że służba krząta się po pustym pokoju o tak późnej porze, odemknął zasuwkę w drzwiach łączących obie sypialnie i gwałtownie je otworzył. Zupełnie go zamurowało, gdy ujrzał Catherine, ubraną w cienką nocną koszulę, która siedziała przy złoconej toaletce i szczotkowała sobie włosy.

- Co ty wyprawiasz? - rzucił przez wyschnięte usta.

- Ten dom to dla mnie nowe miejsce, nie bardzo mogę spać. - Uśmiechnęła się łagodnie. - Pomyślałam, że pomoże mi świeże powietrze.

Spojrzał na otwarte drzwi balkonu. Z ogrodu dobiegał zapach róż, zasłony poruszały się nieznacznie, muskane wieczorną bryzą.

- To nie jest twój pokój - powiedział.

- Naprawdę? - Zrobiła zdumioną minę. - Ale to przecież pokój markizy, prawda?

- Tak, ale...

- A ja jestem markizą, czyż nie? -Tak, ale...

- Chyba że ty i mój wuj również w tej kwestii zawarliście jakąś umowę.

Dominik najeżył się.

- Doskonale wiesz, że nie.

- Więc to musi być mój pokój. A raczej będzie, gdy tylko usunę te bure zasłony i powieszę coś weselszego. Chyba nie masz nic przeciwko temu?

- Nie... to znaczy tak. A raczej nie, nie mam nic przeciwko zmianom, których dokonasz w tym ponurym domu, ale nie chcę, żebyś przebywała w tym pokoju. Zwłaszcza w takim stroju.

Spuściła wzrok na swe piersi, wyraźnie sterczące pod koszulą, która prawie nie skrywała płowej barwy sutków. Sięgnęła po jedwabny szlafroczek, wstała i narzuciła go na ramiona. Odsunęła włosy i wyprostowała szatę, po czym puściła loki, które opadły jej na plecy, mieniąc się w blasku ognia barwami złota i czerwieni.

Dominik aż jęknął. Stała na tle kominka i przez cienki szlafrok widział dokładnie jej krągłe kształty. Jak mógł zapomnieć te zgrabne nogi, wąską talię?

- Przepraszam, jeśli cię obraziłam. Następnym razem wystarczy, że zapukasz, a obiecuję, że będę ubrana stosownie.

Ubrana czy nie, to było mało istotne. Na sam jej widok poczuł pożądanie, które aż sprawiało mu ból. Pod fałdami szlafroka jego rozgrzana, nabrzmiała męskość naciskała na brzuch, serce łomotało w przyspieszonym tempie, a pokój wydał się nagle duszny i gorący. Resztką woli powstrzymywał się, by nie podejść do niej, by posiąść ją w tej właśnie chwili, na podłodze.

- Nie możesz tu zostać - powiedział jednak ochrypłym, twardym głosem.

- Naprawdę? Ale dlaczego?

- Dobrze wiesz dlaczego. Mam wrażenie, że zademonstrowałem ci to wystarczająco jasno w moim cygańskim wozie.

Zarumieniła się ślicznie.

- Nie dam się usunąć z mojego pokoju, Dominiku. Nie pozwolę się skompromitować w oczach służby.

Do licha, miała rację. Sam powinien był o tym pomyśleć.

- No dobrze, możesz zostać. Ale zamknij drzwi. - Odwrócił się, żeby wyjść.

- Raczej ty zamknij swoje, jeśli takie masz życzenie.

Gwałtownie zawrócił.

- Ty mała kokietko. Masz z tego dobrą zabawę!

- Kobieta ma swoje... potrzeby... milordzie, podobnie jak mężczyzna. Sam mnie tego nauczyłeś.

- Do diabła! - Ta mała wiedźma atakowała go tą samą bronią, którą on wcześniej wykorzystał przeciwko niej. Zacisnął usta w cienką linię. - To się nie może stać, Catherine. - Od jutra za tydzień wyjeżdżam do Londynu. Proponuję, żebyś na czas mojej nieobecności znalazła sobie jakąś rozrywkę.

- Może jakiegoś miłego dżentelmena, który będzie mnie zabawiał? - zaszydziła.

Niech ją piekło pochłonie! Czterema długimi krokami doskoczył do niej, złapał za ramię i przyciągnął do siebie.

- Jesteś moją żoną! Więc zachowuj się stosownie, bo w przeciwnym razie poniesiesz przykre konsekwencje!

Wyszarpnęła się z jego chwytu.

- Tego możesz być pewien, od momentu gdy zaczniesz się zachowywać jak mój mąż. - Podeszła do otwartego okna balkonu, wyprostowana, z zaciśniętymi ustami.

Zaklął siarczyście i wyszedł, trzaskając drzwiami.

A więc ta dziewka zwąchała się z diabłem, mógłby to przysiąc. Z diabłem albo z ojcem Dominika, co zresztą oznaczało jedno i to samo.

Przez kolejne trzy dni pozwoliła Dominikowi ochłonąć. Zresztą i ona potrzebowała tego samego. Nie chciała się złościć, ale to jego apodyktyczne zachowanie doprowadzało ją do białej gorączki. Co za tupet! Kiedy on wyjedzie sobie do Londynu - Bóg jeden wie po co - ona ma siedzieć bezczynnie na wsi! Nie ma mowy!

Jednak być może ten wyjazd oznaczał, że jej plan działa. Może pokusa, by się z nią kochać, okazała się silniejsza, niż chciał się do tego przyznać.

Niemal się uśmiechnęła. Teraz, gdy sobie to uświadomiła, pojawiły się dziesiątki możliwości, by pobudzić jego namiętność. Co się stanie, jeśli ona podejmie takie działanie? A jeśli zwycięży w tej uwodzicielskiej grze, czy wtedy Dominik zaakceptuje ich małżeństwo jako prawdziwe?

Tego nie wiedziała, ale miała jeszcze cztery dni, by się przekonać. I właśnie taki miała zamiar.

Z tą myślą udała się do stajni w nadziei, że gdzieś w pobliżu znajdzie Dominika.

- Wybierasz się na przejażdżkę, Catrina? - Mały Janos przybiegł do niej od strony drzwi na tyłach domu.

Uśmiechnęła się. Wyglądał pięknie w koszuli z żabotem i aksamitnych spodniach. Nie miał pończoch, zaś pantofle trzymał w dłoniach.

- Chcesz się do mnie przyłączyć? Kucharka przygotowała koszyk pełen smakołyków na piknik.

- Podniosła haftowaną białą płócienną serwetę, a Janos pochylił się i powąchał.

- Pan Reynolds powiedział, że na dzisiaj już skończyliśmy. Uśmiechnął się, ukazując małe białe zęby. - Bardzo chciałbym pojechać.

- To pójdź się przebrać. Zaczekam na ciebie w stajni.

Puścił się pędem do domu.

- Osiodłaj konia dla Janosa - powiedziała Catherine do Roddy'ego, chudego stajennego.

- Primasa? - spytał z lekkim niezadowoleniem.

- Jeśli to jest koń, na którym zazwyczaj jeździ.

- Odszedł, żeby wykonać polecenie i po chwili wrócił ciągnąc wielkiego gniadosza.

- Primas to mój ulubieniec - powiedział Janos, dołączając do nich.

- To za duży koń jak na tak małego chłopca

- zrzędził Roddy.

- Janos to świetny jeździec. - Catherine dobrze pamiętała umiejętności w tej dziedzinie wszystkich dzieci Pindoro.

Chłopak stajenny tylko chrząknął. Gdy czekali na wierzchowce, Catherine rozejrzała się w nadziei, że zobaczy Dominika. Zamiast niego zauważyła Bobby'ego Marstona, młodszego brata Roddy'ego. Obaj byli synami głównego stajennego- Dzień dobry, Bobby - powiedziała Catherine.

- Dzień dobry, milady.

- Na pewno znasz Janosa. Chłopiec Spochmurniał.

- Tak, znam go.

Śniada twarz Janosa pozostała bez wyrazu. Prawdziwy Cygan.

- Może czasami moglibyście pobawić się razem

- zaproponowała. Chociaż Bobby był o kilka lat starszy, postanowiła, że rozwiąże problem, z którym Janos borykał się każdego dnia.

Bobby przeraził się.

- On mnie uderzył. Podbił mi oko. Mój ojciec dałby mu w skórę, gdyby nie milord.

Janos milczał.

- Dlaczego, Bobby? Dlaczego on cię uderzył?

- Bo ja i chłopaki trochę mu dokuczaliśmy. Ale to przecież nic złego.

- Dokuczaliście mu, bo się różni od was, prawda?

- Dziwnie gada, dziwnie się zachowuje. - Wyciągnął szyję.

- Bobby, chciałbyś chodzić do szkoły? - spytała. Zmieniając temat, zupełnie go zaskoczyła.

- Chciałbyś nauczyć się czytać?

Spoglądał na nią nieufnie, kopiąc butami w ziemię.

- Tata mówi, że szkoła to strata czasu.

- Naprawdę?

- Czytanie książek nie daje utrzymania - powtórzył słowa ojca.

- Może nie, a może tak - zaoponowała. Odwróciła się i pociągnęła Janosa w kierunku osiodłanych już koni.

- Wybieracie się na przejażdżkę? - Z siodlarni rozległ się donośny głos Dominika.

- Tak. - Poczuła przyspieszone bicie serca.

- Może wybierzesz się z nami?

- Proszę, Dominik, jedź z nami - powiedział Janos. - Taki piękny dzień. Możemy pojechać do lasu - zwrócił się do Catherine. - Przez jeden dzień możemy być Romami.

Dominik zmienił pozycję, opierając się szerokim barkiem o ramę drzwi. Przez chwilę wydawał się niezdecydowany, jakby odbywał jakąś wewnętrzną walkę.

- Nie dzisiaj, mały. Mam dużo pracy.

- Może wyruszysz samopas? - powiedziała do Janosa. - Zaczekaj na mnie pod drzewami na szczycie wzgórza. - Uśmiechnęła się. - Pojedziemy nad strumień.

Kiedy chłopiec dosiadł wierzchowca i odjechał, Dominik spojrzał w kierunku Catherine.

- Nie powinnaś zachęcać go do takiej brawury.

- Uśmiechnął się kącikiem ust. - A może nie ma takiej możliwości?

Obdarzyła go szelmowskim uśmiechem, po którym zorientował się, że odgadł prawdę.

- To wspaniały chłopiec. Chciałabym, żeby nie był samotny.

Dominik westchnął.

- Czasami zastanawiam się, czy dobrze zrobiłem, zabierając go tutaj.

Wyciągnęła złocistą słomkę z jego przepoconej koszuli i bawiła się nią palcami.

- Chyba wiem, jak mu pomóc.

- Wiesz? Jak?

- Chciałabym zorganizować szkołę dla dzieci, taką jak mój ojciec zbudował w Arondale. Mogę przeznaczyć na to moje własne pieniądze, lecz mimo to będę potrzebowała twojej pomocy.

- Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Wiesz, co ludzie myślą. Niektórzy uznają, że siejesz ziarno rewolucji.

- Ty chyba w to nie wierzysz.

- Raczej nie. Lecz nawet rodziny tych dzieci nie będą zadowolone. Stwierdzą, że narażasz ich pociechy na rozczarowanie, że malcy zapragną rzeczy, których nigdy nie będą mieć.

- Wiem, że to nie będzie łatwe, ale jednocześnie mam pewność, że to jest właściwe. Jeśli chcesz, żeby Janos odnalazł tutaj swoje miejsce, pomóż mi stworzyć tę szkołę.

Wyjął słomkę z jej dłoni, przesunął po niej długimi, śniadymi palcami. W końcu uśmiechnął się, a ona doznała wrażenia, jakby nagle wzeszło słońce.

- Czy dzięki temu unikniesz kłopotów, gdy wyjadę?

- Być może... jeśli obiecasz, że również będziesz unikał kłopotów.

- To, co ja robię, nie powinno cię interesować, Catrina. Ale możesz budować swoją szkołę.

Zignorowała ten nagły przypływ złości. Teraz najważniejsza była szkoła.

- I pomożesz mi namówić ludzi, by pozwolili dzieciom do niej chodzić?

- Będą chodzić, obiecuję. Zmusiła się do uśmiechu.

- Dziękuję ci.

Poprowadził ją do wysokiego kasztanka i posadził w damskim siodle. Poczuła w talii jego silne, ciepłe dłonie.

- Szkoda, że nie jedziesz z nami. Janos byłby uszczęśliwiony.

- Niestety, mam zbyt dużo pracy.

- Oczywiście. - Uśmiechnęła się ostatni raz, zaciskając usta. - Jak mogłam zapomnieć, że wciąż jesteś bardzo zajęty. - Uderzyła konia piętami i odjechała.

Tak jak obiecał, Janos czekał na szczycie wzgórza. Wrócili dopiero po zmierzchu, a więc znacznie później, niż zamierzali. Ale dzień był ciepły i piękny, a w koszyku znaleźli pyszne paszteciki i świeży pudding. Popędzili na wyścigi do strumienia, przy czym Catherine pozwoliła chłopcu wygrać, chociaż nawet gdyby się bardzo starała, wyprzedziłaby go tylko nieznacznie. Gonił szybko jak wiatr. Patrząc na niego, przypomniała sobie sylwetkę Dominika jadącego na swoim dużym siwku.

Po powrocie do stajni chłopak przejął od nich wierzchowce. Catherine wysłała Janosa do domu, a sama została trochę dłużej. Miała nadzieję, że spotka Dominika.

Miała całe popołudnie, aby o nim rozmyślać, mnóstwo czasu, aby wyobrazić sobie, co może się zdarzyć, kiedy on wyjedzie do Londynu. Nie mogła znieść myśli o nim z inną kobietą. Musiała coś zrobić, i to szybko.

Usłyszała go jeszcze zanim zjawił się w zasięgu jej wzroku. Od razu rozpoznała jego głęboki śmiech o charakterystycznej ciepłej barwie. Nie słyszała, żeby się tak śmiał od opuszczenia cygańskiego obozu. Usłyszała też kilka innych głosów i zrozumiała, że Dominik rozmawia z kilkoma mężczyznami gdzieś na tyłach stajni. W ich towarzystwie zawsze czuł się swobodnie, za co go uwielbiali. Dlaczego nie potrafił być taki, kiedy przebywał z Catherine?

Stała w cieniu, przysłuchując się rozmowie. Gdyby się pokazała, oni odeszliby, podobnie Dominik. Chyba że...

To był dziwny plan, ale na poczekaniu nie wymyśliła nic innego. Rozejrzała się, stwierdziła, że nikogo innego w pobliżu nie widać, podniosła z ziemi naręcze słomy i trochę piachu, po czym wtarła to wszystko w przód swej sukni, łącznie z gorsetem. Potem pochyliła się i rozdarła rąbek u dołu, wreszcie wyjęła kilka szpilek, przytrzymujących fryzurę.

- Dominik? - zawołała, jakby właśnie zaczęła go szukać. A po chwili wrzasnęła, symulując potknięcie i upadek. Przybiegł natychmiast, mając za plecami kilku stajennych.

- Co się stało? - Przyklęknął koło niej. - Dajcie tu latarnię.

- Już nic - odparła. - Potknęłam się. Głupia sprawa. Zwykle nie jestem taka niezdarna. -Jeden ze stajennych przyniósł światło. Spróbowała wstać. Ale gdy postawiła stopę na ziemi, syknęła z bólu i niemal przewróciła się. Chwycił ją w ramiona i zaniósł na niską, drewnianą ławę.

- Kostka - powiedziała słabo, opierając się o jego szeroką pierś. Boże, ależ to było przyjemne uczucie. - Chyba ją nadwerężyłam.

- W porządku - powiedział do stajennych. - Ja się nią zajmę.

Odeszli, zostawiając ich samych. Podniósł rąbek jej sukni.

- Która to noga?

- Prawa.

Obmacał ją delikatnie, szukając przyczyny bólu. Wzdrygnęła się lekko.

- Nie wygląda to zbyt poważnie. - Puścił skraj sukni. - Zaniosę cię do domu.

- Chyba naciągnęłam sobie coś trochę wyżej - powiedziała, patrząc w bok.

- Wyżej? - Jeszcze raz uniósł materiał. - To znaczy kolano?

- Jeszcze wyżej.

Przesunął dłonią po nodze w białej pończosze. Rozejrzał się z obawą, czy ktoś ich nie obserwuje.

- Lepiej wracajmy do domu. Tam obejrzę. Kiwnęła głową. Poczuła ucisk w gardle na myśl o tym, jak Dominik ściąga jej pończochy, dotyka jej silnymi, śniadymi palcami. Kiedy ją podniósł, objęła go za szyję, żeby zachować równowagę, a on poszedł kamiennym chodnikiem do domu.

- Co tam robiłaś po ciemku? - spytał po drodze.

- A w ogóle co robiłaś o tak późnej porze poza domem? I gdzie jest Janos?

- Jest już w domu. Zostaliśmy dłużej, bo był taki piękny, miły dzień.

- I?

- I co?

- Skoro konie były już w stajni, co tam robiłaś po ciemku? - Zatrzymał się, czekając na odpowiedź.

Zawahała się.

- Jeśli musisz wiedzieć, słuchałam twego głosu. Już dawno nie słyszałam, jak się śmiejesz. Nie wiem... chyba po prostu brakowało mi tego.

