Mgła była gęsta. Tłumiła dźwięk i przesłaniała wzrok. Tam, gdzie się rozstępowała, Will Herondale mógł zobaczyć wznoszącą się przed nim mokrą i śliską ulicę, uczernioną deszczem oraz słyszeć głosy umarłych.

Nie wszyscy Nocni Łowcy byli w stanie słyszeć duchy, chyba że duchy chciały być usłyszane, ale Will był jednym z tych nielicznych, którzy tą zdolność posiadali. Gdy zbliżał się do starego cmentarza, ich nierówny, muzyczny chór stał się głośniejszy. Zawodziły i lamentowały. Krzyczały i warczały. Will wiedział, że to nie było ciche miejsce spoczynku. Nie pierwszy raz odwiedzał Cross Bones Graveyard niedaleko London Bridge. Starał się jak mógł nie zwracać uwagi na hałas. Garbił się tak, aby kołnierz zakrywał mu uszy. Głowę miał pochyloną. Drobny deszcz zwilżał jego czarne włosy.

Wejście do cmentarza znajdowało się w połowie przecznicy. W wysokim, kamiennym murze umieszczono bramę z kutego żelaza. Każdy przechodzący obok przyziemny mógł zobaczyć zawiązane na niej grube łańcuchy. Znak, że ten teren jest zamknięty. Ostatnie ciało pochowano tu piętnaście lat temu, ale samo to miejsce nie zostało jak dotąd zbezczeszczone. Gdy Will zbliżał się do bramy, z mgły wyłoniło się coś, czego żaden przyziemny nie mógł zobaczyć – wielka kołatka z brązu w kształcie ręki o niesamowicie chudych, kościstych palcach. Krzywiąc się, Will sięgnął dłonią w rękawicy po kołatkę, uniósł ją i pozwolił jej opaść jeden raz, drugi raz, trzeci raz. Głuchy brzdęk odbijał się echem poprzez noc, niczym grzechot łańcuchów ducha Marley'a.

Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Za bramą Will widział mgłę unoszącą się nad ziemią niczym para wodna, zasłaniającą nagrobki i długie, nierówne pasy ziemi między nimi. Mgła zaczęła powoli unosić i zlewać się, zyskując upiorny, niebieski blask. Will chwycił dłońmi pręty bramy. Zimno metalu przeniknęło przez jego rękawice aż do kości. Zadrżał. To było więcej niż zwykłe zimno. Gdy duchy pojawiały się, czerpały energię ze swego otoczenia, pozbawiając ciepła powietrze i przestrzeń wokół nich. Will poczuł ciarki na plecach, a włosy na jego karku zjeżyły się, gdy niebieska mgła wirowała, nabierając powoli kształtu starej kobiety w poszarpanej sukni i białym fartuchu. Jej głowa była pochylona.

– Witaj, Mol – powiedział Will – pragnę zauważyć, że wyglądasz nadzwyczaj pięknie tego wieczoru.

Duch uniósł głowę. Stara Molly była silnym duchem, jednym z silniejszych, które napotkał na swojej drodze Will. Nie wyglądała na przezroczystą, mimo blasku księżyca sączącego się przez wyrwę w chmurach. Jej ciało było stałe, jej włosy były gęstym, żółto – siwym splotem, przerzuconym przez jedno ramię, a swoje szorstkie, czerwone dłonie opierała na biodrach. Jedynie jej oczy były puste. Bliźniacze, niebieskie płomyki migotały w ich głębi.

– William Herondale – odpowiedziała. – Tak szybko z powrotem?

Zbliżyła się do bramy z tą zwiewnością charakterystyczną dla duchów. Jej stopy były gołe i brudne, mimo że nigdy nie dotknęły ziemi.

Will oparł się o bramę.

– Wiesz, że tęskniłem za twoją śliczną twarzyczką. Uśmiechnęła się, a jej oczy zamigotały i mignęła mu na chwilę jej czaszka, ukryta pod półprzezroczystą skórą. Chmury nad nimi, czarne i grzmiące, znowu zamknęły się i przesłoniły księżyc. Patrząc bezmyślnie przed siebie, Will zastanawiał się, co też Stara Molly mogła uczynić, aby zasłużyć na pochówek tutaj, z dala od poświęconej ziemi. Większość z szepczących głosów umarłych należała do prostytutek, samobójców i poronionych dzieci – do tych odrzuconych umarłych, których nie można było pochować na cmentarzu przy kościele. Jednak Molly udało się osiągnąć całkiem spore zyski ze swojej sytuacji, więc może aż tak bardzo jej to nie przeszkadzało.

Zachichotała.

– Zatem czego chcesz, młody Nocny Łowco? Jad Malphasa? Mam pazur demona Morax, starannie wypolerowany, a trucizny na jego końcu w ogóle nie widać…

– Nie – powiedział Will. – Nie tego pragnę. Potrzebuję prochu demona Foraii, startego dokładnie.

Gdyby duch mógł zbladnąć, Stara Molly zbladłaby, ale skoro nie mogła, gdy Will mówił, drgała niczym płomień świecy przy otwartym oknie. Gdy skończył, odwróciła głowę na bok i splunęła niebieskim płomieniem.

Will westchnął. Zimne powietrze zamieniło jego oddech w mgłę. – Jestem pewien, że to nie jest najgorsza rzecz, za jaką ci kiedykolwiek zapłacono, Staruszko Mol – powiedział. Zawsze tak było. Sprzeczała się z nim, ale potem w końcu dawała za wygraną. Magnus zdążył wysłać Willa do Starej Mol już kilka razy, raz po czarne, cuchnące świece, które lepiły się do jego skóry niczym smoła, raz po kości nienarodzonego dziecka, raz po kilka sztuk gałek ocznych faerie, które zaplamiły jego koszulę krwią. W porównaniu z tym proch demona Fora – ii wydawał się przyjemny.

Wsunęła dłonie do kieszeni na przodzie fartucha. Gdy wyciągnęła je, trzymała wyblakłą sakiewkę przewiązaną strzępem brudnej wstążki. Potrząsnęła wolno głową. – Sądzisz, że jestem głupia – powiedziała ochryple. – To pułapka, tak? Wy, Nefilim, przyłapiecie mnie na sprzedawaniu tego rodzaju rzeczy i gra skończona dla Staruszki Mol, że tak powiem.

– Jesteś przecież już dawno martwa – Will starał się jak mógł nie brzmieć gniewnie. – Chyba nie wyobrażasz sobie, że Klawe może ci coś w takiej sytuacji zrobić.

– Pff – jej puste oczy zapłonęły – poziemne więzienia Cichych Braci potrafią zatrzymać zarówno żywych, jak i umarłych, wiesz o tym, Willu Herondale.

Will uniósł dłonie. – Żadnych sztuczek z mojej strony, staruszko. Na pewno słyszałaś plotki krążące w podziemnym świecie. Klawe ma inne sprawy na głowie, niż tropienie duchów, które zajmują się dystrybucją prochów demonów i krwi faerie – pochylił się do przodu.

– Dobrze ci zapłacę – wyciągnął z kieszeni płócienną sakiewkę i pomachał nią przed jej oczami. Zabrzęczała, jakby w środku były monety. – Wszystkie pasują do twojego opisu, Mol. Na jej twarzy malowała się chciwość. Stężała na tyle, żeby móc wsiąść od niego sakiewkę. Zanurzyła w niej jedną dłoń i wyciągnęła garść pierścionków – złotych ślubnych obrączek, każda ozdobiona węzłem. Stara Mol, jak wiele innych duchów, wiecznie szukała tego talizmanu, tego utraconego fragmentu przeszłości, który raz na zawsze pozwoliłby jej umrzeć, tej kotwicy, która więziła ją w tym świecie. W jej przypadku była to jej ślubna obrączka. Magnus powiedział Willowi, że w mniemaniu wszystkich ten pierścionek już dawno przepadł, zakopany w mulistym dnie Tamizy, ale ona w międzyczasie przyjmowała każdą sakiewkę znalezionych pierścionków w nadziei, że jeden z nich okaże się jej własnością. Jak dotąd, nie odnalazła go.

Wrzuciła pierścionki z powrotem do sakiewki, która zniknęła gdzieś w jej ubraniu i dała mu w zamian złożoną saszetkę prochów. Włożył ją właśnie do kieszeni płaszcza, gdy duch zaczął migotać i zanikać – zaczekaj, Mol. To nie wszystko, po co przyszedłem dziś w nocy. Duch zadrgał. Chciwość walczyła z jej instynktem samozachowawczym. W końcu chrząknęła. – No dobrze. W takim razie, czego jeszcze potrzebujesz?

Will zawahał się. To nie było coś, po co przysłał go Magnus. To było coś, co chciał wiedzieć dla siebie. – Eliksiry miłosne…

Stara Mol wybuchła skrzekliwym śmiechem. – Eliksiry miłosne? Dla Willa Herondale? Nie mam w zwyczaju odmawiać przyjęcia zapłaty, ale każdy, kto wygląda jak ty, nie potrzebuje eliksirów miłosnych. To niezaprzeczalna prawda.

– Nie – powiedział Will. W jego głosie słychać było nutę rozpaczy. – Szukam czegoś zupełnie przeciwnego, czegoś, co mogłoby przekreślić stan zakochania.

– Eliksir nienawiści? – Mol była rozbawiona.

– Miałem nadzieję znaleźć coś bardziej przypominającego obojętność? Tolerowanie…? Prychnęła w sposób zdumiewająco ludzki, jak na ducha. – Nie mam wcale ochoty mówić ci tego, Nefilim, ale jeśli chcesz, żeby dziewczyna cię nienawidziła, istnieje wystarczająco dużo sposobów osiągnięcia tego stanu. Nie potrzebujesz mojej pomocy w tej sytuacji. Skończywszy mówić, zniknęła, wirując i łącząc się z mgłą wśród nagrobków. Will westchnął, spoglądając w miejsce, gdzie przed chwilą była. – Nie dla niej – powiedział cicho, mimo że w pobliżu nie było nikogo, kto by go usłyszał. – Dla mnie… – Oparł głowę o zimną bramę.

Rozdział pierwszy: Sala posiedzeń Rady

Above, the fair hall – ceiling stately – set

Many an arch high up did lift,

And angels rising and descending met

With interchange of gift.

– Tennyson, The Palace of Art

– Och, tak, to wygląda tak, jak sobie to wyobrażałam – powiedziała Tessa i odwróciła się do chłopaka, który stał koło niej. Chciał pomóc jej przejść przez kałuże, przez co jego ręka wciąż była wystawiona w taki sposób, by mogła się oprzeć o nią. James Carstairs odwzajemnił jej uśmiech. Wyglądał jak typowy dżentelmen w czarnym garniturze, o srebrnych włosach rozwianych przez wiatr. Jego druga ręka opierała się o laskę pokrytą nefrytem. Jeśli ktoś z tego wielkiego tłumu ludzi otaczającego ich pomyślał, że to dziwne, że ktoś w tak młodym wieku potrzebuje laski lub jeśli znalazł coś niezwykłego w jego charakterystycznej urodzie, nie zatrzymywał na nim wzroku.

– Powinienem liczyć na cud – powiedział Jem – zacząłem się martwić, no wiesz, że wszystko co spotkałaś w Londynie było dla ciebie rozczarowaniem. Rozczarowaniem. Tak mówiła ciotka Tessy, Harriet, kiedy patrzyła na nią i jej brata. Brat Tessy, Nate, obiecał jej wszystko w Londynie: nowy start, piękne miejsce do życia, z wysokimi budynkami, niesamowitymi parkami. To, co Tessa znalazła w środku było horrorem, zdradą, i niebezpieczeństwem, którego sobie nie wyobrażała i czyhało na nią cały czas. I później…

– Nie wszystko – powiedziała i uśmiechnęła się do chłopaka.

– Cieszę się, że to słyszę – odpowiedział poważnym tonem, nie dokuczliwym. Odwróciła wzrok spoglądając na wielki gmach, który unosił się przed nimi. Westminster Abbey, ze wspaniałymi, gotyckimi wieżami niemal dotykającymi nieba. Słońce robiło wszystko, by przebić się zza chmur, jednak udawało mu się rzucać jedynie słabe światło na budynek.

– To naprawdę tutaj? – spytała, kiedy Jem pociągnął ją lekko do przodu, w stronę wejścia do Abbey. – Wydaje się…

– Przyziemne?

– Chciałam powiedzieć zatłoczone – powiedziała rozglądając się. Abbey było otwarte dzisiaj dla turystów i ich grup, którzy trzymali w rękach przewodniki. Grupa amerykańskich turystów, kobiety w średnim wieku ubrane w niemodne ciuchy, mrucząc coś pod nosem z dziwnym akcentem, za którym Tessa tęskniła, szły po schodach śpiesząc się za przewodnikiem, który oferował zwiedzanie budynku. Jem i Tessa wtopili się w tłum.

W środku Abbey czuć było zimny kamień i metal. Tessa rozejrzała się, chcąc zobaczyć wielkość pomieszczenia. Wyglądało jakby projektant chciał odzwierciedlić wygląd Kościoła.

– Jest tutaj trójpodział nawy – rozległ się głos przewodnika, który wyjaśniał, na czym polegały mniejsze kaplice wzdłuż wschodniej i zachodniej nawy opactwa. Zapadła cisza wśród turystów. Kiedy Tessa i Jem poszli za nimi do wschodniej części kościoła, zdała sobie sprawę, że chodzą po kamieniach, na których wyryte były daty i nazwiska. Wiedziała, że słynnych króli i królowych, żołnierzy i poetów pochowano tutaj, ale nie spodziewała się tego, że będzie stała niedaleko ich ciał. Turyści zwolnili kroki w południowo – wschodnim rogu kościoła. Słabe światło słoneczne wlewało się przez wysokie okna nad nimi.

– Musimy się pospieszyć, by zdążyć na spotkanie Rady – powiedział Jem. – Ale chce, żebyś to zobaczyła. – Wskazał na ,,Kącik Poetów''.

Tessa czytała o tym miejscu, oczywiście, gdzie zostało pochowano wielu poetów i pisarzy Anglii. Na szarym kamieniu widniały znane nazwiska: Edmund Spencer, który napisał ,,The Faerie Queen'.

– I Millton! – krzyknęła. – I Coleridge i Robert Burns i Szekspir…

– On naprawdę tutaj nie został pochowany – powiedział szybko Jem. – Ma tutaj po prostu pomnik.

– Och, wiem, ale… – Spojrzała na niego i zarumieniła się. – Nie potrafię tego wytłumaczyć. To jak być wśród przyjaciół, patrząc na ich nazwiska. Głupie, wiem…

– To nie jest wcale głupie.

Uśmiechnęła się do niego.

– Skąd wiedziałeś, że chciałam to zobaczyć?

– A jak mógłbym nie wiedzieć? – odpowiedział. – Kiedy myślę o tobie, gdy nie ma cię ze mną, widzę cię w myślach zawsze z książką w dłoni. – spojrzał ponad nią, gdy to mówił. Zobaczyła lekki rumieniec na jego policzkach. Był tak blady, że nigdy nie mógł ukryć nawet najmniejszego rumieńca. Zawsze zaskakiwał ją tym, jaki był wrażliwy. Przez ostatnie dwa tygodnie bardzo polubiła go. Will starannie ją unikał, Charlotte i Henry mieli problemy z Radą i Clave, oraz prowadzeniem instytutu, nawet Jessamine wydawała się być zajęta. Ale Jem zawsze był przy niej. Wydawał się odgrywać dla niej rolę przewodnika po Londynie. Byli w Hyde Park i Kew Gardens, w Narodowej Galerii, Brytyjskim Muzeum, w wieży Londyńskiej i Bramie zdrajców. Poszli zobaczyć dojenie krów w St. James Park i sprzedawców owoców i warzyw, sprzedających również swoje wyroby w Covent Garden. Oglądali żaglówki w świetle słońca pływające w rzece Thames w Embankment i jedli rzeczy o nazwie ,,Odbojniki'', których nazwa brzmiała strasznie, ale okazało się, że jest to mieszanina masła, cukru i chleba. I tak jak dzisiaj, Tessa poczuła, że otwiera się powoli, że przestaje być cicha, przestraszona przez utratę jej dawnego życia. Czuła się jak kwiat wychodzący z zamarzniętej ziemi. Potrafiła się śmiać. I musiała podziękować za to Jamesowi.

– Jesteś dobrym przyjacielem – powiedziała, i ku jej zdziwieniu nic nie powiedział na to, więc mówiła dalej. – Mam nadzieję, że będziemy dobrymi przyjaciółmi dla siebie. Też tak uważasz, prawda, Jem?

Odwrócił się i spojrzał na nią, ale zanim odpowiedział ktoś go uprzedził, mówiąc głosem grobowym wydobywającym się z cienia.

– Śmiertelność, to i strach. Co za zmiana tutaj zachodzi. Pomyśleć o tym ile kości Królewskich Jest uśpionych w te groby z kamieni.

Ciemny kształt wyszedł spomiędzy dwóch pomników. Tessa zamrugała zdziwiona, a Jem powiedział zrezygnowanym tonem.

– Witaj, Will. Co się stało, że postanowiłeś nas zaszczycić swoją obecnością po tym wszystkim?

– Nigdy nie powiedziałem, że nie przyjdę – powiedział i zrobił krok do przodu, a światło padające z okna oświetliło go. Nawet teraz, kiedy Tessa nie może patrzeć na niego bez bólu w klatce piersiowej, jej serce zabiło dwa razy szybciej. Czarne włosy, niebieskie oczy, wydatne kości policzkowe, gęste, ciemne rzęsy, pełne usta. Byłby bardziej przystojny, gdyby nie to, że był tak wysoki i umięśniony. Przypomniała sobie, gdy dotykała dłonią jego ramiona, twarde jak żelazo, o równie twardych mięśniach, rękach, smukłych i elastycznych, ale szorstkich…

Zablokowała swoje myśli. Nie było to tylko jedno dobre wspomnienie. Will był przystojny, ale nie był jej: nie był niczyi. Coś w nim było złamane, przez co rozsiewał okrucieństwo, musiał ranić i odsuwać tym samym od siebie innych.

– Spóźniłeś się na spotkanie rady – powiedział Jem, uśmiechając się lekko. Był jedynym, którego złośliwość Willa nie wydawała się dotyczyć.

– Miałem zlecenie – powiedział Will. Z bliska Tessa widziała, że jest Zmęczony: jego oczy były otoczone czerwonymi obwódkami i cieniami. Jego ciuchy wyglądały na zmięte, jakby w nich spał, a jego włosy domagały się cięcia.

To nie powinno cię odchodzić, Tessa – powiedziała w myślach sama do siebie patrząc jak jego miękkie, falujące włosy opadają na uszy, kark i czoło. Nie ma znaczenia, co myślisz o tym jak wygląda i jak chce spędzać czas. Powiedział to jasno.

– Ty też nie jesteś punktualny.

– Chciałem pokazać Tessie kącik pisarzy – odpowiedział Jem – pomyślałem, że jej się spodoba.

Mówił w tak prosty i oczywisty sposób, że nikt nie miał wątpliwości, zresztą Tessa nie miała, że mówi prawdę. Było widać, że chciał jej się spodobać, a nawet Will nie był w stanie pomyśleć o czymś nieprzyjemnym do powiedzenia, tylko wzruszył ramionami i ruszył przed siebie szybkim tempem przez Abbey i na wschód kościoła. Był tam mały ogród, w otoczeniu ścian klasztoru, gdzie ludzie chodzili wokół krawędzi i mruczeli półgłosem, jakby byli w kościele, nadal się modląc. Żaden z nich nie zauważył Tessę i jej towarzyszy, którzy zbliżali się do podwójnych dębowych drzwi. Will rozejrzał się i biorąc stelę z kieszeni, dotknął drzwi: zaświeciły lekko jasnoniebieskim kolorem i otworzyły się. Will wszedł pierwszy, Jem i Tessa zaraz za nim. Drzwi były ciężkie i zamknęły się z hukiem za Tessą, prawie przytrzaskując jej spódnice, którą szybko wyswobodziła i dogoniła swoich towarzyszy.

– Jem? – spytała, gdy zrobiło się całkowicie ciemno.

Nagle pojawiło się oślepiające światło. To Will, trzymający kamień. Byli w dużym pomieszczeniu, gdzie sklepienie było z kamienia. Podłoga wydawała się być z cegły, a na końcu pokoju był ołtarz.

– Jesteśmy w Izbie – powiedział. – Jest tu skarb. Skrzynki złota, srebro na całej długości ściany.

– Skarb nocnych łowców? – Tessa zdziwiła się.

– Brytyjski skarb królewski, otoczony grubymi ścianami i drzwiami – powiedział Jem. – Zawsze Nocni Łowcy mieli do niego dostęp. – uśmiechnął się widząc jej minę. – Monarchie dawały na przestrzeni wieków dziesięcinę nocnym łowcom, w tajemnicy, by ich królestwa były bezpieczne od demonów.

– Nie w Ameryce – powiedziała Tessa. – nie mamy monarchii.

– Masz oddział rządu, który zajmuje się Nocnymi Łowcami, nie bój się – powiedział Will idąc w stronę ołtarza. – Kiedyś byłem w departamencie wojennym, ale teraz jest tam oddział departamentu sprawiedliwości…

Will wrócił szybko na swoje poprzednie miejsce z cichym jękiem. Tessa zobaczyła miotające światło pośród cieni. Will wkroczył do otworu, z którego świeciło światło. Kiedy Tessa za nim poszła, znalazła się w długim, opadającym na dół kamiennym korytarzu. Wyglądał trochę jak kamienny tunel, stworzony przez naturę, chociaż ściany były gładkie. Co kilka metrów płonęły pochodnie, którymi były ręce, w których wnętrzu palił się ogień. Przejście robiło się coraz bardziej strome w dół. Pochodnie paliły się z pewnego rodzaju blasku o kolorze niebiesko – zielonym, oświetlając rzeźby w skale. Wszystkie przedstawiały ten sam motyw. Anioła wyrastającego z jeziora, niosącego miecz w jednej ręce i puchar w drugiej. Anioł Razjel wnosząc dary anioła dla nocnych łowców. Na końcu znaleźli srebrne drzwi, które podobne Tessa widziała wcześniej.

– Takie same znajdują się przed pomieszczeniami Clave, Rady przymierza i Konsula – powiedział zanim zdążyła zapytać.

– Konsul – zaczęła delikatnie. – Jest głową Clave? Coś jak król?

– Nie do końca – zaczął Will. – On jest wybierany jak prezydent, albo premier.

– A rada?

– Zobaczysz ich niedługo. Will otworzył drzwi.

Usta Tessy były nadal otwarte, więc zamknęła je szybko. Jem, stojący po jej prawej stronie, uśmiechał się lekko. Pokój przed nimi był jednym z największych, jakie widziała kiedykolwiek w życiu. Ogromna kopuła, na dachu pomalowany był zbiór gwiazd i konstelacji. Wielki żyrandol w kształcie anioła, trzymający płonące pochodnie, zwisał z najwyższego punktu kopuły. Reszta pokoju została utworzona tak, że przypominała amfiteatr. Długie ławki, opadające stopniowo na dół. Stanęli na szczycie rzędów schodów. Większość miejsc było zajętych. Na dole schodów było podium, a na niej kilka, zapewnię, niewygodnych, drewnianych krzeseł. W jednym z nich siedziała Charlotte, obok niej był Henry, patrząc szeroko otwartymi z nerwów oczami. Charlotte siedziała spokojnie z rękami na kolanach, tylko ktoś, kto znał ją dobrze wiedział o napiętych w ramionach i zestawionych ustach. Przed nimi, coś w rodzaju większego podium, szerszego i dłuższego niż zwykłe podium, stał wysoki mężczyzna o długich, jasnych włosach i długiej, gęstej brodzie. Jego ramiona był szerokie. Ubrany w długie, czarne szaty jak sędzia, na których rękawach były błyszczące, wyszyte runy. Obok niego, w niskim krześle, siedział starszy mężczyzna. W jego brązowych włosach było widać srebrne pasma, twarz była idealnie ogolona, pomarszczona. Jego szata była granatowa, a diamenty na jego palcach zabłyszczały kiedy podniósł rękę. Tessa go rozpoznała: Inkwizytor Whitelaw, który przesłuchiwał świadków w imieniu Clave.

– Pan Herondale – powiedział blondyn, patrząc na Willa, i uśmiechając się lekko. – Co za niespodzianka, że pan do nas dołączył. I pan Carstairs, oczywiście. A waszą towarzyszką musi być…

– Panna Gray – przerwała mu Tessa. – Panna Tessa Gray z Nowego Jorku.

Po pomieszczeniu rozszedł się szmer głosów. Czuła jak Will, stojący koło niej napiął mięśnie, a Jem zaczerpnął powietrza jakby chciał coś powiedzieć.

– Przerwała Konsulowi – usłyszała. Nagle dotarło do niej, że to Konsul, główny oficer Clave. Rozejrzała się po pomieszczeniu, widząc kilka znajomych twarzy. Benedykt Lightwood, siedzący sztywno, jego syn, Gabriel Lightwood patrzący prosto na nią. Ciemnooka Lilian Highsmith z twarzą jak u kota. Przyjaźnie wyglądający George Penhallow, a nawet jej ciotka Charlotte Callida, z włosami ułożonymi na głowie w grube szare fale. Było jeszcze wiele innych twarzy, które kiedyś już widziała, ale nie znała tych osób. Mieli taką odmienną urodę, jakby pochodzili z całego świata. Blond włosy wiking Nocny łowca i ciemnoskóry mężczyzna, który wyglądał jak postać z okładki „Baśnie z tysiąca i jednej nocy''. Kobieta o urodzie Indianki, w pięknym sari, wyszytymi srebrnymi runami i piękna Afrykańska kobieta, która miała na szyi złote pierścienie opinające sztywno jej szyję. Kobieta, która patrzyła teraz na nią intensywnie, w eleganckiej, jedwabnej sukni, o delikatnych rysach twarzy, o ciemnych oczach.

– Witamy więc, Panno Tesso Gray z Nowego Jorku – powiedział rozbawiony Konsul. – Dziękujemy za przyłączenie się dzisiaj do nas. Rozumiem, że odpowiesz na kilka pytań Enklawy Londyńskiej.

Tessa rozejrzała się, a jej oczy spotkały się z oczami Charlotte. Powinnam? Charlotte niezauważalnie opuściła głowę. Proszę.

– Jeżeli to konieczne, z pewnością to zrobię – odpowiedziała Tessa ściągając ramiona.

– Podejdź więc do rady – zaczął Konsul. Tessa zdała sobie prawię, że ,,radą" musiały być osoby siedzące przy wąskim, długim i drewnianym stole. – Gentlemani mogą cię do niego eskortować. – dodał, a w jego głosie była nutka rozbawienia. Will mruknął coś pod nosem, ale tak cicho, że Tessa nie usłyszała. Była otoczona Willem, po lewej stronie i Jemem z prawej. Tessa ruszyła na dół po schodach przed podium. Stanęła niepewnie. Z bliska widziała, że Konsul jest przyjazny, ale Inkwizytor, o ciemnych oczach, wydawał się być ponury.

– Inkwizytorze Whitelaw – zaczął Konsul – proszę o miecz.

Inkwizytor wstał, wyciągając zza szaty duży sztylet. Tessa rozpoznała go od razu. Długi, srebrny, rękojeść rzeźbiona rozpostartymi skrzydłami. Był to miecz Codex, który Anioł Razjel wzniósł z jeziora, i dał Jonathanowi pierwszemu Nocnemu Łowcy.

– Maellartach – powiedziała nazwę miecza.

Konsul, biorąc miecz wydawał się być rozbawiony. – Widać, że dużo się uczyłaś – zaczął. – Kto z was ją uczył? Will? James?

– Tessa uczy się na własną rękę – odpowiedział Will, wyglądający na rozbawionego, w porównaniu z innymi ludźmi siedzącymi w pomieszczeniu.

– Jest ciekawa naszego świata.

– Tym bardziej nie powinno jej tutaj być. – Tessa nie musiała się odwrócić, by odgadnąć, kto to powiedział. Benedykt Lightwood. – To jest miejsce rady, nie zapraszamy tutaj nikogo prócz Nocnych łowców – mówił, a jego głos był spięty. – Miecz nie może być użyty, aby jej powiedzieć prawdę. Nie jest Nocnym łowcą, więc dlaczego ma go użyć?

– Cierpliwości Benedykcie – powiedział Konsul Wayland, trzymając miecz, jakby nic nie ważył. Spojrzał uważnie na Tessę, czuła się tak, jakby szukał coś w jej twarzy, w oczach. – Nie skrzywdzimy cię, mała czarnoksiężniczko. Porozumienie nam to zabrania.

– Nie jestem czarnoksiężnikiem – powiedziała Tessa. – W ogolę nim nie jestem.

To było dziwne, powiedzieć to ponownie, ale była wcześniej przesłuchiwana przez członków konklawe, nie przez Konsula. Był wysoki, o szerokich barkach, emanowała od niego władza i siła. Tessa przypomniała sobie, jak Charlotte miała o nim złe wrażenie.

– Więc czym jesteś? – spytał.

– Ona nie wie – odpowiedział sucho Inkwizytor. – Cisi Braci też.

– Może powinna usiąść – powiedział konsul. – W celu złożenia zeznań, ale jej zeznania będą liczone jak zeznania pół Nocnego Łowcy. – Zwrócił się do Branwella. – W międzyczasie, Henry, jesteś zwolniony z przesłuchania w tej chwili. Charlotte, proszę zostać.

Tessa poczuła niechęć, kiedy szła usiąść na miejscu Henry’ego, którego włosy sterczały dziko na wszystkie strony. Jessamine siedziała niedaleko, w jasnobrązowej sukni, wyglądająca na znudzoną i zirytowaną. Tessa usiadła niedaleko niej, a Will i Jem po jej obydwóch bokach. Jem był tak blisko niej, że czuła ciepło jego ramiona stykającego się z jej. Po pierwsze, rada miała mieć inne spotkanie. Charlotte została wezwana do przedstawienia jej wspomnień z nocy, kiedy Enclave zostało zaatakowane przez wampiry de Quincey, zabijając go i jego zwolenników, podczas gdy brat Tessy, Nate, stracił jej zaufanie, i podążył za Mistrzem, Alexem Mortmain, do wejścia do Instytutu, gdzie zabił dwóch pracowników i Tessa została prawie porwana.

Kiedy Tessa została powołana, powiedziała to samo, co powiedziała wcześniej: że nie wie, gdzie jest Nate, że nie podejrzewała go o to, że wiedziała nic o jej mocy, dopóki Ciemne Siostry jej nie pokazały jej, i że zawsze uważała, że jej rodzice byli ludźmi.

– Richard i Elizabeth Gray zostali dokładnie zanalizowani – powiedział Inkwizytor. – Nie ma dowodów by byli czymś innym niż ludźmi. Chłopiec, jej brat, jest człowiekiem. To może być tak, jak Mortman zasugerował, ojciec dziewczyny jest demonem, a jeśli to prawda, to pojawia się pytanie, o czarnoksięstwo.

– Wszystko o tobie, włączając twoją moc, jest ciekawe – powiedział Konsul, spoglądając na Tessę błękitnymi oczami. – Nie masz pojęcia o granicach, o konstrukcji mocy? Czy testowałaś ją? Sprawdzałaś dostęp do swoich wspomnień i myśli?

– Tak, próbowałam. Za pomocą kilku rzeczy odzyskanych z domu.

– I?

– Nic się nie stało. Nie czułam nic, żadnego życia, nie mogłam się połączyć – potrząsnęła głową.

– Wygoda – mruknął Benedykt, tak cicho, że ledwie Tessa go usłyszała, lekko się czerwieniąc.

– Niech pan Lightwood odpowie na pytanie – powiedziała, starając się by nie zabrzmiało to jak pytanie.

– Myślę, że to zdecydowanie niewygodne. Biorąc pod uwagę, że głównym celem pana Mortmaina jest on sam, nie ma nikogo, kto życzy mu złapania sprawcy szybko tak jak ja.

Usta Konsula drgnęły.

– Oczywiście – powiedział i wskazał, że może zająć swoje miejsce ponownie. Zobaczyła twarz Benedykta Lightwooda, którego wargi były cienką linią i był wściekły.

– Nikt nie widział go prócz panny Gray… od kłótni z nim w Sanktuarium – mówił Konsul, kiedy Tessa siadała.

Inkwizytor odwrócił kilka dokumentów, które zostały ułożone na jego podium.

– Jego dom został przeszukany, magazyn też, podwórza wszystkich przyjaciół w Szkocji też – mężczyzna zniknął. Całkiem dosłownie, tak jak nam to powiedział William Herondale. Will uśmiechnął się uroczo, jakby ktoś go pochwalił, chociaż Tessa dostrzegła, że ten uśmiech nie jest wcale szczery, i kryje się za nim coś mrocznego.

– Moja sugestia – powiedział Konsul – jest taka, że Charlotte i Henry Branwell są oficjalnie ocenzurowani, i przez następne trzy miesiące ich działania, podejmowane za zgodą Clave, muszą zostać potwierdzone zanim…

– Mój drogi Konsulu. – Ktoś odezwał się głośno z tłumu. Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Tessa miała wrażenie, że nie zdarzało się często, by ktoś przerywał Konsulowi. – Jeśli mógłbym coś powiedzieć.

Konsul uniósł brwi do góry.

– Benedykt Lightwood – powiedział. – Miałeś okazje mówić wcześniej, podczas przesłuchania.

– Nie mam żadnego dowodu uznania – zaczął Benedykt. Jego ostry profil wydawał się teraz jeszcze bardziej ostrzejszy. – To twoje zdanie, co do którego mam wątpliwości.

Konsul pochylił się na podium. Był wysoki, barczysty, z głęboką klatką piersiową, a jego duże dłonie wyglądały, jakby mógł nimi zgnieść gardło Benedykta bez problemu. Tessa żałowała, że tego nie zrobi. Nie lubiła Benedykta Lightwooda.

– Dlaczego?

– Myślę, że twoja długa przyjaźń z rodziną Fairchild zasłoni braki w wypowiedziach Charlotte, jako dyrektora instytutu – powiedział Benedykt. Na sali panowała całkowita cisza. – Błędy popełnione w nocy piątego lipca powodują jedynie zakłopotanie wśród Clave i tracą przez to Pyxis. Mamy uszkodzone relacje z podziemnym światem w Londynie, przez atak de Quincey.

– Złożono nam wiele skarg względem odszkodowań.

– Sprawa odszkodowań nie jest twoją sprawą, Benedykt – odpowiedział Konsul.

– I – powiedział podniesionym głosem Benedykt – najgorsze jest to, że nocni łowcy pozwolili uciec groźnemu przestępcy i nie mamy pojęcia gdzie jest, a ci, którzy powinni być odpowiedzialni za znalezienie go to ci, którym uciekł! – Jego głos podniósł się do krzyku.

Cały pokój aż zawrzał. Charlotte wyglądała na przerażoną, Henry na zagubionego, a Will wściekły. Konsul, którego oczy pociemniały niebezpiecznie, gdy Benedykt wspomniał rodzinę Fairchild, którzy byli z Charlotte rodziną, Tessa zdała sobie sprawę, że cały hałas ucichł.

– Twoja wrogość wobec lidera twojego Enclave robi się coraz większa, Benedykt – powiedział Konsul.

– Przepraszam. Nie wierzę, że utrzymanie Charlotte Branwell jako głowy Instytutu, bo wszyscy wiemy, że zaangażowanie Henry’ego Branwella bardziej leży w lepszym interesie Clave, jest dobrym pomysłem. Nie wierzę, by kobieta potrafiła prowadzić instytut. Kobiety nie myślą zgodnie z logiką i uznaniem, ale z emocjami. Nie mam wątpliwości, że Charlotte jest dobrą, godną zaufania kobietą, ale mężczyzna nie zostałby oszukany przez Nathaniela Graya.

– Dałem się omamić. – Will zerwał się na równe nogi i odwrócił, a jego oczy zapłonęły. – Wszyscy daliśmy się omamić. Jakie insynuacje robisz o mnie, Jemie i Henrym, Panie Lightwood?

– Ty i Jem jesteście dziećmi – powiedział ostro Benedykt. – A Henry nigdy nie opuszcza swojego stołu roboczego.

Will zaczął opadać powoli na krzesło: Jem ściągał go z powrotem ściskając mocno, i sycząc coś pod nosem. Jessamine klasnęła w dłonie, a jej brązowe oczy rozbłysły.

– To jest dosyć ekscytujące – powiedziała. Tessa spojrzała na nią z obrzydzeniem.

– Czy ty w ogóle ich słuchałaś? Obrażają Charlotte! – szepnęła ostro, ale Jessamine zbyła ją gestem.

– Kogo więc nowego sugerujesz na prowadzenie Instytutu? – spytał Konsul Benedykta głosem ociekającym sarkazmem. – Siebie, być może?

Benedykt rozłożył ręce.

– Mój panie Konsulu…

Zanim skończył mówić, trzy osoby wstały. Dwie z nich Tessa kojarzyła jako członków Enklawy w Londynie, choć nie znała ich nazwisk, a trzecim była Lilian Highsmith. Benedykt uśmiechnął się. Wszyscy patrzeli teraz na niego, przy nim siedział syn, Gabriel, który patrzył na ojca zielonymi oczami uważnie. Jego smukłe palce trzymał ściśnięte na oparciu krzesła przed nim.

– Trzy poparcia mojego pomysłu – powiedział Benedykt. – Prawo pozwala na prawne zmienienie Charlotte Branwell ze stanowiska głowy Londyńskiego Enclave.

Charlotte oddychała ciężko i siedziała nieruchomo w fotelu. Jem wciąż ściskał Willa za nadgarstek. Jessamine wciąż wyglądała jakby uczestniczyła w ekscytującej grze.

– Nie – powiedział Konsul.

– Nie możesz zapobiec zamienieniu…

– Benedykcie, zakwestionowałeś moje spotkanie z Charlotte w tej chwili i udało ci się. Zawsze chciałeś Instytutu. Teraz, kiedy instytut musi trzymać się bliżej, niż wcześniej, chcesz żeby rozdzieliła go niezgoda postępowania rady.

– Zmiana nie jest zawsze realizowana spokojnie, ale to nie czyni tego niekorzystnym. Moja zmiana jest dobra. – Benedykt splótł swoje palce.

Konsul bębnił palcami o podium. Obok niego, Inkwizytor stał, patrząc na wszystkich zimnymi oczami. Wreszcie Konsul powiedział:

– Sugerujesz, Benedykcie, że odpowiedzialność za znalezienie Brata Tessy powinna zostać narzucona osobą, które go zgubiły. Czy zgadzasz się, jak sądzę, że znalezienie Mortmaina jest naszym priorytetem?

Benedykt skinął lekko głową.

– Moja propozycja jest taka. Niech Charlotte i Henry Branwell badają miejsce pobytu Mortmaina. Jeśli do końca dwóch tygodni nie znajdą go, a przynajmniej mocne dowody potwierdzające jego miejsce pobytu, to zmiana może pójść naprzód.

Charlotte wyprostowała się na krześle.

– Znaleźć Mortmaina? – spytała. – Sami, tylko Henry i Ja, bez pomocy ze strony Enklawy? Oczy Konsula, kiedy oskarżali ją były nieprzyjazne, ale teraz widać w nich było przebaczenie.

– Możesz wezwać innych członków Clave, jeśli potrzebujesz specyficznego zapotrzebowania, i oczywiście Cisi Bracia i Żelazne Siostry są do państwa dyspozycji – powiedział. – Ale co do dochodzenia, tak, to jest dla ciebie do wykonania we własnym zakresie.

– Nie lubię tego – poskarżyła się Lilian Highsmith – próbujesz zwrócić uwagę na poszukiwania szaleńca…

– Czy chcesz wycofać swoje poparcie dla Benedykta? – spytał Konsul. – Jego wyzwanie będzie zakończone i nie będzie potrzeby Branwellów na sprawdzenie się.

Lilian otworzyła usta, a następnie, na spojrzała na Benedykta i zamknęła je. Potrząsnęła głową.

– Straciliśmy służących – powiedziała napiętym głosem Charlotte. – Bez nich…

– Dostaniecie nowych służących pod warunkiem, że spełnią standardy – powiedział Konsul. – Twój poprzedni sługa, brat Thomasa, Cyril, zmierza tu z Brighton, by dołączyć do twojego domu, a Dubliński Instytut postanowił wysłać kogoś, by gotował dla ciebie. Oboje są dziećmi myśliwców, przez co muszę powiedzieć, Charlotte, powinni się nadać.

– Zarówno Thomas jak i Agata zostali przeszkoleni. – Henry zaprotestował. – Nie tylko Miss Lovelace jest żałośnie niedoświadczona, ale tamta druga, Sophie, i ta dziewczyna. – wskazał na Tessę. – No cóż, skoro ona i pokojówka mają zostać w domu, muszą zostać przeszkolone w zakresie podstaw obrony. Tessa spojrzała z ukosa na Jamesa w zadumie.

– On ma na myśli mnie?

Jem skinął głową. Jego twarz była ponura.

– Nie mogę, potykam się o własne stopy!

– Jeśli masz zamiar kogoś podeptać, proponuję Benedykta. – mruknął Will.

– Nic ci nie będzie, Tessa. Nie ma tam nic, czego nie mogłabyś zrobić – zaczął Jem, ale reszta jego słów została zagłuszona przez Benedykta.

– W rzeczywistości – powiedział Benedykt – ponieważ obydwoje będziecie zajęci badaniami nad pobytem Mortmain, proponuję moich synów, Gabriela i Gideona, który wraca z Hiszpanii dzisiaj, jako wykładowców. Obydwoje są wspaniałymi wojownikami i mają doświadczenie w nauczaniu.

– Ojcze! – zaprotestował Gabriel. Widać było, że ojciec wcześniej z nim tego nie przedyskutował.

– Możemy trenować swoich pracowników – powiedziała Charlotte, ale Konsul pokręcił głową.

– Benedykt Lightwood oferuje wam genialny prezent. Zaakceptujcie go.

Charlotte zrobiła się czerwona na twarzy. Po długiej chwili, schyliła głowę, uznając słowa Konsula. Tessa poczułam zawroty głowy. Miała zostać przeszkolona? Do walki, rzucania nożami i posługiwania się mieczem? Oczywiście jedna z jej ulubionych bohaterek walczyła jak mężczyzna, za którego była przebrana. Ale to nie znaczy, że ona tak mogła i chciała.

– Bardzo dobrze – powiedział Konsul. – Ta narada rady kończy się, aby ponownie tutaj, w tym samym miejscu, za dwa tygodnie znowu się odbyła. Jesteście wolni.

Oczywiście nie wszyscy wyszli od razu. Ludzie zaczęli wstawać i żywo rozmawiać z innymi. Charlotte wciąż siedziała, Henry, obok niej, jakby chciał rozpaczliwie powiedzieć coś pocieszającego, ale nie wiedział co. Jego dłoń wisiała niepewnie nad żony ramieniem. Will spoglądał poprzez całe pomieszczenie na Gabriela Lightwooda, który spoglądał zimno w ich kierunku. Charlotte powoli wstała. Henry miał teraz dłoń na jej ramieniu. Jessamine już stała, kręcąc jej nowym, białym parasolem w koronki. Henry zastąpił go, gdy stary został zniszczony w bitwie z robotami Mortmaina. Jej włosy były związane w ciasny kok. Tessa szybko wstała, by dołączyć do innych, a w jej głowie kłębiły się cały czas te same słowa: Charlotte, Benedykt, nigdy nie znaleźć Mistrza, dwa tygodnie, wyzwanie, Konsul, Mortmain, Enclave, upokarzające.

Charlotte wyprostowała plecy, miała czerwone policzki, i oczy wpatrzone gdzieś w dal, jakby nie słyszała nieprzyjemnych plotek. Will już nie spoglądał uważnie na szepczących ludzi, Jem ściskał mocno swój płaszcz w dłoniach. Za Jemem, Tessa wyobraziła sobie jak to jest być właścicielem rasowego psa, który lubi gryźć gości. Trzeba było trzymać za jego obrożę. Tak jak Jem robił to z Willem. Jessamine wyglądała na znudzoną, pewnie nie obchodziło ją co myślano o niej, a co dopiero o nich.

Do czasu, nim dotarli do drzwi Rady, śpieszyli się. Charlotte zatrzymała się na chwilę i pozwoliła dogonić się. Większość tłumu poszła na lewo, tak skąd przyszła Tessa, Jem i Will, ale Charlotte odwróciła się gwałtownie w prawo. Szli kilka kroków, w pewnym momencie Charlotte zatrzymała się w rogu korytarza.

– Charlotte? – spytał Henry podchodząc do niej. – Kochanie…

Bez ostrzeżenia Charlotte zamachnęła się mocno i kopnęła w ścianę.

– Och, mój… – powiedziała Jessamine, kręcąc parasolem.

– Jeśli mógłbym coś powiedzieć – zaczął Will. – Dwadzieścia kroków koło nas, w pokoju Konsula, jest Benedykt. Jeżeli chcecie mogę tam iść i go skopać…

– Charlotte – usłyszeli zachrypnięty głos. Charlotte odwróciła się, a je brązowe oczy powiększyły się.

To był Konsul. Wyszyte srebrną nicią runy na płaszczu błyszczały. Podszedł do niej i położył rękę na ścianie. Nawet nie drgnęła.

– Charlotte – powiedział Konsul Wayland jeszcze raz. – Wiesz, co twój ojciec zawsze mówił o utracie temperamentu.

– On nic o nim nie mówił. Zawsze mówił, że powinien mieć syna – powiedziała z goryczą Charlotte. – Gdybym była mężczyzną, traktowaliby mnie właściwie.

Henry położył rękę na ramieniu żony, mrucząc coś, ale potrząsnęła ją. Jej duże, brązowe oczy były utkwione w Konsulu.

– Jak więc cię traktuję? – spytał.

– Jakbym była dzieckiem, małą dziewczynką, która trzeba karcić.

– Charlotte, jestem osobą, która nadała ci obowiązki byłego dyrektora Instytutu i Enklawy. – Konsul brzmiał jakby był zirytowany. – Zrobiłem to nie tylko dlatego, że znam Granville Fairchild, i wiem, że chciałby żeby jego córka odniosła sukces, wiedząc, że wykona dobrze swoje zadania.

– Jest jeszcze Henry – powiedziała. – Dlaczego więc chcesz, żebym to ja prowadziła Instytut a nie Henry?

– Gratuluję, Charlotte. Nie myślę, by londyńskie Enclave nie było pod wrażeniem prowadzenia przez Henry’ego.

– To prawda – powiedział Henry patrząc na swoje buty. – Wszyscy wiedzą, że jestem raczej bezużyteczny. To moja wina, że to wszystko się stało Konsulu.

– Nie – powiedział Konsul Wayland. – To przez problemy Clave, braku

szczęścia, i niektóre błędne decyzje z twojej strony, Charlotte. Tak, jestem także odpowiedzialny za nie.

– Więc zgadzasz się z Benedyktem!

– Benedykt Lightwood jest bękartem – powiedział ze znudzeniem Konsul. – Każdy to wie. Ale on jest politycznie potężny, i lepiej jest go uspokoić, żeby nie robił przedstawienia, niż go bardziej angażować lub ignorować.

– Przedstawienie? Czyli tak to nazywasz? – powiedziała gorzko Charlotte. – Dałeś mi niemożliwe zadanie.

– Daję wam zadanie znalezienia Mistrza – powiedział Konsul. – Człowiek, który włamał się do instytutu, zabił twoje sługi, wziął twoje Pyxis, i plany budowy amii potworów, przez które może nas zniszczyć. Musi być zatrzymany. Jako szefowej enklawy, Charlotte, twoim obowiązkiem jest go zatrzymać. Jeśli uważasz to za niemożliwe, to może powinnaś sobie zadać pytanie, dlaczego chcesz pracować na takim stanowisku?

Rozdział drugi: Odszkodowania wojenne

Więc dzielę twój ból, pozwalając na smutną ulgę; Ach, więcej niż dzielić to! Oddaj mi cały swój smutek.

– Alexander Pope, Eloisa to Abelard

Magiczne światło, które oświetlało Wielką Bibliotekę wydawało się drgać słabo, niczym świeczka stapiająca się w swoim uchwycie, ale Tessa wiedziała, że to tylko jej wyobraźnia. W przeciwieństwie do gazu czy ognia, magiczne światło zdawało się nigdy nie gasnąć ani wypalać.

Natomiast jej wzrok zaczynał się męczyć, a sądząc po wyrazach twarzy jej towarzyszy, nie była w tym odosobniona. Wszyscy zebrali się wokół jednego z długich stołów, Charlotte u jego szczytu, Henry po prawej stronie Tessy. Will i Jem siedzieli obok siebie trochę dalej od nich. Tylko Jessamine wycofała się do najdalszego końca stołu, odseparowując się od innych. Powierzchnia stołu była hojnie przykryta wszelkiego rodzaju papierami: starymi artykułami z gazet, książkami, zwojami pergaminu pokrytym drobnym pismem z zakrętasami. Były tam genealogie różnych rodzin Mortmainów, historie automatów, niekończące się książki z zaklęciami przyzywania i wiązania oraz każdy fragment badań na temat Klubu Pandemonium, który Cisi Bracia byli w stanie wyskrobać ze swoich archiwów.

Tessie zostało przydzielone zadanie przeczytania artykułów w gazetach – miała znaleźć historie o Mortmainie i jego towarzystwie żeglugowym. Przed oczami miała plamy, a słowa tańczyły na stronach. Poczuła ulgę, gdy Jessamine wreszcie przerwała ciszę, odsuwając książkę, którą czytała: Studium czarów autonomicznych.

– Myślę, że marnujemy nasz czas, Charlotte – powiedziała. Charlotte podniosła wzrok z wyrazem bólu na twarzy.

– Jessamine, nie ma potrzeby, abyś pozostawała tu, jeśli sobie tego nie życzysz. Muszę powiedzieć, że nikt z nas nie oczekuje pomocy od ciebie, odkąd przestałaś przykładać się do nauki. Nie mogę ci pomóc i mam nadzieję, że wiesz czego tak naprawdę szukasz. Czy mogłabyś powiedzieć nam zaklęcie przyzwania i wiązania, którego szukałaś?

Tessa nie mogła poradzić na to, że została zaskoczona. Charlotte była najbystrzejsza z nich.

– Chcę pomóc – powiedziała pochmurnie Jessie. – Mechaniczne rzeczy z Mortmain niemal mnie zabiły. Chcę go złapać i ukarać.

– Nie, ty tego nie chcesz. – Will rozwinął pergamin tak stary, że aż zaszeleścił.

Zmrużył oczy patrząc na czarne symbole na stronie. – Chcesz by brat Tessy został złapany i ukarany, bo myślałaś, że cię kochał, kiedy tak wcale nie było. Jessamine poczerwieniała.

– Nieprawda. To znaczy, wcale nie. Mam na myśli, ugh! Charlotte, Will zaczyna mnie drażnić.

– I słońce pojawia się na wschodzie – powiedział sam do siebie Jem.

– Nie chcę zostać wyrzucony z Instytutu, przez to, że nie znaleźliśmy Mistrza. – powiedziała Jessamine. – Czy to takie trudne do zrozumienia?

– Nie zostaniesz wyrzucona z Instytutu – powiedziała Charlotte. – Jestem pewna, że Lightwood pozwoli ci zostać.

– Benedykt ma dwóch synów na wydaniu. Powinnaś być zachwycona – powiedział Will.

Jessamine spojrzała na niego.

– Nocnych Łowców. Jakbym chciała ich poślubić.

– Jessamine, jesteś jedną z nich.

Zanim Jessamine odpowiedziała, drzwi biblioteki zostały otworzone. Zobaczyli w nich Sophie, która miała głowie białą chustę. Powiedziała coś cicho do podchodzącej do niej Charlotte.

– Brat Enoch jest tutaj – powiedziała Charlotte tak by wszyscy usłyszeli. – Muszę z nim porozmawiać. Will, Jessamine, spróbujcie się nie pozabijać kiedy mnie nie będzie. Henry, jeśli możesz…

Jej głos zdawał się ściszać. Henry wpatrywał się w książkę.

– Książka Al – Jazairego o Mechanicznych urządzeniach. – Nie zwracając na nic innego uwagi, Charlotte upuściła pokój wraz z Sophie.

W momencie, kiedy drzwi zamknęły się za Charlotte, Jessamine spojrzała ze złością na Willa.

– Jeśli myślisz, że nie mam doświadczenia, by pomóc, to dlaczego ona tutaj jest? – wskazała na Tessę. – Nie chce być niemiła, ale myślisz, że może cokolwiek powiedzieć o zaklęciu przyzwania i wiązania? – spojrzała na Tessę. – Możesz? Jeśli o to chodzi, Will, ty też zwracasz mało uwagi na lekcjach. Czy możesz mi powiedzieć jak odróżnić wiążące zaklęcia od zrobienia babeczek?

Will odchylił się do tyłu na krześle i powiedział w rozmarzeniu.

– Mogę, ale jestem szalony, północ – północ – zachód, kiedy wiatr jest południowy…

– Jessamine, Tessa była miła i zaoferowała pomóc, a my potrzebujemy jak najwięcej oczu, które nam mogą pomóc – powiedział Jem poważnie. – Will, nie cytuj Hamleta. Henry – powiedział głośniej. – HENRY.

Henry podniósł głowę zamyślony.

– Tak, kochanie? – rozejrzał się. – Gdzie Charlotte?

– Rozmawia z cichym bratem – powiedział Jem, udając, że Henry nie pomylił go z żoną. – Obawiam się… że raczej zgadzam się z Jessamine.

– I słońce pojawiło się na zachodzie – powiedział Will, który udawał, że nie słyszał komentarza Jamesa.

– Ale dlaczego? – spytała Tessa. – Nie możemy się teraz poddać. To tak jakby dobrowolnie oddawać Instytut w ręce okropnego Benedykta Lightwooda.

– Nie sugeruję, że nic nie robimy. Próbujemy rozszyfrować, co chce zrobić Mortmain. Próbujemy przewidzieć przyszłość zamiast zrozumieć przeszłość.

– Znamy przeszłość Mortmaina i jego plany. – Will machnął ręką w stronę gazet. – Urodzony w Debonie, był chirurgiem na statku, został bogatym handlowcem, próbował czarnej magii, i teraz próbuje rządzić światem z jego masywną armią mechanicznych istot u jego boku. Nie jest to typowa historia dla młodzieńca…

– Nie pamiętam, by mówił o świecie – przerwała Tessa. – Tylko o Brytyjskim imperium.

– Niezwykle dosłowny – powiedział Will. – Mój błąd. Wiemy skąd Mortmain pochodzi. To nie nasza wina, że nie jest za bardzo interesujący… – jego głos robił się coraz cichszy. – Ah.

– Ah, co? – spytała ostro Jessamine, spoglądając na Willa i Jamesa z poirytowaniem. – Oświadczam, że droga waszego rozumowania, którą wy dwaj wybraliście, powoduje, że reszta nie wie o co chodzi.

– Ah – powiedział Will. – Jem tylko myśli, w czym się zgadzam, że historia życia Mortmaina jest całkiem skomplikowana. Trochę kłamstwa, trochę prawdy, ale wątpi, by było tutaj coś co mogłoby nam pomóc. Są tutaj jedynie historie, które nie są do końca prawdziwe, w końcu są zamieszczone w gazetach. Poza tym, nie obchodzi nas ile posiada statków. Chcemy wiedzieć gdzie nauczył się czarnej magii i od kogo.

– I dlaczego nienawidzi Nocnych łowców – powiedziała Tessa. Will spojrzał na nią błyszczącymi, niebieskimi oczami.

– Nienawidzi? – spytał – przypuszczam, że jest chciwy i chce dominacji. Z nami i z jego mechanicznym wojskiem, mógłby zdobyć władzę jaką pragnie.

Tessa potrząsnęła głową.

– Nie, to coś więcej. To trudne do wyjaśnienia, ale – on nienawidzi Nocnych łowców. To coś bardzo osobistego. I ma coś wspólnego z tym zegarkiem. To tak jakby pragnął rekompensaty za coś złego, lub jakieś rzeczy, którą mu uczynili.

– Rekompensaty – powiedział poważnie Jem, siedzący prosto, z piórem w ręce. Will spojrzał na niego zdziwiony.

– To gra? Mówimy jakiekolwiek słowo, które przyjdzie nam na myśl? W takim bądź razie moje brzmi fobia kolan'. To znaczy niewyjaśniony strach przed kolanami.

– Jak się nazywa uzasadnienie strachu przed denerwującymi idiotami? – spytała poirytowana Jessamine.

– Zadośćuczynienie za coś – powiedział Jem ignorując ich. – Konsul wspominał wczoraj o tym, zapadło mi to w pamięci. Nie rozpatrywaliśmy jeszcze tego.

– Rekompensata? – spytała Tessa.

– Kiedy podziemny, lub przyziemny stwierdzi, że Nocny Łowca złamał prawo w stosunkach z nimi, może wnieść sprawę o zadośćuczynienie. Odbywa się rozprawa i Nocnemu Łowcy zostaje przydzielony jakiś rodzaj zapłaty, jeśli przegra sprawę.

– To trochę niemądre, rozpatrując to – powiedział Will. – To nie w stylu Mortmaina wnieść sprawę przeciwko Nocnemu Łowcy publicznie. ,,Bardzo zmartwiony Nocny Łowca wyrzekł się wszystkiego i zmarł, zanim mu wszystkiego nie dowiodłem. Żądam Rekompensaty. Proszę, czek do A. Mortmain, 18 Kensington Road…

– Dość drwin – powiedział Jem. – Może nie zawsze nas nienawidził. Może był czas kiedy chciał spróbować zyskać rekompensatę przez oficjalny system i nie udało się. Co jest złego w sprawdzeniu tego? Najgorsza rzecz, która może się zdarzyć, to przegapienie czegoś, co robimy właśnie teraz. – odgarnął srebrne włosy do tyłu. – Idę złapać Charlotte dopóki jest cichy brat, by zmusić go, żeby sprawdził archiwa.

Tessa nie ucieszyła się z pomysłu zostania z Willem i Jessamine w bibliotece, którzy się wiecznie kłócili. Oczywiście, Henry był z nimi, ale wyglądał jakby zapadł w drzemkę na stosie książek. Bycie koło Willa było niewygodne w większości okoliczności. Tylko Jem był znośny. Jakoś James powodował, że Will był bardziej ludzki.

– Pójdę z tobą, Jem – powiedziała. – Jest coś, o co chciałabym spytać Charlotte przy okazji. Jem wyglądał na zaskoczonego i zadowolonego. Will spoglądał na nich odpychając się na krześle.

– Byliśmy za długo wśród tych rozpadających się książek – powiedział. – Moje piękne oczy są zmęczone, i mam papierowe cięcia. Widać? – podniósł do góry rękę. – Idę na spacer.

Tessa nie mogła się powstrzymać.

– Może mógłbyś użyć iratze, żeby się nimi zaopiekować? Spiorunował ją wzrokiem. Jest oczy błyszczały.

– Od zawsze i na zawsze pomocna Tessa.

– Moim przeznaczeniem jest by być pomocną.

Will złapał za swój płaszcz i wyszedł z biblioteki otwierając tak mocno drzwi, że się zatrzęsły. Jessamine oparła się na swoim krześle, mrużąc brązowe oczy.

– Interesujące.

Ręce Tessy zadrżały, kiedy włożyła pasemko włosów za swoje ucho. Nienawidziła tego, że Will tak na nią wpływał. Nienawidziła. Wiedziała lepiej. Wiedziała, co sobie pomyślał o niej. Że jest niczym, nie warta niczego. A mimo to jego spojrzenie powodowało, że drżała, czuła nienawiść i tęsknotę. Czuła się jakby miała truciznę we krwi, dla której Jem był jedynym antidotum. Tylko z nim czuła się prawie normalnie.

– Chodź. – Jem wziął ją pod rękę lekko. Dżentelmen nigdy nie dotknąłby kobiety publicznie, ale tu, w Instytucie Nocnych Łowców było inaczej. Kiedy się odwróciła, spoglądając na niego, uśmiechnął się do niej. Jem nie uśmiechał się tylko ustami, ale oczami, sercem, całym sobą. – Znajdźmy Charlotte.

– I co ja mam niby robić, kiedy pójdziecie? – spytała rozdrażniona Jessamine, ponieważ właśnie wychodzili zostawiając ją. Jem spojrzał na nią ponad swoim ramieniem.

– Możesz obudzić Henry’ego. Wygląda jakby jadł papier we śnie, a przecież wiesz, że Charlotte tego nienawidzi.

– Och… – powiedziała Jessamine z zirytowaniem. – Dlaczego zawsze dostaję głupie zadania?

– Ponieważ nie chcesz poważnych – odpowiedział Jem najbardziej rozdrażnionym głosem jaki Tessa u niego słyszała. Nie zauważyli jej lodowatego spojrzenia, kiedy wyszli z biblioteki.

– Pan Bane oczekiwał na pańskie przybycie – powiedział lokaj i odsunął się na bok, by przepuścić Willa. Lokaj miał na imię Archer – albo Walker, albo coś w tym stylu, pomyślał Will – i był jednym z ludzkich niewolników Camille. Podobnie jak wszyscy inni związani wolą wampira wyglądał na schorowanego, miał pergaminowo bladą skórę i rzadkie, włókniste włosy. Na widok Willa ucieszył się tak samo, jak gość zaproszony na obiad na widok ślimaka wypełzającego z jego sałaty. W momencie gdy Will wszedł do domu uderzył go zapach. To był zapach mrocznej magii, niczym siarka zmieszana z zapachem Tamizy w gorącym dniu. Will zmarszczył nos. Lokaj spojrzał na niego z jeszcze większym wstrętem.

– Pan Bane jest w salonie – powiedział głosem, który wskazywał, że nie istniała najmniejsza szansa, że odprowadzi on Willa do tego pokoju. – Czy mogę wziąć pana płaszcz?

– To nie będzie konieczne. – Nadal będąc w płaszczu, Will podążył za zapachem magii w głąb korytarza. Zapach zrobił się intensywniejszy, gdy zbliżył się do zamkniętych drzwi salonu. Strużki białawego dymu wydobywały się ze szpary pod drzwiami. Will wziął głęboki oddech kwaśnego powietrza i pchnięciem otworzył drzwi.

Wnętrze salonu wyglądało dziwnie pusto. Po chwili Will zrozumiał, że Magnus zabrał wszystkie ciężkie, tekowe meble, nawet fortepian i zepchnął je pod ściany. U sufitu wisiał ozdobny żyrandol z lampami gazowymi, ale światło w pokoju pochodziło z tuzinów grubych, czarnych świec ustawionych w okrąg na środku pokoju. Magnus stał przy okręgu, w dłoniach trzymał otwartą książkę, jego krawat był poluzowany, a jego czarne włosy sterczały dziko wokół jego twarzy, jakby naelektryzowane. Spojrzał na Willa, gdy ten wszedł i uśmiechnął się.

– W samą porę! – zawołał. – Myślę, że tym razem naprawdę go mamy. Will, poznaj Thammuza, niewiele znaczącego demona z ósmego wymiaru. Thammuz, poznaj Willa, niewiele znaczącego Nocnego Łowcę z… Walii, mam rację?

– Wypruję ci oczy – syknęło stworzenie siedzące w środku płonącego okręgu. To był z pewnością demon, był wysoki na nie więcej niż trzy stopy, miał

bladoniebieską skórę, trzy płonące, czarne niczym węgiel oczy i długie, krwistoczerwone pazury na swoich ośmiopalczastych dłoniach. – Zedrę ci skórę z twarzy.

– Nie bądź niegrzeczny, Thammuz – powiedział Magnus, jednak mimo jego lekkiego tonu, okrąg świec buchnął nagle do góry jasnym płomieniem,

sprawiając, że demon skulił się w sobie z krzykiem. – Will ma pytania. Odpowiesz na nie. Will potrząsnął głową.

– Nie wiem, Magnusie – powiedział. – On nie wygląda mi na tego właściwego.

– Powiedziałeś przecież, że był niebieskie. Ten jest niebieski.

– Rzeczywiście jest niebieski – zgodził się Will, podchodząc bliżej do kręgu

płomieni. – Ale demon, którego potrzebuję… Cóż, on był bardziej kobaltowo niebieski. Ten jest bardziej… niebiesko – fioletowy.

– Jak ty mnie nazwałeś? – demon ryknął ze wściekłością – podejdź bliżej, mały

Nocny Łowco i pozwól mi poczęstować się twoją wątrobą! Będę wyrywał ją z twojego ciała, gdy ty będziesz krzyczał.

– Kuszące, ale dziękuję – Will odwrócił się do Magnusa. – On nie brzmi także właściwie. Ma inny głos. No i nie ta liczba oczu.

– Jesteś pewien…

– Jestem absolutnie pewien – powiedział Will tonem nieznoszącym sprzeciwu. – To nie jest coś, co mógłbym… kiedykolwiek mógłbym… zapomnieć.

Magnus westchnął i odwrócił się do demona.

– Thammuz – powiedział, czytając na głos z książki. – Rozkazuje Ci, poprzez moc dzwonka, książki i świecy, i przez wielkie imiona Sammaela, Abbadona i Molocha, powiedzieć ci prawdę. Czy kiedykolwiek wcześniej napotkałeś Nocnego Łowce Willa Herondale, lub kogoś z jego rodu?

– Nie wiem – powiedział nieznośnie demon. – Ludzie są dla mnie strasznie podobni.

Głos Magnusa zrobił się ostry i władczy.

– Odpowiedź mi!

– Och, więc dobre. Nie, nigdy go nie widziałem. Zapamiętałbym. Wygląda na naprawdę smacznego. – demon uśmiechnął się, pokazując zęby ostre jak brzytwa.

– Nie byłem w tym świecie przez, około sto lat, możliwe że więcej. Nigdy nie widzę różnicy pomiędzy sto, a tysiącem. W każdym razie, kiedy ostatnio byłem, ludzie żyli w domach ze słomy i jedli robaki. Więc wątpię, że on tam był. – wskazał paroma palcami na Willa. – chyba, że żył dużo dłużej, niż powinien.

Magnus wniósł oczy do góry.

– Uparłeś się, by w ogólne nam nie pomóc, co? – Demon wzruszył ramionami, wykonując dziwnie ludzki gest. – Zmusiłeś mnie do mówienia prawdy. Powiedziałem ci ją.

– Więc, czy słyszałeś kiedykolwiek o demonie, o którym mówiłem? – w głosie Willa można było usłyszeć cień rozpaczy. – Ciemno niebieski, z głosem jak papier ścierny, i z długim owłosionym ogonem.

Demon spojrzał na niego ze znudzeniem.

– Czy masz jakiekolwiek pojęcie jak wiele rodzajów demonów jest w Próżni? Setki milionów. Świetne miasto Pandemonium powoduje, że twój Londyn wygląda jak wieś. Są w nich demony o różnych kolorach, wielkościach, kształtach. Niektóre mogą zmienić swój wygląd.

– Och, być cicho, skoro nie chcesz być w jakikolwiek sposób użyteczny – powiedział Magnus i zatrzasnął książkę. Świece zgasły, a demon zniknął wraz z okrzykiem strachu, zostawiając po sobie smugę cuchnącego dymu.

Czarownik odwrócił się w stronę Willa.

– Byłem pewny, że mam tego właściwego.

– To nie twoja wina. – Will rzucił się na jedną z kanap zepchniętych pod ścianę.

Było mu jednocześnie gorąco i zimno, czuł silne rozczarowanie, które próbował stłumić z mizernym skutkiem. Ściągnął nerwowo rękawice i wepchnął je do kieszeni zapiętego nadal płaszcza – próbujesz. Thammuz miał rację. Nie dałem ci zbyt wiele, na czym mógłbyś się oprzeć.

– Zakładam, że. – powiedział cicho Magnus – powiedziałeś mi wszystko, co pamiętasz. Otworzyłeś Pyxis i wypuściłeś demona. On ciebie przeklął. Chcesz,

żebym znalazł tego demona i spróbował wybadać, czy zdjąłby klątwę. I tylko tyle możesz mi powiedzieć?

– Tylko tyle mogę tobie powiedzieć – powiedział Will. – Na pewno nic bym nie zyskał, zatajając cokolwiek niepotrzebnie, gdy wiem, o co proszę. Chcę, żebyś znalazł igłę w… Boże, nawet nie w stogu siana. Igłę w wieży pełnej innych igieł.

– Zanurz rękę w wieżę pełną igieł, to najprawdopodobniej skaleczysz się ciężko – powiedział Magnus. – Jesteś pewien, że właśnie tego pragniesz?

– Jestem pewien, że alternatywa jest gorsza – powiedział Will patrząc na zaczernione miejsce na podłodze, gdzie demon kulił się. Był wyczerpany. Runa energii, którą narysował na sobie tego poranka przed wyjściem na spotkanie z Radą, przestała działać w południe i głowa pękała mu z bólu. – Żyłem z tym pięć lat. Myśl o tym, że mam tak żyć chociażby jeszcze jeden rok przeraża mnie bardziej niż idea śmierci.

– Jesteś Nocnym Łowcą. Nie boisz się śmierci.

– Oczywiście, że się boję – powiedział Will. – Wszyscy boją się śmierci. Jesteśmy wprawdzie zrodzeni z aniołów, ale nie wiemy przez to od was więcej na temat tego, co czeka na nas po śmierci.

Magnus podszedł bliżej niego i usiadł na drugim krańcu kanapy. Jego zielonozłote oczy świeciły się niczym oczy kota w półmroku. – Nie wiesz, czy po śmierci jest tylko zapomnienie.

– A ty nie wiesz, czy go nie ma, prawda? Jem wierzy, że wszyscy odradzamy się. Życie jest kołem – umieramy, przekręcamy się, odradzamy się w to, na co zasługujemy się odrodzić, w oparciu o nasze czyny na tym świecie. Will popatrzył na swoje obgryzione paznokcie. – Ja prawdopodobnie odrodzę się jako ślimak, który jest przez kogoś solony.

– Koło Wędrówki Dusz – powiedział Magnus. Na jego ustach zadrgał uśmiech. –

Cóż, pomyśl o tym tak. Na pewno zrobiłeś coś dobrze w swoim ostatnim życiu, że odrodziłeś się takim, jakim jesteś. Nefilim.

– O, tak – powiedział Will martwym tonem. – Miałem sporo szczęścia. – Odchylił się do tyłu, opierając głowę o kanapę, wyczerpany. – Rozumiem, że będziesz potrzebował więcej… składników? Myślę, że mój widok zaczyna się przykrzyć Starej Mol z Cross Bones.

– Mam także inne koneksje – powiedział Magnus wyraźnie mu współczując. – I

muszę najpierw przeprowadzić więcej badań. Jeśli mógłbyś mi powiedzieć, jakiej natury jest ta klątwa…

– Nie – powiedział ostro Will wstając. – Nie mogę. Powiedziałem ci już wcześniej, że pojąłem wielkie ryzyko mówiąc ci ledwie o jej istnieniu. Gdybym powiedział ci jeszcze więcej, to…

– Wtedy co? Pozwól, że zgadnę. Nie wiesz, ale jesteś pewien, że to skończyłoby się źle.

– Nie każ mi myśleć, że moje przyjście do ciebie było błędem…

– To ma coś wspólnego z Tessą, prawda?

Przez ostatnie pięć lat Will dobrze wyćwiczył samego siebie w nieukazywaniu emocji: zaskoczenie, uczucie, nadzieja, radość. Był całkiem pewien, że jego wyraz twarzy się nie zmienił, ale usłyszał napięcie w swoim głosie, gdy odpowiedział.

– Tessa?

– Minęło pięć lat – powiedział Magnus. – A mimo to jakoś dawałeś sobie radę. Cóż za rozpacz przyprowadziła cię do mnie w środku nocy, w środku ulewy? Co się zmieniło w Instytucie? Przychodzi mi na myśl tylko jedno… pewne drobniutkie stworzonko z wielkimi, szarymi oczyma…

Will wstał tak gwałtownie, że prawie przewrócił otomanę.

– Są inne powody – powiedział, starając się z trudem, by jego głos brzmiał spokojnie. – Jem umiera.

Magnus spojrzał na niego. Był opanowany i spokojny.

– On umiera od lat – powiedział. – Żadna klątwa nałożona na ciebie nie mogłaby przyczynić się do jego stanu ani go poprawić.

Will zdał sobie sprawę, że jego dłonie trzęsą się. Zacisnął je w pięści.

– Nie rozumiesz…

– Wiem, że jesteście parabatai – powiedział Magnus. – Wiem, że on stanie się dla ciebie ogromną stratą, ale to, czego nie wiem, to…

– Wiesz to, co powinieneś wiedzieć. – Will czuł zimno na całym ciele, mimo że w pokoju było ciepło, a on nadal miał na sobie płaszcz. – Mogę zapłacić ci więcej, jeśli przestaniesz zadawać mi pytania.

Magnus położył stopy na kanapie.

– Nic nie sprawi, że przestanę zadawać ci pytania – powiedział. – Ale postaram się najlepiej jak tylko potrafię, by uszanować twoją powściągliwość.

Will poluzował spięte dłonie.

– Więc, wciąż chcesz pomóc.

– Wciąż chce ci pomóc. – Magnus położył ręce za swoją głową i odchylił się, spoglądając na Willa – pomógłbym ci szybciej, gdybyś powiedział mi prawdę, zrobię co mogę. Dziwnie mnie interesujesz, Willu Herondale.

Will wzruszył ramionami.

– Kiedy planujesz spróbować jeszcze raz? Magnus ziewnął.

– Prawdopodobnie w tym tygodniu. Wyśle ci wiadomość w sobotę jeśli… coś znajdę. Przekleństwo. Prawda. Jem. Umierający. Tessa. Tessa, Tessa, Tessa. Jej imię zadzwoniło Willowi w umyśle. Zastanawiał się czy jakiekolwiek imię na ziemi miało taki nieunikalny wpływ na niego. Nie mogła być okropna, nie mogła, jak Mildred. Nie mógł spać w nocy, słysząc niewidoczne głosy wypowiadające ,,Mildred'' do jego uszu. Ale Tessa…

– Dziękuje – powiedział szybko. Czuł jak raz jest mu gorąco, a zaraz zimno. Dusił się w pokoju, wciąż pachnącym świecą. – Nie mogę doczekać się wiadomości od ciebie.

Magnus zamknął oczy. Will nie mógł stwierdzić, czy usnął, czy po prostu czekał aż Will wyjdzie. Tak czy owak, to była najwyraźniej aluzja do tego, by wyszedł.

Sophie zmierzała do pokoju panny Jessamine, by zamieść popiół i oczyścić komin, gdy usłyszała głosy w przedpokoju. W jej starej pracy, była nauczona by obrócić się i patrzeć na ściany, gdy jej pracodawcy przechodzili koło niej. Miała udawać i być najlepiej podobna do mebla, martwego, którego można ignorować. Była zszokowana kiedy została zatrudniona w Instytucie. Zauważyła, że tutaj niektóre rzeczy były inne. Pierwsze, że w tak wielkim domu było tak mało służących. Nie zdawała sobie sprawę na początku, że Nocni łowcy robili dużo sami, jak typowa rodzina. Zaczynając od rozpalenia samemu ognia, wykonanie swoich zakupów. Przerobili pokoje na szkoleniowe, lub na pomieszczenia z bronią. Było w nich idealnie czysto. Była wstrząśnięta tym, jak Agatę i Thomasa traktowali pracodawcy. Byli jak rodzina. Sama pochodziła z biednej rodziny, była nazywana głupią i była popychana, pracując już jako dziewczynka. Ponieważ nie była przyzwyczajona do delikatnych mebli, albo prawdziwego srebra, lub porcelany i nigdy nie widziała ciemnej herbaty. Ale nauczyła się i kiedy stało się oczywiste, że zamierzała być bardzo ładna i zadbana, awansowała na dziewczynę na salonach. Salony te były niebezpieczne. Miała pięknie wyglądać dla rodziny i jej pensja miała być większa, kiedy miała skończyć osiemnaście lat.

To była taka ulga, przychodzić do pracy w Instytucie, gdzie nikt nie przejmował się, że miała prawie dwadzieścia lat, albo nie wymagał by wpatrywała się w ściany, nikt zbytnio się nią nie przejmował. Przypomniał jej się dzień, kiedy jej twarz została oszpecona przez jej ostatniego pracodawcę. Wciąż unikała patrzenia na siebie w lustrach, ale ból psychiczny był coraz mniejszy. Jessamine wyśmiewała się z jej długiej blizny, która szpeciła jej policzek, ale inni wydawali się tego nie widzieć. W szczególności Will, który od czasu do czasu mówił coś nieprzyjemnego, ale nie na ten temat. Wydawało jej się, że nawet coś do niego czuje. Ale tak było zanim zakochała się w Jamesie.

Rozpoznała jego głos, kiedy wychodził z sali, cicho śmiejąc się i odpowiadając na pytania panny Tessy. Sophie poczuła dziwne ciśnienie w klatce piersiowej. Zazdrość. Gardziła sobą z powodu tego uczucia i nie mogła tego powstrzymać. Panna Tessa była zawsze dla niej miła, i coś w jej szarych oczach pokazywało, że była wrażliwa, jakby potrzebowała przyjaciela. Nie dało się jej nie lubić. I w końcu, pan Jem poczuł coś do niej… i Tessa nawet nie zauważała tego.

Nie. Sophie nie mogła napotkać ich w przedpokoju, Jamesa patrzącego na Tessę. Trzymając kurczowo szczotkę i wiadro, Sophie otworzyła najbliższe drzwi i weszła szybko przez nie do pomieszczenia. Zamykając je szybko. Ten pokój, jak większość w Instytucie, było nieużywaną sypialnią, dla odwiedzających Nocnych łowców. Rozejrzała się, sprawdzając, czy jest zakurzony i czy był używany w ciągu dwóch poprzednich tygodni. Był zakurzony, drobinki kurzu tańczyły w powietrzu, a Sophie walczyła z pragnieniem kichnięcia, patrząc przez dziurę w drzwiach na klucz.

Miała rację. To był Jem i Tessa, przechodzący koło pokoju w którym była. Nie mogła się powstrzymać, by nie patrzeć. Jem niósł coś, a Tessa mówiła coś do niego. Patrzała trochę w dół i daleko od nich, a on wpatrywał się w nią. Miał ten wyraz twarzy, kiedy zazwyczaj grał na skrzypcach, jakby nadrabiały jego stratę i go urzekały. Bolało ją serce. Był taki piękny. Zawsze tak uważała. Większość ludzi mówiła o Willu, jaki jest przystojny, ale dla niej Jem był tysiąc razy lepszy. Miał niesamowite spojrzenie i chociaż wiedziała, że srebrzysty kolor jego włosów i skóry jest wynikiem medycyny, którą musiał brać przez chorobę, nie mogła przestać myśleć, że jest przystojny. Był dżentelmenem, łagodnym i przystojnym. Myślała o jego dłoniach dotykających jej włosy, głaszczące jej twarz, powodujące, że czuje się bezpieczna. Kiedy myślała o dłoniach innego mężczyzny, nawet chłopca, dotykający jej, czuła się speszona, przestraszona. Jego dłonie były bezpieczne, pięknie skonstruowane…

– Nie mogę uwierzyć, że przyjdą jutro – powiedziała Tessa, spoglądając na Jamesa. – Czuję, że Sophie i ja będziemy denerwować Benedykta Lightwooda i trzeba będzie uspokajać go, jak psa przed kością. On nie może sobie wyobrazić, że jesteśmy wytrenowani lub nie. Właśnie tego chce swoich synów w domu Charlotte, by narobić jej kłopotów.

– To prawda – przyznał Jem. – Ale dlaczego nie skorzystać z tego treningu?

Dlatego Charlotte próbuje zachęcić Jessamine by wzięła udział. Co do ciebie, twój talent przyciągnął Mortmaina w pułapkę, będą inni którzy będą chcieli zaatakować cię. Możesz się nauczyć jak się bronić.

Ręka Tessy powędrowała do przywieszki anioła przy jej gardle. To był jej charakterystyczny gest.

– Wiem co powie Jessie. Powie jedną rzecz, że potrzebuje przystojnego asystenta, lub konkurenta.

– Raczej nie potrzebowałaby pomocy, radząc sobie z nieatrakcyjną osobą.

– Nie, jeśli jest przyziemnym. – Tessa uśmiechnęła się. – Wolałaby brzydkiego przyziemnego niż przystojnego Nocnego Łowcę.

– To postawi ją na nogi, by biegać, prawda? – powiedział Jem z udawanym rozgoryczeniem i Tessa zaśmiała się znowu.

– To wielka szkoda – powiedziała. – Ktoś tak piękny jak Jessamine powinien mieć wybór, ale ona na pewno nie wybierze Nocnego Łowcę.

– Jesteś znacznie ładniejsza – powiedział Jem.

Tessa spojrzała na niego zdziwiona, a jej policzki poczerwieniały. Sophie poczuła znów zazdrość, ale zgadzała się z Jamesem. Jessamine była przeciętnie ładna, możliwe, że przez swój ciężki charakter. Tessa miała grube, ciemne, kręcone włosy i szare, morskie oczy, które robiły się coraz ładniejsze. Jej twarz wydawała się być inteligentna, wesoła, natomiast twarz Jessamine tego nie wyrażała. Jem zatrzymał się przed drzwiami panny Jessamine. Kiedy nie dostał żadnej odpowiedzi, wzruszył ramionami, chociaż i tak wyglądał na spiętego. Położył stos czarnego materiału przed jej drzwiami.

– I tak nigdy nie będzie tego nosić. – Tessa miała dołeczki w policzkach.

Jem wyprostował się. – Nigdy nie zgadzałem się w sprawie gromadzenia przez nią ubrań, tylko je dostarczam.

Ruszył dalej, w dół przedpokoju. Tessa zrobiła to samo.

– Nie wiem jak Charlotte może rozmawiać tak często z cichymi braćmi. Na ich widok przechodzą mnie ciarki – powiedziała.

– Och, nie wiem. Wole myśleć, że gdy są tutaj, są podobni do nas. Żartując sobie w cichym mieście, robią tosta serowego…

– Mam nadzieję, że czytają komiksy – powiedziała sucho Tessa. – Wydawałoby się, że korzystają ze swoich naturalnych talentów.

Jem wybuchnął śmiechem, a następnie zniknęli za rogiem, poza zasięgiem jej wzroku. Sophie oparła się na futrynie drzwiowej. Nie wiedziała, że ktokolwiek potrafi rozśmieszyć tak bardzo Jamesa prócz Will. Musisz kogoś znać bardzo dobrze, by się z nim tak śmiać. Kochała go tak długo, pomyślała. Co by było, gdyby tak naprawdę nie znała go w ogóle? Z westchnieniem rezygnacji wyszła ze swojej kryjówki. Wtedy, drzwi od pokoju panny Jessamine się otworzyły a w nich ukazała się dziewczyna. Była ubrana w długą, aksamitną pelerynę do podróży, która zasłaniała większość ciała, od szyi do stóp. Jej włosy były mocno spięte i miała w jednej ręce kapelusz. Sophie zamarła ze zdziwienia, kiedy Jessamine spuściła wzrok, spoglądając na swoją stopę. Kopnęła mocno ścianę – dając szansę Sophie na zobaczenie jej stopy. Miała na niej but – męski. Rzuciła okiem po korytarzu, położyła kapelusz na głowę, zniżyła brodę i oddaliła się szybko, zostawiając zdziwioną Sophie wpatrzoną w ciemność.

Rozdział trzeci: Nieuzasadniona śmierć

Niestety Byli przyjaciółmi w młodości;

Ale szepczące języki zatruły prawdę;

I lojalność żyje ponad królestwem

I życie jest kolczaste; i młodość jest próżna;

I warto być z jedynym, którego kochamy

Czyż praca jest jak szaleństwo w mózgu.

—Samuel Taylor Coleridge, Christabell

Po śniadaniu, następnego dnia, Charlotte oznajmiła, by Tessa i Sophie wróciły do swoich pokoi, przebrały się w nowo nabyte stroje i spotkały z Jamesem w pokoju treningowym, gdzie mieli poczekać na braci Lightwood. Jessamine nie pojawiła się na śniadaniu, tłumacząc się bólem głowy. Podobnie było z Willem, który gdzieś zaginął. Tessa podejrzewała, że ukrywa się, by nie być zmuszonym do uprzejmości względem Gabriela i jego brata. Nie mogła go za to obwiniać.

Wróciła do pokoju szybszym krokiem, czując dziwny ścisk żołądka z nerwów. Strój był całkowicie inny niż te, które wcześniej nosiła. Nie było przy niej Sophie, która mogłaby jej pomóc. Częścią szkolenia, oczywiście, było ubranie się i oswojeniem się z ruchami. Z płaskimi butami, luźną parą spodni zrobionych z grubego, czarnego materiału i długiej tuniki z paskiem, która sięgała niemal do jej kolan. Takie same ubrania miała wcześniej Charlotte i były zilustrowane w Kodeksie. Wydawały jej się dziwne, ale noszenie ich było chyba jeszcze bardziej dziwne. Jeśli ciotka Harriet mogłaby ją teraz zobaczyć, Tessa pomyślała, że mogłaby zasłabnąć.

Spotkała Sophie u podnóża schodów, które prowadziły do pokoju treningowego. Nie zamieniły ze sobą słowa, wymieniając jedynie zachęcające uśmiechy. Po chwili Tessa zrobiła pierwszy krok, w górę na drewniane schody, których poręcze były mocno wytarte. To dziwne, Tessa pomyślała, iść po schodach i nie przejmować się sukienką, żeby się o nią nie potknąć. Chociaż jej ciało zostało całkowicie zakryte, czuła się dziwnie naga w stroju treningowym.

Pomagało jej to, że Sophie była z nią, w takim samym, równo niewygodnym ubraniu. Gdy doszły do szczytu schodów, Sophie otworzyła drzwi i ruszyły w ciszy do pokoju treningowe.

Był na szczycie Instytutu, w pomieszczeniu przyległym do strychu, pomyślała Tessa, i niemal dwa razy większym. Drewniana podłoga błyszczała, i były na niej namalowane czarne koła i jakieś ponumerowane kreski. Długie, giętkie liny wisiały z góry, połowa niewidoczna w cieniu. Pochodnie paliły się wzdłuż ścian, które były urozmaicone powieszoną bronią. Siekiery, noże, wszystko, co wyglądało śmiertelnie.

– Ugh – powiedziała Sophie, której ramiona zadrżały. – Czy one nie wyglądają chociaż w połowie strasznie?

– Faktycznie, rozpoznaje kilka z Kodeksu – powiedziała Tessa wskazując. – Ten wygląda jakby ktoś potrzebował dwóch rąk by go utrzymać. To szkocki miecz obosieczny, tak myślę.

– Blisko – ktoś powiedział z góry, zaskakując je. – To miecz kata. Przeważnie przeznaczony do ścięcia głowy. Poznasz go po tym, że nie ma ostrego czubka.

Sophie wydała z siebie cichy okrzyk przez zaskoczenie, i cofnęła się, ponieważ jedna ze zwisających lin zaczęła się kołysać i ciemny kształt pojawił się ponad ich głowami. To był Jem, ześlizgujący się w dół po linie z pełną gracją i zręcznością niczym ptak. Wylądował przed nimi i uśmiechnął się – przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć.

Był ubrany podobnie do nich z wyjątkiem tego, że zamiast tuniki miał koszulę, która sięgała mu do pasa. Jeden skórzany pas miał założony w poprzek klatki piersiowej, i rękojeść miecza wystawała zza jego ramienia. Ciemność stroju powodowała, że jego skóra była jeszcze bledsza, tak samo jak włosy, a oczy były bardziej srebrzyste.

– Tak, wystraszyłeś – powiedziała z lekkim uśmiechem Tessa. – Ale nic się nie stało. Zaczynałam się martwić, że ja i Sophie zostaniemy tutaj same.

– Och, Lightwoodowie będą tutaj – powiedział Jem. – Spóźnią się specjalnie. Nie obchodzi ich co na to powiemy my lub ich ojciec.

– Chce, żebyś jako jedyny nas trenował – powiedziała Tessa z nadzieją w głosie. Jem wydawał się być zaskoczony.

– Ja nie… Ja nie skończyłem jeszcze swojego treningu.

Ale w jego oczach pojawił się błysk, w którym Tessa odczytała, co tak naprawdę miał na myśli. Nie jestem dość dobry, by was trenować. Jej gardło zabolało ją nagle, i spojrzała na Jamesa, tak by mógł wyczytać współczucie. Nie chciała odwrócić wzroku i złapała się na tym, że zastanawia się nad sposobem, w jaki jej włosy okalają jej twarz. Ostrożnie spinała szpilkami pojedyncze włosy, które uciekały i wyglądała pewnie strasznie. Nie, to się nie liczyło, oczywiście. To był tylko przecież Jem.

– Nie przejdziemy pełnego kursu, prawda? – Powiedziała Sophie zmartwionym głosem do Tessy. – Konsul powiedział jedynie, że musimy wiedzieć jak się obronić.

Jem odwrócił wzrok od Tessy, niszcząc kontakt wzrokowy między nimi.

– Nie ma się czego bać, Sophie – powiedział łagodnie. – Nie będzie tak źle. To przyda się dla pięknej dziewczyny, by mogła obronić się przed niechcianą uwagą panów.

Twarz Sophie zrobiła się wyrazistsza. Jej blizna na policzku zrobiła się czerwona, jakby ktoś ją namalował.

– Nie żartuj – powiedziała. – To nie jest przyjemne. Jem wyglądał na zaskoczonego.

– Sophie, ja…

Drzwi do pokoju treningowego otworzyły się. Tessa odwróciła się i zobaczyła Gabriela Lightwooda wchodzącego do pokoju, podążając za chłopakiem, którego nie znała. Gabriel był szczupły i ciemnowłosy, drugi chłopak muskularny, z gęstymi, jasnymi włosami. Byli ubrani w stroje do ćwiczeń z ciemnymi rękawiczkami, wyglądającymi na bardzo drogie, z metalowymi opuszkami. Mieli srebrne przepaski wokół nadgarstków z pochwami na noże. Tessa zobaczyła skomplikowany wzór znaków runicznych utkanych na ich rękawach, które miała też ona. Byli nie tylko tak samo ubrani, ale mieli podobnie blade twarze i zielone oczy, więc Tessa była została zaskoczona, kiedy Gabriel powiedział oficjalnym tonem:

– Tak więc, jesteśmy tu, bo to uzgodniliśmy. James, przypuszczam, że pamiętasz mojego brata, Gideona. Panna Gray, Panna Collins.

– Dobrze was poznać – wymamrotał Gideon, nie patrząc na nich. Zły humor wydawał się być główną cechą tej rodziny, pomyślała Tessa, pamiętając o tym, co powiedział Will, że drugi brat, Gabriel wydawał się być nawet przyjazny.

– Nie martwcie się, Willa tutaj nie ma – powiedział Jem do Gabriela, który rozglądał się po pokoju. Ten spojrzał na niego, ale Jem odwrócił się do Gideona. – Kiedy wróciłeś z Madrytu? – spytał uprzejmie.

– Ojciec zadzwonił do mnie, żebym wrócił do domu niedawno – głos Gideona był obojętny. – Sprawy rodzinne.

– Mam nadzieję, że wszystko jest w porządku.

– Wszystko jest w porządku, dziękuje, James – powiedział Gabriel suchym tonem. – Teraz, zanim zaczniemy trening, powinieneś poznać dwóch ludzi – odwrócił się i krzyknął – panie Tanner, Pani Daly! Proszę przyjść.

Było słychać kroki na schodach i dwóch nieznajomych weszło szybko do pomieszczenia. Obydwoje nosili ubrania służących. Młoda kobieta była definitywnie wychudzona, jej kości wyglądały jakby opinały się na skórze. Jej włosy były jaskrawe, spięte w kok pod skromnym kapeluszem. Jej nagie ręce były czerwone i zniszczone. Tessa zgadła, że ma około dwadzieścia lat. Mężczyzna przy niej miał ciemnobrązowe, dłuższe włosy, był wysoki i umięśniony. Sophie zaczerpnęła głośno powietrza blednąc.

– Thomas…

Młodzieniec spojrzał na nią zdziwiony.

– Jestem bratem Thomasa. Cyril. Cyril Tanner.

– Są wysłani przez Konsula, który obiecał znaleźć wam służących – powiedział Gabriel. – Cyril Tanner i Bridget Daly. Konsul pytał czy zabierzemy ich z King's Cross i naturalnie to zrobiliśmy. Cyril zastąpi Thomasa, a Bridget kucharkę, Agathę. Byli szkoleni w świetniej rodzinie Nocnych Łowców i zostali poleceni.

Policzki Sophie zrobiły się czerwone i zaczęły piec. Chciała coś powiedzieć, kiedy Jem ją wyprzedził.

– Nikt nie zastąpi nam Agathy i Thomasa, Gabrielu. To byli nasi przyjaciele, nie służący – kiwnął głową w stronę Bridget i Cyrila. – Bez obrazy.

Bridget mrugnęła jedynie brązowymi oczami.

– Nikt nie może – powiedział Cyril. Nawet jego głos był podobny do głosu Thomasa. – Thomas był moim bratem, nikt nie może go zastąpić dla mnie, nikt.

Krępująca cisza nastała w pokoju. Gideon oparł się o jedną ze ścian, a na jego twarzy widniał grymas i niezadowolenie. Był całkiem przystojny, tak jak jego brat, pomyślała Tessa, ale jego miny psuły to.

– Więc dobrze – powiedział Gabriel przerywając ciszę. – Charlotte poprosiła nas, byś odprowadził ich do salonu, gdzie czeka na nich z instrukcjami.

– Więc żaden z nich nie potrzebuje jakiegoś wyjątkowego szkolenia? – spytał Jem. – Odkąd będziecie trenować Tessę i Sophie, Bridget i Cyril…

– Konsul powiedział, że byli dostatecznie wyszkoleni w poprzednich rodzinach – powiedział Gideon. – Zademonstrować?

– Wydaje mi się to być zbędnym – powiedział Jem. Gabriel uśmiechnął się.

– Dziewczyny mogłyby zobaczyć, że Przyziemny może walczyć prawie tak samo jak Nocny Łowca. Cyril? – Odepchnął się od ściany, wyciągnął dwa długie noże, i rzucił jednym z nich w Cyrila, który odskoczył szybko w bok, w miejsce gdzie na podłodze widniało wymalowane koło.

– Już o tym wiemy – wymamrotała Sophie, którą mogła usłyszeć tylko Tessa. – Thomas i Agatha są wytrenowani.

– Gabriel próbuje tylko ciebie zdenerwować – powiedziała szeptem Tessa. – Nie pozwól mu, żeby zobaczył, że ci to przeszkadza.

Sophie ścisnęła mocno swoją szczękę, kiedy Gabriel i Cyril spotkali się w centrum pokoju.

Tessa musiała przyznać, że było coś dziwnie pięknego w tym, jak obeszli się dookoła. Ostrza śpiewające w powietrzu, niewyraźna czarna i srebrna plama. Dzwoniący dźwięk uderzającego się o siebie metalu. Droga, którą poruszali się szybko, rozmazywała się jej. I w końcu, Gabriel był lepszy, szybszy, miał ruchy pełne gracji. To nie była uczciwa walka. Włosy Cyrila przykleiły mu się do czoła całe mokre od potu. Widać było, że dawał z siebie wszystko, podczas gdy Gabriel wydawał się nie być zmęczony. W końcu, kiedy Lightwood rozbroił Cyrila, jego miecz upadł na ziemie. Tessa poczuła, że na miejscu Cyrila byłaby oburzona. Żaden człowiek nie mógł być lepszy od Nocnego Łowcy. Więc o co chodziło?

Ostrze miecza Gabriela dotknęło gardła Cyrila. Podniósł ręce w kapitulacji, uśmiechając się podobnie do brata.

– Poddaję się.

Nagle pojawiła się niewyraźna plama. Gabriel krzyknął i upadł, a jego miecz wyleciał mu z ręki. Jego ciało uderzyło o ziemię, a Bridget uklękła na jego klatce piersiowej, z obnażonymi zębami. Kolanem dotknęła jego szyj. Wyciągnęła niewielki sztylet ze swojego biustonosza i przycisnęła mu do gardła. Gabriel spoglądał na nią przez chwilę, zdezorientowany, mrugając zielonymi oczami. Zaczął się śmiać.

Tessa polubiła go teraz jak nigdy wcześniej. Nie, żeby to coś zmieniało.

– Bardzo imponujące – powiedział ktoś przeciągając samogłoski. Znajomy głos dochodził sprzed drzwi. Tessa obróciła się. To był Will, wyglądając, jak mówiła ciotka, jakby został wyciągnięty z żywopłotu. Jego koszula została podarta, włosy mocno potargane, a jego niebieskie oczy miały czerwone otoczki. Pochylił się, podniósł miecz Gabriela i wycelował go w kierunku Bridget z uśmiechem. – Ale potrafi gotować?

Bridget wstała, a jej policzki zmieniły barwę na intensywną czerwień. Spoglądała na Willa tak, jak wszystkie dziewczyny, z lekko otwartymi ustami, jakby myślała, że nie jest rzeczywisty. Tessa chciała powiedzieć, że Will wyglądała lepiej, kiedy jest schludnie ubrany i, że fascynacja jego pięknem jest podobna do fascynacji brzytwą, niebezpiecznej i niemądrej. Ale co było najważniejsze? Nauczyłaby się tego wcześnie

– Jestem wytworną kucharką, proszę pana – powiedziała śpiewnym, irlandzkim akcentem. – Moi poprzedni pracodawcy byli ze mnie zadowoleni.

– Pani, jesteś Irlandką – powiedział Will. – Możesz ugotować coś, co nie ma w sobie ziemniaków? Mieliśmy irlandzkiego kucharza raz, kiedy byłem chłopcem. Pasztet z ziemniakami, słodki sos z mleka i jajek z dodatkiem mąki i z ziemniakami, ziemniaki z sosem ziemniaczanym…

Bridget wyglądała na zdumioną. Przez ten czas, jakoś Jem przeszedł przez pokój i chwycił Willa za ramię.

– Charlotte chce zobaczyć Cyrila i Bridget w salonie. Pokażemy im gdzie to jest?

Will lekko się zachwiał. Patrzył na Tessę. Przełknęła ślinę czując suchość gardła. Wyglądał, jakby chciał jej coś powiedzieć. Gabriel, rzucając na nich okiem, uśmiechnął się z wyższością. Oczy Willa pociemniały i odwrócił się, a ręka Jamesa zaczęła go prowadzić w stronę schodów. Po chwili ruszyli za nim Cyril i Bridget.

Kiedy Tessa odwróciła się w stronę środka pokoju, zauważyła, że Gabriel bierze jeden z ostrych noży i podaje je bratu.

– Teraz – powiedział. – Najwyższy czas na początek szkolenia, prawda, panie? Gideon wziął nóż.

– Esta es la idea más estúpida que nuestro padre ha tenido – powiedział. – Nunca.

Sophie i Tessa wymieniły spojrzenia. Tessa nie wiedziała co powiedział Gideon, ale ,,estúpida" brzmiała znajomo. Czekał na nie długi dzień.

Spędziły najbliższe godziny na gimnastyce i ćwiczeniu blokowania ciosów. Gabriel nadzorował Tessę, natomiast Gideon Sophie. Tessa nie mogła pozbyć się wrażenia, że Gabriel wybrał ją by zdenerwować w jakiś sposób Willa. Nie był złym nauczycielem, był dość cierpliwy, poprawny, chwalący, gdy zrobiła coś dobrze. Koncentrowała się też na tym jak Gideon trenował Sophie. Tessa słyszała jak mamrotał coś po hiszpańsku od czasu do czasu.

Od kiedy szkolenie się skończyło i Tessa się wykąpała i ubrała do obiadu, była strasznie głodna, co było niegodne damy. Na szczęście, pomimo strachu przed Willem, Bridget potrafiła gotować bardzo dobrze. Podała gorącą pieczeń z warzywami i ciasto nadziewane dżemem dla Henry’ego, Willa, Tessy i Jamesa na obiad. Jessamine wciąż nie wychodziła z pokoju, a Charlotte pojechała do Miasta Kości przeglądać archiwa zadośćuczynień. To było dziwne, mieć Sophie i Cyrila wchodzącego i wychodzącego z jadalni z półmiskami jedzenia. Cyril kroił pieczeń, co zawsze robił Thomas, a Sophie pomagała mu bezszelestnie. Tessa nie mogła im pomagać, ale myślała jak to musi być trudne dla Sophie, że jej najbliższymi towarzyszami już nie jest Agatha i Thomas. Za każdą razem Tessa próbowała przyciągnąć uwagę dziewczyny, ale ona odwracała wzrok.

Tessa pamiętała spojrzenie Sophie ostatnim razem kiedy Jem był chory. Bawiła się swoją czapką, kiedy pytała o niego, jakby była zdenerwowana. Tessa chciała porozmawiać z nią później, ale wiedziała, że nie może. Romanse między Przyziemnymi i Nocnymi Łowcami były zakazane: matka Willa była Przyziemną, a ojciec porzucił bycie Nocnym Łowcą, by być z nią. Musiał być w niej bardzo zakochany, robiąc coś takiego.

– Tessa – powiedział cicho Jem. – Wszystko w porządku? Wyglądasz jakbyś była miliony mil stąd.

Uśmiechnęła się do niego.

– Jestem zmęczona. Nie jestem przyzwyczajona do szkolenia.

To była prawda. Jej ramiona były obolałe od trzymania ciężkiego miecza i, chociaż ona i Sophie w większości odpychały ataki, jej nogi też ją bolały.

– Jest maść, którą Milczący Bracia robią na obolałe mięśnie. Zapukaj do drzwi mojego pokoju zanim pójdziesz spać i dam ci jakąś.

Tessa zaczerwieniła się delikatnie, zastanawiając się dlaczego to zrobiła. Była już w pokoju Jamesa wcześniej, nawet sama z nim i nic się nie stało. On jedynie proponował jej trochę leków, a jednak poczuła ciepło na twarzy, a on wydawał się zauważyć to, i też się zaczerwienił. Na jego bladej skórze było widać każde zarumienienie. Tessa odwróciła szybko wzrok i złapała Willa patrzącego na nich, dziwnie pociemniałymi niebieskimi oczami. Jedynie Henry, jedząc, wyglądał na nieświadomego.

– Ja… – zaczęła.

Charlotte wpadła do pokoju. Jej ciemne włosy były spięte i opadały lokami na twarz. Trzymała długi zwój papieru.

– Znalazłam to! – Ogłosiła. Opadła na krzesło przy Henrym, jej normalnie blada twarz była różowa. Uśmiechnęła się do Jamesa. – Miałeś rację. Archiwa Zadośćuczynienia. Znalazłam to po paru godzinach szukania.

– Pokaż – powiedział Will odkładając widelec. Zjadł niewiele, Tessa nie mogła tego nie zauważyć. Wygrawerowany ptak na pierścieniu zabłysnął, kiedy sięgnął po zwój w ręce Charlotte.

Lekko klepnęła jego dłoń.

– Nie. Wszyscy to zobaczymy.

Will zmarszczył brwi. Charlotte rozrzuciła zwój na stół, odpychając filiżanki i puste talerze, by zrobić miejsce. Wszyscy spojrzeli na papier. Był gruby, widniały na niej ciemno czerwony atrament, jak kolor znaków runicznych na szatach Cichym Braci. Słowa były po Angielsku, ale były pełne skrótów. Tessa patrzała na dół może na górę, sama nie wiedziała gdzie.

Jem oparł się blisko niej, jego ręka dotykało jej, czytając przez jej ramię. Wydawał się być zamyślony.

Odwróciła głowę w jego stronę, a kosmyk jego bladych włosów połaskotał jej twarz.

– Co tam jest napisane? – szepnęła.

– To prośba o rekompensatę – powiedział Will, ignorując to, że odpowiedzieć miał Jem. – Wysłał je do Instytutu w Yorku, w 1825 jako Axel Hollingworth Mortmain, ubiegając się o zadośćuczynienie za śmierć jego rodziców. Johna Thaddeusa i Anne Everyl Shade, prawie dekadę wcześniej.

– John Thaddeus Shade – powiedziała Tessa. – JTS, pierwsze litery na zegarku Mortmaina. Ale skoro był ich synem, dlaczego nie miał takiego samego nazwiska?

– Byli czarownikami – powiedział Jem czytając niżej stronę. – Obydwoje. Nie mógł być ich synem z krwi: musieli go adoptować, i pozwolić mu zatrzymać jego przyziemne imię. To się zdarza od czasu do czasu. – jego oczy powędrowały do Tessy, a następnie gdzieś daleko. Zastanawiała się czy pamiętał, jak rozmawiali w pokoju muzycznym o tym, że czarownicy nie mogli mieć dzieci.

– Powiedział, że dowiedział się o czarnej magii podczas swojej podróży – powiedziała Charlotte. – Ale jego rodzice byli czarownikami…

– Przybranymi rodzicami – powiedział Will. – Jestem pewny, że wiedział, kto w podziemiach uczył się czarnej magii.

– Nieusprawiedliwiona śmierć – powiedziała cicho Tessa. – Co to oznacza dokładnie?

– Sądzi, że Nocni Łowcy zabili jego rodziców, pomimo tego, że nie naruszyli żadnych praw – powiedziała Charlotte.

– Które prawo mówi o naruszeniu? Charlotte zmarszczyła brwi.

– To mówi coś o nienaturalnym i nielegalnymi stosunkami z demonami, ale to nic, byli oskarżani o stwarzanie broni, która mogła zniszczyć Nocnych Łowców. Wyrok dla nich mógłby być śmiercią. To było przed Porozumieniem. Najprawdopodobniej nie ma tutaj niczego konkretniejszego albo szczegółowego napisanego. Mortmain złożył wniosek o rekompensatę przez Instytut w York, pod patronatem Aloysius Starkweather. Nie prosił o pieniądze ale o ukaranie Nocnych Łowców. Rozprawa została odwołana w Londynie, ponieważ Shadesowie byli winni. I to wszystko, co tutaj jest. To po prostu krótki spis wydarzeń, te papiery nie są pełne. Może jest wciąż Instytut w York. – Charlotte odgarnęła wilgotne włosy z czoła. – To wyjaśniałoby nienawiść Mortmaina do Nocnych Łowców. Miałaś rację, Tessa. To było… osobiste.

– To daje nam punkt startowy. Instytut w York – powiedział Henry, patrząc w górę ponad swój talerz. – Starkweatherowie przechodzili przez to. Mają wszystkie listy, papiery…

– A Aloysius Starkweather ma osiemdziesiąt dziewięć lat – powiedziała Charlotte. – Był młodym mężczyzną kiedy Shadesowie zostali zabici. Pewnie pamięta to wszystko – westchnęła. – Najlepiej wysłać mu wiadomość. Och, kochanie. To będzie niezręczne.

– Dlaczego, kochanie? – spytał łagodnie Henry.

– On i mój ojciec przyjaźnili się kiedyś, ale się pokłócili, o coś okropnego, dawno temu, i nie rozmawiali ze sobą od tamtego czasu.

– Co to za wiersz? – Will, który bawił się filiżanką wokół swoich palców wyprostował się i zarecytował:

Każdy mówi słowa z wysoką pogardą I obraża serce jego najlepszego brata;

– Och, na anioła, Will, bądź cicho – powiedziała Charlotte, wstając. – Musze iść napisać list do Aloysiusa Starkweathera przepełnionym wyrzutami sumienia i błaganiem. Nie potrzebuję ciebie do rozpraszania mnie – podniosła lekko do góry spódnicę i wyszła z pokoju.

– Brak szacunku dla sztuki – mruknął Will, stawiając filiżankę na stole. Popatrzył w górę, a Tessa zdała sobie sprawę, że wpatrywała się w niego. Znała wiersz, oczywiście. Coleridge, jej ulubieniec. Napisał dużo dzieł, o miłości, śmierci, szaleństwie, ale nie mogła przypomnieć sobie tytułu recytowanego przez Willa. Nie teraz, kiedy niebieskie oczy Willa były utkwione w nią.

– I oczywiście Charlotte nawet nie spróbowała obiadu – powiedział Henry wstając. – Idę zobaczyć, czy Bridget może nałożyć jej kurczaka na zimno. Co do was… – przerwał na moment, jakby chciał nadać im jakiś porządek, posłać ich do łóżka, lub do biblioteki, by dalej szukali. Nagle zdziwienie pojawiło się na jego twarzy. – Zapomniałem, co miałem powiedzieć – dodał i ruszył w stronę kuchni.

***

Kiedy Henry wyszedł, Will i Jem zaczęli rozmawiać poważnie o zadośćuczynieniu, Podziemnych, Porozumieniu, prawie, umowach, których Tessa nie rozumiała. Cicho wstała od stołu kierując się do biblioteki.

Pomimo jej ogromnej wielkości, fakt, że większość książek była po angielsku powodowało, że był to jej ulubiony pokój w Instytucie. Było coś w zapachu książek. Kurz w bibliotece wydawał się pachnieć inaczej niż w innych pomieszczeniach. Unosił się w powietrzu oświetlony pochodniami. Długi stół był wyczyszczony do połysku. Church, kot, spał na wysokim stojaku na książki, a ogon zakręcił sobie nad swoją głową. Tessa ominęła go z daleka, ponieważ ruszyła w stronę półki z poezją znajdującej się na prawej ścianie. Church uwielbiał Jamesa, ale innych gryzł, często bez ostrzeżenia.

Znalazła książkę, której szukała i uklęknęła koło biblioteczki. Szukała sceny, gdy pojawił się starzec w „Christabel", który zdał sobie sprawę, że dziewczyna stojąca naprzeciwko niego jest córką jego najlepszego przyjaciela i teraz najbardziej znienawidzonego wroga, człowieka którego nie może zapomnieć.

Niestety! Byli przyjaciółmi w młodości;

Ale szepczące języki zatruły prawdę;

I lojalność żyje ponad królestwem

I życie jest kolczaste; i młodość jest próżna;

I warto być z jedynym, którego kochamy

Czyż praca jest jak szaleństwo w mózgu.

Każdy mówi słowa z wysoką pogardą

I obraża serce jego najlepszego brata;

Rozstali się – by nigdy nie spotkać się ponownie!

Głos, który odezwał się nad nią był lekki i przeciągał samogłoski. – Sprawdzasz dokładność mojego cytatu?

Książka wysunęła się z rąk Tessy i upadła na ziemię. Upadła koło jej stóp, a ona zdrętwiała patrzyła jak Will podnosi ją i podaje jej uprzejmie.

– Zapewniam cię – powiedział. – Moja pamięć jest doskonała.

Jak moja, pomyślała. To był pierwszy raz od tygodni, odkąd była z nim sama. Od czasu tej okropnej sceny, gdy na dachu dał jej do zrozumienia, że myśli o niej jak o nie lepszej niż prostytutce, lub podobnej. Nigdy o tym nie wspominali. Poszli dalej, jakby wszystko było normalne, uprzejmi w stosunku do siebie w grupie, nigdy nie będąc razem sami. Jakoś, gdy ktoś z nimi był, mogła go wypchnąć ze swojego umysłu, zapomnieć. Ale być tylko z Willem, tylko Willem – pięknym jak zawsze. Kołnierzyk jego koszuli był rozpięty pokazując czarne wzory na skórze, namalowane aż do gardła. Światło rozjaśniało jego idealną twarz. Wspomnienie wstydu i gniewu podniosło jej ciśnienie, przez co nic nie powiedziała.

Spojrzał na swoją dłoń, wciąż trzymając małą, oprawioną na zielono książkę.

– Zamierzasz kazać mi trzymać książkę w tej głupiej pozycji? Tessa szybko wzięła od niego tomik.

– Jeśli chcesz skorzystać z biblioteki – powiedziała przygotowując się by wyjść – proszę bardzo. Znalazłam to, co szukałam i ponieważ…

– Tessa – powiedział, taranując jej drogę wystawioną ręką.

Spojrzała na niego, jakby chciała mu powiedzieć, by nazywał ją Panną Gray. Sposób, w jaki wymawiał jej imię gubił ją, obluzowywał coś i związywał w klatce piersiowej, powodując, że traciła oddech. Chciała, by nie używał jej imienia, ale wiedziała jak śmieszna byłaby jej prośba. To na pewno popsułoby bycie obojętną na niego.

– Tak? – Spytała.

Było trochę smutku w jego oczach, kiedy na nią patrzał. To było wszystko, czego nie mogła zrozumieć. Will smutny? Musiał udawać.

– Nic, ja… – potrząsnął głową, a kosmyk ciemnych włosów opadł mu na czoło, którego odrzucił od razu to tyłu – pierwszy raz, kiedy pokazywałem ci bibliotekę, powiedziałaś mi, że twoją ulubioną książką jest The Wide, Wide Word. Pomyślałem, że możesz chcieć wiedzieć, że… ją przeczytałem – pochylił głowę, a jego niebieskie oczy patrzące na nią z góry były okalane gęstymi, ciemnymi rzęsami. Zastanawiała się ile razy chciał to zrobić.

Starała się by jej głos był uprzejmy.

– I czy znalazłeś coś dla siebie?

– Niezbyt – powiedział. – Bzdurna i sentymentalna.

– Tak więc, nie ma tam nic dla ciebie – powiedziała Tessa słodko, wiedząc, że próbował ją sprowokować, ale nie połknęła przynęty. – Co dla jednych jest przyjemnością, dla innych trucizną, nie sądzisz?

To była jej wyobraźnia, czy wyglądał na rozczarowanego?

– Masz jeszcze jakieś inne Amerykańskie rekomendacje dla mnie?

– Dlaczego byś je chciał, kiedy gardzisz moim gustem. Myślę, że możesz przyjąć, że jesteśmy daleko w sprawie czytania materiału, ponieważ mamy tyle spraw i możesz iść i szukać swoich rekomendacji gdzieś indziej. Panie Herondale – ugryzła się prawie w język, ale było za późno. Powiedziała za dużo.

I rzeczywiście Will wyglądał na speszonego.

– Pan Herondale? – Spytał. – Tessa, myślałem…

– Co myślałeś? – Jej ton był lodowaty.

– Że moglibyśmy chociaż rozmawiać o książkach.

– Robiliśmy to – powiedziała. – Obraziłeś mój gust. I powinieneś wiedzieć, The Wide, Wide Word nie jest moją ulubioną książką. To jest po prostu historia, która lubiłam, jak Hidden Hand… Wiesz, może powinieneś sugerować coś mi, przez co mogłabym ocenić twój gust. To byłoby sprawiedliwe.

Will podszedł do najbliższego stołu i usiadł na nim, a jego nogi zwisały nad ziemią. Oczywiście odpowiedział na pytanie.

– Zamek w Otranto.

– To nie ta książka, w której syn bohatera umiera przygnieciony przez szyszak spadający z nieba? I mówisz, że ,,A Tale of Two Cities'' jest głupia! – powiedziała Tessa, która wolałaby umrzeć niż się przyznać, że to przeczytała.

– A Tale of Two Cities – powiedział Will. – Czytałem to ponownie, no wiesz, ponieważ rozmawialiśmy o tym. Miałaś racje. To nie jest wcale głupie.

– Nie?

– Nie – powiedział. – Ale jest w niej zbyt wiele rozpaczy.

Spotkała jego spojrzenie. Jego oczy były tak niebieskie jak jezioro, poczuła jakby wpadła do nich.

– Rozpaczy?

– Nie ma przyszłości dla Sydney, spotka miłość, czy nie? On wie, że nie może ratować Lucie, ale pozwala jej być przy sobie, chociaż tego nie chce.

Potrząsnęła głową.

– Nie przypomina sobie tego. Jego poświęcenie było szlacheckie.

– Przez to go zostawiła – powiedział Will. – Nie pamiętasz co powiedział Lucie? „To możliwe… Że mogłaś odwzajemnić miłość człowieka – zmarnowanego, pijanego, istotę nadużywającą wielu rzeczy. Powinien być świadomy dni, godzin jego szczęścia, które przyniósłby ci w nieszczęściu, przynosił smutek i żal, atakował cię, przynosił wstyd i ciągnął cię na dno ze sobą."

Małe ognie w kominku posyłały snop iskier zaskakując Tessę i Willa, który przestał mówić. Serce Tessy dziwnie podskoczyło i oderwała swoje oczy od Willa. Głupia, mówiła sobie gniewnie. Tak, głupia. Pamiętała jak ją potraktował, i rzeczy które powiedział, a ona teraz pozwala swoim nogom zmieniać się w galaretę.

– Dobrze – powiedziała. – Zapamiętałeś na pewno dużo. To godne podziwu.

Will pociągnął za swój kołnierzyk pokazując pełną gracji krągłość jego obojczyka. Zajęło jej chwilę, kiedy zdała sobie sprawę, że ma narysowany Znak kilka cali nad sercem. – Mnemosyne – powiedział – Runa pamięci. Jest na stałe.

Tessa odwróciła szybko wzrok.

– Jest późno. Muszę iść, jestem wyczerpana – przeszła koło niego i ruszyła w stronę drzwi. Zastanawiała się czy wyglądał na urażonego, ale wypchnęła tą myśl. To był Will mający zmienne nastroje. Jakkolwiek byłby czarujący, był dla niej trucizną.

– Vathek – powiedział zsuwając się ze stołu.

Zatrzymała się w drzwiach zdając sobie sprawę, że wciąż trzyma kurczowo książkę Coleridge, ale przecież mogła ją wziąć.

– Co to?

– Vathek – powtórzył. – Williama Beckforda. Jeśli lubisz Otranto. Myślę, że ci się spodoba.

– Och – powiedziała. – Dziękuję. Zapamiętam ją.

Nie odpowiedział. Wciąż stał tam, gdzie go zostawiła, obok stołu. Patrzył na ziemię, a czarne włosy zakrywały jego twarz. Jej serce złagodniało i nie mogła się powstrzymać.

– I dobranoc, Will. Podniósł wzrok.

– Dobranoc, Tesso – brzmiał dziwnie smutnie, ale nie tak intensywnie jak wcześniej. Wyciągnął rękę do Churcha, który przespał całą ich rozmowę. Wciąż był wyciągnięty na stojaku na książki.

– Will – zaczęła Tessa, ale było za późno. Church zawył przez to, że został obudzony i zaatakował Willa pazurami. Will zaklął. Tessa wyszła, niezdolna do ukrycia uśmiechu.

Rozdział czwarty: Podróż

„Przyjaźń to jedna dusza w dwóch ciałach"

– Meng – tzu

Charlotte rzuciła papierami o jej biurko z okrzykiem wściekłości.

– Aloysius Starkweather to najbardziej uparty, obłudny, zawzięty, zwyrodniały… – Przerwała, najwidoczniej próbując walczyć z napadem złości. Tessa nigdy nie widziała ust Charlotte tak mocno ściśniętych w jedną linię.

