David Duke: Przemyśleć teorię chazarską

Gdy tylko zacząłem rozumieć naturę rasistowskiej i nacjonalistycznej ideologii judaizmu i syjonizmu, spotkałem się również z teorią głoszącą że dzisiejsi Żydzi nie są genetycznie związani ze starożytną społecznością żydowską.

Teoria znana jako „chazarska teoria” mówi że Żydzi aszkenazyjscy są w rzeczywistości potomkami Chazarów, środkowoazjatyckiego plemienia nomadów, którzy mieli przyjąć judaizm w IX wieku n.e. Następnie ci świeżo nawróceni Żydzi mieli emigrować na tereny dzisiejszej Rosji, Europy wschodniej, zaś później również do Europy zachodniej i północnej. Teorii tej używa się również do forsowania idei, jakoby działania żydostwa nie miały charakteru genetycznego czy rasowego, ponieważ to Chazarowie przyjęli dla siebie wartości Talmudu sefardyjczyków oraz innych Żydów, nie mając z nimi żadnego wspólnego pokrewieństwa.

Co ciekawe teoria chazarska została wymyślona, oraz propagowana po dzień dzisiejszy głównie przez komunistycznych Żydów oraz innych Żydów promujących tą historię wśród społeczności gojowskich, twierdząc że Żydzi nie mogą być rasistami, ponieważ sami nie są rasą! Ironią losu jest że trzech najbardziej znanych promotorów teorii „Żydzi nie są rasą” dzieli ze sobą najbardziej przerysowane, karykaturalne rysy i cechy powszechnie uznawane za żydowskie. Powyżej, od lewej: Syjonistyczny ekstremista i członek Partii Komunistycznej, Artur Koestler (autor „Trzynastego Plemienia”), żydowski genetyk Eran Elhaik oraz Szlomo Sand, izraelski wykładowca i były członek Unii Młodych Komunistów Izraela (Banki). Cała trójka utrzymuje że większość dzisiejszych członków społeczności żydowskiej jest genetycznie nie powiązana z bliskowschodnimi Żydami którzy napisali Talmud babiloński.

Przez lata traktowałem teorię chazarską jako prawdę. Przecież była powszechnie promowana przez różnych autorów prac opisujących wiodącą rolę Żydów w kreacji komunizmu, oraz żydowskiego przywództwa w wielu innych ruchach wywrotowych.

Dopiero później, gdy zacząłem przyglądać się jej od strony logicznej i naukowej, zacząłem mieć wątpliwości wobec teorii chazarskiej.

Jedną z rzeczy których wcześniej nie wiedziałem było to, że Koestler, komunistyczny Żyd który spopularyzował teorię, powiedział jednemu z żydowskich czasopism że stworzył tą teorię jako narzędzie do walki z antysemityzmem. Uważał że skoro Ewangelie i Europejczycy obwiniają Żydów za ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa, to można by uwarunkować Europejczyków tak, by uwierzyli że współcześni Żydzi nie są spokrewnieni z Żydami zabójcami Chrystusa, o których pisał Nowy Testament, tym samym zmniejszając nienawiść ludzi do Żydów. Musimy pamiętać że do momentu żydowskiego triumfu jakim było stworzenie „chrześcijańskiego syjonizmu”, około 99 procent chrześcijan postrzegało Żydów jako największych wrogów Chrystusa i Boga, o czym czytali w Nowym Testamencie. W takich właśnie czasach żyli niektórzy Żydzi, w tym Koestler, którzy szukali sposobu na promowanie konceptu jakoby Żydzi nie byli związani z tymi Żydami którzy zabili Chrystusa i prześladowali chrześcijan.

Oficjalna biografia Koestlera, napisana przez Michaela Scammella, wyraźnie cytuje go gdy porusza się temat motywacji do napisania „Trzynastego Plemienia”.

”Argumentował że gdyby mógł przekonać ludzi do wiary w nieżydowskie, chazarskie pochodzenie współczesnego żydostwa, można by uczynić z tego oręż do walki z pochodzącym z Europy, a opartym na pobudkach rasowych antysemityzmem. Potwierdzając tą teorię, sam termin „anty-semityzm” zostałby pozbawiony znaczenia” mówił. Wg Scammella Koestler powiedział francuskiemu biologowi Pierrowi Debray-Ritzen że “był przekonany że gdyby ją potwierdzić, teorię o tym że większość wschodnio-europejskich Żydów była potomkami Chazarów, rasistowskie pobudki stojące za anty-semityzmem zostałyby usunięte, zaś sam anty-semityzm zupełnie by zniknął.” (Źródło: Scammell, Michael. Koestler: The Literary and Political Odyssey of a Twentieth-Century Skeptic, Random House, 2009, ISBN 978-0-394-57630-5, p. 546.)

W latach 50-tych teoria chazarska była również promowana przez Benjamina Friedmana, prominentnego i bogatego Żyda który nawrócił się na chrześcijaństwo i zwrócił się przeciwko Żydom. Było to na pewno wygodne dla niego samego, promować ideę że żydowskość była kwestią kulturową i religijną, a nie rasową w naturze, tym samym prosząc o większą akceptację dla jego własnej osoby.

Mamy tutaj trzy fundamentalne kwestie o których trzeba bezwzględnie napisać, są to potrzeby: dowodów naukowych, dowodów historycznych i logicznych, wyjaśnienia dlaczego powstała teoria chazarska.

Część I: Dowody naukowe – dwanaście badań DNA które obalają „teorię chazarską”

1. Badania z 1999 zatytułowane “Jewish and Middle Eastern non-Jewish populations share a common pool of Y-chromosome biallelic haplotypes (Żydowskie i bliskowschodnie nieżydowskie społeczności dzielą tą samą pulę chromosomów Y…)” (M.F. Hammer et.al, Proceedings of the US National Academy of Sciences 6769–6774, doi: 10.1073/pnas.100115997):

“Pomimo ich wielowiekowego pobytu w różnych krajach oraz izolacji poszczególnych populacji, większość Żydów nie różniła się od siebie zbytnio na poziomie genetycznym.

“Wyniki sugerowały niski poziom wpływu europejskich chromosomów-Y na społeczności Żydów aszkenazyjskich oraz Żydów rzymskich… statystycznie pozostali Żydzi oraz bliskowschodnie, nie-żydowskie społeczności nie różniły się zbytnio pod tym względem. Wyniki wspierają hipotezę że pochodząca od ojców pula genetyczna społeczności żydowskich z Europy, Afryki północnej oraz Bliskiego Wschodu wywodzi się od tej samej bliskowschodniej populacji, a także sugerują że większość społeczności żydowskich pozostawała w relatywnej izolacji od sąsiadujących społeczności nieżydowskich w czasach diaspory i później.”

