10. Wieści z Jałty

W tym samym czasie, kiedy nieszczęście spadło na Nikanora
Iwanowicza, nie opodal domu numer 302-A na Sadowej w
gabinecie dyrektora finansowego teatru Varie-tes, Rimskiego,
znajdowało się dwóch ludzi - sam dyrektor Rimski i administrator
Warionucha.
Dwa okna wielkiego gabinetu na pierwszym piętrze budynku
teatru wychodziły na Sadową, trzecie zaś -znajdujące się dokładnie
za plecami siedzącego przy biurku dyrektora - wychodziło na letni
ogródek Yarietes. Mieściły się tam bufety z napojami
chłodzącymi, strzelnica i estrada pod gołym niebem. W gabinecie
tym oprócz biurka znajdowało się jeszcze mnóstwo starych,
rozwieszonych na ścianach afiszów, maleńki stolik z karafką
wody, cztery fotele oraz stojący w kącie stelaż, na którym stała
zakurzona, stara makieta dekoracji do jakiejś rewii. No i rozumie
się samo przez się, że poza tym wszystkim rezydowała w
gabinecie niewielka, wyliniała i sfatygowana kasa pancerna - stała
ona po lewej ręce Rimskiego, obok biurka.
Siedzący za biurkiem Rimski od samego rana był w fatalnym
nastroju, natomiast Warionucha, przeciwnie, był niezmiernie
ożywiony i jakoś szczególnie, niespokojnie aktywny. A
tymczasem nie mógł znaleźć ujścia dla swej energii.
Obecnie Warionucha ukrywał się w gabinecie dyrektora przed
amatorami wejściówek, którzy zatruwali mu życie,
130

szczególnie w dniach zmiany programu, a dzisiaj właśnie był taki
dzień. Skoro tylko telefon zaczynał dzwonić, Warionucha podnosił
słuchawkę i łgał:
- Z kim? Z Warionucha? Nie ma go. Wyszedł z teatru.
- Proszę cię, zadzwoń ty jeszcze raz do Lichodiejewa -z
rozdrażnieniem powiedział Rimski.
- Ależ nie ma go w domu. Już nawet Karpowa posyłałem,
nikogo nie ma w mieszkaniu.
- Diabli wiedzą, co to ma znaczyć! - syczał Rimski, stukając na
arytmometrze.
Otworzyły się drzwi, bileter przydźwigał grubą paczkę świeżo
wydrukowanych sztrajf - na zielonym papierze wielkimi
czerwonymi literami widniało:
DZIŚ I CODZIENNIE W TEATRZE
YARIETES NADPROGRAM PROFESOR
WOLAND SEANSE CZARNEJ MAGII
ORAZ MAGII OWEJ CAŁKOWITE
ZDEMASKOWANIE
Warionucha narzucił sztrajfę na makietę, odszedł na parę
kroków, ponapawał się i polecił bileterowi, aby niezwłocznie kazał
rozkleić wszystkie egzemplarze.
- Dobre! Zwraca uwagę! - zauważył po odejściu biletera.
- A mnie się ta cała afera wyjątkowo nie podoba -z nienawiścią
patrząc na afisz przez okulary w rogowej oprawie warczał Rimski -
i w ogóle bardzo się dziwię, że mu pozwolili na wystawienie
czegoś podobnego.
- Nie, Grisza, nie mów! To bardzo subtelne posunięcie. Cały
dowcip polega na demaskowaniu.
- Nie wiem, nie wiem, moim zdaniem to kiepski dowcip... ten
Stiopa zawsze wymyśli coś takiego!... Gdyby chociaż pokazał tego
maga! Ty go przynajmniej widziałeś? Diabli wiedzą, skąd on go
wytrzasnął!
131

