SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Okropny harmider

Rozdział 1

Weź ślub:

w poniedziałek, gdyż to wróży zdrowie,

we wtorek dla bogactwa

w środę, bo to najlepszy dzień ze wszystkich,

w czwartek dla zamieszania,

w piątek, jeśli pragniesz strat,

a w sobotę, by utracić szczęście.

- LUDOWE PORZEKADŁO

- Grudzień to szczęśliwy czas do zawierania małżeństw - rzekła krawcowa, mówiąc z ustami pełnymi szpilek z łatwością nabraną przez lata praktyki. - Jak to mówią - kiedy śnieg w grudniu spadnie szybko, pobierzcie się, a prawdziwa miłość będzie trwać. - Wpięła ostatnią szpilkę w suknię i zrobiła krok w tył. – No i proszę. Co o tym sądzisz? Jest wzorowana na jednym z projektów Worth.

Tessa przyjrzała się swojemu odbiciu w szybie w jej sypialni. Jedwabna sukienka była złota, jak to było w zwyczaju Nocnych Łowców, którzy wierzyli, że biały jest kolorem żałoby i nie powinno się w nim brać ślubu, mimo że królowa Wiktoria sama ustanowiła tą modę, czyniąc to. Królewskie koronki obszywały ściśle dopasowany stanik i spływały z rękawów.

- Jest cudowna! - Charlotte klasnęła w dłonie i pochyliła się do przodu. Jej brązowe oczy błyszczały radością. - Tesso, ten kolor tak bardzo do ciebie pasuje.

Tessa odwracała się i kręciła przed lustrem. Złoto nadawało koloru tak bardzo potrzebnego jej policzkom. Gorset w kształcie klepsydry zakrzywiał się wszędzie, gdzie powinien, a mechaniczny anioł na jej szyi uspokajał swoim tykaniem. Pod nim wisiał jadeitowy wisiorek, który dostała od Jema. Miała wydłużony łańcuszek, by mogła nosić oba, bo nie była gotowa rozstać się z żadnym z nich.

- Nie sądzisz, że koronka jest zbyt ozdobnym drobiazgiem?

- Wcale nie!

Charlotte usiadła; jedna ręka spoczywała ochronnie, nieświadomie, na jej brzuchu. Zawsze była zbyt szczupła, chuda, szczerze mówiąc naprawdę potrzebowała gorsetu, a teraz, będąc w ciąży zaczęła nosić popołudniowe suknie, w których wyglądała jak mały ptaszek.

- To jest twój ślub, Tesso. Jeśli jakikolwiek dzień usprawiedliwia nadmierne ozdabianie się, to jest to właśnie ten. Wyobraź to sobie.

Tessa spędziła wiele nocy, robiąc tylko to. Nie wiedziała jeszcze, gdzie ona i Jem wezmą ślub, ponieważ Rada nadal rozpatrywała ich sytuację. Ale gdy wyobrażała sobie to wydarzenie, zawsze odbywało się w kościele. Szła do ołtarza wsparta, może na ramieniu Henry'ego, nie patrząc w lewo ani w prawo, lecz prosto na narzeczonego, tak jak powinna patrzeć narzeczona. Jem będzie nosił garnitur - nie zwyczajny, ale specjalnie zaprojektowany na wzór wojskowego munduru, specjalnie na tę okazję: czarny ze złotymi akcentami na nadgarstkach i złotych runach umieszczonych wzdłuż kołnierza i plisu. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Będzie wyglądał tak młodo. Oboje byli tacy młodzi. Tessa wiedziała, że to niezwykłe ożenić się w wieku siedemnastu i osiemnastu lat, ale był to wyścig z czasem. Z czasem Jema, zanim się skończy.

Położyła dłoń na gardle i poczuła znajome wibracje swojego mechanicznego aniołka, jego skrzydła podrapały jej rękę. Krawcowa spojrzała na nią z niepokojem. Była Przyziemną, nie Nefilim, ale miała Wzrok, tak jak wszyscy, którzy służyli Nocnym Łowcom.

- Czy chce pani usunąć koronki?

Zanim Tessa zdążyła odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi i usłyszała znajomy głos.

- To ja, Jem. Tesso, jesteś tam?

Charlotte zaprotestowała.

- Och! On nie może zobaczyć cię w sukni!

Tessa stanęła oniemiała.

- Dlaczego nie?

- Przesąd Nocnych Łowców - to przynosi pecha! - Charlotte wstała. - Szybko! Schowaj się za szafą!

- Szafa? Ale... - Tessa przerwała z jękiem, gdy Charlotte chwyciła ją w pasie i zaprowadziła siłą za szafę jak policjant szczególnie opornego przestępcę. Puszczona Tessa otrzepała sukienkę i zrobiła minę do Charlotte. Obydwie rozejrzały się wokół po meblach, kiedy szwaczka z oszołomionym spojrzeniem otworzyła drzwi.

Srebrzysta głowa Jema ukazała się w szczelinie. Był nieco zaniedbany, jego kurtka była przekrzywiona. Rozejrzał się z zakłopotaniem, zanim dostrzegł Charlotte i Tessę, w połowie schowaną na szafą.

- Dzięki Bogu - powiedział. - Nie miałem pojęcia, gdzie jesteście. Gabriel Lightwood jest na dole, a robi okropny harmider.

- Napisz do nich, Will – powiedziała Cecily Herondale – Proszę. Tylko jeden list.

Will odrzucił swoje przemoczone ciemne włosy do tyłu i spojrzał na dziewczynę.

- Ustaw nogi na pozycję. – To było wszystko, co powiedział. Wskazał miejsca koniuszkiem swojego sztyletu. – Tam i tam.

Cecily westchnęła i przesunęła stopy. Wiedziała, że nie stała w dobrej pozycji; robiła to specjalnie, by rozgniewać Willa. Tak łatwo było zirytować jej brata. Właśnie tyle o nim zapamiętała, od kiedy miał dwanaście lat. Nawet wtedy, kiedy rzucało się mu wyzwanie, jak wspięcie się na pochyły i stromy dach ich dworku, skutkowało jedną i tą samą rzeczą: rozwścieczonym spojrzeniem jego niebieskich oczu, zaciśniętą szczęką i czasem złamaną nogą czy ramieniem.

Oczywiście ten prawie dorosły brat Will nie był tym samym człowiekiem, którego pamiętała ze swojego dzieciństwa. Wyrósł na bardziej wybuchowego, ale także bardziej zamkniętego w sobie. Odziedziczył urodę matki i całą uporczywość ojca – a także jego skłonność do nałogów, choć mogła podejrzewać to tylko dlatego, że usłyszała kilka szeptów osób znajdujących się w Instytucie.

- Unieś ostrze – rozkazał Will. Jego głos był spokojny i profesjonalny, zupełnie jak głos jej guwernantki. Cecily uniosła ostrze. Zajęło jej trochę czasu przyzwyczajenie się do dotyku stroju bojowego: luźnej tuniki i spodki, pasa wokół talii. Teraz czuła się w nim tak swobodnie, jakby zawsze nosiła luźne koszule nocne.

- Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz nawet rozważyć napisania listu. Jednego jedynego listu – rzekła Cecily.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz nawet rozważyć wrócenia do domu – odparował Will. – Gdybyś tylko zgodziła się wrócić do Yorkshire, mogłabyś przestać się martwić o rodziców, a ja mógłbym organizować…

- Co byś powiedział na mały zakład, Will? - przerwała mu Cecily, gdyż słyszała tę przemowę już tysiące razy. Dziewczyna była zarazem zadowolona i rozczarowana widokiem iskierki w oczach Willa, takiej samej, jaką zawsze widziała u swego ojca, gdy ktoś zasugerował dżentelmeński zakład. Mężczyźni byli tacy przewidywalni.

- Jaki zakład? – Will zrobił krok do przodu. Miał na sobie strój bojowy; Cecily mogła zobaczyć Znaki dookoła jego nadgarstków, runę pamięci na jego gardle. Zajęło jej trochę czasu, by nie patrzeć na Znaki jako na coś oszpecającego, ale teraz już do nich przywykła – tak samo jak przyzwyczaiła się do stroju bojowego, do ogromnych korytarzy Instytutu, rozbrzmiewających echem, a także do jego specyficznych mieszkańców.

Cecily wskazała na ścianę na wprost Willa. Na ścianie namalowany był wiekowy czarny cel: środek tarczy wewnątrz większego koła...

- Jeśli trafię w sam środek trzy razy pod rząd, będziesz musiał napisać do mamy i taty oraz powiedzieć im, jak się masz. Będziesz musiał powiedzieć im o klątwie i o tym, dlaczego odszedłeś – powiedziała dziewczyna. Twarz Willa zamknęła się jak drzwi, tak samo, jak za każdym razem, gdy zwracała się do niego z tą prośbą.

- Nigdy nie trafisz tam trzy razy pod rząd, Cecy – odrzekł Will.

- Cóż, w takim razie ten zakład nie powinien być dla ciebie większym problemem, Williamie – odparła Cecily. Użyła jego pełnego imienia celowo. Wiedziała bowiem, że kiedy robi to ona, bardzo go to denerwuje, jeśli zaś zwracał się tak do niego jego najlepszy przyjaciel – nie, jego parabatai, nie robiło mu to różnicy; odkąd przyjechała do Instytutu, dowiedziała się, że wszystko, co robił Jem, Will odbierał jako wyraz miłości. Być może nadal pamiętał, jak niepewnie chodziła za nim na swoich tłuściutkich nóżkach, zdyszana wołając: "Will, Will". Nigdy nie nazwała go „Williamem”, zawsze wołała na niego „Will”, bądź Gwilym, co było jego walijskim imieniem.

Zmrużył swoje niebieskie oczy, tego samego koloru, co jej własne. Kiedy jej matka czule mówiła, że Will będzie kiedyś łamał dziewczynom serca, Cecily zawsze patrzyła na nią z powątpiewaniem. Will miał wtedy chude, zaniedbane ręce i nogi, które zawsze były brudne. Mimo to, zauważyła to teraz, gdy po raz pierwszy weszła do jadalni w Instytucie, a on stał tam w zdumieniu. Pomyślała wtedy: To nie może być Will.

Spojrzał na nią tymi swoimi oczami, oczami jej matki i znowu ujrzała w nich gniew. Nie był zadowolony, że ją widzi, ani trochę. I wtedy zamiast chudego chłopca z jej wspomnień, z burzą czarnych włosów i liśćmi w ubraniach z jej wspomnień ujrzała wysokiego przerażającego mężczyznę. Słowa, które chciała wypowiedzieć utknęły jej w gardle i po prostu na niego patrzyła, on zaś patrzył na nią. I od tamtej chwili jest tak cały czas, gdyż Will ledwie znosi jej obecność, jakby była kamykiem w bucie, stałym, ale drugorzędnym problemem.

Cecily wzięła głęboki oddech, uniosła podbródek i przygotowała do rzutu pierwszy nóż. Will nie wiedział i nigdy się nie dowie o godzinach, które spędziła samotnie w pokoju, ćwicząc, ucząc się, jak zrównoważyć ciężar noża w dłoni, odkrywając, że dobry rzut powinien zacząć się z tyłu ciała. Opuściła obie ręce prosto w dół, następnie prawe ramię uniosła za głowę, ciężar ciała zaś przeniosła do przodu. Czubek noża skierowany był prosto do celu. Wypuściła go i cofnęła rękę z powrotem do tyłu, dysząc.

Nóż zatrzymał się dokładnie w środku tarczy.

- Jeden – powiedziała Cecily, obdarzając Willa wyniosłym uśmiechem.

Will spojrzał na nią kamiennym wzrokiem, wyszarpnął nóż ze ściany i podał go dziewczynie. Cecily rzuciła. Drugi rzut, podobnie jak pierwszy, poleciał bezpośrednio do celu i utknął tam, drgając jak szyderczy palec.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Will zacisnął szczęki, kiedy sięgnął po nóż ponownie i oddał go jej. Wzięła narzędzie z uśmiechem. Zaufanie płynęło w jej żyłach jak nowa krew. Wiedziała, że może to zrobić. Zawsze była w stanie wspiąć się tak wysoko jak Will, biec tak szybko jak on, wstrzymać oddech na tak długo...

Rzuciła nóż. Trafił do celu, a ona podskoczyła, klaszcząc w ręce, zapominając się na chwilę w dreszczyku emocji. Jej włosy wypadły spod szpilek i otoczyły twarz: pchnęła go do tyłu i uśmiechnęła się.

- Napiszesz ten list! Zgodziłeś się, przyjmując zakład!

Ku jej zaskoczeniu, uśmiechnął się.

- Och, napiszę to - powiedział. - Napiszę i wrzucę w ogień.

Podniósł rękę, powstrzymując jej wybuch oburzenia.

- Powiedziałem, że napiszę list. Nigdy nie powiedziałem, że go wyślę.

Oddech Cecily wydostał się z niej w sapnięciu.

- Jak śmiałeś mnie tak oszukać?

- Mówiłem Ci, że nie zostałaś wychowana przez Nocnych Łowców, więc nie tak łatwo będzie cię oszukiwać. Nie zamierzam napisać listu, Cecy. To jest niezgodne z Prawem i koniec.

- Jakby obchodziło cię Prawo!

Cecily tupnęła nogą. Zirytowała się bardziej niż kiedykolwiek wcześniej: nie znosiła dziewczyn, które to robiły.

Will zmrużył oczy.

- Nie obchodzi cię bycie Nocnym Łowcą. Więc zrobimy tak: napiszę list do domu, jeśli obiecasz go dostarczyć... I nie wrócisz.

Cecily odskoczyła. Miała wiele wspomnień związanych z krzyczącym na meczach Willem, o porcelanowych lalkach, które posiadała, a które zniszczył, zrzucając je z okna na poddaszu, jednak w jej wspomnieniach była też życzliwość: brat, który bandażował skaleczenie na kolanie lub poprawiał wstążki we włosach, gdy stawały się luźne. Ta życzliwość była obca Willowi, który stał teraz przed nią.

Jej matka płakała przez pierwszy rok lub dwa po tym, jak Will odszedł. Raz, w Walii, powiedziała, trzymając Cecily za dłoń, że oni – Nocni Łowcy – zabiorą mu całą miłość, którą w sobie posiada. To zimni, niekochający ludzie, mówiła do Cecily, którzy zakazali jej małżeństwa z własnym mężem. Czego on u nich szuka, jej Will, jej mały?

- Nie zrobię tego - odparła Cecily, wpatrując się z dołu w brata. - Ale jeśli nalegasz, to zrobię to... Będę...

Drzwi do strychu rozsunęły się i pojawiła się w nich sylwetka Jema.

- Ach - rzekł. - Widzę, że sobie grozicie. Trwa to całe popołudnie, czy dopiero zaczynacie?

- On zaczął – warknęła, szarpiąc brodę, choć wiedziała, że to bezcelowe.

Jem, parabatai Willa, traktował ją z dystansem, z uprzejmością zarezerwowaną dla młodszych sióstr swoich przyjaciół, lecz zawsze był po stronie Willa. Uprzejmie, acz stanowczo postawił go nad wszystko na świecie. Cóż, prawie wszystko.

To, co uderzyło ją w Jemie po raz pierwszy, gdy przybyła do Instytutu, było to, że był nieziemsko, niezwykle piękny ze swoimi srebrnymi włosami i oczami oraz z delikatnymi fakturami. Wyglądał jak książę z bajki i mogłaby ostrożnie przywiązać się do niego, gdyby nie to, że było całkowicie jasne, że jest zakochany w Tessie Gray. Jego oczy śledziły ją, gdziekolwiek szła, a jego głos zmieniał się, gdy mówił do niej. Cecily słyszała kiedyś, jak jej matka mówiła, że jeden z ich sąsiadów patrzył na dziewczynę, jakby była jedyną gwiazdą na niebie. W ten sposób Jem patrzył na Tessę.

Cecily nie czuła się rozgniewana. Tessa była dla niej uprzejma i miła, nawet jeśli trochę nieśmiała, z nosem zawsze wetkniętym w książkę jak Will. Jeśli był to rodzaj dziewczyny, jakiej Jem pragnął, ona by się nigdy nie wtrąciła - im dłużej pozostawała w Instytucie, tym bardziej rozumiała jak niezręcznie miałyby się sprawy z Willem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Zaciekle chronił Jema i obserwowałby ją nieustannie w razie, gdyby kiedykolwiek miała go zranić lub skrzywdzić w jakikolwiek sposób. Nie - robiła lepiej trzymając się z daleka od tej całej sprawy.

- Myślałem o rozzłoszczeniu Cecily i karmieniu nią kaczek w Hyde Parku - wyjaśnił Will, odrzucając mokre włosy na plecy i obdarzając Jema rzadkim uśmiechem. - Mógłbyś się przydać.

- Niestety, musisz porzucić swoje plany zemsty na nieco dłużej. Gabriel Lightwood jest na dole, a i ja mam dwa słowa do ciebie. Dwa twoje ulubione, przynajmniej jeśli umieścić je razem.

- Kompletny prostak? - spytał Will. - Kiczowaty nowobogacki?

Jem uśmiechnął się.

- Demoniczna ospa - powiedział.

Sophie balansowała tacą na jednej ręce z łatwością nabytą podczas długiej praktyki, gdy drugą zapukała do drzwi Gideona Lightwooda.

Usłyszała odgłos szybkich kroków i drzwi się otworzyły. Gideon stał przed nią w spodniach, szelkach i białej koszuli podwiniętej do łokci. Jego ręce były mokre, jakby przeczesał palcami włosy, które również były wilgotne. Jej serce podskoczyło w piersi, zanim się uspokoiło. Zmusiła się, by boczyć się na niego.

- Panie Lightwood. – odezwała się. - Przyniosłam bułeczki, po które pan dzwonił. Bridget przygotowała dla pana również talerz kanapek.

Gideon zrobił krok w tył, by mogła wejść do pokoju. Był on jak wszystkie inne pokoje w Instytucie: ciężkie ciemne meble, wielkie łoże z baldachimem, szeroki kominek i wysokie okna, przez które spoglądał w dół na dziedziniec. Sophie poczuła jego wzrok na sobie, gdy szła przez pokój, by umieścić tacę na stole przed kominkiem. Wyprostowała się i odwróciła, ręce miała złożone na fartuchu.

- Sophie... - zaczął.

- Panie Lightwood - przerwała mu. - Czy jest jeszcze coś, czego pan potrzebuje?

Spojrzał na nią po części buntowniczo i po części smutno.

- Prosiłem, byś mówiła do mnie Gideon.

- Powiedziałam, że nie mogę nazywać cię twoim chrześcijańskim imieniem.

- Jestem Nocnym Łowcą. Nie mam chrześcijańskiego imienia. Sophie, proszę...- Zrobił krok w jej stronę. - Zanim nie zamieszkałem w Instytucie, myślałem, że jesteśmy na dobrej drodze do przyjaźni. Ale od kiedy przybyłem jesteś oschła w stosunku do mnie.

Ręka Sophie mimowolnie powędrowała w kierunku jej twarzy.

Pamiętała Mistrza Teddy'ego, syna swojego starego pracodawcy i okropny sposób, w który łapał ją w ciemnych kątach i przyciskał do ściany, ręce pełznące pod jej stanikiem, mruczenie do jej ucha, że lepiej, by była miła dla niego, jeśli wie, co jest dla niej dobre. Od myślenia o tym czuła mdłości, nawet teraz.

- Sophie. - Jego oczy marszczyły się w kącikach z niepokoju. - Co się dzieje? Jeśli coś źle zrobiłem, nawet jeśli niewiele, proszę, powiedz mi, może mogę to naprawić...

- Nic nie zrobił pan źle, nic wielkiego. Pan jest dżentelmenem, a ja jestem służącą. Nie może być większej zażyłości pomiędzy nami. Proszę, niech pan nie każe mi się czuć nieswojo, panie Lightwood.

Gideon, który podnosił rękę, pozwolił jej opaść do jego boku. Wyglądał na tak załamanego, że serce Sophie zmiękło. Ja mam do stracenia wszystko, a on nie ma nic, przypomniała sobie. To było to, co powtarzała sobie późno w nocy, leżąc w swoim wąskim łóżku, wspominając parę oczu o kolorze sztormu nieustannie powracających do jej umysłu.

- Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi - powiedział. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nie mogę być twoją przyjaciółką.

Zrobił krok do przodu.

- A jeśli miałbym prosić...

- Gideon! - To był Henry, stojący w otwartych drzwiach, bez tchu, ubrany w jedną ze swoich strasznych kamizelek w zielono-pomarańczowe paski. - Twój brat jest tutaj. Na dole.

Gideon zmrużył oczy.

- Gabriel jest tutaj?

- Tak. Krzyczy coś o waszym ojcu, ale nie chce nam powiedzieć nic więcej, jeśli ciebie nie będzie. Przysięga to. Chodź.

Gideon zawahał się, jego oczy wędrowały od Henry’ego do Sophie, która starała się być niewidoczna.

- Ja...

- Chodź teraz, Gideonie. - Henry rzadko mówił w gwałtowny sposób, ale kiedy to robił, efekt był zaskakujący. - On jest cały we krwi.

Gideon zbladł i sięgnął po miecz, który wisiał na dwóch kołkach wprawionych w drzwi.

- Już idę.

Gabriel Lightwood oparł się o ścianę znajdującą się wewnątrz Instytutu, był bez kurtki, a jego koszula i spodnie skropione były szkarłatem. Na zewnątrz, przez otwarte drzwi, Tessa mogła zobaczyć powóz Lightwoodów z płomieniem namalowanym na boku, który znajdował się u podnóża schodów. Gabriel musiał prowadzić go samodzielnie.

- Gabrielu – powiedziała Charlotte uspokajająco, jakby starała się poskromić narowistego konia. – Gabrielu, proszę, powiedz nam, co się wydarzyło.

Gabriel – wysoki, szczupły, miał włosy zlepione krwią, poobcieraną twarz i dzikość w oczach. Jego ręce również były pokryte czerwienią.

- Gdzie jest mój brat? Muszę z nim porozmawiać.

- Już schodzi. Wysłałam Henry’ego, by go sprowadził, a Cyrila, by przygotował powóz. Jesteś ranny? Potrzebujesz Iratze? – Głos Charlotte był tak matczyny, jakby ten chłopak nigdy nie stawiał jej czoła zza fotela Benedicta Loghtwooda i nie konspirował z ojcem w sprawie odebrania jej Instytutu.

- Masz na sobie bardzo dużo krwi – rzekła Tessa, podchodząc do przodu. – Gabrielu, nie należy ona tylko do ciebie, prawda?

Gabriel spojrzał na nią. To był pierwszy raz, pomyślała Tessa, kiedy widziała go bez pozerstwa. W jego oczach widać było tylko strach, strach i… zmieszanie.

– Nie… to jest ich…

- Ich? Kogo masz na myśli? – To był Gideon, spieszący na dół z mieczem w prawej dłoni. Razem z nim pojawili się Henry oraz Jem, a za nimi Will i Cecily. Jem zatrzymał się na schodach w szoku, a Tessa zdała sobie sprawę, że zobaczył ją w jej sukni ślubnej. Jego oczy rozszerzyły się, został popchnięty przez pozostałych, a oni ponieśli go w dół schodów jak prąd rzeki liść.

- Ojcu coś jest? – Gideon zbliżył się, zatrzymując się tuz przed bratem. – Tobie? – Podniósł rękę i dotknął nią twarzy krewnego, złapał go za podbródek i odwrócił jego twarz w swoją stronę. Chociaż Gabriel był wyższy, to spojrzenie młodszego brata było łatwo dostrzec w jego twarzy – ulga, że brat był przy nim, a także przebłysk niechęci z powodu jego apodyktycznego tonu.

- Ojciec… - zaczął Gabriel – Ojciec jest robakiem.

Will zaśmiał się krótko. Miał na sobie strój, jakby przyszedł prosto z pokoju treningowego, i wilgotne włosy poskręcane nad skroniami. Nie patrzył na Tessę, ale zdążyła się do tego przyzwyczaić. Prawie nigdy na nią nie patrzył, chyba że był do tego zmuszony. – Wspaniale widzieć, że przyszedłeś przedstawić nam swój punkt widzenia, Gabrielu, ale to był niezwykły sposób ogłoszenia go. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Gideon posłał Willowi pełne wyrzutu spojrzenie, zanim odwrócił się do brata.

– Co masz na myśli, Gabrielu? Co zrobił ojciec?

Gabriel potrząsnął głową.

- Jest robakiem – powtórzył bezbarwnie.

- Wiem. Przyniósł wstyd nazwisku Lightwood i nas okłamał. Zhańbił i zniszczył naszą matkę. Ale nie musimy być tacy jak on.

Gabriel wyrwał się z uścisku brata i błysnął zębami w grymasie wściekłości.

- Posłuchaj mnie – odpowiedział. – On jest robakiem. Robakiem. Pokrytą krwią wielką wężopodobną rzeczą. Od kiedy Mortmain przestał wysyłać lekarstwo, jego stan się pogorszył. Zmieniał się. Te owrzodzenia wzdłuż jego ramienia zaczęły przenosić się na resztę ciała. Na ręce, szyję, t-twarz…- Zielone oczy Gabriela odnalazły Willa. – To demoniczna ospa, tak? Wiesz o niej wszystko, prawda? Jesteś chyba swego rodzaju ekspertem?

- Cóż, nie musisz zachowywać się, jakbym ją wymyślił – przerwał Will - tylko dlatego, że wierzyłem w jej istnienie. Istnieją jej opisy – stare historie w bibliotece…

- Demoniczna ospa? – zapytała Cecily z twarzą ściągniętą w zmieszaniu. – Will, o czym on mówi?

Will otworzył usta, rumieniąc się lekko na policzkach. Tessa ukryła uśmiech. Minął tydzień, odkąd Cecily przybyła do Instytutu, ale jej obecność nadal przeszkadzała i denerwowała Willa. Wydawał się nie wiedzieć, jak się zachować w towarzystwie siostry, która nie była już dzieckiem jakie pamiętał i prezentowała się inaczej niżby tego chciał. A jednak Tessa widziała go śledzącego spojrzeniem Cecily w pokoju z tą samą ochronną miłością, którą czasami patrzył na Jema. Oczywiście istnienie demonicznej ospy i to, że ktoś się nią zaraził było ostatnią sprawą jaką chciałby wyjaśnić Cecily.

- O niczym, co powinnaś wiedzieć – mruknął.

Oczy Gabriela spoczęły na Cecily i jego usta rozchyliły się w zdumieniu. I Tessa mogła dostrzec, jak się jej przygląda. Rodzicie Willa musieli być bardzo piękni, pomyślała Tessa, bo Cecily była równie piękna jak Will przystojny. Mają te same lśniące czarne włosy i zadziwiająco niebieskie oczy. Cecily spojrzała na niego zuchwale i z ciekawością. Zapewne zastanawiała się, kim jest ten chłopiec, który wydawał się nie lubić jej brata.

- Czy ojciec nie żyje? – zażądał odpowiedzi Gideon, podnosząc głos. – Czy demoniczna ospa go zabiła?

- Jest żywy – odrzekł Gabriel. – Ale odmieniony. To go zmieniło. Kilka tygodni temu przenieśliśmy się do Chiswick. Nie wyjaśnił dlaczego. Po kilku dniach zamknął się w gabinecie. Nie wychodził, nie jadł. Dzisiaj przyszedłem go obudzić. Drzwi zostały wyrwane z zawiasów. Na korytarzu… był ślad, jakby jakaś śliska istota po nim pełzła. Śledziłem go w dół schodów i w ogrodzie. – Rozejrzał się w przejściu, teraz pełnym ciszy. – Stał się robakiem. O tym ci właśnie mówię.

- Nie wydaje mi się, by było to możliwe – odezwał się Henry, przerywając ciszę. – Gdzie, że tak powiem, mogłeś na niego nadepnąć?

Gabriel spojrzał na niego z obrzydzeniem.

- Przeszukiwałem ogrody. Znalazłem części naszych służących. I kiedy mówię, że znalazłem ich części, to mam właśnie to na myśli. Zostali rozdarci… na kawałki. – Przełknął ślinę i spojrzał na swoje zakrwawione ubrania. – Usłyszałem dźwięk… piskliwe wycie. Odwróciłem i zobaczyłem, jak to coś się do mnie zbliża. Wielki ślepy robak jak smok z legendy. Jego szczęka była szeroko otwarta i pokryta ostrymi zębami. Obróciłem się i pobiegłem do stajni. To ruszyło za mną, ale wskoczyłem do powozu i przejechałem nim przez bramę. To – ojciec – nie śledził mnie. Myślę, że obawia się być zobaczonym przez innych.

- Ach – westchnął Henry. – Więc jest zbyt duży, by na niego nadepnąć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nie powinienem uciekać – rzekł Gabriel, patrząc na brata. – Powinienem stanąć do walki z tą kreaturą. Może da się to wyjaśnić. Może gdzieś tam jest ojciec…

- A może rozerwałoby cię ma pół – powiedział Will. – To, co opisujesz, przemianę w demona, jest ostatnim etapem demonicznej ospy.

- Will! – Charlotte rozłożyła ręce. – Czemu nie powiedziałeś tego wcześniej?

- Wiesz, książki na ten temat są w bibliotece – odezwał się Will urażonym tonem. – Nie zabraniałem nikomu ich czytać.

- Tak, ale jeśli Benedict zmienił się w ogromnego węża, mogłeś chociaż o tym wspomnieć – odparła Charlotte. – Dla dobra ogółu.

- Po pierwsze, – zaczął Will – nie miałem pojęcia, że zamieniał się w gigantycznego robaka. Etap końcowy demonicznej ospy to przemiana w demona. To może być każdy rodzaj. Po drugie, proces transformacji trwa tygodnie, zanim się to stanie. Wydawałoby się, że nawet taki certyfikowany idiota jak Gabriel mógł wziąć to pod uwagę i powiadomić kogoś.

- Powiadomić kogo? – zapytał Jem nie bezpodstawnie. Zbliżył się do Tessy w trakcie trwania rozmowy. Kiedy stali tak obok siebie, wierzchy ich dłoni ocierały się o siebie.

- Clave. Listonosza. Nas. Kogokolwiek – rzucił Will, rzucając Gabrielowi zirytowane spojrzenie, który nawiasem mówiąc zaczynał nabierać kolorów i wyglądał na wściekłego.

- Nie jestem certyfikowanym idiotą…

- Brak certyfikatu nie dowodzi inteligencji – wymruczał Will.

- Jak już mówiłem, ojciec zamknął się w swoim gabinecie w zeszłym tygodniu…

- I nie zwróciłeś na to szczególnej uwagi? – spytał Will.

- Nie znasz naszego ojca – odpowiedział Gideon bezbarwnym tonem, bo rozmowa o ich rodzinie była nieuchronna. Odwrócił się do brata i położył dłonie na jego ramionach, mówiąc cicho wyważonym tonem tak, że nikt z nich go nie słyszał.

Jem, stojąc obok Tessy, złączył swój mały palec z jej palcem. To był charakterystyczny gest czułości. Tessa przyzwyczaiła się do używania go w ciągu ostatnich miesięcy na tyle, że czasami wyciągała do niego dłoń, kiedy stał przy niej, nie myśląc o tym.

- Czy to twoja suknia ślubna? – zapytał pod nosem.

Tessa nie odpowiedziała, bo pojawiła się Bridget niosąca strój, a Gideon gwałtownie odwrócił się do nich i oznajmił:

- Chiswick. Musimy się tam udać. Gabriel i ja, jeśli nie wy.

- Sami? – odezwała się Tessa zaskoczona na tyle, by wtrącić się do rozmowy. – Ale dlaczego nie wezwiecie kogoś, by wybrał się tam z wami…

- Clave – wtrącił Will. Jego niebieskie spojrzenie było ostre. – Nie chce, by Clave dowiedziało się o jego ojcu.

- A ty byś chciał? – spytał Gabriel gwałtownie. – Jeśli chodziłoby o twoją rodzinę? – Wykrzywił wargę. – Nieważne. Ty nie pojmujesz znaczenia lojalności…

- Gabrielu. – W głosie Gideona była nagana. – Nie mówi do Willa w ten sposób.

Gabriel spojrzał na niego z zaskoczeniem i Tessa nie mogła go za to winić. Gideon, tak jak wszyscy w Instytucie, wiedział o klątwie Willa, o wierze, która spowodowała jego wrogość i szorstkie maniery, ale ta historia była prywatna i nikomu spoza Instytutu o niej nie mówiono.

- Pójdziemy z wami. Oczywiście, że pójdziemy – powiedział Jem, puszczając rękę Tessy i robiąc krok w przód. – Gideon wyświadczył nam przysługę. Nie zapomnimy o tym, prawda, Charlotte?

- Oczywiście, że tak – odparła Charlotte, obracając się. – Bridget, strój…

- Niby przypadkiem mam na sobie już strój bojowy – powiedział Will, kiedy Henry zrzucał swój płaszcz i wymieniał go na kurtkę i pas z bronią. Jem robił to samo. I nagle całe przejście pełne było ruchu – Charlotte mówiąca cicho do Henry’ego z ręką uniesioną nad brzuchem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tessa odwróciła wzrok od tej prywatnej chwili i zauważyła ciemną głowę pochyloną nad jasną. Jem był przy boku Willa i trzymał stelę, rysując runę na gardle Willa. Cecily spojrzała na brata i skrzywiła się.

- Ja również niby przypadkiem mam na sobie strój – oznajmiła.

Will podniósł głowę, sprawiając, że Jem wydał z siebie jęk protestu.

- Absolutnie nie, Cecily.

- Nie masz żadnych praw, by mówić mi, co mam robić. – Jej oczy rozbłysły. – Idę.

Will zwrócił głowę w stronę Henry’ego, który wzruszył ramionami przepraszająco.

- Ma prawo. Trenowała od prawie dwóch miesięcy…

- Jest małą dziewczynką!

- Robiłeś to, od kiedy skończyłeś piętnaście lat – powiedział cicho Jem i Will odwrócił się do niego. Na moment wszyscy zdawali się wstrzymywać oddechy, nawet Gabriel. Jem mierzył bacznie Willa spojrzeniem, i nie po raz pierwszy Tessa miała wrażenie, że pomiędzy nimi przepływają niewypowiedziane słowa.

Will westchnął i przymknął oczy.

- Tessa będzie chciała iść następna.

- Oczywiście, że idę – rzekła Tessa. – Mogę nie być Nocnym Łowcą, ale także przeszłam trening. Jem nie pójdzie beze mnie.

- Jesteś w swojej sukni ślubnej – zaprotestował Will.

- Cóż, teraz wszyscy ją widzieli, więc nie mogę jej już włożyć na ślub – odrzekła Tessa. – Co za pech.

Will wyjęczał coś niezrozumiale po walijsku, ale z wyraźnym tonem pokonanego człowieka. Po drugiej stronie pomieszczenia Jem rzucił Tessie delikatny zmartwiony uśmiech. Drzwi Instytutu otworzyły się, pozwalając, by promienie jesiennego słońca przedostały się do środka. Cyril stał w progu bez tchu.

- Drugi powóz jest już gotowy – powiedział. – Kto jedzie?

Do: Konsul Josiah Wayland

Od: Rada

Szanowny Panie,

Jak jest Pan zapewne świadomy, okres Pana pracy jako Konsula po dziesięciu latach dobiega końca. Nadszedł czas, by wybrać następcę.

Według nas, powinien Pan poważnie rozważyć powołanie Charlotte Branwell, z domu Fairchild. Wykonała ona świetną pracę jako głowa Instytutu w Londynie i zawierzamy jej, byś zaaprobował ją, tak jak zrobiłeś to po śmierci jej ojca.

Twoja opinia i szacunek mają dla nas najwyższą wartość, będziemy wdzięczni więc za wszelkie opinie, jakie masz w tej sprawie.

Z najwyższymi wyrazami szacunku,

Victor Whitelaw

Inkwizytor, w imieniu Rady

Tłumaczenie: Eliza, Gladys, blackscarf

Beta: Nike, Gladys

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Rozdział II

Robak Zdobywca

Szaleństwo - grzechy i niedole -

I strach, co życie skraca.

- EDGAR ALLAN POE, ROBAK ZDOBYWCA

Powóz należący do Instytutu przetoczył się przez bramy domu Lightwoodów w Chiswick. Tessa była w stanie ocenić to miejsce, ponieważ nie był to pierwszy raz, gdy się tu znajdowała; w środku nocy. Długa żwirowana droga otoczona drzewami doprowadziła ich do dużego białego domu z okrągłym podjazdem przed nim. Budynek był podobny do szkiców klasycznych świątyń w Grecji i Rzymie, które widziała, wraz z jego mocnymi, symetrycznymi liniami i czystymi kolumnami. Pojazd zatrzymał się przed schodami i żwirowanymi ścieżkami rozmieszczonymi w sieci ogrodów.

Były tam piękne ogrody. Jeszcze w październiku były w pełnym rozkwicie – późno zakwitające czerwone róże i ciemnozłote, brązowopomarańczowe, żółte chryzantemy graniczyły ze schludnymi ścieżkami, które ciągnęły się między drzewami. Kiedy Henry zatrzymał ich powóz, Tessa z pomocą Jema wyszła na zewnątrz i usłyszała dźwięk wody: podejrzewała o to strumień tak przekierowany, by biec przez ogrody. To był tak piękny teren, że z trudem kojarzyła je z tym miejscem, w którym Benedykt wydawał swój diabelski bal, choć widziała drogę okalającą część domu, w której była tamtej nocy. Prowadziła ona do części domu, która wyglądała, jakby była niedawno dodana…

Powóz Lightwoodów kierowany przez Gideona zatrzymał się. Wyszli z niego Gabriel, Will i Cecily. Rodzeństwo Herondale nadal kłóciło się ze sobą, gdy schodził Gideon; Will podkreślał swoje argumenty gwałtownymi ruchami ramion. Cecily krzywiła się; wściekłość odmalowana na jej twarzy czyniła ją tak bardzo podobną do brata, że w innych okolicznościach byłoby to zabawne. Gideon, jeszcze bledszy niż zazwyczaj, obrócił się w koło z obnażonym nożem trzymanym w ręce.

- Powóz Tatiany - rzekł krótko, gdy Jem i Tessa podeszli do niego. Wskazał na pojazd zatrzymany przy schodach. Drzwi były otwarte. - Musiała go odwiedzić.

- Ze wszystkich chwil... - Głos Gabriela przepełniała wściekłość, ale jego oczy były chore ze strachu. Tatiana była ich siostrą, od niedawna zamężną. Herb na wózku - cierniowy wieniec, musiał być symbolem rodziny jej męża, pomyślała Tessa. Grupa stanęła jak zamrożona, obserwując Gabriela podchodzącego do powozu i wyciągającego szablę. Pochylił się w drzwiach i zaklął głośno. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Cofnął się, a jego oczy spotkały oczy Gideona.

- Na siedzeniach jest krew - powiedział. - I … te rzeczy. - Trącił koło czubkiem szabli; kiedy ją podniósł na jej czubku był śmierdzący śluz.

Will wyciągnął seraficki nóż i wykrzyknął:

– Eremiel!

Gdy zaczął świecić jak blada gwiazda w jesiennym świetle, wskazał północ, a później południe.

- Ogrody biegną wokół całego domu w dół rzeki - oznajmił. - Wiem to – jednej nocy goniłem przez nie demona Marbasa . Gdziekolwiek jest Benedykt, wątpię, by opuścił te tereny. Za duża szansa, że ktoś go zauważy.

- Weźmiemy zachodnią część domu. Ty zajmij się wschodnią - powiedział Gabriel. - Krzycz, jeśli cokolwiek zobaczysz, a my przybiegniemy.

Gabriel wyczyścił szablę o żwir na podjeździe, po czym podążył za bratem. Will z Jemem skierowali się w przeciwną stronę, z Cecily i Tessą tuż za plecami. Will zatrzymał się na rogu domu; uważnie rozejrzał się po ogrodzie, zwracając uwagę na każdy nietypowy widok lub dźwięk. Chwilę później skinął na innych, by zrobili to samo. Kiedy ruszyli, obcas w bucie Tessy zahaczył o jeden z luźnych kawałków żwiru leżących koło żywopłotu. Potknęła się i od razu wyprostowała, ale Will odwrócił się i skrzywił.

- Tessa - powiedział. Był czas, kiedy nazywał ją Tess, ale to już minęło. - Nie powinnaś być z nami. Nie jesteś gotowa. Przynajmniej powinnaś zaczekać w powozie.

- Nie mogłam - odparła Tessa buntowniczo.

Will odwrócił się do Jema, który starał się ukryć uśmiech.

- Tessa to twoja narzeczona. Pomóż jej dostrzec sens.

Jem, trzymając w jednej ręce miecz – laskę, przeszedł przez żwir.

- Tesso, czy możesz wyświadczyć mi przysługę?

- Uważasz, że nie mogę walczyć - rzekła Tessa, zwracając się do niego i patrząc prosto w jego srebrne oczy. - Ponieważ jestem dziewczyną.

- Nie, uważam, że nie możesz walczyć, bo nosisz suknię ślubną - odrzekł Jem. - Za to sądzę, że Will zasłużył, żeby walczyć w takiej sukience.

- Prawdopodobnie nie - powiedział Will, który miał słuch jak nietoperz. - Ale za to mogę być promienną panną młodą.

Cecily podniosła rękę i wskazała punkt w oddali.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Co to?

Cała czwórka obróciła się, by zobaczyć postać biegnącą w ich stronę. Promienie śłońca świeciły im prosto w oczy i przez chwilę, gdy oczy Tessy przyzwyczajały się, wszystko, co widziała, było rozmyte. Rozmycie szybko zmieniło się w postać biegnącej dziewczyny. Nie miała kapelusza; jej jasne brązowe włosy powiewały na wietrze. Była wysoka i koścista, ubrana w jasną sukienkę w kolorze fuksji, która prawdopodobnie była kiedyś elegancka, a teraz tylko podarta i zakrwawiona. Nadal wrzeszcząc, stoczyła się do nich i rzuciła prosto w ramiona Willa.

Zatoczył się do tyłu, prawie upuszczając Eremiela.

- Tatiana...

Tessa nie była w stanie powiedzieć, czy to on ją odepchnął, czy ona się odsunęła, tak czy inaczej oddaliła się cal od Willa i Tessa mogła zobaczyć jej twarz po raz pierwszy. Była wąska i kanciasta. Jej włosy miały piaszczysty kolor jak te Gideona, oczy zielone jak u Gabriela i mogłaby być ładna, gdyby nie miała rys twarzy ściągniętych dezaprobatą. Nawet jeśli była mokra od łez i zasapana, było w tym coś teatralnego, jakby w pełni świadomie zdawała sobie sprawę, że oczy wszystkich, a zwłaszcza Willa, spoczywają na niej.

- Wielki potwór - łkała. - Ta kreatura… Schwytała kochanego Ruperta z powozu i uciekła z nim!

Will odepchnął ją kawałek dalej.

- Co masz na myśli, mówiąc „uciekła z nim”?

Wskazała.

- T... tam - zaszlochała. - Zaciągnął go do włoskich ogrodów. Za pierwszym razem udało mu się uniknąć paszczy, ale wlókł go po ścieżkach. Nie ważne, jak bardzo krzyczałam, nie chciał go pu...puścić!

Wybuchnęła nową falą łez.

- Krzyczałaś – odezwał się Will. - Czy to wszystko, co zrobiłaś?

- Wrzeszczałam bardzo długo. - Tatiana brzmiała, jakby była zraniona. Całkowicie odsunęła się od Willa i utkwiła w nim zielone spojrzenie. - Widzę, że jesteś równie nieuprzejmy, jak byłeś.

Jej oczy ślizgały się po Tessie, Cecily i Jemie.

- Pan Carstairs - powiedziała sztywno, jakby byli na przyjęciu w ogrodzie. Jej oczy zwęziły się, gdy spoczęły na Cecily. - A ty...
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Och, w imię Anioła! - Will przepchnął się obok niej; Jem z uśmiechem skierowanym do Tessy podążył za nim.

- Nie możesz być nikim innym niż siostrą Willa - rzekła, gdy chłopcy zniknęli w oddali. Ostentacyjnie ignorowała Tessę.

Cecily spojrzała na nią z niedowierzaniem.

- Owszem, jestem, ale nie mogę sobie wyobrazić, co to za różnica. Tesso, idziesz?

- Idę - odpowiedziała Tessa i dołączyła do niej; nieważne, czy Will chciał jej tutaj, czy nie – czy Jem również – nie mogła patrzeć, jak obydwoje idą w stronę niebezpieczeństwa i nie chcieć być tam, gdzie oni. Po chwili usłyszała niechętne kroki Tatiany na żwirze za sobą.

Szli od domu w kierunku ogrodów w połowie schowanych za wysokimi żywopłotami. Z oddali słońce oświetlało szklarnię zbudowaną z drewna i szkła z kopułą na dachu. To był piękny jesienny dzień. Wiał rześki wiatr, w powietrzu unosił się zapach liści. Tessa odwróciła się i spojrzała na dom za nią. Gładka, biała i wysoka fasada przerywana jedynie łukami balkonów.

- Will – szepnęła, gdyż zdjął jej dłonie ze swojego karku. Ściągnął jej rękawiczki, które dołączyły do maski Jessie i jej szpilek leżących na kamiennej podłodze. Niższa krawędź maski pozostawiła ślady na jego wyrzeźbionych kościach policzkowych, które wyglądem przypominały blizny, lecz gdy wyciągnęła dłoń, by ich dotknąć, chwycił ją łagodnie za rękę i pociągnął w dół.

- Nie – powiedział. - Pozwól, że ja dotknę cię pierwszy. Od zawsze pragnąłem...

Rumieniec wściekłości oblał jej twarz i Tessa odwróciła głowę od domu i od wspomnień z nim związanych. Cała grupa dotarła do luki w żywopłotach. Przez to, co najwyraźniej było „ogrodem włoskim” biegł widoczny, okrągły ślad przez listowie. W kręgu ogrodu były wystawione rzeźby przedstawiające klasycznych i mitologicznych bohaterów. Wenus wylewała wodę z centralnej fontanny, a posągi wielkich historyków i mężów – Cezara, Herodota, Tukidydesa patrzyły przed siebie pustymi oczodołami na chodniki rozchodzące się we wszystkie kierunki z centralnego punktu. Byli tam też poeci i dramaturdzy. Tessa, śpiesząc się, minęła Arystotelesa, Ovida, Homera, którego oczy zasłonięte kamienną maską miały symbolizować ślepotę oraz Wergiliusza i Sofoklesa, zanim rozdzierający krzyk przeciął powietrze.

Odwróciła się. Kilka metrów za nią stała Tatiana, która wyglądała jakby była wryta w ziemię, a oczy wychodziły jej z głowy. Tessa rzuciła się w jej kierunku, inni zrobili to samo: pierwsza dopadła do niej Tessa, a Tatiana złapała się jej na oślep, jakby na chwilę zapominając, kim ona jest.

- Rupert - jęknęła Tatiana, patrząc przed siebie, a Tessa, podążając za jej wzrokiem, dostrzegła męskiego buta wystającego zza żywopłotu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Przez chwile pomyślała, że musiał ogłuszony leżeć na ziemi, a reszta jego ciała znajdowała się pod liśćmi, lecz kiedy pochyliła się, uświadomiła sobie, że ten but i pogryzione na kilkanaście cali ciało, które wystawały z bagażnika, były wszystkim, co mogli zobaczyć.

- Robak, który mierzy czterdzieści stóp? - mruknął Will do Jema, gdy ruszyli przez włoski ogród, ich buty, dzięki parze Bezdźwięcznych run, nie wydawały żadnego odgłosu na żwirze. - Pomyśl o rozmiarze ryb, jakie moglibyśmy złapać.

Usta Jema drgnęły.

- To nie jest śmieszne, wiesz o tym.

- Trochę jest.

- Nie można rozładować tej sytuacji żartami o robakach. Mówimy tu o ojcu Gabriela i Gideona.

- Nie mamy o nim rozmawiać: mamy go gonić przez ogrody ozdobione rzeźbami, ponieważ zamienił się w robaka.

- Demonicznego robaka - odparł Jem, zatrzymując się, by obejść ostrożnie żywopłot dookoła. - Wielkiego węża. Czy to pomoże twojemu niepoprawnemu poczuciu humoru?

- Był czas, kiedy moje niepoprawne poczucie humoru cię bawiło - westchnął Will. – Jak robak się zmieniał.

- Will...

Przerwał im rozdzierający krzyk. Obydwaj chłopcy odwrócili się na czas, by zobaczyć jak Tatiana Blakcthorn zatacza się w ramiona Tessy. Tessa złapała dziewczynę i wspomagana przez Cecily ruszyła w stronę luki w żywopłocie, jednocześnie wyszarpując seraficki nóż z jej pasa, z łatwością ćwiczącego Nocnego Łowcy. Will nie słyszał, co mówią, ale ostrze pojawiło się w jej ręce, oświetlając jej twarz, a w żołądku Willa pojawiło uczucie chorego strachu.

Zaczął biec, a Jem deptał mu po piętach. Tatiana leżała bezwładnie w ramionach Tessy, jej twarz była wykrzywiona z zawodzenia.

- Rupert! Rupert!

Tessa walczyła z wagą Tatiany i Will chciał się zatrzymać, by jej pomóc, ale Jem już tam był, trzymając rękę na ramieniu Tessy i to było racjonalne. To było jego miejsce, jako jej narzeczonego. Will brutalnie zwrócił swoją uwagę znów na siostrę, która poruszała się między żywopłotami, trzymając nóż wysoko, gdy chodziła wokół makabrycznych szczątków Ruperta Blackthorna.

- Cecily! - Will krzyknął z irytacją.

Zaczęła się odwracać... i wtedy świat eksplodował. Fontanna z błota i brudu rozpyliła się przed nimi, wylatując wysoko w niebo. Grudy ziemi i błota spadły na nich jak grad. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

W centrum gejzeru – ogromny, ślepy wąż w bladym szaro – białym kolorze. Kolor martwego ciała, pomyślał Will. Czuć było od niego smród grobu. Tatiana jęknęła i zwiotczała w ramionach Tessy, ciągnąc ją w dół.

Robak zaczął rzucać się tam i z powrotem, starając się uwolnić z ziemi. Miał otwarte usta – było tam mało z ust, a więcej z przeciętej na pół głowy wyłożonej zębami jak u rekina. Z jego gardła dochodził przenikliwy syk.

- Stój! - krzyknęła Cecily. Trzymała swój płonący seraficki nóż przed sobą i wyglądała na absolutnie nieustraszoną. - Cofnij się, przeklęta kreaturo!

Robak pochylił się nad nią. Szybko powstała, miała ostrze w dłoni, a kiedy jego wielkie szczęki zaczęły się opuszczać, Will skoczył na nią i ją przewrócił. Oboje przetoczyli się na bezpieczną odległość, gdy głowa robaka uderzyła w miejsce, gdzie przed chwilą stała Cecily, zostawiając znaczne wgniecenie.

- Will! - Cecily odsunęła się od niego, ale nie dość szybko. Jej seraficki nóż drasnął jego ramię, zostawiając czerwony, palący ślad. Jej oczy były jak niebieski ogień. - To nie było konieczne.

- Nie jesteś przeszkolona! - wrzasnął Will w połowie wściekły, a w połowie przerażony. - Dałabyś się zabić! Zostań, gdzie jesteś! - Sięgnął do jej ostrza, ale obróciła się od niego i stanęła na nogi.

Chwilę później demon znowu pochylił się, otwierając usta. Will upuścił nóż swój nóż i zanurkował po ostrze swojej siostry. Skoczył w bok, o centymetry unikając szczęk potwora, a następnie pojawił się Jem ze swoim mieczem – laską w dłoni. Podniósł ostrze w górę i mocno wbił je w bok robaka. Piekielny okrzyk wyrwał się z jego gardła, a z rany z tyłu tryskała czarna krew. Z sykiem zniknął za żywopłotem.

Will odwrócił się. Ledwie mógł zobaczyć Cecily; Jem rzucił się między nią, a Benedykta i był opryskany czarną krwią i błotem. Za Jemem, Tessa ułożyła Tatianę na kolanach: ich spódnice splątały się, krzykliwy róż Tatiany zmieszał się ze starym złotem sukni ślubnej Tessy. Tessa pochyliła się nad dziewczyną, jakby chciała ją chronić przed wzrokiem jej ojca, dlatego wiele krwi było na jej włosach i ubraniach. Spojrzała w górę, jej twarz była blada, a jej oczy spoczęły na Willu. Przez chwilę w ogrodzie, w hałasie, wśród smrodu krwi i demona, wszystko zniknęło, a on był sam w tym bezgłośnym miejscu tylko z Tessą. Chciał do niej podbiec, porwać ją w ramiona. Chronić ją.

Ale to do Jema należało robienie tych rzeczy, nie do niego. Moment minął, a Tessa stała na nogach, podtrzymując Tatianę, przy użyciu całej siły. Położyła jej dłonie na swoich ramionach, a Tatiana opadła na nią, na wpół świadomie.

- Musisz ją tutaj przenieść. Inaczej zginie - oznajmił Will, omiatając ogród spojrzeniem. - Nie przeszła treningu.

Usta Tessy zacisnęły się w znajomą, upartą linię.

- Nie chcę was opuszczać.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Cecily wyglądała na przerażoną.

- Nie sądzisz... Nie można schwytać tej istoty? Ona jest jego córką. Jeśli to... Jeśli on ma jakiekolwiek poczucie rodzinnych więzi...

- On zjadł swojego zięcia, Cecy - warknął Will. - Tesso, idź z Tatianą, jeśli chcesz ocalić jej życie. I zostań z nią obok domu. To byłaby katastrofa, jeśli wpadłaby ponownie.

- Dziękuję Will - mruknął Jem, gdy Tessa zabrała potykającą się Tatianę daleko, tak szybko, jak tylko mogła, a Will poczuł te dwa słowa jak ukłucie igieł wewnątrz swojego serca.

Zawsze, kiedy Will robił coś, by chronić Tessę, Jem myślał, że robi to ze względu na niego, nie dla siebie. Will zawsze chciał, by Jem był zupełnie zdrowy. Każde ukłucie igły miało swoją nazwę. Wina. Wstyd. Miłość. Cecily krzyknęła. Cień zasłonił słońce, a żywopłot przed Willem pęk na pół. Zorientował się, że wpatruje się w ciemnoczerwony przełyk masywnego robaka.

Strugi śliny wisiały między ogromnymi zębami. Will chwycił za miecz u pasa, ale robak odwrócił się plecami, z których wystawał sztylet. Will rozpoznał go bez wyciągania. To był sztylet Jema. Usłyszał swojego parabatai krzyczącego ostrzeżenie, a następnie robak zaczął ponownie pędzić w stronę Willa, a on uderzył mieczem w górę, w spód szczęki robaka. Krew wytrysnęła spomiędzy zębów, ochlapując broń Willa z sykiem. Coś uderzyło go z tyłu w kolana, i, nieprzygotowany, przewrócił się, twardo uderzając ramionami o murawę.

Zadławił się, gdy owiał go wiatr. Cienki, obrączkowany ogon robaka oplatał jego kolana. Kopnął go, zobaczył gwiazdy, zatroskaną twarz Jema, niebieskie niebo nad sobą... Cisza. Strzała osadziła się w ogonie robaka tuż poniżej kolana Willa. Uchwyt Benedykta poluzował się, a Will przeturlał się przez brud i poderwał się na kolana w sam raz, by zobaczyć Gideona i Gabrysia Lightwoodów biegnących w ich stronę poprzez ścieżkę brudu. Gabriel trzymał w dłoni łuk. Naciągnął go znowu w biegu i Will uświadomił sobie z niezmiernym zdumieniem, że Gabriel Lightwood właśnie strzelił do ojca, by go uratować. Robak zatoczył się do tyłu i nagle pod pachami Willa znalazły się czyjeś ręce, które go odciągały. Jem. Puścił Willa, który obrócił się i zobaczył, że jego parabatai ma w ręce swój miecz – laskę i wpatruje się przed siebie. Demoniczny robak wił się w agonii, jego wielka, pofalowana, ślepa głowa przetoczyła się na bok, śmieci wypadały z jego trzewi. Liście wypełniły powietrze i mała grupka Nocnych Łowców zakrztusiła się kurzem. Will słyszał kaszel Cecily i chciał powiedzieć jej, by uciekała do domu, ale wiedział, że ona tego nie zrobi.

W jakiś sposób robak, po zniszczeniu paszczy, wyciągnął z siebie miecz, który z brzękiem upadł na ziemię wśród krzewów róży pokrytych czarną posoką. Robak zaczął przesuwać się do przodu, pozostawiając ślady śluzu i krwi. Gideon skrzywił się i rzucił się do przodu, by złapać leżący miecz swoja dłonią w rękawiczce. Nagle Benedykt wyprostował się jak kobra, jego szczęki się rozwarły i upadły. Gideon podniósł ostrze, czując się niewyobrażalnie małym przy tej wielkiej kreaturze. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Gideon! - To był Gabriel, blady, podnoszący swój łuk; Will obrócił się na bok, gdy strzała przeleciała obok niego i wbiła się w ciało robaka. Potwór krzyknął i obrócił się, wyginając swoje ciało jak najdalej od nich z niewiarygodną prędkością. Szybkim ruchem swojego ogona złapał za brzeg posągu, wysyłając go do suchego, ozdobnego basenu, gdzie zmienił się w pył.

- Na Anioła, to po prostu zmiażdżyło Sofoklesa - zauważył Will. - Czy w tych czasach nikt nie ma szacunku do klasyków?

Gabriel, oddychając ciężko, opuścił łuk.

- Ty głupcze - powiedział do brata. - Co ty sobie myślałeś, rzucając się na niego w ten sposób?

Gideon odwrócił się, wskazując zakrwawionym mieczem na Gabriela.

- Nie „na niego”. Na to. To już nie jest twoim ojcem, Gabrielu. Jeśli nie możesz znieść faktu...

- Strzeliłem do niego z łuku! - krzyknął Gabriel. - Czego jeszcze ode mnie oczekujesz Gideonie?

Gideon potrząsnął głową, jakby był zdegustowany bratem; nawet Will, który nie lubił Gabriela poczuł ukłucie sympatii do niego. Strzelił do bestii.

- Musimy go gonić - rzekł Gideon. – Uciekł za model dworu…

- Za co? - spytał Will.

- Za model - odparł Jem. - To dekoracyjna struktura. Zakładam, że nie ma dekoracyjnego wnętrza.

Gideon potrząsnął głową.

- To tylko zaprawa. Jeśli nasza dwójka pójdzie jedną stroną, a ty i James drugą...

- Cecily, co ty robisz? - przerwał mu Will. Wiedział, że brzmi jak nadopiekuńczy rodzic, ale nie dbał o to. Cecily miała ostrze wsunięte za pas i wydawało się, że próbuje się wspiąć na jeden z małych cisów w środku pierwszego rzędu żywopłotów.- To nie jest czas na wspinaczkę na drzewa!

Spojrzała na niego ze złością. Jej czarne włosy powiewały wokół jej twarzy. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz zanim z jej ust wydobył się dźwięk, usłyszeli odgłos jakby trzęsienia ziemi, a model rozpadł się na kawałki. Robak pędził naprzód, kierując się prosto na nich z prędkością pozbawionego kontroli pociągu.

*** SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

W tym czasie, gdy dotarły do dziedzińca domu Lightwoodów, Tessę bolały szyja i plecy. Miała mocno zasznurowany gorset, na nim ciężką suknię, a waga szlochającej Tatiany opartej na jej lewym ramieniu sprawiała, że jej ręka bolała. Odczuła ulgę, gdy w jej polu widzenia pojawiły się powozy. Ulgę, a także zaskoczenie. Scena na dziedzińcu była tak spokojna – powozy, w tym samym miejscu, w którym je zostawili, konie skubiące trawę i niezmącona fasada domu. Gdy w połowie zaniosła, a w połowie zawlekła Tatianę do powozu, Tessa otworzyła drzwi i pomogła jej wejść, krzywiąc się, gdy długie paznokcie dziewczyny wbiły się w jej ramię, kiedy dźwignęła ją i jej spódnicę do przestrzeni wewnątrz powozu.

- O Boże – jęknęła Tatiana. - Co za wstyd, co za okropny wstyd. Że też Clave musi dowiedzieć się, co spotkało mego ojca. Na litość boską, nie mógł o mnie pomyśleć, choć przez chwilę?

Tessa zamrugała.

- To coś – powiedziała. - Nie sądzę, żeby było w stanie myśleć o kimkolwiek, pani Blackthorn.

Tatiana spojrzała na nią oszołomiona i przez chwilę Tessa czuła się zawstydzona złością, jaką żywiła do tej dziewczyny. Nie podobało jej się odesłanie jej z ogrodów, w których może mogłaby pomóc, ale Tatiana właśnie widziała swojego męża rozszarpanego przez własnego ojca. Zasługiwała na więcej współczucia, niż Tessa kiedykolwiek czuła.

Tessa uczyniła głos bardziej delikatnym.

- Wiem, że przeżyłaś szok. Jeśli chcesz się położyć...

- Jesteś bardzo wysoka - rzekła Tatiana. - Czy nie przeszkadza to dżentelmenom?

Tessa wytrzeszczyła oczy.

- I jesteś ubrana jak panna młoda - ciągnęła Tatiana. - Czy strój Nocnego łowcy nie byłby lepszy? Rozumiem, że jest raczej niepochlebny dla figury i taki być musi, ale...

Nagle rozległ się głośny trzask. Tessa oderwała się od wagonu i rozejrzała; odgłos pochodził z wnętrza domu. Henry, pomyślała Tessa. Henry poszedł do domu, sam. Oczywiście, potwór był w ogrodzie, ale jednak był to dom Benedykta. Pomyślała o sali balowej pełnej demonów, kiedy była tam po raz ostatni i zebrała spódnicę w ręce.

- Niech pani tu zostanie, pani Blackthorn - odparła Tessa. - Muszę odkryć przyczynę tego hałasu.

- Nie! - Tatiana wyprostowała się. - Nie zostawiaj mnie!

- Przykro mi. – Tessa cofnęła się potrząsając głową. - Muszę. Proszę zostań w środku powozu. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Tatiana krzyknęła coś do niej, ale Tessa już pędziła po schodach. Pchnęła frontowe drzwi, które stały na jej drodze i wbiegła do wielkiego przedpokoju, którego podłoga była wyłożona kwadratami z białego i czarnego marmuru, które wyglądały jak szachownica. Masywny żyrandol zwisał z sufitu, ale żaden z jego elementów nie świecił; jedyne światło pochodziło z wielkiego okna, które zalewało pokój światłem dziennym. Kręte schody wielkiej świetności prowadziły w górę.

- Henry! - Tessa krzyknęła. - Henry, gdzie jesteś?

Odpowiedział jej krzyk i płacz, dochodzący z piętra wyżej. Tessa zaczęła biec po schodach; potknęła się, gdy nadepnęła na rąbek sukni i wydarła dużą dziurę przy szwie. Niecierpliwie podniosła spódnicę i kontynuowała bieg wzdłuż długiego korytarza, którego ściany były pomalowane na pudrowy niebieski, na których wisiały dziesiątki rycin w pozłacanych ramach, przez parę drzwi do innego pokoju.

To był z całą pewnością męski pokój, biblioteka lub biuro; zasłony z ciemnego, ciężkiego materiału, olejne obrazy wielkich wojennych okrętów na ścianach. Droga zielona tapeta pokrywała ściany, choć wydawało się, że są nakrapiane ciemnymi plamami. Unosił się tutaj dziwny zapach – odór jak nad brzegiem Tamizy, gdzie różne dziwne rzeczy gniły w świetle dziennym. I leżał tam w miedzianej kałuży krwi. Regał został przewrócony, po podłodze walało się mnóstwo drewna i szkła, a obok perskiego dywanu był Henry zapięty w pasy z czymś z szarą skórą i z niepokojącą liczbą ramion. Henry wrzeszczał i kopał swoim długimi nogami a ta rzecz – demon, nie ma co do tego wątpliwości – rozdzierał jego ubranie swoimi pazurami, przyciągał jego twarz do swojej, która przypominała pysk wilka. Tessa rozejrzała się gwałtownie, chwyciła pogrzebacz, który leżał przed kominkiem. Starała się korzystać ze szkolenia – te wszystkie godziny, które spędziła z Gideonem na rozmowach o kalibracji i szybkości i chwycie, ale w końcu przypominało to czysty instynkt – wprowadziła długi stalowy pręt do tułowia stwora w miejsce, gdzie znajdowałaby się klatka piersiowa, gdyby to było normalne ludzkie zwierzę.

Usłyszała chrzęst, gdy broń weszła. Demon zaczął wyć jak ujadający pies, przetoczył się po Henrym i pogrzebacz upadł z brzękiem na podłogę. Czarna posoka zaczęła pryskać, wypełniając pokój smrodem dymu i zgnilizny. Tessa zatoczyła się do tyłu, jej obcas nastąpił na rozerwaną tkaninę sukni. Upadła na ziemię, a Henry dźwignął się spod demona, mruknął przekleństwo i ciął go w poprzek gardła sztyletem, który świecił od run.

Demon wydał okrzyk oburzenia i złożył się jak papier. Henry zerwał się na nogi; włosy miał zlepione czerwonawą krwią i posoką. Jego koszula była rozerwana na ramieniu, szkarłatna ciesz płynęła z rany.

- Tessa! – wykrzyknął, a następnie znalazł się obok niej i pomógł jej wstać. - Na Anioła, jesteśmy jak para - powiedział żałośnie na swój sposób Henry, patrząc na nią z niepokojem. - Nie jesteś ranna, prawda?

Spojrzała w dół na siebie i zrozumiała, co miał na myśli: jej suknia była nasączona posoką, a na jej ramieniu, gdzie upadła na szkło, było brzydkie cięcie. To nie bolało bardzo, jeszcze, ale była krew. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Czuję się całkiem dobrze - odparła. - Co się stało Henry? Co to było i dlaczego było tutaj?

- Demon strażnik. Przeszukiwałem biurko Benedykta i musiałem przenieść lub dotknąć czegoś, co go obudziło. Czarny dym wylał się z szuflady i stał się tym. A później rzucił się na mnie...

- I podrapał cię - odrzekła zaniepokojona Tessa. - Krwawisz...

- Nie, sam to zrobiłem. Upadłem na sztylet - powiedział Henry nieśmiało, wyciągając stelę z paska. - Nie mów Charlotte.

Tessa prawie się uśmiechnęła. A później, przypominając sobie, rzuciła się przez pokój i rozsunęła zasłony w jednym z wysokich okien. Mogła zobaczyć cały ogród, ale nie, co było frustrujące, włoski ogród; znajdował się po drugiej stronie domu. Zielone pudła żywopłotów i pasy trawy zaczynające brązowieć przed zimą rozlegały się przed nią.

- Muszę iść - oznajmiła. - Will i Jem i Cecily – oni walczą z potworem. To zabiło męża Tatiany Blackthorn. Miałam zanieść ją do powozu, ponieważ była bliska omdlenia.

Zapadła cisza.

Następnie Henry dziwnym głosem powiedział jej imię, a ona odwróciła się w jego stronę, widząc że zamarł rysując iratze na wewnętrznej stronie ramienia. Patrzył na ścianę znajdującą się przed nim – ścianę, która, jak już zauważyła Tessa, była dziwnie nakrapiana i zapaćkana plamami. Teraz zobaczyła, że nie był to przypadkowy bałagan. Litery były duże, każda na jedną stopę, rozciągnięte wzdłuż tapety i napisane czymś, co wyglądało jak wyschnięta czarna krew.

PIEKIELNE MASZYNY SĄ BEZLITOSNE

PIEKIELNE MASZYNY SĄ BEZ ŻALU

PIEKIELNYCH MASZYNN JEST BEZ LIKU

PIEKIELNE MASZYNY NIGDY NIE PRZESTANĄ PRZYCHODZIĆ

A tam, pod bazgrołami, ostatnie zdanie było ledwie czytelne, jakby osoba, która to pisała zapomniała, jak używać rąk. Tessa wyobraziła sobie Benedykta zamkniętego w tym pokoju, jak podczas przemiany powoli zaczyna ogarniać go szaleństwo, zamazując słowa, które napisał krwią, własną posoką.

NIECH BÓG MA LITOŚĆ DLA NASZYCH DUSZ

~*~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Robak skoczył i Will przetoczył się do przodu, ledwo unikając paszczy potwora. Podniósł się do przysiadu, a następnie stanął na nogi i pobiegł wzdłuż stworzenia, aż dotarł do jego ogona. Obrócił się i zobaczył robaka wynurzającego się jak kobra nad Gideonowi i Gabrielowi - choć ku jego zdumieniu, wydawał się być zamrożony, syczącz, ale nie atakując. Czyżby rozpoznawał swoje dzieci? Niemożliwością było to stwierdzić. Cecily znajdowała się w połowie cisa, czepiając się gałęzi. Mając nadzieję, że rozumie i zostanie tam, Will odwrócił się w stronę Jema, by jego parabatai mógł go zobaczyć. Już dawno temu opracowali system gestów, którymi porozumiewali się w czasie bitwy, w przypadku, gdy nie słyszeli siebie nawzajem. Oczy Jema błysnęły zrozumieniem i rzucił laskę w kierunku Willa. To był idealny rzut, w którym laska poleciała ostrzem w dół, aż Will ją złapał i nacisnął uchwyt. Ostrze, które się wysunęło, a którym Will uderzył mocno i szybko, przebiło grubą skórę potwora. Ten zatoczył się do tyłu i zawył, gdy Will odciął kawałek ogona. Benedykt był pobity na obu końcach, a posoka z powłoki tryskała jak zwarta bomba na Willa. Odsunął się daleko z krzykiem, jego skóra płonęła.

- Will! - Jem rzucił się ku niemu.

Gabriel i Gideon cięli głowę robaka, robiąc wszystko, by jego uwaga skupiała się na nich. Gdy Will wycierał palącą maź z oczu wolną ręką, Cecily spadła z drzewa cisowego i wylądowała na plecach robaka. Zszokowany Will upuścił laskę – miecz. Nigdy nie zrobił tego wcześniej, nigdy nie upuścił broni w środku bitwy, ale to była jego mała siostrzyczka, czepiająca się z ponurą determinacją pleców ogromnego demona w kształcie robaka, jak mała pchła - sierści psa. Gdy patrzył z przerażeniem, Cecily wyszarpnęła sztylet zza pasa i wbiła go w ciało demona.

Co ona myślała, że robi? Jakby ten malutki sztylet mógłby zabić coś tego rozmiaru!

- Will, Will. – Jem mówił mu prosto do ucha, jego głos był alarmujący i Will zdał sobie sprawę, że mówił głośno i, w imię Anioła, głowa robaka zbliżała się do Cecily, jego usta były otwarte i ogromne oraz wypełnione zębami...

Cecily puściła sztylet i stoczyła się z ciała robaka. Jego szczęki chybiły o włos i warknął wściekle, gryząc się. Czarna posoka tryskała wszędzie, jego wycie, tak jak zawodzenie zjawy, wydobywało się z jego gardła. Ogromna rana ziała z jego boku, a kawałki jego własnego ciała zwisały z jego paszczy. Gdy Will się gapił, Gabriel podniósł łuk i wypuścił strzałę. Doleciała do swojego celu i wbiła się w jedno z pustych, czarnych oczu. Potwór zatoczył się do tyłu – później jego głowa opadła do przodu - i upadł, znikając tak, jak znikają demony, gdy opuszcza je życie.

Łuk Gabriela upadł na ziemię z hukiem, który Will ledwie usłyszał. Zniszczona ziemia była nasiąknięta krwią, która lała się ze zmasakrowanego ciała robaka. W środku tego wszystkiego Cecily stanęła na nogi, krzywiąc się. Jej nadgarstek był skrzywiony pod dziwnym kątem. Will nawet nie wiedział, kiedy zaczął biec w jej kierunku – zdał sobie z tego sprawę, dopiero wtedy, gdy Jem, z którym dorastał, zatrzymał go ruchem ręki. Odwrócił się wściekły do swojego parabatai.

- Moja siostra...
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Twoja twarz - odpowiedział Jem z niezwykłym spokojem, biorąc pod uwagę sytuację. - Jesteś pokryty krwią demona Williamie i to cię parzy. Muszę narysować ci iratze, zanim szkody nie będzie można cofnąć.

- Puść mnie! - nalegał Will i próbował się wyrwać, ale silna ręka Jema trzymała go za bark, a po chwili poczuł pieczenie steli na nadgarstku, a ból, którego wcześniej nie odczuwał, zaczął ustępować.

Jem puścił go z cichym sykiem bólu, trochę posoki zostało na jego palcach. Will zatrzymał się niezdecydowany, ale Jem machnął ręką, przykładając stelę do ręki. To była tylko chwila opóźnienia, zanim Will dopadł boku siostry, lecz Gabriel już tam był. Trzymał nadgarstek pod jej brodą, jego zielone oczy przypatrywały się jej twarzy. Patrzyła na niego ze zdziwieniem, gdy Will podszedł do nich i złapał ją za ramię.

- Trzymaj się z daleka od mojej siostry – warknął Will, a Gabriel cofnął się o krok. Jego usta zacisnęły się w twardą linię. Gideon stał twardo na piętach; nagle stłoczyli się wokół Cecily. Will trzymał ją mocno z jednej strony i wyciągał swoją stelę wraz z innymi. Spojrzała na niego błyszczącymi niebieskimi oczami, gdy rysował jej iratze na jednej stronie szyi i mendelin na drugiej. Czarne włosy wypadły jej z warkocza i wyglądała jak dzika dziewczyna, którą pamiętał – zacięta i niebojąca się niczego.

- Boli, caridad? - Słowo wymknęło mu się, zanim zdążył je zatrzymać – pieszczota dzieciństwa, której już prawie nie pamiętał.

- Caridad? - powtórzyła, a jej oczy błyszczały z niedowierzania. - Wyszłam z tego zupełnie bez szwanku.

- Niezupełnie – odparł Will, wskazując jej nadgarstek i zadrapania na twarzy i rękach, które zaczęły się goić, gdy iratze zaczęło działać.

Złość wirowała między nimi tak bardzo, że nie usłyszał kaszlu Jema, dźwięku, który rozpalał go do działania jak iskra rzucona na suche drewno.

- Cecily, to co prawie zrobiłaś...

- To była jedna z najodważniejszych rzeczy zrobionych przez Nocnego Łowcę, jaką widziałem – przerwał Gabriel.

Nie patrzył na Willa, ale na Cecily, z mieszaniną zaskoczenia i czegoś innego na twarzy. Miał na włosach błoto i krew, które znajdowały się na wszystkich, ale jego oczy były bardzo jasne.

Cecily zarumieniła się.

- Ja tylko...

Przerwała, jej oczy rozszerzyły się na widok czegoś za Willem. Jem kaszlał znowu i tym razem Will to usłyszał; odwrócił się w sam raz, by spojrzeć, jak jego parabatai pada na kolana.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Rozdział III

Do ostatniej godziny

Nie, trupia otucho, Rozpaczy, ja nie, ja nie będę się sycił

Twą padliną: ostatnich - niechby wiotkich - splotów męstwa w sobie

Nie rozplączę, ani, znużony, nie jęknę nie mogę już. Mogę;

Mogę coś: mieć nadzieję, świt witać, nie szukać wyjścia w niebycie.

- GERARD MANLEY HOPKINS, TRUPIA OTUCHA

Jem opierał się o bok powozu, jego oczy były zamknięte, a twarz biała jak papier. Will stał obok niego i mocno ściskał go za ramię. Pędząc w ich kierunku Tessa wiedziała, że nie był to jedynie braterski gest. Jego uścisk był tym, co utrzymywało Jema w pozycji stojącej.

Wraz z Henrym usłyszeli wrzask umierającego robaka. Gabriel znalazł ich chwilę później, pędzących w dół schodów wejściowych. Zdyszany opowiedział im o śmierci potwora, a później o tym, co przydarzyło się Jemowi, na co Tessie zbielało przed oczami, zupełnie jakby ktoś nagle uderzył ją mocno w twarz.

Były to słowa, których nie słyszała od długiego czasu, ale wciąż w pewnym stopniu się ich spodziewała, a czasem śniła o nich w koszmarach, które zrywały ją ze snu, nie mogącą złapać tchu – „Jem”, „upadek”, „oddychanie”, „krew”, „Will”, „Will jest przy nim”, „Will…” – oczywiście, że Will przy nim był.

Reszta się zeszła, Lightwoodowie z siostrą – i nawet Tatiana była cicho, lub Tessa po prostu nie słyszała jej histerii. Tessa była świadoma, że Cecily jest gdzieś blisko, czuła też, że Henry stoi w zakłopotaniu przy jej boku, tak jakby chciał ją pocieszyć, ale nie mógł wymyślić od czego zacząć.

Will napotkał spojrzenie Tessy, gdy podeszła bliżej, niemal po raz kolejny potykając się o naddarty brzeg swojej sukni. Przez krótką chwilę trwali w pełnym zrozumieniu. Jem był tym, co pozwalało im wciąż patrzeć sobie prosto w oczy. W jego kwestii pozostawali nieprzejednani i zawzięci. Tessa widziała dłoń Willa zaciśniętą na rękawie Jema.

- Ona tu jest - powiedział.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Jem powoli otworzył oczy. Tessa starała się, by nie ukazać zaszokowania na twarzy. Jego źrenice były powiększone, tęczówki tworzyły jedynie cieniutki pierścień wokół ich czerni.

- Ni shou shang le ma, quin ai de? - zapytał.

Jem w końcu uległ jej naleganiom i od pewnego czasu uczył ją mandaryńskiego. Zrozumiała „quin ai de” – „Moja droga”, „Moja ukochana”. Sięgnęła po jego dłoń.

- Jem…

- Zostałaś zraniona, moja ukochana? – powiedział Will. Jego głos był wyważony, tak samo jak spojrzenie i na krótką chwilę krew napłynęła do policzków Tessy, więc opuściła wzrok na swoją dłoń ściskającą Jema; jego palce były bledsze od jej własnych, zupełnie jak dłonie porcelanowej lalki. Jak mogła nie zauważać, że był tak chory?

- Dziękuję za tłumaczenie, Will – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od swojego narzeczonego. Obaj, Jem i Will, byli spryskani czarną posoką, lecz podbródek i szyję Jema pokrywały również czerwone smugi krwi. Jego własnej krwi. - Nic mi nie jest – wyszeptała Tessa i pomyślała: „Nie, to się nie stanie, na pewno nie. Bądź silna dla niego”. Wyprostowała ramiona, wciąż ściskając dłoń Jema.

– Gdzie jego lekarstwo? – zwróciła się do Willa. – Nie brał go przed opuszczeniem Instytutu?

- Nie mów tak, jakby mnie tutaj nie było – powiedział Jem, lecz nie było w tym ani trochę złości. Odwrócił głowę i powiedział coś cicho do Willa, jakby na wydechu, który przytaknął i puścił jego ramię. Tessa mogła wyczuć napięcie w postawie Willa – był skupiony i przygotowany, aby złapać Jema, jeśli znów zachwieje się lub upadnie.

- Jak widzisz, jestem silniejszy, gdy Tessa jest przy mnie. Mówiłem ci. – Przypomniał mu Jem tym samym delikatnym głosem, stojąc samodzielnie. Will pochylił głowę tak, że Tessa nie mogła dojrzeć jego oczu.

- Widzę – odparł. – Tessa, nie mamy tu jego lekarstwa. Sądzę, że nie wziął wystarczająco przed opuszczeniem Instytutu, choć pewnie tego nie przyzna. Wróć z nim powozem i mniej na niego oko, ktoś musi.

Jem nabrał ciężko powietrza.

- A inni…

- Zawiozę was, to żaden problem. Balios i Xanthos znają drogę. Henry odwiezie Lightwoodów. – Will był ożywiony i panował nad sytuacją, zdawał się nawet nie oczekiwać podziękowań. Pomógł Tessie wprowadzić Jema do powozu, bardzo przy tym uważając, by nie musnąć jej ramienia lub dłoni, i ruszył by powiedzieć reszcie co zaplanował. Zanim wsiadła, usłyszała jeszcze fragment wyjaśnień Henry’e go, który tłumaczył, że musi usunąć z domu zapiski Benedykta – w końcu drzwi się zatrzasnęły, a ją i Jema powitała przyjemna cisza. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

- Co było w domu? – zapytał Jem, gdy przejeżdżali przez bramę posiadłości Lightwoodów. Wciąż wyglądał okropnie, jego głowa opadła na poduszki, oczy miał półprzymknięte, a policzki błyszczały mu od gorączki. – Słyszałem, jak Henry mówił o badaniach Benedykta…

- On tam oszalał. – odrzekła, pocierając jego zimne dłonie między swoimi. – Jeszcze przed transformacją, gdy, tak jak mówił Gabriel, nie chciał opuszczać pokoju, musiał stracić rozum. Wypisał na ścianie czymś, co wyglądało jak krew, zdania o „Diabelskich Maszynach”. O tym, że nie ma w nich skruchy, że nigdy nie przestaną nadchodzić…

- Musiał mieć na myśli armię maszyn.

- Musiał. – Tessa zadrżała delikatnie i przysunęła się bliżej do Jema. – Wydaje mi się, że to głupie z mojej strony, ale ostatnie dwa miesiące były takie spokojne…

- Zapomniałaś o Mortmainie?

- Nie. Nie mogłabym. – Spojrzała przez okno, choć i tak nie mogła dojrzeć tego, co było na zewnątrz – zaciągnęła zasłonki, bo zdawało jej się, że światło drażni Jema. – Po prostu miałam nadzieję, że być może skupił się na czymś innym.

- Nie wiemy, czy tak właśnie się nie stało. – Jego palce zacisnęły się na jej własnych. – Śmierć Benedykta to tragedia, ale koła poszły w ruch dawno temu. To nie ma z tobą nic wspólnego.

- W bibliotece były też inne rzeczy. Notatki i książki Benedykta. Dzienniki. Henry ma je zabrać do Instytutu do zbadania. Pojawiało się w nich moje imię. – Tessa przerwała. Jak mogła trapić Jema tym wszystkim, kiedy było z nim tak źle? On, jakby czytając jej w myślach, przesunął palec na jej nadgarstek i delikatnie ułożył go na pulsie.

- Tesso, to był tylko przelotny atak. Nie będzie trwał długo. Wolałbym, żebyś powiedziała mi prawdę, całą prawdę, jakkolwiek gorzka czy przerażająca ona jest, abym mógł to z tobą dzielić. Nigdy nie pozwoliłbym, by stała ci się krzywda, tak samo pozostali mieszkańcy Instytutu. – Uśmiechnął się. – Twój puls przyspiesza.

Prawdę, całą prawdę, jakkolwiek gorzka czy przerażająca ona jest.

- Kocham cię – powiedziała. Spojrzał na nią rozpromieniony blaskiem, który czynił jego twarz jeszcze piękniejszą.

- Wo xi wang ni ming tian ke yi jia gei wo.

- Ty… - Tessa zmarszczyła brwi. – Chcesz wziąć ślub? Ale przecież już jesteśmy zaręczeni. Nie sądzę, żebyśmy mogli zrobić to po raz drugi.

Zaśmiał się, co jednak prędko przemieniło się w kasłanie. Tessa cała zesztywniała, lecz kaszel był nieznaczny, nie pojawiła się krew.

- Powiedziałem, że ożeniłbym się z tobą jutro, jeśli bym mógł. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Tessa udała, że podrywa głowę do góry.

- Jutro nie wydaje mi się dogodnym terminem, proszę pana.

- Ale przecież jesteś już odpowiednio ubrana – odparł z uśmiechem. Tessa opuściła wzrok na zrujnowane złoto swojej sukni ślubnej.

- Jeśli brałabym ślub w rzeźni – zgodziła się. – Cóż, i tak nie bardzo przypadła mi do gustu. Zdecydowanie za bardzo ozdobna.

- Według mnie wyglądałaś pięknie. – Jego głos był delikatny. Tessa oparła głowę na jego ramieniu.

- Będzie na to czas – rzekła. – Inny dzień, inna suknia. Czas, gdy będziesz czuł się dobrze i wszystko będzie perfekcyjne.

Głos Jema wciąż był łagodny, ale wkradło się do niego okropne znużenie.

- Nie istnieje coś takiego jak perfekcja, Tesso.

***

Sophie stała przy oknie w swojej małej sypialni. Zasłonki były odsunięte, gdy wpatrywała się w dziedziniec. Minęły godziny, odkąd powozy odjechały, a ona miała wyczyścić kominki, lecz szczotka i wiadro stały nieruszone przy jej nogach. Słyszała głos Bridget, napływający delikatnie z kuchni na dole.

“Hrabia Richard miał córkę;

bardzo urodziwą służkę,

która powierzyła swą miłość Słodkiemu Williamowi,

a nie jego tytułowi.”

Czasem, gdy Bridget wpadała w swój melodyjny humor, Sophie zastanawiała się nad zejściem na dół i wepchnięciem jej do pieca, jak czarownicę z „Jasia i Małgosi”. Niestety Charlotte na pewno by tego nie pochwaliła. Nawet jeśli Bridget śpiewała o zakazanej miłości pomiędzy klasami dokładnie w tym momencie, gdy Sophie przeklinała się za to, że ściskając materiał zasłony w ręku, przed oczami miała szaro-zielone oczy, które wywoływały u niej zastanowienie i zmartwienie – czy Gideonowi nic się nie stało? Został zraniony? Czy walczył ze swoim ojcem? I jak okropnie byłoby gdyby musiał.

Bramy Instytutu rozwarły się i powóz wjechał do środka; Will powoził. Sophie rozpoznała go; był bez kapelusza i jego czarne włosy szalały na wietrze. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Zeskoczył z siedzenia woźnicy i podszedł, by pomóc wyjść z powozu Tessie – nawet z tej odległości, Sophie mogła dostrzec fatalną ruinę, jaka pozostała z jej złotej sukni – a potem Jemowi, wspierającemu się ciężko na ramieniu swojego Parabatai.

Sophie nabrała gwałtownie powietrza. Chociaż już nie darzyła Jema romantycznymi uczuciami, wciąż bardzo się o niego troszczyła. Trudno, aby było inaczej, zważając na jego wielkoduszność, urokliwość i łaskawość. Zawsze był wobec niej nieskończenie miły. Przez ostatnie miesiące czuła ulgę, że nie miewał swoich „złych chwil” – jak nazywała je Charlotte – i chociaż radość go nie uleczyła, zdawał się być silniejszy, mocniejszy…

Cała trójka zniknęła we wnętrzu Instytutu. Cyryl wyszedł ze stajni i zajął się podenerwowanymi Baliosem i Xanthosem. Sophie odetchnęła głęboko i pozwoliła zasłonie wysunąć się ze swojej dłoni. Charlotte mogła jej potrzebować, chcieć, by pomogła z Jemem. Jeśli było cokolwiek, co mogła zrobić… Odepchnęła się od okna i popędziła korytarzem, a potem stromymi schodami dla służby.

W holu na dole spotkała Tessę, pobladłą i wymęczoną, wahającą się tuż przed drzwiami sypialni Jema. Przez częściowo rozwarte drzwi Sophie mogła dostrzec Charlotte nachylającą się nad Jemem, który siedział na łóżku; Will przycupnął koło kominka, krzyżując ręce na piersi; napięcie było wyraźnie zauważalne w całym jego ciele.

Tessa uniosła głowę i zauważyła Sophie. Kolory powoli powracały do jej twarzy.

- Sophie – zapłakała cicho. – Sophie, z Jemem nie jest dobrze. Miał kolejny… kolejny atak choroby.

- Wszystko będzie dobrze, panno Tesso. Widywałam go wcześniej bardzo chorego i zawsze z tego wychodził.

Tessa zamknęła oczy, a na jej policzkach utworzyły się szare cienie. Nie musiała mówić tego, o czym obie pomyślały, o tym, że pewnego dnia nadejdzie kolejny atak, a on tego nie przetrwa.

- Powinnam przynieść gorącą wodę – dodała Sophie. – I ubrania…

- Ja powinnam przynieść te rzeczy – przerwała jej Tessa. – I zrobiłabym to, ale Charlotte powiedziała, że muszę zdjąć tę suknię, bo krew demona może być niebezpieczna przy zbyt długim kontakcie ze skórą. Posłała Bridget po ubrania i okłady, a Brat Enoch pojawi się lada moment. Jem nie zrozumie inaczej, ale…

- Wystarczy – przerwała jej stanowczo Sophie. – W niczym mu nie pomożesz, jeśli pozwolisz sobie na chorowanie. Pomogę ci z suknią. Chodźmy, zajmijmy się tym jak najszybciej.

Tessa otworzyła oczy.

- Moja droga, rozsądna Sophie. Oczywiście, masz racje. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Ruszyła korytarzem w kierunku swojego pokoju. Zatrzymała się przy drzwiach i odwróciła, by spojrzeć na Sophie. Jej duże, szare oczy badały twarz drugiej dziewczyny i zdawało się, że po chwili przytaknęła samej sobie, jakby utwierdzając się w swoich przekonaniach.

- Wszystko z nim w porządku. Nie został zraniony.

- Panicz Jem?

Tessa pokręciła głową.

- Gideon Lightwood.

Sophie oblała się rumieńcem.

***

Gabriel nie był pewien, co właściwie robił w salonie Instytutu oprócz tego, że brat polecił mu przyjść tutaj i zaczekać, a on po tym wszystkim co się wydarzyło, wciąż robił to, co mówił Gideon. Był zaskoczony tym, jak zwyczajne było owe pomieszczenie, zupełnie inne od wielkich salonów posiadłości Lightwoodów, zarówno w Pimlico, jak i w Chiswick. Ściany były pokryte wyblakłą farbą o barwie róży cukrowej, blat biurka pokrywały plamy atramentu i liczne zadrapania od nożyków do listów i stalówek, a palenisko było kompletnie osmalone. Nad kominkiem wisiało przybrudzone lustro w złotej ramie.

Gabriel spojrzał na swoje odbicie. Ubranie naddarło mu się przy szyi, a na szczęce miał długie, czerwone zadrapane, które powoli się goiło. Cały jego strój pokrywała krew. Twoja czy twojego ojca?

Szybko odepchnął od siebie ową myśl. To dziwne, pomyślał, że to on odziedziczył wygląd po matce, Barbarze. Była wysoka i szczupła, miała brązowe, kręcone włosy i oczy, które zapamiętał jako idealnie zielone, jak trawa porastająca brzeg rzeki za ich domem. Za to Gideon wyglądał jak ich ojciec – szeroki i krępy, z oczami bardziej szarymi, niźli zielonymi. Zakrawało to na ironię, ponieważ właśnie Gabriel odziedziczył temperament ojca – nieustępliwość i skłonność do wpadania w gniew, a oporność przy wybaczaniu. Gideon i Barbara byli bardziej pokojowi, cisi i opanowani, wierni swoim przekonaniom. Oboje byli jak…

Charlotte Branwell weszła przez otwarte drzwi salonu w luźnej sukni, z oczami jaśniejącymi jak u małego ptaka. Za każdym razem, gdy Gabriel ją widział, porażało go to jak drobna była, jak bardzo nad nią górował. Co Konsul Wayland sobie myślał, dając temu niewielkiemu stworzeniu władzę nad Instytutem i wszystkimi Nocnymi Łowcami w Londynie? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

- Gabriel. – Charlotte przechyliła głowę. – Twój brat mówi, że nie zostałeś zraniony.

- Czuję się dobrze – odparł krótko, szybko zdając sobie sprawę z tego, że zabrzmiał niegrzecznie. Nie było to dokładnie jego zamierzeniem. Ojciec przez lata wbijał mu do głowy, że Charlotte była głupia, nieużyteczna i podatna na manipulacje. I chociaż wiedział, że jego brat się z tym nie zgadzał i porzucił rodzinę, by zamieszkać w tym miejscu, trudno było zapomnieć o owych lekcjach.

- Myślałem, że będziesz przy Carstairsie.

- Brat Enoch przybył z innym Cichym Bratem. Odesłali nas z pokoju Jema. Will miota się po korytarzu jak pantera zamknięta w klatce. Biedny chłopak. – Charlotte zerknęła na niego przelotnie, zanim ruszył w stronę kominka. W jej spojrzeniu był cień głębokiej inteligencji, szybko zakryty przez rzęsy. – Ale dość o tym. Rozumiem, że twoja siostra została odwieziona do rezydencji Blackthornów w Kensington – powiedziała. – Jest ktoś, do kogo chciałbyś, abym dostarczyła wiadomość od ciebie?

- Wiadomość…?

Zatrzymała się przed paleniskiem, łącząc dłonie za plecami.

- Musisz gdzieś pójść, Gabrielu, jeśli nie chcesz, abym wyrzuciła cię za drzwi, mogącego liczyć jedynie na swoje nazwisko.

Wyrzucić mnie za drzwi? Czy ta okropna kobieta rzeczywiście wyganiała go właśnie z Instytutu? Pomyślał o tym, co zawsze powtarzał mu ojciec – Fairchildów nie obchodzi nikt, oprócz nich samych i Prawa.

- Ja… Dom w Pimlico…

- Konsul zostanie niedługo powiadomiony o tym co znaleziono w posiadłości Lightwoodów – powiedziała Charlotte. – Obie posiadłości twojej rodziny będą przejęte pod śledztwo w imieniu Clave, przynajmniej do momentu, gdy zostaną przeszukane i będzie pewnym, że twój ojciec nie pozostawił nic więcej, co da jakiekolwiek wskazówki Radzie.

- Wskazówki do czego?

- Do planów twojego ojca. Do Diabelskich Maszyn.

- Nigdy nawet nie słyszałem o tych cholernych Diabelskich Maszynach – zaprotestował Gabriel i po chwili spłonął rumieńcem. Zaklął przy kobiecie. Pomijając fakt, że Charlotte w żadnym stopniu nie przypominała innych kobiet.

- Wierzę ci – odparła. – Nie wiem, czy Konsul uwierzy, ale to twoje spojrzenie na sprawę. Jeśli dasz mi adres…

- Nie mam żadnego – przerwał jej z desperacją Gabriel. – Gdzie twoim zdaniem miałbym się udać? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Jedynie spojrzała na niego, unosząc jedną brew.

- Chcę zostać z moim bratem – powiedział w końcu, obawiając się, że brzmiał na nadąsanego i zdenerwowanego, ale nie bardzo wiedział, co z tym zrobić.

- Ale twój brat mieszka tutaj – odpowiedziała. – A ty bardzo jasno pokazałeś swoje podejście do Instytutu i mojej władzy tutaj. Jem powiedział mi, w co wierzysz. W to, że mój ojciec doprowadził do samobójstwa twojego wuja. To nie jest prawdą, ale nie oczekuję, że mi uwierzysz. Dlatego nawet przez myśl mi nie przeszło, że chciałbyś tu zostać.

- Instytut jest schronieniem.

- Czy twój ojciec miał zamiar uczynić z niego schronienie?

- Nie wiem! Nie wiem, jakie są… Jakie były jego plany!

- Więc czemu za nim podążałeś?

Jej głos był delikatny, ale bezlitosny.

- Ponieważ był moim OJCEM! – wrzasnął Gabriel. Odwrócił się od Charlotte, jego oddech stał się nierówny. Ledwie zdając sobie sprawę z tego co robi, objął się ciasno ramionami, jakby mógł powstrzymać siebie samego od całkowitego rozsypania się. Wspomnienia kilku ostatnich tygodni, wspomnienia, które Gabriel starał się upchnąć w najdalszych zakamarkach umysłu, groziły wydostaniem się na wierzch: tygodnie w domu po tym, jak służba została odesłana, wysłuchiwanie hałasów dochodzących z pokoi na piętrze, krzyki w nocy, krew na schodach o poranku, ojciec wykrzykujący brednie zza zamkniętych drzwi biblioteki, tak jakby nie wiedział już, jak posługiwać się angielskim…

- Jeśli masz zamiar wyrzucić mnie na ulicę – powiedział w końcu Gabriel, z tonem tragicznej desperacji w głosie – to zrób to teraz. Nie chcę myśleć, że mam dom, gdy w rzeczywistości to tylko złudzenie. Nie chcę myśleć, że zobaczę jeszcze swojego brata, skoro tak się nie stanie.

- Sądzisz, że nie poszedłby za tobą? Nie odnalazł, gdziekolwiek byś był?

- Sądzę, że udowodnił, o kogo najbardziej się troszczy – odparł Gabriel. – I nie jestem to ja. – Powoli wyprostował się, rozluźniając uścisk. – Odeślij mnie, lub pozwól mi zostać. Nie będę cię błagał.

Charlotte westchnęła.

- Nie będziesz musiał – powiedziała. – Nigdy przedtem nie odesłałam nikogo, kto powiedział mi, że nie ma dokąd pójść i nie mam zamiaru robić tego teraz. Będę wymagać od ciebie tylko jednej rzeczy. By pozwolić komuś zamieszkać w Instytucje, w dobrej wierze Enklawy jest to, bym mogła zaufać w szczere intencje owej osoby. Nie pozwól mi żałować tego, że ci zaufałam, Gabrielu Lightwood.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

***

Cienie w bibliotece wydłużyły się. Tessa siedziała w kręgu światła padającego przez okna, zaraz przy przysłoniętej, niebieskiej lampie. Na jej kolanach od kilku godzin spoczywała książka, lecz Tessa nie mogła się na niej skupić. Jej oczy przeskakiwały po słowach na stronicach bez przyswajania ich, przez co często łapała się na tym, że zatrzymuje się, by przypomnieć sobie, kim jest dana postać lub czemu robi ona to, co właśnie robi.

Znów zagłębiła się w początek rozdziału piątego, gdy zaalarmowało ją skrzypnięcie podłogi. Uniosła spojrzenie i jej wzrok zatrzymał się na Willu stojącym przed nią, z wilgotnymi włosami i rękawiczkami w dłoni.

- Will. – Tessa odłożyła książkę na parapet koło siebie. – Zaskoczyłeś mnie.

- Nie chciałem przeszkadzać – powiedział cicho. – Skoro czytasz…

Zaczął odwracać się w kierunku wyjścia.

- Nie czytam – odpowiedziała, a on się zatrzymał, zerkając na nią przez ramię. – Nie mogę zatracić się teraz w słowach. Nie mogę uspokoić rozproszenia w moim umyśle.

- Ja również – odparł, odwracając się z powrotem. Już nie pokrywały go plamy krwi. Ubrania miał czyste, tak samo skórę, przez co doskonale widziała bladoróżowe linie zadrapań niknące za kołnierzem jego koszuli, sprawnie gojące się dzięki iratze.

- Czy wiadomo coś nowego o moim… O Jemie?

- Żadnych zmian – odparł, choć Tessa i tak się tego domyślała. Jeśli cokolwiek by się zmieniło, Willa by tutaj nie było. – Bracia wciąż nie wpuszczają nikogo do pokoju. Nawet Charlotte. A ty co tutaj robisz? – zapytał, idąc w jej kierunku. – Sama w ciemnościach?

- Benedykt napisał coś na ścianie swojego gabinetu – powiedziała cicho. – Wydaje mi się, że przed tym jak przemienił się w tego potwora, a może w trakcie. Nie wiem. Napisał „Piekielne Maszyny są bezlitosne. Piekielne Maszyny są bez żalu. Piekielne Maszyny są bez numeru. Piekielne Maszyny nigdy nie przestaną przychodzić.”

- Piekielne maszyny? Domyślam się, że chodzi o mechaniczne potwory Mortmaina. Chociaż nie widzieliśmy ich od miesięcy.

- To wcale nie oznacza, że one nie powrócą – odpowiedziała Tessa. Jej spojrzenie padło na porysowany blat stolika. Ciekawe, jak często Will i Jem musieli siedzieć tu razem nad książkami, wycinając w nim swoje inicjały, zupełnie jak zwyczajni, znudzeni uczniowie. – Pozostając tutaj, jedynie ściągnę na was niebezpieczeństwo.

- Tesso, rozmawialiśmy o tym wcześniej. Nie jesteś zagrożeniem. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Jesteś czymś, czego Mortmain pragnie, to prawda, ale jeśli zostawilibyśmy cię gdzieś bez ochrony, zastanów się, jak łatwo mógłby cię dostać i do jakiego zniszczenia wykorzystać twoje moce? Wiemy tylko tyle, że potrzebuje cię do czegoś i w naszym interesie leży trzymanie cię z dala od niego. To nie jest akt bezinteresowności. Nocni Łowcy nie bywają bezinteresowni.

Uniosła na niego wzrok.

- Myślę, że jesteś bardzo bezinteresowny – rzekła, a na mruknięcie zaprzeczenia z jego strony, dodała: - Oczywiście musisz zdawać sobie sprawę z tego, że to, co robisz jest wzorowe. Bo rzeczywiście, w Clave jest coś oziębłego. „Jesteśmy pyłem i cieniem”. Ale ty jesteś bardziej jak bohaterzy ze starożytnych czasów, jak Achilles i Jazon.

- Achillesa zabito zatrutą strzałą, a Jazon zmarł samotnie, zamordowany przez swój własny, rozpadający się statek. Taki właśnie jest los bohaterów i tylko Anioł wie, dlaczego ktokolwiek chciałby być jednym z nich.

Tessa spojrzała na niego. Pod błękitnymi oczami utworzyły mu się cienie, jego palce mięły materiał rękawów bez opamiętania, tak jakby nie zdawał sobie sprawy, że to robi. Minęły miesiące, pomyślała, miesiące, odkąd ostatni raz byli ze sobą sam na sam na dłużej niż kilka chwil. Zdarzały im się jedynie przypadkowe spotkania na korytarzach, zawsze okraszone niezręczną wymianą grzeczności. Tęskniła za jego żartami, książkami, które jej przynosił, za rozbawionymi błyskami w jego spojrzeniu. Zatraciła się we wspomnieniu mniej skomplikowanego Willa, mniej skomplikowanych czasów, przez co zupełnie nie myślała nad słowami, które wypłynęły z jej ust.

- Nie mogę przestać przywoływać pewnej rzeczy, którą kiedyś mi powiedziałeś – wypaliła, a on spojrzał na nią zaskoczony.

- Tak? Jakiej?

- Powiedziałeś, że jeśli nie wiesz, co robić, udajesz, że jesteś bohaterem książkowym, ponieważ tak łatwiej zdecydować, co powinno się uczynić.

- Tak robię – przyznał Will. – Lecz nie sądzę, aby słuchanie moich porad było pomocne dla kogoś, kto poszukuje szczęścia.

- Nie szczęścia. Nie dokładnie. Chcę pomóc… Zrobić coś dobrego… - urwała z westchnieniem. – Przeczytałam mnóstwo książek i jeśli były w nich wskazówki, to nie udało mi się ich znaleźć. Mówiłeś, że jesteś jak Sydney Carton…

Will wydał z siebie nieartykułowany dźwięk i opadł na krzesło po przeciwnej stronie stołu. Miał zmrużone powieki, rzęsy przesłaniały oczy.

- I powinnam wiedzieć, kim to czyni nas pozostałych – kontynuowała. – Ale nie chcę być Łucją Manette, bo ona nie zrobiła nic, by uratować Karola. Zostawiła to wszystko Sydneyowi i była dla niego okrutna.

- Dla Karola?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

- Dla Sydneya. – odparła Tessa. – On po prostu chciał stać się lepszym człowiekiem, ale ona mu nie pomogła.

- Nie mogła. Była zaręczona z Karolem Darney.

- I tak uważam, że było to niemiłe.

Will poderwał się z krzesła równie szybko, jak się na nim znalazł. Pochylił się do przodu, wspierając ręce na blacie stołu. Jego oczy były niesamowicie niebieskie, w świetle lampy o podobnej barwie.

- Czasem trzeba wybrać, czy należy być uprzejmym czy honorowym – powiedział. – Czasem nie można połączyć tego ze sobą.

- Więc co jest lepsze? – wyszeptała Tessa. Usta Willa wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu.

- Myślę, że to zależy od książki.

Tessa odchyliła lekko głowę do tyłu, by spojrzeć na Willa.

- Znasz to uczucie - powiedziała - gdy czytasz książę i wiesz, że to będzie tragedia; czujesz zbliżające się ciemność i chłód, widzisz sieć, która powoli zacieśnia się wokół postaci żyjących i oddychających na stronicach. Ale jesteś przywiązany do tej historii, zupełnie jakbyś był uwiązany za powozem, niezdolny do uwolnienia się czy zmiany kierunku.

Jego niebieskie oczy pociemniały ze zrozumieniem - oczywiście, że Will to rozumiał - więc kontynuowała.

- Właśnie teraz czuję, jakby to się działo, lecz nie w życiu książkowych bohaterów, ale moich własnych, ukochanych przyjaciół i towarzyszy. Nie mam ochoty siedzieć, podczas gdy tragedia wisi nad nami. Odkręcę to, jak tylko wymyślę, jak to zrobić.

- Boisz się o Jema - stwierdził Will.

- Tak - odrzekła. - Ale boję się również o ciebie.

- Nie - powiedział Will ochryple. - Nie marnuj tego na mnie, Tess.

Nim zdążyła odpowiedzieć, drzwi biblioteki się otworzyły. Była to Charlotte, wyglądająca na wycieńczoną i zupełnie opadłą z sił. Will szybko się do niej odwrócił.

- Co z Jemem?

- Obudził się i rozmawia – odparła Charlotte. – Wziął trochę yin fen, więc Cisi Bracia mogli ustabilizować jego stan i zatrzymać krwotok wewnętrzny. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Na wspomnienie o krwotoku wewnętrznym, Will wyglądał, jakby zaraz miał zwymiotować. Tessa miała wrażenie, że wygląda w tej chwili bardzo podobnie.

- Może przyjąć gościa – kontynuowała Charlotte. – Właściwie poprosił o to.

Will i Tessa wymienili szybkie spojrzenie. Tessa wiedziała, o czym oboje myśleli – które z nich powinno być tym gościem? Ona była jego narzeczoną, ale Will pozostawał Parabatai, co było świętością samą w sobie. On jednak zaczął się wycofywać, lecz Charlotte znów się odezwała, głosem do reszty przemęczonym.

- Prosił o ciebie, Will.

Will wyglądał na zaskoczonego. Rzucił Tessie krótkie spojrzenie.

- Ja…

Tessa nie mogła zaprzeczyć, że poczuła lekkie ukłucie zaskoczenia i niemalże zazdrości, słysząc słów Charlotte, ale szybko je od siebie odepchnęła. Kochała Jema wystarczająco, by chcieć dla niego wszystkiego, czego on dla siebie pragnął. Wiedziała, że zawsze miał swoje powody i uzasadnienia.

- Idź – powiedziała delikatnie. – Oczywiście, że chce się zobaczyć z tobą.

Will ruszył w kierunku drzwi, by dołączyć do Charlotte. W połowie drogi odwrócił się i przeciął pokój w stronę Tessy.

- Tessa – zaczął. – Czy w czasie, gdy będę z Jemem, mogłabyś coś dla mnie zrobić?

Tessa uniosła wzrok i przełknęła ślinę. Był zbyt blisko, zbyt blisko – wszystkie linie, kształty, zagięcia twarzy Willa wypełniły jej pole widzenia, a jego głos wypełnił jej uszy całkowicie.

- Tak, oczywiście – odpowiedziała. – Co takiego?

***

Do: Edmunda i Linette Herondale

Dwór Ravenscar

West Riding, Yorkshire

Drodzy rodzice,

Wiem, że aktem tchórzostwa było to, jak Was opuściłam – wczesnym porankiem, zanim się obudziliście, pozostawiając jedynie krótką notatkę tłumaczącą moją nieobecność. Nie byłam w stanie powiedzieć Wam osobiście tego, co postanowiłam, tego, że byłam najbardziej niewdzięczną i nieposłuszną córką, jaką można sobie wyobrazić. Jak mogę Wam wytłumaczyć decyzję, którą podjęłam, oraz to, jak do tego doszło? Nawet teraz wydaje mi się to czystym szaleństwem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Każdy kolejny dzień jest jeszcze bardziej pokręcony niż poprzedni. Nie kłamałeś, Tato, gdy mówiłeś, że życie Nocnych Łowców jest niczym rozgorączkowany sen...

Cecily przekreśliła wszystkie linijki, które zapisała, po czym zmięła kartkę w jednej ręce i oparła głowę na biurku. Zaczynała ten list tak wiele razy i wciąż nie wymyśliła satysfakcjonującej wersji. Może nie powinnam teraz próbować, pomyślała, teraz, gdy wciąż próbowała uspokoić swoje nerwy, odkąd wrócili do Instytutu.

Wszyscy trapili się Jemem, a Will, po niedbałym sprawdzeniu, czy nie została zraniona, prawie przestał się do niej odzywać. Henry pobiegł do Charlotte, Gideon odciągnął Gabriela na bok i Cecily zorientowała się, że została zupełnie sama, wspinając się po schodach do Instytutu.

Przemknęła się do swojej sypialni i nawet nie zawracając sobie głowy zdejmowaniem płaszcza, zwinęła się na łożu z baldachimem. Gdy tak leżała pośród cieni, wsłuchując się w odgłosy Londynu za oknem, nagle złapała ją bolesna tęsknota za domem. Pomyślała o zielonych wzgórzach Walii, o matce i ojcu, aż zerwała się z łóżka, zupełnie jakby popchnięta niewidzialną siłą, i potykając się dopadła do biurka, łapiąc pióro i kartkę, w pośpiechu brudząc sobie palce atramentem.

Lecz odpowiednie słowa nie nadeszły. Czuła się jakby wylała cały swój żal i samotność, ale wciąż nie potrafiła uformować ich w odpowiednie uczucia tak, by rodzice odczuli je podczas czytania.

W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Cecily sięgnęła po książkę, którą zostawiła wcześniej na biurku i ułożyła ją tak, jakby była właśnie zajęta czytaniem.

- Proszę wejść – zawołała. Drzwi otworzyły się; to była Tessa, niepewnie stojąca w wejściu. Nie miała już na sobie zniszczonej sukni ślubnej, lecz prostą sukienkę z niebieskiego muślinu i swoje dwa naszyjniki połyskujące w okolicach dekoltu – mechaniczny aniołek i jadeitowy wisiorek, który był prezentem ślubnym od Jema. Cecily spojrzała na Tessę z zainteresowaniem. Chociaż obie zachowywały się wobec siebie przyjaźnie, nie były sobie bliskie.

Tessa miała wokół siebie jakby otoczkę ostrożności, przez co Cecily podejrzewała, że jest w niej coś dziwnego, wręcz magicznego. Wiedziała, że Tessa może zmieniać kształt, może transformować się na podobieństwo każdego i Cecily nie mogła pozbyć się myśli, że to kompletne wynaturzenie. Bo w końcu jak możesz poznać czyjąś prawdziwą twarz, jeśli może on ją zmieniać tak łatwo, jak inni zmieniają strój?

- Tak? – zagadnęła Cecily. – Panno Gray?

- Proszę, nazywaj mnie Tessa – odpowiedziała dziewczyna, zamykając za sobą drzwi. Nie był to pierwszy raz, kiedy prosiła Cecily, by zwracała się do niej po imieniu, ale przyzwyczajenie i przewrotność powstrzymywały ją od tego. – Przyszłam sprawdzić, czy czujesz się dobrze i czy może czegoś potrzebujesz.

- Ach – Cecily poczuła lekkie ukłucie rozczarowania. – Czuję się dobrze. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Tessa zbliżyła się nieznacznie.

- Czy to „Wielkie Nadzieje”?

- Tak – odparła Cecily, nie wspominając, że widziała jak Will czytał tę książkę i specjalnie wybrała ją, by wniknąć w jego myśli. Póki co była żałośnie zagubiona. Pip był chory, a Estella tak okropna, że Cecily miała ochotę porządnie nią potrząsnąć.

- Estello – powiedziała Tessa łagodnie. - Aż do ostatniej godziny mego życia będziesz stanowiła część mojej istoty i wszystkiego, co w niej jest dobrego i złego.

- Więc zapamiętujesz fragmenty książek, tak jak Will? Lub to po prostu twoja ulubiona?

- Nie mam takiej pamięci jak Will – odparła Tessa, podchodząc jeszcze bliżej. – Ani runów zapamiętywania. Ale kocham tę książkę – jej szare oczy badały twarz Cecily. – Czemu wciąż masz na sobie płaszcz?

- Planowałam wybranie się do sali treningowej – odpowiedziała Cecily. – Łatwiej mi się tam rozmyśla, poza tym nie sądzę, by kogokolwiek obchodziło, co robię.

- Więcej treningu? Cecily, właśnie wróciłaś z bitwy! – zaprotestowała Tessa. – Wiem, że czasem potrzeba powtórnie narysować runy, by całkowicie się uzdrowić… Zanim zaczniesz znów trenować, powinnam o to kogoś poprosić. Charlotte albo…

- Albo Willa? – wcięła się gwałtownie Cecily. – Gdyby kogokolwiek z nich to interesowało, już dawno by tu przyszli.

Tessa zatrzymała się przy brzegu łóżka.

- Nie możesz myśleć, że Will się o ciebie nie troszczy.

- Nie ma go tutaj, prawda?

- Przysłał mnie – odparła Tessa. – Ponieważ on musiał iść do Jema.

Tak jakby to miało wszystko wyjaśniać. Cecily przypuszczała, że w pewnym stopniu właśnie tak było. Wiedziała, że Will i Jem są bliskimi przyjaciółmi, ale także, że znaczyło to o wiele więcej. Czytała o parabatai w Kodeksie i wiedziała, że coś takiego nie istniało wśród przyziemnych, coś silniejszego niż więź pomiędzy braćmi, wiążąca bardziej niż krew.

- Jem jest jego parabatai. Will złożył przysięgę, że będzie z nim w takich chwilach.

- Byłby nawet bez przysięgi. Byłby dla każdego z was, ale nie interesuje go to, czy ja nie potrzebuję kolejnego iratze.

- Cecy… - zaczęła Tessa. – Jego klątwa…
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

- To nie była prawdziwa klątwa!

- Wiesz – powiedziała Tessa z namysłem – w pewien sposób była. Wierzył w to, że nikt nie może go pokochać, bo gdyby do tego dopuścił, skończyłoby się to ich śmiercią. Właśnie dlatego was zostawił. Opuścił was, byście byli bezpieczni, a teraz jesteś tutaj, doskonale definiując jego pojęcie o braku bezpieczeństwa. On po prostu nie może się zmusić, żeby przyjść tu i patrzeć na twoje rany, ponieważ według niego jest tak, jakby to on ci je zrobił.

- Wybrałam bycie Nocnym Łowcą. Nie tylko po to, by być przy Willu.

- Wiem – przyznała Tessa. – Ale wiem również, że siedziałam przy Willu, gdy walczył ze skutkami wampirzej krwi i dławiąc się wodą święconą wołał jedno imię. Twoje.

Cecily spojrzała na nią zaskoczona.

- Will wołał mnie?

- O tak. – Nikły uśmiech pojawił się w kąciku ust Tessy. – Nie chciał mi powiedzieć, kim jesteś, gdy zapytałam, co niemalże doprowadzało mnie do szału…

Urwała, uciekając spojrzeniem od Cecily.

- Dlaczego?

- Przez ciekawość – odpowiedziała, wzruszając ramionami, lecz na jej policzkach dało się dostrzec nikły rumieniec. – To mój nawracający grzech. W każdym razie, on cię kocha. Wiem, że w kwestii Willa wszystko jest zawsze wywrócone do góry nogami, ale fakt, że go tutaj nie ma jest dla mnie najlepszym dowodem na to, jak cenna jesteś dla niego. On zawsze odpychał od siebie tych, których kochał, i im bardziej będzie cię kochał, tym brutalniej będzie starał się tego po sobie nie pokazywać.

- Ale przecież nie ma żadnej klątwy…

- Trudno porzucić coś, do czego przywykło się przez lata – powiedziała Tessa. W jej oczach wyraźnie było widać smutek. – Nie pozwól sobie na taki błąd, nie wierz w to, że on cię nie kocha, ponieważ udaje nietroskliwego, Cecily. Zmierz się z nim i wymuś prawdę, jeśli musisz, ale nie popełniaj tego błędu, nie odwracaj się od niego, bo myślisz, że to przegrana sprawa. Nie wyrzucaj go ze swojego serca. Jeśli to zrobisz, będziesz żałowała.

*** SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Nike

Do: Członków Rady

Od: Konsula Josiaha Waylanda

Wybaczcie opóźnienie w odpowiedzi, panowie. Chciałem mieć pewność, że moje opinie nie będą nagłe i poparte nienależytym zastanowieniem, a raczej słowami dobrze uzasadnionymi, wynikającymi z cierpliwych przemyśleń.

Obawiam się, że nie mogę poprzeć Waszej rekomendacji Charlotte Branwell jako mojej następczyni. Choć posiada ona dobre serce, jest także zbyt porywcza, rozemocjonowana, gorliwa i niepokorna, by zostać Konsulem. Jak wiemy, płeć piękna ma swoje słabości, którym mężczyźni nie ulegają, a ona posiadła je wszystkie. Nie, nie mogę jej poprzeć, nalegam więc, abyście rozważyli kogoś innego – mojego własnego bratanka, George’a Penhallowa, który skończy w październiku dwadzieścia pięć lat i jest zarówno dobrym Nocnym Łowcą, jak i szlachetnym, młodym mężczyzną. Wierzę, że jego moralność i siła charakteru poprowadzą Nocnych Łowców w nowe czasy.

W imieniu Raziela

Konsul Josiah Wayland

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

Rozdział IV

Być rozważnym i kochać

Nie da się być rozważnym i kochać.

To przekracza ludzką potęgę.

- WILLIAM SHAKESPEARE, TROILUS I KRESYDA

- Myślałem, że przynajmniej ułożysz do tego piosenkę – powiedział Jem.

Will spojrzał zaciekawiony na swojego parabatai. Nastrój Jema jakoś się nie poprawił, chociaż chłopak sam poprosił, by Will do niego przyszedł. Siedział on cicho na łóżku w czystej, luźnej koszuli, która sprawiała, że wyglądał jeszcze szczuplej niż zwykle. Wokół obojczyków nadal miał plamy zaschniętej krwi, rodzaj brutalnego naszyjnika.

- O czym miałbym układać piosenkę? – zapytał Will.

- O naszej wygranej z robakiem? – podpowiedział Jem. – Po tych wszystkich twoich żartach…

- Przez ostatnie kilka godzin nie byłem w najlepszym nastroju do żartów – wszedł mu w słowo Will, a jego oczy przeniosły się na zakrwawione łachmany i na miseczkę do połowy wypełnioną różowym płynem leżące na szafce nocnej koło łóżka.

- Nie przejmuj się, Will – zaczął Jem. – Ostatnio wszyscy się mną przejmują, a ja tego nie znoszę. Chciałem, żebyś do mnie przyszedł, bo ty byś się nie przejmował. Ty zawsze mnie rozśmieszasz.

- No dobrze – rzekł Will, unosząc ręce w górę. – Co sądzisz o tym?

Zaiste, trudu kosztowało mnie to niemało

By dowieść, że demoniczna ospa istotę atakuje całą.

Więc choć nam żal, dobrze się stało,

Że chorego robaka najgorsze spotkało,

I że więcej z was uwierzyć mi chciało. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Cóż, to było obrzydliwe. – Jem wybuchnął śmiechem.

- To była improwizacja!

- Wiesz, Will, istnieje coś takiego jak skandowanie… - W jednej chwili śmiech Jema przerodził się w atak kaszlu. Will rzucił się do przodu, gdy jego przyjaciel zgiął się wpół, z trudem unosząc swoje chude ramiona. Krew ochlapała białą narzutę.

- Jem… - James wskazał szkatułkę leżącą na nocnym stoliku. Will sięgnął po nią; delikatnie narysowana kobieta na pokrywie, wylewająca wodę z dzbana była mu znana stanowczo zbyt dobrze. Nienawidził jej widoku.

Otworzył szkatułkę i zamarł. Proszek wyglądający jak srebrzysty cukier ledwo pokrywał drewniane dno. Być może zanim Cisi Bracia zaczęli leczyć Jema była go tam większa ilość; Will tego nie wiedział. Wiedział jednak, że powinno pozostać dużo, dużo więcej.

- Jem – powiedział zduszonym głosem. – To wszystko co zostało?

Jem przestał kaszleć. Uniósł rękę i wytarł rękawem krew z ust, a Will tylko mu się przyglądał, zbyt wstrząśnięty, by się poruszyć. Jem wyglądał, jakby miał gorączkę – jego skóra była zarumieniona – ale poza tym nie wykazywał innych, zewnętrznych oznak do niepokoju.

- Will… - powiedział delikatnie.

- Dwa miesiące temu – zaczął Will, ale zdał sobie sprawę, że mówi podniesionym głosem, więc opanował się trochę i dopiero potem kontynuował. – Dwa miesiące temu nabyłem tyle yin fen, że powinno ci go starczyć co najmniej na rok.

- Zwiększyłem sobie dawkę – w głosie Jema dało się usłyszeć nutkę prowokacji połączonej ze smutkiem.

- Zwiększyłeś dawkę? O ile?

- Brałem dwa, może trzy razy więcej niż zwykle – powiedział Jem, nie patrząc na przyjaciela.

- Ale to, ile narkotyku bierzesz, wiąże się z pogorszeniem twojego stanu zdrowia – rzekł Will, a kiedy Jem nic nie odpowiedział, podniesionym i łamiącym się głosem zapytał – Dlaczego?

- Nie chcę żyć połową życia…

- W tym tempie nie będziesz żył nawet jedną piątą! – krzyknął Will. Wyraz twarzy Jema diametralnie się zmienił i Will musiał trzasnąć szkatułką, którą odnosił właśnie na stoliczek nocny, żeby nie przywalić w ścianę.

Jem siedział wyprostowany, jego oczy płonęły.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Życie a nie umieranie to dwie różne rzeczy – powiedział – Popatrz jak ty żyjesz, Will. Świecisz jasno jak gwiazda. Brałem wystarczającą ilość narkotyku, żeby przeżyć, ale nie wystarczającą, żeby rzeczywiście żyć. Trochę więcej leku przed walkami, by mieć więcej energii, ale przez resztę czasu żyłem połowicznie, szary zmierzch życia…

- Jednak dawkowanie zmieniłeś dopiero teraz? Zacząłeś brać więcej od czasu zaręczyn? – dopytywał się Will. – Czy to z powodu Tessy?

- Nie możesz jej winić. To była moja decyzja. Ona nic o tym nie wiedziała.

- Ona chciałaby, żebyś żył, James.

- NIE BĘDĘ ŻYŁ! – krzyknął Jem, podnosząc się z łóżka. Na jego policzkach pojawiły się rumieńce. Will nigdy nie widział swojego przyjaciela aż tak rozgniewanego. – Nie mam zamiaru żyć w taki sposób! Wolę świecić trochę krócej, ale tak jasno jak chcę, niż obciążać Tessę kimś, kto jest żywy tylko w połowie! To mój wybór, Williamie. I nie możesz zadecydować za mnie.

- Być może mogę. To ja kupuję ci yin fen. – Twarz Jema odzyskała kolory.

- Jeśli odmówisz kupowania narkotyku, sam będę to robił. Już wcześniej chciałem, ale powiedziałeś, że będziesz mnie wyręczał. I właściwie… - Zdjął z palca rodzinny pierścień Carstairsów i podał go Willowi. – Weź go.

Will spojrzał na pierścień, a potem na przyjaciela. Przez głowę przeszło mu wiele okropnych rzeczy, które mógłby teraz powiedzieć. Uzmysłowił sobie, że nie tak łatwo pozbyć się swojej dawnej osobowości. Udawał okrutnego przez tak wiele lat, że pozory nadal były tym, po co sięgał najpierw, jak roztargniony człowiek jadący w stronę domu, w którym mieszkał od urodzenia, choć niedawno się przeprowadził. Ot, przyzwyczajenie.

- Więc teraz chcesz mnie poślubić? – zapytał w końcu.

- Sprzedaj pierścień – odparł Jem – Będziesz miał pieniądze. Mówiłem ci, że nie masz płacić za moje narkotyki. Ja raz zapłaciłem za twoje i wciąż przypominam sobie to uczucie. To było… nieprzyjemne.

Will skrzywił się i spojrzał na symbol rodziny Carsairsów, błyszczący na bladej, pokrytej bliznami dłoni Jema.

- Kiedy stałeś się tak lekkomyślny? A kiedy ja stałem się ostrożny? Od kiedy muszę chronić cię przed tobą samym? Przecież to ty zawsze broniłeś mnie – rzekł Will, ująwszy delikatnie dłoń Jema i zacisnąwszy jego palce na pierścieniu. – Pomóż mi cię zrozumieć.

- Na początku, gdy zdałem sobie sprawę, że kocham Tessę, myślałem, że miłość pomoże mi wyzdrowieć. Przez bardzo długi czas nie miałem ataków. Powiedziałem jej to, gdy poprosiłem ją o rękę. Powiedziałem jej, że miłość mnie uzdrawia. I kiedy… Kiedy po tym, jak jej to powiedziałem, ataki nagle powróciły, po prostu wiedziałem, że ona nie może się o nich dowiedzieć. Nie chciałem, żeby pomyślała, że kocham ją mniej.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

Zacząłem brać więcej narkotyku, by odeprzeć chorobę. Wkrótce, by utrzymać się na nogach brałem tyle leku, ile kiedyś starczyłoby mi na tydzień. Nie zostało mi już wiele lat, Will. Być może nie mam już nawet kilku miesięcy. I nie chcę, by Tessa o tym wiedziała. Proszę, nic jej nie mów.

Wbrew swojej woli, Will stwierdził, że prawie go rozumie; sam też zrobiłby wszystko, skłamał, podjął jakiekolwiek ryzyko, byleby Tessa go pokochała. Zrobiłby…

Prawie wszystko. Nie zdradziłby Jema. To była jedyna rzecz, której by nie zrobił. I właśnie teraz, Jem stał przed Willem, trzymał go za rękę, a jego oczy prosiły o poparcie i zrozumienie. I jak Will miałby go nie zrozumieć? Przypomniał sobie siebie samego, jak stał w salonie Magnusa i błagał go o wysłanie do królestwa demonów, gdyż nie mógł dłużej znieść życia w taki sposób.

- A więc umierasz dla miłości – powiedział w końcu Will, a jego głos brzmiał, jakby był ograniczony, jakby nie miał go usłyszeć nikt poza nim samym.

- Dla miłości przyspieszam tylko trochę swoją śmierć. Ale jest wiele dużo gorszych rzeczy, za które można by umierać.

Will puścił dłoń Jema. Jem patrzył pytającymi oczyma to na pierścień, to na Willa.

- Will…

- Pójdę do Whitechapel – powiedział. – Dzisiaj. Wykupię całe yin fen, które się tam znajduje, jeśli tego właśnie potrzebujesz.

- Nie mogę prosić cię o coś, co jest niezgodne z twoim sumieniem – rzekł Jem, potrząsając głową.

- Moje sumienie – wyszeptał Will. – Ty jesteś moim sumieniem. Zawsze byłeś, Jamsie Carstairs. Zrobię to dla ciebie, ale chcę, byś mi coś obiecał.

- Cóż miałbym ci obiecać?

- Wiele lat temu poprosiłeś mnie, bym przestał szukać dla ciebie lekarstwa, przyrzekłem więc, że nie będę go szukał. Chcę byś uwolnił mnie od tej obietnicy. Pozwól mi chociaż szukać. Pozwól mi.

Jem spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Kiedy już myślę, że znam cię na wylot, ty znów mnie zaskakujesz. Dobrze. Szukaj. Rób co musisz. Nie mogę ograniczać twoich dobrych intencji, to byłoby okrutne. Poza tym, gdybym był na twoim miejscu, zrobiłbym dla ciebie to samo. Wiesz o tym, prawda?

- Wiem.

Will zrobił krok do przodu. Położył ręce na ramionach Jema, czując, jak ostre są w dotyku - kości niczym skrzydła ptaka.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- To nie są tylko puste obietnice, James. Uwierz mi, nie ma na tym świecie nikogo, kto lepiej znałby uczucie bólu fałszywej nadziei. Będę szukał. I jeśli rzeczywiście jest coś, co mogę znaleźć – znajdę to. A do tego czasu… to ty decydujesz, jak chcesz żyć.

- Wiem to – powiedział Jem z uśmiechem. – Ale to bardzo łaskawe z twojej strony, że mi o tym przypominasz.

- Jestem bardzo łaskawy – powiedział Will. Spojrzał na twarz Jema, tę tak dobrze znaną mu twarz. – I zdeterminowany. Nie opuścisz mnie. Nie dopóki żyję.

Oczy Jema rozszerzyły się, ale nic nie powiedział. Nie było już nic do powiedzenia. Will zabrał ręce z ramion swojego parabatai i odwrócił się w stronę drzwi.

***

Cecily stała w tym samym miejscu, w którym tkwiła już wcześniej tego dnia, z nożem w prawej dłoni. Spojrzała wzdłuż linii swojego wzroku i wypuściła nóż. Utkwił dokładnie na obrzeżach narysowanego koła.

Rozmowa z Tessą nie sprawiła, że dziewczyna mniej się denerwowała, a jedynie wszystko pogorszyła. Nad Tessą unosiła się aura uwięzienia, rezygnacji i smutku, która sprawiała, że Cecily czuła się rozdrażniona i niespokojna. I choć Cecily była zła na Willa, to widząc Tessę, która jakby bała się chłopaka, jakby ukrywała coś, czego nie mogła nikomu zdradzić, wtedy chciała się dowiedzieć, co to jest. Bo jak miałaby bronić swojego brata, skoro nie wiedziała przed czym? Po odzyskaniu noża podniosła ramię i rzuciła ponownie. Utknął on jeszcze dalej od koła niż wcześniej, co bardzo zdenerwowało dziewczynę.

- Uffern nef 1 – mruknęła po walijsku, choć wiedziała, że jej matka nie byłaby z tego zadowolona. Ale przecież i tak jej tu nie było.

1 Uffern nef - Piekielne niebiosa(wal.)[Przyp. tłum]

- Pięć – powiedział głos dobiegający z korytarza.

Cecily podskoczyła i odwróciła się. W drzwiach stał cień, który podszedłszy trochę bliżej i zmienił się w Gabriela Lightwooda, z potarganymi brązowymi włosami i zielonymi oczyma ostrymi jak szkło. Był tak wysoki jak Will, może nawet wyższy, i bardziej patykowaty od swojego brata Gideona.

- Nie rozumiem, panie Lightwood.

- Twój rzut – powiedział kpiąco – Oceniam go na pięć punktów. Twoje umiejętności i technika wymagają pracy, ale z pewnością masz wrodzony talent. Po prostu potrzebujesz treningu. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Will mnie trenował – powiedziała, a on zbliżył się.

- Tak jak powiedziałem – rzekł, a kąciki jego ust nieco się uniosły.

- Przypuszczam, że zrobiłbyś to lepiej.

Przerwał na chwilę rozmowę i wyszarpnął nóż ze ściany. Błyszczał, gdy Gabriel obracał go w palcach.

- Mógłbym zrobić to dużo lepiej – powiedział w końcu. – Uczyłem się od najlepszych, poza tym szkoliłem pannę Collins i pannę Gray.

- Tak, słyszałam. Dopóki ci się nie znudziło. Nie jesteś chyba zbyt zaangażowanym nauczycielem – Cecily utrzymywała spokój w swoim głosie; pamiętała dotyk Gabriela, gdy w rezydencji Lightwoodów pomógł jej wstać, ale wiedziała, że Will za nim nie przepada, poza tym denerwowało ją to zadowolenie z siebie i dystans w jego głosie.

Gabriel dotknął czubka noża palcem, na którym od razu pojawiła się kropla krwi.

- Zmieniłaś ubranie.

- Było pokryte krwią i jakąś dziwną wydzieliną – powiedziała i zmierzyła chłopaka wzrokiem. – Widzę, że ty nie.

