Diana Palmer

Komedia omyłek

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ta kobieta musi by

ć

kompletnie szalona. Nie mogła wybra

ć

bardziej widocznego punktu

na hodowl

ę

marihuany, jej dom znajdował

si

ę

przecie

ż

przy głównej ulicy niewielkiego

miasteczka na północy stanu Georgia.

Oczywi

ś

cie nie mogła wiedzie

ć

,

ż

e agent FBI Curtis Russell był wła

ś

nie w odwiedzinach u

matki, która mieszkała po drugiej stronie ulicy. To,

ż

e przebywał na urlopie, nie zwalniało go·

jednak z czujno

ś

ci, dlatego nie mógł udawa

ć

, i

ż

nie zauwa

ż

a tak ewidentnego i bezczelnego

łamania prawa, zwłaszcza,

ż

e działo

si

ę

to tu

ż

pod jego nosem.

Stał w szerokim oknie domu matki, przygl

ą

daj

ą

c

si

ę

z niesmakiem, jak Marihuanowa Mary

troskliwie piel

ę

gnuje zakazane ro

ś

linki. Owszem, doskonale wygl

ą

dała w be

ż

owych szortach

i kremowej koszulce na rami

ą

czkach. Istotnie, miała

ś

liczn

ą

, gładk

ą

, lekko opalon

ą

skór

ę

, no

i te cudowne kobiece kształty... Wynajmowała niedu

ż

y dom, je

ź

dziła absurdalnie drogim

volkswagenem w kolorze groszku, z mi

ę

kkim, składanym dachem. Zastanawiał

si

ę

,

kim te

ż

mo

ż

e by

ć

z zawodu. Z tego, co

si

ę

dowiedział od matki, mieszkała tam zaledwie od trzech

miesi

ę

cy. W sam raz, by posadzi

ć

flance marihuany i doczeka

ć

si

ę

zbioru. Ze te

ż

nie zadała

sobie nawet trudu, by je schowa

ć

za rz

ą

dkiem tych ładnych krwistoczerwonych kwiatów.

Curtis nie interesował

si

ę

nigdy ogrodnictwem,

wi

ę

c

nie miał poj

ę

cia, co te

ż

jeszcze ro

ś

nie

w ogródku vis-a-vis, jednak konopie indyjskie rozpoznał na pierwszy rzut oka. W ko

ń

cu w

pracy widział je wiele razy na zdj

ę

ciach i rysunkach.

- Curt, gotowa jestem pomy

ś

le

ć

,

ż

e zakochałe

ś

si

ę

w tej dziewczynie z naprzeciwka - stwier-

dziła matka, tłuk

ą

c gotowane kartofle na obiad. - Czemu tak s

ą

dzisz?

- Bo od trzech dni gapisz

si

ę

na ni

ą

z okna.

- Nie zakochałem

si

ę

. -

Podniósł

si

ę

z krzesła i przeci

ą

gn

ą

ł. - Wiesz mo

ż

e, jak ona ma na

nazwisko?
- Ryan. Mary Ryan. Niestety, nic

wi

ę

cej

o niej nie Wiem.

- A do kogo nale

ż

y ten dom?

- Do Grega Henry'ego. Czemu pytasz?
- Tak sobie.

Przeczesał palcami niesforne czarne włosy i u

ś

miechn

ą

ł

si

ę

do matki. Od chwili przedwczes-

nej

ś

mierci ojca, kiedy to Curt był zaledwie sze

ś

ciolatkiem, byli tylko we dwoje. Aby mieli co

je

ść

i gdzie mieszka

ć

, Matilda pracowała na dwóch etatach, jako reporterka w lokalnym

dzienniku oraz felietonistka w regionalnym magazynie. Kiedy Curt miał dziesi

ęć

lat, podj

ą

ł

pierwsz

ą

prac

ę

, czyli roznosił gazety, a w wieku szesnastu lat zatrudnił si

ę

na pełnym etacie,

by wesprze

ć

domowy bud

ż

et. Tak wi

ę

c mo

ż

na by powiedzie

ć

,

ż

e jego przeznaczeniem była

praca, praca i jeszcze raz praca.

Jedynym minusem stanowiska, jakie do niedawna zajmował w słu

ż

bach specjalnych, a

obecnie w FBI, była rozł

ą

ka z matk

ą

. Na

szcz

ęś

cie

Matilda nie przesiadywała samotnie w

domu, tylko z zapałem uczestniczyła w parafialnych akcjach charytatywnych, a tak

ż

e

spotykała

si

ę

z przyjaciółmi. Od czasu do czasu pisywała te

ż

do gazet, i cho

ć

nie zajmowała

si

ę

ju

ż

sprawami bie

żą

cymi, miała nadal wiele kontaktów w przeró

ż

nych kr

ę

gach, wł

ą

czaj

ą

c

w to

ś

rodowiska, o których Curtis wolał zapomnie

ć

.

- Ci

ą

gle si

ę

spotykasz z tym handlarzem broni

ą

? - zapytał ni z tego, ni z owego.

Drobna, siwowłosa Matilda o szelmowskim spojrzeniu u

ś

miechn

ę

ła si

ę

pobła

ż

liwie.

- Nigdy mu nie udowodniono jakiegokolwiek zwi

ą

zku z t

ą

spraw

ą

. Zreszt

ą

od tamtej pory

si

ę

zmienił, bardzo

si

ę

wyciszył. Teraz nawet wykłada w college'u.

- Niesamowite! A czego konkretnie uczy?
- Etyki.

Curtis wybuchn

ą

ł gromkim

ś

miechem.

-

ś

artowałam. - Postawiła na stole półmisek z gor

ą

cym daniem. - Wykłada prawo karne.

- Jeszcze lepiej.
- Wielu młodych ludzi ma na pewnym etapie swego

ż

ycia kłopoty z prawem. - Spojrzała na

syna wymownie.

- Ja przynajmniej byłem na tyle przyzwoity,

ż

e zdemolowałem własny dom, a nie cudzy.

- I do

ść

rozs

ą

dku, by przewidzie

ć

,

ż

e bli

ż

sze kontakty z osobami niestroni

ą

cymi od

narkotyków mog

ą

ci

ę

wp

ę

dzi

ć

w kłopoty - zgodziła si

ę

. - Ale chyba nigdy przedtem i nigdy

potem a

ż

tak si

ę

o ciebie nie bałam jak wtedy, gdy znalazłe

ś

si

ę

w s

ą

dzie. Jako dziennikarka

od dziesi

ę

ciu lat zajmowałam si

ę

takimi sprawami, wi

ę

c dobrze wiedziałam, czym to pachnie.

- Ale potem zachowywałem si

ę

ju

ż

wzorowo. - U

ś

cisn

ą

ł j

ą

serdecznie. - A teraz

ś

cigam

takich gagatków.
- Teraz

ś

cigasz znacznie powa

ż

niejszych przest

ę

pców. Jestem z ciebie dumna.

Doskonale sobie poradziłe

ś

z tym hakerem z Teksasu. Sama słyszałam, jak prokurator

generalny ci

ę

chwalił.

- Tak, to było co

ś

. - Pokiwał z zadowoleniem głow

ą

·

- Tylko błagam, uwa

ż

aj na siebie. - U siadła do stołu. - Do

ść

si

ę

nadenerwowałam, gdy

pracowałe

ś

przy ochronie zagranicznych dygnitarzy. Na sam

ą

my

ś

l,

ż

e b

ę

dziesz si

ę

zajmował tropieniem morderców, dostaj

ę

g

ę

siej skórki.

- Spójrz na to z drugiej strony. Dzi

ę

ki temu mogłaby

ś

wróci

ć

do gazety i pisa

ć

o aktualnych

wydarzeniach, bo zapewniłbym ci stały dopływ rzetelnych, cho

ć

nieoficjalnych informacji.

Przyznasz,

ż

e to ciekawsze ni

ż

zachwycanie si

ę

gigantyczn

ą

dyni

ą

, która urosła na grz

ą

dce

miejscowego ogrodnika.

- Dzi

ę

kuj

ę

bardzo, wol

ę

spa

ć

spokojnie. - Nalała kawy do dwóch fili

ż

anek. - Bardzo mi

si

ę

podoba,

ż

e ju

ż

nie musz

ę

przerywa

ć

odpoczynku,

ż

eby p

ę

dzi

ć

na miejsce zbrodni ani

wnikliwie wsłuchiwa

ć

si

ę

w przemowy polityków, którzy próbuj

ą

wszystkim wmówi

ć

,

ż

e nowa

ustawa, tak naprawd

ę

kompletnie bezsensowna, w praktyce si

ę

sprawdzi. Tematy

ogrodnicze s

ą

znacznie przyjemniejsze, a nie wymagaj

ą

takiego zachodu.

- Słuszna uwaga.
- Poza tym zarabiam teraz wi

ę

cej ni

ż

przed odej

ś

ciem na emerytur

ę

. To chyba

najpowa

ż

niejszy argument.

Curtis skin

ą

ł głow

ą

. Z tym nie dało si

ę

dyskutowa

ć

, wi

ę

c zabrał si

ę

do jedzenia.

- A tak naprawd

ę

, to czemu przygl

ą

dasz si

ę

tej Mary Ryan? - zagadn

ę

ła po chwili Matilda.

- Czy

ż

by

ś

wiedział co

ś

, czego nie wiem ja?

- Jeszcze nie. Ale mam przeczucie,

ż

e to tylko kwestia czasu.

Nast

ę

pnego dnia poszedł si

ę

zobaczy

ć

z Gregiem Henrym, który prowadził agencj

ę

nieruchomo

ś

ci.

Bez zb

ę

dnych wst

ę

pów zapytał go o now

ą

s

ą

siadk

ę

matki.

- Czy

ż

by miała jakie

ś

kłopoty z prawem? - zaniepokoił si

ę

Greg, jako

ż

e dla nikogo z tych

stron nie było tajemnic

ą

, czym zajmuje si

ę

Curtis.

- A sk

ą

d niby mam to wiedzie

ć

? - Wzruszył ramionami. - Dlatego wła

ś

nie pytam.

Grek otworzył teczk

ę

Mary Ryan.

- Pochodzi z Ashton, małego miasteczka na południe od Atlanty. Nie figuruje na li

ś

cie

dłu

ż

ników. Ma doskonałe referencje, cho

ć

od dziwnych ludzi.

- Dziwnych? To znaczy?
- Były rewolucjonista z Ameryki Południowej, nawiedzony kaznodzieja, znany z niedziel-
nego programu w telewizji, kontrowersyjny pisarz, który do niedawna miał swoj

ą

kolumn

ę

w jednym z nowojorskich dzienników.
Curta zaintrygowały te informacje. Kim była kobieta, która ma takich przyjaciół? Niestety

Greg nie wiedział, jaki zawód wykonuje Mary Ryan, u

ś

miechn

ą

ł

si

ę

tylko dziwnie. Curtisowi

nie pozostało wi

ę

c nic innego, jak przespacerowa

ć

si

ę

na posterunek policji, którym

dowodził jego dawny kolega ze szkolnej ławy.

Jack Mallory nie krył rozbawienia, słysz

ą

c, gdzie dawno niewidziany kolega znalazł

zatrudnienie.
- FBI? - powtórzył ze

ś

miechem. - Nigdy bym nie pomy

ś

lał,

ż

e tam trafisz. Zawsze wydawało

mi si

ę

,

ż

e przyjmuj

ą

tylko rozs

ą

dnych, dobrze uło

ż

onych, przewidywalnych ludzi.

- Mo

ż

e rozs

ą

dnych i dobrze uło

ż

onych tak, ale z moich obserwacji wynika,

ż

e

zdecydowanie preferuj

ą

tych nie przewidywalnych.

- A nie pracowałe

ś

jeszcze do niedawna w słu

ż

bach specjalnych? Doszły mnie słuchy o

jakim

ś

skandalu, w który byłe

ś

zamieszany. Za kar

ę

wysłali

ci

ę

chyba na bagna Okefenokee,

ż

eby

ś

tam ochraniał wiceprezydenta, prawda?

- To bzdurne plotki. Zgłosiłem si

ę

na ochotnika. Uwielbiam bagna.

- Naprawd

ę

? - Jack spojrzał na niego z lekkim u

ś

miechem.

- Niewa

ż

ne. Słuchaj, naprzeciwko mojej matki mieszka kobieta, która hoduje zakazane

ro

ś

liny. N a domiar złego przy samej drodze.

- Zakazane, czyli jakie?
- Takie, którymi mo

ż

na si

ę

solidnie odurzy

ć

.

- Wi

ę

c przyjrzyjmy si

ę

tym ro

ś

linkom.

Pojechali nieoznaczonym policyjnym samochodem, ale gdy zaparkowali przed bram

ą

,

Mary Ryan przywitała ich wesołym u

ś

miechem.

- Dzie

ń

dobry, policjo! - Podniosła si

ę

z kolan i otrzepała r

ę

ce, bo wła

ś

nie pieliła grz

ą

dki. -

Spó

ź

nili

ś

cie si

ę

. W zeszłym tygodniu sama przyznałam si

ę

do przekroczenia pr

ę

dko

ś

ci, ale

sko

ń

czyło si

ę

tylko na ostrze

ż

eniu. Nie mo

ż

na dwa razy kara

ć

za to samo.

- Nie chodzi o wykroczenie drogowe. - Jack zerkn

ą

ł na grz

ą

dk

ę

i posłał Mary Ryan

wymowne spojrzenie. - Czy naprawd

ę

musz

ę

ci tłumaczy

ć

, dlaczego powinna

ś

je jak

najszybciej wyrwa

ć

i zniszczy

ć

?

-

Nie

to tylko ...

! -

zaprotestowała.

- S

ą

zakazane i wiesz o tym doskonale - przerwał jej stanowczo.

- Ale takie ładne ... - westchn

ę

ła.

- Prawo jest prawem. Naprawd

ę

chcesz,

ż

ebym przysłał moich ludzie, by je wyrwali?

- Obejdzie si

ę

, dzi

ę

kuj

ę

. Jak widzisz, nie

boj

ę

si

ę

brudnej roboty. Nie

i tak bym nie

wiedziała, co z nimi dalej zrobi

ć

.

- Ja te

ż

, ale to nie zmienia postaci rzeczy,

ż

e s

ą

nielegalne. Nie dalej jak tydzie

ń

temu

kazali

ś

my Jeanette, to dwa domy dalej, zlikwidowa

ć

cał

ą

grz

ą

dk

ę

. Nie mog

ę

dla ciebie

zrobi

ć

wyj

ą

tku.

- Dobrze ju

ż

, dobrze - ust

ą

piła z ci

ęż

kim sercem. - To on ci

ę

na mnie nasłał, prawda? -

Posłała Curtisowi w

ś

ciekłe spojrzenie. - Widziałam, jak si

ę

gapił z okna matki. To jaki

ś

ogródkowy kapu

ś

czy co?

Jack zakrył usta dłoni

ą

, cho

ć

Curtowi wcale nie było do

ś

miechu.

- Pani złamała prawo - stwierdził oschłym tonem. - Z tego co widz

ę

, robiła to jak

najbardziej

ś

wiadomie. Jestem agentem specjalnym FBI.

- Nie wiedziałam,

ż

e w nazwie pana firmy zaszła zmiana i Federalne zmienili na Florys-

tyczne Biuro

Ś

ledcze.

Curt zarumienił si

ę

po same uszy i zły jak diabli wrócił do policyjnego wozu, trzaskaj

ą

c za

sob

ą

drzwiami, i spojrzał z wyrzutem na Jacka, który wci

ąż

dławił si

ę

ze

ś

miechu.

Było to małe miasteczko, wi

ę

c informacja o tym niefortunnym spotkaniu szybko dotarła

do jego matki. Jeszcze tego samego wieczoru, gdy ogl

ą

dał telewizj

ę

, przyszła do jego

pokoju i usiadła na kanapie.

- A wi

ę

c teraz pracujesz dla Wydziału Narkotykowego? - zagadn

ę

ła.

- Słucham?
- Wiesz, nigdy bym nie pomy

ś

lała,

ż

e b

ę

dziesz zmuszał niewinne kobiety do wyrywania

kwiatków w swoich ogródkach.
- To nie były

ż

adne kwiatki, tylko marihuana.

- Jeste

ś

pewien?

- Oczywi

ś

cie. Wiele razy widziałem te ro

ś

liny na zdj

ę

ciach.

- Julie Smith ma w ogródku przed domem niedu

ż

y klon japo

ń

ski. Teraz jest prawie łysy,

bo jaki

ś

głupiec powiedział koledze,

ż

e to marihuana, wi

ę

c nastolatki zakradaj

ą

si

ę

noc

ą

do

jej ogrodu i zrywaj

ą

li

ś

cie,

ż

eby zrobi

ć

z nich skr

ę

ty. Bardzo jestem ciekawa, jaki wpływ na

ludzkie zachowanie mo

ż

e mie

ć

palenie li

ś

ci miniaturowych klonów japo

ń

skich.

-_ Owszem, pomyłki si

ę

zdarzaj

ą

, ale nie zaprzeczyła, a do tego Jack od razu si

ę

poznał

na tych jej kwiatuszkach. Powiedział,

ż

e to zabroniona ro

ś

lina i ma wyrwa

ć

te wszystkie

konopie.
-_ Naprawd

ę

nie wiem, jak ja jej teraz spojrz

ę

w oczy ...

- Przecie

ż

nie ty u niej była

ś

, tylko ja. Zreszt

ą

twoja reputacja nie powinna na tym

ucierpie

ć

, wszyscy ci

ę

bardzo lubi

ą

.

- To dlatego,

ż

e mam poczucie humoru.

- Ja te

ż

mam poczucie humoru - oburzył si

ę

.

- Jasne.

.Wstała i wyszła, zostawiaj

ą

c go samego z telewizorem.

Nast

ę

pnego dnia po

ś

niadaniu podszedł boso, w d

ż

insach i podkoszulce do drzwi po

gazet

ę

. Odruchowo zerkn

ą

ł na drug

ą

stron

ę

ulicy i a

ż

si

ę

zagotował ze zło

ś

ci. T e przekl

ę

te

krzaki marihuany wci

ąż

tam rosły! Niewiele my

ś

l

ą

c, przebiegł przez ulic

ę

, wszedł do ogródka

s

ą

siadki i wyrwał jedn

ą

ro

ś

lin

ę

, chwycił nast

ę

pn

ą

· ..

- Prosz

ę

przesta

ć

! Natychmiast!

Z drzwi domku wybiegła bosa blond furia, ubrana w biały frotowy szlafrok, dopadła do

Curta, wyrwała mu z r

ę

ki ro

ś

link

ę

i zacz

ę

ła go okłada

ć

pi

ęś

ciami. Zaskoczony tym

niespodziewanym atakiem, zachwiał si

ę

i oboje run

ę

li na ziemi

ę

·

- Zostaw ... ty ... wandalu! - Zadała mu cios w brzuch.

Szarpn

ą

ł j

ą

za rami

ę

tak mocno,

ż

e przekr

ę

ciła si

ę

plecami do ziemi, i przycisn

ą

ł, by nie

mogła si

ę

poruszy

ć

. Nie wpadł jednak na to,

ż

e powinien równie

ż

unieruchomi

ć

jej nogi.

Przyszło mu to do głowy zbyt pó

ź

no, gdy wymierzyła mu silnego kopniaka, podniosła si

ę

błyskawicznie i stan

ę

ła kilka kroków od niego, tul

ą

c do piersi nieszcz

ę

sn

ą

ro

ś

lin

ę

·

- To jest naruszenie prywatnej własno

ś

ci!

Wandalizm! Brutalny atak na biedne pomidory. Odpowie pan za to przed s

ą

dem!

- Z przyjemno

ś

ci

ą

- mrukn

ą

ł, bezskutecznie próbuj

ą

c obci

ą

gn

ąć

jeszcze przed chwil

ą

nieskazitelnie biał

ą

koszulk

ę

·

- Naprawd

ę

?! Skoro tak, to ch

ę

tnie to panu umo

ż

liwi

ę

. - Wyci

ą

gn

ę

ła z kieszeni szlafroka

telefon komórkowi i wystukała numer. - Dzie

ń

dobry, tu Mary Ryan z Cherry Boulevard

numer 123. Złapałam na gor

ą

cym uczynku chuligana. Zastosowałam areszt obywatelski.

Prosz

ę

jak najszybciej przysła

ć

radiowóz.

_ A drugi dla niej, bo hoduje w ogrodzie

marihuan

ę

! - krzykn

ą

ł w kierunku telefonu. - Słucham?! Jak

ą

marihuan

ę

?

- A tak

ą

, jak

ą

trzyma pani w r

ę

ku!

- To? - Uniosła zgniecion

ą

ro

ś

lin

ę

. - To jeden z moich krzaków pomidorów na konkurs

ogrodniczy. Wyhodowałam je własnor

ę

cznie z nasion. _ Spojrzała na niego z politowaniem.

- Je

ś

li nie odró

ż

nia pan pomidorów od marihuany, to radz

ę

zmieni

ć

zawód, bo w Wydziale

Narkotykowym niewiele pan zwojuje.

- Pracuj

ę

w FBI - oparł z godno

ś

ci

ą

.

- Szcz

ęś

ciarze - prychn

ę

ła. - A to si

ę

uciesz

ą

, jak przeczytaj

ą

jutrzejsze nagłówki lokal-

nych gazet.

- Nie dalej jak wczoraj komendant policji nakazał pani wyrwa

ć

i zniszczy

ć

nielegalne ro

ś

-

liny.

- Nie zaprzecz

ę

. Ju

ż

je zreszt

ą

wyrwałam.

Chodziło o mak, panie agencie specjalny FBI. Mak, a nie marihuan

ę

.

Zacisn

ą

ł usta. Sprawiała wra

ż

enie gł

ę

boko przekonanej o swej racji. Rozejrzał

si

ę

dokoła.

W k

ą

cie ogrodu le

ż

ała sterta

ś

wie

ż

o wyrwanych ro

ś

lin, które faktycznie poprzedniego dnia

widział na rabatce przy ogrodzeniu. Ale jak to mo

ż

liwe,

ż

eby nie rozpoznał pomidora?!

- Odpowie pan za to w s

ą

dzie - sykn

ę

ła w

ś

ciekle, tul

ą

c do piersi zielon

ą

łody

ż

k

ę

. - Moje

biedne pomidory. Mo

ż

e

si

ę

pan po

ż

egna

ć

z odznak

ą

·

- Bardzo ciekawe. A czym

si

ę

pani zajmuje, poza upraw

ą

podejrzanych ro

ś

lin, je

ś

li mo

ż

na

wiedzie

ć

?

- Jestem zast

ę

pc

ą

prokuratora okr

ę

gowego w s

ą

siednim hrabstwie - odparła z

nieskrywan

ą

satysfakcj

ą

w głosie.

- Chyba pani

ż

artuje!

- Chciałby pan. Przeniosłam si

ę

tu z Ashton, gdzie pracowałam dla organizacji zajmuj

ą

cej

si

ę

udzielaniem bezpłatnych porad prawnych ludziom, których nie sta

ć

na adwokata.