Okazało się, że Warionucha, podobnie jak Rimski, maga nie
widział na oczy. Wczoraj Stiopa ("jak oszalały", według określenia
Rimskiego) przybiegł do dyrektora z napisaną już na brudno
umową, natychmiast polecił ją przepisać i wypłacić Wolandowi
pieniądze. Potem mag ulotnił się i nikt prócz Stiopy więcej go nie
widział.
Rimski wyjął zegarek, zobaczył, że wskazówki wskazują pięć
minut po godzinie drugiej i rozwścieczył się na dobre. Bo
rzeczywiście! Lichodiejew dzwonił mniej więcej o jedenastej,
powiedział, że przyjdzie za pół godziny, tymczasem nie tylko nie
przyszedł, ale gdzieś zniknął z mieszkania.
- Przez niego cała robota stoi! - ryczał już Rimski pokazując
palcem na stos nie podpisanych papierków.
- A może wpadł pod tramwaj jak Berlioz? - wyraził przypuszczenie
Warionucha trzymając przy uchu słuchawkę, z której dobiegały
głębokie, długie i całkowicie beznadziejne sygnały.
- To byłoby wcale nie najgorzej... - ledwie dosłyszalnie, przez
zęby, powiedział Rimski.
W tym momencie do gabinetu weszła kobieta w mundurowej
kurtce, czarnej spódnicy, pantoflach na płaskim obcasie i w
furażerce. Kobieta ta wyjęła z niewielkiej, zawieszonej na pasku
torby biały kwadracik oraz zeszyt i zapytała:
- Gdzie tu jest Yarietes? Mam pilną depeszę. Proszę podpisać.
Warionucha nabazgrał w zeszycie jakiś zakrętas i jak tylko za
kobietą zamknęły się drzwi, otworzył telegram. Zapoznawszy się z
jego treścią zamrugał oczami i podał blankiet Rimskiemu.
Depesza brzmiała jak następuje: ,,jałtymoskwyvarietes dzisiaj pół
dwunastej komisariacie zjawił się szatyn nocnej koszuli spodniach
bez butów obłąkany zeznał nazwisko lichodiejew jest dyrektorem
varietes depeszuj cię milicja Jałta gdzie dyrektor lichodiejew".
132

- Moje uszanowanie! - zawołał Rimski i dodał -jeszcze jedna
niespodzianka!
- Samozwaniec! - oświadczył Warionucha i powiedział do
słuchawki telefonicznej: - Przyjmowanie telegramów? Na rachunek
Varietes. Pilna depesza. Słyszy mnie pani? ,,Jałta, milicja... dyrektor
lichodiejew moskwie dyrektor finansowy rimski".
Niezależnie od wiadomości o samozwańcu z Jałty Warionucha
znowu rozpoczął wszechstronne telefoniczne poszukiwania Stiopy,
ale nigdzie naturalnie go nie znalazł.
Właśnie kiedy Warionucha trzymając w ręku słuchawkę zastanawiał
się, dokąd by jeszcze zadzwonić, i^reszia ta sama kobieta, która
przyniosła pierwszą depeszę, i. wręczyła mu nowy blankiet.
Warionucha pospiesznie rozerwał go, przeczytał i gwizdnął. -'
- Co 'tam^fMwu? - z nerwowym yywaesem' 'zas^yfiSSt' Rimski.
Warionucha w milczeniu podał mu blankiet i dyrektor ujrzał
wystukane na nim słowa: ,,błagam dać wiarę przeniesiony Jałty
hipnoza wolanda depeszujcie milicję potwierdzenie tożsamości
lichodiejew".
Rimski i Warionucha głowa przy głowie studiowali depeszę, a
przestudiowawszy ją w milczeniu popatrzyli na siebie.
- Obywatele! - rozgniewała się kobieta. - Najpierw podpiszcie, a
potem będziecie sobie milczeć, ile dusza zapragnie! Przecież ja
roznoszę pilne telegramy!
Nie spuszczając oczu z blankietu Warionucha krzywo coś
nakreślił w zeszycie, kobieta zniknęła.
- Na pewno rozmawiałeś z nim przez telefon po jedenastej? -
zapytał całkowicie zdezorientowany administrator.
- Głupie gadanie! - przeraźliwie wrzasnął Rimski. -Rozmawiałem
czy nie rozmawiałem, Lichodiejew nie może być teraz w Jałcie! To
śmieszne!
133

