Tiernan Cate

Ukochany Nieśmiertelny

Przekład

Ewa Ratajczak

Amber

Rozdział 1

Zeszłej nocy mój świat się zawalił. Teraz uciekam.

**********

Żyłeś sobie kiedyś swoim życiem, w swojej rzeczywistości i nagle stało się coś, co rozerwało twój świat na pół? Coś

zobaczyłeś albo usłyszałeś i w jednej chwili to, kim byłeś, wszystko, co robiłeś, rozprysło się na tysiąc odłamków brutalnej,
gorzkiej rzeczywistości?

Mnie przydarzyło się to zeszłej nocy.
Byłam w Londynie. Z przyjaciółmi, jak zwykle. Jechaliśmy na imprezę, jak zwykle.

- Nie, nie, skręć tu! - Boz pochylił się i chwycił taksówkarza za ramię. - Tutaj!

Taksówkarz - jego ogromne bary ledwie mieściły się w koszulce i pod kamizelką w kratę - odwrócił się i obrzucił Boza

spojrzeniem, które kogoś zwyczajnego usadziłoby na miejscu i kazało mu być bardzo cicho.

Ale Boz pod żadnym względem nie był zwyczajny. Był natomiast nieprzeciętnie przystojny, nieprzeciętnie głośny,

nieprzeciętnie zabawny i, słowo daję, nieprzeciętnie głupi. Dopiero co wyszliśmy z klubu, gdzie nagle wybuchła bójka na
noże. Dwie stuknięte dziewczyny szarpały się za włosy i wrzeszczały jak przekupy, aż w końcu jedna wyciągnęła nóż. Moja
paczka chciała zostać i popatrzeć - uwielbiają takie rzeczy - ale wiecie, wszystkie bójki na noże wyglądają tak samo.
Odciągnęłam ich i wytoczyliśmy się na zewnątrz. Na szczęście złapaliśmy taksówkę, zanim nocny chłód zdążył nas
otrzeźwić.

- Tutaj! Dokładnie tu, na środku przecznicy, dobry człowieku - powiedział Boz.
No i sobie nagrabił. Na widok kolejnego morderczego spojrzenia poczułam ulgę, że w starej dobrej Anglii jest zakaz

posiadania broni.

- Dobry człowieku? - zachichotała Cicely.

Cała nasza szóstka siedziała ściśnięta z tyłu wielkiej czarnej taksówki. Mogło być nas więcej, ale okazało się, że sześcioro

nawalonych nieśmiertelnych to wszystko, co pomieści londyńska taksówka, i to pod warunkiem że nikt nie będzie rzygał.

- Tak, Jeeves - ciągnęła błyskotliwie Cicely. - Zatrzymaj się tutaj.

Taksówkarz ostro zahamował i wszyscy wystrzeliliśmy do przodu. Boz i Katy rąbnęli głowami o szldaną ściankę między

nami a kierowcą. Stratton, Innocencio i ja wyka-tapultowaliśmy z siedzeń i wylądowaliśmy z niemiłosierną czkawką
chichotów na brudnej podłodze.

- Ej! - zawołał Boz, rozcierając czoło. Innocencio wyłowił mnie z plątaniny rąk i nóg.
- Nic ci nie jest, Nas? Skinęłam głową, ciągle się śmiejąc.

- Wypad z mojej taksówki! - wycedził Jeeves. Wygramolił się ze swojego siedzenia, obszedł samochód i szarpnięciem

otworzył nasze drzwi.

Opierałam się o nie plecami, więc od razu wyleciałam na bruk i uderzyłam głową o krawężnik.
- Au! Au! - Bruk był mokry, oczywiście padało. Ból, chłód i wilgoć ledwo docierały do mojej świadomości. Pomijając

bójkę na noże, wieczór ostrego imprezowania owinął mnie ciepłym, mglistym kokonem dobrego samopoczucia.

- Wynocha! - Taksówkarz chwycił mnie za ramiona, spychając sobie z drogi. Rzucił mnie na chodnik, żeby wyciągnąć

Incy'ego.

Zaraz, hej, złość i przebłysk świadomości. Zmarszczyłam brwi, rozcierając ręce, i usiadłam. Przecznicę dalej był

Dungeon, kolejny potwornie obskurny podziemny klub, do którego chodziliśmy. Odległość niby nieduża, ale ulica była
ciemna i wyludniona, a puste garaże stojące na przemian ze zniszczonymi spelunami nadawały jej wygląd szczerbatej
szczęki.

- Dobra, łapy przy sobie! - warknął Innocencio, lądując obok mnie. Na twarzy miał zimną furię i wyglądał na

trzeźwiejszego, niż myślałam.

- Hołota! - prychnął taksiarz. - Nie chcę takich jak wy w swojej taksówce! Bogate gówniarze. Myślicie, że jesteście lepsi

od innych! - Dał nura do samochodu, chwycił kołnierz kurtki Katy, a Boz wygramolił się o własnych siłach.

- Hm... będę wymiotować - oznajmiła Katy, wychylając się z taksówki.
Boz uskoczył, kiedy przewód pokarmowy Katy oczyścił się z wieczornej dawki whisky Jamesom, wprost na buty

taksówkarza.
-

Psiakrew! - ryknął facet, otrząsając stopy z odrazą. Boz i ja zachichotaliśmy - nie mogliśmy się powstrzymać. Niedobry

Wielki Pan Taksówkarz.

Taryfiarz złapał Katy, żeby wywlec ją na chodnik, ale nagle Incy coś wymruczał i wyciągnął rozpostartą dłoń.

Miałam ułamek sekundy, żeby pomyśleć: co jest?, bo gość zachwiał się jak rąbnięty siekierą. Puścił Katy i zgiął się

niemal wpół. Rąbnął do tyłu i ciężko wylądował na bruku, z białą twarzą i szeroko otwartymi oczami.

Ogarnęła mnie fala mdłości i zmęczenia - chyba wypiłam więcej, niż przypuszczałam.

- Incy, co zrobiłeś? - spytałam zadziwiona, wstając. -Użyłeś magyi? - Zaśmiałam się cicho, ta myśl wydała mi się

absurdalna. Oparłam się o latarnię i wystawiłam twarz na rześką wilgoć. Kilka głębokich oddechów i poczuję się lepiej.

Katy zamrugała z zamglonymi oczami, a Boz zarechotał.
Innocencio skrzywił się na widok swoich nowych butów od D&G, przemoczonych od deszczu.
Stratton i Cicely wysiedli z drugiej strony i dołączyli do nas. Popatrzyli na taksówkarza - leżał nieruchomo na mokrym

chodniku. Pokręcili głowami.

- Pięknie - powiedział Stratton do Incy'ego. - Imponujące, Panie Magik. Teraz już pozwól temu biednemu sukinsynowi

wstać.

Zerkaliśmy to na siebie, to na faceta. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz widziałam, jak ktoś tak używa

magyi. Owszem, po to, żeby dostać dobry stolik w restauracji albo złapać ostatnie metro...

- Nie sądzę, Strat - odparł Innocencio nadal z napiętą twarzą. - Nie sądzę, że to dobry człowiek.

Stratton i ja spojrzeliśmy sobie w oczy. Chwyciłam Innocencia za ramię. Byliśmy wspólnikami w rozróbach prawie wiek

i znamy się na wylot, ale takiej zimnej wściekłości nie widywałam u niego często.

- Racja, no to go zostaw. Za kilka minut dojdzie do siebie, co? Idziemy, chce mi się pić. I Katy chyba też.
Katy się skrzywiła.

- Uuh...
- Tak, chodźmy - podchwyciła Cicely. - Dzisiaj gra kapela, a ja zamierzam potańczyć.
- Zanim oprzytomnieje, nie będzie po nas śladu. -Pociągnęłam Incy'ego za rękaw.
- Poczekaj - powiedział Incy.
- Zostaw go - powtórzyłam. Czułam się trochę nie w porządku, że mamy tak zostawić gościa na lodowatym deszczu, ale

wiedziałam, że odzyska formę, kiedy zaklęcie przestanie działać.

Innocencio strącił moją dłoń, co mnie zaskoczyło. Przyglądałam się, jak obiema rozpostartymi dłońmi dotyka mężczyzny,

poruszając wargami. Nie słyszałam, co mówi.

Z potwornym hukiem taksówkarz podskoczył i otworzył usta, ale nie zdołał wydobyć z siebie krzyku.
Znów poczułam przypływ mdłości, a przed oczami przewinął mi się szary film. Zamrugałam kilka razy, wyciągając rękę

po dłoń Cicely. Zachichotała, kiedy się zachwiałam, bo oczywiście myślała, że to przez alkohol. Kilka chwil później obraz mi
się wyklarował. Wyprostowałam się i gapiłam to na Incy'ego, to na taryfiarza.

- I co? Co zrobiłeś? - wymamrotałam.

- No, no, Incy. - Stratton pocmokał. - Nieźle. Trochę niepotrzebnie, nie sądzisz? Dobra, zwijajmy się. - Ruszył

chodnikiem w stronę Dungeonu, zapinając płaszcz.

- Co zrobiłeś? - powtórzyłam.

- Drań zasłużył sobie. - Incy wzruszył ramionami. Katy, ciągle zielonkawa na twarzy, popatrzyła tępo na

taksówkarza, potem na Innocencia. Zakaszlała i pokręciła głową, a potem ruszyła za Strattonem. Puściłam Cicely, a ona
wzruszyła ramionami i wzięła Boza za rękę. Poszli za resztą, ich kroki wkrótce ucichły w ciemności.

- Incy... - Byłam zaskoczona, że inni odchodzą. - Czy ty... skręciłeś mu magyą kark? Gdzie się tego nauczyłeś? Nie, nie

zrobiłeś tego, prawda?

Spojrzał na mnie z cieniem rozbawienia na nieziemskiej, ponurej, przystojnej twarzy. Drobne diamenty deszczu

połyskiwały w blasku latarni na jego czarnych lokach.

- Kochanie, widziałaś, jak się zachowywał.

Spojrzałam na niego, potem na taksówkarza - ciągle leżał nieruchomo, z grymasem bólu i przerażenia na twarzy.

- Skręciłeś mu kark? - powtórzyłam, nagle dość trzeźwa i potwornie świadoma tego, co się stało. Mój mózg dreptał

dookoła tej myśli, jakby była gorącą iskrą, której trzeba unikać. - Użyłeś magyi do... o rany. Trudno, teraz go napraw. Chcę
drinka, ale poczekam. - Sama nie potrafiłam pomóc taksówkarzowi. Nie miałam pojęcia, gdzie Incy nauczył się takich
czarów ani jak je odczynić, odwołać... jak zwał, tak zwał. Na ogół unikałam magyi, tej magyi, z którą nieśmiertelni się rodzą.

Za dużo z nią zachodu, i zwykle potem robiłam się dosłownie chora. A i tak sprawiłam co najwyżej, że ktoś wpadł na drzwi
albo wylał na siebie kawę. I to było wieki temu.

Innocencio zignorował mnie i spojrzał z góry na taksówkarza.
- Dobra, koleś - odezwał się cicho. Kierowca z trudem skupił na nim wzrok dziki z przerażenia i bólu.
- Tak to jest, kiedy ktoś niegrzecznie traktuje moich przyjaciół, widzisz? Mam nadzieję, że dostałeś nauczkę.

Kierowca nie mógł nawet mruknąć. Zorientowałam się, że jest pod wpływem zaklęcia pozbawiającego głosu.

Prawdziwego zaklęcia, takiego jakie widziałam wcześniej tylko raz czy dwa w ciągu setek lat. W dodatku...

- No, dalej, odczaruj go - powiedziałam niecierpliwie. Nigdy dotąd Incy nie robił przy mnie niczego podobnego. - Już

dostał za swoje. Czekają na nas. Odczaruj faceta i chodźmy.

Incy skulił się, wzruszył ramionami, chwycił moją dłoń i ścisnął mocno, aż zabolało.

- Nie mogę, kochanie. - Uniósł moją dłoń do ust, żeby ją pocałować, potem pociągnął mnie za sobą w stronę Dungeonu.

Obejrzałam się przez ramię na taksówkarza.

- Nie możesz? Złamałeś mu kręgosłup na dobre? -Gapiłam się na Incy'ego, swojego najlepszego przyjaciela od stu lat.

Uśmiechnął się do mnie promiennie, a jego piękną anielską twarz rozjaśniała aureola światła latarni.

- Jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć B - oznajmił beztrosko.

Szczęka mi opadła.

- Co dalej? Porąbiesz Strattona na pieńku?! - Podnosiłam głos, kiedy gęstniejąca mgła skraplała się mi na twarzy.

Incy się roześmiał, cmoknął mnie w głowę i pociągnął za sobą. Wtedy dostrzegłam w jego oczach coś innego -coś więcej

niż beztroską obojętność, niż zwykłą chęć zemsty. Incy'emu sprawiło przyjemność to, że skręcił kark temu mężczyźnie,
napawał się widokiem kogoś, kto wił się z bólu i strachu. To go podniecało.

Mózg mi się lasował. Powinnam zadzwonić po pogotowie? Czy dla taksówkarza już za późno? Umrze, już umiera?

Odsunęłam się od Incy'ego, odwróciłam, ale po kilku sekundach poczułam wibracje niskich tonów basowych. Pulsowały w
ziemi, w moich butach. Dungeon wydawał się innym światem, inną rzeczywistością, która mnie wciągała, wabiła hałasem,
pozwalała zapomnieć o potwornym przerażeniu sparaliżowanego taksówkarza. Rozpaczliwie pragnęłam po prostu w nią
wsiąknąć.

- Incy... ale... musisz...

Rzucił mi tylko rozbawione spojrzenie i minutę później zbiegaliśmy po śliskich od deszczu schodach. Czułam

rozdzierającą niepewność, kiedy Incy uniósł pięść i zaczął walić w pomalowane na czerwono drzwi. Nagle odniosłam
wrażenie, że stoimy u wrót piekła i czekamy, aż nas wpuszczą. Drzwi uchyliły się i Guvnor, bramkarz, skinął, żebyśmy
weszli do środka. Nieprawdopodobna fala muzyki wessała nas do ciemności oświetlanej jedynie żarem papierosów. Setki
głosów przekrzykiwały głośne bębnienie, zapach alkoholu wnikał we mnie słodko z każdym oddechem.

Taksówkarz na zewnątrz... To moja ostatnia szansa, żeby coś zdziałać, zareagować i postąpić jak normalna osoba.

- Nasty! - Wielkie ramiona ścisnęły mnie trochę drętwo. - Świetne masz włosy! - z całych sił wrzeszczała mi do ucha

moja przyjaciółka Mai. - Chodź tańczyć! - Objęła mnie ramieniem i pociągnęła do ciemnej sali z niskim sufitem.

Wahałam się tylko sekundę.

I jakby nigdy nic pozwoliłam sobie zapomnieć o zewnętrznym świecie, zatopić się w hałasie i dymie. Byłam

spanikowana, a gdybyście wiedzieli, do jakich numerów jestem zdolna, te słowa znaczyłyby dla was więcej. Odsunęłam się
od Incy'ego niepewna, co myśleć. Zrobił chyba najgorszą rzecz, jaką widziałam. Gorszą niż incydent z koniem burmistrza w
latach czterdziestych. Albo z taką jedną biedną dziewczyną, która chciała wyjść za Incy'ego w latach siedemdziesiątych.
Straszna katastrofa. Ale zdołałam wytłumaczyć sobie tamte zdarzenia, nadać im sens. Tym razem było mi trudniej.

Z ostatnim pięknym uśmiechem skierowanym do mnie Incy wtopił się w tłum i już zaczynał wzbudzać zainteresowanie -

zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Nikt by mu się nie oparł. Przyciągał jak magnes i większość osób, śmiertelnych i
nieśmiertelnych, pozostawała bezradna wobec uroku skrywającego osobowość, która nagle wydała mi się o wiele
ciemniejsza niż kiedyś.

Dwadzieścia minut później obściskiwałam się na lepkiej kanapie z przyjacielem Mai, Jase'em. Zabawny, pijany i

rozkoszny chłopak. Chciałam w niego wniknąć, stać się kimś innym, osobą, jaką Jase widzi z zewnątrz. On - śmiertelny, nie
wiedział, kim jestem naprawdę, ale był miłą rozrywką, której się oddałam z nerwowym zapałem. Dookoła nas ludzie
rozmawiali, palili i pili. Ja błądziłam dłońmi pod jego koszulą, on oplótł mnie nogami. Zanurzył pałce w moich krótkich
czarnych włosach i z nagłym przerażeniem poczułam niespodziewanie ciepły oddech na karku.

- Nas? Co ty tu masz? - spytał Incy. Odsunęłam się i szybko poprawiłam apaszkę na szyi. Spojrzałam przez ramię na
Incy'ego. Stał przy kanapie

z drinkiem i długim papierosem. Jego oczy wyglądały jak czarne dziury, błyskające w ciemności.

Serce biło mi mocno. Nie panikuj, Nasty.

- Nic. - Wzruszyłam ramionami i opadłam na Jase'a.

- Nas? - Incy mówił cicho, ale stanowczo. - Właściwie nie pamiętam, żebym kiedykolwiek oglądał twój kark.

Zmusiłam się do śmiechu i uniosłam głowę, chociaż Jase znów usiłował mnie pocałować.

- Nie bądź głupi, oczywiście, że widziałeś. A teraz spadaj, bo mi przeszkadzasz.

- To tatuaż?

Mocniej zacisnęłam apaszkę na szyi.

- Tak. Napis: „Jeżeli możesz to odczytać, to jesteś o wiele za blisko". Już cię nie ma!

Incy się roześmiał i - ku mojej uldze - dał sobie spokój. Kiedy znikał mi z oczu, piękna, szczupła dziewczyna w satynie

wiła się wokół niego jak wąż.

A ja nie pozwoliłam sobie na to, żeby znów zacząć myśleć o kierowcy taksówki. Kiedy wspomnienia twarzy tego

nieszczęśnika stawały się zbyt natarczywe, zacisnęłam powieki i wypiłam kolejnego drinka. Ale następnego ranka wszystko

wróciło - twarz taksówkarza, wyryte na niej cierpienie. Nigdy już nie będzie chodził, prowadził samochodu, bo Innocencio
rozwalił mu kręgosłup i zostawił go na deszczowej londyńskiej ulicy, gorzej niż martwego.

A ja nie zrobiłam nic. Nic. Odeszłam.

**********

Bycie nieśmiertelnym ma tę zaletę, że nie zapijesz się na śmierć, jak to się zdarza zwykłym ludziom. Bycie nie-

śmiertelnym ma tę wadę, że nie zapijesz się na śmierć, więc budzisz się następnego ranka albo dwa dni później i czujesz
wszystko to, co byłoby ci oszczędzone, gdyby ci się pofarciło i byś umarł.

Na zewnątrz panowała specyficzna jasność, kiedy w końcu otworzyłam oczy na dłużej niż kilka sekund. Mglistym

wzrokiem zmierzyłam pokój. Przez okno wpadało kolorowe światło, co oznaczało świt albo zmierzch. Albo pożar gdzieś w
okolicy. Wszystko było możliwe.

Wiedziałam, że może być źle, jeśli spróbuję się podnieść, więc zrobiłam to pomału, stopniowo. Ostrożnie uniosłam

głowę. Spłowiałe żółte róże materaca powoli zjaśniały i zniknęły. Materac bez pościeli. Okno ze światłem. Pomalowane na
ciemny kolor ceglane ściany jak w fabryce.

Delikatnie odwróciłam głowę i zobaczyłam śpiącego chłopaka z postawionymi zielonymi włosami, grubym srebrnym

łańcuchem na szyi, tatuażem wijącego się smoka na większej części pleców. Hm, Jeff? Jason? Jack? Na pewno jakoś na J.

Kilka minut później osiągnęłam pozycję półsiedzącą i od razu puściłam pawia, bo moje ciało usiłowało uwolnić się od

toksyn.

Nie zdążyłam do toalety. Wybacz, Jeff.
Głodna i roztrzęsiona, marząc o tym, żeby nieśmiertelność nie była tak niewiarygodnie dosłowna, zauważyłam, że cały

czas jestem w ciuchach. A więc albo facet na J albo ja, a może oboje nie mieliśmy siły, żeby kontynuować naszą...
znajomość zeszłej nocy. No i dobrze. Z namysłem poszukałam apaszki i wyczułam, że nadal jest ciasno zawiązana wokół
mojej szyi. Odprężyłam się lekko, a później przypomniałam sobie Incy'ego, jak stoi nade mną i pyta o ślad na karku. Nie do
wiary, że to stało się w tę samą noc, co sprawa z taksówkarzem. Przełknęłam ślinę, skrzywiłam się i postanowiłam pomyśleć
o tym później.

Moja skórzana kurtka i jeden z pięknych zielonych butów do kostki ze skóry jaszczurki zginęły. Dziwne. Cóż, wzięłam

but, który udało mi się znaleźć, i cicho wymknęłam się z domu, chociaż Jaya nie obudziłoby chyba nawet trzęsienie ziemi.
Byłam raczej pewna, że żyje - wydawało mi się, że jego pierś unosiła się i opadała. Ledwie pamiętałam, że wypijałam dwa
drinki na jego jeden.

Wychodząc, przekroczyłam jeszcze kilka innych śpiących osób. Duży, nieotynkowany budynek przypominający

magazyn, pewnie na przedmieściach. Czułam siniaki na ramieniu i na tyłku, a każdy mięsień bolał, kiedy schodziłam po
ceglanych schodach. Na dworze było naprawdę zimno, a wiatr przeganiał drobne śmieci po wyludnionej ulicy.

Przynajmniej nie pada, pomyślałam, i wtedy mimowolnie przypomniałam sobie całą poprzednią noc: deszcz, bójka na

noże, upadek na chodnik, Incy skręca kark taksówkarzowi, ja o mały włos tracę w klubie apaszkę, na oczach tłumu. Znów
ścisnął mi się żołądek. Przystanęłam
na chwilę i wciągnęłam zimne powietrze. Dotarły do mnie przerażające szczegóły. Gdzie Innocencio nauczył się tej sztuczki?
Nigdy mu nie zależało, żeby znać jakiekolwiek czary, a przez ostatni wiek wiele ich nie używał, a już na pewno nie tak
wielkich i ciemnych. Nikt spośród naszych najbliższych znajomych nie doskonalił zdolności w magyi. Oparłam się o
wymazaną graffiti magazynową ścianę z pustaków i wsunęłam bosą stopę do buta.

Zimne powietrze wypełniło mi nozdrza i wyostrzyło zmysły. Nagle poranek wydał się potwornie jasny, wyraźny. Wczoraj

wieczorem Incy zrobił coś strasznego potężną magyą, ni z tego, ni z owego. A ja zachowałam się równie okrutnie, choć bez
magyi. Patrzyłam, jak Incy łamie facetowi kark, a potem po prostu... się zwinęłam. Poszłam sobie tańczyć w klubie. Co mi
odbiło? Jak mogłam? Czy ktoś go znalazł? Na pewno. Choć było pusto, bardzo późno i padało. Ale ktoś na niego wpadł i
wezwał pomoc. Prawda?

Do tego Incy zauważył znak na moim karku. I całkiem możliwe, że go zapamiętał. Co za ironia. Przez sto czterdzieści

dziewięć lat obsesyjnie pilnowałam, żeby mieć zasłoniętą szyję, i nagle, jednej nocy, cały wysiłek poszedł na marne. Czy
Incy zrozumie znaczenie tego, co zobaczył? Chyba nie. Przecież nikomu to się nie udało. Nikomu, kto jeszcze żyje. Więc
czemu tak się boję?

A wszystkie te potworne, przyprawiające o dreszcze myśli doprowadzają nas do początku.

Zeszłej nocy cały mój świat się zawalił. Teraz uciekam.

Rozdział 2

Po kilku wydarzeniach, których byłam świadkiem -Incy, taksówkarz, magya, złamany kark - noc powinna wydawać mi

się zabawą. Pędziłam już w nocy, uczepiona końskiej grzywy, w jednym ciuchu na grzbiecie, zostawiając za sobą płonące
miasto. Widziałam ciała pokryte jątrzącymi się ranami, pokonane plagą dżumy. Piętrzyły się na ulicach jak kłody, bo nie miał
ich kto pochować. Byłam w Paryżu 14 lipca 1789 roku. Widoku ludzkiej głowy na palu nie zapomina się nigdy.

Ale teraz nie trwała żadna wojna. Żyliśmy zwyczajnie, w każdym razie jak na nieśmiertelnych. To znaczy, zawsze jest

trochę nierealności. Jeżeli przeżyjesz dość wojen, najazdów i ataków najeźdźców z Północy, w końcu zaczynasz się bronić,
czasami aż do przesady. Jeżeli ktoś podchodzi do ciebie z mieczem, a ty trzymasz sztylet zatknięty z tyłu za paskiem, cóż...

To jednak co innego. To bez znaczenia, że napastnik raczej cię nie zabije - jak często ktoś naprawdę odcina ci głowę? - ale

sytuacja przypomina taką na śmierć i życie, więc reagujesz, jakbyś rzeczywiście mógł zginąć. Ale zeszły wieczór był...
zwyczajny. Nie w czasach wojny, szału, walki na śmierć i życie. Po prostu trafił się wkurzony taksiarz.

Skąd Incy wytrzasnął ten czar? Owszem, jesteśmy nieśmiertelni, magyia płynie w naszych żyłach, ale musimy nauczyć

się świadomie jej używać. Poznałam ludzi, którzy poświęcali się studiowaniu magyi, odkrywaniu wszystkiego, co trzeba,
żeby się nią posługiwać. Ale ja dawno temu stwierdziłam, że to nie dla mnie. Widziałam śmierć i zniszczenie, jakie może

spowodować; przekonałam się, do czego ludzie są w stanie się posunąć, żeby ją posiąść, i nie chciałam mieć z tym nic
wspólnego. Wolałam udawać, że nie istnieje. Znalazłam aefrelyffena (stare słowo na określenie nieśmiertelnego) o
podobnych przekonaniach i zaczęliśmy się spotykać.

Dobra, może użyłabym magyi, żeby złapać taksówkę w deszczu. Żeby osoba przede mną nie poprosiła tego ostatniego

pain au chocolat. Takie rzeczy. Ale żeby skręcić komuś kark dla zabawy?

Incy wykorzystuje ludzi, łamie serca dziewczynom i chłopakom, kradnie, zachowuje się bezdusznie - i na tym właśnie

polega jego urok. Jest lekkomyślny, kochliwy i samolubny - ale wobec innych. Dla mnie - słodki, hojny, zabawny i
dowcipny. To on namówił mnie, żebym tak jak stoję pojechała z nim do Maroka. To do niego dzwoniłam, żeby wyciągnął
mnie z tarapatów. Jeżeli do chłopaka nie docierało „nie", pojawiał się Incy, ze swoim wilczym uśmiechem. Jeżeli jakaś
kobieta zrobiła mi złośliwą uwagę, riposta Incy'ego przyszpilała ją na oczach wszystkich. Radził mi, w co się ubrać,
przywoził niesamowite prezenty z jakiejkolwiek podróży, nigdy mnie nie krytykował, nie sprawił mi przykrości.

I ja robiłam to samo dla niego - kiedyś rozbiłam butelkę na głowie babki, która ruszyła na Incy'ego z długim metalowym

pilnikiem do paznokci. Płaciłam bramkarzom, okłamywałam gliniarzy i żandarmów, udawałam jego żonę, siostrę albo
rozwścieczoną kochankę, zależnie od sytuacji. Później pokładaliśmy się i aż płakaliśmy ze śmiechu. Dzięki temu, że nigdy
nie zostaliśmy kochankami, tworzyliśmy idealny związek.

Był moim przyjacielem - najlepszym, jakiego miałam. Trzymaliśmy się razem prawie wiek, więc to niesamowite, że

zeszłego wieczoru zdołał mnie zaszokować. I zadziwiające, że reszty naszych przyjaciół nie zaszokował. I że udało mi się
osiągnąć dno, tym razem obojętności i tchórzostwa. A na domiar złego, Incy widział mój kark. Coraz lepiej.

Kiedy wróciłam do swojego mieszkania w Londynie, wzięłam prysznic. Długo siedziałam na marmurowej posadzce, z

głową pod gorącą wodą, żeby spłukać z siebie zapach alkoholu i magazynu. Nie potrafiłam nawet nazwać tego, co czuję.
Strach? Wstyd? Miałam wrażenie, że ocknęłam się w innym życiu niż to, w którym obudziłam się wczoraj; że jestem inną
osobą. I że życie i ja nagle staliśmy się o wiele mroczniejsi, brutalniejsi i bardziej niebezpieczni, niż przypuszczałam.

Zmywałam to wszystko; wydawało mi się, że alkohol sączy się z moich porów. Myłam włosy, odruchowo omijając... to

nie jest tatuaż. Oczywiście, nieśmiertelni robią sobie tatuaże, dość trwałe - wytrzymują około dziewięćdziesięciu lat czy jakoś
tak. Inne blizny goją się, bledną i znikają o wiele szybciej, inaczej niż u zwykłych ludzi. Po kilku latach nie ma żadnego śladu
po ranie albo oparzeniu.

Z wyjątkiem mnie. Ślad na karku został właśnie po oparzeniu, a doszło do tego, gdy miałam dziesięć lat. Nigdy nie

zniknął ani się nie zmienił, a skóra pozostała lekko wklęsła i naznaczona. Jest okrągły, o średnicy prawie

sześciu centymetrów. Czterysta czterdzieści dziewięć lat temu został przyciśnięty do mojej skóry amulet rozpalony do
czerwoności. Pewnie że od czasu do czasu przez te cztery i pół wieku ten i tamten widział znamię. Ale - o ile mi wiadomo - z
obecnie żyjących nikt go nie zobaczył. Poza Incym, wczoraj wieczorem.

W końcu wyszłam z kąpieli, cała pomarszczona. Owinęłam się grubym ręcznikiem, który zabrałam z jakiegoś hotelu, i

starałam się nie patrzeć na swoje odbicie w lustrze. Jak duch, widmo, przeszłam do salonu i zobaczyłam „London Timesa" na
podłodze przed drzwiami - wcześniej kopnęłam tam gazetę. Zaniosłam ją do aneksu kuchennego, gdzie znalazłam tylko starą

paczkę Mcvitie's i butelkę wódki w zamrażarce. Usiadłam więc na kanapie i zaczęłam jeść stare krakersy, przeglądając
„Timesa". Informację zamieszczono na samym końcu, przed nekrologami, ale po ogłoszeniach o zbiórkach harcerskich:
„Trevor Hollis, lat 48, niezrzeszony taksówkarz, został napadnięty wczoraj wieczorem przez jednego ze swoich pasażerów, w
wyniku czego ma złamany kręgosłup. Przebywa na oddziale intensywnej terapii Szpitala Świętego Jakuba. Lekarze twierdzą,
że prawdopodobnie będzie sparaliżowany od ramion w dół. Nie jest w stanie podać nazwiska ani rysopisu napastnika. Są przy
nim żona i dzieci".

Sparaliżowany od ramion w dół. Czy byłoby inaczej, gdybym zadzwoniła po karetkę, szybciej wezwała pomoc? Ile czasu

leżał na chodniku sztywny z bólu, oniemiały?

Dlaczego nie zadzwoniłam na pogotowie? Co się ze mną stało? Mógł umrzeć. Pewnie by wolał. Już nigdy nie poprowadzi

taksówki. Ma żonę i dzieci. Jakim teraz będzie mężem? Ojcem? Oczy zaszły mi mgłą, a twarde krakersy stanęły w gardle.

I ja się do tego przyczyniłam. Nie pomogłam. I najpewniej mu zaszkodziłam.

Czym się stałam? W co zamienił się Incy?
Zadzwonił telefon, ale nie odebrałam. Domofon odezwał się trzy razy - niech dozorca się tym zajmie. Komórkę zgubiłam

parę dni temu i nie załatwiłam sobie drugiej, więc to miałam z głowy. W końcu o ósmej wstałam, poszłam do sypialni i
wyjęłam tak ogromną walizkę, że zmieściłby się w niej martwy kucyk (zanim zapytacie, wyjaśniam, że nigdy się w niej nie
znalazł).

Szybko, w nagłym pośpiechu, chwytałam naręcza ciuchów oraz innych rzeczy i wrzucałam je do środka. Kiedy walizka

była pełna, zapięłam ją, znalazłam kurtkę i wybiegłam z domu. Gopala, dozorca, zawołał mi taksówkę.

- Pan Bawz i pan Innosaunce pani szukali, panno Na-stalyo - powiedział.

Zawsze mnie dziwiło, że tak przekręca nasze imiona. Pewnie, radził sobie o niebo lepiej, niż ja bym sobie radziła, gdyby

ktoś wyrzucił mnie w środku Bangalore

1

i oczekiwał, że znajdę pracę.

- Niedługo wracam - powiedziałam Gopali, gdy taksówkarz wrzucał walizkę do bagażnika.

- Aha, wyjeżdża pani do rodziców, panno Nastalyo?

Jak zwykle wymyśliłam sobie rodziców, żeby wytłumaczyć, jak nastolatka może żyć samodzielnie z nieograniczonych

dochodów.

- Oj, nie, oni jeszcze są w ... - pomyślałam szybko -...Tasmanii. Jadę do Paryża, na małe zakupy.

Może mam załamanie nerwowe? Bałam się, byłam niespokojna, zawstydzona i ostrożna, jakby każdy taksówkarz w

Londynie woził na osłonie przeciwsłonecznej moje zdjęcie z wielkim czerwonym napisem: „Poszukiwana", wydrukowanym
na środku twarzy. Czułam się tak, jakby Innocencio miał zaraz wyskoczyć na mnie zza

wielkiej donicy. Co bym wtedy zrobiła? Pamiętałam jego minę, kiedy patrzył na mnie, stojąc przy sofie. Wyglądał na
zaintrygowanego. Wyrachowanego? Nawet jeżeli nie wiedział, co znaczy moja blizna, wkurzało mnie, że ją zobaczył.

1

Bangalore - miasto w południowych Indiach (przyp. tłum.).

Czułam, że nigdy nie zdołam znieść spotkania z nim, a to przecież mój najlepszy przyjaciel. Wczoraj jednak kogoś okaleczył
i teraz ja się go boję? To było moje życie. Sama doprowadziłam do takiej sytuacji...

Wgramoliłam się na tylne siedzenie taksówki i dałam Gopali duży napiwek.

- Jadę do Paryża. Niedługo wracam!

Dozorca uśmiechnął się i skinął głową, dotykając daszka czapki.
- Więc zawieźć panią na St. Pancras? - spytał taksówkarz i sięgnął po swoją rozpiskę. - Na pociąg przez kanał?
- Nie. - Opadłam na tylne siedzenie. - Zawieź mnie na Heathrow.

**********

Następnego ranka znalazłam się w Bostonie, w Ameryce, i wypożyczałam auto w niepozornej, małej firmie, która w

ogóle chciała wypożyczyć samochód komuś poniżej dwudziestego piątego roku życia.

- Proszę, pani Douglas. - Jeden z pracowników wręczył mi kluczyki. - A jak się pisze pani imię?

- Phillipa - przeliterowałam.

Jak każdy nieśmiertelny, dysponuję plikiem paszportów, dowodów osobistych i praw jazdy. Zawsze ktoś ma przyjaciela,

który zna kogoś, kto może załatwić to, czego potrzebujemy. Przez lata korzystałam z pomocy faceta z Frankfurtu. Był
geniuszem, w czasie II wojny światowej podrobił tysiąc dowodów tożsamości. W moich paszportach są różne nazwiska,
daty urodzenia (mieszczą się w przedziale od osiemnastu do dwudziestu jeden lat), miejsca pochodzenia. Zanim rządy
zaczęły śledzić ludzi, było o wiele łatwiej. Potem pojawiły się różne numery, NIP-y. Co za bzdura.

- Jakie piękne imię. - Mężczyzna posłał mi uśmiech czirlidera.

- Mhm. Do samochodu w tę stronę?

Kiedy tylko wyjechałam z Bostonu, rozłożyłam swoją mapę Massachusetts. Ludzie z wypożyczalni mogli przygotować

dla mnie trasę do West Lowing, ale bałam się, że to sobie przypomną, kiedy ktoś później by ich wypytywał. A w tej chwili
chciałam zniknąć. Czułam się, jakby ścigał mnie diabeł, pochłaniała jakaś katastrofa i jakbym po prostu musiała... uciec.

Miałam siedem godzin na myślenie podczas lotu z Londynu do Bostonu. To niedużo na dogłębną analizę czterystu lat

wzbierającej ciemności i głupoty, ale mnóstwo czasu, żeby przypomnieć sobie całą masę złych rzeczy i poczuć się jak ślimak
pod kamieniem. Albo jeszcze gorzej. Jak galaretowaty szlam.

Trafiłam na West Lowing. To mała plama w środku Massachusetts, przy jeziorze Lowing i po prawej stronie rzeki

Lowing. Domyślam się, że jakiś Lowing był kilkaset lat temu niezłą szychą i odczuwał potrzebę opaćkania swoim
nazwiskiem całej okolicy.

Dojazd tam potrwa ze dwie godziny. W Irlandii po dwóch godzinach jazdy można pokonać trzy czwarte kraju wszerz.

Przez Luksemburg przejeżdża się w pięć minut. Ameryka to wielki, wielki teren. Na tyle wielki, żeby w nim zniknąć?
Miałam taką nadzieję.

**********

No więc, o tej całej nieśmiertelności. Na pewno macie pytania. Ja nie znam wszystkich odpowiedzi. Nie wiem,

ilu nas jest. Poznałam setki przez lata, z prostej matematyki wynika, że nasza liczba cały czas się zwiększa, prawda? Rodzą
się nowi, starzy bardzo rzadko znikają. Sami pewnie wpadliście na paru, nie zdając sobie z tego sprawy. Ogólnie rzecz biorąc,
nieśmiertelni to ludzie, którzy nie umierają wtedy, kiedy powinni.

Większość z nas jest przekonana, że nieśmiertelni istnieją od zawsze - tak jak ludzie, którzy wierzą w wampiry, myślą, że

wampiry są od zawsze (a propos, jeżeli zajrzeć do starych wierzeń wampirów, można się natknąć na wątki „wiecznego
życia"). Nie wiem, jak powstaliśmy ani skąd się wzięliśmy, ani dlaczego, ale poznałam nieśmiertelnych większości ras i grup
etnicznych. Potrzeba dwóch nieśmiertelnych, żeby stworzyć nowych małych nieśmiertelnych. A zatem kiedy nieśmiertelny
zada się z normalną osobą, ich potomek nie będzie nieśmiertelny, ale w wielu przypadkach ci ludzie żyją niezwykle długo.
Słyszałam o takiej kobiecie we Francji i w jednym mieście w Gruzji, gdzie mnóstwo osób dożywa ponad stu lat. Tłumaczą to
zdrowym trybem życia i dietą bogatą w białko. Ha! A to po prostu oznacza, że tam zakręcił się nieśmiertelny.

Owszem, starzejemy się, ale inaczej niż śmiertelni. Do szesnastki jeden nasz odpowiada jednemu zwykłemu rokowi.

Później to jest zwykle rok w stosunku do stu ludzkich lat. Widziałam nieśmiertelnych, co starzeli się o wiele szybciej lub
wolniej. Ale dlaczego? Najstarszy nieśmiertelny, jakiego poznałam, miał około ośmiuset lat. Był potworny, zarozumiały,
skąpy i zły. Ciekawie jest spotkać nieśmiertelnego, który ma dopiero czterdzieści albo pięćdziesiąt lat - jeszcze niezupełnie
dotarła do nich rzeczywistość, czują się jak dorośli, ale nadal wyglądają jak nastolatki. Są w dziwnym stanie zawieszenia, bo
w pewnym sensie nie wiedzą, co ze sobą zrobić.

Ja urodziłam się w 1551 roku, ładna symetryczna liczba. Czterysta pięćdziesiąt lat później nadal sprawdzają mi dowód w

pubach. Zanim pomyślicie: o, super!, wytłumaczę, jaki to kolec w tyłku. Już dawno osiągnęłam pełnoletność, a przy tym
pozostaję zamknięta w wiecznym zmierzchu młodości i nie mogę wyjść poza to, jak wyglądam. Ale wielu nastolatków
chyba czuje się nieśmiertelnymi. Pojęcie niebezpieczeństwa lub śmierci jest im całkiem obce i odległe. Może więc jednak
nadal należę do grupy nastolatków. Dobra, wiem, mam nie przynudzać.

Nie chorujemy na raka, cukrzycę i tym podobne. Ale łapiemy katar, grypę czy choroby zakaźne, tyle że zdrowiejemy. Dla

waszej informacji, blizny po ospie wietrznej znikają po piętnastu latach. Możemy się poparzyć, stracić kończyny, mieć
potworne rany - ale się goją, jak wyjaśniłam wcześniej. Ręce i nogi odrastają. To proces jednocześnie odrażający i
fascynujący. Trwa kilka lat. Mimo tego, jak się nazywamy, można nas zabić. Ale trzeba się trochę namęczyć, więc lepiej nie
próbujcie.

Co robimy? Mniej więcej to co zwykli ludzie. Żyjemy na tej samej planecie, korzystamy z tych samych rzeczy. Jedni są

hulakami (bez nazwisk, no dobra - ja). Inni wykorzystują czas sensowniej - studiują, uczą się, szlifują talenty artystyczne lub
rękodzielnicze, podróżują. Niektórzy ani nie imprezują, ani nie pracują nad sobą. Żyją w stanie permanentnego
niezadowolenia, nie lubią niczego, zawsze znajdą powód do narzekania, nienawidzą nieśmiertelnych i ludzi. Poznałam takich
i zawsze miałam ochotę posadzić ich na krze, a potem wepchnąć do oceanu.

Czy się pobieramy, mamy dzieci? Czasami. Ja miałam męża. To ciekawostka - jeżeli wychodzisz za normalną osobę, bez

względu na to, jak ją kochasz, starzeje się i umiera, a ty nie. Więc w pewnym momencie musisz jej o sobie powiedzieć, bo
inaczej będzie zachodziła w głowę. Albo jedno z was trzyma coś w tajemnicy, albo ' oboje. A jeżeli wychodzisz za mąż za
innego nieśmiertelnego, to wasz związek trwa baaardzo długo. Najgorsze, kiedy twój małżonek nie jest aefrelyffenem i macie
dzieci. Patrzenie, jak one się starzeją i umierają, to jeszcze gorsze niż przyglądanie się starzeniu i umieraniu małżonka. Ale
więcej na ten temat później.

Po czterech godzinach, trzech espresso i torbie czipsów Ahoy zobaczyłam West Lowing. Z jednego końca miasta na drugi

dotarłam w niecałe dziesięć minut. No, to nie metropolia. Zawróciłam i pojechałam z powrotem drogami wijącymi się wokół
przedmieść. Nie wiedziałam, czego szukam. Znaku? W sensie dosłownym: „River's Edge, w lewo", albo metaforycznym:
płonący krzak, błyskawica wskazująca właściwy kierunek.

Dwie minuty później znów znalazłam się za miastem. Zatrzymałam się na poboczu, oparłam głowę o kierownicę i

walnęłam pięściami w deskę rozdzielczą.

- Nastasya, jesteś idiotką. Głupią, pieprzoną kretynką i zasługujesz na to. - Prawdę mówiąc, zasługuję na coś o wiele

gorszego, ale traktuję siebie dość łagodnie.
Po kilku minutach namysłu wysiadłam i weszłam do pobliskiego lasu. Przez dobrą chwilę nie minął mnie żaden samochód.
Jakieś pięć metrów od drogi uklękłam na ziemi, kładąc dłonie na płask. Wypowiedziałam kilka słów -tak starych, że brzmiały
jak ciąg niepowiązanych ze sobą sylab. Były archaiczne już w czasach, kiedy się urodziłam. Te słowa ujawniają rzeczy
ukryte. Jedno z niewielu zaklęć, jakie znam. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz go używałam. Może żeby
znaleźć klucze w latach dziewięćdziesiątych?

Zamknęłam oczy i zaraz zaczęły się pojawiać obrazy. Droga, zakręt, klon z liśćmi zabarwionymi na jesienne kolory.

Zobaczyłam, dokąd muszę jechać.

Wzięłam głęboki oddech i wstałam. Tam, gdzie znajdowały się moje dłonie, liście i gałązki zamieniły się w proch,

wyschły i się rozsypały. Późna koniczyna zwiędła - została pozbawiona życia, żebym ja mogła przeprowadzić swój
dziecinny czar. W miejscu, z którego wzięłam moc, pozostały dwa ślady zniszczenia. Tak właśnie robią nieśmiertelni - żeby
uprawiać magyię, wydzieramy moc komuś innemu. W każdym razie, większość z nas to robi.

Wróciłam do samochodu i znów pojechałam krętymi drogami, oplatającymi miasteczko. Zaczęłam się uważnie rozglądać.

Starałam się wyczuć, gdzie jestem. Wiedziałam, że przemierzałam tę trasę dziesięć minut temu, ale tym razem
przypatrywałam się każdemu drzewu, każdej polnej ścieżce.

I znalazła się - nieoznaczona droga, klon rozpalony kolorami, z konarami w kształcie litery V, jakby przed laty uderzył w

nie piorun. Skręciłam. Mój mały wynajęty samochód podskakiwał na nieutwardzonej drodze; mogę się założyć, że w czasie
mocnych śnieżyc trudno tędy przebrnąć. Zaczynało mi być zimno, więc podkręciłam ogrzewanie. Po kawie z cukrem byłam
pobudzona i nagle ogarnęła mnie świadomość zupełnej niedorzeczności tego, co robię.

Jestem stuknięta. To najgłupsza rzecz, jaka w życiu przyszła mi do głowy. Przypuszczałam, że w dużej mierze przez

panikę i nerwowe załamanie.

Nagle się zatrzymałam i oparłam czoło o kierownicę. Przyjechałam tu szukać kobiety o imieniu River. To idiotyczne. Co

ja sobie myślałam? Muszę zawrócić, oddać auto i wrócić do domu. Tym razem tam, gdzie zdecyduję, że ma być dom.

Kiedy poznałam River? Chyba w 1920? Albo w 1930? Pamiętam tylko jej gładką, opaloną twarz i dłonie - silne, szczupłe.

Włosy miała siwe, co bardzo nietypowe wśród nieśmiertelnych. Innocencio rozbił swój pierwszy samochód - i dosłownie
pierwszy. Dopiero skonstruowany.

W 1929 roku? Chyba tak. Kupił sobie naprawdę ładny model A, w odcieniu brudnego błękitu. Jeden z pierwszych modeli

A, które Ford przysłał do Francji. Incy cieszył się nim kilka tygodni, potem wylądował w rowie na drodze przy Remis.
Zatrzymał się jakiś kierowca, żeby nam pomóc. Noc. Ja wyleciałam przez przednią szybę i wpadłam do rowu. Miałam
poranioną twarz - jeszcze nie wynaleziono szyb bezpieczeństwa i pasów. Było zimno.

Innocencio i Rebecca też wylecieli z samochodu. Re-becca - zwykła śmiertelniczka - strasznie się połamała. Pewnie

trafiła do szpitala. Imogen zginęła - złamała kręgosłup, uderzając w drzewo. Innocencio i ja byliśmy poturbowani, ale
mogliśmy chodzić. Imogen i Rebeccę poznaliśmy zaledwie dzień wcześniej na imprezie. Obie ładne, bogate i spragnione
zabawy. Niestety, trafiły na nas.

Z pomocą przybiegli nam kobieta i dwóch mężczyzn. Mężczyźni ostrożnie wsadzili Rebeccę na tylne siedzenie ich

samochodu i stwierdzili, że Imogen nie żyje. Kobieta sprawdziła, co z Innocenciem, który już się otrząsnął i zaczął rozpaczać
nad stratą pięknego auta. Zostawiła go i podeszła do mnie - właśnie usiłowałam się wydostać z rowu z lodowatą wodą.
Uklękła i po francusku pocieszała mnie, że wszystko będzie dobrze. Powiedziała, że powinnam leżeć nieruchomo, i
próbowała zbadać mi puls. Odgarnęłam przemoczone włosy z oczu, zacisnęłam sobie wokół szyi kołnierz z lisa i spytałam,
która godzina - jechaliśmy na imprezę sylwestrową. Imogen nie żyła, a ja... co za wstyd, martwiłam się, czy zdążymy.
Zepsucie i obojętność. Ale cóż... przecież Incy nie zabił jej celowo. Czasami ludzie wydają się tacy... krusi.

Wtedy ujęła mój podbródek i spojrzała mi w oczy. Od razu się zorientowałyśmy, że jesteśmy nieśmiertelne. Nie istnieje

żadna szczególna cecha. Nie mamy wielkiego „N" pod siatkówką. Ale potrafimy się rozpoznać.

Usiadła i przyglądała się miejscu katastrofy - rozbitemu samochodowi, martwej dziewczynie. A Innocencio i ja

zaczęliśmy się zbierać.

- Nie musi tak być - odezwała się po francusku.
- Co? - spytałam.

- Możesz mieć o wiele więcej, być kimś więcej. - Pokręciła głową ze smutkiem w ciepłych brązowych oczach.

I tak zrodził się we mnie bunt. Otarłam z oczu krew i wstałam.

- River - przedstawiła się. - Mieszkam w Ameryce. W Massachusetts, na północy. Miasteczko nazywa się West Lowing.

Przyjedź. - Wskazała na rozbity, płonący samochód, na mężczyznę ostrożnie niosącego ciało Imogen. Obrzuciła Incy'ego
badawczym spojrzeniem i natychmiast uznała go za nicponia, imprezowicza, jałową ziemię, na której ziarno mądrości umrze.

- Byłam w Massachusetts - odparłam. - Purytańskie. Snobistyczne. I zimne.

Posłała mi przelotny, smutny uśmiech.

- West Lowing jest inne. Powinnaś tam wpaść, kiedy się tym zmęczysz. - Znów zerknęła na forda, na Incy'e-go. - Jak ci

na imię?

Wzrok miała ostry, inteligentny; odniosłam wrażenie, że zapamiętuje kształt mojej twarzy, zarys ucha. Mocniej otuliłam

się futrzanym kołnierzem.

- Christiane.

- Christiane. - Skinęła głową. - Kiedy się zmęczysz i zapragniesz być kimś więcej, odwiedź West Lowing. Massachusetts.

Mój dom nazywa się River's Edge. Na pewno go znajdziesz.

River wsiadła do samochodu z dwoma mężczyznami, z Rebeccą, martwą Imogen i odjechali, zostawiając mnie,

Incy'ego i jego rozbite piękne niebieskie auto. W końcu zabraliśmy się stopem, później wsiedliśmy w pociąg do Paryża, a
potem do Marsylii i zupełnie wykasowałam z pamięci River i Imogen.

Aż do przedwczoraj. Po osiemdziesięciu latach zdecydowałam się skorzystać z jej propozycji. Cholernych osiemdziesiąt

lat później zakładałam, że ciągle tam jest, a zaproszenie pozostaje aktualne. Jak się domyślacie, nieśmiertelni często się
przemieszczają. Żyć w tej samej mieścinie przez pięćdziesiąt lat i nie zmienić wyglądu - cóż, to wzbudzałoby podejrzenia.
Więc rzadko zatrzymujemy się na dłużej w jednym miejscu. Dlaczego sądziłam, że River nadal tam mieszka? Chyba dlatego,
że wydawała się... taka ponadczasowa. Bezsensowny stereotyp, jeżeli chodzi o nieśmiertelnego, wiem. I... niezwykle stała.
Tak jakby powiedziała, że będzie tam zawsze, że mogę przyjechać w każdej chwili i na pewno ją zastanę.

Od espresso z cukrem zaczęły mi drżeć ręce i burczało mi w brzuchu. Co robić? Co robić?
Nagle ktoś zapukał w szybę. Podskoczyłam, ledwie tłumiąc krzyk.

Moje oszalałe spojrzenie namierzyło mężczyznę - pochylony zaglądał do środka.

W gardle połaskotał mnie niemal histeryczny śmiech. Bóg wikingów patrzył na mnie z troską albo podejrzliwie. Był tak

przystojny, że zaparło mi dech. Wyglądał jak złota mityczna postać, która nagle ożyła, jakby w jej żyłach zaczęła płynąć
ciepła krew.

Przyjrzałam mu się, mrużąc oczy - kogoś mi przypominał. Może jest modelem? Czy widziałam go na reklamie bielizny, z

odległości dwunastu metrów na Times Sąuare? A może to aktor z jakiejś zwykłej opery mydlanej? Nie kojarzyłam.
Opuściłam szybę. Och, bądź spragnionym seksu szaleńcem, który chce mnie porwać i zrobić ze mnie niewolnicę miłości,
błagałam w milczeniu.

- Tak? - wychrypiałam.
- To prywatna droga - oznajmił bóg, spoglądając na mnie z dezaprobatą.

Miał ze dwadzieścia dwa lata albo mniej. Ciekawe, czy lubi nastolatki. Mrugnęłam do niego, znów czując na krańcach

świadomości, że gdzieś już go widziałam.

- A... eee... szukam River. River's Edge.
Jego oczy koloru topazu zapłonęły z zaskoczenia. Może River ukrywa swój dom przed sąsiadami? - przemknęło mi przez

myśl. O ile w ogóle jeszcze tu jest.

- Słyszałeś o kimś takim? - naciskałam.

- Znasz River? - spytał powoli. - Skąd? Kim on jest? Jej ochroniarzem?

- Poznałam ją dawno temu. Zaprosiła mnie do siebie - oświadczyłam pewnym głosem. - Wiesz, czy jej dom, River's

Edge, jest gdzieś tutaj?

Zbyt szybko, żebym zdążyła zareagować, silna dłoń wsunęła się przez okno do samochodu i dotknęła mojego policzka.

Ciepła, mocna, a jednocześnie delikatna, ale ja poczułam, że pod jego dotykiem skóra robi mi się lodowata.

Nieśmiertelny. On też mnie rozpoznał. Przechyliłam głowę.

- Czy ja cię znam? Widziałam już gdzieś? - Gdybym go spotkała, na pewno bym zapamiętała o wiele dokładniej. Nikt nie

zapomniałby takiej twarzy, tego głosu. Jednak przejechałam wszystkie kontynenty tyle razy, że ciężko zliczyć. Może nie jest
aż tak stary. A może...

Należał do tego drugiego rodzaju nieśmiertelnych. A z tymi się nie zadaję, unikam ich jak szarańczy. To osobnicy, z

których drwiłam ze swoimi przyjaciółmi. Gardzę nimi niemal tak bardzo, jak oni mną.

Łudziłam się nadzieją, że mnie... zbawią. Ochronią. Tdhti.

- Nic - odparł i odsunął dłoń, a ja zadrżałam, czując chłód większy niż kiedykolwiek. - Jest tam dalej - powiedział

niechętnie. - Przy tej drodze. Na pierwszym rozwidleniu pojedź w lewo.

- Więc River nadal tam mieszka?

Nic nie mogłam wyczytać z jego miny. Twarz miał nieprzeniknioną.

- Tak.

Rozdział 3

Obserwowałam go we wstecznym lusterku, kiedy szedł drogą. Był wysoki i barczysty, a dżinsy cudownie opinały jego
pośladki. Kiedy patrzyłam na niego od tyłu, cały czas tliło się we mnie wrażenie, że skądś go znam. Zmarszczyłam czoło,
wytężając pamięć. Później zobaczyłam swoje odbicie i jęknęłam na głos - moja skóra miała odcień chorobliwej bladości,
jakbym dopiero co wyszła z nocnego klubu, wargi to samo, oczy wyglądały dziwnie z powodu niebieskich szkieł
kontaktowych, nastroszone czarne włosy były potargane i sztywne. Oto dwa przeciwieństwa - idealny mężczyzna i daleka od
ideału kobieta. Wyniszczona, niezdrowa. No, ale chyba to nie ma dla mnie znaczenia? Nie ma.

Po czterech minutach tłuczenia się po wyboistej drodze, w końcu zajechałam przed długi piętrowy budynek -bardziej

przypominał szkołę lub internat niż dom. Duży i prostokątny, w kolorze surowej, nieskazitelnej bieli, z ciemnozielonymi
okiennicami na każdym oknie. Po bokach stały co najmniej trzy budynki; kamienny mur mógł odgradzać spory ogród.

Zaparkowałam na wysuszonej jesiennej trawie obok zdezelowanej czerwonej ciężarówki. Przeczuwałam, że kolejnych

kilka minut będzie miało historyczne znaczenie, jakby decydowało o mojej przyszłości. Jeżeli nie wysiądę z samochodu,
potwierdzę, że zmarnowałam całe życie. I siebie. Przyznam, że boję się swoich przyjaciół, własnej ciemności, historii.

Pragnęłam zostać w tym samochodzie z zamkniętymi oknami i drzwiami, na zawsze. Gdybym była człowiekiem i „na
zawsze" oznaczałoby kolejnych sześćdziesiąt lat, pewnie bym tak zrobiła. Jednak w moim przypadku, „na zawsze" trwałoby
nieznośnie długo. Nie miałam wyjścia.

Przyjechałam tu z konkretnego powodu. Porzuciłam przyjaciół i zaszyłam się na innym kontynencie. W samolocie dotarło

do mnie, że poza wybrykiem Incy'ego, moją obojętnością, paranoją, że Incy zobaczył bliznę, było jeszcze setki, tysiące
rzeczy, które do tego doprowadziły, wydrążyły moje wnętrze i poczułam się jak pusta muszelka. Nie zabijałam ludzi i nie
podpalałam wiosek, ale wytyczałam ścieżkę zła. Z przyprawiającą o mdłości brutalnością zrozumiałam, że niszczyłam
wszystko, czego dotknęłam. Zranieni ludzie, rozbite domy, roztrzaskane samochody, zrujnowane kariery - wspomnienia
sączyły się jak strużki świeżego kwasu, który wsiąkał w mój mózg, aż chciałam krzyczeć.

Miałam to we krwi, wiem. Ciemność. Tę ciemność. Odziedziczyłam ją razem z nieśmiertelnością i czarnymi oczami.

Opierałam jej się, kiedy byłam młodsza. Udawałam, że jej nie ma. Ale w końcu przestałam walczyć, poddałam się. Przez
długi czas z nią żyłam. Ale tamtej nocy ciemność, która towarzyszyła mi ponad czterysta lat, przytłoczyła mnie swoim
ciężarem i nie mogłam znieść tej potwornej istoty, jaką się stałam.

Gdybym była zwykłym człowiekiem, kusiłoby mnie, żeby popełnić samobójstwo. A tak omal nie wybuchnęłam

histerycznym śmiechem, kiedy pomyślałam, że nawet jeśli zdołałabym odciąć sobie głowę, nie miałabym pewności, czy
znajdzie się na tyle daleko od ciała przez tak długi czas, żebym rzeczywiście zdążyła umrzeć. Zresztą jaki miałam wybór?
Rzucić się pod piłę do drewna? A co, gdyby odchlastała tylko połowę mojej głowy? Wyobrażacie sobie proces odrastania?
Jezu.

Nagłe poczułam się tak, jakbym spadła z klifu i miała lecieć wiecznie w stronę wzbierającej rozpaczy i nigdy już nie

zaznać szczęścia. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam się naprawdę szczęśliwa. Rozbawiona? Tak. Zajęta?
Tak. Szczęśliwa? Nie za bardzo. Nie pamiętałam, jak to jest być szczęśliwym.

Jedyną osobą, która w życiu zaproponowała mi pomoc i jako jedyna sprawiała wrażenie, że rozumie, była River. Zaprosiła

mnie wiele dziesiątek lat temu. No i jestem.

Znów się rozejrzałam i tym razem ją dostrzegłam. Stała na szerokich drewnianych schodach domu. Wyglądała dokładnie

tak samo jak wtedy, kiedy ją widziałam. Niezwykłe. Na ogół często zmieniamy wygląd, i to diametralnie. Ja na pewno się
zmieniłam, pewnie ze dwadzieścia razy, od naszego ostatniego spotkania. Wątpiłam, że mnie rozpozna. Ale przyglądała mi
się uważnie i najwyraźniej czekała, żebym to ja zrobiła pierwszy krok.

Wzięłam głęboki wdech. Miałam nadzieję, że dom jest w środku cieplutki jak grzanka, dostanę herbaty albo drinka i

wezmę gorącą kąpiel. Czy mnie pamięta? Czy jej zaproszenie jest jeszcze aktualne? Wiem, że to niedorzeczne powoływać się
na coś, co powiedziała ponad osiemdziesiąt lat temu. Ale co mi pozostało?

Cóż, robiłam bardziej żałosne rzeczy. Wysiadłam z samochodu i włożyłam skórzaną kurtkę - tę starą, bo tamtą przecież

zgubiłam dwie noce temu. Przedzierałam się przez leżące na ziemi liście i rozmyślałam, co się stanie,

jeżeli mnie odprawi. Na pewno pojadę się ukryć w jakimś miłym miejscu. Na Fidżi albo dokądś indziej. Zostanę tam, dopóki
nie poczuję się lepsza, mniej bezwartościowa. Może kiedyś to nastąpi. Incy w końcu będzie się wydawał mniej przerażający,
a ja zapomnę o taksówkarzu, tak jak do wczoraj nie pamiętałam o Imogen.

- Witaj - powiedziała, kiedy już się zbliżyłam. Miała na sobie spódnicę z miękkiej wełny w prążki, a na ramionach

wełniany szal. Proste siwe włosy spięła klamrą. -Zapraszam.

- Cześć. River?

- Tak. - Usiłowała skojarzyć moją twarz. - Jak ci na imię, dziecko?

Lekko zaśmiałam się z tego, że ktoś nazywa mnie dzieckiem.

- Nastasya. Obecnie.
- Poznałyśmy się. - To było stwierdzenie, nie pytanie. Skinęłam głową, krusząc liście podeszwami.

- Dawno temu. Mówiłaś, że jeżeli kiedykolwiek zechcę zrobić coś więcej, mam przyjechać do West Lowing. -

Spojrzałam w dal i dostrzegłam chmury nadciągające z południowego zachodu.

- Nastasya - powtórzyła.

Patrzyła na moje kruczoczarne włosy i niebieskie źrenice; dzięki szkłom kontaktowym kolor oczu zgadzał się z danymi

mojego amerykańskiego paszportu. Usiłowałam sobie przypomnieć, jak wyglądałam, kiedy po raz pierwszy się spotkałyśmy,
ale nie potrafiłam.

- Christiane. - Wyłoniłam z pamięci jedno ze swoich wielu imion. Ale nie to prawdziwe. - Wtedy miałam na imię

Christiane. Widziałyśmy się we Francji, po wypadku samochodowym. Chyba pod koniec lat dwudziestych.

- Ach, tak. - Pokiwała głową. - To była niedobra noc. Ale cieszę się, że cię poznałam. I że tu jesteś.

- Cóż... - Patrzyłam wszędzie, tylko nie na jej twarz. -Wiem, że to dawne dzieje, ale pomyślałam, że jeżeli...
- Cieszę się, że tu jesteś, Chri... Nastasyo - powtórzyła. - Witam. Masz coś ze sobą?
Przytaknęłam, myśląc o swojej walizie. I oczywiście o całym bagażu emocjonalnym.
- To dobrze. Pokażę ci twój pokój, a później się rozgościsz.

Mam pokój?

- To jest hotel? - spytałam, wchodząc za nią do holu. Na okrągłym stole stał wazon pełen zasuszonych gałęzi klonu.

Piękne szerokie, kręte schody prowadziły na piętro. Wszystko białe, proste, eleganckie. Dziwne, ale jak tylko przekroczyłam
próg tego domu, poczułam się... mniej przerażona? Mniej... bezbronna? A może tylko mi się zdawało.

- Kiedyś to było miejsce spotkań kwakrów - wyjaśniła River, kierując mnie na górę. Wyczuwałam, że w budynku są inni

ludzie, ale wszędzie cisza, spokój. - W XVIII wieku mieszkało tu około czterdziestu przyjaciół. Pracowali na farmie. Ja ją
prowadzę od 1904 roku, pod różnymi postaciami.

To oznaczało, że ona, podobnie jak my wszyscy, musiała zmieniać wcielenia, żeby wytłumaczyć swoje nieprzerwane

istnienie. Zaczęła jako jedna osoba, później udawała, że umarła, potem pojawiła się jako dawno zaginiona córka
poprzedniego właściciela, żeby odziedziczyć dom, i tak dalej. Taki wątek pojawił się chyba w którymś z odcinków Star
Treka.

- A teraz?

River poprowadziła mnie szerokim korytarzem, później skręciła w prawo i tamtędy doszła do kolejnego długiego

korytarza z oknami po jednej stronie i z drzwiami w równych odległościach po drugiej. Uśmiechnęła się. Teraz wyglądała
młodziej.

- To dom dla zbłąkanych nieśmiertelnych.
- A jaką wersję znają miejscowi? - spytałam.

- Mała rodzinna farma, gdzie ludzie przyjeżdżają uczyć się technik prowadzenia organicznych upraw. Co również jest

prawdą. - Przystanęła przed drzwiami dokładnie naprzeciwko okna, rozjaśnionymi jesiennym słonecznym światłem.

Kiedy je otworzyła, zajrzałam do środka.

- Jak organiczna farma mnichów? River się roześmiała.

Pokój był mały i prosty. Stało w nim zaledwie kilka mebli: wąskie łóżko, nieduża szafa, drewniane biurko i krzesło.

Ostatnim razem, kiedy przebywałam poza londyńskim mieszkaniem, zatrzymałam się w Jerzym V w Paryżu. A wcześniej w
St. Regis w Nowym Jorku. Zazwyczaj wybieram ekstremalny luksus.

- Nie, nie mnichów. - River weszła do pokoju. - Po prostu ludzi, nieśmiertelnych, którzy chcą się skupić na innych

rzeczach w tym momencie ich życia. Oczywiście możesz porozstawiać tu swoje rzeczy, żeby było przytulniej.

Pomyślałam o typowym „wystroju wnętrz" w swoim mieszkaniu - porozrzucane ciuchy, puste butelki po alkoholu, pełne

popielniczki, książki, gazety, pudełka po pizzy i tak dalej. Może jednak nie, stwierdziłam w duchu.

- Więc jest nas tu więcej? - Usiadłam na łóżku na próbę. Ale niewygodny materac.
- W tej chwili czworo nauczycieli i ośmioro uczniów -wyjaśniła River. Zamknęła drzwi i oparła się o nie z poważną

miną. - Daję ci tydzień na zastanowienie, czy chcesz zostać, Nastasyo. Mam nadzieję, że tak. Sądzę, że wiele tu dostaniesz i
że zdołasz odnaleźć szczęście, o ile będziesz na nie otwarta. Ale pamiętaj, to nie hotel ani spa. To pewnego rodzaju
połączenie kibucu i ośrodka rehabilitacyjnego. Jest do zrobienia praca i wykonujemy ją wszyscy. Będziesz musiała się
nauczyć pewnych ciężkich i bolesnych rzeczy. Przez lata wypracowaliśmy dobry system i każdy, kto tu przyjeżdża, musi się
stosować do naszych zasad.

- Aha. - Może posiedzę kilka dni, wymyślę plan B i znowu prysnę, pomyślałam.

River się uśmiechnęła. Wydawała się tak szczerze ciepła i gościnna, że żałowałam, iż nie jestem dla niej lepszym

materiałem. Ale to było raczej przesądzone.

- Nikt cię nie będzie zmuszał, żebyś została. Ani przekonywał, że powinnaś uratować swoje życie. Jeśli jeszcze nie

dorosłaś po... dwustu latach?

- Czterystu. Czterystu pięćdziesięciu dziewięciu -uściśliłam.
W jej oczach rozbłysło zaskoczenie, a ja odniosłam nieprzyjemne wrażenie, że to raczej z powodu mojego zachowania niż

wyglądu wzięła mnie za młodszą osobę.

- Dobrze, czterystu pięćdziesięciu dziewięciu latach. Ale jeżeli do tej pory nie stałaś się dużą dziewczynką, nie

zamierzamy trzymać cię tu siłą. Będziemy ci pomagać, jak tylko możemy, pod warunkiem że ty też dasz coś z siebie. Jeżeli
chcesz się prześlizgnąć, to miejsce nie jest dla ciebie.

- Jasne - mruknęłam.

River się roześmiała, potem podeszła do łóżka, pochyliła się i mnie przytuliła. Czułam ciepło, mocne wsparcie i

pocieszenie. Nie mogłam sobie przypomnieć takiego uścisku. Dziwne, ale odwzajemniłam go, poklepując ją delikatnie jedną
ręką.

- Nie mam zamiaru cię odstraszyć - powiedziała. -Chcę, żebyś została. Ale nie życzymy sobie pokazów niedojrzałości.

Rozumiesz?

- Mhm. - Przytaknęłam. Nie przychodziła mi do głowy żadna błyskotliwa riposta. Teraz, bardziej niż wcześniej, nie

miałam pojęcia, co tu robię. Może przesadnie na wszystko zareagowałam? To jakaś komiczna pomyłka. W każdym razie na
pewno kiedyś będę się z tego śmiała. Za dziesiątki lat. Wielka ucieczka. Ha, ha, ha. Chyba aż taka zła to nie jestem. A później
przypomniałam sobie taksówkarza z twarzą dokładnie oświetloną przez latarnię i to, jak odeszłam, i coś we mnie pękło.

- Ile masz lat? - spytałam mimowolnie. Przystanęła w drzwiach.

- Cóż, więcej niż ty - odparła smutno, odgarniając kosmyki włosów z twarzy.
- To znaczy? - Nie wiedziałam, dlaczego to mnie interesuje. Pewnie nie chciałam, żeby ktoś młodszy ode mnie

zachowywał się, jakby pozjadał wszystkie rozumy?

- Urodziłam się w 718 roku w Genui, w Królestwie Italii. - Jej wzrok napotkał mój. Uśmiechnęła się. - Niewiele się tam

zmieniło.

- Och. - Skinęłam głową, a ona uśmiechnęła się po raz ostatni i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Dobrze, że nie

wypaliłam: „O Boże, ale jesteś stara".

Położyłam się na łóżku niewiarygodnie zmęczona. To nie moje miejsce - ciepło, spokój, życiowe zasady, zmiana i

niezmienność jednocześnie. Byłam japońską gwiazdą origami, fruwającą po świecie. Byłam problemem. Lodowata rozpacz
rozsadzała mi pierś - to komicznie absurdalny obraz, a jednak jedyny, jaki przyszedł mi do głowy. O Boże, mam przerąbane.

Mały grzejnik przy ścianie dawał przyjemne ciepło. Zdjęłam znoszoną skórzaną kurtkę, ciężkie buty motocyklowe i

poczułam się wolna, lekka. Szczelniej otuliłam się męskim welurowym swetrem i dokładnie zasłoniłam kark.

Oczy mi się kleiły, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi.

- Otwarte - zawołałam, tęsknie myśląc o obsłudze pokojowej. Już zauważyłam, że żadne drzwi nie mają zamka.

Oryginalnie.

Drzwi otworzyły się i stanął w nich bóg wikingów. Spojrzałam na jego twarz spod przymkniętych powiek, wysilając

umysł, znów zaniepokojony mglistym wspomnieniem, które zniknęło, gdy tylko chciałam je uchwycić. W jednej ręce trzymał
moją walizkę - z pewnością ważyła więcej niż ja. Postawił ją na podłodze.

- Proszę.
- Sama bym ją wniosła. - Usiadłam skrępowana, bo wiedziałam, jak wyglądam. Bywało, że wyglądałam naprawdę

pięknie. Mam regularne rysy twarzy, ładne oczy, pełne usta, wysokie kości policzkowe i tak dalej. Wtedy, kiedy trzymam się
w garści, wiem, że mogę się prezentować naprawdę atrakcyjnie. Tyle że nie trzymam się w garści od jakichś czterdziestu lat.
Mniej więcej. Teraz brutalnie i boleśnie uświadamiałam sobie, że jestem chuda jak kościotrup, mam skołtunione włosy
pofarbowane na jaskrawą, sztuczną czerń. Pewnie wyglądam, jakbym została zabalsamowana albo właśnie wyleczyła się z
cholery. Miałam na sobie to, co udało mi się znaleźć bez plam. Krótko mówiąc, obraz nędzy i rozpaczy.

Bóg wiking był olśniewający: pełna blasku złocista skóra, doskonale ułożone brązowe włosy i złote oczy koloru sherry,

którą piłam raz w Gruzji. Wysoki, ale nie do nieba; silny i umięśniony, a jednak nie wydawało się, jakby tym nadrabiał inne
braki; męskie rysy, ani za ostre, ani za miękkie. Nos z małym wzgórkiem i lekko zakrzywiony, jakby po złamaniu, co
oczywiście dopełniało doskonałego wizerunku, w japońskim rozumieniu tego pojęcia. Gdzieś już widziałam jego twarz.
Nieważne - i tak zapierał mi dech w piersiach.

Wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć, żebym mu nie zawracała głowy podziękowaniami za pomoc. Niestety to tylko

dodawało mu uroku.

- Jak masz na imię? - spytałam możliwie obojętnym tonem.
- Reyn.

Rain? Regin? Rane?

- A ja jestem Nastasya.
- Wiem.

Był nieprzyjemny, odpychający. Zastanawiałam się, dlaczego tu jest. Czy wszyscy w River's Edge są przegrani jak ja?

Czy ktoś jeszcze się ukrywa? Chciałam poznać historię tego faceta. Może okaże się jeszcze gorsza niż moja.

- Dobra, dzięki - rzuciłam krótko, zdenerwowana jego zachowaniem.
- River prosiła, żebym ci przekazał, że kolacja o siódmej.