Nie ruszał się, ale chwycił ją trochę mocniej. Czuła na twarzy jego wzrok. Spojrzała mu w oczy, modląc się, by ją pocałował. Zamiast tego ruszył dalej, kopnięciem otworzył drzwi i wszedł do środka.

Pokonując po dwa schodki naraz, zaniósł Catherine do jej sypialni i położył na łóżku pod baldachimem. Niechętnie puściła jego szyję.

- Lepiej zawołam Gabby, powiedział, spoglądając na dużą, aksamitną suknię do konnej jazdy, którą będzie musiała zdjąć.

- Sama to zrobię, jeśli mi pomożesz. Zawahał się, ale widząc, jak Catherine z trudem sięga do guzików na plecach, odsunął jej ręce i sam zaczął je rozpinać. Z wielką wprawą, co próbowała ignorować, po kilku minutach zdjął z niej suknię, starając się nie urazić bolącej nogi. Teraz leżała na łóżku w samej halce i pończochach.

- Może powinienem sprowadzić medyka? - zaproponował, spoglądając na biały jedwab, osłaniający jej łydki, i na gładkie białe ciało niknące pod halką.

- Wolałabym, żebyś sam obejrzał, jeśli możesz. To znaczy, i tak mnie już widziałeś. Ciebie się nie wstydzę. Zresztą to pewnie nic poważnego... a medyk przybędzie dopiero za kilka godzin.

- No dobrze - zgodził się niechętnie. Odetchnął głęboko, odpiął i ściągnął pończochę, po czym wsunął rękę pod halkę, obmacując delikatnie nogę. Poczuła ciepło jego dłoni, drżenie palców. Jęknęła cicho.

- Zabolało cię? - spytał, cofając rękę.

- Nie! To znaczy tak... odrobinę.

- Upadając, musiałaś sobie coś naciągnąć.

- Tak...

Zacisnął zęby. Uniósłszy skraj halki, patrzył na jej nagie udo przez kilka sekund, wreszcie ponownie przesunął po nim dłonią.

- O Boże - wyszeptała, nie mogąc się powstrzymać.

Dominik jakby tego nie zauważył. Dalej odsuwał halkę, aż odsłonił całą nogę i biodro. Przesunął dłoń na pośladki. Gdy ścisnął je lekko, zaczęła się wić. Nie odrywał wzroku od jej krągłej pupy i zgrabnej nogi.

- Dominik... - wyszeptała.

Na dźwięk swojego imienia cofnął się. Catherine była na siebie wściekła. Szybko pociągnął halkę w dół i przeniósł wzrok na twarz.

- Jestem pewien, że to nic poważnego - powiedziała jednym tchem, żałując, że nie potrafi ukryć rumieńca, który wystąpił na jej policzkach.

- Owszem - rzucił sucho. - Zapewne rano wszystko będzie w porządku.

- Tak.

- Lepiej już pójdę - powiedział, ale na razie nie ruszył się.

Zostań, chciała zawołać, lecz zabrakło jej śmiałości.

- Dziękuję ci.

- Proszę. - Odwrócił się i wyszedł.

Oparła się na poduszkach i westchnęła - z frustracją i ulgą zarazem. To podziałało! Dominik pragnął jej, i to strasznie, co do tego nie miała już cienia wątpliwości. Ale jej wrogiem był czas. Do wyjazdu Dominika pozostała tylko jedna noc. Jutro musi odnieść zwycięstwo.

Rozdział 21

Dominik jechał na Rai, dużym jabłkowitym ogierze, przez porośnięte wrzosami wzgórza. Wiatr przybrał nieco na sile, kołysząc wilgotnymi źdźbłami trawy, szare chmury wisiały na ciemnym niebie.

Był na tej przejażdżce już od kilku godzin, gnając wierzchowca, aż zaczął się pienić i robić bokami. W końcu zatrzymał się pod dereniem tuż nad brzegiem strumienia. Rai poruszał nozdrzami, strzygąc uszami. Mimo zmęczenia koń był wyraźnie uradowany z przejażdżki, sprawiła mu dużą przyjemność.

Niestety, Dominik nie mógł tego samego powiedzieć o sobie. Bez względu na to, jak bardzo oddalał się od domu, jak bardzo się zmęczył, jak bardzo skupiał myśli na czymkolwiek, zawsze miał przed oczami obraz Catherine.

Zaczynał podejrzewać, że traci zmysły.

Najgorsza była ostatnia noc. Kiedy usłyszał jej krzyk, coś w nim pękło. Popędził na ratunek, żeby stwierdzić, że po prostu potknęła się i przewróciła, ale mimo to nie mógł znieść myśli, że dzieje się jej jakaś krzywda, nawet jeśli to zwykłe skręcenie nogi w kostce.

Na myśl, że stała w ciemności, aby posłuchać jego śmiechu, poczuł ukłucie w sercu. Nigdy nie przypuszczał, że tak bardzo jej na nim zależy. Przecież wcześniej go zostawiła, czyż nie?

Fakt, że mu się oddała, oznaczał tylko tyle, że czuła pożądanie. Podobnie jak wiele kobiet. Lecz żadna z nich nie stała samotnie w ciemności, żeby posłuchać jego głosu.

Próbował przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz słyszał jej śmiech. Uśmiechała się czasami, zresztą raczej smutno, nic innego nie pamiętał. Lecz czasami przypominał sobie brzmienie jej śmiechu. Z czasów gdy śmiali się razem w cygańskim obozie.

Pomyślał o tym, jak zaprzyjaźniła się z Janosem, jak chłopiec stał się jej bliski. Już teraz otoczyła go opieką. Byłaby wspaniałą matką. Umiała forsować swoje zdanie w sposób, który nikogo nie obrażał, i zawsze osiągała swój cel. Od jej przybycia do Gravenwold rezydencja zaczęła sprawiać wrażenie domowego ogniska, jak nigdy dotąd. Wystarczyło kilka drobnych zmian, usunięcie kilku ciężkich zasłon, pozostawienie otwartych okien, dzięki czemu do wnętrza wpadało świeże powietrze.

Nawet służący wydawali się inni. Jakby bardziej przykładali się do codziennych zajęć ze względu na Catherine, która była w stanie docenić ich wysiłek.

Do przyjazdu Catherine nigdy nie myślał o Gravenwold jako o swoim domu. Był symbolem wszystkiego, czego się nauczył po odejściu od Cyganów, wszystkiego co osiągnął, co chciał osiągnąć. Teraz, po przybyciu Catherine, po wprowadzonych przez nią zmianach, nie opuszczały go myśli o rodzących się tu możliwościach. Zaczął marzyć o miłości i rodzinie, jak nigdy dotąd. Ale bronił się przed tym ze wszystkich sił.

Zeskoczył z konia i podprowadził go do strumienia, aby zwierzę nieco ochłodziło się i odpoczęło. Wiatr rozwiewał mu włosy, odsunął je dłonią z twarzy.

Przypomniał sobie scenę, jaka rozegrała się ostatniego wieczoru w sypialni Catherine. Nawet teraz czuł falę gorąca, przywołując wrażenie, jakiego zaznał, gładząc jej ciało, jej ciepłą, miękką skórę. Jeszcze minuta albo dwie - i byłby zgubiony. Jedynie wspomnienie szyderczego śmiechu ojca, płaczu osamotnionej matki powstrzymało go przed tym, by z miejsca nie rzucić się na Catherine.

Jak mógł się dać tak omotać? Czy mógł się z tego wyplątać, nie łamiąc powziętego postanowienia o zemście? Nie rozumiał, dlaczego przebywanie z dala od niej było takie trudne. Nie rozumiał uczuć, jakie w nim wywoływała, tęsknoty, i wcale zrozumieć tego nie chciał.

Wyjazd do Londynu był jedynym sposobem, by pozostać przy zdrowych zmysłach. Nie wróci, dopóki nie użyje sobie z połową dziwek z miasta i nie zaspokoi swej nienasyconej chuci.

Żonaty czy nie, pozbędzie się swojego pożądania wobec Catherine. Gdy wróci, odeśle ją do Arondale. To ją powinno uszczęśliwić, a on będzie mógł żyć dalej tak, jak sobie zaplanował. Catherine będzie miała swoją niezależność, do pewnego stopnia. A on będzie mógł żyć sam ze sobą.

- Nikt mnie nie rozumie, prawda, stary? - powiedział do konia. Zebrał cugle i wskoczył na siodło. - I nic, co powiem, ich nie przekona.

Nikt, czyli Catherine. Jak mężczyzna miał wyjaśnić kobiecie przyczyny swojego postępowania, przyczyny, które zbierały się od wielu lat? Jak miał ją przekonać, że jego cygańska przysięga, by uhonorować matkę, mszcząc się na ojcu, nie może zostać złamana?

Nie było żadnego sposobu.

Przycisnął konia kolanami, a ten skoczył galopem w kierunku widniejących w oddali wzgórz. Jutro wyjedzie do Londynu. Może tam znajdzie trochę spokoju.

Catherine chodziła po pokoju, wydeptując na dywanie ścieżkę przed kominkiem. Wszystko musiało wypaść perfekcyjnie, bo drugiej szansy już nie będzie. Ciemność zapadła już kilka godzin temu, ale na niebie świecił księżyc w pełni, otoczony migoczącymi niczym klejnoty gwiazdami. Dominik powinien niedługo wrócić. Przynajmniej taką miała nadzieję.

Na pewno nie zmienił zdania i nie wyjechał bez pożegnania.

Słysząc pukanie do drzwi, podeszła i otworzyła je. Gabby i dwaj służący przynieśli dużą miedzianą wannę i wiadra z gorącą wodą.

- Postawcie przed kominkiem - poleciła. Czekała do ostatniej chwili, w obawie, że woda wystygnie. - Szybko, Gabby, pomóż mi się rozebrać - powiedziała, gdy służący już wyszli.

- Mon Dieu, milord oszaleje z pożądania.

- Mam nadzieję - mruknęła Catherine. Wciąż jeszcze nie powiedziała Gabby całej prawdy. Tylko tyle, że zaplanowała namiętny wieczór i chciała, żeby wszystko wypadło bez zarzutu.

- Co pani mówiła, milady?

- Że na pewno będzie pod wrażeniem. - W duchu modliła się, żeby nie wpadł w taką wściekłość, że w ogóle nie wejdzie do środka. - Na pewno nie zapomnisz zostawić mu tej karteczki obok tacy z kolacją?

- Nie zapomnę. - Było na niej napisane: „Muszę dziś z tobą koniecznie porozmawiać. C."

Po raz kolejny w ciągu ostatnich dziesięciu minut wyjrzała przez okno. Dopiero teraz zobaczyła, jak Dominik jedzie od strony wzgórz w kierunku stajni.

- To on. Zaraz tu będzie.

- Przyniosę mu kolację.

- Nie zapomnij...

- Umieszczę kartkę tak, żeby ją na pewno zobaczył.

Catherine kiwnęła głową. Po kilku minutach usłyszała, jak Dominik wchodzi do swojego pokoju. Przycisnęła ucho do drzwi dzielących ich sypialnie. Usłyszała cichą rozmowę z Percym, potem stukot butów upadających na podłogę.

- Pozwoliłem sobie zamówić dla pana kąpiel, milordzie - powiedział służący, a Catherine aż jęknęła. Ile czasu mu to zajmie? Jej własna wanna z każdą minutą stygła.

Znowu zaczęła nerwowo chodzić po dywanie, naga pod przezroczystym szmaragdowym szlafroczkiem, który Gabby przygotowała specjalnie na tę okazję. Włosy miała luźno upięte na czubku głowy. Zbyt łatwo wyobrażała sobie szeroki nagi tors Dominika, gdy ze zgiętymi nogami siedział w wannie. Może powinna po prostu wejść i umyć mu plecy? W końcu była jego żoną.

Pokręciła głową. Percy mógł być jeszcze w pokoju. Powinna trzymać się swojego planu. Znowu podeszła do drzwi i przystawiła do nich ucho. Służący właśnie wychodził. Usłyszała trzask zamykanych drzwi, potem kroki Dominika na podłodze. Teraz na pewno znajdzie kartkę.

Czekała, wstrzymując oddech. Musiał ją już znaleźć, bo zapukał lekko w drzwi. Rzuciła szybko szlafrok na krzesło i weszła do letniej już wody. Przynajmniej było na niej dość piany, by częściowo osłonić piersi Catherine. Ignorując dreszcze, zanurzyła się po szyję.

Dominik zapukał ponownie, tym razem trochę głośniej.

- Catherine?

Gdy nie odpowiedziała, podniósł zasuwkę i wszedł do pokoju.

- Dominik! - odezwała się z fałszywym zaskoczeniem. Wstała, sięgając po lniany ręcznik, który leżał na stoliku obok wanny. Kawałki piany ślizgały się po jej skórze, zaczepiając o sterczące sutki. Kropelki wody spływały po nogach, tworząc na podłodze małą kałużę, gdy owinęła się skąpym ręcznikiem.

- Przepraszam - powiedziała. - Nie słyszałam, jak pukałeś.

- Nie? - Omiótł ją spojrzeniem swych ciemnych oczu. - O co chodzi z tą kartką? Zdaje się, że chciałaś się ze mną zobaczyć.

- A, tak. Napisałam ją wcześnie rano. Pomyślałam, że skoro jutro wyjeżdżasz, to pewnie wrócisz przed zapadnięciem zmroku. Myliłam się. Czy możesz podać mi szlafrok? - Wskazała szmaragdowe okrycie, leżące na krześle. Wziął je i podał jej w wyciągniętej ręce. Sięgnęła, lecz w tym momencie ręcznik poluzował się i spadł na podłogę.

- Ojej. - Przycisnęła do piersi jedwabny szlafrok. Pomiędzy palcami wystawał nabrzmiały sutek.

- Czego chcesz? - spytał, zaciskając szczęki. Przesunął wzrok na jej krocze, zakryte skąpym skrawkiem materiału.

- Chyba będzie lepiej, jeśli najpierw włożę szlafrok. Pomóż mi.

Zacisnął swe zmysłowe usta. Chociaż nie miał na sobie koszuli, zdążył włożyć czyste buty i spodnie. Na ich przodzie wyraźnie odznaczała się jego podniecona męskość.

Jednym wprawnym ruchem zabrał jej szlafrok, zostawiając ją zupełnie nagą. W blasku kominka i świec krople wody lśniły na jej skórze. Pełne, zadarte ku górze piersi unosiły się i opadały z każdym oddechem, ogniste złocistorude włosy tworzyły delikatny trójkąt na wzgórku ponad łonem.

Patrzył na nią z mieszaniną pożądania i cierpienia.

- Jestem twoją żoną, Dominiku. Należę do ciebie, tak samo jak wtedy w cygańskim obozie. Możesz ze mną zrobić, co tylko zechcesz. - Podeszła, obejmując go za szyję. Ukryte pod śniadą rozgrzaną skórą mięśnie dotykały jej jasnych piersi. Czuła pod palcami kosmyki kruczoczarnych włosów. - Pragnę cię - wyszeptała.

Objął ją żelaznym uściskiem i przyciągnął do siebie. Wpił się ustami w jej usta, rozpalając ją swym pożądaniem. Wsunął palce w jej włosy, uwalniając je ze spinek, aż rozsypały się na ramiona. Czuła naprężony fallus, pragnęła mieć go głęboko w sobie.

Wcisnął język w jej usta, złapał za pośladki, jeszcze mocniej przyciskając Catherine do siebie. Jej język wyszedł mu na spotkanie, niecierpliwy, pragnący go zachęcić, by ją posiadł.

Całował ją dziko, gwałtownie... i nagle odskoczył do tyłu.

- Zaplanowałaś to wszystko, prawda? - Furia w jego oczach była aż nadto widoczna.

- Tak.

- A wczoraj... wcale nie upadłaś.

- Nie.

- Wiesz, co o tym myślę, jednak nie obchodzą cię moje życzenia, a tylko twoja własna przyjemność.

- Jestem twoją żoną - broniła się.

- Moją żoną? - roześmiał się szyderczo, wciąż ściskając ją za ramię. Powiódł wzrokiem po jej nagości z wyraźną dezaprobatą. Po raz pierwszy poczuła wstyd. - Dzisiaj zachowałaś się nie jak moja żona, ale jak dziwka!

Aż skuliła się na te okrutne słowa, z których sączył się trujący jad. Kiedy spróbowała się wyrwać, puścił ją, aż na moment straciła równowagę. Rzucił w jej kierunku zielony szlafrok, który nałożyła drżącymi dłońmi.

Wbił w nią ciężki wzrok.

- Zabawiłaś się w nierządnicę, ale dowiedz się, że dziś wieczorem poszukam sobie towarzystwa innej dziewki twojego pokroju. - Ruszył ku drzwiom.

- Dominik! - Dopadła go, zanim zdążył wyjść. - Proszę - szepnęła - nie rób tego.

- Prędzej czy później i tak to się stanie. Może w ten sposób będzie lepiej. - Wyszarpnął rękę, za którą go chwyciła, po czym wyszedł, trzaskając głośno drzwiami.

Stała jak zahipnotyzowana, spoglądając w miejsce, gdzie przed chwilą widziała Dominika. Czas jakby stanął w miejscu, gdy słuchała, jak wychodzi ze swojego pokoju, a potem idzie korytarzem.