- On jest pijany... - powiedział Warionucha.
- Kto jest pijany? - zapytał Rimski i znowu obaj wytrzeszczyli na
siebie oczy.
Że z Jałty depeszował samozwaniec albo uzurpator, to nie
ulegało wątpliwości. Lecz oto co było dziwne - skąd ów krymski
mistyfikator znał Wolanda, który dopiero wczoraj przyjechał do
Moskwy? W jaki sposób dowiedział się o kontaktach Lichodiejewa
z Wolandem?
- Hipnoza... - powtarzał Warionucha słowo z depeszy. - Skąd on
może wiedzieć o Wolandzie? - zamrugał powiekami i nagle
zawołał zdecydowanie. -Ale skądże! Bzdura! Bzdura! Bzdura!
- Gdzie się zatrzymał ten Woland, a niech go diabli porwą?! -
zapytał Rimski.
Warionucha natychmiast połączył się z biurem turystyki
zagranicznej i ku olbrzymiemu zdumieniu Rimskiego zawiadomił
go, że Woland mieszka u Lichodiejewa. Następnie Warionucha
nakręcił numer mieszkania Lichodiejewa i długo wsłuchiwał się w
głębokie, buczące sygnały. Wśród tych sygnałów skądś z dala
dobiegł ciężki, posępny głos, który śpiewał: "Skały, moja
przystań..." -Warionucha doszedł do wniosku, że do sieci
telefonicznej włączył się głos ze studia radiowego.
- Mieszkanie nie odpowiada - powiedział Warionucha odkładając
słuchawkę na widełki. - Może by spróbować zadzwonić jeszcze...
Nie skończył. W drzwiach znów pojawiła się ta sama kobieta i obaj
wstali na jej spotkanie, a kobieta wyjęła z torby już nie biały
papierek, ale jakiś ciemny.
- To zaczyna być ciekawe - odprowadzając wzrokiem oddalającą
się pośpiesznie kobietę wycedził przez zęby Warionucha. Pierwszy
zawładnął arkusikiem Rimski.
Na ciemnym tle fotograficznego papieru wyraźnie odcinały się
czarne pisane litery:
,,Dowodem mój charakter pisma, mój podpis, proszę
134

potwierdzić telegraficznie, zarządźcie obserwację Wolan-da.
Lichodiejew".
W ciągu dwudziestu lat swojej pracy w teatrach Wario-nucha
widywał już różne rzeczy, ale tym razem poczuł, że jego umysł
ulega jakiemuś zaćmieniu, i nie był w stanie wydobyć z siebie
niczego poza trzeźwym, a jednocześnie całkowicie pozbawionym
sensu zdaniem:
- To jest niemożliwe!
Rimski natomiast postąpił inaczej. Wstał, otworzył drzwi i
wrzasnął do siedzącej na taborecie gończym:
- Nie wpuszczać nikogo poza listonoszem! - i zamknął drzwi na
klucz.
Następnie wyjął z biurka kupę papierów i zaczął uważnie
porównywać grube, pochylone w lewo litery na fotogramie z
literami adnotacji sporządzonych przez Stiopę, z jego
zaopatrzonymi w śrubowaty zakrętas podpisami. Warionucha
niemal leżąc na biurku ział gorącym oddechem w policzek
Rimskiego.
- To jego charakter pisma - stanowczo powiedział wreszcie
dyrektor, a Warionucha zawtórował jak echo:
- Jego.
Administrator uważnie przyjrzał się twarzy Rimskiego i zdziwił
się zmianie, jaka w niej zaszła. I tak chudy dyrektor jak gdyby
jeszcze schudł i nawet zestarzał się, a jego oczy w rogowej
oprawie straciły swój zwykły ostry wyraz, pojawił się w nich lęk, a
nawet smutek.
Warionucha wykonał wszystko, co człowiek powinien wykonać
w chwili niesłychanego zdumienia. I po gabinecie pobiegał, i
dwukrotnie rozrzucił ręce, jakby go kto ukrzyżował, i wypił całą
szklankę żółtawej wody z karafki, a nawet wydawał z siebie
następujące okrzyki:
- Nie rozumiem! Nie rozumiem! Nie-ro-zu-miem! Rimski zaś
patrzył w okno i głęboko nad czymś medytował. Sytuacja
dyrektora była nad wyraz kłopotliwa. Należało niezwłocznie, nie
ruszając się z miejsca, wytłumaczyć rzeczy niewytłumaczalne.
135