Przez moment jego twarz miała dziwny wyraz, ale zniknął on równie szybko jak się pojawił. Jednak zbyt wiele razy widziała swojego brata ukrywającego emocje, by nie rozpoznać znaków.

- Nie mam tu ubrań – rzekł Gabriel. – Poza tym nie wiem, gdzie będę teraz mieszkał. Mógłbym wrócić do jednej z rodzinnych rezydencji, ale…

- Rozważasz pozostanie w Instytucie? – zapytała zaskoczona Cecily, odczytawszy to z twarzy chłopaka. – Co na to Charlotte?

- Pozwoli mi. – Twarz Gabriela zmieniła się na krótko, wrażliwość zajęła miejsce nieczułości. – Mój brat tu jest.

- Tak – potwierdziła Cecily. – Mój również.

Przez moment Gabriel nic nie mówił, jakby nie usłyszał tego, co powiedziała.

- Will – rzekł w końcu. – Bardzo go przypominasz. To jest… denerwujące. – Potrząsnął głową, jakby oczyszczając ją z pajęczyn. – Widziałem go przed chwilą. Zbiegał szybko po frontowych schodach Instytutu, jakby gonili go Czterej Jeźdźcy. Przypuszczam, że nie wiesz, o co chodziło?

Cel. Serce Cecily przyspieszyło. Wyrwała nóż z ręki Gabriela, ignorując jego zaskoczony okrzyk. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Nie, nie wiem. Ale się dowiem.

***

Tak jak City of London2 pod koniec dnia wydawało się zasypiać, tak East End dopiero wtedy budziło się do życia. Will przemieszczał się ulicami wypełnionymi straganami sprzedającymi używaną odzież i obuwie. Szmaciano-kostny mężczyzna i mężczyzna ostrzący noże rozstawili swoje wozy w zaułkach i ochrypłym głosem wykrzykiwali zaproszenia do skorzystania z ich usług. Rzeźnicy obijali się na progu otwartych drzwi, ich fartuchy były ochlapane krwią, w oknach wisiały tusze. Kobiety wieszały pranie, rozmawiając ze sobą w poprzek ulicy. Każda z nich miała inny akcent, poza tym zagłuszane były przez dzwony kościoła St. Mary-Le-Bow, więc równie dobrze mogłyby mówić po rosyjsku i Will zrozumiałby dokładnie tyle samo.

2 City of London – jedna z dzielnic Londynu. (Przy. Tłum.)

3 Mogłabyś w jakikolwiek cywilny sposób wrócić do domu?

Zaczęło mżyć, gdy Will mijał zamkniętą hurtownię tabaki i skręcił w wąską uliczkę. Z daleka zobaczyć mógł iglicę Kościoła Whitechapel. Gromadziły się tu cienie, gęsta mgła i zapachy żelaza oraz śmieci. Wąska rynna wypełniona cuchnącą wodą dochodziła do środka ulicy. Niedaleko znajdowało się przejście z lampami gazowymi po bokach. Przechodząc obok, Will zrobił unik i szybko wyciągnął rękę.

Ktoś krzyknął; Will trzymał przed sobą smukłą, czarną postać – Cecily z aksamitnym płaszczem narzuconym na strój bojowy. Ciemne włosy wystawały jej z kaptura, a niebieskie oczy – takie same jak jego własne – patrzyły na niego z wściekłością.

- Puść mnie!

- Dlaczego mnie śledzisz, ty mała idiotko?

- Jeszcze rano byłam caridad, teraz jestem idiotką? – Jej oczy zwęziły się.

- Te ulice są niebezpieczne – powiedział Will. – I zupełnie ich nie znasz. Nie używasz nawet runy Uroku. Mówienie, że niczego się nie boisz, kiedy mieszkasz na wsi, to jedno, ale to jest Londyn.

- Nie boję się Londynu – powiedziała zuchwale Cecily.

- Fyddai’n wneud unhryw dda yn ddweud wrthych i fynd adref3? – wysyczał jej do ucha Will. Dziewczyna jedynie się zaśmiała.

- Możesz sobie mówić co chcesz, i tak nie wrócę do domu. Rwyt ti fy prawd ac rwy eisiau mynd efo chi.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

Will zamrugał usłyszawszy jej słowa. Jesteś moim bratem i chcę iść tam, gdzie idziesz ty. To była jedna z tych rzeczy, które zwykle słyszał od Jema, i choć Cecily była inna niż Jem pod każdym względem, to jednak oboje byli tak samo uparci. Kiedy Cecily czegoś chciała, to nie wyrażała tego tylko jako puste pragnienie, ale jako żelazną determinację.

- Nie obchodzi cię, gdzie idę? – zapytał Will – A co, jeśli idę do Piekła?

- Zawsze chciałam zobaczyć Piekło – odpowiedziała Cecily spokojnie – Wszyscy chcą, prawda?

- Większość ludzi robi wszystko, by trzymać się od niego z dala. Jeśli musisz wiedzieć to idę do ifryt den, by kupić narkotyki od brutalnych, zepsutych rozpustników. Gdy cię ujrzą, mogą zechcieć cię sprzedać.

- Nie powstrzymałbyś ich?

- Myślę, że to zależy od tego, ile by mi zaproponowali.

- Jem to twój parabatai – powiedziała Cecily, trzęsąc głową. – Jest twoim bratem, ofiarowanym ci przez Clave. Ale ja jestem z tobą spokrewniona. Dlaczego dla niego zrobiłbyś wszystko, a mnie chcesz jedynie odesłać do domu?

- Skąd wiesz, że narkotyk jest dla Jema?

- Nie jestem głupia, Will.

- A szkoda – mruknął Will. – Jem… Jem to lepsza strona mnie. I nie oczekuję, że to zrozumiesz. Jestem mu to winien.

- A czym ja jestem? – zapytała Cecily.

- Jesteś moją słabością – rzekł Will, zbyt zirytowany, by się powstrzymać.

- A Tessa jest twoim sercem – powiedziała Cecily, nie złośliwie, lecz z troskliwością. – Jak już mówiłam, nie jestem głupia. Wiem, że ją kochasz.

Will położył rękę na głowie, jakby jej słowa wywołały ból.

- Powiedziałaś komuś? Nie możesz tego zrobić, Cecily. Nikt nie wie i tak musi pozostać.

- Nikomu nie powiem.

- Przypuszczam, że nie. Musi być ci wstyd, że masz brata, który ukrywa uczucie do narzeczonej swojego parabatai…

- Nie wstydzę się ciebie, Will – przerwała mu Cecily. – Cokolwiek czujesz, nie okazywałeś tego. Poza tym myślę, że każdy pragnie czegoś, czego nie może mieć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Ach tak? – powiedział Will. – A czego ty pragniesz, ale nie możesz mieć?

- Chcę, byś wrócił do domu. – Przez wilgoć pukiel czarnych włosów przylepił się do policzka Cecily, sprawiając, że wyglądała jakby płakała, chociaż Will wiedział, że tak nie było.

- Moim domem jest Instytut – westchnął Will i oparł głowę o kamienną bramę. – Nie mogę tu stać i kłócić się z tobą całą noc, Cecy. Jeśli jesteś aż tak zdeterminowana, by podążać za mną do Piekła, proszę bardzo. Nie będę cię powstrzymywał.

- Wreszcie ujrzałeś sens. Wiedziałam, że tak będzie, w końcu jesteś ze mną spokrewniony.

Will miał ochotę znów nią potrząsnąć.

- Gotowa? – zapytał, a gdy przytaknęła, podniósł rękę, by zapukać do drzwi.

***

Drzwi otworzyły się, w progu stał Gideon, mrugając, jakby przez dłuższy czas był w ciemnym miejscu i dopiero teraz zobaczył światło. Jego spodnie i koszula były pogniecione, a jedna z jego szelek zatrzymała się w połowie ramienia.

- Pan Lightwood? – powiedziała z wahaniem Sophie, trzymając ciężką tacę z herbatą i ciastkami. – Bridget powiedziała, że dzwonił pan po ciastka…

- Tak, oczywiście. Proszę, wejdź – powiedział Gideon, oprzytomniawszy wyprostował się i gestem ręki zaprosił Sophie do środka. Pokój nie był uporządkowany, tak jak zwykle. Strój bojowy rzucony był na krzesło z wysokim oparciem – Sophie skrzywiła się na myśl o tym, co właśnie dzieje się z tapicerką – na stoliku nocnym leżało na wpół zjedzone jabłko, a na środku łóżka spał Gabriel Lightwood.

Najwyraźniej miał na sobie ubranie brata, bo było ono na niego za małe. Śpiąc wyglądał młodziej, typowe dla niego napięcie twarzy zniknęło. Trzymał się kurczowo poduszki, jakby była dla niego ukojeniem.

- Nie mogłem go dobudzić – powiedział Gideon, obejmując nieświadomie łokieć. – Powinienem był zaprowadzić go do jego pokoju, ale… Nie mogłem się zmusić.

- On zostaje? – zapytała Sophie, kładąc tacę na stoliczku nocnym. – To znaczy, czy on zostaje w Instytucie?

- Nie wiem. Tak myślę. Charlotte powiedziała, że jest tutaj mile widziany. Myślę, że ona trochę go przeraża – powiedział z lekkim uśmiechem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Pani Branwell? – oburzyła się Sophie, jak za każdym razem, gdy jej pani była krytykowana. – Ona jest najmilszą osobą, jaką znam!

- Tak. I myślę, że właśnie dlatego go przeraża. Przyjęła go i powiedziała, że jeśli pozostanie w Instytucie, to całe to zajście z moim ojcem zostanie uznane za przeszłość. Nie jestem pewien, który incydent miała na myśli... – dodał Gideon sucho. – Najprawdopodobniej ten, w którym Gabriel pomagał ojcu w przejęciu Instytutu.

- Nie wydaje ci się, że miała na myśli ten ostatni? Ten z…

- Ten z ogromnym robakiem? Nie, nie wydaje mi się. To nie leży w naturze mojego brata, oczekiwać, że coś zostanie wybaczone. Cokolwiek. Rozumie jedynie surową dyscyplinę. Może myśleć, że Charlotte planuje go oszukać, albo iż jest na niego zła. Pokazała mu pokój, w którym mógłby zamieszkać, ale myślę, że to wszystko go przeraża. Przyszedł do mnie, by o tym porozmawiać i zasnął. – Gideon spojrzał na brata z mieszanką czułości, rozdrażnienia i smutku.

- A twoja siostra… - zaczęła Sophie.

- Och, Tatiana nawet nie rozważyłaby pozostania w Instytucie – powiedział Gideon. – Uciekła do swoich teściów. Krzyżyk na drogę! Nie jest głupia – właściwie jest całkiem inteligentna – ale także bardzo zarozumiała. Poza tym nie ma miłości między nią a moim bratem. On był tego świadomy od dawna. Czekał w wielkim ponurym domu, zamknięty w bibliotece, waląc w drzwi, a ojciec nie odpowiadał…

- Bardzo się o niego troszczysz – zauważyła Sophie.

- Oczywiście, jest moim małym braciszkiem. – Ruszył w stronę łóżka i odgarnął dłonią potargane, brązowe włosy Gabriela; chłopiec poruszył się i wydał niespokojny dźwięk, ale nie obudził się.

- Myślałam, że on nie wybaczy ci wystąpienia przeciwko ojcu – powiedziała dziewczyna. – Sam mówiłeś, że się tego bałeś. Że on mógłby uznać twoje zachowanie za zdradę i zniewagę nazwiska Lightwoodów.

- Myślę, że zaczął kwestionować nazwisko Lightwoodów. Tak jak ja, gdy byłem w Madrycie – rzekł Gideon, odchodząc od łóżka.

- Przepraszam. – Sophie pochyliła głowę. – Przykro mi z powodu twojego ojca. Cokolwiek ludzie o nim mówią, cokolwiek zrobił, był twoim ojcem.

- Ale Sophie... – Dziewczyna nie poprawiła tego, że użył jej chrześcijańskiego imienia.

- Wiem, że zachowywał się karygodnie – powiedziała. – Niemniej jednak, powinieneś go opłakiwać. Nikt nie może odebrać ci prawa do żałoby, należy ono do ciebie i tylko do ciebie.

Dotknął jej policzka opuszkami palców.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Wiedziałaś, że twoje imię znaczy tyle co „mądrość”? Zostało idealnie dobrane.

- Panie Lightwood… - Sophie przełknęła ślinę.

Ale jego dłonie już trzymały jej podbródek, a on pochylił się, by ją pocałować.

- Sophie – wydyszał i wtedy ich usta się spotkały. Lekki dotyk ustąpił miejsca gwałtownemu naciskowi warg, gdy przycisnął się do dziewczyny. Lekko i delikatnie objęła Gideona rękoma szorstkimi, startymi przez pranie i noszenie tac, przez skrobanie rusztów, przez odkurzanie i polerowanie.

Przybliżyła się do niego, zahaczyła obcasem o dywan i poślizgnęła się, ale Gideon ją złapał. Razem upadli na podłogę, twarz Sophie płonęła ze wstydu – dobry Boże, jeszcze pomyśli, że upadła celowo, że była bezmyślną wariatką pochłoniętą przez namiętność. Czepek spadł jej z głowy, oblewając twarz falą ciemnych loków. Dywan pod nią był miękki, a nad nią Gideon troskliwie szeptał jej imię. Odwróciła głowę - jej policzki wciąż płonęły - i spojrzała pod łóżko z baldachimem.

- Panie Lightwood – powiedziała, podnosząc się na łokciach. – Czy to są ciastka, tam, pod twoim łóżkiem?

Gideon zamrugał i zamarł. – Co?

- Tam – wskazała na ciemny stos pod łóżkiem. – Co, do licha?

Gideon usiadł i przeczesał włosy palcami, a Sophie odsunęła się od niego, szeleszcząc spódnicą.

- Ja…

- Prosiłeś o te ciastka. Prawie codziennie! Prosił pan o nie! Po co ci one były, skoro nie chciałeś ich zjeść?

- To był jedyny sposób, bym mógł cię zobaczyć. Nie chciałaś ze mną rozmawiać i nie słuchałaś mnie, gdy do ciebie mówiłem…

-Więc skłamałeś?! – zapytała Sophie, podnosząc swój czepek. – Masz pojęcie, jak wiele mam pracy, panie Lightwood? Noszę węgiel i gorącą wodę, odkurzam, froteruję, sprzątam po panu i po innych – i nie narzekam. Ale jak śmiesz obarczać mnie dodatkową robotą? Dlaczego mam nosić ciężką tacę z czymś, czego nawet nie chcesz?!

Gideon wstał, jego koszula była pognieciona jeszcze bardziej niż wcześniej.

- Wybacz mi – powiedział. – Nie myślałem…

- Nie – odparła Sophie z frustracją wkładając włosy pod czepek. – Raczej rzadko to robisz, prawda?

I z tymi słowami, wyszła z pokoju.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Niezła robota, braciszku – rzekł Gabriel z łóżka, przenosząc swoje zaspane, zielone oczy na Gideona, który rzucił w niego ciastkiem.

***

- Henry. – Charlotte przeszła po podłodze krypty. Jasne światło magicznego kamienia sprawiało, że Charlotte miała wrażenie, iż jest dzień, choć doskonale wiedziała, że dochodzi północ. Henry pochylał się nad największym z drewnianych stołów znajdujących się w pokoju. Coś płonęło w zlewce na innym stole, wydzielając ogromne kłęby lawendowego dymu. Ogromny kawał papieru - taki, w jaki rzeźnicy zwykli zawijać swoje towary - rozłożony był na stole Henry'ego, a on pokrywał go wszelkiego rodzaju tajemniczymi szyframi i obliczeniami, mrucząc pod nosem to, co pisał.

- Henry, kochanie, nie jesteś zmęczony? Siedzisz tu już tak długo.

Henry podskoczył, spojrzał na Charlotte i poprawił okulary, w których pracował.

- Charlotte! – krzyknął zadowolony, choć zdziwiony. Tylko Henry, pomyślała Charlotte, mógłby być zaskoczony widokiem własnej żony w domu. – Na Anioła. Co robisz tu na dole? Jest zimno, to nie może być dobre dla dziecka.

Charlotte zaśmiała się, lecz nie protestowała, gdy Henry podbiegł do niej i uściskał ją serdecznie. Od kiedy dowiedział się, że spodziewają się dziecka, obchodził się z nią jak z kruchą porcelaną. Złożył na jej włosach pocałunek i wrócił do studiowania jej twarzy.

- W gruncie rzeczy, wyglądasz na trochę przemęczoną. Może zamiast kolacji Sophie powinna przynieść ci do pokoju trochę herbaty na wzmocnienie? Pójdę i…

- Henry, zrezygnowaliśmy z kolacji godziny temu – wszyscy dostali kanapki w swoich pokojach. Jem wciąż jest zbyt chory by jeść, zaś bracia Lightwood zbyt wstrząśnięci. Poza ty, wiesz jaki jest Will, kiedy Jem źle się czuje. Tak samo Tessa, oczywiście. Naprawdę, cały dom jest w ruinie.

- Kanapki? – zapytał Henry, który zdawał się uchwycić to jako kluczową część wypowiedzi Charlotte i wyglądał na zadumanego.

Charlotte uśmiechnęła się.

- Na górze są też jakieś dla ciebie, Henry, jeśli będziesz w stanie się oderwać. Zgaduję, że nie powinnam cię besztać – przeglądałam dzienniki Benedykta i w istocie, są fascynujące – ale nad czym pracujesz?

- Nad portalem – powiedział Henry niecierpliwie. – Sposobem przemieszczania się. Czymś, co mogłoby przenieść Nocnego Łowcę z jednego punktu globu w inny w zaledwie kilka sekund. To pierścienie Mortmaina podsunęły mi ten pomysł.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

Oczy Charlotte były szeroko otwarte.

- Ale pierścienie Mortmaina są bez wątpliwości powiązane z czarną magią…

- Ale to nie jest. Ach, jest jeszcze coś. Chodź. To dla Buforda.

Charlotte pozwoliła mężowi ująć jej nadgarstek i przeprowadzić ją przez pokój.

- Mówiłam ci już tysiące razy, Henry, nigdy nie dam synowi na imię Buford… Na Anioła, czy to kołyska?

Henry rozpromienił się.

- To lepsze niż kołyska! – oświadczył, zamachując się ręką, by wskazać solidnie wyglądające, drewniane dziecięce łóżeczko, zawieszone między dwoma słupami, by mogło kołysać się w obie strony. Charlotte musiała przyznać, że ten mebel całkiem nieźle się prezentował. – To samo-kołysząca się kołyska!

- Co takiego? – spytała Charlotte omdlewającym głosem.

- Patrz. – Henry dumnie zrobił krok naprzód i nacisnął jakiś niewidzialny przycisk. Kołyska zaczęła bujać się delikatnie.

Charlotte odetchnęła głęboko.

- To urocze, kochanie.

- Podoba ci się? – Henry rozpromienił się. – Spójrz, teraz kołysze się trochę szybciej.

To, w połączeniu z delikatnymi zachwianiami w ruchu, sprawiły, że Charlotte poczuła się, jakby została rzucona na wzburzone morze.

- Hmm… - zaczęła. – Henry, jest coś, o czym muszę z tobą porozmawiać. To ważne.

- Ważniejsze niż nasze dziecko, ukołysane do snu każdej nocy?

- Clave postanowiło wypuścić Jessamine – powiedziała Charlotte. – Wraca do Instytutu za dwa dni.

Henry odwrócił się w jej stronę z niedowierzającym spojrzeniem. Za nim kołyska bujała się coraz szybciej, jak wagon rozpędzający się do pełnej szybkości. – Ona wraca tutaj?

- Henry, ona nie ma gdzie indziej się podziać.

Henry otworzył usta, by odpowiedzieć, ale zanim zdążył dobrać słowa, rozległ się okropny, rozdzierający dźwięk i kołyska przeleciała przez pokój, rozbijając się o najdalszą ścianę, gdzie eksplodowała w drzazgi.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

Charlotte pisnęła cicho i uniosła rękę, by zakryć usta. Henry zmarszczył brwi.

- Może z drobnymi ulepszeniami w projekcie…

- Nie, Henry – powiedziała Charlotte dobitnie.

- Ale…

- W żadnym wypadku – dodała Charlotte ostro.

Henry westchnął.

- No dobrze, skarbie.

***

PIEKIELNE MASZYNY NIE ZNAJĄ LITOŚCI.

PIEKIELNE MASZYNY NIE ZNAJĄ ŻALU.

PIEKIELNE MASZYNY NIE MAJĄ LICZBY.

PIEKIELNE MASZYNY NIGDY NIE PRZESTANĄ NADCHODZIĆ.

Te słowa, wypisane na ścianie gabinetu Benedykta, krążyły w głowie Tessy kiedy usiadła na łóżku Jem’a, przyglądając się, jak śpi. Nie była pewna, która jest godzina; było oczywiście „w maleńkich drobinkach” – jak by powiedziała Bridget - czyli bez wątpienia po północy. Kiedy weszła Jem nie spał, gdyż przyszła zaraz po tym, jak wyszedł Will. Siedział rozbudzony i czuł się dość dobrze, by wypić herbatę i zjeść grzankę, choć miał problemy z oddychaniem i był bledszy niż by tego chciała.

Chwilę późnej weszła Sophie, by uprzątnąć jedzenie, i uśmiechnęła się do Tessy.

- Umość mu poduszki – zasugerowała szeptem, co Tessa zrobiła, choć Jem zdawał się być rozbawiony jej rozdrażnieniem.

Tessa nie miała zbyt wiele doświadczenia z pokojami dla chorych. Opiekowanie się pijanym bratem było najbliższym, co przyszło jej robić, do bycia pielęgniarką. Nie przeszkadzało jej – jako że był to Jem – siedzenie i trzymanie jego ręki, gdy oddychał wolno, jego przymknięte oczy, rzęsy trzepocące nad kośćmi policzkowymi.

- Niezbyt to bohaterskie – powiedział nagle, nie otwierając oczu, choć głos miał stabilny.

Tessa poruszyła się i pochyliła do przodu. Wcześniej wsunęła swoje palce w jego i ich złączone dłonie leżały obok niego na łóżku. Palce miał zimne a puls wolny.

- Co masz na myśli?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Dzisiaj – powiedział gardłowym głosem i zakaszlał. – Stracenie przytomności i oplucie krwią całego domu Lightwoodów.

- Dzięki temu miejsce wyglądało dużo lepiej – odparła Tessa.

- Teraz brzmisz jak Will. – Jem obdarzył ją sennym uśmiechem. – I tak jak on zmieniasz temat.

- Oczywiście. Jakbym kiedykolwiek myślała o tobie gorzej tylko dlatego, że jesteś chory. Wiesz, że tak nie jest. I właściwie byłeś dzisiaj całkiem bohaterski. Chociaż Will mówił – dodała – że wszyscy bohaterowie kończą źle i nie mógłby sobie wyobrazić, że ktoś chciałby być jednym z nich.

- Ach. – Jem uścisnął dłoń Tessy. – Cóż, Will patrzy na to z bohaterskiego punktu widzenia, prawda? Dla reszty odpowiedź jest prosta.

- Jest?

- Oczywiście. Bohaterowie istnieją, bo ich potrzebujemy.

- Mówisz, jakbyś nie był jednym z nich – powiedziała Tessa i odgarnęła włosy z czoła Jema. – Jem, czy ty kiedykolwiek… - zawahała się. – Myślałeś może o innych sposobach na przedłużenie swojego życia?

- Co masz na myśli? – Jego oczy rozszerzyły się.

Tessa pomyślała o Willu na poddaszu, dławiącego się wodą święconą. – Mógłbyś stać się wampirem. Żyłbyś wiecznie…

- Nie, Tesso – przerwał jej. – Nie możesz myśleć o tym w ten sposób.

- Myśl o zostaniu Podziemnym jest aż tak przerażająca? – prychnęła Tessa, nie patrząc na narzeczonego.

- Tesso – wydyszał. – Jestem Nocnym Łowcą. Nefilim. Tak jak moi rodzice przede mną. To dziedzictwo, które jest częścią mnie. Szanuję dar, który otrzymałem, krew Anioła, pokładane we mnie nadzieje, złożone przysięgi. Myślę również, że nie byłbym dobrym wampirem, zwłaszcza, że ich gatunek nami gardzi. Czasami zmieniają Nefilim tylko dla zabawy. My nosimy w swoich żyłach światło dnia i ogień aniołów, czyli wszystko to, czego nienawidzą. Gdybym został wampirem, unikaliby mnie, zresztą Nefilim również. Nie byłbym już parabatai Willa, nie byłbym także mile widziany w Instytucie. Nie, Tesso. Wolałbym zginąć i odrodzić się na nowo, ale znów ujrzeć słońce, niż żyć wiecznie bez światła dziennego.

- W takim razie zostań Cichym Bratem – powiedziała. – Kodeks mówi, że nakładają oni na siebie potężne runy, które pozwalają zachować śmiertelność. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Cisi bracia nie mogą się żenić, Tesso – rzekł, unosząc podbródek. Tessa wiedziała, że pod łagodnością Jema krył się upór tak silny jak u Willa. Teraz to widziała, stal pod jedwabiem.

- Wolałabym widzieć cię żywego, nawet, jeśli nie miałbyś być moim mężem… - Słowa uwięzły jej w gardle.

- Droga Cichych Braci jest dla mnie zamknięta. Z yin fen we krwi mógłbym nie przeżyć run, które oni na siebie nakładają. Musiałbym przerwać branie narkotyku i czekać, aż mój organizm się z niego oczyści. A tego najprawdopodobniej bym nie przeżył – rzekł, ale ujrzawszy coś w twarzy Tessy, dodał. – Poza tym oni nie mają łatwego życia, Cisi Bracia. Ciemność, cisza – i zero muzyki. Poza tym, nie chciałbym żyć wiecznie.

- Ja prawdopodobnie będę żyła wiecznie – powiedziała Tessa. Nie potrafiła do końca zrozumieć ogromu tych słów. Pojąć, że jej życie może się nigdy nie skończyć było tak samo trudno jak pojąć to, że koniec może jednak kiedyś nadejść.

- Wiem – powiedział Jem. – I jest mi przykro z tego powodu, bo uważam, że to ciężar, którego nikt nie powinien nosić. Zdajesz sobie sprawę, że ja wierzę w odrodzenie, Tesso. Wrócę, choć nie w tym ciele. Dusze, które się kochają, spotykają się w każdym życiu. Zobaczę Willa, moich rodziców, wujków, Charlotte i Henry’ego…

- Ale nie zobaczysz mnie. – To był pierwszy raz, gdy rzeczywiście o tym pomyślała, wcześniej odganiała te myśli. Jeśli jestem nieśmiertelna, to mam tylko to jedno życie. Nie wrócę i nie odrodzę się na nowo tak jak ty, James. Nie zobaczę cię w Niebie, na brzegu wielkiej rzeki, czy w żadnym innym życiu, które istnieje po tym.

- Widzę cię teraz. – Położył rękę na jej policzku i spojrzał w srebrnoszare oczy.

- A ja widzę ciebie – wyszeptała, a on obdarzył ją zmęczonym uśmiechem i zamknął oczy.

Tessa siedziała, w milczeniu trzymając rękę Jema, póki jego oddech się nie uspokoił, dopóki nie zasnął. Z uśmiechem pełnym żalu, położyła jego dłoń na łóżku.

Odwróciła się. Drzwi były otwarte i stał w nich Will, nadal w płaszczu i rękawiczkach. Jedno spojrzenie na jego zrozpaczoną twarz wystarczyło, by dziewczyna podniosła się i wyszła za nim na korytarz.

Will kroczył już pośpiesznie korytarzem, jakby sam diabeł deptał mu po piętach. Tessa zamknęła delikatnie drzwi sypialni i pognała za nim.

- O co chodzi, Will? Co się stało?

- Właśnie wróciłem z East End – powiedział. Jego głos był pełen bólu, bólu, którego nie słyszała od czasu, gdy oświadczyła mu, że jest zaręczona z Jemem. – Chciałem kupić więcej yin fen. Ale nie ma już więcej.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

- Co masz na myśli, mówiąc, że nie ma już więcej? Jem ma całkiem spory zapas, prawda?

- Nie ma – powiedział zdawkowo. – Nie chciał, byś wiedziała, ale nie da się tego ukryć. Skończył mu się yin fen, a ja nie mogę znaleźć więcej. To ja zawsze go kupowałem. Miałem dostawców, ale teraz przyszli do mnie z pustymi rękoma. Poszedłem wtedy do tego miejsca, tego gdzie znaleźliście mnie z Jemem, ale tam również nie mieli już yin fen.

- Jest inne miejsce…

- Byłem wszędzie – przerwał jej Will. Skręcili w korytarz prowadzący na drugi poziom Instytutu; była tu biblioteka i salon. Drzwi do obu pomieszczeń były otwarte, oświetlając korytarz żółtym światłem. – Wszędzie. W ostatnim miejscu, w którym się pojawiłem, ktoś powiedział mi, że przez ostatnie tygodnie wszystko zostało wyprzedane. Nie ma nic.

- Ale Jem – zaczęła Tessa. – Bez yin fen…

- Umrze – dokończył Will. Zatrzymał się przed drzwiami biblioteki i spojrzał Tessie w oczy. – Dzisiaj po południu pozwolił mi szukać lekarstwa. A teraz umrze, bo nie mogę utrzymać go przy życiu na tyle długo, by je znaleźć.

- Nie – powiedziała Tessa zdecydowanie. – On nie umrze. Nie pozwolimy mu.

Will wszedł do biblioteki, Tessa za nim. Rozejrzał się po znajomym pokoju, jego wzrok padł na stare woluminy.

- Były tu książki – zaczął. – Książki, po które wcześniej sięgałem, o rzadkich truciznach – odsunął się od dziewczyny, czytał gorączkowo tytuły wypisane na grzbietach ksiąg. – To było wieki temu, nim Jem zakazał jakichkolwiek poszukiwań. Zapomniałem…

Tessa podeszła, by do niego dołączyć, suknia szeleściła wokół jej kostek.

- Will, przestań.

- Ale muszę sobie przypomnieć! – Podszedł do kolejnego woluminu. – Muszę znaleźć…

- Will, nie możesz czytać wszystkich ksiąg naraz. Przestań. – Przysunęła się do niego, była wystarczająco blisko, by zobaczyć, gdzie obojczyki wystawały mu spod marynarki. – To nie pomoże Jemowi.

- W takim razie co? Co mu pomoże?! – Sięgnął po kolejną książkę, spojrzał na tytuł i rzucił nią o podłogę. Tessa podskoczyła zaskoczona.

- Przestań! – powtórzyła i złapała jego rękaw, obracając go ku sobie. Miał wypieki na twarzy, oddychał szybko, a ramię, za które go trzymała było napięte. – Wcześniej, kiedy szukałeś lekarstwa, nie wiedziałeś tego, co wiesz teraz.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

Nie miałeś sprzymierzeńców,których masz teraz. Pójdziemy i zapytamy Magnusa Bane’a. Jest oczami i uszami Podziemnego Świata. Zna każdy rodzaj magii. Pomógł ci z twoją klątwą, pomoże ci i z tym.

- Nie było żadnej klątwy – powiedział, jakby recytował fragment, jego oczy zaszkliły się.

- Will, posłuchaj mnie. Proszę. Chodźmy do Magnusa, on nam pomoże.

Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Tessa jedynie mu się przyglądała, patrzyła na jego ciemne rzęsy, tak bardzo wyróżniające się na tle bladych policzków i niebieskich oczu.

- Tak – powiedział w końcu. – Tak. Oczywiście. Tesso… Dziękuję. Nie myślałem trzeźwo. Dziękuję.

- Martwiłeś się – odparła, uświadamiając sobie nagle, że nadal trzyma go za ramię, i że byli wystarczająco blisko siebie, by mogła pocałować go w policzek albo przytulić. Cofnęła się, puszczając go. – I myślałeś, że nigdy nie pozwoli ci szukać lekarstwa. Szczerze powiedziawszy, ja nigdy się z tym nie pogodziłam. Już wcześniej myślałam o Magnusie.

- Ale nigdy go nie zapytałaś?

Potrząsnęła głową.

- Jem sobie tego nie życzył. Ale teraz… Teraz wszystko się zmieniło.

- Tak. Pójdę na dół i powiem Cyrilowi, by przygotował powóz. Spotkajmy się na dziedzińcu.

Do: Konsul Josiah Wayland

Od: Członkowie Rady

Szanowny Panie,

Chcielibyśmy wyrazić nasze zaniepokojenie Pańskim listem. Myśleliśmy, iż Charlotte Branwell jest wyborem, który całym sercem Pan popierał, oraz że udowodniła, iż jest odpowiednią osobą do prowadzenia Londyńskiego Instytutu. Inkwizytor Whitelaw mówił same pochlebne rzeczy o niej i o sposobie, w jaki poradziła sobie z wyzwaniem Benedicta Lightwooda.

W naszej opinii George Penhallow nie nadaje się na stanowisko następcy Konsula. W przeciwieństwie do Pani Branwell, nie udowodnił on, że jest dobrym przywódcą. Prawdą jest, że Pani Branwell jest młoda i gorliwa, a stanowisko Konsula wymaga gorliwości. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Nike

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Rozdział V

Serce skłócone wewnętrznie

I tak, choć Bóg przeszukiwał należycie przezornie,

Nie ma ni jednej dźwięcznej rzeczy w żadnej z nich dotychczas;

Mimo, iż przejrzał każdą z moich żyłek dobitnie, wertując

Nie znajdzie on tam niczego nietkniętego, prócz miłości..

- ALGERNON CHARLES SWINBURNE, LAUS VENERIS

Do: Członkowie Rady

Od: Konsul Josiah Wayland

Z ciężkim sercem biorę pióro do ręki i piszę do Was, panowie. Wielu z Was zna mnie od dobrych paru lat i dla wielu z nich objąłem stanowisko Konsula, by Wami kierować. Wierzę, że spełniłem swoją rolę dobrze i służyłem Aniołowi tak, jak mogłem najlepiej. Jednakże błądzić jest rzeczą ludzką i uważam, że zrobiłem to, mianując Charlotte Branwell na szefa Instytutu w Londynie.

Kiedy przyznawałem jej to stanowisko, sądziłem, że pójdzie ona w ślady swojego ojca i będzie prawdziwym liderem, posłusznym zasadom Clave. Ufałem również, że jej mąż pohamuje jej naturalne kobiece tendencje do impulsywności i bezmyślności. Niestety, nie w tym przypadku. Henry’emu Branwellowi brakuje siły charakteru, by powstrzymać swoja żonę, a ona, nieskrępowana przez poczucie kobiecego obowiązku, pozostawiła cnotę posłuszeństwa daleko za sobą. Dopiero niedawno odkryłem, że Charlotte wydała nakaz o powrocie szpiega Jessamine Lovelace do Instytutu po zwolnieniu jej z Cichego Miasta, pomimo moich wyraźnych życzeń, by wysłać ją do Idrisu. Podejrzewam także, że słucha ona kogoś, kto nie jest przyjazny sprawom Nefilim i w rzeczywistości może nawet współpracować z Mortmainem, tak jak na przykład Woolsey Scott.

Rada nie służy Konsulowi – zawsze było odwrotnie. Ja jestem symbolem władzy Rady i Clave. Kiedy mój autorytet jest podważany przez nieposłuszeństwo, podważa to również zwierzchnictwo nas wszystkich. Lepszy jest obowiązkowy chłopak jak mój siostrzeniec, którego wartość nie została sprawdzona, niż ten, którego wartość została przetestowana i okazała się nie spełniać wymogów.

W imię Anioła,

Konsul Josiah Wayland
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Will przypomniał sobie.

Kolejny dzień, miesiące temu, w sypialni Jema. Deszcz bębnił w okna, mknąc po szkle wyraźnymi strugami.

- I to wszystko? – zapytał Jem. – O to w tym wszystkim chodzi? Prawda? – Siedział przy biurku ze zgiętą nogą postawioną na krześle naprzeciwko. Wyglądał bardzo młodo. Jego skrzypce stały oparte o bok fotela. Grał na nich, kiedy przyszedł Will i bez żadnego wstępu ogłosił, że jest to koniec udawania – chciał coś wyznać i miał zamiar to zrobić od razu.

Jem skończył grać Bacha. Odłożył skrzypce, patrząc cały czas na twarz Willa, a lęk rósł w jego srebrnych oczach wraz z wypowiadanymi przez kroczącego Willa słowami - dopóki mu ich nie zabrakło.

- To jest wszystko – powiedział Will, kiedy skończył. - I nie obwiniam cię, jeśli mnie nienawidzisz. Mogę to zrozumieć.

Zapadła długa cisza. Jem miał opanowane spojrzenie, opanowane i srebrne w blasku drżącego ognia.

- Nigdy nie mógłbym cię nienawidzić, Williamie.

Żołądek Willa skurczył się teraz, kiedy zobaczył inną twarz za parą niebieskoszarych oczu wpatrzonych w niego. Próbowałam cię nienawidzić, Will, ale nigdy nie umiałam nad tym zapanować, powiedziała. W tamtym momencie Will był boleśnie świadomy, że nie powiedział wszystkiego Jemowi. Było więcej do wyznania. Jego miłość do Tessy. Ale to był ciężar, który miał nieść on sam, a nie Jem. To było coś, co trzeba było ukryć, by Jem był szczęśliwy.

- Zasługuję na twoja nienawiść – oznajmił wtedy Jemowi łamiącym się głosem. – Naraziłem cię na niebezpieczeństwo. Wierzyłem, że jestem przeklęty, a wszyscy, którym na mnie zależy, umrą. Pozwoliłem sobie zaopiekować się tobą i pozwoliłem byś stał się dla mnie bratem, ryzykując twoje bezpieczeństwo…

- Nie było żądnego zagrożenia.

- Ale sądziłem, że jest. James, jeśli trzymałbym rewolwer przy twojej głowie i pociągnął za spust, czy miałoby znaczenie to, że nie wiedziałem, że nie jest naładowany?

Oczy Jema się rozszerzyły, a on po chwili delikatnie się zaśmiał.

- Czy myślałeś, że nie wiem, że masz tajemnicę? – spytał. – Sądziłeś, że zaprzyjaźniłem się z tobą, mając zamknięte oczy? Nie znałem natury brzemienia, które nosisz. Jednak wiedziałem, że ono istnieje. – Wstał. – Wiedziałem, że uważasz siebie za truciznę dla wszystkich wokół – dodał. – Miałem świadomość, że myślałeś o tym, że musi być w tobie jakaś niszczycielka siła, która mnie zrujnuje. Chciałem pokazać ci, że się nie złamię, że miłość nie jest tak krucha. Zrobiłem to? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Will wzruszył bezradnie ramionami. Prawie żałował tego, że Jem nie jest na niego wściekły. To byłoby prostsze. Nigdy nie poczułby się tak mały w obliczu wylewnej życzliwości Jema. Pomyślał o szatanie Miltona. Speszony diabeł stał i czuł, jak straszna jest dobroć.

- Uratowałeś mi życie – powiedział Will.

Uśmiech przeciął twarz Jema, tak wspaniały jak wschód słońca nad Tamizą.

- To wszystko czego pragnąłem.

***

- Will? – Miękki głos wyrwał go z zadumy. Tessa siedziała naprzeciwko niego wewnątrz powozu. Jej oczy w przyćmionym świetle miały szary kolor deszczu. – O czym myślisz?

Z trudem wyrwał się ze swoich wspomnień. Próbował skupić spojrzenie się na jej twarzy. Twarzy Tessy. Nie miała na sobie kapelusza ani założonego kaptura brokatowego płaszcza. Je twarz była blada – szersza przy kościach policzkowych i lekko spiczasta przy podbródku. Pomyślał, że nigdy nie widział twarzy z taką siłą wyrazu. Każdy jej uśmiech, tak jak i wyraz smutku, rozdzierał jego serce jak piorun może rozłamać sczerniałe drzewo.

W tym momencie patrzyła na niego z pełną smutku troską, która ujęła jego serce.

- Jem – odparł. – Rozmyślałem o jego reakcji, kiedy powiedziałem mu o klątwie Marabasa.

- Żałował cię – rzekła. – Wiem, że tak. Powiedział mi jak bardzo.

- Żałował, ale nie litował się – powiedział Will. – Jem zawsze dawał mi to, czego sobie życzyłem w sposób, który potrzebowałem, nawet jeśli nie zdawałem sobie sprawy, o co proszę. Parabatai są związani. Musimy być, dawać sobie nawzajem jak najwięcej z siebie, nawet jeśli oznacza to wzrost siły. Ale z Jemem jest inaczej. Przez wiele lat potrzebowałem, by żył i on trzymał mnie przy życiu. Myślałem, że nie zdaje sobie o tym sprawy, że to robi, ale może miał tego świadomość.

- Być może – rzekła Tessa. - Nigdy nie uznałby takiego wysiłku za zmarnowany.

- Nigdy ci o tym nie mówił?

Potrząsnęła głową. Jej małe dłonie w rękawiczkach były zaciśnięte w pięści na kolanach. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Mówił o tobie tylko z największą dumą, Will – oznajmiła. – Podziwiał cię bardziej niż mógłby przypuszczać. Kiedy dowiedział się o klątwie, miał złamane serce, ale również było w nim coś w rodzaju...

- … usprawiedliwienia?

- Och, nie wiem – powiedziała. – Być dobrym i być przeklętym to nie to samo.

Pochyliła się do przodu i złapała jego dłonie, obejmując je własnymi. Jej dotyk był niczym ogień w jego żyłach. Czuł tylko tkaninę jej rękawiczek, nie skórę, ale mimo tego nie miało to znaczenia. Mnie, garstkę popiołów, rozpromieniła ogniem1. Zastanawiał się kiedyś, czemu miłość łączy się z płonięciem. Pożar w jego żyłach właśnie dał mu odpowiedź.

1 Cytat z Opowieści o dwóch miastach.(przyp. Tłum)

2 Embankment - stacja metra londyńskiego położona w dzielnicy City of Westminster (źródło: wikipedia.org)

- Jesteś dobry, Will – rzekła. - Kto, jeśli nie ja, mógłby z całym swoim przekonaniem powiedzieć, jak dobry naprawdę jesteś?

Odpowiedział powoli, nie chcąc, by zabrała swoje ręce:

- Wiesz, mieliśmy po piętnaście lat, kiedy Yanluo, demon, który zabił rodziców Jema, został ostatecznie unicestwiony. Wujek Jema był zdeterminowany, by przenieść się z Chin do Idrisu i zaprosił Jema, by ten przyjechał i z nim zamieszkał. A on odmówił – dla mnie. Powiedział, że nie można opuścić swojego parabatai. Że to jest częścią przysięgi. Lód twój będzie moim ludem. Zastanawiam się, czy jeśli ja miałbym szansę powrotu do rodziny, to czy zrobiłbym to samo dla niego?

- Robisz to – odparła Tessa. – Nie myśl, że nie wiem o tym, że Cecily pragnie byś wrócił z nią do domu. I nie myśl, że nie zdaje sobie sprawy z tego, że zostajesz ze względu na Jema.

- I na ciebie – powiedział, nim zdążył się powstrzymać. Puściła jego ręce, a on przeklął siebie w milczeniu i brutalnie. Jak mogłeś być tak głupi? Po dwóch miesiącach? Byłeś tak bardzo ostrożny. Twoja miłość do niej jest tylko brzemieniem, które ona zrzuci uprzejmością. Zapamiętaj to.

Kiedy kareta się zatrzymała, Tessa odsłoniła tylko rąbek kotary. Wjechali do stajni, gdzie wisiał znak: wszyscy kierowcy pojazdów są zobowiązani do odprowadzenia swoich koni, kiedy przejadą przez tę bramę.

- Jesteśmy na miejscu – powiedziała tak, jakby nie wyrzekł ani słowa. Być może nic nie powiedziałem, pomyślał. Może nie mówiłem na głos. Być może tylko tracę rozum. Z pewnością nie było to niewyobrażalne w tych okolicznościach.

Otwarcie drzwi karetki przyniosło ze sobą podmuch zimnego powietrza z Chelsea. Zobaczył, że Tessa podniosła głowę, kiedy Cyril pomagał jej wyjść z powozu. Dołączył do niej na bruku. W tym miejscu czuć było odór dochodzący z Tamizy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Przed zbudowaniem Embankment2, rzeka dotarła trochę bliżej krawędzi domów, których rysy zostały zniekształcone przez światło lamp gazowych w ciemności. Teraz rzeka znajdowała się w większej odległości, ale nadal można było czuć wodę, która miała zapach soli i brudnego żelaza.

Front domu nr 16 był w stylu gregoriańskim. Został wykonany z jednolitej czerwonej cegły. Nad drzwiami frontowymi znajdował się wykusz. Był tam wybrukowany niewielki dziedziniec i ogród za eleganckim ogrodzeniem z dużą ilością delikatnych, wijących się zdobień. Furtka była otwarta. Tessa popchnęła ją i ruszyła w górę po schodach, by zapukać do drzwi. Will szedł parę kroków za nią.

Drzwi otworzył im Woolsey Scott, mający na sobie kanarkowożółty jedwabny szlafrok, który założył na spodnie i koszulę. Ze złotym monoklem w jednym oczodole, mierzył ich spojrzeniem z pewnym niesmakiem.

- Obydwoje – odezwał się. – Przysłałbym lokaja, który otworzyłby wam drzwi i odesłał z powrotem, ale myślałem, że to ktoś inny.

- Kto? – spytała Tessa, co dla Willa nie wydawało się być związane ze sprawą, ale to była Tessa – zawsze zadająca pytania; zostaw ją samą w pokoju, a ona będzie pytała o meble i rośliny.

- Ktoś z absyntem3.

3 absynt - wysokoprocentowy napój alkoholowy

- Duży łyk i będziesz myślał, że jesteś kimś innym – rzekł Will.

- Poszukujemy Magnusa Bane’a. Jeśli go nie ma, to tylko nam powiedz, a my już nie będziemy więcej zajmować twojego czasu.

Woolsey jakby westchnął.

- Magnus – krzyknął. – To twój niebieskooki chłopak.

W korytarzu za Woolsey’em rozległ się odgłos kroków, a potem pokazał się Magnus w kompletnym stroju wieczorowym, tak, jakby właśnie wrócił z balu. Biały wykrochmalony gors i mankiety, czarna marynarka od fraku i włosy wyglądające jak poszarpane końce czarnego jedwabiu. Jego spojrzenie przeskoczyło z Willa na Tessę.

- Co sprawiło, że zaszczycacie mnie swoimi odwiedzinami o tak późnej porze?

- Przysługa – odrzekł Will, poprawiając się, kiedy brwi Magnusa pojechały w górę. – Pytanie. Woolsey westchnął i odsunął się od drzwi.

- Bardzo dobrze. Chodźcie do salonu.

Nikt nie zaproponował, że weźmie ich płaszcze i nakrycia głowy, i kiedy tylko dotarli do salonu, Tessa zdjęła rękawiczki i zbliżyła ręce do ognia, drżąc lekko. Jej włosy na karku były wilgotną masą loków i Will odwrócił wzrok, nim przypomniał sobie jak to jest przeciągnąć dłonie przez te włosy i poczuć wijące się kosmyki pod palcami.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

W Instytucie było prościej, z Jemem i pozostałymi odwracającymi jego uwagę i przypominającymi mu, że nie powinien o niej myśleć w ten sposób. Tutaj, uczucie jakby stawiał czoło całemu światu z nią przy boku, jakby była tutaj dla niego zamiast, co byłoby bardziej rozsądne, z powodu zdrowia swojego narzeczonego, było niemal niemożliwe.

Woolsey rzucił się na fotel z kwiecistym wzorem. Zerwał monokl zawieszony na łańcuszku z oka i bawił się nim palcami .

- Po prostu nie mogę się doczekać, by usłyszeć o co chodzi.

Magnus podszedł do kominka i oparł się o jego gzyms. Był to obraz młodego dżentelmena w wolnym czasie. Pokój był pomalowany na jasnoniebieski kolor i udekorowany obrazami przedstawiającymi rozległe pola granitu, błyszczące niebieskie morza oraz kobiety i mężczyzn w klasycznych strojach. Will pomyślał, że rozpoznaje reprodukcję Alma-Tademy4 – lub przynajmniej musiała być to reprodukcja, prawda?

4 Lawrence Alma-Tadema - holenderski malarz klasycysta, od 1870 r. na stałe mieszkający w Anglii (źródło: wikipedia.org)

- Nie gap się na ściany, Will – powiedział Magnus. – Byłeś nieobecny przez miesiące. Co sprowadza cię tu teraz?

- Nie chcę cię kłopotać – odparł Will. To była tylko częściowa prawda. Kiedy Magnus udowodnił, że przekleństwo, w które wierzył Will, jest nieprawdziwe, Will unikał go, ale nie dlatego, że był zły na czarownika albo go już nie potrzebował, ale dlatego, że widok Magnusa był przyczyną jego bólu. Napisał mu krótki list, w którym opisał, co się wydarzyło, i że wyjawił swój sekret. Pisał o zaręczynach Jema i Tessy. Poprosił Magnusa, by ten nie odpisywał. – Ale to… To jest kryzys.

Kocie oczy Magnusa rozszerzyły się.

- Jaki rodzaj kryzysu?

- Ten związany z yin fen – odpowiedział Will.

- No pięknie – rzekł Woolsey. – Nie mów, że moja wataha bierze to znowu?

- Nie – odparł Will. – Nikt z nich tego nie zażywa. – Zauważył zrozumienie pojawiające się na twarzy Magnusa i zaczął wyjaśniać wszystko tak, jak najlepiej potrafił. Magnus nie zmienił wyrazu twarzy wraz ze słowami Willa, nie bardziej niż Chuch, kiedy się do niego mówiło. Magnus tylko wpatrywał się w niego swoimi złoto-zielonymi oczami, dopóki Will nie skończył.

- A bez yin fen? – Magnus odezwał się w końcu.

- Umrze – odpowiedziała Tessa, odwracając się od kominka. Jej policzki były zaróżowione, czy to z powodu żaru bijącego z ognia, czy ze stresu związanego z tą sytuacją. Will nie był w stanie powiedzieć. – Nie od razu, ale… w ciągu tygodnia. Jego organizm nie może funkcjonować bez proszku.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike
- W jaki sposób go zażywa? – zapytał Woolsey.

- Rozpuszcza go w wodzie lub inhaluje… Co to ma do rzeczy? – zażądał odpowiedzi Will.

- Nic - powiedział Woolsey. – Tylko się zastanawiałem. Demoniczne narkotyki są interesujące.

- Dla nas, darzących go miłością, jest to więcej niż tylko ciekawy widok – rzekła Tessa. Podniosła podbródek i Will przypomniał sobie, co kiedyś powiedział do niej o byciu Boudiką. Była odważna, a on uwielbiał ją za to, nawet jeśli stawała w obronie miłości do kogoś innego.

- Dlaczego do mnie z tym przychodzicie? – Głos Magnusa był cichy.

- Pomogłeś nam wcześniej – odrzekła Tessa. – Pomyśleliśmy, że możesz pomóc nam ponownie. Pomogłeś nam w sprawie de Quincey’a… i Willowi z tą klątwą…

- Nie jestem na zawołanie – powiedział Magnus. – Pomogłem wam z de Quincey’em, bo zażądała tego ode mnie Camille, a Willowi, bo zaoferował mi przysługę w zamian. Jestem czarownikiem. I nie usługuję Nocnym Łowcom za darmo.

- Nie jestem Nocnym Łowcą – zakomunikowała Tessa.

Nastąpiła cisza. Po chwili Magnus powiedział:

- Hmm. – Odwrócił się od ognia. – Mam rozumieć, że powinienem ci pogratulować, Tesso?

- Ja…

- Z okazji twoich zaręczyn z Jamesem Carstairs.

- Och. – Zaczerwieniła się, a jej ręka powędrowała do gardła, gdzie zawsze wisiał naszyjnik matki Jema, który ten jej podarował. – Tak. Dziękuję.

Will bardziej poczuł niż zobaczył spojrzenie Woolseya na ich trójce – Magnusie, Tessie i na nim, które przesuwało się od jednego do drugiego, badając, dedukując, dobrze się bawiąc.

Ramiona Willa się napięły.

- Byłbym szczęśliwy, mogąc coś zaoferować – rzekł. – Tym razem. Inną przysługę lub cokolwiek zechcesz za yin fen. Jeśli chodzi o opłatę, to mogę zorganizować… to znaczy, mogę spróbować…

- Mogłem pomóc wam wcześniej – powiedział. – Ale teraz… - Westchnął. – Pomyślcie obydwoje. Jeśli ktoś kupuje całe yin fen w kraju, to jest to ktoś, kto ma do tego powód. Kto ma powód, by robić coś takiego?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike
- Mortmain – wyszeptała Tessa, zanim Will mógł to powiedzieć. Nadal pamiętał swój głos:

- Sługusy Mortmaina wykupują wszystkie zapasy yin fen w East End. Sprawdziłem to. Jeśli zużyjesz wszystko i on będzie jedynym z zaopatrzeniem…

- Znajdziemy się w jego mocy – rzekł Jem. – Dopóki nie jesteś gotów, by pozwolić mi umrzeć, oczywiście, co byłoby rozsądnym sposobem postępowania.

Ale z wystarczającą na dwanaście miesięcy ilością yin fen, Will myślał, że nie ma żadnego zagrożenia. Pomyślał, że Mortmain znajdzie inny sposób, by ich dręczyć i męczyć, był pewien, że ten plan nie zadziała. Will nie spodziewał się, że roczny zapas leku zniknie w osiem tygodni.

- Ty nie chcesz nam pomóc – powiedział Will. – Nie chcesz postawić się na pozycji wroga Mortmaina.

- Cóż, czy można go za to winić? – Woolsey powstał w wirze żółtego jedwabiu. – Co moglibyście mu zaoferować, a co byłoby warte tego ryzyka?

- Dam ci wszystko – oznajmiła Tessa głosem, który poczuł kościach.

- Wszystko, jeśli możesz pomóc Jemowi.

Magnus chwycił garść swoich czarnych włosów.

- Boże, wy dwoje. Mogę się popytać. Wyśledzić niektóre z bardziej niespotykanych szlaków żeglugowych. Stara Molly…

- Spotkałem się z nią – odparł Will. – Coś przestraszyło ja tak bardzo, że nawet nie wyszła ze swojego grobu.

Woolsey prychnął:

- I to nie mówi ci nic, mały Nocny Łowco? Czy to naprawdę jest warte tego wszystkiego, tylko po to, by wydłużyć życie twojego przyjaciela o kolejne kilka miesięcy, kolejny rok? I tak umrze. Im wcześniej umrze, tym szybciej będziesz mógł mieć jego narzeczoną, w której jesteś zakochany. – Rzucił rozbawione spojrzenie w kierunku Tessy. – Naprawdę powinniście odliczać dni do jego śmierci z wielkim zapałem.

Will nie wiedział, co wydarzyło się potem. Wszystko nagle stało się białe, a monokl Woolseya przeleciał przez pokój. Głowa Willa uderzyła w coś boleśnie, a wilkołak znalazł się pod nim, kopiąc i przeklinając. Obaj turlali się po dywanie, a potem Will poczuł ostry ból w nadgarstku, gdzie Woolsey go podrapał. Ból oczyścił jego umysł, był świadomy tego, że Woolsey przycisnął go do ziemi, jego oczy zrobiły się żółte, zęby były obnażone, ostre jak sztylety, gotowe do ugryzienia. Przestańcie. Przestańcie! – Tessa, stojąc przy kominku, podniosła pogrzebacz. Will zakrztusił się i położył dłoń na twarzy Woolseya, odpychając go.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Woolsey wrzasnął i nagle ciężar z klatki Willa zniknął. Magnus odciągnął wilkołaka i odepchnął go. Potem ręce Magnusa chwyciły tył płaszcza Willa, a Will spostrzegł, że jest ciągnięty przez pokój i Woolsey patrzy na niego z dłonią na twarzy w miejscu, gdzie srebrny pierścień Willa przypalił mu policzek.

- Puść mnie. Puść mnie! – Will wyrywał się, ale chwyt Magnusa był żelazny. Poprowadził Willa w dół korytarza do w połowie oświetlonej biblioteki. Will szarpnął się, kiedy Magnus go puścił, czego rezultatem było nieeleganckie potknięcie, które spowodowało, że wylądował na tyle czerwonej aksamitnej sofy. – Nie mogę zostawić Tessy samej z Woolseyem…

- Jej zaletą jest to, że prawie nie grozi jej niebezpieczeństwo z jego strony – powiedział oschle Magnus. – On opanuje się, czego natomiast nie mogę powiedzieć o tobie.

Will odwrócił się powoli, ocierając krew z twarzy.

- Piorunujesz mnie wzrokiem – powiedział Will. – Wyglądasz jak Chuch, zanim kogoś ugryzie.

- Wywołanie kłótni z głową Preator Lupus – Magnus odezwał się gorzko. – Wiesz, co zrobiłaby wataha, gdyby znalazła pretekst? Chcesz śmierci, tak?

- Nie chcę – odparł Will, zaskakując trochę nawet siebie.

- Nie wiem nawet, czemu ci pomogłem.

- Lubisz rozbite rzeczy.

Magnus postąpił dwa kroki przez pokój i chwycił twarz Willa w swoje długie palce, zmuszając go do podniesienia głowy.

- Nie jesteś Sydneyem Cartonem5 – powiedział. – Co dobrego przyniesie ci śmierć za Jamesa Carstairs, jeśli on i tak umiera?

5 Sydney Carton – główny bohater powieści Karola Dickensa Opowieść o dwóch miastach

- Bo jeśli uda mi się go uratować, to jest to tego warte…

- Boże! – Magnus zmrużył oczy. – Co jest tego warte? Co mogłoby być tego warte?

- Wszystko, co straciłem! – Will wykrzyknął. – Tessa!

Magnus zabrał dłoń z twarzy Willa. Zrobił kilka kroków do tyłu i zaczął powoli oddychać, tak jakby liczył do dziesięciu.

- Przepraszam – rzekł w końcu. – Za to, co powiedział Woolsey.

- Jeśli Jem umrze, nie mogę być z Tessą – powiedział Will. – Bo to będzie tak jakbym czekał na jego śmierć lub miał rozrywkę z jego śmierci, jeśli mógłbym potem ją mieć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

A ja nie będą taką osobą. Nie będę czerpał korzyści z jego śmierci. Więc on musi żyć. – Opuścił ramię, na rękawie była krew. – To jedyna droga, dzięki której cokolwiek z tego może mieć znaczenie. Inaczej jest to tylko…

- Bezcelowe, niepotrzebne cierpienie i ból? Nie przypuszczam, że pomoże ci to, jeśli powiem ci, że takie jest życie. Dobro cierpi, zło kwitnie, a wszystko, co jest śmiertelne, przemija.

- Słyszałem to. – Will podniósł się z kanapy, krzywiąc. – Więc pomożesz mi?

- Tak. – Magnus zdjął gors i wyciągnął coś zawieszonego na łańcuchu, co świeciło miękkim czerwonym blaskiem.

- Weź to.

Położył to na ręce Willa. Ten spojrzał na niego zmieszany.

- To należało do Camille.

- Dałem to jej jako prezent – rzekł Magnus z gorzkim uśmiechem po jednej stronie ust. – Oddała mi wszystkie podarunki w tamtym miesiącu. Równie dobrze możesz to wziąć. On ostrzega, kiedy w pobliżu pojawią się demony. Może działać na te mechaniczne twory Mortmaina.

- „Prawdziwa miłość nie umiera” – przeczytał Will, tłumacząc napis na odwrocie w blasku światła pochodzącego z korytarza. – Nie mogę tego nosić, Magnusie. Jest zbyt ładne jak na mężczyznę.

- Ty również. Wracaj do domu i doprowadź się do porządku. Zadzwonię do was, jak tylko uzyskam jakieś informacje. – Spojrzał bacznie na Willa. - W międzyczasie rób co w twojej mocy, by być godnym mojego wsparcia.

- Jeśli podejdziesz bliżej, będę zmuszona walnąć cię tym pogrzebaczem w głowę – powiedziała Tessa, wymachując kominkowym narzędziem pomiędzy sobą a Woolseyem, jakby to był miecz.

- Nie mam żadnych wątpliwości, że byś to zrobiła – odparł, patrząc na nią z pewnego rodzaju niechętnym szacunkiem, kiedy ocierał krew z podbródka chusteczką z monogramem. Will też był zakrwawiony, swoja własną krwią, ale też i Woolseya. Zapewne był teraz w innym pokoju z Magnusem, powiększając ilość krwi na swoich ubraniach. Will nigdy zbytnio nie dbał o schludność, a jeszcze mniej, kiedy ponosiły go emocje. – Widzę, że zaczęłaś zachowywać się jak oni, Nocni Łowcy, których wydajesz się tak bardzo uwielbiać. Co cię opętało, by zaręczyć się z jednym z nich? I to jeszcze z tym umierającym.
Wściekłość zapłonęła w Tessie i rozważyła ona uderzenie Woolseya pogrzebaczem, nieważne czy by do niej podszedł, czy też nie. Poruszał się strasznie szybko, walcząc z Willem, więc nie sądziła, by jej się to powiodło. – Nie znasz Jamesa Carstairs. Nie mów o nim.

- Kochasz go, prawda? – Woolsey sprawił, by zabrzmiało to nieprzyjemnie. – Ale kochasz także Willa.

Tessa wewnątrz zamarła. Miała pojęcie o tym, że Magnus wie o uczuciach Willa do niej, ale pomysł, że to, co ona czuje do niego, ma wypisane na swojej twarzy był zbyt przerażający, by o nim myśleć.

- To nie jest prawda.

- Kłamczucha – odparł Woolsey. – Naprawdę, co za różnica, jeśli jeden z nich umrze? Zawsze masz dobrą drugą opcję.

Tessa pomyślała o Jemie, o kształcie jego twarzy, jego oczach zamykających się w koncentracji, kiedy grał na skrzypcach, o łuku jego ust, gdy się uśmiechał, jego ostrożne palce w jej palcach – każda jego linia była niewymownie dla niej droga.

- Jeśli miałbyś dwoje dzieci, – zaczęła – powiedziałbyś, że to w porządku, jeśli jedno z nich umrze, bo masz to drugie?

- Można kochać dwoje dzieci. Ale twoje serce w romantyczny sposób może być oddane tylko jednej osobie – odparł Woolsey. – Taka jest natura Erosa, nieprawdaż? To można wyczytać z powieści, nie żebym miał w tym doświadczenie.

- Odkryłam coś związanego z powieściami – rzekła Tessa.

- Co mianowicie?

- Że nie są prawdziwe.

Woolsey uniósł brew.

- Jesteś zabawna – odpowiedział. – Mógłbym powiedzieć, że wiem, co ci chłopcy w tobie widzą, ale… - Wzruszył ramionami. Jego żółty szlafrok miał teraz długie, krwawe rozdarcie. – Kobiety nie są kimś, kogo mógłbym zrozumieć.

- Co w nich wydaje ci się tajemnicze, sir?

- Głównie ich punkt widzenia.

- Cóż, musiałeś mieć matkę – rzekła Tessa.

- Ktoś mnie urodził, masz rację – powiedział Woolsey bez znacznego entuzjazmu. – Trochę ją pamiętam.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Być może, nie mógłbyś istnieć bez kobiety, prawda? Jednak niewiele korzyści się w nas dostrzega, jesteśmy mądrzejsze i bardziej zdeterminowane, bardziej cierpliwe od mężczyzn. Mężczyźni mogą być silni, ale to kobiety są tymi, które przetrwają.

- To właśnie robisz? Starasz się przetrwać? Chyba zaangażowana kobieta powinna być szczęśliwsza. – Jego jasne oczy zmierzyły ją. – Serce skłócone wewnętrznie nie może się ostać, jak to mówią. Kochasz ich obu i to rozdziera cię na strzępy.

- Dom – powiedziała Tessa.

Uniósł brwi.

- Co to było?

- Dom skłócony wewnętrznie nie może się ostać. Nie serce. Może nie powinieneś przytaczać cytatów, jeśli nie umiesz powiedzieć ich poprawnie.

- A ty może powinnaś przestać litować się nad sobą – odparł. – Większość ludzi jest szczęśliwa, mając nawet jedną wielką miłość w życiu. Ty znalazłaś dwie.

- Powiedział człowiek, który nie ma żadnej.

- Och! – Woolsey cofnął się z ręką na sercu, udając omdlenie. – Gołąb ma zęby. Bardzo dobrze, jeśli nie chcesz rozmawiać na osobiste tematy, to może o czymś bardziej ogólnym? O twojej naturze? Magnus wydaje się być przekonany, że jesteś czarownicą, ale ja nie jestem taki pewien. Myślę, że może być w tobie trochę krwi faerie, bo czym jest zmiana kształtu, jeśli nie magią lub iluzją? I kim są mistrzowie magii i iluzji, jeśli nie Baśniowy Ludek?

Tessa pomyślała o niebieskowłosej kobiecie faerie na przyjęciu Benedicta, która twierdziła, że zna jej matkę i oddech uwiązł jej w gardle. Zanim zdążyła coś powiedzieć do Woolseya, Magnus i Will wrócili przez drzwi. Will, jak można przewidywać, tak zakrwawiony, jak przedtem i marszczący brwi. Przenosił spojrzenie z Tessy na Woolseya i roześmiał się krótko.

- Przypuszczam, że miałeś rację, Magnusie – rzekł. – Tessie nie grozi żadne niebezpieczeństwo z jego strony. Nie można tego powiedzieć, odnosząc się do niego.

- Tesso, skarbie, odłóż pogrzebacz - powiedział Magnus, wyciągając rękę. – Woolsey może być okropny, ale są lepsze sposoby radzenia sobie z jego humorami.

Rzucając Woolsey’owi ostatnie spojrzenie, Tessa podała pogrzebacz Magnusowi. Zaczęła szukać swoich rękawiczek, a Will płaszcza i przez chwilę wszelkie głosy i ruchy się rozmazały, a ona usłyszała śmiech Woolseya. Prawie nie zwróciła na to uwagi; skoncentrowała się na Willu. Po wyrazie jego twarzy była w stanie powiedzieć, że to, o czym rozmawiali ze sobą z Magnusem, nie rozwiązało problemu leku Jema. Wyglądał na zawiedzonego, trochę zabójczo, jego kości policzkowe zroszone były krwią, co tylko czyniło jego niebieskie oczy jeszcze bardziej zdumiewającymi.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Magnus poprowadził ich z salonu na zewnątrz, gdzie zimno powietrza uderzyło w Tessę jak fala. Założyła swoje rękawiczki i skinęła głową na pożegnanie Magnusowi, który zatrzasnął drzwi, oddając ich nocy.

Tamiza błyszczała obok drzew, wzdłuż drogi i stacji metra Embakment, a lampy gazowe na Battersea Bridge rzucały blask na wodę, noc mieniła się w kolorach niebieskim i złotym. Cień ich powozu był widoczny pod drzewami przy bramie. Nad nimi księżyc pojawiał się i niknął pomiędzy szarymi chmurami.

Will stał zupełnie nieruchomo.

- Tessa – odezwał się.

Jego głos brzmiał osobliwie, dziwnie i jakby był zdławiony. Tessa zrobiła szybko krok w jego kierunku, by stanąć przy nim, patrząc na jego twarz. Twarz Willa bardzo często się zmieniała, tak jak światło księżyca; nigdy nie widziała, by wyraz jego twarzy był tak stały.

- Czy powiedział, że pomoże? – spytała. – Magnus?

- Spróbuje, ale… Sposób, w jaki na mnie patrzył… Było mu mnie żal, Tess. To oznacza, że nie ma nadziei, prawda? Jeśli nawet Magnus myśli, że przedsięwzięcie skazane jest na porażkę, to nie ma już nic, co mógłbym zrobić, prawda?

Położyła dłoń na jego ramieniu. Nie poruszył się. To było takie niezwykłe, być tak blisko niego, to znajome uczucie i jego obecność, kiedy przez miesiące unikali siebie nawzajem, rzadko się odzywając. Nawet nie chciał patrzeć jej w oczy. A teraz był tu, pachnący mydłem, deszczem, krwią i Willem…

- Tak wiele już zrobiłeś – wyszeptała. – Magnus będzie próbował nam pomóc, a my nie przestaniemy szukać. Jeszcze coś innego może wyjść na jaw. Nie można stracić nadziei.

- Wiem. Ja to wiem. A jednak czuję ten strach w moim sercu, jakby to była ostatnia godzina mojego życia. Czułem się kiedyś beznadziejnie, Tess, ale nigdy nie odczuwałem takiego strachu. A przecież wiedziałem… Zawsze wiedziałem…

Że Jem umrze. Nie powiedziała tego. To zawisło pomiędzy nimi niewypowiedziane.

- Kim jestem? – zapytał. – Przez lata udawałem, że byłem inny niż jestem, a potem upajałem się tym, że mogę być wreszcie sobą, tylko po to, by odkryć, że nie mam kim być. Byłem przeciętnym dzieckiem, a potem nie byłem nawet dobrym mężczyzną, a teraz nie wiem, jak być którąkolwiek z tych opcji. Nie wiem, czym jestem, a kiedy Jema zabraknie, nie będzie już nikogo, kto by mi to pokazał.

- Wiem, kim jesteś. Jesteś Will Herondale. – To wszystko, co powiedziała, a potem nagle jego ramiona znalazły się wokół niej, a jego głowa na jej ramieniu. W pierwszej chwili zamarła z czystego zaskoczenia, a następnie ostrożnie oddała mu uścisk, trzymając go, gdy drżał.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Nie płakał; to było coś więcej, coś w rodzaju ataku, jakby się dławił. Wiedziała, że nie powinna go dotykać, ale nie mogła sobie wyobrazić, żeby Jem chciał, by odepchnęła Willa w takiej sytuacji. Jeśli nie mogła być dla niego Jemem, pomyślała, kompasem, który zawsze wskazuje północ, to chociaż była w stanie sprawić, by ciężar, który nosi, stał się lżejszy.

***

- Podoba ci się ta całkiem okropna tabakiera, którą ktoś mi dał? Jest srebrna, więc nie mogę jej dotykać – powiedział Woolsey.

Magnus, stojąc w rogu salonu z zasłoną odsłoniętą na tyle, by mógł widzieć Tessę i Willa na schodach frontowych, kurczowo trzymających się siebie nawzajem, jakby od tego zależało ich życie, mruknął coś wymijająco w odpowiedzi.

Woolsey wywrócił oczami.

- Jeszcze tam są, prawda?

- Właśnie.

- Nieuporządkowany jest ten cały miłosny interes – rzekł Woolsey. – Znacznie lepiej postępować tak, jak my. Tylko kontakt fizyczny się liczy.

- W rzeczy samej. - Will i Tessa odsunęli się od siebie w końcu, ale ich dłonie były nadal złączone. Tessa wydawała się nakłaniać Willa, by zszedł po schodach. – Myślisz, że ożeniłbyś się, gdybyś nie miał siostrzeńców, którzy przekazaliby twoje nazwisko?

- Przypuszczam, że bym musiał. A waszem hasłem: Bóg jest po Anglii! Henryk, Święty Jerzy i Preator Lupus!6 - Woolsey roześmiał się. Nalał sobie kieliszek czerwonego wina z karafki na kredensie i kręcił nim teraz, patrząc na jego zmieniającą się głębię. – Dałeś Willowi naszyjnik Camille – zauważył.

6 6. Poprawie cytat powinien brzmieć: A waszem hasłem: Bóg jest po Henryku! Anglija, Święty Jerzy! Pochodzi on z Henryka V Williama Szekspira(przyp. Tłum.)

- Skąd wiesz? – Umysł Magnusa tylko w połowie zajęty był konwersacją. Druga połowa obserwowała Willa i Tessę idących w kierunku powozu. W jakiś sposób, pomimo różnicy we wzroście i budowie, ona wydawała się być osobą, która pochylała się.

- Miałeś go na sobie, kiedy opuszczałeś z nim pokój, ale nie, kiedy wróciłeś. Nie spodziewam się, byś powiedział mu, ile to jest warte? Że nosi rubin, który kosztuje więcej niż Instytut?

- Nie chciałem go – odparł Magnus.

- Tragiczne przypomnienie o utraconej miłości?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Nie pasował do mojej karnacji. – Will i Tessa znajdowali się już w powozie, a ich kierowca pociągał za lejce. – Myślisz, że jest dla niego szansa?

- Szansa dla kogo?

- Willa Herondale. By był szczęśliwy.

Woolsey westchnął gwałtownie i odstawił kieliszek.

- Jest szansa, że ty będziesz szczęśliwy, jeśli on nie?

Magnus nie odpowiedział.

- Jesteś w nim zakochany? – spytał Woolsey, z ciekawości, nie zazdrości. Magnus zastanowił się, jakby to było mieć takie serce lub nie mieć serca w ogóle.

- Nie – odrzekł Magnus. – Rozmyślałem o tym, ale nie. To jest coś innego. Czuję, że jestem mu to winny. Słyszałem, że kiedy ratujesz komuś życie, to jesteś za nie potem odpowiedzialny. Czuję, że jestem odpowiedzialny za tego chłopca. Jeśli nigdy nie odnajdzie szczęścia, to poczuję, że go zawiodłem. Jeśli nie może być z tą dziewczyną, którą kocha, poczuję, że sprawiłem mu zawód. Jeśli nie mogę pomóc jego parabatai, poczuję, że go zawiodłem.

- Więc sprawisz mu zawód – powiedział Woolsey. – W międzyczasie, kiedy ty będziesz poszukiwał yin fen, myślę, że ja gdzieś wyjadę. Zobaczę okolicę. Miasto zimą mnie przygnębia.

- Rób, co chcesz. – Magnus pozwolił zasłonie opaść, zasłaniając widok powozu Willa i Tessy, kiedy ten odjeżdżał.

Do: Konsul Josiah Waylad

Od: Inkwizytor Victor Whitelaw

Josiahu,

Byłem głęboko zaniepokojony, słysząc o twoim liście do Rady w sprawie Charlotte Branwell. Jako starzy znajomi, miałem nadzieję, że możesz pisać do mnie bardziej swobodnie niż do nich. Czy jest jakaś kwestia odnośnie niej wiążąca się z tobą? Jej ojciec był drogim przyjacielem nas obu i nie zauważyłem, by robiła haniebne rzeczy.

Pozdrawiam w niepokoju,

Victor Whitelaw
Zalecamy przemyślenie kandydatury pana Penhallowa, który jest stanowczo zbyt młody i – jak to się mówi – zielony, oraz ponowne rozważenie kandydatury Pani Branwell.

Wasi w imię Razjela,

Członkowie Rady

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Rozdział VI

Uwolnij ciemność

Niech Miłość obejmie Smutek, bo zarówno oboje utoną,

Niech ciemność zachowa połysk kruka,

Ach, słodsze jest być pijanym stratą,

Tańczyć ze śmiercią, bić w ziemię.

- ALFRED TENNYSON, KU PAMIĘCI A.H.H

Do: Inkwizytor Wiktor Whitelaw

Od: Konsul Josiah Wayland

Z niepokojem piszę ten list do Ciebie, Wiktorze, o wszystkich, których znamy od lat. Czuję się trochę jak prorokini Cassandra – skazany, by znać prawdę i nie wierzyć w nią. Być może to grzech pychy kazał mi umieścić Charlotte Branwell w miejscu, które obecnie piastuje i którym mnie dręczy.

Podważanie przez nią mojej władzy jest nieustające, niestabilność, której się obawiam, powoduje nieporozumienia w Clave. To, co powinno być dla niej katastrofą – fakt, że trzymała szpiega pod swoim dachem, pannę Lovelace, która współdziałała z Magistrem – przekształciła w tryumf. Enklawa chwali mieszkańców Instytutu jako tych, którzy odkryli Magistra i wykurzyli go z Londynu. Podejrzewam, że to, że nie było go widać i słychać od kilku miesięcy, kiedy został poddany dobrej ocenie Charlotte i nie widział tego, jest taktycznym odwrotem i przegrupowaniem z jego strony. Chociaż jestem Konsulem i prowadzę Clave, wydaje mi się bardzo prawdopodobnym, że w czasie panowania Charlotte Branwell wszystko upadnie i moje dziedzictwo zostanie stracone...

Do: Inkwizytor Wiktor Whitelaw

Od: Konsul Josiah Wayland

Wiktorze,

podczas gdy bierzesz udział w tej sprawie, co bardzo doceniamy, nie martwię się o Charlotte Branwell i nie wspomniałem o niej w moim liście do Rady. Niech siła Anioła będzie w Twoim sercu w tych trudnych czasach.

Josiah Wayland SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

~

Śniadanie było bardzo spokojne. Gabriel i Gideon przyszli razem, obydwoje przybici. Gabriel prawie się nie odzywał, z wyjątkiem zapytania Henrego o masło. Cecily zajęła miejsce po drugiej stronie stołu i czytała książkę w czasie jedzenia. Tessa bardzo chciała zobaczyć tytuł, ale Cecily umieściła ją pod takim kątem, że był niewidoczny. Will siedział naprzeciwko Tessy: miał pod oczami ciemne sińce po bezsennej nocy, pamiątki po ich pamiętnej nocy. Tessa bez entuzjazmu i w milczeniu gmerała w swoim kedgeree1, aż drzwi otworzyły się i stanął w nich Jem. Spojrzała na niego z mieszaniną zaskoczenia i rozkoszy. Nie wyglądał wyjątkowo źle, był tylko blady i zmęczony. Z wdziękiem wsunął się na swoje miejsce obok Tessy.

1 Kedgeree – danie kuchni indyjskiej, składające się z ugotowanych filetów rybnych, ryżu, pietruszki, gotowanego na twardo jajka, masła lub zastępczo śmietany oraz okazjonalnie sułtanki.

- Wyglądasz dużo lepiej, Jemmy – Charlotte zauważyła radośnie.

- Jemmy? - Tessa spojrzała na niego z rozbawieniem. Wzruszył ramionami i posłał jej skromny uśmiech.

Spojrzała przez stół i przyłapała Willa na przyglądaniu się im. Jej wzrok musnął go, tyko przez moment, z pytaniem w oczach. Czy była jakakolwiek szansa, by znalazł zamiennik yin fen w czasie pomiędzy powrotem do domu, a dzisiejszym rankiem? Jednak nie, spojrzał tak zaskoczony, jak ona się czuła.

- I tak się czuję – powiedział Jem. - Cisi Bracia bardzo mi pomogli.

Sięgnął, by nalać sobie filiżankę herbaty, a Tessa obserwowała jego kości i ścięgna poruszające się w jego chudym nadgarstku, niepokojąco widoczne. Gdy odstawił dzbanek na stół, sięgnęła po jego rękę pod stołem, a on ją chwycił. Jego smukłe palce splotły się z jej uspokajająco. Głos Bridget popłynął z kuchni.

Zimny wiatr wieje dzisiaj kochanie,

Zimne są krople deszczu;

Pierwsza miłość, jaką kiedykolwiek miałam

Została zabita w zielonym lesie.

Zrobię dla mojego ukochanego

To, co każda młoda kobieta może zrobić;

Usiądę na jego grobie i będę płakać

Dwanaście miesięcy i dzień.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Na Anioła, Bridget jest przygnębiająca - powiedział Henry, kładąc gazetę bezpośrednio na talerzu i powodując, że krawędzie przesiąkły żółtkiem. Charlotte otworzyła usta, jakby chciała zaprotestować, ale po chwili je zamknęła. - To wszystko jest o złamanym sercu, śmierci i nieodwzajemnionej miłości.

- Cóż, większość piosenek jest o tym - odparł Will. - Odwzajemniona miłość jest miła, ale nie ma nic z ballady.

Jem spojrzał w górę, lecz zanim cokolwiek powiedział, głośny odgłos rozszedł się po Instytucie. Tessa była już tak zaznajomiona ze swoim londyńskim domem, że rozpoznała go jako głos dzwonka. W tym samym momencie spojrzeli przez stół na Charlotte, jakby mieli głowy zamontowane na sprężynach. Charlotte, wyglądając na zaskoczoną, odłożyła widelec.

- Och, kochanie – rzekła. - Jest coś, co miałam ci powiedzieć, ale...

- Proszę pani? - To była Sophie, dryfująca po pokoju z tacą w jednej ręce.

Tessa nie mogła nie zauważyć, że unika ona celowo wzroku Gideona, mimo że on na nią patrzy. Jej policzki zaróżowiły się nieznacznie.

- Konsul Wayland jest na dole i prosi o rozmowę z panią.

Charlotte wzięła złożoną kartkę papieru z tacy i westchnęła.

- Bardzo dobrze. Przyślij go tutaj.

Sophie zniknęła w wirze spódnic.

- Charlotte? - W głosie Henrego słychać było zdziwienie. - Co się dzieje?

- Doprawdy – Will upuścił sztućce z brzękiem. - Konsul? Zakłócający nasz czas na śniadanie? Co dalej? Inkwizytor na herbatce? Pikniki z Cichymi Braćmi?

- Podwieczorki z kaczkami w parku – powiedział Jem pod nosem i razem z Willem uśmiechnęli się do siebie przelotnie, zanim drzwi otworzyły się i Konsul wkroczył do środka. Konsul Wayland był potężnym mężczyzną o szerokich piersiach i grubych ramionach, a jego szaty zawsze wisiały trochę niezgrabnie na jego szerokich ramionach. Miał blond brodę jak wiking, a w tym momencie jego twarz była wzburzona.

- Charlotte – odezwał się bez wstępów. - Jestem tutaj, by porozmawiać o Benedykcie Lightwoodzie.

Rozległ się cichy szelest. Palce Gabriela zacisnęły się na obrusie. Gideon położył dłoń na nadgarstku brata uspokajając go, lecz wzrok Konsula zatrzymał się już na nich.

- Gabrielu – powiedział. - Sądzę, że powinieneś pójść do Backthornów z siostrą.

Palce Gabriela zacisnęły się na uchu jego kubka z herbatą. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Oni są teraz pogrążeni w żalu po Rupercie – odparł. - Nie uważałem, że był to czas do wpraszania się.

- Cóż, ty rozpaczasz teraz po swoim ojcu, czyż nie? – odrzekł Konsul.

- Jak to mówią, smutek dzielony jest łatwiejszy do zniesienia.

- Konsulu... – zaczął Gideon, rzucając zaniepokojone spojrzenie w stronę brata.

- Chociaż mogłoby to być nieco niezręczne mieszkać z siostrą, po tym, jak złożyła na ciebie donos o morderstwo.

Gabriel wydał odgłos, jakby oblano go wrzątkiem. Gideon rzucił chusteczkę na stół i wstał.

- Co zrobiła Tatiana? - zażądał odpowiedzi.

- To nie było morderstwo – powiedział Jem.

- Ty tak twierdzisz – odparł Konsul. – Dostałem inne informacje.

- Czy poinformowano cię również, że Benedykt zmienił się w gigantycznego robaka? - zapytał Will i Gabriel spojrzał na niego ze zdziwieniem, jakby nie spodziewał się, że Will będzie go bronił.

- Will, proszę – odezwała się Charlotte. - Konsulu, zgłosiłam ci wczoraj, że Benedykt Lightwood został znaleziony w ostatnich stadiach astrioli...

- Powiedziałaś mi, że stoczono walkę, a on zginął – odparł Konsul. - Ale to, co słyszę oznacza, że był chory na ospę i w rezultacie został wytropiony i zabity nie stawiając żadnego oporu.

Oczy Willa podejrzanie błyszczały. Otworzył usta. Jem wyciągnął dłoń i poklepał go po ręce.

- Nie rozumiem tego, – powiedział Jem, mówiąc przez stłumione protesty Willa – skąd wiesz, że Benedykt Lightwood jest martwy, ale nie znasz okoliczności jego śmierci. Jeśli nie znaleziono żadnego ciała, to dlatego, że stał się bardziej demonem niż człowiekiem i zniknął, gdy został zabity tak jak demony. Ale brakujące ogniwo, to śmierć męża Tatiany...

Konsul wyglądał na zmęczonego.

- Tatiana mówi, że grupa Nocnych Łowców z Instytutu zabiła jej ojca i że Rupert zginął w bójce.

- Czy wspomniała, że ojciec zjadł jej męża? - spytał Henry, wreszcie unosząc wzrok znad gazety. - Och, tak, zjadł go. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Zostawił jego zakrwawionego buta w ogrodzie, którego znaleźliśmy. Były na nim ślady zębów. Chciałbym wiedzieć, w jaki sposób to mogło być przypadkiem.

- Myślę, że liczy się to jako stawianie oporu – odpowiedział Will. - Zjedzenie własnego zięcia. Choć przypuszczam, że wszyscy mają rodzinne kłótnie.

- Nie sugerujesz chyba poważnie, – zaczęła Charlotte - że robak... Benedykt powinien być pokonany i zatrzymany Josiahu? Był w ostatnich stadiach ospy! On oszalał i stał się robakiem!

- Mógł się stać robakiem, a później oszaleć – powiedział Will dyplomatycznie. - Nie możemy być całkowicie pełni.

- Tatiana jest bardzo zdenerwowana – rzekł Konsul. - Bierze pod uwagę żądanie odszkodowania.

- Wtedy je zapłacę. – To był Gabriel, który odsunął krzesło i stanął na nogi. - Będę oddawał moją pensje mojej niedorzecznej siostrze do końca mojego życia, ale nie przyznam się do winy – nie dla mnie i nie dla żadnego z nas. Tak, wypuściłem strzałę, która utkwiła w jego oku. Oku tego czegoś. I zrobiłbym to ponownie. Czymkolwiek to było, nie było już dłużej moim ojcem.

Zapadła cisza. Nawet Konsul wydawał się nie mieć nic do powiedzenia. Cecily odłożyła książkę i uważnie wodziła wzrokiem od Gabriela do Konsula i z powrotem.

- Proszę o wybaczenie Konsulu, ale cokolwiek Tatiana ci powiedziała, ona nie zna całej prawdy o sytuacji - powiedział Gabriel. - Gdy ojciec zachorował, tylko ja byłem w domu. Byłem sam przez ostatnie dwa tygodnie, kiedy zaczynał szaleć. W końcu przyjechałem tutaj i błagałem brata o pomoc. Charlotte uprzejmie zaoferowała mi pomoc Nocnych Łowców z Instytutu. Kiedy dotarliśmy do domu, ta rzecz, która była moim ojcem rozszarpała męża mojej siostry. Zapewniam cię, Konsulu, że nie było możliwości, by ocalić mojego ojca. Walczyliśmy, by przeżyć.

- Więc dlaczego Tatiana...

- Ponieważ została upokorzona – powiedziała Tessa. Były to pierwsze słowa, które powiedziała, od kiedy Konsul wszedł do pokoju. - Powiedziała mi bardzo dużo. Wierzyła, że będzie to skaza na ich nazwisku, jeśli inni dowiedzą się o demonicznej ospie. Zakładam, że stara się przedstawić jakąś alternatywną wersję w nadziei, że opowiesz ją Radzie. Lecz ona nie mówi prawdy.

- Naprawdę Konsulu – rzekł Gideon. - Co ma większy sens? To, że wszyscy oszaleliśmy i zabiliśmy mojego ojca i teraz jego synowie ukrywają to, czy to, że Tatiana kłamie? Ona nigdy nie przemyśla sytuacji – wiesz o tym.

Gabriel stał z tyłu z ręką na krześle brata.

- Jeśli uważasz, że tak łatwo popełniłem ojcobójstwo, nie krępuj się i zabierz mnie do Cichego Miasta, by poddać mnie próbie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- To będzie prawdopodobnie najbardziej sensowna rzecz do zrobienia – powiedział Konsul.

Cecily odstawiła filiżankę z tak głośnym hukiem, że wszyscy spojrzeli na nią zdziwieniem.

- To niesprawiedliwe – odrzekła. - On mówi prawdę. My wszyscy mówimy.

Konsul posłał jej długie taksujące spojrzenie.

- Liczycie na moje zaufanie? - spytał. - A jednak ukrywacie przede mną swoje działania. Czyny mają swoje konsekwencje Charlotte.

- Josiahu, poinformowałam cię, co wydarzyło się w domu Lightwoodów w momencie, kiedy wszyscy wrócili i zapewnili, że nic im się nie stało...

- Powinnaś powiedzieć mi wcześniej – rzekł Konsul stanowczo. - Kiedy przybył Gabriel. To nie była rutynowa misja. Dopuściłaś do sytuacji, w której muszę cię bronić, mimo że jesteś nieposłuszna protokołowi i wyprawiłaś ich na tą misję bez zgody Rady.

- Nie było czasu...

- Dość – powiedział Konsul głosem, który sugerował, że usłyszał już wystarczająco dużo. - Gabrielu i Gideonie Lightwood, idziecie ze mną do Cichego Miasta, gdzie zostaniecie przesłuchani.

Charlotte zaczęła protestować, ale Konsul podniósł rękę.

- Przesłuchanie Gideona i Gabriela przez Braci jest konieczne, bo pozwoli uniknąć bałaganu i dzięki temu będę mógł prędko odrzucić prośbę Tatiany o odszkodowanie. Wasza dwójka. – Konsul Wayland odwrócił się do braci Lightwood. - Idźcie na dół do mojego powozu i czekajcie na mnie. Wszyscy trzej udamy się do Cichego Miasta. Gdy Bracia skończą z wami i nie znajdą nic interesującego, wrócimy tutaj.

- Jeśli niczego nie znajdą – powiedział Gideon z obrzydzeniem w głosie. Wziął brata za ramiona i wyprowadził go z pokoju. Gdy Gideon zamknął drzwi za nim, Tessa zauważyła coś świecącego na jego palcu. Znów nosił pierścień Lightwoodów.

- Dobrze – rzekł Konsul, zerkając na Charlotte. - Dlaczego nie poinformowałaś mnie w tej chwili, kiedy twoi Nocni Łowcy wrócili i powiedzieli ci, że Benedykt jest martwy?

Charlotte utkwiła wzrok w herbacie. Jej usta zacisnęły się w zdecydowaną linię.

- Chciałam chronić chłopców - powiedziała. - Chciałam, żeby mieli chwilę ciszy i spokoju. Trochę wytchnienia po tym, jak ojciec umarł na ich oczach i przed tym, kiedy zaczniesz zadawać im pytania, Josiahu!

- To prawie wszystko – odparł Konsul, ignorując jej wypowiedź. - Książki i papiery Benedykta. Tatiana powiedziała nam o nich. Przeszukaliśmy jego dom, ale nie ma jego czasopism, a jego biurko jest puste. To nie jest twoje śledztwo Charlotte. Te papiery należą do Clave. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Czego w nich szukacie? - spytał Henry, przesuwając gazetę z talerza. Brzmiał, jakby był niezainteresowany odpowiedzią, ale błysk w jego oczach przeczył pozornemu braku zainteresowania.

- Informacje o jego powiązaniach z Mortmainem. Informacji o innych członkach Clave, którzy mogą mieć powiązanie z Mortmainem. Wskazówek, co do miejsca pobytu Mortmaina...

- I jego maszyn? - zapytał Henry.

Konsul przerwał w połowie zdania.

- Jego maszyn?

- Diabelskich Maszyn. Jego armii automatów. Armii stworzonej w celu zniszczenia Nocnych Łowców, którą zamierza skierować przeciwko nam.

Charlotte, która pozornie ochłonęła, powiedziała, gdy odłożyła serwetkę:

- W rzeczywistości, jeśli Benedykt Lightwood coraz częściej wydawał niezrozumiałe dźwięki, wierzył, że ten czas nadejdzie wcześniej niż później.

- Więc, wzięłaś jego notatki i czasopisma. Inkwizytor był o tym przekonany.

Konsul wierzchem dłoni potarł oczy.

- Oczywiście, że je wzięłam. I oczywiście oddam ci je. Od początku miała zamiar to zrobić. – Wybitnie opanowana Charlotte podniosła mały srebrny dzwonek z talerza i zadzwoniła. Kiedy Sophie się pojawiła, przez chwilę szeptała jej coś na ucho. Sophie dygnęła w stronę Konsula i wymknęła się z pokoju.

- Powinnaś zostawić dokumenty tam, gdzie były. Taka jest procedura, Charlotte – powiedział Konsul.

- Nie było żadnego powodu, dla którego nie mogłam ich przeglądnąć...

- Musisz zaufać mojemu osądowi i Prawu. Chronienie braci Lightwood nie jest większym priorytetem niż znalezienie Mortmaina, Charlotte. Nie zarządzasz Clave. Jesteś częścią Enklawy i masz zgłaszać się do mnie. Czy to jasne?

- Tak Konsulu – odrzekła Charlotte, gdy Sophie wróciła do pokoju z pakietem papierów, które cichutko przekazała Konsulowi. - Następnym razem, gdy któryś z naszych cenionych członków zmieni się w robaka, natychmiast cię poinformujemy.

Konsul zacisnął szczęki.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Twój ojciec był moim przyjacielem – oznajmił Konsul. - Ufałem mu i dlatego ufam tobie. Nie zmuszaj mnie do żałowania, że cię powołałem lub wspierałem cię w walce przeciwko Benedyktowi Lightwoodowi, kiedy cię wyzwał.

- Byłeś po jego stronie! – krzyknęła Charlotte. - Gdy dał mi dwa tygodnie, by zakończyć zadanie niewykonalne, zgodziłeś się! Nie powiedziałeś słowa w mojej obronie! Gdybym nie była kobietą, nie zachowywalibyście się w ten sposób!

- Gdybyś nie była kobietą, – zaczął Konsul – nie musiałbym.

Z tymi słowami odszedł w wirze ciemnych szat i głucho iskrzących się run. Ledwie drzwi się zamknęły, Will syknął:

- Jak mogłaś dać mu te papiery? Potrzebujemy tych...

- Will, całą noc kopiowałam istotne rzeczy - odpowiedziała Charlotte, która osunęła się krzesło i przymknęła oczy. - Większość z nich, to był...

- Bełkot? - zasugerował Jem.

- Pornografia? - rzekł Will w tym samym czasie. - To może być jedno i drugie. Nie słyszeliście nigdy o pornograficznym bełkocie?

Jem uśmiechnął się, a Charlotte schowała twarz w dłonie.

- Było tam więcej pierwszego niż drugiego, jeśli musicie wiedzieć - powiedziała Charlotte. - Skopiowałam wszystko z nieocenioną pomocą Sophie.

Spojrzała w górę.

- Will, musisz zapamiętać. To już nie jest dłużej nasza sprawa. Mortmain jest problemem Clave, przynajmniej oni tak to widzą. Był czas, kiedy to my byliśmy odpowiedzialni za Mortmaina, ale …

- Jesteśmy odpowiedzialni za obronę Tessy! - powiedział Will tak ostro, że zaskoczył nawet Tessę. Pobladł, gdy uświadomił sobie, że wszyscy patrzą na niego ze zdziwieniem, ale ciągnął dalej: – Mortmain nadal chce Tessy. Nie możemy udawać, że się poddał. Może przyjść z automatami, może przyjść z czarami, ogniem i zdradą, ale przyjdzie.

- Oczywiście, że będziemy ją chronić – rzekła Charlotte. - Nie potrzebujemy przypomnień, Will. Ona jest jedną z nas. A mówiąc o nas...

Spojrzała w dół na talerz.

- Jessamine wraca do nas jutro.

- Co? - Will zbulwersował się i odłożył swoją filiżanką, rozchlapując herbatę po obrusie. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Nie było szumu wokół stołu, chociaż Cecily patrzyła ze zdziwieniem, a Tessa po wzięciu gwałtownego oddechu, milczała. Nadal pamiętała ostatni raz, kiedy widziała Jessamine, w Cichym Mieście, była blada i miała czerwone oczy, zapłakana i przerażona...

- Próbowała nas zdradzić Charlotte. A ty po prostu pozwalasz jej wrócić?

- Nie ma żadnej innej rodziny, jej majątek został skonfiskowany przez Clave, a ona sama nie jest w stanie prowadzić samodzielnego życia. Dwa miesiące przesłuchiwania w Cichym Mieście prawie doprowadziły ją do szaleństwa. Nie sądzę, żeby stanowiła zagrożenie dla kogokolwiek z nas.

- Wcześniej też sądziliśmy, że nie stanowi zagrożenia – powiedział Jem twardszym głosem niż Tessa by się po nim spodziewała. – A planowała oddać Tessę w ręce Mortmaina, a resztę z nas zhańbiła.

Charlotte potrząsnęła głową.

- Istnieje potrzeba miłosierdzia i litości. Jessamine nie jest tym, kim była. Wiedzielibyście o tym, gdybyście choć raz odwiedzili ją w Cichym Mieście.

- Nie mam zamiaru odwiedzać zdrajców – rzekł Will chłodno. - Czy nadal bredziła, że Mortmain jest w Idrisie?

- Tak. Właśnie dlatego Cisi Bracia się poddali. Nie mogli wydobyć żadnego sensu z jej wypowiedzi. Nie posiada żadnych sekretów, nie wie nic ważnego. I rozumie to. Czuje się bezwartościowa. Jeśli jednak spróbujesz wejść w jej buty...

- Och, nie mam wątpliwości, że ona robi to na pokaz Charlotte, płacze i rozdziera ubrania.

- Cóż, jeśli rozdziera szaty – powiedział Jem z uśmiechem skierowanym do swojego parabatai. - Wiesz, jak bardzo Jessamine lubi swoje ubrania...

Uśmiech Willa był niechętny, ale prawdziwy. Charlotte wyczuła, że zdobywa przewagę i ciągnęła.

- Nie poznacie jej, kiedy ją zobaczycie, obiecuję – rzekła. - Dajcie jej tydzień, tylko tydzień, a jeśli żadne z was nie będzie mogło jej znieść, zarządzę jej transport do Idrisu. – Odepchnęła talerz. - A teraz muszę przekopać się przez kopie dokumentów Benedykta. Kto mi pomoże?

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Do: Konsul Josiah Wayland

Od: Rada

Szanowny Panie,

Aż do otrzymania Twojego ostatniego listu, sądziliśmy, że nasza różna opinia na temat Charlotte Branwell jest kwestią do omówienia. Choć nie dałeś wyraźnego pozwolenia na powrót Jessamine Lovelace z Instytutu, wydało je Bractwo, które ma do tego prawo. Wydawało nam się, że powrót dziewczynki do jedynego miejsca, które zna, mimo jej wykroczenia, jest aktem dobroci serca. Jeśli chodzi o Woolseya Scotta, który jest założycielem organizacji Preator Lupus, to jest on naszym sojusznikiem.

Twoja sugestia, że pani Branwell może udzielać informacji tym, którzy nie mają na sercu dobra Clave, jest głęboko niepokojąca. Nie mamy dowodu, jednak jesteśmy niechętni pracować na podstawie tej informacji.

W imieniu Razjela,

Członkowie Rady.

~

Powóz Konsula był landem2 z pięcioma błyszczącymi szybami i literami CS na boku oznaczającymi Clave , a zaprzęgnięty był w parę nieskazitelnych szarych ogierów. Był to mokry dzień, lekko mżyło – kierowca zapadł się w siedzenie, prawie całkowicie zakryty przez nieprzemakalny kapelusz i płaszcz. Marszcząc brwi, Konsul, który nie powiedział słowa od kiedy opuścił salę śniadaniową Instytutu, wprowadził Gabriela i Gideona do powozu, wszedł za nimi i zatrzasnął drzwi.

2 znany od XVIII w. otwarty powóz czterokołowy, dwu - lub czterokonny, z czterema miejscami dla pasażerów i z podwyższonym siedzeniem z przodu dla powożącego.

Gdy pojazd zachwiał się koło kościoła, Gabriel odwrócił się, by wyjrzeć przez okno. Czuł słabe pieczenie w oczach i brzuchu. To uczucie przychodziło i odchodziło od poprzedniego dnia, czasami powracając z taką siłą, że myślał, iż jest chory.

Gigantyczny robak... ostatni etap astrioli...demoniczna ospa.

Kiedy Charlotte i reszta po raz pierwszy przedstawili swoje zarzuty przeciwko ojcu, nie chciał wierzyć. Ucieczka Gideona przypominała szaleństwo, a zdrada tak ogromna może być tłumaczona tylko przez obłęd. Ojciec obiecał, że Gideon przemyśli sobie swoje działania i powróci, by pomóc z prowadzeniem domu i do bycia Lightwoodem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Ale on nie wracał, dni stawały się krótsze i ciemniejsze, a Gabriel coraz rzadziej widywał ojca i wtedy zaczął się zastanawiać, a później bać.

Benedykt Lightwood był ścigany i został zabity.

Ścigany i zabity. Słowa wirowały w głowie Gabriela bez najmniejszego sensu. Zabił potwora, został przeszkolony do robienia tego, a ten potwór nie był już jego ojcem. Jego ojciec wciąż gdzieś żyje i lada moment Gabriel będzie mógł wyglądać przez okno i widzieć go spacerującego, jego długi płaszcz powiewający na wietrze, ostre i czyste linie jego profilu na tle nieba.

- Gabrielu! - To był głos jego brata, przecinający się przez mgłę wspomnień i jawy. - Konsul zadał ci pytanie.

Gabriel podniósł wzrok. Konsul przyglądał się mu, jego ciemne oczy patrzyły wyczekująco. Powóz przetoczył się po Fleet Street – dziennikarze i adwokaci, wszyscy śpieszyli się tam i z powrotem.

- Pytałem cię, – zaczął Konsul. - jak korzystałeś z gościnności Instytutu.

Gabriel mrugnął. Ostatnie dni różniły się od szarej codzienności. Charlotte kładąca mu ręce na szyi. Gideon zmywający krew z rąk. Twarz Cecily jak jasny, wściekły kwiatek.

- Wszystko jest w porządku, jak sądzę – odparł matowym głosem. - To nie jest mój dom.

- Cóż, rezydencja Lightwoodów jest wspaniała – rzekł Konsul. - Zbudowana na krwi i łupach, oczywiście.

Gabriel spojrzał na niego, nie rozumiejąc. Gideon patrzył przez okno, wyglądał na chorego.

- Myślałem, że chcesz rozmawiać o Tatianie – powiedział.

- Znam Tatianę – odparł Konsul. - Nic z rozsądku waszego ojca i życzliwości waszej matki. Obawiam się, że to dla niej zły interes. Oczywiście, jej wniosek o odszkodowanie zostanie odrzucony.

Gideon obrócił się w fotelu i spojrzał z niedowierzaniem na Konsula.

- Skoro nie zasilisz jej konta, dlaczego tutaj jesteśmy?

- Ponieważ mogę z wami rozmawiać sam na sam – odrzekł Konsul. - Rozumiecie, że kiedy początkowo przekazałem Instytut Charlotte, myślałem, że przyda się temu miejscu trochę kobiecej ręki. Granville Fairchild był jednym z najostrzejszych ze znanych mi ludzi, a choć prowadził Instytut zgodnie z ustawą, było to zimne, nieprzyjemne miejsce. Tutaj, w Londynie, największym mieście na świecie, Nocni Łowcy nie czuli się jak w domu. – Płynnie wzruszył ramionami. - Myślałem, że powierzając zarządzanie tym miejscem Charlotte, pomogę. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Charlotte i Henry’emu – poprawił Gideon.

- Henry był pionkiem – powiedział Konsul. - Wszyscy wiemy, jak to się mówi, że szara klacz jest lepszym koniem niż to małżeństwo. Henry miał nie przeszkadzać i nie robi tego. Ale nie Charlotte. Ona miała być posłuszna i spełniać moje życzenia. W tym zawiodła mnie do głębi.

- Poparłeś ją w walce przeciwko naszemu ojcu – wypalił Gabriel i zrobiło mu się przykro od razu, gdy to powiedział. Gideon posłał mu uspokajające spojrzenie, a Gabriel splótł ręce w rękawiczkach na kolanach, zaciskając wargi.

Konsul uniósł brwi.

- Czy twój ojciec byłby posłuszny? - spytał. - Były dwa złe wyjścia i wybrałem lepsze z nich. Miałem jeszcze nadzieję, że będę ją kontrolował. Ale teraz...

- Proszę pana – przerwał Gideon. - Dlaczego pan nam o tym mówi?

- Ach – rzekł Konsul. - Jesteśmy.

Zastukał w okno powozu.

- Richardzie! Zatrzymaj się przed Pokojami Argent.

Gabriel przeniósł wzrok na brata, który zdumiony wzruszył ramionami. Pokoje Argent były znane z sal z muzyką i klubu dżentelmenów w Piccadilly Circus. Panie o złej reputacji przychodziły tutaj i krążyły pogłoski, że biznes był własnością Podziemnych, a na niektórych „pokazach magii” pojawia się prawdziwa magia.

- Przychodziłem tutaj z waszym ojcem – powiedział Konsul, gdy cała trójka znajdowała się już na chodniku.

Gabriel i Gideon patrzyli w górę przez mżawkę na raczej pozbawiony smaku włoski front teatru, który był przeczepiony do skromnych budynków stojących tam wcześniej. Była to potrójna loggia3 pomalowana na nieco krzykliwy niebieski kolor

3 wnęka w zewnętrznej płaszczyźnie budynku, otwarta na zewnątrz, oddzielona drzwiami i oknem od pomieszczeń wewnętrznych.

- Pewnego razu policja cofnęła licencję Alhambra, ponieważ zarząd pozwolił, by kankan był tańczony na ich terenie. Ale teraz Alhambra jest prowadzona przez Przyziemnych. Jest to satysfakcjonujące. Możemy iść?

Jego ton nie pozostawiał miejsca na odmowę. Gabriel podążył za Konsulem przez wejście do arkady, gdzie pieniądze wędrowały z rąk do rąk, a bilet został zakupiony dla każdego z nich. Gabriel spojrzał na bilet z pewnym zdziwieniem. Miał on formę biletu z zaproszeniem, obiecującym najlepszą rozrywkę w Londynie!

- „Wyczyny siłowe” – przeczytał Gideonowi, gdy szli w dół długiego korytarza. – „Wyszkolone zwierzęta, siłaczki, akrobaci, występy cyrkowe i komiczni śpiewacy.” SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Gideon mruczał pod nosem.

- I kontorsjoniści – Gabriel dodał wesoło. - Wygląda na to, że jest tam kobieta, która może postawić stopę na swojej...

- Na Anioła, to miejsce jest trochę lepsze niż groszowy kabaret – powiedział Gideon. – Gabrielu nie patrz na nic, chyba że powiem, że wszystko jest w porządku.

Gabriel przewrócił oczami, gdy jego brat mocno chwycił go za łokieć i popchnął go do tego, co było najwyraźniej głównym salonem – wielki pokój z reprodukcjami dzieł Wielkich Włoskich Mistrzów na suficie, w tym „Urodzenie Wenus”, które teraz były raczej przydymione i w złej jakości. Pozłacane żyrandole wisiały nad usypiskami tynku, wypełniając pokój jasnym światłem. Przy ścianach stały wyłożone aksamitem ławki, na których było gromadziły się ciemne postacie – panowie w otoczeniu dam, których sukienki były zbyt jasne i które śmiały się zbyt głośno. Muzyka wylewała się ze sceny z przodu pokoju. Konsul podszedł do niej z uśmiechem. Kobieta z wysokim kapeluszem i ogonem skradała się w górę i w dół po scenie, śpiewając utwór zatytułowany „To jest niegrzeczne, ale miłe”. Kiedy się odwróciła jej zielone oczy błysnęły w świetle żyrandoli.

Wilkołak, pomyślał Gabriel.

- Poczekajcie tutaj na mnie przez chwilę chłopcy – powiedział Konsul i zniknął w tłumie.

- Uroczo – mruknął Gideon i przyciągnął Gabriela bliżej, gdy kobieta w satynowej bluzce z obcisłym stanikiem przeszła koło nich kołysząc ciałem. Pachniała ginem i czymś jeszcze, słodkim i ciemnym, jak zapach Jamesa Carstairs na spalonym cukrze.

- Kto by pomyślał, że z Konsula taki oszust? – rzekł Gabriel. – Czy nie możemy zaczekać, aż zabierze nas do Cichego Miasta?

- On nas tam nie weźmie – odparł Gideon.

- Nie zabierze?

- Nie bądź półgłówkiem Gabrielu. Oczywiście, że nie. On chce od nas czegoś innego. Nie wiem jeszcze czego. Wziął nas tutaj, by nas zaniepokoić i nie zrobiłby tego, gdyby nie był pewny, że ma na nas haka, który uniemożliwi nam opowiedzenie Charlotte lub komukolwiek innemu, gdzie byliśmy.

- Może on przyjeżdżał tutaj z ojcem.

- Być może, ale to nie dlatego tutaj teraz jesteśmy – powiedział Gideon z rezygnacją.

Zacisnął palce na ramieniu brata, gdy Konsul wrócił, niosąc ze sobą małą butelkę czegoś, co wyglądało jak soda, ale Gabriel przypuszczał, że było to warte co najmniej dwa pensy. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Co, nic dla nas? – spytał Gabriel i spotkał się ze spojrzeniem ze strony brata i kwaśnym uśmiechem Konsula.

Gabriel uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, czy Konsul ma rodzinę albo dzieci. Był po prostu Konsulem.

- Czy macie chłopcy pojęcie, – zaczął Konsul. – w jakim niebezpieczeństwie się znaleźliście?

- Niebezpieczeństwie? Z czyjej strony? Charlotte? – W głosie Gideona brzmiało niedowierzanie.

- Nie od Charlotte – odpowiedział Konsul. – Wasz ojciec nie tylko złamał Prawo. Został przeklęty. On nie tylko zawierał układy z demonami: on wszedł między nie. Jesteście Lightwoodami – jesteście wszystkim, co z Lightwoodów pozostało. Nie macie żadnych kuzynów, ciotek czy wujów. Mógłbym wykreślić całą waszą rodzinę z rejestru Nefilim i wyrzucić was i waszą siostrę na ulicę, byście zagłodzili się na śmierć lub błagali o życie wśród Przyziemnych i, gdybym chciał trzymać się Prawa, zrobiłbym to. I jak sądzicie, kto będzie o was walczyć? Kto stanie w waszej obronie?

Gideon bardzo zbladł, a jego palce, którymi chwycił Gabriela za rękę były białe.

- To nie fair – powiedział. – Mój brat ufał ojcu. On nie może być pociągnięty do odpowiedzialności…

- Ufał mu? Zadał śmiertelny cios, czyż nie? – rzekł Konsul. – Och, wy wszyscy przyczyniliście się do tego, ale czy to nie on zadał coup de grâce4, który zabił waszego ojca, co wskazuje na to, że dokładnie wiedział czym on był?

4 Cios dobijający rannego (fr.)

Gabriel był świadomy, że Gideon patrzy na niego z niepokojem. Powietrze w Pokojach Argent było gorące i gęste, kradło jego oddech. Kobieta na scenie śpiewała teraz piosenkę „Przez wszystko, co obowiązuje panią” i kroczyła w górę i w dół, uderzając w kółko końcem laski, co sprawiało, że podłoga drżała.

- Grzechy ojców, dzieci. Możecie zostać ukarani za swoje zbrodnie, jeśli tego zapragnę. Co zrobisz Gideonie, jeśli twój brat i Tatiana będą mieli palone runy? Będziesz stał i patrzył?

Prawa ręka Gabriela drgnęła. Czuł, że gdyby Gideon nie chwycił go pierwszy za nadgarstek i nie trzymał, wyciągnąłby rękę i zacisnął ja na gardle Konsula.

- Czego od nas chcesz? – zapytał Gideon, kontrolując swój głos. – Nie zabrałeś nas tutaj, tylko po to, żeby się odgrażać. Chcesz czegoś w zamian. A jeśli to coś, o co możesz prosić łatwo i legalnie, zrobiłbyś to w Cichym Mieście.

- Mądry chłopiec – powiedział Konsul. – Chcę, żebyście coś dla mnie zrobili. Zróbcie to, a ja zobaczę, czy dom Lightwoodów może być skonfiskowany, czy zachowacie swój honor i nazwisko, wasze ziemie w Idrisie i pozycję jako Nocni Łowcy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Co chcesz, żebyśmy zrobili?

- Chcę, żebyście obserwowali Charlotte. W szczególności jej korespondencję. Mówcie mi, jakie listy odbiera i wysyła, zwłaszcza te z Idrisu.

- Chcesz, żebyśmy ją szpiegowali. – Głos Gideona był matowy.

- Nie chcę już żadnych więcej niespodzianek, jak ta z twoim ojcem – odparł Konsul. – Nie powinna była trzymać w tajemnicy przede mną jego choroby.

- Musiała – odrzekł Gideon. – To był warunek umowy, którą zawarła…

Konsul zacisnął wargi.

- Charlotte Branwell nie ma prawa zawierać takich umów bez konsultacji ze mną. Jestem jej przełożonym. Nie powinna i nie może przechodzić nad moją głową w taki sposób. Ona i ta grupa z Instytutu zachowuje się, jakby był to ich własny kraj, który ma własne prawa. Spójrzcie, co się stało z Jessaminne Lovelace. Zdradziła nas wszystkich, prawie doprowadzając do naszej zagłady. James Carstairs, uzależniony od narkotyku, umiera. Ta panna Gray, która jest odmieńcem lub czarnoksiężnikiem i nie ma dla niej miejsca w Instytucie, śmiesznie zaręczyny są potępiane. I Will Herondale – Will Herondale jest kłamcą i rozpieszczonym bachorem, który wyrośnie na kryminalistę, jeśli kiedykolwiek dorośnie. – Konsul przerwał oddychając ciężko. – Charlotte może używać tego miejsca jako lenna, ale ono nim nie jest. Jest Instytutem i odpowiada przed Konsulem. I wy też będziecie.

- Charlotte nie zrobiła nic, by zasłużyć na taką zdradę z mojej strony – powiedział Gideon.

Konsul wskazał palcem w jego kierunku.

- Będzie dokładnie tak, jak mówię. Wasza lojalność nie należy do niej, nie może. Macie być lojalni wobec mnie. Musicie. Rozumiecie to?

- A jeśli powiem nie?

- Stracicie wszystko. Dom, ziemię, nazwisko, rodowód, cel w życiu.

- Zrobimy to – rzekł Gabriel, zanim Gideon zdążył się odezwać. – Będziemy ją dla ciebie obserwować.

- Gabriel - Gideon zaczął.

Gabriel zwrócił się do swojego brata:

- Nie – powiedział. - To za wiele, nie chcesz być kłamcą, rozumiem to. Ale przede wszystkim musimy być lojalni rodzinie. Blackthornowie wyrzucili Tati na ulice, a ona nie przetrwa tam długo, ona i dziecko.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Gideon zbladł.

- Tatiana będzie miała dziecko?

Mimo grozy sytuacji, Gabriel poczuł ukłucie satysfakcji z wiedzy o czymś, czego nie wiedział jego brat.

- Tak - odpowiedział. - Wiedziałbyś to, gdybyś nadal był częścią naszej rodziny

Gideon rozejrzał się po pokoju, jakby szukając znajomej twarzy, potem spojrzał bezradnie z powrotem na brata i Konsula.

- Ja…

Konsul Wayland uśmiechnął się ozięble do Gabriela, a potem do jego brata.

- Więc zgadzacie się, panowie?

Po dłuższej chwili Gideon skinął.

- Zrobimy to.

Gabriel nie prędko zapomni spojrzenia, które pojawiło się na twarzy Konsula. Była w nim satysfakcja pomieszana z odrobiną zdziwienia. Było jasne, że nie spodziewał się niczego więcej, niczego lepszego od chłopców Lightwood.

~

- Ciasteczka? - Tessa powiedziała z niedowierzaniem.

Usta Sophie drgnęły w uśmiechu. Była na kolanach przed kratą ze szmatką i wiadrem wody z mydłem.

- Mogłabyś bez trudu powalić mnie na ziemię, tak byłam zaskoczona. - potwierdziła. - Dziesiątki ciastek. Pod jego łóżkiem, wszystkie już twarde jak skała.

- Wielkie nieba - rzekła Tessa, przesunęła się na brzeg łóżka i oparła się na rękach. Ilekroć Sophie sprzątała jej pokój, Tessa zawsze musiała powstrzymywać samą siebie, by nie popędzić z powrotem pomóc dziewczynie przy rozpalaniu albo odkurzaniu. Próbowała tego przy kilku okazjach, ale gdy Sophie delikatnie, ale stanowczo po raz czwarty odesłała Tessę, poddała się.

- I ty byłaś zła? – spytała Tessa.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- Oczywiście, że byłam! To była dla mnie dodatkowa robota, noszenie ciastek w górę i w dół po schodach i chowanie ich jak tych - nie będę zdziwiona, jeśli skończymy z myszami na jesień.

Tessa skinęła, poważnie uznając potencjalny problem gryzoni.

- Ale czy to nie trochę pochlebne, że pokonał taką odległość tylko po to, żeby cię zobaczyć?

Sophie wyprostowała się.

- To nie jest pochlebne. On nie myśli racjonalnie. On jest Nocnym Łowcą, a ja jestem Przyziemną. Nie mogę niczego od niego oczekiwać. W najlepszym z możliwych światów, on może zaoferuje mi bym była jego kochanką, gdy on będzie się żenił z Nocną Łowczynią.

Gardło Tessy zacisnęło się, gdy wspomniała Willa na dachu, oferującego jej właśnie to, oferującego jej wstyd i hańbę i to, jak mała się poczuła, jak bezwartościowa. To było kłamstwo, ale to wspomnienie dalej sprawia jej ból.

- Nie - rzekła Sophie, patrząc w dół na swoje czerwone, spracowane dłonie. - To jest lepsze, że nigdy nie nosiłam się z tą myślą. W ten sposób nie będzie rozczarowania.

- Sądzę, że Lightwoodowie są lepszymi ludźmi – powiedziała Tessa.

Sophie odgarnęła włosy z twarzy, jej palce lekko dotykały blizny przecinającej jej policzek.

- Czasami myślę, że nie ma lepszych ludzi niż tacy.

~

Ani Gideon, ani Gabriel nie odzywali się, gdy ich powóz brzęczał powrotem ulicami West Endu do Instytutu. Padał teraz deszcz, grzechocząc w wóz tak głośno, że Gabriel wątpił, by kogokolwiek byłoby słychać, gdyby się odezwał. Gideon wpatrywał się w swoje buty, nie podnosząc wzroku, gdy zbliżali się do Instytutu. Ponieważ ten zamajaczył w deszczu, Konsul otworzył drzwi i wypuścił ich na zewnątrz.

- Ufam wam chłopcy – powiedział. – Teraz idźcie sprawić, by Charlotte również wam zaufała. I nie mówcie nikomu o naszej dyskusji. Jeśli chodzi o to popołudnie, spędziliście je z Braćmi. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Gideon bez słowa wyszedł z powozu, a Gabriel podążył za nim. Lando odwróciło się i zabrzęczało w szarym południu Londynu. Niebo było czarne i żółte, mżawka była jak ciężkie granulki ołowiu, a mgła tak gęsta, że Gabriel ledwo mógł zobaczyć bramy Instytutu zamykające się za powozem. A na pewno nie zobaczył rąk brata, który rzucił się do przodu, złapał go za kołnierz marynarki i zaciągnął na drugi koniec ściany Instytutu.

Omal nie upadł, gdy Gideon popchnął go kamienną ścianę starego kościoła. Byli blisko stajni, w połowie zasłonięci przez jedną z przypór, ale nie całkiem chronieni przed deszczem. Zimne krople atakowały głowę i szyję Gabriela oraz wpadały za jego koszulę.

- Gideon… - zaprotestował, ślizgając się na mokrym bruku.

- Bądź cicho. – Oczy Gideona były ogromne i szare w słabym świetle, lekko zabarwione na zielono.

- Masz rację. – Gabriel zniżył głos. – Musimy ustalić naszą historię. Gdy spytają, co robiliśmy tego popołudnie, nasze wersje powinny być idealnie zgodne, inaczej to nie będzie wiarygodne…

- Powiedziałem cicho. – Gideon popchnął brata na ścianę, wystarczająco mocno, by ten krzyknął z bólu. – Nie powiemy Charlotte o naszej rozmowie z Konsulem, ale nie będziemy jej też szpiegować. Gabrielu, jesteś moim bratem i kocham cię. Zrobiłbym wszystko, by cię chronić. Ale nie zamierzam sprzedać naszych dusz.

Gabriel spojrzał na brata. Deszcz moczył włosy Gideona i spływał po jego kołnierzu.

- Możemy umrzeć na ulicy, jeśli nie zrobimy tego, czego chce Konsul.

- Nie zamierzam okłamywać Charlotte.

- Gideonie…

- Widziałeś wyraz twarzy Konsula? – przerwał Gideon. – Kiedy zgodziliśmy się szpiegować, zdradzić gościnność domu, który nas przyjął? Nie był w najmniejszym stopniu zaskoczony. Nie miał chwili wątpliwości, co do nas. Nie oczekiwał niczego innego niż zdrady od Lightwoodów.

Jego dłonie zacisnęły się na ramionach Gabriela.

- Jest więcej rzeczy w życiu niż przetrwanie – rzekł. – Mamy honor, jesteśmy Nefilim. Jeśli zabierze nam to, nic nam nie zostanie.

- Dlaczego? – spytał Gabriel. – Dlaczego jesteś taki pewny, że strona Charlotte jest tą dobrą?

- Ponieważ strona naszego ojca nią nie była - odpowiedział Gideon. - Ponieważ znam Charlotte. Ponieważ żyję wśród tych ludzi od miesięcy i oni są dobrymi ludźmi. Ponieważ Charlotte Branwell była dla mnie miła. I Sophie ją kocha.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

- A ty kochasz Sophie.

Usta Gideona drgnęły.

- Jest Przyziemną i służącą - rzekł Gabriel. - Nie wiem, czego oczekujesz.

- Niczego - odparł szorstko Gideon. - Nie oczekuję niczego. Ale fakt, że uważasz, iż powinienem, pokazuje, że ojciec wychował nas w przekonaniu, że powinniśmy postępować dobrze tylko w wypadku, gdzie za efekt jest nagroda. Nie złamię słowa danego Charlotte. To jedna z takich sytuacji Gabrielu. Ale jeśli nie chcesz brać w tym udziału, mogę wysłać cię, byś mieszkał z Blackthornami. Ale nie będę okłamywać Charlotte.

- Owszem, będziesz - rzekł Gabriel. - Obydwaj będziemy ją okłamywać. Ale będziemy również okłamywać Konsula.

Gideon zmrużył oczy. Deszczówka kapała z jego rzęs.

- Co masz na myśli?

- Zrobimy tak, jak mówi Konsul i przeczytamy korespondencję Charlotte. Wtedy będziemy zgłaszać się do niego, ale raporty będą sfałszowane.

- Jeśli mamy zamiar dawać mu fałszywe raporty, to po co mamy czytać jej listy?

- Żeby wiedzieć, czego nie powiedzieć – odparł Gabriel, czując wilgoć w ustach. Smakowała, jakby kapała z dachu Instytutu – brudna i gorzka. – Aby uniknąć przypadkowego powiedzenia prawdy.

- Jeśli zostaniemy zdemaskowani, możemy zmierzyć się z najsurowszą karą.

Gabriel splunął deszczówką.

- Powiedz mi. Chcesz ryzykować poważnymi konsekwencjami dla mieszkańców Instytutu, czy nie? Bo ja… ja robię to dla ciebie, ponieważ…

- Ponieważ?

- Bo popełniłem błąd. Myliłem się w stosunku do ojca. Wierzyłem mu, a nie powinienem. – Gabriel wziął głęboki oddech. – Myliłem się i staram się to zmienić, a jeśli to jest cena, którą muszę zapłacić, to zrobię to.

Gideon przyglądnął mu się przez długi czas.

- Cały czas miałeś taki plan? Kiedy w Pokojach Argent zgodziłeś się na żądania Konsula, miałeś taki zamysł?

Gabriel odwrócił się od brata i spojrzał w stronę mokrego od deszczu dziedzińca. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Eliza Korekta: Gladys

Oczami duszy widział ich dwójkę, znacznie młodszą, w miejscu, gdzie Tamiza przecinała krawędź ich posiadłości, a Gideon pokazywał mu bezpieczne ścieżki na błotnistym gruncie. Jego brat zawsze był jedynym, który wskazywał mu bezpieczne drogi. Był czas, kiedy wierzyli sobie bezwarunkowo, a on nie miał pojęcia, kiedy to się skończyło, ale przez to serce bolało go bardziej niż po stracie ojca.

- Czy uwierzysz mi, – zaczął z goryczą - gdy powiem, że tak było? Ponieważ to prawda.

Gideon stał jeszcze przez dłuższą chwilę. Później Gabriel odkrył, że został pociągnięty do przodu, jego twarz została przyciśnięta do mokrej wełny płaszczu Gideona, podczas gdy jego brat trzymał go mocno.

- Już wszystko w porządku braciszku. Wszystko będzie dobrze – szeptał i kołysał ich w deszczu do przodu i do tyłu.

~

Do: Członkowie Rady

Od: Konsul Josiah Wayland

Bardzo dobrze, Panowie. W takim razie proszę tylko o cierpliwość, nie można działać w pośpiechu. Jeśli chcecie dowodu, wkrótce go dostarczę.

Już niedługo znów napiszę.

W imieniu Razjela i obronie jego honoru,

Josiah Wayland.

Rozdział VII

Nie bój się marzyć

Gdyby minione lata były mi dane ponownie,

I wybór dobra i zła przede mną spoczął

Czy przyjąłbym przyjemność z bólem

Czy śmiał marzyć, że nigdy się nie spotkaliśmy?

- AUGUSTA, LADY GREGORY, GDYBY MINIONE LATA BYŁY MI DANE PONOWNIE

~

Do: Konsul Wayland

Od: Gabriel i Gideon Lightwood

Szanowny Panie,

Jesteśmy nad wyraz wdzięczni, że przypisał nam Pan zadanie przypatrywania się zachowania Pani Branwell. Kobiety, jak wiemy, muszą być bacznie obserwowane, aby nie zbłądziły. Z żalem informujemy, że mamy do zgłoszenia szokujące wieści.

Zarządzanie domem jest najważniejszym obowiązkiem kobiety, a jedną z najważniejszych kobiecych cnót jest oszczędność. Jednakże pani Branwell wydaje się być uzależniona od przepychu i nie dba o nic poza zachowaniem wulgarnej prezencji.

Choć może ona być ubrana odpowiednio, kiedy składa się jej wizytę, jesteśmy zasmuceni, informując, że w czasie wypoczynku przystraja się ona w najlepsze jedwabie i najdroższe klejnoty, jakie można sobie wyobrazić. Prosił nas Pan o to, i choć byliśmy niechętni wtrącać się w damską prywatność, zrobiliśmy to. Będziemy przekazywali dokładne szczegóły jej listu do modystki, ale obawiamy się, że będzie Pan niezadowolony. Wystarczy powiedzieć, że pieniądze wyłożone na kapelusze konkurują z rocznym dochodem dużej posiadłości lub małego państwa. Nie uda nam się zrozumieć, dlaczego jedna mała kobieta potrzebuje tak wielu kapeluszy. Jest mało prawdopodobne, że ukrywa dodatkowe głowy na swojej osobie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Bylibyśmy zbyt kulturalni, komentując damski strój z pominięciem jego szkodliwego wpływu na nasze obowiązki. Ona skąpi na domowe wydatki do tego stopnia, że aż przeraża. Każdego wieczoru zasiadamy do kolacji z papką na talerzu, kiedy ona ocieka kamieniami i błyskotkami. To jest, jak można wydedukować, mało wdzięczna odpłata dla dzielnych Nocnych Łowców. Jesteśmy tak słabi, że prawie zostaliśmy pokonani przez demona Behemotha w ostatni wtorek, a oczywiście te stworzenia składają się głównie z lepkiej substancji. Nawet w naszej szczytowej formie, z zapewnionym dobrym jadłem, żaden z nas nie byłby zdolny do zmiażdżenia pod obcasami naszych butów tuzina demonów Behemotha na raz.

Mamy wielką nadzieję, że będzie pan w stanie udzielić nam pomocy w tej sprawie, a wydatki pani Branwell na kapelusze - i inne kobiece artykuły odzieżowe, które w delikatności wahamy się nazwać - zostaną sprawdzone.

Z poważaniem

Gideon i Gabriel Lightwood

- Co to błyskotka? - spytał Gabriel, mrugając w sposób charakterystyczny dla sowy na list, który pomagał komponować. Właściwie to Gideon podyktował większość; Gabriel tylko przesuwał piórem po kartce. Zaczynał podejrzewać, że za surową fasadą jego brata znajdował się niedoceniony komiczny geniusz.

Gideon machnął lekceważąco ręką.

- To nie ma znaczenia. Zapieczętuj kopertę i oddajmy ją Cyrilowi, żeby poszła z poranną pocztą.

~

Minęło kilka dni od bitwy z wielkim robakiem, a Cecily znów była w sali treningowej. Zaczynała się zastanawiać, czy powinna przenieść swoje łóżko i resztę wyposażenia do tego miejsca, bo wydawało się, że spędzała tutaj większość czasu. Sypialnia, którą dała jej Charlotte, prawie całkowicie pozbawiona była dekoracji czy czegokolwiek, co mogłoby przypominać jej o domu. Nie przywiozła prawie niczego osobistego z Walii, nie spodziewając się, że zostanie tu dłuższy czas.

Tutaj przynajmniej, w pokoju z bronią czuła się bezpieczna. Być może dlatego, że nie było miejsca takiego jak to, gdzie dorastała; to była wyłącznie jedna z placówek Nocnych Łowców. Nic w nim nie mogłoby uczynić jej stęsknioną za domem. Na ścianach wisiały dziesiątki broni. Jej pierwsza lekcja z Willem, kiedy jeszcze płonął wściekłością, że ona w ogóle tutaj była, obejmowała zapamiętanie wszystkich ich nazw i czynności, do których służą. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Katany z Japonii, dwuręczne pałasze, mizerykordie o cienkich ostrzach, morgenszterny i buzdygany, zakrzywione tureckie ostrza, kusze, proce i małe rurki wyrzucające zatrute igły. Pamiętała Willa wypluwającego z siebie słowa, jakby były trucizną.

Możesz być tak zły, jak tylko chcesz, braciszku, pomyślała. Mogę teraz udawać, że chcę być Nocną Łowczynią, bo to nie daje ci żadnego wyboru, oprócz trzymania mnie tu. Ale pokażę ci, że ci ludzie nie są twoją rodziną. Sprowadzę cię do domu.

Wzięła teraz ze ściany miecz, ostrożnie ważąc go w dłoniach. Will wyjaśniał jej sposób trzymania dwuręcznego miecza tuż pod klatką piersiową, wskazując na wprost. Waga powinna być rozmieszczona w jednakowym stopniu na obu nogach, a mieczem należy zamachnąć się nie samymi rękami, ale od ramion, żeby uzyskać jak największą siłę na zabójczy cios.

Zabójczy cios. Przez wiele lat była zła na brata za opuszczenie ich, aby dołączyć do Nocnych Łowców w Londynie, żeby oddać się temu, co jej matka określała jako życie bezmyślnego mordu, broni, krwi i śmierci. Co było dla niego niewystarczające w zielonych górach Walii? Co uczynił brak rodziny? Dlaczego odwrócił się od najbardziej błękitnego z błękitnych mórz dla czegoś tak pustego, jak to wszystko tutaj?

A jednak ona była tutaj, decydując się spędzić czas samotnie w sali treningowej z bezgłośną kolekcją uzbrojenia. Waga miecza w jej dłoni była pocieszająca, prawie jakby służyła za barierę pomiędzy nią a jej uczuciami.

Kilka dni wcześniej ona i Will wędrowali po całym mieście, od nor opium do piekieł hazardu, by prześladować Ifrytów, rozmycie kolorów, zapachów, świateł. Jej brat nie był właściwie przyjazny, ale wiedziała, że dla Willa pozwolenie jej towarzyszyć sobie podczas tak delikatnego zadania było rzeczywiście gestem.

