ALFRED HITCHCOCK

ŚMIERĆ NA WYNOS

Przełożyła: Danuta Sadkowska

ROZDZIAŁ 1

DRUZGOCĄCA PIĘKNOŚĆ

Pete Crenshaw wjechał na parking szpitala Rocky Beach Memorial i

zatrzymał wóz. Nacisnął jeszcze parę razy pedał gazu, a silnik starego scirocco,

model 81, odpowiedział mu głośnym warkotem. Pete przekręcił kluczyk, silnik

ucichł, a wycieraczki zatrzymały się w pół drogi.

Pete lubił myśleć o sobie, że jest jak ten samochód: w sam raz długi,

smukły i zwrotny. przy swoich blisko dwu metrach wzrostu i budowie

lekkoatlety-dziesięcioboisty miał w końcu prawo tak myśleć.

— Au, to nie żarty, prawdziwa ulewa! — rzucił do siedzącego obok niego

przyjaciela, Jupitera Jonesa.

Jupiter nie był ani długi, ani smukły. Gdy mówił o sobie, używał słów w

rodzaju „puszysty” lub „krępy”. Takich określeń miał zresztą mnóstwo w

zapasie, i to po to tylko, by uniknąć jednoznacznego słowa: „nadwaga”. Inni

wyśmialiby to owijanie prawdy w bawełnę, ale nie Pete. Ostatecznie, ten

siedemnastolatek był jego najlepszym przyjacielem. Poza tym, to właśnie Jupe

założył grupę „Trzej Detektywi”. Wraz z trzecim — Bobem Andrewsem —

cieszyli się sławą najlepszych w swoim fachu z całego miasteczka Rocky Beach

w stanie Kalifornia.

Dwóch z nich siedziało teraz w samochodzie i przyglądało się nawałnicy.

Nie była to zwykła letnia ulewa. Strugi deszczu waliły w szybę. Potem

nieoczekiwanie niebo przecięła błyskawica i zaraz po niej zahuczał grzmot.

— Chodźmy, ta burza nieprędko minie — odezwał się Pete i odgarnął

znad oczu pasmo rudobrązowych włosów. — Odwiedziny w szpitalu zaraz się

skończą, a Kelly na mnie czeka.

— Nie daj się dziewczynom wodzić za nos — niechętnym tonem pouczył

go Jupe i odpiął pas bezpieczeństwa.

— Przykro mi to mówić — odparł Pete — ale dziewczyny to właśnie ta

jedyna dziedzina, w której nie jesteś ekspertem.

— To prawda — zgodził się Jupe — ale, jak widzisz, to mi nie

przeszkadza w dawaniu dobrych rad.

Pete roześmiał się.

Potem przyjaciele założyli kaptury sztormiaków i rzucili się przez

strumienie deszczu w stronę szpitalnej bramy.

W hallu ściągnęli z siebie mokre okrycia i popędzili do sali 2113.

Gdy tam dotarli, Kelly Madigan leżała na łóżku i kręcąc w palcach

brązowy loczek rozmawiała przez telefon. Obok stał telewizor, na jego ekranie

migał jakiś teledysk, ale z wyłączonym dźwiękiem. Pokój był zielony jak

ogrodowa altanka.

Kelly nie wyglądała na kogoś, kto przed trzema dniami przeszedł

operację wyrostka.

Była to ładna energiczna dziewczyna, wodzirej w Liceum Rocky Beach

— tym samym, do którego chodzili Pete, Jupe i Bob. Pewnego dnia, jakieś pół

roku temu, doszła nagle do wniosku, że Pete powinien się ustatkować, i to

ustatkować właśnie przy niej. Pete nie stawiał przesadnego oporu.

— Muszę kończyć, Sue — rzuciła do słuchawki Kelly i zamachała ręką do

Pete’a i Jupe’a. — Czas na moją piątkową randkę. Przyszedł właśnie mój

osobisty narzeczony ze swoim kolegą. Potem roześmiała się, powtarzając

chłopcom pytanie przyjaciółki:

— Czy ten kolega to też mój osobisty narzeczony? — Lustrowała przy

tym Jupe’a od stóp do głów spojrzeniem wielkich zielonych oczu.

Jupe próbował wytrzymać to spojrzenie, ale nie dał rady, nerwy puściły

i po chwili odwrócił wzrok.

— To zależy, Sue — odpowiedziała Kelly. — Czy sądzisz, że bałwanek

Frosty może być czyimś chłopcem? — spytała, śmiejąc się złośliwie i słodko

zarazem.

Jupe skrzyżował ramiona i usiadł ze zwieszoną głową na jednym z

niewygodnych, typowo szpitalnych drewnianych krzeseł.

Nieoczekiwanie Kelly podała słuchawkę Jupe’owi.

— Sue chce z tobą mówić — powiedziała, uśmiechając się przy tym

znacząco.

Jupe z trudem przełknął ślinę i starał się wyglądać, jak gdyby nie miał

pojęcia, co to znaczy „wpaść w popłoch”. W tej chwili nawet rozmowa z

podejrzanym w jakiejś aferze wydawałaby mu się zadaniem dziecinnie

prostym. Gadanie z dziewczętami było zawsze domeną Boba Andrewsa, a nie

Jupe’a.

— Śmiało, Jupe — drażnił się z nim Pete. Siedział na łóżku obok Kelly.

Jupe wolno wstał i wziął słuchawkę.

— Halo! — zaczął oficjalnym tonem. — Mówi Jupiter Jones. Przerwał.

— Cześć! — usłyszał dziewczęcy głos, zabarwiony nerwowym chichotem.

— Jestem Sue. Jak leci?

— Jak co leci? — zapytał Jupe. Jego ścisły umysł wymagał logicznych

pytań, które pozwalałyby na równie logiczną odpowiedź.

— Och, nie wiem, rozumiesz... — bąkała Sue.

Jupe jeszcze raz przełknął ślinę i spojrzał z ukosa na Kelly. Wolałby

prowadzić tę rozmowę bez świadków. Pete i Kelly trzymali się za ręce i

uśmiechali się do niego.

— Nie chciałbyś wiedzieć, czy jestem miła albo coś w tym rodzaju? —

spytała Sue.

W tym momencie do sali wsunęła głowę pielęgniarka o włosach koloru

czystej miedzi.

— Koniec odwiedzin. Proszę opuścić salę!

Jupe odetchnął z ulgą i zwrócił słuchawkę Kelly.

— Zadzwonię później — rzuciła Kelly do słuchawki i odłożyła ją na

widełki. Potem mrugnęła do Jupe’a.

— Jupiter Jones, kobieciarz, znowu w akcji — stwierdziła. Drzwi

rozwarły się gwałtownie. Pędem wjechała leżanka popychana przez doktora,

dwie salowe i dwie pielęgniarki. Jupe odskoczył, by ustąpić z drogi.

Na leżance spoczywała pacjentka — młoda dziewczyna o ciemnych

kręconych włosach. jej śliczną bladą twarz pokrywały sińce. Część twarzy

zakrywał bandaż. Dziewczyna była nieprzytomna.

— To twoja nowa sąsiadka, Kelly — odezwał się młody lekarz internista.

Uśmiechał się uspokajająco. Włosy miał związane w mały kucyk. Pomógł

przenieść nową pacjentkę na łóżko.

— Czy to coś groźnego? — spytała Kelly.

— Obrażenia wyglądają na powierzchowne — wtrącił się Jupe. Jego

oczom nie umknął żaden szczegół. — Moim zdaniem to wstrząs mózgu i

niewielki szok pourazowy.

— Oo! Świetne rozpoznanie! — zdziwił się doktor i spojrzał z

uśmiechem na Jupe’ a.

Cała ekipa delikatnie ułożyła dziewczynę na łóżku. Pielęgniarka

zawiesiła na stojaku zestaw do kroplówki. Powoli, kropla za kroplą, spływał

życiodajny płyn.

Gdy pielęgniarki upewniły się, że pacjentka jest bezpieczna, wycofały się

wraz z salowymi. Doktor pozostał i zapisywał coś w karcie chorobowej.

— Co się jej stało? — spytała zatroskanym głosem Kelly.

— Rozbiła samochód na Countyline Drive. Zupełnie go zdruzgotała.

Wypadła z drogi. W taką cholerną noc jak dzisiejsza zawsze trafia się paru

nieszczęśników z wypadków — odparł lekarz i ruszył w stronę wyjścia. — To

dziecko pewnej znakomitości dodał — chociaż trudno ją poznać z tymi

siniakami. Jest córką...

Ale zanim doktor zdążył dokończyć zdanie, w otwartych drzwiach znów

pojawiła się ruda siostra.

— Mówiłam już i jeszcze raz powtarzam! — warknęła na Jupe’a i Pete’a.

— Odwiedziny się skończyły. Proszę natychmiast wyjść. Zostać mogą tylko

chorzy. Jeżeli jesteście chorzy, proszę skontaktować się z siostrą przełożoną.

— Zrozumieliśmy — powiedział Pete.

— Dobrze — odparła siostra. — Mam nadzieję, że nie będę musiała

wzywać strażników.

Odwróciła się i wyszła z sali. Pete pochylił się i pocałował Kelly. — Do

zobaczenia jutro, mała. Dziś nocuję u Jupe’a.

Ale Jupe wpatrywał się w kartę chorobową nowej pacjentki.

— Hej, co robisz? — spytał Pete.

— Zaspokajam swoją ciekawość — odpowiedział Jupe. — Doktor

wyszedł, zanim zdążył nam powiedzieć, kim jest ta dziewczyna. Kto to taki

Juliet Coop?

Pete spojrzał na Jupe’a i wzruszył ramionami. Nazwisko nic mu nie

mówiło. Pożegnali więc Kelly i wyszli.

Lecz już po minucie obaj dobrze wiedzieli, kim jest Juliet Coop. Gdy

podążali w stronę windy, wytoczył się z niej ogromny mężczyzna i spiesznie

ruszył w stronę dyżurki pielęgniarek. Pochylił się nad biurkiem tak, że jego

zatroskana twarz prawie dotknęła rudowłosej siostry.

— Gdzie leży moja córka? — zapytał. — Gdzie ona jest?

— To Wielki Barney Coop! — wykrzyknął ze zdziwieniem Jupe.

Nie sposób było go nie poznać.

— Jasne. Król Kurczaków! — zawołał Pete.

Trudno było się pomylić. Miał na sobie czerwono-biało-niebieski dres,

znany wszystkim z programów telewizyjnych. Jego twarz pamiętał każdy

mieszkaniec południowej Kalifornii. Niezależnie od tego, jaki wybrałoby się

kanał, zawsze trafiało się na reklamę barów szybkiej obsługi Barneya Coopa.

— Juliet Coop, Barney Coop... — mówił Jupe. — To musi być córka

Króla Kurczaków.

— Sala 2113 — powiedziała pielęgniarka.

— Czy to szczęśliwy numer? — spytał Wielki Barney. — Chcę, żeby moja

córka leżała w szczęśliwym pokoju. Gdzie to jest? Którędy się tam idzie? Który

pokój?

Jupiterowi przykro było patrzeć na zmartwionego Wielkiego Barneya.

Podszedł do biurka pielęgniarki.

— To tamten pokój, panie Coop — wskazał palcem.

Wielki Barney Coop był dużo wyższy od Jupe’a. Spojrzał w dół.

— Jesteś pewien? — zapytał.

— Mój przyjaciel i ja odwiedzaliśmy właśnie pacjentkę, która leży na sali

razem z pańską córką — wyjaśnił Jupe. — Prawdę mówiąc, Juliet teraz śpi.

Słowa Jupe’a podziałały uspokajająco. Król Kurczaków trochę się

rozluźnił.

— Tu jest parę talonów. — Z kieszeni bluzy wyciągnął dwa kupony i

wręczył je Jupe’owi. — Podobasz mi się, chłopie. Pulchny, ale delikatny. Założę

się, że wyglądałbyś wspaniale, unurzany w mojej złotej panierce. Jej receptura

jest ściśle tajna! Dzięki, chłopie.

Jupe uśmiechnął się i patrzył, jak Wielki Barney wędruje w stronę sali

2113. Potem podarł talony.

— Ej! — zaprotestował Pete, próbując wyrwać mu kupony. Było już

jednak za późno. — Dlaczego to zrobiłeś?

— Moja dieta — odparł nieszczęśliwym głosem Jupe. — Nie wolno mi

jeść nic smażonego, pamiętasz?

— Tak, pamiętam — potwierdził Pete. — I do każdego posiłku masz jeść

kawałek melona. Dziwaczne. Ale to, że ty jesteś na diecie, nie oznacza jeszcze,

że ja mam się ograniczać. Uwielbiam smażone kurczaki z Chicken Coop.

— Nawet o tym nie wspominaj! — jęknął Jupe. — Ja też je uwielbiam.

Już czuję tę chrupiącą skórkę i soczyste, delikatne białe mięsko.

Wybiegli na zalany deszczem parking i Pete poprowadził wóz w

kierunku domu Jupe’a. Jupe mieszkał z ciotką Matyldą i wujem Tytusem

Jonesem. Oboje prowadzili skład złomu, mieszczący się po przeciwnej stronie

ulicy. Gdy Jupe, Pete i Bob byli dziećmi, lubili łazić po starych rupieciach i

chować się między nimi, zwłaszcza gdy próbowali rozwiązać jakąś zagadkę.

Trzej Detektywi mieli tam w starej przyczepie swoją Kwaterę Główną. Przed

ludzkim okiem zasłaniały ją stosy gratów. Ale teraz chłopcy mieli po

siedemnaście lat, a przyczepa nie była już zasłonięta. Przebywali zwykle w

warsztacie elektronicznym Jupe’a, położonym w sąsiednim domu.

— Szkoda, że nie znamy szczegółów wypadku Juliet Coop — odezwał się

Jupe. Potem, widząc, jak Pete patrzy na niego z ukosa, dodał: — Wiem, wiem.

Nic nie wskazuje na to, by tkwiła tu jakaś tajemnica... Po prostu, jakiś głos

wewnętrzny mówi mi... Nazwijmy to przeczuciem.

Wreszcie Pete wjechał na podwórze składu staroci i obaj pobiegli przez

błoto do warsztatu Jupe’a. W środku mieściły się stoły i biurka pełne różnych

elektronicznych części i urządzeń, katalogów nowoczesnych kamer i

podsłuchów, zeszytów szkolnych, pustych pudełek po pizzy i kaset

magnetofonowych. Było też parę krzeseł. Na jednym ze stołów stał telefon z

automatyczną sekretarką. Jupe zaczął, jak zwykle, od przesłuchania taśmy.

— Cześć, chłopaki! — z kasety rozległ się znajomy głos. Był to Bob

Andrews, Trzeci Detektyw. — Przepraszam, że nie udało mi się zjawić na czas

w szpitalu u Kelly. Musiałem przesłuchać nową orkiestrę dla naszej agencji, bo

szef wyjechał z miasta. Potem zadzwoniła Jennifer, żeby mi przypomnieć o

randce. Byłem w szoku, a w jeszcze większym była Amy, z którą mieliśmy

wziąć udział w małym pikniku na plaży. Pewnie ich stamtąd zmył deszcz. Może

mógłbyś, Jupe, napisać dla mnie program, małą bazę danych, żeby zapobiec

takim przypadkom? Pomyśl o tym. Pogadamy jutro.

— Bob ciężko pracuje w tej swojej agencji artystycznej — mruknął Jupe

z kwaśną miną i wyłączył automatyczną sekretarkę.

— Wiem — odparł uśmiechając się Pete. — Ta cała praca przeszkadza

mu w spotkaniach z dziewczynami.

Jupe zaczął bawić się małym urządzeniem do odczytywania szyfrów z

elektronicznych zamków. Przy drugim stole Pete przeczyszczał nowy

wtryskiwacz paliwa. Rozmawiali do późna. Najpierw o tym, że Jupe chciałby

mieć samochód. Potem o zajęciach Boba i o tym, że przez tę jego pracę coraz

trudniej go zastać. Jupe mówił o spotkaniu z Wielkim Barneyem i o wypadku

Juliet Coop. Zawsze wyprowadzało go z równowagi, gdy nie znał szczegółów

jakiejś sprawy.

Nagle poderwał ich z miejsca dzwonek telefonu. Pete i Jupe

równocześnie spojrzeli na zegar. Prawie północ. Trochę późno na telefony,

nawet jak na piątek wieczór.

Jupe usiadł w starym fotelu na biegunach. Leżała na nim pamiątkowa

poduszka Niagara Falls 1982.

— Trzej Detektywi — powiedział urzędowym głosem.

— Jupe, to ja, Kelly. Przełącz mnie na głośnik, dobra? Chcę, żebyście

słyszeli mnie obaj.

— To Kelly — zwrócił się do Pete’a i przełączył telefon zgodnie z prośbą

dziewczyny.

Pete wyglądał na równie zdziwionego jak Jupe.

— Co się dzieje, Kei? — zapytał.

— Coś dziwnego — odpowiedziała. — Juliet Coop jęczy i mówi przez

sen.

Przeczucie Jupe’a wróciło. Nie chciał jednak wysnuwać przedwczesnych

wniosków.

— Złe sny nie są niczym nadzwyczajnym po takim wypadku... —

zauważył.

— Dobra, dobra — przerwała mu niecierpliwie Kelly. — Rzecz w tym, co

jej się śni. To mnie przeraża. Juliet powtarza raz po raz „Zginą miliony ludzi”.

Po tych słowach Jupe’a i Pete’a przeszył zimny dreszcz.

— Ale to nie wszystko — ciągnęła Kelly. — Mówi jeszcze: „On zatruwa

kurczaki. Tak nie można. Nie można”. I to brzmi tak, jakby mówiła to serio.

Rozumiecie, to brzmi jak rzeczywistość, nie jak sen.

Pete gwizdnął przeciągle.

— Ciężka sprawa.

— Mówiłem ci, że mam przeczucie! — krzyknął Jupe.

— No tak — odparł Pete. — Ale kto by pomyślał. iż to oznacza, że Król

Kurczaków zatruwa moją ulubioną potrawę!

ROZDZIAŁ 2

SPÓŹNIONE ODWIEDZINY

— Halo? — z głośnika telefonu, znajdującego się w warsztacie Jupe’a,

dobiegł zaintrygowany głos Kelly Madigan. — Jesteście tam, chłopcy?

Byli, ale głos uwiązł im w gardle ileż razy jedli w Chicken Coop! Setki,

tysiące? Jupe chyba nawet więcej. Jak często widywali w telewizji przyjacielską

gębę Wielkiego Barneya i słuchali jego zwariowanego, ale szczerze brzmiącego

głosu, który mówił: „Moją reputację zbudowałem na sprzedawaniu nóg, a nie

na ich podstawianiu”.

— Wielki Barney Coop... Zatruwałby swoje produkty? — mówił wolno

Pete, kręcąc głową. Głos mu zadrżał, a twarz przybrała wyraz powagi. — Nie

wierzę.

— I nie ma powodu, żebyśmy wierzyli — dodał Jupe, który był tego

samego zdania. — jak mi często przypomina ciotka Matylda, kłopot z

wyciąganiem wniosków polega na tym, że nigdy nie wiesz, co wyciągniesz.

— Co to ma znaczyć? — spytał Pete.

— To znaczy, że Wielkiego Barneya Coopa nie możemy oskarżyć o nic.

Nie ma powodu, by przypuszczać, że to właśnie on jest osobą, o której przez

sen mówiła Juliet. To mógł być ktokolwiek, kto te kurczaki zatruwa. Wiemy

tylko, że albo Juliet źle zareagowała na lek, który jej podano, albo przeżywa

wstrząs po wypadku, czy też po prostu ma złe sny.

— Hej, chłopcy! — zawołała do telefonu Kelly. — Chętnie dałabym

słuchawkę Juliet, żebyście mogli porozmawiać z nią osobiście, ale sznur jest za

krótki, nie sięga do jej krainy snu. Och, słuchajcie... Słyszeliście to?

Pete pokręcił głową. Jupe odpowiedział śmiało przez telefon, nie mogła

go przecież widzieć.

— Nie, a co mieliśmy słyszeć?

— Znowu to mówiła — relacjonowała Kelly. — Powiedziała „Nie...

Ludzie będą umierać. Nie rób tego!”.

— Dobra, będziemy u was jutro o jedenastej — zadecydował Jupe. — O

tej porze rozpoczynają się odwiedziny. Jestem pewien, że wtedy okaże się, czy

to był tylko zły sen.

— No dobrze — odparła Kelly. — Ale w tym z całą pewnością tkwi jakaś

tajemnica.

— Do jutra rana, mała — zakończył Pete i odłożył słuchawkę.

Żadne z nich nie spało spokojnie tej nocy. Jupe czuwał, starając się

dociec, kto i po co miałby planować otrucie milionów ludzi. Czy to Wielki

Barney? Czy może Juliet Coop była zamieszana w działalność jakiejś grupy

terrorystycznej? A może jeszcze ktoś inny chciałby zatruć pyszne filety w całej

sieci barów Chicken Coop?

Potem o drugiej w nocy Jupe zadzwonił do Boba Andrewsa, by mu

przekazać wszystkie informacje i ściągnąć go na rano do szpitala.

Po tym telefonie Bob nie mógł spać, bo wiedział z doświadczenia, że gdy

Jupe jest podniecony, to dzwoni raz po raz.

Nie spała i Kelly. Większą część nocy spędziła czuwając przy łóżku Juliet

i słuchając, czy chora nie powie czegoś więcej. Za każdym razem kiedy Juliet

jęczała przez sen, Kelly pytała ją miękko:

„Kto, Juliet? Kto zatruwa te kurczaki?”. Ale Juliet nie odpowiadała.

Pete spał jak zabity.

Następnego dnia, gdy Pete i Jupe weszli do Kelly, jej pokój pełen był

słońca.

Jupe spostrzegł, że Kelly wygląda na bardzo zmęczoną i że liczba

wazonów z kwiatami podwoiła się, a nawet zwiększyła w czwórnasób. Na

krześle przy łóżku Juliet znajdowało się ogromne wypchane kurczę w złotej

koronie. Poza tym, pierwszą rzeczą, jaką zauważył Jupe, były zasłony

zaciągnięte wokół łóżka Juliet. Zasłony izolujące ją od reszty pokoju.

— Kto tam jest? — spytał Jupe, wskazując prostokąt osłonięty białymi

firankami. Miał ochotę od razu pogadać z Juliet i wyjaśnić tajemnicę.

— Ćśśś... — Kelly położyła palec na ustach. Potem odezwała się

szeptem: — Nikogo tam nie ma oprócz Juliet. Zdaje się, że śpi.

W tym momencie do pokoju wmaszerował Bob Andrews. Był to wysoki

szczupły nastolatek.

— Przepraszam za spóźnienie, chłopcy — zaczął od progu, ściągając

bawełniany sweter, zawiązany wokół szyi.

Bob zawsze był chudy i nosił okulary. Dobrze radził sobie w szkole, ale

pozostawał w cieniu. Może dlatego, że tyle lat pracował w ciemnych

magazynach biblioteki.

Lecz teraz wszystko to uległo zmianie. Szkła kontaktowe, jaśniejsze

ubranie, praca w agencji artystycznej Saxa Sendlera, własny samochód,

treningi karate i mnóstwo pewności siebie przekształciły naukowca grupy

Trzech Detektywów w jednego z najbardziej rozchwytywanych facetów w

Liceum Rocky Beach.

— Gdzie nasza ofiara? Czyżby Księżniczka Kurczaków wyfrunęła z

kojca? [po angielsku kojec dla kurcząt to coop – tak samo jak nazwisko

Barneya i jego córki (przyp. tłumacza)] — zapytał.

— Ofiara jest za firanką — odparł Pete, wskazując ruchem głowy łóżko

Juliet. — Śpi. Nie ma z nią kontaktu.

— Jestem pewien, że Jupe wykaże zaraz, że logicznie rzecz biorąc,

możemy do niej mówić, co nam się podoba — zauważył z uśmiechem Bob. Co

najwyżej ona nam nie odpowie.

— Teraz przynajmniej jest spokojna — łagodnie wtrąciła Kelly. —

Gdybyście słyszeli, jak całą noc jęczała... A poza tym odwiedziło ją paru

interesujących gości.

— W środku nocy? — zdziwił się Jupe. — Jak im się udało przedrzeć

przez posterunek rudowłosej siostry?

Kelly wzruszyła ramionami.

— Tajemnicza historia, co?

— Kto to był? — spytał sceptycznie Jupe.

— No więc, co godzinę wpadał tu Wielki Barney. Dał mi nawet parę

bezpłatnych talonów — zaczęła Kelly.

— Kto jeszcze? — dopytywał się Jupe.

— Przystojny facet, nazywał się Sean Fellows.

— Skąd znasz jego imię i nazwisko? – nie oczekiwanie zaniepokoił się

Pete.

— Bo go spytałam... I nie bądź taki zazdrosny — odparła Kelly. — Sean

był kiedyś chłopakiem Juliet. Przyszedł koło czwartej nad ranem i cały czas

tylko na nią patrzył. Potem wcześnie rano dotarła jeszcze jedna osoba, Maria

Gonzales. Mówiła, że jest jej koleżanką z pokoju.

— Tej możemy nie brać pod uwagę — stwierdził Jupe.

— Dlaczego? — spytał Bob.

— Ponieważ Juliet mówiła: „On zatruwa kurczaki” — wyjaśnił Jupe. — I

nie przejmowałbym się też tym Seanem Fellowsem. Dawna sympatia to nie

ktoś, kto gotów byłby zabić miliony ludzi.

— Nawet w zemście? — zastanawiał się Pete.

Jupe wzruszył ramieniem, jakby chciał dodać: „Może, kto wie...”.

— Ale nie wspominałam wam dotąd o gościu numer cztery — ciągnęła

Kelly, jeszcze bardziej zniżając głos.

Czwórka przyjaciół spojrzała na zaciągnięte zasłony wokół łóżka Juliet,

by sprawdzić, czy dziewczyna się nie budzi. Potem Kelly wróciła do przerwanej

opowieści.

— Czwartemu z odwiedzających dałam imię „Pan Słodziutki”. Wyglądał

jak kawał muru z cegieł i był zły. Wielki facet, miał trzydziestkę z hakiem,

ubrany w wojskową bluzę-panterkę. Gdy tylko mnie zobaczył, podciągnął w

górę kołnierz, aby ukryć twarz. Może dlatego, że był taki brzydki!

— Czemu jego nie spytałaś o imię? — spytał z wyrzutem Pete. — Ech,

oczywiście, że spytałam, a on mi odpowiedział, żebym nie wtrącała się w nie

swoje sprawy. I faktycznie nie chciał się ujawnić. Zaciągnął firanki wokół łóżka

Juliet, żebym nie mogła niczego zobaczyć.

— A co usłyszałaś? — zapytał Jupe.

— Hm... Słyszałam, jak przeszukuje jej szafkę, a potem sprawdza

szufladę za szufladą.

— Powoli czy szybko?

— Szybko — zdecydowanie stwierdziła Kelly.

Jupe uśmiechnął się.

— Wnoszę z tego, że to nie było zwykłe buszowanie. Facet dobrze

wiedział, czego szuka.

— Ale tego nie znalazł. Wyszedł z pustymi rękami — dodała Kelly.

— Niestety, niczego więcej się nie dowiemy, dopóki Juliet się nie obudzi

— martwił się Jupe, chodząc po pokoju.

— I lepiej, by to zrobiła w godzinach odwiedzin, inaczej ten rudy cerber

znów nas stąd wykopie — dorzucił Pete.

Bob zajrzał przez szparę w zasłonie.

— Nie wygląda tak źle — stwierdził. — W dzisiejszej gazecie pisali, że ma

szczęście. Cudem uszła z życiem. A samochód nadawał się już tylko do

skasowania. — Bob odwrócił się do przyjaciół. Byliście już na miejscu

wypadku?

Jupe pokręcił głową i dalej chodził tam i z powrotem. W tym momencie

do sali weszła ruda siostra, dźwigając wielki bukiet kwiatów. Spojrzała na

Kelly, a potem na każdego z trzech młodych ludzi.

— Trzech chłopaków? — kręcąc głową powiedziała do Kelly. — Nie

mogłabyś zostawić chociaż jednego dla innych? — Ustawiła kwiaty przy łóżku

Juliet i od drzwi rzuciła:

— Wrócę tu. — Zabrzmiało to niemal jak ostrzeżenie.

