SAMANTHA JAMES

JANKESKA

PROLOG

Anglia 1790

Wysoka, porośnięta bluszczem brama strzegła wjazdu do Farleigh Hall.

Długa, szeroka aleja dojazdowa wiła się między pięknymi, tarasowo opadającymi

ogrodami i wysadzanymi cisami ścieżkami. Jednak największe wrażenie robił sam

dwór - majestatyczna budowla o okazałej fasadzie. Prowadziły do niego szerokie

kamienne stopnie. Frontową ścianę zdobiły smukłe, dwudzielne okna, okolone od

wewnątrz połyskującymi złotem jedwabnymi kotarami. Widok ten jednocześnie

zachwycał i wzbudzał lęk.

We wschodnim skrzydle, pod czujnym okiem guwernera, pana Findleya,

odbywali naukę dwaj chłopcy. Coraz częściej jednak ich wzrok biegł ku oknu, które

ze względu na ciepłe czerwcowe popołudnie było lekko uchylone. Starszy z nich miał

dziesięć lat i jasne włosy, młodszy zaś, sześcioletni - kruczoczarne. Obaj spoglądali

na świat połyskującymi niczym srebro szarymi oczami, które odziedziczyli po ojcu.

Właśnie na niego czekali z takim niepokojem, nie mogąc usiedzieć z

niecierpliwości. W końcu pan Findley wzniósł oczy i machnął niecierpliwie dłońmi.

- Dość tego! - rzucił gniewnie. - Macie w głowach tylko siano. Wasz ojciec

wraca dopiero wieczorem, ale czyż moje słowa cokolwiek tu znaczą? Wiedza to

niezwykle cenny dar, lecz zdaje się, że żaden z was tego nie rozumie.

Obrzucił chłopców spojrzeniem, w którym lekceważenie mieszało się z

zazdrością, mrucząc coś pod nosem o niesprawiedliwości losu. Nawet jeśli w

głowach będą mieli pusto, to w kiesach nie zabraknie im grosza. Byli wszak synami

siódmego księcia Farleigh, jednego z najmajętniejszych parów Anglii.

W tej samej chwili dał się słyszeć turkot zbliżającego się powozu. Pochłonięty

myślami pan Findley nic zwrócił na to uwagi.

Powóz tymczasem zajechał już przed dwór. Starszy z chłopców puścił się

biegiem po szerokich marmurowych schodach. Młodszy próbował pójść za jego

przykładem, przebierając szybko szczupłymi nóżkami, lecz został daleko w tyle.

Kiedy dobiegł do podwójnych drzwi wejściowych, z powozu wysiadał właśnie

przystojny mężczyzna w eleganckim, pasiastym, jedwabnym surducie i jasnych

obcisłych spodniach.

- Tatusiu! - Błyszczące radością oczy starszego z chłopców wpatrywały się z

zachwytem w rodziciela. - Strasznie za tobą tęskniliśmy. Bardzo lubię lekcje konnej

jazdy z Ferrisem. ale wolę z tobą.

Wzrok księcia spoczął na złotowłosej główce synka, potem przesunął się po

arystokratycznej twarzyczce, która tak bardzo przypominała... Boże, jakiż ten

chłopiec jest podobny do matki!

- Ja także, Stuarcie - odpowiedział ze śmiechem. - Bardzo często myślałem w

czasie podróży o naszych lekcjach, dlatego nie mogłem się oprzeć i przywiozłem ci

prezent.

Dał znak lokajowi. Na podjeździe rozległ się stukot końskich kopyt. Oczom

zebranych ukazał się jeździec, prowadzący małego białego kucyka.

- Och, tatusiu! - westchnął chłopiec z zachwytem. - Przywiozłeś mi kucyka.

Ojej! Będzie się nazywał Biały Tancerz.

Książę uśmiechnął się pobłażliwie i podprowadził konika.

Nie ma lepszego prezentu dla księcia Farleigh - oznajmił. Żaden z nich nie

zauważył małego Gabriela, który wpadł między nich jak strzała.

- Kucyk! - wykrzyknął z radością. - Tatusiu, przywiozłeś nam kucyka! - Z

dziecięcą żywiołowością wyciągnął rękę w stronę zwierzęcia.

Nagły ruch przestraszył zwierzę. Szarpnęło się w tył i uniosło przednie nogi.

Stuart gwałtownie odskoczył, o włos unikając zderzenia z kopytami.

- Ten kucyk jest dla twojego brata, nie dla ciebie! - rzucił gniewnie książę. - I

cóż ty, na litość boską, wyprawiasz? Płoszysz tylko konia. Twój brat mógł zginać.

- On nie chciał zrobić nic złego - ujął się za bratem Stuart - tylko pogłaskać

kucyka. Prawda, Gabrielu?

Zapytany nie odezwał się słowem. Bardzo zabolała go dezaprobata ojca.

Pochylił nisko ciemną główkę. Usta zaczęły mu drżeć, w oczach pojawił się smutek.

- Zapewne masz rację. - Książę nawet nie starał się ukryć zniecierpliwienia. -

Jednak byłoby lepiej, gdyby zachowywał się tak jak ty. Twój brat bywa czasami

nieznośny.

Chłopiec jeszcze niżej spuścił głowę.

A co przywiozłeś Gabrielowi, tatusiu? - zapytał Stuart, pragnąc pocieszyć

brata.

- Dobry Boże! - westchnął książę. - Byłem tak zajęty wybieraniem ci kucyka,

że zupełnie o tym zapomniałem. Ale nic się nie stało. Następnym razem coś mu

przywiozę. A teraz chodź, Stuarcie. Mamy ze sobą wiele do pomówienia.

Postanowiłem bowiem, że będziesz mi towarzyszył przy kolejnej mojej podróży do

Londynu.

Stuart z dumnie wypiętą piersią poszedł za ojcem. Kiedy dotarli do drzwi,

książę odwrócił się nagle, jakby sobie o czymś przypomniał, i poklepał Gabriela po

głowie, niczym swojego ulubionego pupila, po czym ruszył do hallu.

Chłopiec nie był jednak ani jego ulubieńcem, ani pupilem. Był tylko

dzieckiem, które nie mogło zrozumieć, dlaczego ojciec tak je lekceważy.

Za to matka doskonale to rozumiała.

W jednym z okien na piętrze poruszyły się jedwabne zasłony. Nie zauważona

przez całą trójkę lady Caroline Sinclair, księżna Farleigh, obserwowała całą scenę. Na

jej twarzy malował się smutek, jak każda matka czuła bowiem, że jej dziecku stała się

krzywda. Tak bardzo starał się zadowolić ojca, zwrócić na siebie jego uwagę.

Edmund jednak był ślepy i głuchy. Właściwie ledwie go zauważał.

Ulubieńcem księcia był jego pierworodny. Lady Caroline obawiała się, żeby

drugi syn nie podzielił losu drugiej żony.

Przypomniała sobie dzień, w którym Edmund przyszedł się oświadczyć.

Stuart potrzebuj e matki, a ja żony - oznajmił.

Jakiż był pyszny, arogancki i wyniosły. Wówczas zbytnio się tym nie przejęła,

bo miłość przesłaniała jej rozsądek. Pokochała Edmunda od pierwszego wejrzenia i

była szczęśliwa, że wybrał właśnie ją. Naiwnie wierzyła, że pewnego dnia i on ją

pokocha.

Zrobiła wszystko, by zasłużyć na jego miłość. Niestety okazało się, że jego

serce pozostało przy pierwszej zmarłej przed kilkoma laty żonie.

Przycisnęła drżące palce do czoła. Musi być silna. Ma przecież Gabriela. Dla

dziecka potrafi znieść wszystko - i krzywdę, i ból. On jest wszystkim, co jej

pozostało. Z ciężkim sercem, lecz z uśmiechem na twarzy, zeszła na dół do hallu.

Chłopiec wciąż stał tam, gdzie go pozostawiono. Opuszczony i zapomniany

przez wszystkich. W jego duszy narastał bunt i sprzeciw. Dziecko nie zapomina

wyrządzonych mu krzywd.

Łagodnie, lecz stanowczo, wysunął się z czułych objęć matki. Nic chciał, by

się nad nim litowano. W oczach błysnęła duma. Właśnie duma nie pozwoliła mu

uronić ani jednej łzy. Był przecież synem swego ojca. Nawet nie przypuszczał, jak

bardzo jest do niego podobny.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Charleston, Karolina Południowa, 1815

Z nieba lały się strugi deszczu, mocząc śmiałków, którzy odważyli się wyjść

na dwór, a cuchnące, poryte koleinami zaułki zmieniając w grząskie bajora. Ale na

głównej sali, w oberży „U Czarnego Jacka” było ciepło, gwarno i wesoło. Choć

mieściła się w odległości zaledwie kilku przecznic od nabrzeża, schodzili się do niej

goście z całego miasta. Należała do najlepiej prosperujących zajazdów w okolicy.

Słynęła z wybornego jadła, czystej pościeli i grzecznej obsługi, a wszystko za

godziwą cenę.

W tę dżdżystą, ponurą noc, przy stole w kącie sali, siedziało dwóch elegancko

odzianych dżentelmenów. Jeden z nich miał włosy czarne jak heban, drugi był

ciemnym blondynem o szczupłej sylwetce. Po tygodniach spędzonych na morzu z

przyjemnością zamienili ciasne kajuty na ciepłe i wygodne pokoje w oberży.

- Za nasz szczęśliwy powrót do Anglii i za świeżo upieczonego hrabiego

Wakefield i jego przyszłą żonę - zawołał ze śmiechem Christopher Marley.

Jego towarzysz. Gabriel Sinclair, nie podzielał jednak wesołości przyjaciela.

Niechętnie myślał o ożenku. Nie leżał on w jego planach.

Zapatrzył się w kielich, jakby ujrzał w nim wszystkie tajemnice świata.

Ostatnie tygodnie były jednym nic kończącym się koszmarem.

Stuart zmarł, śmiertelnie raniony w bitwie pod Nowym Orleanem. Ból ścisnął

serce Gabriela. Prawdę powiedziawszy, zupełnie nie był przygotowany na śmierć

brata. On i Stuart jakoś nie potrafili się do siebie zbliżyć, a z upływem lat jeszcze się

od siebie oddalili. Gabriel wyjechał z Farleigh w dniu pogrzebu matki i nigdy do

niego nic powrócił. Zerwał wszelkie kontakty z ojcem i zajął się z powodzeniem

przewozem towarów drogą morską. Bez żalu porzucił rodzinne dobra i wszystko, co

się z nimi wiązało. Ojciec w ogóle się nim nic interesował. Nie próbował go odnaleźć

nawet wówczas, kiedy zaciągnął się do wojska i wyruszył przeciw Napoleonowi.

Przez pięć lat Gabriel nie miał od niego żadnej wiadomości. Jakby jego młodszy syn

nigdy nic istniał.

Wszystko się zmieniło wraz ze śmiercią Stuarta.

Przypomniał sobie spotkanie z ojcem, które odbyło się w gabinecie jego

londyńskiego domu, kiedy to dowiedział się o śmierci brata.

Ojciec nic się nic zmienił. Wciąż był jak dawniej arogancki i władczy.

- Jesteś teraz hrabią Wakefield, przyszłym księciem Farleigh - oznajmił

lodowatym tonem, którego Gabriel tak bardzo nienawidził. - Twoim obowiązkiem

jest ożenić się i dać mi wnuka, który przedłuży linię rodu.

Obowiązek. Jakim wstrętem napawało go to słowo. Dotąd niewiele myślał o

obowiązku, bo to Stuart miał zostać hrabią Wakefield.

- Kobiety służyły mi do różnych celów, zarówno w łożu. jak i poza nim, ojcze.

- Uśmiechnął się złośliwie i patrzył z satysfakcją, jak na twarzy ojca pojawia się

wyraz niesmaku. - Nigdy jednak w celach matrymonialnych.

Edmund ściągnął gniewnie przyprószone siwizną brwi. Jego wciąż gęste,

pomimo upływu lat, włosy miały ten sam stalowo - szary odcień.

- Na to wygląda - rzucił oschle. - Informowano mnie o twoich... poczynaniach.

Miałeś wiele kochanek, lecz nigdy żony.

Uśmiech zniknął z twarzy Gabriela. Jak ten człowiek śmie go szpiegować?! Z

trudem powstrzymał wybuch gniewu.

- Z tytułem wiąże się odpowiedzialność, Gabrielu - ciągnął dalej książę. -

Twój dotychczasowy tryb życia musi ulec zmianie. Przede wszystkim powinieneś się

ożenić. Skoro, jak rozumiem, nie masz żadnej kandydatki, proponuję, byś poślubił

dawną narzeczoną Stuarta, lady Evelyn.

Gabriel wiedział, że brat zaręczył się z lady Evelyn, córką księcia Warrenton.

najbliższego sąsiada Farleigh w hrabstwie Kent.

- Nie widzę żadnych przeciwwskazań w tym względzie - dodał Edmund.

Gabriel był tak zaskoczony, że na chwilę stracił głowę. Dopiero później

doszedł do wniosku, że właściwie powinien się tego spodziewać. Z trudem

powstrzymał chęć wyjścia z gabinetu i posłania ojca do diabła.

Miał wiele wad, lecz nie był głupcem. Farleigh to rozległe dobra, a w dodatku

miał w przyszłości otrzymać tytuł księcia. Nie odrzuca się takich perspektyw. Może

los chciał w ten sposób osłodzić mu smutne lata dzieciństwa?

- No więc? - Aż za dobrze znał tę nutę zniecierpliwienia w głosie ojca. - Nie

masz mi nic do powiedzenia, Gabrielu? Skoro tak, to zakładam, że się zgadzasz.

Gabriel zacisnął dłonie w pięści.

- Ojcze - powiedział ze śmiertelnym spokojem. - Nic się nie zmieniłeś przez te

wszystkie lata. Nie uznajesz żadnej innej woli poza swoją własną. Czy miałoby dla

ciebie jakieś znaczenie, gdybym się sprzeciwił?

Jednocześnie pomyślał, że potrzebuje czasu, by się nad tym zastanowić. Co do

jednego nie miał wątpliwości. Jeśli zdecyduje się poślubić lady Evelyn, to tylko z

własnej nieprzymuszonej woli.

Tak jak przypuszczał, książę zignorował jego szyderczą uwagę.

- A więc postanowione. Warrenton i jego córka zgadzają się na ten związek.

Trzeba niezwłocznie ogłosić wasze zaręczyny.

Nie. Mam do załatwienia interesy w Ameryce. Mój statek odpływa jutro o

świcie. Muszę więc nalegać na odłożenie tej sprawy do mojego powrotu.

Niechęć księcia do Jankesów była powszechnie znana. Nikt się temu nic

dziwił, wiedząc, co spotkało jego żonę, a teraz syna. Edmund zacisnął gniewnie

wargi. Nie widzę powodu do zwłoki...

- Ale ja widzę - wszedł mu w słowo Gabriel. Wstrzymanie się z tym na kilka

miesięcy byłoby bardziej stosowne ze względu na śmierć Stuarta. Poza tym uznano

by to za niewłaściwe, gdyby mnie zabrakło podczas ogłaszania tej wiadomości.

- Wzruszył ramionami i dodał z niezmąconym spokojem: - Parę miesięcy

niczego tu nie zmieni.

- Oczywiście masz rację - odpowiedział Edmund po dłuższym zastanowieniu.

Ogłosimy wasze zaręczyny, jak tylko wrócisz do Londynu.

Gabriel skonstatował z zadowoleniem, że ojciec z trudem hamuje gniew.

Niewielkie to zwycięstwo, ale zawsze coś.

Głośny śmiech przywołał go do rzeczywistości. Co takiego powiedział

Christopher? „Za hrabiego Wakefield i jego przyszłą żonę.” Uniósł w górę brew. W

tej chwili prędzej by poślubił odrażającą wiedźmę niż lady Evelyn.

- Dopiero co przypłynęliśmy - rzucił lekkim tonem. Chcesz wyjechać bez

posmakowania wszystkich przyjemności, jakie oferuje nam Charleston? O ile sobie

przypominam, w czasie naszej ostatniej tu bytności niemal wszystkie pokojówki w

mieście aż się paliły do spotkania z angielskim ostrzem.

Christopher zbyt dobrze znał przyjaciela, by nie zwrócić uwagi na ten

pozornie beztroski ton.

Coś cię trapi - zauważył ze spokojem.

Trapi? Czemu miałby się trapić spotkaniem z ojcem?

Uśmiechnął się ironicznie.

- Wkrótce poślubię kobietę, której ród należy do najstarszych w Anglii. Masz

rację. Christopherze. Wznieśmy toast za połączenie rodów Warrenton i Farleigh. -

Uniósł w górę kufel. - Niech będą przeklęci!

Christopher przyglądał się, jak Gabriel opróżnia do dna kufel z piwem. Przed

oczami stanął mu obraz bladej, eterycznej blondynki, którą miał poślubić jego

przyjaciel. Westchnął. Czego by nic dał za to, by móc znaleźć się na miejscu

Gabriela. Ale dla zwykłego baroneta urocza Evelyn była równie nieosiągalna jak

gwiazdy.

- Lady Evelyn nie jest przecież potworem, Gabrielu. Wprost przeciwnie, jest

niezwykle urodziwa. Na twoim miejscu nic traktowałbym tego, co cię czeka, jak

dopustu bożego.

Gabriel nic na to nie odpowiedział. Odziedziczył już po Stuarcie tytuł, więc

dlaczego nie narzeczoną? - pomyślał.

Tak po prawdzie to nic o samo małżeństwo tu chodziło. Christopher ma rację.

Evelyn nie jest brzydka. W dodatku jest cicha, nieśmiała i chyba się go boi. Zrobi to,

co jej każą, i nie ośmieli się sprzeciwić. Cóż to ma za znaczenie, że wkrótce będzie

żonaty? Małżeństwo i wierność rzadko chodzą w parze. Wszyscy uważają za

normalne to, że mężczyzna sypia tam, gdzie chce, i z kim chce. Nic, w niczym to nie

zmieni trybu jego życia. Jednak na samą myśl o ożenku czuł palący gniew.

Najbardziej oburzał go fakt, że to ojciec kazał mu się ożenić z Evelyn. Uznał zapewne

że syn spełni jego polecenie. Arogancki tyran!

- Nic przypuszczałem, że ożenię się z obowiązku - powie dział po chwili, po

czym dodał gniewnie: - Właściwie to wcale nie miałem zamiaru się żenić.

Kiedy oberżysta stawiał przed nimi talerze z pieczoną wołowiną, pieczonymi

karczochami i soczystą szynką. Christopher w milczeniu przyglądał się przyjacielowi.

Odkąd pamiętał, Gabriel zawsze miał charakter porywczy i buntowniczy. Poznali się

w Cambridge. Już wtedy stosunki między nim i ojcem były chłodne. Teraz jednak

wyczuwał w nim jakąś twardość, milczący upór, który pojawił się po śmierci matki.

Mógłby przysiąc, że Gabriel wini ojca za jej śmierć... A przecież śmierć Caroline była

tragicznym wypadkiem. Nie zapytał jednak Gabriela, dlaczego ojca czyni za nią

odpowiedzialnym. Istniały pewne granice, których nie należało przekraczać.

- Niektórzy z ochotą weszliby w ten małżeński interes - stwierdził na koniec. -

Niestety, wiążą się z tym pewne obowiązki.

Gabriel roześmiał się szorstko i chwycił za widelec.

- Masz rację. Kobiety uważają że mężczyźni są wolni. Ale małżeństwo jest po

to, by zdobyć to, czego się nie ma. Czyż nie na ironię zakrawa fakt. że kobieta

obdarzona urodą pragnie poślubić majątek? Jeśli zaś jest bogata, to w ogóle nie musi

wychodzić za mąż. Mężczyzna natomiast... no cóż, jeśli mężczyzna chce mieć

dziedzica, musi znaleźć sobie żonę.

Błękitne oczy Christophera rozbłysły wesołością.

- Może przyszłe małżeństwo utemperuje twój charakter. - Zachichotał. - Cóż

za intrygująca perspektywa.

Gabriel po raz pierwszy roześmiał się wesoło.

W istocie, intrygująca - przyznał. - Czyż jednak możliwa? - Pokręcił głową z

powątpiewaniem. - Nie sądzę.

Doskonale wiedział, że opinia rozpustnika, jaką się cieszył w towarzystwie,

jest w pełni zasłużona. O rozpuście wiedział wiele, o cnocie - prawie nic.

- Proponuję, byśmy zajęli się przyjemniejszymi sprawami - rzekł lekkim

tonem. - Ciekaw jestem, jakież to nowe kwiatuszki rozkwitły w czasie naszej

nieobecności.

Z zaciekawieniem powiódł wzrokiem po sali. Do jednego z właśnie

zwolnionych stołów podeszła dziewczyna, by sprzątnąć puste kufle. Miała szerokie

biodra, duże brązowe oczy i pulchne rumiane policzki. Kiedy spostrzegła, że jest

obserwowana, uśmiechnęła się promiennie i pochyliła niżej nad stołem. Bluzka

rozchyliła się. odsłaniając bujne piersi.

- Oho! - mruknął Christopher. - Trudno nazwać chłodną tę prezentację

kobiecych wdzięków, nie sądzisz?

- W istocie - przyznał Gabriel rozbawiony zachowaniem dziewczyny. Jej

intencje były zupełnie oczywiste. Jak na mój gust trochę za obfita - powiedział.

Christopher wybuchnął śmiechem.

Na pewno byłaby dobrą żoną dla jakiegoś wieśniaka.

W lej chwili ukazała się druga dziewczyna. Wyszła właśnie z kuchni, w

pośpiechu zawiązując w pasie fartuch.

Ileż w niej było młodzieńczego wdzięku. Kolor włosów przywodził na myśl

ogień płonący na kominku - ekscytująca kombinacja bursztynu i złota. Związywała je

w ciasny węzeł na karku. Gabriel nic mógł się oprzeć wrażeniu, że dziewczyna stara

się ukryć swą urodę.

Christopher podążył za jego wzrokiem i uniósł w górę brew.

- Oto dziewczę, które sprawiłoby przyjemność zarówno oczom, jak i ustom.

Natura hojnie ją obdarzyła. W niczym nie ustępuje pannom z towarzystwa. Mogłaby

wysoko mierzyć, nie sądzisz?

Gabriel nie spieszył się z odpowiedzią. Zresztą jego wzrok mówił sam za

siebie. Christopher westchnął z żalem, bo sam z przyjemnością posmakowałby takiej

piękności, lecz Gabriel dostrzegł ją pierwszy.

Nie mógł oderwać od niej wzroku. Ubrana była tak jak jej towarzyszką w

zniszczoną, muślinową sukienkę, która niegdyś była zielona. Kwadratowy dekolt był

głęboko wycięty. Dziewczyna niosła przed sobą ciężką tacę z kuflami pieniącego się

piwa, zmierzając ku przeciwległemu końcu sali.

Nie uszło uwagi Gabriela, że jej ręka często wędruje ku dekoltowi, który

odsłaniał zaledwie skraj miękkich krągłości. Uśmiechnął się lekko, stwierdzając ze

zdziwieniem, że bardziej fascynuje go to, co zostało skromnie ukryte, niż to, co druga

dziewczyna tak bezwstydnie odsłoniła.

Zniszczona sukienka podkreślała niezwykle szczupłą sylwetkę dziewczyny.

Wydała mu się dziwnie nie na miejscu, niczym delikatny różany kwiatek wśród

ciernistych krzewów. Natychmiast się zreflektował. Cóż za nonsensowne myśli

przychodzą mu do głowy? Żeby porównywać tę prostaczkę do róży? W tej samej

chwili przyszło mu do głowy, że matka kochała przecież kwiaty.

Tuż obok rozległ się szelest spódnic. Przy ich stole stała tęższa dziewczyna.

- Czy smakowało panom jedzenie? - zapytała, spoglądając na nich ciemnymi

wymownymi oczyma.

Zawsze uprzejmy Christopher pospieszył z odpowiedzią.

- Tak. dziękujemy, panienko. Proszę przekazać słowa uznania kucharzowi.

Chleb był aromatyczny i gorący, wołowina delikatna i dobrze przyprawiona.

Uśmiechnęła się i przesunęła językiem po wargach.

- Mam na imię Neli - powiedziała. - Jesteście panowie Anglikami, tak?

W istocie. - Christopher wstał i skłonił się żartobliwie. - Jestem Christopher

Marley, a to Gabriel Sinclair, świeżo upieczony hrabia Wakefield.

Oczy Neli zrobiły się okrągłe. Dygnęła tym razem niezwykle skromnie.

Sprytne posunięcie, pomyślał Gabriel, skłaniając głowę.

- Skoro tak, to muszę wam powiedzieć, panowie, że nie mam nic przeciwko

angielskim dżentelmenom. Odkąd wojna się skończyła, mieliśmy ich kilku. I byli to

prawdziwi panowie, nie tacy jak większość tych tutaj.

Gabriel uśmiechnął się uprzejmie. Kiwnął głową w stronę, gdzie stała druga

dziewczyna.

A kim jest tamta panienka? Uśmiech Neli zbladł.

Ach, to Cassie. Jej mama pracowała kiedyś w tej oberży - wyjaśniła i

mrugnęła znacząco. - Całe Charleston wie, że drzwi na noc nie zamykała, jeśli wiecie,

co mam na myśli. Jakiś czas temu uciekła i zostawiła swojego dzieciaka. Dziewczyna

zadziera nosa jak jakaś dama tylko dlatego, że wyraża się lepiej ode mnie. To przez

to, że Bess ją uczyła. Bess była kiedyś pokojówką we dworze. Gabriel kiwną! głową.

- Rozumiem. A kim jest Bess?

- Była - poprawiła Neli. - Przed miesiącem umarła w połogu. Ona i Cassie

były ze sobą jak matka i córka.

Skrzywiła się, kiedy spostrzegła, że Gabriel nie może oderwać oczu od jej

koleżanki.

- Na mój gust ma zbyt mały tyłek i nie za bardzo ma czym oddychać.

Uniosła załomie głowę i przesunęła palcem wzdłuż kołnierzyka surduta

Christophera.

- Gdybyście chcieli czegoś więcej, wystarczy zapytać o Neli.

Po jej odejściu Christopher zaśmiał się sucho. Dobry Boże, chęci to ma aż

nadto.

I raczej nie przebiera w klientach - dodał Gabriel. Christopher poszedł za jego

wzrokiem i zobaczył, że jakiś jegomość o wydatnej szczęce, siedzący przy wejściu,

złapał Neli w pasie. Kiedy pociągnął ją na kolana, wybuchnęła śmiechem i objęła go

za szyję. Mężczyzna wsunął jej rękę za bluzkę i obmacywał pierś. Gabriel skrzywił

się z niesmakiem. W tym momencie z kuchni wyszła druga dziewczyna.

- Trudno mi pojąć, jak matka mogła ją zostawić - zauważył Christopher. -

Przecież to jeszcze dziecko. - Pokręcił ze smutkiem głową.

Gabriel wyciągnął nogi pod siołem. Ta część miasta nie należała do

najpiękniejszych. W wąskich uliczkach pełno było krów i koni. Mieszkańcy bez

skrupułów rzucali śmiecie, gdzie popadło. Ulice były błotniste i cuchnące. Jeśli

prawdą było to, co powiedziała Neli, dziewczyna nie miała lekkiego życia.

- Rzeczywiście, jej położenie jest dość żałosne - przyznał Gabriel. - Ale w

Londynie też mnóstwo dzieci głoduje i żyje na ulicach, nie mając gdzie się skryć w

chłodne noce.

Christopher klepnął go po ramieniu.

- Nie miałem pojęcia, że wiesz o takich sprawach. Może jest jednak dla ciebie

jakaś nadzieja.

Ich uwagę przyciągnął głośny wybuch śmiechu. Grupa mężczyzn przy

sąsiednim stole postanowiła zabawić się z Cassie, która właśnie napełniała im kufle

piwem, starając się unikać natrętnych rąk.

- Chodź tu, dzieweczko. Pokaż, co tam ukrywasz pod spodem!

- A co wam do tego? - odcięła się. - Idźcie do Neli, ona ma się czym

pochwalić...

Dam głowę, że ty masz od niej piękniejsze. Krągłe jak dojrzałe brzoskwinie z

czerwonymi niczym wiśnie sutkami...

Jego towarzysze zachichotali lubieżnie.

- No dalej! - rozległ się głos gościa siedzącego przy innym stole. - Zobacz, co

ona tam ma!

Jeden z mężczyzn położył jej dłoń na pośladkach i mocno uszczypnął. Kiedy

skoczyła jak oparzona, zarechotali z radości.

Gabriel popijał piwo przyglądając się w milczeniu całej scenie. Nie czuł

niesmaku, takie widoki bowiem były w oberży czymś zwyczajnym. W swoim klubie

w Londynie widywał jeszcze gorsze rzeczy. Dziewczynie z pewnością nie były one

obce. Na pewno jej się podobały. Takie jak ona to lubią...

Jednak się mylił. Kiedy krzepki żeglarz złapał ją za spódnicę, wyrwała ją

gwałtownie, a w jej oczach błysnęła nienawiść. Gabriel wolno odstawił kufel na stół.

Nie, musiało mu się chyba przywidzieć. Dziewczyna z pewnością była taka jak inne.

Cassie McClellan postawiła z impetem tacę na długim stole w kuchni. Boże,

jak ona tego wszystkiego nienawidziła. Zapachu potu i piwa. napastliwych męskich

rąk i oślinionych warg. Wzdrygnęła się z obrzydzenia. Te ich odrażające obłapianki.

Sto razy bardziej wolała obierać i kroić cebulę, parzyć ręce od gorących garnków, a

nawet szorować podłogi, niźli wchodzić do tego hałaśliwego przybytku szatana. Na

samą myśl o tym czuła skurcz żołądka.

Ale Czarnemu Jackowi zależało jedynie na klientach. Nic dbał o to, jak

traktują oni jego pomocnice. Ponownie zadrżała, przypominając sobie dotyk lepkich

dłoni na swoim ciele. Boże. jakże nienawidziła tych świń! Szukali w piwie

zapomnienia, rozrywki zaś u tych. które je podawały.

A dziś wieczorem pojawił się jeszcze on - ciemnowłosy mężczyzna siedzący

w rogu sali. Bez przerwy się w nią wpatrywał.

Tego właśnie nienawidziła najbardziej. Na samą myśl, że widział, jak ci

okropni mężczyźni ją zaczepiali, robiło jej się gorąco ze wstydu, upokorzenia i...

gniewu. Czyżby bawił się jej kosztem? Czyżby żartował sobie z niej? Jak on śmiał!

Jednocześnie zastanawiała się. kim są ci dwaj eleganccy dżentelmeni: może to

kapitan jednego ze statków stojących w porcie i pierwszy oficer? A może plantator z

Południa albo bogaty kupiec? Czarny Jack osobiście dopilnował przygotowania dla

nich posiłku i sam ich obsłużył. Już samo to przydawało rangi tym jegomościom.

Wycierając ręce w ścierkę rzucała ukradkowe spojrzenia w stronę sali. Trudno

było cokolwiek zobaczyć z powodu gęstego dymu. ale zauważyła, że Czarny Jack

znowu stoi przy ich stole.

W tym momencie do kuchni weszła Neli. Przepaskę do włosów miała

przekrzywioną, a rękawy sukni zgniecione i zsunięte z ramion. Cassie pospiesznie

odwróciła wzrok. Neli wyglądała, jakby właśnie wyszła z czyjegoś łóżka.

- A niech to! - zachichotała. Wiesz, kto do nas zawitał? Angielski hrabia!

Pewnie ich widziałaś. Siedzą przy tym stole w rogu. Ten czarny to hrabia. Diabelsko

przystojny z niego paniczyk. Aż dreszcze przebiegają po ciele na jego widok. -

Cisnęła pół tuzina brudnych kufli do miski z wodą. - Żebyś widziała jego ręce. Są

takie czyste, nawet paznokcie, wyobrażasz sobie? I ten surdut... widziałaś go, Cassie?

Z prawdziwego aksamitu. Nie wiem, czemu tyle paplę o jego przyodziewku.

Najbardziej interesuje mnie to, co ma pod spodem. - Zachichotała.

Cassie skrzywiła się w duchu. Neli była taka jak jej matka. Zbyt łatwo i zbyt

nieroztropnie się zakochiwała. Cassie już dawno postanowiła, że nie popełni tego

błędu. Przeszła między zwisającymi z belki wędzonymi szynkami i zatrzymała się

przed spiżarnią.

Neli zaś paplała dalej.

- A ten drugi nazywa się Christopher Marley. Też niczego sobie jegomość.

Będę dziś dla ciebie hojna, Cassie. Możesz sobie wziąć Christophera Marleya. -

Zachichotała. - Ale ty pewnie nic wiedziałabyś, co z nim robić, co?

Cassie zaczerwieniła się aż po nasadę włosów, czym wywołała kolejny

wybuch śmiechu Neli. Czyż nigdy nie nauczy się ignorować Neli? Ach. gdyby tylko

mogła wyjść przez te drzwi i więcej nie wrócić. Co zaś się tyczy hrabiego, to mało ją

obchodziło, czy był królem Anglii, czy też właścicielem kupy gnoju.

Do kuchni wtoczył się Czarny Jack. Był to wielki, zwalisty i kudłaty

mężczyzna o ponurym wejrzeniu. Cassie już dawno doszła do wniosku, że to z tego

powodu zdobył sobie przydomek „Czarny”.

Co tu robicie? - warknął na nie. - Zabierajcie stąd swoje leniwe tyłki! Goście

czekają! - Jego wzrok zatrzymał się na Cassie. - A ty weź butelkę brandy i zanieś tym

dwóm dżentelmenom w rogu sali. Podaj też kryształowe kieliszki.

- Nie ma potrzeby obciążać tym Cassie - zagadała szybko Neli. - Ja ich

obsłużę...

- Nie ty, tylko ona.

Cassie znieruchomiała. Ma obsłużyć tego człowieka, który lak się na nią

gapił? Doskonale wiedziała że za propozycją Neli nie kryje się dobra wola. Z

pewnością liczyła, że dziś wieczór będzie grzać łóżko temu dżentelmenowi. Cassie

nie miała jej tego za złe.

- Nic mam nic przeciwko temu, by Neli...

- Ale ja mam! - przerwał jej ostro Czarny Jack. Na belce wisiał długi rząd

miedzianych rondli i naczyń. Cassie wzdrygnęła się. kiedy pochwycił drewnianą

chochlę i machnął nią groźnie. - Powiedziałem już, że pójdziesz ty, nie ona! A teraz

do roboty, bo stracę cierpliwość. Uśmiechaj się i bądź miła dla tych panów. I przestań

zakrywać dekolt.

Poczuła pod powiekami piekące łzy. Na oślep sięgnęła po butelkę brandy i

najlepsze kryształowe kieliszki. Przekonywała siebie w duchu, że przecież setki razy

już to robiła. A ci dwaj nie będą zapewne gorsi od innych.

Wzięła głęboki oddech, pchnęła wahadłowe drzwi i weszła na salę. Powitały

ją hałaśliwe okrzyki. Ignorując grubiańskie zaczepki i natrętne ręce. przepchnęła się

ku stojącemu w rogu stołowi. Im bliżej podchodziła, tym jej kroki stawały się

wolniejsze. W pewnej chwili czarnowłosy mężczyzna uniósł głowę i ich oczy się

spotkały. Cassie poczuła, jakby przez jej ciało przebiegł piorun. Owładnęła nią

przemożna chęć, by odwrócić się i uciec stąd jak najdalej. Nie wiedziała jednak, co

było tego przyczyną.

Co takiego powiedziała o nim Neli? Diabelsko przystojny. Jednak to pierwsze

słowo bardziej do niego pasowało.

Naturalnie nie mogła zaprzeczyć, że jest wyjątkowo przystojny. Nigdy dotąd

nie spotkała mężczyzny o tak pięknej fizjonomii. Wysokie kości policzkowe i

niezwykle kształtna linia szczęki. Włosy miały kruczoczarny odcień i przycięte były

dość krótko. Zmierzwione loki opadały na czoło w sposób, jakiego Cassie nigdy

dotąd nie widziała. Pomimo całej swej doskonałości jego oblicze było wyjątkowo

męskie.

Czuło się w nim jednak jakąś szorstkość, zwłaszcza w zaciśniętych ustach i

oczach okolonych ciemnymi brwiami, spoglądających na nią zimno i przenikliwie

niczym ostre, szklane igiełki.

Cassie pierwsza odwróciła wzrok. Przełknęła z trudem ślinę i podeszła do

stołu. Przez cały czas nie spuszczał z niej błyszczącego jak srebro spojrzenia,

prześwidrowującego ją na wylot. Neli miała rację, pomyślała. Ona również poczuła

dreszcze przebiegające wzdłuż kręgosłupa.

Proszę, panowie.

Przez przypadek stanęła obok jasnowłosego panicza, tego. który według słów

Neli nazywał się Christopher Marley. Pospiesznie ustawiła na stole kryształowe

kieliszki.

Jesteś Cassie, prawda? - zapytał z uśmiechem blondyn. Niechętnie uniosła

wzrok i odetchnęła z ulgą. Ten mężczyzna w niczym nie przypominał swego

towarzysza. Miał łagodne oczy i ciepły, miły uśmiech.

- Tak, wielmożny panie - mruknęła. - Cassie McClellan.

- Czy Cassie to skrót od Cassandry?

- A jakże. - Kiwnęła głową. - Ale wszyscy mówią do mnie „Cassie”. - Poczuła

się swobodniej i pozwoliła sobie na lekki uśmiech.

W odpowiedzi uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- To imię bardzo do ciebie pasuje. - Odchylił się na oparcie krzesła i przyjrzał

się jej ciekawie. - Czy Charleston zawsze było twoim domem?

Domem? Trudno nazwać domem tę ciasną małą izbę na poddaszu, którą

dzieliła z Neli. Marzyły z Bess, że kiedy odłożą dość pieniędzy, kupią mały domek i

zajmą się szyciem dla wielkich pań, obie bowiem miały zręczne palce do igły.

Równie dobrze mógł to być nawet jeden pokój. Najważniejsze, żeby od nikogo nie

były zależne. Na myśl o Bess serce jej się ścisnęło. Drogą kochana Bess. Choć

niewiele od niej starsza, była lepszą matką niż jej własna. Przygarnęła, zapewniła

opiekę i troszczyła się jak nikt na świecie.

Nie, pomyślała. Nic miała i zapewne nigdy nic będzie mieć własnego domu.

Spuściła wzrok i zajęła się wyciąganiem korka z butelki.

- Tak - odpowiedziała po chwili. Tu się urodziłam. - Po czym dodała z nikłym

uśmiechem: - Po prawdzie to nigdy stąd nie wyjeżdżałam.

Zapadła pełna napięcia cisza, w czasie której Cassie zmagała się z korkiem od

butelki. Palce jej się trzęsły, bo hrabia nie spuszczał z niej przenikliwego spojrzenia.

Ze zdenerwowania zaczęła gwałtownie szarpać korek.

- Pozwól, że ja to zrobię - posłyszała jego głos, w którym dźwięczała z trudem

skrywana niecierpliwość.

Uniosła wzrok i otworzyła usta, lecz nie wiedziała, co powiedzieć. Silne palce

objęły szyjkę butelki. Wierzchem dłoni musnął przypadkowo jej piersi. To

wystarczyło, by Cassie zupełnie straciła głos. Poczuła bowiem, jak całe jej ciało staje

w ogniu.

Korek odskoczył. Dla Cassie ten dźwięk zabrzmiał niczym wystrzał armatni.

Zaczerwieniła się, kiedy zaczął nalewać do kieliszków.

- Dziękuję wielmożnemu panu. - Ponownie ogarnęło ją pragnienie ucieczki,

lecz kątem oka dostrzegła stojącego w drzwiach kuchni Czarnego Jacka. Modląc się,

by nikt nie spostrzegł, że cała się trzęsie, dygnęła i nie podnosząc oczu zapytała: -

Czy wielmożni panowie życzą sobie jeszcze czegoś?

Nie miała ochoty patrzeć na hrabiego, lecz zmusił ją do tego siłą swego

wzroku. Przyglądał jej się chłodno, taksująco. Omiótł spojrzeniem szyję, po czym

zszedł niżej, ku wypukłościom wyłaniającym się znad obszytego falbanką stanika.

Na razie nic - odpowiedział wolno.

Skinęła głową zawstydzona i jednocześnie zagniewana jego śmiałą lustracją.

Wobec tego wytrę tylko stół.

Pragnąc jak najszybciej odejść, sięgnęła przez stół po puste kufle po piwie.

Stawiając je pospiesznie na tacy. zahaczyła łokciem o butelkę brandy, przewracając ją

na blat stołu.

Mężczyźni gwałtownie poderwali się z miejsc. Na szczęście rozlewający się

ciemnoczerwony płyn nie zmoczył żadnego z nich.

- Na Boga, dziewczyno, nie masz pojęcia o obsługiwaniu gości - wykrzyknął

wściekle hrabia.

Natychmiast zaczęła porządkować bałagan.

Nie pracuję tu od dziś. wielmożny panie - rzuciła gniewnie. Jestem prawie tak

długo jak Neli!

- Wobec tego ciekaw jestem, czy Czarnemu Jackowi zostały jeszcze w

piwnicy jakieś butelki - padła cięta riposta.

Tego było już za wiele. Jak on śmie tak ją traktować?! Wyprostowała się i

spojrzała na niego z oburzeniem.

Jakim prawem krytykujesz mnie, panie?! - wykrzyknęła. Może gdybyś

przepracował uczciwie choć jeden dzień w życiu, nie osądzałbyś tych, którzy starają

się wykonywać swoją pracę jak najlepiej!

Nie zauważyła, że do stołu podszedł Czarny Jack. Drgnęła nerwowo, kiedy jej

ramię znalazło się nagle w żelaznym uścisku, po którym, wiedziała z doświadczenia,

będzie miała sińce.

- Jak śmiesz odzywać się w ten sposób do jego lordowskiej mości?!

Natychmiast przeproś wielmożnego pana!

Twarz Cassie oblał szkarłatny rumieniec. Nie dość, że została skarcona na

oczach wszystkich gości, to na dodatek on był świadkiem jej wstydu. Gdyby tak się

na nią nie gapił, nie doszłoby do tego.

Grube palce boleśnie wpijały się w jej ramię. Słyszałaś, co powiedziałem?

Poczuła w gardle palące łzy. Nienawidziła hrabiego za to, że doprowadził do

takiej sytuacji, a siebie za bezradność. Jednak na myśl o tym, że Czarny Jack będzie

się cieszył z jej upokorzenia, uniosła wysoko brodę.

- Przepraszam - powiedziała, prawic nie poruszając wargami.

Czarny Jack zmierzył ją groźnym spojrzeniem i puścił jej ramię, po czym

zwrócił się do obu mężczyzn:

Dopilnuję, by przyniesiono panom drugą butelkę. Christopher Marley uniósł

w górę rękę.

- Ja dziękuję. Dość już dziś wypiłem - powiedział. Popatrzył na Cassie i

poklepał ją po ręku. - Nic się nie stało, panienko. Nie zaprzątaj sobie tym swojej

pięknej główki.

- Ależ oczywiście - dodał chłodno hrabia. Nie możemy na to pozwolić,

prawda?

Tymczasem Czarny Jack pchnął ją energicznie w stronę kuchni. Gdy tylko

znaleźli się w środku, jego gniew wybuchł z całą siłą.

- Tego już za wiele, dziewczyno. Nie zmuszałem cię. byś zapraszała do siebie

mężczyzn, skoro nie chciałaś, ale dość mam twoich humorów. Od dziś koniec z nimi.

słyszysz? Kiedy prześpisz się z mężczyzną, przestaniesz być tak cholernie płochliwa.

Najwyższy czas to zmienić.

Świat zawirował nagle wokół niej. Dobry Boże. chyba on nie myśli, że ja...

Patrzyła w odrętwieniu, jak Czarny Jack stawia na tacy kieliszek i nową butelkę

brandy.

- Zaniesiesz to do różowego pokoju. Tam śpi hrabia - warknął. Jeśli ktoś płaci

tyle za noc, to trzeba mu to wynagrodzić. I nie udawaj, że nie wiesz, co mam na

myśli. Jeśli go zadowolisz, ja też będę zadowolony. Na twoim miejscu nie

zapominałbym o tym. w przeciwnym razie jutro znajdziesz się na ulicy.

Cassie rzuciła mu przerażone spojrzenie. Tu jest źle. ale na ulicy będzie

jeszcze gorzej. Nie dalej jak wczoraj znaleziono w zaułku młodą kobietę, na wpół

nagą, z poderżniętym gardłem.

Słowa Czarnego Jacka podziałały na nią jak rozżarzone węgle na stopy.

Chwyciła tacę i pobiegła na górę, jakby ją ktoś gonił.

Różowy pokój należał do najlepszych w oberży. Stało tam szerokie łoże z

baldachimem, przykryte różową haftowaną narzutą. W oknach wisiały brokatowe

zasłony w takim samym odcieniu.

Kiedy jej matka zaczęła pracować u Czarnego Jacka, Cassie często

wślizgiwała się do tego pokoju i oddawała się marzeniom. Wyobrażała sobie, że jest

piękną damą i panią wielkiego domu z dwunastoma takimi jak ten pokojami. Nigdy

nie bywa głodna i zziębnięta. Teraz jednak marzyła tylko o tym. by uciec z tej

strasznej oberży, od tej niewdzięcznej, nie kończącej się harówki.

Weszła do pokoju, postawiła tacę na podręcznym stoliku przy oknie i objęła

chłodnymi dłońmi rozpalone policzki. Czyż to źle chcieć więcej? Nie chciała dużo.

jedynie tego, by było jej trochę lepiej. Wystarczyłby malutki własny domek, w

którym czułaby się bezpiecznie, trochę pieniędzy, by móc sobie kupić nową suknię i

kapelusz. Nic chciała umrzeć jak Bess, w dusznej izbie na poddaszu, w której unosił

się zapach kurzu i śmierci.

Gdyby tylko znalazła jakieś wyjście...

Zebrała się w sobie, wyprostowała i wytarła wilgotne od łez oczy. Czy Czarny

Jack naprawdę oczekiwał od niej, że odda się hrabiemu? Strach podszedł jej do

gardła. Przecież nie będzie tu stała jak jagnię przeznaczone na rzeź!

Obróciła się na pięcie i w tym momencie jej wzrok spoczął na stojącej na

wprost okna komodzie. Na wierzchu leżała garść srebrnych monet. Nie było tego

wiele, ale dla niej to cała fortuna.

Wystarczy sięgnąć ręką, a będą należały do niej... - Kusząca sumka, co? Ale

jeśli chcesz ją dostać, musisz na nią zapracować, Jankesko.

ROZDZIAŁ DRUGI

To był on.

Miała wrażenie, że zamieniła się w sopel lodu. Pragnęła uciec stąd tak szybko,

jak to możliwe, lecz nogi odmówiły jej posłuszeństwa. W końcu udało jej się

odwrócić do niego.

Jakiż on wysoki, pomyślała, o wiele wyższy, niż wydawał się na dole. Miał

szerokie ramiona; rękawy surduta opinały je ciasno jak rękawiczka. Ciemne bryczesy

uwydatniały napięte mięśnie ud. Był kwintesencją wdzięku i elegancji.

Jeśli zacznę uciekać, natychmiast mnie złapie, pomyślała. Ku jej przerażeniu

minął ją i podszedł do tacy. Nalał do kieliszka sporą porcję porto i wyciągnął w jej

stronę.

Napijesz się ze mną, Jankesko?

Pić z tego samego kieliszka co on, dotykać wargami miejsca, którego on

dotykał na taką intymność nie pozwoliła sobie dotąd z żadnym mężczyzną.

Pokręciła głową.

- Nie gustuję w mocnych trunkach - wydusiła z trudem.

- Nie? Wobec tego za... Jankesów.

Uniósł kieliszek w toaście i wypił, nie spuszczając z niej przenikliwego

spojrzenia. Z trudem panowała nad zdenerwowaniem.

- Proszę mi wybaczyć, panie, ale muszę wracać...

- Wolałbym, żebyś została.

Splotła nerwowo ręce. Nie może tu zostać, bo... Chryste, nie śmiała nawet o

tym myśleć! Nawet groźby Czarnego Jacka nie zmuszą jej do tego...

Pozostała jej tylko nadzieja, że hrabia jest człowiekiem honoru. Poczuła

dziwną suchość w gardle.

- Widzę, że ci się nie podobam. Myślę nawet, że gdyby nie Czarny Jack, nie

przyszłabyś tutaj.

- Chciałabym móc wybierać, gdzie chcę być. I co ważniejsze, z kim chcę być.

Czuła, że się z niej śmieje. Jakież to okrutne z jego strony!

- Wielmożny panie - spróbowała jeszcze raz. - Proszę mi wybaczyć, że byłam

taka niezdarna. Bardzo tego żałuję. Nie rozumiem jednak, dlaczego miałabym zostać

ukarana...

- Ukarana? Ależ mylisz się, dziewczyno. Nie karę bowiem miałem na myśli,

lecz przyjemność.

Przyjemność? Zadrżała. Chyba tylko dla niego. Uśmiechnął się, jakby czytał

w jej myślach.

- Chyba mi nie powiesz, że te niedołęgi tam na dole nie wiedzą, jak się

obchodzić z takim klejnotem jak ty! - wykrzyknął.

Policzki Cassie spłonęły rumieńcem. Patrzyła, jak wyjmuje coś z kieszeni. Był

to złoty zegarek z dewizką. Położył go obok srebrnych monet, po czym zrobił krok w

jej stronę. Cofnęła się instynktownie.

Wybuchnął głośnym, szyderczym śmiechem.

Cóż to, Jankesko, boisz się mnie? Napawał ją strachem, lecz nie takim, jak

sądził.

- Nie lubisz mnie, prawda. Jankesko?

Mam na imię Cassie, panie, i byłabym wdzięczna, gdybyś go używał.

- Nie. Myślę, że Christopher się mylił. „Jankeska” bardziej do ciebie pasuje,

bowiem wy Jankesi, często bywacie awanturniczy i niepokorni. A więc niech

pozostanie „Jankeska”. Wróćmy jednak do mojego pytania. Dlaczego mnie nie

lubisz?

Zdaje się, że to raczej wy, panie, mnie nie lubicie. W przeciwnym razie nic

patrzylibyście tak na mnie.

A więc zauważyła pomyślał. Była ubrana bardzo nędznie, jej suknia

przypominała łachman, lecz nie skrywała piękna dziewczyny. Zastanawiał się, czy

ona w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, jaka jest urodziwa. Miała niezwykłą karnację,

włosy o bursztynowym odcieniu i oczy niczym czyste topazy. Była bardzo młoda,

lecz dawno wyrosła już z wieku dziecięcego. Jak na jego gust mogłaby mieć więcej

ciała, ale przyciągały wzrok krągłości piersi i ud.

Zmarszczył brwi, zirytowany swoimi myślami. Nie leżało w jego zwyczaju

okazywanie takiego zainteresowania służącą. Wolał kobiety bardziej doświadczone

od tej nieokrzesanej młodej dziewki. Z drugiej jednak strony musiała zapewne przejść

przez niejedno łóżko, więc jej doświadczenie będzie dorównywać jego, pomyślał nie

bez cynizmu. Nie mógł też nie zauważyć, że na jej widok krew szybciej krąży mu w

żyłach.

- No chodź, Jankesko. Spędziłem wiele tygodni na morzu, bez towarzystwa

kobiet. Bądź wspaniałomyślna. Ulituj się nad biedną duszą, która okrutnie tęskni za

miękkim kobiecym ciałem, za ciepłą, delikatną rączką.

Ciepłą, delikatną rączką? Żądał chyba zbyt wiele. Jej ręce były czerwone i

szorstkie jak szczotka.

Panie - odezwała się cicho. - Nie wierzę, żebyś nie miał w życiu wszystkiego,

czego pragnąłeś.

Nie myliła się. Rzeczywiście miał wszystko... z wyjątkiem ojcowskiej miłości.

Spojrzał na kupkę monet.

- To spora sumka, Jankesko. Jeśli chcesz ją dostać, musisz na nią zapracować.

Zostaniesz ze mną nie godzinę czy dwie, lecz całą noc. A rano może moglibyśmy

zażyć wspólnej kąpieli.

Wzdłuż kręgosłupa przebiegł jej lodowaty dreszcz. Sądziła, że nic już jej nie

może zaszokować, ale... dobry Boże, kąpiel z mężczyzną? To się nie godzi!

Wprawiał ją w zdenerwowanie, choć nawet jej nie dotknął. Nie była pierwszą

naiwną. Wiedziała, czego od niej chce. Nie tak dawno Bess powiedziała do niej:

„Jeśli mężczyzna jest czuły i łagodny, to wszystko dobrze. Czasami jednak trafiają się

brutale i wtedy jest okropnie”.

Cassie zawsze wiedziała, kiedy tak było. Bess kładła się wtedy spać, łkając

cicho. Następnego dnia miała siniaki na rękach i piersiach. Pamiętała ten ostatni raz.

Było to niedługo po tym, jak Bess odkryła, że jest przy nadziei. Cassie wiedziała, że

Bess robi te rzeczy dla pieniędzy. I te właśnie pieniądze ocaliły Cassie przed

podobnym losem.

Nie była jednak przygotowana na to, by sprzedać swą cnotę za garść srebra.

Gabriel nie dostrzegł jej rozpaczy. Widział tylko niechęć.

Czy byłaby równie niechętna, gdyby na jego miejscu znalazł się Christopher?

Przypomniał sobie, jak słodko się do niego uśmiechała, a jego ignorowała. Poczuł, że

ogarnia go gniew.

- Och! - powiedział miękko. - Wspólna kąpiel byłaby z pewnością rozkoszna.

Oczy Cassie rozbłysły.

Czarny Jack płaci mi nędzne grosze za szorowanie podłogi i podawanie piwa.

ale nie za takie rzeczy!

- Nie jestem pewien, czy on również tak to pojmuje - oświadczył podejrzanie

jedwabistym głosem.

Znam takich jak wy, panie. Bierzecie to, co chcecie, myśląc tylko o sobie -

rzuciła porywczo.

Jakiś mężczyzna musiał cię chyba zranić, Jankesko. Może pokochał i

porzucił? Uniosła dumnie głowę.

Nic mi o tym, panie, nie wiadomo. Wzruszył ramionami i spojrzał na monety.

- A więc jaka jest twoja cena?

- Nie rozumiesz mnie, panie. To, czego pragniesz, nie jest na sprzedaż.

Zdawał sobie sprawę z tego, że cały czas ją prowokuje i to bezlitośnie.

Powodem był jej opór. Patrzyła na niego, jakby była od niego lepsza... jakby był kimś

bez znaczenia. A tej jednej rzeczy Gabriel nie tolerował.

Powoli podszedł do niej. Wyczuł jej niepokój i wysiłek, by tego nie okazać.

Głowę uniosła wysoko, a trzymała się prosto niczym żołnierz na warcie. Jej opór

zarazem rozbawił go i dotknął. Ta dziewczyna była najwidoczniej nie tylko piękna,

lecz i dumna. Dziwna to kombinacja jak na kogoś z jej pozycją.

Zatrzymał się tuż przy niej.

- Ta sytuacja jest dla mnie czymś nowym, Jankesko. Rzadko bowiem kobieta

mi odmawia. Dlatego też sądzę, że to nie ja gardzę tobą, lecz ty mną.

Och, cóż za arogant z niego! Gdyby powiedziała „tak”, naraziłaby się nie

tylko na jego gniew, lecz i na gniew Czarnego Jacka. Gdyby zaś zaprzeczyła, uznałby

to za jej zgodę na pójście z nim do łóżka. Walczyła ze wzbierającą w niej paniką.

Jego bliskość była taka niepokojąca.

Przez chwilę mierzyli się spojrzeniem.

- Nie będę w stanie cię powstrzymać, jeśli zechcesz to zrobić, panie. - Zniżyła

głos niemal do szeptu. - Głupotą byłoby mierzyć się z tobą, bo jestem na przegranej

pozycji. Ale wiedz jedno: nie będziesz miał ani mojej zgody, ani chęci. Dlatego

proszę, byś pozwolił mi odejść.

Gabriela poruszyła nie jej prośba, lecz gorycz brzmiąca w głosie. Odwróciła

wzrok, lecz zdążył jeszcze dostrzec podejrzaną wilgoć, która pojawiła się w tych

cudownych oczach. Uśmiechnął się drwiąco. Damskie łzy nie robią na nim wrażenia.

Z doświadczenia wiedział, że kobiety posługują się nimi. by dostać to, czego pragną.

A gdybym pozwolił ci odejść, co by ci z tego przyszło? Mówmy bez ogródek,

Jankesko. Oboje wiemy, po co Czarny Jack cię tu przysłał. Przypuszczam, że nie

spodziewa się, iż opuścisz ten pokój przed upływem nocy.

Cassie czuła, że się czerwieni. Utkwiła wzrok w jego nieskazitelnie białym

halsztuku.

- Gdybyś mu powiedział, że... że cię zadowoliłam - wyszeptała - to nigdy by

się nie dowiedział.

- Jeśli jednak mamy zawrzeć umowę, to powinienem otrzymać od ciebie jakąś

rekompensatę...

Rekompensatę? - powtórzyła Cassie zaskoczona. - Panie, czy przyjąłbyś ten

nędzny łach, który mam na sobie? Poza nim nic więcej nie mam.

- Z wyjątkiem tego, czego nic chcesz dać.

Zacisnęła powieki. Nie powinna była oczekiwać od niego litości. Czy tak

właśnie miało być? Miała oddać swe dziewictwo komuś, kto dbał jedynie o

zaspokojenie swoich chuci?

Gabriel tymczasem postanowił już, że nie będzie jej do niczego zmuszać. Na

świecie jest zbyt wiele chętnych kobiet, by miał sobie zawracać głowę kimś. kto go

nic chce. Mimo to nie mógł zaprzeczyć, że dziewczyna doprowadzała go do szału.

Jeden pocałunek powiedział nagle. - I jesteś wolna.

Oczy Cassie zrobiły się okrągłe. Jego zaś były czarne jak węgiel i płonęły

dziwnym żarem. Zrobiło jej się gorąco i zaraz potem zimno. Kształtne usta zacisnął

teraz w wąską linię. Nie było w nim nic z łagodności. Silne dłonie chwyciły ją za

nadgarstki i przyciągnęły bliżej...

Zaczęła gwałtownie oddychać, lecz za chwilę się uspokoiła. Przecież to tylko

pocałunek. Z drugiej jednak strony, czy nie nazbyt wiele? Zadrżała. Lepsze to, niż...

Jego usta przywarły do jej warg. Lekki dreszcz przebiegł jej przez ciało, mimo

to zaciskała kurczowo usta, oczekując, że będzie to kolejny wzbudzający obrzydzenie

pocałunek, jakimi obdarzano ją wbrew jej woli. Uniósł głowę.

Musisz się lepiej postarać, Jankesko. Nie mam ochoty całować suchej śliwki.

- Panie, przypominam ci, że...

Nie dał jej dokończyć. Otoczył ramieniem i przyciągnął do siebie. Owładnęło

nią dziwne uczucie niemocy. Poczuła, że leży na łóżku, a twardy tors hrabiego

napiera na jej biust.

Ponownie przycisnął usta do jej warg. Przez głowę przemknęła jej myśl, że ten

pocałunek nie jest podobny do innych, po czym umysł zasnuła mgła. Był zarazem

gorący i zaborczy, namiętny i obezwładniający. Poczuła, że ogarniają wewnętrzne

drżenie i kręci jej się w głowie.

Dopiero po chwili zauważyła, że hrabia uniósł głowę.

- Nie zmienisz zdania Jankesko? - Przesunął palcem wzdłuż jej szyi. -

Obiecuję ci noc. której prędko nie zapomnisz.

Wpatrywała się w niego wstrząśnięta i zmieszana. Wielkie nieba, przecież ona

leży na łóżku! Natychmiast oprzytomniała i zaczęła okładać go pięściami.

Obym jak najprędzej zapomniała o tobie!

Równie dobrze mogłaby walić w mur. Przyglądał się jej przez chwilę, po

czym uniósł brwi.

- Nie wyglądasz mi na doświadczoną kobietę. Jankesko. Gdyby nie Czarny

Jack, to pomyślałbym, że...

Drgnęła, kiedy zaczął wyciągać jej szpilki z włosów. Jedwabiste sploty gęstą,

zmierzwioną falą spłynęły mu na ręce.

Ponownie pochylił głowę. Jednak nic usta były jego celem. Pisnęła

przerażona, kiedy dotknął wargami szyi, po czym przesunął po niej językiem. Wsunął

palce w jej włosy. Szarpała się gwałtownie, lecz nic sobie z tego nie robił. Zachłannie

całował jej szyję, po czym nagle wrócił do warg. Tym razem pocałunek był brutalny i

tak gwałtowny, że niemal odebrał jej dech.

Jakimś sposobem udało jej się wyswobodzić usta.

Ty przeklęty bękarcie! Puść mnie! Wypuścił ją z objęć. Neli miała rację,

pomyślał z lekkim rozbawieniem. Ta dziewczyna rzeczywiście zadziera nosa.

- Gdybyś wiedziała kim jest mój ojciec, nie kwestionowałabyś mojego

pochodzenia.

Poderwała się na równe nogi. Usta miała spuchnięte i obolałe. Delikatna skóra

wokół warg piekła niemiłosiernie.

- Nie dbam o to, kim jest twój ojciec! - wykrzyknęła. - To nie daje ci prawa

dotykać mnie w ten sposób.

Wzruszył ramionami.

- Moja droga, dotknąłem daleko mniej niż ci tam na dole.

- A co niby mam robić?! - odparowała gniewnie. - Czarny Jack śledzi każdy

mój krok.

Patrzył na nią chłodno i obojętnie, jak gdyby nic między nimi nie zaszło.

- Możesz odejść, Jankesko. Niechętna dziewczyna jest rów nie kłopotliwa jak

nietknięta. Nic gustuję ani w jednej, ani w drugiej.

Zaczęła się powoli cofać, mamrocząc przekleństwa, jakie tylko udało jej się

usłyszeć na sali, nie bardzo nawet rozumiejąc ich znaczenie. Nawet jeśli je słyszał, to

nie dał tego po sobie poznać. Nic odwrócił się ani nie odezwał. Korzystając z okazji,

złapała leżący na komodzie zegarek i wybiegła z pokoju.

ROZDZIAŁ TRZECI

Znalazłszy się w swoim pokoiku na strychu, podbiegła do stołu stojącego w

rogu i zapaliła świecę. Początkowo nie była w stanie utrzymać krzesiwa w dłoni, tak

trzęsły jej się ręce. W końcu pojawił się płomyk i rzucił nikle światło na ścianę.

Wtedy uważnie obejrzała zdobycz, którą dotąd kurczowo ściskała w dłoni.

Nigdy nie widziała tak pięknego przedmiotu. Koperta w kształcie muszli

miała misterny wzór. Połyskiwała niczym słońce w ciepły wiosenny dzień. Na

odwrocie był jakiś napis, lecz Cassie nie zwróciła na niego uwagi. Brzegiem

złamanego paznokcia wcisnęła mechanizm otwierający. Na wewnętrznej stronie

pokrywki widniała scenka, przedstawiająca kobietę i chłopca stojących wśród

kwiatów w ogrodzie.

Zegarek bez wątpienia wart był mnóstwo pieniędzy. Może nie fortunę, lecz

dość, by mogła uciec daleko od oberży Czarnego Jacka i Charleston i zainstalować się

w jakimś cichym pensjonacie. Mogłaby za to przeżyć jakiś czas, póki nie znalazłaby

pracy jako szwaczka.

Nie uda ci się, przestrzegł ją wewnętrzny głos. Co będzie, jeśli hrabia odkryje

brak zegarka? Domyśli się. że to ty go ukradłaś.

Nic masz nic do stracenia, przekonywał inny glos. Skąd wiesz, że hrabia

dotrzyma danego ci słowa? Pamiętasz, co powiedział Czarny Jack: że cię wyrzuci,

jeśli się dowie, że odmówiłaś hrabiemu?

Przeleżała kilka godzin, skulona na nędznym łóżku. Trzęsła się ze strachu

pełna obaw. że lada chwila pojawi się hrabia w towarzystwie Czarnego Jacka i zażąda

zwrotu zegarka. Gwar w sali na dole dawno już ucichł. Cieszyła się. że Neli

zdecydowała się dziś ogrzać łoże jakiegoś gościa.

Powoli się uspokajała. W miarę upływu czasu rosły jej nadzieje. Hrabia

pewnie już się położył i wstanie nie wcześniej niż w południe. Lord, czy nie lord, był

przecież zwykłym mężczyzną lubił karty, brandy, cygara i oczywiście kobiety.

Nastał świt. Nikłe srebrzyste światło zaczęło przesączać się przez brudne

okno, kiedy Cassie ruszyła w dół po schodach. Starała się iść wolno, by żaden dźwięk

nie zdradził jej obecności. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, kiedy mijała drzwi

do pokoju Gabriela. Modliła się w duchu, by szczęście jej nie opuściło, by zauważył

brak zegarka dopiero w południe...

Gabriel jak zwykle obudził się wcześnie. Odrzucił kołdrę i wstał z łóżka,

prostując się w całej swej okazałości. Lekki uśmiech przemknął mu przez oblicze.

Pomyślał, że mógłby kazać przygotować kąpiel i sprowadzić tu tę Cassie. Pewnie

odmówiłaby tak jak ostatniej nocy. Mniejsza o to. Jej opór to drobnostka w

porównaniu z zaskakującą słodyczą jej warg.

Zacisnął szczęki, po czym zaśmiał się sucho. To zabawne, że on. przyszły

książę Farleigh, dostał kosza od zwykłej służącej. Szkoda, że była taka niedostępna.

Cóż to byłaby za rozkosz zedrzeć z niej te spłowiałe, bure szmaty i odsłonić to

piękne, kremoworóżowe ciało. Do licha, ta dzierlatka rozpaliła w nim krew i... gniew.

Jej opór czynił ją jeszcze bardziej pociągającą.

Może powinien spróbować stopić ten lód? Zmienić ten chłodny opór w gorącą

namiętność? Taka ognista dziewka mogłaby dać mu wiele przyjemności.

Miał jednak dzisiaj wiele spraw do załatwienia. Jeśli wszystko pójdzie

zgodnie z planem, załoga zakończy wkrótce załadunek indyga i tytoniu, które miał

przewieźć do Anglii. Przy odrobinie szczęścia będą mogli odpłynąć koło południa.

Pięć minut później stał przy oknie ubrany w luźną białą koszulę, ciemne

bryczesy i błyszczące wysokie buty. Nad portem unosiła się mgła niczym tajemnicza

srebrna zasłona. Miasto jeszcze spało. Tylko z nielicznych kominów wydobywały się

smużki dymu.

Już miał się odwrócić od okna, kiedy w pobliżu oberży dostrzegł jakiś ruch. Z

mrocznego cienia wyłoniła się drobna kobieca postać. Była zwrócona do niego tyłem,

nie mógł więc dostrzec jej twarzy. Głowę owinęła szalem. W ręku ściskała mały

węzełek. Czyżby to tylko jego wyobraźnią czy też kobieta przyspieszyła kroku?

Przyjrzał jej się z nagłą uwagą. W jej zachowaniu było coś ukradkowego.

Odwrócił się w stronę komody. Monety leżały na swoim miejscu, natomiast

zegarek zniknął.

Zaklął pod nosem. Była więc nie tylko ponętna, irytująca i powściągliwa...

Była również złodziejką.

Odważyła się odetchnąć dopiero wtedy, kiedy znalazła się na zewnątrz. Bez

żalu opuszczała oberżę, w której spędziła prawic połowę swego życia. Miała jedynie

nadzieję, że przyszłość okaże się lepsza.

Przyspieszyła kroku. Gdzieś między sklepem ze świecami, farbami, mydłem i

oliwą a piekarnią mieszkał kupiec. Czarny Jack mówił kiedyś, że handluje również

używanymi towarami. Miała nadzieję, że za taki piękny zegarek dostanie od niego

przyzwoitą sumkę. Szczęśliwe wiatry chyba jej sprzyjały. Łudziła się, że szybko

załatwi z nim interes.

A wtedy będzie wolna.

Zadrżała z zimna. Ściągnęła z głowy szal i otuliła się nim szczelnie. Właśnie

dochodziła do następnej przecznicy, kiedy usłyszała za sobą kroki. Odwróciła się i

zamarła ze strachu.

Ujrzała przed sobą ciemną twarz Gabriela Sinclaira. Nie. to niemożliwe. Z

pewnością wzrok ją zawodzi.

Odwróciła się jednak i zaczęła uciekać. Tym razem wiedziała, że odgłos

biegnących za nią stóp nie jest dziełem wyobraźni. Biegła, ile sił w nogach.

Nagle poczuła, że ktoś łapie ją za rękę i przyciska do twardego muskularnego

ciała. Zaczęła walić pięścią na oślep. Puszczaj! - krzyknęła.

W odpowiedzi posłyszała szyderczy śmiech.

- Już przez to przeszliśmy. Jankesko. Czyż doświadczenie niczego cię nie

nauczyło? Puszczę cię, kiedy będę chciał. Nic wcześniej.

Wówczas złapała głęboki oddech i krzyknęła ze wszystkich sił: Ratunku!

Pomocy!

Przycisnął ją do siebie tak mocno, że z trudem mogła oddychać. Gabriel zaklął

cicho, kiedy jakiś śmiałek wytknął głowę przez drzwi.

- Proszę nie zwracać uwagi! - zawołał. - Ta dama cierpi na przywidzenia i

myśli, że ktoś ją napastuje.

Cassie zatrzęsła się ze złości. Ona chora na umyśle? Szarpała się zaciekle, lecz

na próżno. Zaciągnął ją do pobliskiego zaułka. Przez jedną przerażającą chwilę

trzymał ją w objęciach. Twarz miał kamienną, czuła jednak instynktownie, że

wewnątrz aż kipi z gniewu. Wyszarpnął jej tobołek z ręki, po czym zaczął przeglądać

jego zawartość.

Wpatrywała się w niego oniemiała.

- Co ty sobie wyobrażasz?! - krzyknęła. - To moje! Nie masz prawa tego

ruszać!

Masz coś, co należy do mnie - odparł chłodno. - A to daje mi wszelkie prawa.

- Niech cię diabli! - wrzasnęła i rzuciła się na niego. Zanim jednak zdążyła

zrobić jakiś ruch, ponownie chwycił ją za rękę i przyciągnął ją do siebie.

- Najwyraźniej chcesz wywołać zbiegowisko, Jankesko. A wtedy ktoś mógłby

przyprowadzić posterunkowego.

Błysk w jego oczach aż nazbyt wyraźnie potwierdzał jego słowa. Cassie wciąż

się opierała, lecz przestała walczyć.

Mój zegarek, Jankesko - rzucił krótko. Przesunęła językiem po wargach.

- Spóźniłeś się. Ja... sprzedałam go.

- Czyżby? Wybacz, że będę w to wątpił, i pozwól, że sam się o tym

przekonam.

Uśmiechnął się tak uprzejmie, że w pierwszej chwili nie pojęła jego

zamiarów. Próbowała go wyminąć, lecz przycisnął ją do ściany, uniemożliwiając

ucieczkę.

Przesunął dłońmi wzdłuż jej ramion, po czym niespodziewanie włożył rękę za

stanik, dotykając miękkich wzgórków, których dotąd nie widział ani nic dotykał

żaden mężczyzna. Przestań! - krzyknęła.

Nie zareagował. Wszystko w niej burzyło się z powodu tak śmiałego i

zarazem intymnego dotyku.

- Przestań, na Boga! - zaprotestowała ze szlochem. - Jest... jest w mojej

pończosze. Odwróć się, to ci go dam.

Puścił ją, lecz się nie odwrócił. Uniosła spódnicę, czując, że śledzi każdy jej

nich. Trzęsącymi się rękoma zsunęła w dół prawą pończochę. Po chwili trzymała w

ręku zegarek.

- Proszę, weź sobie ten swój zegarek. A teraz mnie puść.

- Nie tak prędko, Jankesko. Nie możesz tak po prostu mnie okraść i sądzić, że

ci się to upiecze.

Chwycił ją pod łokieć i pociągnął w stronę oberży.

Ogarnęła ją rozpacz. Czy po to uciekała, by zaciągnięto ją z powrotem jak psa

na smyczy?

Wkrótce znaleźli się w sali na dole. Cassie aż skuliła się ze strachu. Przy

ogromnym kominku stali Christopher Marley i Czarny Jack.

