Władysław Kupisiewicz – „Dlaczego Agnieszka a nie Inez?” – Warszawa 1991
NAZWY POSPOLITE A NAZWY WŁASNE (str. 7- 9).
Całe bogactwo wyrazowe danego języka podzielić możemy na dwie grupy.
Jedną z nich stanowią nazwy pospolite, np. kamień, dom, las, wilk, chłopiec, ciemność,
a drugą nazwy własne – Warszawa, Jelenia Góra, Wisła, Giewont, Żeromski, Agnieszka itp.(7)
Różnica między grupami tych nazw polega na tym, że nazwy pospolite (appellativa) odnoszą się do rzeczy, osób, zwierząt, pojęć, czyli do desygnatów. Są ich znakami. Wyraz kamień oznacza nie tylko konkretny kamień, np. wydobyty z morza czy kamień kopalny, ale wszystkie kamienie, kamienie całego zbioru istniejące na świece. Nazwy pospolite mają więc szeroki zakres znaczeniowy..Pełni funkcje charakteryzującą.(7-8)
Nazwy własne (nomina propria) natomiast mają tylko znaczenie jednostkowe. Każda nazwa własne odnosi się do jednostkowego miejsca, obiektu, osoby itp., nazywa jedno konkretne miejsce, obiekt, osobę itp. Nazwa własne na pełni funkcji charakteryzującej, lecz identyfikującą, odróżniającą, ponieważ z ogólnego tła rzeczywistości wyróżnia, wyodrębnia coś jednostkowego i to coś identyfikuje. Nazwa a Kraków nie jest zespołem określonych cech, a jedynie wyróżnia dane miasto spośród innych, identyfikuje je. Zdarza się, że niekiedy te same nazwy własne odnoszą się ko kilku desygnatów, np. imię Agnieszka w danej szkole może oznaczać kilka dziewcząt. Jednak imię to nie traci jednostkowego znaczenia i funkcji wyróżniania, identyfikowania. (8)
Nauka zajmująca się nazwami pospolitymi, słownictwem danego języka, jego klasyfikacją i opisem nazywamy leksykologia. Badaniem zaś i opisem nazw własnych zajmuje się inne dziedzina językoznawstwa – onomastyka (gr. onoma - nazwa, imię). (8)
W zakresie onomastyki wyróżniamy m.in. następujące działy:
Topomomastykę, czyli toponimię (gr. topos – miejsce). Jest to nauka o nazwach miejscowych – toponimach, nazwach wodnych – hydronimach, nazwach Gorskich – oronimach i nazwach miejscowych (nazwy ulic, placów, parków itp.) – urbanonimiach;
Etnonimię (gr. ethos – lud) – naukę o nazwach plemion, części świata, krajów, państw itp.;
Antropomastykę inaczej antroponimię (gr. Atropos – człowiek) – naukę o nazwach osobowych, o imionach, nazwiskach, przezwiskach, przydomkach itp.;
Zoonimię – naukę o nazwach własnych zwierząt, np. koni, krów, kotów, psów itp. (8-9)
POCHODZENIE IMION (str.10-13).
