Poradnik:Jak napisać fantastyczną książkę
fantasy

Jak napisać fantastyczną książkę fantasy – poradnik

Pękasz z zazdrości, kiedy widzisz niesamowite książki o równie niesamowitych fantasy-
nazwach typu „Niespodziewany atak Władcy Ciemności” czy też „Orkowie robią rozróbę VI
– Fasola i Kwaśne Mleko”? Czy podczas oglądania ekranizacji Władcy Pierścieni lub
Eragona marzysz, aby i twoje dzieło zekranizował jakiś sławny reżyser? Nie masz pojęcia,
jak zabrać się do tworzenia własnej, fantastycznej historii? Ten praktyczny poradnik w mig
nauczy cię, jak napisać książkę, która powali na kolana czytelników, rozanieli krytyków,
zdrowo podreperuje twój budżet, oraz pozwoli ci wyrywać dzień w dzień świeżutkie lachony.

Spis treści

•

1 Uniwersum

1.1 Wygląd świata

1.2 Nazwy krain

•

2 Epickie wydarzenia

•

3 Główny bohater

•

4 Fabuła

•

5 Zakończenie

Uniwersum

Wygląd świata

Każdy pisarz fantasy musi najpierw począć świat, w którym to będą miały miejsce epickie
wydarzenia. Na procesie tworzenia uniwersum rozbija się spora większość pisarzy, którzy
nagle zdają sobie sprawę, że ich świat właściwie nie ma nic oryginalnego do zaoferowania
poza różowymi, gadającymi chrabąszczami wpierniczającymi poziomki podczas pełni czy też
innym dziwadłem, które przyśniło im się podczas lekcji matematyki traktującej o
wielomianach. Że już nie wspomnieć o jakimś krajobrazie, rzeczce, lasku czy pagórku.

Dlatego też, zanim zaczniemy wymyślać inne dziwadła, aby różowe chrabąszcze miały
towarzystwo, musimy narysować mapę świata, na którą czytelnicy będą co chwila zerkać
ś

ledząc losy bohatera/bohaterów. Jest to bardzo sprytny chwyt, bowiem ułatwia

początkującemu pisarzowi narrację utworu. Wystarczy napisać „X minął Strzelistą Górę,
przekroczył rzekę i wlazł do lasu”, czytelnik rzuci okiem na mapę i już będzie wiedział, że X
w czasie tego jednego zdania przebył odcinek równy długości rajdu Paryż-Dakar. Jak tu
jednak, drogi pisarzu, narysować logicznie wyglądającą mapę, kiedy nie uważałeś na
geografii, tylko wymyślałeś towarzystwo dla różowych chrabąszczy? Oto specjalnie dla
ciebie w poradniku zamieszczony zostaje ten praktyczny szablon świata fantasy.

Oto elementy, które bezsprzecznie powinny się znaleźć w każdym świecie fantasy:

1.

Prastary, tajemniczy las, o którym nikt nic nie wie. Niesamowity efekt da
uwzględnienie w utworze informacji, że im wejdzie się głębiej, tym drzewa stają się
starsze i większe. Wspaniałym pomysłem jest też dodanie niektórym z nich
możliwości poruszania się i robienia krzywdy intruzom. Oczywiście główny bohater
musi ze zdumieniem odkryć, że jakimś dziwnym trafem ów las roi się od dużo
ładniejszych od niego elfów.

2.

Pradawne, mistyczne góry. Powinny być stare jak świat, wyższe niż zadłużenie
polskich szpitali, oraz pełne wodospadów, potoków, lasów, rozpieprzonych zamków i
innych miejsc, które będą super wyglądać w ekranizacji.

3.

Góra, najwyższa góra świata. Mount Everest powinien przy niej wyglądać jak Polonez
obok Kamaza. Główny bohater musi co najmniej dwa razy dziennie zachwycać się jej
ogromem i z niejaką konsternacją odkryć, że jest od spodu zryta setkami kopalń, po
których tłoczą się krasnoludy.

4.

Jakieś wielkie jezioro. Nie musi pełnić żadnej funkcji, ważne, że coolersko się
prezentuje obok najwyższej góry świata.

5.

Olbrzymie, bezkresne morze, zza którego obowiązkowo przypłynęli elfowie. Musi
być bardzo ciemne i bardzo głębokie. Ilość syren, trytonów, krakenów, węży morskich
i innych fantastycznych stworów powinna być większa od ilości zwyczajnego narybku
typu dorsz czy flądra.

6.