Przymrużając oczy dyrektor wyobraził sobie Stiopę, jak w nocnej
koszuli i bez butów wsiada dzisiaj około wpół do dwunastej do
jakiegoś niesłychanego superszybkiego samolotu, a następnie tego
samego Stiopę, który również o wpół do dwunastej stoi w
skarpetkach na lotnisku w Jałcie... czort wie, co to wszystko
znaczy!
A może to nie Stiopa rozmawiał dziś z nim przez telefon ze
swojego własnego mieszkania? Nie, to na pewno był Stiopa! Kto
jak kto, ale on, Rimski, dobrze zna głos Stiopy. Ale nawet gdyby to
nie Stiopa dzwonił dziś do niego, to przecież nie dalej jak wczoraj
pod wieczór Stiopa prosto ze swojego gabinetu przyszedł tu, do
gabinetu- Rimskiego, z tą idiotyczną umową i denerwował
dyrektora swoją letósomyślnością. Jak mógł gdzieś pojechać czy
polecieć, nie zawiadamiając nikogo w teatrze? A nawet jeśliby -
wyleciĄł wczoraj wieczorem, to nie mógł dolecieć do Jałty
dziśl^^htdnie. A może mógł?
- Ile gest kilometrów do Jałty? - zapytał Rimski. Warionucha
zaprzestał swojej bieganiny i. wrzasnął:
- Już myślałem o tym! Myślałem! Koleją do Sewastopola około
półtora tysiąca kilorhetrów, a do Jałty trzeba jeszcze dorzucić z
osiemdziesiąt! W linii prostej oczywiście mniej.
Hm... Tak... O żadnych pociągach nie może tu być nawet mowy.
Ale co w takim razie pozostaje? Myśliwiec? Ale kto i do jakiego
myśliwskiego samolotu wpuści Stiopę bez butów? Po co? A może
Stiopa zdjął buty, kiedy przyleciał do Jałty? Znowu to samo - po
co? Zresztą nawet w butach nikt nie wpuści Stiopy do wojskowego
samolotu. Nie, pomysł z myśliwcem jest bez sensu. Przecież
napisane było w depeszy, że Lichodiejew pojawił się na milicji o
pół do dwunastej, a tymczasem rozmawiał przez telefon w Mosk-
wie... chwileczkę... (przed oczami Rimskiego pojawił się cyferblat
jego zegarka).
Rimski przypomniał sobie położenie wskazówek... To
przerażające! Było wówczas dwadzieścia po jedenastej!
136

Więc co z tego wynika? Jeżeli założyć,.że Stiopa natychmiast po
rozmowie popędził na lotnisko i że znalazł się tam, powiedzmy, po
pięciu minutach (co, nawiasem mówiąc, jest również nie do
pomyślenia), to wynika z tego, że samolot, niezwłocznie startując,
w ciągu pięciu minut pokonał ponad tysiąc kilometrów. To znaczy,
że osiąga szybkość dwunastu tysięcy kilometrów na godzinę! To
jest zupełnie wykluczone, z czego wniosek, że Stiopy nie ma w
Jałcie!
Więc co pozostaje? Hipnoza? Nie ma na świecie takiej hipnozy,
żeby przerzucić człowieka o tysiąc kilometrów! A zatem Stiopie
tylko się majaczy, że jest w Jałcie? Jemu może się oczywiście tak
wydawać, ale czy milicji w Jałcie też się to tylko przywidziało?! O,
nie, wybaczcie, takie rzeczy się nie zdarzają!... No dobrze, ale
przecież oni stamtąd telegrafują.
Twarz dyrektora finansowego iayła dosłownie straszna.
Tymczasem ktoś z tamtej strony dobijał się i szarpał za klamkę,
słychać też było, jak gończym rozpaczliwie krzyczy.
- Nie wolno! Nie puszczę! Choćbyście zamordowali!
Posiedzenie!
Rimski opanował się, na ile go było stać, podniósł słuchawkę
telefonu i powiedział:
- Poproszę rozmowę błyskawiczną z Jałtą. "Mądrze!" - zawołał
w myśli Warionucha. Ale rozmowa z Jałtą nie doszła do skutku.
Rimski odłożył słuchawkę i powiedział:
- Jak na złość linia jest uszkodzona.
Widać było, że uszkodzenie linii, nie wiedzieć czemu,
szczególnie zdenerwowało dyrektora, a nawet skłoniło go do
nowych rozmyślań. Po chwili zadumy Rimski znowu jedną ręką
ujął słuchawkę, a drugą notował to, co sam mówił przez telefon.
- Proszę przyjąć depeszę. Pilną. Yarietes. Tak. Jałta. Komenda
milicji. Tak. ,,dzisiaj około wpół do dwunastej
137