— Po co? — mruknął Pete, gdy już była za drzwiami.

— Noo, to ciekawe... — zdziwił się Bob, oglądając kwiaty zostawione

przez pielęgniarkę. — To od Michaela Argentiego.

— Dlaczego ciekawe? — spytał Pete.

— Bo to konkurencja — odparł Bob. — Argenti jest właścicielem sieci

restauracji Roast Roost.

— Skąd to wszystko wiesz? Tkwić między tobą i Jupe’em... Obrzydzenie

bierze... — stwierdził Pete.

Bob roześmiał się.

— Nie, nie! To tylko jeden z zespołów wynajętych przez naszą agencję

właśnie występował na uroczystym otwarciu nowego sklepu sieci Roast Roost.

A Michael Argenti miał tam przyjechać, ale nim raczył się zjawić, trzymał nas

przez cztery godziny w pełnym słońcu!

— Czy możesz wyjaśnić, po co Michael Argenti miałby posyłać kwiaty

córce swego rywala? — spytał Jupe.

— Mój szef, Sax czasem tak robi — odparł Bob. — To się w biznesie

zdarza i wcale nie znaczy, że faceta lubisz. Słyszałem, że Argenti i Wielki

Barney nie znoszą się. Kiedy Argenti wypowiada życzenie przy zabawie kurzą

kością [zabawa przy jedzeniu drobiu, popularna w krajach anglosaskich. Dwie

osoby ciągną, każda w swoją stronę, widełkowatą kość obojczykową kury lub

innego ptaka. Gdy kość pęka, osoba, której dostała się przy tym dłuższa część,

wypowiada życzenie. Obojczykowi przypisywane są magiczne właściwości,

zapewniające spełnienie tego życzenia], to prosi, żeby Barneya trafił szlag. Ten

drugi tak samo.

— No to przynajmniej mamy paru podejrzanych — stwierdził Pete,

uderzając pięścią o dłoń.

— Dobra, ale czy w ogóle mamy przestępstwo? — powątpiewał Jupe.

W tej chwili drzwi otworzył Wielki Barney. Na widok pokoju pełnego

ludzi zamarł na chwilę.

Jupe wpatrywał się w pełną, okrągłą twarz Barneya. Co naprawdę

ukrywało się w głębi jego oczu? Czy było to spojrzenie zatroskanego ojca? Czy

może obłędny wzrok maniaka, który nie chciał, by córka odkryła jego spisek?

Spisek, którego celem jest otrucie świata?

Nim jeszcze wszedł do pokoju, Wielki Barney przemówił:

— Czy moglibyście zostawić mnie na parę chwil sam na sam z córką?

Jupe, Pete i Bob wycofali się niechętnie. Jupe rozejrzał się wokół, a

potem podszedł do dyżurki pielęgniarek, znajdującej się w środkowej części

korytarza. Za biurkiem siedziała tylko jedna siostra.

Była to znów kobieta o rudych włosach. Do fartucha miała przyczepiony

identyfikator z napisem ELIZABETH LAZAR, R.N. [(registered nurse) —

pielęgniarka dyplomowana].

— Czy mogłaby mi pani powiedzieć, kto miał dyżur ostatniej nocy? —

spytał Jupe.

— Śmieszne, że o to pytasz — odpowiedziała siostra Lazar. Wprawdzie

to nie twój interes, ale dyżur miałam ja. Teraz już wiesz kto. Jedna z

pielęgniarek uciekła i wyszła za mąż, a ja zasuwam na trzy zmiany.

Dwadzieścia cztery godziny bez przerwy.

Jupe uśmiechnął się podniecony.

— Świetnie. To może powie mi pani coś o trzech osobach, które

odwiedziły Juliet Coop. Nie licząc jej ojca.

Siostra zmarszczyła brwi i pokręciła głową.

— Nie ma mowy. Informacji o pacjentach udzielamy tylko rodzinie.

Rozmowa była skończona. Jupe poznawał to po jej oczach. Była

zmęczona, zdenerwowana... Można by użyć jeszcze paru innych określeń, ale

na pewno nie była rozmowna. Jupe westchnął i spojrzał w drugą stronę.

— To naprawdę ważne — wtrącił się Bob, przeczesując dłonią swe jasne

włosy.

Dziewczyna przeniosła spojrzenie na Boba. Ten w odpowiedzi

uśmiechnął się. Potem powiedział współczująco:

— Trzy zmiany... A to zołza! A może byśmy tak pani zaśpiewali na trzy

głosy jakąś piosenkę Beatlesów. Do wyboru... I niech mi pani wierzy, póki nie

usłyszy pani w naszym wykonaniu piosenki „Sergeant Pepper”, to tak, jakby jej

pani w ogóle nie słyszała.

— Możecie sobie darować. Miałam ciężki dzień — odparła siostra

Elizabeth. Ale widać było po twarzy, że serce jej zmiękło. Niemalże się

uśmiechnęła.

— No dobrze, słuchajcie. Tej nocy nie było trojga odwiedzających, tylko

dwoje: młody mężczyzna i młoda kobieta.

— A ten facet w wojskowej bluzie? — spytał Jupe.

Siostra uniosła brwi zdziwiona.

— Mówiłam mu, że nie wolno tam wchodzić. Co za tupet! Na widok tego

typa dostaję dreszczy.

— Dlaczego? — zainteresował się Bob.

— Cały czas zadawał mi pytania. Głupie pytania.

— Na przykład? — Jupe dalej ciągnął ją za język.

— „Czy wyżyje?” — Właśnie tym tonem. A potem: „Gdzie są jej rzeczy

osobiste?” Takie głupoty. Wcale nie wyglądał na przyjaciela rodziny.

— Czy przyjrzała mu się pani? — indagował dalej Bob. Siostra pokręciła

głową.

— Nie mam pamięci do twarzy — odparła. — Pamiętam jego bluzę i

pytania. Prędzej zapamiętałabym jego temperaturę, gdybym mu ją mierzyła,

niż jego twarz.

— Dziękuję — uśmiechnął się Bob.

Trzej Detektywi odeszli. Pierwszy odezwał się Jupe:

— Ten Pan Słodziutki wygląda podejrzanie. Ale może Juliet wie, kto to

jest. Wróćmy do pokoju i sprawdźmy, czy już się obudziła.

— Hej, chłopcy! — krzyknęła za nimi siostra Lazar. — Juliet Coop jest

porządnie poobijana i jej ciało potrzebuje snu. Przez jakiś czas jeszcze się nie

obudzi.

W tej sytuacji Trzej Detektywi zdecydowali się na jeszcze inne wyjście.

Jak wiele razy przedtem, Jupe i Bob udali się na posterunek policji, by

porozmawiać ze swym starym przyjacielem i sprzymierzeńcem, komendantem

Reynoldsem. A Pete zrobił dokładnie to, o co prosiła go Kelly: został w

szpitalu, by dotrzymać jej towarzystwa.

Bob usiadł za kierownicą swego starego volkswagena garbusa, a Jupe

wcisnął się na sąsiedni fotel.

Już po chwili siedzieli obaj naprzeciw komendanta Reynoldsa i patrzyli,

jak wcina swój lunch: porcję smażonego kurczaka z Chicken Coop.

— Może macie ochotę na kawałek? — zaproponował.

— Dzięki — odparł Bob, zaglądając do wnętrza firmowego pudełka z

obrazkiem przedstawiającym kurczaka w koronie.

Jupe zacisnął obie ręce na krześle i z wysiłkiem powiedział „nie,

dziękuję”, najspokojniej, jak potrafił.

— To nad czym teraz pracują Trzej Detektywi? — zapytał komendant, z

zapałem obgryzając kurze udko.

— Chcielibyśmy poznać szczegóły wypadku Juliet Coop — poprosił

Jupe.

— W tym nie ma żadnej tajemnicy — mówił policjant z ustami pełnymi

kurczaka. — Straciła panowanie nad kierownicą. Na wzgórzu, w deszczu. No i

rozbiła wóz. Wszystko, od początku do końca.

— Czy w tym wypadku nie było nic, co wydało się panu dziwne? —

nalegał Jupe.

— Parę kwestii do wyjaśnienia, ale zawsze tak bywa — odparł policjant.

— Wiadomość o całym wydarzeniu była anonimowa. Chcielibyśmy dotrzeć do

obywatela, który nam ją przekazał. Może był świadkiem. Ale dlaczego nie

podał swego nazwiska? Poza tym na szosie były dwa rodzaje śladów od

poślizgu opon. Jedne — samochodu Juliet, drugie — obok. Te drugie kończyły

się na zjeździe ze wzgórza, poniżej miejsca wypadku.

Jupe starał się to sobie wyobrazić. Ze wzgórza zjeżdżają dwa

samochody. Wóz Juliet jedzie pierwszy, za nim ktoś — nie wiadomo kto. Jupe

przygryzł dolną wargę i próbował w myśli różnych scenariuszy.

— Komendancie Reynolds — wyrzekł powoli. — Czy brał pan pod uwagę

możliwość, że Juliet ktoś ścigał?

ROZDZIAŁ 3

POJAWIA SIĘ ROMEO

— Ścigał Juliet Coop? — zdziwił się komendant. Odstawił plastykowe

naczynko z surówką z kapusty i spojrzał z powątpiewaniem na młodego

detektywa. — Co masz na myśli, Jupe? Zdaje mi się, że stoisz na grząskim

gruncie.

— To zupełnie logiczne — odparł Jupe. Wyprostował się na krześle i

ciągnął dalej: — Co pan by zrobił, gdyby prowadził pan wóz podczas deszczu,

na zjeździe ze wzgórza, a samochód jadący przed panem wpadłby w poślizg i

wyleciał z drogi?

Bob odpowiedział pierwszy.

— Gdybym mocno nacisnął hamulec, prawdopodobnie zjechałbym

poślizgiem i zatrzymał się poniżej miejsca wypadku.

— Dokładnie na to wskazywała druga para śladów — dodał komendant

Reynolds.

— Ale co zrobiłby pan potem? — zapytał Jupe.

— Prawdopodobnie zawróciłbym i podjechał w górę poboczem. W ten

sposób nie musiałbym za długo biec w deszczu i mógłbym szybciej dotrzeć do

tamtego wozu.

— No właśnie — stwierdził Jupiter z triumfującym uśmiechem. — Czy

ten drugi samochód zawrócił, żeby pomóc Juliet? Albo przynajmniej

sprawdzić, czy żyje?

— Nasz materiał dowodowy wskazuje, że nie — przyznał komendant. —

Na miękkim, grząskim poboczu nie znaleźliśmy żadnych świeżych śladów, ani

opon, ani stóp. Zgoda, ten drugi wóz po prostu stał.

— Kto po prostu siedzi w samochodzie i nie pomaga kierowcy, który

wypadł z szosy? — spytał Jupe i sam sobie odpowiedział: To mógł być ktoś, kto

gonił Juliet Coop i wcale go nie obchodziło, czy wyjdzie z tego żywa, czy zginie!

— To dobra teoria, ale czy masz jakieś dowody? – Komendant nie był

przekonany.

— Pracujemy nad tym — odparł Jupe, wstając i szykując się do wyjścia.

— Chodź, Bob.

Komendant Reynolds zawołał jeszcze za nimi:

— Nie przemęczajcie się! Jak tylko córka Króla Kurczaków się obudzi,

poznamy całą historię.

To prawda, pomyślał Jupe. Gdyby Juliet się obudziła, mogłaby

opowiedzieć im, czy przed wypadkiem ktoś za nią jechał. Może nawet ten drugi

samochód usiłował ją zepchnąć z szosy. A jego kierowca mógł być tą samą

osobą, która chce zatruć kurczaki! Odpowiedzi na te wszystkie pytania są w

główce Juliet. Ale ta głowa jest pogrążona we śnie, a Trzej Detektywi muszą

poczekać.

Ale czy dziewczyna zechce powiedzieć prawdę, gdy się obudzi? A jeśli jej

ojciec jest wmieszany w to trucie, czy Juliet nie skłamie, żeby go ochronić?

Gdy Jupe i Bob opuścili posterunek policji, w brzuchu Jupe’a głośno

burczało.

— Wiesz, Jupe, to wspaniale, że przestrzegasz diety i w ogóle. Ale nic

smażonego i w dodatku melon lub arbuz do każdego posiłku... To dziwaczne —

stwierdził Bob.

— Łatwo ci mówić. Czy masz chociaż jedną koszulę z napisem „Extra

large”?

Bob znał taki ton głosu Jupe’a. Oznaczał on „koniec dyskusji”.

— Okay, przepraszam — powiedział. — To co teraz zamierzasz?

— Jasne, że mamy jeden ślad i powinniśmy za nim pójść — odparł Jupe.

— Kto prowadził samochód jadący za Juliet Coop? Mogła to być jedna z osób,

które odwiedziły dziewczynę dzisiejszej nocy.

— To znaczy Sean Fellows, Maria Gonzales i ten facet, którego Kelly

nazwała Panem Słodziutkim?

— Właśnie. Musimy też dowiedzieć się czegoś więcej na temat Michaela

Argentiego — konkurenta Wielkiego Barneya dodał Jupe. — Zajmę się tym z

pomocą mojego komputera, jak już będziemy w naszej Kwaterze Głównej.

Połączę się z DataServe i przejrzę wszystkie pliki dotyczące Michaela

Argentiego i Roast Roost. W tej bazie jest „The Wall Street Journal”. Powinien

dostarczyć nam trochę informacji. Chciałbym, żebyś w tym czasie sprawdził, co

robił tej nocy Sean Fellows, zanim przyszedł do szpitala.

— Nie mogę się tym zająć — powiedział Bob przepraszającym tonem. —

Sax potrzebuje mnie w agencji.

— Dobra, w takim razie zadzwoń do szpitala, do Pete’a i przekaż mu to

zadanie.

— Nie ma sprawy. Ale co z Marią i Panem Słodziutkim?

— Marią bym się nie przejmował — odparł Jupe. — W każdym razie, nie

ma żadnych motywów. Ale na wszelki wypadek zadzwonię do niej i sprawdzę.

Jeśli idzie o Pana Słodziutkiego, musimy poczekać, aż nasze drogi się przetną.

W tym momencie Jupe’owi znów zaburczało w brzuchu, więc Bob

zawiózł go do supermarketu, gdzie kupili jeszcze spory kawał arbuza. Potem

wysadził Jupe’a koło składu wuja Jonesa i pojechał do pracy. Stamtąd

zadzwonił do Pete’a i dał mu zadanie: sprawdzić Seana Fellowsa, byłego

chłopaka Juliet.

Ale gdy wreszcie Pete oderwał się od Kelly, było już ciemno. Za ciemno,

żeby szukać domu Seana. Dopiero w niedzielę Pete zajechał przed posesję

numer 23 przy Laurel Street. Tam właśnie mieszkał Sean.

Dom Seana Fellowsa znajdował się w cichym i miłym osiedlu Melton,

kilkanaście kilometrów na północ od Rocky Beach. Przy ulicy stały rzędem

niewielkie białe drewniane domki. Każdy dom miał z przodu werandę, a przed

nią niewielki trawnik.

Koło domu Seana Fellowsa stał zaparkowany stary kabriolet bonneville.

O balustradę werandy opierał się młody chłopak o gładko zaczesanych blond

włosach. Miał na sobie wyblakłe niebieski dżinsy i białą trykotową koszulkę ze

skórzanym przodem. Gdy tylko Pete wszedł na teren jego posesji, chłopak

skoczył na równe nogi.

— Chodź, chodź! — krzyknął, wymachując jedną ręką w stronę Pete’a, a

drugą chowając za plecami. — Spróbuj tylko podejść!

Gdy Pete znalazł się trochę bliżej werandy, ręka wysunęła się zza

pleców, a w niej... łańcuch motocyklowy!

Co się dzieje? Różne myśli przebiegały przez głowę Pete’a, serce biło mu

jak młotem. jakiś maniak chce się na nim mścić, nie wiadomo za co! Owinął

sobie dłoń kilka razy łańcuchem, a wolny jego koniec groźnie dyndał w

powietrzu. Pete zamarł. Czy ma teraz spróbować któregoś ze swych nowych

uderzeń karate? A może lepiej się wycofać?

— Tym razem tylko ty i ja! — krzyknął facet. — Tego właśnie chciałeś,

prawda? — Zamachnął się i uderzył końcem łańcucha w balustradę.

Daj sobie spokój z karate, pomyślał Pete. Zaczął się wycofywać.

— Rozerwę cię na strzępy! — wrzasnął chłopak, zeskakując z werandy.

Nie był zbyt duży. O wiele niższy i drobniejszy od Pete’a. Lecz w jego głosie

brzmiała wściekłość. Zbliżał się, gwałtownie potrząsając łańcuchem.

— Popełniasz wielki błąd — odezwał się Pete, cofając się jeszcze o parę

kroków.

Facet w skórzanych glanach ciągle zbliżał się dużymi krokami. Ramiona

kołysały mu się jak u goryla.

— Nie wiem, o co ci chodzi, ale ja szukam Seana Fellowsa — powiedział

Pete z rozpaczą. — Jestem kolegą Juliet Coop.

Glany zatrzymały się, a łańcuch przestał się kołysać.

— Naprawdę? — zapytał facet.

Pete kiwnął głową, ale wciąż trzymał zaciśnięte pięści, gotów do walki.

— Och, no to przepraszam — gość zmienił ton wypuszczając z płuc

powietrze. Cały się rozluźnił. — Jestem Sean Fellows. Miałem ostatnio trochę

kłopotów z bandą wandali. Punków. Właśnie jeden z nich zadzwonił, grożąc, że

ukradnie mi wóz.

Sean wskazał na starego, zniszczonego bonneville’a. Pete popatrzył na

samochód.

— Może powinieneś mu na to pozwolić. Niech bierze — roześmiał się w

końcu. — Opony sflaczałe, olej wyciekł na ziemię...

— No! A poza tym, akumulator nie działa już od dwóch tygodni — dodał

Sean i także się roześmiał. — Ale już mi się robi niedobrze, gdy słyszę to od

punoli. Rozumiesz, o co mi chodzi? — Nagle spojrzał na balustradę werandy.

— Hej, nie mów, że zniszczyłem ją niepotrzebnie. Skąd właściwie znasz Juliet?

— Wiesz, właściwie jej nie znam — przyznał Pete. — Leży w szpitalu na

sąsiednim łóżku obok Kelly, mojej dziewczyny.

— Ach tak... — uspokoił się Sean i wprowadził Pete’a do domu. Teraz,

gdy przestał potrząsać łańcuchem, wyglądał jak normalny, sympatyczny

chłopak z college’u. W domu miał więcej plakatów niż mebli.

— Czemu wczorajszej nocy tak późno zaszedłeś do szpitala? — zapytał

Pete.

— Maria, koleżanka Julii z pokoju w internacie, zadzwoniła do mnie z

wiadomością, że Juliet miała wypadek — odparł Sean. Rozstaliśmy się z nią

zaledwie parę miesięcy temu. Chyba jeszcze mi nie przeszło. Musiałem

sprawdzić, co z nią jest. Czy już się przebudziła?

— Jeszcze nie — odpowiedział Pete. — A w każdym razie prawie cały

czas śpi. Lekarze mówią, że potrzebuje odpoczynku.

Przez chwilę Sean przyglądał się Pete’owi spod oka. Nagle uświadomił

sobie, że ma do czynienia z zupełnie obcym człowiekiem.

— Powiedz mi — odezwał się wreszcie — skoro nawet nie znasz Juliet, to

jakim prawem zadajesz mi pytania.

— Moja dziewczyna, Kelly, twierdzi, że dzieje się coś dziwnego — odparł

Pete — więc po prostu sprawdzam. Co wiesz o Wielkim Barneyu?

— Wielki Barney? Gdyby nie on, nadal byśmy ze sobą chodzili.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Jej ojciec cały czas się ze mną kłócił — odparł Sean. — Widzisz, ja

jestem wegetarianinem. Nie jem mięsa ani ryb. Żadnych kurczaków. Jestem

przeciw zabijaniu zwierząt... I przeciw tym, co się na tym bogacą. Barney nie

znosił moich poglądów i bynajmniej tego nie ukrywał. Po pewnym czasie

kłóciliśmy się również z Juliet. W końcu, gdy oświadczyła, że po ukończeniu

college’u zacznie pracować u ojca, sprawa była przesądzona.

— Ostatnie pytanie i już sobie pójdę — poprosił Pete. — jak ci się udało

dostać do szpitala o czwartej nad ranem?

— Skłamałem pielęgniarce, że jesteśmy z Juliet zaręczeni — przyznał

Sean. — Chyba wypowiedziałem podświadome życzenie.

Jeszcze tego samego popołudnia, w składzie wuja Jonesa, Pete

opowiedział historię Seana Jupe’owi i Bobowi. Równocześnie zaglądał do

silnika wozu Boba. Pasek klinowy był już zużyty i należało go wymienić. Pete

zakładał nowy. Gdy go naciągnął, sprawdził kciukiem naprężenie.

— Powinien rozciągać się na jakieś trzynaście milimetrów. Po trzystu

kilometrach musimy go naciągnąć jeszcze raz, bo to draństwo się wydłuża.

Jupe nie zwracał uwagi na pas.

— Dla mnie najbardziej interesującym faktem z opowiadania Pete’a jest

to, że Sean Fellows ma samochód.

— Jupe — zniecierpliwił się Bob. — Czasami cię nie rozumiem. Pete

dopiero co opowiedział nam tragiczną historię miłości zniszczonej przez...

przez... niezgodność poglądów na temat diety! A ty wyskakujesz z czymś takim.

— Pamiętaj, co jest naszym celem — odparł Jupe. — Szukamy

podejrzanego, który ścigał Juliet samochodem.

— Wóz Seana możesz wykluczyć. Opony to zupełne flaki, a akumulator

wysiadł dwa tygodnie temu.

— Skąd wiesz? — nie dawał za wygraną Jupe.

— Wypytałem sąsiadów. Potwierdzili.

— Ach — westchnął Jupe. — Dowód. Nic go nie zastąpi. Mimo wszystko

facet wygląda na gwałtownika. Ten łańcuch...

Pete wzruszył ramionami i włączył zapłon, by sprawdzić zawory silnika.

Motor warczał przez minutę, a potem wydał dźwięk w rodzaju hop-hap-gak...

— Co oznacza taki dźwięk, Pete? — zapytał Bob.

— To w języku samochodów znaczy: „Sprzedaj mnie, bo się rozpadam”

— odparł śmiejąc się Pete.

Bob był przyzwyczajony do żartów ze swego antycznego wozu, więc też

się roześmiał. — Czy mógłbyś określić to trochę dokładniej? — zapytał.

— Mogę powiedzieć tylko tyle, że tu jest więcej do naprawienia, niż

zdążę teraz zrobić. Może w przyszłym tygodniu mi się uda. No a co z Marią

Gonzales i Michaelem Argentim? — spytał Jupe’a.

Jupe uśmiechnął się.

— Dzwoniłem do Marii. Na czas wypadku ma alibi nie do obalenia: była

uwięziona w zepsutej windzie razem z szóstką innych pasażerów. Michael

Argenti to co innego. Jak wiecie, jest to główny rywal Wielkiego Barneya. Ale

według „The Wall Street Journal” Argenti próbował ostatnio kupić

przedsiębiorstwo Barneya i przejąć sieć restauracji Chicken Coop.

— A więc Roast Roost chce zagarnąć Chicken Coop! — zdziwił się Bob.

— Ciekawe. Ale dlaczego Argenti miałby spychać Juliet Coop z szosy?

— Nie wiem — odparł Jupe. — Może był to rodzaj brutalnej perswazji.

Chciał przekonać Barneya...

— Myślisz, że to on próbuje zatruć kurczaki Barneya? — pytał Bob. —

To znaczy, że to nasz jedyny podejrzany.

— Nie. Oprócz niego jest sam Wielki Barney, no i oczywiście Pan

Słodziutki, jeśli jeszcze kiedykolwiek wypłynie na powierzchnię — odparł Jupe.

W tym momencie w Kwaterze Głównej zadzwonił telefon. Odebrał Pete.

— Trzej Detektywi, Pete Crenshaw — rzucił do słuchawki, włączając

równocześnie głośnik telefonu.

Telefon był od Kelly ze szpitala. Jej komunikat składał się tylko z

czterech słów, ale wystarczyły one, by Trzej Detektywi z maksymalną

prędkością ruszyli do działania.

— Pete — powiedziała Kelly — Juliet się obudziła.

ROZDZIAŁ 4

DOKTOR JONES W AKCJI

Trzej Detektywi wskoczyli do volkswagena i popędzili w stronę szpitala.

Zatrzymywali się tylko trzy razy, by naprawić drobne usterki silnika.

Gdy tylko znaleźli się w szpitalu, pospieszyli do pokoju Kelly i Juliet.

Teraz wreszcie poznają prawdziwą historię wypadku dziewczyny. Co się

wydarzyło? Czy ktoś ją ścigał? Czy też był to po prostu nieszczęśliwy wypadek?

Co miała na myśli, gdy mówiła, że ktoś zatruwa kurczaki?

— Hej, Paul, John i Ringo! Stop!

Jupe zatrzymał się z ręką na klamce. Trzej Detektywi rozejrzeli się i

zobaczyli, że z dyżurki woła ich Elizabeth Lazar — ruda pielęgniarka.

— Przykro mi, ale teraz nie możecie wejść — powiedziała z uśmiechem.

— Pan Coop rozmawia z córką, a lekarze badają Kelly. Musicie zaczekać. Macie

za to czas, żeby mi zaśpiewać na głosy ,,I want to hold your hand”.

Bob wybuchnął śmiechem, ale zakłopotany Jupe przełknął ślinę i

oddalił się.

Na wielkim zegarze w korytarzu minęło pięć minut, potem dziesięć.

Czekanie doprowadzało Jupe’a do szaleństwa. Podszedł do biurka i zaczął

nerwowo bębnić w leżący na nim stos papierów.

— Co ci się tak spieszy? — siostra Elizabeth zwróciła się do Jupe’a, a

potem opuściła wzrok na jego pierś. — Wiesz, powinieneś chyba nosić ubranie

z innym hasłem.

Jupe miał na sobie jedyną czystą koszulę, jaką rano znalazł w szufladzie

komody. Na koszuli był nadruk „Gdy masz wątpliwości — jedz”.

— Poważnie mówiąc, zależy nam na rozmowie z Juliet Coop — głos

Jupe’a przybrał ton oficjalny. — Chcemy się dowiedzieć, co pamięta na temat

wypadku.

— No niestety, możecie to sobie wybić z głowy — odparła śmiejąc się

lekko siostra Lazar. — Dziewczyna niczego nie pamięta. Ma amnezję.

Amnezja! To słowo spadło na Jupe’a jak cios obuchem. Po całym

czekaniu, zastanawianiu się, jedyna osoba, która mogła odpowiedzieć na ich

pytania, stała się nagle białą, nie zapisaną kartą...

Drzwi sali otworzyły się wreszcie i ukazał się w nich Wielki Barney.

Stanął w drzwiach. Miał na sobie purpurowy dres do joggingu z naszywką

wyobrażającą żółto-pomarańczowe kurczę.

— Okay, załatwione. Do zobaczenia jutro — rzucił w stronę Juliet. —

Zabieram cię do domu i będziesz mogła zapomnieć o tym wszystkim... To

znaczy, wszystko będzie dobrze. No, nie martw się tak bardzo. Czy ja

wyglądam na zmartwionego? Oczywiście, że nie. Ciao.

Wielki Barney uśmiechnął się i zamknął drzwi. Ale gdy szedł ko-

rytarzem, już się nie uśmiechał. Minął trójkę przyjaciół, mrucząc coś do siebie

pod nosem.

— Co on mówił? Słyszałeś? — spytał Pete.

— To brzmiało jak: „I co ja teraz zrobię?” — odparł Bob. — Chodźmy! —

rozkazał Jupe i pierwszy ruszył do sali.

Dwudziestoletnia Juliet Coop siedziała na łóżku oparta o stos poduszek.

Jej czarne loki zmierzwiły się od długiego snu, ale szeroko otwarte, wielkie

niebieskie oczy wyglądały przytomnie. Na twarzy malował się jednak wyraz

niepewności.

