Dead Can Dance[edytuj]

Dead Can Dance
Dead Can Dance podczas koncertu w 2005 roku.
Pochodzenie	Melbourne
Gatunek	dream pop^[1] new age^[1] rock alternatywny^[1] pop alternatywny^[1] indie rock^[1] world music dark wave, gothic
Aktywność	1981–1998, 2005, od 2011
Wytwórnia płytowa	4AD, PIAS
Obecni członkowie
Lisa Gerrard Brendan Perry
Byli członkowie
Simon Monroe Paul Erikson Peter Ulrich
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Dead Can Dance – brytyjsko-australijska grupa muzyczna prezentująca alternatywne spojrzenie na world music, z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent. Powstała w 1981 r. w Melbourne z inicjatywy Brytyjczyka Brendana Perry'ego, do którego wkrótce dołączyła Australijka Lisa Gerrard^[2]. Zespół rozwiązano w1998 roku, w 2005 reaktywowany, jednak po trasie koncertowej zaprzestał działalności. W maju 2011 roku zespół zapowiedział nową, światową trasę koncertową na 2012 rok oraz prace nad nowym albumem^[3].

Spis treści

  [ukryj] 

• 1 Historia

• 2 Dyskografia

• 3 Przypisy

• 4 Linki zewnętrzne

Historia[edytuj | edytuj kod]

Choć Dead Can Dance uformowali się w 1981 roku w Melbourne, to rok później – zdegustowani wąskimi horyzontami tamtejszej sceny muzycznej – przenieśli się doLondynu. Tam w ciągu roku podpisali kontrakt z jedną z najsławniejszych wytwórni muzyki alternatywnej – 4AD. Gdy właściciel firmy – Ivo Watts-Russell – usłyszał nagranie demo grupy i powiedział: Najsilniejszym wrażeniem było poczucie czegoś wyjątkowo oryginalnego., zwrócił także uwagę na niezwykły głos Lisy. W roku 1983 Dead Can Dance nagrali sesję dla Johna Peela, a niedługo później światło dzienne ujrzał ich pierwszy album zatytułowany po prostu Dead Can Dance – kolekcja utworów z lat wcześniejszych. Nie okazał się on wielkim sukcesem, podobno głównie przez problemy z dźwiękiem.

Dużo większym sukcesem można nazwać ich drugi album Spleen and Ideal – choćby dlatego, że znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów muzyki niezależnej. Od tego momentu Brendan i Lisa bardziej odważnie eksperymentowali z nowymi instrumentami i formami. Wyruszyli także w trasę koncertową.

Tak naprawdę właścicielowi 4AD najbardziej spodobał się dopiero trzeci krążek Dead Can Dance – Within the Realm of a Dying Sun, na którym Lisa i Brendan współpracowali z producentem Johnem Riversem. To brzmiało jak nic dotąd – wspomina Ivo.

Sukces ten sprawił, iż DCD jeszcze chętniej czerpali inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich czy w ogóle z muzyki dawnej. Nie trzeba było długo czekać na propozycję nagrania czy użyczenia istniejących utworów na potrzebysoundtracków filmowych . El Nino De La Luna (Moonchild) z 1988 roku był pierwszym filmem, dla którego duet nagrał ścieżkę i jednocześnie okazją do debiutu aktorskiego Lisy Gerrard. A w 1989 ich muzyka zilustrowała film Rona Fricke Baraka.

Fani długo czekać musieli na pierwsze koncertowe wydawnictwo grupy. Dopiero w 1993 roku ukazał się album Toward the Within z zapisem ich występu live.

Ostatnim wspólnym albumem Dead Can Dance był Anastasis z 2012 roku.

Zespół odwiedził Polskę, dając koncert w Warszawskiej Sali Kongresowej. Na rok 2013 zapowiedziane są trzy kolejne koncerty w Polsce.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

• Dead Can Dance (1984)

• Garden of the Arcane Delights (1984)

• Spleen and Ideal (1985)

• Within the Realm of a Dying Sun (1987)

• The Serpent's Egg (1988)

• Aion (1990)

• A Passage in Time (1991, kompilacja)

• Into the Labyrinth (1993)

• Toward the Within (1994)

• Spiritchaser (1996)

• Dead Can Dance (1981-1998) (2001, Box Set)

• Wake: The Best Of Dead Can Dance (2003, kompilacja)

• Anastasis (2012)

• In Concert (2013)