Barker Clive We wlasnym ciele

Clive Barker

WE WŁASNYM CIELE

Gdy Cleveland Smith wrócił do celi po spotkaniu z szefem stra

ników, jego

nowy współlokator był ju

na miejscu. Wpatrywał si

w słonce przez zakurzone

okno ze zbrojonego szkła. Sło

ce pojawiało si

w oknie na krótko; przez pół

godziny ka

dego dnia (je

li akurat nie było chmur) jego promienie przemykały

dzy murem i budynkiem administracji, prze

lizgiwały si

cianie pawilonu B,

znikały i pojawiały si

dopiero nazajutrz.

- Ty jeste

Tait? - zapytał Cleve.

zie

odwrócił oczy od sło

ca. Mayflower twierdził,

e nowy ma

dwadzie

cia dwa lata, ale wygl

dał najwy

ej na siedemna

cie. Jego twarz

przypominała pysk bezpa

skiego psiaka, i to brzydkiego, którego pa

stwo porzucili

rodku ruchliwej ulicy. Zbyt szeroko rozstawione oczy, zbyt mi

kkie usta, zbyt

skie ramiona: urodzona ofiara. Cleve był w

ciekły,

e kazano mu si

o niego

troszczy

. Tait oznaczał kłopoty, a on nie miał energii do marnowania na opiek

nad

chłopcem, mimo tego całego gadania o przyjaznej dłoni.

- Tak - odpowiedział psiak. - William.

- Ludzie mówi

ci William?

- Nie. Mówi

mi Billy.

- Billy - Cleve skin

ł głow

i wszedł do celi. Wi

zienie w Pantonville było

raczej łagodne; cele pozostawały otwarte przez dwie godziny rano i najcz

ęś

ciej

tak

e dwie godziny po południu, pozostawiaj

c wi

ęź

niom wzgl

swobod

ruchów. Ten układ miał jednak swoje wady i ich wła

nie dotyczyła gadka

Mayflowera.

- Kazali mi udzieli

ci kilku rad.

- Tak?

- Siedziałe

kiedy

- Nie.

- Nawet w Borstal? Oczy Taita błysn

ły.

- No, troch

- Wi

c wiesz, o co idzie gra. Wiesz,

e jeste

łatwym łupem.

- Jasne.

- Wygl

da na to,

e wybrali mnie na ochotnika - stwierdził Cleve bez

entuzjazmu -

ebym ci

chronił przed przer

ciem.

Tait przyjrzał mu si

oczami, których bł

kit wydawał si

rozwodniony, jakby

gle jeszcze

wieciło w nich sło

ce.

- Nie nadstawiaj karku. Nic mi nie jeste

winien.

- I tu masz cholern

racj

. Ale mam chyba jakie

społeczne obowi

zki - ton

głosu Cleve'a był kwa

ny. - Ciebie.

Cleve odsiedział ju

dwa miesi

ce z wyroku za posiadanie, Marihuany.

Pantonville odwiedzał po raz trzeci. W wieku trzydziestu lat wcale nie czuł si

zabytkiem. Był dobrze zbudowany, twarz miał szczupł

i delikatn

: w s

dzie, kiedy

ubrany w garnitur w

drował na rozpraw

, z odległo

ci dziesi

ciu metrów wygl

dał

raczej na prawnika. Z bliska obserwator mógłby ju

zauwa

blizn

na szyi -

pozostało

ść

po ataku narkomana bez grosza i to,

e Cleve porusza si

ostro

nie -

jakby przy ka

dym kroku szykował si

do ucieczki.

- Jest pan jeszcze młody - powiedział mu ostatni s

dzia - ma pan jeszcze

czas,

eby zmieni

tki. Cleve nie zaprzeczył gło

no, lecz w gł

bi duszy wiedział,

e z urodzenia i wychowania jest tygrysem. Przest

pstwem zarobi

łatwo, a prac

nie. Dopóki kto

mu nie udowodni,

e jest odwrotnie, b

dzie robił to, w czym jest

najlepszy, a je

li go złapi

, to poniesie konsekwencje. Odsiadka wcale nie musi by

taka straszna, je

li podej

ść

do niej we wła

ciwy sposób. Niezłe jedzenie, wybrane

towarzystwo; jak długo Cleve znajdował sobie co

, co mu wypełniało czas, był

całkiem zadowolony. Teraz czytał ksi

ąż

ki o grzechu. No, a to jest dopiero temat.

Swego czasu słyszał wiele wyja

nie

, jak to grzech pojawił si

wiecie.

Tłumaczyli mu to opiekunowie s

dowi, prawnicy i ksi

ęż

a; wykładali teori

socjolo-

giczne, teologiczne i ideologiczne. Nad niektórymi nawet warto było zatrzyma

na kilka chwil, lecz wi

kszo

ść

okazała si

tak absurdalna (grzech pierworodny,

grzech przeciw pa

stwu),

miał si

w twarz ich apologetom.

adna z tych teorii

nie była zreszt

wiele warta.

Ale prowokowały do namysłu. Potrzebował czego

, co by mu zaj

ło długie

dni. I noce; kiepsko sypiał w wi

zieniu. To nie jego winy nie pozwalały mu zasn

ąć

lecz winy innych. W ko

cu on sam tylko handlował, dostarczaj

c tego, na co akurat

był popyt; pomniejszy trybik w konsumpcyjnej maszynie. Nie miał si

czego

wstydzi

. Lecz byli z nim inni - najwyra

niej wielu innych - których sny nie były tak

kolorowe, a noce tak spokojne. Ci inni płakali, skar

yli si

, przeklinali s

dziów

okr

gowych i s

dziego niebieskiego. Ich hałasy obudziłyby nawet trupa.

- Czy zawsze tak tu jest? - zapytał Billy po mniej wi

cej tygodniu. W której

cel tego korytarza szalał nowy wi

zie

: w jednej chwili płakał, w nast

pnej bluzgał.

- Tak. Przewa

nie. Niektórzy musz

sobie powrzeszcze

. Inaczej mózg by

im si

zsiadł.

- Ale ty nie - dobiegł z dolnej pryczy łami

cy si

głos. - Ty tylko czytasz

ksi

ąż

ki i trzymasz si

z dala od kłopotów. Obserwowałem ci

. Reszta ci

nie

obchodzi, co?

- Prze

- odpowiedział Cleve. - Nie mam

ony,

eby przychodziła tu co

tydzie

i przypominała mi, co straciłem.

- Siedziałe

- Dwukrotnie.

Chłopak zawahał si

na-chwil

i zadał nast

pne pytanie.

- My

e wiesz co nieco o wi

zieniu?

- Noooo... nie pisz

przewodników, ale co

rzeczywi

cie wiem - dziwne,

Tait zadaje takie pytania. - A co?

- Tak si

zastanawiałem.

- Masz pytanie?

Tait milczał przez kilka sekund.

- Słyszałem,

e...

e tu kiedy

wieszali ludzi.

Cleve mógł si

spodziewa

po tym dzieciaku wszystkiego, tylko nie tego. Ale

przecie

wcze

niej zdecydował,

e Billy Tait jest dziwny. Wstydliwe spojrzenia

rzucane k

tem tych wodnistoniebieskich oczu, to, jak wpatrywał si

cian

lub w

okno -jak detektyw na miejscu morderstwa, rozpaczliwie szukaj

cy jakiego

ladu.

- Chyba była tu kiedy

szubienica - powiedział Cleve. Znów zapadła cisza,

przerwana pytaniem rzuconym z najwi

ksz

lekko

, na jak

sta

było chłopca.

- A jest?

- Szubienica? Nie wiem. Teraz ju

nie wiesza si

ludzi, Billy. Nie wiedziałe

tym?

Z dołu nie dobiegła go

adna odpowied

- A wła

ciwie czemu pytasz?

- Przez ciekawo

ść

Racja, Billy był ciekawy. Sprawiało to dziwne wra

enie przy tym jego pustym

spojrzeniu i skłonno

ci do trzymania si

na uboczu; i wi

kszo

ść

ęź

niów wolała si

do niego nie zbli

Zainteresował si

nim tylko Lowell, a jego motywy były najzupełniej

niedwuznaczne.

- Wypo

yczysz mi swoj

pani

na popołudnie? - zapytał Cleve'a, kiedy

czekali w kolejce po

niadanie. Tait, który stał wystarczaj

co blisko, by wszystko

słysze

, nie odezwał si

ani słowem, milczał równie

Cleve.

- Słyszałe

? Zadałem ci pytanie.

- Słyszałem. Daj mu spokój.

- Wszyscy dzielimy si

po równo - stwierdził Lowell. - Mog

ci zrobi

przysług

. Wymy

limy co

- Chłopak nie jest dla ciebie.

- No to zapytajmy jego - Lowell u

miechn

ł si

przez brod

. - I co powiesz,

mały?

Tait obrócił si

i spojrzał na Lowella.

- Powiem: nie, dzi

kuj

- Nie, dzi

kuj

- powtórzył Lowell i po raz drugi u

miechn

ł si

do Cleve'a,

tym razem zupełnie bez humoru. - Dobrze go wytresowałe

. Czy umie siada

prosi

- Wyno

, Lowell. Chłopak nie jest dla ciebie i to wszystko.

- Nie mo

esz go pilnowa

dwadzie

cia cztery godziny na dob

-zauwa

ył

Lowell. - Pr

dzej czy pó

niej musi stan

ąć

na własnych nogach. Chyba,

e lepiej mu

idzie, kiedy kl

czy.

Ta aluzja wywołała ryk

miechu ze strony współmieszka

ca z celi Lowella,

Naylera. Cleve nie chciałby spotka

adnego z nich oko w oko, ale w blefie był ostry

jak brzytwa, wi

c u

ył blefu.

- Nie powiniene

na siebie kłopotów - powiedział Lowellowi. - Brod

esz przykry

ograniczon

ilo

ść

blizn.

Lowell spojrzał na niego; wyra

nie nie było mu ju

miechu. Nie potrafił

stwierdzi

, czy Cleve grozi mu na powa

nie, a z pewno

nie zamierzał ryzykowa

głow

- Lepiej miej oczy otwarte - powiedział tylko i nie dodał nic wi

cej.

***

O wymianie zda

przy

niadaniu nie wspominali a

do nocy, kiedy ju

zgaszono

wiatło. To Billy j

przypomniał.

- Nie powiniene

tego zrobi

- powiedział. - Lowell to gro

ny sukinsyn.

Słyszałem co mówi

- Chcesz,

eby ci

zgwałcili, czy co?

- Nie - odpowiedział Tait szybko. - Chryste, nie. Musz

trzyma

form

- Nie utrzymasz

adnej formy, je

li wpadniesz w łapy Lowella. Billy zszedł z

pryczy i stan

ł po

rodku celi, zaledwie widoczny w mroku.

- Przypuszczam,

e chciałby

w zamian - powiedział. Cleve obrócił si

na drugi bok i spojrzał na odległ

o metr, niewyra

posta

- Masz co

, czego mógłbym chcie

, mały?

- A czego chciał Lowell?

- Wi

c my

lisz,

e gra szła wła

nie o to.

e chc

dla siebie?

- Owszem.

e zacytuj

:, .Powiem: nie, dzi

kuj

" - Cleve przewrócił si

na drugi bok i

ał twarz

ciany.

-Nie my

lałem...

- Nie obchodzi mnie, co my

lałe

. Po prostu nie chc

o tym słysze

, dobrze?

Schod

z drogi Lowellowi i nie sprzedawaj mi tego gówna.

- Hej - powiedział cicho Billy - nie mów tak, dobrze? Prosz

. Jeste

moim

jedynym przyjacielem..

- Nie mam przyjaciół - powiedział Cleve do

ciany. - Ja tylko chc

spokojnie

. Rozumiesz?

- Spokojnie

- powtórzył głucho Tait.

- Otó

to. A teraz... musz

przespa

Tait zamilkł i wrócił na doln

prycz

. Poło

ył si

, skrzypn

ły spr

ęż

yny. Cleve

ał cicho i rozmy

lał nad niedawn

rozmow

. Nie miał ochoty zadawa

chłopakiem, ale by

e wyraził si

zbyt ostro. Có

, nic si

nie da zmieni

Słyszał, jak Bili mruczy do siebie, prawie niesłyszalnie. Próbował

podsłuchiwa

. Min

ło kilka sekund, podczas których mocno wyt

ęż

ał uszy, nim

zorientował si

e chłopak odmawia modlitw

Tej nocy Cleve

nił. Rankiem nie pami

tał ju

swego snu, cho

kiedy golił si

i brał prysznic, przez głow

przemykały mu jego odpryski. Tego ranka dosłownie co

chwil

: przewrócona solniczka na stole, krzyk dobiegaj

cy ze spacemiaka,

przypominało mu jego sen, objawienie jednak nie nadchodziło. Przez cały czas był z

tego powodu nietypowo napi

ty i zdenerwowany. Gdy Wesley, drobny fałszerz,

którego znał ze 'sp

dzonych tu ju

wakacji, podszedł do niego w bibliotece i zacz

rozmow

jakby byli przyjaciółmi od serca, Cleve kazał gówniarzowi zamkn

ąć

pysk.

Ale Wesley gadał dalej.

- Masz kłopoty.

- Doprawdy? Jakie?

- Ten twój chłopiec, Billy.

- Co z nim?

- Zadaje pytania. Narzuca si

. Ludzie tego nie lubi

. Mówi

e powiniene

wzi

ąć

go w gar

ść

- Nie jestem jego nia

. Wesley skrzywił si

- Mówi

ci to jako przyjaciel.

- Daj mi spokój.

- Nie b

głupi, Cleveland. Robisz sobie wrogów.

- Doprawdy? Niby kogo?

- Lowell - odpowiedział natychmiast Wesley. - I Nayler. Ró

ni ludzie. Tait im

nie podoba.

- A co im si

wła

ciwie nie podoba? - odszczekn

ł Cleve. Wesley chrz

cicho z dezaprobat

- Chciałem tylko pomóc. Tait jest chytry, jak pieprzony szczur. Jeszcze b

z tego kłopoty.

- Oszcz

mi proroctwa, dobrze?

Rachunek prawdopodobie

stwa zmusza nawet najgorszego proroka, by od

czasu do czasu miał racj

, a to była najwyra

niej wielka chwila Wesieya. Dzie

pó

niej, wracaj

c z warsztatów, odzie

wiczył swój intelekt zakładaj

c kółka do

plastikowych wózków, Cleve spotkał Mayflowera, czekaj

cego na korytarzu.

- Smith, prosiłem ci

eby

zaopiekował si

Williamem Taitem - stwierdził

szef stra

ników.- Ale ciebie gówno to obchodzi, co?

- Co

stało?

- Oczywi

cie, gówno ci

to obchodzi!

- Spytałem, co si

stało? Sir?

- Nic strasznego. Jeszcze nie. Troch

go pobili, to wszystko. Wygl

da na to,

e Lowell ma na niego chrapk

. Mam racj

? -Mayflower spojrzał na Cleve'a, a kiedy

nie otrzymał odpowiedzi, ci

ł dalej. - Zawiodłem si

na tobie, Smith. Wydawało

mi si

e pod powłok

twardziela jest kto

, na kim mo

na polega

. Mój bł

d. .

Billy le

ał na pryczy. Twarz miał w si

cach, oczy zamkni

te. Nie? otworzył

ich, kiedy wszedł Cleve.

- Wszystko w porz

dku?

- Jasne - odpowiedział cicho chłopak.

- Nic ci nie złamali?

- Prze

- Powiniene

zrozumie

....

- Posłuchaj! - Billy otworzył oczy.

renice miał jakby ciemniejsze, a mo

tylko tak si

wydawało w tym

wietle. -

. W porz

dku? Nie jestem idiot

, wiesz?

Wiedziałem na co si

nara

am, kiedy tu przychodziłem - mówił tak, jakby miał tu co

do gadania. - Poradz

sobie z Lowellem, wi

c nie martw si

. - Przerwał, a pó

niej

dodał - miałe

racj

- W czym?

- W sprawie przyjaciół. Nie mam przyjaciół. Jestem sam i ty jeste

sam,

dobra? Powoli mi to szło, ale ju

co nieco kapuj

. - Billy u

miechn

ł si

- Zadawałe

pytania - stwierdził Cleve.

- Tak? - odpowiedział Billy niedbale. - Kto ci to powiedział?

- Je

li masz jakie

pytania, pytaj mnie. Ludzie nie lubi

cibskich. Staj

podejrzliwi. A kiedy Lowellijemu podobni zabieraj

do roboty, odwracaj

plecami.

Nazwisko Lowella sprawiło,

e Billy skrzywił si

bole

nie i dotkn

ł si

ca na

policzku.

- Lowell jest trupem - mrukn

ł cicho, prawie jakby mówił do siebie.

- Akurat - skomentował Cleve.

Spojrzenie, jakim obdarzył go Tait, mogłoby przeci

ąć

stal.

- Wiem co mówi

-'powiedział bez

ladu dr

enia w głosie. -Lowell nie wyjdzie

ywy.

Cleve milczał. Chłopak musiał pokaza

, jaki jest twardy, cho

sprawiał tym

ałosne wra

enie.

- Co chciałe

wiedzie

, kiedy tak w

cibiałe

wsz

dzie nosa.

- Nic takiego - odpowiedział Billy. Odwrócił wzrok od Cleve'a i wpatrywał si

w górn

prycz

. Powiedział cicho - Chciałem wiedzie

, gdzie s

groby. To wszystko.

- Groby?

- Gdzie chowano powieszonych. Kto

powiedział mi,

e tam, gdzie

powieszono Crippena, ro

nie teraz krzak ró

y. Słyszałe

o tym?

Cleve potrz

ł głow

. Dopiero teraz przypomniał sobie,

e chłopak pytał o

szubienic

. A teraz groby. Billy spojrzał na niego. Policzek puchł mu z minuty na

minut

- Wiesz, gdzie one s

, co Cleve? - Znów ta udana nonszalancja.

- Mog

dowiedzie

, je

li zrobisz mi t

grzeczno

ść

i powiesz, po co ci to

potrzebne.

Billy wysun

ł si

ze schronu swej pryczy. Popołudniowe sło

ce zataczało

krótki łuk na malowanych cegłach, z których zrobiona była

ciana celi.

wieciło

słabo. Chłopak opu

cił nogi na podłog

i usiadł na kraw

dzi materaca, patrz

c w

wiatło tak, jak poprzedniego dnia.

- Mój dziadek - to znaczy ojciec mojej matki - został tu powieszony -

powiedział cicho. - W 1937 roku. Edgar Tait. Edgar Saint Claire Tait.

- Wydawało mi si

e powiedziałe

e był ojcem matki?

- Przyj

łem jego nazwisko. Nie chciałem nazwiska ojca. Nigdy nie nale

ałem

do ojca.

- Nikt nie nale

y do nikogo - odpowiedział Cleve. - Nale

ysz do samego

siebie.

- Ale to nieprawda. - Bili nieznacznie wzruszył ramionami, wpatruj

c si

osłonecznion

cian

. Mówił z absolutn

pewno

i cho

jego głos był mi

kki,

stwierdzenie to nie podlegało najmniejszej dyskusji. - Nale

żę

do dziadka. Zawsze do

niego nale

ałem.

- Nie było ci

jeszcze na

wiecie, kiedy go...

- To bez znaczenia. Przychodzimy i odchodzimy. To bez znaczenia.

Przychodzimy i odchodzimy, zastanawiał si

Cleve. Czy Tait miał na my

ycie i

mier

? Nie mógł o to zapyta

. Billy mówił cały czas, tym samym, cichym lecz

napi

tym, głosem.