Wycofał się i niemal bezszelestnie zamknął drzwi. Chciałam zapytać, gdzie się jada kolacje, ale stwierdziłam, że pewnie

mi powie, abym po prostu kierowała się nosem.

Położyłam się na łóżku, znów śniąc na jawie. Serce mi się ścisnęło, kiedy zrozumiałam, że nic z tego nie wyjdzie. Jeżeli

potrzeba mi więcej dowodów - choć na razie nie miałam żadnych - ten Reyn był nim. Tutaj ludzie pewnie zajęci są wyłącznie
robieniem dobrych uczynków i najlepszym wykorzystywaniem niekończącego się życia. Ja jedynie staram się uciec od
ciemności, która spowija wszystko, czego dotknę. Chcę się ukryć - przed Incym, przed samą sobą, przed swoją przeszłością i
teraźniejszością, a nawet przed przyszłością.

Incy. Znów zadrżałam i roztarłam ręce przez puszyste rękawy. Na pewno zaczął się już zastanawiać, gdzie się podziałam.

Rzadko nie widzieliśmy się albo nie rozmawialiśmy ze sobą przez cały dzień. Martwi się? Co myślą inni? Ruszą na
poszukiwania?

Nie mogłam wrócić. Tego byłam pewna. I nie mogłam tu zostać. Dobra. Parę posiłków, parę nocy i ucieknę. I tak niewiele

zostało we mnie tego, co można by zbawić.

Rozdział 4

San Francisco, Ka fifornia, 1967

Chodź, chcę mieć z tobą zdjęcie - powiedziała Jennifer, ciągnąc mnie za rękaw kaftana.

Przerzuciłam swoje blond włosy za ramię.

- Oczywiście.

Jennifer i ja stanęłyśmy na szerokich schodach i uśmiechnęłyśmy się do polaroidu Rogera. W salonie na niższym

poziomie ludzie zanosili się od śmiechu. Na drogim gramofonie grało Eight Miles High. Płonęły świece i kadzidła, a nowy
aparat świetlny rzucał na ściany psychodeliczne wzory.

Wiedziałam, że wyglądam niesamowicie - miałam mocno podkreślone oczy w stylu egipskim, jasnoróżową szminkę,

jedwabny kaftan ze stójką, który przywiozłam z Indii, w niespokojne, pastelowe wiry. Dla bezpieczeństwa szyję
przewiązałam jedwabną apaszką od Petera Maksa. Uwielbiałam lata sześćdziesiąte. Czterdzieste były przytłaczające, szare i
ponure. Pięćdziesiątych nienawidziłam, bo wszyscy nabierali się na amerykański sen i marzyli o samochodach wielkości
słonia ze zderzakiem w kształcie rakiety.

Ale sześćdziesiąte, dla nas, nieśmiertelnych, dla moich przyjaciół i mnie, wydawały się idealne. Totalny luz, szaleństwo.

Każdego, kto się z tym nie zgadzał lub nie pochwalał takiego stylu życia, wykluczano, uznawano za sztywniaka. A imprezy...
Ostatni raz tak wszechogarniającej zabawowej atmosfery doświadczyłam na Long Island w Nowym Jorku, tuż przed wielkim
kryzysem w 1929 roku.

- Hope! - Ktoś wcisnął mi kieliszek szampana do ręki i pocałował mnie w oba policzki. Później znowu zniknął,

wymachując w tłumie fioletową marynarką.

- Hm... - Upiłam łyk szampana, a Roger cały czas pstrykał zdjęcia. W pewnym momencie zmienił lampę błyskową, a tę

poprzednią wyrzucił przez ramię. Wylądowała w fontannie w holu, a my się śmialiśmy.

- Hope.

- Cześć, Max - powiedziałam z promiennym uśmiechem. Czułam się lekka, piękna i apetyczna, szumiało mi w głowie.
- Masz już tyle lat, żeby to pić? - Jego słowa brzmiały prawie poważnie.

Max to producent filmów w Los Angeles, gwiazdor. Nie był nieśmiertelny. Na tym przyjęciu bawiło się nas tylko kilkoro.

- Boisz się nalotu glin za podawanie alkoholu nieletnim? - odparłam rezolutnie. Zamrugałam, bo nagle moje powieki

stały się strasznie ciężkie. I zaczęłam przeżywać najfajniejsze chwile w życiu, histerycznie, strasznie zabawne. Czułam się
najszczęśliwszą osobą na ziemi. To była najlepsza impreza w historii.

- Mniej więcej. - Max poprawił okulary na nosie i posłał mi długie spojrzenie.
- O Jezu - westchnęłam, przyglądając się bąbelkom szampana. Bardzo powoli dryfowały ku powierzchni złotego wina. -

Boże, widzę każdy bąbelek. Piękne. - Czy Max powiedział coś, co wymagało odpowiedzi? Nie wiedziałam. W tej chwili
liczyło się to, że obserwuję każdy bąbelek, dopóki nie wypłynie na powierzchnię. Gdybym mogła całkowicie się w tym
zanurzyć, zgłębiłabym tajemnice świata. Na pewno.

- O cholera - mruknął Max. - Roger? Rog! Czy ktoś ochrzcił szampana?

Roger zachichotał. Cały czas pstrykał aparatem, który nie przestawał wypluwać na podłogę szarych kwadratów w białej

ramce. Na karteczkach powoli pojawiały się twarze, uśmiechy i kolory. To dopiero magia!

- Tak, chłopie! - zawołał Roger. - Najlepszą berkeley! Max jęknął. Zabrał mi alkohol.

- Nie! - krzyknęłam w panice. - Muszę oglądać bąbelki! - Świat się zawali, jeżeli nie wypełnię bąbelkowej misji. -

Oddawaj!

Max wyciągnął kieliszek nad moją głową.

- Hope, nie. Jesteś za młoda. Nie powinno cię tutaj być. Jezu, jeżeli nas nakryją...
- Oddawaj! - Usiłowałam doskoczyć do kieliszka, ale zachwiałam się jak wierzba w czasie huraganu. - Och, och, patrz!

Widzę wszystkie swoje ręce. - Kiedy machnęłam dłonią, powstały ciemne migawki dłoni, jakby ktoś puścił film w
zwolnionym tempie. Niesamowite.

- Hope, jesteś odjazdowa. - Jennifer znów stała obok, obejmując mnie w talii.

- Wiem! Spójrz na moje dłonie.

- Hope! Hope! Tutaj! - Ktoś pomachał do mnie z pomarańczowej zamszowej sofy.

Buty wydawały mi się za ciężkie, żeby tam w nich dojść, więc je zrzuciłam. Poruszyłam palcami na białym dywanie z

alpaki. Dotyk wełny był zbyt intensywny.

- Nie, muszę mieć buty - stwierdziłam na głos. Usiadłam na podłodze, żeby znowu je włożyć. Najwidoczniej

pociągnęłam ze sobą Jennifer, bo obie leżałyśmy na białym dywanie, uśmiechając się do sufitu.

- Hope, jesteś taka piękna - wyznała Jennifer.
- Hope, dlaczego leżysz na ziemi? Aleś ty głupia. -Incy uśmiechnął się do mnie z góry, a później też położył się na

dywanie.

W trójkę wpatrywaliśmy się w kryształowy żyrandol Maksa nad naszymi głowami.
- Cześć, Michael - powiedziałam dumna, że zapamiętałam jego obecne imię.
- Hope jest taka piękna - powtórzyła Jennifer.

Incy uśmiechnął się szeroko, a Jennifer oczarowana wstrzymywała oddech.

- Hope? Może podrzuciłbym ciebie i innych do domu? - zaproponował Max. Jego oczy za okularami w rogowych

oprawach wydawały się miłe, ale był spięty i sztywny w kasztanowym golfie i prostych garniturowych spodniach. Jakby się
wywyższał. - Dobra? Robert nie powinien cię zapraszać. Może za parę lat, co?

- Hope musi być zawsze! - upierała się Jennifer. - Bez Hope nie ma imprezy!

Z uśmiechem spojrzałam na Maksa. Czułam, jakbym patrzyła w długi tunel.

- Beze mnie nie ma imprezy - przypomniałam mu beztrosko.

- Tak! - krzyknął Incy. - Potrzebujemy Hope!

Dziewczyna stojąca parę kroków dalej usłyszała to i powtórzyła, jakby te słowa stały się jej nową mantrą. Po minucie

wszyscy na dole olbrzymiego domu Maksa skandowali:

- Potrzebujemy Hope! Potrzebujemy Hope! Czułam się piękna, kochana, pożądana, popularna,

szczęśliwa - to było takie zabawne i miłe. Chciałam, żeby trwało wiecznie.

- Dobra, Max - wymamrotałam sennie. - Mam czterysta lat i... - policzyłam z trudem - szesnaście. Jestem zupełnie

pełnoletnia.

Incy się poderwał, Jennifer uśmiechnęła się rozbrajająco, z lekkim zmieszaniem, a Max westchnął i przewrócił oczami.

Nie pamiętam, jak dotarłam do domu po tej imprezie.

Max zmarł dwa lata temu, widziałam w wiadomościach. Dożył siedemdziesięciu czterech lat.

Ja nadal wyglądam na szesnaście.

I owszem, jak się nad tym zastanowić, to chyba wtedy po raz ostatni czułam się szczęśliwa.

**********

Otworzyłam oczy. W oddali bił dzwon. Niemal spodziewałam się, że zobaczę młodego Maksa, pochylającego się nade

mną z troską, że poczuję na ciele cienki indyjski jedwab. Zaczynałam się już nawet zastanawiać, na czyją imprezę dzisiaj
pójdę.

Zamiast tego zobaczyłam gładki biały sufit z cienkim pęknięciem, rozchodzącym się od rogu w kształcie pajęczyny.

Zmarzłam, leżąc na twardym, wąskim łóżku.

O Boże. To było pięćdziesiąt lat temu. River's Edge. Ciągle tu jestem. A dzwon na pewno wzywa na kolację.
Odwróciłam się na bok, owijając się welurowym swetrem. Nie mam siły tam iść. Mój żołądek zaprotestował głośnym

burknięciem, dając mi znać, żebym zbierała tyłek w troki. Nie miałam nic w ustach od porannej kawy i czipsów Ahoj!

Z trudem wstałam i wzięłam jeden ciężki motocyklowy but. Zerknęłam na drzwi i nasłuchiwałam, ale z korytarza nie

dochodził żaden odgłos. Nikt tamtędy nie przechodził. Szybko wyjęłam cienką metalową szpilkę z języka buta i wsunęłam ją
w niemal niewidoczną dziurę z. tyłu. Przytrzymałam piętą, pociągnęłam i znów zerknęłam na drzwi. Góra buta rozsunęła się

na boki, ukazując otwór. Ciężkie, antyczne złoto lśniło ponuro. Nie mogłam się powstrzymać i pogładziłam palcem jego
powierzchnię, wyczuwając runy i inne symbole, których nazwy ani znaczenia nie znałam.

Z powrotem zatrzasnęłam piętę i wsadziłam szpilkę na miejsce. Włożyłam buty i wstałam. Był nadal bezpieczny, ukryty -

mój amulet. Właściwie połowa. Jedyna, jaką mam i która pasuje do znaku na mojej szyi.

Na korytarzu nie potrafiłam sobie przypomnieć, którędy przyszłam, więc ruszyłam w prawo, potem zawróciłam i

znalazłam jakieś schody. Z dołu unosił się zapach jedzenia; mój żołądek znów się odezwał.

Wspomnienie o San Francisco było podniecające. Schodziłam tam po szerokich drewnianych schodach, niewiele się

różniących od tych tutaj. Ale wtedy miałam jedwabny kaftan i złote sandałki, a nie męski sweter, obdarte czarne spodnie i
ciężkie buty.

Węsząc jak świnia za truflami, podążyłam za ciepłym zapachem jedzenia, aż znalazłam się w jadalni -długim, prostym

pomieszczeniu z drewnianą podłogą. Przy drewnianym stole zmieściłoby się ze dwadzieścia osób. Wysokie okna bez zasłon
ukazywały ciemność na zewnątrz. Wielkie, stare lustro w pozłacanej ramie nad kominkiem i dwanaście osób patrzących na
mnie z zaskoczeniem, ciekawością. A twarz River wyrażała gościnność.

- Witaj, Nastasyo - odezwała się z uśmiechem. Rozpostarła serwetkę z materiału i położyła sobie na kolanach. - Cieszę

się, że nie przespałaś kolacji. Na pewno jesteś głodna. Proszę, usiądź obok Neli, tutaj. - Wskazała miejsce między dwiema
osobami, na, a jakże - drewnianej ławce.

Jak niezdarna uczennica w XVIII wieku wgramoliłam się za ławę, starając się nie kopnąć nikogo motocyklowym butem.

- Poznajcie Nastasyę - powiedziała River, sięgając po białą wazę pełną czegoś parującego. - Zostanie z nami przez jakiś

czas. - Jej wzrok napotkał mój. - Dopóki będzie chciała.

- Cześć, Nastasyo. - Dziewczyna po drugiej stronie stołu sprawiała wrażenie ponurej i poważnej. Miała okulary w

drucianych oprawkach, bezsensowną fryzurę na pazia i oliwkową cerę. - Jestem Rachel. Skąd przybywasz?

Pyta, skąd naprawdę się wzięłam? Zerknęłam na Ri-ver w poszukiwaniu wskazówki, a wtedy ktoś podał mi wielką misę...

duszonych łodyg. No, nieźle. Wrzuciłam sobie trochę na talerz i podałam salaterkę Neli, po prawej stronie.

- Albo skąd przyjechałaś, albo skąd pochodzisz. Zależy od ciebie - wyjaśniła River.
Nie zostanę tu długo. Nie zamierzam się wywnętrz-niać.
- Pochodzę z Północy. A przyjechałam z Anglii.
- Ja pochodzę z Meksyku - poinformowała Rachel.
- Fajnie. - Wzięłam następną salaterkę z pomarańczowymi bryłkami. Słodkie ziemniaki.
- Niech każdy się przedstawi - zaproponowała Ri-ver. - Przy okazji, Nastasyo, wszystko co jemy, wyrosło tutaj, na naszej

farmie. Jesteśmy bardzo dumni z naszych ogrodów. Zobaczysz je jutro. To produkty organiczne i zbilansowane, jeżeli chodzi
o kalorie.

Cokolwiek te bzdety znaczą.
Skinęłam głową i spojrzałam na małe wzgórki jedzenia na swoim talerzu. Fasola, jakaś mieszanka ziaren (może

komosa?), pomarańczowe kulki i miękkie, ciemne łodygi. To chyba do żucia, nie do gryzienia.

Tak naprawdę miałam ochotę na sushi. Z butelką dobrej mocnej sake. Rozejrzałam się z nadzieją, że zobaczę butelkę

wina, ale nic z tego. Proszę, proszę, niech się znajdzie odrobina wina.

- Jestem Solis - powiedział siedzący obok mężczyzna o wyglądzie ratownika.
Niemal parsknęłam śmiechem. Chwalenie się imieniem Solące uznałam za lekką przesadę*

2

. Ale później się

dowiedziałam, że to nazwisko i pisze się inaczej. Był śniady, z krótkimi ciemnoblond włosami, i zarośnięty niemal rudą
brodą. Długie rzęsy okalały dziwnie ładne orzechowe oczy.

Kadrę nauczycielską stanowili: River, Solis, Asher (partner River) i Anne. Reszta to uczniowie. Nie był to zestaw jak w

większości szkół, gdzie z łatwością można rozróżnić belfrów od uczniów, głównie z powodu wieku. River wyglądała na
najstarszą z grona pedagogicznego, ale jeden z uczniów, Jess, wydawał się starszy od niej. Był pomarszczony i zniszczony,
jakby w życiu, bądź co bądź długim, przepracował więcej niż ja przez wieki.

Nauczycielka Anne miała około dwudziestu lat, bladą cerę, delikatne, proste ciemne włosy, okrągłą twarz i niebieskie

oczy, które przyglądały mi się z przyjacielską ciekawością.

Imiona w większości wyleciały mi z głowy, kiedy usiłowałam przełknąć łodygi. Coś by im się stało, gdyby dorzucili

trochę śmietany i masła? Cha, cha, cha. Nie.

Pan wiking sztywno skinął głową.

- Reyn - powiedział.

-

Rain? - spytałam z ustami pełnymi ziemniaków. Moja sąsiadka obdarzyła mnie czarującym uśmiechem. Była

uosobieniem angielskiej pokojówki: lśniąca, zdrowa skóra, błyszczące niebieskie oczy i lekko kręcone jasnobrązowe włosy
do połowy pleców.

- Reyn to imię germańskie - wyjaśniła, śmiejąc się lekko. Przeliterowała je wolno.
- Ach, germańskie - burknęłam tonem, jakbym obwiniała chłopaka za II wojnę światową. Siedział z zaciętą miną.

Takiego sztywniaka nie da się sprowokować. Teraz, patrząc na niego, byłam właściwie pewna, że nigdy wcześniej go nie
widziałam. Może przypominał mi kogoś, kto kiedyś się koło mnie przewinął.

- Jestem Holendrem - oznajmił zwięźle. - Z pochodzenia.
- Aha - wybełkotałam, starając się przełknąć mieszaninę ziaren i łodyg. Wzięłam kilka dużych łyków wody. Czystej

wody. Niewielka ilość dr. peppera już dawno zniknęła.

- Neli - przedstawiła się Brytyjka obok mnie. - Witaj, Nastasyo. Mam nadzieję, że będziesz tu szczęśliwa. Daj mi znać,

gdybym mogła ci pomóc się zadomowić.

- Dobrze. - Jasne, dzięki. Czułam się nieczysta, niekulturalna, nieokrzesana i kilka innych „nie". Jak tylko zrobi się jasno,

zwiewam. Poradzę sobie ze swoimi problemami sama, pomyślałam, chociaż umysł mi szeptał „nie możesz". Ale co on tam
wie?

Imiona opływały mnie - twarze, kobiece i męskie, białe i azjatyckie, czarne i latynoskie, zlały się ze sobą. Nie siliłam się,

żeby je rozdzielić. Nie zabawię tu na tyle długo, żeby to miało znaczenie. Owszem, zastanawiałam się przelotnie, co ich tu

2

Solące (ang.) - pociecha, ulga (przyp. red.).

przyprowadziło - żałosne życie? A może chcieli tylko nauczyć się tego, czego uczy River? A tak właściwie, czego ona uczy?
Magyi? Jak być nieśmiertelnym i nie postradać zmysłów? Albo po prostu... organicznej uprawy? Powiedziała, że to dom dla
zbłąkanych nieśmiertelnych. Czyli takich, którzy się zagubili.
Ale rozglądając się dookoła, stwierdziłam, że tylko Jess wygląda na takiego, co teraz albo przedtem zboczył z drogi. Inni
wydawali się całkiem zdrowi, szczęśliwi, niewy-inęczeni. A jak oni mnie widzą?

Tak czy inaczej, siedziałam w zimnej, surowo umeblowanej jadalni, żułam mdły posiłek z bandą nieśmiertelnych, którzy

starają się być superdobrzy. Więc ja do nich nie pasuję. I już nie pasowałam też do Londynu, z Bo-zem, Incym i całą resztą.
Na tę myśl poczułam się źle, jakbym się dławiła. Widocznie moje miejsce było w pięknych kolorowych latach
sześćdziesiątych, kiedy wszyscy mnie kochali i wyglądałam olśniewająco. Spojrzałam ponuro w talerz. Nie miałam nawet
najmniejszej nadziei na deser. Prawdopodobieństwo, że to jedzenie doprawiono jakimkolwiek środkiem rozweselającym,
spadło do zera.

Dlaczego to zrobiłam? Dobre pytanie. Zadawałam je sobie tysiące razy przez lata, w różnych sytuacjach. Miałam

wrażenie, że to stały motyw w moim życiu.

Rozdział 5

Kolacja wreszcie się skończyła. Już miałam pognać do „swojego" pokoju, żeby skulić się na łóżku i użalać nad sobą, gdy jedna
z uczennic spytała, czy wybieram się na wieczorny spacer.

Na mojej twarzy na pewno dostrzegła brak entuzjazmu, bo roześmiała się, wciągając ocieplaną kamizelkę i owijając szyję

flanelową apaszką.

- Wychodzimy na spacer prawie co wieczór po kolacji - wyjaśniła River pięknie modulowanym głosem. Wcisnęła

czerwony beret na srebrne włosy i uśmiechnęła się do mnie. - Między innymi tak uczymy się zwracać uwagę na świat.
Patrzymy w gwiazdy, na księżyc, na cienie drzew...

- W nocy są różne ptaki - wtrącił jeden z uczniów, przystojny chłopak o wyglądzie Włocha. Lorenz? - Poznajemy ich

śpiewy i zwyczaje.

Skinęłam poważnie głową, myśląc: chyba żartujesz.

- O tej porze roku drzewa w zasadzie przestały gubić liście - dodała Neli. Wyglądała pięknie i wyjściowo w prochowcu

Burberry. - Dowiesz się, które zaczynają zrzucać liście pierwsze i czy rosną szybko, czy wolno.

Po moim trupie, rzuciłam w duchu. Tak, nawet nieśmiertelni używają tego powiedzenia. Dla nas brzmi bardziej

wymownie.

- Podczas pełni na dworze jest jasno jak w dzień -włączył się Solis. Odnosiłam wrażenie, że jego orzechowe oczy

przypatrują mi się intensywnie, jakby starał się dociec, dlaczego tu właściwie się znalazłam. - Dzisiaj księżyc znajdzie się
między pierwszą kwartą a pełnią, co ma swój urok.

Wierzę na słowo, dodałam w myślach.

- Może wzięłabyś kurtkę i poszła z nami? - spytała River. Jej oczy tryskały humorem.

Czy to test? Jeżeli tak, z przyjemnością go obleję.

- Nie, dziękuję - odparłam grzecznie.
- Och, cudownie - powiedziała River z ulgą. - Ci, którzy zostają w domu, pomagają sprzątać. W kuchni. -Wskazała

kierunek.

Spojrzałam na River.

Chichotała, kiedy wychodzili szerokimi, zielonymi drzwiami.

Wynik? River - jeden, Nasty - zero.

Biorąc pod uwagę mój zaawansowany wiek, nie jest niczym dziwnym, że przestałam się starać zadowolić ludzi jakieś

czterysta czterdzieści lat temu. Nie miałabym oporów, żeby wejść na górę, zwinąć się na łóżku, jak zaplanowałam, i niech się
dzieje, co chce.

A jednak.

Naprawdę czułam się tak, jakby mnie ograła. Głowę dam, że była pewna, że nie pójdę na nocną przechadzkę z nią i resztą

mieszkańców. Wiedziała, że się wymigam, a wtedy czekają mnie obowiązki pomywaczki. Wkurzające. Teraz zapewne
spodziewa się, że dam nura do pokoju i przyjmę pozycję płodową, jakby znała mnie na wskroś. To cholernie irytujące.

Zacisnęłam zęby i poczłapałam do kuchni. Przypomniałam sobie, że jestem tu z wyboru. Dlatego że nie mogłam

wytrzymać gdzieś indziej. Że nie potrafię odróżnić dobra od zła, światła od ciemności. I nie toleruję samej siebie. I nie chcę,
żeby ktokolwiek wiedział, gdzie się podziewam.

Kuchnia - duża, słabo oświetlona - uchodziłaby za szczyt nowoczesności mniej więcej w 1935 roku. Nie było

restauracyjnej zmywarki, myjącej naczynia co dwie minuty, żadnych granitowych blatów czy drzwiczek z hartowanego szkła
w szafkach. Wysokie drewniane kredensy wypełniała ciężka biała kamionkowa zastawa, której używaliśmy do kolacji.
Szklane słoje z makaronem, ryżem, ziarnami, fasolą i zbożem stały w rzędzie na półce. Wielkie okna ukazywały panującą na
zewnątrz ciemność i odbijały nieodpowiednie światło sufitowe.

A co było najlepsze z tego wszystkiego? Mój kumpel Reyn stojący przy wiejskim żeliwnym zlewie. Spojrzał na mnie,

westchnął i przeniósł wzrok na sufit, potem wyciągnął do mnie talerz w pianie.

- Możesz płukać. - Wskazał drugi zlew, pełen czystej wody.

Dowodząc tego, że dojrzałość niekoniecznie idzie w parze z wiekiem, zasalutowałam i defiladowym krokiem podeszłam

do zlewu.

- Tak jest, generale! - Okręciłam sobie apaszkę na szyi, podwinęłam rękawy, zanurzyłam talerz w zimnej wodzie, a

później odłożyłam na ociekacz.
Podał mi następny. Opłukać, zanurzyć, odłożyć. Robiłam, co mogłam, żeby wyglądać nonszalancko, na dziewczynę o wiele
za fajną dla takiego gbura, taką która zupełnie nie zwraca na niego uwagi. Jakby namydlone

56 talerze podawała mi wysoka, złowroga maszyna. Upokarzająca prawda w tej całej sytuacji była jednak inna: oto
naprawdę powalający facet, a ja ledwie oddycham w jego obecności. Niesamowite.

Właściwie nie miałam konkretnego ideału mężczyzny, nie musiał być ani wysoki, ani niski, ani umięśniony, ani chudy czy

krzepki, kolor włosów czy skóry nie odgrywał roli. Nieczęsto interesowałam się facetami. Dla mnie bycie z kimś jest
rozrywką dla zabicia czasu. Ostatnim razem, kiedy byłam zakochana, on zginął w Indiach, gdy Brytyjczykom w końcu udało
się zaanektować terytorium Marathy. Hm, chyba w 1818 roku. Tak rozpoczęły się brytyjskie rządy nad olbrzymim,
nieangielskim krajem i wtedy też przestałam pozwalać sobie na miłość do ludzi. Od tamtej pory tak naprawdę w nikim się nie
zakochałam, nawet w nieśmiertelnym. To zresztą kończy się wieczną udręką. Pomyśl, zerwiesz z kimś i narazisz się na
ryzyko, że będziesz go widywać, może szczęśliwego, z kimś innym, przez setki lat. Nie, dzięki.

Ale stojąc tu, obok Reyna, czułam ciepło jego ciała, świeży zapach ubrania, i wydawał się taki... wyjątkowy, jakby potrafił

uporać się z każdym problem. W głębi duszy chciałam go objąć i przytulić się policzkiem do jego piersi, tuż przy sercu.
Zarumieniłam się na tę myśl. Ale miałam nieodparte wrażenie, że cokolwiek by się stało - rąbnąłby meteoryt, upadł rząd,
wybuchłaby panika -a Reyn byłby ponad tym wszystkim, poradziłby sobie i chronił... tego, kto z nim jest. Nieprzystępny,
nawet odpychający, a jednak dawał poczucie bezpieczeństwa. Pewność, że zawsze podejmie właściwą decyzję, postąpi
odpowiednio.

Całkowite przeciwieństwo Incy'ego, którego zdolności polegały tylko na tym, żeby dostawać to, co chce, czarować ludzi,

łamać zasady, prawo i społeczne zwyczaje.

O Reynie nie wiedziałam zupełnie nic, biła od niego stałość, siła i zaradność. Uderzyło mnie to, że nie znałam nikogo

takiego. W całym swoim życiu.

Oczywiście robił też wrażenie snoba i bufona pełnego pobłażliwej pogardy, więc pewnie prawdziwe jest powiedzenie:

„Nie ma ludzi doskonałych". Po prostu opłukuj, nakazałam sobie. Spójrz prawdzie w oczy, to drań, któremu nie można się
oprzeć. Nie zwraca uwagi na to, czy jest niezły, czy nie, i wcale go nie interesuje, czy ty jesteś niezła, czy nie. Poza tym na
pewno nie będzie latał za tobą, bo skupia się na wyższych, ważniejszych sprawach.

Nienawidzę takich facetów. Na Malcie w latach trzydziestych poznałam niesamowitego księdza. Ale to osobna historia.
Teraz moje policzki płonęły i musiałam wolniej oddychać. Weź, zamocz, odstaw. Kiedy zebrał się ładny stos, Pan

Wyjątkowy wręczył mi czystą ścierkę. Zaczęłam wycierać i układać kolejną piramidkę. Znów czułam się niespokojna, a
przyprawiająca o dreszcze nerwowość była nieznajoma i niepożądana. Moja paczka przywykła do mnie, akceptowali mnie
taką, jaka jestem, bez uwag czy pytań. Uważali mnie za fajną laskę. Tutaj za bardzo odsta-wałam. Dotarło do mnie, że tak
bardzo oddaliłam się od typowych norm społecznych, że przy tych ludziach czułam się prawie jak wynaturzona. Dziwne
doświadczenie, wytrącało z równowagi i wzbudzało we mnie pragnienie ucieczki. I oczywiście ta nerwowość zwiększyła
iloraz mojej nieznośności.

- Domyślam się, że to naprawdę zen - powiedziałam, insynuując tonem głosu, że traktuję zen na równi z plagą.

Reyn spojrzał na mnie z góry i nie odpowiadał.

Mam metr siedemdziesiąt pięć, więc byłam naprawdę wysoka jak na osobę w swoich czasach. Wyglądałam jak

Amazonka w porównaniu z innymi kobietami, nawet na Islandii, w naszym rodzie postawnych grabieżców. Nie dalej jak sto
lat temu, mogłabym uchodzić za olbrzymkę w dosłownie każdym kraju poza Holandią, gdzie ludzie są nadzwyczaj wysocy.

Teraz, ze względu na zdrowsze odżywianie i lepszą opiekę prenatalną, wszyscy wokół mnie strzelają w górę, a ja nie
mieszczę się nawet w średniej. To niewiarygodnie niesprawiedliwe, bo już przestałam rosnąć.

No więc wkurzało mnie, że Reyn jest taki wysoki. Złoty i najpiękniejszy z osób, jakie w życiu widziałam, zarówno wśród

kobiet, jak i mężczyzn. I że ja w ogóle zwracam na niego uwagę, w dodatku tak intensywnie, nieoczekiwanie, niepożądanie.

- Już.

Zamrugałam w środku mojego wewnętrznego monologu i zobaczyłam, że Reyn trzyma przede mną półmisek, i to

najwyraźniej od dobrych paru chwil.

Wzięłam naczynie i namoczyłam je z rozgoryczeniem. Jaka szkoda, że nie jestem księżniczką, a on służącym woźnicą, z

którym bez konsekwencji mogłabym zniknąć. Oj, stare dobre czasy...

Chociaż nigdy nie byłam księżniczką.

- Jutro ma być zimno i bezchmurnie - powiedział nagle, aż się przestraszyłam.

Teraz, kiedy się przysłuchałam, wychwyciłam słabą szorstkość spółgłosek, która zdradzała jego holenderskie

pochodzenie. Oczywiście, to też było niesamowicie pociągające. Jeszcze jedna rzecz przeciwko niemu.

- Dziękuję, że się tym ze mną podzieliłeś. - Wytarłam kolejny talerz, odłożyłam na stos, który później zaniosłam do

otwartego kredensu, gdzie czekali przyjaciele z zastawy.

- Żebyś nie miała problemów z drogą, kiedy wyjedziesz - ciągnął, a mnie olśniło. Aha. - Widać, że to

miejsce nie dla ciebie - oświadczył z germańską zaciętością i podał mi kolejny talerz. - Wiem, że doszłaś do tego samego
wniosku. Jesteś przerażona naszym życiem tutaj. - Wzruszył ramionami. - To nie dla każdego. Właściwie większość ludzi nie
potrafiłaby się do niego przystosować. Co nie znaczy, że jesteś słaba. - Podał mi kolejny talerz z nieco większą siłą, a we
mnie zawrzało.

- Niech zgadnę - wycedziłam, wsadzając talerz do wody. - Stosujesz odwróconą psychologię, usiłujesz mnie wkurzyć i

sprawić, żebym poczuła się niemile widziana i dzięki temu uparła się, żeby zostać i udowodnić, że nie masz racji. Zgadza się?

- Oj, nie. - Jego złote oczy, czarująco skośne w kącikach, spoglądały na mnie z góry. - Skądże znowu - zaprzeczył z

obraźliwą stanowczością. - Naprawdę uważam, że powinnaś wyjechać. Mamy tu dobre życie, lekcje i pracę. Nie
potrzebujemy, żeby ktoś rozpętał tornado i rozwalił wszystko w drobny mak.

Zacisnęłam zęby. Właściwie musiałam mu przyznać rację. I to denerwowało mnie jeszcze bardziej.
- Każdy to zrozumie. - Podał mi ostatni talerz i zanurzył dłonie w czystej wodzie. - River zrozumie. Nie jesteś pierwszą

zagubioną osobą, która ma nadzieję na tani i szybki ratunek. River zbiera je jak zbłąkane kundle. -Opuścił rękawy koszuli na
silne ręce pokryte ciemnoblond włoskami. - Nowy Jork, Paryż albo Rzym będą dla ciebie lepsze. Światła, wielkie miasta. -
Posłał mi przelotny sardoniczny uśmiech. - Nie pustkowia Massachusetts, gdzie nic tylko praca, oddychanie, patrzenie w
gwiazdy i księżyc w pierwszej kwarcie, obserwowanie liści spadających z drzew. W ogóle zapomnij, że istniejemy.

Przeszywał mnie wzrokiem, jakby dosłownie zmuszał, żebym o nich zapomniała. Może stosował magyę. Może ci ludzie

posługują się magyą cały czas. Na parapecie nad zlewem stała doniczka z ziołami. Zerknęłam na nie, czy nie zaczynają
więdnąć po tym, jak odebrał im moc. Ale zioła były jędrne i zielone, a kiedy spojrzałam na Reyna, lekko uniósł brwi.

Oznaką dorosłości było dla mnie to, że nie rozbiłam mu na głowie ciężkiego ceramicznego naczynia, żeby przepędzić z

jego twarzy ten wyniosły uśmiech.

Ogarniała mnie wściekłość. Dziwne, bo na ogół potrafię zapanować nad rzeczami gorszymi niż złość czy nuda. Już

dawno odpuściłam sobie ekstremalne emocje, kosztują zbyt wiele energii. Ale Reyn przebił się przez moją skorupę swoim
pięknem i jawną pogardą. W głowie słyszałam histeryczny wrzask. W każdym razie miałam nadzieję, że słyszę go w głowie.

Oddychałam ciężko, szukając właściwej odpowiedzi, po której zostałby w tej idiotycznej kuchni zbity z tropu, pokonany.

I...

- Wcale nie jesteś taki przystojny - wypaliłam w końcu, a on otworzył szerzej oczy. Pewnie spodziewał się riposty na

nieco wyższym poziomie. - Masz za ostry nos. -Ze wstydem widziałam, jak niemal cała się trzęsę. - I za wąskie wargi, a
twoje włosy są bardziej brązowe niż złote. Jesteś za wysoki, masz małe, zezowate oczka!

Teraz przyglądał mi się tak, jakby po raz pierwszy w życiu zobaczył atak choroby psychicznej i uznał go za fascynujący.
Rzuciłam ścierkę, upokorzona tym, że robię tak banalną awanturę.

- A do tego... - syknęłam. - Potworny z ciebie dupek! Odwróciłam się na pięcie i wybiegłam przez ciężkie

drewniane drzwi wahadłowe do jadalni. Gdybym była Scarlett 0'Harą, rzuciłby się za mną, porwał mnie w swoje silne
ramiona i zaniósł do sypialni. Niestety, drzwi za mną pozostały nieruchome, a ja czułam się jak największa
idiotka. Usłyszałam śmiech i kroki szczęśliwych, zgranych ludzi. Zbliżali się do drzwi wejściowych.

Wbiegłam na górę, przeskakując po dwa stopnie. Wpadłam w panikę, kiedy nie mogłam znaleźć swojego pokoju. W

końcu z impetem otworzyłam drzwi, zatrzasnęłam je i oparłam się o nie, dysząc jak na filmach.

Tak, to dlatego robiłam wszystko, żeby zagłuszyć emocje.
Bo one bolą.

Rozdział 6

Jedną z rzeczy, jakie przemawiały za tym miejscem, były hektolitry gorącej wody. Choć we wspólnej damskiej łazience

mieszczącej się w połowie korytarza. W osobnym małym pomieszczeniu stała tam głęboka wanna na nogach z pazurami. W
oddzielnych przegrodach znajdowały się ubikacje i prysznice. Na jednej ścianie ciągnął się rząd pięciu umywalek, jak w
internacie, nad każdą wisiało małe lusterko. Żadnego oświetlenia do makijażu - niczego, co podsycałoby próżność!

I dobrze, o ile ktoś zbytnio nie dbał o swój wygląd w ciągu, powiedzmy, kilku ostatnich dekad. Zanurzyłam się w głębokiej

wannie i nagle przeniosłam się do innej niesamowitej głębokiej wanny, w trochę zniszczonym, ale miłym domu, gdzie
mieszkałam przez jakiś czas w Nowym Orleanie. Zmieściłby się w niej niedźwiedź polarny. Pośrednik z agencji nieruchomo-
ści powiedział, że została zrobiona dla sędziego w latach trzydziestych. Rozcięto dwie standardowe wanny, później je
zespawano razem, tworząc jedną mamucią, monstrualną wannę na nogach z pazurami, w której mogłam się położyć.

Ale ta wanna nie była zła, choć nieodpowiednie fluorescencyjne żarówki rzucały na wszystko zimne, trupie światło.

Gorąca woda, mydło domowej roboty - szorstkie od suszonej lawendy. Znalazłam też małe drewniane pudełko z suszonymi
ziołami. Co to za siano? Chwyciłam garść i wsypałam je pod wodę lecącą z kranu. Pełna zapachu ziół para wypełniła moje
nozdrza i gardło, kiedy leżałam z zamkniętymi oczami.

Para przypomniała mi pobyt na Tajwanie, w 1890 roku, w czasach, kiedy znajdował się pod wpływem Japonii. Przez jakiś

czas miałam gruźlicę i wariowałam od kaszlu. Stosowałam jakieś środki, aż w końcu ktoś polecił mi, żebym spróbowała
leczniczych wód na Tajwanie, na górze Yangmingshan. Po jednej stronie góry powietrze przesycała para o zapachu jajek.
Spowijała zielone zbocze niczym delikatna jedwabna apaszka w kolorze mgły. Odór zgniłych jaj był z początku odrażający,
ale już po kilku dniach w ogóle go nie czułam. Dwa razy dziennie siadałam na wózku inwalidzkim nad brzegiem naturalnego
gorącego źródła i przez godzinę wdychałam ciepłe opary. Wielu innych ludzi przyjeżdżało tam z powodu problemów
zdrowotnych - na ogół związanych z płucami lub skórą. Przyglądałam się miejscowym. Kucali nad płytkim brzegiem źródła,
gdzie woda lekko buzowała od piaszczystego dna. Brali patyki i wbijali je dokoła w piach, tworząc małe ogrodzenia. Później
wkładali w okrąg kilka jaj, gdzie gotowały się w gorącym geotermalnym źródle. Jedzenie takich jajek uważano za wyjątkowo
zdrowe. Spędziłam tam dwa miesiące. Podziwiałam bujne piękno Tajwanu i wdychając wilgotne powietrze, wyleczyłam się z
gruźlicy.

Teraz wdychałam wilgotną parę, ponad sto lat później. Nagle wróciłam do teraźniejszości. Czy ja naprawdę jeszcze

wczoraj byłam w Londynie? Niespodziewanie pod zamkniętymi powiekami pojawiły się łzy, gdy znów zobaczyłam twarz
taksówkarza. Czy on żyje? Co czuje, myśli i robi jego rodzina?

Usiadłam, oblepiona poczuciem winy jak mydlaną pianą, i chwyciłam szampon. To wina Incy'ego, nie moja. |a tylko...

odeszłam.

Umyłam włosy i dałam nura pod powierzchnię, żeby je spłukać. Woda zaczynała powoli stygnąć. Zdjęłam morską gąbkę z

haczyka, namydliłam ją i mocno tarłam całe ciało, niemal zdzierając naskórek. Skóra robiła się różowa i szczypała, a ja
dziwnie trzeźwiałam, oddychałam z łatwością. Czułam, że się oczyszczam, że żyję.

Głupie, co?

Gdy wracałam do pokoju, na szczęście nikogo po drodze nie spotkałam. Zastałam posłane łóżko i filiżankę gorącej

herbaty na nocnej szafce obok.

- Nie kakao? - wymruczałam i poszperałam w walizce. Nie zabrałam ze sobą żadnej piżamy, ale wygrzebałam starą

koszulkę, która wyglądała nie najgorzej. Nie mogłam znaleźć grzebienia, więc krótkie czarne włosy rozczesałam palcami,
pozbywając się większości kołtunów. Później przewiązałam szyję wełnianą apaszką, weszłam do łóżka i powąchałam gorącą
herbatę. Oczywiście pachniała ziołami. Ci ludzie mają bzika na punkcie ziół. Gdzie się obejrzeć, zioła.

Herbata miała smak mięty z dodatkiem lukrecji. W pokoju było zimno, włosy miałam ciągle mokre, więc z przyjemnością

piłam ciepły napar. Zgasiłam światło i zanurzyłam się pod kocami i kołdrą, zaskakująco przytulną i miękką. Łóżko było małe
i twarde, ale spałam już na kojach w łodziach, na tylnych siedzeniach samochodów i w milionie przedziałów kolejowych,
więc to nie stanowiło dla mnie problemu. Nie podobało mi się, że w drzwiach

nie ma zamka. Nie zdążyłam jednak zacząć się tym zamartwiać, bo zasnęłam.

***********

Nie sypiam za dobrze. Mój mózg na ogół się nie wyłącza. Już powoli odpływam w sen i nagle zaczynam myśleć o tym,

żeby dokądś jechać, odnowić dom na wsi we Francji. Albo zastanawiam się, gdzie zostawiłam buty, albo czy znajdę
konkretne jedzenie w danym mieście.

Później na ogół mam złe sny. Ale nie takie typowe, że na przykład mówię do precla, a potem śmieje się ze mnie

wiewiórka. Cała ta dziwna plątanina nie jest wytworem mojej podświadomości, to bardziej wspomnienia. Złe wspomnienia -
ludzi, śmiertelnych i nieśmiertelnych, których znałam, a umarli; naprawdę potwornych lat (w 1770 roku siedziałam w
tureckim więzieniu i to nie był piknik); plag i wojen światowych; wypadków samochodowych i w powozach konnych,
katastrof kolejowych. Kiedy w nocy zamykam oczy, gdy jestem tak wyczerpana, że nie mogę powstrzymać opadania powiek
- wtedy te straszne obrazy mnie przyzywają, zmuszają, żebym znowu na nie patrzyła, jakby chciały, żebym na nowo poczuła
emocje związane z przerażającymi wydarzeniami.

Zwykle leczę się sama. Rano spycham wszystko w niepamięć. Dosyć dobrze to działa, w pewnym stopniu, ale efekty

mogą być brutalne.

***********

Obudziłam się i zmrużyłam oczy oślepiona różo-wawym światłem wpadającym do pokoju. Natychmiast otrząsnęłam się z

nocnych wspomnień. Czekałam, kiedy dopadną mnie fizyczne dolegliwości, i obliczałam, ile kroków jest do łazienki, i
zastanawiałam się, czy nie lepiej wychylić się przez okno.

Ale... czułam się dobrze. Szerzej otworzyłam jedno oko. Zegar na szafce nocnej wskazywał szóstą siedemnaście. Rano?

Boże, to... wcześnie. Wczoraj wieczorem... -skrzywiłam się, ale najgorszą rzeczą, jaka wydarzyła się wczoraj wieczorem,
było moje niewiarygodnie głupie zachowanie wobec lorda wikinga. Ogólnie rzecz biorąc - nie tak źle. Wzięłam kilka
głębokich wdechów i wcale nie zrobiło mi się niedobrze. Właściwie czułam się całkiem normalnie. Jakbym naprawdę spała.
Usiadłam powoli i przypomniałam sobie, że nie piłam alkoholu, nie jadłam nic poza najbardziej mdłym jedzeniem znanym
człowiekowi i bestiom. Bleee. W pokoju ziąb. Grzejnik dopiero co zaczął lekko syczeć. Przeszukałam walizkę i znalazłam
względnie czyste ciuchy. Wbiłam się w nie szybko. Mój oddech zamieniał się w parę na zimnym powietrzu. Później
wrzuciłam rzeczy z powrotem do walizki. Ściągnę ją na dół zaraz po filiżance kawy.

Postawiłam swój bagaż przy drzwiach i włożyłam motocyklowe buty, palcami badając piętę. Pewnie mi się wydawało, ale

miałam wrażenie, że wyczuwam energię amuletu. Jakby ktoś schował go w książce w wielkiej bibliotece, wystarczyłoby,
żebym przesunęła dłonią po wszystkich grzbietach tomów i natychmiast wiedziałabym, gdzie jest. Głupie, co?

Kluczyki miałam w kieszeni, mapę w samochodzie. Bez problemu znajdę drogę do Bostonu, a może jest gdzieś bliżej

jakieś lokalne lotnisko. Przystanęłam z ręką na klamce. Myśl o powrocie do Londynu wisiała nade mną jak ciemna chmura.
Byłam... przerażona. To samo uczucie kazało mi okłamać Gopalę i posłużyć się paszportem, którego nie zna Incy. Dlaczego?
Działałam pod wpływem instynktu - ale jakiego? Incy nigdy mnie nie skrzywdził. Złościł się? Owszem. Miał dość? Często.
Ale zrobić mi krzywdę? Przestraszyć mnie? Nigdy.

Dokąd pójść? Nie wiedziałam, co robię ani dlaczego. Bardzo znajome uczucie, ale w zupełnie innej postaci.

Zaczerpnęłam powietrza i otworzyłam drzwi. Kierunek podróży wybiorę na lotnisku. Ale najpierw - kawa, ten wspaniały

życiodajny płyn, który rozklei mi oczy i naoliwi szare komórki. O Boże, proszę, niech tu będzie kawa, prawdziwa kawa.

W jadalni nikogo nie zastałam, więc weszłam z powrotem do kuchni, pociągając nosem. Powoli otworzyłam ciężkie

drzwi. W przeciwieństwie do cichej, pustej, szarej jadalni, ciepła kuchnia tętniła gwarem. Światła zapalone, ludzie
rozmawiają, śmieją się, a w powietrzu unosi się mnóstwo zapachów.

- Nastasya!

Odwróciłam głowę i zobaczyłam uśmiechniętą River.

- Chciałam tylko wziąć trochę kawy - zaczęłam.

- Śniadanie jeszcze niegotowe, większość z nas dopiero kończy swoje poranne obowiązki - wyjaśniła River.

- Nie jadam śniadań. Ale kawa...

- Chodź tutaj - rozkazała, a moje stopy dziwnie jej posłuchały. - Niech spojrzę na twoje dłonie.

Sprawdzanie paznokci? Wyciągnęłam ręce i z ulgą stwierdziłam, że są czyste, dzięki wczorajszemu szorowaniu w kąpieli.

Zamierza wróżyć mi z ręki? Cóż, chyba wszystko jest możliwe.

- Niesamowite dłonie - stwierdziła z zadowoleniem. -Silne. Masz, zrób to.

- Co?
Podciągnęła mi rękawy do łokci. Skrzywiłam się, kiedy przesunęła do tyłu wełnianą apaszkę. Później chwyciła moje

dłonie i dosłownie wsadziła je w wielką górę ciepłego zaczynu; leżał na drewnianej stolnicy niczym olbrzymia larwa.

- Uh... - Zamarłam, jakby moje ręcę przykleiły się do lepkiej mazi.

Jasnobrązowe oczy River wpatrywały się głęboko w moje oczy.

- Wiem, że umiesz zagniatać chleb. - Jej głos brzmiał łagodnie.
Policzki mi płonęły; chodziło jej o to, że wielu nieśmiertelnych urodziło się, zanim powstały piekarnie. A wtedy kobiety

tysiące razy wyrabiały chleb, chyba że pochodziły z zamożnych rodzin i były bogate całe życie.

Ja urodziłam się w takiej rodzinie, ale zanim skończyłam dziesięć lat, stałam się biedna jak mysz kościelna. Mieszkałam

na różnych farmach, aż stwierdziłam, że wolę duże miasta.

Potrafię wyrabiać chleb.

- Trochę czasu minęło - wymamrotałam, nadal stojąc nieruchomo. Dokładnie, setki lat.
- Tak - przyznała River jeszcze łagodniej. - Ale tego się nie zapomina. - Splotła dłonie z moimi. Razem odsunęłyśmy

larwowaty zaczyn, zagniotłyśmy boki, a później znów odsunęłyśmy.

Po drugiej stronie pomieszczenia ktoś - chyba Charles, z rudymi włosami - zaczął smażyć bekon na żelaznej patelni na

dużym staroświeckim piecu. Czarnoskóra dziewczyna - pewnie Brynne? - wyjęła dwie formy z piekarnika, położyła je na
czystej ściereczce na stole i mocno uderzyła w jedno, potem w drugie dno. Świeżo upieczony, gorący chleb wyskoczył z
forem i zalśnił złotem w świetle świtu.

Tak! Poczułam kawę! Tak! Dzięki Ci, Boże, Brahma, Święty Franciszku. Obojętnie. Jest kawa!

River zostawiła mnie i zaczęła nalewać cydr jabłkowy do dzbanków. Ja nadal wyrabiałam chleb, automatycznie

poruszając rękoma.

Kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam, że Brynne się do mnie uśmiecha.
- Dobrze ci idzie - pochwaliła i otarła pot z czoła.
Wymruczałam coś niezrozumiałego. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio ktoś mi powiedział, że cokolwiek robię dobrze.

Prawdę mówiąc, niewiele rzeczy robiłam dobrze. Już nie.

- Masz. - River uniosła ciężki ceramiczny kubek do moich warg, a ja, nie odrywając dłoni od zaczynu, wzięłam łyk

gorącej kawy, pół na pół z ciepłym mlekiem i lekko posłodzonej. Cholera, to najlepsza kawa, jaką w życiu piłam.

Chyba głośno jęknęłam z rozkoszy, bo River się roześmiała. Wyglądała ślicznie ze śniadą twarzą zarumienioną od

kuchennego ciepła, srebrnymi włosami upiętymi w praktyczny kok, z którego wymykały się drobne kosmyki. Wzięłam
kolejny łyk, kiedy trzymała mi kubek. Ona ma prawie tysiąc trzysta lat, pomyślałam. To wydawało mi się niewiarygodnie
dużo, nawet jak na nieśmiertelnego. Skupiłabym się nad tym bardziej, ale ta niezwykle dobra kawa pochłaniała wszystkie
moje zmysły. Czułam się rozbudzona, trzeźwo myśląca i nie miałam mdłości. A potem tylnymi drzwiami wszedł lord wiking,
wydychając kłęby pary. W ciężkiej koszuli w kratę wyglądał jak drwal ze skeczu Monty Pythona.

Rozejrzał się po pomieszczeniu, zdjął skórzane rękawice robocze, a ja stałam jak łajza, zawodowo ugniatając zaczyn i

pijąc kawę zrobioną przez szefową tego całego interesu. Radocha z bicia i ugniatania ciepłego drożdżowego zaczynu?
Powiedzmy dwadzieścia dolców. Ta doskonała kawa? Chętnie zapłaciłabym za nią siedemdziesiąt pięć. Mina Reyna, kiedy
zobaczył, że pracuję w kuchni bladym świtem? Bezcenna. Uśmiechnęłam się do niego głupio, kiedy nikt nie widział, a jemu
drgnął mięsień szczęki. Podszedł do zaparzaczki i nalał sobie kubek kawy. Podzieliłam zaczyn na dwie równe części. Jedną
przykryłam czystą ścierką, a drugą zaczęłam wałkować na stole. Rozwałkowałam na mniej więcej centymetr grubości, a póź-
niej, zaczynając od góry, czubkami palców bardzo ciasno rozwinęłam ją w długiego węża. Kiedy cała była zwinięta,
zakleiłam na łączeniu i zagięłam pod nią oba długie końce. Potem wrzuciłam to, łączeniem do dołu, do wysmarowanej
masłem formy do chleba, a na górze zrobiłam płytkie nacięcie. I jeden bochenek już gotowy do pieczenia.

Reyn wyglądał na tak rozczarowanego, że nie mogłam się powstrzymać, żeby nie prychnąć. Zaburczało mi w brzuchu -

powietrze pachniało dobrym bekonem, pieczonym chlebem, cydrem, a ja od tak bardzo, bardzo dawna nawet nie
przechodziłam obok śniadania. Zwykle nie mogłam rano nic przełknąć, nigdy nie byłam głodna przed południem, o ile w
ogóle. Ale teraz byłam głodna.

Może zostanę jeszcze jeden dzień. Nikt nie wie, gdzie jestem, i zobaczę, jak wyszedł mi chleb.

Rozdział 7

Przy śniadaniu parę osób się uśmiechnęło albo powiedziało „cześć", a ci, którzy tego nie zrobili, po prostu wyglądali,

jakby nie byli rannymi ptaszkami, a nie jakby już zdążyli mnie całkiem znienawidzić. Nie zjadłam dużo, bardzo szybko
poczułam się aż za pełna, ale grzanka z masłem okazała się niespodziewanie pyszna, a bekon smakował o wiele lepiej niż ten,
który zwykle sobie robiłam -słony, zelówkowaty i ociekający wytopionym tłuszczem.

- Chodź ze mną - powiedziała River, kiedy grzecznie odniosłam pusty talerz do kuchni.

Chwyciłam swoją znoszoną skórzaną kurtkę i poczłapałam za River na chłodne jesienne powietrze. Poprowadziła mnie

wzdłuż placu z klonami, z których szkarłatne liście spływały na ziemię niczym krew. Podbiegły do nas dwa psy, a ja
przezornie je obserwowałam, dopóki River nie pogłaskała ich po łbach.

- Tak, Jasper. Tak, Molly, dobry piesek.

Długa, wąska stajnia krótszym bokiem stykała się z domem; jej wielkie podwójne drzwi były zamknięte. River

wprowadziła mnie przez zwykłe drzwi z boku. Kiedy znalazłyśmy się w środku, zobaczyłam, że nie ma tam zwierząt, siana
ani traktorów. Były za to wysokie okna; słoneczne światło zalewało wnętrze. Stajnia została podzielona na duże
pomieszczenia, które wychodziły na korytarz na środku. Już zaczynali się schodzić ludzie, włączali piece gazowe, ustawiali
krzesła. To szkolna część River's Edge.

River zabrała mnie do trzeciej sali po lewej. Był tam Solis - siedział na płaskiej poduszce na zniszczonej, nie-lakierowanej

podłodze. Podniósł wzrok i wymienili z Ri-ver spojrzenia, których nie potrafiłam odczytać. Później River posłała mi ostatni
uśmiech i wyszła bez słowa.

Kilka osób: Jess, staruszek, Daisuke, roześmiany Japończyk i Brynne - czarnoskóra, ładna dziewczyna, z włosami

pozawijanymi w ciasne ślimaki tuż przy głowie - weszło i powiesiło płaszcze na wieszakach na ścianie. Spojrzeli na mnie z
zaciekawieniem, zajęli miejsca wokół sali i otworzyli podniszczone książki. O kurczę, jestem w Hogwarcie, pomyślałam, a
wtedy Solis wskazał mi, żebym usiadła obok niego. Zrobiłam to, w kurtce, z ciasno zawiązaną apaszką na szyi.

- Nastasyo - zaczął szeptem, tak żebym tylko ja go słyszała. - River chce, żebym cię uczył. Poprosiła mnie. Ale nie mogę

cię przyjąć jako uczennicy. I nie przyjmę.

Tego się nie spodziewałam, więc siedziałam w milczeniu. Właściwie zostałam wyproszona. Ale...
- Tak? Dlaczego? - starałam się nie podnosić głosu, ale wyszło wojowniczo. Policzki mi płonęły od słów So-lisa.

Solis wyglądał na smutnego i miłego, jak rozsądny ratownik z Kalifornii, a ja czułam się tak, jakbym go dusiła.

- Nie jesteś zaangażowana - walnął prosto z mostu, bez żadnego chrzanienia. - Może przechodzisz kryzys. Może

myślałaś, że potrzebujesz zmiany. Przypomniałaś sobie o River i pomyślałaś, że to będzie dobry tymczasowy dom. Ale nie
jesteś tu całą sobą, żeby zostać. Twoje serce jest gdzie indziej. Jedną nogą już stoisz za drzwiami. Ja nie... nie chcę tracić
czasu.

Mnóstwo zdań skotłowało mi się w głowie i wszystkie chciały się wydostać jednocześnie.

- Skąd wiesz, gdzie jest moje serce? - Ku mojemu zaskoczeniu, akurat to zdanie się wydostało. Mówiłam jak uliczny

punk.

Solis zamrugał; słońce nad jego głową podkreślało krótkie loki ciemnych włosów.
- No cóż, wiem - odparł, jakbym spytała go, skąd wie, że jutro wzejdzie słońce. - Czuję.

Poczułam się zakłopotana, poniżona przed innymi uczniami.

- Tak, racja - prychnęłam zdegustowana, wstając. -Nieważne. Masz rację, nie chcę tu być. Nie będę marnować twojego

czasu ani mojego. - Otworzyłam drzwi klasy, świadoma zaciekawionych spojrzeń świdrujących moje plecy. - Nieważne -
powiedziałam znów, przez ramię. Zamknęłam drzwi o wiele za głośno i wyszłam na korytarz. Podłoga drżała mi pod butami.
Trzasnęłam drzwiami stajni i niemal staranowałam Jego Świątobliwość, który wyciągnął ręce, żeby mnie złapać. - Spadaj,
głupi dupku -warknęłam, odzyskując równowagę. - Wygrałeś. Możesz sobie mieć całe to swoje Xanadu

3

wyłącznie dla

siebie. Wyjeżdżam.

Reyn spojrzał na mnie zmrużonymi oczami. Znów udało mi się go zaskoczyć. I co z tego?! Wyszarpnęłam ręce z jego

uścisku i się odwróciłam. Solis nie wyrzucił mnie z tego domu, a River na pewno pozwoliłaby mi zostać tak czy siak. Ale
odmówił uczenia mnie. Więc bez łaski. Pięć minut później ciągnęłam swoją koszmarnie ciężką walizę po schodach do
wynajętego samochodu. Prawie płakałam ze złości i frustracji, kiedy siłowałam się, żeby wsadzić to cholerstwo do bagażnika,
ale prędzej bym pękła, niż poprosiła kogoś o pomoc.

W końcu rzuciłam się na siedzenie kierowcy, ze zgrzytem wepchnęłam jedynkę i wyjechałam, wzbijając za sobą kamienie

jak nieobliczalna nastolatka, jaką byłam.

Do diabła z nimi.

Rozdział 8

Nie mogłam znaleźć odpowiedniej mapy. Nie mogłam sobie przypomnieć, jak, do diabła, wrócić na autostradę do Bostonu.

Obfite śniadanie ciążyło mi na żołądku jak strawiony kwasem ołów, kiedy wjeżdżałam zbyt szybko na parking przed sklepem
Maclntyre przy głównej ulicy tego miasta. Dosłownie: przy ulicy Głównej. Była tylko jedna ulica, właśnie ta. Ludzie,
zabierzcie mnie stąd.

Oprócz telepiącego mną zdenerwowania, uczucie niepokoju, niemal paniki - to chyba najlepsze określenie -najwyraźniej

narastało w miarę, jak oddalałam się od River's Edge. O co chodzi? Co mnie tak dręczy? Przez ostatnie dwadzieścia cztery
godziny miałam wrażenie, że moje załamanie nerwowe trochę ustąpiło. A teraz znów wróciło z pełną mocą - wycie w mózgu,
które kazało mi się ukryć. Musnęłam palcami kark i upewniłam się, czy apaszka jest na miejscu.

3

Xanadu - mityczna kraina (przyp. tłum.).

Okoliczne dzieciaki, ubrane w gotycką czerń i palące papierosy, siedziały oparte plecami o budynek, na szerokim murku

między sklepem a drugim obok, Early's
Żywność i Produkty Farmerskie. Jedna dziewczyna -z zielonymi pasemkami we włosach i srebrnym kółkiem w nosie -
postanowiła zaczepić intruza.

- Nie możesz tu parkować! - krzyknęła. - To miejsce dla inwalidy.

Pozostałe dzieciaki zachichotały.

Bez słowa pokazałam jej środkowy palec i weszłam do sklepu, słysząc, jak gnojki się śmieją. Szybko się rozejrzałam i

zobaczyłam tanie okulary przeciwsłoneczne, stoisko z przynętą wędkarską i staroświecką lodówkę z napisem „żywa
przynęta" na boku. Za ladą stała wysoka, szczupła dziewczyna. Układała na półce pudełka staromodnych budzików. Za
paskiem fartucha miała zatkniętą zmiotkę do kurzu. Odwróciła się z uśmiechem, ale zmieszała się, kiedy mnie zobaczyła.

- W czym mogę pomóc?

- Macie mapy? - rzuciłam obcesowo. - Na przykład Massachusetts albo północnego wschodu.
- Oczywiście. - Wyszła zza lady. Jeszcze więcej śmiechów, a potem brzęk tłuczonej szyby. Wyjrzała na zewnątrz, ale

zagryzła wargę, nie chcąc zadzierać z miejscowymi młodocianymi przestępcami. - Hm, tutaj. - Poprowadziła mnie do
krzywego drucianego stojaka z odchodzącą żółtą farbą, spod której wyłaziła rdza. - Tu jest mapa Massachusetts. A tu regionu
północnoatlantyckiego.

Dziewczyna wydawała się pozbawiona kolorów - jej popielatobrązowe włosy miały niemal ten sam odcień co skóra i

oczy.

- Meriwether! - Głośny, szorstki głos sprawił, że dziewczyna podskoczyła.

- Jestem tutaj, tato.

- Dlaczego nie stoisz za ladą? - warknął mężczyzna, ukazując się naszym oczom. Miał czerwoną twarz, gęste czarne

włosy i długie niemodne bokobrody. Spod podwiniętych rękawów wystawały wielkie owłosione ręce. Nosił prawdziwe
czerwone szelki.

- Ja tylko pokazuję tej... dziewczynie mapy - powiedziała Meriwether. Widać było, że jest wobec ojca ostrożna, a może

się boi. Pewnie się boi.

Facet zmierzył mnie wzrokiem i zakwalifikował do tego samego typu pętaków co ci na dworze.
- Czego chcesz?
Patrząc na niego z góry, wyciągnęłam dwie mapy, o których mówiła Meriwether, i położyłam je na ladzie. Meriwether

okrążyła ladę, stanęła po drugiej stronie i zaczęła mnie podliczać, ręcznie wbijając ceny. Mój wzrok powędrował do
wysokooktanowych drinków energetyzu-jących i wzięłam jeszcze czteropak. I jakieś batoniki.

- Dobrze - powiedziała bez tchu Meriwether. - To wszystko?
- Tak. Bardzo dziękuję za pomoc - dodałam celowo. -Bardzo mi pomogłaś.

-

Och. - Meriwether zamrugała. - Dziękuję. Jej ojciec prychnął i wrócił na zaplecze. Meriwether zarumieniona wydała mi

resztę i z hukiem zamknęła szufladę kasy.

- Dziękuję, zapraszamy ponownie - wyrecytowała. Nie ma mowy, żebym tu jeszcze przyszła, pomyślałam. Na dworze
ranek wydawał się zbyt jasny i rześki, silny

wiatr przenikał moją czarną skórzaną kurtkę.

- Lepiej przestaw brykę! - krzyknęła znów gocka dziewczyna, a ja obrzuciłam ją zabójczym spojrzeniem, które

najwyraźniej ją zniechęciło. Roześmiała się nerwowo i wróciła do kolegów.

- Wyluzuj - warknęłam, zatrzaskując drzwi do samochodu, po czym ruszyłam.
Patrzyła na mnie z zaskoczeniem, a później ze złością pokręciła głową i wzruszyła ramionami.
Pomyślałam, że sama powinnam posłuchać swojej rady. Ale nigdy nie słucham.

**********

Każde wielkie miasto ma kryjówki dla nieśmiertelnych. To chyba podlega trendom - przez dziesiątki lat wielu z nas

będzie wybierało Mediolan, pełen klubów nieśmiertelnych, ich mieszkań czy domów - zawsze będzie mnóstwo rozrywek i
mnóstwo ludzi, z którymi można się spotkać. Z czasem Mediolan powoli wypadnie z łask -może zmieni się klimat polityczny
lub gospodarczy albo wybuchnie wojna i inne miasto, na przykład San Francisco, stanie się popularne. Ale we wszystkich
większych miastach, i oczywiście w wielu mniejszych, populacja nieśmiertelnych, choć może nie tak liczna, utrzymuje się na
raczej stałym poziomie.

Niektórzy zakochują się w danym mieście i zostają w nim przez wieki. Zwykle nie mogą znieść nieuniknionego

unowocześnienia i opowiadają z zacięciem o dawnych czasach, zanim pojawiły się latarnie i tak dalej. Zapominają o tym, że
zanim pojawiły się latarnie, drogi były okropne, a ludzi bez przerwy okradano, żeby przemieścić się z miejsca na miejsce,
marnowało się całą wieczność. Jednym słowem? Kanalizacja? Wielki plus.

Ale większość z nas ma ulubione miejsca, ulubione epoki. Ja nie. W tej chwili moja paczka jest w Londynie. Ale wiem, że

mogłabym odnaleźć starych przyjaciół w Bostonie, wiem, gdzie ich szukać. Ten mój strach to głupota, jakbym musiała
przykucać gdzieś ze skuloną głową. To głupie, nieracjonalne i nie będę na to zwracać uwagi. W Bostonie wyluzuję z ludźmi,
których znam, i zostanę, dopóki nie zdecyduję, dokąd jechać dalej. Pod-głośniłam radio i pędziłam drogą numer 9, aż
zjechałam na I-90.

**********

Miałam wrażenie, że minęło ze dwadzieścia lat, odkąd piłam dżin w Dungeonie. Jak mogłam być tak... nieświadoma

zaledwie, hm, cztery dni temu? To było inne życie, inna Nastasya. Może pora znów zmienić imię, wymyślić siebie na nowo,
przenieść się do innego miasta. Nastasya byłam przez trzydzieści lat. Najwyższy czas stać się kimś innym. Kimś, kto nie
zadawał się z Incym i Bozem.

Właśnie tego próbowałaś w River's Edge.

Doszłam do perfekcji w ignorowaniu głosów w swojej głowie, więc po prostu odsunęłam się trochę na stołku barowym i

skinęłam na barmankę, żeby dała drinka. Oczywiście poprosiła o dowód - prawie zawsze proszą. Dobrze wiedziałam, że
lepiej za bardzo nie przesadzać - według mojego amerykańskiego prawa jazdy dopiero co skończyłam dwadzieścia jeden lat.
Wolałam, kiedy wolno było kupować alkohol od osiemnastki. Bo na tyle wyglądałam. Ale ujdę jako młodo wyglądająca
dwudziestojednolatka.

Dostałam się do Bostonu późnym rankiem, zameldowałam się w hotelu i kimałam aż do dziesiątej wieczorem. Czas

wyjść. Postanowiłam pójść do Clancy'ego. Nadal znajdował się dokładnie tam, gdzie jakieś dziesięć lat temu. Unowocześnili
go, co mi się nie spodobało. Zapamiętałam go jako ciemny, wstrętny, z obrzydliwym oliwkowym dywanem, który okalał
parkiet do tańca o wymiarach cztery na cztery metry. Za maleńką konsolą stał kiepski DJ. Puszczał piosenki na życzenie,
kiedy usiadło mu się na kolanach. Klub był kameralny, przytulny i napa-kowany nieśmiertelnymi.

Teraz miał lepsze oświetlenie, sztucznie postarzaną drewnianą podłogę i prawdziwe stanowisko DJ-a nad parkietem do

tańca. Chłopak z mysim ogonkiem puszczał winylowe płyty. Klientela: pół na pół nieśmiertelnych i śmiertelnych.
Rozpoznałam parę twarzy, ale nikt nie podbiegł do mnie i nie posyłał mi buziaków.

Oczywiście, wiecie, nieśmiertelni są ludźmi, nie kosmitami umieszczonymi tu, żeby szpiegować Ziemian i przejąć

wszystko. Jesteśmy całkowicie ludźmi, tyle że... nie umieramy tak szybko. Kiedy byłam mała, ojciec opowiadał nam bajki o
księżniczce tak dobrej, że dostała dar nieśmiertelności. Zastanawiam się, czy naprawdę w to wierzył. Są różne mity i teorie w
różnych kulturach nieśmiertelnych, ale kiedy je przeanalizować, wszystko zawsze sprowadza się do tego, że... Bum! Stało
się! Może to dar, przekleństwo, skutek wypicia magyicznego płynu albo zjedzenia magyicznej rośliny. Pomyślałam, że to
może dziwna spontaniczna mutacja genetyczna. Jak rak czy daltonizm.

Chcecie usłyszeć coś śmiesznego? Aż do dwudziestego roku życia nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że jestem

nieśmiertelna. Wiem, że nadal wyglądam naprawdę młodo, ale pamiętam, że moja matka też wyglądała bardzo młodo. W
każdym razie, byłam służącą w Rejkiawi-ku. Pani domu, Helgar, rozpoznała we mnie nieśmiertelną i zaczęła mnie stopniowo
oswajać.

Stała się moją najlepszą przyjaciółką i nauczyła mnie więcej, niż nauczyłam się przez dwadzieścia jeden lat.

Pewnego dnia siedziałyśmy na frontowym ganku, który wychodził na brukowaną ulicę. Była zima, ale nie padał śnieg, a

w wielkim rzeźbionym kominku buzował i trzaskał ogień. Helgar siedziała w fotelu i zajmowała się robótkami ręcznymi
kulturalnej damy - haftowała kwiaty i króliki na czymś, co miało się stać pokrowcem na klęcz-nik w rodzinnej kaplicy.
Nauczyłam się tego jako dziecko, kiedy mieszkałam w rodzinnym hrókur - zamku, tyle że średniowiecznym, surowym, nie
tak wystawnym jak pałac w Wersalu czy gdzieś.

Ale teraz byłam służącą, więc siedziałam na drewnianym stołku, gręplując wełnę.

- Nie wiem, skąd się bierze nasz początek - powiedziała Helgar. Miała mocny, niski głos i wyraźnie wypowiadała każde

słowo. - Moja matka urodziła się w Anglii, w 1380 roku. Nadal nazywa ją „Aenglią". Mówi, że zna ludzi ze swojej wioski,
którzy urodzili się około tego roku co nasz Pan, tysiąc lat wcześniej.

Moje oczy otworzyły się szeroko.

- W każdym razie, Sunna, należy przyjąć, że nieśmiertelni istnieli zawsze - ciągnęła Helgar. Doszła do końca nitki i

odgryzła ją, a później zrobiła supełek na nowej. - Tak czy inaczej, zło istnieje od zawsze. - Sprawiała wrażenie zadowolonej z
siebie. - Przypuszczam, że pierwsi nieśmiertelni, aefrelyffen, wzięli się prosto z Edenu, zaraz po Adamie i Ewie. Najpierw
przyszła światłość, potem ciemność.

- Nie rozumiem. Jak to: zło?
- Terdvd - odparła Helgar. - Rodzice ci nie mówili?
- Umarli, gdy byłam mała. - Trzymałam spuszczoną głowę, czując znajomy ból.

Helgar wyglądała na zaskoczoną. Zapomniała o hafcie.

- Zmarli! Zmarli? Oboje?
Zagryzłam wargę. Ogarnęła mnie nowa fala wstydu z powodu tego, że miałam nieśmiertelnych rodziców, którym udało

się umrzeć.

Helgar osłupiała. Niewątpliwie zastanawiała się, co też mogło zabić moich rodziców. Na pewno oboje byli nieśmiertelni,

skoro ja też jestem. Ale niestety, umarli. Byłam prawie pewna. Prawie, prawie pewna.

- A co z Terava? - spytałam.
- Terava. - Po kilku chwilach Hilgar zamrugała. -Ciemność. Nieśmiertelni rodzą się w ciemności i żyją w ciemności. Nic

nie można na to poradzić. Jest w nas zło. - Wydawała się wstrząśnięta. Znów wzięła się do haftowania, nie patrząc na mnie.
Kiedy dowiedziała się o moich rodzicach, zmieniłam się w jej oczach, stałam się dla niej kimś innym. Udawałam, że tego nie
zauważam.

- Jak to: zło? - spytałam znowu.
- Nasza magyia - odparła i najwyraźniej nie chciała mówić więcej.

**********

- Nastasya!

Przełknęłam ślinę, zamrugałam kilka razy i zorientowałam się, że ciągle jestem w Clancy, czterysta lat później.
Ktoś się pochylił i pocałował mnie w policzki, w lewy, w prawy, potem znów w lewy. Dziewczyna odsunęła się, a ja

zobaczyłam jej brązowe włosy, brązowe oczy i szeroki uśmiech.

- Alanna! - zawołałam, starając się okazać entuzjazm. Przeciągnęłam apaszkę za ramię i się uśmiechnęłam.
- Kochanie! A swoją drogą, teraz jestem Beatrice. -Usiadła na stołku obok i stuknęła kieliszkiem o mój kieliszek.
Alanna-Beatrice była względnie młoda, miała ledwie dziewięćdziesiąt lat, pełna młodzieńczej energii i entuzjazmu. Miała

modą fryzurę, prawdziwe perły, a na sobie kaszmirowy sweter w cętki leoparda i obcisłe czarne spodnie. Wyglądała
fenomenalnie.

- Nasty... - ciągle Nastasya? Skinęłam głową.

- Nasty, wieki cię nie widziałam. - Uśmiechem podziękowała barmance i wcisnęła jej napiwek. - No, słuchaj - zwróciła

się do mnie. - Wyglądasz... - Zawahała się i jeszcze raz dobrze mi się przyjrzała.