Cieszyła się z tego towarzystwa tamtej nocy; to było jak odzyskanie brata. Ale im robiło się później, tym Will stawał się stopniowo coraz bardziej milczący, a kiedy wrócili do Instytutu, odszedł, wyraźnie chcąc być sam, zostawiając Cecily z niczym, prócz perspektywy wrócenia do pokoju, położenia się i wpatrywania w sufit aż nadszedł świt.

Gdy planowała przyjazd tutaj, myślała, że więzi, które go tutaj trzymały, nie mogły być tak silne. Jego przywiązanie do tych ludzi nie mogło być takie, jak to do rodziny. Ale kiedy noc trwała, a ona widziała jego nadzieję, a potem rozczarowanie w każdym nowym zakładzie, kiedy pytał o yin fen i nie było nikogo, kto by go miał, zrozumiała – och, powiedziano jej to wcześniej, wiedziała wcześniej, ale to nie było to samo, co zrozumienie – że więzi, które go tutaj trzymały, były tak silne jak wszelkie więzy krwi.

Teraz była zmęczona, i choć trzymała miecz tak, jak nauczył ją Will – prawa ręka poniżej osłony, lewa na rękojeści – wyślizgnął się z jej uścisku i przechylił się w przód, wbijając się w punkt w podłodze.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

- O rety - odezwał się głos w drzwiach. - Obawiam się, że za ten wysiłek mogę dać ci jedynie trzy. Być może cztery, gdybym był skłonny dać ci dodatkowy punkt za uprawianie szermierki w popołudniowej sukni.

Cecily, która w rzeczy samej nie zadała sobie trudu, aby się przebrać, odwróciła głowę i spojrzała na Gabriela Lightwooda, który pojawił się w drzwiach jak jakiś chochlik w szale.

- Być może nie jestem zainteresowana pańską opinią.

- Być może. - Postąpił krok w przód do pokoju. - Anioł wie, że twój brat nigdy nie był.

- W tym się zgadzamy - zauważyła Cecily, uwalniając miecz z podłogi.

- Ale w niewielu kwestiach więcej. - Gabriel stanął za nią. Oboje odbijali się w jednym z luster szkoleniowych. Gabriel był o dobrą głowę wyższy od niej, a ona mogła wyraźnie zobaczyć jego twarz nad swoim ramieniem. Miał jedną z tych dziwnych twarzy o ostrych rysach: przystojny pod pewnymi kątami i osobliwie wyglądający bardziej interesująco niż inni. Na jego brodzie była mała biała blizna, jak gdyby została nacięta cienkim ostrzem. - Chcesz, żebym ci pokazał, jak należy prawidłowo trzymać miecz?

- Jeśli musisz.

Nie odpowiedział, ale sięgnął wokół niej, dostosowując jej uścisk na rękojeści.

- Nigdy nie trzymaj miecza czubkiem w dół - powiedział. - Trzymaj go tak, jak pokazuję, tak, że jeśli przeciwnik cię zaatakuje, nadzieje się na twój miecz.

Cecily odpowiednio poprawiła uścisk. Jej myśli pędziły. Przez tak długi czas myślała o Nocnych Łowcach jak o potworach. Potworach, które porwały jej brata, a o sobie jako bohaterce, która przybywa, żeby go uratować, nawet jeśli nie zdawał sobie sprawy z tego, że potrzebował ratunku. To było dziwne, a ona stopniowo zdawała sobie sprawę, jak ludzcy byli. Czuła ciepło płynące z ciała Gabriela, jego oddech poruszający jej włosami i, och, to było dziwne, być świadomym tak wielu rzeczy o kimś innym: sposób, w jaki czuli, muśnięcie ich skóry, ich zapach...

- Widziałem, jak walczyłaś w domu Lightwoodów - mruknął Gabriel. Jego dłoń musnęła jej palce, a Cecily przeszył lekki dreszcz.

- Źle? - rzuciła, próbując przybrać dokuczliwy ton.

- Z pasją. Są tacy, którzy walczą, bo to ich obowiązek i tacy, którzy to robią, bo to kochają. Ty to kochasz.

- Nie - zaczęła Cecily, ale jej wypowiedź została przerwana, bo drzwi sali treningowej otworzyły się z głośnym hukiem.

To był Will, wypełniając wejście swoją szczupłą sylwetką o szerokich ramionach. Jego niebieskie oczy ciskały gromy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

- Co ty tu robisz? - domagał się.

To by było na tyle, jeśli chodzi o pokój osiągnięty przez nich ostatniej nocy.

- Ćwiczę - powiedziała Cecily. - Powiedziałeś, że nie będę lepsza bez ćwiczeń.

- Nie ty. Gabriel Lightworm - Will wskazał brodą w kierunku drugiego chłopaka. - Wybacz, miałem na myśli Gabriel Lightwood.

Gabriel powoli odsunął ręce od Cecily.

- Ktokolwiek dawał twojej siostrze korepetycje z szermierki, przekazał wiele złych nawyków. Starałem się pomóc.

- Powiedziałam mu, że wszystko w porządku - stwierdziła Cecily, nie mając pojęcia, czemu broni Gabriela, podejrzewając, że to drażni Willa.

I tak się stało. Zmrużył oczy.

- A powiedział ci, że od lat szuka sposobu na odegranie się na mnie za coś, co postrzega jako obrazę dla swojej siostry? I że nie ma lepszej drogi niż poprzez ciebie?

Cecily odwróciła głowę, żeby spojrzeć na Gabriela, którego twarz przybrała wyraz irytacji zmieszanej z przekorą.

- Czy to prawda?

Nie odpowiedział jej, tylko Willowi:

- Gdybyśmy mieszkali w jednym domu, Herondale, musielibyśmy nauczyć się traktować się serdecznie. Chyba się ze mną zgodzisz?

- Tak długo, jak jestem w stanie wciąż tak łatwo złamać ci rękę, jak na ciebie patrzeć, nie zgodzę się na taką rzecz. - Will sięgnął ręką i oderwał rapier od ściany. - Teraz odejdź stąd, Gabrielu. I zostaw moją siostrę samą.

Z jednym pogardliwym spojrzeniem Gabriel przepchnął się koło Willa i wyszedł z pokoju.

- Czy to było absolutnie konieczne, Will? - zażądała Cecily, gdy tylko drzwi się zamknęły.

- Znam Gabriela, a ty nie. Proponuję, żebyś zostawiła to mnie, żeby najlepiej osądzić jego charakter. Chce cię wykorzystać, żeby zranić mnie.

- Doprawdy, nie możesz sobie wyobrazić jego innej motywacji niż takiej, która trafiałaby w ciebie?

- Znam go - powiedział Will ponownie. - Pokazał się jako kłamca i zdrajca. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

- Ludzie się zmieniają.

- Nie tak bardzo.

- Ty owszem. - Cecily przeszła przez salę i z brzękiem opuściła miecz na ławkę.

- Tak samo jak i ty - stwierdził Will, zaskakując ją. Odwróciła się w jego stronę.

- Ja się zmieniłam? Jak się zmieniłam?

- Kiedy tu przyjechałaś, - zaczął - mówiłaś w kółko o zabraniu mnie z sobą do domu. Nie lubiłaś treningu. Udawałaś, ale ja to zauważyłem. Potem przestało być "Will, musisz wracać do domu" i zaczęło się "Will, napisz list", a ty zaczęłaś lubić treningi. Gabriel jest draniem, ale miał rację, co do jednego: podobała ci się walka z wielkim robakiem w domu Lightwoodów. Krew Nocnych Łowców jest jak proch strzelniczy w twoich żyłach, Cecy. Gdy się rozpali, niełatwo go ugasić. Pozostań tu dłużej, a istnieje prawdopodobieństwo, że będziesz jak ja – zbyt złączona, żeby odejść.

Cecily zerknęła na brata. Jego koszula była rozpięta przy kołnierzu, ukazując coś mrugającego szkarłatem w zagłębieniu jego szyi.

- Czy ty masz na sobie damski naszyjnik, Will?

Will przyłożył rękę do szyi, wyglądając na spłoszonego, ale zanim zdążył odpowiedzieć, drzwi sali treningowej znów się otworzyły i stanęła w nich Sophie z niepokojem wymalowanym na pokrytej blizną twarzy.

- Panie Willu, panno Herondale - powiedziała. - Szukałam was. Charlotte każe wszystkim przyjść natychmiast do salonu. Chodzi o bardzo pilną kwestię.

~

Cecily zawsze była samotnym dzieckiem. Trudno było nie być, kiedy twoje starsze rodzeństwo nie żyło lub zaginęło, a w pobliżu nie było nikogo w twoim wieku, kto według rodziców byłby odpowiednim towarzystwem. Wcześnie nauczyła się, żeby zajmować się własnymi obserwacjami ludzi odcięta od innych, ale będąc na tyle blisko, żeby móc wziąć je wszystkie i badać, kiedy była samotna.

Nawyki życia nie zostały szybko złamane i choć Cecily nie była już dłużej samotna, odkąd przybyła do Instytutu osiem tygodni temu, uczyniła z mieszkańców obiekt swoich uważnych badań. Byli Nocnymi Łowcami – na początku wrogami, a potem coraz mniej, aż stali się przedmiotem jej fascynacji.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Przyjrzała się wszystkim, kiedy wchodziła do salonu obok Willa. Najpierw była Charlotte siedząca za biurkiem. Cecily nie znała Charlotte długo, a wiedziała, że ta była rodzajem kobiety, która nawet spokój trzymała pod presją. Była mała, ale silna, trochę jak jej własna matka, aczkolwiek z mniejszą skłonnością do mruczenia po walijsku.

Potem był Henry. Był chyba pierwszą osobą, która przekonała Cecily, że choć Nocni Łowcy są inni, nie są niebezpiecznymi obcymi. Nie było nic przerażającego w Henrym, wszystko to chude nogi i kąty, jak oparł się o biurko Charlotte.

Następnie jej wzrok prześlizgnął się po Gideonie Lightwoodzie – niższym i bardziej krępym niż jego brat – Gideonie, którego szarozielone oczy zazwyczaj śledziły Sophie po Instytucie jak oczy pełnego nadzieli szczeniaka. Zastanawiała się, czy inni w Instytucie zauważyli jego przywiązanie do ich pokojówki, a także, co myślała o tym sama Sophie.

A potem był Gabriel. Myśli Cecily w jego obecności stawały się niespokojne, zagmatwane i skomplikowane. Jego oczy były jasne, ciało napięte jak zwinięta sprężyna, kiedy opierał się o fotel brata. Na ciemnej aksamitnej sofie naprzeciwko Lightwoodów siedział Jem z Tessą obok siebie. Jem podniósł głowę, kiedy drzwi się otworzyły i jak zwykle wydał się bardziej promienny na widok Willa. To było specyficzne dla nich obu, a Cecily zastanawiała się, czy jest tak samo ze wszystkimi parabatai, czy oni byli wyjątkowym przypadkiem. W każdym razie, to musi być straszne być tak splecionym z inną osobą zwłaszcza, gdy jedna z nich jest tak krucha jak Jem.

Jak widziała, Tessa położyła rękę na dłoni Jema i cicho powiedziała do niego coś, co sprawiło, że się uśmiechnął. Tessa spojrzała szybko na Willa, ale on tylko przeszedł przez pokój, jak zwykle, żeby oprzeć się na gzymsie kominka. Cecily nigdy nie mogła się zdecydować czy robił to, bo nieustannie było mu zimno, czy dlatego, że myślał, że wygląda zuchwale, stojąc przed skaczącymi płomieniami.

Musi być ci wstyd, że masz brata, który ukrywa uczucie do narzeczonej swojego parabatai, powiedział jej Will. Gdyby był kimkolwiek innym, powiedziałaby mu, że utrzymywanie sekretów nie ma sensu. W końcu prawda wyjdzie na jaw. Ale w przypadku Willa nie była pewna. Po swojej stronie miał umiejętność ukrywania i udawania czegoś latami. Był mistrzem aktorstwa. Gdyby nie to, że była jego siostrą, gdyby nie to, że widziała jego twarz, kiedy Jem nie patrzył, nie sądziła, że byłaby w stanie się domyślić.

A potem nadeszła okropna prawda, że nie będzie potrzeby utrzymywania tego sekretu na zawsze. Musiał to ukrywać jedynie tak długo, jak żył Jem. Gdyby James Carstairs nie był tak bezlitośnie miły i nie miał dobrych intencji, Cecily pomyślała, mogłaby go nienawidzić w imieniu brata. On nie tylko żenił się z dziewczyną, którą kochał Will, ale kiedy sam umrze, bała się, że Will nigdy nie dojdzie do siebie. Ale nie można winić kogoś za umieranie. Za celowe zostawienie, być może, jak jej brat zostawił ją i rodziców, ale nie za umieranie, którego moc jest z pewnością poza zasięgiem każdego śmiertelnego człowieka.

- Cieszę się, że jesteśmy tu wszyscy - rzekła Charlotte napiętym głosem, który zakończył badania Cecily.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Charlotte patrzyła poważnie w dół na wypolerowaną tacę na jej biurku, na której był otwarty list i mały pakunek owinięty w pergamin. - Otrzymałam niepokojący fragment korespondencji. Od Magistra.

- Od Mortmaina? - Tessa pochyliła się do przodu, a mechaniczny aniołek, którego zawsze nosiła na szyi, poruszył się, błyszcząc w świetle ognia. - Napisał do ciebie?

- Zakładam, że nie po to, aby spytać o twoje zdrowie - powiedział Will. - Czego on chce?

Charlotte wzięła głęboki wdech.

- Przeczytam wam list.

Droga Pani Branwell,

Proszę mi wybaczyć niepokojenie Pani w czasie, który musi być bardzo niespokojny dla pani domu. Byłem rozżalony, choć muszę przyznać, że nie wstrząśnięty, słysząc o rażącej niedyspozycji pana Carstairsa.

Wierzę, że jest Pani świadoma, że jestem szczęśliwym posiadaczem dużej – powinienem powiedzieć ekskluzywnie dużej – porcji medykamentu, którego pan Carstairs wymaga dla dalszego dobrego samopoczucia. W ten sposób znaleźliśmy się w najbardziej interesującej sytuacji, którą jestem gotów rozwiązać w sposób satysfakcjonujący dla nas obojga. Byłbym bardzo zadowolony, dokonując wymiany: jeśli powierzy Pani pannę Gray mnie, oddam Pani dużą porcję yin fen.

Wysyłam znak mojej dobrej woli. Proszę dać mi znać o Pani decyzji, pisząc do mnie. Jeśli prawidłowy ciąg liczb, który jest wydrukowany na końcu tego listu, zostanie wypowiedziany do mojego automatu, jestem pewien, że otrzymam decyzję.

Z poważaniem,

Axel Mortmain

- To wszystko - powiedziała Charlotte, składając list na pół i umieszczając go z powrotem na tacy. - Są tam instrukcje dotyczące sposobu wezwania automatu, któremu mamy podać naszą odpowiedź i są numery, o których mówił, ale nie dają żadnego pojęcia o jego lokalizacji.

Zapanowała szokująca cisza. Cecily, która siedziała w małym kwiecistym fotelu, spojrzała na Willa i zobaczyła go szybko odwracającego twarz, jakby chciał ukryć jej wyraz. Jem zbladł, jego twarz przybrała kolor starego popiołu, a Tessa – Tessa siedziała nieruchomo, światło ognia ścigało cienie po jej twarzy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

- Mortmain chce mnie – odezwała się w końcu Tessa, przerywając ciszę. - W zamian za yin fen dla Jema.

- To śmieszne - stwierdził Jem. - Nie do obrony. List powinien zostać oddany Clave do sprawdzenia, czy uda im się dowiedzieć z niego czegoś o jego lokalizacji, ale to wszystko.

- Nie będą w stanie dowiedzieć się niczego o jego lokalizacji - powiedział cicho Will. - Mistrz wciąż okazywał się na to za sprytny.

- To nie spryt - odparł Jem. - To najbardziej brutalna forma szantażu...

- Trudno się nie zgodzić - przyznał Will. - Mówię więc, że weźmiemy ten pakunek jak błogosławieństwo, garść więcej yin fen, który ci pomoże, a resztę ignorujemy.

- Mortmain napisał list o mnie - powiedziała Tessa, przerywając im obu. - Decyzja powinna należeć do mnie. - Odwróciła się kątem w stronę Charlotte. - Pójdę.

Zapadła martwa cisza. Charlotte była popielata. Cecily czuła, że splecione na kolanach ręce ma śliskie od potu. Bracia Lightwood wydawali się desperacko nieswoi. Gabriel wyglądał, jakby w tym momencie marzył o byciu gdziekolwiek indziej, tylko nie tam. Cecily nie mogła ich za to winić. Napięcie między Willem, Jemem i Tessą było jak beczka prochu, która potrzebowała tylko zapałki, żeby wysadzić królestwo.

- Nie - rzekł w końcu Jem, wstając na równe nogi. - Tesso, nie możesz.

Poszła za jego przykładem i również wstała.

- Mogę. Jesteś moim narzeczonym. Nie mogę pozwolić ci umrzeć, kiedy mogę ci pomóc, a Mortmain nie uczyni mi żadnych szkód fizycznych.

- Nie wiemy, o co mu chodzi! Nie można mu ufać! - powiedział nagle Will, po czym spuścił głowę, chwytając gzyms kominka tak mocno, że zbielały mu palce. Cecily mogła powiedzieć, że walczył z samym sobą, żeby zachować ciszę.

- Will, gdybyś to ty był tym, czego chce Mortmain, to poszedłbyś - odparła Tessa, patrząc na brata Cecily wzrokiem oznaczającym, że nie przyjmowała sprzeciwu. Will wzdrygnął się na jej słowa.

- Nie - wtrącił Jem. - Jemu również bym zabronił.

Tessa odwróciła się do Jema z wyrazem złości, jakiej Cecily jeszcze nigdy nie widziała na jej twarzy.

- Nie możesz mi zabronić... nie bardziej niż Willowi...

- Mogę - powiedział Jem. - Z bardzo prostego powodu. Narkotyk nie jest lekarstwem. On tylko przedłuża moje życie. Nie pozwolę ci odrzucić twojego własnego życia dla reszty mojego. Jeśli pójdziesz do Mortmaina, to będzie na nic. Nadal nie będzie narkotyku. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Will podniósł głowę.

- James...

Ale Tessa i Jem patrzący na siebie, zamknęli oczy.

- Nie byłoby. - Tessa odetchnęła. - Nie obraziłbyś mnie, rzucając mi w twarz poświęcenie, które bym dla ciebie poniosła w ten sposób.

Jem ruszył przez pokój i chwycił pakunek – a także list – z biurka Charlotte.

- Wolałbym cię obrazić, niż stracić - powiedział Jem i nim ktokolwiek zdołał go powstrzymać, wrzucił oba przedmioty do ognia.

W pokoju wybuchły okrzyki. Henry rzucił się do przodu, ale Will już opadł na kolana przed paleniskiem i wepchnął obie ręce w płomienie.

Cecily zerwała się z krzesła.

- Will! - krzyknęła i popędziła do brata. Chwyciła go za ramiona marynarki i odciągnęła od ognia. Upadł do tyłu, a wciąż palący się pakunek wypadł mu z rąk. Gideon był tam moment później, gasząc stopami małe płomienie, pozostawiając bałagan spalonego papieru i srebrzystego proszku na dywanie.

Cecily wpatrzyła się w palenisko. List z instrukcjami jak przywołać automat Mortmaina był stracony, obrócony w popiół.

- Will - powiedział Jem. Wyglądał na chorego. Upadł na kolana obok Cecily, która wciąż ściskała ramiona brata, i wyjął stelę z marynarki. Dłonie Willa były całe w szkarłacie, siwobiałe w miejscach, gdzie tworzyły się już pęcherze, i ubrudzone czarnymi punktami sadzy. Jego głos brzmiał szorstko w uchu Cecily - oddech bólu, jak wtedy, gdy spadł z dachu w ich domu, gdy miał dziewięć lat i miał roztrzaskane kości w lewej ręce.

- Byddwch yn iawn1, Will - powiedziała, kiedy Jem przyłożył stelę do ramienia jej brata i szybko rysował. - Wszystko będzie dobrze.

1 Wszystko będzie dobrze(wal.)

- Will - rzekł Jem na pół oddechu. - Will, przepraszam, tak bardzo przepraszam. Will...

Oddech Willa zwalniał w miarę działania iratze, jego skóra powracała do normalnego koloru.

- Wciąż jest trochę yin fen, który może zostać wykorzystany - powiedział Will, osuwając się do Cecily. Pachniał dymem i żelazem. Czuła jego serce bijące w jego plecach. - Lepiej, żeby to zebrać zanim cokolwiek innego...

- Tutaj. - To była Tessa, padająca na kolana; Cecily była mgliście świadoma, że wszyscy inni stali, Charlotte z jedną ręką w szoku przytkniętą do ust.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

W prawej ręce Tessy spoczywała chusteczka, a na niej być może pół garści yin fen, cała, którą Will uratował z ognia. - Weź to - powiedziała i umieściła ją w wolnej ręce Jema, tej, w której nie trzymał steli. Wyglądał, jakby chciał z nią porozmawiać, ale ona już się wyprostowała. Patrzył, jak wychodzi z pokoju, kompletnie rozbita.

- Oh, Will. Co my z tobą zrobimy?

Will siedział, czując się raczej nie na miejscu w kwiecistym fotelu w salonie, pozwalając Charlotte, siedzącej na małym stołku przed nim, smarować maścią jego ręce. Nie bolały już tak bardzo po trzech runach iratze i wróciły już do normalnego koloru, ale Charlotte tak czy inaczej nalegała na traktowanie ich w ten sposób.

Wszyscy inny odeszli, z wyjątkiem Cecily i Jema; Cecily siedziała obok niego, usadawiając się na oparciu jego fotela, a Jem klęczał na spalonym dywanie, ze stelą wciąż trzymaną w dłoni, nie dotykając Willa, jednak będąc blisko niego. Nie chcieli odejść, nawet kiedy inni się oddalili, a Charlotte odesłała Henry'ego z powrotem do pracy w piwnicy. Po wszystkim nie było już nic więcej do zrobienia. Instrukcje dotyczące kontaktu z Mortmainem spłonęły na popiół i nie było już więcej decyzji do podjęcia.

Charlotte nalegała, żeby Will został i jego ręce zostały posmarowane maścią, a Cecily i Jem odmówili opuszczenia go. I Will musiał przyznać, że podobało mu się to, lubił mieć siostrę przy sobie na oparciu swojego fotela i lubił zaciekłe ochronne spojrzenia, jakie rzucała każdemu, kto był blisko niego, nawet Charlotte, słodkiej i nieszkodliwej z jej maścią i matczynym gdakaniem. I, u jego stóp, opierający się odrobinę o jego fotel Jem, który przeżył wiele razy, kiedy Will był bandażowany po walkach i naznaczany runami iratze z powodu ran odniesionych w bitwie.

- Pamiętasz czas, kiedy Meliorn próbował wybić ci zęby za nazywanie go spiczastouchym próżniakiem? - spytał Jem. Wziął już trochę yin fen, który przysłał Mortmain i kolory powróciły na jego policzki.

Will uśmiechnął się mimo wszystko; nie mógł nic na to poradzić. To była jedyna rzecz w ciągu ostatnich kilku lat, która czyniła go szczęśliwym: że miał kogoś w swoim życiu, kto go znał, kto wiedział, o czym myślał, zanim powiedział to głośno.

- Wybiłbym mu zęby w zamian za to - oznajmił. - Ale kiedy poszedłem go znaleźć ponownie, wyemigrował do Ameryki. Żeby uniknąć mojego gniewu, bez wątpienia.

- Hmph - mruknęła Charlotte w sposób, w jaki robiła to zawsze, gdy Will był ponad sobą. - W moim rozumieniu, on miał wielu wrogów w Londynie.

- Dydw I ddim yn gwybod pwy yw unrhyw un o’r bobl yr ydych yn siarad amdan o2- powiedziała żałośnie Cecily.

2 Nie mam pojęcia o żadnej z osób o których rozmawiacie.(wal)

- Możesz nie wiedzieć, o kim my rozmawiamy, ale też nikt nie wie, co ty mówisz - odparł Will, choć w jego głosie nie było słychać nagany. Słyszał zmęczenie w swoim własnym głosie. Brak snu poprzedniej nocy zbierał swoje żniwo. - Mów po angielsku, Cecy. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Charlotte wstała, wróciła do biurka i postawiła słoik z maścią. Cecily pociągnęła Willa za kosmyk włosów.

- Pokaż mi swoje dłonie.

Uniósł je. Pamiętał ogień, jego bladą, gorącą agonię, a nade wszystko zszokowaną twarz Tessy. Wiedział, że zrozumie, czemu zrobił to, co zrobił, czemu nie pomyślał o tym dwa razy, ale widok jej oczu... jakby jej serce zostało złamane.

Chciałby tylko, żeby wciąż tu była. Dobrze było być tu z Jemem, Cecily i Charlotte, być otoczonym przez ich uczucia, ale bez niej zawsze czegoś brakowało, części kształtu Tessy zabranej z jego serca, której nigdy nie odzyska.

Cecily dotknęła jego palców, które wyglądały teraz całkiem normalnie, oprócz sadzy pod paznokciami.

- To dość zdumiewające - powiedziała, a potem poklepała lekko jego ręce, uważając, żeby nie rozmazać maści. - Will był zawsze podatny na uszkodzenia - dodała z miłością w głosie. - Nie mogę policzyć złamań kończyn, jakich doznał, kiedy byliśmy dziećmi... zadrapań, blizn.

Jem pochylił się bliżej fotela, wpatrując się w ogień.

- Byłoby lepiej, gdyby to były moje dłonie - odpowiedział.

Will pokręcił głową. Wyczerpanie przesiąkało przez krawędzie wszystkiego w pokoju, rozmywając tapety w jedną masę ciemnego koloru.

- Nie. Nie twoje dłonie. Potrzebujesz ich do skrzypiec. Do czego ja potrzebuję swoich?

- Powinienem był wiedzieć, co zrobisz - stwierdził Jem. - Zawsze wiem, co zrobisz. Powinienem był wiedzieć, że włożysz ręce do ognia.

- A ja powinienem wiedzieć, że wyrzucisz pakunek - odparł Will bez żalu. - To był... to był szalenie szlachetny czyn. Rozumiem, czemu to zrobiłeś.

- Myślałem o Tessie. - Jem podciągnął kolana i oparł na nich brodę, a potem zaśmiał się cicho. - Szalenie szlachetny. Czyż to nie twój obszar zainteresowań? Nagle to ja jestem osobą robiącą śmieszne rzeczy, a ty mówisz, abym przestał?

- Boże - odrzekł Will. - Kiedy zamieniliśmy się miejscami?

Światło ognia zagrało na twarzy i włosach Jema, kiedy pokręcił głową.

- To bardzo dziwna rzecz, być zakochanym - powiedział. - Zmienia cię.

Will spojrzał w dół na niego, a to, co czuł, więcej niż zazdrość, więcej niż cokolwiek innego, to tęskne pragnienie ulitowania się nad przyjacielem, mówienia o uczuciach, które nosił w sercu. Czyż nie były to te same uczucia?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Czyż nie kochali w ten sam sposób, tej samej osoby? Ale "Nie chciałbym, abyś ryzykował własnym sobą", były jego jedynymi słowami.

Jem wstał.

- Zawsze chciałem dla ciebie tego samego.

Will podniósł wzrok, tak senny i zmęczony przez działanie run leczniczych, że widział Jema tylko jako postać światła przybraną w aureolę.

- Idziesz?

- Tak, spać. – Jem lekko dotknął leczących się dłoni Willa. - Pozwól sobie odpocząć, Will.

Oczy Willa zaczynały się już zamykać, kiedy Jem odwrócił się, żeby odejść. Nie słyszał zamykających się za Jemem drzwi. Gdzieś na korytarzu Bridget śpiewała, jej głos unosił się ponad trzaskiem ognia. Will nie uważał tego za tak irytujące, jak zwykle, ale raczej jak kołysankę, którą kiedyś zaśpiewała mu matka, aby ukołysać go do snu.

Och, co jaśniejsze jest niż światło?

Co ciemniejsze jest niż noc?

Co ostrzejsze jest niż topór?

Co delikatniejsze niż stopiony wosk?

Prawda jaśniejsza jest od światła,

Fałsz ciemniejszy jest niż noc.

Zemsta ostrzejsza jest niż topór,

A miłość delikatniejsza niż stopiony wosk.

- Piosenka zagadka - powiedziała Cecily, jej głos był senny i na wpół świadomy. - Zawsze je lubiłam. Pamiętasz, kiedy mama nam śpiewała?

- Trochę - przyznał Will. Gdyby nie był tak zmęczony, pewnie w ogóle by tego nie przyznał. Jego matka zawsze śpiewała.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Olivia Korekta: Gladys, Feather

Muzyka wypełniała wszystkie kąty dworu, śpiewała, chodząc przy ujściu Mawddach3 albo wśród żonkili w ogrodach. Llawn yw’r coed o ddail a blode, llawn o goriad merch wyf inne4.

3 Rzeka w Walii

4 Drzewa są pełne liści i kwiatów, pełne dziewczyn biegających w kluczach i innych piękności.(wal.)

5 Jezioro w Parku Narodowym Snowdonia (północno-zachodnia część Walii). Właścicielem jeziora jest Hotel Tynycornel, który już od początku XIX wieku był znanym zajazdem wędkarskim. (By the way, jest tam przepięknie!)

- Pamiętasz morze? - spytał, zmęczenie uczyniło jego głos ciężkim. - Jezioro w Tal-y-Llyn5? Nie ma w Londynie niczego tak niebieskiego, jak któraś z tych rzeczy.

Usłyszał, że Cecily wzięła ostry wdech.

- Oczywiście, że pamiętam. Myślałam, że ty nie.

Obrazy z marzeń same namalowały się pod powiekami Willa, sen wciągnął go jak prąd, odciągając od oświetlonego brzegu.

- Nie sądzę, żebym mógł się podnieść, Cecy - mruknął. - Powinienem odpocząć dziś tutaj.

Jej ręka przesunęła się wyżej, wyczuwalnie dla niego, i otoczyła go w luźnym uścisku.

- W takim razie zostanę z tobą - odparła, a jej głos stał się częścią prądu marzeń i snu, który w końcu go złapał i wciągnął.

~

Do: Gabriel i Gideon Lightwood

Od: Konsul Josiah Wayland

Byłem bardzo zaskoczony, otrzymując to pismo. Nie zdołam dostrzec, jak mógłbym wyrazić się jaśniej. Chciałbym, abyście przekazywali szczegóły korespondencji pani Branwell z jej krewnymi i sympatykami w Idrisie. Nie żądałem żadnych kpin o kobiecej modzie. Nie dbam o jej sposób ubierania, ani o wasze codzienne menu.

Proszę napisać do mnie list zawierający odpowiednie informacje. Mam pobożną nadzieję, że list będzie także bardziej przystawał Nocnym Łowcom, a mniej szaleńcom.

W imię Raziela,

Konsul Wayland

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Rozdział VIII

Ogień z ognia

„Nazywasz to nadzieją – ten ogień z ognia !

Tak, on płonie, lecz żarem z agonii pragnienia”

- EDGAR ALLAN POE, TAMERLANE

Tessa usiadła przy toaletce, metodycznie szczotkując swoje włosy. Powietrze na zewnątrz było chłodne, ale wilgotne, jakby więziło wody Tamizy, pachnące żelazem i brudem miasta. To był ten rodzaj pogody, który sprawiał, że jej normalnie grube, pofalowane włosy splątywały się na końcach. Nie żeby teraz jej myśli skupione były na włosach; to po prostu powtarzający się ruch – czesanie, pozwalał jej zachować coś na kształt wymuszonego spokoju.

W jej głowie w kółko przewijały się obrazy - zszokowany Jem, gdy Charlotte czytała na głos list Mortmaina, poparzone ręce Willa i troszkę yin fen, który udało jej się zebrać z podłogi. Widziała, jak ramiona Cecily oplatają Willa, udrękę Jema, gdy przepraszał Willa. Przepraszam, tak bardzo przepraszam...

Nie była w stanie tego znieść. Oni byli w agonii, oboje, i obu ich kochała. Ich cierpienie zostało spowodowane przez nią - to ona była tym, czego chciał Mortmain. Ona była powodem zaginięcia yin fen Jema i tajemnicy Willa. Kiedy odwróciła się i wybiegła z pokoju, zrobiła to dlatego, że nie mogła dłużej tego wytrzymać. Jak trójka ludzi, którym tak na sobie zależy, jest w stanie zadać sobie nawzajem tyle bólu?

Odłożyła szczotkę i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała na zmęczoną, miała cienie pod oczami, tak jak wyglądał cały dzień Will, gdy siedział z nią w bibliotece i pomagał z dokumentami Charlotte i Benedicta, tłumacząc niektóre z fragmentów napisanych po grecku, łacinie czy Purgatic, jego pióro poruszało się szybko nad kartką, z ciemną głową pochyloną. Dziwnie było patrzeć na Willa w świetle dnia i mieć w głowie obraz chłopaka, który trzymał ją jak tratwę bezpieczeństwa w czasie sztormu na schodach domu Woolseya. Twarz Willa w świetle dnia nie wyrażała strapienia, ale nie była też otwarta ani życzliwa. Nie był nieprzyjazny ani chłodny, ale nawet nie spojrzał na nią ponad stolikiem ani się nie uśmiechnął, nie wspomniał nic o wydarzeniach z poprzedniej nocy.

Chciała odciągnąć go na bok i zapytać, czy miał wieści od Magnusa, chciała powiedzieć mu: Nikt oprócz mnie nie rozumie tego, co czujesz, i nikt oprócz ciebie nie rozumie, co ja czuję, dlaczego więc nie możemy czuć razem?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Ale jeśli Magnus by się z nim skontaktował, Will by jej powiedział, był honorowy. Oni wszyscy byli honorowi. Gdyby nie byli, pomyślała, patrząc na swoje dłonie, prawdopodobnie wszystko nie byłoby takie okropne.

Proponowanie wizyty u Mortmaina było głupie - teraz to wiedziała - ale ta myśl uczepiła się jej z pasją. Nie może być źródłem całego tego nieszczęścia i nie zrobić nic, żeby je załagodzić. Jeśli podda się Mortmainowi, Jem będzie żył dłużej, a Jem i Will mieliby siebie, byłoby tak, jakby ona nigdy nie przyszła do Instytutu.

Ale teraz, podczas chłodnych wieczornych godzin, wiedziała, że nie mogła zrobić nic, co byłoby w stanie cofnąć czas albo zniwelować uczucia, które istniały pomiędzy nimi wszystkimi. Czuła się pusta, tak jakby brakowało jakiejś jej części, ale jednocześnie była jak sparaliżowana. Część jej chciała biec z powrotem do Willa, żeby zobaczyć, czy jego ręce są już wyleczone i żeby powiedzieć mu, że ona zrozumiała. Reszta jej chciała uciec wzdłuż holu do pokoju Jema i błagać o przebaczenie. Nigdy wcześniej się nie byli na siebie źli i nie wiedziała jak rozmawiać z Jemem w furii. Czy on zechciałby zerwać ich zaręczyny? Czy byłby nią zawiedziony? W jakiś sposób ta myśl, że jem może być nią rozczarowany, była bardzo ciężka do zniesienia.

Trzask. Rozejrzała się po całym pokoju - cichy dźwięk. Może to tylko jej wyobraźnia? Była zmęczona; może nadszedł właśnie czas, aby zadzwonić po Sophie, żeby pomogła jej z sukienką, a potem odpocząć w łóżku z książką. Była w połowie „Zamczyska w Otranto” i znajdowała w tej lekturze świetne rozproszenie.

Podniosła się z krzesła i poszła zadzwonić dzwonkiem na służącą, kiedy znowu usłyszała ten odgłos, tym razem wyraźniej. Trzask, trzask naprzeciwko drzwi od jej sypialni. Nieco niepewnie przemierzyła pokój i otworzyła drzwi na oścież.

Church siedział z drugiej strony, jego niebiesko-szare futro było zwinięte, a pyszczek wyrażał furię. Wokół szyi miał zawiązaną kokardę ze srebrnej koronki, do której przywiązany był skrawek papieru, mała rolka. Tessa rzuciła się na kolana, sięgnęła po kokardę i rozwiązała ją. Kokarda opadła i kot natychmiast uciekł w dół holu. Papier uwolnił się ze wstążki, Tessa podniosła go i rozwinęła. Prześledziła wzrokiem znajomo wyglądający skrypt.

Spotkaj się ze mną w pokoju muzycznym.

-J.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- Niczego tu nie ma – powiedział Gabriel.

Znajdowali się z Gideonem w pokoju gościnnym. Było całkiem ciemno, ponieważ kurtyny zasłonięto i gdyby nie mieli ze sobą magicznych świateł, nie widzieliby zupełnie nic. Gabriel już po raz drugi przeglądał korespondencję na biurku Charlotte w pośpiechu.

- Jak to niczego? – zdziwił się Gideon, stojący przy drzwiach. – Ja tu widzę stertę listów. Z pewnością w którymś z nich…

- Niczego skandalicznego – stwierdził Gabriel, zasuwając szufladę w biurku. – Albo chociażby interesującego. To jakaś wymiana zdań z wujem z Idrisu. Wygląda na to, że ma artretyzm.

- Fascynujące – wymamrotał Gideon.

- I jak tu się nie zastanawiać, o co Konsul podejrzewa Charlotte. Jakąś zdradę wobec Rady? - Gabriel podniósł plik papierów i skrzywił się. – Moglibyśmy przekonać go o jej niewinności, gdybyśmy tylko wiedzieli, o co tak naprawdę ją posądza.

- Jakoś nie chce mi się wierzyć, że pragnie jej usprawiedliwienia – wtrącił Gideon. – Już bardziej przychodzi mi na myśl, że on chce ją złapać. – Wyciągnął dłoń. – Daj mi ten list.

- Ten zaadresowany do wuja? – zapytał Gabriel z powątpiewaniem, ale zrobił, jak mu kazał brat. Przytrzymał magiczne światło, oświetlając biurko jego promieniami, gdy Gideon pochylił się i pożyczając sobie jedno z piór Charlotte, zaczął kreślić pismo do Konsula.

Właśnie podsuszał tusz swoim oddechem, kiedy drzwi do pomieszczenia gwałtownie się otworzyły. Gideon wyprostował się raptownie. Żółta poświata, znacznie jaśniejsza niż przytłumiony blask magicznego światła, rozlała się po pomieszczeniu,. Gabriel podniósł dłoń i przykrywając oczy zamrugał. Powinien był użyć runy Nocnego Widzenia, pomyślał, ale za długo utrzymywałaby się na ciele, a to sprawiło, że musiałby się martwić o niechciane pytania. W czasie, gdy jego wzrok przyzwyczajał się do światła, usłyszał jak jego brat krzyczy osłupiale:

- Sophie?

- Mówiłam, żeby pan mnie tak nie nazywał, panie Lightwood. – Ton jej głosu był zimny. Gabriel odzyskał wzrok i zauważył służkę stojącą w drzwiach z zapaloną lampą w dłoni. Mrużyła oczy. Zwęziły się jeszcze bardziej, gdy jej wzrok spoczął na Gabrielu, który wciąż trzymał listy Charlotte. – Czy ty… Czy to nie jest przypadkiem korespondencja pani Branwell?

Gabriel upuścił papiery na biurko.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

– Ja… My…

- Czytaliście jej listy? – Sophie wyglądała na wściekłą, zupełnie jak anioł wołający o pomstę do nieba. Gabriel zerknął szybko na swojego brata, ale Gideon wydawał się oniemieć.

Przez całe swoje życie Gabriel ani razu nie widział, żeby jego brat obdarzył choćby drugim spojrzeniem nawet najpiękniejsze Nocne Łowczynie. A mimo to spoglądał na tą oszpeconą, przyziemną służącą, jakby była wschodzącym słońcem. Było to niewytłumaczalne, ale zarazem niezaprzeczalne. Mógł zobaczyć zdruzgotanie na twarzy brata, podczas gdy dobra opinia Sophie o nim rozpadała się przed ich oczami.

- Tak – odpowiedział Gabriel. – Owszem, właśnie przeglądaliśmy jej korespondencję.

Sophie zrobiła kroku do tyłu.

– Powinnam zawołać niezwłocznie panią Branwell…

- Nie. – Gabriel wyciągnął dłoń. – To nie to, co myślisz. Zaczekaj. - Po krótce przekazał jej przebieg wydarzeń: groźby Konsula, jego żądanie, aby szpiegowali Charlotte i ich rozwiązane dla zaistniałego problemu. – Nie zamierzaliśmy wyjawić ani wyrazu, które tu zapisała – dokończył. – Nasze intencje leżały jedynie w tym, by ją chronić.

Podejrzliwe spojrzenie Sophie nie zmieniło się.

– I dlaczego niby miałabym uwierzyć waszym słowom, panie Lightwood?

Gideon w końcu przemówił.

– Panienko Collins – powiedział. - Proszę. Wiem, że od niefortunnego incydentu z bułeczkami nie miała mnie panienka w wysokim poważaniu, ale proszę mi uwierzyć, nie zdradziłbym zaufania, jakie Charlotte pokłada we mnie, ani też nie nagrodziłbym dobroci, którą mi ofiarowała, taką zdradą.

Sophie zawahała się przez chwilę i opuściła wzrok.

– Przepraszam, panie Ligthwood. Chciałabym panu uwierzyć, ale moja lojalność leży przede wszystkim u pani Branwell.

Gabriel pochwycił z biurka świeżo napisany przez jego brata list.

– Panienko Collins - powiedział - proszę przeczytać to pismo. Zamierzaliśmy je wysłać Konsulowi. Jeżeli po przeczytaniu go wciąż będzie panienka chciała przyprowadzić panią Branwell, to nie będziemy próbowali panią powstrzymać.

Sophie przeniosła wzrok z Gabriela na Gideona. Wtedy z szybkim skinieniem głową podeszła do biurka i postawiła na nim lampę. Zabierając list od Gideona, rozwinęła go i zaczęła czytać na głos: SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Adresat: Konsul Josiah Wayland

Nadawca: Gideon i Gabriel Ligtwoodowie

Drogi Panie,

Okazałeś swoją jak zawsze wielką wiedzę, prosząc nas o przeczytanie korespondencji Pani Branwell, kierowanej do Idrisu. Zdołaliśmy zerknąć okiem na wspomniane dokumenty i zauważyliśmy, że jest w niemalże codziennym kontakcie z jej bliskim wujem Roderickiem Fairchildem.

Zawartość tych listów, panie, zszokuje cię i zawiedzie. Pojmała ona wszelką nadzieję, jaką pokładaliśmy w płci pięknej.

Pani Branwell posiada najbardziej bezduszne, nieludzkie i niekobiece nastawienie do wielu ciężkich dolegliwości. Poleca spożywanie mniejszych ilości alkoholu, aby wyleczyć artretyzm wuja, wykazuje niewątpliwe oznaki rozbawienia jego okropną dolegliwością obrzęku i kompletnie ignoruje wzmianki o podejrzanych substancjach, kumulujących się w uszach oraz innych otworach.

Oczekiwane byłyby inne objawy delikatnej kobiecej troski wobec jej męskich krewnych i szacunku, jakim każda stosunkowo młoda dama powinna obdarzyć starszego, jak mu przynależy, ale u niej całkowicie tego brak! Pani Branwell, jak się obawiamy, została opętana przez władzę. Musi być zatrzymana, póki nie jest jeszcze za późno i wielu dzielnych Nocnych Łowców nie ucierpiało pośrednio przez braki w jej damskiej opiece.

Z poważaniem,

Giedon i Gabriel Ligtwoodowie

Gdy skończyła czytać, zapadła cisza. Sophie stała w miejscu niemal wieczność, spoglądając szerokimi oczyma na kartkę papieru. W końcu zapytała:

- Który z was to napisał?

Gideon odchrząknął.

– Ja.

Sophie podniosła wzrok. Ścisnęła razem wargi, ale wciąż drżały. Przez jeden okropny moment Gabriel myślał, że dziewczyna się rozpłacze.

– O na Boga - powiedziała. – A to dopiero pierwszy?

- Nie, był jeszcze jeden - przyznał Gabriel. – Ale dotyczył kapeluszy Charlotte.

- Jej kapeluszy? – Salwy śmiechu uciekły spod ust Sophie, a Gideon spojrzał na nią, jakby nigdy jeszcze nie widział czegoś równie wspaniałego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Gabriel musiał przyznać, że rzeczywiście wyglądała całkiem ładnie, śmiejąc się, z bliznami, czy bez. – A czy Konsul był wściekły?

- Morderczo wręcz – odrzekł Gideon.

- Zamierzasz powiedzieć pani Branwell? – zażądał odpowiedzi Gabriel, który nie mógł już dłużej znieść napięcia.

Sophie zamilkła.

– Nie, nie zrobię tego - powiedziała - bo nie chciałabym skompromitować was przed Konsulem, a także myślę, że wieści takie, jak te, mogłyby ją nieskończenie zranić. Szpiegować ją w taki sposób… jaki okropny mężczyzna! – Miała iskry w oczach. – Gdybyście kiedykolwiek potrzebowali dodatkowej dłoni w swoim planie przeciwko intrygom Konsula, będę szczęśliwa pomóc. Pozwólcie mi zachować list, a dopilnuję, aby został nadany jutro.

~

Pokój muzyczny nie był aż tak zakurzony, jak Tessa zapamiętała. Wyglądał, jakby ktoś całkiem niedawno bardzo porządnie go wyczyścił. Gładkie drewno parapetów i podłóg lśniło, podobnie jak fortepian w rogu. Za kratką kominka trzaskały płomienie, zarysowując postać Jema w ogniu, kiedy odwrócił się od niego i zauważając Tessę, posłał jej nerwowy uśmiech.

Wszystko w pokoju wydawało się być przytulne i przytłumione jak akwarela: światło bijące z kominka przywracało do życia instrumenty przykryte bielą niczym duchy, ciemna poświata pianina, płomienie jak przydymione złoto w okiennych szybach. Mogła też zobaczyć siebie i Jema, skierowanych ku sobie: dziewczynę w ciemnoniebieskiej sukni wieczorowej i chudego jak grabie chłopaka z czupryną srebrzystych włosów oraz marynarką, która była lekko za duża dla jego smukłego ciała.

Twarz Jema w cieniach ukazywała całą wrażliwość i niepokój, zbierające się w miękkim zakrzywieniu jego ust.

– Nie byłem pewien, czy przyjdziesz.

Tessa zrobiła krok w przód, chcąc go objąć, ale się pohamowała. Musiała najpierw coś powiedzieć.

– Oczywiście, że przyszłam. Jem, tak mi przykro. Tak bardzo cię przepraszam. Nawet nie umiem tego wyjaśnić… to wszystko, to było szaleństwo. Nie mogłabym znieść myśli, że coś miałoby ci się stać z mojego powodu, bo w jakiś sposób jestem złączona z Mortmainem, a on ze mną. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- To nie twoja wina. To nigdy nie był twój wybór…

- Byłam ślepa. Will miał rację. Mortmainowi nie można ufać. Nawet gdybym się do niego udała, nie byłoby pewności, że dotrzyma słowa. A wtedy składałabym broń w rękach twojego wroga. Nie wiem, do czego chce mnie użyć, ale niewątpliwe nie ma zamiaru pomóc Nocnym Łowcom, tego możemy być pewni. Mogłabym być nawet tą, która w końcu zrani was wszystkich. – Łzy piekły ją w oczy, ale powstrzymywała je siłą. – Wybacz mi, Jem. Nie możemy tracić czasu, jaki nam został, w gniewie. Rozumiem dlaczego zrobiłeś to, co zrobiłeś… postąpiłabym tak samo dla ciebie.

Jego oczy złagodniały i posrebrzały, gdy przemówił.

- Zhe shi jie shang, wo shi zui ai ne de – wyszeptał.

Zrozumiała. Z pośród całego świata, ty jesteś tą, którą kocham najmocniej.

- Jem…

- Wiesz o tym. Musisz o tym wiedzieć. Nigdy nie mógłbym cię puścić, nie prosto w ramiona niebezpieczeństwa, nie, kiedy jeszcze oddycham. – Podniósł dłoń, zanim miała szansę zrobić krok w jego kierunku. – Poczekaj. – Pochylił się, a po wyprostowaniu trzymał w ręku swój kwadratowy futerał na skrzypce i smyczek. – Ja… jest coś, co chciałem ci ofiarować. Prezent ślubny na czas zaślubin. Ale chciałbym ci go dać teraz, jeżeli mi pozwolisz.

- Prezent? – zapytała ciekawsko. – Po tym…przecież mieliśmy sprzeczkę!

Uśmiechnął się na to tym cudownym uśmiechem, który rozświetlał całą twarz i sprawiał, że zapominało się o tym, jak chudo i niewyraźnie wyglądał.

– Nieodłączna część małżeństwa, jak zdążyłem zostać poinformowany. Byłaby to dobra praktyka.

- Ale…

- Tesso, czy sądziłaś, że istnieją jakiekolwiek kłótnie, małe czy duże, które mogłyby sprawić, że przestanę cię kochać? – Brzmiał jakby był zaskoczony i Tessa nagle pomyślała o Willu, o latach, które spędził na testowaniu lojalności Jema, jak doprowadzał go do złości kłamstwami i wykrętami oraz samookaleczaniem i jak pomimo to miłość Jema do jego brata krwi nigdy się nawet nie ugięła, a już tym bardziej nie złamała.

- Bałam się – powiedziała miękko. – I ja… ja nie mam żadnego prezentu dla ciebie. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- Ależ owszem, masz – powiedział cicho, lecz pewnie. – Usiądź, Tesso, proszę. Czy pamiętasz jak się poznaliśmy?

Dziewczyna usiadła na niskim krześle z pozłacanymi podłokietnikami, jej spódnice zmarszczyły się wokół niej.

– Wtargnęłam do twojego pokoju w środku nocy jak wariatka.

Jem uśmiechnął się szeroko.

– Wślizgnęłaś się do mojej sypialni z gracją i znalazłaś mnie grającego na skrzypcach. – Przyciskał śrubę na smyczku, a gdy skończył, odłożył go i czule wyciągnął skrzypce z futerału. – Miałbyś coś przeciwko, gdybym teraz dla ciebie zagrał?

- Wiesz, że kocham słuchać, jak grasz.

Była to prawda. Kochała nawet kiedy o tym rozmawiał, mimo że mało z tego rozumiała. Mogła słuchać, jak szczebiocze żarliwie przez godziny na temat kalofonii1, kołków2, ślimaków, podbijaniq, pozycji palców i tendencji do częstego pękania strun A, bez zanudzania się na śmierć.

1 Specjalistyczna żywica używana przez skrzypków do smarowania smyczków

2 Służą do nastrajania skrzypiec

3 Inaczej żeberko, specjalna podpórka na ramię zakładana od spodu na pudło rezonansowe skrzypiec

- Wo wei ni xie de – odrzekł, podnosząc skrzypce do lewego ramienia i opierając je o podbródek. Mówił jej kiedyś, że wielu skrzypków używa szyny3, ale on jej nie potrzebuje.

- Zrobiłeś coś dla mnie?

- Napisałem – poprawił ją z uśmiechem i zaczął grać.

Patrzyła na niego z zachwytem. Zaczął prosto, delikatnie, jego uścisk na smyczku produkował lekkie, harmoniczne dźwięki. Melodia oplatała ją jak zimna i słodka woda, tak pogodna i urocza jak wschód słońca. Spoglądała z fascynacją na jego palce, gdy się poruszały, a spod nich skrzypce wydawały rozkoszny ton. Dźwięk pogłębiał się, a smyczek poruszał coraz szybciej, przedramię Jema piłowało do przodu i tyłu, jego szczupłe ciało wydawało się zmywać wraz z ruchami ramienia. Przesunął palcami delikatnie w górę i dół i tonacja znów się pogłębiła. Burzowe chmury kumulujące się nad jasnym horyzontem, rzeka, która nagle się zerwała. Dźwięki rozbijały się u jej stóp i unosiły się, żeby ją otoczyć. Całe ciało Jema wydawało się ruszać wraz z melodią, którą wyciągał z instrumentu, chociaż wiedziała, że w rzeczywistości jego stopy wtopione są w podłogę.

Jej serce ścigało się, by nadążyć za muzyką. Oczy Jema były zamknięte, kąciki ust pochylone do dołu, jakby w bólu. Część jej chciała się podnieść i objąć go ramionami, ale z drugiej strony nie zamierzała mu przerywać tych cudownych melodii.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Było tak, jakby wziął do ręki smyczek i wymalował nim obraz własnej duszy. W końcu tony stawały się coraz wyższe i wyższe, wznosząc się ku Niebu. Tessa zdała sobie sprawę, że twarz ma mokrą, ale dopiero wtedy, gdy ostatnie dźwięki ucichły i Jem odłożył skrzypce, zorientowała się, że płacze.

Jem powoli ułożył skrzypce z powrotem w futerale, kładąc obok nich smyczek. Wyprostował się i obrócił do niej. Wyraz jego twarzy był bardzo nieśmiały, mimo że białą koszulę miał przesiąkniętą potem, a puls na jego szyi dudnił jak szalony.

Tessa oniemiała.

- Podobało ci się? – zapytał. – Mogłem ci podarować biżuterię, ale chciałem, żeby to było coś w pełni twojego. Coś, czego nikt inny nie usłyszy ani nie posiądzie. I nie jestem dobry w słowach, więc wyraziłem to, co do ciebie czuję, w muzyce – przerwał. – Podobało ci się? – powtórzył jeszcze raz, a lekkie opuszczenie głosu przy końcu pytania zasugerowało, że oczekiwał negatywnej odpowiedzi.

Tessa podniosła głowę, żeby mógł zobaczyć jej łzy na policzkach.

– Jem.

Upadł przed nią na kolana ze skruchą na twarzy.

- Ni jue de tong man, qin ai de?

- Nie, nie – powiedziała na wpół płacząc, na wpół śmiejąc się. – Nie jestem pokrzywdzona. Nie jestem nieszczęśliwa, ani trochę.

Uśmiech przebił się na jego twarz, rozświetlając oczy rozkoszą.

- Więc jednak ci się podobało.

- To było jakbym zobaczyła twoją duszę w tych nutach. I była piękna. – Pochyliła się do przodu i dotknęła lekko jego twarzy. Gładkiej skóry nad twardymi kośćmi policzkowymi, włosów, co były jak piórka pod jej dłonią. – Widziałam rzeki, łodzie jako kwiaty, wszystkie odcienie zmierzchającego nieba.

Jem odetchnął, opadając na ziemię przy jej krześle, jakby resztki sił z niego wyparowały.

– To jest bardzo rzadka magia – powiedział. Oparł swoją głowę o nią, jego skroń przy jej kolanie, a ona dalej głaskała go po włosach, przeczesując ich miękkość. – Oboje moi rodzice kochali muzykę – rzekł nagle. – Mój ojciec grał na skrzypcach, a matka na qin 4. Wybrałem skrzypce, mimo że nauczyłem się grać na obu. Czasami tego żałowałem, bo istnieją melodie Chin, których nie mogę na nich odwzorować, a które moja matka na pewno chciałaby, żebym znał.

4 tradycyjny chiński instrument muzyczny z grupy chordofonów, qin, znaczy o siedmiu strunach. Inna nazwa na instrument to guqin
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Kiedyś opowiadała mi historie o Yu Boim5 który był świetnym graczem qin. Miał najlepszego przyjaciela stolarza, który nazywał się Zhong Ziqi, i to dla niego grywał. Mówili, że kiedy Yu Boya odtwarzał piosenkę o wodzie, jego przyjaciel do razu wiedział, że opisuje gwałtowne rzeki, a kiedy grał o górach, Ziqi widział ich szczyty. A Yu Boya mówił wtedy „Dzieje się tak dlatego, że rozumiesz moją muzykę” – Jem spojrzał na swoją dłoń, która obejmowała lekko jego kolano. – Ludzie wciąż używają wyrażenia „zhi yin”, żeby opisać ich „bliskiego przyjaciela”, albo „bratnią duszę”, ale tak naprawdę to znaczy „rozumieć muzykę”. – Skierował się do niej i wziął jej dłoń. – Kiedy grałem, zobaczyłaś to, co ja widziałem. Ty rozumiesz moją muzykę.

5 Grał w okresie wiosen i jesieni oraz walczących królestw w Chinach

- Ja niczego nie wiem o muzyce, Jem. Nie potrafię nawet rozróżnić sonaty od partity…

- Nie. – Odwrócił się, podnosząc na kolana i oparł na ramionach krzesła. Byli tak blisko siebie, że mogła zobaczyć, gdzie jego włosy zostały zwilżone potem przy skroniach i karku. Czuła jego zapach, zapach rodzynek i spalonego cukru. – To nie jest rodzaj muzyki, o którym mówię. Miałem na myśli… - Wydał z siebie dźwięk frustracji, złapał za jej dłoń i przyciągnął ją do swojej piersi tuż nad sercem. Czuła jego równe bicie pod swoją dłonią. – Każde serce posiada własną melodię - zaczął - a ty znasz moją.

- Co się z nimi stało? – wyszeptała Tessa. – Ze stolarzem i muzykiem?

Uśmiech Jema był smutny.

– Zhong Ziqi umarł, a Yu Boya zagrał ostatnią ze swoich melodii nad jego grobem. Potem połamał swój qin i nie zagrał już nigdy więcej.

Tessa poczuła pod powiekami gorące łzy, które próbowały się przedostać na zewnątrz.

– Co za okropna historia.

- Naprawdę? – Serce Jema podskoczyło i załomotało pod jej palcami. – Kiedy jeszcze żył i byli przyjaciółmi, Yu Boya napisał jedne ze świetniejszych utworów, jakie znamy. Czy byłby zdolny dokonać tego sam? Nasze serca, Tesso, potrzebują lustra. Widzimy swoje lepsze ja w oczach tych, którzy nas kochają. I jest piękno, które jedynie sama zażyłość może nam podarować. – Opuścił wzrok, a potem podniósł go, by spojrzeć jej w oczy. – Oddałbym ci siebie całego. – powiedział. – Dałbym ci więcej przez te dwa tygodnie, niż inni mężczyźni mogliby ci dać przez całe swoje życie.

- Nie ma już nic, czego mi jeszcze nie dałeś, nic, przez co mogłabym się czuć niezadowolona…

- Ja jestem – powiedział. – Chcę się z tobą ożenić. Czekałbym na ciebie wieczność, ale…

Ale nie mamy wieczności.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

– Nie mam żadnej rodziny – stwierdziła powoli, zatrzymując na nim wzrok. – Żadnego obrońcy. Nikogo, kto mógłby się poczuć urażony tak szybkim małżeństwem.

Oczy Jema poszerzyły się lekko.

– Ja… Mówisz poważnie? Nie chciałbym ci zabierać całej przyjemności związanej z przygotowaniami.

- Myślisz, że ich potrzebuję? – zapytała Tessa i tylko przez chwilę jej myśli powędrowały z powrotem do Willa. Do tego, jak włożył ręce w ogień, żeby uratować lekarstwa Jema i obserwując swoje myśli, nie mogła się powstrzymać, ażeby nie przypomnieć sobie tego momentu w pokoju gościnnym, gdy powiedział jej, że ją kocha, i jak zacisnęła dłoń wokół pogrzebacza, kiedy odszedł. Palący ból skóry mógł zagłuszyć, chociaż na moment, ten, który znajdował się w jej sercu.

Will. Okłamała go. Nawet jeśli nie w bezpośrednich słowach, to przez ogródki. Pozwoliła mu być przekonanym, że go nie kocha. Myśl ta wciąż sprawiała jej ból, ale nie żałowała tamtej chwili. Nie było innego wyjścia. Znała Willa na tyle dobrze, że gdyby nawet zerwała z Jemem, to on i tak by z nią nie był. Nie wybrałby miłości sprzedanej za szczęście jego parabatai. I jeżeli istniała jeszcze cząstka w jej sercu, która należała do Willa i tylko do niego, i zawsze tam będzie, to nigdy nie zostanie ujawniona. Kochała też Jema, teraz jeszcze bardziej, gdy już zgodziła się za niego wyjść.

Czasami trzeba wybrać, czy pozostać uprzejmym, czy też honorowym – mówił jej Will. – Czasami jedno może stać się drugim.

Być może wszystko zależało od książki, pomyślała. Ale tu, w książce jej życia, jedynym sposobem na hańbę była nieżyczliwość. Nawet jeśli wtedy w pokoju gościnnym zraniła Willa, to po jakimś czasie, gdy jego uczucia do niej wyblakną, będzie jej jedynie dziękował za wolność. Wierzyła w to. Nie mógł przecież kochać jej przez wieczność.

Postawiła stopy na tej ścieżce już dawno temu. Jeżeli mogła zobaczyć siebie na niej przez następny miesiąc, przetrwa też w swoim wyborze przez następny dzień. Wiedziała, że kocha Jema, nawet jeśli część z niej kochała też Willa, i był to najlepszy prezent, jaki mogła ofiarować im obojgu, zatajając przed nimi prawdę.

- Nie wiem – powiedział Jem, spoglądając na nią z podłogi. Wyraz jego twarzy był mieszanką nadziei i niedowierzania. – Rada nie rozważyła jeszcze naszej prośby, a ty nadal nie masz sukni…

- Nie dbam o Radę. Nie dbam też o to, co na siebie włożę, jeżeli nie masz nic przeciwko. Jeśli mówiłeś szczerze, to wyjdę za ciebie kiedykolwiek zechcesz, Jem.

- Tesso – wymruczał. Sięgnął po nią, jak gdyby tonął, a ona pochyliła się, żeby go pocałować. Jem podniósł się na kolana. Jego wargi musnęły jej raz, dwa razy, póki nie otworzyły się zupełnie, żeby mogła posmakować jego spalonej, cukrowej słodkości. – Jesteś za daleko – wyszeptał i jego ramiona znalazł się wokół niej.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

I nie było już przestrzeni pomiędzy nimi, i zsuwał ją z krzesła, i klęczeli oboje na podłodze, obejmując się nawzajem.

Przytrzymywał ją przy sobie, a jej dłonie przesuwały się wzdłuż kształtu jego twarzy, po policzkach. Takie ostre, za ostre, kości jego twarzy, pulsujące żyły zbyt blisko powierzchni skóry, obojczyki tak twarde jak metalowy naszyjnik.

Jego dłonie przesunęły się z jej talii do ramion, a usta przeciągnęły się wzdłuż obojczyków, zagłębienia pod gardłem, podczas gdy jej dłonie zacisnęły się na jego koszuli, podwijając ją tak, żeby mogła przykryć nagą skórę dłońmi. Był taki szczupły, że wyczuwała ostry kręgosłup pod swoim dotykiem.

Na tle blasku płomieni mogła go zobaczyć wymalowanego w cieniach i ogniu, poruszająca się złota ścieżka pożogi ozłacała jego białe włosy na swej drodze.

Kocham cię, mówił. Z pośród całego świata, ty jesteś tą, którą kocham najmocniej.

Znów poczuła ciepły dotyk jego ust pod gardłem, a potem niżej. Jego pocałunki kończyły się tam, gdzie zaczynał dekolt sukienki. Poczuła jak jej serce dudni pod jego wargami, jakby starając się go dosięgnąć, bić tylko dla niego. Wyczuła jego nieśmiałą rękę, która zakręca się wokół jej ciała w kierunku wiązań przytrzymujących suknię razem.

Drzwi uchyliły się ze skrzypnięciem i odskoczyli od siebie gwałtownie, oboje sapiąc, jakby dopiero co biegli w wyścigu. Tessa słyszała własną krew, jak huczała mocno w jej uszach, gdy wpatrywała się w pusty próg. Tuż obok niej krótki oddech Jema przerodził się w cichy rechot.

- Co… - zaczęła.

- Church – odrzekł, a Tessa opuszczając wzrok zauważyła hasającego przez podłogę pokoju muzycznego kota, który wydawał się być zachwycony swoim osiągnięciem otwierania drzwi.

- Nigdy w życiu nie widziałem jeszcze kota wyglądającego na tak zadowolonego z siebie – powiedziała, kiedy Church ignorując ją, przydreptał do Jema, ocierając się o jego nogę.

- Kiedy wspomniałem, że możemy potrzebować przyzwoitki, nie to miałem na myśli – odrzekł Jem, ale mimo to pogłaskał kota po głowie i uśmiechną się do niej półgębkiem. – Tesso - zaczął - mówiłaś poważnie? Że wyszłabyś za mnie chociażby jutro?

Podniosła podbródek i spojrzała mu prosto w oczy. Nie mogłaby przeżyć choćby kolejnej myśli o czekaniu i traceniu następnej minuty z jego życia. Pragnęła nagle i gwałtownie zostać z nim związana w zdrowiu i chorobie, na dobre i na złe, związana z nim w obietnicy i możliwości dochowania słowa i miłości bez powstrzymywania się. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- Tak – odpowiedziała.

~

Jadalnia nie była jeszcze pełna, nie wszyscy zdążyli przybyć na śniadanie, kiedy Jem postanowił podzielić się wieściami.

- Tessa i ja pobieramy się – ogłosił bardzo spokojnie, zarzucając serwetkę na kolana.

- I to miała być niby niespodzianka? – zapytał Gabriel ubrany w strój Nocnego łowcy, jako że zamierzał trenować po śniadaniu. Zdążył już zgarnąć cały bekon z talerza serwującego, a Henry spoglądał na niego z zawiścią. – Czy nie byliście już przypadkiem zaręczeni?

- Data ślubu została ustalona na grudzień – odpowiedział Jem, sięgając pod stołem, by ścisnąć pokrzepiająco dłoń Tessy. – Ale zmieniliśmy zdanie. Chcemy pobrać się jutro.

Efekt jego wypowiedzi był galwaniczny. Henry zakrztusił się herbatą aż tak, że Charlotte musiała go poklepywać po plecach, a ona z kolei wyglądała jakby oniemiała. Gideon upuścił swój kubek na spodek z trzaskiem i nawet Gabriel zatrzymał się z widelcem na wpół wzniesionym do ust. Sophie, która właśnie wyszła z kuchni, niosąc tacę pełną tostów, oniemiała ze zdziwienia.

– Ale nie możecie! – wykrzyknęła. – Suknia panienki Grey została zrujnowana, a nowa nie jest jeszcze nawet zaczęta!

- Może włożyć na siebie cokolwiek – odrzekł Jem. – Nie musi mieć na sobie złota Nocnych Łowców, bo przecież nie jest jedną z nich. Ma kilka pięknych sukien, może wybrać swoją ulubioną. – Uchylił nieśmiało głowę w kierunku Tessy – Oczywiście, tylko jeżeli ci to pasuje.

Tessa nie odpowiedziała, bo w tym momencie Will i Cecily przepchnęli się przez drzwi.

– Mam strasznie nadwyrężony kark – mówiła Cecily z uśmiechem. – Nie mogę sobie nawet wyobrazić, jak byłam zdolna zasnąć w takiej pozycji….

Przerwała, gdy oboje wyczuli atmosferę w pokoju i rozejrzeli się wokoło. Will wyglądał na bardziej wypoczętego, niż poprzednio i zdawał się cieszyć obecnością Cecily przy nim, choć humor ten zaczął wyparowywać, gdy zauważył wyrazy twarzy ludzi w pokoju.

– Co się dzieje? – zapytał. – Coś się stało?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- Postanowiliśmy wraz z Tessą przyspieszyć ceremonię – odrzekł Jem. – Odbędzie się w ciągu kilku najbliższych dni.

Will nie odezwał się, a jego twarz nie zmieniła się, ale zbladł. Nawet nie spojrzał na Tessę.

- Ale Jem, Clave – powiedziała Charlotte, zaprzestając poklepywania w plecy Henry`ego i wstając z wyrazem wzburzenia na twarzy. – Jeszcze nie zatwierdzili waszego związku. Nie możesz się wstawiać przeciwko nim…

- Nie możemy też na nich czekać – odpowiedział Jem. – Mogłyby być to miesiące, rok, wiesz, jak lubią odwlekać odpowiedzi, których wynik mógłby, jak się obawiają, cię nie zadowolić.

- I przecież nasze małżeństwo nie jest teraz ich największym problemem – dodała Tessa. – Papiery Benedicta Ligtwooda i poszukiwania Mortmaina mają pierwszeństwo. A nasza prośba jest jedynie prywatnym zobowiązaniem.

- Nie ma żadnych personalnych zobowiązań do Clave – odpowiedział Will. Jego głos był płytki i dziwny, jakby mówił z oddali. Tętnice drżały pod jego gardłem. Tessa pomyślała o delikatnym porozumieniu, jakie zaczęli budować na nowo przez ostatnie kilka dni i zastanawiała się, czy to, co właśnie zrobiła, zniszczy je i roztrzaska się ono na tysiące kawałeczków jak wątły statek o skały. – Mój ojciec i matka…

- James…

- Myślałem, że ty z pośród wszystkich ludzi, zrozumiesz to najlepiej – odrzekł Jem, a spojrzenie jakim obdarzył Willa było zszokowane i zranione.

- Nie mówię, że nie rozumiem. Zachęcam cię jedynie do głębszego przemyślenia…

- Myślałem już o tym – odparł Jem. – Mam certyfikat przyzwalający na przyziemne małżeństwo, legalnie wyprodukowany i podpisany. Moglibyśmy wejść do pierwszego lepszego kościoła i z miejsca wziąć ślub. Wolałbym jednak, ażebyście wszyscy tam byli, ale jeżeli nie dacie rady, to i tak zrobimy, co należy.

- Poślubiać dziewczynę tylko po to, aby zaraz stała się wdową – powiedział Gabriel Lightwood. – Wielu powiedziałoby, że to nieżyczliwe z twojej strony.

Jem spiął się, jego ręka zdrętwiała w uścisku Tessy. Will zbliżył się, ale Tessa wstała szybko, wypalając dziury wzrokiem w Gabrielu.

- Nawet nie waż się mówić o Jemie w taki sposób, jakby miał w tej kwestii wybór, a ja pozostaję bez słowa – odrzekła, nie odwracając wzroku od jego twarzy. – Te zaręczyny nie były na mnie wymuszone, nie mam też żadnych złudzeń co do zdrowia Jema. Wybrałam życie z nim na tak długo, na ile pozwolą nam dni czy minuty i uważam, że zostałam obdarzona niesamowitym darem, mając je.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Oczy Gabriela były tak zimne, jak morza znad wybrzeża Nowej Funlandii.

– Martwiłem się jedynie o twoje dobro, panienko Grey.

- Lepiej zacznij się martwić o swoje – odcięła się Tessa.

Po tym zielone oczy zwęziły się

– Czy masz coś konkretnego na myśli?

- Wierzę, że dama miała na myśli to – wtrącił się Will, przeciągając samogłoski - że to nie ona zabiła swego ojca. A może tak szybko zapomniałeś o tym, iż nie ma potrzeby kłopotania się o twoje wrażliwości, Gabrielu?

Cecily jęknęła. Gabriel wstał, a wyraz twarzy, jaki zauważyła u niego Tessa, był taki sam, jak tego chłopca, który kiedyś wyzwał Willa do pojedynku, kiedy po raz pierwszy go poznała. Była w nim wymalowana cała arogancja, sztywniactwo i nienawiść.

– Jeżeli kiedykolwiek śmiesz… - zaczął.

- Przestań – powiedziała Charlotte i ucichła, gdy zza okien dobiegł dźwięk otwierania zardzewiałej bramy Instytutu oraz stukotu kopyt o bruk. – O na Anioła. Jessamine. – Charlotte wygramoliła się z siedzenia, odrzucając serwetkę na talerz. – Chodźcie, musimy ją przywitać.

Okazało się, że jej niezgrane w czasie przybycie było znakomitym oderwaniem od nieprzyjemnych spraw. Rozniosła się lekka wrzawa i niezwykłe zakłopotanie spotkało Gabriela oraz Cecily, bo żadne z nich nie rozumiało, kim właściwie jest Jessamine albo jaką rolę odgrywała w życiu Instytutu. Podążyli w dół korytarza w niezorganizowanej grupie, Tessa trzymając się nieco tyłu. Czuła się jak bez tchu, jakby jej gorset został ściśnięty zbyt mocno. Pomyślała o poprzedniej nocy, o obejmowaniu Jema w pokoju muzycznym, kiedy całowali się i szeptali ze sobą przez godziny, o ślubie, który będą mieli, o małżeństwie, które będzie jego następstwem, jak gdyby mieli cały czas we wszechświecie. Jakby pobieranie się miało ofiarować im nieśmiertelność, choć wiedziała, że tak nie będzie.

Kiedy zaczęła schodzić w dół schodów w kierunku wejścia, potknęła się roztargniona. Ktoś wyciągnął rękę i łapiąc ją za ramię przytrzymał. Uniosła głowę i zobaczyła Willa.

Stali tak przez chwilę wpatrując się w siebie, zamrożeni niczym pomniki. Inni już schodzili ze schodów, ich głosy unosiły się ku górze jak dym. Ręka Willa była delikatna na ramieniu Tessy, mimo że jego twarz pozostawała bez wyrazu, jakby wyrzeźbiona z granitu.

– Nie zgadzasz się z resztą, prawda? – zapytała, głosem nieco bardziej podniesionym niż zamierzała. – Nie myślisz, że nie powinnam za niego wyjść już dzisiaj. Zapytałeś mnie czy kocham go wystarczająco na tyle, żeby poślubić i uszczęśliwić i odpowiedziałam ci, że tak, że właśnie w ten sposób go kocham. Nie wiem, czy będę potrafiła uszczęśliwić Jema w pełni, ale zawsze mogę próbować.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- Jeżeli ktokolwiek może to zrobić, to tylko ty – odrzekł, zatrzymując na niej wzrok.

- Inni chyba mają jeszcze złudzenia co do jego zdrowia.

- Nadzieja nie jest złudzeniem.

Słowa miały być zachęcające, ale znalazło się w jego głosie coś martwego, co ją przerażało.

- Will. – Złapała za jego nadgarstek. – Chyba mnie teraz nie porzucisz? Nie zostawisz samej z poszukiwaniami lekarstwa? Nie potrafię zrobić tego bez ciebie.

Wziął głęboki wdech, na wpół zamykając swoje zamglone niebieskie oczy.

– Oczywiście, że nie. Nie zawiodę jego ani ciebie. Pomogę. Będę kontynuował. To jedyne… - przerwał, odwracając wzrok. Strużka światła znad okna wysoko nad nimi oświetlała jego policzek, podbródek i zakrzywienie żuchwy.

- To jedyne co?

- Pamiętasz, co jeszcze powiedziałem ci tamtego dnia w pokoju gościnnym? - zapytał. – Chcę, żebyś była szczęśliwa i żeby on był szczęśliwy. A mimo to, kiedy będziesz zmierzać w kierunku ołtarza, aby się z nim spotkać i złączyć wasze dusze na zawsze, przejdziesz również po niewidzialnym szlaku mojego zdruzgotanego serca, Tesso. Oddałbym własne życie dla któregokolwiek z was. Oddałbym własne życie dla waszego szczęścia. Myślałem, że być może kiedy wyjawiłaś mi swój braku uczuć, to moje własne opadną i obumrą, ale tak się nie stało. Z każdym dniem rosły w siłę. Teraz, w tej właśnie chwili, kocham cię jeszcze bardziej desperacko, niż kiedykolwiek wcześniej, a w czasie następnej godziny będę kochał jeszcze mocniej. Wiem, że to nieuczciwe z mojej strony, mówienie ci o tym, kiedy nie możesz tego zmienić. – Wziął drżący oddech. – Jak bardzo musisz mną teraz gardzić.

Tessa poczuła się, jakby ziemia pod nią się zapadła. Pamiętała, co sobie wmawiała wczorajszej nocy, że uczucia Willa z pewnością wyblakną. Że po latach jego ból będzie lżejszy niż jej. Wierzyła w to, ale teraz…

- Wcale tobą nie gardzę, Will. Nie zachowałeś się należycie, bardziej należycie, aniżeli mogłabym o to poprosić…

- Nie – odpowiedział gorzko. – Myślę, że nie powinnaś ode mnie oczekiwać czegokolwiek.

- Oczekiwałam od ciebie wszystkiego, Will – wyszeptała. – Więcej niż mogłeś od siebie wymagać. Ale mimo to i tak oddałeś za dużo. – Jej głos zadrżał. – Mówią, że serca nie da się rozdzielić, a pomimo to…
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

- Will! Tessa! – Zawołała do nich Charlotte z przejścia. – Przestańcie się guzdrać! Czy którejś z was może przyprowadzić Cyryla? Możemy potrzebować pomocy, jeżeli Cisi Bracia mają zamiar pozostać.

Tessa spojrzała bezradnie na Willa, ale chwila, jaką mieli razem jeszcze przed minutą, już pękła. Will zdążył ukryć emocje. Desperacja, jaka nim rządziła jeszcze przed momentem zniknęła. Zamknął się przed nią, jakby dzieliły ich tysiące zamkniętych na zamek drzwi.

– Ty zejdź na dół. Przyjdę zaraz po tobie – powiedział bez załamywania głosu, odwrócił się i pobiegł na górę.

Tessa opierała się ręką o ścianę, schodząc odrętwiale po schodach. Co ona chciała zrobić? Co prawie wyjawiła Willowi?

A pomimo to kocham cię.

Ale Boże wszechmogący w Niebie, co dobrego by to dało, jaką korzyść ofiarowałoby komukolwiek wymówienie tych słów? Jedynie najgorsze brzemię, wiedziałby bowiem, co do niego czuje, ale nie mógłby nic z tym zrobić. I przywiązałoby go to do niej, nie pozwoliłoby odnaleźć kogoś innego do kochania, kogoś, kto nie jest zaręczony z jego najlepszym przyjacielem.

Kogoś innego do kochania. Wyszła na schody frontowe Instytutu, czując, jak wiatr przeszywa jej suknię na wskroś niczym nóż. Inni już tam byli, zebrali się na przedzie trochę niezręcznie, w szczególności Gabriel i Cecily, którzy wyglądali, jak gdyby zastanawiali się, co u diaska tutaj robią. Tessa prawie ich nie zauważała. Czuła się chorą na sercu i nie miało to nic wspólnego z zimnem. Sprawiała to tylko myśl, że Will mógłby kochać kogoś innego.

Ale to już jedynie czysty egoizm z jej strony. Jeśli Will znalazłby kogokolwiek innego do pokochania, przecierpiałaby wszystko, zagryzając usta w ciszy, zupełnie tak, jak on przeżył jej zaręczyny z Jemem. Chociaż tyle była mu winna, pomyślała, kiedy ciemny powóz prowadzony przez mężczyznę w szacie koloru pergaminu Cichych Braci przejechał z turkotem przez otwartą bramę. Była mu winna zachowanie się z takim samym honorem, jaki i on jej podarował.

Powóz podjechał ze stukotem pod sam próg domu i zatrzymał się. Tessa poczuła, jak Charlotte porusza się za nią niepewnie.

– Kolejny powóz? – zapytała, a Tessa podążyła za nią wzrokiem i zauważyła, że rzeczywiście kolejny z nich przybywał, cały czarny i bez herbu.

- Eskorta – odpowiedział Gabriel. – Być może Cisi Bracia obawiają się, że Jessamine ucieknie.

- Nie – powiedziała Charlotte, zakłopotanie wkradało się w jej głos. – Nie mogłaby… SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: candyfloss, windy dreams Korekta: Feather

Cichy Brat, który kierował pierwszym powozem odłożył lejce i zszedł z góry, podchodząc do drzwi karety. W tym momencie następny pojazd zatrzymał się tuż za nim i woźnica odwrócił się. Tessa nie mogła zobaczyć wyrazu jego twarzy, bo była ukryta pod kapturem, ale coś w ułożeniu jego ciała sugerowało zaskoczenie. Zwęziła wzrok, konie ciągnące następny powóz były jakieś dziwne. Ich ciała błyszczały nie jak skóra zwierząt, ale raczej jak metal, a ich ruchy były nadnaturalnie płynne.

Woźnica drugiego powozu zeskoczył ze swojego siedzenia, lądując ze zgrzytliwym łomotem i Tessa zauważyła odbicie metalu, gdy jego ręka sięgnęła ku wiązaniu jego pergaminowych szat i ściągnęła je z siebie.

Pod spodem znajdowało się lśniące, metalowe ciało z obłą głową bez oczu, miedziane nitki podtrzymywały razem łączenia łokci, kolan i ramion. Jego prawe ramię, jeżeli można tak to nazwać, zakończone było prymitywną brązową kuszą. Podniósł teraz właśnie tą rękę i napiął ją. Stalowa strzała otoczona czarnym metalem zamiast piór, przeleciała przez powietrze i wbiła się w klatkę piersiową pierwszego z Braci, podnosząc go do góry i odrzucając kilka stóp wzdłuż podwórza, zanim nie został przygwożdżony do drzewa z przesiąkniętą przez krew znajomą pergaminową szatą.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

ROZDZIAŁ IX

Wyryte w Metalu

Ów płynną rudę w już przygotowane

Formy napuszczał, z których swe narzędzia

Najpierw wykonał, a później to wszystko,

Co można odlać lub odkuć w metalu.

- JOHN MILTON, RAJ UTRACONY

Cisi Bracia, zauważyła Tessa zastygła w przerażeniu, krwawili tak samo szkarłatnie, jak każdy śmiertelnik.

Słyszała, jak Charlotte wykrzykuje polecenia, potem Henry zbiegł po schodach, pędząc ku pierwszemu powozowi. Szarpnął za drzwi i Jessamine wpadła prosto w jego ramiona. Jej ciało było zwiotczałe, oczy na wpół zamknięte. Miała na sobie tę samą obdartą, białą suknię, w której Tessa widziała ją podczas wizyty w Cichym Mieście, a jej piękne, blond włosy ostrzyżono niemalże przy samej czaszce jak u chorych na febrę.

- Henry – zaszlochała donośnie, łapiąc się jego marynarki. – Pomóż mi, Henry. Zabierz mnie do Instytutu, proszę…

Henry wstał i obrócił się z Jessamine w ramionach dokładnie w momencie, gdy drzwi drugiego powozu eksplodowały i zaczęły się z niego wysypywać automaty, dołączając do pierwszego. Zdawały się ustawiać w szyku, zupełnie jak dziecięce zabawki z papieru – jeden, drugi, trzeci – aż Tessa pogubiła się w liczeniu, gdy Nocni Łowcy wokół niej zaczęli dobywać swojej broni. Dostrzegła metaliczny błysk miecza ukrytego w lasce Jema, usłyszała łacińskie pomruki i serafickie ostrza zalśniły wokół niej niczym krąg niebiańskiego ognia.

Wtedy automaty ruszyły do ataku. Jeden popędził prosto na Henry’ego i Jessamine, podczas gdy pozostałe dążyły ku schodom. Usłyszała Jema wołającego jej imię i zdała sobie sprawę, że nie miała przy sobie żadnej broni.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

Nie planowała dzisiaj trenować. Rozejrzała się dziko dookoła, szukając czegokolwiek – ciężkiego kamienia lub chociażby gałęzi. W sieni różne rodzaje broni wisiały na ścianie – jako ozdoby, ale jednak broń pozostawała bronią. Wpadła do środka i porwała ostrze z uchwytu, po czym pognała z powrotem na zewnątrz.

Scena, która ukazała się jej oczom, zakrawała na istny chaos. Jessamie siedziała na ziemi i zakrywała twarz rękoma, opierając się o koło swojego powozu. Henry stał przed nią, a serafickie ostrze cięło w tył i w przód w jego ręku, gdy odpierał automat próbujący przedrzeć się koło niego i dosięgnąć Jessamine. Pozostałe mechaniczne potwory rozpierzchły się na schodach i zwarły w pojedynku z pojedynczymi Nocnymi Łowcami.

Spojrzenie Tessy omiatało cały dziedziniec, gdy w ręku ważyła miecz. Te automaty różniły się o tych, które widziała wcześniej. Poruszały się szybciej, ich kroki były bardziej płynne, ich miedziane stawy zginały się i rozginały z łatwością.

Na niższych stopniach Gideon i Gabriel walczyli zaciekle z mechanicznym potworem mierzącym dziesięć stóp. Jego zaostrzone ręce sięgały po nich jak włócznie. Gabriel miał na ramieniu szerokie cięcie ociekające krwią, lecz wciąż osaczał potwora wraz z bratem, atakując od przodu, gdy tamten ciął jego tył. Jem wstał z przysiadu, by wbić swoje ostrze w głowę innego automatu. Jego ramię zadrżało i próbowało szarpnąć się do tyłu, lecz miecz tkwił uparcie w jego metalowej czaszce.

Jem wyszarpnął swoje ostrze, a gdy automat ruszył na niego ponownie, przeciął jego nogi, uchylając się. Potwór przechylił się na bok, opadając na bruk.

Bliżej Tessy bicz Charlotte ciął powietrze niczym błyskawica, tnąc kuszę, wystającą z ramienia pierwszego automatu. To ani trochę nie spowolniło stwora. Gdy sięgał w jej kierunku drugą ręką – spłaszczoną i szponowatą, Tessa wdarła się pomiędzy nich i zamachnęła się mieczem tak, jak uczył ją Gideon – używając całego ciała, by uderzyć i celując od góry, by siła grawitacji dodała siły jej ciosowi.

Ostrze opadło, odcinając drugie ramię potwora. Tym razem z rany wytrysnęła czarna ciecz. Automat nadal parł do przodu, pochylając się by uderzyć Charlotte czubkiem głowy, z którego wysunęło się krótkie ostrze. Krzyknęła, gdy zatopiło się ono w jej ramieniu. Wtedy cięła swoim biczem i srebrno-złote elektrum owinęło się ciasno wokół gardła potwora. Charlotte szarpnęła nadgarstkiem i jego głowa opadła na ziemię, odcięta od tułowia. W końcu stwór upadł, a ciemna ciecz wypływała powoli z ran w jego metalowym cielsku.

Tessa sapnęła i odrzuciła głowę do tyłu. Pot przykleił jej włosy do czoła i skroni, ale potrzebowała obu rąk, by unieść ciężkie ostrze i nie mogła ich odgarnąć. Czując pieczenie w oczach, rozejrzała się i zauważyła, że Gabriel i Gideon powalili swój automat na ziemię i cięli go teraz zawzięcie. Za nimi Henry uskoczył zwinnie przed ciosem potwora, który przygwoździł go do powozu. Jego maczugowata ręka uderzyła w okno i szkło runęło w dół, prosto na Jessamine, która krzyknęła i zakryła głowę.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

Henry ciął swoim serafickim ostrzem, zanurzając je w torsie automatu. Tessa widziała już ostrza płonące w ciele demonów, przeistaczające je w nicość, ale automat jedynie cofnął się na chwilę i zaatakował znowu, choć miecz płonął w jego klatce piersiowej jak pochodnia.

Charlotte z krzykiem popędziła schodami w dół, prosto do swojego męża, a Tessa rozejrzała się wokoło – nigdzie nie widziała Jema. Jej serce zabiło szybciej. Zrobiła krok do przodu i wtem wyrosła przed nią mroczna postać, cała spowita w czerń. Czarne rękawiczki zakrywały jej dłonie, czarne buty odziewały stopy. Tessa nie widziała niczego prócz śnieżnobiałej twarzy otoczonej fałdowaniami czarnego kaptura, tak znajomej i okropnej, jak nawracający koszmar.

- Witam, panno Grey – rzekła pani Black.

~

Chociaż zajrzał do każdego pomieszczenia, jakie tylko przyszło mu do głowy, Will wciąż nie był w stanie znaleźć Cyryla. Strasznie go to irytowało, a irytacja ani trochę mu w tej chwili nie pomagała, gdy wciąż miał w myślach spotkanie z Tessą na schodach. Po dwóch miesiącach zachowywania się przy niej tak ostrożnie, jakby stąpał po krawędzi ostrza, w końcu wyrzucił z siebie to, co było dla niego jak krew sącząca się z otwartej rany i tylko krzyk Charlotte powstrzymał jego głupotę od przemienienia tego w prawdziwą katastrofę.

Mimo wszystko jej odpowiedź wciąż nie dawała mu spokoju, gdy przemierzał korytarz w kierunku kuchni. Mówią, że serca nie da się rozdzielić, a pomimo to…

A pomimo tego co? Co takiego chciała powiedzieć?

Głos Bridget dotarł do niego z jadalni, którą czyściły we dwie wraz z Sophie.

Oh, Matulu, Matulu, zaściel mi łoże,

Delikatnie i dokładnie to zrób,

Mój William umarł z miłości do mnie,

A mnie cierpienie winno wpędzić w grób.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

Pochowali ją na starym, kościelnym dziedzińcu

A Słodki William był tuż przy jej boku

I z grobu jego wzrosła najczerwieńsza z róż

I z grobu jej wyrósł wrzosiec.

I rosły one, rosły przy starego kościoła iglicy,

Aż wzrastania ich nadszedł koniec

I oplotły się wzajemnie w uścisku prawdziwej miłości,

Najczerwieńsza z róż i wrzosiec.

Will właśnie zastanawiał się, jak Sophie powstrzymuje się od zdzielenia Bridget po głowie talerzem, gdy uderzyło w niego dziwne uczucie szoku, jak gdyby ktoś uderzył go w pierś. Zatoczył się na ścianę, łapiąc krótki oddech i sięgnął ręką do gardła. Mógł poczuć tam ciche uderzenia, jakby bicie drugiego serca. Łańcuszek naszyjnika, który dał mu Magnus, był zimny w dotyku. Will wyciągnął go szybko zza koszuli i zobaczył, że wisiorek się uaktywnił – był wyraziście czerwony i pulsował szkarłatną poświatą jak środek płomienia.

Jak przez mgłę dotarło do niego, że Bridget przestała śpiewać i obie dziewczyny stanęły w drzwiach jadalni, patrząc na niego ze zdziwieniem. Puścił wisiorek, pozwalając mu opaść na swoją pierś.

- Co się stało, paniczu Will? – spytała Sophie. Przestała nazywać go panem Herondale, od kiedy na jaw wyszła prawda o klątwie, chociaż on wciąż czasami się zastanawiał, czy dziewczyna się w nim nie durzyła. – Dobrze się czujesz?

- Nie chodzi o mnie – odparł. – Musimy szybko iść na dół. Coś poszło zdecydowanie nie tak.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

- Przecież umarłaś – wydyszała Tessa, cofając się o krok. – Widziałam, jak umierałaś…

Urwała z krzykiem, gdy długie, metalowe ręce oplotły ją od tyłu jak taśma, zwalając ją z nóg. Jej miecz upadł na ziemię, gdy automat zacieśnił uścisk wokół niej i pani Black posłała jej okropny, lodowaty uśmiech.

- No, no, panno Grey. Nie jest pani chociaż trochę zadowolona z tego, że mnie widzi? W końcu to ja pierwsza powitałam cię w Anglii. Ośmielę się powiedzieć, że od tego czasu nieźle się pani tutaj ugościła.

- Puszczaj mnie! – Tessa zrobiła mocny wykop, ale automat jedynie uderzył głową w jej własną, sprawiając, że przegryzła sobie dolną wargę. Zakrztusiła się i splunęła. Ślina i krew pokryły bladą twarz pani Black. – Prędzej umrę, niż gdzieś z tobą pójdę…

Mroczna Siostra starła z siebie płyn rękawiczką, krzywiąc się z niesmakiem.

- Niestety, nie możemy sobie na to pozwolić. Mortmain chce cię żywą. – Pstryknęła palcami na automat. – Zabierz ją do powozu.

Automat zrobił krok do przodu, trzymając Tessę w ramionach… I runął przed siebie. Tessa ledwie zdążyła wyciągnąć ręce, by załagodzić upadek z mechanicznym potworem na plecach. Niesamowity ból zaczął rozchodzić się z jej prawego nadgarstka, lecz i tak odepchnęła się na nim. Z jej ust wydarł się krzyk, gdy szarpnęła się w bok i ześlizgnęła kilka stopni w dół. Poirytowany pisk pani Black zadźwięczał jej w uszach.

Podniosła zamroczony wzrok. Pani Black zniknęła. Automat, który trzymał Tesse leżał na schodach w kawałkach. Gdy się przetoczył, Tessa przelotnie ujrzała, co było w jego wnętrzu: przekładnie, mechanizmy i kanały pompujące mdłą ciecz. Jem stał nad tym, ciężko oddychając, cały pokryty oleistą, czarną krwią automatu. Jego twarz była blada i skupiona. Rzucił jej szybkie spojrzenie, upewniając się, czy była cała i skoczył w dół schodów, tnąc po raz kolejny machinę i odcinając jedną z jego nóg. Drgała ona niczym umierający wąż, a pozostałości jej ręki złapały Jema za kostkę i pociągnęły mocno.

Stopy Jema wysunęły się spod niego i upadł na ziemię, tocząc się w dół schodów, zaciśnięty w okropnym uścisku z metalowym potworem. Hałas z jakim automat ześlizgiwał się ze schodów, jak metal, po którym rysowano kamieniem, był paskudny. Gdy oboje zderzyli się z ziemią, siła upadku oddzieliła ich od siebie. Tessa patrzyła z przerażeniem, jak Jem dźwiga się do pionu w zamroczeniu, cały pokryty mieszanką swojej własnej, czerwonej krwi z czarną cieczą. Nie miał swojego ostrza. Leżało ono na jednym z kamiennych stopni, tam, gdzie upuścił je, spadając.

- Jem – wyszeptała i podciągnęła się na kolana. Próbowała czołgać się do przodu, lecz bolący nadgarstek na to nie pozwalał.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

Opadła na łokcie i sięgnęła po laskę, gdy czyjeś ramiona oplotły się wokół niej, podrywając ją do góry i usłyszała syczący głos pani Black tuż przy swoim uchu.

- Nie wyrywaj się, panno Grey, albo bardzo źle się to dla ciebie skończy, naprawdę bardzo źle.

Tessa próbowała się uwolnić, ale coś miękkiego zakryło jej usta i nos. Poczuła odurzający, słodki zapach i ciemność zakryła jej wzrok, odbierając jej przytomność.

Z serafickim ostrzem w ręku, Will wypadł przez otwarte drzwi Instytutu prosto w chaos.

~

Odruchowo w pierwszej kolejności rozejrzał się za Tessą, lecz nigdzie jej nie dostrzegł. Dzięki Bogu. Musiała wyczuć, że powinna się schować. Czarny powóz stał u stóp schodów. Wsparta o jedno z jego kół, wśród mnóstwa potłuczonego szkła, siedziała Jessamine. Obok niej był Henry i Charlotte: Henry ze swym mieczem i Charlotte z biczem, walczący z trzema metalowymi automatami, o długich nogach, zaostrzonych rękach i wąskich głowach. Ostrze Jema leżało na schodach, które całe były pokryte oleistą czarną cieczą. Koło drzwi Gabriel i Gideon Lighwood walczyli z kolejnymi dwoma automatami, w wyuczonym szyku dwóch wojowników, którzy trenowali ze sobą od lat. Cecily klęczała przy ciele Cichego Brata, którego szaty pokryte były krwią.

Bramy Instytutu były otwarte, wytaczał się przez nie drugi czarny powóz, pędząc z największą prędkością. Will ledwie zwrócił na to uwagę, ponieważ dostrzegł Jema u stóp schodów. Blady niczym kartka papieru, jednak wciąż na nogach, cofał się przed innym automatem, który na niego nacierał. Był on otumaniony, nieskoordynowany, połowę ramienia miał odciętą, mimo tego Jem był nieuzbrojony. Zimne skupienie wojownika przepełniło Willa i wszystko zdawało się spowalniać wokół niego. Wiedział, że Sophie i Bridget stały po jego bokach, obie uzbrojone. Sophie pobiegła do Cecily, a Bridget, wir rudych włosów i tnącego ostrza, była zajęta cięciem zaskakująco wielkiego automatu z takim okrucieństwem, że w innych okolicznościach na pewno mocno by go to zaszokowało. Lecz teraz cały jego świat sprowadzał się do jednego. Do automatów i Jema, który widząc go, wyciągnął rękę w jego kierunku.

Przeskakując po cztery stopnie i częściowo się ślizgając, Will chwycił ostrze i rzucił, a Jem złapał je w powietrzu, w momencie gdy automat rzucił się na niego, lecz ten przeciął go na dwoje. Górna część odleciała na bok, ale nogi i dolna część korpusu, teraz cała ociekająca paskudną czarno-zieloną cieczą, wciąż na niego nacierała.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

Jem obrócił się i wbił ostrze po raz kolejny, przecinając kolana stwora. Ten w końcu upadł, choć jego części wciąż drgały.

Jem odwrócił głowę i spojrzał na Willa. Ich oczy spotkały się na chwilę i Will posłał mu uśmiech, którego Jem jednak nie odwzajemnił. Był biały niczym sól i Will nie potrafił nic odczytać z jego oczu. Czy został zraniony? Był okryty taką ilością oleju i mazi, że nie mógł stwierdzić, czy krwawił. Po ciele rozlało mu się zaniepokojenie. Will zaczął iść w dół schodów, w stronę Jema, lecz nim przebył kilka stopni, tamten obrócił się i pobiegł do bramy. Will patrzył, jak Jem za nią znika, wsiąkając w ulice Londynu.

Zaczął biec. Był już niemalże u stóp schodów, gdy automat pojawił się przed nim, poruszając się tak szybko i płynnie, jak woda i blokując mu drogę. Jego ramiona kończyły się długimi nożycami. Will uchylił się, gdy jedno pomknęło ku jego twarzy i ugodził serafickim mieczem prosto w pierś stwora.

Towarzyszył temu wilgotny dźwięk topiącego się metalu, ale potwór jedynie cofnął się o krok i zaatakował ponownie. Will zanurkował pod jego ostrymi rękoma, wyciągając sztylet zza paska. Obrócił się z powrotem celując ostrzem, jedynie by ujrzeć jak automat nagle rozpada się na paseczki tuż przed nim, na kawałki metalu opadające jak skórka pomarańczy. Czarna ciecz zabulgotała i trysnęła mu w twarz, gdy machina upadła na ziemię w pogiętych częściach.

Will uniósł wzrok. Bridget patrzyła na niego spokojnie znad zniszczonego potwora. Jej włosy sterczały wokół jej głowy, tworząc chmurę rudych loków, a jej biały fartuch pokrywała czarna krew, lecz ona pozostawała niewzruszona.

- Powinieneś bardziej uważać – rzekła. – Nie sądzisz?

Willowi brakło słów. Na szczęście Bridget zdawała się nie oczekiwać odpowiedzi. Odgarnęła włosy i odeszła w kierunku Henry’ego, który walczył z wyjątkowo przerażającym automatem mierzącym przynajmniej czternaście stóp. Henry pozbawił go jednego z ramion, lecz drugie – długie, o wielostykowym, ohydnym zakończeniu, zaostrzonym jak kindżał – wciąż go atakowało. Bridget podeszła go od tyłu spokojnie i cięła w złącze na torsie swoim mieczem. Posypały się iskry, a potwór zaczął chwiać się do przodu. Jessamine, wciąż wsparta o koło powozu, krzyknęła i zaczęła odczołgiwać się od niego na rękach i kolanach, w kierunku Willa. Will obserwował ją z zaskoczeniem, gdy mimo tego, iż rozkrwawiała sobie ręce i kolana na szczątkach szkła z potłuczonego okna powozu, wciąż się czołgała. Wtedy, jakby ktoś popchnął go do działania, ruszył do przodu, miotając się w pobliżu Bridget, aż dopadł do Jessie i wsunął ręce pod jej ramiona, podnosząc ją z ziemi. Wysapała coś po cichu – najpewniej jego imię – i zwiotczała w jego ramionach. Jedynie jej ręce zaciskały się na jego marynarce.

Niósł ją jak najdalej od powozu, patrząc na to, co działo się na dziedzińcu. Charlotte pokonała automat, a Bridget i Henry byli w trakcie rozdrabniania innego na kawałeczki. Sophie, Gideon, Gabriel i Cecily powalili dwa automaty i cięli je jak świąteczną pieczeń. Jem nie wrócił. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

- Will – powiedziała Jessie słabym głosem. – Will, proszę, połóż mnie.

- Muszę zabrać cię do środka, Jessamine.

- Nie – zakaszlała i Will, ku swemu przerażeniu, dostrzegł krew spływającą z kącików jej ust. – Nie przeżyję tak długo, Will. Jeśli kiedykolwiek troszczyłeś się o mnie w jakimś stopniu, połóż mnie.

Will opadł na schody z Jessie w ramionach, starając się za wszelką cenę utulić jej głowę na swoim ramieniu. Krew swobodnie spływała po jej szyi i przedzie białej sukni, przyklejając materiał do jej ciała. Była okropnie chuda, jej obojczyki wystawały jak ptasie skrzydła, policzki zapadły się. Bardziej przypominała pacjenta wypuszczonego z Bedlam1, niż piękną dziewczynę, która opuściła ich ledwie osiem tygodni temu.

1 Bethlem Royal Hospital. Londyński szpital dla umysłowo chorych. (przyp. Tłum.)

- Jess – powiedział miękko. – Jessie, gdzie cię zraniono?

Na jej ustach wykwitł okropny uśmiech. Czerwień przybrudziła jej zęby.

- Jeden ze szponów tych potworów wbił mi się w plecy – wyszeptała i w rzeczy samej, Will spojrzał w dół i zobaczył, że tył jej sukni cały przesiąknięty jest krwią. Krew pokrywała jego ręce, spodnie, koszulę, wypełniała jego gardło duszącym, metalicznym zapachem. – Przebił mi serce, czuję to.

- Iratze… - Will zaczął szarpać się, by wyciągnąć stelę zza paska.

- Żadne iratze mi teraz nie pomoże – odparła pewnie.

- Więc Cisi Bracia…

- Nawet ich moce mnie nie uratują. Poza tym, nie zniosłabym znów ich dotyku. Wolałabym umrzeć. Umieram i jestem z tego zadowolona.

Will spojrzał na nią zaskoczony. Pamiętał jak Jessie przybyła do Instytutu, czternastolatka, złośliwa jak poirytowany kociak z pazurami na wierzchu. Nigdy nie był dla niej miły, tak samo jak ona dla niego – on nie był miły dla nikogo, prócz Jema – lecz w przypadku Jessie był wolny od wyrzutów sumienia. Mimo wszystko podziwiał ją w pewien sposób, podziwiał moc jej nienawiści i siłę woli.

- Jessie. – Położył rękę na jej policzku, niezręcznie rozmazując krew.

- Nie musisz… - zakaszlała po raz kolejny. – Być dla mnie miły. Wiem, że mnie nienawidzisz. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

- Nie nienawidzę cię.

- Nigdy nie odwiedziłeś mnie w Cichym Miście. Wszyscy inni przyszli, Tessa i Jem, Henry i Charlotte. Ale nie ty. Ty nie wybaczasz, Will.

- Owszem – odrzekł, ponieważ było to prawdą, a także dlatego, że częściowo powodem było to, że nie lubił tego, jak Jessamine przypominała mu jego samego. – Jem jest tym wybaczającym.

- Mimo tego to ciebie zawsze lubiłam bardziej. – Jej oczy przebiegły w zamyśleniu po jego twarzy. – Och nie, nie w ten sposób. Nie myśl o tym. Ale to, w jaki sposób nienawidziłeś siebie samego… Rozumiałam to. Jem zawsze chciał mi dać szansę, tak jak zrobiła to Charlotte. Ale ja nie chcę darów z hojności serca. Chcę być widziana taką, jaka jestem. I ponieważ ty mnie nie żałujesz, wiem, że jeśli poproszę cię, byś coś zrobił, zrobisz to.

Wzięła zdławiony oddech. Krew zaczęła tworzyć małe bańki przy jej ustach. Will wiedział, co to oznaczało. Jej płuca były przebite lub rozcięte. Tonęła we własnej krwi.

- Co to takiego? – zapytał nagląco. – Co chcesz żebym zrobił?

- Zaopiekuj się nimi – szepnęła. – Małą Jessie i pozostałymi.

Will potrzebował chwili, nim zrozumiał, że mówiła o swoich lalkach. Dobry Boże.

- Nie pozwolę im zniszczyć twoich rzeczy, Jessamine.

Posłała mu nikły uśmiech.

- Pomyślała, że oni… może nie chcą niczego co by im o mnie przypominało.

- Nikt cię nie nienawidzi, Jessamine. Jakikolwiek świat czeka po tym, nie idź do niego, myśląc w ten sposób.

- Ach, tak? – Jej oczy drżały zamknięte. – Na pewno lubilibyście mnie trochę bardziej, gdybym wam powiedziała, gdzie jest Mortmain. Może wtedy nie straciłabym waszej miłości.

- Powiedz mi teraz – ponaglił Will. – Powiedz mi, jeśli potrafisz, a odzyskasz tą miłość…

- Idris – wyszeptała.

- Jessamine, wiemy, że to nie prawda…

Jessamine otworzyła oczy. Białka pokrywały teraz plamy szkarłatu, niczym krew w wodzie.

- Ty – rzekła. – Ty spośród wszystkich ludzi powinieneś zrozumieć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

Jej palce zacisnęły się nagle, spazmatycznie, na jego marynarce.

- Jesteś okropnym Walijczykiem – powiedziała niewyraźnie i wtedy jej klatka piersiowa opadła i nie uniosła się już ponownie. Jessamine nie żyła.

Jej oczy były otwarte, skupione na jego twarzy. Dotknął ich delikatnie, zamykając jej powieki i pozostawiając na nich krwawe odciski kciuka i palca wskazującego.

- Ave ataque vale, Jessamine Lovelace.

- Nie! - To była Charlotte. Will spojrzał przez mgłę szoku na pozostałych zebranych wokół niego – Charlotte w ramionach Henry’ego, Cecily z szeroko otwartymi oczyma i Bridget trzymająca dwa pokryte olejem ostrza, raczej nieporuszona. Za nimi Gideon siedział na schodach ze swoim bratem i Sophie po bokach. Odchylił się, bardzo blady, bez marynarki. Podarty pas ubrania był owinięty wokół jednej z jego nóg, a Gabriel rysował coś, co najprawdopodobniej było runą uzdrawiającą, na jego ramieniu.

Henry skrył twarz przy szyi Charlotte i mruczał uspokajające słowa, gdy łzy płynęły po jej twarzy. Will spojrzał na nich, potem na swoją siostrę.

- Jem – powiedział, ale to imię było właściwie pytaniem.

- Pobiegł za Tessą – odparła Cecily. Patrzyła na Jessamine, jej mina była mieszanką żalu i przerażenia. Will miał wrażenie, że jego wzrok przecięła błyskawica.

- Pobiegł za Tessą? Co masz na myśli?

- Jeden… Jeden z automatów porwał ją i wrzucił do powozu. - Cecily spłoszyła się zawziętością jego głosu. – Nikt z nas nie mógł za nią pobiec. Potwory nas blokowały. Wtedy Jem przebiegł przez bramę. Przypuszczam…

Will zorientował się, że nieświadomie zacisnął dłonie na ramionach Jessamine, pozostawiając na nich sine ślady.

- Niech ktoś zabierze ode mnie Jessamine – powiedział roztrzęsiony. – Muszę udać się za nim.

- Will, nie… - zaczęła Charlotte.

- Charlotte. – Słowa rozdzierały mu gardło. – Muszę iść…

Rozległ się brzęk – dźwięk zamykania bram Instytutu. Will poderwał głowę i zobaczył Jema. Bramy właśnie się za nim zatrzasnęły, a on zmierzał w ich kierunku. Szedł powoli, jakby był pijany lub ranny, a gdy podszedł bliżej, Will zobaczył, że był pokryty krwią. Czarną jak węgiel krwią automatów, ale też zatrważającą ilością czerwonej krwi – na jego koszuli, pokrywającą jego twarz, dłonie, włosy.

Zbliżył się do nich i zatrzymał. Wyglądał tak jak Thomas, gdy Will znalazł go na schodach Instytutu krwawiącego i ledwie żywego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Kot Korekta: Gladys

- James? – rzekł Will.

W tym jednym słowie zawartych było tysiące pytań.

- Nie ma jej – odpowiedział głuchym, bezbarwnym głosem. – Pobiegłem za powozem, ale nabierał prędkości i nie mogłem za nim nadążyć. Zgubiłem ich przy Temple Bar.2

2 Temple Bar – miejsce, w którym kończy się Fleet Street, a zaczyna Strand. (przyp. Tłum.)

Jego oczy pomknęły ku Jessamine, ale zdawał się nie zauważać jej ciała lub Willa, który ją trzymał, ani niczego innego.

- Gdybym tylko mógł biec szybciej… - zaczął i zadrżał, jakby ktoś zadał mu cios, po czym kaszel wstrząsnął nim całym. Opadł na na kolana i łokcie, a krew pokryła ziemię u jego stóp. Jego palce zacisnęły się na kamieniu. Nagle przetoczył się na plecy i padł nieruchomo.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

Rozdział X

Jak wodę na piasku

„[…]Dziwiłem się, że inni śmiertelni ludzie żyją jeszcze, skoro umarł ten, którego tak kochałem, jakby nigdy nie miał umrzeć. A zwłaszcza dziwiłem się, że po jego śmierci żyję ja, który byłem połową jego duszy. Trafnie to ktoś powiedział o przyjacielu: „Połowa duszy mej". Odczuwałem to tak, że jego i moja dusza były jedną duszą w dwóch ciałach. Dlatego też przerażało mnie życie, bo nie chciałem przez nie kroczyć, będąc tylko połową siebie. Może też właśnie dlatego tak bardzo bałem się umrzeć, aby ze mną nie umarł już cały ten, którego tak kochałem.”

WYZNANIA ŚW. AUGUSTYNA, KSIĘGA CZWARTA

~

Cecily popchnęła drzwi opuszkami palców, zaglądając do sypialni Jema.

W środku było cicho, a jednocześnie żywo od zamieszania. Dwoje Cichych Braci stało przy brzegu łóżka, a Charlotte pomiędzy nimi. Jej twarz miała grobowy wyraz i nosiła ślady łez. Will klęczał obok posłania, pozostając w zakrwawionych przez pojedynek na dziedzińcu ubraniach. Jego głowa spoczywała na skrzyżowanych ramionach jakby się modlił. Wyglądał tak młodo, bezbronnie i rozpaczliwie, że pomimo jej sprzecznych emocji, jakaś cząstka Cecily pragnęła podejść i go pocieszyć.

Z drugiej jednak strony zobaczyła jedynie nieruchomą, białą postać leżącą na łóżku i zadrżała. Była tu tak krótko, że nie mogła nie poczuć, jak wdziera się w życie mieszkańców Instytutu, ich żałobę, ich smutek.

Mimo to musiała porozmawiać z Willem. Po prostu musiała. Poruszyła się do przodu… i czyjaś dłoń na ramieniu odciągnęła ją do tyłu. Uderzyła plecami o ścianę korytarza, a Gabriel Lightwood niezwłocznie ją wypuścił.

Uniosła głowę zaskoczona. Wyglądał na zmęczonego. Jego zielone oczy zachodziły mgłą, krople krwi wtapiały się we włosy i w koszulę. Kołnierzyk był wilgotny. Bez wątpienia dopiero co wyszedł z pokoju brata.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

Gideon został poważnie zraniony w nogę ostrzem automatu. Mimo że iratze pomogły, to zdaje się i tu był określony limit, w jakim mogły działać, lecząc. Oboje wraz z Sophie i Gabrielem pomogli mu dojść do pokoju, choć protestował przez całą drogę, że powinni się teraz skupić na Jemie.

- Nawet nie zaczynaj - powiedział Gabriel niskim tonem. – Próbują ocalić Jema. Twój brat musi teraz być tam dla niego.

- Być tam dla niego? A co on może zrobić? Will nie jest doktorem.

- Nawet nieprzytomny, James będzie czerpał siły od swojego parabatai.

- Muszę porozmawiać z Willem przez chwilę.

Gabriel przeciągnął ręką przez czuprynę swoich zmierzwionych włosów.

– Nie przebywałaś z Nocnymi Łowcami aż tak długo – stwierdził. – Możesz więc tego nie zrozumieć, ale strata parabatai nie jest czymś lekkim. Przyrównujemy to na tyle poważnie, jak do straty męża lub żony, albo brata, czy siostry. To jest tak, jakbyś to ty sam leżał na tym łóżku.

- Willowi nie zależałoby aż tak bardzo, gdybym to ja leżała teraz w tym łóżku.

Gabriel odchrząknął.

– Twój brat nie zadałby sobie tyle trudu, żeby cię ostrzec poprzez mnie, gdyby mu nie zależało, panienko Herondale.

- Nie, faktycznie za tobą nie przepada. Dlaczego tak jest? I dlaczego radzisz mi w jego sprawach? Przecież ty też go nie lubisz.

- To prawda – odpowiedział Gabriel. – Ale to wcale nie tak. Faktycznie go nie lubię. Nie przepadaliśmy za sobą przez lata. W zasadzie, to złamał mi raz rękę.

- Naprawdę? – Brwi Cecily uniosły się mimowolnie ku górze.

- A mimo to zaczynam myśleć, że wiele rzeczy, których byłem wręcz pewien, wcale nie są takie stałe. A Will należy do tych właśnie rzeczy. Byłem przekonany, że jest kanalią, ale Gideon trochę mi o nim opowiedział i powoli do mnie dochodzi, że ma bardzo charakterystyczne poczucie honoru.

- A ty to szanujesz.

- Chciałbym to uszanować. Chciałbym to zrozumieć. James Cartairs jest jednym spośród najlepszych wokół nas i nawet gdybym nienawidził Willa, to wolałbym go oszczędzić ze względu na Jema.

- Ale ja muszę powiedzieć bratu – powiedziała Cecily. – Jem chciałby, żebym mu powiedziała. To wystarczająco ważne, a zajmie tylko chwilę.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

Gabriel pocierał skórę przy skroniach. Był taki wysoki. Wyglądał, jakby górował nad Cecily, miał przecież smukłą budowę ciała. Jego ostro wygładzona twarz, niezupełnie piękna, ale elegancka, dolna warga wystrugana niemalże jak łuk.

– Dobrze – odparł. – Pójdę po niego i przyślę go do ciebie.

- Dlaczego ty, a nie ja?

- Jeżeli jest wściekły, ogarnięty żałobą, to lepiej, żebym ja pierwszy go znalazł i to na mnie się wyżył, aniżeli na tobie – stwierdził Gabriel, jakby to była czysta oczywistość. – Ufam, panienko Herondale, że to, co chcesz mu przekazać, jest ważne. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz.

Cecily mu nie odpowiedziała, po prostu patrzyła, jak otwiera drzwi do pokoju z chorym i znika za nimi. Oparła się o ścianę, a serce łomotało głośno w jej piersi, gdy dochodziły do niej pomrukiwania z wnętrza pomieszczenia. Słyszała, jak Charlotte wspomina coś o runach wymiany krwi, które najwyraźniej były niebezpieczne, a potem drzwi otworzyły się ponownie i Gabriel wyszedł.

Wyprostowała się.

– Czy Will…

Oczy Gabriela przeskoczyły szybko na nią i chwilę później w przejściu pojawił się Will, krocząc za nim i wyciągając dłoń, by trzasnąć mocno drzwiami. Gabriel skinął w kierunku Cecily i udał się w dół korytarza, by zostawić ich samym sobie.

Zawsze zastanawiała się, jak można zostawić kogoś samemu sobie, kiedy tak naprawdę druga osoba jest w twoim towarzystwie. Czy jeżeli nie byłeś z kimś, to przypadkiem, jak wynika z definicji, nie jesteś sam? Ale w tej właśnie chwili poczuła się kompletnie samotna, bo Will wydawał się być gdzie indziej. Nawet nie wyglądał na wściekłego. Oparł się o ścianę przy drzwiach, tuż obok niej, a mimo to sprawiał wrażenie tak nieprawdziwego jak duch.

- Will – zaczęła.

Wyglądał, jakby jej nie słyszał. Drżał, jego dłonie trzęsły się ze stresu i napięcia.

- Gwilym Owain – powtórzyła jeszcze raz, tym razem łagodniej.

Odwrócił się by w końcu na nią spojrzeć. Jego oczy były tak niebieskie i chłodne jak wody Llyn Mwyngil1 od zawietrznej strony gór.

1 Znane również pod nazwami: Tal-y-llyn, Talyllyn oraz Llyn Myngul. Jezioro znajdujące się u podnóży gór Cadair Idris, które leżą w Walii, w Parku Narodowym Snowdonia.

– Pierwszy raz przybyłem tu, gdy miałem dwanaście lat – odrzekł. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Wiem – odpowiedziała Cecily, zdezorientowana. Czy myślał, że mogłaby zapomnieć? Strata Elli, a potem jej Willa, jej ukochanego starszego brata, i to w ciągu zaledwie kilku dni? Ale Will wyglądał, jakby w ogóle jej nie słuchał.

- To nastąpiło, żeby sprecyzować dokładniej, dziesiątego grudnia tamtego roku. I każdego roku, który następował po nim, w rocznicę tego dnia wpadałem w czarną rozpacz. Te dni, ten i dzień moich urodzin, które najbardziej przypominały mi o Matce i Ojcu, a także o tobie. Wiedziałem, że żyjesz i gdzieś tam jesteś, że chciałaś mnie z powrotem, a ja nie mogłem wrócić, nie mogłem nawet wysłać ci listu. Oczywiście napisałem ci ich z tuzin, a zaraz potem spaliłem. Musiałaś mnie nienawidzić i obwiniać za śmierć Elli.

- Nigdy cię nie obwinialiśmy…

- Po pierwszym roku, choć wciąż drżałem przed tym dniem, odkryłem, że dziesiątego grudnia zawsze znajdywało się coś, co Jem po prostu musiał zrobić, jakieś ćwiczenie treningowe, albo poszukiwania, które zabierały nas na drugi koniec miasta w lodowatą, mokrą pogodę. A ja go oczywiście zawsze zdążyłem niemiłosiernie za to zbrukać. Czasami wilgotny ziąb sprawiał, że się rozchorowywał, albo nieraz zapominał swoich lekarstw i przez to cierpiał przez dzień, kaszląc krwią przygwożdżony do łóżka, a to też mnie rozpraszało. I dopiero po tym, jak wydarzyło się to po raz trzeci, dopiero wtedy, przez co jestem głupcem, Cecy, dopiero wtedy pomyślałem o sobie i zorientowałem się, że oczywiście on to robił dla mnie. Zauważył datę i robił wszystko, co w jego mocy, żeby móc wyciągnąć mnie z więzów melancholii.

Cecily stała jak wryta w podłogę, przyglądając się mu. Pomimo słów, które huczały głośno w jej głowie, nie mogła nic powiedzieć, bo stało się tak, jakby zasłona tych lat opadła i w końcu zobaczyła swojego brata, takiego, jakim był jako dziecko, pocieszającego ją niezdarnie, kiedy została zraniona, zasypiającego na dywanie przy zapalonym kominku z książką otwartą na piersi, wyłaniającego się z sadzawki, śmiejącego się i strzepującego wodę z czarnych włosów. Willa bez ściany dzielącej go od świata zewnętrznego.

Objął się ramionami, jak gdyby było mu zimno.

– Nie wiem, kim być bez niego – powiedział. – Tessy już nie ma i z każdym mijającym momentem od jej zniknięcia nóż wiruje w moim wnętrzu, rozdzierając je na wpół coraz mocniej. Nie ma jej i nie potrafią jej wytropić, a ja nie mam pojęcia, gdzie teraz pójść albo co ze sobą zrobić, a jedyną osobą, której choćby wyobrażam sobie wyjawianie mojej agonii, jest jednocześnie tą, która nie może wiedzieć. Nawet gdyby nie umierał.

- Will. Will. – Położyła dłoń na jego ramieniu. – Proszę, wysłuchaj mnie. Chodzi o odnalezienie Tessy. Wydaje mi się, że mogę wiedzieć, gdzie jest Mortmain.

Jego oczy wytrzeszczyły się na to.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

– Jak mogłabyś wiedzieć?

- Byłam wystarczająco blisko ciebie, żeby usłyszeć, co Jessamine powiedziała przy umieraniu – odrzekła Cecily, wyczuwając wzbierającą w nim krew. Serce mu dudniło. – Powiedziała, że okropny z ciebie Walijczyk.

- Jessamine? – Brzmiał na zdumionego, ale zauważyła drobne zwężenie jego oczy. Być może nieświadomie, zaczął już myśleć tak samo jak ona.

- Ciągle powtarzała, że Mortmain jest w Idrisie, ale Clave wie, że tak nie jest – wyjawiła gwałtownie. – Nie znałeś Mortmaina, kiedy jeszcze żył w Walii, ale ja tak. Znał ją bardzo dobrze. Ty również zwykłeś ją znać. Dorastaliśmy w cieniu gór, Will. Pomyśl.

Wpatrywał się w nią.

– Chyba nie myślisz o Cadair Idris?

- On zna te góry, Will – powiedziała. – To wszystko wydawałoby mu się bardzo śmieszne, świetny dowcip zrobiony tobie i wszystkim Nefilim. Zabrał ją właśnie tam, skąd uciekłeś. Zabrał ją do naszego domu.

~

- Posset?2 – zapytał Gideon, zabierając parujący kubek od Sophie. – Znowu czuję się jak dziecko.

2 Napój z gorącego mleka z korzeniami i winem, popularny w czasach średniowiecza do XIX wieku. Obecnie zwrotu używa się bardziej do określenia deseru przypominającego syllabub, również na bazie mleka. Podobnie jak mleko z czosnkiem i miodem napój często stosowano na przeziębienia.

- Ma w sobie przyprawy i wino. Dobrze ci zrobi. Pokrzepi. – Sophie wychwalała napój, nie patrząc na Gideona bezpośrednio, gdy ustawiała tacę na komódce przy jego łóżku. Podnosił się do pozycji siedzącej, jedna z nogawek jego spodni była odcięta pod kolanem, a noga została zabandażowana. Jego włosy wciąż pozostawały w nieładzie po stoczonej walce i choć dano mu świeże ubrania, to nadal biło od niego krwią i potem.

- To one krzepią moją krew – odrzekł, wyciągając ramię, na którym zostały naznaczone dwie runy wymiany krwi, sangriely.

- Czy to znaczy, że za possetami również nie przepadasz? – zażądała odpowiedzi, zakładając dłonie na biodra.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

Wciąż pamiętała, jak ją zirytował bułeczkami, ale zeszłej nocy wszystko mu wybaczyła, czytając jego list do Konsula którego nie miała szansyjeszcze wysłać, wciąż znajdował się w kieszeni jej zakrwawionego fartuszka). A dzisiaj, kiedy automat pociął mu nogę na schodach Instytutu i upadł z krwią lejącą się z rany, za jej serce chwycił strach, który ją samą zadziwił.

- Nikt nie lubi possetów – odpowiedział ze słabym, ale czarującym uśmiechem.

- Mam zostać i dopilnować, że wypijesz, czy zamierzasz wylać wszystko pod łóżko? Bo wtedy będę zmuszona podać ci myszy.

Miał odwagę wyglądać na skruszonego. Sophie żałowała, że nie było jej przy tym, jak Bridget zamiotło do jego pokoju i ogłosiła mu, że przyszła posprzątać po bułeczkach spod jego łóżka.

– Sophie – powiedział, a kiedy rzuciła mu srogie spojrzenie, wziął pośpieszny łyk possetu. – Panienko Collins. Nie miałem jeszcze okazji porządnie przeprosić, więc proszę mi na to pozwolić teraz. Proszę mi wybaczyć za oszustwo z bułeczkami. Nie chciałem okazać lekceważenia. Mam nadzieję, że nie uważa panienka, że myślę o panience gorzej przez pozycję, jaką zajmuje w domu, bo jest panienka jedną z najpiękniejszych i najodważniejszych dam, jakie miałem okazję poznać.

Sophie zdjęła ręce z bioder.

– Tak? – powiedziała. Nie było wielu gentlemanów, którzy byliby skłonni przeprosić służącą. – To bardzo ładne przeprosiny.

- I jestem pewien, że bułeczki są w istocie bardzo smaczne – dodał pospiesznie. – Tyle, że ja nie lubię bułeczek. Nigdy za nimi nie przepadałem. Nie chodzi tylko o te twoje.

- Panie Lightwood, proszę przestać mówić ciągle o bułeczkach.

- Dobrze.

- I to nie były moje bułeczki. Bridget je upiekła.

- W porządku.

- I przestałeś pić swój posset.

Otworzył usta i zamknął je szybko, podnosząc kubek. Kiedy spoglądał na nią znad jego brzegu, odpuściła i uśmiechnęła się. Jej oczy ożywiły się.

- Bardzo dobrze – odrzekła. – Nie lubisz bułeczek, a co powiesz na ciasto biszkoptowe? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

~

Była trzecia po południu, a słabe słońce wisiało wysoko na niebie. Około tuzina Nocnych Łowców Enklawy oraz kilku Cichych Braci rozproszyło się wokół terenu Instytutu. Zdążyli już zabrać Jessamine i ciało martwego Cichego Brata, którego imienia Cecily nie znała. Słyszała głosy dochodzące z podwórza i zgrzytanie metalu, kiedy Enklawa przesiewała pozostałości po ataku automatów.

W pokoju gościnnym, co prawda, najgłośniejsze dźwięki wydawał zegar znajdujący się w rogu. Zasłony zostały odsunięte, a w bladych strumieniach światła stał Konsul z posępnym wyrazem twarzy. Skrzyżował swoje ciężkie ramiona na piersi.

– To szaleństwo, Charlotte – mówił. – Kompletne szaleństwo, opiniowane zachciankami dziecka.

- Nie jestem dzieckiem – wybuchła Cecily. Siedziała na krześle przy kominku, tym samym, w którym zasnął Will zeszłej nocy. Czy naprawdę wydarzyło się tak niedawno? Will stał przy niej, emanując złością. Nie zmienił ubrania. Henry był w pokoju Jema z Cichymi Braćmi. Jem wciąż nie odzyskał przytomności i tylko przybycie Konsula odsunęło Charlotte i Willa od jego boku. – A moi rodzice, jak pan dobrze wie, znali Mortmaina. Zaprzyjaźnił się z moją rodziną, moim ojcem. Powierzył nam rezydencję Ravenscar, kiedy mój ojciec… Kiedy straciliśmy dom niedaleko Dolgellau3.

3 Miasteczko w północno –zachodniej Walii, w hrabstwie Gwynedd

- To prawda – dodała Charlotte, która stała za biurkiem z papierami rozłożonymi przed sobą. – Mówiłam ci przecież jeszcze tego lata, co zaraportował mi Ragnor Fell na temat rodziny Herondale’ów.

Will wyciągnął pięści z kieszeni spodni i spojrzał na Kosula gniewnie.

– To był dla niego żart, kiedy oddał naszej rodzinie ten dom! Bawił się nami. Dlaczego miałby nie przeciągnąć zaczętego dowcipu do tego stopnia?

- Proszę, Josiah – powiedziała Charlotte, wskazując na jeden z dokumentów leżących na blacie przed nią. Mapa Walii. - Tu jest zbiornik Lyn w Idrisie, a tu Tal-y-Lyn, u podnóża Cadair Idrisu.

- „Llyn” oznacza „jezioro” – wtrąciła Cecily poirytowanym głosem. – I nazywamy je również Llyn Mwyngil, choć niektórzy zwykli mówić Tal-y-Llyn…
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- I najprawdopodobniej jest też tysiące innych lokacji na świecie z Idrisem w nazwie – odciął się Konsul, zanim zdążył się zorientować, że przecież kłóci się z piętnastoletnią dziewczynką i wstrzymał się.

- Ale ten coś znaczy – powiedział Will. – Powiadają, że jeziora wokół gór są bezdenne, same wzniesienia puste, a w środku śpią Cwn Annwn, Hordy Nieumarłych.

- Dzikie Polowanie.

- Tak. – Will przeciągnął dłonią przez swoje ciemne, czarne włosy. – Jesteśmy Nefilim. Wierzymy w legendy i mity. Wszystkie historie są prawdziwe. Gdzie indziej mógłby lepiej ukryć siebie i swoje ustrojstwa niż w miejscu już kojarzonym z czarną magią i omenami śmierci? Nikt nie dziwiłby się osobliwym dźwiękom dochodzącym z gór i żaden z miejscowych nie doszukiwałby się prawdy. Po co w innym wypadku wybierałby się w takie okolice? Zawsze zastanawiałem się, dlaczego wybrał akurat naszą rodzinę. Może chodziło o zwykłe zbliżenie, okazję do zgładzenia rodziny Nefilim. Nie mógłby się oprzeć pokusie.

Konsul opierał się o biurko. Oczy miał zawieszone na mapie w miejscu, gdzie leżały dłonie Charlotte.

– To nie wystarczy.

- Jak to nie wystarczy? Nie wystarczy do czego? – krzyknęła Cecily.

- Żeby przekonać Clave. – Konsul wstał. – Charlotte, zrozum. Gromadząc siły przeciwko Mortmainowi pod wpływem przypuszczenia, że znajduje się w Walii, musielibyśmy zwołać posiedzenie Rady. Nie możemy posłać za mało ludzi i ryzykować zostania przewyższonym przez liczbę wrogów, zwłaszcza jeżeli chodzi o te stworzenia. Ilu z nich było tu dzisiejszego ranka, gdy zostaliście zaatakowani?

- Sześciu albo siedmiu, nie licząc tego, który porwał Tessę – powiedziała Charlotte. – Wierzymy, że potrafią skurczyć się w jedno i w ten sposób zmieściły się w małej przestrzeni powozu.

- A ja uważam, że Mortmain nie wiedział, że Gabriel i Gideon Ligtwoodowie przebywają z wami, stąd przecenił swoje siły. W przeciwnym razie mogę podejrzewać, że wszyscy bylibyście nieżywi.

- Daruj sobie Lightwoodów – wymamrotał Will. – Chyba nie doceniliśmy Bridget. Posiekała te istoty jak świątecznego indyka.

Konsul wyrzucił ręce do góry.

– Przeczytaliśmy papiery Benedicta Lightwooda. W nich stwierdza, że siedziba Mortmaina musi znajdować się na obrzeżach Londynu i że zamierza on wysłać swoje siły przeciwko londyńskiej Enklawie...
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Benedykt szybko popadał w szaleństwo, kiedy to pisał – przerwała mu Charlotte. – Czy to prawdopodobne, żeby Mortmain dzielił z nim swoje szczere plany?

- Więc co niby miało nastąpić po tym? – Ton głosu Konsula był uszczypliwy, ale także zabójczo chłodny. – Benedykt nie miał żadnych powodów, żeby kłamać w swoich dziennikach, Charlotte, których tak a propos wcale nie powinnaś była czytać. Gdybyś nie była tak święcie przekonana, że musisz koniecznie wiedzieć więcej niż Rada, oddałabyś je nam niezwłocznie. Oznaki takiego nieposłuszeństwa nie skłaniają mnie ku zaufaniu tobie. Jeżeli już musisz, to będziesz miała okazję wspomnieć o Walii, kiedy Rada zbierze się na posiedzeniu za dwa tygodnie…

- Za dwa tygodnie? – Głos Willa podniósł się. Zbladł, jedynie czerwone plamy na policzkach kontrastowały z resztą skóry. – Tessę zabrali dzisiaj. Ona nie ma dwóch tygodni.

- Mistrz chciał ją nietkniętą. Wiesz o tym, Will – powiedziała Charlotte łagodnie.

- Ale chce ją też poślubić! Czy nie uważasz, że bardziej niż śmierć znienawidziłaby bycie jego zabawką? Mogłaby być zamężna jeszcze przed jutrem…

- I nic nam po tym, jeżeli jest! – odezwał się Konsul. – Jedna dziewczyna, która nawet nie należy do Nefilim, nie jest i nie będzie naszym priorytetem.

- Ale jest moim! – wykrzyknął Will.