Wydawało mi si

ę

,

ż

e b

ę

dzie to awans nie tylko zawodowy, ale i społeczny. Teraz jednak

widz

ę

,

ż

e si

ę

myliłam, bo trafiłam do jakiej

ś

Durnej Wólki.

- Nie jestem durniem! - oburzył si

ę

.

- Za to morderc

ą

niewinnych pomidorów, wychodzi wi

ę

c na jedno.

- To wcale nie wygl

ą

da na krzak pomidorów - szedł w zaparte.

Byli tak pochłoni

ę

ci sporem,

ż

e nie zauwa

ż

yli, i

ż

z okolicznych domów powychodzili

mieszka

ń

cy i przypatrywali si

ę

im z du

ż

ym zaciekawieniem. Nie spostrzegli tak

ż

e

zbli

ż

aj

ą

cego si

ę

policyjnego samochodu.

- O nie, tylko nie to - j

ę

kn

ą

ł Jack, wysiadaj

ą

c z auta.

- Wtargn

ą

ł na mój teren, dokonał aktu przemocy i wyrwał krzak pomidorów! - dramatycznie

oskar

ż

ała Mary. - My

ś

lał,

ż

e to marihuana. Mo

ż

e by

ś

cie sprawdzili, sk

ą

d on wzi

ą

ł odznak

ę

FBI? Zało

żę

si

ę

,

ż

e ukradł!

- Po pierwsze, to ona na mnie napadła. Po drugie, czy to nie wygl

ą

da jak krzak

marihuany? - bronił

si

ę

Curt.

-

śą

dam,

ż

eby został aresztowany za włamanie, przemoc i wandalizm.

Jack podszedł bli

ż

ej, ogl

ą

daj

ą

c

si

ę

raz po raz za siebie.

-_ Czy macie

poj

ę

cie,

jak s

ę

dzia Wills zareagowałby, gdyby

ś

cie przyszli do niego z tak

ą

spraw

ą

? Mary, jak b

ę

dziesz

si

ę

czuła, gdy na zako

ń

czenie pierwszego kwartału pracy

publicznie najesz si

ę

wstydu w s

ą

dzie?

Spu

ś

ciła głow

ę

.

_- A ty, Curt, czy naprawd

ę

chcesz tłumaczy

ć

s

ę

dziemu, dlaczego wyrywałe

ś

krzaki

pomidorów z ogródka s

ą

siadki? S

ę

dzia Wills znany jest jako wielki miło

ś

nik pomidorów,

sam je hoduje na konkurs.

Curtis skrzywił si

ę

, jak gdyby kazano mu połkn

ąć

ć

wiartk

ę

cytryny.

- Mog

ę

napisa

ć

notatk

ę

słu

ż

bow

ą

i nada

ć

bieg sprawie, ale radz

ę

wam,

ż

eby

ś

cie

potraktowali to wydarzenie jako wa

ż

n

ą

lekcj

ę

ż

yciow

ą

. Wró

ć

cie do domów i we

ź

cie dług

ą

,

relaksuj

ą

c

ą

k

ą

piel.

Przyjrzeli si

ę

sobie nawzajem. Byli umazani błotem, jako

ż

e poprzedniego wieczoru

padał deszcz.

- Wydaje mi si

ę

,

ż

e mo

ż

emy cał

ą

spraw

ę

rozstrzygn

ąć

polubownie. Agent specjalny

Russell z pewno

ś

ci

ą

odkupi ci zniszczon

ą

ro

ś

lin

ę

, prawda? - Jack zerkn

ą

ł wymownie na

koleg

ę

.

- Tak - zgodził si

ę

niech

ę

tnie Curt.

- Wyhodowałam j

ą

z nasionka - przypomniała Mary Ryan.

- W takim razie ja te

ż

wyhoduj

ę

j

ą

z nasionka.

Mog

ę

nawet j

ą

wysiadywa

ć

niczym

bezcenne jajo, je

ś

li ma pani takie

ż

yczenie.

Posłała mu mordercze spojrzenie.

- Centrum ogrodnicze przy zje

ź

dzie z autostrady ma du

ż

y wybór sadzonek - podsun

ą

ł

Jack. - Od tradycyjnych, przez ró

ż

ne odmiany, a

ż

po te doskonałe rutgersy, które

hodujemy z

ż

on

ą

.

- Nie b

ę

d

ę

chytrusem, kupi

ę

pani dwa rutgersy - zgodził si

ę

szarmancko Curtis. -

Mog

ę

je

nawet własnor

ę

cznie posadzi

ć

.

- Dzi

ę

kuj

ę

bardzo, wol

ę

nie. S

ą

dz

ą

c po pa

ń

skiej gł

ę

bokiej wiedzy na temat ogrodnictwa,

posadzi je pan korzeniem do góry.

- Hola, hola. - Komendant uniósł r

ę

ce, by ich uciszy

ć

. - Je

ś

li tak dalej pójdzie, b

ę

d

ę

zmuszony aresztowa

ć

was oboje za zakłócanie spokoju. Nie poczekam, a

ż

si

ę

przebierzecie, a musicie wiedzie

ć

,

ż

e co rano na posterunek przychodzi fotoreporter z

lokalnego dziennika. Z pewno

ś

ci

ą

ucieszy si

ę

z tak wdzi

ę

cznej pary modeli.

Spojrzeli po sobie.
- Dwa rutgersy. Dzisiaj - powiedziała twardo.
- Dwa - zgodził si

ę

.

- W takim razie wycofuj

ę

zgłoszenie. - Tul

ą

c przywi

ę

dni

ę

t

ą

ro

ś

link

ę

, wróciła do domu, dla

własnej satysfakcji trzaskaj

ą

c na do widzenia drzwiami.

Curt odwrócił si

ę

na pi

ę

cie, przeszedł przez ulic

ę

, min

ą

ł oniemiał

ą

z wra

ż

enia matk

ę

i bez

słowa znikn

ą

ł w domu, Jack za

ś

wsiadł do radiowozu i odjechał, zastanawiaj

ą

c si

ę

, czy do

momentu wyjazdu Curta Russella czeka go cho

ć

jeden nudny dy

ż

ur.

Po zakupieniu i dostarczeniu dwóch sadzonek pomidorów odmiany rutgers do ogrodu

Mary, Curtis wzi

ą

ł prysznic i przebrał si

ę

w d

ż

insy, sportow

ą

bawełnian

ą

koszul

ę

oraz

br

ą

zowe zamszowe mokasyny. Zamierzał usi

ąść

sobie wygodnie w saloniku, by troch

ę

odpocz

ąć

, jednak pechowo natkn

ą

ł si

ę

tam na matk

ę

, wi

ę

c nie było mu to dane.

- Mo

ż

e si

ę

wreszcie dowiem, o co w tym wszystkim chodziło? - zacz

ę

ła spokojnie.

- Wyrwałem z jej grz

ą

dki krzak pomidorów, a ona mnie zaatakowała - wyja

ś

nił bez

owijania w bawełn

ę

.

- Dlaczego wyrwałe

ś

ten nieszcz

ę

sny krzak?

- Bo my

ś

lałem,

ż

e to marihuana.

- Pomyliłe

ś

pomidor z marihuan

ą

?

- Nie miałem z sob

ą

zdj

ę

cia,

ż

eby je porówna

ć

- tłumaczył

si

ę

bez Wi

ę

kszego

przekonania. - Zreszt

ą

byłem tam wczoraj z Jackiem, który kazał jej usun

ąć

nielegalne

ro

ś

liny, a ona si

ę

zgodziła. Sk

ą

d miałem wiedzie

ć

,

ż

e mówili o makach?

- O makach? A to dopiero! Przyzna

ć

trzeba,

ż

e to przepi

ę

kne kwiaty. Niestety figuruj

ą

na li

ś

cie zakazanych ro

ś

lin. W przeciwie

ń

stwie do pomidorów.

- Prosz

ę

ci

ę

,

nie pastw si

ę

nade mn

ą

.

- Dobrze, dobrze. Co było dalej?

- Musiałem pojecha

ć

do sklepu ogrodniczego i kupi

ć

jej dwie sadzonki rudgersów. Przed

chwil

ą

je posadziłem. Dzi

ę

ki temu wycofała oskar

ż

enie o nielegalne naj

ś

cie, przemoc i

wandalizm, a ja obiecałem,

ż

e nie pozw

ę

jej za napa

ść

.

- Napa

ść

?!

- Tak jest, napadła na mnie z u

ż

yciem krzaka pomidorów.

Matilda tylko cudem nie rykn

ę

ła

ś

miechem. - Mam niedługo zebranie komitetu - poinfor-

mowała, gdy udało jej si

ę

odzyska

ć

wzgl

ę

dn

ą

powag

ę

.- Zjesz lunch na mie

ś

cie?

- Jasne. Zreszt

ą

i tak miałem taki zamiar.

Musz

ę

zajrze

ć

do okr

ę

gowego biura FBI.

- W takim razie do zobaczenia na kolacji. Miłego dnia, synku - dodała, spogl

ą

daj

ą

c na

niego z rozbawieniem.
Gdy kwadrans pó

ź

niej wychodził z domu, starannie unikał zerkania na drug

ą

stron

ę

ulicy,

na wypadek gdyby szalona ogrodniczka obserwowała go ze swych okopów. Wycofał auto z
podjazdu i wł

ą

czył

si

ę

do ruchu. Dokładnie w tym samym momencie z tyłu dobiegło go gło

ś

ne

tr

ą

bienie. Zajrzał w lusterko wsteczne. Mary Ryan siedziała w swym groszkowym volks-

wagenie, wygra

ż

aj

ą

c mu pi

ęś

ci

ą

. Jak

si

ę

okazało, wycofuj

ą

c, niemal

ż

e uderzył w jej przedni

zderzak, brakowało zaledwie paru centymetrów. U

ś

miechn

ą

ł

si

ę

do niej w lusterku, machaj

ą

c

przy tym wesoło, na co ona znów zatr

ą

biła. Ruszył powoli, bez po

ś

piechu, cho

ć

miał ochot

ę

wystartowa

ć

z piskiem opon, by w swej je

ż

d

żą

cej zabaweczce mogła pow

ą

cha

ć

dym z jego

rury wydechowej. Ku swej irytacji wkrótce przekonał

si

ę

,

ż

e zabaweczka ta potrafi całkiem

szybko je

ź

dzi

ć

, bo gdy tylko znale

ź

li

si

ę

na stanowej autostradzie, zielone autko

ś

mign

ę

ło mu

z lewej strony. Znajdowali

si

ę

około trzydziestu kilometrów od miasta, w którym mie

ś

ciła si

ę

siedziba zarówno s

ą

du okr

ę

gowego, jak i biura FBI. Curt miał nieprzyjemne przeczucie,

ż

e

obie instytucje, nale

żą

ce przecie

ż

do jednego resortu, mieszcz

ą

si

ę

pod tym samym dachem.

Jak wkrótce si

ę

przekonał, jego podejrzenia nie były bezpodstawne. Aby dosta

ć

si

ę

do

ś

rodka, musiał przej

ść

przez bramk

ę

wykrywaj

ą

c

ą

metale, a tak

ż

e wyło

ż

y

ć

na tack

ę

zawarto

ść

wszystkich kieszeni. Nie pomogła nawet legitymacja FBI. Tym bardziej wi

ę

c

upokorzył go fakt,

ż

e chwil

ę

po jego wej

ś

ciu w budynku zjawiła si

ę

miło

ś

niczka pomidorów,

ubrana w modny jasnoszary kostium i grafitowe szpilki, a u

ś

miechn

ą

wszy si

ę

słodko do

stra

ż

nika, przeszła obok bez zb

ę

dnych ceregieli.

Gdy wreszcie udało mu si

ę

dosta

ć

do

ś

rodka, przeszedł si

ę

powoli korytarzem

prowadz

ą

cym do biura FBI. Sekretarka kazała mu usi

ąść

w recepcji, bo agent, z którym miał

si

ę

spotka

ć

, rozmawiał wła

ś

nie przez telefon z kim

ś

niesłychanie wa

ż

nym. Na szcz

ęś

cie

długo nie musiał czeka

ć

, bo dwie minuty pó

ź

niej sekretarka z u

ś

miechem poinformowała go,

i

ż

mo

ż

e ju

ż

wej

ść

.

U

ś

miech, z jakim powitał go ów agent, sprawił,

ż

e zmi

ę

kły mu nogi. Nawet nie musiał

pyta

ć

, czy informacje o pomidorowej bójce zd

ąż

yły ju

ż

pokona

ć

trzydziestoparokilometrow

ą

odległo

ść

od jego rodzinnego miasteczka ...

ROZDZIAŁ DRUGI

Hardy Vicks, agent specjalny o sympatycznej twarzy, wskazał mu krzesło. Po urlopie to

wła

ś

nie Hardy miał by

ć

jego bezpo

ś

rednim przeło

ż

onym, teraz za

ś

chciał przedstawi

ć

mu

szczegóły pewnego

ś

ledztwa.

- T o naprawd

ę

uci

ąż

liwa sprawa - stwierdził, nie kryj

ą

c irytacji. - T en człowiek - rzucił na

biurko par

ę

zdj

ęć

- to Abe Hunt,

ś

wiadek koronny w

ś

ledztwie prowadzonym przez nasze

biuro w Atlancie. Dzi

ę

ki niemu skazano wła

ś

ciciela klubu erotycznego, który okazał si

ę

wa

ż

n

ą

figur

ą

w siatce handlarzy narkotyków. W dodatku wyszło na jaw,

ż

e miał powi

ą

zania

z mafi

ą

z Miami.

- Jak rozumiem, s

ą

jakie

ś

kłopoty? - zapytał Curt, przypatruj

ą

c si

ę

postawnemu

m

ęż

czy

ź

nie o ciemnych oczach, kr

ę

conych kruczoczarnych włosach i szerokiej, do

ść

nawet

sympatycznej

twarzy.

.

_ Nie mo

ż

emy go odnale

źć

.

ś

yje w ukryciu, bo nie wierzy,

ż

e jeste

ś

my mu w stanie

zapewni

ć

bezpiecze

ń

stwo. W szczególno

ś

ci obawia si

ę

niejakiego Danielsa, mafijnego

snajpera. Zreszt

ą

trudno mu si

ę

dziwi

ć

, bo Danieis jest wyj

ą

tkowo skutecznym zabójc

ą

. W

ka

ż

dym razie Hunt jest dla nas cennym

ź

ródłem informacji, wi

ę

c gotowi jeste

ś

my zapewni

ć

mu nietykalno

ść

, nawet now

ą

to

ż

samo

ść

, je

ś

li tylko zgodzi si

ę

znów zeznawa

ć

. Trzymali

ś

my

go ju

ż

w specjalnej kryjówce w Doraville, ale niestety agenci, którzy mieli go pilnowa

ć

,

ogl

ą

dali w telewizji nowy teleturniej i kiedy wykrzykiwali odpowiedzi, Hunt po prostu wyszedł

z domu i znikn

ą

ł. Oczywi

ś

cie zdaj

ę

sobie spraw

ę

,

ż

e jeste

ś

na wakacjach, ale byliby

ś

my

wdzi

ę

czni, gdyby

ś

miał uszy i oczy otwarte. Wiem,

ż

e jego dwaj kuzyni mieszkaj

ą

niedaleko

ciebie, jeden z nich dwa domy od twojej matki.

- Naprzeciwko nas mieszka pani Ryan, zast

ę

pca prokuratora okr

ę

gowego, czemu nie po-

prosicie jej o pomoc?

- Ju

ż

to zrobili

ś

my. Od razu si

ę

zgodziła, a potem zapytała, czy jeste

ś

uzbrojony.

- Słucham? - Curt zmarszczył gniewnie brwi.
- Była ciekawa, czy twój dzienny przydział to wi

ę

cej ni

ż

jedna kulka. - Vicks starał si

ę

zachowa

ć

kamienny wyraz twarzy.

- To najgorsza zołza, jak

ą

znam.

- Naprawd

ę

? To nale

ż

ysz do jednoosobowej mniejszo

ś

ci, bo wszyscy m

ęż

czy

ź

ni w

promieniu trzydziestu kilometrów s

ą

odmiennego zdania. A ju

ż

dla nas jest nadzwyczaj miła.

– Wskazał le

żą

c

ą

na biurku papierow

ą

torebk

ę

pełn

ą

kruchych ciasteczek. - Upiekła je

własnor

ę

cznie i obdarowała oba biura. Jak na zołz

ę

, ma wyj

ą

tkowy talent kucharski.

- Czy co

ś

jeszcze? - Curt postanowił pomin

ąć

t

ę

uwag

ę

pełnym wy

ż

szo

ś

ci milczeniem.

- Nie, póki jeste

ś

na urlopie. - Vicks wstał, by u

ś

cisn

ąć

mu r

ę

k

ę

na po

ż

egnanie. - A, mam

dla ciebie wiadomo

ść

z Wydziału Narkotykowego. Gdyby

ś

stracił u nas prac

ę

, nie wysyłaj do

nich podania. Podobno nie s

ą

zainteresowani krzakami pomidorów. Hej, dok

ą

d si

ę

tak

spieszysz?! Russell!

Ale Curt był ju

ż

na schodach. W r

ę

ku

ś

ciskał fotografi

ę

Hunta z tak

ą

sił

ą

,

ż

e była ju

ż

niemal całkiem zgnieciona. A

ż

si

ę

gotował ze zło

ś

ci. Nie pami

ę

tał, kiedy ostatnim razem

zdarzył mu si

ę

tak fatalny dzie

ń

.

Gdy wrócił przed dom matki, okazało si

ę

,

ż

e to jeszcze nie koniec kłopotów. Na samym

ś

rodku podjazdu siedział wielki, wychudzony, rudy kundel. Curt zatr

ą

bił, ale zwierz

ę

si

ę

tym

nie przej

ę

ła. Zirytowany, zatr

ą

bił ponownie, tym razem przytrzymuj

ą

c dłu

ż

ej klakson. Po

chwili przed dom wybiegła matka, gestem wskazuj

ą

c, by był cicho.

- Nie hałasuj! - poprosiła, gdy opu

ś

cił szyb

ę

· - S

ą

siad zza płotu pracuje w nocy, wi

ę

c teraz

pewnie

ś

pi.

- Nie mog

ę

zaparkowa

ć

, ten kundel mi przeszkadza.

- Jaki kundel? - zdziwiła si

ę

. - Przecie

ż

ja nie mam psa.

Curtis wskazał ruchem głowy zwierz

ę

, które wła

ś

nie układało si

ę

wygodnie na podje

ź

dzie.

- O, piesek. Sk

ą

d on si

ę

tu wzi

ą

ł?

- Nie wiem. Mo

ż

e go zapytasz? - zaproponował, nie kryj

ą

c irytacji.

Matka posłała mu pełne wyrzutu spojrzenie i poszła przekona

ć

psa, by łaskawie przeniósł

si

ę

w inne miejsce. Gdy jej

si

ę

to nie udało, pospieszyła z powrotem do domu, by za moment

powróci

ć

z kawałkiem surowego mi

ę

sa. Pies pow

ą

chał k

ą

sek, a potem podniósł si

ę

i

poszedł za Matild

ą

, dzi

ę

ki czemu Curt mógł wreszcie zaparkowa

ć

pod wiat

ą

. Kiedy dotarł do

wej

ś

cia, psisko siedziało ju

ż

na werandzie, oblizuj

ą

c

si

ę

z widoczn

ą

satysfakcj

ą

· Nic nie

wskazywało na to,

ż

eby wybierało si

ę

dok

ą

dkolwiek.

- Nie mo

ż

esz hodowa

ć

ogara w mie

ś

cie - o

ś

wiadczył matce.

- To nie ogar, tylko seter irlandzki. Nie widzisz, jakie ma długie uszy? Ciekawe, sk

ą

d

si

ę

tu

wzi

ą

ł.

- Mo

ż

e spadł z nieba?

- Nie

ż

artuj sobie. W okolicy jest zbieg,

ś

wiadek koronny - poinformowała szeptem. - Jego

kuzyn mieszka w tym białym domu nieopodal.

- A sk

ą

d ty to wiesz?! - zdumiał

si

ę

. -

Dopiero przed chwil

ą

dowiedziałem si

ę

o tym od

szefa tutejszego biura FBI, gdzie po urlopie zamierzam pracowa

ć

.

- Jestem do

ś

wiadczon

ą

dziennikark

ą

· - Wzi

ę

ła si

ę

pod boki. - Mam swoje sposoby.

- Ale przecie

ż

od dawna jeste

ś

na emeryturze.

- Spotkałam dzi

ś

ż

on

ę

tego kuzyna w sklepie

spo

ż

ywczym. Mówiła,

ż

e nie cierpi tego typa, ale jej m

ąż

jest w niego wpatrzony jak w

obrazek, bo przyja

ź

ni

ą

si

ę

z nim jacy

ś

znani sportowcy. - Pokr

ę

ciła głow

ą

z dezaprobat

ą

· -

Nie cierpi

ę

sportu.

- Ja te

ż

. A ta s

ą

siadka nie wie przypadkiem,

gdzie jest teraz Abe Hunt?

- Nie, ale obiecała,

ż

e mnie powiadomi, jak tylko cokolwiek usłyszy. Niestety wyje

ż

d

ż

aj

ą

na wakacje, nie powiedziała mi dok

ą

d.

- Mo

ż

e powinni

ś

my kogo

ś

powiadomi

ć

?

- Zerkn

ą

ł na czworono

ż

nego przybł

ę

d

ę

· - Jest tu

w okolicy jakie

ś

schronisko?

- Tak, nawet niedaleko st

ą

d ... Ale wła

ś

nie je remontuj

ą

. Zreszt

ą

on ma obro

żę

, wi

ę

c

mo

ż

e znajdziemy jego adres. - Przykucn

ę

ła,

ż

eby zdj

ąć

psu obro

żę

, ten za

ś

nadstawił głow

ę

do pieszczot. - A mo

ż

e to pies wi

ę

zienny? Swoj

ą

drog

ą

, ciekawe, jak

si

ę

tu dostał?

Przypilnuj go, a ja pójd

ę

zadzwoni

ć

, mo

ż

e si

ę

czego

ś

dowiem.

Chc

ą

c nie chc

ą

c, Curt usiadł na schodach obok bestii.

- Widzisz to? - Odsun

ą

ł poł

ę

kurtki i wskazał

na pistolet, który tkwił w kaburze. - Je

ś

li tylko spróbujesz

si

ę

wymkn

ąć

, zastrzel

ę

ci

ę

w

mgnieniu oka.

W odpowiedzi zwierz

ę

polizało go po policzku.

Kilka minut pó

ź

niej matka powróciła na werand

ę

. Wygl

ą

dała na zaniepokojon

ą

.

- W wi

ę

zieniu nic nie wiedz

ą

o zbiegłym psie.

Zatelefonowałam te

ż

do szeryfa, ale nie maj

ą

zgłoszenia o zaginionym seterze. Zdaje si

ę

,

ż

e

nikt nie ma poj

ę

cia, sk

ą

d si

ę

wzi

ą

ł.

- A mo

ż

e nale

ż

y to którego

ś

z s

ą

siadów?

- Tak s

ą

dzisz? - Matilda zadumała si

ę

.

Zerkn

ą

ł na drug

ą

stron

ę

ulicy, marszcz

ą

c czoło z dezaprobat

ą

.