Czekałam.

- Nic ci nie jest? - spytała w końcu.

- Nie, wszystko gra. - Wzięłam kilka kolejnych dużych łyków drinka, cytrusowego i orzeźwiającego, z zimnym,

aptecznym posmakiem wódki. - A ty co porabiasz?

- Upajam się długowiecznością. - Zachichotała; najwyraźniej postanowiła dać spokój mojemu wyglądowi. -Zeszłe lato

spędziłam w Wenecji i było przecudownie, jeśli nie liczyć turystów. Chyba pojadę znowu w przyszłym roku.

Nie miałam po prostu siły, żeby wypytywać ją o to, zagadnąć o godne polecenia restauracje czy hotele. Lubiłam Al-

Beatrice. Zawsze była radosna, zawsze się z czegoś cieszyła. I uwielbiaaała nieśmiertelność. Jej zdaniem to najlepsza rzecz
od czasu wynalezienia klimatyzacji. Nigdy nie miałam oporów, żeby się z nią zadawać.

- Wiesz, to śmieszne, że na ciebie wpadłam - oznajmiła, przywołując barmankę. - Ludzie o ciebie pytali.
- Jak to? - Poczułam nagłe uderzenie przerażenia.
- Parę osób pytało, czy cię widziałam. Powiedziałam, że nie. O, mogłabym prosić sidecar? - zwróciła się do barmanki, a

potem znów do mnie: - Zabawne! Co za zbieg okoliczności! Oczywiście to był Incy. Incy i Boz chyba dzwonili po ludziach i
cię szukali. O co chodzi? Gdzie oni są? Przecież jesteście nierozłączni?

Mój umysł pracował na najwyższych obrotach.

- Oj, to głupie - mruknęłam z zawstydzonym uśmiechem. - Któregoś wieczoru sprzeczaliśmy się, czy każdy zna każdego,

a Incy stwierdził, że nikt z naszej paczki nie mógłby tak na dobre zniknąć.

Bea pociągnęła łyk drinka i skinęła głową wyraźnie zaintrygowana.

- Więc się z nim założyłam, że uda mi się zniknąć tak, że mnie nie znajdzie. - Westchnęłam teatralnie. - Wiem, to

idiotyczne. Muszę się ukrywać co najmniej przez dwa miesiące.

- To do Incy'ego podobne. - Beatrice się roześmiała. -Ale dwa miesiące? O co się założyłaś?
- Jeżeli mnie znajdzie, będę musiała wytatuować sobie jego imię na tyłku. - Skrzywiłam się.
Beatrice ryknęła śmiechem, odrzucając głowę do tyłu. Lekko uderzyła dłonią w bar. Miała niezły ubaw. Tak, Incy jest

skurczybykiem, wszystko jasne.

- O mój Boże! - sapnęła, usiłując złapać oddech. -A on musi wytatuować twoje, jeżeli cię nie znajdzie?
- Na sercu. - Skinęłam głową. - Wiesz, jak długo utrzymują się na nas tatuaże.
- O rany, ale jaja! - Beatrice znowu się roześmiała. -Jesteście stuknięci! Więc pewnie chcesz, żebym trzymała nasze

spotkanie w sekrecie?

Starałam się zrobić oczy szczeniaczka, ale raczej wyszło mi spojrzenie wściekłej wiewiórki.
- Chyba że chcesz mieć na sumieniu jego imię na moim tyłku.

Beatrice znów ryknęła śmiechem.

- O Boże, nie! Wykluczone! Nie pisnę ani słowem! Uśmiechnęłam się do niej z wdzięcznością, ale

w środku czułam niemal panikę. Incy już wydzwaniał po ludziach, pytając o mnie. A z Beą aż tak bardzo się nie kumplował -
znajdowała się pewnie u dołu jego listy znajomych. Naprawdę będę musiała zniknąć, i to na dobre.

- Więc długo zostaniesz w Bostonie? - spytała. - Jeżeli tak, to pewnie wpadniesz na innych. Ja zostaję na Boże

Narodzenie. Tu jest tak ładnie w zimie, ze śniegiem.

- Nie - przyznałam. - Zatrzymam się tylko na noc. -Wymusiłam z siebie kolejny uśmiech. - Zamierzam wziąć udział w

wyprawie trekkingowej w Peru. Zobaczymy, czy mnie tam znajdzie!

Prawdę mówiąc, niezły pomysł... Poprosiłam barmankę o kolejnego drinka, czując w żołądku przyjemne ciepło i delikatne

odprężenie we wszystkich mięśniach.

- Super! - stwierdziła zadowolona Bea i pokazała, że zasunie wargi na suwak.

- Bea! - Ktoś krzyknął jej imię od drugiej strony baru. Odwróciła się podekscytowana.
- Kim! - Cmok, cmok, cmok.

Kim - zimna i wyniosła piękna blondynka, która w latach siedemdziesiątych była top modelką, oczywiście pod innym

nazwiskiem. Załamała się, kiedy w końcu musiała udać, że się starzeje, i zniknąć z wybiegu. Albo z tego powodu, albo przez
to, że musiała znosić wszystkie plotki o operacjach plastycznych, robiła się coraz bardziej złośliwa i zawistna.

- Hej, Kim - przywitałam ją z uśmiechem.

- O, Nastasya. Ledwie cię poznałam. Kiedy ścięłaś włosy?

- Oj, nie wiem - odparłam zgodnie z prawdą.

- I ta czerń. - Przyglądała mi się krytycznie. - Hm... ostro kontrastuje z twoją cerą.
- Tak. Jestem trochę bardziej wiosną - powiedziałam nonszalancko.
- Nie. - Pokręciła głową. - Nie jesteś. Jesteś zimą, z tą bladą cerą, niesamowicie ciemnymi oczami. Czy ja kiedyś

widziałam twój prawdziwy kolor włosów? - Kim uwielbiała te tematy: włosy, ciuchy, makijaż.

- Eee... nie wiem. - Teraz też nie skłamałam. - Nieważne. Co u ciebie?
Bea szybko wprowadziła ją w szczegóły mojego szalonego zakładu z Incym. Kim uśmiechnęła się i zgodziła trzymać

naszą stronę w tej grze. Muszę przyznać, że to był jednak cudowny pomysł. Później zaczęła nawijać o tym, co robiła
ostatnio, a jak się okazało, było tego trochę.

Tego właśnie chciałam, prawda? Świateł, hałasu, drinków i ludzi dookoła, żeby sobie rozmawiać. Oczywiście, nie

przypuszczałam, że długie macki Incy'ego dosięgną mnie i tutaj. Ale przynajmniej lepsze to niż zimny, pusty dom w West
Lowing. A jednak na wspomnienie tego domu, kuchni, śmiechu, chrzęstu liści pod stopami, zapachu flanelowej koszuli
Reyna stojącego przy mnie, poczułam gwałtowne ukłucie i wzięłam głęboki oddech.

- ... więc pomyślałam, że wpadnę do Clancy'ego - dokończyła Kim.
- Aha. - Skinęłam głową, otworzyłam szerzej oczy i dopiłam drinka.
Barmanka bez słowa popchnęła kolejnego w moją stronę: skinęłam w podziękowaniu i posłałam jej dziesiątkę.

- Kim! - zawołała Bea, jakby ją olśniło. - Pokaż Na-stasyi to swoje... wiesz?

Oho, pomyślałam.

- A, to. - Kim sprawiała wrażenie skromnej i niepewnej. - Właściwie to taka imprezowa sztuczka.
- Nie, nie, zrób ją - prosiła Bea, pociągając drinka przez cienką słomkę. - Jest strasznie fajna. - Odwróciła się do mnie. -

Kim sama wymyśliła. Mówię ci, bomba. Kim, musisz jej pokazać. Patrz, są Leo i Justin. I Susie. Chętnie to zobaczą!

- No, dobra, skoro nalegasz. - Kim zarumieniła się pięknie i zsunęła ze stołka.

Bea pobiegła i zaczęła zbierać ludzi, tylko nieśmiertelnych. Żadnego z nich nie znałam.

- Chodźcie! - powiedziała, kierując nas na tyły baru.

Pognała z dziewięć osób ciemnym korytarzem na rozklekotane schody, prowadzące w górę. I w górę. I w górę.

Pokonaliśmy cztery rzędy schodów, aż Bea pchnęła czarne metalowe drzwi, które wychodziły na dach budynku.
Pachniało tam zimną smołą, dymem z drewna i zapachami z kuchni restauracji obok.

Większość budynków w tej okolicy ma pięć pięter lub mniej, bo tylko na taką wysokość cysterna dachowa mogła

pompować, wykorzystując siłę grawitacji w czasach, kiedy je budowano. Nadal gdzieniegdzie widziało się kilka cystern -
zardzewiały metal stał dumnie na trzech wspornikach, z małymi drabinkami, krzywo zwisającymi z boku.

- Dobra - powiedziała Bea. - To jest odjazdowe. Ale wszyscy musicie odstawić drinki i odłożyć papierosy. Dziewięć osób

wystarczy? - spytała koleżankę.

- Powinno. Możemy ustawić się w kręgu i chwycić za ręce? - Kim wyciągnęła dłonie.
Zanosiło się na uprawianie magyi. Poczułam dreszcz strachu i podniecenie. Nie byłam w kręgu od... chyba dwustu lat?

Unikałam „wielkiej" magyi, a większość moich przyjaciół była zbyt leniwa, żeby nauczyć się tych wszystkich niezbędnych
rzeczy, żeby działała. Niewiele razy próbowałam czegoś więcej niż drobne czary i za każdym kończyło się źle, włącznie z
wymiotami, bólami głowy, omdleniami... Zaklęcie, którego użyłam, żeby odnaleźć River's Edge, było pierwszym małym za-
klęciem, jakim posłużyłam się od dziesiątek lat. Nie miałam ochoty znowu próbować, ale wszyscy dookoła najwyraźniej w
ogóle się nie wahali, a ja czułabym się głupio, gdybym się teraz wycofała. Może powinnam przezwyciężyć uprzedzenie do
magyi? Może tym razem będzie lepiej? Może ja w tym będę lepsza? Skinęłam głową, lekkomyślnie, z determinacją, i się
rozchmurzyłam. Tego właśnie potrzebuję. Dokładnie tego brakowało w River's Edge.

Zrobiłam krok do przodu i chwyciłam za rękę Beę i Susie. Wszyscy się do siebie uśmiechali; Bea ścisnęła moją dłoń.

Byłam zaciekawiona, podniecona i szczęśliwa, że tu jestem.

- Dobra, wiecie, jak przekazać mi moc - odezwała się Kim, a my skinęliśmy głowami. - Czekajcie, aż was poproszę, a

później wypowiecie słowa. Ale najpierw muszę wszystko przygotować.

Wzięła kilka głębokich wdechów i zamknęła oczy.
Przez minutę panowała cisza, nie licząc odgłosów rozmów i krzyków ludzi cztery piętra niżej. Trąbiące w oddali

samochody. Delikatna muzyka. Wrzeszczące pary w budynku obok. Ale tu, na górze - zupełny spokój. Zaczęłam wolniej
oddychać i zamknęłam oczy. Helgar, kiedy przeszła do porządku dziennego nad tajemniczą śmiercią moich rodziców, opisała

naszą magyię jako noszenie w sobie zwiniętego czarnego węża, którego moc uwalnia się przez usta, kiedy wypowie się
odpowiednie słowa.

To na tyle obrazowe porównanie, że nadal tak to sobie wyobrażam.
Teraz skupiłam się na tym, żeby zebrać moc. Nie jest to takie proste jak napięcie mięśni. Chodzi bardziej o koncentrację,

jak przy jodze czy medytacji. Obie zresztą śmiertelnie mnie nudzą.

Usłyszałam, że Kim zaczyna śpiewać, a jej słowa były tak ciemne i stare, jak kilka tych, które znałam, ale z innego

rdzenia językowego, może romańskiego. Poczułam mrowienie w piersiach i skoncentrowałam się na tym, żeby powoli
wdychać i wydychać powietrze, raz, dwa, trzy, cztery. Kim śpiewała, a jej czary zaczęły falować, przepływając przez dłonie,
łącząc nas. Moje palce rozgrzały się od magyi Bei z jednej strony i Susie z drugiej, a w piersi zaczęło mnie ściskać. Zawsze
nie cierpiałam tej części, kiedy wydawało mi się, że nie zdołam wziąć następnego oddechu. Miałam wrażenie, że głowa mi
eksploduje, i bałam się, że jeżeli wezwę pomocy, z moich ust nie wydobędzie się żaden dźwięk. Ale to zawsze mijało, więc
trzymałam panikę w ryzach i skupiłam się na oddychaniu. Czułam, jak nasza moc wzrasta, czułam, że magyia przychodzi do
nas tak, jak owady uciekają z płonącego lasu.

Teraz rozpoznałam słowa Kim - przyzywała naszą moc. Zaśpiewałam cicho: Gefta, ala, minn karovter. Pav minn gefta,

hilgora silder. Melodyjnie powtórzyłam te słowa kilka razy, nie znając ich znaczenia. Nauczono mnie ich dawno temu jako
sposób na przekazanie mocy czarownikowi. Wypowiedziałam je tylko parę razy, ale gdy się tego raz nauczy, nie można
zapomnieć.

Kilka minut później usłyszałam czyjeś westchnięcie. Gwałtownie otworzyłam oczy. Tam, na nocnym niebie, była Kim.

Uśmiechała się wyniośle i rozpościerała ręce.

Susie się roześmiała i zaczęła klaskać, wypuściwszy moją dłoń, która płonęła z gorąca.
Rozległy się szepty pochwały i podziwu. Sztuczka imprezowa była naprawdę zdumiewająca. Kim miała kark i ramiona w

śpiewających ptakach, ułożonych kolorami. Szczygły tworzyły jasnożółtą ramę, pastelowoszare sikorki okalały jej ręce,
strzyżyki tworzyły brązową płachtę z piór wzdłuż ramion. Powietrze było roziskrzone i ożywione magyą. Ptaki siedziały
zupełnie nieruchomo, mrugając wolno - gajówki, tyrannusy, wilgi - tworzyły skomplikowany, przepiękny wzór, pełen
energii, życia i małych, szybko bijących serduszek.

To była jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie w życiu widziałam, ale nie mogłam się nadziwić, co, do diabła, opętało w

ogóle Kim, żeby spróbować to zrobić. Jeżeli się zastanowić... O co chodziło? Owszem, wszyscy mamy mnóstwo czasu, ale...

- Czy to nie wspaniałe? - wyszeptała Bea, kładąc mi rękę na ramieniu. - Dla mnie rewelacja.

- Tak, to jest coś, fakt. - Nie mogłam oderwać wzroku.

Ptaki tępo wpatrywały się w dal lśniącymi czarnymi oczami, jakby były naćpane. Ścisnęło mnie w żołądku i nagle

zaczęłam żałować, że tu jestem, że zgodziłam się w tym uczestniczyć. Kolejna głupia, zła, przykra niespodzianka.

- Dziękuję, dziękuję. - Kim ukłoniła się lekko. - Ale już dłużej tego nie utrzymam, więc... - Wypuściła powietrze i

wypowiedziała kilka słów, które uwolniły ptaki z czaru. Czekałam, aż otrząsną główki, wrócą do siebie i odlecą oszołomione
w noc.

Ale kiedy pierwsze z nas ruszyło w stronę schodów, zobaczyłam, że ptaki zamykają oczy i przechylają małe, gładkie

główki. Później jeden po drugim w ciszy zaczęły spadać z Kim na dach. Martwe.

- Nooo - odezwał się Harry. - To ptaki jednorazowego użytku, co?

Towarzystwo się roześmiało, a Kim wdzięcznie wzruszyła ramionami.

- To dla nich szkodliwe.

Skierowali się do drzwi, a ja wkrótce zostałam sama na dachu tego bostońskiego pubu, z rozdzierającym bólem głowy,

niesmakiem w ustach, z setką jaskrawych, cudownych ptaków u stóp. Pokryte piórkami ciała już zaczynały stygnąć.

Rozdział 9

Tej nocy wróciły sny.

Opuściłam Clancy'ego zaraz po czarach Kim. Byłam jedyną osobą, której to się nie spodobało; jedyną, której drinki

ścinały się w żołądku na myśl o pokrytym papą dachu pełnym jasnych kawałków martwego puszku. Z nieprawdopodobnym
bólem głowy i jak zwykle mdłościami pożegnałam się i zostawiłam Beatrice, Kim i resztę. Patrzyli na mnie z
niedowierzaniem. Prawie o północy wróciłam do hotelu z poczuciem winy.

Martwiłam się, że nie zasnę, ale wyczerpanie i przygnębienie wgniotły mnie w głęboką nieświadomość, która wciągała

mocniej i mocniej w czarny horror dzieciństwa, do tej nocy, kiedy moje życie zmieniło się po raz pierwszy.

Obudziły mnie silne drgania. Spojrzałam na swoją starszą siostrę Eydis, śpiącą w naszym wspólnym łóżku. Czyżby

uderzenie pioruna? Uwielbiałam burze. Popatrzyłam na wąskie okno, oplombowane małymi, grubymi kawałkami
prawdziwego szkła. Na zewnątrz migotało światło. Błyskawica? Albo pożar?

Odgłos się powtórzył - ogromny, niski huk wstrząsnął naszym łóżkiem. Eydis zamrugała zaspana, a chwilę później drzwi

do naszego pokoju otworzyły się z rozmachem. Stała w nich matka, z szeroko otwartymi oczami. Długie złote włosy opadały
jej na plecy spod małego lnianego czepka, w którym spała.

- MóSir? - pisnęłam.

- Szybko! - ponagliła, zarzucając na nas szal. - Wstawajcie! Wkładajcie buty! Prędko, już!

- Co się dzieje, Móóir? - spytała Eydis.
- Nie ma czasu na pytania! Pospieszcie się!

Następne walnięcie poczułam w uszach, kiedy wsuwałam stopy w zimowe bambosze ze skóry łosia, wyłożone futrem

królika. W pokoju było zimno, ogień dawno zgasł, a kamienne ściany pokrywała cienka warstwa szronu.

Na korytarzu spotkaliśmy mojego starszego brata, Sigmundura, który w wieku piętnastu lat był wyższy od ojca. Za rękę

trzymał mojego młodszego brata, Haakona. Tinna, moja starsza siostra, stała już owinięta ciężkim wełnianym szalem, a
długie żółte kosmyki opadały jej na ramiona.

- Dalej, dzieci, szybko! - Matka odwróciła się i zbiegła szerokimi głównymi schodami, a my popędziliśmy za nią tak

blisko, że jej włosy smagały nas po twarzach.

Kiedy dotarliśmy na parter, powitały nas krzyki i dudniące kroki. Zobaczyliśmy ludzi ojca, uzbrojonych w miecze i łuki,

w ciężkich skórzanych zbrojach. Przywarliśmy plecami do kamiennej ściany, kiedy przebiegali obok nas, wykrzykując
rozkazy. W jednej kolumnie spieszyli wąskimi tylnymi schodami, które skręcały się ku dołowi w kierunku przeciwnym do
ruchu wskazówek zegara. Sigmundur pokazał kiedyś mnie i Haakonowi, na czym polega geniusz tego projektu - jeśli
kierujesz się na dół, żeby bronić zamku, twoja prawa ręka z mieczem ma mnóstwo miejsca, aby ciąć najeźdźców. A jeżeli je-
steś najeźdźcą i zmierzasz do góry, twoja ręka z mieczem nie ma miejsca i musisz przyjąć nienaturalną postawę bojową.

I znowu wielki huk, wstrząs. Z kamieni nad naszymi głowami opadł pył. Kichnęłam.
- Móóir, co się dzieje?
Siedmioletni Haakon przez ostatnie dwa tygodnie chorował, miał dreszcze i gorączkę. Z choroby wyszedł chudy i blady, z

niebieskimi podkowami pod oczami.

- Zewnętrzny mur został zburzony - wyjaśniła zwięźle matka, zaganiając nas do komnaty ojca. - Północni najeźdźcy.
Eydis i ja spojrzałyśmy na siebie wytrzeszczonymi oczami. Znów rozległ się łomot. Tinna chwyciła mnie za rękę.

- Taran - mruknęła.

Kiedy biegliśmy przez korytarz, matka wyrywała pochodnie z żelaznych uchwytów na ścianach. Trzony uderzały o

ziemię i wypluwały fontannę iskier, pozostawiając za nami ciemność.

Dotarliśmy do komnaty ojca. W środku matka przekręciła wielki mosiężny klucz w zamku, a później razem z

Sigmundurem zastawili drzwi ciężką drewnianą belą, opierając ją na zawiasach. Moje siostry, Haakon i ja tłoczyliśmy się
przy kominku, a matka podeszła do wielkiego drewnianego kredensu ojca i szybko otworzyła go drżącymi palcami.
Sigmundur natychmiast doskoczył i wyjął największy miecz ze stojaka - kilkanaście centymetrów większy niż ja, prosty i
naostrzony z obu stron, ze skromną drewnianą rękojeścią, oplecioną cienkimi skórzanymi paskami.

Matka przez chwilę przyglądała się broni, potem wybrała miecz dla Tinny. Ręce mojej siostry ugięły się pod jego

ciężarem. Następna była Eydis - w wieku dwunastu lat miała za sobą sześć lat nauki walki, ale zwykle używaliśmy sztyletów
i udawaliśmy, że to miecze. Ja skończyłam dziesięć lat. Wyciągnęłam ręce. Po chwili wahania matka dała mi krótki miecz.
Miał może ze czterdzieści centymetrów długości. Chwyciłam go oburącz, nie rozumiejąc, co się dzieje. Nawet Haakon dostał
sztylet, któremu przyglądał się wielkimi oczami.

- Gdzie Faóir? - Sigmundur podbiegł do okna i wyjrzał przez wąską szczelinę.

- Na dole, z ludźmi.

- Będziesz mieć miecz, Móóir? - spytał Haakon, ciągle podziwiając sztylet.

- Mam coś potężniejszego.

Matka pomacała pod dekoltem nocnej koszuli i wyciągnęła ciężki amulet, ten, na który uwielbiałam patrzeć. Siadałam jej

na kolanach, brałam go w dłonie i oglądałam uważnie, ale ona nigdy go nie zdejmowała, nigdy nie dała przymierzyć. Był
okrągły, prawie tak szeroki jak moja dłoń, z płaskim, przezroczystym, mlecznym kamieniem na środku, o średnicy około

czterech centymetrów. Dookoła kamienia widniały wygrawerowane symbole. Niektóre w naszym alfabecie, runach, które
rozpoznawałam, ale reszty nie znałam. Spytałam, z czego jest zrobiony, a matka powiedziała: „Ze złota. Ze złota i mocy".

Teraz zamknęła amulet w dłoniach. Kiedy pokojem wstrząsnął kolejny huk, zamknęła oczy i zaczęła śpiewać.

**********

Obudziłam się, dysząc; lodowaty pot ciekł mi po twarzy. Kark mnie piekł, więc zdarłam apaszkę, w której spałam, i

przejechałam palcami po zmarszczonej skórze.

Nie miałam tego snu od dawna. Pokręciłam głową, ciągle z trudem chwytając powietrze, potem wstałam na drżących

nogach i poszłam do łazienki. Odkręciłam kran i spryskałam wodą twarz. Rzecz jasna, to nie był sen, ale wspomnienie.
Matki, która tamtej nocy usiłowała uratować nam życie. Nie wiedziała, bo niby skąd mogła wiedzieć, że zbierając nas w
komnacie ojca, tak naprawdę zagoniła prosto w objęcia śmierci.

Z wyjątkiem mnie.

Ciągle, ciężko oddychając, wklepałam trochę zimnej wody w kark i znów zawiązałam apaszkę. W pokoju rozsunęłam

ciężkie hotelowe zasłony i zobaczyłam, że wschodzi słońce. Spałam około sześciu godzin. Kiedy już oddychałam bardziej
miarowo, ubrałam się i skorzystałam z hotelowego komputera, żeby znaleźć komisy w używanymi samochodami.

**********

Trzy godziny później skrzyżowałam ręce na piersiach, czując, jak zimne palce jesieni zakradają się do samochodu -

używanego, zdezelowanego brązowego hatchbacka, którego kupiłam dziś rano w anonimowym komisie pod Bostonem.
Silnik był wyłączony, ogrzewanie też. Głęboki dreszcz przeszył mój żołądek, aż całe moje ciało się napięło. Chociaż słońce
przeświecało przez wysokie, lekkie chmury, były ledwie cztery stopnie.
Nie chciałam wysiadać z samochodu. Nie mogłam znieść tego, co zeszłej nocy zrobiła ma-gyią Kim. Magyia niosła za sobą
śmierć i ból. Uprawianie magyi oznaczało posiadanie władzy, a jeżeli masz władzę, ktoś będzie chciał ci ją odebrać. Ktoś
zrobi wiele, żeby ci ją odebrać. Nie mogłam znieść tego, że Incy obdzwonił z milion osób, próbując mnie znaleźć, i kazał im
mnie szukać. Bardziej niż kiedykolwiek chciałam być daleko od niego, od nich wszystkich.

Później miałam to wspomnienie. Z całych sił starałam się nigdy nie myśleć o tamtej nocy i na ogół, ku mojemu

zaskoczeniu, to mi się udawało. Nie śniłam o tym od dziesiątek lat. Tydzień temu wszelkie moje odczucia i wspomnienia
szczelnie owinęłam watą, osłoniłam przed wzrokiem. Teraz moja skorupa się pokruszyła i na zewnątrz wyciekał ból.
Zaśmiałam się oschle - czy tak właśnie czuła się Ewa, kiedy skosztowała jabłka? Nagle zobaczyła rzeczy, których nie chciała
widzieć?

Ze ściśniętym gardłem, z trudem przełknęłam ślinę. Co dalej? Nie miałam dokąd pojechać. Bycie z ludźmi mojego

gatunku okazało się klapą. Myśl o powrocie do Anglii budziła we mnie odrazę. Nie tylko odrazę. Strach. Przerażenie.

I

Tak naprawdę, jaki mam wybór? Uderzyłam głową w mur. Po prawie pięciuset latach dryfowania, nagle nie wiedziałam,

kim jestem ani co ze sobą zrobić. Zmieniałam nazwiska nieskończoną ilość razy, ale zawsze czułam się tak jak „ja", które
pokazywałam na zewnątrz. Teraz czułam się jak ja, którą zostawiłam dawno temu, i na tę myśl histeria chwytała mnie za
gardło. Teraz czułam się jak krucha powłoka czegoś wyschniętego, sczerniałego i martwego.

Dziesięć, pięć lat temu zazdrościłabym Kim tego czaru, byłabym pod wrażeniem, pewnie chciałabym znać na tyle magyię.

Co się we mnie zmieniło? Kim się staję?

Podskoczyłam, kiedy Solis delikatnie zapukał w moje okno. Byłam zawstydzona, poniżona, że przychodzę z powrotem na

klęczkach, tak przegrana, że nie mam dokąd pójść, tak poplątana, że muszę prosić o pomoc obcych. Usiłowałam znów
przełknąć ślinę i otworzyć drzwi. Poczułam się wyjątkowo stara, kiedy wydźwigałam się samochodu. Było o wiele gorzej niż
za pierwszym razem. Cierpiałam katusze, że tu wracam, i to tak szybko. Ale po prostu... nie wiedziałam, co innego zrobić.

Solis skinął do mnie głową, obserwując mnie, kiedy patrzyłam gniewnie na ziemię, szeleszcząc liśćmi, które odgarniałam

czubkiem buta. Skinął znowu i dotknął mojej ręki.

- Tędy - powiedział.

Poszłam za nim do porośniętego winoroślą kamiennego muru za wielką stodołą. Drewniane drzwi, wyższe ode mnie, były

niemal ukryte pod bluszczem. Solis otworzył je i gestem zaprosił mnie do środka. Mało nie jęknęłam, kiedy zobaczyłam
równe rzędy grządek warzywnych, inspektów, szklarnię. Znów rozważyłam pomysł samobójstwa przez porąbanie się i znowu
niechętnie go odrzuciłam.

W ogrodzie pracowało kilka osób. Powstrzymałam się, żeby na nich nie patrzeć, bo bałam się, że zobaczę pana wikinga,

albo, co gorsza, Neli - przyjacielską, nieszczerze słodką. Nie cieszyłam się też, że wpadnę na River - na pewno będzie
wyrozumiała i dobra, przez co właściwie ją znienawidzę.

Solis pochylił się i wyrwał kilka grubych zielonych liści. Z ciemnej ziemi wyłoniła się rzepa, a ja omal nie zatkałam sobie

ust. Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę rzepy. Kiedy kilka razy przeżyjesz głód, kiedy do jedzenia są tylko rzepa i
soczewica, nigdy więcej nie chcesz na nie patrzeć.

- Rośliny czerpią pokarm z ziemi - oznajmił Solis, jakby mówił do idiotki.
Milczałam, bo jedyną odpowiedzią, jaka przychodziła mi do głowy, było: „Co ty nie powiesz?"
- Pobierają minerały, których potrzebują - ciągnął. -Przetwarzają je w korzeniach i liściach, żeby rosnąć, rozsiewać się i

powtarzać cykl. Ale nie mogą rosnąć w ciemności, prawda? Muszą też mieć słoneczne światło, energię słoneczną.

Ugryzłam się w policzek, żeby nie krzyknąć. Teraz zacznie ględzić o recyklingu, kompostowaniu i opiekowaniu się Matką

Ziemią. Naprawdę, szczerze i tym razem bez żartów, chciałam umrzeć.

- Terava są jak rośliny - powiedział, zaskakując mnie.

Otworzyłam oczy i szybko zerknęłam na niego. Większość nieśmiertelnych unika mówienia o Terava, o ciemności i

świetle. Helgar była jedną z niewielu, od których słyszałam to słowo.

- Uprawiają magyię, odbierając stworzeniom energię i życie - wyjaśnił. - Tak jak rośliny, które potrafią wykorzystać

ziemię, w której rosną, sprawiając, że staje się jałowa i nie może utrzymać życia, Terdvd pozbawiają siły witalnej wszystko
wokół nich. To dlatego stworzenia umierają, kiedy Ter dud uprawiają magyię. Na pewno to zauważyłaś.

Pomyślałam o ptaszkach Kim i ścisnęło mnie w gardle.

- Hm... Więc... wy nie uprawiacie magyi? - Ja bez problemu mogłam ją porzucić, bez żalu. Niezbyt często posługiwałam

się czarami, nie chciałam wzmacniać swojej magyi. Owszem, parę razy poczułam ten przypływ podniecenia, zachwyt
pięknem, ale skutki były tragiczne. Sądziłam, że za nią nie zatęsknię.

- O nie. - Solis uśmiechnął się lekko. - Cały czas uprawiamy magyię. To nasza życiodajna siła. Zycie bez magyi byłoby

jak ... bycie śmiertelnym.

**********

W mojej małej zakonnej celi, wieki później, usiłowałam wydostać brud spod paznokci. Przynajmniej mieliśmy umywalki

w pokojach, chociaż po wszystko inne musieliśmy przechodzić przez korytarz. Byłam zmęczona, bolały mnie ramiona. Twarz
miałam wysmaganą wiatrem, pewnie opaloną, paznokcie potaniane, choć obcięłam je bardzo krótko.

Kiedy ktoś zapukał do drzwi, serce zaczęło mi bić mocniej. Może to... Reyn? Puściłam wodze fantazji i pomyślałam, że w

tajemnicy, bardzo skrycie, będzie się cieszył, że mnie znów widzi.

- Otwarte! - krzyknęłam. - Oczywiście.

Weszła River i stanęła za mną przy umywalce. Położyła mi dłonie na ramionach i uśmiechnęła się do mnie w lustrze.

- Witaj z powrotem - powiedziała łagodnie. - Ujrzałam twój samochód.

Jej staroświeckie słowo miało mnie rozchmurzyć. Wyciągnęłam swoje zniszczone dłonie.

- Przekopałam twój ogródek - odparłam, a ona się roześmiała. Robiłam wszystko, żeby się z tego nie cieszyć.
- Tak mówi Solis. Słyszałam, że namęczyłaś się przy rzepie, burakach i jarmużu. Na pewno sprawi ci radość to, że

zobaczysz je na kolacji.

Powieki mi drgnęły i nie zdołałam powstrzymać jęku rozczarowania. River znów się roześmiała.
- Wiem. Ja też przeżyłam głód. Kiedyś, w południowej Anglii, wszystkie krowy były dorodne i aż ciekło z nich mleko,

ale większość upraw się nie udała. Piliśmy mleko, robiliśmy sery, jedliśmy sery, karmiliśmy serem zwierzęta. Śmierdzącym!
Wystarczyło, żebym wykreśliła go z diety na jakieś sześćdziesiąt lat.

Przeciągnęłam apaszkę wokół szyi i usiadłam na łóżku. Na dworze nagle zrobiło się ciemno. Modliłam się, żeby ludzie

zaczęli szykować kolację, a potem przypomniało mi się, że będą rzepa, buraki i jarmuż. Mimo wszystko lepiej się czułam z
tym, że jestem tutaj udręczona, niż gdyby mnie tu nie było. Niż gdybym była w świecie i zanurzała się we wspomnieniach.
Znów zastanawiałam się, co o moim zniknięciu pomyśleli przyjaciele. Szukają mnie? Czy rzeczywiście tutaj nic mi nie
grozi?

- Nie rozumiem, dlaczego muszę pracować w ogrodzie - oznajmiłam. - Ja po prostu... chcę być, nie wiem... Uratowana

czy coś takiego. Powiedz, co mam robić i będę to robić. Ale nie widzę sensu tej pracy w ogrodzie. - Potarłam czystymi
rękami o spodnie; ciągle mnie swędziały po suchej ziemi.

River przez parę chwil myślała, a jej elegancki profil rysował się wyraźnie na tle ciemności na zewnątrz. Wstałam i

zasunęłam ciężkie zimowe kotary przed zimnem przedostającym się przez szybę.

- Nieśmiertelnym czas mija bardzo szybko - odezwała się w końcu. - Pamiętasz, jak w dzieciństwie dzień wydawał się

wiecznością i miałaś wrażenie, że każdy rok do urodzin trwa całe życie? Później, kiedy podrosłaś, czas biegł jakby szybciej.
Pamiętasz?

Usiłowałam unikać myślenia o dzieciństwie, na ile tylko się da.
- Nie.

- Cóż, to niemal powszechne uczucie - ciągnęła Ri-ver niezrażona. - To dlatego, że kiedy jesteś dziesięciolatkiem, jeden

rok stanowi dziesięć procent całej twojej egzystencji na świecie. A jeżeli dwóch pierwszych lat się nie pamięta, wtedy to jest
jeszcze większy procent. Rozumiesz?

- Chyba tak. Ale ogród...
- Kiedy masz czterdzieści lat, jeden rok jest jedną czterdziestą całej twojej egzystencji. Więc wydaje się, że każdy rok

mija szybciej i nie ma już takiego znaczenia jak kiedyś. Rozumiesz?

- Mhm, tak, jasne.

Kivcr była cierpliwa, jak przystało na osobę, która ma tysiąc trzysta lat. Jasne i ciepłe oczy wpatrywały się w moje w

skupieniu.

- Kiedy jesteś aerfrelyffenem, nieśmiertelnym, odnosisz wrażenie, że patrzysz przed siebie w... zapomnienie. Albo, co

gorsza, dociera do ciebie, że prawdopodobnie nadal będziesz żyła w 2250 roku, a to przerażające, bo nie masz pojęcia, jak to
wtedy będzie. Kiedy jesteś nieśmiertelnym, wszystkie lata szybko tracą znaczenie. Lata, dekady, a w końcu wieki przemykają
w mgnieniu oka, aż, powiedzmy, siedemset lat wydaje się jak nieudana impreza, na którą kiedyś poszłaś.

Bawiłam się końcami apaszki, nic nie mówiąc.

- Z powodu nieokreślonej długości naszego życia, wiele rzeczy traci znaczenie albo same giną na tak szerokim tle -

ciągnęła River. - Ilu miałaś kochanków? Ile dzieci? Ilu przyjaciół kochałaś, którzy teraz nie żyją? Dla zwyczajnego
człowieka te rzeczy mają kolosalne znaczenie, są wyraźne i zmieniają całe ich życie. Dla nas to tylko okruch czasu. Ale
wpływają na nas. Po troszku, kawałek po kawałku, strata za stratą, stajemy się coraz mniejsi. Tracimy tak wiele przez tak
długi czas, że większość spraw, ludzi, doświadczeń przestaje mieć dla nas wartość, swoją wagę. Zapominamy, jak cenić
rzeczy, jak odczuwać. Zapominamy, jak kochać.

No dobra, to daje do myślenia. Brzmi niewygodnie znajomo.

- Jesteśmy tu po to - ciągnęła River - żeby tobą wstrząsnąć, abyś ponownie nauczyła się znaczenia chwil, minut.

Zyskasz umiejętność bycia w pełni świadomą, w pełni obecną w teraźniejszości. Nauczysz się na nowo, jak odczuwać i jak
cenić rzeczy. Potem poczujesz się szczęśliwsza i pełniejsza.

Zagryzłam wargę. Obawiałam się, że ona mówi prawdę, której ja nie cierpię.
- Praca w ogrodzie, sprzątanie, przygotowywanie posiłków to powtarzalne i nudne zajęcia. Dla nieśmiertelnego są niemal

nie do zniesienia. Na ogół szukamy kolejnych wielkich emocji, wielkiego wydarzenia, wielkiego doznania fizycznego, bo po
chwili tylko to jesteśmy w stanie odczuwać.

Hej, aua.

- Ciebie i wszystkich nieśmiertelnych, którzy tu docierają, chcemy nauczyć cenić i odczuwać każdy moment, w którym

twoje dłonie są zanurzone jak w mydlinach. Prawdziwie dostrzegać i czuć zapach wszystkich ziół, które wyrywasz. Czuć
gładką jędrność rzepy, napawać się ziemistą zielenią jej liści. Być w swojej skórze i nie mieć ochoty biegać wkoło z
krzykiem. Cieszyć się sobą, cenić siebie, znać siebie. A kiedy już się tego nauczysz... - zatrzymała się i znów uśmiechnęła -
wtedy będziesz w stanie kochać, naprawdę kochać kogoś innego.

Nic nie powiedziałam. Znów miałam ściśnięte gardło i piekły mnie oczy. W tej chwili byłabym w stanie tylko biegać

wkoło z krzykiem. O Boże, może ona rzeczywiście wie, o czym mówi. To straszna świadomość. Może River mnie zna, wie,
co czuję. I jakie to miażdżące i druzgocące. Przerażała mnie sama myśl, że ktoś może poznać moje wnętrze: tak brzydkie,
żałosne, pogrążone w bólu i przerażeniu. Koszmar. Czułam się jak szczur w klatce, która powoli jest opuszczana do wrzącego
oleju. Czułam, jak jego poziom się podnosi, ukrop parzy mi skórę...

- I oczywiście... - dodała spokojnie, nie zwracając uwagi na rosnącą panikę w moich oczach - będziesz w stanie uprawiać

magyię, nie robiąc nikomu krzywdy. Staniesz się Tdhti.

Niemal westchnęłam, słysząc to słowo. O Terdvd ludzie mówili niezwykle rzadko, ale o Tdhti nie mówili wcale. Nikt z

moich przyjaciół nigdy żadnego nie znał, a niektórzy ludzie twierdzili, że Tdhti są tylko legendą. Przyjechałam tu z nadzieją,
że jednak nie.

- Człowiek się rodzi taki albo inny - powiedziałam cicho. - Tego nie można zmienić.
- Można. I się zmienia. - River wyglądała na dość pewną i spokojną. - Ja jestem teraz Tdhti. Uprawiamy magyię bez

ciemności, bez zniszczenia. Możesz się tego nauczyć.

Odnosiłam wrażenie, że mówi mi, że mogę nauczyć się, jak z człowieka zamienić się w kosmitę albo tygrysa. To było dla

mnie niepojęte.

- Nie bardzo rozumiem - mruknęłam.
- Nie zawsze byłam słodka i dobra - wyznała River, wstając. - Dawniej byłam... naprawdę bardzo zła. - Odwróciła wzrok,

jakby zastanawiała się, czy nie powiedziała za dużo. - A teraz czeka na nas rzepa. - Uśmiechnęła się łagodnie i wskazała
drzwi.

Spojrzałam na nią; nie potrafiłam przyswoić wszystkiego, co właśnie usłyszałam. W ciągu ostatnich dziesięciu minut,

obnażyła całą moją osobowość, rozdarła mi pierś i odsłoniła zgniłe wnętrze. Byłam zupełnie roztrzęsiona.

Roztrzęsiona i, przy okazji, głodna. Wielogodzinna praca w zimnie, na słońcu i wietrze, zaostrzyła mi apetyt i umierałam

z głodu.

- Chodź. - River wyciągnęła rękę. - Rozmyślać możesz przy jedzeniu. Podobno na deser jest szarlotka. Dla tych, którzy

zjedzą rzepę.

O Boże; o Boże, zna mnie. Zna mnie.

Rozdział 10

Oj, Nastasyo, pomocy!

Odwróciłam się i zobaczyłam, jak River wychodzi zza zdezelowanej czerwonej farmerskiej ciężarówki. Było wcześnie

rano, a ja wspaniałomyślnie znosiłam drewno na opał do dużych kominków w głównym salonie i jadalni. Nie wiedziałam,
jakim cudem to ma zbawić moją duszę, ale lepsze to niż wyrywanie rzepy. Położyłam rączkę wózka do drewna i ruszyłam w
stronę Ri-ver - pochylała się, trzymając jednego z gospodarskich psów za obrożę.

- Nastasyo, musisz wziąć Jaspera - powiedziała. Miękkie srebrne włosy wymykały się z warkocza, okalając jej twarz.
- Aha, dobrze. - Wyciągnęłam do niego rękę. - Och, eee... To sprawka skunksa?
- Tak. Przykro mi, muszę zawieźć kapustę na targ przed ósmą. Jasper zwykle jeździ ze mną, ale najwyraźniej miał

potyczkę z miejscową dziką zwierzyną. Mogłabyś go zabrać i wykąpać?

Spojrzałam na nią. Jasper dyszał mi cały szczęśliwy przy nodze, cuchnąc jak nieziemskie stworzenie.

- Sokiem pomidorowym - poradziła River. - Wsadź go do wanny w stajni i polej całego sokiem pomidorowym. Już

poprosiłam Reyna, żeby ci przyniósł soku i pomógł.

- Uh... - jęknęłam.
Zlecenie mi tego ohydnego zadania chyba wydało się River zabawne, bo usiłowała powstrzymać się od śmiechu.

- Przepraszam, Nastasyo. Ale jesteś dla mnie ostatnią deską ratunku. Najpierw solidna porcja soku pomidorowego, potem

szampon i powinno być w porządku. Prawda, Jasper, kochanie?

Jasper wyglądał na rozpromienionego i zadowolonego z siebie.
- Przepraszam, muszę lecieć. Wielkie dzięki! - Poklepała mnie przelotnie po ramieniu i szybko wsiadła do ciężarówki.
Patrzyłam, jak cofa, potem jedzie długim piaszczystym podjazdem, prowadzącym do głównej drogi.

Spojrzałam z góry na Jaspera. Uśmiechnął się do mnie. Śmierdział potwornie. Gdyby któryś z moich przyjaciół mnie teraz

zobaczył... uznałby, że jestem tak samo dziwna i stuknięta, jak oni w moich oczach.

- No dobra, dalej, chodź. - Poprowadziłam Jaspera do stajni.

Za wielką stodołą, w której odbywały się zajęcia, znajdowało się kilka innych budynków. River trzymała sześć koni,

chociaż w stajni było dziesięć boksów. W jednym rogu - miejsce ze sprzętem do siodłania, a po przeciwnej stronie - wielka

cynowa wanna. Obok niej stał Reyn i robił dziury w kilku wielkich puszkach soku pomidorowego. Zerknął na mnie bez
entuzjazmu.

- Mamy go wykąpać - oznajmiłam niepotrzebnie.
- Tak. - Reyn włożył korek, a później pochylił się i bez trudu wsadził Jaspera do wanny.
Usiłowałam nie zwracać uwagi na to, że jest taki silny, zręczny i opanowany.

Jasper przez chwilę przebierał niepewnie łapami, aż w końcu stanął spokojnie.

- Dobry piesek - wycedziłam, starając się nie wdychać powietrza. - O ja chromolę. Mam nadzieję, że ten sok zadziała.
- Trzymaj go - polecił Reyn i wylał Jasperowi na grzbiet puszkę soku pomidorowego. Pewnie był zimny, bo Jasper

przestał się uśmiechać i wyglądał na obrażonego. -Weź tę puszkę i wylej na niego.

Zrobiłam to. Dotarło do mnie, że jesteśmy z Reynem sami w tej ciepłej, pachnącej sianem stajni. Był jeszcze wczesny

ranek, promienie porannego słońca skośnie wpadały przez nieliczne okna. Dookoła konie sapały cicho, poruszając
aksamitnymi nozdrzami, kiedy wyczuły zapach naszego Jaspera.

Czułam się niezręcznie. Nie cierpiałam stajni ani przebywania wśród koni. Miałam kiedyś konie, które strasznie kochałam

i potwornie cierpiałam po ich stracie. Teraz starałam się do nich nie zbliżać.

Silne ręce Reyna wylewały na Jaspera puszkę soku po puszce. Pies, wyraźnie nieszczęśliwy, stał ze spuszczonym łbem.

Jasper - corgi

4

, z krótkimi nogami i wielkimi uszami nietoperza - po łokcie stał w soku pomidorowym. Nabierałam puszkę po

puszce, wylewałam na niego sok i wcierałam w sierść wolną ręką.

- Porozmawiajmy o wyborach, Jasper - powiedziałam. - Porozmawiajmy o podejmowaniu właściwych decyzji.

Reyn obok mnie stał niewzruszony, jakby był w stanie przetrwać falę powodziową. Pachniał jak rześkie jesienne

powietrze z nutą dymu drewna, nie do zniesienia dobrze. Jego flanelowa robocza koszula w kratę była rozpięta pod szyją, a ja
chciałam przycisnąć twarz do gładkiej skóry na jego torsie i wdychać jego zapach. Wtedy mógłby mnie objąć, a ja czułabym
się tak bezpiecznie i ciepło... Mimo że zakres jego emocji pozornie był bardzo ograniczony, potrafiłam wyobrazić sobie, jak
zaśmiewa się głośno. Albo jak jest pijany, chociaż tego, że mógłby się upić, nie sugerował ani jeden atom jego osobowości.
Widziałam go wściekłego, rozszalałego... Zachwiałam się, ciągle trzymając dłoń w gęstej sierści Jaspera.

Spojrzałam w górę na Reyna, badając wzrokiem jego twarz.

On spojrzał na mnie z góry i nalał więcej soku. Reyn wściekły, rozszalały...

Pokręciłam głową, mrugając; obraz ulatniał się z mojego umysłu jak mgła. Co to było? To chyba... Nie wiem. Zniknęło.

Postanowiłam wziąć byka za rogi.

- Nie lubisz mnie. Jesteś pewien, że się nie znamy? Oczy Reyna rozbłysły. Wylał ostatnią wielką puszkę

4

Corgi - psy gospodarskie, wykorzystywane przede wszystkim do rozpędzania stad bydła i tabunów koni, ale także do pilnowania obejścia, zaganiania

ptactwa (przyp. red.).

na Jaspera i wtarł sok, usiłując pokryć każdy centymetr śmierdzącego psa.

- Nie czuję... do ciebie nic, ani w sensie pozytywnym, ani negatywnym - oznajmił głosem tak wyniosłym jak jego sposób

bycia. - Zostawmy sok na chwilę.

Kątem oka zobaczyłam fragment jego skóry w dekolcie koszuli, a na brodzie lekki zarost.
- Jak długo tu jesteś?
Obrzucił mnie wyniosłym spojrzeniem.

- Opłucz go i umyj szamponem. Ja muszę wracać do pracy.
- Możesz mi pomóc? Boję się, że wyskoczy. - Nie podejrzewałam, żeby Jasper się dokądkolwiek wybierał, był w tej

chwili całkiem załamany, po prostu czekał, aż dopełni się jego los. Nawet przysiadł w soku pomidorowym. Maleńki mięsień
drgnął na twarzy Reyna, ale chłopak został. Spłukałam Jaspera i wyjęłam korek. Później natarłam psa końskim szamponem.

- O, Reyn, tu jesteś!

Odwróciłam się i zobaczyłam, że Neli idzie przejściem. Wyglądała świeżo i była odpowiednio ubrana w robiony na

drutach wełniany sweter i sztruksowe spodnie wetknięte do kaloszy. Ja wyglądałam, jakbym całą noc im-prezowała, a potem
myła śmierdzącego psa. Niedobrze.

- Szukałam cię - powiedziała Reynowi.

Nie miał na to jakiejś wielkiej odpowiedzi. Neli odwróciła się i zmierzyła mnie wzrokiem od góry do dołu, radosna i

przyjacielska jak zawsze. Udawałam, że się nie przejmuję tym, że na mojej czarnej koszulce jest czaszka wybita górskimi
kryształami, ani tym, że moje purpurowe pumpy z wysoką talią idealnie pasowałyby do Cirque du Soleil. A zresztą, co mi
tam.

- Nastasyo, może odnalazłaś nowe powołanie! -Uśmiechnęła się, a mnie zesztywniały plecy.

- To znaczy? - spytałam.

- Psiego stajennego! - Roześmiała się lekko. - Wyglądasz profesjonalnie.
Postanowiłam, że nie zleję jej z węża, ale w głębi duszy westchnęłam.
- Reyn, zastanawiałam się, czy mógłbyś przyjść mi pomóc. - Neli posłała mu swój uśmiech angielskiej pokojówki,

owijając sobie lok wokół palca. - Muszę wysiać wczesny szpinak.

Zauważyłam, że robiła to już wcześniej - starała się być z Reynem, blisko niego, zmuszając go, żeby pomagał jej we

wszystkim. On najwyraźniej nie zdawał sobie z tego sprawy.

Spodziewałam się, że Reyn się zerwie, mając taką wymówkę, ale pokręcił głową.

- Dokończę to, a potem Solis prosił, żebym zobaczył podkowę Titusa.
- Titus to koń? - spytałam bez prawdziwego zainteresowania.

Neli uśmiechnęła się do mnie protekcjonalnie.

- Tak. Reyn jest naszym tutejszym specjalistą od koni. Ma wspaniałe siodło.

-

Zauważyłam. - Uśmiechnęłam się szeroko. Mięśnie twarzy Reyna napięły się, a Neli spłonęła rumieńcem, najwyraźniej

zawstydzona.

- To termin jeździecki.
- Naprawdę? Myślałam, że chodzi o jego tyłek.
Teraz oboje wyglądali na zbitych z tropu, a ja zdobyłam kilka punktów przewagi. To były dwie najbardziej irytujące

osoby, jakie kiedykolwiek spotkałam. Zasługiwali na siebie, chociaż na myśl o nich razem urosła mi w gardle gula, kiedy
znowu spłukiwałam Jaspera. Pochyliłam się i powąchałam psa. Tylko lekko zalatywał zapachem skunksich perfum. Do
zniesienia.

- Dobra, stary, ale nie rób tego więcej. - Wyciągnęłam psa z wanny. Mimo mocnej budowy ważył nie więcej niż

piętnaście kilo. Postawiłam go na ziemi i czekałam...

- Och! - Neli odskoczyła, kiedy Jasper otrząsnął się energicznie, spryskując nas wszystkich wodą.
Wytarłam dłonie w szorstki ręcznik i uśmiechnęłam się szeroko do Reyna, gdy Neli odwróciła się i niemal tupiąc, szła do

wyjścia.

- Dzięki za pomoc - zagruchałam do niego.

Patrzył na mnie przez sekundę, a potem, mijając mnie, skierował się na zewnątrz, w przeciwnym kierunku niż Neli.

Oboje mnie wkurzali.

*********

River i Solis najwyraźniej doszli do wniosku, że jestem lata świetlne od tego, żeby poradzić sobie na jakichkolwiek

zajęciach, więc po prostu zagonili mnie do roboty. Moje imię zostało wpisane do grafika i przez ostatnich kilka dni
walczyłam z wszechobecnym ciężarem ogłupiającej nudy, czarnej rozpaczy i rosnącej desperacji, od której zaciska się pięści.
To znaczy, celowo unikałam każdej czynności, jaką teraz miałam robić. Przez dziesiątki lat, o ile nie przez wieki.

W końcu jednak znalazłam pracę, którą lubiłam - walenie z całej siły młotkiem. Dzisiaj Brynne, Jess i ja naprawialiśmy

zniszczoną boczną ścianę wielkiej stajni, gdzie odbywają się zajęcia. Pomyślałam o tym, jak różni się ta czynność od tego, co
robiłabym z Incym i Bozem w Londynie. Może planowalibyśmy niesamowite wakacje? Chodzili na imprezy? Odzyskiwali
siły po szalonej nocy? Kaleczyli taksówkarzy? Wszystko wydawało się bezsensowne. A tymczasem, patrzcie, naprawiam
stajnię. Pożyteczne, co?

- Opowiedz mi o sobie, Brynne - powiedziałam, wycierając nos w rękaw koszuli. - Co cię tu sprowadza?
Brynne trzymała w górze deskę, żeby Jess mógł ją szybko przymocować gwoździami. Później będziemy przybijać

dokładniej.

- Przyjechałam tutaj z dziesięć lat temu - odparła Brynne. Dzisiaj ciasno splecione koczki na głowie miała zasłonięte

kolorową chustką. Była elegancka i piękna, jak nastoletnia modelka, jak gepardzica. Gepardzica

w kombinezonie i wściekle zielonym swetrze. Uśmiechnęła się do mnie szeroko, rozjaśniając ponure, szare popołudniowe
niebo. - Zwykle po jakimś koszmarnym zerwaniu River bierze mnie do siebie, rozwesela, doskonali kilka umiejętności, i
kiedy czuję się dobrze, odchodzę.

Przypomniałam sobie uwagę Reyna o zbłąkanym psie i postarałam się nie skrzywić.

- Hę? Jakie umiejętności? Wzruszyła ramionami.

- Uważaj, Jess, tam jest drzazga. Oj, nic takiego. Ma-gyia, gotowanie, uprawa roślin, wszystko. Któregoś roku pomogłam

River odmalować mnóstwo pokoi. Kiedy indziej skupiłam się na pieczeniu. Albo nie robiłam nic, tylko uczyłam się o magyi
kamieni i kryształów. A raz... och, pamiętasz, Jess? Przyjechałam tutaj i nauczyłam wszystkich tańczyć hip-hop. - Roześmiała
się, odrzucając głowę do tyłu, a na tle nieba zarysował się brązowy kontur jej szyi.

Jess prychnął, z palcami w buzi. Najwyraźniej nie był wielbicielem hip-hopu.

- Ile masz lat? Jeśli wolno spytać.

- Och. - Brynne zastanawiała się przez chwilę. -Dwieście trzydzieści cztery. Nieźle. - Znowu się uśmiechnęła. Wyglądała

może na osiemnaście.

- Jak poznałaś River? - Może to niegrzeczne tak ją wypytywać. Nie wiedziałam.

-

Dobra. - Jess skinął na mnie i wskazał na deskę. Przytrzymałam gwóźdź i wbiłam go młotkiem. Najlepsza. Robota. Pod

słońcem.

Brynne przestała się uśmiechać.

- Wściekłam się na takich jednych i ich podpaliłam. Zamrugałam, jeszcze raz powtarzając sobie te słowa

w głowie. Czy ona to powiedziała? Jess nawet nie uniósł wzroku. Stwierdziłam, że pozwolę sobie na spontaniczną reakcję.
Szczęka mi opadła.

- Co takiego? - Zabawne, nie wyglądała na psycho-patkę... Niechętnie pomyślałam o kilku swoich wybrykach.

Przypomniałam sobie taksówkarza, ofiarę Incy'ego, i wzięłam kolejny gwóźdź.

- To nie był prawdziwy ogień - wyjaśniła Brynne, opierając się o deskę, żeby ją przytrzymać. - Tak naprawdę ich nie

spaliłam. Ale chciałam śmiertelnie przestraszyć i to zrobiłam. W każdym razie, River przechodziła uliczką... to było we
Włoszech, może w 1910? 1915? Przed I wojną światową. Widziała, że ewidentnie nadużywam magyi, podeszła do mnie i
porozmawiała ze mną.

- I tak po prostu tu przyjechałaś?
- O, nie. Pobiłam ją.

Jess zachichotał i podał mi kolejny gwóźdź.

- Ale w końcu przyjechałam. Pierwszy raz w 1923 roku, po wojnie.
- Skąd jesteś?
- Z Luizjany. Moja matka była niewolnicą z Afryki. Z Angoli. Ojciec był białym właścicielem ziemskim. Ha! Spróbuj

być nieśmiertelnym niewolnikiem. Przerąbane.

Skończyłam z tą deską i wyciągnęłam kolejną do góry, żeby Brynne ją przybiła.

- Co się stało? - To była niezła historia.
- Oczywiście mój ojciec się zorientował, że mama jest nieśmiertelna. Czekali, czekali, aż umrze jego żona, a później

razem uciekli. Sprzedał plantację, wszystkich uwolnił. - Roześmiała się. - Nadal są razem. Mam dziesięcioro rodzeństwa.
Może niektórych poznasz, wpadają od czasu do czasu.

Podałam jej gwóźdź, rozmyślając nad tym, co usłyszałam. Nie znałam wielu szczęśliwych par nieśmiertelnych, ale

najwyraźniej ta taka była. I sprowadzili na świat jedenaścioro nieśmiertelnych. Wydawało się to dziwne: matka przez całe lata
rodzi dzieci, a ty masz rodzeństwo, o sto lat starsze od ciebie. Poznałam kilkoro takich. Między moim rodzeństwem była
różnica roku albo dwóch, nie wiem dlaczego.

- A ty? - spytałam w końcu Jessa.
- Nie będę o tym mówił - powiedział grobowym głosem i przyłożył kolejną deskę.

Jak tak, to tak.

- A wiecie coś o innych? - rzuciłam od niechcenia. -Na przykład o Lorenzu czy Neli? Albo o Reynie? - Oj, tak, jestem

subtelna. Bardzo subtelna.

- Sami mogą o tym opowiedzieć. - Brynne wzruszyła ramionami. - Lorenz ma około stu lat i oczywiście pochodzi z

Włoch. Jego rodzina chyba przyjaźniła się z rodziną Reyna. Neli jest Angielką i stuknęła jej dopiero osiemdziesiątka, czy
jakoś tak. O Reynie nie wiem za wiele. Wydaje mi się, że mówił, że ma dwieście sześćdziesiąt lat. Albo coś koło tego. A
jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej, musisz z nimi porozmawiać.

Skinęłam głową.

- A ty? - zagadnął Jess. Jego głos brzmiał jak chrzęst przy potrząsaniu pudełkiem zardzewiałych gwoździ.
W pierwszej chwili chciałam mu odpowiedzieć tak jak on mnie - nie będę o tym mówić. Ale przyjechałam tu, żeby

dorastać i uczyć się kochać siebie, prawda?

- Jestem starsza.
- Dobra. - Brynne się uśmiechnęła. - Ile masz lat? Skąd jesteś? Opowiedz swoją historię?
W jednej chwili znów przygniotła mnie moja ciemna przeszłość i nie mogłam tam wejść, nie mogłam się niczym

podzielić, nie mogłam tak zwyczajnie odpowiedzieć i prowadzić rozmowy.

Spojrzałam na Brynne i domyśliłam się, że dostrzegła coś w moich oczach, bo jej twarz złagodniała.

- W porządku. - Poklepała mnie po ramieniu. - Niektóre ścieżki są dłuższe i ciemniejsze niż inne.

Skinęłam w milczeniu głową. Niektóre ścieżki prowadzą prosto do piekła.

*********

Kolację przygotowywały różne grupy, zwykle dwie osoby, czasem trzy. Inni sprzątali. Prawie co wieczór po kolacji ludzie

szli na spacer, nawet jeżeli padało czy wiało. Ja czasami też musiałam iść, chociaż nie cierpiałam być na dworze w ciemności.

Jednak w towarzystwie innych wydawało się to mniej groźne. Trzymałam się w środku. W razie gdyby coś nas zaatakowało,
musiałoby się przedrzeć przez gromadę, żeby się do mnie dostać.

No, gdybym kierowała się wyłącznie rozsądkiem, to by mnie tu nie było.

- Czy nie było o tym filmu? - zagadnęłam kilka dni później, kiedy obierałam górę ziemniaków. Wykopałam te pieprzone

ziemniaki dwa dni temu i paskudny zapach suchej ziemi ciągle trzymał się moich dłoni. Niestety nie każde zajęcie jest tak
satysfakcjonujące jak wbijanie gwoździ. - Nagle zamienię się w eksperta od karate?

- Tak. Cały czas mieliśmy taki sekretny plan. - Asher, który płukał jarmuż obok mnie, uśmiechnął się.
- Jesteś tu nauczycielem. Więc jak to możliwe, że cały czas wykonujesz przyziemne prace? Nie osiągnąłeś jeszcze

nirwany? Nie doceniasz każdej chwili, myjąc jarmuż?

- Au contraire, mon petit chou. Wręcz przeciwnie. Doceniam. Ale ważne, żeby zrozumieć, że nie jest tak, że zrobisz x, y, z

i wtedy zyskasz szczęście, i będziesz mógł się relaksować przez resztę swojego długieeego życia.

Jego poczucie humoru zaskoczyło mnie i uświadomiłam sobie, że River też je ma. Właściwie często słyszałam żart albo

śmiech dobiegający z ogrodu, dziedzińca czy korytarza. Oczywiście, poza wyobraźnią nie widziałam
jeszcze, żeby Reyn zdobył się na uśmiech, ale nie mogłam się tego doczekać.

- Jak to? - spytałam. - To znaczy... nigdy nie stanę się lepsza?
- Nie, nie, źle mnie zrozumiałaś - odparł Asher. Położył kolejną kupkę czystego jarmużu na blacie i zanurzył następną w

zlewie. - To nie jest jak wchodzenie pod górę: zaliczasz szczyt, schodzisz i nigdy więcej nie musisz się wspinać.

Cholera.

- Muszę wdrapywać się znowu?
- Nie. - Zakręcił wodę, wytarł ręce w ścierkę i spojrzał na mnie. - Tylko po prostu, kiedy już wejdziesz na górę, dociera

do ciebie, że widok jest tak wyjątkowy, że chcesz go oglądać cały czas.

- Pogubiłam się. - Pokręciłam głową. - Zostawmy wspinaczkową metaforę. Wyłóż mi to wprost.
- Nikt z nas tutaj nie postanowił pewnego dnia, że chwyci się dobra, światła i zostawi ciemność na zawsze -wyjaśnił

cierpliwie Asher. - To nie jest decyzja, którą podejmuje się raz. Rodzimy się jako Terdvd, ale nie musimy nimi zostać. Tdhti
można się stać, ale kiedy się to osiągnie, łatwo można stracić.

Nadal byłam wstrząśnięta tym, z jaką łatwością się tu o tym mówi.
- Bycie „dobrym", a przez dobro rozumiem nie ciemnym, nie złym, ale nie wbrew sobie, rozumiesz?

Skinęłam głową.

- Trzeba ciągle się decydować na to, żeby być dobrym, codziennie, w ciągu dnia, do końca życia - powiedział Asher. -

Dzień składa się z tysiąca decyzji, czasem błahych, czasem ważnych. Podejmując każdą, masz okazję przybliżać się do
światła albo zanurzyć w ciemności.

- Oj ej ku - jęknęłam. - Ja wcale nie chcę być aż taka dobra!

Jego twarz rozjaśnił uśmiech.

- Zdradzę ci coś w tajemnicy. Nikt z nas nie podejmuje zawsze jedynie słusznych decyzji. Nawet River, a jest najlepszą

osobą, jaką znam.

- W takim razie po co dążyć do czegoś, czego się nigdy nie osiągnie?
- Osiąga się wiele innych rzeczy - odparł Asher. -Wiele drobnych rzeczy. Celem życia nie jest to, żeby ciągle być

dobrym. Trzeba być na tyle dobrym, na ile się da. Nikt nie postępuje właściwie przez cały czas. Zycie jest inne.

Kuchenne drzwi się otworzyły i weszło kilka osób -Lorenz, Neli, Anne... i bóg wikingów. Oczywiście widywałam Reyna

codziennie, a po naszym wspólnym epizodzie z kąpaniem psa miałam pecha pracować przy nim albo obok niego przy kilku
innych okazjach. Odzywał się tylko, kiedy go pytano, nigdy się nie uśmiechał, nigdy nie śmiał - krótko mówiąc, był
nieprzystępny, zimny i drażniący jak kolec w tyłku.

Ciągle wydawał mi się znajomy, ale nie wiedziałam czemu. Im więcej na niego patrzyłam, tym bardziej był irytujący, tym

bardziej nieprzystępny - jak na ironię losu, moja psyche postanowiła uznać go za atrakcyjniejszego od wszystkich osób, które
znałam. To mnie zaskoczyło. Reyn nie dał mi nic, na czym mogłabym się oprzeć, najmniejszego znaku jakiegokolwiek
zainteresowania. Ale ciągnęło mnie do niego, jakbyśmy się znali, jakby łączyła nas przeszłość. Przez przerażającą minutę
zastanawiałam się, czy nie żyliśmy razem w przeszłości, na przykład w innym wcieleniu, ale po chwili uświadomiłam sobie,
że myśl o więcej niż jednym nieśmiertelnym życiu jest... tylko nie to.

A jednak nie mogłam go znieść - nie miał ani jednej cechy godnej podziwu, poza całkowitym, nudnym oddaniem dobru.

W porządku, powiedzmy po prostu, że nie miał ani jednej cechy godnej podziwu. Był najbardziej denerwującym,
powściągliwym, upartym, świętoszkowa-tym, mrukliwym dupkiem, jakiego kiedykolwiek poznałam. A jednak każdej nocy w
moim twardym wąskim łóżku... tęskniłam za nim, jakbym kiedyś go miała i kiedyś chciała go z powrotem. Płonęłam dla
niego, wyczekiwałam, żeby do mnie przyszedł, tęskniłam za jego dotykiem, pragnęłam go pocałować, sprawić, żeby ta fasada
pękła, żeby stracił swój chłód, zaczął oddychać szybciej.

To znaczy, ogólnie większości mężczyzn nie lubię i mają dla mnie bardzo ograniczone, krótkoterminowe zastosowanie.

Reyn zalazł mi za skórę i odczuwałam wewnętrzny, intensywny pociąg ku niemu, bez względu na to czy tego chciałam, czy
nie.

- Nastasyo? - Asher patrzył na mnie. Wszyscy na mnie patrzyli.

Wzięłam wdech, chwyciłam ziemniaka i zaczęłam go energicznie obierać.

- Wytłumacz całą tę kwestię dobra i zła raz jeszcze. Inni się roześmiali, z wyjątkiem Reyna, i odwrócili się

do wyjścia, z uśmiechami i ze zdrowymi rumieńcami na policzkach. Neli przystanęła w progu.

- A, Reyn? Drzwi mi się zacinają. Mógłbyś na nie rzucić okiem? - Posłała mu jeden ze swoich uśmiechów, cała słodka i

milusia.

Reyn skinął głową i ruszył za nią.

- Reyn? - odezwał się Asher, zatrzymując go w pół kroku.
- Tak? - Ton Reyna był pełen szacunku, nie ciepły, ale też nie pogardliwy, jakim zwracał się do mnie.
Neli zatrzymała się, ale Asher pokazał, że może iść. Po chwili wahania uśmiechnęła się i wyszła.

- Opisałem nasze poszukiwanie jako nieustanną serię decyzji w ciągu dnia, w ciągu życia - powiedział Asher. -

Starałem się wyjaśnić, że nikt z nas nie jest doskonały, nikt nie może zdecydować, że będzie wybierał dobro za każdym
razem, bez potknięć. Mówiłem, że nie na tym polega życie. Możesz wyłożyć to inaczej, żeby pomóc Nasta-syi zrozumieć, o
co chodzi?

Och, tak, proszę, wyłóż to Nastasyi, pomyślałam perfidnie, a później w duchu walnęłam się w głowę. No i mam - nie

wybieram dobra, teraz, tutaj. Jestem beznadziejna.

Reyn wyglądał na przerażonego, przez co poczułam się trochę lepiej. Nie lubił przebywać w pobliżu mnie nie mniej niż ja

w pobliżu niego.

- Jak ci idzie poszukiwanie? - spytałam nonszalancko, wyrzucając obierki do zlewu.
Wyglądał wprost niewiarygodnie, z włosami zmierzwionymi przez wiatr, rozpalonymi oczami, twarzą lekko

zarumienioną. Ledwie się powstrzymałam, żeby nie powalić go na ziemię i nie wejść na niego na oczach Ashera. Gdybym
najpierw zdzieliła go patelnią, może za bardzo by się nie opierał...

- Ciężko - mruknął Reyn. - To najtrudniejsza rzecz, jaką w życiu robiłem. To nieustanna walka. Na śmierć i życie.

Asher wydawał się bardzo zaskoczony.

Reyn zwykle się nie poddawał, więc ze zdziwieniem patrzyłam na niego. Zrozumiałam, że chodzi o życie albo śmierć, ale

można by myśleć, że będzie bardziej zadowolony, walcząc w dobrej sprawie.

- A dlaczego próbujesz? - Nie mądrzyłam się, naprawdę chciałam wiedzieć.
Milczał. Pomyślałam, że zostawi mnie bez odpowiedzi. A jednak odpowiedział.
- Bo nie próbować to jakby przyznać, że wygrała druga strona. Nie próbować to chwycić się śmierci i wiecznej

ciemności. A w niej kryje się szaleństwo, rozpacz i niekończący się ból.

Asher i ja staliśmy z szeroko otwartymi oczami.

- O, hm - bąknęłam.
Reyn miał nieprzenikniony wzrok. Wyszedł z kuchni, nie mówiąc więcej ani słowa.
Spojrzałam na Ashera. Wyglądał na zamyślonego, może zmartwionego.
- To fajny chłopak - powiedziałam.

Asher podrapał się po brodzie i zostawił mnie samą z ziemniakami, żebyśmy walczyli razem.

Rozdział 11

Masz zamiar zostać? Łagodne pytanie River przerwało mi w połowie składanie czystych ścierek do naczyń.

Otworzyłam usta, żeby powiedzieć: „Nie, po prostu mogę", ale słowa nie wyszły z moich ust.

Bycie tutaj nie oznaczało totalnych wakacji, ale kiedy się nad tym zastanowiłam, nie czułam też rozdzierającego bólu przez
cały czas. A przebywanie w Londynie czy Bostonie było bolesne. Czułam się tam, jakbym umierała, jakbym już nie żyła.
Inaczej niż tutaj.

Oczywiście nadal się zastanawiałam, co robią teraz Incy i reszta, czy za mną tęsknią, czy się martwią. Nigdy wcześniej nie

znikałam tak nagle, nie tak zupełnie. To znaczy, wymykałam się z miasta, zostawiałam liściki jak: „Spotkaj się ze mną w
Konstantynopolu", i inne takie, ale tym razem usiłowałam zmyć się z powierzchni ziemi. Jak na to zareagowali? Zadrżałam
pod wpływem niespodziewanego dreszczu.

Moje życie zmieniło się zupełnie, pod każdym względem. Czy nie tego chciałam? Budziłam się każdego ranka na czas,

żeby zobaczyć pierwsze rześkie promienie świtu, skradające się znad odległego wzgórza. Ścieliłam łóżko -przynajmniej
naciągałam koc - ubierałam się i szłam na dół. Czasami zostałam wyznaczona w grafiku do przygotowywania śniadań.
Czasem musiałam robić coś innego, na przykład zbierać jajka, zamiatać ganek albo nakrywać do stołu.

Poranki miałam wypełnione pracą, zwykle z nauczycielem albo jednym lub dwoma bardziej zaawansowanymi

studentami: Daisuke, Charlesem czy Rachel. Czasami zadawali mi pytania, na które starałam się odpowiedzieć; czasami
mówili o rzeczach przypadkowych i dopiero później uświadamiałam sobie, że przeprowadzili Ważną Lekcję Życia numer 47
czy coś takiego.

Teraz znałam już wszystkich po imieniu, wiedziałam, skąd przyjechali, gdzie są ich pokoje, od jak dawna tu mieszkają.

Jess miał tak naprawdę dopiero sto siedemdziesiąt trzy lata. Ale zaliczył gorsze popijawy niż ja i to była jego piąta próba
zakotwiczenia się w tym domu. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak młody wyglądał tak staro: szary, szpakowate włosy,
pomarszczona twarz, nos pokryty popękanymi naczynkami krwionośnymi. Kiedy ostatnio był na wolności, upił się i zderzył z
kimś na rowerze. Rowerzysta nie umarł, ale Jess wyznał, że wina przygniatała go jak półtonowy ciężar. Miał za co
pokutować. Tak jak ja.

Rachel - zwykle dość poważna - czasami potrafiła być nieziemsko zabawna. Rozśmieszała nas niesamowitymi

opowieściami o tym, co robiła w latach dwudziestych.