– Podać ci słownik? – zapytał Will. Siedział rozciągnięty w jednym z foteli przy kominku w salonie, buty oparł o puf. Były całe w błocie, pufa również. Normalnie Charlotte zbeształaby go za to, lecz list od Aloysius'a, który dostała tego ranka i z którego powodu zebrała ich wszystkich tutaj, wydawał się zajmować jej całą uwagę. – Wygląda na to, że brakuje ci słow.

– Naprawdę jest zwyrodniały? – Spytał Jem łagodnie z drugiego fotela. – No wiesz, to pewnie takie zboczenie zawodowe zbzikowanego mężczyzny po dziewięćdziesiątce.

– Sam nie wiem – powiedział Will. – Byłbyś zaskoczony, do czego są zdolni starzy druhowie z Diabelskiej Tawerny.

– Nie zaskoczy nas nic, do czego zdolni są ludzie, których ty znasz – odezwała się Jessamine, która leżała na leżance z wilgotną szmatką na czole. Nadal dokuczał jej ból głowy.

– Kochanie – powiedział Henry troskliwie, podchodząc do biurka, przy którym siedziała jego żona. – Czy wszystko w porządku? Wyglądasz nieco. plamiście.

Nie mylił się. Ze złości na szyi i twarzy Charlotte wyskoczyły czerwone wypieki.

– Uważam, że to czarujące – powiedział Will. – Słyszałem, że materiały w kropki to ostatni krzyk mody tego sezonu.

Henry krzepiąco poklepał Charlotte po ramieniu.

– Chcesz może mokry okład? Jak mogę ci pomóc?

– Mógłbyś pojechać do Yorkshire i odciąć głowę temu staremu baranowi – głos Charlotte zabrzmiał buntowniczo.

– Czy to nie zaniepokoiłoby Clave? Oni nie są raczej wyrozumiali, jeśli chodzi o ścinanie głów i te sprawy.

– Och! – Wykrzyknęła Charlotte rozpaczliwie. – To wszystko moja wina, prawda? Nie wiem, dlaczego w ogóle pomyślałam, że mogę go mieć po swojej stronie. On jest koszmarny!

– Co dokładnie powiedział? – zapytał Will. – W liście.

– Odmawia spotkania ze mną i z Henrym – odpowiedziała Charlotte. – Mówi, że nigdy nie wybaczy mojej rodzinie tego, co zrobił mój ojciec. Mój ojciec. – Westchnęła. – Był trudnym człowiekiem. Absolutnie podporządkowany Prawu, a rodzina Starkweather'ów zawsze podchodziła do Prawa nieco luźniej. Mój ojciec myślał, że żyją dziko na północy jak barbarzyńcy i nie wstydził się o tym mówić. Nie wiem, co jeszcze zrobił, ale stary Aloysius nadal wygląda na dotkliwie obrażonego. Nie wspominając o tym, jak powiedział, że gdyby naprawdę mi zależało na jego opinii, to zaprosiłabym go na ostatnie zebranie Rady. Tak jakby to zależało ode mnie!

– Dlaczego nie został zaproszony? – spytał Jem.

– Jest na to za stary, nie mówiąc już o prowadzeniu Instytutu. On tylko odmawia usunięcia się i jak na razie Konsul Wayland nie zmusił go do tego, lecz nie zaprasza go również na spotkania Rady. Moim zdaniem uważa, że Aloysius zrozumie aluzję lub po prostu umrze ze starości. Chociaż ojciec Starkweathera żył 104 lata. Nie możemy pozwolić sobie na użeranie się z nim przez następne 15 lat – Charlotte desperacko potrząsnęła głową.

– Cóż, jeśli nie chce widzieć ani Henry'ego, ani ciebie, nie możesz wysłać kogoś innego? – spytała Jessamine znudzonym głosem. – Kierujesz Instytutem. Członkowie Enklawy powinni robić to, co im każesz.

– Wielu z nich jest po stronie Benedicta – powiedziała Charlotte. – Chcą zobaczyć moją porażkę. Nie wiem, komu mogę ufać.

– Nam możesz ufać – odezwał się Will – poślij mnie. I Jema.

– Co ze mną? – Zapytała oburzona Jessamine.

– No, co z tobą? Przecież nie chcesz jechać, prawda? Jessamine uniosła rąbek szmatki, żeby zgromić Willa spojrzeniem.

– Och, jazda śmierdzącym pociągiem do śmiertelnie nudnego Yorkshire. Nie, oczywiście, że nie chcę jechać. Chciałam tylko, żeby Charlotte wiedziała, że może mi ufać.

– Wiem, że mogę ci ufać, Jessie, ale nie jesteś wystarczająco dobra, żeby jechać. A to pech, bo Aloysius zawsze miał słabość do ślicznych twarzy.

– Kolejny dowód na to, że ja powinienem jechać – powiedział Will.

– Will, Jem. – Charlotte przygryzła wargę. – Jesteście pewni? Rada była niezbyt zadowolona z waszej samodzielnej interwencji, jaką podjęliście w sprawie Pani Dark.

– A powinni być. Zabiliśmy niebezpiecznego demona! – Zaprotestował Will.

– I uratowaliśmy Church'a – powiedział Jem.

– Jakoś wątpię, żeby to liczyło się jako nasza zasługa – odparł Will. – Ten kot ugryzł mnie trzy razy zeszłej nocy.

– To raczej liczy się jako wasza zasługa – odezwała się Tessa. – A co najmniej Jema.

Will zrobił do niej minę, ale nie wyglądał na złego. Taki wyraz twarzy mógłby mieć w przypadku, gdyby na żarty wyśmiewał go Jem. Może rzeczywiście mogli ze sobą po ludzku żyć, pomyślała Tessa. Był dla niej nawet miły w bibliotece dwie noce temu.

– Wydaje mi się, że ten wyjazd nie przyniesie żadnych owoców – powiedziała Charlotte. Plamy na jej skórze zaczynały blaknąć, ale ona sama wyglądała żałośnie. – I tak nic wam nie powie, jeśli będzie wiedział, że to ja was wysłałam. Jeśli tylko.

– Charlotte – przerwała jej Tessa. – Jest sposób, żebyśmy go zmusili do mówienia. Pani Branwell spojrzała na nią z zakłopotaniem.

– Tesso, co ty. – urwała i zrozumienie zaświtało w jej oczach. – Och, rozumiem. Tesso, cóż za wspaniały pomysł.

– Och, co? – Zażądała Jessamine z leżanki. – Jaki pomysł?

– Jeśli znaleźlibyśmy coś, co należało do Aloysiusa, mogłabym użyć tego, by zmienić się w niego i może dosięgnąć jego wspomnień – powiedziała Tessa. – Byłabym w stanie powiedzieć, co pamięta o Mortmainie i rodzinie Shadesów, o ile coś pamięta.

– W takim razie jedziesz z nami do Yorkshire – odezwał się Jem.

Nagle wzrok wszystkich w pokoju spoczął na Tessie. Całkowicie zaskoczona, przez chwilę nie mogła nic powiedzieć.

– Wcale nie musi z nami jechać – powiedział Will. – My możemy znaleźć odpowiedni przedmiot i przywieźć go do niej tutaj.

– Ale Tessa powiedziała kiedyś, że musi to być rzecz bliska właścicielowi – odparł Jem. – Jeśli to, co znajdziemy okaże się nieodpowiednie.

– Powiedziała także, że może to być kawałek paznokcia lub włos.

– Więc sugerujesz, żebyśmy wsiedli w pociąg do Yorkshire, spotkali się z dziewięćdziesięciokilkuletnim mężczyzną, napadli na niego i wyrwali włosa? Clave nie posiądzie się z radości.

– Stwierdzą, że jesteście stuknięci – wtrąciła Jessamine. – W sumie to i już tak uważają, więc co za różnica?

– Decyzja należy do Tessy – powiedziała Charlotte. – To jej moc będzie wykorzystana, niech ona postanowi.

– Powiedziałeś, że pojedziemy pociągiem? – Tessa zwróciła się do Jema. Skinął głową, w jego oczach tańczyły iskierki.

– Z peronu Great Northern na King's Cross pociągi odjeżdżają przez cały dzień – odpowiedział. – To kwestia kilku godzin.

– W takim razie pojadę – powiedziała Tessa. – Nigdy nie jechałam pociągiem. Will wyrzucił ręce do góry.

– To wszystko? Jedziesz tylko dlatego, że nigdy nie byłaś w pociągu?

– Tak – odparła Tessa, wiedząc, jak bardzo jej spokojna postawa go zdenerwuje. – Myślę, że bardzo polubię podróże pociągiem.

– Pociągi to nieźle brudne, kopcące rzeczy – powiedział Will. – Nie spodobają ci się. Tessa była niewzruszona.

– Nie dowiem się, póki nie spróbuję, prawda?

– Nigdy nie próbowałem pływania nago w Tamizie, ale wiem, że by mi się nie spodobało.

– Ale pomyśl o radości turystów – powiedziała Tessa i zobaczyła, jak Jem schyla głowę, by ukryć uśmiech. – Nieważne. Chcę, więc pojadę. Kiedy wyruszamy?

Will przewrócił oczami, ale Jem nadal się uśmiechał.

– Jutro rano. Dzięki temu będziemy na miejscu na długo przed zmrokiem.

– Muszę wysłać Aloysiusowi wiadomość, by się was spodziewał – powiedziała Charlotte, sięgając po pióro. – Czy to przerażający pomysł? Ja… Ja czuję, że niczego nie mogę być pewna. Tessa popatrzyła na nią zmartwiona. Widok Charlotte niepewnej własnych decyzji sprawił, że znienawidziła Benedicta Lightwooda i j ego sforę jeszcze bardziej.

Henry przysunął się do żony i czule położył dłoń na jej ramieniu.

– Naszą drugą alternatywą wydaje się być bezczynność, najdroższa Charlotte – odezwał się. – A poprzez bezczynność raczej nic nie osiągniemy. Poza tym, co może pójść nie tak?

– Och, na Anioła! Żałuję, że o to spytałeś – odpowiedziała gorliwie Charlotte, po czym pochyliła się nad kartką papieru i zaczęła pisać.

***

Tego popołudnia odbywała się druga sesja treningowa Sophie i Tessy z Lightwoodami. Tessa, przebrawszy się w jej strój, wyszła z pokoju, odnajdując Sophie czekającą na korytarzu. Też była ubrana w strój treningowy, jej włosy były ciasno zaplecione w warkocz z tyłu głowy. Minę miała pochmurną.

– Sophie, o co chodzi? – zapytała Tessa, schodząc po schodach w jej kierunku. – Wyglądasz na zaniepokojoną.

– Jeśli już chce panienka wiedzieć… – urwała. – Chodzi o Bridget.

– Bridget? – Tessa prawie w ogóle nie widywała Irlandki, która zaraz po przybyciu zniknęła w kuchni. Nie to, co Cyryl, który pojawiał się to tu, to tam załatwiając sprawy jak Sophie. Ostatnim wspomnienie o Bridget zawierało obraz jej siedzącej z nożem w dłoni na Gabrielu Lightwoodzie. Pozwoliła sobie na chwilę napawania się tym widokiem. – Co zrobiła?

– Ona po prostu… – Sophie wydała z siebie gwałtowne westchnienie. – Nie jest zbytnio przyjaznym człowiekiem. Agatha była moją przyjaciółką, ale Bridget… My, służący, często rozmawiamy ze sobą, na nasz własny sposób. Ale Bridget nigdy się nie włącza. Izoluje się w kuchni, śpiewając te okropne irlandzkie ballady. Założę się, że teraz nuci jedną z nich. Przechodziły właśnie obok drzwi do kuchennej komórki. Sophie kiwnęła na Tessę, by za nią poszła. Podkradły się razem pod drzwi i zerknęły do środka. Komórka była dość duża, z drzwiami prowadzącymi do kuchni i spiżarni. Kredens był pełen jedzenia przeznaczonego na dzisiejszy obiad: ryb i warzyw, wcześniej umytych i przygotowanych. Bridget stała przy zlewie, włosy otaczały głowę w nieokiełznanych strąkach, poskręcanymi przez wilgotność. Śpiewała. Odnośnie tego Sophie miała rację. Jej głos niesiony przez pomieszczenie był wysoki i słodki.

„Och, ojciec poprowadził ją w dół schodów. Mama uplotła warkocz z włosów. Siostra Anna poprowadziła do skrzyżowania. Brat John wsadził na konia. 'Teraz ja jestem na dole, ty na górze. Daj mi buziaka przed twą podróżą.' Chcąc całusa dać mu się pochyliła. On zadał jej ranę i nie spudłował. Ostrym niczym strzała nożem. Brat przebił serce dziewczynie."

Twarz Nate'a pojawiła się pod zamkniętymi powiekami Tessy, a ona zadrżała. Sophie, wyglądając zza niej, nic nie zauważyła.

– Cały czas tylko o tym śpiewa – wyszeptała służąca. – Morderstwa i zdrady. Krew i ból. Okropne.

Na szczęście głos Sophie zagłuszył końcówkę piosenki. Bridget zaczęła wycierać naczynia i śpiewać nową balladę, o melodii jeszcze bardziej przygnębiającej niż poprzednia.

„Dlaczego miecz twój jest cały we krwi, Edwardzie, Edwardzie? Dlaczego miecz twój jest cały we krwi? I dlaczego tak smutny jesteś ty?"

– Wystarczy tego – Sophie zaczęła podążać w dół korytarza, Tessa za nią. – Widzi panienka to, o czym mówiłam? Jest przerażająco ponura i to straszne dzielić z nią pokój. Nie odzywa się słowem ani rankiem, ani wieczorem. Tylko te jęki…

– Dzielisz z nią pokój? – Tessa była zdumiona – przecież w Instytucie jest tyle pokoi…

– Dla podróżnych Nocnych Łowców – powiedziała Sophie. – Nie dla służby – mówiła rzeczowo, jakby nigdy nie przyszło jej na myśl kwestionowanie lub narzekanie na fakt, że tuziny pomieszczeń w Instytucie stoją puste, podczas gdy ona mieszka z Bridget, śpiewaczką morderczych ballad.

– Mogłabym porozmawiać z Charlotte – zaczęła Tessa.

– Och, nie. Proszę tego nie robić – dotarły już do drzwi prowadzących do sali treningowej. Sophie odwróciła się do niej rozpaczliwie. – Nie chciałabym, żeby pomyślała, że narzekam na innych służących. Naprawdę bym tego nie chciała, panienko.

Tessa już miała zapewnić Sophie, że nic nie powie Charlotte, kiedy usłyszała podniesione głosy po drugiej stronie drzwi sali treningowej. Machając na Sophie, by była cicho, pochyliła się i słuchała.

Głosy na pewno należały do braci Lightwoodów. Poznała niższy i ostrzejszy głos Gideona, kiedy się odezwał.

– Nadejdzie dzień rozliczenia, Gabrielu. Możesz być tego pewien. Ważne jest to, po czyjej stronie staniemy, kiedy on nadejdzie.

Gabriel odpowiedział napiętym głosem.

– Będziemy z ojcem, oczywiście. Gdzie indziej mielibyśmy się znaleźć?

Nastała chwila ciszy.

– Nie wiesz o nim wszystkiego, Gabrielu. Nie wiesz, co zrobił.

– Wiem, że jesteśmy Lightwoodami, a on jest naszym ojcem. Wiem, że oczekiwał, że zostanie głową Instytutu, kiedy Granville Fairchild umarł…

– Może Konsul wie o nim więcej, niż ty. A jeśli chodzi o Charlotte Branwell. Nie jest tak głupia, za jaką ją uważasz.

– Naprawdę? – głos Gabriela był szyderczy. – To, że pozwoliła nam tu przyjść, by trenować jej kochaniutkie dziewczynki, nie czyni z niej głupca? Nie powinna była założyć, że będziemy szpiegować dla ojca?

Sophie i Tessa spojrzały na siebie wytrzeszczonymi oczami.

– Zgodziła się, ponieważ Konsul nie pozostawił jej innego wyboru. Poza tym jesteśmy wprowadzani do Instytutu, potem eskortowani do pokoju i z powrotem. W dodatku Panna Collins i Panna Gray nie wiedzą nic znaczącego. Czy naprawdę nasza obecność tutaj jej szkodzi? Powiedz mi.

W ciszy, która potem nastała, Tessa mogła prawie usłyszeć dąsy Gabriela. W końcu to on się odezwał.

– Jeśli gardzisz ojcem tak bardzo, dlaczego w ogóle wróciłeś z Hiszpanii? Gideon odpowiedział głosem pełnym rozdrażnienia.

– Wróciłem dla ciebie…

Tessa i Sophie opierały się o drzwi, przyciskając uszy do drewna. W tym momencie drzwi ustąpiły i otworzyły się szeroko. Obie prędko się wyprostowały z nadzieją, że na twarzach nie ma dowodu na ich podsłuchiwanie.

Gabriel i Gideon stali w smudze światła na środku pokoju zwróceni ku sobie. Tessa zauważyła coś, na co wcześniej nie zwróciła uwagi: Gabriel, pomimo że był młodszy od Gideona przewyższał go o kilka cali. Gideon był lepiej zbudowany, szerszy w ramionach. Przejechał dłonią po jasnych włosach, kiwając lakonicznie w stronę dziewcząt, gdy te pojawiły się w wejściu.

– Dzień dobry.

Gabriel Lightwood przeszedł przez pokój, by do nich dołączyć. Naprawdę był wysoki, stwierdziła Tessa, zadzierając głowę, by na niego spojrzeć. Jako wysoka dziewczyna rzadko musiała unosić głowę, by spojrzeć na mężczyznę, chociaż obaj Will i Jem byli od niej wyżsi.

– Panna Lovelace nadal niestety nieobecna? – Zapytał, nie zawracając sobie głowy przywitaniem ich. Jego twarz była spokojna, jego wcześniejsze wzburzenie widać było tylko w tętnie pulsującym pod runem Odwagi w Walce wyrytym pod gardłem.

– Nadal boli ją głowa – powiedziała Tessa, idąc za chłopakiem na środek pokoju. – Nie wiemy, jak długo będzie jeszcze niedysponowana.

– Przypuszczam, że dotąd, aż treningi się skończą – odezwał się Gideon tak sucho, że Tessa była zaskoczona śmiechem Sophie. Służąca natychmiast doprowadziła się do porządku, ale wcześniej Gideon obdarzył ją wzrokiem pełnym zaskoczenia a nawet wdzięczności, tak jakby nikt nigdy nikt nie śmiał się z jego żartów.

Z westchnieniem Gabriel wyciągnął z uchwytów na ścianie dwa kije. Podał jeden z nich Tessie.

– Dzisiaj – zaczął. – Skoncentrujemy się na odparowywaniu i blokowaniu…

***

Jak zwykle, tej nocy również Tessa musiała długo leżeć, czekając na sen. Ostatnio męczyły ją koszmary – zwykle był to Mortmain, jego zimne szare oczy i jego zimny głos, mówiący, że to on ją stworzył i że: Nie ma Tessy Gray.

Spotkała się z nim twarzą w twarz – z człowiekiem, którego szukali, lecz nadal nie wiedziała, czego on od niej chce. Wziąć z nią ślub, ale dlaczego? Posiąść jej moc, ale, do czego? Myśl o jego zimnym, gadzim wzroku na niej wywoływał u niej dreszcze. Myśl o tym, że miał udział w jej narodzinach była jeszcze gorsza. Nie sądziła, że ktokolwiek – nawet Jem, cudownie wyrozumiały Jem – rozumiał jej naglącą potrzebę odkrycia tego, kim jest. Nie rozumieli jej strachu przed tym, że może okazać się potworem. Ten strach właśnie zbudził ją w środku nocy zdyszaną i drapiącą własną skórę, jakby mogła ją zedrzeć, by odkryć zło znajdujące się pod spodem.

Właśnie wtedy usłyszała szelest pod jej drzwiami i delikatne skrobanie czegoś przepychanego do środka. Poczekała chwilę, po czym zsunęła się z łóżka i przebiegła przez sypialnię. Otworzyła drzwi, znajdując pusty korytarz, po którym niósł się słaby dźwięk skrzypiec z pokoju Jema. U jej stóp leżała mała zielona książka. Podniosła ją i przeczytała złote słowa w y – ryte na jej grzbiecie: „Vathek" William Beckford.

Zatrzasnęła drzwi za sobą, niosąc książkę do łóżka. Usiadła, by móc ją dokładnie obejrzeć. Will musiał ją dla niej zostawić. Oczywiście, to nie mógł być nikt inny. Ale dlaczego? Te dziwne, małe uprzejmości po zmroku, rozmowa o książkach i nieuprzejmość przez resztę czasu? Otworzyła książkę na stronie tytułowej. Will napisał tu dla niej notkę – tak naprawdę nie tylko notkę. Wiersz.

Dla Tessy Gray z okazji otrzymania egzemplarza 'Vathek' do przeczytania:

Caliph Vathek i jego horda mroczna

Zdążają do Piekła, nie będziesz znudzona.

Twoja wiara we mnie będzie przywrócona.

Chyba, że uznasz ten dowód przyjaźni za niefortunny.

I zignorujesz mój prezent biedny

Tessa wybuchła śmiechem, po czym zakryła usta dłonią. Przeklęty Will, zawsze jest w stanie ją rozbawić, nawet, jeśli tego nie chciała. Nawet, jeśli wiedziała, że otworzenie dla niego serca, nawet o cal, było jak wzięcie szczypty śmiertelnie uzależniającego narkotyku. Położyła książkę z niewątpliwie beznadziejnym wierszem Willa na szafce nocnej i przetoczyła się na łóżku, zagrzebując twarz w poduszkach. Nadal słyszała muzykę Jema, słodko smutną, płynącą przez drzwi. Próbowała jak mogła odepchnąć od siebie myśli o Willu i rzeczywiście, kiedy w końcu zasnęła, po raz pierwszy nie pojawił się w jej snach.

***

Następnego dnia padało i pomimo parasolki, Tessa czuła jak pożyczony od Jessamine kapelusz zaczął opadać na jej uszy niczym nasiąknięty wodą statek, kiedy oni – Tessa, Will, Jem i Cyryl z jej bagażem – spieszyli z powozu ku stacji Kings Cross.

Jedyne, co Tessa mogła ujrzeć przez szare smugi deszczu był to duży imponujący budynek i ogromną wieżę zegarową wznoszącą się przed nim. Była ona zakończona wiatrowskazem, który pokazywał, że wiatr wiał dokładnie na północ. Szarpał ostro, rozpryskując krople wody na jej twarzy.

Na dworcu panował chaos: ludzie pędzący w tą i z powrotem, gazeciarze reklamujący swoje czasopisma, mężczyźni kroczący z tacami na sznurkach wokół szyi, którzy reklamowali wszystko od szamponu począwszy na mydle skończywszy. Chłopak w kurtce norfolskiej biegał dookoła swojej matki, gdy ona próbowała go złapać. Po krótkiej wymianie zdań z Jemem, Will zniknął w tłumie.

– Uciekł i zostawił nas tutaj, tak? – Powiedziała Tessa, męcząc się z parasolką, która nie chciała się zamknąć.

– Pozwól – Jem zgrabnie wyciągnął rękę i szarpnął mechanizm. Parasol zamknął się z trzaskiem. Odgarniając wilgotne włosy z oczu, Tessa uśmiechnęła się do niego, kiedy Will powrócił z bagażowym o pokrzywdzonej minie, który zabrał walizkę od Thomasa, po czym kiwnął na nich, by się pospieszyli. Pociąg przecież nie będzie czekał cały dzień.

Will spojrzał na chłopca, potem na laskę Jema i znowu na chłopca. Jego oczy się zwęziły.

– Poczeka na nas – powiedział z chytrym uśmieszkiem. Bagażowy wyglądał na skonsternowanego.

– Sir – powiedział tylko tonem nieco mniej agresywnym i zaczął prowadzić ich w stronę peronu, z którego mieli odjechać.

Tłum ludzi – tyle ludzi! – mijał Tessę, kiedy kroczyła przez dworzec, jedną ręką trzymając dłoń Jema, drugą kapelusz Jessamine. Daleko na końcu stacji, gdzie pociągi wyjeżdżały na zewnątrz, mogła zobaczyć stalowoszare niebo, niczym zaplamione sadzą. Jem pomógł jej wejść do przedziału. Zamieszanie z bagażem ucichło, Will dał napiwek bagażowemu, po czym w kakofonii krzyków i gwizdów pociąg zaczął ruszać. Drzwi zatrzasnęły się za nimi właśnie w chwili, kiedy lokomotywa ruszyła do przodu – para kłębiła się za oknami, koła łomotały wesoło.

– Wzięłaś ze sobą jakąś lekturę na czas drogi? – Zapytał Will, usadzając się naprzeciw Tessy. Jem usiadł obok, opierając laskę o ścianę.

Pomyślała o egzemplarzu „Vathek" i wierszu w środku. Zostawiła go w Instytucie, by uniknąć pokusy. To tak jak zostawić pudełko cukierków, będąc na diecie, nie chcąc przybrać na wadze.

– Nie – odpowiedziała. – Ostatnio nie napotkałam na swojej drodze żadnej książki, którą chciałabym przeczytać.

Szczęka Willa się napięła, lecz nie powiedział nic.

– Zawsze jest coś ekscytującego w początku podróży, nie uważacie? – Powiedziała Tessa, przypierając nos do szyby, chociaż niewiele mogła zobaczyć poza dymem, sadzą i szarym deszczem. Londyn był nikłym cieniem we mgle.

– Nie – odparł Will, kiedy usiadł na miejscu, naciągając kapelusz na oczy.

Tessa nadal wpatrywała się w okno, podczas gdy zostawiali deszcz i miasto za sobą. Wkrótce zaczęli toczyć się przez zielone pola naznaczone owcami i iglicami kościółków niewielkich wiosek w oddali. Niebo przeszło z szarości do zamglonego błękitu, niewielkie czarne chmury mknęły ponad nimi. Tessa patrzyła na to wszystko zafascynowana.

– Nigdy wcześniej nie byłaś na wsi? – Zapytał Jem, który w przeciwieństwie do Willa wyrażał nieco zainteresowania.

Tessa potrząsnęła głową.

– Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek opuszczała Nowy Jork, poza wycieczką na Coney Island, a to nie jest raczej teren wiejski. Przypuszczam, że mijałam takie krajobrazy w drodze z Southampton z Mrocznymi Siostrami, ale wtedy było ciemno, a poza tym okna były zasłonięte – zdjęła kapelusz, który ociekał wodą i położyła go na miejscu między nimi, by wyschnął. – Ale czuję się, jakbym wcześniej to wszystko widziała. W książkach. Wyobrażam sobie Thornfield Hall kryjące się za drzewami lub Wichrowe Wzgórza leżące na kamiennym zboczu…

– Wichrowe Wzgórza są w Yorkshire – przerwał jej Will spod swojego kapelusza. – A my nie jesteśmy nawet niedaleko Yorkshire. Nie dotarliśmy jeszcze do Grantham. W Yorkshire nie ma nic imponującego. Tylko wzgórki i doliny, żadnych prawdziwych wzniesień, jakie mamy w Walii.

– Tęsknisz za swoim krajem? – spytała Tessa. Nie wiedziała, dlaczego to zrobiła. Przecież wiedziała, że pytanie Willa o przeszłość było jak drażnienie się z wściekłym psem, ale nie mogła się powstrzymać.

Will wzruszył lekko ramionami.

– Za czym tu tęsknić? Owce i śpiewanie – powiedział. – I ten śmieszny język: Fehoffwn i fod mor feddw, fyddai ddim yn cofio fy enw.

– Co to znaczy?

– Chcę się upić tak mocno, że nie będę pamiętać swojego imienia. Całkiem przydatne.

– Nie brzmisz zbytnio patriotycznie – zauważyła Tessa. – Czy to nie przed chwilką wspominałeś walijskie pagórki?

– Patriotycznie? – Will wyglądał na zadowolonego z siebie – powiem ci, co jest patriotyczne. Aby uhonorować miejsce swoich narodzin, mam walijskiego smoka wytatuowanego na.

– Jesteś w czarująco dobrym nastroju, nieprawdaż, Williamie? – Przerwał mu Jem bez cienia ostrości w głosie. Tessa po dłuższym obserwowaniu ich razem i osobno, zdążyła zauważyć, że kiedy zwracali się do siebie pełnymi imionami zamiast znajomymi skróconymi formami, to musiało coś znaczyć – pamiętaj, że Starkweather nie znosi Charlotte, więc jeśli to jest nastrój, w jakim ty.

– Obiecuję oczarować całe licho siedzące w nim – powiedział Will, prostując się i poprawiając przekrzywiony kapelusz. – Oczaruję go tak bardzo, że kiedy skończę, będzie leżał bezwładnie na ziemi, starając się przypomnieć, jak się nazywa.

– On ma osiemdziesiąt dziewięć lat – wymamrotał Jem. – I tak może mieć problemy z pamięcią.

– Przypuszczam, że teraz oszczędzasz swój czar? – odezwała się Tessa. – Nie chciałbyś go zmarnować na nas?

– Dokładnie – Will brzmiał na zadowolonego. – To nie Charlotte Starkweather nie może znieść, Jem. Tylko jej ojca.

– Grzechy rodziców – powiedział Jem. – Oni nie są życzliwie nastawieni do żadnego z rodziny Fairchild lub kogokolwiek z nimi powiązanego. Charlotte nie pozwoliłaby nawet Henry'emu zbliżyć się.

– To dlatego, że wypuszczając Henry'ego samego z domu, ryzykuje się katastrofą na skalę światową – powiedział Will. – Ale tak, odpowiadając na twoje niezbadane pytanie, pojmuję nadzieję, jaką pokłada w nas Charlotte i zamierzam się zachowywać. Nie chcę, by zezowaty Benedict Lightwood i jego odrażający synowie przejęli Instytut. Pragnę tego najmniej ze wszystkich.

– Oni nie są odrażający – odezwała się Tessa. Will mrugnął.

– Słucham?

– Gideon i Gabriel – odparła. – Są nawet przystojni i na pewno nie są odrażający.

– Mówiłem raczej o zakamarkach ich duszy, czarnych jak smoła – powiedział Will grobowym tonem.

Tessa prychnęła.

– A jakiego koloru są według ciebie zakamarki twojej duszy, Willu Herondale?

– Fiołkowe – odparł Will.

Tessa popatrzyła na Jema, oczekując wsparcia, lecz on się jedynie uśmiechnął.

– Może powinniśmy omówić naszą strategię? – powiedział. – Starkweather nienawidzi Charlotte, ale wie, że to ona nas przysłała. Jak wkradniemy się w jego łaski?

– Tessa może użyć kobiecych sztuczek – powiedział Will. – Charlotte powiedziała, że on lubi ładne twarze.

– A jak Charlotte wytłumaczyła moją obecność? – zapytała Tessa, zdając sobie sprawę, że powinna zainteresować się tym wcześniej.

– W ogóle tego nie zrobiła. Podała tylko nasze nazwiska. Była raczej zwięzła w słowach – odparł Will. – To chyba oznacza, że sami musimy wymyślić jakąś miłą historyjkę.

– Nie możemy powiedzieć, że jestem Nocną Łowczynią. Od razu zorientuje się, że to nieprawda. Nie mam Znaków.

– Nie ma też Znaku Czarownika. Pomyśli, że jest Przyziemną – powiedział Jem. – Mogłaby się Zmienić, ale…

Will popatrzył na nią badawczo. Chociaż Tessa wiedziała, że to nic nie znaczyło – nawet mniej niż nic – jego wzrok był niczym lekki dotyk na jej karku wzbudzający dreszcze. Zmusiła się, by odpowiedzieć zimnym spojrzeniem.

– Możemy powiedzieć, że jest stukniętą, niezamężną ciotką, która wszędzie nam towarzyszy.

– Ciotką moją czy twoją? – zapytał Jem.

– Tak, nie jest podobna do żadnego z nas, nie? Może być dziewczyną, która zakochała się we mnie po uszy i nalega, by być ze mną zawsze i wszędzie.

– Mój dar to zmiana kształtów, nie aktorstwo, Will – odpowiedziała Tessa. Jem wybuchnął śmiechem, a Will zmierzył go wzrokiem.

– Ma nad tobą lekką przewagę, Will – powiedział Jem. – Zdarza się, prawda? A może przedstawię Tessę jako moją narzeczoną? Możemy powiedzieć staremu Aloysius'owi, że jej Wstąpieniejest w trakcie.

– Wstąpienie? – Tessa nie przypominała sobie tego terminu z Kodeksu.

– Kiedy Nocny Łowca chce poślubić Przyziemnego… – zaczął Jem.

– Ale myślałam, że to zakazane? – zapytała Tessa, podczas gdy pociąg wjechał w tunel. W przedziale nagle zrobiło się ciemno, jednakże Tessa miała wrażenie, że Will na nią patrzy. Jakimś sposobem czuła na sobie jego wzbudzający dreszcze wzrok.

– Bo jest. Chyba, że Kielich Anioła zostanie użyty, by zmienić Przyziemnego w Nocnego Łowcę. Nie zdarza się to często, ale zdarza. Jeśli Nocny Łowca złoży podanie o Wstąpienie, Clave jest zobowiązane rozważyć je w ciągu trzech miesięcy. W tym czasie Przyziemny uczy się kultury Nocnych Łowców… – głos Jema został zagłuszony przez gwizd lokomotywy, kiedy wyjeżdżali z tunelu. Tessa zerknęła na Willa, ale on niewzruszenie wpatrywał się w okno, wcale na nią nie patrzył. Musiała więc to sobie wyobrazić.

– To niezły pomysł. Tak myślę – powiedziała. – Wiem raczej dużo. Prawie skończyłam czytać Kodeks.

– To nie będzie wyglądać dziwnie, że przywiozłem cię ze sobą – powiedział Jem. – Jako kandydatka do Wstąpienia, możesz chcieć dowiedzieć się czegoś o Instytutach poza Londynem. Co o tym myślisz? – zwrócił się do Willa.

– Pomysł dobry jak każdy inny – Herondale cały czas wyglądał przez okno. Krajobraz zmienił się z zielonego w bardziej ostry. Nie było tu żadnych wiosek, tylko pasma szarozielonej trawy z wystającymi gdzieniegdzie czarnymi skałami.

– Jak wiele Instytutów istnieje, poza tym w Londynie? – spytała Tessa.

Jem zaczął wyliczać na palcach.

– W Anglii? Jest Londyn, York, jeden w Kornwalii niedaleko Tintagel, następny w Cardiff i jeszcze w Edynburgu. Są mniejsze od naszego i muszą składać raporty do Londynu, które potem od nas wędrują do Idrisu.

– Gideon Lightwood powiedział, że był w Instytucie w Madrycie? Co, na Boga, on tam robił?

– Bałagan, przypuszczam – powiedział Will.

– Kiedy kończymy nasz trening w wieku osiemnastu lat – odezwał się Jem, tak jakby nie usłyszał Willa. – Jesteśmy zachęcani do podróży, odwiedzania innych Instytutów, żeby poznać inne kultury Nocnych Łowców. Zawsze można się nauczyć nowych technik, lokalnych sztuczek. Gideona nie było tylko przez kilka miesięcy. Jeśli Benedict wezwał syna z powrotem tak szybko, musiał uważać, że jego wiedza o tamtejszym Instytucie jest wystarczająca – Jem wyglądał na zmartwionego.

– Ale nie miał racji – powiedziała Tessa, lecz kiedy oczy Jema nadal były zaniepokojone, pomyślała o zmianie tematu.

– Gdzie znajduje się Instytut w Nowym Jorku?

– Nie pamiętamy adresów wszystkich naszych placówek, Tesso – w głosie Willa była ukryta niebezpieczna nuta. Jem spojrzał na niego uważnie.

– Wszystko w porządku? – zapytał.

Will zdjął kapelusz z głowy i położył go na siedzeniu obok. Patrzył na nich przez chwilę opanowanym wzrokiem. Był przystojny jak zawsze, pomyślała Tessa, lecz było w nim coś szarego, ponurego. Jak na kogoś, kto zazwyczaj promieniował światłem, to światło wydawało się teraz przygasnąć, jakby Will wtaczał pod górę głaz niczym Syzyf.

– Ostatniej nocy wypiłem o kilka drinków za dużo – powiedział w końcu.

Naprawdę, po co zawracasz sobie głowę, Will? Nie zdajesz sobie sprawy, że oboje wiemy, że to kłamstwo? Tessa nieomal wypowiedziała to na głos, lecz powstrzymał ją widok Jema. Chociaż jego oczy, kiedy spoglądał na Willa były pełne niepokoju i zmartwienia, Tessa widziała, że on również nie wierzył w słowa przyjaciela o piciu.

– Cóż – powiedziała tylko wesoło. – Szkoda, że nie istnieje Run Trzeźwości.

– Tak – Will wyglądał z powrotem jak Will, kiedy napięcie odpłynęło z jego twarzy – pozwól, że powrócę do twojego planu, James. Jest dobry, ale zapomniałeś o jednej rzeczy – pochylił się w jego stronę. – Jeśli Tessa ma być twoją narzeczoną, musi mieć pierścionek.

– Zadbałem i o to – odparł Jem, zadziwiając Tessę, która cały czas myślała, że pomysł z Wstąpieniem wpadł mu do głowy dopiero w pociągu. Wsunął rękę do kieszeni płaszcza i wyciągnął z niej srebrny pierścionek, który podał Tessie na dłoni. Był trochę podobny do tego, który nosił Will. Jednakże obrączka Willa miała na sobie motyw lecących ptaków, natomiast ta była dookoła ozdobiona grawerowanymi blankami wieży zamkowej.

– Pierścień rodziny Carstairs – powiedział. – Czy mogłabyś.

Wzięła pierścień i wsunęła go na serdeczny palec lewej ręki, gdzie wydawał się idealnie pasować. Czuła, że powinna coś odpowiedzieć, na przykład Jest piękny lub Dziękuję, ale to nie były oświadczyny ani nawet prezent. Był to jedynie rekwizyt potrzebny do wykonania planu.

– Charlotte nie ma obrączki ślubnej – powiedziała. – Nie myślałam nawet, że Nocni Łowcy noszą pierścionki.

– Bo nie nosimy – powiedział Will. – To normalne, że przy zaręczynach dajemy dziewczynie pierścień rodzinny, ale prawdziwa ceremonia ślubna to wymiana runów a nie obrączek. Jeden rysujemy na ramieniu, drugi nad sercem.

– „Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak grób" – wyrecytował Jem. – To „Pieśń nad Pieśniami".

– Zazdrość nieprzejednana jak grób? – powiedziała Tessa. – To nie jest zbyt. romantyczne.

– Żar jej to żar ognia, płomień Pański – zacytował Will, unosząc brwi. – Zawsze myślałem, że kobiety uważają zazdrość za bardzo romantyczną. Mężczyzna walczący o ciebie.

– Cóż w ślubach Przyziemnych nie ma żadnych grobów – przerwała mu Tessa. – Chociaż podziwiam waszą zdolność cytowania Biblii. Jest lepsza niż mojej ciotki Harriet.

– Czy ty to słyszałeś, James? Właśnie porównała nas do ciotki Harriet. Jem jak zwykle był niewzruszony.

– Musimy być zaznajomieni z większością tekstów biblijnych – powiedział. – Dla nas to instrukcja obsługi.

– Zapamiętujecie je w szkole? – właśnie zdała sobie sprawę, że nigdy odkąd przybyła do Instytutu nie widziała Jema lub Willa uczących się. – To znaczy, na prywatnych lekcjach?

– Tak, chociaż Charlotte ostatnio zaniechała uczenia nas, co można było zauważyć – powiedział Will. – Mamy możliwość nauki z guwernerem lub szkolenia się w Idrisie. Oczywiście tylko do momentu aż osiągniemy pełnoletniość, czyli już niedługo dla mnie i Jema, dzięki Bogu.

– Który z was jest starszy?

– Jem – powiedział Will.

– Ja – odparł Jem w tym samym momencie. Równocześnie się zaśmiali, po czym Will dodał:

– Tylko o trzy miesiące.

– Wiedziałem, że nie powstrzymasz się przed wypomnieniem tego – powiedział Jem z uśmiechem na ustach. Tessa popatrzyła raz na jednego, potem na drugiego. Nie było na świecie dwóch chłopców, którzy różniliby się bardziej i pod względem wyglądu, i usposobienia.

– Czy to właśnie znaczy być parabatai? – Spytała. – Wzajemne kończenie swoich zdań i tym podobne sprawy? W Kodeksie nie napisano o tym wiele.

Will i Jem popatrzyli na siebie. Czarnowłosy tylko wzruszył ramionami jak zwykle.

– To raczej trudno wytłumaczyć – powiedział podniosłym tonem. – Jeśli sam tego nie doświadczysz.

– To znaczy – przerwała mu Tessa. – Nie umiecie, no nie wiem, czytać sobie w myślach czy coś w tym stylu?

Jem parsknął, a błyszczące oczy Willa się rozszerzyły.

– Czytać w myślach? Straszne! Nie.

– To o co w tym wszystkim chodzi? Przysięgacie strzec siebie nawzajem, rozumiem. Ale czy nie wszyscy Nocni Łowcy powinni tak postępować wobec innych?

– To coś więcej – odezwał się Jem, który skończył chichotać. Jego glos był posępny – pojęcie parabatai pochodzi ze starej opowieści, historii Jonathana i Dawida. „Dusza Jonathana przylgnęła całkowicie do duszy Dawida. Pokochał go Jonathan tak jak samego siebie. Jonathan zaś zawarł z Dawidem związek przyjaźni, umiłował go bowiem jak samego siebie. " Byli oni dwoma wojownikami a ich dusze były powiązane ze sobą przez Niebiosa. Stąd właśnie Jonathan Nocny Łowca wziął pomysł parabatai i zawarł ceremonię w Prawie.

– Ale to nie muszą być dwaj mężczyźni, prawda? Tylko mężczyzna i kobieta lub dwie kobiety?

– Oczywiście – Jem skinął głową. – Masz tylko osiemnaście lat na znalezienie swojego parabatai. Kiedy jesteś starszy, rytuał jest dla ciebie zamknięty. I nie jest to tylko obietnica strzeżenie się nawzajem. Stajesz przed Radą i przysięgasz, że jesteś w stanie poświęcić swoje życie za parabatai. Iść, tam gdzie on pójdzie; być pochowanym tam, gdzie on zostanie pochowany. Jeśli strzała mknęłaby teraz w stronę Willa, byłbym zobowiązany przyjąć ją na siebie.

– Wygodne – stwierdził Will.

– Oczywiście on jest zobligowany zrobić to samo dla mnie – powiedział Jem. – Nieważne, co mówi. Will nie łamie obietnic czy Prawa – popatrzył twardo na przyjaciela, który uśmiechnął się słabo, po czym wpatrzył się w okno.

– Boże – westchnęła Tessa. – To bardzo wzruszające, ale nie widzę tu żadnych dobrych stron.

– Nie każdy ma parabatai – powiedział Jem. – Tak naprawdę tylko nielicznym udaje się go odnaleźć w wyznaczonym czasie. Ale gdy już go znajdą, mogą polegać na jego umiejętnościach walki. Run narysowany przez twojego parabatai jest zawsze mocniejszy niż ten narysowany przez ciebie lub kogoś innego. Są też runy, które tylko parabatai mogą tworzyć, ponieważ opierają się na naszej podwójnej sile.

– A co, jeśli zdecydujecie, że nie chcecie być dłużej parabatai? – Zapytała Tessa pełna zaciekawienia. – Czy rytuał może zostać przerwany?

– Dobry Boże, kobieto – odezwał się Will. – Czy są jakieś pytania, na które nie chcesz poznać odpowiedzi?

– Nie widzę przeszkód, by jej tego nie mówić – zaoponował Jem. Jego dłonie były splecione na główce laski. – Im więcej wie, tym lepiej będzie mogła udawać kandydatkę do Wstąpienia

– zwrócił się do Tessy. – Ceremonia nie może zostać złamana, nie licząc kilku przypadków: kiedy jedno z nas zostanie Podziemnym lub Przyziemnym połączenie jest zerwane. Oczywiście, też kiedy jedno z nas umrze, drugie jest wolne. Jednak nie może mieć potem drugiego parabatai. Każdy Nocny Łowca może brać udział w obrządku tylko raz.

– To trochę jak małżeństwo, nie? – Powiedziała Tessa łagodnie. – W katolickim Kościele. Dlatego Henryk VII musiał utworzyć nową religię, żeby znów się ożenić.

– Dopóki śmierć nas nie rozłączy – wyrecytował Will, wciąż wpatrzony w krajobraz przesuwający się za oknem.

– Cóż Will nie będzie musiał tworzyć nowej religii, żeby się mnie pozbyć – powiedział Jem. – Już niedługo będzie wolny.

Will ostro odwrócił głowę, ale to Tessa się odezwała.

– Nie mów tak – skarciła Jema. – Nadal można znaleźć jakieś rozwiązanie. Nie widzę żadnego powodu, by porzucać nadzieję.

Nieomal cofnęła się pod wpływem spojrzenia, jakim obdarzył ją Will: błękitne oczy były przepełnione furią. Jem zdawał się tego nie zauważyć, kiedy odpowiadał.

– Nie porzuciłem nadziei. Po prostu pragnę innych rzeczy niż ty, Tesso Gray.

Potem godziny mijały powoli. Tessa zdrzemnęła się z głową przyciśniętą do dłoni, uśpił ją monotonny dźwięk kół stukających o szyny. Obudziła się w końcu, gdy Jem zaczął delikatnie potrząsać jej ramieniem. W tle gwizdał pociąg, konduktor wykrzykiwał nazwę stacji w York. W zamieszaniu toreb, kapeluszy i bagażowych wysiedli na peron. Nie był tak zatłoczony jak ten na Kings Cross, za to jego dach był pokryty imponującym szklano – żelaznym dachem, przez który można było zobaczyć ciemnoszare niebo.

Perony rozciągały się szerzej niż można było zobaczyć. Tessa, Jem i Will stali na tym najbliżej głównego budynku dworca, gdzie duże zegary o złotych tarczach wskazywały szóstą po południu. Byli teraz dalej na północy, więc zaczynało już zmierzchać.

Właśnie zdążyli zgromadzić się pod jednym z zegarów, kiedy mężczyzna wyłonił się z cieni. Tessa ledwo stłumiła wzdrygnięcie się na jego widok. Był grubo ubrany, na głowie miał czarną nieprzemakalną czapkę a na nogach buty niczym stary żołnierz. Jego broda była długa i biała, tak jak brwi. Wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu Willa.

– Nefilim? – zaczął szorstkim głosem z silnym akcentem. – To wy?

– Na Boga – powiedział Will, kładąc rękę na sercu w teatralnym geście. – Czy to sędziwy dziad – marynarz, który zatrzymuje jednego z trzech?

– Jestem tu na prośbę Aloysiusa Starkweathera. Jesteście tymi, których on chce? Nie mam całej nocy, by tutaj stać.

– Umówione spotkanie z albatrosem? – zapytał Will. – Nie chcemy zatrzymywać.

– Mój szalony przyjaciel miał na myśli – odezwał się Jem. – Że rzeczywiście jesteśmy Nocnymi Łowcami z londyńskiego Instytutu. Przysłała nas Charlotte Branwell. A pan jest…?

– Gottshall – powiedział mężczyzna szorstko. – Moja rodzina służy Nocnym Łowcom z Yorku już przeszło przez trzysta lat. Potrafię dostrzec czarujących młodych ludzi. Z wyjątkiem tej jednej – tutaj zwrócił się w kierunku Tessy. – Jeśli jest jakiś urok w tej dziewczynie, to coś, czego nie widzę.

– To Przyziemna, kandydatka do Wstąpienia – powiedział Jem szybko. – Wkrótce moja żona – ujął opiekuńczo dłoń Tessy, aby Gottshall mógł zobaczyć pierścień na jej palcu. – Rada uznała, że może skorzystać na wizycie w innym Instytucie niż londyńskim.

– Czy pan Starkweather wie o tym? – zapytał Gottshall. Jego oczy były ukryte za rondem kapelusza.

– Zależy, co przekazała mu pani Branwell.

– Lepiej dla was, żeby coś mu o tym wspomniała – powiedział stary sługa unosząc brwi. – Jeśli jest na świecie człowiek, który bardziej nienawidzi niespodzianek niż Aloysius Starkweather, powinien poznać tego starego dziada. Za przeproszeniem, panienko.

Tessa uśmiechnęła się i skłoniła lekko głowę, ale w środku jej żołądek się kotłował. Spojrzała na Jema i Willa, lecz obaj byli spokojni i uśmiechnięci.

Oni przywykli już do takich podstępów, ona nie. Wcześniej grała rolę, ale nigdy, jako ona we własnym ciele, nie kogoś innego. Z jakiegoś powodu kłamanie bez fałszywej postaci, za którą mogła się skryć, wydawało jej się przerażające. Mogła tylko mieć nadzieję, że Gottshall przesadza. Chociaż coś, być może spojrzenie, jakim ją obdarzył, podpowiadało jej, że Gottshall nic nie wyolbrzymiał.

Rozdział piąty: Cienie przeszłości

Ale złe dziwy w smętku szacie

Naszły królewski, wzniosły dom.

(Ach, król nie ujdzie już zatracie

I już nie będzie końca łzom)

A sława, która kwitła jaśniej

Niźli czarowny kwiat,

Jest tylko mglistym tworem baśni

Z dawno zamierzchłych lat.

—Edgar Allan Poe, Nawiedzony Gród

Tessa ledwie widziała wnętrze stacji, kiedy podążali za służącym Starkweathera przez zatłoczoną stację. Była zapełniona biegającymi, wpadającymi na siebie i na nią ludźmi. Czuła zapach dymu węglowego i jedzenia, widziała zamazane znaki spółki Northern Railway, York i linii North Midland. Było jeszcze dość wcześnie, kiedy wyszli na zewnątrz ze stacji, stojąc pod zachmurzonym niebem, grożącym deszczem. Okazały hotel wznosił się pod wieczornym niebem na końcu stacji. Gottshall zaprowadził ich do czarnego powozu z namalowanymi czterema literami ,,C'', czekającego na nich zaraz koło wejścia. Kiedy bagaże zostały ułożone na powozie weszli do środka. Zamilkli, kiedy karoca ruszyła włączając się do ruchu na ulicy Tanner Row.

Will milczał większość drogi, uderzając rytmicznie szczupłymi palcami o swoje kolana. Jego niebieskie, zamyślone oczy wpatrzone były gdzieś w dal. Jem pomógł odsunąć zasłony po stronie Tessy i pokazywał jej ciekawe miejsca. Cmentarz, gdzie zostali pochowani ludzie, którzy zmarli na epidemię cholery i starożytne ściany szarego miasta wznoszących się niedaleko nich oraz blanki na szczycie budynków podobne do wzoru na jego pierścieniu. Nagle ulica zaczęła się zwężać. Jak w Londynie, pomyślała Tessa, ale w zmniejszonej skali. Nawet miejsca, które mijali sklepy: rzeźniczy, z materiałami – wydawały się być mniejsze. Piesi, w większości mężczyźni, szli pośpiesznie, z brodami dotykającymi kołnierzyki, tak by zasłonić się przed deszczem, który zaczął padać. Byli niemodnie ubrani, w ciuchy rolnicze, do Manhattanu przychodzili okazjonalnie. Łatwo było ich rozpoznać przez ich czerwone dłonie i poparzoną przez słońce skórę.

Powóz zjechał z głównej ulicy na o wiele węższą, na której końcu był ogromny kwadratowy plac. Tessa zaczerpnęła powietrza. Przed nimi rosła wspaniała katedra, o gotyckich wieżyczkach przebijających szare niebo. Masywna wieża wapienna zwieńczyła strukturę, a nisze wzdłuż frontu trzymały wyrzeźbione różne posągi.

– To jest Instytut? Dobry Boże, jest bardziej okazały niż w Londynie. Will zaśmiał się.

– Czasami kościół jest tylko kościołem, Tess.

– To katedra York – powiedział Jem. – Duma miasta, nie Instytut, który jest na ulicy Goodramage. – Jego słowa postały potwierdzone, kiedy powóz minął katedrę, zjeżdżając z ulicy Deangate na wąską, brukową uliczkę Goodramgate, gdzie stanęli pod małą, żelazną bramą pomiędzy dwoma, pochyłymi budynkami Tudorów.

Kiedy pojawili się po drugiej stronie bramy, Tessa zobaczyła dlaczego Will się śmiał. Przed nimi wznosił się całkiem ładnie wyglądający Kościół, otoczony przez gładką trawę i płot. Nie miał nic z dostojeństwa katedry York. Kiedy Gottshall wyszedł by otworzyć drzwi powozu, pomógł wysiąść Tessie. Zobaczyła okazjonalny kamienny nagrobek z wygrawerowanymi różami, jakby ktoś miał zamiar zrobić tutaj cmentarz i skończył tylko na tym.

Niebo zrobiło się niemal czarne, posrebrzane tu i tam chmurami, przez które przebijało się światło gwiazd. Za nią stali Jem i Will, który coś mruczał pod nosem, a przed nią były drzwi kościoła stojące otworem, przez które widziała migoczące świece. Poczuła się nagle dziwnie, jakby była duchem Tessy, muszącym przebywać w tym dziwnym miejscu, daleko od życia jakie znała w Nowym Jorku. Zadrżała, ale nie tylko z zimna.

Poczuła jak ktoś dotyka jej ramienia i ciepłym oddechem rozwiewa włosy. Wiedziała kto to był bez odwracania się.

– Wchodzimy, moja narzeczono? – powiedział łagodnie do jej ucha Jem. Poczuła ciepło, dziwne drganie jego głosu, które udzieliło się niej. Prawie się uśmiechnęła. – Chodźmy do jaskini lwa razem.

Położyła swoją dłoń na jego ramieniu. Ruszyli po schodach do Kościoła. Obejrzała się do góry i zobaczyła, że Will robi to samo, najwyraźniej obojętny temu, co Gottshall powiedział mu na ucho, klepiąc go lekko w ramię. Ich oczy się spotkały, a ona odwróciła wzrok spoglądając uparcie w górę. Trzymanie kontaktu wzrokowego z Willem mogło namącić jej w głowie, w najgorszym przypadku oszołomić.

Wewnątrz kościoła był mały i ciemny w stosunku do Londynu Instytut. Wiekowe ławki kościelne ustawione wzdłuż ścian, nad którymi wisiały pochodnie palące się w metalowych stojakach. Pod frontowa częścią kościoła, pod istną kaskadą palących się świec, stał starszy mężczyzna ubrany, jak wszyscy Nocni Łowcy, na czarno. Jego włosy i broda były gęste i szare, okalające jego twarz. Miał szaro – czarne oczy, w połowie ukryte pod masywnymi brwiami, a jego skóra miała spore oznaki starzenia się. Tessa wiedziała, że ma prawie dziewięćdziesiąt lat przez co się zdziwiła, że wciąż stał prosto.

– Młody Herondale, prawda? – warknął kiedy Will zrobił krok w przód by się przedstawić. – W pół przyziemny, a pół walijski, najbardziej kiepskie cechy, jakie słyszałem.

Will uśmiechnął się uprzejmie.

– Diolch. – Starkweather najeżył się.

– Język szczeniaków. – wymamrotał i spojrzał na Jema. – James Carstairs – powiedział. – Następny bachor Instytutu. Straciłem dużo czasu, by uspokoić się, by przy was nie wybuchnąć. Ta nowobogacka dziewczyna, Charlotte Fairchild zmusiła was i mnie do spotkania się. – Miał trochę jorski akcent, który miał tez służący, jednak znacznie słabszy. To, jak wymawiał ,,I'' brzmiało jak ,,ah''. – Nikt z mojej rodziny nigdy nie miał problemów. Mogłem sobie radzić bez jej ojca i bez…

Jego błyszczące oczy zatrzymały się na Tessie i zatrzymały się nagle, a jego usta otworzyły, jakby dostał w twarz. Tessa spojrzała na Jema: wyglądał na zaskoczonego, bo Starkweather zamilkł. Ale cisze naruszył Will.

– To jest Tessa Gray, sir – powiedział. – Jest przyziemną dziewczyną, jest zaręczona z Carstairsem.

– Przyziemna, mówisz? – powiedział Starkweather, a jego oczy rozszerzyły się.

– Tak – powiedział Will aksamitnym, kojącym głosem. – Jest wiernym przyjacielem Instytutu w Londynie i mamy nadzieję, że wstąpi do naszej rodziny niedługo.

– Wstąpi – powtórzył starzec i zaczął głośno kaszleć. – Więc, czas który mamy… Tak przypuszczam… – znów spojrzał na Tessę i zwrócił się do Gottshalla, który patrzył zmartwiony na bagaże – przyprowadź Cedrica i Andrew by pomogli ci oprowadzić gości i roznieść ich rzeczy do pokojów – powiedział. – I powiedź Ellen, by pamiętała o dodatkowych wyjątkowych trzech nakryciach do obiadu dziś wieczorem. Mogłem zapomnieć jej powiedzieć, że będziemy mieć gości.

Służący wpatrywał się w swojego mistrza i pokiwał głową jakby był oszołomiony. Tessa nie mogła go winić. Starkweather mówił tak, jakby chciał posłać ich do diabla ale zmienił zdanie w ostatniej chwili. Rzuciła okiem na Jema, który patrzył ze zdziwieniem, tak jak ona. Niebieskie oczy Willa i twarz wydawały się dziwnie niewinne, jak chłopca śpiewającego w chórze kościelnym. Wyglądał, jakby nie oczekiwał niczego innego.

– Chodźcie więc – powiedział szorstko Starkweather nie patrząc na Tessę. – Nie musicie tutaj stać. Pokaże wam wasze pokoje.

– Na anioła – powiedział Will, dłubiąc widelcem w coś brązowego na jego talerzu. – Co to jest?

Tessa musiała przyznać, że ciężko było to ocenić. Służący Starkweathera, w większości starsi mężczyźni i kobiety i niesympatyczna gosposia, zrobili to, o co prosił. Trzy wyjątkowe dania, którymi było ciemne, grudkowe mięso duszone z warzywami nałożonymi na srebrnej tacy, przez kobietę w czarnej sukience i białej, wymiętej czapce. Była tak stara, że Tessa musiała się powstrzymywać, by jej nie pomóc. Gdy kobieta zrobiła to co miała, odwróciła się i odeszła powłócząc nogami. Zostawiła Jema, Tessę i Willa w spokoju, w pokoju stołowym, spoglądających na siebie.

Miejsce, które było przygotowane dla Starkweathera było puste. Tessa musiała przyznać, że jeśli byłaby nim, nie byłaby chętna by jeść coś takiego. Przegotowane warzywa i twarde mięso, o nieapetycznym wyglądzie wydawało się jeszcze gorsze w niewyraźnym świetle pokoju stołowego. Tylko kilka świeczek oświetlało pomieszczenie. Tapeta była pomalowana ciemnobrązowym kolorem, lustro ponad nieoświetlonym paleniskiem było brudne. Tessa poczuła się niewygodnie w jej stroju dziennym, sztywnej niebieskiej tafcie pożyczonej od Jessamine, która w tym świetle wydawała się być brudna.

Do tego, to było strasznie dziwne zachowanie dla gospodarza, nalegać, żeby dołączyli do niego do kolacji, a następnie nie pojawić się. Jeden ze służących, który nalewał im kompot był stary i wątły, zaprowadził wcześniej Tessę do jej pokoju. Była to wielka, ciemna jaskinia, pełna ciężkich, wyrzeźbionych mebli. Pomieszczenie było słabo oświetlone, jakby Starkweather próbował oszczędzać pieniądze na oleju i knotach. Pochodnie nic nie kosztowały, możliwe, że lubił ciemność.

Uważała swój pokój za chłodny, ciemny i złowieszczy. Niski ogień palący się w ruszcie niewiele ogrzewał pokój. Po obu stronach paleniska została wyrzeźbiona i wyszczerbiona błyskawica. Taki sam symbol miał dzban, pełny chłodnej wody, którą Tessa zużyła myjąc ręce i twarz. Zastanawiała się dlaczego nie mogła sobie przypomnieć symbolu z kodeksu. To musi oznaczać coś ważnego. Cały instytut w Londynie został udekorowane symbolami Clave, aniołem wstającym z jeziora, lub czterema literami ,,c'' Rady, Clave i Konsula.

Ciężkie, stare portrety były wszędzie, w jej sypialni, korytarzach, powieszone wzdłuż schodów. Po przebraniu się w strój wieczorowy i usłyszeniu dźwięku dzwonka na obiad, Tessa schodząc ze schodów, zobaczyła świetnie wyrzeźbiony ogromny Jacobean i portret młodej dziewczynki z długimi, jasnymi włosami, ubraną w staroświecką suknię dziecka, z zawiązaną wstążką na małej główce. Jej twarz była szczupła, blada i dziwnie chorowita. Jedyne jej oczy błyszczały w tym ciemnym miejscu, pomyślała Tessa.

– Adele Starkweather – usłyszała głos kogoś, kto odczytywał napis na ramie portretu. – 1842. Odwróciła się spoglądając na Willa, który stał w lekkim rozkroku, mając ręce za plecami, wpatrując się w portret i marszcząc brwi.

– O co chodzi? Wyglądasz jakbyś jej nie lubił. Musi być córką Starkweathera, nie wnuczką, tak myślę.

Will potrząsnął głową, spoglądając z portretu na Tessę.

– Bez wątpliwości. To miejsce jest udekorowane jak rodzinny dom. To wiadome, że Starkweatherowie żyli w instytucie w York od pokoleń. Widziałaś, że wszędzie widnieje piorun?

Tessa kiwnęła przytakująco głową.

– To rodzinny symbol. Przez pokolenia Starkweather zajmowali się i mieszkali w Instytucie. To jest kiepski pomysł posiadania tego miejsca i robienie z niego czegoś takiego. Nie powinno się dziedziczyć Instytutu. Opiekun Instytutu jest wybierany przez Konsula.

– Rodzice Charlotte zarządzali Instytutem, zanim ona tego nie zaczęła robić.

– Po części przez to, że stary Lightwood jest wypalony – powiedział Will. – Instytuty nie muszą zostawać w rodach koniecznie. Ale Konsul nie dałby Charlotte opieki nad Instytutem, gdyby nie wiedział, że nie da sobie rady. Nic dziwnego, że starzec myśli, że ma prawo wyrzucić nas stąd.

– Szalony, pewnie tak nazwałaby go moja ciotka. Czy możemy iść na obiad?

W rzadko spotykanym geście, Will zaoferował swoje ramię. Tessa nie patrzyła na niego, gdy przyjęła propozycję. Will ubrał się do obiadu tak, że był wystarczająco przystojny, by odebrać jej oddech.

Jem już czekał w pokoju stołowym, gdy przybyli i Tessa usiadła przy nim, czekając na gospodarza. Jego miejsce było naszykowane, jego talerz został napełniony mięsem z duszonymi warzywami, a kieliszek został napełniony ciemnym, czerwonym winem, ale nie było po nim śladu. Will, który wzruszył ramionami, zaczął pierwszy jeść, ale szybko jego mina zmieniła się w obrzydzenie.

– Co to jest? – Nabił mięso na widelec i podniósł go na wysokość wzroku. – To… To… jakaś rzecz?

– Pasternik? – Zasugerował Jem.

– Co za szatan posiada pasternik w ogrodzie? – powiedział Will. – Wątpię, czy jest tu pies, któremu mógłbym to dać.

– Nie ma chyba żadnych zwierząt w około – powiedział Jem, które kochał wszystkie zwierzęta, nawet takie jak Church.

– Prawdopodobnie wszystkie otruli przez pasternik. – Mruknął Will.

– Och, kochanie – powiedziała ze smutkiem Tessa, odkładając widelec. – Też jestem głodna.

– Są zawsze bułeczki podawane do obiadu – powiedział Will wskazując na przykryty koszyczek – pamiętaj, że ostrzegałem cię, są twarde jak kamienie. Można je wykorzystać do zabicia karaluchów.

Tessa skrzywiła się i wypiła łyk wina. Było kwaśne jak ocet.

Will odłożył swój widelec i zaczął recytować wesoło w stylu Edwarda Learsa bez sensu.

Kiedyś była dziewczyna z Nowego Jorku Która znalazła siebie głodną w Yorku Ale chleb był twardy jak kamienie Pasternaki miały kształt jak…

– Nie możesz rymować ,,jork'' z ,,York'' – przerwała mu Tessa. – Oszukujesz.

– Ona ma rację, wiesz o tym – powiedział Jem, którego delikatne palce bawiły się kieliszkiem wina.

– Dobry wieczór. – zobaczyli cień Aloysius Starkweathera, wyłaniającego się nagle w drzwiach. Tessa zastanawiała się z uczuciem wstydu jak długo tam stał – pan Herondale, pan Carstairs i panna, ach…

– Gray – powiedziała Tessa. – Theresa Gray.

– W rzeczy samej. – Starkweather nie przeprosił ich za spóźnienie, usadawiając się ciężko na czele stołu. Niósł kwadratowe, płaskie pudło, jakie bankierzy trzymali w domu, by przechowywać papiery, którego położył koło talerza. Z błyskiem radosnego podniecenia Tessa zobaczyła, że jest napisane na nim rok 1825. I jeszcze lepiej, zbiory pierwszych liter: JTS, AES, AHM.

– Bez wątpienia wasza młoda panna prosiła mnie o przeszukanie archiwów, co robiłem cały dzień i połowę nocy. – Starkweather zaczął mówić poszkodowanym tonem. Zajęło moment Tessie, by odkryć ,,młoda panna'' znaczyło Charlotte. – Jestem szczęśliwy, na pewno, że mój ojciec nigdy nie namieszał mi w głowie. I znalazłem papiery, zapamiętałem gdzie były. – dotknął swojej skroni. – Osiemdziesiąt lat, nigdy niczego nie zapominam. A mówią staremu Waylandowi, o zmienieniu mnie.

Starkweather wziął duży łyk wina i skrzywił się.

– Na anioła, to jest obrzydliwe – powiedział i odstawił kieliszek na bok i zaczął wyciągać papiery z pudła. – Co my tu mamy o podaniu o zadośćuczynieniu w imieniu dwóch czarowników. John i Anne Shade. Małżeństwo.

– Teraz jest dziwnym biedakiem. – starzec szukał dalej. – Sprawa została założona przez ich syna, Axela Holligwortha Mortmaina, miał wtedy dwadzieścia dwa lata. Teraz, oczywiście, czarownicy się nie starzeją.

Will zmienił pozę na niewygodnym krześle a oczy wbił daleko od Tessy.

– Ich syn został adoptowany – powiedział Jem.

– Nie powinni na to pozwolić – powiedział Starkweather, popijając następny łyk wina, a na jego twarzy pojawił się wstręt. Jego policzki zrobiły się delikatnie czerwone. – Na danie ludzkiego dziecka czarownikom. Przed porozumieniem…

– Są tam jakieś wskazówki co do jego miejsca pobytu? – powiedział Jem łagodnie, próbując kierować rozmowę z powrotem na dobrą drogę. – Mamy mało czasu.

– Bardzo dobrze, bardzo dobrze. – mruknął Starkweather. – Jest tutaj trochę informacji o cennym Mortmainie. Więcej o rodzicach. Najwyraźniej podejrzenie padło na nich, gdy odkryto, że czarownik, John Shade, był w posiadaniu Białej Księgi. Całkiem potężna książka z zaklęciami, rozumiesz. Zginęła z biblioteki Instytutu Londyńskiego w podejrzanych okolicznościach w 1752 roku. Książka specjalizuje się w związywaniu i rozwiązywaniu zaklęć. Przywiązuje dusze do ciała, albo rozwiązuje, zależnie o sytuacji. Okazało się, że czarownik chciał ożywić rzeczy. Kupował zwłoki od studentów medycyny i zastępował uszkodzone organy mechanizmami. Próbował ich ożywić. Nekromancja? Bardzo niezgodne z prawem. Nie mieliśmy porozumień w tamtych czasach. Grupa z Enklawy zabiła obu czarowników.

– A dziecko? – spytał Will. – Mortmain?

– Nie było po nim śladu – powiedział Starkweather. – Szukali, ale nic nie znaleźli. Przypuszczali, że nie żyje, dopóki nie pojawił się bezczelny pan, domagający się zadośćuczynienia. Nawet jego adres…

– Jego adres? – powiedział Will ostro. Te informacji nie były załączone w zwoju, którego widzieli w Instytucie. – Mieszkał w Londynie?

– Nie. Tutaj, w Yorkshire. – Starkweather stuknął w papier pomarszczonym palcem. – Ravenscar Manor. Ruina na północy stąd. Jest teraz porzucona, tak myślę, przez dekadę. Kiedy o tym myślę, myślę, że to nie było pierwsze miejsce, w którym mieszkali. Shades nie mieszkali tam na stałe.

– Jeszcze – powiedział Jem. – Doskonały punkt startowy dla nas. Jeżeli jest opuszczone od czasu dzierżawy, może zostawił tam jakieś rzeczy. Faktycznie, wciąż może używać tamtego miejsca.

– Tak przypuszczam – powiedział niezbyt entuzjastycznie Starkweather. – Większość rzeczy Shadesów zostało zabranych.

– Zabranych – powtórzyła słabo Tessa. Zapamiętała ten termin z Kodeksu. Coś co Nocny Łowca wziął z podziemnego świata, coś co należało do kogoś kto złamał prawo, należało do niego. Popatrzyła w poprzek stołu na Jema i Willa. Oczy Jema patrzyły na nią z niepokojem, a niebieskie oczy Willa był dziwnie tajemnicze. Naprawdę należała do kreatur, które toczyły wojny z takimi jak Jem i Will?

– Zabranych – powiedział ze znudzeniem Starkweather. Wypił całe swoje wino i wziął nienaruszony kieliszek Willa. – Interesuje cię to, dziewczyno? Mamy sporą kolekcję tutaj, w Instytucie. Przypisuję Londyńskiej kolekcji wstyd, lub coś w tym stylu. – stanął niemal przewracając krzesło. – Chodźmy. Pokażę wam i powiem resztę tej żałosnej opowieści chociaż nic nie jest warta.

Tessa spojrzała szybko na Willa i Jema, szukając wskazówki, ale spoglądali na swoje stopy, wychodząc za starcem z pokoju. Starkweather mówił, kiedy szedł a jego głos unosił się ponad jego ramieniem, sprawiając, że musiała się śpieszyć, by dopasować się do ich długich kroków.

– Nigdy nie myślałem zbyt wiele o tym zadośćuczynieniu – powiedział kiedy przeszli koło słabo palącej się pochodni idąc długim kamiennym korytarzem – podziemni zadzierając nosa, myśląc, że mają rację podważając nasze decyzję. Odwalamy całą robotę a oni nie podziękują, tylko wyciągają ręce po więcej, więcej i więcej. Nie myślicie tak, panowie?

– Łajdacy, wszyscy – powiedział Will, który wydawał się być myślami sto mil stąd. Jem spoglądał na niego w bok.

– Całkowicie! – wrzasnął zadowolony Starkweather. – Nie powinniśmy używać takiego języka przy pani, oczywiście. Jak już mówiłem, ten cały Mortmain protestował przeciwko śmierci Anne Shade, żony czarownika. Mówił, że nie miała nic wspólnego z projektami swojego męża, że nic o nich nie wiedziała, tak twierdził. Jej śmierć była nieuzasadniona. Chciał rozprawy, którą nazwał morderstwem jego rodziców.

– Prosił o Białą Książkę? – spytał Jem. – Wiem, że to przestępstwo dla czarownika posiadać taką książkę….

– Chciał. Była odzyskana i umieszczona w Londyńskim Instytucie, gdzie bez wątpienia jest do dziś. Na pewno nikt nie chciał mu jej dać.

Tessa zrobiła szybkie kalkulacje w głowie. Jeśli teraz miał osiemdziesiąt dziewięć lat, Starkweather miał dwadzieścia sześć lat kiedy Shades umarli.

– Gdzie wtedy byłeś?

Jego przekrwione oczy spojrzały ponad nią. Zauważyła, że jest trochę pijany, i nie chcę patrzeć na nią bezpośrednio.

– Gdzie byłem?

– Powiedziałeś grupa Enklawy została wysłana na zewnątrz by zając się Shadesami. Byłeś z nimi?

Zawahał się i wzruszył ramionami.

– Tak – powiedział, a jego Yorkshire akcent był ostry. – Dina obstawała długo przy tym, by znaleźć ich obydwóch. Nie byli przygotowani. Ani ćwierć cala. Pamiętam jak kłamali o swojej krwi. Pierwszy raz widziałem martwych czarowników, byłem zaskoczony, że się wykrwawili na czerwono. Myślałem, że będzie inny kolor, niebieski, zielony albo jakiś inny. – wzruszył ramionami. – Wzięliśmy ich peleryny ze skóry tygrysa. Zatrzymałem je. Chwała, chwała. To były czasy. – Uśmiechnął się, jakby trzymał ukryte pozostałości żon, które zabił. Poczuła jak jej jest bardzo gorąco i bardzo zimno. I tak na zmianę.

– Mortmain nigdy nie miał szansy, prawda? – spytała cicho. – Wnieść skargę za to. Nigdy nie dostał zadośćuczynienia.

– Oczywiście, że nie! – Krzyknął Starkweather. – Śmieci, wszystko – stwierdzam, że żona nie była zaangażowana. Która żona nie nastawia szyi dla spraw męża? Poza tym, nie był ich biologicznym synem z krwi. Prawdopodobnie był dla nich zwierzęciem. Przypuszczam, że ojciec użyłby go, jako części zapasowych, gdyby coś nie poszło tak. Powodziło mu się lepiej bez nich. Powinien podziękować nam.

Starzec przerwał, ponieważ sięgnął do ciężkich drzwi w końcu korytarza i przyłożył ramię do nich, uśmiechając się na dół do nich spod krzaczastych brwi. – Nigdy nie byliście w Krystalicznym Pałacu? Tak więc, nawet lepiej.

Pchnął drzwi, a światło buchnęło na nich płomieniem oświetlając ich. To był jedynie dobrze oświetlony pokój w budynku.

Pokój był pełen szklanych szafek, i ponad każdym wisiała pochodnia rozświetlając jego zawartość. Tessa zobaczyła, jak Will zesztywniał, a Jem sięgnął po nią, kładąc dłoń na jej ramieniu.

– Nie… – zaczął, ale dalej patrzyła na zawartość szafek.

Zabrane rzeczy. Złoty medalion, bardzo stare zdjęcia śmiejącego się dziecka. Medalion miał na sobie zaschniętą krew. Za nią, Starkweather mówił o wyciąganiu srebrnych kul z ciał wilkołaków świeżo zabitych, których rozczłonkowali. Była miska z kulami w jednej z szafek, napełniona krwią. Zbiory kłów wampirów, całe rzędy. Wyglądały jak tafla jedwabnej siateczki albo delikatnego materiału za szkłem. Tylko po bliższym przyjrzeniu się Tessa zdała sobie sprawę, że są tutaj skrzydła faerie. Skrzata, podobnego do tego, którego widziała z Jessamine w Hyde Parku, pływającym w dużym słoiku z konserwującym płynem. I pozostałości czarowników. Zmumifikowane szponiaste ręce, podobne do Mrs. Black's. Czaszka o ludzkim wyglądzie, oprócz tego, że zamiast zębów były kły. Fiolki krwi o dziwnym kolorze. Starkweather rozmawiał teraz o tym, ile części czarowników tutaj jest, które sprzedają w podziemnym rynku. Tessa poczuła zawroty głowy i zaczęły ją piec oczy. Tessa odwróciła się, a jej ręce zaczęły drżeć. Jem i Will stali, patrząc na Starkweathera z obrzydzeniem i przerażeniem. Starzeć wznosił trofeum polowań? Wyglądająca na ludzką czaszka miała wysuszoną skórę i prawie łysą, napięta na kościach. Bezmięsne spiralne rogi wystawały ze szczytu czaszki.

– To jest czarownik, którego zabiłem w Leeds – powiedział – Nie uwierzylibyście, gdybyście zobaczyli naszą walkę.

Głos Starkweathera wydobywał się na zewnątrz i Tessa poczuła się nagle wolna. Ciemność popędziła w górę, a następnie poczuła ramiona wokół siebie i głos Jema. Słyszała jedynie niektóre jego słowa.

– Moja narzeczona, nigdy nie widziała czegoś takiego, nie może znieść widoku krwi, jest bardzo delikatna.

Tessa chciała uwolnić się od Jema, popędzić do Starkweathera i uderzyć starca, ale wiedziała, że to zrujnowałoby wszystko. Zacisnęła swoje zamknięte oczy i oparła głowę o klatkę piersiową Jema. Powąchała go, poczuła mydło i sandałowca. Jakieś inne ręce ją dotknęły, odciągając od Jema. Służące Starkweathera. Słyszała, jak kazał im zanieść ją na górę i pomóc położyć się do łóżka. Otworzyła oczy widząc zmartwioną twarz Jema, które zniknęła, kiedy drzwi zamknęły się między nimi.

Zaśnięcie tej nocy zajęło Tessie dużo czasu, a kiedy to zrobiła miała zły sen. W śnie leżała zakuta w okowy do mosiężnego łóżka w domu ciemnych sióstr.

Światło wpadało cienkimi liniami przez okna. Drzwi otworzyły się i Pani Dark weszła, podążając za siostrą, która nie miała głowy, a biała kość jej kręgosłupa wystawała jej z obdartej i odciętej szyi.

– Oto i ona, ładna, ładna księżniczka – powiedziała Pani Dark, klaskając w dłonie. – Zastanawiałyśmy się co dostaniemy za jej kawałki. Sto za jej białe, małe ręce, i tysiąc dla pary oczu. Dostaniemy więcej, jeśli byśmy chciały, oczywiście, ale nie można mieć wszystkiego.

Zachichotała i łóżko zaczęło się kręcić, a Tessa zaczęła krzyczeć i wić się na łóżku. Pojawiły się nad nią twarze: Mortmain, uśmiechając się z rozbawieniem.

– Mówią, że wartość dobrej kobiety jest większa niż rubinów – powiedział. – Jaka więc jest wartość czarownika?

– Zamknijmy ją w klatce, niech inni wpatrują się w nią za pensa – powiedział Nate, a jego głowa pokręciła się w pogardzie. – Biorę jej wszystkie części – powiedział. – I nie widzę powodu dlaczego jej serce bije. Jeszcze, to jest całkiem ciekawe. prawda? – otworzył swoją rękę, w której było coś czerwonego i mięsistego na jego dłoni. Pulsowało i rzucało się jak ryba wyrzucona z wody, z trudem łapiąc powietrze. – Zobacz, może podzielić je dwie różne części.

– Tess – usłyszała daleki głos, coraz głośniejszy w jej uchu. – Tess, ty śnisz. Obudź się. Obudź się. – Ktoś trzymał ręce na jej ramionach potrząsając nią. Jej oczy gwałtownie się otworzyły i zobaczyła słabo oświetloną sypialnię w instytucie w York.

Była zaplątana w nakrycie i jej koszula nocna przykleiła się do jej pleców z potu. Jej skóra ją paliła. Wciąż widziała mroczne siostry, Nate'a śmiejącego się z niej i Henry’ego rozdzielającego jej serce.

– To był sen? – Spytała. – To było takie realne, tak całkowicie realne… Przerwała.

– Will. – Szepnęła. Wciąż miał ubranie, które założył do obiadu, które było zmięte, a jego czarne włosy były poplątane. Jego ręce wciąż dotykały jej ramiona, rozgrzewając jej zimną skórę przez materiał jej koszuli nocnej.

– Co ci się śniło? – spytał. Jego ton był spokojny i zwyczajny jakby nie było niczego niezwykłego w siedzeniu na jej krawędzi łóżka w nocy.

Zadrżała przypominając sobie.

– Śniło mi się, że zostałam rozczłonkowana, a moje kawałki były wystawione dla Nocnych łowców, którzy się śmiali.

– Tess. – Dotknął jej włosów delikatnie, zakładając je za uszy. Poczuła, że coś ją przyciąga do niego, jak żelazo ciągnęło do magnezu. Jej ramiona objęły go mocno, a głowę położyła na jego ramieniu. – Dobry Boże, diabeł Starkweather pokazywał ci niepotrzebnie to, co robił, ale musisz wiedzieć, że już taki nie jest. Porozumienia nie pozwalają na to. To był tylko sen.

Ale nie, pomyślała. To nadal jest sen. Jej oczy dostosowały się do ciemności: szare światło w pomieszczeniu sprawiało, że jego oczy błyszczały niesamowicie i były błękitnie, jak u kota. Gdy zaczerpnęła głośno powietrza drżąc, jej płuca napełniły się jego zapachem. Will pachniał solą, pociągami, dymem, deszczem i zastanawiała się czy był na spacerze po ulicach Yorku, tak jak to robił w Londynie. – Gdzie byłeś? – szepnęła – pachniesz nocą.

– Na zewnątrz, tropiąc ślady, jak zawsze. – Dotknął jej policzka ciepłym, zgrubiałym palcem. – Możesz usnąć? Musimy wstać jutro bardzo wcześnie. Starkweather pożycza nam swój powóz i możemy zbadać Ravenscar Manor. Ty, oczywiście, możesz tutaj zostać. Nie musisz nam towarzyszyć.

Zadrżała.

– Zostać tutaj bez ciebie? W tym dużym, ciemnym miejscu? Wolałabym nie.

– Tess – powiedział łagodnie. – To musiał być okropny koszmar, który aż tak cię przestraszył. Przeważnie, aż tak bardzo się nie boisz.

– To było okropne. Nawet Henry był w moim śnie. Rozbierał moje serce na pół jakby było mechanizmem.

– Masz wybujałą wyobraźnię – powiedział Will. – Henry jest niebezpieczny tylko dla siebie. – kiedy się nie uśmiechnęła, dodał szybko. – I nigdy nie pozwoliłby nikomu dotknąć włosów na twojej głowie. Wiesz o tym, prawda, Tess?

Ich spojrzenia się spotkały. Pomyślała o fali, która wydawała się ją złapać i przyciągać blisko do Willa. Poczuła jak popycha ją coraz bliżej i bliżej do niego. Była to siła, która była poza jej kontrolą. On też poczuł się podobnie do niej, nachylając się nad nią. Poczuli się naturalnie, jakby oddychali, podniosła swoją głowę, napotykając jego usta dotykające jej. Poczuła jego miękki oddech na jej ustach. Ulgę, jakby ktoś zdjął mu ciężar z jego ciała. Jego ręce dotknęły delikatnie jej twarz. Zamrugała szybko oczami, słysząc swój głos w głowie nieproszony:

Nie ma przyszłości dla Nocnego Łowcy, który flirtuje z czarownikami.

Odwróciła szybko twarz i i jego wargi otarły się o jej policzek. Odsunął się i zobaczyła jego niebieskie oczy, które były szeroko otwarte i zaskoczone. Był w nich ból.

– Nie – powiedziała. – Nie, nie wiem tego, Will. – zniżyła głos. – Wyraziłeś się czysto – powiedziała. – Do czego chciałeś mnie wykorzystać. Myślisz, że jestem zabawką do zabawy. Nie powinieneś tutaj przychodzić, to niestosowne.

Opuścił swoje ręce.

– Wołałaś mnie.

– Nie ciebie.

Milczał, oddychając chrapliwie.

– Żałujesz tego, co mi powiedziałeś na dachu tamtej nocy, Will? W noc pogrzebu Thomasa i Agathy? – To był pierwszy raz, kiedy nie powstrzymywała się przez mówieniem tego. – Czy możesz mi powiedzieć, że nie miałeś tego na myśli, o czym mówiłeś?

Opuścił głowę, a jego włosy zakryły jego twarz. Zacisnęła dłonie w pięści, powstrzymując się przed wyciągnięciem ich i uderzeniem go.

– Nie – powiedział wolno. – Nie, Aniele wybacz mi, ale nie mogę tego powiedzieć. Tessa cofnęła się, odwracając twarz.

– Proszę idź stąd, Will.

– Tessa…

– Proszę.

Nastała długa cisza. Wstał, łóżko zaskrzypiało, ponieważ ruszył się gwałtownie. Słyszała jego lekkie kroki na deskach podłogowych, a następnie zamykane przez niego drzwi sypialne. Usłyszała jakby dźwięk przecinania się liny, która trzymała ją w pionie i opadła na poduszki. Podniosła wzrok do góry, walcząc z pytaniami w jej głowie. Co Will myślał sobie przychodząc do jej pokoju? Dlaczego był dla niej miły, gdy wiedziała, że gardzi nią? Niby dlaczego, gdy wiedziała, że jest najgorszą rzeczą na świecie dla niego, była jedynie strasznym błędem?

***

Następnego ranka, który był niespodziewanie niebieski i piękny, był balsamem dla głowy i wyczerpanego ciała Tessy. Po wywleczeniu się z łóżka, na którym całą noc się rzucała i obracała, ubrała się sama, nie mogąc liczyć na pomoc niezdolnych, wiekowych i półślepych służących. Kiedy zapięła guziki marynarki, spostrzegła w pomieszczeniu stare, obdrapane lustro. Miała cienie pod oczami, jakby pomalowała się węglem.

Will i Jem byli w pokoju dziennym jedząc pół spalone tosty, pijąc słabą herbatę, i dżem bez masła. Do czasu, gdy Tessa przybyła, Jem już zjadł a Will był zajęty cięciem swojego tosta do wąskich pasków i układaniem czegoś z nich.

– Co to ma być? – spytał zdziwiony Jem. – To wygląda prawie jak… – spojrzał do góry widząc Tessę i przerwał uśmiechając się. – Dzień dobry.

– Dzień dobry – powiedziała wślizgując się na krzesło naprzeciwko Willa, który rzucił na nią okiem kiedy siadała. Nie było w jego oczach niczego co by wyrażało to, co działo się pomiędzy nimi w nocy.

Jem spojrzał na nią z niepokojem.

– Tessa, jak się czujesz? Po ostatniej nocy… – przerwał i powiedział głośniej. – Dzień dobry, panie Starkweather – powiedział pośpiesznie, szturchając ramie Willa, przez co Willowi wyleciał z ręki widelec, a kawałki tostu rozsypały się po talerzu.

Pan Starkweather, który omiótł wzrokiem pokój, wciąż był ubrany w czarną pelerynę, która miał poprzedniej noc, spojrzał na Willa nienawistnie.

– Powóz czeka na was na dziedzińcu – powiedział, a jego dykcja była dziwnie zniekształcona.

– Powinniście się pośpieszyć, jeśli chcecie zdążyć przed porą kolacji. Będę potrzebować powozu dziś wieczorem. Kazałem Gottshall wysadzić was na stacji kiedy będziecie wracać, nie musicie zostawać. Ufam, że dostaliście wszystko co chcieliście.

To nie było pytanie. Jem kiwnął głową.

– Tak, proszę pana. Byłeś dla nas bardzo uprzejmy.

Starkweather spojrzał na Tessę ponownie, jak ostatnim razem, zanim odwrócił się i wyszedł z pokoju, z peleryna łopoczącą za nim. Tessa nie mogła pozbyć się jego wizerunku podobnego czarnego drapieżnego ptaka, możliwe, że sępa. Pomyślała o jego trofeach i zadrżała.

– Jedz szybko Tessa, zanim zmieni zdanie o powozie – poradził jej Will, ale Tessa potrząsnęła głową.

– Nie jestem głodna.

– Przynajmniej wypij herbatę – powiedział Will nalewając jej napój, nalewając do niego mleko i dodając cukier – Tessa nie lubiła aż tak słodkiej, ale to był rzadki gest Willa, zrobić coś takiego, nawet kiedy ją pośpieszał, wypiła wszystko i zjadła kilka kęsków tostu. Chłopcy założyli płaszcze i wzięli bagaże. Tessa założyła pelerynę, kapelusz oraz rękawiczki i cała trójka wyszła z Instytutu w York. Słońce świeciło niemiłosiernie.

Słowa Starkweathera się potwierdziły. Jego powóz czekał na nich, na którym namalowane były cztery ,,C'' Clave w poprzek drzwi. Stary woźnica z długą, białą brodą i włosami siedział na swoim miejscy, paląc krótkie cygaro. Wyrzucił je, gdy zobaczył ich i opadł niżej na siedzeniu, a jego czarne oczy piorunowały ich spod opadających powiek.

– Sędziwy dziad marynarz – powiedział Will, który miał najlepszy humor. Wsiadł po powozu i pomógł Tessie wejść. Jem był ostatni, zamykając drzwi za sobą i wyjrzał przez okno każąc woźnicy jechać. Tessa, siedziała koło Willa, na wąskim miejscu, czując jak ich ramiona się stykają. Will też to czuł, przez co napiął mięśnie. Zagryzła wargę. To tak, jakby wczoraj w nocy nic się nie wydarzyło a on wrócił do zachowywania się jakby była dla niego trucizną. Kiedy powóz ruszył ostro, Tessa niemal wpadła na Willa, ale zaparła się i nie zrobiła tego. Milczeli kiedy powóz zjechał z wąskiej, brukowanej ulicy Stonegate, na szerszą, na której stał szyld reklamujący Starą gospodę. Zarówno Jem jak i Will byli spokojni. Will przerywał co chwilę ciszę, mówiąc z wymuszoną wesołością, że przejeżdżali, pod wejściem do miasta, gdzie głowy zdrajców były kiedyś wbite w pal. Tessa spoglądała na niego porozumiewawczo, ale nic nie mówił.

Kiedy minęli budynki miasto szybko ustąpiło miejsca wsi. Krajobraz nie był łagodny i pofałdowany, ale surowy i złowrogi. Zielone wzgórza były pełne szarego jałowca ciernistego. Długie kamienne ścianki, w których były trzymane owce, przecinały zieleń. Tu i tam był sporadyczny, samotny domek. Niebo wydawało się ciągnąć w nieskończoność na niebiesko, z szarymi pasmami chmur.

Tessa nie mogła powiedzieć jak długo jechali kiedy pojawiły się kamienne kominy dużej rezydencji rosnące w dali. Jem wystawił głowę przez okno i powiedział coś do kierowcy. Powóz zaczął zwalniać, aż się zatrzymał.

– Ale jeszcze nie jesteśmy na miejscu – powiedziała zdziwiona Tessa. – Jeśli to jest Ravenscar Manor…

– Nie możemy iść prosto do drzwi frontowych, bądź rozsądna, Tessa – powiedział Will, kiedy Jem wyszedł z powozu i wyciągnął rękę by pomóc Tessie. Wylądowała w czymś mokrym, brudząc się błotem kiedy wylądowała. Will upadł lekko koło niej. – Musimy mieć lepszy widok na to miejsce. Wykorzystajmy pomysł Henry’ego by zobaczyć, czy są tam demony. Musimy się upewnić, że nie wpadniemy w pułapkę.

– Czy Henry nie pracuje nad tym teraz? – Tessa podniosła swoją spódnicę, by trzymać ją z daleka od błota. Ruszyli w dół drogi. Odwróciła się na chwilę i zobaczyła woźnicę, który najwyraźniej już zapadał w sen, opierający się o powóz, z kapeluszem przechylonym na jego twarz. Zewsząd otaczała ich wieś, mozaika szarego i zielonego koloru. Wzgórze wznosiło się, a droga była pełna szarych kamieni. Tłuste owce skubały trawę a w tle widziała splecione drzewa. We wszystkim było coś pięknego, ale Tessa zadrżała przy myśli życia tu, z dala od wszystkiego.

Jem widząc jak zadrżała, uśmiechnął się od niej.

– Miastowa dziewczyna. Tessa zaśmiała się.

– Myślałam o tym, jak to jest wychowywać się w takim miejscu, z dala od innych ludzi.

– Tam, gdzie się wychowałem było bardzo podobnie do tego miejsca – powiedział niespodziewanie Will, zaskakując ich. – Nie jest się samotnym jak myślisz. Poza tym, możesz być pewna, że ludzie odwiedzą cię. Mają dużą odległość do podróżowania niż w Londynie. Kiedy przybywają, ich pobyt jest dłuższy. Dlaczego podróżować, by zostać tylko na noc, albo dwie? Często mieliśmy gości, którzy pozostawiali na tygodnie.

Tessa otworzyła szeroko oczy patrząc na Willa. To było tak rzadkie, że odnosił się do swojego dawnego życia. Jem wydawał się uważać tak samo, ale pierwszy się ocknął.

– Nigdy nie mieszkałem poza miastem. Nie wiem jak mógłbym spać w nocy, nie wiedząc, że koło mnie, tysiące dusze śni.

– I jest brud wszędzie a każdy oddycha życiem innych – powiedział Will. – Kiedy pierwszy raz przybyłem do Londynu, szybko zmęczyło mnie bycie otoczonym przez tylu ludzi. Było to dla mnie trudne, powstrzymywanie się przed zepchnięciem nieszczęśników, którzy przeszli przede mną przerywając mi drogę. Musiałeś się powstrzymywać, by ich brutalnie nie potraktować.

– Niektórzy mogą powiedzieć, że nadal masz ten problem – powiedziała Tessa, ale Will zaśmiał się. Krótki dźwięk rozbawienia, który ją zaskoczył. Zmilkł, spoglądając na Ravenscar Manor.

Jem zagwizdał kiedy Tessa zdała sobie sprawę czemu widziała jedynie szczyty kominów. Rezydencja była wybudowana w centrum trzech wysokich wzgórz. Tessa, Jem i Will znajdowali się na krawędzi jednego ze wzgórz, spoglądając na dół na rezydencję. Budynek był ogromny, zbudowany z szarego kamienia, który dodawał wrażenia, że stał tam przez wieki. Długa, kręta droga kończyła się na drzwiach frontowych. Nic nie pokazywało, że miejsce jest porzucone i w złym wstanie. Nie było żadnych chwastów, droga prowadziła do kamiennych zabudowań gospodarczych, i nie brakowało żadnej szyby w oknach.

– Ktoś tutaj mieszka – powiedział Jem, zgadzając się z myślami Tessy. Zaczął schodzić z góry. Trawa była coraz dłuższa, sięgając prawie do pasa. – Możliwe, że…

Przerwał, kiedy usłyszeli brzęk kół. Na moment Tessa pomyślała, że kierowca powozu przyjechał za nimi, ale to był inny powóz. O mocnym wyglądzie, który kierował się do bramy w stronę rezydencji. Jem przykucnął natychmiast na trawie a Will i Tessa za nim. Patrzyli jak powóz stanął przed rezydencją a kierowca zeskoczył z powozu i otworzył drzwi. Młoda dziewczyna wyszła, miała czternaście, albo piętnaście lat, Tessa zgadywała. Nie była wystarczająco stara by mieć spięte włosy do góry. Podmuch uniósł jej czarną jedwabną chustę. Miała niebieską suknię, prostą, ale modną. Przytaknęła kierowcy, a następnie zaczęła iść w górę schodów do wejścia do rezydencji, i zatrzymała się. Spojrzała w miejsce, gdzie Jem, Will i Tessa kucali, jakby mogła ich zobaczyć, pomyślała Tessa, która była pewna, że byli dobrze ukryci przez trawę.

Odległość była zbyt wielka, by Tessa mogła zobaczyć jej twarz. Tylko blady owal jej twarzy pod ciemnymi włosami. Właśnie miała zapytać Jema czy miał teleskop, kiedy Will wydał z siebie dźwięk. Hałas, którego nigdy nie słyszała, chory, gwałtowny wdech, jakby powietrze było wypchnięte z jego płuc poprzez uderzenie. Ale to nie był gwałtowny wdech, zdała sobie sprawę. To było słowo: i nie tylko słowo a imię, które już słyszała wcześniej. – Cecily.

Rozdział szósty: Zapieczętowane ciszą

Ludzkie serce skrywa skarby,

Trzymając je w tajemnicy, pieczętując ciszą:

Myśli, nadzieje, marzenia, pragnienia,

Kto złamie urok by się ujawniły?

– Charlotte Bronte, Evening Solace

Drzwi domu otworzył się, a dziewczyna zniknęła w środku. Woźnica objechał powozem w koło rezydencji do wozowni, kiedy Will chwiał się na stopach. Wyglądał jakby był chory. Był szary, jak popiół wygasłego ognia.

– Cecily – powiedział ponownie. Jego głos zbył zdziwiony i przerażony.

– Kim do licha jest Cecily? – Tessa podniosła się do pozycji stojącej, oczyszczając sukienkę z trawy i ostu. – Will.

Jem, będący obok Willa, położył rękę na ramieniu przyjaciela. – Will, musisz z nami porozmawiać. Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha. Will zaczerpnął mocno tchu. – Cecily.

– Tak, już to mówiłeś – powiedziała Tessa. Usłyszała ostrość w swoim głosie i szybko postarała się go zmiękczyć. To było niegrzeczne mówić tak do kogoś tak bardzo zrozpaczonego, kto spoglądał w dal i mruczał ,,Cecily'' z przerwami.

To się nie liczyło, Will wydawał się jej nie słyszeć.

– Moja siostra – powiedział. – Cecily. Ona, Jezu, miała dziewięć lat, kiedy odszedłem.

– Twoja siostra – powiedział Jem, i Tessa poczuła, że traci coś, co ogarnęło jej serce. Skarciła się w duchu. Co ją to obchodziło czy Cecily była siostrą Willa lub kimś, w kim był zakochany? To nie miało z nią nic wspólnego.

Will zaczął schodzić z góry, nie szukając drogi, tylko idąc po omacku wśród wrzosu i jałowca. Po chwili Jem podążył za nim, łapiąc go za rękaw. – Will, nie… Will próbował wyrwać ramię z ręki Jema.

– Tam jest Cecily, i reszta – moja rodzina – muszą tam być.

Tessa pośpiesznie dogoniła ich, krzywiąc się, gdy potknęła się na kamieniu, a jej stopa wygięła się nienaturalnie, co ją zabolało.

– Ale to nie ma sensu, że tutaj jest twoja rodzina, Will. To dom Mortmaina. Starkweather powiedział nam to. Tak było napisane w papierach.

– Wiem o tym – powiedział półkrzykiem Will.

– Cecily może jest tutaj, bo kogoś odwiedza.

Will spojrzał na nią z niedowierzaniem. – W środku Yorkshire sama? I to nasz powóz. Poznaje go. Nie ma innego powozu w tym domu. Nie, moja rodzina jest tutaj jakimś cudem. Są pewnie wciągnięci w ten krwawy biznes i ja… Ja muszę ich ostrzec – zaczął dalej schodzić ze wzgórza.

– Will! – Krzyknął Jem ścigając go, i łapiąc tym razem tył jego płaszcza. Will obrócił się gwałtownie i popchnął Jema. Tessa usłyszała Jema, który mówił coś do Willa, żeby nie porzucał tych wszystkich lat i nie marnował wszystkiego. Will zaklął, a Jem szarpnął go do tyłu. Brunet padł na mokrą ziemię, ciągnąc za sobą Jamesa. Plątali się w swoich rękach i nogach, dopóki nie uderzyli o duży kamień, a Jem nie przycisnął Willa do ziemi przykładając mu łokieć do gardła.

– Złaź ze mnie. – Will popchnął go. – Nie rozumiesz. Twoja rodzina nie żyje.

– Will. – Jem złapał przyjaciela i potrząsnął nim. – Rozumiem. I chyba chcesz, by twoja rodzina też umarła. Posłuchaj mnie.

Will znieruchomiał. Powiedział zdławionym głosem:

– James, to nie możliwe, ja nigdy…

– Popatrz. – Jem podniósł rękę puszczając płaszcz Willa i wskazał na coś. – Tam. Zobacz. Tessa spojrzała tam, gdzie pokazywał i poczuła jak jej wnętrzności zamarzają. Byli prawie w połowie drogi z góry do rezydencji. Niedaleko nich, stał wartownik na szczycie wzgórza, który był automatem. Od razu poznała, czym był, chociaż nie wyglądał jak automaty Mortmaina, jakie widziała wcześniej. Ten miał pozory bycia człowiekiem. Był wysoką, patykowatą metalową kreaturą o długich nogach zawieszonych na zawiasach, skręconym metalowym tułowiu i z czymś, co wyglądało jak ramiona.

To coś nie ruszało się, i jakoś bardziej przerażało stojąc w bezruchu w ciszy. Tessa nawet nie mogła powiedzieć, czy to patrzyło na nich. Wydawało się być zwrócone w ich stronę, ale chociaż miało głowę, była bez wyrazu, jedynie z wyciętymi ustami. Metalowe zęby świeciły wewnątrz. To wydawało się nie mieć oczu.

Tessa stłumiła krzyk wzrastający w gardle. To był automat. Widział je wcześniej. Nie powinna krzyczeć. Will, podparty na łokciach, wpatrywał się w automat. – Na Anioła…

– Śledziło nas, jestem tego pewien – powiedział cicho Jem. – Dostrzegłem blask metalu wcześniej, w powozie, ale nie byłem pewny. Teraz jestem. Jeśli pójdziesz na dół, ryzykujesz sprowadzenie go do drzwi twojej rodziny.

– Widzę – powiedział Will. Połowa jego przerażenia ulotniła się. – Nie zbliżę się do domu. Puść mnie.

Jem zawahał się.

– Przysięgam na imię Razjela. – Will uniósł się lekko. – Teraz pozwól mi wstać.

Jem wstał, a Will skoczył na równe nogi, odpychając Jema i nie patrząc na Tessę zaczął biec. Ale nie w stronę domu, ale automatu na wzgórzu. Jem zamarł na chwilę, otwierając usta i rzucił się za nim.

– Jem! – Zapłakała Tessa. Ale był zbyt daleko, żeby ją usłyszeć, biegnąc za Willem. Automat zniknął z widoku. Tessa powiedziała niegodne damy słowo i podnosząc spódnicę, ruszyła w pościg.

To nie było łatwe, wbiegając na mokre wzgórze Yorkshire w ciężkiej spódnicy, którą szarpały jeżyny. Kiedy Tessa ćwiczyła w stroju treningowym zdała sobie sprawę, dlaczego mężczyźni mogą tak szybko biegać. Materiał jej sukienki ważył chyba tonę, buty na obcasach zaczepiały się o kamienie, kiedy biegła, a gorset odbierał jej wolność w oddychaniu.

Kiedy znalazła się na szczycie wzgórza, zobaczyła jedynie Jema, znikającego szybko w ciemnym zagajniku. Obejrzała się wokół lekkomyślnie, ale nie zobaczyła nikogo na drodze prócz powozu Starkweathera. Z łopoczącym sercem, zaczęła biec dalej.

Lasek był szeroki, rozkładając się wśród drzew. W momencie, gdy Tessa z niego zboczyła, światło zrobiło było bardzo słabe. Drzewa splatały się nad nią zasłaniając słońce. Poczuła się jak królewna Śnieżka w lesie. Obróciła się bezradnie szukając znaku, w którą stronę mogli pobiec. Złamanych gałęzi, podeptanych liści i zobaczyła połysk światła metalu między drzewami i pobiegła w jego stronę szybko.

Krzyknęła, kiedy skoczyła daleko chcąc uniknąć monstrum, które ją popchnęło długą metalową ręką i upadła. Zjawiło się znikąd. Upadła na plecy czując ból i miękką ziemię pod sobą. Widząc pochylający się nad nią automat, potoczyła się na bok, ale metalowe ramie dosięgło jej szyi. Zobaczyła gałąź niedaleko niej. Jej palce skrobały ziemię, by dosięgnąć jej, aż podniosła ją i machnęła w stronę istoty. Zamiotła gałęzią koncentrując się na odepchnięciu i zablokowaniu ataku. Nauczyła się tego od Gabriela.

Ale to była tylko gałąź. Automat swoją metalowym ramieniem złamał ją na pół. Otworzył gwałtownie dłoń i skierował pazur w stronę jej gardła. Ale zanim go dotknął, Tessa poczuła trzepotanie anioła na jej klatce piersiowej. Leżała przerażona, widząc, jak automat odsuwa się od niej, a z jego palców zaczyna płynąc czarny płyn. Moment później wydał wysoki dźwięk i upadł do tyłu. Wylała się z niego rzeka czarnej cieczy z dziury, którą miał zrobioną na klatce piersiowej.

Tessa rozejrzała się oszołomiona.

Will stał z mieczem w ręce, a jego ostrze było umazane czarną substancją. Nie miał już na głowie kapelusza, a jego ciemne włosy były zmierzwione i poplątane z liśćmi i kawałkami trawy. Jem stał koło niego z magicznym kamieniem w dłoni. Tessa patrzyła jak Will przecina automat niemal na pół. To spowodowało, że ziemię zalał czarny roztwór. Jego wnętrzności były obrzydliwe. Organy z plątaniną rur i drutów, wyglądające odrażająco. Jem popatrzył na dół. Jego spojrzenie spotkało się z Tessą. Jego oczy był srebrne jak lustro. Will, pomimo uratowania jej, nie wydawał się jej nawet zauważać. Wyciągnął nogę i kopnął metalową istotę.

– Powiedz nam – powiedział z zaciśniętymi zębami. – Co tutaj robisz? Dlaczego nasz śledzisz?

Usta automatu otworzyły się. Głos brzmiał jak zgrzyt wadliwego mechanizmu. – Ja… ostrzeżenie… od Mistrza.

– Ostrzeżenie, dla kogo? Dla rodziny w tamtej rezydencji? Powiedz mi! – Will spojrzał na automat jakby chciał go kopnąć jeszcze raz. Jem położył ramię na jego ramieniu.

– On nie odczuwa bólu, Will – powiedział cicho. – I mówi to, co miał powiedzieć. Musiał to dostarczyć.

– Ostrzeżenie… dla ciebie, Willu Herondale… i dla Nefilim… – Głos kreatury robił się coraz bardziej niezrozumiały. – Mistrz powiedział… że musisz przerwać śledztwo. Przeszłość… jest przeszłością. Zostaw Mortmaina, lub twoja rodzina zapłaci za to. Nie ośmielaj się podejść do nich lub ich ostrzec. Jeśli to zrobisz, zniszczę ich.

Jem spoglądał na Willa, który wciąż był blady, ale jego policzki były czerwone z wściekłości. – Dlaczego Mortmain sprowadził tutaj moją rodzinę? Groził im? Co zrobił?

Kreatura zapiszczała dziwnie i coś w niej kliknęło, i zaczęła mówić jeszcze raz. – Ja… mam… ostrzeżenie… dla…

Will warknął jak zwierzę i ścisnął miecz. Tessa pamiętała Jessamine w Hyde Parku, rozrywająca na strzępy istotę z zaczarowanej krainy jej delikatną parasolką. Will ciął automat dopóki zostały z niego jedynie paski metalu. Jem rzucał ramionami wokół przyjaciela i szarpał nim, chcąc go odsunąć, aż mu się udało.

– Will – powiedział. – Wystarczy. – Rzucił okiem w dal, a reszta zrobiła to samo. W oddali, między drzewami było więcej automatów jak ten.

– Musimy iść – powiedział Jem. – Jeśli chcemy ich zaciągnąć daleko, z dala od twojej rodziny, musimy iść.

Will zawahał się.

– Will, wiesz, że nie możesz się do nich zbliżać – powiedział rozpaczliwie Jem. – Nie możesz nic zrobić, to prawo. Jeśli przyniesiemy im niebezpieczeństwo, Clave nie będzie chciało im pomóc. Nie są już Nocnymi Łowcami. Will.

Powoli Will opuścił ramiona. Stanął spokojnie, a Jem trzymał jedną dłoń na jego ramieniu, patrząc w dół na stos złomu u jego stóp. Czarny płyn spływał z ostrza miecza, którym miał ubrudzone ręce i wypalił trawę poniżej.

Tessa zaczerpnęła powietrza, zdając sobie sprawę, że nie oddychała przez dłuższą chwilę. Will musiał ją usłyszeć, bo jego głowa podniosła się i spojrzała na nią. Coś sprawiło, że odwróciła wzrok. Nie mogła wytrzymać widząc cierpienie w jego oczach.

***

Ukryli pozostałości po zniszczonym automacie tak szybko, jak to było możliwe. Zakopali go w miękkiej ziemi pod gnijącym drzewem. Tessa pomagała najbardziej jak potrafiła, co utrudniała jej spódnica. Jej ręce były czarne przez błoto, tak jak Willa i Jema. Żaden z nich nic nie mówił. Pracowali w całkowitej ciszy. Kiedy skończyli, Will ruszył pierwszy w stronę zagajnika, prowadzony przez światło magicznego kamienia, który trzymał Jem. Wyszli z lasu niemal na drogę, gdzie stał powóz Starkweathera. Gottshall zdrzemnął się na siedzeniu woźnicy jakby tylko kilka chwil minęło odkąd odeszli.

To był pozory. Byli brudni, usmarowani błotem, z liśćmi we włosach. Jeśli starzec był zaskoczony, nie okazał tego i nie pytał czy znaleźli to, czego szukali. Jedynie burknął coś na prz y – witanie i czekał by weszli do powozu. Konie, z mlaśnięciem obróciły powóz i zaczęli długą podróż z potworem do Yorku.

Kotary w powozie były rozsunięte. Niebo było ciemnie od prawie czarnych chmur.

– Będzie padać – powiedział Jem, odpychając wilgotne, srebrzyste włosy z oczu.

Will nic nie mówił. Spoglądał cały czas przez okno. Jego oczy miały kolor arktycznego morza wieczorem.

– Cecily – powiedziała Tessa znacznie łagodniejszym głosem, którego nigdy nie używała w stosunku do Willa. Wyglądał jak siedem nieszczęść. Smutno i poważnie, kiedy mijali wrzosowiska. – Twoja siostra, jest bardzo do ciebie podobna.

Will nic nie odpowiedział. Tessa, siedząca koło Jema na twardym siedzeniu, poczuła się rozbita. Jej ubranie było wilgotne, ubrudzone w błocie i trawie. Wewnątrz powozu było zimno. Jem schylił się i znalazł trochę przedarty pled, przykrywając nim ich. Poczuła ciepło, które promieniowało z jego ciała, jakby był rozpalony i walczyła z pragnieniem przysunięcia się do niego i objęcia go.

– Zimno Ci, Will? – Spytała, ale on jedynie potrząsnął głową, wciąż wpatrując się niewidzącym wzrokiem na mijającą przez nich wsie. Spojrzała zrozpaczona na Jema.

Jem mówił, a jego głos był czysty i bezpośredni.

– Will – powiedział. – Myślę… Myślałem, że twoja siostra nie żyje.

Will odwrócił wzrok z okna i spojrzał na nich. Gdy się uśmiechnął, był to przerażający uśmiech.

– Moja siostra nie żyje – odparł.

I to było wszystko, co powiedział. Wjechali do miasta York w ciszy.

***

Po mało co przespanej poprzedniej nocy, Tessa czuła jak zapada co chwilę w niespokojną drzemkę, co trwało do czasu, kiedy dojechali do dworca kolejowego w York. W mgle wysiedli z powozu i poszli za innymi ludźmi do platformy Londyńskiej. Spóźnili się na pociąg, i niemal go przegapili. Jem przytrzymywał otwarte drzwi przed nią i Willem, dopóki nie wsiedli, a on za nimi, szukając przedziału. Później nie pamiętała drogi, którą podążała, trzymając się kurczowo drzwi by nie upaść, podążając za nimi i wpatrując się w okna, kiedy ruszał pociąg. Widząc Gottshalla stojącego na platformie i patrzącego na nich ciemnymi oczami, z naciągniętym kapeluszem na głowie. Wszystko było dla niej niewyraźną plamą.

Nie rozmawiali przez czas, kiedy jechali w pociągu, który przejeżdżał przez wsie, rzucając na nich pochmurne światło. Otaczała ich cisza. Tessa oparła brodę o swoją dłoń uważając, by nie ześlizgnęła się z okna. Zielone wzgórza szybko zniknęły, i pojawiły się małe miejscowości i miasteczka, każdy z małą stacyjka, których nazwa była napisana na złoto, na czerwonym tle. Wieżyczki miast wzrastały w dali. Miasta były coraz większe, aż znikały. Tessa zdała sobie sprawę, że Jem szepcze coś Willowi na ucho, coś po łacińsku. – Me specta, me specta. – ale Will nic nie odpowiadał. Później zdała sobie sprawę, że Jem wyszedł z przedziału, i spojrzała na Willa, i małą odległość między nimi. Słońce zaczęło zachodzić i tworzyło różowy rumieniec na jego skórze, ale także pozbawiając wyrazu jego oczu.

– Will – powiedziała delikatnie, sennie. – Ostatnia noc… – Byłeś dla mnie miły, zamierzała powiedzieć. Dziękuję.

Spojrzał na nią ostro z błyskiem w jego niebieskich oczach.

– Nie było żadnej ostatniej nocy – powiedział przez zęby.

Kiedy to powiedział, wyprostowała się, jakby była już rozbudzona.

– Och, naprawdę? My tylko myśleliśmy, że południe zmieniło się nagle w ranek? Jak dziwne, że nikt nie zwrócił na to uwagi. Powinnam myśleć, że to jakiś cud, dzień bez nocy…

– Nie sprawdzaj mnie, Tessa. – Will zacisnął ręce na kolanach, wbijając w nie paznokcie, ubrudzone w błocie.

– Twoja siostra żyje – powiedziała wiedząc, że go prowokowała. – Nie cieszysz się?

Pobladł.

– Tessa – zaczął, i pochylił się w jej stronę jakby miał coś zrobić, rozbić okno, złapać za ramiona i potrząsnąć, albo trzymać w ramionach i nigdy jej nie puścić. To wszystko kotłowało się w nim. Wtedy drzwi przedziału się otworzyły wszedł Jem niosąc mokrą szmatkę. Spojrzał na Willa i Tessę i podniósł srebrne brwi.

– Cud – powiedział. – Ktoś namówił go by mówił.

– Tylko po ty, by na mnie mógł nakrzyczeć – powiedziała Tessa.

Will wrócił do patrzenia w okno, i nie zwracał na nich uwagi, kiedy rozmawiali.

– I tak to początek – powiedział Jem i usiadł przy niej. – Daj mi swoje dłonie. Zaskoczona, Tessa podała mu swoje ręce, i została wstrząśnięta. Były bardzo brudne, błoto tworzyło dziwne wzory na dłoniach, a pod jej paznokciami była ziemia. Przypominała sobie, jak wbijała paznokcie w ziemię w Yorkshire, kiedy szukała gałęzi. Miała nawet krwawiące zdrapanie na knykciach, chociaż nie pamiętała, żeby się zraniła.

To nie były dłonie damy. Pomyślała o doskonałych blado różowych dłoniach Jessamine.

– Jessie byłaby przerażona – powiedziała żałośnie – powiedziałaby mi, że mam ręce sprzątaczki.

– I co, jeśli można powiedzieć, jest w tym haniebnego? – Powiedział łagodnie Jem, czyszcząc brud z jej zadrapań. – Widziałem jak goniłaś nas i automat. Jeśli Jessamine nie wie, że honorem jest krew i brud, nigdy się o tym nie dowie.

Czując zimną tkaninę na jej dłoniach poczuła ulgę. Spojrzała na Jema, który był skupiony na zadaniu, a jego grzywka opadała mu na rzęsy.

– Dziękuję – powiedziała. – Wątpię, że byłam jakąkolwiek pomocą. Najprawdopodobniej przeszkodą, ale dziękuję, tak czy inaczej.

Uśmiechnął się do niej, a słońce wyszło zza chmur.

– To dlatego ciebie trenujemy, prawda?

– Masz jakikolwiek pomysł, co się mogło zdarzyć? Dlaczego rodzina Willa mieszka w domu Mortmaina, który był kiedyś jego? – Zniżyła głos.

Jem rzucił okiem na Willa, który wciąż uporczywie patrzył przez okno. Wjechali do Londynu i szare budynki zaczynały się wznosić po ich obu stronach. Spojrzenie, jakim Jem obdarował Willa było współczujące, takie, jakie tylko rodzina mogła siebie wzajemnie obdarować i Tessa zdała sobie sprawę, że są braćmi. Zawsze wyobrażała sobie Willa, jako starszego, przewodniczącego, a Jema młodszego, a rzeczywistość była bardziej skomplikowana niż to.

– Nie wiem, – powiedział. – chociaż wydaje mi się, że Mortmain gra w to już długo. Jakoś wiedział, gdzie śledztwo nas zaprowadzi, uzgodnił to spotkanie… Wstrząsnął nami. On chce nam przypomnieć, kto ma władzę.

Tessa zadrżała. – Nie wiem, czego on ode mnie chce, Jem – powiedziała cicho. – Kiedy mi powiedział, że mnie stworzył, to tak jakby mi chciał powiedzieć, że może mnie łatwo zniszczyć…

Ciepłe ramię Jema dotknęło jej ramienia.

– Nie może cię zniszczyć – powiedział miękko Jem. – Mortmain cię nie docenia. Widziałem jak użyłaś patyka do odgonienia automatu…

– To było niewystarczalne. Jeśli nie miałabym swojego anioła… – Tessa dotknęła naszyjnika z wisiorkiem przy swoim gardle. – Automat dotknął mnie i odsunął się natychmiast. To następna tajemnica, której nie rozumiem. Chronił mnie wcześniej, i tym razem, ale w innych sytuacjach jest jakby w stanie uśpienia. Jest tajemnicą, tak jak mój talent.

– Który, na szczęście, nie musiałaś użyć by przeobrazić się w Starkweathera. Wyglądał na szczęśliwego dając nam akta Shadesów.

– Na szczęście – powiedziała Tessa. – Nie mógł się tego doczekać. Wyglądał na gorzkiego, nieprzyjemnego człowieka. Ale jeśli jest potrzebny… – Wyjęła coś z kieszeni, co zabłyszczało w niewyraźnym świetle powozu. – Guzik – powiedziała zadowolona z siebie. – Spadł z mankietu jego marynarki dziś rano i podniosłam go.

Jem uśmiechnął się.

– Bardzo sprytnie, Tesso. Wiedziałem, że przydasz nam się.

Zerwał się z kaszlem. Tessa spojrzała na niego przerażona, a Will wyglądał jakby został wy – budzony z przygnębienia, odwracając się by spojrzeć na Jema mrużąc oczy. Jem zakaszlał jeszcze raz, zasłaniając dłonią usta, ale kiedy ją odjął, nie było na niej krwi. Tessa zobaczyła, jak ramiona Willa się rozluźniły

– Jakiś kurz w gardle. – Uspokoił ich Jem. Nie wyglądał na chorego, tylko na zmęczonego. Jego wyczerpanie świadczyło o tym, że był delikatny. Jego piękno nie płonęło jak Willa, który był cały czerwony, tłumiąc ogień. W Jemie była jakaś perfekcyjność jak w powabie śniegu spadającego z szarego nieba.

– Twój pierścień – zaczęła przypominając sobie, że wciąż go miała. Odłożyła guzik do swojej kieszeni i zaczęła ściągać pierścionek rodziny Carstairs z palca. – To znaczy, chciałam powiedzieć, że zapomniałam ci go oddać wcześniej – powiedziała kładąc srebrny pierścień na jego dłoni. – Zapomniałam…

Ścisnął swoimi palcami jej dłoń. Pomimo tego, że jego skóra była śnieżnobiała, była zadziwiająco ciepła.

– Nie szkodzi – powiedział cicho. – Ładnie wyglądał na tobie.