- Wielmożny panie! - wykrzyknął Czarny Jack. - Widziałem, jak jaśnie pan

wychodził. Co tu się dzieje?

Ta dziewczyna jest złodziejką. Ukradła mi zegarek.

Cassie dostrzegła zdziwienie w oczach Christophera Marleya.

Kątem oka ujrzała Neli stojącą przy schodach. Powinna była przewidzieć, że

hrabia niczego jej nie oszczędzi. Czarny Jack wytrzeszczył oczy.

Co takiego? Ukradła zegarek?

- W rzeczy samej. Zdaje się. że uznała, iż czas opuścić to miejsce.

Przypuszczam, że zamierzała wykorzystać otrzymane za niego pieniądze na

sfinansowanie podróży.

Christopher podszedł bliżej. Przyjrzał się szyi dziewczyny i na jego

przystojnej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Popatrzył na hrabiego i ponownie

na Cassie. Domyśliła się, że dostrzegł półkolisty purpurowy ślad, zostawiony tam

przez hrabiego.

Policzki zapłonęły jej wstydem. Zapragnęła nagle zapaść się pod ziemię.

- I taka patrzyła na mnie z góry! - sarknęła Neli. - Żeby ukraść jego

lordowskiej mości zegarek i uciec?!

Powinienem oddać cię do sierocińca, kiedy twoja matka cię zostawiła - rzucił

wściekle Czarny Jack. - Sprawiasz mi same kłopoty. W odpowiedzi uniosła dumnie

głowę.

- Uważasz, że było mi tu dobrze? Odkąd pamiętam, szorowałam podłogi,

zdzierając sobie ręce do krwi. Opróżniałam nocniki i harowałam od świtu do nocy, a

ty żałowałeś mi każdej łyżki strawy. Wszystko za marne kilka centów. Chyba tylko

niewolnikom na plantacji może dziać się gorzej.

- Ty niewdzięczna mała dziwko! - ryknął. - Najwyższy czas nauczyć moresu

tę przemądrzałą bezczelną mordę.

Zacisnął dłoń w pięść. Kątem oka dostrzegła przerażony wzrok Christophera,

kiedy Czarny Jack uniósł w górę zaciśnięty kułak.

Skuliła się instynktownie. Nie byłby to pierwszy raz, gdyby Czarny Jack ją

uderzył. Hrabiemu ten widok z pewnością sprawi przyjemność. Niedoczekanie jego...

Jeśli uderzysz tę dziewczynę, zapłacisz mi za to - odezwał się nagle ze

śmiertelnym spokojem hrabia. - To mnie ukradła zegarek i tylko ja mam prawo

wymierzyć jej karę.

Czarny Jack zamarł z głupią miną, lecz nie ośmielił się sprzeciwić. Opuścił

rękę i odchrząknął.

Nie chciałem nikogo skrzywdzić - rzucił gburowato. - Ale dziewczynie trzeba

przypomnieć, gdzie jej miejsce.

Myślę, że chciałeś ją skrzywdzić. W tym wypadku jednak to ja zadecyduję, co

należy z nią zrobić.

Chwycił Cassie za rękę i pociągnął na schody. Żołądek ścisnął jej się ze

strachu. Łatwiej byłoby jej znieść wściekłość Czarnego Jacka. Przynajmniej

wiedziała, że szybko mija. A ten hrabia... Z nim nigdy nic nie wiadomo. Czuła się,

jakby szła na ścięcie.

Kiedy znaleźli się w pokoju, pchnął ją na łóżko. Skryła strach pod maską

oburzenia.

- Masz już swój zegarek - rzuciła gniewnie. - Więc czego jeszcze chcesz?

Podszedł do stołu i z karafki stojącej na stole nalał sobie brandy.

- Ciekaw jestem, dlaczego go wzięłaś, Jankesko? - zapytał, nie patrząc na nią.

- I ilu mężczyzn okradłaś?

Zacisnęła wargi. Najwyraźniej chciał ją zadręczyć na śmierć. Niedoczekanie

jego! Prędzej sczeźnie, niż mu w tym dopomoże. Odwrócił się twarzą do niej.

No, Jankesko. Czyżbym tylko ja dostąpił tego zaszczytu? Rzuciła mu gniewne

spojrzenie.

- Wzięłam zegarek, bo jesteś arogancki i bezczelny. I oczywiście dla

pieniędzy.

- Dlaczego tak bardzo chciałaś uciec?

No właśnie. Przecież tak wspaniale mi tu było - rzuciła z ironią w głosie. - Po

cóż miałabym opuszczać takie miejsce?

- A dokąd to zamierzałaś się udać? Zawahała się.

- Nie wiem. Dokądkolwiek, byle jak najdalej stąd. Przyglądał się jej znad

szklanki. Niepotrzebnie w ogóle pytał.

Gorzkie słowa, które rzuciła Czarnemu Jackowi, wszystko wyjaśniały.

Przesunął wzrokiem po zniszczonej sukni i spłowiałym tobołku, który tak desperacko

przyciskała do piersi, i zatrzymał się na spierzchniętych, czerwonych dłoniach.

Zarumieniła się gwałtownie. Przełknęła z trudem ślinę.

- Nic mogę tu dłużej zostać - oświadczyła buńczucznie. - I nie zostanę. Jeśli

więc zamierzasz oddać mnie w ręce posterunkowego, zrób to i skończmy z tym

wreszcie.

Popatrzył na nią z podziwem. Ta dziewczyna ma charakter i odwagę. Widział,

że jest przerażona. Trzeba przyznać, że godny z niej przeciwnik. Godny, by zmierzyć

się nawet z jego ojcem. Ciekawe, co też by powiedział na tę małą jankeską

parweniuszkę.

Nagle przypomniały mu się słowa Christophera wypowiedziane wczorajszego

wieczoru.

„W niczym nie ustępuje pannom z towarzystwa. Mogłaby wysoko mierzyć...”

Wolno opuścił szklankę. Popatrzył na Cassie, jakby ją pierwszy raz zobaczył.

Złodziejka, ognista i krnąbrna, niskiego urodzenia, nieokrzesana...

Nieokrzesana Jankeską...

Wielkie nieba, wreszcie miał, czego szukał...

W trzech susach znalazł się przy niej. Chwycił za ręce i postawił na podłodze.

Złapał za podbródek i spojrzał jej w oczy. De masz lat, dziewczyno?

Kiedy nadal milczała, szarpnął nią lekko.

Odpowiadaj - rzucił ostro. - Ile masz lat? Oblizała nerwowo wargi.

Chyba osiemnaście - odparła niepewnie. - Nie mam jednak pewności.

- Neli mówiła, że twoja matka zostawiła cię, kiedy byłaś jeszcze dzieckiem.

Nie masz żadnych krewnych?

Pokręciła w milczeniu głową.

Co byś powiedziała, gdybym ci oświadczył, że mogę cię uratować? Wybawić

od tej piekielnej harówki i zabrać bardzo, bardzo daleko stąd? Zamrugała nerwowo.

- Do - dokąd?

- Za morze, do Anglii. A może pewnego dnia do Paryża. Myślę, że spodobałby

ci się Paryż. - Przesunął wierzchem dłoni wzdłuż jej szyi. - Dostałabyś klejnoty, futra.

Od jak dawna nie miałaś nowej sukni, Jankesko? Kupiłbym ci tyle sukien, ile dusza

zapragnie.

Wpatrywała się w niego zaskoczona.

Ja... nic pojmuję. Dlaczego miałbyś to robić? Uśmiechnął się lekko. Na pewno

nie z dobroci serca, pomyślał. Nawet nie wiedział, czy w ogóle je ma. Nie miało to

również nic wspólnego ze szlachetnością, za to wiele z zemstą. I jakaż słodka będzie

to zemsta. Ojciec chciał, by się ożenił. Uczyni więc zadość jego życzeniu. Cassie nie

mogła ukryć zdenerwowania.

My - myślałam, że chcesz mnie, panie, ukarać - powiedziała drżącym głosem.

- Uspokój się, dziewczyno. Nie zamierzam oddać cię ani w ręce

posterunkowego, ani Czarnego Jacka.

Czy dobrze się czujesz, panie? - wymamrotała. Wybuchnął ostrym,

gardłowym śmiechem.

- Nigdy nie czułem się lepiej. - Zamilkł na chwilę. - No i co powiesz,

Jankesko? Wyszłaś stąd dziś rano nie bardzo wiedząc, dokąd iść. Daję ci możliwość

zobaczenia Anglii i całej Europy. Obiecuję, że nigdy więcej nie będziesz szorować

podłóg.

- Takich obietnic nie daje się za darmo - powiedziała wolno. - A ja nie mam ci

nic do zaofiarowania w zamian. - Nagle ciemny rumieniec zabarwił jej policzki. -

Dobry Boże - wykrztusiła. - Chyba nie chcesz, bym została twoją... twoją kochanką...

Uśmiechnął się chłodno.

Nie kochanki pragnę. Jankesko, lecz... żony.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Żony?!

Albo to jakiś żart, albo ten człowiek oszalał, pomyślała. A może to ona

postradała zmysły...

Wpatrywała się w niego oniemiała. Emanował z niego spokój, a w oczach o

niezwykłej srebrzystej głębi płonęła zimna determinacja.

Nie, nie była szalona. On również.

Zaczęła się powoli cofać. Gdy oparła się udami o brzeg materaca, usiadła na

pościeli.

Wciąż się uśmiechał ironicznie i jednocześnie niepewnie. Żartujesz sobie ze

mnie, panie - zdołała z siebie wydusić. To okrutne z twojej strony.

- Okrutne? - Roześmiał się drapieżnie. - Raczej wspaniałomyślne.

- Nie wiem. dlaczego taki ktoś jak ty, panie, chce się żenić z kimś takim jak ja.

- Słowa zabrzmiały ostrzej, niż zamierzała.

Ale mogę. - W jego oczach zapłonął nagle ogień, który ją przeraził.

- Powtarzam, że drwisz sobie ze mnie. - Uniosła dumnie głowę. - Nie

zapomniałam, że jesteś angielskim lordem...

Ani ja. - Z rosnącym niepokojem obserwowała, jak na jego twarzy pojawia się

uśmiech. Wkrótce możesz zostać hrabiną... a w przyszłości księżną Farleigh.

Hrabiną? Księżną? Ona? Ten człowiek bierze ją za naiwną. Zawrzała

gniewem i spojrzała w stronę drzwi.

Nie wątpię, że chcesz się ożenić, panie... Ale nie ze mną! wykrzyknęła,

rzucając się do wyjścia. Złapał ją w pół drogi i obrócił twarzą do siebie.

- Zapewniam cię, moja droga, że mówię najzupełniej poważnie. Mam różne

wady. ale nie należę do tych. którzy traktują lekko takie sprawy jak ta. Zamierzam się

ożenić i to właśnie z tobą.

- Ale ja... ja was nic znam, panie - wyrwało jej się. - Musiałabym postradać

rozum, by za ciebie wyjść.

Uśmiech zniknął z jego twarzy.

- Postradałabyś rozum nie zgadzając się na to - oznajmił chłodno. - Nie masz

już mojego zegarka. Jankesko. Pomyślałaś o tym, jakie będzie twoje życie, jeśli tu

zostaniesz?

Umiem szyć. - Starała się mówić pewnie, lecz głos ją zawiódł. - Znajdę pracę

jako szwaczka...

- A jeśli nie znajdziesz? Kto cię zatrudni? Nie masz żadnych referencji,

nikogo, kto potwierdziłby twoje umiejętności. Żadna szanująca się modystka nie

zatrudni służącej z oberży. A gdzie będziesz mieszkać, zanim znajdziesz

zatrudnienie? Na ulicy? A jeśli spodobasz się jakiemuś mężczyźnie? Potrafisz się

obronić, jeśli zechce z tobą pofiglować? Nie uda ci się przeżyć ani w Charleston, ani

gdzie indziej.

Przekonywała siebie w duchu, że próbuje ją nastraszyć. Usiłowała

wyswobodzić się z jego uścisku. W odpowiedzi przyciągnął ją bliżej - tak blisko, że

czuła ciepło oddechu na policzkach.

- Zawsze możesz wrócić do podawania piwa. Może lubisz pożądliwe

spojrzenia, dłonie sięgające pod spódnicę...

Zadrżała.

- Jesteś wystarczająco ponętna, by zarabiać na życie swoim ciałem. Naturalnie

jeśli nie czujesz awersji do spędzenia reszty swoich dni na plecach, zmieniając

mężczyzn co noc.

Jego śmiałe słowa wywołały na policzkach Cassie purpurowy rumieniec.

Poczuła zamęt w głowie. Czy to sen, czy wybawienie? Doskonale wiedziała, że nigdy

nie wróci do życia, które do tej pory wiodła. Niczego bardziej nie pragnęła, jak stąd

uciec.

Z trudem przełknęła ślinę i zmusiła się, by spojrzeć w tę chmurną twarz o

twardych rysach.

- Dlaczego chcesz się ze mną ożenić, panie? - zapytała cicho. - Twierdzisz, że

jesteś świadom różnic między nami. Więc dlaczego? Dlaczego właśnie ja?

Nie mógł jej powiedzieć, że właśnie z powodu tych różnic chce ją poślubić.

Zagroziłoby to jego planom.

Przez te wszystkie lata ojciec w ogóle się nim nie interesował, pomyślał z

goryczą. Kiedy zabrakło Stuarta, nagle uznał, że powinien pokierować jego życiem.

Tylko że teraz to on będzie dyktował warunki.

Dobrze chociaż, że dziewczyna jest znośna. Przyjrzał się jej twarzy o

delikatnej kremowej karnacji, nie upiększonej pudrem. Jest nawet więcej niż znośna...

Ojciec chce, żeby się ożenił. No cóż, pomyślał z uczuciem triumfu, jego

życzeniu stanie się zadość, tyle że nic będzie to dokładnie to, czego oczekiwał.

Weźmie za żonę tę prostą złodziejkę. Wyjaśni jej tylko tyle. ile będzie trzeba.

Wyczuł, że zdobył jej zainteresowanie, a może nawet przyzwolenie.

- Widzę, ze jesteś rozsądna, Jankesko, i nie masz złudzeń. Pochwalam to, bo

wielkim błędem byłoby sądzić, że się w tobie zakochałem.

Puścił ją, lecz nic spuszczał z niej wzroku. Nie bez satysfakcji obserwował

rumieniec wypływający jej na twarz.

Nie jest to też namiętność - doda! z lekkim uśmiechem. Odetchnęła z ulgą.

kiedy podszedł do okna i zapatrzył się na widoczny w oddali port. Po chwili odwrócił

się w jej stronę.

- Pytałaś, czemu chcę się z tobą ożenić. Wyjaśnię ci to. Mój ojciec jest

księciem Farleigh. Jestem jego młodszym synem. Pierworodny syn, a mój brat Stuart,

był jego dziedzicem. Niestety zginął przed kilkoma miesiącami.

Nie wiedząc, co powiedzieć, patrzyła na niego w milczeniu. Zresztą nie

oczekiwał od niej żadnej reakcji. Jego twarz, podobnie jak głos, nie wyrażały żadnych

uczuć.

- Farleigh, majątek mego ojca w hrabstwie Kent, graniczy z ziemiami

Reginalda Lathama, księcia Warrenton. Jego jedyna córka, lady Evelyn, była

zaręczona z moim bratem Stuartem. Kiedy Stuart zmarł, odziedziczyłem po nim tytuł

hrabie go Wakefield. Podejrzewam, że ku wyraźnej niechęci mego ojca.

Nie uszła uwagi Cassie twarda nuta w jego głosie.

Zdaje się, że nie bardzo lubisz swego ojca - zauważyła. Roześmiał się

szorstko.

- Nie bardziej niż on mnie. Widzisz, Jankesko, rzadko się ze sobą zgadzamy.

- A co to ma wspólnego z małżeństwem? - zapytała, marszcząc brwi. I ze mną,

dodała w myśli.

Zanim wyruszyłem w podróż do Ameryki, ojciec oznajmił mi, że pragnie,

bym wraz z tytułem odziedziczył po Stuarcie także narzeczoną. Nie mam zamiaru

żenić się z lady Evelyn lub inną kobietą tylko dlatego, że tak nakazuje mi obowiązek.

W jego oczach błysnął gniew. - Ojciec jest człowiekiem o silnej woli i twardym

charakterze, i rzadko liczy się z czyimś zdaniem. Nie pozwolę, by narzucał mi swą

wolę. Jeśli ustąpię mu w tej sprawie, uzna, że może mną kierować we wszystkich

innych. Z drugiej strony nie chcę rezygnować z tego wszystkiego, co pewnego dnia

będzie moje. Nic mam jednak zamiaru żenić się z panną, którą on wybrał. - Umilkł. -

Dlatego właśnie wybrałem ciebie, bo, jak twierdzisz, nic masz żadnych krewnych.

Nikt więc nie będzie wtrącał się w moje życie. Prawdę powiedziawszy, nie mam

czasu szukać sobie narzeczonej ani tu, ani w Anglii. Jeśli wrócę z żoną, ojciec będzie

musiał pogodzić się z moim wyborem. - Milczał przez chwilę. - Oboje pragniemy

decydować o naszym przyszłym losie stwierdził, wzruszając ramionami. - Przy mnie

twoja przyszłość będzie zapewniona. Kiedy wrócę żonaty, żadna z ponętnych

panienek nie będzie próbowała położyć rączek na moim portfelu. Chyba to dobry

układ, nie sądzisz?

Nie, zupełnie nieodpowiedni, chciała wykrzyknąć, lecz się powstrzymała.

Kiedy nadal milczała, uniósł ciemną brew.

- No i cóż, Jankesko? Mogę być twoim wybawicielem, jeśli tylko mi na to

pozwolisz.

Gorycz wezbrała w jej sercu. Jako dziecko marzyła, że pewnego dnia zjawi się

jej ojciec i zabierze ją gdzieś daleko, gdzie nic będzie głodu, zapachów piwa i potu.

Prawdopodobnie jednak nawet sama matka nie wiedziała, kim on jest.

Nie była też ślepa ani głupia. Doskonale wiedziała, że od mężczyzny nie

można oczekiwać pomocy. A ten tutaj był obcy. arogancki i pyszałkowaty. Mógł

jednak zapewnić jej lepsze życie... Nie zależało jej na futrach i klejnotach. Kusił ją

raczej dom, którego nigdy nie miała.

Nękana wątpliwościami, dryfowała między niebem a piekłem. Zgoda

oznaczała długą podróż za ocean, która napawała ją strachem. Panicznie bała się

wody od owego dnia, kiedy razem z matką przybyła do Charleston. Czy zniesie taką

podróż?

Musiałaby oszaleć, by na to przystać. Głupotą też byłoby się nic zgodzić.

Gabriel patrzył na nią wyczekująco.

- Pomyśl - odezwał się cicho. - Moja propozycja jest więcej warta niż zegarek.

Jako moja żona będziesz miała wszystko.

A co będzie później? - zapytała. - Za rok? Za dziesięć lat? Wyrzucisz mnie na

ulicę, kiedy spełnię już swoje zadanie?

Zanim zdążyła go powstrzymać, wziął jej dłoń w swoją i uniósł do światła.

Długo przyglądał się szorstkiej, zniszczonej pracą skórze. Miała ochotę wyrwać mu

rękę i ukryć w fałdach sukni, lecz coś ją przed tym powstrzymało.

Z nieodgadnionym wyrazem twarzy przesunął kciukiem po obtartych,

czerwonych kostkach dłoni.

- Nigdy już nie będziesz musiała pracować ani nikomu służyć. Teraz tobie

będą usługiwać.

Dłonie jej zwilgotniały, a nogi zaczęły drżeć.

- Będziesz mnie dobrze traktował? - zapytała z wahaniem. - I nigdy nic

podniesiesz na mnie ręki?

W odpowiedzi podciągnął rękaw jej sukni, odsłaniając sine ślady na

nadgarstkach. Cassie nic spuszczała z niego wzroku. Dostrzegła w oczach hrabiego

dziwny błysk, który jednak bardzo szybko zgasł.

Prawie nie otwierając ust zapytał: Czarny Jack?

Spuściła wzrok i skinęła głową. Gwałtownie puścił jej rękę.

Wychowano mnie na dżentelmena, Jankesko, choć są tacy. którzy twierdzą

inaczej. Nie podniosę na ciebie ręki.

A kiedy byłby ślub? - zapytała, nie podnosząc oczu. - Nie odpłynę z tobą bez

ślubu. Miałabym wówczas pewność, że nie czynisz obietnic, których potem nie

dotrzymasz.

Uśmiechnął się wolno.

Patrzcie, patrzcie! Tak ci spieszno do ślubu czy do łoża? Na samą myśl o tym

Cassie skurczyła się w sobie. Neli często przyprowadzała na poddasze klientów.

Cassie udawała wówczas, że śpi, lecz do jej uszu docierały jęki, pomruki, szepty i

śmiech. Zachowywali się jak zwierzęta. Wzruszył ramionami.

Zamierzam odpłynąć koło południa. Za odpowiednią sumę pastor z pewnością

da się przekonać, by udzielił nam ślubu w ciągu godziny.

Wciąż miała wątpliwości.

Choć stał od niej w odległości kilku kroków, czuła żar bijący od jego ciała.

Przypomniała sobie, jak przygniatał ją swoim ciężarem i jak brutalnie ją całował.

Zacisnęła kurczowo ręce, by powstrzymać ich drżenie. Nie chcę dzielić z tobą

łoża, panie. Jeśli się nie zgodzisz, to nici z naszego ślubu.

Zmarszczył brwi.

- Zaczynam podejrzewać, że ukrywasz jakąś deformację. Targujesz się, ale

może nie ma o co? Chyba powinienem najpierw obejrzeć towar.

Wyciągnęła przed siebie ręce w obronnym geście.

- Nie! - krzyknęła.

Już ci mówiłem, pani, że to nic namiętność mnie do ciebie przyciągnęła. Mam

rozliczne apetyty, lecz zapewniam cię, że jest wiele kobiet, które potrafią je

zaspokoić. Poza tym, ostatnia rzecz, jakiej pragnę, to potomek. - Spojrzał na nią

chłodno. - Wiec powiedz mi, Jankesko. Płyniesz ze mną do Anglii czy zostajesz tutaj?

- Płynę z tobą - usłyszała swój szept.

Skinął głową, po czym podszedł do drzwi, otworzył je i dał znak, by szła

przodem.

Cassie ruszyła jak we śnie. W głowie jej szumiało i nie była w stanie zebrać

myśli. Wszystko wydawało się takie niewiarygodne... niemożliwe. Zaledwie kilka

chwil temu wchodziła do tego pokoju, oczekując, że zostanie ukarana. Tymczasem

wkrótce miała wyjść za mąż.

Christopher Marley spacerował niecierpliwie po sali. Czarny Jack siedział na

ławie w odległym kącie i wpatrywał się bezmyślnie w kufel piwa. Słysząc kroki na

schodach Neli wybiegła z kuchni z pogardliwym uśmiechem na twarzy. Była

przekonana, że Cassie wreszcie dostanie to, na co zasługuje.

Rzeczywiście tak się stało.

Kiedy zeszli na dół. wszystkie oczy zwróciły się w ich stronę. Cassie

zapragnęła nagle rzucić się w stronę drzwi i uciekać, gdzie oczy poniosą. Trzymająca

ją za łokieć ręka zacisnęła się ostrzegawczo. Jak widać, bez trudu odgadł jej zamiar.

Czarny Jack poderwał się z ławy i podszedł do nich.

- Nie ma potrzeby, aby wielmożny pan zaprzątał sobie nią głowę. - Rzucił

Cassie gniewne spojrzenie. - Już ja się nią zajmę. Nigdy więcej niczego nie ukradnie.

- Och, nie wątpię. Jako moja żona nic będzie musiała tego robić.

Czarny Jack osłupiał. Poruszył ustami, lecz nie wydał żadnego dźwięku.

- Chyba nie chcesz poślubić tej suki, panie! - wykrzyknęła Neli.

Gabriel nawet na nią nie spojrzał.

- Pobierzemy się w ciągu godziny. Przy magazynach portowych jest kościół.

Wstąpimy tam po drodze na statek.

Neli nie dawała za wygraną.

- Ale czemu ona?! - wykrzyknęła. Ta suka uważa, że jest lepsza ode mnie. Na

pewno nie potrafi cię zadowolić w łóżku. Przecież ona nie wie nawet połowy tego co

ja.

Czarny Jack odzyskał wreszcie mowę.

- Wasza wielmożność, chyba nie myśli pan się z nią ożenić? Przecież to

zwykła dziwka.

Zwykła dziwka. Cassie utkwiła wzrok w podłodze. Nie miała odwagi spojrzeć

nikomu w oczy. Dlatego nie widziała, iż Gabriel spojrzał na Czarnego Jacka z takim

gniewem, że tamten mimowolnie się cofnął.

- Ożenię się, z kim zechcę - oświadczył zimno. - I nikt mnie przed tym nie

powstrzyma. A teraz proszę przywołać mi powóz. Czas ruszać w drogę.

Czarny Jack pospieszył spełnić polecenie. Neli gapiła się jeszcze przez chwilę

na Cassie, po czym wróciła do kuchni, mrucząc coś pod nosem.

Christopher Marley zdołał wreszcie otrząsnąć się z zaskoczenia. Klepnął

Gabriela w ramię i wskazał głową na drzwi. Słowo na osobności, jeśli pozwolisz.

Cassie uniosła głowę i spojrzała ze smutkiem na wychodzących mężczyzn.

Tymczasem przyjaciele spoglądali na siebie przez chwilę. Zanim Christopher

zdążył się odezwać. Gabriel powiedział:

- Mam nadzieję, że będziesz mi świadkiem na tym ślubie.

Świadkiem? - powtórzył ostro Christopher. - Czyś ty rozum postradał?

Przecież wiesz, że takie małżeństwo byłoby farsą.

- Powiedz mi, przyjacielu - zapytał Gabriel. - Czy małżeństwo z lady Evelyn

byłoby mniejszą farsą? Przynajmniej będzie to mój własny wybór.

Christopher otworzył usta, po czym zamknął je. Niestety Gabriel miał rację.

Może Cassie dała się na to nabrać, ale mnie nie oszukasz. Chcesz się z nią

ożenić na złość ojcu. Będzie wściekły, podobnie jak Warrenton, kiedy się dowie, że

nie możesz poślubić lady Evelyn.

- Nie okłamałem jej - powiedział Gabriel.

Może i nie okłamałeś, szepnął mu wewnętrzny głos, ale i nie wyjawiłeś

wszystkiego.

- Dziewczyna wic. dlaczego chcę się z nią ożenić.

- Chcesz powiedzieć, że nie zmusiłeś jej do tego małżeństwa? Gabriel z

trudem zapanował nad gniewem.

- Nie podniosłem na nią ręki - wyjaśnił lodowatym tonem. - A jeśli twierdzisz

inaczej, to strzeż się, przyjacielu.

Niczego takiego nic twierdzę - odparował Christopher. - Ale ukradła ci

zegarek i została na tym przyłapana. Mogłeś to wykorzystać.

Masz dla niej wiele sympatii - zauważył Gabriel podejrzanie słodkim głosem.

- Czyżbyś mi zazdrościł?

- Nie w tym rzecz - zaprotestował Christopher żywo. - Nigdy cię nie

krytykowałem, Gabrielu, ale chciałbym wiedzieć jedno: czy ta dziewczyna wie. w co

ją wciągasz?

Christopherze, wyciągam ją z biedy i ciężkiej pracy. Dobrze wiesz, że jej

sytuacja zdecydowanie się polepszy. Chyba raczej należą mi się pochwały niż krytyka

dodał ze śmiechem.

Christopher miał nieco odmienne zdanie, lecz nic nie powiedział. Gabriel

zrozumiał jego milczenie.

- Nie pozwolę mieszać się w moje sprawy ani tobie, ani nikomu - oświadczył

chłodno. - Już postanowiłem. Zechcesz więc być moim świadkiem, czy mam

poszukać sobie kogoś innego?

Christopher westchnął ciężko.

- Nie musisz - odpowiedział cicho. - Będę twoim świadkiem.

Kilka chwil później cała trójka siedziała już w powozie. Christopher zajął

miejsce naprzeciwko Cassie. Przyszła panna młoda wtuliła się w róg, byle jak

najdalej od pana młodego.

Gabriel nie zwracał na nią uwagi i z obojętną twarzą wyglądał przez okno.

Wkrótce znaleźli się w małym kościółku. Cassie nie mogła sobie później

przypomnieć ani jednego słowa z rozmowy Gabriela z pastorem. Był to tęgi, niski

mężczyzna, który ze zdumieniem przyglądał się biednie wyglądającej dziewczynie i

szykownemu paniczowi. Garść złotych monet skutecznie zamknęła mu usta.

Cassie znalazła się nagle przed ołtarzem z Gabrielem u boku. Pastor

odchrząknął i zaczął odmawiać formułkę.

Po chwili było po wszystkim. Poczuła, jak drżą jej ręce. ściskające węzełek.

Wolno uniosła wzrok i spojrzała na człowieka, który był teraz jej mężem. Zauważyła,

że uśmiecha się z satysfakcją. Dobry Boże! Została żoną tego zimnego człowieka o

ponurym wejrzeniu i nie mogła już tego cofnąć. Nagle przyszło jej na myśl, że

właśnie zawarła pakt z diabłem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Dochodziło południe, kiedy powóz przywiózł całą trójkę na nabrzeże.

Christopher wysiadł pierwszy. Za nim Gabriel zeskoczył lekko na ziemię.

Kiedy Cassie podniosła się z miejsca, Gabriel odwrócił się i podał jej rękę.

Poczuła się niepewnie, widząc go tak ożywionym. Nie bardzo wiedząc

dlaczego, obawiała się jego dotknięcia, toteż nie uczyniła najmniejszego ruchu. Oczy

koloru stali zapłonęły zimnym blaskiem.

- Pani, nie mam najmniejszej ochoty tu tkwić. Myślę, że ty również.

Spłonęła rumieńcem i nieśmiało podała mu rękę. Gdy tylko znalazła się na

ziemi, natychmiast cofnęła dłoń. Gabriel skrzywił się nieznacznie, lecz nic nie

powiedział. Poszedł zapłacić woźnicy, tymczasem Christopher zajął się ich bagażem.

Cassie nie ruszyła się z miejsca. Powietrze było wilgotne i ciężkie po

porannym deszczu, a ostry zapach soli drażnił nozdrza Chociaż mgła się podniosła,

niebo pozostało bladoszare.

- Ten na końcu to statek Gabriela - posłyszała tuż obok głos Christophera.

Spojrzała we wskazanym kierunku. W miejscu, gdzie nabrzeże wchodziło w

zatokę, lśniący trójmasztowiec wdzięcznie kołysał się na falach.

Nie zdążyła nic powiedzieć, bo wnet pojawił się Gabriel, chwycił ją za łokieć i

poprowadził między niezliczonymi skrzyniami i beczkami. Tuż przed nimi krzepki

marynarz zarzucił sobie skrzynię na plecy i ruszył po kładce na statek.

Paraliżujący strach przeniknął ją do szpiku kości. Czy to jedyna droga na

pokład statku? A jak inaczej mogłaby tam wejść? Odetchnęła głęboko i spojrzała w

dół.

Jej oczom ukazały się ciemne spienione wody, uderzające z wielką siłą o

umocnienia doku.

Natychmiast wyobraziła sobie, jak spada w ciemnozieloną otchłań,

rozwierającą szeroko paszczę, by wchłonąć ją całą. Zaczęła spazmatycznie oddychać,

płuca paliły żywym ogniem, gdy tymczasem cuchnąca, ohydna woda zalewała jej

usta.

Chodź, Jankesko. Idź pierwsza, a ja za tobą.

Jego słowa rozproszyły otaczającą ją mgłę. Pokręciła głową i cofnęła się o

krok.

- Nie wyszeptała. - Nie mogę...

- Nie możesz się już rozmyślić. Pierwszy etap mamy już za sobą i za chwilę

zaczniemy następny. - Wyraz jego twarzy był równie groźny jak ton głosu.

Stłumiła narastające nudności.

- Nie rozmyśliłam się. ale... ale nie umiem pływać i jeśli się potknę...

- Nie potkniesz się.

Och. gdyby mogła być tego pewna! Kolana zaczęły jej drżeć. P - proszę .. -

wyjąkała.

Zaklął pod nosem i wziął ją na ręce. Cassie nic pozostało nic innego, jak

wtulić twarz w jego szyję. Zacisnęła mocno oczy. kiedy pewnym krokiem ruszył po

trapie na pokład. Nie zatrzymując się zaniósł ją prosto do kajuty.

Dopiero kiedy poczuła pod stopami twardy grunt, odważyła się otworzyć

oczy. Gabriel uniósł lekko brew i wówczas zdała sobie sprawę, że nadal obejmuje go

za szyję. Zaczerwieniła się gwałtownie i natychmiast się od niego odsunęła.

Rozgość się tymczasem. Zaraz podnosimy kotwicę - oznajmił, po czym

zamknął za sobą drzwi kajuty.

Została sama. Omiotła niepewnie spojrzeniem pomieszczenie. Był to sporych

rozmiarów pokój, z pewnością należący do jej męża. Odsunęła od siebie tę

niepokojącą myśl i rozejrzała się ciekawie po kajucie.

Przy jednej ze ścian stała mahoniowa skrzynia i komoda, a także

przytwierdzony do ściany stół. Środek kajuty zajmowało biurko z rozłożonymi na

nim mapami. Był nawet mały brzuchaty piecyk i stojący obok fotel. Uwagę Cassie

przykuło jednak szerokie łoże.

Podłoga nagle zatrzeszczała i zakołysała się pod stopami. Statek drgnął i

ruszył z miejsca. Poczuła jednocześnie strach i podniecenie. Pod jedynym oknem w

kabinie stała wąska kanapka. Podeszła do niej niepewnie, wdrapała się na nią i

wyjrzała przez zaparowany luk.

Statek nabierał szybkości, sunąc po wodach zatoki. Zalesiona linia brzegowa i

Charleston oddalały się coraz bardziej.

Jak wiele się tego dnia wydarzyło. Nigdy już nie ujrzy Charleston... ani

Czarnego Jacka. Koniec z życiem służącej. Koniec z szorowaniem podłóg, koniec z

podszczypywaniami i pożądliwymi spojrzeniami klientów.

Nie była szczególnie przygnębiona. Ogarniało ją jedynie tak dobrze znane jej

uczucie samotności i szarpiący serce niepokój o to, co ją czeka.

Mogła mieć tylko nadzieję, że przyszłość będzie lepsza.

Uczucie zagubienia nie opuszczało jej przez cały długi dzień. Nie ośmieliła się

wyjść z kajuty, nikt też do niej nie zaglądał. Wkrótce cienie zaczęły się wydłużać i

mrok spowił kabinę. Czyżby wszyscy o niej zapomnieli?

W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Zdążyła powiedzieć

niepewne „Proszę” i w drzwiach stanął krępy młodzieniec w wełnianej czapeczce na

głowie. Pogwizdując cicho wprowadził do kajuty mały wózek. Tuż za nim ukazała się

dumna sylwetka Gabriela.

Moja droga, to jest Ian. Będzie zajmował się naszymi posiłkami i sprzątał

kabinę w czasie podróży, Ian... moja żona. Cassie uśmiechnęła się ciepło do młodego

człowieka.

- Witaj, lanie - powiedziała cicho.

- Milady.

Ściągnął z głowy czapeczkę i skłonił się z ujmującym uśmiechem na twarzy.

Następnie zajął się nakrywaniem do stołu na dwie osoby. Do jej nozdrzy dotarły

wspaniałe zapachy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo jest głodna, Ian

skończył nakrywać i zamknął za sobą drzwi.

Została sama ze swoim nowo poślubionym mężem.

Podszedł do stołu, odsunął krzesło i spojrzał w jej stronę. Dopiero po chwili

zrozumiała, że czeka na nią. Czyżby z niej żartował, czy po prostu chce być

uprzejmy? - pomyślała. Czując się dość głupio, spłonęła rumieńcem i zajęła miejsce

przy stole.

Nie pytając, nałożył jej na talerz. Nie zaprotestowała. Perspektywa wspólnego

posiłku z tym człowiekiem wprawiała ją w zdenerwowanie. Nie wiedziała, co

powiedzieć. Nie wiedziała, jak się zachować. Zdecydowana nic dać niczego po sobie

poznać, skupiła się na jedzeniu. Było proste, lecz pożywne: gesty gulasz i ciepły

pachnący chleb. Głód wkrótce usunął wszystko inne w cień. Zapomniała nawet o

siedzącym naprzeciwko niej mężczyźnie.

Kończyła właśnie drugą dokładkę, kiedy jej wzrok napotkał utkwione w niej

przejrzyście szare oczy. Miały dziwny wyraz, toteż gorący rumieniec zabarwił jej

policzki. Bez wątpienia uznał ją za zagłodzoną i łakomą.

Odłożyła widelec i spuściła wzrok.

Przepraszam - wymamrotała. - Nic powinnam... Pokręcił głową.

- Nie uczyniłaś nic, za co musiałabyś przepraszać. Jankesko. Wygląda na to.

że opuściłaś zbyt wiele posiłków. - Umilkł, po czym dodał cicho: - Wolę, byś się

najadła do syta, niż żeby miało się zmarnować dobre jedzenie. - Nic powiedział, że na

widok jej apetytu poczuł się winny. On nie wiedział, co to głód. Oblała się

rumieńcem. Gabriel uśmiechnął się lekko.

- Jestem jednak niewymownie rad, że nic mam do czynienia z biednym

marynarzem.

- Mojemu żołądkowi nic dolega nic z wyjątkiem głodu. Uśmiechnęła się

drżąco i odetchnęła swobodniej. Może jednak potrafi być miły, pomyślała.

Chciał nalać jej wina, lecz odmówiła. Przyglądał się jej przez chwilę, po czym

powiedział:

- Muszę ci postawić kilka warunków, Jankesko. Na statku jest wielu

mężczyzn, a jak zapewne wiesz, marynarze bywają dość grubiańscy. Zakonotuj sobie,

że nie byłoby dla ciebie bezpiecznie spacerować samotnie po pokładzie.

Pomyślała o otaczających ich ciemnych głębinach. Nic ma obawy, pomyślała,

z trudem opanowując dreszcz strachu.

Pojawił się Ian i szybko sprzątnął resztki posiłku. Gabriel wstał od stołu i

usiadł przy biurku. Rozwinął mapę i rozłożył ją na blacie. Cassie tymczasem

przeniosła się na fotel przy pękatym piecyku.

Mijały minuty. Wydawało się. że Gabriel zapomniał o jej istnieniu, lecz

Cassie to nie przeszkadzało. Wciąż jednak zerkała w jego stronę.

Zdjął surdut i podwinął rękawy koszuli, odsłaniając umięśnione ręce, pokryte

gęstym ciemnym włosem. Przypomniała sobie, jak te ręce ją obejmowały, kiedy niósł

ją po trapie na statek. Były takie silne i pewne. Najwidoczniej nie miał aż tak

lekkiego życia, jak sądziła. Palce miał szczupłe, o czystych paznokciach. Niechętnie

spojrzała na szorstką i spierzchniętą skórę na dłoniach, po czym ukryta je w fałdach

sukni. Wsunęła głębiej stopy pod fotel i skuliła się, jakby zapragnęła stać się

niewidzialna.

Wkrótce nie przespana noc dała o sobie znać i nie zdając sobie z tego sprawy,

usnęła. Nagle poczuła, że ktoś nią potrząsa. Otworzyła oczy i zobaczyła pochylającą

się nad nią przystojną twarz męża.

- Jesteś zmęczona, Jankesko. Proponuję, byś się położyła. Oszołomiona

wyprostowała się wolno i zapytała lekko schrypniętym głosem:

- Gdzie będę spała?

Nie trzeba chyba wielkiej inteligencji, by się tego domyślić, zważywszy, że w

kajucie jest tylko jedno łóżko - rzucił z ironią.

Cóż za grubianin - pomyślała. A ona sądziła, że ma w sobie choć szczyptę

delikatności.

Dotknięta do żywego, uniosła dumnie brodę.

- Nie mam ochoty spać w sukni - oświadczyła wyniośle. - A nie będę jej przy

tobie zdejmować.

Co takiego?! Chyba nie spodziewasz się, że wyjdę. Nic zapominaj, że to moja

kajuta. I żeby nie było między nami nieporozumień... Nie mam zamiaru spać na

podłodze, podczas gdy ty zajmiesz moje łóżko. Jest wystarczająco szerokie dla nas

dwojga.

Zaparło jej dech w piersi. A to łajdak! I taki śmie nazywać siebie

dżentelmenem!

Mówiłeś, że mnie nic tkniesz. Obrzucił ją taksującym spojrzeniem.

- Posłuchaj - powiedział, wolno cedząc słowa. - Nie widzę potrzeby

powtarzania tego po raz kolejny, jednak zrobię wyjątek. Niezwykle cenię sobie

cielesne przyjemności. Lecz ty nie jesteś dla mnie żadną pokusą, a ja nie jestem

rozpustnym łajdakiem, który nie może spać obok kobiety, nie rozdzierając jej szat.

Każde słowo raniło boleśnie. Wiedziała, że poniosła porażkę.

- Doskonale - mruknęła. Lecz przynajmniej mógłbyś się odwrócić.

- Nie jesteś pierwszą kobietą, którą oglądani bez niczego.

- Nie oglądałeś mnie bez niczego i nie będziesz oglądał. Prychnął pogardliwie.

- Mam nadzieję, że skończysz wreszcie z tym udawaniem wstydliwej

panienki. To nie robi na mnie wrażenia.

Zapragnęła nagle wykrzyczeć mu w twarz, że wcale nie udaje. Wiedziała, że

uważa ją za zwykłą dziwkę. A gdyby powiedziała mu prawdę? Czy miałoby to dla

niego jakieś znaczenie? Nie sposób przewiedzieć, jak by zareagował. Nie, nie może

dopuścić, by odwiózł ją do Charleston. Cóż by ze sobą zrobiła? Musiałaby wrócić do

Czarnego Jacka. A sądząc z humoru hrabiego, niewiele brakowało, by go

sprowokować.

W końcu jednak się odwrócił. Pospiesznie zsunęła buty i pończochy i zdjęła

przez głowę suknię. Byłby potworem, gdyby się teraz obejrzał. Czuła się naga w

cienkiej koszulce i bawełnianej halce. Prędko wsunęła się pod kołdrę i przykryła po

samą szyję. Możesz się odwrócić - rzuciła bez tchu.

Nawet na nią nie spojrzał. Zauważyła ze zdziwieniem, że zdążył już rozpiąć

koszulę. Patrzyła z niepokojem, jak zsuwają z ramion. Pierś i brzuch miał pokryte

gęstym ciemnym włosem. Przez chwilę nie mogła złapać tchu. Kiedy jego dłonie

powędrowały ku zapięciu bryczesów, pospiesznie przewróciła się na drugi bok.

Zgasił lampę zawieszoną na belce i kajutę spowiły ciemności. Zacisnęła oczy i nie

otworzyła ich nawet wówczas, kiedy usłyszała, jak kładzie się obok niej.

Serce biło jej jak szalone. Ich ciała się nie stykały, lecz wciąż się obawiała, że

za chwilę to się stanie. Przesunęła się wolno na brzeg łóżka.

Nagle poczuła na biodrze jego dłoń.

- Albo uspokoisz się i dasz mi spać. albo będziesz spała na podłodze - rzucił

wściekłym szeptem.

Znieruchomiała, bojąc się nawet odetchnąć. Jego dłoń paliła ją przez cienki

materiał koszuli. Jak mam spać. kiedy ten człowiek leży obok mnie? - pomyślała z

przerażeniem.

W końcu jednak miarowe kołysanie statku utuliło ją do snu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Wolno się budziła. Czuła pod sobą miękki puszysty materac i przyjemne

ciepło. Leżała wtulona w coś, co emanowało żarem i sprawiało, że czuła się

rozkosznie bezpieczna. Nigdy dotąd nie było jej tak dobrze. Przez chwilę nie mogła

sobie przypomnieć, gdzie jest. W każdym razie nie było to jej łóżko na poddaszu.

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że nie jest sama. i przypomniała sobie, kim jest

ów mężczyzna, do którego tak się przytula.

Uniosła gwałtownie powieki. Policzek miała wciśnięty w twarde umięśnione

ramię, ręka zaś, sprawiająca wrażenie drobnej i bladej, spoczywała na opalonej i

mocno owłosionej piersi. Kontrast między karnacją ich skór był uderzający.

Zauważyła, że kołdra ledwie przykrywa mu biodra. Wzrok bezwiednie powędrował

niżej, prześlizgując się po tej partii ciała, której lepiej było nie widzieć, a która

wywołała na jej twarzy krwisty rumieniec.

Czując dziwny ucisk w gardle, uciekła wzrokiem w górę jedynie po to, by

napotkać jego śmiałe spojrzenie.

Dzień dobry, Jankesko - powiedział przeciągając sylaby. - Ufam. że moje

łóżko nie sprawiło ci zawodu.

Cassie powstrzymała się od ciętej riposty, która cisnęła jej się na usta. Po

chwili jednak spuściła głowę, bo Gabriel odrzucił kołdrę i wstał z łóżka. Jego

absolutny brak wstydu był dla niej czymś szokującym.

Kiedy stanął do niej tyłem, podciągnęła wyżej kołdrę. Słysząc plusk wody w

miednicy, ostrożnie zerknęła w tamtą stronę. Z ulgą stwierdziła, że Gabriel ma na

sobie spodnie. W tym momencie się odwrócił.

- Nie mam nic przeciwko temu, byś mnie oglądała, Jankesko, lecz byłoby

sprawiedliwiej, gdybym i ja dostąpił tego przywileju - oświadczył uśmiechając się

arogancko.

Niby dlaczego miałbyś tego pragnąć - rzuciła wyzywająco. - Sam przecież

stwierdziłeś, że nie jestem dla ciebie żadną pokusą.

Wytarł ręce, usiadł na brzegu łóżka i bezceremonialnie przesunął palcem

wzdłuż jej nagiego ramienia. - Ale mógłbym zmienić zdanie. Odepchnęła jego rękę.

Oby nie.

Patrzył, jak jej palce pospiesznie podciągają kołdrę pod brodę. Jej oczy

wyglądały teraz niczym ogromne przejrzyste topazy. Rozbawiło go to i zarazem

rozczarowało, że tak uparcie trzyma się swojej taktyki. Nie spodziewał się takiej

skromności po kobiecie jej pokroju. Wzruszył ramionami i powrócił do przerwanej

toalety.

Ogolił się, po czym wytarł z szyi resztki mydła. Spojrzał ponownie na Cassie i

zauważył, że wciąż mu się przygląda. W jej oczach dostrzegł niepokój i napięcie.

Rzucił ręcznik na umywalkę i podszedł do łóżka.

- Widzę, że coś cię niepokoi, Jankesko. Może powiesz mi. o co chodzi.

Zwilżyła wargi końcem języka. Kiedy on zdążył poznać ją tak dobrze?

Postanowiła, że w przyszłości musi się lepiej pilnować.

- Zastanawiałam się... jak mam się do ciebie zwracać. Uniósł brew i sięgnął po

koszulę.

- A jak byś chciała, Jankesko?

Jankesko. Dlaczego tak uparcie obstaje przy tym przezwisku? Zaczynało ją to

irytować. Poderwała się gwałtownie, zapominając o kołdrze.

- Jest całe mnóstwo pasujących do ciebie określeń, panie, podejrzewam

jednak, że żadne by ci nic odpowiadało. Okrył koszulą barczyste ramiona.

Nie wątpię w to. Ale ja mam już imię, Jankesko. Ja także, lecz nie jest to

„Jankeska”! Uniósł kącik ust.

- Nie rozumiem, dlaczego nie miałabyś się zwracać do mnie po imieniu. Jeśli

zaś chodzi o ciebie, to już mówiłem, że „Cassie” do ciebie nie pasuje.

- My też do siebie nie pasujemy, a jesteśmy razem, w do datku jako mąż i

żona! - rzuciła bez namysłu.

Uśmiech zniknął z jego twarzy. Jej zachowanie zirytowało go, lecz

jednocześnie musiał przyznać, że dziewczyna ma w sobie wiele uroku. W swym

wzburzeniu wyglądała niezwykle ponętnie; gęste włosy falami opadały jej na

ramiona. Zapragnął nagle rzucić ją na plecy i pokazać tej hardej małej jędzy, że

gdyby chciał, mógłby jej cięte riposty zmienić w bolesne jęki.

Niech to diabli! Cóż to za nonsens? Lepiej było ożenić się z ropuchą. Gdyby

nie była taka urodziwa, nic traciłby czasu na słowne utarczki. Zirytowało go. że musi

sam sobie przypominać, iż ma ważniejsze sprawy na głowie niż te bezsensowne

dysputy.

- Masz rację - odparł chłodno. - Jednak lepiej się nad tym nie rozwodzić. -

Wciągnął buty. podszedł do drzwi i rzucił przez ramię: - Na twoim miejscu bym się

ubrał, bo niebawem Ian przyniesie śniadanie.

Jakże bolała ją ta szorstkość. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że zrobiła coś

nie tak. Lecz co? Uśmiech Iana był szeroki i przyjacielski. Kiedy wyszedł, znowu

poczuła się samotna i opuszczona.

Chodziła po kajucie, aż w końcu zatrzymała się przed małą biblioteczką

stojącą za biurkiem. Spoglądała markotnie na oprawne w skórę tomy, żałując, że

nigdy nie chodziła do szkół. Umiała jedynie się podpisać. Może gdyby potrafiła

czytać, czas by się tak nie dłużył.

Po południu drzwi do kajuty otwarły się szeroko i Cassie ujrzała w nich

wysoką sylwetkę męża.

- Morze jest dziś bardzo spokojne, Jankesko. Może zechciałabyś przejść się po

pokładzie?

Po pokładzie? Wolała już raczej samotność od konieczności zmierzenia się z

wodnym żywiołem. Przez cały dzień starała się o tym nie myśleć.

- Nie musisz zaprzątać sobie mną głowy. Z pewnością masz ważniejsze

sprawy niż zajmowanie się moją osobą. - Uśmiechnęła się z trudem. - Może później.

Nie spuszczał z niej wzroku przez kilka pełnych napięcia sekund. Modliła się.

by nic nalegał.

Jak sobie życzysz, Jankesko - powiedział w końcu z lekkim wzruszeniem

ramion. - Daj znać Ianowi, gdybyś czegoś potrzebowała.

Z tymi słowy odwrócił się i wyszedł.

Jednak trzeciego dnia już nie okazał się taki zgodny. Kiedy grzecznie

odmówiła, spojrzał na nią spod zmrużonych powiek. Jesteś wyjątkowo uparta,

Jankesko.

- Nic podobnego, panie. - Usiłowała zbyć go beztroskim śmiechem. Już

mówiłam, że nic musisz zaprzątać sobie mną głowy. Doprawdy, nie ma potrzeby...

- Zapewniam cię, że jest. Jankesko. - Na jego twarzy nie było cienia uśmiechu.

- Nie możesz spędzić w kajucie całej podróży. Potrzebujesz słońca i świeżego

powietrza. W przeciwnym razie rozchorujesz się.

- Nic podobnego - zaprotestowała gwałtownie.

- Nie chcę cię mieć na sumieniu, dziewczyno.

Podszedł do niej szybko i zdecydowanie. Twardy, nieustępliwy wzrok nie

dopuszczał odmowy. Odziany na czarno od stóp do głów, w ciemnej, długiej

pelerynie, wyglądał jak sam diabeł.

Z pewnością też nie troska o jej zdrowie wywołała ten upór. Po prostu musiało

być tak. jak on postanowił.

Na nic się zdały jej protesty. Złapał ją za ręce i objął w talii. Wyrwała się i

rzuciła mu pełne nienawiści spojrzenie.

- Przez wiele lat radziłam sobie bez niczyjej pomocy - warknęła.

- Jak sobie życzysz - rzucił z ironią.

Nie miała wyboru; musiała wejść po trapie na pokład. Natychmiast serce

zaczęło bić jak szalone. Obawiała się, że nie zdoła zapanować nad strachem i

pozwoli, by ten człowiek był świadkiem jej słabości. Pewnie uznałby ją za głupią, a

tego by nie zniosła.

Szła coraz wolniej, w końcu nie bardzo zdając sobie z tego sprawę stanęła.

Starała się nie patrzeć, lecz było to od niej silniejsze. Całą przestrzeń, aż po horyzont,

wypełniały złowieszcze, połyskujące srebrem masy wód. Spostrzegła, że stoi blisko

barierki. Mimowolnie spojrzała w dół.

Kłębiące się fale wściekle uderzały o burtę statku. Miała wrażenie, że kipiel

chwyta ją za poły sukni i ciągnie w swe lodowate odmęty.

- Proszę wyszeptała nieswoim głosem. - Ja... ja nie mogę tu zostać.

Rzucił jej gniewne spojrzenie. Zobaczył, że zbladła, a oczy wyglądały niczym

dwie ogromne błyszczące kule. Przypomniał sobie moment wsiadania na statek.

Sądził wówczas, że jest po prostu nieśmiała, lecz dopiero teraz zrozumiał, że się bała.

Nie był to jednak strach przed wysokością, jak początkowo przypuszczał.

- Czy to twoja pierwsza podróż? Kiwnęła nerwowo głową.

- Mam nadzieję, że ostatnia.

Kurczowo przywarła do jego boku. Ze zdumieniem zauważył, że cała drży.

- Spokojnie - powiedział cicho. - Weź kilka głębokich oddechów i pomyśl o

czymś przyjemnym.

Nie mogę! - zatkała, mocno zaciskając powieki. Otoczył ją ramieniem.

- Oczywiście, że możesz, Jankesko. Musisz się tylko trochę postarać -

powiedział niskim, spokojnym głosem.

Potrząsnęła przecząco głową i ukryła twarz na jego ramieniu, zaciskając

jednocześnie palce na jego dłoni.

- Jeśli pozwolisz, Jankesko. to wolałbym wrócić do Anglii z całą ręką.

Słysząc jego oschły ton. otworzyła oczy. Chyba wzrok ją mylił. Nie dostrzegła

bowiem kpiny ani pogardy w jego pięknych oczach. Rozluźniła palce, lecz nie puściła

jego dłoni.

- Dobrze. Skoro otworzyłaś oczy, unieś w górę głowę i po wiedz, czy

kiedykolwiek widziałaś tak niebieskie i czyste niebo. To jednak nic w porównaniu z

nocą, kiedy świeci księżyc, a nieboskłon przypomina rozżarzone srebro. Tylu gwiazd

jeszcze nigdy nie widziałaś.

Cóż go napadło, żeby opowiadać o pięknie i kolorach? - pomyślał gniewnie.

Jej strach musiał poruszyć w nim jakąś uśpioną strunę. Poczuł, że Cassie cała się

trzęsie.

- Cóż to, Jankesko? Nadal się boisz? Pokręciła przecząco głową.

- Jest mi tylko zimno - skłamała.

- Następnym razem musimy pamiętać o pelerynie.

- Nie mam peleryny - wyrwało jej się bez zastanowienia. Gabriel przeklął

siebie w duchu. Powinien wiedzieć, że w jej garderobie nie ma takich dodatków.

Zdjął z ramion pelerynę i okrył nią Cassie. Spojrzała na niego zaskoczona i

uśmiechnęła się z wdzięcznością. Poczuł dziwny ucisk w dole brzucha. Była taka

drobna, że wielka peleryna szczelnie ją okryła. Wyglądała tak młodo i bezbronnie.

Zrobił się nagle zły na siebie.

- No, dalej, Jankesko - rzucił szorstko. - Nie zrobiłaś jeszcze tego, o co

prosiłem.

Niecierpliwość brzmiąca w jego głosie nie zrobiła na niej takiego wrażenia jak

ciepło obejmującego ją ramienia. Wciąż działało na nią uspokajająco, toteż posłusznie

uniosła w gorę głowę. Słońce przyjemnie grzało policzki, a wiatr pachniał świeżością.

Hen, wysoko, na tle przejrzystego błękitnego nieba, trzepotały ogromne płachty żagli.

Potężne maszty kiwały się z falami, trzeszcząc łagodnie. Bardzo dobrze. Czy było to

takie straszne?

- Nie - przyznała niepewnie, lecz po chwili zapytała: - Czy teraz mogę już

wrócić do kajuty?

Lekki uśmiech przemknął przez twarz Gabriela. Za chwilę. Potem odprowadzę

cię na dół.

Jakoś nie zmartwiła się zbytnio tą zwłoką. Czuła jego zapach, czysty i lekko

drażniący, a mimo to dziwnie swojski. Czuła też ciepło jego ciała, stał bowiem tuż

przy niej.

Gdzieś z góry rozległo się wołanie. Jeden z marynarzy stojący na pokładzie

rufowym kiwał do Gabriela.

Do diabła! - mruknął z niechęcią Gabriel. - Nie mogą się beze mnie obejść.

Przeniósł spojrzenie na Cassie, która szybko spuściła wzrok. Zdążył jednak

dostrzec błysk paniki.

W tej właśnie chwili na pokład wszedł Christopher. Gabriel przywołał go

siebie.

- Christopherze, czy zrobisz mi tę łaskę i zostaniesz z moją żoną, kiedy będę

rozmawiał z Simmsem?

Ależ oczywiście. Cassie chciała zaprotestować, lecz Gabriel już odszedł.

Skrzywiła się na myśl o towarzystwie Christophera. Nie mogła zapomnieć jego

spokojnego i poważnego wyrazu twarzy podczas ślubnej ceremonii. Przypuszczała,

że jest przeciwny temu małżeństwu, a także jej samej. Bolało ją to. bo czuła, że

mogłaby go polubić.

Naprawdę nie ma potrzeby, byś tu zostawał, panie mruknęła. Skłonił się z

galanterią.

Zapewniam cię, że to żaden kłopot. Zapanowała niezręczna cisza. Cassie

mocniej otuliła się peleryną i wbiła wzrok w czubki bucików.

Przykro mi, że mnie nie lubisz, panie - odezwała się cicho. Christopher

zamrugał oczami.

- Co takiego? - Przełknęła ślinę.

- Ja... wiem, że mnie nie lubisz, bo poślubiłam twojego przyjaciela - wydusiła

z trudem. - Bo... bo stoję niżej od niego. Uniosła głowę, a wówczas on wybuchnął

gromkim śmiechem.

- Cassie... Chyba nie masz nic przeciwko temu. bym się tak do ciebie zwracał?

Co więcej, mam nadzieję, że Gabriel nie poczuje się tym dotknięty. Z przyjemnością

jednak spieszę cię poinformować, iż jesteś w wielkim błędzie. Wcale się na ciebie nie

gniewam. Jeżeli już to na Gabriela.

- Dlaczego? - zapytała. Nagle zdała sobie sprawę, jak mało wie o człowieku,

którego poślubiła.

Christopher podprowadził ją do przewróconej skrzynki i posadził z

rewerencją. Następnie przyciągnął sobie drugą i usiadł obok Cassie.

- Wiesz chyba, że jego brat Stuart nie żyje i Gabriel odziedziczył po nim tytuł

hrabiego Wakefield, a także jego narzeczoną, lady Evelyn Latham, córkę księcia

Warrenton.

Kiwnęła głową potakująco.

- Powiedział mi, że jego ojciec chce. by ją poślubił.

- Tak. Nietrudno zrozumieć dlaczego. Ród Warrentona wywodzi się od

Wilhelma Zdobywcy, a skojarzony z bogactwem Farleigh wydałby doprawdy świetne

owoce...

Widząc jej zawstydzenie, dodał pospiesznie:

- Zechciej mi wybaczyć. Czasami za dużo gadam. Po chwili mówił dalej.

Sytuacja między Gabrielem a jego ojcem jest skomplikowana. Zastanawia

mnie tylko jedno: dlaczego Gabriel nie chce o tym mówić. Zapewniam cię, Cassie, że

nie mam nic przeciwko temu, że Gabriel ożenił się z kobietą nic ze swojej sfery. Nie

jestem tylko pewien, czy to ładnie wciągać cię w tę... sprawę.

- Jeszcze nie do końca oswoiłam się z myślą, że przestałam być Cassie

McClellan, a stałam się panią Sinclair - powiedziała Cassie po chwili milczenia.

- Nie - łagodnie sprostował Christopher. - Jesteś teraz hrabiną Wakefield...

lady Wakefield.

Westchnęła z rezygnacją.

- Hrabina, książę... tyle tych tytułów... nie potrafię ich odróżnić.

Zaśmiał się w odpowiedzi.

Z przyjemnością objaśnię ci te niuanse szlachectwa. Rozmawiali w najlepsze,

kiedy zjawił się Gabriel. Cassie była pojętną uczennicą, a pochwały Christophera

przywróciły uśmiech na jej wargach i kolor na policzkach. Jednak na widok Gabriela

serce jej zamarło. Jeszcze długo nic mogła zapomnieć wyrazu jego twarzy. Była

posępną niemal groźna. Przez chwilę wydawał się nawet miły... teraz jednak

ponownie stał się zimny i daleki.

Nie wiedziała, że Gabriela zirytowało, iż jego przyjaciel tak wspaniale potrafił

rozproszyć jej strach.

Kiedy kładła się wieczorem do łóżka, wciąż myślała o tym, co wydarzyło się

tego dnia. Odwróciła się na drugi bok, gdy Gabriel zgasił latarnię i wsunął się pod

kołdrę. Choć dzień upłynął szybciej niż poprzednie, wcale jej się nie spieszyło do

kolejnego spaceru po pokładzie. Na samą myśl czuła ucisk w żołądku i niespokojnie

przewracała się z boku na bok.

W końcu Gabriel uniósł się na łokciu i warknął: Co z tobą, Jankesko?

Znieruchomiała. Ku swojej rozpaczy leżała właśnie przodem do niego.

Znajdowali się tak blisko siebie, że czuła, jak włosy na jego torsie dotykaj ą czubków

jej piersi.

Jak długo będziemy płynąć? - ośmieliła się w końcu zapytać.

Sześć tygodni - padła zwięzła odpowiedź. - Może mniej.

a może więcej, zależnie od wiatrów i pogody.

Starała się nie myśleć o jego nagim torsie. Nie wiedziała już. co gorsze: sześć

tygodni na znienawidzonym morzu, czy też dzielenie łoża z tym mężczyzną. Na myśl

o tej drugiej perspektywie czuła niepokój, a pierwsza wywoływała w niej dreszcz

strachu.

Gabriel wyczul drżenie jej ciała.

Dlaczego tak się boisz morza, Jankesko?

Zawahała się. Czy on uważa taki strach za słabość i głupotę? Wpatrywała się

w niego w ciemności. Oczy błyszczały mu jak dwie szpileczki, lecz głos stracił na

ostrości.

Kiedy nie odpowiadała, spróbował innej taktyki.

Powiedziałaś kiedyś, że to twoja pierwsza podróż. Uśmiechnęła się lekko.

To prawda. Nigdy dotąd nie opuszczałam Charleston. Mieszkałaś tylko z

matką? A ojciec?

- Nie znałam swojego ojca - odpowiedziała cicho. - Mógł nim być każdy -

dodała niepewnie. - Moja matka... była...

Wiem. - Jakoś nie chciał, by słowo „dziwka” przeszło jej przez usta. - Więc co

się stało? - Domyślał się, że chodzi tu o coś więcej niż o strach przed nieznanym.

Myśli Cassie cofnęły się do owego odległego w przeszłości dnia.

- Byłam bardzo mała - powiedziała - ale tego dnia nigdy nie zapomnę. -

Obróciła się na plecy i zapatrzyła w sufit. - Było wcześnie rano i staliśmy na końcu

doków, obserwując wypływające w morze statki. Moja matka była z ciemnowłosym,

dobrze ubranym mężczyzną. Pamiętam, że stałam tuż przed nią. Śmiała się, uczepiona

ramienia tego mężczyzny. Myślała, że nic słyszę, co mówi, ale ja wszystko słyszałam.

Mimowolnie zadrżała. Nawet po tylu latach kuliła się na wspomnienie tego

dnia. Zagrzebała go głęboko w pamięci, starając się o nim zapomnieć, teraz jednak

czuła się tak, jakby na nowo go przeżywała. Co powiedziała?

Szepnęła do mężczyzny: „Pomyśl. Nikogo nie ma w pobliżu. Gdyby zniknęła,

bylibyśmy tylko we dwoje”.

Gabriel poczuł ucisk w piersi. Słodki Jezu! Czy to możliwe? Ta kobieta chyba

nie myślała o...

- Co się stało potem?

- Poczułam rękę na plecach i zaczęłam spadać. Było tak ciemno i zimno...

Pamiętam, że krzyczałam i dławiłam się. Myślałam, że zaraz utonę. Kiedy byłam

pewna, że już po mnie, ten mężczyzna chwycił mnie za rękę i wyciągnął z wody.

- Zaczekaj - powiedział Gabriel wolno. - Myślałem, że to on cię popchnął.

Bardzo długo nie odpowiadała, a kiedy się odezwała, jej głos brzmiał głucho.

Nie. To moja matka - wyszeptała.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Z całego serca żałował, że w ogóle zadał pytanie o przyczynę jej strachu.

Kiedy już ją poznał...

Wolał nie wiedzieć.

Choć właściwie niczego to nie zmieniało. Oczywiście było godne

pożałowania, lecz nie mógł pozwolić, by dziewczyna zmiękczyła jego serce.

Wszystko wówczas poszłoby na marne. Nic mógł pozwolić, by cokolwiek zniweczyło

jego plany.

Dni wlokły się Cassie niemiłosiernie. Gabriel późno wracał do kajuty. Zwykle

już spała, kiedy kładł się spać. a wstawał bardzo wcześnie. Większość czasu spędzała

więc samotnie. Nie przeszkadzało jej to, bowiem jego obecność przyprawiała ją

zawsze o szybsze bicie serca. Kajuta wydawała się wówczas strasznie mała.

Nalegał jednak, aby od czasu do czasu wychodziła na pokład. Nie miała dość

odwagi, by spacerować samą toteż towarzyszył jej albo Gabriel, albo Christopher.

Sporo czasu spędzała teraz z Christopherem. Był wesoły i uprzejmy, zawsze z

ujmującym uśmiechem na czerstwej twarzy. Raczył ją opowieściami z życia

wyższych sfer. Słuchała ich z zapartym tchem. Niezwykle interesował ją Londyn,

teatry, domy gry i kluby. Christopher nigdy nie tracił cierpliwości i odpowiadał na jej

nie kończące się pytania. Choć nie całkiem zdawała sobie z tego sprawę. Christopher

nie tylko ją zabawiał, lecz również wprowadzał w tajniki szlacheckiego życia. Tak

swobodnie czuła się w jego obecności.

Z Gabrielem zaś nigdy.

Od Christophera dowiedziała się. że przyjaciele poznali się w szkołę. Nie

zdziwił jej fakt, że Gabriel nie był nigdy posłusznym, obowiązkowym uczniem.

Według Christophera to odwaga i śmiałość stały się jego przepustką do wieku

męskiego, lecz na tym się nie skończyło.

- Na zawsze pozostanie dla mnie tajemnicą, dlaczego taki rozpustnik jak on

ma takie powodzenie wśród dam - zaśmiał się Christopher któregoś wieczoru, kiedy

siedzieli na pokładzie. - Pękną serca wielu pannom, kiedy rozejdzie się wieść, że

wstąpił w związek małżeński. Nie desperuj jednak - dodał z wesołym błyskiem w

oku. Wielu młodzieńców bowiem z pewnością pozazdrości mu takiej żony.

Oblała się krwistym rumieńcem, choć wiedziała, że to żarty. Objęła kolana

rękoma i powiedziała z uśmiechem:

Wierzę we wszystko, co powiedziałeś mi o Gabrielu. Zastanawiam się

jednak... czy też jesteś równie szalony i rozpustny?

Skrzywił się.

- A jak sądzisz, kto go nauczył tych dzikich diabelskich sztuczek?

Cassie wybuchnęła śmiechem. Jakoś nic mogła sobie wyobrazić Christophera

w tej roli, uważała go bowiem za człowieka szlachetnego i godnego zaufania.

Żadne z nich nie dostrzegło pary oczu, która śledziła ich z pokładu rufowego.

Pod maską spokoju kipiały emocje, dobrze kontrolowane, ale wciąż obecne. Gabriel

przyglądał się długo wdzięcznej główce koloru bursztynu skłaniającej się ku głowie

przyjaciela. Przez ostatnie tygodnie często widywał ich zatopionych w rozmowie,

śmiejących się wesoło. Nie odczuwał bynajmniej zazdrości. Ufał przyjacielowi

całkowicie i nie musiał się niczego obawiać. Jednak na niego Cassie nigdy nie

patrzyła z takim ożywieniem.

Christopher ujrzał go pierwszy i zerwał się na równe nogi. Płonące srebrzyste

oczy Gabriela zwróciły się na Cassie.

- Przypuszczam, iż zauważyłaś, że wiatr się wzmaga. - Jego głos smagał

niczym bicz. - Nadchodzi burza. Lepiej byś wróciła do kajuty.

Ruszył przed siebie, po czym odwrócił się, gdy nie wykonała żadnego ruchu.

Radzę się pospieszyć, Jankesko. chyba że masz ochotę spocząć w morskim

grobie.

Z tymi słowy odwrócił się i odszedł. Cassie spoglądała za nim z uczuciem

dotkliwego bólu w sercu. Zaskoczenie i wstyd mieszały się w niej z gniewem i bólem,

poczuła się bowiem winna, choć nie znajdywała w sobie dowodów winy.

Christopher spróbował złagodzić przykre wrażenie, jakie pozostawił po sobie

przyjaciel.

- Niestety, on ma rację - mruknął. - Zaczyna się chmurzyć i wiatr się wzmaga.

Lepiej zejść na dół. - Z lekkim uśmiechem wskazał na trap. - Idziemy?

Pozwoliła mu wziąć się pod rękę. lecz posłała za Gabrielem gniewne

spojrzenie.

- Nie wierzę, że zależy mu na moim bezpieczeństwie - mruknęła. Nic widzę,

żeby w ogóle o mnie dbał.

Christopher pokręcił głową.

- On nic chciał być nieuprzejmy - wyjaśnił łagodnie. - Po prostu czasami tak

się zachowuje.

Zacisnęła gniewnie wargi.

- Nie rozumiem go - wyznała szczerze.

- Rzeczywiście niełatwo go zrozumieć - powiedział Christopher po chwili. -

Większość życia spędził w towarzystwie ludzi, mimo to przeważnie był sam. - Po

krótkiej pauzie dodał cicho: - Podobnie jak ty.

Jednak Cassie jakoś trudno było uznać siebie i Gabriela za pokrewne dusze.

Spojrzała na Christophera z uwagą.

- Jeśli sądzisz, że jesteśmy do siebie podobni - powiedziała cicho - to bardzo

się mylisz. - Po tych słowach weszła do kajuty.

Czyżby naprawdę się mylił? Patrzył przez chwilę na zamknięte drzwi z

wyrazem dezaprobaty na twarzy. Przeczucie mówiło mu. że jednak nie miał racji, że

ta para jest dla siebie stworzona. I oby tak było.

Dla dobra Cassie i... Gabriela.

Tymczasem Cassie nawet przez myśl nie przeszło marzenie o małżeńskiej

harmonii. Spacerowała po kajucie i z każdym krokiem w jej sercu rosła uraza.

Wszystko w niej burzyło się przeciw temu wytwornemu lordowi i jego wyniosłym

manierom. Traktował ją jak prostaczkę. Może była biedna, ale nie głupia. Miała w

sobie dość odwagi i dumy, by nie pozwolić tak sobą pomiatać człowiekowi, którego

nazywała swoim mężem.

I choć brakowało jej ogłady i dobrych manier, to świetnie znała się na

grubiańskich mężczyznach, których on był niedościgłym wzorem.

Zatrzymała się przed małym lustrem wiszącym nad umywalką. Policzki

rozjaśniały rumieńce, a w oczach płonął ogień. Och. jakże się mylił, jeśli sądził, że

będzie się tu chować jak tchórz. Nie uważała się za śmiałą i odważną, lecz nie była

też potulna i łagodna i najwyższy czas, by mu to udowodnić.

Podbiegła do drzwi, otworzyła je na oścież, po czym zebrała fałdy sukni i

pomaszerowała po trapie na górę, zupełnie zapominając o jego ostrzeżeniu.

Kiedy znalazła się na pokładzie, natychmiast zrozumiała swój błąd. Żagle

łopotały z siłą grzmotu, a potężne maszty chwiały się w przód i w tył. Morze było

szare i spienione. Zamarła, zarazem przerażona i zafascynowana widokiem. Nagle

dobiegł ją krzyk, który rozpłynął się w szumie wiatru. Odwróciła głowę.