Zapadła cisza. Cecily mogła usłyszeć, jak mokre drewno trzaska za kratą kominka. Para, która zadymiła okna, była żółta, a twarz Konsula zakrywał cień.

- Myślałem, że jest narzeczoną twojego parabatai – powiedział twardo – a nie twoją.

Will podniósł brodę.

– Jeżeli jest narzeczoną Jema, to w moim obowiązku leży, żeby strzec jej, jak gdyby była moją własną. Właśnie to w moich oczach znaczy być parabatai.

- O tak. – Głos Konsula ociekał sarkazmem. – Taka lojalność jest godna pochwały. – Potrząsnął głową. – Herondale’owie. Uparci jak skały. Pamiętam jeszcze, jak twój ojciec chciał poślubić twoją matkę. Nic nie mogło go odwieść od tej decyzji, mimo że żadna z niej kandydatka dla Dostąpienia. Liczyłem, że jego dzieci będą bardziej uległe.

- Musisz wybaczyć mojej siostrze i mnie, jeżeli się z tym nie zgodzimy – powiedział Will. - Ale gdyby mój ojciec byłby bardziej uległy, jak zdążyłeś już wspomnieć, to nie znaleźlibyśmy się na tym świecie.

Konsul potrząsnął głową.

– To jest wojna – odrzekł. – Nie akcja ratunkowa.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- A ona nie jest jedynie dziewczyną – odpowiedziała Charlotte. – Jest bronią w ręku wroga. Próbuję ci powiedzieć, że on zamierza ją użyć przeciwko nam.

- Wystarczy. – Konsul podniósł swój płaszcz z oparcia krzesła i włożył na siebie. – Ta konwersacja jest bezcelowa. Charlotte, zajmij się swoimi Nocnymi Łowcami. – Przesunął wzrokiem po Willu i Cecily. – Wydają się być za bardzo… podekscytowani.

- Widzę, że nie możemy wymusić pańskiej kooperacji, Konsulu. – Twarz Charlotte była podobna do burzy. – Ale zapamiętaj sobie, że ja odnotuję nasze słowa przestrogi. Jeżeli okaże się, że mieliśmy rację i z tej zwłoki wyniknie katastrofa, jej wyniki będą twoim sprawunkiem.

Cecily oczekiwała po Konsulu, że się wścieknie, ale on jedynie narzucił na siebie kaptur, ukrywając twarz. – To właśnie znaczy być Konsulem, Charlotte.

~

Krew. Krew na chorągwiach podwórza. Krew plamiąca schody domu. Krew na liściach ogrodu, pozostałości po tym, co kiedyś było szwagrem Gabriela, leżące w kałużach zasychającej krwi, gorące strumienie krwi rozbryzgujące się na stroju Lightwooda, kiedy strzała, którą wypuścił, lądowała w oku ojca…

- Żałujesz swojej decyzji o pozostaniu w Instytucie, Gabrielu? – znajomy, zuchwały głos przerwał jego gorączkowe myśli i sprawił, że spojrzał do góry, biorąc ostry wdech.

Pochylał się nad nim Konsul, obramowany słabymi strużkami słonecznego światła. Miał na sobie ciężki płaszcz, rękawice i wyraz twarzy, który sprawiał, że wyglądał, jakby Gabriel zrobił coś, co go rozśmieszyło.

- Ja… - Gabriel zaczerpnął powietrza, wymuszając równomiernie dalsze słowa. – Nie. Oczywiście, że nie.

Konsul uniósł brew.

– To pewnie dlatego klęczysz teraz z drugiej strony kościoła w zakrwawionych ciuchach, przestraszony, że ktoś cię znajdzie.

Gabriel zerwał się na nogi, wdzięczny, że tuż za nim znajdowała się kamienna ściana, która go podtrzymywała.

– Sugerujesz, że nie walczyłem? Że uciekłem?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Nic takiego nie powiedziałem – odrzekł Konsul łagodnie. – Wiem, że zostałeś. Wiem, że twój brat został ranny…

Gabriel wziął ostry, rzężący wdech, a oczy Konsula zwęziły się.

- Aa - stwierdził. – Więc o to chodzi, prawda? Widziałeś jak twój ojciec umiera i pomyślałeś, że to samo stanie się z twoim bratem?

Gabriel chciał zeskrobać ścianę za nim. Chciał uderzyć Konsula w jego obłudną, sztuczną, współczującą twarz. Chciał pobiec na górę i rzucić się na łóżko obok brata, odmawiając odejścia, tak jak Will nie chciał opuścić Jema, zanim on sam go nie odciągnął. Will był lepszym bratem dla Jema niż on kiedykolwiek zdawał się być dla Gideona, pomyślał gorzko, a przecież nie dzielili tej samej krwi. To po części przywiodło go z powrotem do Instytutu, do jego kryjówki za stajniami. Wmawiał sobie, że przecież nikt nie będzie go tu szukał.

Pomylił się. Ale mylił się tak często, co miałby znaczyć ten jeden, kolejny raz?

- Widziałeś, jak twój brat krwawi – powiedział Konsul, wciąż tym samym delikatnym tonem. – I przypomniałeś sobie…

- Zabiłem swojego ojca – odrzekł Gabriel. – Przebiłem jego oko strzałą. Wylałem jego krew. Myślisz, że nie wiem, co to znaczy? Jego krew będzie mnie przyzywać z ziemi, zupełnie tak, jak krew Abla wołała do Kaina. Wszyscy mi mówią, że on już nie był moim ojcem, ale wciąż jego pozostałością. Kiedyś był Lightwoodem. A Gideon mógł dzisiaj zginąć. Stracić i jego…

- Więc wiesz, co miałem na myśli – odparł Kosul. – Kiedy mówiłem o Charlotte i jej odmowie postępowania według Prawa. O cenie ludzkich istnień, którą ono wywołuje. Życiem, jakie poświęciła przez jej nieprzezwyciężalną dumę, mogło być życie twojego brata.

- Nie wydaje się być dumna.

- Czy dlatego to napisałeś? – Konsul wyjął z kieszeni płaszcza pierwszy list, jaki Gabriel i Gideon mu wysłali. Spojrzał na niego w pogardzie i pozwolił mu opaść na ziemię. – Te niepoważne pismo, sformułowaliście je, żeby mnie rozdrażnić?

- A zadziałało?

Przez moment Gabriel myślał, że Konsul go uderzy, ale gniew szybko zniknął z oczu starszego mężczyzny i kiedy przemówił ponownie, jego głos był już spokojny.

– Wygląda na to, że nie powinienem oczekiwać po Ligtwoodzie dobrej reakcji na szantaż. Wasz ojciec na pewno nie zareagował dobrze. Przyznaję, myślałem, że jesteście słabsi. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Jeżeli obrałeś inną taktykę, żeby mnie przekonać, to nawet się nie wysilaj – odrzekł Gabriel. – To bezcelowe.

- Naprawdę? Jesteś lojalny Charlotte Branwell po tym wszystkim, co jej rodzina uczyniła twojej? Mógłbym się tego spodziewać po Gideonie, w końcu ma charakter matki, zbyt ufny z natury. Ale nie po tobie, Gabrielu. Po tobie oczekiwałbym więcej dumy z krwi przodków.

Gabriel pozwolił głowie opaść na kamienną ścianę.

– Nie było tam niczego – powiedział. – Rozumiesz? Nie było niczego w korespondencji Charlotte, co mogłoby cię zainteresować, zainteresować kogokolwiek. Powiedziałeś, że zniszczysz nas do reszty, jeżeli nie poinformujemy cię o jej działaniach, ale tam nie było niczego, o czy moglibyśmy ci powiedzieć. Nie pozostawiłeś nam żadnego wyboru.

- Mogłeś powiedzieć mi prawdę.

- Nie chciałeś o niej słyszeć – odparł Gabriel. – Nie jestem głupi, mój brat tym bardziej. Chcesz usunąć Charlotte z pozycji dyrektora Instytutu, ale wolałbyś zachować pozory, że to nie twoja ręka to uczyniła. Chciałbyś odkryć, że jest zamieszana w coś nielegalnego. Ale prawda jest taka, że tu nie ma nic do odkrywania.

- Prawda jest bardzo plastyczna. Z pewnością może zostać odkryta, ale także utworzona na nowo.

Wzrok Gabriela przeskoczył na twarz Konsula.

– Wolałbyś żebym ci skłamał?

- Och, ależ nie – odrzekł Konsul. – Nie mi. – Położył dłoń na ramieniu Gabriela. – Lightwoodowie zawsze byli honorowi. Twój ojciec popełnił kilka błędów, ale nie powinieneś za nie płacić. Pozwól mi oddać ci to, co straciłeś. Pozwól mi przywrócić ci dom Lightwoodów, dobre imię twojej rodziny. Mógłbyś w nim żyć wraz z bratem i siostrą. Nie musiałbyś się już dłużej zdawać na łaskę Enklawy.

Łaska. Słowo było gorzkie. Gabriel pomyślał o krwi brata na chorągwiach Instytutu. Gdyby Charlotte nie postępowała tak pochopnie, nie była tak zdeterminowana, żeby wziąć zmiennokształtną dziewczynę pod dach Instytutu pomimo głosów sprzeciwu ze strony Clave i Konsula, Mistrz nie wysłałby swoich sił przeciwko nim, a krew Gideona nie zostałaby rozlana.

W zasadzie, szeptał mały głosik w jego głowie, gdyby nie Charlotte, sekret mojego ojca nadal pozostawałby sekretem. Benedykt nie zostałby zmuszony do zdrady Mistrza. Nie straciłby dostępu do lekarstwa powstrzymującego astriolę. Może nigdy by się nie przeistoczył. Jego synowie nigdy nie dowiedzieliby się o jego grzechach. Lightwoodowie mogliby kontynuować dalsze życie w błogiej ignorancji.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Gabrielu – powiedział Konsul. – Ta oferta dotyczy tylko ciebie. Nie możesz jej wyjawić bratu. On jest jak twoja matka, zbyt lojalny. Lojalny Charlotte. Jego ślepe zaufanie może być zaletą, ale w niczym nam tu nie pomoże. Powiedz, że zmęczyłem się jego zachowaniem. Powiedz mu, że nie potrzebuje już waszych usług. Dobry z ciebie kłamca… - Uśmiechnął się kwaśno. – I jestem pewien, że możesz go przekonać. Więc co ty na to?

Gabriel zacisnął szczękę.

– Co chcesz, żebym zrobił?

~

Will wiercił się w krześle przy łóżku Jema. Siedział tu już od wielu godzin, plecy mu zesztywniały, ale nie chciał odstąpić od jego boku. Zawsze istniała szansa, że Jem się obudzi i będzie oczekiwał jego obecności.

Przynajmniej nie było zimno. Bridget rozpaliła w kominku, wilgotne drewno trzaskało i pękało, strzelając okazjonalnie iskrami. Noc za oknem była nieprzejrzysta, bez śladów błękitu albo chmur, jedynie prosta czerń, jakby ktoś wymalował ją na szkle.

Skrzypce Jema stały oparte o łóżko, a jego laska, śliska jeszcze od krwi z pola walki, leżała tuż obok. Jem spoczywał bez ruchu, podparty poduszkami, bez koloru na bladej twarzy. Will czuł się, jakby spoglądał na niego pierwszy raz po dłuższym rozstania, przez ten krótki moment, w którym jesteśmy zdolni zauważać zmiany w znajomych twarzach, zanim znów nie staną się dla nas normalne. Jem był taki wychudzony. Jak Will mógł nie zauważyć tego wcześniej? Wszystkie zauważalne wgłębienia i kanty kości policzkowych, żuchwy i czoła. Na jego zamkniętych powiekach i ustach pojawiły się słabawe niebieskie sinińce, a obojczyki zakrzywiały się jak dziób statku.

Will skarcił siebie samego. Jak mógł nie wiedzieć, że przez te ostatnie miesiące Jem umierał tak szybko, tak wcześnie? Jak mógł nie zauważyć kosy i cienia?

- Will. - Szept dobiegł od drzwi. Spojrzał bez emocji i zauważył Charlotte, jej głowa wychylała się zza ramy. – Ktoś przyszedł się z tobą zobaczyć.

Will zamrugał, a Charlotte usunęła się z drogi. Magnus Bane ją ominął i wszedł do pokoju. Przez chwilę Will nie wiedział, co powiedzieć.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Mówi, że go wzywałeś – powiedziała Charlotte, brzmiąc niepewnie. Magnus stał w szarawym garniturze, wyglądając na obojętnego. Powoli zsuwał z dłoni swoje rękawiczki, w odcieniu ciemnej szarości, ze swoich cienkich, brązowych dłoni.

- Bo go wezwałem – odrzekł Will, czując się, jakby się budził. – Dziękuję, Charlotte.

Charlotte posłała mu spojrzenie pełne współczucia zmieszanego z niewypowiedzianym przesłaniem, „Sam siebie obarczasz, Willu Herondale”, i wyszła z pokoju, zamykając za sobą zdecydowanie drzwi.

- Przyszedłeś – odezwał się Will, świadom tego, że brzmiał głupio. Nienawidził, kiedy ludzie wypowiadali na głos czyste oczywistości, a sam właśnie tak zrobił. Nie mógł odsunąć od siebie uczucia zażenowania, które pozostawiało go zdezorientowanym. Widzenie Magnusa tutaj, w sypialni Jema było jak zauważenie jeźdźca faerie usadzonego pomiędzy adwokatami w białych perukach z Old Bailey4.

4 sąd karny w Londynie

Magnus opuścił rękawiczki na blat stołu i zbliżył się do łóżka. Wyciągnął dłoń, żeby oprzeć się o jego odnogę, przyglądając się Jemowi. Był tak nieruchomy i biały, że wyglądał, jakby został wyrzeźbiony na pokrywie grobowca. – James Carstairs – powiedział, mrucząc słowa pod nosem, jakby miały jakieś magiczne moce.

- On umiera – odrzekł Will.

- To chyba jest widoczne. – Mogłoby to zabrzmieć chłodno, ale w głosie Magnusa znajdowały się morza smutku, smutku, który Will poczuł z wstrząsem zażyłości. – Myślałem, że mówiłeś, że ma jeszcze kilka dni, być może nawet tydzień.

- Tu już nie chodzi tylko o brak lekarstwa. – Głos Willa był ochrypnięty, oczyścił gardło. – W zasadzie, to mamy go jeszcze trochę i podaliśmy go mu. Ale tego popołudnia wywiązała się walka i stracił dużo krwi, co go osłabiło. Boimy się, że jest za słaby, żeby z tego wyjść.

Magnus wyciągnął rękę i z wielką ostrożnością podniósł dłoń Jema. Na jego bladych palcach były siniaki, a błękitne żyły przedzierały się przez skórę na nadgarstkach niczym rzeki na mapach. – Czy cierpi?

- Nie wiem.

- Może lepiej byłoby pozwolić mu umrzeć. – Magnus spojrzał na Willa, jego oczy były koloru ciemnego złota i zieleni. – Każde życie się kiedyś kończy, Will. A ty wiedziałeś, kiedy go wybrałeś, że on umrze przed tobą.

Will patrzył przed siebie. Czuł, jakby staczał się w dół ciemnego tunelu, który nigdy się nie kończył i nie miał żadnych zakrzywień, za które dałoby się złapać, żeby spowolnić upadek. – Jeżeli uważasz, że tak będzie najlepiej dla niego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- Will. – Głos Magnusa był delikatny, ale naglący. – Czy nie wezwałeś mnie tu przypadkiem, bo miałeś jeszcze nadzieję, że mu pomogę?

Will podniósł ślepo wzrok. – Nie wiem, po co cię wezwałem – odpowiedział. – Nie wydaje mi się, że zrobiłem to wierząc, że jest jeszcze cokolwiek, co mógłbyś zrobić. Myślę, że po prostu wydawało mi się, że będziesz jedynym, który mógłby zrozumieć.

Magnus wyglądał na zaskoczonego. – Jedynym, który mógłby zrozumieć?

- Żyłeś tak długo – odrzekł Will. – Musiałeś widzieć tylu umierających, tylu, których kochałeś. A mimo to przetrwałeś i żyjesz dalej.

Magnus wciąż wyglądał na zadziwionego. – Przyzwałeś mnie tutaj, czarnoksiężnika, do Instytutu, zaraz po bitwie, w której o mało nie zginąłeś, żeby pogadać?

- Z tobą rozmawia mi się prościej – stwierdził Will. – Sam nie wiem dlaczego.

Magnus potrząsnął wolno głową i oparł się o ramię łóżka. – Jesteś taki młody – wymruczał. – Z drugiej jednak strony, nie przypominam sobie, aby którykolwiek z Nocnych Łowców wezwał mnie kiedykolwiek po prostu po to, żeby przesiedzieć z nim noc, czuwając.

- Nie wiem, co robić – powiedział Will. - Mortmain zabrał Tessę i wydaje mi się, że mogę wiedzieć, gdzie jest. Cząstka mnie pragnie niczego innego, jak wyruszyć za nią. Ale nie mogę opuścić Jema. Złożyłem przysięgę. I co, jeśli obudzi się w środku nocy i dowie się, że mnie tu nie ma? – Wyglądał jak zagubione dziecko. – Pomyśli, że opuściłem go z własnej woli, nie dbając o to, czy umrze. Nie będzie wiedział. A mimo to, czy gdyby mógł mówić, czy nie kazałby mi jej odnaleźć? Czy nie jest to, tym, czego pragnie? – Will opuścił twarz w dłonie. – Nie jestem zdolny odpowiedzieć i rozdziera mnie to na pół.

Magnus przyglądał mu się w ciszy przez dłuższą chwilę. – Czy on wie, że jesteś w niej zakochany?

- Nie. – Will podniósł twarz zszokowany. – Nie. Nigdy nie pisnąłem ani słówka. To nie jego ciężar do noszenia.

Magnus wziął głęboki oddech i zaczął mówić łagodnie. – Will. Poprosiłeś mnie o moją mądrość, jako kogoś, kto przeżył wiele pokoleń i pochował wiele miłości. Mogę ci tylko powiedzieć, że koniec życia jest sumą miłości, których zdążyliśmy doświadczyć, i cokolwiek myślisz, że przyrzekałeś, bycie tutaj przy krańcu jego drogi nie ma znaczenia. Liczy się każda inna chwila, którą mu poświęciłeś. Odkąd go poznałeś, nie odstępowałeś go na krok i nie przestawałeś kochać. To się właśnie liczy.

- Naprawdę tak sądzisz? – Will zapytał w podziwie. – Dlaczego jesteś taki miły dla mnie? Wciąż jestem ci winien przysługę, prawda? Wiesz, że wciąż o niej pamiętam, nawet jeśli się nie upominałeś.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

- A nie upomniałem się? – odpowiedział Magnus, a potem uśmiechnął do niego. – Will, traktujesz mnie jak istotę ludzką, osobę taką jak ty. To bardzo rzadkie wśród Nocnych Łowców, żeby tak postępować z czarnoksiężnikiem. Nie jestem aż tak nieczuły, żeby domagać się od chłopca ze złamanym sercem spłaty długu. Tego, o którym myślę, że stanie się kiedyś wspaniałym mężczyzną. Więc powiem ci tylko tyle. Zostanę tu za ciebie, kiedy pójdziesz i popilnuję twojego Jema, a jeśli się obudzi, powiem mu, gdzie się udałeś i że zrobiłeś to dla niego. I uczynię wszystko, co w mojej mocy, żeby przedłużyć mu życie. Nie mam yin fen, ale posiadam magię, i bardzo możliwe, że jest coś jeszcze w starej księdze zaklęć, co jestem w stanie znaleźć i może mu pomóc.

- Byłbym ci wiecznie dłużny – odparł chłopak.

Magnus wyprostował się, spoglądając w dół na Jema. Na jego twarzy wymalowany był smutek, na twarzy, która zwykle była wesoła, sardoniczna albo obojętna, a akurat to uczucie zaskoczyło Willa. – „Bo czyż nie dlatego właśnie tamten ból zdołał mnie tak łatwo dosięgnąć i tak głęboko przeniknąć, że rozlałem duszę moją jak wodę na piasku, kochając istotę śmiertelną tak, jakby nigdy nie miała umrzeć?”

Will spojrzał na niego. – Co to było?

- Wyznania św. Augustyna – odpowiedział Magnus. – Zapytałeś mnie jak ja, będąc nieśmiertelnym, przetrwałem tyle śmierci. Nie ma żadnej wielkiej tajemnicy. Wytrzymujesz to, co jest nie do wytrzymania i cierpisz. To wszystko. – Odsunął się od łóżka. – Dam wam chwilę samotności, żebyś mógł się z nim pożegnać należycie. Będę w bibliotece.

Will skinął głową, oniemiały, gdy Magnus zabrał rękawiczki i odwrócił się, wychodząc. Jego umysł wirował.

Znów spojrzał na Jema, leżącego nieruchomo na łóżku. Muszę zaakceptować, że to już koniec, myślał, i nawet jego myśli wydawały się być płytkie i odległe. Muszę zaakceptować fakt, że Jem już nigdy na mnie nie spojrzy, albo się do mnie nie odezwie. Wytrzymujesz to, co jest nie do wytrzymania i cierpisz. To wszystko.

A mimo tego wszystko nadal nie wydawało się mu być realne, jakby było jedynie snem. Wstał i pochylił się nad ciałem Jema. Dotknął lekko policzka swego parabatai. Był zimny.

- „Atque in pepetuum, frater, ave atque vale” – wyszeptał. Słowa wiersza5 nigdy nie wydawały się pasować bardziej: Na wieki wieków, mój bracie, witaj i żegnaj.

5 Catullus 101

Will zaczął się wyprostowywać i odwracać od łóżka. A kiedy to robił, poczuł, jak coś zaciska się mocno wokół jego nadgarstka.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: windy dreams Korekta: Nike, Feather

Spojrzał w dół i zauważył rękę Jema przytrzymującą go za jego własną. Przez moment był zbyt zszokowany, by zrobić cokolwiek innego niż przypatrywać się mu.

- Jeszcze nie umarłem, Will – powiedział Jem łagodnym głosem, cienkim, ale silnym jak drut. – Co miał na myśli Magnus, pytając się ciebie, czy wiem o tym, że jesteś zakochany w Tessie?

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Rozdział 11

W strachu przed nocą

Pomyśleć, że moja dusza może obłożyć się ciemnością,

By wznieść się w idealnym świetle

Kochałem gwiazdy zbyt czule by bać się nocy.

—SARAH WILLIAMS, STARY ASTRONOM

~

- Will?

Po tak długim czasie siedzenia w ciszy, którą przerywał wyłącznie nierówny i płytki oddech Jema, Willowi zdało się, że tylko sobie wyobraził głos najlepszego przyjaciela wyłaniający się z ciemności. Jem zacisnął swój uścisk na nadgarstku Willa, a ten osunął się na oparcie krzesła obok łóżka. Jego serce waliło, w połowie z ulgi, w połowie z chorobliwego lęku.

Jem obrócił swoją głowę w jego kierunku na poduszce. Miał ciemne oczy, ich srebro pochłonęła czerń. Przez chwilę dwóch młodych mężczyzn tylko patrzyło na siebie. To był spokój, jaki łączył ich przed bitwą, pomyślał Will, kiedy trzeba było przyjąć nieuchronne.

- Will – powtórzył Jem, przysłaniając usta ręką, gdy kaszlał. Gdy ją zabrał, miał krew na palcach. - Czy ja… Czy ja śniłem?

Will stanął prosto. Jem brzmiał tak czysto, tak pewnie – Co miał na myśli Magnus, gdy pytał, czy wiem, że jesteś zakochany w Tessie? – ale było tak, jak gdyby te ostatki sił z niego uleciały, a teraz brzmiał na odurzonego i zdezorientowanego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Czy Jem naprawdę słyszał, co Magnus do niego powiedział? A nawet jeśli, to czy istniała jakaś szansa, by uznał to za sen, gorączkową halucynację? Myśli Willa wypełnione były mieszaniną ulgi i rozczarowania.

– Śniłeś o czym?

Jem spojrzał na swoją zakrwawioną rękę i powoli zacisnął ją w pięść.

– Walki na dziedzińcu. Śmierć Jassamine. I zabrali ją, prawda? Tessę?

- Tak – wyszeptał Will i powtórzył słowa wypowiedziane wcześniej do niego przez Charlotte. Nie przyniosły mu ulgi, ale może sprawią ją Jemowi. – Tak, ale nie sądzę, by mieli ją skrzywdzić. Pamiętaj, Mortmain chce ją całą i zdrową.

- Musimy ją znaleźć, wiesz o tym, Will. Musimy… - Jem poderwał się do pozycji siedzącej, natychmiast zaczynając znowu kaszleć. Krew obryzgała białą kołdrę. Will podtrzymywał kruche, trzęsące się ramiona Jema, aż kaszel przestał łamać jego klatkę, a następnie sięgnął do nocnego stolika po jedną z wilgotnych ściereczek i zaczął mu czyścić ręce. Gdy chciał oczyścić z krwi twarz swojego parabatai, Jem wyjął delikatnie szmatkę z jego uścisku i spojrzał doń z powagą. – Will, nie jestem dzieckiem.

- Wiem. – Will zabrał ręce do tyłu. Nie czyścił ich od czasu walki na dziedzińcu, a zaschnięta krew Jassamine zmieszała się ze świeżą krwią Jema. Chłopak wziął głęboki oddech. Obaj z Willem czekali na kolejny atak kaszlu, jednak gdy ten nie nadszedł, Jem przemówił:

- Magnus powiedział, że jesteś zakochany w Tessie. Czy to prawda?

- Tak – odparł Will, czując się jakby spadał z klifu – Tak, to prawda.

Oczy Jema świeciły dziko w ciemności.

– A czy ona cię kocha?

- Nie. Powiedziałem jej to, a ona nie odstąpiła do ciebie. To ciebie kocha.

Ręka Jema, silnie zaciśnięta na chusteczce, rozluźniła się nieco.

- Powiedziałeś jej – rzekł. – Powiedziałeś jej, że ją kochasz.

- Jem...

- Kiedy to nastąpiło i jaki nadmiar desperacji tobą kierował?

- To wydarzyło się, zanim dowiedziałem się, że jesteście zaręczeni – odpowiedział Will z wahaniem. – Poszedłem do Tessy i wyznałem jej, co czuję. Była taka, jaka tylko mogła być mówiąc mi, że kocha ciebie, a nie mnie i wasza dwójka jest zaręczona. Will spuścił wzrok. - Nie wiem, czy to coś dla ciebie zmieni, James. Ale naprawdę nie miałem pojęcia, że zależy ci na niej. Byłem całkowicie pochłonięty własnymi emocjami.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Jem przegryzł dolną wargę, nadając kolor białej skórze.

- Wybacz mi, że pytam, ale… to nie jest przemijająca fantazja, chwilowe zainteresowanie…? – Urwał, widząc twarz Willa. – Nie, widzę, że nie jest.

- Kocham ją na tyle, że gdy zapewniła, że będzie szczęśliwa z tobą, przysiągłem nigdy więcej nie mówić o moich pragnieniach ponownie, nigdy więcej nie okazać zainteresowania poprzez gest czy słowo, nigdy przez moje działanie czy mowę nie naruszyć jej szczęścia. Moje uczucia względem niej nie zmieniły się, a dbam wystarczająco o was dwoje, by nie powiedzieć nic, co zagroziłoby temu, co znalazłeś. – Słowa wylewały się z Willa. Wydawało się, iż nie ma powodu, by trzymać je dla siebie. Jeśli Jem zamierzał go znienawidzić, znienawidzi go za prawdę, a nie kłamstwo.

Jem wyglądał na dotkniętego.

– Jest mi tak przykro, Will. Tak bardzo, bardzo przykro. Gdybym tylko wiedział…

Will opadł w fotelu.

– Co byś zrobił?

- Mógłbym odwołać zaręczyny…

- I złamać serce waszej dwójki? W jaki sposób mogłoby mi to cokolwiek wynagrodzić? Jesteś mi bliski tak, jak druga część mojej duszy, Jem. Nie mógłbym być szczęśliwy, jeśli ty byś nie był. A Tessa… Ona kocha ciebie. Jak okropnym musiałbym być potworem, rozkoszując się agonią dwóch osób, które kocham najbardziej na świecie, jakbym mógł mieć satysfakcję z myśli, że jeśli Tessa nie może być moja, to nikt nie może jej mieć?

- Ale jesteś moim parabatai. Jeśli coś sprawia ci ból, ja pragnę go zmniejszyć…

- To – zaczął Will, – jest coś, w czym nie możesz sprawić mi ulgi.

Jem potrząsnął głową.

- Jak mogłem tego nie zauważyć? Mówiłem ci, że widzę, jak ściany wokół twojego serca opadają. Myślałem… myślałem, że wiem dlaczego. Powiedziałem ci, że zawsze wiedziałem, że jesteś obarczony ciężarem i wiedziałem, że zniknąłeś, by spotkać się z Magnusem. Myślałem, że może skorzystałeś z jego magii, by wyzwolić siebie spod wyimaginowanego poczucia winy. Gdybym kiedykolwiek domyślił się, że chodziło o Tessę, musisz wiedzieć, Will, że nigdy nie okazałbym swoich uczuć względem niej.

- Skąd mogłeś wiedzieć? – Choć nieszczęśliwy, Will czuł się wolny, jakby opadł z niego wielki ciężar. – Zrobiłem wszystko, by to ukryć i zaprzeczyć. A ty… ty nigdy nie ukrywasz swoich uczuć. Patrząc wstecz, to było proste i jasne, a mimo to nigdy tego nie dostrzegłem. Byłem zdumiony, gdy Tessa oznajmiła mi, że jesteście zaręczeni. Byłeś w moim życiu źródłem wszystkiego, co dobre, James.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Nigdy nie myślałem, że będziesz źródłem bólu i błędnie nigdy nie myślałem o twoich emocjach. I dlatego byłem taki ślepy.

Jem zamknął oczy. Powieki miał niebieskie, cienkie jak pergamin.

– Współczuję ci twojego bólu. Ale cieszę się, że ją kochasz.

- Cieszysz się?

- To wszystko upraszcza – odparł Jem. – By prosić cię o zrobienie czegoś, co chciałbym, byś uczynił. Zostaw mnie i ruszaj za Tessą.

- Teraz? W tym stanie?

Jem uśmiechnął się niespodziewanie.

– A nie to robiłeś, gdy kaszlałem ci na rękę?

- Ale… nie wierzyłem że odzyskasz przytomność. To co innego. Nie mogę cię zostawić samego, byś zmierzył się samotnie z tym, z czym przyjdzie ci walczyć.

Ręka Jema powędrowała do góry i Will myślał, że chce uścisnąć dłoń, ale zamiast tego chłopak zacisnął palce na jego rękawie.

- Jesteś moim parabatai – rzekł Jem. – Powiedziałeś, że mogę prosić cię o wszystko.

- Ale złożyłem przysięgę, że zostanę z tobą. Jeśli cokolwiek oprócz śmierci rozdzieli ciebie i mnie…

- Ale śmierć nas rozdzieli.

- Wiesz, że słowa przysięgi pochodzą od dłuższego fragmentu – powiedział Will. – Nie nalegaj na mnie, abym cię opuściła i odeszła od ciebie; albowiem dokąd ty pójdziesz i ja pójdę1.

1 Will cytuje tutaj fragment Biblijnej Księgi Rut(1:16)

- Nie możesz pójść tam, gdzie ja pójdę! Nie chcę tego! – krzyknął Jem ostatkiem sił.

- Tak samo, jak nie mogę odejść i zostawić cię na pastwę śmierci!

Ten moment. Will powiedział to. To słowo. Przyznał możliwe prawdopodobieństwo. Śmierć.

- Nikt inny nie może być w tym zaufany. – Oczy Jema stały się jasne, rozgorączkowane, jakby dzikie. – Myślisz, że nie wiem, że jeśli nie podążysz za nią, nikt tego nie zrobi? Myślisz, że mnie to nie boli, że nie mogę iść za nią albo chociażby ruszyć z tobą? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Pochylił się w kierunku Willa. Jego skóra była blada jak matowe szkło w kloszu lampy i podobnie jak owa lampa światło zdawało się świecić w nim z jakiegoś wewnętrznego źródła. Wyciągnął do przyjaciela ręce na kołdrze.

- Weź mnie za dłonie, Will.

Will tępo zacisnął palce na rękach przyjaciela. Wydawało mu się, że poczuł ukłucie bólu w swojej runie parabatai na piersi, jakby wiedziała o tym, czego nie zrobił i ostrzegała o nadchodzących cierpieniach, o bólu tak wielkim, że nie mógł sobie wyobrazić, w jaki sposób go znieść i jak z nim żyć. Jem to mój wielki grzech, powiedział kiedyś Magnusowi, a teraz przyszła za to kara. Myślał, że utrata Tessy będzie pokutą, ale nie przewidział, jak może być, gdy straci ich oboje.

- Will – powiedział Jem. – Przez te wszystkie lata starałem się ci dać to, czego sam sobie dać nie mogłeś.

Palce Willa zacisnęły się mocniej na wątłych jak gałązka palcach Jema.

– Co to było?

- Wiara – odrzekł Jem. – W to, że jesteś lepszy niż myślisz. Przebaczenie, że nie musisz zawsze siebie karać. Zawsze cię kochałem, bez względu na to, co zrobiłeś. A teraz potrzebuję, byś zrobił to, czego ja sam uczynić nie mogę. Żebyś był moimi oczami, gdy sam ich nie posiadam. Byś był moimi rękoma, gdy swoich użyć nie jestem w stanie. Żebyś stał się mym sercem, gdy moje własne przestanie bić.

- Nie – zaprzeczył gwałtownie Will – Nie, nie, nie. Nie będę tymi rzeczami. Twoje oczy widzą, twoje ręce są sprawne, a twoje serce nie przestanie żyć.

- Ale jeśli nie Will…

- Gdybym był w stanie rozerwać się na pół, zrobiłbym to. Jedna połowa mogłaby pozostać z tobą, a druga szukać Tessy.

- Tylko że połowa nie byłaby dobra dla żadnego z nas – odparł Jem – Nie ma nikogo, komu zaufałbym w poszukiwaniach, nikogo, kto oddałby swoje życie tak jak ja, żeby ją ratować. Prosiłbym cię o podjęcie tej misji, nawet gdybym nie znał twoich uczuć względem niej, ale będąc pewnym, że ją kochasz tak jak ja… Will, ufam ci jak nikomu innemu i wierzę, jak nikt, bo wiem, że twoje serce jest związane z moim w tej sytuacji. Wo men shi jie bai xiong di… Jesteśmy więcej niż braćmi, Will. Podejmiesz się tej podróży i nie podejmiesz się jej dla siebie, lecz dla nas obu.

- Nie mogę cię zostawić, byś stawiał czoła śmierci samotnie – wyszeptał Will, ale miał świadomość, że został pokonany. Skończyły mu się ostatnie okruchy silnej woli.

Jem dotknął swojej runy parabatai, znajdującej się na plecach, przez cienki materiał koszuli nocnej.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

- Nie jestem sam – oznajmił. – Gdziekolwiek jesteśmy, zawsze jesteśmy razem.

Will powoli się podniósł. Nie mógł uwierzyć, że robił to, co robił, ale jasne było, iż to uczyni, tak jak jasna była srebrna obręcz wokół czarnych oczu Jema.

- Jeśli jest jakieś życie po tym – zaczął Will, – pozwól mi siebie w nim spotkać, Jamesie Carstairs.

- Będą inne życia – odpowiedział Jem. Wyciągnął rękę tak, że w pewnym momencie trzymali je tak, jak w czasie ich rytuału parabatai, gdy dwa bliźniacze pierścienie ognia splotły ich palce razem. - Świat jest kołem. Czy wznosimy się lub upadamy, robimy to razem.

Will ścisnął jeszcze mocniej rękę Jema.

- Tak więc – rzekł z zaciśniętym gardłem. – Skoro mówisz, że będzie dla mnie inne życie, to módlmy się, bym nie narobił bałaganu w nim tak, jak zrobiłem to tym razem.

Jem uśmiechnął się do niego tak, jak robił to w nawet najczarniejsze dni Willa, łagodząc jego umysł.

– Myślę, że jest jeszcze dla ciebie nadzieja, Willu Herondale.

- Postaram się nauczyć ją mieć bez ciebie jako nauczyciela.

- Tessa – powiedział Jem. – Ona zna zarówno rozpacz, jak i nadzieję. Możecie nawzajem się uczyć. Znajdź ją, Will i powiedz, że zawsze ją kochałem. Moje błogosławieństwo na wszystko, co jest warte, dla was obojga.

Ich spojrzenia spotkały się. Will nie mógł zmusić się do pożegnania, czy powiedzenia czegokolwiek więcej. Ścisnął wiec ostatni raz jego rękę i puścił, a następnie odwrócił się i wyszedł za drzwi.

~

Konie stały w stajni przed Instytutem, na terenie Cyryla, gdzie mało kto zachodził w ciągu dnia. Stajnia była kiedyś starym domem parafialnym z nierówną kamienną posadzką, teraz zamiecioną skrupulatnie do czysta. Wydłuż ścian stały boksy, choć tylko dwa były zajęte: jeden przez Baliosa, a drugi przez Ksantosa, którzy spali, a ich ogony kołysały się lekko w sposób charakterystyczny dla śpiących koni. W ich żłoby wpakowane było świeże siano, a do ścian przypięte były wypolerowane uprzęże.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Will przysiągł sobie, że jeśli wróci żywy z tej misji, powie Charlotte, że Cyryl wykonuje tutaj świetną robotę.

Mrucząc, wyciągnął delikatnie Baliosa z boksu. Jako chłopiec został nauczony, jak osiodłać konia, zanim przybył jeszcze do Instytutu, więc pozwolił swoim myślom wędrować, gdy robił to teraz, gdy poluzowywał skórzane strzemiona, sprawdzał z obu stron siodło, nakładając delikatnie pod Baliosa popręg.

Nie zostawił żadnej notatki, żadnej informacji dla kogokolwiek w Instytucie. Jem powie im, gdzie zniknął, a Will stwierdził, że teraz, gdy najbardziej w świecie potrzebuje słów, nie potrafi ich znaleźć. Nie mógł do końca pojąć, że może to być pożegnanie, więc w kółko powtarzał w myślach, co zapakował do worka przy siodle: zbroję, czystą koszulę i wyjściowy kołnierz2 (kto wie kiedy będzie musiał wyglądać jak gentelman?), dwie stele, pasujące jego zdaniem do sytuacji bronie, chleb, ser, suszone owoce i przyziemne pieniądze.

2 Coś takiego: http://leahmorrigan.files.wordpress.com/2012/03/collar.jpg

Jak tylko Will zapiął popręg, Balios podniósł głowę i zarżał. Will odwrócił głowę. Niewielka kobieca figura stała w drzwiach stajni. Will zauważył, jak podnosi prawą rękę, a magiczne światło rozbłysło, rozświetlając jej twarz.

To była Cecily. Na ramiona miała narzucony aksamitny niebieski płaszcz. Jej ciemne włosy luźno okalały twarz. Jej nagie stopy wystawały spod płaszcza. Will wyprostował się.

- Cecy, co ty tutaj robisz?

Zrobiła krok do przodu i zatrzymała się na progu, patrząc na swoje bose stopy.

– Mogłabym zapytać cię o to samo.

- Lubię rozmawiać z końmi w nocy. To dobrzy towarzysze. A ty nie powinnaś się pałętać na zewnątrz tylko w koszuli nocnej. Między tymi murami wędrują Lightwoodzi.

- Bardzo śmieszne. Gdzie ty się wybierasz, Will? Jeśli idziesz, żeby zdobyć więcej yin fen, weź mnie ze sobą.

- Nie idę po yin fen.

Zrozumienie zabłysło w jej niebieskich oczach.

– Idziesz po Tessę. Wybierasz się do Cadair Idris.

Will pokiwał głową.

- Weź mnie ze sobą – poprosiła. – Zabierz mnie ze sobą, Will. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Will nie mógł na nią patrzeć. Poszedł po wędzidło i uzdy. Choć ręce mu się trzęsły, wziął je i wrócił do Baliosa.

- Nie mogę. Nie możesz jeździć na Ksantosie, nie przeszłaś szkolenia, a na zwykłym koniu tyko spowolniłabyś podróż.

- Tamte konie są automatami. Nie możesz mieć nadziei, że je złapiesz…

- I nie spodziewam się, że to zrobię. Balios może być najszybszym koniem w Anglii, ale musi odpoczywać i spać. Jestem już wystarczająco zrezygnowany. Nie złapię Tessy w drodze, mogę mieć tylko nadzieję, że dotrę do Cadair Idris nim będzie za późno.

- Zatem pozwól mi jechać za tobą i nie martw się, że mnie wyprzedzasz.

- Bądźże odpowiedzialna, Cecy!

- Odpowiedzialna? – zaklęła się Cecily. – Znowu widzę mojego brata uciekającego przede mną! To były lata, Will! Lata, aż przybyłam do Londynu, żeby cię odnaleźć, a kiedy znowu jesteśmy razem, ty odchodzisz!

Balios poruszył się niespokojnie, kiedy Will wpakował mu między zęby wędzidło. Balios nie lubił krzyku. Pogłaskał go uspokajająco po szyi.

- Will. – Cecily zaczęła brzmieć groźnie. – Will, spójrz na mnie albo pójdę obudzić wszystkich domowników, by cię zatrzymali. Przysięgam, że to zrobię.

Will oparł głowę na szyi Baliosa i zamknął oczy. Czuł zapach siana i konia, ściereczki i potu, a także jakiś słodki zapach dymu, który ciągle trzymał się jego ubrania, z pokoju Jema.

- Cecily – powiedział. – Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna tutaj tak bardzo, jak tylko możesz być, albo nie będę mógł odejść. Nie mogę bać się o Tessę na drodze przede mną i ciebie za mną, inaczej strach mnie zniszczy. Wystarczająco dużo osób, które kocham, jest w niebezpieczeństwie.

Nastała długa cisza. Will mógł usłyszeć bicie serca Baliosa, ale nic więcej. Zastanawiał się, czy Cecily wyszła, żeby obudzić domowników, kiedy mówił. Podniósł głowę.

Ale nie, Cecily stała tam, gdzie wcześniej, z magicznym światłem w ręce.

- Tessa mówiła, że wołałeś mnie kiedyś – rzekła w końcu. – Kiedy byłeś chory. Czemu mnie, Will?

- Cecily. – To słowo było jak lekki wydech. – Przez lata byłaś moim… talizmanem. Myślałem, że zabiłem Ellę. Opuściłem Walię, byś była bezpieczna. Tak długo, jak mogłem sobie wyobrazić ciebie szczęśliwą i całą, cały ból tęsknoty za tobą, matką i ojcem był tego wart. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

- Nigdy nie rozumiałam, czemu odszedłeś – wyznała Cecily. – Myślałam, że Nocni Łowcy to potwory. Nie mogłam zrozumieć, czemu tu przybyłeś, i myślałam… Zawsze myślałam… że gdy będę dostatecznie dorosła, przybędę tu, udając że chcę zostać jedną z was, póki nie przekonam cię do powrotu do domu. Kiedy usłyszałam o klątwie, nie wiedziałam już zupełnie, co myśleć. Zrozumiałam, czemu tu przybyłeś, ale nie zrozumiałam, czemu zostałeś.

- Jem…

- Ale nawet jeśli umrze – zaczęła, a on wzdrygnął się, – nie pojedziesz do domu, do mamy i taty, prawda? Jesteś Nocnym Łowcą, ciągle i ciągle. Tak jak ojciec nigdy nim nie był. Dlatego byłeś tak uparty w kwestii pisania do nich. Nie wiedziałeś, jak prosić ich oboje o przebaczenie i oznajmić, że nie wrócisz do domu.

- Nie mogę wrócić do domu, Cecily, a tak naprawdę, to nie jest już mój dom. Jestem Nocnym Łowcą. To jest w mojej krwi.

- A ja jestem twoją siostrą, wiesz o tym? – spytała. – To też jest w mojej krwi.

- Powiedziałaś, że udawałaś. – Badał jej twarz powoli i w końcu powiedział: – Ale to nieprawda. Widziałem, jak trenowałaś, walczyłaś. Czujesz to tak samo, jak ja. Tak jakby podło0ga Instytutu była jedyną stabilną rzeczą kiedykolwiek pod twoimi stopami. Jakbyś znalazła miejsce, do którego należysz. Jesteś Nocną Łowczynią.

Cecily nie odpowiedziała. Will poczuł, że usta wyginają mu się w uśmiechu.

- Cieszę się – oznajmił. – Że w Instytucie pozostanie jakiś Herondale, nawet jeśli ja…

- Nawet, jeśli nie wrócisz? Will, pozwól mi wybrać się z tobą, pozwól mi pomóc…

- Nie, Cecily. Czy to niewystarczające, że pozwoliłem ci wybrać to życie, życie w walce i niebezpieczeństwie, mimo że zawsze chciałem dla ciebie świętego spokoju? Nie, nie mogę ci pozwolić iść ze mną, nawet, jeśli mnie znienawidzisz.

Cecily westchnęła.

- Nie dramatyzuj, Will. Musisz zawsze podejrzewać, że ludzie cię nienawidzą, nawet, kiedy oczywiste jest, że się mylisz?

- Jestem dramatyczny – odparł Will. – Jeśli nie zostałbym Nocnym Łowcą, czekałaby mnie niezła przyszłość na scenie. Nie mam wątpliwości, że witano by mnie z uznaniem.

Cecily nie wydawała się rozbawiona. Will nie mógł jej za to winić.

- Nie jestem zainteresowana twoim wydaniem Hamleta – powiedziała. – Jeśli nie pozwolisz mi iść ze sobą, obiecaj mi… obiecaj że wrócisz.

- Nie mogę ci tego obiecać – odparł Will. – Ale jeśli będę mógł, zrobię to. I jeśli wrócę, napiszę do mamy i taty. Tylko tyle mogę ci przyrzec.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

- Nie – zaprzeczyła Cecily. – Żadnych listów. Jeśli powrócisz, obiecaj mi, że wrócisz ze mną do mamy i taty i wyjaśnisz im, czemu odszedłeś i że ich nie winisz oraz dalej ich kochasz. Ani ty, ani ja nie możemy wrócić, by zostać na stałe. Ale sądzę, że tyle wystarczy. by ich uspokoić. Nie mów mi, że to niezgodne z przepisami, bo doskonale wiem, że z chęcią byś je złamał.

- Widzisz? – zapytał Will. – Jednak mimo wszystko znasz trochę swojego brata. Przysięgam, iż jeśli spełnię wszystkie warunki, zrobię, o co prosisz.

Jej twarz i plecy rozluźniły się. Wyglądała na taką małą i bezbronną, gdy uleciała z niej złość, choć wiedział, że wcale nie była zagniewana.

- I Cecy – powiedział miękko. – Zanim pójdę, chciałbym coś ci dać.

Sięgnął za koszulkę i uniósł nad głowę naszyjnik, który podarował mu Magnus. Kołysał się, połyskując rubinem w ciemnym świetle stajni.

- Twój kobiecy naszyjnik – zakpiła Cecily. – Cóż, zakładam, że ci nie pasuje.

Podszedł do Cecily i założył naszyjnik przez jej ciemną głowę. Robin umiejscowił się pod jej gardłem, jakby był stworzony dla niej. Spojrzała na Willa poważnymi oczami.

- Noś to zawsze. Ostrzeże cię, jeśli demony będą w pobliżu – rzekł. – To zapewni ci bezpieczeństwo, którego pragnę, a tobie pozwoli być wojownikiem, którym chcesz być.

Położyła rękę na jego policzku.

- Da bo ti, Gwilym. Byddaf yn dy golli di.3

3 Dobrze, Will. Będę za tobą tęsknić.

- Ja też. – Bez patrzenia na nią, odwrócił się do Baliosa i podciągnął na siodle. Cecily zrobiła krok do tyłu, gdy nakierował konia na drzwi i, chroniąc głowę przed wiatrem, ruszył galopem przed siebie.

~

Po śnie z krwią i metalowymi potworami, Tessa obudziła się ciężko dysząc. Leżała skulona jak dziecko na kanapie dużego powozu, którego okna były całkowicie zasunięte ciężkimi, aksamitnymi zasłonami. Siedzenie było twarde i niewygodne, ze sprężynami wbijającymi się w jej bok przez rozdartą i poplamiona suknię.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Jej włosy oklapły i wisiały wiotko wokół twarzy. Naprzeciwko niej, po przeciwnej stronie powozu, siedziała skulona jeszcze jedna postać, okryta grubym, czarnym podróżnym płaszczem z nisko opuszczonym kapturem. I nikogo więcej w karecie.

Tessa z trudem uniosła się do pozycji pionowej, walcząc z ograniczającymi jej ruchy zawrotami głowy i nudnościami. Położyła ręce na brzuchu i starała się oddychać głęboko, choć cuchnące powietrze wewnątrz powozu niewiele jej pomagało, by uspokoić żołądek. Przyłożyła rękę do piersi, czując, jak pot spływał na stanik jej sukni.

- Nie masz zamiaru chorować, prawda? – spytała postać chrapliwym głosem. – Chloroform czasami daje taki skutek uboczny.

Okryta kapturem twarz nachyliła się do niej i Tessa zdołała zobaczyć twarz Pani Black. Była zbyt zszokowana, by rozpoznać swojego dawnego porywacza, lecz, gdy teraz widziała ją z bliska, zadrżała. Jej skóra miała zielonkawy odcień, oczy były poprzetykane czarnymi żyłkami i te zwiotczałe usta ukazujące poszarzały język.

- Gdzie ty mnie zabierasz? – zażądała odpowiedzi Tessa. To była pierwsza rzecz, o jaką bohaterki gotyckich powieści pytały podczas porwania i zawsze ją to irytowało, ale teraz zdała sobie sprawę z sensu tego pytania. W takich sytuacjach pierwszą rzeczą, którą człowiek chce wiedzieć, jest to, gdzie go zabierają.

- Do Mortmaina – odparła Pani Black. – I tyle się ode mnie dowiesz, dziewczyno. Dostałam ścisłe instrukcje.

To nie było nic, czego Tessa się nie spodziewała, więc zacisnęła pierś i skróciła oddech. Pod wpływem impulsu z dala od Pani Black pochyliła się i odsunęła kotary na oknie.

Na zewnątrz było ciemno, połowa księżyca świeciła na niebie. Krajobraz był pagórkowaty i kanciasty, bez plam światła wyglądał na niezamieszkały. Ziemię pokrywały czarne hałdy skał. Najsubtelniej, jak tylko mogła, sięgnęła do klamki drzwi, próbując je otworzyć. Były zablokowane.

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy – odezwała się Mroczna Siostra. – Nie możesz otworzyć tych drzwi, a nawet jeśli byś uciekła, złapię cię. Jestem teraz dużo szybsza, niż to pamiętasz.

- To tak zniknęłaś ze schodów Instytutu? – zażądała odpowiedzi Tessa.

Pani Black posłała jej pełen wyższości uśmiech.

– Zniknęłam z twoich oczu. Ruszyłam po prostu szybko do przodu, a potem wróciłam. Mortmain dał mi ten dar.

- Dlatego to robisz? – zapytała Tessa. – Dziękujesz Mortmainowi? On tego nie robi dla ciebie. Nasłał Willa i Jema, żeby cię zabili, gdy myślał, że staniesz na drodze jego planom. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Kiedy powiedziała imiona Jema i Willa, zatraciła się w pamięci. Była odcięta, kiedy Nocni Łowcy rozpaczliwie walczyli o swoje życie na schodach Instytutu. Czy odparli atak automatów? Czy któreś z nich zostało ranne albo, Boże uchowaj, zabite? Na pewno, by wiedziała, gdyby coś się stało jednemu z nich. Była tak bardzo ich świadoma jak do dwóch połówek swojego serca.

- Nie. To odpowiedź na pytanie w twoich oczach, czy wiedziałabyś, gdyby którykolwiek z nich był martwy, ci śliczni Nocni Łowcy, których tak bardzo lubisz. Ludzie zawsze sobie to wyobrażają, ale oprócz magicznej więzi łączącej parabatai, jest to tylko kolejna dziwaczna wizja. Kiedy ich zostawiłam, walczyli o życie. – Zachichotała, odsłaniając zęby, błyszczące metalem w mroku. – Gdybym nie otrzymała rozkazów dostarczenia cię do Mortamina bez szwanku, zostawiłabym cię na tych schodach, żeby rozerwali cię na kawałki.

- Czemu on chce, żebym dotarła do niego bez szwanku?

- Ty i te twoje pytania. Prawie zapomniałam, jak bardzo są irytujące. Są pewne informacje, które tylko ty możesz mu przekazać. Oraz nadal chce cię poślubić. Głupiec. Niech diabli wezmą jego całe życie, nie dbam o to. Wezmę to, co chcę, a potem zniknę.

- Ale ja nie wiem nic, co mogłoby zainteresować Mortmaina!

Pani Black prychnęła.

- Jesteś taka młoda i głupia. Nie jesteś człowiekiem, panno Gray, a dodatkowo masz małe pojęcie o tym, czego jesteś w stanie dokonać. Mogłyśmy cię nauczyć więcej, ale byłaś oporna. Jednak w Mortmainie znajdziesz mniej pobłażliwego instruktora.

- Pobłażliwego? – Tessa sapnęła. – Biłyście mnie do krwi.

- Są gorsze rzeczy od fizycznego bólu, panno Gray. Mortmain nie zna litości.

- Dokładnie. – Tessa pochyliła się. Jej mechaniczny aniołek bił dwa razy mocniej pod jej suknią. – Czemu robisz to, o co cię prosi? Wiesz, że nie możesz mu ufać, wiesz, że z radością by cię zniszczył…

- Potrzebuję tego, co tylko on może mi dać – odrzekła Pani Black. – I zrobię wszystko, by to uzyskać.

- Czego takiego? – zapytała Tessa.

Usłyszała śmiech Pani Black, a potem Mroczna Siostra narzuciła kaptur z powrotem na głowę i rozpięła kołnierz płaszcza.

Tessa czytała w książkach historycznych o głowach nabitych na pale obok London Bridge, ale nie wyobrażała sobie nigdy, jak przerażająco to wygląda. Zgnilizna, która objęła głowę Pani Black po jej ścięciu, nie zniknęła, a postrzępione kawałki skóry zwisały dookoła metalowego pala, na który była nadziana czaszka.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chal Korekta: Gladys

Nie miała ciała, lecz gładkie kolumny metalu, z których wystawały dwa metalowe kije przegubowe służące jako ramiona. Szare rękawiczki, nałożone na jakiekolwiek metalowe dłonie, sterczały z końców ramion, dodając makabryczności jej wyglądowi.

Tessa zaczęła krzyczeć.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Rozdział xii

Duchy na drodze

Och, zawsze piękny, zawsze życzliwy! Powiedz,

Czy to zbrodnia w niebie, by kochać zbyt mocno?

Mieć serce zbyt kruche lub zbyt mocne,

Odgrywać rolę kochanka lub Rzymianina?

Czy nie ma świetlanego powrotu w niebie,

Dla tych, którzy myśleli wielce lub umierali dzielnie?

—ALEXANDER POPE, ELEGIA KU PAMIĘCI PECHOWEJ DAMY

~

Will stał na szczycie wzgórza z dłońmi w kieszeniach, niecierpliwie lustrując wzrokiem spokojny wiejski krajobraz Bedfordshire.

Jechał z Londynu w kierunku Great North Road z największą prędkością, jaką mógł wykrzesać z Baliosa. Wyruszenie przed świtem oznaczało, że drogi będą raczej puste podczas jego pozdróży przez Islington, Holloway i Highgate. Minął parę wozów straganiarzy i pieszego albo dwóch, ale poza tym nie napotkał niczego, co mogłoby go zatrzymać, a że Balios nie męczył się tak szybko jak przeciętny koń, Will prędko opuścił Barnet i przejechał przez South Mimms oraz London Colney.

Will kochał galopować – przyciśnięty do końskiego grzbietu, z wiatrem we włosach i kopytami Baliosa, pokonującymi kolejne odcinki drogi. Kiedy opuścił Londyn, towarzyszyły mu jednocześnie rozdzierający ból i dziwna wolność. Odczuwanie obu tych rzeczy naraz nie było naturalne, ale nie mógł nic na to poradzić. Blisko Colney znajdowały się sadzawki. Zatrzymał się tam, żeby napoić Baliosa przed dalszą podróżą.

Teraz, niemal trzydzieści mil na północ od Londynu, nie mógł nic poradzić na wracające do niego wspomnienia z czasu, kiedy lata temu podróżował tą samą drogą do Instytutu. Zabrał wtedy jednego z koni ojca na drogę z Walii, jednak musiał sprzedać go w Staffordshire, kiedy zorientował się, że nie ma pieniędzy na płatne drogi. Teraz zdawał sobie sprawę, że dostał za niego bardzo niską kwotę, a samo pożegnanie się z Hengroenem, koniem, na którym jeździł, dorastając, było wysiłkiem jeszcze większym niż pokonanie drogi pozostałej do Londynu pieszo.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Kiedy dotarł do Instytutu, jego stopy krwawiły, tak samo jak i ręce, które otarł, upadając.

Spojrzał na swoje dłonie, na które nałożyło się wspomnienie tamtych poranionych rąk. Chude, z długimi palcami – cecha wszystkich Herondale'ów. Jem zawsze powtarzał, jaka to wielka szkoda, że nie ma za grosz talentu muzycznego, ponieważ jego dłonie zostały stworzone do gry na pianinie. Myśl o Jemie była jak ukłucie igły. Will odepchnął to wspomnienie od siebie i odwrócił się do Baliosa. Zatrzymał się tutaj nie tylko po to, aby napoić konia, ale też by nakarmić go owsem – dobrym na szybkość i wytrzymałość – i pozwolić mu odpocząć. Często słyszał o kawalerii, która jeździła na swoich koniach, aż nie zdechły, ale nawet taki desperat, jakim on sam się stał, chcąc dostać się do Tessy, nie mógł wyobrazić sobie zrobienia czegoś tak okrutnego.

Panował tutaj ruch - wózki na drogach, konie pociągowe z browarnianymi przyczepami, kryte wagony z nabiałem, a nawet dziwny, ciągnięty przez konie autobus. Naprawdę, czy ci wszyscy ludzie muszą być na zewnątrz i w środę w samo południe zapełniać drogi? Przynajmniej nie było tutaj rozbójników; koleje, płatne drogi i odpowiedni nadzór policji wieki temu położyły kres rabusiom na drogach szybkiego ruchu. Will byłby bardzo niezadowolony, gdyby musiał zmarnować czas na zabijanie kogokolwiek.

Ominął Saint Albans, w swoim pośpiechu nie przejmując się przerwą na obiad, żeby nadrobić stratę do Watling Street – drogi starożytnych Rzymian, która teraz rozwidlała się we Wroxter, z jedną odnogą ciągnąca się do Szkocji i drugą przecinającą Anglię aż do portu Holyhead w Walii. Tutaj znajdowały się duchy na drodze – Will wychwycił na wietrze szepty starego Anglo-Sasa, nazywającego drogę Woecelinga Stroet i mówiącego o ostatnim postoju kompani Boadicei, która została pokonana przez Rzymian przy tej drodze tak wiele lat temu.

Teraz, stojąc z rękoma w kieszeniach i przyglądając się wiejskim krajobrazom – była trzecia po południu i niebo zaczynało robić się ciemne, co oznaczało, że Will będzie niedługo musiał pomyśleć o nocy i znalezieniu zajazdu, w którym mógłby się zatrzymać, dać odpocząć koniowi i przespać – nie mógł nic poradzić na przypominanie sobie o tym, jak powiedział Tessie o Boadicei, która dowiodła, że kobiety również mogą być wojowniczkami. Nie przyznał się wtedy, że czytał jej listy, że już w tym czasie kochał w niej tę duszę wojownika, ukrytą za szarymi oczami.

Pamiętał swój sen, a w nim niebieskie niebo i Tessę, siedzącą obok niego na zielonym wzgórzu. Zawsze będziesz na pierwszym miejscu w moim sercu. Dziki gniew zawrzał w jego duszy.

Jak Mortmain śmiał jej dotknąć? Ona była jedną z nich. Nie należała do Willa – nie byłaby sobą, gdyby należała do kogokolwiek, nawet do Jema – ale ona przynależała do nich i po cichu przeklinał Konsula za to, że tego nie widział.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Znajdzie ją. Znajdzie ją i zaprowadzi z powrotem do domu, i nawet jeśli ona nigdy go nie kochała, to nie ma znaczenia, on zrobi to dla niej, dla siebie samego. Odwrócił się przodem do Baliosa, który spojrzał na niego groźnie. Will usadowił się w siodle.

- No dalej, staruszku - powiedział. - Słońce zachodzi, a my powinniśmy dotrzeć do Hockliffe przed zmrokiem, zapowiada się na deszcz. - Kopnął swoimi piętami boki konia, a Balios, zupełnie jakby zrozumiał słowa swojego jeźdźca, wystartował jak strzała.

~

- Pojechał do Walii sam?- spytała Charlotte.- Jak mogłeś pozwolić mu na coś tak... tak głupiego?

Magnus wzruszył ramionami.

- To nie ja jestem za to odpowiedzialny, zajmowanie się krnąbrnymi Nocnymi Łowcami nigdy nie będzie moim obowiązkiem. Prawdę mówiąc, nie jestem pewien, dlaczego wszyscy mnie obwiniają. Spędziłem noc w bibliotece, czekając na przyjście Willa i rozmowę z nim, do czego nigdy nie doszło. Ostatecznie zasnąłem w sekcji o Wściekliźnie i Likantropach. Woolsey czasem gryzie, co mnie niepokoi.

Nikt nie zareagował na tę informację, chociaż Charlotte wyglądała na bardziej zmartwioną niż zwykle. To było ciche śniadanie z wieloma pustymi miejscami przy stole. Nieobecność Willa nie zaskoczyła nikogo, gdyż z góry założyli, że chłopak jest u boku swego parabatai. I tak było, dopóki do środka nie wpadł zdyszany i podniecony Cyril, donosząc o tym, że Balios zniknął ze swojego boksu. Podniesiono alarm.

Podczas przeszukania Instytutu znaleziono jedynie Magnusa Bane'a, który spał w kącie biblioteki. Charlotte zbudziła go, a czarownik spytany, gdzie może znajdować się Will, szczerze odpowiedział, iż z pewnością pojechał do Walii w celu odkrycia miejsca pobytu Tessy oraz przywiezieniu jej z powrotem do Instytutu, nawet jeśli będzie musiał uciec się do podstępu lub przemocy. Ku jego zdumieniu ta informacja sprawiła, iż Charlotte wpadła w panikę i zwołała zebranie w bibliotece, na którym wszyscy Nocni Łowcy z Instytutu, oprócz Jema, byli zobowiązani się stawić – nawet Gideon, który przybył o lasce, utykając i chwiejąc się.

- Czy ktokolwiek wie, gdzie pojechał Will? - spytała Charlotte, stojąc u szczytu długiego stołu, przy którym wszyscy zasiedli.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather
Cecily, siedząca ze skromnie skrzyżowanymi przed sobą rękoma, nagle bardzo zainteresowała się wzorem na dywanie.

- To bardzo ładny klejnot, Cecily - zauważyła Charlotte, skupiając wzrok na rubinie zawieszonym na szyi dziewczyny. - Nie przypominam sobie, żebyś miała wczoraj ten naszyjnik. Prawdę powiedziawszy, to Will go miał. Kiedy ci go dał?

Cecily skrzyżowała ramiona na piersi.

- Nic nie powiem. To decyzja Will'a, poza tym już próbowaliśmy wytłumaczyć wszystko Konsulowi. Jeśli Clave nie chce pomóc, Will wziął sprawy w swoje ręce. Nie mam pojęcia, czego innego się spodziewaliście.

- Nie sądzę, by zostawił Jema - stwierdziła Charlotte i po chwili sama zdziwiła się temu, co właśnie powiedziała. - Ja... Nie potrafię sobie nawet wyobrazić jak my mu o tym powiemy, gdy się obudzi.

- Jem wie... - zaczęła Cecily z oburzeniem, ale ku jej własnemu zaskoczeniu przerwał jej Gabriel.

- Oczywiście, że wie - powiedział. - Will jedynie spełnia swój obowiązek jako parabatai. Robi to, co zrobiłby Jem, gdyby tylko mógł. Tak, jakby zamienili się miejscami. To właśnie to, co powinni robić parabatai.

- Ty bronisz Will'a? - spytał Gideon. - Po tych wszystkich razach, kiedy mówiłeś Jemowi, że ma okropny gust w dobieraniu sobie parabatai?

- Will może i jest karygodnie zachowującą się osobą, ale to wszystko ostatecznie dowodzi temu, iż nie jest karygodnie zachowującym się Nocnym Łowcą. - odparł Gabriel, a następnie napotykając wzrok Cecily, dodał. - Możliwe, że nie jest nawet osobą, która się tak zachowuje. Nie całkowicie.

- Bardzo wielkoduszne stwierdzenie, Gideonie - powiedział Magnus.

- Mam na imię Gabriel.

Magnus machnął tylko dłonią.

- Wszyscy Lighwoodowie wyglądają dla mnie tak samo...

- Ahem - przerwał Gideon, zanim Gabriel zdążył coś chwycić i rzucić w Magnusa. - Bez względu na przymioty i wady Will'a, czy też na czyjąkolwiek niemożność odróżnienia jednego Lightwood'a od innego, pozostaje jedno pytanie: Czy wyruszamy po Will'a?

- Gdyby Will potrzebował pomocy, nie wyruszałby w samym środku nocy, nie powiedziawszy o tym nikomu - odparła Cecily.

- Tak – przytaknął Gideon - ponieważ Will znany jest z podejmowania decyzji roztropnie, ostrożnie i po wcześniejszym ich przemyśleniu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- Ukradł naszego najszybszego konia - zauważył Henry. - To w pewnym sensie świadczy o tym, że zrobił to z premedytacją.

- Nie możemy pozwolić Willowi na samotną walkę z Mortmainem. To będzie rzeź - powiedział Gideon. - Jeśli rzeczywiście wyruszył w środku nocy, cały czas mamy szansę go dogonić.

- Najszybszy koń - przypomniał Henry, a Magnus prychnął pod nosem.

- Właściwie to nie jest nieunikniona rzeź - stwierdził Gabriel. - Wszyscy możemy wyruszyć za Willem, naturalnie, ale wysłanie całego oddziału przeciwko Mistrzowi będzie się bardziej rzucało w oczy niż jeden chłopak na koniu. Największą nadzieją Willa jest pozostanie niezauważonym. Mimo wszystko, on nie wyruszył by walczyć. Chce uratować Tessę. Podstępnie i dyskretnie – tak należy to zrobić.

Charlotte uderzyła dłonią w stół z taką siłą, że dźwięk odbił się echem po całym pomieszczeniu.

- Uciszcie się wszyscy - powiedziała rozkazującym tonem w taki sposób, że nawet Magnus wyglądał na zaalarmowanego. - Gabriel, Gideon, obaj macie rację. Będzie lepiej dla Willa, jeśli nie ruszymy za nim. Nie możemy pozwolić, żeby ktoś z nas zginął. Rada spotka się, żeby o tym zdecydować. Nie mamy na to żadnego wpływu. Dlatego musimy skoncentrować nasze siły na uratowaniu Jema. On umiera, ale jeszcze nie jest martwy. Część sił Willa zależy właśnie od niego, a do tego Jem jest jednym z nas. Wreszcie dał nam pozwolenie na odszukanie odpowiedniej kuracji i właśnie dlatego musimy to zrobić.

- Ale... - zaczął Gabriel.

- Cisza - powiedziała Charlotte. - To ja jestem głową Instytutu. Nie zapominaj, kto obronił cię przed twoim ojcem i okaż mi należny szacunek.

- Świetnie, Gideon wreszcie zna swoje miejsce - stwierdził z satysfakcją Magnus.

Charlotte odwróciła się do niego ze wściekłym spojrzeniem.

- Ty też, czarowniku. Will mógł cię tutaj wezwać, ale cały czas znajdujesz się pod moim dachem. Z tego, co powiedziałeś mi dzisiaj rano, wnioskuję, że obiecałeś Will'owi, iż zrobisz, co w twojej mocy, by wyleczyć Jema pod jego nieobecność. Powiesz Gabrielowi i Cecily gdzie znajduje się sklep, w którym mogą zdobyć potrzebne składniki. Gideon, jako że jesteś ranny, pozostaniesz w bibliotece i będziesz szukał książek, których zażyczy sobie Magnus. Gdybyś potrzebował pomocy, zwróć się do mnie lub do Sophie. Henry, możliwe że Magnus będzie chciał używać twojej krypty jako laboratorium, chyba ze jest coś, nad czym obecnie tam pracujesz.

- Jest coś takiego – odpowiedział z wahaniem - ale to może okazać się przydatne dla Jema i bardzo chętnie przyjmę pomoc od pana Bane'a. W zamian może używać wszystkich moich przyrządów naukowych.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Magnus spojrzał na niego z zainteresowaniem.

- Nad czym tak właściwie pracujesz?

- Cóż, wie pan, my nie uprawiamy magii, panie Bane - odpowiedział Henry, wyglądając na zachwyconego tym, że ktoś jest zainteresowany jego eksperymentami - ale pracuję nad urządzeniem, które swoim działaniem będzie przypominało zaklęcie transportujące. Otworzy bramę do każdego miejsca, jakie tylko sobie zażyczysz...

- Wliczając w to pewnie również magazyn wypełniony yin fen w Chinach? - dopowiedział Magnus z błyskiem w oku. - To brzmi bardzo interesująco, w rzeczy samej.

- Nie, nie brzmi - wymamrotał Gabriel.

Charlotte posłała mu spojrzenie ostre jak sztylet.

- Panie Lightwood, wystarczy. Wszystkim wam zostały przydzielone zadania, idźcie więc je wykonać. Mam nadzieję, że nie będę mieć od was żadnych wiadomości, dopóki nie zdacie mi raportu z postępów, jakie poczyniliście. Będę z Jemem.

I to powiedziawszy, opuściła pokój z godnością.

~

- Cóż za zadowalająca odpowiedź. - powiedziała pani Black.

Tessa spojrzała na nią gniewnie. Siedziała przykucnięta w swoim rogu karocy, tak daleko od okropnego widoku istoty, która kiedyś była panią Black, jak tylko mogła. Krzyknęła, zobaczywszy ją po raz pierwszy i pospiesznie zasłoniła usta dłonią, jednak było już za późno. Pani Black wydawała się być wyraźnie zachwycona jej przerażeniem.

- Zostałaś pozbawiona głowy - powiedziała Tessa. - Jakim cudem żyjesz? Jak w ten sposób?

- Magia - odparła Pani Black. - To twój brat zasugerował Mortmainowi, iż w mojej obecnej formie mogę być dla niego użyteczna. To także twój brat przelał krew, która umożliwiła mi dalszą egzystencję. Życia za moje życie.

Zachichotała przeraźliwie, a Tessa pomyślała o swoim bracie, umierającym w jej ramionach. Nie wiesz o wszystkim, co zrobiłem, Tessie. Dziewczyna przełknęła żółć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Po śmierci swojego brata próbowała się w niego zmienić, aby zgromadzić wszystkie informacje z jego pamięci o Mortmainie jakie tylko mogła, jednak znalazła tam tylko szary kłąb złości, rozgoryczenia i pragnień, ale poza tym nic konkretnego. Wezbrała w niej świeża nienawiść do Mortmain'a, który odkrył słabości jej brata i wykorzystał je. Mortmain, który przetrzymywał yin fen Jem'a w okrutnej próbie sprawienia, by Nocny Łowcy tańczyli tak, jak on im zagra. Nawet pani Black na swój sposób była więźniem jego manipulacji.

- Wypełniasz polecenia Mortmain'a, ponieważ sądzisz, że da ci ciało - powiedziała Tessa. - Nie tą... tą rzecz, którą masz teraz, tylko coś naprawdę przypominającego normalne, ludzkie ciało.

- Ludzkie – prychnęła pani Black. - Spodziewam się lepszego niż ludzkie, ale owszem, doskonalszego niż to teraz. Takiego, które pozwoli mi przebywać niezauważoną między Przyziemnymi i znowu uprawiać moje rzemiosło. A jeśli chodzi o Mistrza, wiem, że jest wystarczająco potężny, by to uczynić, i to dzięki tobie. Niedługo będzie miał wielką moc, a ty mu w tym pomożesz.

- Jesteś głupia wierząc mu, że cię wynagrodzi.

Szare usta pani Black zadrgały w uśmiechu.

- Och, wynagrodzi. Przysiągł mi to, a ja zrobiłam wszystko to, co obiecałam zrobić. Dostarczam mu jego idealną pannę młodą – w dodatku wytrenowaną przeze mnie! Na Azazela, pamiętam, kiedy schodziłaś ze statku, który cię przywiózł z Ameryki. Wyglądałaś na zupełnie śmiertelną, tak bardzo bezużyteczną. Straciłam nadzieję, że uda się ciebie wytrenować, byś stała się chociaż trochę użyteczna. Jednak z odpowiednią ilością brutalności wszystko może zostać ukształtowane. Teraz będziesz dobrze służyć.

- Nie wszystko, co jest śmiertelne, jest bezużyteczne.

Parsknięcie.

- Mówisz tak z powodu twojego związku z Nefilim. Zbyt długo byłaś z nimi zamiast z twoim własnym gatunkiem.

- Jakim gatunkiem? Nie mam gatunku. Jessamine powiedziała, że moja matka byłą Nocną Łowczynią...

- Była nią – odparła pani Black - ale twój ojciec już nie.

Serce Tessy zatrzymało się na moment.

- Był demonem?

- Nie był aniołem - uśmiechnęła się złośliwie. - Mistrz wyjaśni tobie wszystko w odpowiednim czasie – kim jesteś, po co żyjesz i po co zostałaś stworzona. - Usadowiła się wygodnie ze skrzypieniem automatycznych stawów. - Muszę przyznać, że byłam niemal pod wrażeniem, kiedy uciekałaś z tamtym Nocnym Łowcą, no wiesz.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Udowodniłaś, że masz ducha. Właściwie okazało się, na korzyść Mistrza, że spędziłaś za dużo czasu z Nefilim. Teraz jesteś już zaznajomiona z Podziemnymi i udowodniłaś, że jesteś im równa. Byłaś zmuszona, żeby użyć swój talent w niesprzyjających okolicznościach. Testy, które ja dla ciebie stworzyłam, nie był aż takie wymagające i nie zapewniały aż tyle nauki oraz pewności siebie. Widzę, jak się zmieniłaś. Będziesz dobrą panną młodą dla Mistrza.

Tessa wydała z siebie dźwięk niedowierzania.

- Dlaczego jestem zmuszana, by go poślubić? Jaką to robi różnicę, czy mam charakter albo przeszkolenie? Jak on w ogóle może o to dbać?

- Och, będziesz więcej niż jedynie oblubienicą, panno Gray. Przyniesiesz zgubę Nefilim. Do tego zostałaś stworzona, a im więcej o nich wiesz, tym bardziej efektywną bronią się staniesz, by zrównać ich z ziemią.

Tessa poczuła się, jakby uszło z niej całe powietrze.

- Nie dbam o to, co robi Mortmain. Nie będę współpracować przy krzywdzeniu Nocnych Łowców. Najpierw musielibyście mnie zabić albo torturować.

- Nie ma znaczenia to, czego ty chcesz. Zrozumiesz, że nie ma takiego sprzeciwu, który mogłabyś wnieść przeciwko jego woli i który miałby jakieś znaczenie. Poza tym nie musisz robić niczego innego, by zniszczyć Nefilim – wystarczy, że jesteś właśnie taka. Również poślubienie Mortmaina nie wymaga żadnego działania z Twojej strony.

- Jestem zaręczona z kimś innym - wyrzuciła z siebie Tessa. - Z Jamesem Carstairsem.

- Rety! - wykrzyknęła pani Black. - Obawiam się, iż Mistrz go zastąpi. Poza tym James Carstairs umrze do wtorku. Mortmain wykupił całe zapasy yin fen w Anglii i zablokował nowe dostawy. Powinnaś pomyśleć o takiej możliwości, zanim zakochałaś się w kimś uzależnionym. Chociaż osobiście myślałam, że wybierzesz tego niebieskookiego... - zamyśliła się. - Czy dziewczęta zazwyczaj nie zakochują się w swoich wybawcach?

Tessa poczuła, jak kurtyna bezsensowności zaczęła opadać. Nie mogła uwierzyć, że jest tutaj, uwięziona w tej karocy z panią Black, która wydawała się być zadowolona z dyskusji o jej miłosnych rozterkach. Tessa obróciła się do okna. Księżyc oświetlał wąską drogę, po której jechali. Widziała cień karocy i kawałek skalnego jaru poniżej, którego reszta spowita była w ciemności.

- Jest mnóstwo rodzajów ratunku.

- Cóż – powiedziała pani Black i błysnęła zębami w uśmiechu. - Zapewniam cię, że nikt tutaj nie przybędzie cię uratować.

Przyniesiesz zgubę Nefilim.

- W takim razie sama muszę się uratować - odparła Tessa. Brwi pani Black złączył się w konsternacji, kiedy z terkotem i trzaskiem obróciła głowę w stronę dziewczyny. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Ale Tessa właśnie zbierała się w sobie, gromadziła cała swoją energię w nogach i ciele w taki sposób, jak została nauczona, dlatego kiedy wystrzeliła z drugiego końca karocy do drzwi, zrobiła to całą mocą, jaką posiadała.

Usłyszała, jak zamek w drzwiach się wyłamuje i pani Black krzyczy, wydając z siebie wysoki jęk wściekłości. Metalowe ramię musnęło plecy dziewczyny, łapiąc za kołnierzyk jej sukienki i odrywając go, a Tessa spadała, uderzając o skały po tej stronie drogi, ślizgając się i zjeżdżając do jaru, natomiast karoca z panią Black, która krzyczała do woźnicy, by się zatrzymał, mknęła dalej po drodze. Wiatr zaszumiał w uszach Tessy, jej ramiona i dłonie śmigały dziko w pustej przestrzeni dookoła i dziewczyna straciła nadzieję, że jar będzie płytki albo że przeżyje. Kiedy upadała, przed oczami mignął jej wąski strumień, który błyskał na dnie, wijąc się między poszarpanymi skałami. Zdawała sobie sprawę, że roztrzaska się o ziemię jak delikatna porcelana, kiedy już spadnie.

Zamknęła oczy i liczyła na szybki koniec.

~

Will stał na szczycie wysokiego, zielonego wzgórza i przyglądał się morzu. Niebo i woda miały tak intensywnie niebieski kolor, że aż zlewały się ze sobą i nie było widać linii widnokręgu. Mewy i rybitwy krążyły nad nim, skrzecząc, a jego włosy powiewały na słonym wietrze. Było tak ciepło jak latem, jego marynarka leżała odrzucona na trawie. Miał na sobie tylko koszulę i szelki, a jego dłonie były brązowe i opalone przez słońce.

- Will!.

Obrócił się w stronę, z której dochodził znajomy głos i zobaczył Tessę, podchodzącą pod górę ku niemu. Znajdowała się tam mała dróżka przecinająca wzdłuż część wzgórza, na długości której rosły nieznane mu białe kwiaty. Tessa sama wyglądała jak kwiat, w białej sukience, którą miała na sobie na balu tej nocy, kiedy pocałowali się na balkonie Benedykta Lightwooda. Jej długie brązowe włosy powiewały na wietrze. Zdjęła swój czepek i trzymała go w dłoni, machając nim do chłopaka i uśmiechając się, jakby cieszyła się na ich spotkanie. Bardziej niż cieszyła. Tak, jakby zobaczenie go napełniało jej serce radością.

Jego własne serce zabiło mocniej na jej widok.

- Tess - powiedział i wyciągnął dłoń, jakby mógł przyciągnąć ją do siebie. Jednak dziewczyna cały czas znajdowała się w całkiem sporej odległości – wydawała się być jednocześnie bardzo blisko i nagle bardzo daleko.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Mógł zobaczyć każdy szczegół jej pięknej, zwróconej w górę twarzy, ale nie mógł jej dotknąć, dlatego stał, czekając i pragnąc, a jego serce trzepotało w klatce piersiowej jak skrzydła.

W końcu dotarła wystarczająco blisko, by mógł zobaczyć, jak trawa i kwiaty uginają się pod jej butami. Wyciągnął do niej ręce, a ona do niego. Ich dłonie spotkały się i przez chwilę stali tak, uśmiechając się, a jej palce były ciepłe w jego uścisku.

- Czekałem na ciebie - powiedział Will, a ona spojrzała na niego z uśmiechem, który zniknął z jej twarzy, kiedy jej stopa ześlizgnęła się i dziewczyna pochyliła się w stronę krawędzi klifu. Jej ręce puściły go i nagle Will obejmował powietrze, podczas gdy ona spadała bezgłośnie, biały kształt na tle niebieskiego horyzontu.

Will usiadł sztywno wyprostowany na łóżku, jego serce obijało się o żebra. Pokój w Białym Koniu był w połowie wypełniony światłem księżyca, które wyraźnie ukazywało nieznajome kształty mebli: toaletkę i mały stolik z leżącą na nim nieprzeczytaną kopią Kazań do Młodych Kobiet1 oraz wyściełane krzesło przed kominkiem, w którym płomienie wypaliły się do rozżarzonych węgielków. Prześcieradła w jego łóżku były zimne, jednak chłopak się pocił. Przerzucił nogi na jedną stronę łóżka, wstał i podszedł do okna.

1 W oryginale ,,Sermons to Young Women”, dwutomowe kompendium opracowane przez doktora James'a Fordyce'a. (źródło: http://en.wikipedia.org)

Na parapecie stał wazon ze sztywnym bukietem, ułożonym z suszonych kwiatów. Odsunął go tak, żeby mu nie przeszkadzał i obolałymi palcami otworzył szybę. Bolało go całe ciało. Nigdy w życiu nie jechał tak daleko i z takim poświęceniem, dlatego był zmęczony i wszystko go bolało. Będzie potrzebował iratze, zanim jutro znowu wyruszy w drogę.

Okno otworzyło się na zewnątrz i zimny podmuch owiał jego twarz i włosy, chłodząc skórę chłopaka. W środku, pod żebrami, odczuwał ból, który nie miał nic wspólnego z jazdą konną.

Nie mógł określić, czy spowodowany był rozłąką z Jem'em, czy też lękiem o Tessę. Wciąż widział ją, oddalającą się, czuł, jak uścisk ich dłoni się rozluźnia. Nigdy nie wierzył w prorocze sny, a mimo to nie mógł rozwiązać tego ciasnego, zimnego supła, który znajdował się w jego brzuchu, ani też uspokoić swojego chrapliwego oddechu.

W ciemnej szybie okiennej mógł zobaczyć odbicie swojej twarzy. Delikatnie dotknął szkła, opuszki jego placów pozostawiły ślady na skroplonej parze, która się tam znajdowała. Zastanawiał się, co powie Tessie, gdy już ją znajdzie, jak jej wytłumaczy, dlaczego to właśnie on a nie Jem wyruszył po nią. Jeśli na świecie istniała łaska Boska, możliwe, że przynajmniej będą mogli zamartwiać się razem. Jeśli ona nigdy nie wierzyła, że ją kocha, jeśli nigdy nie odwzajemniała jego uczucia, przynajmniej niech litość pozwoli, aby dzielili wspólnie swój smutek. Niemalże nie był w stanie znieść myśli o tym, jak bardzo potrzebował jej cichej siły. Zamknął oczy i oparł czoło o zimne szkło.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

~

Kiedy zmierzali krętymi uliczkami East End'u z Limehouse Station w stronę Gill Street, Gabriel nie mógł nic poradzić ta to, że zdawał sobie sprawę z obecności Cecily przy jego boku. Byli zaczarowani, co było wygodne, ponieważ ich obecność w biedniejszej części Londynu bez wątpienia wywołałaby komentarze i możliwe, że chcąc nie chcąc skończyłaby się zaciągnięciem ich do sklepu pośrednika, by obejrzeć oferowane towary. Cecily była bardzo zaciekawiona i zatrzymywała się często, żeby przyglądać się witrynom sklepowym – nie tylko tym kapeluszników i wyrobników czepków, ale też sklepom sprzedającym wszystko, od pasty do butów i książek, po zabawki i ołowiane żołnierzyki. Gabriel musiał ciągle się upominać, że dziewczyna pochodzi ze wsi i pewnie nigdy nie widziała dobrze prosperującego miasta handlowego, a tym bardziej czegoś takiego jak Londyn. Żałował, że nie mógł jej wziąć do miejsca odpowiedniejszego dla panienki zajmującej jej pozycję społeczną – do sklepów w Burlington Arcade lub przy Piccadilly, a nie przy tych ciemnych, pozamykanych ulice.

Sam nie wiedział, czego oczekiwał po siostrze Willa Herondale'a. Że będzie tak samo nieprzyjemna jak Will? Że nie dość, że nie będzie wyglądała tak samo niepokojąco jak on, to jeszcze będzie niezwykle ładna? Rzadko spoglądał na twarz Willa bez chęci uderzenia go, ale twarz Cecily była nieskończenie fascynująca. Przyłapał się na chęci napisania poezji o tym, jak bardzo jej niebieskie oczy przypominają mleczną drogę, a jej włosy przyprawiają jego serce o trwogę, ponieważ ,,mleczna droga” i ,,serca trwoga”2 się rymowały , jednak miał wrażenie, że wiersz nie okaże się taki dobry, a dodatkowo Tatiana raczej zraziła go do poezji. Poza tym istniały rzeczy, których nie można było ująć w wierszu, jak to, kiedy pewna dziewczyna wykrzywiała swoje usta w pewien sposób, aż bardzo chciało się pochylić do przodu i...

2 Rymy z oryginału przełożyła karasiaa. (przyp. tłum.)

- Panie Lightwood - powiedziała Cecily niecierpliwym tonem, który wskazywał, że nie był to pierwszy raz, kiedy próbowała zwrócić jego uwagę na siebie. - Wydaje mi się, że minęliśmy już ten sklep.

Gabriel przeklął pod nosem i zawrócił. Rzeczywiście minęli już numer, który podał im Magnus. Cofali się tą samą drogą, dopóki nie znaleźli się przed ciemnym, niesympatycznie wyglądającym sklepem z przydymionymi szybami. Przez mętne szkło mógł zobaczyć półki, na których stały rożne osobliwe artykuły – słoiki z pływającymi w nich martwymi wężami, których białe oczy były otwarte; lalki, których głowy zostały usunięte i zastąpione małymi, złotymi klatkami na ptaki; ułożone na stosie bransoletki wykonane z ludzkich zębów. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- O rany – powiedziała Cecily. - Zdecydowanie nieprzyjemnie.

- Nie chcesz wchodzić? - Gabriel obrócił się do niej. - Zamiast tego ja mogę wejść...

- I zostawić mnie czekającą na zimnym chodniku? Jak dżentelmeńsko. Z pewnością nie zostanę tutaj. - Sięgnęła ku gałce od drzwi i otworzyła je, w ten sposób uruchamiając gdzieś w sklepie mały dzwoneczek. – Proszę za mną, panie Lightwood.

Gabriel wszedł za nią w przytłumione światło sklepu, mrugając oczami. Wnętrze nie było bardziej zachęcające niż część zewnętrzna. Długie rzędy zakurzonych półek prowadziły do zacienionego kontuaru. Okna wyglądały na pomazane jakimś ciemnym smarowidłem, blokującym większość światła słonecznego. Regały były zagracone wszystkim – mosiężnymi dzwonkami z uchwytami w kształcie kości, grubymi świecami z robakami i kwiatami zanurzonymi w wosku oraz piękna złota korona o tak osobliwym kształcie i średnicy, że nigdy nie pasowałaby na ludzką głowę. Były tam półki pełne noży, miedzianych i kamiennym misek, na których dnie znajdowały się dziwne brązowe plamy, jak również stosy rękawiczek we wszystkich rozmiarach, niektóre z więcej niż pięcioma palcami przy jednej dłoni. Cały ludzki szkielet, obdarty ze wszystkich tkanek, zwisał na cienkim sznurku, zwrócony ku frontowi sklepu i kołyszący się, mimo że nie wiał tam wiatr.

Gabriel spojrzał szybko na Cecily, by sprawdzić czy jest przestraszona, jednak nie była. Wyglądała na poirytowaną, jeśli w ogóle.

- Ktoś powinien tutaj odkurzyć - zakomunikowała i ruszyła z godnością na tyły sklepu, podczas gdy małe kwiatki na jej kapeluszu podskakiwały. Gabriel potrząsnął głową.

Dogonił Cecily w momencie, gdy kładła dłoń w rękawiczce na mosiężnym dzwonku, sprawiając, że rozdzwonił się niecierpliwie.

- Halo? - zawołała. - Czy jest tu kto?

- Wprost przed tobą, panienko - rozległ się rozdrażniony głos, dochodzący z dołu po lewej. Oboje, Gabriel i Cecily pochylili się nad kontuarem. Zaraz poniżej jego krawędzi znajdował się czubek głowy małego człowieka. Nie, nie do końca człowieka, pomyślał Gabriel, kiedy czar prysł – to był satyr3 . Miał na sobie kamizelkę i spodnie (jednak brakowało mu koszuli) oraz kopyta, a do tego kształtnie zakręcone kozie rogi. Posiadał także starannie utrzymaną brodę, ostro zakończoną szczękę i żółte kozie oczy z prostokątnymi źrenicami, w połowie schowane za okularami.

3 Satyr (gr. Σάτυρος Satyros) – bóg grecki; demon leśny; bóstwo płodności; (źródło: http://pl.wikipedia.org)

- Łaskawco – powiedziała Cecily. - Musisz być panem Sallows.

- Nefilim – zauważył markotnie właściciel sklepu. - Nienawidzę Nefilim. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- Hmph – mruknęła Cecily. - Urocze, naprawdę.

Gabriel poczuł, że to najwyższy czas, aby interweniować.

- Skąd wiedziałeś, że jesteśmy Nocnymi Łowcami? - warknął.

Sallows uniósł brwi.

- Twoje Znaki na dłoniach i gardle, panie, są widoczne, - powiedział, jakby rozmawiał z dzieckiem. - A co do dziewczyny, wygląda zupełnie jak jej brat.

- Skąd miałbyś znać mojego brata? - spytała Cecily, podnosząc głos.

- Nie mamy wielu klientów tego samego gatunku co ty - odparł Sallows. - A gdy już mamy, jest to godne uwagi. Twój brat Will wpadł do nas jakieś dwa miesiące temu, załatwiając sprawunki tego czarownika, Magnusa Bane'a. Wstąpił też na Cross Bones i niepokoił Starą Molly. Will Herondale jest dobrze znany w świecie Podziemnych, chociaż najczęściej trzyma się z dala od kłopotów.

- To zdumiewająca wiadomość - zauważył Gabriel.

Cecily posłała mu wrogie spojrzenie.

- Jesteśmy tutaj z polecenia Charlotte Branwell - odparła - Głowy Instytutu w Londynie.

Satyr machnął dłonią.

- Nie dbam o waszą hierarchię wśród Nocnych Łowców, no wiecie. Nikt spośród Baśniowego Ludu nie dba. Powiedzcie mi, czego potrzebujecie, a ja zaoferuję wam za to uczciwą cenę.

Gabriel rozwinął papier, który dał im Magnus.

- ,,Ocet włamywaczy, korzeń z głowy nietoperza, wilcze jagody, dzięgiel4, liść damiana5, sproszkowane łuski syreny i sześć gwoździ z trumny dziewicy.”

4 Dzięgiel leśny (Angelica sylvestris L.) – gatunek rośliny należący do rodziny selerowatych (Apiaceae). Gatunek eurosyberyjski. W Polsce pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. (źródło: http://pl.wikipedia.org)

5 Damiana (Turnera diffusa) – gatunek krzewu z rodziny męczennicowatych. Nazwa rośliny pochodzi od średniowiecznego aptekarza św. Damiana. Roślina występuje w Ameryce Południowej, Środkowej, na Karaibach i w południowej części Ameryki Północnej. (źródło: http://pl.wikipedia.org)

- Cóż – powiedział Sallows. - Nie ma tutaj zapotrzebowania na takie artykuły. Muszę sprawdzić na zapleczu.

- Skoro nie masz zapotrzebowana na takie rzeczy, to na co masz? - spytał Gabriel, tracąc cierpliwość. - To przecież nie kwiaciarnia.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- Panie Lightwood. – Cecily zbeształa go pod nosem, jednak nie dość cicho, by nie usłyszał jej Sallows, którego okulary podskoczyły na nosie.

- Pan Lightwood? - zapytał. - Syn Benedykta Lightwood'a?

Gabriel poczuł krew, ogrzewającą jego policzki. Nie rozmawiał niemalże z nikim o swoim ojcu od czasu śmierci Benedykta – o ile w ogóle można było nazwać jego ojcem to coś, co umarło we włoskim ogrodzie. Dawniej on i jego rodzina istnieli przeciw całemu światu, Lightwoodowie ponad wszystkimi innymi, ale teraz – teraz to nazwisko zostało okryte wstydem tak bardzo, jak kiedyś było dumne, a Gabriel nie wiedział, jak o tym rozmawiać.

- Tak – odparł w końcu. - Jestem synem Benedykta Lightwood'a.

- Wspaniale. Mam tutaj niektóre z zamówień twojego ojca. Zaczynałem się zastanawiać, czy kiedykolwiek przyjdzie je odebrać. - Satyr pobiegł na tyły, a Gabriel zajął się przyglądaniem ścianie. Znajdowały się na niej zawieszone szkice krajobrazów i mapy, jednak gdy przyjrzał się im bliżej, nie rozpoznał żadnego miejsca. Był tam Idris, oczywiście, z równiną Brocelind i Alicante na wzgórzu, ale inna mapa pokazywała kontynenty, których nigdy wcześniej nie widział – czym było Silver Sea? I Thorn Mountains? W jakim kraju niebo było fioletowe?

- Gabrielu - powiedziała Cecily obok niego niskim głosem. Był to pierwszy raz, kiedy użyła imienia nadanego mu na chrzcie, zwracając się bezpośrednio do niego i już zaczął się do niej odwracać, kiedy Sallows wyłonił się z zaplecza. W jednej dłoni niósł zawiązaną paczkę, którą wręczył Gabrielowi. Była dość nierówna – z pewnością w środku znajdowały się butelki z ingrediencjami dla Magnusa. W drugiej dłoni Sallows ściskał kurczowo stertę papierów, którą położył na ladzie.

- Zamówienie twojego ojca - powiedział ze złośliwym uśmieszkiem.

Gabriel zniżył swój wzrok na papiery i jego szczęka opadła w przerażeniu.

- Łaskawco – powiedziała Cecily. - Niewątpliwie nie jest to możliwe.

Satyr wyciągnął szyję, żeby zobaczyć na co spoglądała.

- Cóż, nie z jedną osobą, ale z demonem Vetis i kozą bardzo prawdopodobne. - Odwrócił się do Gabriela. - Masz na to pieniądze czy nie? Twój ojciec ma opóźnienie w płatnościach, a nie może wiecznie kupować na krechę. Więc jak będzie, Lightwood? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

~

- Zostałaś kiedykolwiek zapytana przez Charlotte, czy chcesz zostać Nocną Łowczynią? - spytał Gideon.

Sophie zamarła na drabinie w połowie drogi w dół. Gideon siedział przy jednym z długich bibliotecznych stołów, blisko okna w wykuszu, które wyglądało na dziedziniec. Książki i papiery leżały rozpostarte przed nim, a razem z Sophie spędzili parę przyjemnych godzin, przekopując się przez nie w poszukiwaniu list i historii zaklęć, szczegółów o yin fen i o wiedzy ludowej na temat ziół. Mimo tego, że noga Gideona szybko się goiła, leżała podparta na dwóch krzesłach przed nim, a Sophie radośnie zaoferowała, że to ona będzie wspinać się na drabinę, by dosięgnąć najwyższych książek. Właśnie trzymała jedną, zatytułowaną Pseudomonarchia Demonum, której okładka sprawiała wrażenie oślizgłej i którą dziewczyna odłożyłaby ochoczo, pomimo pytania Gideona, które zaskoczyło ją wystarczająco, by zatrzymać ją w połowie drogi w dół.

- Co masz na myśli? - spytała, wznawiając swoje zejście. - Dlaczego Charlotte miałaby spytać mnie o coś takiego?

Gideon był blado, chociaż równie dobrze mógł to być cień na jego twarzy, rzucany przez magiczny kamień.

- Panienko Collins – powiedział. - Jesteś jedną z najlepszych wojowniczek, jakie kiedykolwiek trenowałem, wliczając w to Nefilim. Dlatego pytam. To wielka szkoda marnować taki talent. Aczkolwiek możliwe, że nie jest to coś, czego byś chciała.

Sophie odłożyła książkę na stół i usiadła naprzeciwko Gideona. Wiedziała, że powinna się wahać, wyglądać, jakby rozważała pytanie, ale odpowiedz cisnęła się jej na usta zanim mogła się powstrzymać.

- Być Nocnym Łowcą jest tym, czego zawsze chciałam.

Chłopak pochylił się do przodu, a światło magicznego kamienia odbiło się w jego oczach, pozbawiając je koloru.

- Nie boisz się niebezpieczeństwa? Im starsza osoba przystępuje do rytuału, tym większe jest ryzyko. Słyszałem jak mówi się o obniżeniu wieku przystąpienia do czternastu, a nawet dwunastu lat.

Sophie potrząsnęła głową.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- Nigdy nie obawiałam się ryzyka. Przyjęłabym je z przyjemnością. Obawiam się tylko jednej rzeczy – że kiedy bym się zgłosiła, pani Branwell myślałaby, iż jestem niewdzięczna po tym wszystkim, co dla mnie zrobiła. Uratowała mi życie i wychowała mnie. Podarowała mi dom i bezpieczeństwo. Nie odpłacę się jej za to wszystko zrezygnowaniem ze służby.

- Nie. - Gideon potrząsnął głową. - Sophie... Panno Collins, jesteś wolną służącą w domy Nocnych Łowów. Masz Wzrok. Wiesz już wszystko o Podziemnych i Nefilim. Jesteś idealną kandydatką.

Położył swoją dłoń na książce o demonologii. - Mam prawo głosu u Konsula. Mogę mówić w twoim imieniu.

- Nie mogę - odpowiedziała miękkim głosem. Czy on nie rozumiał, co jej proponował, jak ogromną pokusę? - A na pewno nie teraz.

- Nie, nie teraz, oczywiście, nie, kiedy James jest tak bardzo chory – szybko zaprzeczył Gideon. - Ale w przyszłości? Być może? - Jego oczy badały jej twarz, a ona poczuła rumieniec wypełzający spod jej kołnierzyka. Najbardziej oczywistym i popularnym sposobem zmienienia Przyziemnego było małżeństwo z Nocnym Łowcą. Zastanawiała się, co oznaczał fakt, że wydawał się być bardzo zdeterminowany, by o tym nie wspominać. - Gdy o to zapytałem, odpowiedziałaś tak pewnie. Powiedziałaś, że zawsze chciałaś zostać Nocną Łowczynią. Dlaczego? To może być brutalne życie.

- Każde życie może być brutalne. - odparła Sophie. - Moje życie przed przybyciem do Instytutu wcale nie było łatwe. Przypuszczam, iż chcę zostać Nocnym Łowcą częściowo po to, że jeśli inny mężczyzna rzuci się na mnie z nożem w ręku, tak samo jak mój były pracodawca, będę mogła zabić go na miejscu. - Kiedy to mówiła, dotknęła swojego policzka w niezamierzonym geście, na który nie mogła niczego poradzić, czując pod opuszkami palców bliznę.

Zobaczyła wyraz twarzy Gideona – szok wymieszany ze zdenerwowaniem – i opuściła dłoń.

- Nie wiedziałem, że to w taki sposób powstała ta blizna - powiedział chłopak.

Sophie odwróciła wzrok. - Teraz pewnie powiesz, że wcale nie jest taka okropna, że nawet jej nie dostrzegasz albo coś podobnego.

- Widzę ją - powiedział przyciszonym głosem Gideon. - Nie jestem ślepy, ale my wszyscy mamy wiele blizn. Widzę ją, ale nie jest brzydka. To tylko kolejna piękna część najśliczniejszej dziewczyny, jaką kiedykolwiek widziałem.

Sophie się zarumieniła – mogła poczuć jak palą ją policzki – a kiedy Gideon pochylił się nad stołem, a jego oczy miały barwę intensywnej morskiej zieleni, wzięła głęboki oddech i podjęła decyzję. On nie był jak jej były pracodawca. To Gideon. Nie odepchnie go tym razem. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

Drzwi biblioteki otworzył się. Charlotte stała w progu, wyglądając na wykończoną. Na jej bladoniebieskiej sukience znajdowały się wilgotne plamy, a oczy miała podkrążone. Sophie natychmiast skoczyła na równe nogi.

- Pani Branwell?

- Och, Sophie, - westchnęła Charlotte. - Miałam nadzieję, że będziesz mogła posiedzieć trochę z Jem'em. Nie obudził się jeszcze, ale Bridget musi zrobić kolację, a wydaje mi się, że jej okropne śpiewanie przyprawia go o koszmary senne.

- Oczywiście. - Sophie pospieszyła do drzwi, nie oglądając się na Gideona, chociaż kiedy drzwi zamknęły się za nią, była niemalże pewna, że usłyszała go cicho przeklinającego po hiszpańsku z ogromną frustracją.

~

- No wiesz – powiedziała Cecily. - Wcale nie musiałeś wyrzucać tego człowieka przez okno.

- On nie jest człowiekiem - odparował Gideon, spoglądając gniewnie na stertę przedmiotów w swoich ramionach. Zabrał paczkę z ingrediencjami dla Magnusa, którą Sallows przyszykował dla nich i parę innych użytecznie wyglądających rzeczy z pobliskich półek. Za to ostentacyjnie pozostawił wszystkie papiery zamówione przez jego ojca na ladzie, gdzie położył je Sallows – a wszystko po tym, jak wyrzucił satyra przez jedno z zabrudzonych okien. Bardzo go to usatysfakcjonowało, w szczególności rozrzucone wszędzie szkło. Siła tego zdarzenia potrąciła nawet wiszący szkielet, który rozpadł się na kupkę niechlujnych kości.

- Jest faerie z Ciemnego Dworu. Jednym z tych wrednych.

- To dlatego goniłeś go po ulicy?

- Nie miał żadnego interesu w pokazywaniu takich obrazków damie - wymamrotał Gabriel, chociaż należało dodać, że wspomniana dama nawet nie mrugnęła okiem na ten widok i w wydawała się być bardziej poirytowana reakcją Gabriela niż pod wrażeniem jego rycerskości.

- Myślę, że wrzucenie go do kanału było przesadą.

- Popływa sobie.

Kąciki ust Cecily zadrżały.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- To było bardzo nieodpowiednie.

- Śmiejesz się. - zauważył Gabriel z zaskoczeniem.

- Wcale nie. - Cecily uniosła podbródek, odwracając twarz, ale nie wystarczająco szybko, by Gabriel nie zauważył na niej szerokiego uśmiechu. Chłopak był skonsternowany. Po jej wręcz pokazowym lekceważeniu Nocnego Łowcy, jej bezczelności i odgryzaniu się, był niemalże pewien, że jego ostatni wybuch doprowadzi do poskarżenia się Charlotte tak szybko, jak tylko wrócą do Instytutu, ale zamiast tego dziewczyna wydawała się być rozbawiona. Potrząsnął głową, kiedy skręcili w Garnet Street. Nigdy nie zrozumie Herlondale'ów.

~

- Czy mógłbyś odłożyć tą fiolkę tam na półkę, panie Bane? - spytał Henry.

Magnus spełnił jego prośbę. Czarownik stał na środku laboratorium Henry'ego, przyglądając się błyszczącym kształtom leżącym na stołach dookoła niego.

- Czym są te wszystkie urządzenia, jeśli mogę zapytać?

Henry, który miał na sobie dwie pary gogli naraz – jedną na głowie, a drugą nad oczami – wyglądał na jednocześnie zadowolonego i zestresowanego tym pytaniem. (Magnus zakładał, że dwie pary okularów ochronnych były wynikiem roztargnienia, jednak zdecydował się nie pytać na wypadek, gdyby było to w pogoni za modą.) Henry podniósł kwadratowy, mosiężny przedmiot z wieloma guzikami.

- To Sensor. Wyczuwa, jeśli demony są blisko. - Przesunął się w stronę Magnusa, a Sensor wydał z siebie głośny, jękliwy dźwięk.

- Imponujące! - wykrzyknął Magnus, usatysfakcjonowany. Następnie podniósł materiałowa konstrukcję z umieszczonym na niej dużym, martwym ptakiem. - A to?

- Śmiertelny Czepek. - oznajmił Henry.

- Ach, – powiedział Magnus. - Dama w potrzebie może użyć tego jako broni, którą zgładzi swoich wrogów.

- Cóż, nie do końca, – przyznał Henry. - Jednak wydaje się to być o wiele lepszym pomysłem. Żałuję, że nie było cię przy mnie, gdy to wymyślałem. Niestety, ten czepek owija się wokół głowy przeciwnika i dusi go, pod warunkiem, że zostanie założony. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

- Przypuszczam, że nie będzie łatwo namówić Mortmaina do tego – zauważył Magnus. - Chociaż ten kolor by mu pasował.

Henry wybuchnął śmiechem.

- Bardzo zabawne, panie Bane.

- Proszę, mów mi Magnus.

- Z pewnością będę! - Henry odrzucił czepek przez ramię i podniósł okrągły, szklany słoik z mieniąca się substancją. - To proszek, który rzucony w powietrze sprawia, że duchy stają się widoczne.

Magnus z podziwem przechylił słoik z błyszczącymi kryształkami pod lampę, a kiedy Henry uśmiechnął się zachęcająco, Magnus odkorkował słój.

- Jak dla mnie to wspaniałe – powiedział i bez zapowiedzi wysypał go sobie na rękę. Proszek zakrył jego brązową skórę, pokrywając jedną dłoń połyskliwą luminescencją. - A poza jego praktycznym zastosowaniem, może być używany w celach kosmetycznych. Ten proszek potrafi sprawić, że moja zwykła skóra będzie błyszczeć przez wieczność.

Henry zmarszczył brwi.

- Nie przez wieczność, – powiedział i rozpogodził się. - Ale mogę przygotowywać ci kolejne porcje kiedy tylko poprosisz.

- Mogę świecić na życzenie! - Magnus uśmiechnął się szeroko do mężczyzny. - To fascynujące rzeczy, panie Branwell. Myślisz inaczej o świecie niż jakikolwiek Nefilim, którego kiedykolwiek spotkałem. Przyznam się, iż myślałem, że wy, ludzie jesteście nieco ubodzy w wyobraźnie, za to bogaci w osobiste tragedie, ale sprawiłeś, że zmieniłem zdanie. Niewątpliwie społeczność Nocnych Łowców musi honorować cię i darzyć wielkim szacunkiem jako dżentelmena, który naprawdę unowocześnił ich ród.

- Nie – odparł Henry ze smutkiem. - W większości życzą sobie, bym skończył z proponowaniem nowych wynalazków i zaprzestał podpalania różnych rzeczy.

- Wszystkie wynalazki wiążą się z ryzykiem! - wykrzyknął Magnus. – Widziałem, w jaki sposób zmienił się świat po wynalezieniu maszyny parowej i rozpowszechnieniu druku, fabryk i zakładów przemysłowych, które zmieniły oblicze Anglii. Podziemni wzięli świat w swoje ręce i stworzyli z niego wspaniałą rzecz. Czarownicy całymi wiekami wymyślali i doskonalili różne zaklęcia, by stworzyć dla siebie inny świat. Czy Nocni Łowcy okażą się jedynymi, którzy będą trwać w zastoju i pozostaną niezmienni, a przez to z góry skazanymi na porażkę? Jak mogą kręcić nosem na geniusz, który im pokazujesz? To jak odwracanie się od światła, by skierować się w stronę cienia.

Henry zarumienił się na szkarłatny kolor. Było oczywiste, że nikt wcześniej nie komplementował jego wynalazczości, no może oprócz Charlotte.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather
- Zawstydza mnie pan, panie Bane.

- Magnus – przypomniał mu czarownik. - Czy mogę teraz zobaczyć twoją pracę nad tym portalem, który opisywałeś? Wynalazek, który przenosi żywą istotę z jednego miejsca na inne?

- Oczywiście. - Henry przyciągnął ciężką stertę papieru listowego z jednego rogu swojego zagraconego stołu i popchnął ją w stronę Magnusa. Czarownik wziął ją i zaczął przerzucać papiery z zainteresowaniem. Każdy z nich był pokryty drobnym, odręcznym pismem z zawijasami i bardzo dużą ilością równań, łączących matematykę i runy w zaskakującej harmonii.

Magnus poczuł jak jego serce przyspiesza, kiedy kartkował strony – to genialne, naprawdę genialne. Był tylko jeden problem.

- Rozumiem, co usiłujesz zrobić – powiedział. - I jest to niemalże dopracowane, ale...

- Tak, niemalże. - Henry przeczesał dłońmi swoje rudawe włosy, zahaczając o okulary ochronne. - Portal może zostać otwarty, ale nie ma sposobu, by nim kierować. Nie wiadomo, czy po wejściu w niego przeniesiesz się do zamierzonego celu podróży w tym, czy też zupełnie innym świecie, a może nawet w samym Piekle. To zbyt ryzykowne i dlatego bezużyteczne.

- Nie możesz tego zrobić tymi runami – powiedział Magnus. - Potrzebujesz innych niż te, których użyłeś.

Henry potrząsnął głową.

- Możemy używać jedynie runów z Szarej Księgi. Wszystkie inne wiążą się z magią, która nie jest używana przez Nefilim. To coś, czego nie możemy zrobić.

Magnus przyglądał mu się przez dłuższy moment z zadumą.

- To coś, co ja mogę zrobić. - oznajmił i popchnął stertę papierów w stronę Henry'ego.

~

Faerie z Ciemnego Dworu nie lubiły zbyt mocnego światła. Pierwsza rzecz, jaką Sallows – którego imię wcale tak nie brzmiało – zrobił po powrocie do swojego sklepu, było rozwieszenie papieru woskowego na oknie, które tak lekkomyślnie zniszczył ten chłopak od Nefilim. Okulary satyra również przepadły, zagubione w wodach Limehouse Cut. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: yoru Korekta: Feather

W dodatku wygadało na to, że nikt nie zamierza zapłacić mu za bardzo drogie papiery, które zamówił dla Benedykta Lightwooda. Podsumowując, to był bardzo zły dzień.

Podniósł wzrok z irytacją i zmarszczył brwi, kiedy w sklepie rozbrzmiał dzwonek, ostrzegający o otwarciu drzwi. Wydawało mu się, że je zakluczył.

- Znowu tutaj, Nefilim? - warknął. - Postanowiłeś wrzucić mnie do rzeki nie raz, ale dwa? Powinieneś wiedzieć, iż mam wpływowych przyjaciół...

- Nie wątpię w to, naciągaczu. - Wysoka, zakapturzona postać przystanęła na moment w drzwiach w pozornym zamyśleniu i zamknęła je za sobą. - I jestem bardzo zainteresowany dowiedzeniem się o nich czegoś więcej. - Zimne, stalowe ostrze błysnęło w półmroku, a satyr wytrzeszczył oczy ze strachu. - Mam do ciebie parę pytań. - powiedział mężczyzna w wejściu. - Na twoim miejscu nie próbowałbym ucieczki. Nie, jeśli chcesz zachować swoje palce przytwierdzone do ciała...

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Rozdział XIII

Myśl w sobie góry ma

O, myśl, myśl w sobie góry ma: jeśli na szczycie

Staniesz, pod tobą urwisk stromość niezgłębiona.

Jak straszna – wie ten tylko, to z nich zwisał. Czy się

Długo da w dłoniach otchłań utrzymać ? Osłona

Czeka, nieszczęsny, schroń się przed wichurą: życie

Wszelkie kończy się w śmierci, każdy dzień w śnie kona.

– GERARD MANLEY HOPKINS, NIE MA DNA UDRĘK

~

Później Tessa nie była w stanie sobie przypomnieć, czy krzyczała. Pamiętała tylko długie i pełne ciszy spadanie, rzekę i pędzące w jej stronę skały oraz niebo u jej stóp. Wiatr dął jej w twarz i włosy, kiedy wirowała w powietrzu. Poczuła też ostre szarpnięcie w gardle.

Jej ręce poleciały w górę. Naszyjnik z aniołkiem wisiał nad jej głową, jakby był ciągnięty przez ogromną dłoń pochodzącą z nieba. Metaliczny kształt o niewyraźnych konturach otoczył ją, para olbrzymich skrzydeł otworzyła się jak brama i coś złapało ją, ratując przed upadkiem. Jej oczy rozszerzyły się z niedowierzania, bo aniołek, jej mechaniczny anioł, w jakiś sposób urósł do rozmiarów żywego człowieka i unosił się nad nią. Jego wielkie skrzydła przecinały powietrze. Patrzyła w czystą, piękną twarz wykonaną z metalu i pozbawioną wyrazu jak zawsze. Jednak anioł miał ręce, wyraźnie widoczne jak jej własne. Trzymał ją nimi, przecinając skrzydłami powietrze, a ona spadała teraz wolno, łagodnie jak puch dmuchawca rozwiewany przez wiatr.

Może umieram, pomyślała Tessa. Oraz, To niemożliwe. Ale kiedy anioł trzymał ją i oboje zbliżali się do ziemi, ta stawała się coraz wyraźniejsza. Widziała poszczególne skały nad brzegiem strumienia, prądy płynące w dół, odbicie słońca w wodzie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Cień skrzydeł pojawił się na ziemi i rósł coraz szybciej, dopóki na niego nie spadła. Ona i anioł razem zanurkowali i wylądowali na miękkiej ziemi i skałach rozrzuconych po jednej stronie strumienia.

Tessa łapała z trudem powietrze przy lądowaniu, bardziej z szoku niż z powodu uderzenia. Wyciągnęła ramię w górę, jak gdyby była w stanie zamortyzować upadek anioła własnym ciałem. Ten już się kurczył, stając się coraz mniejszym i mniejszym, składając skrzydła, dopóki nie upadł przy niej na ziemię ponownie w rozmiarach zabawki. Wyciągnęła trzęsącą się dłoń i chwyciła go. Leżała na nierównych skałach w połowie zanurzona w chłodnej wodzie. Jej spódnice już nią przesiąkły. Wzięła wisiorek i wypełzła na brzeg ostatkami sił. Padła w końcu na suchą ziemię, dociskając aniołka do piersi. Poczuła znajome tykanie przy swoim sercu.

~

Sophie usiadła w fotelu przy łóżku Jema, który zawsze zajmował Will, i patrzyła na śpiącego chłopca.

Był czas, pomyślała, kiedy byłaby niemalże wdzięczna za taką możliwość, za szansę przebywania tak blisko niego, zmieniania mu chłodnych okładów na czoło, kiedy kręci się i mruczy, płonąc z gorączki. I chociaż nie kochała go już tak jak wcześniej – w sposób, który kocha się kogoś, kogo w ogóle się nie zna, z podziwem i dystansem – jego widok w takim stanie wciąż łamał jej serce.

W mieście, gdzie Sophie dorastała, jedna z dziewcząt zmarła z powodu gruźlicy. Sophie przypomniała sobie, jak wszyscy opowiadali, że choroba przed śmiercią uczyniła ja piękniejszą. Sprawiła, że stała się blada i szczupła, a jej twarz zarumieniła się z powodu gorączki. Ta gorączka była teraz widoczna na policzkach Jema, kiedy leżał na poduszkach. Jego srebrnobiałe włosy przywodziły na myśl szron. Jego niespokojne palce zadrżały na kocu. Raz, kiedy przemówił, zrobił to w języku mandaryńskim, więc nic nie rozumiała. Wołał Tessę. Wo ai ni, Tessa. Bu lu run, he qing kuang fa sheng, wo men dou hui zai yi qi. A także Willa, sheng si zhi jiao, w sposób, który sprawił, że Sophie chciała chwycić jego dłoń i trzymać, choć kiedy wyciągnęła rękę, by go dotknąć, był rozpalony gorączką i wyrwał się z krzykiem.

Sophie odchyliła się na krześle, zastanawiając się, czy powinna zawołać Charlotte. Kobieta chciałaby wiedzieć, czy stan Jema się poprawił. Właśnie miała wstać, kiedy Jem westchnął i otworzył oczy. Opadła z powrotem na fotel, wpatrując się w niego. Jego tęczówki były koloru bladego srebra i wydawały się białe.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

– Will? – odezwał się. – Will, czy to ty?

– Nie – odparła, prawie bojąc się poruszyć. – To ja, Sophie.

Odetchnął cicho i obrócił głowę w jej stronę na poduszkach. Widziała, jak skupiał się na jej twarzy z wysiłkiem, a potem, niewiarygodne, uśmiechnął się, uśmiechem wielkiej dobroci, którym po raz pierwszy zdobył jej serce.

– Oczywiście – powiedział. – Will nie… Odesłałem Willa.

– Wyszedł zaraz po Tessie – rzekła Sophie.

– Dobrze. – Długie dłonie Jema zacisnęły się na kocu w pięści, a potem rozluźniły. – Jestem… zadowolony.

– Tęsknisz za nim – zauważyła.

Jem skinął głową powoli.

– Czuję to… Jego dystans, zaciskający się jak sznur wewnątrz mnie bardzo, bardzo mocno. Nie spodziewałem się tego. Nie byliśmy tak daleko od siebie, odkąd staliśmy się parabatai.

– Cecily powiedziała, że go odesłałeś.

– Tak – odparł Jem. – Trudno było go przekonać. Myślę, że gdyby nie był zakochany w Tessie, nie byłbym w stanie zmusić go do odejścia.

Usta Sophie się otworzyły.

– Wiedziałeś?

– Od niedawna – wyznał Jem. – Nie, nie mógłbym być tak okrutny. Jeśli bym wiedział, nigdy bym się nie oświadczył. Wycofałbym się. Nie wiedziałem. A teraz, kiedy wszystko rozgrywa się z dala ode mnie, wszystkie sprawy ukazały mi się w tak jasnym świetle, że dowiedziałbym się, nawet jeśli by mi nie powiedział. Na koniec, chciałbym wiedzieć. – Uśmiechnął się lekko na widok poruszonej miny Sophie. – Cieszę się, że nie musiałem czekać aż do końca.

– Nie jesteś zły?

– Cieszę się – odrzekł. – Będą w stanie zatroszczyć się o siebie nawzajem, kiedy mnie zabraknie, a przynajmniej mogę mieć taką nadzieję. Powiedział mi, że ona nie odwzajemnia jego uczuć, ale… jestem pewien, że przyjdzie czas, kiedy tak będzie. Willa łatwo kochać i oddał jej całe swoje serce. Widzę to. Mam nadzieję, że go nie skrzywdzi.

Sophie nie wiedziała, co powiedzieć. Nie wiedziała, co ktokolwiek mógłby powiedzieć w obliczu takiej miłości. Tyle cierpliwości, taka wytrzymałość, tak wiele nadziei. Wiele razy w ciągu ostatnich miesięcy, kiedy dostrzegła, jak Will się wycofał i pozwolił Jemowi i Tessie być razem szczęśliwymi, żałowała, że kiedykolwiek źle myślała o Willu Herondale. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Wiedziała o tym, że równocześnie z radością Tessa przeżywała agonię w świadomości, że rani Willa. Tylko Sophie wiedziała, że Tessa czasami wołała Willa przez sen. Tylko ona wiedziała, że blizna na dłoni Tessy nie pochodziła z przypadkowego spotkania z pogrzebaczem od kominka, ale była to rana zamierzona, którą sobie sama uczyniła, by w jakiś sposób połączyć ból fizyczny z emocjonalnym, który czuła z powodu odrzucania Willa. Sophie trzymała Tessę, kiedy ta płakała i wyrywała kwiaty z włosów, gdyż były w kolorze oczu Willa. I to Sophie ukrywała pod pudrem ślady jej łez i nieprzespanych nocy.

Powinna mu powiedzieć? Sophie zastanawiała się. Czy to naprawdę uprzejme powiedzieć: Tak, Tessa też go kocha, powstrzymywała się, ale nie dała rady? Czy jakikolwiek mężczyzna chciałby usłyszeć coś takiego o dziewczynie, którą miał zamiar poślubić?

– Panna Gray darzy pana Herondale’a dużym szacunkiem. Myślę, że nie byłaby w stanie złamać niczyjego serca – rzekła. – Pragnęłabym, żeby nie mówił pan tak, jakby pana śmierć była nieunikniona, panie Carstairs. Nawet teraz pani Branwell i inni mają nadzieję na znalezienie lekarstwa. Sądzę, że dożyjesz sędziwego wieku z panną Gray i oboje będziecie bardzo szczęśliwi.

Uśmiechnął się, jakby wiedział coś, o czym Sophie nie.

– Miło, że to mówisz Sophie. Wiem, że jestem Nocnym Łowcą, a my nie przechodzimy z łatwością przez życie. Walczymy do końca. Pochodzimy z królestwa aniołów, którego jednak się boimy. Myślę jednak, że można stawić czoła końcu i nie bać się bez kłaniania się śmierci. Śmierć nigdy mną nie rządziła.

Sophie spojrzała na niego trochę zaniepokojona. Wydawało jej się, że majaczy.

– Panie Carstairs? Powinnam zawołać Charlotte?

– Za chwilę, ale, Sophie… w twojej twarzy, właśnie wtedy, kiedy przemówiłem… – Pochylił się. – To prawda?

– Co ma być prawdą? – zapytała go cichym głosem, ale wiedziała, o co zapyta i nie potrafiła mu skłamać.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Will miał podły nastrój. Dzień był mglisty, wilgotny i straszny. Obudził się z mdłościami i ledwo udało mu się przełknąć gumowe jajka i zimny bekon, które zaserwowała mu w dusznej sali żona gospodarza. Każda część jego ciała pragnęła wrócić na drogę i kontynuować podróż.

Deszcz sprawiał, że drżał w swoich ubraniach pomimo zastosowania run ogrzewających. Balios nie lubił błota, które przyczepiało się do jego kopyt, kiedy starali się rozwinąć prędkość na drodze. Will zrzędliwie zastanawiał się nad tym, jak to możliwe, że mgła faktycznie może się tak osadzać pod ubraniem. Przynajmniej dotarł do Northamptonshire, co było wyczynem, ale pokonał jedynie dwadzieścia mil i kategorycznie nie chciał się zatrzymywać, jednak kiedy przejeżdżali przez Towcester, Balios spojrzał na niego błagalnie, jakby prosząc o ciepły boks w stajni oraz trochę owsa i Will był prawie skłonny mu je dać. Uczucie beznadziejności przeniknęło jego kości, tak chłodne i nieuniknione jak deszcz. Co on sobie myślał? Naprawdę uważał, że może znaleźć Tessę? Czy był głupcem?

Przejeżdżali teraz przez nieprzyjemny teren, gdzie błoto uczyniło skalistą drogę zdradliwą. Po jednej ze stron ścieżki znajdowała się zasłaniająca niebo wysoka ściana obrośnięta różami. A po drugiej droga opadała gwałtownie do wąwozu pełnego ostrych skał. Odległe wody błotnistego strumienia błyszczały lekko w jego dole. Will starał się, by Balios trzymał głowę jak najwyżej i był jak najdalej od urwiska, ale koń nadal wydawał się bojaźliwy i płochliwy przez perspektywę upadku. Natomiast własna głowa Willa była opuszczona, schowana w kołnierzu, by osłonić się od zimnego deszczu. Tylko przypadek sprawił, że dostrzegł on jasną zieleń i złoto pośród skał na skraju drogi.

Natychmiast zatrzymał Baliosa i zeskoczył z konia tak szybko, że prawie poślizgnął się na błocie. Deszcz padał coraz mocniej, kiedy podszedł i ukląkł, by obejrzeć złoty łańcuch, który zaczepił się wokół ostrej wystającej skały. Wziął go ostrożnie do ręki. Był to okrągły jadeitowy wisiorek ze znakami wytłoczonymi z tyłu. Wiedział dobrze, co znaczą.

Kiedy dwoje ludzi jest w głębi serc jednością, razem pokonają nawet moc żelaza i brązu.

Ślubny dar Jema dla Tessy. Ręka Willa zacisnęła się na nim, kiedy wstał. Przypomniał sobie, jak stał naprzeciwko niej na klatce schodowej. Łańcuszek jadeitowego wisiorka na jej szyi mrugał do niego jak okrutne przypomnienie Jema, kiedy powiedziała: Mówią, że nie można podzielić swojego serca, jednak…

– Tessa! – zawołał nagle, a jego głos odbił się echem od skał. – Tessa!

Stał przez chwilę na poboczu drogi, drżąc. Nie wiedział, czego oczekuje… Odpowiedzi? Było prawie tak, jakby mogła tu być, ukrywając się pośród rozrzuconych skał. Jednak odpowiedziały mu tylko cisza oraz wiatr i deszcz. Mimo to bez cienia wątpliwości wiedział, że wisiorek należał do Tessy. Być może zerwała go z szyi i wyrzuciła przez okno powozu, by zostawić dla niego ślad, niczym Jaś i Małgosia szlak z okruchów chleba. To było coś, co zrobiłaby bohaterka powieści, a więc to, co uczyniłaby Tessa.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Może znalazłby jeszcze jakieś znaki, gdyby podążył tą drogą. Po raz pierwszy poczuł nadzieję płynącą ponownie w jego żyłach.

Z nowym postanowieniem podszedł do Baliosa i wskoczył na siodło. Nie będzie żadnego zwalniania. Mogą dotrzeć do Staffordshire na wieczór. Kiedy obrócił głowę konia w kierunku drogi, wsunął wisiorek do swojej kieszeni, gdzie wygrawerowane na nim słowa miłości i oddania wydawały się płonąć jak żagiew.

~

Charlotte nigdy nie była tak zmęczona. Dziecko sprawiało, że czuła się wyczerpana bardziej niż myślała na początku, że będzie. I nie spała całą noc oraz pędziła przez cały dzień.

Na sukni z krypty Henry’ego znajdowały się plamy. Kostki bolały ją od wchodzenia i schodzenia po drabinie w bibliotece. Niemniej jednak, kiedy otworzyła drzwi sypialni Jema i zobaczyła go nie tylko obudzonego, ale także siedzącego na łóżku i rozmawiającego z Sophie, zapomniała o swoim zmęczeniu i poczuła, że jej twarz przecina bezradny uśmiech ulgi.

– James! – wykrzyknęła. – Zastanawiałam się… To znaczy, cieszę się, że się obudziłeś.

Sophie, która była na dziwnie zaczerwieniona, wstała.

– Mam wyjść, pani Branwell?

– Och, tak, proszę, Sophie. Bridget jest jednym ze swoich nastrojów. Mówi, że nie może znaleźć swojej Bang Mary, a ja nie mam nawet najmniejszego pojęcia, o czym ona mówi.

Sophie prawie się uśmiechnęła. Zrobiłaby to, gdyby nie jej serce, walące mocno ze świadomością, że być może zrobiła właśnie coś okropnego.

– Bemar1 – uściśliła. – Znajdę go dla niej.

1 Rodzaj podgrzewacza, zwykle w postaci wózka, do którego wkłada się naczynia z potrawami.

Ruszyła w kierunku drzwi, zatrzymała się i rzuciła dziwne spojrzenie przez ramię Jemowi, który opierał się plecami o poduszki, wyglądając bardzo blado, ale spokojnie. Zanim Charlotte się odezwała, Sophie wyszła, a Jem skinął Charlotte głową ze zmęczonym uśmiechem. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

– Charlotte, jeśli nie masz nic przeciwko to… mogłabyś mi podać moje skrzypce?

– Oczywiście. – Charlotte podeszła do stolika przy oknie, gdzie w swojej kwadratowej palisandrowej skrzynce leżały skrzypce wraz ze smyczkiem i okrągłe pudełko z kalafonią.2 Podniosła instrument i przyniosła go do łóżka. Jem wziął go ostrożnie z jej ramion, a ona opadła wdzięcznie na krześle obok niego.

2 Żywica miękka pochodzenia naturalnego. Służy m.in. do nacierania włosia smyczków instrumentów smyczkowych, w celu zwiększenia szorstkości włosia i tym samym zwiększenia jego przyczepności do strun.

– Och… – powiedziała po chwili. – Przepraszam. Zapomniałam o smyczku. Chcesz zagrać?

– W porządku. – Szarpnął delikatnie struny opuszkami palców, które wydały miękki wibrujący dźwięk. – To jest pizzicato. Pierwsza rzecz, której nauczył mnie mój ojciec, kiedy pokazywał mi skrzypce. Przypomina mi to dzieciństwo.

Nadal jesteś dzieckiem, chciała powiedzieć Charlotte, ale tego nie zrobiła. Zbliżały się jego osiemnaste urodziny, kiedy Nocny Łowcy stają się dorośli. Gdy na niego patrzyła, nadal widziała czarnowłosego małego chłopca, który przyjechał z Szanghaju, trzymającego skrzypce, z oczami dużymi na bladej twarzy, choć nie to oznaczało, że nie dorósł.

Sięgnęła do pudełka z yin fen na jego nocnym stoliku. Na spodzie rozsypana była ledwie łyżeczka białego proszku. Przełknęła ślinę przez zaciśnięte gardło i wsypała proszek na dno szklanki, a następnie wlała do niej wodę z dzbanka, pozwalając yin fen rozpuścić się jak cukier. Kiedy podała ją Jemowi, odłożył skrzypce na bok i wziął od niej szklankę. Spojrzał na nią w dół bladymi zadumanymi oczami.

– To już końcówka? – zapytał.

– Magnus pracuje nad lekarstwem – odparła Charlotte. – Jak my wszyscy. Gabriel i Cecily wyszli, by zakupić składniki do leku, który by cię wzmocnił, a Sophie, Gideon i ja prowadziliśmy badania. Wszystko zmierza ku końcowi. Wszystko.

Jem wyglądał na lekko zaskoczonego.

– Nie miałem pojęcia.

– Oczywiście, że to robimy – rzekła Charlotte. – Jesteśmy twoją rodziną. Zrobilibyśmy dla ciebie wszystko. Ludzie nie tracą nadziei, Jem. Musisz zachować siły.

– Moja siła jest twoja – odparł zagadkowo. Wypił roztwór yin fen, wręczając jej z powrotem pustą szklankę. – Charlotte?

– Tak?

– Wygrałaś walką o imię dla twojego dziecka?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Charlotte zaśmiała się zaskoczona. Wydawało się dziwne myśleć o swoim dziecku teraz, ale czemu nie? W śmierci jest życie. To było coś, o czym mogła zająć myśli, a nie dotyczyło choroby, zniknięcia Tessy lub niebezpiecznej misji Willa.

– Jeszcze nie – rzekła. – Henry nadal nalega na Buforda.

– Wygrasz – powiedział Jem. – Jak zawsze. Będziesz doskonałym Konsulem, Charlotte.

Charlotte zmarszczyła nos.

– Kobieta Konsulem? Po tych wszystkich kłopotach, które miałam, zarządzając Instytutem?

– Zawsze ktoś musi być pierwszy – odparł Jem. – Niełatwo jest być pierwszym i nie zawsze jest to opłacalne, ale to ważne. – Pochylił głowę. – Dźwigasz jeden z moich kilku żalów.

Charlotte spojrzała na niego zaskoczona.

– Chciałbym zobaczyć dziecko.

To, co powiedział, było tak prostymi, tęsknymi słowami, ale zagnieździło się w sercu Charlotte jak odłamek szkła. Zaczęła płakać. Łzy cicho spływały po jej twarzy.

