• Liberia jest najstarszym państwem założonym w Afryce. Zostało założone przez powracających niewolników ze Stanów Zjednoczonych. w 1821 r. Amerykańskie Towarzystwo Kolonizacyjne podpisało z nimi umowę, która przyczyniła się do powstania pierwszego państwa na kontynencie afrykańskim.
  W 1847 r. ogłoszono niepodległość kraju i uchwalono konstytucję.

• Jednak dopiero w 1947 r. podczas rządów Williama Tubmana rdzenna ludność afrykańska uzyskała prawo do głosowania. Do tej pory była wykorzystywana jako niewolnicza siła robocza oraz, dyskryminowana oraz pozbawiona praw wyborczych.

• Do 1980 r. kraj był rządzony przez amerykanoliberyjskie elity, które stanowiły jedynie 2% ogółu mieszkańców.

• Doszło wówczas do wojskowego zamachu stanu, któremu przewodził Samuel Doe.

• Mimo obietnic Doe o polepszeniu sytuacji w kraju, jego rządy zaczęły nabierać charakteru reżimu autorytarnego, które były wspierane przez grupę etniczną Krahn. Stanowiła ona jedynie 4% populacji.

• Ludy Gio i Mano były rozczarowane i niezadowolone rządami prezydenta Doe. Swoje poparcie natomiast wyrażał lud Mandingo.

• Różnice między wszystkimi grupami etnicznymi prowadziły do zaostrzania się konfliktu.

• W roku 1989 doszło do powstania antyrządowego, które było odpowiedzią na załamanie się gospodarki Liberii oraz represje władz.

• Narodowy Patriotyczny Front Liberii (NPFL) na czele z Charlesem Taylorem zaczęły opanowywać kolejne prowincje.

• NPFL wspierany był przez Wybrzeże Kości Słoniowej, Burkinę Faso oraz przez Libię. Po stronie rządu Samuela Doe opowiedziała się Nigeria i to właśnie władze tego państwa przeniosły sprawę konfliktu w Liberii na forum Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS).

• Podjęto decyzję o wysłaniu na terytorium Liberii zachodnioafrykańskich sił pokojowych.

• W skład Misji Obserwacyjnej Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOMOG) wchodziły jednostki wojskowe z Nigerii (70%), Ghany, Gwinei, Gambii i Sierra Leone.

• ECOMOG zajął stolicę kraju – Monrovię – w sierpniu 1990 r., co wpłynęło na zahamowanie dalszych ruchów NPFL.

• Jednak konflikt trwał jeszcze kilka lat i zginęło w nim 150 tys. osób. 70 tys. z nich została zamordowana przybyciu ECOMOG.

• Wojna domowa została zakończona w 1997 r. Przeprowadzono wówczas wolne wybory dzięki negocjacjom pokojowym. Na stanowisko prezydenta został wybrany przywódca rebaliantów – Charles Taylor.

• Jego rządy jednak pogorszyły sytuację w państwie. Taylor podsycał także ciągle narastający konflikt z Sierra Leone. Wywołało to oburzenie społeczności międzynarodowej.

• Dzięki rebelii, jaka wybuchła przeciwko rządom Taylora oraz naciskom wspólnoty międzynarodowej prezydent ustąpił ze stanowiska w sierpniu 2003 r. Skorzystał on z azylu w Nigerii, jednak został on mu odebrany w 2006 r.

• W 2003 r. została również zapoczątkowana misja pokojowa ONZ, której celem było kontrolowanie przebiegającego procesu pokojowego w Liberii.

• Sierra Leone

• Na północy graniczy z Gwineą, na
  południowym wschodzie z Liberią.

• Obecnym prezydentem jest Ernest Bai Koroma, który sprawuję
  tę funkcję od 2007 r.

• Państwo od XVIII wieku było kolonią brytyjską. Niepodległość została
  uzyskana 27 kwietnia 1961 r.

• Wojna domowa w Liberii przeniosła się na terytorium sąsiedniego państwa – Sierra Leone.

• Prezydent Sierra Leone Joseph Momoh wspierał Nigerię oraz opowiadał się na utworzeniem sił ECOMOG. Zdecydował się także wesprzeć misję wojskami sierraleońskimi.

• Było to przyczyną negatywnych stosunków prezydenta z Narodowym Patriotycznym Frontem Liberii. Innym powodem było to, że Freetown, stolica kraju, stała się głównym węzłem zaopatrzeniowym dla sił kontyngentu wojskowego ECOMOG.

• Wraz z początkiem 1991 r. w kraju został założony Zjednoczony Ruch Rewolucyjny (RUF), którego przewodniczącym był Foday Sankoh, który żądał od prezydenta rezygnacji z urzędu.

• RUF przekroczył granicę Sierra Leone w marcu 1991 r. Została wówczas zapoczątkowana ofensywa przeciwko armii sierraleońskiej.

• W kwietniu 1992 r. wojska Sierra Leone usunęły Momoha z urzędu prezydenta. Przywódca zamachowców Valentine Strasser zaproponował rewolucjonistom porozumienie i amnestię. Ci jednak odrzucają propozycję. Ich celem było przejęcie pełnej władzy.

• Rebelianci prowadzili również bardzo dochodowe, nielegalne wydobycie surowców naturalnych, m. in. diamentów.