Był to Gabriel, który biegł w jej stronę z pokładu rufowego. Nigdy jeszcze nie

widziała go tak rozgniewanego. Krzyknął coś ponownie i wskazał ręką na zejście pod

pokład. Zrozumiała, że chce. aby zeszła na dół. Tym razem nie zamierzała się

ociągać.

Kiedy jednak odwróciła się. by ruszyć w dół, wściekły podmuch wiatru

zatrzymał ją na miejscu, pozbawiając sił i oddechu. Statek otaczały olbrzymie masy

wód piętrzące się niczym rozwiane białe grzywy.

Nagle tuż przed nią wyrosła potężna ściana wody, przewyższająca maszt, by

po chwili runąć na statek niczym śmiercionośna pięść. Rozpaczliwy krzyk wydarł jej

się z gardła. Przemknęło jej przez myśl, że musi uciekać, lecz w tym momencie fala

zalała pokład, ścinając ją z nóg.

Przez chwilę miała wrażenie, że znalazła się w wielkim czarnym dole.

Zewsząd otaczały ją ciemności, zaraz jednak spadła na nią olbrzymia lodowata masa

wody. Mgliście zdała sobie sprawę, że osuwa się na pokład, a potworny ciężar

przygniata ją do podłogi. Nic nie widziała. Nic była w stanie oddychać. Strach

zmroził jej krew w żyłach, poczuła bowiem, jak woda chwyta ją w śmiertelne objęcia.

Chciała krzyknąć, lecz słona woda zalała jej usta.

Statek zachwiał się. jęknął, po czym wolno się wyprostował. Z przekleństwem

cisnącym mu się na usta Gabriel opadł na kolana i porwał dziewczynę w objęcia.

Oczy miała zamknięte, ciało bezwładne i nieruchome, usta koloru wosku.

Ogarnęła go panika.

- Jankesko! - wyszeptał chrapliwie. - Jankesko!

Zakaszlała gwałtownie i zaczęła spazmatycznie chwytać powietrze. Powieki

zadrżały i uniosły się.

Czyżbym umarła? - wydyszała.

Gabriel nie mógł powstrzymać uśmiechu i poczuł, jak spływa na niego wielka

ulga. Mocniej przytulił Cassie do piersi.

Cóż to, Jankesko? Sądzisz, że jesteś w niebie?

Wpatrywała się w osłupieniu w szczupłe, ostre rysy pochylającej się nad nią

twarzy. Nie, to z pewnością nie było niebo. Otaczała ją para silnych ramion. Po chwili

jednak ujrzała, jak te kształtne, niezwykle męskie wargi wykrzywia gniew.

- Cóż ty, do ciężkiej cholery, wyprawiasz, Jankesko? Mówiłem, żebyś została

na dole. Omal nie zginęłaś.

Spuściła głowę, walcząc z napływającymi łzami. Z mokrych włosów na twarz

i ramiona ściekała woda. Modliła się gorąco, by nie zauważył łzy, która wymknęła się

spod zaciśniętych powiek i zlała z wilgocią na policzkach.

Pomógł jej się podnieść, a ona tymczasem zdążyła odzyskać zimną krew, czy

też to, co z niej zostało.

- Chodźmy - mruknął. - W przeciwnym razie zamarzniemy, stojąc na tym

wietrze.

Wskazał ręką, aby szła przed nim. Zachwiała się. Czy powodem był szok, czy

też zimno, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Gabriel zaklął pod nosem i wziął ją

na ręce.

W kajucie postawił ją na podłodze i przytrzymał ją w talii, dopóki nie

odzyskała równowagi.

Już dobrze powiedziała lekko drżącym głosem. - Możesz mnie puścić.

Przez twarz przemknął mu cień, lecz cofnął ręce.

- Zdejmij z siebie te mokre rzeczy - rozkazał. - W przeciwnym razie będę miał

cię na sumieniu.

Oboje byli przemoczeni do suchej nitki. Woda z nich kapała, zalewając

podłogę. Cassie odwróciła się zawstydzona i skrępowana jego obecnością. Dotąd

zawsze starała się strzec swej prywatności i chociaż nie padło na ten temat żadne

słowo, szanował jej decyzję.

Sznurówki sukni były zbyt mokre dla jej zgrabiałych palców. Bezskutecznie

próbowała je rozwiązać. Gabriel w jednej chwili znalazł się przy niej. Silne palce

odsunęły jej dłonie. Miał na sobie jedynie spodnie. Kropelki wilgoci błyszczały mu

na piersi jak drobne diamenciki wśród gęstwiny ciemnych włosów.

Zbyt zdeprymowana, by zaprotestować, stała potulnie, drżąc na całym ciele i

czekając, aż ściągnie z niej suknię. Kiedy z obojętną miną i niezwykłą sprawnością

pozbawił ją również bielizny, oblała się krwistym rumieńcem. Nic poprzestał na tym.

Wziął ręcznik, wycisnął jej wodę z włosów i energicznie wytarł całe ciało. Na koniec

wymierzył lekkiego klapsa w pośladek.

A teraz do łóżka, Jankeski.

Nie trzeba było jej tego dwa razy powtarzać. Szczękając zębami z zimną

wsunęła się pod kołdrę i podciągnęła ją aż po szyję. Kiedy Gabriel sięgnął do

bryczesów, zacisnęła oczy, żeby nie patrzeć.

Słyszała, jak mokre ubrania lądują na podłodze, po czym zgasła latarnia i

Gabriel położył się obok niej.

Zaległa pełna napięcia cisza. Cassie zwinęła się w kłębek, próbując wymazać

z pamięci ostatnie wydarzenie. Przeklinała w duchu swoją słabość, lecz nie mogła

pozbyć się widoku potężnej fali, która rozwierała się szeroko niczym wrota śmierci,

gotowa ją połknąć. Słodki Jezu! Myślała, że już po niej, że za chwilę utonie. Z głębi

gardła wydarł się mimowolny ; Poczuła jego dłoń na swoim udzie.

- Co z tobą Jankesko? Coś ci dolega?

- Nie - wyszeptała.

- Może ci zimno? Chcesz, bym przyniósł koc?

Zimno? Chyba już nigdy się nie rozgrzeje. Gdyby pytał ją o to z dobroci serca,

z wdzięcznością przyjęłaby jego propozycję. Teraz jednak pokręciła przecząco głową.

Proponuję więc, byśmy się trochę zdrzemnęli. Cofnął rękę i odwrócił się do

niej plecami. Mijały minuty, a Cassie wciąż się trzęsła.

- Na litość boską, Jankesko. Jesteś bezpieczna i sucha. Czy wobec tego

mogłabyś się przestać trząść?

P - przepraszam. - A niech co licho! Nawet głos jej drżał. - N - nie chciałam s

- sprawiać k - kłopotu.

Uniósł się na łokciu. Czuła na sobie jego wzrok.

- Muszę przyznać, Jankesko, że wybrałaś sobie kiepski moment na

udowodnienie, że nie boisz się morza - rzucił oschłym tonem.

- Wcale nie w tym rzecz - zaprotestowała. - Byłam na ciebie zła za sposób, w

jaki mnie potraktowałeś. Jeśli chciałeś, bym zeszła na dół, mogłeś mnie poprosić.

Zamiast tego sprawiłeś, że czułam się tak, jakbym miała zostać wypędzona na krańce

ziemi. - Uniosła w górę brodę. - Nie uczyniłam nic złego i nie miałeś prawa traktować

mnie. jakbym była winna.

Miała rację. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, lecz siedzący w nim

diabeł nie pozwalał mu przyznać się do lego. Był wściekły na nich oboje, zarówno na

nią, jak i na Christophera. Cichy głos podpowiadał - że za tą wściekłością kryje się

zazdrość. Natychmiast odrzucił od siebie tę myśl. lecz logika mówiła co innego. Nic

widział powodu, dla którego miałby się przejmować widokiem Cassie i Christophera,

jednak nie chciał wnikać głębiej we własne odczucia.

Sama Cassie uratowała go przed koniecznością przeprosin. Ostentacyjnie

odwróciła się do niego tyłem, lecz wkrótce znowu zaczęła się trząść.

- Jesteś uparta, Jankesko - mruknął. - Twierdzisz, że nie jest ci zimno,

najwyraźniej jednak jest. Więc chodź tutaj, bo nigdy się nie ogrzejesz, a ja nie będę

mógł spać.

Przyciągnął ją do siebie i ułożył jej głowę na piersi. Zdziwiło go. że nic

zaprotestowała i z cichym westchnieniem przytuliła się do niego.

Sztywne włosy na piersi Gabriela łaskotały ją w policzek, lecz nie zwracała na

to uwagi. Jego ramiona były niewiarygodnie ciepłe i bezpieczne. Nie sposób było im

się oprzeć. Powoli przeniknęło w nią ciepło z jego ciała. Dreszcze ustały. Mięśnie się

rozluźniły. Zaczęła głębiej oddychać i w końcu usnęła.

Gabriel jak zwykle obudził się pierwszy Przez okno wpadały złociste

promienie zwiastujące świt. Zamiast natychmiast wstać, Gabriel delektował się

bliskością miękkiego kobiecego ciała, przytulonego do jego boku.

Cassie prawie się nie poruszyła przez całą noc. Zacisnął wargi, przypominając

sobie koszulę, którą z niej wczoraj zdjął. Była tak wytarta, że niemal przezroczysta.

Nic poprawiał humoru fakt, że jego żona ma tylko dwie suknie i obie zasługują

jedynie na to, by cisnąć je do ognia.

Czyniąc sobie w duchu wyrzuty, że później będzie tego żałował, uniósł lekko

kołdrę, by przyjrzeć się Cassie. Wolno przesunął wzrokiem po jej ciele, nie pomijając

żadnego szczegółu. W końcu był tylko człowiekiem, toteż na widok jej wdzięków

zapomniał o ciętych ripostach dziewczyny.

Włosy rozsypały się po poduszce, odsłaniając wszystko to, co pragnął

zobaczyć. Miała szczupłe nogi i delikatną, jedwabistą skórę o bladokremowym

odcieniu. Z satysfakcją zauważył, że zdążyła już nabrać trochę ciała. Nadal jednak

była nieprawdopodobnie chuda. Bez trudu mógłby wziąć w palce jednej ręki oba jej

nadgarstki, a obwód uda zmierzyć rozpiętością palców.

Krew zaczęła mu szybciej krążyć w żyłach. Nie, pomyślał, nie były mu

obojętne jej kobiece wdzięki. Zatrzymał wzrok na wiśnioworóżowych sutkach

wieńczących wzgórki małych, lecz niezwykle kształtnych piersi. Rudawozłota kępka

strzegła najintymniejszej części jej ciała. Nagle zapragnął przewrócić ją na plecy i

wniknąć w nią głęboko, zatracając się w gorącym, ciasnym wnętrzu.

Przypomniał sobie, że to małżeństwo jest niewiele lepsze od związku z

Evelyn. Choć sam wybrał sobie żonę, lecz nie odpowiadała ona jego upodobaniom.

Jakiś głos ostrzegał go przed uczynieniem z tego związku prawdziwego małżeństwa.

Inny zaś szeptał, że nie byłoby to trudne. Należał jednak do tych ludzi, którzy

nauczyli się panować nad pożądaniem i uczuciami.

Mimo to wciąż nie dawała mu spokoju myśl. że małżeństwo nie

skonsumowane nie jest prawdziwym małżeństwem.

Przyciągnął Cassie do siebie, a ręce nieświadomie powędrowały ku wąskiej

talii. Była taka miękka, senna i gorąca, a rozchylone wargi kusiły, by ich dotknąć.

Jankesko - tchnął w jej usta.

Poruszyła się. Powieki uniosły się wolno. Przez chwilę wpatrywała się w

przystojną twarz męża, na której malował się wyraz lekkiego rozbawienia. Jej oczy

zrobiły się nagle okrągłe, kiedy zdała sobie sprawę, że leży przytulona do niego, w

dodatku oboje są nadzy. Czuła dotyk jego owłosionych ud na swoich nogach. Starała

się nie myśleć o tym. co wyrosło między nimi.

Wsunęła ręce między ich ciała, jakby chciała się odsunąć, lecz Gabriel na to

nie pozwolił. W odpowiedzi wzmocnił uścisk, przytulając ją mocniej do siebie.

- Cóż to, Jankesko? W oberży byłaś bardziej przystępna. - Wsunął palce w jej

włosy. - Co byś powiedziała na małżeński pocałunek?

- Nie o pocałunek ci chodzi! - Usiłowała go odepchnąć, lecz na próżno.

Potężna pierś nie pozwalała jej nawet drgnąć.

- Widzę więc, że uczyniliśmy pewien postęp. Zdążyłaś mnie już dobrze

poznać.

Zaniechała wysiłków i obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. Jakże

nienawidziła tego sarkazmu w jego głosie!

Pochylił się ku niej, silny i przerażający. Nigdy nie czuła się taka słaba i

bezbronna jak w tej chwili. Kiedy sądziła, że wykorzysta swoją fizyczną przewagę,

nagle ją puścił. Przysunęła się bliżej ściany i przycisnęła kołdrę do piersi. Uniósł się

na łokciu, nie spuszczając z niej natarczywego spojrzenia. Serce tłukło jej się w piersi

jak oszalałe. Nie ufała mu. Był dla niej zagadką. Wprawiał ją w konsternację, kiedy

tak leżał i wpatrywał się w nią. nagą i bezbronną.

- Nasze małżeństwo nie zostało skonsumowane - powiedział nagle. - Każde z

nas mogłoby je unieważnić. Należy tę sprawę doprowadzić do końca, zanim

przybędziemy do Anglii.

Cassie zbladła. Umysł zawirował nagle jak wzburzone morze. On chyba nie

myśli o...

Ale... przecież obiecałeś. Powiedziałeś, że nie ma potrzeby... Przyrzekłeś, że

zostawisz mnie w spokoju.

Wygląda na to. że przyrzekłem zbyt pochopnie. - Jego głos był twardy jak stal.

- Nie chcę, by ktokolwiek zakwestionował ważność naszego małżeństwa.

Jej oczy siały się okrągłe ze zdumienia.

- Masz na myśli swego ojca?

- Zwłaszcza jego. - Zacisnął wargi ze złością.

Serce waliło jej jak młotem. Wyciągnął rękę. Zamarła, kiedy przesunął palcem

po wypukłościach ciała skrytych pod kołdrą.

Nie jestem złym kochankiem. Jankesko - powiedział cicho.

Moim na pewno nie będziesz! - odparowała bez namysłu. Chwycił ją za

nadgarstki. Nagle ten ich słowny pojedynek przerodził się w walkę charakterów.

- Chyba nic zaprzeczysz, że mój pocałunek sprawił ci przyjemność?

Pierś jej falowała, jakby starała się w ten sposób uniknąć kontaktu z

umięśnionym torsem.

Ani nie sprawił mi przyjemności, ani nic zadowolił. Było to jednak wierutne

kłamstwo. Jego pocałunek miał w sobie niezwykłą słodycz, lecz przyznanie się do

tego byłoby poniżające.

Gniew błysnął w jego oczach.

- Wybacz, Jankesko, ale nie mogę uwierzyć, że jestem aż takim potworem.

Wiele kobiet w Londynie słono by zapłaciło za zajęcie twego miejsca.

Cóż za arogancki gbur!

Z przyjemnością je odstąpię! - cisnęła mu w twarz. Rysy mu stwardniały.

- Niestety to niemożliwe. Zupełnie nie pojmuję, czemu trwasz w swoim

uporze, skoro jestem dla ciebie tylko jednym z wielu mężczyzn.

Odrzucił kołdrę. Cassie zadrżała pod jego wzrokiem, który śmiało przesunął

się po jej nagim ponętnym ciele.

- A ja zupełnie nic pojmuję, czemu gwałtem chcesz dostać to, co powinno być

dane z własnej woli - rzuciła. - Czy nie mam tu nic do powiedzenia?

W odpowiedzi chwycił ją za ręce i uwięził je po obu stronach głowy. Był tak

blisko. Napierał na nią całym ciałem. Czuła też pulsującą twardość na swoim

brzuchu.

Wciągnęła gwałtownie powietrze.

Powiedziałeś, że nie chcesz mieć dziedzica. Co będzie, jeśli stanę się

brzemienna?

Przez jedną pełną napięcia chwilę sądziła, że nie usłyszał. Zaraz jednak puścił

ją i wstał z łóżka.

Odetchnęła z ulgą i otuliła się kołdrą. Nie śmiała oddychać, kiedy się ubierał.

Jego ruchy były szybkie, niemal gwałtowne. Czuła, że kipi w nim gniew.

Gdy się odwrócił, nie miała już co do tego żadnych wątpliwości. Szczęki miał

ściśnięte, a wyraz twarzy równie lodowaty jak głos.

- To niczego nie zmienia. Jankesko. Jeśli będzie trzeba, potwierdzisz, że nasze

małżeństwo zostało skonsumowane.

Uniosła głowę.

- Co takiego? - mruknęła. - To znaczy, że mam kłamać...

- Radzę, byś to zrobiła - przerwał jej. - W przeciwnym razie nie będę miał

innego wyboru, jak dopełnić dzieła. I nie łudź się, następnym razem twój opór mnie

nie powstrzyma. Nic próbuj się z tym zdradzić ani przed moim ojcem, ani przed

nikim innym. Pilnie strzeż tej tajemnicy, bo tylko wtedy będziesz bezpieczna.

Spojrzała na niego zaskoczona. Dobry Boże, czy chodzi mu o jej cnotę, czy

też o życie? - pomyślała z trwogą.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Tydzień później Gabriel oznajmił, że za godzinę przybiją do portu w

Londynie.

Gwałtownie wyrwana ze snu, Cassie odrzuciła kołdrę i wstała. Serce biło jej z

podekscytowania, kiedy nalewała wodę do miski. Energicznie umyła twarz,

wyszorowała szybko całe ciało, po czym wyszczotkowała włosy i zwinęła je w ciężki

węzeł na karku. Następnie sięgnęła z westchnieniem po zniszczoną suknię. Nie dalej

jak wczoraj po raz kolejny zszyła jeden ze szwów. Bardziej jednak niż jej nędznego

wyglądu nienawidziła głęboko wyciętego dekoltu. Czuła się w nim taka tania, dzisiaj

jeszcze bardziej niż zwykle.

Rozległo się pukanie do drzwi.

- Cassie? Pomyślałem, że może chciałabyś popatrzeć, jak zbliżamy się do

Londynu.

Był to Christopher. Przez ostatni tydzień rzadko wychodziła z kajuty. Wciąż

nie mogła zapomnieć, jak fala omal nie zmyła jej z pokładu. O dziwo, Gabriel nic

namawiał jej do wyjścia.

Uchyliła drzwi. Christopher powitał ją uśmiechem.

- Byłoby mi miło, gdybyś się zgodziła. Obiecuję, że nie będziemy podchodzić

do barierki.

Cassie zagryzła wargę, po czym skinęła głową. Christopher był taki miły i

uprzejmy. Nie mogła go rozczarować. Może nie będzie aż tak źle. Wezmę tylko szal -

mruknęła.

Powietrze było orzeźwiające, lecz dość ciepłe. Christopher stanął obok niej,

choć niezbyt blisko. Serce biło jej mocno. Teraz, kiedy podróż dobiegła końca, nie

umiała powiedzieć, czy obawiała się tej chwili, czy też czekała na nią z utęsknieniem.

Wkrótce dołączył do nich Gabriel, lecz niewiele się odzywał. Wyciągnęła szyję, by

móc lepiej przyjrzeć się miastu, nieświadoma obserwujących ją dwóch par oczu:

jedna spoglądała na nią z pobłażliwym półuśmiechem, druga ze starannie

wystudiowaną obojętnością.

Śledziła wzrokiem rzędy magazynów ciągnących się wzdłuż wybrzeża. Port

tętnił życiem. Rozładowywano i załadowywano jeden statek po drugim. Nieco dalej

strzelały w górę dymy z kominów. Kapitan wprowadził statek na miejsce postoju;

spuszczono kotwicę.

Poczuła rękę na swoim łokciu.

Zaczekaj tu, póki nie dopilnuj ę wyładunku. Christopher zszedł na dół po

swoje rzeczy. Wrócił z walizką w ręku i kapeluszem osadzonym zawadiacko na

głowie.

Nadszedł czas. by się pożegnać - powiedział łagodnie. Nie zważając na to, że

mąż ją zobaczy, cmoknęła Christophera w policzek.

Dziękuję za wszystko, Christopherze. Będzie mi ciebie brakowało.

Roześmiał się serdecznie, postawił kufer na pokładzie i pochwycił jej obie

dłonie.

- Jeszcze nie raz się zobaczymy, Cassie. - Ścisnął lekko jej palce. - Wkrótce

odwiedzę ciebie i Gabriela.

Z tymi słowy wziął walizkę i ruszył w stronę pomostu. Na brzegu odwrócił się

jeszcze i pomachał jej ręką. Ogarnął ją nagle wielki smutek. Christopher i Bess byli

jej jedynymi prawdziwymi przyjaciółmi.

Rozładunek przebiegał szybko i wkrótce Gabriel ponownie znalazł się u jej

boku.

Gotowa na powitanie Anglii?

Podała mu rękę z udaną nonszalancją. Stawiając stopę na pomoście czuła, że

za chwilę serce wyrwie jej się z piersi. Zacisnęła kurczowo palce na ramieniu

Gabriela, skupiając wzrok na kręcących się po nabrzeżu postaciach i myśląc jedynie o

stawianiu jednej stopy przed drugą.

Kiedy na koniec stanęła ponownie na twardym gruncie, policzki zdążyły się

już pokryć bladością. Powietrze było chłodne i wilgotne, zdecydowanie chłodniejsze

niż w Charleston. Dopiero wówczas dostrzegła stojący w pobliżu powóz.

Woźnica zeskoczył na ziemię i pospiesznie otworzył przed nią drzwi.

Zawahała się, nic wiedząc, co ma zrobić. Wsiąść sama. czy też czekać, aż ktoś jej

pomoże? Na szczęście Gabriel wybawił ją z kłopotu. Podał jej rękę. po czym wsiadł

za nią. Wybrał miejsce nie obok, lecz naprzeciwko niej. Woźnica cmoknął na konia i

powóz ruszył z miejsca.

Cassie wyglądała przez małe okno, obserwując z ciekawością brukowane ulice

Londynu. Z oddali dochodziły pokrzykiwania ulicznych sprzedawców,

zachwalających swoje towary. Wkrótce jednak jej uwagę przykuł siedzący naprzeciw

niej mężczyzna. Jak zwykle zachowywał uprzejmą rezerwę i dystans. Z wyjątkiem

kilku słów w ogóle ze sobą nie rozmawiali.

Wygładziła nerwowo suknię na kolanach. Tak bardzo pragnęła zostawić za

sobą przeszłość, lecz o przyszłości nic śmiała nawet myśleć. Zbyt wiele było w niej

niewiadomych.

W końcu odważyła się przerwać niezręczną ciszę. Czy masz dom w

Londynie? Spojrzał na nią chłodnym wzrokiem.

- Mam kamienicę na West Endzie. Lecz nie zatrzymamy się tam na noc.

Zacisnęła dłonie na podołku. Nic była pewna, czy odpowiada jej to

wyjaśnienie.

- Wobec tego gdzie się zatrzymamy? - zapytała nieśmiało, ganiąc się w duchu

za brak pewności siebie.

Spojrzenie jego oczu było tak przenikliwe, że poczuła się nieswojo.

- W Farleigh Hall. rodzinnych dobrach w Kent - wyjaśnił. - Przedtem jednak

zboczymy nieco z drogi. - Uniósł w górę brwi, widząc jej niepokój. - Złożymy wizytę

w pracowni krawieckiej.

Nie kłamał więc. Niestety, zbyt szybko odczytał jej myśli. Nikły uśmiech

przemknął mu przez twarz.

- Nie patrz na mnie z takim zdziwieniem, Jankesko. Przy rzekłem przecież

odziać cię należycie.

Suknie Lilliane Willison uważane były w Londynie za ostatni krzyk mody,

Cassie jednak o tym nic wiedziała. Czarnooka Lilliane pierwszą młodość miała już za

sobą, lecz nadal była atrakcyjną kobietą.

Mojej żonie potrzebna jest pełna garderoba, Lilliane, dosłownie wszystko. I

jeszcze jedno - dodał ze zniewalającym uśmiechem. - Sowicie się odwdzięczę, jeśli

utrzymasz rozmiar potrzeb mojej żony w ścisłej tajemnicy.

Lilliane z trudem zdołała ukryć zaskoczenie. Przystojny lord by! jednym z jej

najlepszych klientów, nie szczędził pieniędzy na prezenty dla swoich kochanek. Ale

żona?! Oczywiście, spełni jego prośbę, bo któż chciałby robić sobie wroga z Gabriela

Sinclaira, jednak co się będzie działo, kiedy rozniesie się wieść o jego małżeństwie?

- Wybrał pan właściwe miejsce, milordzie. - Rozciągnęła w uśmiechu

karminowe wargi. Zachowywała się z niezwykłą godnością. Mimo to Cassie odniosła

wrażenie, że ta kobieta ma w sobie wiele sprytu i przebiegłości. Czy nie uznała za

dziwne, że tak nienagannie odziany dżentelmen ma tak nędznie wyglądającą żonę?

Wkrótce jednak i ta myśl uległa zapomnieniu, kiedy krawcowa uprowadziła ich do

drugiego pokoju.

Wzdłuż ściany aż po sufit stały bele muślinu, jedwabiu i aksamitu w

odcieniach i barwach, których Cassie nigdy nawet sobie nic wyobrażała.

Następne godziny minęły jak we śnie. Twarz Cassie spłonęła rumieńcem,

kiedy Lilliane zaczęła ją rozbierać. Gabriel rozparty w fotelu patrzył na nią w

milczeniu. Nie śmiała spojrzeć mu w oczy. Wprawiał ją w zakłopotanie fakt. że czuł

się tu jak u siebie w domu i nieobcy był mu żaden detal damskiej garderoby. Jakiś

cichy głos przypomniał, że z pewnością odwiedzał często kobiece sypialnie i widział

co się w nich znajduje.

Minęło już południe, kiedy opuścili pracownię. Lilliane wyniosła suknie, z

których zrezygnował jakiś klient. Cassie była zachwycona, gdy się okazało, że

świetnie na nią pasują. Gabriel polecił, by zapakowano je do wielkich pudeł. Była

nieco zawiedziona przyglądając się, jak lądują one za siedzeniem woźnicy, bardzo,

bowiem pragnęła zmienić swą zniszczoną suknię na jedną z nich.

Zatrzymali się jeszcze przed sklepem jubilera, gdzie Gabriel kupił jej obrączkę

ślubną. Przyszło jej na myśl. że ta obrączka czyni ich małżeństwo bardziej realnym

i... trwałym.

Kiedy zostawili za sobą miasto, nie wiedziała, czy jest bardziej podniecona

czy przerażona. Myśli wirowały w jej głowie jak szalone. Gabriel wyciągnął w przód

długie nogi i wyglądał na zupełnie spokojnego. Westchnęła i skierowała uwagę na

przesuwający się za oknem krajobraz. Wydawał się taki inny od tego, który znała,

rzadko bowiem opuszczała Charleston. Jak okiem sięgnąć wszędzie widziała zielone

faliste wzgórza, poprzecinane polami i poznaczone stadami owiec.

Musiała chyba usnąć, bo nagle usłyszała, że ktoś woła ją po imieniu. Było jej

przytulnie i ciepło. Pod policzkiem czuła szorstkie sukno, a ucho odbierało miarowe

spokojne bicie serca. Powoli uniosła powieki i spojrzała prosto w przenikliwe szare

oczy.

Zerwała się jak oparzona. Gabriel uniósł w górę brew i uśmiechnął się lekko.

- Było ci bardzo niewygodnie, Jankesko. Chciałem cię ocalić przed złamaniem

karku.

Złożyła dłonie na podołku, starając się, by palce jej nic drżały. Czemu zawsze

budziła się w jego ramionach? Było to ostatnie miejsce, w którym pragnęła być i w

którym on jej pragnął.

Gabriel wskazał ręką na okno.

Jesteśmy już prawic na miejscu, Jankesko.

W tej chwili minęli wysoką bramę wjazdową z małą stróżówką i wjechali na

długi żwirowany podjazd. Po obu jego stronach rozciągały się bujne ogrody. Tak

zaskoczył ją ten widok, że nawet nie zauważyła, kiedy powóz się zatrzymał i Gabriel

pomógł jej wysiąść.

- Oto rodzinna posiadłość. Jankesko - oznajmił z poważnym uśmiechem. -

Farleigh Hall.

Cassie nigdy nie widziała czegoś tak wspaniałego. Centralną część dworu

zdobiły potężne kamienne kolumny. Po obu stronach rozchodziły się w bok masywne

skrzydła. Przeniknął ją strach, nigdy bowiem nie oglądała równie dostojnej budowli.

Mąż jednak nie pozwolił jej na dalsze oglądanie. Szybko wprowadził ją po szerokich

kamiennych schodach.

Drzwi rozwarły się na oścież i siwowłosy majordomus o spadzistych

ramionach wpuścił ich do środka. Po prawej stronie mieściła się galeria z rzędem

portretów na ścianach. Po lewej znajdowały się misternie rzeźbione wysokie

podwójne drzwi. Na wprost pięły się w górę szerokie schody. Chociaż stary służący

się nic uśmiechał, jego oczy pełne były ciepła.

- Witamy ponownie w domu, milordzie.

- Dziękuję, Davis. Czy mój ojciec jest w salonie?

- Nie, milordzie. Jest na przejażdżce z księciem Warrenton. Powinni wkrótce

wrócić.

- Doskonale mruknął Gabriel, po czym chwycił Cassie za ramię. - Davis,

przedstawiam ci moją żonę.

Zdziwienie błysnęło w oczach majordomusa, lecz natychmiast się opanował.

Skłonił nisko głowę.

- Pani, witamy w Farleigh Hall.

- Dziękuję - wymamrotała. Uśmiechnęła się niepewnie. Czuła się bardzo mała

w tak wspaniałym otoczeniu.

- Davis, mógłbyś dopilnować, aby wniesiono nasze bagaże? Och. i niech

przygotują pokój dla mojej żony. Ten żółty.

- Tak jest, milordzie.

Gabriel założył ręce na plecy i zwrócił się do żony:

Ufam, Jankesko, że ci się tu podoba. Uśmiech zniknął z jej twarzy. Wyglądał

na zadowolonego z siebie, a w jego oczach dostrzegła błysk, który ją zaniepokoił.

Czyżbyś sądził, że wątpiłam w ciebie? - zapytała cicho. Jego śmiech, choć z

głębi serca, zabrzmiał fałszywie.

- Ależ nie, Jankesko. Przypuszczam, że nigdy nie przystała byś na moją

propozycję, gdybyś nie spodziewała się choć części tego wszystkiego.

Zacisnęła kurczowo dłoń. Czemu on robi z niej kogoś tak... chciwego?

Zawsze ma o niej jak najgorsze mniemanie. Pojawienie się pokojówki wybawiło ją od

konieczności odpowiedzi. Pokój gotowy, jaśnie pani - poinformowała nieśmiało. -

Zaprowadzę, jeśli milady sobie tego życzy. Rzuciła mu pełne gniewu spojrzenie, po

czym odwróciła się na pięcie i dumnie wyprostowana ruszyła za dziewczyną.

Pokojówka zatrzymała się przy drzwiach znajdujących się przy końcu długiego

korytarza na pierwszym piętrze.

- Na imię mi Gloria, milady - poinformowała z nieśmiałym uśmiechem.

Cassie poczuła, jak gniew ją opuszcza. Dziękuję, Glorio.

Jakie to dziwne być tytułowaną „milady”. Mała wrażenie, że chodzi o kogoś

innego.

Weszła za dziewczyną do pokoju i aż westchnęła z zachwytu. Był ogromny,

większy nawet od sali w oberży Czarnego Jacka. Bladożółte satynowe draperie

zdobiły wielkie łoże z baldachimem. Na umywalce stała misa w delikatne kwiaty.

Dostrzegła również szeroką serwantkę i toaletkę na smukłych nóżkach z

przygotowaną szczotką, grzebieniem i oprawnym w srebro ręcznym lusterkiem. Przy

kominku siały dwa foteliki z niskimi oparciami, obite białym aksamitem.

Przeszła przez pokój na palcach, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę ma tu

mieszkać.

Gloria spojrzała na nią z niepokojem.

- Mam nadzieję, że pokój podoba się milady.

Jest... śliczny. - Tylko tyle zdołała wykrztusić. Ten rozświetlony słońcem

ciepły pokój był ucieleśnieniem jej marzeń, a nawet czymś więcej.

Przez otwarte okno wpadł do pokoju słodko pachnący powiew wiatru.

Cassie odsunęła białą, suto zmarszczoną zasłonę. Czy to źle czuć w sercu

szaloną radość? Zaraz jednak pojawiło się uczucie wstydu. Pomyślała o Bess, słodkiej

Bess, która marzyła choćby o namiastce takiej radości.

Czy mam pomóc milady się przebrać?

Gloria położyła jedną z sukien na łóżku. Była to szmaragdowozielona suknia

wieczorowa, jak ją określiła Lilliane.

- Dziękuję, ja...

- To nie będzie konieczne, Glorio - przerwał jej znajomy głos i do pokoju

wszedł Gabriel.

Proszę zadzwonić, kiedy milady będzie czegoś potrzebować. - Służąca

dygnęła i zniknęła za drzwiami.

- Chodź, Jankesko. Jesteś potrzebna na dole. Cassie puściła zasłonę i spojrzała

tęsknie na suknię.

Czy nie powinnam wpierw się przebrać? - wyszeptała. Gabriel udał, że nie

widzi prośby malującej się w jej oczach.

- Nie ma takiej potrzeby - stwierdził zdecydowanie. - Mój ojciec właśnie

przybył.

Zachwiała się. Jej palce szarpnęły zniszczoną sukienkę.

- Ale... mam na sobie to. w czym chodziłam u Czarnego Jacka.

Istotnie - zauważył chłodno. - Niestety, na razie będziesz musiała w niej

pozostać.

Spuściła oczy. które zaczęły podejrzanie błyszczeć. Gabriel zaklął cicho,

przeklinając ich oboje. Może to okrutne z jego strony, ale nic pozwoli się omotać jej

łzom. Musiał spełnić wolę ojca, co bez Cassie nie było możliwe.

Nie ruszyła się z miejsca i nie odezwała słowem. Podszedł do niej, wziął ją za

ramię i natychmiast wzmocnił uścisk, czując jej opór. Powinna wiedzieć, że takim jak

on się nic odmawia.

Zeszli na dół po schodach. Czuła, jak z każdym krokiem ogarnia ją coraz

większy lodowaty strach.

Podwójne drzwi na parterze były teraz otwarte. Cassie dostrzegła błysk

złoconych tapet na ścianach i draperie o barwach szkarłatu i złota. Przy kominku stało

dwóch mężczyzn odzianych w stroje do jazdy konnej. Jeden był łysy. z mocno

zarysowaną linią szczęki. Drugi odznaczał się dumną postawą i strzelistą, niczym u

dwudziestolatka, sylwetką. Jedynie srebrzyste włosy zdradzały starszy wiek. Kiedy

się odwrócił, dostrzegła twarz jastrzębia o zimnym spojrzeniu. Nie miała wątpliwości:

to musiał być ojciec Gabriela.

Na ich widok obaj panowie przerwali rozmowę. Gabriel zatrzymał się w

drzwiach i skłonił lekko głowę.

- Ojcze. Wasza książęca mość. - Śmiało spojrzał w szare oczy ojca.

Najwyższy czas. Gabrielu. Zacząłem już podejrzewać, że zdecydowałeś się

zostać w tym przeklętym kraju.

Groźny uśmiech, który Cassie zdążyła już poznać, wykrzywił wargi Gabriela.

- Nie obawiaj się. ojcze. Nic takiego nawet mi w myśli nic postało.

Na twarzy Edmunda Sinclaira pojawił się wyraz dezaprobaty. Twój brak

szacunku jak zwykle nic zna granic - skonstatował chłodno. - Więc jeśli nie masz nic

przeciwko temu, proponuję zająć się czymś innym. - Jego wzrok zatrzymał się na

Cassie. - Mamy ważne sprawy do omówienia... dotyczące twego ślubu.

Szatański uśmiech zastygł na twarzy Gabriela.

- Ja również chciałbym o tym pomówić. - Pchnął Cassie do przodu. - Pozwól,

moja droga, przedstawić sobie mojego ojca. Edmunda Sinclaira księcia Farleigh i

Reginalda Lathama, księcia Warrenton. Panowie... to jest Cassie, moja piękna

amerykańska oblubienica.

Cisza, jaka zaległa po tych słowach, wypełniła powietrze napięciem, które

wydawało się żyć i pulsować. Cassie po raz pierwszy przemknęło przez myśl, że

lepiej było zostać u Czarnego Jacka.

- Twoja oblubienica?! - powtórzył Warrenton, któremu aż żyły nabrzmiały na

skroniach. - Jeśli to ma być jakiś żart, zapewniam cię, że wcale mnie nie ubawił.

- Ależ, książę, wcale nie żartowałem. Cassie jest moją żoną. Wzięliśmy ślub w

Charleston. Nietrudno chyba zrozumieć, dlaczego straciłem dla niej głowę. Któż

mógłby się oprzeć takiej piękności? - Dotknął jej policzka z udaną czułością.

Cassie stała jak przymurowana, nie będąc w stanie uczynić nawet kroku.

Warrenton zrobił się czerwony z wściekłości.

- Miałeś poślubić moją córkę. Boże, powinienem cię za to wyzwać na

pojedynek!

Gabriel zniżył głos do szeptu.

To zależy wyłącznie od waszej książęcej mości. Przypominam jednak, że

prosiłem, aby wstrzymać się z ogłoszeniem zaręczyn do mojego powrotu.

Spodziewam się, że moja prośba została spełniona.

- Niczego dotąd nie ogłosiliśmy. - Edmund Sinclair po raz pierwszy zabrał

głos.

- Wobec tego nie pojmuję, dlaczego wasza książęca mość chce mnie wyzwać

na pojedynek. Nic zhańbiłem i nie okryłem wstydem lady Evelyn. Nikt prócz niej i

zgromadzonych w tym pokoju nie wiedział, że planowano takie małżeństwo. Zresztą

któż by się spodziewał, że zajmę miejsce swojego brata. Byłoby nierozsądne

wystawiać swoje życie na niebezpieczeństwo, książę. Jednak pozostawiam to do

decyzji księcia. - Groźba w jego głosie brzmiała aż nazbyt wyraźnie.

On ma rację, Reginaldzie. Jeśli go wyzwiesz, możesz wywołać skandal, który

okryje niesławą obie nasze rodziny - powiedział Edmund beznamiętnym tonem. - Nie

życzę sobie żadnych animozji między nami. - Jeśli to cię uspokoi, to moglibyśmy

dojść do pewnego pieniężnego porozumienia.

Warrenton pochwycił leżącą na fotelu szpicrutę. Jego twarz straciła

intensywnie czerwony kolor, nadal jednak kipiał w nim gniew.

- Co do tego możesz być pewien warknął, po czym odwrócił się i opuścił

pokój.

Po jego wyjściu zaległa pełna napięcia cisza. Cassie pragnęła jedynie uciec

stąd i gdzieś się ukryć, nie była jednak w stanie ruszyć się z miejsca.

Edmund spojrzał na nich. trzęsąc się z oburzenia.

- Jak mogłeś poślubić Amerykankę! - rzucił przez zaciśnięte zęby - Przecież

wiedziałeś, że ich nienawidzę... Francuzka byłaby już lepsza od Amerykanki! -

Ostatnie słowo niemal wypluł z obrzydzeniem. - Nie będę tego tolerować. Gabrielu.

Nie pozwolę ci na to!

Twarz Gabriela stężała niczym stal.

- Zostaliśmy sobie poślubieni przed Bogiem i człowiekiem, ojcze. Naszym

świadkiem był Christopher Marley. Małżeństwo zostało zawarte. - Otoczył Cassie

ramieniem. Szczupłe palce dotknęły jej brzucha. - Oto stoi przed tobą kolebka naszej

rodziny, ojcze. Być może nosi już w sobie twego wnuka.

Cassie stała niczym słup soli. On znajduje w tym przyjemność, pomyślała

oszołomiona. Jakże może tak szydzić z własnego ojca?

Spojrzenie Edmunda zatrzymało się na głęboko wyciętym dekolcie jej sukni.

- W jakimże to porcie ją znalazłeś? - zapytał szyderczo.

- Ściśle biorąc w szynku. - Głos Gabriela był gładki jak jedwab. - Doprawdy,

ojcze, czyżby moja dobroć i wspaniałomyślność nie zasługiwały na pochwałę?

Wyciągnąłem tę biedną dziewczynę z rynsztoka i ocaliłem ją przed nędzą.

Wzrok księcia stwardniał jeszcze bardziej.

- Proszę, zostaw nas samych - powiedział szorstko. Chciałbym porozmawiać z

moim synem na osobności.

Nie trzeba jej było tego dwa razy powtarzać. Zebrała spódnice i prawie

wybiegła z salonu. Nie weszła jednak po schodach, choć bardzo tego pragnęła, bo

jakaś potężna siła zatrzymała ją przy drzwiach i zmusiła do pozostania w miejscu.

Tymczasem Edmund napadł na Gabriela.

- Szynkarska dziewka! Mój Boże, przez ile łóżek zdążyła przejść, zanim ją

wziąłeś?

Gabriel wzruszył ramionami.

- Nie wiem i nic dbam o to. - Przez chwilę spoglądał na ojca w milczeniu, -

Zastanawiam się, ojcze, czemu jesteś przeciwny bardziej:

temu, że jest Amerykanką, czy temu, że nie dorównuje ci pochodzeniem?

Pochodzeniem? - prychnął. - Ta dziewczyna nie ma żadnego pochodzenia!

- To prawda, że jej ród nie jest taki nieskazitelny jak twój. Jej matka była

dziwką, a ojciec... no cóż, mógł nim być każdy. - Podszedł do kominka z rękami

założonymi do tyłu. Nie patrzył na księcia, lecz odczuwał wielką satysfakcję

wyobrażając sobie jego bezsilny gniew. - Nie próbuj mi grozić, ojcze, że się mnie

wyrzekniesz. Nadal jestem twoim synem, choć zapewne pragniesz, aby tak nie było.

Poza tym nic pozwolisz, by twój drogocenny Farleigh Hall przeszedł w obce ręce.

Taaak, twoje silne poczucie obowiązku nic dopuści do tego. - Obrzucił ojca

bezlitosnym spojrzeniem. - Czyż nie dlatego poślubiłeś moją matkę, że potrzebna

była Stuartowi?

- A cóż by to dało, gdybym się ciebie wyrzekł? - rzucił Edmund z goryczą. -

Wtedy nie będzie mnie już na tym świecie.

Gabriel uśmiechnął się nieprzyjemnie.

- Dałoby, i to dużo. Widzisz, znam cię równie dobrze jak samego siebie.

Edmund zrobił się blady z gniewu.

Czego chcesz. Gabrielu? De żądasz za pozbycie się jej? Stojąca pod drzwiami

Cassie znieruchomiała. Przycisnęła rękę do piersi, czując przeszywający ból.

Ostrzegał ją przecież, że miłość nie gra w ich umowie żadnej roli. Jednak nigdy by jej

nie przyszło do głowy, iż to małżeństwo zrodzone jest z nienawiści. Nie miała już

teraz wątpliwości, że właśnie to uczucie kierowało krokami Gabriela. Musiał

nienawidzić swego ojca, bo z jakiego innego powodu zrobiłby to, co zrobił?

Posłyszała jego lodowaty śmiech.

- Nie jestem Warrentonem i pieniędzmi mnie nie ugłaszczesz, ojcze. Niczego

od ciebie nie chcę. Nie próbuj więc zmuszać jej do wyjazdu.

W głosie Edmunda kipiała wściekłość.

- Nowa suknia nie uczyni z niej damy. Pomyśl o skandalu, jaki wywołasz!

Tego było już dla Cassie za wiele. Odwróciła się i wbiegła na schody, tłumiąc

gorzki płacz.

- Towarzystwo przyzwyczaiło się łączyć moje nazwisko ze skandalami.

Jednak nie twoje, ojcze. Nawet nie próbuj pozbyć się mojej żony, bo postaram się,

aby skandal cię nie ominął. Obaj wiemy, że książę Farleigh nic może sobie na niego

pozwolić. Daj więc spokój mojej żonie, ojcze. Będzie częścią twego życia tak samo

jak mojego.

Książę stał pośrodku salonu z lodowatym wyrazem twarzy. Jego milczenie

wyrażało porażkę.

A więc dobrze zrobiłem sprowadzając ją tutaj, pomyślał Gabriel. Farleigh Hall

jest dumą i radością ojca, a obecność Cassie będzie dla niego źródłem stałego gniewu.

Skinął głową.

- Widzę, że się zrozumieliśmy. - Uniósł brew i dodał: - Wybacz, ojcze, że nie

zostanę na noc. Zaraz wyjeżdżam do Londynu. Och, i jeszcze jedno... - Nikły uśmiech

przemknął mu po twarzy. - Byłoby mądrze schować pod klucz wszystkie srebra. Moja

droga żona ma lepkie paluszki. Już pierwszej nocy w porcie próbowała ukraść mi

zegarek.

Mała lampa na narożnym stoliku oświetlała pokój ciepłym żółtym światłem.

Cassie jednak zdawała się tego nie zauważać. Siedziała na łóżku, przyciskając

chłodne dłonie do rozpalonych policzków. Cała radość z zajmowania takiego pokoju

zniknęła gdzieś bez śladu. A więc Gabriel posłużył się swoją prostą jankeską żoną, by

zemścić się na ojcu. Czuła się tania i zupełnie nie na miejscu... tak jak chciał, by się

czuła.

Nic zauważyła, kiedy stanął w drzwiach i obserwował ją w milczeniu. Nie

obchodziło jej, po co tu przyszedł.

Nie chciała go więcej widzieć ani teraz, ani nigdy. Przynajmniej się

dowiedziałam, że jestem jedynie pionkiem w lej grze. pomyślała z goryczą. Ale nigdy

już nie pozwolę się wykorzystywać. Nigdy!

Wolno uniosła głowę i spojrzała na niego. Nie spuścił wzroku i dalej się jej

przyglądał.

- Nienawidzisz go rzuciła bez ogródek. - Jest twoim ojcem, a ty go

nienawidzisz. Dlaczego?

- Moje uczucia względem ojca mają swoje uzasadnienie, Jankesko, lecz nic ci

do tego.

Ożeniłeś się ze mną, bo jestem Amerykanką, bo twój ojciec jest księciem, bo...

jestem nikim... nikim. Bo wiedziałeś, że mnie znienawidzi. Byłam z tobą szczera,

choć ty ze mną nie byłeś. Czemu mnie okłamałeś? - krzyknęła.

Nie okłamałem, cię, Jankesko. Jedynie nie powiedziałem całej prawdy. Ojciec

chciał, bym ożenił się z lady Evelyn. Nie miałem zamiaru go słuchać, a to był jedyny

sposób, by mu się przeciwstawić.

Oczy Cassie świeciły niczym dwa diamenty.

W takim razie powiedz mi, dlaczego on tak nienawidzi Amerykanów. Bo

nienawidzi, prawda?

Nie mylisz się, Jankesko. Widzisz, mój starszy brat Stuart i ja mieliśmy różne

matki. Pierwszą żoną ojca była Margaret. Podobno bardzo ją kochał.

To niemożliwe, by laki człowiek był zdolny do miłości, pomyślała. Nie

odezwała się jednak słowem.

- Margaret miała siostrę w koloniach. Kiedy Stuart był mały. postanowili ją

tam odwiedzić. Akurat dobiegła końca wasza rewolucja. Siostra Margaret i jej

rodzina opowiedziały się za Koroną, a wszystkich lojalistów szczerze nienawidzono.

Pewnego dnia ktoś podłożył ogień pod jej dom. Mój ojciec i Stuart byli w tym czasie

nieobecni, dlatego ocaleli. - Umilkł na chwilę. - Margaret i wszyscy domownicy

zginęli. Mój ojciec szalał z gniewu. Śmierć żony wywołała w nim głęboką i trwałą

nienawiść do wszystkich Amerykanów... zanim jeszcze Stuart zginął w bitwie pod

Nowym Orleanem sześć miesięcy temu.

Zamknęła oczy. Dwoje młodych ludzi w kwiecie wieku... dwie tragiczne

śmierci leżały u wrót jej ojczyzny. Choć było to takie niesprawiedliwe, nie ona

ponosiła za nie winę.

Otworzyła oczy, czując ból przepełniający jej serce i duszę.

- Dobry Boże - wyszeptała. Nic dziwnego, że mnie nienawidzi. A ty... ty

wiedziałeś, że tak będzie!

Nic próbował nawet zaprzeczać.

- Nic będę udawać, że rozumiem twoje motywy - powie działa stłumionym

głosem. - Wiem tylko, że pragnąłeś okryć ojca wstydem. Ale czyniąc to, okryłeś

również i mnie. Nienawidzę cię za to, bo nic miałam żadnego wpływu na to. skąd i od

kogo pochodzę.

Pojedyncza łza pojawiła się w kąciku oka. Nic chcąc dopuścić, by coś

zauważył, szybko ją wytarła. Machnęła ręką w kierunku szafy, w której Gloria

rozwiesiła nowo nabyte suknie.

- Zapewne miały być nagrodą, kiedy wyrzucisz mnie na bruk.

Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. Przyszły mu na myśl słowa

Christophera, ostrzegające, że w len sposób zrani nie tylko ojca, ale i ją.

Uśmiechnął się chmurnie.

- Nie mam zamiaru wyrzucać cię na bruk. Jankesko. Jesteś i pozostaniesz

moją żoną. Jestem bogaty i będę cię utrzymywał. Nigdy już nie zaznasz biedy.

Dotrzymam danej ci obietnicy.

Czuła pod powiekami niezwykłą suchość.

- Będziesz mnie utrzymywał do końca moich dni? - Jej głos był cichszy od

szeptu.

- Tak, Jankesko, do końca twoich dni. Och, zdaję sobie sprawę, że czujesz się

oszukana i zdradzona. Może przyniesie ci ulgę, jeśli powiem, że traktuję to jako

pokutę. - Skłonił się z przesadną uprzejmością. - Od tej chwili nie będziesz musiała

mnie dłużej znosić. Przyszedłem oznajmić, że uwalniam cię od mojej osoby.

- Wyjeżdżasz?

- Tak. Wracam do Londynu.

Jej oczy zrobiły się okrągłe z wrażenia. Poderwała się na nogi. - I chcesz,

abym tu została?

- Będziesz miała służących, którzy spełnią wszystkie twoje życzenia.

Wystarczy tylko powiedzieć. A Lilliane zapewniła, że twoja garderoba będzie gotowa

w przeciągu dwóch tygodni.

Nie to miałam na myśli. A co z twoim... twoim ojcem? Uśmiechnął się

nieznacznie.

- To rozległy majątek. Wasze ścieżki nic muszą się krzyżować. Wiem coś o

tym. A teraz chodź tu, Jankesko. Twój pożegnalny pocałunek będzie mi musiał

wystarczyć na czas długich samotnych nocy.

A to drań! Po tym wszystkim, co zrobił, spodziewa się, że mu ulegnę.

Nie! - zaprotestowała. - Nie zmusisz mnie do tego!

W nikłym świetle lampy dostrzegł nieustępliwość widoczną w jej delikatnych

rysach. Czemuż wcześniej tego nie zauważył? Oczy mu zapłonęły.

- Z całą pewnością tak, Jankesko.

- Z całą pewnością nie! - odparowała.

Trzema susami pokonał dzielącą ich odległość. Zanim zdążyła się cofnąć, już

była w jego ramionach. Zobaczyła rozpłomienione oczy i zaraz poczuła jego wargi na

swoich ustach.

Nie prosił o pozwolenie, po prostu brał, co chciał, jak mężczyzna, który ma

wielkie doświadczenie z kobietami. Serce Cassie zaczęło bić jak szalone. Nie było

ucieczki przed zniewalającym naporem jego ust. Przytrzymał ją za kark. odbierając

możliwość ruchu. Pocałunek był szalony, gorący i tak namiętny, że nie była w stanic

dłużej się opierać. Porwał ją tajemniczy prąd. zarazem obezwładniający i rozkoszny.

Kiedy ich języki się zetknęły, wstrząsnął nią dreszcz. Nie było to jednak

przykre uczucie...

Przyciągnął ją do potężnego torsu, przygniatając jej piersi i napierając

muskularnymi udami. Gdzieś głęboko w jej wnętrzu zapłonął nagle ogień.

Kiedy wreszcie ją puścił, drżała na całym ciele i czuła dziwny szum w głowie.

Uśmiechnął się arogancko i przesunął kciukiem wzdłuż linii jej ust.

Myśl o mnie, Jankesko - rzucił na odchodnym.

W jednej chwili wróciła jej przytomność umysłu. Wpadła w jego ramiona

niczym dojrzały owoc - w dodatku z ochotą. Nic dziwnego, iż sądził, że może ją

mieć. kiedy tylko zechce. Zaczekaj! - krzyknęła.

Odwrócił się z obojętnym wyrazem twarzy. W tej chwili nienawidziła go jak

nikogo na świecie.

Nic oczekuj, że zawsze będę taka uległa - rzuciła śmiało. Nareszcie pokazałeś

swoje prawdziwe oblicze.

Jego oczy spoglądały na nią lodowato.

Doprawdy, Jankesko? I jakież to ono jest? Wzięła głęboki oddech.

- Tylko nieczuły i pozbawiony serca człowiek może postąpić tak, jak ty

postąpiłeś ze mną... i ze swoim ojcem!

Miała wrażenie, że patrzy na gorę lodową. Kiedy się odezwał, jego glos

brzmiał złowieszczo cicho.

Lepiej widzieć mnie takim, jakim jestem, niż sobie coś wyobrażać, Jankesko.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Nazajutrz obudziło Cassie ciche pukanie do drzwi. Promienie słoneczne

rozświetlały pokój ciepłym blaskiem i dopiero po chwili przypomniała sobie, że

znajduje się w Farleigh Hall. Pukanie rozległo się ponownie.

Proszę - odpowiedziała zaspanym głosem.

Do pokoju wtoczyła się niska, pulchna kobieta z tacą w rękach.

- Jestem McGee, ochmistrzyni. Przyniosłam milady śniadanie.

Cassie zdążyła tymczasem usiąść na łóżku i nieco przygładzić rozczochrane

włosy. Wiedziała, że cała służba z pewnością nie lepiej przyjmie jej straszny wygląd

niż jej pan, toteż miała się na baczności, kiedy pani McGee postawiła jej tacę na

kolanach.

- Mam nadzieję, że jaśnie pani się nie obrazi, że ośmieliłam się przynieść

dzbanek gorącej czekolady zamiast herbaty powiedziała ochmistrzyni, wlewając

parujący brązowy płyn do pięknej filiżanki z chińskiej porcelany i wyjmując

serwetkę.

Wesoły uśmiech i pulchne czerwone policzki pani McGee sprawiły na Cassie

miłe wrażenie. Rozluźniła się nieco, lecz mimo to bała się wziąć do ręki kruchą

filiżankę. Nigdy w życiu nic widziała czegoś równie delikatnego. Ostrożnie ujęła ją w

palce i uniosła do ust. Jeszcze nigdy nie piła czekolady, natomiast nie przepadała za

kawą. Płyn był gorący i słodki, niepodobny do tych. jakie znała.

- To jest pyszne! - wykrzyknęła zachwycona.

- Byłam pewna, że będzie milady smakować. A teraz proszę jeść. Kucharka

piecze najlepsze francuskie rogaliki z tej strony kanału.

A więc tak wygląda francuski rogalik... Cassie zatopiła zęby w kruchej

półokrągłej bułeczce. Był równie dobry jak czekolada i rozpływał się w ustach.

Twarz pani McGee jaśniała zadowoleniem.

- Powiedziałam do kucharki, kiedy wczoraj zobaczyliśmy żonę lorda Gabriela,

że milady będzie potrzebować jej specjałów, by nabrać trochę ciała.

Rogalik nagłe stracił smak. Cassie poczuła się upokorzona. Więc ją widzieli.

Co pomyśleli, kiedy zobaczyli taką zabiedzoną sierotę u boku syna ich pana?

Pani McGee poklepała ją po ręku.

- No, no, milady. Proszę tak nic patrzeć. Jego książęca mość opowiedział nam,

jak ten straszny wuj kazał milady zdzierać sobie ręce do krwi i skąpił grosza na kupno

przyzwoitej sukni. Lord Gabriel dobrze zrobił, żeniąc się z jaśnie panią i

sprowadzając ją do Farleigh Hall dla odzyskania sił.

Jego książęca mość. Pan tego domu kryje nędzną żonę swego syna! Z trudem

ukryła zaskoczenie. Co się zaś tyczy tego odzyskiwania sił... to już doprawdy zbytek

łaski. Należało raczej powiedzieć, że została porzucona przez męża.

Pani McGee podeszła do okna i rozsunęła białe zasłony.

- Nietrudno zrozumieć, czemu taka chuda dziewczyna zwróciła uwagę lorda

Gabriela. - Zachichotała, widząc rumieniec na policzkach Cassie. Nic przypuszczała

jednak, co się za nim kryje. - Proszę wybaczyć, że nazywam hrabiego lordem

Gabrielem. Ale znam go od kołyski. Choć jest teraz hrabią, trudno o nim myśleć jako

o lordzie Wakefield.

Cassie ogarnęła nagle wielka ciekawość.

- Czy znała pani jego starszego brata Stuarta?

- O tak, milady. Za młodu służyłam za pokojówkę u lady Caroline, matki

Gabriela. Tak się tu znalazłam.

- Czy Stuart był dużo starszy od Gabriela?

Jakoś trudno było sobie wyobrazić Gabriela jako małego chłopca. Chyba o

cztery lata. Ale bardzo się od siebie różnili. Chyba jaśnie pani wie, że to pierwsza

pani hrabina Margaret była mamą Stuarta?

- T - tak, wiem. - Wstrzymała oddech, czekając na dalsze słowa pani McGee.

Wątpiła, by ta kobieta wiedziała, dlaczego Gabriel nienawidzi swego ojca, ale może

dowiedziałaby się czegoś o tym mrocznym, szlachetnie urodzonym mężczyźnie,

którego wzięła za męża. - Czy jako dzieci byli do siebie podobni?

Jego książęca mość był zawsze taki dumny ze Stuarta. Gabriel natomiast był

zawsze bardzo żywy. - Zasępiła się. - Zawsze powtarzam to mojemu mężowi

Angusowi, koniuszemu, że śmierć matki była dla chłopca wielkim ciosem. On i jego

mama byli sobie bardzo bliscy.

- Ile miał lat, kiedy umarła?

- Osiemnaście lub dziewiętnaście. To była taka tragiczna śmierć i taka nagła.

Pani hrabina mogła jeszcze długo żyć. Bardzo się zmienił po jej śmierci. Oczywiście

nigdy nie uwierzyłam w te opowieści, że stał się wielkim samotnikiem - dodała

pospiesznie. - Ojej, czas na mnie, milady! - wykrzyknęła, zabierając tacę z kolan

Cassie. - Czy mam powiedzieć Glorii, żeby przygotowała kąpiel?

Oczy Cassie zajaśniały. - O tak, proszę. I dziękuję, pani McGee. Ochmistrzyni

uśmiechnęła się szeroko.

- Bardzo proszę, milady.

Po jej wyjściu niemal natychmiast zjawiła się Gloria. Cassie czuła się

zażenowana koniecznością obnażenia się w czyjejś obecności, wiedziała jednak, że w

wyższych sferach takie panują zwyczaje. Kiedy brała kąpiel. Gloria przygotowała

nową koszulę, halkę i pończochy. Cassie niemal z czcią dotknęła miękkiego batystu -

nigdy nie przypuszczała, że będzie coś takiego nosić. Serce jej się ścisnęło, kiedy

wciągała podwiązkę na białą jedwabną pończoszkę. Bess zawsze marzyła o tym. by

mieć parę takich białych jedwabnych pończoch.

Czy ta suknia śniadaniowa odpowiada milady?

Odwróciła się. Pokojówka trzymała w ręku suknię z miękkiego białego

muślinu z modnym wysokim stanem i rzędem guziczków pod szyją.

Tak - mruknęła.

Kiedy Gloria zapinała z tyłu haczyki. Cassie walczyła ze łzami. Wczoraj

słyszała, jak Lilliane rozprawiała o sukniach dziennych, śniadaniowych,

spacerowych, balowych. Nie była w stanie odróżnić jednej od drugiej i chyba nigdy

nic będzie.

Gloria zwinęła jej włosy w węzeł na czubku głowy, po czym dyskretnie

wyszła z pokoju. Cassie pozostała na swoim miejscu. Z trudem rozpoznawała siebie

w dziewczynie o wielkich oczach, spoglądającej na nią z lustra.

Wczoraj wieczorem długo nie mogła zasnąć, zastanawiając się nad

możliwością ucieczki. Łajała siebie w duchu za brak odwagi, ale dokąd miałaby

pójść? Była w obcym kraju, bez domu i bez pieniędzy.

Gabriel miał rację: czuła się zdradzona. Powinna jednak i do siebie mieć

pretensje. Przecież w głębi serca wiedziała, że ożenił się z nią na złość ojcu. Zadrżała,

wspominając straszną rozmowę obu mężczyzn. Wbrew zapewnieniu Gabriela wciąż

się obawiała, że teraz, kiedy spełniła swoją rolę, zostanie wyrzucona na bruk.

Obróciła się wolno na wyłożonym aksamitem taborecie i omiotła wzrokiem

sypialnię. Boże. jakiż ten pokój i cały dcm są piękne! Czy to źle tęsknić do wygód i

do tego wszystkiego, co ją otacza? Gdyby tylko nie czuła się tu tak obco. Gardło

ścisnęło się jej boleśnie. Tak bardzo pragnęła mieć własne miejsce na świecie,

należeć do kogoś...

Odetchnęła głęboko. Nie ma sensu użalać się nad sobą, pomyślała, bo mógł ją

spotkać gorszy los. Mogła zostać w oberży Czarnego Jacka, podawać piwo i...

świadczyć cielesne usługi.

Zebrała się na odwagę i zeszła na dół. Natychmiast jak spod ziemi wyrósł

przed nią Davis.

- Może jaśnie pani zechciałaby, aby ktoś oprowadził ją po posiadłości? -

Skinął ręką i pojawił się chłopak w wieku około czternastu lat. - Willis skończył już

swoje obowiązki w stajni i z radością się tym zajmie.

Cassie uśmiechnęła się do chłopca. Był równie sympatyczny jak służący,

których dotąd poznała. Miał jasnobłękitne oczy i delikatne piegi na nosie.

- Jak się masz, Willis - powiedziała cicho. - Czy na pewno nie masz nic

przeciwko temu?

Ależ skądże, jaśnie pani. To dla mnie przyjemność. Zerwał z głowy czapkę i

skłonił się nisko. Cassie była zbyt niedoświadczoną by zauważyć utkwione w niej

pełne zachwytu spojrzenie. Nowa hrabina wydala się chłopakowi najpiękniejszą istotą

na świecie, lecz mina mu zrzedła, kiedy dowiedział się, że jego pani nie umie jeździć

konno. Spędzili wiec cały dzień na spacerze, zwiedzając dom i okolice. W pewnym

momencie Willis wskazał na połyskującą w słońcu taflę wody, widoczną za

rozległym trawnikiem. Ze zdumieniem stwierdziła, że jest to jezioro porośnięte

wodorostami. Chłopiec wyjaśnił, że z domu nie można go zobaczyć. Lekki dreszcz

przebiegł jej po plecach.

Wbrew przypuszczeniom dzień minął jej szybko i przyjemnie. Czuła ból w

nogach, kiedy wreszcie odesłała Willisa na obiad. Uśmiechnęła się lekko. Na

szczęście do tej pory nie spotkała księcia, za co była wdzięczna losowi.

Z ciekawością ruszyła wzdłuż galerii ozdobionej rzędem portretów w

złoconych ramach. Musieli to być przodkowie obecnych Sinclairów.

Wielu z nich miało tak samo groźnie zmarszczone brwi i wąskie nosy.

Zatrzymała się przed portretem z zeszłego stulecia, przedstawiającym ciemnowłosego

mężczyznę o buńczucznym wyglądzie w kapeluszu z piórami włożonym zawadiacko

na bakier i dłonią zaciśniętą na rękojeści miecza. W jego oczach było tyle

żywiołowości i radości, że nie mogła się powstrzymać od uśmiechu.

Niestety, następny z Sinclairów miał zaciśnięte wargi i chłodne spojrzenie.

Nietrudno było się domyślić, po kim obecny książę i jego syn odziedziczyli swój

wygląd. Idąc dalej spostrzegła portret elegancko odzianej kobiety, uśmiechającej się

do siedzącego na kolanach chłopczyka. Emanowało z niej ciepło i radość młodości.

Czyżby to była pierwsza żona księcia i ich syn Stuart? Zmierzwione blond loki

okalały anielską twarzyczkę chłopca.

Jednak najdłużej uwagę Cassie przyciągnął ostatni z portretów. Przedstawiał

kobietę siedzącą na fotelu przed marmurowym kominkiem. Szczupłe dłonie miała

złożone na kolanach. Twarz okalały ciemne błyszczące włosy - takie jak u Gabriela.

A więc to jest druga żona księcia... matka Gabriela. Poczuła dziwne ukłucie w sercu,

bowiem w przeciwieństwie do Margaret w oczach tej kobiety było tyle smutku,

jakby... Masz przed sobą Caroline, matkę Gabriela.

Był to książę. Jego głos tak ją przestraszył, że aż drgnęła. Opanowała się

jednak i odwróciła głowę. Serce jej zamarło na widok jego oczu, spoglądających na

nią bez uśmiechu, z nie skrywaną wrogością. Uczynił ruch, jakby zamierzał odejść.

Chwileczkę! - zawołała, zanim zdążyła pomyśleć. Odwrócił się tak sztywno,

że przez chwilę obawiała się, iż złamie sobie kark. Skrzyżowała ramiona, starając się

nie pokazać po sobie strachu.

- Myślę, że powinieneś wiedzieć, panie, że ja... nie zarabia łam na życie tak,

jak przedstawił to Gabriel.

Uniósł brwi.

Czy Cassie to skrót od Cassandry?

Skinęła głową.

- A wiec, Cassandro, jak wobec tego zarabiałaś na życie? - zapylał lodowatym

tonem. - Mój syn powiedział, że znalazł cię w oberży.

Starała się nie spuścić wzroku przed tym władczym spojrzeniem, choć bardzo

ją onieśmielało.

- Tak było - przyznała, unosząc lekko podbródek. - Lecz nie tak, jak on to

przedstawił. Podawałam piwo i jedzenie, szorowałam podłogi i pracowałam w

kuchni... To wszystko... i nic więcej, przysięgam.

Chrząknął lekko. Pewnie jej nie uwierzył, pomyślała z lekkim skurczem

żołądka.

Powiedział również, że jesteś złodziejką. Oblała się rumieńcem wstydu.

- Powiem prawdę, panie. Ukradłam mu zegarek z myślą, że go sprzedam. Ja...

chciałam wyjechać z Charleston i zacząć zarabiać jako szwaczka.

Wskazała głową na portret Margaret.

Gabriel powiedział mi, jak zginęła - dodała cicho. - To straszne stracić kogoś

w ten sposób... Nie wiem, co powiedzieć... chyba tylko to, że to okropne, kiedy takie

rzeczy spotykają niewinnych ludzi.

- Okropne? Wy, Jankesi, jesteście dzikimi, grubiańskimi draniami! Wszyscy!

- Nie zrobiłam nic złego, panie - zaprotestowała. - Z wyjątkiem tego. że

urodziłam się w kraju, którego nienawidzicie. - W jej oczach zapłonął gniew. - Jeśli

stawiacie mnie na równi z tymi, którzy zabili pańską żonę, nic o mnie nie wiedząc, to

nie jesteście lepsi od nich! I jeszcze jedno. Wygląda na to, że nie jesteście tak całkiem

bez skazy, bo naopowiadaliście o mnie kłamstw służbie.

Edmunda rozwścieczył jej wybuch. Jak śmie ta zuchwała mała parweniuszka

mówić do niego w ten sposób! Jest jednak żoną jego syna i potrafi go zirytować

równie mocno jak on.

- Nic musisz się tłumaczyć, dziewczyno. Doskonałe wiem. kim jesteś, i

zapewniam cię, że to mi w zupełności wystarczy. A na przyszłość nie waż się mnie

osadzać.

Zostawił Cassie pośrodku hallu, wpatrującą się w niego z nienawiścią. Nadęty

starzec! Jest gorszy od swego syna!

Gabriel miał rację. Był to duży dom i bez trudu można było sobie schodzić z

drogi. Zdziwiła się więc niezmiernie, kiedy pewnego popołudnia zjawiła się w jej

pokoju pani McGee.

Przyszedł gość do jaśnie pani. Zamrugała oczami.

- Do mnie? - powtórzyła i zaraz zmarszczyła brwi. - Chyba się pani pomyliła.

Nie znam tu żywej...

- Nie pomyliłam się, milady. Pytała o jaśnie panią. Poprosiłam, żeby zaczekała

w salonie.

Kobieta. Cassie nie była pewną czy jej się to podoba. Poczuła nagle, jak

żołądek ściska jej się ze strachu. Nie miała jednak innego wyjścia, jak przekonać się,

kim jest ów gość. Schodząc po schodach czuła, jak z każdym krokiem rośnie jej

niepokój.

Na brzegu kanapy siedziała najbardziej zachwycająca dziewczyna, jaką Cassie

kiedykolwiek widziała. Włosy koloru pszenicy zebrane były w kok na czubku głowy.

Twarzyczka w kształcie serca miała niezwykle delikatne rysy. Panna ubrana była w

modną suknię w kolorze bladej brzoskwini, oblamowaną białym atłasem.

Kiedy spostrzegła Cassie w drzwiach salonu, wstała z niezwykłą gracją.

- Dzień dobry - powiedziała półgłosem. Jesteś zapewne żoną Gabriela. - Jej

głos był równie słodki jak twarzyczka. Mam na imię Evelyn - dodała, wyciągając

rękę w rękawiczce.

Evelyn! Cassie zapragnęła nagle zapaść się pod ziemię. Nigdy bardziej niż

teraz nie była świadoma swych braków i niskiego pochodzenia.

Właśnie z tą dziewczyną o jasnych włosach, drobnej, kształtnej figurze,

ciepłym i miękkim głosie miał się ożenić Gabriel. Ta piękna dziewczyna miała

wszystko to, czego jej brakowało...

- Ach, więc jesteś córką księcia Warrenton wymknęło jej się bez

zastanowienia.

Na szczęście dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

Widzę, że mnie znasz. To nam ułatwia sprawę. - Umilkła. Za to ja nie znam

twego imienia.

- Jestem Cassie.

- W takim razie może byśmy usiadły. Cassie? - Wskazała ręką na kanapę.

Cassie spłonęła rumieńcem. Nie miała pojęcia, jak powinna zachować się

dama.

Oczywiście - mruknęła.

Usiadły, jedna na jednym końcu, druga na drugim. Lekki uśmiech przemknął

przez wargi Evelyn.

- Czy wiesz - powiedziała cicho - że od kilku dni chciałam ci złożyć wizytę?

Bałam się jednak, bo nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać.

Cassie się zawahała.

Czy wiesz, że ja... czułam to samo? - przyznała nieśmiało. Evelyn wybuchnęła

śmiechem i nagle istniejące między nimi napięcie zniknęło.

Nie chcę być niegrzeczna - odezwała się Cassie po chwili ale sądziłam, że

będziesz mnie nienawidzić. Bo miałam poślubić Gabriela, a on ożenił się z tobą?

Cassie skinęła głową.

- Chyba musiało cię to bardzo zdenerwować.

Evelyn złożyła na kolanach drobne dłonie w białych rękawiczkach.

- Ależ nie, wcale. Najbardziej zdenerwowało to ojca. bo to on chciał tego

małżeństwa. Ale wkrótce się z tym pogodzi. Myślę, że to już się stało. Powiem

prawdę, Cassie. Sprawiło mi wielką ulgę. że me muszę wychodzić za Gabriela.

Zawsze przerażał mnie na śmierć. - Uśmiechnęła się smutno. - I nadal tak jest. Stuart

był zawsze taki czarujący i beztroski. Gabriel jest bardziej... Och. nie wiem. jak to

powiedzieć... Zamknięty w sobie.