- Oczywi

cie, był winny. Nie w ten sposób, o którym my

leli, lecz winny.

Wiedział, czym jest i do czego jest zdolny; na tym polega wina, prawda? Zabił

cztery osoby. A przynajmniej za to go powiesili.

- To znaczy,

e zabił wi

cej?

Bili znów nieznacznie wzruszył ramionami, najwyra

niej cyfry nie miały

adnego znaczenia.

- Ale nikt nie sprawdził, gdzie go zło

ono na wieczny spoczynek. To nie w

porz

dku, co? Ich to chyba nic nie obchodziło. A rodzina była pewnie szcz

ęś

liwa,

go pozbyła. Od pocz

tku my

lała,

e miał

le w głowie. Ale on nie miał

le w

głowie. Wiem,

e nie miał. Mam jego r

ce, jego oczy. Tak mówiła mama.

Opowiedziała mi o nim wszystko, wiesz, tu

przed

mierci

. Mówiła mi o tym, o

czym nigdy przedtem nikomu nie opowiadała; mówiła mi o tym dlatego,

e mam

takie oczy... - przerwał i przyło

ył dło

do ust jakby dr

żą

wiatło na

cianie

zahipnotyzowało go,

eby si

nie wygadał.

- Co ci mówiła matka? - przycisn

ł Cleve. Billy sprawiał wra

enie, jakby

rozwa

ał ró

ne odpowiedzi nim oferował t

jedn

- Tylko tyle,

e pod pewnymi wzgl

dami jeste

my podobni.

- To znaczy szaleni? - To nie był tylko

art.

- Co

takiego. - Bili nadal nie odrywał wzroku od

ciany. Westchn

ł i pozwolił

sobie na kolejne wyznanie. - Dlatego tu przyszedłem.

eby dziadek wiedział,

e nie

został zapomniany.

- Przyszedłem? O czym ty mówisz? Zostałe

złapany i os

dzony. Nie miałe

wyboru.

wiatło na

cianie zgasło, jakby przez sło

ce przesun

ła si

chmura. Billy

spojrzał na Cleve'a. Sło

wieciło tu, w jego oczach.

- Popełniłem przest

pstwo,

eby tu przyj

ść

- wyznał. - Z premedytacj

Cleve potrz

ł głow

. Co za nieprawdopodobne stworzenie!

- Próbowałem wcze

niej, dwukrotnie. Zabrało mi to troch

czasu. Ale w

cu si

dostałem, prawda?

- Nie rób ze mnie durnia, Billy - ostrzegł Cleve.

- Nie robi

. - Billy wstał. Wydawał si

ejszy, jakby opowiadaj

c to wszystko

zrzucił z siebie jaki

ęż

ar i nawet u

miechał si

wahaj

ce mówi

c - byłe

dla mnie

dobry. Nie my

e o tym nie wiem. Jestem wdzi

czny. A teraz - mówi

c to spojrzał

Clevowi prosto w oczy chc

wiedzie

, gdzie s

groby. Dowiedz si

tego i ju

ciebie nie odezw

. Obiecuj

Cleve nie wiedział niemal nic o wi

zieniu i jego historii, ale znał kogo

, kto

wiedział. Był pewien człowiek nazwiskiem Biskup - tak z

yty ze współwi

ęź

niami,

nazwisko stało si

jego przydomkiem - który cz

sto przebywał w warsztatach razem

z Clevem. Biskup wychodził i wracał do wi

zienia przez wi

kszo

ść

ze swych ponad

czterdziestu lat, karany głównie za drobne wykroczenia i, z całym fatalizmem

jednonogiego, który po

cił

ycie studiom nad monopedi

, stał si

ekspertem od

zie

i systemu penitencjarnego. Niewiele informacji zaczerpn

ł z ksi

ąż

ek.

kszo

ść

jego wiedzy pochodziła od starych wi

ziennych wyjadaczy, pragn

cych

tylko przegada

długie godziny i - naturaln

rzeczy kolej

- Biskup stał si

chodz

encyklopedi

zbrodni i kary. Ze swej wiedzy uczynił zawód i sprzedawał j

starannie odmierzonych fragmentach; czasami jako geograficzn

informacj

dla

uciekiniera, czasami jako wi

zienn

mitologi

bezbo

nemu współwi

ęź

niowi w

poszukiwaniu miejscowego bóstwa. Cleve odszukał go i zapłacił mu: tytoniem i

obietnic

przysług na

yczenie.

- Co mog

dla ciebie zrobi

? - zapytał go Biskup. Był gruby, ale nie nalany.

Cienkie jak słomka papierosy, które bez przerwy skr

cał, gin

ły w jego grubych

paluchach rze

nika, umazanych nikotyn

na br

zowo.

- Chc

dowiedzie

wszystkiego o tych, których tu powieszono.

Biskup u

miechn

ł si

- Takie wspaniałe historie. I zacz

ł opowiada

***

W istotnych kwestiach Billy miał niemal zupełn

racj

. W Pantonville

wykonywano wyroki

mierci a

do połowy stulecia, ale barak, w którym wieszano

ludzi, dawno ju

został zburzony. W tym miejscu znajdowało si

teraz Biuro

Nadzoru S

dowego w pawilonie B. Je

li chodzi o histori

ró

Crippena, to w niej

tak

e była prawda. Przed stoj

na terenie wi

zienia szop

w której, jak

poinformował Cleve'a Biskup, przechowywano narz

dzia ogrodnicze, znajdował si

mały skrawek trawy, po

rodku którego rósł krzak ró

zasadzony (w tym momencie

Biskup przyznał si

e nie potrafi rozró

rzeczywisto

ci od legendy) celem

upami

tnienia doktora Crippena, powieszonego w 1910 roku.

-I tam s

groby? - zapytał Cleve.

- Nie, nie - zaprotestował Biskup i jednym poci

gni

ciem zredukował o

połow

kolejnego ze swych cieniutkich papierosów.

- Groby znajduj

przy murze, po lewej za szop

. Jest tam długi trawnik,

musiałe

go widzie

- Bez nagrobków?

- Oczywi

cie. Tych grobów nigdy nie oznaczano. Tylko naczelnik wie, kto

jest gdzie pochowany, a on i tak najprawdopodobniej zgubił plany. - Z kieszeni na

piersiach swej wi

ziennej koszuli Biskup wygrzebał puszk

z tytoniem i zacz

skr

kolejnego papierosa z tak

rutyn

e nie musiał nawet patrze

na to, co

robi.

- Nikomu nie wolno przyj

ść

tam i opłakiwa

pogrzebanych, rozumiesz? Co z

oczu, to z serca, taki mieli pomysł. Ale, oczywi

cie, inaczej to wygl

da. Ludzie

zapominaj

premierów, ale pami

taj

morderców. Spacerujesz sobie po trawniku, a

dwa metry pod twymi stopami le

żą

najbardziej znani zabójcy, jacy kiedykolwiek

pali po tej zielonej, przemiłej ziemi. A nad nimi nie ma nawet krzy

a. To zbrodnia,

prawda?

- Wiesz kto jest tam pochowany?

- Bardzo gro

ni d

entelmeni - odpowiedział mu Biskup, jakby z sympatii

ostrzegał przed skutkami ich nieuczciwo

ci.

- Słyszałe

o człowieku nazwiskiem Edgar Tait? Biskup uniósł brwi, czoło si

mu pofałdowało.

ty Tait? Tak, oczywi

cie. Nietrudno go zapami

- Co o nim wiesz?

- Zabił

, a pó

niej dzieci. Zakłuł ich no

em, jak mnie tu widzisz.

- Wszystkich?

Biskup wsadził

wie

o skr

conego papierosa mi

dzy grube wargi-

- Mo

e nie wszystkich. - Zmru

ył oczy, starał si

przypomnie

sobie szczegóły. - Mo

e jedno z nich prze

yło. Zdaje si

e córka.

- Wzruszył ramionami, lekcewa

żą

c spraw

.- Niezbyt dobrze pami

tam ofiary.

Ale kto je pami

ta? - Spojrzał t

pymi oczami w oczy Cleve'a. - Dlaczego akurat Tait

tak bardzo ci

interesuje? Powieszono go przed wojn

- W tysi

c dziewi

ęć

set trzydziestym siódmym. Niewiele z niego zostało, co?

Biskup podniósł palec w ostrzegawczym ge

cie.

- To nie tak. Widzisz, ziemia na której zbudowano to wi

zienie

ma pewne specjalne wła

ciwo

ci. Pogrzebane tu ciała nie gnij

jak wsz

dzie

indziej.

Cleve zerkn

ł na Biskupa z niedowierzaniem.

- To prawda - potwierdził grubas łagodnie. - Dowiedziałem si

tego z

absolutnie pewnego

ródła. Uwierz mi, ile razy musieli tu ekshumowa

zwłoki,

zawsze znajdowali ciało w niemal doskonałym stanie. - Przerwał,

eby zapali

papierosa, zaci

ł si

i wypu

cił dym wraz z nast

pnymi słowami. - Kiedy

nadejdzie koniec

wiata, dobrzy ludzie z Marylebone i Camden Town wstan

przegnili do ko

ci. A

li? Pobiegn

na S

d Ostateczny tak

wie

y, jak w dniu

mierci. - Ten perwersyjny obraz najwyra

niej go zachwycił. Okr

gła twarz

pomarszczyła mu si

z rado

ci i pofałdowała. - Ach, i kogo nazw

wtedy

pot

pionym?

Cleve nigdy nie dowiedział si

dokładnie, jakich argumentów u

ył Billy, by

dosta

prac

w grupie ogrodniczej; w ka

dym razie udało mu si

dosta

. By

e zwrócił si

bezpo

rednio do Mayflowera, który z kolei wyja

nił przeło

onym,

e chłopak jest wystarczaj

co pewny, by pu

go na

wie

e powietrze. Nieza-

nie od tego, jaki numer wyci

ł, w połowie tygodnia - zaraz po tym, jak Cleve

poznał szczegóły dotycz

ce grobów - w chłodny kwietniowy poranek, Billy kosił

traw

Wydarzenia tego ranka rozeszły si

w postaci plotek ju

w czasie wolnym.

Cleve usłyszał t

histori

z trzech niezale

nych

ródeł, z których

adnego nie było

na miejscu wypadku. Opowie

ci ró

niły si

dzy sob

pewnymi cechami

indywidualnymi, ale niew

tpliwie nale

ały do tego samego gatunku. Fakty wygl

dały

jak nast

puje:

Grupa ogrodnicza, składaj

z czterech wi

ęź

niów nadzorowanych przez

jednego stra

nika, poruszała si

dzy barakami, przycinaj

c traw

i piel

c grz

dki

przed wiosennymi sadzeniami. Nadzór najwyra

niej nie był zbyt dokładny, bowiem

min

ło kilka minut, nim stra

nik w ogóle zorientował si

e jeden z jego podo-

piecznych wymkn

ł si

z grupy i przepadł. Podniesiono alarm, rozpocz

poszukiwania, nie musiano jednak szuka

daleko. Tait nie próbował ucieka

, a je

nawet próbował, to przeszkodził mu w tym jaki

atak, który całkowicie zbił go z nóg.

Znaleziono go (w tym momencie w opowie

ciach pojawiły si

zasadnicze ró

nice)

na du

ym kawałku trawnika przy murze. Le

ał na trawie. Niektóre z opowie

głosiły,

e twarz miał czarn

, le

ał skulony i prawie odgryzł sobie j

zyk; inne,

ał twarz

w dół, gadał do ziemi, płakał i mówił co

pieszczotliwym tonem.

Wszyscy zgodzili si

jednak,

e chłopak postradał zmysły.

Takie plotki uczyniły z Cleve'a o

rodek zainteresowania, co go bynajmniej

nie zachwyciło. Przez nast

pny dzie

nie miał prawie chwili dla siebie; wszyscy

chcieli wiedzie

, jak to jest, kiedy dzieli si

cel

z wariatem. Cleve próbował

wytłumaczy

e nie ma nic do powiedzenia. Tait był idealnym współwi

ęź

niem,

mówił; spokojnym, niewymagaj

cym, niew

tpliwie normalnym. Powtórzył to

Mayfiowerowi, a potem i doktorowi, kiedy przyciskali go nast

pnego dnia. Nie pu

cił

pary z ust na temat zainteresowania Taita grobami i specjalnie postarał si

spotkanie z Biskupem, by skłoni

go do podobnej wstrzemi

ęź

liwo

ci w słowach.

Biskup wyraził zgod

na jego pro

pod warunkiem,

e w odpowiednim czasie

pozna cał

histori

, co Cleve obiecał mu z przyjemno

. Jak przystało na osob

która przyznawała si

do przynale

ci do stanu duchownego, Biskup zwykł był

dotrzymywa

słowa.

Billy znikł na dwa dni. W mi

dzyczasie znikł tak

e Mayflower, bez

adnego

wytłumaczenia. Na jego miejsce, z pawilonu D, przyszedł m

ęż

czyzna nazwiskiem

Devlin, poprzedzony przez fal

plotek z których wynikało,

e lito

ść

nie jest

dominuj

cech

jego charakteru. Plotki te potwierdziły si

podczas rozmowy, na

któr

Devlin wezwał Cleve'a w dniu powrotu Billy'ego.

- Powiedziano mi,

e wy i Tait jeste

cie blisko - stwierdził Devlin. Twarz miał

mniej wi

cej tak wyrazist

jak bryła granitu.

- Niedokładnie, prosz

pana.

- Nie mam zamiaru popełni

pomyłki Mayflowera, Smith. Je

li o mnie chodzi,

Tait to kłopoty. Mam zamiar obserwowa

go jak jastrz

b, a kiedy mnie tu nie b

dzie,

wy mnie zast

picie, zrozumiano? Wystarczy,

eby zrobił zeza, i przechodzi do

historii. Załapie si

na poci

g duchów, nim zd

ąż

y pierdn

ąć

. Czy jasno si

wyra

am?

- Odwiedziłe

rodzinny grób, co?

Billy stracił w szpitalu na wadze, a jego chude ciało nie bardzo potrafiło

pogodzi

z t

strat

. Koszula wisiała mu na ramionach, pasek spodni zapi

miał na ostatni

dziurk

. To,

e zeszczuplał, jeszcze bardziej podkre

lało jego

fizyczn

delikatno

ść

; Cleve pomy

lał,

e by go znokautowa

wystarczyłoby

pogłaska

po twarzy. Jego twarz zyskała za to wyraz rozpaczliwego napi

cia;

sprawiała wra

enie,

e składa si

wył

cznie z oczu, które nie roz

wietlały si

blasku sło

ca. Znikł z nich te

sztuczny wyraz t

poty, zast

piony niesamowitym

skupieniem.

- Zadałem ci pytanie.

- Słyszałem ci

- powiedział Billy. Dzie

był pochmurny, ale chłopak i tak

patrzył w

cian

. - Tak, je

li musisz wiedzie

, odwiedziłem rodzinny grób.

- Devlin kazał mi ci

obserwowa

. Chce ci

d przenie

ść

. By

e nawet

do innego wi

zienia.

- Przenie

ść

? - nagi strach w oczach Billego był tak intensywny,

e po paru

sekundach Cleve opu

cił wzrok. - Do innego wi

zienia?

- Najprawdopodobniej.

-Nie mog

- Och, mog

. Nazywaj

to poci

giem duchów. W jednej chwili jeste

tutaj, a

w nast

pnej ju

nie ma.

- Nie! - Dłonie chłopca zacisn

ły si

w pi

ęś

ci. Dostał dreszczy i przez chwil

Cleve bał si

e nast

pił drugi atak. Lecz Billy, najwyra

niej samym wysiłkiem woli,

opanował dr

enie, odwrócił si

i spojrzał na współwi

ęź

nia. Guzy, które nabił mu

Lowell, zbladły do jasnej

ółci, ale wcale nie zamierzały znikn

ąć

; nieogolone policzki

pokryte miał rzadkimi, jasnobrudnymi włosami. Patrz

c na niego, Cleve poczuł

niepo

żą

dany przypływ troski.

-Mów.

- Co mam ci powiedzie

? - zapytał Billy.

- Co si

zdarzyło na grobach.

- Zakr

ciło mi si

w głowie. Zemdlałem. Ockn

łem si

w szpitalu.

- Im te

to powiedziałe

- Bo to prawda.

- Słyszałem co innego. Dlaczego nie powiesz mi, jak było naprawd

? Chc

eby

mi ufał.

- Ufam ci — powiedział chłopak. - Ale zrozum, musz

zachowa

tajemnic

To sprawa mi

dzy nim a mn

- Mi

dzy tob

i Edgarem? - zapytał Cleve, a Billy przytakn

ł skinieniem

głowy. - Człowiekiem, który wymordował rodzin

, z wyj

tkiem twojej matki?

Billy był najwyra

niej zdumiony zakresem wiedzy Cleve'a.

- Tak - powiedział po chwili namysłu. - Tak, zabił ich wszystkich. Zabiłby i

mam

, gdyby nie uciekła. Chciał wymaza

rodzin

z powierzchni ziemi.

eby nie

został nikt ze zł

krwi

- To twoja krew jest zła?

Billy pozwolił sobie na najmniejszy z u

miechów.

- Nie - powiedział. - Nie s

. Dziadek popełnił omyłk

. Czasy

zmieniły, nie?

To rzeczywi

cie szaleniec, pomy

lał Cleve. Billy zareagował na ten wyrok z

szybko

błyskawicy.

- Nie zwariowałem. Powiedz im to. Powiedz Devlinowi i ka

demu, kto zapyta.

Powiedz im,

e jestem łagodny jak baranek. -W jego oczach płon

ł gniew. Nie było

w nich nic z łagodno

ci, ale Cleve nie wypowiedział tej my

li. - Nie mog

mnie

przenie

ść

, Cleve. Nie teraz kiedy jestem ju

tak blisko. Mam tu co

do załatwienia.

bardzo wa

nego.

- Robisz interesy ze zmarłym?

- Robi

interesy ze zmarłym.

Niezale

nie od tego, co wyznał Clevowi, Billy zachowywał i całkowite

milczenie wobec reszty wi

ęź

niów. Nie odpowiadał ani na pytania, ani na obelgi;

poza pustej oboj

tno

ci, któr

przybrał, okazała si

bezbł

dna. Imponował Clevowi,

który zdecydował,

e chłopak ma przyszło

ść

jako aktor, je

li oczywi

cie nie zechce

karierze profesjonalnego wariata.

Tylko napi

cie, zwi

zane z konieczno

ukrywania niedawno zrodzonego

poczucia konieczno

ci osi

gni

cia celu, zostawiało coraz widoczniejsze oznaki:

ce pod oczami, mechaniczne ruchy, zamy

lenie i kamienne milczenie. Doktor, do

którego chodził Billy, rozpoznał objawy bezbł

dnie, postawił diagnoz

: depresja i

ostra bezsenno

ść

, i zapisał

rodki uspakajaj

ce oraz nasenne. Billy dawał lekarstwa

Clevowi twierdz

e sam ich nie potrzebuje. Cleve był mu za to wdzi

czny. Po raz

pierwszy od miesi

cy sypiał dobrze. Nie przeszkadzały mu szlochy i krzyki

współwi

ęź

niów.