Imię definiowane jako „miano osobiste nadawane noworodkowi i pozostające jako miano nie rodowe od zarania historii ludzkości, we wszystkich społecznościach świata spełniało funkcję indywidualnego oznaczania osób. Za pomocą imienia identyfikowano danego osobnika rodziny, rodu, ple mianie itp. Było to koniecznością wynikająca ze współżycia w gromadzie, w określonej społeczności. (10)
Indianie północnoamerykańscy na przykład nadawali imiona będące odbiciem pewnych cech nosicieli imion, cech fizyczno -psychicznych (odwagi, męstwa, brutalności), stąd nazwy: Jastrzębi Pazur, Sokole Oko, Głodny Wilk, bądź też nadawali imiona nawiązujące do codziennych prostych zjawisk jak: Pierwsza Chmurka, Pod Chmurką, Zorza. (10)
Murzyni afrykańscy często przy nadawaniu imienia brali pod uwagę czas, kiedy dziecko przyszło na świat, stąd imiona: Dża-ngar (chłopiec, który urodził się w niedzielę), Dża-taga (chłopiec urodzony w porze deszczowej), Po-sybo (dziewczynka urodzona w sobotę). (11)
Imiona chińskie. Imiona te nawiązują do świata przyrody, tworzone są od nazw ptaków, kwiatów, drzew, zjawisk przyrody, np. Shan-Ying (m. górski orzeł), Shan-Diao (m. sęp), Hai-Hau (ż. morski kwiat). Często tworzone są ze względu na miejsce urodzenia dziecka, np. Jing-Sheng ( m. urodzony w Pekinie), Cun-Sheng (m. urodzony na wsi), wreszcie imiona odzwierciedlają cechy charakteru lub zawierające konkretne życzenia, np. Zhiyong (m. dzielność, ambicja), Jiao (ż. Piękność). (11)
Z podobnym imiennictwem spotykamy się w Japonii, np. Sizuko (dziecko ciche), Saciko (dziecko szcześcliwe), Czio-czio-san (pani motyl). (11)
Starożytni Rzymianie mieli bardziej rozbudową nomenklaturę osobową, nazwania służące do wyróżniania i identyfikowania osób zawierały trzy, a niekiedy cztery elementy, a mianowicie: praenomen (przed imię, nasze imię chrzęstne), nomen (nasze nazwisko), ad nomen (przydomek) i cognomen (przydomek dodawany do nazwy rodowej) np. Marcus Tullius Cicero albo Publius Cornelius Scopio Africanus. Dzieci swoje nazywali Rzymianie często tylko liczebnikiem porządkowym, tworząc imiona Primus, Secundus, Tertius itp. (12)
Starożytni Grecy poprzestali na jednoelementowym nazwaniu, ale starali się o to by Danę imię miało jak najbardziej nobliwy charakter, np. Sofokles (sławny z mądrości). (12)
Podobne sposoby tworzenia imion obserwujemy i w językach słowiańskich. Tu także wyrazy pospolite, czyli słownictwo pospolite, jest źródłem i podstawą tego typu nazw własnych, które wykształciły się ze znaczeń nazw pospolitych. Przykłady takich imion: Lis, Kruk, Niedźwiedź, Białek, Gęba. Przykłady imion złożonych: Bolesław, Mirosława, spełniały one role dzisiejszych imion i nazwisk. (12-13)
IMIONA PRSAŁOWIAŃSKIE, PRZEDCHRZEŚCIJAŃSKIE (str.14-19).
Bulla gnieźnieńska papieża Innocenta II z roku 1136. Zawiera w tekście łacińskim ponad 400 nazw polskich, osobowych i miejscowych…. Na podstawie różnych zabytków, a przede wszystkim Bulli gnieźnieńskiej oraz materiału porównawczego innosłowiańskiego, możemy zrekonstruować najdawniejszy system imion. (14)
I. Znaczna część tych imion wyrasta ze świata przyrody. Obserwacja zwierząt, roślin, najbliższej okolicy sprawiła, że liczne nazwy zostały przeniesione na ludzi. Nazwy te stały się imionami: Przykłady imion nawiązujące do:
Świata zwierząt: Baran, Chrobak(robak), Gąska, Żuk.
Świata roślin: Cis, Dębek, Jawor, Sad, Kwiatek.
Okolicy: Jezior, Młoka (miejsce podmokłe, łąka), Gorka (górka). (15)
II. Duża grupę imion stanowią imiona uzewnętrzniające jakieś fizyczne cechy, czasem ułomności, kalectwo, bądź też cechy wewnętrzne, psychiczne. Są to imiona charakteryzujące, często typu przezwiskowego.
Odbijające cechy fizyczne, zewnętrzne: Nosek, Oczko, Jęzor, Pysk, Ząb, Goły.
Odbijające cechy psychiczne, wewnętrzne: Cichy, Krot (łagodny), Smętek, Matuł (głupawy). (15)
III. Istniały jeszcze imiona złożone, dwuczłonowe, będące świadectwem już troszkę wyższego poziomu kultury. Nie były to imiona charakteryzujące, ale zwierały jakieś życzenie, błogosławieństwo, wróżbę, które miały być udziałem nosiciela imienia. Były to imiona tzw. życzące, inaczej wróżebne. jest to wynikiem czyli świadectwem wiary ludzi w magiczność słów, a w tym wypadku imion. Wierzono, że nosiciel danego imienia będzie spełniał życzenie zawarte w treści imienia czy też będzie doznawał jego skutku. Np. Bogumił „oby miłował Boga” czy „oby był miły Bogu” (16)
Treść znacznej części imion złożonych, na ogół czytelna i przejrzysta, wyrażała życzenia rodziców, jakie w przyszłości miały się spełnić albo jakie dziecko powinno spełnić, życzenia dotyczące opieki bogów, sławy, wielkich czynów w czasie wojny i pokoju, pewnych cech charakteru. Np. Boguchwał, Chwalibóg, Bolesław, Więcesław, Sulisław..