To prawda, pomyślała Cassie z drżeniem.

- Czy kochałaś Stuarta? - Zaczerwieniła się. kiedy zdała sobie sprawę, jak

obcesowo to zabrzmiało. - Przepraszam - powiedziała szybko. To nie moja sprawa.

Och. wcale się nie gniewam. Lubiłam Stuarta, ale go nie kochałam. Myślę, że

bylibyśmy dobrą parą i bardzo opłakiwałam jego śmierć. Nigdy jednak nie miałam

zamiaru wychodzić za mąż kierując się jedynie tytułami i pozycją społeczną.

Uwielbiam londyński sezon, bale, wieczorki i rauty, lecz nienawidzę być stawiana na

wybiegu. Byłoby wspaniale wyjść za mąż z miłości, choć takie rzeczy nie są w

modzie. Obawiam się jednak, że to niemożliwe. Moja matka by to zrozumiała. Boże.

błogosław jej duszę, lecz mój ojciec oczekuje, że spełnię swój obowiązek, więc

pogodziłam się z losem. Po krótkiej pauzie zapytała:

- Wiem, że zabrzmi to zuchwale i nie musisz mi odpowiadać, wyznam jednak,

że ciekawi mnie, czy ty i Gabriel pobraliście się z miłości?

Z miłości? Mogłaby odpowiedzieć śmiechem, gdyby nagle nie zachciało jej

się płakać. Nawet teraz czuła, jak płoną jej policzki na myśl o tej aroganckiej parze -

ojcu i synu. Nieoczekiwanie dla samej siebie poczuła więź z tą wyjątkową

dziewczyną, która tak bardzo się od niej różniła, a jednocześnie była jej tak bliska.

Zanim zdała sobie z tego sprawę, zaczęła opowiadać, jak poślubiła Gabriela, jak

zobaczył ją u Czarnego Jacka i jak się potem okazało, że jego jedynym zamiarem jest

dokuczyć ojcu.

Evelyn ukryła zaskoczenie, wyczuwając, że to tylko jeszcze bardziej zmartwi

Cassie. Poklepała ją po ręku, współczując biednej dziewczynie, którą tak

wykorzystano.

Wszyscy wiedzą, że Gabriel nigdy nic umiał się porozumieć z ojcem. -

Zmarszczyła brwi z dezaprobatą. - Jak oni mogli być tak małoduszni?

- Gdybym tylko mogła, pokazałabym im obu. że mylą się co do mnie -

mruknęła Cassie, zaciskając ręce. - Są przekonani, że mi się nie uda, ale jeszcze im

pokażę.

Oczy Evelyn zajaśniały radosnym blaskiem.

- Doskonale, Cassie! - wykrzyknęła z podnieceniem. Właśnie o to chodzi!

Cassie spojrzała na nią zdziwiona.

- Nic rozumiesz? Właśnie o to chodzi. Nie możesz pozwolić, by ci dwaj wzięli

nad tobą górę. Musisz stać się kimś. kogo się nie spodziewają - damą.

Ale jak? - Cassie utkwiła wzrok w czerwonych dłoniach. - Zapominasz, że

jestem tylko szynkarską dziewką. - Boże, jak boleśnie ranią te słowa. - Nie potrafię

nawet odróżnić sukni śniadaniowej od wieczorowej.

Najwyraźniej jednak znalazła w Evelyn sprzymierzeńca.

- Ależ co ty mówisz? Mam oto przed sobą piękną młodą kobietę, która może

się równać z każdą panną w Londynie. Gdybyś mi nie powiedziała, nigdy bym się nie

domyśliła skąd pochodzisz. Zresztą to i tak nie ma znaczenia, bo mogę cię nauczyć

właściwych manier i zachowania. Nauczę cię, jak być gospodynią, jak prowadzić

dom. I nie sądzę, by były z tym kłopoty, bo masz świetne wyczucie tego, co

właściwe.

Piękna młoda kobieta. Czy ta urocza panna naprawdę uważa, że ona jest

piękna? Och. jakże łatwo w to uwierzyć. Niemądrze jednak dać się ponosić

nadziejom. Mimo to pomysł z wyprowadzeniem w pole tych dwóch aroganckich

Sinclairów był niezwykle kuszący. Przede wszystkim jednak mogłaby się stać damą,

prawdziwą damą...

- Dlaczego? - zapytała cicho. - Dlaczego chcesz mi pomóc?

- Nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki. Od śmierci mamy ojciec

większość czasu spędza na wsi. Moimi jedynymi towarzyszami byli dotąd tylko

guwerner i guwernantka. - Wzięła Cassie za ręce. - Nie wiem dlaczego, ale czuję się

tak. jakbyśmy się znały od dawna. Cassie uśmiechnęła się niepewnie.

- To dziwne, lecz czuję to samo.

- Więc pozwól mi sobie pomóc, Cassie. Z wdzięcznością odwzajemniła

uścisk.

- Wiesz, myślę, że już jesteś moją przyjaciółką - powiedziała miękko. - I

chętnie przyjmę każdą pomoc, jaką zechcesz mi ofiarować.

Evelyn roześmiała się słodkim, dźwięcznym śmiechem.

- Wybornie. Najpierw musimy zrobić cos z twoimi dłońmi... To dobrze, że

dama może zawsze nosić rękawiczki, prawda?

Tak oto zaczęła się pierwsza lekcja.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Przez następne tygodnie Edmund przyglądał się wszystkiemu ze wzrastającym

niepokojem. Lady Evelyn stała się częstym gościem we dworze. Ona i Cassandra

spędzały ze sobą niemal każde popołudnie. Nie mógł pojąć, czemu Evelyn zawraca

sobie głowę tą dziewką. Musiał jednak przyznać w duchu, że w nowych strojach jego

synowa wygląda bardzo przyzwoicie. Na pierwszy rzut oka można ją było wziąć za

elegancką młodą damę. Wiedział, że takim jak ona nic należy ufać. W jego synu

widziała jedynie jego majątek.

Poczuł, jak pierś ściska mu żelazna obręcz. Boże. jakże mu brakowało Stuarta!

Jego utrata była równie bolesna jak utrata Margaret. Wraz z nimi umarła część jego

duszy. Teraz pozostał mu już tylko Gabriel.

O, gdyby sprawy miały się inaczej... On i Gabriel nigdy nie byli sobie bliscy...

i nigdy nie będą. Teraz jest już za późno na zmiany, pomyślał ze znużeniem, bo jego

młodość przeminęła. Być może przyszłość również. Czy to źle, że chciał, aby Gabriel

się ożenił i spłodził dziedzica? Sinclairowie to godny ród, ale Gabriel nie dbał o to.

Myśl, że rodowe nazwisko umrze wraz z nim i że nigdy nie zobaczy wnuka

napawała go wielkim smutkiem i rozczarowaniem. Nigdy jednak by się do tego nie

przyznał. Między nim a synem istniała ogromna przepaść i nie wiedział, jak ją

zasypać. Nawet jako chłopiec Gabriel był uparty i samowolny.

Westchnął ciężko i podszedł do biurka, czując się nagle bardzo staro. Łagodny

wiatr przyniósł do salonu kobiece głosy i coś, co wywołało lekki ból w sercu i dawne

wspomnienia - wesoły śmiech.

Gabriel wszedł po schodach prowadzących do eleganckiego domu w

Londynie. Nigdy jeszcze nie był lak pijany jak teraz, a mimo to kroki stawiał z

niezwykłą precyzją, a wzrok miał jasny i wyraźny. W alkoholu nie znalazł jednak

zapomnienia.

Mijały godziny, a Gabriel siedział w bibliotece z nogami wyciągniętymi przed

siebie i kieliszkiem w ręku. Obok na stoliku stała kryształowa karafka z brandy.

Bezmyślnym wzrokiem wpatrywał się w karafkę, nie mogąc poradzić sobie z

myślami, kłębiącymi się w zamroczonej głowie. Za oknami panowała głęboka noc.

Powrót do Anglii przebiegł zgodnie z planem. Ojca rozgniewał i przeraził

fakt, że syn połączył się nierozerwalnymi wieżami z Jankeską.

Lecz chwila triumfu trwała krótko i nie dała oczekiwanej satysfakcji. Dręczyło

również poczucie winy. Przypomniał sobie, jak Edmund Sinclair traktował swoją

drugą żonę, a jego matkę. Jak bardzo cierpiała przez te wszystkie lata zniweczonej

nadziei, bolesnej rozpaczy i tęsknoty. Tylko on o tym wiedział i tylko on nad tym

bolał. Nigdy tego ojcu nie wybaczy. Ani też śmierci matki.

Te myśli w nieunikniony sposób przywiodły go do Farleigh. Tęsknił za

rodzinnym domem. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo, póki nie wrócił do Anglii.

Jednocześnie go nienawidził.

To nic Farleigh nienawidzisz, szepnął mu wewnętrzny głos, lecz wspomnień z

nim związanych. Dlatego stamtąd uciekł. Zbyt wiele miejsc przypominało mu tam

matkę. Nie mógł i nie chciał tam zostać. Zrobił to. co sobie zaplanował: zrzucił

Cassie na barki ojca i wrócił do Londynu.

Do starych wspomnień dołączyły teraz nowe. Wspomnienia gorących warg,

kremowej, miękkiej niczym łabędzi puch skóry i pachnących świeżością włosów.

Smak zemsty nie mógł się równać ze słodyczą tych warg...

Cóż to za szalone myśli?! Zacisnął gniewnie usta. Nie jest kompletnym

głupcem, by zachowywać się niczym zakochany młokos. Jego nastrój stawał się coraz

bardziej posępny. Z rozmysłem otoczył swe serce jeszcze grubszą powłoką

niedostępności. Dość tych myśli o żonie. Wcale jej nie pragnął. Nie była mu

potrzebna. Wyjechał do Londynu po to, by o niej zapomnieć...

Łatwiej jednak było to powiedzieć, niż zrobić.

Dni mijały teraz Cassie szybko. Uczyła się, jak nalewać herbatę, jak się

subtelnie wysławiać, czego nie mówić. W głowie szumiało jej od natłoku

wiadomości, kiedy wieczorem kładła się spać. lecz postanowiła wytrwać.

Pewnego dnia uprosiła Evelyn, by dotrzymała jej towarzystwa podczas

popołudniowej herbaty z księciem. Siedziała jak na cenzurowanym, zdając sobie

sprawę, że jest obserwowana. Gospodarz nie okazywał jawnej wrogości - wyczuwała

jednak jego niechęć. Był sztywny i oficjalny. Ręce jej tak się trzęsły, że obawiała się,

iż rozleje herbatę na suknię. Później Evelyn aż klasnęła w ręce z radości.

- Zupełnie, jakbyś się z tym urodziła! Och, Cassie, wiedziałam, że ci się uda.

Wtedy Cassie pozwoliła sobie na coś, o czym jeszcze miesiąc temu nie śmiała

nawet myśleć - na marzenia. Zaczęła wierzyć, że pomimo wszystko uda jej się

znaleźć odrobinę szczęścia którego nigdy by nie dostąpiła gdyby została w

Charleston. Była dobrze ubrana i bezpieczna. Gabriel przyrzekł, że zawsze będzie

miała dom, chwyciła się więc tej obietnicy, bo nie miała innego wyjścia. Zdarzały się

jednak chwile zwątpień, podczas których obawiała się. że to wszystko może zaraz

zniknąć.

Wczesnym popołudniem pod koniec lipca Davis zaanonsował Christophera

Marleya. Oczy Cassie rozbłysły. Proszę, wprowadźcie go, Davis.

Chwilę później pojawił się Christopher. W jasnych obcisłych spodniach i

surducie prezentował się niezwykle efektownie.

- Nawet nie wiesz, Christopherze, jak się cieszę, że znów cię widzę!

Wyciągnęła ku niemu obie dłonie. Z trudem powstrzymała się. by go nie

uściskać. Z pewnością zrobiłaby to, gdyby nie obecność Evelyn.

Roześmiał się.

- Wyobraziłem sobie, jak usychasz tu na wsi. - pomyślałem więc, że

najwyższy czas przekonać się. jak sobie radzisz.

Dostrzegła w jego oczach pytanie. Wzruszyła ją ta troska Dobrze -

odpowiedziała cicho, po czym uśmiechnęła się nieznacznie. - Nic musisz się

krępować. Lady Evelyn znane są okoliczności naszego poznania. Czy zostaliście

sobie przedstawieni?

Christopher ukrył zaskoczenie. Nie spodziewał się takiej sceny, lecz bardzo go

uradowała.

- Pani, miałem przyjemność widzieć panią kilka razy pod czas

ubiegłorocznego sezonu, nie spodziewam się jednak, byś mnie pamiętała.

Pochylił się nisko i dotknął ustami palców Evelyn. Evelyn dygnęła.

- Doskonale cię, panie, pamiętam.

W takim razie, czuję się zaszczycony, milady. - Kiedy Evelyn spłonęła

rumieńcem, zwrócił się w stronę Cassie. Z zadowoleniem ocenił zmiany, jakie w niej

zaszły: stylową suknię w białe kwiaty i modną fryzurę. Muszę powiedzieć, że jestem

pod wrażeniem. Tym razem policzki Cassie zrobiły się czerwone.

- Nie mogę taić, Christopherze, że to, co widzisz, jest zasługą Evelyn.

- Nie umniejszaj swojej roli, Cassie - zaprotestowała gorąco Evelyn. - Ja tylko

dałam kilka wskazówek. Całą pracę wykonałaś ty sama.

Christopher zaśmiał się wesoło.

- Cóż za nadzwyczajna skromność. To doprawdy bezcenny dar. Muszę jednak

przyznać, że dokonałyście cudu. Ze wszech miar pochwalam wasze wysiłki.

Evelyn skłoniła głowę.

- Niestety mamy dwa małe problemy - westchnęła. - Nie miałyśmy czasu, by

zająć się jazdą konną. Opracowałyśmy też kroki większości tańców, jednak Cassie

byłoby łatwiej, gdyby miała partnera.

Christopher skłonił się z galanterią.

- Wobec tego dobrze się stało, że wynająłem pokój w pobliskiej gospodzie. Z

przyjemnością oddaję się do dyspozycji pań.

Przez cały następny tydzień byli prawie nierozłączni. Ranki spędzali w

ogrodzie lub w salonie, popołudnia natomiast w pokoju muzycznym, gdzie Evelyn i

Christopher uczyli Cassie tańczyć. Dzień kończyli przejażdżką po okolicy. Cassie

wiele razy pragnęła zapytać Christophera o Gabriela, lecz nigdy nie mogła zebrać w

sobie dość odwagi.

Wszystko wskazywało na to. że Gabriel zamierza pozostać w Londynie na

zawsze. Nic była pewna, czy ma się z tego powodu cieszyć czy martwić. Książę

również wyjechał na kilka dni do Londynu. Za to Christopher i Evelyn byli tak

miłymi i wesołymi towarzyszami, że z przyjemnością spędzała z nimi czas. Choć

cieszyły ją lekcje konnej jazdy, musiało minąć jeszcze trochę czasu, by poczuła się

pewnie w siodle.

Jednak najbardziej upodobała sobie godziny spędzane w pokoju muzycznym.

Z pomocą Evelyn i Christophera szybko nauczyła się menueta i tańca angielskiego.

Tego słonecznego popołudnia dwójka przyjaciół zademonstrowała, jak wygląda

najnowszy i najbardziej skandaliczny z tańców - walc. Kiedy Evelyn zagrała na

fortepianie melodię, Cassie tak się ona spodobała, że poprosiła, by i tego tańca ją

nauczono. Wkrótce złapała rytm kroków Christophera. Zaczęła wirować z nim po

pokoju, czując się dziwnie lekko i radośnie. Uleciały gdzieś nagle wszystkie troski,

nawet ta główna nieobecny mąż. Kiedy w końcu się zatrzymali, wykonała przed

partnerem głęboki dyg i z wdziękiem się wyprostowała, by spojrzeć prosto w płonące

ogniem szare oczy.

Christopher oprzytomniał pierwszy, chociaż później przeklinał się w duchu za

nieodpowiednie słowa.

- Gabriel! Myślałem, że jesteś w Londynie. Co cię sprowadza do Farleigh?

Uśmiech Gabriela wyrażał niechęć i niezadowolenie.

- Mogę zapytać cię o to samo, przyjacielu. Wygląda jednak na to, że

odpowiedź jest aż nazbyt oczywista.

Przeniósł wzrok na Cassie, po czym znowu na Christophera. Nie odezwał się

jednak do niej ani słowem. Dla Cassie było to niczym uderzenie w twarz. Poczuła się

jak dziecko, które przyłapano na kradzieży.

Gabriel aż kipiał ze złości. Postanowił zostawić swoją uroczą żonę na wsi i

zapomnieć o niej. Nie mógł jednak przestać o niej myśleć, dlatego wrócił do Farleigh.

Nigdy nic przypuszczał, że znajdzie ją w ramionach innego mężczyzny, w dodatku

kogoś, kogo nazywał swoim przyjacielem.

Ze zdumieniem też stwierdził, że Cassie nie jest tą zabiedzoną istotą, którą

zostawił przed kilkoma tygodniami. W innych okolicznościach nawet by jej nic

poznał. Nie zmienił się jedynie wyraz buntu widoczny w tych pięknych złocistych

oczach.

Lady Evelyn wstała od instrumentu i podeszła do Christophera. Gabriel

powitał ją lekkim skinieniem głowy.

Lady Evelyn - powiedział uprzejmie. Zawsze miło mi panią widzieć. Teraz

jeśli nic macic nic przeciwko temu, pozwolę sobie pożegnać się z wami. Bardzo

długo byłem pozbawiony towarzystwa mojej żony, chciałbym więc przez jakiś czas

mieć ją tylko dla siebie.

- Ależ oczywiście - odpowiedziała Evelyn, po czym zwróciła się do

Christophera: - Czy mogłabym ci, panie, zaproponować wczesną kolację? Kucharka

robi najlepszy w hrabstwie pasztet z gołębia.

Christopher z trudem opanował gniew.

- Wyborny pomysł, lady Evelyn - odpowiedział uprzejmie, po czym spojrzał

chłodno na Gabriela. - Nie musisz nas odprowadzać, stary. Znamy drogę.

Kiedy wyszli, Cassie odwróciła się w stronę Gabriela.

- To było nieuprzejme!

- Zapewne. - Skrzywił się. - Ale cóż ty możesz wiedzieć o nieuprzejmości,

moja droga?

Najwidoczniej więcej od ciebie! Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów.

- Muszę przyznać, Jankesko, że z wielką łatwością przystosowałaś się do

nowej roli.

Wygląda na to, że nic jesteś z tego zadowolony - rzuciła gniewnie.

Rzeczywiście, a powinienem, pomyślał z niechęcią. Utkwił wzrok w

delikatnym wgłębieniu jej szyi, gdzie złociste pukle muskały jedwabistą skórę.

- Czy masz jakieś plany na resztę popołudnia, Jankesko?

- Prawdę powiedziawszy, tak. Christopher był tak uprzejmy, że zgodził się

dawać mi lekcje jazdy konnej.

- Nie ma potrzeby, by on to robił, Jankesko. Od tego masz męża -

skonstatował chłodno.

- Jakoś trudno go znaleźć - odparowała złośliwie.

Ale już się znalazł, więc dajmy temu pokój. Skoro jednak zamierzałaś dziś

jeździć konno, nie chciałbym cię rozczarować.

Rozczarować? Prędzej zadręczyć! Pchnął ją lekko w stronę schodów.

- Idź się przebrać - polecił. - Spotkamy się za piętnaście minut przy stajniach.

Znalazłszy się w swoim pokoju, Cassie zadzwoniła na Glorię i usiadła na

brzegu łóżka z gniewnym wyrazem twarzy. Jak on śmiał tak nagle się pojawić! Miała

ochotę kazać mu na siebie czekać przez całą wieczność. Wiedziała jednak, że z

pewnością by po nią przyszedł.

Z pomocą Glorii włożyła na siebie strój do konnej jazdy z ciemnozielonego

aksamitu. Nie zdziwiło jej. że Gabriel czeka już na nią przy stajniach, a chłopak

stajenny trzyma za uzdy dwa wierzchowce. Serce zabiło jej szybciej. Gabriel

wyglądał jak prawdziwy arystokrata, w długich błyszczących butach, obcisłych

bryczesach opinających umięśnione uda, ciemnym żakiecie podkreślającym

imponująco szerokie ramiona, i śnieżnobiałym gorsie. Na jego twarzy malowała się z

trudem skrywana niecierpliwość. Jesteś gotowa?

Kiwnęła głową i podeszła do Ariel, łagodnej drobnej klaczy, na której ostatnio

jeździła.

- Chciałabym móc siedzieć na koniu okrakiem - mruknęła wsiadając. Lecz nie

na jego wierzchowcu, dodała w myślach. Wielki i czarny ogier wydał jej się równie

gniewny i przekorny jak jego pan.

Siedząc już w siodle. Gabriel odwrócił się w jej stronę.

- Damy nie siedzą na koniu okrakiem - wyjaśnił krótko.

- Ale ja przecież nie jestem damą prawda?

Nie oczekiwała odpowiedzi i nie uzyskała jej. Kiedy Gabriel ruszył,

skoncentrowała się na utrzymaniu równowagi w siodle. Nie przejęłaby się, gdyby

spadła z konia w obecności Evelyn lub Christophera, lecz co innego zrobić to przed

mężem. Na szczęście prowadził konia wolno, za co była mu wdzięczna.

Zmierzali w stronę jeziora. Było to jedyne miejsce, którego Cassie jeszcze nie

widziała. Poczuła strach. Z Christopherem i Evelyn jeździli zwykle po otwartej

przestrzeni. Na szczęście Gabriel minął jezioro i skierował wierzchowca ku kępie

drzew. Odetchnęła z ulgą i zaczęła się rozglądać po okolicy.

Gabriel zatrzymał konia, kiedy dotarli do małej polanki. Stała na niej mała,

pomalowana na biało altanka. Cassie aż westchnęła z zachwytu.

Nie wiedziałam, że tu jest coś takiego! - wykrzyknęła. - Nie widać tego z

domu, prawda?

Pokręcił głową i pomógł jej zsiąść. Uśmiechnęła się radośnie, bowiem to

miejsce było rajem skrytym przed zewnętrznym światem. Hałaśliwy drozd wzywał

swą towarzyszkę; w powietrzu unosił się świeży zapach lasu. Sama altanka była

jednak w opłakanym stanie. Farba wyblakła i w wielu miejscach odpadała. Wokół

rozpanoszyły się chwasty i porastały nawet stopnie.

- To musiało być urocze miejsce. - odezwała się Cassie. To wstyd, że jest w

takim stanie. Pochyliła się i zrzuciła śmieci pokrywające stopnie. Prostując się.

pochwyciła dziwny błysk w oczach Gabriela. - Zaraz, czy to nie była altanka twojej

matki? - zapytała nagle.

Ogarnął go gniew na samego siebie. Po co w ogóle ją tu przyprowadził?

Matka kochała to miejsce. Przypomniał sobie, jak mówiła, że panująca wokół cisza

działa na nią kojąco. A niewiele miała w życiu przyjemności...

Tak, często tu przychodziła - odpowiedział. Zapragnęła nagle dowiedzieć się o

niej czegoś więcej. Nie wiedziała dlaczego, ale miała wrażenie, że z jej osobą wiąże

się jakaś tajemnica... Jednak wyraz twarzy Gabriela był nieprzystępny i odpychający.

- Masz naturalny talent do jazdy konnej, Jankesko. Zdaje się, że nie jedyny.

Przesunęła językiem po wargach. Jego głos brzmiał podejrzanie spokojnie.

- Możesz je teraz ujawnić, Jankesko. Po tym, jak widziałem cię z

Christopherem, zastanawiam się, czy... dałaś mu to, co mnie się należy?

Spojrzała na niego zaskoczona.

- Nie rozumiem.

- Nie graj przede mną niewiniątka. Spałaś z nim?

- Czy spałam z nim? Mówisz tak, jakbym była...

Portową dziwką? Nie możesz tak szybko wyzbyć się swego pochodzenia,

Jankesko. Ale ostrzegam cię. Nie zrobisz ze mnie rogacza i żaden bękart nie będzie

moim dziedzicem. Był szokująco grubiański i okrutny.

- Och! - krzyknęła. W tej chwili nienawidziła go z całej duszy. - Powiedziałeś

ojcu, że wyciągnąłeś mnie z rynsztoka, lecz to twoje myśli nurzają się tam w tej

chwili. Czemu nie zostałeś w Londynie? Nie musiałabym znosić twych dzikich

humorów.

Rzeczywiście, był zły na nią za to, że ściągnęła go do Farleigh, i zły na

samego siebie, że przyprowadził ją do miejsca, które należało wyłącznie do jego

matki.

- Mój dziki humor uległby poprawie, gdybym cię nie znalazł w ramionach

niejakiego Christophera Marleya.

- Och, przestań! - syknęła. - Przecież wcale mnie nie pragniesz. Chwycił ją za

ręce i ściągnął jej z dłoni rękawiczki. Czuła się tak.

jakby wyrywał jej duszę z piersi. Przyciągnął ją do siebie. Jego kształtne i

zmysłowe usta pochyliły się nad jej wargami.

- Ależ właśnie w tym rzecz, Jankesko. Nie jestem taki obojętny na twe

wdzięki.

Z tymi słowy przywarł wargami do jej ust. Zagłębił się w ich wnętrzu,

penetrując językiem najdrobniejsze zakamarki. Silne ramiona otoczyły jej talię,

przygważdżając ją do twardej piersi. Cassie próbowała się uwolnić, lecz nagle

szalony ogień przebiegł wzdłuż jej nóg. Pocałunek Gabriela rozpalił w niej krew.

Gabriel rozchylił usta, zwiększając rozkoszny nacisk i pozbawiając ją siły i woli.

Jęknęła, czując, że poszłaby teraz za nim. gdziekolwiek by zechciał.

Jak przez mgłę posłyszała niski triumfujący śmiech. Gorący oddech musnął jej

szyję.

- Sporo mnie kosztowałaś, Jankesko, więc chciałbym się przekonać, co

kupiłem.

Zaczął pieścić palcami okryte aksamitem wzgórki jej piersi. Wstrzymała

oddech, kiedy brodawki stały się twarde i nabrzmiałe, lecz nie było to przykre

uczucie. Potem jednak przesunął dłoń na haftki sukni.

Ogarnęła ją panika. Wiedziała - dokąd taka gra prowadzi. Nie pozwoli mu

wziąć się w ten sposób, tak na zimno, bez żadnego uczucia oprócz żądzy. Och, gdyby

ją kochał, gdyby mu na niej zależało, byłoby inaczej. Mogłaby mu ofiarować to,

czego tak bardzo pragnął...

Spróbowała się wyswobodzić. Silne ramiona trzymały jednak mocno. Wolno

uniósł głowę. Nikły uśmiech rozjaśnił piękne wargi. W końcu jestem tylko

mężczyzną - powiedział cicho. - Obawiasz się, że ulegnę pożądaniu?

Prawdę powiedziawszy jego członek był sztywny i nabrzmiały. Jakaś jego

cząstka pragnęła zanurzyć rozpalony organ głęboko w jej wnętrzu i odrzucić precz

konsekwencje. O nie, nie mógł udawać, że pocałunek nie zrobił na nim wrażenia. Na

przyszłość musi być ostrożny, niezwykłe ostrożny.

Odpowiedź wyczytał w jej szeroko otwartych, przerażonych oczach.

Roześmiał się.

- Nie obawiaj się, Jankesko. Nie kuś mnie, to nic się nie stanie.

Odskoczyła od niego, przerażona reakcją swego ciała. Dobry Boże. czyżby

była równie rozpustna jak jej matka? ~ pomyślała.

Nagle posłyszała głośny trzask i poczuła silny zapach spalenizny i piekący ból

w ramieniu. Instynktownie przykryła dłonią to miejsce. Palce natychmiast siały się

lepkie i czerwone. To krew, przemknęło jej przez myśl i nagle przed oczami pojawiła

się mgła, a w uszach zaczęło szumieć. Cóż to ma znaczyć?...

- Dobry Boże! usłyszała swój przerażony głos. - Ktoś do mnie strzelił!

I pochłonęła ją ciemność.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Gabriel złapał ją w chwili, kiedy zaczęła się osuwać na ziemię. Zaklął

siarczyście, po czym chwycił ją na ręce i dał nura do altanki. Rozerwał rękaw sukni,

wyjął z kieszeni chusteczkę i przyłożył ją do rany. Delikatnie wytarł krew i ślady

prochu.

Dzięki Bogu, kula jedynie drasnęła ramię. Rana nie była nawet głęboka. Krew

już zaczęła krzepnąć. To szok, nie rana, był powodem utraty przytomności. Zawahał

się, rozdarty między pragnieniem dopadnięcia drania, który strzelił, a obawą przed

zostawieniem jej samej.

W końcu Cassie poruszyła się. Wróciła jej świadomość. Otworzyła oczy, lecz

zobaczyła jedynie ciemność. Szarpnęła się przerażona.

- Boże! Czyżbym umarła?!

- Nie, Jankesko - posłyszała chłodny głos. - Nie umarłaś, jesteś cała i zdrowa,

choć znowu wydaje ci się, że jesteś w niebie. - Po chwili dodał: Miałaś szczęście.

Kula jedynie drasnęła ramię. Krwawienie trwało zaledwie minutę.

To przecież Gabriel. Opierał się plecami o ścianę altanki i trzymał Cassie w

objęciach. Chociaż nie było tak ciemno, jak początkowo sądziła, powoli zapada!

zmrok. Kiedy oczy przyzwyczaiły się do półmroku, zwróciła uwagę na podarty rękaw

sukni.

Płacz ścisnął ją za gardło. Tego było już za wiele.

Moja piękna suknia! - wykrzyknęła z płaczem. - Nigdy nie miałam czegoś

równie wspaniałego... Tak ją lubiłam... A teraz jest zniszczona! - Ukryła twarz na

ramieniu Gabriela i rozpłakała się na dobre.

Silna ręka pogładziła ją po głowie.

- Cassie, nie płacz. Kupię ci drugą. Kupię ci sto, jeśli będziesz chciała.

W niemym zdumieniu starała się poprzez łzy dostrzec twarz, która rozpływała

się przez oczami. Ten człowiek ją zdumiewał. Powiedział „Cassie” z jakąś dziwną

delikatnością. A w oczach... z pewnością musiał ją zmylić zapadający zmrok, bo

niemożliwe by dostrzegła w nich troskę...

Chciała usiąść, lecz przytulił ją mocniej do siebie.

- Nie ruszaj się - szepnął. - Wystrzał spłoszył konie. To pewnie kłusownik, ale

nie chcę ryzykować. Zaczekamy, aż się ściemni, i wtedy wrócimy do Farleigh.

Kiwnęła głową. Przywarła do niego, czerpiąc otuchę z siły i miarowych

uderzeń serca.

Dopiero po godzinie wrócili do Farleigh. Kiedy Gabriel otworzył drzwi,

stwierdził, że w hallu stoją Edmund i Davis.

- Do diabła, co tu się dzieje, Gabrielu? Angus właśnie poinformował mnie, że

wasze konie... - Urwał gwałtownie, widząc, w jakim są stanic. Oboje byli brudni.

Cassie miała czarne smugi na policzkach i wyraźne ślady łez. - Co się stało, na Boga?

Gabriel skrzywił się ponuro.

- Byliśmy przy altance, kiedy ktoś do nas strzelił. Edmund spojrzał na nią

ostro.

- Nic ci się nie stało, Cassandro?

Cassie. Cassandra. Miała ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem. Może

jednak coś osiągnęła z tymi aroganckimi Sinclairami. Kiwnęła głową, zbyt

wstrząśnięta, by mówić. Czekała w milczeniu na przyjście Glorii. Gabriel przekazał

Cassie w ręce pokojówki, po czym zwrócił się do ojca.

- Jeśli pozwolisz, chciałbym zamienić z tobą słowo na osobności, ojcze. -

Ruszył do salonu, a Edmund zamknął szerokie dębowe drzwi.

Gabriel nalał sobie potężną porcję porto.

- Nie mogę się oprzeć pewnej myśli, ojcze... Dzisiejsze zdarzenie wskazuje na

to, że chciałbyś mnie ujrzeć wdowcem.

Kiedy do Edmunda dotarło znaczenie tych słów. zesztywniał; w jego oczach

zapłonęła furia.

- Sądziłem, że jesteś zdolny do wielu rzeczy, ale oskarżać mnie o próbę

zabicia tej dziewczyny... - Z trudem powstrzymywał się, by nie wybuchnąć.

- Nie oskarżam cię - odparł ze spokojem Gabriel. Szok w oczach księcia

wydawał się szczery. Uznał, że nie będzie rozdrażniał i tak już napiętych nerwów

ojca.

- Może to nie ją chciano zabić - powiedział książę chłodno. Gabriel

zmarszczył brwi.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Może wrzuciłeś owoc do niewłaściwego koszyka. Gabriel uśmiechnął się na

to i powiedział:

- Zawsze ostrożnie wybieram kobiety, ojcze. Żadna z nich nie jest mężatką ani

też nie ma krewnych gotowych pozbawić mnie życia z powodu zwykłego flirtu.

- Wobec tego musiał to być kłusownik. Lepiej przekonać Cassandrę, by

zaniechała przejażdżek po lesie, póki się nic upewnimy.

- Och, nic musisz się o nią martwić. Wyjeżdża ze mną do Londynu. Edmund

obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem.

- Po co?

- Księżna - wdowa Greensboro urządza bal jutro wieczorem.

- Doskonale o tym wiem. Sam się tam wybieram. Chyba nie myślisz zabrać jej

ze sobą?

Z powątpiewaniem odnosił się do lekcji, jakie Evelyn dawała Cassie. Gabriel

lekko uniósł brwi.

- Księżnej się nic odmawia. O ile wiem, nic będzie to wielkie wydarzenie,

jedynie otwarcie małego sezonu. Poza tym już chyba rozmawialiśmy na ten temat,

ojcze. Czy to o swoją czy też o moją reputację się obawiasz?

Edmund powstrzymał się przed gwałtowną gestykulacją.

- Rób, jak chcesz - mruknął. - Sprawisz przyjemność jedynie sobie, nikomu

więcej. - Po czym odwrócił się i wyszedł z salonu.

Gabriel spoglądał w ślad za nim z kamiennym wyrazem twarzy.

- Naturalnie, że to zrobię, ojcze - powiedział z lekką goryczą w głosie. - Już

dawno się przekonałem, że ciebie nie sposób zadowolić.

Wpatrywał się przez chwilę w bursztynowy płyn w kieliszku, po czym

przełknął spory łyk. Może ojciec miał rację, ale jedno pytanie natychmiast rodziło

drugie. Kto strzelał? Czy był to umyślny strzał, czy też przypadkowy? Jeśli tak, to kto

miał być celem? Cassie... czy on?

Zacisnął usta. Nie przychodził mu na myśl nikt, kto by mu życzył śmierci. W

takim razie kto chciałby zabić Cassie? Nie miała wielu znajomych, ani tu, ani w

Charleston. Najprawdopodobniej był to więc przypadkowy strzał. Mimo to nie

należało jej tu teraz zostawiać...

Cassie siedziała przed toaletką z zasępioną miną, a Gloria szczotkowała jej

włosy. Kiedy wszedł Gabriel, szybko zmieniła wyraz twarzy.

Jak twoja rana?

Spłonęła rumieńcem, zawstydzona ponad miarę tym, ze zemdlała w jego

ramionach. Spuściła wzrok na lusterko w złotej oprawie.

- Dobrze - mruknęła. - Trochę zaczerwieniona, ale to wszystko.

- Doskonale. W takim razie będę mógł wrócić jutro do Londynu. Niech Gloria

spakuje rano twoje rzeczy.

Uniosła głowę i obróciła się na stołku.

- Czy... czy to znaczy... że jadę z tobą?

- Oczywiście, Jankesko. Cały Londyn pragnie poznać nową hrabinę

Wakefield. Mam zamiar cię przedstawić, w przeciwnym razie nikt nie uwierzy, że się

ożeniłem... W końcu jesteś moją żoną, a miejsce żony jest przy mężu.

Czy on z niej żartuje? Nic wiedziała, co ma o tym myśleć. Zresztą nie dbała

teraz o to. Z uczuciem strachu, niepokoju i ekscytacji wpatrywała się w drzwi, za

którymi zniknął.

Wyglądało na to, że jednak zobaczy Londyn.

Dom Gabriela wydał się Cassie niezwykle okazały. Nie był tak wielki i

rozległy jak Farleigh Hall, ale i tak robił imponujące wrażenie.

Główny hall miał złote sklepienie z ozdobnymi wolutami i postaciami

cherubinów. Między dwoma masywnymi kolumnami pięły się w górę schody.

Biblioteka była mniejszą wersją tej z Farleigh i miała ściany wykładane boazerią z

mahoniu. W salonie zaś ściany pokryto jedwabiem w kolorze purpury, a na podłodze

leżał dywan w barwach ciemnego złotą brązu i błękitu. Przy kominku stało kilka

foteli i kanapa. Cassie przyglądała się wszystkiemu z zachwytem.

Również sypialnia przypadła jej do gustu. Była równie przytulna jak w

Farleigh. Wystarczyło jedno spojrzenie na łoże z baldachimem w kolorach bladego

błękitu i żółci, by się nim zachwycić.

- Jeśli meble ci nie odpowiadają, możesz je zmienić zgodnie ze swoim

życzeniem - oznajmił sztywno Gabriel.

Jego lodowaty ton nie był w stanie popsuć jej humoru. Dotknęła żółtej frędzli

zdobiącej toaletkę, po czym odwróciła się do niego i podziękowała z uroczym

uśmiechem.

- Jest piękny powiedziała cicho. - Nie przyszłoby mi na myśl cokolwiek tu

zmieniać. - W tym momencie spostrzegła drzwi tuż obok serwantki. Co tam jest?

Nie musiała czekać na odpowiedź. Zauważyła surowy, typowo męski w stylu

wystrój wnętrza i ogromne loże z czterema filarami. Rumieniec zabarwił jej policzki.

Przypuszczam, że to twoja sypialnia?

Skinął chłodno głową. Jednak Cassie miała wrażenie, że atmosfera nagle

zgęstniała.

- Aha. Mamy na dziś wieczór zaproszenie.

- Zaproszenie?

- Tak, Zostaliśmy zaproszeni na przyjęcie wydawane przez księżnę - wdowę

Greensboro. - Ruszył do drzwi, po czym nagle się zatrzymał. Wrócę za chwilę, by

rzucić okiem na suknię, którą dziś włożysz.

Uniosła dumnie głowę.

- Potrafię sama wybrać sobie suknię - oznajmiła sztywno.

O, nie wątpię w to, Jankesko. Byłbym jednak szczęśliwy móc służyć ci radą.

Choć wiedziała, że uznał kwestię za zakończoną, nie miała zamiaru ustąpić.

Jedno spojrzenie w te lodowato zimne oczy wystarczyło, by zmieniła zdanie, nie

przywykła jednak do przyjmowania potulnie takich rozkazów. Kiedy zjawił się w jej

sypialni, miała jeszcze na sobie szlafrok. Zbierając się na odwagę, podeszła do szafy i

wyjęła z niej lekką jak mgiełka białą suknię, którą zamierzała włożyć. Przewiesiła ją

przez ramię i odwróciła się w jego stronę. Uśmiechnął się wolno.

- Chyba nie - powiedział przeciągając zgłoski. - Czułbym się przy tobie

niczym wilk. Poza tym wyglądasz w niej jak niewiniątko, jak dziewica, młoda i

nieskalana.

Ponieważ nią jestem! - chciała krzyknąć. Och, z jakąż przyjemnością

cisnęłaby mu to w twarz. Nie była jednak pewna jego reakcji, toteż nie odezwała się

słowem. Zacisnęła zęby. odwiesiła suknię do szafy i wyjęła drugą.

Tę z kolei uznał za zbyt dziecinną, następną za zbyt dostojną. Zaczynała tracić

cierpliwość. Nie patrząc, wyciągnęła pierwszą, która nawinęła się pod rękę.

Przyglądał się przez chwilę jedwabnej sukni w kolorze bladej brzoskwini.

- Ta jest dobra - mruknął. Chciałbym jednak, byś błyszczała jak klejnot. Może

coś żywszego.

Najwyraźniej sobie z niej żartował. Nienawidziła go w tej chwili.

Zapewne najlepsza byłaby czarna! - rzuciła gniewnie. Uniósł brwi. Czarna...

jak twój nastrój ? Czarna jak twoje serce! Zaśmiał się lekko.

Musisz się nauczyć mi ufać, Jankesko. Mam w tych sprawach większe

doświadczenie. - Podszedł do szafy i wyjął rubinowoczerwoną jedwabną suknię. - Ta

będzie odpowiednia - zadecydował.

Wyrwała mu ją z ręki.

- Nie troszczyłeś się o mój wygląd, kiedy miałam stanąć przed twoim ojcem -

warknęła. - Nie rozumiem więc, dlaczego teraz to robisz.

Strzał był celny. Spostrzegła, że gniewnie zacisnął szczęki, głos jednak

brzmiał łagodnie.

- Oczy całego towarzystwa będą dziś na ciebie zwrócone, Jankesko -

powiedział i wyszedł z pokoju.

Kiedy była już gotowa, Gloria pchnęła ją lekko w stronę lustra i klasnęła w

dłonie.

- Och, jaśnie pani, wygląda jaśnie pani cudownie. - Westchnęła z zachwytem.

Przez dłuższy czas Cassie jedynie patrzyła na siebie bez słowa. Gloria upięła

jej włosy wysoko, odsłaniając delikatną linię karku i ramion. Dekolt sukni wycięty

był w kształcie litery V. Według Cassie był zbyt głęboki, lecz Gloria zapewniła ją. że

taka jest teraz moda. Suknia miała podwyższony stan i opadała miękko aż do stóp.

Cassie musiała przyznać, że ogólny efekt robił wrażenie klasycznej elegancji.

Wyglądała wykwintnie, kobieco i... pięknie. Łzy stanęły jej w oczach, bo

nigdy przedtem się tak nie czuła. Co jednak powie Gabriel? Poczuła niepokój. Z

przerażeniem zdała sobie sprawę, że pragnie mu się podobać. Dlaczego? Nie miała

pojęcia i nie dbała o to, ale faktem było, że chciała zasłużyć na jego uznanie.

Czekał w hallu, przechadzając się niecierpliwie. Zeszła po schodach tak

szybko, jak to możliwe, przytrzymując się kurczowo zdobionej poręczy. Spojrzał w

górę, kiedy stawiała stopę na ostatnim stopniu.

Oczy ich się spotkały. Serce biło jej w piersi jak szalone. Wzrok Gabriela

omiótł ją od góry do dołu i z powrotem. Cassie starała się znosić to ze spokojem, lecz

przyglądał jej się tak długo i z taką uwagą, że zaczęła się obawiać, iż uczyni coś

niewłaściwego.

W końcu podał jej ramię.

- Doskonale - oświadczył.

Pomógł jej wsiąść do wyściełanego powozu zaprzężonego w dwa ogniste

rumaki. Ledwie dostrzegła, że zajął miejsce obok niej. Odwróciła twarz w stronę

okna. Czuła się kompletnie roztrzęsiona. Nigdy nie sądziła, że będzie miała na sobie

taką suknię i będzie tak wspaniale wyglądać. Czy Gabriel podzielał jej opinię? W

jego wzroku nic dostrzegła ani pochwały, ani krytyki. Był równie chłodny i daleki jak

zawsze.

Nie miała jednak racji. Jej widok zaparł mu dech w piersi. Z wielkim trudem

powstrzymał się, by nie porwać jej w ramiona, nie ściągnąć z niej tej pięknej sukni i

nie odsłonić kryjących się pod nią cudownych wypukłości.

Nie mógł sobie na to pozwolić. Nie wolno mu było jej ulec. Przeklinał ją za to

spojrzenie spragnione pochwały i przepełnione nadzieją, a siebie za to, że był takim

zimnym draniem. Zapanował nad sobą siłą żelaznej woli. by ukryć szczelnie swoje

uczucia. Przynajmniej tego jednego nauczył go ojciec.

Pałac księżnej Greensboro tonął w powodzi świateł. Cassie patrzyła, jak długi

sznur pojazdów posuwa się wolno w stronę wejścia, i nagle spostrzegła, że

dojeżdżają. Ogarnęło ją przerażenie. Jak to Gabriel powiedział? Oczy całego

towarzystwa będą na ciebie zwrócone.

Kiedy powóz zatrzymał się przed głównym wejściem, żołądek podszedł jej do

gardła. Podała Gabrielowi zimną dłoń i pozwoliła się wprowadzić do środka. Wkrótce

stanęli przed drzwiami do wielkiej sali balowej. Zapach wody kolońskiej mieszał się

tu z aromatem kwiatów. Zewsząd dochodził śmiech i gwar rozmów.

Na widok takiej masy ludzi ogarnęła ją panika. Zaczęła drżeć na całym ciele.

Miała oto zagrać rolę damy, którą nie jest. Toż to zakrawa na śmiech! Boleśnie

świadoma swych braków, zapragnęła znaleźć się daleko od tego miejsca. Kiedy tak

śledziła wzrokiem morze obcych ludzi, jej oczy dostrzegły znajomą twarz. Niestety,

nie można jej było nazwać przyjazną, należała bowiem do ojca Gabriela.

W tym momencie majordomus zaanonsował donośnym głosem. Hrabia i

hrabina Wakefield.

Instynktownie przywarła do Gabriela. Wyczuł to i natychmiast ogarnął go

gniew, na siebie i na nią. Zamierzał potraktować ją z chłodnym lekceważeniem i

zostawić samej sobie, wiedząc, że zdenerwuje tym obserwującego ich ojca.

Wystarczyło jednak, by spojrzał na pobladłą twarz Cassie i jej strwożone oczy, a

wiedział, że tego nie zrobi. Ścisnął ją delikatnie za łokieć i szepnął:

Uśmiechnij się, Jankesko. Wyglądała tak, jakby się miała rozpłakać.

- Ja... ja nie mogę.

- Oczywiście że możesz.

Z tymi słowy ruszył do przodu. Później doszła do wniosku, że jedynie siła

jego woli utrzymała ją na nogach.

Rozpoczęła się prezentacja. Przed wzrokiem Cassie przesuwały się

niezliczone twarze. Evelyn byłaby z niej dumna, bo jakimś cudem udało jej się dawać

właściwe odpowiedzi.

Jakiś przystojny młody człowiek klepnął Gabriela po plecach.

- Nie dziwi mnie, że trzymałeś taki klejnot z dala od zazdrosnych oczu. Ale,

ale... Jak to się stało, że nigdy nie mieliśmy okazji widzieć tej piękności?

Zastanawiam się, czy nie wyjąć monoklu, mógłbym jednak przysiąc, że nigdy

przedtem nie miałem przyjemności. Takiej twarzy się nic zapomina.

Gabriel uśmiechnął się chłodno.

To jest wicehrabia Raybum, moja droga. Cassie skinęła głową.

- Nie ma w tym nic dziwnego - odpowiedziała cicho. Nigdy jeszcze nic byłam

w Londynie.

Chociaż zachowanie wicehrabiego było nieco zbyt śmiałe, uśmiech miał

zniewalający. Uniósł brew.

- Nie była w Londynie! A niech cię diabli, Wakefield! Zawsze miałeś

szczęście w kartach, a teraz jeszcze to. Gdzież więc znalazłeś tę piękną dziewczynę?

Gabriel obrzucił go chłodnym spojrzeniem. - Po drugiej stronic oceanu. Raybum

zamrugał oczami. - Coś takiego! Chyba nie chcesz powiedzieć, że to Jankeska?

Gabriel wzruszy! tylko ramionami, a Raybum zwrócił się do Cassie.

- Dzięki Bogu, że ta przeklęta wojna dobiegła końca - oświadczył. - I możemy

się zająć daleko przyjemniejszymi sprawami. Wyznam, że nie wyobrażam sobie

Wakefielda w roli zazdrosnego męża. Nie pozwól, pani, zakopać się na wsi.

W tym momencie podszedł do nich hrabia Harcastle i Raybum zręcznie się

usunął.

W końcu Gabriel zostawił ją samą. Cassie jednak cały czas czuła, że jest

obserwowana i to przez obu Sinclairów. Jeden śledził ją ironicznym i aroganckim

spojrzeniem, drugi zaś chłodnym i niechętnym. Nie musiała się obawiać, że zostanie

sama. Kiedy Raybum poszedł po kieliszek wina dla niej. jego miejsce natychmiast

zajęli inni mężczyźni.

- Proszę mnie przepuścić - rozległ się nagle władczy kobiecy głos. -

Chciałabym zamienić kilka słów z tą młodą damą.

Tłum rozstąpił się jak Morze Czerwone przed Mojżeszem. Oczy Cassie

zrobiły się okrągłe ze zdumienia. W jej stronę zmierzała sama księżna - wdowa. Przez

moment Cassie czuła pustkę w głowie i nie wiedziała, co ma robić. Szybko jednak

oprzytomniała i wykonała przed księżną głęboki dyg. - Wasza wysokość.

Księżna była tęgą kobietą o imponującym wyglądzie. Na głowie miała złoty

turban, przystrojony strusim piórem. Znana z tego. że mówi to, co myśli, zmierzyła

Cassie od stóp do głów.

- Maniery twego męża są skandaliczne - oświadczyła. Nic raczył mi nawet

ciebie przedstawić. - Z szelestem spódnic usadowiła się na kanapce i spojrzała

wyczekująco na Cassie. - Usiądź tu, moja droga, i opowiedz mi wszystko o sobie.

Cassie uśmiechnęła się smutno.

- Obawiam się, wasza wysokość, że niewiele jest tu do opowiedzenia.

- Ależ nie ma się czego wstydzić. Edmund wspomniał mi, jak ciężko

pracowałaś w Charleston.

Znowu Edmund. Nie mogła się powstrzymać, by nie rzucić mu wyzywającego

spojrzenia. Och. jakże pragnęła położyć kres temu kłamstwu! Nic zrobiła tego. bo

nauczyła się od Evelyn, że mężczyźnie skandal uchodzi na sucho, lecz dla kobiety

oznacza ruinę. A ona nie miała ochoty zostać odrzucona. Pragnęła gdzieś

przynależeć. Kłamstwa nie leżały jednak w jej naturze.

- Tak, ja... ja... musiałam zarabiać na utrzymanie - odpowiedziała.

Doprawdy? No cóż, praca kształtuje charakter, jak zwykł mawiać książę, mój

zmarły mąż. Obawiam się, że dzisiejszej młodzieży bardzo go brakuje.

Cassie uśmiechnęła się lekko.

- Niestety to prawda.

- Muszę przyznać, moja droga, że kiedy dowiedziałam się o małżeństwie

Gabriela, uznałam ten związek za skandaliczny. Zachichotała wesoło. - Wyobrażam

sobie, co Edmund musiał powiedzieć. Gabriel wszystkich zaskoczył. Uchodził za

wielkie go libertyna, lecz nie dziwi mnie, że tak go oczarowałaś. Nie jesteś zwykłą,

słodką londyńską pięknością. Cassie pokręciła głową.

- Daleko mi do piękności, wasza wysokość.

- Wiesz, moja droga, obserwowałam cię i wydajesz mi się absolutnie

bezpretensjonalna. Książę, mój mąż, uznałby to za cenną wartość... Ja też tak sądzę.

Cenną i jakże uroczą.

W tym momencie Gabriel spojrzał w ich stronę. Księżna skinęła mu ręką i po

chwili stał już przy nich.

Wasza wysokość - powiedział, pochylając się ku jej dłoni.

Widzę, że poznała pani moją żonę.

Istotnie - odparła księżna, dumnie unosząc głowę. - I muszę przyznać, że

jestem zachwycona twoim wyborem. - Utkwiła w nim surowe spojrzenie. - Mam

tylko nadzieję, że jesteś jej wart.

Uprzejmy uśmiech Gabriela stał się lodowaty. Nic mógł uwierzyć własnym

uszom. Wyglądało na to. że dziewczyna oczarowała księżnę - wdowę i niemożliwe

okazało się możliwym.

W ten sposób zapewniła sobie pozycję w towarzystwie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Na tym się nie skończyło. Nazajutrz po południu Gabriel siedział w gabinecie

z piętrzącą się przed nim stertą papierów i nie tkniętą filiżanką herbaty. Służba

natychmiast zorientowała się, że pan jest dziś nic w humorze, w mig wypełniali więc

wszystkie jego polecenia. Wiedzieli jednak, że najlepiej zostawić go samego.

Nietrudno było odkryć przyczynę jego złego humoru. Przed południem

posłaniec od księżnej Greensboro przyniósł zaproszenie na herbatę dla pani hrabiny.

Od tej chwili dzwonek u drzwi dźwięczał bez przerwy, a na srebrnej tacy w hallu rósł

stos zaproszeń.

Kiedy po raz kolejny zabrzęczał dzwonek, Gabriel odsunął krzesło i wstał. Nie

zostanie tu chwili dłużej. Biura w porcie zapewnią większy spokój i ciszę niż gabinet

we własnym domu.

W hallu zobaczył ojca wręczającego Gilesowi kapelusz i laskę.

- Dobrze, że cię widzę. Gabrielu powiedział, spostrzegłszy go. - Chciałbym

zamienić z tobą słówko.

Gabriel nawet się nie starał ukryć swej irytacji.

- Właśnie wychodzę.

- Zapewniam cię, że to nie potrwa długo - oświadczył Edmund chłodno.

Gabriel popatrzył na niego spode łba, po czym ruszył z powrotem do gabinetu.

Edmund zamknął za nimi drzwi.

- Chciałbym, żebyśmy omówili pierwszy publiczny występ Cassandry.

Gabrielowi błysnęły oczy, lecz nic nie powiedział. Odniosła wielki sukces, nie

sądzisz?

- Myślę, że było nieźle.

- Tak - powiedział miękko książę. - Jej mowa jest poprawna, imię bynajmniej

nie plebejskie. Zachowywała się wczoraj zupełnie poprawnie.

Oczy Gabriela zwęziły się i przypominały teraz szparki.

- Co usiłujesz mi powiedzieć, ojcze?

- Tylko to, co słyszałeś, Gabrielu. Dziewczyna ma talenty, o które jej nie

podejrzewałem.

A więc? - Gabriel patrzył z napięciem na ojca. Do czego on zmierza?

Postanowiłem wydać bal od dziś za dwa tygodnie, by uczcić wasze zaślubiny.

Zimny uśmiech pojawił się na wargach Gabriela.

- To bardzo wielkodusznie z twojej strony. Czyżbyś już zapomniał o jej

amerykańskim pochodzeniu? A może postano wiłeś odrzucić nienawiść i przygarnąć

ją do swej piersi?

Edmund wyprostował się dumnie.

- To nie ma nic do rzeczy - oświadczył. - Nigdy nie zapomnę, co ci przeklęci

Jankesi uczynili Margaret i Stuartowi. Nigdy!

- O ile pamiętam, to właśnie ty, ojcze, twierdziłeś, że nowa suknia nie uczyni z

niej damy.

- Lady Evelyn dawała jej lekcje dobrych manier, lecz nie zdawałem sobie

sprawy, z jakim sukcesem.

Gabriel spojrzał na niego zaskoczony.

- Lady Evelyn?

- Tak. Była częstym gościem w Farleigh Hall. Bardzo się z Cassandra

polubiły. Nieoczekiwana przyjaźń, prawda? Podobnie jak wasz związek.

Gabrielowi daleko było do śmiechu.

- Chyba oszalałeś - rzucił opryskliwie. - Ona nie jest jeszcze do tego

przygotowana. Wyjdziemy przez nią na głupców.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.

- Przypominam ci - powiedział Edmund cicho - że to ty zacząłeś tę grę. To ty

poślubiłeś tę dziewczynę. Teraz nie masz innego wyjścia, niż zrobić z tego

małżeństwa najlepszy użytek.

Zrobić z tego najlepszy użytek - powtórzył Gabriel wolno. Powiedz mi, ojcze,

czy właśnie tak postąpiłeś z moją matką? Edmund nie odpowiedział. Stał sztywny i

nieruchomy jak skała.

Kipiąc z wściekłości Gabriel skrzywił się arogancko.

- Zapomniałem - rzucił szyderczo. - Moja matka nic dla ciebie nic znaczyła,

prawda? Podobnie jak ja.

Edmund milczał jak zaklęty. Gabriel prychnął wzgardliwie i otworzył drzwi.

Rób, jak chcesz - rzucił gniewnie. - Nic dbam o to. Frontowe drzwi

zatrzasnęły się z takim hukiem, że aż szyby zadźwięczały.

Edmund wolnym krokiem podszedł do fotela. Czuł w sercu nieznośny ciężar.

Nienawiść w oczach Gabriela mocno nim wstrząsnęła. Ukrył twarz w dłoniach. Boże.

kiedy to wszystko się zaczęło, ta nienawiść, ta gorycz? I kiedy nastąpi kres tej

wrogości?

Posłyszał za sobą ciche chrząknięcie. Nie podniósł głowy, sądząc, że to ktoś

ze służby.

- Zamknij drzwi i zostaw mnie samego - mruknął. - Zaraz wychodzę.

Drzwi się zamknęły.

- Przepraszam - odezwał się czyjś głos. - Czy źle się czujecie, panie?

Edmund uniósł głowę i zobaczył przed sobą Cassandrę. Jej oczy spoglądały na

niego pytająco. Podniósł się, starając się ukryć zmieszanie.

- Nic mi nie jest - rzucił szorstko. - Twoja troska jest zbyteczna, dziewczyno.

Uniosła dumnie brodę.

- Mówiłam już twojemu synowi, panie, powtórzę i tobie: byłabym wdzięczna,

gdyby zwracano się do mnie po imieniu oświadczyła z chłodną godnością.

Spojrzał na nią zaskoczony.

- A więc dobrze, Cassandro. - Odzyskał już panowanie nad sobą. - Prawdę

powiedziawszy twoje pojawienie się jest zrządzeniem losu.

Zrządzeniem losu? Brzmi to dość złowieszczo, pomyślała mocno

zaniepokojona. Uśmiechnęła się niepewnie.

- Jakże to. wasza miłość?

- Za dwa tygodnie wydaję bal na waszą cześć i będzie mi potrzebna twoja

pomoc.

Pomoc? - Cała jej odwaga stopniała niczym lód na słońcu. Poczuła, jak strach

przenika jej ciało.

- Tak. Przygotowałem już listę gości. - Z kieszeni surduta wyjął starannie

złożoną kartkę papieru. - Z pewnością Gabriel będzie chciał kogoś do niej dopisać,

ale mogłabyś mi pomóc w adresowaniu zaproszeń.

Cassie zbladła.

Obawiam się, że to niemożliwe - powiedziała ledwie dosłyszalnie.

- Co takiego?

Utkwiła wzrok w dywanie; jej ręce nerwowo gniotły materiał sukni.

Ja... obawiam się, że nie będę mogła pomóc. Spojrzał na nią ostro.

- Nie będę mogła czy nie chcę?

Jego głos ranił ją niczym ostrze noża. Nie była w stanie wydusić z siebie

słowa; czuła w gardle palący ból.

- Jeśli pozwolisz, chciałbym usłyszeć odpowiedź, Cassandro.

Wydała z siebie drżące westchnienie.

Nie mogę... nie chcę, cóż to ma za znaczenie? Pomogłabym, gdybym była w

stanie, wasza miłość. Obawiam się jednak, że to niemożliwe.

- Nie pojmuję dlaczego!

- Bo ja... ja umiem się tylko podpisać, nic więcej - powiedziała stłumionym

głosem.

Nastąpiła chwila pełnej napięcia ciszy, po czym książę zapytał ze śmiertelnym

spokojem:

Chcesz powiedzieć, że nie umiesz czytać ani pisać? Skinęła głową. Nigdy w

życiu nie czuła się tak zawstydzona.

Łzy popłynęły jej z oczu strumieniem.

Edmund sięgnął po chusteczkę, którą wcisnął jej do rąk. Nie przypuszczał, że

dziewczyna jest taka wrażliwa. Kobiece łzy zawsze wprawiały go w zakłopotanie.

Dobry Boże, tylko nie to.

Spojrzał na jej drżące ramiona.

No już dobrze, Cassandro. Nie ma powodu do płaczu. - Niezręcznie poklepał

ją po ramieniu. - Można temu zaradzić.

- Jak? - wychlipała.

- Są przecież nauczyciele.

- Nauczyciele? Dla żony hrabiego Wakefield? Całe towarzystwo miałoby

świetną zabawę.

- Masz rację - przyznał po chwili. - W takim razie pozostaje tylko jedno

wyjście. Ja będę cię uczył.

- Wy, panie? - Spojrzała na niego z osłupieniem.

- Naturalnie. Zapewniam cię, że potrafię.

W to nie wątpiła. Wytarła oczy i przyjrzała mu się z uwagą.

Dlaczego? - zapytała - Dlaczego chcecie to robić? Popatrzył na nią z góry.

Bo nie chcę, aby rozniosło się po Londynie, że nie umiesz czytać. Już i tak

plotkarze mają o czym mówić.

- Mam do was prośbę, panie - powiedziała wolno. - Proszę nic nie mówić

Gabrielowi.

Jeśli nie chcesz, nie powiem - zgodził się z westchnieniem. Doskonale

wiedziała, że Edmund nie robi tego z dobroci serca.

Pragnie jedynie, aby jego nazwisko nic okryło się wstydem. Dotknęła lekko

jego ramienia.

Dziękuję - powiedziała stłumionym głosem.

Odchrząknął, zawstydzony jej słowami i czymś, czego nie potrafił nazwać.

- Gabriel spędza popołudnia w swoich portowych biurach - oświadczył

grubym głosem. - Przyjdź więc do mnie jutro, punktualnie o pierwszej.

Pierwsza lekcja odbyła się zgodnie z umową następnego dnia. Cassie

przystępowała do niej z niepokojem i radością zarazem. Chociaż bardzo pragnęła

nauczyć się czytać i pisać, jedno spojrzenie Edmunda wystarczało, by kuliła się ze

strachu. Jednak po tygodniu lęk przed nim powoli minął. Cały czas był sztywny i

oficjalny, czasami okazywał zniecierpliwienie i nigdy nie wyzbył się wyniosłej dumy.

Podobnie jak Gabriel rzadko się uśmiechał. Doszła jednak do wniosku, że nie jest

takim potworem, za jakiego początkowo go uważała.

Któregoś popołudnia przyjrzała mu się ukradkiem. Na skroniach połyskiwały

srebrne nitki. Usta były wąskie i surowe, nos orli. Pomimo swych lat był bardzo

przystojny. Gabriel w jego wieku będzie z pewnością taki sam.

Coraz częściej zastanawiała się nad tym, co wywołało wrogość miedzy nim a

synem. W ich wzajemnych kontaktach zawsze wyczuwało się napięcie. Zauważyła,

że Edmund często wspomina Stuarta, czego nie można powiedzieć o Gabrielu. Gdyby

nic duże rodzinne podobieństwo, Cassie zaczęłaby podejrzewać, że Gabriel nie jest

synem Edmunda.

Któregoś dnia, kiedy wróciła właśnie z kolejnej lekcji, Giles zaanonsował lady

Evelyn.

Evelyn! - krzyknęła. - Jak się cieszę, że cię widzę! Evelyn uścisnęła

serdecznie jej dłonie.

- Przekonałam papę, że najwyższy czas przyjechać do Londynu - oznajmiła ze

śmiechem. - Drogi papa! Nigdy nie może mi niczego odmówić.

Cassie przyjęła to z zadowoleniem, lecz w głębi serca uważała księcia

Warrenton za równie onieśmielającego jak Edmund Sinclair. Surowa, dumna twarz

Reginalda Lathama nieodmiennie wprawiała ją w zakłopotanie.

Gdyby nie Evelyn, Cassie nie skorzystałaby z żadnego z otrzymanych

zaproszeń. Z Gabrielem spotkała się jedynie przy kolacji, przy której poinformował

ją, że resztę wieczoru spędzi w klubie. Czuła się zbyt niepewnie, by pójść gdzieś

sama. choć Evelyn zapewniła ją, że nie ma w tym nic niezwykłego. Po południu

poszła w towarzystwie Evelyn na herbatę do księżnej Greensboro, a także wzięła

udział w garden party wydanym przez kuzynkę Evelyn, hrabinę Langston. Chociaż

Evelyn wciąż prawiła jej komplementy, pod koniec dnia była jednym kłębkiem

nerwów.

Wreszcie nadszedł wieczór balu. Na łóżku w jej pokoju leżała suknia z

miękkiego jedwabiu o szmaragdowej barwie, podkreślająca bursztynowy kolor jej

oczu i nadająca blask włosom. Krótkie rękawy miała ściągnięte połyskującą srebrną

tasiemką. Obok leżały pantofelki w odpowiednim kolorze i ozdobiona perełkami

torebka. Wykąpana i wyperfumowana, Cassie siedziała przed toaletką, a Gloria

upinała jej włosy w prosty, lecz gustowny koczek na czubku głowy.

Kiedy ostatnia szpilka znalazła się na miejscu, Cassie uśmiechnęła do

pokojówki w lustrze.

Glorio, czy mogłabyś przynieść mi filiżankę czekolady? Mój żołądek buntuje

się na myśl o jedzeniu, ale czekolada dobrze mu zrobi.

- Oczywiście, jaśnie pani.

Po wyjściu Glorii nie była w stanie dłużej wysiedzieć. Nie chciała tracić

czasu, postanowiła więc sama dokończyć toaletę. Weszła za parawan i ostrożnie

włożyła na siebie suknię. Kiedy walczyła z haftkami, posłyszała, że otwierają się

drzwi.

- Glorio! - zawołała. - Palce mi się plączą niczym myśli w głowie. Potrzebuję

pomocy przy tych przeklętych haftkach.

Słysząc miękkie kroki na dywanie, odwróciła się tyłem i pochyliła głowę, by

ułatwić dziewczynie pracę. Zręczne palce szybko uporały się z zapięciami.

- Dziękuję - powiedziała ze śmiechem, wygładzając fałdy sukni, po czym

odwróciła się. - Robisz to o wiele lepiej ode...

Przed nią stal Gabriel i wpatrywał się w nią przenikliwym wzrokiem.

- Będę szczęśliwy móc służyć ci pomocą - powiedział, uśmiechając się

leniwie. Teraz i o każdej porze.

Wyprostowała się dumnie.

Powinieneś zapukać - warknęła.

W swoim własnym domu? Nic sądzę.

W głowie czuła pustkę, zmierzyła go więc niechętnym spojrzeniem, lecz

zapomniała o wszystkim na widok jego stroju. Miał na sobie ciemnozielony

aksamitny frak i brokatową kamizelkę. Obcisłe spodnie podkreślały piękno sylwetki.

Choć szyję i rękawy zdobiła biała koronka, nigdy jeszcze nie wydał jej się równie

męski jak teraz.

Myśli Gabriela biegły tym samym torem. Choć palce zajęte miał przy

haftkach, oczami błądził po jej nagich plecach. Z trudem się opanował, by nie

przycisnąć warg do jej karku. Suknia rzeczywiście była wspaniała, lecz jej

właścicielka o niebo wspanialsza. Szyję i ramiona miała gładkie i nagie, nie

ozdobione żadną biżuterią Taka uroda nie potrzebowała dodatkowej oprawy. Nie

mógł jednak pozwolić, by w jej stroju czegoś brakowało.

Wyjął z kieszeni fraka długie wąskie pudełeczko. Świadom, że na niego

patrzy, nacisnął zameczek i odsłonił zawartość wnętrza. Cassie aż westchnęła na

widok brylantu w kształcie gruszki z delikatnym łańcuszkiem z najprzedniejszego

złota.

- Powinien pasować do sukni - powiedział, wyjmując go z pudełka.

Stała nieruchomo, kiedy zapinał na szyi łańcuszek. Następnie ujął Cassie za

ramiona i podprowadził do lustra. No i jak ci się podoba. Jankesko?

Cassie była zaskoczona. Nie przypuszczała, że ofiaruje jej taki prezent.

Niemal z czcią dotknęła mieniącego się kamienia. Zdawał się płonąć żywym

blaskiem. Ona jednak nie mogła przestać myśleć o dotyku gorących palców Gabriela.

Mała wrażenie, że spalają jej skórę. Jest piękny - powiedziała cicho, po czym

odwróciła się i uśmiechnęła drżąco. - Nie wiem, co powiedzieć. Chyba tylko

dziękuję. Dziękuję bardzo.

- Przecież obiecywałem ci klejnoty, Jankesko. Liczyłem jednak na bardziej

konkretne podziękowania.

Jej uśmiech zbladł.

- Jest to zatem podarunek, za który trzeba zapłacić?

To chyba dla ciebie nic nowego, Jankesko. Byłbym niezmiernie ciekaw, co

masz mi do zaoferowania. Któryż mężczyzna przy zdrowych zmysłach nic pragnąłby

zażyć przyjemności z taką jak ty dziewką?

Cassie cofnęła się jak po uderzeniu. Cóż za okrutny człowiek! Ogarnął ją

palący wstyd. A więc nadal uważa ją za ulicznicę. Poczuła, że wzbiera w niej

wściekłość. Nigdy nie sądziła, że może kipieć takim gniewem.

Ręce jej się trzęsły, ale jakoś udało jej się rozpiąć łańcuszek. Opanowała chęć

ciśnięcia mu go w twarz i włożyła mu go do ręki, starając się zachować spokój.

- Nie chcę go - powiedziała obojętnym tonem. - Nic będę go nosić, więc

możesz to zabrać.

- Nie pojmuję. Wolałabyś zatem szmaragdy?

- Nie jestem na sprzedaż - oświadczyła, z trudem nad sobą panując. Nie pójdę

z tobą do łóżka nawet za całe złoto i klejnoty tego świata. Co więcej, żałuję, że nie

zostałam u Czarnego Jacka.

Wybuchnął śmiechem. Niech diabli porwą tego aroganckiego drania!

- Dobrze cię znam, Jankesko. Już zapomniałaś, jak bardzo pragnęłaś uciec z

tego miejsca?

Wówczas nic wiedziałam, że jesteś taką obmierzłą, odrażającą kreaturą...

Proszę, proszę, widzę, że słownictwo ci się poprawia. Cassie zacisnęła dłonie.

Wcale mnie nie znasz, wcale! I niczego nie zapomniałam! Uśmiechnął się

nieprzyjemnie.

- Och. daj pokój. Zrobiłaś ze mną świetny interes i oboje o tym wiemy. Ale

może zmieniłaś zdanie. Może należałoby to raz na zawsze wyjaśnić. Zatem powiedz

mi, Jankesko. Wolałabyś świadczyć usługi wielu mężczyznom czy tylko jednemu?

Pękła cienka nić samokontroli. Powodowana raczej instynktem niż

rozsądkiem, wymierzyła mu siarczysty policzek.

Był to błąd. Żelazna ręka chwyciła ją za nadgarstek i przyciągnęła tak blisko,

że poczuła na sobie twarde mięśnie jego ud.

- Tym razem ci daruję, Jankesko, bo przyznaję, że cię do tego

sprowokowałem. - Jego spojrzenie smagało niczym bat. - Lecz nigdy więcej tego nie

rób, bo przyrzekam, że pożałujesz.

Puścił ją. Na policzku widniały białe ślady jej palców, lecz twarz była niczym

wykuta z kamienia. Drżąc na całym ciele i desperacko starając się tego nie okazywać,

patrzyła, jak wyciągnął z kieszeni zegarek, ten sam, który chciała ukraść, i uniósł

głowę.

- Czas wychodzić - oświadczył chłodno, po czym dodał ironicznym tonem: -

Skoro ten bal jest na naszą cześć, nie możemy się spóźnić.

Bal dobiegał końca. Na parkiecie wciąż było tłoczno, ale goście zaczynali się

powoli rozchodzić.

Cassie nie wiedziała, jak udało jej się dotrwać do tej chwili. Jadła, uśmiechała

się, paplała o pogodzie. Przez pierwszą godzinę Gabriel nie puszczał jej od siebie.

Sprawiali wrażenie szczęśliwej, kochającej się pary.

Stanęła przy drzwiach na taras, rozcierając obolałe skronie. Nie mogła się już

doczekać, kiedy wyjdą. Marzyła, by się położyć i zapomnieć o całym wieczorze.

- Nareszcie sama. Przez cały wieczór próbowałem się do ciebie dostać, młoda

damo.

Odwróciła się i zobaczyła Christophera. Przed kilkoma minutami tańczył

jeszcze z Evelyn. Obrzucił ją pełnym uznania wzrokiem.