– Charlotte – odezwał się Jem, jakby ja pocieszając. – Zawsze się mną opiekowałaś. Rewelacyjnie zajmiesz się tym dzieckiem. Będziesz wspaniałą matką.

– Nie możesz się poddać – powiedziała zdławionym głosem. – Kiedy cię do mnie przywieźli, na wstępie powiedzieli, że przeżyjesz tylko rok albo dwa. Żyłeś prawie sześć. Proszę, przeżyj jeszcze kilka dni. Kilka dni więcej dla mnie.

Jem obdarzył ją łagodnym, ostrożnym uśmiechem.

– Żyłem dla ciebie – oznajmił. – I żyłem dla Willa, a potem dla Tessy… I dla siebie, ponieważ chciałem z nią być. Ale nie mogę żyć wiecznie dla innych ludzi. Nikt nie może powiedzieć, że śmierć odnalazła we mnie chętnego towarzysza lub że łatwo się poddałem. Jeśli mówisz, że mnie potrzebujesz, będę tu tak długo, jak tylko dam radę. Będę żył dla ciebie i zejdę, walcząc ze śmiercią dopóki nie zostaną po mnie kości i drzazgi. Ale to nie będzie mój wybór.

– Więc… – Charlotte spojrzała na niego niepewnie. – Jaki byłby twój wybór?

Przełknął ślinę i dotknął skrzypiec.

– Podjąłem decyzję – orzekł. – Zrobiłem to, kiedy powiedziałem Willowi, by wyszedł. – Schylił głowę, a potem spojrzał w górę na Charlotte. Jego jasne, ocienione błękitem oczy skupione były na jej twarzy, jakby pragnąc, by zrozumiała. – Chcę, byście przestali – powiedział. – Sophie wyznała, że wszyscy szukają dla mnie lekarstwa. Wiem, że dałem Willowi moją zgodę, ale chcę, by wszyscy zaprzestali poszukiwań, Charlotte. To koniec.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

~

Robiło się coraz ciemniej, kiedy Cecily i Gabriel wrócili do Instytutu. Przebywanie poza domem w mieście z kimś oprócz Charlotte lub jej brata było wyjątkowym przeżyciem dla Cecily. Zadziwiło ją, jak dobrym kompanem był Gabriel Lightwood. Sprawiał, że się śmiała, choć robiła, co mogła, by to ukryć i dość usłużnie nosił wszystkie pakunki, chociaż spodziewała się, że będzie protestował przeciwko byciu traktowanym jak udręczony lokaj.

Było prawdą, że nie powinien wyrzucać faerie przez wystawę sklepową… A potem do kanału Limehouse. Ale nie mogła go winić. Wiedziała doskonale, że to nie satyr pokazujący jej nieodpowiednie obrazki sprawił, że puściły mu nerwy, lecz przypomnienie o ojcu.

To dziwne, pomyślała, wchodząc z nim po schodach, jak różni się od swojego brata. Polubiła Gideona, kiedy przyjechała do Londynu, ale odkryła, że jest cichy i niezależny. Nie mówił dużo, i chociaż czasem pomagał Willowi ją trenować, był zdystansowany i miły dla wszystkich oprócz Sophie. Przy niej dało się w nim dostrzec przebłyski humoru. Mógł być całkiem oschle zabawny, kiedy tego chciał i miał posępny, spostrzegawczy charakter wraz ze spokojnym duchem. Z fragmentów, które uzyskała od Tessy, Willa i Charlotte, Cecily złożyła w całość historię Lightwoodów i zaczęła rozumieć, dlaczego Gideon jest taki cichy. Tak jak Will i ona, świadomie odwrócił się od swojej rodziny i nosił blizny po tej stracie. Wybór Gabriela był inny. Został przy boku ojca i obserwował powolne podupadanie jego ciała i umysłu. O czym myślał, kiedy to się działo? Kiedy zdał sobie sprawę, że wybór, jakiego dokonał, był zły?

Gabriel otworzył drzwi Instytutu i Cecily przez nie przeszła. Zostali powitani przez głos Bridget, który unosił się nad schodami.

O nie widziszli tej wąskiej drogi tam,

Tak gęsto najeżonej cierniami i szypszynami?

Jest to ścieżka sprawiedliwości,

Chociaż po niej tylko nieliczni będą pytać.

O nie widziszli tej szerokiej, szerokiej drogi tam,

Która leży wzdłuż zgiełku lilii?

Jest to ścieżka niegodziwości,

Chociaż niektórzy twierdzą, że to droga do Nieba.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

– Śpiewa – powiedziała Cacily, wchodząc po schodach. – Znowu.

Gabriel, zwinnie utrzymując równowagę z paczkami, wydał spokojny dźwięk.

– Jestem głodny. Zastanawiam się, czy znajdzie kawałek zimnego kurczaka i chleb w kuchni, jeśli powiem jej, że nie przeszkadzają mi jej piosenki?

– Wszystkim one przeszkadzają. – Cecily spojrzała na niego z boku. Miał okropnie wspaniały profil. Gideon również był przystojny, ale Gabrielowi przypadły wszelkie ostre rysy, podbródek i kości policzkowe, które według niej połączone razem wyglądały bardziej elegancko. – Wiesz, to nie twoja wina – rzekła raptownie.

– Co nie jest moją winą? – Odwrócili się od schodów w kierunku korytarza na drugim piętrze. Zdawało jej się, że jest ciemno, magiczne kamienie przygasły. Słyszała Bridget, nadal spiewającą:

Była ciemna, ciemna noc bez gwiazd,

A oni brnęli po kolana we krwi;

Dla wszystkich krew przelana na ziemi

Wytryska przez źródła tego kraju.

– Twój ojciec – odparła Cecily.

Twarz Gabriela stężała. Przez chwilę Cecily miała wrażenie, że otrzyma od niego gniewną ripostę, ale zamiast tego rzekł tylko:

– To może lub nie być moją winą, ale zdecydowałem się być ślepy na jego zbrodnie. Wierzyłem w niego, kiedy nie powinienem, a on zhańbił nazwisko Lightwood.

Cecily ucichła na moment.

– Przybyłam tu, bo wierzyłam, że Nocni Łowcy są potworami, które porwały mojego brata. Wierzyłam w to, ponieważ wierzyli w to moi rodzice. Ale mylili się. Nie jesteśmy naszymi rodzicami, Gabrielu. Nie musimy ponosić ciężaru ich wyborów lub grzechów. Możesz przywrócić blask nazwisku Lightwood.

– I to jest właśnie różnica między mną a tobą – powiedział, nie bez grama goryczy w głosie. – Zdecydowałaś o przyjeździe tutaj. Ja zostałem wypędzony z mojego domu… ścigany w drodze tutaj przez potwora, który kiedyś był moim ojcem.

– Cóż – odrzekła Cecily uprzejmie – nie przez całą drogę. Tylko w Chiswick, o ile mi wiadomo.

– Co…?

Uśmiechnęła się do niego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

– Jestem siostrą Willa Herondale’a. Nie możesz ode mnie oczekiwać, że będę ciągle poważna.

Jego wyraz twarzy na te słowa był tak komiczny, że aż zachichotała. Wciąż się śmiała, kiedy popchnęli drzwi od biblioteki, przez nie przeszli i… zamarli. Charlotte, Henry i Gideon siedzieli przy podłużnych stołach. Magnus stał niedaleko, przy oknie, z rękami splecionymi na plecach, które były sztywne i proste. Henry wyglądał mizernie i na zmęczonego, a Charlotte jakby płakała. Twarz Gideona była maską.

Śmiech zamarł Cecily na ustach.

– O co chodzi? Była jakaś wiadomość? Czy Will…

– Nie od Willa – odpowiedziała Charlotte. – Od Jema.

Cecily przygryzła usta, pomimo że jej serce uspokoiło się z pełną zawstydzenia ulgą. Pomyślała najpierw o swoim bracie, ale oczywiście chodziło o jego parabatai, który znajdował się w bardziej nieuchronnym niebezpieczeństwie.

– Jem? – szepnęła.

– Nadal żyje – powiedział Henry w odpowiedzi na jej nieme pytanie.

– Dobrze więc. Mamy wszystko – oznajmił Gabriel, kładąc paczki na stole. – Wszystko, o co prosił Magnus. Damianę3, głowę nietoperza…

3 Gatunek krzewu. Nazwa rośliny pochodzi od imienia średniowiecznego lekarza – św. Damiana.

– Dziękuję wam – przerwał im Magnus, nie odwracając się od okna.

– Tak, dziękujemy – rzekła Charlotte. – Zrobiliście, o co was poprosiłam i jestem wam wdzięczna. Ale obawiam się, że wasz wysiłek pójdzie na marne. – Spojrzała w dół na pakunki i podniosła głowę. Było jasne, że mówienie sprawia jej duży wysiłek. – Jem podjął decyzję – rzekła. – Pragnie, byśmy zaprzestali poszukiwania lekarstwa. Wziął ostatnią dawkę yin fen. Nie ma więcej. Pozostały godziny. Wezwałam Cichych Braci. Czas się pożegnać.

~

W sali treningowej było ciemno. Podłużne cienie przecinały podłogę, a blask księżyca przebijał się przez wysokie łukowate okna.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Cecily usiadła na jednej ze zniszczonych ławek i patrzyła w dół na wzory, które światło tworzyło na rozszczepiającej się drewnianej podłodze. Jej prawa ręka dla zabicia czasu zafrasowana była czerwonym wisiorkiem na jej gardle. Nie mogła robić nic innego, jak tylko myśleć o bracie. Część jej umysłu znajdowała się tu, w Instytucie, a reszta towarzyszyła Willowi: na grzbiecie konia, opierającym się wiatrowi, pędzącym na złamanie karku przez drogi, które dzieliły Londyn i Dolgellau. Zastanawiała się, czy się bał. Myślała o tym, czy jeszcze go zobaczy.

Była tak bardzo zamyślona, że zerwała się, kiedy usłyszała skrzypnięcie otwieranych drzwi. Długi cień pojawił się na podłodze. Spojrzała w górę i ujrzała Gabriela Lightwooda, mrugającego z zaskoczeniem.

– Ukrywasz się tu, prawda? – spytał. – To… dziwne.

– Dlaczego? – Była zaskoczona zwyczajnym, wręcz spokojnym, brzmieniem swojego głosu.

– Bo również miałem zamiar się tu schować.

Cecily nie odzywała się przez moment. Gabriel faktycznie wyglądał trochę niepewnie. Wyglądał dziwnie. Zazwyczaj był bardzo pewny siebie. Choć była to bardziej krucha pewność siebie niż ta jego brata. Przez ciemność nie mogła dostrzec koloru jego oczu lub włosów, a po raz pierwszy zauważyła podobieństwo między nim a Gideonem. Mieli takie same podbródki, identyczne szeroko rozstawione oczy i ostrożną postawę.

– Możesz ukrywać się tu ze mną – powiedziała. – Jeśli chcesz.

Skinął głową i przeszedł przez pokój do miejsca, gdzie siedziała, ale zamiast się do niej przyłączyć, podszedł do okna i spojrzał na zewnątrz.

– Powóz Cichych Braci tu jest – oznajmił.

– Tak – potwierdziła. Przeczytała w Kodeksie, że Cisi Bracia byli zarazem lekarzami i kapłanami świata Nocnych Łowców. Można spodziewać się ich widoku przy łożu śmierci i boleści, a także przy porodzie.

– Jestem i ja – odparł. Światło księżyca padało na połowę jego twarzy, sprawiając, że wyglądał, jakby miał na sobie połowę maski. – Przyszedłem tutaj, by pobyć w samotności i, szczerze mówiąc, by być z dala od Braci, bo wywołują u mnie dreszcze. Pomyślałem, że może zagram w pasjansa. Jeśli chcesz, możemy zagrać w wojnę.4

4 Została tutaj użyta inna nazwa gry, a mianowicie Beggar My Neighbor. Jako że jest to gra karciana podobna do wojny, więc użyłam tej nazwy dla przejrzystszego czytania.

– Jak Pip i Estella w Wielkich Nadziejach – rzekła Cecily z nutą rozbawienia. – Ale nie… Nie umiem grać w karty. Moja matka starała się trzymać je z daleka od naszego domu, gdyż mój ojciec… miał do nich słabość. – Spojrzała na Gabriela. – Wiesz, w pewnym sensie jesteśmy podobni. Nasi bracia odeszli i zostaliśmy sami bez żadnego brata czy siostry, a z ojcem, który podupadał. Mój trochę oszalał po odejściu Willa i śmierci Elli. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Zajęło mu lata, zanim się pozbierał, a w międzyczasie straciliśmy nasz dom. Tak jak ty Chiswick.

– Chiswick zostało nam odebrane – odrzekł Gabriel z cierpkim przebłyskiem goryczy. – I by być całkowicie szczerym, jest mi zarówno przykro, jak i nie. Moje wspomnienia z tego miejsca… – Zadrżał. – Mój ojciec zamknął się w swoim gabinecie na dwa tygodnie, zanim przyszedłem tutaj po pomoc. Powinienem był przybyć wcześniej, ale byłem zbyt dumny. Nie chciałem przyznać, że nie miałem racji co do ojca. Przez te dwa tygodnie prawie nie spałem. Waliłem w drzwi gabinetu i błagałem go, by wyszedł, ale usłyszałem tylko nieludzkie odgłosy. Przekręciłem zamek w moich drzwiach w nocy i rano okazało się, że na schodach jest krew. Powiedziałem sobie, że słudzy musieli umrzeć. Wiedziałem lepiej. Więc nie, nie jesteśmy podobni, Cecily, ponieważ ty odeszłaś. Zachowałaś się odważnie. Ja zostałem, dopóki nie miałem innego wyboru oprócz ucieczki. Byłem tam, nawet jeśli wiedziałem, że nie powinienem.

– Jesteś Lightwoodem – orzekła. – Pozostałeś, ponieważ byłeś lojalny wobec swojego nazwiska. To nie tchórzostwo.

– Czy na pewno? Czy lojalność nadal jest godną pochwały cechą, jeśli została źle pokierowana?

Cecily otworzyła usta i zaraz zamknęła. Gabriel patrzył na nią oczami błyszczącymi w świetle księżyca. Wydawał się być naprawdę zdesperowany, by usłyszeć jej odpowiedź. Zastanawiała się, czy ma kogoś jeszcze do rozmowy. Domyślała się, jak trudne może być dzielenie się swoimi wątpliwościami z Gideonem. Wydawał się on być tak solidny, jakby nigdy nie kwestionował swojego istnienia i nie rozumiał tych, którzy to robią.

– Myślę, że – zaczęła, dobierając słowa z rozwagą – każda dobra pobudka może się zamienić w coś złego. Popatrz na Mistrza. Zrobił, co zrobił, ponieważ nienawidzi Nocnych Łowców, z lojalności do swoich rodziców, którzy się nim opiekowali i zostali zamordowani. To nie jest poza granicą zrozumienia. A jednak nic nie usprawiedliwia rezultatów. Myślę, że kiedy dokonujemy wyborów – każdy wybór jest inny od tych, które mieliśmy już okazję uczynić – musimy sprawdzić nie tylko nasze powody, ale także skutki, jakie ze sobą przyniosą i czy zranimy dobrych ludzi naszą decyzją.

Zapadła cisza. A potem Gabriel powiedział:

– Jesteś bardzo mądra, Cecily Herondale.

– Nie żałuj za bardzo wyborów, których dokonałeś w przeszłości, Gabrielu – rzekła, świadoma, że użyła jego imienia, jednak nie mogła temu zaradzić. – W przyszłości podejmuj te właściwe. Zawsze jesteśmy zdolni do zmian i zawsze możemy zmienić się na lepsze.

– Mój ojciec – zaczął Gabriel – nie chciałby, bym taki był. Mimo wszystko uważam, że niechętnie odrzucę nadzieję na jego aprobatę.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Feather

Cecily westchnęła.

– Możemy robić, co w naszej mocy, Gabrielu. Starałam się być dzieckiem, jakiego chcieli moi rodzice. Damą, jakiej pragnęli. Uciekłam, by sprowadzić Willa z powrotem do nich, ponieważ wierzyłam, że to jest to, co trzeba zrobić. Wiedziałam, że byli zmartwieni wybraną przez niego ścieżką. On uważał, że to jest właściwy uczynek, choć był osobliwy. To jego droga. Nie wybieraj takiej, której chciałby twój ojciec lub takiej, którą poszedłby twój brat. Bądź takim Nocnym Łowcą, jakim zawsze chciałeś być.

Brzmiał bardzo młodo, kiedy odpowiedział:

– Skąd wiesz, że postąpię właściwie?

Za oknem rozbrzmiewał dźwięk kopyt koni na bruku dziedzińca. Cisi Bracia wychodzili. Jem, pomyślała Cecily z bólem w sercu. Jej brat zawsze był dla niego swego rodzaju Gwiazdą Polarną, kompasem, który zawsze zwróciłby go ku właściwej decyzji. Nigdy nie przeszło jej przez myśl – a na pewno nie oczekiwała, że zdarzy jej się to teraz – że jej brat był szczęśliwcem. Zawsze miał osobę, do której mógł się zwrócić i nie martwić się, że zwraca się do niewłaściwych gwiazd.

Starała się, by jej głos był jak najbardziej stanowczy i silny, tak dla siebie, jak i dla chłopca przy oknie.

– Być może, Gabrielu Lightwood, wierzę w ciebie.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Rozdział XIV

Parabatai

Pokój, pokój! On nie jest martwy, nie śpi,

Obudzono go ze snu życia;

To my, zagubieni w burzliwych wizjach, utrzymujemy

Złudzenia bezskutecznego konfliktu,

I w szalonym transie, atakujemy nożem naszej duszy

Niezniszczalną drobnostkę. Gnijemy

Jak zwłoki w kostnicy; strach i smutek

Wstrząsa i pożywia się nami z każdym dniem,

I zimne nadzieje roją się jak mrówki wewnątrz naszej żywej gliny.

- PERCY BYSSHE SHELLEY, ADONAIS: ELEGIA NA ŚMIERĆ JOHNA KEATSA

Dziedziniec Zajazdu Ogrodnika był skłębionym chaosem błota, kiedy Will przyjechał na swoim wyczerpanym koniu i zsunął się z szerokiego grzbietu Baliosa. Był zmęczony, zesztywniały, obolały po jeździe konnej i z powodu złego stanu dróg oraz jego wyczerpania, a także konia, jazda w ostatnich kilku godzinach była okropna. Było już zupełnie ciemno i odczuł ulgę, kiedy zobaczył stajennego spieszącego w jego stronę, w ubłoconych butach do kolan, niosącego lampion, który rzucał ciepłą żółtą poświatę.

- Oi, ale deszczowy wieczór, panie – powiedział chłopiec pogodnie, kiedy znalazł się bliżej. Wyglądał jak zwyczajne ludzkie dziecko, ale było w nim coś psotliwego i podobnego do chochlika – krew faerie czasem może być przekazywana z pokolenia na pokolenie, ujawniając się u ludzi, a nawet u Nocnych Łowców w zakrzywieniu oka lub w jasnym blasku źrenicy. Oczywiście, chłopak posiadał Wzrok. Ogrodnik był znaną stacją pośrednią Podziemnych. Will miał nadzieję dotrzeć tam przed zmrokiem. Był zmęczony udawaniem przed Przyziemnymi, zmęczony byciem pod urokiem, zmęczony ukrywaniem się.

- Deszczowy? Myślisz? – wymruczał Will, kiedy woda spłynęła mu z włosów na rzęsy. Jego oczy były skierowane na drzwi karczmy, przez które wylewało się przyjemne żółte światło. Ponad głowami prawie całe światło na niebie przygasło. Ciężkie ciemne chmury majaczyły w górze z obietnicą większego deszczu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Chłopiec ujął uzdę Baliosa.

- Masz jednego z tych magicznych koni! – wykrzyknął.

- Tak – odparł Will, klepiąc spieniony bok konia. – On potrzebuje masowania i szczególnej opieki.

Chłopiec skinął głową.

- Jesteś więc Nocnym Łowcą? Nie ma ich wielu w tych stronach. Jeden był jakiś czas temu, ale był to stary niemiły człowiek…

- Słuchaj, czy są wolne pokoje? – spytał Will.

- Nie jestem pewien, czy są jakieś prywatne, panie.

- Chciałbym prywatny, więc lepiej niech będą. I stajnię dla konia na tę noc, a także kąpiel i jedzenie. Biegnij i odprowadź konia, a ja zorientuję się, co powie właściciel.

Właściciel był całkowicie uczynny i w przeciwieństwie do chłopaka nie czynił komentarzy na temat Znaków na dłoniach i gardle Willa. Zadawał tylko standardowe pytania:

- Chcesz zjeść posiłek w swoim prywatnym salonie czy w sali wspólnej, panie? Wolisz wziąć kąpiel przed czy po kolacji?

Will, który był cały umazany błotem, zdecydował się na kąpiel wcześniej, jednak zgodził się na kolację w pokoju wspólnym. Wziął ze sobą sporą ilość pieniędzy Przyziemnych, ale prywatny pokój na kolację był niepotrzebnym wydatkiem, zwłaszcza wtedy, kiedy kogoś nie obchodzi jedzenie. Jadło dostarczało energii na podróż i to wszystko.

Chociaż właściciel zwrócił mało uwagi na fakt, że Will jest Nefilim, to w pokoju wspólnym wiele osób to zrobiło. Kiedy Will oparł się o kontuar, grupa młodych wilkołaków przy wielkim kominku, którzy dogadzali sobie tanim piwem cały dzień mamrotała pomiędzy sobą. Will starał się ich nie zauważać, kiedy zamawiał butelki z gorącą wodą dla siebie i zacier z owsa dla konia, jak każdy władczy młody dżentelmen, ale ich przenikliwe oczy patrzyły na niego z gorliwością, zauważając każdy szczegół, począwszy od jego ociekających wodą włosów, zabłoconych butów po jego gruby płaszcz, pod którym nie było widać, czy w zwyczaju Nefilim, ma na sobie pas z bronią.

- Spokojnie, chłopcy – powiedział najwyższy z grupy. Siedział odwrócony od płomieni, ukrywając twarz w głębokim cieniu, chociaż ogień zarysowywał jego długie palce, gdy ten wyjął cienkie majolikowe pudełko cygar i postukał zamyślony w zamknięcie. – Znam go.

- Znasz go? – spytał jeden z młodszych wilkołaków z niedowierzaniem. – Tego Nefilim? To twój przyjaciel, Scott?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Och, nie przyjaciel. Nie do końca. – Woolsey Scott zapalił koniec cygara zapałką i przyglądał się chłopcu przez pokój z uśmiechem igrającym na ustach. – Ale to bardzo interesujące, że jest tutaj. Bardzo ciekawe.

~

Tessa! Głos odbił się echem w jej głowie. Chropowaty krzyk. Siedziała wyprostowana na brzegu rzeki. Jej ciało drżało.

- Will? – Wstała i rozejrzała się. Księżyc ukrył się za chmurami. Niebo wyglądało jak ciemnoszary marmur poprzecinany ciemniejszymi żyłkami. Przed nią płynęła rzeka, ciemnoszara w słabym świetle. Rozglądając się, widziała tylko sękate drzewa i strome urwisko niedaleko, z którego spadła, szeroki pas zieleni rozciągający się po drugiej stronie – pola i kamienne ogrodzenia, czasami daleko oddalone od zagrody lub domostwa. Nie dostrzegała niczego w rodzaju miasta lub miasteczka, ani nawet skupiska świateł, które mogłyby wskazywać na maleńką wioskę.

- Will – wyszeptała ponownie, otaczając się ramionami. Była pewna, że to był jego głos, który wołał jej imię. Żaden inny głos nie brzmiał jak jego. Ale to było niedorzeczne. Nie było go tutaj. Nie mogło być. Być może, jak Jane Eyre, która usłyszała głos Rochester wołający ją na wrzosowiskach, była w półśnie.1

1 Jane Eyre i Rochester to bohaterowie powieści Dziwne Losy Jane Eyre autorstwa Charlotte Brontë.

Przynajmniej był to sen, który wyciągnął ją z omdlenia. Wiatr był jak chłodny nóż, tnący jej ubrania – miała na sobie tylko lekką sukienkę, przeznaczoną do noszenia w pomieszczeniach, żadnego płaszcza ani kapelusza – oraz jej skórę. Jej spódnice nadal były mokre od wody rzecznej, a suknia oraz podarte pończochy poplamione krwią. Anioł uratował jej życie, jak się wydawało, ale nie uchronił jej od zranień.

Dotknęła go teraz, licząc na wskazówki, ale był tak spokojny i milczący jak zawsze. Kiedy zdjęła ręce z gardła, usłyszała głos Willa w swojej głowie: Czasami, kiedy muszę zrobić coś, na co nie mam ochoty, udaję postać z książki. Łatwiej mi wtedy podejmować decyzje.

Postać z książki, pomyślała Tessa, ta dobra, rozsądna, poszłaby wzdłuż strumienia. Postać z książki wiedziałaby, że ludzkie domostwa i miasta często są budowane w pobliżu wody i mogłaby szukać tam pomocy, a nie błąkać się w lesie. Z determinacją objęła się ramionami i zaczęła brnąć w dół rzeki.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

~

W tym czasie Will – wykąpany, ogolony, mający na sobie czystą koszulę i kołnierz – wrócił do pokoju wspólnego na kolację. Sala była w połowie wypełniona ludźmi.

No, może nie do końca ludźmi. Kiedy zaprowadzono go do stołu, minął ławy, przy których garbiły się razem trolle przy dużych piwach, wyglądając jak sękaci staruszkowie z kłami, które wystawały z ich dolnych szczęk. Chudy czarownik, z szopą brązowych włosów i trzecim okiem pośrodku czoła, kroił swój kotlet cielęcy. Grupa zgromadziła się przy stolikach niedaleko ognia – wilkołaki, wyczuł Will z ich zachowania podobnego do tego w sforze. Pokój pachniał wilgocią, żarem oraz gotowaniem i Willowi zaburczało w brzuchu. Nie zdawał sobie sprawy, jaki był głodny.

Will studiował mapę Walii, pijąc wino (kwaśne, octowe), jedząc zamówione jedzenie (twardą część jeleniny z ziemniakami) i starając się jak najbardziej ignorować spojrzenia innych klientów. Przypuszczał, że stajenny miał rację. Nie mieli tutaj zbyt dużo Nefilim. Czuł się, jakby jego Znaki płonęły jak pochodnie. Kiedy talerze zostały uprzątnięte, wyciągnął papier i napisał list.

Charlotte,

Przepraszam za opuszczenie Instytutu bez Twojej zgody. Proszę o wybaczenie. Czułem, że nie mam innego wyboru.

Jednak nie dlatego piszę ten list. Na drodze znalazłem dowód obecności Tessy. W jakiś sposób udało się jej upuścić swój jadeitowy naszyjnik z okna powozu i wierzę, że dzięki niemu możemy ją wyśledzić. Mam go teraz ze sobą. To niebezpieczny dowód na to, że nasze przypuszczenie miejsca pobytu Mortmaina jest właściwe. Musi przebywać w Cadair Idris. Musisz napisać do Konsula i zażądać, by wysłał wszystkie oddziały w góry.

Will Herondale

Zapieczętowując list, Will przywołał właściciela i przypieczętował go za pół korony. Chłopiec dostarczy go do nocnego powozu dostawczego. Po dokonaniu wpłaty znów usiadł, rozważając, czy powinien wmusić w siebie jeszcze kieliszek wina, aby móc zasnąć, kiedy ostry, przeszywający ból targnął jego piersią. Bolało, zupełnie jakby został postrzelony strzałą. Will szarpnął się do tyłu. Jego kieliszek z winem spadł i rozbił się o podłogę. Zerwał się na nogi, opierając się obydwoma rękami o stół.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Był niejasno świadom spojrzeń i niespokojnego głosu właściciela w jego uchu, ale ból był zbyt wielki, by myśleć, prawie zbyt wielki, by oddychać.

Uścisk w klatce piersiowej, ten, o którym myślał jako o końcu sznura wiążącego go z Jemem, napiął się tak bardzo, że dusił jego serce. Zatoczył się z dala od swojego stolika, przeciskając się przez grupę klientów niedaleko baru i przeszedł do drzwi frontowych gospody. Wszystkim, o czym mógł myśleć, było powietrze, wciągnięcie go do swoich płuc, aby oddychać.

Otworzył drzwi i prawie wypadł w noc. Na moment uścisk w jego klatce zelżał, a on oparł się plecami o ścianę karczmy. Lał deszcz, mocząc jego włosy i ubrania. Sapnął. Jego serce zacinało się z mieszaniny przerażenia i rozpaczy. Czy to tylko odległość pomiędzy nim, a Jemem tak na niego wpływała? Nigdy nie czuł czegoś takiego, nawet wtedy, gdy Jem czuł się bardzo źle, nawet, kiedy był ranny, a Will odczuwał tylko podobny ból.

Sznur pękł.

Will złożył ciało jak scyzoryk, wymiotując całą kolację w błoto. Kiedy spazmy minęły, chwiejnie stanął na nogi i zatoczył się z dala od gospody, jakby starając się wyzbyć swojego własnego bólu. Znalazł się przy ścianie stajni, obok żłobu konia. Rzucił się na kolana, by zanurzyć ręce w lodowatej wodzie… I zobaczył swoje odbicie. Jego twarz była biała jak śmierć, a na koszuli wykwitła plama czerwieni rozprzestrzeniająca się na przedzie.

Mokrymi dłońmi chwycił za klapy i szarpnął koszulę, by rozpiąć guziki. W przyćmionym świetle, które wylewało się z gospody, mógł zobaczyć, że jego runa parabatai, tuż nad sercem, krwawiła.

Jego ręce pokryte były krwią zmieszaną z deszczem, tym samym, który zmywał krew z jego piersi, ukazując Znak, którego srebrny kolor zaczął płowieć w kierunku czerni, zmieniając cały sens życia Willa w nonsens.

Jem był martwy.

~

Tessa chodziła już od wielu godzin. Jej cienkie buty podarły się na ostrych skałach przy korycie rzeki. Zaczęła prawie biec, ale przemęczenie i zimno nią owładnęły i teraz kuśtykała powoli, jednakże z determinacją, w dół.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Przemoczony materiał spódnicy ciągnął ją w dół, wydając się być kotwicą pociągającą ją na dno jakiegoś straszliwego morza.

Nie widziała żadnego śladu ludzkiej działalności przez mile i zaczynała rozpaczać nad swoim planem, kiedy ujrzała przed sobą polanę. Zaczynało lekko padać, ale nawet przez mżawkę mogła dostrzec kontury niskiego budynku z kamienia. Kiedy podeszła bliżej, zobaczyła, że przypomina on mały dom okryty strzechą, z zarośniętą ścieżką prowadzącą do frontowych drzwi.

Przyspieszyła tempo, śpiesząc się, myśląc o dobrotliwym farmerze i jego żonie, takich z książek, którzy zaopiekowaliby się młodą dziewczyną i pomogli jej skontaktować z rodziną, jak Rivers zrobił to dla Jane Eyre. Kiedy się zbliżyła, zauważyła brudne i pobite okna oraz trawę rosnącą pod strzechą. Jej serce zamarło. Dom był opuszczony.

Drzwi były już otwarte, drewno pachniało deszczem. Było coś przerażającego w tym pustym domu, ale Tessa była zdesperowana schronieniem się przed zawieruchą i prześladowcami Mortmaina, których ten mógł za nią posłać. Kurczowo trzymała się nadziei, że Pani Black pomyśli, że umarła przy upadku, ale wątpiła, by Mortmain tak łatwo porzucił jej ślad. Mimo wszystko, jeśli ktokolwiek by wiedział, co może zrobić jej mechaniczny aniołek, byłby to on.

Miedzy płytkami na podłodze wewnątrz domu rosła trawa, a palenisko było brudne, nad szczątkami ognia nadal wisiał sczerniały garnek. Wybielone ściany zszarzały od sadzy i czasu. W pobliżu drzwi znajdowała się zbieranina czegoś, co wyglądało na narzędzia rolnicze. Jedno przypominało długi metalowy pręt z zakrzywionym końcem, nadal ostrym. Wiedząc, że może potrzebować środków do obrony, złapała go. Następnie przeszła z pokoju wejściowego do drugiego pokoju, który był w tym domu: niewielkiej sypialni, w której znalezienie pachnącego stęchlizną koca wprawiło ją w zachwyt.

Spojrzała na swoją suknię z rozpaczą. Zdjęcie jej bez pomocy Sophie zajęłoby wieki, a ona rozpaczliwie pragnęła ciepła. Owinęła koc wokół siebie, mokrych ubrań i wszystkiego, a potem skuliła się na kłującym materacu wypchanym sianem. Śmierdział pleśnią i prawdopodobnie zamieszkiwały w nim myszy, ale w tym momencie wydawał się jej najbardziej luksusowym łóżkiem, na którym Tessa miała okazję się wyciągnąć.

Tessa zdawała sobie sprawę, że lepiej by było nie zasypiać. Ale mimo wszystko, nie mogła już sprostać wymaganiom związanym z jej poobijanym i wymęczonym ciałem. Przyciskając metalową broń do piersi, zapadła w sen.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Więc, to on? Ten Nefilim?

Will nie wiedział, jak długo siedział bezwładnie przy ścianie stajni, robiąc się coraz bardziej mokrym od deszczu, kiedy warczący głos odezwał się w ciemności. Podniósł głowę, zbyt późno, aby ustrzec się przed sięgającą po niego ręką. Chwilę później został pociągnięty za kołnierz i postawiony do pionu.

Patrzył oczami przesłoniętymi kroplami deszczu i agonią na grupę wilkołaków stojących w półkole wokół niego. Było ich chyba pięciu, w tym ten, który rzucił go na ścianę stajni. Dłoń zacisnęła się na jego zakrwawionej koszuli. Wszyscy byli ubrani podobnie, w czarne stroje tak mokre od deszczu, że błyszczały jak ceraty. Nie mieli nakryć głowy, ich włosy – długie jak u wilkołaków – były przyklejone do głów.

- Zabieraj ode mnie łapy – powiedział Will. – Porozumienie zabrania bezpodstawnego dotykania Nefilim…

- Bezpodstawnego? – Wilkołak przed nim szarpnął go do przodu i rzucił go z powrotem na ścianę. W zwykłych okolicznościach prawdopodobnie miałby po tym obrażenia, ale to nie były zwykłe okoliczności. Ból fizyczny związany z runą parabatai Willa znikł, ale jego całe ciało było suche i puste, cały sens został wyssany z jego centrum. – Powiedziałbym, że to prowokacja. Gdyby nie ty, Nefilim, Mistrz nigdy by do nas nie przybył z jego brudnymi narkotykami i plugawymi kłamstwami…

Will spojrzał na wilkołaki na granicy wesołości. Czy naprawdę myślą, że mogą go zranić po tym, co stracił? Przez pięć lat to było jego absolutna prawdą. Jem i Will. Will i Jem. Will Herondale żyje, dlatego Jem Carstairs również żyje. Quod erat demonstrandum2. Utrata ręki lub nogi może być bolesna, ale utrata głównej prawdy swojego życia bywa niczym śmierć.

2 Co było do udowodnienia.(łac.)

- Brudne narkotyki i plugawe kłamstwa – powiedział Will, przeciągając samogłoski. – To brzmi niehigienicznie. Choć powiedz mi, czy to prawda, że zamiast kąpieli wilkołaki liżą się raz do roku? Czy może liżecie się nawzajem? Bo słyszałem o tym.

Uścisk na jego koszuli wzmocnił się.

- Chcesz być pełniejszy szacunku, Nocny Łowco?

- Nie – odparł Will. – Nie, naprawdę nie.

- Słyszeliśmy o tobie wszystko, Willu Herondale – rzekł inny z wilkołaków.

- Zawsze pełznący po pomoc do Podziemnych. Chcielibyśmy cię teraz widzieć czołgającego się.

- W takim razie musicie odciąć mi kolana.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- To – zaczął wilkołak trzymający Willa. - można zaaranżować.

Will eksplodował w działaniu. Uderzył głową w twarz wilkołaka przed nim. Oboje poczuli i usłyszeli nieprzyjemny chrzęst łamiącego się nosa wilkołaka. Gorąca krew wytryskiwała na twarz mężczyzny, kiedy ten cofał się przez dziedziniec i upadł zgiętymi kolanami na bruk. Jego ręce były przyciśnięte do twarzy, starając się zatrzymać napływającą krew.

Ręka chwyciła ramię Willa, pazury przebiły mokrą tkaninę jego koszuli. Odwrócił się twarzą do wilkołaków i dostrzegł, że to dłoń drugiego z nich, srebrzysta w świetle księżyca. Ostry błysk noża. Oczy napastnika lśniły w deszczu złotozieloną barwą i groźbą.

Nie przyszli tutaj, by ze mnie drwić lub mnie zranić, zdał sobie sprawę Will. Przyszli, aby mnie zabić.

W pewnym beznadziejnym momencie, Will był skłonny im na to pozwolić. Myśl o tym wydawała się ogromną ulgą - koniec bólu, koniec odpowiedzialności, nieskomplikowane zanurzenie się w śmierci i zapomnienie. Stał bez ruchu, kiedy nóż skierował się ku niemu. Wszystko wydawało się dziać bardzo powoli – żelazny koniec noża zbliżający się do niego, szydercze oblicze wilkołaka rozmyte przez deszcz.

Obraz, o którym śnił poprzedniej nocy błysnął mu przed oczami: Tessa, biegnąca zieloną ścieżką w jego kierunku. Jego ręka wyciągnęła się automatycznie i chwyciła nadgarstek wilkołaka, kiedy uchylił się od ciosu, wykręcając się pod ramieniem przeciwnika. Likantrop krzyknął i ciemny bełt radości wystrzelił ku Willowi. Sztylet upadł na bruk, kiedy podciął nogi przeciwnika, a potem uderzył łokciem w jego skroń. Wilkołak upadł jak sterta złomu i nie poruszył się ponownie.

Will chwycił sztylet i odwrócił się do pozostałych. Zostało ich tylko trzech i wydawali się mniej pewni siebie niż wcześniej. Uśmiechnął się zimno i paskudnie. Poczuł smak metalu zmieszanego z krwią i deszczem w ustach.

- Chodźcie i mnie zabijcie – zachęcił. – Chodźcie i zabijcie mnie, jeśli uważacie, że potraficie. – Kopnął nieprzytomnego wilkołaka u jego stóp. – Musicie się bardziej postarać od swoich przyjaciół.

Rzucili się na niego z pazurami i Will upadł ciężko na bruk, rozbijając sobie głowę na kamieniu. Zestaw pazurów rozorał mu ramię. Przewrócił się na bok, zasypywany gradem ciosów, ze sztyletem zwróconym ku górze. Rozległ się wysoki skowyt bólu, który zakończył się jękiem, a ciężar na ciele Willa, który poruszał się i walczył, zwiotczał. Will przewrócił się na bok i zerwał na nogi, okręcając dookoła.

Wilkołak, którego pchnął nożem, leżał z otwartymi oczami w powiększającej się kałuży krwi i wody deszczowej. Dwa pozostałe podnosiły się na nogi, pokryte błotem i przemoczone wodą. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

Will krwawił z ramienia, gdzie jeden z nich wbił głęboko swoje szpony. Ból był wspaniały. Zaśmiał się przez krew i błoto, kiedy deszcz zmywał krew z ostrza sztyletu.

- Jeszcze raz – powiedział, ledwo rozpoznając swój własny głos, który był znużony, łamiący się i martwy. – Jeszcze raz.

Jeden z wilkołaków obrócił się i uciekł. Will zaśmiał się ponownie i ruszył w stronę ostatniego, który stał zmrożony, szponiaste dłonie wydłużyły się – w odwadze lub z przerażenia. Will nie był pewien i nie obchodziło go to. Sztylet wydawał się być przedłużeniem jego nadgarstka, częścią jego reki. Jeden dobry cios, szarpnięcie w górę i przedrze się przez kość i chrząstki, kłując w kierunku serca…

- Stop! – Głos był twardy, wyniosły, znajomy. Will spojrzał w bok. Krocząc przez dziedziniec, kulił ramiona przed deszczem. Jego wyraz twarzy wyrażał furię. Woolsey Scott. – Rozkazuję wam obojgu przestać w tej chwili!

Wilkołak natychmiast opuścił ręce do boków, chowając pazury. Pochylił głowę w klasycznym geście uległości.

- Panie…

Wrząca fala wściekłości rozlała się w Willu, zamazując racjonalność, rozsądek, wszystko oprócz furii. Wyciągnął rękę i szarpnął wilkołaka przed nim, jego ręce owinęły się wokół szyi mężczyzny, dociskając ostrze do gardła. Woolsey, zaledwie kilka kroków dalej, podszedł szybko, zielonymi oczami ciskając sztylety.

- Podejdź jeszcze bliżej – zaczął Will, - a poderżnę twojemu małemu wilczkowi gardło.

- Kazałem wam przestać – rzekł Woolsey wyważonym tonem. Jak zawsze miał na sobie pięknie skrojony garnitur, brokatowy płaszcz jeździecki na wierzchu, wszystko teraz obficie przesiąknięte deszczem. Jego jasne włosy, przyklejone do twarzy i szyi, mokre wyglądały na bezbarwne. – Wam obu.

- Ale ja nie muszę cię słuchać! – krzyknął Will. – Wygrywałem! Wygrywałem! – Spojrzał na trzy ciała wilków rozrzucone na dziedzińcu, z którymi walczył. Dwóch było nieprzytomnych, jeden martwy. – Twoja wataha zaatakowała mnie bez powodu. Złamali Porozumienie. Broniłem się. Złamali Prawo. – Jego głos rósł, szorstki i nierozpoznawalny. – Ich krew mi się należy i będę ją miał!

- Tak, tak, wiadra krwi – odparł Woolsey. – Co zrobisz, jeśli ją dostaniesz? Nie obchodzi cię ten wilkołak. Pozwól mu odejść.

- Nie.

- Przynajmniej puść go wolno, by mógł z tobą walczyć – rzekł Woolsey.

Will zawahał się, potem rozluźnił uścisk na wilkołaku, który stanął przed obliczem swojego przywódcy, patrząc z przerażeniem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Uciekaj, Konrad – powiedział. – Szybko. I teraz.

Wilkołakowi nie trzeba było powtarzać dwa razy. Odwrócił się na pięcie i rzucił jak najdalej, znikając ze stajni. Will odwrócił się do Woolseya szyderczo.

- Więc w twojej sforze wszyscy to tchórze – orzekł. – Pięciu przeciwko jednemu Nocnemu Łowcy? Tak to się robi?

- Nie rozkazałem im ciebie śledzić. Są młodzi. I głupi. Oraz porywczy. A połowa ich watahy została uśmiercona przez Mortamaina. Obwiniają twój rodzaj. – Woolsey podszedł trochę bliżej, mierząc spojrzeniem zimnym jak zielony lód Willa od góry do dołu. – Rozumiem, że twój parabatai nie żyje – dodał z szokującą niedbałością.

Will kompletnie nie był gotowy, by usłyszeć te słowa. Nigdy nie będzie gotowy. Bójka oczyściła mu umysł z bólu zaledwie na chwilę. Teraz groził jego nawrót, wszechobejmujący i przerażający. Sapnął, jakby Woolsey go uderzył, i zrobił mimowolny krok do tyłu.

- I ty próbujesz się przez to zabić, chłopcze Nefilim? To się działo?

Will strząsnął swoje mokre włosy z twarzy i spojrzał na Woolseya z nienawiścią.

- Może i tak.

- Tak szanujesz pamięć o nim?

- Jakie to ma znaczenie? – spytał Will. – Jest martwy. Nie dowie się, co zrobiłem, a czego nie.

- Mój brat nie żyje – wyznał Woolsey. – I nadal wysilam się, by spełniać jego życzenia, kontynuować Preator Lupus ku jego pamięci i żyć tak, jak on chciałby, bym żył. Myślisz, że byłbym jednym z tych, których widuje się w takich miejscach, spożywającego świńskie powidła, popijającego ocet, z nogami zatopionymi w błocie po kolana, patrząc tylko, jak jakiś nużący bachor Nocnych Łowców wyniszcza moją i tak już pomniejszoną kompanię, że schylałbym się ku takim czynnościom, gdyby nie to, że robię to dla celów wyższych niż moje własne zachcianki i rozgoryczenia? Tak jak ty, Nocny Łowco. Tak jak ty.

- Och, Boże. – Sztylet wysunął się z dłoni Willa i wylądował w błocie u jego stóp. – Co ja mam teraz zrobić? – szepnął.

Nie miał pojęcia, dlaczego pyta Woolseya, poza tym, że nie było na świecie nikogo innego, by zapytać. Nawet wtedy, kiedy myślał, że ciąży na nim klątwa, nie czuł się tak samotny.

Woolsey spojrzał na niego chłodno.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Nike

- Rób to, czego chciałby twój brat – rzekł, po czym odwrócił się i ruszył z powrotem w kierunku gospody.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Rozdział XV
Gwiazdy, skryjcie światło

Gwiazdy, skryjcie światło,

Czystych swych blasków nie rzucajcie na tło

Mych czarnych myśli.

– SHAKESPEARE, MAKBET

Konsulu Waylandzie,

Piszę do Ciebie w czołowej sprawie życia i śmierci. W tym właśnie czasie, gdy piszę, jeden z Nocnych Łowców z mojego Instytutu, William Herondale, jest w drodze do Cadair Idrysu. Zdążył odkryć niezaprzeczalny dowód, świadczący o miejscu pobytu panny Gray. Załączam jego list ku twoim dalszym rozważaniom, ale jestem pewna, że zgodzisz się ze mną, iż skoro lokalizacja Mortmaina została ustalona, należy natychmiastowo zebrać wszystkie możliwe jednostki, wymaszerowując niezwłocznie ku Cadair Idrysowi. Mistrz zdążył już w przeszłości zabłysnąć nadzwyczajnymi umiejętnościami do wyślizgiwania się spod sieci, jakie na niego zarzucaliśmy. Musimy wykorzystać tę okazję i uderzyć z wszelkim możliwym pośpiechem i siłą. Oczekuję Twojej rychłej odpowiedzi.

Charlotte Branwell

~

W pokoju było chłodno. Ogień już dawno zdążył zagasnąć za kratą, a wiatr za oknem wył, obijając o ściany Instytutu i stukając w okienne szyby. Światło lampy nocnej na komodzie zostało przytłumione, a Tessa siedziała w fotelu przy łóżku, trzęsąc się, chociaż owinęła się mocno chustą.

Na posłaniu leżał śpiący z głową ułożoną na dłoniach Jem. Dziewczyna była ubrana w koszulę nocną, jak wtedy, gdy po raz pierwszy się poznali, kiedy wparowała do jego pokoju, zauważając, że gra na skrzypcach przy oknie. Will? Powiedział wtedy. Will, czy to ty? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Poruszył się i coś wymruczał, gdy wgramoliła się do niego do łóżka, przykrywając ich oboje kocem. Objęła jego dłonie swoimi własnych i przytrzymywała ich złączone ręce pomiędzy ciałami. Splątała stopy razem i pocałowała go w zimny policzek, ogrzewając skórę oddechem. Powoli poczuła, jak budzi się obok niej, jak gdyby jej obecność przywracała go do życia.

Jego oczy otworzyły się i spojrzały w jej. Były niebieskie, tak boleśnie niebieskie, tym właśnie błękitem nieba, które spotyka się z morzem.

– Tessa? – powiedział Will i uświadomiła sobie, że to jego ściska, że to on umiera, on wydaje z siebie ostatni oddech. I na jego koszuli tuż nad sercem była krew, rozprzestrzeniająca się czerwona plama…

Tessa usiadła gwałtownie, dysząc. Przez chwilę rozglądała się wokoło, zdezorientowana. Mały, ciemny pokój, zatęchły koc narzucony na jej ciało, jej własne wilgotne ubrania i posiniaczone ciało wydawały się być obce. A wtedy wspomnienie zalało ją jak powódź, a razem z nim fala mdłości.

Tęskniła za Instytutem tak mocno, że chyba nigdy nie zatęskniła w taki sposób nawet za domem w Nowym Jorku. Tęskniła za władczym, ale opiekuńczym głosem Charlotte, rozumiejącym dotykiem Sophie, bełkotaniem Henry`ego i oczywiście, nie mogła nic zrobić, żeby nie zatęsknić za Jemem i Willem. Bała się o Jema, jego zdrowie, ale przejmowała się również Willem. Potyczka na dziedzińcu była krwawa i zawzięta. Każde z nich mogło zostać ranne lub zabite. Czy właśnie to miał znaczyć jej sen? Jem przemieniający się w Willa? Czy Jem był chory? Czy życie Willa znajdowało się w niebezpieczeństwie? Żaden z nich, modliła się bezgłośnie. Proszę, pozwól mi umrzeć, zanim któremuś stanie się krzywda.

Hałas wybudził ją z zadumania. Nagłe drapanie, które wywołało brutalne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Zamarła. To na pewno musiało być jedynie szuranie gałęzi o okno. Ale nie, to się powtórzyło. Ciągnące się drapanie.

Tessa znalazła się na nogach w jednej chwili, wciąż owinięta kocem. Strach, który w niej siedział, był jak żywa istota. Wszystkie te opowieści o potworach z ciemnych lasów wydawały się kłócić o kawałek miejsca w zakamarkach jej umysłu. Zamknęła oczy, biorąc głęboki wdech i zobaczyła patykowate automaty na frontowych schodach Instytutu. Ich cienie, długie i wręcz groteskowe, jakby zniekształceni ludzie.

Przyciągnęła do siebie koc, jej palce zaciskały się spazmatycznie na materiale. To po nią przyszły roboty na tamte pamiętne schody Instytutu. Ale przecież nie były zbyt inteligentne. Mogły słuchać poleceń, rozpoznawać konkretne osoby, a wciąż nie myślały za siebie. To tylko maszyny, a maszyny można było zawieść.

Koc był patchworkiem i musiał zostać uszyty przez kobietę, która żyła w tym domu. Tessa wzięła wdech i sięgnęła, sięgnęła w koc, szukając uczuć posiadacza, znaku jakiejkolwiek duszy, która go stworzyła i używała.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather
To było tak, jakby włożyła rękę w ciemną wodę i szukała dotykiem obiektu. Po poszukiwaniach, które wydawały się trwać wieki, rozjaśniło jej umysł, mgiełka w ciemności, trwałość duszy.

Skoncentrowała się na tym, owijając to wokół siebie niczym koc, który trzymała. Zmiana była teraz prostsza, mniej bolesna. Zauważyła, jak jej palce wykrzywiają się i zmieniają, stając się pałeczkowatymi, artretycznymi kończynami starszej kobiety. Plamy starcze pojawiły się na jej skórze, plecy zapadły, a sukienka zaczęła zwisać na wątłej sylwetce. Kiedy włosy opadły jej na oczy, okazały się być białe.

Drapiący dźwięk znów się pojawił. W oddali przez myśli Tessy niosło się echo gderliwego głosu starszej kobiety, która domagała się odpowiedzi na pytanie, kto jest w jej domu. Tessa podeszła do drzwi, potykając się – jej oddech był płytki, a serce trzepotało w piersi – i dostała się do pokoju głównego posiadłości.

Przez chwilę nie widziała nic, a wtedy coś pojawiło się przed ogniem, a Tessa zagryzła zęby, tłumiąc krzyk. To automat. Ten został zbudowany tak, by niemalże wyglądać jak człowiek. Miał zawiesiste ciało, ubrane w ciemnoszary garnitur, ale spod rękawów wystawały cienkie niczym patyczki ramiona, kończące się dłońmi podobnymi do łopatek. Głowa wyrastająca spod kołnierza była gładka i jajowata. Dwoje baniastych oczu osadzono w głowie, ale poza nimi maszyna nie miała żadnych rysów twarzy.

– Kim jesteś? – zapytała Tessa głosem starszej kobiety, wypróbowując ostry ton, jaki wychwyciła wcześniej. – Co robisz w moim domu, istoto?

Istota wydała z siebie wibrujący, stukający hałas, widocznie zadziwiona. Chwilę potem drzwi frontowe otworzyły się i pani Black weszła do środka, owinięta swoją ciemną peleryną, a jej biała twarz paliła wściekłością znad kaptura.

– Co się tutaj dzieje? – zapytała, domagając się odpowiedzi. – Czy znalazłeś… – przerwała, patrząc na Tessę.

– Co się dzieje? – odszczekała Tessa, jej głos wydobywający się jako wysoki jęk starej kobiety. – To ja się powinnam o to zapytać. Włamywać się do zwyczajnych domów przyzwoitych ludzi… – Zamrugała, udając, że nie widzi za dobrze. – Wynoś się stąd i zabierz ze sobą swojego przyjaciela. – Wepchnęła jej przedmiot, który miała w ręce (kopystka, podpowiedział jej głos staruszki w umyśle, używasz go, żeby wyczyścić końskie kopyta, głupiutka) – Nie znajdziesz tu nic wartościowego do skradzenia.

Przez chwilę myślała, że zadziałało. Twarz pani Black była bez wyrazu. Zrobiła krok w przód.

– Nie widziałaś może młodej dziewczyny w tych stronach, prawda? – zapytała. –Bardzo dobrze ubrana, brązowe włosy, szare oczy. Wyglądałaby na zagubioną. Jej ludzie jej poszukują i oferują hojną zapłatę w zamian za odnalezienie.

– Prawdopodobna historia, poszukiwania jakiejś młodej, zgubionej dziewczyny. – Tessa brzmiała tak grubiańsko, jak tylko potrafiła, co nie sprawiało jej trudności. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Miała przeczucie, że kobieta, którą udawała, z natury była opryskliwa. – Wynoś się, powiedziałam!

Automat zaszumiał. Usta pani Balck nagle zacisnęły się razem, jakby powstrzymywała śmiech.

– Rozumiem – rzekła – mogę zwrócić pani uwagę, jakże uroczy naszyjnik ma pani na sobie, harpio?

Ręka Tessy podniosła się gwałtownie ku szyi, ale było już za późno. Mechaniczny anioł wisiał tam, dobrze widoczny, tykając delikatnie.

– Weź ją – powiedziała pani Black znudzonym głosem, a robot rzucił się do przodu, sięgając po Tessę. Upuściła koc i wycofała się, wypróbowując kopystkę. Zdążyła zrobić dość długą szramę na przedzie maszyny, zanim ją dosięgła i odtrąciła rękę na bok. Kopystka stuknęła o ziemię, a Tessa zawyła w bólu, kiedy frontowe drzwi otworzyły się z trzaskiem i fala automatów zalała pomieszczenie, wysuwając ku niej ręce, zaciskając je na jej ciele. Wiedząc, że została przezwyciężona i że nie czeka ją nic dobrego, w końcu pozwoliła sobie krzyczeć.

~

Willa obudziło Słońce na jego twarzy. Zamrugał, otwierając powoli oczy.

Błękitne niebo.

Przewrócił się i przeciągnął sztywno do siedzącej pozycji. Znajdował się na wzniesieniu zielonego pagórka, nieopodal drogi Shrewsburry–Welshpool. Wokół widział tylko same farmy porozrzucane w oddali. Podczas swojej gwałtownej, nocnej podróży z Green Manu minął jedynie kilka wioseczek, gnając, póki wprost nie ześlizgnął się z grzbietu Baliosa z wyczerpania i nie uderzył o błoto z łomoczącą kości siłą. Na wpół krocząc i czołgając się, pozwolił swojemu zmęczonemu koniowi wywlec go z drogi do lekkiego wgłębienia w ziemi, gdzie zwinął się i zasnął, nie zważając na mżawkę chłodnego deszczu, który wciąż padał.

Chociaż od czasu do czasu na niebie pojawiało się słońce, osuszając jego ubrania i włosy, to i tak był brudny, a na koszuli miał z zaschnięte błoto zmieszane z krwią. Wstał, jego całe ciało było obolałe. Nawet nie zadbał o żadne runy lecznicze zeszłej nocy. Udał się do gospody, pozostawiając za sobą ślady błota i deszczu, wrócił jedynie na chwilę, żeby zabrać rzeczy, zanim nie znalazł się z powrotem w stajni, uwalniając Baliosa, pędząc w ciemną noc.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Rany zadane podczas pojedynku ze sforą Woolseya wciąż bolały, tak jak i siniaki od spadania z konia. Zatoczył się w kierunku miejsca, gdzie Balios podgryzał trawę w cieniu rozpostartego dębu. Przeszukując torby przy siodle, wyjął z nich stelę i garść suszonych owoców. Użył steli, by nakreślić na sobie runy przeciwbólowe i leczące, a w międzyczasie posilał się przekąską.

Wydarzenia z poprzedniej nocy wydawały się być odległe o tysiące mil. Pamiętał walkę z wilkołakami, trzask kości i smak własnej krwi, błoto i deszcz. Pamiętał ból rozłąki z Jemem, choć nie mógł go już czuć. Ból zastąpiła pustka. Jakby jakaś magiczna dłoń wyciągnęła się w jego kierunku i odcięła wszystko to, co ludzkie, spośród jego wnętrzności, pozostawiając go jedynie próżną powłoką.

Kiedy skończył ze śniadaniem, włożył stelę z powrotem do sakwy, zdjął z siebie zniszczoną koszulę i przebrał się w nową, czystą. Kiedy to robił, nie mógł nie spojrzeć w dół i zauważyć runy parabatai na swojej piersi.

Nie była czarna, ale srebrzystobiała niczym dawno już wyblakła blizna. Will mógł jeszcze usłyszeć głos Jema w swojej głowie, niezachwiany, poważny i znajomy: "I stało się tak, że dusza Jonathana złączyła się z duszą Davida i Jonathan pokochał go jak własną duszę. Potem Jonathan zawarł z Davidem przymierze, bo kochał go jak własną duszę." Byli dwoma wojownikami, a ich dusze zostały połączone ze sobą w niebie i stąd Jonathan Nocny Łowca wziął pomysł parabatai i umieścił tę ceremonię w Prawie.

Przez lata ten Znak i obecność Jema były w życiu Willa wszystkim, co mogłoby zaświadczyć o tym, że ktoś go jeszcze kocha. Wszystkim, czego potrzebował, by wiedzieć, że jest prawdziwy i żyje. Powędrował palcami po brzegach runy. Myślał, że będzie ją nienawidzić, nienawidzić jej widoku w słońcu, ale zaskoczył sam siebie, kiedy tak się nie stało. Znak, który mówił o stracie, wciąż był Znakiem, pamiątką. Nie można stracić czegoś, czego nigdy się nie posiadało.

Wyciągnął z torby nóż, który Jem mu podarował: wąskie ostrze z zawiłą rączką. W cieniu dębu przeciął dłoń i patrzył, jak krew leje się na podłoże, przesiąkając przez ziemię. Wtedy ukląkł i wbił ostrze w zakrwawioną glebę. Klęcząc, zawahał się z jedną ręką na rękojeści.

– Jamesie Carstairs – powiedział i przełknął ślinę. Zawsze tak było. Kiedy najbardziej potrzebował słów, nie mógł ich znaleźć. Zdania z biblijnej przysięgi parabatai wskoczyły mu do głowy: "Dokądkolwiek pójdziesz, tam ja pójdę; gdzie ty umrzesz, tam ja umrę i tam zostanę pochowany. I tylko śmierć nas rozłączy, tak nam dopomóż, Aniele"

Ale nie. Tak się mówiło, kiedy mieliście pozostać złączeni, nie kiedy was rozdzielono. Davida i Jonathana również odseparowała śmierć.

– Już ci kiedyś mówiłem, Jem, że mnie nie opuścisz – powiedział z zakrwawioną ręką na uchwycie. – I wciąż jesteś ze mną. Kiedy oddycham, będę myślał o tobie, bo bez ciebie byłbym martwy wieki temu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Kiedy będę się budził, kiedy będę spał, kiedy podniosę ręce w obronie, albo kiedy położę się, by umrzeć, będziesz ze mną. Mówisz, że rodzimy się wciąż na nowo i nowo. Ja natomiast uważam, że jest tu rzeka, która dzieli i żywych i umarłych. Ale wiem, że jeśli znów się narodzimy, znajdę cię w nowym życiu, i jeśli taka rzeka faktycznie istnieje, to poczekasz na mnie przy brzegu, żebym do ciebie przyszedł i żebyśmy mogli przekroczyć ją razem. – Will wziął głęboki oddech i wypuścił sztylet. Odciągnął rękę. Rana na jego dłoni już się goiła. Był to rezultat połowy tuzina iratze na jego skórze. – Słyszysz, Jamesie Carstairs? Jesteśmy złączeni, ty i ja, ponad podziały śmierci, poprzez jakiekolwiek generacje, jakie mają nadejść. Na zawsze.

Podniósł się na nogi i spojrzał na nóż. Należał do Jema, ale krew była jego. Ta plama na ziemi, czy będzie umiał ją kiedykolwiek jeszcze znaleźć, czy nie, czy dożyje prób odszukania, pozostanie ich własnością.

Odwrócił się, żeby odejść do Baliosa i odjechać w kierunku Walii i Tessy. Nie odwracał się.

~

Do: Charlotte Branwell

Od: Konsul Josiah Waylanad

Przez posłańca

Moja droga Pani Branwell,

Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem Twoje pismo. Wydaje się mi być czymś niesamowitym, że kobieta tak rozważna jak Pani pokłada tyle zaufania w pustym słowie chłopca tak nierozważnego i niesolidnego jak William Herondale, co czas i obecna sytuacja właśnie dowiodły. Ja na pewno tego nie uczynię. Pan Herondale, jak napisała Pani w liście, wdał się dziką pogoń bez Twojej wiedzy. Z pewnością jest zdolny do fałszerstwa w celu uzyskania wsparcia w jego sprawie. Nie wyślę wielkiej armii moich Nocnych Łowców na zawołanie i pochopne słowa chłopca.

Proszę, powstrzymaj się od swoich apodyktycznych powstańczych nawołań do Cadair Idrysu. Postaraj się zapamiętać, że to ja jestem Konsulem. Ja zarządzam siłami Nocnych Łowców, madam, a nie Ty. Lepiej zmień swoje myślenie i bardziej trzymaj w ryzach swoich podopiecznych.

Z poważaniem,
Josiah Wayland, Konsul
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

– Jest tu mężczyzna, który przyszedł się z panią zobaczyć, pani Branwell.

Charlote podniosła znużony wzrok, zauważając Sophie w przejściu. Wyglądała na zmęczoną, jak z resztą każdy z nich. Niezaprzeczalne ślady opłakiwania były widoczne pod jej oczami. Charlotte rozpoznawała te oznaki bez problemu, widziała je tamtego ranka w swoim lusterku na własnej twarzy.

Zasiadła za biurkiem w pokoju gościnnym, przyglądając się listowi w jej ręce. Nie oczekiwała, że Konsul będzie zadowolony z jej wieści, ale nie myślała też, że spotka się z czystą pogardą i odmową. Ja zarządzam siłami Nocnych łowców, madam, a nie Ty. Lepiej zmień swoje myślenie i bardziej trzymaj w ryzach swoich podopiecznych.

Trzymaj ich w ryzach. Wzburzyła się. Jakby wszyscy oni byli dziećmi, a ona nikim więcej jak ich guwernantką lub nianią, która chwali się nimi przed Konsulem, kiedy są wyczyszczeni i wystrojeni, a potem chowa w pokoju zabaw na resztę czasu, by nie przeszkadzali. Oni byli Nocnym Łowcami, podobnie, jak ona. I jeśli nie uważał Willa za godnego zaufania, to był głupcem. Wiedział o klątwie, przecież sama mu powiedziała. Szaleństwo Willa zawsze przypominało to Hamleta – na wpół gra, na wpół dzikość, a wszystko i tak prowadziło ku pewnemu zakończeniu.

Ogień trzeszczał w kominku. Na zewnątrz lał się deszcz, obmalowując okna srebrnymi liniami. Tego ranka przeszła obok sypialni Jema – drzwi były otwarte, łóżko ogołocone z pościeli, rzeczy prywatne zabrane. To mógł być czyjkolwiek pokój. Cały dowód na lata spędzone z nimi zniknął za jednym skinieniem ręki. Oparła się o ścianę korytarza, pot jej zstąpił na brew, oczy płonęły. Razjelu, czy postąpiłam poprawnie?

Przetarła dłonią powieki.

– Akurat teraz? To nie Konsul Wayland, prawda?

– Nie pszepani. – Sophie potrząsnęła swoją ciemną głową. – To Aloysius Starkweather. Mówił, że to bardzo pilna sprawa.

– Aloysius Starkweather? – Charlotte westchnęła. Niektóre dni zdawały się być pasmem katastrof. – Proszę, wpuść go więc.

Złożyła list, który napisała w odpowiedzi do Konsula i zapieczętowała go, kiedy Sophie wróciła zapraszając Aloysiusa Starkweathera do pokoju, przepraszając i odchodząc. Charlotte nie wstała. Starkweather nie zmienił się zbytnio od czasu, gdy go ostatnio widziała. Wyglądał jakby zwapniał, jakby nie mógł ani odmłodnieć, ani też zestarzeć się jeszcze bardziej. Jego twarz tworzyła mapę pomarszczonych linii, obramowaną białą brodą i włosami. Miał suche ubrania. Sophie musiała zdążyć powiesić jego płaszcz na dole. Garnitur, który miał na sobie był przynajmniej z dziesięć lat do tylu w modzie i czuć był od niego lekką woń naftaliny. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

– Proszę usiąść, panie Starkweather – powiedziała Charlotte najukładniej, jak dała radę do kogoś, o kim wiedziała, że jej nie znosi i nienawidził jej ojca.

Ale on wciąż stał. Jego ręce były zaciśnięte za plecami i kiedy obrócił się, oceniając wnętrze pokoju wokół niego, Charlotte zauważyła, że jeden z rękawów jego marynarki został skropiony krwią, co ją zaalarmowało.

– Panie Starkweather – powtórzyła i tym razem wstała. – Czy jest pan ranny? Powinnam wezwać Cichych Braci?

– Ranny? – warknął. – Dlaczego miałbym być ranny?

– Pański rękaw – wskazała.

Odciągnął dłoń i spojrzał na nią obruszając się śmiechem.

– Nie moja krew – odrzekł. – Wdałem się wcześniej w potyczkę. Sprzeciwił się…

– Sprzeciwił się czemu?

– Sprzeciwił się mojemu zamiarowi obcięcia mu wszystkich jego palców i późniejszego poderżnięcia gardła – odpowiedział, spotykając jej wzrok. Jego oczy były szaroczarne, koloru skały.

– Aloysiusie. – Charlotte zapomniała o uprzejmościach. – Przymierze zabrania niesprowokowanych ataków na Podziemnych.

– Niesprowokowanych? Powiedziałbym, że ten był sprowokowany. Jego ludzie zamordowali moją wnuczkę. Moja córka niemalże umarła ze smutku. Dom Starkweatherów zniszczony…

– Aloysiusie! – Charlotte zaniepokoiła się porządnie. – Twój dom nie został zniszczony. Starkweatherowie wciąż jeszcze przebywają w Idrysie. Nie mówię tego tylko po to, by zminimalizować twój żal, bo niektóre z naszych strat pozostają z nami na zawsze. – Jem, pomyślała spontanicznie i ból tej myśli odepchnął ją z powrotem na krzesło. Oparła łokcie o blat i ukryła twarz w dłoniach. – Nie wiem, po co przyszedłeś mi to powiedzieć właśnie teraz – wymruczała. – Czy nie zauważyłeś runów na drzwiach Instytutu? To jest czas wielkiego smutku dla nas…

– Przyszedłem ci to powiedzieć, bo to ważne! – uniósł się Aloysius. – Dotyczy Mistrza i Tessy Gray.

Charlotte opuściła dłonie.

– Co wiesz na temat Tessy Gray?

Aloysius odwrócił się. Twarzą był skierowany ku ogniu, jego postać rzucała długi cień na perski dywan na podłodze.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

– Nie jestem mężczyzną, który dba o Przymierze – powiedział. – Wiesz o tym. Byłaś razem ze mną w Radzie. Zostałem wychowany, by wierzyć, że wszystko, czego tkną się demony, jest brudne i zepsute. Że to z racji krwi Nocni Łowcy zabijali te stworzenia, żeby zagarniać zdobycze i skarby. Skarbiec Instytutu w Yorku został oddany mi pod opiekę i trzymałem go pełnym, póki nowe Prawa nie zostały uchwalone. – Skrzywił się.

– Pozwól mi zgadnąć – odrzekła Charlotte. – Nie poprzestałeś na tym.

– Oczywiście, że nie – stwierdził starszy mężczyzna. – Czym są ludzkie Prawa wobec Praw Anioła? Wiem, jak powinno się postępować. Trzymałem się na uboczu, ale nie przestałem zbierać łupów ani niszczyć tych Podziemnych, którzy weszli mi w drogę. Jednym z nich był John Shade.

– Ojciec Mistrza.

– Czarnoksiężnicy nie mogą mieć dzieci – warknął Starkweather. – To tylko jakiś ludzki chłopiec, którego znaleźli i wytrenowali. Shade nauczył go swoich bezbożnych, kombinatorskich sztuczek. Zdobył jego zaufanie.

– To bardzo mało prawdopodobne, żeby Shade wykradł Mistrza od jego rodziców – powiedziała Charlotte. – Pewnie był po prostu chłopcem, który w przeciwnym razie umarłby w przytułku.

– To było nienaturalne. Czarnoksiężnicy nie powinni wychowywać ludzkich dzieci. – Aloysius wpatrywał się głęboko w czerwony żar płomieni. – To dlatego najechaliśmy na dom Shade`a. Zabiliśmy jego i żonę. Chłopiec uciekł. Mechaniczny książę Shade`a– prychnął. – Wzięliśmy ze sobą z powrotem do Instytutu kilka z jego rzeczy, ale żadne z nas za nic nie mogło rozpoznać, co do czego służy. To wszystko, co się wtedy wydarzyło, rutynowy napad. Akcja poszła zgodnie z planem, przynajmniej póki nie narodziła się moja wnuczka, Adele.

– Wiem, że umarła przy ceremonii pierwszych runów – powiedziała Charlotte, nieświadomie przesuwając ręką po brzuchu. – Bardzo mi przykro. To wielka rozpacz mieć chorowite dziecko…

– Nie urodziła się chorowita! – wycharczał. – Była zdrowym niemowlakiem. Pięknym, z oczami mojego syna. Wszyscy ją ubóstwiali, póki jednego ranka moja synowa nie obudziła nas krzykiem. Upierała się, że dziecko w kołysce nie jest jej córką, mimo że wyglądały identycznie. Przysięgała, że potrafiłaby rozpoznać własne dziecko, a to nie jest jej. Myśleliśmy, że postradała zmysły. Nawet, kiedy oczy dziecka zmieniły się z niebieskich na szare, przecież tak często dzieje się z niemowlętami. Ale uświadomiłem sobie, że moja synowa miała rację, dopiero wtedy, gdy próbowaliśmy naznaczyć dziecko runami. Adele… ból był dla niej nie do zniesienia. Krzyczała i krzyczała, skręcając się. Skóra paliła się w miejscach, gdzie została dotknięta stelą. Cisi Bracia zrobili wszystko, co w ich mocy, ale następnego ranka była już martwa. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Aloysius zatrzymał się i milczał przez długi czas, patrząc jakby zafascynowany w ogień.

– Moja córka niemalże oszalała. Nie mogła znieść dalszego pobytu w Instytucie. Ja zostałem. Wiedziałem, że miała rację, Adele nie mogła być moją wnuczką. Słyszałem o faerie i innych Podziemnych, którzy chwalili się, że w końcu zemścili się na Starkweatherach, zabrali jedno z ich dzieci i zastąpili chorowitym człowiekiem. Żadne z moich dochodzeń nie odkryło niczego konkretnego, ale byłem zdeterminowany, by odnaleźć wnuczkę. – Oparł się o gzyms kominka. – Niemalże zaprzestałem poszukiwań, ale wtedy w moim Instytucie pojawiła się Tessa Gray w towarzystwie dwóch Nocnych Łowców. Była jak cień mojej synowej, tak podobnie wyglądały. Ale w jej żyłach nie było widać śladu po krwi Nocnych Łowców. Stało się to tajemnicą, którą postanowiłem odkryć. Faerie, którego przesłuchałem dzisiaj, dołożył ostatniego puzzla do układanki. W dziecięctwie moja wnuczka została podmieniona na porwane ludzkie dziecko, chorobliwe stworzenie, które umarło przy nałożeniu Znaków, bo nie należało do Nefilim. –W jego głosie pojawiła się nuta twarda jak rysa w krzemieniu. – Moją wnuczkę pozostawiono do wychowania Przyziemnej rodzinie, a ich słabą Elizabeth wybrano tylko ze względu na jej zewnętrzne podobieństwo do Adele, zastępując naszą zdrową dziewczynkę. To była zemsta Rady Podziemnych na mnie. Wierzyli, że zabiłem jednego z nich, więc oni zabili kogoś mojego. – Jego wzrok był zimny, kiedy spoczął na Charlotte. – Adele /Elizabeth wyrosła na kobietę w ludzkiej rodzinie, nigdy nie dowiadując się, kim naprawdę jest. A potem wyszła za mąż za Przyziemnego mężczyznę. Miał na imię Richard. Richard Gray.

– Twoja wnuczka – zaczęła Charlotte powoli – była matką Tessy? Elizabeth Gray? Matka Tessy była Nocną Łowczynią?

– Tak.

– To są zbrodnie, Aloysiusie. Powinieneś z tym iść do Rady…

– Oni nie dbają o Tessę Gray – wycedził Starkweather. – Ale ty owszem. Właśnie z tego powodu wysłuchasz mojej historii i tylko dlatego możesz mi pomóc.

– Mogę – powiedziała Charlotte – jeśli tylko tak będzie właściwe postąpić. Nie rozumiem jedynie, jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Mistrz.

Aloysius poruszał się niespokojnie.

– Mistrz dowiedział się o tym, co się stało i postanowił, że wykorzysta Elizabeth Gray, Nocną Łowczynię, która nic nie wie o swoim pochodzeniu. Wierzę, że to Mistrz zabiegał o wynajęcie Richarda Greya jako pracownika, żeby dostać się do Elizabeth. Wierzę, że nasłał na moją wnuczkę zmiennokształtnego demona, który udał jej męża, żeby mogła począć Tessę Gray. Tessa była celem. Dziecko Nocnego Łowcy i demona.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather
– Ale potomstwo demonów i Nocnych Łowców rodzi się martwe – powiedziała automatycznie Charlotte.

– Nawet jeśli Nocny Łowca nie wie o tym, kim jest? – zapytał Starkweather. – Nawet jeśli w życiu nie nosił runów?

– Ja… – Charlotte zamknęła usta. Nie miała pojęcia, jak odpowiedzieć na to pytanie. O tyle, o ile słyszała, taka sytuacja jeszcze nigdy się nie zdarzyła. Nocni Łowcy byli naznaczeni już od dzieciństwa, kobiety i mężczyźni, wszyscy z nich.

Ale Elizabeth Gray do nich nie należała.

– Wiem, że dziewczyna jest zmiennokształtna – odrzekł Starkweather. – Ale myślę, że nie dlatego jej chce. Jest jeszcze coś innego, co pragnie, żeby zrobiła. Coś, co tylko ona potrafi. Ona jest kluczem.

– Kluczem do czego?

– To były ostatnie słowa, jakie powiedział mi faerie dzisiejszego wieczoru. – Starkweather spojrzał na zakrwawiony rękaw. – Powiedział: „Ona będzie naszą pomstą za wszystkie marnotrawne śmierci. Doprowadzi Nefilim do zagłady, a Londyn będzie płonął i kiedy Mistrz przezwycięży was wszystkich, nie pozostaniecie niczym więcej jak tylko bydłem w zagrodzie”. Nawet jeśli Konsul zamierza odbić Tessę dla jej własnego dobra, muszą ją uwolnić, jeżeli chcą zapobiec nieszczęściu.

– Jeżeli tylko w to uwierzą – odrzekła Charlotte.

– Jeśli słowa zostaną wypowiedziane z twoich ust, nie będą mieli innego wyjścia – odparł Starkweather. – Gdybym to ja miał to zrobić, tylko by mnie wyśmiali jako szalonego staruszka tak samo, jak robili to przez lata.

– Och, Aloysiusie. Przeceniasz zaufanie, jakie Konsul we mnie pokłada. Stwierdzi jedynie, że jestem głupiutką, naiwną kobietą. Powie, że faerie skłamał… w zasadzie to oni nie mogą kłamać, więc ogłosi że przekręcił prawdę, albo powtórzył jedyną prawdę, jaką znał.

Staruszek odwrócił wzrok, poruszając ustami.

– Tessa Gray jest kluczem w planie Mistrza – odrzekł. – Nie wiem w jaki sposób, ale jest. Przyszedłem do ciebie, bo nie ufam Radzie w jej sprawie. Ona jest pół–demonem. Pamiętam co w przeszłości robiłem z rzeczami pokroju pół–demonów albo nadnaturalnymi istotami.

– Tessa nie jest rzeczą – odparła Charlotte. – Jest dziewczyną, została porwana i najprawdopodobniej jest przerażona. Myślisz, że gdybym znała sposób na jej ocalenie, nie zdążyłabym już tego zrobić?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

– Nie uczyniłem niczego złego – odpowiedział Aloysius. – Chcę wszystko naprawić. Moja krew płynie w żyłach tej dziewczyny, nawet jeśli dzieli ją z krwią demona. Ona jest moją prawnuczką. – Podniósł podbródek, jego załzawione, jasne oczy obwiedzione były czerwienią. – Proszę cię jedynie o jedną rzecz, Charlotte. Kiedy już odnajdziesz Tessę Gray, a zrobisz to, powiedz jej, że Starkweatherowie przyjmą ją z otwartymi ramionami.

~

Nie pozwól mi żałować tego, że ci zaufałam, Gabrielu Lightwoodzie.

Gabriel zasiadł za biurkiem w swoim pokoju z piórem w ręce, pisząc na rozpostartym przed nim papierze. Lampy w pomieszczeniu nie zostały zapalone, w kątach i na podłodze kryły się cienie.

Do: Konsul Josiah Waylanad

Od: Gabriel Lightwood

Najczcigodniejszy Konsulu,

Piszę do ciebie dzisiaj w końcu z informacjami, o jakie poprosiłeś mnie wcześniej. Oczekiwałem, iż wieści te nadejdą do mnie z Idrysu, ale los chciał, że źródło znalazło się znacznie bliżej domu. Dzisiejszego dnia Aloysius Starkweather, głowa Instytutu w Yorku, poprosił o widzenie z panią Branwell.

Odłożył pióro i wziął głęboki wdech. Słyszał wcześniej dźwięk dzwonka Instytutu, obserwował ze schodów, jak Sophie wprowadziła Starkweathera do środka, a potem do pokoju gościnnego. Wtedy już było łatwo usadowić się przy drzwiach, podsłuchując rozmowy zza ściany.

W końcu Charlotte nigdy nie podejrzewałaby, że ktoś mógłby ją szpiegować.

Jest starszym mężczyzną, który oszalał z rozpaczy, a tacy jak on tylko opracowują coraz to nowe fałszerstwa, które usprawiedliwiają wielką stratą. Z pewnością można okazywać mu litość, ale nie brać na poważnie i dalsze postępowania Rady nie powinny się opierać na słowach ludzi niegodnych zaufania i wariatów.

Deski podłogowe zatrzeszczały. Gabriel podniósł głowę. Serce mu łomotało. Jeżeli to Gideon… byłby przerażony odkryć, co jego brat teraz robił. Wszyscy by byli. Pomyślał o uczuciu zdrady, który wykwitłoby na małej twarzy Charlotte, gdyby się dowiedziała i oszałamiającym gniewie Henry`ego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: Feather

Przede wszystkim pomyślał o parze błękitnych oczu osadzonych na sercowatej buzi, spoglądających na niego z rozczarowaniem. Być może, Gabrielu Lightwood, wierzę w ciebie.

Gdy wrócił piórem do listu, pisał z takim rozmachem, że nieomal przebił się przez papier.

Przykro mi to stwierdzić, ale oboje wyrażali się bez szacunku o Radzie i Tobie, Konsulu. Jasne jest, że pani Branwell czuje się dotknięta tym, co postrzega jako niepotrzebną przeszkodę w jej planach. Została zaznajomiona z niemożliwymi przekonaniami pana Starkweathera takimi jak kłamstwo o zmieszaniu ras demona i Nocnego Łowcy przez Mistrza, co jest czystą niedorzecznością z prostą naiwnością. Wygląda na to, że miałeś rację i jest ona zbyt uparta i łatwowierna, żeby móc zarządzać Instytutem jak należy.

Gabriel przygryzł wargę i zmusił się do zaprzestania myśli o Cecily. Zamiast tego pomyślał o Domu Lightwoodów, jego wrodzonej racji, odnowionym dobrym mieniu rodziny i bezpieczeństwie brata i siostry. Tak naprawdę nie krzywdził Charlotte. Był to tylko uszczerbek na jej pozycji, a nie bezpieczeństwu. Konsul nie miał żadnych mrocznych planów wobec niej. Z pewnością będzie szczęśliwsza w Idrysie, albo w jakimś wiejskim domku, obserwujące jak jej dzieci rozbiegają się po zielonych trawnikach, nie martwiąc się bez przerwy o los wszystkich Nocnych Łowców.

Mimo że pani Branwell usilnie namawia Cię do wysłania sił Nocnych Łowców w kierunku Cadair Idrysu, ktokolwiek sugerujący się opiniami i histeriami szaleńca, określając je jako bazę swojego postępowania, traci zbyt wiele obiektywności, żeby można mu było zaufać.

Jeśli zajdzie taka potrzeba, to przysięgnę na Miecz Anioła, że wszystko, co właśnie tu napisałem, jest prawdą.

W imieniu Razjela,

Gabriel Lighwood

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

ROZDZIAŁ XVI

Mechaniczna Księżniczka

O miłości, tak płaczesz!

Czemu szczęścia swego strzec nie umiesz?

Co najkruchsze - wybierasz

Na kołyskę, na dom swój, na trumnę.

- PERCY BYSSHE SHELLEY, STROFY

Do: Konsul Josiah Wayland

Od: Charlotte Branwell

Drogi Konsulu Waylandzie,

Przed chwilą otrzymałam wieści najwyższej wagi, które muszę Ci przekazać. Informator, którego nazwiska nie mogę teraz ujawnić, ale za którego wiarygodność ręczę słowem, przekazał mi, iż panna Gray prawdopodobnie nie jest zachcianką Mortmaina, ale kluczem do jego zamierzeń. Mianowicie całkowitej zagłady nas wszystkich.

Zamierza zbudować maszyny o większej mocy niż ta, jaką wcześniej widzieliśmy, a ja głęboko obawiam się, że wyjątkowe umiejętności panny Gray pomogą mu w tym przedsięwzięciu. Ona nigdy nie chciałaby nas skrzywdzić, jednak nie wiemy, w jaki sposób potraktuje ją Mortmain. Koniecznością jest, by została jak najszybciej uratowana, bo to tak samo ważne, jakbyśmy pomagali sobie.

W świetle zaistniałych wydarzeń, proszę po raz kolejny o zebranie wszystkich sił, jakie posiadamy i wysłanie ich do Cadair Idris.

Z pełnym poważaniem i pogrążona w rozpaczy,

Charlotte Branwell SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

~

Tessa obudziła się powoli, jakby jej świadomość znajdowała się na końcu długiego, ciemnego korytarza, po którym sunęła się w ślimaczym tempie z wyciągniętymi rękoma. Wreszcie dotarła do jego końca i otworzyła drzwi, by odkryć…

Oślepiające światło. Było złote, nie jaskrawo białe jak magiczne światło. Usiadła i się rozejrzała.

Znajdowała się na prostym łóżku z mosiądzu, na którym leżały dwa materace wypchane piórami i przykryte grubym kocem. Sala wyglądała jak wydrążona w jaskini. Był tam wysoki kredens, a obok niego umywalka z niebieskim dzbankiem. Stała tam również szafa, która była otwarta tylko na tyle, że Tessa mogła stwierdzić, że wewnątrz znajdują się ubrania. W pokoju nie było okien, ale był tam kominek lśniący delikatnym blaskiem. Po jego obu stronach znajdowały się portrety.

Ześlizgnęła się z łóżka i skrzywiła, gdy jej bose stopy dotknęły kamienia. Nie było to tak bolesne, jak się spodziewała zważywszy na swoje poranione ciało. Patrząc w dół, przeżyła podwójny szok. Po pierwsze, nie miała na sobie nic poza uniwersalnym czarnym jedwabnym szlafrokiem, a po drugie, że wszystkie jej rany i siniaki w dużej mierze zniknęły. Nadal czuła się obolała, ale jej biała skóra na tle czarnego szlafroka była nieskazitelna. Dotknęła włosów, które okazały się czyste, opadając luźno na ramiona, a nie pozlepiane błotem i krwią.

Tu zrodziło się pytanie, kto ją umył, uzdrowił i ułożył na tym łóżku. Tessa nie pamiętała nic, poza zmaganiem się z armią automatów w małym gospodarstwie, podczas gdy pani Black się śmiała. W końcu jeden z nich udusił ją do nieprzytomności i nadeszła miłosierna ciemność. Jednak myśl, że pani Black miała ją rozbierać i czyścić, była straszna, choć może nie tak okropna, gdyby chodziło o Mortmaina.

Większość mebli była skupiona po jednej stronie jaskini. Druga strona stała pusta, choć zauważyła tam ciemny zarys drzwi . Po szybkim rozejrzeniu się dookoła ruszyła w tym kierunku, tylko po to, żeby znaleźć się w połowie pokoju i boleśnie przywołać się do porządku. Zachwiała się do tyłu, zbierając szlafrok bliżej siebie, a jej czoło piekło tam, gdzie wcześniej musiała czymś o nie uderzyć. Energicznie wyciągnęła dłonie, znacząc powietrze przed nią. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Poczuła przed sobą coś twardego, jakby szklana tafla oddzielała ją od drugiej części pokoju. Oparła na tym ręce. Mogło być niewidzialne, ale jednocześnie było twarde jak kamień. Przesunęła ręce wyżej, zastanawiając się, jak wysoko sięga ta bariera.

- Nie zawracałabym sobie głowy – rzekł znajomy, zimny głos od strony drzwi. – Konfiguracja rozpościera się od ściany do ściany, od dachu do sufitu. Jesteś całkowicie zamurowana.

Tessa, wyciągająca się w górę opadła na nogi i zrobiła krok w tył.

Mortmain.

Był dokładnie taki, jakim go pamiętała. Żylasty mężczyzna, niewysoki, z wyblakłą twarzą i starannie przyciętą brodą. Niezwykle normalny, z wyjątkiem oczu, zimnych i szarych jak śnieżna zamieć. Miał na sobie popielaty strój, niezbyt formalny, z rodzaju tych, jakie dżentelmeni nosili popołudniami w klubach. Jego buty były wypolerowane na wysoki połysk.

Tessa nie odpowiedziała, tylko mocniej otuliła się szlafrokiem. Był obszerny i dobrze ukrywał jej ciało, ale bez spodniej koszuli i gorsetu, pończoch i turniury1, czuła się naga i obnażona.

1 Turniura, tiurniura, cul de Paris (fr. tournure) – stosowany głównie w drugiej połowie XIX wieku element sukni, podkreślający tył bioder i nadający kobiecej sylwetce kształt litery S.

- Nie martw się – ciągnął Mortmain. – Nie możesz mnie dosięgnąć przez ścianę, ale ja także nie mogę dosięgnąć ciebie. Nie bez zdjęcia czaru, a to trochę zajmuje. – Urwał. - Chciałem, byś czuła się bezpieczniej.

- Jeśli chciałbyś, bym była bezpieczna, zostawiłbyś mnie w Instytucie – odparowała Tessa tonem zimnym do szpiku kości.

Mortmain nie zareagował, tylko podniósł głowę i zmrużył oczy jak marynarz patrzący na słońce.

– Głębokie wyrazy współczucia z powodu twojego brata. Nie chciałem, by tak się to skończyło.

Tessa poczuła, jak usta wyginają jej się w dziwny grymas. Minęły już dwa miesiące odkąd Nate zmarł w jej ramionach, a ona dalej nie zapomniała, ani nie wybaczyła.

– Nie chcę twojej litości. Ani twoich kondolencji. Zrobiłeś z niego swoje narzędzie i przez to umarł. To była twoja wina, tak samo jakbyś zastrzelił go na ulicy.

- Wykorzystam może sytuację i podkreślę, że to on szukał mnie.

- Był tylko chłopcem – odpowiedziała Tessa. Chciała opaść na kolana, chciała walić pięściami w niewidzialną barierę, ale trzymała się zimno i prosto. – Nie miał nawet dwudziestu lat. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Mortmain wsunął ręce do kieszeni.

- Wiesz jak to było, kiedy byłem małym chłopcem? – spytał spokojnym tonem, jakby siedzieli obok siebie na przyjęciu i byli zmuszeni do rozmowy.

Tessa przypomniała sobie obrazy, które ujrzała w umyśle Aloysiusa Starkweather’a.

Mężczyzna był wysoki , barczysty i o zielonej skórze jak u jaszczurki. Trzymał dziecko za rękę, które dla kontrastu wyglądało na całkowicie normalne – małe, pulchne, różowe. Tessa znała imię mężczyzny, ponieważ Starkweather je znał.

John Shade.

Shade podniósł dziecko na ramionach, gdy przez drzwi wylało się kilka dziwnie wyglądających metalowych istot, jakby dziecięcych zabawek, ale ludzkich rozmiarów i ze skórą zrobioną ze lśniącego metalu. Istoty były bezkształtne. Choć, co dziwne, nosiły ubrania – jedne wysłużone, robotnicze kombinezony rolników z Yorkshire, a pozostałe muślinowe sukienki. Automaty złączyły ręce i zaczęły się kiwać, jakby wykonywały taniec country. Dziecko roześmiało się i klasnęło w dłonie.

- Przyjrzyj się temu dobrze, synu – rzekł zielonoskóry mężczyzna. – Pewnego dnia będę rządził królestwem mechanicznych istot, a ty będziesz księciem.

- Wiem, że twoimi rodzicami adopcyjnymi byli czarnoksiężnicy – powiedziała. – I wiem, że dbali o ciebie. Wiem też, że twój ojciec stworzył mechaniczne istoty, w których jesteś tak bardzo zadurzony.

- Wiesz co się z nimi stało.

… pokój rozpadał się, zęby, tryby, przekładnie i metal pryskały wszędzie, czarna jak krew ciecz wylewała się, a zielonoskóry mężczyzna i niebieskowłosa kobieta leżeli martwi wśród ruin…

Tessa odwróciła wzrok.

- Pozwól mi opowiedzieć o swoim dzieciństwie – odrzekł Mortmain. – Rodzice adopcyjni, jak ich nazywasz, byli bardziej moimi rodzicami niż jakakolwiek ilość krwi mogłaby poświadczyć. Wychowali mnie z troską i z miłością, tak jak ciebie.

Wskazał na portrety, a Tessa w niemym szoku zdała sobie sprawę, że wiszące po obu stronach kominka obrazy przedstawiały jej rodziców: jasnowłosą matkę oraz ojca z brązowymi oczami i przekrzywionym krawatem.

- A potem zostali zabici przez Nocnych Łowców. Mój ojciec chciał stworzyć mechaniczne automaty, te mechaniczne kreatury, jak je nazywasz. Marzył, że będą najlepszymi maszynami, jakie kiedykolwiek stworzono, które ochronią Podziemnych przed Nocnymi Łowcami rutynowo ich mordujących i okradających.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Widziałaś łupy w Instytucie Starkweather'a. – Splunął, wypowiadając ostatnie słowa. – Widziałaś kawałki moich rodziców. Trzymał krew mojej matki w słoiku.

Pozostałości czarnoksiężników. Zmumifikowane szponiaste dłonie jak u pani Black. Pozbawione zawartości czaszki, wyglądające na ludzkie, oprócz kłów zamiast zębów. Fiolki z krwią szlamowatego wyglądu.

Tessa przełknęła ślinę. Krew mojej matki w słoiku. Nie mogła powiedzieć, że nie rozumiała jego wściekłości. A jednak pomyślała o Jemie, o jego własnych rodzicach umierających przed nim, o jego zniszczonym życiu, w którym jednak nie szukał zemsty.

- Tak, to straszne – odparła Tessa. – Ale to nie usprawiedliwia tego, co zrobiłeś.

Coś szybko mignęło mu w oczach: wściekłość, prędko zgaszona.

- Pozwól, że powiem, co zrobiłem – zaproponował. – Stworzyłem armię. Armię, która z ostatnim elementem układanki, będzie niezwyciężona.

- A ostatnim elementem układanki…

- Jesteś ty.

- Powtarzasz to w kółko, jednak odmawiasz wyjaśnienia – rzekła Tessa. – Żądasz mojej współpracy, nie mówiąc dlaczego. Więzi mnie pan tutaj, ale nie może pan wymusić na mnie rozmowy lub zgody, jeśli nie zechcę współpracować…

- Jesteś w połowie Nocną Łowczynią, a w połowie demonem – przerwał jej Mortmain. – To pierwsza rzecz, którą powinnaś wiedzieć.

Tessa, na wpół już odwrócona od niego, zamarła.

– To niemożliwe. Potomstwo Nocnych Łowców i demonów rodzi się martwe.

- To prawda – przyznał. – Tak jest. Krew Nocnych Łowców i runy na ciele są śmiertelne dla czarnoksięskiego dziecka w łonie matki. Ale twoja matka nie została Naznaczona.

- Moja matka nie była Nocną Łowczynią! – Tessa spojrzała dziko na portret Elizabeth Gray wiszący przy kominku. – Albo twierdzisz, że okłamała mojego ojca, okłamywała wszystkich przez całe życie!

- Nie wiedziała – rzekł Mortmain. – Nocni Łowcy tego nie wiedzieli. Nie było nikogo, kto mógłby jej powiedzieć. Mój ojciec zbudował twojego mechanicznego aniołka. To miał być prezent dla mojej matki. Zawiera w sobie część duszy anioła, coś, co prowadziło go od czasów wypraw krzyżowych. Mechanizm miał być dostosowany do jej trybu życia, działać tak, by w momencie zagrożenia mógł ją ochronić. Nie miał jednak szansy dokończyć dzieła, bo zamordowano go w pierwszej kolejności. - Mortmain zaczął chodzić. - Moi rodzice nie byli oczywiście jedynym przypadkiem morderstwa. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Starkweather i jemu podobni czerpali rozkosz z uboju Podziemnych – bogacili się dzięki temu – ale nie mieli najmniejszego usprawiedliwienia w tej przemocy. Podziemni go znienawidzili. Faerie ze wsi pomogły mi uciec, kiedy zamordowano moich rodziców i pozwoliły się ukryć do czasu, aż Nocni Łowcy nie przestali mnie szukać. – Wziął drżący oddech. – Gdy postanowili, że chcą zemsty, pomogłem im. Instytuty są chronione przed wnikaniem doń Podziemnych, ale nie normalnych ludzi i oczywiście automatów.

Uśmiechnął się przerażająco.

- To ja, za pomocą jednego z wynalazków ojca, wkradłem się do Instytutu w Yorku i zamieniłem dziecko z kołyski na Przyziemną. Wnuczkę Starkweather’a, Adele.

- Adele – szepnęła Tessa. – Widziałam jej portret.

Bardzo młoda dziewczyna o jasnych włosach, ubrana w staromodny strój dziecięcy z dużą kokardą przypiętą do głowy. Jej twarz była szczupła, blada i chorowita, ale oczy jasne.

- Zmarła po nałożeniu na nią pierwszych run – oznajmił Mortmain z zadowoleniem. – Umarła, wrzeszcząc, jak wielu Podziemnych ginących z rąk Nocnych Łowców. Teraz zabili jedną, którą oni kochali. Oko za oko.

Tessa spojrzała na niego z przerażeniem. Jak ktokolwiek może myśleć, że za śmierć w męczarniach zadośćuczynieniem jest śmierć dziecka? Znów pomyślała o Jemie, o jego delikatnych rękach na skrzypcach.

- Twoja matka, Elizabeth, dorastała, nie zdając sobie sprawy, że jest Nocną Łowczynią. Nie otrzymała run. Śledziłem jej postępy, a kiedy poślubiła Richarda Graya, zrobiłem wszystko, by go zatrudnić. Wierzyłem, że brak run na jej ciele może oznaczać możliwość poczęcia, które było pół demonem i pół Nefilim. Żeby to sprawdzić, wysłałem do niej demona w postaci twojego ojca. Nigdy nie zauważyła różnicy.

Tylko pustka w żołądku chroniła Tessę przed nudnościami.

– Ty… co ty zrobiłeś mojej matce? Demon? Jestem półdemonem?

- Był Wielkim Demonem, jeśli cię to pocieszy. Większość z nich była kiedyś aniołami. Byłem wystarczająco fair w tym aspekcie. – Mortmain uśmiechnął się. – Zanim twoja matka zaszła w ciążę, latami pracowałem nad ukończeniem mechanicznego anioła. Stworzyłem go, a po twoim poczęciu, dostosowałem go do ciebie. Mój największy wynalazek.

- Dlaczego moja matka tak chętnie go nosiła?

- By cię chronić – żachnął się Mortmain. – Twoja matka uświadomiła sobie, że coś jest nie tak, gdy zaszła w ciążę. Noszenie dziecka czarownika nie jest takie samo jak noszenie normalnego dziecka. Przybyłem do niej i podarowałem mechanicznego anioła. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Powiedziałem, że noszenie go zapewni dziecku ochronę. Uwierzyła mi, a ja nie kłamałem. Jesteś nieśmiertelna, dziewczyno, ale nie niezniszczalna. Można cię zabić. Anioł jest dostosowany do twojego życia. Jest zaprojektowany tak, by cię uratować, gdy będziesz umierać. Mógł cię nawet uratować setki razy, zanim w ogóle się urodziłaś i ratuje cię do tej pory. Pomyśl o chwilach, w których byłaś blisko śmierci. Pomyśl o sposobie interwencji w takich momentach.

Tessa przypomniała sobie sposób, w jaki jej anioł rzucił się na automat, który ją dusił, jak odpychał ostrza stworzenia, które zaatakowało ją nieopodal rezydencji Ravenscar, jak ocalił ją przed roztrzaskaniem się na małe kawałeczki o dno wąwozu

- Ale nie uratował mnie przed torturami czy zranieniami.

- Nie. To jest część ludzkiej egzystencji.

- Więc śmierć – powiedziała Tessa. – Nie jestem człowiekiem, ale pozwoliłeś Mrocznym Siostrom mnie torturować. I nigdy ci tego nie wybaczę. Nawet, jeśli przekonasz mnie, że śmierć mojego brata była wyłącznie jego winą, śmierć Thomasa była uzasadniona, że twoja nienawiść była rozsądna, tego nigdy ci nie wybaczę.

Mortmain otworzył pudełko znajdujące się u jego stóp. Usłyszała grzechot spadających trybików, które z niego wypadły – tryby, krzywki i koła zębate, kawałki metalu pokryte czarnym płynem, a w końcu, wrzucona na szczyt śmieci jak dziecięca czerwona piłka, oderwana głowa.

Pani Black.

- Zniszczyłem ją – powiedział. – Dla ciebie. Chciałem pokazać, że jestem szczery, panno Gray.

- Szczery w czym? – zapytała Tessa. – Dlaczego to wszystko zrobiłeś? Dlaczego mnie stworzyłeś?

Jego usta drgnęły lekko, ale nie był to jednak uśmiech.

– Z dwóch powodów. Pierwszy jest taki, że możesz mieć dzieci.

- Ale czarownicy nie mogą…

- Nie – powiedział Mortmain. – Ale ty nie jesteś zwykłą czarownicą. Jest w tobie krew demonów i krew aniołów, tych samych, którzy toczyli własną wojnę w niebie. Aniołowie ją wygrali. Nie jesteś Nocną Łowczynią, ale nie jesteś też w pełni czarownicą. Jesteś czymś innym, czymś zupełnie nowym. Nocni Łowcy – warknął. – Wszystkie hybrydy Nocnych Łowców i demonów umierają i Nefilim są z tego dumni, że ich krew nie zostanie nigdy skażona ani naznaczona magią. Ale ty. Ty potrafisz uprawiać magię. Możesz mieć dzieci jak każda inna kobieta. Jeszcze nie przez kilka lat, ale kiedy osiągniesz pełną dojrzałość. Najlepsi żyjący czarnoksiężnicy zapewnili mnie o tym. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Razem zapoczątkujemy nową rasę, z pięknem Nocnych Łowców bez znaków czarownika. To będzie wyścig, który złamie arogancję Nefilim, zastępując ich na tej ziemi.

Nogi Tessy poddały się. Osunęła się na ziemię, szlafrok zgromadził się wokół niej jak czarna woda.

– Ty… chcesz mnie wykorzystać do wyhodowania swoich dzieci?

Tym razem się uśmiechnął.

- Nie jestem człowiekiem bez honoru. Oferuję ci małżeństwo. Zawsze to planowałem. – Wskazał na żałosną kupkę metalu, resztki ciała pani Black. – Preferowałbym, gdybyś robiła to z własnej woli. I mogę obiecać ci, że od tej pory zająłbym się wszystkimi twoimi wrogami.

Moi wrogowie. Pomyślała o Nacie, jego ręce zamkniętej na jej, kiedy umarł, krwawiąc na jej kolanach. Pomyślała znowu o Jemie i o sposobie, w jaki nigdy nie pomstował swojego losu, lecz mierzył się z nim dzielnie, o Charlotte, która płakała po śmierci Jassamine, choć Jessie ją zdradziła oraz o Willu, który ruszył przed siebie, bo kochał Jema i ją, bardziej niż siebie samego.

Jest na tym świecie ludzka dobroć, pomyślała. Wszyscy pływali w marzeniach i pragnieniach, żalu i goryczy, urazy i mocy, ale to istniało. Mortmain nigdy tego nie zauważy.

- Nigdy nie zrozumiesz – powiedziała. – Mówisz, że zbudowałeś, stworzyłeś, ale ja znam prawdziwego wynalazcę – Henry’ego Branwell. Jestem niczym w porównaniu do niego. On sprawia, że rzeczy ożywają, a ty tylko niszczysz. A teraz przynosisz mi kolejnego martwego demona, jakby to były kwiaty, a nie kolejna śmierć. Nie ma pan uczuć, panie Mortmain. Nie masz współczucia dla nikogo. Gdybym nie wiedziała tego wcześniej, sprawa stałaby się dla mnie jasna w momencie, w którym próbował pan użyć choroby Jamesa Carstairs aby zmusić mnie do przyjazdu. Wiedząc, że umiera przez ciebie, nie pozwolił mi iść. Nie wziął nawet twojego yin fen. Tak się zachowują dobrzy ludzie.

Ujrzała jego wyraz twarzy. Rozczarowanie. Było tam tylko przez chwilę, zanim zostało zastąpione przenikliwym spojrzeniem.

- Nie pozwolił ci przyjść? – spytał. – Więc nie oceniam cię źle. Przybyłabyś. Przyszłabyś tu z miłości.

- Nie z miłości do ciebie.

- Nie – odrzekł w zamyśleniu. – Nie do mnie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Mortmain wyciągnął z kieszeni przedmiot, który Tessa natychmiast rozpoznała. Patrzyła na zegarek, który wyciągnął, zwisający na złotym łańcuszku. Był wyraźnie odprężony. Ramiona na zegarku już dawno przestały się poruszać, czas zastygł o północy. Inicjały J.T.S. zostały elegancko wygrawerowane na wieczku zegarka.

- Powiedziałem, że są dwa powody, dla których cię stworzyłem – rzekł Mortmain. – To jest drugi. Istnieją inni zmiennokształtni: demony i czarownicy, którzy mogą przybrać wygląd innych. Ale tylko ty możesz się naprawdę stać kimś innym. To był zegarek mojego ojca. Johna Thaddeusa Shade’a. Błagam cię, abyś wzięła ten zegarek i zamieniła się w niego, bym mógł z nim porozmawiać ostatni raz. Jeśli to zrobisz, wyślę całe yin fen które mam – a posiadam całkiem sporo – do Jamesa Cartairs.

- Nie weźmie go – odparła natychmiast Tessa.

- Dlaczego nie? – Jego głos był rozsądny. – Nie jesteś już warunkiem leku. To dar, oddany za darmo. Byłoby niemądrze go odrzucić. Mając to na uwadze, że wykonasz tę małą przysługę, możliwe że uratujesz mu życie. Co ty na to, Tesso Gray?

~

Will. Will, obudź się.

To był głos Tessy, nieomylnie, i przywołał on Willa, by wyprostował się, przymocowany w siodle. Złapał grzywę Baliosa by się ustabilizować i powiódł zamglonymi oczyma dookoła. Zielony, szary, niebieski. Widok Walijskiego krajobrazu rozciągał się przed nim. Minął miasto Welshpool i Angielsko-Walijską granice gdzieś koło świtu. Nie pamiętał wiele ze swojej podróży, jedynie nieskończona, kręta ilość miejsc: Norton, Atcham, Emstrey, Weeping Cross, zakręcając siebie i konia wokół Shrewsbury, i nareszcie, nareszcie granica i Walijskie wzgórza w oddali. Były upiorne w świetle poranka, wszystko ukryte we mgle, którą powoli rozwiewało słońce.

Podejrzewał, że znajdował się niedaleko Llangadfan. Droga była ładna, położona na starym rzymskim polnym trakcie, ale wokół niej nie było prawie żadnych domów, nie licząc kilku farm, i wydawała się nieskończenie długa, dłuższa niż szare niebo rozciągające się nad jego głową. W hotelu Cann Office zmusił się do zatrzymania i zjedzenia czegoś, ale tylko na chwilkę. Liczyła się tylko podróż. Teraz, kiedy był w Walii, czuł, jak coś w jego krwi ciągnie go do miejsca, gdzie się urodził. Mimo tego co powiedziała Cecily, nie czuł tego związania dotąd, dopóki nie zaczął oddychać walijskim powietrzem i nie zobaczył kolorów Walii – zieleni wzgórz, szarości łupków dachowych i nieba, bladości domków z wytartego kamienia, bladej żółci stad owiec na tle trawy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Sosny i dęby w oddali miały kolor szmaragdowozielony, ale roślinność bliżej drogi stawała się szarozielona albo brunatnożółta. W miarę jak zbliżał się do serca kraju, łagodne zielone wzgórza stawały się coraz bardziej nieprzyjemne, droga stroma, a słońce zaczęło zbliżać się do najdalszych gór. Wiedział, gdzie teraz jest, wiedział, kiedy dotarł do wioski Dyfi, a przed nim wyrosły nieprzyjemne i nierówne góry. Szczyt Car Afron znajdował się po jego prawej stronie, a szare łupki i kamyki tworzyły na jego zboczu coś na kształt pajęczej sieci. Droga była stroma i długa. Kiedy Will skierował Baliosa w jej górę, zapadł się w siodle i wbrew własnej woli, odpłynął. Śnił o Cecily i Eilli, biegnących w górę i w dół po wzgórzach całkiem podobnych do tych oraz wołających go „Will! Chodź i pobiegaj z nami, Will!”. I śnił o Tessie, jej wyciągniętych w jego stronę rękach i wiedział, że nie da rady się zatrzymać, dopóki ich nie dosięgnie. Nawet jeśli nigdy w życiu nie patrzyła na niego w ten sposób, nawet jeśli delikatność w jej oczach była przeznaczona dla kogoś innego. I czasami, tak jak teraz, jego ręka wsuwała się do kieszeni i zaciskała wokół jadeitowego wisiorka.

Coś uderzyło go mocno w bok; puścił wisiorek, kiedy trzęsąc się, spadł mocno na poprzetykaną kamieniami trawę przy drodze. Ból przeszył jego ramię, a on przetoczył się na bok akurat w porę, by zrobić unik przed ciałem Baliosa, które zwaliło się na ziemię obok niego. Przez chwilę łapał z trudem powietrze, zanim do niego dotarło, że nie zostali zaatakowani. Jego koń, zbyt wyczerpany, by zrobić kolejny krok, upadł z nim na grzbiecie. Will podniósł się na kolana i przyczołgał do Baliosa. Czarny koń leżał cały w pianie, jego pełne zmartwienia oczy skierowały się ku Willowi, kiedy zbliżył się do niego i przerzucił ramię przez jego szyję. Poczuł ulgę, kiedy okazało się, że puls konia był umiarkowany i mocny.

- Balios, Balios – wyszeptał, głaszcząc go po grzywie. – Przepraszam. Nie powinienem tak jechać.

Pamiętał, jak Henry kupił konie i próbował wybrać dla nich imiona. Will był tym, który je zaproponował – Balios i Ksantos – po nieśmiertelnych koniach Achillesa. Ksant i Balios w zaprzęgu są, dwa bystre konie, mogące wiatry w szybkim wyścignąć przegonie...2 Ale tamte konie były nieśmiertelne, a Balios nie. Owszem, silniejszy i szybszy niż zwyczajny, ale każda istota miała swoje ograniczenia. Will położył się, obracając głowę i wpatrzył się w niebo, które było poprzecinane w kilku miejscach pasmami czarnych chmur.

2 Homer, Iliada

3 Saint David’s Head to najdalej na zachód przylądek w Walii

Kiedyś, w krótkich chwilach pomiędzy złamaniem „klątwy” a wiadomością o zaręczynach Jema i Tessy, myślał o zabraniu jej tutaj, do Walii, żeby pokazać jej miejsca, w których się wychował. Planował zabrać ją do Pembrokeshire, przejść się z nią po Saind David’s Head3 i zobaczyć kwiaty, które rosły na klifie, ujrzeć niebieskie morze z Tenby i muszle na linii brzegu. To wszystko wydawało mu się teraz fantazjami dziecka.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Była tylko droga w przód, więcej jazdy, więcej wyczerpania i być może śmierć na jej końcu.

Przy kolejnym uspokajającym klepnięciu konia w szyję, Will znów podniósł się na kolana, a potem na nogi. Walcząc z mdłościami, podszedł utykając na szczyt wzgórza i spojrzał w dół.

Pod nim rozciągała się mała dolina, a wewnątrz niej znajdowała się drobna, kamienna wieś ledwie odrobinę większa od zgrupowania kilku domów. Wyjął stelę zza paska i nakreślił runę Widzenia swoim lewym nadgarstku. Dało mu to dość siły, by zobaczyć, że wioska miała rynek i mały kościół. Na pewno będzie tam też coś w rodzaju baru, gdzie będzie mógł zatrzymać się na noc.

Wszystko w jego sercu krzyczało, że ma iść dalej, skończyć to – nie mógł być więcej niż dwadzieścia mil od celu – ale pójście dalej oznaczałoby też zabicie swojego konia i zjawienie się w Cadair Idrisie w kiepskiej kondycji do pojedynku z kimkolwiek. Odwrócił się do Baliosa i za pomocą wyważonej dawka łagodnej perswazji oraz garści ostu zdołał przekonać konia, żeby wstał. Zebrał cugle w dłoni i mrużąc oczy przed światłem zachodzącego słońca, zaczął prowadzić Baliosa w dół wzgórza do wioski.

~

Krzesło, na którym siedziała Tessa, miało wysokie, rzeźbione drewniane opacie, przeszyte ogromnymi gwoździami, których tępe końce kuły ją w plecy. Przed nią stało szerokie biurko, obciążone z jednej strony przez książki. Leżała na nim czysta kartka papieru, kałamarz i pióro. Obok nich był zegarek Johna Shade’a.

Po obu jej stronach stały dwa ogromne automaty. Niewiele uczyniono wysiłku, by upodobnić ich do ludzi. Każdy był prawie trójkątny, z grubymi ramionami wyrastającymi z obu stron ich ciała i kończącymi się ostrzami jak żyletki. Były dość przerażające, ale Tessa nie mogła się powstrzymać przed przeczuwaniem, że gdyby Will tu był, zapewne stwierdziłby, że wyglądają jak rzepy i być może nawet wymyśliłby o tym piosenkę.

- Weź zegarek – rozkazał Mortmain. – I się zmień.

Siedział po drugiej stronie biurka na krześle podobnym do jej, z takim samym wysokim oparciem. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Byli w kolejnym pokoju, do którego zaprowadziły ją automaty. Jedyne światło pochodziło z ogromnego kominka, wystarczająco dużego, by dało się w nim upiec całą krowę. Twarz Mortmaina, opartą na dłoniach, pokrywały cienie.

Tessa podniosła zegarek. Był ciężki i chłodny w jej dłoniach. Zamknęła oczy. Miała tylko słowo dane jej przez Mortmaina, że wysłał yin fen, ale i tak mu wierzyła. Nie miał przecież powodu, żeby tego nie robić. Jaką różnicę robiło mu, czy Jem Carstairs żył trochę dłużej czy też nie? Zawsze był tylko kartą przetargową, by dostać Tessę w swoje ręce, a ona tu była, z yin fen czy bez niego.

Słyszała, jak Mortmain wciąga powietrze przez zęby i zacisnęła palce na zegarku. Wydawał się dygotać w jej ręce tak, jak robił to czasem jej aniołek, jakby miał w sobie własne życie. Poczuła, jak jej dłoń drgnęła, a potem zaczęła się Przemiana – nie musiała po nią sięgać, jak to zwykle było. Stęknęła, kiedy poczuła, jak Przemiana ją porywa niczym ostry wiatr, pchając ją w górę i w dół. Nagle John Shade był na niej, jego obecność okryła ją. Ból przeszył jej ramię, kiedy wypuściła zegarek. Upadł na biurko, ale Przemiana była nie do zatrzymania. Jej ramiona rozszerzyły się pod szlafrokiem, jej palce stały się zielone, kolor rozszedł się po jej ciele jak zaśniedziałość po miedziakach. Głowę szarpnęło jej do góry. Czuła się ciężka, jakby napierała na nią ogromna siła. Spojrzała w dół i zobaczyła, że ma ramiona mężczyzny, a jej skóra jest ciemnozielona, a ręce są duże i zakrzywione. Panika wezbrała w niej, ale była bardzo słaba, jak ledwie mała iskra w pobliżu ciemnej przepaści. Nigdy jeszcze tak nie zatraciła się w Zmianie.

Mortmain siedział wyprostowany. Jego wzrok był skupiony na niej, jego usta zaciśnięte, a oczy błyszczały dziwnym ciemnym światłem.

- Ojcze – odezwał się.

Tessa nie odpowiedziała. Nie potrafiła odpowiedzieć. Głos, który pojawił się wewnątrz niej, nie należał do niej, tylko do Shade’a.

- Mój mechaniczny książę – rzekł Shade.

Światło w oczach Mortmaina rozbłysło. Pochylił się do przodu, gorliwie spychając papiery leżące na stole w kierunku Tessy.

- Ojcze – zaczął – potrzebuję twojej pomocy. Mam Pyxis. Znam sposób, by to otworzyć. Mam ciała automatów. Potrzebuję tylko zaklęcia, które stworzyłeś. Napisz je dla mnie i będę miał ostatni element układanki.

Mały rozbłysk paniki wewnątrz Tessy zaczął rosnąć i się rozprzestrzeniać. Nie było to wzruszające spotkanie ojca z synem. To było coś, czego pragnął Mortmain, potrzebował od czarownika Johna Shade’a. Zaczęła walczyć, próbować wyswobodzić się z tej Przemiany, ale trzymała ona ją w żelaznym uścisku. Po raz pierwszy od czasu, kiedy Mroczne Siostry ją trenowały, była niezdolna wydostania się z Przemiany, ale choć John Shade był martwy, czuła stalowy chwyt jego woli, więżący ją w jego ciele i zmuszający to ciało do działania.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Chaleur, Feather, Gladys Korekta: Gladys

Z przerażeniem ujrzała swoją własną dłoń sięgającą po pióro, zanurzającą stalówkę w atramencie i rozpoczynającą pisanie.

Pióro zarysowało papier. Mortmain pochylił się. Oddychał ciężko, jakby biegł. Za nim w palenisku trzaskał wysoki i pomarańczowy ogień.

- To jest to – powiedział, oblizując językiem górną wargę. – Tak, widzę, jak mogłoby to zadziałać. Nareszcie. To jest dokładnie to.

Tessa patrzyła. To, co wychodziło spod jej pióra, wydawało się dla niej bełkotem: numery, znaki i symbole, których nie mogła pojąć. Znów spróbowała walczyć, odnosząc zwycięstwo tylko w zamazaniu papieru. Nie udało się – znów atrament, papier, więcej pisania. Dłoń, która trzymała pióro trzęsła się gwałtownie, ale symbole wciąż się pojawiały. Tessa przygryzła wargę, mocno, coraz mocniej. Poczuła smak krwi w ustach. Trochę krwi skapnęło na papier. Pióro kontynuowało pisanie poprzez nią, rozmazując szkarłatny płyn w poprzek strony.

- To jest to – rzekł Mortmain. – Ojcze…

Stalówka od pióra pękła tak głośno jak wystrzał broni, odbijając się od ścian jaskini. Uszkodzone pióro wypadło z dłoni Tessy, a ona opadła wyczerpana z powrotem na krześle. Zieleń zaczęła blaknąć na jej skórze, jej ciało się kurczyło, jej własne brązowe włosy opadły luźno na ramiona. Jeszcze czuła smak krwi w ustach.

- Nie – wyszeptała i sięgnęła po papiery. – Nie…

Ale jej ruchy zostały spowolnione przez ból i Przemianę. Śmiejąc się, zabrał papiery spod jej dłoni i wstał.

- Bardzo dobrze – orzekł. – Dziękuję ci, moja mała czarownico. Dałaś mi wszystko, czego potrzebowałem. Automaty, odprowadźcie pannę Gray do jej pokoju.

Metalowa ręka zacisnęła się na tyle sukni Tessy i postawiła ją na nogi. Świat wydawał się kołysać w zawrotnym tempie. Widziała, jak Mortmain sięgnął w dół i podniósł złoty zegarek, który upadł na stół.

Uśmiechnął się brutalnym, zjadliwym uśmiechem.

- Będziesz ze mnie dumny, ojcze – oznajmił. – Nie wątp w to.

Tessa, nie będąc w stanie już tego oglądać, zamknęła oczy. Co ja uczyniłam?, pomyślała, kiedy automat zaczął wypychać ją z pokoju. Mój Boże, co ja zrobiłam?

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

ROZDZIAŁ XVII

Ostatni dobry spośród szlachetnych

Jakkolwiek mogłoby się zdawać, na myśl mi przychodzi Że jedyne, co przystoi, to bycie pełnym dobroci Uprzejme serca czymś więcej niż korony A prosta wiara jest większa niż Normańska krew.

- ALFRED TENNYSON, LADY CLARA VERE DE VERE

Ciemnowłosa Charlotte była pochylona nad listem, gdy Gabriel wszedł do pokoju gościnnego. Było w nim chłodno. Ogień w palenisku już dawno wygasł. Gabriel zastanawiał się, dlaczego Sophie go nie podtrzymała – za dużo czasu spędzała na treningu. Jego ojciec nie miałby do tego cierpliwości. Lubił służących, którzy potrafili walczyć, ale wolał, żeby nabyli tę wiedzę przed rozpoczęciem pracy dla niego.

Charlotte podniosła wzrok.

- Gabriel – odezwała się.

- Chciałaś mnie widzieć? – Starał się mówić pewnie. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że ciemne oczy Charlotte mogą przejrzeć go na wylot, jakby był ze szkła. Zerknął na kartkę leżącą na biurku.

- Co to?

Zawahała się.

- List od konsula. – Jej usta zacisnęły się w cienką, nieszczęśliwie wyglądającą linię. Zerknęła w dół i westchnęła. – Wszystko, czego pragnęłam, to prowadzenie tego Instytutu tak jak mój ojciec. Nigdy nie przyszło mi na myśl, że to może być aż tak trudne. Powinnam znów do niego napisać, ale… - przerwała z fałszywym, pełnym napięcia uśmiechem. - …ale nie wzywałam cię tutaj po to, żeby mówić o sobie – powiedziała. – Gabrielu, przez ostatnich kilka dni wyglądałeś na zmęczonego i spiętego. Wiem, że wszyscy jesteśmy strapieni i obawiam się, że w tym całym zamieszaniu twoja… Sytuacja może popaść w zapomnienie.

- Moja sytuacja?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys - Twój ojciec – uściśliła, wstając z krzesła i podchodząc do niego. – Zapewne go opłakujesz.

- A co z Gideonem? – zapytał. – To także jego ojciec.

- Gideon zrzucił żałobę po ojcu już jakiś czas temu – oznajmiła. Ku jego zdziwieniu stała tuż przy jego łokciu. – Dla ciebie to musi być nowe i bolesne. Nie chcę, byś pomyślał, że o tym zapomniałam.

- Po wszystkim, co się stało… - zaczął, a jego gardło zaczęło zaciskać się z oszołomienia i jeszcze czegoś, czego nie chciał za dobrze rozpoznać. – Po Jemie, Willu, Jessamine i Tessie, po tym, jak twoja rodzina prawie została podzielona na pół, nie chcesz, żebym myślał, że zapomniałaś o mnie?

Charlotte położyła rękę na jego ramieniu.

- Te straty nie sprawiają, że twoja jest mniej ważna.

- Tak nie może być – powiedział. – Nie możesz chcieć, żebym poczuł się lepiej. Kazałaś mi zastanowić się, czy nadal jestem lojalny mojemu ojcu czy Instytutowi…

- Gabrielu, nie. Nic podobnego.

- Nie mogę dać ci odpowiedzi, której chcesz – rzekł. – Nie mogę zapomnieć o tym, że został ze mną. Moja matka zmarła, Gabriel odszedł, a Tatiana jest bezużyteczną idiotką. Nigdy nie było nikogo innego, kto miałby mnie wychować. Nie miałem nic oprócz mojego ojca, byliśmy tylko we dwóch, a teraz ty, ty i Gideon, spodziewacie się, że nim wzgardzę, ale nie potrafię. Był moim ojcem i… - Jego głos się załamał.

- Kochałeś go – powiedziała łagodnie. – Wiesz, pamiętam cię, kiedy byłeś małym chłopcem, a także twoją matkę. Pamiętam również twojego brata, który zawsze był przy tobie. Dłoń ojca na twoim ramieniu. Jeśli to ma jakiekolwiek znaczenie, wierzę też, że naprawdę cię kochał.

- To bez znaczenia. Bo zabiłem swojego ojca – odparł Gabriel trzęsącym się głosem. – Wbiłem mu w oko strzałę. Przelałem jego krew. Ojcobójstwo…

- To nie było ojcobójstwo. Już nie był twoim ojcem.

- Jeśli to nie był mój ojciec, jeśli nie zakończyłem życia mojego ojca, to gdzie on jest? - Gabriel wyszeptał. - Gdzie jest mój ojciec? - I poczuł Charlotte odwracającą go, aby objąć go tak, jak zrobiłaby to matka, trzymać go, kiedy sucho szlochał na jej ramieniu, czując w gardle smak łez, których nie był w stanie przelać. - Gdzie jest mój ojciec? – spytał ponownie, a kiedy mocniej go objęła, czuł jej żelazny uścisk, siłę, z jaką go trzymała i zastanawiał się, jak kiedykolwiek mógł pomyśleć, że ta mała kobietka jest słaba.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

~

Do: Charlotte Branwell

Od: Konsul Josiah Wayland

Droga Pani Branwell,

Informator, którego imienia nie może pani obecnie wyjawić? Mogę zaryzykować stwierdzenie, że nie ma żadnego informatora i to wszystko jest Pani własną inwencją, taktyką, aby mnie przekonać o Pani racji.

Niech Pani przestanie sprawiać wrażenie papugi nierozważnie powtarzającej „Natychmiast marsz na Cadair Idris” przez całą dobę i zamiast tego pokaże mi, jak wypełnia swoje obowiązki jako przewodnicząca londyńskiego Instytutu. Obawiam się, że w innym przypadku będę musiał uznać, że nie nadaje się Pani do ich wykonywania i zwolnić Panią natychmiastowo.

Na dowód swojej zgody musi Pani całkowicie zaprzestać mówienia o tej sprawie i błagania członków Enklawy o wzięcie udziału w bezowocnych poszukiwaniach. Jeśli dowiem się, że przedłożyła Pani tę sprawę przed jakiegokolwiek innego Nefilim, będę zmuszony rozpatrywać to jako największe nieposłuszeństwo i podjąć odpowiednie kroki.

Josiah Wayland,

Konsul Clave

~

Sophie przyniosła Charlotte list, kiedy ta jadła śniadanie. Otworzyła go za pomocą noża do masła, przełamując pieczęć Waylanda (podkowa z C symbolizującym Konsula pod spodem) i właściwie rozerwała kopertę przez zapał do przeczytania go.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

Reszta ją obserwowała. Henry z troską na jego jasnej, otwartej twarzy, kiedy dwie czerwone plamy powoli wykwitały na policzkach Charlotte, gdy jej oczy przebiegały po kolejnych wersach listu. Pozostali siedzieli spokojnie, zajęci własnymi posiłkami. Cecily nie mogła powstrzymać myśli, jak dziwny jest widok grupy mężczyzn czekających na reakcję kobiety.

Chociaż była to mniejsza grupa mężczyzn niż powinna. Nieobecność Willa i Jema była jak świeża rana, czyste, białe przecięcie, które jeszcze nie zdążyło wypełnić się krwią, szok jeszcze zbyt mocny, aby można było poczuć ból.

- Co to? – zapytał z niepokojem Henry. – Charlotte, moja droga…

Kobieta czytała słowa wiadomości pozbawionym emocji głosem podobnym do dźwięku metronomu. Kiedy skończyła, odepchnęła od siebie list, nadal mu się przypatrując.

- Ja po prostu nie mogę… - zaczęła. – Nie rozumiem.

Henry zaczerwienił się pod swoimi piegami.

- Jak śmie pisać do ciebie w ten sposób – powiedział z niespodziewaną srogością – Jak śmie zwracać się do ciebie w ten sposób, odrzucać twoje obawy…

- Może ma rację. Być może jest szalony, możliwe, że wszyscy jesteśmy – rzekła Charlotte.

- Nie jesteśmy! – zawołała Cecily i zauważyła Gabriela zerkającego na nią ukradkiem. Jego wyraz twarzy był trudny do rozszyfrowania. Był blady, odkąd przyszedł do jadalni, niewiele mówił i jadł, zamiast tego wpatrując się w obrus, jakby ten skrywał w sobie odpowiedzi na wszystkie pytania we wszechświecie. – Mistrz jest na Cadair Idris. Jestem tego pewna.

Gideon marszczył brwi.

- Wierzę ci – powiedział. – Wszyscy wierzymy, ale bez pozwolenia Konsula nic nie może być przedstawione Radzie, a bez Rady nie dostaniemy żadnej asysty.

- Portal jest prawie gotowy do użycia – wyznał Henry. – Kiedy będzie działał, powinniśmy być w stanie przetransportować do Cadair Idris tak wielu Nocnych Łowców, ilu będzie potrzebnych w danym momencie.

- Ale nie ma żadnych Nocnych Łowców, których moglibyśmy tam wysłać – odpowiedziała Charlotte. – Zobacz, tutaj. Konsul zabrania mi mówić Enklawe o tej sprawie. Jego autorytet jest ponad moim. Gdybyśmy tak zlekceważyli jego rozkaz, moglibyśmy stracić Instytut.

- I? – Cecily gorąco zażądała odpowiedzi. – Bardziej troszczysz się o swoją pozycję, czy o Willa i Tessę?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- Panno Herondale… – zaczął Henry, ale Charlotte uciszyła go gestem. Wyglądała na bardzo zmęczoną.

- Nie, Cecily, to nie tak, ale Instytut zapewnia nam ochronę. Bez niego możliwość pomocy Willowi i Tessie jest poważnie zagrożona. Jako głowa Instytutu, mogę zapewnić im wsparcie, jakiego samotny Nocny Łowca nie może…

- Nie – zaprzeczył Gabriel. Odepchnął swój talerz, a jego szczupłe palce były pełne napięcia i jasne, gdy gestykulował. – Nie możesz.

- Gabrielu? – zapytał Gideon.

- Nie będę cicho – rzekł Gabriel i wstał, jakby miał zamiar wygłosić mowę albo uciec od stołu. Cecily nie była pewna. Przeniósł spojrzenie swoich zielonych, nawiedzonych oczu na Charlotte. – Tego dnia, gdy Konsul tu przybył, kiedy przyprowadził mnie i mojego brata na przesłuchanie, groził nam tak długo, aż obiecaliśmy, że będziemy cię szpiegować.

Charlotte pobladła. Henry zaczął się podnosić. Gideon błagalnie wyciągnął rękę.

- Charlotte – zaczął. – Nigdy tego nie zrobiliśmy. Nigdy nie przekazaliśmy mu ani słowa. Tak, czy inaczej, nic z tego nie było prawdą. – Zmienił zdanie, rozglądając się, podczas gdy reszta obecnych w pokoju wpatrywała się w niego. – Trochę kłamstw. Odwrócenie uwagi. Przestał pytać po dwóch listach. Wiedział, że to mu się nie przyda.

- To prawda, proszę pani. – Z rogu pokoju dobiegł cichy głosik. Sophie. Cecily prawie nie zauważyła, że ona tam jest, blada, w białym czepku.

- Sophie! - Henry brzmiał, jakby był kompletnie zszokowany. – Wiedziałaś o tym?

- Tak, ale… - Jej głos zadrżał. – On okropnie groził Gideonowi i Gabrielowi, panie Branwell. Powiedział, że wykluczy Lightwoodów z listy Nocnych Łowców, że Tatiana wyląduje na ulicy. A oni nadal niczego mu nie powiedzieli. Kiedy przestał pytać, pomyślałam, że stwierdził, iż niczego się nie dowie i się poddał. Przepraszam. Ja tylko…

- Nie chciała cię zranić – powiedział desperacko Gideon. – Proszę, pani Branwell, niech pani nie wini za to Sophie.

- Nie winię – odparła Charlotte. Jej ciemne oczy przeskakiwały z Gabriela na Gideona, to znów na Sophie. – Ale wydaje mi się, że to nie cała historia, prawda?

- To już naprawdę wszystko… - zaczął Gideon.

- Nie – zaprzeczył Gabriel. – To nie wszystko. Gedeonie, kiedy przyszedłem do ciebie i powiedziałem, że Konsul nie chce, żebyśmy raportowali mu o Charlotte, nie mówiłem prawdy.

- Co? – Gideon wyglądał na przerażonego.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- W dniu ataku na Instytut wziął mnie na stronę – wyznał Gabriel. – Powiedział mu, że jeśli pomógłbym mu odkryć nieprawidłowości w pracy Charlotte, oddałby nam posiadłość Lightwoodów, przywróciłby naszemu nazwisku honor, zatuszowałby to, co zrobił nasz ojciec… - Wziął głęboki wdech. – I powiedziałem mu, że to uczynię.

- Gabrielu… - jęknął Gideon i ukrył twarz w dłoniach.

Gabriel wyglądał, jakby miał się rozchorować, chwiejąc się na swoich stopach. Cecily była rozdarta pomiędzy żalem i przerażeniem, wspominając noc w sali treningowej, kiedy powiedziała mu, że wierzy w to, iż podejmie on dobre decyzje.

- To dlatego wcześniej byłeś tak przerażony, kiedy wezwałam cię na rozmowę – domyśliła się Charlotte ze wzrokiem utkwionym w Gabrielu. – Myślałeś, że się dowiedziałam.

Henry zaczął się podnosić. Jego sympatyczna, otwarta twarz pociemniała ze wściekłości, której Cecily nigdy wcześniej na niej nie widziała.

- Gabrielu Lightwoodzie – rzekł. – Moja żona nie okazała ci niczego poza uprzejmością, a ty tak się odpłacasz?

Charlotte położyła dłoń na ramieniu swojego męża, chcąc go powstrzymać.