• Wojska rządowe wspierały wojska Gwinei. Razem w sposób efektywny odpierały ataki rebeliantów.
  W 1996 r. doszło do zamachu stanu, na czele którego stanął Julius Maada Bio. Przewodniczył on państwu zaledwie od 17 stycznia do 29 marca. Jednak w tym czasie przeprowadził wolne wybory, w których zwycięzcą okazał się Ahmad Tejan Kabbah. Rządził on jednak krajem w sposób nieskuteczny i w niedługim czasie ponownie dokonano zamachu stanu, któremu przewodniczył Johnny Paul Koroma. Spotkało się to jednak z dużym sprzeciwem państw Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej.

• Siły ECOMOG zostały wycofane z Liberii i przybyły do Sierra Leone. Zawarły one sojusz ze Zjednoczonym Ruchem Rewolucyjnym.

• Wojna domowa zakończyła się w 1999 r. Wówczas doszło do pokojowego porozumienia, które podlegało kontroli siłom ONZ.

• Rebelianci w maju 2000 r. nieskutecznie próbowali wznowić walki. Jednak próby te zostały powstrzymane dzięki mediacji prezydenta Liberii oraz interwencji Wielkiej Brytanii.

• W późniejszym okresie nad stabilizacją sytuacji w kraju czuwała misja pokojowa ONZ.

• W 2002 r. został założony Sąd do spraw Sierra Leone, którego celem było osądzenie zbrodni podczas wojny domowej.

• Najważniejszym oskarżonym był Charles Taylor, któremu zarzucano zbrodnie przeciwko ludzkości oraz zbrojenie i szkolenie rebeliantów. 30 maja 2012 r. został skazany na karę 50 lat pozbawienia wolności

• Obecna sytuacja w Liberii

• Na początku marca 2005 r. było w Liberii 38 zarejestrowanych partii politycznych, 46 kandydatów na prezydenta i tylko dwa miliony uprawnionych do głosowania. Wśród kandydatów do fotela prezydenckiego znalazł się bohater narodowy Liberii, piłkarz George Weah, który występował między innymi we włoskim AC Milan, a w 1995 r. został uznany za najlepszego gracza roku w Afryce, Europie i na świecie. Termin wyborów przypadał na 11 października 2005 r. Ambasada Stanów Zjednoczonych w Monrowii przekazała władzom w liberyjskim stanowisko administracji amerykańskiej dotyczące wyborów w Liberii: muszą być one wolne i uczciwe, mają odbyć się w wyznaczonym przez Narodową Komisję Wyborczą terminie. Żadna zwłoka nie wchodzi w rachubę. Wielu politycznych obserwatorów w Liberii uważało jednak, że przy obecnym systemie wyborczym nie będzie to w pełni możliwe.

• Wybory wygrała wówczas w drugiej turze Ellen Johnson-Sirleaf. Zwyciężyła także kolejne wybory 8 listopada 2011 r. wynikiem 90% głosów.

• W Liberii obserwuje się rosnącą aktywnością kobiet w polityce. Społeczeństwa, które brały udział w konfliktach, mają skłonność do większego otwarcia na aktywny udział wdów w polityce.

• Rządy Johnson doprowadziły do ustabilizowania się sytuacji ekonomicznej kraju. Międzynarodowy Fundusz Walutowy zdecydował się umorzyć dług zagraniczny Liberii, oscylujący na poziomie 4.9 mld dol., a sam budżet kraju został zwiększony z 80 mln dol. w roku 2005, do 350 mln w 2011.

• W 2009 r. prezydent zapowiedziała, że w ciągu dziesięciu lat Liberia będzie mogła całkowicie zrezygnować z pomocy zagranicznej i stanie się w pełni niezależnym państwem. Obecnie największa pomoc pochodzi z Chin. W zniszczonym po wojnie domowej kraju, do tej pory nie udało się zapewnić obywatelom pełnego dostępu do podstawowych artykułów pierwszego użytku. Jednakże w części Liberii została naprawiona infrastruktura drogowa. Mieszkańcy częściowo uzyskali dostęp do wody bieżącej, a dostawy prądu zostały wznowione w Monrowii. Ale z drugiej strony pojawiły się obecnie opinie, iż pani prezydent nie jest w stanie sobie poradzić z wszechobecną w kraju korupcją.

• Samą Sirleaf oskarża się o nepotyzm, bowiem jej syn jest dyrektorem Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Zarzuca się jej również pewną wybiórczość w walce z korupcją. Mimo wszystko, pani prezydent ma wsparcie mocarstw zachodnich oraz świata dyplomacji, który dostrzega w niej gwaranta stabilizacji w regionie. USA zdecydowały się pomóc w odbudowie liberyjskiej armii. Ocenia się, że armia, która w 2005 r. była nieprzeszkolona, nieopłacona, obecnie jest najlepiej wyszkoloną i zorganizowaną siłą militarną w regionie. Pomimo oskarżeń rzucanych w jej stronę, trzeba przyznać, że jest ona, jak do tej pory, najlepszym prezydentem jakiego miała Liberia. Biorąc pod uwagę niestabilną sytuację w regionie, jest ona także jedynym łącznikiem państw zachodu i ONZ z tą częścią Afryki.