- Pięknie wyglądasz, Cassie. - Uśmiechnął się ciepło. - Ale chyba wiesz o tym.

Poczuła, że zbiera jej się na płacz. Pomimo tej strasznej sceny w jej pokoju nie

byłoby tak źle, gdyby tylko Gabriel zechciał ją zauważyć... gdyby choć dał do

zrozumienia, że uważa dotrzymywanie jej towarzystwa za coś więcej niż przykry

obowiązek.

Złość na niego gdzieś się ulotniła, ustępując miejsca rozpaczy. Tak bardzo

pragnęła go zadowolić...

Szkoda, że mój mąż tego nie zauważył - wymknęło jej się niebacznie.

- Zapewniam cię, Cassie, że zauważył. Zawsze był wyczulony na piękno.

O tak - zaśmiała się z przymusem. - To prawda. Christopher dostrzegł smutek

w jej twarzy. Patrzyła na kogoś stojącego w przeciwległym końcu sali balowej.

Podążył za jej spojrzeniem.

Cassie nie mogła oderwać oczu od Gabriela rozmawiającego z wysoką

ciemnowłosą pięknością. Wyglądała niczym dojrzały, soczysty owoc. Cassie

przypomniała sobie, że Evelyn mówiła, iż niektóre kobiety wkładają wilgotne

koszule, by suknie przylegały im do ciała. Niektóre zaś w ogóle nic pod spód nie

wkładały. Ta dama najwidoczniej zaliczała się do tych ostatnich, bo nawet z tej

odległości Cassie mogła dostrzec ciemnoróżowy zarys brodawek.

Serce ścisnęło jej się z bólu. Głowy rozmawiających skłaniały się czule ku

sobie. Gabriel przysunął się tak blisko, że niemal dotykał wargami jej ust. Przy tym

uśmiechał się. czego przy niej nigdy nie robił. W pewnym momencie dama

roześmiała się zalotnie i pochyliła w przód, odsłaniając wszystkie swe wdzięki.

Cassie przypomniały się słowa wypowiedziane przez niego owego pamiętnego

dnia w Charleston. Są jeszcze inne kobiety, które z ochotą zaspokoją, moje potrzeby.

Miała przeczucie, że ta była jedną z nich.

- Christopherze - posłyszała swój głos. - Kim jest ta kobieta, z którą rozmawia

Gabriel?

Zawahał się.

- Cassie...

- Odpowiedz - zażądała.

- To lady Sarah Jane Devon, wdowa po hrabim Harcourt.

- Jest jego kochanką, prawda? Boże, jakże bolały te słowa. Jakiż ból sprawiała

jej myśl o Gabrielu z inną kobietą. Nie mogła pojąć dlaczego.

Była sprostował Christopher. - Odkąd się z tobą ożenił, nie słyszałem na ich

temat żadnych plotek.

Kłamał czy mówił prawdę? Zebrała się na odwagę i spojrzała mu w oczy. To,

co w nich ujrzała, pozbawiło ją resztek pewności siebie.

- Christopherze - wyszeptała. - Zaczynam się zastanawiać... czy nie

popełniłam błędu wychodząc za niego. On nienawidzi ojca i czasami wydaje mi się,

że traktuje nas oboje jak wrogów... - Głos jej się załamał.

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy, dziewczyno - mruknął, biorąc ją za rękę. -

Gabriel jest uparty. Co zaś się tyczy jego ojca... no cóż, podejrzewam, że mało na ten

temat wiemy. - Ścisnął jej dłoń. - Nie wolno ci się poddawać. Jeszcze nie teraz.

Czemu miałoby cię obchodzić, co czuję? - zapytała z mimowolną goryczą w

głosie.

Ależ obchodzi, Cassie. Sądzisz, że skoro jestem przyjacielem Gabriela, nie

mogę być twoim?

Gabriel nawet nie wie, jaki zdobył skarb, pomyślał. Nagle przyszło mu do

głowy, że właśnie to, czemu Gabriel tak się opierał, jest mu bardzo potrzebne.

- No, Cassie, uśmiechnij się. Właśnie grają walca. Uczynisz mnie

najszczęśliwszym z ludzi, jeśli zgodzisz się ze mną zatańczyć. - Chwycił ją w objęcia.

Był tak miły i ujmujący, że wkrótce jej twarz rozjaśniła się uśmiechem.

Wirując po błyszczącej podłodze z pewnością odzyskałaby swobodę, gdyby nie

napotkała wzroku Gabriela.

Nie było już przy nim kochanki. Jego badawcze spojrzenie wywołało

rumieniec na policzkach Cassie i gwałtowne bicie serca. Nagle znikł jej z oczu, bo

jakaś para przesłoniła widok na salę.

- Jeśli pozwolisz, Christopherze, chciałbym zatańczyć z moją żoną -

powiedział szorstko Gabriel, pojawiając się nagle tuż przy nich. W jego głosie nie

było prośby, lecz żądanie.

- Ależ proszę bardzo.

Spojrzała na jego kamienną twarz i szybko odwróciła wzrok.

Jego bliskość ją przytłaczała. Wokół talii czuła obejmujące ją stalowe ramię.

Taniec z Christopherem był przyjemnością, z Gabrielem zaś - katorgą. Wydawał się

taki spięty. Czyżby wciąż się gniewał? Och. cóż za głupie pytanie! Wystarczyło

przecież na niego spojrzeć.

Jesteś zręczną tancerką, Jankesko. Komu należy przypisać tę zasługę?

Christopherowi?

- A jeśli tak? - zapytała hardo.

Zastanawiam się. czego jeszcze cię nauczył? A może jest odwrotnie? Kobieta

z twoją przeszłością musi mieć w zanadrzu wiele sztuczek przyciągających

mężczyzn. Jakież to było okrutne!

Christopher jest moim przyjacielem - powiedziała. - Nikim więcej.

Przysięgam.

Jakąż wartość może mieć przysięga złodziejki! - zaśmiał się bezlitośnie. -

Pokornie błagam o wybaczenie, milady. Z trudem powstrzymała gniew.

- Skoro mi nie wierzysz, trudno. Lecz ja znam prawdę i dla mnie tylko to jest

ważne.

W odpowiedzi zacisnął wargi. Cóż za królewska, pełna godności postawa!

Gdzieś w głębi duszy miał dla niej dużo uznania. Nagle zdał sobie sprawę, że Cassie

drży. Przyciągnął ją mocniej do siebie. Choć zrobił to delikatnie, poczuł, że

zesztywniała. Niech to diabli! Wciąż mu się opiera. Przyciągnął ją jeszcze mocniej.

- Gabrielu - szepnęła. - To nie uchodzi.

- Nie dbam o to, Jankesko.

- Ale ludzie na nas patrzą.

- Niech sobie patrzą. - Zacisnął palce na jej talii. - Jesteś moją żoną, Jankesko.

O tak, pomyślała z goryczą. Niechcianą. Niekochaną. Wreszcie muzyka

ucichła, Gabriel wypuścił Cassie z objęć.

Pójdę sprowadzić nasz powóz. Zaczekaj na mnie w hallu. Nie trzeba jej było

tego dwa razy powtarzać. Tymczasem Gabriel poszukał wzrokiem Christophera. Stał

na tarasie.

- Moja żona znalazła w tobie dobrego towarzysza, Christopherze.

- W istocie - przyznał Christopher chłodno.

- Powiem ci to, co mówiłem Cassie: nie pozwolę zrobić z siebie rogacza ani

tobie, ani żadnemu innemu mężczyźnie.

Christopher nie pozostał mu dłużny.

- Obrażasz ją, traktując jak kogoś gorszego. Powiem ci to tylko ten jeden raz i

jeśli zależy ci na naszej przyjaźni, wysłuchasz mnie. Darzę Cassie wyłącznie

przyjaźnią i troską. Jedynym moim zamiarem jest dodanie jej otuchy, o czym ty

zapomniałeś. Czy kiedykolwiek pomyślałeś, jak ona może się czuć? Sama w obcym

kraju. Teść nią pogardza, a maż traktuje ją jak pionka w grze. Zamiast być z nią w

Farleigh, trwoniłeś czas w Londynie.

Nieprzyjemna myśl przemknęła Gabrielowi przez głowę.

- Jak na kawalera dużo wiesz o małżeństwie - zauważył.

- Wiem, że gdybym był żonaty, poświęciłbym żonie tyle uwagi, ile należy się

kobiecie z jej pozycją. Co zaś się tyczy Cassie, to była bardzo nieszczęśliwa, widząc

cię w towarzystwie kochanki.

To nie moja wina. Ojciec ją zaprosił, nie wiedząc o naszym związku. Wiesz

równie dobrze jak ja, że Sarah Jane to pijawka. Nie uszła uwagi Christophera irytacja

brzmiąca w głosie przyjaciela.

- Zaczynam teraz rozumieć powód twojego rozdrażnienia - powiedział wolno.

Uśmiechnął się wesoło i klepnął Gabriela po plecach. - Wracaj do domu. przyjacielu.

Okaż żonie troskę, na jaką zasługuje, i poświęć jej więcej uwagi. Zapewniam cię, że

nic pożałujesz.

Gabriel nie podzielał dobrego humoru Christophera. Po powrocie do domu

Cassie natychmiast poszła na górę, Gabriel zaś udał się do gabinetu.

Nalał sobie potężną porcję brandy i usiadł w fotelu. Rozwiązał krawat i cisnął

go na podłogę. Po chwili rzucił również frak. W ponurym nastroju rozmyślał o

minionych godzinach, a w szczególności o swojej żonie. Doskonale odegrała rolę

kochającej małżonki. Urocza, uśmiechnięta i łagodna.

Jego myśli zwróciły się ku lady Sarze. Do tej pory zaspokajała wszystkie jego

potrzeby. Którejś nocy poszedł do niej znowu, lecz jej uwodzicielskie sztuczki nie

rozpaliły w nim krwi. Robiła, co mogła, by go zadowolić, gdy tymczasem jego żona

była taka powściągliwa. Dawna kochanka wydala mu się nagle bezwstydna i

wulgarna w porównaniu z jego prostą, lecz wytworną żoną. Boże. kto by pomyślał?

Jednym haustem opróżnił kieliszek. Czy właśnie to go w Cassie pociągało? Że

potrafiła oprzeć się jego awansom? Nie tylko potrafiła się oprzeć, lecz je odrzuciła,

pomyślał z zaskoczeniem.

Nie dawała mu spokoju ani w dzień, ani w nocy. Nie mógł przestać o niej

myśleć. Poczuł, że wzbiera w nim gniew, kiedy przypomniał sobie, z jaką wzgardą

odrzuciła jego brylant. Z pozoru nieśmiała i skromna, wabiła uśmiechem każdego

młodego byczka, który na nią spojrzał. A ileż ich wokół niej się kręciło.

Jego nastrój jeszcze się pogorszył, kiedy przypomniał sobie, jak uśmiechała

się do Christophera, gdy z nim tańczyła. Nie był przygotowany na uczucia, jakie w

nim wywoływała, kiedy zobaczył ją w ramionach innego mężczyzny, choć był to

przyjaciel.

I miał już dość tych spojrzeń ścigających coś, co należało do niego.

Przecież należała do niego. Dzieliła z nim dom, nazwisko, lecz niestety nie

łoże...

Energicznie odstawił kieliszek na stół. Odepchnięty fotel przewrócił się na

dywan. Gnany alkoholem i pożądaniem, wbiegł na górę, przeskakując po dwa

stopnic. Nic próbował nawet pukać do jej sypialni, tylko z rozmachem otworzył

drzwi.

Stała przy łóżku, ubrana w białą batystową koszulę nocną i właśnie miała

zgasić lampę. Odwróciła głowę na jego widok.

O co chodzi? - zapytała bez tchu. - Czy chcesz czegoś? Ciebie, chciał

powiedzieć, lecz się powstrzymał.

- Ta noc jeszcze się nie skończyła, Jankesko. Dopiero się zaczęła.

Serce nagle podeszło jej do gardła. Szczupłą ręką bezwiednie dotknęła szyi.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - wyszeptała. W odpowiedzi starannie

zamknął za sobą drzwi.

- Uczyniłem cię moją żoną - powiedział cicho. - Teraz nadszedł czas, byś do

mnie należała.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Ruszył w jej stronę.

- Zaniedbywałem cię, Jankesko. Najwyższy czas, bym wy pełnił mężowskie

powinności.

Cała krew odpłynęła jej z twarzy, a żołądek podszedł do gardła. Chciała coś

powiedzieć, lecz zdołała jedynie wykrztusić jego imię.

Gabrielu...

Serce tłukło się w piersi jak szalone. Nogi odmówiły posłuszeństwa, a płucom

zabrakło oddechu. Powietrze w pokoju zrobiło się nagle ciężkie, wypełnione jego

obecnością. Spod rozchylonej do pasa koszuli wyłaniała się umięśniona, pokryta

gęstym włosem klatka piersiowa.

- Grałaś rolę damy lepiej, niż się spodziewałem, Jankesko. Czy równie dobrze

zagrasz rolę żony i kochanki?

Ich spojrzenia się spotkały. W jej oczach czaił się niepokój i zdenerwowanie,

w jego - siła i ogień, które sprawiły, że oblała się rumieńcem.

- Chyba nie mówisz poważnie. - Słowa z trudem przechodziły jej przez usta.

Jak najbardziej. Skoro grałaś rolę żony przed całym towarzystwem, to możesz

to również zrobić w zaciszu domowym. Poczuła, że coś ją dławi w gardle.

- Przecież zawarliśmy umowę.

- Zmieniłem zdanie.

- Ale ja nie.

W jego oczach nie było łagodności, tylko lodowaty chłód północnych mórz.

- Doskonale radzisz sobie w salonie. Może teraz sprawdzilibyśmy, jak sobie

poradzisz w sypialni.

- Nie! - krzyknęła. - Nie poszłabym z tobą do łóżka, nawet gdybyś był

ostatnim mężczyzną na ziemi!

W jej strwożonych oczach błysnęły łzy. Gabriel poczuł jednocześnie gniew i

zmieszanie. W jaką grę ona gra? Gdyby jej nie znał, pomyślałby, że się boi. Odrzucił

natychmiast przypuszczenie o jej niewinności.

- Nie poszłabyś ze mną do łóżka, gdybym był ostatnim mężczyzną na ziemi,

tak? A więc dla ciebie jestem jedynym mężczyzną.

Dzieliły go teraz od niej zaledwie dwa kroki. Chodź tutaj.

Cassie nie ruszyła się z miejsca. Znała już jego pocałunki, lecz nigdy jej nie

dotykał. Teraz to się miało zmienić. W jego głosie zabrzmiała groźba.

Chyba rozumiesz, co do ciebie mówię?

Wzrok Cassie pobiegł w stronę drzwi. Gdyby się pospieszyła... Nie uda ci się

uciec, Jankesko.

Choć w oczach płonął mu ogień, głos był zaskakująco łagodny. Cassie

wciągnęła głęboko powietrze, starając się ukryć strach. I nagle był już przy niej, tak

blisko, że czuła żar bijący z jego ciała i tchnienie oddechu na policzku. Oddychała

spazmatycznie, rozpaczliwie pragnąc się uwolnić, lecz nic miała na to dość siły.

Zesztywniała, kiedy jego palec przesunął się wzdłuż jej policzka, szyi i

ramienia. Zdała sobie sprawę, że ten dotyk parzy skórę, choć jest jednocześnie lekki

jak piórko i niewiarygodnie delikatny, uspokajający...

Czemu się opierasz. Jankesko? Czemu ze mną walczysz? Nie była w stanie

odpowiedzieć. Myśli plątały się w głowie.

Czuła jego palce na obojczyku. Przez skórę przebiegły jej dreszcze. Nigdy

dotąd tak silnie nie odczuwała swej kobiecości, którą jedynie mężczyzna może

obudzić do życia.

Przesunął palcami wzdłuż jej szyi i po nagich ramionach, po czym przyciągnął

ją bliżej.

- Nie zapomniałem, co zaszło między nami pierwszej nocy w Charleston.

Grałaś przede mną nieprzystępną panienkę, lecz dobrze wiem, że coś do mnie czułaś.

- Niczego do ciebie nie czułam! - zaprzeczyła gwałtownie. - Przyszłam, bo

zażądał tego Czarny Jack.

Gniew błysnął w jego oczach, lecz natychmiast zmienił się w namiętną

obietnicę, która jeszcze bardziej ją przeraziła. Uśmiechnął się wolno.

- Czarnego Jacka z nami nie było, Jankesko. Wciąż pamiętam, co wówczas

zaszło między nami.

Mówiąc to, objął jej talię i pochylił głowę. Próbowała jeszcze protestować.

- Dlaczego to robisz? - zapytała. - Przecież mnie nie pożądasz. Jestem jedynie

pionkiem w grze. Kie... kiedy zawieraliśmy umowę, po... powiedziałeś, że mnie nie

pragniesz.

Wsunął jej ręce we włosy i przytrzymał za kark.

- Nie doceniasz siebie - powiedział i przywarł do niej gorącymi wargami.

Ten pocałunek nie miał jednak w sobie cienia brutalności. Początkowo

zaciskała mocno usta, lecz Gabriel był nieskończenie cierpliwy i przekonujący.

Otwórz usta, moja słodka, tylko odrobinkę...

Ich oddechy zmieszały się z sobą i Cassie nie była w stanie oprzeć się tak

namiętnej perswazji. Ciało jej przebiegł słodki dreszcz. Czuła każdy centymetr jego

ciała - potężną szeroką pierś, twarde mięśnie ud i pulsujące wybrzuszenie między

nimi.

Wstrzymała oddech, kiedy przesunął językiem po nabrzmiałych wargach i

wniknął głęboko do wnętrza ust, biorąc w posiadanie ukrytą w nich słodycz, tak jak

wkrótce całe jej ciało.

Płynnym ruchem zsunął z jej ramion delikatną koszulę, która opadła jej do

stóp. Instynktownie uniosła ręce. lecz nie pozwolił na to. Z ochrypłym śmiechem

przycisnął jej ramiona do boków.

- Nie rób tego. - Nienawidziła prośby brzmiącej w swoim głosie.

- Dlaczego? - zapytał z ustami przy jej szyi. - Jeden Bóg wie, jak drogo płacę

za ten przywilej.

Nie mógł już dłużej hamować szalejącej w nim namiętności. Jakaż ona piękna.

Włosy gęstymi falami opadały jej na ramiona i plecy. Spod jedwabistozłocistych

pukli wyzierały drobne, lecz niezwykle kształtne piersi, zakończone różowymi

brodawkami. Złota gęstwina podbrzusza skrywała dostęp do intymnego zakątka.

Krew szaleńczo pulsowała mu w żyłach. Nabrzmiały członek napierał na

spodnie, gotów w każdej chwili eksplodować.

Puścił ją na chwilę i objął dłońmi jej piersi. Kciukiem począł zataczać małe

kręgi wokół jej sutków, aż skurczyły się i stwardniały. Kiedy dotknął sztywnych

koniuszków, poczuła nagle budzącą się w niej rozkosz przeszywającą dreszczem jej

ciało.

Jęknęła mimowolnie, czym rozpaliła go jeszcze bardziej. Przylgnął do jej ust.

chwycił ją w ramiona i położył na łóżku.

Oszołomiona doznanymi wrażeniami otworzyła oczy. Patrzyła urzeczona, jak

zsuwa z ramion koszulę. Drgający płomień lampy rzucał cienie na silnie umięśnione

barki i plecy. Ze ściśniętym gardłem wpatrywała się w pierś i brzuch porośnięte

gęstym włosem. W końcu jej wzrok przesunął się niżej.

Mała okazję widywać go nagiego, lecz nigdy w... stanie podniecenia.

Oczy jej się rozszerzyły. Zaczęła gwałtownie chwytać powietrze, nigdy

bowiem nie widziała tak śmiałego dowodu męskiego pożądania. Niedoświadczonym

oczom Cassie jego penis wydał się ogromny, nabrzmiały i zaskakująco wyprężony.

Dobry Boże! - pomyślała. Przecież on rozerwie ją na strzępy!

Gdyby nie szybka interwencja Gabriela, już by jej nie było. Unieruchomił ją w

żelaznym uścisku i przytulił tak mocno, jakby pragnął stopić ich ciała w jedno.

I wkrótce tak się stanie, pomyślała. Przypomniała sobie Bess. jak z trudem

wczołgiwała się do łóżka, łkająca cicho, cała posiniaczona i obolała. Za chwilę i ją

weźmie w posiadanie mężczyzna, dając folgę swoim chuciom.

Przestań! - krzyknęła. - Przestań! Zaśmiał się ochryple.

- Dość tych sztuczek, Jankesko. Przecież wiem, że mnie pragniesz. Próbujesz

to przede mną ukryć, ale widzę to w twoich oczach. Czuję, jak drżysz pode mną z

tymi miękkimi spragnionymi wargami. Pragniesz mnie tak samo jak ja ciebie.

Wyciągnęła ręce, jakby chciała go powstrzymać.

- Jeśli drżę, to dlatego, że nic mogę znieść myśli o spędzeniu nocy z kimś

takim jak ty. Nie chcę cię, słyszysz? Nie chcę!

Wbił w nią lodowate spojrzenie i przygniótł ją całym ciężarem.

- Szkoda, że tak to odczuwasz, moja słodka, bo postanowiłem wyegzekwować

swoje prawa małżeńskie. I to natychmiast.

Znikło gdzieś jego chłodne opanowanie. Wyczuła w nim wszystkie gwałtowne

emocje, których tak się obawiała. Nic powinna była tak ostro protestować, bo teraz

zostanie za to ukarana.

Uniósł się lekko i spojrzał na nią płonącymi oczyma. W głębi duszy czuła, że

on ma rację. Prędzej czy później musiało do lego dojść. Nie było przed nim ucieczki.

- Nie! - krzyknęła, usiłując się spod niego wyswobodzić. Na próżno. Jakiś głos

mówił jej, że Gabriel nie jest gwałtownym człowiekiem może twardym i bezlitosnym,

lecz nie okrutnym. Przypomniała sobie nie tak odległy dzień w Farleigh, kiedy ktoś

do nich strzelił. Wówczas zniknęła z jego twarzy ta lodowata maska. Przypomniała

sobie, jak się nad nią pochylał, pełen niepokoju. Kiedy fala omal nie zmyła jej z

pokładu, pospieszył jej na ratunek, a przecież mógł ją zostawić. Musiała uczciwie

przyznać, że nigdy nie spodziewała się po nim takiej dobroci i troskliwości. Czy

zdawał sobie z tego sprawę czy nie, czy chciał tego czy nie. potrafił być delikatny...

Teraz jednak nie było w nim odrobiny delikatności, tylko nieugięta

determinacja.

Przywarł do niej gorącymi, spragnionymi wargami. Nic wiedziała, kiedy jeden

pocałunek się kończył, a drugi zaczynał. Ich ciała splotły się ze sobą. Na brzuchu

czuła twardą jak stal naprężoną męskość. Ponownie objął dłońmi jej piersi.

Wciągnęła gwałtownie powietrze, kiedy zaczął pieścić sutki, zataczając wokół nich

kręgi, jakby się z nimi drażnił. Wpiła mu palce w ramiona. W dole brzucha poczuła

dziwnie błogi ból. Niespodziewanie chwycił ustami nabrzmiały koniuszek i zaczął go

pieścić językiem. Wrażenie było tak nieziemskie, że jęknęła cicho. W tym jednym

maleńkim punkcie ześrodkowały się nagle najsłodsze doznania. W chwili kiedy

poddała się temu oszałamiającemu doznaniu, jego dłoń zsunęła się niżej.

Bez uprzedzenia położył rękę na złocistym trójkącie i wsunął palce między jej

uda. Nie zdawał sobie sprawy, jakie wrażenie zrobi to na niedoświadczonej Cassie.

Zesztywniała i instynktownie zacisnęła uda. Ten bezwstydny dotyk

najintymniejszej części ciała przeraził ją do głębi. To nieprzyzwoite i ohydne. Żaden

dżentelmen nie dotyka w ten sposób damy.

Nagle uświadomiła sobie, że on uważają za ladacznicę. Taką jak jej matka. Ta

gorzka prawda zadawała ból sercu. Tej jednej rzeczy nie była w stanie znieść.

- Nie! - krzyknęła rozpaczliwie. - Przestań! Natychmiast przestań! Zaczęła go

okładać pięściami, tym razem wkładając w to całą siłę. Był niewzruszony niczym

głaz. Uniósł głowę i utkwił w niej lodowate spojrzenie.

- Dlaczego mi się przeciwstawiasz? - rzucił wściekle. - Dlaczego wzbraniasz

mnie, twojemu mężowi, tego, co tak chętnie dawałaś innym?

Nic zdążyła odpowiedzieć, bo natychmiast przywarł do jej warg z palącą

żądzą. Splótł jej dłonie ze swoimi i przycisnął do materaca. Po chwili kolanami

rozsunął jej nogi i jednym silnym pchnięciem wniknął w nią głęboko.

Jakaż była wąska... Jak niewiarygodnie wąska. W tym momencie z jej ust

wydarł się bolesny jęk.

Gabriel znieruchomiał. Chociaż rozsądek nakazywał się wycofać, ciało

odmówiło posłuszeństwa. Nie był już w stanie opanować porywającej go fali

namiętności, szalejącego w nim ognia, który zapłonął, kiedy po raz pierwszy ją ujrzał.

Z jękiem pokonanego zaczął się poruszać, najpierw wolno, potem coraz szybciej, aż

w końcu z nieposkromioną gwałtownością. Zadrżał i wytrysnął gorącym strumieniem

głęboko w jej wnętrze.

Gabriel pierwszy odzyskał siły. Zsunął się z niej i sięgnął po spodnie.

- Jak to się mogło stać? - zapytał. - Przecież Czarny Jack kazał ci do mnie

przyjść. Jak to możliwe, że jesteś dziewicą?

Otworzyła wolno przepełnione bólem oczy, jakby do cna ją zamęczył. I

zapewne tak było. Zacisnął wargi. Poczuł odrazę do samego siebie.

Zobaczył, że Cassie usiłuje podciągnąć prześcieradło skotłowane u jej stóp.

Zobaczył, jak drży. Jednym szybkim ruchem przykrył jej nagość. Przeklinał siebie za

utratę kontroli nad sobą, a ją za brak siły.

Czarny Jack nie zmuszał nas, byśmy sypiały z klientami powiedziała, unikając

jego wzroku. - Nie miałam powodu, by to robić... - Głos jej się załamał. Po chwili

dodała ledwie dosłyszalnie: - To Neli była zawsze chętna. Moja przyjaciółka Bess

robiła to dla pieniędzy. Umarła w połogu na kilka dni przed twoim przybyciem. Ja...

nie chciałam skończyć tak jak ona.

- Więc czemu mi nie powiedziałaś, że jesteś dziewicą? Przez cały czas

pozwalałaś mi wierzyć, że masz doświadczenie, jeśli chodzi o mężczyzn.

Uniosła nieco wzrok, lecz tylko do wysokości jego brody. Usiadła wolno,

przyciskając prześcieradło do nagich piersi.

- Ja ci pozwalałam? - zapytała z błyskiem w oczach. - Wyraźnie dawałeś do

zrozumienia, za kogo mnie uważasz, milordzie. Nazwałeś mnie złodziejką. Uważałeś,

że jestem... dziwką. Boże, jak okrutnie to słowo brzmi! - Gdybym wyznała ci prawdę,

nie dałbyś jej wiary. Wierzyłeś w to, w co chciałeś wierzyć - dodała gniewnie.

Ona ma rację, pomyślał. Lecz zbyt późno się o tym przekonał.

- Gdybyś od początku była ze mną uczciwa, nie doszłoby do tego powiedział

sztywno.

W oczach Cassie zapłonął ogień.

A po co? Czy to by cię powstrzymało? Czy miałoby to dla ciebie jakieś

znaczenie? - Spojrzała na niego z goryczą. - Nie sądzę. Przekonałam się, że jesteś

człowiekiem, który zawsze stawia na swoim i nie liczy się z innymi. Nienawidzę cię,

słyszysz? Nienawidzę cię! - Głos jej się załamał. - Odejdź... Zostaw mnie samą!

Twarz mu się skurczyła.

- Masz rację, Jankesko. To nigdy nic powinno było się zdarzyć i zapewniam

cię, że nigdy się nie powtórzy - oznajmi! bezbarwnym głosem.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Wstawał szary świt. Cassie poruszyła się na łóżku, broniąc się przed

przebudzeniem, lecz wydarzenia, o których pragnęła zapomnieć, rozproszyły resztki

snu. Otworzyła oczy - wzrok jej padł na porzuconą na ziemi nocną koszulę. Wsiała

pospiesznie i sięgnęła po nią. Kiedy wkładała ją na siebie, przypomniała sobie, jak

Gabriel ją z niej zdejmował. Starała się nie myśleć o tym, co nastąpiło potem, lecz na

próżno. Widział ją nagą, nawet dotykał! Nie mogła zapomnieć, jak jego rozpalony

członek wtargnął w nią boleśnie, jak się w niej poruszał, głębiej, coraz głębiej, aż do

granic jestestwa.

Wydarzenia ostatniej nocy nie dawały spokoju, tkwiąc jak cierń w mózgu.

Utkwiła wzrok w bladoniebieskim satynowym baldachimie. Poczuła dziwne

dławienie w gardle. Jakże żałowała teraz ostrych słów, które tak nieopatrznie

wymknęły jej się z ust. Wbrew temu, co się stało, nie czuła do Gabriela nienawiści.

Nienawidziła tego przeklętego planu, którego celem było zranienie ojca. lecz nie

Gabriela.

Czuła podświadomie, że to wszystko nic byłoby tak... tak straszne, gdyby

tylko z nią został... objął, przytulił. Gdyby okazał jej choć trochę ciepła...

Łzy zaczęły ją palić pod powiekami. Tymczasem on zostawił ją samą...

zupełnie samą.

Rozległo się pukanie do drzwi. Weszła Gloria z rogalikami i dzbankiem

gorącej czekolady. Cassie otarła łzy i sięgnęła po szlafrok. Ulubiony napój nic

poprawił jednak melancholijnego nastroju Cassie, a gorąca kąpiel tylko w niewielkim

stopniu dała ukojenie obolałym członkom.

Nic jednak nie złagodziło bólu serca.

Odetchnęła z ulgą. kiedy po zejściu na dół dowiedziała się, że Gabriel wyszedł

już do biura i prawdopodobnie wróci dopiero późnym popołudniem. Do rezydencji

księcia pojechała wcześniej niż zazwyczaj. Robiła duże postępy w pisaniu i choć

dostojny nauczyciel nie przyznawał się do tego, czuła, iż jest zadowolony ze swej

uczennicy. Bardzo szybko opanowała alfabet i zaczęła już tworzyć krótkie zdania.

Dzisiaj nie mogła się skupić. W głowie kłębiły się obrazy, uczucia,

wątpliwości i obawy. Czy Gabriel znowu dziś do niej przyjdzie? Nie mogła ufać jego

obietnicom - przekonała się o tym ostatnia nocy. Zadrżała, przypominając sobie, jak

w nią wtargnął, zadając dojmujący ból. Nic chciała ponownie tego przeżywać, lecz

czy miała jakiś wybór? Odmowa na nic się nie zda. Przyszły jej na myśl opowieści

Neli, z których, jeżeli dać im wiarę, wynikało, że mężczyzna mógł posiąść kobietę

więcej niż raz w ciągu nocy. Dla strwożonego umysłu Cassie było to nie do

zniesienia.

Jej nastrój co chwila się zmieniał, jak pogoda za oknem. To zbierało jej się na

płacz, to znowu poburkiwała na księcia, kiedy zwrócił jej uwagę na popełniony błąd.

W końcu zamknął wielką księgę i pchnął krzesło.

- Nie widzę sensu w kontynuowaniu dzisiejszej lekcji - oświadczył , patrząc

na nią groźnie. - Twoje myśli zajęte są czymś innym. Przyjdź jutro. Może do tego

czasu wróci ci zapał do nauki.

Milczała potulnie, wstydząc się swojej niezdarności. Pospiesznie zebrała

przybory do pisania, dygnęła i wyszła. W powozie oparła czoło o wyłożoną

aksamitem ścianę. Czuła się kompletnie załamana. Boże, czy ten dzień nigdy się nic

skończy? Tęskniła do chwili, kiedy znajdzie się w łóżku, zamknie oczy i odgrodzi do

reszty świata.

Nagle powóz skręcił w bok i gwałtownie zahamował, rzucając ją na podłogę.

Wgramoliła się na siedzenie i otworzyła okno.

- Thomas! - zawołała. - Co się stało? Dlaczego stoimy?

Thomas zeskoczył właśnie z kozła i w tym momencie wyrósł jak spod ziemi

ubrany na czarno mężczyzna. Zanim oboje zdążyli zareagować, uniósł rękę, w której

błysnął pistolet, i z całej siły zdzielił nim stangreta w skroń. Ten bezgłośnie osunął się

na bruk.

Cassie krzyknęła i chwyciła za klamkę z zamiarem zamknięcia drzwi, lecz

mężczyzna był szybszy.

Proszę, proszę, co my tu mamy?

Serce jej zamarło. Poczuła, jak język przykleił się do podniebienia. Takich jak

on często widywała w Charleston. Musiał być bandytą, złodziejem, może nawet

pozbawionym skrupułów mordercą.

- Panie - odezwała się drżącym głosem. - Nie mam przy sobie żadnych

pieniędzy ani kosztowności.

Nie była to cała prawda. Na środkowym palcu tkwiła wszak złota obrączka.

Mimo że jej małżeństwo było zaledwie farsą, ukryła dłoń w fałdach sukni, bo przez

myśl jej nawet nie przeszło, by oddać ślubną obrączkę.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu, ukazując czarne kikuty.

- Och, nie martw się, panienko, wezmę, co będę chciał. - Lubieżnie przesunął

wzrokiem po jej ciele. - Cóż za smakowity kąsek. A więc najpierw trochę się

zabawimy, nim zrobimy co trzeba.

Cassie cofnęła się w głąb powozu, gdy napastnik zatrzasnął drzwi. Zaraz

potem usłyszała świst bata. Konie ruszyły z kopyta. Gwałtowny ruch pchnął ją do

tyłu z taką siłą, że uderzyła się w głowę.

Nie zwróciła na to uwagi. Zimny strach zmroził jej krew w żyłach. Dobry

Boże, czy ten człowiek oszalał? Czego on chce? Wkrótce się przekona, że nie ma

przy sobie nic wartościowego z wyjątkiem ubrania i obrączki. Co się wówczas z nią

stanie?

Na myśl o tym oblała się zimnym potem.

Coraz szybciej pędzili przez ulice. Z kozła dochodziły wrzaski i przekleństwa.

Wkrótce znaleźli się poza miastem na otwartym trakcie. Powóz zarzucił na zakręcie i

wtedy właśnie przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Nic będzie czekać potulnie na

to, co zamierza zrobić ten bandyta. Przy odrobinie szczęścia nawet nie zauważy jej

zniknięcia.

Otworzyła drzwi i wyskoczyła.

Wylądowała na krawędzi drogi. Mimowolnie krzyknęła, bo zetknięcie z

ziemią było zbyt gwałtowne. Drobne kamienie poraniły jej dłonie. Straciła cenne

sekundy, nim odzyskała oddech i stanęła na nogi. Rzuciła się na oślep w stronę

pobliskiego zagajnika.

Jednak opatrzność ją opuściła, bo posłyszała przekleństwo i powóz stanął.

Biegła, ile sił w nogach, lecz wilgotna ziemia i długa suknia udaremniły jej wysiłki.

Gałęzie uderzały ją w twarz. Zachwiała się i upadła, raniąc sobie kolana i dłonie. Tuż

za nią rozległy się ciężkie kroki. Stłumiła szloch i poderwała się na nogi.

Bandyta dopadł ją i chwycił za rękaw. Trzasnął rozrywany materiał. Napastnik

wzmocnił uścisk i szarpnął z taką siłą, że krzyknęła z bólu.

Plugawe łapska wpiły jej się w ramiona.

- Ty suko! - parsknął. - Myślisz, że uda ci się uciec, co?

Począł ciągnąć Cassie w stronę powozu. Choć się wyrywała i kopała, trzymał

ją mocno. W końcu zdesperowana zaczęła krzyczeć, ile sił w płucach.

W odpowiedzi bandyta wymierzył jej siarczysty policzek. Upadła na kolana;

w ustach poczuła krew. Bandyta uśmiechnął się nieprzyjemnie. Promieniowało od

niego zło równie plugawe i odrażające jak zapach jego ciała.

- Miałem zamiar zostawić to sobie na później, kiedy się z tobą zabawię -

syknął. - Ale mogę to załatwić już teraz. - Uniósł w górę potężną pięść. Cassie

zamknęła oczy, czekając na cios.

W tym momencie rozległ się tupot.

- Stać! - zabrzmiał groźny rozkaz. - Puść tę dziewczynę, słyszysz? Puść ją

natychmiast!

Cassie opadła na ziemię bez sił. Ten krzyk zabrzmiał jej w uszach jak

niebiańska muzyka.

Był wczesny wieczór, kiedy Gabriel przekroczył próg swego domu. Zatrzymał

się w hallu i spojrzał na schody. Jego twarz niczym nie zdradzała burzy emocji

szalejącej w jego wnętrzu. Nie bardzo odpowiadała mu perspektywa spotkania z

żoną, czemu trudno było się dziwić.

Przez cały dzień sumienie nie dawało mu spokoju. Przerażał go ogrom

krzywdy, którą wyrządził, i rozmiar własnej głupoty. Nie mógł zapomnieć wyrazu

oczu Cassie i tego, że zostawił ją samą. Wciąż widział jej rozszerzone z przerażenia

oczy, kiedy brutalnie w nią wtargnął. Chryste, jakaż ona była wąska! Bolesny jęk

wciąż dźwięczał mu w uszach.

Czuł odrazę do samego siebie. Powinien był wiedzieć, że jest niewinna,

pomyślał z goryczą. Wiele na to wskazywało. Jej słodka nieśmiałość, kiedy ją

całował, jej drżąca reakcja na pieszczoty i szeroko otwarte oczy na widok jego

nagości.

Pomyśleć, że uważał się za doświadczonego kochanka. Tymczasem zdarł z

niej ubranie nie troszcząc się o to, by i jej było przyjemnie. Nie okazał czułości i

ciepła. Po prostu posiadł ją z zimnym wyrachowaniem, niczym zwykłą ladacznicę.

Mimo wszystko była przecież jego żoną...

Nie należał do ludzi, którzy tracą nad sobą kontrolę. Przeklinał siebie za to, że

dopuścił, by zawładnęło nim pożądanie. To nie powinno było się zdarzyć.

Zaklął pod nosem. Nic nie układało się po jego myśli. Dopiero tej nocy zdał

sobie z tego sprawę. Posiadł Cassie pierwszy i ostatni raz!

Nigdy więcej tego nie zrobi.

- Dobry wieczór, milordzie. Zobaczył przed sobą Gilesa.

- Dobry wieczór, Giles. Czy moja żona jest u siebie?

- Nie, milordzie. Jeszcze nie wróciła.

Odetchnął z ulgą. Obawiał się, że mogła się załamać. Dzięki Bogu odzyskała

jednak siły.

- Rozumiem. Czy umówiła się z lady Evelyn?

- Nie wiem, milordzie. Jaśnie pani nie informuje nas, dokąd jeździ

popołudniami.

Gabriel się zdumiał.

A więc wychodzi codziennie? Na wardze służącego zabłysły kropelki potu.

- Tak, milordzie.

- I mówisz, że robi tak każdego popołudnia, a mimo to nikt nie wie, dokąd

wychodzi?

Giles chrząknął lekko.

- Przypuszczam, że stangret Thomas będzie coś na ten temat wiedział. Nie

zadawałem żadnych pytań, bo wiem, że gdyby jaśnie pani uznała to za konieczne,

poinformowałaby mnie...

- Doskonale rozumiem, co chcesz mi powiedzieć, Giles. Poczuł się nagle

zirytowany. Ta dziewczyna potrafi wszystkich omotać. Czy tylko on jeden umie jej

się oprzeć?

- Ośmielę się zauważyć, milordzie, że to dość niezwykłe. Dotąd jaśnie pani

zawsze wracała punktualnie.

Gabriel zacisnął usta. O której wyszła?

- Tuż przed pierwszą.

- I nie mówiła, jakie ma plany?

Nie, milordzie. Tylko że wróci jak zwykle przed obiadem - oświadczył

sztywno Giles.

Możliwe, że wybrała się po prostu po sprawunki. Podejrzewał jednak, że coś

się za tym kryło. Dotąd nic sobie nie kupiła. Nie otrzymał też żadnych rachunków...

Gdzież więc, na Boga, mogła być.

Nie było jednak czasu na dalsze spekulacje, bo w tej właśnie chwili rozległ się

dzwonek u drzwi. Na progu stał krzepki policjant, a obok niego drobna figurka.

Gabriel stłumił przekleństwo cisnące się na usta. Dobry Boże... Cassie!

Coś złego musiało się stać. Jej suknia była podarta i powalana błotem.

Rozerwane brzegi przyciskała kurczowo do piersi. Kredowobiała twarz nosiła ślady

łez. Włosy opadały w nieładzie na ramiona.

Zrobiła krok w przód, lecz byłaby upadła, gdyby jej Gabriel w porę nie

przytrzymał.

Drobną rączką chwyciła się wyłogów surduta, tuląc się do niego i kryjąc twarz

w zagłębieniu szyi. Poczuł, jak ciężko, przerywanie oddycha. Przytulił ją mocno do

piersi i zapytał: - Nic ci się nic stało?

Pokręciła przecząco głową.

W tym momencie policjant uznał za stosowne wtrącić słowo.

- Miał miejsce niefortunny wypadek, milordzie. Pańska żona została

napadnięta, kiedy wracała powozem do domu. Napastnik ogłuszył stangreta i porwał

pańską żonę.

Porwał? - powtórzył Gabriel z niedowierzaniem. Spojrzał na Cassie z uwagą.

Gdzież ona była, u diabła? - pomyślał. I z kim? Postanowił jednak odłożyć te pytania

na później.

Giles, proszę odprowadzić panią do jej pokoju - polecił majordomusowi. - I

dopilnować, by przygotowano gorącą kąpiel.

- Tak jest, milordzie. - Majordomus postąpił krok do przodu i podał Cassie

ramię. - Milady?

Kiedy odeszli na bezpieczną odległość. Gabriel zwrócił się do policjanta.

- Powiedzieliście, sierżancie, że moja żona została porwana.

- Tak jest, milordzie. Kiedy stangret osunął się na bruk, napastnik wskoczy! na

kozioł i uwiózł pańską żonę. Och, ci złodzieje to sprytne dranie. Wielkie szczęście, że

byłem w pobliżu i rzuciłem się za nim w pogoń. Pańskiej żonie udało się wyskoczyć z

powozu, ale ten łotr ją zauważył, zatrzymał powóz i rzucił się ku niej. Właśnie wtedy

ich dopadłem.

- A więc nie zdążył jej skrzywdzić?

- Zapewniła mnie, że nie, choć śmiertelnie ją wystraszył. - Wyprężył dumnie

pierś. Wątpię jednak, czy na tym by się skończyło, gdyby nic moja szybka

interwencja. Bez wątpienia chodziło o kradzież, lecz kto go tam wie, o co jeszcze.

- Jestem wdzięczny, sierżancie, za waszą interwencję. Mam nadzieję, że

aresztowaliście tego łobuza?

Sierżantowi nieco zrzedła mina.

- Niestety nie, milordzie. Kiedy bowiem zająłem się pańską żoną, ten drań

uciekł. Obawiam się, że teraz już go nie złapiemy.

- Rozumiem. Powiedzcie mi, sierżancie, czy mogło to być zaplanowane

porwanie?

Policjant spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Zaplanowane? To znaczy, czy pańską żonę zamierzano porwać?

- Właśnie.

Sierżant podrapał się w brodę w zamyśleniu.

- Wątpię, milordzie - oświadczył po chwili. - Pański służący Thomas nie

wspominał o takiej możliwości. Zresztą wkrótce tu będzie. Nie został poważnie

zraniony. Jak zapewne pan wic. milordzie, ludzie z wyższych sfer, a zwłaszcza damy,

często padają ofiarą ataków tej hołoty.

Gabriel skinął głową i odprowadził go do drzwi.

- Jeszcze raz dziękuję, sierżancie. Byłbym wdzięczny, gdy byście powiadomili

mnie, jeśli złapiecie tego łotra.

Sierżant zasalutował służbiście.

Ma pan na to moje słowo, milordzie.

Po jego odejściu Gabriel poszedł prosto do sypialni Cassie. Otworzył drzwi i

stanął w progu. Gloria wlewała właśnie ostatnie wiadro gorącej wody do wanny.

Cassie stała przy oknie. Sprawiała wrażenie, jakby po wejściu do pokoju nic

ruszyła się z miejsca. Głowę miała spuszczoną i wciąż ściskała rozerwane brzegi

sukni. Cassie. Obie z pokojówką odwróciły się jak na komendę. Gloria dygnęła, lecz

Cassie nie odezwała się słowem. Podszedł do niej.

- Musisz być głodna - powiedział cicho. - Chcesz, aby przyniesiono ci tacę do

pokoju? Odwróciła wzrok.

- Nie - szepnęła. - Nie jestem głodna.

- Jeśli jaśnie pan pozwoli, to może milady wypiłaby filiżankę gorącej

czekolady - odezwała się Gloria. - Jaśnie pani bardzo ją lubi. Co rano pije ją do

śniadania.

Dziękuję, Glorio. Zajmiesz się tym. dobrze? - odpowiedział Gabriel, nie

spuszczając z Cassie wzroku.

Pokojówka kiwnęła głową. Oczywiście, jaśnie panie.

Zanim wyszła, Gabriel szepnął jej jeszcze parę słów do ucha. Wrócił do

Cassie i dotknął jej kurczowo zaciśniętej dłoni. Była lodowato zimna.

Kąpiel gotowa, Cassie.

Rzuciła mu szybkie spojrzenie. Uśmiechnął się mimowolnie.

Przyrzekłem ci przecież wspólną kąpiel, nie pamiętasz? Wyraz konsternacji

pojawił się w jej rozszerzonych oczach.

Natychmiast spoważniał i utkwił wzrok w jej wargach. Były miękkie i lekko

rozchylone. Zapragnął nagle przywrzeć do nich ustami, lecz szybko stłumił ten

zamiar.

- Nie musisz się obawiać - powiedział cicho. - Nie jestem takim gburem, jak

sądzisz.

Nie dał jej czasu do namysłu i począł rozpinać haftki sukni. Nie

zaprotestowała, tylko przez jej twarz przemknął rumieniec wstydu. Musiała

wstrząsnąć nią ta napaść, bo nigdy by się nie spodziewał z jej strony takiej uległości;

Delikatna skóra nosiła ślady licznych siniaków i zadrapań.

Spłonęła rumieńcem, kiedy pomógł jej wejść do wanny, świadoma swej

nagości, gdy tymczasem on pozostawał ubrany. Skryła się pod wodą, jak mogła

najgłębiej.

Zadrżała nerwowo, kiedy przesunął wierzchem dłoni wzdłuż jej policzka, po

czym chwycił palcami za brodę i odwrócił jej twarz do światła. Dotknął kciukiem

wybrzuszenia na wardze. Czy to też jego sprawka?

W odpowiedzi spuściła powieki i przyciągnęła kolana do brody. Słowa były tu

zbyteczne.

Wezbrał w nim ślepy, irracjonalny gniew. Nie dopuszczał do siebie myśli, że

to ona jest jego powodem. Chodzi mu tylko o to, że ktoś śmiał podnieść rękę na słabą

bezbronną kobietę. Jeszcze nigdy nie był tak wściekły.

Czy potrafiłabyś go rozpoznać?

Zadrżała. Gorąca woda rozgrzewała jej ciało, lecz w lej chwili miała wrażenie,

że znalazła się w lodowatym morzu. Tak... nie - zająknęła się. - Ja... nie wiem.

Bez słowa podał jej gąbkę i odwrócił się, by mogła w spokoju dokończyć

toalety. Umyła się pospiesznie, zerkając na niego nerwowo. Tłumaczyła sobie, że

niepotrzebnie się wstydzi, bo przecież zobaczył już wszystko, co mógł zobaczyć, co

więcej, dotykał jej w sposób, w jaki nawet nie przypuszczała, że mężczyzna może

dotykać kobiety. Ręka trzymająca gąbkę znieruchomiała tuż nad sercem, a gardło

ścisnęło się boleśnie.

Z jednej strony pragnęła, żeby wyszedł, a z drugiej, by nie zostawiał jej samej.

Wciąż nic mogła zapomnieć wydarzeń minionej nocy, choć wydawało się, że od tego

czasu minęły już całe wieki.

Gabriel wyczuwał każdy jej najdrobniejszy ruch. Kiedy plusk wody ustał,

obejrzał się przez ramię i napotkał spojrzenie jej rozszerzonych i smutnych oczu.

Stłumił ogień, który żarem oblał całe ciało. Jej naga skóra błyszczała kusząco. Nigdy

dotąd żadna kobieta tak na niego nie działała, nigdy dotąd nie pragnął tak żadnej

kobiety. Wyglądała jednak tak bezbronnie, że natychmiast odzyskał zimną krew.

Skończyłaś? - zapytał.

Skinęła głową. Oparła się rękami o brzeg wanny i wstała, natychmiast

owijając się ręcznikiem, który jej podał.

Poczuła dotyk puszystego materiału, a potem jego ramiona, które wyciągnęły

ją z wody i postawiły na dywanie. Czekała potulnie, aż skończy ją wycierać. Jego

dotyk był lekki i bezosobowy. Ostrożnie omijał boleśnie potłuczone miejsca. Mimo to

oblała się ognistym rumieńcem, który zbladł dopiero wówczas, kiedy włożyła nocną

koszulę.

Rozległo się pukanie do drzwi. Gabriel poszedł otworzyć i odebrał z rąk Glorii

małą tacę. Cassie natychmiast otuliła się ramionami, czując się naga pomimo ubrania.

Gabriel wskazał głową na fotel przy kominku. Kiedy usiadła, podał jej filiżankę z

delikatnej chińskiej porcelany. Poczuła słodki zapach czekolady.

Popijała małymi łykami aromatyczny płyn, wdzięczna za to, że może czymś

zająć ręce. Nie zauważyła wpatrzonych w nią przenikliwych szarych oczu Dopiero

kiedy wypiła ostatnią kroplę, uniosła głowę i napotkała jego badawcze spojrzenie.

Zdjął surdut i podwinął rękawy koszuli, odsłaniając silne, umięśnione ręce. Na

ten widok ścisnął jej się żołądek. Gabriel stanął przy kominku i oparł łokieć o

obramowanie. W tej nonszalanckiej pozie wyglądał niezwykle męsko. Sprawiał

wrażenie, jakby nic i nikt nie mogło go zranić.

Giles powiedział mi, że wychodziłaś gdzieś popołudniami - powiedział nie

spuszczając z niej przenikliwego wzroku. Dlaczego nic mi o tym nie wiadomo?

Cassie z trudem przełknęła ślinę.

- Nie wiedziałam, że interesuje cię, co robię przez cały dzień. To nie jest

odpowiedź - stwierdził oschle. - Jeśli pozwolisz, chciałbym się dowiedzieć, gdzie

byłaś dzisiaj i przez ostatnie tygodnie.

Ogarnął ją popłoch. Nie mogła mu powiedzieć, gdzie była, nie podając

powodu, a ten wolała przemilczeć. I tak nie miał o niej dobrego zdania, a teraz będzie

jeszcze gorzej. Utkwiła wzrok w filiżance; postanowiła wyjawić tylko tyle, ile będzie

konieczne.

- Dlaczego jesteś taka uparta? - wybuchnął. - Do diabła. Jankesko, tu chodzi o

twoje życie. Niebezpiecznie jest chodzić samej po ulicach Londynu.

Wciąż unikała jego wzroku.

- Nie musisz się obawiać. Nie chodziłam po ulicach i nie groziło mi żadne

niebezpieczeństwo... - Zawahała się. - Przynajmniej do dzisiaj.

- Więc dlaczego nic powiesz mi, gdzie byłaś?

Kiedy pokręciła przecząco głową, zacisnął gniewnie usta i w trzech susach

znalazł się przy niej. Wyjął jej z rąk filiżankę, odstawił, po czym złapał ją za ramiona.

- Spotykałaś się z kimś? - Z jej spojrzenia wyczytał, że tak.

- z Christopherem? Dlatego nie chcesz mówić? Miałaś z nim schadzkę?

- Nie! - krzyknęła. - Christopher jest moim przyjacielem i nikim więcej. Mogę

przysiąc na krzyż, jeśli to cię przekona.

- Więc z kim?

Czuł, że za chwilę wybuchnie. W oczach Cassie zabłysły łzy.

- Z... twoim ojcem - wyszeptała. Jeździłam do niego do domu.

- Co takiego?! - wykrzyknął zaskoczony. Chyba żartujesz sobie ze mnie!

Czerwieniąc się ze wstydu, wyjąkała:

- To dlatego, że ja... ja nie umiem czytać! Zapadła cisza.

- Dobry Boże! Chcesz mi powiedzieć, że on uczył cię czytać?

- Tak, tak! - Och, czy nie dość tego upokorzenia? - Nie chciał, by ktokolwiek

się o tym dowiedział...

Cały gniew nagle się ulotnił. Westchnął ciężko.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?

Chyba dość już zniosłam upokorzeń. Zapewne cieszyłbyś się, gdybyś

wiedział, że nie umiem czytać. Z radością cisnąłbyś to ojcu w twarz. Biedna mała

Jankeska, którą wyciągnąłeś z rynsztoka, bez pieniędzy, tytułu i podstawowej wiedzy.

- Teraz to ty mnie ranisz.

- Nie! To prawda... - Ku swojej rozpaczy poczuła, jak łza spływa jej po

policzku, jedna, za nią druga. - Wiesz, że mam rację. - Nie chciała, by oglądał ją w

takim stanie. Upokorzoną. Zawstydzoną. Jednak pękły ostatnie nici samokontroli.

Ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła żałosnym płaczem.

Wolno, jakby niechętnie, otoczył ją ramionami. Drobne dłonie zacisnęły się na

jego koszuli. Nie wypuszczając jej z objęć usiadł na krześle, sadowiąc ją sobie na

kolanach.

- Przepraszam - wydusiła wśród łkań. Jestem jedynie ciężarem... przeszkodą.

Zapewne chciałbyś, aby t - ten - straszny człowiek mnie z - zabił. My - myślałam, że

to zrobi... O Boże, chciałabym umrzeć...

Zesztywniał.

- Nie mów tak. Nawet nie wolno ci tak myśleć! - powiedział ochrypłym,

zduszonym głosem.

Przesunął pieszczotliwie ręką po jej włosach i wzdłuż pleców. Poruszyła się

niespokojnie.

- Cóż to jest? - Ogarnęła ją nagle wielka senność. - Tak dziwnie się czuję.

Delikatnie otarł jej policzki z łez.

- Wszystko w porządku. Poprosiłem Glorię, by dodała do czekolady parę

kropli laudanum. To pozwoli ci usnąć. Nie walcz z tym.

To wyjaśnienie chyba ją uspokoiło. Wilgotne od łez powieki powoli opadły,

ciało się rozluźniło.

Wziął ją na ręce, zaniósł do łóżka i otulił kołdrą. Kiedy się prostował,

chwyciła go nagle za rękę.

- Nie zostawiaj mnie, Gabrielu. - Otworzyła oczy i spojrzała na niego

błagalnie. - Dlaczego mnie nienawidzisz? - zapytała łamiącym się głosem. - Czy

zawsze będziesz mnie nienawidził?

Poczuł się tak, jakby otrzymał potężny cios w brzuch. Poczucie winy ciężarem

legło mu na piersi.

Nigdy nie czuł się tak rozdarty. Spojrzał na drobną rączkę kurczowo

trzymającą jego dłoń. Serce przeszył mu tak straszliwy ból, że nie był w stanic złapać

oddechu. Chryste, co ona z nim zrobiła?

Christopher uległ jej urokowi. Oczarowała księżnę - wdowę Greensboro,

Gilesa, nawet jego ojca. Jakąż to moc posiadła, że dawała jej taką władzę nad

wszystkimi?

Gdyby kierował się rozsądkiem, kazałby jej teraz odejść. Zanim będzie za

późno. Zanim stanie się jej krzywda. Głupcze, szepnął mu wewnętrzny głos, to już się

stało.

Coś mrocznego i złowieszczego zaczęło mu się wkradać do serca. Nienawidził

uczuć, które w nim wywoływała. Od lat trzymał swe serce w lodowym futerale.

Tymczasem ona sprawiła, że zaczął topnieć, ujawniając uczucia, przed którymi tak

gwałtownie się bronił.

Nie mógł się jednak od niej odwrócić.

Westchnął zrezygnowany, po czym zdjął buty, położył się obok niej i wziął ją

w ramiona. Jedną ręką gładził Cassie po włosach, a drugą obejmował ją w talii. Leżał

obserwując cienie pełgające po suficie.

Przecież to ona miała wszelkie powody, by mu nie ufać, by go znienawidzić.

Skąd przyszło jej do głowy, że on jej nienawidzi, że życzy jej śmierci?

Bóg mu świadkiem, że tak nie było. Nagle uderzyła go pewna myśl. A jeśli to

ktoś inny czuje do niej nienawiść?

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Kilka dni później wrócili do Farleigh.

Gabriel podjął decyzję następnego dnia po incydencie. Wbrew zdaniu policji

nie mógł się wyzbyć podejrzeń, że porwanie nie było przypadkowe. Na samą myśl o

tym burzyła mu się krew w żyłach. Boże, gdyby dostał w ręce tego łotra, rozerwałby

go na kawałki.

Jednak lata młodzieńczej brawury i braku rozwagi miał już za sobą. Dziś nie

rzucał oskarżeń, jeśli nie miał ku temu powodu. Jeżeli jego podejrzenia były

bezpodstawne - tym lepiej. Na wszelki wypadek wyznaczył nagrodę za schwytanie

tego łotra, który porwał Cassie, i wynajął detektywa, by ten dowiedział się czegoś w

Charleston. Nie wątpił w to. co powiedziała mu Cassie o swoim ojcu i o tym, że

matka ją porzuciła. Jeśli jednak był ktoś w przeszłości, kto mógłby jej zagrażać, to

chciał się tego dowiedzieć. Może istniał jakiś związek między strzelaniem do Cassie a

porwaniem, może nie. Tak czy owak uznał, że łatwiej mu będzie ją chronić w

Farleigh niż w Londynie. Żadnej z tych wątpliwości nie wyjawił jednak Cassie. Nie

chciał jej niepotrzebnie martwić, gdyby się okazało, że jego podejrzenia są

niesłuszne.

Ktoś mógłby uznać jego postępowanie względem żony za wyraz zaborczości,

a nawet nadmiernej opiekuńczości, lecz Gabriel nie dopuszczał do siebie takiej myśli.

Dni przeszły w tygodnie. Chociaż robił, co mógł. by zachować dystans

względem żony. jego uczucia dalekie były od obojętności. Obojętności?!

Przekonał się, że Cassie stanowi zbyt wielką pokusę dla spokoju jego umysłu.

Nigdy nie przypuszczał, że może wywołać w nim tak nienasycone pożądanie.

Cierpiał katusze mając ją tak blisko siebie i nie mogąc jej dotknąć.

Wystarczyło, że weszła do pokoju, a już krew zaczynała mu się burzyć w

żyłach. Był wściekły na siebie za to, że nie potrafi zapanować nad swoimi emocjami.

Przypadkowy dotyk lub lekki zapach jej perfum wystarczyły, by rozpalić w nim

płomień pożądania.

Najgorsza do zniesienia była świadomość, że dzieli go od niej jedynie ściana.

Nocami śnił o niej, tęskniąc do warg, delikatnych i soczystych niczym jagody, do

gładkiej i miękkiej skóry i gorącego wnętrza otulającego ciasno jego naprężoną

męskość. Wiele razy budził się z nabrzmiałym pulsującym członkiem, gotowym w

każdej chwili wybuchnąć. Nie, w żaden sposób nie mógł zapomnieć ich pierwszej

wspólnej nocy.

Podobnie zresztą jak ona.

Odetchnęła z ulgą. kiedy opuścili Londyn. Zgiełk miasta wzbudzał w niej lęk,

przyjęcia nudziły, a ludzie, z wyjątkiem nielicznych, okazali się ograniczeni i

nieciekawi. Spotkanie z napastnikiem pozostawiło w jej psychice trwały ślad, tak że

drżała nerwowo na widok każdego cienia i obcej osoby.

Pokochała spokój i ciszę Farleigh, zapach świeżego wiejskiego powietrza i

soczystą zieleń. Z wielkim zapałem oddawała się nowo odkrytemu zamiłowaniu do

konnych przejażdżek. Często towarzyszyła jej w nich Evelyn, która wróciła z ojcem

do Warrenton. W innych wypadkach Gabriel nalegał, by towarzyszył jej stajenny.

Nic jednak nie było takie jak dawniej. Och. zawsze ciarki przechodziły jej po

plecach, kiedy tylko ich oczy się spotykały, lecz teraz doszło jeszcze elektryzujące

napięcie, które się między nimi wytworzyło. Na widok Gabriela serce waliło jej jak

młotem. I nie mogła przestać o nim myśleć, choć bardzo się starała.

Stale miała się przed nim na baczności, nigdy bowiem nie wiedziała, czego po

nim oczekiwać. Czasami potrafił być czarujący i miły. Innym razem był tak sztywny i

niedostępny, że chciało jej się płakać. Coraz częściej zastanawiała się. czy złoży jej

ponowną wizytę w sypialni. Ta myśl przyprawiała ją o dreszcz, nie wiedziała jednak

czy podniecenia, czy też strachu.

Zaledwie wczoraj wieczorem odprowadził ją do drzwi pokoju. Kiedy skinęła

mu nieśmiało głową na dobranoc, nie odszedł, jak tego oczekiwała, lecz stał i patrzył

na nią czarnymi jak noc płonącymi oczami.

Serce podskoczyło jej w piersi. Czy żar, który w nich ujrzała, to było

pożądanie czy gniew? Czy wciąż uważał jej skromne pochodzenie za odpychające?

Och. gdyby była taka jak Evelyn - delikatna, z blond włosami, słodka i

wyrafinowana! Sądziła, że takie właśnie kobiety preferował.

Dama. Przeszył ją szarpiący ból. Bóg świadkiem, że nigdy nie będzie

prawdziwą damą. taką jak Evelyn. Bez względu na to, co powiedzą inni. Gabriel

nigdy nie będzie w niej widział damy... Czy chcesz mi coś powiedzieć?

Nie mogła opanować zdenerwowania ani też oderwać od niego wzroku. Myśli

wirowały w głowic jak szalone. Pachniał mydłem i świeżością. Zapragnęła nagle

położyć dłoń na jego policzku i poczuć pod palcami szorstkość zarostu.

Przesunął spojrzenie na jej wargi. Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że

pragnie poddać się sile jego pocałunków. Natychmiast jednak wyobraźnia podsunęła

jej obrazy, które lepiej było odsunąć.

Później strofowała siebie za to i przekonywała w duchu, że powinna się

cieszyć, iż pożegnał ją i poszedł do swego pokoju. Mimo to czuła się zawiedziona,

bowiem z całego serca pragnęła, aby ją pocałował.

Tego wieczoru podczas kolacji wpatrywał się w nią z intensywnością, od

której robiło jej się gorąco. Potem usiadła z Edmundem przy różanym stoliku, by

zagrać z nim partię wista. Dopiero niedawno wprowadził ją w tajniki tej gry. a ona

już potrafiła z nim wygrać. Gabriel siedział w kącie pokoju z kieliszkiem brandy w

dłoni i z wyciągniętymi do przodu długimi nogami.

Choć było jeszcze wcześnie, Cassie zaczęła ziewać. Ostatnio czuła się

śmiertelnie zmęczona i niewyspana. Ku jej zakłopotaniu wszyscy domownicy

wstawali na długo przed nią.

Posłała lekki uśmiech Edmundowi.

- Bardzo lubisz wygrywać, panie. Dlatego muszę cię prosić o wybaczenie i

zrezygnować z dalszej gry - oznajmiła lekkim tonem.

Zmarszczył brwi.

- Ale jest jeszcze wcześnie. Cassie spojrzała na Gabriela.

Może Gabriel dotrzyma ci towarzystwa. Skrzywił się w odpowiedzi.

- Mam dość rozumu, by go o to nie prosić. Gabriel to nie Stuart. Och, on

potrafił grać całą noc. Lecz Gabriel nigdy nie wykazywał zamiłowania do gry w wista

dla samej przyjemności grania. Skądinąd wiem, że lubi grać w karty tylko o wysokie

stawki.

Sprowokowany wstał i podszedł do nich wolnym krokiem. Przez kształtne

wargi przemknął uśmiech, lecz oczy jak zwykle pozostały chłodne.

- Już dawno nie byłem w kasynie, ojcze. Jednak pozwolę sobie zauważyć, że

jeśli chodzi o hazard, to całkowicie się ze sobą zgadzamy - Jego uśmiech stał się

podejrzanie czarujący. - Natomiast w grze na zręczność i dowcip, jak zapewne

zauważyłaś, kochanie, żaden z nas nie lubi przegrywać.

Kochanie. Cassie poczuła, że się czerwieni. Spojrzała na Edmunda. Choć w

jego wzroku nie dostrzegła niezadowolenia, wyczuła jego niechęć. Gabriel zaś

wyraźnie drwił sobie z ojca. choć jego głos brzmiał uprzejmie.

Wygładziła fałdy sukni i wstała, starając się przywołać uśmiech na twarz.

- Obawiam się, że muszę powiedzieć „dobranoc”, w przeciwnym razie za

chwilę usnę.

Wobec tego pozwolisz, że odprowadzę cię do pokoju. Odstawił kieliszek i ujął

ją pod łokieć. Żadne z nich nie dostrzegło znaczącego spojrzenia, jakie ścigało ich aż

do drzwi. Jeśli pozwolisz, to chciałabym zamienić z tobą parę słów na osobności

oznajmiła beznamiętnym tonem, kiedy stanęli przed drzwiami jej pokoju.

- Czyżbyś zapraszała mnie do swego pokoju, Jankesko? - zapytał unosząc

brew. - To doprawdy niespodzianka.

Spłonęła rumieńcem, lecz nic nie odrzekła. Odwróciła się i weszła do sypialni.

Gabriel podążył za nią bez słowa.

Nastąpiła pełna napięcia cisza. Cassie podeszła do kominka, czując potrzebę

zachowania odległości między nimi. Gabriel jak Zwykle nie okazywał żadnych

uczuć. Choć stali daleko od siebie, miała wrażenie, że jej dotyka.

Splotła ręce i zebrała się na odwagę.

- Odkąd zostaliśmy małżeństwem, nigdy o nic cię nie prosiłam - powiedziała

cicho.

Zaśmiał się szorstko.

Szczera prawda, Jankesko. Sporo mnie kosztowałaś, lecz o nic mnie nie

prosiłaś i bez wątpienia dużo więcej zyskałaś na naszej umowie.

Zacisnęła wargi. Oczywiście znowu wyszła na osobę interesowną i chciwą.

- Nie chodzi mi o twoje pieniądze ani o nic. co można za nic kupić -

odpowiedziała ostro.

Wsunął ręce do kieszeni.

- Zaczynasz mnie intrygować, Jankesko. Myślę jednak, że lepiej mówić

otwarcie. O cóż takiego chciałabyś mnie prosić?

- A więc dobrze, powiem ci. Czasami patrzysz na swojego ojca, jakbyś go

nienawidził. - Nie było to pytanie, lecz stwierdzenie. - Przypuszczam, że kryje się za

tym coś więcej, niż mi powiedziałeś. Chciałabym wiedzieć dlaczego.

Zdziwienie przemknęło przez twarz Gabriela. Najwyraźniej nie tego się

spodziewał.

Możesz mi wierzyć, Jankesko, że to uczucie jest obopólne powiedział z

lekkim skrzywieniem warg.

- Doprawdy? Nie sądzę. Tym razem to on zacisnął usta.

- Znam mojego ojca znacznie dłużej niż ty, Jankesko, znacznie lepiej.

- Myślę, że wcale go nie znasz. Trzymasz go na dystans. - Tak jak mnie, miała

ochotę wykrzyczeć. - Wiem, że jest podobny do ciebie, bo was obserwowałam.

Starannie skrywa swoje uczucia. Lecz kiedy na ciebie patrzy, w jego wzroku jest

smutek i ból.

- Mylisz się - powiedział bezbarwnym tonem.

- Obserwowałam go. - Nie dawała za wygraną. - Bez względu na to, co było

między wami w przeszłości, mogłabym przysiąc, że czuje się urażony.

- To, co widzisz, to oburzenie, że zająłem miejsce jego ukochanego Stuarta.

- Mógł się zmienić...

Nie mógł i nie zmienił się. Pokręciła głową.

Nie możesz być tego pewny. Wiem, że bywa surowy i niedostępny... Lecz ty

także.

- Może oszukiwać ciebie, Jankesko, ale mnie nigdy nie oszuka. Widzisz, on

jest taki jak Stuart. Prawy, szlachetny i dżentelmen w każdym calu. Do tego stopnia,

że nie ma odwagi ujawnić swych prawdziwych uczuć. Jest zbyt dobrze wychowany,

by się do tego przyznać, lecz wiem, że gdybym usunął się z jego życia i nigdy nie

wrócił, słałby niebiosom dziękczynne modły.

W jego głosie brzmiała gorycz. Odwrócił się sztywno w stronę okna i

zapatrzył w ciemność.

- Usiłujesz go ukarać - powiedziała. - Dlatego się ze mną ożeniłeś. Mimo to

nadal nie pojmuję, dlaczego to robisz.

Odwrócił się do niej z twarzą pałającą takim gniewem, że mimowolnie cofnęła

się o krok.

- Myślisz, że nie mam powodu? Mylisz się, Jankesko. Powiem ci, dlaczego.

Zapewne zazdrościsz mi mojego dzieciństwa. Wyrosłaś w biedzie, podczas gdy ja

pławiłem się w luksusie i dostatkach. Rzeczywiście, niczego mi nie brakowało, mojej

matce również. Byliśmy dobrze odżywieni i ubrani. Lecz żadnemu z nas nic

pozwolono zapomnieć, że Stuart jest synem kobiety, którą kochał. Ja zaś byłem

jedynie synem kobiety, którą później poślubił.

Otworzyła usta ze zdumienia. Przypomniała sobie, co powiedział owego

strasznego wieczoru, kiedy prowadził ją na spotkanie z ojcem...

- Ożenił się z nią, bo potrzebował matki dla Stuarta - szepnęła.

Właśnie. I niech to będzie jasne: kochałem Stuarta. Byłem jednak zbyt młody,

by zrozumieć, że tylko on jeden zasługiwał na uczucia ojca. Ja nie zasługiwałem na

szacunek.

Żołądek podszedł jej do gardła. Chyba żaden człowiek nie mógłby tak

okrutnie traktować własnego dziecka. Natychmiast jednak przypomniała sobie, co

zrobiła z nią jej własna matka. Widocznie tak bywa w życiu i tak bywa w miłości.

Zaśmiał się chrapliwie.

- Jakiż ja byłem głupi pragnąc z całego serca, by mnie zauważył, by kochał

mnie tak jak Stuarta. Lecz to Stuart był obowiązkowy i posłuszny. Nigdy nie zrobił

nic złego, tak jak ja nic dobrego. Stawałem obok Stuarta, modląc się. by ojciec mnie

dostrzegł, by choć raz się do mnie uśmiechnął i spojrzał na mnie tak, jak patrzył na

niego. Pamiętam, jak kiedyś wrócił z Londynu i przywiózł Stuartowi kucyka. Chciało

mi się płakać, bo o mnie znowu zapomniał... Znowu. Jakaż wagę miało to jedno

krótkie słówko. Serce ścisnęło jej się boleśnie na myśl, co musiał przeżywać Gabriel.

- Możesz mnie za to potępiać, ale byłem zazdrosny i wściekły na nich obu.

Skoro ja nie mogłem mieć kucyka, to Stuart też nie będzie go miał. Tej nocy

zakradłem się do stajni, wyprowadziłem kucyka z przegrody i wypuściłem na

wolność. Następnego dnia znalazł go jeden ze stajennych. Potknął się i złamał sobie

przednią nogę. Trzeba go było zastrzelić. Nigdy nie widziałem ojca tak

rozgniewanego jak wówczas. Krzyczał, że jestem okrutny, chciwy i samolubny.