- Mo

ż

e sprawiła go sobie twoja s

ą

siadka Marihuanowa Mary?

- Mary? Nie, na pewno nie ma psa, cho

ć

miałaby gdzie go trzyma

ć

. - Ruchem głowy

wskazała star

ą

szop

ę

, znajduj

ą

c

ą

si

ę

na terenie jej działki.

- A mo

ż

e to pies naszego zbiega? Mo

ż

e zainstalował si

ę

w szopie, a kundla podesłał tu,

ż

eby odwróci

ć

nasz

ą

uwag

ę

?

- Interesuj

ą

cy pomysł. - Roze

ś

miała si

ę

. - Najlepiej b

ę

dzie, jak zadzwoni

ę

do lokalnej

stacji radiowej,

ż

eby nadali ogłoszenie. Istnieje du

ż

e prawdopodobie

ń

stwo,

ż

e usłyszy je

wła

ś

ciciel i zgłosi si

ę

po swego pupila.

- A zanim si

ę

to stanie ... ?

- Mo

ż

emy go tu przechowa

ć

. Chod

ź

, piesku!

Otworzyła drzwi frontowe.

- Nie mo

ż

esz trzyma

ć

w domu takiego wielkiego zwierzaka. Zało

żę

si

ę

,

ż

e ma pchły,

kleszcze i wszystkie mo

ż

liwe choroby. A co, je

ś

li wskoczy na kanap

ę

?

Przyjrzała mu si

ę

ze zdziwieniem.

- A kiedy

ś

tak bardzo chciałe

ś

mie

ć

zwierz

ę

· Nigdy nie mogli

ś

my mie

ć

psa ani kota, bo

tata cierpiał na alergi

ę

, wi

ę

c potraktuj to jako rekompensat

ę

·

- Jestem ju

ż

na to za stary.

- W

ą

tpi

ę

. - Odwróciła si

ę

w kierunku drzwi kuchennych, jako

ż

e znajda ju

ż

si

ę

tam

skradała. - Ka

ż

dy chłopiec powinien mie

ć

psa.

- Tak? W takim razie kupi

ę

sobie owczarka niemieckiego.

- Za du

ż

y, kochanie.

- A ten rudy potwór jest mniejszy?

Matka nic nie odpowiedziała, tylko zamkn

ę

ła drzwi, wi

ę

c niech

ę

tnie udał si

ę

do swojej

sypialni, by przebra

ć

si

ę

w wygodniejszy strój. Z kieszeni kurtki wyj

ą

ł zdj

ę

cie zbiega,

przyjrzał mu si

ę

uwa

ż

nie i ustawił na biurku.

Nim przyszła pora kolacji, pies został wyk

ą

pany, wyczesany i ochrzczony imieniem Rudy.

Lokalna rozgło

ś

nia poinformowała ju

ż

o jego znalezieniu, niestety

ż

aden st

ę

skniony

wła

ś

ciciel si

ę

nie zgłosił. Wieczorem zwierz

ę

wskoczyło na kanap

ę

, uło

ż

yło si

ę

obok

zdegustowanego Curta i wpatrzyło si

ę

w ekran telewizora, jakby faktycznie było

zainteresowane programem informacyjnym, w którym roztrz

ą

sano naj nowszy polityczny

skandal.

- Tak ci

ę

to ciekawi? - zagadn

ą

ł Curtis, spogl

ą

daj

ą

c na jego pysk, spoczywaj

ą

cy na

skrzy

ż

owanych przednich łapach. - Pewnie nie macie psich afer, dlatego ludzkie wydaj

ą

si

ę

wam takie zajmuj

ą

ce.

Rudy podniósł na niego spojrzenie, zamachał

ogonem i znów wpatrzył si

ę

w ekran.

- Jaki on m

ą

dry - stwierdziła Matilda.

- Hm, m

ą

dry?

- Nie biega jak op

ę

tany po całym domu, nie szczeka ani nie próbuje nic zniszczy

ć

, tylko

le

ż

y sobie spokojnie i ogl

ą

da telewizj

ę

.

W tym momencie prezenter zapowiedział zmian

ę

tematu, a na ekranie pojawił si

ę

m

ęż

czyzna, którego fotografia stała na biurku w sypialni Curta. Na widok Hunta pies

zastrzygł uszami
i szczekn

ą

ł gło

ś

no.

.

- Cicho! - mrukn

ą

ł Curtis, pochylaj

ą

c si

ę

w kierunku odbiornika, by nie uroni

ć

ani jednego

słowa.

Reporta

ż

był krótki i nie wnosił nic nowego.

Abe Hunt najpierw o

ś

wiadczył,

ż

e niczego nie wie i nie zamierza zeznawa

ć

, a dwa dni po

nagraniu znikn

ą

ł i nie wiadomo, gdzie si

ę

ukrył.

- Pewnie le

ż

y na dnie jeziora Lanier - zawyrokował Curt.

- Je

ś

li tak, to pr

ę

dko go nie znajd

ą

- skomentowała Matilda, nie przerywaj

ą

c haftowania. -

Woda jest jeszcze zimna i nawet wiosenne sło

ń

ce niepr

ę

dko ogrzeje j

ą

tak mocno, by zwłoki

wypłyn

ę

ły na powierzchni

ę

.

- Zawsze masz na podor

ę

dziu jakie

ś

ciekawostki o trupach. Sk

ą

d ty tyle wiesz?

- Kiedy

ś

spotykałam

si

ę

z koronerem. Pokr

ę

cił głow

ą

i wrócił do ogl

ą

dania wiadomo

ś

ci. Ni z

tego, ni z owego pies podniósł głow

ę

i zawył.

- Przesta

ń

! –ofukn

ą

ł go.- Co

si

ę

z tob

ą

dzieje? Zwierz

ę

spojrzało na niego, machaj

ą

c inten-

sywnie ogonem.

- Pewnie jest głodny - zawyrokowała matka. - Nakarmi

ę

go makaronem z obiadu. Chod

ź

,

Rudy.

Zwierzak natychmiast pow

ę

drował za ni

ą

, reaguj

ą

c na nowe imi

ę

, jakby nosił je od dawna.

Curt odprowadził go ponurym wzrokiem. Zapowiadały si

ę

beznadziejne wakacje. Najpierw

krwi napsuła mu Marihuanowa Mary, teraz za

ś

kundel z piekła rodem wprowadził

si

ę

do jego

matki.

Gdy ju

ż

si

ę

poło

ż

yli spa

ć

, pies pow

ę

drował do salonu, usiadł przyoknie i zawył tak

rozdzieraj

ą

co,

ż

e pewnie zbudził wszystkich w promieniu kilkunastu kilometrów. Jak

si

ę

mo

ż

na było spodziewa

ć

, za moment rozległ si

ę

dzwonek do drzwi. Curt zwlókł si

ę

niech

ę

tnie

z łó

ż

ka. Jakim

ś

cudem matka wci

ąż

spała, bo mijaj

ą

c jej sypialni

ę

, słyszał spokojne, miarowe

pochrapywanie. Zanim otworzył drzwi, wrzasn

ą

ł jeszcze na psa, który nie przestawał wy

ć

.

Na ganku stała Marihuanowa Mary, ubrana w dług

ą

, granatow

ą

bawełnian

ą

koszulk

ę

i

puchate ró

ż

owe kapcie. Najwyra

ź

niej zd

ąż

yła ju

ż

zasn

ąć

, bo ka

ż

dy jej włos sterczał w inn

ą

stron

ę

.

- Czy mógłby pan zakneblowa

ć

swojego kundla, bo s

ą

tu tacy, którzy pracuj

ą

i chc

ą

si

ę

cho

ć

troch

ę

zdrzemn

ąć

- wycedziła z nie skrywan

ą

w

ś

ciekło

ś

ci

ą

·

- Ja te

ż

pracuj

ę

- odparował.

- O ile mi wiadomo, jest pan na wakacjach.

Trzymała r

ę

ce na biodrach, przez co nie

ś

wiadomie uwydatniała swój kształtny biust. Curt

bezwiednie utkwił w nim spojrzenie, na co ona zareagowała znacz

ą

cym chrz

ą

kni

ę

ciem. Gdy

zajrzał jej w oczy, zarumieniła

si

ę

gwałtownie.

- A sk

ą

d w ogóle ten pies tu

si

ę

wzi

ą

ł? Wczoraj go tu jeszcze nie było.

- Matka go nakarmiła i nie chciał odej

ść

. W dodatku ogl

ą

dał z ni

ą

wiadomo

ś

ci, a

ż

e to jej

ulubiony program, nadała mu imi

ę

i pozwoliła zosta

ć

. A pani czemu włóczy si

ę

po okolicy

w nocnej koszuli?

- To nie jest koszula nocna! - zaprotestowała, a jej wzrok padł na jego nagi tors. Wida

ć

było,

ż

e chce odwróci

ć

oczy, jednak nie jest w stanie

si

ę

do tego zmusi

ć

.

- Prosz

ę

si

ę

tak na mnie nie gapi

ć

! Napastowanie seksualne to ci

ęż

kie przest

ę

pstwo.

Mógłbym pani

ą

aresztowa

ć

.

Otworzyła usta, by co

ś

odpowiedzie

ć

, ale z oburzenia nie mogła wydoby

ć

z siebie głosu,

bo tylko poruszała bezd

ź

wi

ę

cznie wargami.

- Mo

ż

e i lepiej,

ż

e nic pani nie mówi, bo za wyzwiska te

ż

mo

ż

na posiedzie

ć

- zauwa

ż

ył,

ś

wietnie

si

ę

przy tym bawi

ą

c.

- Ten pies ... - wykrztusiła, wskazuj

ą

c na zwierz

ę

, które znów zacz

ę

ło wy

ć

. - T en pies

narusza

cisz

ę

nocn

ą

. Mogłabym pana aresztowa

ć

za to,

ż

e pan do tego dopu

ś

cił. Jestem

przedstawicielk

ą

wymiaru sprawiedliwo

ś

ci.

Wsparł dło

ń

na biodrze i spojrzał na ni

ą

z całkiem nowym zainteresowaniem. Była na-

prawd

ę

bardzo ładna, a jej porywczy temperament mógł imponowa

ć

, zwłaszcza komu

ś

tak

ż

ywiołowemu jak on. Od dawna nie spotkał równie interesuj

ą

cej kobiety. Ch

ę

tnie poznałby j

ą

bli

ż

ej.

- Nie mógłby pan jako

ś

go uciszy

ć

? - poprosiła, zmieniaj

ą

c taktyk

ę

.

- Mógłbym, gdybym wiedział, dlaczego tak wyje. Mo

ż

e pani wejdzie, omówimy problem

przy fili

ż

ance kawy - zaproponował łagodnym tonem i otworzył szerzej drzwi.

Pies zachował

si

ę

,

jakby od dawna na to czekał.

Wybiegł do korytarza i jak strzała przemkn

ą

ł mi

ę

dzy nogami Curta, szczekaj

ą

c jak op

ę

tany.

- Wracaj tu! - krzykn

ą

ł za nim, pełen obaw, co rano powie matka, gdy odkryje,

ż

e zgubił jej

pupila. - Do diabła,

musz

ę

go dorwa

ć

.

Nie zwa

ż

aj

ą

c na swój strój, pop

ę

dził za czworono

ż

nym zbiegiem. Mary przez chwil

ę

stała

na werandzie, potem bezradnie rozło

ż

yła r

ę

ce, obróciła

si

ę

na pi

ę

cie i pobiegła w

ś

lad za

Curtisem. Skoro ju

ż

i tak nie było jej dane zasn

ąć

, mogła równie dobrze wesprze

ć

go w

pogoni.

Ś

wiatła w okolicznych domach zapalały si

ę

, a mieszka

ń

cy spogl

ą

dali przez okna na sk

ą

po

ubran

ą

par

ę

, która p

ę

dziła za ujadaj

ą

cym w

ś

ciekle wielkim, rudym psem. Nagle Curt skr

ę

cił

do niewielkiego lasu za domem Mary, wi

ę

c poszła w jego

ś

lady. Zaraz jednak wpadł na

le

żą

cy na ziemi p

ę

d dzikiej ró

ż

y, zawył z bólu i zacz

ą

ł podskakiwa

ć

na jednej nodze,

próbuj

ą

c w słabym

ś

wietle ulicznych latarni usun

ąć

kolce. Nie było to proste zadanie, bo

lampy mrugały ka

ż

da w swoim tempie. Wzywani wiele razy pracownicy elektrowni twierdzili

jak jeden m

ąż

,

ż

e to normalna sytuacja, cho

ć

na innych ulicach nic podobnego si

ę

nie działo.

Chc

ą

c nie chc

ą

c, mieszka

ń

cy nauczyli si

ę

ju

ż

z tym

ż

y

ć

, jednak Curta to nie dotyczyło.

Przeklinał gło

ś

no, chwiej

ą

c si

ę

na zdrowej nodze.

Coraz wi

ę

cej drzwi si

ę

otwierało, pies na przemian szczekał i wył coraz gło

ś

niej, Mary za

ś

krzyczała,

ż

eby si

ę

uciszył. Tak

ą

to wła

ś

nie sytuacj

ę

zastał patrol policyjny. Radiowóz za-

trzymał si

ę

z piskiem opon, a nast

ę

pnie dwaj młodzi funkcjonariusze wyskoczyli na chodnik,

celuj

ą

c do wygra

ż

aj

ą

cego latarniom i psu Curtisa.

- R

ę

ce do góry! -krzykn

ą

ł jeden z policjantów.

- Nie

mog

ę

,

mam kolce w stopie i musz

ę

j

ą

podtrzymywa

ć

. Zreszt

ą

jestem agentem FBI.

- A ja Królewn

ą

Ś

nie

ż

k

ą

. No ju

ż

, r

ę

ce do góry! Bo b

ę

d

ę

strzelał!

- Strzelaj sobie, prosz

ę

bardzo. Wszystko mi jedno. Tylko rozwal najpierw

t

ę

latarni

ę

, bo

dłu

ż

ej tego nie znios

ę

.

W tym momencie jak na komend

ę

ś

wiatło zgasło, a cała okolica pogr

ąż

yła si

ę

w

ciemno

ś

ci. Po krótkiej naradzie policjanci wł

ą

czyli reflektor na dachu radiowozu. Snop

ś

wiatła obj

ą

ł nie tylko Curta, ale równie

ż

Mary i nieszcz

ę

snego psa, którzy jakim

ś

sposobem

znale

ź

li si

ę

u jego boku.

- Co tam si

ę

dzieje, do diabła?! - krzykn

ą

ł z irytacj

ą

jaki

ś

s

ą

siad.

Curt spojrzał na Mary, po czym oboje popatrzyli na psa. Czekała ich długa noc ...

Jak si

ę

mo

ż

na było spodziewa

ć

, zostali zatrzymani i doprowadzeni na posterunek. Rzecz

jasna, nie mieli przy sobie dokumentów,

wi

ę

c

najpierw nale

ż

ało sprowadzi

ć

kogo

ś

, kto

mógłby ich zidentyfikowa

ć

. Nie było sensu dzwoni

ć

do Matildy Russell, która słyn

ę

ła z

twardego snu,

wi

ę

c

Curt zmuszony był poprosi

ć

oficera dy

ż

urnego, by zatelefonował do

swego szefa, Jacka Mallory'ego, by przyjechał na posterunek i potwierdził to

ż

samo

ść

kolegi.

Na szcz

ęś

cie policjanci byli na tyle uprzejmi,

ż

e dali Mary koc, by mogła przykry

ć

gołe

nogi.

-

Ś

mierdzi tu, jakby kto

ś

zwymiotował - stwierdziła, spogl

ą

daj

ą

c z wyrzutem na Curta.

- Nic dziwnego, to przecie

ż

policyjna izba wytrze

ź

wie

ń

.

- Ale ja nie jestem pijana!
- Ani ja, ale z jakiego innego powodu mieliby

ś

my gania

ć

noc

ą

po okolicy w pi

ż

amach?

- Z powodu twojego psa!
- O, wypraszam sobie, to nie mój pies, tylko mojej matki.

- W takim razie niech ona si

ę

tłumaczy przed policj

ą

·

- Nie ma mowy,

ś

pi jak kamie

ń

i nie budzi si

ę

przed dziewi

ą

t

ą

. A jak wstanie, b

ę

dzie si

ę

zastanawia

ć

, czemu nie ma mnie w domu.

- Mo

ż

e ta bestia stanie przy jej łó

ż

ku i zawyje prosto do ucha?

- W

ą

tpi

ę

, chyba

ż

e umie otwiera

ć

drzwi. - Westchn

ą

ł. - Nie b

ę

dzie to ciekawie wygl

ą

da

ć

w moich papierach.

- Oj, nie - zgodziła si

ę

z podst

ę

pnym u

ś

miechem. - Mo

ż

e powiem im,

ż

e szukałe

ś

lataj

ą

cego talerza? Ze goniłe

ś

za kosmit

ą

?

- Ani mi si

ę

wa

ż

!

- A czemu niby nie? Najpierw oskar

ż

asz mnie o upraw

ę

marihuany, potem niemal

rozbijasz mi samochód, cofaj

ą

c bezmy

ś

lnie, a w ko

ń

cu napuszczasz na mnie to

koszmarnie hała

ś

liwe stworzenie,

ż

ebym nie mogła zmru

ż

y

ć

oka przed najwa

ż

niejsz

ą

rozpraw

ą

mojego

ż

ycia. O nie! - j

ę

kn

ę

ła, zakrywaj

ą

c usta dłoni

ą

. - Musz

ę

by

ć

w s

ą

dzie o

dziewi

ą

tej,

ż

eby przedstawi

ć

zarzuty handlarzowi narkotyków. Je

ś

li si

ę

nie zjawi

ę

, s

ę

dzia

mo

ż

e potraktowa

ć

go łagodnie. Czas leci, a ja tu siedz

ę

z tob

ą

- dodała z nie skrywan

ą

niech

ę

ci

ą

·

- Przecie

ż

to oczywiste nieporozumienie. Gdy tylko zjawi si

ę

Jack, b

ę

dziemy mogli wróci

ć

do domu.
- A je

ś

li si

ę

nie zjawi?

- Cierpliwo

ś

ci. Na pewno jest ju

ż

w drodze.

Faktycznie, Jack przybył kilka minut pó

ź

niej, u

ś

miechni

ę

ty rado

ś

nie, w towarzystwie

miejscowego fotoreportera, znanego z wyj

ą

tkowo ci

ę

tego poczucia humoru. Jak si

ę

okazało,

pracował do pó

ź

na w ciemni w siedzibie gazety, wi

ę

c Jack zabrał go po drodze na

posterunek. Zanim podejrzani zdołali otworzy

ć

usta, zostali sfotografowani w swych

niekompletnych strojach.

-

Ś

wietnie. Jak by tu zatytułowa

ć

tak doskonałe uj

ę

cia? Jeden z najbardziej obiecuj

ą

cych

agentów FBI oraz młoda pani prokurator figluj

ą

po północy na obrze

ż

ach miasteczka z

wielkim rudym psem?

- Mo

ż

esz jeszcze doda

ć

,

ż

e był to jaki

ś

poga

ń

ski rytuał - podpowiedział komendant. - Kto

wie, mo

ż

e nale

żą

do sekty ...

- Zabierz mnie st

ą

d! - przerwał mu Curt.

- I mnie! - Mary stan

ę

ła u jego boku z rozwianymi włosami i furi

ą

w oczach. - O dziewi

ą

tej

mam rozpraw

ę

w s

ą

dzie okr

ę

gowym w Lanier. Wa

ż

n

ą

rozpraw

ę

- dodała z naciskiem.

Jack przypatrywał si

ę

z nieskrywanym rozbawieniem jej gołym nogom i stopom w pucha-

tych ró

ż

owych kapciach.

- Nie w

ą

tpi

ę

,

ż

e zrobisz na s

ę

dzim Willsie piorunuj

ą

ce wra

ż

enie.

- Zaoferuj

ę

mu koszyk najdojrzalszych pomidorów z mojego ogródka.

- Szkoda,

ż

e jeszcze ich nie ma, bo gdyby

ś

przyniosła mu je w takim stroju, miałby czym

w ciebie rzuca

ć

- zachichotał Jack. - No dobrze, Harry, ju

ż

wystarczy tej zabawy, mo

ż

emy im

pokaza

ć

aparat.

Fotoreporter otworzył pokryw

ę

. Pojemnik na klisz

ę

był pusty. Mary i Curt zmierzyli go

pełnym wyrzutu spojrzeniem. W tym momencie zjawił si

ę

oficer dy

ż

urny, by otworzy

ć

cel

ę

.

- Nast

ę

pnym razem, zanim zaczniecie si

ę

gania

ć

po nocy, zastanówcie si

ę

dwa razy,

dobrze? - poprosił komendant. - Naprawd

ę

nie lubi

ę

, kiedy si

ę

mnie wyci

ą

ga z łó

ż

ka dwie

godziny po tym, jak si

ę

do niego poło

ż

yłem.

- Naprawd

ę

bardzo mi przykro - wymamrotał Curt. - Pies wył jak op

ę

tany, wi

ę

c pani Ryan

rzekomo przyszła, by go uciszy

ć

, ale tak naprawd

ę

chodziło jej tylko o to,

ż

eby mnie

epatowa

ć

niekompletnym strojem. Kiedy si

ę

na ni

ą

gapiłem, pies uciekł, wi

ę

c musieli

ś

my za

nim goni

ć

i. ..

Jack uniósł r

ę

k

ę

·

- Nic nowego, takie historie słyszałem ju

ż

wiele razy. Mary, jak mo

ż

esz napastowa

ć

bogu

ducha winnego agenta specjalnego FBI?

Nie miała najmniejszego zamiaru odpowiada

ć

na takie pomówienie, kopn

ę

ła tylko Curta z

całej siły w łydk

ę

, odwróciła si

ę

gwałtownie i przeszła przez poczekalni

ę

, w której kilku

funkcjonariuszy popijało kaw

ę

.

- Co si

ę

gapicie?! - wrzasn

ę

ła, gdy utkwili w niej zdumiony wzrok. - To przecie

ż

zwykła

bawełniana koszulka.

Wzruszyli ramionami, co ani troch

ę

jej nie uspokoiło. Gdy tylko znalazła si

ę

za drzwiami

posterunku, zdała sobie spraw

ę

, i

ż

czeka j

ą

długi spacer do domu. W tym stroju miała marne

szanse, by dotrze

ć

tam nie niepokojona. Nie wiedziała nawet,

ż

e w tym samym momencie to

samo przeszło przez my

ś

l Curtowi, który wła

ś

nie mijał tych samych oficerów, co ona par

ę

chwil wcze

ś

niej. W przeciwie

ń

stwie do niej, obdarzył ich pełnym wy

ż

szo

ś

ci u

ś

miechem. Miał

idealne ciało i był tego w pełni

ś

wiadomy. Niektórzy z dy

ż

uruj

ą

cych policjantów byli od dawna

ż

onaci i dzieciaci, wi

ę

c wyhodowali spore brzuszki. Z dumnie podniesion

ą

głow

ą

przemaszerował przez

ś

rodek komisariatu i wyszedł na zewn

ą

trz.