Wybrzeże fantastycznego świata. Im bardziej fantazyjnie powykręcane tym lepiej.
Tworząc linię brzegu można posłużyć się starszą osobą cierpiącą na Parkinsona.
Gdzieś tutaj powinna leżeć Sielska Wioska Na Końcu Świata.

7.

Ponury, mroczny i bardzo niedobry wschód, zza którego do spokojnego królestwa
ludzi napływają orkowie, trolle, gobliny, komuniści i inne nieprzyjemne poczwary
wysyłane przez niecnego Władcę Ciemności. Zalecana jest duża ilość bagien, smrodu
i porozrzucanych po okolicy szkieletów.

8.

(ew.)Gdzieś w środku całej krainy, mały domek w którym w odosobnieniu mieszka
stary mag (zadziwiające, jak sprawnie na takim pustkowiu zdobywa jedzenie), który
daje twojemu bohaterowi zaklętą broń tudzież magiczną zbroję.

9.

(ew.)W dowolnym kącie mapy narysować (jak przykładowo Tolkien) granicę, np.
Granica dzikich krain, czy też Tajemnicze krainy północy. Ale tylko w takim razie,
gdy w twoich następnych książkach akcja będzie się toczyć po za tą granicą, inaczej to
by nie miało sensu. Można też o niej wspomnąć w książce, ale jak mówiłem, zrób z
niej później jakikolwiek użytek!

Oczywiście w zależności od gustu można tworzyć wszelakie zawirowania jak np.
umieszczenie lasu na południu, zaś gór na północy. Co bardziej odważni mogą się pokusić o
umieszczenie morza na wschodzie, ale wtedy niestety również elfy będą zmuszone
przypłynąć ze wschodu, co nieco popsuje klimat ich mroku. Generalnie wszelkie odstępstwa
od szablonu spotykają się z potępieniem fanów blogowych opowiadań fantasy, którym nasz
ś

wiat może się wydać zbyt przerysowany.

Nazwy krain

Kolejną sprawą jest nadawanie nazw krainom, oraz umiejscowienie na mapie miast i
królestw. Przy tworzeniu nazewnictwa możemy oczywiście wykorzystać własne pomysły, lub
też posłużyć się kilkoma rodzajami generatorów fantasy-nazw.

•

Generator-ciuciubabka – otwieramy Worda, zamykamy oczy i naciskamy losowo
klawisze na klawiaturze. Powtarzamy manewr kilka razy, aż uzyskamy zadowalający
efekt, który można w miarę łatwo przeczytać. Przed umieszczeniem nazwy w książce
nie wolno zapomnieć o usunięciu przypadkowych cyfr i znaków interpunkcyjnych.

•

Generator Kici-Kici – otwieramy Worda, znajdujemy jakiś wysłużony kufer i
wsadzamy do środka klawiaturę. Następnie łapiemy średnio wyrośniętego kota,
wsadzamy go do kufra, zamykamy wieko, siadamy na nim i zapalamy papierosa. W
ten sposób uzyskujemy cały ciąg niesamowitych nazw, które mogą posłużyć nam w
naszej epopei. Również tutaj nie wolno zapomnieć o usunięciu cyfr i znaków
interpunkcyjnych.

•

Generator chemiczny – bierzemy notes i idziemy do supermarketu. Bierzemy z półki
losowy produkt spożywczy i przepisujemy jego skład chemiczny. Następnie
wybieramy kilka niesamowitych nazw i upiększamy je poprzez usunięcie cyfr,
polskich znaków i dodanie na końcu sylab typu „es”, „us”, „as”, albo „burgh”.

•

Generator polsko-łaciński – otwieramy słownik i przepisujemy parę najlepiej
brzmiących po łacinie nazw. Te niekończące się na podane wyżej sylaby, należy w nie
wzbogacić.

•

Generator od tyłu ( bez skojarzeń ) - Wpisujemy swoje imię od tyłu i dodajemy
obowiązkowo jakieś przyrostki albo przedrostki. Można pozmieniać niektóre litery.
Dla przykładu imię Dominik=kinimod+ końcówka us i mamy elfa imieniem
Kinimodus , albo Daniel=leinad - tu już całkiem nieźle wyszło ale można się pobawić
i dodać as i otrzymujemy jakiegoś Asleinad'a.

•

Generator T9 - bierzemy telefon, wybieramy opcję "Napisz wiadomość" i z
włączonym słownikiem T9 naciskamy losowe klawisze. Przy tej metodzie również
należy usunąć przypadkowe znaki interpunkcyjne.