A jego przyja

źń

z chłopakiem, zawsze szcz

tkowa, z dnia na dzie

ograniczała si

do prostej uprzejmo

ci. Cleve czuł, jak Billy całkowicie zamyka si

sobie, jak

wiat fizyczny coraz mniej go interesuje. Nie po raz pierwszy był

wiadkiem takiej ucieczki. Jego szwagierka, Rosanna, trzy lata temu zmarła na raka

oł

dka; choroba rozwijała si

długo i - a

do ostatnich tygodni - stopniowo. Nie był

z ni

zaprzyja

niony i by

e wła

nie ten brak cieplejszych uczu

spowodował,

e - w odró

nieniu od reszty rodziny - mógł si

jej przygl

z dystansem.

Zaskoczyło go, jak systematycznie Rosanna przygotowywała si

mier

, jak

ograniczała zasi

g uczu

tak,

e w ko

cu obejmowały tylko osoby najbli

sze: dzieci

i ksi

dza. Inni, w tym tak

e jej m

ąż

od czternastu lat, zostali z tego kr

wykluczeni.

***

Teraz dostrzegał ten sam spokój i oszcz

dno

ść

w Billyrn. Jak człowiek, który

przygotowuj

c si

do przekroczenia bezwodnej pustyni, oszcz

dza ka

stk

energii i nie mo

e pozwoli

sobie, by marnowa

nawet jednym niepotrzebnym

gestem, chłopak zamykał si

w sobie. Było to a

niesamowite i Cleve coraz bardziej

bał si

przebywania z Billyrn w jednej celi o wymiarach cztery na dwa i pół metra.

Zbyt przypominało to dzielenie z kim

celi

mierci.

Ulg

dawały mu tylko

rodki uspakajaj

ce. Billy ch

tnie i skutecznie czarował

doktora i lekarstw mu nie brakowało. Gwarantowały Clevowi wspaniały odpoczynek.

I - przynajmniej przez kilka dni - nic mu si

nie

niło.

A pó

niej przy

niło mu si

miasto.

Ale miasto nie pojawiło si

od razu. Najpierw zobaczył pustyni

. Wielk

pust

przestrze

niebieskoczamego piasku, który ranił mu stopy przy ka

dym kroku,

popychany zimnym wiatrem wypełniał nos, oczy, włosy. We

nie wiedział,

e ju

kiedy

był. Jego senne ja samo rozpoznawało monotonny ocean nagich wydm,

pozbawiony

ladów obecno

ci ro

lin i ludzi. Lecz poprzednio przebywał tu z

przewodnikami (a przynajmniej tak mu si

zaczynało wydawa

) a teraz był sam.

Chmury wisiały nad jego głow

, ci

ęż

kie i ciemnoszare; sło

ce nie mogło si

przez

nie przedrze

. Miał wra

enie,

e godzinami szedł przez wydmy; ostry piasek

rozkrwawił stopy, zasypywał ciało i nadawał mu odcie

bł

kitu. Kiedy był ju

tak

czony,

e nie mógł niemal zrobi

kroku, zobaczył ruiny i poszedł w ich kierunku.

Nie była to oaza. Na ulicach nie znalazł niczego,

wiadcz

cego o szcz

ęś

ciu i

o plonach: ani kwitn

cych drzew, ani szeleszcz

cych fontann. Miasto było po prostu

zbiorem domów lub kawałków domów - czasami całych pi

ter, czasami fragmentów

mieszka

-stoj

cych obok siebie w parodii miejskiej zabudowy. Panował tu

architektoniczny miszmasz: pi

kne pałace w stylu angielskim stały koło gro

nych

bloków z powypalanymi mieszkaniami, obok których Cleve widział dom wyrwany z

szeregowej zabudowy, doskonale zachowany (w oknie wci

ąż

jeszcze siedział

porcelanowy pies) z przylegaj

cym do niego luksusowym apartamentem z

najwy

szego pi

tra wie

owca. Wszystkie budynki ucierpiały podczas przenoszenia

z ich wła

ciwego miejsca:

ciany były pop

kane, a przez szczeliny mo

na było

zajrze

do wn

trz mieszka

, schody pi

ły si

w niebo nie prowadz

c nigdzie, wiatr

otwierał i zamykał drzwi, przez które nigdzie si

nie wchodziło ani z nik

d nie

wychodziło.

Lecz było tu

ycie. Cleve o tym wiedział.

yły tu nie tylko jaszczurki, szczury i

motyle - wszystkie białe - które latały i

lizgały si

przed Clevem, id

cym po

opustoszałych ulicach;

yli tu tak

e ludzie. I chocia

nikogo nie widział, a w ka

dym

razie nie podczas pierwszej wizyty, czuł,

e ka

dy jego krok jest obserwowany.

Podczas drugich odwiedzin w mie

cie jego sennemu ja oszcz

dzono

drówki po pustyni; Cleve od razu znalazł si

w mie

cie. Jego nogi, prowadzone

prost

drog

, szły swym własnym

ladem z pierwszej wizyty. Tej nocy wiej

cy tu

zawsze wiatr był silniejszy. W jego podmuchach powiewały koronkowe firanki w

jednym oknie, dzwoniło chi

skie

wiecidełko zawieszone w innym. Wiatr niósł te

głosy: potworne, obco brzmi

ce d

ki, dobiegaj

ce z jakiego

odległego miejsca,

żą

cego daleko za miastem. Słysz

c te j

ki i szlochy, przypominaj

ce odgłosy

wydawane przez oszalałe dzieci, Cleve czuł wdzi

czno

ść

dla ulic i budynków tylko

za to,

e je znał, bo nie ofiarowywały mu przecie

adnej pociechy. Nie miał naj-

mniejszej ochoty, by gdzie

wej

ść

, czy słyszał głosy, czy te

ich nie słyszał; nie miał

ochoty odkry

, co wyró

niło te fragmenty budynków tak,

e zostały przeniesione ze

swego normalnego otoczenia i stan

ły w

ród tej przewiewanej wiatrem pustki.

A jednak, gdy ju

raz znalazł si

tam we

nie, jego umysł przenosił si

tam

noc po nocy; zawsze szedł, zawsze miał pokrwawione stopy, zawsze widział tylko

szczury, jaszczurki i motyle; przy ka

dym progu le

ały nawiane kupki czarnego

piachu, czarny piach gromadził si

w przedpokojach i pokojach, zawsze

niezmiennych. Z tego, co udało mu si

dojrze

przez rozsuni

te firanki lub rozwa-

lone

ciany wnioskował,

e wn

trza te jakby zamarły w jednej, najwa

niejszej chwili:

na stole, zastawionym dla trzech osób, pozostał niedojedzony obiad (nie pokrojony

kurczak, ci

gle paruj

ce sosy), w łazience lał si

prysznic i bezustannie hu

tała

lampa, w pokoju, który wygl

dał jak gabinet prawnika co

, co mogło by

małym

pieskiem lub mo

e peruk

, poniewierało si

po pi

knym dywanie, którego

skomplikowany wzór był ju

na wpół wy

arty przez piach.

Tylko raz Cleve widział w mie

cie innego człowieka, a był nim Billy. Do

spotkania doszło w dziwnych okoliczno

ciach. Pewnej nocy,

c o ulicach miasta,

Cleve zacz

ł si

budzi

. Billy nie spał, stał po

rodku celi i przygl

dał si

przez okno

jakiemu

wiatłu. Nie było to

wiatło ksi

ęż

yca, lecz o

wietlało go jak ksi

ęż

yc. Twarz

Billy'ego obrócona była w stron

okna, usta miał otwarte, a oczy zamkni

te. Cleve

miał tylko tyle czasu, by zauwa

trans, w jakim najwyra

niej znajdował si

chłopak, nim zadziałały

rodki i znów pogr

ąż

ył si

nie. Najwyra

niej jednak

zabrał ze sob

ten fragment rzeczywisto

ci, zgarn

ł chłopca w swój sen. Kiedy

znów dotarł do miasta, Billy Tait ju

tam na niego czekał; stał na ulicy, twarz miał

uniesion

ku ponuremu, zachmurzonemu niebu, usta otwarte i zamkni

te oczy.

Ten obraz trwał tylko chwil

. W nast

pnej chłopiec był ju

daleko, spod jego

butów unosiły si

w gór

czarne chmury piasku. Cleve zawołał go, lecz Billy nadal

uciekał, nie dbaj

c o jego krzyki i - z t

niewytłumaczaln

wszechwiedz

, któr

przy-

nosz

sny - Cleve wiedział, dok

d zmierza. Tam, na granic

miasta, gdzie

przerzedzały si

domy i zaczynała pustynia. Mo

e ma zamiar spotka

przyjaciół,

których przywiał tu ten straszny wiatr. Nic nie mogło skłoni

Cleve'a do po

cigu, lecz

nie chciał traci

kontaktu z jedynym człowiekiem, jakiego spotkał na razie na

pustych ulicach. Zawołał Billy'ego jeszcze raz, gło

niej.

Tym razem poczuł czyj

ąś

na ramieniu i zadr

ał ze strachu nim

zorientował si

e jest w swej celi i

e kto

go budzi.

- Wszystko w porz

dku - powiedział Billy. - Co

ci si

niło. Cleve próbował

otrz

ąć

z obrazu miasta, lecz przez kilka strasznych sekund sen zmieszał si

z rzeczywisto

i, patrz

c na Billy'ego, Cleve widział, jak jego włosy rozwiewa

wiatr, który nie mógł, nie miał prawa, wia

w zamkni

tej celi.

- Co

ci si

niło - powtórzył chłopak. - Obud

. Cleve siadł na pryczy,

żą

c. Miasto znikało z jego pami

ci -ju

prawie całkiem znikło - lecz nim to si

stało

poczuł niewzruszon

pewno

ść

e Billy wiedział, z jakiego snu go budzi,

e byli

razem przez kilka bardzo krótkich chwil.

- Wiesz, prawda? - przemówił oskar

ce do bladej twarzy przy jego boku.

Billy sprawiał wra

enie zdumionego.

- O czym ty mówisz?

Cleve potrz

ł głow

. Im dalej odbiegał go sen, tym bardziej jego

podejrzenia wydawały mu si

nieuzasadnione. A mimo to, gdy spojrzał na chud

dło

chłopca, ci

gle obejmuj

jego rami

, spodziewał si

dostrzec pod jego

paznokciami piach miasta. Ale był tam tylko brud.

tpił długo po tym, gdy rozs

dek powinien ju

wygna

mu z głowy

wszystkie w

tpliwo

ci. Cleve zorientował si

e od tamtej nocy obserwuje Billy'ego

znacznie bli

ej,

e czeka, a

nieostro

ne słowo lub spojrzenie zdradzi mu natur

gry, która najwyra

niej si

tu toczyła. Obserwacje te pozbawione były jednak sensu.

Po tamtej nocy Billy stał si

całkiem niedost

pny; stał si

-jak Rosanna -

zamkni

ksi

, niczym nie zdradzaj

natury swego tajemnego

wiata. Jedyn

ść

okr

ęż

aluzj

do wydarze

tej nocy, była siła, z jak

przekonywał Cleve'a,

powinien koniecznie bra

rodki nasenne.

- Musisz spa

— powiedział kiedy

, gdy wrócił ze szpitala z odnowionym

zapasem. - We

je.

- Ty te

musisz spa

- Cleve postanowił sprawdzi

, jak daleko mo

e si

posun

ąć

chłopiec. - Ju

wcale tego nie potrzebuj

- Ale

potrzebujesz - nalegał Billy, wyci

gaj

c przed siebie fiolk

. - Przecie

wiesz, jak strasznie tu hałasuj

- Niektórzy mówi

e one powoduj

nałóg - o

wiadczył Cleve, nie

przyjmuj

c fiolki. - Obejd

- Nie - stwierdził Billy i Cleve wyczuł w tym naleganiu sił

, która potwierdziła

jego najgorsze podejrzenia. Chłopak chciał, by Cleve brał narkotyki, zawsze tego

chciał. - Ja sypiam jak dziecko. We

je prosz

. Inaczej si

zmarnuj

Cleve wzruszył ramionami.

- Je

li naprawd

chcesz. - Teraz, kiedy jego podejrzenia si

potwierdziły,

postanowił da

w ko

cu przekona

- Pewnie.

- To dzi

kuj

. — Wzi

ł fiolk

Billy u

miechn

ł si

. W pewnym sensie od tego u

miechu zacz

ło si

najgorsze.

Tej nocy na przedstawienie Billy'ego Cleve odpowiedział l swoim, wkładaj

sobie do ust

rodki nasenne, jak to robił zwykle, ale nie łykaj

c ich. Kiedy ju

poło

ył

na pryczy, twarz

ciany, wyj

ł je i schował pod poduszk

. Pó

niej udał,

zasn

ł.

zienne dni zaczynały si

i ko

czyły wcze

nie; mi

dzy ósm

czterdzie

ęć

a dziewi

kszo

ść

cel w pawilonie czwartym pogr

ąż

ona ju

była w

ciemno

ci; wi

ęź

niowie, zamkni

ci a

witu, zdani byli na własn

pomysłowo

ść

Ta noc była spokojniejsza ni

kszo

ść

innych. Wi

zie

z oddalonej o jedn

celi

został przeniesiony do pawilonu D; wzdłu

korytarza panowała cisza. Cleve czuł,

nawet bez pomocy pastylek mo

e zapa

ść

w sen. Z dolnej pryczy nie dochodził go

nawet najmniejszy d

k, co najwy

ej ciche westchnienie. Nie sposób było

domy

, czy Billy zasn

ł, czy czuwa. Cleve nie odzywał si

i nie poruszał, tylko

od czasu do czasu zerkał na fosforyzuj

tarcz

zegarka. Minuty mijały w

ółwim

tempie i zaczynał si

coraz powa

niej niepokoi

e wkrótce sen, który udawał,

zmieni si

w sen prawdziwy. Wła

nie si

tym martwił,

kiedy rzeczywi

cie zasn

ł.

Obudził si

po dłu

szym czasie. Le

ał chyba w tej samej pozycji - Miał przed

oczami

cian

; obdrapana farba uczyniła z niej map

jakiego

nieznanego

terytorium. Potrzebował kilku minut, by zorientowa

, gdzie jest. Z dolnej pryczy

nie dobiegał go najdrobniejszy d

k. Staraj

c si

zamaskowa

ten gest tak, by

wygl

dał na ruch

cego człowieka, Cleve podniósł r

do oczu i spojrzał na

bladozielone cyfry zegarka. Za pi

ęć

druga. Do

witu jeszcze ładne par

godzin.

Przez pełny kwadrans le

ał w pozycji, w której si

obudził, nasłuchuj

c pilnie

dego rozlegaj

cego si

w celi d

ku, próbuj

c zlokalizowa

Billy'ego. Nie

chciał na razie przewróci

na drugi bok i przyjrze

celi, ze strachu,

e na jej

rodku chłopiec b

dzie stał tak, jak to si

zdarzyło tej nocy, kiedy

nił o mie

cie.

Noc była cicha, ale przecie

nie była to martwa cisza. Słyszał d

k kroków;

kto

spacerował po celi bezpo

rednio nad jego cel

;

w rurach szumiała woda, na Caledonian Road wyła syrena. Cleve nie mógł

tylko zlokalizowa

Billy'ego. Jakby Billy nawet nie oddychał.

Min

ł kolejny kwadrans i Cleve poczuł,

e ogarnia go znana oci

ęż

ało

ść

; je

jeszcze przez chwil

dzie le

ał nieruchomo, z pewno

nie i kiedy si

obudzi, b

dzie ju

ranek. Je

li ma si

czego

dowiedzie

, musi przewróci

drugi bok i spojrze

. Zdecydował,

e rozs

dnie b

dzie unika

gwałtownych ruchów i

obróci

tak naturalnie, jak to tylko mo

liwe. I zrobił to, mrucz

c, jak we

nie i

staraj

c si

odegra

jak najbardziej przekonywuj

ce przedstawienie. Kiedy obrócił

całkowicie, przykrył twarz dło

mi, by nie mo

na było dostrzec błysku jego oczu, i

spojrzał.

Cela wydawała si

pogr

ąż

ona w mroku gł

bszym ni

tej nocy, kiedy

Billy stał patrz

c w okno. A je

li chodzi o chłopca, to nie było go wida

. Cleve

szerzej otworzył oczy przykryte palcami i obejrzał cel

dokładnie, jak to tylko było

liwe. Co

tu si

nie zgadzało, ale z pocz

tku nie mógł doj

ść

, co. Le

ał

nieruchomo kilka minut, próbuj

c przyzwyczai

oczy do panuj

cych ciemno

ci.

Oczy nie chciały si

jednak przyzwyczai

. To, na co patrzył, pozostało niejasne, jak

obraz pokryty tak grub

warstw

brudu i werniksu,

e jego tre

ść

pozostaje ukryta. A

jednak wiedział - wiedział -

e cienie w rogach celi i po jej przeciwległej stronie nie

puste. Bardzo chciał sko

czy

z oczekiwaniem, powoduj

cym gwałtowny łomot

serca, bardzo chciał podnie

ść

głow

z twardej poduszki i wywoła

z cieniów

Billy'ego, lecz rozs

dek doradził mu inaczej. Le

ał wi

c nieruchomo, pocił si

czekał.

Dopiero teraz zacz

ł si

orientowa

, co wła

ciwie nie zgadza si

w obrazie,

który ma przed oczami. Cienie le

ały tam, gdzie nie powinny le

; kryły

cian

, na

któr

powinno pada

słabe

wiatło z okna. W jaki

sposób, pomi

dzy oknem i

cia-

wiatło zostało zatrzymane i nikło. Cleve zamkn

ł oczy daj

c mózgowi szans

na przemy

lenie i odrzucenie tej mo

liwo

ci. Kiedy je znów otworzył, setce zabiło

mu jak szalone. Zamiast zbledn

ąć

, cienie jeszcze si

pogł

biły.

Nigdy jeszcze nie bał si

tak, jak teraz; chłód, jaki ogarn

ł jego wn

trzno

nigdy jeszcze nie był tak pot

ęż

ny. Cał

sił

woli musiał po

na to, by

równomiernie oddycha

i nie poruszy

kami Instynkt podpowiadał mu,

powinien zwin

ąć

i ukry

twarz w dłoniach, jak dziecko. Dwie my

li go przed tym

powstrzymały:

pierwsza,

e najl

ejszy ruch mo

e zwróci

na niego niepo

żą

dan

uwag

druga,

e Billy jest tu gdzie

, w celi, i by

ywa ciemno

ść

zagra

a równie

jemu.

I wtedy, z dolnej pryczy rozległ si

głos chłopca. Billy mówił cicho,

prawdopodobnie po to, by nie obudzi

współwi

ęź

nia. Mówił tak

e niesamowicie

przyja

nie. Nawet przez chwil

Cleve nie miał złudze

e chłopiec przemawia we

nie; nie mógł si

dłu

ej oszukiwa

. Billy zwracał si

do ciemno

ci; co do tego

niesamowitego faktu nie było

adnych w

tpliwo

ci.

- ...boli... - mówił, jakby próbował kogo

o co

oskar

. - ...nie powiedziałe

e b

dzie tak bole

Czy to tylko wyobra

nia, czy te

naprawd

upiór z cieni rozrósł si

troch

odpowiedzi, jak wypuszczona przez o

miornic

plama czarnej cieczy? Co za

potworny strach

Chłopiec znów co

powiedział. Mówił tak cicho,

e Cleve zaledwie go

rozumiał.

- ...to musi by

szybko... - w wypowiadaj

cym te słowa głosie słycha

było

naleganie. - ...nie boj

. Nie boj

I znów cie

drgn

ł. Tym razem, w samym jego

rodku, Cleve dostrzegł jak

ąś

niewyra

posta

. Poczuł ucisk w gardle, pod j

zykiem zagnie

dził mu si

krzyk,

tak strasznie pragn

cy wydosta

na wolno

ść

- ...czego tylko mo

esz mnie nauczy

... - mówił teraz Billy-...szybko...