- Dok

ą

d

ś

si

ę

wybierasz? - zapytał Mary.

- Do domu, jak mi si

ę

uda znale

źć

ś

rodek

lokomocji. - Posłała mu druzgoc

ą

ce spojrzenie. - Mnie przynajmniej dali koc.

- Nie był mi potrzebny. - Wyprostował si

ę

dumnie. - Szkoda chowa

ć

to, co si

ę

ma

najlepsze.
Uniosła stop

ę

, ale był szybszy. Wycofał si

ę

w por

ę

, by unikn

ąć

bolesnego kopniaka, który

z pewno

ś

ci

ą

nie pomógłby jego obolałej od ró

ż

anych kolców nodze. Musiał jednocze

ś

nie

przyzna

ć

,

ż

e dra

ż

nienie Mary Ryan sprawiało mu szczególn

ą

przyjemno

ść

.

- Nic ciesz si

ę

nadmiernie, jeszcze czeka si

ę

polowanie na psa - przypomniała.

- Jak znam

ż

ycie, od dawna sterczy pod domem.

- Hej, nocni kowboje! - zawołał ze swego auta Jack. - Je

ś

li chcecie,

ż

ebym was podwiózł,

to si

ę

pospieszcie, bo spa

ć

mi si

ę

chce.

Z niezadowoleniem odkryli,

ż

e z przodu siedzi ju

ż

fotoreporter. Na szcz

ęś

cie przez cał

ą

drog

ę

do domu nie odezwał si

ę

ani słowem, aparat równie

ż

trzymał schowany w torbie.

- Prosz

ę

bardzo. - Komendant zatrzymał si

ę

na ich ulicy. - Od tej pory prosz

ę

nie

opuszcza

ć

domu po północy. Moi ludzie maj

ą

wa

ż

niejsze sprawy na głowie ni

ż

zabawa w

berka z golasami. A kiedy

ś

to było takie spokojne miasteczko - westchn

ą

ł i zanim zd

ąż

yli

cokolwiek odpowiedzie

ć

, zamkn

ą

ł okno.

Przez chwil

ę

obserwowali oddalaj

ą

cy si

ę

pojazd. Na horyzoncie powoli si

ę

rozwidniało.

Sp

ę

dzili na posterunku znacznie wi

ę

cej czasu, ni

ż

im si

ę

zdawało.

- Chyba nie ma sensu si

ę

ju

ż

kła

ść

- stwierdziła z rozpacz

ą

w głosie Mary. - Dzi

ę

ki tobie

pewnie usn

ę

w czasie wniosków ko

ń

cowych.

- Je

ś

li uda ci si

ę

zamkn

ąć

tak

ą

spraw

ę

w jeden dzie

ń

, kaktus mi tu wyro

ś

nie.

- Fakt, pewnie potrwa to ze trzy albo cztery dni.

- Przyjrzała mu si

ę

z rozbawieniem. - Rzeczywi

ś

cie

musieli

ś

my dziwnie wygl

ą

da

ć

, ganiaj

ą

c po ulicy. - Poga

ń

skie rytuały. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

. - Mu-

sz

ę

to zapami

ę

ta

ć

,

ż

ebym miał o czym opowiada

ć

kolegom w pracy.

- Nie ma takiej potrzeby. Jestem pewna,

ż

e Hardy Vicks poinformuje ka

ż

dego, kogo uda

mu si

ę

dopa

ść

. - Zmarszczyła brwi. - Ale tak naprawd

ę

, to po co ci pies? Matilda

wspominała,

ż

e nigdy nie mieli

ś

cie zwierz

ę

cia. Nie jeste

ś

przypadkiem uczulony na sier

ść

?

- Nie, to mój ojciec był uczulony. A pies jest

mi zupełnie zb

ę

dny, to matka go przygarn

ę

ła. - Ciekawe, sk

ą

d si

ę

wzi

ą

ł...

- Nie mam poj

ę

cia.

Spojrzał w kierunku domu. Na parterze wszystkie okna były o

ś

wietlone. Czego

ś

takiego

si

ę

nie spodziewał. Nie zd

ąż

ył nawet tego skomentowa

ć

, gdy drzwi frontowe otworzyły si

ę

i

stan

ę

ła w nich matka, obok niej za

ś

czworono

ż

na przyczyna jego nocnych kłopotów.

- No, jeste

ś

wreszcie! Co robisz na ulicy noc

ą

i w pi

ż

amie? - Spojrzała na Mary. - A ty,

czemu stoisz na chodniku w kocu?
Mary odwróciła si

ę

bez słowa i pobiegła do domu, zastanawiaj

ą

c si

ę

, czy kto

ś

nie skorzystał

z okazji,

ż

e zapomniała go zamkn

ąć

. Curt westchn

ą

ł ci

ęż

ko i ruszył do wej

ś

cia. Ciekaw był,

w jaki sposób wyja

ś

ni matce, co si

ę

wydarzyło. Pies za

ś

nie odrywał od niego oczu,

machaj

ą

c entuzjastycznie ogonem.

ROZDZIAŁ TRZECI

Nast

ę

pnego popołudnia Curt odczekał, a

ż

Mary odpocznie po powrocie z pracy, zostawił

matk

ę

w towarzystwie nieodł

ą

cznego psa i przeszedł na drug

ą

stron

ę

ulicy. Zadzwonił do

drzwi. Otworzyła mu od razu, ale wygl

ą

dała na zaniepokojon

ą

·

- Co

ś

nie tak? - spytał pospiesznie.

- Wejd

ź

, prosz

ę

. - Poprowadziła go do kuchni i podała fili

ż

ank

ę

kawy. - Wiem od Matildy,

ż

e lubisz czarn

ą

, bez cukru. Kiedy wróciłam nad ranem do domu, okazało si

ę

,

ż

e kto

ś

przetrz

ą

sn

ą

ł kuchni

ę

i zabrał bochenek chleba oraz w

ę

dlin

ę

·

- Nie zamkn

ę

ła

ś

drzwi na klucz? - Gdy posłała mu pełne wyrzutu spojrzenie, uniósł r

ę

k

ę

w

pojednawczym ge

ś

cie.

- Nie chciałam znów mie

ć

do czynienia z policj

ą

, wi

ę

c tylko przeszukałam dom, starannie

zamkn

ę

łam drzwi i poło

ż

yłam

si

ę

spa

ć

. Kiedy przyszedłe

ś

, miałam wła

ś

nie rozejrze

ć

si

ę

po

ogrodzie.

- Pomog

ę

ci. W słu

ż

bach specjalnych współpracowałem z agentem, który pochodził z

plemienia Lakota. Nauczyłem

si

ę

od niego wielu po

ż

ytecznych rzeczy, na przykład

wyszukiwania i odczytywania

ś

ladów.

- Twoja matka wspominała,

ż

e macie troch

ę

india

ń

skiej krwi.

- T o prawda. Mój dziadek figurował w spisie Indian plemienia Czirokezów z Karoliny

Północnej. A twoja rodzina sk

ą

d pochodzi?

- Z Danii i Szkocji.
- T o by wyja

ś

niało blond włosy.

- Powiniene

ś

zobaczy

ć

mojego tat

ę

. - Roze

ś

miała si

ę

. - Metr osiemdziesi

ą

t pi

ęć

wzrostu,

blond włosy i niebieskie oczy. - U rwała na chwil

ę

, przypatruj

ą

c mu si

ę

z wahaniem. -

Kiedy zmarł twój ojciec?

- Dawno, miałem wtedy sze

ść

lat. Mama obudziła si

ę

pewnego ranka, a on martwy le

ż

ał

obok niej. Niezbyt dobrze go pami

ę

tam.

- Na pewno nie było jej łatwo samej ci

ę

wychowa

ć

.

- Nie, ale doskonale dała sobie rad

ę

. - W jego głosie pobrzmiewała duma. - Pracowała

jako dziennikarka, wiedziała wszystko o wszystkich. Zawsze kr

ę

ciła si

ę

wokół niej masa

kuratorów, policjantów, s

ę

dziów, prokuratorów. Pewnie dlatego wybrałem taki zawód.

- Tak, jest niesamowita - przyznała Mary,

odstawiaj

ą

c na stół pust

ą

fili

ż

ank

ę

. - To jak, idziemy si

ę

przekona

ć

, ile naprawd

ę

jest w tobie

india

ń

skiej krwi?

Podniósł si

ę

z u

ś

miechem. Mary wcale nie kryła,

ż

e w

ą

tpi w jego tropicielskie talenty, za-

mierzał wi

ę

c jej udowodni

ć

, jak bardzo si

ę

myli. Gdy znale

ź

li si

ę

na tyłach domku, zatrzymał

si

ę

i w skupieniu ogarn

ą

ł wzrokiem najbli

ż

sz

ą

okoli

c

ę

.

Kilka

ś

cie

ż

ek prowadziło od

kuchennych drzwi w gł

ą

b ogrodu.

Curt odtworzył w pami

ę

ci marihuanow

ą

afer

ę

, przypomniał sobie, któr

ę

dy chodził Jack i

on, gdzie była Mary, dok

ą

d musiała przej

ść

, by odło

ż

y

ć

wyrwane maki.

- Zauwa

ż

yłam nowe krzaki pomidorów - odezwała si

ę

, przerywaj

ą

c jego skupienie -

Bardzo dzi

ę

kuj

ę

.

- Nie ma za co - mrukn

ą

ł. - Nie ruszaj si

ę

, dobrze?

Wszedł w gł

ą

b ogrodu, co jaki

ś

czas przykl

ę

kaj

ą

c, by z bliska przyjrze

ć

si

ę

ziemi i ro

ś

linom.

Nagle zatrzymał si

ę

, potem skr

ę

cił w stron

ę

ulicy. - Kto

ś

t

ę

dy szedł! - zawołał. - Od szopy do

ulicy.
Doł

ą

czyła do niego i razem zacz

ę

li si

ę

przygl

ą

da

ć

ś

ladom na trawie wzdłu

ż

chodnika. Curt

kazał Mary przykucn

ąć

i wskazał co

ś

na ziemi. - Przecie

ż

to zwykła mrówka. - Spojrzała na

niego podejrzliwie. - Czy

ż

by

ś

rozumiał

mow

ę

owadów?

- Mów ciszej. Kiwaj od czasu do czasu głow

ą

, jakby

ś

si

ę

ze mn

ą

zgadzała. Zdaje si

ę

,

ż

e kto

ś

nas obserwuje.

Skin

ę

ła głow

ą

.

- Kto

ś

od kilku dni przebywa w twojej szopie

- oznajmił półgłosem. -

Ś

lady nie kłami

ą

, zreszt

ą

s

ą

tak wyra

ź

ne,

ż

e ka

ż

dy mógłby si

ę

zorientowa

ć

. - T o by tłumaczyło przeszukanie mojej

kuchni. Musimy zadzwoni

ć

na policj

ę

·

- Po co? Przecie

ż

jestem policjantem. W pewnym sensie.

- Owszem, ale to nie twój rejon.
- Od niedawna ju

ż

tak. Jak s

ą

dzisz, czemu

odwiedziłem nasze biuro okr

ę

gowe w Lanier? Po wakacjach zaczynam tam prac

ę

.

- Co za degradacja! Przeniesienie z Austin w Teksasie do takiej zapadłej dziury. Przyznaj

si

ę

, komu nadepn

ą

łe

ś

na odcisk?

- Nikomu - mrukn

ą

ł ura

ż

ony. - Musz

ę

si

ę

zobaczy

ć

z Jackiem. Lepiej chod

ź

ze mn

ą

·

Podejrzewał,

ż

e w szopie chowa si

ę

zbiegły

ś

wiadek koronny, który wprawdzie nie

stanowił specjalnego zagro

ż

enia, jednak Curt uznał,

ż

e na wszelki wypadek lepiej usun

ąć

Mary ze strefy zero.

- Nie mam czasu, musz

ę

si

ę

przygotowa

ć

do jutrzejszej rozprawy.

- Nie zamierzam ci

ę

tu zostawi

ć

samej, skoro w okolicy kr

ę

ci si

ę

zbieg - oznajmił tonem

nie znosz

ą

cym sprzeciwu. - Bez wzgl

ę

du na to, czy ci si

ę

to podoba, czy nie.

Nie wiedziała, czy wszcz

ąć

awantur

ę

i wy krzycze

ć

,

ż

e sama

ś

wietnie sobie poradzi, czy

mo

ż

e jednak przyzna

ć

,

ż

e zbiegły przest

ę

pca to jak na ni

ą

zbyt wiele.

- Mary, gdybym był na twoim miejscu, po prostu bym ust

ą

pił. Prawnicy wprawdzie wymie-

rzaj

ą

sprawiedliwo

ść

, ale słowem, nie broni

ą

.

- Poddaj

ę

si

ę

. Ale musz

ę

wróci

ć

do domu po teczk

ę

i komputer.

- W takim razie chod

ź

my razem.

- A nie lepiej byłoby najpierw przeszuka

ć

szop

ę

?

- Nie. Je

ś

li akurat tam jest, to tylko go wypłoszymy, bo nie mam jeszcze uprawnie

ń

,

ż

eby

go zatrzyma

ć

. Zreszt

ą

ś

lady wskazuj

ą

na to,

ż

e wyszedł. Sprowad

ź

my policj

ę

, niech oni

si

ę

tym zajm

ą

.

Mary szybko spakowała si

ę

i przebrała w eleganckie szare spodnie oraz biały dzianinowy

golf bez r

ę

kawów.

- A co, je

ś

li jednak ucieknie i nie wróci? - zaniepokoiła si

ę

. - Wyjdzie na to,

ż

e go wy-

płoszyli

ś

my i solidnie oberwiemy.

- Mam przeczucie,

ż

e nas obserwował. We

ź

mie nas za głupców, pod nasz

ą

nieobecno

ść

wróci i zatrze

ś

lady, odczeka, a

ż

policja przeszuka szop

ę

i znów si

ę

w niej zainstaluje, bo

poczuje si

ę

całkowicie bezpieczny.

- aby

ś

miał racj

ę

...

- abym - zgodził si

ę

z u

ś

miechem.

Ze zdumieniem odkryła,

ż

e na widok jego u

ś

miechu zrobiło jej si

ę

dziwnie przyjemnie.

- Ile masz lat? - zainteresował si

ę

.

- Dwadzie

ś

cia siedem. Byłe

ś

kiedy

ś

ż

onaty? - wyrwało jej si

ę

.

- Nie, nie miałem na to czasu. A ty?
- Tak. Wyszłam za m

ąż

jako osiemnastolatka. Rodzice nie mogli przemówi

ć

mi do

rozs

ą

dku, wi

ę

c zgodzili si

ę

,

ż

eby nie straci

ć

ze mn

ą

kontaktu. Te

ż

miał osiemna

ś

cie lat,

ale jak na swój wiek był bardzo dojrzały, ja natomiast byłam rozpuszczon

ą

, upart

ą

nastolatk

ą

, która nie potrafiła zdoby

ć

si

ę

na

ż

aden kompromis. Nasze mał

ż

e

ń

stwo nie

trwało nawet pół roku, ale wci

ąż

si

ę

przyja

ź

nimy. O

ż

enił si

ę

ponownie, ma mił

ą

ż

on

ę

i

kochane dzieci.
- A czym si

ę

zajmuje? - zapytał, czuj

ą

c całkowicie nieuzasadniony przypływ zazdro

ś

ci.

- Jest trenerem piłki no

ż

nej w szkole

ś

redniej. - Nie cierpi

ę

piłki no

ż

nej.

- Ja te

ż

. To był jeden z naszych problemów, bo z kolei dla niego piłka to najwa

ż

niejsza

rzecz na

ś

wiecie.

- A lubisz jakie

ś

zimowe sporty?

- Ły

ż

wiarstwo i narty.

-

Ś

wietnie, bo dla mnie istniej

ą

tylko zimowe sporty.

U

ś

miechn

ę

ła si

ę

do niego. Na pocz

ą

tek dobre cho

ć

tyle.

Poinformowali Jacka o odkryciu, jakiego dokonali w ogrodzie Mary.

- Masz jaki

ś

pomysł, kto to mo

ż

e by

ć

? - spytał komendant.

- Hm, niech pomy

ś

l

ę

... Wiemy,

ż

e w okolicy ukrywa si

ę

zbiegły

ś

wiadek koronny. Jego

kuzyn mieszka dwa domy od Mary, a kto

ś

koczuje w jej szopie. Słowo daj

ę

, nie mam

poj

ę

cia, kto to mógłby by

ć

- zako

ń

czył kpi

ą

cym głosem.

Jack przewrócił oczyma.

- Musisz mu wybaczy

ć

, jest tylko agentem FBI. - Mary porozumiewawczo mrugn

ę

ła do

Jacka.

- Problem w tym,

ż

e nie chciałem go spłoszy

ć

, wi

ę

c nic nie zrobiłem. W

ą

tpi

ę

, czy jest

uzbrojony, ale skoro pochodzi z szemranego

ś

rodowiska, wolałem nie ryzykowa

ć

. Zreszt

ą

Mary była ze mn

ą

.. ·

- Bardzo słusznie, nie wolno nara

ż

a

ć

cywilów na niebezpiecze

ń

stwo.

- Nie jestem cywilem - stwierdziła z pretensj

ą

w głosie.

- Z mojego punktu widzenia jeste

ś

. A mo

ż

e chcesz troch

ę

popracowa

ć

na swoim laptopie?

- Jasne.
- Hej, Ben! - zawołał Jack w kierunku drzwi.
Policjant zajrzał do

ś

rodka. - Tak jest, szefie?

- Zabierz pann

ę

Ryan do gabinetu Dona i uprz

ą

tnij biurko,

ż

eby mogła pracowa

ć

.

- Tak jest. Prosz

ę

za mn

ą

, panno Ryan. Curt miał ochot

ę

zapyta

ć

, czy Ryan to Jej

nazwisko panie

ń

skie, czy po m

ęż

u, ale uznał,

ż

e lepiej b

ę

dzie poczeka

ć

na bardziej

sprzyjaj

ą

ce okoliczno

ś

ci.

_ Facet nazywa si

ę

Abe Hunt - zacz

ą

ł, gdy zostali sami. - Widziałem jego akta, ma na

koncie kilkana

ś

cie spraw ró

ż

nego kalibru. Mary jest naprawd

ę

odwa

ż

na, ale jak by co do

czego przyszło, nie dałaby sobie rady. Jest bardzo postawny, jak to zapa

ś

nik, kiedy

ś

brał

udział w profesjonalnych walkach. Musimy go jako

ś

wywabi

ć

z tej szopy.

- Jak ju

ż

to zrobimy, to dok

ą

d pójdzie? Chyba nie do kuzyna, a

ż

taki głupi nie jest,

prawda?

- Nie, zreszt

ą

kuzyn i tak ju

ż

si

ę

zmył z miasta. Hunt głupi nie jest, ale całkiem

zdesperowany. Nie chce,

ż

eby

ś

my go złapali, ale chyba jeszcze bardziej nie chciałby,

ż

eby

odnale

ź

li go dawni kumple. Zało

żę

si

ę

,

ż

e

b

ę

dzie

si

ę

z nami bawił w kotka i myszk

ę

·

- Jak chcesz,

mog

ę

wyst

ą

pi

ć

o posiłki z okolicznych hrabstw.

- To całkiem niezły pomysł. Mógłbym poprosi

ć

o agentów FBI, ale za bardzo by si

ę

rzucali w oczy. Ja przynajmniej mam oczywisty powód,

ż

eby tu by

ć

, wi

ę

c nie wzbudz

ę

podejrze

ń

, nawet je

ś

li

b

ę

d

ę

wi

ę

cej przebywał u Mary ni

ż

u matki.

- W takim razie

wezm

ę

ludzi i od razu pojad

ę

przeszuka

ć

szop

ę

. Hunt pomy

ś

li,

ż

e skoro

nic nie znale

ź

li

ś

my, damy sobie spokój, i poczuje si

ę

bezpiecznie.

-_ Te

ż

mi to przyszło do głowy. Dzi

ę

ki, Jack.

- Nie ma za co, wykonuj

ę

tylko swoje obowi

ą

zki. Ale co zrobisz, jak go złapiemy?

Przecie

ż

nie mo

ż

na go zmusi

ć

do składania zezna

ń

.

- Zmusi

ć

nie, ale jak si

ę

ma perspektyw

ę

do

ż

ywocia za współudział w zabójstwie, nagle

nabiera si

ę

ochoty do gadania. Nie wiem, czy ci o tym wspominałem, ale drugi potencjalny

ś

wiadek został znaleziony w nurtach Chattahoochee z kulk

ą

w tyle głowy.

- Tak, to zmienia posta

ć

rzeczy.

- Dziwi

ę

si

ę

Huntowi,

ż

e tak ucieka przed nami. Je

ś

li mafia dopadnie go pierwsza, b

ę

dzie

ju

ż

po nim. - Prawie mi go szkoda.

- Mnie te

ż

... prawie - za

ś

miał

si

ę

Curt.

- Postaram si

ę

obróci

ć

jak najszybciej. W ekspresie znajdziecie kaw

ę

, pocz

ę

stujcie si

ę

.

- Dzi

ę

ki, Mary napoiła mnie ju

ż

kofein

ą

.

- No, no, bratamy si

ę

z nieprzyjacielem? - Jack obrzucił go badawczym spojrzeniem.

- Czego by nie powiedzie

ć

, to całkiem ładny nieprzyjaciel.

- Co prawda, to prawda. Do zobaczenia.

Curt zaj

ą

ł miejsce po drugiej stronie biurka i przygl

ą

dał si

ę

Mary przy pracy. Po paru

minutach zerkn

ę

ła na niego znad laptopa.

- Jaki

ś

ty cichy - zauwa

ż

yła cierpko.

- Nie chc

ę

przeszkadza

ć

.

- Przegl

ą

dam notatki, musz

ę

je posegregowa

ć

na jutrzejsz

ą

rozpraw

ę

.

- Jakie stawiasz zarzuty?
- Facet przeszmuglował spory snopek marihuany mi

ę

dzy snopkami zwykłego siana. Miał

siatk

ę

dilerów w kilku szkołach

ś

rednich.

- Dzieciaki z liceum handluj

ą

narkotykami, strzelaj

ą

do swych rówie

ś

ników ... Na jakim

ś

wiecie my

ż

yjemy?!

- Dzieciaki zbyt du

ż

o czasu sp

ę

dzaj

ą

bez nadzoru, nie maj

ą

kontaktu z rodzicami, za mało

sportu, za du

ż

o gier komputerowych, gdzie zabija si

ę

bez opami

ę

tania. I tak dalej, i· tak

dalej. Przyczyny znaj

ą

wszyscy, tylko nikt nie ma na to recepty.

- Recepta jest prosta. - Wzruszył ramionami.

- Wiedzie

ć

, co twoje dziecko robi w ka

ż

dej

minucie doby. By

ć

w domu, gdy wraca ze szkoły. Zna

ć

jego kolegów i przyjaciół.

- Doprawdy? - prychn

ę

ła. - Ile dzieci wychowałe

ś

?

- To recepta mojej matki. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- Jak wida

ć

, skuteczna.