Poczuła jak ją zapiekły policzki. Zanim odpowiedziała, rozległ się gwizd kolejowy. Ktoś krzyknął, że byli w Londynie na stacji King Cross. Pociąg zaczął zwalniać, ukazując peron. Gwar stacji dobiegł do uszu Tessy wraz z odgłosem hamowania. Jem powiedział coś, ale jego słowa zagłuszył hałas. To brzmiało jak ostrzeżenie, ale Will stał już na nogach, a jego ręka sięgała do zasuwy przedziału drzwi.

Otworzył je i wyskoczył na zewnątrz. Jeśli nie byłby Nocnym Łowcą, Tessa pomyślała, upadłby żałośnie, ale nim był, lądując lekko na swoich stopach i zaczął biec, rozpychając drogę wśród bagażowych, dżentelmenów podróżujących z północy z masywnymi kuframi, chłopców z gazetami, złodziejami kieszonkowymi i straganiarzy z wszystkim i innych ludzi na stacji.

Jem wstał, łapiąc za drzwi, ale odwrócił się i spojrzał na Tessę i zobaczył jej wyraz twarzy. Jeśli poszedłby za Willem, nie dogoniłaby go.

Spoglądając na nią długo, zamknął z trzaskiem drzwi i osunął się na siedzenie naprzeciwko niej, kiedy pociąg się zatrzymywał.

– Ale Will… – zaczęła.

– Nic mu nie będzie – powiedział z przekonaniem Jem. – Wiesz, jaki jest. Czasami chce być sam. Wątpię, że chce wziąć udział w opisywaniu dzisiejszych doświadczeń Charlotte i innym.

– Kiedy nic nie powiedziała dodał łagodnie. – Will potrafi się sobą zaopiekować, Tessa. Zastanowiła się nad ponurym wyrazem oczu Willa, kiedy rozmawiał z nią, kiedy porzucili wrzosowiska Yorkshire za sobą. Miała nadzieję, że Jem ma rację.

Rozdział siódmy: Klątwa

Od klątw sierocych runie duch

Do piekła hen, z wysoka;

Straszliwsza jednak od tych klątw

Trupiego klątwa oka!

Jam tydzień widział ją – lecz śmierć

Nie była w mych wyrokach.

– Samuel Taylor Coleridge, Rymy o sędziwym marynarzu

Do uszu Magnusa doleciał odgłos otwieranych drzwi i zbliżająca się wrzawa podniesionych głosów. Czarownik od razu pomyślał o Willu. Rozbawiła go ta myśl. Ten chłopak zaczynał mu przypominać irytującego krewnego, uznał i odgiął róg książki, którą czytał – „Rozmowy Bogów" Lukiana z Samosat. Camille wpadłaby we wściekłość gdyby zauważyła, że zagina strony jej książki. Will stawał się dla niego osobą, której nawyki znało się, ale nie mogło ich zmienić. Kimś, kogo obecność umiało się rozpoznać po stukocie butów w korytarzu. Kimś, kto czuł się zobowiązany do kłótni z lokajem nawet wtedy, gdy tamten otrzymał rozkazy by mówić wszystkim, że gospodarza nie ma w domu.

Drzwi od saloniku otworzyły się, a na progu stanął Will. Wyglądał na poły zwycięsko, a na poły nieszczęśliwie. Cóż za wyczyn.

– Wiedziałem, że tu jesteś – oznajmił, gdy Magnus wyprostował się na sofie, zwieszając stopy na podłogę. – Czy mógłbyś zakomunikować temu… temu przerośniętemu nietoperzowi, żeby przestał wisieć mi nad uchem? – spytał, wskazując na Archera, poddanego Camille i tymczasowego lokaja Magnusa, który istotnie czaił się u boku Willa. Na jego twarzy malował się wyraz dezaprobaty, jednak z drugiej strony na jego obliczu gościł wyłącznie taki wyraz. – Przekaż mu, że chcesz się ze mną widzieć.

Magnus odłożył książkę na stolik.

– Możliwe, że wcale nie chcę się z tobą widzieć – odparł z namysłem. – Kazałem Archerowi nie wpuszczać nikogo. Nie powiedziałem ani słowa o tym, żeby nie wpuszczał nikogo prócz ciebie.

– Groził mi – odezwał się syczącym, nie całkiem ludzkim głosem Archer – powiem o tym swojej pani.

– Proszę bardzo – odparł Will, ale spojrzenie niebieskich, pełnych niepokoju oczu miał utkwione w Magnusie. – Błagam, muszę z tobą porozmawiać.

Niech go licho weźmie, pomyślał Magnus. Po wyczerpującym dniu spędzonym na usuwaniu blokującego wspomnienia zaklęcia dla członka rodziny Penhallow, pragnął jedynie odpoczynku. Przestał nasłuchiwać kroków Camille w korytarzu i czekać na wiadomość od niej, ale nadal wolał ten pokój bardziej od reszty – w tym pokoju czuć było jej indywidualny styl, który odbijał się w kolczastych różach na tapecie i nikłej woni perfum bijącej z draperii. Wyczekiwał wieczoru spędzonego przy kominku z kieliszkiem wina, doskonałą lekturą i ze świadomością, że wszyscy dali mu święty spokój.

Tyle że teraz nad głową sterczał mu Will Herondale z wyrazem bólu i desperacji malującym się na twarzy i potrzebował jego pomocy. Chyba naprawdę musiał zacząć coś robić z tą denerwującą przypadłością, która kazała mu kierować się współczuciem i pomagać wszystkim pogrążonym w rozpaczliwej sytuacji. Zdecydowanie musiał coś z tym zrobić. Z tym i ze swoją słabością do błękitnych oczu.

– Cóż – powiedział, wydając z siebie męczeńskie westchnięcie. – Możesz tu zostać i ze mną porozmawiać. Ale ostrzegam, nie będę wzywał żadnych demonów. A przynajmniej nie przed kolacją. No chyba, że przyszedłeś tu z jakimś niepodważalnym dowodem…

– Nie. – Will wszedł do pokoju dziarskim krokiem, zatrzaskując Archerowi drzwi przed nosem. Na wszelki wypadek zamknął je na klucz, a potem podszedł do kominka. Na zewnątrz panował chłód. Jedyny widoczny skrawek okna, którego nie przesłaniały draperie, pokazywał plac, nad którym zapadał zmierzch. Na chodniku szeleściły opadłe z drzew liście. Will ściągnął rękawiczki, położył je na gzymsie kominka i wyciągnął dłonie w stronę płomieni. – Nie przyszedłem tu po to żebyś wezwał dla mnie demona.

– No proszę. – Magnus położył obute stopy na niewielkim stoliku z drewna różanego przed sofą. Kolejny nawyk, który doprowadziłby Camille do szału. Oczywiście, pod warunkiem gdyby tu była. – To chyba dobra wiadomość…

– Chcę żebyś wysłał mnie na drugą stronę. Do królestwa demonów.

Magnus omal się nie zakrztusił.

– Że co proszę?

Profil Willa odcinał się czernią od trzaskającego ognia.

– Stwórz portal prowadzący do świata demonów i wyślij mnie tam. Potrafisz to zrobić, prawda?

– To czarna magia – odparł Magnus. – Niezupełnie nekromancja, ale mimo wszystko…

– Nikt nie musi o tym wiedzieć.

– Doprawdy? – odparował Magnus cierpkim tonem. – Takie rzeczy mają tendencję do wychodzenia na światło dzienne. Gdyby Clave dowiedziało się, że wysłałem tam jednego z ich najbardziej obiecujących młodych członków, by został rozerwany na strzępy przez demony w innym wymiarze.

– Clave wcale nie uważa mnie za obiecującego – przerwał mu chłodnym głosem Will. – Nie rokuję żadnych nadziei. I nigdy nie będę. A przynajmniej nie bez twojej pomocy.

– Zaczynam się zastanawiać czy nie zostałeś przypadkiem wysłany tu żeby mnie sprawdzić, Willu Herondale.

Will wybuchnął ochrypłym śmiechem.

– Przez kogo? Przez Boga?

– Przez Clave, które równie dobrze może być Bogiem. Pewnie po prostu chcą przekonać się na własne oczy czy jestem w stanie złamać Prawo.

Will okręcił się na pięcie i spojrzał na niego.

– Jestem śmiertelnie poważny – odparł. – To nie jest żaden test. Nie mogę tak po prostu kręcić się po okolicy, wzywać przypadkowe demony i nigdy nie mieć pewności, że trafię na tego właściwego. Miałbym niekończącą się nadzieję i niekończący się ciąg rozczarowań. Każdy dzień staje się coraz mroczniejszy, a ja stracę ją na zawsze jeśli ty nie.

– Stracisz ją? – To słowo natychmiast przykuło uwagę Magnusa. Wyprostował się i przymknął podejrzliwie oczy. – Chodzi o Tessę. Wiedziałem!

Na policzkach Willa wykwitły czerwone plamy. Były jedyną oznaką koloru na jego bladej twarzy.

– Nie tylko o nią.

– Ale ty ją kochasz.

Will wbił w niego zdumione spojrzenie.

– Oczywiście, że tak – wykrztusił w końcu. – Doszedłem do momentu, w którym myślałem, że nikogo nie pokocham, ale myliłem się. Kocham ją.

– Czy ta klątwa ma jakiś związek z odebraniem ci zdolności do obdarzenia kogoś miłością? To chyba największy nonsens o jakim słyszałem. Jem jest twoim parabatai. Widziałem cię z nim. Kochasz go, prawda?

– Jem to mój wielki grzech – powiedział Will. – Nie rozmawiajmy o nim.

– Nie rozmawiaj ze mną o Jemie, nie rozmawiaj ze mną o Tessie. Chcesz żebym otworzył dla ciebie portal do świata demonów, ale nie chcesz mi zdradzić dlaczego? Nie zrobię tego, Will. – Magnus skrzyżował ręce na piersi.

Will oparł dłoń o gzyms kominka. Zastygł w bezruchu. Płomienie podkreślały zarys jego sylwetki, jego piękny profil oraz pełne wdzięku, smukłe dłonie.

– Widziałem się dziś ze swoją rodziną – oznajmił, a potem poprawił szybko: – To znaczy z moja siostrą. Spotkałem się ze swoją młodszą siostrą. Cecily. Wiedziałem, że żyją, ale nigdy nie sądziłem, że znów się z nimi zobaczę. Oni nie mogą przebywać obok mnie.

– Dlaczego? – spytał Magnus, celowo obniżając głos. Wyczuwał, że był o krok od zrobienia czegoś, od osiągnięcia przełomu z tym osobliwym, irytującym, złamanym chłopcem. – Co strasznego zrobili?

– Oni? – spytał Will podniesionym głosem. – Oni? Nie zrobili niczego. To ja. Ja jestem trucizną. Jestem dla nich trucizną. Jestem trucizną dla każdego kto mnie kocha.

– Will…

– Okłamałem cię – przyznał Will, odwracając się niespodziewanie od ognia.

– Jestem w szoku – mruknął Magnus, ale Willa już nie było. Pogrążył się w swoich wspomnieniach, co prawdopodobnie było dla niego dobre. Zaczął krążyć po pokoju, szurając butami o cudowny perski dywan Camille.

– Wiesz co ci powiedziałem. Byłem w bibliotece swoich rodziców w Walii. To był deszczowy dzień, a ja byłem potwornie znudzony więc zająłem się szperaniem w rzeczach ojca. Zatrzymał kilka przedmiotów z poprzedniego życia Nocnego Łowcy. Rzeczy, których przez wzgląd na sentyment, nie chciał oddać. Była tam stara stela, choć wtedy nie miałem jeszcze pojęcia co to takiego, oraz małe grawerowane pudełko w ukrytej szufladzie w biurku. Wydaje mi się, że to miało nas powstrzymać od grzebania w jego rzeczach, ale nic nie jest w stanie powstrzymać ciekawskiego dziecka. Oczywiście, pierwszą rzeczą jaką zrobiłem po znalezieniu pudełka było otworzenie go. Buchnęła z niego mgła, która niemal natychmiast uformowała się w postać żyjącego demona. W momencie, w którym zobaczyłem demona, zacząłem krzyczeć. W końcu miałem dopiero dwanaście lat. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem. Demon był ogromny, śmiertelnie niebezpieczny, miał ostre kły i nabijany kolcami ogon. a ja nie miałem niczego. Nie miałem żadnej broni. Gdy demon zaryczał, padłem na dywan. Stwór majaczył przede mną, sycząc. Wtedy do pokoju wpadła moja siostra.

– Cecily?

– Ella. Moja starsza siostra. Trzymała w ręku jakiś płonący przedmiot. Teraz już wiem co to było – seraficki nóż. Lecz wtedy nie miałem o tym pojęcia. Krzyknąłem żeby uciekała, ale ona stanęła miedzy mną a demonem. W ogóle nie okazała strachu. Ona nigdy się nie bała. Nigdy nie bała się wspiąć na najwyższe drzewo, wsiąść na grzbiet najbardziej narowistego konia – i wtedy w bibliotece również nie okazała żadnego strachu. Kazała stworowi się wynosić. Unosił się nade mną jak wielki, paskudny owad. Powiedziała: „Wypędzam cię", a demon wybuchnął śmiechem.

Nic dziwnego. Magnus poczuł dziwną mieszaninę współczucia i sympatii w stosunku do tej dziewczyny, która została wychowana w całkowitej nieświadomości, że istnieją demony. Nie wiedziała nic o ich wzywaniu ani wypędzaniu, a mimo to przyjęła wyzwanie.

– Demon roześmiał się i zamachnął ogonem, zwalając ją z nóg. Potem utkwił wzrok we mnie. Oczy miał czerwone i całkowicie pozbawione białek. Powiedział: „To twojego ojca miałem zniszczyć, ale skoro jego tu nie ma, ty będziesz musiał mi wystarczyć". Byłem tak zszokowany, że mogłem się jedynie w niego wpatrywać. Ella pełzła po dywanie, macając podłogę w poszukiwaniu serafickiego noża, który wypadł jej z ręki. „Przeklinam cię", powiedział demon. „Wszyscy, którzy cię kochają, zginą. Ich miłość stanie się ich zagładą. To może zająć trochę czasu, może nawet lata, ale każdy kto obdarzy cię miłością, umrze, chyba że odsuniesz się od nich na zawsze. Począwszy od niej." Demon warknął w stron Elli i zniknął. Magnus mimo wszystko był zafascynowany tą historią.

– Czy twoja siostra umarła?

– Nie. – Will nadal krążył po pokoju. Zdjął surdut i powiesił go na oparciu krzesła. Jego nieco przydługie ciemne włosy zaczęły skręcać się w kędziory z powodu ciepła unoszącego się z jego ciała, które mieszało się z żarem bijącym z kominka. Kosmyki przykleiły mu się do karku – pozostała nietknięta. Chwyciła mnie w ramiona. Pocieszyła mnie. Powiedziała, że słowa demona nic nie znaczą. Przyznała, że czytała niektóre z zakazanych ksiąg w naszej bibliotece i to stąd wiedziała czym był seraficki nóż, jak go używać oraz że przedmiot, który otworzyłem, nazywał się Pyxis. Nie miała za to pojęcia dlaczego mój ojciec miałby zatrzymać jeden z nich. Kazała mi przysiąc, że nie będę już dotykał żadnych przedmiotów naszych rodziców pod jej nieobecność, a potem zaprowadziła do łóżka i siedziała przy mnie czytając dopóki nie zapadłem w sen. Wydaje mi się, że byłem wyczerpany z powodu szoku. Pamiętam jak szeptała coś na ucho mojej matce. Mówiła coś o tym jak zachorowałem podczas ich nieobecności i miałem gorączkę. Cieszyłem się z zamieszania jakie się wokół mnie wywiązało, a demon stał się wtedy dość ekscytującym wspomnieniem. Pamiętam jak planowałem powiedzieć o tym Cecily – bez przyznania się, oczywiście, że to Ella uratowała mi życie podczas gdy ja darłem się w niebogłosy jak jakiś dzieciak…

– Byłeś wtedy dzieckiem – zauważył Magnus.

– Byłem już wystarczająco duży – odparł Will. – Wystarczająco duży by wiedzieć co to znaczyło, kiedy matka obudziła mnie następnego ranka z oczami pełnymi łez. Zajrzała do pokoju Elli i znalazła ją martwą w łóżku. Starali się jak mogli żeby mnie tam nie wpuścić, ale zobaczyłem to co musiałem. Była spuchnięta i miała zielonkawo – czarną skórę, zupełnie jakby coś gniło w jej wnętrzu. Nie wyglądała już jak moja siostra. W ogóle nie przypominała człowieka. Wiedziałem co się stało, nawet jeśli oni nie wiedzieli. „Wszyscy, którzy cię kochają, zginą. Począwszy od niej". To było moje przekleństwo. Wiedziałem już, że muszę się znaleźć jak najdalej od całej swojej rodziny zanim i na nich ściągnę ten koszmar. Wyjechałem tamtego wieczoru i udałem się do Londynu.

Magnus otworzył usta, a potem je zamknął. Po raz pierwszy nie wiedział co powiedzieć.

– Jak widzisz – dodał Will – mojej klątwy nie można nazwać bzdurą. Widziałem jej skutki. Od tamtego dnia robiłem co w mojej mocy żeby upewnić się, że to co przydarzyło się Elli, nie przydarzy się nikomu innemu w moim życiu. Jesteś w stanie to sobie wyobrazić? Jesteś? – Przeczesał dłonią czarne włosy, pozwalając by splątane kędziory opadły mu na oczy. – Wiesz jak to jest nie dopuszczać nikogo do siebie? Musiałem starać się by wszyscy ci, którzy zaczynali mnie kochać, znienawidzili mnie. Trzymałem na dystans swoją rodzinę, tak żeby mogli o mnie zapomnieć. Każdego dnia musiałem być okrutny w stosunku do tych, z którymi zgodziłem się zamieszkać pod jednym dachem, tak by nie zaczęli żywić w stosunku do mnie żadnych cieplejszych uczuć.

– Tessa… – Myśli Magnusa wypełniły się nagle widokiem szarookiej dziewczyny o poważnej twarzy, która patrzyła na Willa tak jakby był słońcem wyłaniającym się znad linii horyzontu.

– Sądzisz, że ona cię nie kocha?

– Byłem dla niej wystarczająco okropny. – W głosie Willa słychać było cierpienie, smutek i nienawiść do samego siebie. – Wydaje mi się, że był kiedyś taki moment kiedy ona niemal. Myślałem, że nie żyje i pokazałem jej. Pozwoliłem jej zobaczyć co czuję. Sądzę, że mogła po tym zacząć odwzajemniać moje uczucia. Ale zniszczyłem to tak brutalnie jak tylko mogłem. Wyobrażam sobie, że teraz musi mnie zwyczajnie nienawidzić.

– A Jem. – powiedział Magnus, bojąc się poznać odpowiedź, ale znając ją już z góry.

– Jem i tak umiera – odparł Will zduszonym głosem. – Jem jest tym na co sobie pozwoliłem. Wmawiam sobie, że jeśli umrze, to nie będzie moja wina. Ale on umiera i to w cierpieniu. Śmierć Elli była przynajmniej szybka. Być może przeze mnie Jem będzie miał dobrą śmierć.

– Spojrzał na Magnusa udręczonym wzrokiem, napotykając jego oskarżycielskie spojrzenie. Nikt nie może żyć nie mając niczego – szepnął. – A Jem jest wszystkim co mam.

– Powinieneś był mu powiedzieć – odparł Magnus. – Nawet znając ryzyko, i tak zdecydowałby że chce zostać twoim parabatai.

– Nie mogę obarczyć go tą świadomością! Zatrzymałby to w tajemnicy gdybym go o to poprosił, ale to sprawiłoby mu ból – a cierpienie jakie przysparzałem innym zraniłoby go jeszcze bardziej. Jeśli miałbym powiedzieć o wszystkim Charlotte, Henry'emu i pozostałym, że moje zachowanie to zwykłe pozory – że każda okrutna rzecz jaką im powiedziałem była kłamstwem, że włóczę się po ulicach tylko po to żeby sprawiać wrażenie, że wyszedłem się napić i zadawać z ladacznicami, chociaż w rzeczywistości nie mam ochoty na żadną z tych rzeczy – to przestałbym ich od siebie odpychać.

– Nie powiedziałeś nikomu o klątwie? Nikomu oprócz mnie, od kiedy skończyłeś dwanaście

lat?

– Nie mogłem – odparł Will. – Skąd mogłem mieć pewność, że nie przywiążą się do mnie jeśli poznają prawdę? Historia taka jak moja może wywoływać współczucie i litość, litość przeistoczyłaby się w przywiązanie, a potem.

Magnus uniósł brew.

– Nie martwisz się o mnie?

– O co? Że mógłbyś mnie pokochać? – Will wyglądał na autentycznie zdumionego. – Niemożliwe. Przecież ty nienawidzisz wszystkich Nefilim. A poza tym wydaje mi się, że wy czarownicy macie swoje sposoby na ochronienie się przed niechcianymi uczuciami. Co się jednak tyczy ludzi takich jak Charlotte i Henry. Gdyby wiedzieli, że osoba, którą byłem w ich oczach, była nieprawdziwa. Gdyby znali moją prawdziwą twarz. Mogłoby zacząć im na mnie zależeć.

– A wtedy by umarli – dokończył za niego Magnus.

***

Charlotte powoli odjęła dłonie od twarzy.

– Nie masz pojęcia gdzie on może być? – spytała po raz trzeci. – Will po prostu… zniknął?

– Charlotte – powiedział Jem kojącym głosem. Siedzieli w salonie, którego ściany obito tapetą w kwiatowy wzór. Sophie siedziała przy kominku, szturchając pogrzebaczem węgle by wykrzesać z nich więcej iskier. Henry siedział za biurkiem, bawiąc się zestawem miedzianych narzędzi. Jessamine wyciągnęła się na szezlongu, a Charlotte wygrzewała się na fotelu przy kominku. Tessa i Jem siedzieli obok siebie nieco sztywno na sofie, co sprawiło, że Tessa poczuła się jak gość. Brzuch miała pełny kanapek, które Bridget przyniosła na tacy oraz herbaty, która powoli roztapiała kawał lodu, jaki utkwił jej w żołądku. – To przecież nic niezwykłego. Od kiedy to wiemy jak Will spędza wieczorami swój wolny czas?

– Tym razem jest inaczej. Widział się ze swoją rodziną, a przynajmniej z siostrą. Biedny Will. – Głos Charlotte drżał z niepokoju. – A ja myślałam, że w końcu zaczął o nich zapominać.

– Nikt nie jest w stanie zapomnieć o swojej rodzinie – przerwała jej ostrym tonem Jessamine. Siedziała na szezlongu, a przed nią stała sztaluga z akwarelą i czystymi arkuszami papieru. Ostatnio podjęła decyzję, że nie będzie pozostawać w tyle z typowo kobiecymi zajęciami, więc zaczęła malować, wycinać szablony, suszyć kwiaty i grać na szpinecie w pokoju muzycznym, choć Will powiedział, że jej śpiew każe mu myśleć o Churchu, kiedy ten był w wyjątkowo parszywym humorze.

– Cóż, oczywiście, że nie – dodała pośpiesznie Charlotte – ale lepiej byłoby nie zadręczać się wspomnieniami, które muszą być okropnym brzmieniem do udźwignięcia.

– Gdyby nie miewał co dzień swoich humorów, to może wtedy wiedzielibyśmy, co z nim począć – odparła Jessamine. – Tak czy inaczej, gdyby zależało mu na swojej rodzinie, to w ogóle by jej nie opuścił.

Tessa zaczerpnęła gwałtownie tchu.

– Jak możesz tak mówić? Przecież nie wiesz, dlaczego zniknął. Nie widziałaś jego twarzy wtedy w Ravenscar Manor…

– Ravenscar Manor. – Charlotte wpatrywała się nic niewidzącym wzrokiem w palenisko. – Ze wszystkich miejsc, do których mogliby się udać.

– Bzdury – rzuciła kąśliwym tonem Jessamine, obrzucając Tessę wściekłym spojrzeniem. – Jego rodzina przynajmniej żyje. Założę się, że wcale nie był smutny. Jestem pewna, że was oszukał. Zawsze to robił.

Tessa spojrzała na Jema, szukając u niego poparcia, ale on patrzył na Charlotte. Wzrok miał równie twardy co srebrna moneta.

– Co miałaś na myśli – spytał – gdy powiedziałaś, że to jedyne ze wszystkich miejsc, do których mogli się udać? Wiedziałaś, że rodzina Willa się przeniosła?

Charlotte westchnęła.

– Jem…

– To ważne, Charlotte.

Charlotte spojrzała na metalową puszkę na swoim biurku, w którym trzymała swoje ulubione cytrynowe dropsy.

– Po tym, jak rodzice Willa przyszli tu by się z nim zobaczyć, a on ich odprawił… Błagałam go żeby z nimi porozmawiał, choć przez chwilę, ale on nie chciał. Starałam się uświadomić mu, że jeśli odejdą, może ich już nigdy nie zobaczyć, a ja już nigdy nie będę przekazywać mu o nich żadnych wieści. Wtedy ujął mnie za rękę i poprosił żebym obiecała, że powiem mu o tym, jeśli umrą. – Utkwiła wzrok w swoich dłoniach. Międliła w palcach materiał swojej sukni. – Jak na małego chłopca, to była naprawdę dziwna prośba. Musiałam się zgodzić.

– Przejęłaś opiekę nad rodziną Willa? – spytał Jem.

– Zatrudniłam do tego Ragnora Fella – powiedziała Charlotte. – Zajmował się tym przez pierwsze trzy lata. Czwartego roku przyszedł do mnie i oznajmił, że rodzina Herondale'ów przeniosła się. Edmund Herondale – ojciec Willa – przegrał ich dom w karty. Tylko tyle Ragnorowi udało się ustalić. Herondale'owie zostali zmuszeni do przeprowadzki. Nie pozostawili po sobie żadnego śladu.

– Powiedziałaś o tym Willowi? – spytała Tessa.

– Nie. – Charlotte pokręciła głową. – Kazał mi obiecać, że powiem mu o tym czy umarli, nic więcej. Po co miałabym zrzucać na niego więcej nieszczęść i obarczać go świadomością, że jego rodzina straciła swój dom? Nigdy o nich nie wspominał. Zaczęłam żywić nadzieję, że zapomniał.

– On nigdy o nich nie zapomniał. – W głosie Jema słychać był siłę, która sprawiła, że Charlotte przestała nerwowo wykręcać palce.

– Nie powinnam była tego robić – przyznała Charlotte. – Nigdy nie powinnam była dotrzymywać tej obietnicy. To było naruszenie Prawa.

– Kiedy Will naprawdę czegoś chce – powiedział Jem przyciszonym głosem – jeśli coś czuje, może złamać komuś serce.

Zapadła cisza. Charlotte zacisnęła usta w wąską kreskę. Jej oczy lśniły podejrzanie.

– Powiedział ci, dokąd się udaje, gdy opuścił Kings Cross?

– Nie – odparła Tessa – przyjechaliśmy, a zerwał się i poleciał… to znaczy wstał i wyszedł – poprawiła się. Ich zdziwione spojrzenia uświadomiły jej, że znów posługiwała swoim amerykańskim słownictwem.

– Zerwał się i poleciał – powtórzył Jem – podoba mi się to. To brzmi zupełnie jakby wybiegł zostawiając po sobie tumany kurzu. Nie mówił nic – tylko przepchnął się łokciami przez tłum i zniknął. Omal nie powalił na ziemię Cyrila, który miał nas odebrać.

– To nie ma żadnego sensu – jęknęła Charlotte. – Czemu, u licha, Will miałby mieszkać w domu, który należał kiedyś do Mortmaina? Czemu akurat ze wszystkich domów w Yorkshire wybrał akurat ten? Nie sądziłam, że do tego dojdzie. Ścigaliśmy Mortmaina i znaleźliśmy rodzinę Shade'ów. Ruszyliśmy w kolejny pościg i co znaleźliśmy? Rodzinę Willa. Okrąża nas zupełnie jak ten przeklęty ouroboros, który jest jego symbolem.

– Ragnor Fell już raz pracował dla ciebie, opiekując się bliskimi Willa – zauważył Jem. – Czy możesz zatrudnić go ponownie? Jeśli Mortmain jest w jakiś sposób z nimi związany… z jakiegokolwiek powodu.

– Tak, tak, oczywiście – zgodziła się Charlotte. – Napiszę do niego bezzwłocznie.

– Jest pewna część tego wszystkiego, której nie rozumiem – odezwała się Tessa. – Żądanie odszkodowania zostało udokumentowane w tysiąc osiemset dwudziestym piątym roku, a wiek wnoszącego oskarżenie jest określany na dwadzieścia dwa lata. Skoro wtedy miał dwadzieścia dwa lata, to teraz dobiegałby siedemdziesięciu pięciu, a przecież wcale nie wygląda na aż tak starego. Sprawia wrażenie jakby miał zaledwie czterdzieści.

– Istnieją pewne sposoby by to osiągnąć – przyznała powoli Charlotte – przyziemni, którzy parają się czarną magią, są w stanie wydłużyć swoje życie. Chodzi o pewne zaklęcie, które można znaleźć w Białej Księdze. Właśnie dlatego posiadanie Księgi przez kogokolwiek innego niż przez Clave jest uważane za przestępstwo.

– A co z tym artykułem w gazecie opowiadającym o tym jak to Mortmain odziedziczył firmę przewozową po swoim ojcu? – spytał Jem. – Sądzisz, że posłużył się wampirzą sztuczką?

– Wampirzą sztuczką? – zainteresowała się Tessa, na próżno próbując przypomnieć sobie tą rzecz z Kodeksu.

– To sposób, jaki wypracowały wampiry na zatrzymanie swoich majątków – wyjaśniła Charlotte. – Gdy przebywały już zbyt długo w jednym miejscu, wystarczająco długo by ludzie zaczęli zwracać uwagę na to, że nie podlegają upływowi czasu, fingowały własną śmierć i pozostawiały majątek dawno niewidzianemu synowi lub bratankowi. Voila – bratanek zjawia się na miejscu, kropka w kropkę przypominając zmarłego ojca lub wuja, i przejmuje wszelkie dobra. Czasami bywa i tak, że ten proceder trwa przez całe pokolenia. Mortmain mógł równie dobrze zostawić firmę samemu sobie, by ukryć fakt, że w ogóle się nie starzeje.

– Więc udaje, że jest swoim własnym synem – dodała Tessa. – To również dało mu powód, dla którego mógł zmienić kierunek rozwoju przedsiębiorstwa – mógł wrócić do Anglii i zacząć interesować się różnymi mechanizmami.

– I prawdopodobnie dlatego opuścił swój dom w Yorkshire – skonstatował Henry.

– Choć to wcale nie tłumaczy, czemu jest teraz zamieszkiwany przez rodzinę Willa – dodał Jem w zadumie.

– Ani gdzie jest w tej chwili Will – powiedziała Tessa.

– Ani gdzie przebywa Mortmain – wtrąciła Jessamine z niejakim ponurym rozbawieniem. – To tylko dziewięć kolejnych dni, Charlotte.

Charlotte ukryła twarz w dłoniach.

– Tesso – powiedziała – przykro mi cię o to pytać, ale to w końcu dlatego wysłaliśmy cię do Yorkshire, a poza tym musimy wypróbować każdą możliwość. Masz jeszcze ten guzik od płaszcza Starkweathera?

Tessa w milczeniu wyjęła guzik z kieszeni. Był okrągły, perłowo – srebrzysty i dziwnie zimny w jej dłoni.

– Chcesz żebym się w niego Zmieniła?

– Tesso – wtrącił szybko Jem. – Jeśli nie chcesz tego robić, Charlotte – my – nigdy nie będziemy cię do tego nakłaniać.

– Wiem – odparła. – Ale zaproponowałam wam swoją pomoc i nie mam zamiaru cofać danego słowa.

– Dziękuję ci, Tesso. – Charlotte wyglądała tak, jakby kamień spadł jej z serca. – Musimy wiedzieć czy on czegoś przed nami nie ukrywa – czy przypadkiem nie okłamał cię w którymś momencie. Jego udział w tym, co przydarzyło się Shade'om…

Henry zmarszczył brwi.

– Nadejdą ciężkie czasy, kiedy nie będziesz już w stanie ufać innym Nocnym Łowcom, Lottie.

– Mój drogi Henry, czasy są już wystarczająco ciężkie – odparła Charlotte, nie patrząc na niego.

***

– W takim razie nie mam co liczyć na twoją pomoc – powiedział Will bezbarwnym głosem.

Posługując się magią, Magnus rozniecił ogień na kominku. W blasku trzaskających płomieni czarownik dostrzegł więcej szczegółów sylwetki Willa – czarne kręcone włosy na jego karku, delikatnie zarysowane kości policzkowe oraz mocną szczękę, cień, jaki rzucały jego rzęsy. Przypominał mu kogoś. Wspomnienie zamajaczyło gdzieś w zakamarkach jego pamięci, odmawiając wyjścia na światło dzienne. Po tak wielu latach czasami trudno było mu wyłowić poszczególne wspomnienia, nawet wspomnienia tych, których kochał. Nie pamiętał już twarzy swojej matki, choć wiedział, że wyglądała jak on – stanowiła połączenie jego dziadka o duńskich korzeniach oraz babki pochodzącej z Indonezji.

– Jeśli twoja definicja „pomocy" uwzględnia rzucenie cię do królestwa demonów jak szczura do dołu pełnego wściekłych psów, to nie. Nie pomogę ci – odparł Magnus. – To szaleństwo. Wracaj do domu i odeśpij to.

– Nie jestem pijany.

– A zachowujesz się jakby było odwrotnie. – Magnus przeczesał dłońmi swoje gęste włosy i pomyślał całkiem niespodziewanie i irracjonalnie o Camille. I poczuł jak ogarnia go zadowolenie. Spędził w tym pokoju niemal dwie godziny w towarzystwie Willa i nie poświęcił jej ani jednej myśli. Robił postępy. – Myślisz, że jesteś jedyną osobą, która kogoś utraciła?

Twarz Willa wykręcił grymas.

– Nie mów tego w ten sposób. Jakby to był jakiś zwyczajny smutek po stracie kogoś. To nie tak. Podobno czas leczy rany, ale to twierdzenie zakłada, że źródło smutku jest skończone. Na zawsze. A to przypomina codziennie rozdrapywaną ranę.

– Owszem – przyznał Magnus, opierając się o poduszki. – To prawdziwy geniusz wśród klątw, nieprawdaż?

– Byłoby inaczej gdybym został przeklęty tak żeby wszyscy, których kocham, umierali – powiedział Will. – Wtedy mógłbym powstrzymać się od tego by obdarzyć ich miłością. Mógłbym trzymać wszystkich na dystans i uniemożliwiać im troszczenie się o mnie, choć to dość dziwaczny wyczerpujący proces. – Will rzeczywiście sprawiał wrażenie wyczerpanego, uznał Magnus, i brzmiał tak dramatycznie jak tylko chłopiec w wieku siedemnastu lat może brzmieć. Wątpił również w stwierdzenie Willa, jakoby mógł powstrzymać się od kochania, ale rozumiał powód, dla którego chłopak opowiadał mu tą historię. – Każdego dnia muszę odgrywać osobę, którą w ogóle nie jestem – zgorzkniałą, złośliwą i okrutną.

– Wolę cię w tej wersji. Nawet nie próbuj zaprzeczać, że odgrywanie diabła nie podobało ci się ani przez chwilę, Willu Herondale.

– Mówi się, że ten rodzaj czarnego humoru mamy we krwi – powiedział Will, spoglądając w płomienie. – Ella to miała. Cecily również. Nigdy nie sądziłem, że ja także dopóki nie odkryłem, że tego potrzebuję. Miałem wiele lat na nauczenie się jak sprawiać, żeby inni mnie nienawidzili. Ale czuję się tak jakby zatracał samego siebie… – Urwał, szukając przez chwilę odpowiednich słów. – Czuję się jakby mnie ubyło, jakby część mnie zapadała się w ciemność, która jest dobra, szczera i prawdziwa. Jeśli będziesz trzymał ją na dystans wystarczająco długo, to czy stracisz ją całkowicie? Jeśli nikomu na tobie nie zależy, to czy jeszcze w ogóle istniejesz?

Powiedział to tak cicho, że Magnus musiał wytężyć słuch by go usłyszeć.

– Co to było?

– Nic takiego. Coś, co przeczytałem kiedyś w książce. – Will odwrócił się do niego. – Okażesz mi łaskę, jeśli wyślesz mnie do krainy demonów. Mogę tam znaleźć to, czego szukam. To moja jedyna szansa – a bez niej moje życie jest dla mnie nic nie warte.

– Łatwo tak mówić, gdy ma się siedemnaście lat – odparł Magnus nie bez chłodu w głosie. – Jesteś zakochany i wydaje ci się, że prócz tego nic nie istnieje. Jednak świat jest znacznie większy niż ty, Willu, i możliwe, że cię potrzebuje. Jesteś Nocnym Łowcą. Służysz wyższej sprawie. Decyzja o zaprzepaszczeniu twojego życia nie należy wyłącznie do ciebie.

– W takim razie już nic mi nie pozostało – stwierdził Will, odsuwając się od gzymsu kominka i potykając lekko, jakby był pod wpływem alkoholu. – Nie jestem już nawet panem własnego życia.

– A czy ktoś twierdził kiedykolwiek, że szczęście należy nam się z góry? – spytał przyciszonym głosem Magnus, widząc oczami wyobraźni dom ze swoich dziecięcych lat, jego matkę odskakującą od niego z przerażeniem w oczach oraz jej męża, który nie był jego ojcem, płonącego z gniewu. – A co z tym, co jesteśmy winni innym?

– Dałem im wszystko, co miałem – powiedział Will, zabierając swój płaszcz z oparcia krzesła. – Wzięli ze mnie wszystko co najlepsze. Jeżeli to było to, co chciałeś mi powiedzieć, to udało ci się. czarowniku.

Wypluł ostatnie słowo z ust jakby było obelgą. Żałując swojej szorstkości, Magnus podniósł się z miejsca, ale Will minął go i ruszył w stronę drzwi. Zatrzasnęły się za nim z hukiem. Chwilę później Magnus obserwował go przez okno, jak wciąga płaszcz z głową pochyloną, by ochronić się przed wiatrem.

***

Tessa siedziała przy toaletce ubrana w szlafrok i obracała niewielki guzik w dłoni. Poprosiła o chwilę samotności żeby zrobić to, czego chciała od niej Charlotte. Nie po raz pierwszy zmieniała się w mężczyznę. Mroczne Siostry zmusiły ją do tego więcej niż raz, i choć towarzyszące temu wrażenie było dość osobliwe, to nie ono zwiększało jej niechęć. Była nią ciemność, jaką dostrzegła w oczach Starkweathera. Ten ledwie uchwytny przebłysk szaleństwa w jego głosie, gdy opowiadał o zdobyczach, jakie zagarnął. Jego umysł nie należał do tych, z którymi pragnęłaby nawiązać bliższą znajomość.

Nie musiała jednak tego robić. Mogła wyjść z pokoju i oznajmić, że próbowała, ale niestety, nie udało się. Nawet gdy ta myśl przemknęła jej w myślach wiedziała, że nie potrafiłaby tego zrobić. Doszła do wniosku, że czuje się związana lojalnością wobec Nocnych Łowców z Instytutu. Chronili ją, okazali jej gościnność, nauczyli prawdy o niej samej i w dodatku mieli ten sam cel co ona – odnaleźć Mortmaina i zniszczyć go. Przypomniała sobie czuły wzrok Jema. Jego oczy były spokojne, srebrzyste i pełne wiary. Biorąc głęboki oddech, zacisnęła palce wokół guzika.

Pochłonęła ją ciemność, otulając ją w ciszy. Słabe odgłosy ognia trzaskającego na kominku i wycia wiatru uderzającego w okiennice zniknęły. Istniał tylko mrok i cisza. Tessa czuła jak jej ciało ulega Zmianie. Dłonie miała wielkie i napuchnięte. Stawy bolały ją z powodu artretyzmu. W plecach odezwał się ból, głowa ciążyła jej na szyi, a stopy pulsowały cierpieniem. W ustach miała gorzki posmak. To pewnie przez zepsute zęby, pomyślała i zrobiło jej się niedobrze. Tak niedobrze, że zmusiła swój umysł do pogrążenia się w otaczającej ją ciemności, szukając światła i połączenia.

Nadeszło, ale nie tak jak zazwyczaj, a trwałością i stabilnością nie przypominało wcale światła latarni. Pojawiło się w strzaskanych fragmentach, zupełnie jakby oglądała lustro rozpadające się na kawałki. Każdy element zawierał w sobie obraz. Mknęły w jej stronę, niektóre z zastraszającą wręcz prędkością. Dostrzegła obraz gwałtownie cofającego się konia, mrocznego wzgórza zasypanego śniegiem, czarny bazaltowy pokój Rady Conclave, popękaną płytę nagrobną. Starała się zapamiętać każdy szczegół. Wtedy pojawiło się wspomnienie: Starkweather tańczący na balu z roześmianą kobietą w sukni z podniesionym stanem w stylu empire. Odrzuciła je jednak, sięgając po kolejne: dom był niewielki i ukryty w cieniu otaczających go wzgórz. Starkweather obserwował z zasłony drzew małego zagajnika jak otwierają się frontowe drzwi, a ze środka wychodzi mężczyzna. Nawet będąc we wspomnieniu Tessa poczuła, jak serce Starkweathera zaczyna mocniej bić. Mężczyzna był wysoki, barczysty – a skórę miał zieloną jak jaszczurka. Włosy miał czarne. Zaś dziecko, które trzymał za rękę, wyglądało ze wszech miar na normalne – było małe, miało pulchne rączki i zaróżowioną skórę. Tessa znała nazwisko mężczyzny, ponieważ znał je Starkweather. Był nim John Shade.

Shade chwycił dziecko w ramiona, a zza drzwi wylała się fala dziwacznie wyglądających metalowych stworów. Wyglądały jak dziecięce zabawki, lecz były rozmiarów człowieka, a ich skóra została zrobiona z lśniącego metalu. Stworzenia pozbawione były rysów twarzy. Co dziwne, miały na sobie ubrania – postrzępione kombinezony robocze, jakie nosili rolnicy z Yorkshire i okolic, a część nosiła proste muślinowe suknie. Automaty złączyły dłonie jak do modlitwy i zaczęły się kołysać, zupełnie jak podczas jakiejś wiejskiej potańcówki. Dziecko roześmiało się i klasnęło w dłonie.

– Dobrze się temu przyjrzyj, mój synu – powiedział zielonoskóry mężczyzna – bo pewnego dnia będę rządził królestwem podobnych automatów, a ty będziesz jego księciem.

– John! – dobiegł ich głos z wnętrza domu. Przez okno wychyliła się jakaś kobieta. Miała długie włosy w kolorze bezchmurnego nieba. – John, wejdź do środka. Ktoś nas zobaczy! Przestraszysz chłopca!

– On wcale się nie boi, Anne. – Mężczyzna roześmiał się i postawił chłopczyka na ziemi, mierzwiąc mu włosy pieszczotliwym gestem. – Mój mały mechaniczny książę…

Fala nienawiści rozgorzała w sercu Starkweathera, tak potężna, że oderwała Tessę od jego wspomnień i rzuciła w wir ciemności. Tessa zaczynała sobie uświadamiać, co się wydarzyło. Starkweather niedołężniał i tracił połączenie wiążące ze sobą myśli i wspomnienia. To, co pojawiało się w jego umyśle, było całkiem przypadkowe i chaotyczne. Z wysiłkiem starała się zwizualizować sobie po raz kolejny rodzinę Shade'ów i wyłapała jedno ulotne wspomnienie – zrujnowany pokój; koła zębate, wały rozrządu, przekładnie i porwane kawałki metalu zaścielające każdy jego skrawek, lepki płyn czarny jak krew oraz zielonoskóry mężczyzna i niebiesko włosa kobieta leżący martwi na podłodze pośród szczątków. Wspomnienie znikło, a Tessa zobaczyła po raz kolejny twarz dziewczynki z portretu na klatce schodowej – dziecka o jasnych włosach i upartym wyrazie twarzy. Dostrzegła ją jadącą na małym kucyku. Twarz miała zaciętą i zdeterminowaną, a kosmyki jej jasnych włosów rozwiewał wiatr znad wrzosowisk. Widziała jak krzyczy i wije się z bólu, gdy ktoś przystawił stelę do jej skóry, a czarne Znaki splamiły jej mlecznobiałą barwę. Na końcu Tessa ujrzała swą własną twarz wyłaniającą się z pogrążonej w mroku nawy Instytutu w Yorku i poczuła jak przetacza się przez nią fala szoku, jaką odczuł Starkweather. Była tak potężna, że wyrzuciła ją z jego ciała i sprawiła, że znów znalazła się w swoim.

Rozległ się głuchy odgłos, gdy guzik wypadł jej z ręki i uderzył o podłogę. Tessa uniosła głowę i spojrzała w lustro na swojej toaletce. Znów była sobą, a gorzki posmak w ustach powodowała krew z wargi, którą nieopatrznie przygryzła.

Zerwała się z miejsca, czując jak mdłości podchodzą jej do gardła, i podbiegła do okna, otwierając je na oścież, by poczuć na spoconej skórze powiew zimnego, nocnego powietrza. Noc za oknem była pełna cieni. Wiatr ustał niemal całkowicie, a czarne wrota Instytutu zdawały się majaczyć nad jej głową. Widocznie na nich motto bardziej niż kiedykolwiek przypominało jej o śmierci. Wtem jakiś ruch przykuł jej wzrok. Spojrzała w dół i dostrzegła biały kształt spoglądający na nią od strony kamiennego dziedzińca poniżej. Zobaczyła twarz, wykręconą w grymasie, ale nadal znajomą. Należała do pani Dark.

Oddech uwiązł jej w gardle. Rzuciła się odruchowo w tył, byle tylko odsunąć się jak najdalej od okna. Ogarnęła ją fala oszołomienia. Otrząsnęła się z niego gwałtownie, ściskając dłońmi parapet, i zmusiła się by podejść ponownie do okna i wyjrzeć na dół.

Dziedziniec okazał się pusty. Poruszały się na nim wyłącznie cienie. Tessa zamknęła oczy, a potem otworzyła je powoli i przyłożyła dłoń do aniołka tykającego na jej szyi. Tam nic nie ma, skarciła się. To tylko skutek jej wybujałej wyobraźni. Nakazała sobie wziąć się w garść, bo w przeciwnym razie popadnie w obłęd tak jak Starkweather. Z tym postanowieniem zamknęła okno.

Rozdział ósmy: Cele gniewu

Och, subtelne i potężne opium! Jesteś kochankiem ubogich i bogatych, lekarstwem na rany, które nigdy się nie zagoją i na męki wiodące duszę do buntu, Tyś kojącym jest balsamem, wybitne opium! Twa przekonywująca retoryka kradnie powód do gniewu, a Bogu ducha winnemu człeku na jedną bodaj noc zwraca nadzieje młodości i dłonie obmywa ze krwi. – Thomas De Quincey, Wyznania angielskiego palacza opium

Gdy rankiem Tessa zeszła na dół na śniadanie, ku swojemu zaskoczeniu odkryła, że Willa nigdzie nie było. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo pokładała nadzieje w to, że wróci nocą. Przystanęła w drzwiach, omiatając wzrokiem krzesła wokół stołu i łudząc się, że jakimś cudem przegapiła go wśród zebranych. Dopiero, kiedy jej spojrzenie spoczęło na Jemie, który odwzajemnił je przygnębionym i zmartwionym wyrazem twarzy, wiedziała już że to prawda. Will przepadł jak kamfora.

– Och, na litość boską, on wróci – rzuciła gniewnym tonem Jessamine, uderzając filiżanką o spodek. – Zawsze wraca. Spójrzcie na siebie. Zachowujecie się jakbyście stracili ulubionego szczeniaczka.

Tessa rzuciła Jemowi wymowne spojrzenie, usiadła naprzeciwko niego i wzięła kromkę chleba z tacy. Henry był nieobecny. Charlotte siedziała u szczytu stołu, z całych sił starając się nie sprawiać wrażenia zdenerwowanej i zmartwionej. Poległa jednak sromotnie.

– Oczywiście, że wróci – powiedziała. – Will potrafi o siebie zadbać.

– Myślisz, że mógł wrócić do Yorkshire? – spytała Tessa. – Żeby ostrzec swoją rodzinę?

– Nie… nie wydaje mi się – odparła Charlotte. – Will od lat unikał rodziny. I zna Prawo. Wiem, że nie może z nimi rozmawiać. Wie, co by przez to stracił. – Spojrzenie jej oczu zatrzymało się na sekundę na Jemie, który bawił się łyżką.

– Gdy zobaczył Cecily w rezydencji, chciał do niej podbiec. – powiedział Jem.

– Zrobił to pod wpływem emocji – sprostowała Charlotte. – Mimo to wrócił z tobą do Londynu. Jestem pewna, że wróci również do Instytutu. Wie, że znalazłaś ten guzik, Tesso. Będzie chciał odkryć co wiedział Starkweather.

– Niewiele tego było – powiedziała Tessa. Nadal czuła się nieco winna, że nie znalazła więcej użytecznych informacji we wspomnieniach Starkweathera. Próbowała wytłumaczyć jak to jest przebywać w umyśle osoby, której mózg ulega degradacji, ale trudno było jej ubrać to w słowa. Zapamiętała głównie wyraz rozczarowania na twarzy Charlotte gdy powiedziała, że nie odkryła niczego użytecznego na temat Ravenscar Manor. Powiedziała im o wszystkich wspomnieniach Starkweathera dotyczących rodziny Shade'ów. Jeśli ich śmierć rzeczywiście była bodźcem, który popchnął Mortmaina do żądzy zemsty i pragnienia wymierzenia sprawiedliwości, to zaiste była potężna. Zatrzymała jednak dla siebie jego szok na jej widok – nadal wprawiało ją to w zakłopotanie. Poza tym czuła, że to było raczej prywatne przeżycie i nikt nie powinien o nim wiedzieć.

– Co jeśli Will na zawsze zdecyduje się opuścić Clave? – spytała. – Czy wróci wtedy do rodziny żeby ją ochronić?

– Nie – odparła Charlotte nieco zbyt ostrym głosem. – Nie wydaje mi się by tak postąpił.

Będzie za nim tęsknić, uświadomiła sobie z zaskoczeniem Tessa. Will zawsze był taki nieprzyjemny w obyciu – i często sprawiał Charlotte przykrość – że zapominała czasami o upartej miłości jaką obdarzyła go Charlotte pomimo wszystkich jego uchybień.

– A jeśli znajdą się w niebezpieczeństwie. – zaprotestowała Tessa i zamilkła, gdy Sophie weszła do salonu z dzbankiem gorącej wody i odstawiła go na stół. Charlotte pojaśniała na jej widok.

– Tesso, Sophie, Jessamine, nie zapominajcie, że dziś rano wszystkie macie zajęcia z braćmi Lightwood, Gabrielem i Gideonem.

– Nie wezmę w tym udziału – odparła natychmiast Jessamine.

– Dlaczego nie? Wydawało mi się, że już przeszła ci ta migrena…

– Zgadza się, ale przecież nie chcemy żeby wróciła, prawda? – Jessamine wstała w pośpiechu od stołu. – Zdecydowanie bardziej wolę ci pomóc, Charlotte.

– Nie potrzebuję twojej pomocy w pisaniu listu do Ragnora, Jessie. Wolałabym żebyś trochę poćwiczyła.

– Ale w bibliotece piętrzy się stos odpowiedzi od Podziemnych, których pytaliśmy o miejsce pobytu Mortmaina – spierała się Jessamine. – Mogę ci pomóc przez nie przebrnąć.

Charlotte westchnęła.

– Niech ci będzie. – Odwróciła się do Tessy i Sophie. – A was proszę o to, żebyście nie wspominały słowem Lightwoodom o Yorkshire i Willu. I bez nich mam wystarczająco dużo kłopotów na głowie. Lepiej będzie zademonstrować im ten mały pokaz wiary i pewności siebie i przystąpić do rozpoczęcia treningu. Zachowujcie się tak jakby nic się nie stało. Zrobicie to dla mnie, moje drogie?

– Oczywiście, że tak, pani Branwell – zapewniła ją natychmiast Sophie. Wzrok miała roziskrzony, a na jej ustach malował się uśmiech. Tessa westchnęła w duchu, nie bardzo wiedząc co ma zrobić. Sophie uwielbiała Charlotte i zrobiłaby wszystko żeby zadowolić swoją panią. Na dodatek nie cierpiała Willa i istniało małe prawdopodobieństwo, że będzie się martwić jego nieobecnością. Spojrzała przez stół na Jema. Czuła ściskanie w żołądku i miała bolesną świadomość tego, że nie wie gdzie jest Will. Zastanawiała się czy on również czuł to samo. Jego zwykle bardzo ekspresyjna twarz była nieruchoma, a zawarte w niej emocje niemożliwe do rozszyfrowania, lecz gdy udało mu się pochwycić jej spojrzenie, na jego usta wypływał czuły, dodający odwagi uśmiech. Jem był parabatai Willa, jego bratem krwi. Jeśli istniało coś co wiązało się z miejscem jego pobytu, to z pewnością Jem nie mógłby tego przed nią ukryć. Prawda?

Z kuchni doleciał słodki śpiew Bridget.

„ Czy muszę być związana, kiedy ty latasz na wolności? Czy muszę kochać mężczyznę, który nie odwzajemnia mej miłości? Czy muszę urodzić się z tak kiepskim gustem By kochać mężczyznę, który mnie zostawi z sercem pustym?"

Tessa wstała od stołu. – Chyba pójdę do siebie i się przebiorę.

***

Zmieniwszy suknię na strój do walki, Tessa usiadła na skraju łóżka i podniosła kopię Vathek, którą podarował jej Will. Przywołała w jej pamięci inne wspomnienia o Willu – o Willu umazanym krwią i pochylającym się nad nią w Sanktuarium, mrużącym oczy w promieniach słońca na dachu Instytutu, toczącym się beztrosko po zboczu wzgórza wraz z Jemem i brudzący się błotem, spadającym ze stołu w jadalni, trzymającym ją w objęciach w ciemności. Will, Will, Will.

Odrzuciła od siebie książkę. Uderzyła w gzyms kominka i odbiła się od niego, lądując na podłodze. Gdyby tylko istniał sposób na pozbycie się go z głowy, tak jak usuwa się błoto z butów. Chciałaby wiedzieć gdzie teraz był. Martwienie się tylko pogarszało sprawę, a ona nie potrafiła przestać. Nie potrafiła zapomnieć wyrazu jaki odmalował się na jego twarzy na widok siostry.

Roztargnienie sprawiło, że z opóźnieniem weszła do pokoju ćwiczeń, ale ku jej uldze, drzwi były otwarte a w środku nie było nikogo prócz Sophie. Dziewczyna trzymała w dłoni długi sztylet i przyglądała mu się w zamyśleniu zupełnie jakby oglądała zmiotkę do kurzu, zastanawiając się czy nadal nadawała się do pracy, czy tez nadszedł czas by ją wyrzucić.

Spojrzała na Tessę gdy ta przekroczyła próg.

– Wygląda panienka na nieszczęśliwą – powiedziała z uśmiechem. – Wszystko w porządku?

– Przekrzywiła głowę na bok, gdy Tessa pokiwała twierdząco. – Chodzi o panicza Willa, tak? Zdarzało mu się już znikać na parę dni. Wróci, niech się panienka nie boi.

– To bardzo miło z twojej strony, Sophie. Zwłaszcza, że wiem, że niespecjalnie za nim przepadasz.

– Mnie również się wydawało, że panienka nie darzy go żadnym uczuciem – odparła Sophie.

– A przynajmniej już nie…

Tessa rzuciła jej ostre spojrzenie. Nie miała zamiaru rozmawiać z Sophie o Willu od czasu incydentu na dachu. W dodatku służąca ostrzegła ją przed nim, porównując do jadowitego węża. Zanim Tessa zdążyła udzielić jakiekolwiek odpowiedzi, do środka weszli Gabriel i Gideon Lightwood, a za nimi Jem. Mrugnął do Tessy zanim nie zniknął, zamykając za nimi drzwi.

Gideon podszedł prosto do Sophie.

– Doskonały wybór – powiedział. Jego słowa podszyte były nikłą nutą zdumienia. Sophie zarumieniła się, sprawiając wrażenie zadowolonej z siebie.

– A więc – odezwał się Gabriel, który jakimś cudem zaszedł Tessę od tyłu tak, że nawet tego nie zauważyła. Po przejrzeniu półek z bronią stojących wzdłuż ściany, wyciągnął nóż i podał go jej. – Niech pani poczuje ciężar ostrza.

Tessa starała się wykonać jego polecenie, próbując przypomnieć sobie, co mówił o wyczuciu ciężaru i jak powinna balansować nim w dłoni.

– I co pani sądzi? – spytał Gabriel. Spojrzała na niego. Z dwójki braci to on przypominał ojca. Miał orli nos i wyraziste rysy twarzy, którą powlekał cień arogancji. Jego wąskie usta unosiły się ku górze. – A może jest pani zbyt zajęta martwieniem się o miejsce pobytu Herondale'a żeby dziś ćwiczyć?

Tessa niemal wypuściła nóż z ręki.

– Co takiego?

– Zbiegając ze schodów usłyszałem rozmowę pani z panną Collins. Zniknął, prawda? Jakoś mnie to nie dziwi, biorąc pod uwagę fakt, że Will Herondale i zdrowy rozsądek nigdy nie idą ze sobą w parze.

Tessa zacisnęła szczękę. Choć miała w stosunku do Willa mieszane uczucia, coś w sposobie, w jaki ktoś z zewnątrz krytykował niewielką rodzinę jaką tworzyli tu razem w Instytucie sprawiło, że poczuła przypływ irytacji.

– To dość powszechne zjawisko. Nie ma powodu by to roztrząsać – odparła. – Will jest. wolnym duchem. Wkrótce się zjawi.

– Oby było inaczej – powiedział Gabriel. – Mam nadzieję, że umrze.

Dłoń Tessy zacisnęła się na rękojeści noża.

– Naprawdę tak myślisz, zgadza się? Co takiego zrobił twojej siostrze, że tak bardzo go nienawidzisz?

– Może sama go o to spytasz?

– Gabrielu – upomniał go ostrym tonem Gideon. – Może przejdziemy wreszcie do wypełniania instrukcji i przestaniemy marnować czas?

Gabriel rzucił mordercze spojrzenie swojemu bratu, który stał obok Sophie z dość pokojowym nastawieniem, lecz posłusznie przeniósł swoją uwagę z Willa na dzisiejszy trening. Dziś ćwiczyli jak trzymać ostrze i jak balansować nim w powietrzu żeby czubek nie opadł w dół, a rękojeść nie wyślizgnęła się z dłoni. To było trudniejsze niż się wydawało, a Gabriel był dzisiaj bardzo niecierpliwy. Zazdrościła Sophie, którą uczył Gideon. Zawsze był troskliwym, metodycznym instruktorem, choć miał nawyk do robienia hiszpańskich wtrętów za każdym razem gdy Sophie popełniła jakiś błąd. „Ay Dios mio", mawiał wtedy, wyciągając ostrze wbite czubkiem w podłogę.

– Może spróbujemy jeszcze raz?

– Wyprostuj się – mówił w międzyczasie Gabriel do Tessy, okazując widoczny brak zniecierpliwienia. – Nie, wyprostuj się. Tak jak ja. – Zademonstrował jej, co miał na myśli. Tessa chciała odwarknąć, że w odróżnieniu od niego, ona nie spędziła całego życia na uczeniu się jak się poruszać i stawać. Że Nocni Łowcy byli urodzonymi akrobatami, a ona mogła im tego jedynie pozazdrościć.

– Z rozkoszą zobaczyłabym jak ty uczysz się siadać i wstawać w gorsecie, halkach i sukni. Oddałabym wszystko byleby tylko być tego świadkiem!

– Ja również – odezwał się Gideon z przeciwnej strony pokoju.

– Och, na Anioła – mruknął Gabriel i bez żadnych ceregieli ujął ją za ramiona i odwrócił w miejscu, tak że stała teraz zwrócona do niego plecami. Otoczył ją ręką w pasie i wyprostował kręgosłup, wkładając nóż w jej dłoń. Tessa czuła na karku jego oddech, którzy przyprawił ją o drżenie – i o falę irytacji. Skoro jej dotykał, robił to wyłącznie dlatego, że założył że jest mu wolno. I to bez pytania. Pewnie sądził, że rozwścieczyłoby to Willa.

– Puść mnie – powiedziała Tessa przyciszonym głosem.

– To część twojego szkolenia – odparł Gabriel znudzonym tonem – poza tym, spójrz na mojego brata i pannę Collins. Ona wcale nie narzeka.

Spojrzała na Sophie, która wydawała się być szczerze zaangażowana w lekcję z Gideonem. Stał przy niej, obejmując ją od tyły ramieniem i pokazywał jak dzierżyć nóż do rzucania o ostrym jak igła czubku. Trzymał delikatnie jej dłoń w swojej i wyglądało to tak, jakby mówił do jej karku, gdzie ciemne włosy Sophie wymknęły się z ciasnego węzła i skręciły w twarzowe loki. Gdy zorientował się, że Tessa mu się przygląda, na jego policzki wypłynął rumieniec.

Tessa była w szoku. Gideon Lightwood się rumienił! Czy to możliwe, żeby adorował Sophie? Nie licząc blizny, na którą Tessa praktycznie nie zwracała już uwagi, dziewczyna była naprawdę zachwycająca. Należało jednak pamiętać, że była również Przyziemną i w dodatku służącą, a wszyscy Lightwoodowie byli okropnymi snobami. Tessa poczuła jak coś ściska ją w żołądku. Sophie została obrzydliwie potraktowana przez swojego poprzedniego pracodawcę. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała był przystojny młody Nocny Łowca, który chciał ją wykorzystać.

Tessa rozejrzała się dokoła i już miała powiedzieć coś niemiłego do chłopca, który otaczał ją ramionami, gdy zamarła. Całkiem zapomniała, że tuż za nią stał Gabriel, a nie Jem. Tak bardzo przyzwyczaiła się do obecności Jema, do swobody, z jaką mogła z nim rozmawiać i kojącego dotyku ręki na jej ramieniu gdy razem spacerowali, do świadomości że był jedyną osobą na świecie, której mogła wyznać dosłownie wszystko. Uświadomiła sobie, że choć dopiero co widzieli się przy śniadaniu, to już zaczęła za nim tęsknić. Tą tęsknotę odczuwała niemal jak fizyczny ból.

Tak bardzo zapamiętała się w uczuciach – w tęsknocie za Jemem i gwałtownym uczuciem opiekuńczości w stosunku do Sophie – że nóż poleciał daleko do przodu, o cal minął głowę Gideona i odbił się od parapetu.

Gideon spojrzał z niezmąconym spokojem na nóż, a potem przeniósł spojrzenie na brata. Sprawiał wrażenie jakby nic nie było w stanie wytrącić go z równowagi. Nawet niedoszła dekapitacja.

– Gabrielu, jaki dokładnie masz problem?

Gabriel utkwił wzrok w Tessie.

– Ona nie chce mnie słuchać – rzucił kąśliwym tonem. – Nie mogę instruować kogoś kto nie chce mnie słuchać.

– Może gdybyś był lepszym nauczycielem, to ona stałaby się lepszym słuchaczem.

– A ty zauważyłbyś, że w twoją stronę szybuje nóż – odciął się Gabriel – gdybyś przykładał więcej uwagi do tego co dzieje się wokół zamiast do uroczego karku panny Collins.

A więc nawet Gabriel to zauważył, pomyślała Tessa, gdy policzki Sophie znów pokryły się rumieńcem. Gideon rzucił mu przeciągłe spojrzenie spod rzęs. Wiedziała, że policzą się ze sobą w domu. Potem Lightwood odwrócił się do Sophie i powiedział jej coś cichym głosem, tak cichym, że Tessa nie była w stanie niczego dosłyszeć.

– Co się z tobą dzieje? – szepnęła, czując jak Gabriel sztywnieje za jej plecami.

– Co masz na myśli?

– Zazwyczaj wykazujesz się cierpliwością – powiedziała. – Jesteś dobrym nauczycielem, a przynajmniej przez większość czasu, ale dzisiaj zachowujesz się opryskliwie, nieznośnie i. – Spojrzała na dłoń na swoim ramieniu. – Niewłaściwie.

Miał w sobie na tyle przyzwoitości by ją puścić. Spojrzał na siebie zawstydzony.

– Wybacz. Nie powinienem był dotykać cię w ten sposób.

– Owszem, nie powinieneś. A po tym jak skrytykowałeś Willa…

Na policzkach wykwitły mu krwiste rumieńce.

– Przeprosiłem już, panno Gray. Czego jeszcze ode mnie wymagasz?

– Zmiany zachowania. Oraz wyjaśnienia powodu twojej niechęci względem Willa…

– Powiedziałem ci już! Skoro chcesz to wiedzieć, sama możesz go o to spytać! – Gabriel okręcił się na pięcie i wymaszerował w pokoju.

Tessa spojrzała na noże wbite w ścianę i westchnęła.

– Moja lekcja dobiegła końca.

– Postaraj się na niego nie denerwować – poprosił Gideon, podchodząc do niej z Sophie u boku. To było dziwne, uznała Tessa. Sophie zazwyczaj była skrępowana w obecności mężczyzn, nawet łagodnego i poczciwego Henry'ego. W obecności Willa zachowywała się jak przerażony kot, przy Jemie była czujna i nie przestawała się rumienić, ale stojąc przy Gideonie zdawała się być.

Cóż, trudno to było określić, ale mimo wszystko mocno ją dziwiło.

– To nie twoja wina, że tak się dziś zachowuje – kontynuował Gideon. Z tak bliska mogła dostrzec, że jego oczy nie były w identycznym kolorze co oczy brata. Były szarozielone i przypominały ocean pod warstwą skłębionych chmur. – W naszym domu. nie dzieje się zbyt dobrze. Mamy pewne problemy z ojcem, więc Gabriel wyładowuje się na tobie a właściwie to na wszystkich, którzy nawiną mu się pod rękę.

– Przykro mi to słyszeć. Mam nadzieję, że to się zmieni – mruknęła Tessa pod nosem, mając nadzieję, że nie zostanie rażona gromem na miejscu z powodu tej rażącej nieprawdy.

– Lepiej pójdę sprawdzić co z moim bratem – odparł Gideon, nie odpowiadając na jej pytanie. – Jeśli tego nie zrobię, weźmie powóz i zostawi mnie na lodzie. Mam nadzieję, że uda mi się ściągnąć go na naszą następną sesję w lepszym humorze. – Ukłonił się Sophie i Tessie – panno Collins, panno Gray.

I to powiedziawszy, wyszedł, zostawiając je obie z mieszaniną zakłopotania i zdumienia malującą się na twarzach.

***

Kiedy sesja treningowa dzięki Bogu dobiegła końca, Tessa pośpieszyła na górę by się przebrać, a potem zeszła na lunch, mając nadzieję, że ujrzy w końcu Willa. Nie było go jednak. Jego krzesło między Jessamine i Henrym nadal było puste. Ale w jadalni pojawiła się nowa postać, której przybycie sprawiło, że Tessa stanęła jak wryta w drzwiach, próbując się na nią nie gapić. Blisko szczytu stołu obok Charlotte siedział wysoki mężczyzna. Był zielony. Ale nie w kolorze bardzo ciemnej zieleni – jego skóra miała lekko zielonkawy połysk podobny do światła odbijającego się od powierzchni oceanu. Na głowie miał szopę białych jak śnieg włosów, a z czoła wyrastały mu dwa niewielkie, zakręcone, wytworne różki.

– Panno Tesso Gray – zaanonsowała Charlotte, przedstawiając ich sobie – to jest Najwyższy Czarownik Londynu, Ragnor Fell. Panie Fell, to panna Gray.

Po tym jak wymruczała pod nosem, że bardzo się cieszy z ich spotkania, Tessa usiadła przy stole obok Jema i po przekątnej do Fella i ze wszystkich sił starała się na niego na patrzeć nawet kątem oka. Znakiem rozpoznawczym Magnusa były kocie oczy, zaś znakiem Fella musiały być rogi i skóra w niespotykanym odcieniu. Nie mogła stłumić swojej fascynacji Podziemnymi, a już czarownikami w szczególności. Dlaczego oni mieli znaki szczególne a ona nie posiadała żadnego?

– O czym chciałaś porozmawiać, Charlotte? – odezwał się Ragnor. – Kazałaś mi tu przyjechać tylko po to, by dyskutować o mrocznych poczynaniach na mokradłach Yorkshire? Odniosłem bowiem wrażenie, że w Yorkshire nigdy nie wydarzyło się nic co mogłoby nas zainteresować. W rzeczywistości wydawało mi się, że nie ma tam nic prócz owiec i kopalni węgla.

– A więc nigdy nie znałeś rodziny Shade'ów? – dopytywała się Charlotte – populacja czarowników w Wielkiej Brytanii nie jest znów aż tak duża.

– Znałem ich. – Gdy Fell odkroił kawałek szynki na swoim talerzu, Tessa dostrzegła, że posiadał dodatkowy staw w każdym palcu. Nawiedziło ją wspomnienie pani Black i jej wydłużonych, zakończonych szponami dłoni. Przeszedł ją dreszcz. – Shade był lekko stuknięty. Miał obsesję na punkcie różnych mechanizmów i automatów. Śmierć tej rodziny była wielkim szokiem dla świata Podziemnych. W naszej społeczności zaczęto nawet rozmawiać o zemście, choć jak wierzę, żadna nie została dokonana.

Charlotte pochyliła się do przodu.

– Pamiętasz ich syna? Ich adoptowane dziecko?

– Słyszałem o nim. Związana węzłami małżeńskimi para czarowników to dość rzadkie zjawisko. A taka, która adoptuje ludzkie dziecko z sierocińca, jest jeszcze rzadsza. Ale nigdy nie widziałem tego chłopca na własne oczy. Czarownicy. żyjemy wiecznie. Trzydzieści, a nawet pięćdziesiąt lat przerwy w naszych spotkaniach nie jest niczym nadzwyczajnym. Oczywiście teraz kiedy wiem kim stał się ten chłopiec, żałowałem, że nigdy go nie poznałem. Sądzisz, że jest jakiś sens w dowiedzeniu się kim byli jego prawdziwy rodzice?

– Zdecydowanie tak, o ile zdołamy dotrzeć do tych informacji. Wszystko, co odkryjemy na temat Mortmaina może być przydatne.

– Jestem przekonany, że to on nadał sobie takie nazwisko – powiedział Fell. – Brzmi zupełnie jak nazwisko Nocnego Łowcy. To rodzaj nazwiska, które przyjąłby ktoś, kto żywi niechęć do Nefilim i jest obdarzony czarnym humorem. Mortmain…

– Ręka śmierci – podsunęła Jessamine, która była dumna ze swojej znajomości francuskiego.

– Zastanawiam się – wtrąciła Tessa – czy gdyby Clave zwyczajnie dało Mortmainowi to czego żądał, czyli odszkodowania, to czy nadal byłby tym kim teraz jest? Czy Klub Pandemonium w ogóle by istniał?

– Tesso… – zaczęła Charlotte, ale Ragnor Fell uciszył ją machnięciem ręki. Spojrzał z rozbawieniem na Tessę.

– To ty jesteś tą dziewczyną, która potrafi zmieniać postać, nieprawdaż? – spytał. – Magnus Bane sporo mi o tobie mówił. Nie widać na tobie żadnego znaku.

Tessa z trudem przełknęła ślinę i spojrzała mu prosto w oczy. Były to zwodniczo ludzkie oczy, dość zwyczajne w jego nadzwyczajnej twarzy.

– Owszem, nie mam żadnego znaku.

Uśmiechnął się, bawiąc widelcem.

– Przypuszczam, że szukaliście go wszędzie.

– Jestem pewna, że Will próbował – odparła Jessamine znudzonym tonem. Srebrne sztućce Tessy upadły z brzękiem na talerz. Jessamine, która miażdżyła groszek jedną stroną noża, uniosła wzrok gdy Charlotte wysapała w osłupieniu: Jessamine!

Jessamine wzruszyła tylko ramionami.

– Cóż, to do niego podobne.

Fell zajął się swoim talerzem. Na jego ustach igrał nikły uśmiech.

– Pamiętam ojca Willa. Był prawdziwym pożeraczem niewieścich serc. Żadna nie mogła mu się oprzeć. Oczywiście do momentu, w którym spotkał matkę Willa. Wtedy rzucił wszystko i wyjechał do Walii żeby być tylko z nią. Co za historia.

– Zakochał się – odparł Jem. – To wcale nie jest takie dziwne.

– Zakochał – powtórzył czarownik z tym samym nikłym uśmiechem – prędzej wpadł po uszy. A raczej rzucił się na łeb na szyję. Mimo to nadal istnieją tacy mężczyźni – chcą tylko jednej kobiety. I tylko ta jedna jest dla nich odpowiednia, żadna inna.

Charlotte spojrzała na Henry'ego, który wydawał się być całkowicie pogrążony we własnych myślach. Liczył coś na palcach, choć Bóg jeden wie co to właściwie było. Miał na sobie różowo – fioletową kamizelkę oraz plamę z sosu na rękawie. Ramiona Charlotte przygarbiły się widocznie. Westchnęła.

– No cóż – powiedziała – podobno byli ze sobą bardzo szczęśliwi.

– Dopóki nie stracili dwójki z trzech swoich dzieci, a Edmund Herondale nie przegrał w karty wszystkiego co posiadali – sprostował Fell. – Ale domyślam się, że nigdy nie powiedziałaś o tym młodemu Willowi.

Tessa wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z Jemem. Moja siostra nie żyje, powiedział kiedyś Will.

– Mieli trójkę dzieci? – spytała. – Will miał dwie siostry?

– Tesso, proszę. – Charlotte wyglądała na zaniepokojoną. – Ragnorze. Nie zatrudniłam cię po to byś naruszał prywatność rodziny Herondale'ów ani Willa. Zrobiłam to dlatego, że obiecałam mu, że dam mu znać jeśli jego rodzinie stanie się jakaś krzywda.

Tessa pomyślała o Willu – o dwunastoletnim Willu czepiającym się dłoni Charlotte i błagającym ją o to, by powiedziała mu czy jego rodzina nie żyje. Dlaczego od nich uciekł?, zastanowiła się po raz setny. Dlaczego zerwał z nimi wszelkie kontakty? Na początku wydawało jej się, że wcale mu na nich nie zależało, ale najwidoczniej było odwrotnie. Nie była w stanie poradzić nic na to, że serce ścisnęło się jej w piersi, gdy pomyślała jak wołał swoją siostrę. Jeśli kochał Cecily tak bardzo jak ona Nate'a…

Mortmain musiał zrobić coś jego rodzinie, uznała. Tak samo jak jej. To łączyło ją z Willem w pewien szczególny sposób. Bez względu czy o tym wiedział, czy nie.

– Cokolwiek planuje Mortmain – usłyszała własny głos – planował to od bardzo dawna. Jeszcze zanim się urodziłam, kiedy to podstępem zmusił moich rodziców do tego, żeby mnie „stworzyli". Teraz wiemy, że lata temu związał się z rodziną Willa i przeniósł do Ravenscar Manor. Obawiam się, że jesteśmy jak pionki, którymi przesuwa po planszy, a wynik tej gry jest znany wyłącznie jemu.

– Chce żebyśmy tak myśleli, Tesso – odparł Jem. – Ale Mortmain jest tylko człowiekiem. Każde odkrycie jakiego dokonujemy na jego temat sprawia, że staje się coraz bardziej bezbronny. Gdybyśmy rzeczywiście nie stanowili dla niego żadnego zagrożenia, nie wysłałby tego automatu żeby nas ostrzec.

– Doskonale wiedział gdzie wtedy będziemy…

– Nie ma nic groźniejszego od człowieka ogarniętego żądzą zemsty – dodał Ragnor. – A człowiek, który przymierzał się do niej od niemal sześćdziesięciu lat, który został do tego przygotowany od maleńkiego trującego nasienia jakie rozrosło się w żyjący, zabójczy kwiat, doprowadzi to do końca. Pod warunkiem, że wy nie zlikwidujecie go pierwsi.

– W takim razie dopilnujemy żeby to się stało – odparł krótko Jem. Po raz pierwszy Tessa usłyszała z jego ust coś co przypominało niemal groźbę.

Wbiła wzrok w swoje dłonie. Były w jaśniejszym odcieniu bieli niż wtedy, gdy opuszczała Nowy Jork, ale przynajmniej były to nadal jej dłonie. Palec wskazujący był odrobinę dłuższy od środkowego, półksiężyce jej paznokci doskonale widoczne. Mogłabym to zmienić, pomyślała. Mogłabym stać się kimś zupełnie innym. Nigdy wcześniej nie czuła się tak zdolna do zmiany kształtu, bardziej elastyczna i bardziej zagubiona.

– W rzeczy samej – dodała stanowczym tonem Charlotte. – Ragnorze, chciałabym wiedzieć dlaczego rodzina Herondale'ów przebywa w tym domu – w domu należącym dawniej do Mortmaina – i chcę mieć pewność, że są bezpieczni. Zależy mi na tym, by nie dowiedział się o tym ani Benedict Lightwood, ani reszta członków Clave.

– Rozumiem. Chcesz żebym sprawdził jak się miewają możliwie najdyskretniej i popytał w okolicy o Mortmaina. Skoro ich tam przeniósł, to musiał istnieć po temu konkretny powód.

Charlotte powoli wypuściła powietrze z płuc.

– Zgadza się.

Ragnor zakręcił swoim widelcem.

– To będzie drogo kosztować.

– Wiem – odparła Charlotte. – Jestem na to przygotowana.

Fell uśmiechnął się.

– W takim razie ja jestem gotowy do tolerowania owiec.

***

Reszta lunchu upłynęła pod znakiem niezręcznej konwersacji. Jessamine w markotnym nastroju niszczyła jedzenie na swoim talerzu, Jem był nienaturalnie cichy, Henry mruczał pod nosem wzory jakichś równań, a Charlotte i Fell finalizowali plany ochrony rodziny Willa. Choć Tessa popierała ten pomysł, coś w czarowniku sprawiało, że czuła się skrępowana i niespokojna. Magnus nigdy tak na nią nie działał. Ucieszyła się gdy posiłek dobiegł końca, bo mogła wreszcie zaszyć się w swoim pokoju z tomem „Tajemnic domu na wzgórzu".

Nie była to jej ulubiona książka sióstr Bronte. Ten zaszczyt przypadał w udziale „Jane Eyre", następnie „Wichrowym wzgórzom", a „Tajemnica" zajmowała dopiero odległe trzecie miejsce. Czytała jednak dwie poprzednie już tak wiele razy, że stronice książki nie kryły już przed nią żadnych niespodzianek tylko zdania tak znajome, że stały się niemal jej bliskimi przyjaciółmi. Tak naprawdę chciała przeczytać „Opowieść o dwóch miastach", ale Will tyle razy cytował jej Sydneya Cartona, że bała się wybranie tej lektury sprawi, że znów zacznie o nim myśleć i przyprawi o jeszcze większe zdenerwowanie. Nigdy nie przytaczał słów Darnay'a, tylko Sydneya. Rozpustnego, zniszczonego przez życie pijaka. Sydneya, który umarł z miłości.

Na zewnątrz było już ciemno. Wiatr dął w okna, rozpryskując na szybach krople dreszczu. Rozległo się pukanie do drzwi. To była Sophie. Niosła list na srebrnej tacy.

– Przyszedł list do panienki – oznajmiła.

Tessa odłożyła książkę z zdumieniem.

– Poczta? Do mnie?

Sophie skinęła twierdząco głową i podeszła bliżej, wyciągając przed siebie tacę.

– Zgadza się, ale na kopercie nie ma adresu nadawcy. Panna Lovelace niemal wyrwała mi go z ręki, ale jakimś cudem udało mi się go przejąć.

Tessa wzięła do ręki kopertę. Była zaadresowana na jej nazwisko. Pismo na grubym kremowym papierze było pochyłe i obce. Odwróciła ją i zaczęła otwierać. W szybie dostrzegła odbicie oczu Sophie pałających ciekawością. Zwróciła się do niej i uśmiechnęła.

– To wszystko, Sophie. Dziękuję – powiedziała. To był sposób, w jaki bohaterki w jej powieściach odprawiały służbę i wyglądało na to, że jest poprawny. Z wyrazem rozczarowania malującym się na twarz, Sophie wzięła tacę i wycofała się z pokoju.

Tessa rozpieczętowała list i rozłożyła go na kolanach.

Moja droga rozważna panno Gray,

Piszę do pani w imieniu naszego wspólnego przyjaciela, niejakiego Williama Herondale 'a. Wiem, że ma w zwyczaju pojawiać się i znikać – z naciskiem na to drugie – z Instytutu, jak mu się tylko żywnie podoba i z tego względu może upłynąć trochę czasu zanim ktoś podniesie alarm z powodu jego przedłużającej się nieobecności. Proszę panią jednak, zważywszy na to, że ma swój zdrowy rozsądek w wysokim poważaniu, nie zakładać od razu, że jego nieobecność jest powodem jakiejś zwyczajnej sprawy. Widziałem się z nim zeszłej nocy. Był, oględnie mówiąc, strapiony gdy opuszczał moją rezydencję. Mam powody obawiać się, że mógł wyrządzić sobie jakąś krzywdę, zatem sugeruję by miejsce jego pobytu pozostało jak najszybciej ustalone, a bezpieczeństwo wzmocnione. Trudno jest darzyć sympatią tego młodego człowieka, ale ufam, iż dostrzega w nim pani dobro tak samo jak ja, panno Gray. Właśnie dlatego pozwoliłem sobie napisać do pani ten list.

Uniżony sługa,

Magnus Bane.

Postscriptum: Gdybym był na pani miejscu, nie dzieliłbym się zawartością tego listu z panią Branwell. Ot, taka mała sugestia. M.B.

Choć czytanie listu Magnusa sprawiło, że czuła się tak jakby miała w żyłach płynny ogień, jakimś cudem Tessie udało się przetrwać resztę popołudnia oraz wieczorną kolację bez zdradzenia się jakimikolwiek zewnętrznymi oznakami zdenerwowania. Wydawało jej się, że całą wieczność zajęło Sophie zdjęcie z niej sukni, wyszczotkowanie włosów, rozpalenie ognia na kominku oraz przekazanie wszystkich ploteczek z całego dnia. (Kuzyn Cyrila pracował w domu Lightwoodów i powiedział jej, że Tatiana – siostra Gabriela i Gideona – miała w każdej chwili wrócić z podróży poślubnej po kontynencie wraz ze swoim nowym mężem. Służba kręciła się jak w ukropie, bo podobno ich pani miała dość nieprzyjemne usposobienie).

Tessa wymruczała w odpowiedzi, że w takim razie musiała przejąć charakter po ojcu. Zniecierpliwienie sprawiło, że jej głos przypominał bardziej skrzek i dosłownie w ostatniej chwili zabroniła Sophie iść po uspokajający napar z mięty. Nalegała, że jest wyczerpana i że bardziej potrzebuje snu niż jakiegoś naparu.

W sekundzie, w której drzwi zamknęły się za Sophie, Tessa wyskoczyła z łóżka, pozbyła się koszuli nocnej i wciągnęła szybko suknię, wiążąc sznurówki gorsetu tak dobrze jak tylko umiała, i narzuciła na ramiona krótki żakiet. Po ostrożnym rozejrzeniu się po obu stronach korytarza, wyślizgnęła się ze swojego pokoju i przemierzyła hall, zmierzając do drzwi sypialni Jema. Zapukała w nie najciszej jak się dało. Przez moment nic się nie działo, a ją zdjęło zmartwienie, że zdążył już zasnąć, gdy nagle drzwi otworzyły się, a na ich progu stanął Jem.

Zaskoczyła go, gdy przygotowywał się do pójścia spać. Zdjął buty i surdut, koszulę miał rozpiętą przy kołnierzyku, a srebrne włosy w uroczym nieładzie. Chciała wyciągnąć dłoń i wygładzić sterczące na wszystkie strony kosmyki. Jem zamrugał na jej widok.

– Tessa?

Bez słowa wręczyła mu list. Jem rozejrzał się po korytarzu i gestem ręki zaprosił do środka. Zamknęła za sobą drzwi, podczas gdy on przeczytał gryzmoły Magnusa, a potem zrobił to raz jeszcze zanim zgniótł liścik w dłoni. Szelest papieru rozległ się głośnym echem w pokoju.

– Wiedziałem – powiedział z mocą.

Teraz nadeszła kolej Tessy, żeby zamrugać ze zdziwienia.

– Wiedziałeś o czym?

– Że nieobecność Willa nie jest normalna – Usiadł w nogach swojego łóżka i wsunął stopy w buty. – Czułem to. Tutaj – przyłożył dłoń do piersi. – Wiedziałem, że dzieje się coś dziwnego. Czułem to, jak jakąś skazę na duszy.

– Nie sądzisz by był zdolny do tego, żeby zrobić sobie krzywdę, prawda?

– Zrobić sobie krzywdę – nie wiem. Postawić się w sytuacji, w której może zostać zraniony…

– Jem wstał. – Muszę iść.

– Chyba miałeś na myśli „musimy". Chyba nie sądziłeś, że wyruszysz na poszukiwania Willa beze mnie, co? – rzuciła łobuzersko, a kiedy Jem nie pokwapił się z odpowiedzią, dodała: – Ten list był adresowany do mnie, James. Wcale nie musiałam ci go pokazywać.

Przymknął na chwilę oczy, a kiedy je otworzył, uśmiechał się krzywo.

– James – powiedział. – Zazwyczaj tylko Will tak się do mnie odnosił.

– Przepraszam…

– Nie trzeba. Podoba mi się jak brzmi w twoich ustach.

Ustach. W tym słowie było coś niezwykle szokującego i nietaktownego, zupełnie jak pocałunek. Zawisło między nimi w powietrzu, kiedy oboje się wahali. Przecież to Jem, uświadomiła sobie oszołomiona Tessa. Jem. Nie Will, który samym tylko patrzeniem na nią sprawiał, że czuła się tak jakby jego palce przesuwały się po jej nagiej skórze.

– Masz rację – odparł Jem, chrząkając. – Magnus nie wysłałby ci tego listu, gdyby nie chciał byś wzięła udział w poszukiwaniach Willa. Pewnie uważa, że twoja moc może się przydać. W każdym bądź razie… – Odwrócił się, podchodząc do szafy i otwierając ją na oścież. – Zaczekaj na mnie w swoim pokoju. Będę tam za kilka minut.

Tessa nie była pewna czy skinęła twierdząco głową – uznała, że tak – i chwilę później stała już w swojej sypialni, opierając się o drzwi. Jej twarz pałała gorącem jakby stała zbyt blisko ognia. Rozejrzała się dokoła. Kiedy właściwie zaczęła myśleć o tym pokoju jako swojej sypialni? To pomieszczenie było wielkie i przestronne, miało okna przegrodzone słupkami i stały w nim zwężające się ku czubkom świece płonące magicznym światłem. Było tak niepodobne do malutkiej klitki, w której sypiała w mieszkaniu w Nowym Jorku. Na stoliku nocnym zawsze widać było plamy zaschniętego wosku, które były skutkiem jej czytania do późnych godzin nocnych. Stało w nim tanie łóżko z drewnianą ramą przykryte cienkimi kocami. Zimą źle uszczelnione szyby w oknach grzechotały we framugach, gdy tylko powiał silniejszy wiatr.

Ciche pukanie do drzwi wyrwało ją z rozmyślań. Otworzyła je i zastała Jema na progu. Miał na sobie kompletny strój Nocnego Łowcy – czarny płaszcz i spodnie, które wyglądały jak ze skóry oraz ciężkie buty. Przyłożył palec do ust, nakazując jej milczenie, i pokazał by szła za nim.

Dochodziła dziesiąta wieczorem. Magiczne światło było przytłumione. Żeby dotrzeć do frontowych drzwi, przemierzyli krętą sieć korytarzy, ale nie takich, z których Tessa była przyzwyczajona korzystać. Jej pomieszanie zostało wyjaśnione, gdy dotarli do drzwi na końcu korytarza. Pomieszczenie, w którym się znajdowali, było okrągłe. Tessa uznała, że pewnie byli w jednej z gotyckich wież, które pobudowano w każdym rogu Instytutu.

Jem pchnął drzwi otworem i zaprosił ją do środka. Zamknął za nimi drzwi, wsuwając klucz, którego użył z powrotem do kieszeni.

– To – powiedział – jest pokój Willa.

– Coś takiego – odparła Tessa. – Nigdy tu nie byłam. Już zaczynałam sobie wyobrażać, że sypia do góry nogami jak nietoperz.

Jem wybuchnął śmiechem i minął ją w drodze do drewnianego sekretarzyka. Zaczął przetrząsać leżące na nim papiery. Tessa rozejrzała się dookoła. Serce biło jej szybko jakby oglądała coś, czego zdecydowanie nie powinna była zobaczyć – jakąś sekretną, ukrytą część Willa. Skarciła się w duchu za te bzdury. To był tylko pokój. Stały w nim takie same masywne ciemne meble jak w pozostałych pomieszczeniach Instytutu. Panował tu bałagan. Pościel została skopana w nogi łóżka, ubrania walały się na oparciach krzeseł, a na nocnym stoliku stały na wpół opróżnione filiżanki po herbacie, balansując niebezpiecznie na jego krawędzi. Wszędzie były książki – leżały na stoliku, na łóżku, stały w stertach na podłodze, wypełniały półki biblioteczki przy ścianie. W miarę jak Jem posuwał się w swoich poszukiwaniach, Tessa przechadzała się od półki do półki i przyglądała się tytułom.

Nie zaskoczył ją fakt, że w większości były to egzemplarze beletrystyki i tomiki poezji. Niektóre tytuły były w językach, których nie potrafiła odczytać. Rozpoznała łaciński i grecki alfabet. Dostrzegła również baśnie, „Arabskie noce", dzieła Jamesa Payn'a, „Pastora z Bullhampton" autorstwa Anthony'ego Trollope, „Drastyczne środki" Thomasa Hardy'ego, kilka dzieł Wilkie Collinsa – „Nowa Magdalena", „Prawo i dama", „Dwa przeznaczenia", oraz nową powieść Juliusza Verne'a zatytułowaną „Dziecko z jaskini", którą z chęcią by przeczytała. I wreszcie ją dostrzegła – „Opowieść o dwóch miastach". Sięgnęła po nią z ponurym uśmiechem. Gdy wzięła ją do ręki, kilka pokrytych odręcznym pismem kartek wciśniętych między kartki wyślizgnęło się i upadło na podłogę. Przyklękła by je zebrać i zamarła. Od razu rozpoznała to pismo. Należało do niej.

Poczuła ściskanie w gardle, gdy przerzucała strony. Drogi Nate, odczytała. Próbowałam się dzisiaj Zmienić i odniosłam całkowitą porażkę. Tym razem dały mi monetę, ale nie potrafiłam z niej niczego wyciągnąć. Albo nikt jej wcześniej nie posiadał, albo moje moce ulegają osłabieniu. Nie obchodziłoby mnie to, ale ukarały mnie chłostą… Czy ktoś cię kiedyś wychłostał? Oczywiście, że nie. Głupie pytanie. Wrażenie, jakie temu towarzyszy przypomina smugi ognia płonące na plecach. Wstydzę się tego, że płakałam, a sam dobrze wiesz jak nienawidzę tego robić… A potem: Drogi Nate, tak bardzo za tobą tęskniłam. Myślałam, że umrę. Skoro przepadłeś, nie mam już na świecie nikogo kogo obchodziłoby czy żyję czy nie. Czuję, że rozpadam się na kawałeczki, znikam w pustce, bo jeśli nie ma na świecie osoby, której by na tobie należało, to czy możesz powiedzieć, że jeszcze istniejesz?

To były listy, które napisała do swojego brata z Mrocznego Domu. Nie oczekiwała, że kiedykolwiek trafią w jego ręce. Nie spodziewała się, że w ogóle ktoś je przeczyta. Przypominały bardziej pamiętnik niż listy. Kartki były jedynym miejscem, na które mogła przelać całe swoje przerażenie, smutek i strach. Wiedziała, że zostały znalezione, ponieważ Charlotte je przeczytała, ale co właściwie robiły w pokoju Willa, ukryte między stronicami książki?

– Tesso – odezwał się Jem. Odwróciła się szybko, wsuwając listy do kieszeni żakietu. Jem stał przy sekretarzyku i trzymał w dłoni srebrny nóż. – Na Anioła, ależ tu bałagan. Nie jestem pewny czy będę w stanie cokolwiek tu znaleźć. – Obrócił broń w dłoniach. – Will nie zabrał ze sobą zbyt wielu przedmiotów z domu, gdy się tu zjawił, ale przyniósł to. Ten sztylet podarował mu jego ojciec. Na ostrzu wygrawerowano oznaczenia rodu Herondale'ów w kształcie ptaków. Powinien wyryć się z nim wystarczająco silny ślad Willa. Na tyle silny byśmy mogli go dzięki niemu namierzyć.

Mimo budzących nadzieję słów, minę miał niepewną.

– Coś się stało? – spytała Tessa, podchodząc do niego.

– Znalazłem coś jeszcze – powiedział. – To Will zawsze kupował mi moje. kupował moje lekarstwo. Wiedział jak bardzo nienawidziłem całej tej transakcji, znajdywania Podziemnych, skłonnych je sprzedać, dokonywania zapłaty. – Jego klatka piersiowa uniosła się i opadła gwałtownie, jakby samo mówienie o tym przyprawiał go o mdłości. – Zatem dawałem mu pieniądze, a on chodził i kupował. Znalazłem jednak rachunek za ostatnią transakcję. Wygląda na to, że te środki odurzające. to znaczy lekarstwo. nie kosztowało tyle ile sądziłem.

– Chcesz przez to powiedzieć, że Will oszukiwał cię w sprawie pieniędzy? – spytała Tessa zaskoczonym głosem. Will potrafił być opryskliwy i okrutny, ale ona uważała jego okrucieństwo za bardziej wyrafinowane. Will nie zniżyłby się do czegoś takiego. A mimo wszystko zrobienie czegoś takiego Jemowi.

– Wręcz odwrotnie. Lekarstwo kosztowało znacznie więcej niż mówił. W takim razie musiał jakoś wyrównywać sumy. – Marszcząc brwi, wsunął sztylet za pasek. – Znam go najlepiej na świecie – powiedział rzeczowym tonem. – A mimo to ciągle odkrywam na własnej skórze, że Will posiada tajemnice, które zaskakują nawet mnie.

Tessa pomyślała o listach upchniętych w książce Dickensa i o tym co zamierzała mu powiedzieć gdy znów się spotkają.

– W rzeczy samej – zgodziła się. – Choć to pewnie żadna tajemnica, prawda? Will zrobiłby dla ciebie wszystko.

– Nie posuwałbym się, aż tak daleko w podobnych przypuszczeniach – stwierdził ironicznym tonem Jem.

– Ależ oczywiście, że tak – stwierdziła Tessa. – Każdy by tak postąpił. Jesteś taki miły i dobry.

Urwała szybko, ale oczy Jema zdążyły już rozszerzyć się ze zdumienia. Wyglądał na zaskoczonego, jak gdyby nie był przyzwyczajony do takich słów pochwały. Ale z pewnością musiał być chwalony, pomyślała zmieszana Tessa. Bez wątpienia każdy kto go znał wiedział jakim jest szczęściarzem. Znów poczuła jak jej policzki zaczynają płonąć i skarciła się w duchu. Co się, u licha, działo?

Cichy odgłos kół terkoczących po bruku dobiegł ich od strony okna. Jem odwrócił się w tamtą stronę po krótkiej chwili milczenia.

– To pewnie Cyril – powiedział, a w jego głosie rozległa się szorstka nuta. – Ja. Kazałem mu sprowadzić powóz. Nie traćmy czasu.

Oniemiała Tessa skinęła głową, zgadzając się i wyszła za nim z pokoju.

***

Gdy Jem i Tessa wyszli z Instytutu, wiatr nadal hulał po dziedzińcu, podrywając z ziemi suche liście, które wirowały w powietrzu jak chochliki. Niebo było ciężkie od żółtych chmur, zza których przeświecał złoty księżyc. Łacińskie słowa nad wrotami zdawały się promieniować blaskiem, podkreślone światłem księżyca.

Cyril, czekający z powozem i dwoma końmi, Baliosem i Xanthosem, odetchnął z ulgą na ich widok. Pomógł Tessie wziąć do środka. Jem wsiadł za nią. Cyril wspiął się na ławkę woźnicy. Siedząca naprzeciwko Jema Tessa przyglądała się zafascynowana, jak wyciąga zza pasa sztylet i stelę. Trzymając dłoń w prawej ręce, czubkiem steli narysował runę na jej grzbiecie. W jej oczach wyglądała jak każdy Znak, przypominając plątaninę niemożliwych do odczytania zachodzących na siebie linii łączących się ze sobą.

Przyglądał się swojej ręce przez długą chwilę, a potem zamknął oczy. Jego twarz znieruchomiała, pełna intensywnego skupienia. W momencie, w którym zszargane nerwy Tessy zaczęły błagać by się pośpieszył, Jem otworzył oczy.

– Brick Lane, w pobliżu Whitechapel High Street – powiedział niejako do samego siebie. Zatknął sztylet i stelę z powrotem za pas, wychylił się przez okno i powtórzył adres Cyrilowi. Chwilę później znów znalazł się w powozie, zatrzaskując okno i odcinając dopływ zimnego powietrza. Powóz potoczył się dziarsko po kocich łbach.

Tessa wzięła głęboki oddech. Przez cały dzień pragnęła zobaczyć się z Willem, martwiła się o niego, zastanawiając gdzie jest. Ale teraz, kiedy zmierzali w głąb mrocznego serca Londynu, jedną rzeczą jaką czuła był strach.

Rozdział dziewiąty: Sroga północ

Sroga północ i głód dni jutrzejszych, I miłość kompletna i kontrolowana Wszystkie radości ciała, wszystkie smutki Potrafią wycieńczyć duszę.

– Algernon Charles Swinburne, Dolores

Tessa trzymała zasłonę po swojej stronie w powozie, a jej oczy były utkwione w szkle okna, kiedy jechali wzdłuż ulicy Fleet Street w kierunku Ludgate Hill. Mgła była gęsta, przez co nie widziała zbyt dobrze. Ciemne kształty będące ludźmi spieszącymi się gdzieś. Niewyraźne słowa na szyldach reklamowych nad wejściem do sklepów. Co jakiś czas biała mgła się przerzedzała i widziała wyraźniej. Małą, wyczerpaną dziewczynkę trzymającą bukiet zwiędłych lawend, opierającą się o ścianę. Zmęczonego mężczyznę pchającego wózek z namalowanym na nim znakiem firmy Bryant i May, która produkuje zapałki, pod którym widniał narysowany Lucyfer wyłaniający się z mroku.

– Wypalacze – powiedział Jem. Był oparty plecami o siedzenie naprzeciwko niej, a jego oczy błyszczały w półmroku. Zastanawiała się czy wziął jakieś leki przed ich wyjściem, a jeśli tak, jak dużo.

– Słucham?

Pokazał bez odzywania się, ruch jakby odpalał niewidzialną zapałkę i gasił ją po chwili, wyrzucając ją za ramię.

– Tak nazywają tutaj zapałki. Wypalacze, ponieważ wyrzucasz je po jednym wykorzystaniu. Nazywają podobnie dziewczyny, które pracują w fabryce zapałek.

Tessa pomyślała o Sophie, która łatwo mogłaby zostać ,,Wypalaczką'', jeśli Charlotte nie znalazłaby niej.

– To okrutne.

– To gorsza część miasta, do której teraz wjeżdżamy. Dzielnica nędzy – nachylił się lekko. – Chce, żebyś uważała i była blisko mnie.

– Wiesz co Will może tutaj robić? – spytała Tessa, czując w połowie strach przed odpowiedzią. Mijali właśnie ogromną katedrę Świętego Pawła.

Jem potrząsnął głową.

– Nie. Miałem jedynie przebłysk, widok tej ulicy, idącego go po niej. Muszę powiedzieć, że jest kilka powodów dlaczego dżentelmen miałby przyjść tutaj po zmroku.

– By uprawiać hazard…

– Możliwe – zgodził się Jem, brzmiąc jakby w to wątpił.

– Powiedziałeś, że wyczułeś to. Że to tu – Tessa dotknęła się ponad sercem. – Jeśli coś by mu się stało… Wyczułbyś to dlatego, że jesteście parabatai?

– Tak.

– Więc bycie z kimś parabatai to coś więcej, by uważać na siebie. Jest w tym coś… Mistycznego?

Jem uśmiechnął się do niej, uśmiechem, który mógłby oświetlić każdy ponury dom.

– Jesteśmy Nefilim. Każdy z nas ma w swoim życiu jakiś mistyczny znak. Nasze narodziny, nasza śmierć, nasze śluby, wszystko jest ceremonią. Jedną z nich jest też zostanie z kimś parabatai. Najpierw, musisz spytać o to kogoś. To nie jest łatwe…

– Spytałeś Willa? – zgadywała Tessa. Jem potrząsnął głową uśmiechając się.

– To on mnie zapytał – powiedział. – Lub raczej powiedział. Trenowaliśmy w pokoju treningowym półtorakami. Powiedział mi to, a ja nie zgodziłem się. Zasługiwał na kogoś, kto będzie żył i będzie uważał na niego całe życie. Założył się ze mną, że jeśli wytrąci mi miecz, będzie to oznaczało, że zgadzam się by być jego bratem brwi.

– I zrobił to?

– W dziewięć sekund – Jem zaśmiał się – przyparł mnie do ściany. Musiał ćwiczyć sam, ponieważ nigdy nie zgodziłbym się, jeśli wiedziałbym, że jest tak dobry w posługiwaniu się półtorakiem. Sztylety zawsze były jego bronią – wzruszył ramionami. – Mieliśmy trzynaście lat. Zrobili ceremonię, gdy mieliśmy czternaście. Było to trzy lata temu, a ja nie mogę sobie wyobrazić tego, że mógłbym teraz nie mieć parabatai.

– Dlaczego nie chciałeś tego zrobić? – spytała niepewnie Tessa. – Kiedy cię zapytał pierwszy raz.

Jem przeczesał dłonią swoje srebrne włosy.

– Ceremonia jest krępująca – powiedział. – Czyni cię silniejszym. Masz dziwną siłę. Czyni cię bardziej świadomym, gdzie drugi jest, możesz pracować z nim gładko podczas walki. Są znaki, których można używać by odnaleźć swojego parabatai. Ale… możesz wybrać tylko jednego w swoim życiu. Nie możesz mieć drugiego, nawet jeśli pierwszy umrze. Jestem dobrym przykładem tego.

– Te zasady wydają się surowe.

Jem powiedział coś w języku, którego nie rozumiała. Brzmiało jak khalepa ta kala. Spojrzała na niego.

– To łacina?

– Grecki – powiedział. – Ma dwa znaczenia. Pokazuje, co się ma w sobie. Dobro, zdrowie, honor, i inne rzeczy, trudne do osiągnięcia – pochylił się bliżej do niej. Poczuła słodki zapach jego leku i skóry. – To oznacza coś innego.

– Co?

– To znaczy piękno jest surowe.

Spuściła swój wzrok na jego dłonie. Szczupłe, smukłe, zręczne, ze schludnie przyciętymi paznokciami i blizną na kciuku. Czy jest Nefilim nie bojący się niczego?

– Te słowa mają specjalny apel do ciebie, prawda? – spytała miękko. – Te wymarłe języki. Dlaczego?

Był na tyle blisko niej, że poczuła jego ciepły oddech na policzku, gdy wydychał powietrze.

– Nie jestem pewny – powiedział. – Myślę, że jest w nich coś wyrazistego. Grecki, łaciński, sanskryt, zawierają czysta prawdę. Nie są zaśmiecone jak nasze języki bezcelowymi słowami.

– Ale co z twoim językiem? – spytała łagodnie. – Tym, w którym się wychowywałeś? Jego usta drgnęły.

– Rosłem mówiąc po angielsku i używając mandaryńskiego dialektu języka chińskiego – powiedział. – Mój ojciec mówił po angielsku, po chińsku słabo. Kiedy przeprowadziliśmy się do Szanghaju, było jeszcze gorzej. Dialekt był trudny do zrozumienia dla kogoś kto słabo znał chiński.

– Powiedź coś po mandaryńsku – powiedziała z uśmiechem Tessa.

Jem powiedział coś szybko, brzmiąc jakby wymawiał chropowate samogłoski i przeciągał jednocześnie spółgłoski. Mówił płynnie.

– Ni hen piao liang.

– Co powiedziałeś?

– Powiedziałem, że masz niesforny lok. Tutaj – powiedział i wyciągnął rękę dotykając lok, który założył za jej uchem. Tessa poczuła, jak gorąca krew rozlała się na jej policzkach i cieszyła się z powodu słabego światła w powozie. – Musisz uważać, – zaczął wolno wycofując rękę, a jego palce dotknęły jej policzka – nie chcesz dać wrogowi szansy do złapania cię.

– Och… tak… oczywiście – Tessa spojrzała szybko w stronę okna w które zaczęła się wpatrywać. Żółta mgła unosiła się ciężko ponad ulicami, ale widziała już lepiej. Byli w wąskiej ulicy, jednak jak na standardy Londynu wydawała się szeroka. Powietrze wydawało się gęste, pełne pyłu węglowego, a ulice były pełne ludzi. Byli bardzo brudni, ubrani w łachmany, opierali się o ściany wyglądając na pijanych lub zmęczonych. Ich oczy były wlepione w powóz, przez co wyglądali jak psy, które widziały kości. Tessa zobaczyła, że jedna z kobiet owija w szal więdnące kwiaty, a koło niej siedzi dziecko oparte o jej ramię. Jego oczy był zamknięte, a skóra blada jak zsiadłe mleko. Wyglądało na chore lub martwe. Bose i brudne dzieci bawiły się z bezdomnymi kotami. Pijane kobiety siedziały naprzeciwko siebie na werandach budynków. Najbardziej odrażający z mężczyzn, który pijany, spadł z werandy domu. Ubrany w brudne załatane łachmany, z kapeluszem na głowie, wyglądał rozpaczliwie.

– Bogaci Londyńczycy z Mayfair i Chelsea lubią robić sobie wycieczki w miejsca jak te – powiedział Jem, a jego głos był wyjątkowo gorzki. – Nazywają je speluną.

– Zatrzymują się i pomagają jakoś?

– Większość z nich nie. Jedynie patrzą, a gdy wracają do domów dzielą się tym co zobaczyli. Że widzieli zbirów, którzy czekali, by kogoś okraść, spłukanych ludzi, żebraków. Większość z nich nigdy nie wychodzi z powozu.

– Jak to żebraków?

Jem spojrzał na nią srebrnymi oczami.

– Ludzi, którzy mają dużą szanse umrzeć z zimna lub głodu – powiedział.

Tessa pomyślała o grubym papierze przyklejonym do szpar między szybami w jej mieszkaniu w Nowym Jorku. Ale przynajmniej miała gdzie spać, miejsce do życia i ciotkę Harriet, która robiła jej gorąca zupę lub herbatę. Miała szczęście.

Powóz zatrzymał się w nieprzyjaznym kącie. Po drugiej stronie ulicy światła otwartego pubu wylewały się na ulice, wraz z głosami pijaków, na których ramionach opierały się kobiety w jaskrawych sukienkach, poplamionych i brudnych. Na policzkach miały nałożony róż. Gdzieś ktoś śpiewał „Okrutny, stary Vicker".

Jem złapał ją za rękę.

– Nie mogę pozwolić, byś urzekła swoim wyglądem Przyziemnych – powiedział. – Więc pochyl głowę i trzymaj się blisko mnie.

Tessa uśmiechnęła się krzywo nie puszczając ręki Jema.

– Już to mówiłeś.

Zbliżył się do niej. Jego oddech spowodował drżenie jej ciała.

– To bardzo ważne – szepnął jej do ucha.

Oddalił się od niej i otworzył drzwi. Skoczył w dół na chodnik i pomógł jej zejść, przyciągając ją blisko siebie. Tessa rozejrzała się po ulicy. Spoglądało na nich kilka pijanych ludzi, reszta się nimi nie interesowała. Podeszli do wąskich drzwi pomalowanych na czerwono. Wspięli się po kilku schodach, na których wyjątkowo nikt nie siedział. Jem rozejrzał się szybko, zasłaniając ją zastukał do drzwi.

Kiedy zostały otworzone przez kobietę w długiej, czerwonej sukience, opinającej jej ciało, oczy Tessy zrobił się wielkie. Miała związane niechlujnie czarne włosy, w które miała włożone kilka pałeczek. Jej skóra była bardzo blada, oczy pomalowane ostro na czarno. Jej usta były pomalowane na czerwono. Spojrzała w dół na Jema.

– Nie – powiedziała. – Żadnych Nefilim.

Cofnęła się by zamknąć drzwi, ale Jem podniósł swoją laskę, z której wystrzeliło ostrze, przytrzymując drzwi.

– Nie przynosimy kłopotów – powiedział. – Nie jesteśmy tutaj dla Clave. To osobiste. Zmrużyła oczy.

– Szukamy kogoś – powiedział – przyjaciela. Zabierzemy go i nie będziemy wam przeszkadzać.

Odrzuciła do tyłu głowę i zaśmiała się.

– Wiem kogo szukacie – powiedziała. – Jest tutaj tylko jeden taki jak wy.

Wzruszyła ramionami z pogardą i odsunęła się od drzwi. Ostrze Jema wsunęło się do laski szybko i zaczął wchodzić, ciągnąc Tessę za sobą.

Za drzwiami znajdował się wąski korytarz. Ciężki, słodki zapach, przypominający zapach leków Jema unosił się w powietrzu. Jej ręka mimowolnie złapała jego.

– To tutaj Will przychodzi kupić… To czego potrzebuję. – szepnął, pochylając głowę w jej stronę, a jego wargi niemal dotknęły jej ucha. – Domyślam dlaczego tutaj jest…

Kobieta, która otworzyła im drzwi rzuciła na nich okiem ponad ramieniem ruszając w dół sali. Miała szparę w sukience, przez którą było widać sporą część jej nóg. I koniec długiego, chudego ogona z biało czarnymi łuskami jak u węża. Ona jest czarownicą, pomyślała Tessa. Ragor, mroczne siostry, ta kobieta. Dlaczego czarownicy zawsze wydawali się być mroczni? Z wyjątkiem Magnusa, który był wyjątkiem od wielu zasad.

Korytarz rozszerzył się, zmieniając się w duży pokój, którego ściany był pomalowane na ciemny czerwony kolor. Lampy miały wydrążone maswerki, które rzucały wzorzyste światło na ściany i sufit. Wzdłuż ścian wisiały dwupiętrowe drewniane łóżka, przybite do ścian jak w wewnątrz statku. Na środku stał duży, okrągły stół. Siedzieli przy nim mężczyźni. Ich skóra miała taki sam kolor jak ścian, była czerwona. Ich czarne włosy były obcięte bardzo krótko. Ręce kończyły się kruczoczarnymi szponami, które zapewnię cięły, przesiewały, rozdrabniały różne proszki i mieszanki, które leżały przed nimi. Wydawały się migotać i świecić w świetle lamp, jak sproszkowane klejnoty.

– Czy to opium? – szepnęła Tessa do ucha Jema.

Jego oczy przebiegły z niepokojem po pomieszczeniu. Mogła wyczuć napięcie od niego, jego przyspieszone bicie serca.

– Nie – powiedział dziwnie rozproszony. – Nie dokładnie. W większości są tutaj leki demonów i proszki faerie. Ci mężczyźni przy stole to ifryty. Czarownicy bez mocy.

Kobieta w czerwonej sukience pochyliła się nad ramieniem jednego ifryta. Spojrzeli razem na Tessę i Jema, a ich oczy utkwiły w Jemie. Tessa nie lubiła sposobu jakim na niego patrzyli. Czarownica uśmiechała się dziwnie, spojrzenie ifryta było wyrachowane. Kobieta wyprostowała się i poruszyła biodrami opiętymi mocno przez atłas jej sukienki.

– Madram mówi, że mamy to, czego potrzebujesz, srebrny chłopcze – powiedziała kobieta, celując krwawoczerwonym palcem w Jema, którym dotknęła jego policzek. – Nie potrzebujemy pozorów.

Jem wzdrygnął się pod wpływem jej dotyku. Tessa nigdy nie widziała go tak bardzo wytrąconego z równowagi.

– Mówiłem ci, szukamy przyjaciela – warknął. – Nefilim. Niebieskie oczy, czarne włosy… – jego głos zrobił się głośniejszy. – Ta xian zai zai na li?

Spojrzała na niego przez chwilę, i potrząsnęła głową.

– Jesteś niemądry – powiedziała. – Zostało jeszcze trochę yin fen, a kiedy nam braknie, umrzesz. Walczymy, by uzyskać więcej, ale ostatnie żądanie…

– Oszczędź nam swoich próśb by sprzedać nam coś – powiedziała Tessa ze złością. Nie mogła znieść widoku twarzy Jema, jakby każde słowo było cięciem noża dla niego. Nic dziwnego, że Will kupował truciznę dla niego. – Gdzie jest nasz przyjaciel?

Kobieta czarownik syknęła, wzruszyła ramionami wskazując w kierunku jednego z łóżek piętrowych zawieszonego do ściany.

– Tam.

Tessa zobaczyła jak Jem blednie. Myślała wcześniej, że łóżka są puste, jednak zauważyła, patrząc uważniej, że większości była zajęte przez istoty w dziwnych pozach. Ktoś leżał z ramionami na krawędzi łóżka, z rozłożonymi rękami. Miał otwarte oczy wpatrujące się w sufit nad nimi.

Bez słowa Jem zaczął chodzić po pokoju, Tessa zaraz za nim. Kiedy zbliżali się do łóżek, zdała sobie sprawę, że nie wszyscy byli ludźmi. Niebieska, fiołkowa, czerwona, zielona skóra szybko się zmieniała. Zielone włosy, które wyglądały jak wodorosty morskie, które dotykały brudną poduszkę. Szponiaste palce ściskały mocno drewniane boki łóżka. Ktoś chichotał cicho, ktoś wydawał smutny dźwięk, smutniejszy niż płacz dziecka.

Pomarańcze i cytryny

Wskażcie dzwonki Świętego Klemensa

Kiedy mi zapłacisz?

Bij w dzwony przy Old Bailey

Gdy wzbogacę się

Wskaże dzwony Shoreditch

– Will – szepnął Jem. Zatrzymał się nad łóżkiem wiszącym nad ziemią i oparł się o nie.

W łóżku leżał Will, przykryty w połowie czarnym, przedartym kocem. Miał na sobie spodnie i koszulę. Broń w pasku powiesił na gwoździu tuż nad łóżkiem. Jego stopy były bose, jego oczy w pół zamknięte. Ich niebieskość była widoczna pod grzywką i ciemnymi rzęsami. Jego włosy był mokre od potu, przyklejone do czoła, a jego policzki jasnoczerwone i rozpalone. Jego klatka piersiowa unosiła i opadała nierównomiernie, jakby miał problemy z oddychaniem.

Tessa wyciągnęła rękę i dotknęła jego czoło. Było rozpalone.

– Jem – powiedziała spokojnie. – Jem, musimy go stąd wziąć.

Człowiek leżący niedaleko Willa wciąż śpiewał. Nie był całkowicie człowiekiem. Jego ciało było krótkie i skręcone, a stopy kończyły się racicami.

Kiedy to nadejdzie? Wskaż dzwonki Stepney

Nie wiem,

Wskaż dzwonek na łuku

Jem wciąż spoglądał w dół na nieruchomego Willa. Wyglądał na przerażonego. Z jego twarzy odszedł czerwony kolor i zrobiła się blada.

– Jem! – szepnęła Tessa – proszę. Pomóż mi go podnieść – kiedy Jem nie poruszył się, wyciągnęła ręce i złapała Willa za ramiona i potrząsnęła nim. – Will. Will, obudź się, proszę.

Will jedynie westchnął i odwrócił się od niej, chowając głowę w ramieniu. Był Nocnym Łowcą, pomyślała, sześć stóp kości i mięśni, był za ciężki by mogła go podnieść. Chyba że…

– Jeśli mi nie pomożesz, – zaczęła Tessa do Jema – przysięgam, zmienię się w ciebie i podniosę go. A następnie wszyscy zobaczą jak wyglądasz w sukience – spoglądała na niego uważnie.

– Rozumiesz?

Bardzo powoli podniósł swoje oczy spoglądając na nią. Nie wydawał się speszony jej pomysłem zobaczenia siebie w sukience. Wyglądał jakby jej nie widział. To był pierwszy raz kiedy zobaczyła jego srebrne oczy bez blasku w nich.

– Naprawdę byś to zrobiła? – powiedział bez entuzjazmu. Podszedł do łóżka i złapał Willa za ramię, ciągnąc go na bok. Głowa Will uderzyła o poręcz łóżka.

Will coś zamruczał i otworzył oczy.

– Zostaw mnie…

– Pomóż mi z nim – powiedział Jem nie patrząc na Tessę. Razem zaczęli podnosić Willa do pozycji siedzącej. Niemal upadł, kiedy wyślizgnął się Tessie z ramienia, którego nie mogła go utrzymać w równowadze. Jem wziął jego broń i pasek z gwoździa.

– Powiedź mi, że to nie jest sen – szepnął Will, dotykając twarzą szyi Tessy. Poczuła jego parzącą skórę na swojej. Odskoczyła od niego, a jego wargi zadrasnęły jej kość policzkową. Były miękkie, takie jakie zapamiętała.

– Jem – powiedziała rozpaczliwie Tessa, a Jem spojrzał na nią. Zapinał na klamrę pasek z bronią Willa na sobie i najwyraźniej nie usłyszał słów Willa. Klęknął i zaczął wkładać stopy Willa do jego butów, a następnie podnieśli go. Will wydawał się być zachwycony.

– Och, Boże – powiedział. – Znowu jesteśmy razem w trójkę.

– Zamknij się – powiedział Jem. Will zachichotał.

– Posłuchaj, Cartairs, nie masz jakichkolwiek potrzebności, prawda? Jestem spłukany.

– Co on powiedział? – Tessa była zbita z tropu.

– Chce, żebym zapłacił za jego narkotyki – głos Jema był sztywny. – Chodź, zaprowadzimy go do powozu i wrócę z pieniędzmi.

Ruszyli w stronę drzwi. Tessa słyszała głos dziwnego czarownika o stopach racicy, który się za nimi roznosił. Cienki i wysoki, kończący się chichotem.

Przychodzi świeca, by zapalić twoje łóżko,

I przychodzi siekiera by odrąbać twoją głowę!

***

Nawet brudna ulica Whitechapel wydawała się czysta i świeża w porównaniu ze słodkim smrodem kadzideł w legowisku narkotyków faerie i demonów. Tessa prawie się potknęła schodząc ze schodów. Powóz wciąż stał przy krawężniku i Cyril rozhuśtał go schodząc na ziemię. Na jego twarzy pojawił się niepokój.