Słowa rozlegały si

i cichły, ale Cleve prawie ich nie słyszał. Cał

uwag

cił zasłonie cienia i postaci - utkanej z ciemno

ci - która poruszała si

cieniu. To nie była

adna iluzja. Był tam człowiek, a raczej toporna kopia człowieka,

stworzona z ulotnej substancji i przez cały czas usiłuj

ca si

rozpłyn

ąć

; mo

na by

pomy

e za ka

dym razem przyj

cie ludzkiej postaci kosztuje j

wiele wysiłku.

Nie potrafił rozró

rysów jej twarzy, ale widział wystarczaj

co wiele, by wyczu

deformacje ukazywane dumnie, jak cnoty. Twarz przypominała tac

przegniłych

owoców, mi

kkich, p

kaj

cych; tu wybrzuszała si

jakby gniazdem much, tam

zapadała a

do pró

nego wn

trza. Jakim cudem chłopak mógł spokojnie rozmawia

z czym

takim? A jednak, mimo całej obrzydliwo

ci, stworzenie to miało w sobie

jak

ąś

gorzk

godno

ść

, a w jego oczach i w bezz

bnym O ust była w

ciekło

ść

Billy wstał nagle. Ten gwałtowny ruch, nieoczekiwany po tylu cichych

słowach, omal nie wyrwał krzyku z gardła Cleve'a. Udało mu si

jednak przełkn

ąć

ten krzyk i niemal zamkn

ł oczy, patrz

c przez rz

sy na to, co si

miało zdarzy

Billy znów co

mówi, tym razem tak cicho,

e o podsłuchaniu nie mogło by

nawet mowy. Ruszył w stron

cieni, zasłaniaj

c ciałem stoj

pod

cian

posta

Cela była wystarczaj

co szeroka, by zrobi

w niej dwa, najwy

ej trzy kroki, lecz

dzi

ki jakiemu

naci

gni

ciu praw fizyki wydawało si

e chłopiec odszedł na pi

ęć

albo mo

e i sze

ść

kroków od pryczy. Oczy Cleve'a rozszerzyły si

. Wiedział,

e nikt

nie b

dzie go teraz obserwował. Cie

i jego wyznawca zajmowali si

wył

cznie

sob

i na tym skupiona była cała ich uwaga.

Posta

Billy'ego była mniejsza ni

wydawałoby si

liwe, bior

c pod

uwag

rozmiary celi; sprawiało to wra

enie, jakby przekroczył jej granice i znalazł

w jakim

innym wymiarze. I dopiero teraz, szeroko otworzywszy oczy, Cleve

zrozumiał co widzi. Mrok, z którego powstał go

ść

chłopca; składał si

z cienia chmur

i piasku;

za jego plecami, zaledwie widoczne w przekl

tej ciemno

ci lecz łatwe do

rozpoznania dla kogo

, kto ju

tam był, stało miasto z jego snów.

Billy podszedł do swego mistrza. Stworzenie górowało nad nim, cienkie i

tłe, lecz a

promieniuj

ce moc

. Cleve nie wiedział, dlaczego i po co Billy mu si

oddał, ale teraz, kiedy ju

to stało, zacz

ł si

martwi

o bezpiecze

stwo

chłopaka. Obawa o własne bezpiecze

stwo przykuła go jednak do pryczy. Wlej

wła

nie chwili zorientował si

e nigdy nie kochał nikogo -' ani kobiety, ani

ęż

czyzny - na tyle, by pój

ść

za nim w cie

tego cienia. Ta my

l sprawiła,

e poczuł

straszliwie samotny; w tym samym momencie zdał sobie bowiem spraw

i z

tego,

e nikt, cho

by wiedział, jak on udaje si

w t

krain

przekl

tych, nie zrobiłby

ani kroku, by go z niej wydosta

. Obaj, i on, i chłopiec, byli straconymi duszami.

Pan Billy'ego podniósł teraz sw

niekształtn

głow

i nieustanny wiatr,

przewiewaj

cy te smutne ulice, o

ywił jego grzyw

. Wiatr przyniósł tak

e d

tych samych głosów, które Cleve słyszał wcze

niej: krzyki szalonych dzieci, co

pomi

dzy szlochem a wyciem. Jakby o

mielona przez te glosy, posta

z cieni

wyci

ła r

ce i obj

ła, otaczaj

c go chmur

mroku. Chłopiec nie bronił si

przed

jej u

ciskiem, raczej wydawało si

e go odwzajemnia. Cleve nie potrafił ju

wytrzyma

widoku tej straszliwej czuło

ci, zamkn

ł oczy, a kiedy je otworzył - po

kilku sekundach? kilku minutach? -spotkanie było najwyra

niej zako

czone. Stwór z

cienia rozpadał si

, odrzucaj

c niepewn

iluzj

spójno

ci. Jego fragmenty jak

mieci uniósł wiatr. Rozpadni

cie si

stwora było najwyra

niej sygnałem do

zako

czenia całej sceny; pył i odległo

ść

erały domy i ulice. Nim ostatni z

fragmentów postaci zabrał wiatr, miasto znikło Clevowi z oczu; sprawiło mu to

wielk

przyjemno

ść

. Rzeczywisto

ść

, nawet ponura, lepsza była od obrazu tej pustki.

Cegła po cegle, malowana

ciana znów zyskała na solidno

ci i Billy, wyzwolony z

ramion swego mistrza, znów znalazł si

wewn

trz zwykłej, normalnej celi, wpatrzony

w widoczne za oknem

wiatło.

Tej nocy Cleve ju

nie zasn

ł. Prawd

mówi

c, le

żą

c na QQ, twardym

materacu, wpatrzony w stalaktyty zwisaj

cej z sufitu farby, my

lał, czy kiedykolwiek

zdoła jeszcze pogr

ąż

w bezpiecznym

nie.

Dzie

objawił si

jak aktor na scenie; oferował

wiatu

wiatło, tak

nonszalancko jak handlarz tandet

, zawsze skłonny oszałamia

klienta i odwraca

jego uwag

. Lecz pod t

błyszcz

powierzchni

rzeczy było drugie dno, którego

nawet sło

ce - tak lubi

ce miło

ść

tłumów — nie potrafiło ukry

. Wi

kszo

ść

ludzi,

lepiona blaskiem nigdy go nie zauwa

ała. Lecz Cleve poznał ju

ciemno

ść

, w

snach spacerował nawet w

ród niej, i chocia

opłakiwał utrat

niewinno

ci wiedział,

e nie uda mu si

nigdy wróci

wiatło i jego gabinet luster.

Jak tylko mógł próbował ukry

zmian

przed Billyrn; wcale , nie marzył, by

chłopiec domy

lił si

e został podsłuchany. Ale tej zmiany ukry

nie dało.

Nast

pnego dnia Cleve jak umiał udawał normalne zachowanie, ale nie potrafił

ukry

zdenerwowania. Wypływało z niego poza jak

kolwiek

wiadom

kontrol

, jak

pot przez pory skóry. Billy wiedział - co do tego nie było najmniejszej w

tpliwo

ci.

Billy wiedział. I nie miał najmniejszego zamiaru ukrywa

swych podejrze

. Kiedy, po

pracy, powrócili do celi, natychmiast przyst

pił do rzeczy.

- Co si

dzi

z tob

działo!?

Cleve zaj

ł si

prze

ciełaniem pryczy. Bał si

nawet spojrze

na Billy'ego.

- Nic - odpowiedział. - Po prostu nie czuj

najlepiej. To wszystko.

le spałe

? - pytał dalej chłopak. Cleve czuł, jak jego oczy przewiercaj

kark.

- Nie. - Mówił powoli, zaprzeczenie nie powinno by

zbyt gwałtowne. -

Wzi

łem twoje pastylki. Jak zawsze.

- To dobrze.

Rozmowa si

sko

czyła i Cleve mógł w ciszy doko

czy

prze

ciełanie

pryczy. Nie mógł jednak przeci

tej pracy w niesko

czono

ść

. Wreszcie sko

czył

i odwróciwszy si

, zobaczył,

e Billy siedzi przy małym stoliku, trzymaj

c w r

jedn

z jego ksi

ąż

ek. Przewracał niedbale strony, po uprzednich podejrzeniach nie

pozostało nawet

ladu. Cleve był jednak wystarczaj

co m

dry, by nie ufa

pozorom.

- Dlaczego to czytasz? - zapytał Billy.

- Zabijam czas - stwierdził Cleve i zniszczył cały efekt swych wysiłków wła

żą

na prycz

i układaj

c si

na niej na wznak.

- Nie. Nie pytam, dlaczego czytasz ksi

ąż

ki. Pytam o to, dlaczego czytasz

takie ksi

ąż

ki? One wszystkie s

o grzechu..

Cleve ledwie usłyszał pytanie. Kiedy si

poło

ył, a

zbyt

ywo stan

ła mu

przed oczami scena z poprzedniej nocy. U

wiadomił sobie,

e wła

nie w tej chwili

ciemno

ść

jest o krok bli

wiata. Poczuł, jak

oł

dek próbuje wydosta

wolno

ść

przez gardło.

- Słyszałe

Cleve przytakn

ł cicho.

- No wi

c, dlaczego takie ksi

ąż

ki? O pot

pieniu i w ogóle?

- Nikt inny nie wypo

ycza ich z biblioteki. - Cleve miał kłopoty z wyra

eniem

pewnych swych my

li. Inne, których nie wolno mu było wyrazi

, przysłaniały

wszystko.

- Ty w to nie wierzysz?

- Nie - odpowiedział Cleve. - Nie wierz

w ani jedno słowo. Chłopak umilkł na

chwil

. Cleve nie przygl

dał mu si

, ale słyszał jak odwraca kartki. Pó

niej padło

kolejne pytanie, tym razem wypowiedziane cicho, jak na spowiedzi. - Czy ty si

kiedy

bałe

To wytr

ciło Cleve'a z jego transu. Rozmowa zeszła wreszcie z ksi

ąż

ek na

znacznie stosowniejszy temat. Po co Billy miałby pyta

o strach, gdyby sam nie był

przestraszony?

- A czego miałbym si

? - zapytał z kolei Cleve. K

tem oka dostrzegł,

chłopiec zadr

ał, nim udzielił mu odpowiedzi.

- Czego

, co si

e zdarzy

-jego głos był głuchy, bez wyrazu. - Czego

na co nie masz

adnego wpływu.

- Oczywi

cie. - Cleve nie miał najmniejszego poj

cia, dok

d mo

e prowadzi

ta rozmowa. - Tak, jasne. Czasami si

boj

- I co wtedy robisz?

- A co mo

na zrobi

? - Głos Cleve'a był równie cichy jak głos Billy'ego. -

Przestałem si

modli

w dniu

mierci ojca.

Usłyszał cichy trzask: to Billy zamkn

ł ksi

ąż

. Odwrócił głow

na tyle, by

móc zerkn

ąć

na chłopca, który nie potrafił całkiem ukry

podniecenia. On si

naprawd

boi, pomy

lał Cleve, i nie bardziej ode mnie pragnie nadej

cia nocy. My

o tym,

e boj

obydwaj, jako

dodała mu odwagi. By

e chłopiec nie nale

ał

jeszcze w cało

ci do krainy mroku, mo

e uda mu si

go nawet przekona

, by zszedł

z drogi prowadz

cej w dół, w koszmar.

Usiadł na pryczy. Jego głow

dzieliło od sufitu zaledwie kilka centymetrów.

Billy otrz

ł si

z zamy

lenia i spojrzał na niego. Twarz miał biał

, dr

ał w niej

dy mi

sie

. Cleve wiedział,

e teraz jest wła

ciwy czas na porozmawianie z

chłopcem, teraz, nim zgasn

wiatła na korytarzu i cele pogr

ążą

w mroku.

Wtedy za pó

no ju

dzie na wyja

nienia. Miasto ogarnie chłopca i

adne pro

do niego nie dotr

- Mam sny - powiedział Cleve. Billy nie zareagował. Po prostu patrzył przed

siebie, t

po. -

ni mi si

miasto.

Chłopak ani drgn

ł. Najwyra

niej nie miał zamiaru dobrowolnie oferowa

adnych wyja

nie

. Trzeba go było do tego zmusi

- Wiesz, o czym mówi

? Billy potrz

ł głow

- Nie — stwierdził pogodnie. - Mnie nic si

nigdy nie

ni.

- Wszystkim co

ni.

- Wi

c ja po prostu nie pami

tam snów.

- A ja pami

tam - stwierdził Cleve. Teraz, kiedy ju

poruszył t

spraw

, nie

miał zamiaru pozwoli

, by Billy wykr

cił si

sianem. -Ty tam jeste

. W tym mie

cie.

Teraz chłopiec drgn

ł. Zaledwie widocznie, ale wystarczaj

co, by Cleve

nabrał pewno

ci,

e nie marnuje czasu.

- Co to za miasto, Billy?

- A sk

d niby mam wiedzie

? - odparł Tak, spróbował si

roze

mia

zrezygnował z wysiłków. - Ja tam nic nie wiem. To twój sen.

Nim zdołał odpowiedzie

, usłyszał głos jednego ze stra

ników, id

cego

korytarzem i informuj

cego wi

ęź

niów,

e powinni układa

do snu. Ju

niedługo

zga

nie

wiatło i mała cela zostanie zamkni

ta na dziesi

ęć

godzin. A w celi b

dzie

on, Billy i upiory.

- Zeszłej nocy... - powiedział Cleve, boj

c si

wyzna

bez przygotowania to,

co widział i słyszał, ale jeszcze bardziej boj

c si

dzi

kolejn

noc na granicy

miasta, sam w ciemno

ci. - Zeszłej nocy widziałem... - znów przerwał. Dlaczego

zawiodły go słowa? -Widziałem...

- Co widziałe

? - zapytał chłopiec. Twarz miał nieruchom

, a je

li poprzednio

był w jego głosie ton strachu, to teraz nie pozostał po nim nawet

lad. By

e on

usłyszał głos stra

nika i zorientował si

e nic ju

nie mo

na zrobi

e nie ma

sposobu na powstrzymanie nadej

cia nocy.

- Co widziałe

? Cleve westchn

ł.

- Matk

- powiedział.

Ulga, któr

odczuł Billy, objawiła si

tylko w najdrobniejszym z u

miechów,

który wykrzywił mu wargi.

- Tak, widziałem matk

. Jak

- I to ci

zdenerwowało, prawda?

- Tak to bywa ze snami. Stra

nik doszedł do celi B.3.20.

- Gaszenie

wiateł za dwie minuty - powiedział i poszedł dalej.

- Powiniene

bra

cej tych pigułek - doradził Cleve' owi Billy, odkładaj

ksi

ąż

i ruszaj

c w stron

pryczy. - B

dziesz jak ja.

adnych snów.

Przegrał. Cleve, mistrz blefu, przegrał z blefuj

cym szczeniakiem i teraz

musiał ponie

ść

konsekwencje kl

ski. Le

ał, patrz

c w sufit, licz

c sekundy do

zgaszenia

wiatła, a na dolnej pryczy jego towarzysz rozbierał si

i w

lizgiwał pod

prze

cieradło.

Cleve ci

gle miał czas, by wyskoczy

z pryczy i zawoła

stra

nika; miał czas,

by wali

głow

w kraty póki kto

nie przyjdzie. Lecz co niby miałby powiedzie

poparcie swej historyjki?

e miał zły sen? - a kto ich nie ma? -

e boi si

ciemno

ci?

- a kto si

jej nie boi? Roze

mieliby mu si

w twarz i kazaliby mu pój

ść

do łó

ka,

zostawiaj

c go bez

adnej ochrony; a chłopiec i jego pan ju

czekaliby na niego

przy

cianie. Taka taktyka nie gwarantowała bezpiecze

stwa.

Nie gwarantowała go tak

e modlitwa. Powiedział Billy'emu prawd

, dał

sobie spokój z Bogiem, kiedy jego modlitwy o

ycie ojca nie zostały wysłuchane. Z

takiego lenistwa bogów bierze si

ateizm; nie umiał wznieci

w sobie

wiatełka

wiary niezale

nie od tego, jak silny był strach.

l o ojcu w nieunikniony sposób doprowadziła do my

li o dzieci

stwie; nie

sposób znale

źć

tematu, który łatwiej odwróciłby umysł od ka

dego l

ku... z

wyj

tkiem tego. Kiedy

wiatła w ko

cu zgasły, przera

ony mózg Cleve'a poszukał

oczywi

cie ucieczki we wspomnieniach. Serce zwolniło, palce przestały mu si

trz

ąść

i w ko

cu Cleve zapadł w sen.

To, co mogło odwróci

uwag

jego

wiadomo

ci, nie działało jednak na

pod

wiadomo

ść

. Kiedy ju

zasn

ł, słodkie wspomnienia znikły, dzieci

stwo odeszło

w przeszło

ść

i Cleve znów maszerował przez sen na pokrwawionych stopach.

Tym razem znalazł si

na granicy miasta. Tej nocy nie przeszedł doskonale

sobie znanej drogi koło angielskiego pałacu i przyległych do niego domów, lecz

maszerował na granicy miasta, gdzie wiatr był silniejszy a głosy brzmiały wyra

niej.

Chocia

w ka

dej chwili spodziewał si

spotka

Billy'ego i jego mrocznego

towarzysza, nie widział nikogo. W drodze towarzyszyły mu tylko motyle,

wiec

jak tarcza jego zegarka. Obsiadały mu włosy i ramiona g

sto jak konfetti, a pó

niej

odlatywały.

Doszedł do samej granicy i zatrzymał si

, obserwuj

c pustyni

. Chmury,

ste i ciemne jak zawsze, poruszały si

na niebie majestatycznie, jak wcielenie

bóstwa. Pomy

lał,

e dzi

głosy wydaj

bli

sze, a ich brzmienie nie jest ju

tak

przygn

biaj

ce. Nie miał tylko pewno

ci, czy zmieniły si

one, czy jego stosunek do

nich.

A kiedy tak stał, obserwuj

c wydmy i niebo, oczarowany tym, jak dalece

pozbawione s

one jakiegokolwiek wyrazu, usłyszał d

k i obrócił si

. Zobaczył

ęż

czyzn

, wychodz

cego z miasta i id

cego w jego kierunku, ubranego z

pewno

w swój najlepszy, niedzielny garnitur. M

ęż

czyzna niósł nó

, a na ostrzu

jego no

a była krew, krew była tak

e na jego r

kach i z przodu, na koszuli. Nawet

nie, uodporniony na wszystkie potworno

ci, Cleve poczuł strach i cofn

ł si

krok, gotów powiedzie

na sw

obron

. Wydawało si

jednak,

e u

miechni

ęż

czyzna wcale go nie zauwa

ył, po prostu omin

ł go i szedł dalej, w gł

b pustyni,

odrzucaj

c po drodze nó

, jakby przekroczył jak

ąś

niewidzialn

granic

. Dopiero

teraz Cleve zorientował si

e inni przed nim robili ju

to samo i

e na granicy

miasta le

żą

narz

dzia mordu: no

e, sznury, (była tam nawet ludzka r

ka, odci

ta w

nadgarstku); wi

kszo

ść

niemal całkiem zasypana przez piach.