Należy ponadto stwierdzić, że dominującymi literami powinny być „k”, „g” „h” lub „r” w
przypadku krasnoludów i „es”, „us”, „as” u elfów. U tych pierwszych można
poeksperymentować też z pseudonimami norweskich muzyków blackmetalowych. Zawsze
mile widziane są apostrofy.

Gdy świat jest gotowy, przechodzimy do wydarzeń.

Epickie wydarzenia

Każda historia w świecie fantasy musi mieć tło w postaci dawnych, epickich wydarzeń. Jest
to zazwyczaj wielka wojna, która rozpieprzyła całą fantasy-okolicę i przez którą wyginęło co
najmniej kilka pradawnych ras, połowa ludzkiej populacji, oraz kilka pokoleń elfów czy
krasnoludów. Wielka wojna zwyczajowo trwa kilkaset tysięcy lat i jest zainicjowana przez
Władcę Ciemności, który tę ciemność szerzy.

Przez ciemność wszyscy tracą nadzieję i w rezultacie elfy chowają się w prastarym lesie, zaś
krasnoludy zakopują pod największą górą świata. Wreszcie musi mieć miejsce ostatnia bitwa
Władcy Ciemności, naprzeciw którego stają zostawieni na lodzie ludzie, jednak w chwili
największego zwątpienia spomiędzy chmur powinno wyściubić nos słońce, dzięki czemu
jakiś wielki heros może odrąbać Władcy Ciemności dowolny szczegół

anatomiczny

. Na

pamiątkę tego wydarzenia powstanie pomnik Wielkiego Herosa z oryginalnym(!) kawałkiem
Czarnego Pana w łapie. Władca Ciemności niejednokrotnie może próbować wykraść kawałek
własnego ciała, ale nie będzie wiedział gdzie pomnik jest.

Dobrze, jeśli w międzyczasie jakiś mag rzuci potężne, spektakularne zaklęcie na jakieś
miejsce, co zaowocuje potężnym pierdolnięciem jego wieży. To wydarzenie, nazwane
Wypadkiem zapoczątkuje Nową Erę, a dowolny mądry, stary elf zapytany o datę odpowie
"Jest trzeci dzień po piątej pełni czterystapięćdziesiątegopiątego roku po Wypadku." W
kalendarzach zaczną pisać PA i AA (pre-accidentus oraz alt-accidentus)

Tak nastaje pokój, zaś ludzie mogą odbudować swoje królestwo. Po paru tysiącach lat od
nudnych, epickich wydarzeń może się wreszcie zacząć najlepsza część książki, czyli
przygody głównego bohatera.

Główny bohater

Główny bohater książki to młody, zakompleksiony chłopak, koło 18 lat, którego wygląd jest
zupełnie nieważny, a jedynie cechy, wymienione poniżej.

•

Bohater jest wybrańcem.

•

Musi być człowiekiem, jeśli będzie np. krasnoludem, to nie będzie mogło go zdziwić
spotkanie krasnoludów pod największą górą świata, a na tym poważnie ucierpi klimat
książki.

•

Jest sierotą wychowywaną przez dziadka / babcię / wujka / ciotkę / księdza
proboszcza.

•

Dorasta w Sielskiej Wiosce Na Końcu Świata, ma jej dość i chce się z niej wyrwać.

•

Jest prześladowany przez rówieśników, ewentualnie przez starsze rodzeństwo.

•

Zawsze ma tak zwany „niezwykły talent do pakowania się w kłopoty”.

•

Posiada jakieś tajemnicze znamię, które w tajemniczy sposób wiąże się z równie
tajemniczą przepowiednią.

•

Ciągle zadaje pytania i stwierdza rzeczy oczywiste tak, aby czytelnik nie poczuł się
zagubiony. Na przykład widząc największą górę świata musi powiedzieć: o rany, jaka
wielka góra, to pewnie największa góra świata!, po czym zadać pytanie przypadkowo
napotkanej osobie: czy to nie jest aby największa góra świata?, odpowiedź musi

brzmieć: tak, to jest największa góra świata, a następnie bohater musi się zadumać:
ach, a więc to jest największa góra świata... Cały proces ma na celu utwierdzenie
czytelnika w przekonaniu, że to naprawdę jest największa góra świata.

•

Nie załatwia potrzeb fizjologicznych, czasem się myje.

•

Co najmniej raz w miesiącu ma prorocze sny.

•

Widzi wszędzie dookoła znaki świadczące o końcu świata, których nie zauważyłaby
nawet elficka wieszczka Itlina.

•

I jeszcze raz – jest wybrańcem, nie zapomnij o tym.