- Henry, zaczekaj – odezwała się. – Gabrielu, co zrobiłeś?

- Podsłuchałem twoją rozmowę z Aloysiusem Starkweatherem – odpowiedział pustym głosem. – Później napisałem list do Konsula mówiący, że opierałaś swoje żądania na tym, że udał się do Walii, podążając za słowami wariata, że byłaś zbyt łatwowierna, uparta…

Oczy Charlotte wydawały się wbijać w Gabriela niczym paznokcie. Cecily pomyślała, że nigdy nie chciałaby poczuć takiego wzroku na sobie, nigdy w życiu.

- Napisałeś go – rzekła. – Ale czy go wysłałeś?

Gabriel powoli nabrał powietrza.

- Nie – oznajmił i sięgnął do swojego rękawa.

Wyciągnął złożony arkusz papieru i rzucił go na stół. Cecily wpatrywała się w niego. Był poznaczony odciskami palców i miękki na brzegach, jakby był rozkładany i składany ponownie wiele razy.

- Nie byłem w stanie tego zrobić. Niczego mu nie przekazałem.

Cecily wypuściła powietrze. Nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymywała oddech. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

Sophie wydała delikatny dźwięk. Ruszyła w kierunku Gideona, który wyglądał, jakby otrząsał się po ciosie w brzuch. Charlotte pozostała tak spokojna jak do tej pory. Podeszła do stołu, wzięła list, spojrzała na niego i odłożyła na miejsce.

- Dlaczego go nie wysłałeś? – zapytała.

Spojrzał na nią. Wymienili ze sobą dziwne spojrzenia. Potem powiedział:

- Miałem wiele powodów, aby rozpatrzyć to na nowo.

- Dlaczego do mnie nie przyszedłeś? – spytał Gideon. – Gabrielu, jesteś moim bratem…

- Nie możesz podejmować za mnie wszystkich decyzji, Gideonie. Czasami sam muszę dokonywać wyborów. Jako Nocni Łowcy musimy być bezinteresowni. Ginąć za Przyziemnych, za Anioła i przede wszystkim za samych siebie. To nasze zasady. Charlotte żyje zgodnie z nimi, nasz ojciec nigdy tego nie robił. Wcześniej popełniłem błąd, będąc lojalnym wobec krewnych zamiast zasad, zamiast wszystkiego. I zdałem sobie sprawę, że Konsul mylił się co do Charlotte. – Gabriel nagle przerwał, a jego usta zacisnęły się w wąską, białą linię. – Nie miał racji. –Zwrócił się do Charlotte: – Nie mogę zmienić tego, co zrobiłem dawniej albo tego, czego zrobienie rozważałem. Nie znam żadnego sposobu na wynagrodzenie ci mojej wątpliwości w twój autorytet albo mojej niewdzięczności. Wszystko, co mogę uczynić, to powiedzieć ci, co wiem: nie możesz czekać na pozwolenie Konsula Waylanda, które nigdy nie nadejdzie. Nigdy nie wejdzie na Cadair Idris dla ciebie, Charlotte. Nie chce się zgodzić na żaden plan, który ma twoją pieczęć autoryzacji. Chce, żebyś zniknęła z Instytutu.

- Ale to on mnie tu umieścił – zaoponowała Charlotte. – Wspierał mnie.

- Bo myślał, że będziesz słaba – odparł Gabriel. – Bo wierzy, że kobiety są słabe i łatwo nimi manipulować. Ty udowodniłaś, że tak nie jest, czym zmarnowałaś cały jego plan. On nie tylko pragnie twojej dyskredytacji, on jej potrzebuje. Mówił mi jasno, czego chce, nawet kiedy nie mogłem odkryć żadnego powiązania z prawdziwie złymi działaniami, przyznałby mi prawo do wymyślenia kłamstwa, które by cię obciążało. Przynajmniej dopóki brzmiało przekonująco.

Charlotte zacisnęła usta.

- Zatem nigdy we mnie nie wierzył – wyszeptała. – Nigdy.

Henry zacisnął chwyt na jej ramieniu.

- Ale powinien – powiedział. – Lekceważył cię, ale to nie jest tragedią. To, że udowodniłaś, że jesteś lepsza, mądrzejsza i silniejsza niż ktokolwiek się spodziewał, Charlotte, to triumf. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

Charlotte przełknęła ślinę, a Cecily zastanawiała się przez moment, jakby było mieć kogoś, kto patrzyłby na nią tak, jak Henry patrzył na Charlotte – jakby była cudem.

- Co mam zrobić?

- Co będzie według ciebie najlepsze, kochanie – podparł Henry.

- Jesteś przewodniczącym Enklawy i Instytutu – rzekł Gabriel. – Wierzymy w ciebie, nawet jeśli Konsul w ciebie nie wierzy. – Pochylił głowę. – Od tego dnia jestem ci lojalny. We wszystkim, co jest dla ciebie ważne.

- To jest warte wielkiej umowy – odrzekła Charlotte, a w jej głosie było coś, cichy autorytet, który sprawił, że Cecily też chciała wstać i zadeklarować swoją lojalność, po prostu po to, żeby wygrać balsam docenienia przez Charlotte. Uświadomiła sobie także, że nie może sobie wyobrazić takich odczuć w stosunku do Konsula. I to dlatego Konsul jej nienawidzi, pomyślała. Ponieważ jest kobietą i już zdążył się przekonać, że ona może zaskarbić sobie lojalność w taki sposób, w jaki on nigdy nie mógł. - Będziemy postępować tak, jakby Konsul nie istniał – Charlotte kontynuowała. – Jeśli jest naprawdę zdeterminowany, żeby mnie stąd usunąć, to nic mnie nie ochroni. Teraz znaczenie ma tylko to, co musimy zrobić, zanim będzie miał szansę, aby nas zatrzymać. Henry, kiedy będzie gotowy twój wynalazek?

- Jutro – odparł natychmiast. – Mogę pracować w nocy...

- Zostanie użyty po raz pierwszy – odezwał się Gideon. – Nie wydaje się wam to trochę ryzykowne?

- Nie mamy innego sposobu, żeby dostać się do Walii na czas – odpowiedziała Charlotte. – Po tym, jak wyślę wiadomość, będziemy mieli bardzo mało czasu, zanim Konsul przyjdzie, żeby usunąć mnie z mojej posady.

- Jaką wiadomość? - zapytała oszołomiona Cecily.

- Mam zamiar wysłać ją do wszystkich członków Clave – odpowiedziała. – Na raz. Nie do Enklawy. Do Clave.

- Ale tylko Konsul ma prawo… - zaczął Henry, ale później zamknął swoje usta jak pudełko. – Ach.

- Napiszę im, jak wygląda sytuacja i poproszę o pomoc – rzekła Charlotte. – Nie jestem pewna, na jaką odpowiedź możemy liczyć, ale na pewno kilku stanie po naszej stronie.

- Ja będę z tobą. – powiedziała Cecily.

- I oczywiście ja – dodał Gabriel. Jego twarz wyrażała rezygnację, nerwowość, rozważanie i determinację. Cecily nigdy nie lubiła go bardziej.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- I ja – rzekł Gideon. – Ale… - Jego wzrok, którym patrzył na brata, był zmartwiony – Jest nas jedynie sześcioro, jedno ledwo wytrenowane, kontra każda moc, jaką Mistrz zgromadził… - Cecily była gdzieś pomiędzy przyjemnością płynącą z tego, że policzył ją jako jedną z nich, a poirytowaniem faktem, że określił ją jako słabo wytrenowaną. – To może być samobójcza misja.

Sophie znów przemówiła miękkim głosem:

- Możecie mieć tylko sześciu Nocnych Łowców po waszej stronie, ale macie także co najmniej dziewięciu wojowników. Ja też przeszłam trening i chciałabym walczyć razem z wami, tak samo jak Bridget i Cyryl.

Charlotte wyglądała na w połowie zadowoloną i w połowie zaskoczoną.

- Ale Sophie, ty dopiero zaczęłaś trening…

- Trenowałam dłużej niż panienka Herondale – odpowiedziała Sophie.

- Cecily jest Nocnym Łowcą.

- Panna Collins ma naturalny talent – rzekł Gideon. Mówił powoli, zmieszanie malowało się na jego twarzy. Nie chciał Sophie w bitwie, w niebezpieczeństwie, ale nie był w stanie kłamać na temat jej umiejętności. – Powinna być dopuszczona do Dostąpienia i zostać Nocnym Łowcą.

- Gideonie… - zaczęła zaskoczona Sophie, ale Charlotte już na nią patrzyła chętnym, ciemnym wzrokiem.

- Czy tego chcesz, Sophie, kochana? Dostąpić?

Sophie zająknęła się.

- To… Tego zawsze chciałam, pani Branwell, ale nie jeśli miałoby to oznaczać opuszczenie służby u pani. Była dla mnie pani taka uprzejma, nie chciałabym odwdzięczać się opuszczaniem pani.

- Nonsens – rzekła Charlotte. – Mogę znaleźć inną pokojówkę. Nie mogę znaleźć innej Sophie. Jeśli bycie Nocnym Łowcą jest tym, czego chcesz, dziewczyno, chciałabym, żebyś wyznała mi to wcześniej. Mogłabym pójść do Konsula, zanim popadłam z nim w konflikt. Nadal, gdy wrócimy…

Przerwała, a Cecily usłyszała niewypowiedziane słowa. Jeśli wrócimy.

- Kiedy wrócimy, poprowadzę cię do Dostąpienia – dokończyła Charlotte.

- Też wspomnę o jej sprawie – dodał Gideon. – Jakby nie było, miejsce w Radzie po ojcu należy do mnie. Jego przyjaciele mnie posłuchają. Nadal są lojalni naszej rodzinie. I poza tym, jak inaczej moglibyśmy wziąć ślub?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- Co? – odezwał się Gabriel, wykonując rękoma gwałtowny gest, przez który zrzucił najbliższy talerz na podłogę, gdzie się rozbił.

- Wziąć ślub? – spytał Henry – Żenisz się z przyjaciółką twojego ojca z Rady? Którą?

Gideon odrobinę zzieleniał. Oczywistym było, że nie chciał tego powiedzieć i nie wiedział, co teraz zrobić. Z przerażeniem wpatrywał się w Sophie, ale nie wyglądało na to, żeby miała mu pomóc. Wyglądała na zszokowaną jak ryba nagle wyrzucona na brzeg.

Cecily wstała i upuściła serwetkę na talerz.

- W porządku – rzekła, próbując użyć tonu jak najbardziej zbliżonego do tego, którego używała jej matka, kiedy kazała zrobić coś w domu. – Wszyscy niech stąd wyjdą.

Charlotte, Henry i Gideon podnieśli się. Cecily wyrzuciła ręce w górę.

- Nie ty, Gideonie Lightwoodzie – powiedziała. – Szczerze! Ale ty – wskazała na Gabriela – przestań się gapić. I rusz się. – Łapiąc go za tył marynarki, prawie wyciągnęła go z pokoju. Henry i Charlotte mocno się zapierali.

W momencie, kiedy opuścili pomieszczenie, Charlotte z Henry’m u jej boku ruszyła w kierunku pokoju gościnnego w celu napisania zapowiedzianej wiadomości do Clave. (Zatrzymała się na chwilę na zakręcie korytarza, aby zerknąć na Gabriela z dziwacznie rozbawionym wyrazem twarzy, ale Cecily podejrzewała, że on tego nie zauważył). Pozbyła się tej myśli ze swojej głowy szybko, niedbale. Była zbyt zajęta przyciskaniem ucha do drzwi jadalni, starając się usłyszeć, co się dzieje w środku.

Gabriel po krótkiej przerwie oparł się o ścianę obok drzwi. Był zarówno blady, jak i zaczerwieniony. Jego źrenice rozszerzyły się w szoku.

- Nie powinnaś tego robić – powiedział w końcu. – Podsłuchiwanie jest w najwyższym stopniu niestosowne, panno Herondale.

- To twój brat – wyszeptała Cecily z uchem przy drewnie. Mogła usłyszeć mamrotanie, ale nic konkretnego. – Powinieneś chcieć wiedzieć.

Przeciągnął po włosach obiema rękoma i odetchnął jak ktoś, kto przebiegł długi dystans. Później odwrócił się do niej i wyjął z kieszeni kamizelki swoją stelę. Szybko narysował na nadgarstku runę, potem położył płasko dłoń na drzwiach.

- Tym razem chcę.

Wzrok Cecily wędrował z jego ręki na zamyśloną twarz.

- Słyszysz ich? – zapytała. – Och, to nie w porządku!

- To wszystko bardzo romantyczne – rzekł Gabriel, a później zmarszczył czoło. – Albo byłoby, gdyby mój brat byłby w stanie wydobyć z siebie słowo bez brzmienia jak dusząca się żaba. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

Obawiam się, że nie zapisze się w historii jako jeden z najlepszych zalotników.

Cecily skrzyżowała ramiona zirytowana.

- Nie wiem, czemu to dla ciebie takie trudne – powiedziała. – Czy może martwi cię fakt, że twój brat chce poślubić służącą?

Kiedy Cecily zobaczyła surowy wyraz twarzy Gabriela, pożałowała, że była dla niego uszczypliwa zaraz po tym wszystkim, co przeszedł.

- Nic, co może zrobić, nie może być gorsze od tego, co uczynił mój ojciec. Przynajmniej gustuje w ludzkich kobietach.

Póki co, trudno było mu nie dokuczać. Był taki denerwujący.

- Ciężko to uznać za wielkie poparcie dla kobiety tak dobrej, jak Sophie.

Gabriel spojrzał na nią tak, jakby miał ostro się odciąć, ale potem lepiej to przemyślał.

- Nie to miałem na myśli. Jest świetną dziewczyną i będzie dobrym Nocnym Łowcą, kiedy Dostąpi. Przyniesie dumę naszej rodzinie i Anioł wie, że jej potrzebujemy.

- Wierzę, że ty także przyniesiesz rodzinie dumę – powiedziała cicho Cecily. – To, co właśnie zrobiłeś, co wyznałeś Charlotte, wymagało odwagi.

Gabriel nie ruszał się przez chwilę. Później wyciągnął do niej rękę.

- Weź mnie za rękę – rzekł. – Będziesz mogła przeze mnie słyszeć, co się dzieje w jadalni, jeśli chcesz.

Po chwili wahania Cecily złapała rękę Gabriela. Była ciepła i szorstka. Mogła poczuć tętnienie krwi pod jego skórą, dziwnie kojące – i w rzeczy samej, jeśli miała ucho przyciśnięte do drzwi, mogła słyszeć przez niego cichy pomruk wypowiadanych słów: miękki, niezdecydowany głos Gideona i ten delikatny należący do Sophie. Zamknęła oczy i słuchała.

~
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- Och – westchnęła Sophie anemicznie i usiadła na jednym z krzeseł – Och, mój…

Nie była w stanie zrobić niczego innego. Jej nogi były chwiejne i niepewne. W tym czasie Gideon stał przy kredensie, wyglądając na spanikowanego. Jego brązowo-blond włosy były dziko zmierzwione, ponieważ cały czas przeczesywał je dłońmi.

- Moja droga panno Collins… - zaczął.

- To… - Sophie zaczęła i zatrzymała się. – Ja nie… To trochę niespodziewane.

- Czyżby? – Gideon odszedł od kredensu i pochylił się nad stołem. Rękawy jego koszuli były lekko podwinięte. Sophie przyłapała siebie na przyglądaniu się jego nadgarstkom, porośniętym lekkimi blond włoskami i poznaczonymi białymi wspomnieniami po Znakach. – Z pewnością byłaś w stanie zauważyć cały respekt i szacunek, jaki do ciebie miałem. Podziw.

- Cóż – odezwała się Sophie. – Podziw. – Udało jej się wymówić to słowo tak, że w rzeczy samej zabrzmiało bardzo blado.

Gideon zarumienił się.

- Moja droga panno Collins – zaczął od nowa. – Prawdą jest, że moje uczucia do ciebie wykraczają daleko poza podziw. Opisałbym je jako najbardziej żarliwe uczucie. Twoja uprzejmość, piękno, wielkie serce… One mnie onieśmielają, co jest jedynym powodem mojego zachowania dzisiejszego ranka. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, że postanowiłem powiedzieć na głos najdroższe życzenia mojego serca. Proszę, nie czuj się zobowiązana do przyjmowania moich oświadczyn, tylko dlatego, że były publiczne. Wszelki wstyd z tym związany powinien i będzie mój.

Sophie spojrzała na niego. Kolor na jego policzkach pojawiał się i znikał, sprawiając, że jego zmieszanie było oczywiste.

- Ale nie oświadczyłeś się.

Gideon spojrzał zaskoczony.

- Ja… Co?

- Nie oświadczyłeś się – powiedziała Sophie ze spokojem. – Ogłosiłeś wszystkim przy śniadaniu, że masz zamiar mnie poślubić, ale to nie oświadczyny. To tylko deklaracja. Oświadczyny będą wtedy, kiedy mnie o to zapytasz.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

~

- Właśnie to powstrzymuje mojego brata – rzekł Gabriel, wyglądając na uradowanego w sposób, jaki zazwyczaj wygląda młodsze rodzeństwo, kiedy ich bracia bądź siostry zostali usadzeni.

- Och, cicho! – szepnęła Cecily, mocno ściskając jego rękę .– Chcę usłyszeć, co mówi pan Lightwood!

- Dobrze więc – powiedział Gideon w zdecydowany (jeszcze lekko przerażony) sposób, tak jak święty Grzegorz, wyruszając na walkę ze smokiem. – Zatem będą oświadczyny.

~

Oczy Sophie śledziły go, gdy szedł do niej przez pokój i uklęknął u jej stóp. Życie było niepewne, ale było kilka chwil, które chciało się zapamiętać, odcisnąć w umyśle, żeby wspomnienie mogło później zostać przywołane, jak kwiat zasuszony pomiędzy kartkami książki – podziwiany i wspominany na nowo.

Wiedziała, że nie będzie chciała zapomnieć sposobu, w jaki Gideon sięgnął po jej dłoń własną drżącą ręką, albo tego, w jaki sposób przygryzał wargę, zanim zaczął mówić.

- Moja droga panno Collins – odezwał się. – Proszę, wybacz mi ten niestosowny wybuch. To proste, że mam tak… tak wielki szacunek… Nie, nie szacunek, uwielbienie do ciebie, że czuję, jak ono toruje mi drogę każdego dnia. Od kiedy przyszedłem do tego domu, coraz mocniej uderzało mnie twoje piękno, odwaga i szlachetność. To zaszczyt, na który nigdy nie zasłużę, ale jak najbardziej gorliwie dążę do tego, żebyś mogła być tylko moja… To znaczy, jeśli zgodziłabyś się zostać moją żoną.

- Miłościwy – rzekła pełna zaskoczenia Sophie. – Ćwiczyłeś to?

Gideon mrugnął.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- Zapewniam, że to była całkowita improwizacja.

- Cóż, to było urocze. – Sophie uścisnęła jego dłonie. – I tak. Tak, kocham cię, i tak, wyjdę za ciebie, Gideonie.

Piękny uśmiech pojawił się na jego twarzy. On zaskoczył ich oboje, sięgając do niej i całując ją mocno w usta. Trzymała jego twarz w swoich dłoniach, kiedy się całowali. Smakował delikatnie liśćmi herbacianymi. Jego usta były miękkie, a pocałunek całkowicie słodki. Sophie tonęła w nim, w pryzmacie chwili, czując, że nic na całym świecie jej nie zagraża,

Dopóki głos Bridget, ponuro dochodzący z kuchni, nie przerwał jej szczęścia.

W czwartek byli poślubieni

A w piątek zostali straceni.

I pogrzebali ich na cmentarzu obok siebie,

Och, ma miłości,

I pogrzebali ich na cmentarzu obok siebie.

Odrywając się od Gideona z pewną niechęcią, Sophie wstała i wygładziła suknię.

- Proszę mi wybaczyć, panie Lightwood… To znaczy Gedeonie… Ale muszę zamordować kucharkę. Zaraz wracam.

~

- Och – westchnęła Cecily. – To było takie romantyczne!

Gabriel zdjął rękę z drzwi i uśmiechnął się do niej. Jego twarz zmieniała się, kiedy się uśmiechał. Wszystkie ostre rysy ulegały wygładzeniu, a jego oczy z koloru lodu zmieniały barwę na zieleń wiosennych liści w blasku słońca.

- Płaczesz, panno Herondale?

Zamrugała wilgotnymi rzęsami, nagle zdając sobie sprawę, że on nadal trzymał jej dłoń. Cały czas mogła poczuć delikatny puls w jego nadgarstku. Pochylił się ku niej, a ona wyłapała jego wczesnoporanny zapach – mieszankę herbaty i mydła do golenia.

Prędko się odsunęła, uwalniając swoją rękę.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

- Dziękuję za umożliwienie mi posłuchania – rzekła. – Muszę… Iść do biblioteki. Jest coś, co muszę zrobić przed jutrem.

Jego twarz zmarszczyła się w zmieszaniu.

- Cecily…

~

Do: Edmund i Linette Herondale

Ravenscar Manor

West Riding, Yorkshire

Kochana Mamo, kochany Tato,

Zaczynałam ten list tak wiele razy i nigdy go nie wysłałam. Za pierwszym razem przez poczucie winy. Wiedziałam, że byłam przekorna i nieposłuszna, kiedy Was opuściłam i nie byłam w stanie zmierzyć się z dowodami mojego złego postępowania czarno na białym.

Później tęskniłam za domem. Tak bardzo mi was brakowało. Tęskniłam za zielonymi wzgórzami wyrastającymi za dworem, fioletowym wrzosem kwitnącym latem i mamą śpiewającą w ogrodzie. Tu było zimno, wszystko było czarne, brązowe i szare, występowały gęste mgły i duszące powietrze. Myślałam, że umrę z samotności, ale jak mogłam Wam to powiedzieć? W końcu to był mój wybór.

Następny pojawił się smutek. Planowałam, że tu przyjadę i zabiorę ze sobą Willa, aby mu pokazać, gdzie są jego obowiązki i zabiorę go do domu. Ale Will miał własne idee co do obowiązków, honoru i złożonych obietnic. Zobaczyłam, że nie mogę sprowadzić do domu kogoś, kto już tam jest. Nie wiedziałam, jak Wam to powiedzieć.

Kolejne było szczęście. To może wydawać wam się dziwne, tak jak i mi na początku, że nie byłam w stanie wrócić do domu, bo znalazłam coś, co mnie zadowalało. Kiedy trenowałam, aby zostać Nocnym Łowcą, czułam w mojej krwi emocje, te same, o których mówiła mama za każdym razem, kiedy przechodziliśmy z Welshpool do widoku Dyfi Valley. Z serafickim nożem w ręku jestem kimś więcej niż tylko Cecily Herondale, najmłodszą z trójki rodzeństwa, córką dobrych rodziców, która kiedyś miała zostać korzystnie wydana za mąż i wydać na świat potomstwo.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

Jestem Cecily Herondale, Nocnym Łowcą, a moja pozycja jest wysoka i chwalebna.

Chwała. Cóż za dziwne słowo, coś, czego kobiety nie powinny chcieć, ale czy nasza królowa nie jest triumfatorką? Czy królowa Bess nie była nazywana Gloriana?

Ale jak mogłabym wam powiedzieć, że wybrałam chwałę zamiast pokoju? Ciężko wypracowanego pokoju, po tym jak opuściliście Clave, aby zapewnić go mi? Jak mogłabym powiedzieć, że byłam szczęśliwa jako Nocny Łowca bez wspominania waszego największego nieszczęścia? To życie, od którego się odwróciliście, życie, w którym szukaliście niebezpieczeństw, aby chronić mnie, Willa i Ellę. Co miałabym powiedzieć, aby nie złamać Waszych serc?

Teraz… Teraz to zrozumiałe. Zdałam sobie sprawę, jak wiele oznacza kochanie kogoś bardziej niż samego siebie. Teraz już wiem, że nie chcieliście, żebym była taka jak wy, tylko żebym była szczęśliwa. I daliście mi – daliście nam – wybór. Widzę tych, którzy dorastali w Clave i którzy nigdy nie mieli wyboru, kim chcą zostać i jestem wdzięczna za to, co zrobiliście. Wybór życiowej drogi to coś całkiem innego niż rodzenie się do konkretniej. Nauczyło mnie tego życie Jessamine Lovelace.

A co do Willa i sprowadzania go do domu: Wiem, Mamo, bałaś się tego, że Nocni Łowcy zabiorą Twojemu delikatnemu chłopcu całą miłość. Ale jest kochany i kocha. Nie zmienił się. I kocha Was, tak samo jak ja. Pamiętajcie o mnie, ja będę zawsze pamiętała o Was.

Wasza kochająca córka,

Cecily

~

Do: Członkowie Clave Nefilim

Od: Charlotte Branwell

Moi drodzy Bracia i Siostry w broni,

Moim smutnym obowiązkiem jest zrelacjonowanie Wam tego, że pomimo przestawienia Konsulowi Waylandowi niepodważalnego dowodu potwierdzonego przez jednego z moich Nocnych Łowców, że Mistrz, jeden ze śmiertelnych wrogów Nefilim, pojawił się w naszych czasach, jest rezydentem Cadair Idris w Walii – nasz szanowny Konsul w tajemniczy sposób zignorował tę informację. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Shadys Korekta: Gladys

Ja traktuję wiedzę o lokalizacji naszego wroga i możliwość zniszczenia jego planów unicestwienia nas jako sprawę najwyższej wagi.

Dzięki środkom przewidzianym przeze mnie i mojego męża, słynnego wynalazcę Henry’ego Branwell, Nocni Łowcy do mojej dyspozycji w londyńskim Instytucie będą pracować z największym wysiłkiem, aby przybyć do Cadair Idris i tam poświęcić nasze życia, by powstrzymać Mistrza. Najbardziej smuci mnie fakt opuszczania Instytutu bez ochrony, ale jeśli Konsul Wayland może być skłoniony do jakichkolwiek działań, będziemy wdzięczni za wysłanie strażników do ochrony opuszczonego budynku. Jest nas dziewięcioro, troje nie jest nawet Nocnymi Łowcami, ale dzielnymi Przyziemnymi trenowanymi przez nas w Instytucie, którzy zgłosili się na ochotników do walki. Nie mogę powiedzieć, że mamy duże nadzieje, ale wierzę, że musimy spróbować.

Oczywiście, nie mogę nikogo z Was zmusić. Jak przypomniał mi Konsul Wayland, nie jestem na wystarczająco wysokiej pozycji, aby dowodzić siłami Nocnych Łowców, ale będę czuła się zobowiązana, jeśli ktoś z Was zgodzi się ze mną, że Mistrz musi zostać pokonany i to teraz oraz przybędzie jutro do Instytutu w Londynie i udzieli nam wsparcia.

Z poważaniem,

Charlotte Branwell,

Przewodnicząca Instytutu w Londynie

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

ROZDZIAŁ XVIII

Za to jedynie

I choćby za to jedynie mszczę się na Śmierci Gniewem, który buduje się w mym sercu: Rozdzieliła nas tak bardzo że nie słyszymy już siebie. 1

1 tłumaczenie: windy dreams

2 Statek, którym Tessa przypłynęła do Londynu

– ALFRED, LORD TENNYSON, IN MEMORIAM A. H. H.

Tessa stała nad przepaścią w okolicy, której nie znała. Wzgórza dookoła były zielone i opadały ostro w stronę niebieskiego morza. Krakające morskie ptaki krążyły wokół niej, a szara ścieżka wiła się jak wąż wzdłuż krawędzi klifu. Naprzeciw siebie na owej ścieżce widziała Willa.

Miał na sobie czarny strój bojowy, a na nim czarny płaszcz opryskany błotem, jakby chłopak wrócił właśnie z długiej wędrówki. Był bez czapki i rękawiczek, a jego czarne włosy splątał wiatr. Tak samo uczynił z włosami Tessy, pozostawiając w nich zapach soli oraz mokrych roślin, rosnących na brzegu morza – zapach, który przypominał jej rejs Main2.

– Will! – krzyknęła. Było coś samotnego w jego postawie. Przypominał Tristana, patrzącego na Morze Irlandzkie w nadziei, iż ujrzy statek, na którego pokładzie Izolda miała do niego wrócić. Will nie odwrócił się na dźwięk jej głosu, podniósł jedynie ramiona, pozwalając, by jego płaszcz unosił się na wietrze jak skrzydła.

W jej sercu pojawił się strach. Izolda wróciła do Tristana, ale wtedy było już za późno. Umarł on bowiem z żalu.

– Will! – zawołała znowu, tym razem głośniej.

A on zrobił krok do przodu, wychodząc poza urwisko. Tessa rzuciła się i spojrzała w dół, ale ujrzała jedynie szaroniebieską wodę i białą grzywę morskich fal. Każdy napływ wody wydawał się nieść do niej jego głos.

– Obudź się, Tesso. Obudź się.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

– Proszę się obudzić, panno Gray. Panno Gray!

Tessa wyprostowała się gwałtownie. Zasnęła na krześle koło kominka w swoim małym więzieniu; była przykryta szorstkim, niebieskim kocem, choć nie mogła sobie przypomnieć, skąd go ma. Pokój oświetlały jedynie pochodnie i ogień z kominka, tak więc stwierdzenie, jaka jest aktualnie pora dnia, było niemożliwe.

Mortmain stał przed Tessą, a za nim znajdował się automat. Był on bardziej ludzki niż reszta maszyn, które dotąd widziała. W przeciwieństwie do pozostałych miał nawet ubranie – wojskową tunikę i spodnie. Sprawiło to, że jego głowa wyglądała jeszcze bardziej niesamowicie z tymi zbyt gładkimi rysami i łysą, metaliczną skórą na niej. A jego oczy… Choć wiedziała, że zrobiono je ze szkła, to sposób, w jaki ognistoczerwone tęczówki wydawały się ją przeszywać…

– Zimno ci – stwierdził Mortmain.

Tessa wypuściła powietrze, a jej oddech zmienił się w kłęby białej pary.

– To, jak ciepło mnie przyjmujesz, pozostawia wiele do życzenia.

– Zabawne – rzekł, a kąciki jego wąskich ust uniosły się lekko. Miał na sobie ciężki płaszcz, zrobiony z wełny karakułowej3, a pod nim szary garnitur, jak przystało na człowieka biznesu. – Panno Gray, nie obudziłem pani bez powodu. Przyszedłem, ponieważ chcę, by pani zobaczyła, jak pomoc przy wspomnieniach mego ojca pozwoliła mi osiągnąć mój cel –dodał i wskazał dumnie na automat stojący koło niego.

3 Karakuł – azjatycka owca tłustoogoniasta

– Kolejny robot? – zapytała Tessa bez cienia zainteresowania w głosie.

– Och, jakże to niegrzecznie z mojej strony! – Oczy Mortmaina przeniosły się na kreaturę. – Przedstaw się.

Usta metalicznego stworzenia otworzyły się; Tessa ujrzała błysk mosiądzu.

– Jestem Armaros – przemówiło. – Przez miliard lat dowodziłem wiatrami wielkich otchłani między światami. Walczyłem na równinach Brocelind z Nocnym Łowcą Jonathanem. Przez ostatnie tysiąc lat leżałem zamknięty w Pyxis. Teraz, kiedy mój Mistrz mnie uwolnił, to jemu służę.

Tessa podniosła się, a koc ześlizgnął się z jej nóg, na co nie zwróciła uwagi. Robot przyglądał się jej. Jego oczy… Oczy tego pełne były inteligencji i świadomości, której nie posiadał żaden wcześniejszy automat.

– Co to jest? – wyszeptała.

– Automat wypełniony duszą demona. Podziemni mają swoje sposoby na uchwycenie demonicznej energii i jej używanie. Ja użyłem owej energii, by dać siłę robotom, które widziałaś już wcześniej. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Ale Armaros i jego bracia są inni. To opancerzone demony. Mają rozum i mogą myśleć. Nie tak łatwo je przechytrzyć. I bardzo trudno zabić.

Armaros poruszył się; Tessa zauważyła, że robi to płynnie i gładko, bez zakłóceń i szarpnięć. Że rusza się jak człowiek. Automat wyciągnął miecz wiszący u jego boku i podał go Mortmainowi. Ostrze pokryto runami, z którymi Tessa zdążyła się dobrze zaznajomić – takimi, jakie zdobiły oręż wszystkich Nocnych Łowców. Runami, które sprawiały, że była to broń Nefilim. Runami, które były zabójcze dla demonów. Armaros nie powinien nawet móc spojrzeć na ostrze, a tym bardziej go dotknąć.

Żołądek Tessy zacisnął się. Demon podał miecz Mortmainowi, który trzymał go z precyzją wieloletniego oficera marynarki wojennej. Obrócił ostrze i wbił je w pierś demona.

Tessa usłyszała dźwięk rozdzieranego metalu. Była przyzwyczajona do widoku przewracających się automatów czy tryskającej czarnej mazi. Jednak demon, niewzruszony, dalej stał nieruchomo niczym jaszczurka na słońcu. Mortmain brutalnie przekręcił rękojeść i wyciągnął broń.

Ostrze spopieliło się jak kłoda wrzucona do ognia.

– Widzisz – zaczął Mortmain. – Ta armia została stworzona, by zniszczyć Nocnych Łowców.

Tessa nigdy wcześniej nie widziała uśmiechających się automatów, Armaros był pierwszy; nie wiedziała nawet, że jego twarz jest do czegoś takiego przystosowana.

– Oni zabili wielu moich pobratymców. Zniszczyć ich wszystkich – to będzie dla mnie prawdziwa przyjemność.

Tessa przełknęła ślinę, starając się, by Mistrz tego nie zobaczył. Jego wzrok przenosił się z Tessy na automat i z powrotem, więc trudno było stwierdzić, na kogo patrzy z większym zachwytem. Dziewczyna chciała krzyczeć, rzucić się na niego i podrapać mu twarz. Jednak pomiędzy nimi znajdowała się połyskująca, niewidzialna ściana, przez którą i tak by się nie przedarła.

Och, będziesz czymś więcej niż tylko jego żoną, panno Gray, powiedziała kiedyś pani Black, Będziesz zagładą Nefilim. Do tego zostałaś stworzona.

– Nie tak łatwo zabić Nocnych Łowców – rzekła Tessa. – Widziałam, jak rozcinali twoje automaty. Być może te tutaj nie mogą zostać powalone za pomocą run, ale praktycznie każde ostrze może zarysować metal i przeciąć przewody.

Mortmain wzruszył ramionami.

– Nocni Łowcy nie są przyzwyczajeni do walki przeciw stworzeniom, którym nie może zaszkodzić broń z runami. To ich spowolni. Poza tym, mam niezliczoną ilość automatów. To będzie jak próba odparcia fali. – Przechylił głowę na bok. – Czy teraz widzisz geniusz mojego wynalazku? Jednak podziękowania należą się również pani, panno Gray, za ostatni element układanki. Myślałem, że może będziesz nawet… podziwiać to, co razem stworzyliśmy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather
Podziwiać? Spojrzała mu w oczy, myśląc, że z niej kpi, jednak ujrzała w nich szczere pytanie, ciekawość połączoną z oziębłością. Tessa pomyślała o tym, jak wiele czasu musiało minąć od ostatniej pochwały, którą usłyszał od innego człowieka i wzięła głęboki oddech.

– Jesteś wielkim wynalazcą, nie ma co do tego wątpliwości – powiedziała.

Mortmain uśmiechnął się usatysfakcjonowany.

Tessa czuła na sobie wzrok mechanicznego demona, czuła jego napięcie i gotowość bojową, ale jeszcze bardziej świadoma była obecności Mortmaina. Serce biło jej szybciej. Wydawało jej się, że stoi nad przepaścią, zupełnie jak we śnie. Taka rozmowa z Mortmainem wydawała się ryzykowna i wolałaby spaść lub polecieć. Musiała jednak skorzystać z okazji.

– Wiem, dlaczego mnie tu przyprowadziłeś – powiedziała. – Nie chodziło jedynie o sekrety twojego ojca.

W jego oczach pojawiły się gniew oraz zmieszanie. Nie zachowywała się tak, jak on by tego oczekiwał.

– Co masz na myśli?

– Jesteś samotny – rzekła. – Otoczyłeś się stworzeniami, które nie są prawdziwe, które nie żyją. W oczach innych widzimy swoją duszę. Jak długo nie widziałeś swojej?

Mortmain zmrużył oczy.

– Miałem duszę. Ale została wypalona przez to, czemu poświęciłem swoje życie, przez dążenie do sprawiedliwości i rekompensaty.

– Nie nazywaj zemsty sprawiedliwością.

Demon zachichotał pogardliwie, jakby oglądał wybryki kociaka.

– Pozwolisz jej zwracać się do ciebie w ten sposób, Mistrzu? – zapytał. – Mogę uciąć jej język, jeśli tego chcesz, uciszyć ją na wieki.

– Okaleczenie jej niczemu by się nie przysłużyło. Ma moce, o których nie masz pojęcia – odpowiedział Mortmain, wciąż patrząc na Tessę. – Istnieje pewne stare, chińskie powiedzenie, być może twój narzeczony kiedyś o nim wspominał, które mówi „Człowiek nie może żyć pod tym samym Niebem, pod którym żyje zabójca jego ojca”. Muszę zlikwidować Nocnych Łowców spod mojego Nieba; nie będą dłużej stąpali po ziemi. Nie usiłuj odwoływać się do mojej dobrej strony, Tesso, gdyż nie mam takowej.

Tessa nie mogła się powstrzymać – pomyślała o Opowieści o Dwóch Miastach, o Lucie Manette, próbującej znaleźć lepszą stronę Sydney’a Cartona. Zawsze myślała o Willu jako Sydney’u, pochłoniętym przez grzech i rozpacz pomimo tego, że pragnął czegoś zupełnie innego. Ale Will był dobrym człowiekiem, dużo lepszym niż Carton kiedykolwiek mógł się stać. A Mortmain w ogóle ledwo był człowiekiem. Tessa nie tyle odwoływała się do jego lepszej natury, co do próżności: niewątpliwie każdy mężczyzna myślał o sobie jako o kimś dobrym. Nikt nie postrzega samego siebie jako czarny charakter.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

– Z pewnością tak nie jest. Na pewno możesz być poczciwy i dobry. Spełniałeś jedynie swoją powinność. Dałeś życie i inteligencję tym… Tym swoim Diabelskim Maszynom. Stworzyłeś coś, co może zniszczyć Nocnych Łowców. Poświęciłeś temu całe swoje życie, bo wierzyłeś, że Nocni Łowcy są zepsuci i brutalni. Jeśli teraz odpuścisz, to wygrasz. Pokażesz, że jesteś lepszy niż oni – powiedziała Tessa i spojrzała na twarz Mortmaina. Pojawiło się na niej wahanie, jego usta nieznacznie drżały, a ramiona napięły się.

Uśmiechnął się.

– Więc myśli pani, że mogę stać się lepszy? Mam uwierzyć, że jeśli zrobię, co pani mi każe, że jeśli teraz odpuszczę, to zostanie pani ze mną i nie wróci do Nocnych Łowców?

– Czemu nie, panie Mortmain. Przysięgam, że zostanę – rzekła Tessa, przełykając gorycz. Jeśli ceną za ocalenie Willa i Jema, Charlotte, Henry’ego i Sophie miałoby być pozostanie z Mortmainem, zrobiłaby to. – Wierzę, że możesz znaleźć swoją lepszą stronę. Wierzę, że każdy może.

Kąciki jego ust uniosły się lekko.

– Jest już południe, panno Gray – powiedział. – Nie chciałem budzić pani wcześniej. Ale teraz proszę ze mną, bo jest coś, co chciałbym pani pokazać.

– Co takiego? – Tessa wyprostowała się.

– Coś, na co czekałem bardzo długo – odpowiedział Mortmain z uśmiechem.

~

Do: Konsul Josiah Wayland

Od: Inkwizytor Victor Whitelaw

Josiahu, wybacz mi nieformalny charakter tegoż listu, lecz piszę go w pośpiechu. Jestem pewien, że nie będzie to jedyny list – prawdopodobnie nie jest on nawet pierwszy – który otrzymasz na ten temat. Ja bowiem otrzymałem już ich wiele. Każdy z nich dotyczy tego samego zagadnienia, tego samego pytania, które nie może opuścić mojej głowy: Czy informacje, które otrzymujemy od Charlotte Branwell, są zgodne z prawdą? Bo jeśli tak, to wydaje mi się, że szanse na to, iż Mistrz jest w Walii, są więcej niż duże. Wiem, że masz wątpliwości co do prawdomówności Williama Herondale’a, jednak oboje znaliśmy jego ojca. Podejmował decyzje pochopnie i przez pryzmat swych uczuć, a mimo to nie znalazłbyś uczciwszego człowieka. Nie sądzę, by młody Herondale był kłamcą. Jednakowoż, wskutek wiadomości od Charlotte, Clave pogrążyło się w chaosie. Myślę, że powinniśmy niezwłocznie zwołać Posiedzenie Rady. Jeśli tego nie zrobimy, zaufanie Nocnych Łowców do ich Konsula oraz Inkwizytora zostanie bezpowrotnie stracone.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Ogłoszenie spotkania pozostawiam Tobie, jednak pamiętaj, że nie jest to prośba. Zbierz Radę albo zrezygnuję ze swojego stanowiska, przy okazji informując wszystkich, dlaczego to robię.

Victor Whitelaw

~

Willa obudziły krzyki.

Lata szkolenia przyczyniły się do niezwłocznej reakcji: kucał już na podłodze, choć nie był nawet do końca rozbudzony. Rozglądając się, zauważył, że mały pokój był pusty, a meble – wąskie łóżko i zwyczajny, ledwo widoczny w cieniu stół – nie zostały naruszone.

Ciszę znów rozdarły krzyki, tym razem jeszcze głośniejsze. Dochodziły one zza okna. Will wstał, przeszedł bezgłośnie przez pokój, odsunął jedną z zasłon i wyjrzał na zewnątrz.

Ledwie pamiętał, jak wszedł do miasta, prowadząc za sobą wyczerpanego Baliosa. Małe walijskie miasteczko, podobnie jak wiele innych małych walijskich miasteczek, nie wyróżniało się niczym szczególnym. Will łatwo znalazł tawernę i oddał Baliosa pod opiekę stajennego, prosząc, by nakarmił go gorącymi otrębami. Fakt, iż Will mówił po walijsku, sprawił, że karczmarz nieco się rozluźnił i szybko zaprowadził go do pokoju, gdzie chłopak natychmiast rzucił się na łóżko i zasnął.

Księżyc świecił jasno, a jego położenie wskazywało na to, że nie było jeszcze zbyt późno. Szara mgła zdawała się wisieć nad miastem. Jednak Will tylko przez chwilę myślał o tym jak o mgle, bo już w następnej uświadomił sobie, że to dym. Jasnoczerwone plamy oplatały miejskie domy. Will zmrużył oczy. Postacie przemykały tam i z powrotem w cieniu. Więcej krzyków – błysk, który mógł być tylko i wyłącznie błyskiem ostrza...

Wybiegł z pokoju z na wpół zasznurowanymi butami i serafickim nożem w ręku. Zbiegł po schodach i wpadł do głównej sali karczmy. Było ciemno i zimno – nie palił się ogień, a kilka okien zostało rozbitych, wpuszczając do środka nocny chłód. Szkło pokrywało podłogę niczym kawałki lodu. Drzwi stały otworem. Przemknąwszy przez nie, Will zobaczył, że górne zawiasy zostały niemal wyrwane z futryny, jakby ktoś próbował je uwolnić.

Wybiegł z tawerny i ruszył w stronę stajni. Dym stawał się tu gęstszy. Will rzucił się przed siebie i prawie przewrócił się o garbatą postać leżącą na ziemi. To był stajenny z podciętym gardłem, ziemię pod nim pokrywała krew. Miał otwarte oczy, ale jego skóra była już zimna. Will przełknął gorycz i wyprostował się.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Ruszył mechanicznie w stronę stajni, rozważając różne możliwości. Atak demonów? A jeśli natknął się w środku na coś, co wcale nie jest nadprzyrodzone, na jakiś spór mieszczan albo Bóg wie co innego? Nikt szczególnie go nie szukał, chociaż to było jasne.

Wszedłszy do stajni, Will usłyszał niespokojne rżenie Baliosa. Okazało się jednak, że jest ona nienaruszona. Tej nocy na szczęśnie nie spały w niej żadne inne koni. W chwili, gdy drzwi boksu się otworzyły, Balios wystrzelił do przodu, niemal przewracając Willa. Will ledwo zdążył odskoczyć, zanim koń ruszył pędem w kierunku wyjścia.

– Balios! – Will zaklął i wystartował za koniem, mijając karczmę i wybiegając na główną ulicę miasta.

Will zamarł. Ulica pogrążona była w chaosie. Na poboczu drogi, jak śmieci, leżały powyginane ciała. Domy miały szeroko otwarte drzwi i rozbite okna, a kilka płonęło. Ludzie wbiegali i wybiegali z cienia, krzycząc i wołając się nawzajem. Patrząc na ten horror, Will zauważył rodzinę wybiegającą z płonącego domu – ojciec w koszuli nocnej dyszał i kaszlał, kobieta za nim trzymała za rękę małą dziewczynkę.

Ledwo wytoczyli się na ulicę, tuż przed nimi z cienia wyłoniły się jakieś postacie. Światło księżycowe odbiło się od metalu.

Automaty.

Poruszały się płynnie, bez niepewności czy zakłóceń. Nosiły ubrania – pstrokatą mieszankę wojskowych mundurów, z których niektóre Will rozpoznawał, inne zaś nie. Jednak ich twarze miały metalowe, tak jak ręce trzymające miecze o długich ostrzach. Było ich trzech – jeden w poszarpanej tunice Armii Czerwonej szedł przed siebie, śmiejąc się – śmiejąc się? – a ojciec rodziny próbował schować za sobą żonę i córkę, potykając się na zakrwawionej kostce brukowej.

Wszystko to wydarzyło się w jednym momencie, tak szybko, że Will nawet nie zdążył się poruszyć. Błysnęły ostrza i do hałdy na ulicy dołączyły trzy kolejne ciała.

– To jest to – powiedział automat w poszarpanej tunice – Spalić ich domy i wypalić ich wszystkich jak szczury. Zabijać ich podczas ucieczki... – Automat podniósł głowę i wydawało się, że spojrzał na Willa. Nawet przez dzielącą ich przestrzeń, Will poczuł siłę tego spojrzenia.

– Nakir – uniósł seraficki nóż.

Ostrze zapłonęło jasno, oświetlając ulicę. Wiązka białego światła pośród czerwonych płomieni. Przez krew i ogień Will zobaczył, że automat w czerwonej tunice spokojnie kroczy w jego stronę. Metalowa ręka – wyraźnie zakrzywiona na rękojeści trzymanego noża – wyglądała jak ludzka.

– Nefilim – powiedziała kreatura, zatrzymując się zaledwie kilka stóp od Willa. – Nie spodziewaliśmy się tu takich jak ty.

– Bez wątpienia – odparł Will. Zrobił krok do przodu i wbił seraficki nóż w klatkę piersiową automatu. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Wydał on z siebie słaby, skwierczący dźwięk, przypominający smażenie boczku na patelni. Gdy automat spojrzał w dół z rozbawieniem, Nakir spopielił się, pozostawiając rękę Willa zaciśniętą na niewidocznej rękojeści.

Automat zachichotał i spojrzał na Willa. W jego oczach można było dojrzeć życie i inteligencję, a Will zorientował się, że patrzy na coś, czego nigdy wcześniej nie widział – nie tylko na istotę, która mogła spopielić seraficki nóż, ale na rodzaj maszyny posiadający własną wolę, spryt i strategię – na maszynę, która mogła spalić wieś i wymordować jej mieszkańców.

– I teraz widzisz – powiedział demon, bo to nim była istota przed nim stojąca. – Nefilim, te wszystkie lata, kiedy wysyłaliście nas precz z tego świata za pomocą waszych ostrzy z runami. Teraz mamy ciała, które sprawiają, że wasza broń jest do niczego. A ten świat będzie nasz.

Will wciągnął powietrze, gdy demon uniósł miecz. Zrobił krok do tyłu i schylił się, a coś przebiegło drogą koło niego. Coś wielkiego i czarnego, co stanęło i kopnęło automat, odrzucając go w bok.

Balios.

Will chwycił po omacku jego grzywę. Demon podniósł się z błota i skoczył, ostrze błysnęło, a Balios zaczął uciekać z Willem kołyszącym się w górę i w dół na jego grzbiecie. Pędzili wspólnie brukowaną ulicą, a wiatr rozwiewał czarne włosy chłopaka i osuszał wilgoć z jego twarzy – łzy bądź krew.

~

Tessa siedziała na podłodze swojego pokoju w twierdzy Mortmaina, wpatrując się tępo w ogień.

Płomienie odbijały się od jej rąk i niebieskiej sukienki, którą miała na sobie. Wszystko było we krwi. Nie wiedziała, jak do tego doszło: miała obdartą skórę na nadgarstku i ledwo przypominała sobie trzymający ją automat, który rozdzierał jej skórę swoimi ostrymi, metalowymi palcami.

Nie mogła uwolnić się od obrazów, które zawładnęły jej umysłem – wspomnienia ze zniszczenia wioski w dolinie. Idąc tam, miała zawiązane oczy i prowadziły ją automaty, które potem bezceremonialnie rzuciły ją na szary kamień, z którego idealnie widziała wioskę.

– Patrz – powiedział wtedy Mortmain, nie patrząc na nią, tylko napawając się widokiem. – Zobacz, panno Gray, a dopiero potem mów mi o odkupieniu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Tessa była uwięziona – automat trzymał ją od tyłu, zasłaniając usta, a Mortmain wymieniał pod nosem rzeczy, które jej zrobi, jeśli odważy się odwrócić wzrok od wioski. Patrzyła więc bezradnie, jak automaty wchodziły do miasta, podcinając gardła niewinnym mężczyznom i kobietom. Księżyc miał kolor czerwieni, jak mechaniczna armia podpalająca dom za domem, mordująca rodziny.

A Mortmain jedynie się śmiał.

– Teraz widzisz – rzekł. – Te stworzenia, są zdolne do strategicznego myślenia i posiadają rozum. Jak ludzie. Ale w przeciwieństwie do nich, są one niezniszczalne. Spójrz, tam, na tego głupca z karabinem.

Tessa nie chciała na to patrzeć, jednak nie miała wyboru. Przyglądała się więc suchymi oczyma i z ponurym wyrazem twarzy, jak oddalona od nich postać podnosi karabin, by się obronić. Wybuchy uderzyły w kilka z automatów, ale nie zniszczyły ich. Roboty ruszyły w stronę mężczyzny, wyrwały mu karabin i popchnęły w dół ulicy.

A potem rozdarły go na strzępy.

– Demony – wyszeptał Mortmain. – Są bezlitosne i uwielbiają siać zniszczenie.

– Proszę – wykrztusiła Tessa. – Proszę, niech pan przestanie. Będę robić, cokolwiek sobie pan zażyczy, ale proszę, oszczędzić wioskę.

Mortmain zachichotał sucho.

– Mechaniczne stworzenia nie mają serca, panno Gray – powiedział. – Nie znają litości, tak samo jak ogień czy woda. Równie dobrze mogłaby pani prosić powódź czy pożar, by przestały niszczyć.

– Nie błagam ich – powiedziała. Kątem oka zauważyła czarnego jeźdźca na czarnym koniu. Może komuś uda się uniknąć rzezi. – Błagam pana.

Zwrócił swoje zimne oczy na Tessę, a były one tak puste jak niebo.

– W moim sercu również nie ma litości. Wcześniej mozolnie odwoływałaś się do mojej lepszej strony. Przyprowadziłem cię tutaj, aby ukazać ci bezsens takiego działania. Nie mam lepszej strony, do której mogłabyś się odwoływać. Straciłem ją lata temu.

– Ale ja zrobiłam to, o co mnie pan prosił – powiedziała Tessa desperacko – Nie ma potrzeby, by robił pan to, żebym ja...

– Nie robię tego, żeby wykonywała pani moje rozkazy – przerwał jej, przenosząc wzrok z dala od niej. – Automaty muszą być wypróbowane, nim będę mógł wysłać je do walki. To prosta nauka. Mają teraz inteligencję. Myślą strategicznie. Nic nie może im przeszkodzić.

– W takim razie kiedyś zwrócą się przeciwko tobie.

– Nie zwrócą się. Ich życie jest ściśle powiązane z moim. Jeśli ja umrę, one zostaną zniszczone. Muszą mnie więc chronić. – Jego spojrzenie było zimne i odległe. – Dość. Przyprowadziłem cię tutaj, by pokazać, że jestem, jaki jestem, i że musisz to zaakceptować. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Twój mechaniczny anioł chroni twe życie, ale życia wielu innych niewinnych ludzi są teraz w moich rękach – w twoich rękach. Nie próbuj mnie testować, a nie zniszczę kolejnej wioski. Nie chcę słyszeć więcej męczących protestów.

Twój mechaniczny anioł chroni twe życie. Położyła na nim rękę i poczuła pod palcami znajome tykanie. Zamknęła oczy, ale okropne obrazy utrzymywały się pod powiekami. Widziała w swoim umyśle Nefilim zabijanych jak mieszkańcy wioski przez automaty, widziała Jema rozszarpanego przez mechaniczne potwory, Willa pchniętego metalicznym ostrzem, płonących Charlotte i Henry'ego...

Tessa zacisnęła rękę brutalnie wokół aniołka i zerwała go z szyi, rzucając go na nierówną, pokrytą kamieniami ziemię. Czerwone iskry rozbłysły wokół niego jak wokół kłody wrzuconej do ognia. W ich świetle zobaczyła na swojej lewej ręce ledwo widoczne blizny, które powstały zaraz po tym jak powiedziała Willowi o tym, iż jest zaręczona z Jemem.

Zupełnie tak jak wtedy, jej ręka powędrowała do pogrzebacza. Podniosła go, czując jego ciężar w dłoni. Ogień wspiął się wyżej. Widziała świat przez złotą mgłę, gdy podnosiła pogrzebacz i kładła go na mechanicznym aniołku.

Żelazny pogrzebacz zmienił się w metaliczny proszek, wokół niego zawisła chmura błyszczącego włókna, a mimo to mechaniczny anioł leżał przed jej kolanami nietknięty.

I wtedy zaczął się przesuwać i zmieniać. Jego skrzydła drżały, zamknięte powieki otworzyły się i zaczęły się z nich wylewać cienkie wiązki białego światła. Promieniował światłem jak obrazy przedstawiające Gwiazdę Betlejemską. Powoli zaczął przyjmować pewien kształt – postać anioła.

Światło było tak jasne, że trudno było patrzeć wprost na nie. Tessa widziała, poprzez nie słaby zarys czegoś przypominającego człowieka. Mogła dostrzec oczy, które nie miały tęczówek ani źrenic, zastępowały je bowiem kryształy, błyszczące w blasku ognia. Anioł miał szerokie skrzydła, wychodzące z ramion, a każde pióro kończył kawałek błyszczącego metalu. Jego ręce spoczywały na rękojeści miecza.

Puste, świecące oczy anioła spoczęły na Tessie. Dlaczego próbujesz mnie zniszczyć? Jego głos był słodki, roznosił się w powietrzu jak muzyka. Ja cię chronię.

Nagle Tessa pomyślała o bladym Jemie, opierającym się na swym łóżku. Życie to coś znacznie więcej niż egzystencja.

– Nie ciebie chcę zniszczyć, lecz siebie.

Dlaczego więc to robisz? Życie jest darem.

– Staram się robić to, co słuszne – odpowiedziała. – Utrzymując mnie przy życiu, pozwalasz istnieć ogromnemu złu.

Zło. Melodyjny głos był zamyślony. Tak długo siedziałem w swoim mechanicznym więzieniu, że zapomniałem, co jest dobre, a co złe.

– Mechanicznym więzieniu? – wyszeptała Tessa. – Jak można uwięzić anioła? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

Uwięził mnie John Thaddeus Shade. Rzucił zaklęcie na moją duszę i zamknął ją w tym mechanicznym ciele.

– Jak w Pyxis – rzekła Tess. – Tylko że zamiast demona zamknięty został anioł.

Jestem boskim aniołem, powiedział, unosząc się przed nią. Jestem bratem Sijila, Kurabiego, Zuraha, Fravashisa i Dakinisa.

– A... a to jest twoja prawdziwa forma? Czy właśnie tak wyglądasz?

Widzisz tylko fragment tego, czym jestem. W swojej prawdziwej postaci jestem śmiertelną chwałą, Wolność Nieba była moja, nim zostałem uwięziony i związany z tobą.

– Przepraszam... – wyszeptała.

Nie jesteś winna. Nie ty mnie uwięziłaś. Nasze dusze są związane, to prawda, ale nawet kiedy cię chroniłem, gdy byłaś w łonie matki, wiedziałem, że jesteś bez winy.

– Mój anioł stróż.

Niewielu może ubiegać się o wyłączność na anioła, który ich strzeże. Ale ty możesz.

– Nie chcę się o ciebie ubiegać – odrzekła Tessa. – Chcę umrzeć na własnych warunkach, nie mam zamiaru żyć z Mortmainem.

Nie mogę pozwolić ci umrzeć. Głos anioła był pełen smutku. Tessa pomyślała o skrzypcach Jema, o tym jak grał muzykę swego serca. Moim obowiązkiem jest cię chronić.

Tessa uniosła głowę. Blask ognia przeszedł przez anioła jak światło słoneczne przez kryształ, rzucając wielobarwny promień na ściany w jaskini.

– Kiedy byłeś aniołem – zaczęła. – Jak miałeś na imię?

Miałem na imię Ithuriel, powiedział anioł.

– Ithuriel – szepnęła Tessa i wyciągnęła do niego rękę, jakby mogła go dotknąć lub w jakiś sposób pocieszyć. Ale jej palce napotkały jedynie powietrze. Anioł zamigotał i zniknął, pozostawiając za sobą jedynie blask.

Fala zimna uderzyła w Tessę, a ona poderwała się z szeroko otwartymi oczyma. Na wpół leżała na zimnej kamiennej podłodze, niedaleko wygasłego ognia. W pokoju było ciemno, żar z kominka ledwie oświetlał pomieszczenie. Pogrzebacz leżał tam, gdzie wcześniej. Tessa szybko uniosła rękę do szyi i znalazła tam swojego mechanicznego aniołka.

Sen. Kamień spadł jej z serca. Żadnego anioła, w którego świetle miałaby być skąpana. Tylko zimny pokój, wszechogarniająca ciemność i mechaniczny anioł, odmierzający czas do końca świata. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

~

Will stał na szczycie Cadair Idris, trzymając konia za wodze.

Jadąc przez Dolgellau4 zobaczył Cadair Idris, górującą nad ujściem Mawddach5 i westchnął. Był tu już kiedyś. Wspinał się na tę górę z ojcem, gdy był dzieckiem i wspomnienia towarzyszyły mu, odkąd zjechał z Dinad Mawddy6i na grzbiecie Baliosa (który wydawał się nadal uciekać z płonącej wioski) jechał w stronę góry. Kontynuowali podróż do doliny Nant Cadair przez zachwaszczony staw; w czasie drogi patrząc w jednym kierunku można było ujrzeć srebrzyste morze, w drugim zaś – szczyt Snowdon7. Wieś Dolgellau, sporadycznie mieniąca się jasnym światłem, tworzyła uroczy krajobraz, ale Will nie miał ochoty podziwiać widoków. Runa nocnego widzenia pozwoliła mu na tropienie śladów mechanicznych stworzeń. Przeszło ich tędy tyle, że ziemia na ich drodze była rozdarta. Will szedł za nimi z bijącym sercem.

4 Miasteczko handlowe w północno–zachodniej Walii.

5 Rzeka przepływająca przez Dolgellau.

6 Nazwa jednej z ulic w Dolgellau.

7 Najwyższa góra w Walii.

Ich ślady doprowadziły go do masywnych głazów, Will przypomniał sobie, że nazywa się je morenowymi. Tworzyły one część muru, chroniącego Cwm Cau – małą górską dolinę na szczycie góry, w sercu której znajdowało się Llyn Cau, czyste jezioro polodowcowe. Trop mechanicznej armii prowadził do brzegu jeziora i...

Znikał.

Will i patrzył na zimną, czystą wodę. Przypomniał sobie, że w świetle dziennym ten widok jest wspaniały: Llyn Cau ma czysty, niebieski kolor, otoczone jest zieloną trawą, a słońce dotyka ostrych jak brzytwa krawędzi Mynydd Pencoed – urwisk taczających jezioro. Will czuł się, jakby znajdował się milion mil z dala od Londynu.

Odbicie księżyca lśniło w wodzie. Will westchnął. Woda falowała delikatnie przy brzegu jeziora, ale nie mogła zmyć śladów automatów. Było jasne, skąd przyszły. Odwrócił się do Baliosa i poklepał go po szyi.

– Zaczekaj tu na mnie – powiedział. – A jeśli nie wrócę, idź do Instytutu. Wszyscy będą się cieszyć na twój widok, staruszku.

Koń zarżał łagodnie, a Will wciągnął powietrze i wszedł do Llyn Cau. Zimna woda dotknęła jego butów, a potem zamoczyła spodnie. Jęknął.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: blackscarf Korekta: Feather

– Znów mokry – powiedział ponuro i zanurkował w lodowatym jeziorze. Wydawało się, że woda go wciąga niczym ruchome piaski – ledwie zdążył wziąć głęboki wdech, nim został pochłonięty przez ciemność.

~

Do: Charlotte Branwell

Od: Konsul Waylans

Pani Branwell,

Jest Pani zwolniona ze stanowiska głowy Instytutu. Mógłbym powiedzieć coś o tym, jak się na Pani zawiodłem czy o zaufaniu, które było między nami, ale zostało złamane. Jednakże słowa są daremnew obliczu tak wielkiej zdrady. Mam nadzieję, że gdy jutro pojawię się w Instytucie, Pani, Pani męża, ani Waszych rzeczy już tam nie będzie. Niespełnienie tego żądania będzie skutkowało najsurowszą spośród możliwych kar przewidzianych w Prawie.

Josiah Wayland, Konsul Clave.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Rozdział XIX

Leżeć i płonąć

~

Teraz spalę cię znowu, spalę cię całkowicie, Chociaż jestem przez to potępiona, oboje będziemy leżeć I płonąć. - CHARLOTTE MEW, IN NUNHEAD CEMENTERY

Ciemność panowała tylko przez chwilę. Lodowata woda wciągnęła Willa w głąb i zaczął spadać. Zwinął się w kłębek, kiedy ziemia zbliżała się, by się z nim zderzyć i pozbawić go przy tym tchu.

Zakrztusił się i przewrócił na brzuch, a następnie podniósł się do klęku. Jego włosy i ubrania ociekały wodą. Sięgnął po swój magiczny kamień, jednak opuścił dłoń; nie chciał oświetlać niczego, jeśli miałoby to zwrócić na niego uwagę. Musiał się zadowolić runą Nocnego Widzenia.

Wystarczyła ona, by mógł zobaczyć, że znajdował się w skalistej jaskini. Gdyby spojrzał do góry, zobaczyłby wirujące wody jeziora, zawieszone nad nim, jakby znajdowały się za szkłem i odrobinę rozmytego światłą księżyca. Tunele w pieczarze nie miały żadnych oznakowań i nie wiadomo było, dokąd prowadzą. Chłopak podniósł się na nogi i na oślep wybrał tunel najbardziej na lewo, poruszając się ostrożnie do przodu w zagadkową ciemność.

Tunele były szerokie, miały wygładzone podłogi bez żadnych śladów, gdzie mogą się znajdować mechaniczne stwory, natomiast ściany boczne składały się z chropowatych skał wulkanicznych. Pamiętał wspinaczkę na Cadair Idris z ojcem, lata temu. O górze krążyło wiele legend: że była krzesłem dla olbrzyma, który siadał na niej i obserwował gwiazdy; że Król Artur i jego rycerze spali pod tym wzgórzem, czekając na czas, kiedy Brytania się zbudzi i będzie ich znowu potrzebować; że każdy, kto spędzi noc na zboczu góry, obudzi się poetą lub szaleńcem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Gdyby tylko ktoś wiedział, pomyślał Will, kiedy skręcił w tunelu i wkroczył do większej groty, jak dziwna była prawda.

Grota była rozległa, przechodziła w większe pomieszczenie na dalszym końcu pomieszczenia, gdzie świeciło blade światło. Miejscami Will wyłapywał srebrzysty błysk, o którym myślał jako o wodzie spływającej strumyczkami w dół po czarnych ścianach, jednak po bliższych oględzinach okazało się, iż były to żyły krystalicznego kwarcu.

Will ruszył w stronę przyćmionego światła. Zauważył, że jego serce biło szybko w klatce piersiowej, dlatego starał się oddychać regularnie, by je uspokoić. Wiedział, co przyspieszało jego puls. Tessa. Jeśli Mortmain ją ma, to jest tutaj – blisko. Może ją znaleźć gdzieś w tej plątaninie tuneli.

W swojej głowie słyszał głos Jema tak wyraźnie, jakby jego parabatai stał obok, doradzając mu. Zawsze mówił, że Will spieszy się pod koniec misji, zamiast postępować w przemyślany sposób i że należy patrzeć na następny krok na drodze przed sobą, a nie na górę w oddali, inaczej nigdy nie osiągnie się celu. Will zatrzymał się i zamknął na chwilę oczy. Wiedział, że Jem ma rację, jednak trudno było o tym pamiętać, kiedy cel jego poszukiwań stanowiła dziewczyna, którą kochał.

Otworzył oczy i ruszył w stronę końca jaskini. Ziemia pod jego stopami była gładka, żadnych głazów ani kamyków, i pokryta żyłkami jak marmur. Światło znajdujące się przed nim rozbłysło, a Will stanął jak wryty i jedynie lata treningu powstrzymały go od upadku do przodu i śmierci.

Kamienna podłoga kończyła się pionowym spadkiem. Stał na wystających skałach i spoglądał w dół na okrągły amfiteatr, który był wypełniony automatami. Siedziały tam w ciszy i bezruchu, jak mechaniczne zabawki, które stanęły. Ubrano je tak samo jak te w wiosce - w strzępy wojskowych mundurów, i zostali ustawieni jeden obok drugiego, kropka w kropkę jak naturalnych rozmiarów ołowiane żołnierzyki.

Na środku pomieszczenia znajdowała się podwyższona kamienna platforma, a na stole jak zwłoki przed autopsją leżał inny automat,. Jego głowę pokrywał jednie metal, za to na resztę ciała została naciągnięta blada ludzka skóra, na której wytatuowano runy.

Will rozpoznawał je wszystkie po kolei: Pamięć, Zręczność, Prędkość, Nocne Widzenie. Nigdy nie zadziałają, nie na ustrojstwie stworzonym z metalu i ludzkiej skóry. Mogą zmylić Nocnych Łowców z odległości, ale...

Co, jeśli użył skóry Nocnego Łowcy? wyszeptał głos w umyśle Willa. Co w takim razie stworzył? Jak bardzo jest szalony i kiedy przestanie? Ta myśl i widok runy Nieba wypisanej na każdym potwornym stworze sprawiły, że żołądek Willa się skręcił. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Gwałtownie odsunął się od krawędzi wystających skał i zatoczył się do tyłu, znajdując się nagle przed zimną, kamienną ścianą z rękoma lepkimi od potu.

W swojej głowie znów zobaczył wioskę, martwe ciała na ulicach, syczenie mechanicznego demona, kiedy do niego przemawiał: Nefilim, te wszystkie lata, kiedy wysyłaliście nas precz z tego świata za pomocą waszych ostrzy z runami. Teraz mamy ciała, które sprawiają, że wasza broń jest do niczego. A ten świat będzie nasz.

Gniew rozlał się w żyłach Willa jak ogień. Oderwał się od ściany i ruszył na oślep w głąb wąskiego tunelu, byle znaleźć z dala od groty. Kiedy tak szedł, wydawało mu się, że usłyszał za sobą jakiś dźwięk – brzęczenie takie, jakby ruszał mechanizm wielkiego zegara – jednak gdy się obrócił, nie zobaczył niczego poza gładkimi ścianami jaskini i nieruchomymi cieniami.

Tunel, którym podążał, zwężał się coraz bardziej, aż w końcu Will przeciskał się bokiem obok wystających skał kwarcowych. Zdawał sobie sprawę, że jeśli tak dalej pójdzie, będzie musiał zawrócić z powrotem do groty. Ta myśl dała mu nową energię do kontynuowania. Poślizgnął się, niemalże upadając, kiedy ciasny przesmyk niespodziewanie zmienił się w szerszy korytarz.

Wyglądał on prawie jak przedpokój w Instytucie, tyle że zrobiono go z wygładzonych skał, a pochodnie były ustawione w odstępach w metalowych kinkietach. Obok każdej z nich znajdowały się łukowate drzwi, również zrobione z kamienia. Pierwsze dwie pary stały otworem, ukazując puste, ciemne pokoje.

Za trzecimi znajdowała się Tessa.

Nie od razu ją dostrzegł. Drzwi zamknęły się za nim automatycznie, jednak zauważył, że w pomieszczeniu nie panowała ciemność. W odległym końcu świeciło migotliwe światło, pochodzące z przygasających płomieni w kamiennym kominku. Ku jego zdziwieniu pomieszczenie zostało umeblowane jak pokój w gospodzie – miało łóżko i toaletką, dywaniki na podłodze, a nawet firanki na ścianach, chociaż wisiały one na gołym kamieniu, a nie w oknach.

Przed ogniem znajdował się skulony na ziemi szczupły cień. Dłoń Willa bezwiednie powędrowała do rękojeści sztyletu przy jego pasie – a wtedy cień się obrócił, jego włosy zsunęły się na ramiona i chłopak zobaczył jego twarz.

Tessa.

Dłoń chłopaka opadła, kiedy jego serce zamarło w klatce piersiowej z niemożliwą, bolesną siłą. Zobaczył, jak wyraz jej twarzy się zmienia: ciekawość, zdumienie, niedowierzanie. Dziewczyna wstała, a jej spódnice opadły dookoła niej, kiedy się wyprostowała i Nocny Łowca zobaczył, jak wyciąga dłoń.

- Will? - spytała.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

To było jak klucz, obracający zamek w drzwiach i uwalniający go; wyrwał się do przodu. Nie istniał nigdy większy dystans niż ten, który oddzielał go od Tessy w tej chwili. Pokój był duży; w tym momencie odległość między Londynem a Cadair Idris wydawała się być niczym w porównaniu do odległości w pomieszczeniu. Poczuł dreszcz, coś na kształt oporu, i przemierzył pokój. Zobaczył, jak Tessa wyciąga dłoń, jak jej usta kształtują słowa – i już była w jego ramionach, oboje na wpół pozbawieni oddechu przez to zderzenie.

Dziewczyna stała na palcach z rękoma zarzuconymi na jego ramiona, szepcząc jego imię.

- Will, Will, Will...

Chłopak schował twarz w jej szyi, gdzie jej gęste włosy się skręcały; Tessa pachniała dymem i wodą fiołkową. Ścisnął ją jeszcze mocniej, kiedy jej palce zacisnęły się na tyle jego kołnierzyka, oboje kurczowo trzymali się siebie nawzajem. Przez tę chwilę rozpacz, która zaciskała się na nim jak żelazna pieść od czasu śmierci Jema, wydawała się zelżeć i wreszcie mógł normalnie oddychać.

Przypomniał sobie piekło, w którym był od czasu opuszczenia Londynu – dni nieprzerwanej jazdy, bezsenne noce. Krew, strata, ból i walka. Wszystko to, by doprowadzić go tutaj. Do Tessy.

- Will - powtórzyła, a on spojrzał na jej twarz mokrą od łez. Przez jej kość policzkową przechodził siniak. Ktoś ją tam uderzył, jego serce wezbrało gniewem. Dowie się, kto to zrobił i zabije go. Jeśli to Mortmain, uczyni to zaraz po tym, jak doszczętnie spali jego ogromne laboratorium tak, by ten szaleniec mógł zobaczyć, jak cała jego praca idzie na marne. - Will - znowu powtórzyła Tessa, przerywając jego rozmyślania. Oddychała ciężko. - Will, ty idioto.

Jego romantyczne myśli nagle prysły, galopująca wyobraźnia zatrzymała się gwałtownie jak taksówka na skrzyżowaniu Fleet Street.

- Ja... Co?

- Och, Will - powiedziała. Jej usta drżały; wyglądała, jakby nie mogła zdecydować, czy powinna płakać czy też się śmiać. – Pamiętasz, jak mi powiedziałeś, że przystojny młody dżentelmen, który przybywa na ratunek, zawsze ma rację, nawet, jeśli utrzymuje, że niebo jest fioletowe i zrobione z jeży?

- Pierwszy raz, kiedy cię zobaczyłem. Tak.

- Och, mój Will - Delikatnie wywinęła się z jego uścisku, zakładając splątany pukiel swoich włosów za ucho. Jej oczy pozostałe skupione na nim. - Nie mogę sobie wyobrazić, jak mnie odnalazłeś, jakie musiało to być trudne. To niewiarygodne. Ale… Naprawdę myślałeś, że Mortmain zostawi mnie bez ochrony w pokoju z otwartymi drzwiami? - Odwróciła się od niego i przeszła parę kroków do przodu, a potem gwałtownie się zatrzymała. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

- Tutaj - powiedziała i uniosła dłoń, rozstawiając palce szeroko. - Powietrze jest tutaj solidne jak ściana. To więzienie, Will, a teraz jesteś w nim razem ze mną.

Przesunął się, by stanąć obok niej, już wiedząc, co tam znajdzie. Przypomniał sobie opór, który czuł, gdy przechodził przez pokój. Powietrze nieznacznie zafalowało, gdy dotknął palcami bariery, jednak była ona twardsza niż zamarznięte jezioro.

- Znam to - odparł. - Clave czasami używa jakiejś tego odmiany. - Zacisnął dłoń w pięść i uderzył nią w twarde powietrze wystarczająco mocno, by posiniaczyć sobie kostki. - Uffern gwaedlyd1 - przeklął po walijsku. - Przebyłem dla ciebie całą tę cholerną drogę przez kraj, a nie mogę nawet tego zrobić dobrze. Kiedy cię zobaczyłem, mogłem myśleć tylko o tym, by biec do ciebie. Na Anioła, Tesso...

1 Uffern gwaedlyd – cholera

- Will! - Tessa złapała go za ramię. - Ani mi się waż przepraszać. Rozumiesz, ile dla mnie znaczy to, że tutaj jesteś? To jak cud albo bezpośrednia interwencja Nieba, ponieważ modliłam się, by przed śmiercią zobaczyć twarze tych, na których mi zależało.

Mówiła zwyczajnie, bez żadnych udziwnień – była to jedna z rzeczy, które w niej kochał, że nigdy nie ukrywała ani nie udawała niczego tylko zawsze mówiła to, co myślała, bez upiększania.

- Kiedy byłam w Mrocznym Domu, nie istniał nikt, kto troszczył się o mnie wystarczająco, by mnie szukać. Znalazłeś mnie przypadkiem. Ale teraz...

- Teraz skazałem nas oboje na ten sam los - powiedział niskim głosem. Wyciągnął sztylet zza pasa i wbił go w niewidzialną ścianę przed sobą. Srebrne ostrze pokryte runami roztrzaskało się w drobny mak. Will odrzucił złamaną rękojeść i znów przeklął pod nosem.

Tessa delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu.

- Nie jesteśmy skazani - powiedziała. - Z pewnością nie przybyłeś tutaj sam, Will. Henry albo Jem nas znajdą. Możemy zostać uwolnieni zza drugiej strony ściany. Widziałam, jak Mortmain to robił i..

Will nie wiedział, co potem się stało. Jego wyraz twarzy musiał się zmienić na wzmiankę o Jemie, ponieważ zobaczył, jak jej twarz traci kolory. Jej dłoń zacisnęła się na jego ramieniu.

- Tesso - powiedział. - Jestem sam.

Przy słowie ,,sam” jego głos zadrżał tak, jakby mógł poczuć na języku gorycz straty i starał się jakoś to ominąć.

- Jem? - spytała. To było więcej niż pytanie. Will nie odpowiedział; głos zamarł mu w gardle. Myślał, by wywieźć ją stąd, zanim powie jej o Jemie, wyobrażał sobie powiedzenie jej tego w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzieś, gdzie będzie wystarczająco dużo przestrzeni i czasu, by ją pocieszyć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Teraz zdawał sobie sprawę, że był idiotą, gdy to obmyślał i wyobrażał sobie, że ta strata nie będzie wypisana na jego twarzy. Pozostały kolor zniknął z jej skóry; to było jak obserwowanie migotania i gaśnięcia płomieni. - Nie - wyszeptała.

- Tesso...

Odsunęła się od niego, potrząsając głową.

- Nie, to niemożliwe. Wiedziałabym – to niemożliwe.

Will wyciągnął do niej dłoń.

- Tess...

Dziewczyna zaczęła się gwałtownie trząść.

- Nie - powtórzyła. - Nie, nie mów tego. Jeśli tego nie powiesz, to nie będzie prawda. To nie może być prawda. To niesprawiedliwe.

- Przykro mi - wyszeptał.

Jej twarz wykrzywiła się, wyglądała na przytłoczoną jak tama pod zbyt dużym naporem. Padła na kolana, kuląc się i otaczając własnymi ramionami. Obejmowała się ciasno, jakby powstrzymywała się przed rozpadnięciem na drobne kawałki. Will poczuł nową falę bezsilnej udręki, której pierwszy raz doświadczył na dziedzińcu Ogrodnika. Co on zrobił? Przybył tutaj, by ją uratować, jednak zamiast tego udało mu się jedynie zadać jej ból. Tak, jakby naprawdę był przeklęty – zdolny jedynie do przysparzania cierpienia tym, których kochał.

- Przykro mi - powtórzył, wkładając w te słowa całe swoje serce. - Tak bardzo, że gdybym tylko mógł, umarłbym za niego.

Na to wyznanie Tessa spojrzała w górę. Nocny Łowca przygotował się na oskarżenie w jej oczach, ale go tam nie zobaczył. Zamiast tego w ciszy wyciągnęła do niego ręce. Złapał je, zdumiony i zaskoczony, i pozwolił pociągnąć się w dół, aż nie uklęknął naprzeciw niej.

Jej twarz nosiła ślady łez, otoczona była kurtyną włosów, zabarwionych na złoto w świetle kominka.

- Ja również - powiedziała. - Och, Will. To wszystko moja wina. Dla mnie wyrzekł się życia. Gdyby tylko brał oszczędniej swój lek… Gdyby tylko pozwolił sobie odpocząć i chorować, zamiast udawać zdrowego z mojego powodu...

- Nie! - złapał ją za ramiona, obracając w swoją stronę. - To nie twoja wina. Nikt nie się spodziewał, że...

Potrząsnęła głową.

- Jak możesz znieść to, że jestem tak blisko ciebie? - zapytała z rozpaczą. - Odebrałam ci twojego parabatai. A teraz oboje umrzemy tutaj. Przeze mnie.

- Tesso - wyszeptał zszokowany Will. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był w takiej sytuacji, kiedy ostatnio pocieszał kogoś, kto miał złamane i naprawdę mógł to zrobić, zamiast zmuszać się do odmowy. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Czuł się tak nieporadny jak w dzieciństwie, kiedy upuszczał noże, zanim Jem nauczył go, jak ich używać. Odchrząknął. - Tesso, zbliż się. - Przyciągnął ją do siebie. Siedział na ziemi, a ona opierała się o niego, z głową na jego ramieniu i palcami chłopaka przeczesującymi jej włosy. Mógł poczuć jak się trzęsła, jednak nie ruszyła się z miejsca, a wręcz przeciwnie, uczepiła się go kurczowo, jakby jego obecność naprawdę podnosiła ją na duchu.

Nawet, jeśli myślał o tym, jak bardzo ciepła była w jego ramionach albo o jej oddechu na swojej skórze, robił to tylko przez chwilę i mógł udawać, że to wcale nie miało miejsca.

Rozpacz Tessy była jak burza - przemijała z upływem godzin. Szlochała, a Will obejmował ją i nie pozwalał się odsunąć ani na chwilę oprócz momentu, kiedy sam wstał i rozpalił ogień. Szybko jednak wrócił i znów usiadł obok niej, plecami do niewidzialnej ściany. Dotknęła miejsca na jego ramieniu, gdzie jej łzy wsiąkły w tkaninę koszuli.

- Przepraszam - powiedziała. Nie mogła zliczyć, ile razy wciągu tych paru godzin to powtórzyła, kiedy dzielili się opowieściami o tym, co się z nim działo od czasu, gdy zostali rozdzieleni w Instytucie. Will opowiedział jej o pożegnaniu z Jemem i Cecily, o jeździe przez wieś, o chwili, gdy zdał sobie sprawę, że Jem odszedł. Ona opowiedziała mu, czego Mortmain od niej żądał, że musiała Zmienić się w swojego ojca i zdradzić mu ostatni kawałek układanki, który zmieni jego armię automatów w niepowstrzymany oddział.

- Nie masz za co przepraszać, Tess - odparł Will. Spoglądał na ogień, jedyne źródło światła w pokoju, który ukazywał go jako postać namalowaną w odcieniach złota i czerni. Cienie pod jego oczami były fioletowe, a kości policzkowe i obojczyki ostro zarysowane.

- Cierpiałaś tak samo jak ja. Zobaczenie tej zniszczonej wioski...

- Oboje byliśmy tam w tym samym czasie - odparła ze zdumieniem. - Gdybym tylko wiedziała, że byłeś blisko...

- Gdybym ja wiedział, że to ty byłaś blisko, pognałbym na Baliosie wprost na wzgórze, do ciebie.

- I został zamordowany przez te stwory Mortmaina. Lepiej, że nie wiedziałeś. - Podążyła za jego wzrokiem do ognia. - Ostatecznie mnie znalazłeś; właśnie to się liczy.

- Oczywiście, że cię znalazłem. Obiecałem Jemowi, że to zrobię - odrzekł. - Niektórych obietnic nie można złamać.

Chłopak wziął płytki oddech, a Tessa to poczuła: była w połowie do niego przytulona. Jego dłonie trzęsły się prawie niezauważalnie, kiedy ją obejmował. Zdawała sobie sprawę, że nie powinna pozwalać dotykać się w ten sposób żadnemu chłopcu, który nie był jej bratem albo narzeczonym, ale obaj - jej brat i narzeczony - nie żyli, a jutro Mortmain znajdzie ich i wymierzy karę. Nie mogła się zmusić, by przy tym wszystkim dbać jeszcze o przyzwoitość.

- Jaki był sens tego całego bólu? - spytała. - Kochałam go tak mocno, a nawet nie było mnie tam, kiedy umarł.

Dłoń Willa przesunęła się gładko w dół jej pleców – delikatnie i szybko, jakby się bał, że się od niego odsunie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

- Mnie również tam nie było - powiedział. – Znajdowałem się na dziedzińcu gospody, w połowie drogi do Walii, kiedy się dowiedziałem. Poczułem to. Więź między nami została zerwana. To tak, jakby ogromna para nożyczek przecięła moje serce na pół.

- Will... - rzekła Tessa. Jego rozpacz była tak wyraźna, że zmieszała się z jej własną, by wspólnie stworzyć ostry smutek, który okazywał się lżejszy, gdy się nim dzielili, chociaż ciężko było powiedzieć, kto teraz kogo pocieszał. - Ty również zawsze byłeś połową jego serca.

- To ja poprosiłem go o bycie moim parabatai - odparł Will. - On był niechętny. Chciał, żebym zrozumiał, że wplątuję się w coś, co oznaczało więź na całe życie z osobą, która większości swojego nie przeżyje. Ale pragnąłem tego, pragnąłem ślepo jakiegoś dowodu, że nie byłem sam, jakiegoś sposobu, żeby pokazać, co mu zawdzięczam. I w końcu taktownie ustąpił. Zawsze tak robił.

- Nie - zaprzeczyła Tessa. - Jem nie był męczennikiem. Bycie twoim parabatai nie stanowiło dla niego kary. Byłeś dla niego jak brat – więcej niż brat, ponieważ to ty go wybrałeś. Kiedy o tobie mówił, robił to z lojalnością i miłością, niezmąconą żadnymi wątpliwościami.

- Stawiłem mu czoła - kontynuował Will. - Kiedy odkryłem, że zażywa więcej yin fen niż powinien. Byłem wściekły. Oskarżyłem go o marnowanie życia, a on mi na to odpowiedział: „Mogę wybrać, by być dla niej tak bardzo, jak tylko będę w stanie, by płonąć dla niej tak jasno, jak tylko chcę.”

Z gardła Tessy wyrwał się cichy dźwięk.

- To był jego wybór, Tesso. Nie coś, co na nim wymusiłaś. Nigdy nie był tak szczęśliwy jak wtedy z tobą. - Will nie patrzył na nią, tylko na ogień. - Nieważne, co kiedykolwiek wcześniej ci powiedziałem, cieszę się, że spędził ten czas z tobą. Ty również powinnaś.

- Nie brzmisz na szczęśliwego.

Will cały czas wpatrywał się w ogień. Jego czarne włosy były wilgotne, kiedy wkroczył do pokoju, a teraz wyschły i zwinęły się w luźne loki nad jego skronią i czołem.

- Zawiodłem go - stwierdził. - Powierzył mi to jedno zadanie, by wyruszyć za tobą, odnaleźć cię i zabrać bezpiecznie do domu. A ja zawiodłem przy ostatniej przeszkodzie. - W końcu odwrócił się, żeby spojrzeć na nią swoimi nieobecnymi oczami. - Nie zostawiłbym go. Zostałbym z nim aż do śmierci, gdyby poprosił. Zostałby, jak mówi przysięga. Ale poprosił mnie, bym ruszył za tobą...

- Zatem zrobiłeś tylko to, o co cię prosił. Nie zawiodłeś go.

- Ale to było także w moim sercu - powiedział Will. - Nie mogę teraz oddzielić egoizmu od bezinteresowności. Kiedy marzyłem o uratowaniu ciebie, sposobie w jaki na mnie spojrzysz... - jego głos gwałtownie opadł. - W każdym razie zostałem ukarany za tę arogancką dumę.

- Za to ja zostałam nagrodzona. - Tessa wsunęła swoją rękę w jego, której szorstkie zgrubienia drażniły wnętrze jej dłoni. Zobaczyła, jak jego klatka piersiowa uniosła się w niespodziewanym wdechu. - Ponieważ nie jestem sama; mam ze sobą ciebie. Nie powinniśmy porzucać nadziei. Cały czas jest dla nas szansa na obezwładnienie Mortmaina albo przemknięcie obok niego. Jeśli ktokolwiek może znaleźć na to sposób, to właśnie ty.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Zwrócił na nią wzrok. Jego rzęsy rzucały cień na oczy, kiedy powiedział:

- Jesteś cudem, Tesso Gray. Żeby mieć tyle wiary we mnie, chociaż nie zrobiłem niczego, by ją zyskać.

- Niczego? - podniosła głos. - Niczego, by ją zyskać? Will, uratowałeś mnie przed Mrocznymi Siostrami, odtrąciłeś mnie, by ocalić, ratowałeś mnie wielokrotnie. Jesteś dobrym człowiekiem, jednym z najlepszych, jakich kiedykolwiek znałam.

Chłopak wyglądał na zszokowanego, jakby właśnie go popchnęła. Oblizał swoje suche usta.

- Wolałbym, żebyś tego nie mówiła - wyszeptał.

Tessa pochyliła się w jego stronę. Jego twarz tworzyły cienie, kąty i płaszczyzny; chciała go dotknąć - dotknąć krzywizny jego ust, łuku jego rzęs na tle policzka. Ogień odbijał się w jego oczach, formując punkciki światła.

- Will - powiedziała. - Kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy, pomyślałam, że wyglądasz jak bohater z książki. Zażartowałeś, że jesteś Sir Galahadem. Pamiętasz to? Bardzo długo próbowałam zrozumieć cię w sten sposób, jakbyś był panem Darcy’m albo Lancelotem albo biednym, nieszczęsnym Sydneyem Cartonem… I to była katastrofa. Dużo czasu zabrało mi zrozumienie, ale zrobiłam to i dalej robię – nie jesteś bohaterem wyjętym z kart książki.

Will zaśmiał się krótko z niedowierzaniem.

- To prawda – zgodził się. - Nie jestem bohaterem.

- Nie - odparła Tessa. - Jesteś osobą taką jak ja. - Jego oczy badały twarz dziewczyny z zakłopotaniem; ścisnęła mocniej jego dłoń, splatając razem ich palce. - Nie rozumiesz? Jesteś osobą taką samą jak ja. Mówisz rzeczy, o których ja myślę, ale nigdy nie wypowiadam ich głośno. Czytasz te same książki, co ja. Kochasz tę samą poezję, co ja. Rozśmieszasz mnie swoimi idiotycznymi piosenkami i sposobem, w jaki widzisz prawdę. Czuję się, jakbyś mógł zajrzeć do mojego wnętrza i zobaczyć wszystkie te miejsca, w których jestem dziwna albo niezwykła, i otoczyć je swoim sercem, ponieważ ty jesteś dziwny i niezwykły w ten sam sposób. - Wolną dłonią delikatnie dotknęła jego policzka. - Jesteśmy tacy sami.

Zamknięte oczy Willa zadrgały; pod opuszkami palców poczuła jego rzęsy. Kiedy znowu przemówił, jego głos był szorstki, ale jednak kontrolowany.

- Nie mów takich rzeczy, Tesso. Nie mów ich.

- Dlaczego nie?

- Powiedziałaś, że jestem dobrym człowiekiem - przypomniał jej. - Ale nie jestem tak dobrym człowiekiem. I ja... jestem katastrofalnie zakochany w tobie.

- Will...

- Kocham cię tak mocno, tak niewiarygodnie mocno - kontynuował - że kiedy jesteś tak blisko mnie, zapominam kim jesteś. Zapominam, że należysz do Jema. Musiałbym być najgorszą istotą, żeby myśleć w ten sposób, w jaki myślę. I tak właśnie jest.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

- Kochałam Jema – powiedziała Tessa. - Cały czas go kocham, a on kochał mnie, ale nie jestem niczyją własnością, Will. Moje serce należy tylko do mnie. Jest poza twoją kontrolą. Nawet poza moją kontrolą.

Oczy Willa pozostały zamknięte. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała tak szybko, że Tessa mogła usłyszeć głuchy odgłos bicia jego serca. Jego ciało było ciepłe i żywe, a ona pomyślała o zimnych dłoniach automatów na sobie i ciemniejszych oczach Mortmaina. Myślała o tym, co może się stać, jeśli przeżyje i Mortmain osiągnie swój cel, a ona będzie przykuta do niego przez całe życie – do mężczyzny, którego nie kochała, a którym właściwie gardziła.

Pomyślała o dotyku tych zimnych rąk na sobie i o tym, że mogą to być jedyne dłonie, które jeszcze kiedykolwiek ją dotkną.

- Jak myślisz, co się stanie jutro, Will? - wyszeptała. - Kiedy Mortmain nas znajdzie. Odpowiedz szczerze.

Jego dłonie poruszyły się ostrożnie, niemalże niechętnie, by ześlizgnąć się w dół po jej włosach i zatrzymać na karku. Zastanawiała się, czy chłopak może poczuć bicie jej pulsu w odpowiedzi na jego zachowanie.

- Myślę, że Mortmain mnie zabije. Albo, żeby być dokładnym, te stwory mnie dla niego zabiją. Jestem całkiem przyzwoitym Nocnym Łowcą, Tess, ale te automaty – ich się nie da zatrzymać. Ostrza z runami służą niewiele lepiej niż zwykłą broń, a ostrza serafickie wcale.

- Ale nie boisz się.

- Jest wiele gorszych rzeczy niż śmierć - powiedział. - Bycie niekochanym albo niezdolnym do miłości: to jest gorsze. A przegranie walki w sposób, w jaki powinien to zrobić Nocny Łowca, nie jest hańbą. Honorowa śmierć – zawsze takiej chciałem.

Tessę przeszły dreszcze.

- Są tylko dwie rzeczy, których chcę. - Zaskoczyła ją stabilność własnego głosu, gdy to mówiła. - Jeśli uważasz, że Mortmain spróbuje cię zabić jutro, w takim razie życzę sobie otrzymać broń. Zdejmę mojego mechanicznego aniołka i będę walczyć u twego boku, a jeśli przegramy, zrobimy to razem. Ja również chciałabym umrzeć honorowo, jak Boadycea.

- Tess...

- Wolę umrzeć niż zostać narzędziem Mistrza. Daj mi broń, Will.

Poczuła, jak jego ciało zadrżało.

- Mogę to dla ciebie zrobić - wydusił z siebie w końcu stłumionym głosem. - Co jest tą drugą rzeczą? Tą, której chcesz?

Tessa przełknęła ślinę.

- Chciałabym cię pocałować jeszcze raz przed śmiercią.

Jego oczy otwarły się szeroko. Były niebieskie - niebieskie jak morze i niebo w jej śnie, w którym oddalał się od niej, niebieskie jak kwiaty, które Sophie włożyła w jej włosy. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather
- Nie...

- …mów niczego, czego nie masz na myśli - dokończyła za niego. - Wiem. Nie mówię. Właśnie to mam na myśli, Will. I wiem, że proszenie o to jest zupełnie poza granicami dobrego wychowania. Wiem, że muszę wyglądać na trochę szaloną. - Spojrzała w dół, a następnie z powrotem w górę, gromadząc swoją odwagę. - Jeśli jesteś w stanie mi powiedzieć, że jutro możesz umrzeć bez ponownego dotknięcia się naszych ust i nie będziesz tego wcale żałował, powiedz mi, a przestanę prosić cię o to, ponieważ nie mam prawa...

Jej słowa zostały przerwane, gdyż Will złapał ją, przyciągnął do siebie i przycisnął swoje usta do jej. Przez ułamek sekundy było to niemalże bolesne przez gwałtowną desperację i prawie niekontrolowany głód; Tessa czuła sól i ciepło w swoich ustach oraz jego dyszący oddech. I wtedy złagodniał, opanowując się siłą, którą mogła poczuć w całym swoim ciele, wzajemne muskanie swoich ust, wspólna gra języków i zębów, w jednej chwili zmieniająca się z bólu w przyjemność.

Na balkonie u Lightwoodów chłopak był bardzo ostrożny w przeciwieństwie do chwili obecnej. Jego ręce ześlizgnęły się po jej plecach brutalnie, plącząc jej włosy, chwytając luźny materiał na tyle jej sukienki. Na wpół ją podniósł, a ich ciała się spotkały. Był naprzeciw niej, długi i szczupły, mocny i delikatny jednocześnie. Pochyliła głowę w jego stronę, kiedy złączyli swoje usta i nie tyle się całowali, co pożerali nawzajem. Jej palce mocno chwyciły jego włosy, wystarczająco silnie, by zabolało, a zęby zadrasnęły jego dolną wargę. Will jęknął i przycisnął ją mocniej, sprawiając, że potrzebowała powietrza.

- Will... - wyszeptała, a on wstał, podnosząc ją w swoich ramionach i wciąż całując. Tessa przytrzymywała się mocno jego pleców i ramion, kiedy niósł ją do łóżka i na nim położył. Była boso; chłopak skopał swoje buty ze stóp i wspiął się na łóżko tak, by być ponad nią. Częścią jej treningu była nauka zdejmowania stroju bojowego, dlatego jej dłonie były delikatne i szybkie na jego ubraniach, rozpinając klamry i odciągając je na boki jak łupiny. Nocny Łowca odrzucił je niecierpliwie i klęknął prosto, żeby odpiąć swój pas z bronią.

Przyglądała mu się, przełykając ciężko ślinę. Jeśli zamierzała powiedzieć mu, by przerwał, teraz właśnie nadszedł odpowiedni moment, by to zrobić. Jego ręce pokryte bliznami były zwinne podczas otwierania zasuwek, a kiedy odwrócił się, żeby wyrzucić pas na drugą stronie łóżka, jego koszula – mokra od potu i klejąca się do niego – podjechała do góry i ukazała Tessie zakrzywione wgłębienie jego brzucha i łukowatą kość biodrową. Zawsze uważała, że Will był piękny, jego oczy, usta i twarz, ale nigdy nie myślała o jego ciele w tak szczególny sposób. Jednak jego kształt był piękny, jak płaszczyzny i kąty u Dawida Michała Anioła. Sięgnęła, by go dotknąć, przesunąć po nim palcami tak miękko jak pajęczy jedwab, przez równą i twardą skórę jego brzucha.

Jego reakcja była natychmiastowa i zaskakująca. Wziął głęboki wdech i zamknął oczy, jego ciało pozostawało nieruchome. Tessa przesunęła palcami wzdłuż paska wszytego w jego spodnie, jej serce biło mocno. Prawie w ogóle nie wiedziała, co robi – działał tutaj instynkt, który ją napędzał, a którego nie mogła rozpoznać ani opisać. Złapała go rękoma w pasie, naciskając kciukami na jego kości biodrowe i ciągnąc go w dół.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

Chłopak powoli osunął się niżej, układając łokcie po obu stronach jej ramion. Ich oczy spotkały się i zatrzymały na sobie; dotykali się całą długością swoich ciał, ale żadne z nich się nie odezwało. Dziewczyna poczuła ból w gardle: uwielbienie i rozdarte serce w równej mierze.

- Pocałuj mnie - powiedziała.

Zniżał się bardzo powoli, dopóki ich wargi nie dotknęły się lekko. Tessa wygięła się w łuk, pragnąc zetknięcia ich ust, ale Will cofnął się, trącając nosem jej policzek. Przycisnął wargi do kącika jej ust – a następnie wzdłuż jej szczęki i w dół, przez gardło, przyprawiając ją o małe zaskakujące wstrząsy przyjemności, przechodzące przez jej ciało. Zawsze myślała o swoich ramionach, dłoniach, szyi i twarzy, jako o oddzielnych częściach – nie tak, jakoby jej skóra była powłoką wszędzie tak samo delikatną i że pocałunki złożone na jej gardle mogą być odczuwane przez całą długość ciała, aż do jej stóp.

- Will. - Jej dłonie pociągnęły jego koszulę i zdjęły ją, odrywając guziki. Nocny Łowca potrząsnął głową, uwolniony od materiału. Jego ciemne, wzburzone włosy były jak te Heathcliffa na wrzosowiskach. Jego dłonie straciły pewność, gdy doszedł do sukienki, ale również ona została zdjęta przez głowę dziewczyny i odrzucona na bok, pozostawiając Tessę w halce i gorsecie. Dziewczyna znieruchomiała, zszokowana, że była tak bardzo rozebrana przed kimkolwiek oprócz Sophie, a Will spojrzał na jej gorset, który wyrażał pożądanie.

- Jak... - powiedział. - To się zdejmuje?

Tessa nie mogła nic poradzić; pomimo tego wszystkiego zachichotała.

- Jest zasznurowane - wyszeptała. - Z tyłu. - złapała jego dłoń i pokierowała ją do tyłu, aż jego palce nie znalazły się na sznurkach od gorsetu. Zadrżała, nie z zimna, a z intymności tego gestu.

Will przyciągnął ją do siebie, na razie delikatnie, i znowu zaczął całować linię jej szyi oraz ramię tam, gdzie odsłaniała je halka. Jego oddech był łagodny i gorący na jej skórze, kiedy ona oddychała tak ciężko, dłońmi gładząc jego ramiona, ręce i boki. Pocałowała białe blizny, które pozostawiły na jego skórze Znaki, wijąc się wokół niego, dopóki obydwoje nie stali się ożywioną plątaniną kończyn, a ona czuła jego oddech w swoich ustach.

- Tess, - wyszeptał. - Tess... Jeśli chcesz przestać..

Dziewczyna potrząsnęła głową w ciszy. Ogień w palenisku znowu dogasał; Will był kątami i cieniami, miękką i twardą skórą pod jej palcami. Nie.

- Chcesz tego? - jego głos był zachrypnięty.

- Tak - odparła. - A ty?

Jego palec prześledził zarys jej ust. - Za to mógłbym zostać potępiony na zawsze. Za to mógłbym poświęcić wszystko.

Tessa poczuła pieczenie za oczami, presję łez i zamrugała mokrymi rzęsami.

- Will...
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Yoru Korekta: Feather

- Dw i’n dy garu di am byth, - powiedział. - Kocham cię. Zawsze.

I przesunął się, by przykryć jej ciało swoim.

~

Tessa obudziła się późno w nocy lub wcześnie rano. Ogień całkowicie wygasł, ale pokój oświetlała osobliwa pochodnia, której światło zapalało się nieregularnie, bez ładu i składu.

Cofnęła się, podpierając się na łokciu. Will spał obok niej, uwięziony w nieporuszonym śnie człowieka kompletnie wykończonego. Wyglądał spokojnie, bardziej niż kiedykolwiek, gdy go widziała. Jego oddech był regularny, jego rzęsy trzepotały delikatnie we śnie.

Zasnęła z głową na jego ręce, a mechaniczny aniołek, wciąż zawieszony na jej szyi, leżał na jego ramieniu, na lewo od obojczyka. Kiedy się odsunęła, aniołek zsunął się i ku swemu zaskoczeniu zobaczyła, że w miejscu, gdzie spoczywał, na skórze chłopaka został znak, nie większy niż szyling, w kształcie białej gwiazdy.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Rozdział xx

Diabelskie Maszyny

Niczym automaty stworzone z drutu,

Szczupłe szkieletów sylwetki

Sunące niepostrzeżenie wolnym kadrylem,

Wzięły się za ręce

I tańczyły majestatycznie sarabanda;

A ich Śmiech brzmiał echem cienkim i przeszywającym.

- OSCAR WILDE, THE HARLOT’S HOUSE

~

- Jest piękna - westchnął Henry

Nocni Łowcy w Londynie - pomijając Magnusa Bane'a - stali luźnym półkolem w krypcie, patrząc na jedną z gołych kamiennych ścian lub bardziej na coś, co się na niej pojawiło.

Była to świecąca brama, która mierzyła około dziesięć stóp wysokości i być może pięć szerokości. Nie była wyrzeźbiona w kamieniu, ale raczej ukształtowana ze błyszczących run, splatających się ze sobą jak winorośl z okratowaniem. Runy nie pochodziły z Szarej Księgi - inaczej Gabriel by je rozpoznał, ale były też takie runy, których nigdy wcześniej nie widział. Przypominały zupełnie inny język, lecz każda była piękna i wyraźna. Wysławiały spokojną pieśń o podróży i odległości, o wirującej, mrocznej przestrzeni i drodze pomiędzy światami.

Jarzyły się na zielono w ciemności, blado i kwasowo. W przestrzeni stworzonej przez runy ściana była niewidoczna - tylko ciemność, nieprzeniknienie jakby wielka mroczna otchłań.

- To naprawdę niesamowite - powiedział Magnus
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Wszyscy, oprócz czarownika, byli ubrani w swoje stroje bojowe i naszpikowani bronią - ulubiony obosieczny miecz Gabriela był zawieszony na jego plecach i świerzbiało go, by zacisnąć swoje dłonie na jego rękojeści. Choć lubił łuk i strzały, to w sztuce posługiwania się mieczem był uczony przez mistrza, którego mistrzem był sam Lichtenauer1 i Gabriel uważał, że posługiwanie się mieczem to jego specjalność. Poza tym, łuk i strzały są mniej użyteczną bronią przeciwko automatom niż broń, która może posiekać je na kawałki.

1 Mistrz szermierki z XIV wieku.

- Wszystko dzięki tobie, Magnusie - rzekł Henry. Promieniował blaskiem - lub, pomyślał Gabriel, mogły to być światła run odbijających się od jego twarzy.

- Wcale nie – odpowiedział Magnus. - Gdyby nie twój geniusz, nigdy nie zostałoby to stworzone.

- Chociaż cieszę się tą wymianą uprzejmości – wtrącił się Gabriel, widząc, że Henry chciał odpowiedzieć - zostało parę kluczowych pytań dotyczących tego wynalazku.

Henry popatrzył na niego obojętnym wzrokiem.

- Na przykład jakie?

- Wydaje mi się, Henry, że on pyta czy te... drzwi – zaczęła Charlotte.

- Nazwaliśmy je Portalem - oznajmił Henry. Znaczenie tego słowa w jego głosie było wyraźnie słyszalne.

- Czy on działa? - dokończyła Charlotte. - Wypróbowałeś go?

Henry wyglądał na dotkniętego.

- Cóż, nie. Nie było czasu, ale zapewniam cię, że nasze obliczenia są bez zarzutu.

Wszyscy oprócz Henry’ego i Magnusa spojrzeli na Portal z nowym niepokojem.

- Henry... - zaczęła Charlotte.

- Cóż, myślę, że Henry i Magnus powinni pójść jako pierwsi - stwierdził Gabriel. - Oni wynaleźli tą cholerną rzecz.

Wszyscy się na niego spojrzeli.

- On jest jak zastępca Willa - powiedział Gideon, podnosząc brwi ku górze. - Mówią w podobnym stylu.

- Nie jestem jak Will! - warknął Gabriel.

- Mam nadzieję, że nie – odezwała się cicho Cecily.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Był ciekawy, czy ktokolwiek ją usłyszał. Wyglądała dziś szczególnie ładnie, ale nie miał pojęcia dlaczego. Była ubrana w ten sam kobiecy czarny strój bojowy, co Charlotte, jej włosy były spięte, a rubinowy naszyjnik, który miała na szyi, połyskiwał na jej szyi. Jednak Gabriel przypomniał sobie stanowczo, że myślenie o tym, jak ładna była Cecily nie powinno zaprzątać jego myśli, kiedy wszyscy narażeni byli na śmiertelne niebezpieczeństwo. Natychmiastowo nakazał sobie przestać.

- Nie jestem podobny do Willa Herondale'a – powtórzył.

- Jestem gotów, by przejść jako pierwszy - oznajmił Magnus z cierpiącą miną, jaką ma nauczyciel w klasie pełnej niewychowanych uczniów. - Jest kilka rzeczy, których potrzebuję. Mamy nadzieję, że Tessa tam będzie, być może także Will. Powinienem wziąć dodatkowy strój bojowy i dodatkową broń. Oczywiście planuję na was poczekać po drugiej stronie, ale jeśli będą tam jakieś niespodzianki, to lepiej być na nie przygotowanym.

Charlotte skinęła głową.

- Tak, oczywiście. - Spojrzała w dół na chwilę. - Nie mogę uwierzyć, że nikt nie przyszedł, by nas wesprzeć. Myślałam, że po moim liście co najmniej kilka... - Przerwała, przełykając ślinę i podniosła głowę. - Pozwól, że zawołam Sophie, by spakowała rzeczy, których potrzebujesz, Magnusie. Ona, Cyryl i Bridget mają do nas dołączyć w najbliższym czasie.

Zniknęła na schodach. Henry patrzył na nią z niepokojem.

Gabriel nie mógł go winić. Oczywistym było, że dla Charlotte wielkim ciosem był fakt, że nikt nie odpowiedział na jej wezwanie i nie przyszedł, by im pomóc. Ludzie byli samolubni, a wiele z nich nie przepadało za tym, że na czele Instytutu stoi kobieta. Nie chcieli dla niej ryzykować. Raptem parę tygodni wcześniej mógłby to samo powiedzieć o sobie, ale teraz, znając Charlotte, uświadomił sobie niespodziewanie, że pomysł narażenia się dla niej był dla niego honorem, tak samo jak dla większości Anglików honorem byłoby narażanie się dla królowej.

- W jaki sposób działa ten Portal? - zapytała Cecily, spokojnie spoglądając na świecącą bramę, tak jakby była obrazem wiszącym w galerii. Jej głowa przechyliła się na bok.

- Przenosi cię z jednego miejsca na drugie, ale sztuczka polega na tym, że…. Cóż, jest to magia - powiedział Henry, ostatnie słowo wypowiadając trochę nerwowo.

- Musisz wyobrazić sobie miejsce, do którego masz zamiar się przenieść - dodał Magnus. - Nie przeniesie cię do miejsca, w którym nigdy nie byłeś, którego nie jesteś w stanie sobie wyobrazić. W tym przypadku, by przenieść się do Cadair Idris będziemy potrzebować Cecily. Cecily, jak blisko Cadair Idris mogłabyś nas poprowadzić?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

- Na sam szczyt - stwierdziła Cecily pewnie. - Jest parę ścieżek, które mogą poprowadzić cię w góry, a ja wraz z moim ojcem przeszłam dwie z nich. Pamiętam ich szczyt.

- Świetnie - rzekł Henry. – Cecily, staniesz przed Portalem i wyobrazisz sobie miejsce docelowe.

- Ale ona nie pójdzie pierwsza, prawda? – zażądał odpowiedzi Gabriel. W chwili, kiedy słowa opuściły jego usta, był zaskoczony. Nie planował wymówić ich na głos. Ale cóż, jak się powiedziało A, to trzeba powiedzieć B. - To znaczy, ona z nas wszystkich jest tą, która najmniej trenowała, tak będzie bezpieczniej.

- Mogę iść pierwsza - oznajmiła Cecily, wyglądając jakby w ogóle nie przejęła się wsparciem ze strony Gabriela. - Nie widzę powodu dlaczego...

- Henry! - To była Charlotte, która pojawiła się u podnóża schodów. Za nią stanęli również pracownicy Instytutu, wszyscy w strojach treningowych - Bridget wyglądała jakby szła na poranny spacer, Cyryl był zdeterminowany, a Sophie dźwigała dużą, skórzaną torbę. Za nimi pojawiło się jeszcze trzech mężczyzn. Wszyscy byli wysocy, ubrani w czarne, pergaminowe szaty i poruszali się w ten sam osobliwy sposób.

Cisi Bracia.

W przeciwieństwie do innych Cichych Braci, których wcześniej widział Gabriel, ci byli uzbrojeni. W pasie mieli przewiązane pasy z bronią. Wisiały tam zakrzywione noże, których rękojeści zostały wykonane z połyskującego adamasu. Był to ten sam materiał, z którego wykonywano stele i serafickie noże.

Henry popatrzył ze zdziwieniem, potem z poczuciem winy. Pierw na Portal, a później na Cichych Braci. Jego lekko piegowata twarz zbladła.

- Bracie Enochu – odezwał się. - Ja...

Uspokój się. Głos Cichego Brata zabrzmiał w jego głowie. Nie przyszliśmy tu po to, by cię ostrzec za naruszenie prawa, Henry Branwellu, przybyliśmy tu, by walczyć razem z wami.

- Walczyć razem z nami? - Gideon wyglądał na zdumionego. - Ale przecież Cisi Bracia nie... to znaczy, oni nie są wojownikami…

To błędne myślenie. Byliśmy Nocnymi Łowcami i nimi pozostajemy, nawet jeśli zmieniamy się w Cichych Braci. Zostaliśmy założeni przez samego Jonathana Nocnego Łowcę. Może i żyjemy według przepisów, ale możemy zginąć od miecza, jeśli tylko takiego wyboru dokonamy.

Charlotte promieniała. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

- Dowiedzieli się o mojej wiadomości - wyznała. - Przyszli Brat Enoch, Brat Micah i Brat Zachariasz.

Dwóch braci stojących za Bratem Enochem miało pochylone głowy. Stali w milczeniu. Gabriel próbował zwalczyć dreszcze przechodzące przez jego ciało. Zawsze uważał, że Cisi Bracia są straszni, pomimo tego, iż wiedział, że są nieodłączną częścią w życiu Nocnych Łowców.

- Brat Enoch powiedział mi również, dlaczego nikt inny nie przybył, by wesprzeć nas w walce - dodała Charlotte, a uśmiech zniknął z jej twarzy. - Konsul Wayland zwołał dziś rano posiedzenie Rady, choć nikt z nas nie został o tym poinformowany. Obecność na posiedzeniu Rady jest obowiązkowa dla wszystkich Nocnych Łowców.

Henry wypuścił z sykiem oddech przez zęby.

- To z-zły człowiek – dokończył, spoglądając szybko na Cecily, która przewróciła swoimi oczami. - O czym mówiono na posiedzeniu Rady?

- O tym, by wymienić głowę Instytutu w Londynie, czyli nas - powiedziała Charlotte. - Nadal wierzy w to, że Mortmain zaatakuje Londyn i potrzeba silnego przywódcy, by odeprzeć ataki mechanicznej armii.

- Pani Branwell! - Sophie prawie upuściła torbę przekazując ją Magnusowi. - Nie mogą tego zrobić!

- Och, oni wiele mogą uczynić - rzekła Charlotte i rozejrzała się, patrząc każdemu w twarz, po czym uniosła podbródek. W tym momencie, pomimo jej niewielkiego wzrostu wydawała się Gabrielowi wyższa od Konsula. - Wiedzieliśmy, że to może się stać - powiedziała. - To się nie liczy. Jesteśmy Nocnymi Łowcami i naszym obowiązkiem wobec samych siebie jest bronić tego, co uważamy za słuszne. Wierzymy Willowi i wierzymy w Willa, a skoro wiara poniosła nas tak daleko, to zaniesie nas jeszcze dalej. Anioł nad nami czuwa i zwyciężymy.

Wszyscy byli cicho. Gabriel popatrzył po ich twarzach. Byli zdeterminowani. Wszyscy, a nawet Magnus, wydawali się nieporuszeni i pełni szacunku.

- Pani Branwell – odezwał się w końcu. - Jeśli Konsul Wayland w ciebie nie wierzy, to znaczy, że jest głupcem.

Charlotte popatrzyła w jego stronę.

- Dziękuję - odparła. - Ale nie powinniśmy marnować więcej czasu. Musimy iść i to szybko. Nie możemy już dłużej czekać.

Henry spojrzał przez chwilę na żonę, a później popatrzył na Cecily.

- Czy jesteś gotowa? SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Siostra Willa skinęła głową i ruszyła w kierunku Portalu. Światło płynące od run rzucało cień na jej zdeterminowaną twarz.

- Wyobraź sobie - powiedział Magnus. – Myśl o tym, tak bardzo jak to możliwe, że stoisz i patrzysz ze szczytu góry Cadair Idris.

Cecily zacisnęła ręce w pasie i zaczęła. Portal zaczął się poruszać, a runy tętniły i zmieniały się. Ciemność w bramie zniknęła. Nagle Gabriel nie patrzył na cień. Widział krajobraz, który został namalowany wewnątrz Portalu. Zielone góry o kształcie łuku oraz jezioro niebieskie i głębokie jak niebo.

Cecily wciągnęła powietrze. Nieoczekiwanie zrobiła krok do przodu i zniknęła, przechodząc przez bramę. Widok był podobny do wymazywanego szkicu. Najpierw jej ręka zniknęła w Portalu, następnie ramiona, a później jej ciało.

I już jej nie było.

Charlotte krzyknęła:

- Henry!

Gabriel słyszał szum w uszach. Mógł usłyszeć, jak Henry pociesza Charlotte, że tak właśnie działa Portal i nie stało się nic nieprzewidzianego, ale wszystko to było jak piosenka w połowie słyszana z innego pokoju, słowa i rytm bez znaczenia. Wszystkim, co wiedział, było to, że Cecily, odważniejsza od nich wszystkich, przeszła przez nieznane drzwi i zniknęła. I on nie mógł pozwolić jej odejść samotnie.

Ruszył do przodu. Słyszał swojego brata, wołającego jego imię, ale zignorował go. Odpychając Gideona, przeszedł przez Portal.

Przez moment nie widział nic innego jak tylko ciemność. Chwilę później wydawało mu się jakby wielka ręka sięgnęła po niego w ciemności, wyrwała go i wciągnęła w wir.

~

Wieka sala Rady była pełna krzyczących ludzi.

Na podeście, który umieszczony był na środku Sali, stał Konsul Waylad, wpatrując się w rozkrzyczany tłum, a jego wzrok wskazywał na to, że był wściekły. Jego ciemne oczy przeczesywały Nocnych Łowców zgromadzonych przed nim: Geogre Penhallow został unieruchomiony, krzycząc na Sorę Kaidou z Instututu w Tokio, Vijay Malhotra wbijał palce w klatkę piersiową Japheth Pangborn, która rzadko opuszczała swoją posiadłość na wsi w Idrisie i teraz była czerwona jak pomidor przez to całe zdarzenie. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Dwóch członków rodziny Blackwell zapędziło w róg Amalie Morgenstern, która przeklinała na nich po niemiecku. Aloysius Starkweather, cały w czerni, stał przy jednej z drewnianych ław. Jego żylaste ramiona były prawie zagięte wokół uszu, kiedy patrzył do górę w stronę mównicy swoimi bystrymi starymi oczami.

Inkwizytor stojący obok Konsula Waylanda uderzył drewnianą laską w podłogę tak mocno, że prawie roztrzaskał deski położone na niej.

- WYSTARCZY! - ryknął. - Wszyscy macie być cicho i to natychmiast! Siadać!

Szmer zszokowania przebiegł rzez zgromadzony tłum. Usiedli, co było zaskoczeniem dla Konsula. Nie w ciszy, ale usiedli - wszyscy którzy znajdowali się w pomieszczeniu. Sala była wypełniona po brzegi. Rzadko zdarzało się, by tak wielu Nocnych Łowców zasiadało na jednym spotkaniu. Byli tu reprezentanci z wszystkich Instytutów - Nowy Jork, Bangkok, Genewa, Bombaj, Kioto, Buenos Aires. Tylko Nocni Łowcy z Londynu, Charlotte Branwell i jej współmieszkańcy byli nieobecni.

Jedynie Aloysius Starkweather wciąż stał. Jego poszarpany płaszcz powiewał wokół niego jak kurze skrzydełka.

- Gdzie jest Charlotte Branwell? - zażądał. - Z wiadomości, którą wysłaliście, zrozumieć można było, że mieliśmy się tu zjawić, by wyjaśnić treść jej wiadomości do Rady.

- Wyjaśnię zawartość jej wiadomości - rzekł Konsul przez zaciśnięte zęby.

- Lepiej byłoby to usłyszeć od niej - odparł Malahotra. Jego ciemne oczy rozjaśniły się, kiedy zwrócił wzrok na Inkwizytora z Konsula i z powrotem..

Inkwizytor Whitelaw wyglądał tak jakby ostatnio miał bezsenne noce, jego usta były mocno zaciśnięte.

- Charlotte Branwell jest przewrażliwiona - oznajmił Konsul. - Biorę pełną odpowiedzialność za wszystko, ponieważ to ja umieściłem ją na czele londyńskiego Instytutu. To było coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca. Została ona zwolniona ze swojej pozycji.

- Miałem okazję spotkać się i porozmawiać z panią Branwell - powiedział Starkweather ze swoim akcentem prosto z Yorkshire. - Nie wyglądała, jak ktoś, kto daje się łatwo ponieść emocjom.

Wyglądając, jakby przypomniał sobie, dlaczego był tak zadowolony, kiedy Starkweather przestał uczestniczyć w posiedzeniach Rady, Konsul powiedział mocno:

- Ona jest na swój sposób wrażliwa i wierzę w to, że stała się… skryta. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Gwar i zamieszanie. Inkwizytor spojrzał z obrzydzeniem na Waylanda. Konsul spiorunował go wzrokiem. Było oczywiste, że ta dwójka się kłóciła: Konsul był przepełniony gniewem, spojrzenie jakie posłał Inkwizytorowi w zamian za zdradę. Było również oczywiste że Whithelaw nie zgadzał się z ani jednym słowem Konsula.

Kobieta podniosła się na nogi spod zatłoczonych ławek. Białe włosy miała upięte na czubku głowy i poruszała się z władczą manierą. Konsul wyglądał tak, jakby jęczał wewnętrznie. Callida Fairchild, ciotka Charlotte Branwell.

- Jeżeli sugerujesz, że moja siostrzenica podejmuje decyzje histerycznie i nierozsądnie, ponieważ dźwiga nowe pokolenie Nocnych Łowców, radzę Konsulu, przemyśleć to jeszcze raz – odezwała się chłodnym tonem.

Konsul zazgrzytał zębami.

- Nie ma dowodów, że zeznanie Charlotte Branwell w sprawie Mortmaina i jego pobytu w Walii jest dla nich prawdziwe – rzekł. - To wszystko wynika z raportów Williama Herondale'a. Jest on jednak tylko chłopcem i do tego nagannie nieodpowiedzialnym. Wszystkie dowody, włączając dzienniki Benedykta Lightwooda, wskazują na zamiar ataku na Londyn i to właśnie tam musimy skierować nasze siły.

Przez salę przeszedł gwar. W koło powtarzano słowa "atak na Londyn". Amalia Morgenstern wachlowała się koronkową chusteczką, podczas gdy Lilian Highsmith wyglądała na zachwyconą, gładząc palcami rękojeść sztyletu wystającego z nadgarstka rękawicy.

- To dowód - warknęła Callida. - Słowo mojej siostrzenicy jest dowodem...

Nastało kolejne poruszenie, gdy podniosła się młoda kobieta. Miała na sobie jasnozieloną sukienkę i wyzywający wyraz twarzy. Gdy Konsul widział ją po raz pierwszy, płakała w tej samej sali obrad, domagając się sprawiedliwości. Tatiana Blackthorn, z domu Lightwood.

- Konsul jest po stronie Charlotte Branwell! - wykrzyknęła. - Charlotte Branwell i William Herondale są sprawcami śmierci mojego męża!

- Ach tak? - Głos Inkwizytora Whitelawa ociekał sarkazmem. - Kto dokładnie zabił pani męża? Czy to Will?

Słychać było pomruk zdziwienia. Tatiana wyglądała na oburzoną.

- To nie była wina mojego ojca...

- Wprost przeciwnie - wtrącił Inkwizytor. - Choć było to ukrywane przed wiedzą publiczną, zmusza mnie pani do ujawnienia prawdy, pani Blackthorn. Rozpoczęliśmy dochodzenie w sprawie śmierci pani męża i ustalono, że wina leżała po stronie pani ojca. Bardzo ciężka wina. Gdyby pani bracia, jak i William Herondale oraz Charlotte Branwell, spośród członków Instytutu Londyńskiego, nie zareagowali, nazwisko Lightwood zostałoby wykreślone z listy Nocnych Łowców, a pani żyłaby jako opuszczona Przyziemna przez resztę swoich dni. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Tatiana zaczerwieniła się i zacisnęła pięści.

- William Herondale... On proponował mi rzeczy niewypowiedzianie obelżywe dla kobiety...

- Nie widzę z związku, jaki ma ta sprawa z obecnym tematem - powiedział Inkwizytor. - Można być grubiańskim prywatnie, ale słusznym w większych sprawach.

- Zabrałeś nam dom! - zapiszczała Tatiana. - Jestem zmuszona polegać na szczodrości rodziny mojego męża jak jakiś głodujący żebrak...

Oczy Inkwizytora błyszczały niczym kamienie w jego pierścieniach.

- Pani dom został skonfiskowany, a nie skradziony, pani Blackthorn. Przeszukaliśmy dom rodzinny Lightwoodów – kontynuował, unosząc ręce. – Był pełnym dowodów kontaktów starszego pana Lightwooda z Mortmainem. Dzienniki opisują ten ohydny i podły czyn. Konsul cytuje te dzienniki jako dowód, że Londyn zostanie zaatakowany, ale w chwili śmierci Benedykta Lightwooda, był on zarażony demoniczną ospą. Wątpliwym jest nie tylko, że Mortmain podzielił się z nim swoimi prawdziwymi planami, ale także, że w ogóle był on świadomy.

Wyglądając na zdesperowanego, Konsul Wayland przerwał.

- Sprawa Benedykta Lightwooda jest zamknięta. Zamknięta i nieistotna. Zebraliśmy się tutaj, by omówić sprawę Mortmaina i Instytutu! Po pierwsze, jako że Charlotte Branwell została usunięta ze stanowiska, a sytuacja z jaką mamy do czynienia jest z pewnością ciężka dla całego Londynu, potrzebujemy nowego przywódcy Londyńskiej Enklawy. Zamierzam zostawić otwarte drzwi. Czy ktoś życzy sobie wystąpić na przód i ją zastąpić?

Szelest i pomruki przeszły przez salę. George Penhallow zaczął podnosić się z miejsca, gdy Inkwizytor przerwał mu z wściekłością:

- To jest śmieszne, Josiahu. Nie ma jeszcze żadnych dowodów na tom że Mortmain nie jest tam, gdzie Charlotte powiedziała, że będzie. Nawet nie przedyskutowaliśmy wysłania za nią posiłków.

- Za nią? Co masz na myśli mówiąc „za nią”?

Inkwizytor machał ręką, uciszając tłum.

- Nie ma jej tu. Myślicie, że gdzie mieszkańcy Instytutu się znajdują? Udali się do Cadair Idris za Magistrem. A teraz, zamiast dyskutować o tym, czy powinniśmy wysłać im pomoc, zwołujemy Radę żeby znaleźć zastępstwo za Charlotte?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Konsul stracił cierpliwość.

- Nie będzie żadnej pomocy!- huknął. - Nigdy nie będzie pomocy dla tych, którzy…

Jednak Konsul nigdy nie dowiedział się, kogo pozbawił pomocy, gdyż w tamtym momencie śmiertelnie ostre, stalowe ostrze przeleciało przez salę za plecami Konsula i schludnie odcięło jego głowę od reszty ciała.

Inkwizytor odskoczył, sięgając po swoją broń, gdy krew obryzgała go całego. Ciało Konsula upadło, spadając na ziemię w dwóch częściach: jego ciało osunęło się na mokrą od krwi podłogę podium, podczas gdy odcięta głowa potoczyła się jak piłeczka do tenisa. Gdy już runął, wszyscy zobaczyli, że za jego plecami stał automat, tak patykowaty jak ludzki szkielet, ubrany w obszarpane resztki wojskowej czerwonej bluzy mundurowej. Uśmiechał się szeroko jak trupia czaszka, gdy chował swoje ociekające szkarłatem ostrze. Spojrzał w ciszy na oszołomiony tłum Nocnych Łowców.

Jedyny dźwięk, jaki było słychać w Sali, pochodził od Aloysiusa Starkweathera, który śmiał się miarowo i cicho, najwyraźniej do samego siebie.

- Mówiłem wam... – wysapał. - Mówiłem wam, co się stanie…

Chwilę później maszyna poruszyła się naprzód, jej ręce jak szpony wystrzeliły, żeby zakleszczyć się gardle Aloysiusa. Krew trysnęła z gardła starego mężczyzny, gdy kreatura uniosła go, cały czas szeroko uśmiechnięta. Nocni Łowcy zaczęli krzyczeć i wtedy drzwi otworzyły się z hukiem i całą salę zalała powódź mechanicznych stworów.

~

- No cóż - powiedział rozbawiony głos. - To było niespodziewane.

Tessa usiadła prosto, owijając się ciężka narzutą. Obok niej zmieszany Will podpierał się na swoich łokciach, gdy jego powieki drgnęły, otwierając się powoli

- Co…

Pokój był wypełniony jasnym światłem. Pochodnie były tak rozpalone, że wydawało się, iż to świeci słońce. Tessa widziała, jakie zniszczenia w pokoju zrobili: ich ubrania rozrzucone na łóżku i po całej podłodze, dywan przy kominku cały pofałdowany, pościel zniszczona prze nich. Po drugiej stronie niewidzialnej ściany widać było znajomą sylwetkę w eleganckim, czarnym kostiumie, z jednym kciukiem za paskiem od spodni. Jego kocie oczy migotały z radości. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Magnus Bane.

- Myślę, że chcielibyście wstać. Niedługo wszyscy wpadną tu, by was ratować, a chyba wolicie mieć na sobie ubrania, gdy przybędą. - Wzruszył tylko ramionami - W każdym razie, ja też bym chciał, jako iż wszyscy wiedzą, że jestem wyjątkowo nieśmiały.

Walijskie przekleństwo wypadło z ust Willa. Siedział okryty pościelą od pasa w dół i starał się jak najbardziej potrafił, chronić Tessę przed natarczywym wzrokiem Magnusa. Oczywiście, był bez koszuli i w jaśniejszym świetle Tessa mogła zobaczyć, że jego opalane dłonie i twarz przechodziły w bladą biel na jego klatce i ramionach. Białe znamię w kształcie gwiazdy na ramieniu lśniło. Zobaczyła, jak źrenice Magnusa zwężają się, gdy tylko to zobaczył.

- Interesujące – rzekł.

Will wydal nieskładny dźwięk protestu.

- Interesujące? Na Anioła, Magnusie... –

Magnus spojrzał na niego drwiąco. Coś było w tym spojrzeniu. Coś, co sprawiło, że Tessa poczuła, iż Magnus wie coś, czego oni nie.

- Gdybym był inna osobą, miałbym ci teraz wiele do powiedzenia.

- Doceniam twoją powściągliwość.

- Za jakiś czas już nie będziesz. - odparł krótko Magnus. Potem sięgnął w górę, tak jakby pukał w drzwi i stuknął w niewidzialną ścianę pomiędzy nimi. Przypominało to oglądanie kogoś, kto zanurza ręce w pomarszczonej wodzie, rozdzielającej się w miejscach, gdzie były jego palce. Nagle cała ściana osunęła się i zniknęła w fontannie niebieskich iskierek. - No i proszę - rzekł czarownik, rzucając skórzaną torebkę na łóżko. - Przyniosłem ubrania. Pomyślałem, że mogą się wam przydać, nie wiedziałem jednak w jakim stopniu.

Tessa patrzyła się na niego znad ramienia Willa.

- Jak nas znalazłeś? Skąd wiedziałeś… Kto jest z Tobą? Czy maja się dobrze?

- Tak. Kilku z nich jest, Spieszą przez całe to miejsce w poszukiwaniu ciebie. A teraz się ubierzcie - rozkazał i odwrócił się, aby dać im trochę prywatności.

Zmartwiona Tessa podeszła do łóżka i zaczęła przeszukiwać torbę, dopóki nie odnalazła swojego stroju. Wstała z pledem owiniętym wokół ciała i pognała za wysoką chińską zasłonkę stojącą w kącie pokoju.

Nie patrzyła na Willa. Nie mogła się do tego zmusić. Jak mogła spojrzeć w jego kierunku, nie rozmyślając o tym, co zrobili. Zastanawiała się, czy był przerażony, czy tez nie mógł uwierzyć że oboje zrobili coś takiego po tym jak Jem...
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Brutalnie wciągnęła strój bojowy na siebie. Dzięki Bogu, że strój, w odróżnieniu od sukienek, można było założyć bez niczyjej pomocy. Przez zasłonkę słyszała, jak Magnus tłumaczy Willowi, że jemu i Henry’emu udało się, przy pomocy magii i wynalazków, stworzyć Portal, którym dostaną się z Londynu do Cadair Idris. Była w stanie jedynie zobaczyć ich sylwetki, jednak zdołała ujrzeć, jak Will kiwa głową z ulgą, gdy Magnus wymieniał osoby, które z nim przyszły - Henry, Charlotte, bracia Lightwood, Cyryl, Sophie, Cecily, Bridget i kilku Cichych Braci.

Na wspomnienie imienia jego siostry, Will zaczął się ubierać z jeszcze większym pośpiechem i zanim Tessa wyszła zza zasłonki, był całkowicie ubrany, jego buty zasznurowane, jego dłonie spoczywały na pasie z bronią. Gdy tylko ją zobaczył, na jego twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech.

- Inni rozdzielili się w tunelach, żeby cię znaleźć - poinformował Magnus. - Mieliśmy szukać przez pół godziny, a potem spotkać się w głównej komnacie. Dam wam chwilkę na pozbieranie się. - Uśmiechnął się złośliwie i wskazał na drzwi. - Będę na zewnątrz, w korytarzu.

W momencie gdy drzwi zamknęły się za nim, Tessa była już w ramionach Willa, a jej ręce wokół jego szyi.

- Och, na Anioła – westchnęła. - To było upokarzające.