Wiatr znów przyniósł głosy: fragmenty bezsensownych piosenek, wybuchy

histerycznego

miechu. Cleve oderwał wzrok od piasku. Wygnany z miasta

ęż

czyzna oddalił si

na jakie

sto metrów i stał teraz na szczycie jednej z wydm,

najwyra

niej na co

czekaj

c. Głosy rozlegały si

coraz dono

niej. Cleve poczuł

nagły niepokój. Ilekro

był w mie

cie i słyszał ten straszny wrzask, przed jego ocza-

mi pojawiał si

obraz istot, zdolnych wydawa

takie d

ki i był to obraz tak

potworny,

e a

mroził krew. Czy zdoła teraz sta

nieruchomo czekaj

c, a

pojawi

upiory? Ciekawo

ść

zwyci

ęż

yła rozs

dek. Wpatrzył si

w kraw

zbocza, zza

którego miały pojawi

potwory. Serce mu waliło, ale nie mógł odwróci

wzroku.

ęż

czyzna w niedzielnym garniturze zdj

ł marynark

. Odrzucił j

i zacz

rozwi

zywa

krawat.

Cleve miał wra

enie,

e wła

nie dostrzegł co

ród wydm; wrzaski zmieniły

w oszalałe z rado

ci wycie. Patrzył, zmagaj

c si

z nerwami, które próbowały go

zdradzi

, zdecydowany pozna

strach we wszystkich jego wcieleniach.

I nagle, ponad t

ciekł

muzyk

, wzbił si

czyj

krzyk; krzyk m

ęż

czyzny,

piskliwy, pełen szalonego przera

enia. Nie urodził si

tu, w mie

cie snu, lecz w tej

innej fikcji, w której grał jak

ąś

rol

i której nazwy nie potrafił sobie przypomnie

Cleve zwrócił cał

uwag

na wydmy, zdecydowany obejrze

do ko

ca, co za

straszliwy akt zjednoczenia ma wła

nie miejsce. Wrzask z tego nienazwanego

„gdzie

" wzniósł si

jednak do niesamowitego, w

ciekłego krzyku, a potem zaraz

ucichł. Jego miejsce zaj

ł d

k dzwonków; alarm dzwonił znacznie bardziej

przera

liwie ni

kiedykolwiek. Cleve poczuł, jak sen zaczyna odpływa

- Nie... - wychrypiał - ...chc

zobaczy

...

Wydmy zacz

ły si

porusza

- i poruszyła si

tak

e jego

wiadomo

ść

, z

miasta wróciła do celi. Protesty nie zdały si

na nic. Miasto i pustynia zblakły i znikły.

Cleve otworzył oczy. W celi nadal było ciemno, dzwonek alarmu dzwonił coraz

gło

niej. Z cel poni

ej i powy

ej jego celi niosły si

krzyki, krzyczeli tak

e stra

nicy,

niepewni co si

stało, domagaj

cy si

wyja

nie

Przez chwil

Cleve le

ał na pryczy nieruchomo, marz

c by -nawet teraz -

móc powróci

w krain

snu. Lecz to okazało si

niemo

liwe, dzwonki dzwoniły zbyt

przera

liwie, rodz

ca si

w celach histeria zataczała coraz szersze kr

gi. Przyznał

do kl

ski i usiadł, całkowicie rozbudzony.

- Co si

dzieje? - zapytał Billy'ego.

Lecz chłopca nie było na zwykłym miejscu przy

cianie. Zasn

ł -

przynajmniej raz i mimo tego całego hałasu.

- Billy?

Cleve wychylił si

, spojrzał w dół. Dolna prycza była pusta. Prze

cieradła i

koc le

ały na niej, rozrzucone.

Zeskoczył z pryczy. Jeden rzut oka wystarczył, by obejrze

cał

cel

; nie

było gdzie si

ukry

. Lecz Tait znikł. Czy przeniesiono go, gdy spał? Nie było to tak

całkiem niemo

liwe; to przed tym przestrzegał Devlin - kłopotliwego wi

ęź

nia

przenoszono bez

adnych wyja

nie

. Nie słyszał, by kiedykolwiek dokonywano tego

w nocy, ale wszystko musi si

kiedy

zdarzy

po raz pierwszy.

Cleve podszedł do drzwi, staraj

c si

zrozumie

z wrzasków, ale nie

potrafił zrozumie

niczego. Najprawdopodobniejszym wyja

nieniem była bójka

dzy dwoma wi

ęź

niami,

Kiedy tak stał przy drzwiach z nadziej

e pojawi si

przed nimi stra

nik,

poczuł nagł

zmian

w powietrzu. Tak delikatna,

e najpierw wcale jej nie zauwa

ył.

Dopiero kiedy podniósł r

, chc

c przetrze

zaspane oczy, zorientował si

ramiona ma g

sto pokryte g

skórk

Za plecami usłyszał oddech, lub raczej d

k b

cy straszliw

parodi

oddechu.

Chciał powiedzie

„Billy", ale nie mógł wydoby

z siebie ani słowa. G

sia

skórka dotarła a

na kark; dostał dreszczy. Mimo wszystko cela wcale nie była

pusta; na tej male

kiej przestrzeni znalazł si

obok niego tak

e kto

inny.

Zebrał cał

odwag

, cał

sił

woli, i odwrócił si

. W celi panował

gł

bszy mrok ni

wtedy, gdy si

obudził, a powietrze było g

ste jak welon. Ani

ladu

Billy'ego. Ani

ladu nikogo.

A pó

niej znów rozległ si

k i przyci

ł Cleve'a uwag

do dolnej

pryczy. Przestrze

wokół niej była czarniejsza od nocy -jak cie

przy

cianie - zbyt

czarna i zbyt ulotna, by mogła by

dziełem natury. Dobiegał z niej chrypliwy oddech,

brzmi

cy jak ostatnie tchnienie astmatyka. Cleve zorientował si

e mrok w celi brał

swój pocz

tek wła

nie st

d, z w

skiej przestrzeni nad prycz

Billy'ego; cie

wylewał

na podłog

i jak mgła unosił w górze.

Cleve wyczerpał ju

wszystkie zapasy strachu. W ci

gu kilku poprzednich

dni zu

ył je w snach i snach na jawie; pocił si

, zamarzał,

ył na granicy tego, co

e znie

ść

normalny człowiek, i prze

ył. Teraz, cho

ciało pokryte miał ci

gle

skórk

, nie czuł paniki. Był spokojniejszy ni

kiedykolwiek; najnowsze

wydarzenia mogły si

zdarzy

w innym

wiecie. Nie b

dzie si

kulił pod drzwiami.

Nie zasłoni oczu i nie b

dzie si

modlił o nadej

cie poranka, bowiem gdyby to zrobił,

którego

dnia po obudzeniu odkryłby,

e jest martwy i nigdy nie poznałby

ródła

swego cierpienia.

Wzi

ł gł

boki oddech i podszedł do pryczy. Prycza zacz

ła dr

. Kto

żą

cy na niej i ukryty przed jego wzrokiem, poruszał si

tam gwałtownie.

- Billy - powiedział Cleve.

Cie

poruszył si

. Otoczył jego stopy, podniósł si

ku jego twarzy; pachniał

deszczem i kamieniem, strachem i chłodem.

Stał nie dalej ni

o metr od pryczy i ci

gle nie mógł niczego dostrzec; cie

był zbyt czarny. Pozbawiony widoku, Cleve si

ł ku pryczy. Przed tym

natr

ctwem cie

rozst

pił si

jak dym ujawniaj

c posta

, która rzucała si

materacu.

Oczywi

cie, le

ał tam Billy, a jednak nie całkiem Billy. Mo

e był to Billy z

przeszło

ci, lub mo

e taki, jakim dopiero miał si

sta

. Je

li prawd

było to ostatnie,

Cleve nie miał ochoty

w przyszło

ci, która potrafiła rodzi

takie potworno

ci.

Tam, na dolnej pryczy, le

ało co

ciemnego i straszliwie zniekształconego;

, co przybierało posta

na jego oczach, co powstawało z cieni. W

płon

cych

lepiach stwora, w rz

dzie cienkich, ostrych z

bów było co

ciekłego lisa; w pozycji, w której le

ał, zwini

ty i skurczony, przypominał

przewróconego na grzbiet

uka, grzbiet był bardziej skorup

ciałem i mógł si

wywodzi

tylko z mroków koszmaru. Trwał proces przemiany. Cleve obserwował

wła

nie rozpad obecnej postaci stwora. Z

by wydłu

ały si

, a rosn

c traciły na

realno

ci; ich materia rozpływała si

i nikła jak mgła; pokrzywione członki,

wierzgaj

ce w powietrzu, zmieniały si

w galaret

. A spod mkn

cego kształtu bestii

wyłaniał si

duch Billy'ego Taita z otwartymi, bełkocz

cymi w strasznym bólu

ustami; Billy musiał walczy

, by zaistnie

. Cleve pragn

ł si

ąć

w ten wir i

pomóc mu lecz wyczuł,

e proces ma własny rytm i jakakolwiek interwencja mogłaby

mie

fatalne skutki. Wi

c tylko stał i patrzył, jak chude, blade członki Billy'ego i jego

podnosz

cy si

ęż

ko i równie ci

ęż

ko opadaj

oł

dek z wysiłkiem wyłaniaj

spod tego potwornego kształtu. Jako ostatnie znikły płon

ce oczy, wypadły z

oczodołów miliardem l

cych kawałków i odleciały wraz z czarn

mgł

. I w ko

Cleve mógł dostrzec twarz Billy'ego, a na niej ci

gle jeszcze widoczne

lady

poprzedniego „ja". A kiedy znikły i one, i znikł cie

, na pryczy le

ał po prostu Billy,

nagi, dysz

cy z wysiłku i z udr

ki.

Spojrzał na Cleve'a. Jego twarz nie miała

adnego wyrazu.

Cleve przypomniał sobie, jak Billy skar

ył si

stworzeniu z miasta: „... to

boli..." - przecie

tak mówił, prawda? - „... nie mówiłe

mi, jak bardzo to b

dzie

bole

...". T

prawd

trudno byłoby przeoczy

. Ciało chłopca wygl

dało jak

pobojowisko, tylko ko

ci i pot;

nie sposób było wyobrazi

sobie co

obrzydliwszego. Ale przynajmniej było

to ciało człowieka.

Billy otworzył usta. Wargi miał mi

kkie, l

ce, jak pomalowane szmink

- No i... - powiedział i przerwał. Oddychał ci

ęż

ko, cierpiał. -...co teraz

zrobimy?

Przemówił i tego było mu ju

za wiele. Z gł

bi jego gardła dobył si

bulgot i

Billy przycisn

! dło

do ust. Cleve musiał si

odsun

ąć

;

chłopiec wstał z pryczy i zataczaj

c si

podbiegł do stoj

cego w k

cie

wiadra, pełni

cego funkcj

kibla. Nie zd

ąż

ył jednak; fontanna płynu, która przez

zasłon

z palców wydobyła mu si

z ust, trafiła w podłog

. Gdy Billy wymiotował,

Cleve odwrócił wzrok; przygotował si

na przyj

cie fali smrodu, z którym b

dzie

musiał

, a

rano stra

nicy otworz

cel

. Lecz w powietrzu rozszedł si

nie

zapach wymiocin lecz inny, słodszy i bardziej mdl

cy.

Zdumiony, Cleve spojrzał na skulon

w rogu posta

. Mi

dzy jej stopami, na

podłodze, stały kału

e ciemnego płynu; ten sam płyn

ciekał po jej nogach. Mo

go było rozpozna

nawet w mroku celi. Krew.

Nawet w najlepiej prowadzonych wi

zieniach bójka mo

e wybuchn

ąć

- i

wybucha - bez ostrze

enia. Stosunki mi

dzy dwoma wi

ęź

niami, zamkni

tymi na

ograniczonej przestrzeni przez szesna

cie z ka

dych dwudziestu czterech godzin,

zawsze pozostaj

do pewnego stopnia tajemnic

. Lecz, i wiedzieli o tym zarówno

ęź

niowie, jak i stra

nicy, mi

dzy Lowellem i Naylerem nie było sporów, a nim

rozległ si

krzyk, w ich celi panowała cisza

adnej kłótni,

adnych podniesionych głosów. Co mogło skłoni

Naylera, by

nagle zaatakował i po prostu zaszlachtował Lowella, a potem zadał sobie

miertelne

rany, stało si

przedmiotem dyskusji zarówno w jadalni, jak i na spacemiaku.

Najpierw zadawano sobie pytanie dlaczego, lecz pó

niej wyparło je pytanie jak?

Plotki informuj

ce, jak po wszystkim wygl

dało ciało Lowella, przekraczały granice

wyobra

ni; szokowały nawet m

ęż

czyzn, przywykłych do nagłych wybuchów gwałtu.

Lowell nie był postaci

popularn

, ten oszust zbyt cz

sto popisywał si

sił

, ale

nigdy nie zrobił niczego, co mogłoby usprawiedliwi

to, co go spotkało. Jego ciało

zostało po prostu wypatroszone, wyłupiono mu oczy i wyrwano genitalia. Nayler,

jedyny, który mógł tego dokona

, rozszarpał sobie brzuch. Le

ał teraz na oddziale

intensywnej opieki medycznej; prognozy nie były optymistyczne.

zienie ogarn

ła taka fala plotek i oburzenia,

e Cleve'owi łatwo było

zej

ść

ludziom z oczu na cały nast

pny dzie

. On tak

e miał co

do powiedzenia, ale

kto miałby mu uwierzy

? Ledwo sam sobie wierzył. Tak naprawd

, w ci

gu całego

dnia - kiedy od czasu do czasu wracały do niego migawki z tego, co zdarzyło si

nocy -Cleve zapytywał sam siebie, czy przypadkiem jednak nie oszalał. Ale

normalno

ść

to poj

cie wzgl

dne, prawda? szale

stwo jednego człowieka mo

e by

rodkiem, prowadz

cym innego do celu. Jedno w ka

dym razie Cleve wiedział na

pewno: widział transformacj

Billy'ego Taita. Trzymał si

tej pewno

ci z sił

zrodzon

z rozpaczy. Gdyby przestał wierzy

wiadectwu własnych oczu, straciłby

ostatni

ochron

przed ciemno

Po ła

ni i

niadaniu wszystkich wi

ęź

niów skierowano z powrotem do cel;

praca, spacery - i w ogóle wszystko, co powodowało,

e wi

ęź

niowie musieli

przechodzi

korytarzem zostało odwołane, gdy cel

Lowella najpierw badano i

fotografowano, a pó

niej myto. Billy zjadł

niadanie, a pó

niej przespał calutki

ranek; spał tak gł

boko,

e bardziej przypominało to

mier

sen. Kiedy obudził

na obiad, był tak szczery i radosny, jakim Cleve nie widział go od tygodni.

Opowiadał co

wesoło sprawiaj

c wra

nie jakby nie był

wiadomy tego, co stało si

noc

. Po południu Cleve

zdecydował si

powiedzie

mu prawd

- Zabiłe

Lowella - stwierdził. Nie miał po co udawa

niewiedzy;

li nawet chłopak nie pami

tał jeszcze tego, co zrobił, to z pewno

sobie

przypomni. A gdy ju

sobie przypomni, to jak długo potrwa nim u

wiadomi sobie,

Cleve obserwował jego przemian

? Lepiej wyzna

prawd

od razu.

- Widziałem, jak si

zmieniasz...

Najwyra

niej nie zrobił na Billyrn wielkiego wra

enia.

- Tak. Zabiłem Lowella. Dziwisz si

? - To pytanie, które samo wywoływało

setki innych pyta

, zadane zostało lekko, jakby odpowied

nikogo nie interesowała.

- Co si

z tob

stało? - pytał dalej Cleve. - Widziałem, ci

... tam... - dodał,

przera

ony samym wspomnieniem, wskazuj

c na doln

prycz

. - Nie byłe

człowiekiem.

- Nie chciałem,

eby

o tym dowiedział. Dałem ci pastylki, prawda? Nie

powiniene

mnie szpiegowa

- Poprzedniej nocy - mówił Cleve - te

nie spałem. Billy mrugn

ł oczami jak

oszołomiony ptak, głow

miał lekko przekrzywion

- Jeste

durniem - powiedział. - Jakim ty jeste

durniem!

- Czy ci si

to podoba, czy nie, ta cała sprawa dotyczy tak

e i mnie, wiesz?

Mam sny.

- Tak? - blade czoło przeci

ła zmarszczka. - Tak.

nisz miasto, prawda?

- Co to za miejsce, Billy?

- Przeczytałem kiedy

takiego: „Umarli maj

swoje drogi". Znasz to? No,

c... oni te

mieszkaj

w miastach.

- Umarli? Masz na my

li jakie

miasteczko duchów?

- Nigdy nie chciałem,

eby

w to wpl

tał. Byłe

dla mnie lepszy ni

wszyscy. Przecie

uprzedziłem ci

e mam tu interes do załatwienia.

- Z Taitem?

- Zgadza si

Cleve miał ochot

roze

mia

. Cała ta opowie

ść

- miasteczko umarłych? -

wydawało si

stekiem bzdur. A jednak jego zmordowany umysł nie podsun

ł mu ani

jednego bardziej prawdopodobnego wyja

nienia.

- Dziadek zabił swoje dzieci - mówił Billy - poniewa

nie chciał, by

odziedziczyło to po nim nast

pne pokolenie. Pó

no si

o wszystkim dowiedział,

wiesz? Zorientował si

e ró

ni si

od zwykłych ludzi dopiero wtedy, kiedy miał ju

i dzieci. Był inny. Ale nie chciał tego, co mu dał los i nie chciał, by jego dzieci i

wnuki miały t

sam

moc. Zabiłby si

i sko

czył cał

spraw

, ale mojej matce udało

uciec. Nim zd

ąż

ył j

odnale

źć

i zabi

, został aresztowany.

-1 powieszony. I pogrzebany. Znikn

ł.

- Powieszony, pogrzebany, nie znikn

ł. Nikt nie znika, Cleve. Nigdy.

- Przyszedłe

tu,

eby go odszuka

- Nie tylko. Chciałem,

eby mi pomógł. Kiedy miałem dziesi

ęć

lat

zorientowałem si

, co potrafi

. Nie całkiem

wiadomie, ale miałem talent. I bałem

. Oczywi

cie,

e si

bałem, to było dla mnie co

nieznanego, co

strasznego.

- Ta przemiana... umiałe

to robi

- Nie. Tylko wiedziałem,

e mog

. Jestem tu,

eby dziadek mnie nauczył.

eby pokazał mi jak . Nawet teraz... - Billy spojrzał na swe chude ramiona - ...kiedy

on mnie uczy ...ból jest niemal nie do zniesienia.

- To po co to robisz?

Chłopiec spojrzał na Cleve'a, zdumiony.

eby nie by

sob

; by sta

mgł

i cieniem. By zosta

kim

strasznym. -

Wydawał si

szczerze zdziwiony jego niedomy

lno

. — A ty by

tego nie

zrobił?

Cleve potrz

ł głow

- To, czym stałe

zeszłej nocy, było potworne. Billy przytakn

ł mu w

milczeniu.

- Dziadek te

tak my

lał. Podczas procesu nazwał si

odmie

cem.

Oczywi

cie nie wiedzieli, o czym mówi, ale tak wła

nie powiedział.

Wstał i powiedział: , Jestem pomiotem Szatana" - Billy u

miechn

ł si

do tej

li - „Jestem pomiotem Szatana, na miło

ść

bosk

powie

cie mnie i pogrzebcie!"

Teraz zmienił zdanie. Nasza era jest stara i zm

czona; potrzeba jej nowych

plemion. - Spojrzał przenikliwie na Cleve'a. — Nie bój si

, nie skrzywdz

, je

nie b

dziesz chlapał j

zykiem. Nie zrobisz tego, prawda?