Nieświadomie przycisnęła rękę do serca. Nie potępiała go za to. Jakże by

mogła. Oczami wyobraźni zobaczyła małego chłopca, który pragnął, by go

dostrzeżono, słuchano... kochano. Och. jakże on musiał cierpieć, kiedy jego

pomijano, a faworyzowano brata.

Przecież nie chciałeś być okrutny - powiedziała. - Byłeś tylko dzieckiem. To

on był okrutny, faworyzując Stuarta.

- Ojciec powiedziałby co innego, Jankesko. Na przekór wszystkiemu wciąż

pragnąłem, by mnie zaakceptował. Nigdy jednak nie usłyszałem z jego ust dobrego

słowa. Byłem jedynie kłopotliwą zawadą. Moja matka starała się to przede mną

ukrywać, lecz nie byłem głupcem. Nie kochał ani mnie, ani matki. Byliśmy dla niego

tylko ciężarem.

Cassie aż skuliła się w sobie. Zaczynała nienawidzić tego słowa.

- Poślubiła go mając nadzieję, że w końcu ją pokocha - mówił dalej Gabriel. -

Lecz on był ślepy i głuchy. Żył jedynie wspomnieniami o swojej najdroższej

Margaret.

Zabrzmiało to niczym przekleństwo.

- Więc twoja matka go kochała?

Tak - powiedział stłumionym głosem. - Lecz on nie chciał jej miłości. Sądziła,

że o tym nie wiem, ale tęsknota w jej oczach była aż nadto wymowna. Powiedziała mi

o wszystkim, co czuła, czego nie mogła znieść. Ojciec nigdy nie obdarzył jej ciepłym

słowem ani gestem. Traktował ją tak, jak nakazywał mu obowiązek. Poza tym nic dla

niego nie znaczyła.

Co on musiał przeżywać, patrząc na cierpienie matki. Przypomniała sobie

portret wiszący w galerii. Teraz zrozumiała, skąd się wziął smutek w oczach Caroline

Sinclair.

- Nie pozwoliła jednak powiedzieć o nim złego słowa. Była słodka, miła i

dobra. Uczyniłaby dla niego wszystko. Słyszałem, jak płakała nocami, ale rano witała

mnie z uśmiechniętą twarzą. Kochała go niezmiennie dzień po dniu, rok po roku. I w

końcu ta miłość ją zabiła.

Cassie zmarszczyła brwi. W tym stwierdzeniu coś się kryło, lecz nim zdążyła

zadać pytanie, ponownie się odezwał.

- Złamał jej serce i duszę. Mógłbym mu wybaczyć zło. które wyrządził mnie

jako chłopcu, lecz nigdy nic wybaczę tego, co uczynił matce. Nic jestem już tym

naiwnym, zapatrzonym w niego chłopcem, więc nie proś mnie o litość i

wyrozumiałość. Skoro niczego nie oszczędził matce, to i ja niczego mu nie

oszczędzę. Nauczyłem się żyć z jego obojętnością. Tolerujemy się nawzajem, lecz to

wszystko. On nie może zapomnieć... i ja także.

Powiedziawszy to odwrócił się sztywno i wyszedł z pokoju.

Cassie długo spoglądała w ślad za nim. Jej serce łkało z żalu nad samotnością

chłopca. Bolała również nad zgorzkniałym mężczyzną, na jakiego później wyrósł.

Choć przestały ją dręczyć pytania o to, co nim kierowało, smutkiem napawała ją

myśl, że Gabriel i jego ojciec mogą na zawsze pozostać sobie obcy, że nigdy nie

zapanuje między nimi pokój i zrozumienie. Modliła się, by Gabriel nie miał racji, by

było inaczej. Lecz jeśli to prawda, to wszystko stracone.

Może już było za późno.

Nie mogła usnąć tej nocy. Chociaż ciało domagało się odpoczynku, umysł

uparcie się przed nim bronił. Godzinami przewracała się z jednego boku na drugi.

Nagle w ciszę nocną wdarł się dźwięk tłuczonego szkła. Otworzyła oczy i usiadła na

łóżku.

To w sypialni Gabriela.

Narzuciła na siebie szlafrok, podbiegła do drzwi jego pokoju, otworzyła je bez

wahania i wpadła do środka.

Pokój oświetlała stojąca w rogu lampa. Wiszące obok komody wysokie lustro

leżało roztrzaskane na grubym francuskim kobiercu z Aubusson. Ruszyła

instynktownie w stronę kryształowych kawałków.

- Czego chcesz, Jankesko? - Glos Gabriela przeciął powie trze niczym ostrze

noża.

Znieruchomiała. Kątem oka zobaczyła, że leży na łóżku, podparty na łokciu, z

kieliszkiem w ręku. Gniew mieszał się w jego oczach z niechęcią. Ogarnęło ją

pragnienie, by uciec gdzieś przed tym przenikliwym wzrokiem.

Oblizała wargi i dotknęła ręką zapięcia szlafroka.

- Posłyszałam brzęk... i pomyślałam, że może coś ci się stało.

- Jak widzisz, nic mi nie jest. Proponuję, byś wróciła do łóżka. Spuścił nogi na

podłogę. Rozpięła koszula odsłaniała owłosioną pierś. Cassie poczuła suchość w

ustach, lecz nie odwróciła wzroku.

Nie patrząc na nią podszedł do komody, na której stała do połowy opróżniona

karafka brandy.

Nie wiedziała, jak to się stało, lecz nagle znalazła się tuż przy nim. Nadal nic

zwracał na nią uwagi, kiedy jednak przytknął szyjkę karafki do kieliszka, przykryła

go dłonią.

Gabrielu, proszę cię. Nie sądzisz, że masz dość? Rzucił jej gniewne

spojrzenie.

- Doprawdy? Masz rację, można jeszcze gdzie indziej zna leźć zapomnienie.

Zatem powiedz mi, czy ofiarujesz mi takie zapomnienie?

Utkwił w niej rozpalony wzrok, po czym nagle położył dłoń na jej piersi.

Cassie mimowolnie zadrżała. Skrzywił się.

- Tak myślałem. - Cofnął rękę i ponownie sięgnął do karafki.

Była jednym kłębkiem nerwów, lecz postanowiła nie dać tego po sobie

poznać. Położyła mu rękę na ramieniu.

Proszę cię, Gabrielu. Niczego nie osiągniesz, upijając się na umór.

Nie masz pojęcia, jaką ulgę może przynieść butelka dobrej brandy. To

doprawdy zdumiewające jak na byłą barmankę.

Z trudem zachowała spokój. Trafił w jej czułe miejsce i chyba o tym wiedział.

- Skoro nie chcesz dzielić ze mną łoża, to może zechcesz się ze mną napić?

- Nie!

Oczy mu się zwęziły, rysy twarzy stwardniały.

Wobec tego proponuję, byś wróciła do siebie. Pokręciła przecząco głową.

Zaklął pod nosem i próbował odepchnąć jej rękę, lecz Cassie mocno przywarła do

jego ramienia. Poczuła, jak mięśnie mu twardnieją.

- Dlaczego mnie nie zostawisz? - zapytał przez zaciśnięte zęby. - Czy sprawia

ci przyjemność oglądanie mnie w takim stanie?

- Oczywiście że nie! - padła żarliwa odpowiedź.

Patrzył na nią tak przenikliwie, jakby chciał odczytać jej myśli. Wewnętrzny

glos przekonywał, żeby natychmiast wracała do swego pokoju, bo ogień płonący w

jego srebrzystych oczach stawał się coraz intensywniejszy. Prócz gniewu i zawodu

dostrzegła w jego wzroku coś, co ją przeraziło. Instynkt jej mówił, że Gabriel jest o

krok od utraty panowania nad sobą. Mimo to czuła, że powinna zostać, że jeśli teraz

się od niego odwróci, nigdy już nie zdoła się do niego zbliżyć.

- Cieszę się, że wyjechaliśmy z Londynu - oznajmił nagle.

- Nienawidziłem wszystkich tych młodych ogierów, którzy ścigali cię

spojrzeniami, zastanawiając się, czy twoje wargi są równie miękkie i słodkie, jak

wyglądają. Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Och, daj spokój, Jankesko. - Zaśmiał się chrapliwie. - Z pewnością o tym

wiedziałaś. Chyba nie jesteś aż tak zielona. Przez cały czas starali się być weseli i

dowcipni, choć umierali z pragnienia, by się do ciebie dobrać. Rozbierali cię oczami,

wyobrażając sobie, co masz pod spodem... Wicehrabia Raybum... ten był najgorszy.

Jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdziwienia.

- Jestem przecież zamężna.

- Dla takich jak Raybum to nie ma znaczenia. Zdążyłaś na tyle poznać

Londyn, by się przekonać, że hazard i pogoń za rozkoszami są tam na porządku

dziennym. Wierz mi, wystarczyłby jeden twój znak, a natychmiast znalazłby się pod

twoją spódnicą.

Wzrok Gabriela był twardy i rozpalony. Nagle przyciągnął ją do siebie.

- Ciesz się, że tego nie zrobił, bo nie wiem, jak twoje łagodne serce zniosłoby

jego śmierć.

Przeraziła ją ta zaborczość, lecz jeszcze bardziej niebezpieczna groźba

dźwięcząca w jego głosie.

- Nie powinieneś mówić takich rzeczy... - powiedziała niepewnie.

Jego twarz przybrała maskę lodowatego chłodu.

- Dlaczego nie? To prawda. Zapamiętaj sobie, że zabiję każdego, kto ośmieli

się sięgnąć po moją własność.

Nagle zabrakło jej powietrza w płucach.

- Chyba nie wiesz, co mówisz. Wypiłeś za dużo brandy...

- A jeśli nawet? - powiedział gwałtownie. - To ty mnie do tego zmusiłaś,

Jankesko. To ty doprowadzasz mnie do szaleństwa.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Przywarł rozpalonymi wargami do jej ust. Jego ramiona zamknęły ją w

żelaznym uścisku. Brutalnie wsunął jej język do ust, penetrując miodopłynne

wnętrze. Usiłowała się opierać, lecz pozostał nieugięty, całując ją z siłą równą

szalonemu i trudnemu do opanowania pożarowi, jaki ogarnął jego ciało. Czy

kierowało nim pożądanie, czy wypity w nadmiarze alkohol, tego nic potrafiła zgłębić.

Wiedziała jedynie, że nie ma przed nim ucieczki.

Znowu było jak przedtem: żadnej delikatności, żadnej czułości, tylko brutalna

siła. Nie wiedziała, że jest ślepy i głuchy na jej protesty, z wyjątkiem szalejącego w

nim pożądania. Dopiero kiedy niski jęk wydarł jej się z gardła, miażdżąca

gwałtowność jego pocałunku osłabła. Szkarłatny płomień namiętności zaczął powoli

przygasać.

Zwolnił uścisk ramion i uniósł głowę. Mała mokre od łez powieki i czerwone,

wilgotne i nabrzmiałe wargi. W jej pięknych złocistych oczach błysnął ból zranionej

wrażliwej istoty.

Odstąpił od niej. chwytając spazmatycznie powietrze.

Odejdź - rzucił szorstko. - Wracaj do swojej sypialni. Odwrócił się, podszedł

do okna i zapatrzył się w zalane księżycowym światłem niebo.

Cassie nie ruszyła się z miejsca. Nie wiedziała, jaka siła ją zatrzymuje. Czuła

tylko, że jest krucha i delikatna niczym pajęcza nić nadziei... i silna mocą blasku

południowego słońca.

Mijały długie minuty. Nie słysząc żadnego ruchu za sobą, odwrócił głowę. Na

jej widok zacisnął gwałtownie usta.

- Nie musisz tak na mnie patrzeć. Jankesko. Ojciec dobrze mnie w tym

wyćwiczył, wiesz? Nie zasługuję na twoje współ czucie, a już na pewno nie jest mi

potrzebna twoja litość.

Gdzieś w okolicach serca poczuła ostry, szarpiący ból. Tak. pomyślała. Jest

zbyt dumny na to. by przyjąć litość, i zbyt rozgoryczony, by przyjąć współczucie.

Lecz tak jak ona wiedział, co znaczy czuć się samotnym i nic niewartym.

Ze zdumieniem stwierdziła, że mogłaby go pokochać, gdyby tylko jej na to

pozwolił.

- Do diabła! - warknął. - Nie słyszałaś, co powiedziałem? Zostaw mnie

samego!

Wolno uniosła głowę. W jego wzroku płonął taki ogień, że bała się odezwać.

- Czy właśnie tego chcesz? - zapytała niepewnie. - Chcesz, żebym cię

zostawiła?

- Dobrze wiesz, czego chcę, Jankesko.

Gdyby miała dość rozsądku, dawno zrobiłaby co. czego żądał. Ogarnął ją

paniczny strach. Jeśli każe jej teraz wyjść, bez reszty ją upokorzy.

Pokręciła głową. Gardło miała tak ściśnięte, że mówienie sprawiało jej ból.

Nie - wyszeptała. - Nie jestem pewna. Jakiś dziwny błysk pojawił się w jego

oczach.

- Chcę cię mieć w swoim łożu, Jankesko - powiedział z mocą. - Chcę cię czuć

pod sobą, czuć, jak obejmujesz mnie nogami, kiedy zagłębiam się w tobie.

Patrzył, jak jej twarz zalewa krwisty rumieniec. Nie chciał być niedelikatny,

jedynie brutalnie szczery, by nie było między nimi żadnych niedomówień.

Uciekła wzrokiem w bok, kurczowo splatając ze sobą palce. Czy to strach, czy

wątpliwości? - pomyślał.

Przesunął wzrokiem po jej ciele, zatrzymując się na chwilę na delikatnych

krągłościach osłoniętych szlafrokiem. Kiedy ponownie spojrzał jej w oczy, ze

zdumieniem dostrzegła w nich niepohamowaną namiętność. Serce biło jej jak

szalone. Podejdź tu, Jankesko.

Przeszła niepewnie kilka dzielących ją od niego kroków, stając tak blisko, że

poczuł na sobie powiew jej oddechu. Ciemne i gęste rzęsy zatrzepotały leciutko. Nie

była w stanie podnieść na niego oczu.

Poczuła dotyk gorących dłoni na ramionach. Zsunął z niej szlafrok,

pozostawiając jedynie koszulę nocną, która więcej odsłaniała, niż skrywała. Spod

białego, cienkiego jak mgiełka batystu przeświecały różowe brodawki i ciemny

trójkąt podbrzusza.

Pieszczotliwie przesunął wzrokiem po jej ciele. Jesteś piękna, Jankesko.

Zawstydzenie, że oto stoi przed nim prawie naga, nagle się ulotniło.

Wstrzymała oddech i stała nieruchomo, pragnąc, aby U chwila trwała wiecznie.

Nigdy nawet nie ośmieliła się marzyć, że posłyszy z jego ust takie słowa. Brzmiały

jak muzyka dla uszu i niczym balsam koiły jej duszę.

Szczupła dłoń przesunęła się po jej włosach i zacisnęła na karku. Przytrzymał

jej głowę, zmuszając do patrzenia prosto w jego roziskrzone oczy.

- Mam dość udawania, że ciebie nie pragnę, Jankesko. Przecież było tak od

samego początku. Przekonywałem siebie, że pragnę jedynie zemsty, że dam sobie z

tym radę, że jestem w stanie zaakceptować małżeństwo jedynie z nazwy, że sypiałem

przecież z równie piękną jak ty kobietą. Lecz myliłem się. Nie mogę przestać o tobie

myśleć. Wszędzie i zawsze jesteś przed moimi oczyma. Ale wiedz jedno - powiedział

z błyskiem w oczach. - Jeśli zostaniesz ze mną tej nocy, drzwi łączące nasze pokoje

pozostaną na zawsze otwarte. Nie będziesz ich przede mną zamykać. Jeśli nie możesz

tego zaakceptować, proponuję, byś opuściła ten pokój. Wybór należy do ciebie.

Spojrzała mu głęboko w oczy. Sekundy zdawały się wydłużać w

nieskończoność. Kiedy uznał, że dłużej tego nic zniesie, położyła mu na piersi

najpierw jedną zwiniętą w piąstkę dłoń, potem drugą.

To wystarczyło za odpowiedź. Porwał ją w objęcia, gotów wziąć to. co z

takim wdziękiem mu ofiarowała.

- Niech więc tak będzie - mruknął. - Bo nie mogę już dłużej czekać.

Przywarł do niej spragnionymi wargami. Zadrżała i rozchyliła usta. Jej

pocałunek był słodki, gorący i pełen oddania. Poczuł, że dłużej już tego nie zniesie.

Z jękiem przyciągnął ją do siebie, unosząc nad ziemię. Całował ją teraz jak

wygłodniały człowiek, uczestniczący w najbardziej sutej z uczt. Poczuła mocny smak

brandy na języku, lecz równie silny był głód jego namiętności. Pragnąc go zaspokoić,

otoczyła Gabriela ramionami i przywarła do niego całym ciałem.

Zsunął z niej koszulę i nie przerywając gorącego pocałunku wziął ją na ręce i

zaniósł do łoża. Dopiero wtedy niechętnie oderwał się od niej i zaczął się rozbierać.

Kiedy sięgnął rękami do zapięcia spodni, spłonęła rumieńcem, lecz nie spuściła

wzroku. Jej oczom ukazało się porośnięte ciemnym gęstym włosem podbrzusze.

Jego członek był wyprężony i nabrzmiały. W głębi duszy miała nadzieję, że

wyobraźnia pozbawi ją wspomnień z owej nocy, kiedy straciła dziewictwo. Niestety,

tak się nie stało.

Gabriel kopnięciem uwolnił nogi ze spodni i odwrócił się w jej stronę. Było w

nim jakieś dzikie, prymitywne piękno. Ramiona miał szerokie i połyskujące, ręce i

nogi długie, szczupłe i muskularne. Serce zaczęło jej bić gwałtownie. Wciąż nie

mogła wyzbyć się myśli, że to, co Gabriel zamierzał zrobić, jest niemożliwe. Jego

penis wydawał się przeogromny.

Szybko uciekła wzrokiem ku bezpieczniejszym strefom, zatrzymując się na

jego kształtnych wargach. Nie mogła jednak powstrzymać drżącego westchnienia.

Zbyt daleko się posunęliśmy, byś teraz mogła się wycofać, Jankesko -

powiedział niebezpiecznie niskim i pełnym napięcia głosem, kładąc się obok niej.

- Nie wycofuję się. - Z trudem dobyła z siebie głos.

A więc o co chodzi? Czyżbyś się mnie bała? Pokręciła przecząco głową, lecz

w szeroko otwartych oczach błyszczała panika.

Obrócił ją ku sobie i otoczył ramionami. Poczuła zapach męskiego ciała

zmieszany z aromatem wody kolońskiej. Pochylił się nad nią tak nisko, że ich

oddechy się zmieszały. Szczupłe palce odsunęły z rozpalonych policzków pasemka

jasnych włosów.

- Skoro tak, to dlaczego drżysz jak przestraszone pisklę? - zapytał miękko.

Nerwowo zaciskała palce, chwytając spazmatycznie powietrze.

- Bo... bo chciałabym cię zadowolić i... Och, to nie ty sam, lecz to, co będziesz

robił... co będziesz robił z... - Ukryła zawstydzoną twarz na jego piersi.

Gabriel odetchnął chrapliwie. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jakie

wrażenie zrobiło na nim jej wyznanie. Choć przysiągłby, że to niemożliwe, jego

nabrzmiały członek jeszcze się powiększył. Czuł, jak gwałtownie pulsuje w takt

rytmicznych uderzeń serca.

Przesunął kciukiem wzdłuż jej szyi.

- Tym razem nie będzie bolało - szepnął. - Taki ból kobieta czuje tylko za

pierwszym razem.

Nie uwierzyła mu. Choć milczała, wargi jej drżały, a w oczach błyszczał

strach. Mimo to nie odepchnęła go, jak tego oczekiwał. Coś drgnęło w jego sercu,

kiedy sobie uświadomił, że pomimo obaw oddaje mu siebie bez reszty. Nigdy nie był

mocny w wyrażaniu tego, co czuje. Najlepiej więc zrobi, kiedy jej pokaże.

Gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy bez uprzedzenia chwycił jej dłoń i

przycisnął do rozpalonej męskości.

Jej dotyk rozpalił go do białości. Zacisnął zęby, walcząc z pragnieniem, by

wzmocnić uścisk jej palców i poruszając biodrami osiągnąć spełnienie bez

wchodzenia w jej ciało. Jednak instynkt podpowiadał mu, że dla tak

niedoświadczonej kobiety byłby to szok. Poza tym pragnął ją posiąść, wypełnić ją

swoją esencją i przekonać się, że jest jego i tylko jego...

- Spójrz - powiedział ochryple. - Spójrz, jak moje ciało cię pragnie. Nie

zapominaj jednak, że jestem tylko człowiekiem i że moja wytrzymałość też ma swoje

granice. - Jego słowa otulały ją mgłą żaru i ekstazy. - Nawet nie wiesz, jak na mnie

działasz. - Utkwił w mej płonący wzrok. - A teraz pozwól, bym i ja cię zadowolił.

Zaczął ją całować, a ona z jękiem objęła dłońmi jego głowę i poddała się

ogarniającej ją namiętności. Boże, jak dobrze było leżeć w jego ramionach, czuć jego

dotyk. Oddawała mu pocałunki z coraz większą zachłannością i słodyczą.

Zadrżał, kiedy wsunęła język w jego usta. Jego palce rozpoczęły taniec wokół

różowych wrażliwych sutków, muskając je i drażniąc. Pod jego dotykiem wydawały

się twardnieć i nabrzmiewać. Zapragnęła przytrzymać jego rękę, by wrażenie, jakie w

niej wywoływał, trwało wiecznie.

Uniósł wolno głowę i omiótł ją pociemniałym spojrzeniem. Jakże była piękna.

Mógłby patrzyć bez końca na krągłe jędrne piersi zakończone ciemnokoralowymi

brodawkami, na mlecznobiałą gładką skórę. Pochylił głowę i dotknął wargami tych

cudowności. Z jej ust wyrwał się nerwowy chichot. Jesteś bardzo wrażliwa, moja

słodka.

Sięgnął dłońmi ku jej piersiom, delikatnie pieszcząc je i ściskając, po czym

dotknął językiem różowej brodawki.

Dreszcz przeniknął jej ciało. Zamknęła oczy i odchyliła głowę, kiedy zaczął

ssać i lizać najpierw jeden, potem drugi sutek. Jęknęła, czując, jak zalewa ją fala

gorąca.

Powrócił do jej ust, rozsuwając językiem wargi i wnikając do środka. Gorące

palce obudziły w niej do życia każdy nerw. sunąc po jej ciele w dół brzucha.

Znieruchomiała, kiedy dotarły do puszystego trójkąta miedzy udami, i mocno

zacisnęła nogi.

- Nie opieraj się, Jankesko - wyszeptał chrapliwie. - Obiecuję, że będę

delikatny.

Zaczął ją całować wolno, namiętnie, czekając, aż się oswoi z dotykiem jego

ręki. Poczuł, że się rozluźnia.

Zaczął delikatnie poruszać palcami, sięgając coraz dalej. Zadrżała, kiedy

rozsunął delikatne różowe listki, i zapłonęła niczym pochodnią kiedy jego kciuk

spoczął na rozkosznie wrażliwym wzgórku, o którego istnieniu nie miała pojęcia.

Poczuła, jak całe jej ciało nabrzmiewa, pulsuje i wilgotnieje. Jęknęła cicho, kiedy

wsunął palec w jej gorące wnętrze, nie przestając drażnić rozkosznego małego

pączka. Nagle przeszedł ją gwałtowny dreszcz rozkoszy, jakiej dotąd nie znała.

Zacisnęła oczy. jakby pragnęła zatrzymać w sobie ten oślepiający żar, wijąc

się i jęcząc. Wysunął z niej palec i spojrzał na połyskującą wilgoć, którą spłynęło jej

ciało, po czym ponownie zanurzył go głęboko w jej wnętrzu.

- Gabriel! - jęknęła drżąco. W jej okrzyku usłyszał to. czego szukał i na co

czekał.

Kolanami rozwarł jej nogi i zaczął powoli w nią wchodzić, zmuszając

jednocześnie, by jeszcze bardziej się otworzyła. Przywarła do niego, pewna, że za

chwilę zostanie rozerwana.

Poczuł, jak wbija mu paznokcie w plecy.

- Spójrz na mnie, Cassie - wyszeptał chrapliwie. To cud, że jeszcze był w

stanie mówić.

Otworzyła oczy. Ramiona błyszczały mu od potu. Domyśliła się, że jest bliski

utraty panowania nad sobą. Twarz miał napiętą z wysiłku. Pochylił głowę i z ustami

przy jej wargach zapytał: Sprawiłem ci ból?

Czuła wypełniającą ją bez reszty pulsującą, nabrzmiałą męskość.

Zamiast bólu doznała ekscytującego, upajającego napięcia. Uśmiechnęła się

drżąco.

- Nie - wyszeptała, po czym objęła dłońmi jego głowę i przycisnęła usta do

jego warg.

Zaczął się wolno poruszać. Omal nie krzyknęła z rozpaczy, kiedy się z niej

wysunął. Napiął mięśnie pośladków i ponownie wszedł w nią głęboko. Oblała ją fala

rozkoszy.

Zamknęła oczy i wygięła się zmysłowo. Jej biodra pochwyciły jego rytm.

Jęknęła, jakby błagając, by ugasił w niej rozszalały płomień. Pragnęła czuć go

głęboko w sobie, tak głęboko, jak to tylko możliwe.

Gabriel uniósł się nieznacznie. Oczy płonęły mu niczym dwa rozżarzone

węgle. Mięśnie ramion miał twarde i napięte. Wszystkie jego myśli skupiły się w

miejscu o aksamitnej miękkości, rozpalonym i ciasnym. Przywarł do jej warg z palącą

gwałtownością.

- Nie chcę sprawiać ci bólu - wydyszał. - Ale... nie mogę już dłużej... Zbyt

mocno cię pragnę...

Poczuła, jak serce jej topnieje.

Och, Gabrielu jęknęła. - Ja też ciebie pragnę.

Wątła nić samokontroli zerwała się i potężna siła pchnęła go daleko w głąb jej

łona. Porwał go szalony, dziki rytm, nad którym nie był w stanie zapanować. Cassie

instynktownie otoczyła go ramionami i udami, czując, jak unosi ją fala oszałamiającej

rozkoszy. I nagle świat eksplodował oślepiającym białym płomieniem, mającym swe

źródło w owym sekretnym miejscu, które tak bez reszty wypełnił. Kiedy z jej ust

popłynęły ciche namiętne jęki ekstazy. Gabriel pchnął po raz ostatni, jakby namierzał

rozszczepić ją na pół i zadrżał, zalewając jej wnętrze gorącym strumieniem

spełnienia.

Osunął się ciężko w jej ramiona, kryjąc głowę w zagłębieniu szyi. Czuła, jak

napięcie powoli ustępuje. Wsunęła mu palce we włosy, gładząc je pieszczotliwie. Nie

zostawił jej, czego się tak obawiała. Zamiast tego uniósł się na łokciach i delikatnie,

wolno pieścił wargami jej usta. W tym pocałunku było tyle czułości, że nie mogła

powstrzymać łez.

Żadne słowa nie przychodziły jej do głowy. Teraz już wiedziała, że przez całe

życie tęskniła za tą cudowną, zapierającą dech w piersiach bliskością, za poczuciem

przynależności do drugiego człowieka...

W tej chwili nie pragnęła niczego więcej.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Obudziły ją promienie słoneczne wpadające przez okna do pokoju. Przez

chwilę patrzyła zaskoczona na surowy, obcy jej wystrój sypialni. Natychmiast jednak

przypomniała sobie, gdzie się znajduje i dlaczego. Zerknęła nieśmiało ku

przeciwległej stronie łoża. Poczuła ukłucie zawodu, że jest sama.

W tej właśnie chwili drzwi łączące obie sypialnie uchyliły się lekko i do

pokoju zajrzała Gloria. Jaśnie pani?

Cassie natychmiast skryła swą nagość pod przykryciem.

- Dzień dobry, Glorio.

- Dzień dobry? - Pokojówka zachichotała. - Jest już prawie południe.

Południe? - Tylko fakt, że jest nagą powstrzymał ją przed zerwaniem się z

łóżka. - Wielkie nieba! Czemu mnie nie obudziłaś?

- Jego lordowska mość przykazał, by pozwolić jaśnie pani spać tak długo, jak

będzie chciała - wyjaśniła Gloria z promiennym uśmiechem. Bardzo ucieszyło ją

puste łoże pani. Milady była taka miła i łagodnego serca, a pan hrabia tak niebywale

przystojny, choć może trochę za surowy... podobnie jak jego ojciec. Jeśli ktokolwiek

zasługiwał na szczęście, to na pewno tych dwoje. Och, będzie musiała o wszystkim

opowiedzieć pani McGee.

Cassie spłonęła rumieńcem, kiedy Gloria podała jej szlafrok.

- Czy mój mąż jest na dole?

- Tak, proszę jaśnie pani. Był dziś rano na porannej przejażdżce, ale chyba już

wrócił.

Cassie pospiesznie umyła się i ubrała, z niecierpliwością oczekując

ponownego z nim spotkania. Po intymnych chwilach, które przeżyli tej nocy. miała

nadzieję, że lodowata nieprzystępność Gabriela będzie należała do przeszłości.

Serce tłukło jej się w piersiach niespokojnie, kiedy schodziła po schodach.

Czuła lekkie zdenerwowanie, choć przecież nie miała do tego powodu. Stawiając

nogę na ostatnim stopniu, doznała lekkiego zawrotu głowy. Zatrzymała się, oparła

dłonią o ścianę i odetchnęła głęboko. Już kilka razy zdarzyło jej się coś takiego. Na

szczęście minęło równie szybko, jak się pojawiło. Właśnie miała iść dalej, kiedy

posłyszała podniesione głosy.

Gabriel i książę.

Nie miała zamiaru podsłuchiwać, lecz było to silniejsze od niej.

- Nie mogę - zabrzmiał głos Gabriela. - Mam dziś po południu spotkanie w

Londynie.

- Ale już zapowiedziałem pastorowi, że przyjdziesz do niego dziś po południu

porozmawiać o naszej corocznej dotacji na cele dobroczynne - powiedział Edmund

wzburzonym głosem.

- Proponuję, byś przełożył to na inny dzień.

- Nie mogę. Obiecałem już, że przyjdziesz.

- Więc sam to załatw.

- Do diabła, Gabrielu! Przypominam ci, że pewnego dnia ty będziesz za to

odpowiedzialny. Nie będzie mnie pod ręką, by cię zastąpić, kiedy uznasz, że jest to

niezgodne z twoimi planami. Pewnego dnia zostaniesz księciem Farleigh. Nic możesz

lekceważyć ciążących na tobie obowiązków.

Cassie wstrzymała oddech. Wszystko wskazywało na to, że szykowała się

wielka awantura.

- Przez ostatnie tygodnie byłem cały czas do twojej dyspozycji, chociaż mnie

o to nie prosiłeś. Przyznam, że jestem zaskoczony twoją decyzją wciągnięcia mnie w

sprawy majątku. Zapewne czekałeś tylko, kiedy powinie mi się noga. Możesz Sobie

poddawać mnie próbie, ale stanowczo protestuję przeciw podejmowaniu za mnie

jakichkolwiek decyzji. Na przyszłość skonsultuj się ze mną.

Rozległy się kroki i skrzypienie otwieranych drzwi.

- Stuart nie odszedłby w ten sposób. Nigdy też nie zlekceważyłby swoich

obowiązków. Skoro dane mi było stracić jednego z moich synów, czemu nie mogłeś

to być ty? - książę wybuchnął wściekle. - Boże, chciałbym, abyś się nigdy nie

narodził!

Cassie zachwiała się jak uderzona. Słodki Panie, chyba się przesłyszała.

Przecież on nic mógł powiedzieć, że...

- Myślisz, że tego nie wiem, ojcze? - Głos Gabriela brzmiał zaskakująco

spokojnie. - Zawsze wiedziałem, że jestem ci zawadą... Nigdy mnie nie chciałeś.

Drzwi zamknęły się cicho. Cassie przycisnęła dłoń do ust. Serce pękało jej z

bólu. Bezwiednie osunęła się na schody, czując w nogach dziwną słabość.

Kilka sekund później weszła do gabinetu dumnie wyprostowana, spokojna i

pewna siebie.

Edmund siedział przy błyszczącym mahoniowym sekretarzyku. Uniósł głowę

na jej widok.

Jeśli pozwolisz, to chciałbym zostać teraz sam - oświadczył krótko.

Nie pozwolę - odpowiedziała, zamykając za sobą podwójne drzwi i

podchodząc bliżej.

Książę zmrużył oczy.

Prosiłbym, aby te drzwi pozostały otwarte.

Cassie spojrzała na niego z kamiennym spokojem. Po raz pierwszy nie czuła

się gorsza od niego. Lord czy książę, jest takim samym człowiekiem jak ona, w

dodatku godnym najwyższej pogardy.

- Lepiej, żeby pozostały zamknięte, wasza miłość. Chyba że chcecie, aby

służba usłyszała, co mam do powiedzenia. Już i tak dość usłyszeli. Ja także.

Podniósł się z wyniosłą miną.

Tego już za wiele, Cassandro. Nie będę tolerował takiego zuchwalstwa.

- Nie zastraszycie mnie i nie zmusicie do milczenia. Powiem, co mi leży na

sercu, i to zaraz. - Patrzyła tak samo zimno jak książę. - Na waszym miejscu, panie,

nie wiedziałabym, jak mam z tym żyć - ciągnęła. - Żeby życzyć śmierci swojemu

synowi... żeby chcieć, by nigdy się nie narodził... Powinniście paść na kolana, prosząc

Boga o wybaczenie za to, że byliście tak okrutni i bez serca.

Edmund zbladł. Dziewczyna musiała zapewne podsłuchać tę niefortunną

wymianę zdań z Gabrielem. Jednak duma kazała mu się bronić.

- Nie wiesz, co mówisz, Cassandro.

- Och, wiem o wiele więcej, niż przypuszczacie, panie. Gabriel opowiedział

mi o swoim dzieciństwie i o tym, jak zawsze stawialiście Stuarta nad niego, we

wszystkich sprawach, jak go faworyzowaliście.

Edmund machną! ręką.

Sama więc widzisz, że Gabriel zawsze był zazdrosny o Stuarta.

W jej oczach zapalił się płomień. Patrzyła na niego śmiało, choć cała się

trzęsła od skrywanych emocji.

- No i cóż z tego? Był przecież tylko chłopcem. Och, nie wątpię, że w to nie

uwierzycie, ale Gabriel kochał Stuarta. Sam mi to powiedział. Lecz wy wszystkie

uczucia oddaliście jego bratu. Czuł się samotny i opuszczony.

- Opuszczony? On nigdy nic był sam. Służący o niego dbali. I miał matkę...

- Matka była wszystkim, co miał - rzuciła oskarżycielskim tonem. - Gabriel

was szanował i wielbił. Lecz wy, panie, nie ofiarowaliście mu choć jednego

spojrzenia, cieplejszego słowa. Powiedział mi, jak kiedyś podarowaliście Stuartowi

kucyka, a on nie dostał nic. Nic! Jakimże jesteście człowiekiem, by coś takiego robić

dziecku? By tak go lekceważyć, by nie dbać o własnego syna? Mówiliście o

obowiązku. Lecz czy spełniliście go wobec obu synów?

Mylisz się. Gabrielowi niczego nic brakowało. Trzeba ci też wiedzieć,

Cassandro, że był bardzo kłopotliwym, samowolnym i upartym chłopcem. Kiedy

dorósł, stał się jeszcze bardziej uparty. Ze Stuartem zaś nigdy nie było kłopotów.

- Nie ma się czemu dziwić. Dziecko czuje, kiedy jest nie chciane. Nikt tego

nie wie lepiej niż ja. Gabriela bolało, że własny ojciec go unika, i ten ból zamienił się

w gniew, w bunt. Czy musicie go stale porównywać ze Stuartem? Wczoraj

wieczorem powiedzieliście, panie, że Gabriel w niczym nie jest podobny do Stuarta. I

mieliście rację. Gabriel nigdy nie zastąpi wam Stuarta i nieuczciwe jest oczekiwać

tego po nim. I dawno przestał być dzieckiem, nic możecie więc tak go traktować.

Edmund patrzył na nią bez słowa. W piersi czuł niepokojący ucisk. Nie był

przecież egoistą. Ponad wszystko przedkładał dobro Farleigh. Było to jego

dziedzictwo, które pewnego dnia przejmie Gabriel. Tymczasem Cassandra uczyniła z

niego potwora.

- Jesteście ślepi, panie - powiedziała drżącym z gniewu głosem. - Widzicie

tylko siebie. Uważacie się za lepszego ode mnie, tymczasem nikogo wokół siebie nie

dostrzegacie. Gabriel powiedział mi, że nigdy nic kochaliście ani jego, ani jego matki.

Nie chciałam w to wierzyć, sadziłam, że się myli, że nie rozumie was. Teraz jednak

wątpię, czy w ogóle potraficie kochać. - Na chwilę przerwała. - Moja matka chciała,

bym umarła - ciągnęła. - I usiłowała się mnie pozbyć. Ojca nie znałam, ale zawsze

marzyłam, że kiedyś po mnie przyjedzie, zabierze mnie i będziemy szczęśliwi. Może

jednak miałam więcej szczęścia niż Gabriel. Może lepiej wyrastać bez ojca, niż mieć

takiego jak wy.

Gorące łzy spłynęły jej po policzkach. Otarła je niecierpliwie.

- Możecie mnie ukarać. Wychłostać, wygnać z domu, ale nigdy nie zmusicie

mnie do odwołania tego, co powiedziałam. Nigdy!

Odwróciła się i wyszła z gabinetu.

Edmund wolno opadł na krzesło. Cała krew odpłynęła mu z twarzy. Czy ta

dziewczyna naprawdę sądzi, że mógłby ją ukarać? Nie, pomyślał. Nie ukarze jej, bo

ona niczego nie zrobiła.

Powiedziała jedynie prawdę.

Skoro dane mi było stracić jednego z moich synów, czemu nie mogłeś to być

ty? Boże, chciałbym, abyś się nigdy nie narodził!

Ta nierozważnie wypowiedziana uwaga niczym stalowe ostrze wbiła mu się w

serce. Dobry Boże, pomyślał, ona ma rację, uważając go za potwora. Jak mógł

powiedzieć Gabrielowi coś takiego?

Popełnił straszliwy błąd. Błąd. którego zapewne już nigdy nie zdoła naprawić.

Po raz pierwszy w życiu Edmund Sinclair, książę Farleigh, ujrzał siebie takim, jakim

widziała go Cassandra. Zimnym, twardym, aroganckim i okrutnym.

Po raz pierwszy ujrzał siebie takim, jakim naprawdę był.

Zgarbił się. Cała duma nagle go opuściła. Rozpacz ciężkim brzemieniem legła

mu na duszy. Dopiero teraz zaczął pojmować uczucia Gabriela. Cokolwiek syn do

niego czuł, zmieniło się teraz w nienawiść. Swoim lekceważeniem zabił w nim

wszelką miłość i szacunek do siebie. Niestety, zbyt późno to zrozumiał.

Sądził, że ma jeszcze jednego syna. Tymczasem wyglądało na to, że stracił

obu.

Cassie była zbyt rozdrażniona i zdenerwowana, by pozostać w Farleigh.

Czując potrzebę samotności i uporządkowania myśli, przebrała się w strój do konnej

jazdy i poszła do stajni. Wkrótce kłusowała już po podjeździe prowadzącym do

dworu Warrenton. Sam dom był wielki i okazały, jednak otaczające go ziemie nie

były utrzymane w takim wzorowym porządku jak w Farleigh.

Otrzepała suknię z kurzu i pociągnęła za dzwonek. Kiedy ochmistrzyni

otworzyła jej drzwi. Cassie nagle przyszło do głowy, że nie powinna przyjeżdżać bez

zaproszenia. Lecz Evelyn powitała ją jak zwykle ciepło i przyjaźnie. Cassie

odetchnęła z ulgą, kiedy przyjaciółka oznajmiła, że jej ojca nie ma w domu. Książę

Warrenton zachowywał się zawsze grzecznie i uprzejmie, lecz wciąż pozostawał

dumny i wyniosły.

Spędziły z Evelyn popołudnie rozmawiając i pijąc herbatę. Kiedy jednak

Cassie wspomniała żartem o ewentualnych adoratorach, których przyjaciółka

zostawiła w Londynie, piękna twarz Evelyn posmutniała.

Czy coś się stało? - zapytała Cassie z niepokojem. Evelyn wygładziła fałdy

sukni i spojrzała w jej zatroskane oczy.

- To przez to, że... Och, gdyby tylko ojciec nie starał się tak bardzo wydać

mnie za mąż. - Pokręciła głową i dodała: - Czasami wydaje mi się, że tylko o tym

potrafi myśleć. Już zaczął robić plany wielkiego balu, jaki wyda w przyszłym

sezonie. Przecież to dopiero za pół roku!

Cassie przyglądała jej się przez chwilę.

- Czy ktoś złożył mu jakieś deklaracje? Evelyn skinęła głową.

- Tak, wicehrabia Ashton.

- I został odrzucony, tak? Evelyn zadrżała mimowolnie.

- Tak. Ashton to rozpustnik i łowca posagów. - Westchnęła.

- Chyba powinnam się cieszyć, że ojciec nic chce wydać mnie za byle kogo.

Postanowił, że nie poślubię nikogo poniżej hrabiego.

Umilkła i zapatrzyła się w filiżankę z wystygłą już herbatą. Cassie mogłaby

przysiąc, że dostrzegła w jej oczach pełen tęsknoty smutek, lecz znikł, zanim się

zdążyła upewnić. Zaraz leż Evelyn uniosła głowę i uśmiechnęła się.

Dość już o mnie. Pomówmy raczej o tobie.

Cassie natychmiast stanęły przed oczami chwile spędzone z Gabrielem, co

wywołało rumieniec na jej twarzy. Evelyn roześmiała się i poklepała ją po ręku.

- Nie musisz nic mówić, kochana. Biorę to za dobry znak. Cassie poczuła ostre

ukłucie W sercu i uśmiechnęła się smutno.

- Po co łudzić się nadzieją, skoro jej nie ma - mruknęła.

- Nonsens - zaprotestowała Evelyn z takim przekonaniem, że Cassie spojrzała

na nią zaskoczona. - Jestem pewna, że Gabrielowi zależy na tobie. Być może jeszcze

tego nie wie... Mężczyźni potrafią być strasznie tępi. Ale obserwowałam go. Kiedy

jesteś w pobliżu, nie może oderwać od ciebie wzroku. Skoro jego oczy i umysł są

tobą zajęte, wkrótce serce podaży ich śladem.

Cassie nic na to nie powiedziała. Evelyn zawsze podchodziła do wszystkiego

tak optymistycznie, że nie miała sumienia jej rozczarować. Odstawiła filiżankę na stół

i powiedziała ostrożnie:

- Evelyn, jeśli pozwolisz, chciałabym zapytać cię o matkę Gabriela.

- Oczywiście. Obawiam się jednak, że słabo ją pamiętam. Umarła wiele lat

temu.

- Wiem - powiedziała Cassie pospiesznie. - Ale właśnie o jej śmierć mi

chodzi. To takie przykre dla Gabriela, więc nic chcę go niepokoić. Pani McGee

wspomniała kiedyś, że jej śmierć była tragiczną pomyślałam więc, że może Gabriel

przy tym był. Czy to choroba spowodowała jej śmierć?

- Och nie, Rzeczywiście jej śmierć była tragiczna. To zdarzyło się nad

jeziorem w Farleigh, chyba wiesz o tym?

Nie - powiedziała Cassie słabym głosem. - Nie wiedziałam. Evelyn

zmarszczyła brwi, starając się sobie przypomnieć.

- Chyba była wtedy sama. Miała taką małą łódkę, którą często puszczała po

wodzie. Pewnego letniego dnia znaleziono ją dryfującą pośrodku jeziora. - Zawahała

się. Ciało hrabiny znaleziono kilka dni później.

Cassie z trudem przełknęła ślinę.

- Dobry Boże! - wyjąkała. - Chyba nic chcesz mi powiedzieć, że ona...

- Tak - powiedziała cicho Evelyn. - Utopiła się.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Cassie opuszczała Warrenton w niewesołym nastroju. Na myśl o tym, jak

zginęła Caroline Sinclair, nie mogła powstrzymać drżenia. Jednocześnie czuła w

sercu lekkie ukłucie zawodu. Dlaczego Gabriel nic powiedział jej. że jego matka się

utopiła? Czemu tak niechętnie mówił o sobie?

Głupia dziewczyno, szepnął jej wewnętrzny głos. Przecież on wie, że

śmiertelnie boisz się wody. Może chciał ci tego oszczędzić.

Lecz nie było sensu dłużej się nad tym rozwodzić. Bez względu na powody,

jakie nim kierowały, nie będzie poruszać tego tematu. Takie wspomnienia należy

zostawić w spokoju.

Pochyliła się do przodu, by uniknąć zderzenia z nisko zwieszającą się gałęzią.

Myśli o Gabrielu w sposób nieunikniony przypomniały jej o księciu. Bała się wracać

do Farleigh, gdzie z pewnością będzie musiała stawić czoło wściekłości księcia. Choć

w przeciwieństwie do niej powściągał wtedy język, nie znaczyło to. że tak będzie

zawsze.

Nagle ogarnęło ją dziwne uczucie niepokoju, od którego włosy stanęły jej na

karku. Miała wrażenie, że jest obserwowana. Dotarła właśnie do altanki. Pomimo

niezwykłego uroku tego miejsca, Cassie nie była tu od owego pamiętnego dnia. kiedy

ktoś strzelał do niej i do Gabriela.

Wstrzymała konia i krzyknęła ostro:

- Kto tam?!

Odpowiedziała jej cisza. Ziemia wokół zasypana była

pomarańczowozłocistymi liśćmi. Przez gęste gałęzie przeświecały słoneczne

promienie. Mimo że dzień był jasny i ciepły, lodowaty dreszcz strachu przebiegł jej

po plecach.

Gwałtownie wbiła pięty w bok klaczy, omal przy tym nie spadając, bo Ariel

ruszyła ostro z miejsca. Uczepiona mocno końskiej grzywy, dotarta do Farleigh. Ręce

jej się trzęsły, kiedy zsiadła z konia i oddala wodze stajennemu. Wtedy spostrzegła,

że nie ma czarnozłotego powozu księcia. W hallu spotkała panią McGee.

- Czy jego miłość prędko wróci? - zwróciła się do niej z pytaniem.

- Wyjechał do swego domu w Bath, milady. Zamierza zostać tam co najmniej

przez miesiąc. - Pani McGee wzruszyła ramionami, po czym uśmiechnęła się. - Dość

nagły ten wyjazd. Ale z drugiej strony, książę co roku o tej porze wyjeżdża do Bath.

Cassie zagryzła wargę. Nie miała złudzeń. To ona i Gabriel byli powodem

wyjazdu księcia. Z jednej strony poczuła ulgę, bo nie będzie musiała stawić mu czoła,

z drugiej jednak było jej trochę wstyd.

Kolacja upłynęła jej w samotności. Wielki stół w jadalni wydawał się teraz

jeszcze większy. Dotarłszy do swego pokoju poczuła się strasznie zmęczona.

Odprawiła Glorię i długo jeszcze spacerowała po pokoju, nasłuchując, czy Gabriel nie

wrócił z Londynu. Było już dobrze po północy, kiedy zmęczenie zmieniło się w

rozpacz, a potem w rezygnację. W końcu wsunęła się pod kołdrę.

Jednak zbyt wiele zdarzyło się tego dnia i myśli nic dawały jej spokoju. Nie

zdając sobie z tego sprawy, zapadła w niespokojny sen.

Była w lesie, lecz tym razem sama, bez klaczy. Biegła przed siebie ogarnięta

panicznym strachem. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi.

Wokół panowała atmosfera grozy, ciemna i gęsta niczym mgła. Przerażające

cienie wyciągały ku niej swe macki. Zdjęta przerażeniem, pędziła dalej jak szalona.

Gałęzie uderzały ją po twarzy i raniły policzki. Z wysiłku wszystkie mięśnie

straszliwie ją bolały. Nagle potknęła się i upadła.

Wtedy zobaczyła jezioro. Jego turkusowe wody emanowały odwiecznym

spokojem. Jej duch opuścił ciało i stała teraz na nabrzeżu z wyrazem przerażenia na

twarzy. Chciała krzyknąć ostrzegawczo, lecz nagle pojawiła się jakaś ręka i pchnęła

ją...

Czuła, jak zalewa ją lodowata woda. Zaczęła rozpaczliwie chwytać powietrze

i machać rękami, by wydostać się z mrocznego podwodnego świata, lecz coś ją

trzymało i ciągnęło w dół. Chciała krzyknąć, ale woda zalała jej usta, wypełniła

płuca. Jakie to dziwne, pomyślała. Słyszy przecież wyraźnie swój własny przeraźliwy

krzyk...

Cassie! Otwórz oczy. To tylko sen, obudź się, najsłodsza. Władczy głos

rozproszył mgłę snu. Otworzyła oczy. Żółty płomień świecy rozświetlał ciemność.

Zobaczyła nad sobą chmurną i groźną twarz Gabriela. Trzymał ją mocno za ramiona.

Z cichym jękiem przywarła do niego, zaciskając mu palce na koszuli. Odetchnęła

głęboko, wchłaniając w nozdrza zapach krochmalonego płótna. Otaczające ją ramiona

Gabriela były takie silne, takie bezpieczne.

Nie wiedziałam, że już jesteś - szepnęła po chwili.

- Właśnie wróciłem. Śmiertelnie mnie przeraziłaś. Myślałem, że w twoim

pokoju jest jakiś szaleniec. - Gładził ją uspokajająco po plecach. - Co ci się śniło?

Zadrżała. Nie mogła mu przecież powiedzieć. Senny koszmar wydał jej się

nagle głupi i dziecinny.

- Nic takiego. - Uniosła głowę i spróbowała się uśmiechnąć. - Po południu

byłam w Warrenton. W drodze powrotnej wydało mi się, że ktoś mnie obserwuje.

- Byłaś sama? Poczuła, że słabnie uścisk jego ramion.

- Tak - wyszeptała z twarzą wtuloną w jego pierś. Zaklął pod nosem i odsunął

się od niej.

- Do diabła, Cassie, nie życzę sobie, byś jeździła bez stajennego. Chyba

wyraziłem się jasno.

Dlaczego on jest taki zdenerwowany? - pomyślała.

- Evelyn jeździ sama.

- Evelyn nie przytrafiły się te tak zwane przypadki. Serce nagle przestało jej

bić, jakby przeczuwając coś złego.

Utkwiła w nim pełne niepokoju spojrzenie. Sądzisz, że nie były przypadkowe?

Gabriel przeklął siebie w duchu za nierozważne słowa, które mu się wymknęły.

Zresztą, może to i lepiej.

- Prawdopodobnie były. - Nie chciał jej przestraszyć, ale może teraz będzie

ostrożniejsza. - Wynająłem detektywa, by odnalazł tego człowieka, który cię napadł.

Niestety, ten drań wymknął nam się z rąk.

- Mówiłeś przecież, że to zwykły rozbójnik.

Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Tak czy owak chciałbym, żeby go

złapano. - Zawahał się. - Cassie, nie chcę cię niepokoić, ale pragnąłbym, abyś się nad

czymś zastanowiła. Czy jest ktoś w Charleston, kto mógłby ci źle życzyć? Może ktoś

związany z twoją rodziną?

- Mówiłam ci już, że nie znam nikogo takiego - odpowiedziała niepewnie. -

Mój ojciec, kimkolwiek jest, nawet nie wie o moim istnieniu. - Przez jej twarz

przemknął cień. - Wątpię, czy moja matka o tym pamięta. - Pokręciła głową i dodała:

- Obawiam się, że jedyną osobą, która mogłaby mi źle życzyć, jest twój ojciec.

Gabriel spojrzał na nią z nagłą uwagą. Była wyraźnie zakłopotana.

- Dziś po południu twój ojciec wyjechał do Bath.

- Do Bath? Jeszcze dziś rano tego nic planował.

- Wiem. - Cassie unikała jego wzroku. - Obawiam się, że to moja wina.

- Twoja? - Roześmiał się z niedowierzaniem. Wątpię, Jankesko, czy

ktokolwiek na ziemi mógłby zmusić mojego ojca do postąpienia wbrew jego

zamiarom.

Zawahała się, choć wiedziała, że nie ma wyboru i musi wyznać mu całą

prawdę.

Słyszałam waszą rozmowę dziś rano - powiedziała cicho. - Słyszałam te

wszystkie straszne rzeczy, które ci powiedział Byłam wściekła na niego za to, że jest

taki okrutny. Nie mogłam się powstrzymać i porządnie go zwymyślałam.

- Rozumiem. - Twarz mu się skurczyła, a w oczach błysnął gniew. Wypuścił

Cassie z objęć. Poczuła się nagle samotna i opuszczona.

Nie musisz mnie bronić, Jankesko. Zapewniam cię, że sam potrafię wygrywać

bitwy.

Znów odgrodził się od niej maską wrogości. Jak mógł być taki ciepły i

opiekuńczy, a za chwilę chłodny i protekcjonalny? Poczuła się zraniona i znieważona.

- Nie bawmy się w piękne słówka, milordzie - powiedziała lodowatym tonem.

- Czy chcesz powiedzieć, że nie mam prawa wtrącać się w twoje życie?

- Widzę, Jankesko, że doskonale się rozumiemy. - Błysnął drapieżnym

uśmiechem.

Zerwała się na równe nogi, zaciskając dłonie w pięści.

- O tak, doskonale. Rozumiem nawet to, czego ty nie chcesz zrozumieć. Jesteś

taki sam jak twój ojciec. Równie ślepy i uparty. Uważasz się za lepszego od niego.

Gardzisz nim za to, że lekceważył twoją matkę, że traktował ją tak, jak ty mnie teraz

traktujesz. I z jakiej to przyczyny? By go zranić, by go ukarać. Nie jesteś lepszy od

niego.

Odwróciła się i podeszła do drzwi.

- Byłabym wdzięczna, gdybyś opuścił ten pokój. - Jej głos był równie ostry

jak spojrzenie.

Gabriel pociemniał na twarzy. Stał w miejscu jak przymurowany. Była zbyt

rozgniewana, by się tym przejąć.

Nie słyszałeś, co powiedziałam? Wyjdź! - Tupnęła nogą. Wyjdź stąd w tej

chwili!

Drapieżny uśmiech wykrzywił mu wargi. Mierzył ją wzrokiem, stojąc na

szeroko rozstawionych nogach, z kciukami wciśniętymi za spodnie. Wyszywana

błyszczącą nitką kamizelka połyskiwała w świetle świecy. Wyglądał niezwykle

męsko.

- Nic z tego, pani - rzucił przez zaciśnięte zęby. Dotknęła go do żywego,

stawiając go na równi z ojcem. Z trudem hamował kipiącą w nim wściekłość.

Powoli przesunął wzrokiem po jej ciele. Nikłe światło świecy objęło ją swym

blaskiem, czyniąc bezużytecznym cienki materiał koszuli. Dostrzegł wyraźny zarys

miękkich krągłych piersi, ciemnoróżowe brodawki i ciemny trójkąt włosów na

wzgórku łonowym.

Poczuł, jak gniew ustępuje miejsca pożądaniu.

Zbyt późno zdała sobie sprawę, w jak niekorzystnej znalazła się sytuacji.

Płomień w jego oczach był aż nadto wymowny. Widząc, że się do niej zbliża,

zacisnęła dłoń na gałce u drzwi. Nie była jednak w stanie jej utrzymać, bo silnym

pchnięciem zatrzasnął drzwi. Do diabła! - zaklęła. - Nie pozwolę ci się tknąć!

Zaśmiał się chrapliwie.

Ależ owszem, moja słodka. Dziś wieczór poczujesz coś więcej niż tylko dotyk

mojej ręki.

- Nie! - zaprotestowała. - Nie możesz trzymać mnie na dystans i oczekiwać

uległości, kiedy tylko przyjdzie ci na to ochota.

Postąpił krok w przód. Cassie zbladła i zaczęła się cofać.

Unieruchomił ją przy drzwiach, opierając ręce po obu stronach jej głowy.

Ogarnęła ją panika. Stał tak blisko, że przy każdym oddechu dotykał jej piersi. Oczy

błyszczały mu niczym żywe srebro.

- Mylisz się, Jankesko. Miedzy mną a moim ojcem istnieje ogromna różnica.

Niegdyś dziwiłem się, jak mogłem przyjść na świat, skoro ojciec nawet nie pragnął

matki, jak mężczyzna kobiety. Jeśli o mnie chodzi, to muszę wyznać, moja słodka, że

wystarczy sama twoja obecność, by rozpalić mnie do białości.

- Doprawdy? - Zadrżała, lecz rzuciła szyderczo: - Doskonale wiem dlaczego.

Zbyt długo byłeś uwięziony na wsi z dala od swojej kochanki. Wracaj więc do

Londynu i do jej stęsknionych ramion!

- Mojej kochanki?

- Tak. Do lady Sarah.

- Od tygodni jej nie widziałem, zresztą nie miałem takiej potrzeby. Po co mi

ona, skoro mogę znaleźć ukojenie w twoich ramionach?

- Nigdy więcej nie znajdziesz w nich ukojenia! - Usiłowała go od siebie

odepchnąć, lecz przysunął się bliżej, pozbawiając ją możliwości jakiegokolwiek

manewru.

- Na nic się nie zda twój opór, Jankesko. Oboje o tym wiemy.

- Ach, więc teraz usiłujesz mnie oczarować?! - rzuciła gniewnie. - Uważasz,

że nie zdołam ci się oprzeć? Jeśli tak, to jesteś głupcem.

- Może i jestem - odparł niskim, pełnym napięcia głosem. - Ale to nie ja, lecz

ty mnie czarujesz, jak byłaś to łaskawa określić. To ty rzuciłaś na mnie urok, od

chwili kiedy cię zobaczyłem, to tobie nie mogę się oprzeć. To ty rozpalasz mnie do

białości.

Pochylił się i dotknął wargami zagłębienia jej szyi. Przeszył ją gwałtowny

dreszcz rozkoszy.

- I nie o uległość mi chodzi. Pragnę, abyś drżała w moich ramionach ufna i

chętna, tak jak ubiegłej nocy.

Cóż za nikczemność z jego strony, by jej o tym przypominać! Całe jej

opanowanie prysło jak bańka mydlana. Poczuła, że zaczyna drżeć, lecz nie ze strachu

czy gniewu. To jego bliskość tak na nią działała.

Zanim zdołała zaprotestować, pochylił się i przywarł do jej ust gorącymi

wargami. Zsunął jej z ramion koszulę i zaczął pieścić wzgórki piersi. Cała krew

spłynęła jej w dół brzucha.

Walcząc z zamętem w głowic, targana sprzecznymi uczuciami, bezwiednie

zaciskała i rozluźniała dłonie. Pod palcami wyczuwała szorstki materiał jego koszuli.

Zapragnęła nagle rozsunąć ją i poczuć na sobie dotyk jego pokrytej ciemnym włosem

piersi. Kiedy spełnił to życzenie, zdejmując surdut i ściągając koszulę przez głowę,

myślała, że umrze z rozkoszy. Z trudem powstrzymała się. by nie zarzucić mu rąk na

szyję i poddać się jego woli. Rozpaczliwie go pragnęła, lecz nie mogła znieść, że tak

źle ją traktuje. Jakimś cudem udało jej się uwolnić usta.

- Gabrielu, proszę - wyjąkała. - Robisz to tylko dlatego, że śmiałam ci się

przeciwstawić.

Uniósł głowę i spojrzał na nią rozpalonym wzrokiem.

- Nie - zaprotestował gwałtownie. - Zeszłej nocy powiedziałem ci, że te drzwi

pozostaną otwarte. I nie żartowałem. Robię to, bo oboje tego pragniemy.

Porwał ją na ręce, zaniósł do łoża, po czym zrzucił z siebie buty i spodnie i

położył się obok niej.

On ma rację, pomyślała. Przecież go pragnie. Już na samą myśl o tym, co ją

czeka, czuła, że robi się wilgotna.

Ich języki się złączyły, tak jak wkrótce miały się złączyć ich ciała. Przykrył

dłońmi jej piersi i drażnił palcami sutki, aż stały się nabrzmiałe i twarde. Po chwili

zaczął pieścić je wargami i językiem. Wolno przesunął się niżej. Zadrżała i

gwałtownie wciągnęła powietrze.

Zareagowała zgodnie z jego oczekiwaniami.

Tak mało jeszcze wiedziała, tak wiele musiała się jeszcze nauczyć.

Wszystkie jego myśli opanowało nagle pragnienie, by sprawić jej

przyjemność, by posiąść ją. Nigdy żadnej kobiety nie pragnął tak jak jej, bez reszty,

na wszystkie sposoby.

W taki również.

Zsuwał się coraz niżej, znacząc językiem gorący ślad na jedwabistym brzuchu.

Gabriel! - wydyszała. - Boże... co ty...

Naparł na nią ramionami, aż poczuł, że rozsuwa nogi. Usiłowała go

odepchnąć, lecz nie pozwolił jej na to. Jego gorący oddech i niecierpliwy język

sprawiły, że zapłonęła niczym pochodnia. Ten widok wzmógł w nim pożądanie. Była

wilgotna i cudownie rozpalona. Tak długo smakował wilgotne zakamarki, aż jęknęła i

instynktownie uniosła biodra. Wówczas dotknął językiem małego wrażliwego

wzgórka. Wstrząsnął nią gwałtowny dreszcz rozkoszy. Czując, że już dłużej nie

wytrzyma rozsunął palcami wilgotne listki i z jękiem zanurzył się w rozpalony tunel.

Żadne z nich nie zamknęło oczu, kiedy zaczął się w niej poruszać, najpierw wolno,

potem ze wzrastającą gwałtownością. Był bliski spełnienia, lecz wstrzymywał się,

pragnąc poznać głębię jej rozkoszy.

Zacisnęła kurczowo palce na jego ramieniu.

- Gabriel! O Boże...

Pochylił głowę i przywarł wargami do jej ust, wnikając w nią coraz głębiej,

mocniej i szybciej. Czy to on brał ją w posiadanie, czy ona jego? Sam już nic wiedział

i nie dbał o to, bo w tej właśnie chwili poczuł, że Cassie zaczyna drżeć konwulsyjnie i

gwałtownie chwytać powietrze. Jęknął i eksplodował w niej, osiągając spełnienie,

które uniosło oboje na szczyty rozkoszy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Jesień na dobre zadomowiła się na wsi. zmieniając wszystkie barwy na

rdzawozłociste. Dni stały się krótsze, noce chłodniejsze. Wraz z jesiennym chłodem

pojawił się również chłód w jej sercu.

Przez następne tygodnie nie mogła sobie znaleźć miejsca. Zasiane w niej

ziarno wątpliwości zakiełkowało. A jeśli Gabriel miał rację? Jeśli rzeczywiście ktoś

nastawał na jej życie? Nienawidziła myśli, która uparcie do niej powracała. Edmund

nienawidzi! Amerykanów. Czyżby postanowił się jej pozbyć? Nie wrócił jeszcze z

Bath, za co Cassie była mu wdzięczna. Mimo wszystko nie mogła jakoś uwierzyć, że

to on krył się za wypadkami, które jej się przytrafiły. Gabriel wydawał się

przekonany o jego niewinności, lecz Cassie nie znała nikogo innego, kto mógłby

chcieć ją skrzywdzić.

Jednak nie tylko ta sprawa zajmowała jej myśli.

Oboje z Gabrielem nie mogli zaprzeczyć, że nieskończenie wiele

przyjemności dają im wspólnie spędzane noce. Kochając się z nią, brał wszystko, co

mogła mu ofiarować, a nawet więcej. Początkowo przerażała ją namiętność, którą w

niej wzbudzał, a jeszcze bardziej fakt, że wystarczył jeden jego pocałunek, najlżejsza

pieszczota, a już gotowa była mu ulec. Jednak nie potrafiła się przed tym bronić, a

później nie chciała. Czasami kocha! ją z pasją i gwałtownością, czasami zaś był

niezwykle delikatny, opiekuńczy i czuły. Kiedy noce upływały jej na odkrywaniu

uroków płynących z ciała, dni wypełnione były udręką i niepewnością.

Nie mogła zaprzeczyć, że oddawał jej całego siebie. Zaledwie wczoraj

namiętnym, upajającym szeptem wyzna! jej, jak wiele daje mu przyjemności i jak

bardzo zachwycają go jej wstydliwe pieszczoty. Jednak wraz z nadejściem dnia

znikały ciepło i czułość, a ich miejsce zajmowała chłodna uprzejmość.

Nie mogła znieść, że skrywał przed nią swe uczucia, otaczając się grubym

pancerzem chłodu. A tak pragnęła się do niego zbliżyć.

Tęskniła teraz za wszystkim, czym do tej pory gardziła, o czym nawet nigdy

nie śniła.

Nigdy nie marzyła o bogactwach, choć Gabriel mógł być tu przeciwnego

zdania. Chciała jedynie mieć dom i zapewnioną bezpieczną przyszłość, wolną od

nędzy i walki o przetrwanie. Lecz nie mogła się dłużej okłamywać. W najdalszych

zakamarkach jej duszy leżała głęboko skryta tęsknota za szczęśliwym małżeństwem,

za mężem, który będzie ją miłował z całego serca, i za dziećmi, które przyjdą na świat

z miłości i będą kochane przez oboje rodziców. Nocami modliła się, by Gabriel ją

pokochał, obawiała się jednak, że to nigdy nie nastąpi. Ta nadzieja z każdym dniem

coraz bardziej bladła, za to inna sprawa nabierała wyrazistości.

Nosiła w swym łonie jego dziecko i nie wiedziała, jak mu to powiedzieć.

Nie przypuszczała jednak, że ta sprawa już wymknęła jej się spod kontroli.

Pewnego dżdżystego popołudnia pod koniec listopada, kiedy Gabriel pracował

w swoim gabinecie, rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi. Zastygł z piórem w

ręku. Proszę! - zawołał.

W drzwiach stanęła Gloria.

- Czy mogłabym prosić jaśnie pana o chwilę rozmowy? - zapytała niepewnie.

Ależ oczywiście. Glorio. - Gestem zaprosił ją do środka, a w duchu zdziwił

się. dlaczego przychodzi do niego, a nie do Cassie.

Pokojówka splatała nerwowo ręce, wahając się. czy wyjawić, co jej leży na

sercu, lecz w końcu uznała, że skoro już przyszła, najlepiej będzie o wszystkim

opowiedzieć.

- Wiem, że to nie moja sprawa - powiedziała - ale bardzo niepokoję się o

milady.

Gabriel odłożył pióro na księgę rachunkową.

- W takim razie wyjaśnij mi dlaczego, tylko szczerze, Glorio.

- Zauważyłam, że przez ostatni miesiąc pani nie czuła się dobrze. Och, starała

się nie zwracać na to uwagi, lecz nieraz robiła się blada jak śnieg i musiałam jej

podsuwać krzesło. Wyglądała, jakby miała zemdleć.

Gabriel zmarszczył brwi. Cassie nie była jakimś tam chucherkiem, które

miewa wapory z byle powodu. Nie brakowało jej odwagi i dumy.

- Uważasz więc, że jest chora?

- Śmieszna rzecz, panie hrabio. Czasami jest zdrowa jak ryba, a czasami tak

zmęczona, że z trudem zwleka się z łóżka. Proszę wybaczyć moją śmiałość, jaśnie

panie, ale namawiałam panią, by obejrzał ją medyk. Stwierdziła, że to nic takiego i że

to minie.

Gabriel wstał z krzesła.

- Doceniam twoją troskę. Glorio, Dobrze zrobiłaś, przychodząc z tym do

mnie. Dopilnuję, by twoja pani nie lekceważyła więcej swego zdrowia.

Pokojówka dygnęła i wyszła z gabinetu. Z jednej strony czuła wielką ulgę, z

drugiej dręczyło ją poczucie winy. Domyślała się. co dolega jej pani. i uważała, że

powinien obejrzeć ją medyk. Ale czy udało jej się przekonać o tym hrabiego?

Niestety, nikt ze służby nie potrafił powiedzieć, co jaśnie państwo myślą o sobie

nawzajem. Naturalnie mieli swoje przypuszczenia, jak również wątpliwości. Ale

Gloria uśmiechnęła się z satysfakcją, kiedy kilka sekund później zobaczyła hrabiego,

wbiegającego po dwa stopnic na górę.

Cassie siedziała w swoim pokoju przy oknie z tamborkiem na kolanach. Na

widok Gabriela uniosła głowę. Opalona na brąz twarz kontrastowała z bielą

halsztuka. Był tak przystojny, że aż zaparło jej dech w piersi. Uśmiechnęła się

niepewnie.

Splótł ramiona na piersi i spojrzał na nią z uwagą.

- Gloria powiedziała mi, że ostatnio źle się czułaś - oznajmił bez wstępów.

Cassie zamrugała oczami. Nie tego się spodziewała. Pokręciła głową i

odłożyła robótkę na stół.

- Gloria niepotrzebnie się o mnie niepokoi rzuciła lekkim tonem.

Uniósł brew.

- Gloria twierdzi, że kilka razy byłaś bliska omdlenia.

- Ale nie zemdlałam. Widzisz więc, że nie ma się czym niepokoić.

Jestem innego zdania, Jankesko. Nie powinnaś lekceważyć tych symptomów.

Nie rozumiem też. czemu nic mi nie powiedziałaś.

Uśmiech zniknął z jej twarzy. Ciekawe, jakby zareagował, gdyby mu

oświadczyła, że nie widzi celu. by mu o tym mówić, pomyślała z goryczą. Przecież

nic dla niego nie znaczy.

Mimo to serce zaczęło jej szybciej bić. Co powie, kiedy wyjawi mu prawdę?

Jak zareaguje? Już sama ta niepewność wystarczyła, by nic mu nie mówić. Zresztą

wkrótce i tak nie będzie mogła tego ukryć.

- Miałam kilka razy zawroty głowy - powiedziała ostrożnie. - Nic nie

mówiłam, bo minęły tak szybko, jak się pojawiły.

Tak czy owak powinnaś mi o tym powiedzieć. Wygląda bowiem na to, że ta

dolegliwość nie ustępuje, toteż nie należy jej lekceważyć. Wezwę medyka. Na pewno

coś na to zaradzi. Zerwała się z fotela.

- Nie! - zaprotestowała. - Niepotrzebnymi medyk. To przejdzie, jestem tego

pewna.

Skąd możesz to wiedzieć, Jankesko? Po prostu wiem. Naprawdę nic mi nie

jest. Popatrzył na nią bacznie.

- Od samego zapewnienia nie poczujesz się lepiej. Może zechciałabyś

wreszcie mi to wyjaśnić. Twój upór wystawia na próbę moją cierpliwość.

Utkwiła wzrok w czubkach pantofelków. Najwyraźniej została przyparta do

muru. Powoli uniosła głowę.

- Nie jestem chora - powiedziała, czując suchość w gardle. - Ja... jestem przy

nadziei.

W jego oczach błysnęło zaskoczenie i niedowierzanie. Przesunął po niej

spojrzeniem, jakby chciał się przekonać, czy mówi prawdę.

Jesteś pewna? - zapytał ledwo poruszając wargami. Skinęła twierdząco głową.

- Od jak dawna? Zawahała się.

- Nie wiem na pewno - odparła ledwie dosłyszalnie. - Ale chyba od czterech

miesięcy.

Milczenie, które zapadło, było aż nazbyt wymowne. Łzy stanęły jej w oczach.

Zebrała w sobie odwagę i zapytała: Nie jesteś zadowolony, prawda?

W dwóch susach znalazł się przy niej.

- A sądziłaś, że będę? - Złapał ją za brodę i przyglądał się łzom, które zaczęły

płynąć strumieniem. - Twoje łzy mówią same za siebie, Jankesko. Jesteś równie

niezadowolona ja.

Ból w piersi stał się nie do zniesienia. I on twierdzi, że dobrze ją zna. Wcale

jej nie zna. Gorzkie łzy paliły ją w gardle. Wyciągnęła rękę błagalnym gestem.

- Gabrielu... Ze wszystkich sił starała się opanować szloch. - Proszę, nie

gniewaj się.

- Ona mi mówi „nie gniewaj się”! - Zacisnął dłonie w pięści. W jego oczach

płonęły piekielne ognie. - Czy wiesz, co to oznacza? Wpadłem prosto w łapy ojca.

Możesz być pewna, że on będzie zachwycony Dostanie wnuka, którego tak pragnął.