Anne, nauczycielka tak jak River, Solis i Asher, była radosna, uśmiechnięta i zawsze się śpieszyła. I lubiła fizyczną

bliskość - chwytała mnie za rękę, kładła komuś dłoń na ramieniu, głaskała River po plecach. Wyrobiłam się na tyle, że już
się na to nie krzywiłam. Miała trzysta cztery lata i swój młodzieńczy wygląd przypisywała „temu czystemu życiu", na co
inni nauczyciele prychali, a wtedy ona wybuchała śmiechem.
Owszem, stanowili szczęśliwą gromadę. Lorenz i Charles byli dość mili, całkiem interesujący. Nie włożyłam zbyt wiele
energii w to, żeby ich poznać, bo pewnie nie zabawię tu długo, ale niczym mnie nie wkurzyli. Lorenz rzeczywiście pochodził
z Włoch. Czarne włosy, błękitne oczy i cudowny rzymski profil sprawiały, że wyglądał jak postać ze starożytnej mozaiki. Był
nieco głośny, ekspresywnie wyrażał emocje. Charles urodził się w Irlandii i nadal mówił z lekkim akcentem, jak większość z
nas, ale mieszkał na południu Ameryki od dwustu lat. Gej, z rudymi włosami, zielonymi oczami i piegami. Udawało mu się
wyglądać schludnie i elegancko, nawet kiedy wyrywał chwasty czy doił krowy. Brynne, jak już wspomniałam, wyglądała jak
modelka - wysoka, szczupła i wdzięczna, z piękną, symetryczną twarzą. Jak Lorenz, niewiarygodnie pełna życia, niczym
mimoza. Sprawiała wrażenie bardzo rozsądnej - kiedy pieczony kurczak zajął się ogniem, po prostu posypała go solą. A przy
tym nie straciła jednego słowa z historii, którą opowiadała.

Reyn był sobą. Neli ciągle wychodziła ze skóry, żeby być przyjacielska i pomocna, ale wystarczyła mniej więcej minuta,

żeby się zorientować, że to bardzo fałszywe i na pokaz. Zwłaszcza wobec Reyna. Dotarło do mnie, że Neli jest wilkiem w
owczej skórze, ale najwyraźniej nikt inny tego nie zauważał. Nikt też nie dostrzegł, jak bardzo kocha się w Reynie. Dawała
subtelne sygnały, ale nie na tyle, żebym tego nie wyłapała. Pozornie słodziutka - cała w uśmiechach i chętna do pomocy,
ciężko pracowała, poważnie podchodziła do nauki i do wszystkich odnosiła się miło.

Ale pod tym wyczuwałam jej cichą obsesję na punkcie Reyna, który traktował ją jak rozpieszczonego pieska

salonowego. On uważał, że są przyjaciółmi, współpracownikami, bo był tępym, nieświadomym dziwakiem. Ona chciała
zniknąć z nim w zachodzie słońca Tahiti i mieć go dla siebie dosłownie na zawsze. Bez przerwy widziałam, jak kombinuje,
żeby oboje zostali wyznaczeni do tego samego zadania i pracowali razem. Prosiła go o pomoc w nauce i robiła przeróżne
małe podstępy, których on nie zauważał.

Ludzie zwykle albo mnie uwielbiali albo szczerze nienawidzili, a Neli najwyraźniej zaliczała się do tej drugiej kategorii.

Nie wiedziałam, czy rzeczywiście mnie nienawidzi, ale jeżeli widziała, że ja i Reyn pracujemy razem, miała taki wzrok, jakby
chciała zamienić mnie w kamień. Jednak to spojrzenie w mgnieniu oka znikało.

Dni zaczęły być interesujące.

Zdawałam sobie sprawę, że River czeka na odpowiedź.
Chciałabym móc powiedzieć: „Tak! Uwielbiam to! Niech będzie! Jestem tu sercem i duszą i jestem gotowa na zmiany!"

Ale nie mogłam.

- Uh, może zdołam strawić jeszcze tydzień. - Tylko tyle z siebie wydobyłam i spodziewałam się, że w takim razie River

poprosi mnie, żebym wyjechała.

- To wystarczy - odparła i pocałowała mnie w policzek.

Zostałam rzucona na deski. Nie mogłam się powstrzymać i dotknęłam miejsca, które pocałowała.

- Ostatnia sprawa - powiedziała, a ja uniosłam brwi. -Potrzebne ci inne ubrania. - Rozejrzała się po moim pokoju z

nieskrywaną ciekawością. - Jakieś normalne dżinsy, sztruksy. Bielizna. Skarpety. Grube koszule, wełniane swetry, grube
rękawice. Lżejsze kozaki albo buty robocze. Tenisówki. Klapki. Coś ciepłego do spania. - Trąciła czubkiem buta moją szafę.
- Masz tu coś takiego?

Pomyślałam o upchniętych tam obdartych, niepasu-jących do siebie, w większości czarnych ciuchach, drogich

designerskich ubraniach, których nie szanowałam, tanich punkowych koszulkach i niechlujnych sukienkach.

- Tak, chyba masz rację - mruknęłam ponuro. - Bo najwyraźniej szykuje mi się dużo pracy na dworze.
- Zgadza się. - River uśmiechnęła się promiennie. -Na pewno ktoś niedługo będzie jechał do miasta, to zabierze cię na

zakupy.

*********

Następnego dnia późnym rankiem - mówiąc „późnym", mam na myśli jakąś cholerną dziewiątą - zamiatałam długą

wejściową klatkę schodową i usiłowałam sobie przypomnieć, jak leciała piosenka w filmowej wersji Kopciuszka Disneya. I

rozmyślałam nad tym, jak bajka o Kopciuszku, a w zasadzie większość bajek, zmieniła się przez lata. Zostały wygładzone,
przerobione na mniej straszne i ze szczęśliwszymi zakończeniami. Z kryształowym pantofelkiem i błędem w przekładzie to
cała historia. Najpierw słyszałam, że jej pantofelek był z veir, zwierzęcej skóry. Przetłumaczono to na angielski jako verre,
szkło. No i macie. Teraz zamiatałam i nuciłam piosenkę myszy z filmu. Pomyślmy tylko, jak moje życie zubożało pod
względem rozrywek. Dobrze. Cholernie zubożało.

- Poprowadzę. - Z dołu, z głównego holu rozległ się radosny głos Neli. Jej jasnobrązowa głowa pojawiła się przy poręczy

schodów.

- Ja mogę jechać - powiedział Reyn stojący obok niej. Stwierdziłam po raz kolejny, że jest bogiem wikingów,

Odinem, bogiem straszliwym.

Neli wdzięcznie wydęła wargi, a mnie diabeł chwycił za gardło.
Zdecydowanie pozwól mu prowadzić, Neli! - krzyknęłam z góry. - On ma kutasa. To zasadnicza różnica.
Jej błękitne oczy otworzyły się szeroko i spojrzały na mnie z dołu. Z początku jakby zastanawiała się nad moją

bezczelnością - a później z irytacją, kiedy zorientowała się, że Reyn też na mnie patrzy.

Byłam znudzona. Czas trochę namieszać.

- To znaczy, przy prowadzeniu nie ma różnicy - dodałam, zamiatając z zapałem. - Jasne. Ale w innych kwestiach. Sikanie

na stojąco i tak dalej.

- Do czego zmierzasz? - spytał Reyn spiętym tonem.

- Właściwie do niczego. Po prostu lobbuję za twoim prawem do prowadzenia. Chyba osiągnąłeś odpowiedni wiek? Ile

masz lat? Trzydzieści? - W zasadzie dałabym mu ze dwadzieścia, dwadzieścia dwa. Gdyby nie te jego niesamowite oczy.
Wyglądały jak u kogoś z kilkoma setkami na karku.

Nie powiedział nic, a Neli zmarszczyła czoło.

- Ma dwieście sześćdziesiąt siedem lat. Ja osiemdziesiąt trzy. A ty? - Mówiła z ostrym brytyjskim akcentem.
- Jestem starsza. - Zeszłam o stopień niżej i nadal zamiatałam. Zrobiłam z tego prawdziwą sztukę: jedno szerokie

pociągnięcie w poprzek, potem dwa krótkie wzdłuż, żeby dostać się do każdego rogu. Niby jak to miało zbawić moją duszę?
Chodziło o to, żebym pozamiatała sobie drogę do zbawienia czy co?

- Oj, dobrze, zdążyłam was jeszcze złapać! - zawołała River, idąc korytarzem z kuchni. - Jedziecie do miasta, prawda?

- Tak - powiedział Reyn.

- I Reyn będzie prowadził - wtrąciłam się. - Bo jest chłopakiem.

River uniosła brwi.

- Ja prowadzę, bo Neli załatwiła oba zderzaki w ciężarówce - wyjaśnił Reyn, zdejmując kurtkę z długiego rzędu

wieszaków przy drzwiach wejściowych. - I odrapała bok toyoty. I przebiła oponę w vanie.

Neli rzuciła mi typowe dla niej mordercze spojrzenie i zaczęła się bronić.
- Przyzwyczajałam się do jeżdżenia drugą stroną drogi! Tutaj wszystko jest na odwrót!

- Mieszkasz tu od dwóch lat - odparował Reyn, biorąc kluczyki.
Neli wyglądała tak, jakby zaraz miała eksplodować, a ja odniosłam wrażenie, że gdyby nie River i Reyn, obrzy-gałaby

mnie jadem. Wzięła płaszcz z wieszaka i wsunęła ręce w rękawy.

- Tak, dobrze. - River wydawała się zdezorientowana. - Reyn i Neli, ktokolwiek prowadzi, chciałabym, żebyście

podwieźli do miasta Nastasyę. Potrzebuje praktycz-niejszych ubrań. Możecie ją zabrać do Early'ego?

Gdyby Neli wydała z siebie wtedy dźwięk, byłoby to głośne, przeraźliwe skrzeczenie. Ale odwróciła się i wyszła bez

słowa.

- Ja mam samochód - zauważyłam. - Sama się podwiozę.

- Oszczędzimy benzynę - odparła rozsądnie River. -Staramy się łączyć wyjazdy jak tylko się da.

Reyn i ja byliśmy na równi niezadowoleni. Nagle dotarło do mnie, że to może być niezła zabawa: ja jako piąte koło u

wozu w tym wyjeździe, który Neli pewnikiem wykombinowała po to, żeby pobyć sam na sam z Reynem. Ze wstydem muszę
przyznać, że wtedy dokonałam kolejnego niewłaściwego wyboru na ścieżce do dobroci. Zbiegłam po schodach, gotowa
uprzykrzyć Neli dzień.

No, dobra, właściwie nie ze wstydem. Z poczuciem tryumfu. Ale przecież przyznałam, że to złe, więc i tak zrobiłam

postęp, nieprawdaż?

*********

Early to sklep zaraz obok sklepu Maclntyre'a. Sprzedawano w nim rzeczy dla farmerów, narzędzia ogrodnicze, ubrania,

zabawki, staroświeckie cukierki i wysokie, żłobkowane metalowe wsporniki do dachów Wszystko proste i bezpretensjonalne.

- Ciuchy są tam. - Reyn wskazał dział sklepu. - Ja muszę kupić jedzenie. Przyjdę po ciebie, jak skończę. -Nie mógł

mówić bardziej beznamiętnym tonem.

- Dziękuję. - Posłałam mu ciepły, zachęcający uśmiech. - Jesteś taki kochany - powiedziałam słodko i zobaczyłam, że

źrenice mu rozbłysły.

Twarz Neli wyglądała jak z marmuru. Dziewczyna ruszyła w kierunku przyborów kuchennych.

Reyn patrzył na mnie przez chwilę, potem też się odwrócił i odszedł.
Zachichotałam, kiedy zniknęli. Znalazłam się przed wieszakami z damskimi ubraniami, stosami starannie poskładanych

dżinsów na stołach, kupkami swetrów i poczułam się onieśmielona. Nie mogłam sobie przypomnieć, żebym wcześniej
kupowała praktyczne rzeczy. Kiedy byłam biedna, setki lat temu, sama robiłam sobie ubrania - siano, surowy len, co wy na
to? Ręcznie tkana wełna? Szał!

Zanim dorobiłam się pieniędzy, nie potrzebowałam praktycznych rzeczy. Dawno temu wszystko robili dla mnie ludzie,

którzy przychodzili do domu. Teraz, chociaż szalałam z radości z powodu śmierci gorsetów i spódnic na fiszbinach, nie
przywiązywałam do mody zbyt dużej wagi. Kiedy brakowało mi ciuchów, dzwoniłam do osobistego asystenta, żeby mi
przysłał co trzeba. Od dziesiątków lat nie przejmowałam się tym, co do czego pasuje, albo czy mam odpowiedni strój na
różne okazje. Nigdy nie martwiłam się, czy wyglądam w czymś ładnie i czy jest twarzowe.

- Dupa blada. Dobra, dam radę - wymruczałam do siebie. Jakim trzeba być durniem, żeby nie umieć kupić zwykłych

ciuchów? Neli na pewno umiała.

- Do mnie mówisz?

Przestraszyłam się, widząc gotycką nastolatkę z parą dżinsów w ręce. Wyglądała dziwnie znajomo i po kilku chwilach

rozpoznałam w niej dziewczynę, która kiedyś sterczała pod tą starą apteką. Jej mocno obrysowane oczy zmrużyły się, patrząc
na mnie. Włosy miała ufarbowane w szerokie pasemka brązu i zieleni.

- Nie. - Dałam nura w morze ciuchów. - Przepraszam. Gadam sama do siebie.
- Niezły sposób na zapewnienie sobie publiki - mruknęła pod nosem i przyłożyła dżinsy do talii.
- Więc... tylko przymierzasz? - spytałam, żeby nawiązać rozmowę. Wzięłam parę sztruksów i też przytknęłam sobie do

talii. Chyba za duże. Powinnam włożyć? - A potem co?

- Potem. Kupuję. To. - Twarz miała spiętą, czujną. Przewiesiłam sobie sztruksy przez ramię i wzięłam

sweter. Granatowy.

- Granatowy pasuje do wszystkiego, no nie?

- Do cholery, coś z tobą nie tak? - spytała kategorycznie i odrzuciła dżinsy.
Trzydzieści sekund później zadźwięczał dzwonek nad wejściem, kiedy wychodziła. Nie mogłam powstrzymać się od

śmiechu, ale to był śmiech zażenowania, ten, który oznajmiał, że jestem nie w sosie.

- Gotowa? - Odin Beznamiętny trzymał pięćdziesię-ciokilowy worek czegoś rolniczego na jednym ramieniu.

Rozejrzałam się za Neli, ale gdzieś ją wcięło.

- Uh... - No nieźle, jak widać, to miał być dzień wielkiego rozwoju osobowości. Teraz to zauważyłam. Musiałam się

nieźle wysilić, żeby stąd nie wiać i nie znaleźć jakiegoś miłego baru. - Nie mogę się zdecydować, co wybrać.

Zamrugał i westchnął, a później spojrzał na mnie z góry. Miałam na sobie prążkowane satynowe spodnie od Lacroix, teraz

oczywiście postrzępione przy kolanach. Męski niebieski sweter - cholera wie, skąd go wzięłam -spowijał mnie jak całun.
Apaszka, w zielono-białe paski, była kilka razy owinięta wokół szyi. Oczywiście całość dopełniały moje rozkoszne
motocyklowe buty. Albo one, albo manolo w leopardzie cętki, bo chyba tylko te dwie pary zabrałam ze sobą na wygnanie.

- Nie zajmowałam się tym... setki lat. - Roześmiałam się lekko, ale w środku czułam się niezdarnie i głupio. -Dobrze, że

halki mam z głowy.

Reyn postawił ciężki worek i mniejszą torbę z zakupami.
- Jaki nosisz rozmiar?
- Hm, buta? Trzydzieści sześć - powiedziałam. -I eskę, pozostałe rzeczy. - Ciągle byłam chuda jak patyk, w ogóle

żadnych krągłości. Zwyczajnie od bardzo dawna nie przykładałam do tego żadnej wagi.

- Dobra. - Reyn znów westchnął jak cierpiętnik. Zmierzył mnie kolejnym, oceniającym spojrzeniem i odwrócił się do

stołu z dżinsami. Długimi palcami przeszukał stos, aż znalazł to, co chciał. Podał mi spodnie. - Przymierz te. Pewnie będziesz
musiała podwinąć. - Wskazał przymierzalnię, oddzieloną zasłoną od głównej sali.

Przymierzyłam. Leżały jak ulał. Pasowały. Po prostu na mnie spojrzał i trafił w odpowiedni rozmiar. Widać, że choć

zachowuje rezerwę niczym mnich, ma trochę doświadczenia, jeżeli chodzi o kobiece wymiary. Kim jest? I skąd? Jaką ma
przeszłość? Byłam dość... zafascynowana.

- Pasują - oznajmiłam, wychodząc znów we własnych ciuchach.

- Weź jeszcze dwie pary dżinsów i dwie pary sztruksów z tego rozmiaru - nakazał. Przeszukiwał koszule i już zdążył

zgromadzić mały stos wełnianych swetrów.

Wkrótce miałam całą masę nowych ciuchów w wózku. Reyn zaskoczył mnie, pokazując mi, jak się nosi te rzeczy -

koszulka, na to flanelowa rozpinana koszula i sweter. Żadne z tych ubrań nie było designerskie, modne ani nawet fajne, ale
ciepłe, mocne i wygodne, a dzięki temu o wiele lepiej się nadadzą w River's Edge. Oczywiście nigdy w życiu nie
pokazałabym się w czymś takim w towarzystwie, ale przecież w tej chwili akurat unikałam towarzystwa.

- Byłeś kiedyś stylistą? - spytałam. - Lokajem? Reyn wsadził do wózka kilka opakowań skarpetek

i znów zarzucił sobie worek na ramię prawie bez wysiłku.

- Nie. Zakładam, że masz bieliznę i różne takie.
- Eee... zamierzam jakąś kupić - wybrnęłam. Zacisnął zęby.

- Idź tam. - Wskazał. - Weź prostą, która się dobrze pierze. Nie jesteś tu po to, żeby uwodzić czy robić na kimś wrażenie.

Spotkamy się przy kasie. Poczekam.

- Tak jest, sir!

Nie było satynowej bielizny La Perlą z koronką ręcznej roboty. Wybrałam bawełnianą z obrazkami małych zwierząt, żab i

małpek. Ze staników wzięłam drugie najmniejsze z rozmiarówki, jakie udało mi się znaleźć. Nie chciałam przymierzać,
pewnie i tak ich nie włożę. Znalazłam ocieplaną kamizelkę i puchową kurtkę - ciepłą, lekką i nadającą się do prania, w
przeciwieństwie do mojej skórzanej kurtki od Roberto Cavalliego, która, co ciekawe, okazała się nieodpowiednia do pracy w
ogrodzie. A ponieważ apaszki są dużą częścią mojej modowej tożsamości, wrzuciłam kilka do wózka z zakupami.

Neli zjawiła się w chwili, kiedy wykładałam bieliznę, staniki i podkoszulki na ladę. Na końcu języka miałam

prowokacyjne słowa, żeby Neli pomyślała, że Reyn pomagał mi wybierać bieliznę, ale ugryzłam się w język. Dzięki czemu,
co? Zło - 2, dobro -1? Czy do tej pory było już zło - 3? Dochodziło południe. Pewnie dotarłam już do: zło - 3.

Zapłaciłam za wszystkie swoje rzeczy, zadziwiona, jak mało kosztowały. Zwykle wydawałam dwa czy trzy razy tyle za

jedną parę butów. Były fantastyczne, ale jednak.

- Gdzie byłaś? - Reyn spytał Neli.
Uśmiechnęła się, albo udawała, albo naprawdę odzyskała promienny wygląd.
- Niczego stąd nie potrzebowałam, więc poszłam do sklepu z wełną. - Posłała mi jeden ze swoich przyjacielskich

uśmiechów. - Niedaleko stąd. Świetny. Oprócz wełny mają tam ręcznie dziergane rzeczy. Robisz na drutach? Zrobiłaś sobie
tę apaszkę?

- Nie, niestety nie robię - odparłam, wkładając do wózka pełne torby.

Pomaszerowaliśmy do ciężarówki i wrzuciliśmy zakupy na pakę. Reyn przewiązał wszystko elastyczną liną i wsiedliśmy

do środka. Neli znów przypilnowała, żeby znaleźć się między nami. Przyciskała się bokiem do Reyna, a ten jakby tego nie
zauważał. Rany, ależ on tępy.

- Uwielbiam robótki ręczne - oznajmiła Neli, kiedy znaleźliśmy się na drodze.
Minęliśmy sklep Maclntyre'a, gdzie ojciec łajdak na pewno strofował biedną Meriwether. Zapamiętałam sobie, żeby tu

wejść, jeżeli jeszcze będę w mieście.

- To bardzo uspokaja - ciągnęła Neli. - I daje rękom zajęcie. A na koniec, masz z tego coś pięknego i użytecznego.
- Hm. - Skinęłam głową.
- A co lubisz robić? - spytała celowo niewinnym tonem, a jej twarz się rozjaśniła. Liczyła na to, że nie mam żadnych

harcerskich upodobań.

Już chciałam walnąć jakąś nonszalancką odpowiedź, jak: „łajdaczyć się i pić", ale uderzyła mnie myśl, że właściwie nie

wiem, co lubię robić. Hobby, umiejętności? Czy picie się liczy? To, że mam mocną głowę? Kiedyś umiałam szyć - niezbyt
dobrze, ale na tyle, że nie musiałam wkładać worka po ziemniakach. Od czasu do czasu gotowałam, ale to dawne dzieje.
Lubiłam chodzić do muzeów i do kina, ale to raczej nie umiejętność. Potrafiłam jeździć konno. Czy ja kiedykolwiek robiłam
coś dobrze? Czy byłam dumna z jakiejś umiejętności?

Niezupełnie. Niekonsekwentnie. Konsekwentnie starałam się jedynie przeżyć. I oczywiście nawet to nie wychodziło mi

jakoś wybitnie. Dotarło do mnie, że miałam tyle czasu, tyle lat i... nie rozwinęłam się. Kiedy w końcu mogłam sobie pozwolić
na to, żeby nie pracować, naprawdę przestałam pracować, nad wszystkim. Tak jak i moi przyjaciele. Po raz pierwszy czułam
się z tego powodu zawstydzona. Pamiętam wernisaże rzeźbiarzy, którzy uwalniali życie z marmuru przez wiek albo dłużej,
ucząc się cały czas u różnych mistrzów. Kompozytorów, muzyków, którzy mieli więcej niż jedno życie na to, żeby
doskonalić swój dar. Naukowców, którzy dokonywali „nagłego" odkrycia, po dziesiątkach lat eksperymentów i badań. Wyda-
je wam się, że facet wymyślił rzepy tylko dlatego, że nagle spojrzał na swojego psa?5 Nie. Dziś pracownicy muzeów kupują
dzieła współczesnych artystów, nie zdając sobie sprawy, że mają inne ich prace z ostatnich trzech wieków. Ci twórcy się
rozwijali, dorastali, zmieniali.

Ja nie.

5

George de Mestral w 1948 roku po wycieczce w górach zobaczył na sobie i swoim psie przyczepione mieszki nasienne roślin. Zbadał je pod

mikroskopem i odkrył, że za pomocą specjalnych haczyków trzymają się włókien i w ten sposób przenoszą się na żyzne tereny (przyp. red.).

Rzeczy, które nie ewoluują i się nie doskonalą, są martwe.

Wyczułam zuchwałe wyczekiwanie Neli. Patrzyła szeroko otwartymi niebieskimi oczami. Reyn też czekał, chociaż wzrok

miał skupiony na drodze, a silnymi dłońmi mocno trzymał kierownicę.

- Nie wiem - zaczęłam powoli z nietypową dla siebie szczerością. - Nie jestem dobra w zbyt wielu rzeczach. W różnym

czasie robiłam różne rzeczy, ale właściwie przy niczym nie zostałam. Ale... mogę się nauczyć. Myślę, że uczę się tutaj.
Chyba.

Reyn obrzucił mnie spojrzeniem swoich złotych, lwich oczu.

- Cóż - powiedziała Neli. - Tak, wybrałaś doskonałe miejsce na naukę. To wymaga jednak poświęcenia. I czasu. Jeszcze

nawet nie zaczęłaś chodzić na prawdziwe lekcje, prawda?

- Są lekcje, których można nauczyć się wszędzie -zacytowałam Solisa wzniosłe. - Uczę się doceniać każdą chwilę,

zatrzymać się i poczuć każdą minutę, być w pełni tutaj, w teraźniejszości.

Neli była niewzruszona, a Reyn parsknął śmiechem, który zamienił się w kaszel. W każdym razie, wydawało mi się, że to

śmiech.

- Naprawdę musisz mieć właściwe podejście - odparła Neli, insynuując, że go nie mam.
- Hm - mruknęłam i wyjrzałam przez okno.

Rozdział 12

Wylądowałam w innym wymiarze istnienia - w wymiarze River. Musiałam na nowo nabrać wielu nawyków i nauczyć się
zasad - sprzątać po sobie, bo nie było służącej, zmywać po posiłku, zostawiać buty przed drzwiami, żeby nie nanieść błota
albo czegoś gorszego.

Moje praktyczne ubrania zniosły pranie o wiele lepiej niż kombinezon od Gaultiera. I kaszmirowy sweter - po suszeniu

tak się skurczył, że okazał się w sam raz dla Jaspera. Teraz pies z dumą paradował w jaskraworóżowym wdzian-ku od
Chanel. Miałam nadzieję, że go nie zeskunksi.

Nie było telewizji kablowej, jedynie garstka niewyraźnych programów lokalnych. River miała w gabinecie komputer; jeśli

chciałeś z niego skorzystać, musiałeś się zapisać na kartce. Mnie nie był do niczego potrzebny. Dostawaliśmy codzienną
lokalną gazetę, więc w przypływie ekstremalnej nudy czasami studiowałam najnowsze doniesienia o uprawach, czytałam,
czyja krowa zaginęła, w czyją stodołę trafił piorun i który z nauczycieli wystartuje w wyborach do rady miasta. „London
Times" był pełen wojen, skandali rządowych, aresztowań ważnych osób, ślubów ludzi z elit, wyników wyścigów. Wszystko
działo się w zawrotnym tempie, aż obraz się zamazywał - pre-mierowie przychodzili i odchodzili, ludzie protestowali, a
później się wycofywali. Tutaj zaś najmniejsze nieistotne mignięcie na ekranie było traktowane jak oszałamiająca wiadomość
z ostatniej chwili.

Ludzie River zaczęli uczyć mnie rzeczy, których nigdy nie chciałam znać - nazw gwiazd, wzorów ruchów Słońca, nazw

drzew i roślin, ptaków i zwierząt. Jak zbierać zioła i wieszać je, żeby ususzyć. Jak skupiać się na płomieniu świecy. Joga.
Medytacja - nienawidziłam jej. Ale za każdym razem, kiedy mój duch się buntował, co zdarzało się jakieś osiemdziesiąt razy
dziennie, zawsze zdumiewało mnie to, że nie zniosłabym myśli, żeby zajmować się czymś innym, być gdziekolwiek indziej.
Stawiałam więc temu czoło. Będę robiła to, co muszę, dopóki nie znajdę powodu, żeby wyjechać. Dopóki nie będę się bała
wyjechać.

Któregoś ranka miałam zebrać jajka z kurnika. River trzymała około trzydziestu kur. Biegały swobodnie po ogrodzie,

wydziobywały owady i strasznie mnie wkurzały. W nocy spały na grzędach w zamkniętych kurnikach, zabezpieczone przed
łasicami, lisami, jastrzębiami, bezpańskimi psami i różnymi drapieżnikami. Nasze psy oczywiście nimi gardziły, ale nigdy ich
nie atakowały.

W każdym razie co rano jakiś biedny ciołek (dzisiaj ja) musiał babrać się w niskim kurniku, zawsze ciepłym, wilgotnym i

śmierdzącym pierzem, trawą i kurzym łajnem. Nie mogłam się w nim wyprostować i zanim włożyłam rękę do każdego
gniazda, czasami pod zawziętą kurę, która nie chciała zejść z grzędy, umierałam od bólu pleców.

- Sio! - krzyknęłam do brązowej kury. Kurczaki, wielkie i grube, z lśniącymi piórami i błyszczącymi oczami, wyglądały

na zdrowe i szczęśliwe, jak inne zwierzęlii. Ale ta kura była uparciuchem. Naprawdę chciała siedzieć na swoich jajkach i
nie zamierzała dać sobie ich wykraść. Atakowała kogoś, kto się zbliżał, a tego ranka zapomniałam skórzanych rękawiczek,
jak zwykle. To dlatego moje dłonie bez manikiuru wyglądały tak, jakby należały do Jessa.

- Słuchaj, gdyby to zależało ode mnie, mogłabyś sobie zatrzymać te śmierdzące jaja - warknęłam do niej. - Ale tam, w

wielkim domu, mają inne pomysły. Są napaleni na twoje pieprzone jaja. Więc zejdź mi z drogi. - Kilka razy pstryknęłam
palcami, ale ona tylko zagdakała z oburzeniem i patrzyła na mnie tak groźnie, jakby miała zacząć dziobać. - Jasny gwint. -
Spojrzałam na koszyk. Prawie pełny. Pewnie nikt nie zauważy, jeżeli nie przyniosę kilku jajek. A ten, kto jutro będzie je
zbierał, zrobi to lepiej i na pewno wydrze tej kwoce jajka.
Kura popatrzyła na mnie, jakby mówiła: dobra, spadaj. Może powinnam spróbować jeszcze raz, bardzo powoli i spokojnie...

- Halo?

Podskoczyłam, słysząc niespodziewany głos, i walnęłam głową o niską krokiew. Na mój nagły ruch brązowa kura

spanikowała. Wbiła twardy, ostry dziób w grzbiet mojej dłoni. Wrzasnęłam i zaklęłam, podskakując na jednej nodze i
rozcierając szybko rosnący guz na głowie.

- Cholera jasna! - ryknęłam.

- Och, przepraszam, nic ci nie jest? - Ktoś wsunął do kurnika popielatobrązową głowę i zauważył, jak skaczę w

półmroku.

- Cholerna kura!

- Przepraszam - odezwał się znowu głos. - River prosiła, żebym tu przyszła. Zwykle biorę stąd jajka. Z domu.

Najwyraźniej się spóźniłam.

Posłałam brązowemu ptaszysku najgroźniejsze spojrzenie, jakie mogłam, i wynurzyłam się z kurnika. Do diabła z

jajkami.

Na zewnątrz czekała Meriwether, wysoka i koścista, z używanym kartonem w jednej dłoni. Patrzyła, usiłując sobie

przypomnieć, dlaczego wydaję jej się znajoma.

- Och. - Olśniło ją. - Przejeżdżałaś, prawda?
- Tak. Kupowałam mapy u was w sklepie. Ile chcesz jajek?
- Tuzin. - Wyłowiła z koszyka dwanaście jeszcze ciepłych jajek i starannie ułożyła je w kartonie.
Nagle poczułam się tak, jakbym cofnęła się o dwieście lat i to była całkiem zwyczajna, codzienna scena. Nie podobała mi

się.

Meriwether wyprostowała się, zamknęła karton i podała mi dwa dolary. Westchnęłam ciężko i wsunęłam je do kieszeni

dżinsów. Też mi wielki handel. Pamiętam dzień, kiedy zagrałam w pokera o swoją jedną trzecią część Kolei
Transsyberyjskiej. Teraz stałam w upapranych błotem spodniach, sprzedając jajka za dwa dolce.

- Dzięki - wymamrotała Meriwether. Znów wydawała się zgnębiona, jakaś ponura i bez życia. Cóż, nie jej wina, przy

takim ojcu. Odwróciła się, żeby odejść.

- Jak wam idzie w sklepie? - zagadnęłam.
- Jako tako. Chyba. W całym mieście jest ciężko po zamknięciu fabryki tkanin w Heatherton.
- Aha.
- Robili prześcieradła i poszewki na poduszki - wyjaśniła Meriwether, odgarniając włosy z oczu. - W okolicy nie ma

innych sklepów, więc robiliśmy niezły interes.

- To dlatego twój ojciec jest takim kutafonem? - spytałam, kiedy szłyśmy w stronę jej samochodu. - Bo interes źle idzie?

Meriwether przełknęła ślinę zakłopotana. Najwyraźniej nie chciała przyznać, że ojciec jest kutafonem.
- Noo... cóż, nie jest szczęśliwy - wybąkała, wyciągając kluczyki z kieszeni. - Moja mama... zmarła cztery lata temu i

on... do tej pory się nie pozbierał. - Usiadła za kierownicą i opuściła ręczny hamulec.

- Ach, tak.

Oczywiście wielu nieśmiertelnych przywiązywało się do ludzi, ja też. Zakochiwali się albo zaprzyjaźniali. Po śmierci

mojego Roberta Żołnierza w Indiach wyciągnęłam oczywiste wnioski i to uchroniło mnie przed zbliżeniem się do
kogokolwiek innego. A wśród przyjaciół staraliśmy się nie roztrząsać problemów i nie pogrążać w bólu. Po prostu
udawaliśmy, że one nie istnieją, i znajdowaliśmy coś, żeby się rozerwać albo zagłuszyć zmysły. Nie byłam więc
przyzwyczajona do tego, że ktoś zwierza mi się z bolesnych spraw osobistych, i nie miałam żadnej inteligentnej ani pomocnej
odpowiedzi. Bardzo źle, to wszystko. Ale domyślałam się, że ona była do tego przyzwyczajona.

- Jeszcze raz dziękuję. - Wycofała mały samochód.

- Nie ma sprawy. Do zobaczenia.

*********

- Nastasyo? Chodź ze mną - powiedziała Anne. -Lekcja medytacji, twoja pierwsza w grupie.
Wstałam, a mój kręgosłup powoli rozprostowywał się po wielu godzinach pochylania. Zbierałam z ziemi orzechy

laskowe. Główny dziedziniec odgradzał rząd około dziesięciu wielkich leszczyn i zbieranie orzechów było jesienią
niekończącym się zadaniem. Nudna, męcząca plecy praca na zimnie. A ponieważ znów zapomniałam rękawiczek, na palcach
porobiły mi się brązowe plamy od łupin. Miną tygodnie, zanim przebarwienia znikną. Kolana
miałam ubłocone i mokre od klęczenia na wilgotnej ziemi, z nosa mi ciekło i czułam się przemarznięta.

- Jestem między młotem a kowadłem - poskarżyłam się.

Anne się uśmiechnęła. Jak dotąd medytacja wydawała mi się męczącym, trwającym wieki siedzeniem nieruchomo,

połączonym z zabawą w uwalnianie koszmarów przeszłości. Nie, dzięki. W zeszłym tygodniu robiłam to sama, z jedną tylko
osobą, która mnie prowadziła. Teraz nadszedł czas na doświadczenie w grupie. No, nieźle.

- Chodź - powiedziała znowu, wskazując dom. -Przynajmniej się ogrzejesz.

Spojrzałam na swój jutowy worek - był w trzech czwartych pełen. Westchnęłam ciężko, wstałam i poszłam z Anne.

*********

-Dzisiaj wykorzystamy świeczkę, żeby łatwiej się skoncentrować - powiedziała krzepiąco Anne dziesięć minut później.

Usiadłam po turecku na małej twardej poduszce wypchanej ziarnami gryki. Było nas pięcioro, każdy siedział w jednym z

punktów pentagramu narysowanego kredą na podłodze. Zebraliśmy się na poddaszu w domu i przez ornamentową szybę
widziałam powoli ciemniejące niebo. Zastanawiałam się, czy nie mogłabym przemknąć korytarzem do swojego pokoju, kiedy
już wszystkich ogarnie błogi spokój. Nie chciałam medytować. Szczególnie z Lorenzem i Charlesem, chociaż obaj byli
bardzo mili. No i ze Wspaniałym Tandemem: Neli i Reynem.

- Skupmy się na oddychaniu - poleciła Anne cichym, melodyjnym głosem. Wcisnęła przycisk odtwarzacza i z płyty

popłynęła łagodna, dźwięczna, doniosła pieśń w stylu Enyi. - Oddychamy - ciągnęła przy akompaniamencie muzyki. -
Poczujcie, jak powietrze wypełnia wasze płuca, jak opuszcza ciało. Wdychacie energię, wydychacie to, czego już nie
potrzebujecie. Jak na przykład dwutlenek węgla.

- Może będzie wam łatwiej, jeżeli policzycie do czterech przy wdechu i do czterech przy wydechu. Przy następnym

wdechu policzcie do sześciu, żeby całkowicie wypełnić płuca. I wydychajcie, licząc do sześciu. Zamknijcie oczy, jeśli
chcecie.

Natychmiast to zrobiłam. Nie widząc spiętej twarzy Neli i kamiennej Reyna, może zwyczajnie uda mi się przez chwilę

pomarzyć na jawie, upiększyć najnowsze romantyczne fantazje, te z Reynem, olejkiem migdałowym i wanną.

- Teraz chcę, żebyście rozluźnili każdy mięsień po kolei. Poczujcie, jak się rozluźniają się wasze palce. Teraz całe dłonie.

Jeżeli jest w nich jakiekolwiek napięcie, to niech zniknie. - Głos Anne wydawał się senny, jakby unosił się na falach muzyki,
otaczającej nas niczym dym z drewna.

Zabolało mnie w piersiach, ścisnęło w żołądku i ciągle leciało mi z nosa od przebywania na dworze na zimnym powietrzu.

Za kilka tygodni Święto Dziękczynienia. Zastanawiałam się, czy River zdaje sobie z tego sprawę i czy można mieć nadzieję
na coś czekoladowego w ten dzień. Pomyślałam o wyprawie do miasta i o tym, że nie wpadłam na pomysł, żeby przemycić
jakieś niezdrowe jedzenie. O kurczę, przydałoby się ciastko czekoladowe.

Głos Anne pobrzmiewał cicho i monotonnie w tle moich myśli. Usiadłam wygodniej i poczułam, że z ramion opada

napięcie. Głupie orzechy. Przez parę tygodni dłonie będę miała w brązowych plamach, nigdy się nie zmyją. To dlatego ludzie
używają orzechów do farbowania tkanin, wełny...

*********

Uniosłam wzrok i zobaczyłam praczkę mojej rodziny, Aoldbjórg Palsdottir, która miesza w olbrzymim kotle drewnianą

łopatą, wielką jak wiosło. Dzień był zimny, ale nie nieprzyjemny; ogień lizał boki kotła i wywoływał rumieńce na zniszczonej
pogodą twarzy kobiety. Gorzki zapach skorupek orzechów laskowych mieszał się z aromatem dymu z palonego drewna i
wypełniał dziedziniec zamku. Było tu przytulnie, bezpiecznie. Czasami moja starsza siostra Eydis i ja wspinałyśmy się na
sam szczyt stołpu

6

ojca. Patrzyłyśmy poza mury zamku i widziałyśmy szerokie połacie czarnego lasu dookoła. W oddali

widniały nagie, skaliste górskie ziemie, na których nic nie rosło. Od drugiej strony huczało morze. Świat na zewnątrz zamku
był ciemny i odpychający, ale tutaj dziedziniec tętnił życiem: gęsi skubały trawę, stajenni czesali konie, a zarządca ojca
wykrzykiwał rozkazy.

Mój o trzy lata młodszy brat Haakon i ja graliśmy kamykami. Nie był już siusiumajtkiem, ale prawdziwym chłopakiem,

który potrafi biegać, grać w gry i dotrzymywać tajemnic. Siedzieliśmy ostrożnie z dala od wszystkich, na stosie owczej
strzyży, może dwudziestu skór; każda gruba wełniana skóra miała kształt rozciągniętej owcy. Wełna była brudna, pełna
gałązek, ale miękka i wygodna.

- Nienawidzę tego zapachu. - Haakon zmarszczył nos.
- Nie jest tak paskudny jak mchu skalnego - stwierdziłam; skinął głową, przypominając sobie odór gotowanych

porostów, zebranych na brzegu. Dawały ciemnozielony odcień.

Błysk szkarłatu sprawił, że podniosłam wzrok i zobaczyłam swoje starsze siostry. Tinna i Eydis, roześmiane, biegły przez

dziedziniec w stronę stołpu. Obiema rękami trzymały uniesione fartuszki. Zastanawiałam się, co niosą - jagody ostrokrzewu?
Korę do zrobienia herbaty? Ich jasne włosy w odcieniu słońca i lśniącego brązu powiewały za nimi. Za rok Eydis będzie
musiała upinać włosy, jak na dorosłą pannę przystało. Tinna zaczęła je upinać w zeszłym roku.

6

Stotp - wolno stojąca wieża w średniowiecznych twierdzach (przyp. red.).

Uśmiechnęłam się do Haakona, a on odwzajemnił uśmiech. Mieliśmy dobre życie.

*********

Umrzyj.

Słowo wyskoczyło w moim umyśle jak bańka na powierzchni stawu. Powoli wzięłam oddech, zastanawiając się, dlaczego

mam zdrętwiały tyłek. Na czym ja siedzę? Przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem. Dlaczego już nie czuję kotłów na
dziedzińcu. Wreszcie do mnie dotarło - jestem dorosła, a wszystko, co mi się przypomniało, działo się czterysta pięćdziesiąt
lat temu. Nic z tego i nikt z nich już nie istnieje.

Nie wiem, dlaczego nie otworzyłam oczu, dlaczego oddychałam spokojnie i płytko. Siedziałam całkiem nieruchomo,

otwierając umysł na to pomieszczenie, na tych ludzi; moje zmysły wiły się dookoła mnie.

Ta suka, nienawidzę jej.
To myśl, nie wspomnienie, pochodząca od kogoś stąd.

Nie, nie, wybacz mi, nie chciałam.
Jej szyja... całować ją w kark, jej ciepło tam...

Zrobiłam, co mogłam, żeby nie zareagować. Wychwytywałam wszystko i nagle zorientowałam się, że medytacja nabrała

charakteru peep-show. Te myśli pochodziły od mężczyzn i kobiet, ale nie dało się ich rozpoznać po samym głosie. Tylko że
należą do różnych osób.

Chcę jej.

Jej oczy. Jej usta. Jej wargi na mojej skórze, na mojej piersi.

Och, nienawidzę jej! Nic na to nie poradzę! Nie, nie. Nie mogę.

Mój oddech stawał się coraz płytszy. Bardzo wyraźnie czułam swoje zesztywniałe palce, zaciśnięte na kolanach, tyłek

zdrętwiały od twardej poduszki, wyschnięte wargi. Czy te myśli wypływały od wszystkich, czy tylko od dwóch osób? I kto co
myśli? Wiedziałam, że Charles kocha się w Lorenzu, ale Lorenz jest hetero, więc ciężka sprawa. Oczywiście w grę wchodzili
Neli i Reyn, pełna udręki opera mydlana o jej nieodwzajemnionej miłości. Anne ma męża, ale nie mieszka tutaj, nie znałam
całej historii.

To najbardziej ekscytująca rzecz, jaka się tu wydarzyła od mojego przyjazdu. Czekałam bez tchu, żeby usłyszeć więcej,

ale rozległ się dzwonek i muzyka ucichła. Niechętnie otworzyłam oczy.

Anne popatrzyła dokoła po nas, wzrokiem bardziej czujnym i bystrzejszym niż można by się spodziewać po kimś, kto

jeszcze przed chwilą głęboko medytował. Inni powoli unosili powieki. Niektórzy wyglądali na tak rozluźnionych, jakby
właściwie spali.

Myśli przestały do mnie docierać. Przeciągnęłam się i poruszyłam na poduszce.

- Dziękuję - zaszczebiotała Neli, promieniejąc słodyczą. - Było wspaniale.
- Dziękuję wszystkim - powiedziała Anne. - Ojej, już prawie kolacja.

Wstałam i pochyliłam się, żeby odzyskać czucie w tyłku. Potem ruszyłam do drzwi.

-

Nastasyo? Zostań, proszę - usłyszałam głos Anne. Poczułam się jak uczeń przyłapany na rzucaniu zajączków, ale

czekałam, aż Anne zamknie drzwi.

- Co o tym sądzisz? - spytała. - Czy zajęcia z grupą bardzo się różnią od tych indywidualnych?
- Och, no pewnie - przytaknęłam z entuzjazmem. -Nie miałam pojęcia, że usłyszę te wszystkie rzeczy. To lepsze niż Dni

naszego życia. Nie napomknęłam o moim wspomnieniu z dzieciństwa.

- To znaczy?
- Te myśli... Ktoś kogoś nienawidzi, ktoś kogoś chce, ktoś czegoś nie może zrobić. Świetna sprawa. Nie mogę się

doczekać, co będzie dalej!

Anne wpatrywała się we mnie, jakbym nagle zamieniła się w gołębia.
- Co?
- No, wiesz... Te myśli - powtórzyłam, zaskoczona jej reakcją. - Nie miałam pojęcia, że coś takiego może się stać.

Naprawdę interesujące.

- Słyszałaś myśli. - Anne przyglądała mi się bacznie. -O tym, że ktoś kogoś nienawidzi, ktoś kogoś pragnie.
- No i co? - Poczułam się niepewnie. Czyżbym coś schrzaniła? Może nie należy mówić o tym, co się usłyszało? Może

miałam udawać, że niczego nie wyłapałam? - Mhm, i: „Całować ją w kark. Jej oczy. Jej wargi na mojej piersi". Takie rzeczy -
wymamrotałam. Hm, dziwny zbieg okoliczności, biorąc pod uwagę, jaką obsesję miałam na punkcie własnego karku.
Przypomniało mi się „jej ciepło tam". Może jak od przypalenia? Cha, cha, cha. Nie. Jemu na pewno chodziło o mój kark.
Charles jest gejem, Reyn mnie nie znosi, a Lorenz nigdy, w najmniejszym stopniu, nie dał po sobie znać, że strasznie go kręci
mój wygląd zmokłej kury.

Anne zamrugała.

- Nic ci nie jest? - Miałam szczerą nadzieję, że żadna z tych myśli nie pochodziła od niej.
- Jak długo ćwiczysz medytację? Sądziłam, że jej nie lubisz. - Nie odpowiedziała na pytanie.
- Boże, nienawidzę - jęknęłam. - Jest do dupy! Mało ćwiczyłam.
Anne przysiadła na brzegu stołu, ciągle mi się przyglądając.
- Zrobiłam coś złego? Następnym razem nie powiem, jeżeli coś usłyszę.
- Nie, nie - mruknęła. - Nie w tym rzecz. Chociaż to, co usłyszałaś, zatrzymałabym dla siebie. Otóż ja też wychwyciłam

te odczucia, ale jestem bardzo zaawansowana. Mam dużą moc. Nikt inny w tej sali raczej nie wychwycił nic poza tym, co
było w jego głowie.

No to ładnie. Czy ktoś dobrał się do moich myśli? Hm...

- Czułam czyjąś świadomość, ale nie wiedziałam, że to ty - ciągnęła. Fiu, fiu, gwizdnęłam w duchu. - Przypuszczałam, że

to Solis. - Siedzi teraz w sąsiedniej sali, uczy o ziołach.

- Więc... to zwykle nie zdarza się innym ludziom?
- Nie. - Wzrok Anne był nieruchomy i przenikliwy. -Nie zdarza się nigdy, nie uczniom. Nigdy, przenigdy.

Nieźle. Ten epizod chyba wskazywał na to, że może... naprawdę mam moc. Prawda, Nastasyo? Będziesz potężna. Ty

jesteś ostatnią, która ma moc. Poczułam, że myśli automatycznie mi się wyłączają, że mój umysł ucieka od tych
nieuniknionych konsekwencji jak woda tańcząca na gorącej patelni.

Właśnie wtedy rozległo się delikatne pukanie do drzwi i wszedł Solis. Rozejrzał się po pokoju, dostrzegł Anne i mnie i

lekko zmarszczył brwi.

- Jesteście tu tylko we dwie?
- Tak - odpowiedziała Anne. - Czy ty... czemu przyszedłeś?
- A tak, wydawało mi się, że coś wyczułem. - Wzruszył ramionami i się uśmiechnął. - Dziwne.

- Naprawdę coś wyczułeś. - Anne wyglądała wyjątkowo poważnie. - Wyczułeś ją.

Solis przystanął, jakby przetwarzał sobie jej słowa w głowie.

- Co? - spytał w końcu.
- Nastasya wysłała swoją świadomość podczas zajęć medytacji w grupie. Dotknęła mojego umysłu, wychwyciła to, co

myśleli inni. Udało jej się ich usłyszeć. Dokładnie.

Kiedy, no kiedy się nauczę trzymać język za zębami? Teraz czułam się jak okaz z zoo, kiedy tak we dwoje bacznie mi się

przyglądali.

- Postaram się więcej tego nie robić - zaproponowałam. Na pewno już więcej nic nie powiem.
- Jak mówiłaś? Skąd jesteś? - Solis spojrzał na mnie z ukosa.

W mojej głowie uruchomił się alarm. Byłam gotowa zrobić różne głupie rzeczy, żeby tu zostać, ale wyjawianie mojej

przeszłości nie wchodziło w grę.

- Z Północy.

Wtedy zabrzęczał dzwonek na kolację. Aż się przestraszyłam.

- No! Umieram z głodu - powiedziałam, odkładając poduszkę z gryki. - Dzięki za lekcję, Anne. Świetna. Do zobaczenia

na kolacji!

Było jasne, że uciekam jak szczur z tonącego okrętu, a oni mi pozwolili, chociaż czułam, że ich wzrok podąża za mną

korytarzem. Zeszłam po schodach i skierowałam się do jadalni.

Czy to możliwe, że nadal mam moc? Odziedziczoną moc? Czy rzeczywiście może być tak silna, po tylu latach?

Powinnam ją ukrywać. Ale mimo że tak pomyślałam, wezbrała we mnie nowa gorąca tęsknota - chciałam znów poczuć tę
moc, chciałam znów iść tam, dokąd mnie zaprowadzi, chciałam sprawdzić jej granice.

Nie mogłam. Nie mogłam. Nie odważę się. Nic dobrego z tego nie wyniknie - widziałam to na własne oczy. Trzeba być

bardzo, bardzo silnym, żeby poradzić sobie z taką mocą. Ja nie byłam dość silna. I nigdy nie będę.

Wsunęłam się na swoje miejsce na ławce, a mój mózg ciągle pracował na zwiększonych obrotach. To uczucie... było...

magyiczne.

Rozdział 13

Co? Znaleźć... pracę? Prawdziwą pracę? Po co? tałam.
Dzień po incydencie podczas medytacji Solis zgodził się uczyć mnie prawdziwych czarów, nie tylko nazw cudownego

świata, który nas otacza. Ciągle byłam wkurzona o to, że mnie wcześniej pogonił, i ciągle nie mogłam powiedzieć, że jestem
w stu procentach zaangażowana w to wszystko... ale pomyślałam sobie, że lepiej wiedzieć więcej o tych rzeczach, mojej
magyi, mocy, niż nie wiedzieć. Kiedy będę wiedzieć, kiedy zdołam ją kontrolować, chronić, ukrywać. Niewiedza nie wyszła
mi na dobre. Ciężko mi było otworzyć umysł, bo przez wieki odrzucałam wszystko poza najdrobniejszymi czarami. Teraz
czułam kuszenie magyi, pociąg do niej, mimo że mnie przerażała.Ale praca?

- To część całości. - Solis się uśmiechnął. - Powszednia harówka, można tak powiedzieć. Trzeba się pokazywać każdego

dnia. Dopasować do środowiska. Być
w porządku wobec innych. Dosłownie, wykonywać dobrą robotę gdzieś poza domem.

- Robię tu miliony rzeczy. - Nie starałam się ukryć niesmaku. - Stałam się waszym osobistym niewolnikiem, odkąd się

zjawiłam!

- I my to oczywiście doceniamy - odparł ze śmiechem. - Ale znalezienie pracy na zewnątrz jest ważnym krokiem do tego,

żeby się zintegrować z prawdziwym światem, nie tylko ze światem nieograniczonego czasu, pieniędzy i przyjaciół, tak
płytkiego i egocentrycznego jak ty.

Najlepiej byłoby ostro zaprotestować, ale tak naprawdę nie miałam się czym podeprzeć. Zacisnęłam zęby.

- Pracowałaś już wcześniej, prawda? - spytał Solis.
- Tak, oczywiście. Jeżeli policzyć prowadzenie burdelu w Kalifornii w latach pięćdziesiątych XIX wieku. Dorobiłam się

fortuny. Albo kiedy byłam modelką dla francuskiego projektanta w Paryżu w latach trzydziestych XX wieku. Ale praca-
praca?

Spróbowałam innej taktyki.

- Naprawdę miałam nadzieję, że możesz po prostu, no wiesz, machnąć różdżką i sprawić, że stanę się o wiele lepsza.

Solis zachichotał.

- Wydaje się, że posiadasz wyjątkowo duże możliwości, Nastasyo. Bardzo ważne, żebyś się nauczyła, co z nimi zrobić.
Zastanawiałam się, czy nie powiedzieć: „Phi! E tam!", czy coś takiego, ale usiłowałam zapanować nad natłokiem

niepokoju i dumy, jaki mnie rozsadzał.

- Ja chcę cię uczyć - ciągnął - ale musisz to robić po mojemu. Nie dlatego, że mam manię władzy, ale dlatego, że z

doświadczenia wiem, że to najlepszy sposób, żeby cię nauczyć tego, co powinnaś umieć. Więc tak, musisz znaleźć pracę na
zewnątrz, jak każdy, kto tu przyjeżdża.
Najlepiej za minimalną płacę. Coś skromnego; praca jest raczej dla ciebie, a nie dla wielkiej pensji czy zaspokojenia ego.
Słyszałem, że biblioteka szuka kogoś do pomocy przy układaniu książek.

Gapiłam się na niego z przerażeniem.

- Słuchaj siebie. - Mówił miłym tonem, ale patrzył przenikliwie.

Może i miałam jakąś dziwną smugę mocy, ale mimo wszystko byłam wrzodem na tyłku, a on miał nadal poważne

wątpliwości co do mnie. Nie łudziłam się, że nagle stałam się tak wspaniała, że przymknie oko na wszystkie moje gówniane
wady. Chociaż, słowo daję, na innych ludzi to działało.

Westchnęłam, wyszłam z klasy i wróciłam do głównego budynku. Asher dał mi listę zakupów, które miałam zrobić w

drodze do domu. Wzięłam ją i poszłam do samochodu.

Sylwia's Diner przy szosie szukał pracowników od zaraz. Udało mi się przeżyć ponad czterysta lat, nigdy nie będąc

kelnerką czy dziewczyną z baru. Najwyraźniej na tym koniec. Ale co w tym trudnego? Ludzie zamawiają jedzenie, ty im
przynosisz. Nie muszę gotować, nie muszę pracować przy kasie. Bułka z masłem. Przez pierwszą godzinę uczyłam się, gdzie
co jest.

Potem było gorszące, wołające o pomstę do nieba przedstawienie, o tym wszystkim, co może pójść cholernie nie tak w

godzinie szczytu w kiepskiej restauracji.

Odeszłam mniej więcej dwie sekundy wcześniej przed tym, jak by mnie sami wylali. Nawet nie spojrzałam na cytrynowe

beżowe ciasto na ladzie.

Pojechałam dalej. Zatrzymałam się przy Stop & Shop i kupiłam mrożony koktajl jeżynowy, kilka paczek pączków i

ciastek czekoladowych. Zastanawiałam się nad kolejnym krokiem, rozkoszując się jedzeniem, nieobciążo-nym żadną
wartością odżywczą, organicznością ani, broń Boże, błonnikiem.
Była druga. Nie miałam pracy. W nagłym przebłysku umysłu zobaczyłam Innocencia - siedzi w ciemnej, zadymionej,
świetnej restauracji. Zamawia ślimaka i zapala papierosa, pijąc już drugie albo trzecie martini. Kelner czy kelnerka skacze
przy nim, żeby spełnić każdą jego zachciankę, jak zwykle. Incy był elegancki, szczupły i gibki, ubrany w jedwabną koszulę i
doskonale skrojone spodnie. Jego włosy miały tak ciemny odcień czerni, że wyglądały niemal na granatowe, a jego skóra -

piękny kolor jasnego karmelu. Wargi - kształtne i pełne - potrafiły mieć zacięty i okrutny wygląd. Był bardzo zabawny,
zawsze nabijał się z innych gości. Pamiętam, jak leżałam na ławce w Les Deux Magots w Paryżu, z głową na kolanach
Incy'ego. Byłam zmęczona i za dużo wypiłam. Incy karmił mnie małymi truskawkami, pierwszymi w sezonie, pięknymi
palcami ledwie dotykając moich warg. Wtedy pomyślałam sobie, że powinnam być szczęśliwa, że mam wszystko, czego
potrzebuję - ale czułam paskudną, ogromną pustkę w środku. Ukrywałam to przed Incym, ukrywałam przed wszystkimi.

Pamiętam, że nie chciałam jechać do Nicei i że Incy błagał mnie i żartobliwie groził, aż się zgodziłam. Namówił mnie na

wyjazd do Sankt Petersburga, potem do Hongkongu. Podróże zawsze sprawiały mi radość, kochałam te wszystkie miejsca.
Ale patrząc wstecz, zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę wolałam zostać w domu, ale Incy jakoś mnie przekonał. Nie chciał
jechać sam. Nie chciał jechać beze mnie.

Mój umysł wirował od wspomnień, a w mojej świadomości zebrała się setka obrazów. Ile razy zrobiłam coś

samodzielnie przez ostatnich trzydzieści lat? Incy nie kontrolował mnie każdego dnia, tysiące razy to ja decydowałam,
dokąd pójdę i co zrobię. Ale on prawie zawsze szedł ze mną, nawet jeśli się upierał, że nie chce, i bez
końca narzekał. Nie chciał, żebym szła sama. Nie chciał być z daleka ode mnie.

Cały ten tok myślenia był szokujący, nigdy wcześniej nie przyszło mi to do głowy. Po prostu myślałam, że jesteśmy

najlepszymi przyjaciółmi. Myślałam, że chcę z nim być - i byłam. Ale to nie tak. Patrząc wstecz, widziałam, że
dokonywałabym innych wyborów, zrobiła więcej rzeczy sama albo z innymi ludźmi, tylko Incy zawsze był przy mnie.
Zawsze, zawsze przy mnie. Pomimo mnóstwa nieziemsko pięknych dziewczyn i chłopaków, jacy przewijali się przez jego
życie, mieszkanie, łóżko - ja pozostawałam niezmienna w jego życiu. A on był mój. Dopiero teraz sobie to uświadamiałam.

Na pewno beze mnie wariuje. Czułam się... cóż, dziwacznie, bo żyłam tym pokręconym zwyczajnym życiem, ale nie

miałam wrażenia, że bez Incy'ego bym umarła. Czułam się dobrze. Co on myśli? Co robi? Dziwne, że nigdy tego nie
zauważyłam, jego uzależnienia.

Nagle poczułam się strasznie samotna. Szybko odpaliłam samochód, żeby podjechać do miasta i odebrać rzeczy dla

Ashera z jedynego sklepu spożywczego, Pitsona. Będę musiała wrócić do Solisa bez pracy, co mnie zawstydzało, chociaż
nigdy wcześniej nie przejmowałam się porażkami.
Mijając sklep Maclntyre'a, pomyślałam o bezbarwnej Meriwether i wtedy zobaczyłam napis: „Poszukiwana pomoc". Hm.

Jechałam dalej, ale nagle zrobiłam szybki zwrot na środku ulicy Głównej. Na szczęście ulica Główna była bardziej pusta

niż murzyński bęben, więc nie miałam z tym problemu.

Zaparkowałam przed Maclntyre'em i myślałam. Czy ojciec zwolnił Meriwether? Zajęłabym jej miejsce na linii

ognia?Pokusa nie do odparcia. Musiałam się dowiedzieć. W środku było mroczno i szaro. Miejsce tak samo pozbawione
życia i kolorów jak Meriwether.

- W czym mogę pomóc? - Głos pana Maclntyre'a brzmiał szorstko i wrogo. Super! Zawsze marzyłam o takim szefie.
- Ja w sprawie pracy - powiedziałam, przytrzymując kartkę.

Przyjrzał mi się od góry do dołu - ostatnio ludzie dość często to robią.

- Masz doświadczenie?

- Tak. Zarządzałam działem zdrowia i urody w SuperTarget, w swoich rodzinnych stronach - skłamałam gładko.
- To nie jest żaden Target - burknął, a ja pomyślałam: fajnie, że mi to wyjaśniłeś. - Potrzebuję kogoś do rozkładania

towaru na półkach. Obsługiwania klientów. Pilnowania porządku, kiedy moja dziewczyna jest w szkole. -Jego dziewczyna.
Nie córka. Uh, co za odrażający typ.

- Mogę to robić.

- Umiesz obsługiwać kasę? Zerknęłam na tę stojącą na ladzie.

- Hm, to troszkę starszy model niż te, których używaliśmy w Targecie. Może będę potrzebowała szybkiego kursu

odświeżającego wiedzę.

Pan Maclntyre wyglądał tak, jakby starał się wymyślić jakiś powód, żeby mnie nie przyjąć, tyle tylko że bardzo

potrzebował pracownika.

- Minimalna płaca.
- Dobrze.

Solis byłby ze mnie dumny.

- Dlaczego nie jesteś w szkole? Ile masz lat? Czasami udawało mi się uchodzić za dwudziestkę, ale

wiedziałam, że nie mogę przesadzić.

- Osiemnaście. Wcześnie skończyłam liceum. Zrobiłam sobie rok przerwy przed studiami.
- Hm. Dobra. Oprowadzę cię.
Tak zaczęła się moja kariera jako wspaniałej sprzedawczyni w sklepie Maclntyre'a, w Nigdziesville w Massachusetts.

Rozdział 14

Tego wieczoru przy kolacji mogłam triumfalnie poinformować, że mam prawdziwą pracę z minimalną płacą. Neli się
roześmiała, ale szybko zamilkła pod spojrzeniem Ashe-ra. River posłała mi porozumiewawczy uśmiech, a Solis wyglądał na
uspokojonego. Miałam głupie poczucie dumy, że naprawdę zrobiłam coś dobrze. W końcu.

- Ej, kochanieńka, nałóż mi - poprosiła Brynne.

Podałam jej półmisek ryb. Praktycznie pożerałam jedzenie, usiłując zaspokoić swój ciągle rosnący apetyt. Kiedy to ryba z

ryżem tak mi smakowały? To znaczy, w czasie, kiedy nie głodowałam.

Błysnęło w ciemnych oknach. Na ułamek sekundy błyskawica rozświetliła jadalnię i odbiła się w wielkim lustrze nad

kominkiem. Chwilę później w oddali uderzył piorun.

- Burza w listopadzie. To bardzo nietypowe - zauważył Asher.

River skinęła głową.

- Niedobrze - powiedziała. - Wybieraliśmy się dzisiaj na spacer obserwować gwiazdy.
Podziękowałam w milczeniu za to, że w najbliższej przyszłości nie czeka mnie żadna gwiezdna przechadzka i nalałam

sobie więcej gorącej herbaty. W okno uderzyły pierwsze zimne krople deszczu, a ja poczułam się dziwnie przyjemnie, tutaj,
otoczona ludźmi, których nawet za dobrze nie znałam.

- Dzisiaj mielibyśmy bardzo dobry widok na Zeru-za-kur, około jedenastej - ciągnęła River.
Wszyscy podnieśli wzrok i pokiwali głowami z zainteresowaniem.

Znieruchomiałam, z widelcem w połowie drogi do ust, kiedy mój mózg skanował to słowo. Brzmiało trochę znajomo. A

co mi tam, do diabła? Zapytam. Jak to się mówi: nie ma głupich pytań. Tylko głupi ludzie.

- Co to Zeru-zakur?

Parę osób uniosło głowę i spojrzało na mnie.

- Canis Major - wyjaśnił w końcu Solis.

Dobra, słyszałam o tym. Konstelacja Wielki Pies. Jak Wielki Wóz. Ale jakie ma znaczenie? Nic mi nie przychodziło do

głowy.

- Czy Wielki Pies jest jedną z najbardziej ciekawych gromad? - spytałam, mieszając trzy kostki cukru w herbacie.
Teraz wszystkie dwanaście głów odwróciło się i tyle samo par oczu spojrzało na mnie, a ja odniosłam wrażenie, że

nowicjuszka-ignorantka właśnie strzeliła uroczą gafę. Chyba bez „uroczą".

- Biorę to za potwierdzenie - mruknęłam, siorbiąc zbyt gorącą herbatę.

Nawet River patrzyła na mnie z zaskoczeniem. Zaskoczyć kogoś, kto ma prawie tysiąc trzysta lat, to dopiero coś.

Przestałam pić i usiadłam prosto.

- Co masz na myśli? - Śmiech Neli zabrzmiał trochę niepewnie.

- Wiem, że to konstelacja - oznajmiłam, bo zaczynałam się lekko wkurzać. Zerknęłam w górę. Reyn spoglądał na mnie

zmrużonymi oczami, ale nie złośliwie. Bardziej... z zastanowieniem.

- To... Wielki Pies. Zeru-zakur. - Nawet Daisuke, bardzo grzeczny i miły, najwyraźniej nie mógł uwierzyć, że nie mam o

tym pojęcia.

- Tak, zrozumiałam. Ale co z tego? - spytałam, odstawiając herbatę. - Po prostu mi powiedzcie, a potem możecie się

śmiać ile wlezie.

- Zeru-zakur to starożytna nazwa konstelacji, którą dziś wielu ludzi zna jako Wielkiego Psa - odezwała się po chwili

spokojnie River. - Jej główną gwiazdą jest Syriusz, Psia Gwiazda, najjaśniejsza gwiazda na nocnym niebie.

- Dobra - powiedziałam.

Przy stole panowała cisza, jeżeli pominąć sapanie Neli, ale River obrzuciła ją karcącym spojrzeniem i dziewczyna się

zamknęła.

- Nie wiadomo dlaczego... istnieje wiele mitów i legend i ten temat zgłębiają rzesze nieśmiertelnych filozofów... ale po

pięciuset latach pewien nieśmiertelny astronom wpadł na to, że z jakiegoś powodu gwiazdy w konstelacji Wielkiego Psa
niemal dokładnie odpowiadają ośmiu fonts. W każdym razie, zakłada się, że kilka tysięcy lat temu odpowiadały dokładnie. -
River oderwała kawałek chleba, najwyraźniej celowo zachowując się swobodnie. Uśmiechnęła się. - Nie byłam tam, więc nie
wiem.

- Fonts? - powtórzyłam. Po francusku to fontanna albo źródło. A w terminologii drukarskiej rodzaje czcionek.
- O raju, na pewno wiesz...! - wykrzyknęła Neli. River tym razem rzuciła jej ganiące spojrzenie. Neli

nabrała powietrza i spojrzała w dół na swoje dłonie, przylepiając na twarz fałszywy uśmiech.

- Osiem fonts lub domów nieśmiertelnych - ciągnęła River. - Naszej magyi. Ich rozmieszczenie na ziemi odpowiada

położeniu gwiazd Wielkiego Psa. - Przyglądała się mojej twarzy, szukając oznak kojarzenia.

- Jest... osiem domów? - spytałam. W jadalni panowała grobowa cisza.
- Nie uczyłaś się o tym? - zdziwiła się River. - Nigdy? Na pewno słyszałaś, jak inni aerelyffenowie o tym mówili,

chociaż przypadkiem?

Cofnęłam się pamięcią.

- Chodzi ci o stolice nieśmiertelnych? Jak ta w Brazylii czy w Australii?
- Tak, więc o nich wiesz - powiedział łagodnie Solis. - To dwie z nich. Jest, a raczej było, jeszcze sześć. Tych osiem

stolic, domów, odpowiada ośmiu gwiazdom konstelacji Zeru-zakur. Nikt ci nie mówił o historii nieśmiertelnych?

Wróciłam myślami do Helgar z jej teorią o Adamie i Ewie.
- Niezupełnie. Tylko tyle, że nie wiadomo, skąd się wzięliśmy i dlaczego.

- Spotkałem ludzi, którzy nigdy nie słyszeli o ośmiu fonts - odezwał się Jess ochrypłym głosem. - Ludzi, dla których z

jakiegoś powodu nigdy nie stanowiły części życia. Cholera, ja nie wiedziałem prawie nic o samym sobie, dopóki tu nie
przyjechałem.

- Prawdę mówiąc, ja też poznałam takich ludzi -wtrąciła się Anne. - Ta wiedza jest dość powszechna wśród wielu

nieśmiertelnych, ale widziałam, że można nie zdawać sobie sprawy z jej znaczenia.

Dziękuję wam, Jess i Anne, pomyślałam. Przyszło mi do głowy, że może moi rodzice powiedzieliby mi o tym, o naszej

historii, naszej mocy. Może był jakiś rytuał czy coś w tym stylu, z wielkim objawieniem na końcu. Może
mój starszy brat i starsza siostra już go odbyli, przed... tamtą nocą. Nigdy się nie dowiem.

- Dobra, Nastasyo - przerwała mi te rozważania Ri-ver. - Nie chciałam wprawić cię w zakłopotanie. Ludzie obracają się

w różnych środowiskach, a różne środowiska mają różne tradycje i na różnych rzeczach się skupiają. Czasami o tym
zapominam. - Uśmiechnęła się do mnie, a ja pomyślałam: to najbardziej szczera kobieta, jaką znam. - Więc z przyjemnością
cię tego nauczę -oznajmiła. Najwyraźniej cieszyła się na tę myśl. - Według tradycji, te osiem fonts to główne miejsca siły nie-
śmiertelnych. Być może nieśmiertelni stamtąd pochodzą, a na pewno czerpią z nich wielką moc i wielką magyię. Główne
miejsce, z najsilniejszą magyią to Mogalakwena Rural w Afryce Południowej. Odpowiada położeniu Psiej Gwiazdy. Po
każdej jej stronie, wzdłuż Zwrotnika Raka, są te dwa, o których wspomniałaś, w Zatoce Koralowej w Australii, na wschodzie,
a na zachodzie w Campinas, w Brazylii.

Byłam w obu miejscach w ciągu tych wielu lat, bo zwykle tam kręcili się nieśmiertelni. Właściwie nie zastanawiałam się

dlaczego. Poczułam uderzenie gorąca na twarzy. Ze wstydem i przerażeniem zdałam sobie sprawę, ilu rzeczy nie wiem, ile
mam jeszcze do odkrycia. Jakoś przez te wszystkie lata udawało mi się je ignorować i odpychać. Żyłam w czerni i bieli, a
teraz River pokazywała mi inne kolory. Istniały cały czas, ale byłam za głupia, żeby je zauważyć.

- Na północny wschód od Mogalakweny masz Away-nat w Libii, zaraz obok Egiptu - ciągnęła River, jedząc kolację,

jakby nigdy nic. - Ta linia wymarła jakieś dwa tysiące lat temu. Dwa tysiące trzysta lat temu. Już jej nie ma.

- Dwa tysiące trzysta lat? - powtórzyłam. - A co się stało z ich mocą?

- Nikt nie wie - odparła River. - Wątpię, czy kiedykolwiek się dowiemy. Idąc dalej na północny wschód od Awaynatu,

dociera się do Genui we Włoszech.

Wychwyciłam słowo Genua i moje oczy otworzyły się szeroko. River uśmiechnęła się promiennie.

- Ja pochodzę z tego domu - przyznała. - Po części dlatego jestem tak silna. Moi czterej bracia i ja nadal żyjemy, a mój

najstarszy brat jest... cóż, królem tego domu.

- Królem? - Gdzieś w środku mnie pojawiło się zimne skojarzenie. Zacisnął mi się żołądek; odsunęłam talerz.
- Lepszego słowa nie ma - stwierdziła River. - Jeżeli kiedyś poznasz mojego brata, to przypadkiem nie powiedz do niego

królu Ottavio. Nie trawi tego.

Solis i Asher się uśmiechnęli. Domyśliłam się, że go poznali. Usiłowałam się skupić na jej słowach.

- Idąc dalej, trasą jakby w kształcie Y od Genui, docieramy do Tarko-Sale w północnej Rosji, ale ta linia też wymarła, w

1550 roku. Najeźdźcy wdarli się do stolicy i ścięli głowy rodzinie.
Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy. Odin Nienawistny nagle wstał, odsuwając ławę z kilkoma osobami na niej.

- Chyba zostawiłem włączony piec - burknął i wahadłowymi drzwiami wyszedł do kuchni.

Nieważne. Pewnie słyszał tę historię tysiąc razy. Usiłowałam wydobyć z siebie głos.

- A co się stało z ich mocą? - spytałam.
- Wróg nigdy nie znalazł tarak-sinu tego domu, ich narzędzia, ośrodka siły. Zabili tych wszystkich ludzi na darmo, a

magyia, moc, zniknęły na zawsze. Wynieśli się więc na wschód, szukając innego domu mocy, którą można przejąć.

O rany. Moja ręka mocno zacisnęła się na kubku z gorącą herbatą.

- Co to jest tarak-sin? - wymamrotałam nikłym, zduszonym głosem.

River westchnęła ze smutkiem, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że żyła, kiedy to się stało. Zastanawiałam się, czy

dowiedziała się o tym w tamtym czasie, czy dopiero później.

- Każdy dom ma, hm, magiczne narzędzie. Nie wiem, jak to lepiej nazwać. Bardzo stara jego nazwa to tarak-sin. Zwykle

jest owiany tajemnicą, ale legendy mówią o ceremonialnym nożu Awaynatu. Inny dom może mieć jako tarak-sin specjalną
księgę czy kryształową kulę, a nawet różdżkę czy pierścień, albo inną biżuterię. I ta jedna starożytna rzecz jest przepełniona
wielką magiczną mocą, charakterystyczną dla danego domu. Głowa tego domu może wykorzystywać ją do odprawiania
wielkich czarów.

O matko. To nawet może być amulet. Amulet ze starożytnego złota, na przykład z wygrawerowanymi magicznymi

symbolami. W głowie zaczęło mi wirować.