2. Listopad 2001, badania zatytułowane “The Y Chromosome Pool of Jews as Part of the Genetic Landscape of the Middle East (Pula chromosomów Y jako część genetycznego krajobrazu Bliskiego Wschodu” (Almut Nebel et. al., American Journal of Human Genetics, Nov 2001;  69(5): 1095–1112) wykazały że u większości żydowskich populacji, męska linia przodków pochodzi w głównej mierze z terenów Bliskiego Wschodu.

Badania wykazały że Żydzi aszkenazyjscy „dzielą więcej wspólnego ojcowskiego rodowodu z innymi żydowskimi oraz bliskowschodnimi społecznościami, niż z ludami nieżydowskimi z terenów na których żyli Żydzi, w Europie wschodniej, Niemczech oraz we francuskiej dolinie Renu. Wyniki pozostają w zgodzie z żydowską tradycją wg której większość żydowskich rodowodów ojcowskich wywodzi się z terenów Bliskiego Wschodu.”

3. Wrzesień 2006 – “European Population Substructure: Clustering of Northern and Southern Populations” (Michael F Seldin et.al., PLOS Genetics, DOI:  0.1371/journal.pgen.0020143) badania wykazujące że zarówno aszkenazyjscy jak i sefardyjscy Żydzi wykazują ponad 85% podobieństwa do południowo-europejskiej grupy [genetycznej], co „jest zgodne z teorią późniejszego, śródziemnomorskiego pochodzenia tych grup etnicznych.”

4. Kwiecień 2008 – badania zatytułowane “Counting the Founders: The Matrilineal Genetic Ancestry of the Jewish Diaspora (Zliczając założycieli: Genetyczni przodkowie żydowskiej diaspory ze strony matki” (Doron M. Behar et.al., PLoS ONE. 2008; 3(4): e2062. doi:  10.1371/journal.pone.0002062) wykazujące że około 40% Żydów aszkenazyjskich pochodzi (w linii żeńskiej, od matek) od dokładnie czterech kobiet żyjących kiedyś na terenie Bliskiego Wschodu.

5. Styczeń 2009 “A genome-wide genetic signature of Jewish ancestry perfectly separates individuals with and without full Jewish ancestry in a large random sample of European Americans” (Anna C Need et.al., Genome Biology, 2009; 10(1): R7. doi:  10.1186/gb-2009-10-1-r7) (…)

Tutaj dowiedziono że DNA Żydów, zarówno sefardyjskich i aszkenazyjskich, tworzy z nich oddzielną grupę – co byłoby niemożliwe gdyby teoria chazarska okazała się prawdziwa.

6. Grudzień 2009 -“Genomic microsatellites identify shared Jewish ancestry intermediate between Middle Eastern and European populations” (Naama M Kopelman et.al., BMC Genetics. 2009; 10: 80. doi:  10.1186/1471-2156-10-80):

“Żydowskie populacje wykazują do siebie wysoki poziom genetycznego podobieństwa… wyniki badań wspierają pogląd że żydowskie społeczności posiadają tych samych bliskowschodnich przodków, oraz że w przeciągu ich historii dokonywało się różnego natężenia mieszanie ich krwi z nieżydowskimi ludami Europy.”

7. Grudzień 2009 – “The genome-wide structure of the Jewish people” (Doron M. Behar, et. al., Nature 466, 238–242 (08 July 2010) doi:10.1038/nature09103). Badania analizujące osobników z 14-tu różnych społeczności diaspory i porównujące ich wzory genomu z genomami 69-ciu nieżydowskich populacji ze Starego Świata…

Rezultat badań potwierdził istnienie „wcześniej nierozpoznanego genetycznego podłoża z Bliskiego Wschodu” oraz to że „większość żydowskich próbek tworzy niezwykle ciasną podgrupę”. Stwierdzono również że „pochodzenie większości grup żydowskich diaspor można prześledzić aż do Lewantu.”

8. Czerwiec 2010 – “Abraham’s children in the genome era: major Jewish diaspora populations comprise distinct genetic clusters with shared Middle Eastern ancestry” (Atzmon et al., American Journal of Human Genetics, 2010;86:850-859). Badania te odrzuciły tezę jakoby istniał duży wpływ genetyczny ludów środkowej i wschodniej Europy, przede wszystkim słowiańskich ludów na powstanie Żydów aszkenazyjskich.

Badania wykorzystały analizy genomu siedmiu grup żydowskich (irańskich, irackich, syryjskich, włoskich, tureckich, greckich i aszkenazyjskich) i „wykazały istnienie charakterystycznych żydowskich skupisk, wyróżniających się spośród innych populacji. Każda z nich posiada wspólnych przodków z terenów Bliskiego Wschodu, jest spokrewniona z obecnymi ludami bliskowschodnimi, a także posiada różnej wielkości domieszkę krwi europejskiej i północnoafrykańskiej.”

Dokument ten odniósł się również do „teorii chazarskiej”, odrzucając ją jako wyjaśnienie pochodzenia współczesnych Żydów, ponieważ jak stwierdzono „genetyczne podobieństwo… jest nie do pogodzenia z teoriami o tym że Żydzi aszkenazyjscy są w większości potomkami zjudaizowanych Chazarów lub Słowian.”

9. Marzec 2012, badania Stevena M. Braya zatytułowane “Signatures of founder effects, admixture, and selection in the Ashkenazi Jewish population” (Proceedings of the US National Academy of Sciences, 16222–16227, doi: 10.1073/pnas.1004381107)  – wykazały że „populacja aszkenazyjska… posiada wspólnych bliskowschodnich przodków z innymi przedstawicielami żydowskiej diaspory”, konkludując również że Żydzi aszkenazyjscy mają w sobie najwięcej europejskich domieszek genetycznych.

10. Marzec 2012, badania Christophera L. Campbella – “North African Jewish and non-Jewish populations form distinctive, orthogonal clusters” (Proceedings of the US National Academy of Sciences,   doi: 10.1073/pnas.1204840109) dokonały analizy genetycznej pięciu żydowskich społeczności z Afryki Północnej (z terenów Maroka, Algierii, Tunezji, Dżerby i Libii) wykazując istnienie „charakterystycznych cech północnoafrykańskich społeczności żydowskich, podobnych do tych u innych grup żydowskich.”

Tym samym badania wykazały że natura genomu Żydów sefardyjskich jest „kompatybilna z historią Żydów północnoafrykańskich, której początek miał miejsce w czasach klasycznego antyku wraz z osadnictwem prozelitów. Populacje te trwały w swojej genetycznej izolacji podczas ekspansji chrześcijaństwa a później islamu, dokonując pewnych inter-mariaży dopiero w czasach Inkwizycji i podczas emigracji sefardyjskich Żydów.”

Dodano również że „owe społeczności wykazały duży stopień endogamii i były częścią większej grupy Żydów aszkenazyjskich i sefardyjskich.”