Przytrzymując mocniej szlafrok, by osłonić się przed chłodem, który nagle odczuła, podeszła do okna i popatrzyła na drogę. Już po chwili zobaczyła sylwetkę Dominika na siwym ogierze, który pędził co tchu w stronę pobliskiego miasteczka. Gdy znikł jej z oczu, usiadła ciężko w fotelu i podkuliła kolana pod brodę. Z tego miejsca też widziała drogę, lecz na niej pozostał tylko srebrzysty blask księżyca oświetlający ślady końskich kopyt.

Mimo to siedziała tak, rozmyślając, co zrobiła źle, powtarzając sobie, że przecież musiała spróbować, wreszcie ganiąc się za zachowanie godne ulicznej dziewki. Do dzisiaj nie wiedziała, że mężczyzna oczekiwał innego zachowania od żony niż od kochanki. A teraz było już za późno.

Oparła podbródek na kolanach, nie odwracając wzroku z opuszczonej drogi. Ogień w kominku zaczął przygasać, w pokoju zrobiło się zimno, lecz wcale o to nie dbała. Dziękowała Bogu za to odrętwienie, za lodowaty dreszcz, który dobrze pasował do jej ostygłej krwi. Gdzie on teraz jest, myślała. Co robi? Jednak żadnym sposobem nie mogła uciec od prawdy.

Gardził jej uczuciem, nie chciał nawet skorzystać z jej ciała. A teraz oddawał się innej, zatapiał w jej objęciach, oddając wspólnej namiętności. Zamknęła oczy, czując przeszywający ból, lecz nie mogła zasnąć. Zegar na kominku wybił pierwszą w nocy, potem trzecią, a sen nie nadchodził. Wciąż patrzyła na pustą drogę, którą odjechał Dominik, aby do końca zniszczyć swe uczucia, o ile w ogóle je kiedyś miał.

Uczucia Catherine sięgały znacznie dalej. Teraz już była tego pewna. Wuj miał jednak rację, nadal go kochała. Oddałaby za niego życie, gdyby zaszła taka potrzeba, jednak on miał dla niej tylko pogardę. Jak to możliwe, że miłość potrafi być tak jednostronna? Zycie bywa bardzo niesprawiedliwe.

Przełknęła, czując gorycz w ściśniętym gardle. Nigdy dotąd nie chciało jej się płakać tak bardzo jak teraz, jednak łzy nie popłynęły. Zbyt wielkie czuła cierpienie

A przynajmniej tak myślała, dopóki nie dostrzegła wracającego Dominika.

Wtedy spadł na nią cios. Ból tak ogromny, głęboki, przejmujący, że przez moment zrobiło się jej niedobrze. Wyobraziła sobie, jak leży nagi, taki śniady i męski. Lecz całował jakąś inną kobietę. Ciemnowłosą, zmysłową, bezimienną, o pełnych kształtach, jędrnych piersiach, wilgotnych ustach, czerwonych od nacisku jego warg.

Obserwowała, jak przejeżdża przez wielką frontową bramę, znacznie wolniej niż poprzednio. Jednak w tej chwili prawie go nie widziała, bo wezbrane łzy w końcu popłynęły po jej policzkach, zamazując obraz. Straciła go, po raz pierwszy przyjęła to do wiadomości, przytłoczona cierpieniem.

Zaczęła głośno szlochać, pogrążając się w rozpaczy i zanosząc łkaniem, które było odbiciem jej złamanego serca.

Płakała z powodu utraty Dominika, utraty miłości, która teraz bezpowrotnie umrze. Płakała z żalu za rodziną, dziećmi, których nigdy nie będzie piastować, z powodu Edmunda i jego zdrady, Amelii i małego Eddiego, który teraz będzie dorastał bez ojca. A najbardziej płakała nad Dominikiem i jego pustym, pełnym goryczy życiem, jakie wybrał zamiast bezgranicznej miłości, którą chciała mu dać. Szczęścia, jakiego żadne z nich nigdy nie zazna.

Nie mogła powstrzymać łez. Może już nigdy jej się to nie uda.

Dominik stał u podnóża kamiennych schodów, które prowadziły do sypialni na piętrze. Drżącą ręką chwycił poręcz i z trudem wykonał pierwszy krok. Gdzieś z góry dochodził płacz Catherine, przejmujący lament, który nawet przez grube ściany wydawał się go oskarżać. Jeszcze nigdy nie słyszał, żeby płakała w taki sposób. Nigdy. W ogóle rzadko słyszał jej płacz.

Wszedł ciężko na górę, powłócząc nogami. To on sprowadził na nią ten ogromny smutek. Gdyby jej nie usłyszał, być może udałoby mu się pójść prosto do swojej sypialni, oszukując samego siebie, że nic się nie stało.

Teraz było to niemożliwe.

A więc zamiast zamknąć się w bezpiecznych ścianach swojego pokoju, zamiast udawać, zaprzeczyć swoim odczuciom, temu, co tak jasno zrozumiał w czasie godzin spędzonych w tawernie - poszedł słabo oświetlonym korytarzem, wszedł do swego pokoju i podniósł zasuwkę w drzwiach do sypialni Catherine.

W środku było ciemno, jeśli nie liczyć pojedynczej świecy, która dopalała się z sykiem, oraz kilku pomarańczowych węgli w przygasającym kominku. W pokoju panował ziąb. Ze ściśniętym sercem wszedł, szukając jej wzrokiem. Ujrzał skuloną postać na poduszce przy oknie. Cienki jedwabny szlafrok nie dawał żadnej ochrony przed zimnem.

Płakała cały czas, nawet gdy stał tam, niewidoczny w ciemności. Wiedząc, że to on jest powodem, nie mógł wykonać kolejnego kroku. I wciąż myślał o kobietach w tawernie, o tym, jak spoglądał na ich wulgarnie umalowane twarze, czerwone wargi,

myśląc o delikatnej cudownej buzi pełnej niewinności i współczucia.

Przypomniał sobie, jak chciał pójść za jedną z nich na górę, zerwać z niej ubranie, wbić się w jej dojrzałe, zużyte ciało. Jak chciał brać ją raz po raz, by oczyścić myśli i serce z tego piekielnego pragnienia Catherine.

Jednak siedząc tam i popijając, widział przed oczami Catherine śmiało stawiającą czoła Vaclavowi. Catherine - hrabinę, która bez słowa skargi czyściła naczynia u boku jego matki. Catherine, która martwiła się o Medelę i kochała małego Janosa, próbowała ochronić fałszywego markiza przed więzieniem.

Widział jej połyskujące oczy, rozpuszczone na ramiona ogniste włosy, gdy skoczyła mu na ratunek z ogrodniczymi nożycami w rękach. Widział ją stojącą wcześniej tego samego wieczoru, śliczną w swej nagości, gdy kępki piany spływały po jej ciele. Pomyślał o odwadze, na jaką musiała się zdobyć, by stanąć w obliczu kolejnego odrzucenia, by dać mu swe ciepło, chociaż wcale go nie chciał. By wreszcie oddać mu swoje ciało, chociaż on w zamian nie oferował jej niczego.

Siedział w tawernie, usiłując zaprzeczyć temu, co do niej czuł, pragnąc jej jak nigdy nie pragnął żadnej innej. Podobnie jak w tej chwili.

Bardziej niż usłyszała, wyczuła jego obecność. Uniosła szybko głowę, ocierając łzy wierzchem dłoni.

- Wynoś się stąd - powiedziała drżącym, spiętym głosem. Usiadła prosto, otulając się jedwabnym szlafrokiem. Postawiła swe małe stopy na zimnej podłodze.

Zasłużył na jej wzgardę, a jednak coś ugodziło go w serce. Światło małego żółtego płomyka w kominku lśniło na jej skórze. Pomyślał, ile go kosztowało to jego szaleństwo.

- Czego tu chcesz? Wracaj do swoich dziwek.

Ręce Catherine trzęsły się bardziej niż jego własne. Chciał jej dotknąć, złagodzić łzy, błagać o wybaczenie, chciał ją stąd zabrać.

- Nie było żadnych dziwek - powiedział cicho. Wstała, ogniste włosy zawirowały wokół jej głowy, jedwab przylgnął do niej tak ściśle, że aż mu pozazdrościł. Wcześniej pozwoliłaby mu zabrać to okrycie, usunęłaby nawet tę cienką barierę, gdyby tylko poprosił. Teraz między nimi rozpościerało się morze smutku, całun o wiele cięższy niż jej zwiewna szata.

- Daruj sobie te kłamstwa - wyrzuciła z siebie urywającym się głosem. - Zwłaszcza teraz, gdy zadałeś sobie tyle trudu, żebym w nie uwierzyła.

Jak mógł to zrobić? Jak mógł ją potraktować gorzej niż najgorszą dziwkę? Poczuł do siebie wstręt, zamknął oczy. Zasłużył na jej gniew, na utratę jej uczuć. Wziął coś delikatnego, pięknego i rozdeptał na pył obcasem buta.

Kiedy nie ruszył się do wyjścia, a tylko patrzył na nią z cienia koło drzwi, Catherine wzięła szczotkę do włosów ze srebrną rączką i rzuciła w jego kierunku. Uderzyła w ścianę nad jego głową.

- Nie było żadnych dziwek. - Jego słowa odbiły się echem w panującej ciszy. Chciałby powiedzieć coś więcej, chciałby coś zrobić, lecz jakież słowa pozostały mężczyźnie, który zniszczył to, co miał najcenniejszego?

- Wyjdź stąd. Jutro rano już mnie tu nie będzie. Boże. A więc stracił ją! Jednak nie mógł się ruszyć z miejsca.

Nerwowo zaczerpnęła powietrza. Łzy wciąż połyskiwały na jej policzkach w migotliwym świetle świecy. Podniosła ciężki kryształowy flakon perfum i cisnęła. Widział, jak nadlatuje, lecz nie próbował wykonać uniku. Odbił się od jego barku, zadając ból, który przyjął niemal z radością. Buteleczka rozbiła się na podłodze, roztrzaskała na dziesiątki kryształowych odłamków, połyskujących w blasku gasnącego kominka. Pomyślał o więzi, jaka ich łączyła, którą dziś osobiście zniszczył.

- Nie było żadnych dziwek - wyszeptał ochryple i zaczął iść w jej stronę, miażdżąc butami rozbite szkło. Twarz Catherine była trupio blada, oczy przepełnione smutkiem. Wydawała się bardziej bezbronna niż kiedykolwiek wcześniej. Cierpkimi słowami i obojętnością osiągnął więcej niż inni za pomocą okrutnego traktowania i bólu.

Kiedy znalazł się przy niej, po prostu stanął. Czuł ucisk w piersi, przeszywający ból w sercu. Zobaczył z bliska drżące wargi Catherine, przepełnione łzami oczy. Uniósł jej podbródek trzęsącymi się palcami i spojrzał w twarz.

- Kobieta, której pragnąłem tej nocy, była moją żoną - powiedział cicho. - Żadna inna.

Uspokoiła trochę oddech, obserwowała go zielonymi oczami, pełnymi cierpienia. Otarł z jej rzęs kroplę wilgoci.

- Ty jesteś kobietą, której pragnę... której kiedykolwiek pragnąłem.

Wydało mu się, że usłyszał cichy dźwięk, wydobywający się z jej gardła, jakieś potwierdzenie, że zrozumiała jego słowa. Spoglądała na niego nieufnie, bezskutecznie dopatrując się kłamstwa. W milczeniu błagał, by mu uwierzyła.

- Nie chcę, żebyś wyjechała - powiedział cicho. - Potrzebuję cię. Zawsze potrzebowałem. - Ujrzał dokładnie ten moment, gdy przyjęła jego słowa jako prawdę, gdy ból powoli zaczął ustępować. Spostrzegł to w subtelnym ruchu jej warg, mrugnięciu powiek. A wtedy poczuł, jak w jego sercu rodzi się ogromne szczęście.

W tej chwili miał już pewność, chociaż od dawna domyślał się prawdy, która dzisiejszego wieczoru wdarła się w niego z pełną mocą. Jednak to odczucie było zbyt świeże i surowe, by mógł wyrazić je słowami.

- Przebacz mi - powiedział zamiast tego, modląc się, by zrozumiała, ile jej wybaczenie dla niego znaczy. Ile ona dla niego znaczy. - Nigdy nie chciałem cię zranić... - Dotknął jej policzka. - Nic... i nikt... nie zmusi mnie już nigdy więcej, żebym cię skrzywdził.

Obserwowała go spod gęstych rzęs, ważąc te słowa, staczając wewnętrzną walkę o to, czy powinna mu uwierzyć, świadoma związanego z tym ryzyka. Zamknął oczy. Jakże pragnął, by dała mu szansę, jednak bał się też, co będzie, gdy taką szansę otrzyma.

- Kocham cię - powiedziała cicho. Oczy miała znowu pełne łez. - Mój ukochany Cyganie, kocham cię już od bardzo dawna.

Wziął ją w ramiona, przyciskając do siebie, nurzając twarz w jedwabistych, płomiennych włosach. Miał tak ściśnięte gardło, że z trudem potrafił wydobyć z siebie kilka słów.

- Catherine... - Miał wilgotne policzki. - Powiedz, że mi wybaczasz - wydusił błagalnie. - Powiedz to.

- Kocham cię - powtórzyła. - Przeszłość nie ma znaczenia. Chcę być twoją żoną.

- Och, Boże... - Pochylił się, obejmując ustami jej drżące wargi. Raz po raz dziękował Bogu, że nie stracił Catherine. Przesunął rękę pod jej kolana i uniósł ją, czując pod dłońmi lodowatą skórę, sztywne z zimna palce. Zadał jej ogromne cierpienie. Jak mógł? Pocałował ją jeszcze raz z całą czułością i tęsknotą, która przepełniała jego serce.

- Już dobrze, mi cajoń, wszystko będzie dobrze.

- Zaniósł ją na łóżko, całując jej oczy, nos, usta.

- Jesteś cała zziębnięta - powiedział, wyczuwając jej drżenie. - Okrył ją aż po szyję i odszedł na chwilę, by rozniecić ogień w kominku.

-Dominik?

- Tak? - Wrócił do niej.

- Ja też przepraszam za to, co się stało. Powinnam była wiedzieć, że żonom przystoi zachowywać się zwiększą...

- Przestań - przerwał jej. Wciąż nienawidził samego siebie za to, co jej zrobił. - Nawet o tym nie myśl. Nie zrobiłaś dzisiaj nic złego. To moja wina, tylko moja.

- Jeśli chcesz, mogę spróbować być bardziej...

- Nie chcę w tobie niczego zmieniać. Ja... - Kocham cię taką, jaka jesteś. - Każdy mężczyzna uważałby się za szczęśliwca, mając żonę, która go pragnie.

- Każdy, tylko nie ty - powiedziała, przywołując myśl, którą próbował od siebie odsunąć.

- To, czego ja chcę, nie ma już znaczenia. Teraz najważniejsze jest to, czego ty pragniesz.

Gdy zaczęła protestować, pocałował ją, długo i czule, w końcu odrzucił pościel. Zielona jedwabna szata w niewielkim stopniu zakrywała to, co znajdowało się pod spodem, jednak ten szlafroczek przypomniał mu o barierze, którą sam postawił między nimi. Pocałował sterczący czubek piersi przez materiał, a potem delikatnie go odsłonił.

- Jesteś cudowna, nieziemsko cudowna. Ponad wąską talią i bujnymi biodrami unosiły się obfite piersi, zakończone sutkami w kształcie moreli. Dominik poczuł jeszcze silniejsze podniecenie.

Objął ustami jeden z sutków.

- Dominik?

Pieścił go językiem, by po chwili podnieść głowę.

- Nie musisz tego robić. Wystarczy że mnie przytulisz.

Uśmiechnął się kącikiem ust.

- Czy ty masz pojęcie, jak bardzo cię pragnę? - Ujął jej dłoń i położył ją na wypukłości swych spodni. - Nigdy nie pożądałem żadnej kobiety tak jak ciebie.

- Ale...

- Ciii. Nadszedł czas, abym uczynił cię moją żoną.

Zakrył jej usta pocałunkiem. Poczuła jego ciepło, wilgoć języka i oddała się, tak jak jeszcze nigdy. Nic się nie liczyło prócz jego dotyku, ciepła dłoni, prócz tego, że wrócił do domu.

- Kocham cię - szepnęła, gdy wodził gorącymi ustami po jej szyi, ramionach, znowu zaczął ssać nabrzmiałą pierś. Wziął ją w usta, pociągając lekko zębami, drażniąc językiem, rozbudzając płomień tak silny, że zacisnęła mocno palce na jego koszuli.

Nie miało znaczenia, że nie powtórzył jej słów. Wystarczyło, że tam po prostu był.

Powiódł gorącym językiem po brzuchu Catherine, aż przestała odczuwać chłód. Wargami dotarł do płaskiego miejsca pod jej pępkiem, który obwiódł językiem, wsuwając go na chwilę do środka. Dłońmi ujął jej pośladki i uniósł je lekko.

- Otwórz się dla mnie, cajoń - wyszeptał. Pochylił się nad nią, zachęcając, by rozchyliła nogi. - Pozwól mi cię kochać.

Nie mogła mu odmówić, zwłaszcza gdy jego dłonie prosiły równie delikatnie jak słowa. Palce przenikały kępkę ognistych włosów nad jej łonem, by potem stanowczo rozchylić leżące poniżej fałdki i wniknąć do wnętrza.