- Widziałem tarak-sin domu z Zatoki Koralowej -odezwał się Charles.
- Naprawdę? - Brynne wyglądała na zdumioną.
- Tak. - Charles miał bardzo poważny wyraz twarzy. -To była barbie. Położyli na niej magiczną krewetkę.

Na moment zaległa cisza, a potem Jess roześmiał się w głos. Asher wybuchnął śmiechem i rzucił kawałkiem chleba w

Charlesa. Twarz River była już odrobinę mniej poważna. Kobieta zakryła sobie usta dłonią i pokręciła głową.

- Zawsze drażnimy się z moim bratem, że tarak-sin naszego domu to jego Oscar, którego zdobył za scenariusz, pod

innym nazwiskiem - przyznała River. - Trzyma go w łazience.

Jeszcze więcej śmiechu, ale ja wewnątrz krzyczałam. River odkaszlnęła i znów stała się poważna.
- Ale wracając do naszej historii. Na zachód, tą samą linią był dom w Heolfdavik, w Islandii. A raczej w małej wiosce w

pobliżu Heolfdavik. Ta linia niestety też została przerwana przez najeźdźców, w 1561 roku. I znowu moc całego domu
przepadła.

Nie mogłam wykrztusić z siebie ani słowa, tylko spoglądałam na swój talerz i zastanawiałam się, czy moja twarz jest

równie biała.

- Całkowicie? - spytała Rachel. - Jakoś nigdy tego nie skumałam.
- Tak - potwierdziła River.- Najeźdźcy zabili całą rodzinę, a później znaleźli tarak-sin domu i próbowali go użyć. Ale nie

byli na tyle silni albo coś poszło nie tak. Pochłonęła ich wieża błyskawic; nie zostało po nich nic prócz popiołu. I nikt nie
wie, czym był tarak-sin.

Amuletem. Jakoś nigdy nie zadawałam sobie sprawy z jego znaczenia. Wiedziałam, że jest magiczny, że to największy

skarb matki, i ciągle trzymałam go w ukryciu, bo był jedyną rzeczą, jaką miałam ze starego życia. Ale to tak naprawdę tarak-
sin. Miałam połowę, więc najeźdźcy musieli zdobyć drugą. Nic dziwnego, że magyia ich spaliła.

Myślałam, że zaraz zemdleję. Starałam się oddychać normalnie, ale oczy miałam wielkie, skupione na twarzy River.

Zobaczyła moją minę i chyba dostrzegłam błysk w jej oczach.

Reyn wrócił i usiadł bez słowa.

Ze spuszczonym wzrokiem usiłowałam przełknąć coś, ale czułam, jakbym miała w gardle piłeczkę golfową. Na usta

cisnęło mi się mnóstwo pytań, ale nie mogłam zadać ich teraz.

- Brenne, jest coś na deser? - River nagle zmieniła temat.

Dziewczyna podskoczyła.

- Czy jest coś na deser? Czy ja przygotowywałam kolację? Czy kiedyś zrobiłam kolację bez deseru? Chyba nie. - Poszła

do kuchni i wróciła minutę później z dwiema szarlotkami na tacy.

- Są lody? - spytała River.
Brynne skinęła głową, jakby mówiła: oczywiście jest szarlotka, są lody, prawda? Po chwili przyniosła pojemnik z lodami

zrobionymi w mleczarni oddalonej o kilka kilometrów.

Wydawało mi się, że River daje mi czas, żebym wzięła się w garść, a ja histerycznie usiłowałam zapanować nad swoją

psychiką, wyglądać zwyczajnie, odwrócić od siebie uwagę.

- Nikt z tych domów już nie żyje? - zainteresowała się Rachel.
- Nikt, o kim by ktokolwiek wiedział - odparła Ri-ver. - Awaynat jest zupełną tajemnicą. I nikt nigdy nie słyszał o

żadnych ocalałych z Tarko-Sale czy Heolfdavik. I w jakiś sposób tarak-siny tych domów zaginęły. - River mówiła cicho,
nakładając sobie lody na szarlotkę.

- Porozmawiamy o tym jeszcze innym razem - Asher spojrzał na River. - A ja mogę ci opowiedzieć o ostatnim domu,

który odpowiada położeniu ostatniej gwiazdy w Wielkim Psie. To Salem w Massachusetts.

- Żartujesz. - Zmusiłam się, żeby wziąć kęs szarlotki. - To Salem od procesu czarownic? - zaskrzeczałam, a ciasto

utknęło mi w gardle i zaczęłam się dławić.

- Tego samego. Zgadnij, ile z tych „czarownic" tak naprawdę nie spłonęło na stosie? - Solis wyglądał ponuro.

- Solis jest z domu Salem - wyjaśniła łagodnie River, a w moim umyśle pojawił się obraz Solisa palonego na stosie.

Przez długi czas. Bez błogosławieństwa śmierci.

- Ale przecież kilka tysięcy lat temu w Ameryce żyli tylko rdzenni Amerykanie - zauważył Charles. - Prawda?
- To długa historia. - Solis popatrzył w oczy River. -Tak czy siak, dzisiaj nie pójdziemy na gwiezdny spacer.

Jakby na potwierdzenie jego słów rozległ się potężny grzmot pioruna, gdzieś tuż obok budynku. Usiłowałam przełknąć

kolejny kęs deseru, słysząc, jak deszcz zimno dudni o szyby.

Miałam o czym myśleć.

Później, kiedy już wzięłam długi gorący prysznic i wyszłam z łazienki, River czekała na mnie na korytarzu. Miała

poważne, ale miłe spojrzenie.

- Wszystko w porządku? - spytała.

- Jasne - przytaknęłam, wycierając ręcznikiem mokre włosy. - A czemu miałoby nie być?

Przez chwilę milczała, idąc obok mnie do mojego pokoju.

- To było dużo informacji jak na jeden raz.

- Tak. - Otworzyłam drzwi i powiesiłam ręcznik na krześle przy grzejniku. - Te wielkie luki w mojej edukacji są

zadziwiające. Z drugiej strony, potrafię kląć w ośmiu językach. Co najmniej.

- Nastasyo... - Zawahała się. - Urodziłaś się w 1551 roku. Gdzie?

Serce mi stanęło, a potem uderzyło i znów stanęło. Rzuciłam pierwszą myśl, jaka mi przyszła do głowy:
- W Japonii.

- Kiedyś będziesz musiała o tym powiedzieć, moja droga. - Wydęła wargi.
- O czym? - Wpatrywałam się w nią bez wyrazu, było to coś, co opanowałam do perfekcji.

Skinęła głową, przytuliła mnie i pogłaskała po mokrych włosach.

- Prześpij się. Jutro idziesz do pracy.

Szczęka mi opadła, całkiem o tym zapomniałam. Ri-ver uśmiechnęła się, widząc moją minę, i wyszła. Musiałam

pomyśleć. Nie próbowała nic ze mnie wycisnąć, prawda? Co bym zrobiła, gdyby naciskała? Zdumiewające:było osiem
różnych domów, osiem różnych linii historii. Domyślałam się, że to tylko te główne, te, które zdołały skupić dużą moc. Na
pewno jest tysiące innych. Ale tylko osiem oryginalnych tarak-sinów? Skąd się wzięły? Wsunęłam palce pod cienką
bawełnianą apaszkę. Co pomyślałaby River, gdyby wiedziała, że mam na karku wypalony islandzki tarak-sin?

Nie byłam w stanie się powstrzymać. Nasłuchiwałam kroków, ale nie usłyszałam nic, więc wpełzłam pod łóżko. Za

łóżkiem był pęknięty mały kawałek klepki. Wbiłam krótkie paznokcie w szparę i wyjęłam klepkę. Sięgnęłam do dziury i
jeszcze raz poczułam ciężki złoty ornament, zawsze ciepły, bez względu na to, gdzie się znajdował. Upewniłam się, że tam

jest, i mocno wcisnęłam klepkę na miejsce. Zagarnęłam na nią trochę kurzu, żeby wyglądało naturalnie. Później wyczołgałam
się i usiadłam na łóżku.

Jeżeli ten amulet to rzeczywiście tarak-sin mojego domu, to jest jeszcze potężniejszy i cenniejszy, niż przypuszczałam. To

przez niego zginęła cała moja rodzina. To po niego przybyli najeźdźcy. To za niego zginęli.

Czy ktokolwiek podejrzewa, że jego połowa nadal istnieje? Czy dla połowy też można zabić?

Rozdział 15

Nie wiem, czy Stary Maclntyre zdziwił się, widząc mnie następnego ranka na czas, ale ja sama byłam cholernie zaskoczona.

Około dwudziestu minut zajęło mu wyjaśnianie, jak rozkładać towar na półkach, przez kolejnych pięć omawiał zawiłości
korzystania ze starej, ale nie jarej kasy, a kolejnych czterdzieści pięć straszył mnie ręką boską, na wypadek gdyby
kiedykolwiek zdarzyło mi się coś ukraść. On zajmował się magazynem, gdzie pod kluczem znajdowały się wszystkie leki na
receptę, więc ogólnie ostrzegał mnie, żebym nie wynosiła do domu w torebce tampaksów, odżywek dla niemowląt i żywej
przynęty, ale nieważne.

Podwinęłam rękawy swojej seksownej i prowokacyjnej flanelowej koszuli w kratę, rozcięłam karton farby do włosów

Garnier Nutrisse i zaczęłam wykładać towar, angażując się w to całym swoim małym sercem. Stwierdziłam, że jeśli
całkowicie skupię się na tym bezmyślnym zadaniu, nie będę mogła myśleć o niczym innym. Uparłam się nie myśleć o niczym
innym tak długo, jak tylko zdołam. Zeszłego wieczoru wypiłam ziołową herbatę i spałam zaskakująco dobrze, bez
koszmarów, bez wspomnień. Ale już dłużej nie mogłam wytrzymać z tą całą historią ośmiu domów. Właściwie jak mam się z
tym pogodzić? Tylu rzeczy nie wiedziałam o własnej przeszłości, własnym dziedzictwie. Nigdy nie chciałam wiedzieć. Ba-
łam się tej wiedzy. Wystarczy spojrzeć na wszystko, czego nie wiedziałam o swoim amulecie. Teraz, kiedy usłyszałam to i
owo, popadłam w niezłą paranoję. Zabawne!

Po trwającej niemal wieczność bezmyślnej harówce nagle dotarł do mnie sens tego, co według Solisa powinnam osiągnąć.

Miał nadzieję, że ta nuda i poczucie bezsensowności szybko mnie dopadną, że całkowicie załamię się psychicznie, wybiegnę
z krzykiem na ulicę i zniknę na zawsze z jego życia. Temu wszystkiemu na pewno przyświecała ta myśl.

I, o ludzie!, byłam bliska. Bardzo bliska tego. Ale coś w środku zmusiło mnie, żebym została i ciągnęła to dalej, i jedyne,

czego mogłam się uchwycić, to poniżająca, myląca pewność, że moje życie nie byłoby wcale lepsze gdziekolwiek indziej,
gdybym robiła cokolwiek innego. Poza tym, chociaż to było wyczerpujące - wierzcie mi, cholernie wyczerpujące - to
lepszego przebrania nie mogłabym sobie wymyślić. Nikt, kogo znam, nigdy by nie uwierzył, że tu jestem i to robię. Czułam
się dobrze zakamuflowana, a ten bezimienny strach wiszący nade mną ciągle kazał mi wierzyć, że kamuflaż to bardzo ważna
rzecz. Dlaczego? Nie wiedziałam. Byłam jedną wielką zagadką, nawet dla samej siebie.

Nagle zdałam sobie sprawę, że ktoś stoi nad mną od dłuższego czasu. Jak powiedziała Meriwether, w miasteczku nie

dzieje się zbyt wiele, a sldep Maclntyre'a to już całkiem dogorywał - prawie nie było klientów, krótko mówiąc. Dotarło do
mnie, że jednak ktoś tu jest. Wyczułam go, jego energię, chociaż nie usłyszałam dzwonka u drzwi.

Zebrałam parę pustych kartonów i poszłam na tył sklepu, zaglądając w każdy kąt.
Okazało się, że to ta gotycka punkowa, którą widziałam już dwa razy. Wpadałam na nią, bo to zacofane miasteczko było

takie maleńkie, że chcąc, nie chcąc, ciągle wpadało się na te same osoby.

Zerknęła na mnie, z typowym bezczelnym wyrazem twarzy, a ja zachowywałam się tak, jakbym jej nie poznała. Ale

obserwowałam ją w okrągłym lusterku na końcu przejścia i zauważyłam, że wsuwa do kieszeni lakier do paznokci.
Westchnęłam i wyrzuciłam kartony przy koszu na śmieci.

Kiedy wróciłam, czekała niespokojnie przy ladzie. Pan Maclntyre pomagał starszej kobiecie na zapleczu, która odbierała

leki, więc wymamrotałam krótką modlitwę, żebym umiała uruchomić tę głupią kasę, i podeszłam.

Stary Mac dał mi kilka wskazówek na temat obsługi klienta, ale że był jedną z najokropniejszych osób, jakie znam, nie

zawracałam sobie nimi głowy.

Wzięłam to, co dziewczyna wyłożyła na ladę, i zaczęłam wciskać guziki na kasie, w nadziei że robię to dobrze. Lakieru do

paznokci nie było.

Wrzuciłam pozostałe rzeczy do plastikowej torby.

- Dobra, lakier.

- Co? - Dziewczyna była miła. Prawie przekonująca mina niewiniątka, do tego wojowniczy błysk w oku i większość ludzi

by się wycofała.

- Lakier do paznokci, który zakosiłaś - powiedziałam rzeczowo. - Oddaj go.
- Nie zakosiłam żadnego lakieru do paznokci! - Jej twarz przybrała bojowy wyraz.
- Wiesz, źle się do tego zabierasz. - Pokręciłam głową. - Gwizdnęłaś dwie butelki lakieru do paznokci, a i tak był na

wyprzedaży: kupujesz jeden, drugi gratis.
A zapłaciłaś pełną cenę za zestaw cieni Pixi Lumi Lux, który jest niewiele większy, a kosztował trzy razy tyle. Powinnaś
ukraść cienie do powiek, a zapłacić za lakier. Phi. Dziewczyna gapiła się na mnie.

- Jeśli już zamierzasz kraść, to kradnij coś, co nie jest na wyprzedaży - ciągnęłam. Miło było pouczać kogoś, a nie samemu

być pouczanym. - Niech to będzie warte zachodu, kapujesz? A teraz oddaj lakier. Każę ci za niego zapłacić, żebyś miała
nauczkę. A następnym razem może najpierw pomyślisz.

Wyciągnęłam rękę i czekałam.

Dziewczyna wlepiała we mnie oczy, potem rozejrzała się po sklepie, szukając Starego Maca albo kamer. Wyraźnie zbita z

tropu, wsadziła dłonie do kieszeni dżinsów, wyjęła dwie butelki 1'Oreala i odstawiła je na ladę.

- Co teraz? Wsypiesz mnie? - Miała lekko wysuniętą szczękę, a oczy w ciemnej oprawie wyglądały surowo.
- Teraz skasuję cię za lakier - powiedziałam, wybijając cenę na kasie. - Już dałaś mi kartę i właśnie z niej ściągają forsę.
- Zakażesz mi wchodzić do sklepu? - Chwyciła torbę i spojrzała na mnie z miną, która, jak przypuszczałam, była jedną z

trzech jej min: przekorną.

Rany, kogo ona mi przypomina? Niech pomyślę.

- Nie. - Prychnęłam. - Od samego rana nie miałam takiej rozrywki.
- Kto ty jesteś? - Wyglądała tak, jakby nie zamierzała pytać.

- Nastasya. Dla przyjaciół, Nasty.
- Dray - powiedziała po chwili. - Skrót od Andrea, ale to obciachowe imię, więc go nie używam. - Uderzyła się w pierś.

- Dla przyjaciół: „Ej, suko".

- Miło cię poznać, suko. - Wyciągnęłam dłoń. Chyba chciałam. Po tej całej dobroci, wydobywającej się z porów

wszystkich mieszkańców River's Edge, odrobina dobrej przestępczości w starym stylu była orzeźwiająca.
- Miło cię poznać, Nasty. - Uścisnęła moją dłoń.

********

- Jak było w pracy? - Pytanie River, dość niewinne, sprawiło, że wszyscy w mojej części stołu podnieśli wzrok i zamilkli.
- Chyba jutro znowu pójdę - odparłam, wbijając widelec w jedzenie.

Poczułam zaskoczenie, uniosłam głowę i zobaczyłam, że Neli na mnie patrzy. Było to niemal tak, jakbym w głowie

słyszała jej drwiący głos: „Naprawdę pozwolą ci przyjść znowu jutro?"

Ale na głos nic nie powiedziała. Zastanawiałam się, czy po prostu wyobrażam sobie coś, czy moje rozbudzone magyiczne

zmysły stają się coraz bardziej czułe. Pewnie to pierwsze.

- To dobrze - powiedziała River, a biła od niej tak jawna szczerość, że poczułam się niemal zakłopotana. - Och,

słuchajcie, dzisiaj nów, nie zapowiadają deszczu, więc ten, kto chce, może po kolacji dołączyć do kręgu...

Większość osób skinęła na znak zgody. Ja chciałam się schować. Jeszcze nie doszłam do siebie po wstrząsających

rewelacjach z zeszłego wieczoru i jakoś zabawianie się dziś wieczorem magyią wydawało mi się wyjątkowo niebezpieczne.
Zaczęłam myśleć o sensownej wymówce, ale nagle dopadła mnie niewygodna myśl: spędziłam czterysta pięćdziesiąt lat na
robieniu uników. Unikałam wiedzy. Unikałam magyi, mocy i wszystkiego, co związane z moim dziedzictwem. Usiłując
unikać bólu. Udając, że wszystko jest nieprawdziwe, nierealne.

Jestem tu, bo nie chcę już dłużej taka być, prawda? Nieunikniony logiczny wniosek: od tej pory muszę zacząć stawiać

czoło różnym sytuacjom.

Nienawidzę logiki.

Ale pewnie powinnam podjąć jakieś ryzyko - takie niezwiązane z modą. Tylko że, choć rzadko brałam udział w kręgach,

zawsze to nieźle odchorowywałam. Z drugiej strony, tutaj była River, a ja jej... ufałam. Dość niesamowite.

Wtedy zauważyłam, że Reyn skinął głową. A Neli, widząc reakcję Reyna, szybko zrobiła to samo. To przesądziło. Mam

pozwolić, żeby minęła mnie taka okazja? Jak Oskar Wilde, mogę oprzeć się wszystkiemu oprócz pokusy.

- Ja też - wypaliłam bez namysłu i natychmiast przeszył mnie niczym laser wzrok Neli. To znaczy, jeszcze nie jestem

dobra.

Rozdział 16

Więc też idziesz? - River uśmiechnęła się i wyciągnęła do mnie rękę. Gdybym nie była tak wycofana emocjonalnie,

ujęłabym ją jak przyjaciółka i cieszyła się ciepłem, zażyłością i tak dalej. Ale że jestem sobą, zignorowałam ją i zacisnęłam
sobie mocniej apaszkę wokół szyi. Jak do tej pory River nie pytała mnie o nic więcej na temat ośmiu domów ani mojej
reakcji, ani mojego pochodzenia, a ja sama się nie wyrywałam. Nie wiedziałam, jak długo pozwoli mi się z tym kryć.

Liście chrzęściły nam pod stopami; chłodny wiatr owiewał nasze kostki. Jak powiedziała River, księżyc się schował i na

zewnątrz było tak ciemno, jak w dzisiejszych czasach może być ciemno tylko na zupełnym odludziu. Dwieście lat temu
gwiazdy były o wiele bardziej wyraziste, a niebo zatłoczone migoczącymi punkcikami. Nerwowo zacisnęłam mocniej
apaszkę na szyi, rozglądając się dookoła. Za, na przykład, wilkołakami. Rekinami lądowymi. Za czymś czającym się w
ciemności.

- Tak - powiedziałam. - To znaczy, nienawidzę kręgów, ale to pewnie dla mnie dobre, wiesz? - Widzicie, jaka jestem

szlachetna? Do tego przyjdzie mi patrzeć na kolejny odcinek tragikomedii Reyna i Neli, która będzie się rozgrywać na moich
oczach.

- Nienawidzisz kręgów?

No i mam za swoje gadulstwo.

- Tak. Po prostu nie znoszę... bawienia się magyią. Wielką magyią. To znaczy, oczywiście lubię to, co się dzieje,

oczywiście. - Słyszałam przed nami tych, którzy prowadzili na polanę, ale prawie ich nie widziałam. - Ale nie cierpię tego
całego osłabienia, wizji i tak dalej.

River przystanęła, a ja dopiero po kilku krokach zorientowałam się, że zostawiłam ją z tyłu.

- Co?
- Co? - Odwróciłam się do niej.
- Co powiedziałaś?
- Eee... co co? Kiedy?

- Przed chwilą, powiedziałaś, że czujesz osłabienie w kręgu? Masz wizje?

- No, jasne. - Wzruszyłam ramionami. - Czasami. Zwykle. Chyba po prostu źle to robię.
- Nie, Nastasyo. - Głos River był poważny. - Nawet jeżeli jesteś Terdvd, nie powinnaś czuć się źle w kręgu ani podczas

odprawiania czarów. A większość ludzi na ogół nie ma wizji, o ile specjalnie nie próbują.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nigdy nie rozmawiałam o tym z przyjaciółmi, chyba po prostu doszłam do wniosku, że

magyią na każdego działa inaczej, że niektórzy ludzie czują się po niej źle, a inni nie. Patrząc wstecz, nie mogłam sobie
właściwie przypomnieć, żeby ktokolwiek wspominał o tym, że po kręgu czuje się źle. Ale w zasadzie wśród moich
znajomych panowało przekonanie, że nieśmiertelni, którzy robią kręgi, są w pewnym sensie jak... Martha Stewart7. Wiecie?
Osobliwe, szczere kręgi. Po co sobie zawracać głowę?

- A konkretnie jak się czujesz? - River sprawiała wrażenie bardzo skupionej.

Inni poszli dalej bez nas, a ja się cieszyłam, że nie będę musiała szukać ich sama. Miesiącami błąkałabym się po lasach

Massachusetts. Koszmar.

Nie bardzo wiedziałam, dlaczego River drąży ten temat, chyba że to miało związek z moją przeszłością, moją osobistą

historią. Byłam prawie pewna, że domyśliła się, skąd jestem. Może nie ze wszystkimi szczegółami. Może nie miała pewności.
Może to po prostu sensacja, że tak a nie inaczej reaguję. To było jak z Anne i Solisem, kiedy brałam udział w medytacji.

- Hm... chyba po prostu nie jestem wyćwiczona - odparłam powoli, zastanawiając się, czy to naprawdę dobry pomysł. -

Właściwie nigdy się nie uczyłam, jak to wszystko robić. - Prawdę mówiąc, nauki unikałam jak plagi. - Po prostu czuję się źle.
Jakbym nie mogła oddychać, jakby głowa miała mi wybuchnąć albo serce pęknąć. - Byłam speszona, jakbym przyznawała się
do słabości. - Potem czuję kaca. To znaczy, kręgi są fajne, ten przepływ mocy... ale potem to odchorowuję, więc prawie nigdy
w nich nie uczestniczę.

River milczała. Szła tak blisko, że widziałam, że patrzy na mnie w ciemności.

- Cóż, przynajmniej podczas tego kręgu będziesz ty -powiedziałam z nieprzekonującą uprzejmością. - Chcę spróbować.

Skoro ty jesteś. - Prawie spodziewałam się, że odeśle mnie do domu zmywać naczynia.

Asher i Solis zorientowali się, że nie ma z nimi River, i podeszli do nas niemal bezszelestnie.

- Co idę dzieje':' - odezwał się Asher, obejmując River w pasie

Naslasya często źle się czuje, kiedy uczestniczy w kręgu - wyjaśniła cicho River. -1 ma wizje. Asher, proszę, dzisiaj ty

poprowadź krąg. Chcę, żeby Nastasya stała między mną a Solisem.

Znowu czułam się jak okaz w zoo. I głupio przez to, że zwróciłam na siebie uwagę. I tak uchodziłam już za wybryk

natury. Miałam nadzieję, że River zdołała zmienić moje reakcje, nauczyć mnie, co robić, żebym później nie umierała. Mimo
swojej przeszłości, nie bardzo chciało mi się wierzyć, że tylko ja reaguję w ten sposób.

Weszliśmy na polanę szeroką na około trzydzieści metrów, otoczoną wysokimi drzewami. Wyschnięta trawa kładła się

szybko, kiedy po niej stąpaliśmy, żeby dołączyć do reszty.

7Martha Helena Kostyra Stewart (ur. 1941) - jest symbolem i ucieleśnieniem „amerykańskiego snu"; uznawana za kreatorkę stylu życia (przyp. red.).

Wszyscy braliśmy w tym udział, więc było nas trzynaścioro, a wiedziałam, że to „szczęśliwa" liczba, jeżeli chodzi o krąg.

Chociaż właściwie może on być każdego rozmiaru. W tamtym beznadziejnym kręgu w Bostonie ustawiliśmy się tylko w
dziewięcioro. Solis uklęknął w środku i ułożył mały stos z suchego drewna. Wymruczał kilka słów, wykonał gest i, czary-
mary, pojawiły się żywe płomienie i zaczęły z zapałem rozprzestrzeniać się po ułożonym drewnie. No, to jest pożyteczny
czar, pomyślałam. Bardzo chciałabym taki umieć, rozpalać ogień z powietrza.

- Zebraliśmy się tutaj, żeby uczcić pojawienie się nowego księżyca - oznajmiła wyraźnie River. - Dzisiejszy dzień

oddziela ten miesiąc od kolejnego, dając nam możliwość nowego początku. Dzisiaj bóg księżyc odpoczywa, mimo to jego
magyią jest ciągle wokół nas.

Przesądni chłopi dawno temu czasami mówili o bogu księżycu, ale nie wiedziałam o nim zbyt wiele. Całe towarzystwo

czekało spokojnie - robili to już wcześniej.

Tak jak poprosiła River, stanęłam między nią a Solisem. Rzeczywiście czułam się chroniona i bezpieczna, i ku mojemu

zdziwieniu, odczuwałam lekką ciekawość. Domyślałam się, że to po części zainteresowanie niezgłębionymi tajemnicami.
Naprzeciwko widziałam uważny wzrok Anne. Byłam zaskoczona tym, jak mnie traktują, i przeżyłam chwilę niepokoju,
zastanawiając się, czy za chwilę nie zacznę lewitować, czy coś takiego. To byłaby nowość i ciekawostka.

- Wyciągnijcie ręce - poleciła River. - Skierujcie kciuki w lewo.

Lewą dłoń trzymałam grzbietem do dołu, a prawą grzbietem do góry. Później, kiedy się połączyliśmy, zauważyłam, że

wszystkie dłonie idealnie do siebie pasują, lewa do prawej, prawa do lewej. Fajnie.

- Uczestniczyłaś już w kręgach - zwróciła się do mnie River. - Ale każdy jest inny, zależy od grupy. Po prostu poddaj się

temu i wszystko będzie dobrze.

Krąg przesunął się w prawo, wokół ogniska. Ludzie najpierw stali twarzą do płomieni; przy następnym kroku odwrócili

się tak, że stali lewą stroną do ognia, a później znowu twarzą, potem wszyscy odwróciliśmy się prawą stroną do ognia. Lewa,
przód, prawa, przód, lewa, przód i tak dalej. Przyszło mi do głowy parę myśli i pozwoliłam im się rozwinąć, chociaż
powinnam skupić się na tym, żeby oczyścić umysł i skoncentrować się na ogniu, przygotowując na to, żeby poczuć, jak
ogarnia mnie magyią, alleluja!

Jedna myśl: nikt nie był szczęśliwszy niż ja, kiedy tańce dworskie w końcu wypadły z łask. Jestem największą niezdarą na

świecie, nie mam poczucia rytmu, wykazuję zerową umiejętność utrzymywania kroku i zupełny brak pojęcia o tym, gdzie
kończy się moja osobista przestrzeń, a zaczyna drugiej osoby. I - o kurczę - ile ja przeżyłam poniżających tańców, pomyliłam
tryliony dokładnych kroków. Myłam ślicznotką, która tańczy jak niedźwiedź. W kilku różnych krajach.

Ale uwięzionej między River a Solisem, niesionej w kręgu, nie szło mi najgorzej. Blask oświetlał twarz każdego z nas,

więc wszyscy wyglądaliśmy jak w Hallo-ween, a kontrast pomiędzy ciepłem ognia a nocnym wiatrem sprawiał, że czułam się
jak... jakbym była w dwóch osobach - jednej ciepłej, drugiej zimnej. Jednej jasnej, drugiej ciemnej.

Natychmiast odpędziłam tę myśl i usiłowałam się skoncentrować na tym, co się dzieje. Ludzie śpiewali jakąś pieśń, nigdy

przedtem jej nie słyszałam. W ogóle nie przypominała tej, którą Kim śpiewała w Bostonie. Do tamtej mogłam się przyłączyć.
To była inna konstrukcja.

Nagle uświadomiłam sobie, że w gruncie rzeczy każda z osób śpiewa coś innego. Wszystkie głosy i melodie zlewały się,

ale nie były takie same. Czasem wyławiałam po prostu słowa - wydawało mi się, że słyszę mnóstwo różnych języków, ale
były też same dźwięki, długie przeciągane sylaby, jakby śpiewane w zwolnionym tempie.

Pieśń była ładna, ale co ważniejsze, zaczęłam czuć jej moc.
Nikt nie zwracał na mnie uwagi, każdy zatracił się w swoim własnym zamyśleniu, skupieniu, dźwięku i ruchu. Bardzo

cicho zanuciłam razem z nimi.

To nucenie wydawało mi się dobre, więc zaczęłam nucić głośniej. W kilku kręgach, w jakich uczestniczyłam, nawet w

kręgu Kim, pieśni przyzywające moc były, no cóż, żądaniem. Ostrym. Rozkazem. Czasami uwodzeniem.

Odnosiłam wrażenie, że ta jest darem, i to bez przesady. Ofiarą dla nieba, drzew, nowiu, dla siebie nawzajem. Teraz

mogłam w tym uczestniczyć, czułam, jak to we mnie narasta. Na chwilę przestałam nucić, żeby otworzyć usta i zaśpiewać.
Wydobyłam z siebie dźwięk, który pasował do innych, nie odstawał. Kilka głosów brzmiało wyjątkowo ładnie, a ja
dołączyłam do nich swój, śpiewając tak, żeby nikogo nie zmylić.

I, oj tak, kilka minut później poczułam, jak wypełnia mnie strumień mocy, przepływa przeze mnie jak ciepła whisky.

Zalew szczęścia, wszechogarniające poczucie mocy, radości i podniecenia. Z radością oddałabym wszystko temu, co
robiliśmy, z radością stanowiłam ogniwo. Byłam szczęśliwa niezależnie od tego, jaki mieliśmy cel: żeby kukurydza szybciej
rosła, żeby powstrzymać śnieg czy żeby zniszczyć naród. Wszystko mi odpowiadało, wszystko było możliwe i nigdy nie
czułam się tak niewiarygodnie szczę...

**********

Z następnym oddechem znalazłam się w małej chatce. Ściany z czernionych dymem desek, strop rzeźbiony i pomalowany.

Z zewnątrz słyszałam krzyk, tętent końskich kopyt, wrzaski mężczyzn. O matko, o matko, myślałam gorączkowo. Serce
dudniło mi w piersi, oddech uwiązł w gardle. Zrobiłam wszystko, co mogłam - na coś takiego nie można się przygotować.
Drżącą dłonią zgasiłam jedyną świecę - może dom będzie wyglądał na opuszczony -i wczołgałam się pod łóżko z materacem
ze słomy.

Z hukiem wyważono drzwi. Krzyki bólu i paniki stały się głośniejsze. Słyszałam konie idące w lodowatym błocie. Ostre

głosy. Przez próg wpadł mężczyzna, stanął w domu i się rozejrzał. Długie złote włosy splecione w warkocze i zbryzgane
krwią, a na kolczudze zakrzepła krew. Skierował się do paleniska, nad którym wisiał dzban, ale dzban był pusty. Cisnął nim
przez pokój z rykiem. Dzban, który ja ledwie mogłam podnieść. Nasze kufle też stały puste, była tylko skórka starego chleba,
więc grabieżca w furii kopnął mały stół na komin, rozwalając go w drobny mak.

Oczywiście słyszeliśmy o nich, o najeźdźcach z Północy, każda wioska miała swoją przerażającą historię. Ale nikt nic

przypuszczał, że pokonają stepy zimą, przecież byłby to marsz śmierci. Myliliśmy się.

Mężczyzna odwrócił się do wyjścia, ale coś go zatrzymało, cichy odgłos. Odwrócił się na pięcie, surowym wzrokiem

przeszukując ciemny pokój. Chaos na zewnątrz wydawał się cichszy, kiedy wstrzymywałam oddech.

Znalazł mnie w następnej sekundzie i wyciągnął za rękę. Mógł mnie zabić - pozbawić głowy i rzucić nią daleko. Ale mógł

też zrobić wiele innych rzeczy, takich, że błagałabym o śmierć, modliła się o śmierć, chociaż miałabym świadomość, że Bóg
byłby głuchy na moje modlitwy.

Ryknął znowu, jak zwierzę, i cisnął mnie na łóżko. Był lekko biorąc dwa razy taki jak ja, cuchnący wojną - krwią, potem,

strachem innych mężczyzn. Zakryłam twarz dłońmi, kiedy prychnął i zadarł mi spódnicę, postrzępioną halkę. Byle tylko
przetrwać, byle tylko przetrwać, powtarzałam sobie w duchu bez przerwy.

Chwycił za przód swoich spodni, a wtedy jego uwagę przykuł delikatny odgłos. Przytrzymując mnie jedną dłonią, znów

rozejrzał się po pokoju. Oboje to usłyszeliśmy - płacz dziecka. Złapałam go za rękę, kiedy ruszył za głosem. Usiłowałam,
sobie przypomnieć jakiekolwiek barbarzyńskie słowa, które kiedyś usłyszałam. Wyskoczyłam za nim, uczepiłam się jego
ramienia, ale on strącił mnie jak jesienny liść.

Oblepionym błotem i krwią butem kopnął na bok starą wannę, wciśniętą w róg. I znalazł mojego syna.
Patrzył to na mnie, to na niemowlę, ledwie trzymiesięczne, i mrużył oczy. Złamałam się, uklękłam u jego stóp, gotowa

obiecać wszystko, oddać wszystko, ale nagle na nowy głośny dźwięk od progu oboje odwróciliśmy głowy.

Inny barbarzyńca, prawie niepodobny do człowieka, krzyczał coś do mojego napastnika, a potem znowu, bardziej

niecierpliwie, kiedy najeźdźca się wahał.

Po niekończących się chwilach, jakby zamrożonych w czasie, mój napastnik, sycząc przekleństwa, powalił mnie

kopniakiem na ziemię i wybiegł. Po drodze rozbił nasz gliniany dzban na piwo.

Podczołgałam się do swojego syna i podniosłam go, przycupnięta w pogłębiającej się ciemności, kiedy armia najeźdźców

się oddalała. Zamknęłam oczy i zaśpiewałam kołysankę, cichutko, a wtedy...

**********

- Nastasyo? Nastasyo? Zamrugałam.

Było ciemno, a ja leżałam na podłodze swojego dom... nie, na ziemi. Na wilgotnej, pokrytej liśćmi ziemi, mrugając i

spoglądając na River, Solisa, Anne i paru innych, którzy pochylali się nade mną zmartwieni. Kilka razy przełknęłam ślinę,
wąchając powietrze w poszukiwaniu zjełczałych zapachów bitwy i śmierci, palonych domów, ciał i zarżniętego bydła i...

- Nastasyo? - River wyglądała na bardzo zmartwioną.

Powietrze pachniało ładnie. Drzewami. Czystością.

Przypomniał mi się krąg, moje uczucie radości, wzbierającej mocy, aż rozpętało się piekło i zostałam przeniesiona o

cztery wieki wstecz.

- Co jej jest? - usłyszałam pytanie Neli.
- Ćśś... - powiedział ktoś.
- Z nią są ciągle jakieś cyrki - rzuciła Neli z oddali.

- Wiesz, gdzie jesteś? - spytał Solis. Skinęłam głową i spróbowałam usiąść.

- Nie, nie wstawaj - poleciła River. - Dotknij ziemi taką powierzchnią ciała, jaką tylko możesz.

Pokręciłam głową.

- Hc-dę pawiować. - Oparłam się na rękach i kolanach, u potem potoczyłam się w stronę krzaków nieoświetlonych

dogasającym ogniem. Wyrzuciłam z siebie niemal wszystkie wnętrzności, zaskoczona, że nie pozbyłam się z pamięci
wodnistej owsianki i ostatniej w tym sezonie rzepy.

Podeszła do mnie River. Jedną ręką mnie objęła, a drugą odgarniała mi włosy z czoła, mrucząc coś przy tym. Zimnymi

palcami naznaczyła jakieś symbole na moim czole, plecach, ramieniu i powoli odzyskałam oddech.

Stałam tam, z rękami na kolanach, pokryta lepkim potem, i z trudem łapałam powietrze. Czułam się wydrążona w środku.

- Chodź, wracajmy do domu. - River pomogła mi się wyprostować. - Zrobię ci herbaty i będziesz mogła mi

0 tym opowiedzieć.

Słabo skinęłam głową, czując ulgę, że wszyscy oprócz nauczycieli już poszli. Anne polała ogień, żeby mieć pewność, że

żar wygasł, i poszliśmy po szeleszczących liściach w stronę ciepłego, oświetlonego, przytulnego domu, który wyglądał jak
oaza normalności i siły.

Znów skinęłam głową, ale wiedziałam, że nie powiem River ani nikomu innemu o tym, co widziałam. To nie była wizja,

tylko złe wspomnienie. Twarz mojego syna, niemowlęcia. Nie był nieśmiertelny, i ten syn, dla którego tamtej nocy
zrobiłabym wszystko, zmarł zaledwie trzy lata później na grypę. Każde wspomnienie jego małej okrągłej twarzy było jak
rozszarpujący cios. Ale to nie wszystko. Po raz pierwszy od wieków pozwoliłam sobie zobaczyć
1

przypomnieć, jak wyglądał mój napastnik.

To był Reyn.

Rozdział 17

Wieczór skończył się tak, że poszłam do łóżka i długo leżałam bezsennie, drżąc pod kołdrą. Nie mogłam przestać myśleć o
Reynie i najeźdźcy z Północy, i o tym, że moje drzwi nie mają zamka. Chciałam znów poczuć mój amulet, potrzymać go, ale
jakoś nie miałam odwagi wyjąć go z ukrycia.

River usiłowała mnie delikatnie wypytywać, ale nie zamierzałam o tym rozmawiać. Wymówki miałam tak kiepskie i

oczywiste, że w końcu dała mi spokój. To znaczy, logicznie rzecz biorąc, to nie mógł być Reyn, prawda? Wyglądał jak on i to
wyjaśniałoby, że wydawał mi się ulotnie znajomy, ale to stało w zupełnej sprzeczności z tym, że mnie pociągał, a ponadto był
za młody.

Wypiłam duszkiem ziołową herbatę, a River wypowiedziała małe zaklęcie, żeby pomóc mi zasnąć, naznaczając zimnymi

palcami runy na moim czole. Opadłam na łóżko półśpiąca, nerwowo ściskając apaszkę.

Następnego ranka otworzyłam oczy, na minutę zanim zabrzęczał budzik. Szybko rozejrzałam się po pokoju,

jakbym się spodziewała, że zastanę w nim najeźdźcę z Północy sprzed czterystu lat z miejsca oddalonego siedem tysięcy
kilometrów stąd.

Tak długo dusiłam w sobie te wszystkie rzeczy. Teraz wymykały się przez pęknięcia w mojej skorupie jak lawa. Uh.

Wyczołgałam się z łóżka i zwróciłam uwagę na to, że z każdym rankiem świt nastaje coraz później. W pokoju było zimno -
grzejnik dopiero zaczął syczeć i pykać. Włożyłam dżinsy, podkoszulkę, T-shirt, a na to flanelową koszulę, wsunęłam mocne
buty i ostrożnie zeszłam po schodach, bojąc się, że jeżeli zobaczę Reyna, zacznę krzyczeć jak dziecko.

- Dobry, Nas - powiedział Lorenz, kiedy pojawiłam się za kuchennymi drzwiami. Wyciągnął ręce, w jednej trzymał

łopatkę. - Chwytaj dzień! Chwytaj kolejny piękny świt! - Odśpiewał fragment opery, coś z La Bohemę.

Uśmiechnęłam się do niego. Brynne w fartuszku roześmiała się i pacnęła go ścierką. To była moja nowa norma i - muszę

przyznać - skopała mojej starej normie tyłek.

Moje imię widniało na grafiku przy zbieraniu jajek, więc wzięłam kosz z wieszaka przy tylnych drzwiach i przeszłam po

oszronionej trawie do kurnika, rozglądając się cały czas, jakby w każdej chwili na podjeździe mogła się pojawić grzmiąca
horda. Najpierw uchyliłam małe wahadłowe drzwi i na zewnątrz zaczęły się wysypywać jazgoczące ptaki. Później
otworzyłam wyższe drzwi wielkości człowieka i zanurkowałam do środka.

Jedyna dobra rzecz w zbieraniu jajek o świcie to to, że w kurniku jest ciepło, w przeciwieństwie do reszty świata, teraz

pokrytej ostrym, koronkowym szronem.

Nelly powiedziała, że Reyn ma dopiero dwieście sześćdziesiąt siedem lat. Nie poprawił jej. Moje wspomnienia

pochodziły, nie wiem, z końca XVI wieku. Jeszcze nie z XVII. To było w Noregr - Norwegii, a raczej królestwie duńsko-
norweskim. Kiedyś znałam tamte dialekty, ale teraz już wymarły.

Rzecz jasna, skoro Reyna nie było jeszcze wtedy na świecie, nie mógł być grabieżcą z mojego wspomnienia. Ale dałabym

głowę, że najeźdźca wyglądał identycznie z obecnym Reyn. Tyle że był brudny, miał długie włosy pokryte krwią i nosił
zwierzęce skóry, a do tego wieśniaczą broń. Poza tym brat bliźniak.

- Cip, cip, cip - wymruczałam, wsuwając dłoń pod kurę. Ta jedna nigdy mnie nie dziobnęła, chociaż nie wątpiłam, że jest

wkurzona, że ciągle zabieramy jej jajka.

- Zgubiłaś się?

Obracając się, wrzasnęłam i upuściłam jajko. W niskich drzwiach stał Reyn. W przytłumionym porannym świetle

wyglądał jak sobowtór najeźdźcy z progu mojej chaty. Przyglądał mi się uważnie, a każdy nerw mojego ciała pobudziła
adrenalina.

- Wynocha! - syknęłam rozwścieczona. - Wynoś się stąd! - Nie byłam już bezbronną wieśniaczką i mieliśmy XXI wiek;

przejechałabym go samochodem albo zadźgała kuchennym nożem, gdyby znów mi zagroził. Co na pewno... ostudziłoby
nieśmiertelnego.

- Do diabła, co z tobą? - Reyn zmarszczył czoło. -Brynne pyta o jajka, mało zostało jej z wczoraj.

Szybki oddech, dziki wzrok - zaledwie w ciągu chwili zmieniłam się z nieobliczalnego nieudacznika w obłąkaną idiotkę.

- Nic ci nie jest? - Przechylił głowę i patrzył na mnie zaciekawiony, jakby chciał się przekonać, co wariatka zrobi za

chwilę.

Przełknęłam ślinę, bo nie cierpiałam tego uczucia.

- Ile masz lat?

- Dwieście sześćdziesiąt siedem - odparł pewnie. -Czemu pytasz?

- Skąd jesteś? Gdzie się wychowywałeś? - Zadawałam mu pytania, na które sama nie chciałam odpowiedzieć. Ironia,

myślicie? Ironia?

- Głównie w Indiach. Moi rodzice byli holenderskimi misjonarzami. Jednymi z pierwszych.
Możliwe. Dlaczego miałby kłamać? Z tego samego powodu co ty, podszepnął mi wewnętrzny głos. Powoli, nie

spuszczając go z oczu, pochyliłam się i podniosłam jajko. Upadło na kupkę siana, więc się nie rozbiło. Włożyłam je do
koszyka i rozejrzałam się, żeby policzyć kury. Zebrałam jajka od wszystkich, stwierdziłam, oprócz tej złośliwej, ale do diabła
z nią.

- Dobra - powiedziałam ostro. - Masz. - Wyciągnęłam koszyk, żeby go wziął i się ode mnie odwalił.
Pokazał, że trzyma dwie kanki mleka. River hodowała kilka krów, ale na szczęście obowiązek dojenia jeszcze na mnie nie

spadł.

Odsunął się od progu, a ja wzięłam głęboki wdech i wynurzyłam się za nim na powietrze wczesnego poranka. Szliśmy do

domu w milczeniu, ja kilka kroków za nim; liście pod stopami chrzęściły od lodu. Nasze oddechy tworzyły małe obłoki.

Reyn wyglądał jak wiking, a teraz o wiele bardziej przypominał Kozaka, Rosjanina, Skandynawa niż Holendra. W końcu

Holandia leży bliżej Anglii i Niemiec. Oczy miał lekko skośne, bardziej w kształcie migdała, a cerę bladą, ale z ciemniejszym
odcieniem. Nie jak mleko i śmietana, jak wielu Holendrów. Wzrostem pasował na Holendra, ale wikingowie przecież też byli
wysocy. Miał może metr osiemdziesiąt trzy? Czterysta lat temu wyglądałby jak gigant.

Żartowałam z tym, że jest bogiem wikingów, i parę dni temu wydawało mi się to zabawne. Tak naprawdę wyglądał

zupełnie jak typowy najeźdźca z Północy. Oni wszyscy wyglądali podobnie, ha, ha, ha. Oczywiście to wcale nie znaczyło,

że był jednym z nich. Całkiem możliwe, że rzeczywiście ma dwieście sześćdziesiąt siedem lat i jest Holendrem. Możliwe
też, że przez moją skrzywioną psychikę, we wspomnieniach pojawiała się ta osoba, o której akurat myślałam. Wcześniej mi
się to nie zdarzyło, ale ostatnio wszystkie myśli i wspomnienia odżyły, a słowo daję, wiele ekscytujących minut spędziłam
na rozmyślaniu o Reynie.

- Nastasyo? Halo?

Dotarło do mnie, że od dobrej chwili mówię do siebie, a moje myśli wirowały jak kołowrotek dla chomika. Zupełnie

zapomniałam o obecności Reyna.

- Ojej!

Przystanęliśmy przed tylnymi drzwiami domu, prowadzącymi do kuchni. Słyszałam rozmowy, brzęk naczyń i garnków,

śmiech, szum lejącej się wody. Ciszę na zewnątrz mącił tylko śpiew wczesnego ptaka i łagodny powiew wiatru, strącający z
drzew ostatnie liście.

- Co się stało wczoraj w nocy w kręgu?

Zerknęłam na niego szybko i dostrzegłam jego spojrzenie skupione na mnie. Czułam się niezręcznie. Nie byłam już

przestraszona, niezupełnie, ale po prostu... cieszyłam się, że w pobliżu jest mnóstwo ludzi.

- To, co zwykle - odparłam, siląc się na swobodę. -Wizje, mdłości, wymioty. Uwielbiam kręgi!

- Dlaczego tak się z tobą dzieje?

Nerwy miałam w strzępach i rozpaczliwie pragnęłam znaleźć się w środku, z daleka od niego.
Z tylnych drzwi wychyliła się Neli z zaróżowionymi policzkami. Wyglądała na wypoczętą. Bez powodzenia starała się nie

okazać podejrzliwości i zazdrości, ale mogłam się założyć, że Reyn niczego nie zauważył.

- Spóźniasz się przez Nastasyę! - zganiła go żartobliwie.
Mój brak postępów, niedojrzałość wraz ze zdrową dozą skłonności do autodestrukcji sprawiły, że pod wpływem impulsu

chciałam odpowiedzieć: „Och, pieprzyliśmy się w kurniku". Ale wykończona nerwowo nie potrafiłam tak zażartować.

- Rozmawiamy - powiedział Reyn. - Będziemy za minutę.
- Brynne potrzebuje jajek. - Twarz Neli spochmur-niała.
- Zaniosę je. - Weszłam po schodach, zostawiając Reyna.

-

On jest mój! - syknęła Neli, kiedy ją mijałam Spojrzałam na dziewczynę. Ale wyglądała jakby nigdy nic - łagodnie i

zwyczajnie. Uśmiechała się do Reyna, przytrzymując mu otwarte drzwi, kiedy wchodził z dwoma wiadrami.

Wczoraj był moją najbardziej podniecającą fantazją, dziś - uosobieniem największego strachu i najgorszych wspomnień.

A na domiar złego Neli myślała, że usiłuję ją pozbawić jej obiektu obsesyjnego pożądania. Super. Karma musi się teraz śmiać
z tego do rozpuku.

**********

Skoro mowa o karmie, tamtego dnia znowu poszłam do pracy. Drugi dzień z rzędu! Na czas! Ostatni raz coś takiego

zdarzyło się... Nie mogłam sobie przypomnieć ostatniego razu. Może nigdy. I, rany, czułam się taka spełniona, potrzebna i
jakbym znajdowała się o wiele dalej na drodze do uzdrowienia, dobrego samopoczucia i stanowienia jedności z
wszechświatem... eee, niezupełnie. To znaczy, nikt by tej harówki nie lubił, nikomu nie sprawiałaby satysfakcji. Ale
bezmyślna praca wywoływała trochę mniejszą depresję niż bezmyślne nieróbstwo. Wierzyłam, że River i Solis wiedzą, co
robią. Zastanawiałam się, jak długo chcą, żebym pracowała na zewnątrz. Dwa tygodnie? Czy dwa tygodnie wystarczą?

O wpół do czwartej zjawiła się Meriwether Maclntyre i wsunęła szkolny plecak za ladę.
- To ty już skończyłaś liceum? - spytała nieśmiało, zakładając roboczy fartuch w paski.

- Tak.
- Wybierasz się na studia?

- Mhm, jasne. Tylko chciałam trochę popracować, odłożyć jakieś pieniądze. A ty? Ostatnia klasa, prawda? -

Dowiedziałam się, że jest w dwunastej klasie i że w zasadzie chodzi do szkoły, wraca tutaj i nie ma innego życia.

Skinęła głową.

- Jakie studia?

Zawahała się z zakłopotaną miną.

- Nie wiem, czy będę mogła zostawić tatę - wyszeptała, jakby się bała, że ją usłyszy. - Najbliższa uczelnia jest tylko

godzinę stąd, ale ojciec chyba się nie zgodzi, żebym tam poszła.

Hm. Moje ostatnie przemyślenia na temat tego, jak Incy mnie osaczał i kontrolował, wyczuliły mnie bardziej na położenie

Meriwether - była uwiązana jak szczeniak na smyczy. Ale co mogłam powiedzieć? „Do diabła z nim, rób co chcesz?"

Wiedziałam, że to nie takie proste. Chociaż jeszcze miesiąc temu ciężka sytuacja Meriwether byłaby dla mnie zupełnie

niezrozumiała.

- Są chyba kursy korespondencyjne - zasugerowałam bez przekonania, świadoma, że potrzebuje czegoś więcej.

- Tak - mruknęła ponuro. - Ojej, dużo zrobiłaś. Chyba czuła się przy mnie nieswojo, ale domyślałam

się, że trochę się różnię od jej szkolnych kumpli.

- No, uwijam się jak mrówka, cała ja. - Zrozumiałam, że chce zmienić temat. Spojrzałam na czyste półki i starałam się nie

myśleć o tym, jak schodzę po schodach praskiej opery w niesamowitej sukni. Głowy się odwracały, mężczyźni się gapili, a
kobiety mnie nienawidziły. Stare dobre czasy. Naprawdę stare, sto pięćdziesiąt lat temu. - Muszę tu zostać do czwartej -
ciągnęłam, wycierając zakurzone dłonie w dżinsy. - Wiesz, co mi przyszło do głowy? Sezon wędkarski się chyba skończył?
Może przesuniemy regał z przynętami na tył sklepu, a na przód damy, no... na przykład chusteczki higieniczne i środki na
przeziębienie czy coś innego.

Jej niemal bezbarwne oczy otworzyły się szeroko.
- To właśnie zamierzałam zrobić wieki temu! Spytałam tatę, ale powiedział...
- O czym tak paplacie?! - ryknął pan Maclntyre, podchodząc do nas. - Nie płacę ci za to, żebyś stała i gadała.
Meriwether podskoczyła, ale mnie, gdy uwolniłam się od koszmaru o północnych najeźdźcach, gburowaty sklepikarz w

ogóle nie wzruszył.

- Mówiłam tylko, że powinniśmy przesunąć artykuły wędkarskie na tył, a zimowe rzeczy na przód sklepu. Chyba pan

chce, żeby ludzie, wchodząc, widzieli coś i myśleli: o, to mi potrzebne. A później: Maclntyre ma to, czego potrzebuję.
Rozumie pan? Po co mają wpadać na kremy z filtrem i akcesoria wędkarskie? Cholera, jest listopad.

Maclntyre gapił się na mnie w milczeniu, a ja tylko patrzyłam, czy przypadkiem z uszu nie pójdzie mu dym.

Odwrócił się i rozejrzał po sklepie, prawie tak jakby widział go po raz pierwszy - wyblakłe plakaty reklamowe, rdzawe

plamy na metalowym suficie, staroświeckie półki, zniszczone linoleum.

- Jesteś tu... ile? dwa dni? - powiedział. - I co, takie już masz doświadczenie?

- Nie jestem doświadczonym właścicielem sklepu -prychnęłam. - Ale jestem doświadczoną sprzedawczynią. A poza

tym, mam oczy.

Meriwether wstrzymywała oddech od początku tej rozmowy; bałam się, że za chwilę zemdleje.

- Nie naróbcie za dużego bałaganu - warknął Stary Mac po kolejnej minucie zupełnej ciszy, w której mierzyliśmy się

wzrokiem. Ruszył z powrotem na zaplecze. - Lepiej posprzątajcie wszystko, czego dotkniecie.

Mało się nie roześmiałam, widząc „o mój Boże" spojrzenie Meriwether i jej wielkie oczy.

- Kiedy ja to zaproponowałam, zmył mi głowę.

- Tak, nagrody za ciepło i subtelność toby nie dostał -stwierdziłam. - Ułóżmy plan, taki, który będziemy mogły

realizować małymi krokami, żeby twój ojciec za bardzo się nie zorientował. Zacznę jutro, a potem ty będziesz robiła dalej

- Dobra. - Meriwether posłała mi drżący, ale szczery uśmiech.

Odmeldowałam się jak należy, wsiadłam do swojego zdezelowanego samochodu i pojechałam do, w pewnym sensie,

domu.

Rozdział 18

Spójrzmy. Moje poprzednie życie: ciuchy od projektantów, niesamowite imprezy, lepiący się do mnie faceci, wspaniali,
odjazdowi, zabawni przyjaciele, podróże według zachcianek, zabawa, zabawa, zabawa. I moje obecne życie: dżinsy,
flanelowe koszule i robocze buty, służalcza praca w lichym, podupadłym sklepiku, wstawanie o świcie, padanie na łóżko, o,
na przykład, dziewiątej. Nie było powodu, dla którego to życie miałoby wydawać mi się lepsze. A jednak.

Tutaj, po raz pierwszy od dziesiątków lat, a może od wieków, żołądek nie dokuczał mi tak bardzo. Zawsze czułam się,

jakbym połknęła spadającą gwiazdę albo fajerwerk. Głęboko we wnętrznościach miałam coś ostrego, drażniącego,
bolesnego, ściśniętego, napiętego. Czasami, jeżeli dość sporo wypiłam, trochę łagodniało, a później wracało i się mściło.
Właściwie, nie martwiłam się tym, po prostu to zauważałam, i wszystko. Żyłam z tym. Raz było gorzej, raz lepiej, ale
ogólnie przywykłam do tego supła irytacji, ostrego pieczenia w środku.

Tego ranka zauważyłam, że prawie tego nie czuję. A nie „leczyłam się" od tygodni - odkąd przyjechałam do ośrodka

rehabilitacyjnego River. Wstrząsnęła mną świadomość, że siedzę w River's Edge od pięciu tygodni. Wydawało mi się
całkiem nowe, a jednocześnie miałam wrażenie, że jestem tu od wielu miesięcy czy lat.

Wszystko było inne.
Teraz uczestniczyłam w większej ilości prawdziwych zajęć. Z Anne, czasami Asherem, Solisem i samą River uczyłam się

medytacji, astronomii, botaniki, geologii i czego tylko chcesz. Jeżeli czego nie rozumiałam, zarzucali mnie informacjami.
Uczyłam się o roślinach, ale nie tylko o tych uprawnych. Wiele roślin, ziół, kwiatów miało szczególne właściwości, naturalne
albo magyiczne, i można było się posłużyć nimi przy czarach. Są różne rodzaje magyi, w której wykorzystuje się rośliny,
metale, kamienie szlachetne i kryształy, olejki, świece. Różni ludzie harmonizują z różnymi rodzajami magyi, na przykład,
kiedy dany typ magyi pokrywa się najbardziej z osobowością człowieka, jego czary w tym zakresie będą szczególnie
skuteczne. Ja nadal nie wiedziałam, z czym harmonizuję. Dowiadywałam się, że w zasadzie wszystko wokół mnie wiąże się
jakoś z magyią. A przez to ze mną. Rozwinęli koncepcję ośmiu domów, a ja starałam się nawet nie drgnąć ani nie zemdleć,
kiedy mówili o Islandii, o domu Ulfura.

Widziałam zmianę. Nawet we własnych oczach wydawałam się sobie mniej chora. Oczywiście mój naturalny wdzięk był

zupełnie przyćmiony, miałam zgrubienia na dłoniach, kurz i trawę we włosach, nosiłam męskie ciuchy i ciągle jechało ode
mnie kurnikiem - ale skóra i oczy naprawdę wyglądały zdrowiej.

Spałam. Teraz już nie męczyłam się cztery czy pięć godzin, odpływałam wcześnie i spałam jak naćpany kamień, dopóki

nie musiałam wstawać. Byłam silniejsza fizycznie; bez trudu mogłam podnosić drewniane skrzynki i kartony u Maclntyre'a,
zaganiać krowy do dojenia i podnosić największe, najcięższe garnki w kuchni. Sny miałam nie takie złe. Często nie mogłam
ich sobie przypomnieć, ale nie dręczyły mnie nieustanne koszmary i nie budziłam się chora i wyczerpana.

A jednak zaczynałam odnosić wrażenie, że to zdrowe życie mnie zabije. Ha, ha, ha. I chociaż widziałam zmianę,

dostrzegałam różnicę, nie zauważałam postępu.

Pewnej niedzieli na zajęciach z River poznawaliśmy właściwości różnych metali. Wszystko - nie tylko mój amulet - bez

względu na to, czy naturalne, czy zrobione przez człowieka, miało swoją energię, pewnego rodzaju wibrację. Wiem, ojojoj,
jakie to new age'owe, uduchowione. Ej, ja tylko mówię, jak jest, ludzie. Uczyłam się, jak być bardziej świadomą wibracji i
energii i jak połączyć z nią własną energię. To stanowiło część całego doświadczenia Tdhti. Chodziło o to, aby tworzyć moc i
magyię, posługując się przedmiotami, a nie wysysać z nich moc, aż umrą.

O wiele łatwiej po prostu wyssać moc z przedmiotów i ją przekazać niż rzeczywiście uprawiać białą magyię i działać w

granicach, które musisz wyznaczyć - w granicach, którymi my, ciemni nieśmiertelni, nie zawracamy sobie głowy, jeżeli w
ogóle uprawiamy magyię. Więc siedziałam przy stole w jednej z sal, miętoląc kawałki żelaza, miedzi i srebra i prawie
niczego nie wyczuwałam. A oczywiście inni - Jess, Daisuke i Rachel - niemal lśnili z zachwytu, że są tak zestrojeni ze swoją
magyią, że metale właściwie im śpiewają. I nagle poczułam, że mam dość.

- Do dupy! - wykrzyknęłam i cisnęłam kawałkiem miedzi.
Wszyscy podskoczyli.
- Co się stało? - River podeszła do mnie i położyła mi dłoń na ramieniu.
- To! - Machnęłam ręką, wskazując miedź, klasę, cały budynek. - Niczego nie czuję. To nie jest miejsce dla mnie. - Pięć

tygodni temu naprawdę tak myślałam, a teraz byłam przerażona, że to może być prawdą, a nie tego chciałam. Już nie.

River spojrzała na mnie taka... niewzruszona. Spodziewałam się, że będzie mnie uspokajać, znów poprowadzi mnie przez

ten proces, może da mi mały wykład, i nastawiłam się na to.

Ona jednak zajrzała przez oczy prosto do mojej duszy, wymiętej i wyżętej.

- Czego chcesz, Nastasyo? - spytała.
- Chcę poczuć te całe wibracje metali. - I dodałam w myślach: oczywiście.
- Czego chcesz? - Pokręciła głową.

Czy to podchwytliwe pytanie? Skrzywiłam się, szybko analizując.

- Chcę... to poznać?

- Czego chcesz? - River wpatrywała się we mnie uporczywie, a ja niemal zapomniałam, że sala jest pełna zafa-

scynowanych widzów, z których pewnie nikt nigdy tak się nie zachowywał.

Może...

- Chcę... lepiej się poczuć?
- Nie. Czego naprawdę chcesz?

Dobra, teraz się wkurzyłam. Do cholery, o co jej chodzi? Czy to jakaś durna psychoterapia?

- Chcę się lepiej poczuć!

- Nie. Czego naprawdę chcesz? - powtórzyła z naciskiem na każde słowo.
- Nie wiem! - krzyknęłam, wstając tak szybko, że przewróciłam ławkę.

River nie była zła - patrzyła na mnie ze spokojem i wyrozumiałością w brązowych oczach. Skinęła głową, odsunęła dłoń i

usiadła z powrotem przy swoim stole.

Chcialuin wy maszerować na korytarz i wrócić do dużego domu. Na górze napełniłabym wielką wannę i zanurzyła się w

niej, pozwalając łzom spływać po policzkach i mieszać się z wodą.

Tego właśnie chciałam.

Ale podniosłam swoją ławkę. Twarz mi płonęła. Czułam się jak duże dziecko. Postawiłam ławkę z ponurą miną i

klapnęłam ciężko. Stwierdziłam, że miedź to nie moja bajka, więc wzięłam duży kawałek czystego srebra, skręconego,
gładkiego, nieprzerobionego. Wiedziałam, że wszyscy na mnie patrzą, zamknęłam oczy i skupiłam się na oddechu. Oczy
mnie piekły, a w nosie mi zwilgotniało, jak to zwykle przed płaczem, ale zatrzymałam wszystko w sobie. Publiczny płacz po
wcześniejszej scenie byłby przesadą.

Srebro było ciężkie i gładkie, szybko ugrzało się w mojej dłoni. Skoncentrowałam się na nim najbardziej, jak mogłam (nie

tak bardzo), jednocześnie bezskutecznie próbując oczyścić umysł z każdej innej myśli. Czy czułam wibracje? Nie, tego nie
mogłam powiedzieć. Nigdy nie nosiłam srebra, uznałam, że na mojej skórze wygląda zbyt chłodno. Matka też go nigdy nie
nosiła.

Incy nosił.

Incy cały czas miał na sobie dużo srebra: łańcuchy, bransoletki, kolczyk, spinki, klamry przy pasku, guziki, co tylko.

Nosił wszystko, co dało się zrobić ze srebra.

Poczułam, że River stoi obok mnie.

- Srebro ma wielką moc, magyiczną - wymruczała kojącym głosem. - Jest związane z księżycem, kobiecą energią i

uzdrowieniem. W dawnych czasach noszono je, żeby odegnać złe duchy.

- Złe duchy? - wyszeptałam. - To one istnieją?
- A jak myślisz? - River położyła mi dłonie na ramionach.
Z nagłą jasnością zobaczyłam Incy'ego. Pokój wokół mnie zniknął, a ja byłam świadoma tylko rąk River na moich

ramionach i ciężkiego kawałka srebra, ciepłego w moich dłoniach. Wciągnęłam powietrze. Czułam się tak, jakby między
moim światem a światem Incy'ego otworzył się luk. Tam, gdzie się znajdował Incy, była noc, a ja z przerażeniem
rozpoznałam jego mieszkanie, chociaż zupełnie zniszczone. W ścianach wielkie dziury, wypisane sprejem słowa, rozbity
żyrandol... meble powywracane i połamane. Co się stało?

Kiedy tak patrzyłam, Innocencio cisnął o ścianę ogromną irańską wazą, która kosztowała fortunę. Roztrzaskała się na

milion odłamków.

- Gdzie ona jest?! - ryknął.

Boz i Cicely stali skuleni przy drzwiach, próbując

uniknąć ciosu.

- Na wakacjach, Incy - powiedziała Cicely. - Pojechała do Paryża na zakupy.
- Nie ma jej w pieprzonym Paryżu! - wrzasnął Incy, waląc dłonią w ścianę tuż nad głową Cicely. Usiłowała nie drgnąć.

Zobaczyłam słowo wymalowane na ścianie obok dłoni Incy'ego: „suka".

Mówił o mnie, szukał mnie. Oddech uwiązł mi w gardle. Miałam mglistą świadomość, że River dotyka mnie dłońmi, ale

wpatrywałam się z przerażeniem w scenę, która rozgrywała się przede mną.

- Nie ma jej w Paryżu! Nikt jej nie widział! Nigdzie nie mogę jej wyczuć! Rozumiecie? Nie czuję, gdzie jest!

Wyglądał jak szaleniec. Incy - łagodny, wyrafinowany, przystojny Incy, w pięknych, ręcznie szytych jedwabnych

koszulach i fryzurach za czterysta dolarów wyglądał jak szalony bezdomny. Nieogolony, włosy potargane, ubranie podarte i
brudne. Chwycił Boza za klapy i zaczął krzyczeć mu prosto w twarz.

Twarz Boza stężała, chwycił Incy'ego za nadgarstki. Widziałam, jak na jego zaciśniętych palcach bieleje skóra.

- Vestuvio! - ryknął, a Incy zamrugał, przerażony. Nie mogłam oddychać. Vestuvio to imię, które zostało nadane Incy'emu

po urodzeniu niemal czterysta lat temu. - Spójrz na siebie! - wypalił Boz, odsuwając rękę Incy'ego. - Jesteś śmieszny!
Żałosny! Nas wybrała się na zakupy, pieprzony idioto! Może kogoś spotkała! Może zadała się z jakimś francuskim dupkiem!
Może postanowiła pojechać dokądś indziej! Wróci!

- Wróci? - Innocencio spoglądał na Boza z dziką nadzieją i niemal dziecinną ufnością. - Tak myślisz?
- Wróci - powtórzył Boz z przekonaniem. - Zawsze wraca. I co sobie pomyśli o tobie? O tym? - Wskazał z pogardą na

zdemolowane mieszkanie... za dwanaście tysięcy dolarów miesięcznie.

Incy rozejrzał się, nagle spokojny. Zmarszczył czoło, jakby w końcu zauważył pobojowisko i to do niego dotarło.

- Naprawdę, Incy - wtrąciła się Cicely. - Przesadzasz. Wszyscy tęsknimy za Nasty, ale to nic wielkiego. Wiesz, że wróci.

Ma tu mieszkanie, zostawiła tu wszystkie swoje rzeczy. Boz ma rację, co sobie pomyśli, kiedy wróci?

- Nic sobie nie pomyśli! - Innocencio odwrócił się do Cicely rozwścieczony. - Zrozumie! Wie, że jej potrzebuję! Ona też

mnie potrzebuje! Wariuje gdzieś beze mnie! -W jego oczach pojawił się strach. - Może jest gdzieś więziona wbrew swojej
woli. Albo została porwana.

- Oj, przestań - mruknęła Cicely. Incy przydusił ją do ściany.
- Nie wiesz, jak to jest! - krzyknął.

- Pieprz się! - odpyskowała mu Cicely. Odsunęła jego dłoń i ruszyła do wyjścia. - Zadzwoń, jak przestaniesz za-

chowywać się jak dupek!

- Nie, Cicely, przepraszam - jęknął skruszony Incy. -Przepraszam, nie idź!

Pokazała mu palec i zatrzasnęła za sobą drzwi.

- Suka! - wściekał się Incy. - Podła suka!

Boz wyglądał na wyczerpanego. Potarł dłonią twarz i powoli osunął się po ścianie.

Incy otworzył usta, żeby coś krzyknąć, ale zobaczył Boza. Jego twarz znów natychmiast się zmieniła i ukląkł przy Bozie.

- Boz? Przepraszam. Przepraszam. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Po prostu... nigdy nie rozstawałem się z nią na tak

długo. Nie wiem, co mi jest. Przepraszam. Tęsknię za nią. Chcę z nią być.

- Tęsknisz za jej mocą - odezwał się Boz bardzo starym i zmęczonym głosem.

Podskoczyłam, czując, jak palce River wbijają się w moje ramiona. Zamrugałam szybko i moim oczom znów ukazała się

klasa.

Oddychałam płytko, rozglądając się. Czułam się tak, jakbym ocknęła się z omdlenia. Jess, Daisuke i Rachel obserwowali

mnie w skupieniu, ich metale leżały przed nimi nietknięte.

Opadły mi ramiona, otworzyłam dłonie i wypuściłam srebrny kawałek na stół. Parzył i praktycznie lśnił. Przełknęłam

ślinę.

- Och.
- Kto to był? - spytała River cicho i stanowczo.

- Moi... przyjaciele. - Znów przełknęłam ślinę. - In-cy'ego poznałaś tamtej nocy, kiedy się spotkałyśmy pierwszy raz. Czy

ty... ich widziałaś? Widziałaś to?

- Tak. - River skinęła głową. - Właściwie nie wiem dlaczego, nie starałam się.

- Czy on mnie tu znajdzie? - wyszeptałam bardzo cicho.

- Postaram się, żeby nie znalazł. - River pokręciła głową. - Postaramy się. Pozostaniesz ukryta, dopóki będziesz w West

Lowing.

- Aha, dobrze - mruknęłam bez przekonania. Oczywiście tak łatwo się z tego nie wykręciłam. Tego

wieczoru po kolacji poważny Solis, Asher, River i Anne spotkali się ze mną w jadalni. Po potwornej wizji Incy'e-go, ledwie
zauważyłam Reyna na kolacji. To prawda, są różne stopnie przerażenia, strachu, bólu. Wszystko jest względne. W tej chwili
główne miejsce zajmował Incy.

-

River powiedziała nam, co się stało - oznajmił Solis bez ogródek. - Że miałaś bardzo rzeczywistą wizję podczas zajęć

z metalami.

Skinęłam głową, nie po raz pierwszy żałując, że jestem tak „wyjątkowa".

- To byli twoi przyjaciele?
- Tak. Z którymi się spotykałam.
- Dlaczego Innocencio jest taki zły, że cię nie ma? -spytała Anne.

- Nie wiem - odparłam zgodnie z prawdą. - Był... wszystko robiliśmy razem. Ale myślałam, że chodzi... o zwykłą

przyjaźń. Patrząc wstecz, wydaje mi się, że był ode mnie uzależniony. - Potrzebował mnie jak... na przykład powietrza.

- Myślisz, że zrobiłby ci krzywdę? Czy ma dużą ma-gyiczną moc? - Asher wydawał się zmartwiony.
- Na oba pytania odpowiedziałabym: nie. - Wróciłam myślami do przeszłości. - Nigdy nie przypuszczałabym, że

mógłby mnie skrzywdzić. Teraz nie wiem. Jest trochę... zdenerwowany.

- Jest silny? - spytała River. Miała na myśli magyicz-ne zdolności.

- Znowu: nie sądzę. Ale zanim wyjechałam, użył czaru, którym... złamał komuś kręgosłup. Okaleczył kogoś. Magyią.

Nie miałam pojęcia, że potrafi coś takiego zrobić.

- A co miał na myśli ten drugi mężczyzna, że Innocencio tęskni za twoją mocą? - Oczy River były poważne i miłe.
- Boz. Nie wiem. Nigdy nie zajmowałam się wielką magyią. Widzieliście, do czego mnie doprowadza. W ogóle rzadko

posługuję się magyią. Nie miałam pojęcia, że mam jakieś zdolności. Nie wiem, o czym mówi Boz.

River skinęła głową i poklepała mnie po plecach. Słysząc lekki hałas, podniosłam wzrok i zobaczyłam, że drzwi od kuchni

lekko się poruszyły. Neli i Charles mieli dyżur, zmywali po kolacji. Czyżby Neli podsłuchiwała?

- Odprowadzę cię do pokoju. - River wstała. - Zaparzę herbatę.
Weszłyśmy razem na górę, schody wydawały się znajome, miałam wrażenie, że to domowy korytarz.
- Co to za herbata? - spytałam. - Na sen czy żebym nie miała koszmarów?
- Nic wielce magyicznego. - River się uśmiechnęła i otworzyła drzwi do mojego pokoju. - Poza magyicznymi

właściwościami roślin. To głównie kocimiętka. Odpręża. Kocimiętka, rumianek i waleriana. Żadnych czarów ani leków z
apteki.

Otworzyły się trzecie drzwi od moich. Drzwi Reyna. Wychylił się, zobaczył, że to River i ja i sztywno skinął głową.

Zamknął drzwi i ja zamknęłam swoje.

River zrobiła herbatę i posiedziała ze mną kilka minut, chyba żeby upewnić siebie (i mnie), że nic mi nie jest.
- Pamiętaj, jutro jest nowy dzień - powiedziała, wychodząc.