Są wśród imion złożonych takie, które zaliczymy do grupy imion rodzinnych. Do takich zaliczyć trzeba: Biezdziad, Biezstryj, Biezuj, czyli ‘nie mający dziadka, stryja, wuja’, biez ‘bez’. Tu także należą: Bratumił, Bratumiła, Dziadkumila, Miłobrat.. uczucia rodziców do dziecka uzewnętrzniają imiona Bożydar (dar Boga) oraz imiona imiesłowowe – Chocian (chciany, pożądany), Kochan, Milowan. (16-17)
Tworzono imiona przez odwrócenie członów w starym imieniu złożonym: Borzywoj i Wojbor, Boguchwał i Chwalibóg.(17)
Imiona żeńskie najczęściej tworzono od męskich za pomocą –a dodawanego do imienia męskiego (zwierającego w drugim członie –mił, -sław, -mir) np. Bogumiła, Chwalisława, Mirosława. Sławomira. Sporadyczne są imiona dwuczłonowe tylko żeńskie typu: Boguwola. Częściej używano imion prostych, opartych na słownictwie pospolitym np. Sobota, Dziewula, Śniegula, Czarnucha.(17)
Imiona złożone były używane w tej postaci najczęściej oficjalnie, w codziennym życiu zaś uległy różnym skróceniom i zdrobnieniom. (17) Sulisław i Sulimir stały się podstawą takich imion jak: Sulech, Sulej, Sulen, Sulik, Sulim, Sulisz, SuŁ, Sulek, Sułko, Sułoch, Sułuj. (18)
Imiona patronimiczne, czyli odojcowieskie. Tworozno je przyrostkami –ic, -yc (później przekształcone w –icz, -ycz) np. Golic od Goły, Latonic od Laton, Przybysławic od Przybysław, Sulisławic od Sulisław oraz –owic, - ewic (późniejsze –owicz, -ewicz) np. Dnieprowicz od Dniepr, Kurowic od Kur, Sułkowic od Sułek, Dobieszewic od Dobiech. Te nazwy patronimiczne przeszly z czasem do kategori nazwisk.(18)
Najstarsze imiona prasłowiańskie były jeszcze żywe w Polsce w czasach wczesnochrześcijańskich, z czasem jednak zaginęły albo przeszły do nieco później kształtującej się kategorii nazwisk. Nieliczna ich częśc przetrwala napór imion chrześcijańskich i ostała się w imiennictwie polskim dzisiejszym. Są to np. następujące imiona: Bogumil, Bogusław, Bolesław, Borysław, Bronisław, Czesław, Dobiesław, Jarosław, Kazimierz, Leszek, Lech, Lechosław, Mieczysław, Mirosław, Przemysław, Radosław, Sławomir, Sobiesław, Stanisław, Wiesław, Władysław, Włodzimierz, Zbigniew, Zdzisław oraz odpowiednie formy żeńskie. (19)
IMIONA CHRZEŚCIJAŃSKIE (str.20-22).