- O Boże - szepnęła. Całował ją po udach, wsuwając co chwilę w wilgotną szparkę. Sposób, w jaki ją pieścił, miał w sobie coś z pokuty. Sam nie czerpał rozkoszy. Ułożywszy się między jej nogami, rozchylił je, by mieć do niej dostęp. W końcu Dominik zaczął ssać wrażliwy koralik, a jego język wślizgnął się w głąb.

Jęczała, wyprężając rozpłomienione ciało. Jakże długo tęskniła za jego dotykiem, czy choćby za najmniejszą pieszczotą! To była ekstaza, o jakiej nigdy nie śniła. Po kilku minutach wiła się pod jego ustami, wołając co chwila jego imię, ogarnięta ogniem namiętności. Zacisnęła dłonie na pościeli i poczuła, jak spływa na nią ogromna fala i unosi gdzieś w przestrzeń. Światło, dotyk, rozkosz namiętność i miłość stały się jednością. Spowiła ją nieziemska słodycz, od której niemal umarła.

Wiedział, kiedy ją zostawić, spadającą w otchłań, zatraconą w obłoku rozkoszy, który jeszcze się nie rozwiał. Zanim zaczęła za nim tęsknić, wrócił do niej nagi, wpił się w jej usta pocałunkiem i wsunął język między zęby Catherine dokładnie w tej samej chwili, gdy nabrzmiały fallus wniknął w nią jednym energicznym pchnięciem.

Złapała Dominika za szyję, wbijając palce w muskularne barki. Wypinała ciało, gdy w nią wchodził. Czuła, że jest wielki i ciężki, wypełniał ją coraz szybciej, przywołując kolejną falę rozkoszy, tym razem innej, lecz tak samo gwałtownej i mocnej. Poddała się nowej lawinie słodyczy, która uniosła ją daleko, smakowała namiętność, miłość, którą czuła do mężczyzny, który zniewolił ją swym ciałem i sercem.

Poczuła, jak drżał, a gdy po chwili zesztywniał, wyszła mu naprzeciw, gotowa przyjąć jego nasienie.

Lecz on wycofał się, wysunął, tryskając na jej brzuch. Przez krótką chwilę odczuła smutek z powodu dziecka, które mogło zostać poczęte, ale to wrażenie szybko minęło.

Piętnaście lat nienawiści to bardzo dużo. Dominik przyszedł do niej w momencie, gdy najbardziej go potrzebowała. Udowodnił, że mu na niej zależy. O nic więcej nie mogła go prosić. I tak było to więcej, niż mogła oczekiwać.

- Dobrze się czujesz? - spytał, odsuwając z jej policzka wilgotne kosmyki włosów.

Kiwnęła głową.

- Dziękuję ci - powiedziała cicho. Uniósł brwi.

- Za co?

- Za to, że wróciłeś do domu.

W jego oczach pojawił się ból, lecz szybko zgasł. Uśmiechnął się łagodnie, rozjaśniając jej świat, jak nikt inny.

- Do dziś nie wiedziałem, jak bardzo potrzebuję takiego miejsca.

Musnęła wargami jego usta.

- To, co powiedziałeś wcześniej... - odważyła się, choć coś mówiło jej, by zamilkła - ...czy to była prawda?

Ujął ją za policzki i obrócił jej buzię.

- Nie ma na świecie innej kobiety, której bym pragnął.

Coś ścisnęło ją za gardło i serce, niemal do bólu.

- Tęskniłam za tobą.

- Na pewno nie tak bardzo, jak ja za tobą.

Przytuliła się do niego. Wreszcie wszystko zaczęło się układać. Dominik objął ją i poczuła, że należy do niego tak samo, jak kiedyś w cygańskim obozie. Z poczuciem nadziei, na którą wcześniej nie mogła sobie pozwolić, uśmiechnęła się w ciemność.

Po kilku minutach ciepło w pokoju i jej rozgrzanym ciele sprawiły, że powieki stały się bardzo ociężałe. Zasnęła. Lecz rano, gdy się obudziła, Dominika nie było.

Rozdział 22

Catherine ubrała się szybko i wyszła z sypialni. Przeraziła się, że Dominik jednak pojechał do Londynu. Co czuł, kiedy się obudził? Czy żywił do niej urazę za to, co się między nimi wydarzyło?

Jego pokój wydawał się nienaruszony. Ubrania wciąż wisiały równiutko w dużej rzeźbionej szafie. Ale na pewno w rezydencji przy Hanover Square miał ich znacznie więcej. Na dole spytała o niego, ale nie chciała okazywać zbyt wielkiego niepokoju. Jeśli rzeczywiście wyjechał, służba będzie miała wystarczająco dużo tematów do plotek.

Odnalazła go chwilę później. Pracował w stajni, miał na sobie rozpiętą do pasa koszulę z zakasanymi do łokci rękawami. Gdy weszła, podniósł głowę. Uśmiechnęła się.

Dobry Boże, spraw, żeby wszystko było w porządku. Czy czuł się rozgoryczony i niechętny? Czy teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej zechce zbudować między nimi wysoki mur? Od momentu przebudzenia się z każdą chwilą jej niepewność rosła.

Lecz gdy tylko Dominik ją zobaczył, wyszedł ze stajni i zbliżył się do Catherine z otwartymi ramionami. Znalazła się w jego objęciach z poczuciem tak ogromnej ulgi, że aż zrobiło jej się słabo.

- Byłaś bardzo zmęczona - powiedział, jakby czytał w jej myślach. - Pomyślałem, że dam ci pospać.

Znowu zachciało się jej płakać.

- Nic mi nie jest - powiedziała radośnie. - Czuję się wręcz cudownie.

Wziął ją za ręce i cofnął się o krok, by na nią popatrzyć. Wiedziała, że doskonale wyczuwał drżenie jej rąk.

- Coś nie tak? - zaniepokoił się. Między nimi było już zbyt wiele kłamstw.

- Bałam się, że będziesz żałował... że będziesz zły...

- Jeśli mam być na kogoś zły, to tylko na siebie. - Odchylił jej głowę do góry i pocałował czule w usta. - Nie powiem ci, że to jest dla mnie łatwe, bo wcale takie nie jest. Wszystko się we mnie buntuje na myśl o złamaniu przyrzeczenia, o jego zwycięstwie. Wszystko.

Dotknęła jego policzek.

- Opowiesz mi o tym? Co on ci zrobił?

Wziął ją za rękę i poprowadził na porośnięty trawą pagórek, gdzie usiedli pod rozłożystym drzewem. Catherine oparła się o pień, Dominik wpatrywał się w jakiś odległy, wyimaginowany punkt między chmurami.

- To, co zrobił mnie, było niczym w porównaniu z tym, co zrobił mojej matce. Nigdy nie zapomnę dnia, gdy jego ludzie przyjechali po mnie... wjechali w środek obozu, wzbijając w powietrze obłok pyłu, wyśmiewając jego mieszkańców. „Bierzcie tego cygańskiego bękarta" - zawołał jeden z nich. Ryknęli śmiechem na widok mojego obszarpanego ubrania. Ktoś powiedział do mojej matki, że Gravenwold chyba zwariował.

- Co Pearsa zrobiła? Dlaczego im cię oddała?

- Myślała, że mój wyjazd wyjdzie mi na korzyść. Wiedziała, że kiedyś stanę się zamożny i silny, tak jak mój ojciec. Błagałem, żeby nie kazała mi z nim jechać, ale nie chciała słuchać. Kiedy się żegnaliśmy, przytuliła mnie tak mocno jak nigdy wcześniej i płakała tak żałośnie, że i ja zacząłem płakać. Potem, kiedykolwiek ją odwiedzałem, nie chciała mnie dotykać. Nigdy mnie nie przytuliła, ani razu. Wiedziała, że w przeciwnym razie znowu płakałaby tak jak wtedy i że ja już bym jej nie zostawił. I miała rację.

Odwrócił głowę w bok.

- Musisz zostawić przeszłość za sobą.

- Przysiągłem jej, że on za to zapłaci. Przysiągłem na krew. A teraz...

- A teraz z mojego powodu nie dotrzymasz przysięgi...

Próbował się uśmiechnąć, ale zrezygnował.

- Zasługujesz na więcej w życiu niż to, co chciałem ci dać. Jesteś piękna i atrakcyjna i zależy mi na tobie bardziej niż kiedykolwiek na kimkolwiek innym. Po prostu potrzebuję trochę czasu, Catrina. Czy mi go dasz?

Serce się jej krajało.

- Jak długo wiem, że ci na mnie zależy, nic innego nie ma znaczenia.

Uniósł jej dłoń i złożył pocałunek na jej wewnętrznej stronie.

- Dziękuję ci.

Potem spędzali wiele godzin razem. Zupełnie inaczej niż poprzednio. W atmosferze miłości, oddania, czułości. Opowiadał jej o swoich marzeniach, planach dotyczących przyszłości Gravenwold, chociaż Catherine starannie unikała tematu rodziny i dziedziców.

Rozmawiali o szkole i Dominik wydawał się zadowolony z jej zaangażowania w tę sprawę.

- Znajdę miejsce na mały domek na potrzeby szkoły - obiecał. - Możemy zamieścić ogłoszenie w „Public Advisor" i „Morning Chronicie", że szukamy nauczyciela, zbudujemy mu mieszkanie na pięterku.

- Znakomicie. Chciałabym, żeby Janos uczęszczał tam jak najczęściej. Kiedy dzieciaki zobaczą, że wcale się od nich nie różni, na pewno nawiąże nowe przyjaźnie.

Uścisnął jej dłoń i pocałował w policzek.

- Znam twoje przeświadczenie, że to się uda, ale nie bądź rozczarowana, jeśli okaże się inaczej. Bez względu na to, ile czasu Janos spędzi z nami, zawsze będzie Cyganem. Pozwól mu iść za głosem serca.

Z uśmiechem kiwnęła głową. Chociaż na pewien sposób Dominik wciąż zachowywał pewien dystans, często czuła na sobie jego ciepły wzrok pełen uczucia, a nawet pożądania.

Własne pożądanie odsunęła na bok. Dominik potrzebował czasu, więc zamierzała mu go zapewnić. Zamiast tego zajęła się budowaniem fundamentów ich małżeństwa, które jak dotąd nie zostały stworzone, bo dopiero teraz poznawali się tak naprawdę.

Pytała go o konie, a on opowiadał o planach hodowli wspaniałych wierzchowców wyścigowych, z dumą pokazywał jej Rai i Sumadji i niektóre ogiery, które zamierzał zachować do rozpłodu.

Pewnego dnia, gdy po lunchu zostali w salonie, spytała go o przyjaźń ze Stoneleighem.

- Rayne i ja poznaliśmy się w Wites prawie pięć lat temu. Mocno sobie popijaliśmy, przechwalając się swoimi podbojami, chociaż wcale nie powinniśmy. Ktoś powiedział, że jesteśmy dwoma cieszącymi się najgorszą sławą kobieciarzami w Londynie i powinniśmy sprawdzić, który z nas jest lepszy. Założyliśmy się. - Uśmiechnął się szatańsko. Jako dżentelmenowi nie wypada mi wymieniać nazwiska tej damy, ale wystarczy powiedzieć, że... obaj wygraliśmy.

Szturchnęła go palcem w żebra.

- Mam nadzieję, że okres takich zakładów należy już do przeszłości, milordzie... przynajmniej jeśli chodzi o damy.

Objął ją w talii i przyciągnął do siebie, chwytając wargami płatek ucha.

- Jestem całkowicie zaabsorbowany tobą, kochanie. Posmakowałaś dopiero odrobiny przyjemności, jakie mam dla ciebie w zanadrzu.

Czuła na policzku jego ciepły, obiecujący oddech. Spłynęła na nią gorąca fala pożądania. Nawet przez materiał sukienki czuła jego twardniejącą męskość. Jej sutki zareagowały podobnie. Kiedy się odwróciła, żeby na niego spojrzeć, zobaczyła uwodzicielski wzrok Dominika. Po chwili przylgnął wargami do jej ust.

Rzucił się na nie z płomiennym pożądaniem, wciskając do środka swój nienasycony język. W tym momencie przez otwarte drzwi do salonu wszedł Blythesbury. Dominik cofnął się i stanął za nią, by ukryć widoczne przez spodnie podniecenie.

- Przepraszam, że przeszkadzam, milordzie - powiedział kamerdyner. Na jego ponurym obliczu pojawił się dziwny rumieniec. - Przyszła poczta. Jest list z Londynu dla lady Gravenwold. Pomyślałem, że to może być ważne.

- Dziękuję, Blythesbury. - Dominik sięgnął po list i podał go Catherine. - To wszystko.

Wysoki kamerdyner ukłonił się i wyszedł. Ca-therine otworzyła kopertę.

- To od Amelii. - Usiadła na sofie i szybko przebiegła wzrokiem tekst.

- Czy wszystko w porządku? - Dominik usiadł obok niej.

- Przeniosła się z powrotem do mojej miejskiej rezydencji. Pisze, żebyśmy dali znać, jeśli to nam w jakikolwiek sposób przeszkadza. - Podniosła wzrok. - Nie potrzebuje mojego pozwolenia. Amelia to rodzina. Chciałabym, żeby to zrozumiała.

- Co jeszcze pisze?

- Że wuj Gil prawie wrócił do zdrowia. Przez jakiś czas ciężko było z nim wytrzymać, ale teraz jest już dobrze. Otworzył szkołę dobroczynną, którą założyliśmy, i jest naprawdę zadowolony z postępów w nauce dzieci, które do niej uczęszczają. - Przeczytała kilka następnych linijek. - Biedactwo. Amelia pisze, że bez Edmunda czuje się strasznie samotna. Pyta, czy nie przyjechalibyśmy do Londynu z wizytą. - Spojrzała na niego pytająco.

- A chciałabyś?

- Bardzo.

- Więc pojedziemy, gdy tylko załatwimy najpilniejsze sprawy.

Uśmiechnęła się.

- Może zabierzemy Janosa? Między nim a małym Eddiem nie ma aż tak dużej różnicy wieku.

Dominik ściągnął czarne brwi.

- Jesteś pewna, że to byłoby po myśli Amelii? W końcu ten chłopiec to przecież Cygan.

- Nie bądź niemądry. Amelia nie jest taka. Będzie zachwycona, mając w domu drugiego dzieciaka.

Dominik nie wydawał się przekonany, ale nic więcej nie powiedział.

Kilka dni później, podczas kolacji, Dominik opowiedział, co myśli o wojnie. Catherine już od dawna była tego bardzo ciekawa, ale do tej pory o nic nie pytała.

Miała na sobie skromną ciemnoszarą suknię z jedwabiu, zdobioną perłami, zaś Dominik nosił bordowy frak i jasnoszare spodnie. Kucharka przygotowała pieczoną kuropatwę z nadzieniem z ostryg, kandyzowane marchewki i pasztet truflowy.

- Brytyjczycy zacieśnili blokadę - stwierdził w odpowiedzi na przeczytaną przez Catherine notatkę w gazecie o Napoleonie. - Dobrze, że teraz nie starasz się uciec z Francji.

- A co z tobą, milordzie? Czy dla ciebie wyjazd nie okazałby się równie trudny? - Uśmiechnął się, ukazując białe zęby. Miał tak piękną twarz, że aż coś ścisnęło ją w dołku.

- Cygan raczej nie ma problemów z dotarciem tam, dokąd chce. Posiadamy umiejętność wmieszania się w tłum, dopasowania do otoczenia, kiedy tylko pojawi się taka potrzeba.

- Czy nigdy nie angażowałeś się w wojnę właśnie z powodu cygańskiego pochodzenia?

- Częściowo. Mój ojciec stracił pierworodnego syna, który zginął w służbie jego królewskiej mości. Ponieważ uznał, że nie poświęci kolejnego syna, bardzo się postarał, abym uniknął służby. Ponieważ przede wszystkim jestem Cyganem, a dopiero potem Anglikiem, moje własne przekonania nie miały tu nic do rzeczy. Poza tym... kto twierdzi, że się nie angażowałem?

Połknęła ostatni kęs kuropatwy, który przeszedł jej przez gardło z nieco większym trudem niż powinien.

- A angażujesz się?

- Każdego roku po powrocie z kontynentu składałem władzom meldunek z moich obserwacji.

O ruchach wojsk i różne informacje zasłyszane tu i ówdzie.

- Byłeś szpiegiem?

- Raczej nie. Niewiele robiłem, chociaż te moje informacje mogły okazać się pomocne. Zresztą więcej robić nie chciałem, a i tak zdziałałem więcej niż przeciętny Anglik. Romowie mają to w naturze, by nie mieszać się w cudze sprzeczki.

- Sprzeczki? - zdumiała się Catherine, a Dominik parsknął śmiechem.

- To chyba zależy od punktu widzenia. Przeszli na herbatę i ciastka do małego saloniku przy długiej galerii. Catherine zauważyła, że Dominik jest jakby strapiony, czasami pocierał sobie grzbiet nosa albo skronie.

- Źle się czujesz, milordzie? - Obserwował ją cały wieczór, omiatał jej ciało z tym samym wygłodniałym wzrokiem, który już tak dobrze znała. On mnie pragnie, pomyślała z radością. Już niedługo zabierze ją do swego łoża.