— Cześć! — zawołała radośnie Kelly, lecz spojrzenie, jakie rzuciła

Pete’owi, mówiło „Ostrożnie!” Jupe i Bob też je zauważyli. — Oto oni, Juliet.

Trzej Detektywi. Naturalnej wielkości, baterie nie wchodzą w skład zestawu i

należałoby ich nieco doprowadzić do porządku — zachichotała Kelly. — To jest

Jupiter Jones, to Bob Andrews, a to mój Pete.

— Cześć — powitała ich Juliet. Głos jej był miękki, ale brzmiał trochę

szorstko. — Wiem o was wszystko — powiedziała patrząc na Pete’a.

Pete spojrzał z ukosa na Kelly, podczas gdy Jupe wydał z siebie

nieśmiałe „dzień dobry”.

Bob uśmiechnął się i spytał:

— Jak się czujesz?

— Jak po dziesięciu rundach z mistrzem boksu — odparła. — Ale nic się

nie złamało, nie mam głębokich ran, tylko siniaki i zadrapania. Jutro wracam

już do domu.

— To wspaniale — ucieszył się Bob.

Jupe niecierpliwie przysunął sobie krzesło, stojące po stronie Kelly, i

usiadł przy łóżku Juliet.

— Czekaliśmy z niecierpliwością na chwilę, kiedy będziemy mogli

porozmawiać z tobą o wypadku — zaczął.

— Kelly mi wspomniała. Ale jest coś, co muszę ci od razu powiedzieć —

odparła powoli Juliet. — Mam amnezję.

— Czy w ogóle niczego nie pamiętasz? — próbował sprecyzować Jupe.

— Ostatnia rzecz, jaka została mi w pamięci, to karmienie kota dwa dni

przed wizytą w biurze taty. Potem obudziłam się tutaj wyjaśniła. — Amnezja

jest chwilowa. Tak przynajmniej twierdzi doktor. To dosyć pospolity skutek

dużego wstrząsu. Lada moment pamięć może mi wrócić.

— Gdyby nie chciała, spróbujemy pomóc ci prześledzić, co się wydarzyło

— zaofiarował się Bob.

— Nie pamiętasz niczego od dnia wypadku — zamyślił się Jupe. — A co

robisz w biurze ojca?

— Właśnie skończyłam college. Mam dyplom z zarządzania, więc

chciałabym nauczyć się, jak działa taty biznes. Chodziłam od działu do działu,

robiąc analizę kosztów całego interesu.

— Czy pamiętasz, jakie działy badałaś w ostatni piątek? — spytał Jupe.

— Nie — odparła zmartwiona.

— Czy pamiętasz, że miałaś jakieś złe sny albo mówiłaś we śnie? —

indagował dalej Jupe.

Juliet pokręciła głową.

— Chłopcy, pogadajmy na zewnątrz — zdecydował Jupe, kiwając na

Pete’a i Boba, żeby z nim wyszli.

Gdy byli już na korytarzu, Jupe stwierdził bez ogródek:

— Żadnej sprawy nie ma.

— Kelly sądzi, że jest — nie zgodził się Pete.

— Kelly siedzi tu od tygodnia i nic nie robi, tylko ogląda telewizję —

odparł Jupe. — Leży w łóżku, więc jej się nudzi.

— I ma nadmiar wyobraźni — zauważył Bob. — Bo skoro z tobą chodzi...

— dodał i szturchnął Pete’a lekko w ramię.

— Dajcie spokój, chłopcy — odparł Pete. — Kelly zna się na rzeczy.

Zawsze wie na parę miesięcy przed innymi, jaki makijaż i jakie ciuchy będą

modne.

— Wspaniale — drwił Jupe. — jeśli kiedyś zmienimy nazwę na Trzech

Projektantów Mody, z pewnością ją zatrudnimy.

Pete rzucił mu groźne spojrzenie.

— Pete — Jupe starał się mówić rozsądnie. — Juliet Coop miała ciężki

wypadek i złe sny. Teraz ma amnezję. Nie potrafię złożyć tego do kupy tak,

żeby wyszło jakieś przestępstwo. A może ty potrafisz?

Ale tym razem Bob był innego zdania.

— Na ten temat powiedziałbym „A może jednak...”.

Jupe był zaskoczony.

— Wyjaśnię ci, dlaczego — ciągnął Bob. — Rozumiem, że wstrząs

wymazał jej z pamięci obraz wypadku. Ale Juliet nie pamięta niczego z całego

dnia. Co wymazało jej cały dzień z pamięci? Może jeszcze coś się zdarzyło.

Jupe miał odpowiedź na końcu języka, gdy jego uwagę zwrócił

podniesiony głos siostry Elizabeth. Rozmawiała przez telefon znajdujący się w

dyżurce.

— Chce pan odebrać mi pracę? — mówiła ze śmiechem, powtarzając

najwyraźniej to, czym groził jej rozmówca. — Chłopie, bierz pan moją robotę i

mam nadzieję, że będzie panu do twarzy w białym czepku! — Równocześnie

przybijała czerwoną pieczęć szpitala na historiach choroby. — Jestem już

zmęczona pańskim ciągłym dzwonieniem z pytaniami o Juliet Coop. Mam pod

opieką jeszcze trzydziestu innych pacjentów. Chce pan wiedzieć, jak się czuje?

To niech pan przyjedzie do szpitala!

Odpowiedzi wysłuchała z zagniewaną twarzą.

— Chce pan rozmawiać z lekarzem? Proszę zaczekać.

Cisnęła słuchawkę na stół i poszła.

— Po co miałby ktoś tak często dzwonić z pytaniem o zdrowie Juliet

Coop? — spytał Jupe.

— Bo się o nią martwi — odparł Pete.

— Słusznie. Ale czy martwi się, że mogłaby z tego nie wyjść, czy właśnie,

że może wyzdrowieć? Może to Słodziutki? — zastanawiał się Jupe. Głośno

przełknął ślinę.

— Jupe, znam ten dźwięk — zauważył Bob. — Myślisz właśnie, jaki głos

udawać...

Rzeczywiście, Jupe czuł impuls do działania, a umiał naśladować wiele

różnych głosów i stylów rozmowy.

— Ten człowiek chce rozmawiać z lekarzem — powiedział, uśmiechając

się nieśmiało, i podniósł słuchawkę.

— Halo! Doktor Jones przy aparacie — zaczął. Głos jego stał się nagle

starszy, brzmiał jak głos trzydziestoletniego mężczyzny i tchnął zawodową

pewnością siebie.

— Nigdy o panu nie słyszałem — odezwał się facet z drugiej strony.

Sprawiał wrażenie starszego człowieka, co najmniej w średnim wieku. Mówił

szybko i gładko.

— Pracuję tu od niedawna — odparł Jupe. — Pytał pan o Juliet Coop,

panie...

Jupe miał nadzieję, że facet poda teraz swoje nazwisko. Zamiast tego

usłyszał:

— Jak się miewa Juliet?

— Hm... Informacji udzielamy tylko najbliższej rodzinie — próbował

dalej Jupe. — Czy jest pan członkiem rodziny?

Po chwili mężczyzna odpowiedział:

— Jestem przyjacielem rodziny.

— Bliskim przyjacielem?

Pytanie i odpowiedź. Wymiana ciosów. Kot i mysz. Mysz wymknęła się

do nowej dziury.

— Doktorze, chcę tylko wiedzieć, czy wyzdrowieje? — nalegał facet.

— Odzyskała przytomność — odparł powoli Jupe, wsłuchując się w

reakcję drugiej strony. — Niebezpieczeństwo minęło — dodał.

— Tak... — odpowiedział głos. Ale nie brzmiało to jak pełne radości

„tak”, nie słychać było w nim ulgi ani nawet pytania. Brzmiało raczej jak coś w

rodzaju: „Tak pan sądzi...”. Jupe poczuł się nieprzyjemnie.

— Z przyjemnością powiem jej, że pan dzwonił — jeszcze raz spróbował

wydobyć od nieznajomego jego nazwisko.

— Nie trzeba, doktorze — usłyszał. — Będę z nią w kontakcie.

Mężczyzna odłożył słuchawkę.

— Co się stało? Coś nie w porządku? — spytał Pete, zaniepokojony

milczeniem Jupe’a.

— Urwał kontakt ze mną — odpowiedział Jupe, kładąc słuchawkę na

tym samym miejscu, na którym zostawiła ją pielęgniarka. Siostra Elizabeth

właśnie wracała, prowadząc ze sobą lekarza.

— Ten gość to prawdziwe utrapienie — powiedziała do internisty,

podnosząc słuchawkę. Ale w słuchawce było głucho. — Nie do wiary! Wyłączył

się! — stwierdziła z niesmakiem.

— To więcej niż utrapienie — mówił cicho Jupe do przyjaciół. — To

tajemnica. Dzieje się coś, czego nie rozumiem.

— To oznacza „jednak się nie wycofuję”, tak? — spytał Bob.

— Nigdy nie mówiłem, że chcę się wycofać — odparł Jupe. — Nie wiem

co, a Juliet nie pamięta dlaczego, ale czuję, że coś jej zagraża. A tylko my o tym

wiemy. Musimy trzymać się blisko niej.

Niestety, chwilowo nie mogli być blisko, bo każdy z nich miał coś

pilnego do zrobienia. Pete, który często za parę dolarów wykonywał drobne

naprawy samochodów, musiał poprawić rozrusznik w corvette sąsiada.

Bob znów był potrzebny w swojej agencji artystycznej, w której miał

kawałek etatu. jednemu z zespołów rockowych trzeba było zorganizować

wieczór w klubie.

Jupe zaś obiecał spotkać się z sąsiadką, panią Teitelbaum, która poleciła

mu dietę arbuzowo-melonową. Pani Teitelbaum uważała się w tej dziedzinie za

jednoosobową grupę wsparcia dla Jupe’a.

Dopiero więc następnego dnia Trzej Detektywi znów znaleźli się razem.

Jupe i Pete spotkali się w szpitalu, ponieważ zarówno Kelly, jak Juliet miały

być tego dnia wypisane.

Kelly nie posiadała się z radości, że wreszcie wychodzi. Nastrój Juliet

też się poprawił, ale pamięć jej jeszcze nie wróciła. Siedziała na łóżku, czekając,

aż Wielki Barney przyjdzie i zabierze ją do domu.

— Znając Wielkiego Barneya — stwierdziła — przypuszczam, że zjawi się

przebrany za goryla albo przywiezie ze sobą orkiestrę. Tata, jak wiecie,

uwielbia żarty.

Dziesięć minut później Wielki Barney wetknął głowę przez drzwi.

— Hej! Pamiętacie mnie?

Nosił brązowy dres, a głowę miał przebitą indiańską strzałą.

— Tato, zapomniałam tylko ostatnie dwadzieścia cztery godziny, a nie

dwadzieścia lat — odparła Juliet. — Oczywiście, że cię pamiętam. Pytanie, czy

ty pamiętałeś o wszystkim, co mi miałeś przywieźć?

Wielki Barney wyciągnął małą walizeczkę. Juliet otworzyła ją.

Wyciągnęła z niej błękitną jedwabną piżamę. Uniosła ją do góry. Oglądała z

niedowierzaniem.

— Co to jest?

— Niebieskie jedwabne spodnie i bluza — odparł Barney radośnie. —

Dokładnie to, o co prosiłaś.

— Nie ta szafa, tato — roześmiała się Juliet. — To piżama. Nie mogę

wyjść na miasto w piżamie!

Wielki Barney nasunął na czoło ciemne okulary, które zasłaniały mu

oczy, i przyjrzał się piżamie, trzymając ją na długość wyciągniętej ręki.

— Piżama? Okay. Nie ma sprawy — odparł, myśląc pospiesznie. —

Powiemy ludziom po prostu, że wyszłaś w przebraniu na zabawę. Cha, cha,

cha! — jego huczący śmiech rozległ się echem po korytarzach.

— Nie ma mowy! — kręcąc głową zaprotestowała Juliet. — Gdyby mama

żyła, dałaby ci w łeb za sam pomysł!

— Okay, nie ma sprawy — powtórzył Wielki Barney. Popatrzvł na Kelly,

która stała przy łóżku i pakowała się. — A ona? Wygląda na jakieś pięćdziesiąt

dwa kilogramy żywej wagi.

Kelly była zdumiona.

— Dokładnie tyle — potwierdziła.— Skąd pan wie?

— Poznaję wagę kurczaka z odległości trzydziestu metrów — odparł

Wielki Barney. — Ta sama struktura kości. Sądzę, że twoje ubranie pasowałoby

na Juliet.

— Daj spokój, tato — prosiła zakłopotana Juliet. — Nie mogę tego

zrobić. Przepraszam, Kelly. Ojciec czasem zapomina, że nie cały świat

podskakuje, gdy on tylko naciśnie guzik.

— Ej, to świetny pomysł! — odparła Kelly. — Z przyjemnością pożyczę ci

parę ciuchów.

— Ratujesz mi życie! — powiedziała z wdzięcznością Juliet. Zamknęła

walizkę, którą przyniósł Barney. — Może pożyczyłabyś mi odrobinę

kosmetyków do makijażu? Nie przyniosłeś kosmetyczki, tato! — skarciła go.

Wyskoczyła z łóżka, uściskała go i zwróciła się do niego prowokująco:

— Ciekawa jestem, kto z nas właściwie stracił pamięć?

— Proszę — Kelly przesunęła walizkę na tę stronę pokoju, którą

zajmowała Juliet. — Bierz, co chcesz.

— Dzięki. Zwrócę ci wszystko.

— Nic pilnego — odparła Kelly.

— Wiesz co? — zawołała Juliet. — Tata za parę dni wyprawia dla mnie

przyjęcie z okazji powrotu ze szpitala. Może byście przyszli? Wszyscy.

Zabawicie się, a ty odbierzesz swoje ubranie.

— Wspaniały pomysł! — ucieszyła się Kelly.

Jupe też się ucieszył, ale zachował to dla siebie. Przyjęcie u Króla

Kurczaków? Okazja do obserwowania Wielkiego Barneya z bliska, osobiście.

Czegóż można więcej chcieć?

ROZDZIAŁ 5

PRZYJĘCIE

Jupiter Jones usiadł na rogu łóżka i włożył skarpetki. Był to dzień

przyjęcia w rezydencji Wielkiego Barneya i Jupe denerwował się. Trudne

zadanie. Nie z powodu śledztwa, przecież czekał na tę chwilę. Ale co ma na tym

przyjęciu mówić do ludzi, zwłaszcza do dziewcząt?

Wstał i wcisnął w białe spodnie jaskrawą koszulkę polo. Stanął przed

lustrem. Nieźle jak na faceta średniego wzrostu, z lekką nadwagą i czarną,

trudną do poskromienia czupryną. Chwileczkę. Czy koszulę lepiej wsunąć do

spodni, czy wyłożyć na spodnie, skoro ciasno opina mu brzuch?

Potem w wyobraźni rozpoczął konwersację. Rozmawiał z dziewczyną,

taką dziewczyną, jaką chciałby tam spotkać. Była nieduża i apetyczna, miała

krótkie, kręcone włosy.

— Pewnie mnie nawet nie zauważyłeś, ale ja, chcąc nie chcąc, od pół

godziny nie spuszczam z ciebie oka — mówiła, uśmiechając się, dziewczyna

jego marzeń.

— Ja wszystko zauważam — pewnym siebie głosem odpowiadał Jupe.

— Czy masz ochotę na kawałek kurczaka? — pytała, kusząco podając mu

półmisek z najlepszymi wyrobami Barneya.

— Nie, dziękuję — odpowiadał Jupe, wpatrując się w lustro stojące w

jego pokoju. — Próbuję zrzucić parę kilogramów.

— Ho, ho! Podziwiam facetów, którzy mają charakter — odpowiadała

dziewczyna.

Lubi mnie, myślał Jupe.

— Czy jesteś znajomym Wielkiego Barneya?

— Tak naprawdę to przyszedłem zobaczyć, czy nie zatruwa swoich

kurczaków — powiedział Jupe otwarcie.

Dziewczyna rozwarła szeroko oczy ze zdumienia.

— Chcesz przez to powiedzieć, że jesteś prawdziwym detektywem?

Ale zanim Jupe zdążył przymierzyć jeszcze bardziej szałową koszulę,

wymyślona dziewczyna zadała mu trudniejsze pytanie:

— Dlaczegóżby ktoś, kto wyprodukował na sprzedaż miliony porcji

smażonego kurczaka, miałby nagle zatruwać swoje własne wyroby?

— To bardzo dobre pytanie. I nie jestem pewien, jak na nie od-

powiedzieć. Może chce odstraszyć Michaela Argentiego. Może zatruwa tylko

niewielki ułamek swojego drobiu, tak by Argenti trafił na te ptaki, gdy weźmie

próbkę. A może przeprowadza kontratak, zatruwając kurczaki firmy Roast

Roost, należącej do Argentiego? Jest wiele możliwości.

— Jesteś taki bystry i logiczny — mówiła dziewczyna z marzeń.

— Znam też dżudo.

— Pewnie już masz dziewczynę? — pytała z westchnieniem.

— Hm... — zawiesił głos.

— Hej, Jupe, jesteś gotów? — usłyszał nagle za plecami.

Jupe wyrwał się ze snu na jawie i ujrzał Boba stojącego w drzwiach.

Przyjaciel ubrany był z niedbałą elegancją w białe spodnie i koszulkę polo w

granatowe i czerwone pasy.

— Do kogo mówiłeś? — spytał Bob w drodze do samochodu.

— Powtarzałem sobie tylko listę faktów naszego śledztwa — odparł Jupe

rumieniąc się.

Gdy dotarli do ogromnej rezydencji Wielkiego Barneya w Bel Air,

zastali już czekających na nich Pete’a i Kelly.

— Mam nadzieję, że wziąłeś ze sobą dużo drobnych. Będziesz

potrzebował na autobus, żeby dojechać od drzwi frontowych do basenu —

żartował Pete.

Budynek był wielki, dwupiętrowy, miał chyba ze czterdzieści pokojów. Z

zewnątrz zdobiły go gzymsy i sztukaterie, ściany obrastał bluszcz. Na tym

kończyły się wszelkie pozory elegancji. Każdy szczegół przypominał, jak Król

Kurczaków doszedł do swoich milionów. Na trawnikach zamiast krasnali stały

przebrane kurczaki. Na szczycie masztu gumowy kurczak wskazywał kierunek

wiatru. Także wiele krzewów przystrzyżono na kształt kurczaka w koronie.

Przyjęcie odbywało się na tyłach domu. Dwieście osób, młodszych i

starszych, zebrało się wokół basenu w kształcie kurczaka i zajadało porcje

smażonego drobiu, tańcząc i bawiąc się na całego.

— Pamiętajcie, że nie przyjechaliśmy tu tylko dla zabawy — przy-

pomniał im Jupe. — Zwłaszcza ty, Kelly. Koniecznie „zapomnij” zabrać od

Juliet swoje ciuchy. W ten sposób będziesz miała pretekst do następnego

spotkania.

— Wiem, wiem — odpowiedziała niecierpliwie Kelly. — Chodź, Pete,

poszukamy Juliet. A jeśli zobaczę, że za dobrze się bawisz, naskarżę na ciebie

Jupe’owi. — Śmiała się jeszcze, gdy odchodzili.

— Dlaczego ona bierze tak poważnie wszystko, co powiem? — spytał

Boba Jupe.

Bob pokręcił głową.

— Nie, to raczej ty bierzesz zbyt poważnie wszystko, co mówi Kelly. Daj

spokój, chodź, rozejrzymy się.

Przeciskali się przez tłum gości. Jupe’owi zdawało się, że każdy

wymachuje udkiem lub skrzydełkiem. Kawałkami kurczaka wskazywano

kierunki, gestykulowano, niektórzy nawet fechtowali się udkami. Większość

jednak po prostu je żuła.

— Tortura — jęknął Jupe. — Gdy wiatr wieje w naszą stronę, czuję

wszystkie osiem ziół i przypraw z tajnego patentu Wielkiego Barneya.

— Jupe, spróbuj kawałek kurczaka! Nie umrzesz od tego. Bob spojrzał

na Jupe’a, a Jupe na Boba, aż mrugnęli do siebie.

Może nie umarłby, a może właśnie...

— Nie, dziękuję — odmówił.

— Cześć — zagadnęła ich dziewczyna o krótkich ciemnych, zaczesanych

do tyłu włosach. W jednej ręce trzymała soczyste udko, a w drugiej pusty

kubek po wodzie sodowej. Patrzyła wprost na Boba.

— Obserwowałam cię od chwili, kiedy tu wszedłeś.

Bob uśmiechnął się do niej zwycięsko i zapytał:

— Czy my się przypadkiem skądś nie znamy?

— A to ci nowy sposób na podryw — roześmiała się dziewczyna. —

Jasne, że się znamy. Jestem twoją matką.

Bob też się roześmiał i odprowadził dziewczynę na bok.

— Cześć, mamo. Chodź, napijemy się czegoś i opowiem ci, jakim

wspaniałym byłem dzieckiem.

Jupe usiadł na sofie i przyglądał się, jak Wielki Barney panuje nad

tłumem gości. Przypominał wodzireja z nocnego klubu. Co chwilę ponad gwar

rozmów wybijał się jego silny głos, spotęgowany jeszcze odbiciem od lustra

wody. Barney zagłuszał wszystkich gości.

Lecz nagle uwagę Jupe’a przykuł inny głos. Pochodził od człowieka

stojącego tuż za chłopcem. Jupe niedbałym ruchem zwrócił głowę w jego

stronę. Ujrzał energicznego mężczyznę w białym garniturze, który właśnie

przedstawiał się stojącej obok młodej blondynce.

— Don Dellasandro — powiedział, podając jej swój bilet wizytowy.

— Peggy Bennington — odparła blondynka.

— Miło nawiązać z tobą kontakt, Peggy.

Im dłużej Jupe słuchał, tym bardziej był pewien, że skądś zna ten głos.

— Zajmuję się badaniem rynku, Peggy — ciągnął Don. — Czy chciałabyś

spróbować smaku, który może wpłynąć na twoje życie?

— Jasne.

Don podał jej coś, co przypominało cukierek zawinięty w celofan. Jupe

wstał, by lepiej widzieć.

— Miracle Tastes? Cudowne Smaki? — Peggy odczytała napis na

opakowaniu.

— Tak nazywa się moja firma, a to moje ostatnie dzieło — wyjaśnił Don.

Peggy rozwinęła papierek. W środku był kawałek czekolady. Jupe

przypuszczał, że jest nadziewana jakimś kremem.

— Staram się unikać słodyczy — wzbraniała się Peggy.

— Ale to ma zero kalorii! — wykrzyknął Don z uśmiechem. – A to

dopiero połowa cudu.

Peggy trzymała cukierek w prawej dłoni, Dellasandro chwycił ją i

przybliżył do jej ust.

— Spróbuj i wstąp w dwudziesty pierwszy wiek.

Peggy w końcu zdecydowała się ugryźć kęs.

— To naprawdę dobre! — zawołała.

Jupe’owi ciekła ślinka, prawie się oblizywał. Mężczyzna to spostrzegł.

— Don Dellasandro — przedstawił się, podając Jupe’owi bilet wizytowy

wraz z czekoladką.

Była miękka, z delikatnym nadzieniem... Pyszności.

— Jaki smak czujesz? — spytał Don.

— Rozróżniam trzy smaki — odparł Jupe. — Gorzkiej czekolady,

śmietankowego kremu i mięty. Bez kalorii? Jak pan to robi?

— Aromaty — uśmiechnął się Don. — Tym właśnie zajmuje się firma

Miracle Tastes. Komponuję aromaty. A ty znakomicie odgadłeś skład.

Perfectamento. Cieszę się, że nawiązaliśmy kontakt.

Jupe szeroko otworzył oczy. Był tak zafascynowany pyszną bez -

kaloryczną czekoladką, że przez chwilę nie pamiętał o głosie Dona. Ale teraz

sobie przypomniał. Nie miał wątpliwości. Don Dellasandro był tym, który co

pół godziny dzwonił do szpitala, pytając o Juliet Coop! „Będę z nią w

kontakcie” — mówił do Jupe’a tuż przed odłożeniem słuchawki.

— Pewnie nie masz wizytówki, prawda? — spytał Don. — Jesteś super

smakoszem.

— Oczywiście, że nie ma — roześmiała się Peggy. — To przecież uczeń.

Prawdę mówiąc, myślał Jupe, mam wizytówkę. Ale za żadne skarby nie

dałbym jej panu Dellasandro. Była to bowiem wizytówka grupy Trzech

Detektywów. Nie chciał, by Dellasandro zamilkł właśnie wtedy, gdy Jupe miał

do niego mnóstwo pytań. Na przykład, po co dzwonił do szpitala? Dlaczego był

przy tym taki tajemniczy? I co miał wspólnego z Juliet i z Wielkim Barneyem?

W tym momencie podeszła do nich Juliet i wzięła Dona pod ramię.

— Don, musisz mi dać jeszcze jedną czekoladkę. Nie ostrzegłeś mnie, że

nie będę mogła przestać — powiedziała radośnie.

Don natychmiast spełnił jej prośbę.

— Ten chłopak jest urodzonym smakoszem — rzekł, wskazując na

Jupe’a.

— Nie odbieraj mi Jupitera Jonesa! — zawołała Juliet. — Jupe i jego

przyjaciele to detektywi. Mają mi pomóc w przypomnieniu sobie, gdzie byłam

w dniu wypadku.

Zachowaj kamienną twarz, rozkazał sobie Jupe. Nie pokazuj po sobie,

że Juliet cię właśnie zdemaskowała.

— Wolne żarty! — zaśmiał się Don, patrząc na Jupe’a przez szparki

oczu. — Nigdy bym nie przypuszczał, nie wyglądasz na to, chłopie.

Jupe musiał szybko znaleźć Boba i Pete’a. Natknął się na jakiś ślad, ale

dobrze nie wiedział, jaki. Przeprosił Dona i powędrował przez tłum gości,

szukając przyjaciół. Przy tym końcu basenu, który wyobrażał dziób kurczaka,

stała grupa ludzi, a w jej środku Wielki Barney Coop. Osobnik mający przeszło

dwa metry wzrostu zawsze wystaje ponad tłum. Ale to nie wystarczało

Wielkiemu Barneyowi. Ubrany był w jaskrawopomarańczowy strój do

joggingu z naszywką wyobrażającą kurczaka w koronie.

— I odpowiedziałem: „Nie wiem. Do dziś usiłuję dociec, czemu ten

kurczak wyszedł na drogę” — mówił Barney, śmiejąc się rubasznie. Śmiech nie

wydobywał się po prostu z Wielkiego Barneya Coopa. Śmiech z niego

wybuchał, a wtedy, mimo że dowcipy nie należały do najlepszych, jak fala

uderzeniowa rozlegał się ryk tłumu. Ktoś zapytał:

— Wielki Barneyu, co się stało z ciastkiem z kurczęcia z bitą śmietaną?

— Cóż mogę powiedzieć... To był rok 1986 — odparł Big Barney. —

Świat nie był jeszcze gotów na deser z kurczaka. Hej, czy wszyscy mają co jeść?

— Ściśle mówiąc, był to rok 1985 — wtrącił się Jupe. Nie mógł się

powstrzymać.

Wszyscy, łącznie z Wielkim Barneyem, spojrzeli na Jupe’a.

— To był rok, w którym zainstalował pan węże z fontanną wody do

mycia małych dzieci po posiłku — uzupełnił Jupe.

— Hej, chłopie, trafiłeś w dziesiątkę! — krzyknął Barney, podchodząc i

wyciągając rękę do Jupe’a.

Jupe uścisnął ją, a pierś rozsadzała mu radość.

— Przejdź na następną stronicę, synu — ciągnął Barney, ogarniając go

ramieniem. — Śmiało. Wspomnienia przesuwają mi się przed oczami. Każde

słowo sprawi mi przyjemność.

— Hm... 1986 to rok, w którym dodał pan cukier do oleju do frytek, a

przed drzwiami restauracji umieścił pan maszerujące żywe kurczę, niosące

transparent z napisem: „Zrobię wszystko dla Wielkiego Barneya” — odparł

Jupe.

— Chyba zaadoptuję tego chłopaka! — oznajmił Barney gościom. —

Juliet, masz nowego brata!