Will wsunął swoje ręce w jej włosy i całował ją. Całował jej powieki, policzki i w końcu jej usta, szybko, ale żarliwie i w skupieniu, tak jakby nie było nic ważniejszego.

- Posłuchaj siebie – powiedział. - Powiedziałaś „na Anioła”. Jak Nocny Łowca. - Pocałował krawędź jej warg. - Kocham Cię. Boże, kocham Cię. Tak długo czekałem, żeby to powiedzieć.

Owinęła swoje ręce wokół jego tali, trzymając go mocno mimo szorstkiego materiału jego ubrania pod palcami.

- Will, nie żałujesz? - zapytała niepewnie.

- Żałuję? - Spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Nage ddim... Jesteś szalona, jeśli myślisz, że żałuję Tess. - Delikatnie musnął jej policzek palcami. - Jest więcej, dużo więcej spraw, które chcę ci wyznać.

- Nie - droczyła się. - Will Herondale ma więcej rzeczy do powiedzenia?

Zignorował to.

- Ale teraz nie ma na to czasu. Nie kiedy najprawdopodobniej Mortmain siedzi nam na karku i Magnus czeka za drzwiami. Teraz jest czas na zakończenie tego. Ale po wszystkim, Tess, powiem ci wszystko, co od dawna chciałem ci wyznać. A na razie… - Pocałował jej w skroń i puścił ją, jednak jego oczy spoczywały na jej twarzy. - Muszę wiedzieć, czy mi wierzysz, kiedy mówię, że cię kocham. To wszystko.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

- Wierzę w każde twoje słowo - powiedziała z uśmiechem, gdy jej dłoń skradała się do jego pasa z bronią. Jej palce zamknęły się na rękojeści sztyletu i wyrwała go, uśmiechając się, kiedy Will spojrzał na nią z zaskoczeniem. Pocałowała go w policzek i odsunęła się.

- Mimo wszystko nie kłamałeś o tym tatuażu smoka z Walii, prawda?

~

Pokój przypominał Cecily wnętrze kopuły w katedrze św. Pawła, do której Will zabrał ją w jeden z mniej nieprzyjemnych dni, po tym, jak pierwszy raz była w Londynie. Był to najwspanialszy budynek, który odwiedziła. Sprawdzili, jak echo rozchodzi się w Whispering Gallery oraz przeczytali inskrypcję napisaną przez Christophera Wrena: Si monumentum requiris, circumspice. Jeśli szukasz jego pomnika, rozejrzyj się dookoła.

Will wytłumaczył, co oznaczają te słowa. Wren wolał być zapamiętany ze względu na swoje budowle, a nie poprzez nagrobek. Cała katedra była pomnikiem jego rzemiosła, w pewnym sensie cały ten labirynt pod górą, a szczególnie ten pokój, był pomnikiem dla Mortmaina.

Sufit był w kształcie kopuły, jednak nie było okien, a jedynie dziura w kamieniu. Okrągła galeria ciągnęła się do górnej części kopuły, gdzie znajdowało się podwyższenie, na którym, prawdopodobnie ktoś mógł stać i patrzeć w dół na podłogę z gładkiego kamienia.

Na ścianie znajdował się też się napis. Cztery zdania wyryte w ścianie z błyszczącego kwarcu.

DIABELSKIE MASZYNY SĄ BEZLITOSNE

DIABELSKIE MASZYNY SĄ BEZ ŻALU

DIABELSKICH MASZYN JEST BEZ LIKU

DIABELSKIE MASZYNY NIGDY NIE PRZESTANĄ PRZYBYWAĆ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

Na kamiennej podłodze, ustawione w rzędy stały setki automatów. Ubrane były w kolorową mieszankę mundurów wojskowych. Stały śmiertelnie nieruchome z zamkniętymi, metalowymi oczami. Blaszani żołnierze w ludzkich rozmiarach, pomyślała Cecy. Diabelskie Maszyny. Największa kreacja Mortmaina - armia stworzona do bycia niepowstrzymaną, do dokonania rzezi na Nocnych Łowcach i do poruszania się dalej bez skruchy.

~

Sophie była pierwszą, która odkryła pokój. Krzyknęła i wszyscy pobiegli, aby zobaczyć, co się stało. Znaleźli Sophie trzęsącą się wśród nieruchomej się masy mechanicznych potworów. Jeden z nich leżał u jej stóp. Odcięła temu nogi jednym ruchem jej ostrza i stwór zaczął wić się, jak marionetka, której ucięto linki. Reszta się nie ruszała, nawet się nie obudziła, pomimo losu ich partnerki, która dawała Nocnym Łowcom odwagę do ruszenia na stwory.

Henry klęczał przy pancerzu jednego, wciąż nie ruszającego się automatu. Rozciął mundur, otworzył metalową klatkę i dokładnie badał jej zawartość. Cisi Bracia stali za nim tak, jak i Charlotte, Sophie i Bridget. Gideon i Gabriel również wrócili, jednak ich poszukiwania okazały się bezowocne. Tylko Magnusa i Cyryla jeszcze nie było. Cecily nie mogła zwalczyć wzrastającego w niej niepokoju. Nie z powodu obecności maszyn, ale z nieobecności swojego brata. Nikt go do tej pory nie znalazł. Czy to możliwe, że zaginał bezpowrotnie? Nic jednak nie powiedziała. Obiecała sobie, że jako Nocny Łowca nie będzie więcej wywoływać awantur czy krzyczeć, niezależnie od wydarzeń.

- Spójrzcie na to - niskim głosem wymruczał Henry. W środku klatki mechanicznej kreatury znajdowała się plątanina drutów, która dla Cecily wyglądała jak metalowe pudełeczko, podobne do tych na tytoń. Na zewnątrz pudełka wyryty został wąż połykający swój własny ogon. - Ourobouros. Symbol hamujący działanie demonicznej energii.

- Jak na Pyxis. - Charlotte kiwnęła głową.

- Które Mortmain nam ukradł. - potwierdził Henry - Zastanawiało mnie, czy to właśnie jest tym, co Mortmain usiłował zrobić.

- Co usiłował zrobić? - Gabriel zażądał odpowiedzi. Był zarumieniony, jego zielone oczy błyszczały. Błogosławcie Gabriela za to, że zawsze pyta o to, o czym właśnie myśli', pomyślała Cecily. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: Mean Korekta: Gladys

- Ożywienie automatów - odrzekł nieobecnie Henry, sięgając po pudełko - Dawanie im świadomości, a nawet woli...

Przerwał, gdy tylko jego palce dotknęły pudełka i nagle rozbłysło światło. Blask taki jak przy użyciu magicznego kamienia, sączący się z pudełka przez ourobouros. Henry szarpnął się do tyłu z wrzaskiem, ale było za późno. Stwór usiadł, błysnął szybko i chwycił go. Charlotte wrzasnęła i rzuciła się do przodu, ale nie była wystarczająco szybka. Maszyna, której klatka była cały czas groteskowo otwarta, złapała Henry’ego pod pachami i trzasnęła jego ciałem jak biczem.

Rozległ się potworny trzask i Henry osunął się bezwładnie. Maszyna rzuciła go na bok i odwróciła się, żeby brutalnie uderzyć Charlotte w twarz. Poległa wygięta obok ciała męża, gdy mechaniczny stwór zrobił krok naprzód i schwycił brata Micaha. Cichy Brat uderzył laską w dłoń robota, ten jednak wydał się nawet tego nie zauważyć. Z hukiem maszynerii, która brzmiała jak śmiech, sięgnął i rozdarł gardło Cichego Brata.

Krew rozbryznęła się po całym pomieszczeniu i Cecily zrobiła dokładnie to, co przyrzekała sobie nie czynić. Krzyknęła.

noname

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

ROZDZIAŁ XXI

Płonące złoto

Mój łuk złocisty niech przyniosą: I moje strzały pożądania: I moją włócznię: O niebiosa! Mój rydwan ognia niech tu stanie.

– WILLIAM BLAKE, JERUSALEM1

1 Przekład: Maciej Froński

Szkolenie Tessy w Instytucie nigdy nie pokazało, jak ciężko jest biegać z bronią u boku. Z każdym krokiem sztylet uderzał w jej nogę, a jego czubek drapał jej skórę. Wiedziała, że powinien być on osłonięty – i na pasie Willa prawdopodobnie był – ale teraz nie miało to znaczenia. Will i Magnus biegli pospiesznie w dół skalistych korytarzy wewnątrz Cadair Idris, a ona starała się dotrzymać im kroku.

Magnus prowadził, bo chyba najlepiej znał drogę. Tessa chodziła tymi korytarzami jedynie z zawiązanymi oczyma, a Will przyznał, że pamiętał jedynie krótki fragment swej samotnej podróży.

Tunele zwężały się i rozszerzały, gdy ich trójka szła przez labirynt bez pozornego ładu i składu. W końcu, gdy przeszli do szerszego tunelu usłyszeli coś – odległy okrzyk przerażenia.

Magnus napiął się. Will szarpnął głową.

– Cecily – rzekł i zaczął biec dwa razy szybciej niż wcześniej. Zarówno Magnus, jak i Tessa przyspieszyli, by za nim nadążyć. Pędzili przez dziwne sale: jedna z nich wydawała się być spryskana krwią, inną Tessa rozpoznała jako pokój z biurkiem, gdzie Mortmain zmuszał ją do Przemiany, a w kolejnej wielkie, metalowe i miedziane kraty skręcały się niczym niewidzialny wiatr. Im bliżej byli, tym głośniejsze stawały się dźwięki walki i płaczu, aż w końcu wpadli do ogromnej, okrągłej sali.

Była ona pełna automatów. Rząd za rzędem, tak wiele jak wtedy w wiosce, gdy Tessa przyglądała im się bezradnie. Większość stała nieruchomo, ale grupa na środku pokoju poruszała się – walczyła. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

To było jak oglądanie od nowa tego, co działo się na schodach Instytutu, gdy została z niego zabrana – bracia Lightwood walczyli u swego boku, Cecily wymachiwała serafickim nożem, a ciała Cichych Braci leżały zgniecione na ziemi. Tessa zauważyła w oddali dwóch innych Cichych Braci walczących obok Nocnych Łowców, anonimowych w swoich pergaminowych szatach. Jednak jej uwagi nie przyciągnął żaden z nich, tylko Henry, który leżał nieruchomo na podłodze. Charlotte upadła na kolana i objęła go, jakby mogła go obronić przez walką, która rozgrywała się dookoła. Jednak przez bladość jego twarzy i bezruch ciała Tessa mogła przypuszczać, że było za późno, by ochronić go przed tym wszystkim.

Will rzucił się do przodu.

– Nie używajcie serafickich noży! – krzyknął. – Walczcie z nimi inną bronią! Anielskie ostrza są bezużyteczne!

Słysząc go, Cecily szarpnęła się do tyłu, jednak seraficki nóż zdążył dotknąć automat, z którym walczyła i rozsypał się popiół. Zachowała przytomność umysłu i uchyliła się przed uderzeniem istoty, a Cyryl i Bridget rzucili się przed nią. Automat przewrócił się, a Bridget – niczym latające, czerwonowłose zagrożenie ze stalowymi ostrzami – oczyszczała Cecily drogę do Charlotte. Odcięła swym mieczem ramiona dwóch maszyn, a następnie kontynuowała swe dzieło, jakby chciała chronić głowę Instytutu nawet za cenę własnego życia.

Nagle ręce Willa ścisnęły ramię Tessy. Dostrzegła w jego bladej, zdeterminowanej twarzy błysk zrozumienia, gdy pchnął ją w stronę Magnusa, sycząc:

– Zostań z nią!

Tessa poczęła protestować, ale Magnus złapał ją i odciągnął, a Will zaczął walczyć i torować sobie drogę do siostry.

Cecily odpierała masywny automat. Nie miała już serafickiego noża, teraz mogła bronić się jedynie krótkim mieczem. Włosy zaczęły wyślizgiwać się jej ze spinek, gdy rzuciła się do przodu i pchnęła kreaturę w ramię. Automat zaryczał jak byk, a Tessa wzdrygnęła się. Boże, te stworzenia wydają takie dźwięki; nim Mortmain je przemienił, milczały – były rzeczami, przedmiotami. Teraz są istotami. Złowrogimi, morderczymi istotami. Tessa ruszyła ku Cecily, a automat z nią walczący chwycił ostrze jej broni i wyszarpnął z jej uścisku, ciągnąc ją do przodu. Tessa usłyszała, jak Will zawołał imię siostry.

Automat złapał Cecily i rzucił ją koło jednego z Cichych Braci. W wirze pergaminowej szaty, odwrócił się twarzą do stwora, chwytając kij leżący przed nim. Gdy automat skoczył ku niemu, Brat zamachnął się kijem z taką siłą i prędkością, że stworzenie zostało znokautowane, a jego klatka piersiowa wgnieciona do środka. Kreatura próbowała się poruszyć, ale była za bardzo zgięta. Wydała z siebie złowrogi warkot, a Cecily, zerwawszy się na równe nogi, wykrzyknęła ostrzeżenie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Kolejny automat wyłonił się zza pierwszego. Gdy Cichy Brat się odwrócił, drugi automat wytrącił mu kij z ręki i chwycił go, owijając swoje metalowe ramiona wokół jego ciała, w parodii uścisku. Kaptur Brata opadł, a jego srebrne włosy zalśniły w słabym świetle niczym gwiazdy.

W jednej chwili Tessa wypuściła powietrze z płuc. Cichym Bratem był Jem.

Jem.

To było tak, jakby świat się zatrzymał. Każda postać była nieruchoma, nawet automaty, jakby czas stanął. Tessa gapiła się przez pokój na Jema, a on na nią. Jem, w pergaminowych szatach Cichych Braci. Jem, którego srebrne włosy opadające na twarz, przeplatały się z czarnymi. Jem, na którego twarzy znajdowały się dwie czerwone blizny, po jednym na każdym policzku.

Jem, który nie był martwy.

Tessa otrząsnęła się ze swojego zszokowanego zastygnięcia, słysząc, że Magnus mówi coś do niej, czując jak sięga po jej ramie, ale oderwała się od niego i zanurzyła w bitwę. Krzyknął za nią, ale wszystko, co widziała, to Jem – Jem nacierający na ramię automatu, które owinęło jego gardło, przebierając gorączkowo palcami, nie będąc w stanie odnaleźć chwytu w gładkim metalu. Ucisk automatu się zacieśnił i twarz Jema zaczęła pokrywać się krwistym rumieńcem, gdy się dusił. Wyciągnęła swój sztylet, przecinając przed sobą czystą ścieżkę, ale wiedziała, że to niemożliwe, zdawała sobie sprawę, że nie dotrze do niego na czas…

Automat wydał ryk i runął do przodu. Jego nogi zostały czysto odcięte od tyłu. Kiedy upadał, Tessa zobaczyła Willa podnoszącego się z przysiadu i trzymającego miecz z długim ostrzem w ręku. Sięgnął po automat, jakby mógł go złapać, zapobiec jego upadkowi, ale on już rozbił się o ziemię na wpół leżąc na Jemie, któremu laska wytoczyła się z ręki. Jem leżał nieruchomo, przygnieciony masywnym automatem.

Tessa wybiegła naprzód, omijając wyciągnięte ramię mechanicznej istoty. Słyszała, że Magnus coś za nią krzyczy, ale go zignorowała. Gdyby mogła dotrzeć do Jema, zanim został mocno zraniony, nawet zmiażdżony… Ale gdy biegła, cień wyrósł jej przed oczami. Zatrzymała się z poślizgiem i spojrzała w górę na twarz chytrego automatu sięgającego po nią palcami z pazurami.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Siła upadku i waga automatu na jego plecach wycisnęła powietrze z płuc Jema, gdy uderzył o ziemię, mocno się obijając. Przez moment gwiazdy zatańczyły mu przed oczami i walczył o oddech. Jego klatka pulsowała.

Zanim został Cichym Bratem, zanim umieścili pierwsze rytualne cięcia na jego skórze i wycięli linie w jego twarzy, by zaczął się proces transformacji, upadki, zranienia, mogły go zabić. Teraz, gdy wciągnął powietrze z powrotem do płuc, zaczął się obracać, sięgając po swoją drewnianą laskę, nawet gdy ręce kreatury zamknęły się na jego ramieniu…

I dreszcz przebiegł po jego ramieniu wraz ze szczękiem metalu o metal. Jem chwycił swoją laskę i ciął nią w górę, uderzając w bok głowy automatu na bok, nawet kiedy górna połowa jego ciała została uniesiona nad nim i odrzucona na bok. Kopnął w część wciąż przygniatającą jego nogi i wtedy ona też została zabrana. Will klęczał obok niego w miejscu, gdzie leżał na ziemi. Jego twarz była blada jak popiół.

–Jem – odezwał się.

Dookoła nich trwał bezruch, szczelina w bitwie, niesamowita, ponadczasowa cisza. Waga tysiąca rzeczy była w głosie Willa: niedowierzanie i zdumienie, ulga i zdrada. Jem zaczął podnosić się na swoich łokciach, gdy miecz Willa, usmarowany czarnym olejem, rozdarty wgnieceniami, uderzył o ziemię.

–Jesteś martwy – powiedział Will – Czułem, jak umierasz – Położył rękę nad swoim sercu, na poplamionej krwią koszulce, gdzie była jego runa parabatai. –Tutaj.

Jem sięgnął po dłoń Willa, złapał ją w swoją i przycisnął palec z dłoni swojego brata krwi do własnego nadgarstka. Chciał żeby jego parabatai to zrozumiał. Poczuj mój puls, bicie krwi pod skórą; Cisi Bracia mają serca, a one biją. Niebieskie oczy Willa rozszerzyły się.

– Nie umarłem. Zmieniłem się. Jeśli mógłbym ci powiedzieć… jeśli byłby jakiś sposób…

Will wpatrywał się w niego, jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała szybko. Automat zadrapał jedną stronę jego twarzy. Krwawił z kilku głębokich zranień, ale nie wydawało się, żeby to dostrzegał. Wyciągnął dłoń z uścisku Jema i delikatnie odetchnął.

– Roeddwn i’n meddwl dy fod wedi mynd am byth – powiedział.

Mówił bez zastanowienia, po walijsku, ale Jem i tak zrozumiał. Runy Cichych Braci oznaczały, że żaden język nie był dla niego nieznany.

Myślałem że odszedłeś na zawsze.

– Wciąż tu jestem – rzekł Jem. W kąciku jego oka pojawił się błysk i poruszył się szybko, odwracając na bok.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Metalowy topór świsnął koło niego w miejscu, gdzie przed chwilą leżał i uderzył w kamienną podłogę. Automaty otoczyły ich, tworząc krąg warkoczącego metalu.

Will był już na nogach z mieczem w dłoni. Stali plecami do siebie, gdy Will odezwał się:

– Nie ma żadnej skutecznej runy przeciw nim. Muszą być posiekane przez zwykłą siłę…

– Domyśliłem się. – Jem uniósł swoją laskę i mocno się zamachnął, posyłając jeden z automatów na pobliską ścianę. Iskry leciały z jego metalowego pancerza. Will uderzył swoim ostrzem, przecinając złączone kolana dwóch istot.

– Lubię ten twój patyk – oznajmił.

– To jest laska. – Jem zamachnął się, by przewrócić kolejny automat – Zrobiona przez Żelazne Siostry specjalnie dla Cichych Braci.

Will rzucił się do przodu, przeciągając swoje ostrze czysto przez szyje innego automatu. Jego głowa potoczyła się po ziemi, a mieszanka oleju i pary wydobyła się z jego obszarpanego gardła.

– Każdy może naostrzyć patyk.

– To jest laska – powtórzył Jem i zobaczył szybki uśmiech Willa kątem swojego oka. Jem chciał oddać uśmiech. Był czas kiedy mógł uśmiechnąć się naturalnie, ale coś w zmianie, która została w nim dokonana, zdawało się dołożyć kilka lat dystansu pomiędzy nim a takimi prostymi, śmiertelnymi gestami.

Pokój był masą ruszających się ciał i rozkołysanych broni. Jem nie mógł wyraźnie zobaczyć żadnych innych Nocnych Łowców. Był świadomy Willa po swojej stronie, dopasowującego swój krok do kroku Jema, dopasowującego uderzenie do uderzenia. Gdy metal walił o metal, jakaś inna część Jema, jakaś cząstka, która była zagubiona nawet bez jego wiedzy, czuła przyjemność z walczenia wspólnie z Willem ten ostatni raz.

– Jak wolisz, James – powiedział Will. – Jak wolisz.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Trzymając sztylet, Tessa obróciła się i ugodziła stwora w metalowy pancerz. Nóż przebił się z brzydkim dźwiękiem połączonym z – jej serce zamarło – chropowatym śmiechem.

– Panno Gray – odezwał się głęboki głos. Spojrzała w górę, by zobaczyć gładką twarz Armarosa. – Jestem pewien, że stać cię na więcej. Tak mała broń nie może pociąć mnie na kawałki, a ty nie masz na to siły.

Tessa otworzyła usta, by krzyknąć, lecz jego szponiaste dłonie chwyciły ją za ramiona i obróciły. Zasłonił ręką jej usta, by stłumić krzyk. Jak przez mgłę zobaczyła ruch w pokoju, błysk mieczy i metalu, Willa tnącego automat, który upadł na Jema. Wyciągnął rękę, by go przesunąć, akurat gdy Armaros warknął jej do ucha:

– Mogę być zbudowany z metalu, ale mam serce demona, które tęskni do uczty na twoim ciele.

Armaros zaczął ciągnąć Tessę do tyłu, poprzez walkę, nawet gdy go kopnęła. Szarpnął jej głowę na bok, ostre palce rozdarły skórę na policzku.

– Nie możesz mnie zabić – jęknęła. – Anioł, którego noszę, chroni moje życie…

– Och, nie. To prawda, nie mogę cię zabić, ale mogę cię zranić. I mogę to zrobić najwykwintniej. Nie mam ciała, które odczuwa przyjemność, dlatego jedyną przyjemnością, jaka mi pozostała, jest powodowanie bólu. Podczas gdy anioł na twoim gardle chroni cię – tak, jak rozkazy Mistrza – muszę się powstrzymać. Ale jeśli moc anioła zawiedzie – choć nie powinna – moimi metalowymi szczękami rozerwę cię na kawałki.

Byli teraz poza terenem walki i demon niósł ją do alkowy, częściowo schowanej za kamiennym filarem.

– Zrób to. Wolę zginąć z twoich rąk niż poślubić Mortmaina.

– Nie martw się – rzekł. Kiedy mówił, nie biorąc oddechu, wciąż czuła jego szept na skórze przyprawiający ją o dreszcz przerażenia. Ziemne metalowe palce oplatały jej ramiona jak kajdany, gdy ciągnął ją w cień. – Postaram się o obie te rzeczy.

~ SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Cecily zobaczyła, jak jej brat pokroił automat atakujący brata Zachariasza. Huk metalu, gdy automat upadł na ziemię, rozerwał jej bębenki. Ruszyła w kierunku Willa wyciągając sztylet zza pasa i wtedy runęła do przodu, gdy coś zamknęło się wokół jej kostek, zwalając ją z nóg.

Uderzyła kolanami i łokciami w ziemię i przekręciła się, by zobaczyć, że to, co ją złapało, było ręką bez reszty automatu. Chociaż była odcięta przy nadgarstku, palce nadal wczepiały się w jej strój bojowy, a z wystających drutów płynęła czarna krew. Obróciła się i podniosła. Tupała nogą do czasu, gdy jego palce poluzowały się, odczepiły i upadły na ziemię, drgając słabo jak martwy krab.

Jęknęła z obrzydzeniem i chwiejnie rozejrzała się, by zrozumieć, że nie widzi nigdzie Willa ani brata Zachariasza. Pokój był pogrążony w chaosie, zamazany przez ruch. Zobaczyła Gabriela, stojącego plecy w plecy z bratem, ze stosem martwych automatów przy ich nogach. Gabriel krwawił, jego strój był rozdarty na ramieniu. Cyryl leżał wgnieciony w ziemię. Sophie przesunęła się, by być blisko niego, jej miecz ciął po kole, blizna odznaczała się na bladej twarzy. Cecily nie widziała Magnusa, lecz mogła dostrzec trasę niebieskich iskierek w powietrzu, które oznaczały jego obecność. Była tam również Bridget widoczna w mgnieniach pomiędzy poruszającymi się mechanicznymi kreaturami, jej broń była rozmazanym obrazem, jej rude włosy były jak płonący sztandar. A pod jej nogami…

Cecily zaczęła torować sobie drogę w ich kierunku. W połowie drogi upuściła sztylet, zabierając siekierkę na długiej rączce, którą upuścił jeden z automatów. Była zaskakująco lekka i wydała satysfakcjonujące chrupnięcie, gdy przejechała nią po piersi demonicznego demona, który sięgnął, by ją wykorzystać, wysyłając wirujący automat do tyłu. Później przeskoczyła stos poległych automatów, z których większość była posiekana na części, ich kończyny były rozrzucone – bez wątpienia źródło ręki, która chwyciła ją za kostkę. Na końcu stosu znajdowała się Bridget, wirująca w sposób, który odpierał falę mechanicznych potworów zagrażających Charlotte i Henry’emu. Bridget rzuciła na Cecily okiem, kiedy młodsza dziewczyna rzuciła się przed nią i opadła na kolana obok szefa Instytutu.

Bridget posłała jej tylko krótkie spojrzenie, kiedy młodsza dziewczyna rzuciła się ku niej i upadła na kolana obok głowy Instytutu.

– Charlotte – wyszeptała Cecily.

Charlotte podniosła wzrok. Jej twarz była biała od szoku, a źrenice tak szerokie, że wyglądały, jakby pochłonęły cały jasny brąz tęczówek jej oczu. Jej ręce były owinięte wokół Henry'ego, którego głowa zwieszała się przez delikatne ramię żony, zamykającej jego klatkę piersiową w swoim uścisku. Wyglądał na zupełnie bezwładnego.

– Charlotte – powtórzyła Cecily. – Nie jesteśmy w stanie wygrać tej walki. Musimy się wycofać. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

– Nie mogę ruszyć Henry'ego!

– Charlotte… Nie możemy mu już pomóc.

– Nie, wcale nie – zaprzeczyła dziko Charlotte. – Wciąż czuję jego puls.

Dziewczyna wyciągnęła przed siebie dłoń.

– Charlotte...

– Nie oszalałam! On żyje! On żyje i nie zostawię go!

– Charlotte, dziecko – przypomniała Cecily. – Henry chciałby, żebyś się ratowała.

W oczach Charlotte coś błysnęło. Wzmocniła swój uścisk na Henrym.

– Nie uciekniemy bez Henry'ego, – rzekła. – Nie potrafimy stworzyć Portalu. Jesteśmy uwięzieni w tej górze.

Cecily wypuszczała swój oddech krótkimi tchnieniami. Nie pomyślała o tym. Jej serce biło mocno, wysyłając ostre sygnały do jej żył. Zginiemy. Wszyscy zginiemy. Dlaczego to wybrała? Mój Boże, co ona zrobiła? Uniosła głowę i kątem oka ujrzała znajomy błysk błękitu i czerni – Will? Niebieski przypominał jej o czymś – o iskrach wznoszących się nad dymem...

– Bridget – powiedziała. – Znajdź Magnusa.

Bridget potrząsnęła głową.

– Jeśli cię zostawię, zginiesz w pięć minut – odparła. I jakby na potwierdzenie swoich słów, opuściła swoje ostrze na nacierający na nią automat, tak jakby dzieliła drewno na podpałkę. Stwór przecięty na dwie równe części, upadł na różne strony.

– Nie rozumiesz – odpowiedziała Cecily. – Potrzebujemy Magnusa...

– Jestem tutaj. – I rzeczywiście był, pojawiając się nad dziewczyną tak nagle i bezszelestnie, że musiała stłumić krzyk. Wzdłuż jego kołnierzyka znajdowało się długie rozcięcie, płytkie, ale krwawiące. Wyglądało na to, że krew czarowników była tak samo czerwona jak ludzka. Jego spojrzenie padło na Henry'ego i okropny, bezdenny smutek pojawił się na jego twarzy. Był to widok człowieka, który widział setki zgonów, który wielokrotnie tracił i znów spotkała go strata. – Boże – odezwał się. – Był dobrym człowiekiem.

– Nie – odparła Charlotte. – Powtarzam ci, czułam jego puls. Nie mów o nim, jakby już umarł...

Magnus opadł na kolana i wyciągnął dłoń, by dotknąć powiek mężczyzny. Cecily zastanawiała się czy zamierzał powiedzieć ,,ave atque vale”, niezbędne pożegnanie dla każdego Nocnego Łowcy, ale zamiast tego czarownik szarpnął swoją rękę do tyłu, a jego oczy się zwężyły. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Chwilę później jego palce znalazły się na gardle Henry'ego. Wymamrotał coś w języku, którego Cecily nie rozumiała, a następnie przysunął się bliżej, by złapać jego szczękę złączonymi dłońmi.

– Powoli – powiedział w połowie do siebie. – Powoli, ale jego serce bije.

Charlotte wzięła chrapliwy oddech.

– Mówiłam ci.

Oczy Magnusa skierowały się w jej stronę.

– Mówiłaś. Przepraszam, że nie posłuchałem. – Jego spojrzenie z powrotem powędrowało ku Henry'emu. – Niech wszyscy teraz będą cicho. – Uniósł dłoń, która nie spoczywała na gardle Nocnego Łowcy i pstryknął palcami. Powietrze dookoła nich natychmiast zgęstniało i zniekształciło się jak stare szkło. Nad nimi pojawiła się solidna kopuła, więżąc wewnątrz połyskującej i wyciszającej bańki Henry'ego, Charlotte, Cecily oraz Magnusa. Pomimo tego dziewczyna wciąż widziała pomieszczenie dookoła nich, walczące automaty i Bridget siejącą zniszczenie na prawo i lewo swoim ostrzem wysmarowanym na czarno. Wewnątrz panowała cisza.

Spojrzała szybko na Magnusa.

– Stworzyłeś ochronną ścianę.

– Tak. – Jego uwagę zajmował Henry. – Bardzo dobrze.

– Nie możesz zrobić takiej dookoła nas wszystkich i utrzymać jej w ten sposób? Sprawić, że bylibyśmy chronieni?

Magnus potrząsnął głową.

– Magia wymaga energii, dziecko. Mogę podtrzymywać taką barierę tylko przez krótki czas, a gdy się rozpadnie, oni nas dopadną. – Pochylił się do przodu, szepcąc coś, gdy niebieska iskra przeskoczyła z opuszków jego palców na skórę mężczyzny. Bladoniebieski ogień przeniknął w głąb i rozświetlił jego żyły pewnego rodzaju płomieniem, tak jakby czarownik przytknął zapałkę do jednego końca linii usypanej z prochu strzelniczego, ślady wypaliły się na ramionach Nocnego Łowcy i obrysowały szyję oraz twarz. Charlotte, trzymając go, z trudem złapała powietrze, gdy jego ciało drgnęło niekontrolowanie, szarpiąc się do przodu.

Oczy Henry'ego otworzyły się. Były zabarwione tym samym niebieskim ogniem, który palił się w jego żyłach.

– Ja... – Jego głos był zachrypnięty. – Co się stało?

Charlotte wybuchnęła płaczem.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

– Henry! Och, mój dogi Henry. – Złapała się go kurczowo i pocałowała gorączkowo, a on wsunął swoje palce w jej włosy i trzymał je tak, kiedy oboje, Magnus i Cecily odwrócili wzrok.

Kiedy w końcu Charlotte wypuściła Henry'ego, wciąż głaszcząc jego włosy i szepcąc, mężczyzna podjął próbę, by usiąść, jednak z powrotem opadł do tyłu. Jego oczy napotkały wzrok Magnusa. Czarownik spoglądał gdzieś w dół i w dal, jego powieki opadały z wyczerpania i czegoś jeszcze. Czegoś, co sprawiło, że serce Cecily się ścisnęło.

– Henry – rzekła Charlotte, brzmiąc na trochę przestraszoną. – Bardzo boli? Możesz stać?

– Nie boli za bardzo – odparł Henry. – Ale nie mogę stać. Kompletnie nie czuję swoich nóg.

Magnus cały czas wpatrywał się w podłogę.

– Przykro mi – powiedział. – Są rzeczy, których magia nie może zrobić, rany, którymi nie może się zająć.

Na wyraz twarzy Charlotte aż przykro było patrzeć.

– Henry…

– Nadal mogę stworzyć Portal – przerwał jej. Krew wypłynęła cienkim strumykiem z kącika jego ust. Wytarł ją rękawem. – Możemy się stąd wydostać. Musimy się wycofać. – Spróbował się obrócić, żeby rozejrzeć się wokół, ale skrzywił się, blednąc. – Co się dzieje?

– Przewyższają nas liczbą – poinformowała go Cecily. – Wszyscy walczą o życie…

– O życie, ale nie o zwycięstwo? – zapytał Henry.

Magnus pokręcił głową.

– Nie jesteśmy w stanie wygrać. Nie ma już nadziei. Ich jest zbyt wielu.

– A Tessa i Will?

– Will ją odnalazł – odparła Cecily. – Są tutaj, w pokoju.

Henry zamknął oczy i wziął ciężki oddech, a potem znów je otworzył. Niebieskie iskierki w jego oczach zaczynały blednąć.

– Wobec tego musimy otworzyć Portal. Ale najpierw zwrócić na siebie uwagę wszystkich i oddzielić ich od automatów, żebyśmy wszyscy nie przenieśli się z nimi do Instytutu. Ostatnie, czego potrzebujemy, to te maszyny obracające Londyn w pył. – Spojrzał na Magnusa. – Sięgnij do kieszeni w moim płaszczu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Kiedy Magnus wyciągnął rękę, Cecily zauważyła, że nieznacznie ona drży. Najwidoczniej wysiłek, jaki musiał włożyć w utrzymanie ochronnej ściany wokół nich, zaczynał zbierać swoje żniwo.

Wyjął dłoń z kieszeni Henry’ego. Trzymał w niej małe, złote pudełeczko, które nie miało żadnych widocznych zawiasów czy czegokolwiek mogącego posłużyć do jego otwarcia.

Henry przemówił z trudem:

– Cecily… Weź to, proszę. Weź to i rzuć. Tak mocno i tak daleko, jak tylko potrafisz.

Magnus podał Cecily pudełko drżącymi palcami. Było ciepłe w jej dłoni, chociaż nie mogła określić, czy to wina jakiegoś ciepła pochodzącego z jego wnętrza czy po prostu wynik spoczywania w kieszeni Henry’ego.

Spojrzała na Magnusa. Na jego twarzy dało się zauważyć zmęczenie.

– Opuszczam ścianę – rzekł. – Rzucaj, Cecily.

Podniósł ręce. Z jego palców wystrzeliły iskry. Ściana zamigotała i zniknęła. Cecily odgięła ramię do tyłu, a potem wyrzuciła pudełko.

Przez chwilę nic się nie działo. Potem nastąpił przytłumiony wybuch – zanikający dźwięk wewnątrz umysłu, jakby wszystko w pomieszczeniu było wciągane w głąb ogromnego lejka. Oczy Cecily rozszerzyły się, jakby chcąc wydostać się z ciała i upadła na ziemię, przykładając dłonie do obu stron głowy. Magnus także klęczał, a ich mała grupa zbliżyła się do siebie, gdy coś przypominające ogromną wichurę przetaczało się przez pomieszczenie.

Wiatr ryczał. Dołączyło do niego zgrzytanie rozdzieranego metalu, gdy mechaniczne istoty w pomieszczeniu zaczęły się zataczać i potykać. Cecily widziała Gabriela usuwającego się szubko z drogi jakiemuś automatowi, który zaraz upadł i zaczął wić się w konwulsjach, wymachując rękami i nogami, jakby cierpiał męki nagłych ataków padaczki. Jej oczy przesunęły się na Willa i Cichego Brata, który walczył obok niego, a którego kaptur wiatr odrzucił na plecy. Nawet w obliczu tego wszystkiego, co się tu działo, Cecily przeżyła szok. Bratem Zachariaszem był… Jem. Wiedziała, wszyscy wiedzieli, że Jem pojechał do Cichego Miasta, by stać się Cichym Bratem lub zginąć, próbując nim zostać, ale nigdy nie pomyślała, że będzie czuł się wystarczająco dobrze, by być tu z nimi, by walczyć u boku Willa, jak to dawniej robił, że będzie miał dość siły…

Rozległ się huk, kiedy mechaniczny stwór runął na ziemię między Willem a Jemem, zmuszając ich do odskoczenia od siebie. Powietrze pachniało, jakby zaraz miała nadejść burza.

– Henry… – Włosy Charlotte fruwały wokół jej twarzy.

Twarz Henry’ego była napięta z bólu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

– To… rodzaj Pyxis. Ma oddzielać dusze demonów od ich ciał. Przed śmiercią. Nie miałem czasu, żeby to dopracować. Ale wydawało mi się, że warto spróbować.

Magnus podniósł się na nogi. Jego głos przedostał się przez dźwięk zginającego się metalu i wysokie skrzeki demonów.

– Chodźcie tu! Wszyscy! Zbierzcie się, Nocni Łowcy!

Bridget pozostała tam, gdzie była, nadal walcząc z dwoma automatami, których ruchy stały się urwane i nierówne, ale pozostali zaczęli biec w ich stronę: Will, Jem, Gabriel… A Tessa? Gdzie była Tessa? Cecily widziała, jak Will zdaje sobie sprawę z jej nieobecności w tej samej chwili, co ona. Odwrócił się z ręką na ramieniu Jema, wzrokiem przeszukując pomieszczenie. Widziała, jak jego usta układają się w słowo „Tessa”, chociaż nie była w stanie nic usłyszeć przez coraz głośniejszy pisk wiatru i drżenie automatów…

– Dość.

Wiązka srebrnego światła podobna do rozgałęzienia błyskawicy wystrzeliła z kopuły i rozbiła się na całe pomieszczenie jak iskry Catherine Wheel2. Wiatr uspokoił się i ustał, pozostawiając tylko dzwoniącą w uszach ciszę.

2 Catherine Wheel to rodzaj fajerwerków, wygląda tak http://farm3.static.flickr.com/2223/1890592355_2f36a60194.jpg

3Sztolnia to sztucznie wykonany podziemny korytarz prowadzący ze stoku góry do jej wnętrza, poziomo

lub pod niewielkim nachyleniem

Cecily podniosła wzrok. W sztolni3, mniej więcej w połowie odległości od kopuły, stał mężczyzna w dobrze skrojonym, ciemnym garniturze. Mężczyzna, którego od razu rozpoznała.

To był Mortmain.

~

– Dość.

Głos odbił się echem od ścian pomieszczenia, sprawiając, że Tessę przeszły dreszcze. Mortmain. Poznała jego styl mowy, głos, nawet jeśli nie mogła zobaczyć nic poza kamienną kolumną skrywającą alkowę, do której Armaros ją wepchnął. Demoniczny automat trzymał ją mocno, nawet gdy głucha eksplozja przetoczyła się przez pokój, a po niej pojawił się wiatr, który jednak omijał ich alkowę, nie ruszając ich.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Zapadła cisza, a Tessa desperacko pragnęła wyrwać się z trzymających ją rąk automatu, wbiec do pomieszczenia i przekonać się, czy ktokolwiek z kochanych przez nią przyjaciół został zraniony lub nawet zabity. Ale walka z maszyną była jak walka ze ścianą. Tak czy siak przestała, gdy w pomieszczeniu znów rozległ się głos Mortmaina:

– Gdzie jest panna Gray? Przyprowadźcie ją do mnie.

Armaros wydobył z siebie dudniący dźwięk i zaczął się poruszać. Podnosząc Tessę za ramiona, przeniósł ją z alkowy do głównego pomieszczenia.

Scena, jaką ujrzała, przedstawiała czysty chaos. Automaty stały, jakby zamarły i patrzyły na swojego Mistrza. Wiele leżało przewróconych na podłodze, która była śliska od mieszaniny krwi i oleju.

Na środku pomieszczenia w kręgu stali Nocni Łowcy i ich towarzysze. Cyryl klęczał na podłodze, a podarty i zakrwawiony bandaż był owinięty wokół jego nogi. Obok niego pół–siedział, a pół–leżał w ramionach Charlotte, Henry. Był blady, tak blady… Wzrok Tessy skrzyżował się ze wzrokiem Willa, gdy ten podniósł głowę i ją zobaczył. Niepokój przemknął przez jego twarz. Will zaczął iść w jej stronę. Jem schwycił go za rękaw. On także patrzył na Tessę. Jego oczy były ciemne i pełne strachu.

Odwróciła od nich wzrok i spojrzała na Mortmaina. Stał na szynie w sztolni ponad nimi jak ksiądz na ambonie i uśmiechał się pogardliwie.

– Panno Gray – rzekł. – Jak miło, że pani do nas dołączyła.

Splunęła, czując smak krwi w ustach w miejscu, gdzie palce automatu rozorały jej policzek.

Mortmain uniósł brew.

– Postaw ją – polecił Armarosowi. – Trzymaj ręce na jej ramionach.

Demon wysłuchał rozkazu ze zdławionym chichotem. Kiedy tylko stopy Tessy dotknęły podłoża, wyprostowała się, unosząc podbródek i patrząc złośliwie na Mortmaina.

– Zobaczenie panny młodej przed ślubem przynosi pecha – oznajmiła.

– Zapewne – zgodził się. – Tylko komu?

Tessa się nie rozejrzała. Widok tylu automatów i grupki Nocnych Łowców w obszarpanych ubraniach był zbyt bolesny.

– Nefilim już weszli do twojej fortecy – odparła. – Za nimi przyjdą inni. Poddaj się teraz, a być może zachowasz życie.

Mortmain odchylił głowę do tyłu i się zaśmiał.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

– Brawo, madame – powiedział. – Stoisz tu otoczona przez pokonanych i żądasz, bym się poddał.

– Nie jesteśmy pokonani… – zaczął Will, ale Mortmain wypuścił z sykiem powietrze z płuc przez zęby, co było dobrze słychać w pomieszczeniu. Naraz wszystkie automaty wyciągnęły ręce w stronę Willa w sposób przerażająco zsynchronizowany.

– Ani słowa, Nefilim – powiedział Mortmain. – Kiedy następnym razem przemówisz, weźmiesz swój ostatni oddech.

– Puść ich – poprosiła Tessa. – To nie ma z nimi nic wspólnego. Puść ich, a zatrzymaj mnie.

– Targujesz się, nie oferując niczego – odparł Mortmain. – Mylisz się, jeśli myślisz, że inni Nocni Łowcy przybędą ci na pomoc. W tym momencie część mojej armii tnie twoją Radę na kawałeczki. – Tessa usłyszała westchnięcie Charlotte, krótki, stłumiony dźwięk. – Elita Nefilim zgromadziła się w jednym miejscu, ułatwiając mi pozbycie się ich za jednym zamachem.

– Proszę – odezwała się Tessa. – Zostaw ich. Twoje skargi przeciw Nefilim sa słuszne. Ale jeśli wszyscy będą martwi, kto dostanie nauczkę poprzez twoją zemstę? Kto będzie pokutował? Jeśli nie ma nikogo, kto mógłby uczyć się na przeszłości, nie ma nikogo, kto poniósłby jej lekcje. Pozwól im nieść twoje nauki w przyszłość. Mogą być twoim dziedzictwem.

Skinął głową w zamyśleniu, jakby ważył jej słowa.

– Oszczędzę ich… Przetrzymam ich tutaj jako naszych więźniów. Ich niewola będzie czynić cię miłą i dzięki niej będziesz posłuszna – jego głos stwardniał – ponieważ kochasz ich, i jeśli kiedykolwiek spróbujesz ucieczki, zabiję ich wszystkich. – Przerwał. – Co na to powiesz, panno Gray? Byłem hojny i teraz jesteś winna mi podziękowania.

Jedynym dźwiękiem w pokoju było skrzypienie automatów i krew Tessy bijąca jej w uszach. Zdała sobie sprawę, co miała na myśli Pani Black. Przyniesiesz zgubę Nefilim. Do tego zostałaś stworzona, a im więcej o nich wiesz, tym bardziej efektywną bronią się staniesz, by zrównać ich z ziemią. Tessa stała się jednym z Nocnych Łowców, jeśli nawet nie całkowicie jak oni. Troszczyła się o nich i kochała ich, a Mortmain użyje jej troski i miłości, by nią sterować. Ratując tych, których kocha, skaże ich wszystkich. A jednak świadczenie przeciwko Willowi i Jemowi, Charlotte i Hanry’emu, Cecily i reszcie było nie do pomyślenia.

– Tak. – Usłyszała Jema – albo to był Will – który wydał przytłumiony dźwięk. – Tak, zawrę ten układ. – Spojrzała w górę. – Rozkaż demonowi, by mnie puścił, a do ciebie przyjdę.

Widziała zwężone oczy Mortmaina.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

– Nie – odrzekł. – Armaros, przyprowadź ją do mnie.

Ręka demona zacisnęła się na jej ramieniu. Tessa ugryzła wargę do bólu. Jakby ze współczuciem, mechaniczny anioł na jej gardle drgnął.

Niewielu może ubiegać się o wyłączność na anioła, który ich strzeże. Ale ty możesz.

Jej dłoń powędrowała do gardła. Anioł wydawał się pomrukiwać pod jej palcami, jakby oddychał, jakby starał się jej coś przekazać. Jej ręka zacisnęła się na nim, jego skrzydła cięły jej dłoń. Pomyślała o swoim śnie.

Czy właśnie tak wyglądasz?

Widzisz tylko fragment tego, czym jestem. W swojej prawdziwej postaci jestem śmiertelną chwałą.

Ręka Armarosa zamknęła się na ramieniu Tessy.

Twój mechaniczny anioł ma w sobie duszę anioła, Mortmain powiedział. Pomyślała o znaku w kształcie gwiazdy, który mechaniczny anioł zostawił na ramieniu Willa. Pomyślała o gładkiej, pięknej, nieruchomej twarzy anioła, o chłodnych dłoniach, które trzymały ją, kiedy spadała z powozu Pani Black w kierunku wzburzonej wody.

Demon zaczął ją prowadzić.

Tessa pomyślała o swoim śnie.

Wzięła głęboki wdech. Nie miała pojęcia, czy to co zamierzała zrobić, jest wykonalne czy to po prostu szaleństwo. Armaros podniósł ją swoimi ramionami, ona zamknęła oczy, wyzbywając się swojej świadomości, sięgając do mechanicznego aniołka. Przez chwilę spadała przez ciemną przestrzeń, a następnie szarą otchłań, szukając tego światła, tej iskry ducha, tego życia…

I znalazła to, nagły blask, ognisko, jaśniejsze niż jakiekolwiek iskry, jakie wcześniej widziała. Sięgnęła po to, owijając wokół siebie zwoje białego ognia, które paliły i parzyły jej skórę. Krzyknęła głośno…

I Zmieniła się.

Biały ogień przetoczył się przez jej żyły. Wystrzeliła w górę, jej strój bojowy począł się rozrywać i opadać, wokół niej płonęło światło. Ona była ogniem. Spadającą gwiazdą. Ramiona Armarosa zostały oderwane od jej ciała, a on bezgłośnie roztopił się i rozpuścił, palony przez niebiański ogień, który gorzał w Tessie.

Leciała w górę. Nie, ona rosła, wzrastała. Jej kości rozciągały się i wydłużały, krata została rozciągnięta w szerz i w górę, kiedy ona urosła niemożliwie. Jej skóra przybrała złoty odcień, rozciągała się i rozdzierała, gdy ona pędziła w górę niczym łodygi fasoli ze starej baśni, a w miejscach, gdzie jej skóra się przerwała, złota posoka wyciekała z ran. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

Loki jak wióry rozgrzanego białego metalu wyskoczyły z jej głowy, otaczając jej twarz. A z jej pleców wystrzeliły masywne skrzydła, większe niż u jakiegokolwiek ptaka.

Przypuszczała, że powinna być przerażona. Spoglądając w dół, widziała Nocnych Łowców wpatrujących się w nią z otwartymi ustami. Cały pokój wypełniony był oślepiającym światłem, które wylewało się z niej. Zmieniła się w Ithuriela. Boski ogień aniołów płonął w niej, paląc jej kości, parząc jej oczy. Ale odczuwała tylko stalowy spokój.

Miała teraz dwadzieścia stóp wzrostu. Stała twarzą w twarz z Mortmainem, który zamarł z przerażenia, chwytając rękoma poręczy balkonu. Mimo wszystko mechaniczny anioł był prezentem od niego dla jej matki. Nigdy nie przypuszczał, że zostanie on użyty w taki sposób.

– To nie jest możliwe – powiedział ochryple. – Niemożliwe…

Uwięziłeś anioła z Nieba, rzekła Tessa, chociaż nie mówiła własnym głosem, lecz Ithuriela. Jego głos odbijał się echem w jej ciele jak bicie gongu. Z oddali zastanawiała się, czy jej serce bije…czy anioła mają serca? Czy to ją zabije? Jeśli tak, było tego warte. Próbowałeś stworzyć życie. Życie jest dziedziną Nieba. A Niebo nie odnosi się pozytywnie do uzurpatorów.

Mortmain rzucił się do ucieczki. Ale był powolny tak jak każdy człowiek. Tessa wyciągnęła rękę, dłoń Ithuriela, i zamknęła ją wogół niego, kiedy biegł, podnosząc go do góry. Krzyczał, gdy ogień anielski go przypalał. Wił się, płonąc, kiedy Tessa zacisnęła chwyt, miażdżąc jego ciało do galarety szkarłatnej krwi i białych kości.

Otworzyła dłoń. Rozgniecione ciało Mortmaina spadło, zderzając się z ziemią wśród swoich automatów. Zadrżało, rozległ się potężny wrzask skrzypiącego metalu, kiedy budynek zaczął się zawalać, a maszyny poczęły spadać jedna po drugiej, gniotąc się na ziemi, pozbawione życia bez swojego Mistrza, który by je ożywił. Był to ogród metalowych kwiatów więdnących i umierających jeden po drugim, a Nocni Łowcy stali w jego centrum, patrząc na siebie ze zdumieniem.

I wtedy Tessa zdała sobie sprawę, że nadal posiada serce, które podskoczyło z radości, widząc ich żywych i bezpiecznych. Ale kiedy sięgnęła do nich swoimi złotymi dłońmi – jedna była pokryta szkarłatem i krew Mortmaina wymieszała się ze złotą posoka Ithuriela – odsunęli się od blasku światła bijącego od niej. Nie, nie, chciała powiedzieć, nigdy bym was nie spkrzywidziła, ale słowa nie chciały nadejść. Starała się znaleźć drogę powrotną do swojego ciała, by Przemienić się znów w Tessę, ale zagubiła się w blasku ognia, tak jakby wpadła w serce słońca. Agonia płomieni eksplodowała w niej i poczuła, że spada, z mechanicznym aniołem niczym rozżarzone do czerwoności lasso na jej gardle. Proszę, pomyślała, ale wszystko było ogniem i płonęło, a ona upadła nieprzytomnie w jasność.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tłumaczenie: grupa STT Korekta: Gladys

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

ROZDZIAŁ XXII

Ryk burzy w trąbce

Dotąd aż ryk burzy w trąbce będzie brzmieć,

Dusza może oddzielić się od ciała, ale nie my

Jedno od drugiego

- ALGERNON CHARLES SWINBURNE, LAUS VENERIS

Mechaniczne kreatury wyciągnęły na Tessę pazury z czarnej mgły. W żyłach poczuła ogień i kiedy popękana i pełna bąbli złota posoka spływała po jej ramionach. Widziała niekończące się Niebiańskie pola, bezustannie płonące niebo, którego błysk mógłby oślepić każdego człowieka. Widziała srebrne chmury z krawędziami niczym brzytwy i czuła lodowatą pustkę, która wypełniła serca aniołów.

- Tesso. – To Will. Wszędzie poznałaby tę mowę. – Tesso, obudź się, obudź się. Tesso, proszę.

Słyszała w jego głosie ból i chciała do niego dotrzeć, ale gdy tylko podniosła ramiona, płomienie podniosły się i zwęgliły jej palce. Jej dłonie obróciły się w proch i zostały zdmuchnięte przez ciepły wiatr.

Tessa rzucała się na łóżku. Majaczyła z powodu gorączki i koszmarów. Prześcieradło owinięte dookoła niej było mokre od potu. Włosy przykleiły jej się do skroni. Jej zawsze blada skóra była niemal przezroczysta, ukazywała żyły pod jej skórą, kształt jej kości. Jej mechaniczny anioł był na jej gardle. Za każdym razem, kiedy próbowała go dotknąć, zaczynała wołać słabym głosem, gdy dotyk ten ją ranił.

- Tak bardzo cierpi. – Charlotte zanurzyła szmatkę w chłodnej wodzie i przycisnęła ją do rozpalonego czoła Tessy. Dziewczyna lekko zaprotestowała, gdy ją dotknęła, ale nie poruszyła się, aby odepchnąć dłoń Charlotte. Ta wolała myśleć, że chłodne ręczniki pomagają, ale wiedziała, że Tessa jest raczej zbyt wyczerpana. – Czy możemy zrobić coś jeszcze?

Ogień anioła opuszcza jej ciało. Brat Enoch, stojący obok Charlottem przemówił swoim niesamowitym, wielokierunkowym szeptem. Zajmie to tyle czasu, ile zajmuje. Przestanie odczuwać ból, kiedy ten odejdzie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Ale czy będzie żyła?

Póki co, przetrwała. Cichy Brat brzmiał ponuro. Ogień miał ją zabić. Zabiłby każdego normalnego człowieka. Ale ona jest po części Nocnym Łowcą i demonem, chronił jej anioł, którego ogień wznieciła. Miała na sobie tarczę ochronną nawet w ostatnich momentach, kiedy zapłonął i spalił swoją cielesną formę.

Charlotte nie mogła powstrzymać się od wspomnienia okrągłego pokoju pod Cadair Idris, Tessy robiącej krok do przodu i przemieniającej się z dziewczyny w płomień, rozjarzony niczym słup ognia; jej włosy zmieniające się w snop iskier, to oślepiające i przerażające światło. Przygnieciona do ziemi przez ciało Henry’ego zastanawiała się, jak anioły mogły tak płonąć i nadal żyć.

Kiedy anioł opuścił Tessę, ta upadła. Jej ubrania były w strzępach, a skóra wyglądała tak, jakby zostały na niej wypalone znaki. Kilku Nocnych Łowców rzuciło się w jej stronę pomiędzy pogniecionymi automatami, ale to wszystko było dla Charlotte rozmyte – sceny widziane przez chwiejny pryzmat przerażenia: Will podnoszący Tessę w swoich ramionach; twierdzę Mistrza zamykającą się za nimi, drzwi zatrzaskujące się, gdy biegli przez korytarze, niebieski ogień Magnusa wskazujący im drogę ucieczki. Utworzenie drugiego Portalu. Jeszcze więcej Cichych Braci czekających na nich w Instytucie, pokryte bliznami dłonie i twarze, odcinanie się, kiedy zamknęła się z Henrym i Tessą. Will zwracający się do Jema, wyraźnie dotknięty. Dotarł do swojego parabatai.

- James – powiedział. – Możesz się dowiedzieć… Co jej robią? Czy przeżyje…

Ale Brat Enoch wszedł pomiędzy nich. To nie jest James Carstairs, powiedział. Teraz ma na imię Zachariasz.

Spojrzenie Willa, to, w jaki sposób opuścił rękę.

- Pozwól mu mówić za siebie.

Ale Jem tylko się odwrócił, odwrócił i odszedł od nich wszystkich, od Instytutu, Will obserwował go z niedowierzaniem, a Charlotte przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie: Naprawdę umierasz? Przepraszam.

To Will, nadal wyglądający na oszołomionego i niedowierzającego, który z wahaniem wytłumaczył im historię Tessy: funkcję mechanicznego anioła, historię o feralnych Starkweatherach i nie ortodoksyjną koncepcję jej poczęcia. Charlotte zreflektowała się, że Alousius miał rację. Tessa była jego prawnuczką. Potomek, o którym nie wiedział, bo zginął w masakrze Konsula.

Charlotte nie mogła się powstrzymać przed wyobrażaniem sobie, jak było, gdy drzwi gabinetu Konsula się otworzyły, a do środka wlały się automaty. Konsulowie powinni być uzbrojeni, ale nie byli przygotowani do walki. Większość Nocnych Łowców nigdy nie zmierzyła się z automatem. Samo wyobrażenie rzeźni ją zmroziło. Ogrom straty, jaką poniósł świat Nocnych Łowców ją przytłaczała, chociaż bez poświęcenia Tessy byłaby jeszcze większa.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Wszystkie automaty padły wraz ze śmiercią Mistrza, nawet te w gabinecie Konsula, a większość Nocnych Łowców przetrwała, chociaż nie obyło się bez ciężkich strat – włączając Konsula.

- Po części demon, po części Nocny Łowca – wymamrotała Charlotte, patrząc na Tessę. - Czym ją to czyni?

Krew Nefilim dominuje. Nowym rodzajem Nocnego Łowcy. Nowe nie zawsze jest złe, Charlotte.

To z powodu krwi Nefilim posunęli się aż do próby użycia run uzdrawiających, ale te wniknęły w jej skórę i zniknęły, jak słowa pisane na wodzie. Teraz Charlotte zbliżyła się, aby dotknąć obojczyka, gdzie runa została namalowana. Jej skóra była gorąca w dotyku.

- Jej mechaniczny anioł – zauważyła Charlotte. – Przestał tykać.

Anioł go opuścił. Ithuriel jest wolny, a Tessa nie jest chroniona, ale przez śmierć Mistrza i jako Nefilim, będzie bezpieczna. Przynajmniej dopóki znowu nie spróbuje po raz drugi przemienić się w anioła. To z pewnością ją zabije.

- Są też inne zagrożenia.

Wszyscy musimy się z nimi zmierzyć, powiedział Brat Enoch. To był ten sam chłodny, niewzruszony telepatyczny głos, którym oznajmił jej, że jeśli Henry przeżyje, to już nigdy nie będzie chodził.

Na łóżku Tessa rzucała się, krzycząc suchym głosem. Od czasu bitwy podczas snu wywoływała imiona. Wołała Nate’a, swoją ciotkę i Charlotte.

- Jem – wyszeptała teraz, ściskając niespokojnie narzutę.

Charlotte odwróciła się od Enocha i znów poszła po chłodny kompres, który położyła na czole Tessy. Wiedziała, że nie powinna pytać, ale jeszcze…

- Co z nim? Z naszym Jemem? Czy on.. Dopasuje się do Bractwa?

Poczuła wyrzut Enocha. Wiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć. On już nie jest waszym Jemem. Teraz jest Bratem Zachariaszem. Musisz o nim zapomnieć.

- Zapomnieć? Nie potrafię tego zrobić – rzekła Charlotte. – Nie jest jak twoi inni Bracia, Enochu, wiesz o tym.

Rytuały inicjacyjne Cichych Braci to nasze najgłębsze sekrety.

- Nie chcę znać waszych rytuałów – odparła Charlotte. - Z tego, co wiem do tej pory, wynika, że większość Cichych Braci zrywa więzy łączące ich ze śmiertelnym życiem zanim dołączą do Bractwa. Ale James nie mógł tego zrobić. Nadal ma pęta, które łączą go z tym światem. – Spojrzała na Tessę, której powieki trzepotały, gdy chrapliwie oddychała. – To sznur, który wzajemnie ich do siebie przywiązuje i dopóki nie zostanie prawidłowo rozwiązany, obawiam się, że możemy skrzywdzić ich oboje.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

~

Przychodzi, moja piękna, moja słodka;

Czy kiedykolwiek był tak przestronny krok,

Moje serce usłyszałoby ją i biło,

Była to ziemia w przyziemnym łóżku;

Mój pył słyszałby ją i bił,

Czyż leżałem przez wieki martwy,

Czy zacząć i drżeć pod jej stopami

I rozkwitnąć purpurą i czerwienią.

- Och, na litość boską – powiedział poirytowany Henry, podciągając pokryte runami rękawy szlafroka. – Nie możesz czytać czegoś mniej przygnębiającego? Czegoś z dobrą bitwą.

- To Tennyson – odrzekł Will, zsuwając nogi z otomany blisko ognia. Byli w salonie. Henry umieścił swoje krzesło blisko okna, a na kolanach trzymał otwarty szkicownik. Nadal był blady, tak jak przez cały czas od bitwy w Cadair Idris, chociaż znów nabierał kolorów. - To rozwija twój umysł.

Zanim Henry odpowiedział, drzwi otworzyły się, a do środka weszła Charlotte. Wyglądała na zmęczoną, koronkowe krawędzie rękawów jej workowatej sukienki poplamione były wodą. Will niezwłocznie odłożył książkę, a Henry wyjrzał pytająco zza szkicownika.

Charlotte skakała wzrokiem od jednego do drugiego, zauważając książkę na stoliku leżącą obok srebrnego serwisu do herbaty.

- Willu, co czytałeś Henry’emu?

- Straszne rzeczy pełne poezji. – Henry w jednej ręce trzymał pióro, a papiery były porozrzucane po podłodze dookoła jego nóg.

Henry ze zwyczajowym hartem przyjął wiadomość, że nawet leczenie Cichych Braci nie przywróci mu zdolności chodzenia. Był przekonany, że musi zbudować sobie krzesło, takie jak wózek dla chorych, tylko lepszy, z własnym napędem i całym rynsztunkiem tego typu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Był zdeterminowany, jeśli chodziło o schodzenie ze schodów, ponieważ wtedy nadal mógłby prowadzić badania w krypcie. Bazgrał projekty swojego wózka przez całą godzinę, kiedy Will czytał mu „Maud”, jednak poezja nadal nie leżała w sferze zainteresowań Henry’ego.

- Cóż, jesteś zwolniony ze swoich obowiązków, Will, a ty, Henry, jesteś uwolniony od dalszego wysłuchiwania poezji – oznajmiła Charlotte. – Kochanie, jeśli chcesz, mogę pomóc ci pozbierać twoje notatki. – Prześlizgnęła się za tyłem krzesła swojego męża i sięgnęła przez jego ramiona, pomagając mu zebrać jego papiery w schludny stosik. Kiedy się poruszyła, złapał ją za nadgarstek i spojrzał na nią wzrokiem pełnym zaufania i uwielbienia, który sprawił, że Will poczuł, jakby małe nożyki przecinały jego skórę.

To nie tak, że zazdrościł Charlotte i Henry’emu ich szczęścia – dużo mu do tego brakowało. Ale nie mógł nic poradzić na to, że myślał o Tessie. O jego raz podsycanych, a później tłumionych nadziejach. Zastanawiał się, czy ona kiedykolwiek tak na niego patrzyła. Nie wydawało mu się. Pracował tak ciężko, żeby zniszczyć jej zaufanie, a po tym wszystkim nie chciał niczego innego, jak tylko szansy na to, żeby je odbudować, nie mógł nic zrobić ze strachem…

Odepchnął od siebie ponure myśli i wstał, mając już tłumaczyć, że idzie zobaczyć Tessę. Zanim zdążył się odezwać, rozległo się pukanie do drzwi i Sophie weszła do środka, wyglądając na niewytłumaczalnie przerażoną. Powody lęku wyjaśniły się chwilę później, gdy Inkwizytor wszedł za nią do jej pokoju.

Will, który nawykł już do jego widoku w szatach ceremonialnych podczas spotkań Rady, nie rozpoznał tego srogo wyglądającego mężczyzny w szarym szlafroku i ciemnych spodniach. Na jego policzku znajdowała się szara blizna, której wcześniej tam nie było.

- Inkwizytor Whitelaw. – Charlotte wyprostowała się i nagle spoważniała. – Czemu zawdzięczamy twoją wizytę?

- Charlotte – odezwał się inkwizytor i wyciągnął rękę. Trzymał w niej list, zapieczętowany symbolem Rady. – Przyniosłem wiadomość do ciebie.

Charlotte spojrzała na niego oszołomiona.

- Nie mogliście go po prostu wysłać pocztą?

- Ten list ma poważne znaczenie. To niezbędne, abyś przeczytała go teraz.

Charlotte powoli go wzięła. Wyciągnęła górną część, po czym zmarszczyła brwi. Przeszła przez pokój, żeby wziąć z biura nóż do korespondencji. Will skorzystał z okazji na skryte przyjrzenie się Inkwizytorowi. Mężczyzna patrzył na Charlotte ze zmarszczonymi brwiami i całkowicie ignorował Willa. Zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem blizna na policzku Inkwizytora nie była śladem walki z automatami.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Will był pewien, że wszyscy umrą, razem, a później, pod górą, dopóki Tessa będzie świeciła, cała w chwale anioła uderzy w Mortmaina jak błyskawica w drzewo. To była jeden z najpiękniejszych widoków w jego życiu, ale jego zachwyt został szybko przerwany przez przerażenie, kiedy Tessa upadła po Przemianie, krwawiąc. Była nieprzytomna bez względu na to, jak bardzo starali się ją obudzić. Magnus, blisko wyczerpania, ledwo był w stanie przy pomocy Henry’ego otworzyć Portal do Instytutu, a Will później pamiętał tylko plamę złożoną z wyczerpania, krwi i strachu, więcej Cichych Braci wezwanych do leczenia rannych i wiadomość z Konsulatu o wszystkich, którzy zginęli w bitwie, zanim automaty zostały zdezintegrowane przez śmierć Mortmana. I Tessa – Tessa, która nie mówiła, nie wstawała, niesiona do jej pokoju przez Cichych Braci, a on nie mógł pójść z nią. Nie będąc bratem ani mężem, mógł tylko stać i patrzeć za nią, zaciskając i rozluźniając zakrwawione dłonie. Nigdy nie czuł się bardziej bezradny.

A kiedy odwrócił się, aby poszukać Jema, aby podzielić się swoim strachem z jedyną osobą, która tak samo kochała Tessę, to jego nie było. Wrócił do Cichego Miasta na rozkaz Braci. Odszedł bez słowa pożegnania.

Pomimo tego, że Cecily próbowała go uspokoić, Will był wściekły – na Jema, na Radę, na Bractwo samo w sobie za to, że pozwolili Jemowi zostać Cichym Bratem, pomimo tego, że Will wiedział, iż to nie w porządku, że to był wybór Jema i jedyny sposób, aby utrzymać go przy życiu. A odkąd powrócili do Instytutu, Will ciągle czuł się, jakby miał chorobę morską – czuł się, jakby przez lata był na zakotwiczonym statku i został uwolniony, ale bez żadnego pomysłu, w którym kierunku powinien płynąć. A Tessa…

Odgłos rozdzieranego papieru przerwał jego rozmyślania. Kiedy Charlotte otworzyła i czytała list, kolory zniknęły z jej twarzy. Podniosła oczy i wpatrywała się w Inkwizytora.

- Czy to jakiś żart?

Skrzywienie Inkwizytora się pogłębiło.

- Tu nie ma żadnych żartów, zapewniam cię. Masz odpowiedź?

- Lottie – powiedział Henry, patrząc na swoją żonę. Nawet kępki jego rudych włosów promieniowały niepokojem i miłością. – Lottie, co to, co się stało?

Spojrzała na niego, a później znów na Inkwizytora.

- Nie – odpowiedziała – Nie mam żadnej odpowiedzi. Jeszcze nie.

- Rada nie życzy… - zaczął, a później wydawało się, że właśnie po raz pierwszy zauważył Willa. – Gdybym mógł porozmawiać z tobą na osobności, Charlotte.

Charlotte wyprostowała plecy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nie odeślę ani Willa, ani Henry’ego.

Obaj spojrzeli na siebie, krzyżując wzrok. Will wiedział, że Henry zerkał na niego z niepokojem. W konsekwencji nieposłuszeństwa Charlotte wobec Konsula i jego śmierci, wszyscy czekali, wstrzymując oddech, na każący wyrok Rady. Ich pozycja w Instytucie była niepewna. Will widział to w chwilowym drżeniu rąk Charlotte i ułożeniu jej ust.

Nagle poczuł, że chciałby, aby Tessa lub Jem byli tutaj – ktoś, z kim mógłby porozmawiać, kogo mógłby zapytać, co powinien zrobić dla Charlotte, której tak wiele zawdzięczał.

- W porządku – rzekł, wstając. Chciał zobaczyć Tessę, nawet jeśli miałaby nie otworzyć oczu, nie rozpoznać go. – I tak miałem gdzieś iść.

- Will… - zaprotestowała Charlotte.

- W porządku – powtórzył i przecisnął się za Inkwizytorem w stronę drzwi. Kiedy tylko wyszedł na korytarz, oparł się o ścianę, odzyskując siebie. Przypomniały mu się jego własne słowa – Boże, wydawałoby się, że to było milion lat temu i teraz nie było nawet trochę zabawne: Konsul? Przerywający nam śniadanie? Co będzie następne? Inkwizytor wpadnie na herbatkę?

Jeśli zabrali Charlotte Instytut…

Jeśli wszyscy stracili swój dom…

Jeśli Tessa…

Nie mógł dokończyć tej myśli. Tessa będzie żyła. Musi żyć. Kiedy szedł korytarzem, myślał o melancholii, zieleniach i szarościach Walii. Zawsze mógł tam powrócić razem z Cecily, gdyby stracili Instytut, mogliby rozpocząć jakieś życie w kraju ojczystym. Nie byłoby to życie Nocnego Łowcy, ale bez Charlotte, bez Henry’ego, bez Jema, Tessy i Sophie czy nawet cholernych Lightwoodów. Nie chciał być Nocnym Łowcą. Oni byli jego rodziną i byli dla niego cenni – to tylko kolejne uświadomienie sobie czegoś, pomyślał, co przyszło do niego na raz i zdecydowanie za późno.

~
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM
Tesso, obudź się. Proszę, obudź się.

Głos Sophie, przecinający ciemność. Tessa walczyła, zmuszając swoje oczy do otworzenia się na ułamek sekundy. Zobaczyła swoją sypialnię w Instytucie, znajome meble, odsłonięte zasłony, słabe światło układające się w kwadraty na podłodze. Walczyła, żeby tak się trzymać. Tak to było, krótkie okresy świadomości pomiędzy gorączką i koszmarami – nigdy wystarczająco długie, zawsze za mało czasu, żeby wstać, mówić. Sophie, walczyła, żeby szepnąć, ale jej suche usta nie chciały wymówić słowa. Błyskawica przeszła przez jej wizję, niszcząc świat. Krzyczała bezgłośnie, gdy Instytut rozpadł się na kawałki i uciekł od niej w ciemność.

~

To Cyryl w końcu poinformował Gabriela, że Cecily była w stajni po tym, jak młodszy Lightwood spędził większość dnia na bezowocnym – cóż, miał nadzieję, że to nie było oczywiste – przetrząsaniu Instytutu, szukając jej.

Nadszedł zmierzch, a stajnia była wypełniona ciepłym, żółtym światłem latarni i zapachem koni. Cecily stała przy boksie Baliosa z głową leżącą na szyi wspaniałego, czarnego konia. Jej włosy, niemal w tym samym atramentowym kolorze, rozsypały się na jej ramionach. Kiedy się odwróciła, aby na niego spojrzeć, Gabrrel zobaczył przebłysk czerwonego rubinu wiszącego na jej szyi.

Przez jej twarz przemknął niepokój.

- Coś się stało Willowi?

- Willowi? - Gabriel był zaskoczony.

- Myślałam że… To, jak wyglądałeś… - Westchnęła. – Przez ostatnich kilka dni był taki strapiony. Jakby nie wystarczyło to, że Tessa jest chora i ranna, to jeszcze sprawa z Jemem… - Potrząsnęła głową. – Próbowałam z nim o tym rozmawiać, ale on nic nie powie.

- Wydaje mi się, że właśnie rozmawia z Jemem – rzekłGabriel. – Muszę ci powiedzieć, że nie wiem, w jakim jest stanie. Jeśli chcesz, mogę…

- Nie. – Głos Cecily był cichy. Jej niebieskie oczy wpatrywały się w jakiś odległy punkt. – Daj mu spokój.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Gabriel podszedł kilka kroków bliżej. Miękka, żółta poświata u stóp Cecily padała słabą złotą poświatą na jej skórę. Na rękach miała rękawiczki, bardzo białe na tle czarnej sierści konia.

- Ja… - zaczął. – Wygląda na to, że bardzo lubisz tego konia.

Po cichu przeklął sam siebie. Pamiętał, jak jego ojciec mówił, że kobiety, delikatniejsza płeć, lubią, gdy zaleca się do nich czarującymi słówkami i zwięzłymi zwrotami. Nie był pewien, czym konkretnie są te zwięzłe zwroty, ale był pewien, że „Wygląda na to, że bardzo lubisz tego konia” się do nich nie zaliczało.

Cecily nie wydawała się tym przejęta. Nieobecnie pogłaskała końską skórę, zanim się do niego odwróciła.

- Balios ocalił życie mojego brata.

- Masz zamiar wyjechać? – zapytał nagle Gabriel.

Jej oczy otworzyły się szerzej.

- Co to miało być, panie Lightwood?

- Nie. – Uniósł dłoń. – Proszę, nie nazywaj mnie panem Lightwoodem. Jesteśmy Nocnymi Łowcami. Jestem dla ciebie Gabrielem.

Jej policzki zaróżowiły się.

- Zatem, Gabrielu. Dlaczego zapytałeś się mnie o to, czy wyjeżdżam?

- Przybyłaś po to, żeby sprowadzić swojego brata do domu – powiedział Gabriel. – Ale oczywistym było, że on nie ma zamiaru wrócić, prawda? Kocha Tessę. Będzie tam, gdzie ona

- Ona może tu nie zostać – odparła Cecily, a z jej oczu nie dało się niczego wyczytać.

- Myślę, że to zrobi. A nawet jeśli nie, on pojedzie tam, gdzie ona. I Jem… Jem zostanie Cichym Bratem. Nadal jest Nefilim. Jeśli Will ma nadzieję na to, że zobaczy go ponownie, a wiem, że ma, to zostanie. Lata go zmieniły, Cecily. Teraz jego rodzina jest tutaj.

- Myślisz, że mówisz coś innego, niż sama zaobserwowałam? Serce Willa jest tutaj, nie w Yorkshire, w domu, w którym nigdy nie mieszkał, z rodzicami, których nie widział od lat.

- Zatem jeśli on nie wróci do domu, myślałem, że ty to zrobisz…

- By moi rodzice nie byli sami. Tak. Rozumiem, dlaczego mogłeś tak pomyśleć. – Zawahała się. – Oczywiście i tak w ciągu kilku lat pewnie wyjdę za mąż i opuszczę swoich rodziców.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Ale to nie oznacza, że nie będziesz z nimi rozmawiać. Są na wygnaniu, Cecily. Jeśli tutaj zostaniesz, będziesz od nich odcięta.

- Mówisz to, bo chcesz mnie przekonać do powrotu do domu.

- Mówię to, bo boję się, że to zrobisz. – Ostatnie słowa wydobyły się z jego ust zanim zdążył je powstrzymać. Teraz mógł tylko patrzeć na nią z twarzą zaczerwienioną ze wstydu.

Zrobiła krok w jego kierunku. Jej niebieskie oczy, wpatrzone w jego, były szeroko otwarte. Zastanawiał się, kiedy przestały przypominać mu oczy Willa. Teraz były tylko oczyma Cecily, odcieniem niebieskiego, który kojarzył mu się tylko z nią.

- Kiedy tu przyjechałam - zaczęła – myślałam, że Nocni Łowcy są potworami. Wydawało mi się, że muszę ratować mojego brata. Myślałam, że razem wrócimy do domu i rodzice będą z nas dumni. Że znów będziemy rodziną. Później zdałam sobie sprawę… Ty mi w tym pomogłeś…

- Pomogłem ci? Jak?

- Twój ojciec nie dawał ci wyboru – odpowiedziała. – Wymagał od ciebie bycia tym, kim on chce, żebyś był. I to żądanie spowodowało rozpad twojej rodziny. Ale mój ojciec, on postanowił opuścić Nefilim i poślubić moją matkę. To był jego wybór, tak jak pozostanie z Nocnymi Łowcami jest wyborem Willa. Wybór pomiędzy miłością i wojną: obie opcje są odważne na swój sposób. Nie wydaje mi się, żeby moi rodzice mieli wykląć Willa za jego wybór. Ponad wszystko ma dla nich znaczenie to, że jest szczęśliwy.

- Ale co z tobą? – spytał Gabriel. Byli teraz bardzo blisko, prawie się stykali. – Teraz twoja pora na decyzję o powrocie lub zostaniu tutaj.

- Zostanę – oznajmiła Cecily. – Wybieram wojnę.

Gabriel wypuścił powietrze, które nieświadomie wstrzymywał.

- Zostawisz swój dom?

- Przewiewny stary dom w Yorkshire? – zapytała. – To jest Londyn.

- Zostawisz wszystko, co ci znane?

- Wszystko, co jest znane, jest nudne.

- I nie będziesz chciała zobaczyć swoich rodziców? To przeciwko Prawu…

Uśmiechnęła się lekko.

- Wszyscy łamią Prawo.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Cecy…. – powiedział i zmniejszył dystans pomiędzy nimi, choć ten nie był duży, a później już ją całował. Na początku jego ręce niezgrabnie obejmował ją ramionami ześlizgującymi się ze sztywnej tafty, z której została uszyta jej suknia, zanim jego palce przesunęły się po jej głowie, wplątując się w miękkie, ciepłe włosy. Ona zesztywniała z zaskoczenia, zanim jej zaciśnięte usta się rozluźniły, gdy on smakował ich słodyczy. Kiedy w końcu się odsunęła, czuł się oszołomiony.

- Cecy? – powtórzył zachrypniętym głosem.

- Pięć – rzekła.

Jej usta i policzki były zaczerwienione, jednak jej wzrok był poważny.

- Pięć? – powtórzył bezmyślnie.

- Moja ocena – odparła i uśmiechnęła się. – Twoje umiejętności i technika mogą wymagać pracy, ale twój naturalny talent jest tutaj najważniejszy. Potrzebujesz praktyki.

- A ty chcesz być moją nauczycielką?

- Poczułabym się znieważona, gdybyś wybrał kogoś innego – rzekła i pochyliła się, aby ponownie go pocałować.

~

Kiedy Will wszedł do pokoju Tessy, Sophie siedziała przy jej łóżku, mamrocząc miękkim głosem. Odwróciła się, gdy drzwi zamknęły się za Willem. Kąciki jej ust były wynędzniałe wyrażały zmartwienie.

- Co z nią? – zapytał Will, wciskając ręce do kieszeni spodni. Widok Tessy w tym stanie bolał, jakby odłamek lody przemieszczał się pod jego żebrami, starając się dostać do serca. Sophie gładko zaplotła długie, brązowe włosy Tessy, aby nie plątały się, gdy ta niespokojnie kręciła głową na poduszkach. Oddychała szybko, jej pierś prędko podnosiła i opadała, a jej oczy widocznie ruszały się pod bladymi powiekami. Zastanawiał się, o czym śniła.

- Tak samo – odparła Sophie, wstając z gracją i ustępując mu krzesła obok łóżka. – Znów wołała.

- Kogoś konkretnego? – spytał Will, ale niezwłocznie pożałował tego pytania. Z pewnością jego motywy były śmiesznie oczywiste.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Ciemnobrązowe oczy Sophie odwróciły się od jego.

- Swojego brata – rzekła. – Jeśli chciałbyś spędzić kilka chwil sam na sam z panną Tessą…

- Tak, chciałbym, Sophie.

Zatrzymała się przy drzwiach.

- Panie Williamie – powiedziała.

Tuż po usadzeniu się w fotelu obok łóżka, spojrzał na nią.

- Przepraszam, że tak źle mówiłam i myślałam o tobie przez te wszystkie lata – rzekła. – Teraz wiem, że robiłeś tylko to, co wszyscy chcieliśmy robić. Wszystko, co w naszej mocy.

Will odwrócił się i położył swoją dłoń na lewej dłoni Tessy, która gorączkowo się wyrywała na narzucie.

- Dziękuję – odpowiedział, nie będąc w stanie spojrzeć prosto na Sophie, chwilę później usłyszał, jak drzwi cicho się za nią zamknęły.

Spojrzał na Tessę. Chwilowo była cicho, jej rzęsy trzepotały, gdy oddychała. Kręgi pod jej oczyma miały granatowy odcień, a jej żyły były filigranowe na jej skroniach i po wewnętrznej stronie nadgarstków. Kiedy przypomniał sobie ją w błasku chwały, niemożliwością było uwierzenie w jej kruchość, którą można było teraz zobaczyć. Czuł gorąco jej dłoni we własnej, a kiedy przesunął palcami po jej policzku, jej skóra płonęła.

- Tess – wyszeptał. – Piekło jest zimne. Pamiętasz, kiedy mi to powiedziałaś? Byliśmy w piwnicach Mrocznego Domu. Wszyscy inni mogliby spanikować, ale ty byłaś spokojna jak guwernantka, mówiąc mi, że Piekło było pokryte lodem. Jak okrutną ironią byłoby, gdyby to Niebiański ogień zabierał mi ciebie.

Gwałtownie wciągnęła powietrze, a jego serce podskoczyło – czyżby go usłyszała? Ale jej oczy pozostały mocno zamknięte.

Jego ręka zacisnęła się na jej.

- Wróć – poprosił. – Wróć do mnie, Tesso. Henry powiedział, że być może odkąd zostałaś dotknięta przez duszę anioła, możesz śnić o Niebie, anielskich polach i płonących kwiatach. Może w tych snach jesteś szczęśliwa. Ale proszę o to z czystego egoizmu. Wróć do mnie. Nie będę w stanie znieść straty wszystkiego, co jest w moim sercu.

Jej głowa powoli odwróciła się do niego, jej usta poruszały się, jakby miała zamiar coś powiedzieć. Pochylił się ku niej z mocno bijącym sercem.

- Jem? – zapytała.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Zastygł w bezruchu z ręką nadal splecioną z jej dłonią. Otworzyła oczy i zamrugała. Jej tęczówki były tak szare, jak niebo przed deszczem, tak szare jak łupkowe wzgórza w Walii. Kolor łez. Spojrzała na niego, przez niego, wcale go nie widząc.

- Jem – odezwała się ponownie. – Jem, tak mi przykro. To wszystko moja wina.

Will znów pochylił się do przodu. Nie mógł nic z tym zrobić. Ona mówiła, i, co zrozumiałe, po raz pierwszy od kilku dni. Nawet, jeśli nie zwracała się do niego.

- To nie twoja wina – odparł.

Odwzajemniła nacisk jego dłoni. Każdy z jej palców zdawał się przepalać jego skórę.

- Właśnie, że jest – powiedziała. – To przeze mnie Mortmain pozbawił cię twojego yin fen. To przeze mnie wszyscy znaleźliście się w niebezpieczeństwie. Miałam cię kochać, a wszystko, co zrobiłam, to skrócenie twojego życia.

Will chrapliwie nabrał powietrza. Odłamek lodu zdawał się znów wrócić do jego serca i czuł, jakby oddychał dookoła niego. I to nie była zazdrość, ale smutek intensywniejszy i głębszy od każdego, jaki znał. Pomyślał o Sydneyu Carton. Pamiętaj teraz i później, że jest człowiek, który oddałby życie, aby ocalić żywot osoby, którą kochasz tuż obok ciebie. Tak, zrobiłby to dla Tessy – umarłby, aby utrzymać przy niej tych, których potrzebowała – i to samo zrobiłby Jem dla niego i Tessy, ona zrobiłaby to samo, pomyślał, dla obu z nich. To była prawie niezrozumiała plątanina, było ich troje, ale pewne było jedno – nie brakowało pomiędzy nimi miłości.

Jestem wystarczająco silny, żeby to zrobić – rzekł do siebie, delikatnie podnosząc jej dłoń.

- Życie to nie tylko przetrwanie – powiedział. – Jest także szczęście. Znasz Jamesa, Tesso. Wiesz, że wybrałby miłość zamiast długiego życia.

Ale jej głowa tylko rzuciła się nerwowo na poduszce.

- Gdzie jesteś, Jamesie? Szukam cię w ciemnościach, ale nie mogę cię znaleźć. Jesteś mi przeznaczony. Powinny być między nami więzi nie do rozerwania. A kiedy ty umierałeś, nie było mnie przy tobie. Nigdy się z tobą nie pożegnałam.

- Jakiej ciemności? Tesso, gdzie jesteś? – Will złapał jej dłoń. – Powiedz mi, jak mam cię znaleźć.

Nagle uniosła się na łóżku, jej dłoń unieruchomiła jego.

- Przepraszam! – sapnęła. – Jem… Bardzo przepraszam… Zmyliłam cię, zmyliłam cię tak bardzo…

- Tessa! – Will przekręcił stopy, ale Tessa już opadła na materac jakby nie miała kości, ciężko oddychając.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Nie mógł nic na to poradzić. Wołał Charlotte jak dziecko obudzone przez koszmar. Jak nigdy pozwolił sobie na krzyk, jak nigdy, kiedy był dzieckiem, budził się w nieznanym Instytucie i czekając na ukojenie, ale wiedząc, ze go nie otrzyma.

Charlotte biegła przez Instytut. Zawsze wiedział, że przybiegnie do niego, kiedy ją zawoła. Dotarła zdyszana i przerażona. Raz spojrzała na Tessę leżącą na łóżku i Willa ściskającego jej dłoń. Dostrzegł, jak przerażenie na jej twarzy ustępuje miejsca niewysłowionemu smutkowi.

- Will…

Will delikatnie zabrał swoją dłoń z dłoni Tessy, odwracając się do drzwi.

- Charlotte – odezwał się. – Nigdy nie prosiłem cię o wykorzystanie swojej pozycji głowy Instytutu, abyś mi pomogła…

- Moja pozycja nie może uleczyć Tessy.

- Może. Musisz tu przyprowadzić Jema.

- Nie mogę tego zażądać – odparła Charlotte. – Jem dopiero zaczął swoją służbę w Cichym Mieście. Nowoprzyjęci nie mogą go opuszczać przez pierwszy rok.

- Przyszedł na bitwę.

Charlotte odgarnęła zbłąkany lok ze swojej twarzy. Czasami wyglądała bardzo młodo, tak jak teraz, pomimo tego, że rozmawiając wcześniej z Inkwizytorem w bawialni wcale tak nie było. - To wybór Brata Enocha.

Pewność sprawiła, że Will się wyprostował. Przez tyle lat wątpił w zawartość swojego własnego serca. Teraz już przestał.

- Tessa potrzebuje Jema - oznajmił. - Znam Prawo, wiem, że nie może przyjść do domu, ale Cisi Bracia są zobowiązani do zerwania wszystkich więzi łączących ich ze śmiertelnym światem zanim dołączą do Bractwa. To również Prawo. Więź między Tessą a Jemem nie została zerwana. Jak Tessa ma potem powrócić do śmiertelnego świata, jeśli nie może zobaczyć się z Jemem ostatni raz?

Przez pewien czas Charlotte milczała. Na jej twarzy znajdował się cień, którego chłopak nie potrafił zdefiniować. Z pewnością chciałaby tego dla Jema, dla Tessy, dla nich obu.

- Zgoda - odparła w końcu. – Zobaczę, co mogę zrobić.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

~

Zawędrowali, by się napić

Ze strumienia, który płynął tak wartko,

Tam dostrzegła krew jego powabnego serca,

Spływającą w dół wraz z wodą.

„Trzymaj się, trzymaj się, panie Williamie” powiedziała,

,,Gdyż obawiam się, iż zostałeś zgładzony;”

,,To nic, tylko barwnik moich szkarłatnych ubrań.

Który lśni, spływając w dół wraz z wodą.”

- Och, na miłość Boską - wymamrotała Sophie, kiedy przechodziła obok kuchni. Czy Bridget naprawdę musi być taka przesadna we wszystkich swoich piosenkach? I czy musi używać imienia Willa? Tak jakby ten biedny chłopak nie cierpiał już wystarczająco...

Z ciemności wyłonił się cień.

- Sophie?

Dziewczyna krzyknęła i niemalże upuściła szczotkę do dywanów. Magiczne światło rozbłysło w ciemnym korytarzu i ujrzała znajome szarozielone oczy.

- Gideon! - wykrzyknęła. - Na niebiosa, prawie przestraszyłeś mnie na śmierć.

Nocny Łowca wyglądał na skruszonego.

- Przepraszam. Chciałem tylko życzyć tobie dobrej nocy, a ty uśmiechałaś się, kiedy szłaś. Pomyślałem...

- Myślałam o paniczu Willu - odparła i znów się uśmiechnęła na widok jego zaniepokojonego wyrazu twarzy. - Gdybyś jeszcze rok temu powiedział mi, że ktoś będzie go torturował, byłabym zachwycona, jednak teraz żywię do niego sympatię. To wszystko.

Gideon wyglądał na otrzeźwionego.

- Ja również. Każdego dnia, którego Tessa się nie budzi, można zauważyć, jak trochę życia z niego uchodzi.

- Gdyby tylko panicz Jem był tutaj... - westchnęła Sophie. - Ale go nie ma.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- W tych dniach jest wiele rzeczy, bez których musimy się nauczyć żyć. - Chłopak delikatnie dotknął jej policzka swoimi palcami. Zgrubienia na nich były szorstkie, nie jak gładkie palce gentlemana. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego.

- Nie spojrzałeś na mnie podczas obiadu - zauważył, zniżając głos. To prawda. Obiad był szybki - zimny upieczony kurczak i ziemniaki. Nikt nie wydawał się mieć szczególnego apetytu, oprócz Gabriela i Cecily, którzy jedli, jakby spędzili cały dzień trenując. I możliwe, że tak było.

- Niepokoję się o panią Branwell - przyznała Sophie. - Tak bardzo się martwi o pana Branwella i o panienkę Tessę, wyniszcza się, a do tego dziecko... - Przygryzła wargę. - Jestem zaniepokojona - powtórzyła. Nie mogła się zmusić, by powiedzieć więcej. Było jej trudno wyzbyć się powściągliwości, która towarzyszyła jej przez całe życie jako służącej, nawet jeśli teraz była zaręczona z Nocnym Łowcą.

- Masz łagodne serce - powiedział Gideon, przesuwając palcami w dół jej policzka, by dotknąć jej ust jak najlżejszym pocałunkiem, a następnie wycofał się. - Widziałem Charlotte, kiedy szła samotnie do bawialni zaledwie parę chwil temu. Może powinnaś z nią porozmawiać o twoich obawach?

- Nie mogłabym...

- Sophie - przerwał jej Gideon. - Nie jesteś tylko pokojówką Charlotte. Jesteś jej przyjaciółką. Jeśli będzie chciała z kimś porozmawiać to właśnie z tobą.

~

W salonie było ciemno i zimno. W kominku nie palił się ogień, a żadna z lamp nie rozpraszała ciemnego płaszcza nocy, który pogrążał pokój w mroku i cieniach. Chwilę zajęło Sophie zdanie sobie sprawy, że jednym z tych cieni była Charlotte – drobny, chichy kształt na krześle za biurkiem.

– Pani Branwell – odezwała się, czując się coraz bardziej niezręcznie pomimo ośmielających słów Gideona. Dwa dni temu ona i Charlotte walczyły ramię w ramię w Cadair Idris. Teraz znów była ledwie służącą, która przyszła tu, by wyczyścić kominek i wytrzeć kurz przed kolejnym dniem z wiadrem węgla w jednej dłoni i pudełkiem hubki1 w kieszeni. – Przepraszam, nie chciałam przeszkodzić.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

1 Hubka to materiał łatwopalny produkowany z nadrzewnych grzybów, którego używa się do rozniecania ognia krzesiwem

– Nie przeszkadzasz, Sophie. Przynajmniej nie w niczym ważnym.

Sophie nigdy jeszcze nie słyszała, by w głosie brzmiały taka słabość i porażka jak teraz.

Postawiła węgiel koło ognia i z wahaniem podeszła do swojej pracodawczyni. Charlotte siedziała z łokciami opartymi na biurku i twarzą ukrytą w dłoniach. Na biurku leżał list ze złamaną pieczęcią Rady. Serce Sophie gwałtownie przyspieszyło, bo przypomniała sobie, że Konsul rozkazał im opuścić Instytut przed bitwą w Cadair Idris. Ale z pewnością okazało się, że mieli rację. Na pewno pokonanie przez nich Mortmaina unieważniło zarządzenie Konsula, zwłaszcza, że teraz już nie żył…

– Czy… Czy wszystko w porządku, madame?

Charlotte z pełnym żałości drżeniem ręki wskazała na list od Konsula. Czując, jak chłód przenika jej ciało, Sophie pospieszyła do Charlotte i wzięła papier z biurka.

Pani Branwell,

Biorąc pod uwagę naturę korespondencji, którą prowadziła Pani z mym dawnym kolegą, Konsulem Waylandem, może być Pani zaskoczona, otrzymując tę wiadomość. Enklawa jednakże uważa, że potrzebujemy nowego Konsula i kiedy doszło do głosowania, czołowym kandydatem była Pani.

Rozumiem, że jest Pani zadowolona z prowadzania Instytutu i może Pani sobie nie życzyć tego, jaką odpowiedzialność niosłaby ze sobą nowa pozycja, zwłaszcza biorąc pod uwagę rany odniesione przez Pani męża w Waszej dzielnej bitwie z Mistrzem. Jednak poczułem się w obowiązku zaproponować Pani tę szansę nie tylko dlatego, że jest Pani Konsulem, którego większość pragnie, ale także przez wzgląd na to, iż – zważywszy na to, co widziałem – uważam, że byłaby Pani jednym z najlepszych Konsuli, u których boku miałbym szansę pracować.

Z szacunkiem,

Inkwizytor Whitelaw.

– Konsul! – wykrztusiła Sophie, a papier wypadł jej z rąk. – Chcą uczynić panią Konsulem?

– Na to wygląda. – W głosie Charlotte nie było życia.

– Ja… – Sophie szukała odpowiednich słów. Myśl o londyńskim Instytucie prowadzonym przez kogoś innego niż Charlotte wydawała jej się straszna, ale jednak pozycja Konsula była najwyższym zaszczytem, jaki Enklawa mogła zaoferować i zobaczyć wreszcie Charlotte, która dostąpi tego tak bardzo zasłużonego zaszczytu… – Nie istnieje nikt, kto zasługiwałby na to bardziej niż pani – powiedziała w końcu.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

– Och, Sophie, nie. To ja zdecydowałam o wyruszeniu do Cadair Idris. To moja wina, że Henry nie będzie mógł już nigdy chodzić. Ja to sprawiłam.

– Nie może cię winić. Nie obwinia cię.

– Nie, ale ja się obwiniam. Jakże mogę być Konsulem i wysyłać Nocnych Łowców do bitwy na śmierć? Nie chcę tej odpowiedzialności.

Sophie ujęła dłoń Charlotte i ścisnęła ją.

– Charlotte – zaczęła – to coś więcej niż wysyłanie ich do bitwy. Czasem chodzi o to, by ich powstrzymać. Masz pełne współczucia serce i troskliwe myśli. Przewodziłaś Enklawie przez lata. Oczywiście, że twoje serce jest złamane przez pana Branwella, ale bycie Konsulem to nie tylko odbieranie żyć, lecz także ich obrona. Gdyby nie było ciebie, gdyby był tylko Konsul Wayland, jak myślisz, ilu Nocnych Łowców zginęłoby z rąk maszyn Mortmaina?

Charlotte spojrzała na czerwone i szorstkie od pracy ręce Sophie, obejmujące jej własne.

– Sophie – rzekła. – Kiedy stałaś się taka mądra?

Sophie się zarumieniła.

– Uczyłam się mądrości od pani, madame.

– Och, nie. Przed chwilą mówiłaś do mnie po imieniu. Jako przyszły Nocny Łowca, Sophie, powinnaś od teraz zawsze już tak robić. Musimy też sprowadzić nową pokojówkę na twoje miejsce, żebyś miała czas przygotować się do Dostąpienia.

– Dziękuję – szepnęła Sophie. – Więc, przyjmiesz ofertę? Zostaniesz Konsulem?

Charlotte delikatnie uwolniła swoją dłoń z jej uścisku i wzięła pióro.

– Zostanę – orzekła. – Pod trzema warunkami.

– A jakie one będą?

– Po pierwsze, będę mogła kierować Enklawą z Instytutu zamiast przenosić się z rodziną do Idrisu, przynajmniej przez najbliższe kilka lat. Nie chcę was opuszczać, a poza tym mam zamiar zostać tutaj i nauczyć Willa, jak ma kierować Instytutem, kiedy go po mnie przejmie.

– Will? – zdziwiła się Sophie. – Przejmie Instytut?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Charlotte się uśmiechnęła.

– Oczywiście. To drugi warunek.

– A trzeci?

Uśmiech Charlotte zniknął, zastąpiony przez determinację.

– Zobaczysz jego efekty jutro, jeśli zostanie zaakceptowany – oznajmiła i pochyliła głowę, by zacząć pisać.

Tłumaczenie: Shadow, Feather, Yoru

Korekta: Gladys
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

ROZDZIAŁ XXIII

Ponad wszelkie zło

Przybądź; pozwól nam odejść : blade twe oblicze;

Połowę życia mego zostawiam za sobą:

Myślę, mój przyjaciel bogato uświęcony

Ale ja odpuszczę ; moja praca zawiedzie..

Słyszę to teraz i wciąż i wciąż,

Wieczne pozdrowienia dla śmierci;

I „ave, ave, ave” powiedziane,

„adieu, adieu” na wieki wieków.

- ALFRED TENNYSON, KU PAMIĘCI A.H.H

Tessa zadrżała. Zimna woda krążyła wokół niej w ciemnościach. Pomyślała, że może leżeć na dnie wszechświata, gdzie rzeka zapomnienia dzieli świat na dwa albo być może wciąż leży w strumieniu, w którym znalazła się po wypadnięciu z powozu Mrocznych Sióstr, a wszystko, co działo się od tamtej pory, było snem.

Góra Cadair Idris, Mortmain, mechaniczna armia, ramiona Willa wokół niej… Wina i żal przeszywały ją jak włócznia. Wygięła ręce do tyłu. Jej dłonie po omacku szukały czegoś w ciemnościach. Ogień przebiegł przez jej żyły - tysiące rozgałęzionych strumieni agonii. Złapała z trudem oddech i nagle coś chłodnego przykryło jej zęby, zakrywając usta i wypełniając jej buzię się zimnym kwasem. Przełknęła ciężko ślinę, krztusząc się i poczuła, jak ogień w jej żyłach ustępuje. Lód przetoczył się przez nią. Jej oczy otworzyły się, gdy świat sam odwrócił się i wyprostował. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, były blade, szczupłe dłonie cofające fiolkę – zimno w jej ustach, gorzki posmak na jej języku – a potem kontury jej sypialni w Instytucie.

- Tesso – powiedział znajomy głos. – To utrzyma cię w świadomości na jakiś czas, ale nie możesz sobie pozwolić na powrót do ciemności i snów.

Zamarła, nie ośmielając się nawet rzucić spojrzenia.

- Jem? – wyszeptała
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Dźwięk fiolki odkładanej na stolik obok łóżka. Westchnienie.

-Tak – odparł. - Tesso. Spojrzysz na mnie?

Odwróciła się i zrobiła to. Jej oddech się urwał. To był Jem, ale jednocześnie nie on. Nosił pergaminowe szaty Cichych Braci, rozchylone przy gardle, by pokazać kawałek zwykłego podkoszulka. Jego kaptur był odrzucony, odsłaniając jego twarz. Mogła zobaczyć w nim zmiany, które ledwo dostrzegła w hałasie i zamieszaniu bitwy pod Cadair Idris. Zauważyła już wcześniej, że na każdej z jego delikatnych kości policzkowych znajduje się runa, długi ślad blizny. Nie wyglądały one jak zwykłe runy Nocnych Łowców. Jego włosy nie były już dłużej srebrne. Pasma ściemniały do ciemnego brązu. Niewątpliwie był to kolor z jakim się urodził. Jego rzęsy również pociemniały. Wyglądały jak jedna nić jedwabiu na tle jego jasnej skóry, choć nie był już tak blady jak wcześniej.

- Jak to możliwe – wyszeptała – że jesteś tutaj?

- Zostałem wezwany z Cichego Miasta przed Radę. – Jego głos także nie był taki sam. Było coś zimnego w jego tonie, czego nie było tam wcześniej.

- Dano mi do zrozumienia, że to wpływ Charlotte. Mam godzinę, nie dłużej.

- Godzinę – powtórzyła Tessa, oszołomiona. Podniosła ręce, by odgarnąć sobie włosy z twarzy. Jak okropnie musiała wyglądać w jej pogiętej koszuli, ze splątanymi i wiszącymi włosami, z ustami suchymi i popękanymi. Sięgnęła po mechanicznego aniołka na jej szyi – znajomy, odruchowy gest, oznaczający komfort, ale aniołka już tam nie było. – Jem. Myślałam, że jesteś martwy.

- Tak – odpowiedział. Słychać było oddalenie w jego głosie, dystans przypominający górę lodową, którą widziała z jednej strony Maine, kry dryfujące daleko w lodowatej wodzie. – Przepraszam. Przepraszam, że nie mogłem w jakiś sposób… Że nie mogłem ci powiedzieć.

- Myślałam, że jesteś martwy – powtórzyła Tessa. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś prawdziwy, tu i teraz. Śniłam o tobie wciąż i wciąż od nowa. Był tam czarny korytarz, a ty ode mnie odchodziłeś i nieważne, jak za tobą wołałam, nie mogłeś, nie chciałeś się odwrócić, by na mnie spojrzeć. Możliwe, że to tylko kolejny sen.

- To nie jest sen. – Wstał i podszedł do niej z bladymi dłońmi splecionymi przed nim. Nie mogła zapomnieć, że w taki sposób jej się oświadczył – stał, gdy ona usiadła na łóżku, patrząc na niego z niedowierzaniem, tak jak patrzyła teraz. Rozłożył powoli ręce, a na jego dłoniach, tak samo jak i policzkach, zobaczyła narysowane wielkie czarne runy. Nie była zaznajomiona na tyle dobrze z „Kodeksem”, żeby je rozpoznać, ale instynktownie wiedziała, że nie są to runy przeciętnego Nocnego Łowcy. Emanowały potężniejszą mocą.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Mówiłeś mi, że to niemożliwe – szepnęła. – Że nie mógłbyś zostać Cichym Bratem

Odwrócił się od niej. Również w jego ruchach było coś innego, coś z szybującej łagodności Cichych Braci. To było zarówno urocze i zatrważające.

Co on robił? Nie mógł znieść jej widoku?

- Powiedziałem ci, w co wierzyłem – rzekł z twarzą zwróconą w stronę okna. Z profilu mogła zobaczyć, że część bolesnej szczupłości jego twarzy zaniknęła. Jego kości policzkowe nie były już dłużej tak wyraźne, a zagłębienia w skroniach tak ciemne. - I co było prawdą. Że yin fen w mojej krwi zapobiegał umieszczeniu na mnie run Braterstwa.

Zobaczyła jego unoszącą się i opadającą pod pergaminowymi szatami klatkę piersiową. To też prawie ją zaskoczyło. Potrzeba zaczerpnięcia oddechu wydawała się taka ludzka.

- Każda próba którą kiedykolwiek poczyniono, by odciągnąć mnie od yin fen niemalże mnie zabiła. Kiedy przestałem go brać, bo nic więcej nie zostało, czułem, jak moje ciało zaczyna się łamać na wskroś. I pomyślałem, że nie mam już nic więcej do stracenia. – Intensywność w głosie Jema ociepliła go. Był w nim ludzki ton - rysa na zbroi Braterstwa. – Błagałem Charlotte, by zadzwoniła po Cichych Braci i poprosiła, żeby umieścili na mnie runy Braterstwa w ostatnim możliwym momencie, kiedy życie opuszczało moje ciało. Wiedziałem, że runy mogą oznaczać moją agoniczną śmierć. Ale to była jedyna szansa.

- Mówiłeś, że nie życzyłbyś sobie zostać Cichym Bratem. Nie życzyłbyś sobie wiecznego życia.

Zrobił kilka kroków przez pokój i stanął obok jej toaletki. Sięgnął w dół. Podniósł coś metalowego i lśniącego z płytkiej misy na biżuterię. Zauważyła ze zdumieniem, że to był jej mechaniczny anioł.

- Już nie tyka - oznajmił. Nie mogła rozszyfrować jego tonu. Był odległy, gładki i zimny jak głaz.

- Jego serca już nie ma. Kiedy zamieniłam się w anioła, uwolniłam go z jego mechanicznego więzienia. Już dłużej w nim nie żyje. Nie ochrania mnie.

Jego ręce zamknęły się wokół aniołka. Skrzydła drapały mocno skórę jego palców.

- Muszę ci powiedzieć – zaczął – że kiedy otrzymałem prośbę Charlotte dotyczącą pojawienia się tutaj, było to wbrew mojej woli.

- Nie życzyłeś sobie mnie widzieć?

- Nie. Nie chciałem, byś patrzyła na mnie tak, jak to robisz teraz. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Jem… – Przełknęła ślinę, smakując gorzkości proszku, który miała na języku. Wir wspomnień, ciemność pod Cadair Idris, miasto w ogniu, ramiona Willa dookoła niej… Will. Ale myślała, że Jem był martwy. – Jem - powiedziała jeszcze raz. – Kiedy zobaczyłam cię żywego, tam pod Cadair Idris, uważałam, że to sen albo kłamstwo. Sądziłam, że nie żyjesz. To był najciemniejszy moment w moim życiu. Uwierz mi, proszę, uwierz mi, że moja dusza raduje się, mogąc cię znowu zobaczyć, gdy myślałam, że już więcej nie będę miała okazji. To po prostu…

Rozluźnił swój uścisk na metalowym aniele i zobaczyła linie krwi na jego ręku, gdzie rozcięły ją czubki skrzydeł aniołka, przecinając runy na jego dłoni.

- Jestem ci obcy. Nieludzki.

- Zawsze będziesz dla mnie człowiekiem – wyszeptała. - Ale nie do końca mogę zobaczyć w tobie mojego Jema.

Zamknął oczy. Była przyzwyczajona do ciemnych cieni na jego powiekach, ale ich już dłużej tam nie było.

- Nie miałem wyboru. Ciebie nie było i w moim zastępstwie Will poszedł za tobą. Nie lękałem się śmierci, ale bałem się opuścić was oboje. W tamtej chwili to było moją jedyną deską ratunku. By żyć, by wstać i walczyć. - Trochę barwy wróciło do jego głosu. Pod zimnym odseparowaniem Cichych Braci była pasja. - Ale wiedziałem, co miałem do stracenia – kontynuował. – Kiedyś rozumiałaś moją muzykę. Teraz patrzysz na mnie, jakbyś w ogóle mnie nie znała. Jakbyś nigdy mnie nie kochała.

Tessa wysunęła się z pościeli i wstała. To był błąd. Jej głowa nagle popłynęła, jej kolana się ugięły. Wyrzuciła ręce, żeby złapać jeden z filarów łóżka, a zamiast tego jej dłoń odnalazła pergaminową szatę Jema. On podbiegł do niej z pełnym gracji cichym wdziękiem Braci, który był jak rozprzestrzeniający się dym i jego ręce znalazły się wokół niej, podtrzymując ją w pionie. Znieruchomiała w jego ramionach. Stał blisko, wystarczająco blisko, by była w stanie poczuć ciepło rozchodzące się z jego ciała, ale nie poczuła nic. Jego zwykły zapach dymu i palonego cukru zniknął. Była tam jedynie słaba woń czegoś suchego i tak zimnego jak stary kamień lub papier. Mogła poczuć stłumione bicie jego serca, zobaczyć puls na jego szyi. Wpatrywała się w niego z zadumą, zapamiętując rysy i zagłębienia na jego twarzy, blizny na jego policzkach, szorstki jedwab jego rzęs, łuk jego ust.

- Och, Boże – westchnął i schował twarz w zagłębieniu jej szyi, gdzie rozpoczynał się łuk jej ramion. Jego policzek znalazł się na jej włosach. Jego palce leżały płasko na jej plecach, przyciskając ją mocniej do niego. Czuła jego drżenie. Przez moment była unieruchomiona przez wielką ulgę, uczucie Jema pod jej ramionami. Być może nie jesteś w stanie naprawdę uwierzyć w jakąś rzecz, póki jej nie dotkniesz. Ale to był Jem, o którym myślała, że jest martwy, trzymający ją, oddychający, żywy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Wydajesz się być wciąż taki sam – rzekła. – A jednak wyglądasz zupełnie inaczej. Zmieniłeś się.

Na te słowa on uwolnił się od niej z wysiłkiem, który sprawił, że przygryzł wargę i zacisnął mięśnie na szyi. Trzymając ją delikatnie za ramię, skierował ją, by ponownie usiadła na krawędzi łóżka. Gdy ją wypuścił, jego dłonie zwinęły się w pięści. Zrobił krok w tył. Mogła zobaczyć jak oddycha, dostrzec puls drgający na jego gardle.

- Jestem inny - odparł niskim głosem. – Zmieniłem się. I to nie w sposób, który można by odwrócić.

- Ale nie jesteś jeszcze całkowicie jednym z nich – odrzekła. – Możesz mówić i widzieć…

Wypuścił powoli powietrze. Ciągle wpatrywał się w barierkę łóżka, tak jakby skrywała ona sekrety wszechświata.

- To jest proces. Cała seria rytuałów i procedur. Nie, nie jestem jeszcze w pełni Cichym Bratem. Ale niedługo będę.

- Więc yin fen temu nie zapobiegł.

- Prawie. Odczuwałem… ból, kiedy dokonywałem przemiany. Olbrzymi ból, który prawie mnie zabił. Zrobili, co mogli. Ale nigdy nie będę jak inni Cisi Bracia. - Spojrzał w dół, jego rzęsy zakrywały oczy. - Nie będę do końca taki jak oni. Będę mniej potężny, ponieważ są wciąż takie runy, których nie mogę znieść.

- Z pewnością mogą teraz poczekać, aż yin fen całkowicie opuści twoje ciało?

- Nie opuści. Moje ciało zostało zatrzymane w stanie, w którym było, kiedy umieścili na mnie pierwsze runy tutaj. – Dotknął blizn na swojej twarzy. – Przez to istnieją umiejętności, których nie będę w stanie osiągnąć. Opanowanie ich wizji i mowy umysłem zajmie mi znacznie dłużej.

- Czy to znaczy, że oni nie wyłupią twoich oczu, nie zaszyją ci ust?

- Nie wiem. - Jego głos był teraz delikatny, prawie taki jak głos Jema, którego pamiętała. Na jego policzkach wykwitł rumieniec i pomyślała o bladej kolumnie wydrążonego marmuru powoli wypełniającego się ludzką krwią. – Będą mnie mieli przez długi czas. Możliwe, że na zawsze. Nie mogę powiedzieć, co się stanie. Oddałem im siebie. Mój los jest teraz w ich rękach.

- Jeśli moglibyśmy cię od nich uwolnić…

- Wtedy yin fen, który pozostał we mnie, znów zacząłby płonąć i byłbym taki jak wcześniej, czyli uzależniony i umierający. Tesso, to jest mój wybór, ponieważ alternatywą jest śmierć. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Wiesz, że tak jest. Nie chcę cię opuszczać. Nawet wiedząc, że zostanie Cichym Bratem zapewni mi przetrwanie, walczyłem z tym, jakby był to wyrok więzienia. Cisi Bracia nie mogą się żenić. Nie mogą mieć parabatai. Mogą żyć jedynie w Cichym Mieście. Nie śmieją się. Nie mogą grać muzyki.

- Och, Jem - westchnęła Tessa. - Może Cisi Bracia nie mogą grać muzyki, ale tak samo i umarli. Jeśli to jest jedyny sposób, żebyś mógł żyć, wtedy cieszę się z tobą w mej duszy, nawet kiedy moje serce cierpi.

- Znam cię zbyt dobrze, by sądzić, że czułabyś się inaczej.

- A ja znam cię zbyt dobrze, by wiedzieć, że czujesz się przytłoczony poczuciem winy. Ale dlaczego? Nie zrobiłeś nic złego.

Pochylił głowę tak, że czoło oparł o filar łóżka. Zamknął oczy.

- Dlatego nie chciałem tu przychodzić.

- Ale ja nie jestem wściekła…

- Nie myślałem, że byłabyś wściekła! – wybuchnął Jem i to było jakby lód pękał poprzez oblodzony wodospad, uwalniając rwący potok. – Byliśmy zaręczeni, Tesso. Oświadczyny – propozycja małżeństwa - jest obietnicą. Obietnicą, że będziesz zawsze kochać i troszczyć się o kogoś. Nie chciałem łamać swojej obietnicy. Ale miałem do wyboru to albo śmierć. Chciałem poczekać, ożenić się z tobą i żyć razem przez lata, ale nie było takiej możliwości. Umierałem zbyt szybko. Oddałbym to wszystko, by być twoim mężem przez jeden dzień. Dzień, który nigdy nie nadejdzie. Jesteś przypomnieniem wszystkiego, co tracę. Życia, którego nie będę miał.

- Oddać swoje życie za jeden dzień małżeństwa…Nie byłoby warto - rzekła Tessa. Jej serce wybijało wiadomość, która dotarła do niej w ramionach Willa dookoła niej, jego ustach na jej w jaskini pod Cadair Idris. Nie zasłużyła na delikatne wyznania Jema, jego skruchę, ani jego tęsknotę. - Jem, muszę ci coś powiedzieć.- Spojrzał na nią. Mogła zobaczyć ciemność w jego oczach, nici czerni wzdłuż srebra, piękne i dziwne. – Chodzi o Willa. O Willa i mnie.

- On cię kocha – odparł Jem. – Wiem, że cię kocha. Rozmawialiśmy o tym, zanim stąd wyszedł.

Chociaż zimno nie powróciło do jego głosu, brzmiał prawie nienaturalnie spokojnie. Tessa była zszokowana.

- Nie wiedziałam, że kiedykolwiek o tym ze sobą rozmawialiście. Will nic nie mówił. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Ty też nigdy nie powiedziałaś mi o jego uczuciach, chociaż wiedziałaś od miesięcy. Wszyscy mieliśmy nasze sekrety, które ukrywaliśmy, bo nie chcemy ranić ludzi, którzy nas kochają.

W jego głosie było ostrzeżenie, czy tylko to sobie wyobrażała?

- Nie chcę już dłużej nic przed tobą ukrywać – wyznała Tessa. – Sądziłam, że nie żyjesz. Oboje z Willem tak myśleliśmy. W Cadair Idris…

- Kochałaś mnie? – przerwał. Wydawało się to dziwnym pytaniem, jednak on zadał je bezpośrednio i bez złości, czekając w ciszy na jej odpowiedź.

Spojrzała na niego i słowa Woolseya wróciły do niej jak szept modlitwy. Większość ludzi jest szczęśliwa, mając nawet jedną wielką miłość w życiu. Ty znalazłaś dwie. Na moment odłożyła swoje wyznanie na bok.

- Tak. Kochałam cię. Wciąż cię kocham. Kocham też Willa. Nie potrafię tego wyjaśnić. Nie wiedziałam o tym, kiedy zgodziłam się ciebie poślubić. Kochałam cię, wciąż cię kocham, nie kochałam cię ani trochę mniej przez całą moją miłość do niego. To brzmi szalenie, ale jeśli ktokolwiek mógłby kiedyś zrozumieć…

- Ja rozumiem – powiedział Jem. – Nie ma potrzeby, żebyś mówiła mi więcej o sobie i Willu. Nie ma niczego, co mogłabyś zrobić, a co sprawiłoby, że przestałbym kochać was oboje. Will jest mną, moją własną duszą i jeśli to nie ja mogę trzymać twoje serce, nie ma nikogo innego, któremu wolałbym oddać ten honor. I kiedy odejdę, musisz pomóc Willowi. To będzie… To będzie dla niego ciężkie.

Tessa przeszukała wzrokiem jego twarz. Krew opuściła jego policzki. Był blady, ale opanowany. Jego szczęka była zaciśnięta. To mówiło wszystko, co musiała zrozumieć. Nie mów mi więcej. Nie chcę wiedzieć.

Niektóre sekrety, pomyślała, lepiej wypowiedzieć na głos, a niektóre lepiej zostawić jako ciężar na nosicielu, gdzie nie mogą przysporzyć bólu innym. To dlatego nie powiedziała Willowi, że go kocha, kiedy żadne z nich nie mogło nic z tym zrobić.

Powstrzymała swoje usta przed wymówieniem tego, co miała zamiar powiedzieć i w zamian rzekła:

- Nie wiem, jak dam sobie radę bez ciebie.

- Zadaję sobie to samo pytanie. Nie chcę cię zostawiać. Nie mogę cię zostawić. Ale jeśli zostanę, umrę tutaj.

- Nie. Nie możesz zostać. Nie zostaniesz. Jem. Obiecaj, że pójdziesz. Idź, bądź Cichym Bratem i żyj. Powiedziałabym, że cię nienawidzę, jeśli uważałabym, że mi uwierzysz,jeśli to zmusiłoby cię do odejścia. Chcę żebyś żył. Nawet jeśli to oznacza, że już nigdy więcej cię nie zobaczę. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Zobaczysz mnie - powiedział cicho, podnosząc głowę. – W zasadzie, jest szansa…jedynie szansa, ale…

- Ale co?

Zatrzymał się. Zawahał. Wydawało się, jakby podejmował jakąś decyzję.

- Nic. Głupstwo.

- Jem.

- Zobaczysz mnie ponownie, ale niezbyt często. Dopiero rozpoczynam swoją podróż i jest wiele Praw, które ograniczają Braterstwo. Muszę oddalić się od mojego poprzedniego życia. Nie mogę stwierdzić, jakie umiejętności albo jakie blizny będę miał. Nie mogę stwierdzić, jak bardzo się zmienię. Boje się, że stracę siebie i moją muzykę. Obawiam się, że stanę się czymś innym niż człowiek. Wiem, że nie będę twoim Jemem.

Tessa mogła jedynie potrząsnąć głową

- Ale Cisi Bracia… odwiedzają… mieszają się z innymi Nocnymi Łowcami… nie możesz ty….

- W ciągu ich okresu treningowego nie. I nawet kiedy skończę, też rzadko. Zobaczysz nas, kiedy ktoś będzie chory lub umierający albo kiedy urodzi się dziecko, przy rytuale pierwszej runy czy przysiędze parabatai… ale nie zaszczycamy wizytą domów Nocnych Łowców bez wezwania.

- Więc Charlotte cię wezwie.

- Przywołała mnie tutaj raz, ale nie może ciągle tego robić, Tesso. Nocni Łowcy nie mogą wzywać Cichych Braci bez powodu.

- Ale ja nie jestem Nocnym Łowcą - powiedziała Tessa. – Nie tak naprawdę.

Zapadła długa cisza, kiedy mierzyli się wzrokiem. Oboje uparci. Oboje nieporuszeni. W końcu Jem się odezwał:

- Pamiętasz, kiedy staliśmy razem na Blackfriars Bridge? – zapytał łagodnie, a jego oczy były takie jak tamta noc, całe czarna i srebrna.

- Oczywiście, że pamiętam

- To był moment, kiedy po raz pierwszy wiedziałem, że cię kocham – wyznał Jem. – Złożę ci obietnicę. Każdego roku, Tesso, jednego dnia, spotkam się z tobą na tym moście. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Przybędę z Cichego Miasta, spotkam się z tobą i będziemy razem, nawet jeśli tylko przez godzinę. Ale nie możesz nikomu o tym powiedzieć.

- Przez godzinę każdego roku – wyszeptała Tessa. – To nie jest dużo. - Upomniała się i wzięła głęboki oddech. – Ale będziesz żyć. Będziesz żyć. Tylko to się liczy. Nie będę odwiedzać twojego grobu.

- Nie. Nie przez długi, długi czas - rzekł i dystans powrócił do jego głosu.

- Więc to jest cud – odparła Tessa. – I nikt nie podważa cudów ani nie narzeka, że nie są stworzone idealnie wedle upodobań. – Sięgnęła i dotknęła jadeitowego naszyjnika na jej gardle. - Czy powinnam ci to zwrócić?

- Nie – zaprzeczył. – Nikogo już nie poślubię. I nie powinienem brać ślubnego prezentu mojej matki do Cichego Miasta. - Wyciągnął rękę i delikatnie dotknął jej twarzy. Muśnięcie skóry o skórę. - Kiedy jestem w ciemnościach, chcę myśleć, że jest w świetle, z tobą - powiedział, wyprostował się i odwrócił, by podejść do drzwi. Pergaminowe szaty Cichych Braci poruszały się wokół niego, kiedy się poruszał i Tessa obserwowała go, sparaliżowana. Każde drgnięcie jej serca wybijało słowa, których nie mogła wymówić: Do-wi-dze-nia. Do-wi-dze-nia. Do-wi-dze-nia.

Zatrzymał się przy drzwiach.

- Zobaczymy się na Moście Blackfriars, Tesso.

I już go nie było.

~

Jeśli Will zamknąłby oczy, mógłby usłyszeć dźwięki Instytutu budzącego się do życia dookoła niego wczesnym rankiem albo przynajmniej mógłby je sobie wyobrazić: Sophie nakrywającą stół na śniadanie, Charlotte i Cyryla pomagającego Henry’emu z jego krzesłem, braci Lightwood ćwiczących sennie w korytarzach, Cecily bez wątpienia szukającą go w jego pokoju, jak robiła to ostatnio przez kilka ranków z rzędu, próbując – i zawodząc – zaspokoić swoje oczywiste obawy.

I w pokoju Tessy, Jema i Tessę, rozmawiających.

Wiedział, że Jem jest tutaj, ponieważ powóz Cichych Braci został wprowadzony na podwórze. Mógł zobaczyć go z okna w pokoju treningowym. Ale to nie było coś, o czym był w stanie myśleć. To było to, czego chciał, o co prosił Charlotte, ale teraz, kiedy wszystko zostało ukończone, zrozumiał, że nie może znieść myśli o tym. Więc udał się do pokoju, do którego zawsze szedł, gdy coś kłopotało jego umysł. Rzucał nożami w ścianę, dopóki nie wstało słońce, a jego koszula pokryła się potem i przylegała do jego pleców.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Stuk. Stuk. Stuk. Noże uderzały w ścianę, każdy z nich w środek celu. Pamiętał, kiedy miał dwanaście lat i uderzenie nożem gdziekolwiek w pobliżu tarczy wydawało się niemożliwym marzeniem. Jem mu pomagał, pokazał mu jak trzymać ostrze, jak ustawić linię i rzucić. Ze wszystkich miejsc w Instytucie, sala treningowa najbardziej kojarzyła mu się z Jemem – zachowując stary pokój Jema, który teraz był odarty z całej jego własności. Był to po prostu następny pusty pokój w Instytucie, czekający na następnego Nocnego Łowcę, by ten go wypełnił. Nawet Church nie miał ochoty do niego wchodzić. Wolał czasami stać przy drzwiach i czekać, tak jak robią to koty, ale już dłużej nie spał na łóżku, jak wtedy, kiedy Jem tam mieszkał.

Will zadrżał. Pokój treningowy był zimny w szarości wczesnego poranka. Ogień w ruszcie wygasał jak uzębiony cień czerwieni i złota plujący kolorowym żarem. Will mógł zobaczyć dwóch chłopców w swoim umyśle, siedzących na podłodze przed ogniem w tym samym pokoju, jeden z bardzo czarnymi włosami, a drugi z włosami jasnymi jak śnieg. Uczył Jema, jak grać w karty talią kart, którą ukradł z pokoju gościnnego.

W pewnym momencie, niezadowolony z przegranej, Will wrzucił karty w ogień i obserwował z fascynacją, jak płoną, jedna po drugiej, ogień wypalający dziury w lśniącym białym papierze. Jem zaśmiał się.

- Nie możesz wygrać w ten sposób

- Czasami to jedyny sposób żeby wygrać – odpowiedział Will. – Spalić wszystko.

Podszedł, żeby wyciągnąć nóż ze ściany, krzywiąc się. Spalić wszystko. Jego całe ciało wciąż bolało. Gdy uwolnił ostrze, zobaczył, że, pomimo narysowania iratze, na jego ręku są zielono-niebieskie siniaki i blizny z Cadair Idris, które będzie miał na zawsze. Pomyślał o walce u boku Jema w bitwie. Może wtedy tego nie docenił. Ten ostatni, ostatni raz.

Jak echo jego myśli, cień padł wzdłuż korytarza. Will spojrzał w górę… i prawie upuścił nóż, który trzymał.

- Jem? – spytał. – Czy to ty, James?

- Któż inny? – Głos Jema. Gdy wszedł w światło pokoju, Will mógł zobaczyć, że kaptur jego pergaminowej szaty był opuszczony. Jego wzrok zrównał się z Willem. Jego twarz, oczy, wszystko było znajome. Ale Will zawsze był w stanie wyczuć Jema, wyczuć, kiedy nadchodził i jego obecność. Fakt, że tym razem Jem go zaskoczył był brutalnym przypomnieniem zmiany w jego parabatai.

Już dłużej nie twój parabatai, powiedział cichy głos w tyle jego umysłu.

Jem wszedł do pokoju bezdźwięcznym krokiem Cichych Braci, zamykając za sobą drzwi. Will nie poruszył się z miejsca, w którym stał. Nie czuł, jakby był w stanie. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Widok Jema w Cadair Idris był szokiem który przeszedł po jego organizmie jak straszliwy, a zarazem cudowny żar. Jem żył, ale się zmienił. Żył, ale był stracony.

- Ale – zaczął – jesteś tutaj, żeby zobaczyć Tessę.

Jem spojrzał na niego uważnie. Jego oczy były szaro-czarne jak łupek przecięty smugami obsydianu.

- I nie pomyślałeś, że skorzystam z szansy, jakiejkolwiek szansy, którą mam, żeby ciebie również zobaczyć?

- Nie wiedziałem. Odszedłeś po bitwie bez pożegnania.

Jem zrobił parę kroków w głąb pokoju. Will czuł, jak jego kręgosłup się napina. Było w tym coś dziwnego, coś do szpiku kości niewłaściwego, w sposobie jakim Jem się teraz poruszał. Nie była to gracja Nocnych Łowców, którą Will opanowywał przez wiele lat, ale coś dziwnego, obcego i nowego. Jem musiał zobaczyć coś w wyrazie twarzy Willa, bo przystanął.

- Jak mógłbym się z tobą pożegnać? – spytał.

Will pozwolił, by nóż wysunął mu się z dłoni. Utknął, skierowany w dół, w drewnianej podłodze.

- Jak robią to Nocni Łowcy ? Ave atque vale. I na zawsze, bracie, zawołanie i pożegnanie.

- Ale to są słowa śmierci. Katullus2 wymówił je nad grobem swego brata, nieprawdaż? Multas per gentes et multa per aequora vectus advenio has miseras, frater, ad inferias…

2 Poeta rzymski.

3 Tłumaczenie windy dreams.

Will znał te słowa. Przez wiele wód się przedarłem, bracie, i przybywam na twój smutny grób, aby móc złożyć te ostatnie podarki umarłym. Na zawsze i zawsze, bracie, zawołanie. Na zawsze i zawsze, pożegnanie.3 Mógł tylko patrzeć.

- Ty… zapamiętałeś wiersz po łacinie? Ale zawsze byłeś kimś, kto zapamiętuje muzykę, nie słowa…- Przerwał krótkim śmiechem. - Nieważne. Rytuały Braterstwa musiały to zmienić… - Will obrócił się i pospieszył parę kroków w tył, po czym obrócił się gwałtownie, by spojrzeć na Jema. - Twoje skrzypce są w pokoju muzycznym. Pomyślałem, że może będziesz chciał je ze sobą zabrać… Tak bardzo się o nie troszczyłeś.

- Nie możemy zabierać nic ze sobą do Cichego Miasta oprócz naszych ciał i umysłów - oznajmił Jem – Zostawiłem skrzypce tutaj dla jakiegoś przyszłego Nocnego Łowcy, który może życzyłby sobie na nich zagrać.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- W takim razie nie dla mnie.

- Byłbym zaszczycony, gdybyś je wziął i się nimi zaopiekował. Ale zostawiłem dla ciebie coś innego. W twoim pokoju jest moje pudełko na yin fen. Pomyślałem, że może je zechcesz.

- To wydaje się dosyć okrutnym prezentem – powiedział Will. – Jakby miało mi ciągle przypominać…

Co cię ode mnie zabrało. Co sprawiło, że cierpiałeś. Czego szukałem i nie mogłem znaleźć. Jak cię zawiodłem.

- Will, nie – rzekł Jem, który, jak zawsze, rozumiał Willa bez żadnych tłumaczeń. – To nie zawsze było pudełko, w którym trzymałem narkotyk. Należało do mojej matki. Kwan Yin jest boginią umieszczoną na wieczku. Powiedziane jest, że gdy umarła i sięgnęła bram raju, zatrzymała się i usłyszała płacz udręczonych z ziemskiego świata i nie mogła ich opuścić. Pozostała, by nieść pomoc śmiertelnikom, kiedy nie mogli sami sobie pomóc. Jest pocieszeniem wszystkich cierpiących serc.

- Pudełko mnie nie pocieszy.

- Zmiana nie jest stratą, Will. Nie zawsze.

Will przeczesał ręką swoje wilgotne włosy.

- Och, tak – westchnął zgorzkniale. – Możliwe, że w jakimś innym życiu, poza tym życiem, kiedy przebrniemy przez rzekę albo zawrócimy nasze koło, czy jakimikolwiek słowami opiszesz opuszczenie tego świata, wtedy znajdę ponownie swojego przyjaciela, swojego parabatai. Ale straciłem cię teraz… Teraz, gdy potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek!

Jem ruszył przez pokój – jak migoczący cień, z powabem Cichych Braci – i stanął przed kominkiem. Ogień oświetlał jego twarz i Will mógł zobaczyć coś, co wydawało się lśnić w nim. Jakiś rodzaj światła, którego wcześniej tam nie było. Jem zawsze błyszczał, nieustraszonym życiem, zawziętą dobrocią, ale to było coś innego. Światło w Jemie wydawało się teraz wypalać. Było to odległe i samotne światełko jak błysk gwiazdy.

- Nie potrzebujesz mnie, Will.

Will spojrzał w dół na siebie, na nóż u jego stóp i przypomniał sobie nóż, który pogrzebał przy pniu drzewa na drodze Shrewsbury-Welshpool, zabarwiony krwią Jema i jego własną.

- Całe moje życie, odkąd przybyłem do Instytutu, byłeś odbiciem mojej duszy. Zobaczyłem w tobie swoje dobro. W twoich oczach znalazłem łaskę. Kiedy ciebie przy mnie nie będzie, kto mnie takim zobaczy?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Po tym zapadła cisza. Jem stał nieruchomo jak posąg. Will szukał wzrokiem runy parabatai i znalazł ją na ramieniu Jema. Tak jak jego własna, była wyblakła do bladej bieli.

W końcu Jem przemówił. Zimne odosobnienie opuściło jego głos. Will oddychał ciężko, pamiętając jak bardzo ten głos ukształtował się, gdy dorastał, jego stałą życzliwość, która była jak latarnia morska w ciemnościach.

- Miej w siebie wiarę. Możesz być swoim własnym odbiciem.

- A jeśli nie mogę? – wyszeptał Will. - Nawet nie wiem, jak być Nocnym Łowcą bez ciebie. Nigdy nie walczyłem bez ciebie u mego boku.

Jem przesunął się w przód i tym razem Will nie poruszył się, by go nie zniechęcić. Podszedł na tyle blisko, aby mogli się dotknąć. Will pomyślał w roztargnieniu, że nigdy wcześniej nie stał tak blisko Cichego Brata, że materiał pergaminowej szaty był tkany z dziwnej, twardej, bladej tkaniny jak kora drzewa i że chłód wydawał się emanować ze skóry Jema w sposób w jaki głaz utrzymuje chłód nawet w upalny dzień.