- Nie do ko

ń

ca. Miałem swoje sposoby, by wymkn

ąć

si

ę

spod jej kontroli. Zawsze spała

kamiennym snem, wi

ę

c zwiewałem przez okno, a ona o niczym nie wiedziała. A

ż

do

chwili, gdy zostałem aresztowany. Nie zrobiłem nic złego, tylko byłem w nieodpowiednim
momencie w złym towarzystwie. Z dzieciakami, które

ć

pały. Ale samo aresztowanie to nic

w porównaniu z tym strasznym rozczarowaniem, które zobaczyłem w oczach matki, gdy
przyszła mnie odebra

ć

za kaucj

ą

. Bole

ś

nie j

ą

zawiodłem. Był to dla mnie taki szok,

ż

e od

tamtego czasu staram si

ę

by

ć

czysty jak łza - dodał niby

ż

artobliwie.

- Có

ż

, twoja matka jest m

ą

dra i miła, ale gdyby

ś

miał szczególne skłonno

ś

ci do łamania

prawa, nawet ona nie powstrzymałaby ci

ę

przed degrengolad

ą

. Co do mnie, to raz zostałam

zatrzymana za przekroczenie pr

ę

dko

ś

ci.

- Zgroza, prawdziwa zgroza. - Za

ś

miał si

ę

.

- Ojciec dał mi szlaban na dwa miesi

ą

ce,

omin

ą

ł mnie bal maturalny i randka, o której marzyłam od paru miesi

ę

cy. Ale i tak, jak widz

ę

przed sob

ą

pust

ą

szos

ę

, kusi mnie, by ostro przycisn

ąć

pedał gazu.

- Dot

ą

d nie wspomniała

ś

o matce - zauwa

ż

ył

z wahaniem.

- Nie mam z ni

ą

kontaktu. - Zesztywniała.

- Dlaczego?
- Rzuciła tat

ę

dla instruktora aerobiku. W dodatku kompletnego czubka, który nie jadł nor-

malnego jedzenia i sp

ę

dzał ka

ż

d

ą

woln

ą

chwil

ę

na

ć

wiczeniach ciała. Szybko

doprowadził j

ą

do szału, bo po dwóch miesi

ą

cach próbowała wróci

ć

do taty, ale nie

wpu

ś

cił jej do domu. Zreszt

ą

uwa

ż

am,

ż

e bardzo słusznie. Przeprowadziła si

ę

do

Kalifornii, z tego, co wiem, obecnie mieszka z nauczycielem walk wschodnich.
- Przykro mi.
- Nigdy nie byłam z ni

ą

blisko. To tata zabierał mnie na przyj

ę

cia, szkolne bale i inne

imprezy. Ona nigdy nie miała dla mnie czasu, pochłaniały j

ą

wa

ż

niejsze sprawy, takie jak

bryd

ż

, gimnastyka czy podró

ż

e.

- Nie pracowała?
- Nie musiała, rodzice zostawili jej niezły maj

ą

tek. Z kolei tat

ę

nigdy nie interesowały jej

pieni

ą

dze, zawsze ci

ęż

ko pracował, bez wzgl

ę

du na wysoko

ść

wynagrodzenia - dodała z

nieskrywan

ą

dum

ą

·

- Jeste

ś

do niego podobna?

- Z rysów twarzy, koloru włosów, ale wzrostu mi nie przekazał.
- Sko

ń

czył studia?

- Tak, siedem lat temu. Byłam z niego naprawd

ę

dumna.

- Nie w

ą

tpi

ę

. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

·

- Matka nawet nie ma matury. Nie czuła takiej potrzeby,

ż

adnych ambicji. - W jej głosie

słycha

ć

było cie

ń

pogardy.

- Niektórzy ludzie po prostu nie czuj

ą

potrzeby, by zdobywa

ć

wiedz

ę

.

- Ale ty czułe

ś

.

- Owszem, pewnie te

ż

dzi

ę

ki temu,

ż

e moja matka ci

ęż

ko pracowała na moj

ą

edukacj

ę

i

normalny, zasobny dom, do którego bez wstydu mogłem zaprasza

ć

kolegów. Kiedy

poszedłem na studia, nadal mnie wspierała, cho

ć

sam zarabiałem na czesne. Dzi

ę

ki

temu nigdy nie zawaliłem

ż

adnego przedmiotu, bo o pieni

ą

dze na poprawk

ę

nie byłoby

łatwo.
- U mnie było podobnie. Tata oczywi

ś

cie mi pomagał, ale wi

ę

kszo

ść

wydatków

pokrywałam ze stypendium i z pensji kierownika nocnej zmiany w barze z hamburgerami.

- Ci

ęż

ko pracowała

ś

.

- Owszem, ale mimo to udało mi

si

ę

uko

ń

czy

ć

studia z siódm

ą

lokat

ą

. Tata p

ę

kał z dumy,

matka nawet nie pofatygowała si

ę

na uroczyste rozdanie dyplomów.

- A w ogóle j

ą

zaprosiła

ś

?

- Szczerze mówi

ą

c, nie. - Odwróciła wzrok.

- Wiedziałam,

ż

e i tak nie przyjdzie.

- A twój były?

- A

ż

tak bliskich kontaktów nie mamy. Zreszt

ą

nie s

ą

dz

ę

,

ż

eby to si

ę

podobało jego

ż

onie,

cho

ć

jest naprawd

ę

bardzo miła.

- Szcz

ęś

ciarz z niego.

- Hej, ja te

ż

jestem miła. Potrafi

ę

gotowa

ć

, troch

ę

te

ż

szyj

ę

.

- Czy

ż

by

ś

ogłaszała przetarg?

- Całkiem nie

ź

le wygl

ą

dasz bez koszuli.

-

Ś

miało spojrzała mu w oczy. - I nie jeste

ś

taki sztywny i nieprzyst

ę

pny, jak mi si

ę

na

pocz

ą

tku zdawało. My

ś

l

ę

,

ż

e b

ę

d

ą

z ciebie jeszcze ludzie.

- W jakim sensie?

- Tego jeszcze nie wiem. - Pochyliła si

ę

nad laptopem.

Agent FBI Curtis Russell skrzy

ż

ował r

ę

ce na piersi. Poczuł si

ę

zagro

ż

ony, ale, ku

swemu zdumieniu, całkiem mu si

ę

to spodobało.

Jack wrócił po godzinie. Mina, z jak

ą

stan

ą

ł w drzwiach gabinetu, nie napawała zbytnim

optymizmem.

- W szopie nie ma

ż

adnych

ś

ladów, by ktokolwiek tam przebywał. Jeste

ś

pewien,

ż

e kto

ś

tam faktycznie si

ę

ukrywał?

Curt skin

ą

ł z przekonaniem głow

ą

.

- Moi ludzie przeczesali ka

ż

dy centymetr kwadratowy, ale niczego nie znale

ź

li. Nie

mog

ę

w

tej sytuacji zało

ż

y

ć

całodobowej obserwacji. - Rozło

ż

ył bezradnie r

ę

ce.

- Jasne,

ż

e nie. T rudno, wyci

ą

gn

ę

z szafy mój

komandoski kombinezon i przesiedz

ę

cał

ą

noc w lesie, mo

ż

e co

ś

wypatrz

ę

.

- Zastanów si

ę

, czy jednak si

ę

nie pomyliłe

ś

.

- Nie tym "razem.
Przyzwyczaił si

ę

ju

ż

,

ż

e

cz

ę

sto

kwestionowano jego opinie. Był tym zm

ę

czony, ale nie

protestował, gdy

ż

wiedział,

ż

e niczego w ten sposób nie osi

ą

gnie. Wystarczyło popełni

ć

jeden drobny bł

ą

d, a konsekwencje ci

ą

gn

ę

ły si

ę

latami, je

ś

li nie do samego grobu.

- OK, Russell - westchn

ą

ł z rezygnacj

ą

Jack. - Zrobi

ę

, co zechcesz, skoro tak twardo

obstajesz przy swoim.
- B

ę

d

ę

miał komórk

ę

, jak tylko zadzwoni

ę

, przyje

ż

d

ż

aj natychmiast. O nic wi

ę

cej nie

prosz

ę

. No, mo

ż

e jeszcze poza tym,

ż

eby twoi chłopcy nie skuli mnie w kajdanki, gdyby

który

ś

z s

ą

siadów mnie zobaczył i wpadł w panik

ę

.

- Masz to jak w banku - roze

ś

miał si

ę

Jack.

Nie padało wprawdzie ju

ż

od jakiego

ś

czasu, ale mimo to w lesie było wilgotno, wi

ę

c le

ż

enie

na posłaniu z li

ś

ci nie nale

ż

ało do przyjemno

ś

ci. Noc była zaskakuj

ą

co cicha i spokojna,

słycha

ć

było tylko cykanie

ś

wierszczy, nawet Rudy nie szczekał ani nie wył. Co ciekawe, od

poprzedniego wieczoru był dziwnie cichy.

Po powrocie nad ranem z posterunku Curt błagał matk

ę

, by zadzwoniła do schroniska i

dowiedziała si

ę

, dok

ą

d mo

ż

na przekaza

ć

psa, ale była ju

ż

do niego tak przywi

ą

zana,

ż

e

nawet nie chciała o tym słysze

ć

. Co wi

ę

cej, ostentacyjnie wybrała si

ę

do sklepu

zoologicznego i kupiła bestii du

ż

y worek najdro

ż

szej karmy. Widz

ą

c,

ż

e sytuacja staje si

ę

z

ka

ż

d

ą

minut

ą

coraz bardziej beznadziejna, Curt obdzwonił wszystkie okoliczne gabinety

weterynaryjne, ale, jak si

ę

okazało, nikt nie zgłosił zagini

ę

cia rudego setera. By

ć

mo

ż

e

poprzedni wła

ś

ciciel tak si

ę

ucieszył,

ż

e wreszcie mo

ż

e odespa

ć

bezsenne noce, i

ż

nie

wychodził z łó

ż

ka i nie zawracał sobie głowy poszukiwaniami rudego potwora.

Gdy przyszedł wieczór, Curt wstał z kanapy, na której od paru godzin walczył z włochatym

rywalem o godziw

ą

przestrze

ń

do odpoczynku. Przebrał

si

ę

w czarny kombinezon, pomazał

I

warz i wyszedł z domu tylnymi drzwiami, by okr

ęż

n

ą

drog

ą

dotrze

ć

do lasku za domem

Mary.

Obserwacja szopy przyniosła mu jak dot

ą

d rozczarowanie, poniewa

ż

budynek wci

ąż

pozo-

stawał pusty. Był przekonany,

ż

e kto

ś

si

ę

tam wcze

ś

niej krył, ale nie potrafił tego udowodni

ć

,

zwłaszcza po wizycie patrolu policyjnego. Wresz

cie

zacz

ę

ły go ogarnia

ć

w

ą

tpliwo

ś

ci. Mo

ż

e

to wcale nie był Abe Hunt? Czy człowiek urodzony

I

wychowany w Miami, nie znaj

ą

cy zasad

przetrwania w polowych warunkach, był w stanie odnale

źć

i zatrze

ć

własne

ś

lady?

Było co

ś

jeszcze, co go nurtowało. Kuzyn Hunta, który mieszkał przy tej samej ulicy, spa-

kował

ż

on

ę

, dzieci oraz niezb

ę

dne manatki i wyjechał z miasta. Curt specjalnie min

ą

ł po

drodze jego dom,

ż

eby upewni

ć

si

ę

, czy nie został on opuszczony tylko po to, by Abe mógł

si

ę

w nim ukry

ć

. Nie znalazł nic, co mogłoby wskazywa

ć

,

ż

e ktokolwiek kr

ę

cił si

ę

wokół

budynku w czasie nieobecno

ś

ci gospodarzy.

Nie działo si

ę

absolutnie nic. Rudy przybł

ę

da spał jak zabity, nikt nie zbli

ż

ał si

ę

do szopy,

nikt nie przeszedł nawet ulic

ą

. Curt westchn

ą

ł gł

ę

boko i oparł si

ę

plecami o drzewo,

wpatruj

ą

c

si

ę

w ciemno

ść

.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Około ósmej rano Curt wszedł zm

ę

czonym krokiem przez tylne drzwi. Powitał go zapach

ś

wie

ż

o usma

ż

onych nale

ś

ników oraz radosne szczekni

ę

cie Rudego.

- Czy

ż

on nie jest słodki? - rozpromieniła si

ę

matka, która podrzucała wła

ś

nie na patelni

kolejny nale

ś

nik. - Chod

ź

, skarbie, zjedz co

ś

. Musisz by

ć

ś

miertelnie zm

ę

czony.

- Jestem zm

ę

czony, a w dodatku cały wysiłek na nic - oznajmił zniech

ę

conym głosem,

chusteczk

ą

ś

cieraj

ą

c z twarzy farb

ę

kamufla

ż

ow

ą

. - Nic si

ę

nie działo, absolutnie nic.

- Domy

ś

lam si

ę

, bo Rudy nawet nie pisn

ą

ł.

- My

ś

lisz,

ż

e to ma jaki

ś

zwi

ą

zek?

- Chyba tak, skoro poprzedniej nocy wył jak op

ę

tany, a mówisz,

ż

e kto

ś

ukradł Mary

jedzenie z kuchni. Nawet zdołał mnie obudzi

ć

, gdy policja odwoziła was na posterunek.

- Do tej pory nie wiem, jak mu si

ę

to udało.

- Hałasował pod oknem mojej sypialni.
- Wła

ś

nie, to dziwne,

ż

e wył akurat tam, prawda?

- Umyj r

ę

ce, prosz

ę

.

Podszedł do zlewozmywaka, zastanawiaj

ą

c si

ę

przy tym na głos:

-_ Pod twoj

ą

sypialni

ą

znajduje si

ę

piwnica. Mo

ż

e nasz zbieg próbował si

ę

tam ukry

ć

,

podczas gdy my szukali

ś

my go gdzie indziej.

- Có

ż

, nie zamykam wej

ś

cia do piwnicy.

- Dzisiaj kupi

ę

porz

ą

dn

ą

kłódk

ę

. - Usiadł przy stole. - Je

ś

li nawet próbował si

ę

tu

schowa

ć

, wi

ę

cej nie b

ę

dzie miał ku temu okazji.

- Nie wydaje ci si

ę

dziwne,

ż

e uciekinier chciałby si

ę

ukry

ć

pod bokiem agenta FBI?

- Owszem, zwłaszcza

ż

e jego kuzyn mieszka dwa domy dalej. - Nało

ż

ył sobie solidn

ą

porcj

ę

nale

ś

ników.

Po

ś

niadaniu przejechał si

ę

do sklepu z artykułami metalowymi, a nast

ę

pnie udał si

ę

do

okr

ę

gowego biura FBI w Lanier, by porozmawia

ć

z agentem Vicksem.

-_ Mam pewien pomysł - oznajmił ju

ż

od progu przeło

ż

onemu.

- A mianowicie?

- Nie chciałbym zdradza

ć

szczegółów, póki nie b

ę

d

ę

miał absolutnej pewno

ś

ci. - Usiadł

wygodnie na wskazanym krze

ś

le. - Czy mógłby

ś

oddelegowa

ć

dwóch ludzi do całodobowej

obserwacji pewnego obiektu?

Odpowied

ź

, jak

ą

otrzymał, była tak gło

ś

na,

ż

e a

ż

sekretarka zajrzała przez uchylone

drzwi, by sprawdzi

ć

, z jakiego powodu jej szef wprost p

ę

ka ze

ś

miechu.

- Nie ma sprawy - obruszył

si

ę

Curt. - Poprosz

ę

miejscow

ą

policj

ę

albo szeryfa. Oczywi

ś

-

cie je

ś

li złapiemy tego, kogo zamierzam złapa

ć

, cała zasługa przypadnie im, ale trudno ...

- Russell, tobie zawsze

si

ę

wydaje,

ż

e wiesz, o co chodzi, a potem wychodzi na to,

ż

e nie

miałe

ś

bladego poj

ę

cia. Obsesyjnie uganiałe

ś

si

ę

za t

ą

blondynk

ą

w San Antonio, kiedy

odwo

ż

ono do aresztu

ż

on

ę

gubernatora z zarzutem morderstwa ~ przypomniał nie bez

satysfakcji.

- Była wa

ż

nym

ś

wiadkiem. Wytropiłem j

ą

w ko

ń

cu, a nawet doprowadziłem do jej eks-

tradycji z Ameryki Południowej,

ż

eby mogła zeznawa

ć

.

- Tak, to prawda. Zgoda, zobacz

ę

, co

si

ę

da zrobi

ć

. W razie czego gdzie mam wysła

ć

ludzi?
- Do mojej piwnicy.

- Co?!

To ju

ż

nie mo

ż

esz sam posprz

ą

ta

ć

?

- To zagospodarowana piwnica - oznajmił ura

ż

onym tonem. - Mamy nawet stół do bilarda,

mog

ą

sobie zagra

ć

, je

ś

li lubi

ą

.

- W takim razie by

ć

mo

ż

e sam

si

ę

zgłosz

ę

na ochotnika. Bardzo lubi

ę

gra

ć

w bilard.

Odezw

ę

si

ę

,

jak co

ś

b

ę

d

ę

wiedział, ale mo

ż

e mi to zaj

ąć

par

ę

dni.

- Trudno, mam nadziej

ę

,

ż

e do tego czasu nikt nie przepłoszy Hunta.

Có

ż

, o to ju

ż

mo

ż

esz

si

ę

sam zatroszczy

ć

, za to ci w ko

ń

cu płacimy.

Wychodził na ulic

ę

, gdy dogoniła go Mary Ryan. Ubrana była w szary kostium składaj

ą

cy

si

ę

z

ż

akietu i spodni, do tego biała bluzka, przez co wygl

ą

dała bardzo powa

ż

nie i

profesjonalnie.

- Słycha

ć

co

ś

nowego?

- Tak, dowiedziałem

si

ę

wła

ś

nie,

ż

e mój przeło

ż

ony lubi gra

ć

w bilard.

- Mój równie

ż

. - Zachichotała.

- Niestety, zorganizowanie całodobowej obserwacji mo

ż

e zaj

ąć

nawet kilka dni, a mam

powa

ż

ne podejrzenia,

ż

e do tej pory nasz zbieg dawno

si

ę

ulotni. Jak

si

ę

okazało, kiedy

policja odwoziła nas na posterunek, pies wył pod oknem sypialni mojej matki, a tak

si

ę

składa,

ż

e znajduj

ą

si

ę

tam te

ż

drzwi do piwnicy.

- My

ś

lisz,

ż

e tam

si

ę

schował?

- Pewnie tak. Nie było wprawdzie oczywistych

ś

ladów, ale zauwa

ż

yłem,

ż

e kilka ksi

ąż

ek

na półkach zmieniło kolejno

ść

. Poza tym kule bilardowe były uło

ż

one na stole, a ja je

zawsze zostawiam w łuzach.
- Dziwnie

si

ę

zachowuje jak na kogo

ś

, kto

si

ę

ukrywa.

- Wła

ś

nie. - Pokiwał głow

ą

w zamy

ś

leniu.

- A je

ś

li wcale

si

ę

przed nami nie chowa?

Jemu te

ż

od jakiego

ś

czasu chodziło to po głowie.

- Otó

ż

to. Mo

ż

e wr

ę

cz przeciwnie, chce kontaktu, ale nie wie, jak to zrobi

ć

, by nie wy

ś

ledziła

go mafia. Z tego, co wiem, szuka go pewien snajper o nazwisku Daniels.

- No to super... Na pewno b

ę

d

ę

spa

ć

spokojnie ze

ś

wiadomo

ś

ci

ą

,

ż

e w twojej piwnicy albo

mojej szopie czai si

ę

strzelec wyborowy.

- Je

ś

li

ci

ę

to pocieszy, te

ż

nie jestem tym zachwycony. Nie zapomnij,

ż

e moja matka rów-

nie

ż

jest na linii ognia.

- Przynajmniej masz psa.
- Kolejny nie pasuj

ą

cy element układanki. Sk

ą

d si

ę

wzi

ą

ł? Czemu przypl

ą

tał si

ę

akurat do

mojej matki? Do kogo tak naprawd

ę

nale

ż

y?

- Mo

ż

e przylgn

ą

ł do Matildy, bo po prostu lubi zwierz

ę

ta?

- Mo

ż

e, ale przyznasz,

ż

e zjawił si

ę

w dziwnym momencie.

- To prawda. Id

ę

na lunch, masz ochot

ę

na sałatk

ę

?

- Czemu nie. Podejrzewam,

ż

e zanim dotr

ę

do domu, moja zupa b

ę

dzie ju

ż

w

ż

oł

ą

dku

tego rudego przybł

ę

dy.

- Twoja mama jest zupełnie niesamowita. - Za

ś

miała si

ę

.

- Oj tak. Kiedy byłem dzieckiem, nigdy nie wiedziałem, sk

ą

d tym razem zadzwoni, by

oznajmi

ć

,

ż

e znów si

ę

spó

ź

ni. Raz było to zza kordonu radiowozów, bo czekała, a

ż

zdejm

ą

z dachu jakiego

ś

snajpera. Innym razem p

ę

dziła na miejsce wybuchu bomby,

podło

ż

onej w zwi

ą

zku z jak

ąś

afer

ą

narkotykow

ą

.

- Prowadziła bardzo ekscytuj

ą

cy tryb

ż

ycia.

Co skłoniło j

ą

do rezygnacji? - zainteresowała si

ę

Mary, gdy wchodzili do kafejki.

- Ja - przyznał ze wstydem. - Jako nastolatek zacz

ą

łem jej si

ę

dawa

ć

we znaki, wi

ę

c

zrezygnowała z dobrze płatnej pracy w dziale miejskim i zacz

ę

ła pisa

ć

felietony, aby w

ka

ż

dej chwili by

ć

do mojej dyspozycji. Jestem jej za to wdzi

ę

czny, my

ś

l

ę

,

ż

e wyratowała

mnie z nie lada kłopotów. Niestety, wydaje mi si

ę

,

ż

e mimo wszystko na pewnym etapie

ż

ycia chłopak potrzebuje ojca, cho

ć

by nie wiem jak dobr

ą

miał matk

ę

. Wiem,

ż

e to bardzo

niepoprawna politycznie opinia ...

- Ja nie wyobra

ż

am sobie

ż

ycia bez ojca ...

- Chciałbym kiedy

ś

go pozna

ć

- wyrwało mu si

ę

' niespodziewanie.

.

- Naprawd

ę

? - Jej oczy zal

ś

niły.

Była

ś

liczna, gdy si

ę

tak o

ż

ywiała. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

do niej, ona za

ś

zareagowała lekkim

rumie

ń

cem. Szybko odwróciła wzrok i zaj

ę

ła si

ę

nalewaniem wody do szklanki, nie była

jednak w stanie ukry

ć

delikatnego dr

ż

enia r

ą

k. Widok ten sprawił mu niesłychan

ą

przyjemno

ść

.

Gdy usadowili si

ę

przy stole, wrócili do tematu zbiega, pojadaj

ą

c przy tym frytki ze

wspólnego talerza.