Gdy Jupe i Barney wymieniali się wiadomościami z historii firmy

Chicken Coop, Pete i Kelly rozmawiali z Juliet. Dziewczyna usadowiła się z tyłu

przy trampolinie.

— Piękne przyjęcie — mówiła Kelly. — Jaki tłum! Kim są ci wszyscy

ludzie?

— Nie wiem. Po prostu gromada ludzi zaproszonych przez tatę. — Juliet

była boso, palce stóp zanurzyła w wodzie. — Rozumiecie, jeszcze wszystko mi

się miesza. Zwykle jest odwrotnie, byłam zawsze super zorganizowana. Ta

utrata pamięci doprowadza mnie do białej gorączki. Podchodzą do mnie jacyś

ludzie, mówią: „Cieszę się, że ci lepiej”, a ja nie umiem nawet powiedzieć, czy

ich nie znam, czy tylko nie pamiętam...

— Nie widziałaś przypadkiem wysokiego szpetnego jegomościa,

ubranego prawdopodobnie w wojskową bluzę-panterkę? — spytał Pete.

Juliet pokręciła głową.

— Nie wygląda na kogoś w moim typie — odparła. — Dlaczego pytacie?

— Och, Juliet, zapomniałam ci o nim powiedzieć — sumitowała się

Kelly. — Nazwałam go Pan Słodziutki. Przyszedł do twego pokoju pierwszej

nocy po wypadku. Czułam, że to żaden twój znajomy, tym bardziej że nigdy już

się nie pokazał.

Twarz Juliet przeszył skurcz lęku.

— Pozwól, że my się będziemy o to martwić — wtrącił się Pete. — A co z

twoim samochodem? Jeżeli nie został skasowany, mógłbym się nim zająć.

— Mój wóz? Wielki Barney wysłał go od razu do składnicy złomu.

Nawet mi nie pozwolił go zobaczyć — odpowiedziała Juliet.

— I wciąż nie pamiętasz niczego, co działo się w dniu wypadku?

— Nie — odparła. — Może coś mi zaskoczy, gdy w przyszłym tygodniu

wrócę do pracy.

Tego wieczora, po przyjęciu, Trzej Detektywi siedzieli w warsztacie

Jupe’a i jedli pizzę. Jupe starał się iść na kompromis z zaleceniami swej diety:

po każdym kawałku pizzy pepperoni zjadał dwa kawałki kantalupy. Nie był to,

ściśle biorąc, system, który zyskałby aprobatę pani Teitelbaum.

— Więc cóż z tego, że Don Dellasandro często dzwonił do szpitala? —

pytał Pete.

— Chodzi o to, jak dzwonił, o tembr jego głosu, to co mówił — odparł

Jupe, odchylając się do tyłu na swym fotelu na biegunach.

— Okay, jeszcze dowiemy się o nim więcej — zgodził się Bob, popijając

colę. — Ale co z tą jutrzejszą randką?

— Mamy randkę z kurczętami Wielkiego Barneya! — zawołał Jupe. —

Na tym przyjęciu facet praktycznie mnie adoptował. Sądzę, że rozpoznał

prawdziwego fana. Udało mi się zdobyć zaproszenie do odwiedzenia jego

laboratoriów i biura centrali.

— I co spodziewasz się znaleźć? Rozsypane dokoła pudełka z napisem

„trucizna”? — spytał Pete, zlizując z palców resztki sera.

— Nie wiem, co tam znajdę — odparł Jupe. — To zależy, jak starannie

będziemy węszyć.

— To brzmi fajnie — zaczął Bob — ale...

— Wiemy, wiemy — odezwali się równocześnie Jupe i Pete.

Agencja Artystyczna Rock-Plus Saxa Sendlera jak zwykle ma pierw-

szeństwo.

— Przykro mi — rzekł smutno Bob. — Powodzenia, chłopcy.

Dokończyli pizzę, zamknęli warsztat i przez wielką żelazną bramę wyszli

do wozów Boba i Pete’a. Niebo zaróżowiło się, ale była to już zapowiedź

zmierzchu.

— Patrzcie, co tu parkuje po drugiej stronie ulicy — odezwał się Pete,

wskazując na czarny kabriolet firmy Porsche. — Sześćdziesiąt tysięcy dolarów

na czterech wielkich kołach. Niesamowita maszyna!

— Ale popatrz na kierowcę. Tam, stoi oparty o maskę — ściszył głos

Jupe. — Ma wojskową bluzę. Zupełnie jak ten Słodziutki... Pete na chwilę

zamarł. Potem pobiegł w kierunku mężczyzny. — Hej, ty! — krzyknął.

Bob i Jupe pobiegli za nim, ale facet w bluzie wskoczył do swojego

porsche’a i odjechał z rykiem motoru.

Pete zrobił szybki zwrot i popędził do swego samochodu. Wskoczył za

kierownicę i ruszył w dół ulicy za porsche’em.

— Świetne przyspieszenie — zauważył głośno, gdy jego scirocco

posuwało się tuż za wozem Pana Słodziutkiego.

Lecz już na pierwszym zakręcie, gdy nacisnął hamulec, pomyślał, że

lepiej, gdyby tak się nie spieszył... Hamulce nie działały! Pedał pompował tylko

powietrze!

Pete zjeżdżał ze wzgórza z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na

godzinę, wprost na ruchliwe skrzyżowanie, na którym migało właśnie

czerwone światło!

ROZDZIAŁ 6

O DOBRY SOSIE!

Przez chwilę Pete nie mógł się powstrzymać od przyciskania raz po raz

pedału hamulca. Niemożliwe, żeby nie działał! Przecież sam sprawdzał płyn!

Ale rzeczywistość była nieubłagana. Hamulce wysiadły. W ogóle nie

chwytały. A wóz zjeżdżał w dół i coraz bardziej nabierał prędkości. Za parę

sekund rąbnie w coś na skrzyżowaniu. W najlepszym razie przeleci przez

skrzyżowanie. Bardziej prawdopodobne, że uderzy w bok jakiegoś

przejeżdżającego samochodu. W końcu to Pete miał migające czerwone

światło, nakazujące mu zatrzymać się. A kierowcy jadący przecznicą nie mieli

pojęcia, że Pete całkiem stracił panowanie nad swoim wozem.

Przerażenie tak ścisnęło Pete’a za gardło, że czuł, jakby miał je zatkane

prawdziwym jabłkiem w miejscu jabłka Adama. Dłonie chłopca pociły się. Nie

przeszkodziło mu to jednak sięgnąć do dźwigni zmiany biegów. Przeskoczył z

czwórki na dwójkę, w nadziei, że bezwładność silnika nieco wóz przyhamuje.

W tym czasie jadący przed nim porsche błyskawicznie zawrócił poślizgiem,

niemal paląc sobie opony, i odjechał.

Scirocco zwolniło, lecz niewystarczająco. Było zaledwie o jakieś

dziewięćdziesiąt metrów od skrzyżowania. Poprzeczną ulicą przemykały

samochody, jakby żółte migające światła w ogóle ich nie dotyczyły.

Buuuuu! Niebieska honda trąbiła, że Pete jedzie za szybko. Z bijącym

sercem jeszcze raz zredukował bieg, chwycił ręczny hamulec i skręcił

kierownicę w prawo. W jednej chwili samochód zarzucił i wyskoczył z drogi

wprost na pusty plac budowy, na którym wznoszono parę domków wielo-

rodzinnych. Nierówny teren placu tylko trochę zmniejszył szybkość, ale wóz

zatrzymał się nagle na ukrytym w trawie bloku betonu.

Pete’a rzuciło klatką piersiową na kierownicę, lecz pasy wytrzymały.

Teraz z pewnością zabiorą mi prawo jazdy, pomyślał. Dwa razy głęboko

odetchnął, by się trochę uspokoić. Potem wyskoczył z latarką w ręku i zajrzał

pod wóz. O! Ładna historia! Ktoś przeciął rurkę płynu hamulcowego!

Pete złapał kluczyki, mocno zatrzasnął drzwiczki kierowcy i pobiegł

truchtem w górę, z powrotem do składnicy złomu Jonesów.

Wypił parę puszek bezalkoholowego imbirowego piwa i stopniowo

wracał do normy. W trójkę z Jupe’em i Bobem wystawili krzesła na zewnątrz i

usiedli przed budynkiem.

— No tośmy się zapoznali z Panem Słodziutkim — podsumował Jupe.

— Zasługuje na swoje imię! — dodał Pete. — Ten gad widocznie przeciął

mi przewód hamulcowy, a potem stanął, zapraszając mnie, bym za nim gonił.

Drań dobrze wiedział, że jeśli spróbuję mu dorównać, to będę zjeżdżał za

szybko.

— Całe szczęście, że jesteś świetnym kierowcą, bo odtąd mielibyśmy

Dwóch Detektywów — westchnął Jupe.

— Słyszeliście? — Pete zerwał się z miejsca tak gwałtownie, że aż

przewrócił krzesło. — Jestem świetnym kierowcą! Komplement z ust Jupitera

Jonesa! Bob, jesteś świadkiem!

— Och, chodziło mi tylko o koszt wydrukowania nowych wizytówek —

rzucił niedbale Jupe.

— Poważnie mówiąc, panowie, ciekawe, kim jest Słodziutki. I dlaczego

chce, żebyśmy trzymali się z dala od sprawy — zastanawiał się Bob.

— Należałoby raczej zapytać, skąd wie, że się nią interesujemy —

zauważył Jupe.

— Słuszna uwaga — zgodził się Bob. — Z całą pewnością nie widziałem

go na przyjęciu.

— A Juliet nie zna nikogo, kto chodzi ubrany w wojskową bluzę — dodał

Pete. — Pytałem ją.

— Okay, a więc nie jest to przyjaciel rodziny — wywnioskował Jupe. —

Może dla kogoś pracuje?

— Ale dla kogo? — spytał Pete.

To pytanie nie dawało im spać tej nocy.

Następnego ranka za oknem warsztatu Jupe’a zabrzmiał klakson

nieznanego samochodu, a równocześnie w samym warsztacie zadzwonił

telefon. Jupe, który od paru godzin był już na nogach (sprawdzał urządzenia

elektroniczne na oscyloskopie), odebrał telefon, wyglądając przez okno. jedna

tajemnica wyjaśniła się: klakson należał do Pete’a. Miał inny dźwięk, bo to nie

było stare scirocco. Pete siedział za kierownicą wozu swojej mamy.

Telefon okazał się większą niespodzianką.

— Jupiter, mówi Juliet Coop. Moja aktówka! — usłyszał podniecony

głos.

Jupe był specjalistą od wszelkich szyfrów, ale ten zaskoczył go zupełnie.

— Obudziłam się mniej więcej godzinę temu i zaczęłam rozglądać się za

moją aktówką — ciągnęła Juliet, wziąwszy głęboki wdech. — Aż do tej chwili

nie pamiętałam w ogóle, że mam aktówkę!

Teraz i Jupe był podekscytowany.

— Wraca ci pamięć — zauważył.

— To jedna strona medalu — stwierdziła Juliet. — Mógłbyś równie

dobrze powiedzieć, że zaczynam się orientować, ile zapomniałam. W każdym

razie aktówki nie ma w domu. Sama nie wiem, dlaczego mi tak na niej zależy.

Sądzę, że jest w niej coś ważnego. Czuję, że tak jest.

Jupe nie tracił czasu.

— Już biegniemy z Pete’em do biura twego ojca. Rozejrzymy się za nią.

— Możliwe, że zostawiłam ją u niego w biurze — zgodziła się Juliet. —

Albo w jakimś innym biurze. Poszłabym poszukać, ale tata nie chce, żebym

przez najbliższe parę dni przychodziła do pracy. Czy sądzisz, że dacie radę

wyjaśnić, gdzie byłam w zeszły piątek przed wypadkiem?

Dokładnie tym miałem zamiar się zająć, pomyślał Jupe.

— Będziemy się rozpytywali — odparł. — A czy masz jakiś terminarz?

Kalendarzyk, w którym notujesz spotkania? Od razu posunęłoby nas naprzód,

gdybyśmy wiedzieli, jaki miałaś program na ten dzień.

— Jasne. To śliczny błękitny notes w safianowej oprawie — powiedziała

Juliet w zadumie. — Proszę bardzo, możesz do niego zajrzeć, jeśli uda ci się go

znaleźć. Zawsze trzymam go w aktówce!

Pete znów zaczął wygrywać koncert na klaksonie.

— Sprawdzę wszystkie możliwości i przedzwonię do ciebie dziś

wieczorem — szybko zakończył Jupe.

— A ja dam ci znać, gdybym sobie coś jeszcze przypomniała — dorzuciła

Juliet i odłożyła słuchawkę.

Nim Jupe wyszedł do przyjaciela, Pete zdążył podnieść maskę i właśnie

grzebał w silniku. Było to natręctwo dentysty, który nie potrafi przejść obok

pacjenta, nie każąc mu szeroko otworzyć ust.

— Przed chwilą dzwoniła Juliet. Nie może znaleźć aktówki, w której

podobno jest coś ważnego — powiedział na powitanie Jupe.

— Założę się, że właśnie na to poluje Słodziutki — odparł Pete, nie

podnosząc wzroku.

A gdyby spojrzał w górę, zobaczyłby, jak Jupiterowi opada szczęka

— Genialny wniosek! — zawołał Jupe. — Coś ty dziś jadł na śniadanie?

Wleźli do samochodu i skierowali go w stronę centralnych biur Barneya

w San Fernando Valley. Po drodze minęli plac, na którym wóz Pete’a wypadł z

drogi. Scirocco wciąż jeszcze tam stało.

Pete zajechał na najbliższą stację benzynową i wyskoczył, by stamtąd

zatelefonować. Dzwonił do Tya Casseya, starszego kuzyna Jupe’a. Ty, jeśli

tylko był w mieście, kręcił się zwykle koło składu złomu i zajmował się,

nieoficjalnie, naprawą samochodów. Teraz jednak siedział na głowie innego

dalekiego krewnego, który na lato wynajmował daczę nad morzem w Malibu.

— Ty? — zapytał Pete z automatu. — Mówi Pete. Czy pamiętasz, jak

wspominałeś, że potrzebujesz czterech kółek na najbliższe trzy tygodnie? To

może ubijemy interes? Będziesz miał mój wóz na te trzy tygodnie, jeśli

odholujesz go z pola, na którym utkwił.

Gdy Pete umówił się już z Tyem w sprawie swego scirocco, zapalił znów

motor wozu matki i chłopcy ruszyli dalej.

Gdy zajechali na parking w Chicken Coop Corporation Wielkiego

Barneya, Pete i Jupe musieli się roześmiać. Budynek, jak zwykle u Barneya, był

skrzyżowaniem nowoczesnego pięciopiętrowego biurowca z wesołym

miasteczkiem. Aby przejechać przez zamkniętą bramę dla gości, Pete musiał

zameldować się przez domofon. Okazał się on takim samym urządzeniem w

kształcie kurczaka, jakie znajdowały się we wszystkich barach szybkiej obsługi

Chicken Coop. Pete żartem zamówił dwie porcje po pięć kawałków kurczaka

na wynos.

Gdy otwarła się elektroniczna brama, Pete i Jupe pojechali w stronę

czerwono-żółtego budynku.

Wielki Barney już od kilku godzin był w pracy. Powitał ich szerokim

uśmiechem, ubrany w czerwony dres. Jego pierwsze słowa do Jupe’a brzmiały:

— Mam pytanie: w którym roku zaczęliśmy dodawać marchew do

surówki z kapusty?

— 1987 — odparł Jupe. — W tym samym roku wprowadził pan mniejsze

pojemniki.

— A nie mówiłem? Nie mówiłem?! — ryknął Wielki Barney do

wszystkich, którzy mogli go słyszeć w promieniu piętnastu kilometrów. —

Masz fioła, ale to też mój fioł. Pamiętajcie, by cały czas nosić identyfikatory.

Mamy tu ostre zabezpieczenia. — I Wielki Barney nakleił im na plecach

samoprzylepne folie.

Gdy przyjrzeli się sobie, zobaczyli, że mają na koszulkach napis: „Kopnij

mnie!”. Barney ze śmiechu zrobił się prawie tak czewony, jak jego dres. Potem

obu chłopcom założył czapeczki Chicken Coop.

— Co chcielibyście zobaczyć na początku? Mojego pierwszego dolara?

Oprawiłem go w ramki i powiesiłem w moim biurze nad kominkiem. Cha, cha,

cha, cha, cha!

— Chcielibyśmy obejrzeć parę pomieszczeń biurowych, na przykład

nowy gabinet Juliet — Jupe starał się mówić niedbałym tonem.

— A ja chciałbym zobaczyć, gdzie i z czego wytwarza się wasze produkty

— poprosił Pete.

— A więc chciałbyś poznać moich zwariowanych naukowców, prawda?

— spytał Barney, przewracając oczami. — Okay, dla ciebie wyciągnę ich z

pieczar, w których siedzą. A potem chcę, żebyś ty — zsunął Jupe’owi na oczy

daszek jego czapeczki – spróbował czegoś specjalnego.

Wielki Barney zaczął ich oprowadzać, ale przypominało to bardziej

przepychanie chłopców przez korytarze.

— Nie uwierzycie w ten nowy produkt. Prawdę mówiąc, sam nie wierzę,

że coś takiego jest możliwe, a to przecież mój pomysł.

Pojechali w górę windą, a potem obchodzili biura. Gdy tylko chłopcy

mogli uwolnić się na chwilę od Barneya, pytali różnych ludzi, czy w piątek była

tam Juliet. Jeden z księgowych przypomniał sobie, że widział ją tego dnia, ale

nic nie wiedział o aktówce. Parę innych osób wspomniało, że wychodząc z

pracy zauważyły na parkingu jej mustanga. Żadnych innych wskazówek nie

dostali.

W końcu Wielki Barney wziął Pete’a i Jupe’a do piwnicy, gdzie za

zamkniętymi na cztery spusty szklanymi drzwiami znajdowało się duże

laboratorium naukowe. Koło elektronicznych czujników przy wejściu roiło się

od napisów NIE PODCHODZIĆ!

Kiedy Wielki Barney włożył plastykową kartę w szczelinę elektrycznego

zamka, szklane drzwi zaczęły się rozsuwać.

— Powtarzajcie za mną: „Nikomu nie powiem o Kapiącym Kurczaku”.

— Nikomu nie powiem o Kapiącym Kurczaku — powtórzyli Pete i Jupe.

— Okay. Do rzeczy więc. Pandro! — potężny głos Wielkiego Barneya

wstrząsnął szklanymi ścianami laboratorium.

Natychmiast przydreptał skądś niski, gruby i łysy jegomość w okularach

w złotej drucianej oprawie . Miał na sobie długi biały fartuch laboratoryjny z

naszywkami Chicken Coop, przypiętymi rzędem nad kieszonką. Wyglądały jak

baretki wojskowych orderów. Podszedł i autentycznie zasalutował!

— Poznajcie Pandra Mishkina — przedstawił swego pracownika Wielki

Barney, klepiąc go w plecy. Wyglądało to, jakby klepnął skrzynkę pocztową. —

Nie zgadniecie, skąd się u mnie wziął Pandro!

Założę się, że z Disneylandu, pomyślał Pete. Spróbował jednak

zachować powagę i zapytał:

— Skąd?

— Z Pentagonu — odparł Wielki Barney. — A w każdym razie jego

laboratorium w Waszyngtonie znajdowało się o pięć przecznic od Pentagonu.

Dość blisko, co?

Jupe pamiętał, że Pentagon jest po drugiej stronie rzeki Potomac, a

więc nie w Waszyngtonie, tylko w Arlington, w Wirginii. Nie odezwał się

jednak ani słowem.

Wielki Barney wypchnął do przodu swego paramilitarnego pracownika i

wymienił z nim uścisk dłoni. Ręka Mishkina była wilgotna i zimna.

— Pandro jest specjalistą od aromatów i moim kierownikiem N. B. —

ciągnął Wielki Barney, używając skrótu na oznaczenie działu naukowo-

badawczego. — A jeśli będzie dobry w swoim fachu, nauczę go pozostałych

dwudziestu czterech liter. Cha, cha! Pandro, chłopcy chcieliby porcję

Kapiącego Kurczaka.

Pandro spojrzał podejrzliwie na Jupe’a i Pete’a.

— Cywile, proszę pana? — zapytał.

— Są w porządku, Pandro — zapewnił go Barney. — W którym roku

wprowadziliśmy skrzydełka na sznurku? Było to zaraz po tym, jak zobaczyłem

mydło na lince.

— 1985 — odpowiedział Pandro.

— 22 czerwca 1985 — uzupełnił Jupe.

— Ten facet to moja chodząca nie autoryzowana biografia. Uwielbiam

go — oświadczył Wielki Barney. — Idź, Pandro, przynieś nam trochę Kapiącego

Kurczaka.

— Tak, proszę pana — powiedział Pandro. Tym razem nie zasalutował.

Przez chwilę jednak wyglądał, jakby chciał stuknąć obcasami. Potem udał się

korytarzem do laboratoryjnej kuchni. Jej drzwi otworzył oddzielnym kluczem.

— Co to jest Kapiący Kurczak? — spytał Pete po odejściu Pandra.

— Wyobraźcie sobie — zaczął Wielki Barney — pasztecik Chicken Coop.

Białe mięso bez kości w biszkoptowym cieście, głęboko smażonym na złoty

kolor.

— Mam ten obraz przed oczami — szepnął Jupe, wstrzymując oddech.

— A coś jest nie w porządku w tym obrazku? — zapytał Wielki Barney.

— Nic! — stwierdził Jupe. — Nic a nic.

— A co z sosem? — spytał Wielki Barney, uśmiechając się jak duże

dziecko, które ma wielką ochotę wyjawić tajemnicę.

— Wprowadza pan sos w pompce? — próbował zgadnąć Jupe. Wielki

Barney pokręcił głową.

— Sos — odparł, cedząc z namaszczeniem każde słowo — jest w

kurczaku.

Pete poczuł głód. Jupe był przejęty podziwem i grozą.

— Masz wiaderko fantastycznego sosu w każdym kęsie Kapiącego

Kurczaka — mówił tym samym tonem Wielki Barney. – Mój najnowszy ściśle

tajny przepis pozwala idealnie rozmieścić całe mnóstwo prawdziwego sosu

pieczeniowego wewnątrz każdego pasztecika z bielutkim mięskiem.

Amerykanie sami nie będą wiedzieli, co ich poraziło!

Ostatnie słowa Barneya przyprawiły chłopców o nagły dreszcz.

Popatrzyli po sobie. Jeszcze przed chwilą obu detektywom ciekła ślinka

na myśl o Kapiącym Kurczaku. Lecz teraz ogarnęły ich te same podejrzenia.

Dlaczego Amerykanie nie będą wiedzieli, co poraziło? Może dlatego, że

Kapiący Kurczak jest zatruty?!

To wszystko świetnie do siebie pasowało. Wielki Barney wprowadzał na

rynek nowy produkt, a Juliet miała koszmary. Mógł to być zbieg okoliczności...

Jednak radar Jupe’a mówił mu, że to właśnie ściśle tajny Kapiący Kurczak był

przedmiotem obaw Juliet. Jej słowa odzywały się echem w uszach chłopców:

„On zatruwa kurczaki. Zginą miliony ludzi”...

— Są świeżutkie i gorące! — zawołał z kuchni Pandro.

— Chodźcie, chłopcy! Chcę, żebyście byli moimi królikami do-

świadczalnymi — zwrócił się do nich Wielki Barney. — Będziecie pierwszymi,

którzy spróbują Kapiącego Kurczaka!

ROZDZIAŁ 7

WYBIERZ TRUCIZNĘ!

Wielki Barney patrzył badawczo na Pete’a i Jupe’a. Czy zdawali sobie

sprawę, jaki spotkał ich zaszczyt?

Pete spojrzał na zegarek.

— To nie jest pora obiadowa — stwierdził.

— Moja dieta mówi „nic smażonego” — dodał Jupe.

— Żadnych wymówek! — ryknął Wielki Barney. — Kapiący Kurczak jest

gorący. Nauczcie się, chłopcy, chwytać okazję, bo nigdy nie wiecie, kiedy wasz

minutnik zadzwoni na znak, że już jesteście ugotowani!

Nie było jak wymówić się od Kapiącego Kurczaka, jeśli nie chciało się

ujawnić swoich podejrzeń. Chcąc nie chcąc, Jupe i Pete zaczęli powoli iść w

stronę kuchni. Wyszedł z niej Pandro z tacą i skierował się naprzeciwko, do

swego pokoju. Na szczęście Wielki Barney nie poszedł tam za nimi. Został na

korytarzu i przywołał Pandra na naradę.

W pokoju Pandra na nowoczesnym biurku ze szkła i stali stały dwie

parujące porcje kurczaka w cieście. Kapiącego Kurczaka.

— Wyglądają wspaniale — stwierdził Jupe.

— Zwariowałeś? Mogą być zatrute. Musimy się ich pozbyć. Schowaj je

do kieszeni.

Jupe spojrzał na swe niebieskie dżinsy. Były już i tak opięte.

— Żartujesz?

— Słuchaj, nie możemy użyć kosza na śmieci — mruknął Pete — bo je

znajdą. A ja mam spodnie od dresu, bez kieszeni.

— Kanapa... — zaczął Jupe.

Pete pokręcił głową.

— Wywęszą je, a potem znajdą. Do kieszeni! Szybko!

Pete wskazał, a Jupe usłuchał. Sos wypłynął i ściekał mu po udach.

— Stanę przy drzwiach i będę obserwował Pandra. Zobacz, co się da

znaleźć.

Jupe rozejrzał się po pokoju, szukając aktówki Juliet. Nie było jej za

biurkiem, pod biurkiem ani w żadnej z szuflad. Szafa była zamknięta na klucz.

Jupe zmienił zamiar i zaczął rozglądać się za czymkolwiek interesującym.

— Hej, popatrz na to! — odezwał się. — Na biurku jest terminarz

Pandra. Jedną kartkę ma wydartą. Sprzed sześciu dni.

— To ten piątek, którego Juliet nie może sobie przypomnieć — zauważył

Pete. — Dzień jej wypadku.

— Musimy sprawdzić, czy między tymi faktami jest jakiś związek —

postanowił Jupe.

Właśnie wtedy usłyszeli zbliżające się kroki.

— Nie zapomnij pokłócić się ze mną o dni tygodnia — szepnął do Pete’a

Jupe.

Pete kiwnął głową. Ułamek sekundy później do pokoju wkroczył

Pandro.

— Dobra, panowie. Widzę, że szybko się z tym załatwiliście — stwierdził.

— Musiało wam naprawdę smakować.

— Mogę uczciwie powiedzieć, że nigdy w życiu czegoś takiego nie

jadłem — westchnął Jupe.

— Generał będzie zachwycony, gdy to usłyszy — odparł Pandro.

Chodziło oczywiście o Wielkiego Barneya. — Bardzo przeprasza, ale musiał

wrócić do swoich spraw.

— Czy to pan wynalazł Kapiącego Kurczaka? — spytał Jupe.

— Nie — Pandro pokręcił głową. Usiadł za biurkiem. – Dla tego

produktu generał sam zstąpił ze swoich wyżyn. Początkowo przekonywałem

go, że nie warto. Mówiłem, że sami damy sobie radę. Ale on jako starszy

stopniem decydował... No i wzniósł się na szczyty. Zaangażował Dona

Dellasandra z Miracle Tastes, aby wspólnie opracować Kapiącego Kurczaka.

Można powiedzieć, że Król Kurczaków i Król Aromatów pracowali ręka w rękę.

— To znaczy, że nie wie pan, co jest w środku? — spytał Pete.

— Oczywiście, że wiem — odparł Pandro. — Moim zadaniem było

zanalizowanie tajnego przepisu na sos pieczeniowy i zadbanie o to, by sos

zawierał dokładnie to, co zapowiedział Don Deliasandro. Potem, już z moim

osobistym potwierdzeniem, produkt wrócił do generała. Tak zarobiłem na

swojego dziesiątego ptaka jednym z tłustych paluszków wskazał na ostatnią

srebrzystą naszywkę na swym fartuchu. — Ale to jest oczywiście poufne. Nic

więcej nie mogę wam powiedzieć.

