Daniel : Dama, dama. Rząd parzystokopytne, rodzina jeleniowate. Zwierzyna gruba, płowa. Pochodzi z Azji Mniejszej, skąd sprowadzony został przez Rzymian w obszar śródziemnomorski. W Polsce został introdukowany w XVII w. (Początkowo jako zwierzę parkowe). Przyjmuje się, że przed poprzednim zlodowaceniem daniele występowały w całej Europie. Całkowitą liczebność wolno żyjących danieli w Polsce w 2007 r. szacowano na około 15 400, a zatem niemal trzy razy więcej niż w 1990 r. (GUS 2007), w 2008r – 17 830 osobników. Daniel hodowany jest również w sztucznych hodowlach. Morfologia: Osiąga 130 – 140 (150) cm długości. Wysokość w kłębie do 80 – 90 (105) cm. Masa: łania – ok 30 – 50 (90) kg, byka – ok 50 – 80 (120) kg . Żyją do 25 lat. Szata jest rudobrązowa z charakterystycznymi białymi plamami na grzbiecie i ciemną pręgą. Często występują formy melanistyczna i leucystyczna. Okres godowy - bekowisko – X/XI. Samiec gromadzi wokół siebie kilka łań, a cielęta i młode byczki w tym czasie tworzą oddzielne chmary. Krycie łań odbywa się w tzw. rujowiskach= ( kołyskach) – wykopanych przez samca wgłębieniach. Łania cieli się w VI i rodzi 1 – 2 (3) młode. Młode po urodzeniu przebywają wraz z matką i ssą tylko mleko matki przez 3-4 tygodnie, potem przechodzą na pokarm stały ale dalej ssą mleko aż do XII. Dojrzałość płciową osiągają po 2 latach. Łania daniela, podobnie jak łania jelenia, zjada łożysko porodowe, aby nie pozostawiać śladów swojej obecności ze względu na bezpieczeństwo cielaka. Żyją w chmarach (łanie, cielęta i młode byczki). Mniejsze znaczenie licówki. Starsze samce żyją samotnie lub w niewielkich grupach (2-3 osobniki) . Pod koniec lata łączą się z grupami samic. Daniel biega niezbyt szybko i w ruchach przypomina kozę domową – w ucieczce odbija się jednocześnie czterema badylami, podskakując i unosząc do góry kwiat. Często wznosi się na tylnych badylach, przyjmując prawie pionowa pozycję ( ogryzanie drzew). Poroże szersze, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Największe poroża 6–10 letnich danieli osiągają 5–7 kg masy.

Brak nadoczniaka (wyjątkowo może też występować). Odnogi łopaty to sęki. Występują one z tyłu łopaty a nie z przodu jak pasynki u łosia. Młodym bykom po 6 m-cu wyrastają możdżenie, a wiosną szpice ( bez róży). Drugie poroże ma formę szpiców ( z różą), a rzadziej szóstaka. Trzecie poroże to tyka z oczniakiem i opierakiem, oraz spłaszczeniem na końcu tyki ( łyżkarz).

Zrzut poroża - V. Wycieranie scypułu – IX. Daniel jest mniej płochliwy i ciekawski, jednocześnie jest bardzo ruchliwy ale nie odbywa dalekich wędrówek. W łowiskach, w których się do niego strzela staje się bardziej ostrożny. Trop podobny do jelenia ale nie pozostawia szpil. Nie kąpie się w błocie. Brak grandli. Żywi się roślinami zielnymi, młodymi gałązkami drzew i krzewów, a także mchami i porostami. Jest przy tym mniej wybredny niż jeleń. Rzadko spałuje, za to często wydeptuje uprawy polowe.