•

Ma nauczyciela, który ma na imię Brom, Azot albo inny pierwiastek

•

Pamiętaj, jest wybrańcem!

•

Władca Ciemności nienawidzi go i za wszelką cenę próbuje zabić, lecz w pościgu za
nim okazuje się nagle zaradny jak anemik i inteligentny jak warzywo.

•

Przepisz mu swój charakter, oczywiście do pewnego stopnia. Resztę możesz
pozostawić dla bohaterów drugoplanowych.

•

Napisz przykładowo o tym, że był przykładem dla swej wioski, a po jakimś ważnym
zdarzeniu się zgorszył i swoje miłe zachowanie przestało mu towarzyszyć. Później
jednak możesz zrobić tak (w połowie książki), że przez poznanie jakiejś damy serca,
cząstka tego zachowania się przy niej wyrywa, czy coś takiego.

Fabuła

Fabuła jest kolejnym elementem, w którym możesz popisać się swoją niespotykaną
kreatywnością. To tutaj możesz zacząć wymyślać towarzystwo dla bohatera, jak i różowych
chrabąszczy. Nie możesz jednak oczywiście przesadzać, bo przecież musi się dać to łatwo
zekranizować. Oto kilka zasad, którymi powinieneś się kierować podczas tworzenia fabuły i
realiów fantasy świata.

•

Bohater jest wybrańcem.

•

Ś

wiatu grozi zagłada.

•

Prędzej czy później ktoś lub coś musi rozpierniczyć w perzynę Sielską Wioskę Na
Końcu Świata, a główny bohater powinien cudem przeżyć uratowany przez
tajemniczego mistrza, który uczy go fechtunku i czarów. Mówi mu też o
przepowiedni.

•

Mistrz podróżuje z bohaterem, przez co spada na niego nieprzyjemny obowiązek na
odpowiadanie na głupie pytania głównego bohatera typu: czy to jest największa góra
ś

wiata?.

•

Tajemniczy mistrz wciąż musi powtarzać bohaterowi, że musi się jeszcze wiele
nauczyć, oraz przypominać mu o jego głupocie, niedojrzałości i jurności w stosunku
do wieśniaczek.

•

Główny bohater ciągle wpada w kłopoty, z których musi go ratować mistrz. A to
zbierając chrust spotka jakąś wstrętną potworę, a to wpadnie na bandę głodnych
orków, a to zatrzaśnie się w toalecie publicznej. To tylko utwierdza mastera w
przekonaniu, że jego podopieczny jest głupi i niedojrzały.

•

W rezultacie i tak mistrz przed śmiercią z ręki zła wyzna głównemu bohaterowi, że
jest jego najlepszym uczniem, że nigdy nie spotkał kogoś obdarzonego taką odwagą,
połączoną z niezwykłą inteligencją, i że zależą od niego losy świata. Można dodać
również, że tak naprawdę tajemniczy mistrz był ojcem głównego bohatera (w
ostateczności dziadkiem).

•

Ś

wiatu grozi zagłada, a jeśli na chwilę przestała grozić, to nie martw się, za chwilę

znowu zacznie.

•

Wymyśl własną rasę. Im więcej ma dodatkowych kończyn, płetw, kolców, rogów czy
sierści na stopach tym lepiej.

•

Ludzie nie są ani wybitnymi wojownikami, ani wielkimi magami, ani wspaniałymi
kowalami, ani genialnymi poetami, ale mimo wszystko i tak zawsze wygrywają.

•

Jeśli nie wygrywają, to znaczy, że coś knują.

•

Król ludzkiego królestwa powinien ciągle coś knuć.

•

Jeśli czegoś nie knuje, to znaczy, że jest stary, niedołężny, za chwilę umrze, a władzę
przejmie jego paskudny, knujący coś synalek.

•

Głównemu bohaterowi powinno być wstyd za swoją rasę, orkowie muszą śmierdzieć,
krasnoludy i krasnoludzice – nie golą się.

•

Krasnolud bez brody i topora nie jest tró.

•

Elfy mają długie uszy, długie nosy, długie włosy, długie żywoty.

•

Generalnie elfy wszystko mają długie.

•

Tak, „to” też mają długie.

•

Jak to co? Oczywiście, że łuki.

•

To miał być poradnik, a nie dyskusja. (usuńcie to i powyżej)

•

Elf bez długiego łuku i długich uszu nie jest tró.

•

Elf zawsze ma miecz/łuk oraz mały nożyk.

•

Strzały wystrzeliwane przez elfa z łuku nigdy się nie kończą.