- Głowa mnie rozbolała.

Stanęła za sofą i zaczęła masować mu kark.

- Jesteś zbyt spięty, milordzie. - Naciskała palcami mięśnie i ścięgna. - Powinieneś nauczyć się odpoczywać. - Pochylił głowę, by Catherine miała lepszy dostęp do szyi, potem oparł się wygodniej. Ugniatała mu ramiona, usuwając z nich napięcie.

- Wiem, co by mi pomogło. - Otworzył oczy i spojrzał na nią ogniście, nie pozostawiając cienia wątpliwości, co ma na myśli. - Ale...

- Ale nadal potrzebujesz trochę więcej czasu - dokończyła.

Ujął jej nadgarstek i ucałował go.

- Wiem, że tego nie rozumiesz. Szkoda, że nie ma sposobu, abym mógł ci wyjaśnić, co czuję. Muszę to sobie przemyśleć, Catrina.

Pocałowała go w czoło.

- Mamy całe życie na miłość. Za kilka lat tych parę dni nie będzie miało znaczenia.

Westchnął, jakby nie podzielał jej zdania. Wstał.

- Skoro sprawy mają się tak, a nie inaczej, jeśli nie masz nic przeciwko temu, pójdę teraz do siebie.

- Też czuję się zmęczona - kiwnęła głową. Weszli po schodach na piętro i każde udało się do swojej sypialni. Dominik pocałował ją na dobranoc i zniknął za drzwiami.

Kiedy przygotowała się do snu, włożyła białą bawełnianą koszulę pod szyję, którą ostatnio często nosiła, i odsunęła pościel. Pomyślała, że Dominik jest tak spięty, iż może potrzebować środka na sen.

Narzuciwszy gruby szlafrok, wzięła z biureczka małą fiolkę z proszkiem nasennym i zapukała cicho do drzwi dzielących ich sypialnie. Powiedział, żeby weszła, więc otworzyła drzwi. Leżał na łóżku. Był nagi, okryty do pasa pościelą.

Obok łóżka migotała świeca, nadając śniadej skórze brązowo-złocisty odcień. Kiedy odwrócił się do Catherine, mięśnie na jego piersi naprężyły się, co widząc, poczuła mocniejsze bicie serca.

- Wybacz, że cię niepokoję, ale pomyślałam, że możesz potrzebować czegoś, co pomoże ci zasnąć.

- Zbliż się - powiedział cicho.

Zmusiła się, by podejść do brzegu łóżka. Spojrzał na jej gruby szlafrok, wystającą spod niego pod szyją kryzę nocnej koszuli. Włosy splotła w jeden gruby warkocz, który opierał się na ramieniu.

Skrzywił się z rozbawieniem.

- Twoja śliczna zielona jedwabna koszulka ustąpiła miejsca temu?

- Chętnie włożę tę poprzednią... jeśli tylko sobie tego zażyczysz, milordzie.

- Czekam niecierpliwie na dzień, gdy ta zielona koszulka znajdzie swoje stałe miejsce na podłodze koło naszego łoża.

Oblizała suche wargi.

- Jak twoja głowa?

- Lepiej. - Splótł ręce za głową, opierając się o wezgłowie.

- Więc nie potrzebujesz środka na sen?

- Jeśli tak, to tylko w twojej osobie. - Przesuwał po niej spojrzeniem onyksowych oczu, jakby chciał przeniknąć jej grube odzienie. - Wkrótce nie będziesz potrzebowała nocnej bielizny, żeby było ci cieplej.

Zarumieniła się i ruszyła do drzwi, lecz po chwili zdecydowała się zawrócić. Spoglądała na jego szerokie barki, muskularne ręce, wąskie biodra, jędrny, płaski brzuch. Dobrze pamiętała, co znajduje się pod krawędzią pościeli.

- Zastanawiałam się...

- Tak, kochanie?

- Bo... ostatni raz, gdy się kochaliśmy... myślałam o przyjemności, którą mi dałeś. Czy mężczyzna może otrzymać taką samą przyjemność od kobiety?

Kiedy przemówił, głos miał ochrypły i szorstki, zaś na pościeli wyraźnie odznaczała się spora wypukłość.

- Tak... ale wiele kobiet uznaje to za... obrzydliwe. Poczuła, jak pocą jej się dłonie.

- Tak myślę, milordzie, że dla mnie to by takie nie było. A wręcz przeciwnie. - Podeszła bliżej. - Z radością chciałabym dać ci przyjemność. To znaczy... o ile i tobie byłoby miło.

- Gdyby mi było miło...? O Boże. - Wyciągnął ku niej dłoń, objął ją za szyję i pocałował namiętnie w usta. Gdy się oderwali, oddychała tak samo nierówno jak on.

Zdjęła ciężki szlafrok i rzuciła go na krzesło, po czym wróciła do łóżka i delikatnie odsunęła pościel. Nabrzmiały członek opierał się na jego brzuchu. Dotknęła go i usłyszała, jak Dominik jęknął. Pochyliła się, całując wewnętrzną stronę jego uda, wodząc po nim wilgotnymi wargami.

- Co to jest? - Po raz pierwszy spostrzegła na jego nodze małe brązowe znamię w kształcie półksiężyca.

- To jest znak rodowy Edgemontów, moja droga. Po tym mój ojciec upewnił się, że jestem jego synem. Nazywam to przekleństwem Edgemontów.

Ostrożnie dotknęła wargami tego miejsca. Poczuła, jak Dominika ogarnia drżenie. Kiedy objęła palcami jego męskość, przyciągnął Catherine do siebie i pocałował, pieszcząc dłonią jej pierś.

Odsunęła się.

- Obiecaj, że pozwolisz, abym to dla ciebie zrobiła. .. że pozwolisz mi cię kochać.

- A ty, ognisty kociaku? Nie pozwolisz mi zaspokoić twojej namiętności?

Pokręciła głową.

- Dzisiejsza noc należy do ciebie, kochany. To mój dar dla ciebie, jeśli zechcesz go przyjąć.

Z odrobiną niechęci cofnął dłoń z jej piersi i ułożył się na łóżku. Przesunęła się nieco wyżej, aż gruby warkocz oparł się na jego torsie. Naprężył mięśnie, gdy przywarła wargami do jego ust, ponownie obejmując jego męskość. Już po chwili zaczął dyszeć, odrzucił głowę do tyłu, jednocześnie wypinając biodra. Gdy za dłonią Catherine powędrowały jej usta, gdy zaczęła go smakować, nęcić, gdy w końcu objęła go wargami, Dominik wyszeptał jej imię.

Doznała niesamowitego uczucia, że w nieograniczony sposób dzierży nad nim kontrolę, daje mu rozkosz. Oddychał coraz szybciej, jego ciało pokryła cienka warstwa lśniącego potu, zgrabne pośladki wkręcały się w materac. Jednak nie cofnęła się.

Kiedy poznała, że dochodzi, poczuła, jak ściska ją za ramię.

- Catherine... jeśli teraz nie przestaniesz...

- Nic nie mów. - Pochyliła się nad nim, głaszcząc mu brzuch długim warkoczem. - Robię to również dla siebie.

I wtedy doszedł, miotając się spazmatycznie, z jej imieniem na ustach. Kilka razy wzniósł się na wyżyny rozkoszy, którą mu przyniosła, zaś ona sama radowała się niesamowitym poczuciem swojej nad nim władzy.

Kiedy wyciągnął ku niej rękę, powstrzymała go.

- Zamknij oczy, kochany. Niech opuszczą cię wszystkie niepokoje.

Zostawiła go na chwilę, by wrócić z chłodnym, wilgotnym ręcznikiem, którym starła resztkę jego nasienia. Potem okryła Dominika po samą szyję, nachyliła się, pocałowała go w usta. Słyszała jego równy oddech. Musiał zasnąć.

Uśmiechając się, wróciła do swojego pokoju. Była pewna, że w pewien sposób pomogła mu zwalczyć niewidzialnego wroga, który zjadał go od środka, zwalczyć problemy, z którymi do dzisiaj musiał sobie radzić sam.

Rozdział 23

Dominik obudził się przed wschodem słońca wypoczęty jak nigdy. Leżał chwilę bez ruchu, przypominając sobie wydarzenia ostatniego wieczoru... i Catherine.

Całe jego ciało ogarnęło napięcie. Co z niego za mężczyzna? W pokoju za tymi drzwiami była kobieta, której piękne ciało i ognisty temperament od samego początku zrobiły na nim ogromne wrażenie. Catherine spała kilka metrów od niego, jej ciepłe, chętne ciało czekało na niego, spragnione rozkoszy tak samo jak jego ciało ostatniego wieczoru.

Myślał o jej miękkiej, jasnej skórze, dojrzałych, bujnych piersiach i mruknął przekleństwo. Już nie był „przeklętym cygańskim bękartem". Był panem na włościach, a ta kobieta była jego żoną! Poza tym kochał ją, czas było przestać deliberować o złamanych ślubach i przysięgach, których nie mógł dotrzymać, czas skończyć to całe szaleństwo!

Ignorując ucisk, który poczuł w żołądku, odrzucił pościel, przeszedł nago przez sypialnię, lecz stanąwszy przy drzwiach, znieruchomiał. Catherine zasługiwała na coś więcej, niż szybkie poranne zbliżenie. Zasługiwała na elegancką kolację, najlepsze francuskie wino, na wypowiadane szeptem namiętne zaklęcia. Zasługiwała na noc rozkosznych przeżyć, uwiedziona przez swojego męża.

Zamierzał o to zadbać. A gdy wieczór dobiegnie końca, sięgnie po swe małżeńskie prawa. Będzie się z nią kochał bez przerwy całymi godzinami i zasieje w niej swoje ziarno tak głęboko, że nie będzie miało innego wyboru, jak tylko zapuścić korzenie i wyrosnąć.

Czuł coraz silniejszy skurcz w brzuchu, lecz nie zwracał na to uwagi. Zacisnął zęby, a jego oblicze wyrażało mieszaninę oczekiwania i determinacji. Tej nocy naprawdę uczyni ją swoją żoną. I już nigdy nie będzie spał samotnie.

- Włóż tę bordową z brokatem - powiedział cicho Dominik do Catherine, przesuwając ognistym wzrokiem po jej ciele.

Poczuła, jak się rumieni. To była suknia, w której przerobiła dekolt na skandalicznie wycięty, aby go uwieść.

- Tak, milordzie - odparła niemal bezgłośnie.

- Kucharka przygotuje coś wyjątkowego. Mam nadzieję, że ci będzie smakowało. - Jego spojrzenie mówiło, że to, co nastąpi później, będzie o wiele bardziej rozkoszne.

- Wrócę do domu wcześniej - obiecał, gdy poszła za nim do wyjścia. Jego uśmiech był niemalże pieszczotą. Pochylił się nad jej dłonią. - Do wieczora, kochana. - Musnął wargami jej palce, a ciepło tych ust rozgrzało krew w jej żyłach.

- Do wieczora. - Odszedł, kierując się ku stajni. Po chwili jego szerokie barki i wąskie biodra znikły jej z oczu.

Czekała cały dzień, godziny wlokły się niemiłosiernie, jak nigdy przedtem. Jedynie czas, który spędziła z Janosem, minął jej szybko, chociaż wtedy zaczęła się o niego bardziej denerwować.

- Tęsknię za nimi, Catrina - powiedział chłopiec. - Tak bardzo, że aż tutaj boli. - Położył małą dłoń na sercu.

Uściskała go.

- Wiem, Janos, ale niedługo i nas tak samo pokochasz.

- Kocham was już teraz, ale brakuje mi Medeli, Pearsy i Stavo. I dzieci, i tańców, i skrzypiec. Chciałbym budzić się w cygańskim wozie, podróżować do nowych miejsc...

- Pokochasz również tutejsze życie - obiecała. Miała nadzieję, że szkoła i nowe przyjaźnie mu w tym pomogą, lecz pewności już nie miała.

Razem przeczytali bajkę przed snem, a potem zostawiła chłopca z Percym i wróciła do swojego pokoju. Gdy spojrzała na stojący na kominku zegar, zorientowała się, że jest już późno. Poczuła w żołądku motylki, podniecona oczekiwaniem. Starannie wykąpała się i ubrała, upinając włosy na głowie w prosty wieniec i nakładając bezwstydnie wyciętą bordową suknię.

Gdy spojrzała w lustro, zarumieniła się. Zaczęła się zastanawiać, czy rzeczywiście powinna wystąpić w tym stroju, lecz gdy pojawiła się w salonie, mina Dominika powiedziała jej, że sprawiła mu dużą przyjemność.

- Ślicznie wyglądasz - powiedział, muskając ustami jej policzek. - Kiedyś zastanawiałem się, jak wyglądałabyś jako dama.

- Naprawdę?

- Często, chociaż jako Cygan niechętnie bym się do tego przyznał.

Uśmiechnęła się.

- Skoro znasz już nas obie, którą wolisz: Catrinę, Cygankę o płomiennych włosach, czy arystokratyczną Catherine?

- Wolę, jak masz w sobie trochę każdej z nich. - Jego ciepły uśmiech obudził kolejne motylki w brzuchu Catherine.

Podana w jadalni kolacja była niezwykle wystawna. Złote puchary, porcelanowe talerze ze złocistymi zdobieniami i złote świeczniki koronowały stół tak elegancki, że piękniejszego chyba dotąd nie widziała.

- Jest cudowny - powiedziała. - Zadałeś sobie mnóstwo trudu.

Ucałował jej dłoń.

- Dla mnie, kochanie, jesteś znacznie cenniejsza od złota.

Zjedli posiłek składający się z soli, grasicy cielęcej, szparagów, szpinaku, kiełbasy i pasztetu. Na deser podano słodkiego jeża z kolcami z migdałów oraz białe wino. Na herbatę i ciastka przeszli do salonu.

Chociaż jedzenie było znakomite, żadne z nich nie zjadło zbyt wiele. Catherine przeszkadzały motylki w żołądku, zaś Dominik był zbyt rozemocjonowany, by w ogóle spróbować. Jeśli nie liczyć wygłodniałego spojrzenia, jakie czaiło się w jego oczach, i ogólnego napięcia, wyglądał bardziej czarująco niż kiedykolwiek wcześniej, uśmiechając się serdecznie i obsypując ją komplementami. Nic dziwnego, że londyńskie damy za nim szalały!

Catherine czuła jego pożądanie w każdym gorącym spojrzeniu. Były chwile, gdy chciała odsunąć krzesło, na którym siedziała, złapać go za rękę i pobiec na górę.

Oczywiście tego nie zrobiła. Czekała, jak na damę przystało, chociaż ostatnio rzadko zachowywała się w tak dystyngowany sposób - uśmiechała się i rozmawiała, czekając aż Dominik wyrazi swoje prawdziwe życzenia.

- Moja żono - powiedział w końcu władczo, kładąc nacisk na to drugie słowo, które zabrzmiało z nieco niepokojącą nutą. - Myślę, że nadszedł czas udać się na spoczynek. - Utkwił wzrok w jej piersiach, niemalże wychodzących z bordowej sukni. Wyciągnął ku niej rękę.

Oblizała usta.

- Tak, milordzie.

- Dominiku - poprawił ją, kręcąc kciukiem kółka na jej ramieniu.

- Dominiku - szepnęła.

Weszli po schodach, trzymając się za ręce. Minęli jej pokój i Dominik skierował się do głównej sypialni na końcu korytarza. Otworzył drzwi, pochylił się i wziął Catherine na ręce. Wszedłszy do środka, postawił ją na podłodze, ocierając jej ciałem o swoje, pocałował ją w kark i zaczął rozpinać suknię.

Już po chwili stała przed nim naga, z rozpuszczonymi włosami, które spływały falami na ramiona. Drżącymi palcami sięgnęła do guzika jego fraka i już po chwili on również był nagi. Szerokie barki i wąskie biodra połyskiwały oliwkową barwą w świetle świec.

Przywarł do jej ust w gorącym pocałunku, który pozbawił ją tchu, osłabił i rozgrzał. Po tym pocałunku nastąpiły kolejne, gdy niósł ją na puchowy materac, gdzie zaczął kochać ją, powoli, cudownie.

- Pragnę cię, ognisty kociaku, tak jak nigdy dotąd nie pragnąłem żadnej kobiety.

To były ostatnie słowa, jakie wypowiedział, zanim ją posiadł, wchodząc w nią, ciężki i twardy, by połączyć ich w jedność. Radowała się, czując go w sobie, pozwalając, by uniósł ją na szczyty namiętności, które pokazał jej już wcześniej.

- Catherine - wyszeptał, poruszając się coraz szybciej i mocniej w jej oczekującym ciele. Sam był tak spięty i rozgrzany, że mógł lada chwila eksplodować. Boże, jakież to cudowne uczycie, gdy tak ruszała się pod nim, trzymając go małymi dłońmi za ramiona, odrzuciwszy głowę do tyłu, gdy zbliżała się do szczytowania. Chciał jej powiedzieć: Kocham cię! Wyszeptać słowa, które pragnęła usłyszeć, które związałyby ich tak mocno jak nic innego-

Lecz gdy patrzył, jak Catherine małym różowym języczkiem oblizuje swoje wargi, jak porusza rzęsami, w pewnym momencie zobaczył rzeźbę na wezgłowiu łóżka.