- Je

ś

li w okolicy kr

ę

ci si

ę

snajper, Hunt musi o tym wiedzie

ć

. W takim razie co on tu

jeszcze robi?
- Sam sobie zadaj

ę

to pytanie. Nie miałem odwagi powiedzie

ć

tego wszystkiego

przeło

ż

onemu. W czasie ostatniego

ś

ledztwa wpadłem w niezłe kłopoty i odk

ą

d przeszedłem

do FBI, koledzy nie pozwalaj

ą

mi o tym zapomnie

ć

.

- W naszym biurze si

ę

mówi,

ż

e kto

ś

ci pomógł w tym przej

ś

ciu.

- Marc Brannon. Współpracowałem z nim przez dwa lata w Teksasie. Szczerze mówi

ą

c,

jest spokrewniony z wiceprezydentem i prokuratorem generalnym Georgii.

- Miałe

ś

niezłe plecy.

- Có

ż

, gdybym si

ę

nie wkr

ę

cił do FBI, poszedłbym siedzie

ć

. Na szcz

ęś

cie kto

ś

wpadł na

pomysł,

ż

e ukarze mnie, zsyłaj

ą

c na północ Georgii, z dala od ekscytuj

ą

cych wydarze

ń

.

- Je

ś

li nasze podejrzenia si

ę

sprawdz

ą

, twoi przeło

ż

eni b

ę

d

ą

musieli zmieni

ć

zdanie. Czy

wspominałam ci, czym zajmuje si

ę

mój tata?

- Nie.
- Jest policjantem.
- A to dopiero! - Za

ś

miał si

ę

. - Czemu si

ę

do tej pory nie domy

ś

liłem?

- Odk

ą

d sko

ń

czył studia, pracuje w administracji, ale przez wiele lat był detektywem. Du

ż

o

si

ę

nauczyłam, obserwuj

ą

c go i słuchaj

ą

c.

- Słusznie, to najskuteczniejsza metoda.
- Co zamierzasz dalej?

-

Chcę

zało

ż

y

ć

podsłuch w piwnicy.

- Naprawd

ę

? To mo

ż

e zajmiesz si

ę

te

ż

moj

ą

szop

ą

?

- Jasne. Je

ś

li naprawd

ę

chcemy go złapa

ć

, niestety musimy liczy

ć

tylko na siebie, bo moi

przeło

ż

eni s

ą

sceptycznie nastawieni do całej sprawy, czy te

ż

raczej do mnie.

Si

ę

gn

ę

ła przez stół, by w pokrzepiaj

ą

cym ge

ś

cie poło

ż

y

ć

mu dło

ń

na r

ę

ku.

- Jeszcze im poka

ż

esz!

- Dzi

ę

ki. - Spu

ś

cił wzrok, aby nie da

ć

po sobie pokaza

ć

, jak ucieszyło go jej zaufanie.

- Czasem wystarczy, gdy kto

ś

w człowieka uwierzy. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

. - Zrobi

ę

, co w

mojej mocy,

ż

eby ci pomóc.

Zanim jednak dotarł z powrotem do domu, brak post

ę

pów w

ś

ledztwie pozbawił go

dobrego samopoczucia. Matka siedziała na kanapie z laptopem na kolanach, pies spał
smacznie, le

żą

c na

ś

rodku salonu łapami do góry. Curta przywitał leniwym uniesieniem

jednej powieki.

- Ale z ciebie stró

ż

- mrukn

ą

ł, siadaj

ą

c na fotelu.

- Gdzie byłe

ś

?

- Próbowałem przekona

ć

niektórych,

ż

e nie jestem idiot

ą

.

- Przecie

ż

to oczywiste,

ż

e nim nie jeste

ś

, kochanie.

Mog

ę

ci jako

ś

pomóc?

- Wła

ś

ciwie czemu nie? Masz przecie

ż

imponuj

ą

ce do

ś

wiadczenie w sprawach kryminal-

nych. Jak s

ą

dzisz, kto si

ę

ukrywa w szopie na tyłach domu Mary?

- Abe Hunt, twój

ś

wiadek koronny, który nie chce zeznawa

ć

. O tym wła

ś

nie próbujesz

przekona

ć

swoich szefów?

W milczeniu ponuro skin

ą

ł głow

ą

.

- Ich problem. - Wzruszyła ramionami. - Złap go, skarbie, a oni niech si

ę

martwi

ą

, jak

usprawiedliwi

ć

swoje niedopatrzenia.

- Jeste

ś

bardzo pewna siebie.

- Zawsze wpajałam ci,

ż

e powiniene

ś

wszystko wykonywa

ć

najlepiej, jak potrafisz. Jak

dot

ą

d si

ę

nie zawiodłam, wi

ę

c jestem spokojna. Czemu jeszcze tu siedzisz z zało

ż

onymi

r

ę

koma?

- Id

ę

ju

ż

, id

ę

- roze

ś

miał si

ę

, podnosz

ą

c z fotela. - B

ę

d

ę

w piwnicy. Zamierzam z drutu,

baterii i

ż

arówek wyczarowa

ć

system alarmowy. Jak to dobrze,

ż

e znam si

ę

troch

ę

na

elektronice.

- No widzisz, a tak nie chciałe

ś

i

ść

do tego technikum elektronicznego - przypomniała z

wyrzutem.

- I tak zrezygnowałem po pierwszej klasie.

Rok wystarczył,

ż

eby si

ę

przekona

ć

,

ż

e naprawa odbiorników telewizyjnych nie jest moim

przeznaczeniem. Ale, chwali

ć

Boga, nauczyłem si

ę

, jak zakłada

ć

podsłuch. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

szelmowsko.

- Tak, to akurat mogłe

ś

sobie darowa

ć

. Naprawd

ę

, jaki trzeba mie

ć

tupet,

ż

eby zało

ż

y

ć

podsłuch w gabinecie szefa policji.

Wci

ąż

kr

ę

ciła głow

ą

z dezaprobat

ą

, gdy wyszedł na korytarz.

Nigdy nie przyznał si

ę

matce, i

ż

najwi

ę

cej nauczył si

ę

od pewnego starszego kolegi, praw-

dziwego pasjonata wszelkich urz

ą

dze

ń

słu

żą

cych do inwigilacji. W przeciwie

ń

stwie do

wi

ę

kszo

ś

ci kolegów, Curtis ju

ż

na tym wczesnym etapie miał gotowy pomysł na

ż

ycie.

Wymarzył sobie bowiem,

ż

e zostanie agentem federalnym.

Całe popołudnie pracował nad skonstruowaniem maty z odpowiedni

ą

ilo

ś

ci

ą

czujników,

reaguj

ą

cych na nacisk osoby wa

żą

cej minimum dwadzie

ś

cia kilogramów. Planował

zainstalowa

ć

urz

ą

dzenie dopiero po zmroku, aby nie budzi

ć

sensacji, cho

ć

zdawał sobie

spraw

ę

,

ż

e je

ś

li snajper lub Abe Hunt faktycznie ukrywa si

ę

w okolicy, niew

ą

tpliwie

obserwuje ka

ż

dy jego krok. Z drugiej strony obydwaj potrzebowali kiedy

ś

odpocz

ąć

, a je

ś

li

ś

wiadek przemieszczał si

ę

noc

ą

, jego prze

ś

ladowca musiał równie

ż

odsypia

ć

w ci

ą

gu dnia.

Oczywi

ś

cie je

ś

li jego podejrzenia miały cokolwiek wspólnego z rzeczywisto

ś

ci

ą

. Je

ś

li Abe

Hunt faktycznie ukrywał si

ę

z jakiego

ś

powodu w okolicy. Je

ś

li nie, Curt mógł spokojnie

pakowa

ć

manatki, bo po wszystkich dotychczasowych wpadkach nie mógł sobie pozwoli

ć

na

kolejn

ą

, cho

ć

by najmniejsz

ą

.

Przypomniał sobie słowa i wyraz twarzy Mary Ryan. Skoro ju

ż

dwie osoby okazały mu tak

wielkie zaufanie, nie mógł by

ć

a

ż

takim nieudacznikiem. Wystarczyło tylko udowodni

ć

to

reszcie

ś

wiata ...

Gdy pod wieczór Mary wróciła do domu, poszedł do niej na narad

ę

. Przeszli do kuchni, ale

zanim zacz

ę

li rozmow

ę

, nakazał jej gestem milczenie, sam za

ś

obszedł pomieszczenie z

wykonanym własnor

ę

cznie wykrywaczem urz

ą

dze

ń

podsłuchowych.

- To tak na wszelki wypadek - wyja

ś

nił, chowaj

ą

c pudełeczko do kieszeni. - Uwa

ż

aj, jak

b

ę

dziesz spacerowa

ć

w ogrodzie. Rozło

ż

yłem tam siatk

ę

wykrywaj

ą

c

ą

ruch i nacisk.

- Co zrobiłe

ś

?! - Uj

ę

ła si

ę

pod boki.

- Rozło

ż

yłem kable, poł

ą

czyłem nimi czujniki ruchu i nacisku, od ulicy do samej szopy.

- W moich pomidorach?!
- Nie w pomidorach. W chwastach. Tych z

ż

ółtymi kwiatkami.

- W moich nagietkach?! - Złapała si

ę

za głow

ę

. - Przecie

ż

to ekologiczne

ś

rodki

owadobójcze.
- Czy mogłaby

ś

mnie wreszcie dopu

ś

ci

ć

do głosu? Nie pora rozpacza

ć

nad kilkoma ro

ś

lin-

kami, skoro te urz

ą

dzenia mog

ą

ci ocali

ć

ż

ycie.

Nabrała gł

ę

boko powietrza w płuca. Nie mogła go wini

ć

za zniszczenie wszystkich

kwiatów, skoro

cz

ęść

podeptali policjanci, szukaj

ą

c

ś

ladów zbiega.

- OK - wycedziła przez zaci

ś

ni

ę

te z

ę

by.

- Jak ju

ż

b

ę

dzie po wszystkim, pojedziemy do sklepu ogrodniczego i kupimy ci dziesi

ęć

skrzynek sadzonek.
- Ale ja je wyhodowałam z nasion ...
- Tylko nie zaczynaj od nowa!
- Zdaje si

ę

,

ż

e nie masz bladego poj

ę

cia, czym jest ogród, prawda?

W nagłym porywie podszedł do niej, chwycił wpół i pocałował z w

ś

ciekło

ś

ci

ą

. Na pocz

ą

tku

troch

ę

si

ę

opierała, potem zamarła w bezruchu, a

ż

wreszcie wtuliła si

ę

w niego i zacz

ę

ła

odpowiada

ć

na pieszczoty. Najpierw jej dłonie spoczywały spokojnie na jego pasku, a potem

rozpocz

ę

ły w

ę

drówk

ę

w gór

ę

i w dół pleców.

Od dawna ju

ż

nie czuł si

ę

tak wspaniale, całuj

ą

c kobiet

ę

. Oszołomiony, uniósł lekko głow

ę

i

spojrzał na Mary.

- Bardzo dobrze ci to wychodzi - pochwaliła, spogl

ą

daj

ą

c na niego zamglonym wzrokiem.

- Dzi

ę

ki, tobie te

ż

.

Przez moment patrzyli sobie gł

ę

boko w oczy, próbuj

ą

c wyrazi

ć

to, na co nie znajdowali

słów.

- Dla ciebie ogród jest substytutem dzieci - stwierdził wreszcie. - Masz silnie rozwini

ę

ty

instynkt opieku

ń

czy, ale

ż

e jeste

ś

zapracowana, piel

ę

gnujesz pomidory i sałat

ę

zamiast

potomstwa. - Znów j

ą

pocałował, tym razem nieco mniej gwałtownie. - Mogłaby

ś

spróbowa

ć

zaopiekowa

ć

si

ę

mn

ą

. Moja matka ma ju

ż

dosy

ć

brudnych skarpetek i mokrych r

ę

czników,

walaj

ą

cych si

ę

w łazience.

- My

ś

lisz,

ż

e mam ochot

ę

je ogl

ą

da

ć

w mojej?

- Czemu nie? Mamy podobne zawody, oboje jeste

ś

my miłymi lud

ź

mi. Mogliby

ś

my

wspólnie hodowa

ć

kapust

ę

, a mo

ż

e kiedy

ś

znajdziemy w niej co

ś

ciekawego ...

- Pomy

ś

l

ę

o tym - obiecała, rumieni

ą

c si

ę

.

-

Ś

wietnie. - Odsun

ą

ł j

ą

na odległo

ść

wyci

ą

gni

ę

tego ramienia. - Tymczasem zajmijmy si

ę

najpilniejszymi sprawami. Jak ju

ż

wiesz, okablowałem twoj

ą

szop

ę

, ogród i piwnic

ę

mojej

matki. Mysz si

ę

przeci

ś

nie, kot· te

ż

, ale ju

ż

wi

ę

kszy pies mo

ż

e uruchomi

ć

alarm. Mam prze.

czucie,

ż

e dzi

ś

kogo

ś

złapi

ę

, nawet gdyby miał to

by

ć

zwykły podgl

ą

dacz.

Jednak cho

ć

siedział w piwnicy do

ś

witu, ani jedno

ś

wiatełko na wy

ś

wietlaczu si

ę

nie

zapaliło. W okolicy nie działo si

ę

kompletnie nic, nawet pies spał jak zabity pod łó

ż

kiem

Matildy. Zniech

ę

cony i wyczerpany Curt rzucił si

ę

na łó

ż

ko i spał jak zabity a

ż

do wczesnych

godzin popołudniowych.

Gdy otworzył oczy, na r

ę

kawie miał mokr

ą

plam

ę

, której sprawca, kudłaty rudy

czworonóg, siedział na podłodze przy łó

ż

ku i tłukł ogonem w podłog

ę

.

- Fuj! - mrukn

ą

ł na widok za

ś

linionej koszulki. - Co ci si

ę

stało?

Zwierz

ę

wci

ąż

sapało i wygl

ą

dało, jak gdyby próbowało si

ę

u

ś

miechn

ąć

. Bezwiednie

wyci

ą

gn

ą

ł r

ę

k

ę

, by pogłaska

ć

go po łbie.

- Hej, wiesz co? Nie jeste

ś

taki najgorszy. O, a to co?

Na obro

ż

y wyczuł zgrubienie, którego do tej pory nie zauwa

ż

ył. Całkiem rozbudzony usiadł

na łó

ż

ku i rozpi

ą

ł sprz

ą

czk

ę

. Pomi

ę

dzy dwiema warstwami obro

ż

y, zabezpieczony czarn

ą

ta

ś

m

ą

klej

ą

c

ą

, tkwił niewielki plastikowy pojemnik.

- A niech to! - zawołał, wyjmuj

ą

c zwitek papieru.

- Curt, jedzenie gotowe! - poinformowała z kuchni matka. - Nie

ś

pisz ju

ż

?

- Nie

ś

pi

ę

!

Rozwin

ą

ł karteczk

ę

i przyjrzał jej si

ę

, p

ę

kaj

ą

c wr

ę

cz z ciekawo

ś

ci. Zapisano na niej szereg

liter i cyfr. Wygl

ą

dało to na jaki

ś

szyfr.

Wyskoczył czym pr

ę

dzej z łó

ż

ka, zapi

ą

ł psu obro

żę

i pospieszył do kuchni.

- Zobacz, co znalazłem - oznajmił podekscytowanym głosem, podaj

ą

c Matildzie kawałek

papIeru.

- To chyba jaki

ś

kod - stwierdziła po dłu

ż

szym namy

ś

le. - Sk

ą

d to masz?

- Z obro

ż

y twojego pupila. Zdaje si

ę

,

ż

e chodził z tym ju

ż

od kilku dni. - Zmarszczył brwi. -

A co, je

ś

li Hunt od kilku dni próbował si

ę

ze mn

ą

skontaktowa

ć

, przysłał tego rudego posła

ń

-

ca, a ja si

ę

niczego nie domy

ś

liłem?

- Mój drogi, nikomu nie przyszłoby do głowy szuka

ć

czegokolwiek na psie. Usi

ą

d

ź

, zjedz,

a potem si

ę

zastanowimy, co to mo

ż

e by

ć

. Działo si

ę

co

ś

podejrzanego w nocy?

- Nie, cisza jak makiem zasiał. - Powoli wypił łyk gor

ą

cej kawy. - Ani widu, ani słychu.

Wiem,

ż

e kto

ś

buszował w szopie Mary, jestem niemal pewny,

ż

e mieli

ś

my nieproszonego

go

ś

cia w piwnicy, ale wszyscy jakby si

ę

rozpłyn

ę

li, wliczaj

ą

c w to kuzyna Hunta.

- On akurat wrócił.
- Naprawd

ę

?!

- Tak, widziałam ich dzisiaj z okna. Wrócili cał

ą

rodzin

ą

.

- Mo

ż

e wywie

ź

li go niepostrze

ż

enie? To wyja

ś

niałoby, dlaczego od paru dni nic si

ę

nie

dzieje. - Rzeczywi

ś

cie. A jak my

ś

lisz, co ma znaczy

ć

ten szyfr?

- Nie mam poj

ę

cia. Na pewno nie jest to

ż

aden kod do schowka czy czego

ś

takiego.

- Współrz

ę

dne? - podsun

ę

ła.

- Nie, za długie.
- Przeczytaj mi to na głos.
- LPST23LBSDB129. Widzisz? Nie ma w tym

ż

adnej logiki.

- A czy w pojemniku było co

ś

jeszcze?

- Kawałek br

ą

zowego papieru, w który okr

ę

cona była ta karteczka ... Czekaj, czekaj!

Podbiegł do psa, który wła

ś

nie chłeptał wod

ę

.

- Przepraszam

ci

ę

,

kolego - mrukn

ą

ł, zdejmuj

ą

c po raz kolejny obro

żę

. - Eureka! - zakrzyk-

n

ą

ł, gdy udało mu

si

ę

wyj

ąć

br

ą

zowy kartonik.

ROZDZIAŁ PI

Ą

TY

W kilku słowach obja

ś

nił matce wag

ę

swego znaleziska, błyskawicznie przebrał si

ę

i z

niedozwolon

ą

pr

ę

dko

ś

ci

ą

pomkn

ą

ł do s

ą

du w Lanier. Na szcz

ęś

cie w chwili, gdy wkroczył na

sal

ę

rozpraw, ogłaszano wyrok, wi

ę

c nie musiał długo czeka

ć

.

- Potrzebuj

ę

ci

ę

. -

Złapał Mary za rami

ę

i poci

ą

gn

ą

ł na korytarz.

- Musz

ę

przekaza

ć

papiery wo

ź

nemu s

ą

dowemu! - zaprotestowała, gdy znale

ź

li

si

ę

na

zewn

ą

trz. - Zadzwo

ń

do asystentki i popro

ś

,

ż

eby

ci

ę

jako

ś

usprawiedliwiła. Mamy przełom w

sprawie.

Wepchn

ą

ł j

ą

do auta, wsiadł za kierownic

ę

, a ruszaj

ą

c z miejsca, podał Mary zwitek

br

ą

zowego papieru.

- To kwitek z przechowalni! - zawołała podekscytowana.
- Mam co

ś

jeszcze. - Pogrzebał w kieszeni i podał jej karteczk

ę

z ci

ą

giem cyfr i liter. - Czy

dałaby

ś

rad

ę

to odszyfrowa

ć

?

Sam juz wreszcie domy

ś

lił si

ę

, co to znaczy, ale chciał sprawdzi

ć

, czy jej my

ś

lenie pójdzie

tym samym tropem.

- Chyba tak. Czekaj, niech si

ę

zastanowi

ę

...

Na pewno chodzi o przechowalni

ę

w Lanier, st

ą

d literki LPS. LBSDB129 oznaczałoby numer

skrytki w banku miejskim. Jak s

ą

dzisz?

- Bystra dziewczyna!
- Ciekawe, co jest w tej skrytce.
- Nie mam

poj

ę

cia,

ale podejrzewam, ze mo

ż

e to by

ć

jaki

ś

dowód na to, ze jeden z byłych

kompanów Hunta popełnił morderstwo, aby uniemo

ż

liwi

ć

dalsze

ś

ledztwo.

Pop

ę

dzili do przechowalni i zgodnie z przewidywaniami odebrali tam klucz do skrzynki

depozyt owej. Pospiesznie udali si

ę

do banku, gdzie przedstawili dokumenty to

ż

samo

ś

ci, ale

mimo to musieli otwiera

ć

skrytk

ę

w obecno

ś

ci prezesa banku. Jednak gdy wło

ż

yli kluczyk do

skrytki, okazało si

ę

, i

ż

czeka ich przykra niespodzianka.

- Jak to mo

ż

liwe?! - wybuchn

ą

ł Curt. - Przecie

ż

mamy wła

ś

ciwy numer i wła

ś

ciwy klucz.

Dlaczego nie mo

ż

emy otworzy

ć

skrytki?

Prezes rozło

ż

ył bezradnie r

ę

ce, nie rozumiej

ą

c, co jest nie w porz

ą

dku. Tymczasem

młoda urz

ę

dniczka, stoj

ą

ca do tej pory za nim w milczeniu, odezwała si

ę

dr

żą

cym głosem.

- To nie moja wina ... Oni tez mieli odpowiednie dokumenty. Powiedzieli, ze s

ą

z

Prokuratury Generalnej. Wzi

ę

li skrzynk

ę

, przewiercili zamek i kazali wstawi

ć

nowy ...

Prezes poczerwieniał jak burak.
- Nic mi pani o tym nie wspomniała, panno Davis!
- Poinformowałam przeło

ż

onego. Pana wtedy akurat nie było. To si

ę

działo trzy dni temu.

Curt zacisn

ą

ł z

ę

by ze zło

ś

ci. Kto

ś

mu sprz

ą

tn

ą

ł sprzed nosa jedyny dowód na słuszno

ść

jego przypuszcze

ń

.

- Mo

ż

emy jeszcze raz rozwierci

ć

zamek - zaoferował prezes, wyra

ź

nie poruszony.

- Dzi

ę

kuj

ę

, pró

ż

ny trud. To, co istotne, na pewno juz dawno znikn

ę

ło. Przechytrzyli nas.

Mimo wszystko dzi

ę

kuj

ę

za pomoc.

- A niech to diabli! - warkn

ą

ł, gdy wsiedli do auta, by wróci

ć

do s

ą

du. - Dlaczego wcze

ś

niej

nie obejrzałem tego psa ...
- Kto mógł przypuszcza

ć

, ze rudy przybł

ę

da b

ę

dzie miał wiadomo

ść

ukryt

ą

w obro

ż

y. Nie

jeste

ś

przecie

ż

jasnowidzem - pocieszała go Mary. - Nie do wiary.

Ś

wiadek znikn

ą

ł. Dowód

zbrodni skradziono. A ja znów mam kłopoty.

- Przynajmniej si

ę

starałe

ś

, a inni agenci? Jako

ś

nie było ich specjalnie wida

ć

.

- I co z tego? Straciłem dwie noce, a nic nie osi

ą

gn

ą

łem. No, poza zniszczeniem grz

ą

dki

nagietków. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

gorzko.

- Tym si

ę

akurat nie przejmuj, kilka si

ę

uchowało. Jak chcesz, mog

ę

ci

ę

zaprosi

ć

na dobr

ą

kolacj

ę

, a potem zagramy u ciebie w bilard.

