Dzieje Apostolskie
2:1 - A gdy się spełniały dni Pięć dziesiątnice, byli wszyscy wespołek na temże miejscu.
2:2 - I stał się z prędka z nieba szum, jakoby przypadającego wiatru gwałtownego: i napełnił wszystek dom, gdzie siedzieli.
2:3 - I ukazały się im rozdzielone języki jakoby ognia, i usiadł na każdym z nich z osobna:
2:4 - I napełnieni byli wszyscy Ducha świętego: i poczęli mówić rozmaitemi językami, jako im Duch Święty wymawiać dawał,
2:5 - A byli w Jeruzalem mieszkający Żydowie, mężowie nabożni, ze wszego narodu, który jest pod niebem.
2:6 - A gdy się stał ten głos, zbieżało się mnóstwo, i strwożyło się na myśli, że każdy słyszał je swym językiem mówiące.
2:7 - A zdumiewali się wszyscy, i dziwowali, mówiąc: Izali, oto, ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczycy?
2:8 - A jakożeśmy słyszeli każdy z nas swój język, w którymechmy się urodzili?
2:9 - Parthowie, i Medowie, i Elamitowie, i mieszkający w Mesopotamjej, w Żydowskiej ziemi, i w Kapadocjej, w Pontcie, i w Azjej.
2:10 - W Frygjej, i w Pamphiljej, w Egipcie, i w stronach Libjej, która jest podle Cyreny, i przychodniowie Rzymscy:
2:11 - Żydowie też i nowo nawróceni, Kreteńczycy i Arabczycy: słyszeliśmy je mówiące języki naszemi wielmożne sprawy Boże.
2:12 - I zdumiewali się wszyscy, i dziwowali, mówiąc jeden do drugiego: Cóż to ma być?
2:13 - A drudzy naśmiewając się mówili: Że muszczu pełni są ci.
2:14 - A stanąwszy Piotr z jedenaścią, podniósł głos swój, i mówił im: Mężowie Żydowscy i wszyscy, którzy mieszkacie w Jeruzalem, niech to wam jawno będzie, a przyjmicie do uszu słowa moje.
2:15 - Abowiem nie są pijani ci, jako wy mniemacie: gdyż jest trzecia godzina na dzień:
2:16 - Ale to jest co rzeczono jest przez proroka Joela:
2:17 - I będzie w ostateczne dni (mówi Pan) wyleję z Ducha mego na wszelkie ciało: a prorokować będą synowie waszy i córki wasze: a młodzieńcy waszy widzenia będą widzieć: a starcom waszym sny się śnić będą.
2:18 - A iście w one dni, na sługi me, i na służebnice moje wyleję z Ducha mego, i będą prorokować:
2:19 - I dam cuda na niebie wzgórę, i znaki na ziemi nizko, krew, i ogień, i kurzawę dymu.
2:20 - Słońce się obróci w ciemności, a księżyc w krew przedtem niż przydzie dzień Pański wielki i jawny.
2:21 - I będzie: wszelki, którybykolwiek wzywał imienia Pańskiego, zbawion będzie.
2:22 - Mężowie Izraelscy, słuchajcież słów tych. Jezusa Nazareńskiego, męża od Boga pochwalonego u was mocam i cudami, i znakami, które czynił Bóg przezeń między wami, jako i wy wiecie:
2:23 - Tego. naznaczoną radą i przejrzeniem Bożem wydanego, przez ręce niezbożników umęczywszy zatraciliście.
2:24 - Którego Bóg wzbudził rozwiązawszy boleści piekła: jakoż była rzecz niepodobna, aby od niego miał być on zatrzyman.
2:25 - Abowiem Dawid o nim mówi: Upatrowałem zawżdy Pana przed sobą, bo mi jest po prawicy, abych nie był wzruszon.
2:26 - Dla tegoż się rozweseliło serce moje, a rozradował się język mój: nadto i ciało moje odpoczynie w nadziei.
2:27 - Abowiem nie zostawisz dusze mojej w piekle: ani dasz świętemu twemu oglądać skażenia.
2:28 - Oznajmiłeś mi drogi żywota: i napełnisz mię radością z obliczem twojem.
2:29 - Mężowie bracia, niech się godzi bezpiecznie mówić do was o Patryarsze Dawidzie, że umarł, i pogrzebion jest: i grób jego jest u nas, aż do dnia dzisiejszego.
2:30 - Będąc tedy prorokiem, i wiedząc, że mu Bóg przysięgą przysiągł, iż z owocu biodry jego miał siedzieć na stolicy jego:
2:31 - Przeglądając powiedział o zmartwychwstaniu Chrystusowem: iż ani zostawion jest w piekle: ani ciało jego ujrzało zepsowania.
2:32 - Tego Jezusa wzbudził Bóg: czego my wszyscy jesteśmy świadkowie.
2:33 - Prawicą tedy Bożą podwyższony, a obietnicę Ducha świętego wziąwszy od Ojca, wylał tego, którego wy widzicie i słyszycie.
2:34 - Abowiem Dawid nie wstąpił do nieba: lecz sam powiada, Rzekł Pan Panu memu, siądź na prawicy mojej:
2:35 - Aż położę nieprzyjacioły twe podnóżkiem nóg twoich.
2:36 - Niechaj tedy wie za pewne wszystek dom Izraelski, iż go i Panem, i Chrystusem uczynił Bóg, tego Jezusa, któregoście wy ukrzyżowali.
2:37 - A usłyszawszy to, skruszeni są na sercu: i rzekli do Piotra i do innych Apostołów: Cóż mamy czynić mężowie bracia?
2:38 - A Piotr do nich: Pokutę czyńcie (prawi), a niech ochrzczon będzie każdy z was w imię Jezusa Chrystusa, na odpuszczenie grzechów waszych: a weźmiecie dar Ducha świętego.
2:39 - Abowiem wam jest obietnica i dziatkom waszym, i wszystkim, którzy są daleko, którekolwiek przyzowie Pan Bóg nasz.
2:40 - I wielą innych słów świadczył, i napominał ich, mówiąc: Wyzwólcie się od tego narodu przewrotnego.
2:41 - Którzy tedy przyjęli mowę jego, ochrzczeni są: i przystało dnia onego jakoby trzy tysiące dusz.
2:42 - I trwali w nauce Apostolskiej, i w uczestnictwie łamania chleba, i w modlitwach.
2:43 - I przychodziła na każdą duszę bojaźń: wiele się też dziwów i znaków przez Apostoły działo w Jeruzalem: i była wielka bojaźń we wszystkich.
2:44 - Wszyscy też, którzy wierzyli, byli pospołu: i wszystko mieli spólne.
2:45 - Osiadłości i majętności przedawali, i podzielali nimi wszystkie, jako każdemu było potrzeba.
2:46 - Co dzień też trwając jednomyślnie w kościele, a łamiąc chleb po domiech, pożywali pokarmu z radością i w prostocie serdecznej:
2:47 - Chwaląc Boga, i mając łaskę u wszego ludu. A Pan co dzień przymnaża do kupy, którzy mieli być zbawieni.