(*Endogamia: praktyka żenienia się z ludźmi ze specyficznej grupy etnicznej, uznając ludzi spoza tej grupy jako nieodpowiednich do małżeństwa lub innego bliskiego związku.)

11. W swojej książce “Legacy: A Genetic History of the Jewish People (Dziedzictwo: Genetyczna Historia Ludu Żydowskiego”  (Oxford University Press, USA; Maj 2012), Harry Ostrer, profesor patologii i genetyki z Albert Einstein College of Medicine na Uniwersytecie Yeshiva, oraz dyrektor Genetic and Genomic Testing at Montefiore Medical Center – napisał „Żydzi wykazują charakterystyczną sygnaturę genetyczną.” [Jews Are a ‘Race,’ Genes Reveal–Author Uncovers DNA Links Between Members of Tribe (Żydzi są rasą, jak wykazują geny – Autor wyjaśnia pokrewieństwo w DNA między członkami plemienia) , The Jewish Daily Forward, Maj 04, 2012].

Ostrer, który jest również dyrektorem placówki analizującej geny i genomy w Montefiore Medical Center, napisał w swojej konkluzji że „Żydzi są homogeniczną grupą, ze wszystkimi naukowymi cechami których używa się w odniesieniu do innych ras.”

Ostrer odniósł się również bezpośrednio do teorii chazarskiej. Przypomniał  że wyniki badań z Jewish HapMap Project (patrz poniżej) całkowicie obalają „teorie wg których Żydzi aszkenazyjscy są potomkami zjudaizowanych Chazarów lub Słowian.” (Jews: A religious group, people or race?, Jerusalem Post, 8/26/2012)

12. The Jewish HapMap Project, wspólny projekt Albert Einstein College of Medicine oraz nowojorskiego University School of Medicine, powstał w celu „zrozumienia struktury genomów żydowskich społeczności” i jest odgałęzieniem większego projektu naukowego – Human HapMap Project.

Wg tego projektu „żydowskie społeczności są niezwykłe w ich ciągłości utrzymania genetycznej odrębności, kulturowych i religijnych tradycji przez ponad 4000 lat, pomimo zamieszkiwania obszarów na całym świecie.”

Wyniki ich badań, opartych na analizach DNA z pierwszej ręki przeprowadzanych wśród społeczności żydowskich na całym globie, nie znalazły żadnych dowodów na potwierdzenie idei pochodzenia Żydów ze środkowej Azji.

Wg Jerusalem Post “… Wysoki stopień mieszania się Żydów aszkenazyjskich, sefardyjskich, włoskich i syryjskich spowodował że są ze sobą spokrewnieni bliżej, niż z mieszkańcami Bliskiego Wschodu oraz irackimi i irańskimi Żydami. Ten genetyczny podział musiał nastąpić około 2500 lat temu. ” (Jews: A religious group, people or race?, Jerusalem Post, 8/26/2012)

Badania DNA wykazały że Żydzi aszkenazyjscy posiadają około 30% europejskich domieszek genetycznych.

Zarówno badania Behara (punkt 7 powyżej) jak i Atzmona (punkt 8) były przytaczane przez byłego brytyjskiego redaktora naczelnego pisma Nature, Nicholasa Wade, obecnie korespondenta naukowego New York Times, w jego artykule opublikowanym we wspomnianej nowojorskiej gazecie:

“Żydowskie społeczności Europy i Bliskiego Wschodu dzielą wiele wspólnych genów odziedziczonych po swoich żydowskich przodkach żyjących na Bliskim Wschodzie około 3000 lat temu, nawet pomimo tego że każda z tych społeczności posiada również zestaw genów przyniesionych z innych źródeł – zazwyczaj z kraju w którym żyły… największym zaskoczeniem wynikłym z obu badań jest genetyczna bliskość dwóch żydowskich społeczności Europy, aszkenazyjczyków i sefardyjczyków.”

Wade podkreślił że wyniki tych badań „odrzuciły sugestie historyka Szlomo Sanda zawarte w jego książce ‘The Invention of the Jewish People’ jakoby Żydzi nie posiadali wspólnego źródła pochodzenia, lecz byli zbiorem ludów z Europy i środkowej Azji, które przeszły na judaizm w różnych okresach historii.

“Żydowskie społeczności z Europy, Bliskiego Wschodu oraz Kaukazu, wszystkie posiadają dowody genetycznego pochodzenia od krainy Lewantu; Żydzi etiopscy oraz dwie judaistyczne społeczności w Indiach są genetycznie dużo bardziej zbliżeni do [nieżydowskich] ludów żyjących na ich terenach”.

“Wspólny materiał genetyczny sugeruje że przedstawiciele każdej grupy żydowskiej są spokrewnieni ze sobą tak blisko, jak spokrewnieni są czwarci lub piąci w kolejności kuzyni w dużych populacjach. Jest to wynik 10 razy większy niż związek między dwoma losowo wybranymi przechodniami z ulic Nowego Jorku.

“Żydzi aszkenazyjscy i sefardyjscy mają około 30% przodków europejskich, podczas gdy cała reszta pochodzi z Bliskiego Wschodu, jak wykazały oba badania. Obie społeczności wyglądają na bardzo podobne do siebie pod względem genetycznym, co może budzić zdziwienie biorąc pod uwagę że społeczności te żyły w separacji od siebie przez długi czas.” (Studies Show Jews’ Genetic Similarity, Nicholas Wade, New York Times, Czerwiec 9, 2010).

JEDNO badanie Erana Elhaika próbujące obalić wszystkie pozostałe i wcześniejsze badania DNA

Ogrom dowodów i badań genetycznych nie pozostawia złudzeń że pomimo pewnej domieszki krwi europejskiej u Żydów aszkenazyjskich, wciąż istnieje wyraźny bliskowschodni genetyczny komponent zarówno u Żydów aszkenazyjskich jak i sefardyjskich.

Pomimo wszystkich tych badań – a było ich nawet więcej, jest tego zbyt dużo by przytoczyć je wszystkie – w grudniu 2012 człowiek imieniem Eran Elhaik, pracownik Johns Hopkins University School of Medicine, postanowił obalić wszystkie przytoczone tutaj badania.

Jego praca zatytułowana “The Missing Link of Jewish European Ancestry: Contrasting the Rhineland and the Khazarian Hypotheses (Brakujący element dziedzictwa Żydów europejskich: Porównanie hipotez reńskiej i chazarskiej)” została opublikowana w żurnalu Genome Biological Evolution ((2013) 5 (1):61-74.doi: 10.1093/gbe/evs119).