- A co mógłbym powiedzie

eby nie wyj

ść

na szale

ca? - głos Cleve'a był

łagodny. - Nie, nie b

chlapał j

zykiem.

- To dobrze. Za jaki

czas wyjd

d, a potem ty wyjdziesz. I b

dziesz mógł

zapomnie

- Bardzo w to w

tpi

- Kiedy ju

odejd

, nie b

dziesz nawet

nił. Dzielisz moje sny tylko dlatego,

e sam masz słaby talent. Uwierz mi. Nie masz si

czego ba

- Miasto...

- Co z miastem?

- Gdzie s

jego mieszka

cy? Nigdy nikogo nie widziałem. Nie, to nie całkiem

prawda. Widziałem raz m

ęż

czyzn

z no

em... odchodził na pustyni

...

- Nie potrafi

ci pomóc. Sam jestem tam go

ciem. Wiem tylko tyle, co mówi

mi dziadek;

e miasto zamieszkuj

umarli. Cokolwiek tam widziałe

, zapomnij. To

nie twój

wiat. Ty jeszcze nie umarłe

Czy to rozs

dnie wierzy

umarłym na słowo? Czy sam akt

mierci oczy

cił

ich ze zdolno

ci czynienia wszelkiego rodzaju zła tak,

e granice przekroczyli jako

ci? Cleve nie potrafił uwierzy

w co

tak naiwnego. Znacznie bardziej

prawdopodobne,

e przeszli przez wrota

mierci ze wszystkimi swymi talentami,

tymi dobrymi i tymi złymi, i czyni

z nich u

ytek jak potrafi

. Tote

w raju szewcy

nadal b

pracowa

, prawda? Głupio byłoby s

dzi

e po

mierci zapomn

, jak

robi

buty.

c by

e Edgar Tait kłamał, mówi

c o mie

cie. By

e Billy nie

dowiedział si

o nim wszystkiego? Co z głosami na wietrze? Co z m

ęż

czyzna. który

rzucił nó

na ziemi

cz usłan

narz

dziami mordu, a pó

niej poszedł Bóg wie

gdzie? Co to był za rytuał?

Teraz - kiedy zapasy strachu ju

wyczerpały i nie pozostał mu nawet

fragment nieska

onej rzeczywisto

ci, którego mo

na byłoby si

trzyma

- Cleve nie

widział powodu, by nie uda

do miasta dobrowolnie. Có

mogło tam by

takiego,

na tych pełnych pyłu uliczkach, czego potworno

ść

przewy

szałaby to, co widział na

dolnej pryczy i co przydarzyło si

Lowellowi i Naylerowi. Przy tych okropie

stwach

miasto wydawało si

rajem. Jego puste uliczki i place wr

cz promieniowały

spokojem i Cleve miał wra

enie,

e tam wszystko si

sko

czyło,

e gniew i rozpacz

min

ły

e wn

trza (łazienka z prysznicem, z którego leciała woda, wypełniona po

brzegi fili

anka) widziały najgorsze i pragn

ły ju

tylko trwa

niezmiennie przez

tysi

clecia. Kiedy nadeszła noc, a wraz z ni

sen, i znów trafił do miasta, wszedł w

nie nie jak

ołnierz na terytorium wroga, lecz jak go

ść

pragn

cy odpr

ęż

przez

chwil

w miejscu, które zna zbyt dobrze, by si

zgubi

, lecz nie a

tak dobrze, by si

nim znudzi

Było tak, jakby - po raz pierwszy nie wyczuwaj

c strachu - miasto si

dla

otworzyło. Id

c po ulicach, jak zwykle na okrwawionych stopach, Cleve odkrył,

drzwi s

szeroko otwarte,

e zasłony na oknach zostały odsuni

te. Nie odrzucił tego

zaproszenia, lecz zacz

ł dokładniej ogl

domy i mieszkania. Im bli

ej si

przygl

dał, tym ja

niej widział,

e nie były takimi oazami spokoju, jak mu si

wydawało na pocz

tku. W ka

dym po kolei odkrywał oznaki gwałtu, który dopiero co

miał tam miejsce. Czasami było to tylko przewrócone krzesło lub

lad na podłodze

tam, gdzie obcas buta po

lizgn

ł si

w kału

y krwi, gdzie indziej

lady ukazywały

znacznie bardziej dobitnie. Zakrwawiony młotek le

ał w

ród rozło

onych na

stole gazet. Odkrył pokój, w którym zerwano podłog

; obok dziury le

ały

podejrzanie błyszcz

ce paczki zapakowane w czarn

foli

. W innym stało

roztrzaskane lustro, a gdzie

jeszcze, koło kominka, w którym ci

gle płon

ł ogie

ała sztuczna szcz

ka.

trza te były scen

morderstwa. Ofiary znikły - by

e maj

swoje

miasto, pełne pomordowanych dzieci i pozabijanych przyjaciół — zostawiaj

miejsca zamarłe w czasie, takie, jakimi były w tej pierwszej, szalonej chwili po

dokonaniu zbrodni. Cleve szedł ulicami - turysta doskonały - i ogl

dał kolejne sceny,

rekonstruuj

c w my

lach godziny, które poprzedzały to, co widział teraz sztuczne i

zamarłe w czasie. Tutaj zgin

ło dziecko; jego łó

eczko le

ało przewrócone. Tutaj

kto

zabił kogo

nie;

poduszka była zakrwawiona, a na dywanie dostrzegł siekier

. Czy wi

c było

to miasto przekl

tych? Czy mordercy musieli sp

dza

jak

ąś

ęść

wieczno

ci (a by

e cał

wieczno

ść

) w pokoju, w którym dokonali morderstwa?

Mieszka

ców nie dostrzegł, cho

logika wskazywała,

e musz

gdzie

blisko. Czy

by dano im zdolno

ść

niewidzialno

ci, by mogli si

uchroni

przed ocza-

mi w

cibskich,

cych turystów, takich jak on? Czy te

płyn

cy w tym „nigdzie"

czas zmienił ich tak,

e nie byli ju

istotami z krwi i ciała, lecz stali si

ęś

ciami

swych cel; krzesłem, figurk

z porcelany? Nagle przypomniał sobie spotkanego na

granicy m

ęż

czyzn

w niedzielnym garniturze, z r

kami ociekaj

cymi krwi

ęż

czyzna poszedł na pustyni

. I nie był niewidzialny. - Gdzie jeste

cie? - zapytał,

stoj

c na progu gro

nie wygl

daj

cej kuchni; drzwi piekarnika były otwarte, w zlewie

ały naczynia, leciała na nie woda. - Poka

cie si

tem oka dostrzegł jaki

ruch; odwrócił si

i spojrzał w stron

drzwi.

Dostrzegł m

ęż

czyzn

. Zorientował si

e był on tu przez cały czas, lecz stał si

tak

doskonał

ęś

pokoju,

e nie sposób go było dostrzec, póki nie poruszył oczami

i nie skierował wzroku na Cleve'a. Cleve drgn

ł, my

c z niepokojem,

e w ka

dym

z pokojów, do których do tej pory zajrzał, znajdował si

najprawdopodobniej jeden

lub wi

cej morderców, a wszyscy nieruchomi i przez to nie do odkrycia. Kiedy

zorientował si

e został zauwa

ony, m

ęż

czyzna wyszedł z ukrycia. Był w pó

nym

rednim wieku i zaci

ł si

rano przy goleniu.

- Kim jeste

? - zapytał. - Widziałem ci

wcze

niej. Przechodziłe

dy.

Mówił cicho i smutno. Cleve pomy

lał,

e wcale nie wygl

da na morderc

- Jestem tylko go

ciem - powiedział m

ęż

czy

nie.

- Tu nie przychodz

cie — odparł m

ęż

czyzna. - Tylko przyszli

mieszka

cy.

Cleve zmarszczył czoło, próbuj

c rozszyfrowa

jego intencje. Lecz we

nie

lał powoli i nim zdołał odgadn

ąć

zagadk

tych słów gospodarza, zabrzmiały

nowe słowa.

- Czy ja ci

znam? Mam wra

enie,

e ci

gle zapominam co

nowego. To

bez sensu, prawda? Je

li zapomn

, nigdy st

d nie wyjd

, prawda?

- Wyjd

? - powtórzył Cleve.

- Zamie

ze mn

- powiedział m

ęż

czyzna, poprawiaj

c peruk

- I dok

d pójdziesz?

- Z powrotem. Zrobi

to jeszcze raz. M

ęż

czyzna przeszedł przez pokój i

podszedł do Cleve'a. Wyci

ł r

ce, obracaj

c je dło

mi do góry. Dłonie miał

poparzone.

- Mo

esz mi pomóc - powiedział. - Mog

załatwi

interes z najlepszymi z

nich.

- Nie rozumiem.

ęż

czyzna był najwyra

niej pewien,

e padł ofiar

blefu. Jego górna warga,

nad któr

tkwił przyczerniony w

sik, skurczyła si

- Ale

rozumiesz. Doskonale rozumiesz. Oczywi

cie chcesz si

sprzeda

tak jak wszyscy. Temu, kto daje najwi

cej. Kim jeste

, zawodowym morderc

Cleve potrz

ł głow

- Ja tylko

- odparł. M

ęż

czyzna nagle spokorniał.

- B

mi przyjacielem - poprosił. - Nie mam tu

adnych wpływów, nie tak,

jak inni. Wiesz, niektórzy przychodz

tu i nie ma ich ju

po kilku godzinach.

Prawdziwi zawodowcy. Załatwiaj

to sobie z góry. Ale ja? Ja popełniłem zbrodni

afekcie. Przybyłem tu nieprzygotowany. Zostan

, póki nie ubij

interesu. Prosz

mi przyjacielem.

- Nie mog

ci pomóc. - Cleve nie był nawet pewny, o co wła

ciwie prosi go

ten m

ęż

czyzna. Zabójca skin

ł głow

- Jasne,

e nie. Nie spodziewałem si

...

Odwrócił si

tyłem do Cleve'a i podszedł do piekarnika. Ciepło, które z niego

biło, stworzyło w powietrzu mira

chochlika. Nawet na niego nie patrz

c, morderca

poło

ył poparzon

dło

na drzwiczkach i zamkn

ł je. Otworzyły si

prawie

natychmiast.

- Czy wiesz, jaki miły jest zapach palonego mi

sa? - powiedział i znów

spróbował zamkn

ąć

piekarnik. - Nikt nie powinien mnie obwinia

! Doprawdy!

Cleve przestał wsłuchiwa

w ten bełkot. Je

li nawet był w nim jaki

sens,

to i tak najprawdopodobniej nie warto go teraz dochodzi

. Cała ta gadanina o

zamianie i o ucieczce z miasta, to wszystko przekraczało jego zdolno

ść

pojmowania.

Poszedł dalej, cho

nie miał ju

ochoty zagl

do wn

trz domów i

mieszka

. Zobaczył wszystko, co chciał zobaczy

. Z pewno

zbli

ał si

ranek

i lada chwila na korytarzu zadzwoni dzwonek. Pomy

lał,

e mógłby nawet sam si

obudzi

e to wystarczy na jedn

noc.

dy tylko ta my

l przemkn

ła mu przez głow

, dostrzegł dziewczynk

Stała na najbli

szym skrzy

owaniu i miała siedem, mo

e osiem lat. Nie mogła by

morderczyni

. Cleve ruszył w jej kierunku. Zawstydzona, a mo

e powodowana

mniej niewinnym uczuciem, dziewczynka skr

ciła w prawo i zacz

ła biec. Pobiegł za

. Nim znalazł si

na skrzy

owaniu, mała była ju

daleko i nadal uciekała w gł

ulicy. Nie zniech

cił si

. Jak to bywa, kiedy

ni si

taki po

cig, do uciekaj

cego

stosowały si

inne prawa fizyki ni

do goni

cego. Dziewczynka biegła lekko, a

Cleve przedzierał si

przez powietrze z najwi

kszym trudem, jakby biegł w beczce z

miodem. Nie zatrzymał si

jednak, lecz biegł tam, dok

d go prowadziła. W pr

dce

oddalił si

od tego fragmentu miasta, który znał, i trafił do labiryntu podwórek i

alejek; wszystkie, jak przypuszczał, były kiedy

wiadkami rozlewu krwi. Inaczej ni

na głównych ulicach, w tym getcie' nie było

adnych okre

lonych cało

ci, lecz

wyrwane z rzeczywisto

ci fragmenty: kawałek trawnika, bardziej czerwonego ni

zielonego, rusztowanie, z którego jeszcze sterczał w

ąż

, kopczyk ziemi. I, w ko

cu,

normalna

ciana.

Dziewczynka doprowadziła go do

lepego zaułka i znikła, zostawiaj

c go

sam na sam ze zwykłym, ceglanym, zaniedbanym murem. Było w nim tylko jedno

małe okienko. Zajrzał przez zbrojone szkło, zabrudzone od zewn

trz ptasimi

odchodami i odkrył,

e patrzy w gł

b jednej z cel wi

zienia w Pantonville. Poczuł,

jak wywraca mu si

oł

dek. Co to za zabawa: wyprowadzili go z celi w to miasto

snów tylko po to, by znów zamkn

ąć

go w celi? Lecz wystarczyło mu kilka sekund by

stwierdzi

e to nie jego cela. Ta cela nale

ała do Lowella i Naylera. Na

cianach,

przyklejone skeczem, wisiały ich obrazki, ich była krew, która spryskała podłog

cian

, prycz

i drzwi. Kolejna scena morderstwa. - Jezu Wszechmog

cy - szepn

Cleve. - Billy... Oderwał wzrok od okna i odwrócił si

. U jego stóp, na piasku,

kopulowały jaszczurki, wiatr, wiej

cy w zaułkach, przywiał motyle. Przygl

dał si

, jak

, kiedy w pawilonie B zadzwonił dzwonek, oznajmiaj

c nadej

cie ranka.

Była to pułapka. Jej mechanizm pozostawał nieznany – lecz Cleve nie miał

tpliwo

ci, dla kogo j

zastawiono. Billy znajdzie si

w mie

cie, i to wkrótce.

Pomieszczenie, w którym popełnił morderstwo, ju

na niego czekało - ze wszystkich

obrzydliwych miejsc, które Cleve widział w tym mie

cie składaj

cym si

wył

cznie z

kostnic - ta mała, zalana krwi

cela była najgorszym.

Chłopiec nie miał najmniejszego poj

cia dok

d zmierza. Nie mógł mie

, bo

dziadek okłamał go nie mówi

c mu całej prawdy, nie u

wiadamiaj

c mu, jakich to

specjalnych kwalifikacji wymaga si

tu od mieszka

ców. Wła

ciwie dlaczego to

zrobił? Cleve wrócił my

lami do niejasnej rozmowy, któr

prowadził, o powrocie.

Edgar Tait

ałował za grzechy, prawda? Mijały lata i zdecydował,

e nie jest jednak

pomiotem Szatana i

e wcale nie najgorzej byłoby powróci

wiat. Billy miał mu

jako

posłu

do powrotu.

- Dziadek ci

nie lubi - powiedział chłopiec, kiedy wrócili do celi po obiedzie.

drugi dzie

praca i spacery były odwołane; toczyło si

ledztwo z udziałem

ęź

niów, dotyczyło

mierci Lowella i - od wczesnych godzin porannych - tak

Naylera.

- Doprawdy? A to czemu?

- Mówi,

e jeste

zbyt dociekliwy. W mie

cie. Cleve siedział na górnej

pryczy, Billy na krze

le przy

cianie. Miał podkr

ąż

one oczy i dr

ał na całym ciele,

nieznacznie lecz wyra

nie.

- Umrzesz - stwierdził Cleve. Co

takiego mo

na powiedzie

tylko wprost. -

W mie

cie... widziałem... Billy potrz

ł głow

- Czasami mówisz jak wariat. Dziadek twierdzi,

e nie powinienem ci ufa

- To dlatego,

e si

mnie boi.

Billy roze

miał si

pogardliwie. Był to niemiły d

k; Cleve domy

lił si

chłopiec na

laduje dziadka.

- On si

nikogo nie boi - odszczekn

ł.

- Boi si

tego, co zobacz

. Tego, o czym ci powiem.

- Nie - głos Billy'ego brzmiał absolutn

pewno

- Kazał ci zabi

Lowella, prawda? Billy podniósł nagle głow

- Dlaczego tak mówisz?

- Wcale nie chciałe

go zabi

. Mo

e przestraszy

ich obu, ale nie zabi

. To

był pomysł dziadka.

- Nikt mi nie mówi, co mam zrobi

- wzrok chłopca był zimny jak lód.-Nikt.

- W porz

dku - ust

pił Cleve. - Wi

c mo

e ci

przekonał, co? Wytłumaczył

ci,

e naraziłe

rodzinny honor. Co

takiego? - Trafił, Billy dr

ał teraz wyra

niej.

- Wi

c? A co, je

li tak?

- Widziałem, dok

d pójdziesz, Billy. Miejsce ju

na ciebie czeka. - Billy

patrzył na Cleve'a, ale nie próbował mu przerywa

. - W tym mie

cie mieszkaj

tylko

mordercy. Dlatego twój dziadek tam trafił. A je

li znajdzie zast

, je

li zdoła

przekroczy

jako

granic

wiatów i dokona

kolejnej zbrodni, b

dzie wolny.

Billy wstał. Twarz wykrzywił mu szalony gniew. Ju

nie miał zamiaru szydzi

- Co to znaczy wolny?

- Wróci do

wiata. Wróci tu.

- Kłamiesz...

- Zapytaj go.

- Nie oszukałby mnie. Jeste

my jednej krwi.

- S

dzisz,

e ma to dla niego jakie

znaczenie? Sp

dził tam pi

ęć

dziesi

t lat,

czekaj

c na szans

, by si

wydosta

. My

lisz,

e co

go obchodzi, jak tego

dokona?

- Powiem mu, jak kłamałe

- gniew Billy'ego nie był w cało

ci skierowany na

Cleve'a, chłopiec w

tpił i próbował stłumi

swe w

tpliwo

ci. - Kiedy si

dowie, jak

próbowałe

mnie zatru

, nastawi

przeciwko niemu, jeste

trupem. Wtedy go

zobaczysz. O, tak. Zobaczysz go. I po

ałujesz,

e go zobaczyłe

Najwyra

niej była to sytuacja bez wyj

cia. Gdyby nawet Cleve zdołał skłoni

władze, by przeniosły go przed nadej

ciem nocy - (marne szanse, musiałby

przedtem odwoła

wszystko, co mówił o chłopcu - musiałby wytłumaczy

im,

& Billy

jest niebezpiecznym szale

cem, czy co

takiego. Z pewno

nie powinien

wyjawia

prawdy) - nawet gdyby załatwił sobie przeniesienie do innej celi, to nie

zapewniało mu to

adnego bezpiecze

stwa. Sam chłopiec powiedział,

e jest

dymem i cieniem. Kogo

takiego nie mogły powstrzyma

ani drzwi, ani kraty;

dowodził tego los Lowella i Naylera. No i Billy nie był sam. Trzeba doliczy

do niego

Edgara St. Claire Taita; a jakie moce mógł on mie

do dyspozycji? A jednak, zosta

na noc w tej celi nie ró

niło si

niczym od samobójstwa, prawda? Było jak kuszenie

bestii, oddanie si

jej w łapy.

Podczas kolacji Cleve odszukał wzrokiem Delvina i poprosił o prawo krótkiej

rozmowy. Otrzymał je. Spotkanie nast

piło po kolacji.