Herb Gravenwold Został wyryty w drewnie sto lat temu, podobnie jak jego nienawiść w jego sercu. Herb Gravenwold. Sześć pokoleń bogactwa i status nieograniczonych wpływów. Sześć pokoleń, a od dziś może siedem. Kolejny dziedzic tytułu Gravenwold i fortuny, dziecko, które przejmie ziemię i majątek, które jego ojciec ukochał ponad wszystko.

Po części ta myśl sprawiła mu przyjemność. Lecz wciąż pamiętał głęboki, pełen triumfu śmiech ojca, który teraz rozbrzmiewał w tym pokoju, jakby starzec wciąż tu był. Dominik próbował zatrzeć ten obraz. Coraz mocniej wchodził w Catherine, czuł jej palce, wbijające się w jego ramiona, wiedział, że przeżyła swoją rozkosz, której on szukał teraz dla siebie.

Lecz jego lędźwie zacisnęły się w agonii, odmawiając spełnienia. Mięśnie krzyczały w proteście, kości i krew walczyły z jego wolą. Gdy nie przestawał szaleńczej walki o swoją rozkosz, Catherine jęknęła jeszcze raz, a jej ciałem wstrząsnął kolejny spazm. Wbijał się w nią jak obłąkany. Spinał się coraz mocniej, każdy mięsień, żyła, włókno naprężało się do granic wytrzymałości, lecz spełnienie nie nadchodziło.

Pomyślał z goryczą, że tej nocy nowe dziecko nie zostanie poczęte. Ogarnęła go rozpacz. Jeszcze raz pokonał swojego ojca, lecz jednocześnie zatracił siebie.

Catherine poczuła, jak ostatnia z gorących fal powoli ustępuje. W napięciu czekała, aż Dominik pójdzie jej śladem, tymczasem poczuła, jak wychodzi z niej, pozostawiając ją chłodną i pustą. Położył się obok niej.

- Dominik? - szepnęła zaniepokojona, niepewna, co się stało. Przysunęła się do niego, położyła dłoń na jego ramieniu. Mięśnie miał twarde i napięte jak postronki, pięści zaciśnięte tak mocno, że zbielały mu kłykcie. - Co się stało?

Spojrzał na nią oczami, w których ujrzała bezsilność.

- Kochana, mam wrażenie, że mój umysł i serce zaakceptowały cię jako moją żonę. Ale nie moje ciało.

- Pomogę ci... - wyciągnęła rękę. - Pozwól mi... Złapał ją za nadgarstek.

- Nie. - Wstał z łóżka i poszedł po szlafrok, który narzucił sobie na ramiona. - Obawiałem się, że coś takiego może nastąpić. - Otworzył drzwi. - Przepraszam. - Wyszedł na korytarz.

Również wstała, czując odrętwienie. W którym momencie coś się zepsuło? W ogóle co się stało? Miała niewielkie doświadczenie z mężczyznami. Nie wiedziała, czego doznał Dominik, ale zamierzała poznać tę prawdę. Kiedy zatrzymała się, żeby podnieść swoje ubranie, bordową suknię i pantofle, zaczęła martwić się o męża, wspomniawszy jego pełne cierpienia spojrzenie. O czymże on myślał? Co teraz z nim się stanie?

Na sztywnych nogach zaniosła ubranie do swojej sypialni, tęsknie myśląc o Dominiku. Czy naprawdę nie mogła nic zrobić, aby mu pomóc? Wiedziała dobrze, że teraz takiej możliwości nie ma.

W ciągu następnych dni widziała człowieka tak wyniosłego, wrogiego i pełnego rezerwy, że z trudem rozpoznawała w nim swojego męża. Chociaż dla niej zawsze był delikatny i troskliwy, to dla służby i innych pracowników stał się prawdziwym potworem. Krytykował wszystko, co robili, chrapliwie wykrzykiwał rozkazy, pracował do granic wytrzymałości, a w końcu upijał się na umór.

Miał podsinione oczy, jego silna sylwetka nagle bardzo wychudła. Boże, gdyby tylko mogła coś z tym zrobić!

Próbowała okazać mu swoją miłość, delikatność, zrozumienie, lecz prawdę mówiąc, trochę ją przerażał. Już wolałaby, żeby na nią pomstował tak samo jak na innych, żeby wykrzyczał swoją frustrację, zamiast częstować ją swoją uprzejmością i czułym uśmiechem, których nie było w jego oczach. Jak długo potrafił się pilnować? Co zrobi, jeśli w końcu puszczą mu nerwy?

- Bardzo się o niego martwię, Gabby - powiedziała, gdy pewnego ranka obserwowała go z okna swojej sypialni. - Już w ogóle go nie znam. - Zdesperowana, by zrozumieć, co się stało, opowiedziała wszystko Gabby, nawet to, co miało miejsce, gdy ostatni raz się kochali.

- Słyszałam o takich rzeczach - powiedziała służąca, różowiąc się na twarzy. - Kiedy umysł i ciało mężczyzny nie są ze sobą w zgodzie, czasami nie jest on w stanie nawet... jak to się mówi? Nie może spełnić miłosnego aktu.

O Boże, nic dziwnego, że chciał zaczekać, by poukładać sobie wszystko w głowie.

- Musi pani pamiętać, milady - stwierdziła Gabby - że to jest nie tylko lord Gravenwold, ale także Cygan. W tawernie poznałam wielu z nich i wiem, że oni inaczej myślą o sprawach miłości i honoru... oraz zemsty. Jeśli złożył przysięgę, tak jak twierdzi, złamanie jej nie jest dla niego łatwe. Niech pani spróbuje mu pomóc.

Więc spróbowała. Okazywała mu swoją miłość na każdym kroku, lecz gdy widziała, jak wyżywał się na służącym bez żadnego powodu, zaczęła się zastanawiać, co jeszcze leży pod powierzchnią jego niespokojnego umysłu i serca.

- Gdybym tylko mogła coś zrobić - powtarzała, głośno myśląc. Wpatrywała się w ścieżkę prowadzącą do stajni.

Gabby stanęła obok i spojrzała w twarz swojej pani.

- Dlaczego nie powie mu pani o dziecku, milady?

- Dziecku? - powtórzyła. - Jakim dziecku? Gabby położyła swoją szczupłą dłoń na jej brzuchu.

- Tym, które pani tutaj nosi.

- Nie bądź niemądra. Nie noszę w sobie dziecka.

- Nie?

- Oczywiście, że nie. To niemożliwe.

- A co z ostatnim cyklem? - naciskała Gabby. - I dlaczego ubrania nagle stały się takie ciasne?

Catherine nie mogła zebrać myśli.

- To niemożliwe. Nie mogę być brzemienna. Minęły całe miesiące od czasu, gdy my... gdy on... -A przecież cykl pojawił się tylko jeden raz. - Boże przenajświętszy!

Usiadła ciężko na krześle obok okna, przytrzymując palcami muślinową suknię. Pomyślała o zmianach, jakie zaszły w jej ciele, o przyroście obwodu w talii, zwiększonej wrażliwości piersi. Do tej pory nie poświęcała tym sprawom większej uwagi. Lecz teraz była pewna, że Gabby ma rację.

- Na Boga, to prawda.

- Co powie milord, kiedy się dowie?

- Nie wiem. - Znowu wyjrzała przez okno i zobaczyła, jak znika w stajni, a po kilku minutach wyjeżdża na swoim wielkim siwym ogierze. - Dziecko to ostatnia rzecz na świecie, jakiej on pragnie. W ogóle by się ze mną nie ożenił, gdyby wiedział, że noszę jego potomka. - Poczuła, że coś ściskają za gardło. - Wolałby, żebym urodziła mu bękarta.

- Mon Dieu - wyszeptała Gabby.

- Nie mogę sobie wyobrazić, co on powie... co mógłby zrobić.

- Nie kazałby pani się go pozbyć?

- Pozbyć? Co masz na myśli? - Catherine wstała, czując nieprzyjemne kołatanie serca.

- To dość powszechne, że mężczyzna zabiera swoją kochankę do kobiety, która może... pozbawić ją... problemu.

Problem, tym słowem już kiedyś to określił. Rozpostarła palce na brzuchu, dotykając lekkiej wypukłości, odkrywając w sobie słodki, wzruszający instynkt.

- To dziecko jest także moje. - Bezwiednie wyprostowała ramiona. - Kocham dzieci, a jego dziecko będę kochała szczególnie mocno.

- Uśmiechnęła się. - Nie poszłabym tam. Gabby zakryła dłonią spoczywającą na brzuchu rękę Catherine.

- Nierzadko kobiety są do tego zmuszane.

- Co takiego? - Zrobiło się jej niedobrze. - On by tego nie zrobił! - Lecz gdy pomyślała o tym wrogim człowieku, rozdartym niemal na dwoje, nie miała już tej pewności. - Muszę stąd wyjechać. Potrzebuję czasu do namysłu.

- Pojedzie pani do wuja, milady?

- Nie. - Podeszła do łóżka. - W tej sprawie potrzebuję kobiecej rady. Pojadę do Londynu, do Amelii. Londyn jest bliżej... a ja potrzebuję przyjaciółki.

- Oczywiście pojadę z panią.

- Tak. - Pochyliła się i wyciągnęła spod łóżka ciężką podróżną torbę. - Dzisiaj Dominik późno wróci do domu. Zanim się pojawi, nas już tutaj nie będzie.

- Nie powie mu pani o swoim wyjeździe?

- Biorąc pod uwagę jego ostatnie zachowanie, mógłby mi nie pozwolić. - Otworzyła torbę.

- Szybko zbierz swoje rzeczy i wracaj tutaj. Każę przygotować karetę. Jeśli się pospieszymy, dotrzemy do Londynu jeszcze przed zmrokiem.

- Oui, milady - powiedziała Gabby i wyszła. Percival Nelson cichutko domknął drzwi do sypialni markizy. Szykując ubranie młodego lorda, nie miał zamiaru podsłuchiwać, lecz płaczliwy ton głosu milady dotarł nawet do jego przygłuchych uszu. Wykręcił swe chude, żylaste dłonie. A niech to, przecież milord nie jest jakimś potworem. Czy lady Catherine naprawdę uważała, że on chciałby skrzywdzić jej maleństwo? Przecież chłopak będzie piał z zachwytu, gdy tylko się o tym dowie.

Percy opuścił pokój i poszedł korytarzem. Na jego zużytej twarzy malował się niepokój. Dobrym okiem rozglądał się za schodami. Więc chłopak miał charakterek, zawsze taki był i będzie. Ale przecież gorszy nastrój od czasu do czasu nie jest powodem, by uciekać do Londynu!

Młody lord wszystko naprawi, przeżył już gorsze rzeczy i poradził sobie. Za jakiś czas wszystko się ułoży.

Ruszył po kamiennych schodach na dół, chwytając kościstymi palcami za poręcz. Właśnie dotarł na podest, gdy minęła go gromadka służących, biegnąca po bagaże milady. Z dołu ktoś wołał, by podstawiono karetę.

A niech to! Ona zaraz wyjedzie, a milord wciąż był gdzieś w szczerym polu. Rozejrzał się za Blytheburym, żeby poprosić go o pomoc, lecz zaraz zmienił zdanie. Milord nie podziękuje mu za rozsiewanie plotek pośród służby. Sam musi zająć się tą sprawą.

Z tą myślą Percy ruszył na tyły domu i dalej, do stajni, aby znaleźć jakiegoś chłopaka, który mógłby pojechać po milorda.

Po krótkiej rozmowie z Blytheburym, którego poinformowała o swoim wyjeździe, Catherine skierowała się do frontowych drzwi.

- Na litość Boską, Percy, o co chodzi? - Dominik zeskoczył ze swojego siwka, zanim jeszcze koń zdążył się zatrzymać. Znalezienie Dominika zabrało stajennemu kilka godzin. Lecz wiadomość, którą przekazał Percy, skłoniła go do powrotu w takim tempie, jakby goniła go sfora psów z piekła rodem.

- Chyba będzie lepiej, jeśli porozmawiamy na osobności, milordzie.

- Oczywiście. - Dominik przekazał cugle stajennemu i poszedł za służącym do domu.

- Na pewno chce się pan przebrać i coś zjeść. - Percy przygarbił się nieco, wyglądał jak strach na wróble odziany w szaroczarne szaty.

- Przebrać? - powtórzył Dominik. Złapał starca za ramię i odwrócił do siebie. - A dokąd to niby się wybieram?

- Jakże to, za swoją żoną, milordzie. Dominik zjeżył się.

- Catherine wyjechała?

- Do Londynu, milordzie. Bała się o dziecko.

- Jakie dziecko? Percy, mówisz coś bez sensu.

- Pańskie dziecko, milordzie. To, które milady nosi pod sercem.

Dominik pokręcił głową.

- Catherine nie jest brzemienna. My nie...

- Ona też tak myślała, milordzie. Ale chyba oboje byliście w błędzie.

Gwałtownie wypuścił powietrze.

- Co ty mówisz? Że Catherine była już brzemienna przed naszym ślubem?

Uszy Percy'ego zaczerwieniły się.

- Pan wie na ten temat więcej ode mnie, milordzie. W każdym razie milady nosi pana dziecko i boi się, że kazałby pan je usunąć. Ona chyba myśli, że gdyby pan o tym wiedział, nigdy by się pan z nią nie ożenił. Powiedziała, że pan wolałby, żeby urodziła panu bękarta. Dominika zatkało.

- O Boże. - Jak dawno temu to powiedział? Było to już tak odległe, że nie potrafił określić daty.

- Skąd to wszystko wiesz? Przecież na pewno nie od lady Gravenwold?

- Usłyszałem, jak rozmawiała ze swoją służącą.

- Więc myślisz, że to jest prawda?

- Bez wątpienia, milordzie. Bardzo się tą sprawą zaniepokoiła.

Dominik stanął gwałtownie.

- Ona nie chciała tego dziecka?

- Ależ skąd, milordzie. Przeciwnie. Powiedziała, że bardzo pragnie urodzić pana dziecko.

Ból w piersi trochę ustąpił.

- A pan, milordzie? Co pan o tym myśli i czuje? Zatrzymał się na żwirowej ścieżce. Rzeczywiście, co on o tym myśli? Obawiał się tego, cierpiał z tego powodu, robił, co tylko mógł, żeby temu zapobiec. A teraz, gdy stało się to faktem, co myślał? Co czuł?

Stojąc na ścieżce usłyszał gdzieś wśród drzew głos ptaka, przedrzeźniacza naśladującego lelka. Zobaczył, jak jasne i czyste jest niebo, jak lekkie i puszyste obłoki.

Co czuł? Jakby ktoś zdjął mu z pleców ogromny ciężar. Po tym całym cierpieniu, determinacji - przegranej - Bóg dokonał za niego wyboru. Zadecydował los, kości zostały rzucone, wskazana została droga ku przyszłości, której nie mógł i nie chciał zmienić.

Po raz pierwszy od wielu dni Dominik uśmiechnął się.

- Czuję się jak więzień wyzwolony z kajdan. Jak ślepiec, który znowu przejrzał na oczy. - Jego ojciec wygrał, a jednak Dominik czuł, jakby to on był zwycięzcą. Nie rozumiał tego, ale to nie miało znaczenia.

Czuł się radośnie, wręcz entuzjastycznie. Jego własne dziecko rosło w łonie Catherine. Poczuł się tak, jakby to jemu podarowano nowe życie.

- Dokąd ona pojechała?

- Do swojej kuzynki, Amelii. Dominik poklepał przyjaciela po plecach.

- Dziękuję ci za wszystko, Percy. - Ruszył długimi krokami do domu, lecz po chwili jeszcze zatrzymał się i odwrócił. - Powiedz innym, że dostaną premię za to, że ostatnio musieli znosić moje humory. - Uśmiechnął się szatańsko, a służący również odpowiedział mu uśmiechem.

- Jesteś całkowicie pewna, że dobrze się czujesz? - Amelia stała w drzwiach pokoju Catherine. Jej szczupłą sylwetkę oświetlał od tyłu blask kinkietów z korytarza. Zegar na kominku wybił wpół do drugiej.

Ubrana w swoją białą, bawełnianą nocną koszulę pod szyję, Catherine wdrapała się na łóżko pod baldachimem.

- Teraz, gdy już jestem tutaj, czuję się dobrze. Dziękuję, że mnie wysłuchałaś. - Wcześniej siedziały w salonie na dole, popijając czekoladę i rozmawiając przez kilka godzin, lecz tak naprawdę powiedziała Amelii bardzo niewiele.

Nie mogła się zebrać, żeby opowiadać o Dominiku, o ich problemach, swoich obawach. Powiedziała przyjaciółce tylko tyle, że jest brzemienna i obawia się przyszłości. Potrzebowała kobiecej porady, pomocy i przyjaźni Amelii, dlatego wybrała się do Londynu.

- Nawet nie potrafię wyrazić, jak dobrze cię widzieć - powiedziała Amelia od drzwi. - Strasznie się cieszę, że przyjechałaś. - Jeszcze raz uśmiechnęła się ciepło i zamknęła drzwi.

Catherine leżała w ciemności, słuchając głośnego cykania zegara, rozmyślając o długiej, męczącej podróży, jaką odbyła z Gravenwold Manor. Co zrobił Dominik, kiedy Blythebury powiedział mu, że wyjechała? Zawiadomiła kamerdynera, że kuzynka prosiła ją o wizytę, więc stwierdziła, że to będzie odpowiedni moment na odwiedziny.