– Wszystko z nim w porządku? – powiedział, biorąc ramię Willa, którą podtrzymywała Tessa. Usunęła się na bok w wdzięcznością. Jej bok zaczął ją boleć.

Willowi, najprawdopodobniej nie spodobało się to.

– Puść mnie – powiedział rozdrażniony – puść, mogę stać.

Jem i Cyril wymienili szybkie spojrzenia i puścili go. Will zachwiał się, ale nie przewrócił. Uniósł głowę, a zimny wiatr podniósł jego spocone włosy z szyi i czoła, odsłaniając jego oczy.

Spojrzał na Jema. Jego oczy były intensywnie niebieskie, policzki czerwone.

– Nie musiałeś przychodzić po mnie jak po jakieś dziecko. Spędziłem całkiem miły czas – powiedział.

Jem spojrzał na niego.

– A niech cię. – powiedział i uderzył Willa w twarz. Will nie przewrócił się, ale oparł o bok powozu, łapiąc się za policzek. Jego usta krwawiły. Spoglądał ze zdziwieniem na Jema.

– Wprowadź go do powozu – powiedział Jem do Cyrila i odwrócił się ruszając w stronę czerwonych drzwi. By zapłacić za to, co wziął Will, pomyślała Tessa. Will wciąż był zdziwiony, a z jego ust płynęła krew.

– James? – Powiedział.

– Chodź – powiedział Cyril nieprzyjaźnie. Był taki podobny do Thomasa, pomyślała Tessa, kiedy otwierał drzwi powozu i pomógł mu wejść. Tessa weszła po nim. Dał jej chusteczkę z kieszeni. Była ciepła i pachniała tanią wodą kolońską. Uśmiechnęła się i podziękowała mu kiedy zamykał za nią drzwi.

Will gwałtownie upadł w kąt powozu, obejmując się ramionami, z półotwartymi oczami. Krew spływała po jego brodzie. Pochyliła się i dotknęła chusteczką do jego rany. Złapał za jej dłoń.

– Narobiłem bałaganu – powiedział – prawda?

– Okropnego, obawiam się – powiedziała Tessa próbując nie zwracać uwagi na jego ciepłą dłoń. Nawet w ciemnościach powozu jego oczy były niesamowicie błękitne. Co Jem mówił o pięknie? Piękno jest surowe. Czy ludzie darowaliby Willowi to co zrobił, jeśli byłby brzydki? Czy pomogli by mu? Wybaczyli? Jednak nie mogła się pozbyć wrażenia, że robi takie rzeczy, ponieważ kocha siebie, lub po prostu nienawidzi. Nie wiedziała dlaczego.

Zamknął oczy.

– Jestem taki zmęczony, Tess – powiedział. – Chce jedynie przyjemnych snów, raz.

– To nie jest sposób by je mieć, Will – powiedziała łagodnie. – Nie możesz kupować narkotyków, by mieć przyjemne sny.

Zacisnął rękę na niej dłoni.

Drzwi powozu otworzyły się. Tessa odsunęła się pośpiesznie od Willa. To był Jem, jego twarz wyrażała wściekłość. Spojrzał uważnie na Willa i usiadł stukając laską w dach.

– Cyril, jedź do domu – zawołał, i po chwili powóz szarpnął. Jem zasunął zasłony. W półmroku Tessa wsunęła chustę do swojego rękawa. Była wilgotna od krwi Willa.

Jem nie mówił nic całą drogę z Whitechapel, patrząc jedynie lodowato na śpiącego Willa, na słaby uśmiech na jego ustach. Tessa, naprzeciwko nich obydwóch, zastanawiała się co mogłaby powiedzieć, by przerwać ciszę. To było całkowicie do niego niepodobne. Jem, który zawsze był słodki, miły, optymistyczny. Wyglądał teraz na wściekłego. Wbijał paznokcie w siedzenie, a jego ramiona były sztywne i napięte.

W momencie, kiedy zatrzymali się przed Instytutem, otworzył drzwi i wyskoczył. Usłyszała jak krzyknął do Cyrila, by pomógł Willowi wrócić do pokoju, a następnie poszedł dalej, bez słowa do niej. Tessa była wstrząśnięta, mogła jedynie mu się przyglądać przez chwilę. Ruszyła w stronę drzwi powozu. Cyril stał przed nimi i pomógł jej zejść. Kiedy buty Tessy uderzyły o bruk, zaczęła śpieszyć się by dogonić Jema, wołając go, ale był już w Instytucie. Zostawił otwartą furtkę dla niej i przeszła przez nią, oglądając się by potwierdzić, że Cyril pomaga Willowi. Pośpieszyła na schody, starając się robić to najciszej, bo inni spali w Instytucie. Magiczne kamienie były przygaszone do najniższego blasku.

Kiedy dotarła do drzwi Jema zapukała, ponieważ były zamknięte. Gdy nie było żadnej odpowiedzi, zaczęła szukać nowych miejsc, najbardziej odwiedzanych. Pokój muzyczny, biblioteka, ale wróciła, niepocieszona do swojego pokoju. Siedząc w koszuli nocnej czyściła sukienkę, a gdy to zrobiła odłożyła ją wraz ze szczotką. Wpełzła pod kołdrę i wbiła wzrok w sufit.

Została zaskoczona jej własną udręką. Jem był zły na Willa, nie na nią. Jeszcze, pomyślała, prawdopodobnie to był pierwszy raz kiedy stracił przy niej nastrój. Pierwszy raz, kiedy był dla niej szorstki, nie był dla niej życzliwy, nie wydawał się myśleć o niej pierwszej przed sobą…

Uznał to za oczywiste, pomyślała ze zdziwieniem i wstydem, oglądając migotliwy blask świec. Przypuszczała, że jego dobroć jest naturalna, nigdy się nie zastanawiała jak dużo go to kosztowało. Jaki wysiłek wkładał by stać między Willem a resztą świata, chronić innych przed nim i na odwrót. Jaki wysiłek wkładał w to, by zaakceptować stracenie rodziny. Jakikolwiek wysiłek by pozostać pogodnym i spokojnym w obliczu własnego umierania.

Usłyszała rozdzierający hałas, jakby coś zostało rozszarpywane. Tessa usiadła prosto. Co to było? To wydawało się wydobywać spoza jej pokoju. Naprzeciwko korytarza…

– Jem?

Skoczyła na równe nogi i złapała za szlafrok. Szybko go założyła i wypadła jak strzała do drzwi i korytarza.

Dobrze słyszała, hałas dobiegał z pokoju Jema. Pamiętała, gdy pierwszy raz go tam spotkała, gdy grał na skrzypcach, pięknie, spokojnie. Ten hałas nie brzmiał jak muzyka Jema. Mogła usłyszeć jak naciąga struny, co brzmiało jak krzyk osoby bardzo cierpiącej. Czuła, że chce tam wejść, ale jednocześnie czuła się przerażona. W końcu złapała za gałkę drzwi i otworzyła je. Weszła do środka zamykając za sobą drzwi.

– Jem – szepnęła.

Magiczne kamienie paliły się nisko na ścianach. Jem siedział na podnóżu swojego łóżka w koszuli i spodniach. Jego srebrne włosy były w nieładzie, skrzypce miał oparte o ramię. Smyczek w zetknięciu ze strunami wydawał z siebie okropne dźwięki, jakby krzyk. Tessa zobaczyła, jak jedna ze strun pęka z wrzaskiem.

– Jem! – zapłakała jeszcze raz, i kiedy nie spojrzał na nią, przeszła wielkimi krokami przez pokój i potrząsnęła skrzypcami. – Jem, przestań! Twoje skrzypce… Wspaniałe skrzypce… Zepsujesz je.

Popatrzył w górę na nią. Jego źrenice były ogromne, srebro jego oczu wydawało się pierścieniem źrenic. Oddychał ciężko, jego koszula była rozpięta na szyi, pot występował na obojczykach. Jego policzki były czerwone.

– Dlaczego? – spytał tak cicho, że był to prawie syk. – Co się stanie? Ja umieram. Nie przeżyję dekady. Co się stanie, gdy skrzypce zginą przede mną?

Tessa była przerażona. Nigdy nie mówił o swojej chorobie w ten sposób, nigdy. Wstał i odwrócił się w stronę okna. Tylko trochę światła księżyca wpadało do pokoju przez mgłę. Widziała dziwne kształty widoczne w mgle za oknem. Duchy, cienie, upiory?

– Wiesz, że to prawda.

– Nic nie jest rozstrzygnięte – jej głos zadrżał. – Nic nie jest nieuniknione… Metoda leczenia…

– Nie ma żadnej metody leczenia – już nie brzmiał na złego, ale zrezygnowanego. – Umrę, i wiesz o tym, Tessa. Prawdopodobnie za rok. Umieram i nie mam rodziny na świecie, osoby, której mógłbym ufać bezgranicznie, co mnie zabija.

– Ale, Jem, wątpię, że Will zrobił to wszystko dlatego – Tessa zrobiła krok do przodu, przysuwając się do niego, jakby był zwierzęciem, którego bała się zaskoczyć – próbował uciec. Ucieka przed czymś, czymś mrocznym i okropnym. Wiesz o tym, Jem. Widziałeś jaki był… przy Cecily.

Stanęła za nim, wystarczająco blisko, by wyciągnąć rękę i dotknąć jego ramienia, ale nie zrobiła tego. Jego biała koszula przykleiła się z potu do łopatek. Mogła zobaczyć Znaki na jego plecach przez materiał. Rzucił skrzypce na łóżko i odwrócił się przodem do niej.

– Wie, co to dla mnie znaczy – powiedział. – Widzieć go jak bawi się niszcząc moje życie…

– Ale on nie myślał o tobie…

– Wiem – jego oczy były teraz prawie całe czarne. – Mówię sobie, że byłby lepszy gdyby się zmienił, ale, Tessa, co jeśli nie? Zawsze myślałem, że jeśli nie mam nic innego, mam Willa. Jeśli robiłem coś innego niż użalaniem się nad swoim życiem, zawsze byłem z nim. Ale możliwe, że nie powinienem.

Jego klatka piersiowa podniosła się i opadała tak szybko, że zaniepokoiło ją to. Położyła środek swojej dłoni do jego czoła i wysapała.

– Jesteś rozpalony. Powinieneś odpocząć… Wzdrygnął się, i opuściła rękę, widząc ból w jego oczach.

– Jem, o co chodzi? Nie chcesz, żebym cię dotykała?

– Nie tak – powiedział i zarumienił się mocno.

– Więc jak? – zdziwiła się. To było zachowanie, które mogła oczekiwać od Willa, ale nie Jema. Tajemniczości, gniew.

– Jakbyś była pielęgniarką, a ja twoim pacjentem – jego głos zaczął się łamać. – Tak myślisz, bo jestem chory, ale nie jestem… – jego oddech był nierówny. – Myślisz, że nie wiem – powiedział. – kiedy łapiesz mnie za rękę, to po ty by zbadać mój puls? Lub kiedy patrzysz mi w oczy sprawdzasz jak dużo leku wziąłem? Jeśli jest inny mężczyzna, normalny mężczyzna, mam nadzieję, przypuszczenia. Może… – jego słowa wydawały się być coraz słabsze. Zdał sobie sprawę, że sapał, a jego policzki jeszcze bardziej poczerwieniały.

Potrząsnęła głową, czując jak jej warkocze połaskotały jej szyję.

– Mówi przez ciebie gorączka.

Jego oczy spochmurniały, i zaczął odwracać się od niej.

– Nigdy nie uwierzysz, że mógłbym ciebie pragnąć – powiedział szeptem. – że jestem wystarczająco żywy, zdrowy.

– Nie – niewiele myśląc, złapała go za ramiona. Zesztywniał. – James, nie to miałam na myśli…

Wplótł swoje palce wokół jej palców, które leżały na jego ramieniu. Jego skóra parzyła jak ogień. Odwrócił ją i przyciągnął do siebie.

Stanęli blisko siebie. Klatka piersiowa, do klatki piersiowej. Jego oddech uniósł jej włosy. Poczuła jak gorączka emanuje od niego. Krew pulsowała w jego żyłach. Tętno na jego szyi drgało, a światło w jego jasnych lokach rzucało cień na szyję. Poczuła ciarki gorąca na swojej skórze, które zdziwiły ją. To był Jem – jej przyjaciel od serca. Jem nie spowodowałby gorąca na jej skórze, powodującego kręcenie głowy.

– Tessa – powiedział. Spojrzała na niego do góry. Wyglądał na niepewnego, zdenerwowanego. Jego oczy były ciemne, policzki czerwone. Kiedy uniosła swoją głowę, on opuścił swoją. Jego usta zbliżyły się do jej ust. Zaskoczona nie poruszyła się, kiedy ją pocałował. Jem. Całowała Jema. Kiedy całowała Willa czuła ogień. Z Jemem było inaczej. Czuła jakby po długim czasie zamknięcia w dusznym ciemnym pomieszczeniu została wypuszczona i zaczęła oddychać pełną piersią. Jego usta były delikatne i jędrne. Jedna z jego rąk dotykała delikatnie jej szyi, przybliżając jej usta do jego. Drugą dłoń dotykał jej policzka, przebiegając kciukiem wzdłuż jej kości policzkowej. Jego wargi smakowały jak przypalony cukier. Słodki lek, zgadła. Jego dotyk, jego usta, były niepewne i wiedziała dlaczego. W odróżnieniu z Willem, zwracał uwagę na szczyt nieprzyzwoitości, że nie powinien jej dotykać, całować, że powinna się odsunąć.

Ale nie chciała się odsunąć. Zastanawiała się nad tym, że całuje się z Jemem. Jem spowodował, że zakręciło się jej w głowie, poczuła jak jej ramiona wznoszą się, przyciągając go bliżej. Zaczerpnął z trudem powietrze. Musiał być pewny, że go nie odepchnie w tej chwili. Jego ręce sunęły po jej ramionach, dotykając ją delikatnie, a z jego ust wydobywało się mruczenie. Niepewnie obrócił swoją pieszczotę, i pocałował ją mocno, za każdym razem pragnąc tego coraz więcej, przykrywając jej twarz między jego palącymi dłońmi. Szczupłymi palcami skrzypka głaskał jej skórę, powodując jej drżenie. Jego ręce zaczęły błądzić po jej plecach, powodując, że przywierali mocno do siebie. Zrobiła krok do tyłu, a jej bosa stopa potknęła się o dywan i upadła na łóżko.

Tessa złapała mocno za koszulę Jema, ciągnąc go za sobą, czując jego ciało na swoim ciele, czując, że zawsze tego pragnęła, że dostała coś, co należało do niej od zawsze. Jem był lekki. Jak ptak z sercem wyścigowym. Przebiegła rękami przez jego włosy, miękkie, takie które zawsze chciała mieć, pomiędzy jej palcami. Nie mógł przestać wodzić dłońmi po niej ze zdumieniem. Oddychał głośno, a jego usta znajdowały się koło jej ucha. Znalazł pasek jej szlafroka i rozplątał go trzęsącymi palcami.

Jego niepewność sprawiła, że Tessa poczuła jakby jej serce miało wyskoczyć jej z klatki piersiowej. Jego czułość była wystarczająco duża, by trzymać je w środku. Chciała, żeby Jem spojrzał na nią na taką, jaka jest, Tessą Gray, bez żadnej zmiany. Jej dłonie powędrowały niżej, co spowodowało, że szlafrok ześlizgnął się z jej ramion, tak, że była przed nim jedynie w białej koszuli nocnej.

Spojrzała na górę na niego, zadyszana, pozbywając się jej rozpuszczonych włosów z twarzy. Opierając się ponad nią, wpatrywał się w dół i powiedział jeszcze raz, chropowatym głosem, to, co powiedział w powozie wcześniej, gdy dotknął jej włosów.

– Ni hen piao liang.

– Co to oznacza? – szepnęła, a tym razem uśmiechnął się i powiedział:

– To znaczy, że jesteś piękna. Nie chciałem ci tego mówić wcześniej. Nie chciałem, żebyś pomyślała, że na za dużo sobie pozwalam.

Spojrzała do góry i dotknęła jego policzka, który był tak blisko niej i następnie delikatną skórę jego gardła. Jego rzęsy mrugały szybko, kiedy podążał za ruchem jej ręki. Jego oczy przypominały srebrzysty deszcz.

Pochylił się do niej. Ich usta spotkały się ponownie. Wstrząs uczuć był tak silni, zniewalający, że zamknęła swoje oczy jakby mogła ukryć się w ciemnościach. Mruczał i złapał ją przewracając na bok. Jej nogi zaplątały się w jego, a ich ciała naciskały na siebie coraz bliżej i bliżej, aż ciężko było im złapać powietrze, ale nie zatrzymali się. Znalazła guziki jego koszuli, ale nawet kiedy otworzyła oczy, jej ręce drżały i gubiły je. Niezdarnie zaczęła je odpinać, szarpiąc materiał.

Kiedy potrząsnął ramionami, koszula zsunęła się w nich, i zobaczyła, że jego oczy rozjaśniają się do czystego srebra jeszcze raz. Miała tylko moment by zachwycić się, bo była zajęta zachwycaniem się resztą jego. Był taki szczupły, bez mięśni jakie miał Will, ale było coś w jego kruchości, że był śliczny, jak wersy wiersza. Złote światło podkreślało jego klatkę piersiową. Mięśnie na jego klatce piersiowej, rzucały cień. Naszyjnik od Willa leżał pomiędzy jego kościstymi obojczykami.

– Wiem – powiedział spuszczając wzrok. – Ja nie… Mam na myśli, że wyglądam…

– Pięknie – powiedziała szczerze. – Jesteś piękny Jamesie Carstairs.

Jego oczy rozszerzyły się, kiedy dotknęła go. Jej ręce przestały się trząść. Badała zafascynowana jego klatkę. Jej matka miała bardzo stary egzemplarz książki, którą zapamiętała, strony tak kruche, kiedy przewracało się je, i czuła taką samą odpowiedzialność, ogromnej opieki teraz, kiedy jej palce dotykały znaku na jego klatce, pomiędzy wgłębieniami między żebrami. Zadrżał pod wpływem jej dotknięcia. Coś było w jego kruchości i to było śliczne.

Nie wydawał się być dłużny jej dotykowi. Ręce zręcznego skrzypka dotykały jej nagie nogi pod koszulą nocną. Dotykał ją tak, jak zazwyczaj dotykał ukochane skrzypce, miękko z gracją, odbierając jej oddech. Wydawali się dzielić jego gorączką. Ich ciała płonęły, włosy były mokre od poty, przyklejona do czoła i szyi. Tessa nie dbała o to, chciała jego ciepła, być blisko jego bólu. Nie była sobą, jakąś inną Tessą, może śniącą Tessą, która nie zachowałaby się tak nawet we śnie. Pamiętała sen z Jemem, który leżał w płonącym łóżku. Nigdy nie śniła, że płonie z nim. Chciała więcej tego uczucia, wiedziała, że to więcej niż ogień. W żadnej powieści, które czytała, nie było napisane co może się teraz stać. Jem wiedział? Will wiedziałby, pomyślała, ale Jem, jak ona, wyczuł, że musi się kierować instynktem, którego czuła głęboko w kościach. Jego palce wślizgnęły się w nieistniejące miejsce między nimi, znajdując guziki jej koszuli nocnej. Ugiął się i pocałował jej obnażone ramie, ześlizgując materiał na bok. Nikt nigdy jej nie pocałował w nagie ramie wcześniej. Poczuła, że to uczucie jest zadziwiające. Wyciągnęła ręce i zrzuciła poduszkę z łóżka, która wpadła na mały stolik koło niego. Rozniósł się odgłos upadku czegoś. Poczuła ostry zapach przypraw napełniający pokój.

Jem szarpnął swoje ręce z powrotem, a na jego twarzy malowało się przerażenie. Tessa usiadła, naciągając koszulę nocną, czując się nagle nieśmiało. Jem wpatrywał się w podłogę i spojrzała na to samo miejsce. Szkatułka, w której trzymał swoje leki, leżała na ziemi otwarta. Gruba warstwa perłowego proszku leżała na podłodze. Lekka srebrzysta mgła lśniła nad ziemią, pachnąc pikantnie i słodko.

Jem powstrzymał ją, a jego ramie objęło ją, ale w tym geście nie było namiętności, a strach.

– Tess – powiedział cicho. – Nie możesz tego dotknąć. Gdyby dostało się do twojej skóry, byłoby niebezpieczne. Nawet oddychanie tym jest niebezpieczne. Musisz iść.

Pomyślała o Willu, wypraszającym ją ze strychu. Dlaczego zawsze tak musi być. Jakiś chłopak ją całuje, a później każde odejść, jak służącej? – Nie pójdę – powiedziała. – Jem, mogę ci pomóc posprzątać to. Ja…

Jestem twoją przyjaciółką, chciała powiedzieć. Ale to co robili nie było rzeczą, którą robili przyjaciele. Kim była dla niego?

– Proszę – powiedział łagodnie. Jego głos był chropowaty. Dostrzegła uczucie w nim. Wstyd. – Nie chcę, żebyś widziała mnie na kolanach, zbierającego z ziemi leki, które potrzebuje do życia. Żaden mężczyzna nie chciałby robić to przy dziewczynie, którą… – nabrał powietrza drżąc – przepraszam, Tessa.

Dziewczynę, którą co? Ale nie spytała. Ogarnęło ją współczucie, litość, szok spowodowany tym, co robili. Pochyliła się i pocałowała go w policzek. Nie ruszył się kiedy wysunęła się z łóżka, założyła szlafrok i wyszła cicho z pokoju.

***

Korytarz nie zmienił się, kiedy Tessa poprzednio przechodziła przez niego moment temu, może godzinę, minutę wcześniej. Ciemne, osłabione światło oświetlało korytarz. Ruszyła w stronę drzwi swojej sypialni i miała już za je za sobą zamknąć, kiedy zobaczyła jak coś zamigotało w końcu korytarza. Jakiś instynkt kazał jej zostać, z lekko uchylonymi drzwiami, obserwując przez szparę.

Tym ruchem był ktoś wychodzący z pokoju. Jakiś mężczyzna, pomyślała przez chwilę, ale nie. To była Jessamine, Jessamine ubrana w męskie ubrania. W spodniach, kamizelce i marynarce. W ręce trzymała kapelusz. Związała włosy mocno z tyłu głowy. Spojrzała na nią uważnie, a ona pospieszyła w głąb korytarza, jakby bała się, że będzie śledzona. Po chwili zniknęła za rogiem poza zasięgiem jej wzroku.

Tessa zamknęła drzwi, a jej w jej mózgu kotłowały się myśli. Co to miało być? Co robi Jessamine, przechadzając się po Instytucie w środku nocy, ubrana jak chłopak? Po odwieszeniu szlafroka, Tessa położyła się w łóżku. Czuła się zmęczona, bolały ją kości. Czuła się tak samo, gdy umarła jej ciotka, jakby wyczerpała możliwość czucia emocji. Kiedy zamknęła oczy, zobaczyła twarz Jema, później Willa przykładającego rękę do krwawiących ust. Myśli o nich dwóch wirowały w jej głowie do czasu, kiedy usnęła, nie będąc do końca pewną czy śni o całowaniu jednym z nich, czy z kimś całkowicie innym.

Rozdział dziesiąty: Cnota aniołów

Zaletą aniołów jest to, że nie mogą zejść na złą drogę; ich wadą zaś fakt, że nie mogą się doskonalić. Wadą człowieka jest to, że może zejść na złą drogę; a zaletą możność doskonalenia się – przysłowie chasydzkie

– Zakładam, że wszyscy już wiecie – zauważył Will w trakcie śniadania następnego ranka – że udałem się wczoraj do trudniącego się handlem opium przybytku.

Poranek okazał się szary i deszczowy. Instytut sprawiał wrażenie ociężałego, jak gdyby niebo naciskało na niego z góry. Sophie wyszła z kuchni, niosąc ze sobą parujące półmiski z jedzeniem. Jej blada twarz była ściągnięta. Jessamine przygarbiła się nad swoją filiżanką z herbatą. Charlotte wyglądała na zmęczoną po ostatniej nocy spędzonej w bibliotece. Will miał zaczerwienione oczy. Na jego policzku widniał siniak w miejscu, w którym uderzył go Jem. Jedynie Henry trzymający poranną gazetę w jednej dłoni, a drugą dziobiący swoje jajko, wyglądał jakby miał zapał i energię.

Jem rzucał się w oczy głównie dlatego, że był nieobecny. Gdy Tessa zbudziła się tego ranka, unosiła się przez chwilę w błogosławionym stanie nieświadomości, a wydarzenia poprzedniej nocy zlały się w niewyraźną plamę. Wtem wyprostowała gwałtownie jak struna, czując jak potworne przerażenie zalewa jej ciało parzącą falą.

Czy naprawdę robiła wczoraj te wszystkie rzeczy z Jemem? Jego łóżko… jego dłonie na jej ciele… rozsypane narkotyki. Uniosła dłoń i dotknęła swoich włosów. Leżały swobodnie na jej ramionach po tym jak Jem uwolnił je z węzła. Mój Boże, pomyślała. Naprawdę to zrobiłam. To byłam ja. Przycisnęła dłoń do oczu, czując jak ogarnia ją przytłaczająca mieszanina skrępowania, przerażonej radości – nie mogła przecież zaprzeczyć, że to co robili było w pewien sposób cudowne – wstrętu do samej siebie oraz ohydnego i całkowitego upokorzenia.

Jem z pewnością uznał, że całkiem straciła nad sobą kontrolę. Nic więc dziwnego, że nie był w stanie spojrzeć jej dzisiaj w twarz przy śniadaniu. Sama z ledwością mogła oglądać ją we własnym lustrze.

– Słyszeliście co powiedziałem? – spytał powtórnie Will, jawnie rozczarowany sposobem, w jaki przyjęli jego skandaliczną wypowiedź. – Odwiedziłem wczoraj przybytek, w którym sprzedają opium.

Charlotte spojrzała na niego znad swojej grzanki. Powoli złożyła gazetę, położyła na stoliku obok siebie, i zsunęła okulary do czytania z zadartego nosa.

– Nie – odparła. – W istocie ten niewątpliwie chwalebny aspekt twoich ostatnich poczynań był dla nas całkowicie nieznany.

– To tam byłeś przez cały ten czas? – spytała obojętnym tonem Jessamine, biorąc z miseczki kostkę cukru i wgryzając się w nią. – Stałeś się teraz zdesperowanym nałogowcem? Podobno wystarczą do tego zaledwie jedna lub dwie dawki narkotyku.

– To nie była prawdziwa palarnia opium – zaprotestowała Tessa zanim zdołała się powstrzymać. – To znaczy. wyglądało na to, że ludzie zajmują się tam bardziej handlem magicznymi proszkami niż uzależniającymi substancjami.

– W takim razie może rzeczywiście nie była to jaskinia opium – odparł Will – ale w dalszym ciągu jaskinia. Rozpusty! – dodał, podkreślając ostatni wyraz palcem w powietrzu.

– Mój Boże! Mam nadzieję, że to nie był jeden z tych przybytków prowadzonych przez ifryty

– westchnęła Charlotte. – Doprawdy, Will.

– To był dokładnie taki przybytek – powiedział Jem, wchodząc do pokoju śniadaniowego. Usiadł na krześle obok Charlotte – tak daleko od Tessy jak to tylko było możliwe, co ona sama zauważyła czując dziwne kłucie w piersi. Nie spojrzał na nią ani razu. – Na Whitechapel High Street.

– A skąd ty i Tessa wiecie tyle na ten temat? – spytała Jessamine, która ożywiła się albo za sprawą kostki cukru, albo podniecenia związanego z oczekiwaniem na jakieś pikantne plotki. A może z powodu obu tych rzeczy.

– Posłużyłem się wczoraj zaklęciem naprowadzającym by odnaleźć Willa – powiedział Jem.

– Martwiłem się jego przedłużającą nieobecnością. Pomyślałem, że pewnie zapomniał drogi powrotnej do Instytutu.

– Za bardzo się przejmujesz – stwierdziła Jessamine. – To głupie.

– Masz rację. Drugi raz nie popełnię tego błędu – odparł Jem, sięgając po potrawkę z ryżu, jaj i ryby. – Jak się okazało, Will wcale nie potrzebował mojej pomocy.

Will spojrzał w zamyśleniu na Jema.

– Obudziłem się potem z czymś co nazywają limem – powiedział, wskazując na siniaka pod okiem. – Jakieś pomysły co do tego skąd mógł się tam wziąć?

– Absolutnie żadnych – odparł Jem, nalewając sobie herbaty.

– Jajka – wtrącił Henry rozmarzonym głosem, spoglądając na swój talerz. – Uwielbiam jajka. Mógłbym jeść je przez cały dzień.

– Czy naprawdę istniała taka konieczność by ściągać Tessę do Whitechapel? – spytała Jema Charlotte, zdejmując okulary i kładąc je na gazecie. Jej brązowe oczy pełne były wyrzutu.

– Tessa nie jest z porcelany – powiedział Jem. – Nie złamie się przy byle okazji.

Z jakiegoś powodu stwierdzenie, które wygłosił nadal na nią nie patrząc, wywołało w umyśle Tessy powódź wspomnień z poprzedniej nocy – tulenie się do Jema w zaciszu jego łóżka, jego dłonie ściskające ją za ramiona, ich usta złączone w namiętnym pocałunku. Nie potraktował jej wtedy, jakby była kruchą istotą. Tessa poczuła jak gorąco występuje jej na policzki i szybko spuściła wzrok, modląc się by krwisty rumieniec zniknął z jej twarzy.

– Zaskoczy was zapewne fakt – ciągnął Will – że zobaczyłem tam całkiem interesującą rzecz.

– Jestem tego pewna – rzuciła Charlotte cierpkim tonem.

– Czyżby to było jajko? – spytał Henry.

– Podziemni – odparł Will. – Niemal same wilkołaki.

– W wilkołakach nie ma nic interesującego – stwierdziła Jessamine z rozżaleniem w głosie. – Na wypadek gdybyś zapomniał, Will, ścigamy teraz Mortmaina, a nie bandę otumanionych narkotykami Podziemnych.

– Kupowali yin fen – oznajmił Will. – Całe tony.

Słysząc to, Jem poderwał głowę do góry i napotkał spojrzenie Willa.

– Zaczęli już zmieniać kolor – ciągnął dalej Will. – Wielu miało srebrne oczy lub włosy. Nawet ich skóra zaczęła nabierać srebrzystego odcienia.

– To bardzo niepokojące – stwierdziła Charlotte, marszcząc brwi. – Jak tylko sprawa z Mortmainem się wyjaśni, będę musiała porozmawiać z Woolseyem Scottem. Jeśli w jego sforze są przypadki uzależnień od magicznych proszków, to z pewnością będzie chciał o tym wiedzieć.

– Nie sądzisz, że już się tego domyślił? – spytał Will, opierając się o krzesło. Wyglądał na zadowolonego, że wreszcie udało mu się wywołać odpowiednią reakcję na swoje nowiny. – To w końcu jego wataha.

– W której skład wchodzą wszystkie wilkołaki w Londynie – skonstatował Jem. – Nie jest w stanie śledzić poczynań wszystkich jej członków.

– Wątpię byś chciała z tym czekać – powiedział Will. – Gdyby udało ci się znaleźć Scotta, chciałbym z nim porozmawiać tak szybko jak to tylko możliwe.

Charlotte przekrzywiła głowę na bok.

– Dlaczego?

– Dlatego, że jeden z ifrytów spytał wilkołaka czemu potrzebuje tak dużoyinfen. Wygląda na to, że działa na nich jako środek pobudzający. Odparł, że Mistrz był zadowolony z tego, że dzięki niemu byli w stanie pracować przez całą noc.

Filiżanka Charlotte z trzaskiem opadła na spodek.

– Pracować nad czym?

Will uśmiechnął się znacząco, najwidoczniej zadowolony z efektu jaki wywarły jego słowa.

– Nie mam zielonego pojęcia. Straciłem przytomność zanim to odkryłem. Miałem cudowny sen o młodej kobiecie, która zgubiła gdzieś niemal wszystkie swoje ubrania…

Charlotte pobladła na twarzy.

– Dobry Boże, mam nadzieję, że Scott nie wplątał się w sprawy Mistrza. Najpierw De Quincey, teraz wilkołaki… wszyscy nasi sprzymierzeńcy. Porozumienia…

– Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze, Charlotte – wtrącił łagodnym tonem Henry. – Scott nie jest typem człowieka, który wplątuje się w tarapaty z ludźmi pokroju Mortmaina.

– Być może powinieneś tam być, gdy z nim rozmawiałam – odparła Charlotte. – Teoretycznie to ty jesteś głową Instytutu…

– Och, nie – sprzeciwił się Henry z wyrazem przerażenia malującym się na twarzy. – Kochanie, radzisz sobie świetnie beze mnie. Jesteś geniuszem jeśli chodzi o te wszystkie negocjacje, do których ja się po prostu nie nadaję. A poza tym wynalazek, na którym obecnie pracuję, będzie w stanie roznieść w pył całą armię automatów, jeśli tylko uda mi się go skonstruować zgodnie z wytycznymi!

Jego twarz rozpromieniła się z dumy. Charlotte przyglądała mu się przez długą chwilę, a potem odsunęła swoje krzesło od stołu, wstała i bez słowa wyszła z pokoju. Will spojrzał na Henry'ego spod półprzymkniętych powiek.

– Nic nie jest w stanie zniszczyć twoich okręgów, prawda Henry?

Henry zamrugał ze zdziwienia.

– Co masz na myśli?

– Archimedes – odparł Jem, jak zwykle wiedzą co Will miał na myśli, choć wcale na niego nie patrzył. – Rysował matematyczny diagram na piasku gdy Rzymianie zaatakowali miasto. Był tak zajęty tym, co robił, że nie zauważył zbliżającego się od tyłu żołnierza. Ostatnią rzeczą jaką powiedział było: „ Nie niszczcie moich okręgów". Oczywiście był już wtedy starcem.

– I prawdopodobnie nigdy się nie ożenił – powiedział Will, uśmiechając się przez stół do Jema.

Jem nie odwzajemnił jego uśmiechu. Nie patrząc na Willa – ani na Tessę – wstał od stołu i wyszedł z pokoju za Charlotte.

– O rany – odezwała się Jessamine. – Czy właśnie nadszedł jeden z tych dni, kiedy wszyscy wychodzimy z furią z jadalni? Bo jeśli tak, to nie mam na to siły. – Złożyła głowę na rękach i zamknęła oczy.

Henry spoglądał zdumionym wzrokiem raz na Willa, raz na Tessę.

– O co chodzi? Zrobiłem coś złego?

Tessa westchnęła.

– To nic strasznego, Henry. Po prostu. Wydaje mi się, że Charlotte chciała byś wyszedł razem z nią.

– W takim razie dlaczego mi o tym nie powiedziała? – spytał Henry z przygnębieniem w oczach. Jego radość spowodowana jajkami i wynalazkami ulotniła się. Możliwe, że nie powinien był żenić się z Charlotte, pomyślała Tessa, której nastrój był równie parszywy co pogoda. Być może, tak jak Archimedes, byłby szczęśliwszy rysując na piasku swoje okręgi.

– Dlatego, że kobiety nigdy nie mówią tego co myślą – wyjaśnił Will. Powędrował spojrzeniem w stronę kuchni, gdzie Bridget sprzątała po posiłku. Jej zawodzenie rozniosło się smętnym echem po jadalni.

„Boję się, żeś został otruty, mój śliczny chłopcze, Boję się, żeś został otruty, źródło mej pociechy i radości! O tak, jam został otruty; matko, poślij mi wkrótce łoże, W mym sercu tkwi ból, a ja chcę w nim zlec ".

– Och, przysięgam, że ta kobieta pracowała kiedyś jako sprzedawczyni tragicznych ballad na rogu Seven Dials – powiedział Will. – Wolałbym, żeby nie śpiewała o zatruciu w trakcie naszego posiłku. – Spojrzał z ukosa na Tessę. – Nie powinnaś teraz przypadkiem być w swoim pokoju i zakładać strój ćwiczebny? Nie masz dziś treningu z tymi stukniętymi Lightwoodami?

– Owszem, mam, ale nie potrzebuję zmieniać stroju. Na razie ćwiczymy tylko rzucanie nożami – odparła Tessa, niejako zdumiona, że potrafiła prowadzić z Willem tą uprzejmą i cywilizowaną rozmowę po wydarzeniach z ostatniej nocy. Chusteczka Cyrila ze znajdującą się na niej krwią Willa nadal spoczywała w szufladzie jej komody. Przypomniała sobie ciepło jego warg na jej palcach i umknęła spojrzeniem przed jego wzrokiem.

– Jakże świetnie się składa, że jestem mistrzem w rzucaniu nożami. – Will wstał od stołu i wyciągnął dłoń w jej stronę. – Chodź. Doprowadzę Gideona i Gabriela do szału jeśli będę obserwował wasz trening, a odrobina szaleństwa jest mi w tej chwili niezbędna.

***

Will miał rację. Jego pojawienie się na sesji treningowej rozwścieczyło Gabriela, choć Gideon, tak jak wszystko inne, tak również to niespodziewane najście przyjął ze stoickim spokojem. Will zajął miejsce na niskiej drewnianej ławce stojącej pod jedną ze ścian i zajadał się jabłkiem, wyciągnąwszy przed siebie długie nogi. Od czasu do czasu rzucał uwagi, które Gideon ignorował a Gabriel traktował jak ciosy wymierzone w pierś.

– Czy on musi tu być? – warknął Gabriel do Tessy, kiedy po raz drugi niemal upuścił nóż, który chciał jej podać. Położył dłoń na jej ramieniu, pokazując jej linię rzutu do celu, w który miała trafić – czarny krąg narysowany na ścianie. Tessa doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że wolałby by wymierzyła nóż w Willa. – Nie możesz mu powiedzieć żeby sobie poszedł?

– Czemu miałabym to robić? – spytała całkiem rozsądnie Tessa. – Will jest moim przyjacielem, a ty kimś kogo nawet nie lubię.

Rzuciła nożem. Minął cel o kilka stóp, wbijając się w ścianę blisko podłogi.

– Źle. Nadal za bardzo obciążasz czubek… I co miałaś na myśli mówiąc, że mnie nie lubisz? – zażądał odpowiedzi Gabriel, odruchowo podając jej kolejny nóż. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie.

– Cóż – odparła Tessa, wpatrując się dokładnie w linię rzutu – może dlatego, że zachowujesz się tak, jakbyś ty nie lubił mnie. Właściwie to zachowujesz się tak, jakbyś nie lubił żadnego z nas.

– Nieprawda – powiedział Gabriel. – Żywię niechęć wyłącznie w stosunku do niego. – Wskazał na Willa.

– Niech mnie licho – odezwał się Will, odgryzając kolejny kęs jabłka. – To dlatego, że jestem przystojniejszy od ciebie?

– Zamilczcie obaj – zawołał Gideon z drugiej strony pokoju. – Mamy ćwiczyć, a nie obrzucać się niewybrednymi komentarzami z powodu starego błahego nieporozumienia.

– Błahego? – warknął Gabriel. – On złamał mi rękę.

Will odgryzł kolejny kawałek jabłka.

– Nie do wiary, że nadal jesteś na mnie wściekły z tego powodu.

Tessa rzuciła kolejny raz. Teraz poszło jej znacznie lepiej. Mimo iż nóż nie trafił w środek kręgu, to wbił się w jego czarną linię. Gabriel rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu kolejnego noża, a kiedy go nie znalazł, sapnął z irytacji.

– Gdy przejmiemy władzę nad Instytutem – powiedział, podnosząc głos wystarczająco wysoko, by Will go usłyszał – ta sala treningowa będzie znacznie lepiej utrzymana i zaopatrzona.

Tessa rzuciła mu rozzłoszczone spojrzenie.

– I ty się dziwisz, że cię nie lubię.

Przystojną twarz Gabriela wykrzywiła pogarda.

– Nie mam pojęcia jaki to ma związek z tobą, mała czarownico. Ten Instytut nie jest twoim domem. Nie należysz do tego miejsca. Wierz mi, że lepiej by ci się powiodło gdyby to moja rodzina sprawowała tu władzę. Moglibyśmy zrobić użytek z twojego… talentu. Znaleźć ci zatrudnienie dzięki któremu stałabyś się bogata. Mogłabyś wtedy żyć jak tylko ci się podoba. A Charlotte może zająć się prowadzeniem Instytutu w York, gdzie wyrządzi znacznie mniej szkód.

Will wyprostował się jak struna, całkiem zapominając o jabłku. Gideon i Sophie zaprzestali ćwiczeń i obserwowali rozwój wydarzeń – Gideon z ostrożnością wymalowaną na twarzy, a Sophie z szeroko otwartymi ze zdumienia oczami.

– W razie gdybyś nie zauważył – powiedział Will – Instytut w Yorku jest już przez kogoś zarządzany.

– Aloysius Starkweather jest zniedołężniałym starcem. – Gabriel zbył uwagę Willa machnięciem ręki. – I w dodatku nie pozostawił po sobie żadnych potomków, więc nie może błagać Konsula by mianował ich na jego miejsce. Od czasów incydentu z jego wnuczką, jego syn i synowa spakowali się i przeprowadzili do Idris. Nie wrócą tu ani z miłości, ani dla pieniędzy.

– O jakim incydencie mowa? – spytała zaintrygowana Tessa, wracając pamięcią do portretu chorowicie wyglądającej dziewczynki wiszącego na klatce schodowej Instytutu w Yorku.

– Miała zaledwie dziesięć lat – powiedział Gabriel – podobno nigdy nie była okazem zdrowia, a kiedy po raz pierwszy otrzymała Znak. No cóż, widocznie musiała otrzymać nieodpowiednie szkolenie. Popadła w obłęd, zmieniła się w Wyklętą i umarła. Ten szok zabił starą żonę Starkweathera, a jego dzieci uciekły do bezpiecznego Idris. Zastąpienie go Charlotte nie powinno być takie trudne. Konsul z pewnością widzi, że mały z niego pożytek – jest zbyt przywiązany do przeszłości.

Tessa spojrzała z niedowierzaniem na Gabriela. W jego głosie słychać było chłodną obojętność gdy opowiadał historię Starkweatherów, zupełnie jakby to była jakaś legenda. Nie chciała współczuć temu starcowi o chytrych oczach i pomieszczeniu pełnym szczątków zmarłych Podziemnych, ale mimo wszystko nie mogła się powstrzymać. Z trudem pozbyła się myśli o Aloysiusie Starkweatherze ze swojej głowy.

– Charlotte prowadzi ten Instytut – przypomniała mu. – A twój ojciec nigdy go jej nie odbierze.

– Zasługuje na to by jej go odebrać.

Will wyrzucił ogryzek jabłka w powietrze i w tym samym momencie wyszarpnął nóż zza paska spodni i rzucił nim. Ogryzek i nóż poszybowały przez pokój i jakimś cudem wbiły się w ścianę tuż obok głowy Gabriela. Nóż przeszedł czysto przez sam środek ogryzka i wgryzł się w drewnianą boazerię.

– Powiedz to jeszcze raz – zagroził Will – a się z tobą policzę.

Twarz Gabriela pociemniała.

– Nie masz pojęcia o czym mówisz.

Gideon postąpił naprzód. Ostrzeżenie było wypisane w każdej linii jego ciała.

– Gabrielu…

Brat zignorował go jednak.

– Nie domyślasz się nawet co ojczulek Charlotte zrobił mojemu, co? Sam dowiedziałem się o tym zaledwie kilka dni temu. Mój ojciec w końcu nie wytrzymał i nam powiedział. Do tego czasu ochraniał Fairchildów.

– Twój ojciec? – W głosie Willa słychać było niedowierzanie. – Ochraniał Fairchildów?

– Nas również – dodał Gabriel. – Brat mojej matki – wuj Silas – był jednym z najbliższych przyjaciół Granville'a Fairchilda. Potem wuj złamał Prawo. To było drobne naruszenie przepisów, ale Fairchild się o tym dowiedział. Dbał jedynie o Prawo. Nie liczyły się dla niego więzy przyjaźni ani lojalność. Poszedł z tym prosto do Clave. – Gabriel podniósł głos. – Mój wuj zabił się z powodu hańby jaką się okrył, a matka zmarła z żalu. Fairchildowie nie dbają o nic prócz siebie samych i Prawa!

Na moment w pokoju zapanowała cisza. Nawet Willowi odjęło mowę. Wyglądał na całkowicie zaskoczonego. To Tessa odezwała się jako pierwsza.

– Ale to wina ojca Charlotte, nie jej samej.

Twarz Gabriela pobielała z wściekłości. Jego zielone oczy wyróżniały się na tle białej

skóry.

– Niczego nie rozumiesz – rzucił jadowitym tonem. – Nie jesteś Nocnym Łowcą. My mamy swoją dumę. Chlubimy się naszym pochodzeniem. Granville Fairchild chciał by Instytut przeszedł w ręce jego córki, a Konsul sprawił, że do tego doszło. Ale skoro on nie żyje, nadal możemy mu go odebrać. Został znienawidzony – tak bardzo, że nikt nie chciał poślubić jego córki Charlotte. Musiał zapłacić Branwellom by Henry zgodził się wziąć ją za żonę. Wszyscy o tym wiedzą. Wszyscy wiedzą, że Henry wcale jej nie kocha. Jak on mógł…

Wtem rozległ się trzask jak przy wystrzale z pistoletu, a Gabriel zamilkł. Sophie uderzyła go dłonią prosto w twarz. Jego blada skóra zaczynała już robić się w tym miejscu czerwona. Sophie wpatrywała się w niego, dysząc ciężko, a na jej obliczu malowało się absolutne zaskoczenie, jak gdyby nie mogła uwierzyć w to co przed chwilą zrobiła.

Dłonie Gabriela zacisnęły się w pięści po jego bokach, lecz ani drgnął. Tessa wiedziała, że nie mógł nic zrobić. Nie mógł spoliczkować dziewczyny, która nie była ani Nocnym Łowcą ani Podziemnym, lecz zwykłą Przyziemną. Spojrzał na swojego brata, ale Gideon napotkał jego wzrok z twarzą całkowicie pozbawioną wyrazu i powoli pokręcił głową. Wydając z siebie zduszony odgłos, Gabriel okręcił się na pięcie i wymaszerował z sali.

– Sophie! – zawołała Tessa, wyciągając rękę w jej stronę. – Nic ci nie jest?

Sophie spoglądała jednak z niepokojem na Gideona.

– Proszę mi wybaczyć – powiedziała. – Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. kompletnie straciłam głowę i.

– To był doskonale wymierzony cios – odparł spokojnie Gideon. – Widzę, że przykładałaś uwagę do naszych ćwiczeń.

Will siedział na ławce. Jego niebieskie oczy rozjarzyły się z ciekawości.

– To prawda? – spytał. – Chodzi mi o historię, którą opowiedział Gabriel.

Gideon wzruszył ramionami.

– Gabriel ubóstwia naszego ojca – odparł. – Wszystko, co powie Benedykt jest jak wyrok opatrzności. Wiedziałem, że nasz wuj popełnił samobójstwo, ale nie znałem okoliczności aż do dnia kiedy wróciliśmy do domu po treningu. Ojciec spytał jak naszym zdaniem prowadzony jest Instytut, a ja powiedziałem, że jest w dobrych rękach i w niczym nie różni się od tego w Madrycie. W istocie, powiedziałem mu, że nie zauważyłem żadnych oznak, które wskazywałyby na to, że Charlotte zaniedbuje swoje obowiązki. To wtedy opowiedział nam tą historię.

– Wybacz, że pytam – zaczęła Tessa – ale co dokładnie zrobił twój wuj?

– Silas? Zakochał się w swoim parabatai. Nie było to, jak powiedział wam Gabriel, drobne naruszenie Prawa, ale poważne wykroczenie. Romantyczne związki między parabatai są całkowicie zabronione. Jednak nawet najlepiej wyszkoleni Nocni Łowcy stają się ofiarami swoich emocji. Clave chciało ich rozdzielić, a Silas nie mógł tego znieść. Dlatego się zabił. Moją matkę pochłonęła wściekłość i żal. Jestem w stanie uwierzyć, iż jej ostatnim życzeniem na łożu śmierci było to, byśmy odebrali Instytut Fairchildom. Gabriel był młodszy ode mnie gdy nasza matka umarła. Miał dopiero pięć lat i ciągle czepiał się jej spódnicy. Wydaje mi się, że jego uczucia są w tej chwili zbyt przytłaczające, by mógł je w pełni zrozumieć. Zaś ja… ja uważam, że grzechy ojca nie powinny obarczać jego synów.

– Lub córek – dodał Will.

Gideon spojrzał na niego i rzucił mu krzywy uśmiech. Nie było w nim jednak żadnej niechęci. Wyglądał jak ktoś, kto rozumiał Willa i powód dla którego tak się zachowywał. Nawet sam Will wyglądał na nieco zaskoczonego.

– Niestety, problem jest taki, że Gabriel już tu nie wróci – powiedział. – Nie po tym.

Sophie, która zaczynała odzyskiwać rumieńce, znów zbladła jak ściana.

– Pani Branwell wpadnie w szał…

Tessa zbyła jej słowa machnięciem ręki.

– Pójdę za nim i przeproszę, Sophie. Wszystko będzie dobrze.

Słyszała jak Gideon woła za nią, ale ona wyszła w pośpiechu z pokoju. Z przykrością musiała przyznać, że poczuła cień sympatii dla Gabriela gdy Gideon opowiadał tą historię. Utrata matki w tak młodym wieku, że prawie się jej nie pamiętało było czymś, co sama doskonale znała. Gdyby ktoś jej powiedział, że jej matka wyraziła jakieś życzenie na łożu śmierci, nie była pewna czy nie zrobiłaby wszystkiego w jej mocy, byleby tylko wcielić je w życie. Bez względu na to czy miałoby sens, czy nie.

– Tesso! – Była już w połowie korytarza, gdy usłyszała jak Will woła jej imię. Odwróciła się i zobaczyła, że idzie w jej stronę wielkimi krokami z półuśmiechem błąkającym się na ustach.

Jej następne słowa starły mu go z twarzy.

– Czemu za mną idziesz? Will, nie powinieneś zostawiać ich samych! Musisz natychmiast wrócić do sali treningowej.

Will zatrzymał się.

– Niby dlaczego?

Tessa wyrzuciła ręce w powietrze w geście bezradności.

– Czy mężczyźni są aż tacy ślepi? Gideon ma chrapkę na Sophie…

– Na Sophie?

– Ona jest bardzo piękną dziewczyną – odpaliła Tessa. – Jesteś idiotą jeśli nie zauważyłeś sposobu w jaki on na nią patrzy, a ja nie mam zamiaru pozwolić by zabawił się jej kosztem. Miała już w życiu wystarczająco dużo problemów… A poza tym jeśli będziesz nade mną wisiał, Gabriel nie zechce ze mną porozmawiać. Dobrze o tym wiesz.

Will mruknął coś pod nosem i chwycił ją za nadgarstek.

– Chodź ze mną.

Ciepło jego skóry na jej ręce przyprawiło ją o wstrząs. Will zaciągnął Tessę do salonu gdzie znajdowały się wielkie okna wychodzące na dziedziniec. Puścił jej rękę w momencie, w którym zdążyła się pochylić by zobaczyć jak powóz Lightwoodów podryguje wściekle na bruku i znika za bramą.

– Proszę bardzo – powiedział. – Gabriel odjechał. Wątpię byś chciała gonić jego powóz. A Sophie jest obdarzona zdrowym rozsądkiem. Nie pozwoli by Gideon Lightwood zabawił się jej kosztem. Poza tym on jest równie czarujący, co skrzynka na listy.

Zaskakując samą siebie, Tessa parsknęła krótkim śmiechem. Zakryła usta dłonią, ale było już za późno. Śmiała się do rozpuku, wspierając o parapet okna.

Will obrzucił ją zagadkowym spojrzeniem niebieskich oczu. Kąciki jego ust wygięły się ku górze.

– To chyba bardziej zabawne niż mi się zdawało. Ależ jestem zabawny.

– Nie śmieję się z ciebie – wykrztusiła Tessa między napadami chichotu – po prostu… Och! Wyraz twarz Gabriela kiedy Sophie go spoliczkowała. Bezcenny. – Odgarnęła włosy z twarzy i powiedziała: – Nie powinnam się śmiać. Częściowym powodem jego skandalicznego zachowania było to, że go prowokowałeś. Powinnam być na ciebie wściekła.

– Och, powinnaś – odparł Will, odwracając się by opaść na fotel blisko kominka. Wyciągnął długie nogi w stronę płomieni. Tessa pomyślała, że tak jak każdy inny pokój w Anglii, tak i w tym było chłodno, nie licząc oczywiście przestrzeni przed kominkiem. Można się było usmażyć na przedzie i zmarznąć na kość na tyłach, zupełnie jak źle upieczony indyk. – Wszystkie zwiastujące kłopoty zdania zawierają słowo „powinienem". Powinienem zapłacić rachunek w oberży. Teraz właściciel naśle na mnie zbirów, którzy połamią mi nogi. Nigdy nie powinienem uciekać z żoną mojego najlepszego przyjaciela. Teraz biedaczka dręczy mnie dzień i noc. Powinienem.

– Powinieneś – powiedziała Tessa cichym głosem – pomyśleć o tym, jak twoje czyny wpływają na Jema.

Will przetoczył głowę po skórzanym oparciu fotela i spojrzał na Tessę. Wyglądał na sennego, zmęczonego i absolutnie przystojnego. Przypominał prerafaelickiego Apolla.

– Czy teraz przyszła pora na poważną rozmowę, Tess? – W jego głosie nadal słychać był rozbawienie, ale podszyte nutką irytacji.

Tessa podeszła do niego i usiadła na fotelu naprzeciwko niego.

– Nie martwisz się tym, że jest z tobą skłócony? To twój parabatai. I w dodatku to Jem. On nigdy się z nikim nie kłóci.

– Być może to i lepiej, że jest inaczej – odparł Will. – Tak duża ilość anielskiej cierpliwości dla nikogo nie może być dobra.

– Nie kpij z niego – odparowała Tessa ostrym tonem.

– Ze wszystkiego można kpić, Tess.

– Ale nie z Jema. On zawsze był dla ciebie dobry. Jest wcieloną dobrocią. To, że uderzył cię zeszłej nocy, dowodzi jedynie, że nawet świętego jesteś w stanie wyprowadzić z równowagi.

– Jem mnie uderzył? – spytał zdumiony Will, dotykając palcem policzka – przyznaję, że niewiele pamiętam z wczorajszego wieczora. Tylko tyle, że obudziliście mnie, choć bardzo chciałem znów zapaść w sen. Pamiętam jak Jem na mnie wrzeszczał, a ty mnie trzymałaś. Wiem, że to byłaś ty. Zawsze unosi się za tobą zapach lawendy.

Tessa zignorowała jego słowa.

– To prawda. Jem cię uderzył. Zasługiwałeś na to.

– Cóż za potępieńcze spojrzenie. Wyglądasz zupełnie jak Razjel na tych wszystkich obrazach. Jakby patrzył na nas lekceważąco z góry. Powiedz mi zatem, wzgardliwy aniele, cóż takiego uczyniłem, że zasłużyłem na policzek, który wymierzył mi Jem?

Tessa starała się znaleźć odpowiednie słowa, ale nie chciały przyjść. Zamiast tego przeszła na język, który oboje z Willem rozumieli – na język poezji.

– John Donne w swojej elegii mówi…

– „Pozwól dłoniom, niech błądzą jako dwaj złoczyńcy…?" – zacytował Will, przyglądając jej się.

– Mam na myśli elegię w której mówi o tym, że żaden człowiek nie jest samotną wyspą. Wszystko co robisz ma wpływ na innych. A mimo to nigdy się tym nie przejmujesz. Zachowujesz się jakbyś żył na jakiejś. jakiejś wyspie Willa, a twoje czyny nie mają żadnych konsekwencji. Pora żebyś zrozumiał, że jest inaczej.

– Jak fakt, że poszedłem do jaskini czarowników, wpływa na Jema? – spytał dociekliwym tonem Will. – Rozumiem, że przyszedł i mnie stamtąd wywlókł, ale sam w przeszłości robił dla mnie o wiele bardziej niebezpieczne rzeczy. Ochraniamy się wzajemnie.

– Wcale nie – zawołała Tessa z frustracją w głosie. – Czy tobie się wydaje, że jego obchodzi niebezpieczeństwo? Całe jego życie zostało zniszczone przez ten narkotyk, ten yin fen, a potem ty idziesz do jaskini rozpusty i łykasz tyle tego specyfiku jakby nic innego nie miało dla ciebie znaczenia, jakby to była tylko gra. On musi zażywać to obrzydlistwo każdego dnia żeby móc przeżyć, ale w międzyczasie ten narkotyk go zabija. Jem nienawidzi faktu, że jest od niego uzależniony. Nie może się nawet zmusić do pójścia do handlarza i kupienia go własnoręcznie. Ma od tego ciebie. – Will chciał zaprotestować, ale Tessa go uciszyła. – A potem zjawiasz się na Whitechapel i rzucasz swoje pieniądze w twarz ludziom, którzy produkują ten narkotyk i uzależniają od niego innych ludzi, jakbyś właśnie bawił się na wakacjach na kontynencie. Coś ty sobie myślał?

– Ale to wszystko wcale nie miało nic wspólnego z Jemem…

– Nie pomyślałeś o nim – ciągnęła dalej Tessa. – A powinieneś. Nie rozumiesz, że jemu się wydaje, że urządzasz sobie kpiny z tego co go zabija? A podobno miałeś być dla niego jak brat.

Will pobladł na twarzy.

– On nie może tak myśleć.

– Obawiam się, że jest inaczej. Rozumie to, że nie dbasz o to, co sobie pomyślą o tobie inni ludzie. Ale wydaje mi się, że zawsze oczekiwał od ciebie tego, że będzie cię obchodzić to, co on myśli. I co czuje.

Will pochylił się do przodu. Płomienie rzuciły dziwne cienie na jego skórę i sprawiając, że siniak na jego policzku przybrał czarną barwę.

– Obchodzi mnie co myślą inni – powiedział z zaskakującą intensywnością w głosie, wpatrując się w ogień. – To jedyne o czym myślę – co o mnie sądzą, co czują w stosunku do mnie i co ja czuję do nich. Doprowadza mnie to do szału. Chciałem od tego uciec…

– Chyba nie mówisz poważnie. Will Herondale przejmuje się tym co pomyślą o nim inni? – Tessa starała się by jej głos zabrzmiał lekko. Wyraz twarzy Willa zaskoczył ją. Nie był zamknięty lecz otwarty, jak gdyby był na wpół pogrążony w myśli, którą rozpaczliwie pragnął się z kimś podzielić, ale nie mógł tego zrobić. To jest chłopiec, który zabrał moje prywatne listy i ukrył w swojej sypialni, pomyślała, ale nie była już w stanie dłużej się o to gniewać. Myślała, że będzie wściekła gdy znów go zobaczy, ale okazało się, że była jedynie zaskoczona i zaintrygowana. Ciekawością jaką wykazywał Will w stosunku do ludzi, a która wcale nie była do niego podobna.

W jego twarzy i głosie było coś surowego.

– Tess – powiedział. – To jedyne o czym jestem w stanie myśleć. Gdy na ciebie patrzyłem, zawsze zastanawiałem się co o mnie myślisz i bałem się, że.

Urwał gdy drzwi od salonu otworzyły się, a do środka weszła Charlotte, za którą podążał wysoki mężczyzna z jaskrawymi blond włosami przypominającymi słonecznik w przytłumionym świetle. Will odwrócił się gwałtownie. Tessa spojrzała na niego. Co zamierzał jej powiedzieć?

– Och! – Charlotte była zaskoczona widząc ich razem. – Tessa, Will… nie wiedziałam, że tu jesteście.

Will zacisnął dłonie w pięści po bokach. Twarz miał ukrytą w cieniu, ale głos, którym przemówił, był równy i spokojny.

– Zobaczyliśmy ogień trzaskający na kominku. W pozostałej części domu jak zimno jak w psiarni.

Tessa wstała z miejsca.

– Właśnie wychodziliśmy…

– Will Herondale. Wspaniale widzieć cię w dobrej formie. A to musi być panna Tessa Gray!

– Blondyn odsunął się od Charlotte i podszedł do Tessy z twarzą tak rozpromienioną, jakby ją znał. – Ta, która potrafi zmieniać kształt, zgadza się? Jestem zachwycony tym spotkaniem. Cóż za fenomen.

Charlotte westchnęła cierpiętniczo.

– Panie Woolseyu Scott, to panna Tessa Gray. Tesso, poznaj pana Woolseya Scotta, głowę londyńskiej sfory i starego przyjaciela Clave.

***

– No cóż – powiedział Gideon, gdy drzwi zamknęły się za Tessą i Willem. Odwrócił się do Sophie, która nagle z całą mocą uświadomiła sobie z ogromu pomieszczenia, w którym przebywała i z faktu, jak mała czuła się w jego wnętrzu. – Kontynuujemy lekcję?

Wyciągnął nóż w jej stronę, który zalśnił w półmroku jak srebrna różdżka. Jego zielone oczy były pełne spokoju. Wszystko w Gideonie tchnęło spokojem – jego spojrzenie, głos, sposób w jaki się poruszał. Przypomniała sobie jakie to było uczucie gdy otoczył ją tymi silnymi ramionami i mimowolnie przebiegł ją dreszcz. Nigdy wcześniej nie przebywała z nim sama i to ją przeraziło.

– Nie sądzę, bym teraz miała serce się do niej przyłożyć, panie Lightwood – odparła. – Doceniam co prawda propozycję, ale.

Gideon powoli opuścił ramię.

– Myślisz, że nie traktuję naszych sesji poważnie?

– Myślę, że jest pan bardzo wspaniałomyślny. Ale muszę stawić czoła faktom. Ten trening nigdy nie dotyczył mnie czy Tessy. Chodziło wyłącznie o pana ojca i Instytut. A teraz kiedy spoliczkowałam pana brata… – poczuła jak coś chwyta ją za gardło – pani Branwell będzie bardzo rozczarowana moim zachowaniem jeśli się o tym dowie.

– Nonsens. Zasłużył sobie na to. A o tej waśni między naszymi rodzinami rzeczywiście nie da się tak łatwo zapomnieć. – Gideon obrócił swobodnie nóż w palcach i zatknął go za pas. – Gdyby Charlotte się o tym dowiedziała, prawdopodobnie dałaby ci podwyżkę.

Sophie pokręciła głową. Stali zaledwie kilka kroków od ławki. Opadła na nią, wyczerpana.

– Nie zna pan Charlotte – poczuje się zmuszona do ukarania mnie za to.

Gideon usiadł na ławce – nie obok niej, ale na dalekim końcu. Właściwie usiadł tak daleko od Sophie jak to tylko możliwe. Sophie nie mogła się zdecydować czy ucieszyło ją to czy nie.

– Panno Collins – powiedział. – Jest coś o czym powinna pani wiedzieć.

Sophie splotła dłonie na podołku.

– Co takiego?

Gideon pochylił się nieco w przód. Jego szerokie ramiona przygarbiły się. Mogła dostrzec plamki szarości w jego zielonych oczach.

– Gdy mój ojciec kazał mi wrócić z Madrytu, wcale nie chciałem tego robić – przyznał. – W Londynie nigdy nie byłem szczęśliwy. Od śmierci matki nasz dom był strasznie przygnębiającym miejscem.

Sophie milczała, wpatrując się w niego. Nie potrafiła wymyśleć żadnej sensownej odpowiedzi. Gideon był Nocnym Łowcą i dżentelmenem, a mimo to zwierzał jej się, zrzucając ciężar z serca. Nawet Jem z całą swoją łagodnością nigdy tego nie robił.

– Gdy usłyszałem o tych lekcjach, uznałem, że będą jedynie potworną stratą mojego czasu. Wyobraziłem sobie dwa nie grzeszące rozumem dziewczęta kompletnie nie przykładające się do wykonywania poleceń. Ale ten opis nie pasuje ani do panny Gray, ani do ciebie. Muszę ci powiedzieć, że trenowałem już młodych Nocnych Łowców w Madrycie. Wielu z nich nie miało tych samych wrodzonych umiejętności co ty. Jesteś utalentowaną uczennicą, a bycie twoim trenerem to prawdziwa przyjemność.

Sophie poczuła jak jej policzki oblewają się szkarłatem.

– Nie mówi pan poważnie.

– Ależ mówię. Byłem mile zaskoczony gdy zjawiłem się tu po raz pierwszy. Za drugim razem i za kolejnym było tak samo. Nagle odkryłem, że wyczekuję tych spotkań. W rzeczywistości odkąd wróciłem do domu, nienawidziłem w Londynie wszystkiego prócz godzin spędzonych tutaj. Z tobą.

– Ale za każdym razem gdy upuszczałam nóż mówił pan „Ay Dios mio"…

Uśmiechnął się. Uśmiech rozjaśnił jego twarz. Zmienił ją. Sophie wpatrywała się w niego jak urzeczona. Nie był tak piękny jak Jem, ale był bardzo przystojny, zwłaszcza gdy jego usta rozciągały się w uśmiechu, który sprawił, że jej serce drgnęło i przyśpieszyło swój rytm. On jest Nocnym Łowcą, przypomniała sobie. I dżentelmenem. To nie jest właściwy sposób w jaki powinnam o nim myśleć. Przestań natychmiast. Nie potrafiła jednak tego uczynić, tak samo jak nie mogła kiedyś pozbyć się Jema ze swojej głowy. Jednak z Jemem czuła się bezpieczna, a przy Gideonie czuła podniecenie, które przeszywało ją jak błyskawica i wprawiało w niepomiernie zdumienie. Mimo to wcale nie chciała by się skończyło.

– Mówię po hiszpańsku gdy jestem w dobrym humorze – powiedział. – Chyba mogę powiedzieć ci również i o tym.

– Więc to nie miało nic wspólnego z faktem, że byłeś zmęczony moją nieudolnością tak bardzo, że chciałeś rzucić się z dachu?

– Wręcz odwrotnie – przysunął się bliżej niej. Jego oczy miały kolor szarozielonego wzburzonego morza. – Sophie, mogę cię o coś spytać?

Wiedziała, że powinna była go poprawić i kazać mu zwracać się do siebie per panno Collins, ale nie zrobiła tego.

– Ja… tak?

– Jakkolwiek potoczą się nasze lekcje… Czy mógłbym cię dalej widywać?

***

Will wstał z fotela, ale Woolsey Scott nadal przyglądał się Tessie z ręką wspartą o podbródek, jak gdyby była eksponatem na wystawie w muzeum historii naturalnej. Ani trochę nie spełnił jej wyobrażeń co do wyglądu przywódcy sfory. Miał prawdopodobnie dwadzieścia kilka lat, był wysoki lecz smukły, a jego blond włosy sięgały mu niemal do ramion. Miał na sobie aksamitną kamizelkę, sięgające kolan bryczesy oraz fular w kolorowe prążki. Przyciemniany monokl zasłaniał jedno jasnozielone oko. Wyglądał jak jedna z postaci z Puncha, którzy określali się mianem estetów.

– Urocza – ogłosił w końcu. – Charlotte, nalegam by zostali i przyłączyli się do rozmowy. Cóż za czarująca za nich para. Sposób, w jaki jego ciemne włosy podkreślają jej jasną cerę.

– Dziękuję – przerwała mu Tessa, podnosząc głos o kilka oktaw – pani Scott, to bardzo miłe z pana strony, ale między mną a Willem niczego nie ma. Nie wiem co pan słyszał.

– Nic! – zawołał, opadając z wdziękiem na fotel i poprawiając fular. – Niczego nie słyszałem, choć twoje rumieńce przeczą temu co mówisz. Usiądźcie wszyscy. Nie musicie czuć się przeze mnie onieśmieleni. Charlotte, zadzwoń po herbatę. Gardło wyschło mi na wiór.

Tessa spojrzała na Charlotte, która wzruszyła jak gdyby nic nie dało się na to poradzić. Powoli wróciła na swoje miejsce. Will również usiadł. Nie patrzyła na niego. Nie mogła, kiedy Woolsey Scott spoglądał na nich, szczerząc zęby w uśmiechu, jak gdyby wiedział coś o czym ona nie miała pojęcia.

– A gdzie jest młody pan James Carstairs? – spytał. – Zachwycający chłopiec. I w dodatku z fascynującym kolorytem. Cóż za talent do gry na skrzypcach. Oczywiście, słyszałem jak Garcin występuje w paryskiej operze, ale jego grę można przyrównać wyłącznie do papieru ściernego szorującego po szkle. Współczuję mu z powodu choroby.

Charlotte, która przeszła przez pokój w stronę dzwonka by wezwać Bridget, wróciła i usiadła, wygładzając fałdy spódnicy.

– W pewnym sensie właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać…

– Och, nie, nie, nie. – Scott wyjął bogato zdobione puzderko, którym pomachał w stronę Charlotte. – Błagam, żadnych poważnych rozmów dopóki nie dostanę swojej herbaty i nie wypalę cygara. Poczęstujesz się? – Podał jej puzderko. – Egipskie. Najlepsze na rynku.

– Nie, dziękuję. – Charlotte wyglądała na lekko wstrząśniętą pomysłem zapalenia cygara. W rzeczy samej, trudno było to sobie wyobrazić, a siedzący obok niej Tessa i Will śmiali się w duchu. Scott wzruszył ramionami i podjął przerwaną czynność. Jego puzderko okazało się sprytnym wynalazkiem z przegródkami na cygara, które były związane jedwabną wstążeczką. Znajdowały się tam zapałki oraz specjalne miejsce na popiół. Cała trójka przyglądała się jak wilkołak zapala swoje cygaro z widocznym upodobaniem. Chwilę później słodka woń tytoniu wypełniła pokój.

– A teraz – zaczął – powiedz mi jak się masz, droga Charlotte. I co słychać u twojego oderwanego od rzeczywistości męża. Ciągle włóczy się po krypcie wynajdując rzeczy, które co chwila eksplodują?

– Czasami – odezwał się Will – takie jest właśnie ich przeznaczenie.

Rozległ się grzechot, a w zasięgu ich wzroku pojawiła się Bridget niosąc tacę z herbatą, oszczędzając Charlotte konieczności udzielenia odpowiedzi. Postawiła serwis na inkrustowanym stoliku między krzesłami, rozglądając się z niepokojem.

– Przepraszam, pani Branwell. Wydawało mi się, że będzie tylko dwójka gości…

– Nic się nie stało, Bridget – odparła Charlotte, odprawiając ją. – Zadzwonię jeśli będziesz mi jeszcze potrzebna.

Bridget złożyła ukłon i wyszła, z ciekawością zerkając ponad ramieniem na Woolseya Scotta, który nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Nalał sobie mleka do filiżanki i spojrzał z dezaprobatą na gospodynię.

– Och, doprawdy, Charlotte.

Rzuciła mu pełne zaskoczenia spojrzenie.

– Tak?

– Szczypce. szczypce do cukru – powiedział Scott smutnym głosem, jakby wspominał tragiczna śmierć znajomego. – Są ze srebra.

– Och! – Charlotte wyglądała na zdumioną. Tessa pamiętała, że srebro było niebezpiecznie dla wilkołaków. – Tak mi przykro.

Scott westchnął.

– Nic się nie stało. Na szczęście podróżuję z własnymi. – Z drugiej kieszeni aksamitnego surduta – który narzucił na jedwabną kamizelkę we wzór z wodnych lilii, który zawstydziłby niejedną z kamizelek Henry'ego – wyjął zrolowany skrawek jedwabiu. Gdy go rozwinął, ich oczom ukazał się zestaw składający się ze złotych szczypców i łyżeczki. Położył je na stole i podniósł pokrywkę dzbanka z herbatą, a wyraz zadowolenia wypłynął na jego twarz. – Prochowa herbata! Z Cejlonu jak mniemam? Piliście kiedyś herbatę z Marakeszu? Słodzą ją cukrem i miodem.

– Prochowa? – spytała Tessa, która nigdy nie była w stanie powstrzymać się od zadawania pytań, o których wiedziała, że są całkowicie niestosowne. – W tej herbacie jest proch?

Scott roześmiał się i odłożył z powrotem pokrywkę. Rozparł się wygodnie na krześle podczas gdy Charlotte zacisnęła usta w kreskę i nalała mu herbaty.

– Czarujące! Ależ nie. Nazywają ją tak, bo liście herbaty są zwijane w małe granulki, które przypominają proch strzelniczy.

– Panie Scott, naprawdę musimy przejść do sedna sprawy.

– Tak, tak, czytałem twój list. – Westchnął – polityka Podziemnych. Jakie to nudne. Nie sądzę byś pozwoliła mi bym opowiedział o moim portrecie w Alma – Tadema? Byłem ubrany jak rzymski legionista.

– Will – przerwała mu Charlotte stanowczym głosem. – Może podzielisz się z panem Scottem opowieścią o tym co widziałeś wczoraj na Whitechapel.

Will, ku niejakiemu zdziwieniu Tessy, posłusznie spełnił jej prośbę, zatrzymując dla siebie większość sarkastycznych komentarzy. Scott przyglądał się Willowi znad filiżanki, gdy ten streszczał mu przebieg wczorajszego wieczoru. Jego oczy miały tak jasny odcień zieleni, że wyglądały niemal na żółte.

– Przykro mi, chłopcze – powiedział gdy Will skończył. – Nie rozumiem dlaczego ta sprawa wymagała natychmiastowego spotkania. Wszyscy doskonale zdajemy sobie świadomość z istnienia tych jaskiń rozpusty ifrytów, a ja nie jestem w stanie kontrolować każdego członka swojej sfory. Jeśli część z nich chce uczestniczyć w czymś takim – pochylił się bliżej. – Wiedziałeś, że twoje oczy mają niemal ten sam odcień co płatki fiołków? Nie są ani całkiem niebieskie, ani fioletowe. Nadzwyczajne.

Will otworzył szeroko swoje nadzwyczajne oczy, a jego usta wykrzywiły się w znaczącym uśmieszku.

– Nie przypominam sobie, by to była sprawa dotycząca Mistrza, którą Charlotte chciała przedyskutować.

– Ach. – Scott przeniósł spojrzenie na Charlotte. – Martwisz się, że zdradzam cię w sposób w jaki robił to De Quincey. Że jestem w sojuszu z Mistrzem – może nazywajmy go po imieniu? – czyli Mortmainem i że pozwalam mu wykorzystywać swoje wilki do spełniania wszelkich jego zachcianek.

– Myślałam – powiedziała Charlotte z wahaniem – że istnieje możliwość, że pochodzący z Londynu Podziemni poczuli się zdradzeni przez Instytut po tym co stało się z De Quinceyem. Jego śmierć.

Scott poprawił monokl. Gdy to zrobił, światło rozbłysło na powierzchni złotej obrączki jaką nosił na palcu wskazującym, podkreślając wygrawerowane na niej słowa. L 'art. pour l 'art.

– To największe zaskoczenie jakie przeżyłem od czasów, kiedy odkryłem łaźnię turecką w hotelu Savoy na Jermyn Street. Gardzę De Quinceyem. Nienawidzę go każdą komórką mojego ciała.

– Cóż, Dzieci Nocy i Dzieci Księżyca nigdy nie…

– De Quincey zabił kiedyś wilkołaka – odezwała się niespodziewanie Tessa, a jej wspomnienia zmieszały się ze wspomnieniami Camille. – Z powodu jego… przywiązania… do Camille Belcourt.

Woolsey Scott rzucił powłóczyste spojrzenie w stronę Tessy.

– On – powiedział – był moim bratem. Moim starszym bratem. Był przywódcą sfory zanim ja objąłem to stanowisko. Zazwyczaj trzeba zabić poprzedniego przywódcę żeby się nim stał. W moim przypadku było to poddane pod głosowanie, a zadanie pomszczenia mojego brata w imię sfory przypadło mnie. Tyle że teraz. – Wykonał elegancki gest ręką. – Zajęliście się De Quinceyem za mnie. Nie macie nawet pojęcia jak jestem wam za to wdzięczny – przekrzywił głowę w bok. – Czy poniósł słuszną śmierć?

– Umarł z krzykiem na ustach. – Szorstka i bezpardonowa odpowiedź Charlotte zdumiała Tessę.

– Miło mi to słyszeć. – Scott odstawił filiżankę na spodek. – Zasłużyliście sobie tym na przysługę. Zdradzę wam co wiem, choć nie ma tego zbyt wiele. Mortmain przyszedł do mnie wiele lat temu, chcąc bym dołączył wraz z nim do Klubu Pandemonium. Odmówiłem, ponieważ De Quincey zdążył już wejść w jego szeregi, a ja nie miałem zamiaru być jego częścią skoro on do niego dołączył. Mortmain powiedział, że będzie dla mnie miejsce na wypadek gdybym zmienił zdanie.

– Powiedział ci o swoich zamiarach? – wtrącił Will. – O celu, dla którego powołano klub?

– Do zagłady Nocnych Łowców – odparł Scott. – Sądziłem, że o tym wiecie. W tym klubie nie dyskutują przecież o ogrodnictwie.

– Wydaje nam się, że on żywi jakąś urazę wobec Clave – powiedziała Charlotte. – Nocni Łowcy zabili jego rodziców. Byli czarownikami zaangażowanymi głęboko w praktykowanie czarnej magii.

– Nie urazę, tylko obsesję – poprawił Scott. – Dopilnuje tego, by wasz gatunek został starty z powierzchni ziemi, choć na początku zadowoli się samą Anglią. To cierpliwy, metodyczny rodzaj szaleńca. Najgorszy typ. – Rozparł się w swoim fotelu i westchnął. – Doszły mnie wieści dotyczące grupy młodych wilkołaków niesprzysiężonej z żadną sforą, która zajmowała się szpiegowaniem i dostawała za to sowitą zapłatę. Obnosili się przed przywódcami sfor i powodowali zamieszanie. Nie miałem pojęcia o narkotyku.

– Sprawiał, że pracowali dla niego nocą i dniem, aż padną z wyczerpania lub narkotyk ich zabije – odparł Will. – A na to coś nie ma lekarstwa. Jest zabójcze.

Żółto – zielone oczy wilkołaka napotkały jego wzrok.

– Ten yin fen, srebrny proszek, jest narkotykiem, od którego uzależniony jest twój przyjaciel James Carstairs, prawda? Tyle że pan Carstairs żyje.

– Jem żyje tylko dlatego, że jest Nocnym Łowcą i dlatego, że bierze tylko tyle ile to jest konieczne i w dodatku najrzadziej jak się da. Mimo to na końcu narkotyk go zabije. – Głos Willa był śmiertelnie poważny. – Tak samo jak odstawienie go.

– Cóż – odparł Scott ożywionym głosem. – W takim razie mam nadzieję iż fakt, że Mistrz skupuje ten narkotyk, nie spowoduje zmniejszenia jego ilości na rynku.

Will zbladł jak ściana. Oczywistym było, że nigdy nie przeszło mu to przez myśl. Tessa odwróciła się w stronę Willa, ale on zdążył już zerwać się z miejsca i zmierzał w stronę drzwi, które zatrzasnęły się za nim z hukiem.

Charlotte zmarszczyła brwi.

– Mój Boże, znów pójdzie na Whitechapel – powiedziała. – Czy to było konieczne, Woolsey? Przeraziłeś tego biedaka i w dodatku bez żadnego powodu.

– Nie ma nic złego w byciu przezornym – odparł Scott. – Ja uważałem, że mój brat będzie żył wiecznie, dopóki De Quincey go nie zabił.

– De Quincey i Mistrz byli tacy sami. Bezwzględni – dodała Charlotte. – Gdybyś mógł nam pomóc.

– Ta cała sytuacja napawa mnie wstrętem – zauważył Scott. – Niestety, likantropy, które nie są członkami mojej sfory, nie stanowią przedmiotu mojego zainteresowania.

– Gdybyś mógł wysłać kogoś by zbadał grunt, pani Scott, byłabym wdzięczna. Każdy strzęp informacji dotyczący tego gdzie pracują i nad czym będzie użyteczny. Clave będzie bardzo wdzięczne.

– Och, Clave – odparł Scott, jakby był śmiertelnie znudzony. – W porządku. A teraz, Charlotte, porozmawiajmy o tobie.

– Ale ja nie jestem ciekawym tematem do rozmów – odparła Charlotte. Tessa była niemal pewna, że celowo trzasnęła z hukiem dzbankiem o stolik, rozlewając dookoła wodę. Scott podskoczył w miejscu z okrzykiem, usuwając się z miejsca by się nie pobrudzić. Charlotte wstała, cmokając głośno. – Woolseyu – powiedziała, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Byłeśmi bardzo pomocny. Pozwól, że odprowadzę cię do drzwi. Instytut z Bombaju wysłał nam antyczny keris i wprost nie mogę się doczekać, aż ci go pokażę.

Rozdział jedenasty: Szaleństwo i niepokój

Twa żałość stała się mym cierpieniem; drżę ze strachu Iginę bez twego niknącego błogosławieństwa. Przeszukałem niebo i ziemię, zaszedłem na koniec Całego wszechświata, z rozpaczliwą nadzieją By znaleźć ukojenie dla twojego niepokoju.

– James Thomson, The City of Dreadful Night

Moja droga Pani Branwell,

Może być Pani zaskoczona, że otrzymuje mój list tak wcześnie po moim wyjeździe z Londynu, ale pomimo sennej wiejskiej scenerii, wydarzenia nabrały tempa i uznałem, że dobrze będzie informować Cię na bieżąco.

Pogoda dopisuje zapewniając mi więcej czasu na zwiedzanie okolicy, a zwłaszcza terenu wokół Ravenscar Manor, która w istocie jest imponującą rezydencją. Wszystko wskazuje na to, że rodzina Herondale 'ów mieszka tutaj sama: jedynie ojciec, Edmund, matka oraz najmłodsza córka, Cecily, która niedługo skończy piętnaście lat i jest bardzo podobna do brata, jeśli chodzi o wygląd, sposób zachowania i targający ją niepokój duszy. Za chwilę wyjaśnię dojdę do wyjaśnień skąd to wszystko wiem.

Ravenscar samo w sobie jest niewielka wioską. Ulokowałem się miejscowym zajeździe, Czarnym Łabędziu, i podszywam się pod dżentelmena z zamiarem kupienia ziemi w okolicy. Mieszkańcy są bardzo ochoczo nastawieni do udzielenia wszelkich informacji, a gdyby okazało się, że jest inaczej, wystarczy jedno zaklęcie nakłaniające czy dwa by spojrzeli na sprawę z mojej perspektywy.

Wygląda na to, że Herondale'owie nie utrzymują zbyt dużych kontaktów z resztą lokalnego społeczeństwa. Pomimo to – a być może właśnie z powodu – tej tendencji, na ich temat krąży sporo plotek. Okazuje się, że nie są właścicielami Ravenscar Manor, lecz sprawują funkcję dozorców majątku i opiekują się nim w imieniu prawdziwego właściciela – Axela Mortmaina. Sam Mortmain w oczach tych ludzi jest nikim więcej jak tylko zamożnym przedsiębiorcą, który nabył wiejską posiadłość, ale rzadko w niej przebywa. Nie natrafiłem na żadne plotki potwierdzające jego powiązania z rodziną Shade'ów, o dziedzictwie których zdaje się, że już dawno zapomniano. Sami Herondale'owie stanowią zaś temat różnych spekulacji. Wiadomo, że mieli dziecko, które zmarło i że Edmund, którego miałem okazję kiedyś poznać, popadł w alkoholizm i zaczął uprawiać hazard. Skończyło się to na tym, że przegrał w karty ich rodzinny dom w Walii, wobec czego zostali pozbawieni środków do życia. Właściciel zaoferował im zajęcie tej rezydencji w Yorkshire. To było dwa lata temu.

Wszystkie powyżej wymienione informacje zyskały dziś potwierdzenie, kiedy – obserwując rezydencję z dystansu – zaskoczył mnie dziś widok pewnej dziewczyny. Od razu wiedziałem, kim jest. Widywałem już jak wychodzi i wchodzi do domu. Jak już mówiłem, jej podobieństwo do brata Willa jest doskonale widoczne. Któregoś razu zaskoczyła mnie, żądając odpowiedzi, dlaczego szpieguję jej rodzinę. Na pierwszy rzut oka wcale nie wyglądała na wściekłą, tylko pełną nadziei. „ To mój brat pana wysłał?", spytała. „Ma pan od niego jakieś wieści?"

To było przygnębiające, ale znam Prawo i jedyne, co mogłem jej powiedzieć to, że jej brat dobrze się miewa i że chciał jedynie wiedzieć czy byli bezpiecznie. Wtedy wpadła w złość i wyraziła opinię, że Will najlepiej przekona się o bezpieczeństwie swojej rodziny, jeśli do niej wróci. Powiedziała również, że to wcale nie śmierć jej siostry (zdawałaś sobie sprawę z istnienia drugiej siostry?) zdewastowała jej ojca, lecz odejście Willa. Pozostawiam to twojej decyzji czy przekażesz tą informację dalej młodemu panu Herondale, ponieważ ta nowina jest w stanie wyrządzić więcej szkód niż pożytku.

Gdy wspomniałem jej nazwisko Mortmaina, od razu zaczęła o nim mówić – powiedziała, że to przyjaciel rodziny, który pojawił się znikąd i zaproponował im ten dom, kiedy nie mieli niczego. Gdy opowiadała mi to wszystko, zacząłem dostrzegać sposób, w jaki myśli Mortmain. Wie, że Prawo zabrania Nefilim wtrącać się w sprawy Nocnych Łowców, którzy zdecydowali się opuścić Clave, i że dzięki temu Ravenscar Manor będzie miejscem, którego ludzie będą unikać. Wie także, iż fakt, że Herondale'owie zamieszkują to miejsce oznacza, że wszystkie znajdujące się w nim przedmioty należą do nich, i przez to żaden nie może zostać wykorzystany do namierzenia jego miejsca pobytu. I ostatni, lecz wcale nie mniej ważny fakt – zdaje sobie sprawę, że władza nad Herondale'ami równa się z władzą nad Willem. Czy potrzebna jest mu taka władza nad Willem? Prawdopodobnie nie w tej chwili, ale może nadejść taki moment, w którym zacznie jej pożądać, a gdy do niego dojdzie, sprawy przybiorą zdecydowanie niepomyślny obrót. Mortmain jest doskonale przygotowanym człowiekiem, a tacy ludzie są bardzo niebezpieczni.

Gdybym był na twoim miejscu, ale nie jestem, zapewniłbym panicza Willa, że jego rodzina jest bezpieczna, a ja nad nią czuwam. Unikałbym mówienia mu o Mortmainie do momentu, w którym zbiorę więcej informacji. Z tego do dowiedziałem się od Cecily, Herondale'owie nie wiedzą, gdzie przebywa Mortmain. Powiedziała mi, że był w Szanghaju, a od czasu do czasu otrzymują korespondencję od jego tamtejszego przedsiębiorstwa, na której przylepione są dziwaczne znaczki. Jednak Instytut w Szanghaju twierdzi, że wcale go u siebie nie przyjmował.

Przekazałem pannie Herondale, że jej brat za nią tęskni. To było jedyne, co mogłem zrobić. Wyglądała na wdzięczną za przekazanie jej tego. Pozostanę tu jeszcze przez jakiś czas. Zainteresowało mnie, w jaki sposób niepowodzenia Herondale'ów są związane z planami Mortmaina. W tym spokojnym zielonym zakątku Yorkshire nadal istnieją tajemnice, które czekają na wyjście na światło dzienne, a moim celem jest odkryć je wszystkie.

Charlotte przeczytała list dwa razy, zapamiętała wszystkie szczegóły, a potem zwinęła go w kulkę i rzuciła w płomienie kominka. Ze znużeniem opierała się o gzyms, patrząc jak ogień trawi papier.

Nie była pewna czy zawartość listu zaskoczyła ją, zaniepokoiła czy po prostu znużyła. Próba odnalezienia Mortmaina była jak próba zabicia pająka, w trakcie której zdawałeś sobie sprawę z tego, że zaplątałeś się w jego lepką sieć. A Will. Już nienawidziła momentu, w którym będzie musiała mu o wszystkim powiedzieć. Zapatrzyła się w kominek nic niewidzącym wzrokiem. Czasami zdawało jej się, że Will został tu zesłany przez Anioła specjalnie po to, by wypróbować jej cierpliwość. Był zgorzkniały, miał cięty język, a każda jej próba okazania mu miłości i uczuć spotykała się ze zjadliwą pogardą. A mimo to, gdy na niego patrzyła, widziała dwunastoletniego chłopca skulonego w kącie swojej sypialni z dłońmi zakrywającymi uszy, podczas gdy jego rodzice nawoływali jego imię z dołu, błagając go by zszedł i do nich wrócił.

Przyklękła obok niego, gdy Herondale'owie wyszli. Pamiętała jak uniósł twarz na jej widok – drobną, białą i zaciętą, z niebieskimi oczami i ciemnymi rzęsami. Był śliczny jak dziewczynka, kruchy i delikatny, zanim rzucił się potem w wir szkolenia dla Nocnych Łowców z takim zapamiętaniem, że po upływie dwóch lat po tej delikatności nie pozostał żaden ślad. Zakryły ją mięśnie, blizny i Znaki. Ujęła go wtedy za rękę, a on pozwolił, by leżała w jej dłoni jak martwy przedmiot. Przygryzł dolną wargę, choć zdawał się tego nie zauważać, a krew ściekła mu na podbródek i skapnęła na koszulę. Charlotte, powiesz mi, prawda? Powiesz mi, jeśli cokolwiek im się stanie, tak?

Will, nie mogę…

Znam Prawo. Chcę tylko wiedzieć czy żyją. W jego oczach widać było błaganie. Charlotte, proszę.

– Charlotte?

Uniosła wzrok znad kominka. W drzwiach salonu stał Jem. Charlotte, nadal zagubiona w sieci wspomnień, zamrugała na jego widok. Gdy po raz pierwszy przybył tu z Szanghaju, jego włosy i oczy były czarne jak atrament. W ciągu lat nabrały srebrnego odcienia, jak miedź pokryta patyną, kiedy narkotyki krążące w jego krwi zmieniały go i zabijały powoli.

– James – odparła. – Już późno, prawda?

– Jest jedenasta w nocy – przekrzywił głowę w bok, przyglądając jej się. – Nic ci nie jest? Wyglądasz jakby ktoś poważnie zakłócił spokój twojego ducha.

– Nie, ja po prostu. – Zrobiła niesprecyzowany gest ręką. – Chodzi o tą całą sprawę z Mortmainem.

– Mam pytanie – odparł Jem, podchodząc bliżej i zniżając głos. – W pewnym sensie związane z tym tematem. Gabriel powiedział dzisiaj coś podczas treningu…

– Wziąłeś w nim udział?

Pokręcił przecząco głową.

– Sophie mi powiedziała. Nie lubi powtarzać plotek, ale coś ją gnębiło i wcale jej się nie dziwię. Gabriel wypalił, że jego wuj popełnił samobójstwo, a jego matka zmarła z żalu z powodu. no cóż, z powodu twego ojca.

– Mojego ojca? – spytała zdumiona Charlotte.

– Najwidoczniej wuj Gabriela, Silas, pogwałcił Prawo, a twój ojciec się do tym dowiedział i poszedł ze swoim odkryciem do Clave. Wuj Gabriela zabił się z powodu hańby, a pani Lightwood umarła z żalu. Według Gabriela „Fairchildowie nie dbają o nikogo prócz siebie samych i Prawa".

– A ty mówisz mi o tym dlatego, że…

– Byłem ciekaw czy to prawda – odparł Jem. – A jeśli tak, to pewnie lepiej będzie skontaktować się z Konsulem, że motywem, dla którego Benedykt chce przejąć władzę w Instytucie, jest zemsta, a nie samolubna chęć przekonania się czy w jego rękach będzie lepiej prosperował.

– To nieprawda. To nie może być prawda. – Charlotte pokręciła głowę. – Silas Lightwood zabił się… ponieważ był zakochany w swoim parabatai… a nie dlatego, że mój ojciec nie powiedział wszystko Clave. Clave dowiedziało się o tym z listu pożegnalnego Silasa. W rzeczywistości, ojciec Silasa poprosił mojego o pomoc w napisaniu mowy pochwalnej na cześć zmarłego. Czy tak postąpiłby człowiek, który obwiniał mojego ojca o śmierć swojego syna?

Oczy Jema pociemniały.

– Interesujące.

– Myślisz, że Gabriel był po prostu wredny, czy że jego ojciec okłamał go w sprawie…

Charlotte nigdy nie dokończyła tego zdania. Jem zgiął się nagle wpół, jakby otrzymał cios prosto w brzuch. Dostał tak okropnego ataku kaszlu, że jego ramiona zaczęły się trząść. Smuga krwi opryskała rękaw jego surduta, gdy uniósł rękę by zakryć twarz.

– Jem… – zaczęła Charlotte, wyciągając ręce w jego stronę, ale on zatoczył się do tyłu i wysunął dłoń, ostrzegając się żeby się do niego nie zbliżała.

– Nic mi nie jest – wydyszał Jem. – Nic mi nie jest. – Starł rękawem krew z twarzy – proszę, Charlotte – dodał pokonanym głosem, gdy ruszyła w jego stronę. – Nie rób tego.

Charlotte przystanęła, choć serce krajało jej się w piersi.

– Czy jest cokolwiek, co…

– Dobrze wiesz, że nie. – Opuścił rękę. Krew na jego rękawie była jak oskarżenie. Posłał jej najsłodszy z uśmiechów. – Kochana Charlotte – powiedział. – Zawsze byłaś dla mnie najlepszą starszą siostrą, na jaką mogłem tylko liczyć. Wiesz o tym, prawda?

Charlotte spojrzała na niego z ustami otwartymi ze zdziwienia. Jego słowa tak bardzo przypominały pożegnanie, że nie mogła zmusić się do odpowiedzi. Jem odwrócił się swoim zwykłym lekkim krokiem i wyszedł. Obserwowała go, wmawiając sobie, że to nic nie znaczy, że on wcale nie miał się gorzej niż zwykle. Że nadal miał czas. Kochała Jema i kochała Willa

– nie mogła nic na to poradzić – a myśl o tym, że mogłaby go utracić, złamała jej serce. Nie tylko z powodu własnej straty, ale także Willa. Gdyby Jem zmarł, Charlotte nie mogła powstrzymać się od myślenia, że zabrałby ze sobą wszystko to, co nadal było ludzkie w Willu.

***

Dochodziła północ, kiedy Will wrócił do Instytutu. Gdy był w połowie Threadneedle Street, zaczęło na niego padać. Schował się po markizę Dean and Sons Publisher, żeby zapiąć żakiet i owinąć się szczelniej fularem, ale deszcz zdążył już dostać mu się do ust – wielkie, lodowate krople, które smakowały węglem i mułem. Przygarbił się, chcąc się ochronić przed drobnymi ukłuciami, gdy wyszedł spod daszku i minął Bank, idąc w stronę Instytutu.

Nawet po latach pobytu w Londynie deszcz sprawiał, że myślał o domu. Ciągle pamiętał sposób, w jaki padało na wsi, w Walii. Czuł świeżość w powietrzu, wiatr niosący krople deszczu przetaczający się po wzgórzach, który ciskał źdźbła trawy we włosy i szarpał ubraniem. Gdy zamykał oczy, mógł usłyszeć echo śmiechu swojej siostry. Will, zniszczysz ubranie. Mama wpadnie we wściekłość…

Zastanawiał się czy można być prawdziwym Londyńczykiem, jeśli miało się to we krwi – wspomnienie wielkich otwartych przestrzeni, szerokich przestworzy niebios, czystego powietrza. Nie tych wąskich ulic zatłoczonych ludźmi, wciskającego się wszędzie pyłu, który pokrywał cienką warstwą ubrania, włosy i kark, oraz odoru cuchnącej rzeki.

Znalazł się na Fleet Street. W oddali widać było spowity oparami mgły Temple Bar. Ulica była śliska od deszczu. Obok niego przejechał turkoczący po bruku powóz i zniknął w zaułku między dwoma budynkami. Koła rozchlapywały brudną wodę na krawężnik.

Z tej odległości widział wieże Instytutu. Z pewnością zjedli już kolację, pomyślał. Wszystko zostało już uprzątnięte. Bridget na pewno poszła spać. Mógł zatem przemknąć chyłkiem do kuchni i zrobić sobie posiłek z chleba, sera i zimnego placka. Ostatnio opuszczał zdecydowaną większość posiłków. Jeśli miał być ze sobą szczery, to istniał po temu tylko jeden powód. Unikał Tessy.

Wcale nie chciał jej unikać – dowiódł tego dzisiaj, kiedy towarzyszył jej na treningu i później w salonie. Czasami zastanawiał się czy robił to wszystko żeby sprawdzić własne możliwości. By przekonać się czy jego uczucia zniknęły. Nie zniknęły jednak. Gdy ją zobaczył, chciał z nią być. Kiedy z nią był, pragnął jej dotykać. Gdy dotknął choćby jej dłoni, chciał porwać ją w ramiona. Chciał poczuć jej ciało przy swoim tak jak wtedy na strychu. Chciał poczuć smak jej skóry i poznać zapach włosów. Pragnął ją rozśmieszyć. Chciał usiąść i słuchać jak mówi o książkach dopóki uszy mu nie odpadną. Ale to były rzeczy, których nie mógł pragnąć, ponieważ nigdy ich nie dostanie. A pragnienie posiadania tego, czego nie mogło się mieć, prowadziło do nieszczęścia i obłędu.

Dotarł w końcu do domu. Drzwi Instytutu otworzyły się pod jego dłonią. Za nimi znajdował się westybul oświetlony migoczącymi pochodniami. Przypomniał sobie błogie zapomnienie, które spowodowały narkotyki w jaskini rozpusty na Whitechapel. Cudowne wyzwolenie od pragnień i potrzeb. Wydawało mu się, że leży na wzgórzu w Walii, a nad głową ma błękitne niebo. Tessa wspięła się na wzgórza i usiadła obok niego. Kocham cię, powiedział i pocałował ją, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Czy i ty mnie kochasz?

Uśmiechnęła się do niego. Zawsze będziesz najważniejszą osobą w moim sercu, powiedziała.

Powiedz mi, że to nie sen, wyszeptał, gdy objęła go ramionami, a on stracił poczucie rzeczywistości i nie wiedział czy to sen czy jawa.

Zdjął płaszcz i wspiął się po schodach, strząsając wodę z mokrych włosów. Zimna woda płynęła mu strumyczkiem po plecach, mocząc kręgosłup i przyprawiając o dreszcz. Cenna paczuszka, którą przyniósł od ifrytów, spoczywała w kieszeni jego spodni. Wsunął do niej rękę i dotknął palcami, by upewnić się, że nadal jest na miejscu.

W korytarzu paliło się przytłumione magiczne światło. Był w połowie drogi do pierwszego z nich, gdy się zatrzymał. Wiedział, że Tessa miała tutaj swój pokój, zaraz naprzeciwko pokoju Jema. Przed jej drzwiami stał Jem – choć „stał" nie było odpowiednim słowem. Chodził w tę i z powrotem, „wydeptując dziurę w dywanie", jakby to powiedziała Charlotte.

– James – odezwał się zaskoczony widokiem przyjaciela Will.

Jem poderwał głowę do góry i natychmiast cofnął się od drzwi pokoju Tessy, zmierzając w stronę swojego. Jego twarz przybrała maskę obojętności.

– Chyba nie powinienem by zdumiony faktem, że włóczysz się po korytarzach o tak późnej porze.

– Zgodzisz się chyba, że to raczej twoja obecność tutaj o tej porze jest bardziej niezwykła – odparł Will. – Dlaczego nie śpisz? Dobrze się czujesz?

Jem rzucił ostatnie spojrzenie na drzwi pokoju Tessy, a potem odwrócił się do Willa.

– Miałem zamiar przeprosić Tessę – powiedział. – Zdaje mi się, że moja gra na skrzypcach nie pozwala jej zasnąć. A gdzie ty byłeś? Znów miałeś spotkanie z Sześciopalczastym Nigelem?

Will wyszczerzył zęby w uśmiechu, którego Jem nie odwzajemnił.

– Właściwie to mam coś dla ciebie. No dalej, wpuść mnie do siebie. Nie mam zamiaru sterczeć tu przez całą noc.

Po chwili wahania Jem wzruszył ramionami i otworzył drzwi od swojego pokoju. Wszedł do środka, a Will za nim. Zamknął za nimi drzwi, podczas gdy Jem opadł na fotel. Na kominki tlił się ogień, ale teraz w palenisku widać było żarzące się czerwone węgle. Spojrzał na Willa.

– Co to takiego…? – zaczął i niemal zgiął się wpół, wstrząsany gwałtownym napadem kaszlu, który minął równie szybko jak się zaczął. Zanim Will zdążył cokolwiek zrobić lub powiedzieć, Jem wyprostował się i otarł usta grzbietem dłoni, na której pojawiła się smuga krwi. Spojrzał na nią oczami pozbawionymi wyrazu.

Willowi zrobiło się niedobrze. Podszedł do swojego parabatai, wyjmując z kieszeni chusteczkę, którą wziął Jem, a potem srebrny proszek, jaki kupił na Whitechapel.

– Proszę – powiedział, czując się niezręcznie. Nie czuł się tak przy Jemie od co najmniej pięciu lat – poszedłem na Whitechapel i kupiłem to dla ciebie.

Jem, który zdążył otrzeć krew z ręki za pomocą chusteczki Willa, wziął paczuszkę i przyglądał się przez chwilę yin fen.

– Mam już tego wystarczająco dużo – odparł. – Na niemal cały następny miesiąc. – Uniósł wzrok, a w jego oczach coś błysnęło. – A może Tessa powiedziała ci, że.

– Co miała mi powiedzieć?

– Nic. Któregoś dnia rozsypałem trochę proszku na podłogę. Udało mi się odzyskać większość. – Jem odłożył paczuszkę na stolik obok. – To nie było konieczne.

Will usiadł na skrzyni u podnóża łóżka Jema. Nie cierpiał tego – jego nogi były takie długie, że zawsze czuł się jak dorosły próbujący wcisnąć się w szkolną ławkę. Chciał jednak zrównać się wzrokiem z Jemem.

– Słudzy Mortmaina kupowali zapas yin fen na East End. To potwierdzona informacja. Gdyby twój zapas się skończył, a on stałby się jedynym źródłem, z którego można byłoby kupić.

– Dostalibyśmy się pod jego władzę – dokończył Jem. – No chyba, że pozwoliłbyś mi umrzeć, co byłoby całkiem sensownym rozwiązaniem.

– Nie mam zamiaru pozwolić na coś takiego – odparł Will ostrym tonem. – Jesteśmy braćmi. Złożyłem przysięgę, że nie pozwolę by coś ci się stało.

– Odkładając na bok przysięgi – powiedział Jem – oraz rozgrywki o władzę, czy cokolwiek z tego musi mieć ze mną coś wspólnego?

– Nie wiem, co masz na myśli…

– Zacząłem się zastanawiać czy byłbyś zdolny do oszczędzenia komuś cierpienia.

Will zachwiał się lekko jakby Jem go popchnął.

– Ja – przełknął z trudem ślinę, szukając odpowiednich słów. Minęło już tyle czasu odkąd próbował odnaleźć właściwe słowa, które zamiast nienawiści zapewniłyby mu wybaczenie, tyle czasu odkąd chciał pokazać się komuś od lepszej strony, że przez jedną pełną paniki chwilę zastanawiał się, czy to było coś, co nadal potrafił robić. – Rozmawiałem dzisiaj z Tessą – powiedział w końcu, nie zauważając, że twarz Jema zbladła jeszcze wyraźniej. – Sprawiła, że zrozumiałem. Że to, co zrobiłem zeszłej nocy, było niewybaczalne. Mimo to – dodał – ciągle mam nadzieję, że mi wybaczysz. Na Anioła, ależ jestem w tym kiepski.

Jem uniósł pytająco brew.

– Niby co takiego?

– Poszedłem do tej jaskini rozpusty, bo nie mogłem przestać myśleć o swojej rodzinie. Chciałem – potrzebowałem – przestać logicznie myśleć. Nie przyszło mi nawet do głowy, że dla ciebie będzie to wyglądać tak jakbym kpił z twojej choroby. Chyba proszę cię o wybaczenie w powodu mojego braku zastanowienia. – Ściszył głos. – Każdy popełnia błędy, Jem.

– Zgadza się – przyznał Jem. – Ty po prostu robisz ich więcej niż reszta ludzi.

– Ja…

– Ranisz wszystkich dookoła. Wszystkich, których życie splata się z twoim.

– Ale nie twoje – szepnął Will. – Krzywdę wszystkich prócz ciebie. Nigdy nie chciałem zrobić ci krzywdy.

Jem przycisnął dłonie do oczu.

– Will…

– Nie możesz mi nie wybaczyć – odparł Will, słysząc panikę we własnym głosie. – Wtedy będę.

– Samotny? – Jem opuścił dłonie. Uśmiechał się teraz krzywo. – A czyja to wina? – Odchylił się w fotelu. Oczy miał półprzymknięte ze zmęczenia. – Zawsze bym ci wybaczył. Zrobiłbym to nawet wtedy gdybyś nie przeprosił. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że to zrobisz. To chyba jakiś wpływ Tessy.

– Nie przyszedłem tu na jej prośbę. James, jesteś jedyną rodziną, jaką mam. – Głos Willa się trząsł. – Umrę bez ciebie. Wiesz o tym. Umrę, jeśli ciebie zabraknie. Gdyby nie ty, zginąłbym już chyba ze sto razy w przeciągu tych minionych pięciu lat. Zawdzięczam ci wszystko, a jeśli nie jesteś w stanie uwierzyć, że potrafię wykazać się empatią, to może uwierzysz chociaż, że mam swój honor – honor i poczucie obowiązku.

Jem wyglądał teraz na poważnie zaniepokojonego.

– Will, twoje zmieszanie jest większe niż mój gniew. Zdążyłem już ochłonąć. Dobrze wiesz, że nigdy nie potrafiłem długo chować urazy.

Ton jego głosu był kojący, ale jakaś część Willa nie mogła zostać ukojona.

– Poszedłem po to lekarstwo dla ciebie, bo nie jestem w stanie znieść myśli, że możesz umierać lub cierpieć, a już zdecydowanie nie wtedy, kiedy mogę zrobić coś, żeby temu zapobiec. Zrobiłem to, bo się bałem. Gdyby Mortmain przyszedł do nas i powiedział, że tylko on jest w posiadaniu narkotyku, który może uratować ci życie, to musisz wiedzieć, że dałbym mu wszystko żeby tylko go dla ciebie zdobyć. Już raz zawiodłem swoją rodzinę, James. Nie zrobię ci tego samego.

– Will. – Jem wstał z fotela, przeszedł przez pokój i ukląkł przed nim, spoglądając mu w twarz – zaczynam się o ciebie poważnie martwić. Twoja skrucha jest godna podziwu, ale musisz wiedzieć, że.

Will spojrzał na niego. Pamiętał Jema takim jak wyglądał pierwszego dnia, gdy przyjechał prosto z Szanghaju. Wielkie ciemne oczy i drobna ściągnięta biała twarz. Trudno było go wtedy rozśmieszyć, ale Will zaparł się, że tego dokona.

– Wiedzieć co?

– Że i tak umrę – odparł Jem. Oczy miał szeroko otwarte, a w kąciku jego ust nadal widać było ślad krwi. Ciemne kręgi pod jego oczami były niemal niebieskie.

Will zacisnął palce na jego nadgarstku, gniotąc mankiet jego koszuli. Jem nie skrzywił

się.

– Przyrzekłeś, że ze mną zostaniesz – powiedział. – Złożyliśmy przysięgę, jako parabatai. Nasze dusze są ze sobą połączone. Jesteśmy jedną osobą, Jem.

– Jesteśmy dwojgiem ludzi – sprostował Jem. – Dwojgiem ludzi, których połączyło przymierze.

Will wiedział, że mówi zupełnie jak dziecko, ale nie był w stanie nic na to poradzić.

– Przymierze, które mówi, że nie możesz pójść tam, dokąd ja nie mogę pójść.

– Dopóki śmierć nas nie rozdzieli – przypomniał mu łagodnym głosem Jem. – Tak brzmią słowa przysięgi. – Dopóki nic prócz śmierci nas nie rozdzieli. Któregoś dnia, Will, udam się tam gdzie nikt za mną nie pójdzie, i wydaje mi się, że nastąpi to raczej prędzej niż później. Zdawałeś sobie kiedyś pytanie, dlaczego zgodziłem się zostać twoim parabatai?

– Nie miałeś lepszych ofert? – Will silił się na humor, ale głos załamywał mu się przy każdym słowie.

– Myślałem, że mnie potrzebujesz – odparł Jem. – Zbudowałeś wokół siebie mur, Willu, a ja nigdy nie pytałem dlaczego. Nikt nie powinien dźwigać samotnie takiego ciężaru. Wydawało mi się, że dopuścisz mnie blisko siebie, jeśli zostanę twoim parabatai, i że wtedy będziesz miał kogoś, na kim będziesz mógł polegać. Zastanawiałem się, co znaczyłaby dla ciebie moja śmierć. Obawiałem się jej przez wzgląd na ciebie. Bałem się, że zostaniesz sam za swoim murem. Ale teraz. coś się zmieniło. I nie wiem czemu. Ale wiem, że to prawda.

– Co takiego? – Palce Willa nadal wbijały się w nadgarstek Jema.

– Że ten mur właśnie się wali.

***

Tessa nie mogła zasnąć. Leżała nieruchomo na plecach wpatrując się w sufit. Na tynku widać było pęknięcie, które czasem wyglądało jak chmura, a czasem jak brzytwa. Wszystko zależało od zmiany płomienia świecy.

Atmosfera w trakcie kolacji była napięta. Wszystko wskazywało na to, że Gabriel powiedział Charlotte, że nie wróci tu i już nie weźmie udziału w treningu, tak więc pozostał z nimi jedynie Gideon, który pracował zarówno z nią jak i z Sophie. Gabriel odmówił podania powodu, ale oczywistym było, że Charlotte obwiniła za to Willa. Widząc jak bardzo Charlotte była zmęczona kolejną perspektywą kłótni z Benedyktem, Tessa czuła się winna, że przyprowadziła Willa na sesję i z tego, że pozwoliła, by wyśmiewał się z Gabriela.

Nieobecność Jema podczas kolacji również w niczym jej nie pomogła. Tak bardzo chciała z nim dzisiaj porozmawiać. Po tym jak unikał jej wzroku przez całe śniadanie, a potem wymówił się „złym samopoczuciem" podczas kolacji, czuła jak panika wykręca jej wnętrzności. Czyżby był wstrząśnięty tym, co wydarzyło się między nimi zeszłej nocy? A może gorzej – może był pełen obrzydzenia? Możliwe, że w głębi duszy czuł to samo, co Will. Że czarownicy się do niego nie umywali. A może to nie miało nic wspólnego z tym, czym była. Może po prostu jej pożądliwość była dla niego odpychająca. W końcu znalazła się w jego objęciach z własnej woli. Nie odrzuciła go. Ciotka Harriet zawsze powtarzała, że gdy w grę wchodziła namiętność, mężczyźni wykazywali się słabością, i że to kobiety powinny narzucać określone granice.

Zeszłej nocy kompletnie nie zastosowała się do tych poleceń. Pamiętała jak leżała u boku Jema i czuła na sobie dotyk jego delikatnych dłoni. Musiała szczerze przyznać, że gdyby sprawy przybrały o wiele poważniejszy obrót, zrobiłaby wszystko, czego by zapragnął. Nawet teraz myśląc o tym czuła, że ciało ma rozpalone i niespokojne. Przekręciła się na bok, uderzając pięścią w poduszkę. Jeśli wydarzeniami wczorajszej nocy zniszczyła bliskość, jaka wytworzyła się między nią a Jemem, wiedziała, że nigdy sobie tego nie wybaczy.

Już miała ukryć twarz w poduszce, gdy usłyszała hałas. Ciche skrobanie o drzwi. Zamarła. Po chwili znów rozległ się ten dźwięk. Jem. Wyskoczyła z łóżka z trzęsącymi się dłońmi, podbiegła do drzwi i otworzyła je szarpnięciem.

Na progu stała Sophie. Miała na sobie swoją czarną suknię pokojówki, ale biały czepek był przekrzywiony i wypadały z niego jej ciemne loki. Twarz miała bladą jak ściana, a ja jej kołnierzyku widać było plamę krwi. Wyglądała na wstrząśniętą i miała niezdrowy wyraz twarzy.

– Sophie. – Głos Tessy od razu zdradził słyszalne w nim zdumienie. – Nic ci nie jest?

Sophie rozejrzała się dookoła ze strachem.

– Wpuści mnie panienka do siebie?

Tessa skinęła twierdząco głową i przytrzymała jej drzwi. Gdy znalazły się bezpiecznie w środku, zaryglowała je i usiadła na krawędzi łóżka, czując jak obawa przygniata jej pierś niby ołów. Sophie stała w miejscu, wykręcając dłonie.

– Sophie, co się stało?

– Chodzi o panienkę Jessamine – wyrzuciła z siebie Sophie.

– Co się z nią dzieje?

– Ona. To znaczy, chciałam powiedzieć, że. Widziałam ją. – urwała z nieszczęśliwym wyrazem twarzy. – Ona wymyka się nocami ze swojego pokoju, panienko.

– Naprawdę? Widziałam ją wczoraj na korytarzu. Była ubrana jak chłopak i rozglądała się podejrzliwie dookoła.

Sophie wyglądała jakby kamień spadł jej z serca. Nie przepadała za Jessamine. Tessa dobrze o tym wiedziała. Sophie była jednak doskonale wyszkoloną służącą, a doskonale wyszkolona służąca nie skarżyła się na swoją panią.

– Tak – przyznała gorliwie. – Widywałam ją w takim przebraniu już kilka razy. Jej łóżko bywa czasami w ogóle nienaruszone jakby wcale w nim nie spała, a rankiem na dywanach są ślady błota, których jeszcze wczoraj tam nie było. Powiedziałabym o tym pani Branwell, ale ona ma już tyle problemów na głowie, że nie potrafiłam się zmusić by dołożyć jej kolejny.

– Dlaczego zatem mówisz o tym wszystkim mnie? – spytała Tessa. – Wszystko wskazuje na to, że Jessamine znalazła sobie adoratora. Nie aprobuję co prawda jej zachowania, ale. – urwała, przełykając z trudem ślinę i myśląc o własnym zachowaniu z wczorajszej nocy – .żadna z nas nie jest za to odpowiedzialna. Być może istnieje jakieś całkiem niewinne wyjaśnienie całej sytuacji.

– Och, ależ panienko! – Sophie wsunęła dłoń do kieszeni sukni i wyjęła z niej sztywny kawałek kremowego papieru. – Znalazłam to dzisiaj. W kieszeni jej nowego aksamitnego żakietu. Tego z lamówką w kolorze ecru.

Tessy nie obchodziła żadna lamówka. Wbiła wzrok w kartonik. Wyciągnęła powoli rękę i wzięła go, odwracając w dłoni. Okazało się, że to zaproszenie na bal.

20 lipca 1878 roku Pan BENEDYKT LIGHTWOOD składa najwyższe wyrazy uznania PANNIE JESSAMINE LOVELACE i prosi o zaszczyt towarzyszenia jej na balu maskowym odbywającym się we wtorek 27 lipca. Proszę o rychłą odpowiedź.

Dalej podane były szczegóły odnośnie adresu oraz godziny, o której rozpoczynał się bal, ale dopiero to, co napisano na jego odwrocie zmroziło jej krew. Na tyle widniały słowa wypisane czyjąś znajomą ręką: Moja Jessie. Moje serce wręcz pęka z radości na samą myśl, że zobaczę cię jutrzejszej nocy podczas „ cudownej przygody ". Bez względu na to jak będzie wspaniała, moja uwaga będzie skierowana wyłącznie na tobie. Załóż tą białą suknię, kochanie. Wiesz, że ją uwielbiam. „ W błysku satyny i w blasku pereł", jak mawiał poeta. Twój na zawsze, N.G.

– Nate – powiedziała Tessa otępiałym głosem, wpatrując się w list. – Nate to napisał. I zacytował Tennysona.

Sophie wciągnęła gwałtownie powietrze do płuc.

– Obawiałam się tego… Ale uznałam, że to nie może być prawda. Nie po tym wszystkim, co zrobił.

– Znam pismo odręczne mojego brata – odparła ponurym głosem Tessa. – Chce się z nią spotkać na tym. na tym sekretnym balu. Sophie, gdzie jest Jessamine? Muszę z nią natychmiast porozmawiać.

Sophie zaczęła jeszcze bardziej wyłamywać dłonie.

– Widzi panienka, chodzi o to, że…

– O mój Boże, zdążyła już wyjść, tak? Musimy znaleźć Charlotte. Nie widzę innego sposobu.

– Panienka Jessamine nigdzie nie poszła. Jest w swoim pokoju – wtrąciła Sophie.

– Więc nie ma pojęcia, że to wzięłaś? – Tessa pomachała zaproszeniem.

Sophie z trudem przełknęła ślinę.

– Ja. Ona znalazła mnie z zaproszeniem w dłoni, panienko. Próbowałam je ukryć, ale ona zdążyła je zauważyć. Miała tak groźny wyraz twarzy, gdy podeszła by je zabrać, że nie mogłam się powstrzymać. Wszystkie lekcje, jakie odbyłam z panem Gideonem. one po prostu wzięły nade mną górę, a ja, no cóż.

– Co takiego zrobiłaś, Sophie?

– Uderzyłam ją lustrem w głowę – przyznała Sophie zrozpaczonym głosem. – Jednym z tych, które mają srebrne ramy, więc było bardzo ciężkie. Panienka Jessamine upadła na ziemię jak kamień. Więc. więc przywiązałam ją do jej łóżka i poszłam panienki szukać.

– Czy ja dobrze rozumiem? – spytała po chwili milczenia Tessa. – Jessamine znalazła cię z zaproszeniem w dłoni, a ty uderzyłaś ją lustrem w głowę i przywiązałaś do jej własnego łóżka?

Sophie pokiwała twierdząco głową.

– Dobry Boże – westchnęła Tessa. – Sophie, musimy sprowadzić kogoś do pomocy. Ten bal nie może pozostać tajemnicą, a Jessamine.

– Tylko nie panią Branwell – jęknęła Sophie. – Zwolni mnie. Będzie musiała.

– W takim razie Jem…

– Nie! – Dłoń Sophie powędrowała do jej kołnierzyka gdzie widać było plamy krwi. Krwi Jessamine, co Tessa uświadomiła sobie ze wstrząsem. – Nie zniosłabym gdyby pomyślał, że byłam zdolna do popełnienia takiego czynu. On jest taki wrażliwy. Proszę, niech panienka nie każe mi niczego mówić.

Oczywiście, pomyślała Tessa. Sophie kochała Jema. Niemal o tym zapomniała w całym tym zamieszaniu. Fala wstydu ogarnęła ją, gdy przypomniała sobie poprzednią noc. Odsunęła od siebie to wspomnienie i odparła głosem pełnym determinacji.