- Pan mnie prosił,

ebym miał oko na Billy'ego Taita, prosz

pana.

- No i co?

Przy kolacji Cleve intensywnie my

lał o tym, co by tu powiedzie

Devlinowi,

by otrzyma

natychmiastowe przeniesienie, i nic nie przyszło mu do głowy. Otworzył

usta, czekał na natchnienie, ale nie miał natchnienia.

- Chciałbym... chciałbym prosi

o przeniesienie.

- Dlaczego?

- Chłopak jest niezrównowa

ony. Boj

e zrobi mi krzywd

. Dostanie

ataku, jak...

- Załatwiłby

go jedn

, on jest chudy jak szczapa.- Gdyby Cleve

rozmawiał z Mayflowerem, w tym momencie zaapelowałby do niego jak do

człowieka. Z Devlinem taka taktyka od pocz

tku byłaby skazana na kl

-Nie rozumiem, na co si

skar

ysz. To chłopak jak złoto. - Devlin

rozkoszował si

parodi

kochaj

cego ojca. - Spokojny, zawsze uprzejmy. Nie

jest niebezpieczny ani dla ciebie, ani dla nikogo.

-Pan go nie zna...

- A tobie o co wła

ciwie chodzi?

- Niech mnie pan przeniesie nawet do karceru, prosz

pana. Gdziekolwiek,

dla mnie to bez ró

nicy. Byle tylko nie siedzie

z nim. Prosz

Devlin nie odpowiadał, tylko patrzył na Cleve'a, nic nie pojmuj

c. W ko

otworzył usta.

- Ty si

go naprawd

boisz .

-Tak.

- Co si

z tob

dzieje? Siedziałe

w jednej celi z prawdziwymi twardzielami i

nigdy si

nie poskar

yłe

- On jest inny. - Cleve mógł ju

powiedzie

tylko jedno. - To szaleniec,

prosz

pana. Mówi

panu,

e to szaleniec.

- Cały

wiat oszalał i zostali

my tylko my dwaj, Smith. Nie obiło ci si

to kiedy

o uszy? - Devlin roze

miał si

. - Wracaj do celi i nie nud

. Chyba nie chcesz

załapa

teraz na poci

g duchów?

Kiedy Cleve wrócił do celi, Billy pisał list. Siedz

c tak na pryczy, pochylony

nad kartk

papieru, wygl

dał bezbronnie. Devlin powiedział prawd

, chłopiec był

chudy jak szczapa. Patrz

c na rysuj

cy si

wyra

nie pod podkoszulk

gosłup

trudno było sobie wyobrazi

e co

tak delikatnego potrafi przetrwa

trudy

transformacji. Albo i nie potrafi. By

e wysiłek zwi

zany ze zmian

rozedrze go

kiedy

na strz

py. Kiedy

, ale nie teraz.

-Billy...

Chłopiec nie odrywał wzroku od listu...

- ...to, co ci mówiłem o mie

cie... ...przestał pisa

...

- ...mo

e rzeczywi

cie mi si

przy

niło. Tylko przy

niło... ...i zacz

ł od nowa.

- ...i powiedziałem ci o tym dlatego,

e si

o ciebie niepokoj

. Tylko dlatego.

Chciałem,

eby

my zostali przyjaciółmi. Billy podniósł wzrok.

- To nie moja sprawa - powiedział po prostu. - Ju

nie. Dziadek zdecyduje.

e oka

e ci łask

, a mo

e nie.

- Nie musisz mu mówi

...

- On wie, co jest we mnie. On i ja... jeste

my jak jedna istota. To st

wiedziałem,

e by mnie nie oszukał.

Wkrótce nadejdzie noc, zgasn

wiatła w pawilonie, pojawi

cienie; -

c mog

tylko czeka

, prawda? Billy potwierdził skinieniem głowy.

- Wezw

go, a potem zobaczymy.

- Wezw

go - pomy

lał Cleve. Czy

by staruszka nale

ało co noc wzywa

jego miejsca wiecznego spoczynku? Czy tamtej nocy widział, jak Billy robi wła

nie

to, stoj

c po

rodku celi z zamkni

tymi oczami i twarz

wzniesion

do okna? Je

tak, to by

e dałoby si

przeszkodzi

chłopcu w wystosowaniu zaproszenia do

trupa?

Zapadał wieczór, a Cleve le

ał na pryczy i rozwa

ał, jakie ma mo

liwo

ci.

Czy lepiej le

żą

c cierpliwie i czeka

na wyrok, czy te

e warto spróbowa

przej

ąć

kontrol

nad sytuacj

i zapobiec pojawieniu si

Taita? Je

li wybierze t

ostatni

liwo

ść

, spali za sob

mosty; ju

nie b

dzie mógł błaga

o lito

ść

przeprasza

-jego agresja niew

tpliwie wywoła ich agresj

. Je

li nie zdoła zapobiec

pojawieniu si

Taita, wszystko si

sko

czy.

wiatła zgasły. W celach pawilonu B, poło

onych wzdłu

ciu pi

ter

korytarzy, wi

ęź

niowie przykładali wła

nie głowy do poduszek. Niektórzy, by

planowali, jak uło

sobie karier

, kiedy ta przypadkowa przerwa w ich

yciu

zawodowym dobiegnie wreszcie ko

ca, inni spoczywali w ramionach niewidzialnych

kochanek. Cleve nadsłuchiwał d

ków wypełniaj

cych cel

: bulgotu wody w

rurach, płytkiego oddechu dobiegaj

cego z dolnej pryczy. Od czasu do czasu

nachodziło go wra

enie,

e prze

ył drugie

ycie z głow

na twardej poduszce,

zagubiony w cieniach.

Dochodz

cy go z dołu oddech wkrótce stał si

prawie niesłyszalny; Billy ani

drgn

ł. By

e zwlekał z wykonaniem ruchu czekaj

c, a

Cleve za

nie. Je

li tak,

to si

nie doczeka. Cleve nie zamknie oczu i nie b

dzie czekał, a

go zaszlachtuj

nie. Nie był

wini

, bez oporu id

pod nó

Poruszaj

c si

jak najostro

niej, by nie wzbudzi

adnych podejrze

, odpi

pasek i wyci

ł go ze szlufek. Lepsze wi

zy uzyskałby dr

c na pasy powłoczk

prze

cieradło, ale przy tej okazji z pewno

zaniepokoiłby Billy'ego. Czekał teraz,

trzymaj

c pas w dłoni i udaj

pi.

Tej nocy wdzi

czny był za to,

e rozlegaj

ce si

w pawilonie hałasy

wytr

cały go ze snu, bowiem min

ły pełne dwie godziny, nim Billy poruszył si

swej pryczy, a podczas tych dwóch godzin — mimo l

ku o to, co mo

e si

sta

li za

nie -powieki opadały mu kilka razy. Ale noc była niespokojna;

mier

Lowella i Naylera zdenerwowała nawet najtwardszych wi

ęź

niów. Godziny mijały,

wyznaczane krzykiem we

nie-i krzykami na jawie tych, których obudziły krzyki we

nie. Pomimo fizycznego zm

czenia Cleve przezwyci

ęż

ył sen.

dawno min

ła dwunasta i wi

zienie prawie całkiem si

uspokoiło, nim

Billy wstał z pryczy. Cleve słyszał jego oddech, ju

nie równy, lecz przerywany.

Patrzył przez zmru

one oczy, jak Billy zajmuje swe ulubione miejsce naprzeciw

okna. Nie było najmniejszej w

tpliwo

ci,

e za chwil

wezwie swego przodka.

Gdy tylko chłopiec zamkn

ł oczy Cleve wstał, odrzucił koc i ze

lizgn

ł si

pryczy. Billy zareagował powoli. Nim w pełni zrozumiał, co si

stało, Cleve ju

pod

przeciwległ

cian

celi, rzucił nim o

cian

i przykrył mu usta dłoni

- To ci si

nie uda - sykn

ł. — Nie mam zamiaru da

załatwi

jak Lowell.

— Billy walczył, ale Cleve był o wiele silniejszy.

- Nie przyb

dzie tej nocy - powiedział i spojrzał w rozszerzone oczy chłopca.

— Nie przyb

dzie, bo ty go nie wezwiesz.

Billy walczył w

ciekle; mocno ugryzł go w dło

. Cleve instynktownie cofn

i chłopiec w dwóch krokach dopadł okna, chwytaj

c za krat

. Zacz

piewa

;

był to dziwny

piew, raczej melodyjna recytacja. Twarz miał zalan

łzami,

nieoczekiwanymi i niewytłumaczalnymi. Cleve próbował odci

ąć

go od okna.

- Zamknij si

! — warkn

ł, ale Billy

piewał nadal. Uderzył go w twarz otwart

, mocno. - Zamknij si

! - powtórzył, lecz chłopiec

piewał nadal, teraz w innym

rytmie. Kolejny cios, i kolejny. Lecz

piew trwał. Powietrze w celi drgn

ło, zrobiło si

ciemniej. Cienie poruszyły si

Cleve poczuł panik

. Bez ostrze

enia zwin

ł dło

w pi

ęść

i wymierzył

chłopcu mocny cios w

oł

dek . Billy zwin

ł si

i zarobił od dołu w szcz

. Głowa

mu odskoczyła i z trzaskiem uderzyła w ceglan

cian

. Nogi ugi

ły si

pod nim i

upadł na podłog

. Wystarczy pogłaska

go po buzi... -pomy

lał kiedy

Cleve, i miał

racj

. Dwa dobre ciosy wystarczyły,

eby si

przewrócił.

Rozejrzał si

po celi. Cienie znieruchomiały; ale nadal dr

ały, jak charty

czekaj

ce na start zaj

ca. Z dr

eniem serca przeniósł Billy'ego na prycz

i poło

ył

go. Nie dostrzegł

adnych

ladów powracaj

cej

wiadomo

ci, ciało było zupełnie

bezwładne. Podarł prze

cieradło i zakneblował chłopca, wciskaj

c mu przedtem w

usta kł

b płótna, maj

cy stłumi

najmniejszy odgłos. Nast

pnie przywi

zał go do

pryczy; u

ył swego paska, paska chłopca i dodatkowych wi

zów z podartych

prze

cieradeł. Zabrało mu to kilka minut. Billy zacz

ł dochodzi

do siebie, gdy Cleve

zał mu nogi. Otworzył oczy; było w nich tylko zdumienie. Po chwili,

wiadamiaj

c sobie, w jakiej si

znalazł sytuacji, zacz

ł rzuca

głow

- nie był w

stanie inaczej wyrazi

swego niezadowolenia.

- Nie, Billy - szepn

ł Cleve, przykrywaj

c zwi

zane ciało kocem i ukrywaj

je w ten sposób przed stra

nikiem, który w ka

dej chwili mógł zajrze

przez judasza.

- Tej nocy go nie przywołasz. Powiedziałem ci sam

prawd

. Chce si

wydosta

ywa ciebie jako narz

dzia ucieczki. - Złapał chłopca za głow

, ujmuj

c dło

jego policzki. - On nie jest twoim przyjacielem. Ja nim jestem. Zawsze byłem. - Billy

próbował wyrwa

głow

z jego u

cisku; bez powodzenia. Nie tra

sił - doradził mu

Cleve - mamy przed sob

dług

noc.

Zostawił chłopca na pryczy, przeszedł przez cel

i usiadł w kucki, opieraj

cian

. Nie za

nie a

witu, a o

wicie, kiedy znikn

cienie i b

dzie mógł

, zastanowi si

, jaki wykona

ruch. Na razie był szcz

ęś

liwy,

e jego

prymitywna taktyka zadziałała. Chłopiec przestał walczy

. Najwyra

niej u

wiadomił

sobie,

e wi

zy zaci

to zbyt profesjonalnie, by mo

na je było rozlu

. W celi

zapanował spokój. Cleve siedział w kucki

w plamie padaj

cego z okna

wiatła, chłopiec le

ał w mroku, oddychaj

cicho przez nos. Cleve spojrzał na zegarek. Za sze

ść

pierwsza. Ile czasu dzieliło go

witu? Nie wiedział. Co najmniej pi

ęć

godzin. Podniósł głow

i spojrzał w

wiatło.

wiatło go zahipnotyzowało. Minuty płyn

ły, powoli lecz bez przerwy, a

wiatło trwało, niezmienne. Czasami korytarzem przechodził stra

nik i Billy, słysz

jego kroki, znów zaczynał si

szarpa

. Lecz nikt nie zajrzał do celi. Obu wi

ęź

niów

pozostawiono ich my

lom - Cleve zastanawiał si

, czy nadejdzie kiedy

czas, gdy

uwolni si

od prze

laduj

cego go cienia, Billy my

lał o tym, o czym my

zwi

zane

potwory. A minuty ciemnej nocy płyn

ły niezmiennie, jedna za drug

, jak id

siego grzeczne dzieci, a kiedy przeszło ich sze

ść

dziesi

t, nazywano to godzin

. I

wit zbli

ał si

o t

godzin

, prawda? Lecz o godzin

zbli

ała si

tak

mier

najprawdopodobniej koniec

wiata; na d

k tr

b, o których z tak

miło

wspominał Biskup, le

żą

cy pod traw

zmarli wstan

wie

y jak

wie

y chlebek i

stan

twarz

w twarz ze swym Stwórc

. Siedz

c tak sobie w kucki, słuchaj

oddechu Billy'ego, patrz

c na odbijaj

ce si

w szkle

wiatło i dalej, w samo

wiatło,

Cleve zorientował si

bez najmniejszych w

tpliwo

ci,

e - nawet je

li uda mu si

wydosta

z tej pułapki -wydostanie si

z niej tylko na jaki

czas;

e ta długa noc, jej

minuty, jej godziny, s

tylko wst

pem do dłu

szego czuwania. Omal nie popadł w

ostateczn

rozpacz i upadł na duchu tak dalece,

e stracił szans

, by kiedykolwiek

udało mu si

powsta

. Zapłakał. To jest prawdziwy

wiat. Pozbawiony rado

ci,

wiatła i nadziei i nawet bez strachu, bowiem boj

tylko ci, którzy mog

utraci

to, o czym marz

. Spojrzał w okno, w

wiatło, i jego my

li stały si

jeszcze

czarniejsze. Zapomniał o pryczy i o le

żą

cym na niej chłopcu. Zapomniał o tym,

zdr

twiały mu nogi. Gdyby starczyło mu czasu, mógłby nawet zapomnie

konieczno

ci oddychania, ale z rozmy

wyrwał go zapach moczu.

Spojrzał na prycz

. Le

żą

cy na niej chłopiec wła

nie opró

niał p

cherz, lecz

był to tylko objaw czego

zupełnie innego. Le

żą

cy pod kocem Billy poruszał si

kilka sposobów na które p

ta nie powinny mu pozwoli

. Cleve potrzebował kilku

sekund, by oprzytomnie

i kilku kolejnych, by zda

sobie spraw

, co si

wła

ciwie

dzieje. Zacz

ła si

przemiana.

Próbował wsta

, ale nogi miał zupełnie zdr

twiałe od zbyt długiego

siedzenia w kucki. Niemal upadł; machn

ł rozpaczliwie r

kami i zdołał złapa

krzesła. Nie potrafił oderwa

wzroku od ciemno

ci, otaczaj

cej doln

prycz

. Co

poruszało si

tam coraz szybciej i w coraz bardziej skomplikowany sposób. Koc

zsun

ł si

na podłog

. Le

żą

ce pod nim ciało Billy'ego zmieniło si

nie do

poznania; zmieniało si

według tej samej zasady jak przedtem, ale odwrotnie.

Materia gromadziła si

wokół ciała w brz

cych chmurach, zbieraj

c si

potworne formy. Powstawały z niej członki i organy; z

by jak igły wyrastały z wielkiej

i stale rosn

cej głowy. Cleve błagał Billy'ego, by przestał, lecz z ka

dym oddechem

w chłopcu było mniej człowieka, którego mo

na było błaga

. Siły, której mu

brakowało, bestia miała w nadmiarze: niemal wszystkie wi

zy zostały ju

zerwane i

teraz, na oczach Cleve'a, p

kły ostatnie; bestia uwolniła si

i sturlała z pryczy na

podłog

Cofn

ł si

pod drzwi nie spuszczaj

c wzroku ze zmienionego Billy'ego.

Przypomniał sobie, jak strasznie jego matka bała si

skorków i dostrzegł w Billyrn

z tego owada; przypominał go w tym, jak odchylał si

do tyłu, przebierał

nó

kami i ukazywał szczegóły tułowia. Lecz była to jedyna analogia do czego

zwykłego i znanego. Z głowy wyrastały j

zyki, zast

puj

ce powieki przy czyszczeniu

oczu, przesuwaj

ce si

bez przerwy po z

bach, z ciekn

cych dziur, których były

pełne, dobywał si

odór kloaki. Jednak nawet teraz wida

było co

ludzkiego i

uwi

zionego w bestii, a

lad ten powi

kszał tylko wra

enie potworno

ci. Widz

żą

ce si

na tym ciele ostrza i haki Cleve przypomniał sobie przera

liwy, coraz

gło

niejszy krzyk Lowella i poczuł, jak nabrzmiewa mu gardło gotowe wyda

z siebie

podobny d

k, je

li tylko bestia zwróci si

w jego kierunku.

Lecz Billy miał inne zamiary. Poszedł - straszliwie przebieraj

c ko

czynami -

do okna, uwiesił si

na parapecie i przytulił do szyby jak pijawka. Ta jego pie

śń

nie

przypominała poprzedniej, lecz Cleve nie miał w

tpliwo

ci,

e to tak

e jest

przywołanie. Odwrócił si

i zacz

ł wali

w drzwi; miał nadziej

e Billy b

dzie zbyt

zaj

ty słaniem wezwania, by napa

ść

nim przyb

dzie pomoc.

- Szybko! Na miło

ść

bosk

, szybko! - Cleve wrzeszczał tak gło

no, jak tylko

pozwalało mu zm

czenie. Raz obejrzał si

przez rami

w strachu,

e Billy ju

zbli

a. Lecz nie, ci

gle tkwił przy oknie, cho

jego pie

śń

niemal ucichła. Nie

potrzebował jej ju

. W celi niepodzielnie rz

dziła ciemno

ść

Przera

ony, Cleve znów zacz

ł b

bni

w drzwi. Kto

biegł ju

po korytarzu, z

siednich cel dobiegały krzyki.

- Jezu Chryste, pomó

cie! - wrzasn

ł. Na karku czuł mróz. Nie potrzebował

odwraca

by wiedzie

, co si

dzieje za jego plecami. Cie

rósł,

ciana znikała, a

na jej miejsce pojawiało si

miasto i jego mieszka

cy. Tait te

tam był. Czuło si

jego obecno

ść

, wielk

, mroczn

. Tait — morderca dzieci. Tait - stwór z cienia Tait -

mistrz przemiany. Cleve walił w drzwi, a

dłonie zacz

ły mu krwawi

. Od wolno

dzieliły go centymetry wielko

ci kontynentu. Czy nadbiegali? Czy ju

nadbiegali?

Chłód uderzył go w plecy jak cios. Zobaczył, jak dr

żą

ce bł

kitne

wiatło wywołuje

jego cie

na drzwiach, poczuł zapach piasku i krwi. I nagle usłyszał głos. Nie

chłopca, lecz jego dziadka. Edgara St. Clair Taita. Byt tu człowiek, który nazwał si

pomiotem Szatana; słysz

c jego obrzydliwy głos Cleve uwierzył i w piekło, i w pana

piekieł, uwierzył,

e sam jest ju

na łasce Szatana,

e wła

nie do

wiadcza jego

cudów.

