Oszczep
Najstarszy istniejący egzemplarz zaostrzonego kija, czyli oszczepu, pochodzi z Essex w
Anglii. Pierwotni łowcy zaostrzali zwykły prosty kij za pomocą odłamka krzemienia.
Używali tej broni w czasie polowań na mamuty.
Opalanie czubka oszczepu w ogniu utwardzało drewno, czyniąc broń bardziej skuteczną.
Jest to broń drzewcowa przeznaczona głównie do rzucania. Jego grot był zatem znacznie
mniejszy niż w służącej do walki wręcz włóczni, a drzewce krótsze. Groty oszczepów
bojowych często wyposażone były w zadziory. Wraz z rozwojem broni strzelniczej i palnej
nastąpiło zniknięcie oszczepów z pola walki. Właściwie rację bytu miały jeszcze tylko
używane przez obrońców przy oblężeniach twierdz.
Czasem dodatkowo używano tzw. miotaczy
oszczepów - był to pręt z drewna lub kości z
haczykowatym zakończeniem i wyżłobionym
rowkiem, w którym umieszczano drzewce oszczepu.
Miotacz przedłużał i wzmacniał ramię myśliwego.
Zastosowanie tego wynalazku spowodowało
dwukrotne zwiększenie siły wyrzutu, nawet do 40 m!
Włócznia to broń drzewcowa, kolna, której grot jest osadzony na drzewcu o długości nie
przekraczającej 2 m. Służyła do walki wręcz, można było nią zadawać pchnięcia we
wszystkich kierunkach. Używana była przez cały okres średniowiecza, zarówno jako broń
bojowa (zaczęła tracić znaczenie na polu walki w II połowie XIV - XV wieku) jak również
myśliwska.