– W takim razie rozumiesz chyba, że pozostaje nam jedna osoba, do której możemy zwrócić się o pomoc.

– Panicz Will – powiedziała Sophie ze wstrętem i westchnęła. – Cóż, niech będzie. I tak nie dbam o to, co sobie o mnie pomyśli.

Tessa wstała i sięgnęła po szlafrok, owijając się nim szczelnie.

– Spójrz na jasną stronę tej całej sytuacji, Sophie. Will przynajmniej nie dostanie szoku na widok tego, co zrobiłaś Jessamine. Bez wątpienia nie jest pierwszą nieprzytomną niewiastą, z jaką miał do czynienia, i z pewnością nie ostatnią.

***

Tessa myliła się co do jednej rzeczy. Will był w szoku.

– Sophie to zrobiła? – spytał po raz kolejny. Stali u nogach łóżka Jessamine. Leżała rozciągnięta na pościeli, a jej klatka piersiowa unosiła się do góry i opadała w rytm miarowych oddechów, zupełnie jak u słynnej woskowej figury Śpiącej Królewny Madame du Barry. Włosy miała rozsypane na poduszce, a przez jej czoło biegła rozległa, zakrwawiona pręga. Oba nadgarstki miała przywiązane do słupków baldachimu. – Nasza Sophie?

Tessa zerknęła na Sophie, która siedziała na krześle przy drzwiach. Głowę miała spuszczoną, a wzrok wbity we własne dłonie. Celowo unikała patrzenia na Tessę i Willa.

– Tak – odparła Tessa – przestań to wreszcie powtarzać.

– Sophie, chyba się w tobie zakochałem – powiedział Will. – Nasze małżeństwo staje się coraz bardziej prawdopodobne.

Sophie zakwiliła płaczliwym głosem.

– Przestań natychmiast – syknęła Tessa. – Straszysz tą biedaczkę bardziej niż to konieczne.

– A czego tu się bać? Jessamine? Wygląda na to, że Sophie z łatwością wygrała tą małą sprzeczkę. – Will z trudem powstrzymywał się od uśmiechu. – Moja droga Sophie, nie ma się czym martwić. Wiele razy sam chciałem palnąć Jessamine w głowę. Nikt nie będzie miał do ciebie żadnych pretensji.

– Sophie boi się, że Charlotte zwolni ją z pracy – wyjaśniła Tessa.

– Za uderzenie Jessamine? – nie ustępował Will. – Tess, jeśli to zaproszenie rzeczywiście jest prawdziwe, a Jessamine spotyka się w tajemnicy z twoim bratem, to mogła nas zdradzić. Nie wspominając już o tym, że Benedykt Lightwood urządza przyjęcia, o których żadne z nas nie ma pojęcia? I to w dodatku przyjęcia, na które zaproszony jest Nate? To, co zrobiła Sophie, było heroiczne. Charlotte jej za to podziękuje.

Słysząc to, Sophie uniosła głowę.

– Tak pan myśli?

– Ja to wiem – odparł Will. Przez chwilę on i Sophie przyglądali się sobie. Ona odwróciła wzrok jako pierwsza, ale jeśli Tessa się nie myliła, to po raz pierwszy nie dostrzegła w jej oczach niechęci, gdy patrzyła na Willa.

Will wyciągnął stelę zza paska. Usiadł na łóżku obok Jessamine i delikatnie odgarnął jej włosy z czoła. Tessa przygryzła dolną wargę, powstrzymując impuls by spytać go, co on właściwie robił.

Przyłożył czubek steli do gardła Jessamine i szybko narysował dwie runy.

– To iratze – wyjaśnił, także Tessa nie musiała już pytać. – To runa uzdrawiająca i usypiająca. Powinna leżeć tu do następnego rana. Twoja umiejętność posługiwania się lustrem, Sophie, jest godna podziwu, ale powinnaś poćwiczyć wiązanie węzłów.

Sophie mruknęła coś pod nosem w odpowiedzi. Zawieszenie jej niechęci do Willa chyba dobiegło końca.

– Pytanie tylko – odparł Will – co teraz?

– Musimy powiedzieć Charlotte…

– Nie – przerwał jej stanowczo Will. – Nie zrobimy tego.

Tessa rzuciła mu zaskoczone spojrzenie.

– Dlaczego?

– Z dwóch powodów – powiedział Will – po pierwsze, poczuje się zobowiązana opowiedzieć o wszystkim Clave. Jeśli Benedykt Lightwood jest gospodarzem przyjęcia, to możemy założyć, że część jego popleczników weźmie w nim udział. Jeśli Clave zostanie ostrzeżone, mogą dotrzeć do niego zanim ktokolwiek inny zorientuje się, co się święci. Po drugie, bal zaczął się godzinę temu. Nie wiemy, kiedy zjawi się na nim Nate. Jeśli nie znajdzie Jessamine, równie dobrze może opuścić przyjęcie. Jest najlepszym dojściem do Mortmaina, jakie mamy. Nie możemy tracić ani chwili, a obudzenie Charlotte i opowiedzenie jej tego wszystkiego zajmie nam zbyt dużo czasu.

– To może powiemy o tym Jemowi?

Coś przemknęło w głębi oczu Willa.

– Nie dzisiaj. Jem nie czuje się zbyt dobrze, choć mówi co innego. Po ostatniej nocy jestem mu winien zostawienie go w spokoju.

Tessa rzuciła mu twarde spojrzenie.

– Co w takim razie proponujesz?

Will wykrzywił usta w uśmieszku.

– Panno Gray – powiedział – czy będzie pani skłonna pójść ze mną na bal?

– Pamiętasz ostatnie przyjęcie, na które poszliśmy? – spytała Tessa.

Uśmiech na twarzy Willa poszerzył się. Wyraz intensywnego skupienia utrzymywał się na jego twarzy wtedy, gdy układał w głowie plan.

– Nie próbuj mi wmawiać, że nie pomyślałaś o tym samym, Tess.

Tessa westchnęła.

– Owszem – przyznała. – Zmienię się w Jessamine i pójdę tam zamiast niej. To jedyny sensowny plan. – Odwróciła się w stronę Sophie. – Wiesz, o której sukni wspominał Nate w zaproszeniu?

Sophie pokiwała twierdząco głową.

– Wyszczotkuj ją i przygotuj do założenia – poleciła Tessa. – Będziesz musiała zająć się także moimi włosami, Sophie. Uspokoiłaś się już na tyle by się tym wszystkim zająć?

– Tak, panienko. – Sophie wstała z krzesła i przeszła szybko przez pokój do szafy, którą otworzyła na oścież. Will nadal patrzył na Tessę. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.

Tessa zniżyła głos.

– Will, czy przeszło ci przez myśl, że na balu może być Mortmain?

Jego uśmiech momentalnie zbladł.

– Jeśli tak, to nawet się do niego nie zbliżysz.

– Nie będziesz mi mówił, co mam robić.

Czoło Willa przecięła pionowa zmarszczka. Ani trochę nie zachowywał się tak jak Tessa się tego spodziewała. Gdy Capitola w „The Hidden Hand" przebrała się za mężczyznę i zemściła się na grasującym w okolicy złoczyńcy zwanym Black Donald by dowieść swojego męstwa, nikt nie rozkazywał jej co ma robić.

– Twoje zdolności robią wrażenie, Tesso, ale nie jesteś w stanie złapać potężnego, uzależnionego od magii dorosłego mężczyznę takiego jak Mortmain. To zadanie pozostawisz mnie – wyjaśnił.

Rzuciła mu mordercze spojrzenie.

– A jak ty zamierzasz nie dać się rozpoznać? Benedykt widział przecież twoją twarz…

Will wyrwał jej zaproszenie z ręki i pomachał przed nosem.

– To bal maskowy.

– I pewnie tak się akurat składa, że masz maskę w zanadrzu.

– Szczerze mówiąc to tak – odparł Will. – Tematem przewodnim naszego ostatniego przyjęcia bożonarodzeniowego był karnawał w Wenecji. – Uśmiechnął się przebiegle – powiedz

jej, Sophie.

Sophie, która była zajęta oglądaniem czegoś, co wyglądało jak połączenie pajęczej sieci i księżycowych promieni odbijających się od wypolerowanej na błysk srebrnej tacy, westchnęła.

– To prawda, panienko. Niech pozwoli panienka żeby Will zajął się Mortmainem. To zbyt niebezpieczne.

Will rzucił Tessie triumfujące spojrzenie.

– Skoro nawet Sophie się ze mną zgadza, to nie możesz się sprzeciwiać.

– Mogłabym – odparła buntowniczo Tessa. – Ale tego nie zrobię. Będziesz musiał schodzić Nate'owi z drogi, kiedy ja będę z nim rozmawiać. Mój brat nie jest idiotą. Jeśli zobaczy nas razem, doda dwa do dwóch i wszystkiego się domyśli. Nie rozumiem tylko, dlaczego napisał, że oczekuje, iż otrzyma Jessamine towarzystwa.

– Ja w ogóle nie rozumiem ani jednej linijki – odparł Will, wstając z łóżka. – Oczywiście prócz tego, że twój brat umie cytować mniej znane strofy poezji Tennysona. Sophie, jak szybko jesteś w stanie przygotować Tessę do drogi?

– Wystarczy mi pół godziny – odparła Sophie, nie spuszczając wzroku z sukni.

– W takim razie za pół godziny widzimy się na dziedzińcu – powiedział Will. – Ja obudzę Cyrila. Tylko nie zemdlej z powodu mojego wspaniałego przebrania.

***

Noc okazała się zimna, a Tessa zadrżała przechodząc przez drzwi Instytutu. Stanęła na szczycie schodów. To właśnie tutaj siedziała w nocy, kiedy ona i Jem wybrali się razem na Blackfriars Bridge. W nocy, kiedy zaatakowały ich upiorne automaty. Dziś, mimo deszczu, ciemność była o wiele bardziej przejrzysta. Księżyc gonił zabłąkane strzępy chmur po niemal bezgwiezdnym niebie.

Powóz znajdował się u podnóża schodów, przy których czekał Will. Uniósł wzrok, gdy zamknęły się za nią drzwi od Instytutu. Przez chwilę po prostu się sobie przyglądali. Tessa wiedziała, co Will widział – sama miała okazję się o tym przekonać, gdy spojrzała w lustro w pokoju Jessamine. Była nią od stóp do głów, ubrana w delikatną suknię w kolorze kości słoniowej. Była głęboko wycięta, odsłaniając sporą ilość mlecznobiałego dekoltu Jessamine. Jedwabna wstążka przy kołnierzyku miała za zadanie podkreślać kształt jej szyi. Rękawki były krótkie, wystawiając jej ramiona na działanie chłodnego nocnego powietrza. Nawet gdyby dekolt nie był tak bardzo wycięty, Tessa i tak czuła się naga bez swojego anioła.

Nie mogła go jednak założyć. Nate z pewnością by go zauważył. Spódnica ozdobiona turniurą opadała w dół z przybranej koronką smukłej talii. Włosy miała upięte wysoko. Sophie ozdobiła je sznurem pereł, który przytrzymywały w miejscu perłowe szpilki. Na połowie twarzy miała złotą maseczkę domino, która dodawała jasnym włosom Jessamine idealnego blasku. Wyglądam tak zwiewnie, pomyślała, wpatrując się w srebrną taflę lustra, gdy Sophie krzątała się wokół niej. Zupełnie jak księżniczka faerie. Takie myśli przychodziły łatwo, gdy odbicie nie należało do ciebie.

Ale Will. Will. Uprzedził ją, że powinna przygotować się na omdlenie wywołane jego wspaniałym strojem, a ona wzniosła wtedy oczy do nieba, ale musiała przyznać, że w czarno – białym stroju wieczorowym prezentował się jeszcze piękniej niż to sobie wyobrażała. Surowe i proste kolory przydały jego nieregularnym rysom twarzy wspaniałości. Jego ciemne włosy wysypywały się znad czarnej maski, która podkreślała ukryte za nią niebieskie oczy. Tessa poczuła jak serce ściska jej się w piersi i natychmiast się za to znienawidziła. Oderwała od niego wzrok i spojrzała na Cyrila, który siedział na koźle. Jego oczy zwęziły się ze zdumienia na jej widok. Spojrzał na Willa, potem na nią i wzruszył ramionami. Tessa była ciekawa, co też, u licha, Will mu powiedział i jak wyjaśnił fakt, że w środku nocy zabierał Jessamine do Chiswick. To musiała być jakaś niewiarygodna opowieść.

– Ach – odezwał się Will, gdy zeszła po schodach na dół i owinęła się szczelniej płaszczem. Miała nadzieję, że gdy ujął ją za rękę, mimowolny dreszcz, jaki nią wstrząsnął przypisał panującemu wokół chłodowi. – Teraz rozumiem, czemu twój brat zacytował ten okropny wers. Miałaś być Maud, prawda? „Królową wszystkich róż w ogrodzie pełnym dziewczęcych różanych pąków".

– Wiesz co? – odparła Tessa, gdy pomógł jej wsiąść do powozu. – Ten wiersz również nic mnie nie obchodzi.

Wskoczył do środka zaraz za nią i zatrzasnął drzwiczki.

– Jessamine go uwielbia.

Powóz ruszył z miejsca, tocząc się po kocich łbach. Chwilę później wyjechał przez wrota Instytutu. Tessa odkryła, że serce wali jej szybko w piersi. To z powodu strachu, że mogą zostać przyłapani przez Charlotte i Henry'ego, powiedziała sobie w duchu. Z pewnością nie miało nic wspólnego z tym, że siedziała sama w powozie z Willem.

– Nie jestem Jessamine.

Spojrzał na nią. W jego oczach pojawiło się coś w rodzaju zagadkowej admiracji. Zastanawiała się czy działo się tak z powodu urody Jessamine.

– Nie – odparł. – Choć jesteś idealną kopią Jessamine, to jakimś cudem widzę jak przebija się przez nią Tessa. Zupełnie jakby zdrapał warstwę farby by odkryć, że moja Tessa nadal znajduje się pod spodem.

– Twoją Tessą również nie jestem.

Iskierki w jego oczach przygasły.

– W porządku – odparł. – Chyba nie. W takim razie powiedz mi jak to jest być Jessamine? Jesteś w stanie wybadać jej myśli? Odczytać to, co czuje?

Tessa z trudem przełknęła ślinę i dotknęła aksamitnej kotary w oknie powozu dłonią ubraną w rękawiczkę. Na zewnątrz widziała przesuwające się w błyskawicznym tempie lampy gazowe. Dwójka śpiących dzieci kuliła się w bramie, tuląc się do siebie. Tessie mignął przed oczami szyld Temple Bar.

– Próbowałam. Na górze w jej sypialni. Ale coś poszło nie tak. Ja. nie byłam w stanie niczego z niej wydobyć.

– Cóż, przypuszczam, że trudno jest szperać w umyśle kogoś, kto wcale go nie posiada.

Tessa zrobiła minę.

– Kpij sobie z tego ile chcesz, ale z Jessamine jest coś nie tak. Próba przeniknięcia do jej umysłu przypomina grzebanie. w dziurze pełnej węży. Prawie nie czułam jej emocji. Jedynie ogromną wściekłość, tęsknotę i zgorzkniałość. Nie mogłam jednak wyłowić indywidualnych myśli. To zupełnie jak łapanie wody sitem.

– Ciekawe. Spotkałaś się już kiedyś z czymś takim?

Tessa pokręciła przecząco głową.

– To mnie martwi. Obawiam się, że Nate będzie się spodziewał, że będę wiedzieć coś, czego nie wiem lub znać właściwą odpowiedź.

Will pochylił się do przodu. Kiedy było wilgotno, co w Anglii zdarzało się niemal codziennie, jego normalnie proste włosy zaczynały się kręcić. W jego ciemnych kręconych lokach wijących się wokół skroni było coś, co sprawiało, że serce ściskało jej się w piersi.

– Jesteś doskonałą aktorką i w dodatku znasz swojego brata – powiedział – pokładam nadzieję, że podołasz temu zadaniu.

Spojrzała na niego zaskoczona.

– Naprawdę?

– A gdyby – dodał, nie odpowiadając na jej pytanie – sytuacja zaczęła przybierać niepomyślny obrót, będę na miejscu. Nawet jeśli mnie nie zobaczysz, Tess, będę w pobliżu. Pamiętaj o tym.

– W porządku – przekrzywiła głowę na bok. – Will?

– Tak?

– Był jeszcze trzeci powód, dla którego nie chciałeś zbudzić Charlotte i powiedzieć jej o wszystkim, prawda?

Jego niebieskie oczy zwęziły się nieco.

– Niby jaki?

– Nie wiesz czy to, co robi Jessamine to zwykły flirt, czy coś znacznie głębszego i potężniejszego. Prawdziwa więź łącząca ją z moim bratem i Mortmainem. Wiedziałeś, że jeśli to ta druga możliwość, to świadomość tego złamie Charlotte serce.

Mięsień w szczęce Willa drgnął.

– A co mnie obchodzi, jeśli tak się stanie? Skoro jest na tyle głupia by przywiązać się do Jessamine.

– Obchodzi cię – przerwała mu Tessa. – Nie masz serca z kamienia, Will. Widziałam, jaki byłeś w stosunku do Jema. Jak patrzyłeś na Cecily. Miałeś również drugą siostrę, prawda?

Rzucił jej ostre spojrzenie.

– Co każe ci myśleć, że miałem – że mam – jeszcze jedną siostrę?

– Jem powiedział, że wydawało mu się, iż twoja siostra nie żyje – powiedziała. – W dodatku sam przyznałeś „Moja siostra umarła". Ale jak wiadomo Cecily ma się całkiem dobrze. Dlatego zaczęłam się zastanawiać czy nie miałeś przypadkiem dwóch sióstr.

Will powoli wypuścił z płuc powietrze.

– Bystra jesteś.

– Ale bystra i mam rację, czy bystra i się mylę?

Will wyglądał jakby cieszył się z maski przesłaniającej jego prawdziwe emocje.

– Miała na imię Ella – powiedział. – Była dwa lata starsza ode mnie. Cecily jest młodsza o trzy. Moje siostrzyczki.

– A Ella…

Will odwrócił wzrok, ale Tessa zdążyła jeszcze dostrzec cierpienie w jego oczach. A więc Ella nie żyła.

– Jaka była? – spytała zatem, pamiętając, jaka była wdzięczna Jemowi, że ją też kiedyś tak spytał o Nate'a. – Ella? A Cecily? Jaką ona jest dziewczyną?

– Ella była opiekuńcza – odparł Will. – Jak matka. Zrobiłaby dla mnie wszystko. A Cecily była okropnym małym potworkiem. Miała zaledwie dziewięć lat, kiedy odszedłem. Nie wiem czy nadal jest taka sama, ale była zupełnie jak Cathy w „Wichrowych Wzgórzach". Nie bała się absolutnie niczego i żądała wszystkiego. Potrafiła walczyć jak diabeł i przeklinać jak żona szewca. – W jego głosie słychać było rozbawienie, podziw i. miłość. Nigdy nie słyszała, by mówił o kimś w taki sposób, oczywiście prócz Jema.

– Jeśli mogę spytać… – zaczęła.

Will westchnął.

– I tak wiem, że spytasz bez względu na to czy się na to zgodzę, czy nie.

– Wiesz jak to jest mieć młodszą siostrę – zaczęła. – Co takiego zrobiłeś siostrze Gabriela, że on tak cię za to nienawidzi?

Will wyprostował się.

– Chyba nie mówisz poważnie.

– Ależ owszem, mówię. Jestem zmuszona spędzać dużo czasu w towarzystwie Lightwoodów, a wszyscy wiedzą, że Gabriel cię nie znosi. I w dodatku złamałeś mu rękę. Odzyskam spokój umysłu, jeśli poznam powód.

Kręcąc z niedowierzaniem głową, Will przeczesał palcami włosy.

– Dobry Boże – powiedział. – Ich siostra. Tak na marginesie, ma na imię Tatiana. Została tak nazwana na cześć najbliższej przyjaciółki jej matki, która była Rosjanką. Miała wtedy jakieś dwanaście lat.

– Dwanaście? – Tessa była wstrząśnięta.

Will odetchnął głęboko.

– Widzę, że już sama domyśliłaś się, o co chodzi – powiedział. – Czy uspokoi cię fakt, że ja również miałem wtedy dwanaście lat? Tatiana. ubzdurała sobie, że się we mnie kocha. No wiesz, tak jak to robią małe dziewczynki. Chodziła za mną z kąta w kąt, chichotała i ciągle chowała się za filarami, żeby mnie podglądać.

– W wieku dwunastu lat każdy zachowuje się dość głupio.

– To było pierwsze bożonarodzeniowe przyjęcie w Instytucie, w którym wziąłem udział. Rodzina Lightwoodów pojawiła się tam w całej swojej krasie. Tatiana miała srebrne wstążki wplecione we włosy. Miała też taką małą książeczkę, z którą nigdy się nie rozstawała. Widocznie musiała ją gdzieś zgubić, bo znalazłem ją pod jednym z szezlongów. Okazało się, że to był jej pamiętnik. Strony pełne były wierszy o mnie – o kolorze moich oczu, o ślubie, jaki kiedyś weźmiemy. Na każdej kartce widniał napis „Tatiana Herondale".

– To brzmi raczej uroczo.

– Byłem wtedy w salonie, ale wszedłem z pamiętnikiem na salę balową. Elise Penhallow właśnie skończyła grać na szpinecie. Stanąłem obok niej i zacząłem czytać wiersze z pamiętnika Tatiany.

– Och, Will… jak mogłeś to zrobić!

– Uwierz, mogłem. Zrymowała „William" z „milionem" w „Nigdy się nie dowiesz, słodki Williamie, na jak wiele milionów sposobów kocham cię". Musiałem to przerwać.

– Co się stało?

– Tatiana wybiegła z płaczem z pokoju, a Gabriel wskoczył na scenę i chciał mnie udusić. Gideon został na swoim miejscu z skrzyżowanymi rękami na piersi. Nigdy nie pokusił się na nic innego.

– Jak rozumiem Gabrielowi się nie udało – odparła Tessa. – Mam na myśli duszenie cię.

– Nie zdążył, bo złamałem mu rękę – odparł Will z lubością. – Masz swój powód. To dlatego mnie nienawidzi. Upokorzyłem publicznie jego siostrę. Nie wspomniał tylko o tym, że udało mi się również upokorzyć i jego. Sądził, że z łatwością mnie pokona. Przeszedłem krótki formalny trening. Słyszałem jak mówił kiedyś za moimi plecami, że „niewiele mi brakuje do zwykłego Przyziemnego". Więc zamiast tego pobiłem go na głowę – a gwoli ścisłości złamałem mu rękę. To był zdecydowanie przyjemniejszy dla ucha dźwięk niż bębniąca w klawisze szpinetu Elise.

Tessa potarła dłonie w rękawiczkach żeby je rozgrzać i westchnęła. Nie była pewna, co ma o tym myśleć. Nie była to historia o uwiedzeniu i zdradzie, jakiej się spodziewała, ale wcale nie rzuciła na Willa pozytywnego światła.

– Sophie powiedziała mi kiedyś, że wyszła za mąż – odparła. – To znaczy Tatiana. Wraca właśnie z podróży po kontynencie ze swoim nowym mężem.

– Cóż, spodziewam się, że jest równie nudna i głupia jak wtedy. – Will powiedział to takim tonem jakby miał zaraz zapaść w sen. Zasunął kurtyny w oknie. Oboje pogrążyli się w ciemności. Tessa słyszała jego oddech i czuła ciepło bijące z siedzącego naprzeciwko niej Willa. Rozumiała, dlaczego porządna młoda dama nigdy nie powinna jechać sama w powozie z dżentelmenem, który nie był z nią związany więzami pokrewieństwa. Było w tym coś dziwnie intymnego. Oczywiście, już dawno złamała zasady obowiązujące wszystkie porządne młode damy.

– Will – powtórzyła.

– Dama ma w zanadrzu kolejne pytanie. Słyszę to w tonie jej głosu. Czy ty zawsze musisz zadawać jakieś pytania, Tesso?

– Zadaję je do momentu, w którym otrzymuję odpowiedź, na której mi zależy. Will, jeśli czarownicy mają za jednego z rodziców demona, a z drugiego człowieka, to co się dzieje, jeśli jeden z rodziców jest Nocnym Łowcą?

– Nocny Łowca nigdy by do czegoś takiego nie dopuścił – odparł Will stanowczym głosem.

– Ale w Kodeksie napisano, że większość czarowników powstała na skutek… użycia przemocy – powiedziała, a głos załamał jej się na tym paskudnym słowie – lub wtedy gdy zmieniający kształt demon przybiera postać ukochanej osoby i dopełnia aktu uwiedzenia podstępem. Jem powiedział mi, że krew Nocnych Łowców zawsze jest dominująca. Kodeks mówi również, że potomstwo Nocnych Łowców i wilkołaków lub faerie zawsze okazuje się być Nocnymi Łowcami. Czy w takim razie krew anioła w żyłach Nocnych Łowców nie mogłaby usunąć tego, co demoniczne i stworzyć.

– Tak naprawdę nie zostaje stworzone nic. – Will szarpnął za zasłonkę. – Dziecko urodzi się martwe. Zawsze tak się dzieje. Noworodki są martwe. Potomstwo demona i Nocnego Łowcy to sama śmierć. – Spojrzał na nią w słabym świetle. – Czemu chcesz to wiedzieć?

– Chcę wiedzieć, czym jestem – przyznała. – Wydaje mi się, że jestem jakąś. kombinacją, która nigdy wcześniej nie wystąpiła. Po części faerie, po części.

– Nie myślałaś nigdy o tym by przemienić się w któregoś ze swoich rodziców? – spytał Will.

– W swoją matkę lub ojca? To zapewniłoby ci dostęp do ich wspomnień, prawda?

– Oczywiście, że o tym myślałam. Ale nie posiadam żadnej rzeczy, która należała do moich rodziców. Wszystko to, co zostało zapakowane w moje kufry na podróż tutaj, zniszczyły Mroczne Siostry.

– A co z twoim naszyjnikiem z aniołem? Czy nie należał wcześniej do twojej matki?

Tessa pokręciła głową.

– Próbowałam. Ja… Nie udało mi się niczego wyłapać. Należał do mnie od tak dawna, że to, co sprawiało, że był jej własnością, po prostu zniknęło.

Oczy Willa błysnęły w mroku.

– Możliwe, że jesteś mechaniczną dziewczyną. Możliwe, że ojciec Mortmaina stworzył cię, a teraz sam Mortmain szuka sekretu tworzenia takich idealnych kopii zamiast tych ohydnych automatycznych potworów. Możliwe, że w twojej piersi bije serce zrobione z metalu.

Tessa wciągnęła gwałtownie powietrze, czując chwilowe zawroty głowy. Jego łagodny głos był taki przekonywujący, a mimo to.

– Nie – rzuciła ostro. – Zapominasz o tym, że pamiętam swoje dzieciństwo. Maszyny nie rosną i nie zmieniają się. To nie tłumaczy też mojej umiejętności.

– Wiem – odparł Will, błyskają w ciemnościach białymi zębami. – Chciałem jedynie sprawdzić czy jestem w stanie ci to wmówić.

Tessa rzuciła mu chłodne spojrzenie. – To nie ja nie mam serca.

W powozie było zbyt ciemno by mogła to stwierdzić, ale wyczuła, że jego policzki pokrył ciemny rumieniec wstydu. Zanim Will zdążył cokolwiek powiedzieć, koła powozu zatrzymały się z szarpnięciem. Dojechali na miejsce.

Rozdział dwunasty: Bal

Przysiągłem teraz zakopać

Martwego trupa nienawiści,

Czuję się wolny i czysty

Po stracie tego ciężaru,

Jestem szczęśliwy, lecz obawiam się

Że jej brat przyjdzie tu, by siać zniszczenie

I zniweczy dziś wieczorem me kruche marzenie.

– Alfred, Lord Tennyson, Maud

Cyril zatrzymał powóz za bramą prowadzącą do posiadłości w cieniu liściastego dęba. Wiejska posiadłość Lightwoodów w Chiswick, tak jak i ta w Londynie, była masywna i zbudowana w stylu palatyńskim, dla którego charakterystyczne były strzeliste filary oraz mnogość klatek schodowych. Poświata księżyca dodawała wszystkiemu perłowego blasku, tak że wszystko wyglądało jak wyłożone macicą perłową. Kamień, z którego pobudowano dom, zdawał się pobłyskiwać srebrzyście, podczas gdy brama biegnąca wokół posiadłości miała połysk czarnej olejnej farby. Żadne ze świateł nie było zapalone. Całe miejsce było pogrążone w mroku i ciche jak grób. Szerokie połacie gruntów otaczały je zewsząd, biegnąc aż do zakola Tamizy, ciemne i opuszczone. Tessa zaczęła się zastanawiać czy przypadkiem nie popełnili błędu zjawiając się tutaj.

Gdy Will wyszedł z powozu, pomagając jej zejść po schodkach, jego usta wykrzywiły się w grymasie.

– Czujesz to? Demoniczna magia. Jej odór unosi się w powietrzu.

Tessa zrobiła minę. Nie czuła niczego niezwykłego – w rzeczywistości tak daleko od centrum miasta powietrze wydawało się czystsze niż w pobliżu Instytutu. Czuła wilgotne liście i zapach ziemi. Spojrzała na Willa, który uniósł twarz do księżycowego światła, i zastanawiała się, jaką broń ukrył pod swoim dopasowanym frakiem. Dłonie miał obleczone w białe rękawiczki, a wykrochmalony gors koszuli był nieskazitelny. Z maską mógł uchodzić za przystojnego bandytę z melodramatycznej powieści.

Tessa przygryzła dolną wargę.

– Jesteś pewien? Ten dom wygląda na całkiem opuszczony. Jak gdyby nikogo nie było w środku. Może się pomyliliśmy?

Pokręcił przecząco głową.

– Użyto tutaj potężnej magii. Czegoś o wiele silniejszego niż zwykły urok. To prawdziwa tarcza. Ktoś bardzo nie chce żebyśmy odkryli, co tu się tak naprawdę dzieje. – Spojrzał na zaproszenie w jej dłoni, wzruszył ramionami, i podszedł do bramy. Wisiała tam kołatka. Zadzwonił ją, a hałas nadwyrężył zszargane już nerwy Tessy. Rzuciła mu piorunujące spojrzenie. Will wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Caelum deniąue, aniele – powiedział i rozpłynął się w ciemności w momencie, w którym brama otworzyła się przed nią.

Przed Tessą pojawiła się zakapturzona postać. W pierwszej chwili pomyślała o Cichych Braciach, ale ich szaty miały kolor pergaminu a postać, która nad nią górowała, spowijała czerń. Kaptur całkowicie skrywał jej twarz. Tessa bez słowa wyciągnęła przed siebie zaproszenie.

Dłoń, która je od niej wzięła, była obciągnięta rękawiczką. Zakryta twarz przyglądała się przez chwilę zaproszeniu. Tessa nie mogła nic poradzić na ogarniające ją zdenerwowanie. W normalnych okolicznościach sytuacja, kiedy młoda dama bierze udział w balu sama bez przyzwoitki, byłaby tak niewłaściwa, że aż skandaliczna. Ale to nie były normalne okoliczności. W końcu spod kaptura dał się słyszeć głos. – Witamy, panno Lovelace.

Głos był ochrypły, jakby ktoś szorował papierem ściernym po szkle. Tessa poczuła na plecach ukłucie niepokoju. Ucieszyła się, że nie widzi twarzy skrytej pod kapturem. Postać zwróciła jej zaproszenie i odsunęła się na bok, gestem zapraszając ją do środka. Ruszyła przed siebie, zmuszając się do tego, by nie rozglądać się na boki w poszukiwaniu Willa.

Postać zaprowadziła ją wokół jednej ściany domu i dalej wąską ścieżką w ogrodzie. Ogrody rozciągały się na sporą odległość wokół posiadłości. W blasku księżyca nabrały srebrzysto – zielonej barwy. Tessa dostrzegła okrągły ozdobny staw o czarnej tafli wody. Obok niego stała biała marmurowa ławka, a wzdłuż ścieżek znajdowały się starannie przystrzyżone żywopłoty. Ścieżka, którą podążała, kończyła się wysokim wąskim przejściem stykającym się ze ścianą domu. Na jego drzwiach wyryto dziwny symbol. Zdawał się zmieniać w miarę jak Tessa mu się przyglądała, sprawiając, że aż rozbolały ją od tego oczy. Odwróciła wzrok, gdy jej zakapturzony towarzysz otworzył je i zaprosił ją do środka.

Wkroczyła do domu, a drzwi za nią zamknęły się. Odwróciła się w chwili, w której się zamykały, i wydało jej się, że pod kapturem dostrzegła przebłysk czegoś, co mogło wyglądać jak twarz. Dostrzegła coś przypominającego zbitkę czerwonych oczu pośrodku ciemnego owalu, zupełnie jak ślepia pająka. Oddech uwiązł jej w gardle, gdy drzwi zamknęły się z kliknięciem, a przestrzeń wokół niej zalała ciemność.

Gdy szukała na ślepo klamki, wokół niej rozbłysło światło. Stała u stóp długiego, wąskiego rzędu stopni, które prowadziły w górę. Po bokach paliły pochodnie o zielonkawych płomieniach. Nie było to jednak magiczne światło.

Na szczycie schodów znajdowały się kolejne drzwi. Wyrysowano na nich inny symbol. Tessa poczuła jak zasycha jej w ustach. To był ouroboros, podwójny wąż. Symbol Klubu Pandemonium.

Na chwilę zmroził ją strach. Znak ożywił wyblakłe wspomnienia: Mroczny Dom, torturujące ją Siostry próbujące zmusić ją do Zmiany, zdradę Nate'a. Zastanawiała się, co takiego Will powiedział jej po łacinie zanim zaniknął. Nie miała wątpliwości, że było to coś w stylu „Odwagi", czy coś podobnego. Pomyślała o Jane Eyre mężnie stawiającej czoła wściekłemu Rochesterowi, o Catherine Earnshaw pogryzionej przez wściekłego psa, która nie pisnęła nawet słowem z bólu i gardziłaby sobą gdyby było inaczej. Na końcu pomyślała o Boadycei, która jak powiedział jej Will, była „odważniejsza od wszystkich mężczyzn".

To tylko bal, Tesso, upomniała się, sięgając po klamkę. Zwykłe przyjęcie.

Nigdy wcześniej nie brała w żadnym udziału. Miała bardzo ograniczone wyobrażenie tego, czego się spodziewać i to jedynie z książek. W powieściach Jane Austen bohaterowie cały czas albo wyczekiwali wydania kolejnego balu bądź sami go urządzali. Często nawet cała wieś była zaangażowana w planowanie i wyznaczanie miejsce balu. W innych powieściach takich jak „Targowisko próżności" istniały kulisy, za którymi plotkowano i knuto intrygi. Wiedziała, że znajdzie tam przebieralnie dla pań gdzie mogła zostawić szal, oraz taką dla mężczyzn gdzie można było bezpiecznie zostawić nakrycia głowy, płaszcze oraz laski. Powinna otrzymać karnet, w którym będą wypisane nazwiska chcących zatańczyć z nią mężczyzn. Tańczenie kilka razy pod rząd z tym samym dżentelmenem było nietaktowne. Za drzwiami powinna również znajdować się wielka, pięknie udekorowana sala balowa oraz mniejszy bufet, gdzie podawane będą schłodzone drinki, kanapki oraz biszkopty…

Wyobrażenie Tessy nie do końca pokryło się z prawdą. Gdy drzwi zamknęły się za nią odkryła, że na powitanie nie śpieszy jej żaden służący, nikt nie prowadzi jej do przebieralni dla pań i nie oferuje, że zabierze jej szal. Zamiast tego uderzyła w nią podobna do fali wrzawa, hałas muzyki oraz światła. Stała u wejścia do pomieszczenia tak wielkiego, że trudno było uwierzyć, iż zmieściło się jakimś cudem w rezydencji Lightwoodów. Z sufitu zwieszał się olbrzymi kryształowy żyrandol. Dopiero po kilku sekundach Tessa uświadomiła sobie, że miał kształt pająka z ośmioma odnóżami, a każde z nich wieńczyło mnóstwo grubych świec. Ściany miały odcień głębokiego granatu, a wzdłuż jednej znajdowały się drzwi balkonowe. Część z nich otwarto by zapewnić dopływ świeżego powietrza. Jednak pomimo chłodu panującego na zewnątrz, w środku było dość duszno. Za oknami widać było wyrzeźbione w kamieniu balkony, z których można było podziwiać widok na miasto. Ściany w większości przesłaniały ogromne płachty lśniącego materiału, którego zwoje widoczne nad oknami poruszały się na lekkim wietrze. Materiał zdobiły zawiłe wzory i złote hafty. Te same zmieniające się wzory, od których Tessę rozbolały oczy na dole przy schodach.

Sala była pełna ludzi. Cóż, nie do końca ludzi. Większość wyglądała wystarczająco ludzko. Dostrzegła śmiertelnie blade twarze wampirów i kilku purpurowych i cieniowanych czerwienią ifrytów. Wszyscy byli ubrani zgodnie z najnowszymi trendami. Większość, choć nie wszyscy, uczestnicy balu nosili maski – bogato zdobione przedmioty pomalowane na złoto i czarno, maski z zakrzywionymi dziobami i malutkimi soczewkami, czerwone maski diabła do kompletu z rogami. Część gości nie miała masek. Zaliczała się do niej grupa kobiet, których włosy miały stłumiony odcień lawendy, zieleni oraz fioletu. Tessa nie sądziła, by były farbowane. W dodatku nosiły je rozpuszczone jak nimfy na malowidłach. Ich ubrania również były skandalicznie luźne. Gołym okiem widać było, że nie noszą gorsetów. Miały na sobie swobodne, niekrępujące ruchów suknie z aksamitu, tiulu oraz satyny.

Pomiędzy ludźmi przemykały inne postaci najróżniejszych kształtów i rozmiarów. Zobaczyła wśród nich człowieka zbyt wysokiego i zbyt chudego by w ogóle być człowiekiem ubranego w płaszcz i frak, który górował ponad młodą kobietą w zielonej pelerynie o rudych włosach lśniących jak wypolerowana miedziana jednopensówka. Stworzenia przypominające ogromne psy krążyły wśród gości. Ich żółte ślepia były szeroko otwarte i czujne. Wzdłuż kręgosłupów biegły im rzędy kolców. Wyglądały jak egzotyczne zwierzęta, których ryciny oglądała w książkach. Co najmniej tuzin wyglądających jak gobliny stworzeń popiskiwało i szczebiotało coś do siebie w całkiem niezrozumiałym języku. Wyglądało na to, że kłócą się o jedzenie, na które składała się rozerwana na pół żaba. Tessa przełknęła podchodzącą do gardła żółć i odwróciła się.

I wtedy ich dostrzegła. Jej umysł prawdopodobnie zlekceważył ich obecność i uznał za element dekoracji lub części zbroi, ale nimi nie były. Pod ścianą stały w bezruchu milczące automaty. Miały postać ludzi zupełnie jak stangret, który należał do Mrocznych Sióstr, i nosiły liberię służby Lightwoodów. Po lewej stronie klatki piersiowej miały wyhaftowanego ouroborosa. Ich twarz były puste i pozbawione wyrazu jak dziecięce rysowanki, które nie zostały do końca wypełnione.

Wtem ktoś chwycił ją za ramiona. Serce Tessy podskoczyło w piersi… Zostałam zdemaskowana! Każdy mięsień w jej ciele naprężył się, a znajomy głos przemówił: – Jessie, kochanie, już myślałem, że nigdy nie przybędziesz.

Odwróciła się i napotkała wzrokiem twarz swojego brata.

Ostatnim razem, kiedy Tessa widziała Nate'a, był cały posiniaczony, zakrwawiony i warczał na nią w korytarzu Instytutu, trzymając nóż w dłoni. Stanowił wtedy przerażającą mieszankę grozy, żałosności oraz trwogi.

Ten Nate był czymś zupełnie innym. Uśmiechnął się do niej z góry – Jessamine była o wiele niższa od Tessy. Dziwnie było nie móc sięgnąć wzrostem do podbródka swojego brata tylko do piersi. Jego oczy miały żywy odcień błękitu. Włosy miał wyszczotkowane i czyste, a skórę nieskazitelną. Nosił elegancki czarny frak oraz czarny gors koszuli. Jego białe rękawiczki były bez skazy.

To był Nate, którego zawsze sobie wyobrażała – młodzieńca o wyglądzie bogacza, eleganckiego i wyrafinowanego. Biło z niego poczucie zadowolenia, a właściwie satysfakcji z samego siebie. Wyglądał zupełnie jak Church chwilę po tym jak zabił wyjątkowo tłustą mysz.

Nate zachichotał.

– Co się stało, Jess? Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha.

Bo zobaczyłam. Ducha brata, na którym mi kiedyś zależało. Tessa sięgnęła po odcisk myśli Jessamine w swoim umyśle. Znów miała wrażenie jakby wkładała dłonie do trującej wody i nie mogła uchwycić się niczego solidnego.

– Ja. ogarnęła mnie nagła obawa, że może cię tu nie być – odparła.

Tym razem jego śmiech był o wiele czulszy.

– Miałbym przegapić szansę spotkania się z tobą? Nie bądź niemądra. – Rozejrzał się dookoła, uśmiechając. – Lightwood powinien częściej urządzać przyjęcia żeby zaimponować Mistrzowi – podał jej dłoń. – Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zatańczysz ze mną, Jessie?

Jessie. Nie „panno Lovelace". Wszystkie wątpliwości jakie Tessa miała co do natury ich związku zostały rozwiane. Zmusiła się do uśmiechu.

– Oczywiście.

Orkiestra – składająca się z grupy niewielkich wzrostem mężczyzn o purpurowej skórze ubranych w srebrną liberię – grała walca. Nate ujął ją za rękę i zaprowadził na parkiet.

Dzięki Bogu, pomyślała Tessa. Dzięki Bogu, że spędziła całe lata na ćwiczeniu kroków w salonie ich małego mieszkanka w Nowym Jorku. Wiedziała dokładnie jak tańczyć, jak dopasować swoje ruchy do jego, nawet w tym mniejszym nieznanym jej ciele. Oczywiście Nate nigdy nie spoglądał na nią tak jak teraz – z czułością i z nieznacznie rozchylonymi wargami. Dobry Boże, a gdyby zechciał ją pocałować? Nie pomyślała o tym. Gdyby to zrobił, dostałaby mdłości. Boże, modliła się w duchu, nie pozwól mu tego zrobić.

– Miałam dziś niemałe problemy z wymknięciem się z Instytutu – odparła szybko. – Ta mała wścibska Sophie niemal znalazła moje zaproszenie.

Uścisk dłoni Nate'a wzmocnił się.

– Ale nie zrobiła tego, prawda?

W jego głosie słychać było ostrzeżenie. Tessa wyczuła, że była o krok od popełnienia poważnej gafy. Rozejrzała się szybko po pomieszczeniu. Gdzie podziewał się Will? Co powiedział? Nawet jeśli mnie nie zobaczysz, będę tuż obok ciebie. Nigdy jednak nie czuła się bardziej samodzielna niż teraz.

Biorąc głęboki oddech, odrzuciła głowę do tyłu, starając się jak najwierniej imitować ruchy Jessamine.

– Masz mnie za głupią? Oczywiście, że nie Trzepnęłam ją lusterkiem po tym chudym nadgarstku i natychmiast je upuściła. Poza tym wątpię, by w ogóle umiała czytać.

– W rzeczy samej – odparł Nate, któremu widocznie ulżyło. – Branwellowie mogli się bardziej postarać i zatrudnić służącą, która odpowiada damie w każdym calu. Taką, która mówi po francusku, potrafi szyć…

– Sophie umie szyć – odparła automatycznie Tessa i spoliczkowała się w duchu. – Względnie przyzwoicie – poprawiła się natychmiast i zatrzepotała rzęsami w stronę Nate'a. – A co ty porabiałeś od czasu naszego ostatniego spotkania? Nie żebym miała jakiekolwiek pojęcie o tym kiedy to było.

– Moje sprawy są w jak najlepszym porządku. Mistrz nie przestaje mnie faworyzować.

– Jest mądry – szepnęła – potrafi rozpoznać bezcenny skarb gdy widzi go przed oczami.

Nate dotknął delikatnie jej twarzy urękawicznioną dłonią. Tessa zmusiła się, żeby nie zesztywnieć na całym ciele.

– A wszystko dzięki tobie, kochana. Moje małe wiarygodne źródło informacji – przysunął się bliżej niej. – Widzę, że założyłaś tą suknię, o której ci pisałem – szepnął. – Od momentu, w którym powiedziałaś mi jak to nosiłaś ją podczas ostatniego balu bożonarodzeniowego, pragnąłem cię w niej ujrzeć. Wprost olśniewasz w tej kreacji.

Tessa miała wrażenie jakby żołądek próbował utorować sobie drogę do jej gardła. Znów omiotła wzrokiem salę. Dostrzegła Gideona Lightwooda, który wyglądał niezwykle korzystnie w swoim czarnym fraku, choć stał dość sztywno pod jedną ze ścian zupełnie jakby ktoś go tam przykleił. Jedynie jego oczy poruszały się po pomieszczeniu. Gabriel chodził w tę i z powrotem ze szklanką czegoś co wyglądało jak lemoniada. Jego oczy lśniły z ciekawości. Zobaczyła jak podchodzi do jednej z dziewcząt z długimi lawendowymi włosami i rozpoczyna konwersację. I to by było na tyle jeśli chodzi o żywienie nadziei, że synowie nie mają pojęcia co wyprawia ich ojciec, pomyślała, z irytacją odwracając wzrok od Gabriela. Wtedy dostrzegła Willa.

Opierał się o ścianę dokładnie naprzeciwko niej, między dwoma pustymi krzesłami. Pomimo maski, Tessa miała wrażenie, że patrzy mu prosto w oczy. Jak gdyby stali wystarczająco blisko siebie, by móc się dotknąć. Spodziewała się, że będzie niejako rozbawiony jej kłopotliwym położeniem, ale tak nie było. Wyglądał na spiętego, wściekłego i.

– Boże, jestem zazdrosny o każdego mężczyznę, który na ciebie patrzy – odparł Nate. – Jedynym mężczyzną, który powinien na ciebie spoglądać, jestem ja.

Dobry Boże, pomyślała Tessa. Czy taki sposób umizgiwania się naprawdę działał na kobiety? Gdyby jej brat przyszedł do niej z zamiarem poproszenia jej o udzielenie porady w sprawie tych perełek, to powiedziałaby mu prosto z mostu, że mówi jak skończony idiota. Możliwe jednak, że myślała tak ponieważ był jej bratem. I nikczemnikiem. Informacje, przypomniała sobie. Muszę wydobyć z niego ważne informacje i czym prędzej się stąd wynosić, zanim pochoruję się z obrzydzenia.

Znów spojrzała w stronę Willa, lecz on zniknął, jakby w ogóle go tu nie było. Mimo to wierzyła mu teraz, że kręcił się w pobliżu i miał na nią oko, nawet jeśli ona nie mogła go zobaczyć. Wzięła się w garść i powiedziała:

– Naprawdę, Nate? Czasami boję się, że cenisz mnie tylko ze względu na informacje jakich jestem ci w stanie dostarczyć.

Zatrzymał się na sekundę i przez moment stał jakby połknął kij, niemal wytrącając ją z rytmu.

– Jessie! Jak w ogóle możesz myśleć coś takiego? Dobrze wiesz jak cię uwielbiam. – Rzucił jej karcące spojrzenie, gdy znów zaczęli poruszać się w takt muzyki. – To prawda, że twoje powiązania z Nefilim i z Instytutem są bardzo istotne. Bez ciebie nie dowiedzielibyśmy się na przykład, że jadą do Yorku. Sądziłem jednak, iż wiesz, że pomagasz mi dlatego, że wspólnie zmierzamy ku naszej przyszłości. Gdy zostanę prawą ręką Mistrza, pomyśl o tym, co będę mógł dla ciebie zrobić.

Tessa wybuchnęła nerwowym śmiechem.

– Masz rację, Nate. Chodzi o to, że czasem się boję. Co będzie, jeśli Charlotte odkryje, że dla ciebie szpieguję? Co oni mi wtedy zrobią?

Nate zakręcił nią w obrocie.

– Ależ nic, kochanie. Sama powiedziałaś, że są tchórzami. – Spojrzał ponad jej ramieniem i uniósł brew. – Benedykt i jego stare sztuczki – powiedział. – Odrażające.

Tessa odwróciła się i zobaczyła Benedykta Lightwooda opierającego się szkarłatną aksamitną sofę w pobliżu orkiestry. Był bez płaszcza, w dłoni trzymał kieliszek czerwonego wina, a oczy miał na wpół przymknięte. Tessa ze wstrząsem odnotowała, że przy jego boku wyciągała się kobieta – a przynajmniej istota, która miała taką postać. Nosiła rozpuszczone

czarne włosy, głęboką wyciętą czarną aksamitną suknię, a z jej oczu wyglądały dwie główki małych węży, sycząc. W miarę jak Tessa się temu przyglądała, jedna z nich wysunęła długi rozwidlony język i polizała Benedykta po twarzy.

– To demon – rzuciła Tessa całkiem bez tchu, na sekundę kompletnie zapominając o tym, że ma udawać Jessamine – prawda?

Na szczęście wszystko wskazywało na to, że Nate wcale nie uznał pytania za dziwne.

– Oczywiście, że tak, króliczku. Benedykt uwielbia kobiety demony.

W głowie Tessy odezwał się głos Willa. Będę zaskoczony jeśli nie okaże się, że jeden ze starszych Lightwoodów po nocnej wizycie w pewnym przybytku w Shadwell, nie opuści go wraz z paskudnym przypadkiem demonicznej kiły.

– Och – wykrztusiła jedynie.

– Właśnie – odparł Nate. – Cóż za ironia, biorąc pod uwagę fakt żelazne zasady, jakimi kierują się Nefilim. Często zadaję sobie pytanie, czemu Mortmain tak bardzo go faworyzuje i pragnie widzieć go na stanowisku w Instytucie. – W głosie Nate'a słychać było irytację.

Tessa również zdążyła się tego domyśleć, ale świadomość, że to Mortmain stał za pełną nieustępliwości determinacją Benedykta by przejąć Instytut z rąk Charlotte, nadal odczuwała jako cios.

– Nie rozumiem – zaczęła, próbując jak najlepiej naśladować lekko drażliwy charakter Jessamine – jaką korzyść będzie miał z tego Mistrz. To tylko wielki, stary, zagracony budynek.

Nate wybuchnął pobłażliwym śmiechem.

– Nie chodzi o budynek, głuptasku. Chodzi o pozycję. Głowa londyńskiego Instytutu jest jednym z najpotężniejszych Nocnych Łowców na świecie, a Mistrz kontroluje Benedykta jak marionetkę. Posługując się nim, zniszczy Radę od środka, podczas gdy armia automatów zrobi to od zewnątrz. – Zakręcił nią w miejscu, w którym wymagał tego taniec. Tylko lata praktyki uchroniły Tessę przed przewróceniem się, kiedy rozproszyło ją zdumienie – poza tym to nieprawda, że w Instytucie nie ma żadnych cennych przedmiotów. Dostęp do Wielkiej Biblioteki będzie dla Mistrza nieoceniony. Nie wspominając już o zbrojowni.

– I Tessie. – Wzmocniła głos by nie zadrżał.

– Tessie?

– Twojej siostrze. Mistrz będzie chciał dostać ją w swoje ręce, prawda?

Po raz pierwszy Nate spojrzał na nią zdumionym wzrokiem.

– Już to omawialiśmy, Jessamine – powiedział. – Tessa zostanie aresztowana za nielegalne posiadanie przedmiotów umożliwiających uprawianie czarnej magii i wysłana do Milczącego Miasta. Benedykt wydostanie ją stamtąd i zaprowadzi prosto do Mistrza. To wszystko jest częścią umowy, jaką zawarli, choć nie wiem jeszcze, co dzięki niej przypadnie w udziale Lightwoodowi. To musi być coś znaczącego, bo w przeciwnym razie nie byłby taki skłonny do zwrócenia się przeciwko swoim.

Aresztowana? Posiadanie przedmiotów umożliwiających uprawianie czarnej magii? Tessa poczuła jak kręci się jej w głowie.

Dłoń Nate'a objęła jej kark. Nosił rękawiczki, ale mimo to Tessa nie mogła oprzeć się wrażeniu, że coś oślizgłego dotyka jej skóry.

– Moja mała Jessie – wymruczał. – Zachowujesz się niemal tak jakbyś zapomniała o swoim udziale w całej tej intrydze. Ukryłaś Białą Księgę w pokoju mojej siostry tak jak ci kazaliśmy, prawda?

– O – oczywiście, że tak. Po prostu żartowałam, Nate.

– Dobra dziewczynka – przysunął się jeszcze bliżej. Zdecydowanie miał zamiar ją pocałować. To było wysoce niewłaściwe, ale z drugiej strony nic w tym miejscu nie mogło być uważane za właściwe. Ogarnięta absolutnym przerażeniem, Tessa wyjąkała:

– Nate. słabo mi. czuję się, jakbym miała zaraz zemdleć. To chyba przez to gorąco. Mógłbyś przynieść mi trochę lemoniady?

Spojrzał na nią z góry z ustami zaciśniętymi w kreskę z powodu tłumionej irytacji. Tessa wiedziała jednak, że nie mógł odmówić. Żaden dżentelmen by tego nie zrobił. Nate wyprostował się, strzepnął rękawiczki i uśmiechnął się.

– Oczywiście – odparł z lekkim ukłonem – pozwól, że najpierw pomogę ci usiąść.

Próbowała protestować, ale jego ręka zacisnęła się już na jej łokciu. Poprowadził ją w stronę krzeseł ustawionych wzdłuż ścian. Pomógł jej usiąść i zniknął w tłumie. Patrzyła jak odchodzi, drżąc na całym ciele. Czarna magia. Czuła się chora ze wstrętu i wściekła. Chciała spoliczkować brata, potrząsnąć nim zanim opowie jej resztę, ale wiedziała, że nie mogła.

– Ty musisz być Tessa Gray – odezwał się łagodny głos tuż obok. – Wyglądasz zupełnie jak twoja matka.

Tessa omal nie wyskoczyła ze skóry. Obok niej stała smukła kobieta o długich, rozpuszczonych włosach w kolorze płatków lawendy. Skórę miała w jasnym odcieniu błękitu. Jej długa, falująca suknia składała się z cieniutkiego jak pajęczyna tiulu. Stopy miała bose, a między palcami widać było cienkie sieci jak u pająka w kolorze ciemniejszego błękitu. Dłonie Tessy powędrowały w geście przerażenia do jej twarzy – czyżby jej moc przemiany przestała działać? – ale niebieska kobieta tylko się roześmiała.

– Nie chciałam sprawić byś zaczęła się obawiać o skuteczność twojego kamuflażu, kochana. Nadal jest na swoim miejscu. Po prostu moja rasa potrafi widzieć na wskroś przed takiego rodzaju przebranie. Wszystko to. – wykonała niesprecyzowany ruch ręką w stronę blond loków Tessy, jej białej sukni i pereł – .to chmura, a ty jesteś kryjącą się za nią niebem. Wiedziałaś, że twoja matka miała takie same oczy jak ty? Czasami szare, a czasami niebieskie.

Tessa wreszcie odzyskała głos.

– Kim jesteś?

– Moi pobratymcy nie lubią wyjawiać swoich nazwisk, ale możesz nazywać mnie jak tylko chcesz. Możesz znaleźć dla mnie jakieś piękne imię. Twoja mama nazywała mnie Hiacynt.

– Niebieski kwiat – odparła Tessa słabym głosem. – Skąd znałaś moją matkę? Nie wyglądasz na starszą ode mnie.

– Po tym jak upływa czas naszej młodości, moja rasa nie starzeje się ani nie umiera. Twoja również. Szczęściara z ciebie! Mam nadzieję, że doceniasz wyświadczoną ci przysługę.

Tessa pokręciła ze zdumieniem głową.

– Przysługę? Jaką znów przysługę? Mówisz o Mortmainie? Wiesz, czym jestem?

– A czy ty wiesz, czym jestem ja?

Tessie przyszedł na myśl Kodeks.

– Faerie? – spytała, zgadując na ślepo.

– Wiesz, czym jest odmieniec?

Tessa pokręciła przecząco głową.

– Czasami – zaczęła Hiacynt poufnym tonem, zniżając głos do szeptu – gdy krew faerie u naszej rasy jest słaba i chora, znajdujemy drogę do ludzkiego domu i zabieramy najlepsze, najładniejsze i najdorodniejsze dziecko i w mgnieniu oka podmieniamy je na chore dziecko z naszej rasy. Podczas gdy ludzkie dziecko rośnie zdrowe i silne w naszej krainie, jego rodzina odkrywa, że jest obciążona umierającym stworzeniem, które boi się żelaza. Nasza krew zostaje wzmocniona.

– Dlaczego się fatygujecie? – przerwała jej Tessa. – Czemu po prostu nie porwiecie ludzkiego dziecka i nie zostawicie w zamian niczego?

Ciemnoniebieskie oczy Hiacynt rozszerzyły się.

– Dlaczego? Bo to nie byłoby fair – odparła. – I zrodziłoby podejrzenia wśród Przyziemnych. Są głupi, ale jest ich wielu. Nie potrzebujemy wzbudzać ich gniewu. Wtedy nadchodzą i atakują nas żelazem i pochodniami. – Jej ciałem wstrząsnął dreszcz.

– Chwileczkę – wtrąciła Tessa. – Chcesz powiedzieć, że jestem odmieńcem?

Hiacynt wybuchła krótkim śmiechem.

– Oczywiście, że nie! Cóż za niedorzeczna myśl! – Śmiejąc się, przyłożyła dłonie do serca, a Tessa dostrzegła niebieską sieć między jej palcami. Nagle uśmiechnęła się, ukazując lśniące zęby. – W naszą stronę spogląda niezwykle przystojny młody człowiek – powiedziała. – Jest równie piękny, co sam władca faerie! Pozostawiam cię twoim sprawom. – Mrugnęła okiem, a zanim Tessa zdążyła zaprotestować, Hiacynt znów wmieszała się w tłum.

Wstrząśnięta, odwróciła się spodziewając się, że ujrzy Nate'a – ale to był Will, który opierał się o ścianę obok niej. W chwili, w której jej oczy napotkały jego wzrok, Will odwrócił je i zaczął uważnie przyglądać się parkietowi.

– Czego chciała od ciebie ta kobieta?

– Nie wiem – odparła Tessa rozdrażnionym głosem. – Najwidoczniej chciała mi powiedzieć, że nie jestem odmieńcem.

– Cóż, to świetnie. Rozpoczął się proces eliminacji możliwych założeń. – Tessa musiała przyznać, że Will świetnie sobie radził z wtapianiem się w ciemne zasłony znajdujące się zaraz za nim. Wyglądał jakby zupełnie go tu nie było. Z pewnością musiał być to jakiś talent Nocnego Łowcy. – Masz jakieś wieści od brata?

Złożyła razem dłonie, spoglądając na podłogę, gdy mówiła.

– Jessamine przez cały czas szpiegowała nas dla Nate'a. Nie wiem tylko od jak dawna. Mówiła mu o wszystkim. Wydaje jej się, że Nate jest w niej zakochany.

Will wcale nie wyglądał na zaskoczonego.

– A czy tobie się wydaje, że on jest w niej zakochany?

– Wydaje mi się, że Nate dba wyłącznie o siebie – przyznała. – Ale jest coś gorszego. Benedict Lightwood pracuje dla Mortmaina. Właśnie dlatego chce dostać się do Instytutu. Po to, żeby Mistrz przejął go w swoje ręce. I żeby dopaść mnie. Oczywiście, Nate wie o tym wszystkim. Ale nic go to nie obchodzi. – Tessa znów wbiła wzrok w dłonie. W dłonie Jessamine. Drobne i delikatne w cienkich białych rękawiczkach. Och, Nate. Ciotka Harriet zwykła nazywać go swoim niebieskookim chłopcem.

– Rozumiem, że to było zanim zdecydował się ją zabić – odparł Will. Dopiero wtedy Tessa uświadomiła sobie, że powiedziała to na głos. – O wilku mowa – dodał ciszej. Tessa wyjrzała ponad tłum i dostrzegła Nate'a. Jego jasne włosy lśniły jak latarnia. Zbliżał się do niej. W dłoni trzymał szklankę musującego złocistego płynu. Odwróciła się do Willa, żeby powiedzieć mu by znikał, ale jego już nie było.

– Lemoniada z bąbelkami – powiedział Nate, podchodząc do niej i podając jej szklankę. Zmrożone ścianki naczynia chłodziły przyjemnie jej rozpaloną skórę. Upiła łyczek. Pomimo całej tej sytuacji, lemoniada była pyszna.

Nate odgarnął jej z czoła kosmyk włosów.

– O czym to mówiłaś? Ukryłaś Księgę w pokoju mojej siostry…

– Owszem. Zrobiłam tak jak mi kazałeś – skłamała Tessa. – Niczego nie podejrzewa.

– Mam taką nadzieję.

– Nate.

– Tak?

– Wiesz, co Mistrz zamierza zrobić z twoją siostrą?

– Mówiłem ci już, że ona nie jest moją siostrą – wycedził Nate. – I nie mam pojęcia, co zamierza z nią zrobić. Nie żeby mnie to w ogóle interesowało. Moje plany dotyczą wyłącznie mojej. naszej wspólnej przyszłości. Liczę na to, że ty również jesteś temu oddana.

Tessa pomyślała o Jessamine siedzącej ponuro w pokoju z innymi Nocnymi Łowcami, którzy grzebali w papierach dotyczących Mortmaina. O Jessamine przysypiającej przy stole zamiast wyjść położyć się w sypialni, kiedy dyskutowali o planach z Ragnorem Fellem. Tessa współczuła jej nawet, jeśli nienawidziła Nate'a. Nienawidziła go tak bardzo, że aż czuła jak ogień pali ją w gardle. Mówiłem ci już, że ona nie jest moją siostrą.

Tessa otworzyła szeroko oczy. Dolna warga zaczęła jej drżeć.

– Robię wszystko, co w mojej mocy, Nate – odparła. – Nie wierzysz mi?

Poczuła nikłą satysfakcję na widok jego natychmiastowej skruchy.

– Oczywiście, że wierzę, kochanie – przyjrzał się jej twarzy. – Czujesz się lepiej? Może zatańczymy ponownie?

Tessa ścisnęła mocno szklankę w dłoni.

– Och, sama nie wiem.

– No jasne – zachichotał Nate. – W końcu ludzie mówią, że dżentelmen powinien zatańczyć pierwszy i kolejny taniec wyłącznie ze swoją żoną.

Tessa zamarła. Miała wrażenie jakby czas stanął w miejscu. Wszystko w pomieszczeniu zdawało się zastygać w bezruchu razem z nią, nawet uśmieszek na twarzy Nate'a. Żoną?

Czyżby on i Jessamine byli małżeństwem?

– Aniele? – spytał Nate, a jego głos zdawał się dochodzić z bardzo daleka. – Dobrze się czujesz? Zbladłaś jak ściana.

– Panie Gray – odezwał się tubalny mechaniczny głos zza ramienia Nate'a. Należał do jednego z pozbawionych wyrazu twarzy automatu, który trzymał przed sobą srebrną tacę, na której leżała złożona kartka papieru. – Wiadomość do pana.

Zaskoczony Nate odwrócił się i porwał kartkę z tacy. Tessa patrzyła jak ją rozkłada, czyta, przeklina pod nosem a potem chowa ją do kieszeni surduta.

– Cóż – powiedział. – Dostałem od niego wiadomość. – Mówiąc „niego" musiał mieć na myśli Mortmaina", pomyślała Tessa. – Najwidoczniej jestem pilnie potrzebny. Straszna nuda, ale cóż począć? – Ujął ją za rękę i pomógł wstać z krzesła, a potem pochylił się by złożyć szybki pocałunek na jej policzku – porozmawiaj z Benedyktem. Dopilnuje żeby trafiła prosto do swojego powozu, pani Gray. – Ostatnie dwa słowa wypowiedział szeptem.

Odrętwiała Tessa pokiwała tępo głową.

– Dobra dziewczynka – odparł Nate. Odwrócił się i zniknął w tłumie, a zaraz za nim ruszył automat. Tessa odprowadziła ich wzrokiem otępiale. To pewnie z powodu szoku, uznała, lecz wszystko w pomieszczeniu zaczęło wyglądać odrobinę. dziwnie. Zupełnie jakby mogła dostrzec każdy pojedynczy błysk światła odbity od kryształków w żyrandolu. Efekt był wspaniały, nawet jeśli odrobinę niesamowity i przerażający.

– Tesso. – To był Will, który wynurzył się bez żadnego wysiłku z pustki obok niej. Odwróciła się by na niego spojrzeć. Był zaczerwieniony na twarzy, zupełnie jakby biegł. Kolejny piękny i zarazem osobliwy efekt, uznała. Czarne włosy i maska, niebieskie oczy i jasna cera oraz rumieniec wysoko na policzkach. Miała wrażenie, że spogląda na obraz. – Widzę, że twój brat dostał wiadomość

– Och. – Wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce. – To ty ją wysłałeś.

– Zgadza się. – Zadowolony z samego siebie, Will wyjął szklankę lemoniady z jej dłoni, osuszył resztę płynu i odstawił szklankę na parapet. – Musiałem go stąd wykurzyć. Powinniśmy zrobić to samo zanim zda sobie sprawę, że to falsyfikat i tu wróci. Skierowałem go prosto do Vauxhall. Dotarcie na miejsce i powrót tutaj zajmą mu całe wieki, więc na razie jesteśmy względnie bezpieczni. – Urwał, a ona usłyszała nagły niepokój w jego głosie. – Tess. Tessa? Nic ci nie jest?

– Dlaczego pytasz? – Jej własny głos rozbrzmiał echem w jej uszach.

– Spójrz. – Wyciągnął rękę i chwycił kołyszący się pukiel jej włosów. Przyciągnął go bliżej tak by mogła na niego spojrzeć. Zagapiła się, zdumiona. Włosy były ciemnobrązowe, nie blond. Należały do niej. Nie do Jessamine.

– Dobry Boże – przyłożyła dłoń do twarzy, rozpoznając znajome ukłucia Przemiany, które zaczęły przebiegać przez jej ciało. – Jak długo.

– Niedługo. Byłaś Jessamine gdy się do ciebie przysiadłem. – Chwycił ją za rękę. – Chodź. Szybko – zaczął zmierzać długimi krokami w stronę wyjścia, ale żeby to zrobić czekała ich przeprawa przez całą długość sali balowej, ale całe ciało Tessy drżało i dygotało z powodu Przemiany. Straciła dech, gdy wgryzła się w nią jak zęby. Zobaczyła jak Will błyskawicznie odwraca głowę, zaalarmowany. Poczuła jak łapie ją wpół, gdy się potknęła i pomaga dotrzeć w stronę wyjścia. Pomieszczenie wirowało przed jej oczami. Nie mogę teraz zemdleć. Nie pozwól mi zemdleć.

Powiew zimnego powietrza owionął jej twarz. Uświadomiła sobie odlegle, że Will zaciągnął ją na niewielki kamienny balkon przez oszklone drzwi, jeden z wielu wyglądających na ogrody. Odsunęła się od niego, zrywając z twarzy złotą maskę, i prawie osunęła się na balustradę. Po tym jak zatrzasnął za nimi drzwi, Will pośpieszył w jej stronę, kładąc delikatnie dłoń na jej plecach.

– Tesso?

– Nic mi nie jest. – Solidny kamień pod rękami dodawał jej niewysłowionej pociechy. Zimne powietrze zmniejszyło zawroty głowy. Gdy spojrzała na siebie, znów zobaczyła Tessę. Biała suknia była teraz o kilka cali za krótka, a sznurowanie gorsetu tak ciasne, że jej dekolt podjechał do góry, a nisko wycięta suknia ukazywała sporo ciała. Wiedziała, że niektóre kobiety sznurowały się tak ciasno by uzyskać podobny efekt, ale widok tak dużej obnażonej części swojego ciała był raczej szokujący.

Spojrzała z ukosa na Willa, wdzięczna, że zimne powietrze powstrzymywało ją od zalania się rumieńcem.

– Po prostu. nie wiem, co mi się stało. Utrata kontroli nad Przemianą i nie zauważenie tego jeszcze nigdy w życiu mi się nie przydarzyła. To chyba przez wpływ zbyt wielu zdumiewających informacji. Wiedziałeś, że się pobrali? Nate i Jessamine. Są małżeństwem. Nate nigdy nie należał do mężczyzn skłonnych do żeniaczki. I w dodatku jej nie kocha. Jestem tego pewna. Nie kocha nikogo prócz siebie. Nigdy nie kochał.

– Tess – powtórzył Will, łagodniej tym razem. On również opierał się o balustradę i spoglądał na nią. Odległość między nimi znacznie się zmniejszyła. Księżyc ponad ich głowami wyglądał zza chmur, przypominając białą łódź na nieruchomym czarnym morzu.

Tessa zacisnęła usta, uświadamiając sobie, że zaczęła paplać bez ładu i składu.

– Przepraszam – powiedziała cicho, odwracając wzrok.

Niepewnie położył dłoń na jej policzku, zwracając ku sobie jej twarz. Zdjął rękawiczkę, dotykając ją obnażoną skórą.

– Nie masz za co przepraszać – odparł. – Świetnie sobie poradziłaś, Tesso. Ani razu nie wypadłaś z roli – poczuła jak jej twarz ogrzewa się pod jego chłodnymi palcami i zdumiała się. Czy to mówił Will? Will, który rozmawiał z nią kiedyś na dachu Instytutu tak jakby była nikim? – Kochałaś kiedyś swojego brata, prawda? Widziałem twoją twarz, gdy do ciebie mówił i chciałem go zabić za to, że złamał ci serce.

To ty złamałeś mi serce, chciała powiedzieć. Zamiast tego powiedziała:

– Jakaś część mnie tęskni za nim tak samo jak. jak ty tęsknisz za swoją siostrą. Mimo tego, że wiem, co uczynił i kim jest, nadal tęsknię za bratem, o którym myślałam, że nadal go mam. Był moją jedyną rodziną.

– Instytut jest teraz twoją rodziną. – Jego głos był niewiarygodnie czuły i łagodny. Tessa spojrzała na niego ze zdumieniem. Delikatność nie była czymś, co utożsamiałaby z Willem. Mimo to dostrzegała ją w dotyku jego ręki na policzku, w cichym głosie, w jego oczach, gdy na nią spoglądał. W sposobie, o jakim zawsze marzyła by patrzył na nią mężczyzna. Ale nigdy nie śniła o kimś tak wspaniałym jak Will. W blasku księżyca linia jego ust wyglądała idealnie i zmysłowo, a oczy ukryte za maską były niemal całkiem czarne.

– Powinniśmy wracać do środka – rzuciła półszeptem. Wcale nie chciała tego robić. Pragnęła tu zostać z Willem, który był tak boleśnie blisko, że niemal jej dotykał. Czuła bijące z niego ciepło. Jego ciemne włosy opadły na maskę i w oczy, mieszając się z długimi rzęsami. – Mamy mało czasu.

Zrobiła krok naprzód. i wpadła na Willa, który ją chwycił. Zamarła, a potem jej ramiona otoczyły go, a palce dłoni splotły się, obejmując jego szyję. Przycisnęła twarz do jego szyi. Jego włosy były takie miękkie w dotyku. Zamknęła oczy, odcinając się od wirującego wokół świata, od światła za szklanymi drzwiami i blasku płynącego z nieba. Chciała pozostać tu z Willem, zatrzymać tą chwilę na wieczność, i wdychać jego czysty zapach, czuć serce bijące przy jej sercu, równie stałe i mocne, co rytm fal oceanu.

Poczuła jak Will wciąga głęboko powietrze.

– Tess – powiedział. – Tess, spójrz na mnie.

Uniosła wzrok, powoli i niechętnie, przygotowując się wewnętrznie na gniew i chłód w jego oczach. Ale wzrok miał utkwiony w niej. Ciemne oczy były poważne pod kurtyną gęstych czarnych rzęs i pozbawione swojej charakterystycznej zimnej obojętności. Były przejrzyste jak szkło i pełne pożądania. I czegoś więcej – pewnej łagodności, której nigdy wcześniej w nich nie dostrzegała. Której nigdy nie utożsamiała nawet z Willem Herondale’em. To bardziej niż cokolwiek innego uciszyło jej protesty, gdy uniósł ręce i metodycznie, jedna po drugiej, zaczął wyjmować szpilki podtrzymujące jej włosy.

To szaleństwo, pomyślała, gdy pierwsza szpilka uderzyła o kamienną podłogę balkonu. Powinni stąd jak najszybciej uciekać. Zamiast tego stała w miejscu, oniemiała, gdy Will rzucał perłowe szpilki Jessamine na ziemię zupełnie jakby były sztucznymi błyskotkami. Jej własne długie, kręcone, ciemne włosy opadły falą na ramiona, a Will wsunął w nie dłonie. Usłyszała jak oddycha głęboko, jakby od miesięcy wstrzymywał oddech i dopiero teraz go wypuścił. Stał jak zaczarowany i nabrał pełne garście jej włosów, przerzucając je przez jedno jej ramię i nawijając sobie na palce pojedyncze kosmyki.

– Moja Tessa – powiedział, i tym razem nie poprawiła go, że nie była jego.

– Will – szepnęła, gdyż zdjął jej dłonie ze swojego karku. Ściągnął jej rękawiczki, które dołączyły do maski Jessie i jej szpilek leżących na kamiennej podłodze balkonu. Niższa krawędź maski pozostawiła ślady na jego wyrzeźbionych kościach policzkowych, które wyglądem przypominały blizny, lecz gdy wyciągnęła dłoń by ich dotknąć, chwycił ją łagodnie za rękę i pociągnął w dół.

– Nie – powiedział – pozwól, że ja dotknę cię pierwszy. Od zawsze pragnąłem.

Nie odmówiła. Zamiast tego stała z szeroko otwartymi oczami spoglądając na niego, podczas gdy on musnął palcami jej skronie, policzki, a potem – łagodnie pomimo szorstkich opuszków – obrysował nimi zarys jej ust, jakby chciał utrwalić je sobie w pamięci. Ten gest przyprawił Tessę o szybsze bicie serca. Oczy Willa pozostały wpatrzone w nią, równie ciemne i mroczne, co głębia oceanu, oszołomione odkryciem.

Stała nieruchomo, gdy jego palce ześlizgnęły się z jej ust do szyi, zatrzymując się w miejscu gdzie bił jej puls. Potem zsunęły się w stronę jedwabnej wstążki przy kołnierzyku i pociągnęły za jeden jej koniec. Powieki Tessy zatrzepotały z zaskoczenia, gdy kokardka rozwiązała się, a ciepła dłoń Willa dotknęła jej obnażonego obojczyka. Przypomniała sobie, gdy była na Main, jak statek płynął po bezmiarze dziwnie lśniącego oceanu i jak utworzył smugę ognia na wodzie, pozostawiając po sobie mnóstwo iskier. Dłoń Willa zrobiła dokładnie to samo jej skórze. Płonęła w miejscach, w których jej dotykał i czuła gdzie przed chwilą były jego palce, gdy błądziły po jej ciele. Jego dłonie przesunęły się niżej do stanika jej sukni, podążając za wypukłościami jej piersi. Tessa wciągnęła gwałtownie powietrze, gdy Will chwycił ją w pasie i przyciągnął blisko siebie tak, że nie dzielił ich nawet jeden milimetr.

Pochylił się by przytulić policzek do jej policzka. Jego oddech muskający jej ucho przyprawił ją o drżenie, gdy starannie wymawiał poszczególne słowa.

– Od zawsze pragnąłem to zrobić – powiedział. – Chciałem tego w każdej chwili każdej godziny każdego dnia, którego z tobą byłem od momentu naszego spotkania. Z pewnością o tym wiesz. Musisz to wiedzieć. Prawda?

Tessa spojrzała na niego z ustami rozchylonymi ze zdumienia.

– Wiedzieć co? – spytała, a Will z westchnięciem wyrażającym kapitulację, pocałował ją.

Jego usta były takie miękkie. Całował ją już wcześniej, dziko i rozpaczliwie, smakował wtedy krwią, ale teraz było inaczej. Ten pocałunek był przemyślany i nieśpieszny, jak gdyby mówił do niej w milczeniu i muśnięciami warg przekazywał wszystko to, czego nie potrafił ubrać w słowa. Złożył kilka powolnych, delikatnych pocałunków wzdłuż jej ust, każdy odmierzony jak uderzenia serca. Wszystkie mówiły o tym, jaka jest bezcenna, niezastąpiona, pożądana. Tessa nie mogła już dłużej utrzymać przy sobie rąk. Objęła nimi jego kark, wplotła palce w jedwabiste ciemne loki jego włosów i poczuła puls Willa walący jak młot pod jej dłońmi.

Trzymał ją mocno, poznając dokładnie wnętrze jej ust. Smakował lemoniadą, słodką i musującą. Ruch jego języka poruszającego się lekko po jej wargach przyprawił ją o rozkoszy dreszcz, który rozszedł się po całym ciele. Kolana się pod nią ugięły, a w żyłach zapłonął ogień. Pragnęła przyciągnąć go do siebie jeszcze bardziej – lecz on obchodził się z nią tak łagodnie, tak niewiarygodnie czule. Po drżeniu jego ciała pod swoimi dłońmi poznała jednak jak bardzo jej pragnął. Z pewnością nikt, kto nie miał w sobie ani odrobiny troski, nie mógł zachowywać się w podobny sposób. Wszystkie fragmenty w jej wnętrzu, które wydawały się być połamane i zniszczone, kiedy patrzyła na niego przez kilka ostatnich tygodni, zaczęły się sklejać i goić. Czuła się lekko, jakby mogła fruwać.

– Will – szepnęła z ustami przy jego ustach. Chciała poczuć go całym ciałem. Ta tęsknota przepełniała ją bolesnym napięciem, które rozprzestrzeniło się w dole jej brzucha, by przyśpieszyć bicie galopującego serca, zacisnąć dłonie w jego włosach i palić jej skórę pożądaniem. – Will, nie musisz być taki delikatny. Nie jestem aż tak krucha.

– Tesso – jęknął nie przerywając pocałunku, ale dosłyszała wahanie w jego głosie. Skubała jego dolną wargę, kusząc go, aż oddech uwiązł mu w gardle. Objął dłonią jej kark i przysunął do siebie, podczas gdy jego opanowanie prysło, a miejsce łagodności zaczęła zajmować bardziej nagląca potrzeba. Ich pocałunek nabrał głębi, jak gdyby oddychali sobą nawzajem, pochłaniali się, rozkoszowali własną przyjemnością. Tessa wiedziała, że z jej gardła wyrywają się ciche odgłosy podobne do kwilenia, a Will popychał ją miarowo w stronę balustrady w sposób, który powinien sprawiać jej ból, ale co dziwne, wcale tak nie było. Jego dłonie znalazły się na staniku sukni Jessamine, miażdżąc delikatne jedwabne różyczki. Tessa usłyszała jakby z oddali odgłos przekręcanej klamki od drzwi prowadzących na balkon. Zostały otwarte, a mimo to ona i Will nadal obejmowali się, tak jakby nic innego nie miało znaczenia.

Rozległ się szmer czyichś głosów, a ktoś powiedział tonem pełnym dezaprobaty:

– Mówiłam ci, Edith. Tak właśnie się dzieje po wypiciu tych różowych drinków.

Drzwi zamknęły się ponownie, a Tessa usłyszała odgłos oddalających się kroków. Oderwała się od Willa.

– Na litość boską – wyszeptała całkiem bez tchu. – Co za upokorzenie.

– Nie dbam o to – odparł Will, znów przyciągając ją do siebie. Ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi. Skórę miał gorącą. Przesunął wargami po jej wargach. – Tess.

– Ciągle powtarzasz moje imię – wymruczała. Jedną rękę trzymała na jego piersi, trzymając go na niewielki dystans, ale nie miała pojęcia jak długo zdoła to robić. Jej ciało pragnęło jego dotyku. Czas przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Istniała wyłącznie ta chwila. Wyłącznie Will. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego i zastanawiała się, czy tak samo czuł się Nate w stanie upojenia alkoholowego.

– Uwielbiam twoje imię. Uwielbiam jego brzmienie. – Will również mówił tak jakby był zamroczony. Gdy się odezwał, czuła na ustach cudowne ruchy jego warg. Oddychała powietrzem, które wydychał. Ich ciała pasowały do siebie idealnie. Nie mogła tego nie zauważyć. W białych satynowych pantofelkach Jessamine by tylko odrobinę niższa od Willa i musiała jedynie odchylić nieco głowę w tył, by odwzajemnić jego pocałunek. – Muszę cię o coś spytać. Muszę wiedzieć.

– A oto i nasze gołąbeczki – dobiegł ich głos od strony wejścia. – Jeśli mogę zauważyć, zapewniacie całkiem spektakularny widok.

Will i Tessa odskoczyli od siebie. W przejściu – choć Tessa nie pamiętała by słyszała odgłos otwieranych drzwi – stał Magnus Bane, trzymając w wąskich palcach długie cygaro.

***

– Pozwólcie, że zgadnę – odezwał się Magnus, wydychając dym. Wydmuchnął ją w kształt serca, które rozwiało się w powietrzu, wydłużając i wirując, aż straciło pierwotny kształt. – Wypiliście trochę lemoniady.

Tessa i Will, stojący teraz obok siebie, zmierzyli się spojrzeniem. Tessa odezwała się jako pierwsza.

– Ja. owszem. Nate przyniósł mi szklankę.

– Dosypano do niej odrobinę czarodziejskiego proszku – powiedział Magnus. Był ubrany od stóp do głów w czerń i nie miał na sobie żadnych ozdób prócz tych, które wieńczyły jego dłonie. Na każdym jego palcu znajdował się pierścień, w którym osadzono ogromny kamień, każdy w innym kolorze – żółty cytryn, zielony nefryt, czerwony rubin, niebieski topaz. – Sprawia, że wszystkie zahamowania znikają i człowiek robi te rzeczy – odkaszlnął znacząco – których w normalnych okolicznościach nigdy by nie zrobił.

– Och – wymamrotał Will. A potem dodał jeszcze raz: – Och. – Tyle że tym razem zrobił to ciszej. Odwrócił się, opierając dłonie o balustradę. Tessa poczuła jak twarz zaczyna ją palić.

– Boże na wysokościach, widać ci prawie cały dekolt! – ciągnął dalej Magnus beztroskim tonem, wskazując na Tessę płonącym czubkiem cygara. – Tout le monde sur le balcon, jak to mawiają po francusku – dodał, zamaszystym gestem pokazując na balkon. – Akuratne powiedzenie, zważywszy na to, że właśnie na jednym stoimy.

– Zostaw ją w spokoju – odezwał się Will. Tessa nie mogła dostrzec jego twarzy, bo spuścił głowę. – Nie miała pojęcia, co pije.

Tessa skrzyżowała ramiona na piersi, uświadamiając sobie, że to tylko podkreśliło jej obnażony dekolt, i znów opuściła je po bokach.

– To suknia Jessamine, a ona jest ode mnie dwa razy mniejsza – odpaliła. – W normalnych okolicznościach nigdy nie pokazałabym się w takim stroju.

Brwi Magnusa powędrowały w górę.

– Zmieniłaś się w siebie, prawda? Gdy lemoniada zaczęła działać?

Tessa spiorunowała go wzrokiem. Czuła się totalnie upokorzona – przyłapano ją na całowaniu się z Willem i w dodatku stała teraz przed Magnusem w czymś, co zobaczywszy ją, ciotka Harriet z pewnością padłaby trupem. Mimo to jakaś część niej pragnęła, by Magnus sobie poszedł, tak by znów mogła całować się z Willem.

– A co ty tu robisz, jeśli można wiedzieć? – spytała obcesowo. – Skąd wiedziałeś gdzie jesteśmy?

– Mam swoje źródła – odparł Magnus, wydmuchując kłąb dymu. – Uznałem, że wasza dwójka mogła znaleźć się w poważnych tarapatach. Przyjęcia Benedykta Lightwooda słyną z niebezpieczeństw. Gdy tylko usłyszałem, że tu jesteście.

– Jesteśmy doskonale przygotowani do tego, by radzić sobie z niebezpieczeństwami – przerwała mu Tessa.

Magnus zmierzył spojrzeniem jej dekolt.

– Właśnie widzę – odparł. – Jakby to powiedzieć: „Uzbrojeni po zęby". – Spaliwszy cygaro, wyrzucił je przez balustradę. – Jeden z ludzkich poddanych Camille był tutaj i rozpoznał Willa. Przesłał mi wiadomość, lecz jeśli któreś z was zostało już zdemaskowane, to jaka jest szansa, że to się może powtórzyć? Najwyższy czas byśmy się stąd ulotnili.

– Czemu obchodzi cię to czy wyjdziemy stąd czy nie? – spytał Will zduszonym głosem.

– Jesteś mi winny przysługę – odparł Magnus nieugiętym głosem. – Zamierzam ją wyegzekwować.

Will odwrócił się w jego stronę. Tessę zaskoczył wyraz, jaki malował się na jego twarzy. Wyglądał jakby zrobiło mu się niedobrze.

– Powinienem był się domyślić, że o to chodzi.

– Można wybierać sobie przyjaciół, ale nie potencjalnych wybawców – powiedział wesoło Magnus. – Idziemy zatem? Czy może wolicie zostać i podjąć ryzyko? Możecie wrócić z powrotem do całowania, gdy już znajdziemy się w Instytucie.

Will rzucił mu mordercze spojrzenie.

– Wyprowadź nas stąd.

Kocie oczy Magnusa rozbłysły. Pstryknął palcami, a deszcz niebieskich iskier spadł na nich niespodziewanie jak deszcz. Tessę ogarnęło napięcie. Spodziewała się, że poparzą ją w skórę, ale poczuła tylko muśnięcie wiatru opływające jej twarz. Jej włosy uniosły się, gdy osobliwa energia zatrzeszczała w jej zakończeniach jej nerwów. Usłyszała jak Will nabiera powietrza… a sekundę później oboje stali już na jednej z wykładanych kamiennymi płytami ścieżek w ogrodzie, w pobliżu ozdobnego stawu. Okazała rezydencja Lightwoodów górowała nad ich głowami, milcząca i pogrążona w mroku.

– No i proszę bardzo – rzucił Magnus znudzonym tonem. – To nie było wcale takie trudne, prawda?

Will spojrzał na niego bez cienia wdzięczności w oczach.

– Magia – mruknął pod nosem.

Magnus wyrzucił dłonie do góry. Nadal trzeszczała między nimi niebieska energia podobna do błyskawicy.

– Myślisz, że czym są te twoje bezcenne runy? To także magia.

– Cisza – przerwała im Tessa. Nagle poczuła się strasznie zmęczona. Ciało bolało ją w miejscach, w które wrzynał się gorset, a stopy cierpiały w za małych butach Jessamine – przestańcie natychmiast. Wydaje mi się, że ktoś nadchodzi.

Wszyscy umilkli w momencie, w którym rozmawiająca grupka ludzi okrążyła róg domu. Tessa zamarła. Nawet w pochmurnym świetle księżyca widziała, że nie byli ludźmi. Nie należeli też do Podziemnych. To była grupa demonów – jeden z nich powłóczył rękami i nogami i miał czarne dziury w miejscu oczu; drugi był dwa razy większy od człowieka, miał niebieską skórę i nosił kamizelkę oraz spodnie, ale miał także nabijany kolcami ogon i jaszczurcze rysy twarzy oraz płaski pysk jak u węża. Kolejny wyglądał jak toczące się koło pokryte wilgotnymi czerwonymi ustami.

Kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie.

Tessa zatkała sobie usta ręką zanim zdążyła krzyknąć. Nie było sensu uciekać. Demony zdążyły ich zauważyć i zatrzymały się na ścieżce. Bił od nich odór zgnilizny, przyćmiewając zapach rosnących wokół drzew.

Magnus uniósł dłoń. Niebieski ogień krążył między jego palcami. Mruczał coś pod nosem. Tessa jeszcze nigdy nie widziała, żeby był tak wytrącony z równowagi jak teraz.

A Will – Will, po którym Tessa spodziewała się, że wyciągnie swój seraficki nóż – zrobił coś całkiem nieoczekiwanego. Uniósł drżący palec, wycelował go w niebiesko skórego demona i wydyszał:

– Ty.

Demon zamrugał ze zdumienia. Cała grupa stała jak skamieniała, spoglądając po sobie nawzajem. Musiała istnieć jakaś niepisana umowa, uznała Tessa, powstrzymująca ich od atakowania ludzi na przyjęciu, ale nie podobał jej się sposób, w jaki wielkie czerwone usta oblizywały się.

– Hmm – odparł demon, do którego zwrócił się Will, zaskakująco zwyczajnym głosem. – Nie przypominam sobie. To znaczy nie pamiętam, bym miał okazję zawrzeć kiedykolwiek z panem znajomość.

– Ty kłamco! – Will rzucił się naprzód. Gdy Tessa patrzyła ze zdumieniem, Will przemknął obok pozostałych demonów i staranował niebieskiego demona. Stworzenie wydało z siebie przenikliwy pisk. Magnus obserwował to wszystko z otwartymi ustami. Tessa wrzasnęła: „Will! Will!", ale on tarzał się po trawie z demonem, który okazał się zaskakująco zwinny. Will chwycił go za tył kamizelki, ale udało mu się wyrwać i pomknąć przez ogród. Will rzucił się za nim w pościg.

Tessa zrobiła kilka kroków, ale stopy piekły ją niemiłosiernie z powodu za ciasnych butów. Zrzuciła je zatem i już miała rzucić się w ślad za Willem, gdy uświadomiła sobie, że pozostałe demony wydają z siebie wściekłe bzyczące odgłosy. Zdawały się być zaadresowane do Magnusa.

– Ach, no cóż – powiedział, odzyskując rezon i wskazał ręką w stronę, w którą pobiegł Will.

– Nieporozumienie. Z powodu kobiety. Zdarza się.

Brzęczące odgłosy przybrały na sile. Jasnym było, że demony nie uwierzyły w ani jedno jego słowo.

– Długi karciane? – podsunął Magnus. Strzelił palcami, a z jego dłoni buchnął ogień, który skąpał ogród w jaskrawym świetle. – Sugeruję, panowie, żebyście nie zamartwiali się tym teraz. Tańce i zabawa czekają na was w środku. – Wskazał ręką na wąskie drzwi prowadzące do sali balowej. – To o wiele przyjemniejsze niż rzeczy, których możecie się spodziewać, jeśli zbawicie tutaj zbyt długo.

To zdołało ich przekonać. Demony poszły dalej, brzęcząc, pomrukując i zabierając ze sobą odór odpadków.

Tessa odwróciła się szybko.

– Musimy natychmiast biec za Willem.

Magnus pochylił się i zgarnął jej pantofle ze ścieżki. Trzymając je za satynowe wstążki, powiedział:

– Nie tak szybko, Kopciuszku. Will to Nocny Łowca. Szybko biega. Nigdy go nie dogonisz.

– Ale ty. musi istnieć jakaś magia, która.

– Magia – przerwał jej Magnus, naśladując pogardliwy ton głosu Willa. – Will jest tam gdzie musi być i robi to, co do niego należy. Jego celem jest zabijanie demonów, Tesso.

– Czy ty… czy ty go nie lubisz? – spytała. To było dziwne pytanie, ale w sposobie, w jaki Magnus patrzył i mówił do Willa było coś, czego nie mogła zlekceważyć.

Ku jej zaskoczeniu, Magnus potraktował pytanie na poważnie.

– Lubię go – odparł – choć raczej wbrew sobie. Na początku uważałem go za nieznośnego, ale zdążyłem się przyzwyczaić. Pod tą całą brawurą jest dusza. I w dodatku jest żywy. Jest najżywszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Kiedy coś czuje, jest to ostre i przenikliwe jak błyskawica.

– Wszyscy czujemy – odparła Tessa, dokumentnie zaskoczona. Will miałby czuć mocniej niż inny ludzie? Prędzej byłby bardziej szalony niż reszta.

– Ale nie w ten sposób – odparł Magnus. – Wierz mi, żyłem już wystarczająco długo i dobrze to wiem. – Jego spojrzenie nie było pozbawione współczucia. – Wkrótce odkryjesz, że im dłużej żyjesz, tym szybciej uczucia blakną. Najstarszy czarownik, jakiego spotkałem żył niemal przez tysiąc lat i powiedział mi, że nie pamięta już, co to znaczy kochać czy nienawidzić. Zapytałem go, dlaczego zatem nie zakończył swojego życia, a on odparł, że nadal czuje jedną rzecz. Był nią strach przed tym, co kryje się po śmierci. „W tej nieodkrytej krainie, zza kresu której nie powraca już żaden podróżny".

– Hamlet – odparła automatycznie Tessa. Starała się odepchnąć na bok myśli o swojej własnej potencjalnej nieśmiertelności. Sam pomysł wydał jej się zbyt przytłaczający i zbyt straszny, by go w całości pojąć, a poza tym. Mógł okazać się nieprawdą.

– My, którzy jesteśmy nieśmiertelni, jesteśmy przykuci do tego życia złotym łańcuchem i nie odważamy się go zerwać z powodu strachu przed tym, co znajduje się dalej. A teraz chodź za mną i nie miej za złe Willowi jego moralnych pobudek – zaczął iść ścieżką, a Tessa ruszyła za nim, kulejąc lekko, żeby nadążyć.

– Ale zachowywał się tak jakby znał tego demona.

– Prawdopodobnie już raz chciał go zabić – odparł Magnus. – Czasami udaje im się uciec.

– Ale jakim cudem wróci do Instytutu? – dopominała się Tessa.

– To bystry chłopak. Znajdzie drogę. Bardziej się martwię sprowadzeniem ciebie do Instytutu tak, żeby nikt nie zauważył twojej nieobecności, bo wtedy rozpęta się piekło. – Dotarli do bramy wjazdowej, gdzie czekał powóz. Cyril siedział spokojnie na koźle z kapeluszem naciągniętym na oczy.

Rzuciła Magnusowi buntownicze spojrzenie, gdy otworzył drzwi powozu i wyciągnął dłoń, by pomóc jej wejść do środka.

– Skąd wiesz, że Will i ja nie mieliśmy pozwolenia od Charlotte na udział w dzisiejszym przyjęciu?

– Nie rób ze mnie głupca, złoto – odparł, a ja jego ustach pojawił się tak zaraźliwy uśmiech, że Tessa podała mu dłoń, wzdychając. – A teraz – dodał – zabiorę cię z powrotem do Instytutu, a ty po drodze opowiesz mi o wszystkim, co się wydarzyło.

Rozdział trzynasty: Miecz Anioła

Weź część mojego nieprzewidywalnego serca,

Z kopalni śmiesznie małej miłości:

Weź, lub zostaw je, jak chcesz,

Umywam ręce do tego.

— Christina Rossetti, Maude Clare

– Och, moje drogie litościwe niebiosa! – powiedziała Sophie, która wstała z krzesła widząc Tessę otwierającą drzwi sypialni Jessamine – panienko Tesso, co się stało?

– Sophie! Cii! – Tessa machnęła ostrzegawczo ręką kiedy zamykała za sobą drzwi. Pokój był w takim stanie, w jakim go zostawiła. Jej koszula nocna i szlafrok były zarzucone na krzesło, popękane srebrne lustro stało na toaletce, a Jessamine wciąż była nieprzytomna. Jej nadgarstki były związane linami do łóżka z baldachimem. Sophie nadal siedziała na krześle przy szafie i pozostała tam najwyraźniej od czasu, kiedy Will i Tessa wyszli. Trzymała kurczowo szczotkę do włosów w jednej ręce (którą pewnie uderzyłaby Jessamine, gdyby ocknęła się, pomyślała Tessa), a jej piwne oczy były olbrzymie.

– Ale panienko… – głos Sophie ucichł, kiedy Tessa spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Nie mogła przestać się na nie patrzeć. Jej włosy, oczywiście, byłe poplątane i opadały na ramiona. Zgubiła perłowe szpilki Jessamine, kiedy Will je zrzucił. Była bez butów i kuśtykała. Jej białe pończochy były bardzo brudne, nie miała rękawiczek, a sukienka prawie dusiła ją na śmierć. – Jest aż tak okropnie?

Umysł Tessy wrócił z powrotem do balkonu, i ramion Willa obejmujących ją. Och, Boże. Odepchnęła tą myśl daleko i rzuciła okiem na Jessamine, śpiącej dalej spokojnie. – Sophie, musimy obudzić Charlotte. Nie mamy wyboru.

Sophie spojrzała na nią dużymi oczami. Tessa nie mogła jej winić. Bała się obudzić Charlotte. Tessa nawet błagała Magnusa by przyszedł z nią, by oznajmić wiadomość, ale odmówił, mówiąc, że to nie należy do niego i nie będzie się mieszać w sprawy Nocnych Łowców.

– Panienko – zaprotestowała Sophie.

– Musimy.

Tak szybko jak potrafiła, Tessa przedstawiła Sophie zarys tego, co stałą się w tę noc, pomijając to, co miało miejsce na balkonie z Willem. Nikt nie musiał o tym wiedzieć. – To nas przerasta. Nie możemy dłużej zwlekać z powiedzeniem Charlotte.

Sophie już nie protestowała. Odłożyła szczotkę do włosów na toaletce i wstała, poprawiając sukienkę – przyprowadzę panią Branwell, panienko.

Tessa osunęła się na krzesło przy łóżku, krzywiąc się, gdy sukienka Jessamine zaczęła ją opinać.

– Chciałam, żebyś nazywała mnie Tessą.

– Wiem, panienko.

Sophie wyszła, zamykając cicho drzwi za sobą.

Magnus leżał na sofie w salonie trzymając buty wysoko, kiedy usłyszał zamieszanie. Uśmiechnął się, nie ruszając się i słuchając protestów Archera, i Willa. Kroki zbliżyły się do drzwi. Magnus zagiął stronę w książce, kiedy drzwi otworzyły się i wszedł Will.

Ciężko było go rozpoznać. Jego eleganckie na co dzień ubrania były podarte, brudne od błota, tak samo jak buty, a jego płaszcz był rozdarty wzdłuż. Włosy sterczały dziko, a twarz była poraniona przez tuzin zadrapań, jakby został zaatakowany przez koty.

– Przepraszam, panie – powiedział rozpaczliwie Archer – popchnął mnie.

– Magnus – powiedział Will. Uśmiechał się. Magnus nigdy go nie widział go tak radosnego jak teraz. Zmienioną twarz Willa, uznał za piękną, ale emanowała oziębłością – powiedź mu, żeby mnie zostawił.

Magnus machnął ręką.

– Wpuść go, Archer.

Mężczyzna opuścił szarą twarz i odwrócił się, trzaskając za sobą drzwiami.

– Magnus! – w pół chwiejąc się, w pół idąc prosto podszedł do kominka, o którego gzyms się oparł. – Nie uwierzysz…

– Cii – powiedział Magnus, jego książka wciąż była otwarta na jego kolanach. – Słuchaj tego:

Męczy mnie świat człowieka, To śmiech, to szloch bez tchu; To, że siewcę plon czeka Tak gorzki w żniwa dniu; Męczą mnie dni i noce, Pąki kwiatów marznące, Żądze, marzenia, moce – Wszystko prócz snu, prócz snu.

– Swinburne – powiedział Will. – Sentymentalne i przereklamowane.

– Nie wiesz jak to jest być nieśmiertelnym – Magnus odrzucił książkę i usiadł. – Więc, czego chcesz?

Will uniósł swój rękaw. Magnus zdławił odgłos zdziwienia. Przedramię Willa miało długie, głębokie i krwawiące rozcięcie. Krew spływała po jego nadgarstku i skapywała z palców. W ranie tkwił, jak kryształ zwisający ze ściany jaskini, jeden, biały ząb.

– Co… – zaczął Magnus.

– Ząb demona – powiedział Will oddychając szybko. – Goniłem tego niebieskiego łajdaka wokół Chiswick, ale uciekł mi, gryząc mnie wcześniej. Zostawił swój ząb we mnie. Możesz go użyć, prawda? By wezwać demona? – Złapał za ząb i wyciągnął go. Krew zaczęła sączyć się jeszcze bardziej, spadając z ramienia na podłogę.

– Dywan Camille – Magnus zaprotestował.

– To krew – powiedział Will – powinna być zachwycona.

– Wszystko z tobą dobrze? – Magnus spojrzał z fascynacją na Willa. – Krwawisz dużo. Nie masz przy sobie steli? Mógłbyś narysować uzdrawiającą runę.

– Nie dbam o to – Will rzucił zakrwawiony ząb do Magnusa. – Znajdź tego demona dla mnie. Wiem, że możesz to zrobić.

Magnus spojrzał na ząb w swojej ręce z obrzydzeniem.

– Najprawdopodobniej mogę to zrobić, ale… W oczach Willa zamigotał błysk.

– Ale?

– Ale nie dzisiaj – powiedział Magnus. – Może to zająć mi kilka dni. Musisz być cierpliwy. Will zaczerpnął powietrza.

– Nie mogę być cierpliwy. Nie po dzisiejszym. Nie rozumiesz… – Odepchnął się od gzymsu kominka. Zaniepokojony Magnus wstał z kanapy.

– Wszystko w porządku?

Kolory pojawiały się i znikały z twarzy Willa. Jego kołnierzyk był mokry od potu.

– Nie wiem – wysapał. – Ząb. Musi mieć w sobie jad…

Jego głos robił się coraz cichszy. Przesunął się do przodu, a jego oczy wzniosły się ku górze. Magnus złapał Willa zanim upadł na zakrwawiony dywan i podniósł go w ramionach, kładąc ostrożnie na kanapę.

***

Tessa siedziała w krześle koło łóżka Jessamine, masując obolałe żebra i westchnęła. Gorset uciskał ją i nie miała pojęcia kiedy będzie mogła go zdjąć. Jej stopy bolały ją. Czuła również ból w głębi duszy. Widok Nate'a był jak wbijanie sobie noża w nową ranę. Tańczył z Jessamine, flirtował z nią i mimochodem opowiedział jej los Tessy, jego siostry, jakby nic dla niego nie znaczyła.

Przypuszczała, że to jej nie zaskoczy, że powinna być poza zasięgiem zaskoczenia ją przez Nate'a. Ale to bolało tak samo.

I Will, tych kilka momentów na zewnątrz, na balkonie z nim. Były najbardziej mylącymi momentami w jej życiu. Po tym, gdy rozmawiała z Willem na dachu, przysięgła sobie nigdy nie żywić do niego romantycznych myśli. Nie był tajemniczy, zamyślonym Heathcliffem pielęgnującym tajemniczą namiętność, mówiła sobie, był jedynie chłopcem, który myśli, że jest dla niej za dobry. Ale sposób, w jaki patrzył na nią na balkonie, sposób w jaki dotykał jej włosów, odgarniając je z twarzy, nawet najsłabsze drżenie jego rąk, kiedy jej dotykał – to wszystko nie mogło być kłamstwem.

Ale później, dotknęła go tak samo. W tym momencie chciała tylko Willa. Czuć nic innego poza Willem. Noc kiedy dotykała i całowała Jema; czuła, że go kocha, pokazała mu się taka, jakiej nikt wcześniej jej nie widział. I kiedy o nim myślała teraz, o jego milczeniu rano, nieobecności na obiedzie, zatęskniła za nim ponownie, z fizycznym bólem, który nie mógł być kłamstwem.

Naprawdę można kochać dwóch innych ludzi naraz? Można podzielić swoje serce na pół? Lub może czas, kiedy była z Willem na balkonie było szaleństwem wywołanym przez narkotyki czarowników? Czy byłoby tak samo z innymi? Myśli męczyły ją jak duch.

– Tessa.

Tessa niemal wyskoczyła z siedzenia. Głos był prawie szeptem. To była Jessamine. Jej oczy były w połowie otwarte, a blask ognia podkreślał ich brązowy kolor. Tessa usiadła prosto.

– Jessamine. Czy ty…

– Co się stało? – Jessamine zaczęła się rozglądać. – Nie pamiętam. – Była zbyt zmęczona by usiąść. Potrząsnęła rękami. – Tessa! Dlaczego…

– To dla twojego dobra, Jessamine – głos Tessy zadrżał. – Charlotte ma do ciebie pytania. Byłoby lepiej, gdybyś na nie odpowiedziała.

– Przyjęcie – Jessamine rozejrzała się szybko, jakby oglądała coś, czego Tessa nie widziała. – Sophie, ta mała małpka, przeszukiwała moje rzeczy. Znalazłam ją z zaproszeniem w rękach.

– Tak, przyjęcie – zaczęła Tessa. – Benedicta Lightwooda, gdzie spotkałaś Nate.

– Czytałaś zaproszenie? – Jessamine potrząsnęła głową. – Nie wiesz, że to jest niegrzeczne i niestosowne czytać prywatną korespondencję innej osoby? – Była zbyt zmęczona by się chociaż trochę unieść i osunęła się na poduszki – poza tym, nie podpisał się. Nie możesz dowieść…

– Jessamine, nie ma nic dobrego w kłamaniu teraz. Mogę to udowodnić, kiedy poszłam na przyjęcie i rozmawiałam z moim bratem.

Usta Jessamine otworzyły się. Dopiero teraz zauważyła, co miała na sobie Tessa.

– Moja sukienka – szepnęła – Zmieniłaś się we mnie? Tessa kiwnęła głową.

Oczy Jessamine spochmurniały.

– To niemoralne – westchnęła – paskudna kreaturo! Co zrobiłaś z Natem? Co mu powiedziałaś?

– Wyjaśnił bardzo prosto, że szpiegowałaś dla Mortmaina – powiedziała Tessa, chcąc, by Sophie i Charlotte już przyszły. Dlaczego trwało to tak długo? – Że zdradziłaś nas, składając sprawozdania z wszystkiego, co robimy, słuchając poleceń Mortmaina.

– Nas? – Jessamine krzyknęła, walcząc z linami, którymi była przywiązana do łóżka. – Nie jesteś Nocnym Łowcą! Jesteś im obojętna! Nie troszczą się o ciebie, a co dopiero o mnie. Tylko Nate dba o mnie…

– Mój brat – Tessa ledwo kontrolowała swój głos – jest kłamliwym mordercą, pozbawionym uczuć. Poślubił cię, Jessamine, ale on ciebie nie kocha. Nocni Łowcy pomogli mi i zapewnili mi ochronę, tak samo jak tobie. A jednak odwróciłaś się od nich w momencie, kiedy mój brat pstryknął palcami. Porzuci cię, o ile najpierw cię nie zabiję.

– Kłamca! – krzyknęła Jessamine. – Nie rozumiesz go. Nigdy nie rozumiałaś! Jego dusza jest czysta i dobra.

– Czysta jak woda w rowie – powiedziała Tessa. – Rozumiem go lepiej od ciebie. Jesteś zaślepiona jego wdziękiem. Nie dba o ciebie!

– Kłamca…

– Widziałam to w jego oczach. Widziałam, jak patrzył na ciebie.

– Jak możesz być taka okrutna? – wysapała Jessamine. Tessa potrząsnęła głową.

– Nie możesz tego dostrzec, prawda? – powiedziała zdziwiona. – Dla ciebie to zabawa, jak zabawka lalkami w domku dla lalek. Bawiąc się nimi, sprawiając, że się całują, biorą ślub. Chcesz przyziemnego męża i Nate jest wystarczająco dobry. Nie widzisz ile twoja zdrada kosztowała tych, którzy zawsze o ciebie dbali.

Jessamine wyszczerzyła zęby. Wyglądała jak ktoś, kto został złapany w pułapkę, będąc osaczonym.

– Kocham Nate'a – powiedziała. – A on kocha mnie. Jesteś osobą, która nie rozumie miłości. Och, nie mogę zdecydować między Willem a Jemem. Co powinnam zrobić? – powiedziała wysokim głosem, i Tessa poczerwieniała. – Więc co, jeśli Mortmain chce zniszczyć Nocnych Łowców w Wielkiej Brytanii? Niech to zrobi.

Tessa wpatrywała się w nią, kiedy drzwi zostały energicznie otworzone i weszła przez nie Charlotte. Wyglądała na zmęczoną i wypraną z emocji. Ubrana była w szarą suknię, która podkreślała cienie pod jej błyszczącymi oczami. Za nią stała przerażona Sophie, i chwilę później Tessa zdała sobie sprawę dlaczego. Na końcu pojawił się jak duch ktoś w szacie o kolorze pergaminowym, twarzy ukrytej pod kapturem i śmiertelnie jasnym ostrzu w ręce. To był Brat Enoch, Milczący Brat niosący Śmiertelny Miecz.

– Zniszczyć nas? To chciałaś powiedzieć, Jessamine? – powiedziała Charlotte jasno, twardym głosem, którego nigdy Tessa u niej nie słyszała.

Jessamine sapnęła. Jej oczy wpatrzone były w ostrze trzymane przez Brata Enocha. Na jego rękojeści był wyrzeźbiony anioł z rozpostartymi skrzydłami.

Brat Enoch skierował miecz w stronę Jessamine, która wzdrygnęła się i liny związujące jej nadgarstki pękły. Opuściła ręce bezwładnie do kolan. Wpatrywała się w nich, aż odezwała się do Charlotte.

– Charlotte, Tessa kłamie. Jest kłamiącym Podziemnym…

Charlotte stanęła przy boku łóżka i spojrzała na dół na Jessamine z oziębłością.

– Nigdy mnie nie zawiodła, Jessamine. A co z Sophie? Zawsze była najuczciwszą służącą.

– Uderzyła mnie! Lustrem! – twarz Jessamine zrobiła się czerwona.

– Ponieważ znalazła to – Charlotte wyciągnęła zaproszenie z kieszeni, które Tessa przekazała Sophie. – Możesz to wyjaśnić, Jessamine?

– Nie ma nic niezgodnego z prawem by iść na przyjęcie – Jessamine zabrzmiała jak nadąsana i przerażona. – Benedict Lightwood jest Nocnym Łowcą…

– Napisał to Nathaniel Gray – Głos Charlotte nigdy nie był taki ostry, pomyślała Tessa. Było w niej coś, co sprawiało, że wyglądała na bezlitosną. – Jest szpiegiem, poszukiwanym przez Clave, a ty spotykałaś się z nim w sekrecie. Dlaczego?

Usta Jessamine otworzyły się. Tessa czekała na jej wytłumaczenie się. Że to wszystko kłamstwo, Sophie zmyśliła zaproszenie, to było jedynie spotkanie z Natem, by uzyskać od niego informacje, ale zaczęła płakać.

– Kocham go – powiedziała. – A on kocha mnie.

– Więc zdradziłaś nas z nim – powiedziała Charlotte.

– Wcale nie! – głos Jessamine zrobił się głośniejszy. – Cokolwiek mówiła Tessa, nie jest to prawdą! Ona kłamie. Zawsze była zazdrosna o mnie, i kłamała!

Charlotte spojrzała uważnie na Tessę.

– Naprawdę? I Sophie?

– Sophie mnie nienawidzi! – zaszlochała Jessamine. To przynajmniej było prawdziwe – powinna być wyrzucona na ulicę, bez referencji…

– Nie zmieniaj tematu, Jessamine. To nie tłumaczy niczego – głos Charlotte przebił się przez szlochy Jessamine jak ostrze. Odwróciła się do Enocha – prawdziwą historię łatwo dostać. Śmiertelny miecz, proszę, Bracie Enochu.

Cichy Brat zrobił krok do przody, wyrównując miecz z Jessamine. Tessa spoglądała na to przerażona. Zamierzał torturować Jessamine w jej łóżku, przed wszystkimi? Dziewczyna zapłakała.

– Nie! Nie! Weź go ode mnie! Charlotte! – jej głos wzrósł do jękliwego krzyku, który wydawał się wzrastać, powodując ból głowy Tessy.

– Weź go do rąk, Jessamine – powiedziała chłodno Charlotte. Jessamine potrząsnęła głową.

– Charlotte, nie – zaczęła Tessa. – nie krzywdźcie jej.

– Nie mieszaj się w coś, czego nie rozumiesz, Tesso – powiedziała Charlotte. – Weź go do ręki, Jessamine, albo będzie z tobą bardzo źle.

Z łzami płynącymi po twarzy, Jessamine uniosła do góry ręce. Tessa napięła mięśnie. Poczuła się nagle chora i żałosna dlatego, że nie mogła nic zrobić. Jessamine została oszukana przez Nate'a, tak jak ona. Jessie nie zasłużyła na to…

– Wszystko będzie dobrze – powiedział ktoś cichym głosem przy jej ramieniu. To była Sophie.

– Nie skrzywdzi jej. Śmiertelny Miecz powoduje, że Nefilim mówią prawdę.

Brat Enoch uniósł miecz nad dłońmi Jessamine. Zrobił to bez jakiejkolwiek siły, z łagodnością, jakby nie zdawał sobie sprawy z tego, że w ogóle go trzyma. Opuścił ostrze i cofnął się. Oczy Jessamine wyrażały zdziwienie. Ostrze wydawało się stanowić doskonałą przeciwwagę na jej dłoniach, będąc nieruchomym.

– To nie jest urządzenie tortur, Jessamine – powiedziała Charlotte, zakładając ręce o siebie. – Musimy go użyć ponieważ nie powiesz nam inaczej prawdy – uniosła zaproszenie. – Jest twoje, czy nie?

Jessamine nie odpowiedziała. Spoglądała na Brata Enocha, a jej oczy były dzikie, czarne, a jej klatka piersiowa opadała i opuszczała się szybko.

– Nie mogę myśleć, kiedy ten potwór jest w pokoju. – Jej głos zadrżał.

Charlotte otworzyła usta i odwróciła się do Enocha i powiedziała do niego kilka słów. Kiwnął głową, wychodząc bezszelestnie z pokoju. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Charlotte powiedziała: – Już. Czeka na korytarzu. Nie myśl, że nie dogoni cię, jeśli zaczniesz uciekać.

Jessamine kiwnęła głową. Wydawała się słabnąć, złamana jak lalka do zabawy.

Charlotte zatrzepotała zaproszeniem w ręce.

– To twoje, tak? I wysłał ci to Nathaniel Gray? Napisał to.

– T – tak. – słowo wydawało się być wyciągnięte z Jessamine wbrew jej woli.

– Jak długo spotykałaś się z nim w tajemnicy?

Jessamine zamknęła usta, które zaczęły drżeć. Po chwili potok słów wypłynął z jej ust. Jej oczy rozglądały się wstrząśnięte, jakby nie mogła uwierzyć, że to ona mówi.

– Wysłał mi wiadomość parę dni po tym, jak Mortmain był w Instytucie. Przeprosił za swoje zachowanie wobec mnie. Powiedział, że dziękuje Bogu, że nic mi się nie stało i że nie mógł zapomnieć mojej uprzejmości i piękna. Ja… Ja chciałam go zignorować. Ale przyszedł drugi list i trzeci… Zgodziłam się za spotkanie. Wyszłam z Instytutu w środku nocy i spotkaliśmy się w Hyde Parku. Pocałował mnie…

– Dość tego – powiedziała Charlotte. – Jak długo zabrało mu przekonywanie ciebie, do szpiegowania nas?

– Powiedział jedynie, że pracuje dla Mortmaina odkąd nie mógł zbić fortuny, by żyć wygodnie. Powiedziałam mu, że możemy żyć razem dzięki moim oszczędnościom, ale nie chciał tego. Chciał własnych pieniędzy. Powiedział, że nie mógłby żyć na utrzymaniu żony. Czy to nie szlachetne?

– Więc wtedy zaproponował ci szpiegowanie?

– Zaproponował, kiedy spotkaliśmy się po raz drugi – głos Jessamine był chropowaty – powiedział, że wie, że nigdy nie będzie innej kobiety dla niego. Obiecał, że ma dość pieniędzy, by wieść takie życie, o którym zawsze pragnął, nie martwiąc się pieniędzmi, i że chce dziecka – pociągnęła nosem.

– Och, Jessamine – Charlotte zabrzmiała prawie smutno. Jessamine poczerwieniała.

– To prawda! On mnie kocha! Dowiódł tego! Wzięliśmy ślub! Zrobiliśmy to należycie, w kościele z kapłanem…

– Prawdopodobnie w prowizorycznym Kościele z jakimś lokajem przebranym za kapłana – powiedziała Charlotte. – Jak dużo wiesz o ślubach Przyziemnych, Jessie? Czy wiesz, jak powinien wyglądać należyty ślub? Daję ci słowo, że Nathaniel Gray nie uważa ciebie za swoją żonę.

– Uważa, uważa, uważa! – wrzasnęła Jessamine próbując odrzucić Miecz. Wyglądał, jakby był przybity do jej rąk. Jej próby poszły na marne. – Jestem Jessamine Gray!

– Zdradziłaś Clave. Co jeszcze powiedziałaś Nathanielowi?

– Wszystko – wysapała Jessamine. – Gdzie szukaliście Mortmaina, z którym Podziemnym kontaktowałaś się, by go znaleźć. Dlatego nie było go tam, gdzie go szukaliście. Ostrzegłam go przez podróżą do York. Dlatego wysłał automaty do domu rodziny Willa. Mortmain chciał was przestraszyć, żebyście przestali go szukać. Uważa, że jesteście nieznośnie irytujący. Ale nie boi się was. – Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała szybko – pokona was wszystkich. Wie o tym. Ja też.

Charlotte pochyliła się do przodu, kładąc ręce na biodrach.

– Ale nie zdołał nas na tyle przerazić, żebyśmy przestali go szukać – powiedziała. – Automaty, które wysłał, próbowały porwać Tessę, ale nie udało im się…

– Nie zostali wysłani, by złapać Tessę. Och, wciąż chce ją zabrać, ale nie tak, jeszcze nie. Jego plan jest blisko realizacji, i kiedy odbierze wam Instytut, weźmie Tessę.

– Jak blisko jest? Udało mu się otworzyć Pyxis? – Charlotte warczała.

– Ja… Ja nie wiem. Wątpię.

– Więc mówiłaś wszystko Nate'owi, a on nie mówił ci nic. Co z Benedictem? Dlaczego zgodził się pracować z Mortmainem? Zawsze wiedziałam, że jest nieprzyjemnym człowiekiem, ale nie wydawał się skory do zdradzenia Clave.

Jessamine potrząsnęła głową. Pociła się, a jej włosy przykleiły się do jej skroni.

– Mortmain trzyma coś ponad nim, coś, co chce. Nie wiem co to. Ale on nie robi nic, by dostać to.

– Przekazać mnie Mortmainowi – powiedziała Tessa. Charlotte spojrzała na nią zdziwiona kiedy mówiła, i chciała jej przerwać, ale Tessa mówiła dalej. – Jak dotarł do informacji o czarnej magii? Jak ją osiągnął?