- Jeste

zbyt dociekliwy - powiedział Edgar. - Pora do łó

ka. Cleve nie chciał

odwróci

. Jego ostatni

wiadom

było,

e powinien si

odwróci

spojrze

na mówi

cego, ale nie chce. Lecz jego wola nie nale

ała ju

do niego; Tait

wsadził mu palce w mózg i grzebał w nim. Cleve odwrócił si

. Spojrzał.

Wisielec stał tu, w celi. Nie jako potwór, z galaretowat

, nieforemn

twarz

Był tu we własnym ciele, ubrany - nie bez pewnego wdzi

ku - w garnitur z zeszłej

epoki. Twarz miał przystojn

: szerokie czoło, nieruchomy wzrok. Na r

ce, któr

głaskał Billy'ego po schylonej głowie, jak wiernego psa, ci

gle nosił obr

czk

- Czas umiera

, panie Smith - powiedział.

Za drzwiami, na korytarzu, Cleve słyszał krzyki Devlina. Nie mógł nabra

powietrza i odpowiedzie

mu. Czy rzeczywi

cie w zamku obracał si

klucz, czy te

było to złudzenie, wyprodukowane przez jego mózg celem uspokojenia panicznego

strachu?

W male

kiej celi powiał wiatr. Przewrócił krzesło i stół, podniósł

prze

cieradła, frun

ce jak duchy dzieci. I zabrał ze sob

Taita, a razem z nim

chłopca; wessał ich w malej

ce w perspektywie miasto.

- Pan idzie z nami - rozkazał Tait. Twarz zacz

ła mu si

rozpływa

. -

Potrzebujemy pana, pa

skiej duszy i ciała, panie Smith. Pan jest nasz.

- Nie! - krzykn

ł Cleve w twarz swego kata. Pró

nia wyrywała mu palce,

wyciskała oczy z czaszki. — Ja nie... Za jego plecami zazgrzytały drzwi.

- Nie pójd

, słyszysz?

Drzwi do celi otworzyły si

nagle, pchn

ły go w wir mgły i piasku, wci

gaj

Taita i jego wnuka. Omal nie znikł wraz z nimi, lecz jaka

dło

złapała go za

koszulk

i odci

ła od kraw

dzi przepa

ci, ju

niemal nieprzytomnego.

Gdzie

, daleko, Devlin roze

miał si

jak hiena. Stracił zmysły,

Ockn

ł si

nie... i w mie

cie. Ockn

ł si

pami

taj

c to, co wydarzyło si

przed utrat

wiadomo

ci: histeri

Devlina, r

, która powstrzymała jego

upadek, gdy wir wci

ł dwie postaci. Najwyra

niej udał si

w ich

lady, niezdolny

powstrzyma

mózg, który przestał działa

, od przemierzania po raz kolejny drogi do

metropolis morderców. Lecz Tait jeszcze nie wygrał. Obecno

ść

w mie

cie ci

gle si

Cleve'owi tylko

niła. Jego cielesne „ja" pozostawało w Pantonville;

wiadomo

ść

tego faktu kierowała ka

dym jego krokiem.

Nasłuchiwał wiatru. Wiatr był, jak zawsze, wymowny; w ka

dym powiewie

wraz z piaskiem niosły si

głosy i nigdy, nigdy, nawet gdy wiatr zamierał nie nikły

całkowicie. Rozpoznał w

ród nich krzyk. W niemym mie

cie ten krzyk był jak szok,

wygonił szczury z nor i ptaki z ich siedzib na jakim

dalekim placyku.

Zaciekawiony, Cleve poszedł za tym krzykiem, który zostawił w powietrzu

niemal widzialne echo. Spiesz

c pustymi ulicami usłyszał dalsze krzyki; m

ęż

czy

ni i

kobiety pojawiali si

w drzwiach i oknach swych cel. Tyle twarzy, a ka

da inna; ku

rozczarowaniu fizjonomisty nie było w nich niczego podobnego. Morderstwo ma tyle

twarzy, co towarzysz

cych mu okoliczno

ci. Jedyn

wspóln

cech

jest jego

"obrzydliwo

ść

, rozpacz umysłów zamkni

tych na wieki w miejscu zbrodni.

Przygl

dał si

ludziom i zaj

ło go to wystarczaj

co, by nie zorientował si

, dok

prowadz

go krzyki. Nagle znalazł si

w getcie, do którego trafił ju

wcze

niej, za

dziewczynk

Wyszedł zza rogu i przy ko

lepej alejki, któr

widział wcze

niej (mur,

okno, za oknem zakrwawiona cela) dostrzegł Billy'ego, wij

cego si

w piasku u

stóp Taita. Chłopiec był na pół sob

, a na pół besti

, w któr

zmienił si

na oczach

Cleve'a. Jedna, lepsza, jego cz

ęść

wiła si

, szukaj

c wyzwolenia od drugiej; bez

rezultatu. W jednej chwili pojawiało si

ciało chłopca, blade, kruche, by w nast

pnej

porwały je fale przemian. Czy

wła

nie w tej sekundzie nie pojawiło si

rami

pochłoni

te w nast

pnej, nim mogło wykształci

palce? Czy

ród morza j

zorów

nie mign

ła nagle ludzka twarz? Przemiany nie podlegały analizie, gdy tylko udało

skupi

uwag

na czym

znajomym, to co

natychmiast znikało.

Tait obserwował walk

tocz

u jego stóp. Pó

niej podniósł głow

wyszczerzył na Cleve'a z

by. Tego popisu mógłby mu pozazdro

rekin.

- Nie wierzył mi, panie Smith - powiedział potwór - i przyszedł szuka

celi.

Wij

ca si

posta

wykształciła usta i wydała ostry krzyk, pełen bólu i

przera

enia.

- A teraz chce przede mn

uciec - mówił Tait. - Pan zasiał w nim te

tpliwo

ci. On musi ponie

ść

konsekwencje. –Wymierzył dr

żą

cy palec w Cleve'a i w

chwili, gdy palec si

podnosił ciało starca stało si

wytłaczan

skór

. - Przyszedł

pan tam, gdzie; pana nie proszono. Prosz

spojrze

, jakie spowodował pan

cierpienie.

Tait kopn

ł to co

u swych stóp. Co

przewróciło si

na grzbiet, wymiotuj

- On mnie potrzebuje - mówił dalej Tait. - Czy nie starcza panu rozs

dku, by

to dostrzec? Beze mnie jest zgubiony.

Cleve nie odpowiedział wisielcowi. Zwrócił si

do potwora, le

żą

cego mu u

stóp.

- Billy - powiedział, wzywaj

c zagubionego w przemianach chłopca.

- Jest zgubiony - odpowiedział mu Tait.

- Billy - powtórzył Cleve. - Posłuchaj mnie...

- On ju

nie wróci. Pan to tylko

ni. On tu jest we własnym ciele.

- Billy. Czy mnie słyszysz? To ja, to Cleve.

Miał wra

enie,

e przemiany na mgnienie oka ustały, jakby kto

słuchał jego

słów. Cleve powtarzał imi

chłopca, raz po raz.

To pierwsze, czego uczy si

ludzkie dziecko: musi umie

jako

nazwa

li chłopak był w stanie zareagowa

na cokolwiek, z pewno

zareaguje na

swoje imi

- Billy... Billy... - przy drugim słowie stwór przetoczył si

. Tait zacz

ł zdradza

objawy niepokoju. Nie promieniował ju

tak

pewno

siebie. Jego ciało

ciemniało, głowa stawała si

coraz bardzie okr

gła. Cleve próbował nie zwraca

uwagi na drobne zmiany w jego anatomii i skoncentrowa

całkowicie na

przywołaniu Billy'ego. Powtarzanie imienia najwyra

niej przynosiło skutek, bestia

przegrywała. Z ka

chwil

pojawiało si

cej chłopca. Wygl

dał

ało

nie: skóra

i ko

ci na czarnym piasku. Lecz twarz miał ju

prawie swoj

i ju

patrzył na Cleve'a.

-Billy...

Chłopiec skin

ł głow

. Pot przykleił mu włosy do czoła, dr

ał.

- Czy wiesz, gdzie jeste

? Kim jeste

Zrazu mogło si

wydawa

e Billy nic nie pojmuje. Lecz po chwili -

stopniowo - w jego oczach pojawiło si

zrozumienie, a wraz z nim paniczny strach

przed m

ęż

czyzn

, który nad nim stał.

Cleve spojrzał na Taita. Przez kilka sekund, podczas których patrzył w dół, z

jego twarzy i górnej cz

ęś

ci ciała' znikły niemal wszystkie ludzkie cechy, objawiaj

zepsucie znacznie gł

bsze ni

zepsucie jego wnuka. Billy spojrzał na niego przez

rami

, do góry, jak zbity pies.

- Nale

ysz do mnie - stwierdził Tait, zaledwie zdolny wypowiedzie

te kilka

słów. Billy dostrzegł członki, które wystrzeliły by go pochwyci

i próbował wsta

ucieka

; lecz było ju

na to za pó

no. Cleve dostrzegł jak jeden z nich formuje ostry

hak, jak owija si

wokół szyi chłopca, jak go przyci

ga. Z poder

tej gardzieli try-

ła krew, a wraz z ni

w powietrze wzbił si

syk uciekaj

cego powietrza.

Krzykn

ł.

- Do mnie - głos Taita zmienił si

w bełkot.

Nagle w

ski zaułek wypełnił si

wiatłem; chłopiec, Tait i miasto zacz

ły

bledn

c. Cleve próbował trzyma

miasta, lecz ono przed nim uciekało. Na jego

miejscu pojawiła si

inna, solidna rzeczywisto

ść

: blask, twarz (twarze?) i głos,

przywołuj

cy go z jednego absurdu w drugi.

Doktor poło

ył mu dło

na czole. Wydawała si

kka.

- O czym pan do cholery

nił? - zapytał. Co za idiota!

Billy znikł.

Ze wszystkich tajemnic, wobec których stan

li naczelnik - i Devlin, i inni

stra

nicy, którzy tej nocy znale

li si

w celi B.3.20 -najdziwniejsz

było znikni

cie

Williama Taita z zamkni

tej, nienaruszonej celi. Nie pozostawił po sobie ani

ladu.

O scenie, która wprawiła Devlina w szale

czy

miech, nie powiedziano ani słowa;

łatwiej było uwierzy

e wszyscy padli ofiar

tego samego złudzenia, ni

wszyscy widzieli t

sam

rzeczywisto

ść

. Gdy Cleve spróbował opowiedzie

, co si

zdarzyło tej nocy, i kilku poprzednich, jego opowie

ść

- cz

sto przerywana

milczeniem i wybuchami płaczu - spotkała si

z udawanym zrozumieniem i wymian

znacz

cych spojrze

. Opowiadał j

jednak kilkakrotnie - mimo tego, jak go

potraktowano - a oni, niew

tpliwie szukaj

c w bredzeniu szale

ca jakiej

wskazówki

dotycz

cej czarnoksi

skiego wyczynu Billy'ego - zapisywali ka

de słowo. Kiedy

okazało si

e nie ma w tym nic pomocnego w

ledztwie, zacz

li traci

cierpliwo

ść

Współczucie zast

piły gro

by. Pytali, a z ka

dym pytaniem krzyczeli gło

niej, gdzie

podział Billy. Odpowiadał im tak, jak umiał.

- W mie

cie. Rozumiecie, jest morderc

- A ciało? - pytał szef. - Jak przypuszczasz, gdzie jest jego ciało? Cleve nie

wiedział, i przyznał si

do swej niewiedzy. Dopiero

znacznie pó

niej, dokładnie mówi

c w cztery dni pó

niej, kiedy stał

przy oknie patrz

c, jak ogrodnicy id

dzy pawilonami nios

sadzonki, przypomniał sobie o trawniku.

Znalazł Mayflowera, który wrócił do pawilonu B na miejsce

Devlina i zdradził mu my

l, która go naszła.

- Jest w grobie - powiedział. - Jest z dziadkiem. Dym i cie

. Pod osłon

nocy

wykopali trumn

; z kijów i brezentu wznie

li zasłon

, która miała zabezpieczy

ich

przed w

cibskim okiem ciekawskich. Lampy, jasne jak sło

ce lecz nie ciepłe,

wietlały prac

zespołu ludzi, który na ochotnika zgłosił si

do ekshumacji.

Odpowied

, jakiej udzielił Cleve na t

zagadk

, spotkała

z ogólnym niedowierzaniem lecz, w przypadku tak niewyja

nionym,

chwytano si

dego rozwi

zania. Dlatego zgromadzono si

tu, przy

anonimowym grobie, dlatego przerzucono ziemi

, wygl

daj

na nieruszan

ęć

dziesi

ciu lat; naczelnik, przedstawiciele Ministerstwa Spraw Wewn

trznych,

patolodzy i Devlin. Jeden z lekarzy, pewien,

e straszne iluzje Cleve'a znikn

gdy

ten obejrzy zawarto

ść

trumny i naocznie przekona si

o swym bł

dzie, wytłumaczył

naczelnikowi,

e nale

y go dopu

do ekshumacji.

Kiedy otworzyli trumn

Edgara Claire Taita, tylko Cleve nie był zaskoczony.

Znale

li tam ciało mordercy - by

e wróciło do trumny dymem? - ani całkiem

ludzkie, ani całkiem potworne i, jak mówił Biskup, zachowane jak po egzekucji.

Dzieliło miejsce z Billy Taitem; nagim, le

żą

cym w obj

ciach dziadka. Niesamowita

czyna Taita wci

ąż

okr

cona była wokół szyi chłopca, a

ciany trumny

pociemniały od zakrzepłej krwi. Lecz twarz Billego pozostała niezmieniona.

„Wygl

da jak lalka" - powiedział jeden z lekarzy. Cleve pragn

ł odpowiedzie

adna lalka nie ma na policzkach takich

ladów łez, nie ma w oczach takiego

wyrazu rozpaczy, lecz ta my

l nie chciała przekształci

w słowa.

Trzy miesi

ce pó

niej Cleve został warunkowo zwolniony z wi

zienia na

podstawie specjalnego orzeczenia s

du apelacyjnego, po odsiedzeniu zaledwie

dwóch trzecich kary. Po pół roku powrócił do wykonywania jedynego zawodu, jaki

znał. Miał nadziej

e sny go opuszcz

, lecz był

ona krótkotrwała. Miasto nadal w

nim tkwiło - teraz, kiedy odszedł Billy, którego umysł otworzył drzwi, trudniej było do

niego dotrze

i jego obraz nie był ju

tak ostry, lecz strach, jaki budziło, dr

czył go

nadal.

Czasami sny ust

powały niemal całkowicie tylko po to, by powróci

pó

niej

ze wzmo

sił

. Dopiero po kilku miesi

cach Cleve zrozumiał wzór tych waha

To ludzie sprowadzał i na niego sny. Gdy tylko spotykał kogo

cego o morder-

stwie, pojawiało si

miasto. A takich ludzi spotykał cz

sto. W miar

, jak coraz lepiej

odbierał ich intencje, coraz wi

ksz

trudno

ść

sprawiało mu nawet wychodzenie na

ulic

. Byli wsz

dzie, ci potencjalni mordercy; doskonale ubrani, pogodni ludzie szli

chodnikami i id

c wyobra

ali sobie

mier

pracowników i

on, gwiazd seriali telewi-

zyjnych i niedbałych krawców. Cały

wiat my

lał o morderstwie i Cleve nie potrafił

znie

ść

jego my

li.

Od tego ci

ęż

aru wyzwalała go tylko heroina. Cleve rzadko przyjmował

heroin

ylnie, lecz teraz narkotyk stawał si

dla niego rajem na ziemi. Był to

jednak drogi nałóg; raptownie kurcz

cy si

g odbiorców nie miał szans go

finansowa

. I wtedy pewien człowiek nazwiskiem Grimm, tak

e narkoman, z tak

pasj

uciekaj

cy od rzeczywisto

ci,

e zdolny zaprawi

zsiadłym mlekiem, zasu-

gerował, i

Cleve powinien znale

źć

robot

za pieni

dze, które by go

usatysfakcjonowały. Wydawało si

to dobrym pomysłem. Zaaran

owano spotkanie,

zło

ono propozycj

. Forsa okazała si

tak wielka,

e nie sposób było j

odrzuci

gdy potrzebowało si

pieni

dzy. Chodziło, oczywi

cie, o morderstwo.

Nie ma tu go

ci, tylko przyszli obywatele. Kto

kiedy

mu to powiedział,

chocia

Cleve nie był ju

całkiem pewien, kto. Wierzył w proroctwa. Je

li nie popełni

morderstwa teraz, z pewno

popełni je pó

niej.

I chocia

szczegóły morderstwa, którego podj

ł si

dokona

, były mu

strasznie znajome, nie przewidział nieszcz

ęś

liwego zbiegu okoliczno

ci.

Okoliczno

ci sprawiły,

e musiał ucieka

z miejsca zbrodni boso, musiał biec po

chodnikach i po asfalcie, i kiedy wreszcie policja osaczyła go i zastrzeliła, stopy

pokryte miał krwi

. W ten sposób przygotował si

wreszcie do marszu uliczkami

miasta -dokładnie tak, jak w snach.

Czekał ju

na niego pokój, w którym zabił i Cleve mieszkał w nim, przez kilka

miesi

cy, kryj

c si

przed tymi, którzy pojawiali si

na uliczkach. Zakładał,

e czas

mijał i tu, bo rosła mu broda. Sen jednak przychodził rzadko, a dzie

- nigdy. Po

pewnym czasie odwa

ył si

w ko

cu stawi

czoła wiatrowi i motylom, i poszedł na

granic

miasta, gdzie domy stykały si

z pustyni

. Poszedł tam nie po to, by

obserwowa

wydmy, lecz by słucha

głosów, zawsze obecnych, wznosz

cych si

opadaj

cych jak wycie szakali lub dzieci.

Stał tam przez dłu

szy czas i wiatr zmawiał si

z pustyni

, chc

c go

zasypa

. Lecz owoce czuwania nie rozczarowały go. Bowiem pewnego dnia (a

e pewnego roku) zobaczył m

ęż

czyzn

, który przeszedł obok niego, rzucił na

ziemi

strzelb

i poszedł w pustyni

, podskakuj

c, zataczaj

c si

, ta

c o kulach.

Otoczyli go ze

miechem. Poszedł z nimi ze

miechem. I cho

odległo

ść

i wiatr

zatarły obraz, Cleve był pewien,

e widział jak m

ęż

czyzna zostaje podniesiony, jak

kto

inny bierze na plecy chłopca, jeszcze kto

tuli w ramionach niemowl

, a

wreszcie, niemal niedosłyszalny, rozległ si

krzyk człowieka, który o

ył. Dopiero

wtedy Cleve odszedł, zadowolony, wiedz

c nareszcie, jak grzech (i on) pojawili si

wiecie.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Barker Clive We wlasnym ciele
Barker Clive We wlasnym ciele
Barker Clive We własnym ciele
CLIVE?RKER We własnym ciele
Clive Barker We wlasnym ciele
Wiosenne porządki we własnym ciele
inwestuj we wlasny dlug
Inwestuj we wlasny etat e 010q
Inwestuj we wlasny dlug e 010p
inwestuj we wlasny etat
Inwestuj we własny etat
Barker Clive Sakrament (PERN)
Barker Clive Madonna
Barker Clive Umęczone dusze Legenda Primordium

więcej podobnych podstron