lichodiejew rozmawiał ze mną telefon moskwie kropka po
rozmowie nie przyszedł do pracy telefonicznie znaleźć nie
możemy kropka charakter pisma potwierdzam kropka kroki celu
wzięcia pod obserwację wymienionego artysty poczyniłem
dyrektor finansowy rimski"
,,Bardzo mądrze!" - pomyślał Warionucha, ale jeszcze nie zdążył
na dobre tego pomyśleć, kiedy przez głowę przeleciała mu myśl:
"Głupio! Stiopa nie może być w Jałcie!"
Rimski tymczasem zrobił, co następuje - starannie złożył
wszystkie otrzymane depesze wraz z kopią swojej, wszystko to
włożył do koperty, zakleił ją, napisał na wierzchu kilka słów i
wręczył kopertę Warionusze, mówiąc:
- Odwieź to sam, nie zwlekając. Niech tam się martwią. ,,A to
już naprawdę mądrze!" - pomyślą^ Warionucha i schował kopertę
do teczki. Następnie jeszcze raz na wszelki wypadek wykręcił
numer mieszkania Lichodieje-wa, wsłuchał się uważnie, zamrugał
radośnie i tajemniczo wykrzywił twarz. Rimski wyciągnął szyję.
- Czy mogę prosić pana Wolanda? - słodko zapytał Warionucha.
- Oni są zajęci - odpowiedziała skrzekliwym głosem słuchawka.
- A kto prosi?
- Administrator Yarietes Warionucha.
- Iwan Sawieliewicz? - radośnie zawołała słuchawka. -Jestem
szalenie rad, że pana słyszę! Jak pańskie zdrowie?
- Merci - ze zdumieniem odpowiedział Warionucha -ale kto przy
telefonie?
- Jego pomocnik, pomocnik i tłumacz, Korowiow! -trzeszczała
słuchawka. -Jestem do pańskich usług, najmilszy Iwanie
Sawieliewiczu! Niech pan dysponuje moją osobą wedle pańskich
życzeń. A więc?
- Przepraszam... czy Stiepana Lichodiejewa nie ma w tej chwili
w domu?
- Niestety! Nie ma! - krzyczała słuchawka. - Wyjechał!

- Dokąd?
- Na przejażdżkę samochodową za miasto.
- C...co? Na p...przejażdżkę? ...A kiedy wróci?
- A, powiedział, odetchnę świeżym powietrzem i wrócę.
- Tak... - powiedział stropiony Warionucha - merci... Niech pan
będzie uprzejmy przekazać panu Wolandowi, że jego dzisiejszy
występ odbędzie się w trzeciej części programu.
- Słucham. Oczywiście. Jakże inaczej. Natychmiast. Bez
wątpienia. Przekażę - urywanie stukała słuchawka.
- Wszystkiego dobrego - powiedział zdziwiony Warionucha.
- Proszę przyjąć - mówiła słuchawka - moje najlepsze,
najgorętsze gratulacje i życzenia! Powodzenia! Sukcesów! Pełnego
szczęścia! Wszystkiego!
- No, oczywiście! Przecież mówiłem! - ze wzburzeniem krzyczał
administrator. - Nie pojechał do żadnej Jałty, tylko za miasto!
- No, jeżeli to tak - blednąc z wściekłości powiedział dyrektor -
to jest to rzeczywiście świństwo nie z tej ziemi.
W tym momencie administrator podskoczył i wrzasnął tak, że
Rimski aż się wzdrygnął.
- Przypomniałem sobie! Przypomniałem! W Puszkmo.. otworzyli
niedawno wschodnią restaurację! Nazywa się ,,Jałta"! Wszystko
jest jasne! Pojechał tam, schlał się i stamtąd depeszuje!
- No, tego już za wiele - policzek Rimskiego zniekształcał
nerwowy tik, a w oczach płonęła ciężka prawdziwa nienawiść. - No
cóż, drogo zapłaci za ten spacer! -Rimski nagle zaciął się i
niezdecydowanie dodał: - Ale jakże to, przecież milicja...
- To głupstwo! Głupie kawały Lichodiejewa - przerwał mu
ekspansywny administrator i zapytał: - A kopertę lędnak zawieźć?
- Bezwzględnie - odpowiedział Rimski.
139