Dziwnie banalne słowa, ale byłam za bardzo zmęczona, żeby się zastanawiać, o co, do cholery, jej chodzi. Sen ogarnął

mnie niczym wielka fala i odpłynęłam.

Rozdział 19

Następnego ranka nadal byłam nerwowa i niespokojna. A mój stan psychiczny pogorszył się jeszcze bardziej, bo musiałam
jechać do pracy z ponurym wikingiem. Chciałam zaprotestować i wziąć swój samochód, ale coś w oczach River kazało mi się
zamknąć i po prostu wsiąść do ciężarówki. Prawie wcisnęłam się w drzwi, przytrzymując się klamki.

Kiedy odjeżdżaliśmy, zobaczyłam, że z okna na ganku obserwuje nas Neli. Jęknęłam w duchu. Super. Już i tak myślała,

że jestem na niego napalona, i szczerze mówiąc, zaczynałam podejrzewać, że coś się kroi. Teraz będę o tym rozmyślała i
miała obsesję na jej punkcie przez cały dzień.

A co najsmutniejsze, że mimo wszystko - mimo mojego wspomnienia, pogardy Reyna wobec mnie, naszej oczywistej

odmienności, coraz bardziej groźnego zainteresowania Neli - nadal mnie pociągał i właściwie ceniłam jego
odpowiedzialność. To znaczy, w tej chwili nie ufałam nikomu poza River i innymi nauczycielami. Ale spójrzmy prawdzie w
oczy, Bozowi ani Incy'emu nikt nie powierzyłby swojego traktora, ciężarówki ani... uczennicy. A odpowiedzialność nigdy
nie była też moją mocną stroną. Nikt nie uznałby mnie za osobę godną zaufania. Incy, zanim wyraźnie zwariował, był

zabawny, odlotowy, ale odpowiedzialny? Nie. Jeżeli ktoś z moich przyjaciół mówił, że wpadnie po mnie o czwartej, to albo
to robił, albo nie. I zastawał mnie albo nie. Wszystko było o wiele mniej zobowiązujące. Ale jeśli Reyn powie, że przyjedzie
po mnie o czwartej, to choćby nie wiem co, o czwartej będzie niecierpliwie przestępował z nogi na nogę na ulicy. Dziwne, w
tej chwili wydawało mi się to bardziej imponujące niż denerwujące. Uznawałam za atrakcyjne to, że nie wrzeszczy i nie
maluje na ścianach sprejem: „suka". Mój świat wydawał się teraz zupełnie wywrócony do góry nogami, emocje miałam
podkręcone: najeźdźca, najeźdźca z Północy! Mówił, że ma tylko dwieście sześćdziesiąt siedem lat! I co z tego!

Całą drogę do miasta trzymałam się klamki, gotowa wyskoczyć z jadącej ciężarówki, gdyby Reyn nagle wyciągnął długi

miecz czy inną broń. Przed sklepem Maclntyre^ szybko otworzyłam drzwi i wysiadłam, mocniej zaciskając apaszkę na szyi.

- Dzięki za podwiezienie - wydusiłam, nie patrząc na

niego.

- Będę o czwartej. Wiesz... - przerwał, zagryzając wargi.

- Co? - Spojrzałam na niego ostrożnie.

- Nic. - Pokręcił głową i wbił wzrok przed siebie. -Twoje włosy - powiedział, kiedy się odwróciłam. - Wyglądają trochę

jak u skunksa.

Nigdy wcześniej nie robił uwag na temat mojego wyglądu i odnosiłam wrażenie, że starał się na mnie patrzeć najrzadziej

jak się da. Oczy mi zapłonęły. Spojrzałam w boczne lusterko ciężarówki. Orajusa. Szczęka mi opadła. W ogóle nie
przejmowałam się tym, jak wyglądam, jakie mam włosy. Odrosły, a ja nie pofarbowałam odrostów. No i rzeczywiście
miałam białawy blond pasek przez środek głowy. Ale pociągająco.

- A myślałam, że gorzej być nie może. - Zacisnęłam powieki i pokręciłam głową.
- Zawsze może być gorzej. - Czyżby w jego głosie zabrzmiała gorycz?

Bydlak, pomyślałam, zatrzaskując drzwi. Skup się, powiedziałam sobie. Skup się na pracy. Kiedy weszłam do sklepu
Maclntyre'a, na własne oczy zobaczyłam, że w niektórych kwestiach może być jednak lepiej. Sklep wyglądał o wiele lepiej.
Meriwether i ja dużo zrobiłyśmy przez ostatnie tygodnie. Stary Mac nie zgodził się, żeby wydać pieniądze na nowe stojaki
czy regały, i wpadł w szał, kiedy o to poprosiłam, a jednak udało nam się bardzo sklep odmienić. Wyrzuciłyśmy stare,
wyblakłe stojaki i wymyśliłyśmy nowy sposób na ułożenie towaru, który chciałyśmy wyeksponować. Meriwether uprzątnęła
stertę badziewia z lady, więc zrobiło się czyściej i było więcej miejsca. Usunęłyśmy mnóstwo rupieci z wystawy, umyłyśmy
okno i w środku od razu pojaśniało. W końcu zaczął wyglądać tak, jakby zrobił krok w XX wiek, jeśli nie w XXI. Stary Mac
marudził i narzekał, ale widziałam jego minę, kiedy klienci chwalili nowy wygląd. Uśmiechałam się do niego zuchwale, gdy
spoglądał na mnie gniewnie.

Mariwether, chociaż stała się wobec mnie cieplejsza, ciągle wydawała się bezbarwna i wymęczona, a Stary Mac bez

przerwy na nią warczał. Nie lubiłam wychodzić o czwartej, bo miałam wrażenie, że zostawiał sobie cały jad na nią, kiedy

po szkole przyjdzie do pracy. Przypuszczałam, że jak tylko wyjdę, zacznie się na niej wyżywać. Nie wiedziałam, jak to
zmienić.

Byłam zaskoczona, że w ogóle chcę.

Nie widziałam Dray od paru tygodni i zastanawiałam się, czy jej wstyd za kradzież, czy jest wściekła na to, że kazałam

jej zapłacić. Na zewnątrz było za zimno, żeby się pałętać i pić piwo na chodniku. Ciekawe gdzie dziewczyna teraz się
włóczy.

Tego dnia około trzeciej zaczęło mnie ściskać piersiach i o czwartej, kiedy przyjechał po mnie Reyn, byłam całkiem

spięta. Czekałam na zewnątrz, z zimna ciekło mi z nosa. Ciężarówka zatrzymała się przy krawężniku. Wsiadłam, cały czas
mając w pamięci uwagę o skunksie. Nie zamierzałam na ten temat rozmyślać. Chciałam po prostu dostać się do domu, wypić
gorącą herbatę i zobaczyć, co muszę zrobić przed kolacją. Może nawet będę w grupie przygotowującej kolację - zapomniałam
zerknąć. Muszę pamiętać, żeby sprawdzać wcześniej, żebym wiedziała, co mnie czeka. Pokręciłam głową i oparłam się o
szybę ciężarówki. Cały ten ciąg myśli był mi zupełnie obcy i dziwny.

Reyn zerknął na mnie, ale z niczego się nie tłumaczyłam.

W jego obecności czułam się niespokojna, chociaż przekonywałam się, że w tym wspomnieniu to nie on był moim

prześladowcą - był za młody. Nie mogłam znieść tego, że moja pokręcona podświadomość postanowiła wykorzystać twarz
osoby, która mnie pociągała, w jednym z moich najgorszych wspomnień, ale byłam tu po to, żeby nauczyć się radzić sobie z
tym całym gównem, prawda? I może to wyjaśniało wrażenie, że skądś go znam, może tylko fizycznie przypominał kogoś,
kogo widziałam wcześniej, nie zawsze w postaci palącego wioski grabieżcy.

Rzeczywiście zostałam przydzielona do grupy przygotowującej kolację, ale na szczęście nie przypadło mi potem

zmywanie, to o wiele gorsze. Oskrobałam więc małą kupkę pasternaka, pocięłam pięć kilogramów gruszek na chrupki
gruszkowe i zachowywałam się jak mały elf kuchenny, kiedy za oknem robiło się coraz ciemniej i zimniej.

- Chodź ze mną - powiedziała River po kolacji i wyciągnęła rękę.

O nie. Proszę, na razie dość magyi. Za każdym razem, kiedy się do niej zbliżałam, w mojej świadomości odbezpieczał się

psychologiczny granat ręczny. Nie mogłam już więcej. River wskazała moją kurtkę. Ubrałam się, myśląc: nie, nie, tylko nie
gwiazdy! Nie dzisiaj. Właściwie na gwiazdach znałam się dosyć dobrze - to jedyna lekcja, którą w pewnym sensie mogłam
zaliczyć sama. Przemierzyłam różne oceany tyle razy, że nawet bym nie spamiętała, w czasach, kiedy podróż po oceanie
trwała tygodniami, a nawet miesiącami. Wierz mi, kiedy nie masz do roboty nic innego poza patrzeniem na migoczące
gwiazdy, wpatrujesz się w migoczące gwiazdy. Po prostu nigdy nie dowiedziałam się, jak ważny jest Wielki Pies, to
wszystko.

Wyprowadziła mnie tylnymi drzwiami i ruszyła w stronę budynku szkoły. W stodole przeszłyśmy korytarzem, na którego

końcu znajdowała się mała, wąska klatka schodowa - wcześniej nawet jej nie zauważyłam. Prowadziła do następnych sal, o
wiele mniejszych niż te na dole.

- To był kiedyś strych na siano - wyjaśniła River. -Jeszcze pachnie słomą, zwłaszcza w lecie.
- Hm - mruknęłam, zastanawiając się, o co chodzi.
River otworzyła drzwi do maleńkiego pokoju - maksymalnie trzy metry kwadratowe. W suficie ze szparami był świetlik

wysokości komody, a pokój w najwyższym miejscu miał może dwa metry.

- Pokoi na górze używamy do mniejszych kręgów albo do prywatnych zajęć. - Zapaliła lampę gazową i wyregulowała

knot. - Na pewno jest tu cieplej. - Posłała mi jeden ze swoich ponadczasowych uśmiechów, a później zakrzątnęła się przy
małej, prostej szafce przy ścianie. Podała mi kawałek kredy. - Masz. Narysuj na podłodze krąg na tyle duży, żebyśmy obie
mogły w nim usiąść.

- Hę? - Spojrzałam na nią. - Prawdę mówiąc, nie pozbierałam się jeszcze po katastrofie ze srebrem ani po niesamowitym,

ciężkim doświadczeniu naszego ostatniego kręgu. Co tu robimy?

- To nie taki krąg - wyjaśniła River. - Nie przypuszczam, żebyś czuła się po nim źle. Mogę wpleść do czaru pewne wątki,

dzięki którym będziesz się czuła dobrze, jeżeli chcesz. No dalej, narysuj wielki krąg, najrówniej jak potrafisz.

Miałam złe przeczucie, ale niech to diabli, przede wszystkim muszę być ufna i posłuszna.

Przykucnęłam i powoli, starannie narysowałam kredą okrąg na chropowatych deskach. Wyszedł trochę rozmazany i

krzywy, ale co tam.

- Nie zamykaj go - przypomniała River, więc zostawiłam w nim półmetrowe „drzwiczki". Stanęła za mną i rozsypała

koszerną sól, prosto z pudełka, dookoła mojego kręgu. - Sól oczyszcza i zapewnia ochronę.

- Wiem! - powiedziałam.
Uśmiechnęła się do mnie i wskazała, żebym weszła do kręgu.
- Teraz go zamkniemy - wymruczała, zamykając najpierw krąg z soli, potem ten narysowany kredą. Domyślałam się, że

już nie mamy wyjścia.

Położyła cztery kamienie w miejscach czterech stron świata, a we mnie zaczęła wzbierać panika. Miałam wrażenie, że

szykuje się, żeby wywołać błyskawicę czy coś takiego.

- Więc, eee... co my tu robimy? - spytałam znowu.
- Wypowiemy zaklęcie ujawnienia - powiedziała.

Rozdział 20

Zaklęcie ujawnienia. Cóż, to nic nie wyjaśniało. W pierwszym odruchu chciałam wyjść z kręgu i uciekać. Albo po prostu
powiedzieć „nie" i skrzyżować ręce na piersiach. I już prawie...

- Dobrze, usiądź twarzą do mnie.

No i jakoś usiadłam. Siedziałyśmy po turecku, niemal dotykając się kolanami. River wyciągnęła ręce, a ja niepewnie je

ujęłam. Co będziemy ujawniać? Gdzie jest zakopany skarb? Mordercę? Miejsce, w którym Solis zgubił miedzianą
bransoletkę, a potem nie mógł jej znaleźć? Wszystko jedno, byle nie miało związku ze mną ani moją przeszłością. Już
drżałam przed nieuniknionymi mdłościami, mimo tego co powiedziała River.

- Nie będzie mdłości - zapewniła, a ja podskoczyłam, gapiąc się na nią.
- Czytasz w myślach?
- Nie. - Roześmiała się. - Ale potrafię bardzo wiele wyczytać z miny. Do tego czaru wyznaczę granice twojej mocy,

ukierunkuję ją i będę mieć kontrolę nad tym, co robi. Podejrzewam, że zwykle wędruje dokoła i twój organizm nie jest w
stanie sobie z nią poradzić. Wszystkie siły zmagające się ze sobą wywołują u ciebie mdłości. W każdym razie, moim
zdaniem.

- Hm.
- Teraz spójrzmy na zapaloną świece - poleciła, wskazując ruchem głowy małą cienką świeczkę między nami.
- Co mam robić?
- To co ja - odparła spokojnym, pewnym głosem.
- Co będziemy ujawniać?
- Ciebie. - Jej ton był teraz senny, odległy. Powieki zaczęły jej opadać, zasłaniając jasnobrązowe oczy, kiedy wpatrywała

się w drgający i tańczący płomień. Osadziła świecę na małym lusterku za pomocą wosku, a teraz biały wosk ściekał po
bokach i zalewał srebrne szkło.

- Nie.
- Wszystko będzie dobrze, Nastasyo - powiedziała łagodnie. - Musisz mi tylko... zaufać.
O rany, umrę, pomyślałam żałośnie. Nie mogę tego zrobić.
- Możesz. - Cicha siła promieniowała od niej jak ciepło. Przełknęłam ślinę i mimo strachu usiłowałam się

skoncentrować na płomieniu, starałam się uspokoić oddech i uwolnić myśli, tak jak uczyłam się na zajęciach. Serce biło
mocno i szybko.

Zorientowałam się, że River coś nuci. Wyśpiewywała konkretne słowa, ale żadnego nie rozpoznawałam. Trudno, dołączę

do tego mamrotania, kiedy będzie odpowiedni moment. Wypuściła moje dłonie i szczupłymi palcami kreśliła symbole w
powietrzu. Rozpoznałam wszystkie: to runy. Znałam je bardzo dobrze. Ludzie tutaj posługiwali się starszym Fulhparkiem;
zobaczyłam Eolh, dla ochrony; Beorc - nowy początek. Ten ostatni znak wywołał uśmiech na mojej twarzy - wydawał się
staromodny. Eolh na chwilę mnie zmylił - koń? Później sobie przypomniałam, że oznaczał jakąś zmianę. Dłonie River
poruszały się tak szybko, że nie udało mi się wychwycić wszystkiego, ale potem nakreśliła runę Peorlh na moim czole.
Peorlh to ujawnienie ukrytych rzeczy.

Powiedziała, że zamierza ujawnić mnie. Nie miałam zielonego pojęcia, co to znaczy, ale źle mi się kojarzyło. Czyli co?

Wyjawić jej całe swoje życie? To byłoby bardzo złe. Nie chciałam się tym dzielić. Wyjawić, co naprawdę myślę? A kto by
chciał zrobić coś takiego? Czułam na sobie wzrok River i uniosłam głowę. Zobaczyłam jej spokojną twarz, opaloną skórę
prawie bez zmarszczek, srebrne włosy zebrane w kucyk. Dłońmi nakreśliła w powietrzu kształt mojej twarzy, a ja nagle
poczułam przypływ...

Mocy.

O matko... Powoli wzięłam oddech, zamykając oczy. Moc wzbierała we mnie jak światło. Czułam, jak wiruje wokół nas,

czułam, że odkryła inną moc - River. To było tak... jakby nagle spotkały się dwa starodawne strumienie. Nie wiem, jak to
opisać. Najbardziej przypominało to kąpiel w świetle. Jakbym była omywana radością i życiem.

W mojej głowie uruchomił się alarm. Robiłam to tylko kilka razy i zawsze czułam się tak tuż przed nieuniknioną czarną

śmiercią nadziei, nagłym potwornym rozbiciem szczęścia, jakby tysiące czarnych, pokrytych łuskami owadów wydostało się
ze studzienki kanalizacyjnej i zupełnie zasłoniło słońce. Później pojawią się ból, wymioty, rozpacz.

River znów śpiewała, teraz z zamkniętymi oczami, i kreśliła kolejne symbole - na moim czole, oczach, policzkach.

Przesunęła dłonie wzdłuż moich ramion i dotknęła kolan. Napięcie powoli ze mnie uchodziło, przygotowałam się na ból, ale
jeszcze go nie czułam. Byłam nasieniem, które rozsadza ziemię od dołu, wyciąga się ku ciepłu. I byłam ciepłem, światłem, i
to było... wspaniałe.

Pławiłam się w tym przez chwilę, a później poczułam, jak magyią łagodnie opada. Gdybym mogła ją chwycić w dłonie,

trzymałabym ją rozpaczliwie. Ale odpłynęła jak niska fala, która ponownie łączy się z przepastnym oceanem.

Otworzyłam oczy. River też, powoli i sennie, uchyliła powieki. Spojrzała na mnie i wydawało mi się, że dojrzałam w jej

oczach zadziwienie i może strach. Przyjrzała mi się i posłała mi leniwy uśmiech zadowolenia.

- Jak się czujesz? - spytała.

Zrobiłam szybkie rozpoznanie swojego stanu.

- Eee... nieźle - powiedziałam zaskoczona. - Zmęczona. Zrelaksowana. Smutna, że już się skończyło.
- To najpiękniejsza sprawa. - Przeciągnęła się i wzięła głęboki oddech. - Nie skończyło się. Moc jest zawsze. W tobie. A

ty ją wykorzystałaś. Tak właśnie robią Tdhti, pamiętasz? O wiele trudniej wykorzystywać swoją wewnętrzną moc. To
wymaga kontroli i nauki. Dużo, dużo nauki. Bez zaklęcia, które pozwala wykorzystać i kontrolować swoją energię, byłabyś
jak zwykle chora, na kolanach, wymiotowałabyś. Ale nie musi tak być, a teraz się o tym przekonałaś.

Nie wiedziałam, co myśleć. Zalała mnie fala euforii -może nie popełniłam śmiesznego błędu, może to wszystko jest tego

warte, może naprawdę jestem w stanie się tego nauczyć...

Ale tę euforię szybko zdusiła moja niewiara w to, że coś tak dobrego mogłoby się przydarzyć akurat mnie.

- Będę musiała sprawić, żebyś w to uwierzyła. - River westchnęła i się podniosła.

- Moja twarz nie jest aż tak ekspresyjna - powiedziałam, wstając. Czułam się, jakbym skończyła długie ćwiczenia jogi, a

potem przebiegła maraton.
-

Owszem, jest - zapewniła mnie i otworzyła kręgi. Pomogłam River zebrać kamienie i zerknęłam, żeby się upewnić, czy

niczego nie zapomniałyśmy. Nagle przede mną pojawiła się twarz, przerażająca. Sapnęłam i upuściłam kamienie.

River odwróciła się i wzięła mnie za rękę.

- Co się stało?

Nie byłam w stanie nic powiedzieć, wskazałam dziwną twarz, unoszącą się w przyciemnionym świetliku. Otworzyłam

usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Instynktownie się skuliłam przy ziemi, żeby się ukryć.

River natychmiast kucnęła obok mnie i położyła mi dłoń na ramieniu. Wydawała się zmartwiona i jednocześnie dziwne

rozbawiona.

- W oknie ktoś jest - syknęłam. - Jak duch. Poważnie pokiwała głową i odgarnęła mi włosy

z czoła.

- Tak, przypomina ducha. Gapiłam się na nią.

River wyjęła z szafki jeszcze jedno małe lusterko. Przyglądając się uważnie, wyciągnęła je w moją stronę. Duch. Duchem
byłam ja.

Usiłowałam przełknąć ślinę. Klapnęłam na tyłek i siedząc na drewnianej podłodze, nie mogłam oderwać oczu od lusterka.

River znów odgarnęła mi włosy. Były teraz całe w kolorze białawego blondu. Wszelki ślad po czerni zniknął. Grzywka urosła
tak bardzo, że mogłam ją sobie wsunąć za uszy, a sterczące kosmyki opadły, bo już ich nie żelowałam, nie tapirowałam i nie
stawiałam.

Oczy miałam ciemne, koloru nieba o północy w zimie. Policzki pełniejsze i zaróżowione. Nie było już ciemnych kresek

namalowanych kredką wokół oczu i brązowej szminki na wargach.

Wyglądałam jak nastolatka. Zdrowa, zwyczajna nastolatka.

- Ja tak nie wyglądam - wymamrotałam. - Nigdy tak nie wyglądałam.

- Tak, tak, wyglądałaś - powiedziała cicho River. Uklęknęła przy mnie tak, że dotykałyśmy się kolanami i położyła dłoń

na moim ramieniu.

Znów ciężko przełknęłam ślinę, jakbym usiłowała połknąć jeden z kamieni, które upuściłam.

Och, tak. Tak, wyglądałam. Bardzo dawno temu.

**********

- Sunno, poślubisz Asmundura Olafsona. - Moja zastępcza matka z obojętną miną ugniatała zaczyn w wielkiej drewnianej

misie.

Byłam tak zaskoczona, że wylałam wodę z chochli na gładki stół.

- Co?

- Twój rabbi umówił się z Olafem Pallsonem - ciągnęła. - Wychodzisz za mąż w tę laugardagur, w tę sobotę.

Wpatrywałam się w nią, ale nie spojrzała mi w oczy.

Wytarłam szmatką stół i dokończyłam wlewać wodę do kubków. Olaf Pallson hodował owce, dwie farmy dalej.

Asmundura Olafsona ledwie pamiętałam, widziałam go tylko raz czy dwa, w dni targowe. Był wielkim blondynem, ale nie
potrafiłam sobie przypomnieć jego twarzy.

Nic nie mówiłam, więc przestała zagniatać ciasto i spojrzała na mnie.
- Sunno, masz szesnaście lat. Większość dziewczyn w tym wieku jest już zamężna, a niektóre są nawet matkami.

Asmundur to dobry chłopak i jako najstarszy syn odziedziczy farmę ojca.

- Nie chcę wychodzić za mąż - powiedziałam bezcelowo, bo wiedziałam, że nie mam wyboru.
- Sunno. - Wytarła ręce w fartuch. Skończyła dopiero trzydzieści pięć lat, a już była w średnim wieku. - Mamy jeszcze

sześć gąb do wykarmienia.

Skinęłam głową i wyniosłam puste wiadro na zewnątrz do studni. Ciężko było im wziąć mnie do siebie, ale okazałam się

przydatna - opiekowałam się młodszymi dziećmi i pomagałam momer w pracach domowych. Tych ostatnich sześć lat tutaj
było wytchnieniem.

W następną laugardagur jasno świeciło słońce, po trzech dniach mocnego wiosennego deszczu. Było jeszcze zimno, ale

dni powoli stawały się dłuższe; może za dwa miesiące nadejdzie już ciepłe wczesne lato.

Moi zastępczy rodzice poszli ze mną do kościoła drogami pełnymi kolein i błota. Spojrzałam na kałużę i pomyślałam: to

ja, w dzień swojego ślubu. Długie włosy splecione w warkocze miałam upięte wokół głowy. Ubranie czyste. Momer zrobiła
mi laurowy wianek.

Uniosłam głowę i zobaczyłam Asmundura z ojcem -czekali na nas w kościele. Więc tak wygląda, pomyślałam,

przyglądając się jego szerokiej chłopskiej twarzy.

To był rok 1567.
Tak wyglądałam.
Mój młody mąż umarł po dwóch latach, na świnkę.

**********

Wstałam, mrugając.

- Chodźmy na herbatę. - River wyłączyła lampę. - Posprzątamy tu jutro.

Kiedy światło zgasło, zniknął mój duch, który odbijał się w szybie. Szłyśmy w ciemności korytarzem, wąską klatką

schodową. Cały czas dotykałam włosów. Bez szorstkiej farby wydawały się bardziej miękkie. Czułam się dziwacznie.
Wiedziałam, że za każdym razem, kiedy zobaczę siebie taką w lustrze, będę się krzywić. Nie wyglądałam tak od bardzo,
bardzo dawna.

- Jest później, niż myślałam. - River spojrzała w niebo, kiedy znalazłyśmy się na zewnątrz.

Popatrzyłam w gwiazdy częściowo przesłonięte chmurami. Konstelacje łukiem przemieszczały się nad głowami poprzez

noc. Zorientowałam się, że to nie środek nocy, ale też nie pierwsze godziny wieczoru. Jakaś dziesiąta. Chmury utrudniały
sprawę.

- Jest koło dziesiątej? - spytałam.

- Tak. - River wyglądała na zadowoloną. - Chłoniesz wiedzę nawet bez udziału swojej woli.

Przytaknęłam. Czułam się bardzo nieswojo, jakbym nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Jakby zaklęcie ujawnienia naprawdę

ujęło mi lat, nie tylko w wyglądzie. Wszystko wydawało mi się nowe i inne. Chciałam jak najszybciej wrócić do pokoju, żeby
przyjrzeć się sobie w lustrze.

Otaczała nas ciemność. Trzymałam się blisko River, nie spuszczając wzroku ze świateł domu przed nami. Na nosie

wylądowało mi coś lekkiego i zimnego. Kiedy zerknęłam w górę, zobaczyłam małe, delikatne płatki śniegu spadające z nieba.

Było zimno, ciemno i padał śnieg. Tak jak w dzieciństwie, jak w wielu wcześniejszych latach. To dlatego wolałam

cieplejsze miejsca. Nawet w Londynie nie było tak zimno. Mój dawny wygląd i pogoda podobna do tej z dawnych czasów -
to sprawiło, że ogarnęła mnie fala ponurych myśli i nienazwanego strachu.

Podeszłyśmy do kuchennych schodów, oświetlonych kanciastym snopem światła z okna. Rzuciłam się do drzwi -

chciałam być w środku, z ludźmi, ale River chwyciła mnie za rękę i przytrzymała. Spojrzałam na nią.

- Wtedy byłaś tutaj - powiedziała łagodnie, jedną dłonią zaznaczając w powietrzu miejsce po boku. - Teraz jesteś tutaj. -

Wyciągnęła drugą rękę, z daleka od pierwszej. - Czas płynie. Już nie jesteś w tym samym miejscu. Rozumiesz?
- Mhm - mruknęłam, chociaż nie rozumiałam.

- Zaczęłaś tutaj, w 1551 roku. - Pokręciła głową. Znowu zaznaczyła miejsce w powietrzu. Maleńkie płatki śniegu opadały

na jej włosy i znikały w srebrnych kosmykach. - Teraz jesteś tutaj. Tutaj. - Przesunęła drugą dłoń w dół, dla podkreślenia
znaczenia słów. Wyciągnęła rękę i przycisnęła kilka palców do mojej piersi. - Jesteś. Tutaj. Teraz. Jesteś tą chwilą.

Widocznie nadal wyglądałam na zagubioną, bo westchnęła i pociągnęła kuchenne drzwi. W jednej chwili napłynęły do

nas ciepło, światło i zapachy wcześniejszego gotowania. Kuchnia była pusta, czysta, ale nadal oświetlona. Umierałam z
głodu. Dziwne. Nie czułam mdłości.

- Proponuję chrupki gruszkowe - powiedziała River, otwierając przemysłową lodówkę. - I herbatę.

Rozdział 21

Kiedy przez większość życia jesteś kameleonem, bez przerwy zmieniasz wszystko, co cię dotyczy, widok twojego

prawdziwego wyglądu w lustrze nie przestaje być szokujący. Przez lata miałam każdy kolor włosów, od białego do czarnego,
poprzez niebieski, zielony i fioletowy, i każdą długość, od jeża po takie sięgające do pasa. Byłam chuda jak patyk, apetycznie
okrągła, wielka i w ciąży, przymierałam głodem i wyglądałam jak szkielet. Miałam białą skórę mieszkanki północy, gdzie
przez miesiące nie widzieliśmy słońca, i byłam też ciemna jak orzech laskowy, jak polerowany brąz od równikowych
promieni, które przenikały przez skórę do samych kości.

Teraz wyglądałam jak ja, dawne dziecko, które wyrosło. To było dziwaczne, denerwujące; czułam się potwornie obnażona

i bezbronna. Rano włożyłam kilka swetrów, owinęłam wokół szyi puchatą apaszkę, a na głowie zawiązałam chustkę - jak na
ironię, wyglądałam jeszcze bardziej jak kiedyś. Wieśniacze ubranie. W końcu niechętnie zeszłam na parter. Miałam dyżur
przy nakrywaniu do stołu.

W kuchni szybko wymruczałam „cześć" do Daisu-ke i Charlesa, którzy robili śniadanie. Zauważyłam, że w kuchni jak

zwykle jest czysto i schludnie, chociaż gotowali dla trzynastu osób. Obaj byli szczupli i eleganccy i sprawiali wrażenie, że
działają z jakimś głębokim spokojem. Brynne robiła w kuchni potworny bałagan, podobnie jak Lorenz - oboje żywiołowi i
niesamowicie atrakcyjni. Reyn był porządnicki. Neli bałaganiarska. Jess i ja byliśmy niezorganizowani i jestem pewna, że to
wszystkich dziwiło.

Szybko chwyciłam tacę ze sztućcami i uciekłam do wielkiej jadalni, ciągle pogrążonej w ciemności, która poprzedza świt.

Czułam się podenerwowana, niespokojna, zakręcona tak jak nie byłam od... tygodni. Zamierzałam zaraz po przyjściu do
pracy zniknąć w toalecie dla pracowników z pudełkiem farby do włosów. Tym razem oberżyna, pomyślałam.

Drzwi do kuchni się otworzyły i wszedł Solis, niosąc naręcze gałęzi. Skinęłam mu głową, nie patrząc w oczy. Postawił na

środku stołu wysoki wazon i ułożył w nim długie gałęzie, tworząc dekorację wysoką prawie na metr.

- Wymuszanie kwitnienia - powiedział, głaszcząc ich korę delikatnymi palcami. - Nie za pomocą magyi, ale przez to, że

przyniosłem je do domu. Czy to źle wymuszać coś wbrew naturze?

Wyglądał prawie tak, jakby mówił do siebie, nawet na mnie nie patrząc, więc miałam nadzieję, że nie kierował tego

pytania do mnie. Nie jestem w stanie strawić za wiele filozofii egzystencjalnej przed pierwszą filiżanką kawy.

Cichutko poruszałam się wokół, rozkładając piękną srebrną zastawę sztućców z początku XIX wieku.
- Jak sądzisz, Nastasyo? - Tym pytaniem przyszpilił mnie jak kolekcjoner owadów, który przypina ćmę do aksamitnej

płyty. - Myślisz, że z gruntu źle wymuszać coś wbrew naturze? Czy to czasami dobre, jak z gałęziami? A przy okazji, jaka
to roślina?

Przystanęłam, żeby przyjrzeć się dekoracji. Wszystko po kolei, żeby zyskać na czasie. Były jasne, nie bardzo w kolorze

drzewa. Bardziej jak krzew. I kwitnie wcześnie, skoro jeszcze nie nadeszła zima, a można już było wymusić kwitnienie.

- Forsycja? - strzeliłam.

Uśmiechnął się, a ja poczułam się głupio zadowolona jak foka na pokazach.

- A teraz druga część pytania. Czy to źle wymuszać coś wbrew naturze?

Czując, że tonę, uświadomiłam sobie, że Chwila Ważnej Lekcji zakradła się do mnie, kiedy straciłam czujność. Pytanie

było rzucone od niechcenia; odpowiedź nie mogła być od niechcenia. Odpowiedzi czołgały się w moim pozbawionym
kofeiny umyśle.
-

Na przykład tresowanie psów? - spróbowałam. Uśmiechnął się cierpliwie. Są gorsze rzeczy niż cierpliwy uśmiech.

- W zasadzie praca leży w naturze psów. Zostały udomowione tyle tysięcy lat temu, że ich naturą stało się to, że akceptują

tresurę, a nawet jej potrzebują. Tresura pozostaje w zgodzie z ich naturą, nie jest wbrew niej. Mówię o zmuszaniu tych
pąków, żeby kwitły poza sezonem, dla naszej przyjemności. Jako przykład. Albo budowanie tam na rzekach. Albo trzymanie
człowieka w odosobnieniu. Ludzie z natury są istotami społecznymi. Nie są stworzeni do samotności.

Daisuke wszedł po cichu i postawił na stole kosz bułek. Zerknął na moje włosy, uśmiechnął się lekko i znów zniknął za

kuchennymi drzwiami.

Nie mogłam się skupić. Z takim wyglądem byłam zdenerwowana i zakłopotana, i myślałam tylko o tym, żeby

gdzieś uciec, ukryć się, dopóki znowu się nie zmienię. Nie miałam nawet makijażu. Pewnie wyglądałam jak szklanka mleka.

- Nie wiem. Może. - Wypuściłam powietrze z płuc.

Czekałam, aż mi powie, żebym poszła nad tym medytować albo poszukać kogoś, kto mi pomoże znaleźć odpowiedź, ale

nie zrobił tego.

Delikatnie przeciągnął palcami po gałęziach.

- Ja też nie wiem. - Odwrócił się do mnie. - Twoją naturą jest taki wygląd. Taka jesteś i tak wyglądasz. Proszę, postaraj

się z tym oswoić. Pamiętaj, co powiedział Hektor Eisenberg: „Twarz kobiety, naga i nieozdobiona, jest piękna jak księżyc i
równie tajemnicza".

Spojrzałam na niego z uczuciem, że pchły skaczą mi po skórze. Ludzie zaczęli się schodzić i siadać przy stole, a Charles i

Daisuke wnieśli półmiski z jedzeniem.

- Proszę, nie zmieniaj się znowu - wyszeptał Solis tak cicho, żebym tylko ja słyszała. - Nie przestawaj być sobą. -

Odsunął się, wziął talerz i stanął w kolejce po śniadanie.

- Moja twarz nie jest aż taka ekspresyjna - wymruczałam, a kąciki jego warg uniosły się lekko. Chciałam pobiec do

pokoju i się schować, aż przyjdzie pora wyjazdu do miasta, ale zmusiłam się, żeby stanąć w kolejce, za Lorenzem. Oczy mu
się kleiły, widocznie późno poszedł spać.

- Giorno, helia - wymamrotał, a do mnie dotarł zapach paczuli jego wody po goleniu.

Za mną stał Charles. Wziął talerz.

- No - powiedział z irlandzkim akcentem, który dało się słyszeć w tym jednym słowie. Z rudymi włosami i piegami

wyglądał jak reklama wycieczki na Zieloną Wyspę. -Rozjaśniłaś je?

- Nie - odparłam i nagle wszyscy podskoczyliśmy, słysząc głośny huk.
Odwróciliśmy wszyscy głowy i zobaczyliśmy Reyna. Stał w progu jak ogłuszony. Naręcze drewna do kominka, które

przyniósł, teraz leżało rozrzucone po podłodze.

Wpatrywał się we mnie z przerażeniem, z białą twarzą i szeroko otwartymi złotymi oczami.
- Nie. Nie. - Pokręcił głową. Dotarło do niego, że wszyscy się na niego gapimy. Spojrzał w dół na drewno, potem znowu

na mnie, potem odwrócił się bez słowa i popchnął kuchenne drzwi.

Chwilę później usłyszeliśmy trzaśniecie tylnych kuchennych drzwi.
- Co mu zrobiłaś? - spytała ostro Neli. Rzuciła swoją serwetkę i pobiegła za nim.

River chwyciła ją za rękę.

- Ja pójdę - oznajmiła łagodnie.

- Nie - ucięła gniewnie Neli, uwalniając dłoń. - Jesteśmy sobie bliscy. Wiem, co robić.

- Proszę, usiądź, Neli. Ja pójdę za Reynem.
Neli otworzyła usta, żeby się sprzeciwić, ale opanowała się, widząc, jak River na nią patrzy.

- Ja mogę iść - powiedziała z o wiele mniejszym uporem.
- Dokończ śniadanie - poleciła River, a sama poszła za Reynem.
Neli zadowoliła się gniewnym spojrzeniem w moim kierunku i pokręciła głową z odrazą. Mrucząc do siebie, klapnęła na

ławkę i znów rozłożyła serwetkę.

Teraz wszyscy odwrócili się, żeby na mnie spojrzeć. Bezradnie wzruszyłam ramionami, bo nie miałam pojęcia, co się

dzieje. Rachel poprosiła Anne, żeby podała jej półmisek, i ludzie powoli zaczęli się zachowywać normalnie. Jess i Brynne
szybko pozbierali drewno i ułożyli je równo w pojemniku przy kominku. Poczułam na sobie wzrok Ashera i Solisa, ale
automatycznie wzięłam jedzenie i usiadłam na końcu ławki, obok Jessa, który burknął: „dzień dobry". Wymamrotałam coś w
odpowiedzi, myśląc intensywnie.

Biały odcień blond włosów był powszechny na Północy, zwłaszcza wśród mojej rodziny i w naszej wiosce. Czyżby Reyn

go rozpoznał i zrozumiał jego znaczenie?

Rozważałam to gorączkowo przez minutę, a potem... jasne! Uświadomiłam sobie, że przez pięć ostatnich tygodni

przyglądał się moim coraz większym odrostom. Prawie nigdy dokładnie nie farbowałam ciągle poszerzającego się pasa
swoich białych odrostów.

Więc co się stało?

Nie dowiedziałam się, bo musiałam zbierać się do pracy. Reyn i River nie wrócili na śniadanie i w końcu pojechałam do

miasta sama swoim starym, zdezelowanym samochodem.

Skup się na pracy. Bądź w teraźniejszości, żyj chwilą obecną. O Reyna martw się później, powtarzałam w myślach.
Stary Maclntyre uważnie przyjrzał się moim włosom, ale nic nie powiedział.

- Przyszła nowa dostawa artykułów dla kobiet - warknął. - Powykładaj je w twoim specjalnym rzędzie. - Spojrzał na mnie

gniewnie, odwrócił się i poczłapał z powrotem.

Zaśmiałam się ironicznie w głębi duszy. Jedna ze zmian, jakie wprowadziłyśmy z Meriwether, polegała na tym, że

wszystkie „artykuły dla kobiet" zgromadziłyśmy w jednym miejscu. Nauczyłyśmy się przy tym, że najlepiej pozbyć się
Starego Maca, wyjmując paczkę podpasek i prosząc go, żeby podał cenę.

Zaciągnęłam wielkie plastikowe pojemniki do naszego specjalnego regału. Już nie mogłam się doczekać, żeby

opowiedzieć tę historię Meriwether.

W porze obiadowej poczułam, że ktoś stoi obok mnie. Podniosłam wzrok.
- Dlaczego nie w szkole? - zagadnęłam Dray, udając dezaprobatę.

-

Już skończyłam. - Zrobiła taką samą minę. Wyprostowałam się i wcisnęłam puste kartonowe pudło z powrotem do

pojemnika.

- Nie skończyłaś, kłamczucho. Nie masz szesnastu lat.
- Mam siedemnaście. A co cię to obchodzi? Ty też nie jesteś w szkole, a masz, ile?, może też siedemnaście.

Osiemnaście? - Tym razem naprawdę zmarszczyła czoło, a ja zerknęłam w dół i zobaczyłam, że trzyma test ciążowy.

Dostrzegła moje spojrzenie i wysunęła podbródek.

- Który najtańszy? Dokładnie sprawdziłam ceny.

- Ten. - Wskazałam. I przyszło mi coś do głowy. - Łazienka jest tam. Idź sobie zrobić.

Cofnęła się gotowa zaprotestować, ale się zawahała.

- No idź - powiedziałam. - Zrób to tutaj, przy mnie, zamiast sama w domu.

Przez ułamek sekundy pod powierzchownością twardej dziewczyny widziałam wystraszoną nastolatkę. Strach wygrał,

wzięła test i ruszyła do publicznej toalety, którą byliśmy zobowiązani mieć, chociaż nikt z niej nie korzystał. Zgadnij, kto
musiał ją czyścić na błysk? Zgadza się.

Dray w końcu wróciła.

- Są wiarygodne?
- Myślę, że tak. - Skinęłam głową.

Odetchnęła z wielką ulgą i wyjęła pasek. Wynik negatywny.

- Ile ci jestem winna?

- Osiem siedemdziesiąt dziewięć plus podatek - powiedziałam, kierując się na przód sklepu. - Ej! Mam pomysł. Może

kupiłabyś prezerwatywy? Nie musiałybyśmy znowu tego przeżywać. Chociaż to było zabawne.

- Nie, dziękuję. - Zmrużyła oczy.

- Są w różnych kolorach - kusiłam. Co za idiotka. Pokręciła głową.

Przy ladzie wzięłam otwarte pudełko, złożyłam je, potem wcisnęłam do kosza.
- A przy drodze krzyżującej się z dwudziestkąsió-demką jest chyba poradnia dla kobiet. Mijałam ją.
Dray wzruszyła ramionami. Czuła ogromną ulgę, ale nie chciała tego okazać.

- Nie wiem.

Kasa się otworzyła. Wzięłam od Dray dziesiątkę i zaczęłam wydawać resztę.
- No jest - powiedziałam. - Na pewno mogliby ci przepisać tanie pigułki. Albo cię zbadać, sprawdzić, czy wszystko w

porządku. Bo głowę dam, że zadajesz się wyłącznie z facetami z najwyższej półki. - Przewróciłam oczami.

Widziałam, jak przetwarza informację.

- Można tam dojść spacerem - ciągnęłam znudzonym tonem, oglądając sobie paznokcie. - Może rozdają taniej jakieś

rzeczy.

Dziewczyna znów wzruszyła ramionami, widać było jednak, że myśl zakotwiczyła się w jej głowie. Wyszła za drzwi, ale

się odwróciła.

- A tak w ogóle, odjazdowe włosy. Ohyda! - Puściła do mnie oko, żebym na pewno wyłapała sarkazm, a ja pokazałam jej

język.

Uśmiechała się ironicznie, przechodząc obok sklepowej wystawy.

No i proszę: dobry uczynek dnia. Nastasya Doe - zbawicielka nastolatek.

********

Tamtego popołudnia wróciłam późno, właściwie było już ciemno. Wstawałam przed świtem i ściągałam do domu po

zachodzie słońca - dzień widziałam tylko przez szyby sklepu Maclntyre'a. Do dupy. Miałam kilka minut przed kolacją i jakimś
cudem nie byłam wyznaczona do żadnych prac, więc poczłapałam na górę boso. A raczej w skarpetach.

Mijając jedno ciemne okno za drugim, szłam do pokoju długim korytarzem, tak pewnie i bezmyślnie jak nasze krowy na

czas dojenia.

Odruchowo odwróciłam się do drzwi i chwyciłam klamkę. Nagle się zatrzymałam. Czemu? Spojrzałam na korytarz.

Nikogo nie było w pobliżu. Wydawało mi się, że coś jest nie tak, dziwnie. Drzwi zamknięte, nie wisiało nad nim wiadro
wody, na przykład. Wszystko wyglądało normalnie, więc powinno być normalnie... a jednak miałam wrażenie, że jest
dziwnie, przerażająco, i nie chciałam wejść.

Poszłam po River.

Rozdział 22

Hm – River spojrzała na framuge drzwi.

Na dole kolacja była już prawie gotowa. W brzuchu mi burczało. Czułam się jak wielka zniewieściała jęczydupa.

- To na pewno nic takiego - powiedziałam. - Moja wyobraźnia.

- Nie. Nie tylko wyobraźnia.
- Nic nie widać.

- Ale coś poczułaś. - Spojrzała na mnie. - Coś sprawiło, że nie weszłaś.

Głupio to brzmiało. Skinęłam głową. Nie wiedziałam, czy teraz boję się aż tylu rzeczy (Incy, Reyn, ciemność, ja sama,

moja przeszłość), że wszędzie widzę niebezpieczeństwo.

River sięgnęła do kieszeni i wyjęła małe, śliczne srebrne pudełko, ze sceną łowiecką wygrawerowaną na wieczku.

Pomyślałam, że przez wieki musiała chomikować to srebro. W pudełku był drobny, szarozielony proszek. Wewnątrz leżała
mała srebrna łyżeczka.

- Nieudana koka? - zgadywałam.
Pokręciła głową, wzięła łyżeczkę i nabrała proszku. Wymruczała nad nią kilka słów, podniosła ją i mocno dmuchnęła.

Pył poleciał w stronę drzwi, a ja szybko się cofnęłam, niemal wzdychając. Na całej framudze widniały symbole. Pył je
oświetlił i teraz lśniły delikatnym srebrnym blaskiem. Kilka z nich było runami, ale większości nie znałam.

- Co to? - spytałam.

- Pieczęcie... Zaklęcia. - River się im przyglądała. Ukucnęła i przesuwała po nich palcem.

- Po co?

- Nie mają wielkiej mocy - wyjaśniła, wstając. -1 nie są śmiertelne. W większości służą do tego, żeby ściągnąć na ciebie

pecha: żebyś się potknęła i skręciła kostkę, zgubiła klucze albo przypaliła coś w kuchni, żebyś miała stłuczkę. - Przechyliła
głowę, zastanawiając się. - Hm.

- Więc to wyczułam? Te... zaklęcia? I zadziałałyby na mnie, gdybym weszła do środka? - Kto to zrobił? Ri-ver obiecała,

że zaczaruje to miejsce, żeby Incy mnie nie znalazł. W dodatku nie chciało mi się wierzyć, że mógłby znać ten rodzaj magyi.
Więc Reyn? Kto inny? Neli? Była wściekła rano, kiedy Reyn zbzikował.

River skinęła głową.

- Zadziałałyby na pierwszą osobę, która przestąpi próg. Nie do wiary, że je wyczułaś, są dość słabe. - Przerwała i się

zamyśliła. - Tak myślę... może przydałby się tu Asher.

Jakby na zawołanie usłyszałyśmy na schodach kroki, a chwilę później ukazał nam się Asher.

- Potrzebujecie mnie? - spytał.

River szybko wyjaśniła sytuację. Wyraźnie zaskoczony zmarszczył brwi, kiedy zobaczył pieczęcie, a później z jeszcze

większym zdziwieniem spojrzał na River, gdy mu powiedziała, że je wyczułam.

Stał chwilę w milczeniu, z zamyślonym wzrokiem. Podrapał się po krótkim zaroście. W końcu podniósł oczy.

- Chodzi o coś w środku. Wyczuta coś wewnątrz.

- Coś wewnątrz? - powtórzyłam jak echo. - Na przykład tygrysa? Co jest w środku? To mój pokój!
- No dobra, unieważnijmy je. - River sprawiała wrażenie ożywionej i rzeczowej.
- Co jest w środku? - niemal krzyknęłam. Tam był mój amulet.

- Inne zaklęcia - odparł Asher. - Groźniejsze. Silniejsze. Nie jestem jak błyskawica. Jestem dosyć bystra i mam

instynkt, który dobrze się spisuje. Ale do geniusza mi daleko. I wstyd się przyznać, ale dopiero wtedy naprawdę do mnie
dotarło, że ktoś zrobił to celowo ze względu na mnie. Nie tylko zaklęcia na drzwiach. Coś gorszego w środku. Ktoś tu chce
mnie skrzywdzić. Poczułam dreszcz strachu, który prześladował mnie od wyjazdu z Londynu. Czyżby zakradł się ktoś obcy?
Ale niby jak? Więc pozostaje ktoś stąd, z domu. Neli? Chyba wchodziłam jej w paradę, jeżeli chodzi o Reyna. Ktoś inny?
Super.

River i Asher sprawdzili sąsiednie drzwi. Okazały się czyste.

- Zastanawiać się będziemy później - oznajmiła Ri-ver. - A teraz to zlikwidujmy.

- Magiczna ściereczka? - spytałam cicho.

- Coś w tym stylu. - River uśmiechnęła się promiennie. Wyglądała rozkosznie zwyczajnie.

Przyszła Anne, żeby zabrać nas na kolację, i oczy omal nie wyskoczyły jej z orbit, kiedy Asher powiedział, co robią.

Spoglądała z przerażeniem to na nich, to na mnie.

- Hm - mruknęła tylko i zeszła po schodach.
River i Asher wypowiedzieli zaklęcie, żeby unieważnić wszystkie czary umieszczone na drzwiach i w pokoju. Stali,

dotykając się czołami, z zamkniętymi oczami, i po cichu wypowiadali słowa. Czasami chórem, czasem solo. Trwało to kilka
minut. Przyszło mi do głowy, że pewnie wspólnie uprawiają magyię od wielu lat, może nawet dziesiątków lat. Nie
wiedziałam, jak długo są razem. River była pewnie starsza od Ashera, ale o ile? Była najstarszym nieśmiertelnym
człowiekiem, jakiego znałam lub o jakim słyszałam. Zastanawiałam się, czy jest jedyna. Nie, oczywiście, że nie -
powiedziała, że jej starszy brat jest królem ich domu. Na pewno muszą być też inni.

Melodyjne mruczenie River i Ashera ustało; i powoli zaczęli otwierać oczy, a potem odsunęli się od siebie.

- To powinno wystarczyć - stwierdził Asher. - Ale paskudztwo.
- Czyli co? - spytałam, kiedy River wyciągnęła rękę, żeby otworzyć drzwi.

Asher wzruszył ramionami i wszedł za River do mojego pokoju. Przyznaję, że się wahałam i chciałam poczekać, żeby

zobaczyć, czy nie zatrzaśnie im się na kostkach pułapka na niedźwiedzia, nie spadnie na nich pająk albo czy nie staną w
płomieniach. Wsunęłam głowę za drzwi.

- W porządku - powiedział Asher. - Możesz wejść.
- Na pewno?

Kiedy stałam się takim tchórzem? Kiedy zaczęłam się przejmować tym, co się ze mną dzieje? - szeptał głos w mojej

głowie. Kazałam mu się zamknąć, jak zawsze.

W pokoju River rozdmuchała jeszcze więcej pyłu na drzwi. Tu też było mnóstwo szybko ginących zaklęć. Asher

przesuwał dłońmi pod moim materacem, odwrócił poduszkę, uklęknął nawet na czworakach, żeby zajrzeć pod łóżko. Kiedy
ostatnio tam zamiatałam?

Och. Nigdy. Ojej.

- A... - Sięgnął pod łóżko i wyjął małą skórzaną torbę, a ja i River stanęłyśmy nad nim.
- Jakieś podpisy? - rozległ głos od drzwi. Stał w nich Solis z młodzieńczą twarzą, patrząc przenikliwie orzechowymi

oczami.

- Nie wiem. - River zmarszczyła czoło.

- Nie wiesz? - Solis wszedł.

- Jakie podpisy? - spytałam, ale nikt nie zwrócił na mnie uwagi.

Asher otworzył skórzaną torbę i ostrożnie położył ją na łóżku. Było w niej pełno szpilek i igieł, maleńka szkląna fiolka
pełna rdzawego płynu i ciemny lśniący kamień, który wyglądał jak metal. Hematyt, przypomniałam sobiei poklepałam
się w nagrodę po plecach.

-To chyba żart? - prychnęłam, zaglądając Solisowi przez ramię.

- Nie - powiedział Asher. - To nie żart.

- O co chodzi? - lekko podniosłam głos.

Solis spojrzał na mnie, wrócił do drzwi i je zamknął.

Położył na nich rozpostartą dłoń i wymruczał kilka niezrozumiałych dla mnie słów. Później cała trójka jak na komendę
spojrzała na mnie.

-Co? Ja tego nie zrobiłam.

- Wiemy - odparła River. - Powiedz, znałaś kogoś stąd, zanim tu przyjechałaś? Oczywiście oprócz mnie. Czy jeszcze ktoś

jest ci znajomy?

- Nie. - Tak, w jakichś przebłyskach Reyn wydawał mi się znajomy, miałam też wizję Reyna najeźdźcy. Ale

tak naprawdę nigdy wcześniej go nie spotkałam, na pewno. Przebiegłam pamięcią po twarzach całej reszty,

starając je sobie wyobrazić pod inną postacią, ale nie mogłam sobie przypomnieć, żebym kogoś widziała, zanim tu
przyjechałam. - Nie, nie sądzę. Czemu?

- Ktoś stąd chce twojej śmierci. - River z powagą spojrzała mi w oczy.

Zanurzyłam chleb w resztkach gulaszu w swojej misce. Czworo nauczycieli i ja siedzieliśmy przy jadalnianym

stole, jedząc późną kolację. W kuchni słyszałam Jessa, Neli i Lorenza, którzy zmywali. Lorenz śpiewał arię z To-
ski, miał piękny głos.

- A co się stało rano Reynowi? - Na kolacji też się nie zjawił i zastanawiałam się, czy ma to jakiś związek z moim

zaklętym pokojem. Mimo wszystko nie przypuszczałam, że to ja go wystraszyłam.

- Nagle wydałaś mu się znajoma - powiedziała szczerze River. - Kolor twoich włosów, to jak wyglądałaś, stojąc tam...

pojawiło się bolesne wspomnienie. - Uśmiechnęła się kwaśno. - Tak jak u ciebie. Jesteś pewna, że go nie znasz?

- Tak, naprawdę. W zasadzie... zadawałam się mniej więcej z tymi samymi ludźmi przez długi czas. Nie sądzę, że ja i

Reyn gdzieś się spotkaliśmy. Ale...

- Co?

- No... - Zawahałam się. - W trakcie tamtego kręgu, miałam... nie wizję, ale wspomnienie. Przypomniałam sobie coś, co

przydarzyło mi się dawno temu. Bardzo dawno temu, przed 1960 rokiem. Zobaczyłam kogoś, kto wyglądał dokładnie jak
Reyn. Ta osoba... omal mnie nie skrzywdziła. To był najeźdźca. Jeden z tych, którzy napadali wtedy zimą. - Eee... prawdę
mówiąc, nigdy nikomu nie opowiadałam o tamtym zdarzeniu. Ukrywałam je przez czterysta lat razem z mnóstwem innych
potwornych wspomnień, które pulsowały pod powierzchnią mojej świadomości.

River spojrzała mi w oczy, a ja spuściłam wzrok i z zapałem znowu zanurzyłam chleb w misce.
- Ale Reyn ma dopiero dwieście sześćdziesiąt siedem lat - odezwałam się po chwili. - Więc to nie był on. Tylko ktoś, kto,

wiecie, wyglądał dokładnie jak on. Albo mój umysł robi mi psikusy i wstawił twarz Reyna do tego wspomnienia. Dziwne...

Nauczyciele przez jakiś czas milczeli, a ja odniosłam wrażenie, że spoglądają po sobie ponad moją głową.
- Czy ktoś tutaj powiedział ci coś niemiłego? Wkurzyłaś kogoś? - Młodzieńcza twarz Solisa była zmartwiona.
- Jeżeli o to chodzi, to nie, nie sądzę. To znaczy, niezupełnie, nie aż tak. Wydaje mi się, że Neli zdecydowanie mnie nie

lubi, ale to raczej dziecinada, rozumiecie? -Przyszła mi do głowy inna myśl. - Chociaż zaraz, Reyn mojego pierwszego dnia
tutaj powiedział mi, żebym wyjechała.

- Powiedział ci, żebyś wyjechała? - River uniosła ciemne brwi.
Pożałowałam, że nie siedziałam cicho. Teraz czułam się jak cykor, mięczak i kabel. Coraz lepiej mi szło.
- No ale to był pierwszy dzień. Nikt nie przypuszczał, że zostanę. Nie roztaczałam wokół siebie aury sukcesu, prawda?

River uśmiechnęła się do mnie lekko.

- I jeszcze nic nie jest przesądzone. - Musiałam to dodać. Nie chciałam, żeby czuli się rozczarowani albo zaskoczeni,

jeżeli w końcu odpadnę i pójdę na dno. - W każdym razie, Reynowi zależy na tym, żeby zawsze wybierać dobro, katuje

swoją duszę i co tylko. Nie zaprzepaściłby rozwoju duchowego czymś takim, no nie? - Spojrzałam na River i na resztę.
Wszyscy powoli skinęli w zamyśleniu głowami. -A co mieliście na myśli, mówiąc o podpisie? - spytałam.

- Magyią jest bardzo osobistą, intymną rzeczą - zaczęła Anne. - Każdy człowiek uprawia magyię na swój wyjątkowy

sposób. Tak jak to omawialiśmy, od ciebie zależy, jakich zaklęć używasz, jakich pieczęci i run, z jakimi elementami
pracujesz, czy wykorzystujesz zaklęcia księżycowe, słoneczne, wietrzne czy wodne. Ludzie posługują się tym, czego lubią
używać i co im wychodzi. Uprawiając z kimś magyię kilka razy, często możesz poznać jego rodzaj zaklęć. To jest
zakodowane w osobowości, w wibracjach danej osoby.

- Niektórzy celowo dołączają podpisy do swoich zaklęć - wtrącił się Asher. - Jakby byli dumni ze swojego dzieła albo

chcieli przesłać ostrzeżenie. Więc ich imię jest wkomponowane w zaklęcie.

- A w tych nikt nie zostawił imienia? To byłoby głupie z jego strony - stwierdziłam.
- Nikt nie podpisał się wprost - powiedział Solis. -Ale zaklęcia wyglądają na celowo zmienione, żeby wyglądały na

dzieło innej osoby. I przez to całość jest zaciemniona, zniekształcona.

- Ktoś naprawdę mógł coś takiego zrobić? - Gapiłam się na niego. Kurczę, to tak skomplikowane, że moja wyobraźnia

wysiada. Nigdy bym na to nie wpadła.

- Tak - odparła River.
- Ale to były czary, żebym... umarła?
- W większości - przyznała River. - Co jest w zasadzie głupotą, jeżeli wziąć pod uwagę nieśmiertelność. Tu nie chodziło

bezpośrednio o morderstwo. Bardziej: dostań zapalenia płuc i umrzyj. Zgiń w wypadku. Niech cię zabiją podczas kradzieży.
Bez wielkiej premedytacji, po prostu, żeby ktoś cię zabił. W przypadku zwykłej osoby rzeczywiście miałyby śmiertelny
skutek. Dla ciebie, dla nas... to zaklęcia, które sprowadziłyby mrok. Nie zabiłyby cię, wiesz, jakie to trudne, ale
przyciągałabyś potworną ciemność. Na przykład paraliżujący strach czy depresję, z której nie można się otrząsnąć. Nie
widziałam czegoś takiego od..., cóż, od bardzo, bardzo dawna.

- I talizman pod łóżkiem - dodał Asher. - Rekwizyty ciemności.

- Zestaw do szycia?
Asher usiłował się uśmiechnąć, ale nie mógł.

- Bardzo silnie by na ciebie działał za każdym razem, kiedy leżałabyś w łóżku.

Znów ścisnęło mnie w żołądku. Przypomniałam sobie, co poczułam, kiedy sięgnęłam do drzwi i się zawahałam.

Miałam wrażenie, że w pokoju czai się zimny, ciemny cień. I ten cień mnie schwyta, obejmie tak, żeby nikt więcej mnie już
nie zobaczył. Czy to mógł zrobić Reyn? Nie, mimo wszystko nie mogłam sobie tego wyobrazić. W takim razie kto? Neli?
Owszem, była suką, ale żeby aż tak mnie nienawidziła? Jest taka dobra w magyi? Ktoś z pozostałych? Zaczęła mnie boleć
głowa.

- Może źle, że tu jestem - powiedziałam cicho. - Wszyscy wiemy, że nie powinno mnie tu być. To tylko dowód.
- Wręcz przeciwnie - zaprotestowała River. - Dla mnie to oznacza, że tym bardziej powinnaś tu być.

Solis, Asher i Anne skinęli głowami, ale zauważyłam, że Solis zerknął na River.

- Zgadzam się - odezwała się Anne. - O tym właśnie rozmawialiśmy - zwróciła się do nauczycieli. - Ma nienaturalnie

silną moc, jakąś starodawną i potężną. Musi się nauczyć z niej korzystać, zrozumieć ją, używać jej w dobrych celach. Inaczej
zawsze będzie bezbronna.

- Pytanie tylko, czy ktoś jeszcze wie o jej mocy? Czy komuś zagraża? - odparł Asher.

River pokręciła głową, spoglądając na mnie, a ja starałam się zachowywać swobodnie i nie oddychać za szybko. Skóra mi

ścierpła, kiedy usłyszałam „starodawna i potężna".

- Poza jej przyjacielem, Innocenciem? I chyba Bo-zem, bo o nim wspomniała. Poza nimi, nie sądzę. Jest w zasadzie

nieznana, niewyszkolona. Owszem, ma moc, ale nie potrafi nic z nią zrobić. Po prostu za mało wie.

- Ja tutaj siedzę - przypomniałam.

River bez ostrzeżenia wyciągnęła rękę i położyła mi palce na skroni. Co ona robi? I wtedy ją poczułam.

Poczułam umysł River. Przez chwilę siedziałam zadziwiona, a później zorientowałam się, co to może znaczyć, i

zamknęłam swój umysł, stawiając wszystkie zapory, jakimi dysponowałam. Miała rację, nie byłam wyszkolona, nie
wiedziałam, jak co robić, ale ciągle wysyłałam z umysłu rozpaczliwe sygnały: ochrona.

Oczy River lekko się powiększyły; zabrała dłoń.

Starałam się zachowywać, jakby nigdy nic.

- Mam gorączkę? - wydusiłam z siebie. Pokręciła głową.

Tamtego wieczoru wszyscy czworo nauczyciele położyli na mnie pieczęcie ochrony, nakreślając je na moim czole,

rękach, plecach, sercu. Solis i Anne odprowadzili mnie do pokoju i zostawili zaklęcia na framudze, na drzwiach z jednej i z
drugiej strony, na łóżku.

- A łazienka? - spytałam bezczelnie. - Mogę spaść z kibla i skręcić sobie kark.

Nie uznali tego za zabawne.

- Znasz zaklęcie zamkniętych drzwi? - spytała mnie Anne.
- A jest takie? - Wpatrywałam się w nią. - No, dajcie spokój! Mogliście mi powiedzieć miesiąc temu!
Anne i Solis wybuchnęli śmiechem. Później Anne nauczyła mnie podstawowego zaklęcia, które nie powstrzymałoby...

powiedzmy byka, ale zatrzymałoby każdą osobę, która usiłowałaby wejść do mojego pokoju bez pozwolenia. To było proste
zaklęcie i rozpoznałam podstawową konstrukcję z zajęć Ashera „sztuka zaklęć dla opornych". Ale nawet w prostym zaklęciu
należało określić czas, miejsce, obiekt, skutek... Chciało mi się krzyczeć, bo do takich szczegółów nie miałam cierpliwości.

Jednak nie mogłam znieść tego, że drzwi są bez zamka. Jeśli to zaklęcie utrzyma ludzi na zewnątrz, to się go nauczę.

Anne powtórzyła ze mną wszystko dwa razy, aż wreszcie skinęła głową. Później wyszła z pokoju i czekała na korytarzu.

Bardzo powoli i do bólu starannie, jak uczeń z oślej ławki w Szkole Głupców, rzuciłam zaklęcie, włączając w nie słowa,
gesty i te wszystkie bzdury.

- Dobra! - zawołałam w końcu, czując się tak, jakbym przebiegła Most Brookliński.
Anne usiłowała wejść. Zobaczyłam, że klamka się porusza.
- Nie mogę! - krzyknęła zadowolona. - Im bardziej próbuję, tym gorzej. Dobra robota!
Byłam zadziwiająco zadowolona z siebie, aż przypomniałam sobie, że robię to tylko dlatego, że ktoś tutaj, blisko,

śmiertelnie mnie nienawidzi.

To trochę ostudziło moje podniecenie.

Rozdział 23

Tamten dzień najwyraźniej wyznaczył nowy rozdział mojej kariery w River's Edge. Z powodu reakcji i troski nauczycieli,

zwolniłam i robiłam wszystko z większą świadomością, starając się zwracać uwagę na wszelkie złe emocje wokół mnie.

Obserwowałam Neli i Reyna podczas posiłków albo kiedy pracowaliśmy obok siebie. Reyn dosłownie próbował na mnie

nie patrzeć i zachowywał się tak, jakbym była niewidzialna. Nie podwoził mnie do miasta i nigdy już nie wyznaczono nas
razem do pracy. Neli chyba udało się zapanować nad swoją wrogością. Stała się miła i przyjacielska w fałszywy, przewrotny
sposób.

Nic nie wyłapałam i nikt nigdzie indziej nie znalazł żadnych innych dowodów mrocznych zaklęć. Wszyscy pozostawaliśmy

czujni, ale to zaczynało wyglądać tak, jakby ktoś przeprowadził jednorazową akcję, dał mi ostrzeżenie i nie zamierzał ciągnąć
tego dalej.

W każdym razie, tak sobie to tłumaczyłam.

Kilka dni później Stary Mac poinformował mnie, że na pięć dni zamyka sklep. Okazało się, że raz albo dwa razy do roku

wyjeżdża z kolegami na ryby. Wyobraziłam sobie paczkę gderliwych pryków, którzy na siebie narzekają, stojąc ponuro w
lodowatej wodzie i zarzucając wędki. Ale może dla niego to terapia, wytchnienie.

Dla mnie na pewno. Z początku byłam wniebowzięta - pięć dni wolnego! - ale później dopadła mnie panika. Co ja ze sobą

zrobię? Teraz cały dzień miałam wypełniony, i nawet jeżeli przez dwie godziny zajmowałam się czymś ohydnym i
druzgocącym, ciągle starałam się skupiać na tym, kto i co jest w pobliżu.

Mając pięć wolnych dni, wyobraziłam sobie, że się nudzę i dla rozrywki zaczynam wymyślać jakieś durnoty. Na

przykład: może zadam się z miejscowymi, pokażę się w szpanerskim samochodzie, będę palić albo wyjadę.

Czy to wtedy zacznę się staczać, kiedy to, co zyskałam, stracę przez kilka wyjątkowo złych decyzji? Wiedziałam, że to

nadchodzi. Zawsze, zawsze burzyłam dobre rzeczy.

Jak się okazało, przynajmniej tym razem, mój strach był bezpodstawny. Powinnam wiedzieć, że żądni władzy właściciele

niewolników z River's Edge zobaczą w moich pięciu dniach wolności jedynie wyzwanie, które trzeba podjąć.

- Zbliża się Yule - powiedziała radośnie River, ładując mi na ręce koce i poszwy. - Idealna pora na porządki w domu.

Później, po przesileniu, kiedy najdłuższa noc w roku w końcu ustąpi i każdy następny dzień będzie troszkę dłuższy, troszkę
jaśniejszy... cóż, cudownie wtedy mieć świadomość, że wszystko jest wyszorowane i świeże.

- Chyba żartujesz. - Spoglądałam na nią znad sterty pościeli.
- Nie. - Na jej twarzy pojawił się ten zniewalający, ponadczasowy uśmiech, który ją rozpromienił. - Pójdę z tobą do

pralni. I ciesz się, że jest zima i możesz korzystać z suszarni. Latem zrobimy to znowu, tylko rozwiesimy pranie na sznurach.
- Pogoniła mnie machnięciem dłoni, więc pochylając się, wyszłam na dwór, na chłód; prawie nie widząc całkiem, dokąd idę.
Przynajmniej nie muszę gotować tych szmat w ogromnych kotłach na zewnątrz, pomyślałam ponuro. Pralnia okazała się
całkiem dużym pomieszczeniem w rogu budynku szkolnego, gdzie czekały na mnie rząd siedmiu przemysłowych pralek i
sporo wielkich suszarek.

Klnąc, rzuciłam pościel na ziemię i zaczęłam segregować kolorami.

********

Kiedyś miałam ciężkie zapalenie płuc. Były pełne płynu, płonęłam od gorączld i właściwie miałam halucynacje. Każdy

zwykły człowiek by umarł, jak wielu tamtej zimy. Moi przyjaciele właśnie jechali do Szwajcarii na wakacje, a ja byłam za
bardzo chora, żeby się z nimi zabrać, więc zostawili mnie w klasztorze w Niemczech. Wręczyli matce przełożonej worek
pieniędzy i powiedzieli, że to wystarczy na moje utrzymanie do czasu, aż wyzdrowieję, albo na pogrzeb, gdybym nie
przeżyła. Jeszcze pamiętam ich chytry śmiech.

Nieważne. Spędziłam tam dwa długie miesiące i uwierz mi, nie masz pojęcia, co to zakonnica, jeżeli nie widziałeś XIX-

wiecznej niemieckiej zakonnicy. Ich zapał do sprzątania był nie tyle głupi, ile wręcz niepojęty. Gdyby te zakonnice czuwały
nad wszystkim, Niemcy wygrałyby II wojnę światową. Bardzo poważne zakonnice.

A ten zakon nie mógł się równać z domem River w czasie przedprzesileniowych porządków. Właśnie aż tak było źle.

Okna myliśmy na zewnątrz i wewnątrz, ściany wycieraliśmy, pokoje odkurzaliśmy i zamiataliśmy. Musieliśmy przejrzeć
każdą szafkę i kredens, wietrzyć, czyścić i sprzątać. Rósł stos rzeczy przeznaczonych na wyprzedaż dobroczynną, kiedy się
ociepli. Cholera, po prostu nie do wiary. Nic innego mi się ostatnio nie przydarzyło - Reyn trzymał się ode mnie z daleka,
chociaż co chwila przyłapywałam go na tym, że na mnie patrzy. Neli podchodziła do wszystkiego ze słodkim uśmiechem i
widziałam, że kilka razy pracowała z Reynem. Wyglądała jak szczęśliwy mięczak. Nie miałam więcej złych snów, wizji ani
dręczących objawień. Życie wydawało się dość zwyczajne, w każdym razie na tyle, na ile mogło być, biorąc pod uwagę, że
trzy miesiące temu było o sto osiemdziesiąt stopni inne.

Pewnego wieczoru w szale sprzątania łaziłam dosłownie na czworakach po kuchennej podłodze i szorowałam płytki. To

znaczy kamienie. Kamienie są niewiarygodnie brudne. Taka ich pieprzona natura. Działałam wbrew ich naturze, usiłując
sprawić, żeby były czyste.

Nikt nie podchwycił tego toku myślenia. No więc szorowałam.
Naprawdę profesjonalny szorowacz, z wieloletnim doświadczeniem w pielęgnacji płytek, mógłby umyć olbrzymią

kuchenną podłogę w jakieś dwie godziny. Mnie już leciała trzecia, a czterdzieści minut wcześniej zaczęłam bluzgać. Nadal w
miarę biegle posługuję się pięcioma językami, chociaż co chwila używam przestarzałej konstrukcji gramatycznej albo
idiomu, a kląć siarczyście potrafię jeszcze w trzech innych.

I klęłam.

Usiłowałam się nie cieszyć z tego, że usuwam wielomiesięczny brud i widzę delikatne kolory każdego kamienia po kolei,

które się wyłaniały, kiedy zbierałam szmatą brudną wodę.

- Głupi, chrzaniony, pieprzony kamień - syczałam cicho. - Czy linoleum by ich zabiło? Nie. Durny cholerny mop. Ale

nieee. Trzeba szorować pioruńską parszywą szczotką do szorowania. - Kiedy ciągnęłam ten intelektualny monolog,
usłyszałam, że tylne drzwi otwierają się i zamykają. Teraz stałam się bardziej czujna. Przysiadłam na piętach i nasłu-
chiwałam. Między tylnymi drzwiami a kuchnią była długa sień. Zastawiona szafkami i schowkami i półkami na dodatkowe
kuchenne przedmioty, których nie używało się za często. Usłyszałam otrzepywanie stóp ze śniegu i szelest kurtek.

I głosy. Męski i kobiecy. Czyje?

Powoli i po cichu wstałam i wzięłam jeden z kuchennych noży z magnetycznego wieszaka na ścianie. Taki do krojenia

mięsa, długi na dobrych trzydzieści centymetrów i niesamowicie ostry. Nic nie da, jeżeli ktoś posłuży się wobec mnie
magyią, ale dzięki niemu czułam się lepiej. Znów przykucnęłam, wsunęłam nóż pod najniższą półkę wyspy w kuchni i
nasłuchiwałam.

Zamknęłam oczy i bardzo powoli wypuściłam powietrze. Mój oddech stał się wolniejszy i płytszy. Miałam wrażenie, że

słuchem ogarniam całą przestrzeń.

- Możesz! - usłyszałam kobiecy głos, pełen emocji.
- Nie - powiedział mężczyzna.

- Możesz! - powtórzyła kobieta. Wtedy do mnie dotarła świadomość, niczym zapach przyniesiony przez powietrze. To

Neli. I Reyn. Chciała czegoś od niego, chciała, żeby coś zrobił; on odmawiał ze stanowczym chłodem. Ale był rozdarty,
niepewny. Może to wyczuwała i usiłowała przeciągnąć na swoją korzyść.

Słuchałam z przechyloną głową jak w filmach. Byli pochłonięci sobą. Chodziło o nich dwoje, nie o żadną trzecią osobę,

na przykład moją ponurą. Z tego, co załapałam, nie błagała go, żeby mnie zabił.

Mówili zaledwie szeptem, ale słyszałam jej tęsknotę, błaganie, które usiłowała skryć. Była bliska załamania.