Odwrócił się i ruszył do swego pokoju. Cassie stanęła w drzwiach i patrzyła,

jak rzuca sakwojaż na łóżko i zaczyna wpychać do niego ubrania.

Nie odezwał się do niej, nie raczył nawet na nią spojrzeć. Wiedziała jednak, że

aż kipi z wściekłości. Powietrze wokół niego ciężkie było od gniewu. Dopiero kiedy

ruszył w stronę drzwi, odważyła się przerwać tę pełną napięcia ciszę.

Gabrielu... ty wyjeżdżasz? Zimny wzrok smagnął ją niczym bat.

- Tak, do Londynu. Przynajmniej tam twój widok nic będzie mi przypominał o

własnej głupocie.

Nie mogła się powstrzymać i zapytała z rozpaczą w głosie:

- Jedziesz do swojej kochanki?

- Przednia myśl, Jankesko. - Zmierzył ją spojrzeniem od stóp do głów. - Skoro

musiałem wziąć sobie na kark żonę, dlaczego musiałaś to być ty? - rzucił przez

zaciśnięte zęby. - Dlaczego nie mogłaś być bezpłodna? - Z tymi słowy obrócił się na

pięcie i wyszedł, trzaskając drzwiami z taką siłą. że aż ściany zadrżały.

Rozpaczliwy szloch wstrząsnął jej ciałem. Bardziej nie mógł jej zranić... Czuła

się tak, jakby ktoś wyrwał jej duszę z piersi. Takiej reakcji właśnie się obawiała.

Osunęła się bezsilnie na podłogę.

Och, jakaż była naiwna, łudząc się. że Gabriel coś do niej czuje. Nie znalazł

dla niej w sercu choćby odrobiny czułości, odrobiny ciepła. Nic mogła jednak dłużej

bronić się przed prawdą.

Kochała go. Wbrew temu, co przed chwilą usłyszała, pomimo obojętności z

jego strony. Kochała i nigdy nie przestanie kochać.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Noc miała się ku końcowi, lecz ozdobiona złoceniami, wytworna sala balowa

u lorda Chestertielda dopiero zaczęła się wyludniać. Wśród gości, którzy tak długo

wytrwali, był również Gabriel. Pił, rozmawiał, śmiał się.

Wirując po parkiecie z lady Sarah w ramionach, wpatrywał się w jej

rozjaśnioną wesołością twarz i słuchał jej paplaniny, lecz myślami był daleko stąd.

Nie lady Sarah zaprzątała jego umysł, lecz ktoś z włosami jak złocisty wschód słońca

o przejrzystych i jasnych jak topazy oczach i miękkich, słodkich niczym dojrzały

soczysty owoc ustach.

W tej samej chwili poczuł wzbierającą w nim burzę emocji. Zawstydzenie

mieszało się z bólem, urazą i... żalem.

Zajęty myślami nawet nie zauważył, że taniec się skończył. Lady Sarah

dotknęła jego ramienia.

- Zmęczył mnie ten cały zgiełk, milordzie. Może byśmy przenieśli się do

bardziej zacisznego otoczenia?

Namiętne zaproszenie błysnęło jej w oczach, a wargi ułożyły się w kuszący

uśmiech. Gabriel jednak był nieczuły na uroki swej partnerki.

Obawiam się, pani, że pora na to zbyt późna - rzucił półgłosem, patrząc jej

wymownie w oczy. - Dlatego z przykrością muszę odmówić. - Po jej szybkim

oddechu poznał, że Zrozumiała ukrytą w odpowiedzi aluzję. Przez ostatnie miesiące

jakoś nie tęsknił do dawnej kochanki. Skłonił się i ucałował koniuszki jej palców. -

Zdaje się, że lord Waverly czeka z niecierpliwością na kolejny taniec. - Pożegnał się

ze swą towarzyszką i wyszedł z sali.

Kiedy schodził po szerokich kamiennych schodach, palący niepokój znów

przybrał na sile. Po namyśle zrezygnował z dorożki i postanowił wrócić do domu

pieszo.

Lekka mgła unosiła się w powietrzu. Ulice Londynu były wilgotne i

opustoszałe. Szerokie poły płaszcza plątały mu się wokół nóg, a kroki odbijały się

echem od brukowanej nawierzchni.

Skoro musiałem wziąć sobie na kark żonę, dlaczego musiałaś to być ty?

Chryste! Czy naprawdę to powiedział? Cóż za diabeł go opętał?

Dlaczego nie mogłaś być bezpłodna?

Każde słowo wbijało mu się w mózg niczym ostrze dzidy, raniąc boleśnie i nie

dając mu spokoju. Jak mógł być tak okrutny? - krzyknęło mu coś w duszy. Nawet

gorzej, bo okrutny z premedytacją.

Nie mógł pojąć, co go do tego przywiodło. Czuł się tak, jakby nagle ktoś

schwycił go za gardło, na co zareagował wściekłą furią. Poczuł się oszukany,

schwytany w pułapkę i zdradzony przez tę piękność, którą nazywał swoją żoną...

Stanął i przycisnął palce do czoła, jakby pragnąc w ten sposób wygnać złe

moce, które wzięły go w swoje posiadanie.

Nagle posłyszał jakiś szmer. Podniósł głowę i zobaczył kobietę opierającą się

o róg odrapanej kamienicy. Wyglądała biednie i sądząc po rozmiarach brzucha,

czekało ją wkrótce rozwiązanie. Była dużo młodsza od niego, lecz w oczach czaił się

smutek całego świata. Mgła zaczynała gęstnieć, tymczasem ona nie miała peleryny,

by ochronić się przed chłodem. Jej suknia pozostawiała wiele do życzenia.

Nie mógł oderwać wzroku od ciężkiego, spuchniętego brzucha. Cassie też w

niedługim czasie urodzi dziecko, pomyślał. Jego dziecko.

Nagle zabrakło mu tchu w piersiach. Oddech palił go płomieniem.

Uświadomienie sobie tego omal nie rzuciło go na kolana.

Dlaczego nie mogłaś być bezpłodna... bezpłodna...

Wstręt do samego siebie niczym kwas zżerał mu żołądek. Potraktował ją tak,

jakby uczyniła coś złego, jakby to ona była wszystkiemu winna. Jeśli ktoś tu był

winny, to właśnie on.

Zacisnął wargi. Nie próbował zapanować nad pożądaniem. Kochał się z nią

każdej nocy. Egoistycznie, nie bacząc na konsekwencje - nawet nie biorąc ich pod

uwagę.

Jednocześnie nienawidził siebie za to, że dał się ponieść pragnieniu. Za

każdym bowiem razem czuł, jakby tracił jakąś cząstkę siebie.

Sięgnął ręką pod płaszcz. Kobieta rzuciła mu niespokojne spojrzenie i cofnęła

się o krok, jakby nie ufała jego zamiarom. Kiedy jednak wyciągnął sakiewkę

wypełnioną monetami, jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

- Masz - powiedział wyciągając ją ku niej. - Weź ją. Rozchyliła szeroko

spękane usta i patrzyła na niego w nie mym zdumieniu.

Ale, panie... toż to cała fortuna.

Blady uśmiech przemknął mu przez twarz. Przypomniała mu się Cassie owej

pierwszej nocy w oberży Czarnego Jacka. Ona również podobnie zareagowała na

widok stosu monet leżącego na komodzie.

Pokręcił głową.

- Zaledwie jej mała cząstka - sprostował. - Lecz jeśli mądrze nią

rozporządzisz, starczy ci na wiele miesięcy, tobie i twojemu dziecku. - Wcisnął jej

sakiewkę do ręki.

Dziewczyna patrzyła na niego jednocześnie przerażona i do głębi poruszona.

- Niech cię Bóg błogosławi, panie. - Przycisnęła sakiewkę do piersi i uniosła

głowę. Łzy błysnęły jej w oczach. - Święty z ciebie człowiek. Nigdy cię nie zapomnę,

nigdy.

Patrzył, jak znika za rogiem, po czym ruszył dalej. Znalazłszy się w domu, nie

poszedł do swego pokoju, lecz do stangreta. Thomas przetarł zaspane oczy.

Co się stało, jaśnie panie? Czy coś nie w porządku? Gabriel pokręcił

przecząco głową.

- Postanowiłem wrócić do Farleigh.

Młody człowiek zamrugał powiekami. Przez wąskie okienko przy łóżku

dostrzegł bladoróżowe smugi zwiastujące świt. Teraz, jaśnie panie?

Gabriel skinął głową. Wtedy Thomas bez dalszej dyskusji sięgnął po ubranie.

Wkrótce potem Gabriel zamykał drzwi powozu. Thomas pewnie myśli, żem

zwariował, wracając tak szybko do Farleigh. Szyderczy uśmiech wykrzywił mu

wargi. Może i rzeczywiście zwariował...

Późnym rankiem powóz minął bramę Farleigh Hall. Już w hallu Gabriel

zorientował się, że coś jest nie w porządku.

Przy końcu galerii tłoczyła się grupka służących, Gabriel najpierw zwrócił

uwagę na Glorię. Miała czerwone i spuchnięte oczy, jakby płakała przez wiele

godzin. Pani McGee klepała ją uspokajająco po ramieniu, choć oczy miała równie

czerwone. Żadne z nich nie zauważyło jego wejścia.

Co tu się dzieje, u diabła?

Zapanowała grobowa cisza. Davis jako pierwszy postąpił krok naprzód. Na

jego twarzy malowała się rozpacz, jakiej Gabriel nigdy dotąd u niego me widział.

- Milordzie, mamy straszne wieści do przekazania.

- Mów otwarcie, Davis - rzucił Gabriel ostro. - Po prostu powiedz, o co

chodzi.

- Dobrze, milordzie. Jaśnie pani zniknęła. Wygląda na to, że nawet nie spała w

swoim łóżku. Początkowo sądziliśmy, że pojechała za jaśnie panem do Londynu.

Nikogo jednak nie poprosiła o zawiezienie, a jej koń stoi w stajni. Dlatego

pomyśleliśmy, że trzeba rozpocząć poszukiwania. - Zawahał się. - Milordzie, nigdzie

jej nie ma - oświadczył z rozpaczą w głosie.

- Co takiego? To niemożliwe!

Na twarzy Davisa malowała się powaga.

- Przeszukaliśmy cały dom od strychu aż po piwnice, a także przeczesaliśmy

najbliższą okolicę. Ani śladu jaśnie pani. Wiemy tylko, że zniknęło kilka jej sukien.

Gloria mówi, że brakuje też małej torby.

Gabriel miał wrażenie, że krew zastyga mu w żyłach. Zrobił się szary na

twarzy.

- Milordzie, może jaśnie pani w jakiś inny sposób dotarła do Londynu.

- Nie dotarła odpowiedział dziwnie napiętym głosem. Poczuł, że żołądek

podchodzi mu do gardła i tamuje oddech.

- Milordzie...

Nie zważając na ich przerażone spojrzenia, popędził jak strzała na górę. Drzwi

do pokoju Cassie rozwarły się z trzaskiem. Patrzącemu na to z boku mogło się

wydawać, że Gabriel postradał zmysły. Nikt jednak na niego nie patrzył, nikt też nie

zdawał sobie sprawy, jak bardzo poczuł się nagle samotny.

Samotny jak nigdy dotąd.

Na podłodze przy szafie leżała cienka koronkowa chusteczka. Podniósł ją i

utkwił wzrok w delikatnym kawałku materiału.

W piersi wzbierał mu płacz. Stanęła mu przed oczami laka. jaką widział po raz

ostatni: przerażona, wstrząśnięta, z poszarzałą twarzą. W jej oczach malowały się

rozpacz i błaganie.

Cassie! - zawołał, kurczowo zaciskając w palcach chusteczkę. - Cassie!

Trzy dni później wrócił do domu książę. Davis otworzył przed nim szeroko

drzwi i skłonił się nisko.

To dobrze, że wasza miłość wrócił już do domu. Ja również się cieszę. Davis.

- Oddał majordomusowi kapelusz i laskę. - Czy Gabriel jest w domu?

Kamerdyner zawahał się przez moment. Ku zaskoczeniu Edmunda wydawał

się zmieszany.

Jest na górze w swoim pokoju, wasza miłość.

Książę zmarszczył brwi, bo Davis rzadko okazywał coś poza chłodnym

opanowaniem.

- Czy coś się stało, Davis?

Nie wszystko jest tak, jak być powinno, wasza miłość. Myślę jednak, że wasza

miłość wolałby to usłyszeć z ust jego lordowskiej mości.

Edmund ruszył ku schodom.

- Wasza miłość! - zawołał za nim główny kamerdyner. - Jego lordowska mość

nic jest sobą.

Oczywiście mówiąc delikatnie.

Zasłony w pokoju Gabriela były zaciągnięte. Przesączał się przez nie jedynie

wąski promień światła. Wzrok księcia dopiero po kilku minutach przyzwyczaił się do

mroku.

Widział już swego syna rozgniewanego, walczącego jak szaleniec, gotowego

rzucić się na każdego. Nigdy jednak nie widział go w takim stanie.

Gabriel siedział rozwalony w fotelu przy oknie, bez surduta, w powyciąganej

koszuli, wymiętej i brudnej. Wyglądała tak, jakby nie zdejmował jej od wielu dni.

Policzki i brodę pokrywał zarost. W pokoju unosiła się silna woń brandy.

Mój Boże, Gabrielu, jesteś pijany!

Gabriel wolno uniósł głowę. Zamglone i przekrwione oczy usiłowały coś

zobaczyć. Zamroczony alkoholem umysł był W stanie zarejestrować tylko jedno: że

oto ojciec jest świadkiem jego załamania. Skrzywił się pogardliwie.

Jestem, ojcze, i takim pozostanę.

Edmund zmrużył oczy.

Co to ma znaczyć? I gdzie jest Cassandra? W Londynie? Jej imię wywołało

palący ból w sercu. Pokręcił przecząco głową.

Wobec tego gdzie? - nie dawał za wygraną Edmund. Gabriel zacisnął zęby i

jednym ruchem zmiótł ze stołu stojące na nim puste butelki i kieliszki.

- Chryste! - wykrzyknął z furią. - Czy muszę ci to mówić? Opuściła mnie!

Edmund drgnął, jakby potężna pięść trafiła go w brzuch.

Dobry Boże! - wyszeptał. Gabriel spojrzał na niego błyszczącymi oczyma.

- Nie ma potrzeby udawać warknął. - Przecież tego właśnie chciałeś.

Już nie, pomyślał Edmund w oszołomieniu. Już nie.

Jakiż on był uparty... Zbyt dumny, by przyznać, że serce mu zmiękło. Nie

wiedział, kiedy to się stało, ale tak czy inaczej stało się. Kraj jej urodzenia przestał

nagle mieć jakiekolwiek znaczenie. Podobnie jej dawna pozycja. Jakimś sposobem ta

dziewczyna znalazła drogę do jego serca. Wystarczyła wąska szpareczka i udało jej

się wsunąć do środka.

Poczuł palący wstyd. Zasługiwał na taką pogardę ze strony syna. Zasługiwał

na jego potępienie i na coś więcej...

Gniew Gabriela zgasł tak szybko, jak się pojawił.

- Jest przy nadziei - wyjaśnił schrypniętym głosem. - Od tego wszystko się

zaczęło.

Edmund wciągnął ostro powietrze.

- Zastanów się, Gabrielu. Dokąd mogła pójść?

- Nie wiem. Po prostu nie wiem. Lady Evelyn też o niczym nie wie. Ani

Christopher. - Pochylił się i ukrył twarz w dłoniach. Jego głos brzmiał tak cicho, że

Edmund musiał dobrze wytężać słuch. - Zabrała ze sobą tylko kilka rzeczy. Nie mogę

przestać myśleć o tym, że stoi gdzieś zmarznięta, głodna, bez pieniędzy, bez dachu

nad głową.

- Znajdziemy ją, Gabrielu. Nie wolno ci w to wątpić.

- Nie znajdziemy - rzucił Gabriel chrapliwie. - Nie rozumiesz, że zasłużyłem

sobie na to? Nie chciała mnie poślubić. - Zacisnął wargi. - Uważała, że nie jest godna

wyjść za lorda. Lecz z wszystkich nas zakpiła.

Wolno uniósł głowę.

Płakała, kiedy wyjeżdżałem. Nie zważałem na to. Postąpiłem jak bezlitosny

drań. - Umilkł na chwilę. - Wciąż słyszę jej płacz - wyszeptał.

Edmunda przebiegł dreszcz, bo Gabriel nie patrzył na niego, lecz przez niego.

Na jego twarzy malował się wyraz bezgranicznej rozpaczy.

- Kiedy mi powiedziała, że oczekuje dziecka, wpadłem we wściekłość.

Myślałem tylko o tym, co mi powiedziałeś: że chciałbyś mieć wnuka.

Edmund znieruchomiał. Powoli zaczynał rozumieć, co się naprawdę

wydarzyło.

- Powiedziałem jej straszne rzeczy. Rzeczy, których tak naprawdę nie

chciałem powiedzieć. Rzeczy, których nigdy nie powinienem mówić.

Edmund westchnął. Wiedziony instynktem podszedł do Gabriela i położył mu

rękę na ramieniu.

- Tak jak my wszyscy, chłopcze - rzucił półgłosem. - Tak jak my wszyscy.

Gabriel nic na to nie odpowiedział. Twarz Edmunda wydłużyła się, kiedy

patrzył na ciemną głowę syna.

- Jestem ostatnią osobą, która powinna dawać ci dobre rady, Gabrielu. Lecz

jedyne, co możesz zrobić, to mieć nadzieję, że ona ci w końcu wybaczy. Przedtem

jednak musisz ją odnaleźć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Tego wieczoru pod koniec marca „Zajęcza Nora” pękała w szwach od gości.

Kiedy statek rybacki zawijał do portu, trudno było znaleźć wolne miejsce. Powietrze

wypełniały ordynarne męskie okrzyki i rubaszny śmiech, które docierały do Cassie

pracującej w kuchni.

Krzyż bolał ją teraz prawie bez przerwy. Cienkie buty miała rozsznurowane,

by mogły się w nich zmieścić opuchnięte stopy. Marzyła jedynie o tym. by wymknąć

się do pomieszczenia na poddaszu, gdzie sypiała, ale nie chciała prosić o pozwolenie

Avery'ego, właściciela gospody. Trzymał on swój personel żelazną ręką i w razie

konieczności nie wahał się używać pieści.

Opuszczając Farleigh, myślała jedynie o tym, by uciec jak najdalej. W końcu

zdecydowała się na Londyn, mając nadzieję, że znajdzie tam zatrudnienie jako

szwaczka. Każdy jednak odprawiał z kwitkiem ubogą dziewczynę. Kiedy zaś brzuch

zaczął się powiększać, jej nadzieje rozsypały się proch. Musiała sprzedać kilka

drobiazgów, które ze sobą zabrała, by mieć co włożyć do ust.

Londyn okazał się przerażający i nieprzyjazny. Gotowa była przyjąć każde

zajęcie, lecz na widok dużego brzucha zamykano jej drzwi przed nosem. Pierwsze

tygodnie stycznia spędziła żebrząc na ulicach.

Pewnego dnia wydało jej się, że zobaczyła Gabriela nad rzeką, uciekła więc z

Londynu. Dopiero później doszła do wniosku, że niepotrzebnie się obawiała, bo jemu

wcale nie zależy na odszukaniu jej.

Na pewno był zadowolony, że się jej pozbył. Na koniec dotarła do gospody w

malej rybackiej wiosce niedaleko Brighton. Pomocnik kucharza właśnie zaokrętował

się na statek handlowy płynący do Indii. Choć nie przypuszczała, że to możliwe.

Avery był o wiele gorszy od Czarnego Jacka. Płacił jej nędzne grosze, ale pozwolił

spać na poddaszu i dawał jeden posiłek dziennie po skończonej pracy.

Gwałtowny skurcz brzucha pozbawił ją tchu w piersi. Zacisnęła kurczowo

ręce na brzegu stołu i po kilku sekundach uśmiechnęła się z ulgą.

Dziecko często się teraz poruszało. Nie miała wątpliwości, że to chłopiec.

Natychmiast jednak posmutniała, kiedy sobie uzmysłowiła, że Gabriel nigdy go nie

zobaczy.

Nie chciał przecież swego dziecka.

Myśli bezwiednie poszybowały ku Farleigh. Och, jakaż była naiwna! Sądziła,

że Gabriel choć trochę o nią dba... może nawet kocha odrobinę. Miała nadzieję, że

dziecko stanic się dla nich początkiem nowego wspólnego życia, a zemsta i nieufność

pójdą w niepamięć.

Pewnego dnia ból w jej duszy osłabnie, lecz kiedy to nastąpi?

O przyszłości wolała nie myśleć. Wiedziała, że kiedy dziecko przyjdzie na

świat, Avery nie pozwoli jej tu zostać. Był zbyt chciwy, by trzymać u siebie parę

darmozjadów. Gdzież się wtedy podzieje? Nikt przecież nie zatrudni kobiety z małym

dzieckiem. Coraz ciężej było jej pracować, a umysł wiecznie nękał strach i obawa.

Tak była zajęta myślami, że nie zauważyła, jak Avery wszedł do kuchni.

- Słyszysz, co do ciebie mówię? - Uszczypnął ją boleśnie w pierś. - Potrzebna

pomoc na sali, więc przestań się obijać! Jakiś elegancko ubrany młody panek

zażyczył sobie brandy zamiast piwa. Siedzi w końcu sali. Obsłuż go szybko.

Cassie pospieszyła wykonać polecenie. Stawiając na tacy butelkę brandy,

spojrzała mimowolnie na swoje ręce. Były spierzchnięte i czerwone od zimowego

chłodu i ciągłego szorowania podłóg. Wyglądały tak samo jak u Czarnego Jacka.

Uśmiechnęła się smutno. Nie były to dłonie damy. Evelyn przeraziłaby się na ich

widok.

Kilka sekund później szła ostrożnie ku stolikowi w rogu sali. Z bólem

przypomniała sobie chwilę z przeszłości, kiedy to niosła butelkę brandy innemu

elegancko ubranemu dżentelmenowi.

I nagle go spostrzegła. Siedział zwrócony do niej plecami. Przerażenie

chwyciło ją za gardło, uniemożliwiając oddychanie. Ta sama głową te same szerokie

ramiona. Jakież okrutne figle płata jej umysł. I oczy również ją zawodzą...

Wtedy obrócił się lekko, ukazując profil, klasyczny, jakby wyrzeźbiony i

oszałamiająco piękny.

Serce zaczęło jej bić jak szalone. Cała krew odpłynęła z twarzy. Taca

wymknęła się nagle z bezwolnych palców.

- Nie - wyszeptała. - Och, nie...

W ciągu tygodni, które minęły od zniknięcia Cassie. Gabriel przekonał się, co

znaczy prawdziwy strach.

Nienawidził siebie za to, co jej powiedział. Myślał jedynie o sobie i o zemście

na ojcu. Zlekceważył jej uczucia nie bacząc na to, jak bardzo ją zrani.

Wyrządził jej straszną krzywdę.

Choć walczył z tym ze wszystkich sił, czasami przychodziły mu do głowy

przerażające myśli. Matkę zabiła rozpacz. A jeśli Cassie spotkał ten sam los?

W takich chwilach zalewał go zimny pot. Opatrzność nie może być aż tak

okrutna i kazać mu przeżywać to po raz drugi.

Nie należał do bardzo pobożnych ludzi, ale teraz nie ustawał w modlitwach.

Kiedy minęły cztery miesiące, zaczął wątpić, czy kiedykolwiek ją odnajdzie.

W nadziei, że będzie miał więcej czasu na poszukiwania, postanowił sprzedać

część swoich statków. Ta właśnie sprawa przywiodła go do małej wioski niedaleko

Brighton. Właściciel floty rybackiej odziedziczył sporą sumę po swoim wuju i

postanowił nabyć kilka statków. Po godzinie targów ustalili w końcu cenę i warunki.

Radca prawny Gabriela miał zjawić się u nowego właściciela jak tylko przygotuje

wszystkie papiery.

Choć sprawa została sfinalizowana. Gabriel nie wychodził, lecz pozostał przy

stole, głuchy na otaczający go gwar. Przed gospodą czekał już na niego Thomas z

powozem.

Wtedy właśnie rozległ się brzęk roztrzaskującego się o podłogę szkła.

Odwrócił się z umiarkowanym zaciekawieniem i nagle zabrakło mu tchu w piersi.

W pierwszej chwili zobaczył jej brzuch, wydamy i ciężki.

Zerwał się z krzesła tak gwałtownie, że upadło z łoskotem na ziemię. Cassie...

Cassie!

Przerażenie zabłysło w jej oczach. Odwróciła się z zamiarem odejścia od

niego jak najdalej, lecz po kilku krokach poczuła, że ktoś gwałtownie ją szarpie.

Avery. Chwycił ją za ramię i pchnął w kierunku stołu z taką siłą, że o mały włos nie

straciła równowagi.

Ty rozlazła suko! - warknął. - Zapłacisz mi za to! Podniósł w górę zaciśniętą

pięść, lecz nie zdążył wymierzyć ciosu, bo ktoś nagle wykręcił mu rękę do tyłu.

Spróbuj ją tknąć, a przyrzekam, że nie doczekasz świtu. Choć głos Gabriela

brzmiał spokojnie, w oczach płonęła mordercza wściekłość.

Dobrze już, dobrze, puść mnie. - Avery odwrócił się do niego i wykrzywił

mięsiste wargi. - Co ci do tego, panie, że przyłożę tej dziewce, jak na to zasługuje?

Tak się składa, że jej płacę...

Tak się składa, że nosi w łonie moje dziecko, postąpisz wiec mądrze szukając

sobie innej pomocnicy. Zabieram ją ze sobą i zabiję każdego, kto zechce mnie

powstrzymać. - Nie była to groźba, lecz zwykłe stwierdzenie faktu. Na sali zaległa

kompletna cisza.

Gabriel omiótł tłum groźnym spojrzeniem. Nikt? Mądra decyzja, panowie.

Wyjął złotą monetę i cisnął ją pod nogi Avery'emu. To więcej niż kosztuje

butelka brandy. Po czym złapał Cassie za rękę.

Wciąż nie mogąc się otrząsnąć z zaskoczenia, dała się pociągnąć w stronę

drzwi. W głowie jej huczało, a serce boleśnie tłukło się w piersi, kiedy wepchnął ją do

powozu i zatrzasnął drzwiczki. Dał sygnał Thomasowi i ruszyli.

Nie mogła powstrzymać nerwowego drżenia. Oto ma przed sobą Gabriela. W

jej wnętrzu rozszalała się burza sprzecznych uczuć. Gniew. Zawód. Przede wszystkim

jednak głębokie upokorzenie.

- Chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia. Cóż, u diabła, robiłaś w takim

miejscu?

Siedział naprzeciwko niej z wyrazem wyrzutu i potępienia na twarzy. Spuściła

wzrok. Och, dlaczego musiał ją odnaleźć? Dlaczego właśnie tu? Twarz zapłonęła jej

ze wstydu i zakłopotania. Nie chciała, żeby zobaczył ją w takim stanie - zdawała

sobie sprawę, jak strasznie wygląda. Włosy utraciły blask, a skóra stała się blada i

napięta. Czuła się taka wstrętna i niezgrabna. Poczuła bolesne ukłucie w serce. Czyż

Gabriel nie powiedział jej kiedyś, że na zawsze pozostanie dla niego ciężarem?

Nie mogła znieść myśli, że zajął się nią jedynie z obowiązku. Czyż nie

domyślał się. że właśnie z tego powodu uciekła?

Odpowiedz mi, Cassie. Cóż ty tam, do cholery, robiłaś? Utkwiła wzrok w

dłoniach splecionych na kolanach, jakby chciała w ten sposób powstrzymać ich

drżenie. Nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy.

Do diabła, spójrz na mnie! Usłuchała, wiedząc, że przegrała. Wargi drżały,

gorzkie łzy paliły w gardle, a w piersiach brakowało tchu.

- Po co mnie szukałeś? - zapytała trzęsącym się głosem. - Po co?

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że wolałabyś tam zostać? Tak bardzo

pragnęłaś uciec od życia, jakie wiodłaś u Czarnego Jacka, a to miejsce nie jest od

niego lepsze. Wciąż nie mogę uwierzyć, że mnie opuściłaś, i to dla czegoś takiego.

- Uważasz, że właśnie tego chciałam? Próbowałam znaleźć pracę jako

szwaczka w Londynie... Któregoś dnia wydało mi się. że cię zobaczyłam... Musiałam

uciec.

Popłynęła rwąca się i nieskładna opowieść. Gabriel słuchając jej zbladł jak

ściana. Poczucie winy brzemieniem legło mu na duszy. Pomyśleć, że to przez niego

błąkała się sama po ulicach Londynu, bez domu, bez pieniędzy. Przecież mogli ją

okraść, pobić, zamordować!

Chwycił ją za ręce i pociągnął na miejsce obok siebie.

- Boże! - wykrzyknął. - Czy naprawdę przypuszczałaś, że nie będę cię szukać?

Jak mogłaś tak pomyśleć?

Łzy zabłysły w jej pięknych złocistych oczach.

- A dlaczego nie? - W tym cichym zapytaniu kryła się cała jej udręka.

Pokręcił głową.

Byłem głupcem, Cassie - powiedział udręczonym głosem. - Postąpiłem źle,

mówiąc ci te wszystkie rzeczy. Ale wcale tak nie myślałem, przysięgam. Wróciłem

do Farleigh jeszcze tej samej nocy i dowiedziałem się, że odeszłaś... Wiem, że cię

skrzywdziłem, i gdybym mógł, cofnąłbym te słowa, ale wierz mi, ja też cierpiałem...

Boże, czy zdajesz sobie sprawę, co czułem, kiedy odkryłem, że odeszłaś? Wszystkie

te tygodnie poszukiwań, zastanawiania się, gdzie jesteś, czy nic ci się nie stało...

Omal nie oszalałem. Mogłaś wrócić do domu, Cassie. Powinnaś była wrócić.

Walczyła z nerwowym drżeniem i płaczem.

- Do czego miałam wrócić? Do twojej pogardy? Do lekceważenia? Nie

chciałeś mnie! - krzyknęła z głębi udręczonego serca. - Nie mogłam zostać, wiedząc,

co do mnie czujesz... Musiałam odejść... Nie rozumiesz? Musiałam!

Jej rozpacz rozrywała mu duszę. Choć się opierała, przyciągnął ją do siebie.

Nic mogła walczyć z jego siłą i stanowczością. Otoczył ją ciasno ramionami i okrył

oboje swoim płaszczem.

Poczuła, że coś w niej pęka. Nie mogła już dłużej walczyć z przepełniającym

ją bólem w sercu, żalem, wstydem i strachem.

- Pragnęłam jedynie, byś był ze mnie zadowolony. Chciałam stać się damą,

choć nie wierzyłeś, że mi się uda. - Nerwowo splatała i rozplatała palce. Nie

powinnam była się łudzić... Matka mnie nie chciała. Twój ojciec mnie nie chciał. Ty

mnie nie chciałeś. - Rozpaczliwy szloch wstrząsnął jej piersią. - Co jest we mnie

złego, Gabrielu? Co jest we mnie złego?

Przytulił ją mocniej. Serce zatkało mu z żalu. Jakże drobne i delikatne miała

ramiona.

- Nie ma w tobie nic złego, najmilsza - wyszeptał, z ustami przy jej skroni.

Gorącymi wargami osuszał jej łzy nieprzerwanie spływające po policzkach. - Jesteś

słodka i urocza. Piękna i godna pożądania. Jesteś wszystkim, czego może pragnąć

mężczyzna. Wszystkim, czego ja pragnę.

Jeśli słyszała te słowa, to nie okazała żadnej reakcji. Płakała tak długo, aż w

końcu wzięło nad nią górę zmęczenie i usnęła w jego objęciach.

Była późna noc, kiedy powóz wjechał na długi podjazd prowadzący do dworu.

Gabriel wniósł Cassie po schodach na górę. Ściągnął jej suknię, buciki i ułożył ją na

łóżku, a potem przykrył kołdrą.

Poruszyła się i cicho jęknęła. W jednej chwili znalazł się tuż przy niej.

- Spokojnie, kochanie - powiedział czule. Odsunął jej z po liczka złociste

pasmo włosów. - Wszystko w porządku. Jesteś już bezpieczna.

Uspokoiła się, przytulając policzek do jego dłoni. Jakaż blada i kruchą

pomyślał z bólem w sercu. Westchnął ciężko, po czym rozebrał się w ciemnościach i

wsunął pod kołdrę obok niej. Ostrożnie, tak by jej nie obudzić, przyciągnął ją do

siebie i objął ramionami. Wtuliła się w niego, jakby szukała ciepła.

Przyglądał się, jak śpi, czując, jak pierś jej wznosi się i opada. Lekko i

delikatnie przesunął palcami po jej twarzy i wzdłuż policzka. Była taka ufna, taka

niewinna.

Pragnęłam jedynie, byś był ze mnie zadowolony. Chciałam stać się damą,

choć nie wierzyłeś, że mi się uda.

Zacisnął wargi.

Co jest we mnie złego, Gabrielu?

Przypomniał sobie, jak płakała, z jaką rozpaczą i smutkiem. Przeklinał siebie

w duchu tysiące razy. Chryste, jak mógł być taki ślepy, twardy i nieczuły? Tak bardzo

pragnęła miłości, uczucia. A co jej dał?

Cassie, pomyślał. Och, Cassie, cóż ja ci uczyniłem?

W tym momencie poczuł lekkie poruszenie w miejscu, gdzie jej brzuch

dotykał jego boku.

To życie, które w niej dojrzewa. Cząstka niej samej... I jego. Jak on mógł się

od niego odwrócić? Od nich obojga? Dławiący ból ścisnął mu piersi. Jak on mógł

uczynić swemu dziecku to, co ojciec uczynił jemu?

Głęboko zranił Cassie. Właściwie to przez cały czas ją ranił. Cóż więc mu

teraz pozostało? Wyrzucić ją ze swego życia? Nie. Nie mógłby tego zrobić.

Odsunął się nieznacznie i położył dłoń na jej brzuchu. Czekał, wstrzymując

oddech. Po kilku sekundach poczuł, jak nie narodzone dziecko poruszyło się lekko.

Nikły uśmiech rozjaśnił mu twarz. Cieszył się, że Cassie śpi, bo w przeciwnym

wypadku z pewnością odepchnęłaby jego rękę.

Długo leżał tak z dłonią na jej brzuchu, oswajając się z jego kształtem,

ciepłem, lekkimi, wyraźnie wyczuwalnymi ruchami, rozmyślając i modląc się.

W końcu dziecko się uspokoiło. Cassie spała, niczego nieświadoma. Gabriel

uniósł się nieznacznie, delikatnie dotknął wargami brzucha, powiek i ciepłych ust, po

czym położył się i zamknął oczy.

Minęło wiele czasu, zanim i jego zmorzył sen.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Cassie była tak wyczerpana, że przespała cały ranek i część popołudnia. Kiedy

się obudziła, przez okno zaglądały blade promienie słoneczne. Na kominku buzował

ogień, rzucając na ściany złocisty blask. W pokoju było ciepło i przytulnie, lecz

Cassie czuła się dziwnie zmęczona i obolała.

Cicho zaskrzypiały otwierane drzwi.

- Jaśnie pani? - posłyszała nieśmiały głos i do pokoju zajrzała Gloria. Kiedy

zobaczyła, że jej pani już nie śpi. podbiegła do łóżka.

- Och, milady! wykrzyknęła. - Nie umiem wyrazić, jak się cieszę, że jaśnie

pani wróciła.

Uklękła przy łóżku i rozpłakała się rzewnie.

Cassie uśmiechnęła się smutno i położyła jej dłoń na głowie. Choćby ze

względu na nią chciałaby móc to samo powiedzieć o sobie. Nie czuła jednak ani

radości, ani żalu. Nie mogła uwierzyć, że znowu jest w Farleigh.

Po chwili na jej kolanach stała taca z jedzeniem i ulubioną filiżanką

czekolady. Nie miała apetytu, lecz zmusiła się, by coś zjeść. Tymczasem Gloria

szykowała jej kąpiel, przysuwając balię blisko kominka, by zapewnić więcej ciepła.

Cassie z przyjemnością zanurzyła się w wodzie, a w tym czasie pokojówka, gawędząc

wesoło, ścieliła łóżko i porządkowała pokój, tak jakby jej pani nigdy nie wyjeżdżała.

Po długiej kąpieli Cassie wyszła wreszcie z balii, oddając się w sprawne ręce

Glorii. Westchnęła jednak, kiedy dziewczyna podeszła do szafy.

Obawiam się, że mam niewielki wybór - mruknęła, kładąc rękę na wydatnym

brzuchu. - Żadna z sukni nic będzie na mnie pasować.

Gloria wzięła z półki obszerną flanelową koszulę nocną. Nic nie szkodzi -

odpowiedziała żywo. - Jego lordowska mość wydał ścisłe instrukcje, by jaśnie pani

została w łóżku i nie ruszyła nawet palcem.

Włożyła jej koszulę przez głowę i rozczesała włosy, układając je luźno na

ramionach. Po zakończonej pracy zaprowadziła swoją panią do łóżka.

Cassie już chciała zaprotestować, kiedy jednak oparła się o poduszki, doszła

do wniosku, że dobrze będzie odpocząć jeszcze kilka minut. Organizm lepiej

wiedział, co jest dla jej najlepsze, i choć uważała to za niemożliwe, powieki zaczęły

jej opadać i wkrótce zmorzył ją sen.

Kiedy ponownie się obudziła, do pokoju zaglądał niebieskoszary zmierzch.

Otworzyła oczy, czując, że ktoś ją obserwuje.

W drzwiach stał Gabriel. Sądząc po ubiorze, właśnie wrócił z konnej

przejażdżki. Serce podskoczyło jej do gardła. Już zapomniała, jaki był przystojny.

Nienagannie zawiązany halsztuk otaczał jego szyję. Na nogach miał wysokie buty i

opięte bryczesy, bezwstydnie podkreślające muskularne uda.

Widząc, że nie śpi, zamknął drzwi i ruszył w jej stronę. Oparłszy się o

materac, Cassie podciągnęła się do pozycji siedzącej. Czuła się brzydka i niezgrabna.

Nie tak powinna wyglądać żona stająca przed mężem. Przesunęła ręką po

zmierzwionych włosach, żałując, że nie ma możliwości przygładzenia ich

grzebieniem.

Sądziła, że Gabriel przysunie sobie krzesło bliżej łóżka lub stanie obok,

tymczasem on po prostu usiadł na kołdrze tak blisko niej, że czuła dotyk jego

twardego uda.

Ogarnął ją niepokój. Przypomniała sobie, jak płakała w jego ramionach tej

nocy. Czy znienawidzi ją za okazaną słabość? Czy uzna za odrażający taki brak

opanowania? Zacisnęła dłonie na kołdrze. Nie wiedziała, co powiedzieć. Nie

wiedziała, co robić.

W milczeniu ujął ją za rękę. Silne gorące palce otuliły jej dłoń. Zadrżała

mimowolnie. Tego również się nic spodziewała.

- Lepiej się czujesz, Jankesko?

Przełknęła ślinę i kiwnęła głową Patrzył na nią z powagą.

lecz bez gniewu. O wiele łatwiej byłoby znieść jego wściekłość niż tę

zaskakującą życzliwość.

Wzrok Gabriela przesunął się po jej twarzy. Wyglądała tak młodo i

bezbronnie. Włosy opadały w nieładzie na ramiona i plecy. Była taka szczupła. Pod

palcami wyczuwał delikatne kosteczki. Jej skóra przypominała pergamin: była blada i

niemal przezroczysta. Pomimo grubego brzucha wydawała się taka krucha, że mógłby

ją bez trudu zgnieść.

- Dzięki Bogu, że cię odnalazłem - powiedział niskim, przejętym głosem. Drżę

na myśl, co by było, gdybym cię nie odnalazł.

Zesztywniała. W odpowiedzi mocniej objął jej dłoń.

- Nie - zaprotestował, kiedy usiłowała się uwolnić. - Nie odsuwaj się.

W jej wzroku błysnął niepokój.

- Tej nocy mówiłem poważnie - powiedział cicho. - Bardzo żałuję, że

sprawiłem ci ból. - Umilkł, po czym dodał równie cicho: - Mam nadzieję, że

będziemy mogli zostawić przeszłość za sobą i zacząć wszystko od nowa.

Takiego Gabriela jeszcze nie znała. Pełnego pokory i skruchy. Mogłaby

przysiąc, że w jego oczach dostrzega łagodność. Łagodność i troskę.

Nie, nie. To nic może być.

- Nie pojmuję, czemu miałbyś tego chcieć - powiedziała z goryczą. Zbyt

dobrze pamiętała wybuch gniewu, kiedy ją porzucał. - Noszę twoje nazwisko, ale

poza tym nic nas nie łączy.

W jego oczach błysnęła irytacja.

- Nie zgadzam się, Cassie. To nas łączy. - Jednym szybkim ruchem odrzucił

kołdrę i przykrył dłońmi wydatny brzuch, rozsuwając szeroko palce, jakby chciał go

objąć. - Wkrótce urodzisz moje dziecko. To wszystko zmienia.

To niczego nie zmienia. - Usiłowała odepchnąć jego ręce. lecz powinna była

wiedzieć, że to bezcelowe. Jeśli się uparł, nic go nie mogło powstrzymać. W końcu

rzuciła mu pełne wściekłości spojrzenie. - Wyraziłeś się bardzo jasno, mój panie

hrabio. Powiedziałeś, że nie chcesz mieć dziecka, dziedzica. Ale tak po prawdzie to

nie chciałeś mieć go ze mną - Poczuła w gardle płomień. Boże, jak te słowa ranią. -

Jest tak, jak kiedyś ci powiedziałam. Gabrielu. Nasze małżeństwo nie różni się

niczym od związku twoich rodziców. Zacisnął zęby.

Mylisz się, Cassie. Jesteś moją żoną. Pragnę tego dziecka i pragnę ciebie.

- Och, przesłań! - wykrzyknęła. - Przynajmniej nie oszukujmy się. Jestem dla

ciebie jedynie bronią, którą wykorzystujesz, by zemścić się na ojcu. I tylko z tego

powodu chcesz mieć to dziecko. By i nim się posłużyć przeciwko ojcu.

Blady rumieniec zabarwił policzki Gabriela.

- Staram się naprawić krzywdy najlepiej, jak mogę.

- Chcesz mi powiedzieć, że to poczucie winy skłania cię do tego? Och,

zapomniałam, że pewnego dnia zostaniesz księciem Farleigh.

Musisz myśleć o swoich przyszłych obowiązkach. A jednym z nich jest żona i

dziedzic, nieprawdaż?

Gwałtownie cofnął dłonie z jej brzucha.

- Nie pojmuję, cóż jest złego w tym, że mężczyzna pragnie się troszczyć o

swoją żonę i dziecko.

Serce jej się ścisnęło. Gdybym mogła w to uwierzyć, pomyślała. Ogarnęło ją

zwątpienie. Nie wiedziała już, co ma o tym myśleć, a przede wszystkim, co myśleć o

nim.

- Mówisz o tym, czego ty chcesz. A co ze mną? Czy pomyślałeś o mnie.

przywożąc mnie tu z powrotem?

Przede wszystkim o tobie! Wstał, jednocześnie zirytowany i zawiedziony. -

Dobry Boże, Cassie, spójrz w lustro. Wyglądasz jak widmo!

Nagle zabrakło jej tchu w piersi. Tego już za wiele. Poczuła, jak cały jej świat

rozpada się na kawałki. Nie pozwoli jednak, by był świadkiem jej rozpaczy. To

lepsze, niż szukać ucieczki w gniewie.

- Och, chciałabym, żebyś mnie nigdy nie znalazł! Nie zostanę tutaj, słyszysz?

Nie zostanę.

Wolałabyś być tam, gdzie cię znalazłem? Tak, tak! Nienawidzę cię, słyszysz?

Nienawidzę cię! Rysy twarzy mu stężały.

- Nie pozwolę ci wrócić do życia, jakie wiodłaś oświadczył przez zaciśnięte

zęby. - Zostaniesz tu, Cassie, nawet gdybym miał cię zamknąć w tym pokoju. Widzę,

że jesteś rozdrażniona ponad miarę, nie ma wiec sensu kontynuować tej dyskusji.

Wrócę, kiedy zaczniesz myśleć racjonalnie.

Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

Cassie odrzuciła pościel i wyskoczyła z łóżka.

- To do ciebie pasuje, tak odejść bez słowa. Ale nie pozwolę się więcej

odepchnąć. Słyszysz? Nie pozwolę!

Wyszedł na korytarz nie oglądając się ani razu. Niech cię diabli! Och...

Gabrielu!

Jej rozpaczliwy krzyk zmroził mu krew w żyłach. W jednej chwili znalazł się

w jej pokoju. Stała przy łóżku, jedną ręką trzymając się słupka, drugą przyciskając do

brzucha. Cały dół koszuli był mokry.

Spojrzała na niego okrągłymi, mokrymi od łez oczyma. - Wody odeszły -

wydyszała. - O Boże, zaczyna się...

Pochylił się, z niezwykłą delikatnością wziął ją na ręce i położył ostrożnie na

łóżku. W jego wpatrzonych w nią oczach, dostrzegła coś, czego nigdy by się nie

spodziewała - strach.

Poczuła, że i jej się to udziela. Łzy popłynęły jej po twarzy.

Och, to nie może być już... To zbyt wcześnie! Chciał odejść, lecz złapała go za

ręce.

- Nie zostawiaj mnie! Gabrielu. Proszę cię, nie zostawiaj mnie!

Jej żałosna prośba brzmiała tak rozdzierająco.

- Nie martw się, skarbie. - Ścisnął ją za rękę, po czym pochylił się i ucałował

drżące wargi. - Muszę posłać Thomasa po medyka. Za kilka minut będę z powrotem,

kochanie. Przyrzekam.

Kochanie. Serce jej się ścisnęło. Nie kochał jej i nigdy nie pokocha. Lecz jego

dotyk był taki delikatny, a słowa pełne słodyczy. Prawie uwierzyła, że mu na niej

zależy, przynajmniej troszeczkę...

Po chwili do pokoju wpadła Gloria. - Jaśnie pani! - krzyknęła. - Pan hrabia

powiedział, że się zaczęło!

Cassie ze wszystkich sił starała się zachować spokój. Choć pragnęła uwolnić

się od ciężaru, panicznie bała się tego, co miało nastąpić. Spróbowała się uśmiechnąć.

- Jestem pewna, że to jeszcze długo potrwa. Pierwszy poród zawsze jest długi.

Z pomocą Glorii przebrała się w suchą koszulę. Kiedy kładła się na łóżku,

poczuła gwałtowny ból. Wciągnęła powietrze i wolno je wypuściła. W tym momencie

wrócił Gabriel. Bez wahania postawił sobie krzesło u wezgłowia i chwycił żonę za

ręce.

Jakiś czas później przybył medyk. Doktor Hampion był tęgim starszym

mężczyzną o milej powierzchowności. Cassie oddychała spazmatycznie, bóle bowiem

zaczęły teraz przybierać na sile.

Gabriel, który wewnętrznie kipiał ze złości z powodu tak późnego przybycia

medyka, zaprotestował ostro, kiedy ten grzecznie, acz stanowczo poprosił go, żeby

wyszedł z pokoju i zaczekał na dole.

- Nie ruszę się z miejsca. Uczestniczyłem w poczęciu tego dziecka, nie widzę

więc powodu, dla którego nie miałbym być obecny przy jego narodzinach.

Doktor Hampton wzniósł w górę oczy i pokręcił głową. Niecierpliwi ojcowie

sprawiają tylko kłopot, przypuszczał wiec, że i tym razem będzie tak samo. Jednak w

miarę upływu czasu okazało się, że hrabia stanowi wyjątek. Jego obecność działała na

żonę kojąco.

Cassie starała się tłumić w sobie jęki. Kiedy jednak chwycił ją wyjątkowo

silny ból, nie mogła się powstrzymać.

- Przepraszam - szepnęła, gdy już mogła odetchnąć. - Jestem takim tchórzem.

W oczach Gabriela zapłonął bezbrzeżny ból. Delikatnie odsunął jej z czoła

wilgotne pasemka włosów.

- Tchórzem? - zażartował łagodnie. - Nie sądzę, Jankesko. Jesteś wyjątkową

kobietą, dzielną i silną, najsilniejszą, jaką znam.

Delikatnie otarł jej z czoła kropelki potu, lecz twarz miał szarą z niepokoju.

Nie denerwowałby się tak bardzo, gdyby przez ostatnie miesiące miała należytą

opiekę i dobrze się odżywiała. Ale ona była chuda i taka słaba. Skąd weźmie siły, by

znieść to wszystko?

Chwycił ją kolejny ból, tym razem silniejszy i trwający znacznie dłużej niż

poprzednie. Choć starała się nad sobą panować, niepowstrzymany krzyk wydarł jej

się gardła. Wbiła Gabrielowi paznokcie w dłoń. Kiedy skurcz minął, opadła bez sił na

poduszki. Jej piękne włosy były matowe i splątane.

Gabriel poczuł, że dłużej tego nie zniesie. Nienawidził siebie za swoją

bezradność. Lodowate dreszcze strachu przebiegły mu po skórze. Na zmianę to klął,

to się modlił. Boże! Ile jeszcze ona będzie w stanie znieść?

Przy kolejnym skurczu rozległ się ostry głos medyka.

- Widzę już główkę. Kiedy poczujesz ból, przyj z całej mocy i nie walcz z

tym... Tak, tak! Dobrze, główka już wyszła. No, jeszcze raz i będziesz mogła

odpocząć.

Pokój wypełniło cichutkie kwilenie. Gabriel nie widział drobnego wijącego

się ciałka w dłoniach medyka. Cała jego uwaga była skupiona na postaci żony,

leżącej nieruchomo na łóżku. Pochylił się i pocałował ją w usta.

- Już po wszystkim, skarbie. Wiedziałem, że ci się uda, wiedziałem. Na wpół

przytomny podniósł się z krzesła i patrzył, jak doktor Hampton podaje dziecko Glorii,

po czym pochyla się ponownie nad Cassie. Nagle poczuł, że ktoś go chwyta za rękaw.

Tuż za nim stała Gloria z promieniejącą twarzą. Nieśmiało podała mu małe

zawiniątko. Wolno odsunął flanelowe przykrycie. Jego oczom ukazała się mała

istotka z drobną zmarszczoną twarzyczką. Przyglądał się różowemu zdrowemu ciałku

i gołym wierzgającym nóżkom. Strach mieszał się w nim z niedowierzaniem. Poczuł

dziwną słabość w nogach i jednocześnie rozpierającą go dumę. Chciało mu się

krzyczeć, paść na kolana w dziękczynnej modlitwie. Zamiast tego wyszeptał tylko:

Mamy syna, Cassie. Mamy syna. Powieki Cassie zadrżały. Obróciła głowę,

starając się coś zobaczyć, lecz oczy przesłaniała jej mgła. Czuła straszliwe zmęczenie,

ale bardzo pragnęła chociaż spojrzeć na dziecko.

Gabriel popatrzył na nią w chwili, gdy usiłowała unieść się na łokciu. Łzy

zabłysły jej w oczach, kiedy opadła bezsilnie na poduszki. W jednej chwili znalazł się

przy żonie, położył na łóżku cenne zawiniątko i rozsunął kocyk, by mogła popatrzeć.

Czy z nim... wszystko w porządku? Musiał się pochylić, by coś usłyszeć.

Ma dziesięć palców u rąk i dziesięć u nóg. Nie ma w nadmiarze ciała i

włosów, ale wygląda na wspaniałego małego chłopaka.

Lekki uśmiech przemknął jej po twarzy. Wszystkie obawy zniknęły i

nareszcie mogła odpocząć.

Kiedy się obudziła, popołudniowe słońce zaglądało przez okna. Skrzywiła się

lekko, przekręcając na bok. W tym momencie do pokoju weszła Gloria z tacą.

- Ach, jaśnie pani w porę się obudziła. Czy jaśnie pani chciałaby coś zjeść?

- Umieram z głodu - stwierdziła ze zdziwieniem.

Zjadła sporą porcję parującego gulaszu z jagnięcia z pachnącym, świeżym

chlebem. Potem Gloria przyniosła jej miskę z gorącą wodą do umycia. Kiedy

pokojówka zmieniła jej nocną koszulę, uczesała i przewiązała wstążką włosy. Cassie

poczuła się znacznie lepiej.

- Czy mój mąż jest w domu?

- Zdaje się, że jest w swoim gabinecie. - Gloria zachichotała wesoło. - Och,

trzeba było go widzieć wczoraj wieczorem. Ależ z niego dumny tatuś. Pan doktor

musiał mu siłą odebrać dziecko, by móc dokładnie je obejrzeć.

A więc Gabriel był zadowolony z syna... Odetchnęła z ulgą. Może to było

głupie z jej strony, lecz w głębi serca obawiała się, że może go odrzucić. Spojrzała

tęsknić w stronę kołyski. Zza warstwy koców wyzierała mała czarna główka.

Nagle zawiniątko poruszyło się i rozległ się cichy żałosny płacz. Gloria

wybuchnęła śmiechem, kiedy dostrzegła w oczach swej pani płomienną radość.

Cassie uniosła się na łokciu i przyglądała się chciwie, jak pokojówka wyjmuje

dziecko z kołyski i zmienia mu pieluszkę. W tym momencie w drzwiach ukazała się

wysoka postać.

Był to Gabriel, sądząc z wyglądu, świeżo umyty i ogolony. Włosy błyszczały

mu od wilgoci, a w powietrzu unosił się lekki zapach wody kolońskiej. Gloria wzięła

na ręce płaczącego malca. Gabriel dał jej znak i pokojówka przekazała mu dziecko.

Mały natychmiast się uspokoił, kiedy znalazł się w ojcowskich ramionach. Gloria

dygnęła i cicho wyszła z pokoju. Cassie nawet tego nie zauważyła, bo cała jej uwaga

była skupiona na najważniejszych dwóch osobach.

- Myślę, że twoja mama chciałaby cię lepiej poznać, mój mały paniczu -

powiedział Gabriel żartobliwie i podał jej dziecko z wyrazem niezwykłej łagodności

w oczach.

Dla Cassie świat zamknął się w tej chwili w tym małym zawiniątku,

spoczywającym w zgięciu jej łokcia. Gabriel i wszystkie związane z nim problemy

przestały istnieć.

Dziecko wpatrywało się w nią surowym wzrokiem ojca. Jego oczy miały

barwę głębokiego błękitu. Delikatny ciemny meszek pokrywał główkę. Lecz nawet

dla tak niedoświadczonej matki jak Cassie, było oczywiste, że jest wyjątkowo mały

jak na noworodka.

- Jest taki maleńki - szepnęła strwożona. - Och, Gabrielu, a jeśli... Gabriel

przesunął dłonią po zaróżowionym policzku.

- Medyk powiedział, że pomimo wczesnego przyjścia na świat, jest

wyjątkowo silny - powiedział łagodnie.

Cassie zamknęła oczy. niezdolna w tej chwili do wypowiedzenia choć słowa.

Szczęście potężną falą zalało jej duszę. Gdyby coś się stało jej dziecku, czułaby się

winna do końca swoich dni.

Jej wzrok otrzymał się na wyblakłej koszulce, którą malec miał na sobie.

Gabriel usiadł na brzegu łóżka.

- Niestety, nie byliśmy przygotowani na tak szybkie pojawienie się dziecka w

domu - powiedział z krzywym uśmiechem. - Pożyczyliśmy więc kilka rzeczy od córki

kucharki, do czasu kiedy ojciec i pani McGee wrócą z Londynu. Wyjechali dziś

wczesnym rankiem.

Jak przez mgłę przypomniała sobie Edmunda stojącego przy łóżku i

uśmiechającego się do niej. Edmund się uśmiechał? Wyobraźnia musiała ją zawieść.

Krytycznym wzrokiem zmierzyła stojącą w kącie kołyskę z ciemnego

błyszczącego mahoniu.

- Kołyska niestety też jest stara. Jeszcze moja i Stuarta. - Ojciec polecił

Davisowi przynieść ją ze strychu. - Zawahał się. - Lecz jeśli chcesz, kupimy nową.

Znowu ojciec. Z trudem powstrzymała pragnienie, by nie spojrzeć na niego

ostro. Zazwyczaj kiedy mówił o Edmundzie, brzmiało w jego głosie napięcie. Tym

razem go nie było. Czy to możliwe, że podczas jej nieobecności doszli wreszcie do

porozumienia?

Nie mogła jednak dłużej się nad tym zastanawiać, bowiem maleństwo uznało,

że wystarczająco długo było cierpliwe, a teraz chce jeść i zamierza o tym

poinformować oboje rodziców.

Cassie mimowolnie podskoczyła, kiedy rozległ się jego głośny krzyk. Gabriel

westchnął i niechętnie wyciągnął ręce po syna.

- Zatrudniliśmy mamkę - mruknął. - Przyniosę go z powrotem, jak tylko

zostanie nakarmiony.

Cassie jednak nie miała zamiaru wypuścić swojego skarbu z rąk.

- Mamkę?! - wykrzyknęła. - A po co? Przecież sama mogę go karmić.

Gabriel spojrzał na nią z wahaniem.

- Medyk powiedział, że trzeba go karmić co dwie godziny, póki nie nabierze

trochę ciała - powiedział wolno. - Damy zwykle nie karmią same dzieci...

To żaden argument - powiedziała, wysoko unosząc brodę. - Oboje wiemy, że

nie jestem damą. Zacisnął wargi.

- Nie mam nie przeciwko temu, byś go karmiła, Cassie. Miałem na uwadze

jedynie twoje zdrowie. Sądziłem, że byłoby to dla ciebie zbyt uciążliwe. Ale

stanowczo protestuję przeciw twierdzeniu, że nie jesteś damą - dodał ze zwykłą sobie

arogancją. - Jesteś hrabiną Wakefield i matką mojego syna, i nikt nie ma prawa

rzucać na ciebie takich oszczerstw, nawet ty sama.

Spuściła głowę. Dziecko rozkrzyczało się teraz na dobre. Poczuła się nagle

zawstydzona swoją niezdarnością. Gabriel najwidoczniej nie zamierzał wyjść z

pokoju, nie miała więc innego wyboru, jak nakarmić syna w jego obecności.

Ręce jej się trzęsły, kiedy rozwiązywała tasiemki koszuli i zsuwała ją z

ramienia, odsłaniając pełną, zakończoną różową brodawką pierś. Czując się strasznie

niezręcznie, przysunęła do siebie maleństwo. Przypadkiem trafiło ustami na sutek i

poczęło ssać żarłocznie.

Cisza, jaka nastąpiła, była głośniejsza od krzyków dziecka.

- Proszę, nie gniewaj się na mnie - wyszeptała Cassie zdławionym głosem.

Przesunął kciukiem wzdłuż jej policzka i pochylił się tak nisko, że czuła

ciepło jego ciała i oddechu. Przez pełną napięcia sekundę sądziła, że ją pocałuje.

Bardzo tego pragnęła. Tak bardzo, że zaczęła drżeć wewnętrznie.

- Nie gniewam się - powiedział cicho. - Jestem tylko niezmiernie rad, że

wróciłaś.

W jego spojrzeniu było tyle uczucia, że patrzyła jak zahipnotyzowana.

Przesunął kciukiem wzdłuż jej dolnej wargi i cofnął dłoń.

- Czy myślałaś już, jakie damy mu imię? - zapytał przenosząc wzrok na syna.

Poczuła się zawiedziona, lecz postanowiła tego nie okazać.

- Prawdę powiedziawszy, wybrałam już dla niego imię - powiedziała wolno.

Nie przyznała się, że nigdy nie wątpiła, że to będzie syn. - Zawsze podobało mi się

imię Jonathan... a na drugie może Stuart...

Wstrzymała oddech i czekała, jak zareaguje na jej propozycję.

Jonathan Stuart - powiedział tytułem próby i nagle uśmiechnął się ciepło. -

Podoba mi się. Będzie wiec Jonathanem Stuartem.

Zalała ją fala radości. Nigdy w życiu nie czuła się tak szczęśliwa. Może

Gabriel słusznie postąpił przywożąc ją tutaj. Kochał swojego syna - co do tego nie

miała wątpliwości. Ta pewność dodała jej skrzydeł. Nawet jeśli Gabriel nigdy jej nie

pokocha, to przynajmniej będzie ich łączyć duma z syna...

Niczego więcej nie pragnęła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Dopiero po tygodniu pozwolono Cassie wstać z łóżka. Gorąco przeciw temu

protestowała, lecz Gabriel i Gloria byli nieubłagani. Przez ten czas nie robiła nic,

tylko jadła, spała i karmiła Jonathana. Wkrótce też zaczęła odzyskiwać siły i kolory.

W głębi serca była przekonana, że Gabriel słusznie postąpił, sprowadzając ją z

powrotem do Farleigh. Dzięki temu jej syn będzie miał wszystko. Sama nigdy nie

zapewniłaby mu takiego życia, jakie mógł mieć tutaj. Nocami zanosiła dziękczynne

modlitwy do Boga za to, że Jonathan będzie miał to, czego jej brakowało. Nie zazna

głodu. Zawsze będzie miał dach nad głową. Pragnęła też tego, by rósł wiedząc, że jest

kochanym i upragnionym synem.

Kiedy Gabriel zaproponował, że zatrudni piastunkę do dziecka sprzeciwiła się

temu gorąco, lecz pod wpływem przekonujących argumentów męża i Evelyn ustąpiła.

Uparła się jednak, że to ona zdecyduje, kto nią zostanie.

Chociaż obie kobiety polecone przez Edmunda miały dobre referencje i z

pewnością znały swój fach, Cassie uznała, że są zbyt sztywne i lodowate w obejściu.

Pragnęła kogoś ciepłego i żywego, kto nie bałby się śmiać, kogoś, komu Jonathan

mógłby zaufać i pokochać. W końcu zdecydowała się na dużą kościstą dziewczynę z

wioski. Alice miała żywe brązowe oczy i ciepły uśmiech. Potrafiła zajmować się

dziećmi, bowiem sama miała ośmioro rodzeństwa. Jonathan wyraźnie ją polubił.

Gaworzył i zasypiał na jej rękach, całkiem zadowolony z wyboru dokonanego przez

matkę. Edmundowi nie bardzo podobała się nowa niania, lecz Cassie była

przekonana, że dobrze wybrała.

Co zaś się tyczy Gabrielą to wciąż panowało między nimi pewne napięcie.

Choć stopniał nieco jego chłód i zawsze zachowywał się w stosunku do niej

nienagannie, Cassie cierpiała katusze. Tak bardzo go kochała i pragnęła, by okazał, że

mu na niej zależy.

Czas jednak tylko pogłębiał dystans między nimi.

Kiedy dni zmieniły się w tygodnie, serce Cassie pękało z tęsknoty. Targana

sprzecznymi emocjami, wahała się między rozpaczą i oburzeniem, nadzieją i

pragnieniem. Ani razu nie przyszedł do jej pokoju, choć doktor Hampton dał im

taktownie do zrozumienia, że nie ma potrzeby dłużej się powstrzymywać.

Jednak Gabriel nie okazał najmniejszego nawet znaku, że jej pragnie. Nic

wiedziała, co o tym myśleć. Czy to widok jej zdeformowanego ciążą ciała zabił w

nim pożądanie? Lecz teraz znowu zeszczuplała, może z wyjątkiem piersi, które stały

się większe i pełniejsze. Może Gabriel już jej nie pragnął. Bała się myśleć, że nawet

to utraciła.

Pewnego słonecznego popołudnia pod koniec czerwca złożył jej wizytę

Christopher. Gabriela nie było w tym czasie we dworze, bowiem wezwały go pilne

sprawy majątkowe. Cassie poprosiła przyjaciela, żeby pozostał, mając nadzieję, że

Gabriel wkrótce wróci. Kiedy wypili już herbatę w salonie. Christopher połaskotał

Jonathana pod brodą i wyraził zdziwienie, że malec tak urósł od jego ostatniej wizyty

przed kilkoma tygodniami.

- Czas na mnie, Cassie. Dość długo już zwlekałem. Wygląda na to, że Gabriel

nieprędko wróci.

Cassie wyszła z nim na ganek. Stanęli u szczytu szerokich schodów, czekając,

aż stajenny przyprowadzi mu konia. Christopher wsunął ręce do kieszeni, po czym

spojrzał na Cassie z wyrazem lekkiego zakłopotania na twarzy.

- Prawdę powiedziawszy przyjechałem, by podzielić się z wami nowiną.

- Skoro Gabriel nie miał dość przyzwoitości, by w porę wrócić, to możesz

powiedzieć to mnie - rzuciła lekkim tonem.

Roześmiał się wesoło. - A więc dobrze. Czy znasz ten stary dwór przy

głównym trakcie, na północ od was?

Ależ tak. Przejeżdżam tamtędy, kiedy jadę do Warrenton.

To doprawdy wstyd, że nikt w nim nie mieszka. To piękny dwór, trzeba tylko

o niego zadbać.

- Całkowicie się z tobą zgadzam i spieszę zapewnić, że wkrótce zajdą tam

zmiany na lepsze.

Zamrugała oczami.

Co takiego? Chcesz powiedzieć, że ty... naprawdę... Wybuchnął śmiechem,

widząc jej zaskoczenie.

- Tak, Cassie, naprawdę. Masz przed sobą nowego właściciela. Już nawet

spędziłem tam dzisiejszą noc.

- Och, Christopherze, jakże się cieszę! - wykrzyknęła i dodała nie bez

złośliwości: - Czy to znaczy, że porzucasz swój okropny tryb życia, by stać się

statecznym dżentelmenem?

Uśmiechnął się.

- Myślę, że skoro Gabriel się ustatkował, co jeszcze rok temu wydało się nie

do pomyślenia, to wszystko jest możliwe.

Serce Cassie zabiło gwałtownie. Czyżby więc Gabriel był zadowolony? Och,

gdyby mogła w to uwierzyć...

- Skoro kupiłeś dom na wsi, to brakuj e ci tylko jednej rzeczy.

- Jakiej że to?

- Żony, która by cię poskromiła.

Ku jej zaskoczeniu uśmiech zniknął z jego twarzy. - Niczego bardziej nie

pragnę powiedział i dodał cicho: - Ale to nigdy się nie stanie.

Spochmurniał, a w jego oczach pojawił się wyraz tęsknoty i smutku.

- Dlaczego tak mówisz, Christopherze? - zapytała, marszcząc brwi. - Jesteś

młody, przystojny. Nie wyobrażam sobie, by panna, którą wybierzesz, mogłaby

odmówić ci swej ręki.

- To nie w odmowie tkwi problem - powiedział po chwili milczenia i

mimowolnie spojrzał w stronę, gdzie stał jego nowy dom i... Warrenton.

Cassie spojrzała na niego z błyskiem zrozumienia w oku.

- Chodzi o Evelyn, prawda? - I natychmiast sama sobie odpowiedziała.

Oczywiście że tak. Przypomniała sobie, jak często widywała ich w Londynie razem;

tańczących, rozmawiających... Prawdopodobnie to wtedy się zaczęło. - Christopherze,

więc ty i Evelyn! - wykrzyknęła uradowana. - To wspaniale!

Grymas bólu wykrzywił mu twarz. Nie, Cassie, to niemożliwe. Ale dlaczego?

Czy ona cię nie kocha?

Kocha - przyznał po chwili wahania. - Kupiłem ten dwór po to, by być blisko

niej. Przynajmniej do czasu, aż wyjdzie za mąż. Cassie spojrzała na niego zdumiona.

- Jeśli ją kochasz, to nie pozwolisz jej poślubić innego. Czemu po prostu się

nie oświadczysz?

Westchnął głęboko.

- Jej ojciec to pompatyczny konserwatysta, Cassie. Nie pozwoli jej poślubić

kogoś bez majątku i tytułu. W każdym razie nikogo poniżej hrabiego. Ja natomiast

jestem tylko baronetem. Gdybym się oświadczył. Warrenton nie pozwoliłby mi się z

nią widywać.

- Och, Christopherze, jakie to przykre dla was obojga - powiedziała Cassie

współczująco. - Ale nie trać nadziei. Evelyn wciąż nie ma poważnych kandydatów, o

nikim też nie myśli na poważnie.

- Ona nie postąpi wbrew woli ojca Cassie. Nie wystawi na szwank jego

honoru. A ja nic chcę jej narażać na dyshonor prosząc, by to zrobiła.

Cassie zagryzła wargę. Wewnętrzny głos podpowiadał, że Christopher ma

rację, jednak nie chciała się z tym pogodzić.

- Nie poddawaj się - powiedziała cicho, ściskając go za ramię. - Może znajdzie

się jakiś sposób na to, byście mogli być razem. - Po czym stanęła na palcach i

cmoknęła go na pożegnanie w policzek.

Wracając na górę nie mogła przestać o nim myśleć. Zajrzała do nowo

urządzonego pokoju dziecinnego, w którym spał Jonathan, i poszła dalej do swego

pokoju.

Zamyślona stanęła przy oknie, rozsuwając lekko zasłony. W oddali, za pasem

zieleni, barwił się na purpurowo zachód słońca. Westchnęła, zastanawiając się, jakby

tu pomóc Evelyn i Christopherowi wyjść z kłopotu. Gdyby tylko można było

przekonać księcia Warrenton, by nie zagradzał swej córce jedynej drogi do szczęścia.

Może Gabriel mógłby namówić ojca, by porozmawiał z Warrentonem. Obaj

często jeździli konno i wspólnie polowali. Postanowiła, że przy pierwszej

sposobności powie mu o tym. Podniesiona na duchu odwróciła się od okna i stanęła

twarzą w twarz z Gabrielem.

- Gabriel! - wykrzyknęła zaskoczona. - Przestraszyłeś mnie. Nie słyszałam,

jak wszedłeś.

Musiał przed chwilą wrócić, bo wciąż ubrany był w strój do konnej jazdy i

długie buty. Kompletnie zasłonił sobą drzwi i nagle pokój wydał jej się strasznie

mały. Czarny strój, szpicruta i rękawiczki nadawały jego postaci groźny wygląd.

Nic dziwnego.

Szczęki miał zaciśnięte, w oczach płonął mu zimny blask. Nie uśmiechał się i

nie powitał jej dobrym słowem.

- Gabrielu, czy coś się stało? - zapytała z niepokojem.

- Widziałem was, Jankesko. Widziałem tuż przed jego odjazdem. Patrzyła na

niego nic nie rozumiejąc.

- Kogo? Christophera?

Właśnie. Powiedz, mi, skarbie, czy zdradzacie mnie pod moim własnym

dachem?

Choć głos brzmiał łagodnie, oczy ciskały błyskawice. Zadrżała. Nagle

zrozumiała, że on jest zazdrosny. Poczuła jednocześnie dumę i gniew na myśl o tym,

że tak nisko ją osądza i podejrzewa o coś takiego swojego przyjaciela.

Skrzyżowała ręce na piersi, starając się przybrać jak najbardziej godną

postawę.

- Jak widzę, nic się nie zmieniło, Gabrielu. A przede wszystkim ty się nie

zmieniłeś, bo ja niczym nie zasłużyłam sobie na takie obelgi. Obrażasz mnie tym

posądzeniem, jak również Christophera.

W tej chwili rozległ się płacz Jonathana. Gabriel odwrócił się z zamiarem

wyjścia z pokoju. Cassie pospieszyła za nim. W pokoju dziecinnym powiedziała

szybko:

- Pozwól, że ja...

- Zapewniam cię, że ja też potrafię - przerwał jej ostro, po czym pochylił się i

z niezwykłą delikatnością wyjął Jonathana z kołyski. Kiedyś uważała, że to

niemożliwe, lecz trudno było kwestionować uczucie, jakim Gabriel darzył swego

synka. Dlaczego i jej nic mógłby ofiarować choć cząstki tej miłości? - pomyślała ze

smutkiem.

Jonathan natychmiast się uspokoił. Leżał i patrzył na ojca z wyrazem

całkowitej ufności w oczach. Gabriel dotknął palcem muślinowej koszulki i zaśmiał

się cicho, kiedy synek pochwycił jego palec, włożył sobie do ust i począł ssać.

Zorientowawszy się, że nic nie leci, głośno wyraził swoje niezadowolenie.

Zaczął kręcić się i wiercić, zwracając buzię w stronę piersi Gabriela.

- Obawiam się, że tego nie mogę dla ciebie zrobić. Jonathanie - powiedział

Gabriel, unosząc brew. Rzucił Cassie chłodne spojrzenie i bez słowa oddal jej

dziecko.