- Naprawd

ę

? Lubisz bilard?

- Uwielbiam. Razem z kole

ż

ank

ą

z akademika były

ś

my postrachem naszych kolegów.

- Byłoby to miłe zako

ń

czenie paskudnego dnia. Dzi

ę

ki.

- Nie ma za co. Od czego w ko

ń

cu ma si

ę

przyjaciół?

Ostatecznie to pani Russell przygotowała kolacj

ę

dla całej trójki. Pojadaj

ą

c sałatk

ę

z

szynki oraz ziemniaków oraz zagryzaj

ą

c j

ą

chlebem domowego wypieku, dyskutowali na

temat systemu sprawiedliwo

ś

ci oraz dziwnej mody na lokalne całodobowe stacje radiowe o

profilu informacyjnym, do znudzenia powtarzaj

ą

ce te same wiadomo

ś

ci co pół godziny.

Po kolacji matka została na górze z psem, natomiast Curt i Mary zeszli do piwnicy na bilard.

- Nawet nie zapytałem, jak ci poszła sprawa - zreflektował si

ę

, ustawiaj

ą

c bile. - Wygrała

ś

?

- Nie t

ę

. Walczyłam jak lwica, ale ława przysi

ę

głych nie dała si

ę

przekona

ć

,

ż

e ten biedny

starszy człowiek upił s

ą

siada i ukradł mu pieni

ą

dze. Ale wygrałam t

ę

dotycz

ą

c

ą

handlu

narkotykami - pochwaliła si

ę

. - Có

ż

, raz na wozie, raz pod wozem, ju

ż

si

ę

do tego

przyzwyczaiłam.

Jako d

ż

entelmen pozwolił jej na wykonanie pierwszego zagrania, czego natychmiast po

ż

ało-

wał, bo w rezultacie samodzielnie oczy

ś

ciła stół. -

Ś

wietnie si

ę

bawiłam - stwierdziła po kilku-

nastu partiach. - Ale mam jutro spotkanie o dziewi

ą

tej, wi

ę

c ... Curt?

- Tak? - mrukn

ą

ł, ustawiaj

ą

c bile ponownie na

ś

rodku stołu.

- Co oznaczaj

ą

te wszystkie

ś

wiatełka? Odwrócił si

ę

, nie do ko

ń

ca

ś

wiadomy jej słów, i

dopiero gdy jego wzrok padł na migaj

ą

c

ą

jak choinka tablic

ę

, poł

ą

czon

ą

z systemem czujek

w ogrodzie Mary, zrozumiał, co si

ę

dzieje.

- Kto

ś

jest znów w twojej szopie! Niesamowite. Mamy go!

- Chcesz i

ść

tam sam? Nie czekaj

ą

c na policj

ę

? Bez słowa podszedł do wieszaka, na którym

czekała w kaburze automatyczna czterdziestka pi

ą

tka.

- Id

ź

na gór

ę

i zadzwo

ń

po Jacka. Niech si

ę

natychmiast skontaktuje z Hardym Vicksem.

Nie obchodzi mnie,

ż

e b

ę

dzie musiał wyj

ść

z ciepłego łó

ż

ka, potrzebuj

ę

wsparcia.

- Tata nauczył mnie strzela

ć

. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

lekko i pocałował j

ą

.

- Nie naraziłbym ci

ę

na takie ryzyko, gdybym nawet miał za to dosta

ć

wszystkie sztabki

złota z Rezerwy Federalnej.

- Tylko nie daj si

ę

postrzeli

ć

!

- Ani mi to w głowie. P

ę

d

ź

.

Szybko pobiegła na gór

ę

, on za

ś

ubrał si

ę

i wył

ą

czył

ś

wiatło. Kryj

ą

c si

ę

za krzakami,

rosn

ą

cymi wzdłu

ż

domu matki i s

ą

siada, przedostał si

ę

do drogi. Tam schował si

ę

za

ż

ywopłotem i odczekał, a

ż

hałas przeje

ż

d

ż

aj

ą

cej ci

ęż

arówki zagłuszy odgłos jego kroków na

chodniku. Przekradł si

ę

do

ś

ciany szopy, wyj

ą

ł pistolet, odbezpieczył i zacz

ą

ł nasłuchiwa

ć

.

Zdawało mu si

ę

,

ż

e kto

ś

z westchnieniem oparł si

ę

plecami o

ś

cian

ę

wewn

ą

trz budynku.

Serce zabiło mu mocniej. Zamkn

ą

ł oczy, by skoncentrowa

ć

si

ę

tylko na tym, co działo si

ę

wewn

ą

trz. Znów szelest, tym razem gło

ś

niejszy.

W najgorszym momencie przypomniało mu si

ę

, jak bardzo cierpiał, gdy został jedyny raz

postrzelony w czasie akcji przeciwko dilerom narkotyków w Nowym Jorku. Przywołał

si

ę

do

porz

ą

dku i skupił my

ś

li na matce i Mary. Wzi

ą

ł dwa gł

ę

bokie oddechy. Z dala dobiegł go

hałas kolejnej ci

ęż

arówki. Albo teraz, albo nigdy. Zacisn

ą

ł usta. Gdy odgłos silnika stał si

ę

gło

ś

ny, skorzystał z okazji i sforsował drzwi szopy.

W

ś

rodku znajdował si

ę

wysoki, mocno zbudowany m

ęż

czyzna o faluj

ą

cych czarnych

włosach, który natychmiast podniósł r

ę

ce.

- Nie strzelaj! - zawołał z przera

ż

eniem. Curt wci

ąż

miał pistolet wycelowany w jego

brzuch.

- Jestem agentem specjalnym FBI. Kim jeste

ś

?

- Abe. Abe Hunt. Czy mo

ż

esz odło

ż

y

ć

pistolet?

- Ty głupcze! Co ty tu robisz? Przecie

ż

mogłem ci

ę

zastrzeli

ć

.

- Uciekam przed Danielsem. Człowieku, gdzie

ś

ty był tyle czasu? Nie dostałe

ś

mojej

wiadomo

ś

ci? Posłałem psa ...

- A ty gdzie byłe

ś

? - przerwał mu Curt. - Tu na pewno nie. Ten przekl

ę

ty pies ani pisn

ą

ł od

paru dni. A

ż

do teraz - dodał, słysz

ą

c gło

ś

ne wycie.

- O Bo

ż

e! To on! Daniels! Redbone wyczuwa go na odległo

ść

.

W to był w stanie uwierzy

ć

, widział bowiem psy, które potrafiły tropi

ć

ludzi jad

ą

cych

samochodem.
- Padnij! - krzykn

ą

ł i pchn

ą

ł Hunta na ziemi

ę

. Ten chciał co

ś

powiedzie

ć

, ale zamkn

ą

ł usta,

pouczony silnym kuksa

ń

cem. Oczy powoli przywykały do ciemno

ś

ci. Curt, który umiał

doskonale strzela

ć

i mógłby si

ę

równa

ć

z niejednym snajperem, wiedział,

ż

e je

ś

li uda mu si

ę

w por

ę

dojrze

ć

Danielsa, ma du

ż

e szanse, by go wyeliminowa

ć

. Pod warunkiem,

ż

e tamten

nie wpadnie na genialnie prosty pomysł podpalenia szopy, która spłon

ę

łaby jak snop

suchego siana, nie daj

ą

c im czasu na ucieczk

ę

.

Curt wsłuchiwał si

ę

w odgłosy dobiegaj

ą

ce z ogrodu. Jak na zło

ść

w oddali znów rozległ

si

ę

hałas ci

ęż

arówki, maskuj

ą

cy wszystkie inne d

ź

wi

ę

ki.

Cho

ć

Daniels sprytnie wydobył dowód zbrodni z pozornie bezpiecznej kryjówki, nie

oznaczało to ko

ń

ca po

ś

cigu za Huntem, który wci

ąż

stanowił najwi

ę

ksze zagro

ż

enie dla

mafii. Dlatego mo

ż

na było zało

ż

y

ć

, i

ż

snajper uczyni wszystko, co w jego mocy, aby uciszy

ć

niewygodnego

ś

wiadka, Curt zatem musiał zrobi

ć

jeszcze wi

ę

cej, by go ochroni

ć

. Le

ż

ał wi

ę

c

w ciemno

ś

ci, wsłuchuj

ą

c si

ę

w cisz

ę

, przerywan

ą

wyciem psa. Ka

ż

da komórka jego ciała

działała na najwy

ż

szych obrotach, wszystkie zmysły wyt

ęż

ał do granic mo

ż

liwo

ś

ci.

Gdy wreszcie nast

ą

pił atak, nadszedł z zupełnie nieoczekiwanej strony, a zapowiedziało go

jedynie ciche skrzypni

ę

cie. Na szcz

ęś

cie wystarczyło, by Curt błyskawicznie odwrócił si

ę

na

plecy i wystrzelił w gór

ę

, w kierunku dachu.

- Ty idioto, gdzie strzelasz ... - krzykn

ą

ł Hunt.

- Uwa

ż

aj!

Curt w por

ę

si

ę

zorientował i od turlał na bok.

Ciemna posta

ć

na dachu, ledwie widoczna przez szpary mi

ę

dzy deskami, wystrzeliła cał

ą

seri

ę

z automatycznej broni maszynowej. Curt poczuł piek

ą

cy ból w ramieniu, ale nie

przestawał strzela

ć

. Chwil

ę

pó

ź

niej rozległ si

ę

gło

ś

ny j

ę

k, posta

ć

zgi

ę

ła si

ę

wpół, przewróciła

na dach i wpadła do

ś

rodka. Niemal jednocze

ś

nie rozległy si

ę

syreny policyjne.

-

ś

yjesz? - Curt spytał Hunta, który podnosił si

ę

powoli.

- Tak. A ty? Cały jeste

ś

?

Curt nie był pewien, ale nie miał czasu na zastanawianie si

ę

, musiał bowiem jak

najszybciej sprawdzi

ć

, w jakim stanie jest Daniels. Podszedł do niego, obrócił na plecy i

wyj

ą

ł z zaci

ś

ni

ę

tych dłoni bro

ń

. Na jego piersi widniała spora plama z krwi.

- Dzi

ę

ki, uratowałe

ś

mi

ż

ycie! - zawołał Hunt. - Hej, ty krwawisz!

Dopiero wtedy Curt poczuł,

ż

e jedno rami

ę

ma dziwnie ci

ęż

kie, a w dodatku lepkie. Zdał

sobie te

ż

spraw

ę

z bólu w boku.

- Russell! Russell! Jeste

ś

tu? - rozległ si

ę

znajomy gł

os.

- Jack! - Chciał krzykn

ąć

, ale udało mu si

ę

jedynie wyszepta

ć

imi

ę

przyjaciela.

- Jest ranny! Chod

ź

cie tu, jeste

ś

my tutaj! -wzywał Hunt, jednocze

ś

nie podtrzymuj

ą

c Cur-

ta, by nie upadł na twarz.

Usłyszeli tupot, a tak

ż

e szcz

ę

k broni.

- Curt! - zawołała Mary.

- Mary! Mary, stój! Nie wolno ...

! -

próbował j

ą

zatrzyma

ć

Jack.

Bezskutecznie, bo chwil

ę

pó

ź

niej ukl

ę

kła przy Curtisie, dr

żą

cymi dło

ń

mi sprawdzaj

ą

c

rozmiar obra

ż

e

ń

.

- Jest ranny. Postrzelony dwa razy - poinformowała. - Gdzie s

ą

sanitariusze?

- Ju

ż

biegn

ą

- uspokoił j

ą

jeden z komandosów, którzy wła

ś

nie stan

ę

li w drzwiach szopy. -

Pospieszcie si

ę

, chłopaki! - zawołał do dwóch m

ęż

czyzn, biegn

ą

cych z noszami.

- To jest Erskine Daniels - wyja

ś

nił Hunt, wskazuj

ą

c na le

żą

cego obok nieprzytomnego

m

ęż

czyzn

ę

. - Nazywam si

ę

Abe Hunt, jestem

ś

wiadkiem koronnym w sprawie mafii

narkotykowej w Atlancie. Widziałem, jak główny boss pozbył si

ę

innego

ś

wiadka. Zastrzelili

go i wrzucili do Chattahoochee. Zabierzcie mnie w bezpieczne miejsce, a wszystko wam
wy

ś

piewam. Tylko najpierw zajmijcie si

ę

nim, dobrze? - Ruchem głowy wskazał Curta. -

Uratował mi

ż

ycie.

- Zajmiemy si

ę

- obiecał jeden z sanitariuszy. - Dostał dwa strzały, jeden w rami

ę

, drugi w

bok.

Ale wyjdzie z tego.

- Dzi

ę

ki Bogu! - westchn

ę

ła Mary.

Gdzie

ś

w pobli

ż

u pies zawył dwa razy, a nast

ę

pnie do szopy weszła Matilda.

- Wolnego! To jest miejsce zbrodni, nie mo

ż

na tak po prostu tu wchodzi

ć

! - zaprotestował

komendant policji, ale Matilda tylko si

ę

do niego u

ś

miechn

ę

ła.

- Moje biedactwo! - Ukl

ę

kła przy synu.

- Wszystko b

ę

dzie dobrze. Mog

ę

co

ś

dla ciebie zrobi

ć

? - zapytała, kompletnie ignoruj

ą

c

sanitariuszy i mamrocz

ą

cego co

ś

pod nosem Jacka.

Na szcz

ęś

cie w tym momencie Curtowi zrobiło si

ę

słabo i na chwil

ę

stracił przytomno

ść

.

Wielki rudy pies podbiegł, by poliza

ć

go po twarzy.

- Redbone, ty niewdzi

ę

czniku! - zawołał ze

ś

miechem Abe Hunt. - Wysłałem ci

ę

z wa

ż

n

ą

informacj

ą

, a ty co? Znalazłe

ś

sobie nowy dom i zupełnie o mnie zapomniałe

ś

.

- To pa

ń

ski pies? - spytała Matilda.

- Tak. A raczej to był mój pies, bo pewnie nie b

ę

d

ę

mógł go z sob

ą

zabra

ć

, prawda? -

zwrócił si

ę

do m

ęż

czyzny, który w tym momencie pojawił si

ę

w szopie.

- Prawda - potwierdził .Hardy Vicks. - Do diabła, to przecie

ż

Russell!

ś

yje?

- Oczywi

ś

cie,

ż

e

ż

yje! - oburzyła si

ę

Matilda. - To mój syn, prawdziwy Russell z krwi i

ko

ś

ci, łatwo si

ę

nie poddaje. To na pewno tylko powierzchowne rany.

- A pani si

ę

na tym akurat zna - mrukn

ą

ł z przek

ą

sem agent.

- Oczywi

ś

cie,

ż

e si

ę

znam. Przez wiele lat relacjonowałam dla prasy aktualne wydarzenia,

raz nawet zostałam postrzelona w czasie zamieszek w Atlancie - pochwaliła si

ę

. - Dwie kule

przeszły mi przez udo, min

ę

ły ko

ść

zaledwie o pół centymetra.

Vicks a

ż

cmokn

ą

ł z podziwu.

- A wi

ę

c pani jest jego matk

ą

?

- Owszem.
- Nie jest taki najgorszy - mrukn

ą

ł, zerkaj

ą

c na Curta, którego sanitariusze wywozili

wła

ś

nie na noszach. - Musz

ę

nawet przyzna

ć

,

ż

e jestem pod wra

ż

eniem. Z tego, co mi

powiedzieli policjanci, zdj

ą

ł snajpera i ochronił

ś

wiadka koronnego.

- To prawda - potwierdziła Matilda, przypatruj

ą

c si

ę

z zainteresowaniem m

ęż

czy

ź

nie. Był

niemal łysy, a

ż

e zawsze lubiła łysiny, wydał jej si

ę

całkiem atrakcyjny. - Miałby pan mo

ż

e

wolne miejsce w aucie,

ż

eby podwie

źć

starsz

ą

pani

ą

do szpitala? Mary pewnie pojedzie z

nim w karetce, wi

ę

c dla mnie nie b

ę

dzie miejsca.

- Z przyjemno

ś

ci

ą

, tylko

ż

e nie widz

ę

w okolicy

ż

adnej starszej pani. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

szarmancko. - Jestem rozwiedziony. A pani nie jest zam

ęż

na?

- Owdowiałam wiele lat temu.
- Ja te

ż

kiedy

ś

zostałem postrzelony - oznajmił z dum

ą

w głosie.

U

ś

miechn

ę

ła si

ę

, ale jej spojrzenie pow

ę

drowało w kierunku oddalaj

ą

cych si

ę

noszy.

- Powinnam jak najszybciej jecha

ć

do szpitala, musz

ę

jeszcze tylko co

ś

zrobi

ć

z psem ...

- Prosz

ę

go zatrzyma

ć

- zaproponował Abe Hunt. - B

ę

dzie mi l

ż

ej ze

ś

wiadomo

ś

ci

ą

,

ż

e

jest bezpieczny i zadbany.

- Dzi

ę

kuj

ę

panu, panie ...

- Hunt. Abe Hunt. A gdyby pani czegokolwiek potrzebowała, prosz

ę

mi przekaza

ć

wiado-

mo

ść

przez niego. - Ruchem głowy wskazał agenta Vicksa. - Nie

chc

ę

si

ę

chwali

ć

, ale

mam bardzo szerokie znajomo

ś

ci.

Oczyma wyobra

ź

ni ujrzała legion m

ęż

czyzn z kijami bejsbolowymi w dłoniach, oferuj

ą

cych

jej pomoc w ka

ż

dej trudnej sprawie.

- Jeszcze raz dzi

ę

kuj

ę

, panie Hunt. Zaopiekuj

ę

si

ę

pa

ń

skim psem.

- Jest troch

ę

t

ę

py, ale ma dobre serce - zapewnił, klepi

ą

c zwierz

ę

po grzbiecie.

Po chwili podeszło do niego dwóch agentów, uj

ę

ło pod r

ę

ce i wyprowadziło z szopy.

- Chod

ź

, Rudy. - Matilda zmierzwiła psu sier

ść

i poci

ą

gn

ę

ła lekko smycz.

- Pomog

ę

pani - zaofiarował

si

ę

agent Vicks. - Taki du

ż

y zwierzak to zbyt wiele jak dla

drobnej kobietki. Słyszałem,

ż

e ma pani w piwnicy stół do bilardu?

Curt ockn

ą

ł

si

ę

kilka godzin pó

ź

niej, ledwie przytomny z bólu. Gdy otworzył oczy, spo-

strzegł,

ż

e obok łó

ż

ka siedz

ą

matka i Mary, całkowicie pochłoni

ę

te rozmow

ą

.

- Ma nawet rodzin

ę

w Cordele, gdzie mieszka te

ż

mój wuj - opowiadała z przej

ę

ciem

Matilda. - Niesamowite, prawda? W dodatku uwielbia gr

ę

w bilard. Zaprosiłam go na kolacj

ę

w pi

ą

tek, Curt do tego czasu powinien wyj

ść

ze szpitala. Mo

ż

e ty te

ż

przyjdziesz, moja

droga? Upiek

ę

taki chleb i bułeczki, jak ostatnim razem ...

- Z przyjemno

ś

ci

ą

. - Mary u

ś

miechn

ę

ła

si

ę

·

_ Kto ma ... rodzin

ę

... w Cordele? - wtr

ą

cił

si

ę

Curt ledwie słyszalnym szeptem.

- Twój przeło

ż

ony, kochanie. Agent specjalny Hardy Vicks. Zrobił na mnie doskonałe

wra

ż

enie. Poza tym pochwalił ci

ę

i twoje zaanga

ż

owanie w spraw

ę

·

- Mamo, on to zrobił z premedytacj

ą

· Jest miło

ś

nikiem bilardu. - Spróbował

si

ę

u

ś

miechn

ąć

. -

Boli ...
- Ta pompa podaje ci

ś

rodek znieczulaj

ą

cy - poinformowała tonem znawczyni matka, wska-

zuj

ą

c na urz

ą

dzenie podł

ą

czone przezroczyst

ą

rurk

ą

do jego nadgarstka. - Zaraz powinno

zacz

ąć

działa

ć

.

Westchn

ą

ł gł

ę

boko. Rami

ę

ci

ą

gle wydawało mu

si

ę

jakby cudze, a ból w boku zdawał

si

ę

przekracza

ć

jego wytrzymało

ść

.

- Nie szarp tej rurki - poprosiła Mary, kład

ą

c mu dło

ń

na zdrowym ramieniu. - Nie kr

ęć

si

ę

za bardzo, spróbuj wytrzyma

ć

. Zanim si

ę

zorientujesz, b

ę

dziesz z powrotem w domu.

-_ Dałem

si

ę

postrzeli

ć

. - U

ś

miechn

ą

ł

si

ę

przepraszaj

ą

co.

-_ Trudno, nikt nie jest doskonały. - U

ś

miechn

ę

ła

si

ę

krzepi

ą

co. - Za to ocaliłe

ś

Hunta. Ten

snajper miał na koncie co najmniej pi

ęć

zabójstw, a gdyby nie twój doskonały słuch,

powi

ę

kszyłby je o dwa kolejne. Siedział przyczajony na dachu szopy i czekał na powrót

Hunta, bo wiedział,

ż

e ten najbardziej na

ś

wiecie kocha swoich kuzynów i psa. Hunt

powiedział nam,

ż

e nie był w stanie ich zostawi

ć

, a zarazem bał si

ę

o ich bezpiecze

ń

stwo.

Na to wła

ś

nie liczył Daniels. - Zacisn

ę

ła na moment powieki. - Był gotów zabi

ć

was obu.

- Jak wida

ć

, nie przyszedł na mnie jeszcze czas. - Uj

ą

ł jej delikatn

ą

, drobn

ą

dło

ń

.

- Bardzo si

ę

ciesz

ę

. - Spojrzała mu prosto w oczy.

- Mary przyjdzie do nas na kolacj

ę

w pi

ą

tek - poinformowała Matilda, nie kryj

ą

c zachwytu

z powodu ich za

ż

yło

ś

ci. - B

ę

dzie te

ż

agent Vicks. - Zagramy w bilard - dorzuciła Mary.

- Raczej wy zagracie, a ja sobie popatrz

ę

. B

ę

d

ę

ci podpowiadał. Chc

ę

,

ż

eby

ś

mu doło

ż

yła

w moim imieniu. Uwa

ż

a mnie za głupca.

- Ale

ż

sk

ą

d! - zaprzeczyła matka. - Wr

ę

cz przeciwnie, napisał pochlebny raport i zgłosił

ci

ę

do awansu.

- To prawda, wspominał co

ś

o znacznie lepszym stanowisko w du

ż

ym mie

ś

cie.

Był ledwie przytomny, ale nie mógł nie usłysze

ć

tonu rozczarowania w jej głosie.

- Kochanie, jestem pewien,

ż

e z twoimi referencjami w ka

ż

dym du

ż

ym mie

ś

cie znajdziesz

prac

ę

w biurze prokuratora okr

ę

gowego.

- Tak, ale praca w Lanier w zupełno

ś

ci mi odpowiada.

- Porozmawiamy, jak ju

ż

st

ą

d

wyjd

ę

· -

Uj

ą

ł j

ą

za r

ę

k

ę

i zamkn

ą

ł oczy. - Jestem taki senny

...