W skrócie, Elhaik – którego zresztą własna, ewidentna i żydowska fizys powinna pokazać wszystkim że owszem, istnieje coś takiego jak powszechny żydowski „typ” (w jaki sposób wielu Żydów potrafi fizycznie rozpoznać innych Żydów?) – twierdzi że jego metoda badań porównawczych między współczesnymi ludami Azji środkowej, Żydami aszkenazyjskimi oraz ludami nie-żydowskimi, „udowadnia” że Żydzi aszkenazyjscy posiadają miszmasz genetycznych przodków, w tym silne pokrewieństwo z tzw. plemieniem chazarskim.

Pomimo faktu że badania Elhaika to jeden jedyny dokument (przeciwstawiający się tuzinom twierdzących inaczej badaniom DNA), napisany przez jednego Żyda (w przeciwieństwie do pozostałych badań, autorstwa wielu tuzinów naukowców, z całego świata, Żydów i nie-Żydów), szybko stały się one najczęściej cytowanym „dowodem” na potwierdzenie „teorii chazarskiej”.

Duże błędy w badaniach Elhaika

Dokument Elhaika zawiera w sobie błędy, niektóre są pomniejsze, inne znacznie większe. Wszystkie one jednak są poważne, ponieważ nawet „mały” błąd rzuca cień na jego akademicką wiarygodność i motywację.

Dla przykładu, gdy czytamy u niego o  szczegółowej historii pochodzenia Chazarów – podaje tam błędną geograficzną lokalizację jednej z jego grup testowych, Mbuti oraz pigmejów Biaka/Aka.

Obie te grupy, o których Elhaik wspomina przynajmniej dwa razy, umieszcza w Afryce południowej.

Lud Mbuti i pigmeje Biaka nie mieszkają nawet w pobliżu południowej Afryki, można ich znaleźć dopiero pół kontynentu dalej, w Kongo.

To może wyglądać na „mały” błąd, sugeruje jednak pewną niechlujność w procesie badawczym, co z kolei nie rokuje dobrze dla reszty badań.

Widzimy tą niechlujność ponownie, gdy Elhaik stwierdza że „wschodni i środkowo-europejscy Żydzi stanowią około 90% populacji wszystkich Żydów, około 13 milionów ludzi.”

W rzeczywistości liczby te są znacznie mniejsze. Z powszechnie przyjętej liczby 13 milionów Żydów, 8 milionów to aszkenazyjczycy a 5 to sefardyjczycy, co daje nam 61% „Żydów europejskich” oraz 39% „Żydów nie-europejskich”. Powinniśmy też podkreślić fakt że syjonistyczne państwo Izrael zamieszkują w większości Żydzi sefardyjscy oraz Mizrahi (nie-aszkenazyjczycy).

Wszystkie te dane o Żydach są łatwo dostępne, natomiast motywacja Elhaika do napisania tych fałszywych szacunków może być wyjasniona jedynie jego chęcią do podkreślenia z góry przyjętej tezy, głoszącej że większość Żydów nie ma korzeni bliskowschodnich, oraz że Żydzi nie są rasą, czy ludem zbliżonym genetycznie.

Najważniejszym błędem w badaniach Elhaika jest jednak coś, do czego się otwarcie przyznał: mianowicie że nie istnieje dzisiaj żadne „DNA chazarskie”, które można by zbadać i porównać.

Elhaik przyznaje to w swoich papierach: „Chazarowie zniknęli, natomiast ich szczątki jeszcze nie zostały zbadane…” – innymi słowy nie istnieje żaden opis tego czym DNA chazarskie może być.

Ponieważ nie zbadano do tej pory DNA Chazarów – niemożliwe jest stwierdzenie kto jest ich potomkiem, a kto nie.

Elhaik próbuje obejść jakoś tą poważną przeszkodę, poprzez wyselekcjonowanie czegoś co nazywa „populacjami surogatów” – w tym przypadku „współczesnymi mieszkańcami Bliskiego Wschodu i Kaukazu.”

Każdy kto zna historię Kaukazu zauważy że założenia Elhaika co do obecnych mieszkańców tego regionu, jakoby można było wykorzystać ich do zobrazowania tego co działo się 1500 lat temu, są wysoko problematyczne a nawet można by powiedzieć – niezrównoważone.

Kaukaz, granica między Europą a Azją, usytuowany między morzami Czarnym i Kaspijskim, był przemierzany przez liczne ludy i rasy w ciągu ostatnich 2000 lat, poczynając od ludów indoeuropejskich, semickich, Mongołów i innych – dlatego dzisiaj jest to region dużej różnorodności genetycznej. Twierdzenie jakoby próbki DNA pobrane z tej krainy mogły stanowić jakiś drogowskaz, jest twierdzeniem cokolwiek dziwnym.

Dalej, metodologia stosowana przez Elhaika podczas porównywania próbek DNA, jest naprawdę unikalna, stosowana tylko przez niego. Jak powiedział Marcus Feldman, dyrektor Morrison Institute for Population and Resource Studies na Uniwersytecie w Stanford: „On [Elhaik] wydaje się stosować statystyki w taki sposób, który daje mu zupełnie inne rezultaty od tych, które uzyskują wszyscy inni z praktycznie tych samych danych.” (‘Jews a Race’ Genetic Theory Comes Under Fierce Attack by DNA Expert. The Jewish Daily Forward, Maj 07, 2013)

Co ciekawe, badania cytowane w tym artykule w New York Times ( “Jews as a race”)  dochodzą do tych samych konkluzji do których doszli antropologowie niemieckich narodowych socjalistów, oraz inni eksperci studiujący zagadnienia rasowe z terenów USA i innych. Dodatkowo wiele współczesnych, rozległych badań naukowych przeprowadzonych zostało przez genetyków żydowskich i nieżydowskich, oddalając wszelkie zarzuty o wyniki ustawione przez jedną rasę.

Teoria Elhaika została kompletnie obalona przez nowe, rozległe i całkowicie kompletne badania nad żydowskim genomem.

Jednym z argumentów Elhaika było stwierdzenie że poprzednie badania (opisane wyżej) „były przeprowadzone w erze przed-genomowej, używały markerów uniparentalnych i odnosiły się do różnych populacji referencyjnych.”— sugerował przy tym że ich rezultaty badań nie są kompatybilne z najnowocześniejszą metodologią sekwencjonowania DNA.

W rzeczywistości przynajmniej jedno takie badanie – przeprowadzone po tym jak opublikowano badania Elhaika – potwierdziło trafność poprzednich badań i całkowicie obaliło hipotezy Elhaika.

“No Evidence from Genome-Wide Data of a Khazar Origin for the Ashkenazi Jews,” wyniki tych badań opublikowano w żurnalu Human Biology, w sierpniu 2013 (Behar, Doron M. et.al.; Human Biology, Access Pre-Prints. Paper 41), wypunktowały one poważne błędy w pracy Elhaika:

“Ponieważ Chazarowie nie pozostawili po sobie żadnych oczywistych potomków, których można by poddać testom sprawdzającym ich pokrewieństwo z przodkami Żydów aszkenazyjskich, hipoteza chazarska jest bardzo trudna do potwierdzenia poprzez badania genetyczne.