— Wcale byśmy tego nie chcieli — zgodził się skromnie Jupe. — Sama

wizyta w tym miejscu jest dostatecznie emocjonująca. W końcu, poznaliśmy

Wielkiego Barneya dopiero osiem dni temu, prawda, Pete?

Pete spojrzał nieprzytomnie na Jupe’a. Wtedy spostrzegł, że oczy

przyjaciela są zwrócone na kalendarz.

— Chciałeś powiedzieć sześć dni temu, prawda, Jupe? — zapytał z

uśmiechem.

— Osiem dni — upierał się Jupe kręcąc głową.

— Nie masz racji — zaprotestował Pete, podchodząc do biurka Pandra

Mishkina i przerzucając stronice kalendarza. — To było sześć dni temu.

Ostatni piątek. Jestem tego pewien... Hej, tu brakuje kartki!

— Wiem — odparł Pandro. Odpowiedź była automatyczna, jakby z góry

ją przygotował. — Zawsze wypisuję listę zakupów na kartkach kalendarza, a

potem zabieram je ze sobą.

— Nie będziemy zajmować panu więcej czasu — zamknął dyskusję Jupe.

— Musimy iść do domu i zmienić ubranie.

Pete zaczął się krztusić i kaszleć, by pokryć śmiech. Bo Jupe miał rację.

Plamy sosu na jego spodniach robiły się coraz większe i coraz bardziej rzucały

się w oczy. Znaleźli jakoś drogę do wyjścia z biurowca i skierowali się do domu.

Kapiący Kurczak powędrował do najbliższego kosza.

Kolejnego wieczora w warsztacie Jupe’a stał dookoła stos kartonów z

chińskim jedzeniem. Istny Chiński Mur! Trzej Detektywi odbywali

sześcioetapową konferencję na temat sprawy Juliet. Pete i Jupe przekazali

Bobowi wszystkie szczegóły tego, co widzieli, i tego, o czym mówiono podczas

wizyty w Chicken Coop.

— No tak. Wygląda na to, że już wiemy co: zatruwanym produktem jest

zapewne Kapiący Kurczak — podsumował Bob. W każdym razie, ten obiekt jest

najbardziej prawdopodobny. Wciąż jednak pozostają nie rozwiązane cztery

kwestie: kto, gdzie, kiedy i jak? No i możliwe jeszcze, że coś knuje Michael

Argenti.

— Nie znaleźliśmy dotąd teczki Juliet, więc nadal nie wiemy, czy ta

aktówka ma coś wspólnego z naszą sprawą — stwierdził Jupe, zwijając i

zjadając tłuste naleśniki nadziane wieprzowiną moo-shoo i melonem

honeydew.

— Nikt nie przypominał sobie, by w ten piątek widział Juliet, nikt z

wyjątkiem jakiegoś starego człowieka — dodał Pete. — A ten facet nie był zbyt

bystry. Mogę się założyć, że pamiętał zupełnie inny dzień.

— Skąd mamy te zapasy? — spytał nagle Bob.

— Stamtąd co zwykle — odparł Pete. — Chińska knajpka Sun Yee. A o co

chodzi? Coś nie w porządku?

— Nie przepadam za ich pierożkami z wróżbą [ciasteczka w kształcie

pierożka, zawierające w środku kartkę z wróżbą, podaje się w chińskich

restauracjach na zakończenie posiłku, po jednym dla każdego gościa] — odparł

Bob, wpatrując się w trzymaną w ręce kartkę, którą przed chwilą wyjął z

pierożka. Wręczył kartkę Pete’owi i Jupe’owi.

Na kartce ręcznym pismem zamiast wróżby napisano:

Potrawa, którą właśnie zjedliście, mogła być zatruta. Następnym

razem będzie zatruta naprawdę. Trzymajcie się z dala od Króla Kurczaków!

ROZDZIAŁ 8

KOMUNIKAT OD SPONSORA

Jupe skończył czytać groźne ostrzeżenie z pierożka i wręczył je z

powrotem Bobowi. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Po prostu siedzieli na

miejscu, mając poczucie, że są obserwowani i... zupełnie nie zabezpieczeni

przed atakiem.

Potem Jupe chwycił pozostałe dwa pierożki. Wszystkie trzy zawierały to

samo ostrzeżenie.

Bob odsunął na drugi koniec stołu pudełko prażonego ryżu z kre-

wetkami.

— Nic nie psuje apetytu tak, jak groźba śmierci — zauważył.

Pete sięgnął po telefon.

— Dokąd dzwonisz? — spytał Jupe.

— Do restauracji Sun Yee. Chcę wiedzieć, kto to zrobił.

— Dobry pomysł — stwierdził Bob.

— Wcale nie — zaprzeczył Jupe. — Daj sobie spokój, Pete.

— Dlaczego?

— Bo dobrze wiem, jak to się stało — odpowiedział wolno Jupe.

Przerwał nie próbując dokończyć.

— No? — odezwał się w końcu Pete. — Jaką masz teorię?

— Widzisz — niechętnie wyjaśnił Jupe — sądzę, że w restauracji włożył

do pierożka kelner. A zrobił to pewnie dlatego, że ktoś dał mu w łapę pięć

dolarów w zamian za pomoc w niewinnym żarcie.

— Skąd wiesz? — spytał Pete.

— Po prostu wiem. Możecie mi wierzyć — odparł Jupe.

— Oczywiście wierzymy ci — wtrącił Bob. — Tylko że...

— ... za dobrze cię znamy — dokończył Pete. — Wygląda na to, że coś

przed nami ukrywasz.

— No dobrze, dobrze — skapitulował Jupe. — Znam ten trik z

pierożkami, ponieważ kilka razy sam to robiłem... Oczywiście dla żartu.

— Ach, to dlatego twoja wróżba zawsze mówi coś w rodzaju: „Jesteś

błyskotliwy i przystojny; nadajesz się na przywódcę”, podczas gdy nasze zwykle

brzmią: „Staraj się pilnie, a będziesz taki jak twój inteligentny kolega”.

— Och, ty łotrze! — zawołał Pete, ciskając zwiniętą serwetką w Jupe’a.

— To były tylko żarty! — upierał się Jupe. — Czym innym są moje

wygłupy, a czym innym to... to... grożenie śmiercią. — Jupe milczał przez

chwilę, czekając aż ostatnie słowa dotrą do świadomości słuchaczy. —

Najważniejszym punktem jest to, że komunikat z pierożka jest drugim

ostrzeżeniem, jakie otrzymaliśmy. Wskazuje — ciągnął — że przecięcie

przewodu hamulcowego nie było zdarzeniem przypadkowym, lecz

prawdopodobnie skutkiem śledztwa, prowadzonego przez nas u Króla

Kurczaków. Dzieje się coś złego. Lepiej uważajmy, bo ktoś nas obserwuje.

— Idę o zakład, że to ten facet, co nosi bluzę wojskową i ma czarnego

porsche z odsuwanym dachem — mruknął Pete.

— Nie zdziwiłbym się, gdyby tak było — potwierdził Jupe. — Ten gość

sporo o nas wie.

W chwili gdy domawiał te słowa, zadzwonił telefon. Cała trójka zerwała

się z miejsc.

— Trzej Detektywi. Mówi Jupiter Jones, założyciel.

— Właśnie z tym stworzeniem chciałem rozmawiać — zahuczał głos w

słuchawce. — Masz zaszczyt mówić z Wielkim Barney’em Coopem!

— To Wielki Barney — oznajmił kolegom Jupe, zakrywając dłonią

mikrofon.

— O co mu chodzi? Czy wie coś o chińskim jedzeniu? – spytał Pete.

Jupe pokręcił przecząco głową i dał mu znak, by był cicho.

— Słuchaj, chłopie — powiedział Wielki Barney. — Mam ważną nowinę

przez duże N. Jutro twój szczerze oddany będzie nagrywał pierwszy klip z

telewizyjną reklamą Kapiącego Kurczaka. To kamień milowy w Historii

Kurcząt. Chcę, żebyś tam był. Nie poradzę sobie bez ciebie.

Jupe nie mógł uwierzyć swemu szczęściu. Wielki Barney zapraszał go

do tego, co on sam miał ochotę zrobić: trzymać się przy Królu Kurczaków i

przekonać się, jakie są jego zamiary.

— Gdzie i kiedy? — spytał Jupe.

— Studio Maltin Mix na Alta Vista Drive. Godzina pierwsza. Lubię

punktualność. — I wyłączył się.

Późnym wieczorem, po wyjściu Pete’a i Boba, Jupe oglądał kasetę, którą

nagrał z reklamówek Wielkiego Barneya. Barney siedział zawsze przy

zawalonym papierami biurku w pokoju, który wyglądał jak połączenie biura,

biblioteki i salonu gier. Czasami robił wywiady z gośćmi lub czytał listy od

fanów. Ale to co Jupe lubił najbardziej, to były reklamówki nieprzewidywalne.

Na przykład, gdy podczas swego Tygodnia Walki z Hamburgerami ciskał

tortem śmietankowym w pysk krowy. Albo gdy przez cały czas siedział plecami

do kamery, by okazać widzom swoją złość, ponieważ zapomnieli o jego

urodzinach...

Ulubionym, bezkonkurencyjnym klipem była dla Jupe’a promocja

dwóch nowych potraw z kurczaka. Nazywały się Chrupiący Trzask i Płonące

Barbecue. Wielki Barney zapłacił pastorowi z Las Vegas za odprawienie

króciutkiej ceremonii ślubnej dla pary kurczaków Jeden ubrany był w

smoking, a drugi w ślubną suknię z koronkami. Obecność Wielkiego Barneya,

w charakterze gościa honorowego, mówiła sama za siebie.

Po obejrzeniu kasety Jupe poszedł spać, ale spędził bezsenną noc. Cały

czas zastanawiał się, czy to Barney jest osobą, o której przez sen mówiła Juliet.

I czy Kapiący Kurczak był produktem, który próbuje zatruć. A może chodziło o

coś innego? Czyżby Król Kurczaków chciał naprawdę wprowadzić na rynek

produkt, który może zabić miliony?

Następnego dnia dokładnie o pierwszej po południu Bob i Jupe przybyli

do studia Maltin Mix, które znajdowało się tuż za granicami Beverly Hills.

Dwie minuty później samochodem matki Pete’a zajechali Pete i Kelly.

— Popatrz — odezwał się Bob do Jupe’a. — Całą drogę narzekałeś, że nie

masz własnego auta. Ale czego chcieć, skoro nawet Pete nie ma wozu?

— Dobra — odparł Jupe. — Powstrzymam się i nie będę narzekał,

dopóki wóz Pete’a będzie w naprawie. Potem zacznę od nowa.

Gdy weszli do środka, przy drzwiach do studia A, powitała ich Juliet. Jej

czarne loki okrywała czapeczka Chicken Coop.

— Cześć! Tata o was pytał — powiedziała z uśmiechem do Jupe’a. — Czy

odkryliście coś nowego?

— Nie — odparł Jupe. — Ale zgodnie z przepowiednią, którą znaleźliśmy

w pierożku, jesteśmy na właściwym tropie.

— Świetnie. Mam nadzieję, że wkrótce znajdziecie moją aktówkę. Ciągle

nie mogę sobie przypomnieć, co w niej było. Ale muszę to mieć! To staje się już

moją obsesją.

Potem wprowadziła chłopców do szklanej kabiny, z której mogli

obserwować nagrania. Było tam całe mnóstwo ludzi z biur Wielkiego Barneya,

łącznie ze specjalistą od aromatów, Pandrem Mishkinem.

Biurko, które należało do elementów reklamówki, zasłane było listami,

pustymi styropianowymi kubkami do kawy, gumowymi kurczakami i

rysunkami smażonych kurczaków, wykonanych kredkami przez uczniów

trzeciej klasy. Leżało tam również dziecięce zdjęcie Juliet, przebranej za

kurczaka na wieczór Halloween.

Wreszcie reżyser ogłosił przez mikrofon:

— Jesteśmy gotowi. Czy ktoś mógłby wywołać z charakteryzatorni

Wielkiego Barneya?

Minutę później odbyło się wejście Barneya. Miał na sobie dres w

czerwone, białe i niebieskie pasy. Do twarzy miał przyczepiony gumowy kurzy

dziób, zakrywający nos i górną wargę. W rękach trzymał dużą, zabytkową

srebrną tacę z ciężką, ozdobną, również srebrną, pokrywką. Oślepiony

jaskrawym światłem, zmrużył oczy próbując zajrzeć w głąb kabiny.

— Czy mój facet już jest?

— Jest tutaj, panie Coop — odparł reżyser, patrząc w stronę Jupe’a ze

swego fotela na biegunach. Detektyw miał na sobie koszulkę z nadrukiem

upamiętniającym dziesięciolecie firmy Chicken Coop: korpus kurczaka z głową

Barneya.

— Pandro mówi, że rozpływałeś się nad Kapiącym Kurczakiem. Dziś

mam go mnóstwo, starczy dla wszystkich.

— Szkoda, że włożyłeś eleganckie spodnie — szepnął Pete do Jupe’a.

Gdy już Wielki Barney rozsiadł się wygodnie, oparłszy stopy na biurku,

całe studio zabrało się do roboty. Reżyser ogłosił:

— Proszę o ciszę. Kapiący Kurczak. Proszę wziąć porcję.

I Wielki Barney zaczął mówić do kamery, jak gdyby widział za nią

telewidzów.

— Hej, kolego — rozpoczął. — Oto wasz wspólny przyjaciel Wielki

Barney Coop. Wiecie, że reklamówki kręcę dopiero wtedy, gdy mam nowy

sposób na zrobienie forsy. No i tym razem muszę wam powiedzieć, że

przeszedłem samego siebie. Zgoda, nie było mnie gdy wynaleziono koło. I nie

brałem udziału w odkryciu penicyliny. Nie było mnie nawet przy wynalezieniu

spinacza do papieru historia nie wezwała mnie na pomoc przy tych wielkich

wydarzeniach. A jeżeli nawet to zrobiła, wiadomość do mnie nie dotarła ,

dlatego wylałem z pracy sekretarkę. Cha, cha, cha, cha! Ale dziś ty i ja nie

będziemy tworzyli historii. Będziemy ją jedli!

W tym momencie Wielki Barney podniósł pokrywkę, odsłaniając górę

świeżych, parujących porcji Kapiącego Kurczaka w cieście z tłumu

zgromadzonego w kabinie rozległy się łakome „och!” i „ach”.

Wielki Barney podniósł jedną z porcji do ust. Kamera dała zbliżenie.

Trzej Detektywi wstrzymali dech. Czy Barney rzeczywiście zje tą porcję?

— Udało mi się dokonać tego, o czym marzyli ludzie od zarania

cywilizacji... A może od zmierzchu cywilizacji. Stworzyłem Kapiącego

Kurczaka. Każdy kęs tego specjału jest pełen pysznego sosu. Zwróćcie uwagę:

sos jest wewnątrz porcji! Naprawdę. Teraz już nic was nie uchroni przed

wielkimi plamami sosu na gorsach waszych koszul! Powiedziałem tym razem

moim chłopcom: dajmy ludziom coś, czego się nie spodziewali. No i

dokonaliśmy tego i teraz nie mogę się doczekać, aż zaczniecie to pożerać. O

tak!

Zrobił to! Wielki Barney ugryzł duży kawałek z porcji Kapiącego

Kurczaka, którą trzymał w ręku. Z cieknącym mu po twarzy sosem uśmiechnął

się błogo do kamery.

— Stop! — krzyknął reżyser. — Świetnie.

Część świateł w studiu przygasła, a ludzie w kabinie rozluźnili się.

Kelly pochyliła się i szepnęła do detektywów:

— To ci dopiero histeria!

Lecz Jupe, Pete i Bob wciąż jeszcze obserwowali Barneya przez szklaną

ścianę kabiny... I ujrzeli, jak wypluwa kęs Kapiącego Kurczaka, nie próbując go

nawet przeżuć!

Wyglądało, jakby przyznawał, że Kapiący Kurczak jest trujący... Zbyt

niebezpieczny, by mógł go jeść człowiek.

ROZDZIAŁ 9

O KURCZĘ!

Znając trochę zwyczaje telewizji, Jupe wiedział, że nagranie klipu o

Kapiącym Kurczaku jeszcze się nie skończyło. Nie spodziewał się jednak, że

potrwa całe pięć godzin. Wielki Barney nagrywał tę samą scenkę dwadzieścia

razy. Pod koniec każdego nagrania wkładał do ust duży, soczysty kęs

Kapiącego Kurczaka, a gdy tylko reżyser dawał komendę „Stop!”, Barney

wszystko wypluwał.

Kiedy wreszcie kręcenie się skończyło, Wielki Barney ryknął: „Bawimy

się!” i zaprosił zebranych do studia, by raczyli się i próbowali Kapiącego

Kurczaka. W kącie stała kuchenka mikrofalowa, na której można było je

podgrzać. Operatorzy, elektronicy i pracownicy produkcji ruszyli spiesznie, by

obżerać się soczystym mięskiem w cieście.

Jupe obserwował wszystkich uważnie. Nikt nie padał trupem. Nikogo

nie chwytały bóle brzucha ani dreszcze. Nie widać było żadnych objawów

zatrucia... Jedyne jęki jakie Jupe mógł usłyszeć, były jękami zachwytu ludzi

rozpływają się nad niezwykłym smakiem potrawy.

Jupe z wolna przysuwał się do tacy, na której kawałki Kapiącego

Kurczaka zapraszały do uczty. Zostały już tylko dwie porcje. W chwili gdy

wyciągnął rękę po jedną z nich, Bob trącił go w ramię.

— Zauważyłeś kto nie je tych próbek?

Jupe rozejrzał się.

— Wielki Barney i Mishkin — ciągnął Bob. — Dlaczego dwoje ludzi,

którzy najlepiej wiedzą, co jest w środku, to właśni ci, którzy nie jedzą?

Jupe zawahał się... i stracił okazję.

— Przepraszam — powiedziała młoda kobieta. Sięgnęła przed jego

nosem i chwyciła obie porcje. — Miałam wziąć jedną dla mojego chłopaka, ale

nie mogę się powstrzymać. — I na oczach Jupe’a pożarła oba kawałki.

Jupe rzucił Bobowi spojrzenie pełne zawodu, ale zachował spokój.

— Och, to nic. Jeśli okażą się nieszkodliwe, będę miał wiele okazji

spróbowania ich wprost z firmy Chicken Coop.

Gdy uczestnicy przyjęcia zaczęli się rozchodzić, Trzej Detektywi również

wyszli zaczerpnąć świeżego powietrza. Stanęli oparci o maski swych wozów i

czekając na Kelly i Juliet, zastanawiali się, co robić dalej.

W końcu dziewczyny wyszły ze studia i dołączyły do chłopców. Po

drodze Kelly czesała swe długie, ciemne włosy.

— Idę z Juliet wziąć ubranie, które u niej zostawiłam — zwróciła się do

Pete’a i Jupe’a.

Jupe’owi to się nie podobało. Wolałby, żeby Kelly miała pretekst do

dalszych kontaktów z Juliet. Gdy wydawało mu się, że Juliet nie patrzy, dał

głową znak Kelly. Widocznie zrozumiała, o co mu chodziło, bo przed samym

wejściem do samochodu Juliet nieznacznie mrugnęła i kiwnęła głową.

— Jedzie Drobiowóz — zauważył Pete. Wskazał na specjalnie

zbudowany, czerwono-żółty kabriolet cadillaca, wiozący na dachu ogromny

trójwymiarowy emblemat Chicken Coop. Przejeżdżając, Wielki Barney

nacisnął klakson, który wydał z siebie długie „kukuryku!”

— Dokąd on jedzie? — zastanawiał się Jupe.

— Może po prostu na obiad — odparł Pete.

— Wymyka się do McDonalda? — zażartował Bob.

— Jedź za nim, Pete — rozkazał Jupe. Jak zwykle przewodził. — Ja i Bob

pociągniemy za Pandrem Mishkinem. Jeśli będziemy mieli szczęście, jeden z

nich dostarczy nam jakichś danych.

Pete odjechał samochodem Kelly. Bob i Jupe weszli do starego

volkswagena, by tam poczekać, aż wyjdzie Mishkin. Po chwili Pandro wsiadł

do długiego lincolna z nadrukiem Chicken Co op na drzwiczkach i odjechał.

Bob i Jupe śledzili go przez kilka godzin. Najpierw wybrał się do nadmorskiej

restauracji, gdzie samotnie zjadł obiad, a potem do małego domu na stromym

wzgórzu w dzielnicy zwanej Sugarloaf Canyon. Gdy tam dotarli, robiło się już

ciemno. Sugarloaf Canyon wyglądał na osiedle zbudowane specjalnie dla ludzi,

którzy nie chcą mieć sąsiadów. Domy były od siebie oddalone i trudno było do

nich dojechać.

Jupe i Bob zaparkowali u stóp wzgórza, na którym stał domek, i zaczęli

zastanawiać się, co dalej.

— Popatrz... Nie wszedł do środka — zauważył Bob, gdy przebijali

wzrokiem gęste krzaki okalające posiadłość Mishkina. — Obchodzi dom

dookoła. Może wejdzie od tyłu?

— Chodźmy — zdecydował Jupe. Z ulgą wygramolił się z wozu.

Tyle godzin ściśnięty w „garbusie”!

Chwilę czekali, by puścić Pandra przodem. Potem poszli w górę

podjazdem, mijając niski domek z gzymsem. W dużym domu wszystkie światła

były zgaszone, ale z tyłu na zewnątrz paliła się lampa zawiszona na drzewie.

— Tam jest płot — szepnął Jupe. — A z jego kształtu i wysokości wynika,

że za nim chyba jest basen.

Jeszcze nie skończył usłyszeli dźwięki podobne do pluskania.

— Chodź, maleństwo, dasz radę! — mówił znajomy głos Pandra

Mishkina. — Chodź, moja mała Petunio. Raz, dwa trzy! Płyń!

W ciszy letniego wieczoru rozległo się dalsze chlapanie i pluskanie.

Latarnia na drzewie przeświecała przez drewniany płot, roztaczając, miękką

poświatę.

— Z kim on tam jest? — zastanawiał się na głos Bob. Chłopcy spojżeli na

siebie zdziwieni.

— Sprawdzimy? — zaproponował cicho Jupe.

Bob przytakną i powoli podeszli do bramy prowadzącej na teren

basenu. Otworzyli ją bezgłośnie i wśliznęli się do środka. Nie wielki prysznic i

magazynek zasłaniały im widok tej strony, gdzie była głęboka woda... By lepiej

widzieć, skradali się wzdłuż tej konstrukcji. Jupe szedł pierwszy.

Nagle nadepnął na plastykowy wąż. Z głośnym trzaskiem zwalił się na

leżak. Już po chwili obaj chłopcy wiedzieli, kto towarzyszył Mishkinowi. Ciszę

nocną rozdarło straszliwe szczekanie, warczenie i z głośnym pluskiem z basenu

wyskoczyły dwa ogromne dobermany.

— Do ataku! Wróg w obozie! — ryknął Mishkin znad basenu. — Bierz

ich, Petunia, łap ich, Zeus! Nie bierzemy jeńców!

Jupe podrapał dłonie, gramoląc się, by uciec zajadłym psiskom. Biegł

rozpaczliwie, potykając się, w stronę bramy. Bob był daleko w przodzie. Biegli

tak szybko, jak tylko mogli, krzycząc „Ratunku!”. Ale kto mógł ich słyszeć?

Sąsiedzi byli daleko.

Szczekanie stawało się coraz głośniejsze. Gdzie jest brama? Czy ktoś ją

przeniósł? W rzeczywistości była obok, o parę kroków, ale Bob i Jupe czuli się,

jakby biegli całe wieki.

Wreszcie dotarli do bramy. Przebiegli przez nią, a Bob ją zatrzasnął. Psy

były zamknięte w środku, lecz chłopcy nadal pędzili drogą w stronę

samochodu.

— Niewiele brakowało — mruknął Bob, wskakując na miejsce kierowcy.

Odjechali spod domu Mishkina tak szybko, że nawet maleńki

volkswagen rozbryzgiwał kamienie. Byli już kilkanaście kilometrów od tego

miejsca, a serce Jupe’a wciąż waliło jak młotem.

W końcu i Jupe odzyskał oddech, co oznaczało, że odtąd będzie

zachowywał się tak jak zwykle, analizując sytuację i wydając polecenia.

— Nie dowiedzieliśmy się zbyt wiele — stwierdził. — Ale wiemy, że

Mishkin ma dom nieźle zabezpieczony. Ciekawe, czego się obawia. Wróćmy do

Kwatery Głównej. Musimy coś zaplanować.

Jeszcze tego samego wieczora, w warsztacie Jupe’a opowiedzieli

Pete’owi i Kelly o Mishkinie i jego pływających dobermanach.

Potem przyszła kolej na sprawozdanie Pete’a.

— Jechałem za Wielkim Barneyem do baru sałatkowego Z Wilnego Veg

Oul. Kupił sałatkę firmową, wziął ją ze sobą i podjechał do biurowca Dona

Dellasandro.

— Miracle Tastes? — spytał Jupe.

— Właśnie — odparł Pete. — Dellasandro ma na Long Beach duży

budynek z biurami, laboratoriami i magazynem.

— Jakie zabezpieczenia? — zapytał Jupe.

— Wartownicy wyglądają nieszkodliwie — odpowiedział Pete.

— Ale system bezpieczeństwa przy wejściu jest potworny. Pełno

alarmów i tablica z klawiaturą komputera.

— No a ja, by wypełnić moje zadanie, zostałam prawdziwą fajtłapą —

zaczęła Kelly ze śmiechem. — W chwili gdy Juliet podawała mi moje ciuchy,

jakoś „przypadkiem” udało mi się zalać wszystkie zalać mrożoną herbatą.

Juliet było strasznie przykro. Zaproponowała, że sama je odda do pralni

chemicznej. Mam je odebrać u niej jutro.

— Albo pojutrze, albo następnego dnia... — uśmiechnął się Jupe. Dobra

robota, Kelly. — Nagle odwrócił głowę w stronę drzwi warsztatu. Położył palec

na ustach i skinął na Pete’a, by mu towarzyszył. Cicho podeszli do drzwi i zajęli

pozycje po obu ich stronach. Potem Jupe nagłym ruchem je otworzył.

Na zewnątrz panowały ciemności. Nie było widać nikogo, ale na ziemi,

przy samych drzwiach leżała paczka wielkości dużego pudełka od butów.

Owinięta była w zwykły brązowy papier i obwiązana czerwonym sznurkiem.

Na papierze ktoś napisał ręcznie „Dla Jupitera Jonesa”. Pete przesunął pudło

stopą.

— Wygląda na ciężkie — stwierdził. Jupe schylił się i podniósł paczkę.

— Jest ciężkie — powiedział.

— Masz zamiar je otworzyć? — spytał Bob, gdy Jupe przenosił pudło do

warsztatu, zostawiając drzwi otwarte.

— Nie rób tego — przestraszyła się Kelly i chwyciła Pete’a za ramię.

Jupe nasłuchiwał uważnie przez chwilę, najpierw, czy z pudła nie

dochodzi jakiś dźwięk, potem odgłosów z zewnątrz. Czy wciąż ktoś tam jest?

Pete i Bob też słuchali. Mięśnie ich nóg były napięte, gotowe do skoku.

Wreszcie Jupe rozwiązał sznurek. Pudło w jego rękach zdawało się

ruszać.

— Cokolwiek tam jest, przesuwa się po pudle, bo równowaga się

zmienia — stwierdził Jupe. Rozwinął paczkę z papieru. Trzymał ją w tym

momencie do góry dnem, więc zawartość wypadła na jego stopy.

Plask!

Kelly krzyknęła, a twarz Jupe’a zrobiła się zielona. Na nowiutkich,

białych tenisówkach leżało martwe kurczę... z odciętą głową! Było zupełnie

sflaczałe, świeżo zabite, wokół jego szyi czerwieniła się duża plama krwi.

Potem Jupe zauważył list, także poplamiony krwią kurczaka. Podniósł go

powoli. List brzmiał:

Jupiterze Jones,

jesteś już dostatecznie pulchny, by cię zarżnąć. Trzymaj się z daleka od

nie swoich spraw! To ostatnie ostrzeżenie!

ROZDZIAŁ 10

MY KURCZAKI...