Daniel : Dama, dama. Rząd parzystokopytne, rodzina jeleniowate. Zwierzyna gruba, płowa. Pochodzi z Azji Mniejszej, skąd sprowadzony został przez Rzymian w obszar śródziemnomorski. W Polsce został introdukowany w XVII w. (Początkowo jako zwierzę parkowe). Przyjmuje się, że przed poprzednim zlodowaceniem daniele występowały w całej Europie. Całkowitą liczebność wolno żyjących danieli w Polsce w 2007 r. szacowano na około 15 400, a zatem niemal trzy razy więcej niż w 1990 r. (GUS 2007), w 2008r – 17 830 osobników. Daniel hodowany jest również w sztucznych hodowlach. Morfologia: Osiąga 130 – 140 (150) cm długości. Wysokość w kłębie do 80 – 90 (105) cm. Masa: łania – ok 30 – 50 (90) kg, byka – ok 50 – 80 (120) kg . Żyją do 25 lat. Szata jest rudobrązowa z charakterystycznymi białymi plamami na grzbiecie i ciemną pręgą. Często występują formy melanistyczna i leucystyczna. Okres godowy - bekowisko – X/XI. Samiec gromadzi wokół siebie kilka łań, a cielęta i młode byczki w tym czasie tworzą oddzielne chmary. Krycie łań odbywa się w tzw. rujowiskach= ( kołyskach) – wykopanych przez samca wgłębieniach. Łania cieli się w VI i rodzi 1 – 2 (3) młode. Młode po urodzeniu przebywają wraz z matką i ssą tylko mleko matki przez 3-4 tygodnie, potem przechodzą na pokarm stały ale dalej ssą mleko aż do XII. Dojrzałość płciową osiągają po 2 latach. Łania daniela, podobnie jak łania jelenia, zjada łożysko porodowe, aby nie pozostawiać śladów swojej obecności ze względu na bezpieczeństwo cielaka. Żyją w chmarach (łanie, cielęta i młode byczki). Mniejsze znaczenie licówki. Starsze samce żyją samotnie lub w niewielkich grupach (2-3 osobniki) . Pod koniec lata łączą się z grupami samic. Daniel biega niezbyt szybko i w ruchach przypomina kozę domową – w ucieczce odbija się jednocześnie czterema badylami, podskakując i unosząc do góry kwiat. Często wznosi się na tylnych badylach, przyjmując prawie pionowa pozycję ( ogryzanie drzew). Poroże szersze, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Największe poroża 6–10 letnich danieli osiągają 5–7 kg masy.

Brak nadoczniaka (wyjątkowo może też występować). Odnogi łopaty to sęki. Występują one z tyłu łopaty a nie z przodu jak pasynki u łosia. Młodym bykom po 6 m-cu wyrastają możdżenie, a wiosną szpice ( bez róży). Drugie poroże ma formę szpiców ( z różą), a rzadziej szóstaka. Trzecie poroże to tyka z oczniakiem i opierakiem, oraz spłaszczeniem na końcu tyki ( łyżkarz).

Zrzut poroża - V. Wycieranie scypułu – IX. Daniel jest mniej płochliwy i ciekawski, jednocześnie jest bardzo ruchliwy ale nie odbywa dalekich wędrówek. W łowiskach, w których się do niego strzela staje się bardziej ostrożny. Trop podobny do jelenia ale nie pozostawia szpil. Nie kąpie się w błocie. Brak grandli. Żywi się roślinami zielnymi, młodymi gałązkami drzew i krzewów, a także mchami i porostami. Jest przy tym mniej wybredny niż jeleń. Rzadko spałuje, za to często wydeptuje uprawy polowe.

Muflon. Rząd parzystokopytne, rodzina pustorogie. Zwierzyna gruba. Muflony introdukowano do Europy Środkowej z Sardynii i Korsyki. Zostały sprowadzone w Sudety ze Słowacji w roku 1901 lub 1902 przez hrabiego von Magnusa, ówczesnego właściciela ziemskiego. W Polsce muflon jest stosunkowo nieliczny ( 2008 r –2066 osobników). W Karkonoszach i okolicach Kłodzka około 1500 sztuk. Jest typowy do lasów górskich – wymaga podłoża, umożliwiającego ścieranie kopyt. Morfologia: Osiąga 110 – 130 cm długości. Wysokość w kłębie do 75 – 88 cm. Masa: tryk / baran – ok 35 – 50 kg, owca – ok 25 – 35 kg. Tryki mają po obu stronach grzbietu jasne plamy, tzw. siodło; owce siodeł nie mają. Letnia suknia muflona rudawo – szara z ciemną smugą wzdłuż grzbietu. Ogon – chwost -3-6 cm. Nogi – biegi . Młode – jagnię. Ruja trwa najczęściej od X - XII, wyjątkowo od VIII - I. Tryki toczą w tym czasie ostre walki o owce. Ciąża trwa ok. 22 tygodnie. Najczęściej w marcu-kwietniu samica koci się ( 1 lub 2 młode). Są one karmione mlekiem przez ok. 5 miesięcy, mimo że od ukończenia 3 tygodnia życia jedzą już trawę i liście. Pozostają przy matce 2 lata. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat ( samice) i 3 lat ( samce) i żyją do ok. 20 lat. Żyją w kierdelach – latem małych a zimą większych. Prowadzi je stara owca – przodownica. Starsze samce żyją samotnie przez cały rok lub dołączają do kierdeli na okres rui. Rogi ślimy, pojawiają się u samców w 4 m-cu życia. Nie są zrzucane rosną do około 9 lat. Osiągają długość około 80 – 90 cm i wagę około 3 kg. Rocznie przyrasta 11-13 zgrubień zwanych karbami. Owce są przeważnie bezrogie. Reguła zębowa jak u daniela.
Muflon. Ovis aries musimon.