I znowu otworzyły się drzwi i weszła ta sama... "Ona!" -
nie wiadomo dlaczego z udręką pomyślał Rimski. I obaj
wstali na spotkanie doręczy cielki.
Tym razem depesza zawierała następujące słowa:
"dziękuję potwierdzenie natychmiast pięćset komenda
milicji moje nazwisko jutro wylatuję moskwy licho-
diejew".
- On zwariował... - słabo powiedział Warionucha. Rimski zaś
brzęknął kluczem, wyjął pieniądze z kasy ogniotrwałej, odliczył
pięćset rubli, zadzwonił na gońca, dał mu pieniądze i polecił nadać
je na poczcie.
- Na miłość boską, Grisza - nie wierząc swoim oczom
powiedział Warionucha - według mnie niesłusznie robisz
wysyłając te pieniądze.
- Wrócą z powrotem - cicho odparł Rimski - ale Licho -diejew
ciężko odpokutuje ten piknik. -1 dodał wskazując teczkę
Warionuchy: - Jedź ]ak najszybciej, śpiesz się. Warionucha
wybiegł z tec-aką z gabinetu. Zszedł na parter, zobaczył olbrzymią
kolejkę przy kasie, dowiedział się od kasjerki, że za godzinę będzie
komplet, ponieważ gdy tylko rozlepiono sztrajfy, publiczność za-
częła walić jak nieprzytomna, polecił kasjerce zakreślić trzydzieści
najlepszych miejsc w lożach i na parterze i nie sprzedawać ich,
wybiegł z kasy, po drodze pozbył się paru zabiegających o
wejściówki natrętów i wpadł na chwilkę do swojego gabinetu, żeby
zabrać czapkę. W tym momencie zaterkotał telefon.
- Halo! - krzyknął Warionucha.
- Iwan Sawieliewicz? - wstrętnym nosowym głosem zasięgnęła
informacji słuchawka.
- Wyszedł z teatru - zdążył krzyknąć Warionucha, ale słuchawka
z miejsca mu przerwała:
- Niech pan lepiej słucha, zamiast strugać wariata. Niech pan
tych depesz nigdzie nie nosi i nikomu nie pokazuje.
- Kto mówi? - zaryczał Warionucha. - Proszę natych-
140

miast przestać się wygłupiać! My pana znajdziemy! Pański numer?
- Warionucha - odezwał się ciągle ten sam paskudny głos. - Czy
ty rozumiesz po rosyjsku? Nie noś nigdzie tych depesz.
- Przestanie pan czy nie!? - krzyknął rozwścieczony
administrator. - No, poczekaj! Zapłacisz ty mi za to! -Iwan
Sawieliewicz wywrzasnął jeszcze jakąś pogróżkę, ale zaraz
zamilkł, ponieważ wyczuł, że po tamtej stronie nikt go już nie
słucha.
Wtedy w gabinecie jakoś szybko zaczęło się ściemniać.
Warionucha wybiegł, zatrzasnął za sobą drzwi i bocznym
wyjściem wymknął się do letniego ogródka.
Był wzburzony i pełen energii. Po tej niesłychanej rozmowie nie
wątpił już, że banda chuliganów pozwala sobie na obrzydliwe
kawały i że te kawały są w jakiś sposób związane ze zniknięciem
Lichodiejewa. Nieomal dusił się, tak pragnął wykryć złoczyńców i,
co dziwniejsze, uczuł przedsmak czegoś przyjemnego. Tak bywa,
kiedy człowiek stara się znaleźć w centrum uwagi albo przynosi
gdzieś sensacyjną wiadomość.
W ogródku wiatr uderzył administratora w twarz, zasypał mu
oczy piaskiem, jak gdyby zagradzał mu drogę, jak gdyby przestr
^egał. Rama okienna na pierwszym piętrze trzasnęła tak, że omal
nie wyleciały szyby, a wierzchołki lip i klonów trwożnie
zaszumiały. Ściemniło się i ochłodziło Administrator przetarł oczy
i zobaczył, że nad Moskwę nadpełza niska żółtobrzucha chmura
burzowa. W oddali ciężko zagrzmiało. Choć śpieszył się ogromnie,
nie potraf ił się opanować, żeby nie wpaść na sekundę do letniego
szaletu i nie sprawdzić, czy monter założył na lampę koszulkę
siatkową.
Warionucha przebiegł obok strzelnicy i znalazł się w gęstych
krzakach bzu, wśród których stał niebieskawy domek - letni szalet.
Monter okazał się człowiekiem słownym, lampa pod daszkiem w
męskiej ubikacji była już
141