Klap... Klap... Klap... W pogodny letni ranek Pete kozłował wokół

Jupe’a piłką do koszykówki. Przerwał i wykonał strzał z dwutaktu, i całym

ciężarem swych siedemdziesięciu kilogramów wpychając piłkę do kosza,

wiszącego nad drzwiami garażu.

— Chodź, Jupiterze — zawołał, podając piłkę do przyjaciela. — Grasz?

— Myślę o wydarzeniach zeszłej nocy i o tym kurczaku — odparł Jupe.

— Nie musisz mi mówić! — Pete podszedł do Jupe’a. — Uch, to może się

człowiekowi śnić przez tydzień z rzędu. Właśnie dlatego potrzeba nam trochę

wysiłku fizycznego. Przestaniesz ciągle myśleć o tym jak myłeś buty z krwi.

Na wspomnienie okropnego widoku broczącego krwią kurczęta bez

głowy Jupe’a znów chwycił skurcz gardła. Gdy próbował odzyskać normalny

oddech, Pete wytrącił mu piłkę z rąk, by ją ponownie wrzucić do kosza.

— Nie ma po co przeżywać tego na nowo.

Jupe wzdrygnął się.

— Pytanie, kto to wysłał? Kto chce, byśmy trzymali się z daleka od

Wielkiego Barneya? Nie wygląda to na intrygę ukartowaną przez Wielkiego

Barneya. Sygnały, które nam przekazuje, są inne: zaprasza nas chce, byśmy

włączyli się w jego biznes.

— Jupe — stwierdził poważnie Pete — ty to rozwiążesz. Zawsze sobie

radzisz. Wierzę w ciebie.

Uśmiechnął się do przyjaciela i szybko odebrał mu piłkę. Strzelił z

dużej... i oczywiście chybił.

— Coraz bliżej — powiedział Pete. — już trafiasz na teren tego…

Z podjazdu rozległ się klakson wozu Boba. Trzeci Detektyw wyskoczył,

gdy tylko jego volkswagen sapiąc zatrzymał się.

— Dzień dobry panom — powitał ich. — Widziałeś gazetę, Jupe? —

Podał mu poranne wydanie. — Spójrz na pierwszą stronicę działu

gospodarczego.

Pete rzucił piłkę do Boba i obaj chłopcy pograli trochę. A Jupe w

skupieniu czytał.

— To bardzo na czasie — odezwał się parę minut później. — Michael

Argenti podwaja wysiłki, by przejąć sieć restauracji Chicken Coop. Hm...

Muszę zadzwonić. — I zniknął w głębi domu.

Chwilę później pojawił się z powrotem, mając na ustach swój sławny

uśmiech „a nie mówiłem?”.

— Do kogo dzwoniłeś?

— Do Michaela Argentiego — odparł Jupe. — Sądziłem, że już czas,

żebyśmy się nim zajęli. Ostatecznie może się zdarzyć, że nie uda mu się

wykupić restauracji Chicken Coop. W takim przypadku mógłby zadowolić się

zrujnowaniem Wielkiego Barneya przez zatruwanie jego produktów.

— Co na to Argenti? — spytał Pete.

— Nie rozmawiałem z nim — odparł Jupe. — Jego sekretarka

powiedziała, że wyjechał poza miasto. A wiecie dokąd?

— Nie, ale wolałbym, żebyś ty to wiedział, inaczej całe gadanie nie ma

sensu — odparł Pete.

— Pentaluma — odpowiedział Jupe. — Kawałek na północ od San

Francisco. To miejsce, gdzie Wielki Barney ma swoje kurze fermy.

Nie minęła godzina, a już Pete i Jupe wsiadali do samolotu,

odbywającego loty wahadłowe do San Francisco. Zadzwonili do Juliet i

uzyskali obietnicę pokrycia kosztów tego dochodzenia.

Dziewczyna nie zorientowała się jednak, że jej ojciec też jest obiektem

śledztwa. Bob został w domu, bo jak zwykle nie mógł wymówić się od

obowiązków w agencji artystycznej. Jedna z orkiestr miała dziś grać na dwóch

różnych weselach i Bob musiał przypilnować, żeby nie upili się na pierwszym i

zdążyli na drugie.

Na międzynarodowym lotnisku w San Francisco chłopcy wynajęli

samochód i pojechali nim do odległej o godzinę drogi Pentalumy. Z

odnalezieniem rancza Wielkiego Barneya nie mieli trudności. Było dobrze

oznakowane i świetnie znane wszystkim mieszkańcom miasta.

Samo ranczo bardziej przypominało fabrykę samochodów niż kurzą

fermę. Stały tam dwa ogromne budynki z prefabrykatów. Były jednopiętrowe,

a każdy z nich miał długość boiska piłki nożnej. Otaczał je płot z połączonych

ogniw łańcucha.

Pete i Jupe stali przez chwilę za płotem i przyglądali się fermie. Nie było

żywej duszy, może z powodu soboty. Chłopcy otworzyli bramę i przeszli jakieś

czterdzieści metrów dzielących ich od budynku. Rzut okiem, czy nikt nie

patrzy, i wśliznęli się do środka.

Nie wierzyli własnym oczom... ani uszom. W jasno oświetlonym

wnętrzu ujrzeli nie setki kurcząt, lecz setki tysięcy. Hałas był niesamowity.

Światło wpadało przez szklany dach, jak u ogrodnika w szklarni, ale urządzenia

klimatyzacyjne utrzymywały dość niską temperaturę.

Jupe i Pete wzięli dwie firmowe czapeczki Chicken Coop, wiszące na

kołku przy drzwiach. Założyli je, by wyglądać jak pracownicy, i zaczęli

myszkować po hali.

Pierwsza rzecz, jaką zauważyli, to to, że ludziom bardzo trudno było się

tam poruszać. Oprócz niezliczonych kurcząt, tuż nad podłogą znajdowały się

plastykowe rury. Wszędzie było ich pełno przecinały cały budynek niby długie

niskie płotki. Aby w ogóle móc się poruszać, Pete i Jupe musieli co chwilę je

przekraczać. Były to rury z pokarmem. Co parę centymetrów wystawała z nich

mała plastykowa miseczka. Obok przebiegały rury z wodą. Miały podobnie

rozmieszczone małe szkarłatne dzióbki, z których ptaki piły. Cały cykl hodowli

kurcząt był zautomatyzowany, dlatego właśnie w hali nikogo nie było.

Hodowla podzielona była na kilka długich odcinków, w których hodowano

ptaki w tym samym wieku: od małych, puszystych piskląt, po duże, tłuste

kurczaki o jaskrawym upierzeniu. Pete i Jupe wędrowali od odcinka do

odcinka.

— Dlaczego niektóre z nich wyglądają tak dziwacznie? — spytał Pete. —

Popatrz na tego faceta! Ma najdziwniejsze miniskrzydełka, jakie widziałem w

życiu.

— Inżynieria genetyczna — odparł Jupe. — Proces planowego żywienia i

selektywnego rozmnażania, tak by w populacji dominowały cechy pożądane.

Niektóre dobiera się tak, by miały duże skrzydła, a niektóre tak, by miały

potężną pierś, z której będzie dużo białego mięsa. Dlatego ten wygląda jak

zawodnik wagi superciężkiej i wydaje się, że za chwilę upadnie.

Nagle Jupe i Pete zauważyli, że nie są jedynymi ludźmi w tym

pomieszczeniu. Do budynku weszło trzech mężczyzn i zaczęło rozglądać się

dokoła. Stali wśród najmniejszych pisklaków, w miejscu, od którego rozpoczęli

wędrówkę Pete i Jupe.

— Szybko — rozkazał Jupe. — Udawaj, że jesteś bardzo zajęty! — Kiedy

tu nie ma nic do roboty — zaprotestował Pete. — Wszystko robią maszyny.

— To chowaj się!

Jupe i Pete przycupnęli za przepierzeniem oddzielającym dwa

pomieszczenia dla kurcząt. Przepierzenie było niskie, można było patrzeć

ponad nim i przyglądać się nowo przybyłym. Z pewnym trudem można też

było ich podsłuchać. Ale kurczęta tłoczyły się wokół chłopców i dziobały ich po

nogach. Jupe poczuł, że ogarnia go klaustrofobia.

— Muszę stąd wyjść — oświadczył. — Za każdym razem gdy widzę białe

kurczaki, przypomina mi się paczka, którą nam wczoraj podrzucono.

Ale właśnie wtedy trzej mężczyźni przysunęli się bliżej. Jeden z nich

miał na sobie koszulę z czerwonego sukna i spodnie koloru khaki. Na jego

białej firmowej czapeczce zobaczyli naszywkę Chicken Coop z dużym

czerwonym napisem HANK. Pozostali dwaj goście wyglądali na przybyszów z

zewnątrz. Nosili granatowe garnitury, a jeden z nich chodził w lotniczych

okularach przeciwsłonecznych, lustrzankach. Był młody, włosy miał ciemne,

krótko ostrzyżone. Gdy zdjął okulary, ukazały się oczy błękitne jak płomień

palnika do spawania.

Jupe usłyszał, jak Hank mówi:

— Czy jeszcze chciałby pan coś zobaczyć, panie Argenti?

Michael Argenti? Tej rozmowy Jupe musiał posłuchać. Michael Argenti

patrzył na wskroś, przez Hanka, jakby ten był przezroczysty. Zwracał się tylko

do drugiego człowieka w garniturze.

— Widziałem dostatecznie dużo — powiedział z przekąsem. — Zrób

trochę notatek i napisz raport. Jak widzę, trzeba dokonać tutaj paru istotnych

zmian.

— Tak, panie Argenti — odparł skwapliwie asystent, wyjmując z

kieszeni marynarki mały notes i długopis.

Michael Argenti założył z powrotem swoje lustrzanki i spojrzał na

Hanka.

— Jakie są wasze wyniki?

— Od wylęgnięcia z jajka do uboju dziewięć tygodni — odparł Hank. —

Co tydzień mamy pięćdziesiąt tysięcy w pełni wyrośniętych kurczaków.

— Za mało. Trzeba podwoić populację — stwierdził Argenti. Asystent to

zapisał.

— Wielki Barney nie lubi, gdy kurczaki są zbyt stłoczone — wtrącił

Hank.

— To nie jest dom wczasowy dla kurcząt — odparł Michael Argenti z

nieprzyjemnym uśmiechem. — To fabryka. Im więcej uruchomimy jednostek,

tym większy będzie dochód. W Roast Roost mamy ptaki gotowe w siedem

tygodni. Wy też będziecie musieli osiągnąć taki wynik.

Jeszcze raz rozejrzał się po hali, kręcąc głową. Potem schylił się i z

jednej z miseczek wziął garść ziarna. Małe kurczaki dziobały mu je z otwartej

dłoni. Znów spojrzał na Hanka.

— Odżywianie też trzeba zmienić. Ale tym zajmę się osobiście —

oświadczył. — Wymyśliłem coś specjalnego.

W tym czasie asystent szeroko otworzył drzwi. Michael Argenti

przeszedł przez nie i nie zmieniając kroku wsiadł do długiego mercedesa. Gdy

limuzyna odjeżdżała, Jupe odczytał jej tablicę rejestracyjną: PLUCKER-1.

ROZDZIAŁ 11

JAK SAMOCHODZIKI W WESOŁYM

MIASTECZKU...

— No cóż, Michael Argenti okazał się dokładnie taki, jakiego się

spodziewałem — mówił Jupe do Pete’a, gdy jechali na południe w stronę San

Francisco. — Arogancki, bezwzględny, zarozumiały. Nie człowiek interesu,

tylko zwierzę interesu...

— Też tak myślę — zgodził się Pete. — Zapomniałeś o jeszcze jednym

określeniu: „cham”.

Przez chwilę jechali w ciszy. Nagle, było około siódmej wieczór i

znajdowali się już tylko o parę kilometrów od miasta, Jupe krzyknął:

— Zjedź na bok!

— Co się stało? — spytał Pete. Skręcił z autostrady i ustawił wynajęty

samochodzik na bocznej drodze. Wtedy dostrzegł ten znak. Był to wysoki

kurczak z pulsującym neonem w kształcie korony, siedzący na purpurowym

dachu „kurnika”: restauracji Chicken Coop.

— A co z twoim przysłowiem: „Kto zjada arbuzy, temu głód się nie

dłuży”? — zakpił.

— Ostatnio ukazało się wiele opracowań naukowych, w których

stawiano hipotezę, że jedzenie bogate w nasycone kwasy tłuszczowe może mieć

dobroczynny wpływ na stan zdrowia – odparł Jupe.

— To są duby smalone, dobrze o tym wiesz — stwierdził Pete. — Ale

twoja arbuzowa dieta to też bzdura. No to jedzmy!

Pete zaparkował samochód i dogonił Jupe’a, który nie tracąc ani chwili

pospieszył do restauracji.

Jupe stanął w drzwiach i westchnął głęboko.

— Czy wiesz, że węch jest jednym z najmniej trwałych spośród pięciu

zmysłów? Jeśli otacza cię jakiś zapach, to już po krótkiej chwili przyzwyczajasz

się i przestajesz go wyczuwać. Dlatego takie ważne jest pierwsze zaciągnięcie

się aromatem, tuż za progiem.

— Daj spokój, Jupe. Za nami stoją ludzie, którzy chcą wejść.

Zastawiamy im drogę.

Podeszli do lady, przy której stała, uśmiechając się, kilkunasto letnia

dziewczyna. Na głowie miała białą czapeczkę bez dzioba. Purpurowy napis

umieszczony na tej czapeczce wskazywał, że nazywa się Carly. Pozdrowiła

chłopców oficjalnym powitaniem Wielkiego Barneya:

— Witaj, stary, cześć, kolego, tu nakarmi się głodnego. Co zamawiasz?

Co byś zjadł? Jest pierś, udko, dziób i zad. Czego panowie sobie życzą?

— Poproszę sześć kawałków śmierci na wynos – powiedział

nieprzytomnie Pete.

— Słucham? — zdziwiła się dziewczyna.

— Och, przepraszam — zreflektował się Pete. — Sześć kawałków

kurczaka.

Potem Jupe zamówił pełny obiad z kurczaka i chłopcy zasiedli przy

stoliku koło okna. Gdy już mieli zabrać się do jedzenia, Pete zastygł, nie

ruszając swej porcji.

— Wiesz — odezwał się wreszcie — przyjęliśmy bardzo istotne założenie,

że te porcje, te udka, które masz zamiar zniszczyć, nie są zatrute. A jeżeli nie

mamy racji?

— Nie zapomniałem i nie wykluczam takiej możliwości — odparł Jupe.

— Ale są chwile w życiu człowieka, gdy musi po prostu zaryzykować... i teraz

jest taka chwila. — Wgryzł się w udko, przymykając z rozkoszą oczy. Pete

wzruszył ramionami i zajął się swoją porcją.

— Kluczem do całej sprawy jest Juliet Coop i, jak się wydaje, jej

zaginiona aktówka — ciągnął Jupe po kolejnych kilku kęsach. — Niestety, nie

możemy czekać, aż ustąpi jej amnezja. Trzeba jak najszybciej znaleźć

rozwiązanie. Nasz truciciel wie, że jesteśmy na tropie, i jeśli nie zdoła nas

zastraszyć, może zdecydować się na szybsze wprowadzenie swoich planów w

życie. Zastanówmy się więc, co o naszych trzech podejrzanych powiedziałaby

MAM-a.

— Moja mama powiedziałaby: „Nie pakuj się w nową kabałę, Pete. Mam

już dość siwych włosów przez ciebie”.

— Nie taka mama — odparł Jupe. — Chodziło mi o klasyczną formułę

wszelkiego śledztwa: Motyw, Akces, Możliwości. Jeśli idzie o Wielkiego

Barneya, to na pewno ma możliwości i dostęp do produktu. Mógłby dodawać

coś do karmy ptaków albo wstrzykiwać im truciznę podczas obróbki.

Pete popatrzył na kawałek kurczaka, który trzymał w ręku, i rzucił go na

tackę.

— Ale jaki mógłby być motyw Wielkiego Barneya? — kontynuował

Jupe.

— Jest szurnięty — podsunął Pete.

— Czy dostatecznie szurnięty, żeby zabić miliony ludzi i zrobić krzywdę

własnej córce? — powątpiewał Jupe.

— Nie wiem — odparł Pete. — Ale któż inny przysyłałby kurczę z odciętą

głową?

— Kurczaka może kupić każdy. I nie zapominajmy, że Michael Argenti

też jest z branży — odparł Jupe. — Oto człowiek z niewątpliwą motywacją.

Krótko mówiąc, jest zdecydowany albo przejąć przedsiębiorstwo Barneya, albo

je zniszczyć. Jeżeli uda mu się je wykupić, dobrze. Ale jeśli nie, może planuje

zatrucie kurcząt jako swego rodzaju odwet? Może jego dzisiejsza wizyta w

Pentalumie miała na celu rozpoznanie, czy łatwo będzie zatruć kurczaki? Tyle

jeśli chodzi o możliwości. Co do akcesu, to zdaje się, że do rancza Wielkiego

Barneya może wejść praktycznie każdy. W końcu nam udało się tam dostać bez

żadnych przeszkód.

— Dobra. Co z podejrzanym numer trzy? — spytał Pete.

— Pan Słodziutki? Wiem tyle, co i ty. Dla kogoś pracuje... Ale dla kogo?

Myśleli nad tym jeszcze wtedy, gdy przez ogromny kurzy dziób wrzucali

tacki do kosza, a potem, gdy szli w stronę samochodu.

Kiedy wjeżdżali do San Francisco, było już ciemno. Mgła, z której słynie

to miasto, zaczęła okrywać budynki. Jak obwarzanek otuliła dwie wieże mostu

Golden Gate, tak że chłopcy widzieli czubki wież i pojazdy na moście, ale nie

widzieli niczego pomiędzy nimi.

Siedem wzgórz San Francisco było podobnie udrapowanych mgłą:

wyraźnie zarysowane szczyty i doliny przy zupełnie zamglonych stokach. Pete

uważał to za niesamowite, a Jupe przeprowadzał analizę możliwych zjawisk

meteorologicznych, które wytwarzałyby tyle mgły w środku lata.

Potem wypróbowali wszystkie stacje z San Francisco, które nadawały

muzykę rockową. Wędrując po skali odbiornika, natrafili na kawałek grany

przez Stone Bananas, jedną z nowych grup Saxa.

Gdy jednak byli zaledwie o dwadzieścia kilometrów od lotniska, Pete

zaczął się denerwować. Co chwilę spoglądał w lusterko i bębnił palcami w

kierownicę.

— Popatrz do tyłu, Jupe. Widzisz purpurowego cavaliera?

— Widzę, a bo co?

— Zdaje się że nas śledzi — odparł Pete.

Logicznie nic takiego nie mogło mieć miejsca. Nikt nie wiedział, że

wylecieli do San Francisco. Decyzja była dziełem jednej chwili. Ale Pete tak

stanowczo twierdził, że tamten wóz za nimi jedzie...

— Okay, zwolnij — zdecydował Jupe. — Przyjrzymy mu się.

Pete trochę zmniejszył prędkość, a purpurowy wóz przybliżył się i

przejechał na prawy pas. Posuwał się niemal równo z ich tylnym zderzakiem.

Jupe spojrzał w tę stronę, ale światła reflektorów uniemożliwiały przyjrzenie

się twarzy kierowcy. Otworzył okno. Kierowca cavaliera otworzył swoje i

jeszcze bardziej się przybliżył. Teraz on i Jupe jechali obok i patrzyli na siebie

twarzą w twarz.

Jupe’a zatkało. Szybko odsunął się od okna. To był Słodziutki! Jak

zwykle, miał na sobie wojskową bluzę, której rękawy wybrzuszały się na

potężnych ramionach. Twarz jego była ospowata, a na ustach zastygł pół

uśmiech, pół szyderstwo. Jupe wiedział od pierwszej chwili, że patrzy w zimne

oczy zawodowego mordercy.

— Uciekajmy stąd! — krzyknął.

Pete na chwilę spojrzał w bok. Wystarczyło czasu, by zorientować się, co

Jupe miał na myśli. Słodziutki zaśmiał się i nagle purpurowy wóz na nich

natarł. Ale Pete w porę nacisnął gaz i mały pożyczony samochodzik wyrwał do

przodu jak strzała.

— On nie tylko nas śledzi. On nas próbuje zepchnąć z drogi — zauważył

Pete, rzucając okiem na odbicie drogi w lusterku.

Pan Słodziutki przeniósł się na pas Pete’a i jechał teraz tuż za

chłopcami. Za każdym razem, gdy Pete musiał zwolnić, purpurowy cavalier

gwałtownie przyspieszał i uderzał ich z tyłu. Bum!

— Zjedź z autostrady — poradził Jupe. — Zgubimy go.

Pete błyskawicznie zjechał na boczną drogę, ale tuż za nim skręcił

cavalier. Jakkolwiek przyspieszał Pete, cavalier był zawsze w stanie dotrzymać

mu kroku. Bum! Nie mieli wyboru, mogli tylko jechać dalej... Ale jak długo?

Bum!

Obaj zdawali sobie sprawę, że duża odległość od Rocky Beach zwiodła

ich, dając złudne poczucie bezpieczeństwa. Nie przyszło im do głowy, że

gdziekolwiek pojadą, podąży za nimi Słodziutki. Teraz ta prawda do nich

dotarła... Byli sami... W ciemnościach... Bum!

Gdy dotarli do oddalonej dzielnicy willowej, Pete skręcił gwałtownie i

skierował wóz na szczyt wzgórza. Bum! Według drogowskazu, wjechali na

malowniczą drogę prowadzącą do jednej z najbardziej znanych atrakcji

turystycznych San Francisco: Twin Peaks. Z wierzchołków tych dwu

bliźniaczych szczytów turyści mogli podziwiać panoramę zatoki, wybrzeża i

miasta.

Droga pięła się w górę. Pete zorientował się, że wjeżdżają w otaczający

górę obwarzanek mgły. Bum!

— W życiu nie widziałem takiej gęstej mgły — mówił z rozpaczą Pete

zwalniając.

Rzeczywiście, mgła dawała się krajać nożem. Wzrokiem sięgali nie dalej

niż kilkadziesiąt centymetrów od swych własnych świateł. Bum! Przez chwilę

Pete myślał o zawróceniu i zjeździe z góry, lecz nie było gdzie zawrócić. Zresztą

Słodziutki by im na to nie pozwolił. Bum!

Jupe wyjrzał nerwowo przez tylną szybę. W ogóle nie widział cavaliera.

Nie mógł nawet dostrzec jego świateł. Ale za każdym razem czuł uderzenie jego

wozu.

Potem, jak im się zdawało, przez kilka minut nie zdarzyło się nic.

— Myślisz, że się zatrzymał? — spytał Pete Jupe’a głosem piskliwym od

napięcia.

— Nie wiem — odpowiedział Jupe. — Nic nie widzę. Jedź dalej.

Pete jeszcze mocniej chwycił kierownicę. Wjeżdżali w ostry zakręt i nie

chciał ani na chwilę tracić koncentracji. Prawie nie widzieli przed sobą szosy,

nie mówiąc o krawędzi, za którą było urwisko.

Nagle, właśnie gdy Pete zbliżał się do najostrzejszej części zakrętu, jak

spod ziemi wyrósł purpurowy cavalier. Jechał lewą stroną drogi, zygzakiem,

próbując zepchnąć ich wóz w przepaść!

— Uważaj! Przelecimy! — krzyknął Jupe.

Pete skręcił kierownicę w lewo, opony zapiszczały i chłopcy poczuli, że

samochód wpada z powrotem z pobocza na szosę. Pete wstrzymał dech i

wyrwał na oślep do przodu. Wszystko jedno, jak straszna była jazda w takiej

mgle, było to lepsze niż jeszcze jedno spotkanie ze Słodziutkim.

Na szczycie wzgórza mgła zniknęła. Byli już tak wysoko, że mieli ją pod

sobą.

Z bijącym sercem Pete wjechał tyłem na jeden z parkingów, nie

zwracając uwagi na wspaniały widok, jaki się pod nim roztaczał. Drżącą ręką

otarł pot z czoła.

— Teraz poczekamy na Słodziutkiego — powiedział głosem, w którym

brzmiała groźba.

ROZDZIAŁ 12

ŚLEDZTWO ROZWIJA SIĘ... Z PAPIERKA

Pete i Jupe siedzieli milcząc w samochodzie na szczycie Twin Peaks.

Silnika nie zgasili. Czatowali na purpurowego cavaliera i jego słodziutkiego

kierowcę. Lada chwila powinien wyłonić się z gęstej mgły, z której oni sami już

zdołali się wydostać. Dokoła mieli kilkunastu innych miłośników pięknego

krajobrazu i Pete już się tak nie bał, za to wzbierała w nim złość. Prawdę

mówiąc, był wściekły.

— Facet ma mocne nerwy — powiedział, uderzając rytmicznie pięściami

w kierownicę. — Mówię ci, chciałbym spotkać się z nim w uczciwej walce! —

Przebiegł w myśli wszystkie ciosy karate, jakie zadałby Słodziutkiemu, gdyby

miał do tego okazję. — Dlaczego się ten drań nie pojawia? Czemu marudzi na

tej szosie?

— Nie wiem — odparł Jupe. — Jest wiele możliwości... Czekali około

trzydziestu minut, a cavaliera wciąż nie było. Nagle Jupe uderzył pięścią w

tablicę rozdzielczą.

— Musimy jechać na lotnisko — stwierdził.

— A co ze Słodziutkim? — spytał Pete.

— Nie przyjedzie — doszedł do wniosku Jupe. — Chyba za wrócił i

zjechał na dół.

Pete klepnął kierownicę i włączył silnik.

— To ma swoje dobre strony — pocieszył go Jupe. — Teraz przy

najmniej wiemy, jak facet wygląda.

Pete prowadził szybko. Dojechali na lotnisko i ustawili wóz na parkingu

dla samochodów do zwrotu. Zgodnie z instrukcją kluczyki zostawili w stacyjce,

a potem pobiegł i uregulować rachunek. Ale tuż przed wejściem do biura

wynajmu samochodów Pete chwycił nagle Jupe’a za ramię i obrócił go.

— Patrz! — krzyknął, wskazując na jedno ze zwróconych aut,

zaparkowane przy wejściu.

— Purpurowy cavalier! — zdumiał się Jupe. — Ale czy to ten? Zbliżyli

się i wokół obeszli pusty samochód.

— Ta sama rejestracja — potwierdził Jupe. — Szybko! Leć do biura i

zobacz, czy on tam jest, w razie czego jakoś go zatrzymaj. Gdyby go nie było,

pytaj urzędników, jak się nazywa. Zaraz przyjdę ci pomóc.

Gdy Pete wyszedł, Jupe otworzył drzwiczki od strony pasażera i wsunął

do środka pół ciała. Czy znajdzie tam cokolwiek, co mogłoby posłużyć jako

wskazówka? Zaczął metodycznie przeszukiwać wnętrze wozu. Sprawdził

podłogę z tyłu, zajrzał pod fotele, obejrzał przód. Sprawdził zawartość

popielniczek, schowek i nawet wsunął dłoń między pedały. W końcu

wyprostował się lekko dysząc, zmęczony długą pracą w niewygodnej pozycji.

Ale było warto. Coś jednak znalazł. Coś bardzo istotnego. Nie

dowiedział się, kim jest Pan Słodziutki, ale wskazówka, jakiej dostarczył mu

samochód, była niemal równie cenna: wiedział już, gdzie faceta szukać.

Pospieszył do biura, by dołączyć do Pete’a.

— Co powiedział kasjer?

— Życzymy przyjemnej podróży.

— Ale o purpurowym wozie! — zniecierpliwił się Jupe.

— Życzymy przyjemnej podróży — powtórzył Pete. — On nic więcej nie

mówi. To komputer.

— Popatrz, co znalazłem! — pochwalił się Jupe, wyciągając z kieszeni

mały kawałek papieru, z jednej strony biały, a z drugiej pokryty błyszczącą

folią.

— Papierek od cukierka — stwierdził Pete, rozprostowując zdobycz, by

można było odczytać napis wydrukowany srebrną farbą. — Miracle Tastes! To

przecież taki sam cukierek, jakie wręczał nam Don Dellasandro na przyjęciu u

Wielkiego Barneya!