Rząd parzystokopytne, rodzina pustorogie. Zwierzyna gruba. Muflony introdukowano do Europy Środkowej z Sardynii i Korsyki. Zostały sprowadzone w Sudety ze Słowacji w roku 1901 lub 1902 przez hrabiego von Magnusa, ówczesnego właściciela ziemskiego. W Polsce muflon jest stosunkowo nieliczny ( 2008 r –2066 osobników). W Karkonoszach i okolicach Kłodzka około 1500 sztuk. Jest typowy do lasów górskich – wymaga podłoża, umożliwiającego ścieranie kopyt. Morfologia: Osiąga 110 – 130 cm długości. Wysokość w kłębie do 75 – 88 cm.

Masa: tryk / baran – ok 35 – 50 kg, owca – ok 25 – 35 kg. Tryki mają po obu stronach grzbietu jasne plamy, tzw. siodło; owce siodeł nie mają. Letnia suknia muflona rudawo – szara z ciemną smugą wzdłuż grzbietu. Ogon – chwost -3-6 cm. Nogi – biegi . Młode – jagnię. Ruja trwa najczęściej od X - XII, wyjątkowo od VIII - I. Tryki toczą w tym czasie ostre walki o owce. Ciąża trwa ok. 22 tygodnie. Najczęściej w marcu-kwietniu samica koci się ( 1 lub 2 młode). Są one karmione mlekiem przez ok. 5 miesięcy, mimo że od ukończenia 3 tygodnia życia jedzą już trawę i liście. Pozostają przy matce 2 lata. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat ( samice) i 3 lat ( samce) i żyją do ok. 20 lat. Żyją w kierdelach – latem małych a zimą większych. Prowadzi je stara owca – przodownica. Starsze samce żyją samotnie przez cały rok lub dołączają do kierdeli na okres rui. Rogi ślimy, pojawiają się u samców w 4 m-cu życia. Nie są zrzucane rosną do około 9 lat. Osiągają długość około 80 – 90 cm i wagę około 3 kg. Rocznie przyrasta 11-13 zgrubień zwanych karbami. Owce są przeważnie bezrogie. Reguła zębowa jak u daniela.
Muflon. Rząd parzystokopytne, rodzina pustorogie. Zwierzyna gruba. Muflony introdukowano do Europy Środkowej z Sardynii i Korsyki. Zostały sprowadzone w Sudety ze Słowacji w roku 1901 lub 1902 przez hrabiego von Magnusa, ówczesnego właściciela ziemskiego. W Polsce muflon jest stosunkowo nieliczny ( 2008 r –2066 osobników). W Karkonoszach i okolicach Kłodzka około 1500 sztuk. Jest typowy do lasów górskich – wymaga podłoża, umożliwiającego ścieranie kopyt. Morfologia: Osiąga 110 – 130 cm długości. Wysokość w kłębie do 75 – 88 cm. Masa: tryk / baran – ok 35 – 50 kg, owca – ok 25 – 35 kg. Tryki mają po obu stronach grzbietu jasne plamy, tzw. siodło; owce siodeł nie mają. Letnia suknia muflona rudawo – szara z ciemną smugą wzdłuż grzbietu. Ogon – chwost -3-6 cm. Nogi – biegi . Młode – jagnię. Ruja trwa najczęściej od X - XII, wyjątkowo od VIII - I. Tryki toczą w tym czasie ostre walki o owce. Ciąża trwa ok. 22 tygodnie. Najczęściej w marcu-kwietniu samica koci się ( 1 lub 2 młode). Są one karmione mlekiem przez ok. 5 miesięcy, mimo że od ukończenia 3 tygodnia życia jedzą już trawę i liście. Pozostają przy matce 2 lata. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat ( samice) i 3 lat ( samce) i żyją do ok. 20 lat. Żyją w kierdelach – latem małych a zimą większych. Prowadzi je stara owca – przodownica. Starsze samce żyją samotnie przez cały rok lub dołączają do kierdeli na okres rui. Rogi ślimy, pojawiają się u samców w 4 m-cu życia. Nie są zrzucane rosną do około 9 lat. Osiągają długość około 80 – 90 cm i wagę około 3 kg. Rocznie przyrasta 11-13 zgrubień zwanych karbami. Owce są przeważnie bezrogie. Reguła zębowa jak u daniela.