Ważnym faktem historycznym dla Polski było przyjęcie przez Mieszka I i naród polski w 966 roku chrześcijaństwa. … Sposoby i prawo nadawanie imion w czasach przedchrześcijańskich nie są nam dostatecznie znane. Zapewne nadali imiona swoim dzieciom rodzice, być może praw to przysługiwało także patriarchom rodów a może i przygodnym, dostojnym gościom. Wiązał się to z obrzędem postrzyżyn, a nadawane imiona miały charakter wróżebnym życzący. Z przyjęciem przez Polsce chrześcijaństwa sposób ten uległ zmianie. Postrzyżyny zastąpiono sakramentem chrztu, wraz z którym dziecko otrzymywało imię (lub imiona), najczęściej jakichś męczenników, świętych, którzy stawali się patronami, i ich opiece polecano ochrzczonego. Nadawano wówczas imiona nowe, obce, nie znane dotychczas. Początkowo imiona chrześcijańskie współistniały z pogańskimi. Od XIII wieku imiona te zaczynają się upowszechniać, zdobywać przewagę, a w wieku XVI można mówić już o ich dominacji. (20-21)
Źródła imion nowych, obcych były różne. Jednym z nich był Biblia, skąd przejęto cały szereg imion staro- i nowotestamentowych. Są to imiona hebrajskie, arabskie, aramejskie, np. Abel, Adam, Ananiasz, Bartłomiej, Bartosz, Dawid, Eliasz, Jakub, Jan, Jeremi, Jonatan, Józef, Łazarz, Maciej, Mateusz, Michał, Natan, Szymon, Symeon, Tadeusz, Tomasz, Zachariasz, z imion żeńskich: Anna, Elżbiet, Ewa, Izabela, Judyta, Magdalena, Maria, Marta, Rachela, Rebaka, Ruta, Salomea, Sara, Tamara, Zuzanna.(21)
Do imion hebrajskich należą te, które w swym składzie zawierają cząstkę El oznaczająca ‘Bóg, Pan’, np. Ariel (lew boży albo ogień boży), Daniel (Bóg osądził, Bóg jest sędzią), Emanuel (Bóg jest z nami), Gabriel (człowiek boży), Michał (któż jest jak Bóg, Bogu podobny), Rafał (Bóg go uzdrowił, Bóg strzeże), Eliasz (Pan mój wielki, jest moim Bogiem), Elizeusz(komu Bóg jest zbawieniem), Elżbieta (Bóg jest moją przysięgą). (22)
ZAPOŻYCZENIA OBCE (str. 23-26).
Oprócz imion biblijnych duża liczbę stanowią inne imiona zapożyczone. Duży wpływ maja języki klasyczne – greka i łacina, z języków nowożytnych – języki germańskie, zwłaszcza język niemiecki.
Zapożyczenia greckie (23-24)
Aleksander, Aleksy, Ambroży, Anatol, Andrzej, Arkadiusz, Barbara, Bazyli, Cyprian, Dorota, Eugeniusz, Eulalia, Filip, Grzegorz, Halina, Helena, Heliodor, Hieronim, Hipolit, Irena, Jacek, Jerzy, Jolanta, Katarzyna, Krzysztof, Leon, Małgorzata, Mikołaj, Miron, Monika, Pankracy, Piotr, Stefan, Teodor, Teofil, Teresa, Weronika, Zenon, Zofia itp.
Zapożyczenia łacińskie (24-25)
Adrian, Albin, Antoni, Aniela, August, Augustyn, Balbina, Beata, Benedykt, Cecylia, Cezar, Cezary, Dominika, Felicjan, Franciszek, Honorata, Ignacy, Julian, Juliusz, Julia, Justyna, Kajetan, Kamil, Klara, Klemens, Konstanty, Konstantyna, Kornel, Lidia, Lucjan, Lucjusz, Łukasz, Maksymilian, Marcin, Marek, Mariusz, Paulina, Paweł, Regina, Renata, Roman, Sabina, Sebastian, Sylwester, Urszula, Walenty, Walerian, Wiktor, Wincenty itp.
Zapożyczenia germańskie (25)
Albert, Bernard, Edmund, Edward, Edyta, Ernest, Ferdynand, Fryderyk, Gertruda, Henryk, Irmina, Jadwiga, Karol, Kinga, Konrad, Leopold, Ludwik, Malwina, Norbert, Otylia, Robert, Ryszard, Waldemar, Wilhelm, Zygfryd, Zygmund.
Zapożyczenia romańskie (25-26)
francuskie: Abelard, Alojzy Arleta, Armand, Benon, Bernadeta, Luiza, Mariola, Symona, Tristan, Żaklina, Żaneta.
hiszpańskie: Benita, Blanka, Elwira, Gaspar, Kasawery, Ramona.
włoskie: Benwenut, Bianka, Karyna, Mirela, Napoleon, Zyta.
Inne zapożyczenia (26)
Celtyckie: Alan, Artur, Brygida, Donald, Ewelina, Kilian, Kiliana.
Litewskie: Biruta, Danuta, Gedymin, Grażyna, Kiejstus, Olgierd, Witold, Witołd.
Węgierskie: Armin, Ilona, Sandra.
TRADYCJA I MODA W NADAWANIU IMION (str.27-33).