“Ponieważ mamy dostęp tylko do ograniczonych danych genetycznych z terenu Kaukazu, oraz ponieważ dane te są skupione wśród populacji genetycznie blisko spokrewnionych z populacją Bliskiego Wschodu, zakładanie że jakikolwiek przejaw podobieństwa genów aszkenazyjskich i kaukaskich jest bliższy chazarskim przodkom niż wspólnym przodkom z Bliskiego Wschodu – takie założenia stają problematyczne.”

Najnowsze, bardzo szczegółowe badania żydowskiego genomu przeprowadzone wspólnym wysiłkiem genetyków żydowskich i nie-żydowskich. Badacze z laboratoriów, między innymi z Estonii, Rosji, Włoch, Grecji, Bośni i Hercegowiny, Chorwacji, Armenii, USA i Izraela, zgromadzili razem największą ilość próbek DNA żydowskiego, jaką kiedykolwiek udało się zebrać. Stwierdzają oni co następuje:

“Poprzez integracje genotypów nowo pobranych próbek, oraz wyników badań z wielu poprzednich naszych badań, zgromadziliśmy największą ilość danych jak do tej pory, w celu określenia genetycznych początków Żydów aszkenazyjskich.”

“Stosując szeroki wachlarz  standardowych technik do analizy genetycznej struktury populacji, odkryliśmy że Żydzi aszkenazyjscy dzielą największe genetyczne pokrewieństwo z innymi grupami Żydów, natomiast spośród populacji nie-żydowskich, z ludami Europy oraz Bliskiego Wschodu.

“Nie wykazano żadnego podobieństwa Żydów aszkenazyjskich z populacją Kaukazu, przede wszystkim z tymi populacjami zamieszkującymi niegdysiejszy region chazarski. Analiza Żydów aszkenazyjskich oraz porównanie ich z wieloma próbkami z regionu Kaganatu Chazarskiego, potwierdza poprzednie rezultaty badań mówiące że Żydzi aszkenazyjscy wywodzą się przede wszystkim z terenów Europy i Bliskiego Wschodu, że posiadają wspólnych przodków z innymi Żydami, oraz że nie istnieją żadne znaczne genetyczne kontrybucje z terenów środkowego lub północnego Kaukazu.”

Najnowsze i najnowocześniejsze analizy DNA całkowicie odrzucają teorię chazarską.

Owa refutacja pochodzi ze środowisk żydowskich i nie-żydowskich naukowców, z tuzinów różnych uniwersytetów i placówek genetycznych z całego świata, i ciężko przypisać ją działaniu „konspiracji”.

Dowody historyczne i logiczne

Zapiski historyczne mówią o fizycznej ciągłości wśród Żydów

Jednym z najoczywistszych indykatorów genetycznej wspólności jest fizyczna aparycja. Europejczycy mają wiele cech wspólnych w swoim wyglądzie, Afrykańczycy również, tak samo Chińczycy, australijscy Aborygeni itd.

Charakterystyką ludzi o podobnej genetyce jest to że przypominają siebie nawzajem fizycznie.

Żydzi nie różnią się pod tym względem od innych grup. Oni również wykazują podobieństwa w swoim wyglądzie – dzięki temu możliwe jest rozpoznanie Żyda po wyglądzie.

Dobrym przykładem jest wspominany już wcześniej żydowski genetyk Eran Elhaik, który pomimo posiadania stereotypowych cech w swoim wyglądzie, rozpoznawanych na całym świecie jako żydowskie, próbuje przekonać innych ludzi że Żydzi nie posiadają genetycznej ciągłości.

Teoria chazarska podtrzymuje że większość Żydów aszkenazyjskich nie jest semicka, lecz są środkowo-azjatyckimi, judaistycznymi konwertytami.

Propagatorzy teorii chazarskiej nie potrafią zrozumieć logicznej konsekwencji swoich wierzeń – mianowicie tego że środkowo-azjatyckie korzenie większości Żydów aszkenazyjskich oznaczałyby że nie będą oni fizycznie przypominać innych Żydów [nie-aszkenazyjskich].

Jak wszyscy widzą tak nie jest. Żydzi sefardyjscy są zazwyczaj nieco ciemniejsi niż Żydzi aszkenazyjscy, lecz nie ma wątpliwości co do ich fizycznych podobieństw z resztą Żydów, dzięki czemu zresztą potrafią rozpoznawać się wzajemnie.

Powyżej: Oba zdjęcia podkreślają to zjawisko nawet jeszcze silniej. Na lewo widzimy Żydówkę aszkenazyjską, Barbarę Streisand, sfotografowaną w Nowym Jorku w roku 1966. Na prawo malowidło przedstawiające żydowskiego lidera izraelickiej delegacji handlowej przybyłej do Egiptu, znajdujące się na ścianie grobowca Sobekhtepa z czasów 18-tej dynastii (1400 p.n.e.).

Dziadkowie Streisand od strony ojca pochodzili z Galicji (Polska-Ukraina), natomiast dziadkowie ze strony matki pochodzili z Rosji. Jeśli ktokolwiek miałby być Chazarem, wg tej teorii, to byłaby to właśnie ona. Mimo to posiada ona zdumiewająco podobne rysy do żydowskiego delegata namalowanego na egipskim grobowcu 3400 lat temu.

Ciągłość genetyczna jest oczywista, a jeśli teoria chazarska byłaby prawdziwa, to nie widzielibyśmy u nich żadnych fizycznych podobieństw, ponieważ zaginęłyby one w rasowym tyglu żydowskiego wyglądu.

Na lewo: słynny bankier Pompejów, Jucundus, żyjący w latach 20-62 n.e. Zydentifikowany jako Żyd przez niemieckiego antropologa Hansa F.K. Günthera, w jego książce “Racial Elements of European History (Rasowe elementy europejskiej historii) ” (Fig, 240a i sekcja b, rozdział VIII).  Tuż obok zdjęcie aszkenazyjskiego Żyda Abe Foxmana z ADL. Podobieństwo między Jucundusem a Foxmanem jest oczywiste, co dostarcza nam kolejnych wskazówek dla ciągłości fizycznej wśród Żydów podtrzymywanej przez stulecia – a jest to coś niemożliwego do osiągnięcia w przypadku prawdziwości teorii chazarskiej.

Oprócz badań genetycznych, prowadzono również porównania starożytnych, żydowskich szczątków z terenów Izraela z dzisiejszą fizjonomią Żydów aszkenazyjskich i sefardyjskich, i w każdym przypadku widziano podobieństwa do obu tych grup, a także odnotowano różnice z innymi europejskimi populacjami.