Można mi odmówić wszystkiego, ale nie wrażliwości. Nikt, kto przeżył męczącą, szeptaną rozmowę z nieodwzajemnioną

miłością, nie chciałby, żeby ktoś ją usłyszał, prawda?

Otworzyłam oczy, zanurzyłam szczotkę w wiadrze z mydlinami i usiłowałam dać subtelny, ratujący honor znak, że jestem

w pobliżu.

- Swi-innnng looow, sweeet chaaaar-i-otttt - zanuciłam, wkładając w szorowanie całe swoje czarne serce. -Comin

v

for to

car-ry me hooooome...

Cisza.

- Swi-iiiing loooozo - zaczęłam znowu, a wtedy Neli pojawiła się w drzwiach.

Jej urocza twarz Angielki była zarumieniona; dwie wielkie plamy złości zaróżowiły policzki. Gapiła się na mnie. Była

ślicznie ubrana, w wysokie kozaki z wywiniętym futrem, obcisłe dżinsy, ciężki sweter koloru kości słoniowej, a uwagę
najbardziej przykuwała aksamitna opaska na głowie.

Ja - w brudnych dżinsach, zabrudzonej, przepoconej i mokrej koszulce (z powodu małego wypadku przy napełnianiu

wiadra), bez makijażu, z wścielde jasnymi włosami posklejanymi od potu, założonymi za uszy (i tu spory opieprz dla River -
przez ciebie tak wyglądam!).

Złośliwy, triumfujący uśmiech wykrzywił jej twarz, jakby miała warczeć, a ja nagle znów zaczęłam się zastanawiać, czy

to nie ona zaklęła mój pokój. Nie przypuszczałam, nie sądziłam, że jest na tyle silna i ma taką wiedzę. Ale czuła do mnie coś
więcej niż niechęć, teraz to wydawało się oczywiste.

Zobaczyła połowę podłogi, którą już umyłam, i z chytrym uśmiechem przemaszerowała po niej, zostawiając na

nieskazitelnie czystych kamieniach linię śladów błota i śniegu. Przeszła prze wahadłowe drzwi i zniknęła w chmurze
świeżych kwiatowych perfum.

Usiadłam i przyglądałam się kamieniom z przerażeniem, a potem ze złością. Niech to szlag! - ryknęłam w myślach. Co

za suka! Jutro z samego rana poszukam zaklęcia, żeby przyciągnąć do jej pokoju pająki. Całe gniazdo!

W drzwiach pojawił się Reyn. Spojrzałam na niego, zaciskając zęby, zbyt wkurzona, żeby nawet pomyśleć o niepokoju

czy dziwnym uczuciu.

- Idź - powiedziałam krótko, wskazując na zabrudzoną podłogę. - Ona już zniszczyła godzinną pracę. No, dalej.
- Na pewno niechcący - odparł, dość twardo wymawiając spółgłoski, co wskazywało, że angielski nie jest jego ojczystym

językiem. To pierwsze słowa, jakie wypowiedział do mnie po przeszło tygodniu.

- O, nie, oczywiście, że nie - prychnęłam z sarkazmem. - Na pewno nie skojarzyła, że to ja wyczyściłam tamtą część

podłogi, chociaż się zaszorowuję na śmierć na drugiej połowie! A ty na pewno w to wierzysz, bo jesteś głupim, debilnym
matołem! - Podniosłam głos i miałam ochotę strzelić go szczotką w głowę, dlatego że nie mogłam rzucić jej w Neli. Po tym,
jak go unikałam, a on unikał mnie, coś we mnie pękło i słowa same wyleciały z ust. - Tak samo jak udajesz, że nie widzisz, że
za tobą wariuje! Ciężko być darem z nieba dla kobiety, co! - ciągnęłam, niestety moje wargi pracowały o wiele szybciej niż

mózg. - Taki cudowny, taki uwielbiany przez wszystkich. Marzy o tobie, robi co tylko, żeby być blisko ciebie, pewnie rzuca
miłosne zaklęcia!

Oczy Reyna koloru złotej sherry zrobiły się większe i przyglądały mi się baczniej. Widziałam, że waży odpowiedzi, ale -

ku mojemu zaskoczeniu - posłał je do diabła. Może on też był wściekły na Neli, a wyładował złość na mnie.

- Owszem, tak samo jak dla ciebie być marzeniem każdego mężczyzny! - odpalił. - Włosy jak śnieg, oczy jak noc, ostra

gadka, miękkie... - Przerwał nagle. Wyglądał na przerażonego. Targały nim takie emocje, jakich nie widziałam u niego przez
całych sześć tygodni pobytu tutaj. Później będę musiała to przemyśleć. Ale na razie toczyła się walka.

- O, tak - warknęłam. Mokrymi, umydlonymi dłońmi z brudnymi, połamanymi paznokciami i skórą czerwoną od gorącej

wody oraz mydła przeczesałam tłuste włosy. Reyn mi się przyglądał, a ja wsunęłam je pod poplamioną, wilgotną, o dwa
rozmiary za dużą koszulkę. - Kto nie chciałby czegoś takiego? Jestem spełnieniem marzeń każdego faceta. - Mogłabym
przysiąc, że przez ułamek sekundy widziałam dziki błysk w oczach Reyna, widziałam prawdziwe pragnienie, kiedy na mnie
patrzył. Zdążyłam pomyśleć: o-ho, i zniknęło, a ja nie byłam pewna, czy je widziałam. Zrobiłam surowszą minę. - Oj, czekaj,
nie, nie jestem - powiedziałam srogim głosem. - Jestem trudna, wymagająca, niewierna, upierdliwa, a do tego egoistka! Więc
wynoś się stąd, dopóki możesz, idioto! - Teraz już właściwie krzyczałam i miałam nadzieję, że nikt nie przyjdzie sprawdzić,
co się dzieje.

Reyn ciężko dyszał i w głębi duszy zastanawiałam się, czy nie zacznie we mnie czymś rzucać albo mnie nie napadnie, ale

zapanował nad sobą. Z kamienną twarzą ostrożnie przeszedł w skarpetkach po umytej podłodze, w jednej ręce trzymając
buty. Popchnął drzwi bez słowa, nie odwracając się za siebie.

Trzęsłam się pod wpływem adrenaliny, totalnie wytrącona z równowagi. Nie rozumiałam, co się przed chwilą stało.

Prawie nigdy nie posuwałam się do krzyku podczas kłótni - nigdy nie zależało mi na niczym tak bardzo, żeby warto było z
tego powodu krzyczeć. Ale Reyn naprawdę, naprawdę na mnie działał. I może ja naprawdę, naprawdę działałam na niego.
Między nami było coś nienazwanego, pewnie coś złego. Ale nie mogłam dociec co.

To czego tak naprawdę, naprawdę chciałam, to drink, duża lufa samej whisky. No, może z pokruszonym lodem. Niemal

czułam jej smak, ogień przy jej przełykaniu. To właśnie robiłam, kiedy byłam zdołowana. Upijałam się, albo co innego,
szłam się z kimś spotkać, rozerwać się. Żebym nie musiała nic czuć.

Z tego, co się zorientowałam, alkoholu tu nie mieli. Pomysł, żeby biegać po dworze w ciemności, napełnił mnie strachem.

Wokół nikogo, przy kim mogłabym się rozerwać - wszyscy pewnie już spali, a zresztą nikt i tak nie chciałby rozrywki w
moim towarzystwie.

Byłam skazana na siebie samą. Ja, ja sama, tylko ja. Wszystkie cierpiałyśmy i czułyśmy ten ból dojmująco jak przy

otwartej ranie.

Staraj się o tym nie myśleć, powtarzałam sobie raz za razem i drżącą ręką znów sięgnęłam po szczotkę.

********

Tego wieczoru wróciłam do pokoju tak późno, że moja herbata na noc zdążyła wystygnąć i zrobił się na niej cienki osad.

Nie wypiłam jej. Rzuciłam flanelową koszulę na podłogę i padłam na łóżko zbyt zmęczona, żeby choć próbować płakać.

Tej nocy miałam sny. Złe sny. W połowie były wspomnieniami, a w połowie wizjami, jakbym patrzyła na pewne rzeczy z

góry, z odległości.

Zobaczyłam swoją paczkę - Boza, Innocencia, Cicely i Katy. Pędzą samochodem ciemną, krętą drogą. Jadą o wiele za

szybko, ścigają się z innym samochodem, w którym są zwykli ludzie, może nastolatki. Prowadzi Boz. Incy wygląda na mniej
obłąkanego niż wcześniej, chociaż niezupełnie przypomina dawnego siebie. Jest późno, księżyca prawie nie widać. Oba
samochody tak szybko wchodzą w zakręty, że wpadają w poślizg na każdym łuku.

Samochód Boza prowadzi. Katy siedzi z przodu, Incy i Cicely obserwują drugie auto przez tylną szybę. Cała czwórka wydaje
mi się groteskowa - ich tak znajome twarze są wykrzywione od udawanej odwagi. Zachowują się za głośno, za dziko, zbyt
lekkomyślnie i nieodpowiedzialnie. Dwa miesiące temu doskonale bym do nich pasowała. To się źle skończy.

Jazda staje się coraz bardziej brawurowa. Katy i Incy wrzeszczą do ludzi z drugiego samochodu, naśmiewają się i

pokazują środkowy palec. W oczach Incy'ego błyska dziwne światło, którego nie poznaję. Twarz drugiego kierowcy tężeje,
widzę jego zbielałe palce, zaciśnięte na kierownicy. U siedzącego obok niego przyjaciela słuszny gniew ustępuje miejsca
szczeremu strachowi. Chłopak kurczowo trzyma się klamki drzwiczek i wbija się w siedzenie, jakby naciskał urojony
hamulec. Mówi do przyjaciela, ale ten nie zwraca na niego uwagi, wściekły na Boza.

Nie chciałam oglądać więcej.

To stało się na szczycie drogi. Boz z krzykiem wchodzi w zakręt, ślizgając się tak, że jedno z kół praktycznie wyskoczyło

z drogi i na sekundę zawisło nad klifem. Incy i dziewczyny piszczą z przerażenia i podniecenia. Później Boz dodał gazu i
przednie koło znów wtoczyło się na asfalt. Ruszyli do przodu.

Ci w drugim samochodzie nie mieli tyle szczęścia. Kierowca ryzykował wszystko, żeby dogonić Boza. Bardzo dobrze

znał tę drogę, na pewno wcześniej już brał udział w takich zawodach. Ale nie ścigał się regularnie w stu różnych
samochodach przez pięćdziesiąt lat. Wpadł w poślizg na tym samym zakręcie, tylne koło zjechało z drogi... i auto przechyliło
się do tyłu, nad przepaść. Widziałam ich przerażone oczy, dłonie zaciśnięte w pięści, usta otwarte w krzyku. Staczali się po
klifie, koziołkując, aż odbili się o niższy zakręt. Przy kolejnym fikołku silnik uderzył o skałę i samochód stanął w
płomieniach, a rozsadzony zbiornik paliwa pluł wokół benzyną.

Daleko w górze Boz się zatrzymał. Czworo moich przyjaciół spoglądało z krawędzi klifu na wrak. Dziewczyny zakrywały

usta dłonią, a ich oczy błyszczały od adrenaliny. Boz i Incy wyglądali na przerażonych, ale na siłę śmiali się nerwowo. Zabili
tamtych chłopaków. Przetrącenie karku taksówkarzowi wydawało się przy tym szkolną psotą. Nawet we śnie poczułam w
brzuchu mdlący chłód.

- Musimy znaleźć Nasty. - Incy odwraca się do Boza. Niezupełnie słyszałam jego słowa, a jednak wiedziałam, o co

chodzi. - Nie rozumiesz? Nie powinna tracić takich akcji.

Myśl, że kiedyś byłam Nasty, która - jak uważali - nie powinna tracić takich akcji - była chora, odrażająca.

- Dobra, Incy - mówi Cicely. - Co za dużo, to niezdrowo! Znajdźmy ją.

Boz przytakuje, ciągle patrząc z klifu z kamienną twarzą. Później spogląda przed siebie, jakby prosto w moje oczy, jakby

mnie widział.

- Tak. Czas ją znaleźć.

Zerwałam się jak poparzona, sapnęłam i włączyłam światło. Byłam w pokoju sama. W West Lowing. Jeżeli to kolejna

wizja, to znaczy, że nadal nie wiedzą, gdzie jestem. Ale poznawałam te wzgórza, tę krętą drogę.

Boz, Incy i dziewczyny przyjechali do Ameryki, do Kalifornii.

Rozdział 24

Czułam ledwie skrywaną niecierpliwość Solisa.

Co oczywiście tylko pogarszało sprawę.

Spróbowałam raz jeszcze. Cały czas oddychałam głęboko. Próbowałam wyciszyć umysł, oczyścić go z myśli. Żeby

osiągnąć doskonały spokój - tak obcy w moim życiu jak skrzydła i latanie. Kiedy poczułam się gotowa, znów spojrzałam na
wielką płaską misę z wodą. Wdech, wydech.

- Czym jest woda? - Solis mówił tak cicho, że ledwie go słyszałam.

Przypomniałam sobie jego słowa.

- Woda jest życiem i śmiercią - wymruczałam. -Światłem i ciemnością, potęgą i łagodnością. Woda jest przeszłością,

teraźniejszością i przyszłością. Płynem, ciałem stałym i gazem. Jest delikatna jak deszcz i potworna w swojej sile. Jest
wszechwiedząca, ukrywa najgłębsze tajemnice. - Wdychałam i wydychałam powietrze, starając się jak najmniej poruszać. -
Wodo, objaw mi moją prawdę.

Czekałam. To była moja trzecia próba. Wróżenie z wody jest podobno łatwiejsze od innych metod wróżenia, ale mimo

wszystko wymaga umiejętności. Którą musiałam wyszlifować. A cały czas mi nie wychodziło.

Wbijałam wzrok w nieruchomą taflę. Jak na razie widziałam tylko wodę. Mokrą miskę. Klęczałam, marzły mi stopy i

zasypiałam. Padałam z głodu. Uświadomiłam sobie, że mój umysł nie jest pusty, a moje myśli nie są uspokojone. I
oczywiście mnóstwa rzeczy nie chciałam widzieć. Solis mnie zabije.

Nagle zamrugałam. W misce zaczęły się tworzyć rozedrgane obrazy, jakby odbite w lustrze.

- Jest obraz na wodzie - wyszeptałam, nie poruszając wargami.
Solis milczał. Ja obserwowałam, skupiając się na jego zaklęciu. Drgający obraz stał się jasny - to ja, szczęśliwa, z

niemowlęciem, którego nie poznawałam. Wyglądałam nienaturalnie zwyczajnie, jak zwykły człowiek. Obraz zamglił się i

zblakł, a później się zmienił. Odsunęłam się, oddychając płytko. Zobaczyłam płonący zamek. Później na ułamek sekundy
dostrzegłam kogoś martwego, dziewczynę - leżała na zimnej kamiennej podłodze, z otwartymi ciemnymi oczami, które nic
nie widzą, i jasnymi włosami skąpanymi we krwi. Widziałam wielką pustą przestrzeń między jej głową a szyją i ciemną
kałużę krwi wokół niej.

Nie, nie! - krzyczał mój umysł. Czas przewinął się do przodu i nagle znalazłam się w tamtej nocy przerażenia, kiedy

matka obudziła nas i zebrała w komnacie ojca. Najeźdźcy taranem usiłowali wyważyć drzwi. Z dziedzińca dolatywał dym od
podpalonych czworaków i stajni. Zwierzęta wyły w panice, mężczyźni wrzeszczeli.

Matka trzymała amulet i nuciła. Nigdy nie słyszałam tej pieśni. Uwielbiałam, kiedy śpiewała. Podczas zrównania

wiosennego śpiewem zapraszała płodność ziemi na nadchodzące miesiące. Podczas przesileń wychwalała równowagę koła
roku. Śpiewała nad mieszkańcami naszej wioski, kiedy mężczyźni byli ranni albo kobiety miały trudności przy porodzie. Ale
ta pieśń była inna - snuła się w niej nić mroku, jak pulsująca pępowina, która stawała się coraz grubsza i rosła. Otaczała nas
ciemność. Nasza piątka przyglądała się matce szeroko otwartymi oczami. Sigmundur i Tinna mieli poważne miny, ale nie
byli przerażeni. Troje najmłodszych rozdziawiło usta ze zdziwienia.

Główna brama zamku pod nami otworzyła się z hukiem. Kwaśny dym wnikał przez szpary w sklepieniu i palił nas w nos.

Głos mojej matki stał się teraz zawodzący i straszny, potężny, ciemny i mocny. Światło w pokoju wydawało się przyćmione i
ciężko było oddychać, ciężko dostrzec cokolwiek oprócz twarzy matki - bladej, nagle przerażonej, niemal nie do rozpoznania.

Zaczęli wyważać drzwi do komnaty - grube na pięć centymetrów, z zamkiem z kutego żelaza. Dźwigar na drzwiach miał

osiem centymetrów grubości.

Matka przerwała na chwilę i skupiła wzrok na moim starszym bracie.
- Pamiętaj, Sigmundurze - odezwała się zupełnie zmienionym głosem. Przerażona przywarłam do Eydis i płakałam, a

Haakon przywierał do mnie i robił wszystko, żeby nie płakać, bo był dużym, siedmioletnim chłopakiem. - Pamiętaj, co ci
powiedziałam.

- Będę, Móóir. - Skinął z ponurą miną, oburącz trzymając miecz.

Pokój zadrżał od grzmotnięcia w drzwi. Z kamiennego obramowania kominka spadły szklane kule. Jedyna pochodnia

migotała, a ogień w palenisku tańczył jak oszalały.

Jednocześnie stały się dwie rzeczy.

Widziałam scenę z niższej wysokości, z wysokości dziesięciolatki. Poczułam, że materiał nocnej koszuli Eydis rozdziera

się od mojego histerycznego uścisku. Byłam córką Ulfura, wilka, powinnam być silna i odważna. Ale miecz wypadł mi z
odrętwiałych dłoni. Mogłam tylko obserwować matkę.

Ogień w palenisku buchnął mocniej, a potem plunął na komnatę, zalewając próg paleniska iskrami. Coś wielkości kapusty

wpadło przez komin do ognia, a później wytoczyło się do komnaty.

Głowa mojego ojca, odcięta przy szyi, z oczami i ustami częściowo otwartymi, zakrwawiona.

Przenikliwy dźwięk, który wypełnił mi uszy, był moim własnym krzykiem.

W tej samej chwili drzwi nagle runęły do środka, drewno się roztrzaskało, żelazne zawiasy wypadły. Do pokoju wtargnęło

dwóch mężczyzn, wysokich, barczystych, w kolczugach, z twarzami pomalowanymi w prymitywne czarne, białe i niebieskie
paski. Jeden z nich ryknął i uniósł siekierę. Matka wykrzyczała ostre słowa - aż się skuliłam, zabolały mnie od nich uszy -
słowa ciemności, mocy i furii. Trzasnęła w mężczyznę rozpostartymi dłońmi i nagle pokój zalały kółka metalowej kolczugi i
strugi krwi.

Drugi mężczyzna stał jak porażony. Wpatrywał się w kompana, który lekko się zachwiał zamroczony i spoglądał na

własne ciało - krwawe mięso. Matka żywcem obdarła go ze skóry, magyią. Nie miał skóry, włosów ani ubrania, tylko
szkielet, mięśnie i okrągłe, wytrzeszczone oczy. Upadł na twarz, a Sigmundur wydał wojenny okrzyk i doskoczył do niego,
wymachując mieczem. Jednym ruchem pozbawił mężczyznę głowy, a później kopnął ją przez komnatę.

Myślałam, że zemdleję. Odsunęłam się od Eydis i Haa-kona, natychmiast schowałam się za matką i chwyciłam ją za

spódnicę. Z korytarza dobiegał krzyk reszty najeźdźców - niszczyli wszystko i podpalali nasz dom.

Drugi mężczyzna ryknął, patrząc na moją matkę, i uniósł ciężki miecz.

********

Westchnęłam i odskoczyłam, nerwowo przełykając ślinę. Niechcący kopnęłam wróżbiarską miskę. Znów tu byłam. Przez

okno wpadało szare zimowe światło. Rozglądałam się szaleńczo. Zobaczyłam Solisa, Idasę, nagie korony drzew za oknem.
Odnosiłam wrażenie, że w piersiach mam pustkę. Łapczywie wdychałam powietrze, walcząc z wizją tunelu, która pojawia się
przed omdleniem. Rozlana woda wsiąkała w nogawkę moich dżinsów. Wbiłam palce w oczy, jakbym chciała wymazać to, co
przed chwilą zobaczyły.

- Nastasyo, co się stało? - zawołał Solis.

Na czworakach zwymiotowałam do miski z wodą. Usłyszałam własny jęk jakby z oddali. Solis położył na mnie zimną

dłoń, ale odepchnęłam ją i niezdarnie podniosłam się z podłogi. Chwiałam się, nie byłam w stanie iść prosto, dręczona
mdłościami i przerażeniem. Potykając się, jakoś doszłam do drzwi, otworzyłam je i puściłam się pędem przez korytarz.
Wypadłam na chłodne popołudniowe powietrze. Nie wiedziałam, gdzie mam kurtkę, nie wiedziałam, gdzie jestem.

Po drugiej stronie pola stał wysoki, gęsty żywopłot ostrokrzewu, który oddzielał je od zagrody dla kóz. Podbiegłam do

niego od tyłu, tak żeby nikt mnie nie widział. Brakowało mi tchu, byłam ciągle oszołomiona i słyszałam dudnienie serca w
uszach. Moje nogi poddały się i opadłam na kolana na zimną ziemię. Drżałam. Już nigdy nie będzie mi ciepło. Zmrużyłam
oczy i starałam się pozbyć obrazów, tak jak wiele razy wcześniej. Miałam je wypalone w pamięci. To były niezwykłe obrazy
- ostry trzask ognia w uszach, miedziany zapach krwi, potworny smród palących się wełnianych szat, męskie wrzaski, krzyk
służących. Niewidzące oczy mojego ojca. Mężczyzna - kawał krwawego mięsa.

Skuliłam się przy żywopłocie, wbijając palce w ziemię. Trawił mnie dojmujący, palący ból, myślałam, że zwuriuję.

Nagle ścisnęło mnie w gardle, z nosa zaczęło ciec, oczy zapiekły i w jednej chwili zaczęłam szlochać. Łzy ciekły mi po
twarzy - te, których nie mogłam wypłakać wtedy. Wydawało mi się, że nigdy nie zdołam przestać.

Nie wiem, jak długo tam byłam. W pewnym momencie, przechyliłam się na bok i zwinęłam na ziemi, łkając. Twarz

miałam mokrą i zziębniętą w miejscu, gdzie wiatr chłodził łzy. Leżałam z szeroko otwartymi oczami, żeby nie wiedzieć nic
poza liśćmi i niebem, od czasu do czasu kołującym nad głową jastrzębiem, ciężkimi chmurami, które nadciągały z
południowego zachodu. Robiłam ciężkie, bolesne wdechy, zastanawiając się, jak dotarłam od tamtych czasów do teraz, jak
przetrwałam nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie.

Wyłączyłam swoje emocje. Nie od razu, nie z dnia na dzień, ale to ciągnęło się powoli, przez dziesięciolecia. Zanim

skończyłam pięćdziesiąt lat, miałam twardą skorupę.

Mój szloch stopniowo łagodniał i zamienił się w rozedrgane sapanie.

W końcu usłyszałam głosy, a potem zbliżyły się ciemne postaci.

-

Jest tutaj! - krzyknęła jedna i obie szybko podbiegły. River uklękła obok mnie i odgarnęła mi włosy z policzków.

- Moje biedactwo - wyszeptała. - Kochanie, tak mi przykro. Proszę, chodź, ogrzejesz się.

Mój wzrok powoli przesunął się w bok i spoczął na jej twarzy. Czy to możliwe, że wie? Chyba nie. Nikt nie wie. Byłam

jedyną żyjącą istotą, która o tym wie.

- Nastasyo. Jesteś tutaj, nie tam. Rozumiesz? - River spojrzała mi uważnie w oczy. Wyjęła z kieszeni miękką białą

chusteczkę i otarła mi twarz.

Solis też ukląkł i narzucił na mnie kurtkę. Nagłe ciepło było wstrząsające. Czekali cierpliwie, klęcząc na zimnej trawie.

River trzymała mnie za lodowatą rękę. Chciałam zostać tak na zawsze. Pozwolić, żeby spadające liście powoli mnie
przykrywały i z czasem zakopały. Później, nie wiem czemu, wyobraziłam sobie Reyna, tego obecnego, jak stoi nade mną,
zimny wiatr mierzwi mu włosy, a on patrzy w dół zmartwiony, z rękoma skrzyżowanymi na piersi.

Powoli, z bólem oddychając, usiadłam, a potem podniosłam się i stanęłam na drżących nogach. Adrenalina opadła, byłam

wyczerpana i pusta. River i Solis pomogli mi wsunąć ręce w rękawy kurtki, jak dziecku. Czułam się, jakbym miała tysiąc lat.

- Kochana - powiedziała River, głaszcząc mnie po głowie. - Mogę sobie tylko wyobrazić...
- Nie możesz - zdołałam wyskrzeczeć.
- Nastasyo - odezwał się ze współczuciem Solis. -Obawiam się, że nikt nie dożył naszego wieku bez ran. Każdy z nas

przeżył przerażającą historię albo dwie, albo pięć, albo dwadzieścia. Każdy z nas w pewnym sensie spadł w przepaść, przeżył
coś, czego nie da się przeżyć, widział rzeczy, których człowiek nie powinien nigdy oglądać. I nosimy te wspomnienia na
zawsze, od wieków. Nie jesteś sama, nie jesteś najciemniejszym aefrelyffenem na ziemi.

Jego słowa wsiąkały w moje uszy, w mój mózg.

- A o ile gorsze to jest dla ludzi, którzy dopuścili się tych okropieństw - wtrąciła River głosem niemal nieobecnym, jakby

pogrążona we własnych myślach. - Źle być ofiarą, ale wierz mi, to niepodważalna prawda, jeszcze gorzej być oprawcą.
Musieć z tym żyć... - Głos jej się załamał, a moje myśli wirowały.

Wróciliśmy do domu. Słońce za nami szybko znikało. W ośrodku pachniało gotowanym jedzeniem, woskiem do podłóg i

gałęziami zimozielonych roślin, ściętych na dekoracje z okazji Yule. Chciałam się położyć na swoim twardym łóżku i nigdy
nie wstać.

River i Solis odprowadzili mnie pod drzwi i stali, kiedy je otwierałam i wchodziłam do pokoju.

- Chodź coś zjeść - powiedziała River słodkim, melodyjnym głosem. - A może przynieść ci na górę?
Wpatrywałam się w nią nieruchomo, jakby wygadywała bzdury.
- Przyniosę ci jedzenie - postanowiła i zostawili mnie, cicho zamykając drzwi.
Nikt nie wie, powtórzyłam sobie znowu. Nigdy nie musiałam nikomu mówić i nikt się nigdy nie dowie. Byłam jedyną

żyjącą osobą, która widziała, jak moja matka i brat zabijają człowieka, widziała głowę ojca toczącą się po podłodze. Byłam
jedyną żyjącą osobą, która wiedziała, że jestem jedynym żywym potomkiem domu mojego ojca, że jego magyią spoczywa
gdzieś głęboko we mnie. Dopóki nikt nie wie, nikt nie będzie mnie ścigał, nie będzie chciał odebrać mi siłą mojej mocy. To
moja tajemnica.

Rozdział 25

.

Jakoś utrzymywałam codzienny rytm swojego nowego życia. Dzięki obowiązkom miałam poczucie celu i ładu -

wiedziałam, gdzie powinnam być i co powinnam robić o danej porze. Mogłam wykonywać wszystkie czynności, nie
wysilając umysłu - zamiatałam liście z ganku, czyściłam piec, zbierałam drewno na opał, wysiewałam ozime żyto na polu.
Funkcjonowałam jak automat, a ludzie sprawiali wrażenie wyjątkowo miłych wobec mnie, oprócz Neli i Reyna - oni mnie
unikali.

- Moja matka była trzy razy sprzedawana, zanim kupił ją mój ojciec - wyznała Brynne któregoś dnia, kiedy trzepałyśmy

na dworze dywany. Obie zakryłyśmy apaszkami usta, bo wokół nas unosił się drobny, muli-sty kurz, więc głos miała
stłumiony, ale ją słyszałam. -Rozdzielili ją z dziećmi, które wcześniej miała, nie były nieśmiertelne. Niektóre z nich nigdy się
nie odnalazły, a jedno spotkała dopiero, kiedy prawie umierało ze starości.

Łyknęłam tę historię.
- A teraz jest... zadowolona - ciągnęła Brynne, pu-trząc w dal. - Cały czas zakochana w moim tacie. Kochu wszystko, co

robi. I strasznie kocha nas wszystkich. Nieśmiertelność sprawia jej wielką radość.

Każdy miał jakieś historie, zarówno przerażające, jak i piękne. Każda była wyciągana, analizowana, opowiadana i

odkładana. Te rzeczy się zdarzyły, nie dzieją się teraz.

Kiedy moje myśli zaczynały krążyć wokół tych ciężkich pojęć, gorzej radziłam sobie z codziennym życiem. Raz

zapomniałam przełożyć mokre kołdry i koce z pralek do suszarek, przez co zatęchły. Musiałam prać te cholery jeszcze trzy
razy, bo drogi, ekologiczny proszek, który kupowała River, prał beznadziejnie. Wynalezienie wybielacza było naprawdę
dużym krokiem dla ludzkości. Zadziałałby natychmiast. Poczułam wielką ulgę, denerwując się i klnąc z tego powodu,
zamiast pogrążać się w żalu nad czymś innym.

Następnego dnia byłam w jednej ze spiżarni, po kolana w szklanych pojemnikach. Sprzątałam, odkurzałam i starałam się

skupić na chwili obecnej, bo jak wszyscy widzieliśmy, przebywanie w przeszłości było oczywistym pieprzonym koszmarem.
Przez szparę w drzwiach spiżarni zobaczyłam Reyna i Neli - myjących razem prosty żelazny żyrandol, który wisiał nad
stołem w jadalni. Neli coś powiedziała, a jedna strona warg Reyna uniosła się w półuśmiechu. Najwyraźniej wcześniejsze
spięcie zostało zapomniane, wybaczone. Zapiekło mnie w sercu.

Mieliśmy rzepę na trzy kolacje z rzędu.

Diabelna kura znowu dziobnęła mnie w rękę, do krwi. Mało jej nie udusiłam.

Solis delikatnie poprosił, żebym znowu spróbowała wróżyć. Widocznie wyznawał zasadę: „wsiądź znów na konia, z

którego spadłeś". Ja wyznawałam zasadę: „za cholerę", więc powiedziałam: „za cholerę". Wyznaczył mi dodatkowe zajęcia.

Po incydencie z ubłoceniem podłogi Neli unikała mnie, ale robiła to dość sprytnie - wątpiłam, żeby ktokolwiek inny to

zauważył. Ale nie odmówiła sobie mnóstwa drobnych złośliwości - kieszenie kurtki miałam pełne piachu, buty przemoczone,
jedzenie posypane solą. Nie przyłapałam jej na tym, a niektóre rzeczy były tak trudne do wykonania, że musiała korzystać z
magyi. Ale wiedziałam, że to ona - jej lekki uśmiech wyższości i porozumiewawcze spojrzenie mówiły wszystko. Chciałam
udusić i ją, i kurę. Razem. A może pobić ją kurą.

Dzięki herbatkom River spałam mocno i nic mi się nie śniło.
Pewnej nocy, kiedy spałam jak zabita, ktoś chwycił mnie za ramię i mocno potrząsnął. Natychmiast się obudziłam,

podskoczyłam i otworzyłam usta, żeby krzyknąć.

- Cicho! Nie budź nikogo! - szepnął Reyn. Złapałam go za rękę obiema dłońmi i usiłowałam

ugryźć.

- Przestań! - Był rozdrażniony, żeby nie powiedzieć: żądny krwi.

Spoglądałam to na niego, to na drzwi i uświadomiłam sobie, że zupełnie zapomniałam użyć zaklęcia ochrony przed

intruzami. Zdarzyło mi się to pewnie drugi albo trzeci raz. Jestem idiotką.

Odepchnęłam jego dłoń. Wystraszyłam się, kiedy przypomniałam sobie mroczne zaklęcia w moim pokoju, wizję

najeźdźcy, wrażenie, że ktoś mnie śledzi, ktoś mnie nienawidzi. Ale później pomyślałam, że gdyby chciał mi zrobić
krzywdę, toby mnie nie budził, tylko zaatakował we śnie.

- Czego chcesz? - warknęłam, starając się, żeby było słychać, że jestem silna i zła.

- Zostałaś wyznaczona, żeby dać koniom siana - odparł cicho.
- I co? - Gapiłam się na niego.

- Nie zrobiłaś tego.
Drzwi do mojego pokoju były nadal otwarte - dam radę uciec, gdybym musiała? Pewnie nie. Co on, do cholery,

wyprawia?

- Chyba zapomniałam - mruknęłam. - Solis dał mi dodatkowe zajęcia. Zajmę się tym rano.
- Powinnaś zanieść siano po kolacji - drążył.
- Dobra, panie kontrolerze. - Teraz naprawdę byłam wkurzona i złość przesłoniła strach. - Zrobię to jutro. Wynoś się.
- Zrobisz to teraz - odparował. - Ja karmię i poję konie o świcie i siano musi czekać w stajni. Nie zamierzam zrzucać

siana i odwalać za ciebie robotę. Wstawaj.

Chyba nie mówił poważnie. Po wszystkim przez co przeszłam, w środku nocy zawracał mi głowę sianem? Z tego powodu

właził do mojego pokoju? Wymamrotałam coś, co zaczynało się na: „pie" , a kończyło na „się".

Oczy mu płonęły, kiedy tak stał z zaciśniętymi pięściami.

- Wstawaj.

- Do cholery, co ci odbiło? Wynoś się! Zrobię to jutro!

- Jutro o świcie będziesz doić krowy - odburknął. -Masz zamiar wstać godzinę wcześniej, żeby zrzucić siano?
- Do diabła z sianem! - Wpatrywałam się w niego z odrazą. - Ty się baw cholernym sianem! A teraz wynocha, dupku, z

mojego pokoju! - Nie patrzył na mnie, nie rozmawiał ze mną ponad tydzień i nagle zjawia się w moim pokoju, i wrzeszczy na
mnie w środku nocy? Czy on zupełnie zwariował?

Ku mojemu całkowitemu zaskoczeniu, chwycił mnie za kostkę i dosłownie wyciągnął z łóżka. Oczywiście

kopnęłam go mocno drugą nogą, dokładnie w szeroką, twardą klatkę. Wpadł na moją małą szafę.

- Co tu się dzieje, do jasnej pogody? Odwróciliśmy głowy. W progu stała River, zawiązując

pasek flanelowego szlafroka.

Scena nagle wydała mi się komiczna.

- Nie zrzuciła koniom siana - wyjaśnił Reyn, starając się zapanować nad złością. - Ani mi się śni robić tego za nią jutro

rano. Chciałem, żeby poszła to zrobić teraz.

River przyglądała mu się zdumiona i wtedy dopiero Reyn oprzytomniał. Dotarło do niego, że dosłownie wyciągał mnie z

łóżka, żebym wykonała zadanie. Biorąc pod uwagę jego charakter, to była pewnie najdziwniejsza i najbardziej nietypowa
rzecz, jaką zrobił w River's Edge. Wbił wzrok w podłogę wyraźnie zaskoczony, że się tu znalazł. Ja tylko pokręciłam głową i
rozłożyłam ręce. Nie miałam wytłumaczenia.

River spojrzała na mnie.

- Powinnam zrzucić koniom siano - przyznałam. -Solis wyznaczył mi to dodatkowo. Zapomniałam. Myślałam, że mogę

to zrobić jutro. Ale Reyn miał atak mózgu i uznał za rozsądne, żeby wyciągnąć mnie z łóżka. W środku nocy. Z mojego
własnego pokoju.

Na policzku Reyna drgnął mięsień, a twarz zalał rumieniec.

River popatrzyła na niego, marszcząc brwi, jakby była w tym wszystkim zagadka, którą starała się rozwiązać.

- Kopnęłaś go? - spytała mnie.
- Wywlókł mnie z łóżka - zauważyłam.
- Nie chciała wstać! - powiedział Reyn.
- Nazwałaś go dupkiem? - Sprawiała wrażenie oszołomionej. Reynowi groziła hiperwentylacja.
- No, bo zachowywał się jak... dupek - odparłam nieprzekonująco.

- Hm. - River spoglądała to na mnie, to na Reyna. W końcu skinęła głową, jakby podjęła decyzję. - Oboje pójdziecie

zrzucić siano - oznajmiła tonem, który nie zostawiał nadziei na litość.

- Ja? - Reyn zamrugał z niedowierzaniem.
- Widać, że to dla ciebie bardzo ważne - stwierdziła poważnie River.
- Teraz? - spytałam.

- Teraz.
Otworzyłam usta, żeby się sprzeciwić, ale patrzyła na mnie niewzruszona, aż je zamknęłam. Na dobre. Spojrzała na nas

po raz ostatni, pokręciła głową i wyszła na mały korytarz.

Spiorunowałam Reyna wzrokiem, mrużąc oczy z odrazą, zupełnie bez strachu. Wyszedł z pokoju, a ja wstałam, wzięłam z

krzesła wczorajsze dżinsy i parę swetrów. Oczywiście o tej godzinie w nocy na dworze panował przeszywający do szpiku
ziąb.

To po prostu nie miało sensu.

Klęłam przez całą drogę do stodoły, wdychając zimne powietrze, które paliło mnie w nos i usta. Spieszyłam się, jakby noc

była pełna duchów, które mogły wyciągnąć rękę, złapać mnie i wciągnąć do swojego cienia. W budynku powietrze było
przepełnione ciepłym zapachem koni i siana. To zapach, którego nigdy się nie zapomni, kiedy raz się go poczuje. Paliło się
przytłumione nocne światło i musiałam na chwilę przystanąć w ciemności, żeby oswoić zmysły.

- Aaaa! - zaskrzeczałam, kiedy ciemny kształt runął ciężko na ziemię przede mną, drapiąc mnie po twarzy. Cofnęłam się,

przykładając dłoń do policzka. Mój umysł w dzikim przebłysku zarejestrował, że to snop siana, sześćdziesiąt kilogramów.

Ze strychu wychylała się postać.

- Chciałeś mnie zabić! - powiedziałam zdumiona, czując pod palcami ciepłą, lepką krew. O co w tym wszystkim chodzi?

Czy on mnie tu zwabił, żeby...

- Nie! - odezwał się Reyn. - Nie wiedziałem, że tu

1

jesteś. - Przerwa. - Stało ci się coś?

- Chciałeś mnie zabić! - To nie była najbardziej nieprawdopodobna rzecz z tych, które działy się ostatnio.
- Oszalałaś? - zawołał rozdrażniony - Nie miałem pojęcia, że tam jesteś. Byłem przekonany, że minie z dwadzieścia

minut, zanim się wygrzebiesz. Pytam, stało ci się j coś czy nie? j

- Tak! - warknęłam. - Rzuciłeś to prosto na mnie! !

- Gdyby spadło na ciebie, nie stałabyś i nie czepiała j się mnie - zauważył. i
Tu, w mniejszej stajni, River trzymała sześć koni. Oprócz nich kosiarkę do trawy, parę narzędzi ogrodniczych i sprzęt w

rogu. Snopy ładowane były na strych od zewnątrz za pomocą wciągarki, a potem ten, na kogo wypadała kolej przygotowania
siana dla koni, musiał je zrzucać na przejście między boksami. Zwykle rozpadały się, uderzając o ziemię, dzięki czemu
łatwiej było nabierać siano na widły.

Konie cicho rżały w mrocznej ciszy, kiedy przechodziłam obok boksów do drabiniastych schodów na końcu stajni.

Niektóre drzemały, więc stąpałam ciszej. Bez zapału wspięłam się na strych oświetlany małą lampką na baterie, zwisającą z
gwoździa.

- Ja już zrzuciłem trzy - oznajmił Reyn. - Możesz dokończyć.

W półmroku widziałam jego wysoką, silną sylwetkę i słyszałam, że nadal jest zły. Nie chciałam do niego pod-

chodzić, ale nie mogłam znieść tego, że jestem takim mięczakiem, więc pomaszerowałam do przodu, traktując go jak
powietrze. On i ja działaliśmy na siebie źle od samego początku, a to, że był ucieleśnieniem mojego ideału mężczyzny,
wkurzało mnie jeszcze bardziej. I nagle wydałam mu się znajoma z jasnymi włosami? Jak? Dlaczego?

Odważnie, usiłując zgrywać Wonder Woman8, zrzuciłam kurtkę, sweter i cisnęłam je na kupę snopów. Zostałam w

podkoszulce, jednym swetrze i oczywiście apaszce na szyi. Odkąd podczas medytacji usłyszałam czyjeś myśli - że ktoś całuje
kogoś w szyję - niebezpiecznie fantazjowałam, że to Reyn mnie całuje w szyję. Kiedy nie byłam na niego wściekła i/albo
zdegustowana.

Powietrze tu, na górze, było ciepłe i niemal mdląco słodkie od zapachu siana tymianku - dobry towar. Pył od siana

łaskotał mnie w nos, więc potarłam go dłonią.

- Dobra - powiedziałam krótko. - Zejdź i zacznij wkładać je do stojaków. - Bawiło mnie wydawanie mu poleceń i nie

miałabym nic przeciwko, żeby robić to częściej.

Nabrał powietrza do płuc, jakby zamierzał się ze mną sprzeczać, a później przesunął lampę tak, że bardziej oświetlała mi

twarz. Zmarszczył czoło, ujął mój podbródek i odwrócił policzek pod światło. Skrzywiłam się pod wpływem jego dotyku, ale
trzymał mnie mocno.

- Zrobiłem to snopkiem? - spytał.

8Wonder Woman - superbohaterka komiksu, członkini plemienia Amazonek (przyp. red.).

- Nie. Zaatakował mnie dziki chochoł, który się czaił przed wejściem - prychnęłam szyderczo. Odsunęłam się od niego i

skupiłam na wyznaczonej mi pracy. Reyn bez wątpienia podnosił sześćdziesięciokilowy snop jednym palcem i zrzucał, ale
nie każdy jest takim umięśnionym wybrykiem natury.

- Przepraszam - powiedział szorstko. - Naprawdę nie wiedziałem, że tam jesteś. Przecież nie próbowałbym cię celowo

uderzyć. - Zawahał się. - Chyba - dodał.

Zaskoczył mnie tymi przeprosinami. Wzruszyłam ramieniem. Policzek mnie szczypał, ale nie krwawił.

- Nieważne. Dobra, więc mam zrzucić jeszcze trzy snopy?

- Chcesz zejść i go przemyć? - spytał takim tonem, jakby okazywanie troski było strasznie denerwujące.
- Akurat cię to obchodzi - burknęłam. - Nienawidzisz mnie. Nie możesz nawet na mnie patrzeć. Nie. Chcę to zrobić i

wracać do łóżka. - Pochyliłam się, chwyciłam palcami cienki szpagat, którym związany był snop, i spróbowałam popchnąć
belę w stronę krawędzi strychu. Przesunęła się centymetr. Mniej niż centymetr. Ważyła więcej niż ja.

Reyn ani drgnął; nie mogłam znieść, że przygląda się mojemu zmaganiu.
- Co? - rzuciłam mu groźne spojrzenie.
Opuścił głowę i potarł policzek, jakby jeszcze raz chciał powiedzieć, że mu przykro.
Znowu spojrzałam na niego gniewnie. Zapach siana i koni, cisza panująca w stodole - wszystko to za bardzo

przypominało mi dawne czasy. Nie cierpiałam tu być.

- Zapomnij. To na pewno jeszcze doda mi naturalnego dziewczęcego uroku. A teraz zejdź mi z drogi, mięśniaku, dobra?

- Znów pochyliłam się nad snopem, szykując się na niezłe pchnięcie.

Jego oczy - koloru ciemnej whisky w nikłym świetle -zwęziły się. Zanim się zorientowałam, co się dzieje, lekko mnie

podciął i pozbawił równowagi. Przewróciłam się i wylądowałam niezdarnie na tyłku z rozdziawioną z niedowierzania buzią.

- Do cholery jasnej, co z tobą? - Patrzyłam na niego z miejsca, gdzie się wyłożyłam, i przyszło mi do głowy, że może

mimo wszystko powinnam się bać.

- Nie chcę cię tutaj. - Wydawał się zły, zdenerwowany i zmieszany. Odwrócił się i popatrzył na mnie ze złością. - Po co

tu przyjechałaś?

Nie wiedziałam nawet, co powiedzieć. Nie był jedynym nieśmiertelnym, który potrzebuje rehabilitacji. Nie po raz

pierwszy zastanawiałam się, z czego go rehabilitowano. Pochylił się, jakby zamierzał pomóc mi wstać, a ja skrzywiłam się i
wyciągnęłam rękę, żeby go odgonić. Szybkim ruchem chwycił mnie za nadgarstek, a potem przykucnął. Wstrzymałam
oddech w przerażeniu, kiedy wcisnął mnie w siano, przygniatając swoim ciałem, i mnie pocałował.

Nie mogłam zareagować, nie mogłam myśleć. Miałam tysiące fantazji o tym, że jest zdany na moją łaskę, bezsensownie

go pożądałam od naszego pierwszego spotkania, ale nigdy, przenigdy nie spodziewałam się, że rzeczywiście z nim będę.

A teraz mnie całował, nie przerażająco, nie z wrogością, ale ciepło i uwodzicielsko. Na strychu na sianie, w stodole, w

środku nocy. Na taką scenę myślisz sobie: co jest, do cholery?

Odsunął się z błyskiem w oku i spojrzał z góry na moją zdumioną twarz. Jego ciemne blond włosy opadały mu na czoło, a

policzki miał zarumienione. Wtedy, zapominając o swojej neurotycznej histerii, stwierdziłam, że jest napalony bardziej, niż
przypuszczałam, że facet może być, a ja byłam zimna jak lód. Patrzyłam na niego, na jego zaczerwienione wargi, oddychał
ciężko. Delikatnie, jakby dawał mi czas, żebym mogła zaprotestować, pocałował mnie w odrapany policzek. Zaszczypało.
Ani na moment nie spuszczałam z niego wzroku, oszołomiona tą sytuacją i poniżającą świadomością, że mimo wszystko
naprawdę go pragnę, bardziej niż kogokolwiek do tej pory w całym swoim długim życiu. Ściskając garść włosów w pięści,
przytrzymał mi głowę i znowu się pochylił.

- Pocałuj mnie - powiedział, patrząc na moje usta. -Pocałuj mnie.

Moje zmysły zaczęły się budzić; dreszcz przechodził od stóp coraz wyżej, do piersi, rąk i twarzy. Reyn znów dotknął

wargami moich warg, a ja powoli, mimo że do umysłu docierała myśl, że to wszystko jest niemożliwe, zaczęłam
odwzajemniać pocałunek.

Od długich miesięcy z nikim się nie całowałam, ale tego chłopaka z magazynu w Londynie prawie nie pamiętałam. Nie

potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz byłam całkiem przytomna, trzeźwa i całowałam kogoś świadomie. Naprawdę
nie pamiętałam. Kilka lat temu? Dekad? To było... cudowne. Nie mogłam uwierzyć, że to Reyn. Mimo tego wszystkiego
między nami. Zaczęłam szybciej oddychać.

Reyn wsunął nogę między moje kolana, a ja poczułam przygniatający ciepły ciężar. To było dla mnie zupełnie nowe,

wyjątkowe. Jego druga dłoń powędrowała do talii i wsunęła mi się pod sweter, jakby mierząc rozstaw żeber. Odsunął się na
sekundę, spojrzał mi w oczy, a później nasze wargi się złączyły. Objęłam go za szyję, jedną nogą oplotłam jego nogę.
To... niesamowicie, niesamowicie miłe. Jego ciężar, zapach skóry, dotyk palców na moich włosach, jego wargi na moich,
nasze połączone oddechy... To najbardziej zaskakująco przyjemne uczucie, jakiego doświadczyłam od nie pamiętam kiedy.
Nagły przypływ... szczęścia? eksplodował w moich piersiach. Mocniej przywarłam do Reyna; czułam, że nasze ciała do
siebie pasują. Sięgnęłam palcami do górnych guzików jego koszuli, do gładkiej, opalonej skóry na piersi. Miałam wrażenie,
że płonie. Och, gdyby był mój...

Zacisnęłam powieki i przestałam myśleć, po prostu przestałam się kontrolować i poczułam się oczarowana, oszołomiona

i... tak, szczęśliwa.

Oderwał wargi od moich warg i przesunął je na szyję, pod brodą.

- Jesteś piękna - wymruczał, a mnie kręciło się w głowie. - Jesteś piękna.
- Nie lubisz mnie. - Spojrzałam w jego cudowne, lekko skośne oczy.
- Lubię cię za bardzo - odparł chropowatym głosem. -Pragnę cię zbyt mocno. Próbowałem trzymać się od ciebie z

daleka. - Znowu pocałował mnie w usta, a jego słowa wirowały wokół mojego otumanionego umysłu. Te chwile usunęły
wszelkie wspomnienia czterystu lat innych twarzy i pocałunków. Miałam wrażenie, że wszystko jest takie nowe i ważne, że
zapierało mi dech w piersiach, jakbym znowu była nastolatką. Chciałam tylko jego, od zawsze chciałam tylko jego i nikogo

innego nie będę chciała. Uosobienie najlepszego mężczyzny na świecie, jedynego mężczyzny, z którym chciałam być. I
kiedy tak na niego patrzyłam - nasze oddechy stawały się coraz szybsze w ciszy panującej w stajni, a moje usta lekko
uniosły się w uśmiechu - dostrzegłam, że na jego twarzy pojawia się zimne otrzeźwienie, przedostaje się do oczu i gasi w
nich płomień.

Nie, nie...

Zamrugał, jakby wybudził się ze snu, a mnie zakłuł w piersiach ostry strach i ścisnął mi żołądek. Patrzył na kosmyki

włosów w swoich dłoniach i spoglądał mi w oczy, jakby widział mnie pierwszy raz. Zaciskałam wokół niego ramiona,
chociaż jego oczy zrobiły się większe i zsunął się ze mnie. Nie, nie, nie - wróć, wróć...

- Twoje oczy. Twoje włosy. Jesteś dorosła. - Wydawał się zszokowany. Wstał szybko, mocno uderzając głową w niski,

spadzisty dach. Wycedził jakieś słowo, którego nie rozpoznałam, ale bez wątpienia to było „cholera" w jakimś języku.

- Tak, jasne. - Przełknęłam ślinę. Czułam pustkę i ból w ramionach, a moje ciało leżało zimne tam, gdzie mnie zostawił.

- Jesteś... jesteś... - wymamrotał jakby do siebie. Przerażony i zdziwiony wpatrywał się we mnie, zakrywając dłonią

piękne, twarde wargi.

I właśnie wtedy, przy małej lampce oświetlającej jego postać, czując zapach stajni, koni i ciemny chłód nocy, doznałam

potwornego olśnienia.

Zamarłam, kiedy w moim umyśle zaczęły szaleć wspomnienia, jedno po drugim. O Jezu; o mój Boże; o nie...

- Jesteś z domu Ulfura. - Wyglądał na udręczonego, zrozpaczonego. Z jego ust wydobywał się szept, a mnie serce obijało

się o żebra, a oddech uwiązł w piersi. - Te włosy, oczy... twoja moc. Ocalałaś z domu Ulfura. Jako jedyna.

Ścisnęło mnie w gardle. Utkwiłam w Reynie wzrok. Krew odpłynęła mi z twarzy. Nie mogłam oddychać. Wszystko

wokół mnie rozmyło się, z wyjątkiem jego twarzy, obwiedzionej blaskiem lampy.

- A... ty jesteś Zimowym Najeźdźcą. - Głos mi się łamał, był cienki i ledwie słyszalny. - Rzeźnikiem Północy.

Reyn zrobił chwiejny krok do tyłu i przytrzymał się belki, żeby nie spaść ze strychu. Był zielony i wyglądał na chorego

nawet w bladym świetle. Słyszałam, jak bierze nierówne, płytkie oddechy.

Całowałam go. Całowałam go.

- Nie masz dwustu sześćdziesięciu siedmiu lat - powiedziałam powoli. - Jesteś starszy niż ja. Ile masz? Pięćset?

Sześćset? Przyjeżdżałeś z Północy, bez przerwy, co kilka lat w zimie i napadałeś. Mordowałeś całe wioski. Gwałciłeś moje
sąsiadki. Mało nie zgwałciłeś mnie. Mało nie zabiłeś mojego syna. Kradłeś konie, krowy i wszystko, co miało wartość.
Zostawiałeś ludzi z niczym. Później umierali z głodu. Ci, których nie zabiłeś od razu. - Wszystko we mnie krzyczało,
jęczało, wyło, ale nie straciłam głosu, a jakaś część mojego umysłu cały czas składała w całość luźne skrawki, okruchy
wspomnień, fragmenty plotek, obrazy, dźwięki i zapachy. Miałam wrażenie, że stodoła wypełniła się ciemnością moich
wspomnień. Usiadłam, opierając się o stogi siana. - Nie jesteś Holendrem. - Zaśmiałam się krótko. - Pochodzisz od
wikingów i Mongołów. Ucierpiałam z twoich rąk co najmniej cztery razy: w Noregr, Svipjoi i Islandii. W końcu ci

uciekłam, przeprowadziłam się do Hesse w 1627 roku. Nawet tam docierały do mnie potworne historie o tym, co robiłeś na
Północy.

Reyn wyglądał tak, jakby nie widział ani mnie, ani niczego wokół.

I wtedy poczułam potężną, zimną pewność i stanęłam

z nim oko w oko.

- Teraz wyobrażam sobie ciebie z pomalowaną twarzą. Na biało, czarno i niebiesko.

Wydał odgłos, jakby się krztusił.

- To byłeś ty, prawda? To ty zabiłeś całą moją rodzinę? Spaliłeś wioskę mojego ojca? To twoja horda zniszczyła dom w

Tarko-Sale i ty później dotarłeś na zachód, do Islandii.

- Twoja matka obdarła mojego brata żywcem ze skóry. - Uniósł głowę z dzikim wzrokiem. - Twój brat odciął mu głowę.

Byłem na korytarzu. Widziałem to.

- Więc w takim razie kto zabił wszystkich innych? Kto odrąbał głowę mojemu małemu bratu?! - podnosiłam głos pod

wpływem narastającej wściekłości.

- Mój ojciec - wyszeptał.

- Gdzie teraz jest? - Czułam, że mogłabym z rozpostartej dłoni cisnąć w niego ognistą kulę. Czułam się jak potworna,

potężna czarownica, gotowa wymierzyć sprawiedliwość.

- Nie żyje. Próbował użyć tarak-sinu twojej matki, amuletu. Nie był dość silny. Zaklęcie podziałało niewłaściwie i strawił

go ogień, błyskawica. Został po nim tylko

popiół. Po nim, dwóch moich braciach i siedmiu jego lu-dziach. Zamienili się w... proch.

- A ty? Dlaczego ogień nie spalił ciebie? Reyn pokręcił głową.

- Nie wiem. Zrobił mi to. - Rozpiął flanelową koszu-le rozdarł dekolt podkoszulki. Na gładkiej złote] skórze miał

wypalony znak. Taki sam jak mój.

Rozdział 26

Rozpętała się we mnie burza. Gdybym nie była taką ignorantką w dziedzinie magyi, obdarłabym go żywcem ze skóry jednym
słowem, żeby stał się tak nagi i pokiereszowany, jak moje emocje. Ale musiałam poprzestać na tym, że się na niego rzuciłam
i wzięłam go przez zaskoczenie. Moje ciało uderzyło o jego ciało i oboje polecieliśmy na brzeg strychu, spadliśmy trzy i pół
metra niżej i z głośnym „uuuf" wylądowaliśmy ciężko na pękniętych snopach siana, które wcześniej zrzucił.

Młóciłam pięściami, skrzeczałam i wyzywałam Reyna w staroislandzkim, usiłując go chwycić, pobić i rozwalić mu

głowę. Przez kilka chwil starał się złapać oddech, aż w końcu bez trudu ścisnął mnie za nadgarstki niczym żelazne imadło, a
później przetoczył nas oboje i przygniótł mnie swoim ciężarem do ziemi.

Mruczał coś po islandzku, a słów, które do mnie docierały: „Sefa, uspokój się, przestań, zrobisz sobie krzywdę, ćśśś",

używało się tylko wobec konia albo dziecka. Kopałam, usiłowałam trafić go kolanem, szarpiąc się z całej

sity, ale on oczywiście był niewzruszony jak skała, więził mnie jak kaftan bezpieczeństwa.

- Reyn! - Głos Solisa był donośny i bardzo bliski.
- Nastasyo! - River pochyliła się, żebym ją widziała. Reyn i ja zamarliśmy. Wpatrywałam się w jego twarz

i zobaczyłam całe nieśmiertelne życie bólu, poczucia winy, żalu i złości. Przypuszczałam, że on dostrzegł to samo na mojej
twarzy.

- Przestańcie, oboje! - zawołał Solis. - Reyn, wstawaj. - Położył dłoń na ramieniu mojego oprawcy.

Reyn ostrożnie wstał, wypuszczając moje dłonie w ostatniej chwili i szybko usuwając się z zasięgu kopniaka.
River patrzyła na mnie. Przyszło mi do głowy, że jej świat był pewnie dość uporządkowany, zanim ja się tu zjawiłam.
Uklękła, a ja usiadłam i zaczęłam strzepywać z siebie siano. Targało mną za dużo emocji, żeby je przemyśleć, zbyt

niewiarygodnych, żeby stawić im czoło. Unikałam ich przez czterysta czterdzieści dziewięć lat i teraz właśnie eksplodowały
w mojej głowie.

- Wiem, kim ona jest - wysapał Reyn. Pierś mu się unosiła i opadała, a wypalony znak był zasłonięty.
- Wiem, kim on jest! - powiedziałam, wstając.
- Więc... - River popatrzyła to na jedno, to na drugie. - Teraz wiecie.

Spojrzałam na jej spokojną twarz.

- Jak to? Wiesz, kim on jest? - Oskarżycielsko wyciągnęłam palec.
- Tak - przyznała River. -1 wiemy też, kim ty jesteś. Nie ogarniałam tego.
- Wiedzieliśmy, że to tylko kwestia czasu, zanim się zorientujecie - odezwał się Solis, wcale niezmartwiony.
- On musi wyjechać! - Zorientowałam się, że to głupie, gdy tylko to wypowiedziałam. To ja przyjechałam ostatnia i to ja

musiałabym wyjechać pierwsza.

- Nie - powiedziała River, wyciągając kawałki słomy z moich włosów.

Pękłam.

- W porządku. W takim razie ja wyjeżdżam. W tej chwili! - Zaczęłam płakać w głębi duszy. Tak bardzo nie chciałam

wyjeżdżać... Zginę, jeżeli stąd wyjadę.

- Nie - powtórzyła River łagodniej, otrzepując mój sweter. - Zginiesz, jeżeli stąd wyjedziesz.

- Moja twarz nie jest aż tak ekspresyjna - walnęłam odruchowo.
- Oboje powinniście zostać - stwierdziła River. - Nie ma sensu wyjeżdżać. Prędzej czy później będziecie musieli się z

tym zmierzyć. Zostańcie i załatwcie to teraz, z naszą pomocą.

- On zabił tysiące ludzi! - Gapiłam się na nią.

- Nie tysiące! - zaprotestował Ryan. - Poza tym, setki lat temu! Zostawiłem to za sobą.

Pokręciłam głową. Jak można coś takiego „zostawić za sobą"? To stanowiło o tym, kim jest. Czym jest.
A ty się z nim całowałaś, szepnęła moja wstrętna podświadomość. I byłaś wniebowzięta.

- Tamto było dawno - oświadczyła stanowczo River, wyciągając rękę na bok. - To jest teraz. - Wyciągnęła drugą dłoń. -

On już nie jest w tamtym czasie. Ty też. Jesteś tutaj, teraz. Teraz jesteś taka. - Położyła mi delikatnie dłoń na piersi. Poczułam
ciepło przez sweter.

Wskazała na Reyna.
- On jest teraz taki.
- Dupek! - wypaliłam.

- Ale nie Zimowy Najeźdźca - powiedziała przekonująco River. - Nie Rzeźnik Zimy.

Zupełnie mnie zatkało. Patrzyłam na nich troje i z przerażeniem uświadomiłam sobie, że są mi bliżsi, że znaczą więcej niż

którekolwiek z moich przyjaciół. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Znowu pokręciłam głową, nagłe wyczerpana.
Adrenalina opadła, a ja zostałam roztrzęsiona i pusta.

- Nie umiem sobie z tym poradzić. To za wiele. Powinien nie żyć. Nie mogę zostać. Idę do łóżka - mruknęłam ponuro,

minęłam ich i podeszłam do drzwi stajni. - Nigdy ci nie wybaczę - rzuciłam przez ramię do Zimowego Najeźdźcy.

Nie odezwał się. Wszyscy milczeli. Stąpałam po trzeszczącej oszronionej trawie, idąc sama w ciemności do domu.

Weszłam do pokoju i dwa razy rzuciłam zaklęcie na drzwi, żeby nikt nie wszedł. Później runęłam na łóżko w ciuchach i tak
leżałam z otwartymi oczami.

***********

- Nastasyo? Czas wstawać.

Zamrugałam nieprzytomna. Ktoś pukał do drzwi.

- Nastasyo? - To Asher.

- Tak? - wymamrotałam. Mój zegarek wskazywał szóstą piętnaście. Na zewnątrz było całkiem ciemno.
- Czas wstawać - powtórzył Asher. - Jak się pospieszysz, zdążysz zjeść śniadanie przed pracą, kiedy wydoisz krowy.

Chyba nie mówił poważnie. Szczęka mi opadła. Dotarło do mnie, że tego nie widzi, więc zwlokłam się z łóżka i

poczłapałam do drzwi. Asher stał za progiem i wyglądał świeżo jak stokrotka. Znowu szczęka mi opadła.

- Słyszałem, że miałaś ciężką noc. - Uśmiechnął się i poklepał mnie po ramieniu. - Cóż, krowy czekają. Anne chyba robi

bułeczki cynamonowe na śniadanie.

Po prostu się na niego gapiłam. Zeszłej nocy runął mój cały wszechświat. Setki lat bólu i śmierci zostały złożone u stóp

Reyna. A ja mam iść doić krowy?

Asher czekał ze spokojnym wzrokiem. Przypomniało mi się, co o nim słyszałam, że jego rodzina pochodziła z Polski.

Żyli tam podczas II wojny światowej.

- Jeżeli zobaczę Reyna, zabiję go - ostrzegłam.
- Reyn chyba wcześnie wstał. Orze pole kapuściane. - Asher podrapał się w brodę.

Zamrugałam. Mój świat był nierealny. To jednak była rzeczywistość. Bolesna, paskudna, ale rzeczywistość. Włożyłam

buty.

***********

Zadziwiające, tego dnia wybrałam się do pracy sama -wielkie wędkowanie się skończyło. Jechałam do Maclntyre^ w

zasadzie zadowolona, że mam dokąd jechać i co robić. Stary Mac i ja burknęliśmy do siebie na dzień dobry i zaczęliśmy swój
dzień. Skoncentrowałam się na chwili obecnej. Wykładanie towaru w sklepie niezupełnie przypominało pracę w fabryce
amunicji, gdzie pochylałam się i wiertarką wkręcałam śrubki co dwanaście sekund. Zmuszałam się, żeby się skupiać na danej
czynności, być myślami w każdej mijającej sekundzie, kiedy opróżniałam kartony z bandażami Ace i pudełka lodowe. Teraz,
kiedy wiedziałam, gdzie się wszystko znajduje (a półki były sensownie zorganizowane), wykładanie towaru szło o wiele
szybciej.

Zaczęłam rozglądać się po sklepie, ponuro rozmyślając nad tym, co w tej chwili przeżywam. Było zdecydowanie lepiej -

czyściej, jaśniej i, jak powiedziałam, logiczniej pod względem organizacji. Ale spójrzmy prawdzie w oczy - sklep nadal
wyglądał beznadziejnie. Ściany poplamione wodą i pełne starych dziur po gwoździach, oprawy światła przestarzałe, linoleum
na podłodze stare, poprzecierane na środku w każdej alejce.

- Co robisz?! - ryknął na mnie Stary Mac, aż podskoczyłam. - Nie płacę ci za to, żebyś myślała o niebieskich migdałach! -

Stał dwa metry ode mnie z uniesionymi w złości brwiami nad złowrogimi oczami.

- Trzeba zamówić leki homeopatyczne - odparowałam. Po zeszłej nocy stwierdziłam, że facet zdecydowanie musi

zmienić reguły gry, jeśli chce mnie zatrzymać. -I jakieś rękawiczki. Mały regał z rękawiczkami. Do tego będzie miał pan
miejsce tam w rogu na jakąś sól w torebkach, którą ludzie wysypują na chodniki, żeby się nie pozabijali.

Gapił się na mnie, jakbym mówiła w obcym języku.

Wzięłam jeden z tysiąca katalogów z produktami zaopatrzenia aptek i drogerii, które przychodziły co tydzień.

- Niech pan popatrzy! To ludzie teraz kupują, nawet ci z tej zabitej dechami dziury. Rano już trzy osoby pytały o leki

homeopatyczne. A od dzisiaj codziennie będzie padał śnieg. Kiedy ludzie wpadną tu na przykład po balsam do ust, muszą
zobaczyć torby z solą, wtedy pomyślą: super! Wezmę do samochodu.

Stał z lekko rozchylonymi wargami, jakby nie wiedział, jak rozmawiać z kimś, kto nie drży ze strachu.
- A co cię to obchodzi? - burknął w końcu. - Jesteś tu tymczasowo! To nie twój sklep! Otworzył go mój pradziadek!

Prowadził go mój dziadek, ojciec, a teraz ja! I mój syn... - Nagle na jego twarzy odmalowało się przerażenie. Jakby właśnie
sobie przypomniał, że ma tylko córkę. Przełknął ślinę. - Gdybym miał syna, przejąłby sklep po mnie. - Ale jego ogień
zniknął, nagle wyglądał na udręczonego i starego.

- Miał pan syna? - Nagle mnie olśniło. Stary Mac skinął głową z ponurą miną.
- I zginął z pańską żoną?
Zrobił zbolałą minę i znów przytaknął.
- Przykro mi - powiedziałam. - Ciężko jest kogoś stracić. - Ja straciłam wielu bliskich. Przerwałam, zastanawiając się,

czy powinnam mówić dalej. Tak. Musi zostawić przeszłość za sobą i żyć teraźniejszością. Wysiliłam się na pewny ton głosu:
- Ale posłuchaj, staruszku, masz Meriwether.

Stary Mac nagle uniósł głowę i w jego oczach znów pojawił się ogień.

- Co prawda traktujesz ją podle, ale jest bystra! Zależy jej na tym miejscu, Bóg jeden wie dlaczego. A jak kopniesz w

kalendarz, urządzi ten sklep jak należy, zarobi kupę forsy i będzie się śmiała nad twoim grobem!

Dobra, może trochę się zagalopowałam. Stary Mac wyglądał na ogłuszonego, a ja udawałam, że studiuję składniki

jakiegoś preparatu dla dzieci.

- Nienawidzi tego miejsca. - Jego głos był szorstki i pełen goryczy.
- Nienawidzi tego, że jest traktowana jak kanalia -odparłam. - Pamięta, kiedy interes się kręcił. To ona wpadła na pomysł,

żeby unowocześnić sklep.

- Już nigdy nie będzie się kręcił. - Stary Mac rzucił katalog na ladę.
- Tak, tak, młyn zamknięty, tra ta ta - powiedziałam z typową dla siebie troską i wrażliwością. - Ciągle są tu ludzie i

ciągle potrzebują tych pierdoł, które pan sprzedaje. Najbliższy Walgreens jest daleko przy drodze. Czyli okoliczni
mieszkańcy mogą tu przychodzić, wspierać miejscową gospodarkę i oszczędzać paliwo! - To było tak wspaniałe nowe
podejście marketingowe, że sama nie mogłam w to uwierzyć.

Podekscytowana odwróciłam się do Starego Maca, gotowa na burzę mózgów.

- Zapomnij! - Zmrużył oczy. - Wracaj do roboty! Powinienem ci potrącić za ostatnich dziesięć minut!
- Wie pan, że mam rację - mruknęłam pod nosem melodyjnie.

Prychnął.

Nasza znajomość naprawdę kwitła. A moje życie mimo wszystko toczyło się dalej. Nadal tu byłam, nadal żyłam swoim

życiem, mimo tego, co uświadomiłam sobie zeszłej nocy.

Z jakiegoś powodu Meriwether nie pojawiła się o czwartej, ale Stary Mac nie wyglądał na zaskoczonego czy

zmartwionego. Wyszłam jak zwykle, choć teraz bałam się powrotu do domu i możliwości spotkania z Reynem. Idąc do
samochodu, zobaczyłam Drey. Snuła się po ulicy przed pustym budynkiem, w którym kiedyś był Dunkin' Donuts. Zauważyła
mnie, ale nie zareagowała. Wsiadłam do swojego zdezelowanego grata, odpaliłam silnik, zrobiłam gwałtowną nawrotkę i
podjechałam obok Drey. Opuściłam szybę od strony pasażera.

- Chcesz kawy? Miałam przerąbany dzień - powiedziałam, nawet na nią nie patrząc. - W zasadzie kilka przerąbanych

dni.

Zawahała się i podeszła. Starałam się nie mieć tryumfalnej miny. Wsiadła i zatrzasnęła drzwi. Ruszyłam do najbliższej

restauracji Cioteczki Lou. Nigdy tam nie byłam - ledwie pozbierałam się po swoim doświadczeniu w Sylvii. Kiedy weszłam,
poczułam się tak, jakbym cofnęła się o pięćdziesiąt lat. Podobnie jak sklep Maclntyre^, restauracja sprawiała wrażenie
zastygłej w czasie. Chociaż od razu zauważyłam, że jest czysto i nic nie stoi zepsute.

- Co to za miasto? - Spojrzałam na Dray. - Zabite dechami, o którym czas zapomniał? Czy wy, ludzie, słyszeliście

kiedyś o cudach modernizacji?

Jej pomalowane na ciemno wargi uniosły się z jednej strony. Wsunęłam się za stół na plastikowe krzesło, na którym moje

sztruksy się ślizgały.

- Mniej więcej - powiedziała. - Bez tego „zabite dechami".
Podeszła kelnerka, wypielęgnowana blondynka. Wyglądała mniej więcej na tyle samo lat co Dray. I jak się okazało, obie

się znały. Dray posłała jej pełne uznania spojrzenie, które najwyraźniej pochlebiło dziewczynie.

- Czekoladowy koktajl mleczny - powiedziała Dray.

- Jaka jest tu kawa? - spytałam. - W skali od jednego do dziesięciu. Uczciwie.

Kelnerka miała zaskoczoną minę i się zarumieniła. Zerknęła przez ramię na kucharza, który czekał w kuchni, i ściszyła

głos.

- Nie zamawiaj - poradziła. - Pomyliłam się i wsypałam za dużo kawy. Jest jak szlam. Trzy osoby oddały.
- O, to chyba taka kawa, jak lubię - stwierdziłam. -Poproszę.

- Naprawdę?

- Tak. Strasznie, strasznie potrzebuję kofeiny. Kelnerka, która na identyfikatorze miała imię Kimmie

(nie wymyślam sobie tego), posłała mi krótki uśmiech i przez chwilę wyglądała naprawdę ładnie.

- Chwileczkę.

- Wszędzie, gdzie się pojawiasz, rozsiewasz blask -zauważyła Dray.

- Cała ja - zgodziłam się posępnie. - Jestem cholernym świątecznym elfem.
Dray usiadła bokiem za stołem i oparła się plecami o ścianę, a nogi położyła na ławce. Sprawiała wrażenie bardziej

nieprzystępnej niż zwykle, wyglądała blado i niezdrowo mimo mocnego makijażu.
-

Jakim cudem jeszcze siedzisz w tym mieście? - spytała. Westchnęłam. Dobre pytanie. Skup się na teraźniejszości.

- Staram się... zaliczyć program. - A przynajmniej, starałam się. Teraz byłam wykończona i nie bardzo wiedziałam, dokąd

pójść.

- Taki program „dwanaście kroków"*

9

?

- Tak, tyle że gorszy. Moja praca to jego część.
- Aha. Myślałam, że masz po prostu palące pragnienie zaspokajać farmaceutyczne potrzeby ludzi.
Kimmie przyniosła koktajl mleczny dla Dray - wyglądał zjawiskowo, a dla mnie filiżankę kawy - też wyglądała

zjawiskowo: mocna i smołowała.

- Jeżeli nie będziesz chciała, to nie pij - wyszeptała Kimmie.
- Dobra - odpowiedziałam szeptem. - Chodzi z tobą do szkoły? - zapytałam Dray, kiedy kelnerka odeszła.
- Liceum jest tylko jedno. - Dray siorbnęła koktajl. -Ja już do niego nie chodzę.
- Więc co robisz? - Chociaż wszystko we mnie krzyczało, żeby po prostu skulić się w swojej skorupie i przykryć kocem,

zmuszałam się, żeby tu być, żeby rozmawiać z Dray. I chyba wychodziło mi to... dobrze. Cieszyłam się, że tu jestem.