Jem położył palce pod podbródkiem Willa, zmuszając go, by ten spojrzał bezpośrednio na niego. Jego dotyk był zimny.

Will przygryzł wargę. To był ostatni raz, gdy Jem, jako Jem, mógł kiedykolwiek go dotknąć. Bolesne wspomnienia przeszły przez niego jak nóż – lata lekkiego stukania Jema w ramię, jego ręce sięgające, by pomóc Willowi wstać, gdy upadał, Jem powstrzymujący go, kiedy wpadał w szał, ręce Willa na chudych ramionach Jema, gdy on kaszlał krwią na swoją koszulkę.

- Posłuchaj mnie. Odchodzę, ale żyję. Nigdy do końca cię nie opuszczę, Will. Gdy będziesz teraz walczył , wciąż będę z tobą. Kiedy będziesz kroczył przez świat, będę światłem u twego boku, stałym gruntem pod twoimi stopami, siłą, która trzyma miecz w twoich dłoniach. Jesteśmy połączeni. Jesteśmy ponad przysięgą. Znaki tego nie zmieniły. Przysięga tego nie zmieniła. To ledwie dodało słowa do tego, co już istniało.

- Ale co z tobą? – zapytał Will. – Powiedz mi, co mogę zrobić, bo jesteś moim parabatai i nie życzę ci, byś wkroczył w cienie Cichego Miasta samotnie.

- Nie mam wyboru. Ale jeśli jest jedna rzecz, o którą mogę cię prosić, to chcę, abyś był szczęśliwy. Chcę, żebyś miał rodzinę i się zestarzał z tymi, którzy cię kochają. I jeśli marzysz o poślubieniu Tessy, wtedy nie pozwól pamięci o mnie was rozdzielić.

- Wiesz, ona może mnie nie chcieć – rzekł Will.

Jem uśmiechnął się przelotnie.

- Cóż, sądzę, że to chyba zależy od ciebie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Will odwzajemnił uśmiech i w tym momencie byli znowu Jemem i Willem. Will mógł zobaczyć Jema, ale także widział przez niego w przeszłość. Will pamiętał ich dwójkę, biegnących przez ciemne ulice Londynu, skaczących z dachu na dach, serafickie miecze lśniące w ich dłoniach, godziny spędzone w pokoju treningowym, wrzucanie siebie w błotniste kałuże, rzucanie śnieżek w Jessamine zza lodowej zapory w ogrodzie, zasypianie jak szczeniaki na dywanie przed ogniem.

Ave atque vale, pomyślał Will. Zawołanie i pożegnanie. Nie myślał o tych słowach do tej pory. Nie zastanawiał się wcześniej, dlaczego były one nie tylko pożegnaniem, ale i pozdrowieniem. Każde spotkanie doprowadza do rozstania i tak zawsze będzie, dopóki życie jest śmiertelne. W każdym spotkaniu jest część żalu z rozstania, ale w każdym rozstaniu jest ta sama ilość radości ze spotkania.

Nie mógłby zapomnieć radości.

- Rozmawialiśmy o sposobie, w jaki się pożegnać – przypomniał Jem. – Kiedy Jonathan żegnał Dawida, powiedział: „Odejdź w pokoju, bo tyleśmy obiecali, oboje z nas przysięgając, że Bóg między mną, a tobą na wieki.” Nie zobaczyli się już ponownie, ale nie zapomnieli. Kiedy stanę się bratem Zachariaszem, gdy już więcej nie zobaczę świata swoimi ludzkimi oczami, wciąż będzie we mnie część Jema, którą znałeś, a ja zobaczę cię oczami mego serca.

- Wo men shi sheng si ji ciao 4- powiedział Will i zobaczył, że oczy Jema rozszerzyły się częściowo i pojawiła się w nich iskra rozbawienia. – Idź w pokoju, Jamesie Carstairs.

4 Póki śmierć nas nie rozłączy, bracie.

Stali, patrząc na siebie przez długi moment i wtedy Jem podniósł swój kaptur, ukrywając twarz w cieniu i odwrócił się.

Will zamknął oczy. Nie mógł usłyszeć odchodzącego Jema. Już nie. Nie chciał wiedzieć, w którym momencie ten wyszedł i Will został sam. Nie chciał wiedzieć, kiedy jego pierwszy dzień jako Nocny Łowca bez parabatai naprawdę się rozpoczął. I kiedy miejsce nad jego sercem, gdzie umieszczona była runa parabatai zapłonęło nagłym, palącym bólem, gdy za Jemem zamknęły się drzwi, Will powiedział sobie, że była to jedynie zabłąkana iskra z kominka.

Oparł się o ścianę i powoli się po niej osunął, aż usiadł na podłodze obok jego noża do rzucania. Nie wiedział, jak długo tam siedział, ale mógł usłyszeć hałas koni z podwórza, grzechotanie powozu Cichych Braci wyjeżdżającego na drogę i szczęk bramy, kiedy ta się zamknęła. Prochem jesteśmy i cieniem.

- Will? – Spojrzał w górę. Zauważył niewielki kształt w drzwiach pokoju treningowego, jeszcze zanim przemówiła. Charlotte zrobiła krok do środka i uśmiechnęła się do niego. Jak zawsze, w jej uśmiechu była uprzejmość i walczył, by nie zamknąć oczu w przypływie wspomnień - Charlotte wchodząca do tego samego pomieszczenia.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Nie zapamiętałeś, kiedy powiedziałam ci wczoraj, że dziś mamy powitać nową osobę w Instytucie?....James Carstairs…

- Will – powiedziała teraz znowu. – Miałeś rację

Pochylił swoją głowę. Jego ręce wisiały między kolanami.

- Rację o czym?

- O Tessie i Jemie – objaśniła. – Ich zaręczyny są unieważnione. A Tessa się obudziła. Obudziła się i, cóż, pyta o ciebie.

~

Kiedy jestem w ciemnościach, chcę myśleć że jest w świetle, z tobą.

Tessa siadła pionowo, opierając się o poduszki, które Sophie ostrożnie dla niej umościła (dwie dziewczyny się objęły i Sophie wyczesywała kołtuny z włosów Tessy, powtarzając „pobłogosław, pobłogosław” tak wiele razy, że Tessa musiała poprosić ją, by przestała, zanim doprowadzi je obie do płaczu) i spojrzała w dół na jadeitowy wisiorek w jej dłoniach.

Czuła się, jakby była podzielona na dwie różne osoby. Jedna bezustannie wypowiadała błogosławieństwa, za to że Jem żyje i przetrwał, by znowu zobaczyć wschód słońca, że trujące narkotyki, od których cierpiał tak długo, nie palą już życia w jego żyłach. Ta druga…

- Tess? – delikatny głos dobiegł od drzwi. Zerknęła i zobaczyła tam Willa , sylwetkę w świetle z korytarza. Will. Pomyślała o chłopcu, który przyszedł do jej pokoju w Mrocznym Domu i odciągnął ją od jej przerażenia przez pogawędkę o Tennysonie i jeżach oraz biciu mężczyzn przybywających na ratunek i o tym, jak to nigdy się nie mylą. Wtedy wydawało jej się, że jest przystojny, ale teraz myślała coś zupełnie innego. On był Willem w całej jego doskonałej niedoskonałości. Will, którego serce było tak łatwo złamać jak ostrożnie było chronione. Will, który nie kochał rozsądnie, ale całkowicie i ze wszystkim, co miał.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Tess - powtórzył, wahając się przez jej milczenie i wszedł do pokoju, do połowy zamykając drzwi za sobą. – Ja… Charlotte powiedziała mi, że życzyłaś sobie ze mną mówić…

- Will – powiedziała, wiedząc że jest zbyt blada, jej skóra jest splamiona łzami, jej oczy wciąż czerwone, ale to nie miało znaczenia, ponieważ to był Will. Gdy wyciągnęła ręce, on natychmiast podszedł i je ujął, zamykając w jego własnych, ciepłych, pokrytych bliznami palcach.

- Jak się czujesz? – zapytał, badając wzrokiem jej twarz. – Muszę z tobą pomówić, ale nie chcę cię obciążać, dopóki nie będziesz znowu w pełni zdrowia.

- Mam się dobrze – odparła, oddając uścisk jego palców jej własnymi. – Widok Jema odciążył mój umysł. Czy odciążyło twój?

Jego oczy odbiegły od jej, choć jego uścisk na jej dłoniach się nie zmniejszył.

- Tak – rzekł. – I jednocześnie nie.

- Twój umysł został odciążony – powiedziała - ale nie twoje serce.

- Tak – przyznał. – Tak. To jest dokładnie to. Znasz mnie tak dobrze, Tess. - Rzucił jej smutny uśmiech. - Jest żywy i za to jestem wdzięczny. Ale wybrał ścieżkę wielkiej samotności. Bracia jadają samotnie, spacerują samotnie, wstają samotnie i mierzą się z nocą samotnie. Oszczędziłbym mu tego, gdybym mógł.

- Oszczędziłeś mu wszystkiego, czego byłeś w stanie – odrzekła cicho Tessa. – Tak samo, jak on oszczędził tobie i my wszyscy staraliśmy się tak bardzo, by oszczędzić siebie nawzajem. Pod koniec wszyscy musimy podjąć nasze własne decyzje.

- Mówisz, że nie powinienem być w żałobie?

- Nie. Ubolewaj. Oboje powinniśmy. Smuć się, ale się nie obwiniaj, bowiem za to nie ponosisz żadnej odpowiedzialności.

Spuścił wzrok na ich połączone ręce. Bardzo delikatnie pogładził wierzch jej kostek swoim kciukiem.

- Być może nie – powiedział. – Ale są inne rzeczy, za które ponoszę odpowiedzialność.

Tessa wzięła szybki, płytki oddech. Jego głos się obniżył i była w nim brutalność, której nie słyszała odkąd…

Jego oddech miękki i gorący na jej skórze, dopóki nie oddychała tak samo ciężko, jej ręce głaszczące w górę i w dół jego ramię, jego ręce, jego boki…
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Zamrugała szybko i wycofała swoje ręce z jego. Nie patrzyła na niego teraz, tylko widziała blask na ścianie jaskini, słyszała jego głos w swoich uszach i to wszystko wydawało się wtedy jak sen, moment wyrwany z prawdziwego życia, jakby miał miejsce w jakimś innym świecie. Nawet teraz, mogła ledwo uwierzyć, że to wszystko w ogóle się stało.

-Tessa? – Jego głos był niepewny, jego ręce wciąż wyciągnięte. Jakaś część jej chciała je chwycić, przyciągnąć go do niej i pocałować, by zapomnieć się w Willu, tak jak zrobiła to wcześniej. Ponieważ był on skuteczny jak każdy lek.

I wtedy przypomniała sobie zamglone oczy Willa w spelunie opium, marzenia o szczęściu, które legły w gruzach, w momencie gdy efekty dymu odpłynęły. Nie. Można zająć się niektórymi rzeczami jedynie poprzez zmierzenie się z nimi. Wzięła oddech i spojrzała na Willa.

- Wiem, co teraz powiesz – rzekła. – Myślisz o tym, co wydarzyło się pomiędzy nami w Cadair Idris, ponieważ myśleliśmy, że Jem jest martwy i my także umrzemy. Jesteś honorowym mężczyzną Will i wiesz, co musisz teraz zrobić. Musisz zaoferować mi małżeństwo.

Will, który siedział nieruchomo, udowodnił, że wciąż może ją zaskoczyć i roześmiał się. To był delikatny i smutny śmiech:

- Nie spodziewałem się, że będziesz tak prostolinijna, ale chyba powinienem. Znam moją Tessę.

- Jestem twoją Tessą – powiedziała. – Ale nie chcę byś teraz przemawiał, Will. Nie o małżeństwie, nie o obietnicach na całe życie…

Usiadł na brzegu łóżka. Był w swoim stroju treningowym, jego luźna koszula była podwinięta w łokciach i rozchylona przy gardle. Mogła zobaczyć gojące się blizny bitewne na jego skórze, białe przypomnienie runy leczącej. Mogła też dostrzec zaczątek bólu w jego oczach.

- Żałujesz tego, co się między nami wydarzyło?

- Czy ktokolwiek mógłby żałować rzeczy, która, jakkolwiek nierozważna, była piękna? – spytała i cierpienie w jego oczach złagodniało do dezorientacji.

- Tessa. Boisz się, że czuję się niechętny, zobowiązany…

- Nie. – Uniosła ręce. – Po prostu czuję, że twoje serce musi być plątaniną żalu, rozpaczy, szczęścia i chaosu. Nie chcę, żebyś robił jakieś oświadczenia, kiedy jesteś tak przytłoczony. I nie mów mi, że nie jesteś przytłoczony, bo widzę to w tobie i sama to czuję. Jesteśmy oboje obciążeni, Will. Żadne z nas nie jest w odpowiednim stanie, by podejmować decyzje. SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Przez moment się wahał. Jego palce uniosły się nad serce, gdzie była jego runa parabatai, lekko ją dotykając – zastanawiała się czy był świadomy, że to robi - i wtedy powiedział:

- Czasami obawiam się, że możesz być zbyt mądra, Tesso.

- Cóż – rzekła. – Jedno z nas musi być.

- Więc, nie ma nic, co mógłbym zrobić? – spytał. – Wolałbym nie opuszczać twojego boku. Chyba że sobie tego życzysz.

Tessa pozwoliła swojemu wzrokowi powędrować na stolik, gdzie książki, które czytała, leżały ułożone, zanim automaty zaatakowały Instytut. Czuła, jakby to stało się tysiąc lat temu.

- Mógłbyś mi poczytać – zaproponowała. – Jeśli nie miałbyś nic przeciwko.

Na te słowa Will podniósł wzrok i się uśmiechnął. To był niewyrobiony, dziwny uśmiech, ale był prawdziwy. To był Will. Tessa odwzajemniła uśmiech.

- Nie mam nic przeciwko – powiedział. – Nic a nic.

~

To było jakieś ćwierć godziny później, Will siedział na fotelu czytając Davida Copperfielda, gdy Charlotte otworzyła delikatnie drzwi do pokoju Tessy swoimi palcami i zerknęła do środka. Nie mogła nic poradzić na to, że była niespokojna. Will wyglądał tak rozpaczliwie, osunięty na podłodze pokoju treningowego, całkiem sam i przypomniała sobie strach, który zawsze żywiła, że jeśli Jem ich opuści, zabierze także wszystko, co najlepsze w Willu. I Tessa także była taka delikatna… Delikatny głos Willa wypełniał pokój, wraz z przytłumionym blaskiem światła z ognia z rusztu. Tessa leżała boku, jej brązowe włosy rozsypane były na poduszce, obserwowała Willa, którego twarz była pochylona nad stronami, z wyrazem czułości w jej oczach odzwierciedlającej łagodność w głosie Willa, kiedy ten czytał. Była to czułość tak intymna i głęboka, że Charlotte natychmiast się odsunęła, pozwalając, by drzwi zamknęły się bezgłośnie za nią.

Głos Willa podążał za nią w dół korytarza, gdy odchodziła z sercem dużo lżejszym niż chwilę wcześniej.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

“… i nie mogą się nim opiekować, jeśli nie jest to zbyt śmiałe, by rzec, tak blisko jak ja to uczynię. Ale jeśli jakieś oszustwo i zdrada jest praktykowane przeciw niemu, mam nadzieję, że zwykła miłość i prawda będą silne na końcu. Żywię nadzieję, że prawdziwa miłość i prawda są w ostateczności silniejsze niż każde zło lub nieszczęście na świecie…”

Tłumaczenie: Karasiaaa

Korekta: Gladys

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

XXIV

Miara miłości

Jedyną miarą miłości jest miłość bez miary.

– ŚW. AUGUSTYN

~

Sala Posiedzeń Rady była pełna światła. Dwa ogromne krąg zostały namalowane na podwyższeniu z przodu Sali, a w przestrzeni między nimi znajdowały się Runy: wiążące, wiedzy, zręczności i umiejętności oraz jedna symbolizująca imię Sophie. Dziewczyna uklękła w środku koła. Jej niezwiązane włosy opadały lekko na plecy – pukle loków na ciemnego stroju. Wyglądała przepięknie w świetle, które padało na nią ze szklanej kopuły, a szrama na policzku była czerwona jak róża.

Konsul stanęła nad nią z wzniesionymi rękoma, w których trzymała Kielich Anioła. Charlotte miała na sobie prostą, szkarłatną szatę, która falowała wokół niej. Jej drobna twarz była poważna i skupiona.

- Weź Kielich, Sophio Collins – powiedziała, a pokój pogrążył się w ciszy. Sala Rady nie była pełna, ale w ławce z Tessą siedzieli także Gideon, Gabriel, Cecily, Henry i Will; wszyscy wychylali się do przodu z przejęciem, czekając na Dostąpienie Sophie. Po obu stronach podium z opuszczonymi głowami i w pergaminowych szatach stali Cisi Bracia, którzy wyglądali jakby zostali wykuci z marmuru. Charlotte opuściła Kielich i podała go Sophie, która przyjęła go ostrożnie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Czy przysięgasz, Sophio Collins, że porzucisz świat doczesny i podążysz ścieżką Nocnych Łowców? Przyjmiesz krew Razjela i honor z niej płynący? Czy przysięgasz służyć Clave, przestrzegać praw wyznaczanych przez Przymierza oraz być posłuszną słowom Rady? Czy będziesz bronić wszystkiego, co ludzkie lub śmiertelne, wiedząc, że za twą służbę nie będzie nagród, podziękowań i zaszczytów?

- Przysięgam – rzekła Sophie silnym głosem.

- Możesz być tarczą dla słabych, światłem w ciemności, prawdą pośród kłamstw, wieżą w potopie, oczami, gdy wszyscy inni są ślepi?

- Mogę.

- A gdy umrzesz, oddasz swoje ciało Nefilim, by zostało spalone, a twoje prochy mogły budować Miasto Kości?

- Tak.

- Więc pij – powiedziała Charlotte. Tessa usłyszała, jak Gideon wstrzymuje oddech. To była część, która mogła zabić niedoświadczonego lub niegodnego.

Sophie pochyliła ciemną głowę i przystawiła Kielich do ust. Tessa pochyliła się do przodu, a jej pierś ścisnęła z obawy. Poczuła ciepłą, pocieszająco silną rękę Willa przesuwającą się na jej. Gardło Sophie przesunęło się, gdy połknęła zawartość Kielicha. Krąg, który otaczał ją i Charlotte, wybuchł zimnym, jasnoniebieskim światłem, przesłaniając je obie. Kiedy opadło, Tessa musiała szybko mrugać, by pozbyć się gwiazdek sprzed oczu. Gdy znowu to zrobiła, zobaczyła Sophie trzymającą naczynie. Kielich promieniował blaskiem, gdy podawała go Charlotte, uśmiechając się szeroko.

- Od teraz jesteś Nefilim – rzekła Charlotte. - Nadaję ci imię Sophii Nocnej Łowczyni, z krwi Jonathana Nocnego Łowcy, dziecka Nefilim. Powstań, Sophio.

I Sophie wstała pośród wiwatów tłumu, a Gideon krzyczał najgłośniej ze wszystkich. Sophie uśmiechała się, cała jej twarz błyszczała w zimowym słońcu, które spoglądało na nich z czystego nieboskłonu. Cienie poruszały się po podłodze, zwinne i szybkie. Tessa spojrzała na cudownie dziwne pasma bieli mieszające się delikatnie za oknem.

- Śnieg – szepnął jej do ucha Will. – Wesołych świąt, Tesso.

~
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tej nocy odbywało się coroczne przyjęcie bożonarodzeniowe Enklawy. Tessa po raz pierwszy zobaczyła salę balową w Instytucie otwartą i pełną ludzi. Ogromne okna lśniły dzięki odbijającemu się światłu, rzucając złoty połysk na wypolerowaną podłogę. Za ciemnym szkłem padał śnieg - wielkie i miękkie białe płatki, ale wewnątrz Instytutu wszystko było ciepłe, złote i bezpieczne.

Boże Narodzenie u Nocnych Łowców nie było świętem, jakie dotychczas znała Tessa. Żadnych adwentowych wieńców, kolęd ani cukierków niespodzianek1. Było drzewko, ale nie przystrojone zgodnie ze zwyczajem. Masywna jodła, sięgająca prawie sufitu, stała na drugim końcu sali balowej. (Kiedy Will zapytał Charlotte, jakim cudem się tam znalazła, machnęła tylko ręką i powiedziała coś o Magnusie). Świece chwiały się na każdej gałęzi, choć Tessa nie mogła dostrzec, jak zostały zamocowane lub na czym się trzymały. Rozsiewały w pomieszczeniu jeszcze więcej złotego blasku.

1 Christmas crackers - kolorowy walec z papieru zawierający niespodziankę i eksplodujący przy otwarciu(przyp. Tłum.)

2 Kandelabr - duży, ozdobny, kilkuramienny świecznik stojący(przyp. Tłum.)

3 Deser jadany w Anglii, przyrządzony z ułożonych warstwami ciasta biszkoptowego zmoczonego winem, galaretki owocowej, owoców, polany sosem custard i ozdobiony bitą śmietaną.(przyp. Tłum.)

Na gałęziach drzewka, na kinkietach, kandelabrach2 na stołach i gałkach przy drzwiach zawieszono krystaliczne runy, przezroczyste jak szkło, a załamujące się w nich światło rzucało migotliwe tęcze na pokój. Ściany ozdobione były splecionymi wieńcami z ostrokrzewu i bluszczu, a czerwone jagody miały bardzo intensywny kolor na tle zielonych liści. Tu i tam znajdowały się gałązki jemioły. Jedną przyczepiono do obroży Churcha, który chował się pod stołem i wyglądał na wściekłego.

Tessa nie sądziła, że kiedykolwiek zobaczy tyle jedzenia. Stoły uginały się pod ciężarem pokrojonego kurczaka, indyka, wszelakiego ptactwa, zająca, szynki, świątecznych ciast, cienkich jak opłatek kanapek, budyniów, trifle3, kremowych deserów, perłowych galaretek, ciastek ponczowych, podpalanych brandy świątecznych puddingów, mrożonych sorbetów, grzanego wina i wielkich, srebrnych mis ze świątecznym ponczem. Były także rogi obfitości, z których wysypywały się przekąski i cukierki, oraz worki Świętego Mikołaja, w których znajdowały się bryłka węgla oraz trochę cukru lub kawałek cytryny, by poinformować odbiorcę, czy zachowywał się w minionym roku złośliwie, słodko lub kwaśnie. Wcześniej odbyła się herbata i rozdanie prezentów tylko dla mieszkańców Instytutu, więc ich grupa wymieniała swoje dary zanim przybyli goście – Charlotte siedziała na kolanach Henry’ego, który usiadł na krześle i otwierał jeden za drugim prezenty dla syna mającego urodzić się w kwietniu. (Zdecydowano nadać mu imię Charles. Charles Fairchild, powiedziała Charlotte z dumą, trzymając w rękach mały koc ze zgrabnym CF w rogu, który zrobiła dla niej Sophie.)

- Charles Buford Fairchild – poprawił ją Henry.

Charlotte skrzywiła się. Tessa zapytała ze śmiechem:

- Fairchild? Nie Branwell?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Charlotte posłała jej nieśmiały uśmiech.

- Jestem Konsulem. Postanowiono, że dziecko w takim wypadku przejmie moje nazwisko. Henry nie ma nic przeciwko, prawda, Henry?

- Nic a nic – rzekł Henry. – Zwłaszcza, że Charles Buford Branwell brzmi raczej głupio, tak Charles Buford Fairchild ma doskonały wydźwięk.

- Henry…

Tessa uśmiechnęła się na to wspomnienie. Stała obok choinki, obserwując wystrojonych członków Enklawy – kobiety z biżuterią w głębokim kolorze zimy, w sukniach z czerwonego atłasu, szafirowego jedwabiu oraz złotej tafty; mężczyzn w eleganckich strojach wieczorowych - kiedy przechadzali się i śmiali. Sophie stała z Gideonem, promieniejąc w eleganckiej sukni z zielonego aksamitu. Byli też ucieszona wszystkim Cecily w błękicie, biegająca tu i tam, oraz Gabriel ze swoimi długimi kończynami, potarganymi włosami i zabawnym uwielbieniem, który wszędzie za nią podążał. Masywna kłoda owinięta wieńcami bluszczu i ostrokrzewu spalała się powoli w kamiennym kominku, a nad nim wisiały się woreczki zawierające złote jabłka, orzechy włoskie, kolorowy popcorn i cukierki. Grała delikatna i zapadająca w pamięć muzyka, wydawało się także, że Charlotte w końcu znalazła zastosowanie dla śpiewu Bridget, której głos słodko i zwiewnie unosił się ponad dźwięki instrumentów.

Niestety moja miłości źle zrobiłeś

że mnie tak niegrzecznie porzuciłeś

Wiecznym zachwytem ciesząc się twą obecnością

miałam obdarzać cię dozgonną miłością

Greensleeves była cała moją radością

Greensleeves była moją przyjemnością

Greensleeves była moim złotym sercem

I kto prócz Lady Greensleeves...

- Niech z nieba spadają ziemniaki – rzekł głos w zadumie. – Niech niebo grzmi do melodii Greensleevesa.

Tessa odwróciła się. Will pojawił się jakimś cudem przy jej łokciu, co było dość irytujące, zwłaszcza że szukała go, odkąd weszła do pomieszczenia i nie dostrzegła żadnych znaków wskazujących, że tam też był. Jak zwykle, gdy widziała go w stroju wieczorowym – błękicie, bieli i czerni – zabrakło jej tchu, jednak zamaskowała ucisk w piersi uśmiechem.

- Shakespeare - powiedziała. - Wesołe kumoszki z Windsoru.

- Nienajlepszy spektakl – rzekł, mrużąc niebieskie oczy i przyglądając się jej. Tessa wybrała tej nocy różową sukienkę i zastąpiła biżuterię atłasową wstążką owiniętą dwa razy wokół szyi i opadającą na plecy. Sophie zrobiła jej fryzurę - w ramach przysługi, nie jako pokojówka - wplatając małe, białe jagody w loki. Czuła się bardzo zauważalna i ekstrawagancka. – Chociaż ma swoje momenty.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Wieczny krytyk literacki - westchnęła Tessa, patrząc za niego na drugą stronę pokoju, gdzie Charlotte rozmawiała z nieznajomym jasnowłosym mężczyzną.

Will pochylił się w jej stronę. Pachniał czymś zimowym i zielonym, jodłą, limonką lub cyprysem.

- Masz jagody jemioły we włosach – powiedział. Jego oddech owiał jej policzek. – Technicznie rzecz biorąc, każdy może cię pocałować w dowolnej chwili.

Popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.

- Myślisz, że mogą spróbować?

Dotknął lekko jej policzka. Miał na sobie białe rękawiczki z koziej skóry, ale czuła, jakby to jego własna dotykała jej policzka.

- Zabiję każdego, kto to zrobi.

- Cóż – odparła Tessa. – To nie pierwszy raz, gdy zrobisz coś skandalicznego w święta.

Will zatrzymał się na chwilę i uśmiechnął tym rzadkim uśmiechem, który zmieniał cały jego wyraz twarzy. Tym uśmiechem, o który Tessa bała się, że zniknął na zawsze razem z Jemem w Cichym Mieście. Jem nie był martwy, ale część Willa przepadła, gdy odszedł, wyryła w jego sercu bruzdę i spaliła razem z kośćmi. I Tessa martwiła się, że zaledwie tydzień po tym Will nie dojdzie do siebie, będzie czymś w rodzaju ducha sunącego się po Instytucie, nie jedząc, odwracając się, by porozmawiać z kimś, kogo nie ma w pobliżu, światło umierające na jego twarzy i powolny upadek.

Ale była zdeterminowana. Jej własne serce zostało złamane, ale by naprawić Willa, była pewna, że musi go sama w jakiś sposób naprawić. Jak tylko była na tyle silna, postanowiła przynosić mu herbatę, której nie chciał, książki, które chciał, nękała go w i poza biblioteką, zażądała pomocy w szkoleniu. Nakazała Charlotte zaprzestania traktowania go jak szkło, które pęka i wysłać go do miasta, by walczył razem z Gabrielem lub Gideonem zamiast Jema. I Charlotte tak uczyniła z niepokojem, ale Will wrócił z nich zakrwawiony i posiniaczony, a jego oczy były żywe i promienne.

- To było mądre – powiedziała do niej później Cecily, gdy patrzyły przez okno, jak Will i Gabriel rozmawiają na dziedzińcu. – Bycie Nefilim daje mojemu bratu jakiś cel. Łowy naprawią w nim pęknięcia. Łowy i ty.

Tessa pozwoliła z namysłem kurtynie opaść. Nie rozmawiała z Willem o tym, co wydarzyło się z Cadair Idris, o nocy, którą razem spędzili. Wydawało się to odległe jak sen. Jakby wydarzyło się to innej osobie, nie jej, nie Tessie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Nie wiedziała, czy czuł się tak samo. Zdawała sobie sprawę, że Jem wiedział lub domyślał się tego i im przebaczył, ale Will nie podszedł do niej ponownie, nie powiedział, czy ją kocha ani czy ona kocha jego, nie odkąd Jem ich opuścił.

Wydawało się, że minęły wieki, choć minęły około dwa tygodnie, zanim przyszedł i znalazł ją samą w bibliotece, prosząc ją nagle, czy nie przejechałaby się z nim jutro powozem. Zaintrygowana, zgodziła się. Czy istnieje jakiś powód, dla którego pragnie jej towarzystwa? Tajemnica do zbadania? Wyznanie?

Ale nie, to była zwykła przejażdżka bryczką po parku. Pogoda stawała się coraz zimniejsza, lód skuwał brzegi stawów; nagie gałęzie drzew były ponure i piękne, a Will przeprowadził z nią uprzejmą rozmowę na temat pogody i atrakcji turystycznych. Wydawało się, że chciał podjąć jej edukację o Londynie, której nie zakończył Jem. Udali się do British Museum i National Gallery, do Kew Gardens i Katedry Świętego Pawła, gdzie Tessa ostatecznie straciła nerwy.

Stali w słynnej Whispering Gallery, Tessa opierała się o balustradę i patrzyła na katedrę poniżej. Will tłumaczył łaciński napis na ścianie krypty, gdzie Christopher Wren został pochowany - Jeśli szukasz jego pomnika, spójrz za siebie – wtedy Tessa z roztargnieniem wsunęła swoją dłoń pod jego. Natychmiast zabrał rękę, rumieniąc się. Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Coś się stało?

- Nie – odrzekł szybko. – Ja… Po prostu nie zabrałem cię tutaj, by obściskiwać się w Whispering Gallery.

Tessa eksplodowała.

- Nie proszę cię, żebyś się ze mną obściskiwał! Ale na Anioła, Will, mógłbyś przestać być tak poprawny?

Spojrzał na nią ze zdumieniem.

- Ale nie wolisz…

- Nie wolę. Nie chcę, żebyś był grzeczny. Chcę, żebyś był Willem! Nie mam ochoty, byś wskazywał mi punkty architektoniczne jakbyś był przewodnikiem! Chcę, byś mówił strasznie szalone i śmieszne rzeczy, robił te swoje piosenki i był … - Prawie powiedziała: Willem, w którym się zakochałam. Zamiast tego dokończyła: - Willem. A może powinnam uderzyć cię parasolem.

- Staram się do ciebie zalecać – odparł Will z irytacją. – Zabiegać prawidłowo. To wszystko. Zdajesz sobie z tego sprawę?

- Rochester nigdy nie zabiegał o Jane Eyre – zauważyła Tessa.

- Nie, on przebrany za kobietę śmiertelnie przeraził biedną dziewczynę. Tego chcesz?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Byłbyś strasznie brzydką kobietą.

- Nieprawda. Byłbym wspaniały.

Tessa zaśmiała się.

- Widzisz – rzekła.- To jest Will. Nie jest lepiej, jak myślisz?

- Nie wiem – odpowiedział, spoglądając na nią. – Obawiam się odpowiedzieć na to pytanie. Słyszałem, że kiedy mówię, amerykanki chcą uderzać mnie parasolem.

Tessa znowu się zaśmiała, aż w końcu oboje się śmiali, a ich chichot odbijał się od ścian Whispering Gallery. Po tym wszystkim, sprawy między nimi stały się łatwiejsze, a uśmiech, którym Will obdarzył ją, gdy pomógł jej wysiąść z powozu był szczery i promienny.

Tej nocy rozległo się ciche pukanie do jej drzwi, a gdy je otworzyła, nie zastała nikogo; tylko książkę opierającą się o podłogę korytarza. Opowieść o dwóch miastach. Dziwny prezent, pomyślała. W bibliotece znajdował się egzemplarz, który mogła czytać, kiedykolwiek chciała, ale ta książka była nowa, z sygnaturą Hatchards na stronie tytułowej. Dopiero, gdy zabrała ją do łóżka, zobaczyła, że na stronie tytułowej znajdowała się również dedykacja.

Tess, Tess, Tessa.

Czy kiedykolwiek był piękniejszy dźwięk niż Twoje imię? Mówienie go na głos sprawia, że moje serce bije jak dzwon. Dziwnie to sobie wyobrazić, dzwoniące serce? Ale kiedy mnie dotykasz, to tak jest, jakby serce dzwoniło w mojej piersi, a ten dźwięk rozchodził się po żyłach i wbijał się w kości z radości.

Dlaczego napisałem te słowa w tej książce? Przez Ciebie. Nauczyłaś mnie kochać książkę, którą gardziłem. Gdy czytałem ją po raz drugi, z otwartym umysłem i sercem, czułem rozpacz i zazdrość wobec Sydney’a Carton. Tak, dla Sydney’a, bo mimo, iż nie ma dla niego nadziei, że miłość do kobiety zostanie odwzajemniona, potrafił jej powiedzieć o swoim uczuciu. Przynajmniej mógł zrobić coś, by udowodnić swoją pasję, nawet jeśli tą rzeczą była śmierć.

Wybrałbym śmierć, by powiedzieć Ci prawdę, Tesso, ale czy mogę być pewny, że ta śmierć będzie wyłącznie moją śmiercią? I dlatego zazdrościłem Sydney’owi, bo był wolny.

A teraz w końcu i ja jestem wolny. Mogę Ci wreszcie powiedzieć, bez lęku o zagrożenie, wszystko, co czuję w moim sercu.

Nie jesteś ostatnim marzeniem mojej duszy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Jesteś pierwszym marzeniem, pierwszym marzeniem, którego nie mogłem powstrzymać, Jesteś pierwszym marzeniem mojej duszy. I od tego marzenia mam nadzieję przyjdą inne, warte życia.

Z nadzieją,

Will Herondale

Tessa siedziała jeszcze długo, trzymając nietkniętą książkę na kolanach, obserwując wschodzący nad Londynem świt. Rankiem ubrała się prędko, zanim jeszcze chwyciła książkę i pobiegła z nią na dół. Złapała Willa, gdy ten wychodził z sypialni, z mokrymi włosami po umyciu i rzuciła się na niego, chwytając go za klapy i przyciągając do siebie, przez co schowała twarz w jego piersi. Książka uderzyła o podłogę między nimi, kiedy ją przytrzymał, gładząc włosy na jej plecach i szepcząc cicho do ucha:

- Tesso co to jest, co się stało? Nie podoba ci się…?

- Nikt nigdy nie napisał dla mnie czegoś tak pięknego – rzekła z twarzą nadal przyciśniętą do jego piersi, czując delikatne bicie jego serca pod koszulą i marynarką. – Nigdy.

- Napisałem to zaraz po tym, gdy dowiedziałem się, że przekleństwo nie jest prawdziwe – oznajmił Will. – Chciałem ci to wtedy dać, ale…

Jego ręka zacisnęła się przy jej włosach.

- Kiedy dowiedziałem się, że zaręczyłaś się z Jemem, odpuściłem. Nie wiedziałem, kiedy będę mógł, kiedy powinienem ci to dać. I wczoraj, kiedy poprosiłaś mnie bym był sobą, miałem wystarczająco nadziei, by wyjąć powrotem te marzenia, otrzepać i dać tobie.

Poszli tego dnia do parku, choć było zimno i jasno. W pobliżu nie było wielu ludzi. Serpentine lśniło w chłodnym słońcu, a Will wskazał jej miejsce, w którym obaj z Jemem karmili kaczki. To był pierwszy raz, gdy zobaczyła, jak uśmiecha się, mówiąc o Jemie.

Wiedziała, że nie może zastąpić Willowi Jema. Nikt nie mógł. Ale powoli pustka w jego sercu się wypełniała. Obecność Cecily w pobliżu cieszyło Willa. Tessa widziała, że gdy siadali blisko przy kominku, rozmawiając o Walii, jego oczy błyszczały. Polubił nawet Gideona i Gabriela, a oni stali się dla niego przyjaciółmi, choć nikt nie zostanie dla niego takim towarzyszem, jakim był Jem. A miłość Charlotte i Henry’ego była jak zawsze niezłomna. Ta rana nigdy nie zniknie i Tessa to wiedziała, ani w niej, ani w Willu, ale gdy pogoda stała się zimniejsza, Will zaczął częściej się uśmiechać i jadł regularnie, a nieobecne spojrzenie znikło z jego oczu. Tessa zaczęła oddychać spokojniej, widząc, że przestał wyglądać jakby umierał.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Hmm… - powiedział teraz, kołysząc się lekko na piętach, kiedy przeglądał gości na Sali balowej – Możesz mieć rację. To mogło się wydarzyć gdzieś koło Świąt, kiedy zrobiłem sobie mój walijski smoczy tatuaż.

Na to Tessa starała się usilnie nie zarumienić.

– Jak to się stało?

- Och, byłem pijany…

- Nonsens. Nigdy nie byłeś pijany.

- Wręcz przeciwnie, aby udawać pijanego, trzeba choć raz się takim stać, by mieć jakikolwiek punkt odniesienia. Nawet Sześciopalczasty Nigel jechał na grzanym Cydrze…

- Nie mówisz chyba, ze Sześciopalczasty Nigel istniał naprawdę?

- Oczywiście, że istniał – zaczął Will z uśmiechem, który nagle zblakł. Obserwował kogoś za Tessą na sali. Odwróciła się, podążając za jego wzrokiem i zobaczyła, że ten sam wysoki, jasnowłosy mężczyzna, który wcześniej rozmawiał z Charlotte, przepychał się w ich kierunku przez tłum.

Był krępy, dobrze po trzydziestce, z blizną biegnącą koło jego szczęki. Miał potargane jasne włosy i niebieskie oczy oraz skórę opaloną przez słońce. Wyglądała ona na jeszcze ciemniejszą w zestawieniu z białą koszulą. Było w nim coś boleśnie znajomego, co dręczyło wspomnienia Tessy.

Zatrzymał się przed nimi. Spojrzał na Willa. Jego oczy były bledsze niż Willa, prawie chabrowe. Skóra wokół oczu też była opalona, pokryta lekkimi kurzymi łapkami.

- Ty jesteś William Herondale? – spytał.

Will skinął głową bez słowa.

- Jestem Elias Carstairs – rzekł mężczyzna. – James był moim siostrzeńcem.

Will zbladł, a Tessa zdała sobie sprawę, co było takie znajome w tym człowieku – było w nim coś, w jego sposobie poruszania się i kształcie rąk, co przypominało jej Jema.

- Tak, to jest Will Herondale. A ja Jestem Theresa Gray. – odpowiedziała mu Tessa.

- Jesteś tą zmiennokształtną dziewczyną – powiedział mężczyzna. Elias, Tessa upomniała siebie, przypominając w duchu, że Nocni Łowcy używali miedzy sobą nadanych im imion. – Byliście zaręczeni, zanim James stał się Cichym Bratem.

- To prawda – odparła cicho Tessa. – Bardzo go kocham.

Spojrzał na nią – nie wyzywająco, lecz z ciekawością. Potem zwrócił swoje spojrzenie na Willa.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Byłeś jego parabatai?

Will odzyskał głos.

- Nadal jestem – rzekł i zacisnął zęby z uporem.

- James mówił o tobie – wyznał Elias. – Po tym, jak opuścił Chiny, gdy wróciłem do Idrisu, zapytałem, czy nie zechciałby zamieszkać ze mną. Odesłaliśmy go z Szanghaju w obawie, że może to być dla niego niebezpieczne, gdy na wolności przebywały sługusy demona Yanluo. Ale zapytany, czy pojedzie ze mną do Idrisu, odmówił. Poprosiłem, by to przemyślał. Powiedziałem mu, że jestem jego rodziną, jego krwią. A on odpowiedział, że nie może zostawić swojego parabatai, bo są rzeczy ważniejsze od więzów krwi. – Oczy Eliasa były spokojne. – Mam dla ciebie prezent, Willu Herondale. Coś, co miałem mu dać, gdy będzie w odpowiednim wieku, gdyż jego ojciec nie mógł tego zrobić. A teraz ja nie mogę mu tego ofiarować.

Will był cały spięty. Jego mięśnie były napięte.

- Nie zrobiłem nic, by zasłużyć na prezent – odparł.

- Myślę, że zrobiłeś. – Elias wyciągnął zza swojego paska krótki miecz w ozdobnej pochwie. Podał go Willowi, który po chwili go przyjął. Pochwa pokryta była skomplikowanym wzorem liści i run, starannie dopracowanych, lśniących pod złotym światłem. Zdecydowanym ruchem wyciągnął miecz i przyjrzał mu się z bliska.

Rękojeść pokryta była tym samym wzorem z liści, ale ostrze było proste, z wyjątkiem linii słów, które biegły przez jego środek. Tessa pochyliła się, by je odczytać.

Jestem Cortana, ta o tych samych nerwach i zbudowana z tej samej stali, co Joyeuse and Durendal.

- Joyeuse była mieczem Karola Wielkiego - powiedział Will. Jego głos był mocny, ale Tessa wiedziała, że powstrzymuje on emocje. - Durendal był Rolanda. Ten miecz... To narodziny legendy.

- Wykuty przez pierwszego Nocnego Łowcę tworzącego broń, Waylanda Smitha. Ma w rękojeści pióro ze skrzydła Anioła - odparł Elias. - Należał do rodziny Carstairs od setek lat. Ojciec Jema polecił mi, bym mu go przekazał, gdy skończy osiemnaście lat. Ale Cisi Bracia nie mogą przyjmować prezentów. - Spojrzał na Willa. - Byłeś jego parabatai. Powinieneś go mieć.

Will włożył miecz do pochwy.

- Nie mogę go wziąć. I nie wezmę.

Elias spojrzał na niego zdumiony.

- Musisz - rzekł. - Byłeś jego parabatai, on cię kochał...
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Will wyciągnął miecz w stronę Eliasa Carstairsa, rękojeścią do przodu. Elias wziął go po chwili, a Will odwrócił się i zniknął w tłumie.

Elias patrzył za nim z niedowierzaniem.

- Nie chciałem go urazić.

- Mówiłeś o Jemie w czasie przeszłym - odparła Tessa. - Nie ma go tu z nami, ale nie jest też martwy. Will... On nie może znieść traktowania Jema jako kogoś utraconego czy zapomnianego.

- Nie zapomniałem go - powiedział Elias. - Chodziło mi o to, że Cisi Bracia nie mają emocji takich jak my. Nie czują jak my. Jeśli kochają...

- Jem nadal kocha Willa - przerwała mu Tessa. - Nie ważne czy jest Cichym Bratem, czy nie. Są rzeczy, których nie może zniszczyć żadna magia, bo same mają ją w sobie. Ty nigdy nie widziałeś ich razem, ja zaś tak.

- Chciałem dać mu Cortanę - rzekł Elias. - Nie mogę dać jej Jamesowi, więc pomyślałem, że powinien ją mieć jego parabatai.

- Chciałeś dobrze - odrzekła. - Niech mi pan wybaczy moje zuchwalstwo, panie Carstairs, ale czy nigdy nie chciał mieć pan dzieci?

Jego oczy rozszerzyły się.

– Szczerze powiedziawszy to jeszcze o tym nie myślałem.

Tessa spojrzała na połyskujące ostrze, a następnie na człowieka, który je trzymał. Było w nim trochę Jema, jakby patrzyła na odbicie swojego ukochanego w falującej wodzie. To miłość, ta którą pamiętała i ta aktualna, sprawiła, że jej głos był łagodny.

- Jeśli nie jest pan pewien - zaczęła - niech pan go zatrzyma. Niech pan zatrzyma miecz dla swoich spadkobierców. Will wolałby, żeby zrobił pan właśnie tak, bo on nie potrzebuje miecza, by zapamiętać Jema. Jakkolwiek znakomite nie byłoby jego pochodzenie.

~

Na schodach Instytutu było zimno, a Will stał tam bez płaszcza czy kapelusza, wpatrując się w mroźną noc. Wiatr nawiewał mu śnieg na policzki i na gołe ręce, a on jak zawsze słyszał z tyłu głowy głos Jema, mówiący mu, by się nie wygłupiał i wracał do środka, nim się przeziębi.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Zima zawsze wydawała się Willowi najczystszą porą roku. Nawet londyńskie błoto było zamrożone i czyste. Tego ranka złamał warstwę lodu, która utworzyła się w dzbanku z wodą i polał twarz lodowatym płynem. Gdy spojrzał w lustro, mokre włosy malowały mu na twarzy czarne pasy. To pierwszy od sześciu lat bożonarodzeniowy poranek bez Jema. Zimno przynosiło ból.

- Will - wyszeptał znajomy głos. Odwrócił głowę i w myślach zobaczył Starą Molly. Ale duchy rzadko błąkały się z dala od miejsca, w którym zginęły bądź zostały pochowane. Poza tym, czego mogłaby od niego chcieć?

Jej spojrzenie spotkało się z jego, spokojne i ciemne. Reszta była nie tyle przeźroczysta, co obszyta srebrem: blond włosy, ładna twarz jak u lalki, biała suknia, w której zmarła. Krew, czerwona niczym kwiat, na jej piersi.

- Jessamine – powiedział.

- Wesołych świąt, Will.

Jego serce, które zatrzymało się na chwilę, znów zaczęło bić, a krew szybko krążyła w jego żyłach.

- Jessamine, dlaczego... Co ty tutaj robisz?

Wydęła usta.

- Jestem tutaj, gdyż tu zmarłam - odparła rosnącym w siłę głosem. Dla ducha osiągnięcie większej trwałości i mocy słuchowej nie było niczym niezwykłym, zwłaszcza gdy znajdował się w pobliżu człowieka, który mógł go usłyszeć. Wskazała na dziedziniec przed nimi, gdzie Will trzymał ją, gdy umierała, gdy jej krew spływała na chodnik. - Nie jesteś zadowolony, że mnie widzisz, Will?

- A powinienem? - spytał. - Jessie, zwykle widzę duchy, gdy mają one jakieś niedokończone sprawy lub żal, który trzyma ich na tym świecie.

Podniosła głowę, patrząc na śnieg. Choć padał wokół niej, ona pozostawała nietknięta, jakby stała pod szkłem.

- A gdybym miała jakiś żal, pomógłbyś mi się go pozbyć? Nie bardzo o mnie dbałeś, gdy żyłam.

- A jednak - odpowiedział Will. - Jest mi naprawdę przykro, jeśli dałem ci odczuć, że o ciebie nie dbam lub cię nienawidzę, Jessamine. Myślę, że przypominałaś mnie bardziej niżbym tego chciał i dlatego traktowałem cię tak surowo. Tak samo traktowałbym siebie.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Słysząc to, Jessamine spojrzała na niego.

- Czy to była prosta uczciwość, Will? Zmieniłeś się. - Zrobiła krok do tyłu, a on zobaczył, że jej stopy nie pozostawiły żadnego śladu na ośnieżonych schodach. - Jestem tu, ponieważ gdy żyłam, nie chciałam być Nocnym Łowcą, nie chciałam chronić Nefilim. Teraz jestem zmuszona do ochrony Instytutu tak długo, jak będzie on owej ochrony potrzebował.

- I nie masz nic przeciwko temu? - zapytał. - Będąc tutaj, z nami, kiedy możesz po prostu minąć...

Zmarszczyła nos i przerwała mu:

- Nie zależy mi na tym, żeby was ominąć. Kiedy żyłam, żądano ode mnie bardzo wiele i Anioł wie jak może być potem. Nie. Jestem tu szczęśliwa, oglądając was wszystkich, unosząc się cicho i niezauważenie. - Jej srebrzyste włosy zalśniły w świetle księżyca, gdy pochyliła głowę w jego stronę. - Choć ty jesteś blisko, by doprowadzać mnie do szaleństwa.

- Ja?

- Zaiste. Zawsze mówiłam, że mógłby być z ciebie niezły zalotnik, Willu, i jesteś niedaleki od udowodnienia tego.

- Och, naprawdę? - zapytał Will. - Wróciłaś z umarłych, jak duch Starego Marley'a, by mówić o moich romantycznych perspektywach?

- Jakich perspektywach? Wziąłeś Tessę na tyle przejażdżek bryczką, że założę się, iż mogłaby narysować mapę Londynu z pamięci. Jednak czy oświadczyłeś się jej? Nie. Dama nie może się oświadczać, Williamie, nie może też powiedzieć ci, że cię kocha, jeśli nie zna twoich zamiarów!

Will potrząsnął głową.

- Jessamine, jesteś niepoprawna.

- A także mam rację - zauważyła. - Czego się boisz?

- Tego, że jeśli pozna moje intencje, to powie mi, że mnie nie kocha, a przynajmniej nie w taki sposób, w jaki kochała Jema.

- Nigdy nie pokocha cię tak, jak kochała Jema. Będzie cię kochała tak, jak kocha ciebie, Willu, zupełnie inną osobę. Chciałbyś, żeby nie kochała Jema?

- Nie, ale nie chciałbym również żenić się z dziewczyną, która mnie nie kocha.

- Musisz ją zapytać, żeby się dowiedzieć - powiedziała Jessamine. - Życie jest pełne ryzyka. Śmierć jest dużo łatwiejsza.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Czemu wcześniej cię nie widziałem, skoro byłaś tu cały czas? - zapytał.

- Jeszcze nie mogę wejść do Instytutu, a kiedy jesteś na dziedzińcu, to zawsze ktoś ci towarzyszy. Próbowałam przejść przez drzwi, jednak jakaś siła mnie powstrzymuje. Ale i tak jest lepiej niż było. Na początku mogłam zrobić tylko kilka kroków. Teraz jestem taka, jaką mnie widzisz. - Wskazała na schody. - Pewnego dnia będę w stanie wejść do środka.

- A kiedy to zrobisz, zobaczysz, że twój pokój pozostał taki sam, zupełnie jak twoje lalki - odparł Will.

Jessamine uśmiechnęła się w taki sposób, że Will zastanowił się, czy zawsze była taka smutna, czy też może śmierć zmieniła ją bardziej niż myślał, iż duchy mogą się przemienić. Zanim znowu przemówił, trwoga zagościła na jej twarzy i dziewczyna zniknęła wewnątrz kłębowiska śniegu.

Will obrócił się, żeby zobaczyć, co tak bardzo ją przeraziło. Drzwi Instytutu były otwarte i do środka wszedł Magnus. Miał na sobie palto z wełny karakułowej, a jego wysoki jedwabny kapelusz był ubsypany spadającymi płatkami śniegu.

- Powinienem był wiedzieć, że cię tutaj znajdę, robiącego, co się tylko da, aby zamienić się w sopel lodu - rzekł czarownik, schodząc po stopniach dopóki nie stanął obok Willa, wyglądając na dziedziniec.

Chłopak nie miał ochoty wspominać o Jessamine. Z jakiegoś powodu uważał, że nie życzyłaby sobie tego.

- Wychodziłeś z przyjęcia? Czy może szukałeś mnie?

- Jedno i drugie - odpowiedział Magnus, zakładając parę białych rękawiczek. - Właściwie to wyjeżdżam z Londynu.

- Wyjeżdżasz z Londynu? - spytał Will z konsternacją. - Nie możesz.

- Dlaczego? - Czarownik machnął palcem na zbłąkany płatek śniegu, który zaiskrzył na niebiesko i zniknął. - Nie jestem Londyńczykiem, Will. Zatrzymałem się u Woolseya na jakiś czas, ale jego dom to nie mój dom, a Woolsey i ja męczymy się swoim towarzystwem już po krótkim czasie.

- Dokąd się wybierasz?

- Do Nowego Jorku. Nowego Świata! Nowe życie, nowy kontynent. - Magnus wyrzucił ręce do góry. - Mogę nawet wziąć twojego kota ze sobą. Charlotte mówiła, że cały czas opłakuje Jema.

- Cóż, gryzie wszystkich. Jest twój. Myślisz, że polubi Nowy Jork?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Kto wie? Sprawdzimy to razem. Nieoczekiwanym jest to, co sprawia, że nie pozostaję w zastoju.

- Ci z nas, którzy nie żyją wiecznie, nie lubią zmian, być może w takim samym stopniu jak podobni tobie je lubią. Mam dość tracenia ludzi - stwierdził Will.

- Tak samo jak ja - odparł Magnus. - Jednak jest tak, jak mówiłem, prawda? Uczysz się to znosić.

- Słyszałem, że czasami człowiek, który stracił rękę albo nogę, wciąż czuje ból w tej kończynie, chociaż już jej nie ma - powiedział Nocny Łowca. - Czasem tak się zdarza. Czuję Jema przy mnie, pomimo tego, że odszedł. To tak, jakbym stracił część siebie.

- Ale nie straciłeś - rzekł Magnus. - Jem nie jest martwy, Will. Żyje, ponieważ pozwoliłeś mu odejść. Zostałby z tobą i umarł, gdybyś go poprosił, jednak kochałeś go wystarczająco, by wybrać jego życie, nawet jeśli będziecie rozdzieleni. A to, ponad wszystko udowadnia, że nie jesteś Sydney'em Cartonem, Will, że twoja miłość nie jest tym rodzajem, który może być uratowany jedynie przez zniszczenie. To właśnie to, co w tobie widziałem, co zawsze w tobie widzę, co sprawia, że chcę ci pomóc. To, że nie jesteś zrozpaczony, że są w tobie nieskończone pokłady radości. - Złapał chłopaka swoją dłonią w rękawiczce za podbródek i uniósł jego głowę. Nie było wielu ludzi, którzy zachowywali się w ten sposób, by spojrzeć prosto w oczy, ale Magnus był właśnie jednym z nich. - Jasna gwiazda - powiedział mężczyzna, a jego oczy były zamyślone tak, jakby rozpamiętywał coś albo kogoś. - Ci z was, którzy jesteście śmiertelni, spalacie się tak gwałtownie. A Ty jesteś bardziej gwałtowny niż większość. Nigdy cię nie zapomnę.

- Tak samo ja ciebie - odrzekł Will. - Jestem ci winny ogromną przysługę. Zdjąłeś moją klątwę.

- Wcale nie byłeś przeklęty.

- Owszem, byłem - odpowiedział chłopak. - Byłem. Dziękuję ci, Magnusie, za to wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Jeśli nie powiedziałem tego wcześniej, właśnie to robię. Dziękuję.

Czarownik opuścił swoją dłoń.

- Nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek wcześniej jakiś Nocny Łowca mi podziękował.

Will uśmiechnął się krzywo.

- Na twoim miejscu nie przyzwyczajałbym się do tego. Nie jesteśmy wdzięcznym rodzajem.

- Nie - zaśmiał się Magnus. - Nie przyzwyczaję się. - Jego jasne kocie oczy się zwęziły. - Zostawiam cię w dobrych rękach, tak myślę, Willu Herondale.

- Masz na myśli Tessę.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Oczywiście, że mam ją na myśli. A może zaprzeczysz, że jest w posiadaniu twojego serca? - Czarownik zaczął schodzić po schodach. Przystanął i obejrzał się na Willa.

- Nie - odparł Nocny Łowca. - Ale będzie jej przykro, że poszedłeś bez pożegnania.

- Och - mruknął Magnus, odwracając się tyłem do schodów prowadzących w dół z osobliwym uśmieszkiem. - Myślę, że to nie będzie konieczne. Powiedz jej, że znowu się spotkamy.

Will skinął głową. Czarownik odwrócił się z dłońmi w kieszeniach płaszcza i ruszył w stronę bram Instytutu. Will obserwował go, zanim oddalająca się postać nie zniknęła w bieli padającego śniegu.

~

Tessa wyślizgnęła się z sali balowej bez zwrócenia niczyjej uwagi. Nawet zwykle tak bystrooka Charlotte była rozkojarzona, siedząc obok Henry'ego, który zajmował miejsce w swoim krześle na kółkach, z dłonią w jego dłoni, uśmiechając się na popisy muzyków.

Znalezienie Willa nie zajęło Tessie wiele czasu. Zgadywała, gdzie może się znajdować i miała rację. Stał na frontowych schodach Instytutu, bez płaszcza czy kapelusza, pozwalając śniegowi opadać na jego głowę i ramiona. Wszystko na dziedzińcu było nim przykryte jak cukrem pudrem: czekające tu powozy, które stały w rzędzie, żelazne bramy i kamień brukowy, na którym umarła Jessamine. Will ze skupieniem wpatrywał się w ślad za nim tak, jakby próbował dostrzec coś przez spadające płatki.

- Will – odezwała się Tessa, a on odwrócił się i spojrzał na nią. Udało jej się złapać jedynie jedwabny szal i nic grubszego, dlatego czuła chłodne ukłucia płatków śniegu na jej odsłoniętej skórze szyi i ramion.

- Powinienem był być milszy dla Eliasa Carstairsa - odrzekł Will w formie odpowiedzi. Przyglądał się niebu, gdzie blada połówka księżyca znajdowała się pomiędzy gęsto rozciągającymi się chmurami i mgłą. Płatki białego śniegu spadały i łączyły się z czarnymi włosami chłopaka. Jego policzki i usta były zaróżowione od zimna. Był jeszcze przystojniejszy niż kiedykolwiek go pamiętała. – Zamiast tego zachowałem się zupełnie tak, jak kiedyś zwykłem.

Tessa wiedziała, co miał na myśli. Dla Willa było tylko jedno przed i po.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nikt ci nie broni mieć temperamentu, - odparła. - Mówiłam ci wcześniej, nie chcę, byś był idealny, tylko byś był sobą.

- Który nigdy nie będzie idealny.

- Ideał jest nudny - orzekła Tessa, pokonując ostatni stopień, by stanąć przy nim. - W środku grają właśnie w ,,dokończ cytat z poezji”. Możesz zrobić pokaz. Nie wydaje mi się, by był tam ktoś, kto mógłby się mierzyć z twoją wiedzą o literaturze.

- Poza tobą.

- Rzeczywiście, to byłyby trudne zawody. Możliwe, że moglibyśmy stworzyć coś na kształt zespołu i podzielić wygranych.

- To wydaje się być złym zachowaniem - powiedział Will w zamyśleniu, odchylając głowę do tyłu. Śnieg krążył między nimi tak, jakby stali na dnie wiru wodnego. - Dzisiaj, kiedy Sophie Dostąpiła...

- Tak?

- Czy to coś, czego byś chciała? - Obrócił się, by na nią spojrzeć. Białe płatki opadały na jego ciemne rzęsy. - Dla siebie?

- Wiesz, że to niemożliwe, Will. Jestem czarownicą. Albo przynajmniej jest to najbliższe porównanie do tego, czym jestem. Nigdy nie będę w pełni Nefilim.

- Wiem. - Spojrzał w dół na swoje ręce, rozwierając palce, by pozwolić opadać na nie płatkom śniegu i topnieć. - Jednak w Cadair Idris powiedziałaś, że miałaś nadzieję być Nocnym Łowcą i że Mortmain ją zniszczył...

- Wtedy tak czułam - zgodziła się. - Ale kiedy stałam się Ithurielem – kiedy Zmieniłam się i zniszczyłam Mortmaina – jak mogę nienawidzić czegoś, co pozwoliło mi chronić tych, o których się troszczę? Bycie innym nie jest łatwe, a tym bardziej bycie wyjątkowym, jednak zaczynam myśleć, że moim przeznaczeniem nie jest kroczenie łatwą drogą.

Will się zaśmiał.

- Łatwa droga? Nie, to nie dla ciebie, moja Tesso.

- Jestem twoją Tessą? - Owinęła się mocniej szalem, udając, że jej dreszcze spowodowane były jedynie zimnem. - Ty niepokoisz się tym, kim jestem, Will? Że nie jestem taka jak ty?

Nie ma przyszłości dla Nocnego Łowcy, który flirtuje z czarownikiem. Te niewypowiedziane słowa zawisły między nimi.

Will pobladł.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Te rzeczy, które powiedziałem na dachu dawno temu… Wiesz, że nie miałem tego na myśli.

- Wiem...

- Nie chciałbym ciebie innej niż jesteś, Tesso. Jesteś jaka jesteś i kocham cię. Nie jest tak, że kocham jedynie te części ciebie, które aprobuje Clave.

Dziewczyna uniosła brwi.

- Masz zamiar wytrzymać całą resztę?

Przeczesał dłonią swoje ciemne, zroszone śniegiem włosy.

- Nie. Źle to ująłem. Nie ma w tobie niczego takiego, czego mógłbym nie kochać. Naprawdę myślisz, że dla mnie liczy się to, czy jesteś Nocnym Łowcą? Kiedy zobaczyłem twoją Przemianę w anioła – kiedy zobaczyłem twój blask bijący wprzód z Niebiańskim ogniem – to było cudowne, Tess. – Zbliżył się do niej o krok. - Kim jesteś, co potrafisz zrobić, to ogromny cud na ziemi, jak ogień na kwiatach polnych albo rozległość morza. Jesteś jedyną taką osobą na świecie, tak samo jak w moim sercu i nigdy nie będzie momentu, w którym bym cię nie kochał. Kochałbym cię, gdybyś nawet po części nie była Nocnym Łowcą...

Posłała mu niepewny uśmiech.

- Jednak cieszę się, że taka jestem, nawet jeśli tylko w połowie - odparła – ponieważ to oznacza, że mogę z tobą zostać tutaj, w Instytucie. Że rodzina, którą tutaj znalazłam, może pozostać moją rodziną. Charlotte powiedziała, że jeśli wybiorę, mogę przestać nazywać się ,,Gray” i przejąć nazwisko, które powinna mieć moja matka zanim wyszła za mąż. Mogę nazywać się ,,Starkweather”. Mogę mieć prawdziwe nazwisko Nocnych Łowców.

Usłyszała, jak Will odetchnął. Wypuszczone powietrze zmieniło się w kłęby białej pary. Jego jasnoniebieskie oczy były szeroko otwarte, wzrok miał utkwiony w jej twarzy. Jego oblicze przypominało człowieka, który przygotowywał się do zrobienia czegoś przerażającego.

- Oczywiście, że możesz mieć prawdziwe nazwisko Nocnego Łowcy - powiedział Will. - Możesz mieć moje.

Tessa spojrzała na niego, czarną postać na tle białego śniegu i szarych kamieni.

- Twoje nazwisko?

Zrobił krok w jej stronę, aż stanęli twarzą w twarz. Potem ściągnął jej rękawiczki, które włożył do kieszeni. Trzymał jej nagą rękę w swojej, ich palce były splecione. Jego dłoń była ciepła i stwardniała, a jego dotyk przyprawił ją o dreszcze. Oczy miał nieruchome i niebieskie. Były takie jak Will: prawdziwe, czułe, gwałtowne, dowcipne, kochające i miłe. - Wyjdź za mnie - rzekł. - Wyjdź za mnie, Tess. Wyjdź za mnie, a będziesz Tessą Herondale. Albo Tessą Gray. Właściwie będziesz mogła nazywać się, jak tylko zapragniesz, ale wyjdź za mnie, zostań ze mną i nigdy mnie nie opuszczaj, bo nie zniosę kolejnego dnia bez ciebie.

Śnieg dookoła nich wirował w dół, biały, zimny i doskonały. Chmury ponad nimi rozdzieliły się i przez szczeliny Tessa mogła zobaczyć gwiazdy.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Jem powiedział mi co Ragnor Fell mówił o moim ojcu - kontynuował Will. - Że kochał w życiu tylko jedną kobietę i liczyła się dla niego tylko ona. Dla mnie zaś liczysz się tylko ty. Kocham cię i będę kochał cię aż do śmierci...

- Will!

Przygryzł wargę. Włosy miał pełne śniegu, a rzęsy pokryły jego płatki.

- Czy to zbyt poważne oświadczenie? Przeraziłem cię? Wiesz, jak to u mnie ze słowami...

- Och, wiem.

- Pamiętam, co mi kiedyś powiedziałaś - dodał Will. - Że słowa mogą nas zmienić. Twoje mnie zmieniły, Tess. Sprawiły, że jestem lepszym człowiekiem, niż mógłbym być. Życie jest jak książka i przede mną jeszcze tysiąc stron, których nie przeczytałem. Nim umrę, chcę razem z tobą przeczytać ich tyle, ile zdołam...

Położyła dłoń na piersi Willa, tuż nad sercem i poczuła jego bicie, niepowtarzalny podpis czasu, który należał tylko do niego.

- Chciałabym jedynie, żebyś nie mówił o śmierci - rzekła Tessa. - Ale mimo to, tak, wiem jak to u ciebie ze słowami i tak, Will, kocham je wszystkie. Wszystkie słowa, które wypowiadasz. Te głupie, te szalone, te piękne i te, które są przeznaczone tylko dla mnie. Kocham je. I kocham cię.

Will chciał coś powiedzieć, ale Tessa zakryła mu usta dłonią.

- Kocham wszystko, co mówisz, mój Willu, ale wstrzymaj się na chwilkę - powiedziała i uśmiechnęła się do niego. - Pomyśl o wszystkim, co trzymałam w sobie przez cały czas, gdy nie znałam twoich zamiarów. Kiedy przyszedłeś do mnie, do salonu, i oznajmiłeś, że mnie kochasz, odesłanie ciebie, było najtrudniejszą rzeczą, jaką w życiu zrobiłam. Wyznałeś mi miłość słowami mojego serca i mej duszy. Pamiętam to. Od tamtego dnia, pamiętam każde słowo, które wymówiłeś. Nigdy ich nie zapomnę. Jest tyle rzeczy, które pragnę ci powiedzieć oraz tyle, które chciałabym usłyszeć. I mam nadzieję, że mamy całe życie, by to wszystko sobie przekazać.

- W takim razie, wyjdziesz za mnie? - spytał oszołomiony Will, jakby nie do końca wierzył w swoje szczęście.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Tak - odpowiedziała najprostszym i najważniejszym słowem ze wszystkich.

A Will, który zawsze wiedział, co powiedzieć, otworzył usta, ale szybko je zamknął i przyciągnął Tessę do siebie. Jej płaszcz spadł na schody, ale ramiona, którymi obejmował ją Will, były ciepłe, a usta, którymi ją pocałował, gorące. Smakował jak płatki śniegu i wino, jak zima, Will i Londyn. Jego usta były miękkie, ręce miał wplecione w jej włosy. Tessa trzymała się go kurczowo, a śnieg wirował wokół nich. Przez okna Instytutu słyszała ciche dźwięki muzyki, grającej w sali balowej: fortepian, wiolonczela i wznoszący się ponad nimi, niczym iskry w stronę nieba, słodki dźwięk skrzypiec.

~

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę wracamy do domu – powiedziała Cecily. Miała splecione przed sobą ręce, podskakując w górę i w dół w białych bucikach jak dziecko. Włożyła czerwony płaszcz zimowy, który był najjaśniejszym punktem w ciemnej krypcie, nie licząc stojącego przy ścianie wielkiego, srebrnego i świecącego Portalu.

Tessa mogła przez niego zobaczyć przebłysk nieba jak ze snu (niebo nad Instytutem pluło Londyńską szarością) oraz obsypane śniegiem wzgórza. Will stał obok niej, tak blady i zdenerwowany, że chciała wziąć go za rękę.

- Nie wracamy do domu, Cecy – odparł. – Nie żeby zostać. Odwiedzamy ich. Chcę przedstawić rodzicom moją narzeczoną. – W tym momencie jego blade wargi wygięły się w uśmiechu – Aby poznali dziewczynę, z którą mam zamiar się ożenić.

- Pleciesz bzdury – rzekła Cecily. – Możemy korzystać z Portalu, by zobaczyć się z nimi w dowolnym momencie. Charlotte jest Konsulem, wiec prawdopodobnie nie możemy wpakować się w kłopoty.

Charlotte jęknęła.

- Cecily, to pojedyncza wyprawa. Portal to nie zabawka. Nie można tak po prostu skorzystać z niego w dowolnym momencie, a ta wycieczka musi być zachowana w tajemnicy. Nikt poza nami nie może się dowiedzieć, że odwiedzaliście rodziców i ja pozwoliłam wam złamać Prawo!

- Nikomu nie powiem! – zaprotestowała Cecily. – Gabriel też nie.

Spojrzała na chłopaka obok niej.

- Nie powiesz, prawda?
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Czemu znowu zabieramy go ze sobą? – zapytał Will, bardziej rzucając to w przestrzeń niż pytając siostry.

Cecily położyła ręce na biodrach,

- Dlaczego zabierasz Tessę?

- Bo ja i Tessa zamierzamy się pobrać – odrzekł Will, a Tessa się uśmiechnęła. Sposób, w jaki jego siostra potrafiła go denerwować wciąż ją bawił.

- Cóż, Gabriel i ja też się może pobierzemy – oznajmiła Cecily. – Pewnego dnia.

Gabriel wydał z siebie zduszony odgłos i przybrał niepokojący odcień purpury. Will uniósł ręce.

- Nie możesz wyjść za mąż, Cecily! Masz tylko piętnaście lat! Kiedy ja się ożenię, będę miał osiemnaście! Będę dorosły!

Cecily nie wyglądała na zmartwioną.

- Możemy mieć długie narzeczeństwo – odpowiedziała. – Ale nie mogę zrozumieć, dlaczego doradzasz mi, abym poślubiła mężczyznę, którego moi rodzice nigdy nie poznali.

Will prychnął.

- Wcale nie doradzam ci poślubić mężczyznę, którego nigdy nie spotkali rodzice!

- W takim razie się zgadzamy. Gabriel musi poznać mamę i tatę. – Cecily odwróciła się do Henry’ego. – Portal jest już gotowy?

Tessa przybliżyła się do Willa.

- Uwielbiam sposób, w jakim ona sobie z tobą radzi – rzekła. – Zabawnie się to ogląda.

- Poczekaj, aż poznasz moją matkę – odparł Will i wsunął swoją rękę w jej dłoń. Miał zimne palce, jego serce musiało bić szybko. Tessa wiedziała, że nie spał całą noc. Wizja zobaczenia się z rodzicami była tak samo przerażająca, jak i radosna. Wiedziała, że mieszanka nadziei i przerażenia była gorsza niż tylko jedno z nich.

- Portal jest zupełnie gotowy – poinformował Henry. – I pamiętaj, że za godzinę otworzę go ponownie, byście mogli za jego pomocą wrócić.

- I zrozumcie, że to tylko jednorazowe – powiedziała z niepokojem Charlotte. – Nawet będąc Konsulem, nie mogę wam pozwolić na odwiedzanie przyziemnej rodziny….

- Nawet na Boże Narodzenie? – spytała Cecily, robiąc duże, tragiczne oczy.

Charlotte zaczęła się łamać.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

– No cóż, może na Boże Narodzenie…

- I urodziny. Urodziny są wyjątkowe – dodała Tessa.

Charlotte zakryła twarz dłońmi.

– Na Anioła…

Henry zaśmiał się i wskazał ręką na Portal.

– Przejdź przez nie – powiedział i Cecily ruszyła pierwsza, znikając za drzwiami, jakby przeszła przez wodospad. Za nią podążył Gabriel, a w końcu Will i Tessa, trzymając się kurczowo za ręce. Tessa skoncentrowała się na cieple bijącym z jego dłoni, pulsie krwi wyczuwalnym pod skórą, gdy zimno i ciemność wchłonęło ich, pozbawiając na chwilę tchu. Światło poraziło ją w oczy oczy, gdy wyszła nagle z ciemności, mrugając i potykając się. Will przyciągnął ją do siebie, chroniąc od upadku.

Stali na zakrzywionej drodze prowadzącej do Ravenscar Manor. Tessa widziała rezydencję tylko raz, z daleka, gdy razem z Willem i Jemem odwiedzali Yorkshire, nie zdając sobie wtedy sprawy, jaka rodzina zamieszkuje teraz ten dom. Przypomniała sobie, że dworek mieścił się w dolinie przypominającą filiżankę, otoczony wzgórzami pokrytymi kolcolistem i wrzosem, przykryte teraz poduszką śniegu.

Drzwi były zrobione z ciemnego dębu, z ciężką mosiężną kołatką w środku. Will spojrzał na siostrę, która siknęła mu lekko głową, a potem sięgnął do kołatki i zapukał. Powstały dźwięk poniósł się echem po dolinie. Will zaklął pod nosem.

Tessa dotknęła lekko jego nadgarstka.

- Bądź dzielny – powiedziała. – To nie kaczka, prawda?

Odwrócił się do niej uśmiechnięty. Ciemne włosy opadały mu na oczy. W końcu drzwi otworzyły się, ukazując schludnie ubraną pokojówkę w domową czarną sukienkę i biały fartuszek. Spojrzała na grupę stojącą na ganku, a jej oczy rozszerzyły się jak spodki.

- Panienka Cecily – jęknęła, a następnie jej oczy zwróciły się ku Willowi. Uniosła rękę do ust, odwróciła i pobiegła do wnętrza domu.

- O rety… - westchnęła Tessa.

- Mam taki wpływ na kobiety – odrzekł Will. – Prawdopodobnie powinienem był cię o tym ostrzec, zanim zgodziłaś się za mnie wyjść.

- Wciąż mogę zmienić zdanie – odparła słodko Tessa.

- Ani mi się waż – zagroził Will, w połowie bez tchu, w połowie śmiechem, a potem nagle w drzwiach stanęli ludzie: wysoki mężczyzna o szerokich ramionach, z czupryną posiwiałych włosów oraz jasnoniebieskimi oczami. Tuż za nim była kobieta, szczupła i zaskakująco piękna, z takimi jak u Willa i Cecily czarnymi włosami i ciemnymi, fiołkowymi oczami.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Gdy jej wzrok padł na Willa, krzyknęła, a jej ręce trzęsły się jak białe ptaki spłoszone przez podmuch wiatru.

Tessa uwolniła rękę Willa. Wydawał się być zamrożony jak lis, którego już prawie dopadły psy.

- No dalej – zachęciła miękko Tessa, a on ruszył na przód, aż jego matka, obejmując go, powiedziała:

- Wiedziałam, że wrócisz, Wiedziałam, że to zrobisz. – A następnie wyrzuciła z siebie potok walijskich słów, z których Tessie udało się rozpoznać tylko imię Willa. Ich ojciec był oszołomiony, ale uśmiechał się i wyciągnął ręce do Cecily, która podeszła do nich tak chętnie, jak nigdy nie podchodziła do niczego.

Przez chwilę Tessa i Gabriel stali niezręcznie na ganku, nie patrząc na siebie, ale też do końca nie wiedząc, gdzie podziać wzrok. Po dłuższej chwili Will odsunął się od matki, klepiąc ją w ramię. Śmiała się, choć jej oczy były pełne łez, i powiedział coś po walijsku. Tessa podejrzewała, iż było to komentarzem, że Will jest teraz wyższy niż ona.

- Mała matko – rzekł Will, potwierdzając przypuszczenia Tessy, po czym odwrócił się, a gdy wzrok jego matki padł na Tessę i Gabriela, jej oczy poszerzyły się. – Mamo, Tato, to jest Theresa Gray. Jesteśmy zaręczeni, by pobrać się w przyszłym roku.

Jego matka westchnęła – brzmiała bardziej na zaskoczoną niż na cokolwiek innego ku uldze Tessy – zaś wzrok jego ojca powędrował od razu ku Gabrielowi, a następnie do Cecily, oczy mu się zwężały.

- A kim jest ten pan?

Will uśmiechnął się szerzej.

- Ach, on… - powiedział. – To jest przyjaciel Cecily, Pan… Gabriel Lightworm.

Gabriel, w połowie drogi przy podawaniu ręki panu Herondale na powitanie, zastygł w przerażeniu.

- Lightwood – wybełkotał. – Gabriel Lightwood…

- Will! – skarciła go Cecily, odsuwając się od ojca, by spojrzeć na brata.

Will spojrzał na Tessę. Jego niebieskie oczy błyszczały. Otwierała już usta, by upomnieć go, mówiąc: Will!, jak przed chwilą zrobiła to Cecily, ale było już za późno i zaczęła się śmiać.

Tłumaczenie: Chaleur, Yoru, blackscarf

Korekta: Gladys, Feather
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Epilog

Mówię, że grób, który nad umarłym się zamyka,

Otwiera wielki Nieba korytarz.

A to co tu jako kres rzeczy składamy,

Jest jego pierwszym krokiem z wielu.

- VICTOR HUGO, NAD VILLEQUIER

~

Londyn, Most Blackfriars, 2008

Wiatr był ostry i niósł po chodniku piasek i śmieci – pudełka po frytkach, pojedyncze strony gazet, stare paragony - kiedy Tessa przeszła przez Most Blackfriars, rozglądając się szybko dookoła, żeby sprawdzić, czy żaden samochód nie jedzie.

Dla każdego przechodnia wyglądała jak normalna dziewczyna w wieku około dwudziestu lat – jeansy wpuszczone w buty, niebieska kaszmirowa bluzka, którą kupiła za pół ceny na wyprzedaży w styczniu i długie brązowe włosy, kręcące się delikatnie od wilgoci i spływające bezładnie na jej plecy. Gdyby byli wybitnie dobrymi obserwatorami i interesowali się modą, mogliby podejrzewać, że jej szalik z tkaniny w kolorowe orientalne wzory z Liberty Print był podróbką, a nie stuletnim oryginałem, natomiast bransoletka na jej nadgarstku pochodziła z poprzedniej dekady, a nie była prezentem od męża na trzydziestą rocznicę ślubu.

Tessa zwolniła, kiedy dotarła do jednej z wnęk w murze mostu. Wbudowano w nie ławki z cementu, żeby można było usiąść i popatrzeć na rozbijającą się o pale mostu szarozieloną wodę w dole albo na katedrę św. Pawła w oddali. Miasto było pełne dźwięków – ruchu ulicznego: trąbienia klaksonów, łoskotu piętrowych autobusów; dzwonków tuzinów telefonów, rozmów przechodniów, słabych dźwięków muzyki sączących się z białych słuchawek iPodów.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Tessa usiadła na ławce, podwijając pod siebie nogi. Atmosfera była zaskakująco czysta i przejrzysta – smog i zanieczyszczenia, które sprawiały, że powietrze było żółte albo czarne, zniknęły, a niebo miało kolor niebieskoszarego marmuru. Szkaradztwo, jakim był most kolejowy Dover&Chatham, także zniknęło; tylko pale nadal wystawały z wody jako dziwaczna pamiątka po tym, co kiedyś tam się znajdowało. Żółte boje unosiły się na wodzie, łódki turystyczne przepływały obok, a z nich dochodziły wzmocnione przez mikrofony głosy przewodników. Autobusy czerwone jak cukierki przejeżdżały szybko przez most, sprawiając, że liście podrywały się w powietrze i przelatywały na krawężnik.

Spojrzała na zegarek na nadgarstku. Za pięć dwunasta. Przyszła trochę wcześniej, ale zawsze tak było, jeśli chodziło o ich coroczne spotkanie. Dawało jej to szansę pomyśleć i powspominać, a nie było lepszego miejsca niż Most Blackfrairs, gdzie po raz pierwszy naprawdę rozmawiali. Poza zegarkiem zawsze nosiła perłową bransoletkę. Nigdy jej nie zdjęła. Will podarował jej ją na trzydziestą rocznicę ślubu, uśmiechając się, kiedy zapinał ją na jej nadgarstku. Włosy mu posiwiały, wiedziała o tym, chociaż nigdy tego naprawdę nie widziała. Tak jakby jej miłość dała mu własną umiejętność zmiany kształtu. Nieważne, ile czasu minęło. Kiedy na niego patrzyła, zawsze widziała nieokiełznanego czarnowłosego chłopaka, w którym się zakochała.

Nadal czasami wydawało jej się to niesamowite, że dali radę wspólnie się zestarzeć – ona i Will Herondale, o którym Gabriel Lightwood kiedyś powiedział, że nie dożyje dziewiętnastu lat. Byli dobrymi przyjaciółmi z Lightwoodami przez te wszystkie lata. Oczywiście, Willowi byłoby trudno nie zaprzyjaźnić się z mężczyzną, który poślubił jego siostrę. Zarówno Cecily, jak i Gabriel odwiedzili Willa w dzień jego śmierci, tak samo jak Sophie, chociaż Gideon odszedł kilka lat wcześniej. Tessa dobrze pamiętała ten dzień, kiedy Cisi Bracia powiedzieli, że nie ma już nic, co można zrobić, by utrzymać Willa przy życiu. Nie mógł już wtedy wyjść z łóżka. Tessa skrzyżowała ramiona i poszła powiadomić rodzinę i przyjaciół, przez cały czas starając się być tak spokojną, jak tylko potrafiła, chociaż czuła, jakby coś wyrywało jej serce.

Był lipiec, gorące lato roku 1937, a dzięki odsłoniętym zasłonom pokój wypełniało światło, światło i jej oraz Willa dzieci, wnuki, siostrzeńcy i bratankowie – niebieskoocy chłopcy Cecy, wysocy i przystojni, oraz dwie dziewczyny Gideona i Sophie – oraz ci, którzy byli jak rodzina – Charlotte, siwowłosa i wyprostowana, oraz młodzi Fairchildowie, których włosy były rude i kręcone jak kiedyś Henry’ego.

Tessa cały dzień siedziała na łóżku obok Willa, opierając jego głowę na swoim ramieniu. Widok mógłby innym wydawać się dziwny – młoda kobieta obejmująca mężczyznę, który wyglądał dość staro, by być jej dziadkiem, jej palce splecione z jego – ale dla ich rodziny było to po prostu normalne – po prostu Tessa i Will. A ponieważ byli to Tessa i Will, przyszli pozostali i, jak to mieli w zwyczaju Nocni Łowcy przy łożu umierającego, spędzili cały dzień, opowiadając historie z życia Willa i wspominając wszystkie te rzeczy, które on i Tessa zrobili przez te wspólne lata.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Dzieci mówiły z czułością o tym, jak zawsze kochał ich matkę – gwałtownie i wiernie – i o tym, jaki nigdy nie interesował go nikt inny, a także o tym, jak ich rodzice stworzyli dla nich model miłości, który mieli nadzieję kiedyś sami znaleźć. Opowiadali o jego szacunku do książek i o tym, jak nauczył ich także je kochać, szanować zadrukowane strony i cenić historie, które były na nich opowiedziane. Wspominali, że wciąż przeklinał po walijsku, kiedy coś upuścił, chociaż w innych sytuacjach rzadko używał tego języka, i że chociaż jego proza była świetna – kiedy już przestał walczyć, napisał kilka historii o Nocnych Łowcach, które cieszyły się szacunkiem – jego poezja zawsze była okropna, a jednak to nigdy nie powstrzymywało go przez jej recytowaniem.

Ich najstarszy syn, James, wspomniał ze śmiechem o jego niesłabnącym strachu przed kaczkami i ciągłej bitwie, by utrzymać je z dala od stawu w ich domu w Yorkshire.

Ich wnuki przypomniały mu o piosence o demonicznej ospie, której ich nauczył (zdaniem Tessy byli wtedy jeszcze za bardzo młodzi) i którą zapamiętali. Zaśpiewali ją wspólnie, fałszując i oburzając Sophie.

Cecily ze łzami w oczach przypomniała mu o tym momencie w czasie jej ślubu z Gabrielem, kiedy wygłosił piękną mowę chwalącą pana młodego, na której końcu oznajmił: „Boże Drogi, myślałem, że wychodzi za Gideona. Odwołuję to wszystko.”, czym zirytował zarówno Cecily i Gabriela, jak i Sophie. A Will, chociaż zbyt zmęczony, żeby się śmiać, posłał siostrze uśmiech i ścisnął jej dłoń.

Wspólnie śmiali się z jego zwyczaju zabierania Tessy na romantyczne „wakacje” do miejsc opisywanych w gotyckich powieściach, w tym odrażających wrzosowisk, na których ktoś umarł, pełnego przeciągów nawiedzonego zamku i oczywiście tego placu w Paryżu, na którym według niego ścięto Sydneya Cartona, gdzie śmiertelnie wystraszył przechodniów, wykrzykując „Widzę krew na bruku!” po francusku.

Pod koniec dnia, kiedy niebo pociemniało, rodzina podeszła do łóżka Willa i wszyscy po kolei pocałowali go w lewy policzek, a potem Will i Tessa zostali sami. Tessa leżała obok niego, wsunęła ramię pod jego głowę i położyła głowę na jego piersi, wsłuchując się w stale słabnące bicie jego serca. I w ciemności rozmawiali szeptem, przypominając sobie historie, które tylko oni znali. O dziewczynie, która uderzyła w głowę dzbankiem chłopca, który przybył ją uwolnić i o tym, jak on się wtedy w niej zakochał. O sali balowej i balkonie, i o księżycu, wędrującym swobodnie po niebie jak statek po morzu. O trzepocie skrzydeł mechanicznego aniołka. O święconej wodzie i krwi.

Kiedy zbliżała się północ, drzwi się otwarły i wszedł przez nie Jem. Tessa podejrzewała, że powinna wtedy myśleć o nim jako o Bracie Zachariaszu, ale ani Will, ani ona nigdy go tak nie nazywali.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Wszedł niczym cień w swoich białych szatach i Tessa wzięła głęboki wdech, kiedy go zobaczyła, bo wiedziała, że na to czekał Will i godzina nadeszła.

Nie od razu podszedł do Willa, ale najpierw przeszedł przez pokój do pudełka z drzewa różanego, które leżało na szafie. Zawsze trzymali skrzypce Jema dla niego, jak Will mu obiecał. Zachowywali je czyste i sprawne, a zawiasy pudełka nie zaskrzypiały, kiedy Jem je otworzył i wyjął instrument. Patrzyli, jak swoimi szczupłymi palcami naciera smyczek kalafonią4, jego blade nadgarstki znikały co chwilę pod rękawami jeszcze bledszej pergaminowej szaty.

4 Kalafonia to rodzaj żywicy, którym naciera się smyczki, by miały większą przyczepność do strun

Potem podniósł skrzypce na swoje ramię i uniósł smyczek. I zaczął grać.

Zhi yin. Jem kiedyś powiedział jej, że znaczy to rozumienie muzyki i więź, która sięgała głębiej niż przyjaźń. Jem grał, grał o latach życia Willa, o tym, jak je widział. Grał o dwóch małych chłopcach w sali treningowej i o jednym pokazującym drugiemu, jak należy rzucać nożami, i grał o rytuale parabatai: o ogniu i przysięgach, i płonących runach. Grał o dwóch młodych mężczyznach, przemierzających w ciemności ulice Londynu i zatrzymujących się, by oprzeć się o jakąś ścianę i wspólnie się śmiać. Grał o tym dniu w bibliotece, kiedy on i Will żartowali z Tessą o kaczkach i grał o pociągu do Yorkshire, w którym powiedział, że parabatai mają się kochać tak, jak kochają własne dusze. Grał o tej miłości i ich miłości do Tessy, i o jej miłości do nich, i grał o Willu mówiącym: „W twoich oczach znalazłem łaskę”. Grał o tych jakże niewielu chwilach, kiedy się z nimi zobaczył, odkąd dołączył do Braci – krótkich spotkaniach w Instytucie; o tym, jak Will został ugryziony przez demona Shax i prawie umarł, a Jem przybył z Cichego Miasta i siedział przy nim przez całą noc, ryzykując zostanie odkrytym i ukaranym. I grał o narodzinach ich pierwszego syna i rytuale ochronnym, który przeprowadzono dla niego w Cichym Mieście. Will nie chciał, by zrobił to jakikolwiek inny Brat niż Jem. I Jem grał o tym, jak ukrył swoją pokrytą bliznami twarz w dłoniach i odwrócił się, kiedy dowiedział się, że dziecku na imię dano James.

Grał o miłości i stracie, a także o latach ciszy, niewyrzeczonych słowach i niewypowiedzianych przysięgach, o wszystkim tym, co oddzielało jego serce od ich serc. A kiedy skończył, odłożył skrzypce z powrotem do pudełka. Oczy Willa były zamknięte, ale Tessy szkliły się od łez. Jem odłożył smyczek i zbliżył się do łóżka, zdejmując kaptur, a ona zobaczyła jego zamknięte oczy i pokrytą bliznami twarz. Usiadł obok nich na łóżku i wziął Willa za rękę, której Tessa nie trzymała. Oboje – Will i Tessa – usłyszeli jego głos w swoich umysłach.

Wezmę cię za rękę, bracie, byś mógł odejść w pokoju.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Will otworzył swoje niebieskie oczy, które nigdy przez te wszystkie lata nie straciły swojego koloru i spojrzał na Jema, a potem na Tessę, po czym uśmiechnął się i umarł z ręką Tessy na swoim ramieniu i swoją dłonią w dłoni Jema.

Nigdy nie przestało boleć wspominanie śmierci Willa. Kiedy go zabrakło, Tessa wyjechała. Jej dzieci były dorosłe, miały własne potomstwo. Powiedziała sobie, że jej nie potrzebują i skryła gdzieś na dnie umysłu ścigającą ją myśl: nie dałaby rady pozostać i patrzeć, jak stają się starsi niż ona sama jest. Przeżycie śmierci własnego męża to jedno. Przeżycie śmierci jej dzieci – nie potrafiłaby siedzieć i na to patrzeć. To by się stało, musiało się stać, a jej tam nie będzie.

A poza tym, było coś, o co Will ją poprosił.

Droga, która prowadziła z Shrewsbury do Welshpool już nie przypominała tej, którą Will pędził szaleńczo i nierozważnie, by uratować ją przed Mortmainem. Will zostawił jej wskazówki, szczegóły, opisy miast i pewnego rozłożystego dębu. Szwendała się w górę i w dół drogi przez jakiś czas w swoim Morris Minor5, zanim je znalazła – drzewo takie samo, jak to, które w danym jej dzienniku Will narysował drżącą ręką, ale z wyraźnym wspomnieniem w głowie.

5 Samochód z lat czterdziestych.

6 Blitz - seria nalotów niemieckich na Wielką Brytanię w latach 1940-1941.

Sztylet był tam, pomiędzy korzeniami drzew, które obrosły rękojeść. Musiała wyciąć kilka z nich i pokopać trochę w brudzie i kamykach szpachelką, zanim dała radę go wyciągnąć. Sztylet Jema, który stał się ciemniejszy przez pogodę i upływ czasu.

Wzięła go ze sobą na spotkanie tamtego roku na moście. Był rok 1937 i Blitz6 nie zrównał jeszcze z ziemią budynków otaczających katedrę świętego Pawła, nie ostrzeliwał nieba ogniem i nie spalił miasta, które Tessa kochała. Jednak nad światem unosił się cień, zapowiedź nadchodzącej ciemności.

- Zabijają się i zabijają, a my nie możemy nic zrobić – rzekła Tessa. Jej dłonie leżały na wytartym kamieniu, z którego zrobiony był gzyms mostu. Myślała o Wielkiej Wojnie, o lekkomyślnym szastaniu ludzkimi życiami. Nie była to wojna Nocnych Łowców, ale z krwi i wojny narodziły się demony, a do obowiązków Nefilm należało powstrzymanie ich przez spowodowaniem jeszcze większego zniszczenia.

Nie możemy ocalić ich przed nimi samymi, odrzekł Jem. Na głowę miał naciągnięty kaptur, ale wiejący wiatr trochę go odchylił, ukazując kawałek pokrytego bliznami policzka.

- Coś nadchodzi. Groza, jaką Mortmain mógł sobie ledwie wyobrazić. Czuję to.

Nikt nie może uwolnić świata od wszelkiego zła, Tesso.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM
Kiedy wyjęła z kieszeni kurtki jego sztylet, owinięty w jedwab, chociaż nadal brudny od ziemi i krwi Willa, pochylił głowę i zgarbił się, jakby chroniąc ranę w swoim sercu.

- Will chciał, żebyś go zobaczył – powiedziała Tessa. – Wiem, że nie możesz go ze sobą zabrać.

Zachowaj go dla mnie. Być może kiedyś nadejdzie dzień.

Nie zapytała go, co miał na myśli, ale zatrzymała sztylet. Zatrzymała, kiedy opuściła Anglię, a białe klify Dover oddalały się jak chmury, gdy przepływała przez Kanał. W Paryżu odnalazła Magnusa, który mieszkał w mieszkaniu na poddaszu i malował, czyli robił coś, do czego nie miał za grosz talentu. Pozwolił jej spać na materacu przy oknie i w nocy, kiedy budziła się, wołając Willa, przychodził i ją obejmował, pachnący terpentyną.

- Pierwsza jest zawsze najtrudniejsza.

- Pierwsza?

- Pierwsza kochana przez ciebie osoba, która umiera – wyjaśnił. – Potem jest coraz łatwiej.

Kiedy wojna zawitała i do Paryża, wyjechali wspólnie do Nowego Jorku i Magnus na nowo zapoznał ją z miastem, w którym się urodziła – pełnej pośpiechu, świateł i brzęczenia metropolii, którą ledwo poznała, a w której samochody zapełniały ulice jak mrówki, pociągi przejeżdżały ze świstem obok peronów. Nie spotkała się z Jemem tego roku, ponieważ Luftwaffe7 ostrzeliwały Londyn i uważał on spotkanie za zbyt niebezpieczne, ale po latach…

7 Luftwaffe to siły powietrzne III Rzeszy.

- Tessa?

Jej serce się zatrzymało.

Przez jej ciało przeszła fala mdłości i przez chwilę zastanawiała się, czy oszalała, a po tych wszystkich latach teraźniejszość i wspomnienia zmieszały się w jej głowie tak bardzo, że aż nie potrafiła ich rozróżnić. Bo głos, który usłyszała, nie był tym miękkim, cichym wewnątrz jej umysłu, który należał do Brata Zachariasza. Nie był głosem, który rozlegał się w jej głowie raz w roku przez poprzednie sto trzydzieści lat.

Był głosem, który na nowo nadawał kolor wspomnieniom wyblakłym przez lata przywoływania, które były teraz jak zbyt wiele razy zgięty i wyprostowany papier. Głosem, który spowodował, że uderzyło ją wspomnienie innego momentu - nocy tak wiele lat temu, kiedy wszystko było czarne lub srebrne, a rzeka płynęła szybko pod jej stopami…
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Jej serce biło tak mocno, że aż czuła, iż mogłoby połamać jej żebra. Odwróciła się powoli od balustrady. I patrzyła.

Stał na chodniku przed nią z rękami w kieszeniach bardzo nowoczesnych spodni, uśmiechając się nieśmiało. Miał na sobie błękitny sweter, którego rękawy podwinął do łokci. Słabe białe blizny pokrywały jego przedramiona niczym koronka. Mogła dostrzec kształt Runy Milczenia, która dawniej była czarna i wyraźna na jego skórze, a teraz zbladła do słabego srebrnego śladu.

- Jem? – szepnęła i zdała sobie sprawę, dlaczego nie zauważyła go, kiedy szukała go w tłumie. Wypatrywała Brata Zachariasza w jego pergaminowej szacie, który porusza się niezauważony między Londyńczykami. A to nie był Brat Zachariasz.

To był Jem.

Nie mogła odwrócić od niego wzroku. Zawsze sądziła, że był piękny i teraz nie uważała inaczej. Kiedyś miał srebrnobiałe włosy i oczy jak szare niebo. Włosy tego Jema były kruczoczarne i kręciły się lekko w wilgotnym powietrzu, a oczy brązowe ze złotym blaskiem w tęczówkach. Kiedyś jego skóra była biała, teraz miała normalny kolor. Chociaż jego twarz nie nosiła Znaków, zanim stał się Cichym Bratem, teraz widniały na niej dwie blizny po pierwszych runach Bractwa, które wyróżniały się swoją siłą i czernią każdy na jednym łuku policzka.

Tam, gdzie kończył się kołnierzyk jego swetra, mogła zobaczyć delikatny kształt runy parabatai, która dawniej łączyła go z Willem. Być może nadal ich łączyła, jeśli wierzyć w to, że dusze mogą być związane nawet mimo wyroków śmierci, które je rozdzieliły.

- Jem. – Wzięła kolejny oddech. Na pierwszy rzut oka wyglądał na mniej więcej dziewiętnaście czy dwadzieścia lat, czyli na odrobinę starszego niż był, kiedy stał się Cichym Bratem. Kiedy przyjrzała się bardziej, zobaczyła mężczyznę z wieloma latami cierpienia i mądrością w kącikach oczu. Nawet to, jak się poruszał, świadczyło o trosce cichego poświęcenia. – Jesteś… - Jej głos podniósł się przez dziką nadzieję. - … To na stałe? Nie jesteś już związany z Cichymi Braćmi?

- Nie – odpowiedział. Wziął urwany oddech. Patrzył na nią, jakby nie wiedział, w jaki sposób zareaguje na jego pojawienie się w tej postaci. – Nie jestem.

- Lekarstwo… Znalazłeś je?

- Nie ja sam – rzekł powoli. – Ale zostało znalezione.

- Widziałam Magnusa w Alicante raptem kilka miesięcy temu. Rozmawialiśmy o tobie. Nigdy nie mówił…
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nie wiedział – przerwał jej Jem. – To był ciężki, mroczny rok dla Nocnych Łowców. Ale z krwi i ognia, ze straty i żałości, narodziło się kilka wielkich zmian. – Rozłożył ramiona, jakby bagatelizując to, kim był i z lekkim zdumieniem w głosie oznajmił: - Ja sam też się zmieniłem.

- Jak…

- Opowiem ci tę historię. Kolejna opowieść o Lightwoodach, Herondale’ach i Fairchildach. Ale to zajmie więcej niż godzinę, a tobie musi być zimno. – Poruszył się do przodu, jakby chciał dotknąć jej ramienia, a potem odzyskał dobre maniery i pozwolił swojej dłoni opaść.

- Ja… - Słowa ją opuściły. Nadal czuła się zaszokowana do szpiku kości tym, że go takim widziała. Racja, widziała go co roku, tutaj na moście. Jednak dotąd nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo zmieniony wtedy był. Ale to – to było jak spadanie w otchłań własnej przeszłości, jakby poprzedni wiek ktoś wymazał i czuła się tym zdezorientowana, podekscytowana oraz przerażona. – Ale… Co, kiedy dzisiaj minie? Gdzie pójdziesz? Do Idrisu?

Przez chwilę wyglądał na szczerze skonsternowanego i – pomimo tego, że wiedziała, ile miał lat – tak młodo.

- Nie wiem – wyznał. – Nigdy wcześniej nie miałem życia, które mógłbym zaplanować.

- Więc… Do innego Instytutu?

Nie idź, chciała powiedzieć. Zostań. Proszę.

- Nie sądzę, że wybiorę się do Idrisu albo do Instytutu, gdziekolwiek by nie był – odparł po chwili tak długiej, że czuła, jak gdyby jej kolana miały odmówić jej posłuszeństwa, jeśli nie odezwałby się jeszcze przez moment. – Nie wiem, jak być Nocnym Łowcą bez Willa. Nie wydaje mi się, żebym w ogóle chciał. Nadal jestem parabatai, ale moja druga połowa odeszła. Gdybym poszedł do jakiegoś Instytutu i poprosił, aby mnie przyjęli, nigdy bym o tym nie zapomniał. Nigdy nie czułbym się całością.

- Więc co…?

- To zależy od ciebie.

- Ode mnie? – Ogarnął ją strach. Wiedziała, jakich słów od niego pragnęła, ale wydawało się to niemożliwe. Przez cały czas, kiedy go widywała, odkąd stał się Cichym Bratem, wydawał się nieprzystępny i odległy. Nie nieprzyjazny czy bez oczuć, ale tak jakby oddzielała go od świata ściana ze szkła.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Pamiętała chłopca, którego znała i który ofiarowywał swoją miłość z taką łatwością, jak oddychał, ale nie był to mężczyzna, którego spotykała tylko raz każdego roku przez więcej niż wiek. Wiedziała, jak bardzo czas, który oddzielał „wtedy” od „dzisiaj”, ją zmienił. Jak bardzo musiał odmienić jego? Nie wiedziała, czego pragnął od swojego nowego życia i, co ważniejsze, czego pragnął od niej. Chciała mu powiedzieć, cokolwiek pragnąłby usłyszeć, chciała go złapać i przytulić, wziąć go za ręce i sprawdzić, czy nadal mają ten sam kształt – ale się nie odważyła. Nie bez wiedzy, czego on od niej pragnął. Minęło tyle lat. Jak mogła przypuszczać, że nadal czuł to, co kiedyś?

- Ja… - Spojrzał na swoje smukłe dłonie, które zaciskały się na betonie mostu. – Przez sto trzydzieści lat każda moja godzina była dokładnie zaplanowana. Często myślałem, jak by to było, gdybym był wolny, gdyby ktokolwiek kiedykolwiek odnalazł lekarstwo. Myślałem, że natychmiast się stamtąd wyrwę jak ptak uwolniony z klatki. Nie sądziłem, że ocknę się i na nowo odkryję świat tak bardzo zmieniony i zdesperowany. Rządzony przez krew i ogień. Pragnąłem to przeżyć, ale tylko z jednego powodu. Pragnąłem…

- Czego pragnąłeś?

Nie odpowiedział. Zamiast tego wyciągnął dłoń i delikatnie dotknął palcami jej perłową bransoletkę.

- To twoja bransoletka na trzydziestolecie ślubu – powiedział. – Nadal ją nosisz.

Tessa przełknęła ślinę. Miała gęsią skórkę, a jej puls pędził. Zdała sobie sprawę, że nie czuła tego – tego właśnie rodzaju podekscytowania połączonego ze zdenerwowaniem – przez tak wiele lat, że prawie zapomniała, jak to jest.

- Tak.

- Nie kochałaś nikogo po Willu?

- Nie znasz na to odpowiedzi?

- Nie mam na myśli tego rodzaju miłości, którą obdarza się swoje dzieci czy przyjaciół. Tesso, wiesz, o co pytam.

- Nie wiem – odpowiedziała. – Myślę, że musisz mi powiedzieć.

- Mieliśmy się wtedy pobrać. A ja kochałem cię nadal przez ten czas – te półtora wieku. I wiem, że ty kochałaś Willa. Widziałem was razem przez te wszystkie lata. I wiem też, że ta miłość była tak wspaniała, że musiała sprawić, że inne – nawet ta, którą my dzieliliśmy, kiedy oboje byliśmy młodzi – wydawały się małe i nieważne. Miałaś całe życie pełne miłości u jego boku, Tesso. Tyle lat. Dzieci. Wspomnienia, których nie mogę…

Urwał nagle.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Nie – rzekł i puścił jej nadgarstek. – Nie mogę tego zrobić. Byłem idiotą, myśląc… Tesso, wybacz mi – poprosił i odsunął się od niej, wchodząc w gromadę ludzi spieszących przez most.

Tessa przez chwilę stała zszokowana; tylko chwilę, ale wystarczyła ona, by Jem zniknął w tłumie. Wyciągnęła dłoń, by się opanować. Kamień mostu był zimny pod jej palcami – tak samo jak wtedy, gdy przyszli tu pierwszy raz i gdy pierwszy raz rozmawiali. Był pierwszą osobą, z którą podzieliła się swoim największym strachem – że jej moc czyniła ją czymś innym i sprawiała, że nie była już człowiekiem. Jesteś człowiekiem, powiedział. Pod wszystkimi względami, które się liczą. Pamiętała go, pamiętała uroczego, umierającego chłopaka, który poświęcił czas na pocieszanie przerażonej dziewczyny, której nawet nie znał, i nie wyrzekł słowa na temat swojego własnego strachu.

Oczywiście, że zostawił swój ślad na jej sercu. Jakże mogłoby być inaczej?

Pamiętała, jak dał jej jadeitowy wisiorek swojej matki, podając go w drżącej dłoni. Pamiętała pocałunki w karocy. Pamiętała wchodzenie do jego pokoju wypełnionego światłem księżyca i srebrnego chłopca stojącego przy oknie, skłaniającego instrument w jego dłoniach do wydawania dźwięków jeszcze piękniejszych niż pożądanie.

- Will – zapytał – Will, czy to ty?

Will. Jej serce zawahało się na moment. Pamiętała czas po śmierci Willa - swój ból, długie bezsenne noce, sięganie przez łóżko każdego ranka po przebudzeniu, bo przez wiele lat spodziewała się, że on tam będzie i powolne przyzwyczajanie się do faktu, że ta strona łóżka już zawsze będzie pusta. Chwile, kiedy uważała coś za zabawne i odwracała się, by się tym z nim podzielić, tylko po to, by po raz kolejny zostać zaskoczona jego nieobecnością. Najgorsze były chwile, kiedy siedząc samotnie przy śniadaniu, zdawała sobie sprawę, że zapominała, jaki dokładnie odcień niebieskiego miały jego oczy albo jak głęboko się śmiał; że, podobnie jak dźwięki skrzypiec Jema, zniknęły w odległym miejscu, gdzie wspomnienia są ciche.

Jem był teraz śmiertelny. Zestarzeje się jak Will i jak on umrze, a ona nie wiedziała, czy będzie w stanie to znieść po raz kolejny.

Ale jednak…

Większość ludzi jest szczęśliwa, mając nawet jedną wielką miłość w życiu. Ty znalazłaś dwie.

Nagle jej stopy się poruszyły, praktycznie bez udziału jej woli. Przedzierała się przez tłum, przepychając między obcymi i rzucając przeprosiny, kiedy prawie potykała się o czyjeś nogi albo uderzyła ich łokciami. Nie przejmowała się tym.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Biegła jak błyskawica przez most, zatrzymując się z poślizgiem na końcu, gdzie kilka wąskich stopni z kamienia prowadziło prosto w wody Tamizy.

Przeskakiwała po dwa na raz, prawie przewracając się na śliskim kamieniu. Na końcu schodków znajdował się mały pomost z cementu, otoczony metalowym ogrodzeniem. Poziom rzeki był wysoki i woda przelewała się przez dziury w metalu, wypełniając ciasną przestrzeń zapachem mułu i wody rzecznej.

Jem stał na ogrodzeniu, patrząc na wodę. Jego ręce były wciśnięte głęboko w kieszenie, a ramiona zgarbione, jakby opierał się bardzo silnemu wiatrowi. Patrzył przed siebie, prawie że ślepo i z taką zawziętością, że wydawał się nie słyszeć, jak podeszła do niego od tyłu. Chwyciła go za rękaw, obracając tak, by mógł stanąć z nią twarzą w twarz.

- O co…? – zapytała, oddychając szybko. – O co próbowałeś mnie zapytać, Jem?

Jego oczy się rozszerzyły. Miał rumieńce na policzkach – Tessa nie była pewna, czy to od biegu, czy chłodnego powietrza. Patrzył na nią, jakby była jakąś dziwaczą rośliną, która nagle przed nim wyrosła, zaskakując go.

- Tesso… Poszłaś za mną?

- Oczywiście, że tak. Uciekłeś w połowie zdania!

- To nie było dobre zdanie. – Spojrzał w dół, a potem znów w górę na nią. Uśmiech, tak znajomy jak jej wspomnienia, czaił się w kącikach jego ust. Wtedy powróciło to do niej, wspomnienie zagubione, ale nie zapomniane: uśmiech Jema zawsze był jak słońce i jego światło. – Nigdy nie byłem tym dobrym w słowach – orzekł. – Gdybym miał moje skrzypce, byłbym wstanie zagrać dla ciebie to, co bym chciał powiedzieć.

- Po prostu spróbuj.

- Ja nie… Nie jestem pewien, czy potrafię. Miałem przygotowanych sześć czy siedem wypowiedzi i ćwiczyłem je wszystkie.

Jego ręce były wciśnięte głęboko w kieszenie spodni. Tessa wyciągnęła dłoń i ujęła go delikatnie za nadgarstki.

- Cóż, ja jestem dobra w słowach – powiedziała. – Wobec tego pozwól mi zadawać pytania.

Wyjął dłonie z kieszeni i pozwolił Tessie chwycić swoje nadgarstki palcami. Stali tak, a Jem patrzył na nią zza swoich ciemnych włosów, które wiatr zarzucał mu na twarz. Nadal był w nich pasmo srebra, odcinające się na tle czerni.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

- Zapytałeś, czy kochałam kogokolwiek oprócz Willa – mówiła. – I odpowiedź brzmi „tak”. Kochałam ciebie. Zawsze kochałam, zawsze będę.

Słyszała, jak gwałtownie wziął oddech. Na jego gardle odznaczał się szybki puls, doskonale widoczny pod bladą skórą, nadal naznaczoną blednącymi liniami run Bractwa.

- Mówią, że nie można kochać dwóch ludzi równie mocno w tym samym czasie – kontynuowała. – I może w innych przypadkach faktycznie tak jest. Ale ty i Will… Nie jesteście dwójką zwykłych ludzi, którzy mogliby być zazdrośni o siebie nawzajem albo wyobrażaliby sobie, jak miłość do jednego słabnie w obliczu miłości do drugiego. Złączyliście swoje dusze, kiedy byliście dziećmi. Nie mogłabym kochać Willa tak bardzo, jak kochałam, gdybym nie kochała również ciebie. I nie mogłabym kochać ciebie tak bardzo, jak kocham, gdybym nie kochała Willa.

Tessa objęła delikatnie jego nadgarstki tuż pod mankietami swetra. Dotykanie go w ten sposób było dziwne, ale jednak sprawiało, że pragnęła to robić. Prawie zapomniała, jak bardzo brakowało jej dotyku kogoś, kogo kochała.

Jednakże zmusiła się do rozluźnienia uścisku i sięgnęła do swojego kołnierzyka. Ostrożnie schwyciła łańcuszek, który nosiła na szyi i podniosła trochę, by mógł zobaczyć wiszący na nim jadeitowy wisiorek, który dał jej tak dawno temu. Inskrypcja na jego odwrocie połyskiwała jak nowa. Kiedy dwoje ludzi jest w głębi serc jednością, razem pokonają nawet moc żelaza i brązu.

- Pamiętasz, że mi go zostawiłeś? – spytała. – Nigdy go nie zdjęłam.

Zamknął oczy. Jego długie i cienkie rzęsy spoczywały na policzkach

- Przez te wszystkie lata – wyszeptał, a jego głos nie był już głosem chłopca, którym kiedyś był, ale nadal pozostawał głosem, który kochała. – Nosiłaś go przez te wszystkie lata? Nie wiedziałem.

- Wydawało mi się, że byłoby to dla ciebie jako dla Cichego Brata obciążeniem. Bałam się, że mógłbyś pomyśleć, iż noszenie go oznacza, że czegoś od ciebie oczekuję. A ty nie byłbyś w stanie tych oczekiwań spełnić.

Długo milczał. Tessa słyszała chlupot rzeki i ruch uliczny z oddali. Wydawało jej się, że może wychwycić nawet dźwięki wędrujących po niebie chmur. Każdy nerw w jej ciele krzyczał na Jema i poganiał go do powiedzenia czegoś, ale ona czekała. Czekała, podczas gdy przez jego twarz przemknęło wiele wyrazów, a on w końcu przemówił:

- Bycie Cichym Bratem to widzenie wszystkiego i niczego jednocześnie. Mogłem zobaczyć wielką mapę życia, rozpostartą przeze mną, oraz nurty tego świata.
SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Ludzkie życie wydawało się być grą namiętności, którą obserwowaliśmy z dala. Kiedy pozbawili mnie runów, kiedy zabrali mi szatę Bractwa, było tak, jakbym obudził się z długiego snu albo jakby ściana ze szkła wokół mnie się rozbiła. Nagle czułem, jak wszystko naraz mnie atakuje. Całe to człowieczeństwo, którego pozbawiły mnie zaklęcia Bractwa. Czułem, że jest tak wiele człowieczeństwa, które musi do mnie wrócić… A wszystko dzięki tobie. Gdyby nie ty, gdybym nie miał naszych corocznych spotkań jako swoje oparcie i przewodnik, nie wiem, czy bym powrócił.

W jego ciemnych oczach tliło się światło, a jej serce wzniosło się w piersi. Kochała w swoim życiu jedynie dwóch mężczyzn i nie sądziła, że zobaczy jeszcze raz twarz któregokolwiek z nich.

- Ale to zrobiłeś – szepnęła. – I to cud. A ty pamiętasz, co ci kiedyś powiedziałam o cudach.

Uśmiechnął się na te słowa.

- „Nikt nie podważa cudów ani nie narzeka, że nie są stworzone idealnie wedle upodobań.” Sądzę, że to prawda. Żałuję, że nie wróciłem do ciebie wcześniej. Żałuję, że nie jestem tym chłopakiem, którym byłem, gdy mnie kochałaś. Boję się, że te wszystkie lata zmieniły mnie w kogoś całkiem innego.

Tessa przesunęła wzrokiem po jego twarzy. Z oddali słyszała dźwięki ruchu ulicznego, ale tutaj, na skraju rzeki, mogła sobie wyobrazić, że znów jest młodą dziewczyną, powietrze jest ciężkie od mgły i dymu, a gdzieś daleko ze zgrzytem przejeżdża pociąg.

- Mnie także te lata zmieniły – powiedziała. – Byłam matką i babcią, widziałam śmierć tych, których kocham i narodziny innych. Mówiłeś o nurtach świata. Ja także je widziałam. Gdybym wciąż była tą dziewczyną, którą byłam, gdy się poznaliśmy, nie mogłabym odsłonić przed tobą swojego serca tak łatwo, jak właśnie to zrobiłam. Nie byłabym w stanie poprosić cię o to, o co mam zamiar poprosić cię teraz.

Podniósł rękę i dotknął dłonią jej policzka. Mogła zobaczyć w wyrazie jego twarzy nadzieję, która stale rosła.

- A co to jest?

- Pójdź ze mną – rzekła. – Zostań ze mną. Bądź ze mną. Zobacz wszystko razem ze mną. Podróżowałam po świecie i widziałam wiele, ale nadal jest dużo więcej miejsc do zobaczenia, a z nikim nie zrobię tego chętniej niż z tobą. Pójdę z tobą wszędzie, Jem.

SHADOWHUNTERSTRANSLATETEAM

Jego kciuk przesunął się po łuku jej policzka. Przeszedł ją dreszcz. Minęło tyle czasu, odkąd ktoś spojrzał na nią w ten sposób, jakby była największym skarbem świata, i wiedziała, że ona patrzy na niego tak samo.

- To wydaje się nierealne – odparł ochryple. – Kochałem cię przez tyle czasu. Jak to może być prawdą?

- To jedna z wielkich prawd mojego życia – odrzekłą Tessa. – Pójdziesz ze mną? Nie mogę się doczekać, aż podzielę się z tobą światem, Jem. Tak wiele jest do zobaczenia.

Nie była pewna, kto pierwszy po kogo sięgnął, ale chwilę później już była w jego ramionach, a on szeptał: „Tak, oczywiście, że tak.” do jej ucha. Niepewnie szukał jej ust – mogła wyczuć jego delikatne napięcie, wagę tak wielu lat, które minęły od ich ostatniego pocałunku. Chwyciła go, wsuwając rękę na jego kark i ściągając go w dół, szepcząc: „Bie zhao ji.” Nie martw się, nie martw się. Pocałowała jego policzki, kąciki jego ust i w końcu jego usta. Nacisk jego warg na jej był intensywny i wspaniały. Och, bicie jego serca, smak jego ust, rytm jego oddechu. Jej zmysły wypełniły wspomnienia: to, jaki kiedyś był chudy, jak jego łopatki przypominały ostre noże pod jego koszulami. Teraz mogła wyczuć silne, mocne mięśnie, kiedy go obejmowała, drżenie jego ciała w miejscach, gdzie dotykało jej, miękką bawełnę swetra między swoimi palcami.

Tessa wiedziała, że ponad ich małym nasypem, ludzie nadal przechodzili przez Most Blackfrairs, że ruch uliczny nadal trwał i że przechodnie prawdopodobnie się na nich gapili, ale nie obchodziło jej to. Po latach nauczyła się, co było ważne, a co nie. A to było: Jem, szybkość i rytm jego serca, jego ręce, którymi z wdziękiem dotykał jej policzków, jego miękkie wargi na jej, kiedy obwiódł nimi kształt jej ust. Ta ciepła, stała i pewna realność. Pierwszy raz od wielu lat poczuła, jak jej serce się otwiera i poznała miłość jako coś więcej niż ledwie wspomnienie.

Ostatnią rzeczą, którą by się przejmowała, było czy ludzie gapili się na chłopaka i dziewczynę, całujących się przy rzece, podczas gdy Londyn, jego dzielnice i wieże, i kościoły, i mosty, i ulice, otaczały ich jak wspomnienie snu. Więc, jeśli płynąca pod ich stopami Tamiza – pewna i srebrna w popołudniowym świetle – przypominała sobie o nocy dawno temu, kiedy księżyc jasny jak szyling oświetlał tych samych chłopaka i dziewczynę albo kamienie mostu nadal pamiętały ich krok, i nawet jeśli zarówno rzeka, jak i most, pomyślały: W końcu, koło wraca do punktu wyjścia, to jednak milczały.

Tłumaczenie: Feather

Korekta: Gladys

Shadowhunterstranslateteam

PROLOG

York, 1847

- Boję się – powiedziała mała dziewczynka siedząca na łóżku – Dziadku, mógłbyś ze mną zostać?

Aloysius Starkweather wydał niepoprawny dźwięk ze swojego gardła kiedy przysunął krzesło bliżej łóżka i zasiadł na nim. Ten dźwięk był częścią jego gorliwości. Cieszyło go, że jego wnuczka tak bardzo mu ufała, że często był jedną osobą, która mogła ją uspokoić. Nigdy nie przeszkadzała jej jego gburowata postawa, zważywszy na jej delikatną naturę.

- Tu nie ma się czego bać, Adele – rzekł. – Zobaczysz.

Spojrzała na niego wielkimi oczami. Zazwyczaj ceremonia nadania pierwszej runy odbywała się w specjalnie przeznaczonym do tego pomieszczeniu w Instytucie, ale ze względu na kruche nerwy dziewczynki i jej stan zdrowia postanowiono przeprowadzić rytuał w jej sypialni. Siedziała na krawędzi łóżka, maksymalnie wyprostowana. Miała na sobie czerwoną sukienkę, ze wstążką podtrzymującą jej długie, jasne włosy. Jej oczy zdawały się być za duże względem wąskiej twarzy, delikatnych ramion. Wszystko w niej było delikatne jak filiżanka z chińskiej porcelany.

- Cisi Bracia, co oni mi zrobią? – zapytała

- Daj mi rękę – powiedział i ujął jej prawą dłoń krzepiąco. Odwrócił ją, ukazując bladą siateczkę żył pod jej skórą. – Użyją swoich steli, wiesz, co to stela, narysują ci Znak. Zazwyczaj zaczynają od runy Widzenia, co wiesz z lekcji, ale w twoim przypadku zaczną od Siły.

- Bo nie jestem wystarczająco silna.

- Aby stworzyć twoją koncentrację.

- Jak do bulionu wołowego.

Zaśmiał się. – Mam nadzieję, że nie do tego stopnia nieprzyjemnie. Poczujesz małe ukłucie, wiec musisz być dzielna i nie płakać, bo Nocni Łowcy nie ukazują bólu. A potem kucie zniknie, zaś ty poczujesz się silniejsza. I to będzie koniec ceremonii, po którym zejdziemy na dół, gdzie znajdziesz lodowe ciasta świąteczne.

Adele kopała swoje pięty. – I przyjecie!

- I przyjęcie. I prezenty. – poklepał się po kieszeni, gdzie znajdowało się schowane malutkie pudełeczko opakowane niebieskim papierem, w którym ukryty było jeszcze mniejszy pierścień rodzinny. – Mam jeden z nich tutaj. Dostaniesz go zaraz po tym, jak skończy się ceremonia nadania Znaków.

- Nigdy organizowano dla mnie przyjęcia.

- To dlatego, że stajesz się Nocnym Łowcą. – rzekł Aloysius . – Wiesz, dlaczego to takie, ważne, prawda? Pierwsze Znaki oznaczają, że jesteś jedną z Nephilim, jak ja, jak twoja matka, jak twój ojciec. Oznaczają, że jesteś częścią Clave. Częścią naszej rodziny. Kimś innym i lepszym niż wszyscy.

- Lepszym niż wszyscy – powtarzała powoli, aż dwóch Cichych Braci otworzyło drzwi pokoju i weszło do środka. Aloysius dostrzegł błysk strachu w jej oczach. Zabrała swoją rękę z jego uścisku. Skrzywił się – nie lubił widzieć strachu w swoich dzieciach, choć nie mógł zaprzeczyć, że Cisi Bracia byli niesamowici w swoim milczeniu i specyficznych, posuwistych ruchach. Podeszli do krawędzi łóżka Adele, a drzwi otworzyły się ponownie i do pomieszczenia weszli jej rodzice.

Shadowhunterstranslateteam

Jej ojciec, syn Aloysiusa, w szkarłatnym stroju; jego żona, w czerwonej sukni odciętej w talii, ze złotym naszyjnikiem, na którym znajdowała się runa anioła. Uśmiechali się do córki, która oddała w zamian drżący uśmiech, nawet gdy Cisi Bracia otaczali ją.

Adele Lucindo Starkweather. Usłyszała głos pierwszego Brata, Brata Cimona. Jesteś w odpowiednim wieku. Nadszedł czas, by nadać ci pierwsze Znaki Anioła. Czy zdajesz sobie sprawę z zaszczytu, jaki cię doświadczył i zrobisz wszystko, co w twojej mocy, by być tego godną?

Adele skinęła głową posłusznie. – Tak.

I czy akceptujesz Znak Anioła, który będzie znajdował się na twoim ciele na zawsze, przypominający, co jesteś Aniołowi winna i o swoim świętym obowiązku wobec świata?

Skinęła ponownie posłusznie głową. Serce Aloysiusa rosło z dumy.

- Akceptuję je. – powiedziała.

I wtedy się zaczęło. Stela błysnęła jasno, trzymana w długiej białej dłoni Cichego Brata. Ujął wąskie ramię dziewczynki i przyłożył ostrze steli do jej skóry, zaczynając rysować. Czarne linie spływały z końcówki steli , a Adele patrzyła w zdumieniu, jak na jej bladej skórze ramienia pojawiał się znak Siły, delikatny symbol z krzyżującymi się idealnie liniami, przecinającymi żyły, owijającymi rękę. Jej ciało było napięte, zęby zagryzały dolną wargę. Spojrzała błyszczącymi oczami na Aloysiusa, który przeraził się tym, co w nich zobaczył.

Ból. To normalne, że odczuwało się pewnego rodzaju ból przy nakładaniu Znaków, ale to, co zobaczył w oczach Adele – było agonią.

Aloysius wstał gwałtownie, odrzucając krzesło na którym siedział za siebie.

- Stop – krzyknął, ale było już za późno. Runa została skończona. Cichy Brat odsunął się, obserwując; na Steli znajdowała się krew. Adele skomlała, pamiętając słowa dziadka o płaczu, pamiętając jego upomnienie o krzyku, ale jej czerwona, rozdarta skóra zaczęła odwijać się do kości, czernieć i palić pod runą, jakby była w ogniu; nie mogła nic na to poradzić, odrzuciła głowę do tyłu i krzyczała, krzyczała, krzyczała…

London 1873

- Will? – Charlotte Fairchild uchyliła drzwi Sali treningowej – Will, jesteś tutaj?

Stłumiony jęk był jedyną odpowiedzią. Otworzyła drzwi na całą szerokość, odsłaniając wysoki sufit pokoju po drugiej stronie. Sama Charlotte wychowała się trenując tu, znała je od deski do deski, starożytne obrazki namalowane na północnej ścianie, stare, kwadratowe okno, w których szkło było grubsze u podstawy niż u góry. Na środku pokoju stał Will Herondale, trzymający nóż w prawej dłoni.

Obrócił głowę, by spojrzeć na Charlotte, a ona znów pomyślała o tym, jak dziwnym jest on dzieckiem – chociaż w wieku dwunastu lat dzieckiem już prawie nie był. Był ładnym chłopcem, miał gęste czarne włosy lekko pokręcone przy mokrym teraz od potu kołnierzu i klejące się do czoła. Jego skóra była opalona przez wiejskie powietrze i słońce, kiedy pojawił się w Instytucie po raz pierwszy, jednak sześć miesięcy życia w mieście sprawiło, że zbladła, powodując, że rumieńce na policzkach rzucały się w oczy. Jego oczy miały nietypowo lśniącą niebieską barwę. Mógłby być naprawdę przystojnym mężczyzną w przyszłości, jeśli tylko zrobiłby coś z tym grymasem niezadowolenia, który stale wykrzywia jego rysy twarzy.

- O co chodzi, Charlotte? – warknął. W jego głosie nadal dało się zauważyć walijski akcent, przeciąganie samogłosek, które mogłoby uchodzić za urocze, gdyby nie mówił takim zgorzkniałym tonem. Przecierał czoło rękawem, kiedy była w połowie drogi do drzwi, a potem przestał.
shadowhunterstranslateteam

- Długo cię szukałam – odparła trochę szorstko. Chociaż szorstkość miała czasem wpływ na Willa. Nieduży, kiedy miał zły humor. Niemal zawsze był w złym humorze. – Nie zapamiętałeś, kiedy powiedziałam ci wczoraj, że dziś mamy powitać nową osobę w Instytucie?

- Och, pamiętam. – Will rzucił nóż. Nie trafił do celu wyznaczonego okręgiem, co wywołało na jego twarzy grymas. – Po prostu mnie to nie obchodzi.

Chłopiec znajdujący się za Charlotte wydał stłumiony dźwięk. Śmiech, pomyślałaby, ale przecież nie mógł się śmiać? Ostrzeżono ją, że z chłopcem, który przyjeżdża z Shanghaju nie jest dobrze, ale nie mogła powstrzymać zaskoczenia, kiedy wyszedł z powozu, blady i chwiejący się jak trzcina na wietrze, jego kręcone ciemne włosy były poprzecinane siwizną jakby był wiekowym mężczyzną, a nie dwunastolatkiem. Jego oczy były szeroko otwarte i srebrno-czarne, dziwnie piękne, ale niepasujące do tak delikatnej twarzy.

- Will, bądź uprzejmy – powiedziała i przepuściła chłopca przed siebie, wprowadzając go do pokoju. – Nie przejmuj się Willem. Jest tylko humorzasty. Willu Herondale, przedstawiam ci Jamesa Carstairs z Instytutu w Szanghaju.

- Jem – odrzekł chłopiec. – Wszyscy mówią do mnie Jem.

Zrobił jeszcze jeden krok w głąb pokoju, patrząc na Willa z przyjazną ciekawością. Odezwał się bez śladu akcentu, ku zaskoczeniu Charlotte, ale jego ojciec przecież był Brytyjczykiem. – Ty też możesz.

- Cóż, jeśli wszyscy cię tak nazywają, nie jest to dla mnie żadną przysługą. – Ton Willa był zgryźliwy. Dla kogoś tak młodego, był niezwykle zdolny do sprawiania przykrości. – Dowiesz się, Jamesie Carstairs, że jeśli zostawisz mnie w spokoju, to będzie to najlepszym wyjściem dla nas obu.

Charlotte westchnęła w myślach. Miała wielką nadzieję, że ten chłopiec, będący w tym samym wieku co Will, okaże się narzędziem, dzięki któremu Will pozbędzie się swojej złości i okrucieństwa, ale wydawało się jasnym, że Will mówił prawdę, kiedy powiedział jej, że nie obchodzi go to, że nowy Nocny Łowca ma zamieszkać w Instytucie. Nie chciał przyjaciół i nie chciał nim być. Spojrzał na Jema, oczekując, że ten będzie mrugał zaskoczony lub zraniony, ale on tylko uśmiechał się delikatnie, jakby Will był kotkiem, który próbował go ugryźć.

- Nie trenowałem, odkąd wyjechałem z Szanghaju – powiedział. – Szukam partnera, kogoś z kim mógłbym poćwiczyć.

- Ja też – odparł Will. – Ale potrzebuje kogoś, kto za mną nadąży, a nie jakieś chorowitej istoty, która wygląda jakby stała nad grobem. Chociaż myślę, że możesz być przydatny jako cel.

Charlotte, wiedząc, co zrobiła z Jamesem Cartsairs – rzecz, której Willowi nigdy nie ujawni – poczuła mdłości. Stanie nad grobem, och mój Boże. Co mówił jej ojciec? By żyć, Jem musi zażywać narkotyk, rodzaj leku, który ma wydłużyć jego życie, ale nie uratuje go. Och, Will.

Zrobiła ruch, jakby chciała wejść pomiędzy chłopców, jakby chciała ochronić Jema przed okrucieństwem Willa, bardziej straszliwym w tym momencie niż zdawał on sobie sprawę, ale zatrzymała się.

Jem nie zmienił wyrazu twarzy.

- Jeśli przez stanie nad grobem rozumiesz umieranie, w takim razie tak jest – rzekł. – Mam jeszcze tylko dwa lata życia, trzy, jeśli jestem szczęśliwcem jak mówią.

Jeśli nawet Will potrafiłby ukryć swój szok, to jest policzki zaróżowiły się.

- Ja…
shadowhunterstranslateteam

Ale Jem skierował się w stronę celu narysowanego na ścianie. Kiedy znalazł się przy nim, wyszarpnął nóż z drewna. Potem odwrócił się i podszedł bezpośrednio do Willa. Szedł delikatnie, będąc tego samego wzrostu, a dzieliły ich tylko centymetry, kiedy ich oczy się spotkały.

- Możesz mnie użyć jako celu do ćwiczeń – powiedział Jem jakby od niechcenia, tonem rozmowy o pogodzie. – Myślę, że nie mam się czego bać w tym rodzaju praktyk, szczególnie, że nie masz dobrego cela.

Odwrócił się, zamachnął i pozwolił nożowi lecieć. Utkwił dokładnie w sercu tarczy, kołysząc się lekko.

- Albo – odwrócił się powrotem do Willa – możesz pozwolić mi siebie uczyć. Bo jestem dobrym strzelcem.

Charlotte przypatrywała się im. Przez pół roku obserwowała Willa odpychającego wszystkich, którzy próbowali się do niego zbliżyć – nauczycieli. Jej ojciec; jej narzeczony, Henry; zarówno bracia Lightwood – kombinacją nienawiści i okrucieństwa. Gdyby nie to, że była jedyną osobą, która widziała go płaczącego, wyobrażała sobie, że porzuciłaby nadzieję już dawno, iż wyrośnie z niego coś dobrego. A jednak był tutaj, patrząc na Jema Carstairs, chłopaka tak delikatnego, jak gdyby był zrobiony ze szkła, z nieustępliwością na twarzy przechodzącą w niepewność.

- Nie umierasz tak naprawdę – powiedział Will najdziwniejszym głosem w świecie – prawda?

Jem pokiwał głową. – Powiedzieli mi.

- Przepraszam. – rzekł Will

- Nie – odparł Jem gładko. Odsunął swoją kurtkę i wyciągnął nóż zza paska – Nie bądź zwyczajny. Nie mów, że ci przykro. Powiedz, że będziesz ze mną trenował.

Wyciągnął nóż do Willa, rękojeścią do przodu. Charlotte wstrzymała oddech, bojąc się poruszyć. Czuła się tak, jakby obserwowała coś ważnego, choć nie mogła określić, co to było.

Will sięgnął ręką i chwycił nóż, nie spuszczając wzroku z twarzy Jema. Palcami badał broń chłopaka od momentu, w którym ją wziął. To był pierwszy raz, gdy Charlotte pomyślała, że Will dotykał chętnie broni innej osoby.

- Będę z tobą trenował. – powiedział.

Tłumaczenie: Gladys&Chaleur