osłonięta metalową siatką, ale zmartwił bardzo administratora fakt,
że nawet w przedburzowym słabym świetle można było zauważyć,
iż na ścianach już się pojawiły wykonane węglem i ołówkiem
napisy.
- Co to za... - zaczął administrator i nagle usłyszał za sobą głos,
który wymruczał:
- To pan, Iwanie Sawieliewiczu? Warionucha drgnął, odwrócił
się i zobaczył przed sobą niedużego grubasa, jak mu się wydało, z
kocią fizjonomią.
- Powiedzmy, że ja - odpowiedział nieprzy jaźnie.
- Miło mi, naprawdę bardzo mi miło - piskliwym głosem
powiedział kotopodobny grubas i nagle zamachnął się i zasunął go
w ucho tak, że czapka spadła administratorowi z głowy i na wieki
zniknęła w otworze klozetu.
Od uderzenia grubasa cały szalet rozjarzył się na sekundę
migotliwym światłem, a w niebie rozległ się grzmot Potem
błysnęło ponownie i przed administratorem pojawił się jeszcze
jeden - malutki, ale z barami atlety, rudy jak ogień, na jednym oku
bielmo, w ustach kieł... Ten drugi, będąc najwidoczniej mańkutem,
przygrzał administratorowi w drugie ucho. W odpowiedzi znów
zagrzmiało w niebie i na drewniany dach szaletu runęła ulewa.
- Co wy robicie, towarzy... - wyszeptał oszalały administrator i z
miejsca zdał sobie sprawę, że słowo,,towarzysze" ani rusz nie
pasuje do bandytów, którzy napadają na człowieka w szalecie
stanowiącym własność społeczną, zachrypiał więc: - obywate... -
połapał się, że i na ten tytuł również nie zasługują i, tym razem nie
wiadomo od którego otrzymał trzeci straszliwy cios, krew z nosa
chlusnęła mu na koszulę.
- Co masz w teczce, gnido? - przenikliwym głosem wrzasnął
podobny do kota. - Depesze? A uprzedzano cię przez telefon, żebyś
ich nigdzie nie nosił? Uprzedzano czy nie, pytam ciebie?
- Uprzedza... dzano... dzano... - łapiąc oddech odpowiedział
administrator.
142

- A ty musiałeś polecieć? Dawaj teczkę, pasożycie! -krzyknął
drugi bandyta tym samym nosowym głosem, który administrator
słyszał już w telefonie, i wyrwał teczkę z trzęsących się rąk
Warionuchy.
Obaj ujęli administratora pod ramiona, wywlekli go z ogródka i
pomknęli wraz z nim po Sadowej. Burza szalała na całego, woda z
szumem i wyciem zapadała się pod ziemię, w studzienki
kanalizacyjne, wszędzie piętrzyły się pieniste fale, z dachów
chlustały strumienie, z bram i z rynien płynęły rwące potoki.
Wszystko, co żyło, zniknę-ło z Sadowej i Iwanowi
Sawieliewiczowi nikt nie mógł przyjść z pomocą. Skacząc w
mętnych rzeczkach oświetlani błyskawicami bandyci w mgnieniu
oka dowlekli na wpół żywego administratora do domu numer 3
02-A, wskoczyli z nim do bramy, w której trzymając w rękach
pantofle i pończochy tuliły się do ściany dwie bosonogie kobiety.
Następnie wpadli na szóstą klatkę i bliski obłędu Warionucha
został wniesiony na czwarte piętro i rzucony na podłogę w dobrze
znanym mu półmroku przedpokoju w mieszkaniu Stiopy
Lichodiejewa.
Wówczas obaj rozbójnicy zniknęli, a na ich miejsce zjawiła się w
przedpokoju zupełnie naga dziewczyna -ruda, z oczyma płonącymi
fosforycznym blaskiem.
Warionucha zrozumiał, że to jest właśnie to najstrasz-niejsze ze
wszystkiego, co go spotkało, i z jękiem przywarł do ściany. A
dziewczyna podeszła bardzo blisko do administratora i położyła
mu dłonie na ramionach. Włosy na głowie Warionuchy uniosły się
i stanęły dęba, ponieważ nawet przez zimną, zupełnie
przemokniętą tkaninę koszuli poczuł, że dłonie te są jeszcze
zimniejsze, że są one zimne jak lód.
- Pozwól, że cię ucałuję - czule powiedziała dziewczyna i
błyszczące jej oczy znalazły się tuż przy oczach administratora.
Wtedy Warionucha zemdlał i pocałunku już nie czuł.