Daniel : Dama, dama. Rząd parzystokopytne, rodzina jeleniowate. Zwierzyna gruba, płowa. Pochodzi z Azji Mniejszej, skąd sprowadzony został przez Rzymian w obszar śródziemnomorski. W Polsce został introdukowany w XVII w. (Początkowo jako zwierzę parkowe). Przyjmuje się, że przed poprzednim zlodowaceniem daniele występowały w całej Europie. Całkowitą liczebność wolno żyjących danieli w Polsce w 2007 r. szacowano na około 15 400, a zatem niemal trzy razy więcej niż w 1990 r. (GUS 2007), w 2008r – 17 830 osobników. Daniel hodowany jest również w sztucznych hodowlach. Morfologia: Osiąga 130 – 140 (150) cm długości. Wysokość w kłębie do 80 – 90 (105) cm. Masa: łania – ok 30 – 50 (90) kg, byka – ok 50 – 80 (120) kg . Żyją do 25 lat. Szata jest rudobrązowa z charakterystycznymi białymi plamami na grzbiecie i ciemną pręgą. Często występują formy melanistyczna i leucystyczna. Okres godowy - bekowisko – X/XI. Samiec gromadzi wokół siebie kilka łań, a cielęta i młode byczki w tym czasie tworzą oddzielne chmary. Krycie łań odbywa się w tzw. rujowiskach= ( kołyskach) – wykopanych przez samca wgłębieniach. Łania cieli się w VI i rodzi 1 – 2 (3) młode. Młode po urodzeniu przebywają wraz z matką i ssą tylko mleko matki przez 3-4 tygodnie, potem przechodzą na pokarm stały ale dalej ssą mleko aż do XII. Dojrzałość płciową osiągają po 2 latach. Łania daniela, podobnie jak łania jelenia, zjada łożysko porodowe, aby nie pozostawiać śladów swojej obecności ze względu na bezpieczeństwo cielaka. Żyją w chmarach (łanie, cielęta i młode byczki). Mniejsze znaczenie licówki. Starsze samce żyją samotnie lub w niewielkich grupach (2-3 osobniki) . Pod koniec lata łączą się z grupami samic. Daniel biega niezbyt szybko i w ruchach przypomina kozę domową – w ucieczce odbija się jednocześnie czterema badylami, podskakując i unosząc do góry kwiat. Często wznosi się na tylnych badylach, przyjmując prawie pionowa pozycję ( ogryzanie drzew). Poroże szersze, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Największe poroża 6–10 letnich danieli osiągają 5–7 kg masy.

Brak nadoczniaka (wyjątkowo może też występować). Odnogi łopaty to sęki. Występują one z tyłu łopaty a nie z przodu jak pasynki u łosia. Młodym bykom po 6 m-cu wyrastają możdżenie, a wiosną szpice ( bez róży). Drugie poroże ma formę szpiców ( z różą), a rzadziej szóstaka. Trzecie poroże to tyka z oczniakiem i opierakiem, oraz spłaszczeniem na końcu tyki ( łyżkarz).

Zrzut poroża - V. Wycieranie scypułu – IX. Daniel jest mniej płochliwy i ciekawski, jednocześnie jest bardzo ruchliwy ale nie odbywa dalekich wędrówek. W łowiskach, w których się do niego strzela staje się bardziej ostrożny. Trop podobny do jelenia ale nie pozostawia szpil. Nie kąpie się w błocie. Brak grandli. Żywi się roślinami zielnymi, młodymi gałązkami drzew i krzewów, a także mchami i porostami. Jest przy tym mniej wybredny niż jeleń. Rzadko spałuje, za to często wydeptuje uprawy polowe.