•

Nieważne przez ilu orków zostanie otoczona drużyna głównego bohatera. Zawsze
wygrają nie tracąc nikogo.

•

A ktoś z drużyny zostanie zabity przez pojedynczego orka/trolla/goblina/łucznika
debila, którego reszta i tak zaraz zabije.

•

Chyba, że to jakiś elitarny żołnierz Władcy Ciemności - w takim wypadku albo zginie
(po trzydziestostronicowej walce) albo zabiją się nawzajem (kompan bohatera kona
przez co najmniej dwie strony).

•

Elfki mają długie nogi, jeszcze dłuższy obwód piersi. Ta, która ma najdłuższe nogi i
najlepiej prezentujący się obwód piersi, jest elficką księżniczką.

•

I dziwnym trafem wpada Władcy Ciemności w oko. Mimo iż Władca Ciemności chce
ją tylko przelecieć, narrator powinien to określić bardziej epicko, na przykład
zdaniem: „Władca Ciemności pragnie posiąść księżniczkę elfów”.

•

Główny bohater ratuje życie i cnotę księżniczki przy okazji się w niej nieszczęśliwe
zakochując i owej cnoty przy okazji pozbawiając. Wtedy zdaje sobie sprawę, że aby
być jej godnym, musi jeszcze nieco bardziej przypakować i zdobyć większy respekt w
fantasy świecie.

•

Ś

wiatu nieprzerwanie grozi zagłada.

•

Jeden smok ukatrupiony na miesiąc powinien być średnią Głównego Bohatera (chyba,
ż

e jest smoczym jeźdźcem).

•

Bohater powinien znaleźć tyle pradawnych i zapomnianych artefaktów, ile tylko zdoła
udźwignąć bez narażania się na pęknięcie kręgosłupa, a szukać powinien ich w
najbardziej tajemniczych miejscach, jak prastarym lesie, czy wnętrzu materaca.

•

Główny bohater powinien w podróży poznać dwóch niezastąpionych kompanów.
Jeden go zdradzi, a drugi umrze. Jeśli nie chcemy być zbyt okrutni możemy dodać
trzeciego kompana, który będzie bez przerwy niezastąpiony.

•

Obowiązkowo każdy ważniejszy bohater musi umieć dobrze walczyć.

•

Wszystkiemu winny jest Władca Ciemności i to przez niego światu grozi zagłada.

•

W końcowej fazie utworu można zastosować jakiś potężny szok dla czytelnika. Na
przykład udział różowych chrabąszczy w spisku zła, albo przyznanie się kompana
Głównego Bohatera do homoseksualizmu.

•

Władca Ciemności jest niepokonany, ale zawsze umyka mu jeden szczegół. A to zgubi
jakiś element swojej biżuterii, a to przez przypadek jego projektant mody zrobi jakąś
dziurę w jego mrocznej zbroi, a to zostawi żelazko na gazie... Główny bohater zawsze
to wykorzystuje.

•

Dobro jest jak Amerykanie, zawsze zwycięża.

•

Interesującym wątkiem, było by, gdybyś pomyślał/ła, nad kompanami głównego
bohatera, np. jeden z przyjaciół zawsze nosi ze sobą olbrzymi topór, oraz tarczę, a jak
akcja się rozkręci, to w dialogu z jakiego powodu, go nosi.

•

Zawsze można napisać, że bohater o mało co uniknął śmierci, tylko to musi być
zaciekawiający fragment, w którym to opisujesz. Pamiętaj, nie daj czytelnikowi dojść
do własnego zakończenia. Napisz o czymś, co je zmienia, ale jednak się dobrze
kończy. To zaciekawi czytelnika i nie da mu spokoju myślenie o drugim tomie, jeśli
mamy zamiar go pisać.

Teraz już wiesz jak napisać fantastyczną książkę fantasy. Na początek wystarczy stworzenie
pierwszego tomu. Ostatnim krokiem jest odpowiednie wylansowanie swojej osoby w świecie
szołbiznesu.

Zakończenie

Lans trve pisarza fantasy nie jest zbyt skomplikowany. Wystarczy, że będziesz ciągle
powtarzać, że wychowałeś się na dorobku Tolkiena i to na nim wzorowałeś swe dzieło. To
wystarczy, aby nazwano cię jego następcą. Czytelnik nie powinien od razu pomyśleć o
zakończeniu, z tego powodu, iż końcowe rozdziały są ułożone jak w baśni. Napisz coś, co
zmieni jego myślenie, i doprowadzi do nowych myśli zakończenia.

Ś

wiat jest twój. I nie grozi mu zagłada. Powodzenia!