– Z Białej Księgi – wysapała Jessamine. – Ja… Wzięłam ją z zamkniętej na klucz walizki z biblioteki. Ukryłam ją w twoim pokoju.

– Gdzie?

– Pod luźną deską podłogową, obok kominka – oczy Jessamine były ogromne. – Charlotte… Proszę…

Ale Charlotte była nieustępliwa.

– Gdzie jest Mortmain? Rozmawiał z Natem o jego planach z Pyxis lub automatach?

– Ja… – Jessamine zaczerpnęła gwałtownego, drżącego wdechu. Jej twarz była ciemno czerwona. – Nie mogę.

– Nate nic jej nie powiedział – powiedziała Tessa. – Wiedział, że mogłaby być złapana i nie powiedział jej, wiedząc, że powiedziałaby wszystko przy torturach.

Jessamine spojrzała na nią wściekła.

– On ciebie nienawidzi, wiesz o tym – powiedziała. – Mówił, że całe życie patrzyłaś na niego z góry, ty i twoja ciotka, z głupią moralnością prowincjusza, osądzając go za wszystko, co zrobił. Zawsze mówiąc mu co ma zrobić, nigdy nie pomagając mu. Wiesz jak ciebie nazywa?

On…

– Nie obchodzi mnie to – skłamała Tessa, której głos zadrżał. Mimo wszystko, słysząc, że brat jej nienawidził bolało ją bardziej, niż myślała. – Mówił, kim jestem? Dlaczego mam moc?

– Mówił, że twój ojciec jest demonem – Wargi Jessamine drgnęły. – A twoja matka Nocnym Łowcą.

***

Drzwi otworzyły się cicho, tak cicho, że Magnus, będący na pograniczu snu a jawy, ledwo to usłyszał.

Rozejrzał się. Siedział w fotelu koło kominka, a w jego ulubionym miejscu, na kanapie, leżał Will. Will, z zakrwawionym przedramieniem, spał twardym snem po środkach odurzających i leczniczych. Jego przedramię zostało zabandażowane do łokcia, jego policzki były czerwone, a głowę miał położoną na swoim ramieniu. Ząb w kolorze kości słoniowej, wyciągnięty z ramienia Willa, leżał na stoliku przed nim i świecił.

Drzwi salonu nagle się otworzyły. Stała w nich Camille.

Miała na sobie czarną podróżną pelerynę, która, rozchylona, pokazywała zieloną sukienkę, podkreślającą kolor jej oczu. Jej włosy były ułożone wysoko u góry i spięte szmaragdowymi grzebieniami. Kiedy na nią spojrzał, zaczynała ściągać wolno białe rękawiczki, jedna po drugiej i położyła je na stoliku przy drzwiach.

– Magnus – powiedziała, a jej głos, jak zawsze, brzmiał jak srebrzyste dzwoneczki. – Tęskniłeś za mną?

Magnus usiadł prosto. Blask ognia, padający na błyszczące włosy Camille, jej niezwykle jasna skóra. Była niezwykle piękna.

– Nie wiedziałem, że zaszczycisz mnie dzisiaj wieczorem swoją obecnością. Spojrzała na Willa, śpiącego na kanapie. Jej kąciki ust uniosły się do góry.

– Oczywiście.

– Nie wysłałaś mi wiadomości. Tak naprawdę, nie wysłałaś mi jej odkąd opuściłaś Londyn.

– Robisz mi wyrzuty, Magnusie? – Camille wydawała się być rozbawiona. Podeszła od tyłu do kanapy, i pochyliła się nad oparciem, patrząc na twarz Willa.

– Will Herondale – powiedziała. – Jest słodki, prawda? Jest twoją nową zabawką? Zamiast odpowiedzieć, Magnus wyciągnął swoje długie nogi przed sobą.

– Gdzie byłaś?

Camille była pochylona nadal do przodu. Gdyby musiała oddychać, poruszałaby swoim oddechem ciemnymi, kręconymi włosami Willa. – Mogę go pocałować?

– Nie – powiedział Magnus. – Gdzie byłaś, Camille? Każdej nocy leżałem na twojej sofie i czekałem na twoje kroki na korytarzu i zastanawiałem się gdzie jesteś. Przynajmniej możesz mi to powiedzieć.

Wyprostowała się, przewracając oczami.

– Och, dobrze. Byłam w Paryżu, kupiłam kilka nowych sukienek, które chciałam przymierzyć. Potrzebowałam wolnego od tego całego dramatu w Londynie.

Nastała długa cisza.

– Kłamiesz – powiedział Magnus. Jej oczy powiększyły się.

– Dlaczego tak uważasz?

– Bo to nie jest prawda – Wyjął z kieszeni pognieciony list i rzucił nim o podłogę między nimi. – Nie możesz tropić wampira, ale możesz tropić sługę wampira. Wzięłaś Walkera ze sobą. Z łatwością tropiłem go do Saint Petersburga. Mam tam informatorów. Dali mi znać, że mieszkałaś tam z ludzkim kochankiem.

Camille spojrzała na niego, a na jej ustach pojawił się lekki uśmiech.

– I to powoduje, że jesteś zazdrosny?

– A chcesz, żebym był?

– Ça m'est égal – powiedziała Camille, mówiąc po francusku, kiedy naprawdę chciała go zdenerwować. – Jest równy mi – wytłumaczyła. – Nie ma nic wspólnego z tobą. Był moim urozmaiceniem, kiedy byłam w Rosji, nic więcej.

– A teraz…

– Nie żyje. Ledwie reprezentuje się w rywalizacji z tobą. Musisz mi pozwolić mieć małe urozmaicenia, Magnus.

– Inaczej?

– Inaczej stanę się niezwykle rozgniewana.

– Tak jak byłaś zła na swojego ludzkiego kochanka i zabiłaś go? – spytał Magnus. – Z litości? Współczucia? Miłości? A może tego nie czułaś?

– Z miłości – powiedziała oburzona Camille. – Ty i ja, Magnus, będziemy żyć wiecznie, miłość jest rzeczą, której nie możemy pojąć u śmiertelników. Promieniuje światłem w ich krótkim, marnym życiu. Czy oni się dla ciebie liczą? Wierność jest dla ludzi ważna, oparta na idei, że są tutaj, ale przez krótki czas. Nie możesz żądać mojej wierności na wieki.

– Jakiż byłem głupi. Myślałem, że mogę. Myślałem, że mogę przynajmniej oczekiwać od ciebie, że nie będziesz mnie okłamywać.

– Jesteś śmieszny – powiedziała. – Dziecko. Oczekujesz ode mnie, że będę moralna wobec jakiegoś Przyziemnego, kiedy nie jestem człowiekiem, ani taka jak ty. Mimo wszystko, są bardzo małe szanse, że możesz coś z tym zrobić. Nie będę pouczana, na pewno nie przez mieszańca – podziemni posiadają taki specjalny obraźliwy termin dla czarowników. – Jesteś mi oddany, wmówiłeś tak sobie. Twoje oddanie może łatwo ucierpieć przez moje urozmaicenia, i wtedy możemy mieć kłopot ze spędzaniem miło czasu. Jeśli nie zaakceptujesz tego, opuszczę cię. Nie mogę sobie wyobrazić, byś tego chciał.

Było trochę rozbawienia w jej glosie, kiedy mówiła, i coś przeskoczyło w środku Magnusa. Przypomniał sobie chore uczucie w jego gardle, kiedy przyszedł list z Saint Petersburga. A jednak, czekał na jej powrót, licząc na to, że ma wyjaśnienie. Że go przeprosi. By znowu ją pokochał. Zdał sobie sprawę, że nie jest jej warty, że nigdy nie był. Czerwona mgła przetoczyła się przez jego oczy, wydawało mu się, że oszalał na chwilę, co było spowodowane tym, co zrobił następnie.

– To nie ważne – podkurczył nogi. – Mam teraz Willa. Jej usta otworzyły się.

– Nie możesz być poważny. Nocnego Łowcę?

– Możesz być nieśmiertelna, Camille, ale twoje uczucia są bezbarwne i płytkie. Willa nie. Rozumie co to jest miłość. – Magnus wygłosił tą szaloną mowę z godnością, przechodząc przez pokój do Willa, potrząsając jego ramieniem. – Will. William. Obudź się.

Mgliste, niebieskie oczy Willa otworzyły się. Leżał na plecach, spoglądał na górę, i pierwsze co zobaczył, to twarz Camille, która pochylała się nad nim. Gwałtownie wyprostował się.

– Na Anioła…

– Och, cicho – powiedziała leniwie Camille, uśmiechając się i pokazując przy tym końcówki swoich kłów. – Nie skrzywdzę cię, Nefilim.

Magnus pomógł wstać Willowi.

– Pani domu – zaczął. – wróciła.

– Widzę – Will poczerwieniał, kołnierzyk jego ciemnej koszuli był mokry od potu. – Rozkosznie – powiedział sam do siebie, i Magnus nie był pewny, czy miał na myśli zachwycenie widząc Camille, czy zachwycony skutecznością przeciwbólowego zaklęcia Magnusa.

– I dlatego – zaczął Magnus, ściskając ramię Willa porozumiewawczo. – musimy iść. Will spojrzał na niego.

– Gdzie iść?

– Nie martw się o tym teraz, mój kochany. Will zamrugał szybko.

– Słucham? – rozejrzał się, jakby się spodziewał patrzących na niego ludzi. – I… gdzie mój płaszcz?

– Jest cały zniszczony i zakrwawiony – powiedział Magnus. – Archer pozbył się go. – Kiwnął głową w stronę Camille. – Will polował na demony całą noc. Jest taki dzielny.

Mina Camille wyrażała, że była zdumiona i zirytowana.

– Jestem dzielny – powiedział Will. Wyglądał na zadowolonego z siebie. Przeciwbólowe czary spowodowały, że jego źrenice były powiększone i jego oczy wyglądały na bardzo ciemne.

– Tak, jesteś – powiedział Magnus i pocałował go. To nie był teatralny pocałunek, ale Will niezdarnie wyswobodził swoje ramie, jakby użądliła go pszczoła. Magnus miał nadzieję, że Camille uzna to za przejaw namiętności. Gdy się wyswobodził, Will wyglądał na oszołomionego. Tak jak Camille.

– Teraz – powiedział Magnus, mając nadzieję, że Will przypomniał sobie, że był jego dłużnikiem. – Musimy iść.

– Ale… – Will rozejrzał się. – Ząb! – śmignął przez pokój, łapiąc go i wkładając do kieszeni kamizelki Magnusa. Camille zmrużyła oczy, Bóg jedynie wie, jak to zinterpretowała – pomyślał Magnus. Przeszedł przez pokój.

– Camille – zaczął Magnus.

Ręce miała założone na klatce piersiowej i patrzyła na niego jadowicie.

– Mający romans z Nocnym Łowcą, za moimi plecami – powiedziała lodowato, a jej postawa świadczyła o tym, że jest wściekła. – I to w moim domu! Naprawdę, Magnus – wskazała na drzwi – proszę, wyjdź z mojej rezydencji i nie wracaj. Mam nadzieję, że nie będę musiała ci mówić tego dwa razy.

Magnus był zadowolony jej reakcją. Kilka chwil później dołączył do Willa na chodniku poza domem. Zarzucił płaszcz na ramiona – wszystko co teraz posiadał, było w jego kieszeniach – i zapiął guziki chroniąc się przed chłodnym powietrzem. Nie trwało to długo, pomyślał Magnus, zanim pojawił się pierwszy rumieniec szarego poranka rozjaśniając niebo.

– Czy ty mnie właśnie pocałowałeś? – zapytał Will. Magnus odpowiedział szybko.

– Nie.

– Myślałem…

– Raz na jakiś czas zaklęcia przeciwbólowe powodują halucynacje różnego najdziwaczniejszego rodzaju.

– Och – powiedział Will. – Dziwne. – Obejrzał się na dom Camille. Magnus spojrzał na okno salonu, na czerwone aksamitne zasłony. – Co teraz zrobimy? Wezwiemy demona? Masz gdzie

iść?

– Tak – powiedział Magnus. Podziękował w duchu Willowi za jakieś zajęcie dla niego, które odwróci chociaż trochę jego uwagi, związane z przywołaniem demona. – Mam przyjaciela, u którego mogę się zatrzymać. Ty możesz wrócić do Instytutu. Zacznę pracować nad przeklętym zębem demona tak szybko, jak to możliwe. Wyśle ci wiadomość, kiedy się czegokolwiek dowiem.

Will kiwnął głową wolno i spojrzał na czarne niebo.

– Gwiazdy – powiedział. – Nigdy nie widziałem ich aż tak jasnych. Wiatr przegnał mgłę, tak myślę.

Magnus pomyślał o radości na twarzy Willa, kiedy stał w pokoju dziennym Camille, znosząc krwawienie, trzymający kurczowo ząb demona. Nie pomyślał o tym, że gwiazdy się zmieniły, ale ktoś kto na nie patrzał.

***

– Nocny Łowca? – wysapała Tessa. – To niemożliwe. – spojrzała na Charlotte, na której twarzy widniał szok. – To niemożliwe, prawda? Will powiedział mi, że potomstwo Nocnego Łowcy i demona urodzi się martwe.

Charlotte potrząsnęła głową.

– Nie. Nie, to nie jest możliwe.

– Ale Jessamine powiedziała prawdę… – głos Tessy zadrżał.

– Ona mówi nam prawdę, w którą wierzy – powiedziała Charlotte. – Jeśli twój brat kłamał, a ona mu wierzyła, mówi to, chociaż nie jest prawdą.

– Nate nigdy mnie nie okłamał – Jessamine sapnęła.

– Jeśli matka Tessy była Nocnym Łowcą – powiedziała chłodno Charlotte. – wtedy Nate też nim jest. Krew Nocnego Łowcy jest dominująca. Czy kiedykolwiek ci o tym powiedział? Że jest Nocnym Łowcą?

Jessamine spojrzała na nie z odrazą.

– Nate nie jest Nocnym Łowcą! – zapłakała. – Wiedziałabym! Nigdy nie wyszłabym za niego… – przerwała, gryząc się w dolną wargę.

– Tak więc, już rozumiesz, Jessamine – powiedziała Charlotte – poślubiłaś Nocnego Łowcę, co jest najwyższą ironią, albo może, poślubiłaś kłamcę, który cię wykorzystał i opuścił. Musiał wiedzieć, że zostaniesz złapana. Myślał o tym, gdyby to się stało?

– Nic – Jessamine wyglądała na wstrząśniętą. – Mówił, że jesteś słaba. Że nie ukarzesz mnie. Że nie mogłabyś tego zrobić.

– Był w błędzie – powiedziała Charlotte. – Zdradziłaś Clave. Tak jak Benedict Lightwood. Gdy Konsul się o tym dowie…

Jessamine zaśmiała się.

– Powiedz mu – powiedziała. – Tego właśnie Mortmain chce – zacharczała. – N – nie pytaj dlaczego. Nie wiem. Ale wiem, że tego chce. Lubisz rozpowiadać, Charlotte. To tylko popycha cię do jego mocy.

Charlotte złapała za podnóże łóżka, a jej ręce zbielały.

– Gdzie jest Mortmain?

Jessamine zadrżała, potrząsając głową, a jej włosy rozrzucały się po poduszce.

– Nie…

– Gdzie jest Mortmain?

– On – wysapała. – On – twarz Jessamine była prawie fioletowa, jej oczy zrobił się dziwnie wyłupiaste. Trzymała kurczowo Miecz, a krew podeszła do jej palców. Tessa spojrzała przerażona na Charlotte. – Idris – wysapała w końcu Jessamine opadając na poduszkę.

Twarz Charlotte zrobiła się zimna.

– Idris? – powtórzyła. – Mortmain jest w Idrisie, naszej ojczyźnie? Oczy Jessamine przewróciły się.

– Nie. Nie jest tam.

– Jessamine! – Charlotte wyglądała tak, jakby chciała potrząsnąć nią, a jej zęby zagrzechotały.

– Jak on może być w Idrisie i nie być? Ratuj się, głupia dziewczyno. Powiedź nam gdzie jest!

– Przestań! – Jessamine zapłakała – przestań, to boli…

Charlotte spojrzała na nią długim, twardym spojrzeniem. Odwróciła się i poszła do drzwi, a gdy wróciła, była z Bratem Enochem. Skrzyżowała ramiona ponad klatką piersiową i wskazała brodą Jessamine.

– Coś jest nie tak, Bracie. Spytałam się, gdzie jest Mortmain, powiedziała, że w Idrisie. Kiedy spytałam jeszcze raz, zaprzeczyła – jej głos był twardy. – Jessamine! Mortmain ma oddział w Idrisie?

Jessamine wydała dławiący dźwięk. Jej oddech był dyszący.

– Nie, nie wiem… Przysięgam… Charlotte, proszę…

Charlotte. Brat Enoch powiedział stanowczo, a jego słowa rozbrzmiewały echem w umyśle Tessy. Dość. Coś blokuje umysł dziewczyny, coś umieszczone tam przez Mortmaina. On naśmiewa się z nas, z pomysłu tego, że jest w Idrisie, ona sama wie, że go tam nie ma. Ta blokada jest silna. Kontynuując przesłuchanie w taki sposób spowoduje, że jej serce może tego nie wytrzymać.

Charlotte ugięła się.

– Więc co…

Pozwól mi zabrać ja do Cichego Miasta. Mamy swoje sposoby na łamanie barier w umyśle, tajemnice, z których ona sama nie może sobie zdawać sprawy.

Brat Enoch odebrał Miecz z dłoni Jessamine. Wydawała się tego nie zauważyć. Jej oczy były utkwione w Charlotte, szerokie i przestraszone.

– Do Miasta Kości? – szepnęła. – Nie! Nie pójdę tam! Nie mogę znieść tamtego miejsca!

– Więc powiedź nam gdzie jest Mortmain – powiedziała lodowato Charlotte.

Jessamine zaczęła jedynie szlochać. Charlotte zignorowała ją. Brat Enoch podniósł dziewczynę do pozycji stojącej, Jessamine zaczęła się wyrywać, ale Cichy Brat trzymał ją w ramionach w chwycie żelaznym, a jego druga ręka ściskała rękojeść Śmiertelnego Miecza.

– Charlotte! – Jessamine krzyknęła żałośnie. – Charlotte, proszę, nie Ciche Miasto! Zamknij mnie na klucz w krypcie, oddaj mnie Radzie, ale nie wysyłaj mnie tam samej! Umrę ze strachu!.

– Powinnaś pomyśleć o tym wcześniej, zanim nas zdradziłaś – powiedziała Charlotte. – Bracie Enochu, weź ją, proszę.

Jessamine wciąż wrzeszczała, kiedy Milczący Brat podniósł ją i przerzucił przez ramię. Tessa wpatrywała się z wybałuszonymi oczami, jak przeszedł z nią przez pokój. Jej krzyki i gwałtowne wdechy rozbrzmiewały echem z korytarza, aż drzwi nie zostały zamknięte.

– Jessamine… – zaczęła Tessa.

– Wszystko będzie z nią w porządku. Prawdopodobnie nałożył Znak Runiczny spokoju na niej. To wszystko. Nie ma się czym martwić – powiedziała Charlotte i usiadła na krawędzi łóżka. Spuściła wzrok na ręce, jakby nie należały do niej. – Henry…

– Zbudzić go, pani Branwell? – spytała łagodnie Sophie.

– Jest w krypcie, pracuje… Nie możesz go tutaj przyprowadzić – głos Charlotte był odległy. – Jessamine była z nami odkąd była małą dziewczynką. To byłoby zbyt wiele dla niego, zbyt wiele. On nie ma w sobie niczego, co byłoby okrutne.

– Charlotte – Tessa potknęła jej ramienia delikatnie. – Charlotte, nie jesteś okrutna.

– Robię to, co muszę. Nie ma się czym martwić – Charlotte powiedziała jeszcze raz i rozpłakała się.

Rozdział czternasty: Ciche Miasto

Załkała głośno: Płonie mi dusza. Żaden szept ulgi nie nadchodzi. Czy jest coś, co zbawi mój grzech, I uratuje mnie przed śmiercią?

– Alfred Tennyson, The Palace of Art

– Jessamine – powtórzył Henry po raz piąty lub szósty. – Nie mogę w to uwierzyć. Nasza Jessamine?

Za każdym razem, gdy to mówił, Tessa zauważyła, że usta Charlotte zaciskają się coraz mocniej.

– Tak – odparła. – Jessamine. Szpiegowała nas i wszystko opowiadała Nate'owi, który przekazywał te informacje Mortmainowi. Muszę to powtarzać?

Henry zamrugał.

– Przepraszam, kochanie. Słuchałem. Tylko… – westchnął. – Wiedziałem, że jest tutaj nieszczęśliwa. Ale nie podejrzewałem, że nas nienawidziła.

– Nie sądzę, żeby nienawidziła – to był Jem, który stał niedaleko kominka w salonie, jedną ręką opierając się o półkę nad kominkiem. Nie zebrali się jak zwykle na śniadanie. Oficjalny tego powód nie został podany, lecz Tessa podejrzewała, że pomysł Jedzenia bez Jessamine jak gdyby nigdy nic, wydawał się Charlotte zbyt przerażający.

Charlotte płakała krótko tej nocy, zanim powrócił jej spokój. Odtrącała każdą próbę pomocy Tessy i Sophie, które chciały przynieść jej koc lub herbatę. Kręciła sztywno głową, powtarzając w kółko, że nie może się załamać, bo teraz nadszedł czas zaplanowania strategii. Weszła do pokoju Tessy z Sophie i dziewczyną kroczącymi za nią. Rzuciła się na deski podłogowe, aż w końcu znalazła małą książeczkę podobną do Biblii, oprawioną w białą skórę i owiniętą w aksamit. Wsunęła ją do kieszeni ze stanowczą miną. Ignorując pytania Tessy podniosła się z kolan. Niebo za oknem zaczęło rozjaśniać się blaskiem świtu. Wyczerpana Charlotte nakazała Sophie poinstruować Bridget, by podała proste śniadanie na zimno w salonie oraz by Cyryl zawiadomił panów. Potem wyszła.

Z pomocą Sophie, Tessa mogła w końcu uwolnić się od sukni Jessamine. Wykąpała się, potem nałożyła na siebie żółtą suknie, którą kupiła jej Jessamine. Liczyła, że kolor poprawi jej humor, lecz nadal czuła się blada i zmęczona.

Taki sam wyraz twarzy miał Jem, kiedy weszła do salonu. Jego oczy były ciemne, szybko odwrócił od niej wzrok. Zabolało. Również przypomniała sobie poprzednią noc na balkonie z Will'em. Ale to było co innego, powiedziała sobie. To przez czarodziejski proszek, chwilowe szaleństwo. W przeciwieństwie do tego, co zaszło między nią a Jemem.

– Myślę, że ona nie czuje do nas nienawiści – powtórzył Jem, poprawiając użycie czasu przeszłego. – Ona była zawsze pełna pragnienia. Było w niej wiele desperacji.

– To moja wina – odezwała się miękko Charlotte. – Nie powinnam zmuszać jej do zostania Nocnym Łowcą, skoro to było ostatnie, czego chciała.

– Nie! Nie! – Henry pragnął dodać żonie otuchy. – Zawsze byłaś dla niej dobra. Robiłaś wszystko, co mogłaś. Są takie urządzenia, które są tak… Tak zepsute, że nie da się ich naprawić.

– Jessamine to nie zegarek, Henry – głos Charlotte jakby się oddalił. Tessa zastanawiała się, czy nadal była zła na Henry'ego za to, że nie spotkał się z Woolsey'em Scottem czy może była zła na cały świat. – Może powinnam zapakować Instytut, przyozdobić go wstążką i wysłać Benedictowi. To już drugi raz, kiedy odkrywamy szpiega pod naszym dachem dopiero po szkodzie. Najwidoczniej jestem niekompetentna.

– W pewnym sensie to był jeden szpieg – zaczął Henry, lecz ucichł pod wpływem wzroku Charlotte, który mógł topić szkło.

– Jeśli Benedict Lightwood pracuje dla Mortmaina, nie można mu pozwolić przejąć Instytut – powiedziała Tessa. – Tak naprawdę ten bal, który urządził zeszłej nocy powinien wystarczyć, by go wykluczyć.

– Problem będzie z udowodnieniem tego – odezwał się Jem. – Benedict wszystkiemu zaprzeczy. Wychodzi jego słowo przeciwko twoim. A ty jesteś Podziemną…

– Jest jeszcze Will – powiedziała Charlotte i zmarszczyła brwi. – A propos, gdzie jest Will?

– Z pewnością się wyleguje – stwierdził Jem. – A co do jego świadectwa, cóż, wszyscy uważają, że Will jest szalony, jakby.

– Ach – dobiegł ich głos spod drzwi. – Macie swoje doroczne spotkanie wszyscy – myślą – że – Will – jest – szalony, tak?

– Ono odbywa się dwa razy do roku – odparł Jem. – I nie, to nie to spotkanie. Oczy Willa odszukały Tessę.

– Wiedzą o Jessamine? – spytał. Wyglądał na zmęczonego, ale nie tak, jak Tessa przewidywała. Był blady, ale na jego twarzy było widać zduszoną ekscytację, wyglądało to prawie szczęście. Poczuła, jak jej żołądek się kurczy pod wpływem wspomnień z ostatniej nocy: gwiazdy, balkon, pocałunki. O której godzinie wrócił do domu? Spytała samą siebie. W jaki sposób? I dlaczego wyglądał na… podekscytowanego? Czy przeraziło go to, co zaszło między nimi na balkonie zeszłej nocy czy może rozbawiło? Na Boga, może powiedział Jemowi? Czarodziejskie proszki, powiedziała sobie rozpaczliwie. To nie była wtedy ona, nie panowała nad sobą. Na pewno Jem by to zrozumiał. Pękłoby jej serce, gdyby go zraniła. Jeśli w ogóle go to obchodziło.

– Tak, wiedzą wszystko o Jessamine – powiedziała szybko. – Została przesłuchana Mieczem Anioła i zabrana do Cichego Miasta. Teraz spotkaliśmy się tutaj, żeby wymyślić, co robić dalej. To strasznie ważne. Charlotte jest bardzo zdenerwowana.

Charlotte popatrzyła na nią zakłopotana.

– No cóż, jesteś – kontynuowała Tessa prawie na bezdechu od szybkiego mówienia. – I pytałaś o Willa.

– I oto jestem – wtrącił Will, rzucając się na krzesło niedaleko Jema. Jego jedno ramię było zabandażowane i częściowo zakryte rękawem. Paznokcie były pokryte zaschniętą krwią. – Cieszy mnie wiadomość, że Jessamine jest w Cichym Mieście. To dla niej najlepsze miejsce. Jaki jest następny krok?

– O tym próbujemy rozmawiać – powiedział Jem.

– Cóż, kto wie, że ona tam jest? – Spytał Will.

– Tylko my – odparła Charlotte. – I Brat Enoch, ale on zgodził się poinformować Clave dopiero jutro lub później. Dopóki nie zdecydujemy, co czynić. Przypomniałam sobie, Will. Powinnam powiedzieć chyba coś na temat twojego wypadu do Benedicta Lightwooda bez mojej wiedzy w dodatku z Tessą.

– Nie było czasu do stracenia – powiedział Will. – Zanim byśmy cię obudzili i zmusili do wykonania planu, Nathaniel mógłby już wyjść. I nie mów, że to był taki straszny pomysł. Dużo dowiedzieliśmy się o Nathanielu i Lightwoodzie.

– Nathaniel i Benedict Lightwood to nie Mortmain.

Will nakreślił w powietrzu wzór swoimi smukłymi palcami.

– Mortmain to pająk w sercu sieci – powiedział. – Im więcej się dowiadujemy, tym bardziej wiemy, jak szeroko rozciągają się jego wpływy. Przed ostatnią nocą nie mieliśmy pojęcia o jego związku z Lightwoodem. Teraz wiemy, że ten człowiek to jego marionetka. Proponuję pójść do Clave i donieść na Jessamine i Benedicta. Niech Wayland się nimi zajmie. Zobaczymy, co powie Benedict pod wpływem Miecza Anioła.

Charlotte potrząsnęła głową.

– Nie… Nie sądzę, byśmy mogli to zrobić. Will odchylił głowę do tyłu.

– Czemu nie?

– Jessamine powiedziała, że tego oczekuje od nas Mortmain. I wymówiła to pod wpływem Miecza Anioła. Nie mogła skłamać.

– Ale mogła się mylić – odezwał się Will. – Mortmain mógł przewidzieć takie okoliczności i kazać Nate'owi zasiać taką myśl w jej głowie, by nam o tym opowiedziała.

– Sądzisz, że byłby aż tak zapobiegliwy? – spytał Henry.

– Z pewnością – odparł Will. – Ten człowiek to strateg – poklepał się w pierś. – Jak ja.

– Więc uważasz, że powinniśmy iść do Clave? – zapytał Jem.

– Na Boga, nie – zaprzeczył Will. – A co jeśli to prawda? Wtedy wyjdziemy na ostatnich głupców.

Charlotte wyrzuciła ręce w górę.

– Przecież mówiłeś…

Wiem, co mówiłem – przerwał jej Will. – Musimy się przyjrzeć konsekwencjom. Jeśli pójdziemy do Clave i będziemy się mylić, wtedy wpadniemy prosto w ręce Mortmaina. Nadal mamy kilka dni zanim nasz czas się skończy. Pójście do Clave tak wcześnie nic nam nie da. Możemy przeprowadzić śledztwo i znaleźć pewniejszy punkt oparcia.

– I jak chcesz to śledztwo prowadzić? – Spytała Tessa.

Will obrócił głowę, by na nią spojrzeć. W jego zimnych niebieskich oczach nie było nic, co by przypominało Willa z ostatniej nocy, który dotykał ją tak delikatnie, który szeptał jej imię niczym sekret.

– Problem w przesłuchaniu Jessamine jest taki, że nawet, jeśli zmusimy ją do mówienia prawdy, limit jej wiedzy jest ograniczony. W każdym razie mamy jeszcze jedno połączenie z Mortmainem. Ktoś, kto może wiedzieć o wiele więcej. Chodzi o twojego brata, Nate'a, przez Jessamine. On nadal jej ufa. Jeśli wezwie go na spotkanie, będziemy w stanie go tam przejąć.

– Jessamine nigdy nie zgodzi się, by to zrobić – powiedziała Charlotte. – Nie teraz… Will obrzucił ją ponurym spojrzeniem.

– Jesteś poruszona, prawda? – powiedział. – Oczywiście, że tego nie zrobi. Będziemy prosić Tessę, by znowu wcieliła się w rolę Jessamine, Zdradzieckiej Młodej Modnej Damy.

– To brzmi niebezpiecznie – głos Jema był przygaszony. – Dla Tessy.

Tessa zerknęła na niego szybko i złapała widok jego srebrnych oczu. Był to pierwszy raz, kiedy na nią spojrzał odkąd wyszła z jego pokoju tamtej nocy. Czy tylko wyobraziła sobie zmartwienie w jego głosie, kiedy mówił o jej zagrożeniu czy może Jem tylko martwił się o nią tak jak o każdego? Była to jedynie uprzejmość z jego strony, że nie chciał, by zginęła, a nie uczucie, na które liczyła Tessa. Jakiekolwiek by nie było. Oby tylko nią nie gardził.

– Tessa jest nieustraszona – stwierdził Will. – A zagrożenie dla niej będzie niewielkie. Wyślemy mu liścik zawiadamiający o spotkaniu w miejscu, gdzie złapiemy go łatwo i szybko. Cisi Bracia mogą go torturować dopóki nie da nam potrzebnych informacji.

– Torturować? – wtrącił Jem. – To brat Tessy…

– Torturujcie go – powiedziała Tessa. – Jeśli będzie trzeba. Macie moje pozwolenie. Charlotte popatrzyła na nią zszokowana.

– Nie mówisz poważnie.

– Mówiłaś, że jest sposób, by przeszukać jego umysł. Poprosiłam, byście tego nie robili i posłuchaliście mnie. Dziękuję wam za to, ale nie jesteście już zobowiązani tą obietnicą. Przeszukajcie jego umysł. Wiecie, to może znaczyć dla mnie więcej niż dla was. Wam chodzi o Instytut i bezpieczeństwo Nocnych Łowców. Tym też się przejmuję, Charlotte, ale Nate… On pracuje dla Mortmaina. Mortmaina, który chce mnie złapać i wykorzystać, nie wiemy tylko jeszcze do czego. Mortmaina, który może wiedzieć, czym jestem. Nate powiedział Jessamine, że mój ojciec był demonem, a matka Nocnym Łowcą.

Will usiadł prosto.

– To niemożliwe – przerwał jej. – Nocni Łowcy i demony… Oni nie mogą się rozmnażać. Nie mogą wydać żywego potomstwa.

– Więc może to było kłamstwo, podobne do tego, że Mortmain jest w Idrisie – powiedziała Tessa. – To nie znaczy, że Mortmain nie zna prawdy. Muszę wiedzieć, czym jestem. Myślę, że to może być kluczowa informacja, odnośnie dlaczego mnie pragnie.

Oczy Jema były smutne, kiedy na nią popatrzył i odwrócił wzrok.

– Bardzo dobrze – powiedział. – Will, jak chcesz go wezwać na to spotkanie? Nie uważasz, że on zna pismo Jessamine? I prawdopodobnie istnieje jakiś tajemniczy sygnał między nimi.

– Musimy przekonać Jessamine – stwierdził Will. – Żeby nam pomogła.

– Tylko nie proponuj, żebyśmy ją torturowali – powiedział Jem zirytowanym głosem. – Miecz Anioła już został na niej użyty. Powiedziała nam wszystko, co mogła.

– Miecz Anioła nie dał nam miejsc ich spotkań lub kodów czy imion zwierzaków, których mogli używać – przerwał mu Will. – Nie rozumiesz? To ostatnia szansa Jessamine. Ostatnia szansa na współpracę. Na wyrozumiałość Clave. Na uzyskanie przebaczenia. Nawet, jeśli Charlotte zatrzyma Instytut, sądzisz, że zostawią los Jessamine w naszych rękach? Nie, będzie on w rękach Konsula i Inkwizytora. A oni nie będą pobłażliwi. To dla niej sprawa życia lub śmierci.

– Nie jestem pewna, czy ona dba o swoje życie – powiedziała Tessa delikatnie.

– Wszyscy dbają – stwierdził Will. – Każdy chce żyć. Jem odwrócił się od niego gwałtownie i wpatrzył w ogień.

– Pytanie brzmi, kogo można wysłać, by ją przekonać? – odezwała się Charlotte. – Ja nie mogę jechać. Ona nienawidzi i obwinia mnie o wszystko.

– Ja mogę jechać – powiedział Henry z zakłopotaną miną. – Może uda mi się ją przekonać. Pomówię z nią o kaprysach pierwszej miłości, jak szybko blaknie w zderzeniu z ostrą rzeczywistością.

– Nie – ton głosu Charlotte nie wnosił sprzeciwu.

– Cóż, wątpię, by chciała zobaczyć mnie – powiedział Will. – To będzie musiał być Jem. Nie da się go nienawidzić. Nawet ten diabelski kot go lubi.

Jem westchnął.

– Pojadę do Cichego Miasta – powiedział. – Ale Tessa, powinna jechać ze mną. Tessa podniosła wzrok, oniemiała.

– Och, nie – powiedziała. – Nie sądzę, by Jessamine bardzo mnie lubiła. Uważa, że okropnie ją zdradziłam, przebierając się za nią i nie mogę jej za to winić.

– To prawda – Jem nie zaprzeczył. – Ale jesteś siostrą Nate'a. Jeśli kocha go tak mocno, jak mówisz… – jego wzrok napotkał jej. – Znasz Nate'a. Możesz mówić o nim dość przekonująco. Możesz sprawić, by uwierzyła w coś, czego ja nie umiem.

– Dobrze więc – zgodziła się. – Spróbuję.

Wydawał się to być sygnał kończący śniadanie. Charlotte wypadłą z pokoju, by wezwać powóz, który miał ich zabrać do Cichego Miasta. Bracia lubią tak załatwiać sprawy, wytłumaczyła. Henry wrócił do swojej krypty, a Jem po wymruczeniu kilku słów do Tessy poszedł zabrać kapelusz i płaszcz. Został tylko Will, który patrzył się w ogień, i Tessa, która czekała, by drzwi zamknęły się za Jemem. Wtedy stanęła pomiędzy Willem i płomieniami. Powoli podniósł na nią wzrok. Nadal miał na sobie wczorajszy strój, chociaż biały przód jego koszuli był poplamiony krwią a frak miał długie poszarpane rozdarcie. Policzek pod lewym okiem był podrapany.

– Will – zaczęła.

– Nie powinnaś właśnie wychodzić z Jemem?

– Powinnam – odparła. – Ale najpierw potrzebuję od ciebie obietnicy.

Jego wzrok znowu powędrował ku płomieniom. Mogła zobaczyć tańczące płomyki w jego źrenicach.

– Więc mów szybko, o co chodzi. Mam poważne sprawy do zrobienia. Planuję dąsać się całe popołudnie, wieczorem dumać na temat Byrona i mieć noc pełną rozpusty.

– Szalej ile chcesz. Chcę mieć tylko pewność, że nikomu nie powiesz, co między nami zaszło zeszłej nocy na balkonie.

– Och, to byłaś ty – powiedział Will tonem kogoś, kto właśnie odkrył zaskakujący szczegół.

– Oszczędź mnie – warknęła, wbrew sobie urażona. – Byliśmy pod wpływem magicznych proszków. To nic nie znaczyło. Nie winię cię za to, chociaż zachowujesz się teraz męcząco. Nie ma potrzeby, by ktoś o tym wiedział, a jeśli byłbyś dżentelmenem.

– Ale nim nie jestem.

– Za to jesteś Nocnym Łowcą – wycedziła. – A Nocny Łowca, który zabawia się z czarodziejami nie ma przyszłości.

Jego oczy tańczyły w ogniu.

– Dokuczanie ci zaczyna być nudne, Tess.

– Więc obiecaj mi, że nie powiesz nikomu, nawet Jemowi, a pójdę sobie i przestanę cię zanudzać.

– Przyrzekam na Anioła – powiedział. – To nie była sprawa, którą miałem zamiar się chwalić. Nie rozumiem tylko, dlaczego tak zależy ci na tym, by nikt tutaj nie podejrzewał cię o brak cnoty.

Twarz Jema wyskoczyła jej przed oczami.

– Nie – powiedziała. – Naprawdę nie wiesz.

Po tym odwróciła się na pięcie i wymaszerowała z pokoju, zostawiając Willa, który patrzył za nią zdezorientowany.

***

Sophie spieszyła w dół Piccadilly z pochyloną głową i oczami wpatrzonymi w chodnik pod jej stopami. Przyzwyczaiła się do szeptanych opinii i przelotnych spojrzeniach, kiedy wychodziła a jej blizna była widoczna. Wyćwiczyła sobie sposób chodzenia, który ukrywał jej twarz w cieniu kapelusza. Nie wstydziła się swojej szramy, lecz nie znosiła litości o oczach tych, którzy ją ujrzeli.

Miała na sobie jedną ze starych sukienek Jessamine. Nie wyszła jeszcze z mody, ale Jessamine była jedną z tych dziewczyn, które po włożeniu tej samej sukienki trzy razy nazywały ją „wiekową" i albo ją wyrzucały, albo kazały przerobić. Ta była zrobiona z prążkowanego jedwabiu w zieleni i bieli a na kapeluszu miała woskowe białe kwiaty i zielone liście. W tym wszystkim, pomyślała, mogę uchodzić za dziewczynę z dobrego domu – gdyby tylko nie szła sama. W dodatku mogły ją zdradzić zniszczone przez prace ręce, teraz ukryte pod parą białych dziecięcych rękawiczek.

Zobaczyła Gideona nim on spostrzegł ją. Opierał się o latarnię uliczną przed bramą wjazdową do Fortnum & Mason. Jej serce lekko przyspieszyło, kiedy go ujrzała, takiego przystojnego w ciemnym ubraniu i sprawdzającego godzinę na złotym zegarku przyczepionym do kieszeni marynarki cienkim łańcuszkiem. Zatrzymała się na chwilę, obserwując ludzi mijających go, cały zgiełk życia Londynu i Gideona spokojnego jak skała w pędzącym strumieniu. Wszyscy Nocni Łowcy mieli cos takiego, pomyślała, ten spokój, tą aurę odrębności, która oddzielała ich od biegu życia Przyziemnych. Wtedy on podniósł wzrok i zobaczył ją. Uśmiech rozjaśnił całą jego twarz.

– Panno Collins – przywitał się, podchodząc bliżej. Ona również ruszyła do przodu, by się z nim spotkać i poczuła, jak wkracza do jego kręgu odrębności. Miarowy hałas ruchu ulicznego, przechodniów zdawał się blaknąć i teraz była już tylko ona Gideon stojący naprzeciw siebie na ulicy.

– Panie Lightwood – powiedziała.

Jego twarz się zmieniła tylko trochę, lecz ona to zobaczyła. Zauważyła też, że trzymał coś w lewej ręce, był to pleciony kosz piknikowy. Popatrzyła na niego, potem na Gideona.

– Jeden ze sławnych koszy Fortnum & Mason – powiedział z lekkim uśmiechem. – Ser Stilon, jaja przepiórcze, dżem różany…

– Panie Lightwood – przerwała mu ku swemu zdziwieniu. Służąca nigdy nie przerywa dżentelmenowi. – Miałam niemałe strapienie… Długo się zastanawiałam, czy w ogóle powinnam tu przychodzić. W końcu zdecydowałam się przyjść tylko po to, by osobiście panu oznajmić, że nie mogę się z panem widywać. Pomyślałam, że zasługuje pan chociaż na to, chociaż nie jestem pewna.

Popatrzył na nią oniemiały i w tym momencie Sophie ujrzała nie Nocnego Łowcę, lecz zwykłego chłopca jak Thomas czy Cyryl, trzymającego kosz piknikowy, który nie był w stanie ukryć wyrazu zaskoczenia i bólu na twarzy.

– Panno Collins, jeśli zrobiłem coś, co panią uraziło…

– Nie mogę się z panem widywać. To wszystko – powiedziała Sophie i odwróciła się, chcąc wrócić tą samą drogą, którą przyszła. Jeśliby się pospieszyła, mogłaby złapać następny omnibus do City.

– Panno Collins, proszę – Gideon pojawił się obok niej. Nie dotknął jej, ale szedł blisko ze strapionym wyrazem twarzy. – Proszę mi powiedzieć, co zrobiłem.

Potrząsnęła głową bez słowa. Widok jego twarzy – może to był błąd, bu tu przychodzić. Mijali właśnie księgarnię Hatchards. Rozważyła opcję wejścia do środka, przecież na pewno by za nią nie podążył do miejsca, gdzie ktoś może ich usłyszeć. Ale potem pomyślała, że mógłby to zrobić.

– Wiem, o co chodzi – odezwał się nagle. – Will. Powiedział wam, prawda?

– Fakt, że pan to mówi, pokazuje, że rzeczywiście było coś do powiedzenia.

– Panno Collins, ja mogę wytłumaczyć. Proszę pójść ze mną, tędy – skręcił, a ona ostrożnie podążyła za nim. Znajdowali się przed kościołem św. Jamesa. Gideon poprowadził ją na drugą stronę i w dół wąskiej ulicy, która łączyła Piccadilly i Jermyn Street. Zaułek był cichszy, ale nie opuszczony. Kilku przechodniów obrzuciło ich zaciekawionym spojrzeniem – dziewczyna z blizną i przystojny chłopak o bladej twarzy, ostrożnie stawiający kosz u swoich stóp.

– Chodzi o ostatnią noc – odezwał się. – Bal w domu mojego ojca w Chiswick. Tak sądziłem, że widziałem Willa. Zastanawiałem się, czy powiadomi resztę z was.

– Więc przyznaje się pan? Że był pan tam, na tym niemoralnym… niestosownym…

– Niestosowny? Tam było trochę gorzej niż niestosownie – powiedział Gideon z mocą, której nigdy u niego nie słyszała. Za nimi dzwon kościoła wybijał godzinę, on zdawał się go nie słyszeć. – Panno Collins, jedyne, co mogę zrobić, to przysiąc, że do ostatniej nocy nie miałem pojęcia z jak wulgarnym towarzystwem związał się mój ojciec, jak zgubne nawyki w sobie wytworzył. Przez ostatnie sześć miesięcy byłem w Hiszpanii.

– Nie był przedtem taki – spytała Sophie, nie dowierzając.

– Nie całkiem. Trudno to wytłumaczyć – jego oczy błądziły za nią, zielono – szare źrenice były zachmurzone jak nigdy. – Mój ojciec nigdy nie przejmował się konwenansami, naginaniem Prawa lub nawet jego łamaniem. Zawsze nas uczył, że wszyscy tak postępują, każdy Nocny Łowca tak robi. A my – Gabriel i ja – po utracie matki w tak młodym wieku, nie mieliśmy innego autorytetu do naśladowania. To było zanim przyjechałem do Madrytu i zacząłem rozumieć zasięg wszystkich… błędów mojego ojca. Nikt tam nie lekceważy Prawa, nie nagina zasad, a mnie traktowano jak potwora, skoro myślałem, ze tak jest. W końcu zmieniłem swoje postępowanie. Badania i obserwacje pomogły mi zrozumieć, że dano mi kiepskie zasady do podążania i w dodatku zrobiono to naumyślnie. Mogłem tylko myśleć o Gabrielu i o tym, jak mogę go ustrzec przed odkryciem prawdy lub chociaż szokiem z tym odkryciem związanym.

– A pańska siostra? Panna Lightwood? Gideon potrząsnął głową.

– Ochroniono ją przed tym wszystkim. Mój ojciec uważa, że kobiety nie powinny mieć do czynienia z ciemną stroną Podziemnego Świata. Nie, według niego to ja muszę wiedzieć o wszystkich jego zobowiązaniach, jako dziedzic majątku Lightwoodów. Z tego powodu ojciec zabrał mnie ze sobą na przyjęcie ostatniej nocy, na którym, przypuszczam, widział mnie Will.

– Wiedziałeś, że tam był?

– Byłem tak zdegustowany tym, co zobaczyłem w pomieszczeniu, że w końcu zacząłem przepychać się do wyjścia i wyszedłem na zewnątrz do ogrodów zaczerpnąć świeżego powietrza. Odór demonów wywoływał u mnie mdłości. Tam zobaczyłem znajomą postać zdeterminowaną, by dopaść niebieskiego demona, goniącą za nim przez park.

– Panicz Herondale? Gideon wzruszył ramionami.

– Nie miałem pojęcia, co on tam robił. Wiedziałem, że nie mógł zostać zaproszony i nie mogłem zrozumieć, jak się o tym dowiedział i czy pościg za demonem miał z tym coś wspólnego. Nie byłem pewien dopóki nie ujrzałem wyrazu pani twarzy, kiedy mnie pani zobaczyła, właśnie teraz.

Głos Sophie był uniesiony i ostry.

– Powiedział pan o tym pańskiemu ojcu lub Gabrielowi? Wiedzą? O paniczu Willu? Gideon powoli pokręcił głową.

– Nic im nie mówiłem. Nie sądzę, by spodziewali się Willa bez względu na okoliczności. Nocni Łowcy z Instytutu mieli być zajęci pogonią za Mortmainem.

– Są – powiedziała Sophie powoli, a kiedy dostrzegła, że jego wzrok jest jedynie pełen niezrozumienia, kontynuowała. – Te mechaniczne kreatury na przyjęciu pańskiego ojca. Zastanawiał się pan, skąd one mogły pochodzić?

– Nie myślałem nad tym. Uznałem, że są czymś w rodzaju zabawek dla demonów…

– Mogą pochodzić tylko od Mortmaina – powiedziała Sophie. – Nie widział pan tych stworzeń wcześniej, ale panicz Herondale i panienka Gray tak i są tego pewni.

– Ale, po co mojemu ojcu coś od Mortmaina? Sophie potrząsnęła głową.

– Nie powinien pan zadawać pytań, na które pan nie chce znać odpowiedzi, panie Lightwood.

– Panno Collins – włosy opadły mu na oczy, odgarnął je niecierpliwym gestem. – Panno Collins, wiem, że wszystko, co mi pani powie, będzie prawdą. Uważam panią za najbardziej godną zaufania osobę, jaką poznałem w Londynie, bardziej niż moją własną rodzinę.

– Wygląda mi to na niemały pech, panie Lightwood, skoro znamy się od tak niedawna.

– Mam nadzieję to zmienić. Chociaż proszę pójść ze mną do parku, Soph… Panno Collins. Proszę powiedzieć mi prawdę. Jeśli wtedy nadal nie będzie pani chciała mieć ze mną do czynienia, uszanuję pani decyzję. Proszę tylko godzinę i trochę z pani czasu – jego oczy błagały. – Proszę?

Sophie poczuła, prawie wbrew własnej woli, przypływa sympatii dla tego chłopca o oczach koloru sztormowego morza, który wydawał się tak samotny. – Bardzo dobrze – odparła. – Pójdę z panem do parku.

***

Cała droga w powozie sam na sam z Jemem, pomyślała Tessa. Ze ściśniętym żołądkiem wciągała rękawiczki i ostatni raz przeglądała się w wysokim lustrze w swojej sypialni. Tylko dwie noce temu taka szansa nie wywołała u niej żadnych nowych czy niezwykłych uczuć. Martwiła się o Willa i była ciekawa Whitechapel, a Jem delikatnie rozproszył ją rozmową o Łacinie, Grece i parabatai. A teraz? Teraz na myśl o byciu zamkniętą w tak małym pomieszczeniu tylko z Jemem czuła, jakby do żołądka wpuszczono jej stadko motyli. Rzuciła okiem na swoją bladą twarz w lustrze, po czym uszczypnęła się w policzki i przygryzła wargi, aby przywrócić im kolor. Sięgnęła po kapelusz na wieszaku obok toaletki. Nakładając go na głowę, przyłapała się na żałowaniu, że nie ma złotych loków jak Jessamine. Potem pomyślała: mogłabym? Czy to możliwe, Zmienić się tylko częściowo, sprawić sobie błyszczące włosy lub szczuplejszą talię lub pełniejsze usta?

Odwróciła się od lustra, potrząsając głową. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej? A jednak ten zwykły pomysł wydawał się być zdradą jej własnej twarzy. Pragnienie dowiedzenia się, kim jest nadal spalało ją od wewnątrz. A jeśli jej własne cechy nie były tymi, z jakimi się urodziła, jak mogła uzasadnić tą żądzę, tą potrzebę poznania własnej natury? Nie wiesz, że nie ma Tessy Gray? powiedział jej Mortmain. Jeśli użyje swoich mocy, by zmienić oczy na niebieskie lub by przyciemnić rzęsy, czy nie utwierdzi go w tym przekonaniu? Znowu pokręcił głową, próbując pozbyć się tych myśli, kiedy wychodziła z pokoju i spieszyła w dół schodów do wyjścia z Instytutu. Na placu czekał czarny powóz nieoznaczony żadnym herbem i ciągnięty przez parę czarnych jak smoła koni. Na miejscu woźnicy siedział Cichy Brat, nie był to Brat Enoch, tylko inny, którego nie rozpoznawała. Z tego, co mogła ujrzeć pod kapturem, nie był tak oszpecony jak Brat Enoch.

Zaczęła schodzić ze schodów, kiedy drzwi za nią się otworzyły i wyszedł Jem. Było chłodno, więc nałożył szary płaszcz, który czynił jego włosy i oczy bardziej srebrne niż zazwyczaj. Popatrzył w górę na równomiernie szare niebo, pełne czarnych chmur.

– Lepiej wejdźmy do powozu, zanim zacznie padać – powiedział.

Była to absolutnie normalna rzecz do powiedzenia, ale Tessa i tak była oniemiała. Podążyła w ciszy za Jemem i pozwoliła mu pomóc sobie wejść do środka. Kiedy wspiął się za nią i zamknął drzwiczki za sobą, zauważyła, że nie miał ze sobą laski. Powóz ruszył z impetem. Tessa, z ręką na oknem krzyknęła.

– Brama! Brama jest zamknięta! Powóz…

– Cśś – Jem położył dłoń na jej ramieniu. Nerwowo nabrała powietrza, kiedy powóz toczył się w kierunku zamkniętej na kłódkę bramy i przejechał przez nią, jakby była zrobiona z gazu. Zaskoczona, ze świstem wypuściła powietrze.

– Magia Cichych Braci jest niezwykła – odezwał się Jem, zabierając rękę.

W tym momencie zaczęło padać. Niebo otworzyło się niczym rozcięta butelka gorącej wody. Przez smugi deszczu Tessa obserwowała, jak powóz toczy się przez przechodniów, jakby byli duchami, jak wślizguje się w nawet najwęższe uliczki. Przejechali przez podwórze, potem magazyn pełen pudeł, by w końcu znaleźć się na śliskim i mokrym od deszczu nabrzeżu blisko szarych wód Tamizy.

– Och, dobry Boże – powiedziała Tessa i zaciągnęła zasłonę. – Powiedz mi, że nie będziemy toczyć się przez rzekę.

Jem się zaśmiał. Mimo jej szoku, był to miły dla ucha dźwięk.

– Nie. Z tego, co wiem powozy z Cichego Miasta podróżują tylko po lądzie, chociaż ta podróż jest dosyć osobliwa. Przyprawia o mdłości za pierwszym czy drugim razem, ale przywykniesz.

– Ty przywykłeś? – popatrzyła wprost na niego. To był ten moment. Musi to powiedzieć, zanim ich przyjaźń ucierpi bardziej. Zanim pojawi się więcej niezręczności. – Jem.

– Tak?

– Ja… Musisz wiedzieć, jak wiele znaczy dla mnie twoja przyjaźń – zaczęła niezdarnie. – I… Na jego twarzy pojawił się wyraz cierpienia.

– Proszę, nie rób tego.

Zbita z pantałyku Tessa mogła tylko mrugać.

– Co masz na myśli? – spytała.

– Za każdym razem, gdy wymawiasz słowo „przyjaźń", ono godzi we mnie niczym nóż – powiedział. – Bycie przyjaciółmi to przecudna rzecz, Tesso, i wcale nią nie gardzę, ale długo miałem nadzieję, że możemy być kimś więcej niż przyjaciółmi. I potem pomyślałem, po tej jednej nocy, że może moje nadzieje nie były próżne. Ale teraz.

– Teraz ja wszystko zniszczyłam – wyszeptała. – Ta bardzo cię przepraszam. Wyjrzał przez okno. Tessa mogła wyczuć, że on walczy z silnymi uczuciami.

– Nie powinnaś przepraszać za to, że nie odwzajemniasz moich uczuć.

– Ale Jem – Tessa była zdezorientowana. Mogła myśleć tylko o tym, by odgonić jego ból. Sprawić, by mniej cierpiał. – Przepraszałam za moje zachowanie tej nocy. Było zbyt poufałe i niewybaczalne. Co ty musisz o mnie teraz myśleć.

Jem podniósł głowę zaskoczony.

– Tessa, ty nie możesz tak uważać, prawda? To ja zachowałem się niewybaczalnie. Ledwie byłem w stanie na ciebie patrzeć, myśląc o tym, jak bardzo mną gardzisz.

– Nigdy nie mogłabym tobą gardzić – powiedziała. – Nigdy nie spotkałam kogoś tak miłego i dobrego jak ty. Sądziłam, że to ja cię przeraziłam. Że ty gardzisz mną.

Jem wyglądał na wstrząśniętego.

– Jak mógłbym tobą gardzić, skoro to moje roztargnienie doprowadziło do tego, co zaszło między nami? Jeśli nie byłbym w tak beznadziejnym stanie, wykazałbym się większym opanowaniem.

Ma na myśli, że opanowałby się na tyle, by mnie powstrzymać, pomyślała Tessa. Nie oczekuje ode mnie przyzwoitości. Przypuszcza, że nie leży ona w mojej naturze. Wpatrywała się nieruchomo w okno czy raczej to, co mogła przez nie ujrzeć. Widać było rzekę, czarne łódki podskakujące z prądem, deszcz mieszający się z wodą.

– Tesso – przeszedł przez powóz, tak, że teraz siedział obok niej zamiast naprzeciwko. Zbliżył swoją niespokojną przystojną twarz do jej. – Wiem, że Przyziemne dziewczęta są uczone, że ich obowiązkiem jest, by nie kusić mężczyzn. Że mężczyźni są słabi, a kobiety muszą ich powstrzymywać. Zapewniam cię, że u Nocnych Łowców jest inaczej. Kobiety i mężczyźni są bardziej równi. To była nasza wspólna decyzja, by zrobić to, co zrobiliśmy.

Wpatrywała się w niego. Jest taki miły, pomyślała. Wydawał się odczytywać jej obawy z serca i rozwiewać je zanim wypowie je głośno.

Tedy pomyślała o Willu. O tym, co zaszło między nimi zeszłej nocy. Odepchnęła od siebie wspomnienie zimnego powietrza wokół nich, ciepła pomiędzy ich ciałami, kiedy stali splecieni. Została zamroczona, tak jak on. Wszystko, co powiedzieli lub zrobili znaczyło nie więcej niż bełkot uzależnionych od opium. Nie było potrzeby mówić o tym komukolwiek, to nic nie znaczyło Nic.

– Powiedz coś, Tessa – głos Jema się trząsł. – Boję się, że myślisz, że żałuję tej nocy. To nieprawda – przejechał kciukiem po jej nadgarstku, nagiej skórze pomiędzy mankietem rękawa a rękawiczką. – Żałuję tylko, że stało się to tak szybko. Ja. Chciałem najpierw o ciebie. Zabiegać o ciebie. Zabrać na przejażdżkę z przyzwoitką.

– Przyzwoitka? – Tessa zaśmiała się wbrew sobie. Jem mimo wszystko kontynuował.

– Wyznać ci moje uczucia, zanim je pokazałem. Napisać dla ciebie wiersz…

– Ty przecież nie lubisz poezji – wtrąciła Tessa, jej głos przekształcił się w krótki śmiech pełen ulgi.

– Nie. Ale ty sprawiasz, że chce ją pisać. Czy to się nie liczy?

Wargi Tessy wygięły się w uśmiechu. Pochyliła się i spojrzała w jego twarz, znajdującą się tak blisko jej własnej, że mogła dostrzec każdą srebrną rzęsę na jego powiekach oraz blade blizny na szyi, gdzie kiedyś miał Znaki.

– To brzmi prawie jak wyćwiczone, Jamesie Carstairs. Ile dziewczyn doprowadziłeś już tą uwagą do omdlenia?

– Jest tylko jedna dziewczyna, którą chcę do tego doprowadzić – odparł. – Pytanie brzmi, czy to działa?

Uśmiechnęła się do niego.

– Działa.

Nie wiedziała, jak to się stało, ale chwilę później pocałował ją. Miękko dotknął swoimi ustami jej, unosząc rękę, by objąć jej policzek i podbródek. Mocno ujął jej twarz w dłonie. Tessa usłyszała słaby trzask i zrozumiała, że to dźwięk jedwabnych kwiatków kapelusza, które gniotły się o ścianę powozu, kiedy ciało Jema napierało na nią. Złapała go za poły płaszcza, by przyciągnąć go bliżej i uchronić się od upadku. Powóz nagle się zatrzymał. Jem cofnął się oszołomiony.

– Na Anioła – odezwał się. – Być może jednak potrzebujemy przyzwoitki. Tessa potrząsnęła głową.

– Jem, ja…

Jem nadal był jak ogłuszony.

– Będzie lepiej, jak siądę tutaj – powiedział i przeniósł się na siedzenie naprzeciwko. Tessa wpatrzyła się w okno. Przez szparę w zasłonkach mogła ujrzeć budynek Parlamentu wznoszący się ponad nimi, jego ciemny kontur kontrastował z rozjaśnionym niebem. Przestało padać. Nie wiedziała, dlaczego się zatrzymali, w każdym razie powóz ruszył w dalszą drogę chwilę później. Toczył się w stronę czarnej jamy, która otworzyła się przed nimi. Wiedziała wystarczająco, by tym razem czuć zaskoczenia. Przez chwilę było ciemno, po czym wtoczyli się do dużego pomieszczenia wyłożonego czarnym bazaltem, oświetlonego pochodniami. Pamiętała je ze spotkania Rady.

Zatrzymali się, a drzwiczki powozu się otworzyły. Po drugiej stronie stało kilku Cichych Braci. Brat Enoch znajdował się na ich czele. Po obu jego stronach byli dwaj bracia z płonącymi pochodniami. Ich kaptury były odsunięte. Oboje byli niewidomi, chociaż tylko jeden z nich zdawał się nie mieć oczu jak Enoch. Oczy innych były zamknięte i pokryte czarnymi runami. Wszyscy mieli zszyte usta.

Witaj znowu w Cichym Mieście, Córko Lilith, powiedział Brat Enoch.

Przez chwilę Tessa chciała sięgnąć za siebie po ciepłą dłoń Jema, by pomógł jej wysiąść z powozu. Wtedy pomyślała o Charlotte. O Charlotte, tak małej i silnej, która na nikim nie musiała polegać. Wyszła z pojazdu sama, tupiąc obcasami o bazaltową podłogę.

– Dziękuję, Bracie Enochu – odparła Tessa. – Przyjechaliśmy tutaj, żeby zobaczyć Jessamine Lovelace. Mógłbyś nas tam zabrać?

Więźniowie Cichego Miasta znajdują się pod jego pierwszym poziomem, obok pawilonu Mówiących Gwiazd. Ciemna klatka schodowa prowadziła w dół. Cisi Bracia poszli przodem, za nimi szli Jem i Tessa, którzy nie odezwali się do siebie od opuszczenia powozu. Nie była to krępująca cisza. Było coś we wzniosłości Cichego Miasta, jego ogromnych monumentach i strzelistych łukach, co kazało jej myśleć, że jest w kościele lub muzeum, gdzie rozmawiano tylko szeptem. U stóp schodów korytarz rozchodził się w dwie strony. Cisi Bracia skręcili w lewo i poprowadzili Tessę i Jema prawie na koniec holu. Kiedy szli, mijali rząd małych komnat każda z zakratowanymi drzwiami zamkniętymi na kłódkę. We wszystkich było tylko łóżko i miednica. Ściany były z kamienia, czuć było wodę i wilgotność. Tessa zastanawiała się, czy znajdują się pod Tamizą lub całkiem gdzieś indziej.

W końcu Bracia zatrzymali się przy przedostatnich drzwiach. Brat Enoch dotknął kłódki, która kliknęła i łańcuchy oplatające drzwi się rozplątały.

Możecie wejść, odezwał się Enoch, cofając się. Poczekamy na was na zewnątrz. Jem położył dłoń na drzwiach i się zawahał, patrząc na Tessę.

– Może powinnaś porozmawiać z nią przez chwilę sama. Jak kobieta z kobietą. Tessę zamurowało.

– Jesteś pewien? Znasz ją lepiej niż ja…

– Ale ty znasz Nate'a – przerwał jej, odwracając wzrok. Tessa miała wrażenie, że jest coś, o czym jej nie mówi. Było to tak niezwykłe odkrycie odnośnie Jema, że nie wiedziała, jak zareagować. – Dołączę do ciebie za moment, kiedy już ją trochę uspokoisz.

Tessa powoli skinęła głową. Brat Enoch otworzył drzwi, a ona weszła do środka, wzdrygając się lekko, kiedy ciężkie wrota zatrzasnęły się za nią. Był to mały pokój, tak jak reszta wyłożony kamieniem. Była tam miednica i coś, co wcześnie było zapewne ceramicznym dzbankiem, a teraz leżało w kawałkach na podłodze, jakby ktoś rzucił nim mocno o ścianę. Na wąskim łóżku siedziała Jessamine w jednolitej, białej koszuli nocnej owinięta szorstkim kocem. Włosy zwisały w poplątanych strąkach, a jej oczy były zaczerwienione.

– Witaj. Ładne miejsce, by dożyć swoich dni, prawda? – powiedziała Jessamine. Jej głos brzmiał szorstko, jakby miała gardło spuchnięte od płaczu. Popatrzyła na Tessę, a jej dolna warga zaczęła drżeć. – Czy Charlotte przysłała cię, żebyś sprowadziła mnie powrotem? Tessa pokręciła głową.

– Nie.

– Ale… – oczy Jessamine wypełniły się łzami. – Nie może mnie tu zostawić. Słyszę ich, całą noc – zadrżała, mocniej owijając się kocem.

– Kogo słyszysz?

– Umarłych – odparła Jessamine. – Szepczą w swoich grobach. Jeśli zostanę tu na dole wystarczająco długo, dołączę do nich. Wiem to.

Tessa usiadła na brzegu łóżka i ostrożnie dotknęła włosów Jessamine, głaszcząc splątane kosmyki.

– To się nie stanie – powiedziała, a Jessamine zaczęła szlochać. Jej ramiona się trzęsły. Tessa bezradnie otoczyła wzrokiem pokój, jakby szukając w tej nędznej celi inspiracji. – Jessamine – zaczęła. – Mam coś dla ciebie.

Jessamine bardzo powoli uniosła twarz.

– Coś od Nata?

– Nie – Tessa odpowiedziała łagodnie. – To coś twojego – sięgnęła do kieszeni, po czym wyciągnęła dłoń do Jessamine. W jej ręce znajdował się mały bobasek, figurka, którą Tessa wzięła z domu dla lalek Jessamine.

– Mała Jessie.

Z ust Jessamine wyrwało się ciche „och" i wyszarpnęła laleczkę z ręki Tessy. Przytuliła ją mocno do piersi. Oczy były pełne łez, które rzeźbiły ślady w brudzie na jej twarzy. Jej widok naprawdę budzi litość, pomyślała Tessa, jeśli tylko…

– Jessamine – zaczęła. Czuła, jakby blondynką była zwierzęciem w potrzebie czułości, a powtarzanie jej imienia miłym głosem może jakoś pomóc. – Potrzebujemy twojej pomocy.

– Mam zdradzić Nate'a – warknęła Jessamine. – Ale ja nic nie wiem. Nie mam nawet pojęcia, dlaczego tu jestem.

– Owszem, masz – to był Jem, który właśnie wszedł do celi. Był zarumieniony i lekko zdyszany, jakby szedł w pośpiechu. Obrzucił Tessę tajemniczym spojrzeniem, po czym zamknął za sobą drzwi. – Bardzo dobrze wiesz, dlaczego tutaj jesteś.

– Ponieważ się zakochałam! – krzyknęła Jessamine. – Powinieneś wiedzieć, jak to jest. Wiedzę, jak patrzysz na Tessę – rzuciła jej jadowite spojrzenie, policzki Tessy zapłonęły. – Nate jest chociaż człowiekiem.

Jem nie stracił opanowania.

– Dla Tessy nie zdradziłem Instytutu – powiedział. – Nie okłamałem i nie naraziłem na niebezpieczeństwo tych, którzy dbali o mnie, odkąd zostałem sierotą.

– Jeśli byś tego dla niej nie zrobił – odezwała się Jessie. – To tak naprawdę jej nie kochasz.

– Jeśli by mnie o coś takiego poprosiła – odparł Jem. – To wtedy wiedziałbym, że to ona tak naprawdę nie kocha mnie.

Jessamine wciągnęła powietrze i odwróciła się od niego, jakby uderzył ją w twarz.

– Ty – powiedziała stłumionym głosem. – Zawsze uważałam cię za najmilszego. Ale jesteś okropny. Wszyscy jesteście okropni. Charlotte torturowała mnie tym Mieczem Anioła, dopóki nie powiedziałam wszystkiego. Czego jeszcze możecie ode mnie chcieć? I tak zmusiliście mnie, bym zdradziła mężczyznę, którego kocham.

Katem oka Tessa zobaczyła, jak Jem przewraca oczami. W rozpaczy Jessamine była pewna przesada, jak we wszystkim, co robiła, ale pod tym – pod rolą skrzywdzonej kobiety, którą gra Jessamine – Tessa czuła, że ona jest prawdziwie przestraszona.

– Wiem, że kochasz Nate'a – odezwała się Tessa. – Wiem też, że nie jestem w stanie cię przekonać, że on nie odwzajemnia twoich uczuć.

– Jesteś zazdrosna…

– Jessamine, Nate nie może cię kochać. Jest z nim coś nie tak, jakby brakowało części jego serca. Bóg wie, że razem z ciotką próbowałyśmy to ignorować. Wmawiałyśmy sobie, że to chłopięca bezmyślność i wygłupy. Ale on zamordował naszą ciotkę, zwierzył ci się z tego? Zabił kobietę, która go wychowała, potem śmiał mi się z tego w twarz. Nie ma współczucia dla nikogo, zero poczucia wdzięczności. Jeśli go teraz ochronisz, i tak nic w jego oczach nie zyskasz.

– Również mało prawdopodobne jest, że kiedykolwiek go jeszcze zobaczysz – powiedział Jem. – Jeśli nam nie pomożesz, Clave nigdy cię nie wypuści. Już na wieczność zostaniesz tutaj ze zmarłymi, chyba, że zostaniesz ukarana wyklęciem.

– Nate mówił, że będziecie próbować mnie nastraszyć – odparła Jessamine dźwięcznym głosem.

– Mówił też, że Clave i Charlotte nic ci nie zrobią, bo są słabi – powiedziała Tessa. – Wiemy, że to nieprawda. Mówił ci tylko to, co musiał, by dostać od ciebie to, czego chciał. On jest moim bratem i mogę ci powiedzieć, że to oszust i kłamca.

– Musisz napisać do niego list – wyjaśnił Jem. – Powiesz mu, że znasz tajemniczy spisek Nocnych Łowców przeciwko Mortmainowi i żeby się dziś z tobą spotkał…

Jessamine potrząsnęła głową, szarpiąc koc.

– Nie zdradzę go.

– Jessie – głos Jema był delikatny. Tessa nie wiedziała, jak Jessamine może mu się oprzeć. – Proszę. Chcemy tylko, żebyś tylko ratowała samą siebie. Wyślij tą wiadomość, podaj miejsce waszych spotkań. Tylko o to prosimy.

Jessamine znowu pokręciła głową.

– Mortmain – powiedziała. – On i tak z wami wygra. Wtedy Cisi Bracia zostaną pokonani i Nate po mnie przyjdzie.

– Bardzo dobrze – stwierdziła Tessa. – Wyobraź sobie, że tak się stanie. Mówisz, że Nate cię kocha. W takim razie wybaczy ci wszystko, prawda? Ponieważ kiedy mężczyzna kocha kobietę, rozumie, że jest słaba. Że nie może się opierać na przykład torturom tak, jak on by się oparł.

Jessamine zaszlochała.

– Rozumie, że jest krucha, delikatna i łatwo nią manipulować – Tessa kontynuowała, delikatnie dotykając ramienia Jessamine. – Jessie, widzisz, jaki masz wybór. Jeśli nam nie pomożesz, Clave się o tym dowie i nie będą dla ciebie litościwi. Jeśli jednak nam pomożesz, Nate zrozumie. Jeśli cię kocha. nie ma wyboru. Kochać znaczy wybaczać.

– Ja. – Jessamine skakała wzrokiem z Jema na Tessę, jak przestraszony królik. – Jeśli chodziłoby tutaj o Tessę, wybaczyłbyś jej?

– Tessie wybaczyłbym wszystko – powiedział Jem poważnie.

Tessa nie mogła zobaczyć wyrazu jego twarzy, bo siedziała do niego tyłem, ale poczuła jak zamiera jej serce. Nie była w stanie spojrzeć na Jema, bojąc się, że ujrzy jej uczucia.

– Jessie, proszę – powiedziała tylko.

Jessamine milczała przez długi czas. Kiedy w końcu się odezwała, jej głos był cienki niczym nitka.

– Przypuszczam, że spotkasz się z nim przebrana za mnie. Tessa skinęła głową.

– Musisz mieć na sobie męski strój – powiedziała. – Kiedy spotykam się z nim nocą, zawsze jestem przebrana za chłopaka. Bezpieczniej jest mi samej przemierzać ulice. Będzie się tego spodziewał – podniosła wzrok, odgarniając włosy z twarzy. – Macie pióro i papier? – dodała. – Napiszę notkę – wzięła rzeczy od Jema i zaczęła pisać. – Powinnam dostać coś w zamian. Jeśli mnie nie wypuszczą.

– Nie wypuszczą – przerwał jej Jem. – Dopóki nie okaże się, że twoje informacje są dobre.

– W takim razie mogliby mi chociaż dać lepsze jedzenie. To jest straszne. Tylko owsianka i chleb – skończywszy list, podała go Tessie. – Męskie ubrania, które nosze są za domkiem dla lalek w moim pokoju. Uważaj, przy przesuwaniu go – dodała i przez moment znowu była Jessamine z brązowymi oczami pełnymi wzniosłości. – Jeśli już musisz pożyczyć, moje ubrania, nie krępuj się. Nosisz bez przerwy te same cztery sukienki, które kupiłam ci w czerwcu. Ta żółta jest już stara jak świat. A jeśli nie chcesz, żeby ktoś wiedział, że całowałaś się w powozie, unikaj wkładania kapeluszy z kwiatkami, które się łatwo gniotą. Wiesz, ludzie nie są ślepi.

– Na to wygląda – powiedział Jem z wielką powagą, ale kiedy Tessa na niego spojrzała, uśmiechnął się tylko do niej.

Rozdział piętnasty: Tysiące

Jest coś upiornego w kwiecie;

Ten, zwiędły w mej dłoni, jest jednym z wielu

Które dał mi przed chwilą; nie dożyje godziny;

A jest ich tysiąc więcej; nie płaczesz po stracie róży.

— Charlotte Mew, In Nunhead Cemetery

Reszta dnia w Instytucie upłynęła pod znakiem dużego napięcia, gdy Nocni Łowcy przygotowywali się na konfrontację z Nate’em tej nocy. Znów nie podano posiłków o zwykłych porach ze względu na ogólny rozgardiasz, w trakcie którego czyszczono broń, przygotowywano stroje i konsultowano rysunki na mapach, podczas gdy Bridget, nucąc pod nosem ponure ballady, nosiła korytarzami tace z kanapkami i herbatą.

Gdyby nie Sophie i jej sugestie by „wrzucić coś na ząb", Tessa nie jadłaby przez cały dzień. Ściśnięte gardło i tak pozwoliło jej jedynie na kilka kęsów kanapki, zanim poczuła się tak, jakby się dławiła.

Zobaczę się dzisiaj z Nate 'm, pomyślała, wpatrując się w siebie w duże lustro między dwoma oknami, gdy Sophie uklękła u jej stóp i zaczęła zawiązywać sznurówki jej butów. Męskich butów ze schowka Jessamine pełnego męskich ubrań.

A potem go zdradzę.

Przypomniała sobie jak Nate położył jej głowę na kolanach w powozie gdy uciekali z rezydencji de Quinceya i sposób w jaki wykrzyczał jej imię i trzymał się jej kurczowo, gdy pojawił się brat Enoch. Zastanawiała się ile z tego było prawdą, a ile przedstawieniem. Prawdopodobnie jakaś część niego była wtedy przerażona – został porzucony przez Mortmaina, znienawidzony przez de Quincey'a i w dodatku znajdował się w rękach Nocnych Łowców, którym nie miał powodu ufać.

Oczywiście prócz tego kiedy powiedziała mu, że są godni zaufania. Ale jego to nie obchodziło. Pragnął tego, co mógł mu zaoferować Mortmain. Pożądał tego bardziej niż jej bezpieczeństwa. Bardziej niż czegokolwiek innego. Te wszystkie lata jakie ze sobą spędzili, czas, który tak bardzo ich do siebie zbliżył, że uznała ich za nierozłącznych, nic dla niego nie znaczył.

– Nie może panienka o tym rozmyślać – odparła Sophie, podnosząc się z podłogi i otrzepując ręce z kurzu. – On nie jest. nie jest tego wart.

– Kto?

– Panienki brat. To chyba o nim panienka rozmyślała, prawda?

Tessa zmrużyła podejrzliwie oczy.

– Możesz powiedzieć o czym myślę bo posiadasz Wzrok?

Sophie wybuchła krótkim śmiechem.

– Dobry Boże, oczywiście, że nie. Wyczytałam to z twarzy panienki jak z otwartej księgi. Zawsze ma panienka taki sam wyraz twarzy gdy myśli o paniczu Nathanielu. Tyle że on przynosi same kłopoty, więc nie jest wart panienki myśli.

– Jest moim bratem.

– To nie znaczy, że jest panienka taka sama jak on – odparła stanowczo Sophie. – Niektórzy po prostu rodzą się źli i nic nie można na to poradzić.

Jakiś diabelski podszept kazał Tessie spytać:

– A co z Willem? Nadal uważasz, że urodził się zły? Cudowny i jadowity jak wąż, jak to kiedyś powiedziałaś.

Sophie uniosła swoje delikatnie zarysowane brwi.

– Panicz Will jest bez wątpienia dużą zagadką.

Zanim Tessa zdążyła odpowiedzieć, drzwi otwarły się, a w przejściu stanął Jem.

– Charlotte przysłała mnie, żebym dał ci – zaczął i urwał natychmiast, wpatrując się w Tessę.

Obejrzała się w lustrze. Spodnie, buty, koszula, kamizelka. Wszystko na miejscu. To z pewnością przez osobliwe uczucie noszenia męskich ubrań – były obcisłe w miejscach, w których nie była przyzwyczajona nosić obcisłych strojów, oraz luźniejsze w innych. I w dodatku swędziały. Ale to zdecydowanie nie tłumaczyło wyrazu na twarzy Jema.

– Ja… – zaczerwienił się okropnie. Rumieniec rozlał mu się od szyi po twarz. – Charlotte przysłała mnie, żebym przekazał ci, że czekamy w salonie – powiedział. Potem odwrócił się szybko i w pośpiechu opuścił pokój.

– Na litość boską – odezwała się wstrząśnięta Tessa. – O co mu chodziło?

Sophie zachichotała cicho.

– Cóż, niech panienka sama nie siebie spojrzy.

Tessa zrobiła to, zauważając, że na jej policzkach również wykwitły rumieńce. Rozpuszczone włosy opadały jej swobodnie na koszulę i kamizelkę. Jej koszula najwidoczniej została zaprojektowana z myślą o kobiecej posturze, ponieważ nie opinała jej biustu tak bardzo jak się tego obawiała. Mimo to nadal była obcisła ze względu na drobne kształty Jessie. Spodnie również były obcisłe, tak jak nakazywała moda, i opinały jej nogi jak druga skóra. Przekrzywiła głowę w bok. W tym stroju było coś nieprzyzwoitego, prawda? Mężczyzna nie mógł mieć możliwości zobaczenia kobiecych ud, a tym bardziej zarysu jej bioder. W tym męskim przebraniu było coś co sprawiało, że nie wyglądała jak mężczyzna, tylko raczej jakby była. rozebrana.

– Mój Boże – wykrztusiła.

– W rzeczy samej – zgodziła się Sophie. – Ale niech się panienka nie martwi. Ubranie będzie pasować lepiej gdy się panienka Przemieni. Poza tym. on i tak panienkę adoruje.

– Ja… no wiesz… Wydaje ci się, że mu się podobam?

– Całkowicie – odparła niczym nie zrażona Sophie – powinna panienka widzieć wyraz jego twarzy kiedy myśli, że niczego panienka nie widzi, lub gdy unosi wzrok kiedy otwierają się drzwi i jest rozczarowany, że to nie panienkę w nich widzi. Panicz Jem nie jest taki jak panicz Will. Nie potrafi ukryć tego o czym myśli.

– A ty nie… – Tessa szukała przez moment odpowiednich słów. – Sophie, czy ty się ze mnie nie naigrywasz?

– A po cóż miałabym to robić? – Ton głosu Sophie utracił odrobinę swojej zwykłej wesołości. Teraz brzmiała przezornie neutralnie.

Teraz albo nigdy, Tesso, pomyślała.

– Wydawało mi się, że istniał taki czas kiedy sama spoglądałaś na Jema z pewnym uwielbieniem w oczach. To wszystko. Nie miałam na myśli niczego niewłaściwego, Sophie.

Sophie milczała tak długo, że Tessa była pewna, że wpadła w gniew lub co gorsza, została zraniona. Odezwała się jednak w końcu.

– Był tak moment kiedy… kiedy rzeczywiście go uwielbiałam. Był taki delikatny i troskliwy. Nie zachowywał się jak żaden z mężczyzn, których znałam. I w dodatku był tak przystojny, że miło było na niego popatrzeć. A muzyka, którą tworzył – pokręciła głową, a ciemne kędziory jej włosów podskoczyły do góry. – Ale nigdy mu na mnie nie zależało. Nigdy żadnym gestem czy słowem nie dał mi po sobie znać, że odwzajemnia moje uczucia, choć nigdy nie był w stosunku do mnie nieuprzejmy.

– Sophie – odezwała się łagodnym głosem Tessa. – Byłaś czymś znacznie więcej niż tylko pokojówką od momentu kiedy się tu zjawiłam. Stałaś się dobrą przyjaciółką. Nie zrobiłabym niczego co zraniłoby twoje uczucia.

Sophie spojrzała na nią.

– Zależy na nim panience?

– Wydaje mi się – odparła powoli i ostrożnie Tessa – że tak.

– To dobrze – odetchnęła z ulgą Sophie. – Zasługuje na to. Panicz Will zawsze był jaskrawo płonącą gwiazdą przykuwającą uwagę – ale to Jem jest stałym płomieniem, niezachwianym i szczerym. Może cię uszczęśliwić.

– A ty nie będziesz miała nic przeciwko temu?

– Przeciwko? – Sophie pokręciła przecząco głową. – Och, panienko Tesso. To takie w panienki stylu dbać o to, co sobie pomyślę. Ale nie. Nie będę żywić żadnego sprzeciwu. Moja słabość do niego – i to by było na tyle – zmieniła się w przyjaźń. Chciałabym żebyście oboje byli szczęśliwi.

Tessa była zdumiona. Tak bardzo martwiła się uczuciami Sophie, a okazało się, że ona nie miała nic przeciwko. Cóż takiego się zmieniło od momentu, kiedy Sophie rozpaczała z powodu choroby Jema od czasu fiaska na Blackfriars Bridge? No chyba że.

– Czy spotykasz się z kimś ostatnio? Z Cyrilem lub…

Sophie przewróciła oczami.

– Dobry Boże, miej nas w swojej opiece. Najpierw Thomas, teraz Cyril. Kiedy panienka przestanie wreszcie swatać mnie z każdym napotkanym mężczyzną?

– Ale musi być ktoś…

– Nie ma nikogo – odparła stanowczo Sophie, wstając i odwracając Tessę w stronę lustra. – Gotowe. Wystarczy, że schowa panienka jeszcze włosy pod kapeluszem i już może służyć za wzór przykładnego dżentelmena.

Tessa uczyniła to co jej kazano.

***

Gdy Tessa weszła do biblioteki, niewielka grupa Nocnych Łowców z Instytutu – Jem, Will, Henry i Charlotte, wszyscy w bojowych strojach – stali wokół stołu i pochylali się nad niewielkim podłużnym przyrządem z mosiądzu. Henry gestykulował żywo i mówił podniesionym głosem.

– To – mówił – jest przedmiot, nad którym ostatnio pracowałem. Specjalnie na tą okazję. Jest skalibrowany tak by funkcjonować jako broń przeciwko mechanicznym zabójcom.

– Mimo iż Nate Gray jest dość nieciekawą personą – powiedział Will – jego głowa nie jest wypełniona metalowymi mechanizmami, Henry. Jest człowiekiem.

– Ale może przyprowadzić ze sobą te automaty. Nie wiemy czy nie będzie miał towarzystwa. Ten mechaniczny stangret Mortmaina.

– Wydaje mi się, że Henry ma rację – powiedziała Tessa, a wszyscy odwrócili się w jej stronę. Jem znów oblał się rumieńcem, choć tym razem nie tak mocno. Posłał jej krzywy uśmiech. Will otaksował leniwym spojrzeniem jej ciało.

– W ogóle nie wyglądasz jak chłopak – powiedział. Wyglądasz jak dziewczyna w męskim przebraniu.

Nie była w stanie stwierdzić czy mówi to z aprobatą, dezaprobatą czy neutralnym tonem.

– Moim zamiarem jest wyprowadzenie w pole postronnego obserwatora – odparła gniewnym tonem. – Nate zna Jessamine jako dziewczynę. Ubranie będzie na mnie lepiej leżało kiedy się w nią Zmienię.

– Może powinnaś zrobić to już teraz – zasugerował Will.

Tessa rzuciła mu piorunujące spojrzenie, a potem zamknęła oczy. Przemiana w kogoś kim się już było okazała się całkiem inna. Nie musiała już trzymać w dłoni należącego do Jessamine przedmiotu czy być blisko niej. To było jak zamknięcie oczu i wyciągnięcie ręki w stronę garderoby, rozpoznanie znajomego stroju samym dotykiem, i wyciągnięcie go na zewnątrz. Sięgnęła po Jessamine w swoim wnętrzu i uwolniła ją, otaczając się jej postacią i czując jak powietrze ucieka jej z płuc, gdy jej żebra się skurczyły. Jej włosy wyślizgnęły się z węzła i opadły miękkimi jedwabistymi falami wokół twarzy. Wepchnęła je pod kapelusz i otworzyła oczy.

Wszyscy gapili się na nią z wytrzeszczonymi oczami. Tylko Jem uśmiechnął się do niej gdy zamrugała w jaskrawym świetle.

– Zadziwiające – mruknął Henry. Jego dłoń spoczywała lekko na przyrządzie na stole. Tessa, nie czując się zbyt komfortowo, gdy oczy wszystkich były zwrócone ku niej, podeszła bliżej.

– Co to takiego?

– To pewien rodzaj. piekielnej maszyny, którą stworzył Henry – odparł Jem. – Ma za zadanie zakłócać działanie wewnętrznych mechanizmów – automatów, które umożliwiają im poruszanie się.

– Przekręca się ją, o tak. – Henry udał, że przekręca połowę urządzenia w jedną stroną, a drugą połowę w przeciwną – .a potem rzuca. Postaraj się trafić nią w miejsca styku metalowych płyt lub tam gdzie da się je wbić. Maszyna ma zakłócić przebieg prądów w ciałach automatów i powodować ich rozpadanie się na kawałki. Tobie również może wyrządzić pewną szkodę nawet jeśli nie jesteś automatem, więc nie przebywaj w jej pobliżu gdy już zostanie uruchomiona. Zrobiłem tylko dwie, więc.

Wręczył jeden Jemowi, a drugi Charlotte, która wzięła ją i bez słowa przytroczyła do pasa z bronią.

– Wiadomość została wysłana? – spytała Tessa.

– Tak. Teraz czekamy tylko na odpowiedź twojego brata – poinformowała ją Charlotte. Rozwinęła rolkę papieru na blacie, obciążając rogi miedzianymi kołami zębatymi, które Henry musiał tu kiedyś zostawić. – To – powiedziała – jest mapa, która pokazuje gdzie według tego co mówiła Jessamine, spotyka się zazwyczaj z Nate’em. To magazyn na Mincing Lane, w dole Lower Thames Street. Dawniej była to siedziba przedsiębiorstwa zajmującego się paczkowaniem herbaty do momentu, w którym nie zbankrutowało.

– Mincing Lane – powtórzył Jem. – Centrum handlu herbatą. Oraz opium. Posiadanie magazynu przez Mortmaina w takim miejscu ma sens – przesunął smukłym palcem po mapie, śledząc nazwy sąsiadujących ulic: Eastcheap, Gracechurch Street, Lower Thames Street, St. Swithin's Lane. – Dziwne miejsce spotkań dla Jessamine. Zawsze marzyła o splendorze – o byciu przedstawioną na dworze i upinaniu wysoko włosów na bale. Nie było w tym miejsca na sekretne spotkania w jakimś obskurnym magazynie w pobliżu doków.

– Zrobiła to co musiała – powiedziała Tessa – poślubiła kogoś, kto nie jest Nocnym Łowcą.

Usta Willa wykrzywiły się w półuśmiechu.

– Jeśli to małżeństwo jest legalne, Jessamine jest twoją bratową.

Tessa wzdrygnęła się.

– Ja. to nie jest tak, że żywię do niej jakąś urazę. Chodzi o to, że zasługuje na kogoś lepszego niż mój brat.

– Każdy zasługuje na coś lepszego niż to. – Will sięgnął pod stół i wyciągnął stamtąd zwinięty kawałek materiału. Rozłożył go na stole, omijając mapę. W środku znajdowało się kilka cienkich sztyletów. Każdy miał wygrawerowaną lśniącą runę na powierzchni ostrza. – Prawie zapomniałem, że parę tygodni temu kazałem zamówić Thomasowi kilka tych noży. Właśnie je dostarczono. To mizerykordie – świetnie wbijają się w spojenia w metalowych płytach tych automatycznych stworów.

– Pytanie tylko – powiedział Jem, podnosząc jedną z mizerykordii do oczu i przyglądając się uważnie ostrzu – jak reszta z nas będzie obserwować spotkanie Tessy z Nate’em i nie da się przy tym zauważyć? Musimy być gotowi wkroczy do akcji w każdej chwili, zwłaszcza jeśli okaże się, że zaczął nabierać podejrzeń.

– Musimy przybyć tam pierwsi i ukryć się – odparł Will. – To jedyne wyjście. Będziemy się przysłuchiwać czy Nate nie powie czasem czegoś użytecznego.

– Nie podoba mi się pomysł zmuszania Tessy do powtórnej rozmowy z nim – mruknął Jem.

– Świetnie sobie z tym radzi. Widziałem na własne oczy. Poza tym, prędzej coś powie jeśli będzie mu się wydawało, że jest bezpieczny. Nawet gdy go pojmiemy, a Cisi Bracia przenikną do jego umysłu, Mortmain by móc ochronić swoje plany przed ujawnieniem, mógł nałożyć na jego myśli jakieś blokady, których rozbrojenie może zająć dużo czasu.

– Wydaje mi się, że Mortmain zrobił coś podobnego Jessamine – odezwała się Tessa. – Bez względu na starania, nie mogę przeniknąć do jej myśli.

– W takim razie z pewnością zrobił to samo Nate'owi – dodał Will.

– Ten chłopak jest równie słaby co nowonarodzone kocię – wtrącił Henry – powie nam wszystko co będziemy chcieli wiedzieć. A jeśli nie, to mam taki przyrząd.

– Henry! – zawołała poważnie zaniepokojona Charlotte. – Tylko mi nie mów, że pracowałeś nad jakimś narzędziem tortur.

– Ależ skąd. Nazywam to Zakłócaczem. Emituje wibracje, które mają bezpośredni wpływ na ludzki umysł, uniemożliwiając mówienie nieprawdy. – Henry z dumną miną sięgnął po pudełko – powie nam wszystko nie zważając na konsekwencje.

Charlotte uniosła dłoń w geście protestu.

– Nie teraz, Henry. Jeśli będziemy musieli użyć. Zakłócacza na Nacie Grayu, zrobimy to kiedy ściągniemy go z powrotem tutaj. W tej chwili musimy skoncentrować się na dotarciu do magazynu przed Tessą. To w końcu nie tak znów daleko. Proponuję, żeby Cyril nas tam zawiózł, a potem wrócił po Tessę.

– Nate rozpozna powóz należący do Instytutu – sprzeciwiła się Tessa. – Gdy widziałam jak Jessamine wymyka się na spotkanie z Nate’em, chodziła na nie pieszo. Ja również wybiorę się piechotą.

– Zabłądzisz – powiedział Will.

– Nie – odparła Tessa, wskazując na mapę. – To prosta trasa. Skręcę w lewo na Gracechurch Street, pójdę dalej Eastcheap i dalej na Mincing Street.

Ku zaskoczeniu Tessy, między Jemem a Willem wywiązała się sprzeczka. Jem był przeciwko pomysłowi by Tessa samotnie przemierzała ulice. W końcu zdecydowano, że Henry pojedzie powozem na Mincing Street, a Tessa pójdzie piechotą. Cyril będzie jej pilnował, zachowując bezpieczną odległość, na wypadek gdyby zgubiła się w zatłoczonym, brudnym i hałaśliwym mieście. Zgodziła się na to ze wzruszeniem ramion. Uznała, że zaoszczędzi jej to kłótni, a nie miała nic przeciwko obecności Cyrila.

– Rozumiem, że nikt nie wspomni o tym – dodał Will – że po raz kolejny zostawimy Instytut pusty, bez żadnego Nocnego Łowcy, który mógłby ochraniać go od wewnątrz.

Charlotte zwinęła mapę jednym ruchem nadgarstka.

– A kto twoim zdaniem powinien zostać zamiast pomagać Tessie?

– Nie mówiłem ani słowa o pozostaniu w Instytucie. Tyle że Cyril będzie z Tessą, Sophie otrzymała jedynie częściowe szkolenie, a Bridget.

Tessa spojrzała na Sophie, która siedziała w milczeniu w kącie biblioteki, ale służąca nie dała po sobie poznać, że słyszała uwagę Willa. Tymczasem z kuchni dobiegł ich słaby dźwięk głosu Bridget, która nuciła kolejną ponurą balladę:

„Wyjął więc John ze swej kieszeni Nóż ostry i długi I wbił go w pierś swego brata Wylewając zeń krwi strugi mówi John do Williama: „Zdejm koszulę I rozpruj ją na pół I owiń wokół serca swego Tak by krew nie lała się w dół."

– Na Anioła! – powiedziała Charlotte – chyba rzeczywiście musimy coś z nią zrobić, zanim doprowadzi nasz wszystkich do szału.

Zanim ktokolwiek zdołał coś powiedzieć, dwie rzeczy wydarzyły się jednocześnie. Coś zastukało w szybę, tak bardzo zaskakując Tessę, że cofnęła się o krok, a po Instytucie rozszedł się potężny, odbijający się echem dźwięk uderzającego dzwonu. Charlotte powiedziała coś Willowi, ale jej słowa zagłuszył huk dzwonu. Will wyszedł z salonu, a Charlotte przeszła przez całą długość pokoju, otworzyła okno i chwyciła w dłoń coś co unosiło się za szybą.

Odwróciła się od okna ze skrawkiem papieru w ręce. Wyglądał trochę jak biały ptaszek z łopoczącymi na wietrze krawędziami. Włosy opadły jej na twarz, a Tessa znów przypomniała sobie jaka młoda była Charlotte.

– To od Nate'a, jak mniemam – powiedziała. – Wiadomość do Jessamine – podała papier Tessie, która rozerwała wzdłuż kremowy pergamin by odczytać zawartość.

Po chwili uniosła spojrzenie znad listu.

– Rzeczywiście jest od Nate'a – potwierdziła jej przypuszczenia. – Zgodził się spotkać z Jessie w umówionym miejscu o zachodzie słońca. – Odetchnęła gwałtownie gdy liścik jakimś sposobem zorientował się, że został przeczytany, i zapłonął nie dającym ciepła ogniem, który strawił papier. Na palcach Tessy pozostała jedynie smuga czarnego popiołu.

– Mamy zatem mało czasu – upomniał ich Henry – powiem Cyrilowi żeby przygotował powóz do drogi. – Spojrzał na Charlotte, jak gdyby szukał u niej aprobaty dla swojego pomysłu, ale ona tylko skinęła krótko głową, nie patrząc mu w oczy. Wzdychając, Henry opuścił salon – i prawie wpadł na Willa, który wrócił, wiodąc za sobą postać w pelerynie podróżnej. Przez moment Tessa zastanawiała się czy to nie jeden z Cichych Braci, dopóki gość nie zsunął z głowy kaptura. Wtedy zobaczyła znajome kręcone włosy w kolorze piasku oraz zielone oczy.

– Gideon Lightwood? – spytała, zaskoczona.

– Sprawa załatwiona. – Charlotte wsunęła trzymaną mapę do kieszeni. – Na straży Instytutu będzie stał Nocny Łowca.

Sophie zerwała się pośpiesznie z miejsca – a potem zamarła, jak gdyby poza salą treningową nie była pewna co robić i mówić w obecności starszego z braci Lightwoodów.

Gideon rozejrzał się po salonie. Tak jak zwykle, jego zielone oczy pozostały spokojne i niewzruszone. Stojący za nim Will dla kontrastu zdawał się promieniować energią, nawet wtedy gdy stał nieruchomo w miejscu.

– Wzywaliście mnie? – spytał Gideon, a Tessa uświadomiła sobie, że patrząc na nią widział Jessamine. – Więc jestem, choć nie wiem po i co dlaczego.

– Wezwaliśmy cię pod pretekstem trenowania Sophie – odparła Charlotte. – Oraz po to, byś zajął się Instytutem pod naszą nieobecność. Potrzebujemy dorosłego Nocnego Łowcy a ty się do tego kwalifikujesz. Właściwie to sama Sophie podsunęła nam ten pomysł.

– Jak długo was nie będzie?

– Dwie, trzy godziny. Z pewnością nie całą noc.

– W porządku. – Gideon zaczął rozpinać pelerynę. Jego buty pokrywała warstwa kurzu, a jego włosy wyglądały tak jakby spędził pół dnia na dworze bez kapelusza. – Mój ojciec powiedziałby, że to dobry wstęp przed tym kiedy sam będę zarządzał Instytutem.

Will mruknął coś pod nosem co zabrzmiało jak „co za tupet". Spojrzał na Charlotte, która niemal niezauważalnie pokręciła przecząco głową.

– Któregoś dnia może i dojdzie do tego, że Instytut będzie należał do ciebie – zwróciła się dość uprzejmym tonem do Gideona. – Tak czy inaczej, jesteśmy wdzięczni za Twoją pomoc. W końcu ochrona Instytutu jest powinnością każdego Nocnego Łowcy. To nasze miejsce zamieszkania – nasze Idris z dala od domu.

Gideon odwrócił się do Sophie.

– Jesteś gotowa na ćwiczenia?

Sophie skinęła twierdząco głową. Całą grupą opuścili salon. Gideon i Sophie skierowali się w prawo do pokoju treningowego, a reszta ruszyła w stronę schodów. Stąd pogrzebowe zawodzenie Bridget było jeszcze lepiej słyszalne. Tessa usłyszała jak Gideon mówi coś do Sophie, a ona odpowiada mu cichym głosem, ale chwilę później znaleźli się zbyt daleko by mogła cokolwiek usłyszeć.

Naturalnym wydało jej się dotrzymanie kroku Jemowi, gdy zeszli po schodach i ruszyli przez nawę głównej katedry. Szła tak blisko niego, że choć nie rozmawiali, czuła bijące od niego ciepło i muśnięcie ręki na jej ręce, gdy wyszli na zewnątrz. Nadciągał zmierzch. Niebo okryło się brązową poświatą, która pojawiała się tuż przed zachodem słońca. Cyril czekał na schodach. Tak bardzo przypominał Thomasa, że aż serce krajało się na jego widok. Trzymał długi, cienki sztylet, który bez słowa podał Willowi. Will wziął go i zatknął za pas.

Charlotte odwróciła się i położyła dłoń na policzku Tessy.

– Spotkamy się w magazynie – powiedziała. – Będziesz absolutnie bezpieczna, Tesso. I dziękuję ci, że to dla nas robisz. – Charlotte opuściła dłoń i zeszła po schodach, Henry tuż za nią. Will był następny. Jem zawahał się, tylko na chwilę, a Tessa – przypominając sobie noc taką jak ta, gdy zbiegł po schodach by życzyć jej dobrej nocy – uścisnął delikatnie jej nadgarstek.

– Mizpah – powiedziała.

Usłyszała jak wciąga powietrze do płuc. Nocni Łowcy wsiadali właśnie do powozu. Jem odwrócił się i pocałował ją szybko w policzek, a potem okręcił się na pięcie i zbiegł po schodach, dołączając do reszty. Nikt niczego nie zauważył, ale Tessa przyłożyła dłoń do twarzy, gdy Jem wsiadł do środka jako ostatni, a Henry usiadł na koźle. Wrota Instytutu otwarły się na oścież, a powóz wyjechał, turkocząc, w ciemną noc.

***

– Idziemy, panienko? – spytał Cyril. Pomimo uderzającego podobieństwa do Thomasa, Tessa uznała, że był mniej nieśmiały w obejściu. Spoglądał jej prosto w oczy gdy do niej mówił, a kąciki jego ust zdawały się być zawsze uniesione w uśmiechu. Zastanawiała się, czy zawsze było tak, że istniał jeden spokojny i jeden nerwowy brat, tak jak Gideon i Gabriel.

– Tak, chyba powinnyśmy… – Zatrzymała się nagle, z jedną nogą w górze gotową do zejścia po stopniach. To było niedorzeczne, wiedziała o tym, a mimo to. zdjęła mechanicznego anioła żeby ubrać się w strój Jessamine. I nie włożyła go z powrotem. Nie mogła go nosić – Nate natychmiast by go rozpoznał – ale miała zamiar wsunąć go do kieszeni na szczęście i całkiem o tym zapomniała. To było coś więcej niż tylko głupie przeczucie. Anioł już dwa razy zdążył uratować jej życie. Odwróciła się.

– Zapomniałam czegoś. Poczekaj tu na mnie, Cyrilu. Za chwilę wrócę.

Drzwi do Instytutu nadal były otwarte. Minęła je i wspięła się po schodach, obchodząc hall i zmierzając w stronę korytarza, który prowadził do pokoju Jessamine. Docierając na miejsce, zamarła.

Korytarz prowadzący do pokoju Jessamine był tym samym, którym szło się do pokoju treningowego. Na własne oczy widziała jak Sophie i Gideon znikają w nim kilka minut temu. Tyle że oni wcale nie zniknęli. Nadal tu stali. Światło było przytłumione, a oni wyglądali jak dwa cienie w półmroku, ale Tessa widziała ich jak na dłoni: Sophie opierała się o ścianę, a Gideon trzymał ją za rękę.

Tessa cofnęła się o krok. Serce niemal wyskoczyło jej z piersi. Żadne z nich jej nie zauważyło. Wyglądali na całkowicie pochłoniętych sobą. Gideon pochylił się, mówiąc coś przyciszonym głosem do Sophie, i delikatnie odgarnął jej kosmyk włosów z twarzy. Tessa poczuła jak coś ściska ją w żołądku. Odwróciła się i odeszła, tak bezgłośnie jak tylko się dało.

Niebo pociemniało jeszcze odrobinę gdy wyszła z Instytutu i znów znalazła się na schodach. Cyril był na miejscu, pogwizdując fałszywie pod nosem. Urwał gwałtownie gdy tylko zobaczył wyraz twarzy Tessy.

– Wszystko w porządku, panienko? Zabrała panienka wszystko co chciała?

Tessa pomyślała o Gideonie odgarniającym włosy z twarzy Sophie. Przypomniała sobie dłonie Willa na swojej talii i delikatny pocałunek Jema na policzku. Miała wrażenie, że w głowie jej wiruje. Kimże była by mówić Sophie żeby zachowała ostrożność, nawet w milczeniu, kiedy sama była zagubiona w swoich uczuciach?

– Tak – skłamała. – Mam to czego chciałam. Dziękuję, Cyrilu.

***

Magazyn okazał się wielkim budynkiem z piaskowca otoczonym czarnym parkanem z kutego żelaza. Okna zabito deskami, a solidna żelazna kłódka utrzymywała w miejscu zamkniętą bramę, nad którą widać było poczerniały napis Mortmain i Spółka, który ledwo było widać spod warstw brudu.

Nocni Łowcy opuścili zaparkowany przy krawężniku powóz, na który rzucono czar zapobiegający przez kradzieżą i zdewastowaniem go, przez przechodzących Przyziemnych do momentu, w którym nie wróci Cyril i nie przejmie nad nim opieki. Bliższa inspekcja kłódki pokazała, że była ostatnio oliwiona i otwierana. Runa sprawdziła się w miejscu klucza, tak że Will i reszta wślizgnęli się do środka, zamykając za sobą bramę.

Kolejna runa posłużyła do otwarcia drzwi frontowych, prowadząc ich prosto do gabinetów i biur pracowników. Tylko jeden z nich był nadal umeblowany. Stało w nim biurko, lampa z zielonym abażurem oraz sofa obita kwiecistym materiałem z wysokim, rzeźbionym oparciem.

– Bez wątpienia to tutaj Jessamine i Nate dopełnili większości swoich zalotów – zauważył wesoło Will.

Jem wydał z siebie pełne niesmaku prychnięcie i dźgnął sofę końcem swojej laski. Charlotte pochylała się właśnie nad biurkiem, przerzucając szybko zawartość szuflad.

– Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że przybrałeś aż tak silną postawę anty – zalotniczą – powiedział Will do Jema.

– Nie bez przyczyny. Sama myśl o Nacie Grayu dotykającym kogokolwiek. – Jem zrobił minę. – W dodatku Jessamine jest przekonana, że on ją kocha. Gdybyś ją zobaczył, myślę, że mógłbyś nawet zacząć jej współczuć, Will.

– Nie zrobiłbym tego – odparł Will. – Niechciana miłość jest czymś niedorzecznym i sprawia, że ci, którzy padli jej ofiarą, również zachowują się niedorzecznie – poprawił bandaż na ręce jakby sprawiał mu ból. – Charlotte? Znalazłaś coś?

– Nie. – Charlotte zamknęła szuflady. – Tylko jakieś papiery z listą cen herbaty i datami aukcji, ale nie licząc martwych pająków, nie ma tu nic ciekawego.

– Jak romantycznie – mruknął Will. Schował się za Jemem, który szedł właśnie w stronę przylegającego biura, odgarniając laską pajęczyny. Kilka następnych pokoi było pustych, a ostatni wychodził na coś, co musiało być kiedyś piętrem magazynu. Była to wielka pogrążona w mroku przestrzeń, które sufit ginął w ciemnościach. Rachityczne schody prowadziły na galerię drugiego piętra. Jutowe worki stały oparte o ściany pierwszego piętra, przypominając bezwładne ciała. Will uniósł kamień z magicznym światłem, rozświetlając pomieszczenie, podczas gdy Henry podszedł do jednego z worków, by przejrzeć jego zawartość. Wrócił po chwili, wzruszając ramionami.

– To tylko połamane liście herbacianej mieszanki – oznajmił. – Z tego co widziałem czarnej herbaty z domieszką pomarańczy.

Jem pokręcił jednak głową, rozglądając się dookoła.

– Jestem w stanie przyjąć do wiadomości, że w swoim czasie był to aktywny ośrodek handlu herbatą, ale oczywistym jest, że został zamknięty lata temu, kiedy Mortmain poświecił się całkowicie pracą nad mechanizmami. A mimo to na podłodze nie ma kurzu. – Ujął Willa za nadgarstek, prowadząc wiązkę światła z kamienia po gładkiej drewnianej powierzchni. – Coś się tutaj dzieje – i nie mam na myśli tylko spotkań Jessamine i Nate'a w nieużywanym biurze.

– Tutaj znajduje się jeszcze więcej gabinetów – powiedział Henry, wskazując na daleki kraniec pomieszczenia. – Charlotte i ja zajmiemy się ich przeszukaniem. Wy obszukajcie drugie piętro.

Wydający rozkazy Henry był osobliwym i rzadkim zjawiskiem. Will zerknął na Jema i uśmiechnął się. Po chwili zaczął wspinać się na górę po rozchwianych schodkach. Stopnie trzeszczały pod wpływem ciężaru ciała jego i Jema. Magiczny kamień w dłoni Willa rzucał jaskrawe świetlne wzory na ścianach, gdy dotarli wreszcie na szczyt.

Znalazł się na galerii – platformie gdzie prawdopodobnie składowano herbatę, lub gdzie dozorca pilnował piętra poniżej. Teraz była pusta, nie licząc pojedynczej samotnej postaci leżącej na ziemi. Było to ciało człowieka, szczupłego i młodego. Gdy Will podszedł bliżej, serce zaczęło mu walić dziko w piersi, bo widział to już wcześniej – miał już tą wizję bezwładnego ciała, srebrnych włosów i ciemnych ubrań, zamkniętych podbitych oczu otoczonych firanką srebrnych rzęs.

– Will? – odezwał się stojący za nim Jem. Przeniósł spojrzenie z milczącej, zdumionej twarzy Willa na ciało na podłodze i przepchnął się obok niego, by uklęknąć na ziemi. Chwycił mężczyznę za nadgarstek w momencie, w którym Charlotte dotarła na górne piętro. Will spojrzał na nią zaskoczony. Jej twarz lśniła od potu i sprawiała wrażenie nieco chorej.

– Wyczuwam puls – powiedział Jem. – Will?

Will podszedł bliżej i ukląkł obok swego przyjaciela. Z tej odległości z łatwością widział, że ciało na podłodze nie należało do Jema. Ten był starszy i miał kaukaskie rysy twarzy. Policzki i brodę porastała mu krótka szczecina srebrnych włosków, a twarz miał szeroką i mniej wyostrzoną. Szaleńczy galop serca Willa zwolnił, gdy powieki mężczyzny zatrzepotały.

Jego tęczówki przypominały dwa srebrne dyski, zupełnie jak u Jema. Will rozpoznał go. Pachniał słodko – kwaśnym odorem palonego czarodziejskiego proszku. Wiedział już, że widział kiedyś tego mężczyznę i przypomniał sobie nawet miejsce.

– Jesteś wilkołakiem – powiedział. – Jednym z niezrzeszonych z żadną sforą. Kupowałeś yin fen od ifrytów na Chapel, zgadza się?

Wilkołak potoczył dookoła wzrokiem. Jego spojrzenie zatrzymało się na Jemie. Powieki jego oczu zwęziły się, a dłoń wystrzeliła naprzód, chwytając Jema za klapy marynarki.

– Ty – wyrzęził. – Ty jesteś jednym z nas. Masz przy sobie trochę proszku? Cokolwiek. choć odrobinę?

Twarz Jema wykręcił wstręt. Will chwycił wilkołaka za nadgarstek i oderwał jego dłoń od marynarki Jema. Nie było to wcale takie trudne. W jego pozbawionych czucia palcach nie było tkwiło zbyt wiele siły.

– Nie dotykaj go – usłyszał Will swój własny głos, który był zimny, szorstki i zdawał się jakby dobiegać z oddali. – On nie ma przy sobie ani grama tego paskudztwa. Na Nefilim nie działa on tak jak na was.

– Will. – W głosie Jema słychać było milczące błaganie: Bądź delikatniejszy.

– Pracujesz dla Mortmaina – powiedział Will – powiedz nam co dla niego robisz. Powiedz gdzie on się znajduje.

Wilkołak wybuchnął śmiechem. Krew trysnęła mu z ust i ochlapała podbródek. Kilka kropel rozprysło się na bojowym stroju Jema.

– Tak jakbym. wiedział. gdzie jest Mistrz – wycharczał. – Obaj jesteście głupcami. Przeklęci bezużyteczni Nefilim. Gdybym miał. siłę. rozszarpałbym was na kawałki.

– Ale nie masz – odparł Will bezlitosnym głosem. – A może rzeczywiście mamy przy sobie trochę yin fen.

– Nie macie. Myślisz… że nie wiem? – Wilkołak potoczył dokoła błędnym wzrokiem. – Gdy dał mi to po raz pierwszy, widziałem różne rzeczy. rzeczy, których nie jesteście sobie w stanie wyobrazić. wielkie kryształowe miasto. wieże Niebios. – Wstrząsnął nim kolejny atak potwornego kaszlu. Jeszcze więcej krwi trysnęło mu z ust, miała lekką srebrzystą poświatę, zupełnie jak rtęć. Will wymienił z Jemem znaczące spojrzenia. Kryształowe miasto. Nie potrafił powstrzymać się od myślenia o Alicante, choć nigdy tam nie był. – Wydawało mi się, że będę żył wiecznie. że będę pracował dzień i noc i nawet nie poczuję zmęczenia. Wtedy zaczęliśmy wymierać, jeden po drugim. Ten narkotyk zabija, ale on nigdy nam o tym nie powiedział. Przyszedłem tu, żeby sprawdzić, czy nie ma go tu ukrytego w jakimś schowku ale nic nie zostało. Opuszczenie tego miejsca i tak nie ma sensu. Umieram. Równie dobrze mogę sczeznąć tutaj.

– On wiedział co robi gdy dawał ci ten narkotyk – odparł Jem. – Wiedział, że cię zabije. Nie zasługuje więc byś dochował jego tajemnicy. Powiedz nam co robił. do robienia czego zmuszał was dzień i noc.

– Składaliśmy w całość te rzeczy. tych metalowych ludzi. Na początku się baliśmy, ale pieniądze były spore, a narkotyk coraz lepszy.

– Te pieniądze nie przyniosą ci teraz niczego dobrego – przerwał mu Jem niepodobnym do siebie pełnym zgorzknienia głosem. – Jak często brałeś narkotyk? Ten srebrny proszek?

– Sześć, siedem razy dziennie.

– Nic dziwnego, że na Chapel skończyły im się zapasy – mruknął Will. – Mortmain kontroluje sprzedaż.

– Nie powinieneś brać go w ten sposób – powiedział Jem. – Im więcej się go przyjmuje, tym szybciej się umiera.

Wilkołak utkwił spojrzenie w Jemie. Oczy miał przekrwione.

– A tobie? – spytał. – Ile czasu zostało tobie?

Will odwrócił głowę. Charlotte stała za nim bez ruchu u szczytu schodów, wpatrując się w nich. Podniósł rękę, przywołując ją gestem.

– Charlotte, jeśli uda nam się ściągnąć go na dół, to może Cisi Bracia będą mogli mu pomóc. Gdybyś mogła.

Jednak ku zaskoczeniu Willa, Charlotte pozieleniała na twarzy. Zatkała sobie usta dłonią i w pośpiechu zbiegła po schodach na dół.

– Charlotte! – syknął Will. Nie odważył się krzyknąć. – Och, niech to szlag trafi. W porządku, Jem. Ty bierzesz go za nogi, a ja chwycę za ramiona.

– Nie trzeba, Will – odparł cichym głosem Jem. – On nie żyje.

Will odwrócił się. Rzeczywiście. Jego srebrne oczy były szeroko otwarte i wpatrzone w sufit. Klatka piersiowa przestała podnosić się i opadać w oddechu. Jem wyciągnął dłoń, by zamknąć mu powieki, ale Will chwycił przyjaciela za nadgarstek.

– Nie rób tego.

– Nie miałem zamiaru dawać mu błogosławieństwa, Will. Chciałem jedynie zamknąć mu oczy.

– Nie zasługuje na to. Pracował dla Mistrza! – Szept Willa podniósł się do krzyku.

– Był taki jak ja – odparł bez ogródek Jem. – Uzależniony.

Will spojrzał na niego ponad ich złączonymi dłońmi.

– On wcale nie był taki jak ty. A ty nie umrzesz tak jak on.

Usta Jema rozchyliły się ze zdumienia.

– Will…

Obaj usłyszeli odgłos otwieranych drzwi i usłyszeli głos nawołujący Jessamine. Will puścił nadgarstek Jema. Obaj przypadli do podłogi, cal po calu zbliżając się do krawędzi galerii, by móc zobaczyć, co działo się na dolnym piętrze magazynu.

Rozdział szesnasty: Dzika furia

Gdy widzę przez dłoń Czasu srogą bezczeszczony Pyszny strój, którym wewnętrzny rozkład się osłania, Gdy w gruzach widzę wzniosłe onegdaj bastiony A wiecznotrwałe spiże – w niewoli mijaniaf…

– W. Shakespeare, Sonet 64

Było to dość osobliwym doświadczeniem, przemierzanie ulic Londynu w roli chłopca – myślała Tessa, przedzierając się przez zatłoczony bruk Eastcheap. Mężczyźni przecinający jej drogę ledwo co obdarzali ją szybkim rzutem oka i nie zważając na nią, pchali się w kierunku domów publicznych, albo skręcali w następne alejki. Jako dziewczyna, idąc przez te same ulice nocą w wystawnych strojach, byłaby przedmiotem drwin i niemiłych spojrzeń. Jako chłopiec, była niewidzialna. Nigdy nie wiedziała jak to jest być tak po prostu niezauważalną. Jak lekka i wolna się czuła, albo czułaby się, gdyby nie była niczym arystokrata z „Opowieści o dwóch miastach", jadący w jaszczykupod gilotynę.

Zauważyła Cyryla tylko raz, gdy przeciskał się pomiędzy dwoma budynkami, wzdłuż drogi prowadzącej od 32 Mincing Lane. To był znakomity, kamienny budynek, a otaczający, czarny płot z żelaza, który rozpływał się ze zmierzchem, wyglądał jak rzędy wyszczerbionych zębów. Na przedniej bramie była zawieszona kłódka, ale zostawiono ją otwartą. Tessa wślizgnęła się do środka, a potem w górę schodów, prowadzących do przednich drzwi, które także były otwarte.

Wewnątrz zauważyła, że puste biura z widokiem na Mincing Lane, wciąż pozostawały martwe i nietknięte. W jednym z nich mucha zabzyczała, obracając się kilkakrotnie po platerowanych, szklanych szybach póki nie spadła wymęczona na parapet. Tessa wzdrygnęła się i pospieszyła dalej.

Do którego pomieszczenia by nie weszła, napinała się, oczekując widoku Nate'a. W każdym z nich go nie było. Ostatni pokój miał drzwi otwierające się na piętro hurtowni. Zza zabezpieczonych deskami okien wymykało się przyćmione niebieskie światło. Rozejrzała się dookoła niepewnie. – Nate? – wyszeptała.

Wyszedł z cienia, pomiędzy dwoma łuszczącymi się, gipsowymi filarami. Jego blond włosy błyszczały w niebieskawym świetle pod jedwabnym kapeluszem. Miał na sobie biały, tweedowo–surdutowy płaszcz, czarne spodnie oraz czarne buty, ale jego zwykle nienaganny wygląd był zaniedbany. Włosy zwisały bezładnie na jego oczy i na policzku miał roztarty brud. Jego ciuchy były wygniecione i pomarszczone, jakby w nich spał. – Jessamine – powiedział z widoczną ulgą w głosie. – Moje kochanie. – Otworzył swoje ramiona.

Podeszła do niego ostrożnie, cała spięta. Nie chciała, żeby Nate ją dotykał, ale nie widziała innego wyjścia. Otoczył ją dłońmi. Jego ręka złapała za brzeg kapelusza i ściągnął go z niej, uwalniając kaskadę loków, która zsunęła się w dół jej pleców. Pomyślała wtedy o Willu, gdy wyjmował z nich spinki i automatycznie ścisnęło ją w żołądku.

– Muszę wiedzieć gdzie jest Mistrz – zaczęła drżącym głosem. – To potwornie ważne. Widzisz, podsłuchałam coś o planach jednego z Łowców. Wiem, że wolałbyś mi tego nie mówić, ale.

Odciągnął jej włosy do tyłu. – Rozumiem – powiedział, jego głos był głęboki i zachrypnięty.

– Ale wpierw… – podciągnął jej podbródek do góry palcem – „[… .]daj mi, droga, ust twoich miodu".

Tessa wolałaby wtedy, żeby nie cytował Shakespeare’a. Już nigdy więcej nie będzie w stanie usłyszeć tego sonetu, nie czując mdłości. Każdy nerw jej ciała chciał przedrzeć się przez skórę, krzycząc w obrzydzeniu, gdy pochylał się nad nią. Modliła się w duszy, żeby reszta już przybyła, gdy pozwalała mu przechylać jej głowę coraz wyżej.