— Tak, to właśnie to — potwierdził Jupe. — Próbka nowego produktu,

którego nie ma jeszcze w sprzedaży. To daje dwie możliwości. Albo Słodziutki

był na przyjęciu i dostał taki cukierek, tak samo jak my. Albo — i to byłoby o

wiele ciekawsze — może Don Dellasandro i Słodziutki są z jednej paczki.

— Jak dolecimy, sprawa się wyjaśni — zdecydował Pete. — Wracamy do

domu!

Gdy Jupe znalazł się w swoim składzie złomu, była już północ. Pora zbyt

późna, by zająć się czymkolwiek oprócz projektu urządzenia elektronicznego,

nad którym ostatnio ślęczał: dekodera do rozpracowywania zamków

szyfrowych. Gdy był już nim zmęczony, zgasił światło w warsztacie i szykował

się do wyjścia.

W tej samej chwili zadzwonił telefon.

— Halo? — rzucił w ciemność.

— Cześć, Jupe, tu Pete. Kelly chce z tobą mówić. Powiedz mu, mała.

Jupe z powrotem zapalił światło.

— Cześć, Jupe! — głos Kelly był pełen energii. — No więc... Wiesz...

Juliet wzięła mnie dziś na obiad... — zaczęła.

Jupe mógł sobie wyobrazić, jak po drugiej stronie Kelly nawija na palec

kosmyk włosów, i wiedział, że czeka go długie opowiadanie. Przełączył telefon

na głośnik, żeby móc się w tym czasie przechadzać.

— … ale nie pamięta, gdzie była i gdzie zostawiła torebkę — ciągnęła

Kelly. — Przypomniała sobie jednak coś na temat samochodu, który za nią

jechał tamtej nocy... Tylko że to nadal jest mgliste... W każdym razie, po

obiedzie odwiozła mnie do domu i to było wspaniałe. Wielki Barney kupił jej

właśnie nowego mustanga z odsuwanym dachem.

— Znasz ten typ — wtrącił się Pete. — Ten mały z pięciolitrowym

silnikiem V-8 i...

— Pete, proszę! — przerwała mu Kelly. — Jupe jest ciekaw tej historii.

To na czym stanęliśmy? Ach, tak. Więc nim wsiadła do samochodu, otworzyła

bagażnik i wrzuciła do niego torebkę. Ej, pomyślałam, to dziwne. Spytałam ją

więc: „Po co to robisz?” „Przyzwyczajenie”, odpowiedziała. Jechała kiedyś w

odkrytym wozie, w swoim starym mustangu, ktoś sięgnął do środka i porwał

jej torebkę. Rozumiesz, Jupe?

Jupe’owi zaświeciły się oczy. Bagażnik! Aktówka Juliet mogła być w

bagażniku!

— Tak! Znakomity pomysł, Kelly. Dużo się ode mnie nauczyłaś.

Kelly wydała z siebie coś w rodzaju śmiechu.

— Poproś do telefonu Pete’a — polecił Jupe. — Pete, pierwsza rzecz,

jaką zrobimy w poniedziałek rano, to wyprawa na szrot, żeby sprawdzić

zawartość bagażnika wozu Juliet.

— Wiedziałem, że tak powiesz. Dobra. Do zobaczenia.

W poniedziałek o dziewiątej Pete i Bob przyjechali volkswagenem. Lecz

Jupe nie był jeszcze gotów. Chwycił telefon i wykręcił numer komendy policji.

Gdy do telefonu doszedł komendant Reynolds, Jupe oświadczył, że dzwoni w

sprawie aktówki Juliet.

— To coś nowego — zdziwił się kapitan.

— Policja oczywiście przeszukała miejsce wypadku? Nie było żadnych

rzeczy osobistych?

— Oczywiście — odpowiedział cierpliwie komendant.

— A w samochodzie?

— Jupiter, niektóre moje mundury mają więcej lat od ciebie —

zniecierpliwił się policjant. — Znam się na swojej robocie. Moi chłopcy

twierdzą, że wóz był pusty.

— Sprawdzam tylko, czego by się można uchwycić — tłumaczył się Jupe.

— I chwytasz się brzytwy. Nie chciałbyś się o coś założyć? Kto przegra,

ten stawia obiad u Barneya?

— Szefie, jeśli przegram, to kurczak od Wielkiego Barneya może być

ostatnią rzeczą, jaką chciałby pan jeść — odparł Jupe. — Porozmawiamy

później.

Potem Jupe dołączył do przyjaciół i cała trójka pojechała na cmentarz

samochodów Millera. Zajmował on teren wielkości stadionu, otoczony

wysokim drewnianym płotem. Po jednej stronie widać było góry rozbitych

samochodów, czekających na obdarcie ze wszystkiego, co nie jest metalem, a

po całym terenie piętrzyły się sterty różnych części: opon, błotników, wozów

zbyt zniszczonych, by można je było rozebrać na części, i tak dalej. W lewym

tylnym rogu szrotu stała wielka prasa do zgniatania i dźwig wysokości jakichś

pięćdziesięciu metrów.

Zupełnie jak w scenariuszu telewizyjnego filmu przygodowego, nasi

bohaterowie przybyli dokładnie w chwili, gdy mały niebieski mustang Juliet

wisiał w powietrzu, unoszony przez ogromny elektromagnes, znajdujący się na

końcu dźwigu.

— On go zaraz wrzuci do prasy! — krzyknął Pete. — Zrobi się z niego

bryła metalu!

— Wtedy już nic nie wydostaniemy z bagażnika — dorzucił Bob i puścił

się biegiem.

Najszybciej jak mogli, pędzili w stronę wielkiego żurawia, machając

rękami i krzycząc do operatora. Gdy dotarli na miejsce, zobaczyli, że

operatorem jest Dick Miller, syn właściciela, zeszłoroczny absolwent Liceum

Rocky Beach.

Dick wyłączył silnik i wyszedł na dużą, pomalowaną na żółto platformę

otaczającą kabinę operatora.

— O co wam chodzi? — krzyknął w dół.

— Jeżeli to jest wóz Juliet Coop, to musimy go obejrzeć — odkrzyknął

Jupe.

— Macie, proszę bardzo — odparł Dick. — Ale na części już za późno,

chłopaki.

— Chcemy tylko na minutę do niego zajrzeć — wyjaśnił Jupe.

— Dobra, postawię go tam. — Dick Miller wskazał pustą przestrzeń na

środku szotu koło stosu ciężarówek.

Trzej Detektywi zgodzili się i ruszyli w stronę miejsca, które pokazał

Dick. Gdy tam szli, znów zawarczał silnik dźwigu. Wrak samochodu kołysał się

na końcu wielkiego okrągłego magnesu, zupełnie jakby ich gonił. Jupe obejrzał

się przez ramię i zobaczył, że samochód kiwa się powoli tam i z powrotem.

Nagle jednak wóz zaczął nabierać szybkości, zataczając coraz szersze łuki.

— Jak to pudło spadnie, to fest rąbnie o ziemię — zauważył Pete. —

Wariat z tego Dicka. Cofnęli się trochę i zeszli z drogi, ale samochód posuwał

się za nimi. Teraz huśtał się niebezpiecznie blisko.

— Co to za żarty? — wrzasnął Pete, przekrzykując warkot silnika.

— To nie żarty! Patrz! — zawołał Bob.

Na ziemi, u stóp dźwigu leżał Dick Miller. Z bólu zgięty wpół, trzymał

się za brzuch. Ktoś inny wlazł do kabiny i teraz kierował dźwigiem. Samochód

znalazł się o dwa metry nad głowami chłopców.

— Kto tym kieruje? — spytał Jupe. Ale czasu na odpowiedź już nie było.

Dźwig rozhuśtał samochód w kierunku chłopców i nagle go puścił. Blisko

tysiąc pięćset kilogramów walcowanej blachy spadło z trzaskiem na ziemię.

ROZDZIAŁ 13

TAJEMNICA CZARNEJ TECZKI

Od uderzenia padającego wozu zatrzęsła się ziemia. Na szczęście

wszystkim Trzem Detektywom udało się zrobić unik. Przykucnęli za stosem

wraków samochodowych, patrząc jak w powietrzu kołysze się pusty już

elektromagnes. Sam magnes był dostatecznie wielki i ciężki, aby zabić

człowieka. Jasne też było, że gość, który siedzi za kierownicą dźwigu, nie

miałby nic przeciwko małemu nieszczęśliwemu wypadkowi.

Gdy kołysanie magnesu ustało, Pete wyjrzał ze swego schronienia, by

zorientować się, kto ich tak próbował urządzić.

— Można się było spodziewać — szepnął do kumpli. — To Słodziutki.

Cała trójka wyszła z ukrycia. Ujrzeli wysokiego mężczyznę w wojskowej

panterce, wyłażącego z kabiny. Zeskoczył ze stopnia i rąbnął Dicka w kark,

żeby chłopak nie mógł wstać.

— Tędy idzie — mruknął Pete, dając przyjaciołom znak, żeby się

wycofali. Przycupnęli po drugiej stronie stosu aut, starając się zejść z oczu

prześladowcy.

— Pewnie chce dostać się do wozu Juliet, tak samo jak my szepnął Jupe.

Nagle usłyszeli trzask pękającej butelki i ostry dźwięk tłuczonego szkła.

Pete nie próbował już wyjrzeć, dopóki nie poczuł zapachu dymu. Gdy spojrzał

w tamtą stronę, zobaczył, że Słodziutki rzuca w samochód Juliet następnym

koktajlem Mołotowa.

— Niszczy dowody! — krzyknął z przerażeniem Pete.

— Właśnie — potwierdził Jupe. — Nie zależy mu na tym, co jest w

samochodzie, tylko na tym, żeby to nie trafiło w nasze ręce!

— Jeżeli w baku jest paliwo, wóz wyleci w powietrze jak rakieta —

zawołał Pete.

Gdy tylko samochód objęły płomienie, Słodziutki pobiegł do swego

porsche’a, stojącego przy wejściu na szrot. Pete próbował za nim pobiec, ale

Bob i Jupe zatrzymali go.

— Zostaw go w spokoju! — zawołał Bob, chwytając Pete’a za ramię. —

Musimy wreszcie dostać się do tego bagażnika!

— Szybko, zaraz się spali — dodał Jupe.

— Chciałeś powiedzieć, wybuchnie! — poprawił go Bob.

Pete rzucił okiem na wóz Juliet i ruszył do akcji. Biegł po terenie,

przeszukując bagażniki i myszkując między stertami żelastwa, aż w końcu

znalazł to, czego szukał: stary łom żelazny. Wtedy popędził do płonącego

mustanga. Ogień strawił już prawie całe wnętrze i torował sobie drogę do

tylnej części wozu, gdzie znajdował się bak.

Nie spuszczając z oka płomieni, Pete wsunął łom pod klapę bagażnika.

Z czoła spływał mu pot. W końcu zamek ustąpił i klapa odskoczyła. Pete

sięgnął do bagażnika i wyjął małą aktówkę z miękkiej czarnej skóry.

— Mam ją! — zawołał triumfalnie. Pomachał nią w powietrzu, by

pochwalić się przed Jupe’em i Bobem.

— Wiejmy stąd, nim ten grat wybuchnie! — krzyknął.

Jupe uśmiechnął się.

— Znając dobrze zasady i przepisy obowiązujące na szrotach, wiem na

pewno, że baki rozbitych samochodów są opróżniane — zwrócił się do Boba. —

Ten samochód nie wybuchnie.

— Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś? — spytał Pete, patrząc na

niego z wyrzutem.

— Bo wiedziałem, iż zanim bym cię przekonał, że nie ma nie-

bezpieczeństwa, samochód spłonąłby do reszty — odparł Jupe. — Lepiej

pracujesz, gdy kierują tobą pierwotne instynkty.

— Wielkie dzięki — warknął Pete.

Zadzwonili po pogotowie i póki nie przyjechało, siedzieli przy Dicku, by

mieć pewność, że będzie miał właściwą opiekę.

— Od dawna wiem, że jesteście detektywami, ale nie miałem pojęcia, że

zajmujecie się terrorystami i tego typu sprawami — westchnął Dick Miller.

— W naszej robocie nie zawsze jest tak ostro — odparł Jupe z

przepraszającym uśmiechem.

Potem pospieszyli do rezydencji Wielkiego Barneya, gdzie czekały na

nich Juliet i Kelly. Barneya nie było i nie spodziewano się go przed nocą.

Ledwie zdążyli otworzyć drzwi, zaciekawione dziewczyny spytały

równocześnie:

— Znaleźliście coś?

Jupe tylko uniósł w ręku aktówkę jako świadectwo porannych przygód.

Juliet uśmiechnęła się i wprowadziła ich do pokoju gościnnego. Jupe

położył aktówkę na szklanym stoliku do kawy. Juliet skwapliwie otworzyła

zamek błyskawiczny i z przedniej części teczki wyjęła niebieski notes w

safianowej oprawie. Odnalazła stronicę z planem na ów nieszczęsny piątek,

dzień wypadku. Dzień, który wypadł jej z pamięci.

— To tutaj — powiedziała oddychając szybko.

Patrzyła na stronicę przez dobrą minutę, potem pokręciła głową.

— Jedyna notatka tego dnia to N. B.

— To Dział Naukowo-Badawczy Pandra Mishkina, prawda? — podsunął

Jupe. — Po co miałabyś się z nim spotykać?

— Spędzałam po jednym dniu w każdym dziale, żeby nauczyć się, jak

działa ojca przedsiębiorstwo — odparła Juliet. — Ale niczego więcej nie

pamiętam.

— Może sprawdzisz, co jeszcze jest w aktówce?

Juliet otworzyła klapę tylnej części teczki i wyjęła stamtąd duży

segregator, w który wpięto około dwustu stron kserokopii. Wyjęła go i przez

parę minut przeglądała stronice, wreszcie upuściła segregator i wzruszyła

ramionami.

— Nie poznaję tych materiałów — stwierdziła.

Liczyła na to, że odnalezienie aktówki przywróci jej pamięć o wypadku.

Była strasznie rozczarowana.

— Czy nie masz nic przeciwko temu, żebym tam zajrzał? — spytał Jupe.

Wziął segregator do ręki. Na pierwszej stronie był stempel z nazwiskiem

Pandra Mishkina. Jupe szybko przejrzał tekst. Kilka minut czytał w milczeniu,

a potem spojrzał w górę i zwrócił się do zebranych:

— Sądzę, że potrafię zrekonstruować większość z tego, co stało się w

piątek dwa tygodnie temu, owego wieczora, gdy Juliet uległa wypadkowi —

zaczął. — To jest kopia raportu Pandra Mishkina na temat dodawania do

produktów żywnościowych substancji zwanej multisorbitanem. Wynalazł to

kilka lat temu Don Dellasandro. W streszczeniu napisano, że multisorbitan

podnosi smak produktów i czyni go bardziej intensywnym... Ale w tym jest

pułapka. Produkt staje się tak smaczny, że w praktyce niemal powoduje uza-

leżnienie.

— Czy na tym polega pułapka? — spytał Bob.

— Dziwne, ale nie na tym — odparł Jupe. — Federalna Komisja

Żywności i Leków testowała multisorbitan, tak jak testuje się wszystkie nowe

leki i tego typu wyroby. Nie pozwoliła jednak Donowi Dellasandro wprowadzić

multisorbitanu na rynek, ponieważ znalazła poważne podstawy, by twierdzić,

że ta substancja może mieć działanie kancerogenne.

— Jakie? — spytał Pete.

— Może wywoływać raka — wyjaśnił Bob.

Jupe przełknął ślinę i ciągnął dalej:

— Wiemy, że w piątek przed wypadkiem widziałaś się z Pandrem

Mishkinem. I wiemy, że masz jego kopię tego raportu. Teraz przenosimy się z

tego, co wiemy — mówił bębniąc palcami po kartkach — do tego, co się nam

wydaje, że wiemy. Podejrzewam, że odkryłaś ten raport przypadkiem, w jakiejś

chwili podczas twojej wizyty w laboratorium Mishkina. Biorąc pod uwagę czas

twego wypadku, można przypuszczać, że było to późnym popołudniem. Ą gdy

go odkryłaś, jego zawartość musiała cię nieźle zmartwić...

Jupe coraz szybciej chodził po pokoju, jego podniecenie rosło.

— Myślę, że zmartwiło cię to tak bardzo, że zabrałaś raport z biura

Pandra Mishkina i uciekłaś. Pewnie po to za tobą gonił, żeby ten raport

odzyskać. A gdy wyszłaś z budynku Chicken Coop Corporation i odjechałaś

samochodem, Mishkin prawdopodobnie pojechał za tobą. Krótko mówiąc,

przypuszczam, że to on prowadził wóz, który zostawił drugi ciąg śladów w

miejscu twojego wypadku.

— Przerwa! — wtrącił się Pete. — Dlaczego ten raport tak zmartwił

Juliet?

— Tak, to kluczowe pytanie, prawda? — uśmiechnął się Jupe z

odcieniem wyższości. — Juliet zmartwiła się, ponieważ wiedziała albo

podejrzewała, tak jak i ja, że multisorbitan jest istotnym składnikiem pysznego

nowego wyrobu zwanego Kapiącym Kurczakiem!

Jupe zostawił słuchaczom trochę czasu na przetrawienie tego, co im

powiedział, a potem mówił dalej:

— Odkryłaś straszny fakt, że ktoś, może Pandro, może Dellasandro,

może nawet twój ojciec, świadomie, z zimną krwią dodaje truciznę do

Kapiącego Kurczaka. Oczywiście skutki działania multisorbitanu byłyby przez

wiele lat niewidoczne, lecz powoli, po jakimś czasie, miliony ludzi, którzy

regularnie jedli ten środek, zaczęłoby chorować na raka. Niebezpieczeństwo

dostrzeżono by dopiero wtedy, gdy byłoby już za późno.

Usta Juliet drżały.

— Mój ojciec nie zrobiłby czegoś takiego! — zawołała.

— Nie będziemy wiedzieli na pewno, jeśli nie pomożesz nam tego

udowodnić — Jupe szedł za ciosem.

Wszyscy wiedzieli, że jego myśl wybiegała daleko naprzód.

— Jakie masz plany, Jupe? — spytał Bob.

— To proste — odparł Jupe. — Musimy sprawdzić, czy Wielki Barney

wie o obecności multisorbitanu w Kapiącym Kurczaku. Czy macie jakiś

pomysł, jak to zrobić?

— Ja wiem jak — zgłosiła się Juliet. — Mój ojciec trzyma receptury

swych produktów w swoim biurze, w sejfie.

Jupe pstryknął palcami.

— Miałem nadzieję, że tak robi. Czy możesz je dla nas wydostać?

— Nie znam szyfru — odpowiedziała Juliet. — Tylko Wielki Barney go

zna.

— No cóż, to nic nie da — zasępił się Jupe. — Musimy wydostać tę

recepturę bez wiedzy Wielkiego Barneya. Nie wolno nam wzbudzić jego

podejrzeń.

Juliet nagle uśmiechnęła się.

— A może przez sekretarkę taty? Ona przeważnie wie o nim więcej niż

on sam. Może zna szyfr?

— No to chodźmy — rzucił Pete.

— Nie. Tylko ja — zaprotestowała Juliet. — Sama nie wiem, czy

powinnam to robić. Receptury ojca są ściśle tajne... Musicie obiecać...

— Oczywiście, oczywiście — przerwał jej Jupe. — Jak myślisz, kiedy

będziesz z powrotem?

— Za parę godzin — odparła Juliet.

Minęły dwie godziny. Trzej Detektywi i Kelly spędzili ten czas zgodnie z

propozycją Juliet: częstowali się jej potrawami, oglądali telewizję w jej pokoju i

odprężali się. To ostatnie było dla Jupe’a szczególnie trudne.

Jeszcze godzina.

Wreszcie drzwi otworzyły się i weszła Juliet. Z triumfującym

uśmiechem trzymała kartkę papieru.

— Mam recepturę — szepnęła rozglądając się, czy aby ojca nie ma w

domu. — Ani słowa w niej o multisorbitanie w Kapiącym Kurczaku. Widzicie?

Mój tato nie jest żadnym zwariowanym zabójcą.

Jupe szybko chwycił kartkę i zaczął ją czytać.

— Wygląda na to, że śledztwo wymyka nam się z rąk — mruknął Pete.

Jupe złożył kartkę i schował ją do kieszeni. Potem spojrzał na Juliet.

— Jeśli nikt nie zatruwa kurczaków, to dlaczego mówiłaś o tym przez

sen? I czemu tak ważne było odnalezienie aktówki? I skąd się wziął w twoich

rękach raport o multisorbitanie, ze stemplem Pandra Mishkina?

— Nie wiem — odpowiedziała cicho Juliet.

— My też nie wiemy — rzekł uroczyście Jupe. — Ale jest parę rzeczy,

które wiemy na pewno. Nasza lista podejrzanych szybko się kurczy. Wygląda

na to, że twój ojciec na niej nie figuruje. Michael Argenti też jest poza

podejrzeniem, bo nie ma żadnego związku z multisorbitanem ani z tym

raportem Pandra Mishkina. Sam Pandro to znak zapytania. Może być

niewinny, a może bierze w tym udział. Ale osoba, która najbardziej mnie

interesuje, to ta, która nie chciała, byśmy znaleźli ten raport... Osoba, która

nasłała na nas Pana Słodziutkiego... Ten, kto wynalazł Kapiącego Kurczaka.

Don Dellasandro!

— Co teraz? — spytała Kelly. — Wezwać policję?

— Nie. Musimy mieć dowód — odparł Jupe. — Trzeba dostać się do

Miracle Tastes i dokładnie sprawdzić, co ukrywa właściciel. — Jupe, to miejsce

jest piekielnie silnie strzeżone.

— Dobra, to będziemy musieli wybrać się tam w nocy, gdy straże są na

pół uśpione — odparł Jupe.

— Lepiej zróbcie to dziś wieczór, i to wcześnie — doradziła Juliet. —

Sekretarka ojca przypomniała mi o jeszcze jednej sprawie, która wyleciała mi z

głowy. Dziś wieczorem odbędzie się wielka konferencja prasowa. Ojciec ma

zamiar zaprezentować światu swój najnowszy produkt: Kapiącego Kurczaka!

Wszyscy będą to jedli.

— Och, nie! — zawołała Kelly.

Cytując słowa Wielkiego Barneya, Jupe powiedział:

— Amerykanie sami nie będą wiedzieli, co ich poraziło!

ROZDZIAŁ 14

ŚCIŚLE TAJNY SKŁADNIK

O piątej po południu detektywi siedzieli w samochodzie Boba. By nie

wzbudzać podejrzeń, zaparkowali wóz po drugiej stronie ulicy, naprzeciw

Miracle Tastes i magazynu na Long Beach. Przedtem wpadli do domu zmienić

ubranie. Nosili teraz czarne dżinsy i czarne trykotowe koszulki. Jupe wziął ze

sobą także tajemniczy mały skórzany neseserek, który troskliwie trzymał na

kolanach. Było to coś, czego Pete i Bob dotąd nie widzieli.

— Gdy tylko Dellasandro wyjdzie, zaczynamy – zdecydował Jupe,

hołubiąc czarny neseserek.

— Skąd wiemy, że teraz tam jest? — spytał Bob.

— Tu stoi jego samochód. Poznaję — odparł Pete.

— Znasz ten wóz? Kiedyś ty go widział? — zapytał zdziwiony Bob.

— Po nagraniu reklamówki Wielkiego Barneya, pamiętasz? — wyjaśnił

Pete.

Parking przy Miracle Tastes opróżniał się powoli. Dopiero jednak o

szóstej wyjechał z parkingu szary cadillac allante Dona Dellasandro. Skierował

się na szosę prowadzącą do Los Angeles.

— Pewnie jedzie na konferencję prasową Wielkiego Barneya —

pomyślał głośno Pete.

Wyszli z wozu i przebiegli niemal pusty teren parkingu. Gdy dotarli do

wejścia, Bob stanął na czatach, a Pete i Jupe badali drzwi.

— Widzisz ten system zabezpieczeń? — jęknął Pete.

Wszystkie sześć oczu skierowało się na małą elektroniczną tablicę z

podświetloną klawiaturą. Umieszczona była w chromowanej ścianie nad

szklanymi drzwiami. Tuż za nimi znajdowała się wartownia, ale nikogo w niej

nie było.

— Strażnik pewnie jeszcze obchodzi teren — wywnioskował Bob. —

Szybko!

Sądząc z wyglądu tablicy, system powinien być podobny do tego, który

mieli w swej Kwaterze Głównej u Jupe’a. Aby drzwi się otworzyły, należało

wystukać szyfr. Ale któż wiedział, jakie byłyby skutki wprowadzenia

niewłaściwego kodu?

Jupe otworzył swój neseserek.

— Na szczęście, od wielu tygodni budowałem elektroniczny dekoder do

zamków szyfrowych. Gdy podłączę go do tablicy, moje urządzenie odczyta

szyfr. Wypróbowałem je w naszej Kwaterze Głównej i działa.

Szybko odkręcił chromowaną pokrywę tablicy i przyczepił dwa

krokodylki do specjalnych drutów układu zabezpieczającego. Serce biło mu jak

młotem. Przekręcił wyłącznik dekodera i po kilku błyskach i sygnałach

dźwiękowych dekoder podał Jupe’owi ciąg liczb.

— Dobra, wypróbujmy to — Pete ruszył w stronę drzwi. Lecz Jupe

chwycił go za ramię.

— Czekaj, coś jest nie tak. — Zaczął nerwowo manipulować przy swoim

urządzeniu.

— Tak mi się właśnie wydawało — zgodził się Bob, patrząc na

urządzenie Jupe’a. — Twój dekoder podaje niewłaściwy szyfr. To kod systemu

w naszej kwaterze!

Jupe zaczerwienił się, zakłopotany.

— Musi być przebicie w kondensatorze... Albo źle obliczyłem

impedancję... Ach... Przepraszam, chłopcy.

— Nie martw się. Tylko schowaj to... Szybko! Idzie strażnik.

Jupe wsunął dekoder pod koszulę i cała trójka wyglądała jak gdyby

nigdy nic. Strażnik zbliżał się, ale zanim do nich dotarł, Bob sięgnął do

dzwonka i nacisnął go.

Strażnik uchylił drzwi i obejrzał ich od stóp do głów.

— Co mogę dla was zrobić? — spytał ostrożnie.

Jupe postanowił zrehabilitować się za wpadkę z dekoderem.

— Firma kurierska Trzy Czarne Koszule — powiedział. — Mamy wziąć

coś z biura Dona Dellasandra. Twierdzi, że to sprawa życia i śmierci.

— Aż trzech facetów potrzeba, żeby zabrać jedną paczkę? — spytał

podejrzliwie strażnik.

— Hm... To ja dostałem tę robotę — oświadczył Jupe.

— Ale ja jestem właścicielem samochodu — dodał Pete.

— A ja mam plan miasta — dorzucił Bob.

— Myślałem, że Trzy Fajtłapy [postacie z komediowego serialu

filmowego i telewizyjnego „Three Stooges”, granego w latach 1934-1959.

Ostatni aktor, grający w tej komedii, zmarł w roku 1993] już nie żyją —

mruknął strażnik.

Otworzył drzwi i wpuścił ich.

— Bierzcie swoją paczkę i zmykajcie. — Wskazał ręką w stronę hallu.

Trzej Detektywi poszli w kierunku wskazanym przez strażnika.

Wyłożony chodnikiem korytarz skręcał w lewo i prowadził do pomieszczeń

biurowych. Tę drogę wybrali, zostawiając za sobą wybetonowane przejście

skręcające w prawo. Na końcu korytarza znajdowały się orzechowe drzwi z

napisem „Dyrekcja”.

Biuro Dona Dellasandra było obszerne. Po obu stronach miało okna

sięgające od podłogi do sufitu. Choć w pokoju nic nie kwitło, pomieszczenie

pachniało świeżymi kwiatami. Głównym meblem było wielkie palisandrowe

biurko z wbudowanym telefonem i komputerem. W jednym rogu znajdował

się także zestaw do ćwiczeń fizycznych „Nautilus”. Na ścianach wisiały

dyplomy uznania i nagrody dla Dona Dellasandra, wszystko to za osiągnięcia w

dziedzinie aromatów. Wisiało też pełno oprawionych w ramki opakowań od

cukierków, czekoladek, majonezów, smoczków dla dzieci, mrożonej sałatki z

cukini i bakłażanów oraz innych specjałów.