Znów odpłyn

ą

ł w nico

ść

, ale nie wypu

ś

cił dłoni Mary. Matilda obrzuciła j

ą

badawczym

spojrzeniem.

- Zdaj

ę

si

ę

,

ż

e zacz

ą

ł ju

ż

robi

ć

plany ...

- Nie mam nic przeciwko temu. - U

ś

miechn

ę

ła

si

ę

z rozmarzeniem.

- Ani ja. To dobry syn, jestem pewna,

ż

e b

ę

dzie te

ż

dobrym m

ęż

em.

- Nie wiem, czy jego plany akurat to zakładaj

ą

.

Matilda posłała jej pokrzepiaj

ą

cy u

ś

miech.

Kilka dni pó

ź

niej zabanda

ż

owany i obolały Curt le

ż

ał na kanapie w salonie matki, a u jego

stóp wylegiwał si

ę

wielki rudy pies.

- Naprawd

ę

, jak mo

ż

na zaufa

ć

psu,

ż

e dostarczy wiadomo

ść

, od której zale

ż

y czyje

ś

ż

ycie ... - stwierdził, kr

ę

c

ą

c głow

ą

z niedowierzaniem.

- W sumie to był niezły pomysł - od parł Vicks, popijaj

ą

c kaw

ę

po obfitym posiłku. -

Niestety nikt si

ę

nie spodziewał,

ż

e w naszych czasach mo

ż

na w taki sposób wykorzysta

ć

psa. Ale przypomnij sobie, jak to było z goł

ę

biami pocztowymi w czasie pierwszej wojny

ś

wiatowej.

- We Francji taki goł

ą

b został nawet odznaczony medalem - poinformowała Matilda. - W

por

ę

dostarczył Amerykanom wiadomo

ść

o tym,

ż

e powinni wstrzyma

ć

si

ę

z atakiem, zanim

oddziały francuskie zdołaj

ą

si

ę

wycofa

ć

.

- Ma głow

ę

pełn

ą

takich ciekawostek - dra

ż

nił

si

ę

z ni

ą

syn.

- Powinna

ś

napisa

ć

ksi

ąż

k

ę

- poradził Vicks.

- Tyle cennych wiadomo

ś

ci, a w cotygodniowych felietonach nie ma na nie miejsca.

- Ksi

ąż

k

ę

... - powtórzyła w zamy

ś

leniu.

- Jasne, któ

ż

inny nadałby si

ę

do tego lepiej - schlebiał jej. - To jak b

ę

dzie z tym bilardem?

- Pu

ś

cił do niej oczko.

- Chod

ź

my, chod

ź

my. Ostrzegam tylko,

ż

e wiem, jak si

ę

trzyma kij, wi

ę

c nie my

ś

l,

ż

e łatwo

mnie ogra

ć

.

- Doskonale, uwielbiam kobiety, które znaj

ą

si

ę

na wa

ż

nych sprawach.

W

ś

ród

ś

miechów i

ż

artów zeszli do piwnicy.

Curt przygl

ą

dał si

ę

w milczeniu Mary, która siedziała sztywno w przepastnym fotelu. Do-

kładała wszelkich stara

ń

,

ż

eby nie sprawia

ć

wra

ż

enia tak przygn

ę

bionej, jak si

ę

faktycznie

czuła.

- A wi

ę

c to ju

ż

koniec, został tylko proces.

Zdaje si

ę

,

ż

e nie

b

ę

d

ę

brała w nim udziału, bo to sprawa na poziomie federalnym. Ale z

przyjemno

ś

ci

ą

b

ę

d

ę

go obserwowa

ć

z sektora dla publiczno

ś

ci ...

- Mary!

Przerwała, spogl

ą

daj

ą

c na niego spod uniesionych brwi.

- Chod

ź

tu, prosz

ę

.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Mimo jego pro

ś

by nie ruszyła si

ę

z miejsca.

B

ę

d

ą

c nowoczesn

ą

kobiet

ą

, nie miała w zwyczaju przyjmowa

ć

polece

ń

, zwłaszcza od

m

ęż

czyzn. - Chod

ź

, chod

ź

- kusił, spogl

ą

daj

ą

c na ni

ą

błyszcz

ą

cymi oczyma.

Wbrew swojej woli podniosła si

ę

wreszcie i podeszła do niego.

- Nie b

ę

dzie to łatwe, ale damy

rad

ę

. -

Przygarn

ą

ł j

ą

do siebie. - Na pewno damy rad

ę

·

Pocałował j

ą

, a ona u

ś

miechn

ę

ła si

ę

pod jego wargami. Martwiła si

ę

o niego, gdy był w

szpitalu, cho

ć

starała si

ę

tego nie okazywa

ć

. Teraz za

ś

ogarn

ę

ła j

ą

taka ulga,

ż

e nie czuła

najmniejszego skr

ę

powania.

Zaskoczony jej przyzwoleniem, pocałował j

ą

gł

ę

boko i nami

ę

tnie, kład

ą

c obok siebie na

kanapie. Ju

ż

dawno nie pragn

ą

ł tak

ż

adnej kobiety, niestety ból ograniczał jego ruchy.

J

ę

kn

ą

ł, wodz

ą

c ustami po jej szyi.

- Nie mog

ę

... - wyszeptał. - Nawet nie wiesz, jak bardzo ci

ę

pragn

ę

, ale tak strasznie

mnie boli ...
Westchn

ę

ła, przeci

ą

gaj

ą

c si

ę

rozkosznie.

- Nigdzie mi si

ę

nie spieszy. A tobie? Spojrzał na ni

ą

ze wzruszeniem. Dotkn

ą

ł dr

żą

cymi

palcami jej ust, nie odrywaj

ą

c wzroku od l

ś

ni

ą

cych oczu.

- Nie interesuj

ą

mnie przelotne zwi

ą

zki. Matka wychowała mnie do

ść

surowo.

- Mój tata te

ż

starał si

ę

wpoi

ć

mi pewne zasady. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

. - A to znaczy,

ż

e nie

mo

ż

emy si

ę

kocha

ć

na kanapie w salonie twojej matki.

Skin

ą

ł głow

ą

.

- Ale ja te

ż

mam kanap

ę

- kusiła.

- Jak sama powiedziała

ś

, nigdzie nam si

ę

nie spieszy. - Pochylił si

ę

i pocałował j

ą

ponownie. - Zwłaszcza

ż

e jestem na zwolnieniu lekarskim, a potem mam do

wykorzystania

reszt

ę

urlopu.

- Czy

ż

by

ś

chciał mi co

ś

przez to powiedzie

ć

?

- Owszem. Mamy wreszcie czas lepiej si

ę

pozna

ć

.

- Brzmi nie

ź

le.

- Nawet lepiej ni

ż

nie

ź

le. - Znów j

ą

pocałował, tym razem z tak ogromnym

ż

arem,

ż

e nie

zauwa

ż

ył lekkiego nacisku na bok, który po chwili stał si

ę

wilgotny.

- Czy

ż

bym znowu krwawił? - zdziwił si

ę

. Uniósł si

ę

na łokciu, by mogła sprawdzi

ć

.

Roze

ś

miała si

ę

, kr

ę

c

ą

c przecz

ą

co głow

ą

·

- To pies. Z sympatii a

ż

ci

ę

za

ś

linił. A wi

ę

c nie tylko ja ci

ę

kocham ...

Trzy miesi

ą

ce pó

ź

niej, jeszcze przed obj

ę

ciem nowego stanowiska w biurze FBI w

Atlancie, Curt poj

ą

ł Mary Ryan za

ż

on

ę

podczas skromnej, wzruszaj

ą

cej ceremonii w

Lulaville. W

ś

ród go

ś

ci znale

ź

li si

ę

wszyscy miejscowi policjanci, a tak

ż

e pracownicy s

ą

du

okr

ę

gowego i biura FBI w Lanier. Hardy Vicks siedział w rz

ę

dzie zarezerwowanym dla

najbli

ż

szej rodziny, u boku Matildy Russell, która wygl

ą

dała na szcz

ęś

liw

ą

i odpr

ęż

on

ą

.

Rudy pies, przystrojony kwiatami, czekał przed ko

ś

ciołem, za

ś

po nabo

ż

e

ń

stwie został

zaproszony do auta agenta Vicksa.

- Chcieli,

ż

eby

ś

my zostali na uroczystym obiedzie, ale powiedziałem,

ż

e spieszymy si

ę

na

samolot - przyznał si

ę

Curt swej

ś

wie

ż

o po

ś

lubionej

ż

onie.

- Naprawd

ę

?

- W pewnym sensie - odparł tajemniczo, przyciskaj

ą

c pedał gazu udekorowanego z tej

okazji auta.

Niespełna trzy kwadranse pó

ź

niej zatrzymali si

ę

przed jednym z najbardziej

ekskluzywnych hoteli w Atlancie. W drzwiach przywitało ich dwóch portierów w uniformach.
Jeden z nich wzi

ą

ł kluczyki, by przestawi

ć

samochód na hotelowy parking, drugi za

ś

zaj

ą

ł

si

ę

baga

ż

em.

_ Mamy rezerwacj

ę

na nazwisko Russell- poinformował Curt recepcjonist

ę

, u

ś

miechaj

ą

c

si

ę

na widok zdumienia na twarzy Mary.

- Tak jest - potwierdził m

ęż

czyzna. -

Prosz

ę

przyj

ąć

nasze najserdeczniejsze gratulacje.

Kiedy dotarli na koniec korytarza, gdzie znajdowały si

ę

windy, z antresoli dobiegły ich

chóralne

ś

piewy.

- Wczoraj zawitali do nas

ż

ołnierze piechoty morskiej - wyja

ś

nił portier, który pchał wózek

z baga

ż

ami. - Lubi

ą

ś

piewa

ć

t

ę

piosenk

ę

, a kto si

ę

znajdzie z nimi w windzie, musi im

wtórowa

ć

.

- Chyba pan

ż

artuje! - Mary prychn

ę

ła

ś

miechem.

W tym momencie winda podjechała, a gdy drzwi si

ę

rozsun

ę

ły, okazało si

ę

,

ż

e znajduj

ą

si

ę

w niej pani sier

ż

ant i pan w tej samej randze.

- Lubimy

ś

piewa

ć

- oznajmił sier

ż

ant, gdy drzwi zamkn

ę

ły si

ę

za nowymi pasa

ż

erami.

- Bardzo lubimy - u

ś

ci

ś

liła pani sier

ż

ant.

- Co za doskonały zbieg okoliczno

ś

ci! - rozpromieniła si

ę

Mary. - Bo ja te

ż

.

Zaintonowała star

ą

ż

ołniersk

ą

piosenk

ę

, któr

ą

w dzieci

ń

stwie

ś

piewał jej ojciec.

- Nie, nie, to jest piosenka kawalerii, nasza jest inna - przerwał jej sier

ż

ant.

- Wła

ś

nie wyszłam za m

ąż

, mo

ż

e za

ś

piewamy marsz weselny?

Ledwie zd

ąż

yła to powiedzie

ć

, winda zatrzymała si

ę

, a do

ś

rodka weszła jeszcze czwórka

oficerów, przez co zrobiło si

ę

niezno

ś

nie ciasno. - Ta pani wła

ś

nie wyszła za m

ąż

-

oznajmiła pani sier

ż

ant. - Chciałaby wspólnie za

ś

piewa

ć

marsz weselny.

Cała czwórka u

ś

miechn

ę

ła si

ę

ze zrozumieniem.

-

Ś

piewamy,

ż

ołnierze. Laa, laa, la la la ... - zakomenderował jeden z nich. - Czy kto

ś

w

ogóle zna słowa?

- Niewa

ż

ne - wtr

ą

cił szybko Curt. - Lepiej doł

ą

czymy si

ę

do waszej piosenki. Dalej, kocha-

nie, na pewno to znasz. Na wzgóóórzaach Montezuuuumy ...

Wszyscy jak jeden m

ąż

zakryli dło

ń

mi uszy.

Kto

ś

szybko przycisn

ą

ł guzik "Stop". Winda zatrzymała si

ę

na najbli

ż

szym pi

ę

trze, a

ż

ołnierze wysiedli, kr

ę

c

ą

c głowami z niedowierzaniem.

- Prosz

ę

nigdy, przenigdy wi

ę

cej nie

ś

piewa

ć

naszej piosenki - odezwała si

ę

na

po

ż

egnanie pani sier

ż

ant. Curt wybuchn

ą

ł

ś

miechem, chwil

ę

pó

ź

niej doł

ą

czyli do niego

portier i Mary.

Gdy wysiedli na swoim pi

ę

trze, portier zaprowadził ich do apartamentu, rozsun

ą

ł zasłony,

wskazał barek oraz szafy, na koniec poinstruował, jak korzysta

ć

z jacuzzi i wyszedł z hojnym

napiwkiem. Curt zamkn

ą

ł za nim drzwi, odwrócił si

ę

i oparł o nie plecami, przygl

ą

daj

ą

c si

ę

z

lubo

ś

ci

ą

swej

ż

onie,

ś

licznie prezentuj

ą

cej si

ę

w kremowym kostiumie.

- Apartament w najpi

ę

kniejszym hotelu w Atlancie. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

promiennie. - Jeste

ś

kochany!

- Wszystko dla mojej najcudowniejszej na

ś

wiecie dziewczyny. - Podszedł do niej. - Była

ś

najpi

ę

kniejsz

ą

pann

ą

młod

ą

w całej Georgii. Kocham ci

ę

do szale

ń

stwa.

- Te

ż

ci

ę

kocham. - Obj

ę

ła go za szyj

ę

.

- Ciesz

ę

si

ę

,

ż

e nie dałe

ś

si

ę

zastrzeli

ć

w mojej szopie. A wi

ę

c zostali

ś

my wreszcie sami.

ś

adnych spraw s

ą

dowych,

ż

adnych zbiegów do uj

ę

cia. Co my zrobimy z tak pi

ę

knie

rozpocz

ę

tym dniem?

Jego spragnione usta szybko udzieliły jej odpowiedzi. Jako

ż

e ich narzecze

ń

stwo miało

tradycyjny charakter, trzy miesi

ą

ce postu sprawiły,

ż

e nie byli ju

ż

w stanie dłu

ż

ej na siebie

czeka

ć

. Pocałunki z ka

ż

d

ą

chwil

ą

stawały si

ę

coraz gł

ę

bsze, coraz bardziej nami

ę

tne.

Wreszcie Curt poderwał w gór

ę

sw

ą

pann

ę

młod

ą

i zaniósł na wielkie, wygodne łó

ż

ko.

Pomi

ę

dzy pocałunkami powoli, stopniowo pozbywał si

ę

kolejnych cz

ęś

ci jej i swojego stroju.

- Miałe

ś

przy sobie bro

ń

podczas naszego

ś

lubu? - zdumiała si

ę

, gdy spostrzegła l

ś

ni

ą

cy

pistolet, z którym si

ę

nigdy nie rozstawał.

- Tak na wszelki wypadek. - Pchn

ą

ł j

ą

lekko z powrotem na łó

ż

ko, bo z wra

ż

enia a

ż

usiadła. -

Na jaki wszelki wypadek?!
- Na przykład gdyby kto

ś

upierał si

ę

przy

ś

piewaniu hymnu piechoty morskiej. Nie zmieniaj

tematu!

Obsypał jej mi

ę

kk

ą

, jedwabist

ą

skór

ę

pocałunkami, rozpalaj

ą

c jeszcze wi

ę

ksze pragnienie

zarówno w niej, jak i w sobie. A

ż

westchn

ą

ł z rozkoszy, gdy smukłe nogi oplotły go w pasie.

Chciał powoli budowa

ć

napi

ę

cie, dozowa

ć

przyjemno

ść

, ale

ż

adne

ź

.

nich nie było w stanie

wytrzyma

ć

ani chwili dłu

ż

ej.

- Dawno nie byłam z m

ęż

czyzn

ą

... -wyszeptała, gdy udało jej si

ę

uspokoi

ć

oddech. - Po

moim pierwszym m

ęż

u ... - urwała zawstydzona.

- Co po twoim pierwszym m

ęż

u?

.

- Nie miałam nikogo ...
- Ale przecie

ż

wyszła

ś

za m

ąż

, gdy miała

ś

osiemna

ś

cie lat!

- Tak, i zaraz

si

ę

rozwiodłam.

- Chcesz przez to powiedzie

ć

... ? - Jego oczy rozszerzyły

si

ę

ze zdumienia.

- Jak ju

ż

wiesz, jestem do

ść

staro

ś

wiecka. - Zarumieniła si

ę

jeszcze bardziej.

- Uwielbiam staro

ś

wieckie kobiety - wyszeptał, przygarniaj

ą

c j

ą

do siebie. - Dobrze pami

ę

-

tam,

ż

e on te

ż

miał wtedy osiemna

ś

cie lat?

- Tak. A ja byłam jego pierwsz

ą

dziewczyn

ą

.

ś

adne z nas nie wiedziało, jak to si

ę

robi i

niespecjalnie nam to wychodziło, wi

ę

c kiedy

si

ę

rozstali

ś

my, nie miałam za czym t

ę

skni

ć

. Ale

z tob

ą

... - Nabrała gł

ę

boko powietrza. - Z tob

ą

... Bardzo mi si

ę

podoba. - Przesun

ę

ła

opuszkami palców po jego plecach. - Mo

ż

e powtórzymy od tego momentu, gdy tak

rozkosznie westchn

ą

łe

ś

? - zasugerowała z szelmowskim u

ś

miechem.

- Mo

ż

e powinnam rzuci

ć

prac

ę

i zajmowa

ć

si

ę

tylko tym? - rozwa

ż

ała gło

ś

no, gdy tylko byli

znowu w nastroju do rozmowy. - Czuj

ę

,

ż

e mam w tej dziedzinie talent.

- Podpisuj

ę

si

ę

obydwiema r

ę

kami!

- Tobie te

ż

niczego nie brakuje. - Potarła łydk

ą

jego udo. - Mo

ż

e by

ś

my tak przedłu

ż

yli

miesi

ą

c miodowy do czterech albo nawet pi

ę

ciu miesi

ę

cy?

- Niezły pomysł.

Przeturlała si

ę

, by poło

ż

y

ć

mu

si

ę

na piersi.

- Chciałabym zatrzyma

ć

psa.

- Słucham?! - Wytrzeszczył na ni

ą

oczy, była to bowiem ostatnia rzecz, jak

ą

spodziewał

si

ę

usłysze

ć

.

- Chc

ę

zatrzyma

ć

Rudego. Twoja mama nie ma zbyt wiele miejsca, a my mogliby

ś

my

zamieszka

ć

u mnie, postawi

ć

porz

ą

dne ogrodzenie, miałby wtedy gdzie biega

ć

.

- Nie, prosz

ę

, nie psa. Nie tego psa!

- Prosz

ę

... - Obsypała jego klatk

ę

piersiow

ą

pocałunkami. - Bardzo prosz

ę

. - Z satysfakcj

ą

spostrzegła,

ż

e jej starania znacznie przyspieszyły mu oddech. - Bardzo, bardzo, bardzo

prosz

ę

.

- Zgoda, zgoda! - wykrztusił z trudem. - Zgadzam si

ę

na wszystko.

- Tak? - U

ś

miechn

ę

ła

si

ę

łobuzersko. - W takim razie mam jeszcze jedn

ą

pro

ś

b

ę

.

- Słucham?
- Nigdy wi

ę

cej nie

ś

piewaj piosenki piechoty morskiej.

- Ale dlaczego?
Nie zdołał jednak doko

ń

czy

ć

pytania, bo zamkn

ę

ła mu usta pocałunkiem.

Ze snu wyrwał ich d

ź

wi

ę

k telefonu. Curt przeturlał si

ę

na brzeg łó

ż

ka i si

ę

gn

ą

ł po

słuchawk

ę

.

- Mhm ... Mhm - mruczał, próbuj

ą

c przezwyci

ęż

y

ć

senno

ść

. - Mhm ... Co takiego?! -

Gwałtownie usiadł na łó

ż

ku. - Chyba

ż

artujesz!

Mary otworzyła oczy i z niepokojem przypatrywała si

ę

m

ęż

owi, który był wyra

ź

nie zszoko-

wany wiadomo

ś

ciami. Odpowiadał monosylabami, wreszcie roze

ś

miał si

ę

i

ż

ycz

ą

c

rozmówcy powodzenia, po

ż

egnał

si

ę

i zako

ń

czył rozmow

ę

·

Uło

ż

ył głow

ę

na poduszce, nie przestaj

ą

c u

ś

miecha

ć

si

ę

do siebie z rozbawieniem.

- Co

si

ę

stało?

- Nie chcieli marnowa

ć

takich pi

ę

knych kwiatów, a skoro pastor ju

ż

i tak si

ę

pofatygował...

Mieli ju

ż

go

ś

ci na miejscu, wi

ę

c od razu

si

ę

zdecydowali.

- Kto? Ale o co chodzi?
- Moja matka i agent Vicks ... Pobrali si

ę

!

- Niemo

ż

liwe!

- A jednak! Ech, trudno, zdaje

si

ę

,

ż

e istniej

ą

gorsze rzeczy ni

ż

dwóch agentów FBI w

jednej rodzinie ...

Mary obrzuciła go za

ż

enowanym spojrzeniem.

- Tak? - zaniepokoił

si

ę

. -

Co

ś

chciała

ś

mi powiedzie

ć

?

- Jak wiesz, tata nie mógł przyjecha

ć

na nasz

ś

lub i dlatego przysłał nam kaset

ę

z uroczymi

ż

yczeniami.

- Tak.

I

co w zwi

ą

zku z tym?

- Tata jest w Wirginii.
- W Wirginii - powtórzył, nie pojmuj

ą

c, o co jej chodzi. - Ale gdzie w Wirginii?

- To si

ę

chyba nazywa Quantico.

- Nie. O nie! Nie! - zaprotestował.
- Tata stwierdził,

ż

e skoro ma zi

ę

cia w FBI, lepiej poł

ą

czy

ć

siły.

- Przeszedł do FBI?!
- Tak. Teraz to si

ę

ju

ż

robi rodzinna specjalno

ść

. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

, muskaj

ą

c wargami

jego usta. - Wyobra

ź

sobie,

ż

e wczoraj dostałam wszystkie dokumenty, które s

ą

potrzebne

do wst

ą

pienia do ...

- Nie chc

ę

tego słysze

ć

! Prosz

ę

, ani słowa wi

ę

cej.

- Ale

ż

, kochanie ... - dra

ż

niła si

ę

z nim.

- Umówmy si

ę

w ten sposób: my b

ę

dziemy ich łapa

ć

, a ty oskar

ż

a

ć

, zgoda?

- Tylko

ż

artowałam. Ale musisz przyzna

ć

,

ż

e to byłby numer stulecia.

- Nie bój si

ę

, jeszcze czeka nas takich wiele.

Miał

racj

ę

.

Dwadzie

ś

cia pi

ęć

lat pó

ź

niej ich dwaj synowie oraz córka zostali jednego dnia

zaprzysi

ęż

eni na agentów FBI, a

ś

wiadkami podniosłej uroczysto

ś

ci byli dumni rodzice i

dziadkowie.