Nate zaczął się śmiać. Jednym zgięciem nadgarstka, posłał jej kapelusz w ciemny kąt. Jego palce zacisnęły się mocniej na jej szczęce, wciskając paznokcie w skórę. – Moje przeprosiny za dosyć impulsywne zachowanie – powiedział. – Nie mogłem się powstrzymać by sprawdzić, jak daleko zabrniesz w obronie swoich przyjaciół, Nocnych Łowców. mała siostrzyczko.

– Nate. – Tessa próbowała wymknąć się do tyłu, spoza jego uchwytu, ale trzymał ją za mocno. Jego druga ręka wyskoczyła jak wąż i obracając ją dokoła przycisnął do siebie z przedramieniem na jej gardle. Jego oddech był gorący na jej uchu. Pachniał cierpko, jak stary gin i pot.

– Naprawdę myślałaś, że się nie zorientuję? – wydyszał – po tym, jak ta notatka dotarła na balu Benedykta, posyłając w szalony pościg do Vauxhall, zrozumiałem. Wszystko miało sens. Powinienem był się domyślić wcześniej, że od samego początku chodziło o ciebie. Głupia, mała dziewczynka.

– Głupia? – wysyczała. – Zmusiłam cię do wyjawienia sekretów, Nate. Powiedziałeś mi o wszystkim. Czy Mortmain wie? Dlatego wyglądasz, jakbyś nie spał wieki?

Zacisnął ramię ciaśniej wokół niej, aż wciągnęła powietrze w bólu. – Nie mogłaś mnie zostawić w spokoju. Musiałaś wtrącać się w moje sprawy. Pewnie jesteś zachwycona, widząc mnie w takim stanie, prawda? Jaką siostrę to z ciebie robi, Tessie?

– Zabiłbyś mnie przy pierwszej, lepszej okazji. Nie istnieje żadna gierka, w którą mógłbyś grać, nie istnieje po prostu nic, co sprawiłoby, że poczułabym, że cię zdradziłam, Nate. Zasłużyłeś na to wszystko. Sprzymierzając się z Mortmainem.

Potrząsnął nią mocno i poczuła, jak jej zęby obijają się o siebie. – Jakby moje sojusze dotyczyły ciebie. Radziłem sobie bardzo dobrze, dopóki ty i twoi przyjaciele, Nefilim musieliście przybyć i się wtrącić. Teraz Mistrz chce moją głowę na pieńku. To twoja wina. Wszystko twoja wina. Byłem na skraju rozsypki, póki nie dostałem tej głupie notatki od Jessamine. Oczywiście musiałem wiedzieć, że stoisz za tym. Cały ten kłopot, przez który musiałaś przejść, żeby torturować ją, póki nie napisze mi tego głupiutkiego przesłania.

– Nic jej nie zrobiliśmy – powiedziała przez zaciśnięte zęby. Wyrywała się, ale Nate przyciskał ją jeszcze mocniej. Guziki jego płaszczu, wrzynały jej się w plecy. – Chciała to zrobić. Chciała uratować swoją własną skórę.

– Nie wierzę ci. – Wolną ręką przycisnął ją za podbródek, wbijając paznokcie w skórę, aż krzyknęła z bólu. – Ona mnie kocha.

– Nikt nie mógłby cię pokochać – warknęła Tessa. – Jesteś moim bratem i nawet cię kochałam, a mimo to potrafiłeś tą miłość zabić.

Nate pochylił się nad nią i burknął, – Nie jestem twoim bratem.

– Bardzo dobrze, pół – bracie, jeżeli już musisz.

– Nie jesteś moją siostrą, nawet w połowie – wypowiedział słowa z nutą okrutnej przyjemności. – Twoja matka i moja matka nie były tymi samymi kobietami.

– To niemożliwe – wyszeptała Tessa. – Kłamiesz. Naszą matką była Elizabeth Gray.

– Twoja matką była Elizabeth Gray, z domu Moore – powiedział Nate. – Moją Harriet Moore.

– Ciotka Harriet?

– Była kiedyś zaręczona. Wiedziałaś o tym? Zaraz po tym jak nasi rodzice. twoi rodzice się pobrali. Mężczyzna umarł zanim doszło do ślubu, ale dziecko było już poczęte. Twoja matka wychowała mnie jak swojego, żeby oszczędzić siostrze wstydu i ludzie nie wiedzieli, że zdążyła skonsumować związek przed zawarciem małżeństwa. Że stała się dziwką – jego głos był przesiąknięty cierpkością, zupełnie jak trucizną. – Nie jestem twoim bratem i nigdy nim nie byłem. Harriet nigdy nie powiedziała mi, że jest moją matką. Dowiedziałem się z listów Elizabeth. Przez te wszystkie lata. i nigdy nie pisnęła nawet słówkiem. Za bardzo się wstydziła.

– Zabiłeś ją – powiedziała odrętwiale. – Swoją własną matkę.

– Ponieważ była moją matką. Bo wyrzekła się mnie. Bo się mnie wstydziła. Bo nigdy nie dowiem się kim był mój ojciec. Bo była dziwką. – Głos Nate'a był pusty. Nate zawsze był pusty. Nigdy nie był niczym więcej niż ładnym opakowaniem, a Tessa i jej ciotka zawsze przypisywały do niego empatię, litość i współczującą słabość, bo naprawdę chciały ją w nim zobaczyć, a nie dlatego, że Nate, te cechy posiadał.

– Dlaczego powiedziałaś Jessamine, że moja matka była Nocną Łowczynią? – zażądała Tessa.

– Nawet jeśli ciotka Harriet była twoją matką, to przecież były siostrami. Wtedy również i ona byłaby Nocną Łowczynią, a tym samym i ty. Po co takie śmieszne kłamstwa? Uśmiechnął się złowieszczo. – Chciałabyś wiedzieć, prawda? – Jego uścisk na jej szyi zacisnął się mocniej, dusząc ją. Sapnęła i nagle pomyślała o Gabrielu, który mówił: „Celuj kopniaki w rzepki. Ból jest nie do zniesienia."

Zadarła kolano do góry i odrzuciła stopę do tyłu, czując jak trafia w nogę Nate'a. Kości za – gruchotały mu pod wpływem uderzenia. Nate krzyknął i kończyny poddały mu się pod uciskiem. Upadając, zachował swój uścisk na Tessie i jego łokieć wbił się w jej brzuch, kiedy oboje polecieli na podłogę. Wypuściła powietrze z ust, kiedy zabrakło jej tchu w piersiach, a oczy wypełniły się łzami.

Zaczęła się kopać, próbując odczołgać się do tyłu, uderzyła go splecionymi dłońmi w ramię, ale on napadł na nią, łapiąc za kurtkę. Guziki odleciały od materiału i jak deszcz opadły na podłogę, kiedy przyciągał ją do siebie. Jego druga ręka pociągnęła ją za włosy, a ona wymachując dłońmi podrapała go po policzku. Krew, wypływająca na powierzchnię skóry była prymitywnie satysfakcjonującym widokiem.

– Puść mnie – wydyszała. – Nie możesz mnie zabić. Mistrz chce mnie żywą.

– Żywą nie znaczy nienaruszoną – wysyczał Nate. Krew spływała mu po policzku i z brody. Zaplątał rękę w jej włosach i przytargał do siebie. Krzyknęła w bólu i wierzgnęła butami, ale był zwinny, wymijając jej nogi. Dysząc ciężko, wysłała cichą prośbę, – Jem, Will, Charlotte, Henry, gdzie jesteście?

– Zastanawiasz się gdzie są twoi znajomi? – Zawlókł ją na stopy, jedna ręka we włosach, druga zaciśnięta na tyle koszuli – przynajmniej masz tu jednego z nich.

Zgrzytający dźwięk, zaalarmował Tessę, że coś rusza się w cieniach. Nate obrócił jej głowę, potrząsając. – Spójrz, – warknął, – nadszedł czas, żebyś w końcu dowiedziała się z czym zamierzasz się mierzyć.

Tessa osłupiała. To, co wyłoniło się z ciemności było gigantyczne, około dwudziestu stop wysokości, jak zgadywała, i całe z żelaza. Prawie nie miało przegubów. Wyglądało, jakby poruszało się jednym, płynnym mechanizmem, nieodróżnialnie i prawie nijako. Dolna część rozdzielała się w pół na nogi, każda z nich zakończona stopami z metalowymi szpikulcami. Ręce miało takie same, ich końce, jak szpony, a głowa gładka, owalna z jednym, poszarpanym otworem, przypominającym dziurę w jajku, co miało imitować usta. Z czubka wystawała para zakręconych, srebrnych rogów. Cienka linia niebieskiego ognia iskrzyła się pomiędzy nimi. Wielkie dłonie niosły ze sobą bezwładne ciało ubrane w strój Łowcy. Na tle ogromu automatycznego żelastwa, wyglądała na mniejszą niż kiedykolwiek.

– Charlotte! – wykrzyknęła Tessa. Podwoiła swoje wysiłki, by wydostać się spod uścisku Natęża, odchylając głowę do boku. Niektóre z jej włosów zostały wyrwane, opadając bezwiednie na posadzkę. Jasne włosy Jessamine, poplamione teraz krwią. Nate oddał cios, uderzając ją tak mocno, że ujrzała gwiazdy pod powiekami. Kiedy zawisła na jego ramieniu, chwycił ją za gardło, a guziki z jego rękawów wbijały się w jej tchawicę.

Nate zaśmiał się okrutnie – prototyp – powiedział – porzucony przez Mistrza. Za duży i nieefektywny, jak na jego potrzeby. Ale nie na moje – podniósł swój głos. – Upuść ją. Ręce maszyny otworzyły się. Charlotte stoczyła się i uderzyła podłogę z przerażającym tupnięciem. Leżała nieruchomo. Z tej odległości, Tessa nie mogła powiedzieć, czy jej pierś jeszcze się unosi i opada, czy może już nie.

– A teraz zgnieć ją – powiedział Nate.

Ociężale robot podniósł swoją zaostrzoną, metalową stopę. Tessa drapała Nate'a po przegubach , rozrywając skórę paznokciami.

– Charlotte! – Przez moment Tessa myślała, że ten krzyk był jej własnym, ale głos był za niski. Zza żelastwa wyłoniła się postać. Postać ubrana cała w czerni, z odstającą od reszty rudawą głową. Cienkie ostrze mizerykordii wystawało spod jego dłoni.

Henry.

Nie rzucając nawet spojrzenia Tessie i Nate'owi rzucił się na robota, prowadząc ostrze w dół, kończąc zawijasem. Metal zadźwięczał na metalu. Poleciały iskry i automat potknął się w tył. Jego noga trzasnęła w podłogę, milimetry od bezwolnego ciała Charlotty. Henry wylądował na nogach, a potem podniósł się znów skacząc na żelastwo z bronią.

Ostrze się potłukło. Przez moment Henry stał i wpatrywał się w nie zszokowany. Wtedy ręka stworzenia wysunęła się do przodu i chwyciła go za ramię. Krzyknął, gdy maszyna odrzuciła go z ogromną siłą w słup. Popękał pod wpływem uderzenia, a Henry zsunął się i poległ na podłodze.

Nate zaśmiał się. – Taki pokaz matrymonialnego oddania – powiedział. – Kto by pomyślał. Jessamine zawsze mówiła, jak uważa, że Branwell nie może znieść swojej żony.

– Jesteś świnią – powiedziała Tessa, szarpiąc się w jego uchwycie. – Co ty możesz wiedzieć o rzeczach, jakie ludzie są w stanie dla siebie zrobić? Gdyby to Jessamine spalała się na śmierć, nawet nie kiwnął byś palcem. Nie dbasz o nic, tylko o siebie.

– Ścichnij, albo stracisz zęby. – Nate znów ją potrząsnął i krzyknął, – Chodź tutaj! Musisz ją przytrzymać, póki Mistrz nie przybędzie.

Ze zgrzytem mechanizmów, automat poruszył się do przodu podporządkowany rozkazom. Nie był aż tak szybki, jak jego mniejszy pobratymiec, ale tak wielki, że Tessa nie mogła przestać patrzeć z mrożącym strachem. A to nie było jeszcze wszystko. Miał przecież jeszcze przybyć Mistrz. Tessa zastanawiała się czy Nate zdążył go już wezwać, czy był już na swojej drodze. Mortmain. Nawet wspomnienie o jego zimnych oczach, lodowatym, kontrolowany uśmiechu, sprawiało, że przewracało jej się w żołądku. – Wypuść mnie – łkała, wyrywając się od brata – pozwól mi iść do Charlotte…

Nate popchnął ją mocno do przodu i upadła na ziemię. Jej łokcie i kolana uderzyły z siłą o drewnianą podłogę. Złapała z trudem powietrze, przewracając się na bok tuż pod cieniem balkonu drugiego piętra, gdy automat toczył się na nią. Zakrzyczała. i wtedy, znad krawędzi wyskoczyli Will i Jem, lądując na ramionach bestii. Zaryczało dźwiękiem, jakby miechy zostały pożywione węglem, a potem potknęło się do tyłu, co pozwoliło Tessie wydostać się z jego cienia i podnieść się na nogi. Spojrzała z Henry’ego na Charlotte. Henry był blady i nieruchomy, leżał potłuczony obok kolumny, ale Charlotte, pozostawiona przy poprzednim upadku, była bliska niebezpieczeństwa zgniecenia przez nadciągającą maszynę. Biorąc głęboki wdech, Tessa wymknęła się wskroś pomieszczenia do Charlotte, uklękła, kładąc palce na jej gardle. Puls ciągle tam był, ale bardzo znikomy. Biorąc Charlotte pod ramiona, zaczęła ją ciągnąć w kierunku ściany, z dala od centrum pokoju, gdzie robot obracał się, plując iskrami i wyciągał ostrza atakując Jema i Willa.

Zrobiła to w niebywałym tempie. Tessa położyła Charlotte pośród jutowych worków herbaty i spojrzała w przeciwny koniec pomieszczenia, próbując zdeterminować trasę wiodącą do Hen – rytego. Nate krzątał się w te i z powrotem, krzycząc i przeklinając na mechaniczne stworzenia, w odpowiedzi Will odciął jeden z ich rogów i rzucił na brata Tessy. Poturlał się po podłodze, ślizgając się oraz iskrząc i Nate odskoczył do tyłu. Will zaśmiał się. Jem w międzyczasie uczepił się szyi robota, robiąc coś, czego Tessa nie mogła zauważyć. Maszyna sama w sobie obracała się w kółkach, ale jako że była zaprojektowania do wyciągania i chwytania wszystkiego, co z przodu, jej „ręce" nie zginały się poprawnie. Nie mogła dosięgnąć tego, co przyczepiło się do jej tyłu.

Tessa prawie, że się zaśmiała. Will i Jem byli, jak mysz czmychająca w górę i dół ciała kota, doprowadzając go do rozproszenia. Jednocześnie rąbali i przecinali metalową kreaturę ostrzami, zadawali kilka ciosów. Ich ostrza, które widziała niejednokrotnie rozcinające żelazo i stal, jak gdyby był to papier, pozostawiały po sobie jedynie wgięcia i zadrapania na powierzchni stworzenia.

Nate w międzyczasie krzyczał i przeklinał. – Strząśnij ich! – zawrzeszczał na automat. – Strząśnij ich, ty przeklęty, metalowy draniu!

Robot zatrzymał się, a potem wstrząsnął się gwałtownie. Will ześlizgnął się i łapiąc stworzenie za szyję, uchronił się od upadku w ostatniej chwili. Jem nie miał niestety takiego szczęścia i poturlał się po plecach maszyny. Jem upadł bez wdzięku, jego broń brzęcząca o posadzkę, a noga ugięta pod ciałem.

– James! – krzyknął Will.

Jem podniósł się z bólem na stopy. Wyciągnął dłoń po stelę na jego pasie, ale stworzenie, wyczuwając słabość znalazło się w trymiga na nim z wyciągniętymi pazurami. Jem wziął kilka chwiejnych kroków w tył i wygrzebał coś ze swojej kieszeni. Było to gładkie, podłużne i metaliczne. Rzecz, którą dał mu Henry w bibliotece.

Wysunął rękę do tyłu, żeby rzucić i nagle Nate znalazł się tuż za nim, kopiąc go w jego zranioną, najprawdopodobniej połamaną nogę. Jem nie wydał nawet z siebie dźwięku, ale noga ugięła się pod nim z trzaskiem i uderzył o podłogę po raz drugi, wypuszczając przedmiot. Tessa podniosła się i zaczęła biec po obiekt w tym samym czasie, jak Nate. Zderzyli się, jego większa postura przygniotła ją do ziemi. Potoczyła się, upadając, zupełnie tak, jak nauczył ją Gabriel, żeby zaabsorbować uderzenie, ale szok i tak pozostawił ją bez tchu. Sięgnęła po urządzenie z trzęsącymi się palcami, ale odskoczyło od niej. Mogła usłyszeć Willa, krzyczącego jej imię, żeby rzuciła przedmiot dla niego. Wyciągnęła rękę jeszcze dalej, jej kończyny zamykające się wokół obiektu i wtedy Nate chwycił ją za nogę, bezlitośnie przyciągając ją do siebie z powrotem.

– Jest ode mnie większy, – pomyślała, – silniejszy, jak ja, o wiele bezwzględniejszy, ale jest jedna rzecz, której on nie potrafi.

Przemieniła się.

Wyciągnęła siłą umysłu do jego uścisku na jej kostce, jego skóra dotykająca jej własną. Sięgnęła po wewnętrznego, wrodzonego Nate'a, którego zawsze znała. Ta iskierka, która zawsze migotała tak samo w środku każdego, jak świeczka w ciemnym pomieszczeniu. Usłyszała jak chłopak gwałtownie wciąga powietrze i wtedy „zmiana" dopadła ją, rozdzierając skórę, topiąc kości. Guziki przy kołnierzyku i rękawy rozerwały się, kiedy rosła w rozmiarach, konwulsje trzaskające kończynami, odciągające jej nogę od uchwytu Nate'a. Odtoczyła się od brata, podnosząc się chwiejnie na nogi i zobaczyła, jak jego oczy poszerzają się, gdy na nią spojrzał. Była teraz, nie licząc jej ubrań, precyzyjnym odbiciem jego samego.

Zaczęła pędzić na robota. Stał zamrożony, czekając na rozkazy z Willem przylgniętym do jego pleców. Podniósł swoją dłoń i Tessa rzuciła urządzeniem, po cichu dziękując Gabrielowi i Gideonowi za godziny instrukcji rzucania nożem. Przedarło się przez powietrze w idealnym łuku, a Will je złapał. Nate skoczył na nogi. – Tesso, – zasyczał, – co ty u diaska myślisz, że.

– Pochwyć go! – krzyknęła do automatu, wskazując na Nate’a. – Złap go i trzymaj. Kreatura nawet się nie poruszyła. Tessa nie słyszała nic poza mocnym oddechem Nate’a , tuż obok niej i pobrzękiwaniem od metalowego stworzenia. Will zniknął za maszyną i coś robił, ale nie mogła zobaczyć.

– Tesso, jesteś idiotką, – warknął Nate. – To nie mogłoby zadziałać. On jest posłuszny tylko.

– Jestem Nathaniel Gray! – krzyknęła Tessa na metalowego giganta, – I rozkazuję ci, w imieniu Mistrza, abyś schwytał tego mężczyznę i przytrzymał!

Nate zawziął się na nią. – Wystarczy tych twoich durnych gierek, ty mała, głupia. – Jego słowa zostały nagle przerwane, gdy automat schylił się i złapał go w swoich kleszczach. Podniósł go wysoko, jeszcze wyżej, na poziomie swojej metalowej paszczy, która klikała i trzepotała dociekliwie. Nate zaczął krzyczeć i wrzeszczeć nieskładnie, jego dłonie rzucały się na wszystkie strony, kiedy Will skończył robić, to, co robił, skacząc na ziemię w przykucnięciu. Krzyknął coś do Tessy, jego niebieskie oczy szerokie i szalone, ale nie mogła go dosłyszeć przez wrzaski brata. Serce waliło jej w piersi, poczuła jak włosy spadają w dół, uderzając o ramiona delikatnym ciężarem. Znów była sobą, szok tego, co się wydarzyło zbyt wielki, żeby przetrzymać „zmianę". Nate wciąż krzyczał, maszyna trzymała go w mocnym, ostrym uścisku. Will zaczął uciekać, zaraz po tym jak stworzenie, patrząc na Tessę, zaryczało i mężczyzna powalił ją na ziemię, okrywając własnym ciałem, gdy automat roztrzaskał się, jak wybuchająca gwiazda.

Kakofonia rozpadu i dźwięczący metal były niesamowite. Tessa próbowała zakryć uszy, ale ciało Willa wiernie przyciskało ją do posadzki. Jego łokcie wbijały się w podłogę po obu stronach jej głowy. Czuła jego oddech na swojej szyi, jego bicie serca przy kręgosłupie. Usłyszała jęk brata, okropny szemrający okrzyk. Obróciła swoją głowę, przyciskając twarz do ramienia Willa, jego ciało podskakujące nad nią. Ziemia zatrzęsła się pod nimi i. było po wszystkim. Powoli Tessa otworzyła oczy. Powietrze było zanieczyszczone gipsowym pyłem, ulatującymi drzazgami oraz herbatą z jutowych worków. Wielkie odłamki metalu porozrzucane były po podłodze i kilka z okien zostało otwartych, wprowadzając zamglone, wieczorne światło do środka. Spojrzenie Tessy ogarnęło powoli pomieszczenie. Zauważyła Henry’ego, kołyszącego Charlottę, całującego jej bladą twarz, gdy spoglądała na niego, Jema z trudem unoszącego się na nogi ze stelą w ręce i tynkiem otaczającym jego ubranie oraz włosy i widziała też Nate’ a.

Z początku myślała, że opiera się o jeden ze słupów. Potem jednak dostrzegła rozrastającą się, czerwoną plamę na środku jego koszuli i w końcu do niej dotarło, że ostry kawałek żelastwa, przeszył go na wskroś, jak włócznia, przypinając do filaru. Jego głowa była upuszczona, a dłonie wątło łapały za pierś.

– Nate! – krzyknęła. Will obrócił się na bok, uwalniając ją i znalazła się na nogach w jednej chwili, biegnąc do brata. Jej dłonie trzęsły się w przestrachu i repulsji, ale zdołała zacisnąć je wokół metalowej dzidy i wyciągnąć ją. Wyrzuciła ją na bok i prawie, że nie zdążyłaby go złapać, gdy padał na twarz. Jego nagły ciężar przytłukł ją do ziemi. Jakoś odnalazła go leżącego niezręcznie na jej kolanach.

Wspomnienie wtargnęło w jej umysł. Ona sama, kucająca na podłodze w budynku mieszkalnym Quinceya , trzymająca Nate’a w ramionach. Wtedy go jeszcze kochała. Ufała mu. Teraz, gdy miała go w objęciach z przesiąkniętą od krwi koszulą i spodniami, czuła się, jakby oglądała aktorów na scenie, odgrywających role, udających smutek.

– Nate – wyszeptała.

Jego powieki zatrzepotały, ukazując oczu. Przeszedł ją bolesny szok. Myślała, że jest już nieżywy.

– Tessie… – Jego głos brzmiał niewyraźnie, jakby przedostawał się przez warstwy wód. Jego wzrok przewędrował po jej twarzy, potem obejrzał ślady krwi na ubraniach, a na samym końcu spoczął na własnej klatce piersiowej, gdzie krew przepływała rytmicznie przez wielkie rozdarcie w koszuli. Tessa zrzuciła kurtkę, zwinęła ją i przycisnęła mocno do rany, modląc się, żeby to wystarczyło na wstrzymanie krwotoku.

Nie wystarczyło. Jej kurtka była przesiąknięta w jednej sekundzie. Cienkie, krwawe strużki spływały wzdłuż ciała Nate’a. – O, Boże – wyszeptała Tessa. Podniosła swój głos. – Will…

– Przestań. – Nate złapał ją za nadgarstek, wbijając paznokcie.

– Ale, Nate…

– Umieram, wiem. – Zakaszlał dźwiękiem sypkim, mokrym i klekotliwym. – Nie rozumiesz? Zawiodłem Mistrza. I tak by mnie zabił. Zadałby mi wtedy bardzo powolną śmierć. – Wydał z siebie ochrypły, niecierpliwy odgłos. – Daj sobie spokój, Tessie. Nie jestem honorowy, przecież wiesz o tym.

Zaczerpała chwiejnie powietrza – powinnam cię zostawić tutaj samego, żebyś umarł we własnej krwi. Tak zrobiłbyś, gdybyś był teraz mną.

– Tessie. – krew poleciała mu z kąta ust. – Mistrz nigdy nie miał zamiaru cię skrzywdzić.

– Mortmain – wyszeptała. – Nate, gdzie on jest? Proszę, powiedz mi, gdzie on jest.

– On. – Zakrztusił się, dysząc. Bańka krwi pojawiła się w jego ustach. Kurtka w ręce Tessy była, jak zmokła szmata. Jego oczy rozszerzyły się, wielce przerażone. – Tessie. ja umieram. Ja naprawdę umieram.

Pytania wciąż pojawiały się w jej głowie. – Gdzie jest Mortmain? Jak moja matka mogła być Nocną Łowczynią? Jeżeli mój ojciec był demonem, jak to możliwe, że wciąż żyję, skoro całe potomstwo Nocnych Łowców i demonów zazwyczaj ulega poronieniom? – Ale terror w oczach Nate’a uciszył ją. Pomimo wszystkiego, poczuła jak jej ręka wślizguje się w jego. – Nie ma się czego bać, Nate.

– Może nie dla ciebie. Zawsze byłaś tą dobrą. Moja dusza będzie się spalać, Tessie. Tessie, gdzie jest twój anioł?

Położyła rękę na gardle w odruchowym geście. – Nie mogłam go założyć. Udawałam Jessamine.

– Musisz go nosić. – Zakaszlał. Coraz więcej krwi. – Nie zdejmuj go nigdy, przysięgniesz? Potrząsnęła głową. – Nate… – Nie mogę ci ufać.

– Wiem. – Jego głos był zaledwie cichym bełkotem. – Nie ma żadnego przebaczenia za rzeczy, które musiałem uczynić.

Zacisnęła swój uścisk na jego dłoni, jej palce śliskie od krwi – przebaczam ci – wszeptała, nie wiedząc, czy dbając o szczerość jego słów.

Jego niebieskie oczy zdziwiły się. Twarz mu zżółkniała, przypominając stary pergamin, a usta były prawie białe. – Nie wiesz o wszystkim, co zrobiłem, Tessie. Pochyliła się nad nim z obawą. – Nate?

Ale odpowiedzi nie było. Twarz rozluźniła mu się, oczy otwarły szeroko, wywinięte w połowie do tyłu. Dłoń wysunęła mu się z jej ręki, uderzając o posadzkę.

– Nate – powiedziała jeszcze raz, przyciskając palce do miejsca, w którym powinien bić puls w gardle, wiedząc już, na co napotka. Nie było niczego. Nie żył.

Tessa wstała. Jej rozdarta kamizelka, spodnie ,koszula, nawet końce jej włosów były zalane we krwi Nate’a. Czuła się tak odrętwiała, jakby została zanurzona w lodowatej wodzie. Obróciła się powoli i dopiero teraz, po raz pierwszy, zaczęła się zastanawiać, czy inni ją obserwowali, podsłuchując rozmowę z Nate’em, myśląc…

Nawet nie patrzyli w jej kierunku. Klęczeli. Charlotte, Jem i Henry, klęczeli w rozwiązłym kółku nad ciemnym kształtem na podłodze, tam, gdzie leżała poprzednio z Willem.

Will.

Tessa miewała poprzednio sny, w których szła przez długi, ciemny korytarz w kierunku czegoś przerażającego. Czegoś, czego nie mogła zobaczyć, ale wiedziała, że jest straszne i śmiertelne. W snach, z każdym krokiem korytarz wydłużał się, rozciągając dalej w mrok i horror. To samo uczucie grozy i bezsilności ogarniało ją teraz, gdy zbliżała się do przodu. Każdy krok, jak mila, póki nie dotarła do kręgu, w którym spoglądali na Willa. Leżał na boku. Jego twarz była blada, a oddech płytki. Jem miał jedną rękę na ramieniu Willa i mówił do niego niskim, łagodnym głosem, ale on nie dawał nawet znaku, że go słyszy. Napłynęła pod nim krew, brudząc podłogę i przez moment Tessa po prostu patrzyła, nie można osądu skąd się tam znalazła. Wtedy przybliżyła się i zauważyła jego plecy. Jego strój był podarty wzdłuż kręgosłupa i łopatek, gruby materiał oderwany przez latające, żelazne ostrza. Jego skóra byłą zamoknięta we krwi, jak również i włosy.

– Will – Tessa wyszeptała. Czuła się osobliwie odurzona, jakby unosiła się w powietrzu. Charlotte podniosła głowę. – Tesso, – powiedziała, – twój brat.

– Nie żyje – odpowiedziała Tessa przez swoje zamroczenie. – Ale Will…?

– Powalił cię na podłogę i zakrył ciałem, żeby osłonić przed wybuchem – powiedział Jem. W jego głosie nie było żadnego żalu. – Ale nie miał nic, co mogło go zabezpieczyć. Wasza dwójka była najbliżej eksplozji. Metalowe fragmenty poraniły mu plecy. Szybko traci krew.

– Ale czy nie da się niczego zrobić? – Głos Tessy podniósł się, pomimo słabości, która powoli ją otumaniała. – Co z runami leczniczymi? Iratze?

– Użyliśmy Awisso, run, który spowalnia krwawienie, ale gdybyśmy teraz zastosowali run leczniczy, jego skóra zarosłaby się wokół metalu, wbijając go jeszcze dalej w splot – powiedział bezbarwnie Henry. – Musimy go zabrać do domu, do infirmerii. Metal musi zostać usunięty, zanim zostanie uleczony.

– Więc musimy iść. – Głos Tessy drżał. – Musimy.

– Tesso – powiedział Jem. Wciąż miał rękę na ramieniu Willa, patrzył się na nią z szerokimi oczyma. – Wiedziałaś, że jesteś ranna?

Wskazała niecierpliwie na swój ą koszulę. – To nie moja krew. To Nate’a. Teraz musimy… czy może zostać poniesiony? Czy jest cokolwiek.

– Nie, – przewał jej Jem hardo, tak, że nawet ją to zaskoczyło. – Nie chodzi mi o krew na twoich ubraniach. Masz tutaj rozcięcie. – Dotknął jej czoła.

– Nie bądź śmieszny – powiedział Tessa. – Nic mi nie jest – podniosła rękę do skroni i poczuła włosy sztywne i grube od krwi oraz część klejącej się od niej twarzy, zanim nie musnęła poszarpanego, trzepoczącego się fragmentu skóry, który zaczynał się od policzka po czoło. Paląca dawka bólu przeszła przez jej głowę.

To była kropla, która przepełniła czarę. Wyczerpana przez stratę krwi i otumaniona od powtarzających się wstrząsów, zauważyła, że się zginą. Prawie nie poczuła, otaczających ją ramion Jema, gdy odpływała w ciemność.

Rozdział siedemnasty: W snach

Przyjdziesz do mnie we śnie, a następnie W ciągu dnia powrócę do zdrowia. Wówczas noc będzie wynagrodzeniem Beznadziejnej tęsknoty za dnia.

— Matthew Arnold, Longing

Świadomość przyszła i przeszła w hipnotyzujący rytm, jak morze pojawiało się i znikało na pokładzie łodzi w trakcie sztormu. Tessa wiedziała, że leży w łóżku na szorstkim białym prześcieradle na środku długiego pokoju. Były tu inne łóżka, wszystkie takie same. Okna, wysoko nad nią, pozostawiały ją w cieniu, by powoli rozjaśniać się w krwawe światło. Zamknęła swoje oczy ponownie, a ciemność nadeszła natychmiast.

Obudziła się słysząc szept czyjegoś głosu i zatroskaną twarz unosząca się nad nią. Była to Charlotte, której włosy były jak zawsze starannie upięte, a obok niej stał Brat Enoch. Jego pokryta bliznami twarz nie była już przerażająca. Mogła słyszeć jego głos w swoich myślach.

Rana na jej głowie jest powierzchowna.

– Ale zemdlała – powiedziała Charlotte. Ku zaskoczeniu Tessy, słyszała prawdziwy strach i lęk w jej głosie. – Ten cios w głowę…

Zemdlała z powodu powtarzających się wstrząsów. Mówiłaś, że jej brat umarł w jej ramionach? I najprawdopodobniej myślała, że Will także umarł. Mówiłaś, że przykrył ją swoim ciałem kiedy była eksplozja. Jeśli by zmarł, oddałby swoje życie za nią. To dość ciężkie brzemię do udźwignięcia.

– Myślisz, że wydobrzeje?

Kiedy jej ciało i dusza wypocznie, obudzi się? Nie mogę powiedzieć, kiedy to się stanie.

– Moja biedna Tessa. – Charlotte lekko dotknęła twarz Tessy. Jej ręce pachniały mydłem cytrynowym. – Nie ma teraz nikogo na świecie.

Ciemność powróciła i Tessa popadła w nią, wdzięczna za odpoczynek od światła i myśli. Popadła w nią, pozwalając, by ciemności owinęła ją jak koc, by unosiła ją jak góra lodowa niedaleko wybrzeża Lablador, otulona światłem księżyca przez lodowatą, czarną wodę.

Gardłowy krzyk bólu spowodował, że odcięła się od swojego mrocznego snu. Leżała skulona na boku, zaplątana w pościeli. Kilka łóżek dalej od niej leżał na brzuchu Will. Zdała sobie sprawę, że chociaż jest w stanie otępienia, poczuła słaby szok. Był najprawdopodobniej nagi: prześcieradło dosięgało do jego tali, a jego plecy i klatka piersiowa były odsłonięte. Jego ramiona leżały na poduszce pod nim, tak samo jak głowa, a jego ciało było napięte jak cięciwa łuku. Białe prześcieradło było mokre od jego krwi.

Brat Enoch stał po jednej stronie jego łóżka, a po drugiej Jem, tuż koło głowy Willa, mając na twarzy niewysłowiony niepokój.

– Will – powiedział Jem. – Will, jesteś pewny, że nie chcesz mieć kolejnej runy leczenia?

– Nie… Wystarczą. – Will syknął przez zęby – po prostu… Zostaw.

Brat Enoch poniósł coś, co wyglądało jak ostra para srebrnych Szczypczyków. Will przełknął ślinę i schował swoją głowę między ramiona, a jego włosy były zadziwiająco ciemnie względem białego prześcieradła. Jem wzdrygnął się, jakby mógł odczuwać ból, kiedy szczypce znalazły się głęboko w plecach Willa. Jego ciało naprężyło się na łóżku, a mięśnie napięły pod skórą. Krzyk cierpienia był krótki i stłumiony. Brat Enoch odłożył narzędzie, w którym znajdował się zakrwawiony odłamek. Jem wsunął swoje ręce w dłoń Willa. – Chwyć moje palce. To pomoże w bólu. Zostało jeszcze kilka…

– Łatwo ci mówić – Will wydyszał, ale dotyk dłoni jego parabatai wydawał się nieco go zrelaksować. Wygiął się w górę na łóżku, a jego łokcie wbiły się w materac. Jego oddech przeszedł w krótkie dyszenie. Tessa wiedziała, że powinna odwrócić wzrok, ale nie mogła. Zdała sobie sprawę, że nigdy nie widziała tak wiele męskiego ciała wcześniej, nawet Jema. Złapała się na tym, że jest zafascynowana mięśniami Willa pod jego gładką skórą, tym jak napinają się na ramionach, rękach, na brzuch, który unosił się przy jego oddechu. Szczypczyki błysnęły znowu i Will wsunął znowu swoje ręce w dłonie Jema, które były blade. Krew napłynęła i rozlała się na jego nagi bok. Nie wydał żadnego dźwięku, chociaż Jem wyglądał blado i chorowicie. Wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć ramienia Willa, ale cofnął ją i zagryzł wargę.

Wszystko to, ponieważ Will przykrył moje ciało swoim, by mnie chronić – pomyślała Tessa. Jak powiedział brat Enoch, to było naprawdę ciężkie do zniesienia.

***

Leżała na swoim wąskim łóżku w starym pokoju w mieszkaniu w Nowym Jorku. Przez okno mogła zobaczyć szare niebo, dachy na Manhattanie. Leżała na nią jedna z patchworkowych kołder ciotki. Chwyciła ją, kiedy drzwi się otworzyły i sama ciotka weszła przez nie. Wiedząc to, co Tessa wiedziała już, zauważyła podobieństwo. Ciotka Harriet miała niebieskie oczy, wyblakłe jasne włosy, nawet kształt jej twarzy był taki jak Nate'a. Z uśmiechem podeszła i pochyliła się nad Tessą, kładąc rękę na jej czole, która była zimna w porównaniu z gorącą skórą Tessy.

– Tak bardzo przepraszam – wyszeptała Tessa. – Za Nate'a. To moja wina, że umarł.

– Cii… – powiedziała jej ciotka. – To nie twoja wina. To jego i moja wina. Zawsze czułam się winna, Tessa. Wiedząc, że byłam jego matką, ale nie będąc w stanie powiedzieć mu o tym. Pozwoliłam mu odejść bez niczego, czego chciał, dopóki nie został zepsuty przez oszczędności. Jeśli bym mu powiedziała, że to ja jestem jego prawdziwą matką, nie poczułby się tak zdradzony, kiedy odkrył prawdę i nie obróciłby się przeciwko nam. Kłamstwa i sekrety Tessa, były jak rak w jego duszy. Jadły wszystko to, co było w nim dobre i zostawiały tylko zniszczenie.

– Bardzo za tobą tęsknie – Powiedziała Tessa. – Nie mam teraz rodziny…

Jej ciotka pochyliła się, żeby pocałować ją w czoło. – Masz więcej rodziny niż myślisz.

– Teraz prawie na pewno stracimy Instytut – powiedziała Charlotte. Nie brzmiała jak ktoś załamany, ale zdeterminowany. Tessa widziała to, jakby była duchem, poza ciałem, patrząc z góry jak Charlotte i Jem stoją u stóp jej łóżka. Tessa mogła widzieć siebie, śniącą, jej ciemne włosy rozsypane jak

Wachlarz na poduszce. Will spał kilka łóżek dalej, a jego plecy przepasane były bandażami i czarnymi runami Iratze z tyłu szyi. Sophie, w białym czepku i ciemnej sukience odkurzała parapety. – Straciliśmy Nathaniela Gray'a nasze źródło, jeden z naszych okazał się szpiegiem i nie

Jesteśmy bliżej znalezienia Mortmaina niż byliśmy dwa tygodnie temu.

– Po tym wszystkim, co zrobiliśmy, czego się nauczyliśmy? Clave zrozumie…

– Nie zrozumieją. Są już u kresu wytrzymałości, jestem zaniepokojona. Równie dobrze mogę pójść do domu Benedykta Lightwooda i przepisać Instytut na jego nazwisko. Skończyć z tym.

– Co Henry na to wszystko powiedział? – spytał Jem. Nie był już w stroju Nocnego Łowcy, tak jak Charlotte. Założył białą koszulę i brązowe płócienne spodnie, a Charlotte była w jednej z jej płowych, ciemnych sukienek. Chociaż odwrócił dłoń, Tessa widziała, że nadal była splamiona zaschniętą krwią Willa.

Charlotte parsknęła jak na damę nie przystało.

– Och, Henry – powiedziała, brzmiąc na wyczerpaną. – Myślę, że przeżywa szok, że jedna z jego maszyn działa prawidłowo, dlatego nie wie, co ze sobą zrobić. I nie może się zmusić, żeby tutaj przyjść. Myśli, że to jego wina, że Will i Tessa są ranni.

– Bez tej maszyny bylibyśmy wszyscy martwi, a Tessa byłaby w rękach Mistrza.

– Proszę bardzo, wyjaśnij to Henriemu. Ja przestałam próbować.

– Charlotte – głos Jema był miękki. – Wiem, co mówią ludzie. Wiem, że słyszałaś wiele okrutnych plotek. Ale Henry cię kocha. Kiedy myślał, że zostałaś ranna w magazynie herbaty, prawie oszalał. Rzucił się na maszynę…

– James – Charlotte poklepała Jema w ramię. – Doceniam twoją próbę pocieszenia mnie, ale kłamstwa nigdy nie działają na nikogo dobrze. Dawno temu zaakceptowałam to, że Henry na pierwszym miejscu stawia swoje wynalazki, a na drugim mnie – jeśli w ogóle.

– Charlotte – powiedział ze znużeniem Jem, ale zanim mógł dokończyć, Sophie przesunęła się tak aby stanąć między nimi, z brudną ściereczką w dłoni.

– Pani Branwell – powiedziała cichym głosem – Mogłabym pomówić z panią moment? Charlotte spojrzała na nią zdziwiona. – Sophie…

– Proszę.

Charlotte położyła rękę na ramieniu Jema i powiedziała coś cicho do jego ucha, a potem skinęła głowa w stronę Sophie.

– Dobrze. Chodź ze mną do salonu.

Kiedy Charlotte opuściła pokój razem z Sophie, Tessa zrozumiała, ku jej zdziwieniu, że Sophie jest chudsza od pani domu. Obecność przy niej Charlotte była tak niewielka, że często nie pamiętała jaka mała jest. Była tak wysoka, jak Tessa i smukła jak wierzba. Tessa zobaczyła ją znowu w myślach z Gildeonem Lightwoodem przyciśniętą do ściany korytarza i znowu zaczęła się martwić.

Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, Jem pochylił się do przodu tak, że jego ramiona prawie dotykały nóg mosiężnego łóżka Tessy. Patrzył na nią lekko uśmiechnięty, chociaż trochę krzywo. Jego ręce wisiały luźno wzdłuż jego ciała i miał zaschniętą krew na kostkach i pod paznokciami.

– Tessa, moja Tessa – powiedział cichym głosem, usypiającym jak jego skrzypce. – Wiem, że nie możesz mnie usłyszeć. Brat Enoch powiedział, że nie jesteś poważnie ranna. Nie mogę powiedzieć, że mnie to uspokoiło. Jest tak, jak wtedy, kiedy Will zapewnia mnie, że tylko trochę zgubiliśmy drogę. Wiem, że to oznacza, że nie będziemy widzieć znajomych ulic przez następne kilka godzin.

Zniżył swój głos tak, że Tessa nie była pewna czy następne słowa powiedział naprawdę, czy to tylko część jej snu. Ciemność przyciągała ją, choć próbowała walczyć.

– Nigdy o tym nie myślałem – kontynuował – O zagubieniu się. Zawsze myślałem, że ktoś nie może się naprawdę zgubić, jeśli wie, że ktoś inny zna drogę do jego serca. Ale boje się, że mogłem się zagubić bez poznania twojego – Zamknął oczy i zobaczyła jak cienkie są jego powieki, jak pergamin, i jak zmęczony musiał być.

– Woai ni, Tessa. – Wyszeptał. – Wo bu xiang shi qu ni. Wiedziałaby bez wiedzy, którą teraz posiadała, co te słowa znaczyły. Kocham cię. I nie chce cię stracić.

Ja też nie chcę cię stracić – chciała powiedzieć, ale słowa nie chciały wyjść z jej ust. Zamiast tego przyszło znużenie i ciemna fala ukryła ją w ciszy.

***

Ciemność.

W celi było ciemno, a Tessa była pełna uczuć samotności i strachu. Jessamine leżała w wąskim łóżku, a jej jasne włosy w strąkach opadały na ramiona. Tessa zarówno unosiła się nad nią jak i dotykała jej myśli. Czuła wielki ból i poczucie straty. Jakoś Jessamine wiedziała, że Nate umarł. Wcześniej, kiedy Tessa próbowała dotknąć myśli dziewczyny, spotkała opór, ale teraz czuła tylko rosnący smutek, jak kropla czarnego tuszu rozpływającego się w wodzie.

Brązowe oczy Jessie otworzyły się, wpatrując w ciemność. Nie mam nic. Słowa były tak czyste jak dzwonek w myślach Tessy. Wybrałam Nate'a zamiast Nocnych Łowców, a teraz on jest martwy. Mortmain będzie chciał mojej śmierci, Charlotte pogardza mną. Przegrałam i straciłam wszystko.

Tessa patrzyła, jak Jessamine wyciąga mały rzemyk przez szyję. Na jego końcu zawieszony był złoty pierścień z błyszczącym białym kamieniem – diamentem. Ściskając go między palcami, zaczęła używać diamentu do wydrapania napis na kamiennej ścianie. JG.

Jasmine Gray.

Jeśli napisała więcej, Tessa nigdy się tego nie dowie. Nagle Jessamine cisnęła kamień, a on rozbił się o ścianę. Uderzyła ręka w ścianę drapiąc nią paznokciami. Tessa nawet nie musiała dotykać myśli Jessamine, żeby wiedzieć, co ona ma na myśli. Nawet diament nie był prawdziwy. Przy niskim płaczu Jessamine przekręciła się i ukryła twarz w szorstkim kocu.

***

Kiedy Tessa znowu się obudziła, było ciemno. Słabe światło gwiazd wpadało przez wysokie okna, a na stole koło jej łóżka leżało magiczne światło. Obok niego stał kubek z herbatą ziołową, z którego wydobywała się para i mały talerzyk ciastek. Podniosła się do pozycji siedzącej, żeby sięgnąć po kubek i zamarła.

Will siedział na łóżku obok niej, ubrany w luźną koszulkę, spodnie i czarny szlafrok. Jego skóra była blada w świetle gwiazd, ale nawet to światło mroku nie mogło wpłynąć na niebieskość jego oczu.

– Will – powiedziała zaskoczona. – Dlaczego nie śpisz?

Czy on patrzył na mnie jak spałam? Pomyślała. To było dziwne i zaliczało się do cech, które nie lubiła u Willa.

– Przyniosłem ci herbatę ziołową – powiedział trochę twardo. – Brzmiałaś, jakbyś miała koszmar.

– Naprawdę? Nie pamiętam, o czym śniłam – Zsunęła z siebie przykrycie, myśląc, że jej koszula bardziej ją przykrywa.

– Myślałam, że uciekam w śnie – że prawdziwe życie było tylko koszmarem, a sen miejscem, gdzie mogę zyskać spokój.

Will podniósł kubek i usiadł koło niej na łóżku – proszę. Wypij to.

Wzięła od niego posłusznie filiżankę. Herbata ziołowa miała gorzki smak, ale atrakcyjny, podobny do skórki cytryny.

– Co spowoduje? – Spytała.

– Uspokoi cię – odpowiedział Will.

Spojrzała na niego czując smak cytryny w ustach. Wyglądał jak mgła w jej wizji, jakby był ze snu.

– Jak obrażenia? Bolą? Pokręcił głową.

– Kiedy cały metal został wyjęty, mogli narysować Iratze – powiedział. – Rany nie są kompletnie wyleczone, ale się leczą. Jutro będę miał tylko blizny.

– Jestem zazdrosna – wzięła kolejny łyk herbaty. Wróciły jej zawroty głowy. Dotknęła bandaży na czole. – Wierzę, że minie trochę czasu zanim będę mogła to ściągnąć.

– W międzyczasie możesz cieszyć się wyglądem pirata.

Zaśmiała się niepewnie. Will był dostatecznie blisko niej, żeby mogła poczuć ciepło emanujące z jego ciała. Był rozgrzany.

– Masz gorączkę? – Zapytała zanim się powstrzymała.

– Iratze podnosi temperaturę ciała. To część leczenia.

– Och – powiedziała. Był tak blisko niej, że miała wrażenie, że wysyła dreszcze przez nerwy, ale była zbyt lekkomyślna, żeby teraz się odsunąć.

– Tak mi przykro z powodu twojego brata – Powiedział cicho, a jego oddech musnął jej włosy.

– Nie powinno ci być przykro. – rzekła z goryczą. – Wiem, że myślisz, że na to zasłużył. Prawdopodobnie zasłużył.

– Moja siostra umarła. Umarła i nic nie mogłem zrobić – Odparł z żalem w głosie. – Tak mi przykro z powodu twojego brata.

Spojrzała na niego. Jego oczy, duże i niebieskie, jego perfekcyjna twarz, usta w kształcie łuku, których kąciki były obrócone w dół w trosce. Trosce o nią. Jej skóra była gorąca i mokra, jej głowa lekka, jakby pływała.

– Will – wyszeptała. – Will, czuje się dziwnie.

Will pochylił się, aby odstawić kubek na stół, a jego ramię otarło się o jej ramie. – Mam przyprowadzić Charlotte?

Potrząsnęła głową. Śniła. Teraz była tego prawie pewna: miała to samo uczucie, jakby była w swoim ciele, a jednocześnie nie. To samo uczucie, kiedy śniła o Jessamine. Świadomość, że był to sen, sprawiło, że była odważniejsza. Will był ciągle pochylony do przodu, jego ramię wyciągnięte: wtuliła się w niego, opierając głowę na jego ramie i zamknęła oczy. Czuła jak zadrżał z zaskoczenia.

– Zraniłam cię? – Wyszeptała, z opóźnieniem przypominając sobie o jego plecach.

– Nie obchodzi mnie to – powiedział ciepło. – Nie obchodzi.

Jego ramiona oplotły ją i trzymały: czuła od niego zapach potu, krwi, mydła i magii. Nie było tak jak na balkonie, gdzie ogarnął ich ogień i pragnienie. Trzymał ją ostrożnie, dotykając policzkiem jej włosów. Trząsł się, kiedy jego pierś wznosiła się i opadała, kiedy niepewnie wsunął palce pod jej brodę i uniósł twarz…

– Will – powiedziała Tessa. – Już dobrze. Nie ma znaczenia, co robisz. Śnimy, wiesz o tym.

– Tess – Will brzmiał jakby był zaniepokojony. Jego ramiona oplotły ją mocniej. Czuła ciepło, miękkość i miała zawroty głowy. Jeśli tylko Will byłby taki naprawdę, pomyślała, taki jak w śnie. Łóżko falowało pod nią jak łódka dryfująca na morzu. Zamknęła oczy i pozwoliła wciągnąć się ciemności…

***

Nocne powietrze było zimne, mgła była gęsta, a żółto – zielone, światła dochodziły ze sporadycznie stojących lamp gazowych, między którymi w dół ulicy King Road, szedł Will. Adres, który dał mu Magnus był na Cheyne Walk, na dole obok Chelsea Embanlment. Will mógł poczuć znajomy zapach rzeki, pyłu, wody, brudu i zgnilizny.

Próbował uspokoić serce, od kiedy znalazł kartkę od Magnusa, starannie złożoną na tacy, na stole tuż przy jego łóżku.

Nie było na niej nic, a tylko nabazgrane: 16 Chayne Walk. Will znał to miejsce i jego okolice. Chelsea, w pobliżu rzeki, było popularnym miejscem spotkań artystów i literatów, a okna publicznych domów, które mijał zajaśniały na żółto, jakby na powitanie. Zawirował płaszczem wokół siebie i odwrócił się do kąta, wybierając drogę na południe. Jego plecy i nogi nadal do bolały od urazu, który był trwały, mimo Iratze. Był to ból, podobny do ukąszeń dziesiątek pszczół, a jednak on tego nie dostrzegał. Umysł miał pełen był możliwości. Co Magnus odkrył? Na pewno nie wezwałby Willa gdyby nie było powodu, prawda? Jego ciało było pełnie wspomnień Tessy, jej dotyku, zapachu. Co dziwne, to, co przebiło się bardziej przez jego serce i duszę, to wspomnienie jej warg na swoich podczas balu, ale sposób, w jakim pochyliła się dzisiaj do niego, jej głowa na jego ramieniu, jej miękki oddech na jego szyi jakby całkowicie mu ufała. Dałby jej wszystko, co miał na świecie i wszystko, co kiedykolwiek posiadał, żeby tylko leżeć obok niej na wąskim łóżku w ambulatorium i trzymać ją kiedy spała. Odsuwanie się od niej było jak odciąganie od własnej skóry, ale musiał to zrobić. Tak jak zawsze. Tak jak zawsze musiał odpychać siebie od tego ,czego pragnął. Ale może po dzisiejszym wieczorze…

Skończył o tym myśleć zanim utkwiłoby to w jego umyśle na dobre. Lepiej o tym nie myśleć; lepiej nie mieć nadziei a potem być rozczarowaniem.

Rozejrzał się dookoła. Był na Cheyne Walk, z pięknymi domami z gregoriańskimi fasadami. Patrzyła się naprzeciwko domu o numerze 16. Był to wysoki budynek z żelaznym ogrodzeniem i wystających na zatokę oknami. Do ogrodzenia była przymocowana bogato zdobiona brama – była otwarta, więc Will wsunął się do środka i ruszył do frontowych drzwi gdzie zadzwonił dzwonkiem.

Ku jego zdziwieniu nie otworzył ich lokaj, tylko Woolsey Scott, jego splecione włosy sięgały ramion. Miał na sobie ciemnozielony szlafrok z chińskim brokatem nad parą ciemnych spodni i nagą pierś. Na jednym oku znajdował się oprawiony w złoto monocykl. W lewej ręce trzymał fajkę i obejrzał Willa od stóp do głów, zrobił wdech wypuszczając chmurę słodko pachnącego i wywołującego kaszel dymu.

– Wreszcie się złamałeś i przyznasz, że się we mnie zakochałeś, prawda? – Zapytał Willa – lubię niespodziewane deklaracje o północy. – Oparł się o framugę drzwi i machnął ręką z pierścieniem – no dalej, zrób to.

Na chwilę Will stał oniemiały. Był w pozycji, w jakiej znajdował się często i musiał przyznać, że nie lubił tego.

– Och, zostaw go, Woolsey, rzekł znajomy głos z wnętrza domu – Magnus, śpieszący korytarzem. Szedł zapinając mankiety koszuli, przeszedł do przodu, jego czarne włosy były splątane.

– Mówiłem ci, że Will może przyjść.

Will patrzył od Magnusa do Woolseya; Magnus był boso tak jak wilkołak. Woolsey miał błyszczący złoty łańcuch na szyi. Na nim zawieszony był brelok z napisem Beati Bellicosi – błogosławieni wojownicy. Pod tym był odcisk łapy wilkołaka. Scott zauważył, na co Will patrzył, uśmiechnął się i powiedział:

– Co się gapisz? – Zapytał.

– Woolsey – powiedział Magnus.

– Twój list do mnie miał coś wspólnego z wezwaniem demona, prawda? – Will zapytał patrząc na Magnusa – To nie ty… Robisz to na swoją korzyść, prawda?

Magnus pokręcił głową w nieładzie.

– Nie, to sprawa służbowa, nic więcej. Woolsey był tak uprzejmy, że pozwolił mi przenocować u siebie zanim nie zdecyduje, co dalej.

– Powiedziałem, że jedziemy do Rzymu – powiedział Scott – uwielbiam rzym.

– Wszystko dobrze i okej, ale najpierw potrzebuje jednego pokoju. Najlepiej żeby nie było w nim nic albo przynajmniej mało rzeczy.

Scott zdjął monocykl i spojrzał na Magnusa.

– Co ty będziesz robił w tym pokoju? – jego ton był więcej niż sugestywny.

– Przywoływał demona Marbasa – powiedział Magnus, migając uśmiechem. Scott zachłysnął się fajką.

– Przypuszczam, że wszyscy mamy swoje poglądy na temat tego, co stanowi miły wieczór…

– Woolsey – Magnus przeczesał ręką swoje szorstkie, czarne włosy – Nienawidzę tego wspominać, ale jesteś mi to winien. Hamburg? 1863?

Scott wyrzucił ręce do góry.

– Och, bardzo dobrze. Możesz wykorzystać pokój mojego brata. Nikt nie używał go, od kiedy on umarł. Ciesz się. Będę w salonie ze szklanką sherry i kilkoma niegrzecznymi drzeworytami, które importowałem z Rumunii.

Z tym odwrócił się i poszedł korytarzem. Magnus wskazał Willowi środek i wszedł z radością w ciepło domu, otaczającego go jak koc. Ponieważ nie było lokaja, Will zsunął swój niebieski surdut z wełny i przewiesił sobie przez ramię, kiedy Magnus patrzył się na niego dziwnym wzrokiem.

– Will – powiedział – widzę, że nie marnujesz czasu, od kiedy dostałeś mój list. Nie spodziewałem się ciebie do jutra.

– Wiesz, co to dla mnie znaczy – powiedział Will – Naprawdę myślałeś, że będę zwlekał? Oczy Magnusa badały jego twarz.

– Jesteś gotowy? – Powiedział. – A jeśli się nie uda? Jeśli wezwę złego demona? Jeśli wezwanie nie zadziała?

Przez długi czas Will nie mógł się poruszyć. Widział swoją twarz w lustrze, które wisiało przy drzwiach. Był przerażony, kiedy zobaczył jak surowo wygląda – jakby nie było już żadnej ściany pomiędzy światem a jego pragnieniami serca.

– Nie – powiedział – nie jestem gotowy. Magnus pokręcił głową.

– Will – westchnął – Chodź za mną…

Odwrócił się z gracją kota i zaczął iść korytarzem, a następnie w górę krętymi schodami. Will ruszył za nim przez zaciemnione schody, grube perskie schodowe dywany, tłumiły jego kroki. Nisze z tyłu w ścianach były umieszczone w polerowanych marmurowych posągach ze splecionych ciał. Will odwrócił się od nich szybko a następnie wrócił. Był tak, jakby Magnus nie zwracał uwagi na to, co Will robił i szczerze nigdy nie wyobrażał sobie dwóch ludzi, którzy mogli zrobić takie pozycje a znacznie mniej sprawiać wrażenie artystyczne. Dotarli do drugiego półpiętra i Magnus ruszył w dół korytarzem, otworzył drzwi, wszedł do środka i mruczał do siebie. W końcu znaleźli odpowiedni pokój, otworzył ponownie drzwi, wskazał na Willa, aby poszedł za nim.

Pokój zmarłego brata Woolseya Scotta był ciemny, zimny i w powietrzu czuło się kurz. Will automatycznie sięgnął po magiczne światło, ale Magnus machnął na niego, a z jego ręki błysnęło niebieskie światło. Ogień buchnął nagle w kominku oświetlając pokój. Był umeblowany, choć wszystko stało przykryte białymi obrusami – łóżko, szafa, komoda. Kiedy Magnus zaczął spacerować po pokoju, zwijając koszule i gestykulując, meble zaczęły się odsuwać z centrum pokoju? Łóżko odwróciło się i położyło płasko przy ścianie: krzesła, biurko i umywalka poleciały do rogów pokoju. Will zagwizdał. Magnus uśmiechnął się.

– Robi wrażenie – powiedział Magnus, choć brzmiał nieco zdyszany. Ukląkł na wolnej przestrzeni pośrodku pokoju i szybko narysował pentagram.

W każdym punkcie symbolu, wypisał runy, choć kilka z nich Will znał z szarej księgi. Magnus podniósł ręce i trzymał je nad gwiazdą; zaczął śpiewać i zrobił sobie ranę na nadgarstku, rozlewając krew w środek pentagramu.

Will napiął się, kiedy krew uderzyła o podłogę i zaczął płonąć niesamowity niebieski płomień. Magnus wycofał się z pentagramu, nadal śpiewając, sięgnął do kieszeni i wyjął ząb demona. Will widział, jak Magnus rzucił go do teraz płonącego centrum pentagramu. Przez moment nic się nie działo. Potem z palącego się serca ognia, wyłoniła się ciemna postać i zaczęła nabierać kształtu. Magnus przestał śpiewać; stał a jego oczy zwęziły się, koncentrując na pentagramie i tym, co w nim się działo, rany na rękach szybko uleczył. Niewiele dźwięku było w pomieszczeniu, tylko trzask ognia i szorstki oddech Willa, głośny w jego uszach, kiedy ciemny kształt rósł, łączył się i wreszcie przybrał stały, rozpoznawalny kształt. Był jak ten niebieski demon z przyjęcia: już nieubrany w suknię wieczorową. Jego ciało pokryte było w nakładającym się na siebie fałdami i miał długi żółty ogon z żądłem na końcu. Demon patrzył z Magnusa na Willa, a jego szkarłatne oczy zwęziły się.

– , Kto wzywa demona Marbasa? – Wymagał głos, który brzmiał jakby jego słowa były echem z dna studni.

Magnus skinął głową w kierunku pentagramu. Przekaz był jasny – teraz była kolej Willa. Will zrobił krok do przodu.

– Nie pamiętasz mnie?

– Pamiętam cię – warknął demon – goniłeś mnie po terenie domu Lightwoodów. Wyrwałeś jeden z moich zębów – otworzył usta pokazując dziurę – smakowałem twojej krwi – jego głos był sykiem – kiedy ucieknę z pentagramu, znowu jej posmakuję, Nefilim.

– Nie – Will obstawiał przy swoim – Pytam, czy mnie pamiętasz. Demon milczał. Jego oczy tańczyły z ogniem, ale były nieczytelne.

– Pięć lat temu – powiedział Will – Szkatułka. Pyxis. Otworzyłem ją i pojawiłeś się. Byliśmy w bibliotece ojca. Zaatakowałeś mnie, ale moja siostra pojawiła się z ostrzem serafin. Czy przypominasz sobie mnie teraz?

Nastąpiła długa, długa cisza. Magnus trzymał swoje kocie oczy utkwione w demonie. Była w nich domniemana groźba, ale Will nie mógł jej odczytać.

– Powiedz prawdę – powiedział w końcu Magnus – Albo źle się to dla ciebie skończy, Marbas. Demon odwrócił głowę w kierunku Willa.

– Ty – powiedział niechętnie – jesteś tym chłopcem. Syn Edmunda Herondale'a.

Will zassał oddech. Poczuł się nagle jakby miał zemdleć. Wbił paznokcie w dłonie, rozcinając skórę, pozwalając, aby ból rozjaśnił mu w głowie.

– Pamiętasz.

– Byłem uwięziony przez 20 lat w tej rzeczy – warknął Marbas – Oczywiście, że pamiętam oswobodzenie. Wyobraź sobie, jeśli możesz, jakiś śmiertelny idiota, lata czarności, ciemności, zero światła albo ruchu – a potem przerwa. Otwarcie.

– Nie jestem facetem, który cię uwięził.

– Nie. To był twój ojciec. Ale wyglądasz jak on w moich oczach – demon uśmiechnął się – pamiętam twoją siostrę. Dzielna dziewczyna, zaatakowała mnie nożem, którego ledwo używała.

– używała go dostatecznie dobrze żebyś trzymał się od nas z daleka. Dlatego nas przekląłeś. Przekląłeś mnie, pamiętasz?

Demon zachichotał.

– Wszyscy, którzy cię pokochają, umrą. Ich miłość będzie ich zniszczeniem, to może zająć moment, może trwać lata, ale wszyscy, którzy patrzą na ciebie z miłością umrą. I zacząłem od niej.

Will czuł się jakby wdychał ogień. Cała jego klatka piersiowa paliła się.

– Tak.

Demon przekrzywił głowę na bok. – A ty mnie wezwałeś abyśmy mogli wspominać dane wydarzenia z naszej przeszłości?

– Wezwałem cię, niebiesko skórny draniu, abyś zdjął ze mnie to przekleństwo. Moja siostra Ella zmarła tej nocy. Zostawiłem rodzinę, żeby trzymała się ode mnie w bezpiecznej odległości. To już 5 lat. Wystarczy, dość!

– Nie staraj się się brać mnie na poczucie winy – powiedział Marbas. – Byłem 20 lat torturowany w tym pudełku. Może też powinieneś cierpieć 2o lat, albo 200.

Całe ciało Willa napięło się. Zanim zdążył puścić się w kierunku pentagramu, Magnus powiedział spokojnym tonem.

– Coś w tej historii wydaje mi się dziwne, Marbas. Oczy demona śmignęły ku niemu.

– A co to jest?

– Demony, które są uwięzione w Pyxis, zazwyczaj są słabsze, bo były głodzone, od kiedy były uwięzione. Zbyt słabe, aby rzucić klątwę, jak subtelna i silna jest klątwa do poddania sobie

Willa.

Demon syknął coś w języku, którego Will nie znał. Jeden z najbardziej nietypowych języków demonów, nie cthonic czy purgatic. Magnus zmrużył oczy.

– Ale ona umarła – powiedział Will. – Marbas powiedział, że może umrzeć i umarła. Tamtej nocy.

Oczy Magnusa nadal były skierowane na demona. Pewnego rodzaju walka woli odbywała się w ciszy, poza zrozumieniem Willa. W końcu Magnus powiedział cicho.

– Czy naprawdę chcesz mnie zmusić do nieposłuszeństwa Marbas? Czy chcesz mnie rozgniewać ojcze?

– Marbas rzucił przekleństwo i zwrócił się do Willa. Jego pysk drgnął.

– Mieszaniec ma rację. Przekleństwo były fałszywe. Twoja siostra zmarła, bo uderzyłem ją moim żądłem. – smagnął swoim żółtym ogonem tam i z powrotem, a Will przypomniał sobie jak Ella została przez niego powalona, a ostrze wypadło jej z ręki.

– Nigdy nie byłeś przeklęty, Will Herondale. Nie przeze mnie.

– Nie – Will powiedział cicho – Nie, to nie możliwe.

Czuł się jakby wielki sztorm hulał w jego głowie, pamiętał, jak Jem mówił, że ściana się kruszy, ten wielki mur, który go otacza, odizolowując go, przez lata, zmienia się w piach.

– Był wolny i sam, a lodowaty wiatr przecinał go jak nóż.

– Nie – jego głos stawał się coraz niższy, przyswajając informację

– Magnus…

– Czy kłamiesz, Marbas? – warknął Magnus – czy przysięgasz na Baala, że mówisz prawdę ?

– Przysięgam – powiedział Marbas, ze świdrującymi czerwonymi oczami – co bym miał z tego że kłamię?

Will osunął się na kolana. Ręce położył na brzuchu tak, jakby chciał powstrzymać wnętrzności od wysypania się. Pięć lat, pomyślał. Pięć lat zmarnowanych. Usłyszał jak jego rodzina krzyczy i wali w drzwi instytutu, i tego jak Charlotte po prostu ich odesłała. Nigdy nie dowiedzieli się, dlaczego. Stracili syna i córkę w ciągu kilku dni a nawet nie wiedząc, dlaczego. I inni – Henry, Charlotte, Jem – i Tassa – i to co zrobił – Jem jest moim największym grzechem.

– Will ma rację – powiedział Magnus – Marbas, jesteś niebiesko skórnym draniem. Spal się! Gdzieś na skraju myśli Willa wizji, ciemny czerwony płomień sięgnął sufitu: Marbas krzyczał i wycie agonii skoczyło się tak szybko jak zaczęło. Smród palonego ciała demona wypełnił pokój. Will był nadal pochylony na kolanach, jego klatka piersiowa wznosiła się i opadała przy oddechu. O Boże, o Boże.

– O Boże.

Delikatne ręce dotknęły jego ramion.

– Will – powiedział Magnus i w jego głosie nie było humoru tylko zaskakująca życzliwość – Will, tak mi przykro.

– Wszystko, co robiłem – powiedział Will. Czuł się jakby nie mógł zaczerpnąć powietrza. – wszystkie kłamstwa, odpychanie ludzi z dala, porzucenie mojej rodziny i te niewybaczalne rzeczy które mówiłem Tessie – bezużytecznie. Cholernie niepotrzebne, a wszystko dlatego, że byłem na tyle głupi żeby uwierzyć.

– Miałeś 12 lat. Twoja siostra nie żyła. Marbas był przebiegłym stworzeniem. Oszukiwał potężnych magów, nie mówiąc już o dziecku, które nie miało pojęcia o świecie cieni.

Will patrzył na swoje ręce.

– Całe moje życie zniszczone, zrujnowane…

– Masz siedemnaście lat – powiedział Magnus – Nie można mieć zniszczonego życia, które ledwie się zaczęło. Nie rozumiesz tego Will, prawda? Spędziłeś ostatnie pięć lat przekonany, że nikt nie może Cie pokochać, bo gdyby tak było, byliby martwi. Sam fakt ich przeżycia udowodniły ich obojętność wobec ciebie. Ale byłeś w błędzie. Charlotte, Henry, Jem – twoja rodzina…

Will wziął głęboki oddech i wypuścił go. Burza w jego głowie powoli słabła.

– Tessa – powiedział.

– Dobrze – teraz była odrobina humoru w głosie Magnusa. Will uświadomił sobie, że czarownik uspokajał go, a prochy zmarłego demona leżały zaledwie kilka metrów od niego. Kto to mógł sobie wyobrażać?

– Nie mogę dać ci pewności, co Tessa czuje. Jeśli nie zauważyłeś, to jest zdecydowanie niezależna dziewczyna. Ale masz teraz szansę zdobyć jej miłość, jak robi to każdy człowiek. Will, czy nie tego chciałeś? – Poklepał go po ramieniu i cofnął rękę, wstając, ciemny kształt zbliżył się do Willa.

– Jeśli jest jakaś pociecha, z tego co zaobserwowałem w nocy na balkonie, wierzę, że ona raczej cię lubi.

Magnus patrzył jak Will ruszył w dół spacerem do domu. Dotarł do bramy, zatrzymał się z dłonią na klamce, jakby się wahając przed długą i trudną podróżą. Księżyc wyszedł zza chmur i świecił na jego gęste ciemne włosy, jasne białe ręce.

– Bardzo ciekawe – powiedział Woolsey, pojawiając się za Magnusem, w drzwiach. Cieple światło z domu zmieniało ciemno – blond włosy Woolseya w blado złote sploty. Wyglądał jakby spał.

– Gdybym nie znał cię dobrze, powiedziałbym, że lubisz tego chłopca.

– Znał dobrze, w jakim sensie, Woolsey? – Zapytał Magnus z roztargnieniem, nadal obserwując Willa i światło iskrzące się z Tamizy za nim.

– Jest Nefilim. – powiedział Woolsey – a ty nigdy nie troszczyłeś się o to. Ile wziąłeś od niego za wezwanie Marbasa ?

– Nic – powiedział Magnus, ale teraz nie widział niczego, co tam było, nie widział rzeki, Willa, tylko wypomnienia – oczu, twarzy, ust, cofnął się do wspomnień, miłości, której nie mógł ubrać w słowa.

– Zrobił mi przysługę. Której nawet nie pamięta.

– Jest bardzo ładny – powiedział Woolsey – dla człowieka.

– Jest bardzo rozbity – powiedział Magnus – jak piękny wazon, który ktoś rozbił. Tylko szczęście i umiejętność potrafi go złożyć na taki, jaki był przedtem.

– Albo magia.

– Zrobiłem co w mojej mocy – powiedział cicho Magnus, jak Will w końcu pchnął zatrzask i brama otworzyła się. Wyszedł na ulicę.

– Nie wygląda na bardzo szczęśliwego – obserwował Woolsey – Cokolwiek dla niego zrobiłeś…

– On jest w tej chwili w szoku – powiedział Magnus – Wierzył w coś pięć lat, a teraz uświadomił sobie, że przez cały ten czas patrzył na świat przez wadliwy mechanizm, że wszystko co zrobił w ofierze tego, co uważał za dobre i szlachetne, okazało się bezsensowne i że przez to zranił tylko tych , których kochał.

– Dobry Boże – powiedział Woolsey – Czy jesteś pewien, że pomogłeś mu? Will przeszedł przez bramę i zniknął za zakrętem.

– Całkowicie pewny – Powiedział Magnus – Zawsze lepiej jest znać prawdę niż żyć w kłamstwie. A to kłamstwo mogło spowodować, że żyłby całe życie samotnie. Nie miał prawie nic przez pięć lat, a teraz może mieć wszystko. Chłopiec, który tak wygląda… – Woolsey zachichotał.

– Chociaż oddał już swoje serce – powiedział Magnus – Może tak jest najlepiej. Tego, czego mu teraz potrzeba, to miłości i jej odwzajemnienia. Nie miał łatwego życia, jak na kogoś tak młodego. Mam nadzieje, że ona zrozumie.

Nawet tej odległości Magnus widział jak Will wziął głęboki oddech i ruszył ulica. Magnus był prawie pewien, że nie wyobrażał sobie, że wiosna była prawie o krok.

– Nie możesz ratować każdego ptaka, który spadł – powiedział Woolsey, opierając się plecami o ścianę i krzyżując ramiona. – Nawet najprzystojniejszych z nich.

– Jednego mogę – mówił Magnus i gdy Will zniknął z zasięgu wzroku, sprawił że drzwi frontowe się zamknęły.

Rozdział osiemnasty: Dopóki nie umrę

Całe swe życie uczyłem się miłości. W tej godzinie udowodnię swój najwyższy kunszt I opowiem o namiętności – niebo to czy piekło? Nie chcesz być mym niebem? Cóż, żegnaj już.

—Robert Browning, One Way of Love

– Panienko. Panienko! – Tessa budziła się powoli, podczas gdy Sophie szarpała ją za ramię. Słoneczne promienie przedzierały się przez okna. Sophie uśmiechała się, jej oczy płonęły. – Pani Branwell kazała mi zaprowadzić Cię z powrotem do twojego pokoju. Nie może panienka zostać tu na zawsze.

– Och, wcale tego nie chcę! – Tessa usiadła, a potem zamknęła oczy gdy ogarnęły ją zawroty głowy. – Musisz pomóc mi wstać, Sophie – powiedziała skruszonym tonem. – Sama nie dam rady utrzymać równowagi.

– Oczywiście, panienko. – Sophie szybko pomogła Tessie wydostać się z łóżka. Pomimo smukłej sylwetki, była całkiem silna. Musiała taka być, pomyślała Tessa, dzięki całym miesiącom noszenia ciężkich koszów z praniem i wspinaniu się po schodach oraz przynoszenia węgla w wiadrze, do rozpalania ognia na kominkach. Tessa skrzywiła się, gdy jej bose stopy dotknęły zimnej podłogi, i nie mogła się powstrzymać, by nie obejrzeć się przez ramię i sprawdzić czy Will nadal leży na swoim szpitalnym łóżku.

Nie leżał.

– Czy Willowi nic nie jest? – spytała, gdy Sophie pomogła wsunąć jej stopy w dzienne pantofle. – Obudziłam się na chwilę wczoraj i widziałam, jak wyciągają mu z pleców kawałek metalu. To było okropne.

Sophie prychnęła.

– Wyglądało to gorzej niż panienka myśli. Panicz Herondale ledwo pozwolił im, żeby nałożyli mu uzdrawiający iratze, zanim wyszedł Bóg jeden wie gdzie w ciemną noc.

– Naprawdę? Mogłabym przysiąc, że rozmawiałam z nim ostatniego wieczora. – Stały teraz w korytarzu. Sophie prowadziła Tessę, kierując nią delikatnym naciskiem dłoni na jej plecach. Obrazy zaczęły przybierać swój kształt w głowie Tessy. Widok Willa w blasku księżycowego światła, samej siebie mówiącej mu, że nic nie ma znaczenia, że to był tylko sen. i był nim, prawda?

– Musiało się to panience przyśnić. – Dotarły do pokoju Tessy, a uwaga Sophie rozproszyła się między przekręceniem klamki, a podtrzymywaniem Tessy.

– Wszystko w porządku, Sophie. Dam radę stanąć o własnych siłach.

Sophie zaczęła protestować, ale Tessa nalegała stanowczo do momentu, w którym Sophie nie otworzyła drzwi i nie zajęła się rozpalaniem ognia na kominku, a ona sama nie opadła na fotel. Na stoliku obok łóżka znajdowała się taca z herbatą i kanapkami. Tessa poczęstowała się z chęcią. Nie czuła już zawrotów głowy tylko zmęczenie. Zmęczenie, które było bardziej psychiczne niż fizyczne. Pamiętała gorzki posmak naparu, który wypiła i wrażenie bycia trzymaną przez Willa – ale to przecież był sen. Zastanawiała się ile z tego co widziała wczoraj również było snem – Jem szepczący o wezgłowia jej łóżka, Jessamine łkająca w koce w Milczącym Mieście.

– Przykro mi było słyszeć o panienki bracie – powiedziała Sophie, klęcząc przy ogniu. Blask płomieni igrał na jej ślicznej twarzy. Głowę miała pochyloną, tak że Tessa nie mogła dostrzec jej blizny.

– Nie musisz tego mówić, Sophie. Wiem, że to była jego wina. To co stało się Agacie, Thomasowi.

– Tyle że on był panienki bratem – stwierdziła stanowczym głosem Sophie. – Krew opłakuje krew – pochyliła się nad węglami. W jej cichym głosie, w ciemnej masie kręconych włosów gdy pochylała bezbronnie głowę, było coś co kazało Tessie powiedzieć:

– Sophie, widziałam cię wczoraj z Gideonem.

Sophie stężała natychmiast na całym ciele, nie odwracając się do Tessy.

– Co ma panienka na myśli?

– Wróciłam po swój naszyjnik – odparła Tessa – po swojego mechanicznego anioła. Na szczęście. I zobaczyłam się z Gideonem na korytarzu. – Z trudem przełknęła ślinę. – On… ściskał twoją dłoń. Jak adorator.

Nastąpiła chwila długiej ciszy, podczas której Sophie wpatrywała się w migoczące płomienie. W końcu spytała:

– Powie o tym panienka pani Branwell?

Tessę ogarnęło wzburzenie.

– Co takiego? Sophie, oczywiście, że nie! Ja po prostu… chciałam cię ostrzec.

– Ostrzec mnie przed czym? – spytała bezbarwnym tonem Sophie.

– Lightwoodowie… Oni nie są dobrymi ludźmi. Gdy byłam w ich domu – z Willem – widziałam potworne rzeczy.

– To pan Lightwood taki jest, nie jego synowie! – Ostra nuta w głowie Sophie sprawiła, że Tessa wzdrygnęła się. – Oni nie są tacy jak on!

– A czym mogą się różnić?

Sophie wstała. Pogrzebacz z brzękiem wpadł do ognia.

– Myśli panienka, że jestem taka głupia by pozwolić, żeby jakiś mężczyzna zakpił ze mnie po tym wszystkim co przeszłam? Po tym czego nauczyła mnie pani Branwell? Gideon to dobry człowiek.

– To kwestia wychowania, Sophie! Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie, że idzie do Benedykta Lightwooda i mówi mu, że chce poślubić Przyziemną, i to w dodatku pokojówkę? Czy naprawdę wydaje ci się, że to możliwe?

Twarz Sophie wykręciła się w grymasie.

– Panienka niczego nie rozumie – odparła. – Nie wie co on dla nas zrobił…

– Masz na myśli treningi? – spytała Tessa pełnym niedowierzania tonem. – Sophie, naprawdę.

Ale Sophie, kręcąc głową, zebrała spódnicę w dłonie i wymaszerowała z pokoju pozwalając, by drzwi zamknęły się za nią z trzaskiem.

***

Charlotte, podpierając się łokciami o biurko w salonie, westchnęła i zgniotła w kulkę czternastą kartkę papieru i wrzuciła w płomienie. Ogień ożywił się na chwilę, trawiąc papier, który zmienił się w poczerniałą kupkę popiołu.

Znów ujęła w dłoń pióro, zanurzyła w atramencie i zaczęła od nowa.

Ja, Charlotte Mary Branwell, córka Nefilim, niniejszym zgłaszam swoją rezygnację ze stanowiska dyrektora londyńskiego Instytutu, w imieniu swoim oraz mojego męża, Henry 'ego Jocelyna Branwella…

– Charlotte?

Jej ręka drgnęła, rozchlapując kleks atramentu na stronie i rujnując jej staranny charakter pisma. Uniosła wzrok i zobaczyła Henry'ego pochylającego się nad biurkiem z wyrazem zmartwienia malującym się na wąskiej, poznaczonej piegami twarzy. Odłożyła pióro. Była świadoma, jak zawsze przy Henrym i rzadko kiedy przy innej okazji, swojego wyglądu – tego, że włosy wymknęły jej się z węzła, że jej suknia nie była nowa, a na rękawie miała plamę tuszu i tego, że oczy miała zmęczone zapuchnięte od płaczu.

– O co chodzi, Henry?

Henry zawahał się.

– Chodzi o to, że ja… Kochanie, co ty właściwie piszesz? – Obszedł biurko i zerknął na kartkę ponad jej ramieniem. – Charlotte! – Porwał papier z blatu. Choć atrament zakrył większość słów, zdołał odczytać wystarczająco dużo by odczytać sens jej listu. – Rezygnujesz ze stanowiska głowy Instytutu? Jak możesz?

– Lepiej zrezygnować niż mieć na głowie Konsula Waylanda, który mnie do tego przymusi – odparła cichym głosem Charlotte.

– Nie masz czasem na myśli „nas"? – Henry wyglądał na zranionego. – Czy nie mogę powiedzieć ani słowa w tej sprawie?

– Nigdy wcześniej nie przywiązywałeś żadnej uwagi do prowadzenia Instytutu. Dlaczego miałbyś robić to teraz?

Henry wyglądał tak jakby wymierzyła mu policzek. Charlotte z trudem powstrzymała się, by nie zerwać się z miejsca, nie przytulić go i nie pocałować w piegowaty policzek. Gdy się w nim zakochała, pamiętała, że przypominał jej wtedy uroczego szczeniaczka z tymi swoimi odrobinę za dużymi dłońmi, szeroko rozwartymi orzechowymi oczami i gorliwym usposobieniem. Zawsze wierzyła, że umysł skryty za tymi oczami był równie przenikliwy i inteligentny co jej własny, nawet jeśli inni śmiali się z ekscentryczności Henry'ego. Zawsze sądziła, że wystarczy jej przebywanie blisko niego i kochanie go bez względu na to czy on również odwzajemniał jej uczucia. Ale to wszystko było dawno temu.

– Charlotte – powiedział Henry. – Wiem dlaczego jesteś na mnie wściekła.

Poderwała głowę do góry, zaskoczona. Czyżby naprawdę był tak spostrzegawczy? Pomimo rozmowy z Bratem Enochem, myślała, że nikt tego nie zauważył. Ledwie starczało jej czasu by pomyśleć o sobie samej, a już z pewnością nie zastanawiała się jak Henry zareaguje gdy się dowie.

– Naprawdę?

– Nie poszedłbym na to spotkanie z Woolseyem Scottem.

Ulga i rozczarowanie chwyciły Charlotte za serce.

– Henry – westchnęła. – To wcale nie…

– Nie zdawałem sobie sprawy – ciągnął Henry. – Czasami tak bardzo pogrążam się w swoich rozmyślaniach. Od zawsze o tym wiedziałaś, Lottie.

Charlotte zarumieniła się. Rzadko kiedy tak się do niej zwracał.

– Zmieniłbym to gdybym potrafił. Sądziłem, że ze wszystkich ludzi na świecie ty będziesz w stanie ro zrozumieć. Wiesz. wiesz, że dla mnie to nie jest tylko zwykłe majsterkowanie. Wiesz, że chcę stworzyć coś sprawi, że ten świat stanie się lepszy, że poprawię los wszystkich Nefilim. Tak jak ty to robisz zarządzając Instytutem. I choć wiem, że zawsze stawiasz mnie na drugim miejscu w swoich myślach.

– Na drugim miejscu? – Głos Charlotte zmienił się w pełen niedowierzania skrzek. – Ty miałbyś być dla mnie na drugim miejscu?

– W porządku, Lottie – odparł Henry z niezmierzoną czułością. – Wiem, że zgodziłaś się za mnie wyjść, ponieważ musiałaś mieć męża, by móc prowadzić Instytut, że nikt nie zaakceptowałby samotnej kobiety na stanowisku dyrektora…

– Henry. – Charlotte podniosła się z krzesła, drżąc na całym ciele. – Jak możesz wygadywać te okropności?

Henry wyglądał na skonfundowanego.

– Sądziłem, że tak właśnie jest…

– Wydaje ci się, że nie wiem czemu mnie poślubiłeś? – krzyknęła Charlotte. – Sądzisz, że nie wiem o pieniądzach, które twój ojciec był winny mojemu i że mój ojciec zgodził się zapomnieć o długu gdybyś się ze mną ożenił? Zawsze chciał mieć syna, kogoś kto przejmie po nim Instytut, a skoro nie mógł go mieć, dlaczego miałby nie zapłacić żeby ożenić nienadającą się do tego córkę, która była zbyt pospolita i zbyt uparta, z jakimś biedakiem, który spełniał wyłącznie obowiązek narzucony przez rodzinę.

– CHARLOTTE. – Henry zrobił się czerwony jak cegła. Nigdy wcześniej nie widziała, by wpadł w taką wściekłość. – NA LITOŚĆ BOSKĄ, O CZYM TY, U LICHA, MÓWISZ?

Charlotte wsparła się o blat biurka.

– Dobrze wiesz o czym – powiedziała. – To dlatego się ze mną ożeniłeś, prawda?

– Nigdy wcześniej mi o tym nie mówiłaś!

– A po co miałabym to robić? Przecież to coś, o czym sam doskonale wiesz.

– Wręcz przeciwnie. – Oczy Henry'ego zapłonęły z gniewu. – Nie miałem pojęcia o tym, że mój ojciec był coś winny twojemu. Poszedłem do twojego ojca w dobrej wierze i spytałem go, czy nie uczyni mi tego zaszczytu i nie pozwoli bym poprosił cię o rękę. Żadnej rozmowy o pieniądzach nigdy nie było!

Charlotte poczuła jak oddech uwiązł jej w gardle. Przez te wszystkie lata kiedy byli małżeństwem, nigdy nawet słowem nie wspomniała o okolicznościach jej zaręczyn z Hen – ry'm. Nie było po temu żadnego powodu, a ona nigdy nie chciała wysłuchiwać żadnych wyjąkanych zaprzeczeń tego co uznawała za prawdę. Czy jej ojciec nie powiedział jej tego kiedy oznajmił jej o oświadczynach Henry'ego? Jest wystarczająco dobrym człowiekiem, o wiele lepszym od swojego ojca, a ty potrzebujesz męża, Charlotte, jeśli masz w przyszłości zarządzać Instytutem. Zapomniałem o długach jego ojca, więc ta sprawa między naszymi rodzinami została zamknięta.

Oczywiście, nigdy nawet słowem nie wspomniał, że to właśnie dlatego Henry poprosił o jej rękę. Przez cały czas zakładała.

– Nie jesteś pospolita – odparł Henry, a jego twarz nadal płonęła. – Jesteś piękna. A ja nie poprosiłem Twojego ojca o Twą rękę z poczucia obowiązku, tylko dlatego, że cię kochałem. Zawsze cię kochałem, Charlotte. Jestem Twoim mężem.

– Nie sądziłam, że będziesz tego chciał – szepnęła.

Henry pokręcił głową.

– Wiem, że ludzie nazywają mnie ekscentrykiem. Dziwakiem. A nawet szaleńcem. Ale nigdy nie miałem nic przeciwko. Ale skoro Ty myślisz, że mógłbym być człowiekiem o tak słabej woli. Czy ty mnie w ogóle kochasz?

– Oczywiście, że cię kocham! – krzyknęła Charlotte. – Nigdy nie miałam co do tego wątpliwości!

– Czyżby? Sądzisz, że nie słyszę co mówią ludzie dookoła mnie? Mówią o mnie tak jakby mnie przy nich nie było, jakbym był jakimś półgłówkiem. Słyszałem już wiele razy jak Benedykt Lightwood mówi, że poślubiłaś mnie tylko dlatego, żeby móc udawać, że to mężczyzna zarządza Instytutem.

Teraz przyszła kolej Charlotte, żeby wpaść we wściekłość.

– I Ty mnie krytykujesz mnie za myślenie, że masz słabą wolę! Henry, nie wyszłam za ciebie z tego powodu. Nie zrobiłabym tego nawet za tysiąc lat. Zrezygnowałabym z całego Instytutu w chwili, w której straciłabym…

Henry wpatrywał się w nią z szeroko otwartymi orzechowymi oczami. Jego rude włosy sterczały na wszystkie strony jakby przeczesywał je palcami tak często, że groziło to ich wypadnięciem.

– W której straciłabyś co?

– W której straciłabym ciebie – odparła z mocą. – Czyżbyś o tym nie wiedział?

Gdy nie powiedziała już niczego więcej, Henry otoczył ją ramionami i pocałował. Pocałował ją w taki sposób, że już dłużej nie czuła się pospolita, ani świadoma potarganych włosów czy plamy z atramentu na rękawie, ani niczego innego prócz Henry'ego, którego od zawsze kochała. Łzy wezbrały w jej oczach i pociekły po policzkach. Henry odsunął się od niej i dotknął w zamyśleniu ręką jej mokrej twarzy.

– Naprawdę mnie kochasz, Lottie? – spytał.

– Oczywiście, że tak. Nie wyszłam za ciebie po to żeby mieć z kim prowadzić Instytut. Wyszłam za ciebie bo… bo wiedziałam, że nie będę mieć nic przeciwko temu jak trudno będzie prowadzić to miejsce lub jak źle potraktuje mnie Clave, jeśli będę mieć świadomość, że co wieczór to Twoją twarz będę widzieć przed zapadnięciem w sen – pacnęła go delikatnie w ramię. – Jesteśmy małżeństwem od lat, Henry. Myślałeś, że co czuję w tym względzie?

Wzruszył swoimi wąskimi ramionami i ucałował ją w czubek głowy.

– Myślałem, że czujesz do mnie sympatię – mruknął. – Wydawało mi się, że z czasem zaczniesz mnie kochać.

– To samo myślałam o Tobie – przyznała. – Czy to możliwe, że oboje byliśmy aż tak głupi?

– Cóż, sobą nie jestem zaskoczony – odparł Henry. – Ale Ty Charlotte powinnaś mieć więcej oleju w głowie.

Charlotte wybuchnęła krótkim śmiechem.

– Henry! – Uścisnęła go za ramiona. – Jest jeszcze coś o czym muszę ci powiedzieć. Coś bardzo ważnego.

Drzwi do salonu otworzyły się z hukiem, uderzając o ścianę. Do środka wszedł Will. Henry i Charlotte odsunęli się od siebie i spojrzeli na niego. Wyglądał na wyczerpanego – był blady jak ściana i miał ciemne kręgi pod oczami – ale w jego twarzy była taka jasność jakiej Charlotte jeszcze nigdy nie widziała. Przygotowała się na sarkastyczną uwagę lub chłodną ripostę, ale zamiast tego Will obdarzył ich dwoje uśmiechem.

– Henry, Charlotte – powiedział. – Widzieliście może Tessę?

– Chyba jest w swoim pokoju – odparła zaskoczona Charlotte. – Will, czy coś się stało? Nie powinieneś czasem odpoczywać? Po tych wszystkich obrażeniach jakich doznałeś.

Will zbył jej uwagi machnięciem ręki.

– Twoje wspaniałe iratze spełniły swoje zadanie. Nie potrzebuję odpoczynku. Chcę się tylko zobaczyć z Tessą i spytać was… – Urwał, wpatrując się w list leżący na biurku Charlotte. Kilkoma długimi krokami pokonał dzielącą go od niego odległość i porwał kawałek papieru w dłoń. Odczytał go z tym samym wyrazem przerażenia co wcześniej Henry. – Charlotte. nie wolno ci porzucić Instytutu!

– Clave znajdzie ci inne miejsce, w którym będziesz mógł zamieszkać – powiedziała Charlotte. – Możesz też zostać tutaj dopóki nie skończysz osiemnastu lat, choć Lightwoodowie.

– Nie mógłbym mieszkać w miejscu, w którym nie byłoby ciebie ani Henry'ego. Co innego by mnie tu trzymało? Grawitacja? – Will potrząsał kawałkiem papieru aż zaczął trzeszczeć. – Tęsknię nawet za Jessamine. No cóż, może odrobinę. A Lightwoodowie zwolnią naszą służbę i zastąpią własną. Charlotte, nie możesz do tego dopuścić. To nasz dom. To dom Jema i Sophie.

Charlotte wbiła w niego zaskoczone spojrzenie.

– Will, jesteś pewien, że nie masz gorączki?

– Charlotte. – Will z trzaskiem rozpłaszczył list na biurku. – Zabraniam ci rezygnować ze stanowiska. Rozumiesz co powiedziałem? Przez te wszystkie lata robiłaś dla mnie wszystko zupełnie jakbym był członkiem twojej rodziny, a ja nigdy nie powiedziałem ci jak bardzo jestem za to wdzięczny. To tyczy się również ciebie, Henry. Ale jestem wdzięczny i nie pozwolę, żebyś popełniła ten błąd.

– Will – odparła Charlotte. – To koniec. Mamy tylko trzy dni na znalezienie Mortmaina i wątpię by udało się nam to zrobić. Po prostu mamy za mało czasu.

– W nosie z Mortmainem. Dosłownie i w przenośni. Dwutygodniowy limit czasu był w rzeczywistości niedorzecznym testem, któremu chciał nas poddać Benedykt Lightwood. Testem, który jak się okazało, był oszustwem. Lightwood pracuje z Mortmainem. Ten test był jego próbą przejęcia Instytutu z Twoich rąk. Jeśli zdemaskujemy Lightwooda i pokażemy czym jest – marionetką Mortmaina – Instytut znów będzie należał do ciebie, a poszukiwania Mortmaina będzie można kontynuować.

– Jessamine powiedziała nam jasno, że żeby wydać Benedykta, trzeba grać według zasad Mortmaina…

– Nie możemy siedzieć bezczynnie – odparł stanowczo Will. – Ta sprawa wymaga chociaż poważnej dyskusji, nie uważasz? – Charlotte nie była w stanie niczego wymyślić. Ten Will nie był Willem, którego znała. Był nieugięty, bezpośredni, a w jego oczach błyszczała determinacja. Jeśli milczenie Henry'ego mogło posłużyć jej za wskazówkę, on również był tym mocno zaskoczony. Will pokiwał głową, biorąc ich milczenie za zgodę.

– Wspaniale – oznajmił – powiem Sophie żeby zebrała pozostałych.

I to mówiąc, wyszedł z pośpiechem z salonu.

Charlotte spojrzała na męża. Wszystkie myśli o nowinie jaką chciała mu przekazać uciekły jej z głowy.

– Czy to był Will? – spytała w końcu.

Henry uniósł do góry jedną rudą brew.

– Istnieje możliwość, że został porwany i podmieniony na jednego z automatów – podsunął. – To wydaje się być całkiem prawdopodobne.

Choć raz Charlotte nie mogła się z nim nie zgodzić.

Będąc w ponurym nastroju, Tessa skończyła kanapki oraz dopiła herbatę, przeklinając swoją niezdolność do nie wścibiania nosa w nie swoje sprawy. Gdy się z tym uporała, założyła niebieską suknię. Uznała to za dość trudne zdanie zwłaszcza, że nie było tu Sophie, która mogłaby jej pomóc. Spójrz na siebie, pomyślała. Jesteś rozpuszczona po zaledwie kilku tygodniach posiadania pokojówki. Nie potrafisz się ubrać, nie umiesz przestać interesować się tym, czym nie powinnaś. Wkrótce będziesz potrzebować kogoś, kto będzie cię karmił kleikiem, bo w przeciwnym razie umrzesz z głodu. Zrobiła okropną minę w lustrze i usiadła przy toaletce, biorąc do ręki swoją srebrną szczotkę i wyczesując strąki ze swoich długich brązowych włosów.

Rozległo się pukanie do drzwi. Sophie, pomyślała od razu Tessa, przygotowując się do przeprosin. Upuściła szczotkę i pobiegła w stronę drzwi.

Tak jak kiedyś spodziewała się Jema i rozczarowała się znajdując na progu Sophie, tak tym razem oczekując Sophie, zaskoczył ją widok Jema u jej drzwi. Miał na sobie szare wełniane spodnie i surdut, na tle których jego srebrzyste włosy wyglądały niemal jak białe.

– Jem – powiedziała, zaskoczona. – Czy coś się stało?

Jego szare oczy wpatrywały się w jej twarz i długie rozpuszczone włosy.

– Wyglądasz jakbyś czekała na kogoś innego.

– Na Sophie. – Tessa westchnęła, wsuwając za ucho zabłąkany kosmyk włosów. – Obawiam się, że ją obraziłam. Mój nawyk mówienia czegoś bez uprzedniego przemyślenia, co chcę powiedzieć znów mnie doścignął.

– Och – odparł Jem, z całkiem niepodobnym do siebie brakiem zainteresowania. Zazwyczaj spytałby Tessę co takiego powiedziała Sophie i albo pocieszyłby ją, albo pomógł jej zaplanować coś, dzięki czemu zdobyłaby sobie jej wybaczenie. Brakowało mu jego żywego zainteresowania wszystkim, co wprawiło Tessę w niepokój. Jem był również dość blady i ciągle zerkał za jej plecy, jakby chciał upewnić się czy rzeczywiście są tu sami. – Czy teraz. to znaczy, chciałbym porozmawiać z Tobą na osobności, Tesso. Dobrze się czujesz?

– To zależy od tego co będziesz chciał mi powiedzieć – odparła ze śmiechem, lecz kiedy nie otrzymała w odpowiedzi żadnego uśmiechu, poczuła jak rośnie w niej zrozumienie.

– Jem… obiecujesz, że wszystko jest w porządku? Will…

– Nie chodzi o niego – odparł. – Will wyszedł żeby powłóczyć się nocą Bóg wie gdzie. Chodzi mi o… Cóż, równie dobrze można powiedzieć, że chodzi o mnie. – Rozejrzał się po korytarzu. – Mogę wejść?

Tessa znów pomyślała przez chwilę o tym co ciotka Harriet powiedziałaby o dziewczynie, która pozwala wejść do swojej sypialni młodzieńcowi, który nie jest z nią spokrewniony. Tyle że ciotka Harriet sama była kiedyś zakochana. Była wystarczająco zakochana by pozwolić swojemu narzeczonemu na… cóż, na to co sprawiało, że kobieta zachodziła w ciążę. Gdyby ciotka żyła, nie miałaby prawa robić jej kazań. A poza tym, etykieta dla Nocnych Łowców była zupełnie inna.

Otworzyła szeroko drzwi.

– Proszę.

Jem wszedł do pokoju i zamknął za nimi drzwi. Podszedł do kominka i oparł się ramieniem o gzyms. Potem, najwyraźniej uznawszy, że ta pozycja nie jest wygodna, zbliżył się do miejsca, w którym stała Tessa i stanął tuż przed nią.

– Tesso – powiedział.

– Jem – odparła, naśladując jego poważny ton, ale usta Jema nie wygięły się w uśmiechu. – Jem – powtórzyła ciszej. – Jeśli to coś związanego z Twoim zdrowiem, z Twoją. chorobą, to proszę, powiedz mi. Zrobię wszystko co w mojej mocy żeby ci pomóc.

– Nie chodzi o moją chorobę. – Wziął głęboki oddech. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że nie znaleźliśmy Mortmaina. Za kilka dni Instytut może przejść w ręce Benedykta Lightwooda. Nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że nie pozwoli ani Willowi ani mnie tu pozostać. Nie zamierzam pozostać w domu, którym będzie zarządzał. Will i Gabriel pozabijają się w przeciągu sekundy. To będzie koniec naszej małej rodziny. Charlotte i Henry znajdą sobie dom, a Will i ja trafimy do Idris po ukończeniu osiemnastu lat. Co zaś tyczy się Jessie. Wydaje mi się, że to zależy od wyroku jaki wyda na nią Clave. Jednak ciebie do Idris sprowadzić nie możemy. Nie jesteś Nocnym Łowcą.

Serce Tessy zaczęło bić bardzo szybko. Usiadła niespodziewanie na krawędzi łóżka. Zrobiło jej się słabo. Przypomniała sobie kąśliwą uwagę Gabriela na temat znalezienia dla niej „zatrudnienia". Po tym jak wzięła udział w urządzanym przez nich balu, mogła wyobrazić sobie coś znacznie gorszego.

– Rozumiem – odparła. – Dokąd w takim razie powinnam się udać…? Nie, nie odpowiadaj na to pytanie. Nie jesteś za mnie odpowiedzialny. Ale dziękuję ci, że mi o tym powiedziałeś.

– Tesso…

– Wszyscy byliście dla mnie uprzejmi bardziej niż tego wymagała sytuacja – przyznała. – Pozwoliliście mi żyć między wami, choć to wcale nie przyczyniło się do przedstawienia was w pozytywnym świetle w oczach Clave. Znajdę sobie jakieś miejsce.

– Twoje miejsce jest przy mnie – powiedział Jem. – I zawsze będzie.

– Co masz na myśli?

Zaczerwienił się. Ciemne plamy wykwitły mu na bladej skórze.

– Tesso Gray, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Tessa zerwała się z miejsca.

– Jem!

Patrzyli na siebie przez chwilę. W końcu, siląc się na lekki ton, powiedział załamującym się głosem:

– Nie powiedziałaś „nie", choć nie można było tego uznać za „tak".

– Chyba nie mówisz poważnie?

– Mówię jak najbardziej poważnie.

– Ale… przecież nie jestem Nocnym Łowcą. Wykluczą cię z Clave…

Podszedł do niej z płonącymi oczami.

– Może i niezupełnie jesteś Nocnym Łowcą, ale Przyziemną również nie jesteś. Nie udowodniono również, że należysz do Podziemnych. Twoja sytuacja jest wyjątkowa, więc nie mam pojęcia co uczyni Clave. Nie mogą jednak zabronić tego, co nie jest zabronione przez Prawo. Będą musieli wziąć Twój – nasz – indywidualny przypadek pod rozwagę, a to może zająć miesiące. W międzyczasie nie będą w stanie zapobiec naszym zaręczynom.

– Ty rzeczywiście mówisz poważnie. – Tessie zaschło w ustach. – Jem, taka uprzejmość z Twojej strony jest naprawdę niewiarygodna. Nikt nie może ci tego odmówić. Ale nie mogę pozwolić żebyś tak się dla mnie poświęcał.

– Poświęcał? Tesso, ja cię kocham. Chcę się z tobą ożenić.

– Ja… Jem, chodzi o to, że jesteś taki kochany, taki bezinteresowny. Skąd mogę wiedzieć czy nie robisz tego po prostu przez wzgląd na mnie?

Sięgnął do kieszeni swojej kamizelki i wyciągnął stamtąd coś gładkiego i okrągłego. Wisiorek z biało – zielonym nefrytem z wygrawerowanymi na nim chińskimi znakami, których nie potrafiła odczytać. Wyciągnął go w jej stronę. Jego dłoń drżała lekko.

– Mógłbym podarować ci swój rodowy pierścień – powiedział. – Tyle że zwraca się go po zerwaniu zaręczyn, po wymianie run. Chciałem dać ci coś co będzie do ciebie należeć już zawsze.

Potrząsnęła głową.

– Nie mogę…

– Mój ojciec dał to mojej matce kiedy za niego wyszła – przerwał jej. Napis pochodzi z „Księgi Zmian" spisanej przez Chinga Pierwszego i głosi: „Kiedy dwoje ludzi kocha się tak bardzo iż stanowi jedność, są w stanie złamać nawet żelazo i brąz".

– A Tobie wydaje się, że właśnie tym dla siebie jesteśmy? – spytała Tessa. Szok sprawił, że jej głos stał się piskliwy. – Że jesteśmy jednością?

Jem ukląkł u jej stóp, tak że spoglądał teraz z dołu na jej twarz. Zobaczyła go takim jakim był na Blackfriars Bridge, cudowny srebrny cień na tle mroku.

– Nie jestem w stanie wytłumaczyć na czym polega miłość – przyznał. – Nie umiem powiedzieć czy pokochałem cię już w pierwszej chwili kiedy cię zobaczyłem, czy może w drugiej, trzeciej czy też czwartej. Ale pamiętam pierwszy raz kiedy spojrzałem na ciebie gdy szłaś w moją stronę i uświadomiłem sobie, że reszta świata zniknęła kiedy byłem przy Tobie, że stałaś się centrum wszystkiego, co kiedykolwiek czułem i o czym myślałem.

Przytłoczona tym wyznaniem Tessa pokiwała powoli głową.

– Jem, nigdy nawet nie wyobrażałam sobie, że…

– W miłości tkwi siła i moc – powiedział. – Taki przekaz niesie ze sobą ta inskrypcja. Mówi się ją także w trakcie tradycyjnej ceremonii zaślubin Nocnych Łowców. Miłość jest równie silna co śmierć. Nie zauważyłaś jak bardzo poprawił się mój stan w ciągu kilku ostatnich tygodni, Tesso? Mniej chorowałem, a ataki kaszlu pojawiały się coraz rzadziej. Czuję się silniejszy i nie potrzebuję aż tak dużej dawki leku – a to wszystko z twojego powodu. Moja miłość do ciebie utrzymuje mnie przy życiu.

Tessa spojrzała na niego. Czy takie coś było w ogóle możliwe, nie licząc bajek? Jego szczupła twarz promieniowała światłem. Oczywistym było, że w to wierzył. I rzeczywiście polepszyło mu się.

– Mówię o poświeceniu, ale to nie swoje poświęcenie oferuję. Proszę o woje – ciągnął. – Mogę zaoferować ci swoje życie, ale będzie ono krótkie. Dam ci swoje serce, choć nie wiem ile uderzeń będzie w stanie wykonać. Ale kocham cię wystarczająco mocno by wierzyć, że nie będzie cię obchodziło, że jestem samolubny w uczynieniu reszty swojego życia – bez względu na to jak będzie ona długa – szczęśliwą, spędzając je razem z Tobą. Chcę być Twoim mężem, Tesso. Chcę tego bardziej niż czegokolwiek innego w swoim życiu. – Spojrzał na nią przez kurtynę srebrzystych włosów, które opadały mu na oczy. – Oczywiście – dodał nieśmiało – jeśli i tym mnie kochasz.

Tessa spojrzała na klęczącego przed nią Jema z naszyjnikiem w dłoniach, i zrozumiała wreszcie co ludzie mieli na myśli mówiąc, że serce człowieka było w jego oczach. W oczach Jema, jego błyszczących, pełnych wyrazu oczach, które również uważała za piękne, które były pełne miłości i nadziei.

A dlaczegóż nie miałby żywic tej nadziei? Dała mu wszelkie powody by myślał, że go kocha. Jej przyjaźń, zaufanie, pewność siebie, wdzięczność, a nawet namiętność. Jeśli istniała w niej jakaś niewielka część, która nigdy nie wyrzekłaby się Willa, z pewnością była winna sobie i Jemowi zrobienie wszystkiego co tylko w jej mocy, by ją zniszczyć.

Powoli wyciągnęła dłoń i wzięła od niego wisiorek. Ześlizgnął się po jej szyi na złotym łańcuszku, równie chłodny co woda, i spoczął w zagłębieniu jej szyi, tuż nad mechanicznym aniołem. Gdy zdjęła ręce z zapięcia, zobaczyła jak nadzieja w oczach Jema rozpala się niemal nieznośnym blaskiem pełnej niedowierzania radości. Poczuła się tak jakby ktoś sięgnął w głąb jej piersi i otworzył pudełko, w którym tkwiło jej serce, rozlewając czułość w jej żyłach jak nową porcję krwi. Nigdy wcześniej nie czuła takiej przemożnej chęci by chronić drugą osobę, by otoczyć ją ramionami i zwinąć się w kłębek obok niej z dala od całego świata.

– W takim razie zgadzam się – odparła. – Wyjdę za ciebie, Jamesie Cairstarsie.

– Och, dzięki Bogu – powiedział, oddychając z ulgą. – Dzięki Bogu. – Ukrył twarz na jej podołku, otaczając ramionami jej talię. Pochyliła się w jego stronę, gładząc go po plecach, ramionach i jedwabistych włosach. Jego serce waliło mu o jej kolana. Jakaś mała część niej nadal nie mogła wyjść ze zdumienia. Nigdy nie sądziła, że będzie posiadać siłę by kogoś uszczęśliwić. Nie myślała również, że będzie mieć magiczne zdolności – tylko całkiem ludzkie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Jem i Tessa odsunęli się od siebie. Tessa pośpiesznie zerwała się na nogi i ruszyła do drzwi, zatrzymując się na chwilę po to, by przygładzić włosy

– oraz, jak miała nadzieję, przywołać na twarz spokojny wyraz – zanim je otworzyła. Tym razem na progu rzeczywiście stała Sophie. mimo to buntowniczy wyraz jej twarzy zdradzał, że nie przyszła tu z własnej woli.

– Charlotte prosi panienkę do salonu – poinformowała ją – panicz Will wrócił, a ona chce się z panienką zobaczyć. – Spojrzała ponad ramieniem Tessy, a jej usta wykrzywiły się w kwaśnym grymasie. – Z panem również, paniczu Jem.

– Sophie… – zaczęła Tessa, ale Sophie zdążyła się już odwrócić i oddalała w pośpiechu. Jej biały czepek kołysał się na boki. Tessa zacisnęła dłoń na klamce, patrząc w ślad za nią. Sophie powiedziała, że nie miała nic przeciwko uczuciom jakie Jem żywił do Tessy, a ona sama wiedziała, że powodem tego był Gideon Lightwood. A mimo to…

Poczuła jak Jem staje za jej plecami i wsuwa dłoń w jej dłoń. Palce miał smukłe. Zacisnęła dłoń wokół nich i odetchnęła głęboko. Czy właśnie to się czuło gdy darzyło się kogoś miłością? Że każdy ciężar dzieliło się na dwoje, a za pocieszenie wystarczał dotyk lub jedno słowo? Wsparła głowę na jego ramieniu, a on ucałował ją w skroń.

– Gdy nadejdzie odpowiednia okazja, powiemy o wszystkim Charlotte – odparł. – A potem przekażemy nowinę pozostałym. Gdy los Instytutu zostanie postanowiony.

– Mówisz tak jakby nie odchodziło cię co się z nim stanie – powiedziała. – Nie będziesz tęsknił za tym miejscem? W końcu było Twoim domem.

Pogładził delikatnie jej nadgarstek, przyprawiając ją o dreszcz.

– Teraz to Ty jesteś moim domem.

Rozdział dziewiętnasty: Jeśli zdrada ma prawo bytu

Zdrada nie ma prawa bytu. A to dlaczego?

Bo jeśli jest wszechobecna, to nikt nie śmie nazwać ją zdradą.

— Sir John Harrington

Sophie doglądała ognia płonącego na kominku w salonie. W pokoju było ciepło, niemal duszno. Charlotte siedziała za biurkiem, a Henry zajmował krzesło obok niej. Will rozparł się na jednym z foteli obitych kwiecistą tapicerką, stojącym w pobliżu ognia. Na stoliku stała taca z serwisem do herbaty. Will trzymał w dłoni filiżankę. Gdy Tessa weszła do środka, zerwał się z miejsca tak gwałtownie, że część płynu wylała mu się na rękaw. Odstawił naczynie, nie odrywając od niej wzroku.

Wyglądał na wyczerpanego, jak gdyby był na nogach przez całą noc. Nadal miał na sobie swój płaszcz z ciemnoniebieskiej wełny z czerwoną jedwabną podszewką. Nogawki jego spodni były zachlapane błotem. Włosy miał wilgotne i rozwichrzone, twarz bladą, a na szczęce cień zarostu. Jednak w chwili, w której ujrzał Tessę, jego oczy rozbłysły jak latarnie za dotknięciem zapałki. Jego twarz odmieniła się. Spoglądał na nią z tak niewytłumaczalną przyjemnością, że Tessa, całkiem zaskoczona, zatrzymała się, tak że Jem wpadł na nią od tyłu. Nie mogła oderwać wzroku od Willa. Znów przypomniała sobie sen, który miała zeszłej nocy, w którym pocieszał ją w skrzydle szpitalnym. Czy był w stanie odczytać to wspomnienie z jej twarzy? Czy to właśnie dlatego wpatrywał się w nią tak intensywnie?

Jem wyjrzał znad jej ramienia.

– Witaj, Will. Jesteś pewien, że to spędzenie całej nocy na deszczu w trakcie leczenia było dobrym pomysłem?

Will oderwał wzrok od Tessy.

– Jestem pewny – odparł stanowczym głosem. – Musiałem się przejść. Odzyskać jasność myśli.

– Czy twoje myśli są jasne?

– Jak kryształ – odparł Will, powracając spojrzeniem w stronę Tessy. Znów wydarzyła się ta sama rzecz. Ich spojrzenia zwarły się ze sobą, a Tessa zmusiła się by spuścić wzrok i przejść przez pokój by zająć miejsce na sofie obok biurka, skąd nie miała bezpośredniego widoku na Willa. Jem usiadł obok niej, ale nie sięgnął po jej dłoń. zastanawiała się co by się stało, gdyby swobodnym tonem ogłosili co się przed chwilą stało. My dwoje zamierzamy się pobrać.

Jem miał jednak rację. To nie był najlepszy moment. Charlotte wyglądała jakby również nie spała całą noc. Jej skóra nabrała niezdrowego żółtawego odcienia, a pod oczami widać było ciemne kręgi. Henry siedział tuż obok niej, trzymając dłoń na jej dłoniach w opiekuńczym geście i spoglądając na nią ze zmartwieniem malującym się na twarzy.

– Skoro już jesteśmy tutaj wszyscy – powiedziała szorstkim tonem Charlotte, a Tessa chciała jej przypomnieć, że to nieprawda, ponieważ nie było z nimi Jessamine. Przemilczała to jednak. – Chciałam wam przypomnieć, że zbliżamy się do końca dwutygodniowego okresu, który przyznał nam Konsul Wayland na odkrycie miejsca przebywania Mortmaina. Nie wypełniliśmy tego zadania. Według brata Enocha, Cisi Bracia zbadali ciało Nathaniela Graya i nie dowiedzieli się niczego nowego. Skoro jest martwy, nie możemy uzyskać od niego już żadnych informacji.

Skoro jest martwy. Tessa pomyślała o Nacie jakiego pamiętała, kiedy byli bardzo młodzi i uganiali się za ważkami w parku. Nate wpadł do stawu, a ona i ciotka Harriet – jego matka – musiały go stamtąd wyciągnąć. Dłonie miał mokre i śliskie od zielonych roślin rosnących pod wodą. Pamiętała jak jego śliska od krwi dłoń wyślizgnęła się z jej dłoni w magazynie herbaty. Nie wiesz o wszystkim co zrobiłem, Tessie.

– Możemy zdać raport Clave o tym co wiemy o Benedykcie – mówiła dalej Charlotte, a Tessa zmusiła się by skupić uwagę na rozmowie. – To wydaje się być całkiem sensownym rozwiązaniem.

Tessa z trudem przełknęła ślinę.

– A co z tym co powiedziała Jessamine? Że robiąc to postąpimy dokładnie tak jak chce tego Mortmain?

– Nie możemy siedzieć bezczynnie – odparł Will. – Nie możemy oddać kluczy do Instytutu Benedyktowi Lightwoodowi i jego godnym pożałowania potomkom. Oni są Mortmainem. Benedykt jest jego marionetką. Musimy spróbować. Na Anioła, przecież mamy wystarczająco dużo dowodów, prawda? Jest ich tyle, że można zmusić go do przejścia próby Miecza.

– Gdy spróbowaliśmy tego samego z Jessamine, okazało się, że w jej umyśle są blokady, które założył Mortmain – odparła Charlotte zmęczonym głosem. – Myślisz, że jest aż tak nieostrożny by nie przedsięwziąć tych samych środków ochronnych w przypadku Benedykta? Wyjdziemy na głupców jeśli Miecz niczego nie wykaże.

Will przeczesał dłońmi swoje czarne włosy.

– Mortmain spodziewa się, że pójdziemy z tym do Clave – powiedział. – Takie będzie jego pierwsze założenie. Jest również przyzwyczajony do pozbywania się współpracowników, z których nie ma już żadnego pożytku. Na przykład De Quinceya. Lightwood nie jest dla niego niezastąpiony, o czym dobrze wie. – Zabębnił palcami o kolano. – Wydaje mi się, że gdybyśmy poszli z tym wszystkim do Clave, z pewnością wyeliminowalibyśmy Benedykta z wyścigu o dowodzenie nad Instytutem. Istnieje jednak pewna część Clave, która działa według jego rozkazów. Niektórych z nich znamy, ale pozostali stanowią dla nas niewiadomą. To smutny fakt, ale nie mamy pewności komu możemy zaufać poza sobą. Instytut jest z nami bezpieczny, a my nie możemy pozwolić, żeby ktoś go nam odebrał. Gdzie indziej Tessa będzie bardziej bezpieczna jak tutaj?

Tessa zamrugała.

– Ja?

Will wyglądał na zaskoczonego, jakby zdumiało go to co przed chwilą powiedział.

– Cóż, jesteś integralną częścią planu Mortmaina. Od zawsze chciał cię mieć. Zawsze będzie cię potrzebował. Nie możemy do tego dopuścić. W jego rękach stałabyś się potężną bronią.

– To wszystko prawda, Will, i oczywiście pójdę z tym do Konsula – przyznała Charlotte – ale jako zwykły Nocny Łowca, a nie jako głowa Instytutu.

– Ale dlaczego, Charlotte? – spytał Jem. – Jesteś wybitna w tym co robisz…

– Czyżby? – odparła – po raz drugi nie zauważyłam szpiega pod własnym dachem. Will i Tessa z łatwością wymknęli się spod mojej opieki by wziąć udział w przyjęciu Lightwooda. Nasz plan schwytania Nate'a, w który nigdy nie wtajemniczyliśmy Konsula, nie wypalił, skutkiem czego jest potencjalnie ważny martwy świadek.

– Lottie! – Henry położył dłoń na ramieniu swojej żony.

– Nie nadaję się do prowadzenia tego miejsca – powiedziała Charlotte. – Benedykt miał rację. Oczywiście będę się starać żeby przekonać Clave do jego winy. Ktoś inny poprowadzi Instytut. Mam nadzieję, że nie będzie to Benedykt, ale to również nie będę ja.

Rozległ się głośny szczęk.

– Pani Branwell! – To była Sophie. Upuściła pogrzebacz i odwróciła się od ognia. – Nie może pani zrezygnować. Pani… po prostu nie może.

– Sophie – odezwała się łagodnym głosem Charlotte. – Dokądkolwiek się potem udamy i razem z Henrym założymy nowy dom, zabierzemy cię ze sobą…

– Nie o to chodzi – odparła Sophie zduszonym głosem. Rozbieganymi oczami rozejrzała się po pokoju – panienka Jessamine… Ona była… To znaczy, ona mówiła prawdę. Jeśli uda się pani do Clave, zrobi pani dokładnie to czego chce Mortmain.

Charlotte spojrzała na nią, wstrząśnięta.

– Co każe ci tak mówić?

– Ja… nie wiem dokładnie. – Sophie wbiła wzrok w podłogę. – Ale wiem, że to prawda.

– Sophie? – Ton głosu Charlotte był płaczliwy, a Tessa wiedziała co sobie pomyślała: Czyżby mieli kolejnego szpiega w swoim domu? Will pochylił się naprzód, mrużąc podejrzliwie oczy.

– Sophie nie kłamie – wtrąciła szybko Tessa. – On wie bo… bo obie podsłuchałyśmy jak Gideon i Gabriel rozmawiali o tym w pokoju treningowym.

