Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

Nabożeństwo do NMP oddaje nas całkowicie służbie Bożej

Data publikacji: 2012-05-23 15:00

Data aktualizacji: 2012-05-23 15:22:00

Jeśli nie można wyobrazić sobie na ziemi wznioślejszego obowiązku nad służbę Bożą, jeśli najmniejszy sługa Boży jest bogatszy, możniejszy i szlachetniejszy niż wszyscy królo­wie i cesarze ziemi, o ile nie są sługami Bożymi, jakże wielkie są bogactwa, jak wielka jest potęga i godność wiernego i doskonałego sługi Bożego, który służbie swej poświęca się całkowicie i bez granic! Takim sługą Bożym jest ten, kto z miłości stał się wiernym niewol­nikiem Jezusa i Maryi, kto oddał się całkowi­cie na służbę tego Króla królów przez ręce Matki Jego Najświętszej, kto dla siebie nic nie zatrzymał. Wszystko złoto ziemi, wszelka pięk­ność niebios nie dorównują wartości takiego sługi.

Inne kongregacje, stowarzyszenia i bra­ctwa, ustanowione ku czci Pana naszego i Naj­świętszej Matki Jego, które tyle czynią dobre­go w chrześcijaństwie, nie wymagają od swych członków oddania wszystkiego bez zastrzeżeń. Przepisują tylko pewne praktyki i uczynki, przez które członkowie zadośćczynią swym zo­bowiązaniom; natomiast we wszystkim innym pozostawiają im wolną rękę. Tymczasem to nabożeństwo wymaga, byśmy wszystkie myśli, słowa, czyny, cierpienia i całe życie ofiarowali bez zastrzeżeń Jezusowi i Maryi tak, byśmy w każdej chwili — czy czuwamy lub śpimy, czy jemy lub pijemy, czy spełniamy czyny najwięk­sze czy najdrobniejsze — mogli szczerze powie­dzieć że wszystko, co czynimy, nawet gdy o tym nie myślimy, jest mocą poświęcenia się, własno­ścią Jezusa i Maryi, dopóki tego aktu oddania się wyraźnie nie odwołamy. Jakaż to pociecha!

Nadto, nie ma, jak już zaznaczyliśmy, lep­szego środka, by się w łatwy sposób wyzbyć tego przywiązania do samego siebie, które wkrada się niepostrzeżenie nawet do najlep­szych czynów. Tej wielkiej łaski udziela dobry Jezus w nagrodę za ten czyn heroiczny i bez­interesowny, jaki spełniamy ofiarując Mu przez ręce Najświętszej Maryi Panny wszystką wartość dobrych naszych uczynków. Jeśli Je­zus stokrotnie wynagradza już na tym świecie tych, co dla Jego miłości opuszczają dobra zewnętrzne, doczesne i przemijające, jakaż bę­dzie owa stokrotna nagroda, której udzieli tym, co składają w ofierze nawet swe dobra wewnętrzne i duchowe. Jezus, nasz wielki Przyjaciel, oddał się nam zupełnie, z duszą i ciałem, z cnotami, łaskami i zasługami: „Zdobył mnie całego", mówi św. Bernard, „oddając się mnie cały". Nie jest to wymogiem sprawie­dliwości i wdzięczności, byśmy Mu dali wszyst­ko, co dać możemy? On pierwszy był hojny wobec nas; idźmy za Nim, a doznamy w życiu, w godzinę śmierci i w wieczności jeszcze więk­szej szczodrobliwości Jego.

Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, Kraków 2006.