Na podstawie: Mickiewicz, Adam (1798-1855), Poezje, tom 2, Wier-
sze z lat 1825-1855 (Pieśni - Sonety - Poezje patrjotyczne, relig3
ne
i filozoficzne - Wiersze okolicznościowe - Bajki), wstęp i układ
Józefa Kallenbacha, objaśn. zaopatrzył Jan Bystrzycki, Krakowska
Spółó
ielnia Wydawnicza, wyd. 2 popr., druk. W. L. Anczyca,
Kraków, 1928
Wersja lektury on-line dostępna jest na stronie wolnelektury.pl.
Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się
w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wy-
korzystywać, publikować i rozpowszechniać.
ADAM MICKIEWICZ
Mogiły Haremuą
Grób, Kobieta, Niewola,
Tu z winnicy miłości niedojrzałe grona
Religia
WziÄ™to na stół Allaha; tu pereÅ‚ki Wschodu²,
Z morza uciech i szczęścia, porwała za młodu
Trunał, koncha wieczności, do mrocznego łona.
Przem3
anie
Skryła je niepamięci i czasu zasłona;
Nad niemi turban zimnyt błyszczy śród ogrodu,
Jak buńczuk wojska cieniów, i ledwie u spodu
Zostały dłonią giaurau wyryte imiona.
O wy, róże edeńskie! u czystości stokuv
Odkwitnęły dniw wasze pod wstydu liściamix ,
Na wieki zatajone niewiernemu oku.
Obcy
Teraz grób wasz spojrzenie cuó
oziemca plamiy , 
Pozwalam mu,  darujesz, o wielki Proroku!
On jeden z cuó
oziemców poglądał ze łzami.
ąMogiły Haremu  W rozkosznym ogroó
ie, wśród wysmukłych topoli i drzew morwowych, stoją
grobowce z białego marmuru Chanów i Sułtanów, ich żon i krewnych; w pobliskich dwóch budowach
leżą truny zwalone bez ładu; były one niegdyś bogato wybite; ó
iś sterczą nagie deski i szmaty całunu.
² ereÅ‚ i o u  mÅ‚odociane piÄ™knoÅ›ci.
ł ru a  trumna; tutaj przenośnie zamiast: śmierć.
t ur a im y  Muzułmanie nad grobami mężczyzn i niewiast stawią kamienne zawoje, innego
dla obu płci kształtu.
u ło i giaura  Giaur, poprawniej Kiafir, znaczy  niewierny . Tak muzułmanie nazywają chrze-
śc3
an.
v u y o i o u  żyjące w ó
iewiczej czystości.
w o i ły i  minęło życie
x o y u i iami  pod strażą wstydu.
y o r e ie ami  znieważą.