– I dopiero teraz zdecydowałaś się o tym wspomnieć? – spytał Will, unosząc wysoko brwi.

Tessa, czując w stosunku do niego nagłą, niezrozumiałą wściekłość, odpaliła:

– Zamilcz, Will. Jeśli…

– Spotykałam się z nim – przerwała jej głośno Sophie. – Z Gideonem Lightwoodem. Widywaliśmy się gdy miałam wolne. – Była blada jak duch. – On mi o tym powiedział. Usłyszał, jak jego ojciec śmieje się z tego. Wiedzieli, że Jessamine została zdemaskowana. Mieli nadzieję, że pójdzie pani do Clave. Powinnam była powiedzieć o tym wcześniej, ale wszystko wskazywało na to, że nie zamierza się tam pani wybierać więc.

– Spotykałaś się? – spytał z niedowierzaniem Henry. – Z Gideonem Lightwoodem?

Sophie skupiła swoją uwagę na Charlotte, która przyglądała jej się z oczami wielkimi jak spodki.

– Wiem również czym Mortmain grozi Lightwoodowi – dodała. – Gideon niedawno się o tym dowiedział. Jego ojciec nie ma pojęcia, że my wiemy.

– Na litość boską, dziewczyno, nie stój tak tylko wszystko nam opowiedz – powiedział Henry, który wyglądał na równie wstrząśniętego co swoja żona.

– Chodzi o demoniczny syfilis – odparła Sophie – pan Lightwood zaraził się i choruje na to od lat. Choroba zabije go w przeciągu kilku miesięcy jeśli nie dostanie lekarstwa. A Mortmain powiedział, że może je dla niego zdobyć.

W pokoju zapanował totalny chaos. Charlotte podbiegła do Sophie, Henry krzyknął za nią, a Will zerwał się ze swojego krzesła i zaczął tańczyć w kółko. Tessa pozostała na swoim miejscu, zdumiona, a Jem nadal siedział u jej boku. W międzyczasie okazało się, że Will wyśpiewuje pod nosem piosenkę jak to od samego początku miał rację co do demonicznego syfilisu.

Demoniczny syfilisie, o demoniczny syfilisie Jakże to sprawić bym był tobą zarażony? Trzeba iść do złej części miasta Aż będziesz bardzo zmęczony. Demoniczny syfilisie, o demoniczny syfilisie, Miałem to od samego początku. Ale nie o syfilis mi chodzi, głupcy, Tylko o piosenkę. Bo miałem rację, a wy byliście w błędzie.

– Will! – zawołała Charlotte, przekrzykując hałas. – Czyś ty OSZALAŁ? PRZESTAŃ ROBIĆ TEN PIEKIELNY HARMIDER! Jem…

Jem wstał z miejsca i dłonią zatkał Willowi usta.

– Obiecujesz, że będziesz cicho? – syknął w ucho swojemu przyjacielowi.

Will skinął głową. Jego niebieskie oczy płonęły. Tessa wpatrywała się w niego zdumiona. Wszyscy zresztą poszli jej śladem. Widywała Willa w różnych nastrojach – rozbawionego, zgorzkniałego, protekcjonalnego, wściekłego, pobłażliwego – ale nigdy wcześniej aż tak podekscytowanego.

Jem puścił Willa.

– W porządku.

Will osunął się na podłogę, wspierając się plecami o fotel.

– Demoniczny syfilis we wszystkich domach! – ogłosił, ziewając.

– Mój Boże, tydzień żartów o syfilisie – odparł Jem – przepadliśmy z kretesem.

– To nie może być prawda – powiedziała Charlotte. – Zwykły… demoniczny syfilis?

– Skąd mamy wiedzieć, że Gideon nie okłamał Sophie? – spytał Jem. – Wybacz, Sophie. Przykro mi to mówić, ale Lightwoodom nie można wierzyć.

– Widziałam twarz Gideona, gdy spoglądał na Sophie – przerwał mu Will. – Tessa jako pierwsza powiedziała mi, że Gideon adoruje naszą pannę Collins, a ja cofnąłem się wstecz pamięcią i uświadomiłem, że to była prawda. Zakochany mężczyzna. zakochany mężczyzna powie wszystko. I zdradzi wszystkich. – Mówiąc to, wpatrywał się w Tessę. Odwzajemniła jego spojrzenie. Nie mogła się powstrzymać. Czuła, że jego wzrok przyciąga ją do siebie. Sposób, w jaki spoglądał na nią tymi swoimi niebieskimi oczami podobnymi do skrawków nieba, jakby próbował porozumieć się z nią w milczeniu. Ale co, na litość boską.?

Zawdzięczała mu uratowanie życia, uświadomiła sobie z zaskoczeniem. Być może czekał aż mu za to podziękuje. Ale ona nie miała na to czasu ani szansy! Postanowiła zrobić to przy pierwszej nadarzającej się okazji.

– Poza tym, Benedykt obejmował demonicę, która siedziała mu na kolanach w trakcie przyjęcia, i całował ją – ciągnął Will, odwracając wzrok. – Miała węże zamiast oczu. Tak czy inaczej, jedynym sposobem żeby zarazić się demonicznym syfilisem, jest wejście w nieodpowiednie stosunki z owym demonem, tak że.

– Nate powiedział mi, że pan Lightwood lubił towarzystwo demonic – odparła Tessa. – Nie wydaje mi się, by jego żona kiedykolwiek się tego domyślała.

– Chwileczkę – odezwał się Jem, który nagle zastygł w bezruchu. – Will, jakie są objawy demonicznego syfilisu?

– Całkiem paskudne – odparł Will z upodobaniem. – Wszystko zaczyna się od wysypki, która pojawia się na plecach, a potem rozprzestrzenia na całe ciało, tworząc pęknięcia i bruzdy w skórze.

Jem ze świstem wypuścił powietrze z płuc.

– Ja… zaraz wrócę. Za moment. Na Anioła…

Zniknął za drzwiami, wprawiając wszystkich w osłupienie.

– Chyba nie ma demonicznego syfilisu, prawda? – spytał Henry, nie adresując pytania do nikogo szczególnego.

Mam nadzieję, że nie, bo właśnie się zaręczyliśmy, chciała powiedzieć Tessa – tylko po to, by ujrzeć zaskoczone miny na twarzach zebranych – ale ugryzła się w język.

– Och, zamknij się, Henry – powiedział Will. Wyglądał jakby chciał dodać coś jeszcze, ale drzwi otworzyły się z hukiem, a do pokoju wpadł Jem, dysząc i trzymając w dłoni kawałek pergaminu.

– Dostałem to od Cichych Braci, kiedy razem z Tessą poszliśmy zobaczyć się z Jessamine. – Rzucił jej przepraszające spojrzenie spod grzywy jasnych włosów, a ona przypomniała sobie jak wychodził z celi Jessamine i wrócił chwilę później, sprawiając wrażenie bardzo zajętego.

– To raport opisujący śmierć Barbary Lightwood. Po tym jak Charlotte powiedziała nam, że jej ojciec nigdy nie wydał Silasa Lightwooda przed Clave, uznałem, że zapytam Cichych Braci czy istniał jakiś inny sposób, w jaki umarła pani Lightwood. Chciałem mieć pewność czy Benedykt kłamał także wtedy, gdy powiedział, że zmarła z żalu.

– A kłamał? – spytała zafascynowana Tessa.

– Tak. W rzeczywistości podcięła sobie nadgarstki. Ale chodziło o coś znacznie więcej. – Spojrzał na papier trzymany w dłoni. – Łuskowata wysypka, układająca się w znak astrioli powyżej lewego ramienia. – Wyciągnął go w stronę Willa, który ujął kartkę i przyjrzał się jej z szeroko otwartymi oczami.

– Astriola to demoniczny syfilis. Miałeś dowód na istnienie tej choroby i nie pisnąłeś o tym nawet słowem?! Et tu, Brute! – Zrolował pergamin i uderzył nim Jema po głowie.

– Ała! – Jem pomasował się po głowie. – Te słowa nie miały dla mnie żadnego znaczenia! Uznałem to za mało istotną dolegliwość. Trudno było mi uwierzyć by coś takiego mogło ją zabić. Podcięła sobie nadgarstki, ale Benedykt chciał chronić swoje dzieci przed świadomością, że ich własna matka odebrała sobie życie.

– Na Anioła – powiedziała przyciszonym głosem Charlotte. – Nic dziwnego, że się zabiła. Zrobiła to dlatego, że jej mąż zaraził ją demonicznym syfilisem. I dobrze o tym wiedziała. – Odwróciła się szybko w stronę Sophie, która wciągnęła gwałtownie powietrze. – Czy Gideon wie o tym?

Sophie pokręciła głową. Oczy miała wielkości spodków.

– Nie.

– Tylko czy Cisi Bracia nie byliby zobligowani do powiedzenia o tym komuś skoro odkryli prawdę? – spytał trzeźwo Henry. – Wygląda mi to co najmniej. tam do diabła, co najmniej nieodpowiedzialnie.

– Oczywiście, że komuś by powiedzieli. Na przykład jej mężowi. I bez wątpienia tak zrobili, ale co z tego? Benedykt znał już prawdę – odparł Will. – Nie było potrzeby mówienia o tym dzieciom. Wysypka pojawia się wtedy, gdy ktoś zachoruje, a oni byli już wystarczająco duzi żeby ich matka mogła ich zarazić. Cisi Bracia powiedzieli Benedyktowi to, co odkryli, a on z pewnością rzekł tylko „Okropność!", i szybciutko zamaskował całą sprawę by nie ujrzała światła dziennego. Nikt nie może skazać trupa za niewłaściwe stosunki z demonami, więc spalili jej ciało i było po wszystkim.

– Ale jakim cudem Benedykt ciągle żyje? – domagała się odpowiedzi Tessa. – Czy choroba nie powinna była zabić go do tego czasu?

– To dzięki Mortmainowi – wyjaśniła Sophie – przez cały ten czas dawał mu medykamenty na spowolnienie pogłębiania się choroby.

– Spowolnienie, ale nie zatrzymanie, tak? – spytał Will.

– Zgadza się. On nadal umiera i to w zastraszająco szybkim tempie – odparła Sophie. – To dlatego jest taki zdesperowany. Zrobi wszystko, co każe mu Mortmain.

– Demoniczny syfilis! – szepnął Will i spojrzał na Charlotte. Pomimo jawnego podniecenia, w jego niebieskich oczach płonął niezachwiany blask świadczący o wyostrzonej inteligencji, zupełnie jakby był szachistą obmyślającym swój kolejny ruch biorącym pod uwagę wszystkie potencjalne plusy i minusy. – Musimy natychmiast skontaktować się z Benedyktem – oznajmił. – Charlotte będzie postępować według jego reguł. On jest zbyt pewny przejęcia Instytutu. Charlotte powie mu, że choć oficjalna decyzja Konsula zapadnie w tej sprawie dopiero w niedzielę, ona uświadomiła sobie, że to on powinien zająć jej miejsce i chce się spotkać i zawrzeć pokój zanim to się stanie.

– Benedykt jest uparty… – zaczęła Charlotte.

– Jest równie uparty, co i dumny – dodał Jem. – Od zawsze pragnął przejęcia kontroli nad Instytutem, ale także upokorzyć cię, Charlotte. Żeby udowodnić, że kobieta nie jest w stanie prowadzić Instytutu. Jest święcie przekonany, że w niedzielę Konsul zarządzi odebranie ci władzy nad Instytutem, ale to nie znaczy, że zmarnuje szansę zobaczenia jak płaszczysz się przed nim na prywatnym spotkaniu.

– Tylko po co? – spytał Henry. – Co dokładnie osiągniemy wysyłając Charlotte na konfrontację z Benedyktem?

– Mamy szansę posłużyć się szantażem – odparł Will. Jego oczy płonęły z podniecenia. – Mortmain może i jest dla nas nieosiągalny, ale Benedykt wręcz odwrotnie i na razie to nam może wystarczyć.

– Wydaje ci się, że zrezygnuje z próby przejęcia Instytutu? Czy przypadkiem nie zostawi tej sprawy w rękach jednego ze swoich następców? – spytał Jem.

– Przecież nie staramy się go pozbyć. Chcemy żeby w pełni poparł stanowisko Charlotte. Żeby wycofał swoją kandydaturę i ogłosił, że Charlotte doskonale nadaje się do zarządzania Instytutem. Jego następcy poczują się zagubieni, a Konsul będzie usatysfakcjonowany. Zatrzymamy Instytut dla siebie. A co więcej, możemy zmusić Benedykta żeby powiedział nam, co wie o Mortmainie – miejsce jego przebywania, tajemnice, wszystko.

– Jestem niemal przekonana, że Benedykt boi się Mortmaina dużo bardziej niż nas – odparła niepewnym tonem Tessa. – I zdecydowanie potrzebuje tego, co Mortmain może mu dać. W przeciwnym wypadku umrze.

– Zgadza się. Ale to, co uczynił – gorszące relacje z demonami, zarażenie chorobą swojej żony i spowodowanie jej śmierci – jest morderstwem popełnionym na innym Nocnym Łowcy. Ten przypadek zostanie uznany nie tylko jako morderstwo, ale morderstwo dopełnione za pomocą demonicznych środków. I będzie wymagało najgorszej z kar.

– Co może być gorsze od śmierci? – spytała Tessa i natychmiast tego pożałowała, widząc jak usta Jema zacisnęły się niemal niedostrzegalnie.

– Cisi Bracia pozbawią go tego, co czyni z niego Nefilim. Benedykt stanie się Przeklętym – wyjaśnił Will. – Jego synowie zostaną Przyziemnymi, a ich Znaki odebrane. Nazwisko Lightwood zostanie wykreślone z rejestru Nocnych Łowców. To będzie koniec rodu Lightwoodów wśród Nefilim. Nie ma większej hańby niż to. To kara, której obawia się nawet Benedykt.

– A jeśli nie? – spytał Jem niskim głosem.

– Cóż, w takim razie znajdziemy się w nieciekawej sytuacji – powiedziała Charlotte, której wyraz twarzy stwardniał, gdy słuchała tego, co mówił Will. Sophie opierała się o gzyms kominka, pełna przygnębienia. Henry, trzymając dłoń na ramieniu żony, wyglądał na nienaturalnie spokojnego. – Wyślemy Benedyktowi powiadomienie o spotkaniu. Nie ma czasu by zawracać sobie głowę zaproszeniami. To będzie dla niego niespodzianka. Gdzie są wizytówki?

Will wyprostował się na fotelu.

– Zdecydowałaś się postępować według mojego planu?

– Teraz to mój plan – odparła stanowczo Charlotte. – Możesz mi towarzyszyć, Will, ale będziesz wykonywał moje rozkazy i dopóki na to nie pozwolę, nie padnie już ani jedno słowo o demonicznym syfilisie.

– Ale… ale… – wyjąkał Will.

– Odpuść sobie – powiedział Jem, kopiąc Willa lekko w kostkę.

– Przywłaszczyła sobie mój plan!

– Will – odezwała się stanowczym tonem Tessa. – Obchodzi cię bardziej fakt, że twój plan został przez kogoś zaanektowany, czy to, że został doceniony?

Will wycelował w nią palec.

– To pierwsze.

Charlotte wzniosła oczy do nieba.

– Williamie, albo zrobimy to na moich warunkach, albo nie zrobimy tego wcale.

Will wziął głęboki oddech i spojrzał na Jema, który uśmiechnął się do niego. Will wypuścił powietrze z płuc, wzdychając pokonany, i powiedział:

– W porządku. Chcesz żebyśmy poszli tam wszyscy?

– Ty i Tessa na pewno. Potrzebujemy was, jako świadków biorących udział w spotkaniu. Jem, Henry, nie ma potrzeby żebyście szli z nami, ponieważ i tak jeden z was musi zostać i chronić Instytutu.

– Kochanie… – Henry dotknął ramienia Charlotte z zagadkowym wyrazem twarzy.

Spojrzała na niego, zaskoczona.

– Tak?

– Jesteś pewna, że nie chcesz żebym z wami poszedł?

Charlotte uśmiechnęła się do niego. Uśmiech całkowicie odmienił jej zmęczoną, ściągniętą twarz.

– Całkiem pewna, Henry. Technicznie rzecz biorąc Jem nie jest jeszcze dorosły, a zostawienie go tu samego – nie mówię, że nie dałby sobie rady – dałoby Benedyktowi kolejny powód do narzekań. Ale dziękuję ci za propozycję.

Tessa spojrzała na Jema. Rzucił jej rozżalony uśmiech i uścisnął dłoń schowaną za fałdami jej sukni. Jego ciepły dotyk dodał jej otuchy. Podniosła się z miejsca. Will wstał, szykując się do odejścia. Charlotte szukała pióra by napisać liścik Benedyktowi na odwrocie wizytówki, który Cyril dostarczy mu, gdy będą czekać w powozie.

– Lepiej pójdę po kapelusz i rękawiczki – szepnęła do Jema i ruszyła do drzwi. Will wyszedł tuż za nią. Chwilę później drzwi zamknęły się za nimi, a oni zostali sami na korytarzu. Tessa już miała pośpieszyć do swojego pokoju, gdy usłyszała za sobą kroki Willa.

– Tesso! – zawołał, a ona odwróciła się. – Tesso, muszę z tobą porozmawiać.

– Teraz? – spytała zaskoczona. – Z tego, co zrozumiałam, Charlotte chciała żebyśmy się pośpieszyli.

– Pal licho pośpiech – odparł Will, podchodząc bliżej. – Niech diabli wezmą Benedykta Lightwooda, Instytut i całą tą sprawę. Muszę z tobą porozmawiać. – Uśmiechnął się do niej. Zawsze wyczuwała w nim lekkomyślną energię, ale tym razem było inaczej – różnica między lekkomyślnością rozpaczy a utratą szczęścia. Cóż za dziwny moment na radość!

– Czy ty naprawdę oszalałeś? – spytała. – Mówisz o „demonicznym syfilisie" jakby to był „ogromny niespodziewany spadek". Naprawdę aż tak cię to raduje?

– Po prostu dowiodłem swojej racji, ale tak czy inaczej nie przyszedłem tu żeby o tym rozmawiać. Chodzi o ciebie i o mnie.

Drzwi do salonu otworzyły się. Henry wyszedł na korytarz, a zaraz za nim pojawiła się Charlotte. Mając świadomość, że następny będzie Jem, Tessa szybko odsunęła się od Willa, choć między nimi nie zaszło nic niewłaściwego. Poza tym, co dzieje się w twoich myślach, odezwał się cichy głosik w jej głowie, który zignorowała.

– Will, nie teraz – powiedziała przyciszonym głosem. – Wydaje mi się, że wiem, co chcesz powiedzieć i masz całkowitą rację, że chcesz to zrobić, ale to nie jest odpowiednie miejsce ani czas. Wierz mi, ja również mam ci coś do powiedzenia, coś co ciąży mi na sercu już od długiego czasu.

– Naprawdę? – Will wyglądał na oszołomionego, jak gdyby uderzyła go obuchem.

– No cóż… tak – odparła, patrząc jak Jem podchodzi do nich. – Ale nie teraz.

Will podążył za jej spojrzeniem, z trudem przełknął ślinę i kiwnął niechętnie głową.

– W takim razie kiedy?

– Później, kiedy już udamy się do Lightwoodów. Spotkajmy się w salonie.

– W salonie?

Zmarszczyła brwi.

– Doprawdy, Will, będziesz tak powtarzał wszystko, co powiem?

Jem stanął obok nich. Usłyszał tą ostatnią uwagę i uśmiechnął się.

– Tesso, pozwól naszemu biednemu Willowi dojść do siebie. Włóczył się całą noc i wygląda jakby ledwie pamiętał własne nazwisko – położył dłoń na ramieniu swojego parabatai. – Chodź, Herondale. Wyglądasz jakbyś potrzebował runy dodającej energii – albo i dwóch. A może nawet trzech.

Will oderwał wzrok od Tessy i pozwolił, by Jem poprowadził go wzdłuż korytarza. Tessa patrzyła w ślad za nimi, kręcą głową. Chłopcy, pomyślała. Nigdy ich nie zrozumie.

***

Tessa zdążyła zrobić zaledwie kilka kroków do wnętrza swojej sypialni, gdy zatrzymała się zaskoczona, wpatrując w to, co leżało na łóżku. Była to elegancka suknia dzienna z kremowego i szarego indyjskiego jedwabiu w pasy, przybrana delikatną lamówką i srebrnymi guziczkami. Szare aksamitne rękawiczki leżały obok niej, ozdobione haftem ze srebrnych liści. W nogach łóżka leżały zapinane pantofle w kolorze kości słoniowej oraz pończochy z delikatnym wzorkiem.

Drzwi otworzyły się, a do środka weszła Sophie niosąc jasnoszary kapelusz ze srebrnym przybraniem. Była bardzo blada, a oczy miała czerwone i podpuchnięte. Unikała wzroku Tessy.

– Nowe ubrania, panienko Tesso – powiedziała. – Część materiału pochodzi z wyprawy ślubnej pani Branwell. Kilka tygodni temu uznała, że dobrze będzie zrobić z niego suknię dla panienki. Wydaje mi się, że pomyślała, że powinna panienka mieć kilka sukni, których nie kupiła panience panna Jessamine. Uznała, że dzięki temu poczuje się panienka bardziej. komfortowo. Suknia i dodatki zostały dostarczone dziś rano. Kazałam Bridget rozłożyć je tutaj.

Tessa poczuła ukłucie łez pod powiekami. Usiadła szybko na krawędzi łóżka. Myśl, że Charlotte, pomimo wszystkiego co się aktualnie działo, pomyślała o jej wygodzie sprawiła, że Tessie zachciało się płakać. Stłumiła jednak tą chęć, tak jak zawsze to robiła.

– Sophie – powiedziała drżącym głosem – powinnam – nie, chcę – cię przeprosić.

– Przeprosić mnie? – spytała bezbarwnym tonem Sophie, odkładając kapelusz na łóżko. Tessa utkwiła w nim wzrok. Charlotte zawsze nosiła takie proste ubrania. Nigdy by nie pomyślała, że miała skłonności do wybierania tak pięknych rzeczy.

– Całkowicie się myliłam, jeśli chodzi o ciebie i Gideona – powiedziała Tessa. – Wtykam nos w nieswoje sprawy, a ty masz rację, Sophie. Nie należy oceniać mężczyzny po czynach jego ojca. Powinnam była ci powiedzieć, że choć widziałam wtedy Gideona na balu, tak naprawdę nie brał udziału w zabawie. W rzeczywistości nie jestem w stanie zajrzeć mu w głowę by sprawdzić, o czym myśli i nie powinnam była zachowywać się tak jakby wiedziała. Nie jestem bardziej doświadczona od ciebie, Sophie, a jeśli chodzi o mężczyzn, jestem zdecydowanie niedoinformowana. Przepraszam cię za swoje zachowanie. To się już więcej nie powtórzy. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Sophie podeszła do szafy i otworzyła ją, ujawniając drugą suknię – tym razem w kolorze ciemnego błękitu, przybraną złotą splecioną w warkocz lamówką oraz spódnicą z rozcięciem po prawej stronie, które odsłaniało jedwabne falbany pod wierzchnią warstwą materiału.

– Jaka piękna – powiedziała tęsknym głosem, dotykając ją lekko dłonią. Odwróciła się do Tessy. – To były. naprawdę ładne przeprosiny. Wybaczam panience. Wybaczyłam już w salonie, kiedy panienka dla mnie skłamała. Nie aprobuję tego, ale wiem, że zrobiła to panienka z dobroci serca.

– To, co zrobiłaś, było bardzo odważne – powiedziała Tessa. – Chodzi mi o wyznanie prawdy Charlotte. Wiem jak się bałaś, że wpadnie we wściekłość.

Sophie uśmiechnęła się ze smutkiem.

– Nie była wściekła. Była rozczarowana. Wiem o tym. Powiedziała, że nie może teraz ze mną rozmawiać, ale zrobi to później. Wyczytałam to z jej twarzy. W pewnym sensie to o wiele gorzej.

– Och, Sophie. Will rozczarowuje Charlotte niemal cały czas.

– Cóż, a kto by nie był?

– Nie o to mi chodziło. Chodzi mi o to, że ona cię kocha tak samo jakbyś była Willem lub Jemem czy… no cóż, sama wiesz. Nawet jeśli jest rozczarowana, przestań się wreszcie martwić, że Charlotte cię zwolni. Nie zrobi tego. Uważa, że jesteś wspaniała a ja całkowicie się z nią zgadzam.

Oczy Sophie zrobiły się wielkie jak spodki.

– Panienko Tesso!

– To prawda – powiedziała stanowczym tonem Tessa. – Jesteś odważna, bezinteresowna i cudowna. Zupełnie jak Charlotte.

Oczy Sophie zalśniły podejrzanie. Otarła je pośpiesznie rąbkiem fartucha.

– Wystarczy tego dobrego – powiedziała szorstko, mrugając szybko by odpędzić łzy. – Musimy panienkę ubrać i przygotować, bo Cyril zjawi się zaraz z powozem. Pani Branwell nie lubi marnować czasu.

Tessa podeszła do niej posłusznie. Z pomocą Sophie przebrała się w szarobiałą pasiastą suknię.

– Niech panienka na siebie uważa – powiedziała Sophie, zapinając zręcznie guzik na karku. – Stary Lightwood jest bardzo nieprzyjemnym osobnikiem i proszę o tym nie zapominać. Jest bardzo szorstki i ostry dla tych chłopców.

Tych chłopców. Sposób, w jaki to powiedziała ujawnił, że Sophie czuła sympatię zarówno do Gabriela jak i Gideona. Tessa zastanawiała się tylko, co Gideon myśli o swoim młodszym bracie i siostrze. Nie odezwała się jednak ani słowem, gdy Sophie uczesała jej włosy i posmarowała skronie wodą lawendową.

– Przepięknie panienka wygląda – powiedziała z dumą gdy skończyła, a Tessa musiała przyznać, że Charlotte doskonale się spisała wybierając idealny krój podkreślający jej kształty. Szary kolor również świetnie jej pasował. Jej oczy wyglądały na większe i bardziej błękitne, talia i ramiona sprawiały wrażenie smuklejszych, a zarys piersi pełniejszy – pozostaje jeszcze tylko jedna sprawa.

– O co chodzi, Sophie?

– O panicza Jema – odparła Sophie, zaskakując Tessę – proszę, cokolwiek panienka ma zamiar zrobić. – Spojrzała na łańcuszek nefrytowego naszyjnika schowanego w staniku sukni Tessy. – Niech panienka nie złamie mu serca.

Rozdział dwudziesty: Ostatni sen

Ale teraz, jesteś rozdzielona, rozdarta na pół,

Ciało, do jego ciała, ale serce do mojego serca;

I głęboki w nich korzeń goryczy.

I słodkie dla nas do końca życia będą kwiaty.

— Algernon Charles Swinburne, The Triumph of Time

Tessa naciągnęła na dłonie aksamitne rękawiczki, kiedy przechodziła przez drzwi frontowe Instytutu. Zawiał silny wiatr wiejący od rzeki unosząc liście do góry na dziedzińcu. Niebo było burzliwe i szare. Will stał u podnóża schodów, trzymając ręce w kieszeniach i patrząc do góry na wieże kościoła.

Nie miał na głowie kapelusza, przez co wiatr podnosił jego czarne włosy, które opadały na jego twarz. Zdawał się nie zauważać Tessy w momencie, kiedy stanęła i spojrzała na niego. Wiedziała, że to nie było w porządku; Jem był jej, ona jego, i inni mężczyźni powinni dla niej nie istnieć. Ale nie mogła powstrzymać się przed porównywaniem ich. Jem, z połączeniem delikatności i siły, i Will, jak burza na morzu z niesamowitymi przebłyskami temperamentu, jak błyskawica bez grzmotu. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie taki czas, kiedy patrzenie na niego nie poruszy jej, nie spowoduje szybszego bicia jej serca. Może to uczucie ustąpiłoby wraz z przyzwyczajaniem się do bycia zaręczoną z Jemem. Ale to było wystarczająco wciąż nowe, i wydawało się nieprawdopodobne.

Jedna rzecz jednak zmieniła się. Kiedy patrzała teraz na Willa, nie czuła już jakiegokolwiek bólu.

Will zobaczył ją i uśmiechnął się przez włosy, które opadały na jego twarz. Wyciągnął rękę, by je odsunąć. – To nowa sukienka, prawda? – powiedział, kiedy schodziła po schodach. – Nie jest jedną z tych od Jessamine.

Kiwnęła głową, czekając aż powie coś sarkastycznego o niej, Jessamine, sukience, albo o wszystkim naraz.

– Pasuje do ciebie. Dziwne, że szary powoduje, że twoje oczy wyglądają na niebieskie, ale tak jest.

Spojrzała na niego ze zdumieniem, ale zanim mogła otworzyć usta by spytać go, czy czuje się dobrze, powóz wyłonił się zza rogu Instytutu z Cyrilem przy lejcach. Zatrzymał się przed schodami, i drzwi powozu otworzyły się. Charlotte siedziała w środku, ubrana w suknię z aksamitu w kolorze wina i kapeluszu z przyczepionym do niego zasuszony kwiatkiem. Spojrzała nerwowo na Tessę. – Wsiądźcie szybko, – zawołała, trzymając kapelusz, kiedy wychylała się przez drzwi. – Myślę, że zaraz zacznie padać.

Ku zdziwienia Tessy, Cyril zawiózł ją, Charlotte i Willa nie pod dom w Chiswick, ale do eleganckiego domu w Pimlico, który był najwyraźniej rezydencją uczęszczaną w dni powszednie przez Lightwoodów. Zaczęło padać, a ich mokre rzeczy – rękawiczki, kapelusze, płaszcze – zostały wzięte przez zdegustowanego lokaja, zanim zostali zaprowadzeni w dół korytarza, wyczyszczonego do połysku i do dużej biblioteki, gdzie buzujący ogień palił się na dużym ruszcie.

Za masywnym dębowym biurkiem siedział Benedict Lightwood, jego ostry profil był jeszcze ostrzejszy przez padające światło i cienie w pomieszczeniu. Zasłony zasłaniały okna, przy ścianach stały regały z ciężkimi tomami oprawionymi w ciemne skóry, na których były wygrawerowane złote napisy. Po jego obydwóch stronach stali jego synowie. Gideon z prawej, jego blond włosy opadały mu na czoło, ręce miał skrzyżowane na szerokiej piersi. Po drugiej stronie był Gabriel, jego zielone oczy błyszczały z rozbawienia, dłonie trzymał w kieszeniach spodni. Wyglądał, jakby miał zaraz zacząć gwizdać.

– Charlotte – powiedział Benedict. – Will. Panna Gray. Zawsze mile widziani. – Wskazał im siedzenia, stojące przed jego biurkiem. Gabriel uśmiechnął się złośliwie do Willa, kiedy siadał. Will spojrzał na niego, ale jego twarz była pusta, a następnie odwrócił wzrok. Bez sarkazmu, pomyślała Tessa zbita z tropu. Nawet bez blasku zimna. Co się dzieje?

– Dziękuje, Benedict. – Drobna Charlotte wyprostowała się i powiedziała spokojnie. – Widzieliśmy się niedawno.

– Oczywiście. – uśmiechnął się. – Wiesz, że nie można nic zrobić, by zmienić zdanie. To nie zależy ode mnie w co Konsul gra. To jest ich decyzja.

Charlotte przechyliła głowę do tyłu. – W rzeczy samej, Benedict. Ale to ty to spowodowałeś. Jeśli nie zmusiłbyś Konsula Waylanda do pokazu dyscyplinowania mnie, nie byłoby sprawy.

Benedict wzruszył wąskimi ramionami. – Ach, Charlotte. Pamiętam cię, kiedy byłaś Charlotte Fairchild. Byłaś taką uroczą dziewczynką, i uwierz w to, lub nie, nadal cię lubię. Robię to wszystko w najlepszym interesie dla Instytutu i Clave. Kobieta nie może prowadzić Instytutu. To nie w jej naturze. Będziesz mi dziękować, kiedy wrócisz do domu z Henrym, hodując nową generację Nocnych Łowców, tak jak powinno być. Pewnie to zabolało twoją dumę, ale w głębi serca wiesz, że tak powinno być.

Klatka piersiowa Charlotte opadała i wznosiła się szybko. – Kiedy narzuciłeś mi abdykację, by prowadzić Instytut przed decyzją, czy naprawdę sądziłeś, że będzie to taką katastrofą? Ja, prowadząca Instytut?

– Cóż, nigdy się nie dowiemy, prawda?

– Och, nie wiem – powiedziała Charlotte. – Myślę, że większość rady wybrałaby kobietę, niż rozwiązłego nikczemnika, który nie brata się tylko z podziemnymi, ale z demonami też. Nastąpiła chwila ciszy. Benedict nie drgnął. Tak samo jak Gideon.

Wreszcie Benedict przemówił, przez zęby, dziwnie aksamitnym głosem – plotki i insynuacje.

– Prawda i obserwacje, – powiedziała Charlotte. – Will i Tessa byli na twoim ostatnim spotkaniu, w Chiswick. Zaobserwowali całkiem sporo.

– Ta kobieta demon z którą wylegiwałeś się na sofie, – zaczął Will. – nazywasz ją przyjaciółką, czy może wspólniczką?

Ciemne oczy Benedicta zabłysły. – Bezczelny szczeniak…

– Och, ja powiedziałabym, że była przyjaciółką – powiedziała Tessa. – Kto pozwoliłby swojej wspólniczce lizać się po policzku. Chociaż, mogę się mylić. Co ja mogę o tym widzieć? Jestem tylko głupią kobietą.

Kąciki ust Willa uniosły się do góry. Gabriel wciąż się na nich patrzył. Gideon miał oczy wbite w podłogę. Charlotte siedziała prosto, z rękami na kolanach.

– Cała wasza trójka jest niemądra – powiedział Benedict, wskazując pogardliwie na nich. Tessa dostrzegła coś na jego nadgarstku, cień, jakby bransoletkę kobiecą, zanim rękaw ją zakrył. – Myślicie, że Rada uwierzy wam w wasze kłamstwa? Ty. – rzucił lekceważąco patrząc na Tessę. – Jesteś podziemną, twoje słowo jest bezwartościowe. A ty – wskazał na Willa. – jesteś uważany za szaleńca, który brata się z czarnoksiężnikami. Nie tylko z tymi stąd, ale z Magnusem Bane. A kiedy sprawdzą mnie śmiertelnym mieczem i obalą twoje zarzuty, w które wierzysz, kogo wybiorą, mnie czy ciebie?

Will wymienił szybko spojrzenie z Charlotte i Tessą. – Miał rację, pomyślała Tessa, że Benedict nie obawia się miecza. – Są inne dowody, Benedict – powiedział.

– Och. – usta Lightwooda zwinęły się w górę szyderczo. – Jakie?

– Dowody względem twojej zatrutej krwi – powiedziała Charlotte. – Właśnie teraz, kiedy wskazałeś na nas, widziałam twój nadgarstek. Jak szybko się rozprzestrzenia? Zaczęło się na tułowiu, prawda i rozprzestrzenia się na ręce i nogi.

– O czym ona mówi? – głos Gabriela był mieszaniną wściekłości i przerażenia. – Ojcze?

– Ospa demoniczna – powiedział Will z satysfakcją, że wie co to jest.

– Co za obrzydliwe oskarżenie… – zaczął Benedict.

– Obal je więc – powiedziała Charlotte – podciągnij rękaw. Pokaż ramie.

Mięśnie twarzy koło ust Benedicta drgnęły. Tessa przyglądała mu się z fascynacją. Nie przerażał ją tak, jak Mortmain, ale degustował ją, w taki sposób jak robak wijący się w ogrodzie. Patrzyła jak spogląda na najstarszego syna.

– Ty. – warknął – powiedziałeś im. Zdradziłeś mnie.

– Tak – powiedział Gideon, unosząc głowę i opuszczając ręce. – i zrobiłbym to jeszcze raz.

– Gideon? – To był Gabriel, brzmiąc zdezorientowanie. – Ojcze? O czym oni mówią?

– Twój brat zdradził nas, Gabrielu. Powiedział nasze tajemnice Branwellom?. – Słowa Benedicta brzmiały jak trucizna. – Gideon Arthur Lightwood. – Mówił dalej Benedict. Jego twarz wyglądała na starszą, zmarszczki przy jego ustach był bardziej wyraziste, a ton jego głosu się nie zmienił. – Sugeruję, że przemyślisz bardzo ostrożnie to, co zrobiłeś i to, co zrobisz następnie.

– Myślałem o tym – zaczął Gideon miękkim, cichym głosem – od czasu, kiedy zadzwoniłeś do mnie do Hiszpanii. Jako dziecko myślałem, że wszyscy Nocni Łowcy żyją tak jak my. Potępiają demony w świetle dnia, a bratając się z nimi pod osłoną mroku. Teraz zdaje sobie sprawę, że to nie jest prawdą. To nie nasza droga, ojcze, to twoja droga. Splamiłeś nasze nazwisko, ośmieszyłeś je.

– Nie bądź melodramatyczny…

– Melodramatyczny? – W głosie Gideona była mieszanina pogardy i obojętności. – Ojcze, boje się o przyszłość Enclave, jeśli dostaniesz w swoje ręce Instytut. Mówię ci teraz, będę świadkiem przeciwko tobie przed Radą. Trzymając Miecz Anioła w dłoniach, powiem Konsulowi Waylandowi dlaczego myślę, że Charlotte jest tysiąc razy lepsza w zarządzaniu Instytutem od ciebie. Wyjawię im co się tutaj działo w nocy, każdemu członkowi Rady. Powiem im, że pracujesz dla Mortmaina. Powiem im dlaczego.

– Gideon! – To był Gabriel, o ostrym głosie, idąc w stronę brata. – Wiesz, że taka była wola twojej umierającej matki, żebyśmy przejęli Instytut. To wina Fairchildów, że umarła…

– To kłamstwo – powiedziała Charlotte. – odebrała sobie życie, ale nie z powodu tego, co mój ojciec zrobił. – Spojrzała prosto na Benedicta. – Z porodu tego, co raczej zrobił twój ojciec. Głos Gabriela wzrósł. – Co masz na myśli? Dlaczego o tym mówisz? Ojcze…

– Bądź cicho, Gabriel. – Głos Benedicta był szorstki i władczy, ale po raz pierwszy było słychać i widać nutkę strachu w jego oczach i głosie. – Charlotte, o czym ty mówisz?

– Wiesz bardzo dobrze o czym mówię, Benedict – powiedziała Charlotte – pytaniem jest, czy chcesz, żebym podzieliła się tą wiedzą z Clave. I z twoimi dziećmi. Wiesz, co będzie to dla nich oznaczać.

Benedict oparł się o krzesło.

– Wiem, kiedy mnie ktoś szantażuje, Charlotte. Czego chcesz ode mnie? Odpowiedział Will, nie mogąc dłużej się powstrzymywać.

– Wycofaj się z przejęcia Instytutu. Porozmawiaj z Radą o Charlotte. Powiedz im dlaczego myślisz, by Instytut powinien zostać pod jej opieką. Jesteś dobrym mówcą? Wymyślisz coś, jestem pewny.

Benedict spoglądał to na Willa to na Charlotte. Jego usta zwęziły się.

– To twoje warunki?

Zanim Will odpowiedział, zrobiła to Charlotte. – Nie wszystkie. Musimy wiedzieć jak porozumiewałeś się z Mortmainem i gdzie jest. Benedict zachichotał.

– Porozumiewałem się z nim dzięki Nathanielowi Gray. Ale, odkąd go zabiłeś, stwierdzam, że chodzące źródło informacji zniknęło.

Charlotte wyglądała na przerażoną.

– Masz na myśli, że nikt nie wie gdzie jest?

– Ja na pewno nie – powiedział Benedict. – Mortmain nie jest głupi, co jest niestety niedobre dla ciebie. Chciał, bym przejął Instytut, który byłby jego główną siedzibą. Ale to był tylko jeden z jego planów, nitka jego sieci. Czekał na to przez kawał czasu. Chce przejąć Clave. I będzie mieć ją. – Jego oczy wbiły się w Tessę.

– Jakie ma intencje względem mnie? – domagała się Tessa.

– Nie wiem. – Benedict powiedział z chytrym uśmiechem. – Wiem, że konsekwentnie dopytywał się o twoje dobro. Zaniepokojony i wzruszony jak potencjał oblubieńca.

– Powiedział, że mnie stworzył – powiedziała Tessa. – Co miał na myśli?

– Nie mam najmniejszego pojęcia. Jesteś w błędzie, jeśli myślisz, że jestem jego powiernikiem.

– Tak – powiedział Will. – Obydwoje nie wydajecie się mieć wiele wspólnego, z wyjątkiem upodobania do kobiet demonów i zła.

– Will – rzuciła Tessa.

– Nie miałem na myśli ciebie – powiedział Will, wyglądający na zaskoczonego. – mam na myśli Klub Pandemonium.

– Jeśli już skończyłeś swój wątek, – powiedział Benedict. – chciałbym wyjaśnić jedną rzecz bardzo wyraźną do mojego syna. Gideon, chyba rozumiesz, że jeżeli wesprzesz Charlotte Branwell w tym, już nigdy nie będziesz mile widzialny pod moim dachem. Nie na darmo mówią, że mężczyzna nigdy nie powinien wieszać kilku dzwonów na jednym koniu.

W odpowiedzi, Gideon uniósł swoje ręce przed siebie, jakby miał się modlić. Ale Nocni Łowcy nie modlili się, i Tessa szybko zdała sobie sprawę, co robi – ześlizguje srebrny pierścień z palca. Pierścień, podobny do pierścienia Jema Carstairsa, tylko ten miał pasmo wzoru płomieni. Pierścień rodziny Lightwood. Położył go na brzegu biurka ojca i zwrócił się do brata.

– Gabriel – zaczął. – idziesz ze mną? Zielone oczy Gabriela były pełne złości.

– Wiesz, że nie mogę.

– Tak, możesz. – Gideon wyciągnął rękę w stronę brata. Benedict patrzył na nich. Jego mina nieco zbladła, jakby nagle zdał sobie sprawę, że może stracić nie tylko jednego syna, a dwóch. Złapał ręką krawędź biurka, a jego palce zbielały. Tessa nie mogła przestać wpatrywać się w jego nadgarstek, skóry ukazywał kawałek jego skóry. Była bardzo blada, z czarnymi paskami, okrągłymi, prążkowanymi. Poczuła mdłości na ten widok. Wstała z siedzenia. Will, obok niej, już stał. Tylko Charlotte nadal siedziała, bez wyrazu na twarzy jak zawsze.

– Gabriel, proszę – powiedział Gideon. – Chodź ze mną.

– Kto zajmie się ojcem? Co ludzie powiedzą o naszej rodzinie, jeśli obydwoje go opuścimy? – spytał Gabriel, a w jego głosie było słychać gorycz i rozpacz. – Kto będzie zarządzać majątkiem, Rada…

– Nie wiem – powiedział Gideon. – Ale to nie należy do ciebie. Prawo…

Głos Gabriela zadrżał.

– Rodzina przed prawem, Gideon. – Jego oczy były utkwione w bracie przez chwile, po czym odwrócił się, zagryzając wargę i stanął za Bendictem, opierając dłonie na oparciu siedzenia, na którym siedział jego ojciec.

Benedict uśmiechnął się: był to uśmiech triumfalny. Charlotte wstała i uniosła wysoko podbródek. –

Wierzę, że zobaczymy się jutro, w sali posiedzeń Rady, Benedict. Ufam, że wiesz co masz zrobić – powiedziała i wyszła z pokoju, a zaraz za nią Gideon i Tessa. Tylko Will zawahał się przez chwilę w drzwiach, mając utkwione oczy w Gabrielu, ale chłopak nie spojrzał na niego. Wzruszył ramionami w końcu i doszedł do reszty, zamykając za sobą drzwi.

Jechali z powrotem do Instytutu w milczeniu. Deszcz uderzał głośno o szyby powozu. Charlotte próbowała kilkakrotnie porozmawiać z Gideonem, ale milczał, wpatrując się nieprzytomnie w niewyraźny widok ulicy przez szybę. Tessa nie mogła powiedzieć, czy był zły, że żałuje swoich czynów, czy czuje ulgę. Był niewzruszony jak zawsze, nawet kiedy Charlotte wyjaśniła mu, że zawsze będzie miał miejsce w Instytucie i że nie mogą wyrazić wdzięczności za to, co zrobił. W końcu, przerwał milczenie i powiedział:

– Naprawdę myślałem, że Gabriel pójdzie ze mną. Wie o Mortmainie…

– On tego jeszcze nie rozumie – powiedziała Charlotte. – daj mu czas.

– Skąd wiesz? – Will spojrzał uważnie na Gideona. – Dopiero co odkryliśmy co się stało z twoją matką. Sophie powiedziała, że nie masz pojęcia…

– Przekazałam Cyrliowi dwie wiadomości – zaczęła Charlotte. – Jedną dla Benedicta, drugą dla Gideona.

– Wsunął ją w moją rękę, kiedy mój ojciec nie patrzył – powiedział Gideon. – Miałem tylko czas, aby przeczytać zanim przyszliście.

– I uwierzyłeś w to? – spytała Tessa. – Tak szybko?

Gideon spojrzał w kierunku okna, w którego uderzał deszcz. Jego szczęka była mocno zarysowana.

– Historia opowieści ojca o śmierci matki nigdy nie miała dla mnie sensu. To miało sens. Zatłoczeni w mokrym powozie, z Gideonem tylko kilka stóp od niej, Tessa czuła dziwną chęć dotarcia do niego, powiedzenia mu, że też miała brata, którego kochała i straciła to, co było gorsze od śmierci, że rozumie go. Widziała teraz, co Sophie w nim lubiła. Wrażliwość pod beznamiętnym obliczem, stała uczciwość pod ładnymi kośćmi jego twarzy.

Nie mówiła nic, czując, że nie będzie to mile widziane. Will w tym czasie siedział koło niej, jak paczka zwiniętej energii. Raz na jakiś czas złapała błysk w jego niebieskich oczach, kiedy patrzył na nią, lub krawędź jego uśmiechu, który był zaskakująco słodki, przyprawiający ją o zawrót głowy, którego nigdy nie spodziewałaby się po Willu. To tak, jakby dzielił się prywatnym żartem z nią, tylko ona nie była całkowicie pewna, czy wiedział, co to jest żart. Nadal czuła jego napięcie tak dotkliwie, jak jej własny spokój lub to, co pozostało po nim, kiedy w końcu dotarli do Instytutu i Cyrill – przemoczony, ale przyjazny, jak zawsze – podszedł do drzwi powozu i otworzył je.

Pomógł Charlotte, a następnie Tessie, koło której wylądował Will, zeskakując z powozu i omijając kałuże. Przestało padać. Will spojrzał w niebo i chwycił ramię Tessy.

– Chodź. – szepnął, idąc w stronę drzwi Instytutu.

Tessa obejrzała się przez ramie, w miejscu gdzie stała Charlotte, u stóp schodów, która odniosła sukces, bo wreszcie Gideon zaczął z nią rozmawiać. Żywo gestykulowała rękami.

– Powinniśmy zaczekać na nich, nie powinniśmy… – zaczęła Tessa.

Will potrząsnął czarną głową szybko. – Charlotte będzie ględzić mu przez wieki o tym, w którym pokoju chce zostać, i jak wdzięczna jest za jego pomoc, a ja chcę z tobą porozmawiać.

Tessa patrzyła na niego, kiedy wchodzili do Instytutu. Will chce z nią porozmawiać. Powiedział to wcześniej, to prawda, ale nie mówił jej to wprost, co było niepodobne do niego.

Will chwycił ją. Czy Jem powiedział mu o tym, że się zaręczyli? Był wściekły, myśląc, że nie była warta jego przyjaciela? Ale kiedy Jem miałby na to szansę? Możliwe, kiedy się przebierała, ale później, Will nie wyglądał na złego.

– Nie mogę się doczekać, aby powiedzieć Jemowi o naszym spotkaniu – powiedział, kiedy zaczął się wspinać po schodach. – Nigdy nie uwierzy w tamtą sytuację. Że Gideon w taki sposób obrócił się przeciwko ojcu! To jedno, powiedzieć tajemnicę Sophie, a co innego zrzec się całej lojalności wobec rodziny. Oddał swój rodzinny pierścień.

– Jest tak, jak mówisz – powiedziała Tessa, zdając sobie sprawę, że są na szczycie schodów i kierują się w stronę korytarza. Czuła ciepłą dłoń Willa przez jego rękawiczkę na ramieniu. – Gideon jest zakochany w Sophie. Ludzie zrobią wszystko dla miłości.

Will spojrzał na nią, jakby jej słowa wstrząsnęły nim, po czym uśmiechnął się, w taki sam sposób jak w powozie, irytująco słodkim uśmiechem. – Niesamowite, prawda?

Tessa nie wiedziała co odpowiedzieć. Doszli do salonu. Było to jasne pomieszczenie, pochodnie były powieszone wysoko i nie było ognia w kominku. Zasłony były odsłonięte, pokazując ołowiane niebo. Tessa zdjęła czapkę i rękawiczki, kładąc je na mały stoliku Marokańskim, kiedy dostrzegła Willa, który za nią podążał i zaczął zasuwać zasuwę drzwi.

Tessa zamrugała. – Will, dlaczego zamknąłeś…

Nigdy nie dokończyła zdania. Przekroczenie przestrzeni, dzielącej ich, Will pokonał w dwa długie kroki i dosięgnął jej, chwytając ją w ramiona. Wstrzymała oddech ze zdziwienia, kiedy wziął ją w ramiona, idąc z nią do tyłu w stronę ściany, zatrzymując się w jej połowie, kiedy jej krynolina zaprotestowała.

– Will – powiedziała ze zdziwieniem, kiedy przyparł ją do ściany całym ciałem, dotykając dłońmi jej ramion, jej wilgotnych włosów, jego gorące usta dotknęły jej ust. Czuła nacisk, dzikość w tym pocałunku, jakby tonęła. Jego usta były miękki, a jego ciało napierało na jej ciało, i smakował jak deszcz. Gorąco rozlało się po jej brzuchu, jego usta poruszyły się niespokojnie na jej ustach, czekając na odpowiedź.

Twarz Jema przemknęła przez jej zamknięte powieki. Położyła płasko dłonie na klatce piersiowej Willa i odepchnęła go od niej, tak mocno, jak tylko mogła. Nabrała gwałtownego wdechu. – Nie.

Zaskoczony Will, zrobił krok do tyłu. Jego głos, gdy mówił, był niski i gardłowy. – A ostatnia noc? W szpitalu? Objęłaś mnie…

– Ja? – Z ostrym szokiem zdała sobie sprawę, że to, co było dla niej snem, wcale nim nie było. A może kłamał? Nie. Nie było sposobu na to, by mógł wiedzieć, o czym marzyła.

– Ja… Myślałam, że śnię…

Mglisty wzrok pragnienia szybko zniknął z jego oczu, zastępując bólowi i zmieszaniu. Prawie wyjąkał:

– Ale nawet dziś. Myślałem, że ty… Powiedziałaś mi, że chętnie zostałabyś ze mną sama, jak ja…

– Myślałam, że chcesz wyjaśnień! Uratowałeś mi życie w magazynie herbaty i jestem ci wdzięczna, Will. Myślałam, że chcesz powiedzieć mi, że…

Will wyglądał tak, jakby ktoś uderzył go w twarz. – Uratowałem twoje życie, więc powinnaś być zadowolona!

– Więc co? – jej głos drżał. – Zrobiłeś to, bo to twój obowiązek? Ponieważ prawo mówi…

– Zrobiłem to, bo cię kocham! – powiedział półkrzykiem, a następnie, dostrzegając szok na jej twarzy, powiedział bardziej stonowanym głosem. – Kocham cię, Tessa, umiłowałem cię prawie od momentu, w którym cię poznałem.

Tessa splotła swoje dłonie. Były lodowato zimne. – Myślałam, że nie możesz być bardziej okrutny, niż na dachu, tamtego dnia. Myliłam się. To jest okrutne.

Will stał nieruchomo. Nagle, potrząsnął głową powoli, z boku na bok, jak pacjent zaprzeczający śmiertelnej diagnozie lekarza. – Ty… Nie wierzysz mi?

– Oczywiście, że ci nie wierzę. Po tym, co mówiłeś, sposób w jaki mnie traktowałeś.

– Musiałem – powiedział. – Nie miałem wyboru… Tessa, posłuchaj – zaczęła iść w stronę drzwi, przez co zablokował jej drogę, a jego niebieskie oczy płonęły – proszę, posłuchaj. Proszę.

Tessa zawahała się. Sposób w jaki mówił „proszę", nie usłyszała w tym żadnej nutki, którą miał mówiąc na dachu. Potem ledwie był w stanie patrzeć na nią. Teraz patrzył desperacko, jakby pragnął by została. Głos, którym ją skrzywdził, teraz był miękki, bez oznak kłamstwa, co kazało jej się zatrzymać. By usłyszeć go.

– Tessa. – Will wsunął palce w swoje czarne włosy, a jego dłoń zadrżała. Tessa pamiętała dotyk jego włosów, jak przechodziły przez jej palce. – To, co ci teraz powiem, nie powiedziałem żadnej żywej duszy prócz Magnusowi, a powiedziałem to jemu, bo potrzebowałem jego pomocy. Nawet Jemowi. – Will wziął głęboki wdech. – Kiedy miałem dwanaście lat, mieszkałem z rodzicami w Walii. Znalazłem Pyxis w biurku mojego ojca.

Nie była pewna czego ma oczekiwać z wypowiedzi Willa.

– Pyxis? Ale dlaczego twój ojciec trzymał Pyxis?

– Pamiątka z czasów dni Nocnych Łowców? Kto mógł wiedzieć? Czytałaś w Kodeksie o przekleństwach i o tym, jak można je zdjąć? Cóż, kiedy otworzyłem pudełko, wypuściłem demona, Marbasa, który mnie przeklął. Przysiągł, że każdy, kto mnie pokocha, umrze. Nie uwierzyłem mu, nie byłem jeszcze wyszkolony w magii, ale moja siostra umarła tamtej nocy, straszną śmiercią. To był początek przekleństwa. Uciekłem z domu i pojawiłem się w Instytucie. Wydawało mi się, że to jedyny sposób, aby zapewnić im bezpieczeństwo, aby nie spowodować ich śmierci. Nie wiedziałem na początku, że idę do drugiej rodziny. Henry, Charlotte, nawet Jessamine… Musiałem się upewnić, że nikt tutaj nie może nigdy mnie pokochać. Aby to zrobić, myślałem umieścić ich w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Od lat trzymałem wszystkich na dystans – ale wszystkich nie mogłem odsunąć całkowicie.

Tessa spojrzała na niego. Jego słowa były echem w jej głowie. Trzymać wszystkich na dystans. Pomyślała o jego kłamstwach, ukrywaniu się, przykrości względem Charlotte i Henre – go, okrucieństw, do których musiał się zmusić, nawet historię Tatiany. Kochała go tak, jak kochają dziewczyny, a której uczucia zmiażdżył. A potem…

– Jem. – szepnęła. Spojrzał na nią żałośnie.

– Jem jest inny. – szepnął.

– Jem umiera. Nie odsuwałeś Jema, bo był już bliski śmierci? Myślałeś, że klątwa nie wpłynie na niego?

– Mijały lata, a on żył, co wydawało się niemożliwe. Myślałem, że mogę się nauczyć tak żyć. Myślałem, że kiedy Jema nie będzie, kiedy skończę osiemnaście lat, będę mieszkać sam, nie skazując nikogo na moje przekleństwo. A później wszystko się zmieniło. Ze względu na ciebie.

– Mnie? – Powiedziała cicho Tessa, oszołomiona.

Cień uśmiechu dotknął jego ust. – Kiedy pierwszy raz cię spotkałem, pomyślałem, że jesteś przeciwieństwem wszystkiego, co znałem. Rozśmieszałaś mnie. Nikt poza Jemem nie powodował u mnie śmiechu, dobry Boże, pięć lat. A ty zrobiłaś to z łatwością, jakby to było oddychaniem.

– Nawet mnie nie znasz. Will…

– Spytaj Magnusa. Powie ci. Po nocy na dachu, poszedłem do niego. Odepchnąłem ciebie, ponieważ zdałem sobie sprawę, co zacząłem do ciebie czuć. W Sanktuarium tamtego dnia, kiedy myślałem, że nie żyjesz, zdałem sobie sprawę, że mogłaś przeczytać to na mojej twarzy. Byłem przerażony. Chciałem sprawić, byś mnie znienawidziła, Tess. Próbowałem tego. I chciałem umrzeć. Myślałem, że mogę znieść to, że mnie znienawidzisz, ale nie mogłem. Kiedy dowiedziałem się, że zostajesz w Instytucie, i za każdy raz, kiedy cię widziałem, był jak stanie na dachu cały czas, odpychając cię, czując się przy tym jakbym dławił się trucizną. Poszedłem do Magnusa i zażądałem, żeby pomógł mi znaleźć demona, który mnie przeklął, by przekleństwo zostało zniesione. Jeśli tak by się stało, myślałem, mógłbym zacząć jeszcze raz. Trwałoby to długo i boleśnie, i byłoby niemożliwe, ale myślę, że mógłbym sprawić, byś znowu mi zaufała, gdybym powiedział ci prawdę. Że mogę ponownie zdobyć twoje zaufanie – zbudować coś z tobą, powoli.

– Czy… Czy klątwa została zdjęta? Nie ma jej?

– Nie ma żadnej klątwy, Tessa. Demon oszukał mnie. Nigdy nie byłem przeklęty. Przez te wszystkie lata, byłem głupi. Ale nie na tyle głupi, żebym nie wiedział, że pierwszą rzeczą którą chce zrobić, to nauczyć się mówić prawdę tobie, co czuję. Zrobił kolejny krok do przodu, ale tą razom nie cofnęła się. Patrzyła na niego, bladego, na prawie przezroczystą skórę pod oczami, na ciemne kręcone włosy na skroniach i karku, na błękitne oczy i kształt jego ust. Patrząc na niego, w sposób w który mogła się wpatrywać w ulubione miejsce, którego nie była pewna, którego mogła już nie zobaczyć, próbując zapamiętać wszystko w pamięci, namalować na zewnętrznej stronie powieki, żeby mogła zobaczyć go, kiedy zamykała oczy do snu.

Usłyszała swój głos jakby z daleka.

– Dlaczego ja? – szepnęła. – Dlaczego ja, Will? Zawahał się.

– Kiedy cię tutaj przywieźliśmy, po tym jak Charlotte znalazła twoje list do brata, ja. przeczytałem je.

Tessa powiedziała spokojnie: – Wiem, że to zrobiłeś. Znalazłam je w twoim pokoju, kiedy byłam tam z Jemem. Spojrzał na nią zaskoczony.

– I nic mi nie powiedziałaś o tym?

– Na początku byłam zła – przyznała. – Ale to była noc kiedy znaleźliśmy cię w palarni opium. Zawiodłam się na tobie, przypuszczam. Powiedziałam sobie, że byłeś ciekawy, lub Charlotte poprosiła cię, żebyś je odczytał.

– Nie – powiedział – sam je wziąłem. Przeczytałem wszystkie. Każde słowo, które napisałaś. Ty i ja, Tess, jesteśmy podobni. Żyjemy i oddychamy słowami. To książki utrzymywały mnie przy życiu, myślałem, że nie mogę nikogo pokochać, i że nikt już nie pokocha mnie. Przez książki czułem, że nie jestem zupełnie samotny. Mogły być ze mną szczere, a ja z nimi też. Czytając twoje słowa, to, co napisałaś, jaka jesteś samotna czasami i przestraszona, ale zawsze odważna. Sposób, w jaki widzisz świat, kolory, tekstury i dźwięki, czułem – Czułem sposób twojego myślenia, nadzieję, marzenia. Czułem, że śnię, myślę i czuję z tobą. Śniłem to, co ty śniłaś, chciałem tego, czego ty chciałaś, a później zdałem sobie sprawę, że chciałem tylko ciebie. Dziewczynę, która napisała listy. Kochałem cię od chwili, kiedy je przeczytałem. I kocham cię nadal.

Tessa zaczęła się trząść. Powiedział dokładnie to, co chciała by ktoś jej powiedział. Oczekiwała tego w jakimś najciemniejszym kącie serca, żeby Will to powiedział. Will, chłopak, który kochał te same książki co ona, tą samą poezję co ona, który wywoływał u niej śmiech, nawet jeśli była wściekła. A teraz, stał przed nią, mówiąc jej, że kocha – słowa wypływające z jej serca, kształt jej duszy. Mówiąc jej coś, czego nigdy by sobie nie wyobraziła, by ktokolwiek jej coś takiego powiedział. Mówiąc jej coś, czego nie mogłaby powtórzyć, nie w taki sposób. I nie przez niego.

To nie miało znaczenia.

– Za późno – powiedziała.

– Nie mów tak – mówił półszeptem. – Kocham cię, Tessa. Kocham cię.

Potrząsnęła głową. – Will… przestań.

Wziął głęboki wdech. – Wiedziałem, że niechętnie mi zaufasz – powiedział. – Tessa, proszę, nie wierzysz mi, lub nie wyobrażasz sobie, by kochać mnie kiedykolwiek? Jeśli przez to drugie…

– Will. To nie ma znaczenia.

– Nic nie jest ważniejsze! – jego głos urósł. – Wiem, że mnie nienawidzisz, ponieważ zmusiłem cię do tego. Wiem, że nie masz powodu, by dawać mi drugą szansę, uznanie przez ciebie w innym świetle. Ale błagam cię o tą szansę. Zrobię wszystko. Wszystko.

Jego głos pękał, i usłyszała ciche echo innego głosu w głowie. Widziała Jema, patrzącego na nią, z miłością, światłem, nadzieją i wyczekiwaniem, jakby cały je świat był w jego oczach.

– Nie. – szepnęła. – To nie jest możliwe.

– Jest – powiedział rozpaczliwie. – Musi być. Nie możesz nienawidzić mnie tak bardzo jak inni…

– Nie, nienawidzę cię w ogóle – powiedziała z wielkim smutkiem – próbowałam cię znienawidzić, Will. Ale nigdy mi się to nie udało.

– Więc, jest szansa. – nadzieja zapłonęła w jego oczach. Nie powinna mówić tak delikatnie – och, Boże, czy było coś, co mogłoby zmniejszyć jego ból? Musiała mu powiedzieć. Teraz. Szybko. Prosto. – Tessa, jeśli mnie nie nienawidzisz, to istnieje szansa, że mogłabyś…

– Jem mi się oświadczył – wypaliła. – A ja powiedziałam tak.

– Co?

– Powiedziałam, że Jem mi się oświdczył – szepnęła. – Zapytał, czy wyszłabym za niego. I powiedziałam, że tak.

Will zrobił się chorobliwie blady.

– Jem. Mój Jem?

Skinęła głową, nie odpowiadając. Will zachwiał się, kładąc ręce na oparciu krzesła dla równowagi. Wyglądał, jakby ktoś kopnął go brutalnie w brzuch.

– Kiedy?

– Dzisiaj rano. Ale byliśmy bliżej, znacznie bliżej przez dłuższy czas.

– Ty i Jem? – Will wyglądał tak jakby ktoś kazał mu uwierzyć w coś niemożliwego – w śnieg latem, zimę w Londynie bez deszczu.

W odpowiedzi, Tessa dotknęła placami naszyjnik z wisiorkiem z jadeitem od Jema. – Dał mi to – powiedziała. Jej głos był cichy. – To był prezent jego matki, prezent ślubny. Will wpatrywał się w niego, na Chińskie pismo na nim, jakby naszyjnik był wężem okręcającym jej gardło. – Nigdy mi nic nie powiedział. Nigdy nie powiedział mi niczego o tobie. Nie w ten sposób. – Odgarnął włosy z twarzy, a ten charakterystyczny gest widziała jak robi tysiąc razy, teraz tylko jego ręka wyraźnie drżała. – Kochasz go?

– Tak, kocham go – powiedziała i zobaczyła, jak Will wzdryga się. – A ty?

– Ale on zrozumie – powiedział nieprzytomnie. – Wyjaśnimy mu to. Jeśli mu powiemy… On zrozumie.

Przez chwilę Tessa wyobraziła sobie, że ściąga naszyjnik z przywieszką, idąc przedpokojem, pukając do drzwi Jema. Oddając mu go. Mówiąc mu, że popełniła błąd, że nie może go poślubić. Mogła mu powiedzieć wszystko o sobie i Willu – jednak nie była pewna, że potrzebowała czasu, że nie mogła mu obiecać całego serca, że jakaś część należy do Willa i zawsze będzie należeć.

A następnie, pomyślała o pierwszych słowach, które usłyszała od Jema, zamknęła oczy, wracał do niej, jego twarz w świetle księżyca. Will? Will, czy to ty? Ton głosu Willa, jego twarz, zmiękczona dla Jema, tylko dla niego. Sposób w jaki Jem chwycił rękę Willa w szpitalu, gdy krwawił, sposób w jaki Will wołał James!, kiedy automat go zrzucił.

Nie mogę ich rozdzielić, jednego i drugiego, pomyślała. Nie mogę być odpowiedzialna za coś takiego.

Nie mogę powiedzieć prawdy żadnemu z nich.

Wyobraziła sobie twarz Jema, gdyby odrzuciła jego zaręczyny. Byłby miły. Jem zawsze był miły. Ale złamałaby coś w jego środku, coś niezbędnego. Nie byłby już taki sam, i nie miałby Willa, który mógłby go pocieszyć. I miał tak mało czasu.

A Will? Co zrobi? Cokolwiek teraz myśli, wiedziała, że jeśli zerwie z Jemem, nawet wtedy, nie dotknie jej, nie będzie z nią, nie ważne, że ją kochał. Mógłby nie pokazywać swojej miłości do niej przed Jemem, wiedząc, że jego szczęście spowodowało ból jego najlepszego przyjaciela? Nawet, gdyby Will mówił sobie, że może to robić, ona zawsze byłaby dziewczyną, którą Jem kocha, dopóki jego czas się skończy. Dopóki ona nie umrze. Nie zdradziłby Jema, nawet po jego śmierci. Gdyby był kogoś inny, kogokolwiek na świecie – nie pokochałaby nikogo innego na świecie. Miała dwóch chłopaków, których kochała. Na szczęście. I na gorsze.

Spowodowała, że jej głos był zimny najbardziej jak mogła. I spokojny.

– Powiedzieć co?

Will jedynie popatrzył na nią. W jego oczach było światło ,takie jak na schodach, zanim zamknął drzwi, zanim ją pocałował – olśniewające, pełne radości światło.

A teraz odchodziło, przygasając jak w oczach kogoś, kto nabierał ostatniego oddechu. Pomyślała o Nate, wykrwawiającym się w jej ramionach. Była bezsilna, nie mogla mu pomóc. Tak jak teraz. Poczuła się tak, jakby patrzyła na to, jak życie krwawi z Willa Herondale, i nie było niczego, czym mogła to zatrzymać.

– Jem wybaczy mi – powiedział Will. W jego twarzy była rozpacz, w głosie. Poddał się, pomyślała Tessa. Will, który nigdy się nie poddawał w walce. – On…

– Zrobiłby to – powiedziała. – nigdy nie potrafił być na ciebie zły, Will. Za bardzo cię kocha. Myślę nawet, że nie byłby zły wobec mnie. Ale dziś rano powiedział mi, że nie mógłby umrzeć nie kochając nikogo, jak jego ojciec kochał jego matkę, bez odwzajemnionej miłości. Chcesz, żebym przeszła przez przedpokój, zapukała do jego drzwi i zabrała mu to? Kochałbyś mnie nadal, gdybym to zrobiła? Will patrzał na nią przez długi czas. Wyglądał jak zgnieciony od środka, jak papier. Usiadł w fotelu i przystawił twarz do dłoni.

– Przyrzeknij mi – powiedział. – że będziesz go kochać. Poślubisz go i uszczęśliwisz.

– Obiecuję – powiedziała.

– Więc, jeśli kochasz go – powiedział cicho – proszę, Tessa, nie mów mu tego, co ci mówiłem. Nie mów mu, że cię kocham.

– A o przekleństwie? Nie wie…

– Proszę, o tym też mu nie mów. Henremu, Charlotte. Nikomu. Powiem im w odpowiednim czasie, we właściwej chwili. Udawaj, że nic ci nie powiedziałem. Jeśli dbasz o mnie chociaż trochę, Tessa…

– Nie powiem nikomu – powiedziała – przysięgam. Obiecuję, na mojego anioła. Anioła mojej matki. I, Will…

Spuścił swoje ręce, ale wciąż na nią nie patrzył. Chwytał boki fotela, a jego knykcie zbielały.

– Myślę, że lepiej jeśli pójdziesz, Tessa.

Nie mogła tego zrobić. Nie, kiedy wyglądał tak jak teraz, jakby umierał w środku. Nade wszystko, chciała podejść i objąć go, całować jego zamknięte oczy, sprawić, żeby się uśmiechnął.

– To, co musiałeś znieść – powiedziała. – odkąd skończyłeś dwanaście lat – to zabiłoby większość ludzi. Zawsze wierzyłeś, że nikt cię nie kocha, że nikt nie może tego zrobić, a to, że żyli, przetrwali, było dla ciebie dowodem, że nie kochają cię. Ale Charlotte kocha cię. I Henry. I Jem. I twoja rodzina. Zawsze będą cię kochać, Willu Herondale, nie potrafisz ukryć tego, co jest dobre w tobie, jakkolwiek mocno próbujesz.

Podniósł głowę i spojrzał na nią. Zobaczyła płomień ognia w jego niebieskich oczach. – A ty? Kochasz mnie?

Wbiła paznokcie w wewnętrzną stronę dłoni.

– Will – powiedziała.

Spojrzał na nią, powodując, że pomyślała, że na oślep. – Kochasz mnie?

– Ja… – wzięła głęboki oddech. Bolało. – Jem miał rację o tobie przez cały czas. Jesteś lepszy, niż myślałam, i przepraszam za to. Jeśli to ty, jaki jesteś naprawdę, myślę, że nie będzie trudności ze znalezieniem kogoś, kto cię pokocha, Will, ktoś kogo postawisz na pierwszym miejscu w sercu. Ale ja…

Wydobył dźwięk mieszaninę śmiechu, dławienia się i westchnienia.

– Pierwszy w twoim sercu – powiedział. – Czy uwierzysz, że to nie jest pierwszy raz, kiedy to do mnie powiedziałaś?

Potrząsnęła głową, zdezorientowana.

– Will, ja nie…

– Nigdy mnie nie pokochasz – powiedział stanowczo, a kiedy nie odpowiedziała, zadrżał. Dreszcz przebiegł przez całe jego ciało i osunął się z fotela nie patrząc na nią. Wstał sztywno i przeszedł przez pokój, po omacku otwierając drzwi. Przyłożyła dłoń do ust. Trwało to wieki, zanim odsunął zasuwę, i wyszedł na korytarz, zatrzaskując za sobą drzwi.

Will, pomyślała. Will, to ty? Bolały ją oczy. Odkryła, że siedzi na podłodze, niedaleko kominka. Wpatrywała się w płomienie, czekając aż nadejdą łzy. Nic się nie stało. Po tak długim czasie zmuszania się, by nie płakać, wydawało jej się, że straciła zdolność do płaczu.

Wzięła pogrzebacz z uchwytu przy kominku i skierowała jego końcówkę w stronę serca. Był gorący jak rozżarzony węgiel, czuła bijące od jego ciepło na skórze. Zielonkawy naszyjnik z wisiorkiem wokół jej gardła palił jej skórę.

Przyłożyła pogrzebacz do ognia w kominku. Zrobił się czerwony jak jej serce. Objęła jego końcówkę dłonią.

Przez chwilę czuła absolutnie nic. A potem, jakby z bardzo dużej odległości, usłyszała samą siebie płaczącą. Czuła się tak, jakby klucz obrócił się w jej sercu, uwalniając łzy w końcu. Pogrzebacz upadł z łoskotem na ziemię.

Kiedy Sophie przyszła szybko, słysząc jej krzyk, znalazła Tessę na kolanach przy ogniu, z poparzoną dłonią przyciśniętą do piersi, szlochającą tak, jakby jej serce pękło.

To była Sophie, która wzięła Tessę do pokoju. Sophie, która przebrała ją w koszulę nocną, a następnie położyła do łóżka. Sophie, która umyła jej poparzone dłonie, posmarowała maścią, pachnącą ziołami i przyprawami, która była tą samą maścią, której użyła Charlotte na policzku Sophie, kiedy pierwszy raz przyszła do Instytutu. Owinęła jej dłonie chłodnym flanelowym materiałem.

– Myślisz, że będę mieć bliznę? – spytała Tessa, bardziej z ciekawości, niż przez bliznę. Ogień, i płacz, które nadal ją trzymały, wydawały się wyprać z niej wszystkie emocje. Czuła się pusta jak skorupa.

– Prawdopodobnie małą, ale nie taką jak ja – powiedziała szczerze Sophie, zabezpieczając bandaż wokół dłoni Tessy. – Ogień boli bardziej niż one, jeśli wiesz co mam na myśli… Posmarowałam je szybko maścią. Wszystko będzie dobrze.

– Nie, nie będzie – powiedziała Tessa, patrząc na dłoń, a później na Sophie. Sophie, piękna jak zawsze, spokojna i cierpliwa w czarnej sukni i białym czepku, z lokami opadającymi jej na twarz – przykro mi ponownie, Sophie – powiedziała. – Miałaś rację o Gideonie, i myliłam się. Powinnam cię słuchać. Jesteś ostatnią osobą na ziemi skłonną być mądrzejszą od mężczyzn. Następną razom, gdy mi coś powiesz, będę wiedzieć, że jesteś godna zaufania, i że mogę ci zaufać.

Uśmiech Sophie błysnął, chowając w cieniu jej bliznę. – Rozumiem dlaczego to powiedziałaś.

– Powinnam ci ufać…

– Nie powinnam być zła – powiedziała Sophie – prawda jest taka, że nie byłam pewna co zrobi. Nie byłam pewna, dopóki nie wrócił z wami w powozie, z wami wszystkimi, że stanie po naszej stronie w końcu.

– To musi być miłe jednak – powiedziała Tessa, bawiąc się pościelą. – Że chce tutaj mieszać. Będzie tak blisko…

– To będzie najgorsza rzecz na świecie – powiedziała Sophie, i nagle jej oczy były pełne łez. Tessa zamarła w przerażeniu, zastanawiając się, czy powiedziała coś złego. Łzy stanęły w oczach Sophie, nie spadając jednak i podkreślając ich zielony kolor. – Jeśli tu zamiesza, zobaczy mnie taką, jaka jestem. Służącą. – jej głos pękł. – Wiedziałam, że nie powinnam się nigdy z nim widzieć, kiedy zaproponował mi to. Pani Branwell nie jest typem poniżania służących, ale wiem, że to jest złe, ponieważ on jest kim jest, ja też, i nie należymy do swoich światów. – Wyciągnęła rękę i potarła oczy, a wtedy łzy popłynęły, rozlewając się po policzkach i bliźnie.

– Mogę stracić wszystko, jeśli pozwolę sobie na to… A on co ma do stracenia? Nic.

– Gideon taki nie jest.

– Jest synem swojego ojca – powiedziała Sophie. – Kto powiedział, że to nie ma znaczenia? On nie będzie zamierzał ożenić się z przyziemnym, którym jestem, widząc jak rozpalam mu ogień, robię pranie.

– Jeśli cię kocha, nie będzie zwracał na to uwagi.

– Ludzie zawsze zwracają uwagę na wszystko. Nie jest tak szlachetny, jak myślisz.

Tessa pomyślała o Willu, trzymającego twarz w dłoniach. Jeśli mnie kochasz, proszę, Tessa, nie mów mu, co ci właśnie powiedziałem. – Nie jeden znalazł szlachetność w najdziwniejszych miejscach, Sophie. Poza tym, czy ty naprawdę chcesz być Nocnym Łowcą? Czy nie lepiej…

– Och, chcę – powiedziała Sophie. – Bardziej niż czegokolwiek na świecie. Zawsze chciałam.

– Nie wiedziałam – powiedziała Tessa z podziwem.

Kiedyś myślałam, że wyjdę za panicza Jema… – Sophie zabrała koc, a potem spojrzała w górę i uśmiechnęła się ponuro. – Nie złamałaś mu serca, prawda?

– Nie – powiedziała Tessa. Po prostu rozdarłam swoje na części. – Nie złamałam jego serca w ogóle.

Rozdział dwudziesty pierwszy: Węgle ogniste

O bracie, bogowie byli dobrzy dla ciebie.

Spij i bądź uradowany dotąd, dopóki świat nadal trwa.

Bądź zadowolony jak z przetartych lat;

Przekaż podziękowania życiu, miłości i zasadom;

Przekaż podziękowania życiu, O bracie, i śmierci,

Przez wzgląd na słodkie ostatnie brzmienie jej stóp, jej oddechu,

Ze względu na to, co ci podarowała, uprzejmość i niewinność,

Łzy i pocałunki, ta twoja pani.

—Algernon Charles Swinburne, The Triumph of Time

Muzyka wydobywała się zza drzwi pokoju Jema, które były lekko uchylone. Will stał z dłonią położoną na klamce, a jego ramie dotykało ściany. Czuł się strasznie zmęczony, bardziej zmęczony niż kiedykolwiek w swoim życiu. Przerażająco rozpalająca go energia towarzyszyła mu, odkąd opuścił Cheyne Walk, ale teraz zniknęła, wyschła, i czuł jedynie przerażające zmęczenie.

Czekał na Tessę, po tym, jak zatrzasnął drzwi do salonu za sobą, ale nigdzie jej nie było. Wciąż mógł widzieć ją, patrzącą na niego jej dużymi oczami przypominającymi szare, burzowe chmury. Jem miał propozycję dla mnie, a ja powiedziałam tak. Kochasz go? Tak, kocham go.

A później, znalazł się tutaj, stojąc przed drzwiami pokoju Jema. Nie wiedział, czy przyszedł tutaj spróbować porozmawiać z Jemem czy z Tessą. Miał tyle rzeczy do powiedzenia – lub, co było bardziej prawdopodobne, nauczył się przychodzenia tutaj bez powodu, i nie mógł zapomnieć o tym zwyczaju od kilku lat. Pchnął drzwi; magiczne światło wylało się na korytarz i wszedł do pokoju Jema.

Jem siedział na kufrze, trzymając nogi na łóżku, a skrzypce opierał o ramię. Jego oczy były zamknięte, jak łuk przepiłowany ponad cięciwą, a kąciki jego ust były uniesione do góry, kiedy jego parabatai wszedł do pokoju i powiedział:

– Will? To ty, Will?

– Tak – powiedział Will. Stał z boku pokoju, czując się jakby nie mógł iść dalej. Jem, przestając grać, otworzył oczy.

– Telemann, – powiedział. – Fantasia in E – flat major – postawił skrzypce na ziemi, lekko się schylając. – Wejdź. Powodujesz, że się denerwuję, kiedy tam tak stoisz.

Will zrobił kilka kroków. Spędził tyle czasu w tym pokoju, że znał go tak dobrze, jak swój własny. Kolekcje książek muzycznych Jema, miejsce, które zajmowały jego skrzypce, kiedy na nich nie grał; okna, przez które wpadały promienie słoneczne. Kufer, który pochodził z Shanghaiu. Laska z jadeitu, oparta o ścianę. Szkatułka w której były jego lekarstwa. Fotel, w którym Will spędził niezliczone noce, obserwując sen Jema, licząc jego oddechy i modląc się.

Jem spojrzał na niego. Jego oczy były jasne, bez żadnej nuty podejrzenia, wyrażające szczęście, kiedy spoglądał na przyjaciela.

– Jestem zadowolony, że tutaj jesteś.

– Ja też – powiedział szorstko Will. Czuł się dziwnie, i zastanawiał się czy Jem to widział. Nigdy wcześniej nie czuł się dziwnie w pobliżu swojego parabatai. Miał słowa na końcu języka, proszące się, by je wypowiedzieć.

Widzisz to, prawda, James? Bez Tessy nie ma tutaj dla mnie nic, – zabawy, światła, życia. Jeśli mnie kochasz, pozwolisz mi ją mieć. Nie możesz jej kochać tak, jak ja ją kocham. Nikt nie może. Jeśli naprawdę jesteś moim bratem, zrobisz to dla mnie.

Ale słowa pozostały niewypowiedziane, a Jem pochylił się jeszcze bardziej do przodu, a jego głos był niski i ufny.

– Will, jest coś, co chciałbym ci powiedzieć, kiedy nikogo nie ma przy nas.

Will zesztywniał. To było to. Jem zamierzał mu powiedzieć o zaręczynach, a on będzie musiał udawać, że jest szczęśliwy, nie patrzeć na okno, z rozpaczą, która go ogarniała. Wsadził ręce do kieszeni.

– Co chcesz mi powiedzieć?

Słońce błyszczało we włosach Jema, gdy pochylił głowę.

– Powinienem ci to powiedzieć wcześniej. Ale nigdy nie rozmawialiśmy o miłości, a ty byłeś taki cyniczny… – uśmiechnął się. – Wiedziałem, że robisz to specjalnie. A poza tym, nigdy nie myślałem, że jest szansa, że odwzajemni moje uczucia.

– Tessa – powiedział Will. Jej imię przypominało nóż w jego ustach.

Uśmiech Jema była jak światło, oświetlał całą twarz, a cała nadzieja, którą Will miał, schowała się gdzieś w tylnej części jego serca. Nadzieja, że może Jem tak naprawdę jej nie kochał, odeszła, jak mgła przy mocnym wietrze.

– Nigdy nie uciekałeś od swoich obowiązków – powiedział Jem. – I wiem, że zrobiłeś wszystko, co mogłeś, by ocalić Tessę w magazynie herbaty. Ale nie mogę odeprzeć myśli, że mogło to być powodem tego, że byłeś taki zdeterminowany by ją uratować, ponieważ wiedziałeś, co dla mnie znaczy – przechylił głowę, a jego uśmiech był jak słońce. – Czy zgadłem poprawnie, czy jestem skończonym idiotą?

– Jesteś idiotą – powiedział Will i przełknął ślinę, czując suchość w gardle. – Ale masz rację. Wiem, co ona znaczy dla ciebie.

Jem uśmiechnął się. Jego szczęście było wymalowane na jego całej twarzy, oczach, pomyślał Will. Nigdy tak nie wyglądał. Zawsze myślał o Jemie, jako kimś spokojnym, cichym. Dla niego samego uczucia jak radości czy gniew, był za bardzo ekstremalnymi, ludzkimi emocjami. Uświadomił sobie, że był całkiem zły; Jem nigdy nie był tak szczęśliwy jak teraz. Nie, odkąd jego rodzice nie żyli, pomyślał Will. Ale Will nigdy zwracał na to uwagi. Skupiał się na tym, by Jem był bezpieczny, żeby przeżył, ale nie by był szczęśliwy. Jem jest moim najwspanialszym grzechem.

Tessa miała rację, pomyślał. Chciał by złamała obietnicę Jemowi, mimo kosztów; teraz zdał sobie sprawę, że nie mógł, nie mógł. Możesz przynajmniej wierzyć, że mam honor – honor, i dług, mówił Jemowi. Zawdzięczał Jemowi życie. Nie mógł odebrać jedynej rzeczy Jemowi, której chciał najbardziej na świecie. Nawet jeśli oznaczałoby to szczęście Willa. Dla niego Jem to nie byłby tylko ktoś, komu jest winny dług, którego nigdy nie spłaci. Ktokolwiek go pokocha, pokocha całą jego duszę.

Jem nie wyglądał na bardziej szczęśliwego, ale i silnego, pomyślał Will, widząc zdrowe kolory na jego policzkach.

– Powinienem przeprosić – powiedział Jem. – Byłem za bardzo przejęty lekarstwami ifrytów. Wiem, że szukałeś pocieszenia.

– Nie, masz prawo do…

– Nie mam – Jem wstał. – Gdybym był surowy dla ciebie, to dlatego, że nie mogę znieść widoku tego, jak traktujesz siebie, jakbyś nie był nic warty. Widzę jaki jesteś naprawdę, mój bracie krwi. Nie tylko lepszy niż udajesz, ale lepszy niż większość ludzi, którzy chcą tacy być – położył dłoń na ramieniu Willa. – Jesteś wart wszystkiego, Will.

Will zamknął oczy. Zobaczył czarny bazalt w pokoju Konsula, dwa koła palące na ziemi. Jem przechodzący ze swojego koła do Willa, tak by zajmowali jedną przestrzeń, określoną przez ogień. Wtedy jego oczy były jeszcze czarne, duże, na jego bladej twarzy. Will pamiętał słowa przysięgi parabatai. Gdziekolwiek pójdziesz, ja też pójdę; gdzie zginiesz, zginę i ja, i tam zostanę pochowany; Anioł zrobi to dla mnie, i jeszcze więcej, a coś więcej niż śmierć rozdzieli ciebie i mnie. Ten sam głos przemawiał teraz do niego.

– Dziękuję za to, co zrobiłeś dla Tessy – powiedział Jem.

Will nie mógł patrzeć na Jema. Spoglądał na ścianę, gdzie łączyły się ich cienie w jedność. Kiedy jeden skończył, drugi nie mógł nie dodać.

– Dziękuje ci za oglądanie jak Brat Enoch wyciągał metal z moich pleców – powiedział. Jem roześmiał się.

– Po co innego są parabatai?

***

Sala posiedzeń Rady została ozdobiona czerwonymi transparentami, na których był przyszyte wycięte czarne runy; Jem szepnął do Tessy, że są to znaki runiczne decyzji i werdyktu.

Zajęli miejsca na początku, w rzędzie, w którym siedział też Henry, Gideon, Charlotte i Will. Tessa nie rozmawiała z Willem od poprzedniego dnia; nie był na śniadaniu, i dołączył do nich późno na dziedzińcu, zapinając na guziki płaszcz, kiedy zbiegał ze schodów. Jego ciemne włosy były potargane i wyglądał jakby nie spał. Wydawał się unikać spojrzenia Tessy, a ona sama na niego starała się nie patrzeć, chociaż czuła, że spogląda na nią od czasu do czasu. Czuła wtedy jakby gorący popiół lądował na jej skórze.

Jem był dżentelmenem w każdym calu; ich zaręczyny były wciąż sekretem, i poza uśmiechaniem się do niej za każdą razem, gdy na niego spojrzała, zachowywał się normalnie. Kiedy usadowili się na swoich miejscach przed Radą, poczuła, jak dotyka jej ramienia knykciami swojej prawej ręki, łagodnie, szybko zabierając rękę.

Czuła, jak Will patrzy na nich, z końca rzędu, w którym byli. Nie spojrzała na niego.

Na podniesionej platformie przy miejscach dla Rady, siedział Benedict Lightwood, odwrócony od całej Rady bokiem, przez co był widoczny jego profil orła. Koło niego siedział Gabriel, który, jak Will, wyglądał na wyczerpanego i był nieogolony. Rzucił raz okiem na swojego brata, kiedy Gideon wchodził do pomieszczenia i kiedy siadał na siedzeniu, specjalnie, wśród Nocnych Łowców z Instytutu. Gabriel zagryzł wargę i spuścił wzrok na buty, ale nie ruszył się z siedzenia.

Rozpoznała jeszcze parę twarzy wśród ludzi. Ciotka Charlotte, Callida, wychudzony Aloysius Starkweather – pomimo jego skarg, bez wątpienia nie był zaproszony. Jego oczy zwęziły się, gdy zobaczył Tessę patrzącą na niego i odwróciła szybko wzrok w stronę rady.

– Jesteśmy tu – powiedział Konsul Wayland, gdy stanął przed pulpitem, koło Inkwizytora, siedzącym po jego lewej stronie. – by ustalić jak Charlotte i Henry Branwell pomagali Clave przez ostatnie dwa tygodnie w kwestii Axela Mortmaina i w sprawie złożenia wzniosu przez Benedicta Lightwooda, który twierdzi, że lepiej by było, gdyby Instytut Londyński był w innych rękach.

Inkwizytor wstał. Trzymał coś, co świeciło srebrno – czarno w jego rękach.

– Charlotte Branwell, proszę zbliżyć się do mnie.

Charlotte wstała i zaczęła się wspinać po schodach na podest. Inkwizytor opuścił Śmiertelny Miecz na jej dłonie, którego uścisnęła. Cichym głosem opisała wydarzenia z ostatnich dwóch tygodni. Szukania Mortmaina w wycinkach gazetowych i historycznych, wizytę w Yorkshire, groźby przeciwko Herondale’om, odkrycie zdrady Jessamine, walka w magazynie, śmierć Nate – 'a. Nigdy nie kłamała, pomyślała Tessa, ale ominęła detale tu i tam. Najwyraźniej Śmiertelny Miecz mógł to umożliwić.

Było tylko kilka momentów podczas przemówienia Charlotte, kiedy Rada była oburzona. Robili głębokie wdechy, tuptając stopami, szczególnie względem tego, co zrobiła Jessamine.

– Znałam jej rodziców – Tessa usłyszała głos ciotki Charlotte, Caliidi, mówiącej z końca pomieszczenia. – okropni biznesmeni – okropni!

– Gdzie jest teraz dziewczyna? – domagał się odpowiedzi Inkwizytor.

– Jest w celi w Cichym Mieście – powiedziała Charlotte. – Czeka na karę za jej przestępstwo. Informowałam Konsula o miejscu jej pobytu.

Inkwizytor, który chodził w tą i z powrotem, zatrzymał się i spojrzał prosto w oczy Charlotte.

– Mówiłaś, że ta dziewczyna jest jak córka dla ciebie – powiedział. – A jednak oddaliście ją Bracią chętnie? Dlaczego to zrobiliście?

– Prawo jest trudne, – powiedziała Charlotte. – ale jest prawem. Usta Konsula Waylanda uniosły się delikatnie w uśmiechu.

– Mówiłeś, że będzie zbyt pobłażliwa dla winowajców, Benedict – powiedział. – Jakiś komentarz?

Benedict wstał. Był ubrany w ciemną marynarkę tweedową, z których rękawów wystawały śnieżnobiałe rękawy koszulki spięte dokładnie mankietami.

– Mam komentarz – powiedział. – Gorąco popieram Charlotte Branwell i jej kierownictwo Instytutem, i zrzekam się mojego stwierdzenia, że mógłbym zająć jej pozycję.

Szmer niedowierzania przebiegł przez tłum. Benedykt uśmiechnął się lekko.

Inkwizytor obrócił się i spojrzał na niego z niedowierzaniem.

– O czym ty mówisz? – powiedział – pomimo faktu, że ci Nocni Łowcy zabili Nathaniela Graya – lub byli odpowiedzialni za jego śmierć – który był jedynym powiernikiem z Mortmainem, pomimo faktu, że szpiegował pod ich dachem, pomimo tego, że nie wiedzą gdzie jest Mortmain, poleciłbyś Charlotte i Henry’emu Branwell zarządzanie Instytutem?

– Nie wiedzą gdzie jest Mortmain – powiedział Benedict. – Ale wiedzą kim jest. Jak to wielki przyziemny, militarny strateg Sun Tzu powiedział w Sztuce Wojennej ,,Jeśli znasz swoich wrogów i znasz siebie, możesz wygrać sto bitew bez jednej straty''. Wiemy kim naprawdę jest Mortmain, – śmiertelnym człowiekiem, nie nadprzyrodzonym; człowiekiem bojącym się śmierci, mężczyzną, który chce zemsty, za niesprawiedliwe zabicie jego rodziny. Nie ma współczucia dla Podziemnych. Wykorzystał wilkołaki, by pomogły mu stworzyć mechaniczne wojsko szybko, karmiąc je narkotykami, by je zabijały i zapewniły mu ciszę. Osądzając wielkość magazynu, i liczbę pracowników którą zatrudnił, jego mechaniczne wojsko będzie spore. Osądzając jest motywacje i lata, przez które poprawiał swoje strategię dla zemsty, nadal jest człowiekiem, który nie może być znaleziony, nie może być zatrzymany. Musimy przygotować się do wojny. Nie wiedzieliśmy o tym wcześniej.

Inkwizytor patrzył na Benedicta, o wąskich wargach, jakby podejrzewał, że coś nieprzewidywalnego się dzieje, coś, co nie może być.

– Przygotować do wojny? I sugerujesz, że zrobimy to – budując to, oczywiście, wszystko na informacjach, które nabyliśmy przez Branwellów?

Benedict wzruszył ramionami.

– Tak więc, oczywiście, będzie to osądzone po naradzie Rady. Ale Mortmain chciał rekrutować potężnych podziemnych, takich jak Woolsey Scott i Camille Belcourt dla swoich powodów. Nie możemy wiedzieć, gdzie jest, ale znamy jego drogi, i możemy go złapać w pułapkę. Może przy pomocy sprzymierzania się z potężnymi przywódcami Podziemnych. Charlotte wydaje się mieć z nimi dobre kontakty, nie sądzisz?

Cichy śmiech przebiegł wokół Rady, ale nie śmiali się z Charlotte; śmiali się z Benedicta. Gabriel spoglądał na ojca, a jego zielone oczy płonęły.

– A szpieg w Instytucie? Nie nazwałbyś tego przykładem nieostrożności? – powiedział Inkwizytor.

– Nie – powiedział Benedict. – Zajmowała się sprawą szybko i bez litości. – uśmiechnął się do Charlotte, a jego uśmiech był jak brzytwa. – Cofam moje wcześniejsze oświadczenie o miękkim sercu. Najwyraźniej, jest zdolna do sędziowania bez litości jak każdy mężczyzna. Charlotte zbladła i nic nie powiedziała. Jej małe ręce wciąż trzymały miecz.

Konsul Wayland westchnął.

– Chciałbym, byś doszedł do tego wniosku dwa tygodnie temu, Benedict i zaoszczędził nam całych tych kłopotów.

Benedict wzruszył ramionami.

– Myślałem, że musi być przetestowana – powiedział. – I zdała ten test. Wayland potrząsnął głową.

– Bardzo dobrze. Głosujmy więc – podał coś, co wyglądało jak szklane naczynie Inkwizytorowi, który wstał i podążył w stronę Nocnych Łowców, podając fiolkę kobiecie siedzącej w pierwszym rzędzie. Tessa patrzyła zafascynowana, kiedy schyliła głowę i szepnęła coś do fiolki i podała ją mężczyźnie siedzącemu po jej lewej stronie.

Fiolka krążyła po pomieszczeniu, kiedy Tessa poczuła jak Jem wsunął swoje ręce w jej. Lekko skoczyła, myśląc, że jej marszczona spódnica, w dużej mierze zakryje ich ręce. Wplotła swoje palce w jego szczupłe, delikatne i zamknęła oczy. Kocham go. Kocham go. Kocham go. Jego dotyk spowodował jej drżenie, powodując tym samym, że chciała płakać. Z miłości, z zamieszania, ze smutku, pamiętając wyraz twarzy Willa, kiedy mu mówiła, że jest zaręczona z Jemem, gdy szczęście odchodziło z niego, jakby ogień został oblany deszczem.

Jem wyciągnął rękę z jej dłoni i wziął fiolkę od Gideona. Usłyszała jego szept.

– Charlotte Branwell. – Zanim podał fiolkę Henry’emu po jej drugiej stronie. Spojrzała na niego, i musiał inaczej odebrać nieszczęście w jej oczach, ponieważ uśmiechnął się do niej pokrzepiająco. – Wszystko będzie w porządku – powiedział. – Wybiorą Charlotte.

Kiedy fiolka okrążyła całe pomieszczenia, została zwrócona Inkwizytorowi, który teatralnym gestem przekazał ją Konsulowi. Konsul wziął fiolkę i kładąc ją na pulpicie przed nim, narysował znak runiczny na szkle.

Fiolka zadrżała, jak czajnik na ogniu. Biały dym wydostawał się z niej – zebrane szepty Nocnych Łowców. Przeliterował słowa w powietrzu. CHARLOTTE BRANWELL.

Charlotte opuściła ręce ze Śmiertelnym Mieczem, omal nie upuszczając go z ulgi. Henry wydał z siebie zanoszący się kaszlem hałas i rzucił swój kapelusz w powietrze. Pokój został napełniony gwarem i zamieszaniem. Tessa nie mogła się powstrzymać, by nie rzucić okiem na Willa. Osunął się w dół na swoim miejscu, odrzucił głowę do tyłu, a jego oczy były zamknięte. Wyglądał blado i na bardzo zmęczonego, jakby ostatnie minuty zabrały mu resztę energii. Krzyk przeniknął przez gwar. Tessa natychmiast wstała, rozglądając się. To ciotka Charlotte, Callida, krzyczała, ubrana w elegancko na szaro, z głową odrzuconą do tyłu, z palcem wskazującym na sufit. Gwałtowne wdechy przebiegły po pokoju, kiedy Nocni Łowcy spojrzeli tam, gdzie ona. Powietrze nad nimi zostało napełnione przez tuziny, może nawet więcej, tętniących życiem czarnych, metalowych kreatur, wyglądających jak ogromne karaluchy, z miedzianymi skrzydłami, latającymi po pomieszczeniu, napełniając go nieprzyjemnym odgłosem metalicznego brzęczenia.

Jeden z metalowych chrząszczy zanurzył się w dół i zawisnął nad Tessą, na wysokości jej wzroku, wydając z siebie dźwięk klikania. Był bezoki, wyglądał jak płaski talerz ze szklanym wnętrzem. Poczuła, jak Jem sięga po jej ramie, próbując odsunąć ją, ale wyrwała się niecierpliwie, zdejmując kapelusz z głowy. Zaczęła min wymachiwać tak, by stworzenie uwięzić między jej kapeluszem a siedzeniem. Natychmiast wywołało to wściekłe, wysokie brzęczenie kreatury.

– Henry! – zawołała. – Henry, mam jedno z tych rzeczy!

Henry znalazł się przy niej, zaróżowiony i spojrzał w dół na kapelusz. Mała dziura tworzyła się na eleganckim, szarym kapeluszu z aksamitu, gdzie mechaniczna istota szarpała go. Z przekleństwem, Henry, uderzył w nią mocno pięścią, gniotąc kapelusz i rzecz w środku. Wydało z siebie ostatnie dźwięki i ruchy.

Jem obszedł ich i podniósł kapelusz ostrożnie. Co zostało pod nim – złamane metalowe skrzydła, zepsute podwozie, złamane miedziane nogi.

– Ugh – powiedziała Tessa. – Wygląda jak robak. – rzuciła okiem w górę ponieważ inny krzyk rozszedł się po pomieszczeniu. Insekty zbiegły się blisko siebie i szybko odfruwały, aż zniknęły, jak karaluchy ssane w dół odpływu.

– Przepraszam za kapelusz – powiedział Henry. – Dam ci nowy.

– To tylko kapelusz – powiedziała Tessa, kiedy krzyki wściekłej Rady odbiły się echem po pomieszczeniu. Spojrzała w stronę centrum pokoju. Konsul stał z jarzącym się Śmiertelnym Mieczem w ręce, a za nim Benedict, z oczami jak lód, o kamiennej twarzy.

– Naprawdę, mamy większe rzeczy do martwienia się.

***

– To jest rodzaj kamery – powiedział Henry, trzymając kawałki zepsutej metalowej istoty, o wyglądzie chrząszcza na jego kolanach, kiedy jechali powozem w stronę domu. – Bez Jessamine, Nate'a, czy Benedicta, Mortmain musi wyeliminować ludzkich szpiegów, którzy go informowali. Wysyła więc te rzeczy – dotknął czerep; kawałki, które zebrał z siedzenia, zebrał do kapelusza Tessy, którego trzymał pomiędzy kolanami, żeby nie wyleciały.

– Benedict nie wyglądał na zadowolonego widząc te rzeczy – powiedział Will. – Musi zdawać sobie sprawę, że Mortmain wie o jego zdradzie.

– To była kwestia czasu – powiedziała Charlotte. – Henry, czy te rzeczy mogły rejestrować dźwięk, obrazy, pojedyncze obrazy? Latały wokół szybko…

– Nie jestem pewien – Henry zmarszczył brwi. – Będę musiał je zbadać w krypcie. Mogę znaleźć migawki mechanizmu, ale to nie znaczy… – spojrzał w górę na niezrozumienie na twarzach, patrzących na niego i wzruszył ramionami. – W tym przypadku – powiedział. – Możliwe, że to nie jest najgorsza rzecz, że Rada zobaczyła wynalazki Mortmaina. To jedno słyszeć o nich, a inne widzieć je. Nie myślisz tak, Lottie?

Charlotte wymruczała odpowiedz, ale Tessa nie słyszała niej. Jej umysł właśnie przypomniał jej o rzeczy, która przyszła jej do głowy. Kiedy zostawiła sale posiedzeń Rady, i czekała na powóz Branwellów, Jem odwrócił się od niej, rozmawiając z Willem, kiedy zobaczyła czarną pelerynę przyciągającą jej wzrok. Zobaczyła Aloysiusa Starkweathera, który szedł sztywnym krokiem w jej stronę.

– Panno Gray – warknął. – Ta diabelska maszyna – sposób, w jaki podleciała do pani…

Tessa stała spokojnie wpatrując się w niego. Czekała na to, by ją oskarżył o coś, chociaż sama nie wiedziała co to mogłoby być.

– Wszystko w porządku? – powiedział i nagle, jego akcent Yorkshire zrobił się bardzo wyraźny. – Nie skrzywdziła cię?

Wolno Tessa potrząsnęła głową.

– Nie, Panie Starkweather. Dziękuję uprzejmie, za pytanie o moje zdrowie, ale nie. Następnie, Jem i Will odwrócili się i spojrzeli na nich. Świadomy tego, że przyciąga uwagę, Starkweather kiwnął głową raz, mocno, odwrócił się i ruszył przed siebie, a jego zniszczona peleryna powiewała za nim.

Tessa nie mogła powstrzymać myśli. Pomyślała o krótkim czasie, kiedy była w głowie Starkweathera. Czuła jego zdziwienie, gdy ją pierwszy raz zobaczył, dopóki powóz nie szarpnął i zatrzymał się przed Instytutem. Uspokojona, że będzie wolna od ciasnego pomieszczenia, Nocni Łowcy i Tessa wyszli z powozu.

Były luki, w szarych chmurach nad miastem, przez które słońce rzucało cytrynowo – żółte promienie. Charlotte ruszyła przed siebie, ale Henry zatrzymał ją, obejmując ją ramieniem, w którym nie trzymał zniszczony kapelusz Tessy. Tessa obserwowała jak pierwszy płomyk szczęścia widnieje na nich twarzach od wczoraj. Naprawdę obchodzili ją, Charlotte i Henry, zdała sobie sprawę, że chce zobaczyć ich szczęśliwych.

– To, o czym powinniśmy pamiętać, to to, że wszystko poszło tak, jak tego oczekiwaliśmy – powiedział Henry, trzymając ją mocno. – Jestem z ciebie dumny, kochanie.

Tessa spodziewała się sarkastycznych komentarzy Willa, ale spoglądał w stronę bramy. Gideon wyglądał na zakłopotanego, a Jem jak zawsze był zadowolony.

Charlotte odsunęła się od Henry'ego, rumieniąc się wściekle i wyprostowała kapelusz, ale wyglądała na zachwyconą.

– Naprawdę jesteś, Henry?

– Absolutnie! Nie tylko moja żona jest piękna, ale genialna, a jej błyskotliwość powinna być doceniona!

– Tak – powiedział Will, wciąż patrząc na bramę. – Jessamine powiedziałaby, żebyście przerwali, bo robi jej się niedobrze.

Uśmiech zniknął z twarzy Charlotte.

– Biedna Jessie…

Ale odpowiedz Henry'ego była nietypowo twarda.

– Ona nie powinna robić tego, co zrobiła, Lottie. To nie twoja wina. Możemy mieć tylko nadzieję, że decyzja Rady będzie łagodna – odchrząknął. – Nie mówmy już dzisiaj o Jessamine, dobrze? Dziś powinniśmy świętować. Instytut jest wciąż nasz.

Charlotte spojrzała na niego, z taką miłością w oczach, że Tessa odwróciła wzrok w stronę Instytutu. Zamrugała. Wysoko, na ścianie, zobaczyła ruch. Zasłony drgnęły w rogu okna i ujrzała bladą twarz. Sophie, patrząca na Gideona? Nie była pewna, bo twarz zniknęła tak szybko, jak się pojawiła.

Tessa ubrała się ze specjalną troską tej nocy, w jedną z nowych sukni, którą dostarczyła jej Charlotte: niebieski atłas w kształcie serca, zaokrąglony dekolt, do którego zostały przyczepione koronki. Rękawy były krótkie, pokazując jej długie, białe ramiona, a jej włosy były zakręcone na loki, spięte szpilkami do góry. Jej fryzura była przeplatana ciemnoniebieskimi bratkami. Nie minęło dużo czasu odkąd Sophie ostrożnie je ułożyła we włosach Tessy, kiedy zdała sobie sprawę, że są w kolorze oczu Willa, i chciała nagle je wyrwać, ale oczywiście nie zrobiła tego. Podziękowała Sophie za jej wysiłki i pochwaliła ją szczerze za to, ze jej włosy ładnie się układały.

Sophie wyszła następnie, pomóc Bridget w kuchni. Tessa usiadła przed lustrem i zagryzła wargi, szczypiąc policzki. Potrzebowała koloru, pomyślała. Była wyjątkowo blada. Naszyjnik z wisiorkiem z jadeitu schowała za koronką dekoltu, gdzie nikt nie mógł go zobaczyć. Sophie patrzyła na to, kiedy Tessa się ubierała, ale nie skomentowała tego. Sięgnęła po wisiorek z aniołem i zapięła go również na szyi. Dotykając jej skóry, koło jej obojczyków, uspokajał ją tykaniem. Nie było powodu, by nie nosiła ich obu, prawda?

Gdy pojawiła się na korytarzu, Jem czekał na nią. Jego oczy zabłysły, kiedy zobaczył ją, i rozglądając się po korytarzu, przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta.

Poddała się swojej woli, by zatopić się w pocałunku, przeniknąć do niego jak wcześniej. Jego usta były miękkie i miały słodki posmak, a jego ręka dotykającą jej szyję była silna i łagodna. Przysunęła się bliżej niego, czując bicie jego serca.

Odsunął się, zadyszany.

– Nie chciałem tego zrobić… Uśmiechnęła się.

– Myślę, że chciałeś, James.

– Nie, zanim cię nie zobaczyłem – powiedział. – Chciałem jedynie cię spytać, czy mogę towarzyszyć ci w drodze do obiadu. Wyglądasz pięknie – dotknął jej włosów. – Boję się za bardzo o namiętność, która może rozpocząć zrzucać liście jak drzewo jesienią.

– Tak więc, możesz – powiedziała. – Eskortować mnie na obiad.

– Dziękuję – przebiegł koniuszkami palców lekko po jej kościach policzkowych – pomyślałem, że obudzę się dzisiaj, i będzie to tylko sen, że zgodziłaś się. Ale nie. Prawda? – jego oczy przeszukały jej twarz.

Potrząsnęła głową. Mogła czuć łzy z powrotem, z głębi jej gardła, i cieszyła się, że jej rękawiczka zakrywa oparzenie jej lewej ręki.

– Przepraszam, że jestem dla ciebie złym interesem, Tessa – powiedział. – Lata, mam na myśli. Przykuwasz siebie do umierającego człowieka, gdy masz tylko szesnaście…

– Masz jedynie siedemnaście lat. Jest mnóstwo czasu, by znaleźć metodę leczenia. – szepnęła.

– Znajdziemy. Znajdziemy ją. Będę z tobą. Na zawsze.

– Teraz w to wierzę – powiedział. – Kiedy dwie dusze staną się jedną, zostaną razem. Urodziłem się w tym świecie, by cię kochać i będę cię kochać w następnym życiu, i jeszcze następnym po nim.

Pomyślała o Magnusie. Jesteśmy przywiązani do tego życia przez złoty łańcuch, i boimy się go zerwać z obawy, co będzie po nim.

Wiedziała co teraz miał na myśli. Nieśmiertelność była prezentem, ale nie bez jego konsekwencji. Bo jeśli jestem nieśmiertelna, pomyślała, w takim razie mam tylko to, jedno życie. Nie zmienię nic, jak ty, James. Nie zobaczę cię w niebie, albo na brzegu wielkiej rzeki, albo w jakimkolwiek życiu poza tym.

Ale nie powiedziała tego. Skrzywdziłoby to go, a jeśli cokolwiek co wiedziała było prawdziwe, jakiś dziwne pragnienie zamieszkałe w niej, pragnęło go chronić przed zranieniem, stać między nim, a rozczarowaniem, między nim, a bólem, między nim, a śmiercią, i walczyć tak jak Boudika walczyła z Rzymianami. Podniosła rękę i dotknęła jego policzka, a on dotknął policzkiem jej włosów, pełnych kwiatów w kolorze oczu Willa, i stali tak, do czasu, gdy dzwonek na obiad nie zadzwonił drugi raz.

Bridget, który była słyszana z kuchni, śpiewając żałośnie, przeszła samą siebie w pokoju stołowym, umieszczając świece w srebrnych stojakach wszędzie, przez co całe pomieszczenie migotało światłem. Ucięła róże i storczyki, które umieściła w srebrnych misach z wodą, kładąc je na białych obrusach z lnianego płótna. Henry i Charlotte siedzieli na początku stołu. Gideon, w stroju wieczorowym, wpatrywał się w Sophie, która wchodziła i wychodziła, starając się umyślnie unikać jego spojrzeń. Koło niego siedział Will.

Kocham Jema. Poślubię go. Tessa powtórzyła to sobie, kiedy wchodzili do sali, ale nie zrobiło to różnicy; jej serce ckliwie zatrzepotało, widząc Willa. Nie widziała go w stroju wieczorowym od balu, i mimo, że wyglądał na bladego i chorego, wciąż wyglądał na niedorzecznie przystojnego.

– Wasza kucharka zawsze śpiewa? – spytał Gideon, kiedy Jem i Tessa weszli. Spojrzał na Henry'ego, który uśmiechał się do niego przyjaźnie, z twarzą pokrytą piegami.

– Zaczęliśmy się zastanawiać gdzie wasza dwójka była… – zaczął.

– Tessa i ja mamy wiadomość – wypalił Jem. Jego ręka znalazła dłoń Tessy i złapała za nią. Stała skamieniała, widząc jak trzy ciekawskie twarze odwracając się do nich, cztery, gdyby liczyć Sophie, która właśnie weszła do pokoju. Will siedział dalej, wpatrując się na srebrną misę przed nim; biała róża płynęła w niej i wydawała się opadać na dno. W kuchni Bridget wciąż śpiewała jedną ze swoich okropnych, smutnych piosenek, a słowa niosły się przez drzwi:

To zdarzyło się, kiedy poszłam zaczerpnąć powietrza, Słyszałam jak pokojówka jęczała.

Powiedziała,, Widziałaś ty mojego ojca? Widziałaś ty moją matkę?

Widziałeś ty mojego brata Johna?

Widziałeś ty ziemię, którą najbardziej kocham?

A jego imię to słodki William?

Zamorduje ją – pomyślała Tessa. Niech o tym stworzy piosenkę.

– Tak więc, powiedzcie nam – powiedziała Charlotte z uśmiechem. – Nie każcie nam czekać w napięciu, Jem!

Jem podniósł ich złączone dłonie i powiedział:

– Tessa i ja zaręczyliśmy się, by wziąć ślub. Spytałem ją, a ona zgodziła się.

Nastała wstrząsająca cisza. Gideon wyglądał na zdziwionego – Tessa poczuła współczucie dla niego, w jakimś stopniu – i Sophie, która stanęła, trzymając w rękach dzbanuszek do śmietanki, a jej usta były otwarte. Henry i Charlotte patrzyli na nich nie kryjąc zaskoczenia. Żaden z nich nie mógł tego oczekiwać, pomyślała Tessa: cokolwiek Jessamine powiedziała o matce Tessy, która mogła być Nocnym Łowcą, nadal była Podziemnym, a Nocni Łowcy nie poślubiali Podziemnych. Nie tak sobie wyobrażała ten moment. Myślała, że jakoś powiedzą to ostrożnie, oddzielnie, a nie, że Jem wyskoczy z tym z gorączką pełnej radości i szczęścia w pokoju stołowym. Och, proszę, uśmiechnijcie się – pomyślała. Proszę, pogratulujcie nam. Nie psujcie tego mu. Proszę.

Uśmiech Jema rozszerzył się, gdy Will wstał. Tessa zaczerpnęła oddechu. Był piękny w stroju wieczorowym, to była prawda, ale zawsze był piękny; teraz było w nim coś innego, pomyślała, w głębi jego niebieskich oczu, szpary w twardej i doskonałej zbroi wokół siebie przepuszczały ogień światła. To był nowy Will, inny Will, jedynie przebłyski Willa – Will, którego tak naprawdę znał tylko Jem. A ona nigdy go takiego nie pozna. Ta myśl przedziurawiła ją smutkiem, jakby przypominała sobie, że ktoś umarł.

Podniósł lampkę wina.

– Nie znam dwóch wspanialszych ludzi – powiedział. – Nie mogę sobie wyobrazić lepszej wiadomości. Mam nadzieję, że wasze życie będzie szczęśliwe i długie – jego oczy odszukały Tessę, w końcu zatrzymując się na Jemie. – Gratuluję, Bracie.

Szmer innych odgłosów nastąpił po przemówieniu. Sophie postawiła dzban i podeszła do Tessy, ściskając ją. Henry i Gideon potrząsnęli ręka Jema, a Will stał i spoglądał na wszystko, wciąż trzymając lampkę wina. Wśród szczęśliwego szmeru głosów, Charlotte milczała, z przyciśniętą ręką do klatki piersiowej; Tessa martwiła się o nią.

– Charlotte, wszystko w porządku?

– Tak – powiedziała Charlotte, a następnie dodała głośniej. – Tak. Tylko, mam dla was wieści. Dobre wieści.

– Tak, kochanie – powiedział Henry. – Odzyskaliśmy Instytut! Ale nie każdy o tym jeszcze wie…

– Nie, nie to, Henry. Ty… – Charlotte wydała z siebie dźwięk pół śmiechu, pół łez. – Henry i ja będziemy mieli dziecko. Chłopca. Brat Enoch powiedział mi. Nie chciałam ci mówić o tym wcześniej, ale…

Reszta jej słów została zagłuszona przez radosne niedowierzanie Henry’ego. Podniósł Charlotte z miejsca, a ona zarzuciła ręce na jego ramiona.

– Kochanie, to wspaniale, wspaniale.

Sophie wydała lekki okrzyk i klasnęła w dłonie. Gideon wyglądał tak, jakby był speszony, a Will i Jem wymienili niepewne uśmiechy. Tessa nie mogła powstrzymać uśmiechu; radość Henry’ego była zaraźliwa. Nosił Charlotte po pokoju w jedną i z powrotem, zanim nie zatrzymał się gwałtownie, przerażony, że może to był złe dla dziecka i posadził ją na najbliższym krześle.

– Henry, jestem w pełni zdolna do chodzenia – powiedziała oburzona Charlotte. – Nawet do tańca.

– Kochanie, jesteś niedysponowana! Musisz pozostać w łóżku przez następne osiem miesięcy. Mały Buford…

– Nie nazywaj naszego dziecka Bufordem. Nie ważne, że twój ojciec miał tak na imię lub, że to jest tradycyjne imię w Yorkshire… – zaczęła Charlotte ze złością, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Cyril wsunął rozczochraną głowę, patrząc na wesołość przed nim i powiedział niepewnie:

– Pani Branwell, jest tutaj ktoś, kto chce was wszystkich zobaczyć. Henry zamrugał.

– Ktoś do nas? To jest prywatny obiad, Cyril. Nie słyszałem dzwonu…

– Nie, ona jest Nefilim – powiedział Cyril. – Mówi, że to ważne. Nie będzie czekać. Henry i Charlotte wymienili spojrzenia.

– No dobrze – powiedział Henry w końcu – przyprowadź ją, ale powiedź jej, że ma mało czasu.

Cyril zniknął. Charlotte wstała, wygładzając dół sukni i poklepując jej potargane włosy.

– Ciotka Callida, być może? – powiedziała ze zdziwieniem. – Nie mogę pojąć, kto jeszcze… Drzwi otworzyły się ponownie, i Cyril przeszedł przez nie, a następnie za nim młoda dziewczyna w wieku około piętnastu lat. Miała na sobie czarny płaszcz podróżny nałożony na zieloną suknię. Nawet jeśli Tessa nie widziałaby jej wcześniej, wiedziałaby kogo jej przypomina – jej czarne włosy, jej fioletowo – niebieskie oczy, wdzięczna linia jej białej szyi, delikatne zbudowane ciało, pełny łuk jej ust.

Usłyszała nagły, gwałtowny wdech Willa.

– Cześć – powiedziała dziewczyna głosem miękkim i zaskakująco stanowczym – przepraszam za przerwanie obiadu, ale nie miałam gdzie iść. Jestem Cecily Herondale. Przybyłam tu, by być przeszkolona, jako Nocny Łowca.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Mechaniczny książę Cassandra Clare ebook
Mechaniczna Księżniczka Cassandra Clare
Mechaniczny anioł Cassandra Clare ebook
Cassandra Clare Mechaniczny książę darmowy e book
Cassandra Clare Mechaniczny Anioł
Cassandra Clare Mechaniczny anioł darmowy e book
Cassandra Clare Mechaniczny anioł (fragment)
Cassandra Clare, Maureen Johnson Die Chroniken des Magnus Bane 02 Die Flucht der Königin
Część rozdziału siódmego Pale Kings and Princes The Clockwork Angel Cassandra Clare
Cassandra Clare Jace s letter to Clary List Jace a do Clary PL
Cassandra Clare Wakacje z piekła Dom Luster
Wakacje z piekła 2 Cassandra Clare Dom Luster
Perspektywa Jema Mechaniczny Książę
Miasto upadłych aniołów Cassandra Clare ebook

więcej podobnych podstron

Mechaniczny Ksiażę Cassandra Clare

Spis treści

Prolog: Odrzuceni umarli

Rozdział pierwszy: Sala posiedzeń Rady

Rozdział drugi: Odszkodowania wojenne

Rozdział trzeci: Nieuzasadniona śmierć

Rozdział czwarty: Podróż

Rozdział piąty: Cienie przeszłości

Rozdział szósty: Zapieczętowane ciszą

Rozdział siódmy: Klątwa

Rozdział ósmy: Cele gniewu

Rozdział dziewiąty: Sroga północ

Rozdział dziesiąty: Cnota aniołów

Rozdział jedenasty: Szaleństwo i niepokój

Rozdział dwunasty: Bal

Rozdział trzynasty: Miecz Anioła

Rozdział czternasty: Ciche Miasto

Rozdział piętnasty: Tysiące

Rozdział szesnasty: Dzika furia

Rozdział siedemnasty: W snach

Rozdział dziewiętnasty: Jeśli zdrada ma prawo bytu

Rozdział dwudziesty: Ostatni sen

Rozdział dwudziesty pierwszy: Węgle ogniste