Te nagrody i dyplomy nie robiły większego wrażenia na Jupie, ale jego

niekłamany podziw wzbudziło staranne prowadzenie dokumentacji.

— Czego szukamy? — spytał Pete, przeglądając ogromną księgę poleceń.

— Przydałby się słoik multisorbitanu — odparł Jupe, otwierając kolejną

szufladę z fiszkami. — Ale próbuję znaleźć jakikolwiek dowód, że Don

Dellasandro coś manipulował przy składnikach Kapiącego Kurczaka. — Palce

Jupe’a przesuwały się od jednej fiszki do drugiej.

— On ma nawet tutaj terminal komputerowy! — odezwał się z łazienki

Bob, próbując jednej z drogich wód kolońskich dyrektora. Wrócił do pokoju. —

Czy nie pachnę jak milion?

— Czego milion? — spytał Pete.

— Bromowanych pseudofosforanów! — zawołał Jupe.

— Licz się ze słowami, Jupe — zwrócił się do niego Bob. — Pete jest

bardzo wrażliwy.

— Bromowane pseudofosforany to jeden ze składników Kapiącego

Kurczaka — wyjaśnił Jupe. — Przynajmniej tak jest napisane w recepturze,

którą dostarczyła nam Juliet.

— Ta nazwa bardziej przypomina coś, co mi w zeszłym tygodniu Pete

wlał do silnika — stwierdził Bob.

Jupe zamknął szufladę.

— Ale ja przejrzałem zamówienia, faktury i listy intencyjne z ostatnich

dwóch lat i nic w nich nie wskazuje, żeby Miracle Tastes kupiło lub wytwarzało

ten składnik! Musimy szybko dotrzeć do magazynu.

Pobiegli z powrotem eleganckim korytarzem. W wartowni siedział ten

sam strażnik, gapiąc się na biurko. Wstał z miejsca gwałtownie i zapytał:

— Macie swoją paczkę?

Pete i Bob popatrzyli na Jupe’a, w oczekiwaniu na jego odpowiedź.

— Nie — odparł Jupe. — Don Dellasandro mówił, że będzie właśnie

tutaj, w jego pokoju w magazynie, ale nic nie było.

— W magazynie? — wykrztusił strażnik. — To nie jest magazyn! Czy

żaden z was nie ma krzty rozsądku?

— Czwarty gość ma, ale nie chciał tu przyjść — odpowiedział Bob.

— Idźcie tym wybetonowanym korytarzem. Przejdźcie przez czerwone

drzwi. Tam będzie magazyn. Wiecie, jak wyglądają drzwi?

— On wie — Pete wskazał na Jupe’a.

Na końcu korytarza, za potrójnymi czerwonymi drzwiami detektywi

znaleźli się w pomieszczeniu przypominającym grotę, w którym stały piramidy

zapieczętowanych beczek z chemikaliami.

— Rozejdźcie się i sprawdźcie każdą etykietę — rozkazał Jupe. — Która

godzina? — spytał Bob.

— Prawie siódma.

— Pamiętajcie, że o dziewiątej zaczyna się konferencja prasowa — rzucił

Bob. — Musimy się spieszyć.

Pete i Bob szli oddzielnie wąskimi przejściami między rzędami beczek

wypełnionych proszkiem jakiegoś kwasu.

— Ej, chłopcy! Tutaj! — zawołał nagle Bob.

Przeciskając się między beczkami, Pete i Jupe dotarli do Boba.

Buty skrzypiały niemiłosiernie na czystej, malowanej betonowej

posadzce. Ujrzeli Boba stojącego przed stosem beczek. Na każdej z nich

widniał wielki napis „Bromowane pseudofosforany”.

— Masz, czego szukałeś, Jupe — zwrócił się do niego Bob. — Ale czego

to dowodzi?

Jupiter starannie oglądał beczki.

— Popatrzcie na daty odbioru — powiedział.

— Przyszły parę miesięcy temu — stwierdził Pete.

— Jak to możliwe? — spytał Jupe. — Dopiero co przejrzałem jego

faktury. Wynika z nich wyraźnie, że przez ostatnie dwa lata nie zamówił ani

funta, ani uncji bromowanych pseudofosforanów. Weźmy próbkę z tych

beczek. Chciałbym wiedzieć, co w nich jest naprawdę.

— Rzeczywiście? Możesz się chyba domyślić — rozległ się głos z tyłu.

Detektywi odwrócili się. Za nimi stał Don Dellasandro.

— Miałem nadzieję, że unikniemy takiego spotkania — powiedział. —

Liczyłem, że dacie spokój temu śledztwu, ale niestety, zamiast tego próbujecie

wtrącać się w moje sprawy... Szkodzicie mi!

Chłopcy zamarli w przestrachu.

— Przykro mi — mówił Don Dellasandro, wyciągając z kieszeni pistolet.

Wycelował w chłopców, trzymając broń na wysokości serca. — Jesteście

detektywami jednorazowego użytku. Czas was zniszczyć.

ROZDZIAŁ 15

SMAK PRZERAŻENIA

Trzymając pistolet wycelowany w detektywów, Don Dellasandro

spojrzał na zegarek.

— Dobra, jest jeszcze trochę czasu do konferencji Wielkiego Barneya w

Beverly Hilton. — Sięgnął do drugiej kieszeni kurtki.

Co teraz będzie? — myślał Jupe. Dellasandro powoli wyjął rękę z

kieszeni, ale trzymał dłoń zamkniętą.

— Przez chwilę możemy jeszcze współpracować — stwierdził. — Chcesz

wykonać parę badań, zanim padniesz brzuchem do góry?

— O co panu chodzi? — spytał Jupe, wpatrzony w pięść Dellasandra.

Tamten otworzył dłoń. Leżało na niej kilka cukierków owiniętych w

papierki.

— Spróbuj — zaproponował.

— To trucizna — ostrzegł Pete.

— Czy ja bym truł kogoś, kto ma takie kubki smakowe? Wstyd mi, że

muszę cię zabić, chłopcze.

Jupe popatrzył na Dellasandra, potem na broń, później na cukierki,

wreszcie na wiszący na ścianie zegar. Cóż by mu pomogło wymigiwanie się?

Policja o nich nie wiedziała. Nikt ich nie uratuje.

— Wysoko oceniłbym twój wkład. Chyba że spieszno ci umrzeć.

Powiedz, jaki czujesz smak. Czy moje aromaty są takie, jak trzeba?

— Dobra — zgodził się niechętnie Jupe. — Spróbuję. Ale to będzie pana

kosztowało.

— Wszystko ma swoją cenę — odparł Dellasandro. – Zawsze myślałem,

że uczony to szlachetny zawód. Ale bez umiejętności marketingowych jest to

przelewanie z pustego w próżne. Dziś, jeśli nie umiesz nadawać na właściwym

kanale, nie jesteś nic wart.

— Zawsze można podłączyć się do kabla — wtrącił Bob.

— Uważaj! — rozzłościł się nagle Dellasandro. – Nienawidzę ludzi,

którzy żartują z biznesu! Masz szczęście, że jest tu twój przyjaciel, istny

geniusz w dziedzinie smaku, inaczej byłbyś już kupą mięsa. — Wziął dwa

głębokie oddechy, by się uspokoić, a potem dodał:

— Nawiasem mówiąc, świeże mięso to jeden z moich ulubionych

aromatów.

Jupe siedział cicho, bo w głowie zaświtała mu myśl, że Dellasandro jest

nieźle stuknięty. Może przez te lata zjadł za dużo multisorbitanu?

— Spróbuję trochę cukierków — odezwał się spokojnie. — Ale pod

jednym warunkiem. Odpowie mi pan na pytanie. Dellasandro zgodził się i

podał chłopcu cukierek. Jupe włożył go do ust.

— Trzy smaki — stwierdził. — Cytryna. Prawdziwa esencja cytrynowa,

nie syntetyk. Beza i chrupkie ciasto grahama. To smak tortu bezowo-

cytrynowego.

— Fenomenalne — ucieszył się Dellasandro.

— Teraz moja kolej — zaczął Jupe. — W tych beczkach z napisem

„bromowane pseudofosforany” jest multisorbitan, prawda?

— Tak — odparł prześladowca. — I co z tego?

— To do czego miał być użyty? Jestem pewien, iż pan wie, że tej

substancji nie wolno dodawać do produktów spożywczych, przynajmniej

według Federalnej Komisji Żywności i Leków.

— Chcesz zadać jeszcze jedno pytanie? Najpierw zjedz jeszcze jeden

cukierek. Proszę. — Z diabelskim uśmieszkiem wyciągnął rękę, na której leżało

parę cukierków do wyboru.

— Nie rób tego, Jupe. To pułapka — ostrzegał Pete. Jupe nie sądził, by

cukierek mógł być zatruty, ale rzeczywiście myślał, że może zawierać

multisorbitan. Nie miał jednak wyboru. Chciał zdobyć wyznanie Dellasandra i

trochę czasu. Wziął owinięty w folię cukierek i spróbował go.

— Galaretka wiśniowa z płatkami bananowymi i bitą śmietaną —

stwierdził, ssąc cukierek. — Odpowiedziałem na pana pytanie, teraz niech pan

odpowie na moje. Co pan ma zamiar zrobić z tymi beczkami multisorbitanu?

Dellasandro zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią.

— Dobra, powiem wam, skoro wszyscy wiemy, że nie pożyjecie dość

długo, by o tym komukolwiek opowiedzieć. Cofnijmy się trochę w czasie. Mniej

więcej rok temu przyszedł do mnie Wielki Barney Coop. Chciał współpracy nad

nowym produktem, potrawą, jakiej jeszcze nikt nie widział, nie próbował, ani

nawet o niej nie marzył... Zwłaszcza Michael Argenti. Zaproponował mi

podział zysków, a mowa była o sumach takich, że zera nie mieściły się w jednej

linijce. Trzeba jednak było spełnić dwa warunki. Po pierwsze, sos musiał być

wewnątrz kurczaka. Po drugie, potrawa musiała być niezwykle, sensacyjnie

pyszna.

— Czy wielki Barney chciał, żeby była zabójcza? — spytał Bob.

— A ty się zamknij! — krzyknął Dellasandro. Jeszcze parę głębokich

oddechów. Potem znowu się uspokoił.

— Umieszczenie sosu wewnątrz kurczaka okazało się proste — ciągnął.

— Wystarczyło wstrzyknąć liofilizowany sos do kurzego mięsa. Gdy w

restauracji smaży się kurczaka, sos odzyskuje swą konsystencję. Drugi

problem był trudniejszy. Jak uczynić produkt pokusą nie do odparcia?

Próbowałem wszelkich, jakie tylko byłem w stanie wymyślić, aromatów,

odcieni, wzmacniaczy i duplikatorów smaku. Były dobre, ale nie idealne.

— Więc użył pan multisorbitanu? — spytał Jupe. Dellasandro podał mu

trzeci cukierek.

— Czas upływa — powiedział patrząc na zegarek. — Nic innego nie

nadawało się tak, jak to. Moja reputacja i te wszystkie zera były zagrożone. —

Nagle Dellasandro zauważył, że Jupe nie je trzeciego cukierka. — Co się stało?

Czyżbyś miał dość?

— Zostawiam go sobie na deser — odparł Jupe.

— Jupe, pamiętaj, że on dodał środek rakotwórczy do Kapiącego

Kurczaka — ostrzegł Bob.

— Rak nie rozwinie się u ludzi przed upływem dziesięciu, może

dwudziestu lat — odparł Dellasandro. — To długi czas. Nikt się nie zorientuje.

Wielki Barney nie będzie wiedział, bo to ja jestem jego dostawcą

sproszkowanego sosu. Spreparowane kurczęta będą wysyłane do restauracji;

tylko one mają bezpośredni kontakt z klientem. Wszyscy będą szczęśliwi, a w

końcu to właśnie jest najwyższym celem naszej dzisiejszej cywilizacji.

Jupe ponownie spojrzał na zegar. Była prawie ósma, a on nie miał już

pomysłów. Jego pierwsze założenie było słuszne: nie należało się wymigiwać

od jedzenia cukierków. Ale nadal czuł potrzebę zyskania na czasie.

— Mam jeszcze jedno pytanie, jeśli pan pozwoli — zaczął uprzejmie. —

Co sprawiło, że pan teraz tu przyszedł?

— Moja straż jest dobrze opłacana — odparł Dellasandro. — Strażnik

zadzwonił na mój telefon komórkowy, gdy tylko się pojawiliście. — Spojrzał na

ostatni cukierek, który Jupe wciąż trzymał w ręku. — Zjedz swój deser,

chłopie, bo twój czas się kończy.

Jupe odwinął cukierek. Ten był inny, twardy i ciążył w dłoni.

— Pan Słodziutki pracuje dla pana, prawda? — spytał. — Ten facet w

wojskowej bluzie.

— Słodziutki? — Dellasandro roześmiał się. — Bardzo oryginalne. Tak.

Vinnie to mój sąsiad. Zdaje się, że wywalili go z Marines, piechoty Morskiej.

Doszli do wniosku, że jest zbyt agresywny i nie nadaje się do współpracy w

grupie. Gdy tylko Juliet wspomniała naprzjęciu u Wielkiego Barneya, że

jesteście detektywami, przyjąłem strategię odstraszania, a Vinnie miał mi w

tym pomóc. Wszystko co robił, było z mojego polecenia. Przede wszystkim,

założył podsłuch na wasz telefon...

— To stąd wiedział, że zamówiliśmy chińskie żarcie — domyślił się Jupe.

— Tak, przejął pałeczkę i pobiegł z nią. Byłem zdumiony jego

pomysłowością. Ale wam się jakoś udawało mu wymykać. — Dellasandro

skierował pistolet w stronę ust Jupe’a. — Zjedz cukierek! — rozkazał.

— Nie rób tego, Jupe — ostrzegł Pete. Jupe wolno wkładał cukierek do

ust. Po chwili stwierdził:

— Karmel.

— Poczekaj — poradził Dellasandro.

Jupe żuł jeszcze przez chwilę i poprawił się:

— Och, jakie to sprytne! To jabłko w karmelu. Teraz czuję smak jabłka.

— Ten zapach będzie się nazywał „Pan Słodziutki” — postanowił

Dellasandro. — Będzie mi ciebie przypominał, zawsze gdy ktoś wymówi te

słowa.

— Jest pan błyskotliwym naukowcem, bystrym specjalistą od

marketingu, ale strasznym zabójcą — powiedział Jupe.

— W tych czasach nie zawsze możemy robić to, co byśmy chcieli,

musimy skupić się na tym, co ważne — odparł Dellasandro. Mogę sobie

spokojnie wyobrazić, że niszczę całą waszą trójkę.

— Nie pistoletem, który jest zabezpieczony — wymówił głośno Jupe.

— Naprawdę? — Dellasandro spojrzał w dół.

Pete nie czekał. Instynktownie rzucił się i wykonał kopnięcie bokiem

yoko-tobi-geri. Trafił Dellasandra w rękę. Pistolet zatoczył łuk w powietrzu i

wylądował na ziemi.

Wtedy obaj z Bobem rzucili się na Dellasandra, ale mężczyzna, choć

starszy od nich, był silny i szybki. Błyskawicznie uziemił Boba kopnięciem w

kolano. Potem obrócił się i kantem dłoni zaatakował Pete’a. Ten zablokował

uderzenie i sam walnął przeciwnika w żebra ciosem gyaku-tsuki. Naukowiec

skrzywił się z bólu i zatoczył. Pete wyskoczył w górę, wysoko podnosząc stopę.

— Aiiya! — wrzasnął i kopnięciem powalił przeciwnika na ziemię.

Lecz Dellasandro przetoczył się i wstał. Obrzucił wzrokiem podłogę.

Zobaczył pistolet chwilę przedtem, nim zauważył go Jupe. Rzucił się, by go

pochwycić.

— Kończę to zebranie! — krzyknął.

ROZDZIAŁ 16

BARNEY USKRZYDLONY

Dellasandro dał nura po rewolwer. Jupe rzucił się w tej samej chwili, ale

o ułamek sekundy się spóźnił. Naukowiec aż się roześmiał, gdy dorwał się do

broni. Stanął twarzą w twarz z Trzema Detektywom i…

Dopiero wtedy zauważył, że za bardzo skoncentrował się na pistolecie, a

za mało na swoich przeciwnikach. Bo właśnie w tej chwili wprost na niego

poszybował ciężki bęben, oznaczony napisem BROMOWANE

PSEUDOFOSFORANY, a naprawdę zawierający multisorbitan. Pete i Bob

podnieśli go wspólnie i rzucili na Dellasandra. Ciężki pocisk uderzył go jak

bomba. Przewrócił i znokautował. Gdy uderzył o podłogę, otworzył się,

rozsypując dziesiątki kilogramów multisorbitanu na wszystko dookoła,

włącznie z chemikiem, który ten środek wynalazł.

Bob gwizdnął i powiedział:

— Spróbuj swego własnego lekarstwa.

Pete i Jupe szybko związali Dellasandra za pomocą przedłużaczy

elektrycznych. Wkrótce naukowiec zaczął odzyskiwać przytomność.

— Co się stało? — zapytał odurzony.

— Niewiele panu brakowało do sukcesu — odparł Jupe. — Ale wszystko

pan wyznał, a potem była walka, którą pan przegrał. A teraz jest pan związany.

— Nie ma czasu na wzywanie policji — zauważył Bob. — Będziemy

musieli wezwać ich później.

— Policji? — jak echo spytał Dellasandro.

— Tak — odparł Jupe. — Wniesiemy oskarżenie o trochę nierozważne

wynajęcie faceta, który nas prześladował, o próbę wprowadzenia na rynek

żywnościowy niedozwolonego składnika i o grożenie nam śmiercią. Sądzę, że

przynajmniej jeden z tych zarzutów zostanie przez sąd przyjęty. Ale najpierw

musimy pędzić do hotelu Beverly Hilton. Chodźcie, chłopcy!

Od hotelu dzieliło ich pół godziny jazdy, ale za kierownicą siedział Pete,

więc dotarli tam szybciej. Zajechali przed hotel i pobiegli przez hall. Zgodnie z

wywieszonym ogłoszeniem konferencja prasowa miała zacząć się za chwilę w

sali balowej Empire.

Detektywi minęli wejścia do sali i skierowali się wprost do kuchni.

Zastali tam Barneya w żółtym dresie z czerwonymi i pomarańczowymi

piórami. Obok niego stał Pandro Mishkin i Juliet. Prawie każdy centymetr

wolnej przestrzeni był pokryty tacami, na których złociły się porcje Kapiącego

Kurczaka.

— Hej, chłopie — krzyknął Barney, gdy tylko ujrzał Jupe’a. Objął go

ramieniem. — Powiedz mi prawdę, nawet gdybym miał się za to do ciebie

więcej nie odzywać i próbował cię zniszczyć, jeśli mi się twoja odpowiedź nie

spodoba. Czy ten wystrój nie jest zbyt staroświecki?

— Wielki Barneyu, niech pan nie myśli teraz o wystroju — rzucił Jupe.

— Kapiący Kurczak jest szkodliwy. Ma w sobie niebezpieczną substancję

rakotwórczą. Musi pan odwołać to przyjęcie i wycofać produkt, inaczej miliony

ludzi mogą stracić życie.

Wielki Barney patrzył na Jupe’a, a hałaśliwa, gwarna kuchnia nagle

zamilkła. Nagle Wielki Barney wybuchnął śmiechem:

— Cha, cha, cha, cha! O mało nie dałem się nabrać. Mówię wam, muszę

przysposobić tego chłopca. Chcę mieć takiego syna.

— Patrzcie! Mishkin ucieka! — krzyknął Bob.

Wszyscy obejrzeli się i zobaczyli, jak Pandro Mishkin usiłuje wybiec z

kuchni.

Pete i Jupe chwycili natychmiast pierwszą rzecz, jaka im wpadła w ręce.

Była to długa taca piekarska, na której piętrzyły się porcje Kapiącego

Kurczaka. Cisnęli nią w uciekającego mężczyznę. Trafili w plecy. Porcje

Kapiącego Kurczaka rozleciały się na wszystkie strony. Później Pete rzucił się

całym ciałem, chwycił Pandra Mishkina za ramiona i, jak bramkarz na

błotnistym boisku, poślizgiem w tłustym sosie powalił go na ziemię.

— Całkowita i zupełna niesubordynacja! — krzyknął Mishkin, walcząc z

Pete’em. — Powinieneś za to odpowiedzieć przed sądem wojskowym.

— To pan znajdzie się w sądzie, panie Mishkin — odparł Jupe — za

zatrucie Kapiącego Kurczaka.

— Torturujcie mnie, jeśli chcecie, ale nic wam nie powiem prócz

imienia, nazwiska, stopnia i numeru identyfikacyjnego. Nie będę zeznawał —

oświadczył dumnie Mishkin.

— Nie musi pan — oznajmił mu Jupe. — Don Dellasandro wszystko

nam opowiedział. Łącznie z tym, jak mu pan zapłacił za zatrucie kurczaków

Wielkiego Barneya.

— Podły kłamca i zdrajca! — krzyknął Mishkin. — To on mi zapłacił!

Jupe nie mógł powstrzymać uśmiechu.

— Ma pan rację — zgodził się. — Mój błąd.

— O czym pan mówi, panie Mishkin? — spytał Wielki Barney z oczami

szeroko otwartymi ze zdumienia. — Proszę zdać mi raport!

— Generale — zaczął Pandro Mishkin — pański Kapiący Kurczak

zawiera dodatek zabroniony przez Federalną Komisję Żywności i Leków parę

lat temu. Jak panu się to podoba?

— Zdradziłeś mnie? — huknął Wielki Barney.

— Pan mi nie zapłacił miliona dolarów, a Don Dellasandro to zrobił —

odparł Mishkin.

— A wszystko, czego od pana chciał, to sfałszowanie receptury

Kapiącego Kurczaka — wtrącił Jupe.

— Za milion dolarów można kupić niezłą lojalność takiego jak ja

żołnierza — wyjaśnił Mishkin. — Już wiele lat temu powinienem był zostać

najemnikiem.

Wielki Barney podszedł szybko do Mishkina i zdarł mu z bluzy medal z

kurczakiem.

— Chętnie bym ci ukręcił głowę! — krzyknął.

Jupe stanął między nimi i zadał jeszcze jedno pytanie:

— To pan ścigał Juliet tej nocy, kiedy uległa wypadkowi, prawda?

— Zgadza się — potwierdził Mishkin.

— Dlaczego, panie Mishkin? — spytała Juliet. Trzymała się mocno

ramienia ojca, jak gdyby potrzebowała oparcia.

— Raport leżał na moim biurku razem ze spisem składników Kapiącego

Kurczaka. Ty pracowałaś do późna, bez zezwolenia! Zobaczyłaś te papiery i

zaczęłaś wrzeszczeć, gdy tylko wszedłem do pokoju. Tam była pieczęć „Ściśle

tajne”! Za bezprawne czytanie poufnych materiałów powinni cię zamknąć do

ścisłego aresztu!

— A więc Juliet porwała raport, a pan ją ścigał? — indagował Jupe.

— Tak — odparł Mishkin. — Ale nie chciałem zrobić jej krzywdy. —

Spojrzał na dziewczynę. — Kiedy twój samochód wypadł w deszczu z drogi, to

był wypadek. Przysięgam na honor.

— Dlaczego nie zrobił pan nic, by jej pomóc? — spytał Wielki Barney.

— Zrobiłem. Zatrzymałem się... Chciałem jej pomóc, ale musiałem

ukryć swoją tożsamość. Wezwałem policję i złożyłem pełny raport o wypadku...

Anonimowo, oczywiście.

— Tato — powiedziała z pewnym trudem Juliet. — Zaczynam sobie

przypominać. Ten wypadek... To było straszne! — Prawie się rozpłakała.

Wielki Barney otoczył ją ramieniem.

— Przez chwilę sądziliśmy, że za tym wszystkim stoi Michael Argenti —

Jupe zwrócił się teraz do Barneya. — Pojechaliśmy za nim do jednej z pańskich

kurzych ferm i usłyszeliśmy, jak mówi o wykupieniu pana i zmianie sposobu

żywienia.

— Ten mały kogucik nie widzi różnicy między żywieniem kurczaków i

sałatką z kurcząt. Ciągle zmienia karmę. Przypuszczam, że jego ptaki chcą

popełnić samobójstwo — stwierdził Wielki Barney. — Ale żeby mnie wykupić,

nie ma i nie będzie miał dość pieniędzy, nawet w marzeniach.

— Podejrzewaliście nawet tatę, przyznaj, Jupe — odezwała się Juliet.

— No, wie pan... Nie mogłem zrozumieć, dlaczego wtedy, w studiu, po

każdym kęsie Kapiącego Kurczaka wszystko pan wypluwał.

— Każdy tak robi przy kręceniu reklam żywności — wyjaśnił Wielki

Barney. — Gdybyś za każdym razem połykał, po trzydziestym razie byłbyś

pełen po dziób i nie wyglądałbyś już na tak uszczęśliwionego kolejną porcją

przy kręceniu po raz trzydziesty pierwszy.

Juliet zwróciła się do ojca:

— Tato, tam czeka stu głodnych reporterów — przypomniała. — Co

teraz zrobisz?

Wielki Barney na chwilę zatonął w myślach, gładząc pióra swego

uniformu. Potem z uśmiechem powiedział:

— Sami zobaczycie.

Szybkim krokiem udał się do sali balowej i zajął swe zwykłe miejsce w

świetle reflektorów, przy mikrofonie.

— Dobry wieczór paniom i zarodkom... Cha, cha, cha, cha! — rozpoczął.

— Pewnie zastanawiacie się, po co was tu dziś wezwałem. Sądzicie, że Wielki

Barney goni tylko za pieniądzem i chce zawsze być na pierwszych kolumnach

gazet. Więc widocznie dobrze mnie znacie.

Widownia śmiała się teraz razem z Barney’em.

— Moi drodzy, nie przyszedłem dziś, by zareklamować moje pyszne,

sławne smażone kurczaki. Żeby to udowodnić, za kilka minut poślemy po... —

Wielki Barney zakrztusił się lekko na tym słowie — pizzę! Tak, po pizzę! I

myślę, że jesteście tym nie mniej zaskoczeni ode mnie — Barney opierzoną

ręką wytarł brew. — Ale, kochani, jestem dumny, że mogę dziś ogłosić coś

całkiem nowego. Dziś ustanawiam pierwszą w historii Nagrodę Wielkiego

Barneya dla Miejskiego Spryciarza. Tę nagrodę zamierzam przyznawać co rok

ludziom, którzy starają się, by nasze miasto było lepsze i piękniejsze. A teraz,

ponieważ jestem zbyt skromny, aby przyznać ją sobie, chciałbym ogłosić

nazwiska zwycięzców. Kocham ich jak własne dzieci. Oto oni: Junior Jones,

Pete Kran i Bob Antresolka, lepiej wszystkim znani jako Trzej Detektorzy.

Pragnę ich dzisiaj uczcić przede wszystkim za to, co zrobili bez rozgłosu, za

zasługi, o których może nie wiecie, ale za które wszyscy jesteśmy im wdzięczni.

Proszę teraz o owację dla nich, moi mili. Pokażcie im, co czujemy.

Gdy widownia klaskała, Jupe, Pete i Bob wyszli i stanęli w świetle

reflektorów, choć większą część oświetlonej przestrzeni nadal zajmował Wielki

Barney.

Barney uścisnął im dłonie i wręczył mnóstwo darmowych kuponów,

równocześnie machając i uśmiechając się w stronę kamer.

— Hej, chłopcy, nie potrafię wyrazić swojej wdzięczności powiedział. —

A na fali tego powodzenia będę płynął jeszcze przez całe miesiące.

— Zawsze do usług — westchnął Jupe.

— Tak, miło nam, że mogliśmy przyczynić się do pana sukcesu — dodał

Bob.

— Jasne — dorzucił Pete.

— Nie róbcie takiej miny, chłopcy! — zawołał Wielki Barney.

— Dzięki tej nagrodzie wasze nazwiska dostały się do mediów. Odtąd

będziecie już na topie. I zawsze pamiętajcie, kto was tam umieścił: szczerze

wam oddany... Cha, cha, cha, cha!