Czy Dominik przyjedzie jej śladem? Raczej nie, przynajmniej nie od razu. Raczej skorzysta z tego, że jest sam.

Przewróciła się na bok i poprawiła sobie dużą poduszkę, aby ułożyć się wygodniej w nadziei, że zaśnie. Bezwiednie powędrowała dłonią do brzucha i przyłożyła rękę do miejsca, gdzie rosło nowe życie. Co by się wydarzyło, gdyby wcześniej powiedziała Dominikowi prawdę o dziecku? Teraz, gdy była z daleka od niego, zastanawiała się, czy wyjeżdżając, postąpiła właściwie. Dominik kochał dzieci tak samo jak ona. Na pewno pokochałby i swoje własne. Mimo wszystko pewności nie miała.

Poczuła ucisk w krtani. Tyle się między nimi wydarzyło. Tak wiele... a jednak za mało.

Jutro napisze do wuja, spyta go, czy jest jakiś sposób na rozwiązanie małżeństwa. Jeśli Dominik postanowił nie uznawać tego dziecka, ona nie będzie go zmuszała. Znajdzie sposób, aby dać mu wolność, przecież tego pragnął od samego początku.

Chciało jej się płakać. Zrobiłaby to, gdyby nie mała istotka, która rosła w jej łonie. Teraz musiała myśleć o dziecku i będzie je chroniła każdą cząstką siebie. Teraz w jej życiu nie było już miejsca na ponure cygańskie przysięgi Dominika o zemście.

Nadal go kochała. Ani czas, ani słowa, ani cierpienie nie były w stanie tego zmienić. Powie mu o dziecku dopiero wtedy, gdy rozmówi się z wujem i poczuje się bezpiecznie. I wtedy go uwolni.

- Mój ukochany Cygan - powiedziała cicho w ciemność. - Tak długo cię kocham. - Te słowa wypowiedziała już wcześniej, lecz nigdy nie znaczyły tyle, co właśnie w tej chwili.

Miłość i nienawiść, namiętność i smutek - emocje tak odmienne, a jednak tak sobie bliskie, że często wydawały się jednością. Dla Dominika tak właśnie było od ich pierwszego burzliwego spotkania. Przypuszczała, że i on odczuwa podobne sprzeczne emocje nawet w stosunku do swojego ojca.

Radość, smutek, samotność, cierpienie - co czuł do niej? Kochał ją czy może nienawidził? I co będzie czuł do dziecka?

Gdyby tylko sprawy miały się inaczej... Jednak obawiała się, że to niemożliwe.

Rozdział 24

Jak długo spałam? zastanawiała się Catherine, wytężając słuch, by zidentyfikować dźwięk w ciemności, który wybudził ją z niespokojnego snu. Znowu coś usłyszała, odgłos był bardzo słaby, ale jednak obecny, a po chwili dołączyła do niego smuga żółtego światła, gdy drzwi otworzyły się bezgłośnie.

Chciała zawołać, spytać kto to, lecz jakiś wewnętrzny głos, jakieś wspomnienie innej podobnej nocy zeszłego lata kazało jej zamilknąć. Przesunęła się cicho na łóżku i wyciągnęła rękę, aby po omacku znaleźć coś, co mogłoby posłużyć jako broń. W domu było niewielu służących, większość wcześnie udała się do swoich pomieszczeń na tyłach domu za powozownią, pozostawiając obu damom nieco prywatności.

Teraz żałowała, że ich tu nie ma. W końcu jej dłoń znalazła ciężki mosiężny świecznik. W ciemności przyciągnęła go do siebie i ukryła pod pościelą.

Na moment drzwi otworzyły się szeroko. W tym samym świetle co poprzednio zobaczyła postać w pelerynie i kapturze. Było zbyt ciemno, by ją rozpoznać, lecz osobnik był zbyt wysoki jak na kobietę i tak szeroki w ramionach, że zdawało się, iż wypełnia cały pokój. Wiedziała, że to mężczyzna, chociaż nie widziała go dokładnie. Z tego samego powodu nie krzyczała.

- Dominik? - szepnęła. Jedna jej połowa modliła się, żeby to był on. Druga - przeciwnie. Czy przyjechał dlatego, że ją kochał i chciał zabrać do domu? A może jakimś sposobem odgadł prawdę o dziecku, może coś przypadkowo usłyszeli służący?

A skoro już wiedział, co zrobi? Poczuła ucisk w piersi.

- Dominik? - powtórzyła szeptem. Intruz zbliżał się, a jej serce coraz mocniej kołatało w piersi. Kiedy mężczyzna podszedł, ujrzała w blasku księżyca czarny kosmyk włosów na jego skroni. Podniósł ręce. I wtedy zauważyła w nich długi i ciężki żelazny pogrzebacz. Wrzasnęła, wykonując unik, zanim poczerniały od sadzy pręt rozbił drewniane wezgłowie w drzazgi.

- Jezus Maria! - krzyknęła, starając się uniknąć kolejnego uderzenia. - Dominik, ja cię kocham, proszę, nie rób tego. - Drżącymi palcami uniosła mosiężny świecznik i rzuciła go w kierunku stojącej nad nią postaci. Kandelabr odbił się od ramienia napastnika i upadł na ziemię.

- Amelia! Na pomoc! - W jednej chwili napastnik skoczył na nią, przytrzymał ją za ręce tak mocno, że aż syknęła z bólu. Wielkie, potężne dłonie, a nie długie śniade palce. A więc to nie Dominik!

Ulga i strach połączyły się, jeszcze bardziej wzmagając kołatanie jej serca. Lecz jeśli miała tu umrzeć, to na pewno nie z rozpaczy. Dominik by mnie nie skrzywdził, zdała sobie sprawę w jakimś zakamarku umysłu. Jak mogła w ogóle przypuszczać, że byłby w stanie to zrobić?

- Kim jesteś? - spytała, starając się opanować drżenie głosu, mimo że po jej policzkach płynęły łzy. To nie Dominik! Nie Dominik! Nie Dominik! Świadomość, że napastnik nie jest mężczyzną, którego kocha, dodała jej sił. Zaczęła z nim walczyć jak tygrysica, drapiąc po twarzy, gryząc. To nie Dominik! Nie Dominik!

I nagle zjawił się, zupełnie jakby ją usłyszał. Stanął na moment w drzwiach, zobaczył, co się dzieje, po czym ruszył z odsieczą, rzucając przekleństwo.

- Catherine! - Zawołał do niej, łapiąc napastnika za klapy. Odwrócił go i uderzył pięścią w żebra. Tamten odskoczył. Kaptur opadł, odsłaniając twarz mężczyzny z wąsami i ciemnymi włosami spiętymi w ogonek. Był znacznie potężniej zbudowany niż Dominik.

Chociaż przewyższał Dominika masą o co najmniej dwadzieścia kilogramów, nie mógł się mierzyć z jego furią. Jeden po drugim na jego głowę padały ciosy, z rozbitej wargi leciała krew. Potężny cios złamał mu nos, zalewając krwią front jego białej koszuli.

Po kilku minutach mężczyzna leżał na podłodze, dysząc ciężko, a Dominik stał nad nim, wciąż zaciskając wściekle pięści.

- Na Boga, co się stało? - spytała Amelia, która właśnie stanęła w drzwiach.

- Mon Dieu - zawtórowała jej rozespana Gabby. Dominik wyjął z wewnętrznej kieszeni surduta mały pistolet i wycelował w leżącego.

- Wyślij kogoś po konstabla - powiedział do Gabby.

- Tak jest, milordzie.

Kiedy pobiegła wypełnić polecenie, Dominik postawił napastnika na nogi.

- Kim jesteś?

Tamten zachwiał się niebezpiecznie. Jęcząc, obejmował dłońmi pobitą twarz. Żeby nie upaść, oparł się o ścianę.

- To jest Nathan Cave - powiedziała Amelia.

- Pracował dla Edmunda.

- Tak - potwierdziła Catherine. - Dobrze go pamiętam.

- Edmund nie żyje - powiedział Dominik do Cave'a, łapiąc go za koszulę na piersi. - Dla kogo teraz pracujesz?

Ponieważ mężczyzna nie odpowiadał, Dominik mocno nim potrząsnął.

- Dla kogo, Nathan? Nadal milczenie.

- On musiał to robić dla Edmunda - powiedziała Amelia. - Musiał być jakoś zamieszany w porwanie Catherine.

Dominik przyjrzał się Natanowi z namysłem.

- Czyżbyś był taki głupi, na jakiego wyglądasz?

- naciskał. - Zdajesz sobie sprawę, że za ten czyn resztę życia spędzisz w Newgate, o ile dopisze ci szczęście i unikniesz stryczka? Masz ochotę iść tam sam?

Mężczyzna skurczył się na ich oczach. Przełknął ciężko.

- Nie chcę iść sam. Nie chcę tam gnić sam, skoro to był twój pomysł. - Wskazał zgrubiałym palcem w kierunku drzwi. - Jeśli ja mam iść, to razem z nią.

- Z Amelią? - Catherine osłupiała.

- On kłamie - powiedziała. - Chyba mu nie wierzycie.

Dominik nie spuszczał lufy pistoletu z piersi Nathana, ale puścił jego koszulę i spojrzał na pobladłą kobietę, która przyciskała do piersi poły niebieskiego szlafroka.

- Przecież wszystko od początku to był twój pomysł! Edmund robił to dla ciebie, ale sama to wymyśliłaś, nie on.

- On... zrobił to dla Eddiego i dla mnie, tak. Ale ja... ja nie brałam w tym udziału. - Spojrzała błagalnie na Catherine. - Chyba mi wierzysz... Przecież jesteśmy przyjaciółkami. Zawsze byłyśmy.

- Naprawdę, Amelio? - spytała. - A może tak bardzo bałaś się o dziedzictwo swojego syna, o własną pozycję i bogactwo, że chciałaś się mnie pozbyć?

- Nie... nie... ja...

- Nadszedł czas, madame, żebyś wyznała prawdę. - Dominik wbił w nią ciężki wzrok. - Jeśli tego nie zrobisz, możesz być pewna, że tylko pogorszysz swoją sytuację.

Błękitne oczy Amelii napełniły się łzami, które po chwili spłynęły lśniącymi kroplami po policzkach.

- Nie miałam wyboru, czy wy tego nie rozumiecie? Gdybyś nie pozostawił Catherine jej tytułu i dziedzictwa, wszystko mogłoby się zakończyć śmiercią Edmunda i waszym małżeństwem. Ale gdy się dowiedziałam, że mój syn wciąż może dziedziczyć... więc gdyby nie było Catherine, on zostałby następnym hrabią. Ja... musiałam to zrobić. - Spojrzała w oczy Catherine. - Dzisiaj, gdy powiedziałaś mi, że jesteś brzemienna, poszłam do Nathana. To miało wyglądać na wypadek, jakbyś spadła ze schodów i uderzyła się w głowę.

Catherine spoglądała na Amelię, jakby widziała ją pierwszy raz w życiu.

- To co było moje, należało także do ciebie i Eddiego. Próbowałam ci to powiedzieć, abyś zrozumiała, ale... - głos się jej załamał. Dominik podszedł i objął ją ramieniem, tuląc do siebie.

Rozległ się odgłos kroków na schodach i po chwili do pokoju wszedł konstabl w towarzystwie kilku innych mężczyzn. Gdy Catherine nakładała szlafrok, Dominik opowiedział im, co się stało, obiecując, że bardziej szczegółową relację złoży następnego dnia.

- Zabrać tych dwoje - powiedział konstabl do swoich ludzi, którzy wyprowadzili związanego Nathana i płaczącą Amelię.

- A co z małym Eddiem? - spytała Catherine, gdy tamci odeszli. Opierała się o pierś Dominika. - Stracił oboje rodziców. Wiem, że Amelia zasługuje na więzienie, ale... nie mogę znieść myśli, że miałaby tam przebywać i cierpieć.

Dominik uniósł palcami jej podbródek.

- Interesy Gravenwold sięgają bardzo daleko. Mamy kilka plantacji cukru w Indiach Zachodnich. Jeśli Amelia zgodzi się zabrać Eddiego, pojechać tam i nigdy więcej nie wracać do Anglii, dopilnuję, żeby została zwolniona.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- Dziękuję ci.

- Ubierz się - rozkazał. - Jedziemy stąd.

- Dokąd?

- Do mojej miejskiej rezydencji. To niedaleko.

Chcę żebyś była z dala od tego wariactwa.

- A mały Eddie?

- Ja z nim zostanę - powiedziała od drzwi Gabby.

- Dobrze - zgodziła się Catherine. Pojechali karetą z Gravenwold. Stukot końskich

kopyt na kocich łbach odbijał się głośnym echem w pustych uliczkach. Od czasu do czasu mijały ich nocne dorożki. Jechali obok niewielkiej tawerny, z której okna dobiegał sprośny śmiech gości. Przed karetą przeszła mleczarka niosąca ciężkie drewniane wiadra zawieszone na ramionach.

Szybko dotarli do Hanover Square. Zatrzymali się. Dominik wysiadł i pomógł zejść na ziemię Catherine, po czym wspięli się po stromych kamiennych schodkach do domu. W środku stało się jasne, że Dominik już wcześniej zawiadomił o ich rychłym przybyciu: w kominku płonął ogień, na stoliku koło sofy czekała taca z zimnym mięsiwem, wino, sery.

Kiedy pojawił się nieco zaspany kamerdyner, zabrał pelerynę Catherine, a wtedy ona stanęła twarzą w twarz z mężem.

- To była długa noc, milordzie. Przepraszam za kłopoty, które ci sprawiłam, ale jest parę rzeczy, o których muszę ci powiedzieć... które musimy omówić.

- Masz rację, kochana. Mamy dużo do omówienia i zrobimy to, ale nie teraz. Nie po tym, co przeszłaś. Uśmiechnął się łagodnie. - Dziś najważniejsze jest to, że jesteś bezpieczna i że jesteśmy razem.

Był jakiś... inny. Przygnębienie znikło z jego oczu. Chociaż odbył długą, męczącą podróż, był bardziej wyprostowany, skóra też miała zdrowszy wygląd. Wydawał się tak rozluźniony, jaki nie był od czasu, gdy opuścił cygański obóz.

- Co się dzieje, Dominiku? - spytała. - Czy coś się zmieniło?

Obdarzył ją tak olśniewającym uśmiechem, że serce w jej piersi wykonało pełne salto.

- Moja żona nosi moje dziecko. Czy coś innego mogłoby bardziej zmienić mężczyznę?

- Więc ty wiesz?

- Wiem i jestem ci za to wdzięczny. Bardziej niż kiedykolwiek się dowiesz. - Pocałował ją mocno w usta. - Dziękuję ci, kochana. - Zanim zdążyła zaprotestować, wziął ją na ręce i poszedł na górę do swojej sypialni, pokonując po dwa schodki naraz.

- Co... co ty wyprawiasz? Dokąd mnie zabierasz?

- Do mojego łoża, pani mego serca. Aby dokończyć dzieło, które wyznaczyłem sobie kilka nocy temu... chociaż wydaje się, że akt został już dokonany. - Uśmiechnął się szelmowsko, rozgrzewając ją od środka.

Zamknął drzwi na zasuwę i postawił Catherine na ziemi. Jego uśmiech nieco przygasł, gdy zajrzał jej głęboko w oczy. Czarne brwi złączyły się ponad oczami, w których pojawiła się niepewność.

- Wiem, dlaczego wyjechałaś - powiedział cicho. - Myślałaś, że będę chciał skrzywdzić nasze dziecko.

Znowu poczuła ucisk w gardle.

- Byłeś taki odległy... taki wściekły... sama nie wiedziałam, co mam myśleć.

- Wiem, że zachowywałem się jak niespełna rozumu, ale prędzej czy później wszystko bym wyprostował. Przepraszam cię za to, przez co musiałaś przejść.

- Wiedziałam, jak bardzo nie chciałeś mieć dziedzica. Kiedy ten człowiek wszedł do mojego pokoju, myślałam, że to ty. Myślałam...

Pobladł na twarzy.

- Co takiego? - Widziałam jego włosy... takie same kruczoczarne jak twoje. Był wysoki, szeroki w ramionach...

Objął ją.

- Przestań. Nie mogę znieść, że doprowadziłem cię do takich myśli.

- Zobaczyłam jego dłonie - mówiła przytulona do jego piersi. - Wtedy zrozumiałam, że to nie ty i uświadomiłam sobie, że źle zrobiłam, wyjeżdżając, że ty nigdy byś mnie nie skrzywdził.

Przygarnął ją jeszcze mocniej.

- Nigdy się nie dowiesz, jak bardzo żałuję rzeczy, które powiedziałem i zrobiłem. Gdybym mógł wszystko zacząć od początku, uczyniłbym to. Lecz nie mogę. Nie zaprzeczę, że jestem trudny we współżyciu. Jestem wymagający i zaborczy, czasami wybuchowy. Lecz ty jesteś moim życiem i moim sercem. Jesteś dla mnie wszystkim... naprawdę wszystkim. Nigdy nawet przez moment nie myśl, że mógłbym cię skrzywdzić.

- Dominiku... - wyszeptała, czując wzbierające łzy. Ujął w dłonie jej twarz, ciepłymi i silnymi, a ciemne oczy szukały, błagały, dotykały jej duszy.