Popularność i powszechność pewnych imion maleje, niknie ich powodzenie i wzięcie i powoli imiona te przechodzą w stan zapomnienia, ustępują niejako miejsce imionom, które wydają się być ładniejsze i modniejsze. (27)
Po przyjęciu przez Polskę chrześcijaństwa, po okresie współistnienia imion pogańskich i chrześcijańskich te drugie począwszy już od XIII wieku, stają się coraz powszechniejsze i modniejsze, by w XVI i XVII wieku cieszyć się pełnym powodzeniem. Są to imiona staro- i nowotestamentowe oraz imiona świętych. Upowszechnił je Kościół. nadawano je przez szacunek dla osób biblijnych i w wyniku kultu świętych, w przekonaniu, że ci właśnie świeci jako patroni wezmą w szczególniejsza opiekę nosicieli ich imion.(27-28)
Równocześnie z chrześcijaństwem pojawiają się w Polsce od wczesnego średniowiecza imiona obce, zwłaszcza niemiecki: Albert, Fryderyk, Henryk, Herman, Karol, Konrad, Robert, Zygmund, Adelajda, Gertruda, Jadwiga. (28)
Z rodzimych, słowiańskich stawały się popularne, a więc i modne – np. w XVII wieku i ostały w kalendarzu katolickim, np. Bronisław, Bolesław, Czesław, Jarosław, Kazimierz, Przemysław, Stanisław, Wacław, Władysław, Wojciech, Zbigniew itp. (28)
Niekiedy czynnikiem sprawczym w upowszechnianiu jakiegoś imienia były tradycje rodu lub rodziny. I tak Zamoyscy – jak pisze Bystroń – często swoim potomkom płci męskiej nawali imiona Jan i Tomasz. Radziwiłłowie natomiast przestrzegali, by najstarszy syn w rodzinie nosił imię Mikołaj. O tym zwyczaju pisze Adam Mickiewicz panującym w zaścianku Dobrzyńskich „Syn Macieja zawżdy zwał się Bartłomiejem, A znów Bartłomieja syn zwał się Maciejem. Kobiety wszystkie chrzczono Kachny lub Maryny.” 928)
Jeszcze dziś w środowiskach wiejskich i miejskich spotykamy tradycje wywodzące się z dawnych czasów. Tu właśnie nierzadko spotkać się możemy z faktem, ze pierwszy syn w rodzinie otrzymuje imię ojca, a pierwsza córka – matki. Czasem pierworodni otrzymują imiona po dziadkach, rodzicach, a nawet po znajomych. Często pewne imiona powtarzają się w każdym pokoleniu.(29)
Istnieją tez wypadki nadawania imion przyniesionych, tzn. dziecko otrzymuje imię tego świętego, w którego dniu się urodziło. Czasem jest to imię z dni najbliższych, sąsiednich, jeśli się okaże, że patron z dnia urodzenia dziecka jest mało znanym, a jego imię mało atrakcyjne. (29)
Bardzo często literatura piękna wpływała na wybór imion i przyczyniała się do tego, że te imiona stawały się modne. .. Mickiewiczowi zawdzięczają swoje powodzenie Grażyna, Aldona i Konrad. Brodziński wskrzesił i upowszechnił Wiesława, Moniuszko – Halinę, a Sienkiewicz jest sprawcą popularności Danuty, Zbigniewa, Aleksandry, Barbary, Andrzeja i innych. J.I. Kraszewski zaważył ponoć na popularyzację imion słowiańskich, on też wprowadził litewskiego Witolda, którego popularność ugruntowała później Orzeszkowa ( w Nad Niemnem). Warto także wspomnieć Waldemara, któremu żywot ułatwiła H. Mniszkówna (Trędowata, Ordynat Michorowski). (30)
W poszukiwaniu inspiracji imienniczej sięgano także do źródeł obcych, do literatury europejskiej, z której wywodzą się: Laura (bohaterka sonetów Petrarki, późniejsza postać z sielanki Laura i Filon F. Karpińskiego i z Kordiana J. Słowackiego), Klementyna (postać z romansu Richardsona), Malwina (z Pieśni Osjana J. Macphersona, wprowadzona to literatury polskiej przez M. Wirtemberską Malwina, czyli domyślność serca), Ryszard (imię spopularyzowane przez W. Scotta w powieści Ivanhoe). Imieniem literackim jest także Telimena (Pan Tadeusz). (30)