Usiadła w fotelu stojącym na wprost drzwi. Jonathan płakał coraz

niecierpliwiej. Zaczęła kołysać go, próbując uspokoić. W dodatku piersi zaczęły ją

swędzić. Do diabła!

- On jest głodny, Jankesko - oznajmił Gabriel, jakby sama się tego nic

domyśliła.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie, dając do zrozumienia, że pragnie, aby

zostawił ją samą.

Lecz on tylko się uśmiechnął. Och, cóż z niego za potwór, pomyślała, kiedy

stanął za jej plecami. Zesztywniała zaskoczona, kiedy chwycił palcami tasiemki

stanika i jednym pociągnięciem zwolnił zapięcie, uwalniając pełne piersi.

Wstrzymała oddech, kiedy musnął dłońmi jej nagie ciało. Zaraz jednak

Jonathan z zachłanną chciwością pochwycił sutek.

Spuściła głowę, starając się skupić uwagę na dziecku. Był dobrym pogodnym

maleństwem, które płakało tylko wtedy, gdy było głodne lub miało mokrą pieluszkę.

Nie należał też do słabowitych, czego się obawiała. Miał okrągły twardy brzuszek i

pulchne policzki. Spokój i zadowolenie, które zwykle ją ogarniały podczas karmienia,

gdzieś się ulotniły.

Panująca w pokoju cisza szarpała nerwy. W dodatku Jonathan ssał tak

hałaśliwe. Każdą cząsteczką swego ciała wyczuwała obecność Gabriela. Wiele razy

uczestniczył w karmieniu syna, lecz dzisiaj czuła się przy nim bezbronna i naga.

Potrafił doskonale panować nad emocjami, tymczasem jej uczucia rozbiegły się w

różnych kierunkach. Kiedy przyłożyła Jonathana do drugiej piersi - spróbowała

dyskretnie przykryć kocem obnażone ciało i główkę synka. Dłoń Gabriela nie

dopuściła do tego.

Pojedynek rozgorzał na dobre. Stanął teraz tak, by mogła go widzieć.

Taka oddana matka - zauważył kpiąco. - Wstyd, że nie jesteś równie oddaną

żoną.

- Och, na litość boską! - Jonathan zaczynał usypiać przy jej piersi. Musiała

wiec zniżyć głos do szeptu, choć pragnęła wykrzyczeć swój protest. - Christopher

przyszedł zobaczyć się z tobą. Chciał ci powiedzieć, że kupił dwór w sąsiedztwie

Warrenton.

- Będzie więc naszym sąsiadem. Niezwykle to korzystne dla was obojga.

Jonathan usnął. Kiedy zjawiła się Alice, Gabriel odebrał Cassie syna i

przekazał piastunce. W drzwiach odwrócił się i spojrzał na Cassie znacząco.

Wygładziła suknię i uniosła dumnie głowę, kiedy chwycił ją za łokieć. Wiedziała, że

nie ma innego wyjścia, jak mu towarzyszyć.

Na korytarzu spróbowała się wyswobodzić, lecz na próżno. Puścił ją dopiero,

gdy znaleźli się w jej pokoju. Zamknął drzwi, skrzyżował ręce na piersi i powrócił do

przerwanej rozmowy. - Widziałem, jak go całowałaś, Jankesko. Cóż za wzruszająca

scena.

Wciągnęła głęboko powietrze.

- Tylko w policzek, przysięgam. Chciałam go pocieszyć, nie więcej. Gabriel

nie był w stanie opanować dręczących go wątpliwości.

Dotyczyły one nie tylko jego syna. Nie mógł zapomnieć, z jaką pasją

krzyknęła, że go nienawidzi. Bez względu na to, jak słodko się do niego uśmiechała,

ten krzyk utkwił w nim jak kolec.

- Doprawdy? Powiedz mi, moja słodka, czy nadal czujesz się nieszczęśliwa,

bo sprowadziłem cię do Farleigh?

Nie uszedł jego uwagi nikły cień, który przemknął przez jej śliczną

twarzyczkę. Ogarnął go gniew.

Powoli, z rozmysłem, zaczął zdejmować z siebie ubranie. Rzucił surdut na

oparcie krzesła.

- Pocieszasz Christophera. Pielęgnujesz Jonathana. Jestem twoim mężem i nie

pojmuję, dlaczego i ja nie mógłbym zostać otoczony taką troską.

Och, cóż za arogancja! Poczuła, jak robi jej się gorąco, lecz dłonie wciąż

miała lodowało zimne. Zacisnęła je, wstrząśnięta do głębi burzą emocji, jaką w nim

wyczuwała.

Za surdutem poszła koszula.

- Na twoim miejscu zacząłbym się rozbierać, Jankesko. - W przeciwnym razie

z przyjemnością zrobię to za ciebie.

Na widok jego nagiej, owłosionej piersi zaschło jej w ustach. Gabrielu -

wyjąkała. - Musisz mi uwierzyć. To był tylko przyjacielski pocałunek. Nie można go

porównać z tymi, które nas łączyły.

- Nie? W takim razie udowodnij mi to - oświadczył, zrzucając z siebie ostatnią

część garderoby.

Gardło miała tak ściśnięte, że z trudem oddychała. Pokręciła głową, walcząc

rozpaczliwie ze słabością, która ją ogarniała.

Ręce Gabriela dotknęły jej nagich ramion, wywołując w niej niepokojące

uczucia. Lecz daleko bardziej niepokojąca była jego naprężona męskość. Mimo że

starała się odwracać wzrok, nie mogła się powstrzymać, by na nią nie patrzeć.

- Powtarzam, skarbie. Jeśli mam ci uwierzyć, musisz mnie przekonać.

Nie! - Wciągnęła głęboko powietrze. - Nie w ten sposób, nie wtedy, kiedy

jesteś taki zimny i rozgniewany. W ciągu paru sekund ściągnął z niej ubranie.

- Przestań! - krzyknęła. - Nie oddam ci się dobrowolnie! - Zaczęła okładać go

pięściami, kiedy cisnął ją na łóżko. - Słyszysz, nie pozwolę! - Chwyciła go za

ramiona, lecz nic wiedziała, czy po to, by go odepchnąć, czy przyciągnąć do siebie.

Opór Cassie rozwścieczył Gabriela. Umysł spowiła gęsta mgła, zacierając

myśli i rozsądek. Jednym gwałtownym ruchem wtargnął w nią głęboko, pokonując

suchość jej delikatnego wnętrza, nie przygotowanego na tak szalony atak.

Szarpnęła ciałem i jęknęła boleśnie.

Ten krzyk rozpaczy podziałał na niego niczym zimna woda. Uniósł się na

łokciach i spojrzał na nią. Oczy miała mokre od łez, które płynęły nieprzerwanym

strumieniem.

Christopher nic dla mnie nie znaczy, przysięgam - załkała. Och, czy nie

rozumiesz? On kocha Evelyn, nie mnie. Chciał być blisko niej, nie mnie.

Zacisnął mocno oczy. Rozpacz mieszała się w nim z pożądaniem. Cassie -

wyszeptał. - O Boże... Cassie...

Zniknęła gdzieś ślepa furia, ustępując miejsca głębokiemu wstydowi. Jego

jedynym zamiarem było teraz uwolnienie jej od siebie.

Nie pozwoliła mu na to. Otoczyła ciasno ramionami i przywarła całym ciałem.

Nienawidziła tego, co przed chwilą zrobił - szalonego wybuchu gniewu i goryczy -

lecz nie jego. Nie mogła znieść myśli, że jeśli ten tak boleśnie rozpoczęty pojedynek

nie przerodzi się w coś wspaniałego. Gabriel może siebie za to znienawidzić.

- Nie - zaprotestowała błagalnie.

- Nie mogę, Cassie - powiedział niskim, nabrzmiałym bólem głosem. -

Zachowałem się jak zwierzę.

- Ależ możesz, Gabrielu. Po prostu mnie kochaj - wyszeptała. Wzięła w dłonie

jego twarz i z pełną nieśmiałości słodyczą pocałowała w usta. Wargi miała słone od

łez.

Początkowo jego usta pozostawały zaciśnięte. Jak jego serce, pomyślała z

rozpaczą. Jednak po chwili uniósł głowę i spojrzał jej głęboko w oczy. Ujrzała w nich

cały ogrom bólu i winy i z cichym jękiem przywarła do tych gorących twardych warg.

Poczuła, jak jego ramiona obejmuj ą ją kurczowo, a usta odpowiadaj ą na

pocałunek z równą jej żarliwością.

- Nigdy więcej mnie nie opuszczaj, Cassie - wyszeptał chrapliwie. - Obiecaj,

że nigdy mnie nie opuścisz.

Serce zaczęło jej bić jak szalone. Mała ochotę rozpłakać się z radości. A więc

trochę mu na niej zależało! Ze stłumionym jękiem zachwytu przywarła do niego

całym ciałem.

Kiedy nagle zaczął się z niej wysuwać, zaprotestowała, gwałtownie zaciskając

kolana. On jednak pokręcił głową i dotknął ustami jej piersi.

Czas jakby stanął w miejscu. Jego pieszczoty wydawały się przedłużać w

nieskończoność. Całował ją zachłannie i zarazem delikatnie. Zalała ją fala gorąca,

kiedy zaczął drażnić wargami jej sutki, aż nabrzmiały i zesztywniały.

Westchnęła, kiedy przesunął się niżej, pieszcząc jedwabistą skórę brzucha, po

czym rozsunął jej uda. Zadrżała, kiedy poczuła najpierw jego gorący oddech, a potem

język na małym rozkosznie wrażliwym wzgórku i wilgotnych listkach. Smakował ją

tak długo, aż zaczęła wić się i jęczeć, błagając, by skończył tę rozkoszną torturę.

Kiedy wsunął się na nią, nad górną wargą błyszczały mu kropelki potu. Choć

jego penis był nabrzmiały i pulsujący, wszedł w nią niezwykle wolno i głęboko.

Zacisnął zęby, kiedy ogarnęło go intensywne ciepło jej wnętrza, i szybkim ruchem

przekręcił się na plecy, unosząc ją nad sobą, lecz wciąż pozostając w jej rozpalonym

tunelu.

Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma, opierając się dłonią o jego

pierś.

Gabrielu...

Jego oczy płonęły nieposkromioną namiętnością.

- Weź mnie - wyszeptał ochryple. Chwycił ją za biodra, uniósł w górę, po

czym opuścił na swój wyprężony członek.

- O tak, moja słodka... tak, tak!

Jęknął, kiedy ogarnęła ich fala namiętności, unosząc coraz wyżej i wyżej.

Kiedy poczuł, że ciało Cassie zaczyna pulsować i drżeć z rozkoszy, zacisnął zęby,

zalewając ją własnym spełnieniem. Po chwili Cassie opadła na niego z cichym

jękiem.

Przewrócił się na bok i przyciągnął ją do siebie. Odsunął delikatnie złociste

pasemka włosów z jej policzków, po czym złożył na jej ustach długi, rozkosznie

słodki pocałunek. Usnęli, obejmując się ramionami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Następnego ranka skrzypienie otwieranych drzwi wyrwało Cassie z

głębokiego snu. Zaraz potem ktoś gwałtownie wciągnął powietrze w płuca.

Uśmiechnęła się lekko. Zapewne Gloria właśnie się zorientowała, że jej pani nie jest

sama w łożu. Uniosła się na łokciu i zobaczyła, że Gloria stawia tacę ze śniadaniem

na stoliku przy drzwiach.

- Glorio?

Pokojówka odwróciła się na dźwięk męskiego głosu. Gorąca dłoń dotknęła

nagiego ramienia Cassie. A więc Gabriel też już nie spał.

Poproś kucharkę, by odtąd stawiała na tacy dla jaśnie pani także dzbanek z

herbatą.

- Oczywiście, milordzie. - Dziewczyna dygnęła i pospiesznie wyszła z pokoju.

Polecenie Gabriela miało niezwykłą wagę - oboje zdawali sobie z tego sprawę.

Cassie obróciła się w jego stronę. Przesunął palcem wzdłuż linii jej nosa.

Czy masz coś przeciwko temu, pani hrabino? Uśmiechnął się szelmowsko,

wywołując tym szybsze bicie jej serca. Ciemne, nie ogolone policzki i pokryta gęstym

włosem pierś przydawały mu męskiego uroku, lecz zaspane, płonące żywym srebrem

oczy czyniły go znacznie młodszym i mniej surowym.

Pokręciła przecząco głową. Zalała ją fala błogiego szczęścia. Po raz pierwszy

bowiem poczuła się naprawdę żoną i damą.

Pochylił się i dotknął wargami jej ust, po czym spojrzał na nią z nagłą powagą

w oczach.

Mam nadzieję, że wybaczysz mi moją głupotę - powiedział cicho. - Po raz

kolejny tak niesprawiedliwe potraktowałem ciebie i Christophera. - Pokręcił głową z

niesmakiem. - Powinienem wiedzieć o Christopherze i Evelyn. Przycisnęła mu palce

do warg.

- Skąd mogłeś wiedzieć? - upomniała go łagodnie. - Ja też o niczym nie

wiedziałam. Okazałam się równie ślepa jak ty. Teraz przypominam sobie, że często

widywałam ich razem... - Gruba zmarszczka przecięła jej czoło. - Christopher uważa,

że jej ojciec nie uzna go za odpowiedniego męża dla niej. Nawet nic próbował się

zdeklarować w obawie, że Warrenton zabroni mu się z nią widywać.

Wiem, jak bardzo lubisz Evelyn - powiedział Gabriel po chwili wahania. -

Muszę jednak wyznać, że Christopher ma rację. Dla Warrentona, podobnie jak dla

mojego ojca, tytuł jest najważniejszy Nie pozwoli, by nawet cień skandalu splamił

jego nazwisko.

Nic na to nie odpowiedziała. Ogarnął ją wielki smutek na myśl, że jej

przyjaciółka może nigdy nie zaznać szczęścia, jakie ją spotkało. Gabriel dotknął

wargami jej skroni.

- Wiesz - powiedział cicho przychodzi wreszcie czas, by zapomnieć i zacząć

wszystko od nowa. - Chwycił ją palcami za brodę i spojrzał głęboko w oczy. - Bardzo

bym chciał, aby tak było z naszym małżeństwem.

Ku swemu zdziwieniu wyczuła w jego tonie niepewność. Przesunęła językiem

po wargach.

- Nowy początek? - zapytała.

- Nowy początek.

Jej twarz zajaśniała jak słońce.

Bardzo bym tego pragnęła. - Objęła go za szyję, niezdolna ukryć

przepełniającej ją radości. - Z całego serca.

- Lecz ja okazałem się takim zazdrosnym mężem. Sądziłem, że będziesz się na

mnie gniewać.

Zagryzła wargę.

Jakże bym mogła? Ja... ja również byłam zazdrosna. Przesunął spojrzeniem po

jej twarzy.

- Nie masz o co być zazdrosna, skarbie.

- Nie? Nawet o lady Sarah? Oczy mu pociemniały.

- Posłuchaj, skarbie. Odkąd poznałem ciebie, nie spałem z żadną inną i żadnej

innej nie pragnąłem. Wpatrywała się w niego intensywnie.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

Wzrok Gabriela płonął srebrnym blaskiem. Zapragnęła nagle wyznać mu całą

prawdę, bo po raz pierwszy nie kryli swych uczuć. Kochała go. Serce jej przepełniała

tak wielka miłość, że nie było w nim miejsca na nic innego. Jak by zareagował, gdyby

mu to powiedziała?

Zanim jednak zdążyła otworzyć usta. Gabriel zaczął ją całować z niezwykłą

czułością. Przylgnęła do niego, poddając się słodkiej pieszczocie.

W tej chwili z korytarza dobiegi głośny płacz. Zaraz potem rozległo się

pukanie do drzwi i do pokoju weszła Alice z płaczącym dzieckiem na ręku.

Jest dziś trochę niecierpliwy - oznajmiła wesoło. Gabriel niechętnie oderwał

się od ust Cassie.

- Nasz syn ma nieomylne wyczucie czasu, nieprawdaż? - szepnął jej do ucha

głosem, w którym brzmiało rozbawienie.

Zaśmiał się cicho na widok ognistego rumieńca Cassie. Kiedy Alice wyszła,

zaczął żartować z żony bezlitośnie, gdy chciała włożyć koszulę do karmienia. Sam

najwyraźniej nie miał takich zahamowań. Przeszedł nago do swojego pokoju i wrócił

w ten sam sposób, zatrzymując się po drodze po filiżankę herbaty, stojącą na stoliku

przy drzwiach. Właśnie miał zamiar nalać Cassie czekolady, kiedy znowu rozległo się

pukanie do drzwi. Natychmiast dał nura pod kołdrę, na co Cassie zareagowała

wybuchem śmiechu.

Jaśnie pani - rozległ się głos Glorii. - Przyszła lady Evelyn i chciałaby

wiedzieć, czy milady wybierze się z nią dziś rano na konną przejażdżkę.

Cassie zagryzła wargę i spojrzała na Gabriela.

- Czy masz coś przeciwko temu? - zapytała poruszając bezgłośnie wargami.

Pokręcił głową.

- Powiedz lady Evelyn, że z ochotą! - zawołała Cassie. - Za chwilę będę

gotowa.

Kiedy Jonathan skończył jeść, przekazała go Gabrielowi, po czym pospiesznie

się umyła i z pomocą męża przebrała w strój do konnej jazdy. Stojąc przed lustrem,

włożyła na głowę mały kapelusik. W tym momencie zauważyła Mittensa, kota pani

McGee, który pod nieuwagę opiekunki musiał się wślizgnąć do sypialni. Zwierzak

stał na małym stoliku i chłeptał chciwie czekoladę z filiżanki Cassie.

Obróciła się i krzyknęła gniewnie. Psik! Psik!

Kot, nic sobie z tego nie robiąc, wypił wszystko do ostatniej kropli, po czym.

nawet nie patrząc w stronę Cassie, wylizał sobie łapę i zeskoczył na podłogę.

Tym razem Gabriel wybuchnął śmiechem. Cassie usiłowała zachować

powagę, lecz po chwili też się śmiała. Nadal chichocząc, zeszła na dół do salonu.

Evelyn siedziała na miękkiej sofie w kolorze złota, rozkoszując się

słonecznymi promieniami wpadającymi przez okna. Cassie musiała chrząknąć dwa

razy. by zauważyła jej obecność.

- Ogromnie jestem ciekawa, co tak bardzo absorbuje dziś twoje myśli - rzuciła

Cassie żartobliwym tonem. - A może powinnam zapytać, kto?

Evelyn zaczerwieniła się gwałtownie. - Pozwól, że zgadnę. - Cassie zniżyła

glos do szeptu. - Czy ma może na imię Christopher? Błękitne oczy Evelyn

rozszerzyły się z przerażenia.

- Och nie! Czy wszyscy już o tym wiedzą?

- Ależ nie - zapewniła Cassie pospiesznie. Po czym westchnęła i poklepała

Evelyn po ręku. - Nie obawiaj się - powiedziała cicho. - Zatrzymam wasz sekret w

tajemnicy, choć chciałabym, byście mogli go wyjawić twemu ojca. Może nie byłby

przeciwny Christopherowi.

Nie, Cassie - powiedziała ze smutkiem Evelyn. - Bardzo się ciszę, że

Christopher kupił ten dwór, obawiam się jednak, że na próżno. Ojciec coraz bardziej

obstaje przy tym, bym poślubiła kogoś z tytułem i majątkiem.

Widząc, jak bardzo ta sprawa zasmuca przyjaciółkę, Cassie nic więcej nie

powiedziała. Po chwili Evelyn uśmiechnęła się blado.

- Ojciec towarzyszył mi dziś rano na przejażdżce. Wybierają się z Edmundem

na polowanie. Zanim zeszłaś, Edmund pytał mnie, czy chciałybyśmy im towarzyszyć.

Chyba nie masz nic przeciwko temu, że odmówiłam?

Dobrze zrobiłaś - odparła Cassie zdecydowanie. - Nie potrafiłabym dotrzymać

wam kroku.

Właśnie wstały, kiedy w hallu rozległ się krzyk. Spojrzały na siebie z

zaskoczeniem.

- Cóż to, na Boga...

To chyba pani McGee. - Cassie już biegła w stronę drzwi. Nie myliła się. Pani

McGee klęczała w hallu na podłodze, a jej mały kot Mittens leżał u jej stóp.

- Biedne zwierzątko - wyjąkała. - Właśnie chciałam go wyrzucić z domu,

kiedy zaczaj się chwiać i potem nagle znieruchomiał. Spojrzał na mnie zdziwionymi

ślepkami i nagle upadł. - Załamała ręce. - On... on chyba nie żyje.

Nadbiegli Edmund, ojciec Evelyn i Gabriel, który zaraz ukląkł przy pani

McGee i delikatnie obejrzał bezwładne ciało kota. W końcu podniósł wzrok na

ochmistrzynię.

- Z tego, co pani mówi, wygląda jakby się upił - powiedział. Pokręcił głową i

położył dłoń na ramieniu kobiety. - Bardzo mi przykro, pani McGee, ale zdaje się, że

zdechł.

Podszedł do nich Davis.

Jaśnie panie, może on dostał się do alkoholi w kuchni. Cassie zachwiała się

gwałtownie. „Wygląda, jakby się upił”.

Nie, pomyślała, został otruty.

Poczuła, że kręci jej się w głowie. Potworne podejrzenie niczym trucizna

opanowało jej myśli. Zaczęła cofać się w popłochu.

- Nie - wyszeptała ze wzrokiem utkwionym w Gabriela. - Dobry Boże, nie...

Po czym odwróciła się i pobiegła na górę. Gabriel poderwał się na nogi z

wyrazem konsternacji na twarzy.

Cassie! Co, u diabła... - I pobiegł za żoną. Usiłowała zamknąć mu drzwi przed

nosem. Otworzył je uderzeniem pięści i wpadł do środka niczym chmura gradowa.

- Cassie! Co cię napadło? - Miała rozszerzone strachem oczy i śmiertelną

bladość na twarzy. Do diabła! Mógłby przysiąc, że się go boi...

Opanował rozdrażnienie i wyciągnął ku niej rękę. No, skarbie, powiedz mi, co

się stało. Stałą na środku pokoju drżąc na całym ciele.

- Jak gdybyś nie wiedział! - wykrzyknęła zdławionym głosem.

- Cassie, przysięgam, że nie wiem. Proszę, powiedz mi, co ci przyszło do

głowy, że zachowujesz się w ten sposób?

Tysiące myśli przelatywały jej przez głowę. Czy dlatego Gabriel był dziś taki

miły? Może co innego miał na myśli, mówiąc o nowym początku?

- Kot wypił moją czekoladę! - krzyknęła. - I zdechł! Wypił czekoladę, która

była przeznaczona dla mnie, i teraz nie żyje!

Gabriel wciągnął ostro powietrze.

- Słodki Jezu! Chyba nie sądzisz, że ja...

- Już raz dodałeś mi laudanum do czekolady! - krzyknęła. - Chyba nie

zaprzeczysz?

- Nie, ale tylko po to, byś mogła zasnąć.

- Jestem jedyną osobą w tym domu, która pije czekoladę. Może ktoś chciał,

bym zasnęła na zawsze?

Nie panowała nad sobą. Słyszał w jej głosie panikę, a w oczach dostrzegł

szaleństwo. Zrobił krok w jej stronę. Odskoczyła gwałtownie, podbiegła do szafy i

wyciągnęła z niej torbę razem z kilkoma sukniami. Zaczęła w pośpiechu wpychać je

do środka. Ręce jej tak się trzęsły, że z trudem dawała sobie radę.

Z ponurym wyrazem twarzy chwycił ją za ramiona i obrócił ku sobie.

- Spójrz na mnie, Cassie - zażądał, potrząsając nią lekko. - I powiedz, że

naprawdę wierzysz w to, że mógłbym cię skrzywdzić, a tym bardziej pozbawić życia.

Łzy spłynęły jej po policzkach.

Ktoś do mnie strzelał. Zostałam napadnięta. A teraz to! Co mam myśleć? W

dodatku ty wcale nie pragnąłeś żony. Sam mi to mówiłeś.

Wszystko się zmieniło, Cassie - powiedział głosem napiętym z emocji. - Jesteś

teraz matką mego syna! Biorę Boga na świadka, że prędzej dałbym sobie rękę uciąć,

niż pozwolił cię skrzywdzić.

- A twój ojciec? Nienawidził mnie za to, że mnie tu przywiozłeś. Nie takiej

synowej pragnął. Jestem przecież Amerykanką. To dość, by pragnąć mej śmierci. -

Przycisnęła dłoń do czoła. - Nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. Po prostu

nie wiem.

W tym momencie dostrzegła stojącą w drzwiach Evelyn. Wyrwała się i

podbiegła do niej.

Evelyn, proszę, pomóż mi! - zatkała błagalnie. - Nie mogę tu zostać!

- Och, Cassie, naturalnie, że ci pomogę, tylko... Spojrzała ponad jej ramieniem

na Gabriela. Niedostrzegalnie skinął głową. Wówczas pochwyciła dłonie Cassie. Były

lodowato zimne. - Uspokój się. kochanie. Ty i Jonathan zostaniecie w Warrenton.

póki to wszystko się nie wyjaśni... Jestem pewna, że ojciec nie będzie miał nic

przeciwko temu.

Godzinę później Gabriel stał na szczycie schodów prowadzących do dworu i

śledził wzrokiem powóz, który właśnie mijał porośniętą bluszczem bramę, zmierzając

w stronę Warrenton. póki nic opadł kurz wzniecany przez koła.

Odjechała nim jego żona i syn.

W pięknie rzeźbionych dwuskrzydłowych drzwiach stanął Edmund.

- Dobry Boże, chłopcze! Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłeś jej odjechać.

Gabriel zacisnął gniewnie szczękę. Minął ojca i pomaszerował do salonu.

Edmund podążył za nim.

- Gabrielu! - wykrzyknął podniesionym głosem, patrząc z dezaprobatą, jak syn

nalewa sobie brandy z kryształowej karafki. - Nie masz nic do powiedzenia?

Gabriel odstawił kieliszek z taką siłą. że szkło rozprysło się w drobne kawałki.

- Nie! - rzucił gniewnie. - Ale najwidoczniej ty tak, bo widzi mi się, że po raz

kolejny zawiodłem twoje oczekiwania.

Och, dajże spokój. - Edmund zbył go machnięciem ręki. - Przecież jej

oskarżenia są śmieszne. Ten kot na pewno zdechł z przyczyn naturalnych, a nie

dlatego, że wypił czekoladę zawierającą laudanum. Takie emocjonalne wybuchy

często zdarzają się kobietom, które niedawno rodziły. Rozumiem, że chcesz ją

udobruchać, ale pozwalając jej wyjechać, tylko utwierdzasz ją w jej obawach, które

są absolutnie bezpodstawne.

- Czyżby? Nie zapominaj, że do niej strzelano, potem ją porwano, a teraz ktoś

prawdopodobnie usiłował ją otruć. Sprowadziłem ją tutaj, sądząc, że będzie tu

bezpieczna. Najwidoczniej nie, skoro znalazł się ktoś, kto świetnie zna jej

upodobania. Czy zatem można ją winić za to, że oszalała ze strachu? Ktoś próbuje ją

zabić, prawdopodobnie ktoś z tego domu. Ja nie i wątpię, czy ktoś ze służby byłby do

tego zdolny. Zatem powiedz mi, ojcze, kto pozostaje? Edmund stał niczym kamienny

posąg.

Gdybyś nie był moim synem, Gabrielu, wyzwałbym cię na pojedynek za

przypisywanie mi czegoś takiego. Nigdy w życiu nie skrzywdziłbym kogoś od siebie

słabszego, w dodatku mojej własnej synowej.

- Twoja synowa jest Amerykanką, ojcze. A wszystkim wiadomo, jak bardzo

nienawidzisz Jankesów.

W oczach Edmunda zapłonęła wściekłość.

- Tak czy owak nigdy nie skrzywdziłbym Cassandry. I nadal nie pojmuję,

dlaczego uznała za konieczne opuścić Farleigh.

Gabriel skrzywił się szyderczo.

Daj spokój, ojcze. Może to i lepiej, że wyjechała. Moja matka została i patrz,

co się jej przytrafiło.

Twoja matka? - wykrzyknął Edmund ze zdziwieniem. - Nie pojmuję, cóż ona

może mieć z tym wspólnego?

Wcale mnie to nie dziwi. Myślałem jedynie, że nie mógłbym patrzeć, jak

Cassie żyje tu w smutku i rozpaczy, tak jak moja matka. Nie chciałbym zrobić jej

tego, co zrobiłeś mojej matce.

- Co zrobiłem twojej... Niczego nie zrobiłem.

Właśnie. W ogóle o nią nic dbałeś. Nie kochałeś jej. Ledwie dostrzegałeś jej

obecność. Co według ciebie ją zabił o? Edmund zbladł.

- Co chcesz przez to powiedzieć, Gabrielu? Ona... ona utonęła w jeziorze. To

był straszny wypadek, ale tylko wypadek.

- Nie, ojcze. Jej śmierć nie była przypadkowa. Utonęła, bo chciała utonąć.

Odebrała sobie życie.

Edmund stał jak rażony piorunem.

- Skąd to wiesz? - wyszeptał.

- Zostawiła mi list. Wiedziała, że to zrozumiem, podobnie jak to, że o nią nie

dbasz. Kochała cię! - wyrzucił z siebie z pasją. - Kochała cię wbrew wszystkiemu.

Chciałbyś wiedzieć, co napisała w tym liście? Napisała, iż nie może dłużej znieść, że

jedynie egzystuje w twoim życiu, zamiast być jego częścią. Postanowiła więc z tym

skończyć.

- Nie wiedziałem, Gabrielu - wyjąkał Edmund z rozpaczą. - Dobry Boże, o

niczym nie wiedziałem... Sądziłem, że to był wypadek. Dlaczego mi nigdy nie

powiedziałeś?

W oczach Gabriela połyskiwały kryształki lodu.

- Nic dbałeś o nią, kiedy żyła, czemu więc miałaby cię obchodzić jej śmierć? -

Odwrócił się i wyszedł z salonu, trzasnąwszy drzwiami z taką siłą, że aż szyby

zadźwięczały.

Edmund poczuł, że kolana się pod nim uginają. Z trudem dowlókł się do

fotela. Wszystko nagle nabrało wyrazistości. Nieprzystępność Gabriela, jego

wrogość.

Okrył twarz w dłoniach i zapłakał nad swoim zmarnowanym życiem i nad

tym, co utracił.

I czego nigdy nie odzyska.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Następnego dnia Gabriel dwa razy przyjeżdżał do Warrenton, rano i po

południu, lecz Cassie nie chciała się z nim widzieć. Przyjechał więc następnego dnia,

i znowu następnego. Za każdym razem otrzymywał odmowną odpowiedz.

Nie chciała pogarszać sytuacji. Wiedziała, że jego widok powiększy tylko jej

udrękę. Całe dnie spędzała wahając się między nadzieją i obawą, rozpaczą i

zniewagą, gniewem i tęsknotą. Nocami płakała. Rano budziła się z bólem głowy,

zapuchniętymi oczami i krwawiącym sercem.

I wciąż od nowa powracało to samo pytanie: Gabriel czy Edmund? Ojciec czy

syn?

Czasami zdawało się jej, że traci rozum. Przecież to szaleństwo przypuszczać,

że byliby zdolni kogoś zamordować. Zaraz jednak zakradała się wątpliwość i Cassie

przekonywała samą siebie, że to musi być któryś z nich. bo nikt inny nie przychodzi

jej do głowy.

Tydzień później stała w pokoju, który dzieliła z Jonathanem, patrząc przez

okno na bujną zieleń ogrodu. Wesołe promienie słońca harcowały wśród kwiatów,

lecz w jej duszy panował smutek i ciemność.

Domyślając się, że Cassie źle sypia, Evelyn nalegała, by odpoczywała

popołudniami. Zabierała wówczas Jonathana na dół, by przyjaciółka mogła spokojnie

podrzemać. Dziś jednak Cassie czuła się wyjątkowo niespokojna. Natłok myśli nie

pozwalał na odpoczynek. W końcu doszła do wniosku, że nie ma sensu dłużej się

dręczyć i najlepiej zrobi schodząc do Evelyn i Jonathana.

Zajrzała do salonu, lecz ich lam nic zasiała. Nic zauważyła, że drzwi na taras

są uchylone. Kiedy miała już wyjść, do jej uszu dobiegł cichy kobiecy śmiech.

Podążyła wiec w tamtym kierunku.

Evelyn spoczywała na drewnianej ławce, a na wprost niej siedział Gabriel z

Jonathanem na kolanach. Synek trzymał go za kciuki i wpatrywał się w niego z

miłością.

Evelyn pierwsza ją dostrzegła. Ze skruszoną miną wstała pospiesznie z ławki.

Cassie aż się najeżyła. A więc nie można ufać nawet własnej przyjaciółce!

- Pozwól, że zgadnę - oświadczyła chłodno, przenosząc gniewne spojrzenie z

Evelyn na męża. - Czy to dlatego namawiałaś mnie, bym odpoczywała po południu?

Gabriel wsiał, biorąc Jonathana na ręce i troskliwie podtrzymując mu główkę.

Evelyn wyglądała na zdenerwowaną, tymczasem Gabriel jak zwykle trzymał swoje

uczucia na wodzy.

- Rozumiem, że chcielibyście zostać sami - powiedziała Evelyn, siląc się na

swobodny ton. - Spojrzała na Gabriela. - Czy mam zabrać Jonathana?

Skinął głową, dotknął wargami ciemnej główki dziecka, po czym oddał go

Evelyn.

Kiedy zostali sami, spojrzał na nią pałającym wzrokiem.

- Możesz się na mnie gniewać, Cassie, lecz nie ma potrzeby winić za to

Evelyn. To ja nalegałem na to spotkanie.

Uniosła dumnie głowę.

Powinnam się domyślić.

Oczy Gabriela błyszczały jak diamenty.

- Kiedy odmówiłaś widzenia się ze mną, pogodziłem się z tym. Lecz jakim

prawem odbierasz mi szansę na widywanie się z Jonathanem? Nie zapominaj, że jest

również moim synem.

Synem, którego nie chciałeś, podobnie jak jego matki! Twarz Gabriela

przybrała kamienny wyraz.

- Licz się ze słowami, Jankesko. Postąpiłem okrutnie, mówiąc ci wiele

przykrych rzeczy, których tak naprawdę nie myślałem, i dotąd tego żałuję. Czy

jednak ty teraz nie postępu jesz równie okrutnie? Sądzę, że tak.

Podszedł do niej tak blisko, że wyczuwała bijącą z niego siłę i zapach, który

podrażnił jej zmysły. Miała w głowie szalony zamęt. Bała się, by nic dostrzegł, jakie

wrażenie robi na niej jego bliskość. W tej sytuacji nie była w stanie jasno myśleć.

Przypomniała sobie, jak cudownie było leżeć w jego silnych, opiekuńczych i

bezpiecznych ramionach, jak wspaniale jest czuć na sobie jego gorące, namiętne

wargi.

Ręce zaczęły jej drżeć. Skryła je pod fałdami sukni.

- Co chciałbyś, żebym uczyniła. Gabrielu? A może myliłam się co do kota?

Czy nie miałam racji, twierdząc, że ktoś dolał narkotyku do czekolady?

Zapanowała pełna napięcia cisza. W końcu Gabriel się odezwał.

- Nie - przyznał. - Miałaś rację. Medyk, który zbadał kota, też uważa, że został

otruty. Znaleziono również pustą butelkę po laudanum w pobliżu kuchni. Gloria

powiedziała, że taca stała w kuchni przez kilka minut, zanim zaniosła ją na górę.

Przepytałem dokładnie całą służbę, lecz nikt niczego nic zauważył.

Ukrywał coś przed nią. Cassie dostrzegła wahanie w jego oczach.

- Służba jest lojalna - zauważyła. - Zarówno w stosunku do ciebie, jak i do

twojego ojca. Gdybym umarła, mógłbyś się ożenić, z kim chcesz.

- Jeśli sobie przypominasz, w ogóle nie miałem zamiaru się żenić - rzucił

gniewnie. - Zapewne mi nie uwierzysz, ale mój ojciec jest człowiekiem prawym i

uczciwym. I doskonale wiesz, że byłbym ostatnim, który stanąłby w jego obronie,

gdybym nie miał co do tego całkowitej pewności. - Zasępił się jeszcze bardziej. -

Wierz mi, Cassie - ciągnął po chwili - że rozumiem twoje obawy o własne

bezpieczeństwo. Jednak nie mogę się pogodzić z tym, że mnie o to posądzasz.

Zapominasz, że byłem przy tobie, kiedy do ciebie strzelano.

Równie dobrze mogłeś kogoś do tego wynająć, podobnie jak w przypadku

tego strasznego człowieka w Londynie. A skoro nie ty, to kto?

Nie wiem! - wybuchnął. - Wynajęci przez mnie detektywi od miesięcy próbują

się czegoś dowiedzieć. Możesz mi nie wierzyć, ale wynająłem również ludzi, by

nawet tu nie spuszczali cię z oka. Mam już dość tego ciągłego zapewniania o swojej

niewinności, której mogę dowieść tylko w jeden sposób: znajdując winnego.

- A co ja mam robić? zawołała drżącym głosem, w którym słychać było

wzbierające łzy. - Obawiam się, że następnym razem nie będę miała tyle szczęścia.

Wyciągnął ku niej ręce, lecz Cassie znów poczuła w głowie straszliwy zamęt.

Jak mogła kochać człowieka, który pragnął jej śmierci? Nic pozwoli, by jej dotknął,

bo wtedy z pewnością rozpadnie się na miliony kawałków.

- Nie! - krzyknęła, odsuwając się od niego. - Nie dotykaj mnie! Nigdy więcej

mnie nie dotykaj!

Gabriel osłupiał. Mięśnie twarzy miał napięte. Czuł w ustach gorzki smak

porażki.

- To małżeństwo było z góry skazane na przegraną - powie dział głosem, który

będzie ją ścigać aż do śmierci. - Może masz rację. Może powinniśmy zakończyć to tu

i teraz.

Cała krew odpłynęła jej z twarzy.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Och, nie obawiaj się. Przyrzekłem, że cię zabezpieczę, i tak będzie. Nie

musimy jednak dłużej siebie znosić. Czas zakończyć tę farsę, którą nazywamy

małżeństwem. Wystarczy, że powiesz, gdzie chciałabyś zamieszkać, a ja dopilnuję,

by niczego ci nie zabrakło. - Wykrzywił wargi. - Daleko mi do szlachetności, jednak

może będzie lepiej, jeśli wyjedziesz. Mogę nawet odesłać cię do Charleston.

Poczuła dławiący ucisk w gardle. Miała wrażenie, że ziemia usuwa jej się

spod stóp. Z trudem udało jej się wydobyć z siebie głos. A co z Jonathanem?

- Jonathan jest moim dziedzicem, tak jak ja jestem dziedzicem ojca -

oświadczył zdecydowanie. - I musi być odpowiednio do tego wychowywany. I

będzie.

Spojrzała na niego w niemym zdumieniu. Miała oto przed sobą obcego jej

człowieka. To nie był ten namiętny Gabriel, którego znała.

- Miałabym go tu zostawić? I byłby wychowywany przez ciebie i twojego

ojca? I miałby skończyć tak jak ty? - Gniew błysnął w jej oczach. - Nigdy!

- Siebie możesz mi odmówić, Cassie, ale nie odmówisz mi mojego syna.

- Mógłbyś zabrać mi dziecko? - wyszeptała, wciąż nie mogąc uwierzyć w to,

co usłyszała. - Boże, i ty śmiesz nazywać mnie okrutną? Rzucił jej lodowate i twarde

spojrzenie.

- Wygląda na to, że dokonałaś wyboru. Nie wierzysz w moje słowa. Nie ufasz

mi. Dobrze więc. Nie będę dłużej błagał.

Odwrócił się i opuścił taras.

Mijały minuty. Może godziny. Cassie zupełnie zatraciła poczucie czasu.

Otoczyła się ramionami i tak trwała ze skamieniałym sercem i duszą.

Nagle usłyszała dyskretne chrząknięcie. Odwróciła się i zobaczyła Reginalda

Lathama.

- Wasza miłość - mruknęła. - Proszę mi wybaczyć. Nie wiedziałam, że tu

jesteście.

Skinął jej głową.

- Cassandro. - Założył ręce na plecy i spojrzał na nią z góry. - Wybacz mi

moją śmiałość, lecz przypadkiem podsłuchałem twoją rozmowę z Gabrielem.

Oblała się krwawym rumieńcem wstydu. Nie wiedziała, co na to

odpowiedzieć. Książę się nie uśmiechał, choć nie był też tak ponury jak zazwyczaj.

- Wobec tego proszę o wybaczenie - wymruczała. - Nie miałam zamiaru

nadużywać waszej gościnności, panie, i niepokoić domowników.

Nie ma potrzeby się tym trapić. Sądzę, że masz daleko ważniejsze sprawy do

rozważenia, na przykład decyzję twojego męża o odebraniu ci dziecka.

Cassie przełknęła z trudem ślinę.

- Wiem. - Każde słowo sprawiało jej trudność. - Sądziłam, że znam go lepiej...

- Pokręciła głową. - Po prostu nie mogę pojąć, jak on mógłby coś takiego zrobić.

Reginald westchnął.

- Znam go od dziecka. Potrafi być... uparty, delikatnie mówiąc. Czasami

nawet... mściwy.

Serce ścisnęło jej się z trwogi. Czy nie dlatego się z nią ożenił? Książę miał

rację. Doskonale poznała bezwzględność Gabriela. Zadrżała. Był taki zimny,

bezlitosny.

Obawiam się, że muszę cię ostrzec, moja droga... Gabriel nie należy do ludzi,

którzy rzucają groźby na wiatr.

- Co... co wasza miłość ma na myśli? - zapytała drżącym głosem.

- Tylko to, co powiedziałem. Jego ojciec jest moim największym

przyjacielem, ale zamiary Gabriela są niewybaczalne. Dziecko musi mieć matkę.

Cassie bezwiednie osunęła się na ławkę.

- Nie mogę pozwolić, by zabrał mi Jonathana. - Ukryła twarz w dłoniach. - Co

mam czynić?

- No, no, nie jest aż tak źle. - Wcisnął jej do rąk delikatną lnianą chusteczkę. -

Wytrzyj oczy i posłuchaj mnie.

Osuszyła łzy. Kiedy się uspokoiła, podniosła na niego wzrok.

- Oto co myślę, Cassandro. Jeśli tu zostaniesz, możesz w każdej chwili być

narażona na atak Gabriela i próbę odebrania ci Jonathana. On potrafi być pamiętliwy.

Możesz zapytać o to jego ojca.

Nie pozwolę mu tego zrobić! - wykrzyknęła. - Jonathan jest wszystkim, co

mam.

- Doskonale to rozumiem, moje dziecko. Dlatego musisz uciekać.

- Uciekać? Ale dokąd? - zapytała. - W Londynie na pewno by mnie znalazł.

Przeszukałby całą Anglię, gdyby to było konieczne.

Reginald potarł w zamyśleniu policzek.

- Istnieje pewna szansa na to, byś mu uciekła. Mam w Irlandii siostrę. To

bardzo zacna i szlachetna kobieta. Mógłbym ci pomóc załatwić miejsce na statku.

Dałbym ci do niej list i jestem pewien, że pozwoliłaby ci u siebie zostać tak długo,

póki sama się nie urządzisz.

Zadrżała.

- Statek? Nienawidzę podróży statkiem. Śmiertelnie boję się wody i...

i nie umiem pływać.

Wybór należy do ciebie. Tylko ty możesz zdecydować, co jest ważniejsze.

Zagryzła wargę. Kolejna podróż. Nie była to zbyt wysoka cena za utrzymanie

przy sobie syna. Książę ma rację. Gabriel jest niebezpiecznym przeciwnikiem. Ma za

sobą władzę i bogactwo. Jej jedyną nadzieją była natychmiastowa ucieczka.

- Wasza miłość ma rację - powiedziała z wahaniem i spojrzała mu w oczy. - Z

wdzięcznością przyjmę każdą pomoc, jeśli wasza miłość zechce mi jej udzielić.

- Doskonale, moja droga. Nie będziesz tego żałować. A teraz zrobimy tak...

Zapakuj tylko małą torbę dla siebie i dziecka.

Resztę rzeczy prześlę ci przed odpłynięciem statku. Za godzinę spotykamy się

przy stajniach.

- A co z Evelyn? - zapytała Cassie, marszcząc brwi. - Co mam jej powiedzieć?

Nie kłopocz się o Evelyn. Powiem jej, że zabieram ciebie i Jonathana na

przejażdżkę kariolką po okolicy. Nie będzie mogła nam towarzyszyć. Nie obawiaj się,

nie zaprotestuje. Dopiero później powiem jej całą prawdę. Teraz to zbyt ryzykowne.

Godzinę później Cassie opuszczała Warrenton. Jonathan, ten aniołeczek, spal

spokojnie w jej objęciach. Przygotowując się do podróży, trwała w błogosławionym

odrętwieniu. Jednak nie zdążyli ujechać daleko, kiedy nagle jej serce, duszę i cale

jestestwo chwycił gwałtowny ból. Poczucie winy przytłoczyło ją swoim ciężarem.

Nie może tak uciec od Gabriela - nic w ten sposób, nie jak złodziej nocą. Zbyt

wiele już przeszli, żeby teraz się poddawać. Teraz, kiedy miała przyszłość w swoich

rękach, zaczęła się zastanawiać nad słusznością swojej decyzji.

Szeroką falą napłynęły wspomnienia. Przypominała sobie każde

wypowiedziane słowo, każdy dotyk, każdą pieszczotę, jakiej od niego doznała.

Delikatnie objęła dłonią główkę Jonathana i przesunęła palcami po brwiach, które już

teraz były takie jak u ojca.

Gabriel miał rację. Jonathan jest również i jego dzieckiem. Za to kochała go

najbardziej. Tak jak jego ojca. Całym sercem i duszą. Myśl o życiu bez niego wydała

jej się przerażająca.

Nigdy więcej mnie nie opuszczaj, Cassie. Obiecaj, że nigdy mnie nie opuścisz.

Te słowa odbiły się echem w jej mózgu.

Prędzej dałbym sobie rękę ucinać, niż pozwolił cię skrzywdzić.

Wierzę mu, pomyślała, czując w sobie nagły przypływ emocji. I wierzę w

niego.

Teraz, kiedy znalazła już odpowiedzi na wszystkie dręczące ją pytania, nie

mogła kontynuować tej tak pospiesznie rozpoczętej podróży.

Znajdowali się niedaleko Farleigh. Za dziesięć minut miną bramę wjazdową.

Pochyliła się i dotknęła ręki księcia.

Proszę się zatrzymać, wasza miłość - powiedziała. Zatrzymał gwałtownie

kariolkę.

- Co się siało?

Proszę mi wybaczyć, ale nie mogę wyjechać - powiedziała spokojnie. - Nie

mogę tak zostawić Gabriela. To byłoby nieuczciwe.

Co takiego? Czy mam przez to rozumieć, że chcesz wrócić do Warrenton?

- Nie, wasza miłość powiedziała cicho. - Chciałabym wrócić do domu. Do

Farleigh. Do mojego męża.

W jego oczach zobaczyła wściekłość. Cofnęła się instynktownie na obite

skórą siedzenie. Wolno obrócił głowę i spojrzał jej w oczy. Zobaczyła w nich

gorejący płomień szaleństwa. Może masz rację...

Szarpnął głową i roześmiał się chrypliwym, szatańskim śmiechem, w którym

czaiła się groźba. Śmiechem, który wstrząsnął nią aż po koniuszki palców.

- Chcesz wrócić do Farleigh, tak? A więc wrócisz, dziewczyno.

Gabriel zamiast do Farleigh pojechał do Christophera. Tam tak nerwowo

przechadzał się po umeblowanym na biało salonie, że gospodarzowi od samego

patrzenia zaczęło się kręcić w głowie.

Gabriel był wściekły. Wściekły na siebie i na Cassie, że sprowokowała go do

powiedzenia czegoś, czego nie zamierzał i nie chciał powiedzieć.

Najbardziej jednak gniewało go to, że wciąż nie mógł znaleźć dręczyciela

Cassie. Grzmotnął pięścią o dłoń. Tyle czasu i nic. Czyżby miał bielmo na oczach,

czy też rozumu mu nie stawało? Przez cały dzień nie opuszczało go przeczucie, że

coś przegapił, coś, co znajdowało się tuż - tuż.

- Gabrielu, to chodzenie nic ci nie da - zauważył sucho Christopher. - A ja

będę musiał zmienić dywan szybciej, niżbym tego pragnął. - Kiedy Gabriel nawet nie

zwolnił kroku, westchnął i powiedział: - Słusznie postąpiłeś. Po tym, co zdarzyło się

w Farleigh. Cassie będzie w Warrenton bezpieczniejsza.

Gabriel zatrzymał się raptownie.

- Masz rację. - Przesunął ręką po twarzy. - Jeśli wziąć pod uwagę przeszłość,

to Farleigh jest dla niej bardziej niebezpieczne niż Warrenton. Gdybym sądził, że

cokolwiek jej tam grozi, nie zezwoliłbym na ten wyjazd. Wciąż jednak mam uczucie,

że...

Christopher aż wyprostował się w fotelu. Gabriel wpatrywał się nieruchomo w

przestrzeń przed sobą. Sprawiał urażenie, jakby zobaczył ducha.

Co się stało? - zapytał zaskoczony. Gabriel pokręcił głową niedowierzająco.

- Cassie powiedziała dzisiaj dziwną rzecz. Że gdyby umarła, mógłbym

ponownie się ożenić.

- To doprawdy straszne - skrzywił się Christopher. - Biedna dziewczyna. Po

pewnym czasie przyjdzie do siebie, ale...

- Nie w tym rzecz - przerwał mu Gabriel. - Czy nie rozumiesz? Ona ma rację.

Gdyby umarła, zostałbym wdowcem... To tak, jakbym w ogóle nic miał żony -

dokończył szeptem.

Christopher zmarszczył brwi.

- Nie bardzo nadążam za twoim rozumowaniem. Czy chcesz przez to

powiedzieć, że mógłbyś wtedy poślubić Evelyn?

Tak... Tak! - W jego głosie zabrzmiały jednocześnie strach i podniecenie.

Christopher zerwał się na równe nogi.

- Na Boga, Gabrielu, tego już za wiele. Jak śmiesz sugerować, że Evelyn

mogłaby chcieć zabić Cassie tylko po to, by wyjść za ciebie za mąż? Evelyn nie

potrafiłaby nikogo skrzywdzić, a co dopiero Cassie.

Gabriel chwycił go za ramiona.

- To prawda - przyznał. - Lecz czy mógłbyś to samo powiedzieć o księciu

Warrenton?

Christophera zamurowało.

- Mój Boże! - wyszeptał. - Jej ojciec...

- Tylko pomyśl. Książę był w Warrenton, kiedy strzelano do Cassie. Był z

Evelyn w Londynie, kiedy ją porwano.

I był w Farleigh, kiedy ktoś zatruł jej czekoladę. - Christopher zbladł. -

Gabrielu, musimy coś zrobić.

Rzucili się pędem do stajni. Jak na skrzydłach pognali do Warrenton. Zanim

Evelyn zdążyła zejść na dół. Gabriel już był przy niej.

Przyszedłem po Cassie, Evelyn. Gdzie ona jest? Uśmiech zniknął z jej twarzy.

Mój ojciec zabrał ją i Jonathana na przejażdżkę kariolką. Wyjechali... jakiś

kwadrans temu.

- Nie... O Boże, nie! - Twarz Gabriela zrobiła się szara. - Musimy ich

odnaleźć. Musimy ich odnaleźć, zanim będzie za późno.

Evelyn spojrzała na Christophera.

- Co się stało? - zapytała z niepokojem w głosie. - Proszę, powiedz mi, co się

stało?

Christopher ujął ją za łokieć. W jego oczach malował się ból. Evelyn...

pragnąłbym, żebyśmy się mylili.

Okazała się silniejsza, niż przypuszczał, bo bez chwili wahania kazała

osiodłać konia i ruszyła wraz z nimi na poszukiwania. I jako pierwsza dostrzegła

stojącą na poboczu drogi kariolkę.

Była pusta. Jedynie na podłodze leżało płaczące dziecko.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Jonathan został wyrwany z objęć matki, po czym Warrenton zeskoczył ciężko

na ziemię. Wysiadaj! - warknął.

Uczyniła posłusznie, co kazał, i wyciągnęła ręce w błagalnym geście.

- Moje dziecko... proszę.

Warrenton wepchnął niemowlę na podłogę powozu. Gwałtowny ruch obudził

dziecko, więc zaczęło płakać. Cassie rzuciła się ku niemu, lecz Warrenton złapał ją za

ramię i pociągnął za sobą.

- Nie! - krzyknęła rozpaczliwie. - Czyś waść oszalał? Moje dziecko!

W odpowiedzi unieruchomił ją w żelaznym uścisku. Grube palce upiły się w

ciało, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Po chwili ruszył w stronę rosnących przy

drodze drzew. Choć walczyła zaciekle, jej wysiłki były niczym w porównaniu z jego

siłą i tężyzną. Przez gęstwinę pni i gałęzi przeświecała tafla wody. Dreszcz strachu

przebiegł po plecach Cassie. Bezgłośny krzyk zabrzmiał w mózgu. O Boże, tylko nie

nad jezioro! Starając się mu przeszkodzić, upadła na kolana. Wówczas tak ostro

szarpnął ją za ramię, że miała wrażenie, iż wyrwał je ze stawu.

Zatrzymał się dopiero na niewielkim pomoście schodzącym ku wodzie. Cofnął

się o krok.

- A więc nie umiesz pływać, tak? Niezwykle fortunnie się złożyło, że mnie o

tym poinformowałaś. - Wyszczerzył zęby w chytrym uśmiechu.

Zamierzał ją zabić. Dostrzegła to w jego błyszczących groźnie oczach.

Wiec to wy do mnie strzelaliście, prawda? I tego człowieka w Londynie też

wynajęliście? Pamiętam, jak któregoś dnia wracałam do Farleigh. To wy mnie

wówczas obserwowaliście, prawda? A wtedy rano to wy wlaliście mi coś do

czekolady?

- Tak, moja droga. I miałaś rację, to było laudanum. Co do strzału, to

haniebnie chybiłem. I jeszcze ten głupiec w Londynie! - Zaklął siarczyście. -

Sprawiłaś mi wiele kłopotu, dziewczyno. Chciałem to jak najszybciej załatwić, lecz

kiedy dwie próby spełzły na niczym, musiałem uzbroić się w cierpliwość. Pojmujesz,

chciałem, by wyglądało to na wypadek. A kiedy zniknęłaś, modliłem się, by

znaleziono cię martwą w jakimś zaułku. Niestety, wróciłaś. - Jego twarz wykrzywiła

wściekłość.

- Dlaczego? - zapytała ze ściśniętym gardłem. - Dlaczego tak mnie

nienawidzicie? Przecież nic wam nie zrobiłam.

- Nic? Gdyby nie ty, Gabriel byłby już dawno mężem Evelyn.

- Ależ ona odetchnęła z ulgą na wieść o tym, że Gabriel się ożenił. Nie chciała

go poślubić.

Pokręcił głową.

Życzenia Evelyn nie mają tu nic do rzeczy. To raczej sprawa konieczności.

Widzisz, moja droga, moim największym marzeniem jest przywrócić Warrenton jego

dawną świetność. Chyba zauważyłaś, że znajduje się w dość haniebnym stanie? Mam

również inne dobra, o które muszę zadbać. Niestety, ostatnimi laty popadłem w nałóg

hazardu.

Szkoda, że szczęście przestało mi dopisywać. Prawdę rzekłszy, moje długi

urosły do monstrualnych rozmiarów. Czy możesz to sobie wyobrazić? Książę

Warrenton w przytułku dla ubogich! Moi przodkowie przewróciliby się w grobach.

Jedyna nadzieja w tym, by Evelyn wyszła bogato za mąż.

- A więc dlatego pragnąłeś, by wyszła za Stuarta, a potem starałeś się

doprowadzić do małżeństwa z Gabrielem?

Mądra dziewczyna. Muszę dbać o honor rodziny i nie mogę wydać mojej

córki za kupca. No, ale kiedy z tobą skończę, wszystko będzie tak jak przedtem.

Evelyn i Gabriel będą mogli się pobrać.

Przeniósł wzrok z Cassie na połyskujące wody jeziora, po czym spojrzał

ponownie na nieszczęsną dziewczynę.

- Właściwie to nawet dobrze się składa, że umrzesz jak Caroline. W dodatku

jezioro znajduje się tak daleko od Farleigh. Tak, moja droga, obawiam się, że staniesz

się ofiarą wypadku, tak samo jak biedna Caroline. - Westchnął dramatycznie. -

Niestety, nie zdążę cię uratować. Tragiczna strata, ale w twojej śmierci leży moje

wybawienie.

Żołądek ścisnął jej się ze strachu. On ma rację. Nikt niczego nie zauważy.

Nikt niczego nie usłyszy. Jego bajeczka będzie brzmiała niezwykle wiarygodnie, do

tego stopnia, że nikt się nawet nie domyśli, co się za nią kryje.

Warrenton wyciągnął z kieszeni mały, lecz groźnie wyglądający pistolet.

Machnął nim w stronę jeziora.

- No, moja droga, skoczysz sama, czy będę zmuszony cię popchnąć? - Wyraz

niesmaku przemknął mu przez twarz. - Spodziewam się, że wybierzesz to pierwsze

rozwiązanie, bo nie chciałbym użyć tego przedmiotu. Jest bardzo kłopotliwy.

Cassie wpatrywała się w niego rozszerzonymi strachem oczyma. Jest zupełnie

tak, jak w moim śnie, pomyślała w odrętwieniu. Za sobą miała spokojne wody

jeziora, kryjące w głębi mroczny świat śmierci. Zawsze bała się, że utonie, i teraz tak

właśnie miała umrzeć - powolną, pozbawiającą tchu w piersiach śmiercią.

Wolno pokręciła głową.

Nie skoczę. Będziecie musieli mnie zastrzelić.

Zły uśmiech wykrzywił jego wargi. Zanim się zorientowała, chwycił ją za

ramię, obrócił twarzą do jeziora i pchnął. Krzyk uwiązł jej w gardle, kiedy poczuła, że

traci oparcie i leci w przód.

Lodowata woda zalała jej twarz. Mroczna głębia wciągnęła w swą czeluść.

Zaczęła gwałtownie machać rękami. Udało jej się wydostać na powierzchnię i

zaczerpnąć w usta ożywczy haust powietrza. Zaraz jednak ponownie się zanurzyła.

Usiłowała machać nogami, lecz suknia krępowała jej ruchy. Czuła, że jakaś siła

ciągnie ją w dół coraz głębiej i głębiej.

Gabrielu! - krzyknęła w myślach. Och, Gabrielu, pomóż mi!...

Nie zauważyła dwóch mężczyzn, którzy jak szaleni gnali przez łąkę w stronę

jeziora. W oddali majaczyła drobna kobieca figurka, trzymająca w ramionach małe

krzyczące zawiniątko.

Warrenton gwałtownie odwrócił głowę. Szatański śmiech zamarł mu na

ustach, kiedy usłyszał na pomoście szybkie kroki.

Christopher dopadł go pierwszy i wykręcił mu ręce do tyłu.

- Prędko! - krzyknął do Gabriela. - Dopiero co zniknęła pod wodą!

Gabriel ściągnął buty, nie spuszczając wzroku z powierzchni wody. Jezu! -

szepnął. - Oby nie było za późno.

W następnej sekundzie przeciął gładką taflę wody.

Cassie tymczasem machała w panice ramionami. Ogień trawił jej płuca, lecz

bała się otworzyć usta, wiedząc, co ją czeka. W głowie zaczęło jej szumieć. Powoli

ogarniała ją mgła nieświadomości. A więc tak się umiera, pomyślała.

Gabrielowi udało się chwycić ją w talii. Z całej siły pracował nogami, by

wypłynąć na powierzchnię. Holując Cassie do brzegu, starał się trzymać jej głowę

nad wodą. Dyszał gwałtownie, zmuszając mięśnie do szalonego wysiłku, aż w końcu

udało mu się wyciągnąć ją na brzeg.

Opadł przy niej na kolana i chwycił w ramiona. Trzęsącymi się rękoma

odsunął jej z twarzy mokre kosmyki włosów. Ciało miała zimne i bezwładne. Mokre

rzęsy przykleiły jej się do policzków. Serce zamarło mu z trwogi.

- Cassie! - krzyknął chrapliwie. - Cassie, otwórz oczy, najdroższa! Otwórz

oczy!

Drgnęła, z piersi wyrwał się gwałtowny kaszel i świszczący urywany oddech.

Powieki zadrżały i uniosły się.

- Czyżbym umarła? - zapytała, chwytając gwałtownie powietrze.

- A więc znowu wydaje ci się, że jesteś w niebie? - zapytał na wpół ze

śmiechem, na wpół z ulgą w głosie, i przycisnął ją do piersi.

W odpowiedzi uniosła z wysiłkiem ramiona, chwyciła jego ociekającą wodą

głowę i przytuliła się do niej.

- Wiesz, że tak? - wyszeptała z wargami tuż przy jego ustach.

W tym momencie rozległ się suchy trzask i rozdzierający serce krzyk. Gabriel

uniósł głowę. Cassie usiłowała się wyprostować.

- Nie! Nie patrz! - Ukrył jej twarz na swej piersi.

- Co się stało? Muszę to wiedzieć! - krzyknęła przerażona.

- To Warrenton, skarbie. On... on się zastrzelił.

- Nie! Och, nie! Biedna Evelyn...

Pochyliła głowę i rozpłakała się żałośnie. Gabriel przytulił ją do siebie.

Koszmar się skończył. Czas było wracać do domu.

Cassie zawiązała w talii szarfę od szlafroka. Długa gorąca kąpiel przyniosła

ulgę zmarzniętemu ciału, mimo to Cassie była zbyt niespokojna, by zasnąć.

Jej myśli wciąż krążyły wokół wydarzeń tego wieczoru. Nie czuła nienawiści

do księcia Warrenton, jedynie smutek i żal. Sercem byłą z Evelyn, na oczach której

ojciec odebrał sobie życie. Wiedziała jednak, że rozpacz przyjaciółki złagodziła

obecność Christophera. To on ją pocieszał, to w jego ramionach płakała. Christopher

ją kochał i Cassie nie wątpiła, że jego miłość zagoi rany Evelyn.

Edmund był zupełnie zaskoczony podstępnymi i nikczemnymi intrygami

przyjaciela. Słuchał w niemym zdumieniu relacji Gabriela z tego, co zaszło i co

opowiedziała mu Cassie. Potem cicho wycofał się do swego gabinetu.

Jonathan był już nakarmiony, poszła więc tylko upewnić się, czy wszystko w

porządku. Ku jej zaskoczeniu świeca wciąż się paliła w pokoju dziecinnym, rzucając

nikły blask na korytarz. Jednocześnie posłyszała przyciszone męskie glosy.

Zatrzymała się niepewnie przy drzwiach. Jest bardzo do ciebie podobny, wiesz?

To był głos Edmunda. Odwróciła się lekko i spojrzała w lustro wiszące na

przeciwległej ścianie. Odbicie ukazało jej Gabriela i Edmunda pochylających się nad

kołyską.

- Modlę się, żeby nie miał mojego temperamentu - powiedział Gabriel.

- Ani mojego - dodał Edmund ze śmiechem w głosie. Cassie zamarła w

bezruchu. Niewidoczna dla rozmawiających, słyszała każde ich słowo.

- Jeśli będzie miał szczęście - dodał Edmund - wyrośnie na takiego człowieka

jak jego matka.

Cassie zamrugała oczami, zaskoczona. Kiedy Gabriel się nie odezwał,

domyśliła się, że też był mocno zdziwiony.

- Czy wiesz - powiedział Edmund po chwili - że na początku byłem

zdecydowany traktować ją jak intruza i nigdy nie zaakceptować kobiety z jej

pochodzeniem, w dodatku Jankeski? Ale mijały tygodnie, a ja zacząłem czuć do niej

coś, o co nigdy bym siebie nie podejrzewał. Zaległa cisza.

- I co to takiego? - zapytał wolno Gabriel.

Podziw - odpowiedział cicho Edmund - - To dziwne. Choć pewnie nie raz się

bała, nigdy nie traciła odwagi. Potrafiła się też przyznać do swoich błędów i nie bała

się okazywać uczuć. Jakimś sposobem sprawiła, że ujrzałem siebie takim, jakim

jestem naprawdę.

Cassie przywarła plecami do ściany. Przycisnęła pięść do ust. by nie

wybuchnąć płaczem. W gardle czuła dławienie. Ogarnęła ją nagle wielka ulga.

Pomyśleć, że zdobyła przychylność Edmunda. Kiedyś wydawało się to

nieprawdopodobne, wprost niemożliwe.

- Czy pamiętasz ten wieczór, kiedy ją przywiozłeś? Krzyknąłem wówczas, że

nowa suknia nic uczyni z niej damy. - Edmund zaśmiał się ostrym, gardłowym

śmiechem. - Ona już wtedy była damą. I wiesz co? Myślę, że nas obu zawstydziła.

W tym momencie jakby się zawahał i w jego głosie zabrzmiała niepewność.

- Miałeś rację co do swojej matki. Gabrielu. Ja... ja nie kochałem jej tak. jak

powinienem... jak mógłbym, gdybym tylko spróbował. I naprawdę nie wiedziałem, że

jej śmierć nie była przypadkowa, że odebrała sobie życie z mojego powodu. Żałuję

tylko, że nie powiedziałeś mi tego przed laty, choć rozumiem, czemu tak się stało.

Serce jej się ścisnęło. Wiec Caroline postanowiła odebrać sobie życie. Cassie

zawsze podejrzewała, że coś się za tym kryje. Teraz już wiedziała co. Zanim jednak

zdążyła się nad tym zastanowić, posłyszała głos Gabriela.

- Nie ma potrzeby...

Jest, i to duża. Gabrielu. Nawet nie wiesz, jak wielki ogarnia mnie wstyd,

kiedy pomyślę, jak ją traktowałem i jak traktowałem ciebie, mojego syna. Sądziłem,

że na swój bunt i opór sam sobie zasłużyłeś, i ja nie jestem niczemu winny. Teraz

wiem, że jeśli byłeś twardy, to dlatego, że to ja cię do tego zmusiłem. Jeśli jesteś

uparty, to dlatego, że... że jesteś moim synem. Zrozumiałem też, że... to nie ty się ode

mnie odwróciłeś. To ja cię odepchnąłem. Moją własną arogancją, egoizmem i

ignorancją. - Umilkł. - Chciałbym odzyskać syna, jeśli to tylko możliwe. Popełniłem

tyle błędów i nawet nie próbowałem ich naprawiać. - Ku zaskoczeniu Cassie głos

niepokojąco zaczął mu się łamać. - Życzyłbym tobie i... mojemu wnukowi, byście

mieli coś, czego my nigdy naprawdę nie mieliśmy. Rodzinę i szczęście. Poczucie

wzajemnego zaufania i więzi. Wierzę, że z pomocą Cassie i Jonathana to osiągniecie.

Cassie... Ile to słowo dla niej znaczyło. Przełknęła palące łzy i pokręciła

głową, wciąż nie mogąc w to uwierzyć. W tym momencie dostrzegła w lustrze

Gabriela. Trzymał Jonathana na ramieniu i gładził go po plecach. Wpatrywał się w

ojca z wyrazem niezwykłej intensywności.

- Nie jesteś tym człowiekiem, którego znałem powiedział cicho.

- Ty również. - Edmund uśmiechnął się lekko.

Zaległa pełna napięcia cisza. Cassie zacisnęła oczy, a kiedy je otworzyła, nie

była w stanie ukryć zdumienia. Gabriel podał syna ojcu.

- Myślę - powiedział cicho - te nadszedł czas, abyś lepiej poznał swego

wnuka.

Tego było już dla Cassie za wiele. Gorące łzy zalały jej oczy. Odeszła w

pośpiechu, by nie zostać zauważona.

Bezpieczna w swoim pokoju, otarła oczy wierzchem dłoni. Wydawało się, że

nic dobrego nie zdarzy się już tego dnia. Na szczęście się myliła. Dobiegła końca

wojna między Gabrielem a jego ojcem. Może wiec nadszedł czas, by i ona

porozumiała się z mężem. Nie było jeszcze okazji, by z nim porozmawiać, a tyle

spraw pozostało nie wyjaśnionych...

Jakiś szelest zwrócił jej uwagę. Uniosła głowę i zobaczyła, że Gabriel właśnie

wszedł przez drzwi łączące ich pokoje. Serce podskoczyło jej do gardła. Nigdy nie

wydał jej się równie przystojny jak teraz. Płomień świecy podkreślał piękno jego

męskich rysów.

Nigdy też bardziej go nie kochała.

- Gabrielu, ja... ja muszę ci coś powiedzieć. Nie powinnam była w ciebie

wątpić. Nie wiem, jak mogłam myśleć, że pragniesz mojej śmierci. Do końca życia

nie przestanę tego żałować. I... choć wiem, że na to nie zasługuję, ale powiedz mi. czy

naprawdę chcesz, abym wyjechała?

Zaległa pełna napięcia cisza. Miała wrażenie, że w żołądku zawiązał jej się

supeł. Minęła chyba cała wieczność, zanim się odezwał. Jego głos brzmiał tak cicho,

że musiała mocno natężać słuch.

- Gdybyś była mądra, Cassie, wyjechałabyś. - Umilkł, po czym dodał

łagodnie: - Nie obawiaj się. Nie zabiorę ci Jonathana. Mam jednak nadzieję, że będę

mógł go widywać. I, tak jak obiecałem, postaram się, by niczego ci nie zabrakło.

Z wyjątkiem ciebie, pomyślała. Czuła się tak, jakby otrzymała cios w samo

serce. Nie była w stanie oddychać. Nie wiedziała, jak znalazła odwagę, by pytać

dalej.

- To nie jest odpowiedź. - Ku swemu przerażeniu posłyszała, że głos jej drży. -

Czy chcesz, abym wyjechała? Naprawdę tego chcesz?

Stała tam, cała drżąca, z twarzą mokrą od łez. Spojrzał w tę bladą, piękną

twarzyczkę i pomyślał, że niczym sobie na nią nie zasłużył. Przed chwilą ponownie ją

skrzywdził... Zresztą zawsze ją krzywdził...

Zamknął oczy, by nie widzieć jej łez.

Nie - wyszeptał. - Choć, jak mi Bóg miły, powinienem. Tak byłoby lepiej dla

ciebie.

Skoro więc nie chcesz, dlaczego muszę odejść? Och, błagam. Gabrielu,

powiedz mi, co czujesz. Nie mów mi tego, co twoim zdaniem chciałabym usłyszeć.

Nie ukrywaj też tego, czego, jak sądzisz, nie chcę wiedzieć. Po prostu powiedz, co

kryje się w twoim sercu.

W trzech susach znalazł się przy niej. Czuł, że wzbiera w nim fala emocji,

zbyt silna, by ją powstrzymać, i zbyt silna, by zaprzeczyć.

- Ty jesteś w moim sercu. Cassie... Ty i nikt inny... - powiedział cicho,

wpatrując się w nią płonącymi oczyma.

Radość wezbrała jej w piersi. Oczy zajaśniały blaskiem. Nieśmiało oparta mu

dłonie na piersi. Gabrielu...

Wsunął palce w jej włosy i przytrzymał ją za kark. W jego wzroku była

niezwykła łagodność.

- Kocham cię - wyszeptał. - Jesteś moją panią, moją żoną, moim życiem.

Tę miłość dostrzegła w jego oczach, głosie i w dotyku jego rąk, które

przyciągnęły ją bliżej. Zalała ją błoga fala szczęścia.

Och, Gabrielu, ja też cię kocham... Od tak dawna. Proszę, powiedz mi to

jeszcze raz. - Na zmianę to śmiała się, to płakała, i nie było w tym nic niewłaściwego.

- Kocham cię - powiedział z wargami tuż przy jej ustach.

- Jeszcze raz - zażądała. Przytulił ją mocno.

- Kocham cię... Boże, jakże cię kocham! - wyszeptał i potem już żadne z nich

nie było w stanie niczego powiedzieć.

Znacznie później, kiedy na niebie zapłonął księżyc, Cassie przypomniała

sobie, co Gabriel powiedział zaledwie kilka dni temu:

Przychodzi wreszcie czas, by zapomnieć i zacząć wszystko od nowa.

Uśmiechnęła się.

Ten czas właśnie nadszedł.