Żydowski szowinizm narodowy trwający od mileniów obala „teorię chazarską”

Kolejnym puzzlem układanki wykazującej nieprawdziwość teorii chazarskiej, jest nacjonalistyczne i szowinistyczne zachowanie u Żydów które przetrwało u nich przez tysiąclecia , od czasów biblijnych aż do współczesności.

Większość chrześcijan zdaje sobie sprawę z zachowania starotestamentowych Żydów, którzy palili, mordowali, gwałcili i zniewalali mieszkańców dawnej Palestyny, podobno z rozkazu swojego Boga. Zdajemy sobie sprawę że ewangelie Nowego Testamentu przedstawiają elity Żydów, faryzeuszy, jako największych wrogów Chrystusa odpowiedzialnych za Jego ukrzyżowanie, oraz że przewodzili oni w prześladowaniach chrześcijan, prześladowaniach które kontynuowane były przez żydowskich bolszewików, czy nawet obecnie w kontrolowanych przez syjonistów globalnych mediach.

Talmud, księga żydowskich praw promujących ekstremistyczny szowinizm żydowski i nienawiść wobec nie-Żydów, została napisana setki lat przed rzekomą konwersją Chazarów.

Pomimo tego że historyczna wiarygodność tych zdarzeń jest tematem na osobną debatę, nie ulega wątpliwości że Żydzi utrzymywali kontakty z gojami – przede wszystkim z Rzymianami – w I wieku n.e.

Pierwsze zamieszki anty-żydowskie na świecie wybuchły w Aleksandrii w roku 38 n.e. i powtórzyły się w 66, 115, 118 i 411 roku n.e. W roku 411 arcybiskup Aleksandrii, Cyryl, nakazał wygnać wszystkich Żydów z miasta.

Rzymski historyk Sokrates Scholastyk z Konstantynopola (nie mylić z antycznym greckim Sokratesem) w swojej Historii Kościoła odnotował powody tego pierwszego wielkiego wydalenia Żydów z nie-żydowskiego miasta, pisząc o zachowaniu żydowskich szowinistów które przejawiają oni również dzisiaj, ponad 1500 lat później:

“. . . Żydzi bezustannie podżegali… Cyryl, dowiedziawszy się o tym, posłał po pryncypała Żydów i zagroził im powaznymi konsekwencjami jeśli nie zaprzestaną prześladowania chrześcijan. Owe groźby, zamiast stłumić ich brutalność, wprawiły tylko Żydów w większą wściekłość i popchnęły ich do zawiązania spisku mającego zniszczyć chrześcijan, co było rzeczą już tak poważną że przyczyniło się do ich całkowitego wygnania z Aleksandrii.”(Socrates, Hist. Kościoła., VII, 13; PC, LXXXII, 759 ).

Pierwsza całkowicie żydowska społeczność poza terenem Bliskiego Wschodu została założona w Rzymie w roku 139 p.n.e. Niedługo później działalność tej społeczności spowodowała zwrócenie się rzymskiej opinii publicznej przeciwko nim.

Słynny orator Cyceron, i nie tylko on, często wypowiadał się przeciwko obecności Żydów podczas posiedzeń rzymskiego senatu. W jego słynnej oracji Pro Flacco (zajmował się w niej przypadkiem rzymskiego arystokraty Luciusa Valeriusa Flaccusa, oskarżonego o bezprawną konfiskatę żydowskich pieniędzy) Cyceron mówił:

“Spójrzmy teraz na Żydów i na ich manię złota. Wybrałeś tą stronę [główny oskarżycielu] Laeliuszu, oraz tłum który na niej [teraz] przebywa z myślą o tym konkretnym oskarżeniu, ponieważ dobrze wiesz że Żydzi którzy są liczni i mają tendencję do wiązania się w kliki, są dobrymi sprzymierzeńcami gdy ma się ich po swojej stronie podczas każdego rodzaju publicznego wystąpienia.”

Wielu innych prominentnych i słynnych Rzymian, w rodzaju Seneki, Juwenalisa i Tacyta, pisało i skarżyło się na działalność Żydów w Imperium Rzymskim.

Rzymski historyk Tacyt w swojej najsłynniejszej pracy „Dziejach”, tak opisywał działalność Żydów:

“W celu zapewnienia sobie na przyszłość lojalności własnego ludu, Mojżesz podyktował im nową religię, zupełnie inną od religii reszty ludzkości. U Żydów wszystko to co u nas jest święte, u nich jest profanacją, i przeciwnie uznają za dopuszczalne to co u nas jest niemoralne… Inne praktyki Żydów są złowieszcze w swojej naturze oraz wywrotowe, zakorzenili się oni we własnej nikczemności. Nieszczęśnicy spośród tych z najbardziej opuszczonego rodzaju, nie mający zastosowania dla religii własnych ojców, ponieśli koszt danin i ofiar dla powiększenia żydowskiego skarbca. Również inne powody dla których tak powiększyło się ich bogactwo można odnaleźć w ich zawziętej lojalności i bezwarunkowej życzliwości wobec własnych braci Żydów.

“Jednakże z całą resztą świata postępują z nienawiścią zarezerwowaną dla wrogów. Nie będą karmić ani żenić się z poganami. Pośród nich samych nic nie jest zabronione. Zapoczątkowali praktykę obrzezania aby pokazać że są inni od pozostałych.”  (Tacyt, Dzieje, 5.2–5).

Słynny brytyjski historyk Edward Gibbon w swojej monumentalnej pracy The Decline and Fall of the Roman Empire (Rozpad i upadek Imperium Rzymskiego), (Lippincourt, Philadelphia, 1878, rozdz. 2, strona 4), omawiał żydowski szowinizm z czasów starożytnego Rzymu:

“Od czasów Nerona do Antoninusa Piusa, Żydzi pokazywali jak bardzo dosyć mają zwierzchnictwa Rzymu, poprzez ciągłe zamieszki i masakry. Ludzkość była w szoku na wieść o ciągu straszliwych zbrodni które popełnili w miastach Egiptu, Cyrii i Cyrenie, gdzie osiedlili się udając przyjaciół niczego nie przeczuwających mieszkańców. Korci nas by wznieść aplauz dla gwałtownych reakcji ze strony [rzymskich] legionów, wobec rasy fanatyków której tragiczne i ciemne przesądy najwyraźniej zamieniły ich w nieprzejednanych wrogów nie tylko władz Rzymu, ale całej ludzkości.”

Anty-żydowska literatura była bardzo powszechna w czasach rzymskich. Jedna z prac autorstwa Greka Apiona była tak popularna, że zromanizowany Żyd Józef Flawiusz (autor słynnej relacji żydowskiego powstania z 70 r.n.e.., zwanej Wojnami Żydowskimi) napisał nawet całą księgę w celu odparcia zarzutów Apiona.