W ostatnich piętnastu latach, jak wynika z danych Komisji Kultury Języka Komitetu Językoznawstwa PAN, wprowadzono na wniosek rodziców do Wykazu imion używanych w Polsce kilkadziesiąt tego typu imion. Są to w dużej części imiona klasyczne
Pisarzy rzymskich – Horacy
Bohaterów dział klasycznych – Achilles, Antygona, Elektra, Eneasz, Hektor, Ismena, Odys, Odyseusz
Imiona bohaterów europejskiej literatury średniowiecznej – Beatrycza, Izolda, Tristan
Imiona postaci nowszej literatury polskiej i obcej – Balladyna, Fantazy, Kordian, Jurand, Ulana, Biruta, Timur
Imiona bohaterów filmowych i telewizyjnych – Izaura, Samanta, Telesfor. (30-31)
Obok imion bohaterów literackich, filmowych wywierały wpływ na wyobraźnie ludzi imiona postaci historycznych, ludzi sławnych lub tych, którzy się czymś w społeczeństwie wyróżnili. W czasach średniowiecznych – jak wynika z relacji J.S. Bystronia – wśród panujących polskich modne było imię Otton (na pamiątkę cesarzów Ottonów). Kiedy zaginęły tradycje imion rodowych, zapanowała większa dowolność w wyborze i nadaniu imion, upowszechniły się w XVII wieku: Zygmunt, Władysław, Kazimierz, Jan – imiona panujących polskich. (31)
W XVIII wieku modne było imię August. W okresie rozbiorów do popularności Tadeusza przyczynił się Kościuszko, a Józefa- książę Józef Poniatowski, później marszałek Piłsudski. Z przykładów ostatnich lat podać można fakt upowszechnienia się imion Jan, Paweł oraz Ronald. (32)
PODSTAWY PRAWNE I KRYTERIA NADAWNAI IMION
Imiona wybrane z Wykazu imion używanych w Polsce (znajdującego się w każdym Urzędzie Stanu Cywilnego), który to wykaz opracowany został przez Józefa Bubaka pod auspicjami Komisji, przez nią przedyskutowany i zatwierdzony – nie podlegają dyskusji. Natomiast każda nowa propozycja imienia (Wykaz jest bowiem zbiorem otwartym) jest przez Komisję opiniowana i akceptowana lub nie. (35)
Wymienione dokumenty prawne podają, że kierownik USC może odmówić wpisania do aktu imienia ośmieszającego lub nieprzyzwoitego albo więcej niż dwóch imion oraz gdy osoba zgłaszająca urodzenie podała jako imię wyraz nie mający zwyczajowo znaczenia imienia lub jakiegoś symbolu, no i wreszcie niedopuszczalne jest nadanie imion zdrobniałych. (35)
Treści negatywne nasuwa dziś imię Alfons, które się zapelatywizowało, czyli stało się wyrazem pospolitym i oznacza tyle co ‘stręczyciel nierządu’. Znacznie ujemne ma także wyraz Kurtyzana ‘prostytutka’, który jako imię chciał nadać swej córce pewniej ojciec (nieświadomy znaczenia), a wybór tego tak motywował – „imię to spodobało nas się z żoną, bo ono tak ładnie brzmi”. (35)
Niektóre imiona nalezą do ośmieszających. Za takie uznaje się wyrazy nie mające charakteru imion, np. Berberys (nazwa rośliny), Poziomka, Wiosna, ośmieszające są także Belzebub, Lucyfer itp. (35)
Zakazywanie nadawanie imion zdrobniałych ma na celu zapobieżenie pomnażaniu różnych postaci tego samego imienia. Nie ma więc w użyciu oficjalnym takich form jak: Anka, Hanka, Zbyszko…. Nie są zdrobnieniami imiona Leszek i Nina… (36)
W dawniejszej Polsce wśród arystokracji liczba imion nadawanych jednemu dziecku dochodziła do kilkunastu. Nadawanie dziecku więcej niż jednego imienia wśród chłopów wiązało się z przekonaniem, że większa liczba patronów świętych zapewni dziecku lepszą opiekę. (36)
Przepisy te ująć można w następujące punkty:
1.Komisja nie akceptuje imion, które pod względem fonetycznym nie odpowiadają systemowi języka polskiego, zawierając bowiem w tym względzie obce elementy fonetyczne. Obce językowi są więc takie grupy głoskowe jak –ti-, -di-, -ri-, -zi- (występują one w języku polskim w wyrazach obcych)… (37)
2. Obca dla ortografii polskiej jest pisownia łączna dwu imion, np. Annamaria, Mariateresa lub z myślnikiem Anna-Maria, Maria-Teresa. Taka pisownia możliwa jest w językach germańskich.. Również nie znajduje aprobaty snobistyczna pisownia imion w postaci obcej, np. Alexander, Xawery (X oddajemy przez ks), Victoria, Marco, Susana lub Sussanna itp. tym bardziej że te imiona mają już w języku polskim od wieków ustalona pisownię. (38)
3. Pisownie podwojonych liter pozostawia się w imionach z dawien dawna to podwojenie mających, ustabilizowanych tradycją, np. Achilles, Anna, Apollo, Emma, Hanna, Innocenty, Joanna, Julianna, Marianna, Otto, Zuzanna, natomiast w pozostałych wypadkach ustala się pisownię jednolitą, np. Adriana, Arleta, Bożena, Izabela, Emanuel, Julita, Liliana, Lucyna, Marzena, Mirabela, Mirela, Petronela, Wioleta, Żaneta. .. Nie dopuszcza się także przeciwnych sytuacji, pisowni Ana, Hana, Joana, Ema itp. (38)
4. Nie otrzymują akceptacji Komisji imiona żeńskie zakończone na spółgłoskę, np. Dagmar, Damaris, Doris, Ines, Inez, Karin, Mercedes, Rut, Thais…. niektóre z nich mają już postaci spolszczone np. Dagmara, Ingryda, Karyna, Ruta… .Nie zaleca się także (ze względu na nieodmienność) imion typu: Beatrycze, Kasjone, Noemi itp. (38-39)
5. Nie ma w języku polskim zwyczaju, by dzisiejsze nazwy pospolite lub od nich utworzone wyrazy pełniły funkcję imion… Anioł, Jutrzenka, Śnieżka, Wiosna, Berberys, Jaśmina, Poziomka, Jarzębina… w Wykazie imion istnieje kilka takich, od których odwołują się dość często rodzice pragnący swym dzieciom nadać jako imiona nazwy kwiatów. ..Hiacynt, Hortensja, Jagoda, Kalina, Lilia, Malina, Narcyz, Róża…. (39)
6. ..nieosobowych nazw własnych (proponowanych jako imiona) i form od nich pochodnych. Z tych więc względów nie uzyskały aprobaty Komisji imiona: Annapurna ( jest to szczyt w Himalajach), Purna i Solidariusz(…urobionego od nazwy związku Solidarność..). (40 )
7. Nie uzyskują aprobaty imiona męskie zdrobniale: Bolko, Marko, Zbyszko, Janko wobec istniejących form oficjalnych Bolesław, Marek, Zbigniew i Jan. Wyjątek stanowi imię Mieszko… (40-41)
8. Maria… Imię to może być nadawania jako drugie imię dzieciom płci męskiej, np. Andrzej Maria, Stanisław Maria, Zygmunt Maria itp. Jest to zwyczaj Kościoła mariawitów… Nie dopuszcza się natomiast nadawanie, jako drugiego, innego imienia żeńskiego. (41)
9. Komisja ustosunkowuje się negatywnie od imion w obcej postaci, czyli to fonetycznej czy morfologicznej, zwłaszcza wtedy, gdy w języku polskim te imiona są już zadomowione w innej postaci. Nie uzyskały więc aprobaty takie imiona jak: Andreas, Julietta, Margita, Martha, Michael, Nicole, Rafael, skoro są: Andrzej, Julia, Małgorzata, Marta, Michał, Rafał. Obcą postac imienia uwzględnia się wtedy, kiedy choć jedno z rodziców wykaże się obcym pochodzeniem. (41 )
10. Nie uzyskują wreszcie aprobaty imiona sztuczne, będące często samorodna twórczością rodziców. Tu wymienić trzeba hybrydalne Miłavita utworzone na wzór imion słowiańskich, Ranosław i Rusanka, mało przejrzysta znaczeniowo Rozwita oraz imię będące kontaminacją imion rodziców Grażjul (z Grażyna i Julian). (42)