- Kocham cię - powiedział cicho. - Moja najdroższa Catherine, kocham cię od bardzo dawna.

Epilog

Gravenwold Manor

Październik 1806

Jesienny wiatr wprawiał w drżenie szyby wielodzielnego okna, lecz w marmurowym kominku płonął mocny ogień. Z miejsca, gdzie leżał - wielkiego łoża o czterech narożnych kolumienkach, Dominik obserwował gałęzie pełne czerwonych i złocistych liści, które muskały szyby. Jego rozgrzane ciało przylegało na całej długości do ciała Catherine.

Jedna gałąź zadrżała od podmuchu wiatru, w porannym słońcu zalśniły liście ognistej barwy, takie same jak włosy Catherine. Przesunął dłonią po jedwabistych lokach spadających na jej policzek, jeden kosmyk owinął sobie wokół palca. Bezwiednie jego dłoń powędrowała niżej, przesuwając się po śpiącej postaci, aż dotknął bujnej piersi. Płowy czubek, z początku miękki, zesztywniał i urósł pod wpływem dotyku palca, który pieścił go, zataczając małe kółka.

Poczuł napięcie w lędźwiach, jego męskość obudziła się pod kocem.

Pupa Catherine przylegała do jego bioder, czuł, jak jej zgrabne nogi ocierają się o jego muskularne kończyny. Poniżej krągłych piersi wystawał zapraszająco nabrzmiały brzuch. Rozkwitała z każdym dniem z dzieckiem bezpiecznie ukrytym w jej łonie. Inni mężczyźni mogli nie czuć pożądania do ciężarnej kobiety, lecz pragnienie Dominika nie osłabło. Wyglądała tak pięknie. Dojrzale i kobieco. Pożądał jej za każdym razem, gdy na nią patrzył. Pożądał jej teraz.

Posłuchał jej równego oddechu, nachylił się i pocałował ją delikatnie w kark. Poruszyła się, jeszcze bardziej wtulając w niego, podciągając kolana, przesuwając się, aż dopasowali się idealnie. Jej pupa przylegała do jego lędźwi, nabrzmiały fallus naciskał twardo wilgotne płatki jej łona.

Dominik jęknął. Powinien ją obudzić, pocałować, wyszeptać miłosne zaklęcia, zanim ją posiądzie. Jednak gdy jeszcze bardziej się zbliżył i wszedł w nią, przekonał się, że jest wilgotna i gotowa.

- Kokietka - szepnął, nachylając się nad nią. Domyślił się, że nie spała od samego początku, że pragnęła go tak samo jak on jej.

Uśmiechnęła się nieznacznie, gdy masował drugą pierś, doprowadzając sutek do takiej samej sztywności. Lekko przygryzł płatek jej ucha, potem delikatnymi pocałunkami wodził po jej szyi i ramieniu. Dłońmi uniósł jej biodra, żeby się w nią zagłębić.

Syknęła, gdy wypełniła ją twarda erekcja. Zaśmiał się cicho.

- Jakaż smakowita, mała dziewoja - szepnął, wciąż skubiąc jej ucho. Wygięła plecy, aby wszedł w nią jeszcze głębiej, potem zaczęła wić się i ocierać o jego biodra.

- Jak cudownie cię tak czuć. - Już po chwili trzymając ją za pośladki, wbijał się w nią, a ona wychodziła naprzeciw każdemu pchnięciu. Czuł, jak to nadchodzi - wirująca fala rozkoszy, którą chciał ujarzmić. Długimi, miarowymi ruchami wywołał to samo gorące doznanie u Catherine, pobudzając płomienie namiętności, aż zadrżała, aż wykrzyknęła jego imię.

Jego kulminacja nadeszła kilka sekund później, kołysząc go swoją słodyczą, przenikając członki niesamowitym ciepłem. Kiedy ekstaza opadła do zadowolenia, objął Catherine. Radosne, cudowne uczucie, że nareszcie są w domu.

Mogli teraz się zdrzemnąć, a potem znowu kochać. Ostatnio mieli dużo pracy, Dominik przy koniach, ona przy organizacji szkoły. Należał im się dzień odpoczynku. Lecz pukanie do drzwi rozwiało te plany. Dusząc w ustach przekleństwo, zawołał „proszę" i zobaczył stojącego w korytarzu Percy'ego.

- Ma pan gościa, milordzie. Pewna dama, która twierdzi, że jest pańską matką.

- Moją matką? - Spuścił nogi na podłogę i chwycił szlafrok.

- Pearsa jest tutaj? - spytała Catherine.

- Nie wiem. - Przez te wszystkie lata ani razu nie przyjechała do majątku. Czyżby pokonała taki szmat drogi tylko po to, żeby się z nim zobaczyć? Czy w ogóle przybyłaby do miejsca, którego poprzysięgła unikać?

- Poproś ją do małego salonu. Powiedz, że zaraz przyjdę - zwrócił się do służącego.

- Nie spiesz się - powiedział do Catherine. Możesz do nas dołączyć na czekoladę i ciastka, kiedy już będziesz gotowa.

Kiwnęła głową, wiedząc, że prosi o chwilę prywatności. Nie był pewien, czego chciała matka. Nie był nawet pewien, czy to na pewno ona.

Ubrany w wypolerowane czarne buty, beżowe spodnie i ciemnozielony frak zszedł po szerokich schodach i od razu udał się do małego salonu. Pearsa siedziała do niego tyłem. Jaskrawożółte fałdy spódnicy układały się szerokim wachlarzem na moherowej sofie. Kiedy się poruszyła, połyskujące złote monety na jej nadgarstkach i wokół szyi zabrzęczały donośnie. Bluzkę Pearsy zdobiły połyskujące paciorki, długa czerwona szarfa obejmowała ją w niewiarygodnie wąskiej talii.

Siedziała swobodnie na sofie, przyglądając się eleganckiemu wnętrzu. Wyciągnęła dłoń do delikatnej porcelanowej laleczki Wedgwood, jednak nie dotknęła jej, nie podniosła w obawie, że mogłaby ją rozbić.

Wyglądała jak mały, delikatny ptaszek o kolorowych piórach złapany w złotą klatkę. Sprawiała wrażenie, jakby obserwowała, czekała, aż otworzą się drzwiczki klatki, aby mogła rozpostrzeć skrzydła i odlecieć.

- Dobrze cię widzieć, matko - powiedział Dominik, zbliżając się do niej z uśmiechem. Ona również się rozpromieniła. Wstała i pozwoliła się otulić ciepłymi, dającymi poczucie bezpieczeństwa ramionami. - Czy wszystko w porządku?

- Tak, tak. Wszystko po staremu. Cofnęła się o krok. - Niech no ci się przyjrzę, synu. - Obejrzała go od stóp do głów, zwracając uwagę na perfekcyjnie uszyte ubranie i wypolerowane buty, biały halsztuk i lnianą koszulę z falbanami. Uśmiechnęła się lekko, po czym w jej oczach pojawił się jakby smutek. - Widzisz, miałam rację. Jesteś jego synem, tak jak miałeś nim być od samego początku.

Na moment obruszył się, jednak napięcie zaraz minęło.

- Był czas, kiedy te słowa by mnie bardzo rozgniewały. Ale to już przeszłość.

Skinęła głową.

- Dlatego przyjechałam.

- Dowiedziałaś się o moim ślubie? - Wysłał zawiadomienie za pośrednictwem Romanę Gadjo, przyjaciół Cyganów, którzy przekazywali dla nich wiadomości.

- Tak, mój synu. Dowiedziałam się także, że nie chciałeś złamać swojego przyrzeczenia, że nie sypiasz z kobietą, która jest twoją żoną.

Na jego ustach pojawił się uśmieszek rozbawienia. Chciał coś powiedzieć, ale powstrzymała

- Wysłuchaj mnie, synu. Wiem o przysiędze, którą złożyłeś. Wiem także o swojej roli w tym postanowieniu.

- Mamo, ja...

- Musisz się dowiedzieć kilku prawd. Gwałtownie uniósł brwi.

- Prawd? Jakich prawd?

- Przyjechałam, żeby powiedzieć ci coś, co powinnam była powiedzieć już dawno temu. Chodzi o twojego ojca.

Mięśnie jego ramion zesztywniały.

- O mojego ojca - zadrwił. - Wiem o nim wszystko, co chcę wiedzieć.

- Masz prawo do swoich odczuć. Był twardy, zimny i samolubny. Nie było za co go kochać.

- Jednak ty go kochałaś. Gdy byłem chłopcem, mówiłaś mi jak bardzo.

- Kochałam go.

- Mimo że cię zostawił, zostawił nas oboje. Spojrzała gdzieś w bok. Na jej twarzy widać było żal, jakąś obawę.

- Tak ci powiedziałam. Przez wiele lat pozwalałam, abyś myślał, że ojciec nas zostawił, że poszłam do niego, ale on mnie odrzucił. Kiedy byłeś niemowlęciem, on przychodził do mnie niejeden raz, proponując swoją opiekę. Chciał nam dać dom, miejsce, w którym mógłbyś dorastać. Nie chciałam. Tęskniłam za nim... kochałam go tak bardzo, jak nigdy nikogo innego... Ale byłam szczęśliwa w cygańskim wozie, to był mój dom. Po jakimś czasie on to zrozumiał i zostawił mnie w spokoju.

- Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? Jak mogłaś pozwolić, żebym myślał o nim jak najgorzej?

- Nie potrafię wyrazić, jak jest mi przykro. Gdyby to oznaczało, że byłbyś ze mną i kochał mnie przez te wszystkie lata, zrobiłabym to jeszcze raz.

- Ale...

- Bałam się, że cię zupełnie stracę. Wiedziałam, czym on kusił. Wiedziałam, że twój błyskotliwy umysł szybko wchłonie wiedzę, którą on mógł ci dać... Bałam się, że nigdy nie wrócisz, a tego nie mogłam znieść.

Dominik westchnął, wstał i podszedł do kominka.

- A dlaczego on sam mi o tym nie powiedział? Przecież wiedział, co myślę.

- Wydaje mi się, że to z powodu miłości, która nas kiedyś łączyła.

Z powrotem usiadł na sofie i objął Pearsę.

- Wszystko dobrze, mamo. Moja nienawiść miała wiele przyczyn, zbyt wiele, by je wymienić. Sposób, w jaki cię potraktował, to tylko jedna z nich. Mimo wszystko cieszę się, że mi to powiedziałaś.

- To był twardy człowiek, Domini. Niemądry i bezwzględny. Nie umiał okazywać uczuć. Ale jestem pewna, że na swój sposób on ciebie kochał.

Przez chwilę poczuł, jak wzbiera się w nim dawny, pełen goryczy ból. Ale to wrażenie szybko minęło.

- Dziękuję, że mi powiedziałaś.

Poruszyła się na sofie, a wtedy zrozumiał, ile to wyznanie musiało ją kosztować, jak ona musiała się bać, że jej nie wybaczy. Teraz, gdy nieprzyjemne zadanie miała za sobą, wyprostowała szczupłe ramiona.

- A co do tej kobiety Gadjo... Uśmiechnął się.

- Możesz się uspokoić, mamo. Catherine nosi moje dziecko.

Pearsa rozjaśniła się.

- To jest kobieta twego serca. Widziałam to w twoich oczach za każdym razem, gdy na nią spoglądałeś.

- Tak - odparł cicho. - Jest kobietą mego serca, a nawet więcej.

Pogłaskała zniszczoną dłonią jego policzek. Mądrymi oczami dostrzegała to, co niewypowiedziane, tak jak było zawsze, od jego najwcześniejszego dzieciństwa.

- Jak długo możesz zostać? - spytał, ale ona pokręciła głową.

- Moim domem jest cygański wóz pod gwiazdami, tak jak zawsze. Wrócę tam najszybciej, jak będę mogła.

Nie powiedział niczego, by zmienić jej decyzję. Kiedyś zrozumiał to jego ojciec: kolorowy ptak nie będzie szczęśliwy w klatce, nawet złotej.

Jakiś czas siedzieli na sofie. Pearsa opowiadała o swoich podróżach, oboje śmiali się z jakiejś nowej formy janjano, dzięki której uszczuplili portfel jakiegoś Gadjo.

Wypili kawę, która według Pearsy była za słaba, Dominik opowiadał o Rai i Sumadji i planach hodowli koni w Gravenwold. W pewnej chwili Pearsa spojrzała w stronę drzwi, w których pojawiła się Catherine.

- Witaj, kochanie - powiedział Dominik, wychodząc jej na spotkanie. Wziął ją pod rękę i poprowadził do kanapy.

Catherine mimowolnie położyła dłoń na zaokrąglonym brzuchu. Po krótkim wahaniu, uśmiechnęła się trochę drżąco do Pearsy.

- Miło cię widzieć... moja matko. - Niepewność na jej twarzy była aż nadto widoczna.

Czarne oczy Pearsy skupiły się na wydatnym brzuchu Catherine.

- I mnie miło cię widzieć... moja córko. - Oczy starszej kobiety zaszły łzami. Catherine zareagowała podobnie.

Dominik też poczuł wzruszenie. Dłuższą chwilę nikt się nie poruszył.

- Zostaw nas, mój synu - powiedziała wreszcie Pearsa. - Są pewne rzeczy, które moja córka powinna wiedzieć. W końcu dziecko będzie cygańskie. Musi wypowiedzieć pewne zaklęcia, rozrzucić kamienie.

Zaśmiał się cicho.

Zaczęły rozmawiać, a on ruszył do drzwi, lecz zanim do nich dotarł, rozległo się pukanie.

- Wejdź, Janos - powiedział Dominik. - Jest tutaj twoja przyjaciółka. - Zauważył, że chłopiec włożył swoją najstarszą koszulę, poplamione spodnie, jest boso i nerwowo przestępuje z nogi na nogę. W śniadych szczupłych rękach trzyma kilka książek, przyciskając je do chudej piersi.

- Percy przyszedł do mnie - zaczął, podchodząc powoli. - I powiedział, że przyjechała Pearsa.

- Odwrócił ku niej swoje duże czarne oczy. Jeśli zechce mnie wziąć, chciałbym z nią odjechać.

- Janos... - Catherine wstała. - Chyba nie chcesz nas opuścić? Co z twoją nauką? Wiem, że jest ci ciężko, ale z czasem...

- Już o tym rozmawialiśmy, kochanie - powiedział łagodnie Dominik, wchodząc jej w słowo.

- Mówiłem ci od początku, że być może chłopiec tu nie zostanie. Musi iść za swoim przeznaczeniem, tak jak my poszliśmy za naszym.

- Ja już umiem czytać, Catrina - powiedział, kładąc swoją małą rączkę na jej dłoni. - Nie zapomnę, będę pamiętał, że to dzięki tobie i Domini.

- Wezmę chłopca - rzekła Pearsa. - Będzie to dla mnie ogromna radość.

- Janos - odezwał się Dominik - czy na pewno tego właśnie chcesz?

- Kocham i ciebie, i Catrinę, ale nie jestem tu szczęśliwy. Tęsknię za kampania... Pojadę z Pearsa.

- Zawsze będziesz tu mile widziany - obiecał Dominik - bez względu na to, jak daleko cię zaniesie. - Przeniósł wzrok na Catherine, która miała bardzo żałosną minę. Wyciągnął rękę po jej dłoń.

- Nie smuć się, kochanie. Niedługo będziesz miała własne dziecko.

Z uśmiechem położyła rękę na brzuchu.

- Tak.

- To syn - stwierdziła Pearsa. - To będzie chłopak, śniady i przystojny, tak jak tych dwóch.

Catherine nie chciała się spierać, podobnie jak Dominik. Coś w oczach starej kobiety mówiło im, że właśnie tak będzie.

Dominik wysłał Janosa, żeby zabrał swoje rzeczy oraz wszystkie książki i ubrania, jakie da radę unieść, po czym pozostawił kobiety ich rozmowie.

Idąc w stronę ogrodu, zerwał z krzaka koło fontanny wyblakły kwiatek, a potem odwrócił się, by popatrzeć na porośnięte trawą wzgórza. Na pagórku wśród drzew, na tle odległych pól znajdowało się rodzinne miejsce pochówku majątku Gravenwold. Ruszył w tamtą stronę. Był tam tylko raz, w dniu pogrzebu ojca.

Teraz stał w tym miejscu, za ogrodzeniem z kutego żelaza, tuż przy grobie, spoglądając na zimny szary kamień. „Samuel Dominie Edgemont, Piąty Markiz Gravenwold. Niech Odpoczywa w Spokoju".

Stał przez chwilę w milczeniu, rozmyślając nad tymi słowami, po czym rzucił na grób wyblakły kwiatek. Nigdy nie będzie im dane dzielić radości ojca i syna, ale przynajmniej teraz już nie byli wrogami.

Z gałęzi nad jego głową opadł liść, jego szelest przykuł uwagę Dominika. Sokół sfrunął ze swojego konaru, kierując się ku niebu w pełnym gracji locie. Dominik wrócił myślami do ojca i obserwował, jak ptak znika pośród strzępiastych obłoków na horyzoncie.

Być może, tak jak tego pragnął, ojciec w końcu znalazł swój spokój.

Dominik uśmiechnął się. Razem z Catherine i ich wspólnym dzieckiem on też w końcu dopłynął do spokojnej przystani.