Rzymski cesarz Tyberiusz oficjalnie wygnał Żydów z Rzymu w roku 19 n.e. Powrócili niedługo później, tylko po to by znów zostać wygnanymi w roku 49 n.e.

W roku 116 n.e. cesarz Trajan rozkazał zabić wszystkich Żydów w Mezopotamii, twierdząc że są źródłem bezustannych zamieszek w tym regionie.

Jeden z najsłynniejszych wschodnich cesarzy rzymskich Justynian (527–565 n.e.) przyjął politykę anty-żydowską która trzymała Żydów z dala od funkcji publicznych, karier wojskowych, oraz wszelkich wysokich stanowisk w jego rządzie.

Wszystkie opisane wydarzenia miały miejsce znacznie wcześniej niż przypuszczalna „konwersja Chazarów”, całe wieki wcześniej. Mimo to widzimy podobne wzorce zachowania, zarówno przed jak i po domniemanej infuzji Chazarów.

Logika nakazuje uznać że jeśli skład rasowy Żydów uległ znacznej zmianie po roku 700 n.e., to również ich wzorce zachowań powinny ulec zmianie.

To że takiej zmiany nie odnotowano, wspiera tylko tezę że nie było żadnej potężnej zmiany genetycznej wśród Żydów, tak jak wynikałoby to z teorii chazarskiej.

Dowody historyczno-logiczne jasno pokazują że nie było żadnej zmiany w szowinistycznym zachowaniu Żydów, od czasów starożytnego Rzymu aż do czasów współczesnych. Jeśli miała miejsce wielkich rozmiarów konwersja, jak twierdzi teoria chazarska, genetyczna ciągłość u Żydów powinna zostać przerwana, co z kolei powinno też zmienić znacząco ich charakter.

Część III: Powody dla których stworzono teorię chazarską

1. „Teoria chazarska” odwraca uwagę od najbardziej rasistowskich spośród Żydów, czyli sefardyjskich ekstremistów, sugerując że nie ma żadnego „żydowskiego problemu”,  jest tylko problem z Chazarami lub aszkenazyjczykami. 

Chazarska teoria zawodzi gdy zrozumie się że próbuje ona wyjaśnić jedynie pochodzenie „europejskich” Żydów Aszkenazi – a jednocześnie ignoruje Żydów sefardyjskich i Mizrahi, czyli prawie 40% wszystkich Żydów oraz większość mieszkańców syjonistycznego państwa Izrael.

Niedorzeczność tej sytuacji jest tym bardziej widoczna gdy zauważymy że Żydzi sefardyjscy są najbardziej religijnym i ortodoksyjnym elementem żydostwa. To oni najściślej przestrzegają praw Talmudu i Tory – tym samym są najbardziej nasiąknięci rasistowskim szowinizmem oraz nienawiścią do gojów, uczuciami kierującymi całym żydowskim zachowaniem.

W końcu to właśnie były główny rabin Żydów sefardyjskich w Izraelu ogłosił że goje są osłami, stworzonymi przez Boga tylko po to by mogły służyć Żydom, nie wspominając o innych jego rasistowskich komentarzach. Ten ultra-rasistowski Żyd, rabbi Josef, niedawno zmarł i wyprawiono mu największy pogrzeb w historii Izraela.

Skupiając się na fałszywej teorii o Chazarach, jej propagatorzy odwracają uwagę od dowodów w postaci historycznych zapisków zaświadczających że szowinistyczne zachowanie Żydów jest cechą wspólną zarówno u aszkenazyjskich jak i sefardyjskich ekstremistów.

Izrael używa testów DNA aby sprawdzić czy potencjalny imigrant przybywający do ich kraju jest Żydem.

Gdyby istniała duża różnica między Żydami aszkenazyjskimi a sefardyjskimi, jak podtrzymuje wersja o Chazarach, nie byłoby możliwe aby Izrael oddzielił na podstawie badań genetycznych Żydów prawdziwych od nieprawdziwych.

2. Teoria chazarska jest popularna wśród anty-syjonistów (ze złych powodów)

W przededniu II wojny światowej oraz powstania syjonistycznego Izraela, teoria chazarska zyskała popularność w kręgach anty-syjonistycznych.

Wyglądała ona na silny argument przeciwko syjonizmowi. Jeśli przywódcy syjonistyczni nie mieliby żadnych związków z historycznymi Żydami Bliskiego Wschodu, wtedy racjonalność roszczeń syjonistów wobec Palestyny byłaby znikoma.

Takie rozumowanie jest oczywiście wadliwe tak czy inaczej, ponieważ nie ma to naprawdę żadnego znaczenia czy współcześni Żydzi są spokrewnieni czy choćby częściowo spokrewnieni z Żydami którzy żyli na tej ziemi 2000 lat temu.

Niezależnie od przyczyny, nie ma moralnego usprawiedliwienia dla terrorystycznej operacji utworzenia państwa Izrael. Była to zbrodnia przeciw ludzkości, wyrzucić setki tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci z ich domów, terroryzować i zabijać tysiące z nich, tylko ze względu na twierdzenie że dalecy przodkowie najeźdzców podobno żyli tutaj tysiąclecia temu.

Jeśli rozwinąć tą „logikę” dalej, wtedy można by usprawiedliwić wysiedlenie z domów 99.9 % ludzi na całej planecie – ponieważ nie ma takiego regionu na świecie który nie byłby kiedyś najechany i zasiedlony przez nowy lud.

Aby wyjaśnić tą sprzeczność w rozumowaniu w jeszcze inny sposób: używając teorii chazarskiej jako dowodu na to że syjoniści nie mogą rościć sobie praw do Izraela ponieważ nie są prawdziwymi Żydami, anty-syjoniści twierdzą tak naprawdę że gdyby syjonisci potrafili udowodnić że jednak są Żydami, to wtedy uznano by ich prawo do roszczenia sobie ziem Palestyny. Pamiętajcie że większość Żydów w Izraelu to sefardyjczycy i Mizrahi, a nie aszkenazyjczycy.

Taka „logika”, jak widać powyżej, jest fałszywa.

3. Teoria chazarska jest częścią taktyki dla zamaskowania żydowskiego, nacjonalistycznego rasizmu

Chazarski argument jest nieodzownie związany z pytaniem – czy współcześni Żydzi to religia czy rasa.

Prominentni Żydzi od dawna nazywają Żydów rasą, również w dzisiejszych czasach.

Jeśli istniał jakiś prawdziwy lider światowego żydostwa w czasach przed II wojną światową, to był nim Nahum Goldman, prezydent organizacji syjonistycznej. Powiedział kiedyś:

“Żydzi są podzieleni na dwie kategorie, tych którzy przyznają że są rasą zachowaną przez tysiące lat historii, oraz tych którzy tak nie uważają. Tym drugim można postawić zarzut braku uczciwości.”

Nawet współczesny premier Izraela Benjamin Netanyahu, przemawiając przed tłumem Żydów z całego świata, odniósł się do „rasy żydowskiej”: „Gdyby Izrael nie powstał po II wojnie światowej, wtedy [sic] jestem pewien że rasa żydowska by nie przetrwała.” (Daily Pilot, Newport Beach/Costa Mesa, luty 28, 2000, pierwsza strona.)

Żydowscy przywódcy zawsze określali siebie jako coś więcej niż religia, jako ludzi o specyficznej genealogii i wyrażali supremacjonistyczną wiarę w to że Bóg wybrał ich spośród wszystkich innych.

Izrael jest żydowskim państwem religijnym, gdzie religia dyktuje to co najważniejsze. Rabini dyktują warunki dla najważniejszych spraw: imigracji, edukacji, mieszkalnictwa i małżeństw. Nieistotne jest czy ktoś wierzy w Boga czy nie – liczy się tylko to czy ktoś ma pochodzenie żydowskie.

Nie ma znaczenia czy żydowska matka była ateistką czy Haredim, czy jej prababka była religijna czy nie – liczy się tylko to co jest we krwi, a nie wiara w Boga.

O ironio, nie dzieje się tak tylko w Izraelu. Dotyczy to wszystkich synagog żydowskiej religii na całym świecie. Ateista? Nie ma problemu, skoro jesteś z naszego plemienia…

Taktyka w której judaizm przedstawia się tylko jak religię jest efektywną strategią obronną.

Za każdym razem kiedy ktoś skarży się na żydowską dominację w jakiejkolwiek instytucji (co jest możliwe dzięki faworyzowaniu swoich i odrzucaniu nieżydowskich rywali), żydowscy szowiniści mogą powiedzieć że są „religią” jakich wiele, a nie jakąś konkretną grupą etniczną.

Ludzie w Ameryce, Europie, całym świecie zachodnim, w większości popierają koncepcję wolności religijnej – tym samym zbijając krytykę żydowskich działań jako przejaw „religijnej bigoterii” i prześladowanie. „Przecież to tylko religia” twierdzą.

To jest taktyka żydowskich szowinistów: maskują żydowski rasizm za pomocą religijnego dogmatu, unikając przyznania się do etnicznego nacjonalizmu.

Doszedłem do wniosku że teoria chazarska jest jednym z elementów kontrolowanej opozycji jak zilustrowano to w „1984” Orwella, gdy Emmanuel Goldstein miał być w opozycji do Wielkiego Brata, lecz w rzeczywistości okazał się tylko częścią jego aparatu władzy.

Jakie to wygodne mówić że Żydzi nie są rasą, że nie są spokrewnieni ze sobą co daje im jedność i siłę potrzebną w konflikcie z innymi ludźmi.

Nikt nie może wyjaśnić potęgi syjonizmu chyba że zrozumie się żydowską jedność plemienną.

Żydowski trybalizm (rasizm) i faworytyzm połączone z dyskryminacją nie-Żydów prowadzą nieuchronnie do przejęcia władzy w prawie każdej instytucji.

Bez żydowskiego rasizmu syjonizm nie mógłby się rozwinąć, ponieważ to właśnie daje żydowskim ekstremistom ich niesamowite ekonomiczne, medialne i polityczne wpływy.

Chrześcijanie którzy propagują teorię chazarską nie powinni zapominać że Talmud jest prawdopodobnie najbardziej anty-Chrystusową literaturą jaka kiedykolwiek została stworzona. Talmud mówi że Jezus gotuje się w ludzkich ekstrementach – „na wieki”!

Talmud podobnie jak ewangelie opisuje żydowskie prześladowania które doprowadziły do ukrzyżowania Chrystusa, wszystko to setki lat przed domniemaną konwersją Chazarów! (…)

Proszę pamiętać że problem z którym mamy do czynienia nie jest problemem chazarskim, ale żydowskim, to problem ekstremalnego żydowskiego rasizmu i szowinizmu, który bez ustanku popycha nasz świat do wojen, nienawiści, tyranii i degradacji.

Z tego powodu nie wierzę już w teorię o Chazarach.

Każdego kto sprzeciwia się żydowskiemu rasizmowi i syjonizmowi uważam za sprzymierzeńca i brata w sprawie wyzwolenia Europejczyków i wszystkich innych ludzi na całej planecie od syjo-globalistycznego zagrożenia.

Szanuję każdego kto wciąż wierzy w teorię chazarską, lecz sam jednocześnie muszę podzielić się z innymi o tym co uważam za prawdę, ponieważ cała ta teoria ostatecznie czyni więcej zła niż dobra w naszej walce z żydowskim trybalizmem.

Na zakończenie podkreślmy że Żydzi sefardyjscy i Mizrahi nie są uważani za Chazarów, natomiast żyli w świecie śródziemnomorskim w czasach Chrystusa, jakieś 900 lat przed domniemaną konwersją Chazarów. To oni stali za ukrzyżowaniem Chrystusa, to oni byli przez Niego krytykowani. Część z ludzi którzy zdemaskowali Talmud oraz żydowską rolę odegraną w ukrzyżowaniu, teraz mówią nam że Żydzi to tak naprawdę Chazarowie! Ani jeden z Chazarów nie napisał choćby wersetu w złowrogim Talmudzie. Najważniejszym żydowskim rabinem w Izraelu jest główny rabin Żydów sefardyjskich, jak określił to Ovadia Josef. Josef był zatwardziałym anty-gojem, anty-Europejczykiem i anty-Palestyńczykiem. Gdy zmarł został uhonorowany jak żaden inny obywatel Izraela w historii – wyprawiono mu największy pogrzeb, gdzie hołd złożyli mu aszkenazyjczycy, sefardyjczycy i Mizrahi.

Chociaż pozostaje w przyjaźni i szanuję wszystkich którzy wierzą w teorię chazarską, tak długo jak walczą z żydowskim rasizmem, osobiscie nie będą już promował tego co uważam za całkowicie fałszywą ideę stworzoną przez komunistycznych Żydów, szukających sposobu na zmniejszenie naszego zrozumienia tego czym jest zagrożenie żydowskiego rasizmu oraz szowinizmu plemiennego.

Gdy ludzie ostrzegają nas przed Żydami Aszkenazi, wprowadza to niepotrzebne zamieszanie które nie ma swojego końca. Odwraca to uwagę od tego, że żydowski establiszment , czyli każda duża, zorganizowana instytucja żydowska, niezależnie od rodzaju Żydów ją tworzących – wszystkie one pracują na rzecz naszego zniszczenia.

David Duke

Źródło: http://davidduke.com/rethinking-khazar-theory/

tłum. Radtrap

Źródło polskie: https://radtrap.wordpress.com