Dray wzruszyła ramionami z zaciętą miną. Wyprostowała się i wzięła szklankę w obie dłonie, jak małe dziecko.

- Pracujesz? - drążyłam.

Znów wzruszyła ramionami znudzona.
Co zrobiłaby River? - zastanawiałam się.

W milczeniu teraźniejszość zblakła, a w moim umyśle pojawił się Reyn. Całowałam się z nim! Całował mnie. Ściskaliśmy

się jak szaleni na strychu. Posunęłabym się o wiele dalej. Gdyby nie sprawa z Rzeźnikiem Zimy.

Moi rodzice. O Boże.
- Czemu rozjaśniłaś włosy? - Dray przerwała moje rozmyślania.
Ocknęłam się dopiero po chwili.

- Nie rozjaśniałam. To mój naturalny kolor. Może teraz ufarbuję się na rudo.
- No co ty? Tak jest fajnie - powiedziała ze wzrokiem utkwionym w moich długich do ramion włosach. - Ja nawet nie

pamiętam, jaki mam naturalny kolor włosów.

- Skąd ja to znam - mruknęłam.

9

Dwanaście kroków - program realizowany w ośrodkach odwykowych (przyp. red.).

Milczałyśmy przez kilka kolejnych minut. Niedługo powinnam się zbierać. Zwykle jechałam do domu prosto po pracy, ale

zwykle ktoś mnie zawoził. Podobała mi się ta wolność i niezależność, choć wiązała się z marnowaniem paliwa.

- W każdym razie... - Dray przerwała ciszę. - Tu nie ma pracy. To martwe miejsce.
- I tu się z tobą zgadzam. - Prychnęłam. Wzięłam łyk mocnej kawy, potem wrzuciłam jeszcze dwie łyżeczki cukru.
W oczach dziewczyny rozbłysnął płomień zaskoczenia, jakby spodziewała się, że będę bronić jej rodzinnego miasta.

- Ludzie tutaj... mnie nie lubią - wyznała. - Myślą, że skończę tak samo jak moi... krewni.
- Ludzie cię nie lubią?

Dray wyzywająco skinęła głową. Gapiłam się na nią.

- A ty się przejmujesz tym, co o tobie myślą jacyś wieśniacy z zapadłej dziury?

Zamrugała.
- Dray. To po prostu jedno małe miasteczko. To nie jest jedyne miejsce na świecie czy choćby w Ameryce, w którym

można mieszkać. Czy nawet w Massachusetts. To tylko garstka ludzi, tu na ziemi, mignięcie na ekranie. Są nikim. Co cię
obchodzi, co myślą?

- Są wszystkim - odparła Dray. - Wszyscy w szkole, wszyscy w mieście.

- Wszyscy w tym jednym mieście - podkreśliłam. -Nie wszyscy wszędzie. Jedź do Kalifornii, Missisipi albo do Francji.

Nikt tam o tobie nie słyszał, a co ważniejsze, nikt tam nigdy nie słyszał o tych nieudacznikach.

Szczęka jej opadła. Czy naprawdę nigdy nie przyszło jej to do głowy? Była przekonana, że jest skazana na to miejsce na

zawsze?

- Po prostu... jechać dokądś indziej?

Prawie słyszałam, jak mózg dziewczyny zaczyna pracować.

- Jechać dokądkolwiek indziej - powiedziałam. Jej twarz spochmurniała.
- Jak? Na to potrzeba pieniędzy.

- Są dwa wyjścia. Bierzesz każdą pracę, jaką uda ci się znaleźć. Idź do Home Depot myć podłogi. Idź pracować w domu

pogrzebowym, obojętnie. Odłóż na bilet autobusowy w jedną stronę dokądkolwiek i na tygodniowe wyżywienie. A potem
wsiądź w autobus. Albo...

Czekała.

- Możesz się stać kimkolwiek - powiedziałam. - Możesz zostać, kim chcesz. Gdybyś załapała się do wojska, zarobiłabyś

pieniądze, miała wykształcenie, podróżowałabyś i nauczyła się kilku pożytecznych sztuczek z bronią.

Wybuchnęła śmiechem.
- Tyle że miesiąc temu skończyłam siedemnaście lat.

- Więc albo przez rok będziesz pracować i odkładać pieniądze, albo poproszę swoich starych, żeby podpisali ci zgodę na

wstąpienie do wojska - skwitowałam i zerknęłam na niebo na zewnątrz. - Masz wyjście, Dray. Zawsze masz inne wyjście.
Nigdy nie jest tak źle, żebyś nie mogła wyjechać z miasta. Pomyśl o tym. A teraz muszę spadać. Dłużej się nie nabiorą, że
zamiast mnie pod kołdrą leżą poduszki.

Dray dokończyła koktajl. Wyglądała ciągle na zamyśloną, kiedy wkładałam puchową kurtkę.

- Podrzucić cię gdzieś? - zaproponowałam.
- Nie. - Pokręciła głową. - Pójdę pieszo. Dzięki za

koktajl.

- Nie ma sprawy. Na razie.

Ruszyła ulicą, trochę mniej zagubiona niż wcześniej. Kiedy wsiadłam do samochodu, odwróciła się.
- Skąd jesteś taka mądra? - odezwała się tonem, który mógłby wskazywać na, że to pytanie to żart.
Ponieważ podjęłam tysiące głupszych decyzji niż ty, pomyślałam. Przeszłam gorsze rzeczy.

- Łaziłam trochę po ulicach. - Wzruszyłam ramionami.

Skinęła głową, odwróciła się i zgarbiła.

Stawała się dla mnie ważna. Meriwether, a nawet Stary Mac stawali się dla mnie ważni, po dziesiątkach lat, kiedy nic

mnie nie obchodziło.

To niesamowite.

Przerażające.
Wiedziałam aż za dobrze, jak bym cierpiała, gdybym

ich straciła.

Naprawdę mi się to nie podobało.

Rozdział 27

W domu River, Asher, Sołis i Anne traktowali mnie niewiarygodnie zwyczajnie. To dziwne. Przydzielono mi zadania.

Moje imię widniało w grafiku. Najwyraźniej czwórka nauczycieli znała całą gorzką historię, ale nikt z uczniów nie odnosił
się do mnie inaczej ani nie patrzył na mnie inaczej.

Reyna po raz pierwszy od tamtych wydarzeń zobaczyłam na kolacji.

Wszedł kuchennymi drzwiami, niosąc ciężką wazę z zupą. Moje zmysły były na niego wyjątkowo wyczulone, więc

przyjrzałam mu się z bliska, starając się wyobrazić go sobie z długimi włosami splamionymi krwią i pomalowaną twarzą.

Dostrzegł mnie i zacisnął szczękę. Moja wyobraźnia odmalowała go tak: stoi, wstrząśnięty i przerażony, kiedy wieża ognia
trawi jego rodzinę i wojowników.

On i ja wyglądaliśmy bardzo poważnie i celowo unikaliśmy patrzenia sobie w oczy. Co ciekawe, kiedy podniosłam

wzrok, żeby wziąć chleb, zauważyłam, że oczy Neli przeszywają mnie niczym niebieskie lasery. Zignorowałam ją. Reyn
siedział tak, że niezbyt dobrze go widziałam, i podczas kolacji nie odezwał się ani słowem.

- Chciałabym z niektórymi z was pobadać kamienie i kryształy - odezwała się Anne po kolacji. - Rachel?

- Och, bardzo chętnie.
- Charles?

- Cudownie, dziękuję - powiedział, odstawiając talerz na stół z brudnymi naczyniami.

- Reyn? - ciągnęła Anne. - I Nastasya. Cisza.

Każde z nas czekało, aż drugie się wycofa. I czekało. I czekaaaaaaało....

- Dobrze - powiedziała Anne. - Spotykamy się wszyscy w zielonej sali za dziesięć minut.
- Mogę się przyłączyć? - spytała Neli trochę zbyt chętnie. - Marzę o tym, żeby popracować więcej z kamieniami.

Anne wahała się przez chwilę, ale skinęła głową.

- Tak, proszę.

Neli się rozpromieniła.

Posłałam River ponure spojrzenie. Patrzyła ze współczuciem, ale jednocześnie ostrzegała, żebym nie ważyła się wycofać.

Wstałam i odniosłam talerz do kuchni.

********

- Nie skupiasz się. - Głos Anne był cierpliwy. Zbyt cierpliwy.

Otworzyłam oczy. Siedziałam w klasie z kimś, kogo rodzina wymordowała moją rodzinę. Z kimś, kogo rodzina została

zabita przez moją rodzinę. Byliśmy razem w klasie, usiłując nawiązać więź z kamieniami. Zajęłam miejsce tak daleko od
Reyna, jak tylko się dało, a oczywiście Neli lepiła się do niego jak klej. Ciągle wydawało mi się nierealne to, kim Reyn jest,
kim był w moim życiu.

Wszystkie wspomnienia i doświadczenia, które starałam się wyrzucić z umysłu przez ostatnich czterysta lat, znajdowały się
dwa metry ode mnie, w żywych kolorach. To było jak spotkanie z potworem pod łóżkiem, tyle że tysiąc razy gorsze. A
potwór, mój najgorszy nocny koszmar, miał na sobie zieloną flanelową koszulę w kratę, dżinsy, pachniał proszkiem do prania
i jesiennym powietrzem.

Siedzieliśmy w rzędzie przy długim stole. Anne miała czarną aksamitną torbę z różnymi kamieniami i kryształami, a my

wszyscy musieliśmy zamknąć oczy, włożyć dłoń i wybrać ten, który sprawiał wrażenie, że chce być z nami. Właśnie tak. To
wydawało się jeszcze bardziej osobiste niż j zajęcia z metalami, a wybór kamienia miał określać to, jak uprawiamy magyię. j

Pierwszy Charles - wybrał tygrysie oko (albo został przez nie wybrany).

- Ach, tak! - zawołał. - Tygrysie oczy są w tym sezonie ostatnim krzykiem mody. - Szybko szarzejące popołudniowe

światło oświetlało jego rude włosy; zielone oczy tryskały humorem. Zapisał coś w skórzanym notesie starannym pismem,
przechylającym się na prawo.

Rachel wyjęła ametyst - jego intensywnie fioletowy kolor ładnie kontrastował z jej oliwkową skórą i czarnymi włosami.

Jak zwykle nie uśmiechała się - nie była roześmianą dziewczyną - ale po prostu zajęła się kamieniem, patrząc na niego
poważnym wzrokiem.

- Reyn? Teraz ty. - Uwolnij swój umysł i jednocześnie się skup. - Anne wyciągnęła przed nim worek.

Silna dłoń Reyna była niemal za duża, żeby zmieścić się do wąskiego otworu worka. Te same długie palce wsunęły

się wczoraj w nocy pod mój sweter. I pomagały też wyważyć drzwi mojego ojca, żeby zabić wszystkich z naszego
domu. Moje światy, przeszłość i teraźniejszość, zderzały się z potworną siłą, a ja musiałam tu siedzieć jakby nigdy nic.

Mijały chwile. Czekaliśmy. Reyn zamknął oczy, a ja mogłam zerknąć na jego twarz tak, żeby o tym nie wiedział,

starając się dostrzec żądzę krwi, starając się dostrzec pożądanie. Odwróciłam wzrok.

Powoli wyciągnął rękę i otworzył dłoń. Leżał na niej ciemnozielony kamień z czerwonymi cętkami.

- Krwawnik - powiedziała Anne, a ja pomyślałam: co za zbieżność. - A jakie ma właściwości? Ktoś wie?
- Sprzyja... uczciwości - odparł Reyn, a mnie przyszło do głowy, że Neli jest przekonana, że on ma dwieście sześćdziesiąt

siedem lat. Nie znała prawdy o nim, a ja tak. - Prawości. Łagodzi niepokój. Ludzie wierzą, że trzymanie krwawnika przy
ranie powstrzymuje krwawienie. Dawno temu, wojownicy nosili amulety z krwawnika, żeby tamować krew podczas bitwy. -
Wydawał się chłodny, zamyślony, kiedy obracał kamień w dłoni.

- Bardzo dobrze - pochwaliła Anne. - Nastasyo? Twoja kolej. - Wyciągnęła przede mną otwarty worek.
Włożyłam rękę do środka i pomacałam. Kamień, kamień. Kryształ. Pewnie kamień. Kryształ? A kto to wie? Chwyciłam

jeden i wyjęłam. Twardy szmaragd wielkości i kształtu migdała.

- Nie, to nie ten - oznajmiła Anne cicho, ale stanowczo.

Uniosłam głowę i spojrzałam na nią. Skąd ona wie?

- Zamknij oczy, skoncentruj się, skup - poleciła. - Tu jest kamień specjalnie dla ciebie. Chce być z tobą. Spróbuj raz

jeszcze.

Czując się niepewnie, zamknęłam oczy i starałam się oczyścić umysł ze wszelkich myśli. To bez sensu - czy nie

powinnam myśleć o kamieniach, kryształach i reszcie? Na przykład: kamyczku, kamyczku... chodź do mamusi...

Chciałam po prostu wyjąć drugi kamień z torby, ale Anne pewnie znowu powiedziałaby, że jest zły. Skąd

wiedziała? Skąd ja miałam wiedzieć? To był kolejny przykład pobożnych życzeń i czarodziejskich bzdu...

Poczułam wibracje. Lekkie, niepewne, delikatne wibracje, kiedy ledwie coś musnęłam. Dotknęłam innego kamienia - był

zimny i gładki, ale martwy. Moje palce powędrowały z powrotem i znowu to samo, kamień leciutko drżał pod moim
dotykiem. Czy Anna coś robi? Może to jakaś sztuczka?

Otworzyłam oczy i popatrzyłam na nią, marszcząc czoło. Jej jasne niebieskie oczy wpatrywały się w skupieniu w moją

twarz. Dłonie, w których trzymała aksamitną torebkę, były mocne i nieruchome.

- Tak? - spytała.
Kamień promieniował teraz ciepłem pod moim dotykiem. Jedna strona gładka i zaokrąglona, druga pęknięta i

wyszczerbiona. Ledwie wyczuwalne wibracje przypominały bicie serca kolibra. Zacisnęłam palce wokół kamienia i nagły
przypływ radości przeszył mnie jak drzazga.

Wyjęłam go. Był wielkości dużej czereśni i wyglądał jak... utwardzony mleczny deszcz. Taki sam jak kamień w amulecie

mojej matki. Kamień księżycowy. Piękny, tajemniczy. Kochałam go. A on kochał mnie.

- Tak - powiedziała z satysfakcją Anne. - To ten. Czujesz to.

Skinęłam głową bez słowa, jakby zszokowana. To znaczy, byłam tutaj, bo rozpaczliwie chciałam wierzyć w to, co oni

oferują, a jednak po części ciągle się dziwiłam, kiedy to, co oferowali, okazywało się prawdą.

- Neli? Teraz ty.

Dziewczyna z uśmiechem natychmiast zamknęła oczy i wsunęła dłoń do torebki. Wydała kilka odgłosów „hm", jakby

chciała dowieść, że bardzo się skupia. Obserwowałam ją i zastanawiałam się, jaką ma przeszłość. Skończyła dopiero
osiemdziesiąt lat, była z Anglii, więc urodziła się w latach dwudziestych. Więc podczas II wojny światowej miała
dwadzieścia lat. Dlaczego tu jest? Dlaczego tak lata za Reynem? Poczekaj, aż się dowie, że był berserkiem10, Rzeźnikiem
Zimy. Czy w ogóle się tym przejmie?

Wyciągnęła dłoń, trzymając marmurowy niebiesko--biały kamień.
- O, jaki ładny - zachwyciła się. - I pasuje mi do oczu! - Uniosła go do twarzy i zatrzepotała rzęsami. Charles się

uśmiechnął.

- Wiesz, co to jest? - spytała Anne.

- Tak, jasne - odparła szybko Neli. - To... Cisza. I cisza. Tik, tak...
- Sodalit? - powiedziałam, w większości zgadując. Neli patrzyła na mnie z prawdziwym jadem w oczach.
- Tak, tak, sodalit.

- Zgadza się - przytaknęła Anne. - A jakie ma właściwości?

10Berserk (berseker) - według podań historycznych, nieustraszony wojownik nordycki, ogarnięty maniakalną żądzą walki (przyp. red.).

Neli znów zamilkła. Ja ciągle odtwarzałam sobie listę kamieni, kryształów, klejnotów, metali, olei, ziół, gwiazd,

przedmiotów, zwierząt, roślin, bla, bla, bla, o których mnie uczono, odkąd tu przyjechałam. Przyswoiłam może pół procent
tego, czego chcieli mnie nauczyć. Ale Neli była w River's Edge już kilka lat. Sama chciała dzisiaj przyjść na zajęcia.

Uśmiechnęła się lekko, uroczo zarumieniona, wyraźnie szukając odpowiedzi. Utkwiła wzrok w Reynie, jakby miała

nadzieję, że ją wybawi. Cały czas obracała kamień w dłoni. Reyn wyrzynał wioskę po wiosce. Widziałam ciała ludzi, których
zabiła jego horda. Jego ojciec zabił mojego ojca. Moja matka i brat zabili jego brata. Jego ojciec zabił wszystkich oprócz
mnie. A jednak ten mężczyzna, który siedział kilka metrów ode mnie... ciągle pamiętałam jego smak, jego ciężar wciskający
mnie w siano o słodkim zapachu, jego ciepłą skórę pod swoimi palcami. Dwie różne rzeczywistości.

- Nastasyo? - zwróciła się do mnie Anne. - Ciebie wybrał kamień księżycowy. Jakie ma właściwości?
Neli była zawstydzona i usiłowała nie dać tego po sobie poznać. Odciągnęłam swój umysł od Reyna i starałam się skupić

na teraźniejszości, szukając w pamięci jakiegokolwiek okrucha wiedzy o kamieniu księżycowym. Hm, jest gładki? Białawy?
Przyglądałam się kamieniowi w dłoni. Ciężki i ciepły. Głupie, jak bardzo go kochałam. Czy moja matka czuła to samo do
swojego kamienia?

- Jest zawsze szlifowany na gładko, żeby ukazać kocie oko - zaczęłam powoli.
- Tak. Co jeszcze?
Czułam pustkę w głowie: jaki ma skład chemiczny?, jak jest zbudowany?, skąd pochodzi? Z Cejlonu? A może to szafiry?

Hm, hm...

- Wiąże się z księżycem - przypomniałam sobie nie wiadomo skąd. - Ludzie wierzyli, że jego kocie oko, albo blask,

wzmaga się i zanika zgodnie z cyklem księżyca.

- I jeszcze co?
Gówno. W moim umyśle krążyły strzępy faktów i domysłów. Czułam kamień na dłoni i spojrzałam na niego. Wyjaw mi

swoje tajemnice, prosiłam w myślach. Powiedz, dlaczego jesteś mój.

- To najbardziej kobiecy ze wszystkich kamieni. -Skąd ja to wzięłam? - Używa się go, żeby połączyć i przyciągnąć

kobiecą energię, zwłaszcza jeżeli chodzi o sny i przeczucia. - Zamknęłam oczy i pozwoliłam myślom osiąść w mojej głowie.
- Jest wykorzystywany, żeby zrównoważyć energię męską i kobiecą oraz jako pomoc w leczeniu, szczególnie dolegliwości
kobiecych związanych z naszym cyklem i urodzeniem dziecka. Pomaga intuicji. I, hm, w przepowiadaniu. Na przykład,
kiedy wróżysz i trzymasz go w ręce, pomaga widzieć wyraźniej. - No, ciekawe, pomyślałam. - I, eee... jednoczy kochanków,
którzy rozstali się w złości. - Gdzie ja to, do cholery, wyczytałam? Miałam nadzieję, że to prawda, a nie, powiedzmy, cytaty
z filmu. - Chroni podróżujących po wodzie. Ułatwia podejmowanie decyzji. - Teraz już nie miałam pojęcia, czy jeszcze
mówię o kamieniu księżycowym. Zamknęłam się i otworzyłam oczy.

- Bardzo dobrze, Nastasyo. - Anne uśmiechała się do mnie. - Pracowałaś już wcześniej z kamieniem księżycowym?

Chyba wyjątkowo do ciebie pasuje.

- Nie, to znaczy, nie pracowałam.

- Sodalit - wypaliła Neli, jakby nie mogła znieść tego, że uwaga skupiła się na mnie. Roześmiała się lekko. To ona

powinna pracować z kamieniem księżycowym, stwierdziłam w duchu. Jest tysiąc razy bardziej kobieca niż ja. - Służy do...
przyciągania miłości?

- Nie, niezupełnie - powiedziała łagodnie Anne. -Przede wszystkim pomaga oczyścić umysł, żeby można było rozpoznać

swoje uczucia. Pomaga pozbyć się dawnych zachowań związanych ze złością, winą i strachem, żeby wyraźniej widzieć swoją
ścieżkę.

- Jest zalecany dla nadmiernie wrażliwych ludzi - dodał Charles, chcąc pomóc.
Twarz Neli zesztywniała. Ja miałam obojętną minę, ale w głębi duszy złośliwie chichotałam.
- Przebija się przez zaćmiony umysł i złudzenia -ciągnęła Anne. - Wyjawia prawdę, sprawia, że użytkujący go staje się

bardziej rozsądny i pewny.

Neli milczała.

- A teraz chciałabym, żebyśmy skupili się na tym, aby naładować kamienie energią, naszymi wibracjami -

powiedziała Anne. - Każdy kryształ, kamień i klejnot ma specyficzne działanie, własny charakter. Praca z nimi może być
bardzo skuteczna. Działanie wbrew niemu w najlepszym przypadku będzie bezcelowe, a w najgorszym... niebezpieczne.
Więc usiądźmy w kręgu, skoncentrujmy się na naszym kamieniu i zobaczmy, co z tego wyniknie. - Anne wzięła srebrną
miseczkę i napełniła ją solą morską. - Włóżcie tu kamienie - poleciła. - Zatrzymują wibracje energii ich poprzednich
właścicieli i zaklęcia, do jakich były wykorzystane. Najpierw je oczyścimy.

Później wyznaczyła na podłodze okrąg - po prostu szła i trzymała pudełko z solą morską do góry nogami. Podejrzewam,

że nieśmiertelni i inni uprawiający czary utrzymują przemysł solny. Krąg był tak idealny, jakby narysowano go cyrklem.
Wszyscy weszliśmy „drzwiami" do środka i usiedliśmy. Miałam nadzieję, że Anne nie zamierzała robić nic wielkiego.
Czułam się krucha, na krawędzi i w tej chwili naprawdę zupełnie nie dałabym rady przyswoić większej ilości wspomnień czy
wizji. A jednak zdawałam sobie sprawę, że niedawno już zobaczyłam większość najgorszych rzeczy. To, co dusiłam w sobie
przez wieki, zostało wyciągnięte na światło dzienne. W szafie nie zostało już wiele trupów. Mimo wszystko mogłam użyć
hamulca. Co by się stało, gdybym przekroczyła linię soli? Głowa by mi pękła? Pokój by stanął w płomieniach? Co?

Postarałam się usiąść między Rachel a Charlesem, a Neli postarała się usiąść obok Reyna, lekko trącając Anne, żeby

zrobić sobie miejsce. Zobaczyłam, że Anne zerka na Neli. Krąg był tak mały, że dotykaliśmy się kolanami.

Anne postawiła na podłodze obok miski z kamieniami grubą białą świecę i wymruczała kilka słów. Pstryknęła palcami

nad knotem, a ten się zapalił. Świetnie.

- Nie muszę pożyczać waszej energii do oczyszczenia, możecie tylko patrzeć - powiedziała Anne. Zamknęła oczy i

zaczęła śpiewać.

Wydawało mi się, że wypowiada słowa w starogalicyj-skim - podstawowym i pięknym języku. Trochę przy tym

przerażającym i nieziemskim. Zwróciła dłonie w stronę płomienia świecy, jakby przywołując do siebie jej energię. Znowu
otworzyła dłonie, wlewając energię do srebrnej miski.

Mało nie westchnęłam, kiedy bladoniebieski płomień polizał sól w misce. Sól jest zupełnie niepalna, Brynne gasi nią

ogień w kuchni. A jednak się paliła, ale nie spalała. Po kilku minutach pieśń umilkła, a płomień na soli zniknął. Anne
natychmiast zanurzyła dłonie w soli i wyjęła krwawnik Reyna.

- Ostrożnie - ostrzegła. - Sól się nie nagrzała, ale kamienie są gorące.
Każdy dostał swój kamień z powrotem. Mnie ten księżycowy wydał się jeszcze piękniejszy, a jego kolory bardziej

wyraziste, jakby zamknięto w nim maleńką gwiazdę, która jasno świeci. Ho! Ale ze mnie poetka! W każdym razie chciałam
przytulić go do serca, kołysać w dłoniach. Chyba nikt nigdy nie kochał kamienia tak jak ja ten. To trochę... chore.

- Teraz zwiążemy się z naszymi kamieniami - ciągnęła Anne. Wzięła swój kawałek nierównego obsydianu, wielkości

połowy palca.

- Hm, czyli tak naprawdę będziemy robić krąg - odezwałam się bez entuzjazmu. Rozejrzałam się po pokoju,

zastanawiając się, czego mogę się spodziewać.

- Tak. - Anne pochyliła się i szybko naznaczyła runy. A może pieczęcie? Na moim czole, szyi i na grzbiecie dłoni.
Neli patrzyła na mnie pobłażliwie - nowa z wrażliwym żołądkiem.
- Ja poprowadzę - oznajmiła Anne. - Trzymajcie ! kamienie w lewej dłoni i zakryjcie je prawą, o, tak. -Pokazała. - Po

prostu połączcie się ze swoją mocą, a kiedy będziecie gotowi, powtarzajcie za mną słowa, dobrze?

Wszystkie kręgi, w których brałam udział w ciągu kilku ostatnich tygodni, trochę się od siebie różniły, chociaż

podstawowa forma była ta sama. Wielki grupowy krąg na zewnątrz, maleńki, dwuosobowy krąg z River i kilka kręgów w
małych grupach podczas zajęć. W większości nadal się ich obawiałam, ale jakaś cząstka mnie od niedawna

1

zaczęła ich

pragnąć - przepływu mocy, piękna, mignięć kosmicznych prawd tańczących na jego brzegu... a jeżeli zaklęcie skupiające moc
zadziała, może nie puszczę pawia tak od razu.

i

- Zamknijcie oczy, trzymajcie kamienie i połączcie się ze swoją mocą - poleciła Anne.

Nadal nie miałam przepisu na to, jak „połączyć się z moją mocą". Na ogół siedziałam, myślałam o różnych rzeczach i

miałam nadzieję, że moc się pojawi. Słuchałam niesamowicie kojącego głosu Anne. Starałam się nie czuć żółci w żołądku na
myśl o Neli i Reynie razem, przypominając sobie, jak śmieszne - chociaż to zbyt łagodne słowo - jest samo to, że zależy mi
na Rzeźniku Zimy, i poczułam ciepły ciężar kamienia w dłoni.

W końcu zaczęłam nucić starą melodię, która do mnie przyszła, i połączyłam swój głos z głosem Anne. To była inna

melodia - ciężka, ciemna i stara, jak korzeń wiekowego drzewa, który sięgnął jądra ziemi.

Nie wiedziałam, skąd się to wszystko bierze - nagle stałam się magiczną istotą, połączoną z kamieniem. Czuję swoje

ziemskie korzenie, la, la, la...

Mogę tylko opisać, jak to odczuwałam. A odczuwałam to właśnie tak. Trudno.
Czyżbym się kołysała? Wydawało mi się, że się kołyszę. Nie czułam już dotyku kolana Charlesa ani Rachel. Nie miałam

już wrażenia, że mój kościsty tyłek drętwieje na zimnej drewnianej podłodze. Kamień stawał się coraz cieplejszy i cięższy i
im więcej o nim myślałam, tym większe ogarniało mnie szczęście. Otworzyłam usta i zaczęłam śpiewać pieśń, pozwalając jej
wnosić się przez ziemię, przeze mnie w powietrze. Była ciężka, silna i wypełniała mi piersi; bez trudu wychodziła z moich
ust. Nawet nie zauważyłam, kiedy stała się piękna i mocna. Teraz miałam wrażenie, że ją znam, rozpoznaję i w oślepiającym
błysku nagle zobaczyłam matkę: śpiewa tę samą pieśń i wypełnia jakiś ryt. Moja matka.

- Och! - Dał się słyszeć krzyk i trzask. Otworzyłam oczy.

Dłoń opadła mi na ziemię pod ciężarem gorącego kamienia księżycowego.
Rozejrzałam się. Neli siedziała z szeroko otwartymi oczami i rozdziawioną buzią. Srebrna miska i świeca się przewróciły.

Sól rozsypała się po podłodze, mieszając się z cienką strużką wosku, która ściekała ze zgaszonej świecy.

- Co się stało? - Zmartwiona Anne spoglądała na wszystkich po kolei.

- Mój kamień! - Neli otworzyła dłoń. Zamrugałam, kiedy zobaczyłam małą kupkę biało-nie-

bieskiego pyłu. Kamień został zmiażdżony, sproszkowany. Ale przecież solidat jest wytrzymały...

- Co się stało? - spytała znowu Anne.

Neli odwróciła się, nagle wbijając we mnie wzrok.
- Ty to zrobiłaś! Zniszczyłaś mój kamień! Słyszałam twoją pieśń. Była jak czarna chmura, która wypełniła pokój! Jesteś

zła! Mroczna!

Dwa miesiące temu potrafiłabym olać takie oskarżenie albo nawet się z niego śmiać. Nie miałoby żadnego znaczenia. Ale

teraz...

- Nie, nie jestem - odparłam. Masz taką nadzieję, wyszeptał cichy wewnętrzny głos. - Nie jestem - powtórzyłam pewniej. -

Nic nie robiłam swoją pieśnią, po prostu starałam się związać z kamieniem. - Spojrzałam na swoją dłoń przytrzymywaną na
ziemi przez kamień. Przez chwilę odnosiłam wrażenie, że ten kawałek skały waży jakieś pięć kilo, ale nagle stał się lżejszy, a
ja z łatwością uniosłam dłoń. Lśnił na niej mój piękny księżycowy kamień z niesamowitym kocim okiem.

Anne wyglądała na totalnie zaskoczoną. Bez słowa wstała i rozwiązała krąg. Podniosła świecę, miskę i odstawiła je na

półkę.

W końcu odwróciła się do nas. Staliśmy w kole i nie bardzo wiedzieliśmy, co zrobić.

- Jak się czujesz? - spytała Rachel.

- Dobrze. - Wzruszyła ramionami zaskoczona. - Mój kamień chyba się ze mną połączył.

- A ty? - Anne zwróciła się do Charlesa.

- Ja też dobrze - odpowiedział. - Na pewno poczułem moc magyi, ale nie sądzę, że od Nastasyi. I nie czułem, żeby była

mroczna.

Później Anne spojrzała na Reyna, wyższego od niej o półtorej głowy.
- Poczułem moc magyi - wyznał powoli, nie patrząc na mnie. - Była stara. Silna. Mój kamień też się ze mną połączył. -

Wyciągnął krwawnik i spojrzał na niego z zachwytem.

Czy moja pieśń była zła? Czy to wszystko przeze mnie? Czy jestem beznadziejnie mroczna i zła? Pomyślałam o Bozie i

Incym i niemal się skrzywiłam. Policzki mnie paliły, a strach przeszył umysł.

Potem przypomniałam sobie, że River mnie tu chciała. Powiedziała, że mogę się nauczyć nie być mroczną. Stwierdziła,

że to kwestia wyboru. Że można nauczyć się być Tdhti. Uniosłam głowę.

- Zniszczyła mój kamień! - wyrzuciła z siebie Neli. Wysunęła rękę z niepodważalnym dowodem w postaci pyłu.
- Po co miałabym to zrobić? - spytałam. - Mam swój kamień.
- Nie tego chcia... - zaczęła rozwścieczona Neli, ale przerwała i zagryzła wargę.
Charles i Rachel gapili się na nas obie, jakby oglądali beznadziejną telenowelę. Oczywiście w pewnym sensie tak było.
- Reyn, Charles i Rachel - odezwała się łagodnie Anne. - Możecie iść. Robi się późno.

Wyszli najszybciej jak mogli, a Reyn obejrzał się przez

ramię.

Skrzyżowałam ręce na piersiach, mocno ściskając kamień księżycowy. Później Anne spojrzała na mnie i Neli, złączając

dłonie jak do modlitwy.

- Czy powinnam o czymś wiedzieć? Tak, Neli jest wredną suką.

Neli wyglądała, jakby miało ją zaraz rozsadzić, a ja z pewną złośliwą fascynacją liczyłam na to, że tak się stanie. Ale z

widocznym wysiłkiem opanowała emocje, a na jej twarzy pojawiła się neutralna, choć odrobinę zmartwiona mina.

- Nie, poza tym że... co prawda nie chciałam o tym wspominać, cały czas mam wrażenie, że Nastasya jest o mnie

zazdrosna. - Pokazała czarujący, pokorny uśmiech. - I wydaje mi się, że poczułam jej ciemną magyię. Martwię się, bo jej
magyią jest nieprzewidywalna. Tak naprawdę, co o niej wiemy? Kamień zniszczył się w mojej dłoni. Ja tego nie zrobiłam. To
było coś ciemnego. Nie czułaś? - Teatralnie zadrżała, rozglądając się, jakby za rogiem czaiła się śmierć. Bo ja oczywiście
mogę przywoływać śmierć tylko po to, żeby komuś dopiec. Ech.

Anne popatrzyła na nią, potem na mnie.

- Zniszczyłaś kamień Neli? - spytała.

- Nie! - krzyknęłam. - Magyią, którą poczułam, przyszła do mnie, przepłynęła przeze mnie. Nie wzięłam jej z żadnego

zewnętrznego źródła, jak jej kamień. Dlaczego miałabym to robić? Ja tylko wezwałam swoją moc i starałam się połączyć ze
sobą kamień.

- Dobrze. - Anne skinęła głową. - Neli, zostaw tutaj pył. - Wyciągnęła małą ściereczkę, a dziewczyna wysypała na nią

sproszkowany kamień. - Możesz iść. Nastasyo, chciałabym, żebyś na chwilę została.

No, dalej, pomyślałam. Neli posłała tajemniczy uśmieszek, który tylko ja zobaczyłam. Zacisnęłam zęby niewiarygodnie

wkurzona. Kiedy wychodziła szybko za drzwi, zorientowałam się, że jej twarz odbija się w staromodnym świeczniku na
ścianie. Był wykonany z mocno wypolerowanego kawałka metalu, żeby podwójnie odbijał światło. Metal podziałał jak
zwierciadło, a w tym zwierciadle zauważyłam, jak Anne obserwuje Neli. Więc ona też widziała uśmieszek. Wspaniale!
Wiecie, wydaje mi się, że ważne jest, aby się zatrzymać i doceniać chwile takie jak ta - bardzo nas wzbogacają.

Neli zrobiła przedstawienie, zatrzaskując za sobą drzwi - podkreśliła, że wychodzi, a mnie nauczycielka poprosiła, żebym

została.

Odwróciłam się do Anne.

- Nie rozwaliłam jej głupiego kamienia. - Skrzyżowałam ręce na piersiach. Miałam wielką nadzieję, że nie jestem

nieodwracalnie mroczna, ale bałam się, że Anne powie, że jestem, że mimo wszystko nie nadaję się do tego domu, że
powinnam wyjechać.

- Czy to możliwe, żeby czarne zaklęcia w twoim pokoju zostawiła Neli? - spytała Anne.

Byłam tak zaskoczona, że minutę zabrało mi przyswojenie jej pytania.

- Nie wiem - odparłam powoli, z namysłem. - Nie sądziłam, że ma dość mocy, ale prawdę mówiąc, nie bardzo potrafię to

ocenić. I nie przypuszczałam, że tak strasznie mnie nienawidzi. Ale teraz zaczynam się zastanawiać.

- Dlaczego miałaby cię nienawidzić? - Niebieskie oczy Anne były miłe i zaciekawione.
- Właściwie... nie wiem - odparłam z zakłopotaniem. -Jeżeli w ogóle za coś, to za Reyna. Szaleje za nim, a on nie zdaje

sobie z tego sprawy. Ale oczywiście Reyn i ja się unikamy, to znaczy, on jest diabłem. Więc jeżeli Neli chodzi o Reyna, to
marnuje czas. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że chyba jedzie w pociągu „nienawiść do Nastasyi".

- Hm. - Anne odgarnęła z twarzy miękkie ciemne włosy.
- Ale nie zniszczyłam jej kamienia - dodałam na wszelki wypadek. - Nie posłużyłam się magyią w dawny sposób.
- Tak, wiem - przyznała. - Ona to zrobiła. Jej kamień nie chciał się z nią połączyć.

- Ooo, czyli samozniszczenie? - Zamrugałam.

- Mhm. Chociaż jestem raczej pewna, że to był kamień odpowiedni dla niej - powiedziała Anne. - Ciekawe. Jak odebrałaś

swoją moc?

Nie chciałam się przechwalać ani się wywnętrzać.
- Jest... naprawdę fajna. Silna. Nie wydawała mi się czarna ani przerażająca jak coś, od czego pragnęłabym uciec.

Słyszałam słowa, które śpiewałam, i pomyślałam, że brzmią... silnie. Pięknie. - To tyle bez przechwalania.

- Bo to prawda. Były niewiarygodnie silne. I niewiarygodnie piękne. To twoje dziedzictwo. - Spojrzała na mnie znowu,

jakby usiłowała zapamiętać moją twarz.

Zaczęłam czuć niepokój. Wsunęłam kamień księżycowy do kieszeni i odwróciłam się po kurtkę. Na zewnątrz nagle

zapadła noc, okryła świat jak czarny woal i widziałam płatki śniegu, które zaczynały spadać na ziemię.

- Jak ci się podoba twój kamień?

Zerknęłam w dół, usiłując zapiąć głupi podwójny zamek w kurtce. Kto kiedykolwiek chciałby rozpinać kurtkę od dołu do

góry? Nikt! Uniosłam głowę i spojrzałam w jasne oczy Anne. Nie zobaczyłam w nich żadnej złośliwości ani drwiny.

- Kocham go - wypaliłam zawstydzona, że aż tyle wyznałam. - Kocham go. Jest mój. Jest... jest...

- Częścią ciebie - dokończyła spokojnie.

- Tak - wymruczałam; już dałam sobie spokój z zamkiem.

- To idealny kamień dla ciebie - stwierdziła Anne, sprzątając pokój i wkładając kurtkę. - Dzięki niemu będziesz władała

interesującą magyią. Nie mogę się doczekać, żeby to zobaczyć.

Nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Pamiętasz, jak uczyłaś się pieśni, którą śpiewałaś? -Zamknęła za nami drzwi. Szłyśmy korytarzem ramię w ramię.

Zrobiło się późno. Powieki mi ciążyły i byłam wyprana z emocji.

- Nie. - Osłoniłam się kurtką, kiedy wyszłyśmy na zimne nocne powietrze. Ciemność dodawała intymności naszemu

spacerowi. Nagle z moich ust zaczęła wypływać prawda. Niesamowite. - Czułam, że pieśń po prostu wychodzi, jak piach z
ziemi - odparłam. - Czułam się tak, jakbym sięgnęła po coś, co już istniało i po prostu przeze mnie przepłynęło.

Anne pokiwała głową.

- A potem, tuż zanim kamień Neli obrócił się w proch, nagle przypomniałam sobie matkę. Śpiewała tę samą pieśń i coś

robiła. Nie wiem co. - Nigdy z własnej woli nie wspominałam nikomu o swojej rodzinie i przygotowałam się na krzyżowy
ogień pytań.

Anne jak zwykle zareagowała inaczej, niż się spodziewałam.

- To bardzo stara moc, moja droga. I jak mówiłam, bardzo silna. Jesteś jedyną osobą na ziemi, która ma dostęp do tej

linii mocy. To potężny, choć napawający strachem dar. - Jej oczy lśniły w ciemności, a ja wstrzymywałam oddech, czekając
na potworne obdzieranie z kolejnych cebulowych warstw. Nie byłam gotowa. Jeszcze.

Anne potarła dłonie i pochuchała w nie.

- Wiesz, że Reyn wcale nie jest takim diabłem, prawda? - Na jej ustach zatańczył cień uśmiechu.

- Nie, nie wiem - burknęłam. Roześmiała się.

- Jedno jest pewne, nie wierzymy w diabła. W zło wierzymy. Istnieje. Walczymy z nim każdego dnia. Ale w diabła? Nie.

- Dobra, w takim razie, wysłannikiem diabła - stwierdziłam ugodowo.

Ujęła moje dłonie w swoje.

- Rozumiem, dlaczego tak się czujesz, Nastasyo. - Jej głos był teraz poważny. - Rozumiem. Ale wiesz, że Reyn jest po

prostu mężczyzną, tyle że nieśmiertelnym. To, kim był i co robił... on się wychował w takiej kulturze. Czy tylko on
zaatakował zamek twojego ojca?

- Ale tylko on się do niego dostał - odparłam oschle. Bolało mnie serce. Nie chciałam o tym rozmawiać.
- Czy jego horda była jedyną, która niszczyła wioski? - ciągnęła Anne łagodnie. - Cała historia ludzkości

to ciągłe podboje, najazdy, branie w niewolę. W naszych czasach ludzie to widzą, wiedzą o tym i to piętnują. Ale wtedy to
stanowiło część życia, jak zarazy, oranie końmi i śmierć siedmiorga z dziesięciorga dzieci.

- Usprawiedliwiasz go? - spytałam chłodno. Nie wierzyłam własnym uszom.
- Ależ skąd - powiedziała stanowczo Anne. - Nie każdy człowiek w tamtych czasach wybierał jego drogę. Wielu, wielu

chciało pokoju, chciało mieć domy i rodziny. Nie, Reyn był brutalnym, żądnym władzy wojownikiem. Urodził się w
barbarzyńskiej kulturze, dla której podbijanie innych narodów było normą. Nie przeciwstawił się jej, nie uciekł od niej.
Przyjął jej okrucieństwo, śmierć, ciemność. Ale prawie trzysta lat temu porzucił broń i zbroję. Zostawił dom ojca i zrzekł się
przywództwa. Jego ludzie skazali go na banicję za to, że postanowił odrzucić ciemność i śmierć. Od tamtej pory walczy w
innej wojnie, z samym sobą, przeciw własnej naturze. Uparcie stara się wybierać dobro, a nie zło, pokój, a nie przemoc,
życie, a nie śmierć.

Przypomniałam sobie, jak Reyn mówił, że podążanie za ciemnością oznacza szaleństwo i niekończący się ból.
- Ta ciężka walka toczy się od tamtej pory każdego dnia - ciągnęła Anne. Byłyśmy pod domem, ale stałyśmy na zewnątrz,

w czerni nocy i zimnie. - Wycofał się. Zrobił postępy i je zaprzepaścił. Zstąpił do piekieł i przyczołgał się z powrotem. Ale ja
wiem, i River wie, że mimo wszystko jest dobry. - Spojrzała na mnie w zamyśleniu. - I myślę, że ty też to wiesz.

Szczęka mi opadła - jak Anne może mówić mi coś takiego?
Klasnęła w dłonie i wzięła oddech.

- O, czuję zapach drewna. Nic nie pachnie tak przyjemnie jak palone drewno w zimną noc, prawda?

Nic nie powiedziałam.

Rozdział 28

Następnego dnia miałam dyżur przy śniadaniu. Przypaliłam kilo bekonu. W jednej chwili zupełnie nad wszystkim panowałam
i przewracałam plastry jak zawodowiec, potem przerwałam, żeby wyjąć z piekarnika foremkę angielskich mufinów, a kiedy
się odwróciłam, na patelni piętrzyły się sczerniałe kawałki wieprzowiny. Gapiłam się na nie z niedowierzaniem, a później
kątem oka zauważyłam, że pod kuchennym oknem mignęły mi jasnobrązowe włosy. Doskoczyłam do drzwi, otworzyłam je i

wybiegłam na kuchenne schody. Pusto. Ale byłam pewna, że to Neli rzuciła jakieś zaklęcie na bekon. Zaczynała mnie
naprawdę wkurzać. Chciałam ją złapać i powiedzieć, że może sobie wziąć tego barbarzyńcę, że ja go nie chcę - ale tego nie
zrobiłam. River nie poprosiła żadnego z nas, żebyśmy zachowali dla siebie swoje historie, ale z tego, co wiem, Reyn nie
powiedział nikomu, że jestem dziedziczką domu Ulfura, a ja nie zdradziłam, że on jest Rzeźnikiem Zimy.

Po raz pierwszy spóźniłam się pięć minut do Maclntyre^. Podwiozła mnie Rachel, która jechała dalej do

Bostonu. Na ulicach leża! śnieg, który spadł zeszłej nocy, a ruch uliczny był jeszcze mniejszy niż zwykle.

- No, zjawiła się! - ryknął Stary Mac, kiedy zadźwięczał dzwonek nad drzwiami. - Miło, że dzisiaj do nas dotarłaś.
Cholera, spóźniłam się zaledwie pięć minut. Najlepszą obroną jest atak.
- Zamówił pan już te leki homeopatyczne? - spytałam kategorycznie, idąc na tył, żeby się podpisać i powiesić kurtkę.
- Bierz się do roboty! - odpowiedział.
Chyba wstał lewą nogą. Meriwether nie poszła do szkoły, bo miała ferie zimowe, ale facet tak nas wziął w obroty, że

ledwie zdołałam jej kiwnąć głową na dzień dobry.

Regały z asortymentem na Boże Narodzenie i Chanu-kę były już mocno przetrzebione. Cały ranek doprowadzałam je do

porządku, uzupełniałam półki tam, gdzie mogłam. Do Yule zostały dwa dni. Nie miałam pojęcia, co zaplanowała River.

- Jesteś kompletną idiotką? - Słysząc poniesiony głos Starego Maca, spojrzałam w tamtym kierunku. Maclntyre stał parę

alejek ode mnie, ale cichy, zrozpaczony głos Meriwether wyjaśnił, na kogo wrzeszczy. - Mówiłem ci sto razy! Recepty
trzymaj osobno! Specjalnie usiłujesz zniszczyć to, co nam zostało z interesu?

Dwie miejscowe kobiety, które robiły zakupy w niedawno poszerzonym dziale kosmetycznym, uniosły wzrok i

zmarszczyły brwi.

Meriwether wymruczała coś, czego nie usłyszałam.

- Nie obchodzi mnie, co myślałaś! - wydarł się Stary Mac. - Nie płacę ci za myślenie! Od myślenia jestem ja! Ty tylko

masz robić, co ci każę!

Kobiety z zaciśniętymi ustami odłożyły zakupy i wyszły ze sldepu wyprostowane, rzucając pełne dezaprobaty spojrzenia.

Meriwether na pewno je widziała. I skręcała się ze wstydu.

- Niech ci się nie zdaje, że możesz tu sobie na wszystko pozwalać tylko dlatego, że zgodziłem się, żebyś przełożyła

trochę towaru! - perorował.

Wstałam z zaciśniętymi pięściami. Stary Mac zawsze był zły, ale na ogół nie okrutny tak wprost, nie napadał na

Meriwether bezpośrednio.

- Tato - wymamrotała cicho, najwyraźniej bliska łez. Pomyślałam o tym, jak często wrzeszczy na nią ojciec, o tym, jakie

musi być jej życie w domu.

Moje dłonie zaczęły poruszać się w powietrzu, a z ust wydobyły się słowa, których prawie nie byłam świadoma.

Myślałam tylko o tym, żeby już więcej się nad nią nie znęcał.

********

- Gib nat hathor - wyszeptałam. - Minn erlach nat haben...
W lustrze w przejściu widziałam pusty sklep za Starym Makiem wymachującym rękami przed nosem Meriwether. Później

dostrzegłam swoje odbicie, z blond włosami, ciemnymi oczami, plamami złości na policzkach, z dłońmi kreślącymi
pieczęcie. Wypowiadałam zaklęcia, uprawiałam magyię. Jak? Skąd się to u mnie wzięło, ta wiedza? Przypomnieli mi się Incy
i taksówkarz, i ja, kiedy się zastanawiałam, gdzie nauczył się tej magyi. Teraz robiłam to samo, a nieznana moc wzbierała we
mnie - nie musiałam się nawet na niej koncentrować. Myślenie o niej powodowało tylko to, że ulatywała jak dym. Ale proszę,
moje pradawne dziedzictwo w końcu się ujawniło, żeby...

Skrzywdzić Starego Maca.

Poczułam ukłucie gorąca w kieszeni dżinsów. Po chwili coś parzyło mi udo przez materiał. Przestałam się

miotać i wyłowiłam... swój kamień księżycowy. Lśnił pięknie, a kiedy to zobaczyłam, uświadomiłam sobie, co robię.

Chciałam zrobić krzywdę Staremu Macowi, i Bóg mi świadkiem, że na to zasługiwał. I to bardziej niż inni, których

skrzywdziłam przez lata, świadomie lub nieświadomie. Więc co mnie powstrzymuje? Kamień księżycowy lśnił w mojej dłoni
i był tak gorący, że ledwie mogłam go utrzymać.

Co mnie powstrzymuje?

Incy okaleczył taksówkarza. Boz zabił tamtych chłopaków.
River byłaby taka... rozczarowana? Wściekła? Rozczarowana. Może nawet wyrzuciłaby mnie z River's Edge. I dokąd

wtedy pójdę? Solis i Asher będą wściekli, raczej nie rozczarowani. Może się spodziewają, że coś takiego zrobię. Neli będzie
przeszczęśliwa, radosna i pełna satysfakcji, że tak widowiskowo spieprzyłam sprawę.

A dowiedzą się, bez wątpienia. Potrafili wyczuć ode mnie aurę magicznej energii, wibrację w moich palcach. Nie byłam

w River's Edge, gdzie magyią pozostawała ukryta, mniej więcej, niewidzialna dla ludzi z zewnątrz.

Gdybym to zrobiła, gdybym teraz wykorzystała magyię, zostałby tu ślad mojej energii. Nigdy wcześniej o tym nie

myślałam - może tego nie zauważyłam albo po prostu nie zwracałam na to większej uwagi. Ale kiedy wchodziłam do klasy w
River's Edge, czułam, że niedawno uprawiano tam magyię. Czasami umiałam powiedzieć kto. Zostawiłabym swój ślad tutaj,
w sklepie w West Lowing, i każdy mógłby go odnaleźć.

Nagle usiadłam na przewróconym plastikowym koszu. Serce mi dudniło, a uszy przepełniał głośny szum.

Niewiele brakowało, żebym wszystko zniszczyła. Niewiele brakowało, żebym ogłosiła swoją obecność każdemu, kto

chciałby ją wychwycić, żeby mnie namierzyć. Na przykład Bozowi. Incy'emu. Owszem, River i reszta nałożyli w mieście

zaklęcia, żebym była tu bezpieczna. Ale gdybym posłużyła się magyią... Ta myśl wydawała się bardziej przerażająca niż ta o
niezadowoleniu River. Przerwałam. W porę.

Było mi zimno. Stary Mac ciągle się wydzierał dwa przejścia dalej. Wstałam, drżąc z nerwów i wzięłam pudełko

tampaksów. Podeszłam tam, skąd słyszałam ich głosy, zachowując się tak, jakbym była w Timbuktu i nie docierały do mnie
krzyki.

- Hej, czy ktoś wie... - zaczęłam, ale przerwałam zaskoczona, kiedy oboje odwrócili głowy, żeby na mnie spojrzeć.
Meriwether miała twarz w plamach, a po policzkach spływały jej duże łzy. Stary Mac był taki czerwony, że zasta-

nawiałam się, czy przypadkiem nie dostał ataku serca. Przypuszczałam, że się dowiem, jeżeli zaraz padnie na kolana.

- Oj, przepraszam. Nie chciałam przeszkadzać -ciągnęłam z udawaną swobodą. - Ale może któreś z was wie... -

Wyciągnęłam pudełko tampaksów, na które Stary Mac tak reagował, jak wampir na widok krzyża. - Czy są większe?

Meriwether, choć na pewno miała mętlik w głowie, wzięła się trochę w garść.

- Na przykład w opakowaniach po siedemdziesiąt osiem? - spytała.
- Nie - powiedziałam, kiedy Stary Mac zaczął się wycofywać ze wzrokiem wbitym w ziemię, mrucząc do siebie. - Na

przykład, te są małe. Później jest normalny rozmiar. A są XL albo super? Na przykład na noc albo... może... dla większych
osób?

Meriwether ledwie była w stanie trzeźwo myśleć, ale dzielnie próbowała, przez co jeszcze bardziej się wkurzyłam na jej

ojca dupka.

- Chyba tak - odparta nieśmiało. - Patrzyłaś z tyłu?

- Aha - podchwyciłam z entuzjazmem tę błyskotliwą wskazówkę. - Nie patrzyłam. Zerknę. Ej, dochodzi południe. Nie

jestem głodna, ty idź coś zjedz, a potem ja pójdę, dobrze?

Meriwether zagryzła wargę, wzięła kurtkę i wyszła ze sklepu. ;

Stary Mac był z tyłu, w dziale lekarstw. Rozstawiał małe pudełka, utyskując. Zyskałam dla Meriwether pół i godziny ulgi.

Chciałabym móc po prostu poprawić jej sytuację. Jej i Dray.

Zależało mi na nich. Pragnęłam, żeby czuły się lepiej i miały lepsze życie. I wtedy przyszło mi do głowy, że zależy mi na

mnie samej. Ze ja też chcę mieć lepsze życie. To, że zależy mi na moim życiu, oznaczało, że pozwalam sobie na to, żeby
zależało mi na innych. River znów miała rację.

Denerwujące.

I wiedziałam też, że powstrzymałam się przed ciemną magyią. Postanowiłam, że jej nie wykorzystam. To był postęp.

Zdecydowanie.

********

Tego wieczoru byłam wyznaczona do zmywania i skupiałam się na teraźniejszości, czyli na prawdziwym odczuwaniu tego,

jak bardzo nie lubię zmywać.

- Nie myślałaś o zmywarce przemysłowej? - spytałam River, kiedy przyniosła mi kolejny stos talerzy. - Są takie, że

myją wszystko w dwie minuty. - Przesunęłam małą szczotką z rączką po talerzu i zanurzyłam go w gorącej, pienistej
wodzie. Zapomniałam założyć gumowe rękawiczki (można dodać do tego wszystkiego „oczywiście"), więc ręce miałam
pomarszczone i czerwone. Wyglądały jak dłonie szwedzkiego rybaka. Mężczyzny. Starego. Pomyślałam o miękkich,
białych dziewczęcych dłoniach
Neli, z zawsze idealnym manikiurem, i poczułam, jak wzbiera we mnie gorycz.

River uśmiechnęła się i pogłaskała mnie po plecach.

- Wiem, jak ważna jest dla ciebie oszczędność czasu. Bo zawsze ci go brakuje.

Jęknęłam, a ona się roześmiała.

A tak na poważnie, cały ten tydzień był do dupy. Miałam wrażenie, że Neli szykuje się do wojny. Nie mogłam przestać

myśleć o Reynie, na nowo przeżywając strach -ten dawny, związany ze wspomnieniami o tym, że zniszczył mi dzieciństwo,
jak i ten, teraz, kiedy niszczył spokój mojego umysłu. Pamiętałam nasze gorące pocałunki, pamiętałam jego przerażenie,
kiedy mnie rozpoznał. Był przerażony zarówno tym, że jestem „niegrzeczną dziewczynką", która może znów zepchnąć go na
złą drogę, jak i tym, że on i jego rodzina mieli wpływ na moje życie. Jego światy też się sobie przeciwstawiały.

Stary Mac zachowywał się nieznośnie. Czułam się źle z powodu Meriwether i Dray. Była zima, najmniej ulubiona przeze

mnie pora roku, kiedy słońce wstaje późno i wcześnie zachodzi, z niekończącym się zimnem, śniegiem, lodem. Dlaczego
River nie osiedliła się, powiedzmy, na Bahamach? Nie mogła tam nawracać dusz? Mogła. Ale wybrała co innego.

- Może po prostu nie jestem w stanie tego robić. - Nie zdawałam sobie sprawy, że gadam na głos.

- Czego? - spytała River i się odwróciła. Powiedziało się A, trzeba powiedzieć B. Zaczęłam ze

złością szorować talerz.

- Zmywam gary, dziobią mnie kury, stanowię cel dwulicowych suk i przyjaźnię się z dzieciakami, których życie jest

bardziej żałosne niż moje i, o tak, bawię się tu z psycholem, mordercą moich rodziców. Może być bardziej do dupy?

River spojrzała na mnie.

- Nie jestem stworzona do tego, żeby być nieśmiertelną harcerką - stwierdziłam zmęczonym głosem. - Całe to uczenie

się, akceptowanie przeszłości, grzebanie w moich wnętrznościach i ta przyjacielskość, i wykładanie towaru... to nie ja.

River milczała, a ja po minucie przygotowałam się na to, co mogę zobaczyć w jej oczach. Rozczarowanie? Uniosłam

głowę i zobaczyłam... nie wiem. Współczucie?

- Czego chcesz? - spytała łagodnie.

- Chcę się czuć lepiej - odpowiedziałam tak jak wcześniej. - Nie czuć bólu.

- Nie. Czego naprawdę chcesz? Zacisnęłam zęby i wypuściłam powietrze z płuc.

- Chcę... czuć, że nie jestem zupełnym śmieciem.

- Nie. - Wydawała się dość pewna. - Czego naprawdę chcesz?

Chciałam krzyczeć i rozbić talerz o kamienny zlew.

- Nie chcę być mroczna. - Niemal wyszeptałam te słowa, nigdy wcześniej nie wypowiadałam ich na głos.

River znów się nie odezwała, ale odniosłam wyraźne wrażenie, że to nadal nie jest właściwa odpowiedź. Po kilku

chwilach przesunęła dłonią po moich włosach i wyszła.

Gdyby w tej chwili pojawiła się w kuchni Neli, rozwaliłabym jej talerz na głowie.

Ale byłam sama i dokończyłam zmywanie cholernych naczyń. Później poczłapałam na górę, wypowiedziałam zaklęcie

na drzwi, weszłam do łóżka we wszystkich ciuchach, wypiłam herbatę i płakałam, aż zasnęłam.

Rozdział 29

Następnego dnia była sobota. Musiałam wyczyścić dwa konie. Zostałam wyznaczona do Sorrel i Titusa. Sorrel, szczupłą
klacz, używano tylko do jazdy wierzchem. Tytus to irlandzki koń pociągowy, od czasu do czasu zaprzęgany do wozu, wózka
czy czegoś innego. Oba konie były miłe, do tego cierpliwe i spokojne, nie tak jak, powiedzmy, diabelna kura.

Uwiązałam Sorrel i zaczęłam od gumowego zgrzebła. Sapała mi we włosy, kiedy wyczesywałam z mej kurz i sierść.

Konie. Nawet nie chcę mówić o koniach. Nie da się przecenić roli, jaką odgrywały w życiu ludzi, aż do ostatniego

stulecia. Przez tysiące lat konie i krowy utrzymywały ludzi przy życiu, umożliwiały im podróże, przewożenie ciężkich
rzeczy, uprawę ziemi, żeby rodzina nie umarła z głodu. Zawsze kręciłam się wokół nich. Kiedyś, kiedy mieszkałam w Anglii,
jakoś w połowie XIX wieku, miałam fioła na ich punkcie, jeździłam codziennie - na swoich własnych. Ale z nimi było tak,
jak ze wszystkim - w końcu umierały.
Pozbierałam się po stracie koni. Teraz na ogół ich unikałam. Ich mądre oczy, wrażliwa natura - potrafią wyczuć kłamstwo jak
psy, koty i małe dzieci. Starałam się unikać ich wszystkich. Poza tym, gdy tylko poczułam zapach konia, wracało do mnie
mnóstwo wspomnień tak intensywnych, jak to zapachy przywołują. Czasami mogę być kolejny raz w tym samym budynku
czy na lotnisku albo znów zobaczyć ten sam widok z mostu i nawet sobie tego nie przypomnieć, chociaż wiem, że tam byłam,
że to widziałam. Ale jeżeli temu wspomnieniu towarzyszy zapach, wszystko zalewa mnie z dręczącymi szczegółami. Zapach
pieczonych orzeszków ziemnych na Manhattanie. Zapach Morza Śródziemnego w Mentonie. Świeżo skoszonego siana w
Kansas. Śniegu na Islandii. Wyciskanych winogron we Włoszech. Pieczonych pączków i kawy w Nowym Orleanie. I koni.

Sorrel delikatnie tupnęła przednią nogą, kiedy ja z całej siły starałam się nie myśleć o strychu z sianem trzy metry nade

mną. Przez kilka minut byłam szczęśliwa tam, na górze.

Najpierw zgrzebło, potem szczotka włosiana, później szczotka z miękkim włosiem, ręcznik. Sorrel wyglądała jak z

obrazka, kiedy skończyłam czyścić jej sierść. Wzięłam kopystkę, wyczyściłam podkowy i po robocie. Kiedy rozpinałam
uwiąż, pogładziła mnie nosem po głowie, a jej ciepły oddech pachniał sianem.

- Dobra, koniku - wymruczałam i odprowadziłam ją do boksu.
Titus, choć większy i cięższy, to daleko mu było do, powiedzmy, perszerona czy konia pociągowego. Widziałam

naprawdę olbrzymie konie pociągowe. Zapięłam Ti-tusa w uwiąż i wzięłam gumowe zgrzebło. Ręka już mnie bolała.

**********

Konie pociągowe.
Mój ojciec miał konie wojenne - nie tak wielkie i ciężkie jak w Europie, przeznaczone do tego, żeby utrzymać

mężczyznę i zbroję ważących dwieście kilo. Ale jednak duże, silne konie, hodowane na wojnę. Do których dzieci nie mogły
podchodzić. Trzymał też tak zwane damskie konie - mniejsze, lżejsze, zwykle klacze, do jazdy dla mnie, mojej matki i
rodzeństwa. Wsadzono mnie na jedną z nich, kiedy miałam trzy lata. Zanim skończyłam sześć, jeździłam konno - nie wiem,
jak zapisać staroislandzkie imię, ale oznaczało rozgwiazdę, bo moja klacz miała takie śmieszne znamię. Siostry, starszy brat
i ja jeździliśmy konno spokojnie poza murami zamku wzdłuż kolein na kamienną plażę. Tam ćwiczyliśmy stanie na końskich
grzbietach - trzymaliśmy wodze jedną ręką, a drugą teatralnie unosiliśmy nad głową. Wydawało nam się, że to wygląda
szalenie fantazyjnie i odważnie.

Kiedy straciłam wszystko i zamieszkałam z przybraną rodziną, która wydała mnie za Asmundura, jego ojciec w prezencie

ślubnym ofiarował nam małego konia pociągowego. To był książęcy dar - nasz własny koń! Miała na imię, w tłumaczeniu,
Omszała, z powodu ogona i grzywy. Była mała, ale bardzo silna, odważna i pracowita. Kochałam ją, chociaż nigdy nie
mogłam na niej jeździć - kiedy nie pracowała, musiała odpoczywać. Później Asmundur zmarł i to Omszała zawiozła jego
trumnę na pole grzebalne. Mała klacz ciągnęła wóz z Asmundurem, a reszta nas szła za nim.

Potem musiałam sprzedać Omszałą - nie dałabym rady wykarmić jej przez zimę ani o własnych siłach nie

poprowadziłabym nawet małej farmy. Poza tym, gdybym została w tej społeczności, niedługo znaleźliby mi nowego męża.
Młoda, bogata wdowa - byłabym rozchwytywana jak świeże bułeczki. Więc sprzedałam Omszałą i spakowałam to, co
mogłam udźwignąć na plecach. Pożegnałam się z Momer, Rabbim i z rodziną Asmundura, która nie chciała, żebym
odchodziła. Później uświadomiłam sobie, że mieli jeszcze drugiego syna - wtedy miał dopiero czternaście lat, ale
nadawałabym się dla niego na żonę.

Na sąsiada wozie z sianem dojechałam do najbliższego większego miasteczka, Aelfding. Zabrało to dzień i kawałek nocy.

Całą drogę płakałam, częściowo za Asmundurem, ale głównie za kochaną, odważną, silną małą Omszałą. Nigdy więcej jej
nie zobaczyłam i tęskniłam za nią ponad pięćdziesiąt lat.

W Aelfding odszukałam Matkę Berglind. Mieszkała na poddaszu nad stajnią i zarabiała na utrzymanie tkaniem surowego

lnu na fartuchy i inne podobne rzeczy. Była bardzo stara i prawie ślepa, na krośnie pracowała, posługując się głównie

dotykiem. Musiałam podejść do niej bardzo blisko, żeby mnie dojrzała. Kiedy mnie zobaczyła, zmrużyła oczy i przechyliła
głowę. Zmieniłam się - miałam już osiemnaście lat, byłam kobietą, wdową, a po raz ostatni widziała mnie jako
dziesięciolatkę. Ale kiedy mnie rozpoznała, wyglądała na wystraszoną i się cofnęła.

- Czego chcesz, dziecko? - spytała.

- Pamięta mnie pani? Byłam... sierotą, a pani oddała mnie rodzinie, rolnikom w dolinie. Gunnar Oddursson?

Zawahała się, patrząc spod przymkniętych powiek, jakby rozważała, czy zaprzeczyć, czy nie.

- Tak - przyznała w końcu niechętnie.

- Mój dom rodzinny znajdował się pod Heolfdavik -powiedziałam. - Nie wie pani, czy ktoś tam jeszcze jest?

Staruszka rozejrzała się, jakby się bała, że ktoś może podsłuchiwać. Sprawiała wrażenie nieszczęśliwej i zdenerwowanej

z powodu mojej wizyty. Chciałam jej podziękować, że znalazła mi rodzinę zastępczą, ale najwyraźniej chciała się mnie
pozbyć.

- Nikogo tam nie ma - mruknęła.

- Są jeszcze ludzie w wiosce? - nie dawałam za wygraną.
- Nie! Nikt już tam nie mieszka! - Teraz wyglądała, jakby była zła. Poczłapała z powrotem do ławki przed krosnem.

Nie wiedziałam, co powiedzieć, i czułam się niezręcznie, widząc jej zakłopotanie. Odwróciłam się bez słowa i szybko

zeszłam wąskimi, krzywymi schodami na chłodne powietrze.

Powrót wydawał mi się naturalną rzeczą. Nie było to tak daleko, jak myślałam - dawniej, w dzieciństwie, miałam

wrażenie, że z hrókur mojego ojca do Aelfding, a stamtąd do farmy Oddurssonów w dolinie jest niewiarygodnie daleko. Ale
pokonałam tę odległość mniej więcej w sześć godzin, wąską drogą, z koleinami od błota.

Ledwie pamiętałam tę drogę. Dotarłam nią tak daleko tylko kilka razy, ale zapamiętałam ją jako szerszą, równiejszą i o

wiele bardziej ruchliwą. W niektórych miejscach musiałam właściwie torować sobie przejście wśród wyrośniętych krzewów.
Kiedyś to była główna arteria między Heolfdavik a Aelfding, przechodząca zaraz obok ziem mojego ojca, naszej wioski.
Dziwne, że nikt jej nie używał.

Ledwie zauważyłam zakręt, który prowadził na ziemie ojca. Tylko dzięki kamieniom, potrzaskanym i zarośniętym przez

stepową trawę uświadomiłam sobie, że kiedyś stała tu brama naszej wioski. Ruszyłam tą drogą i po półgodzinie, kiedy stopy
mnie piekły, a ramiona bolały od dźwigania mojego skromnego dobytku, dostrzegłam dziedziniec zamku.

Dawno temu dziedziniec otaczały kamienne mury, może na pięć i pół metra wysokie i na cztery metry grube

u podstawy. Teraz widziałam tylko fragmenty porozbijanych kamieni.

Wtedy każdy gród, który miał więcej niż cztery czy pięć chat stojących blisko siebie, otaczało się murem, żeby był

trudniej dostępny dla najeźdźców. To by ich nie powstrzymało - nic nie mogło ich powstrzymać - ale trochę by spowolniło. W
naszej wiosce najpierw stały mury obronne z bramą, przez którą przechodziłam, a później w obrębie murów mieliśmy domy,
chaty i małe skrawki ziemi - tam ludzie trzymali kozy, świnie albo owce, a czasem konie. Małe poletka warzywniaków. Na

szczycie wzgórza znajdował się wielki - w tłumaczeniu: zamek, ale to był zameczek, mojej rodziny. Największa i najbardziej
dopracowana budowla w promieniu setek kilometrów, ale mocna, cała z kamienia zamiast z drewna czy tynku z wikliną.

Mój ojciec był królem tej ziemi, tak jak jego ojciec przed nim i ojciec jego ojca. Urodziłam się w królewskiej rodzinie. Co

prawda nie była tak wielka, jak te europejskie, ale jednak królewska, posiadała ogromną władzę -magyiczną moc Czwartego
Domu Nieśmiertelnych. Dom Ulfura. Mur wokół naszego siedliska okalał prawdopodobnie jakieś dwa i pół hektara. Był
wyższy i szerszy niż mur grodzki i miał miejsca dla wojów, żeby mogli biec na szczycie. Wielkie drewniane bramy, nabijane
żelaznymi kolcami, otwierały się na zewnątrz, żeby nie dało się ich tak łatwo pokonać taranem. Zaraz za bramą znajdowała
się gruba drewniana platforma pokryta ubitym piachem. Jeżeli ktoś nie Wiedział, że ona tam jest, wchodził wprost na nią. Ale
w przypadku ataku odsuwano ją, a pod spodem znajdowała się bardzo głęboka dziura. Przypuszczam, że paru ludzi Reyna
skończyło w niej tamtej nocy.

Nasz zamek nie wyglądał jak Wersal czy Windsor -był o wiele bardziej surowy i starszy, miał wąskie łukowate otwory

w murach, kręte kamienne schody i tak dalej.
Dziedziniec otaczały mury. Tam mieszkała nasza służba, a w małych domkach przy murach trzymaliśmy własne konie, kozy,
świnie i owce. I mieliśmy własne ogrody. Kiedy atakowali najeźdźcy, mieszkańcy podzamcza chwytali co się da i biegli do
hrókur mojego ojca. Wysokie drewniane bramy zamykały się za nimi, a my wszyscy kucaliśmy i przeczekiwaliśmy atak.
Najeźdźcy nigdy nie pokonali murów zamku. Do czasu, kiedy im się udało.

Tamtego dnia mijało prawie dziewięć lat od ataku. Nie wiedziałam, co zastanę. Myślałam, że może wioska została

odbudowana. Może nawet ustanowiono nowego pana i odbudowano zamek. Ale nic nie zastałam.

Zobaczyłam rumowisko przy bramach i kolejne rumowisko przy murach naszego dziedzińca. Dom mojego ojca był

zbudowany z ogromnych kamieni, wydobywanych wprost z ziemi w kamieniołomach w głębi lądu. Ale kiedy wpatrywałam
się w miejsce, w którym powinny się znajdować, największy kamień, jaki zobaczyłam, był może wielkości dyni. Jakby
zamieniły się w pył, jak kamień Neli. Teraz wiem, że ojciec Reyna chciał użyć amuletu mojej matki, przedmiotu, który
pomagał jej uprawiać magyię. Ale nie miał jej wiedzy, nie znał zaklęć i najwidoczniej zniknął pod wpływem eksplozji jakiejś
mocy. Reyn widział ojca, braci i ich ludzi - na jego oczach zamienili się w popiół. I ma wypalony znak jak ja.

Najeźdźcy zawsze niszczyli miasta - podpalali wszystko, zabierali albo zabijali inwentarz, wyrzynali ludzi. Ale zwykle

zostawały konstrukcje domów, fundamenty, kominy. Czasami z tych szczątków ludzie odbudowywali wioski, ale nieczęsto.
Wtedy wszyscy wierzyli, że za najeźdźcami podążają niebezpieczne trolle. Więc wioska była zostawiana trollom, a gdzieś
nieopodal zakładano nową.

Ale to - nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Nie zostało nic, a to była ogromna kamienna budowla z co

najmniej czternastoma pokojami. I, w przeciwieństwie do prowadzącej tu drogi, tam gdzie znajdował się hrókur mojego ojca,
nic nie odrosło; nawet przyroda nie upomniała się o tę dziurę. Obeszłam obrys domu - nawet ziemia była zwęglona,
spieczona. Ale po pożarze rośliny zawsze odrastają, czasami nawet bujniejsze.

Postawiłam swój wór i usiadłam na ziemi. Przyszłam na próżno. Nie było tu nikogo, kto mógłby mi wytłumaczyć, co się

stało. Miałam cichą nadzieję, że znajdę jakieś księgi ojca, może nadpalone, ale ukryte pod gruzami. Albo klejnoty matki,
których najeźdźcy nie znaleźli. Ale okolica wyglądała tak, jakby nikt nigdy tu nie mieszkał. Podrapałam się w kark. To tutaj
przeżyłam pierwszych dziesięć lat życia, kiedy miałam prawdziwą rodzinę. Byliśmy bogaci, ojciec posiadał wielką władzę.
Ważni ludzie pokonywali wielkie odległości, żeby się z nim zobaczyć. Mieliśmy służbę, nauczycieli, księgi, instrumenty
muzyczne, konie i małą furmankę, zaprzęganą w kozy, dla mojego małego brata.
Teraz nie było nic. Nie miałam nic. Nie miałam nikogo. Tamtej nocy zobaczyłam głowę swojego ojca - wypadła z komina i
potoczyła się po podłodze. Widziałam, że matka obdziera kogoś żywcem ze skóry. Widziałam, jak Sigmundur odrąbuje mu
głowę. Zostawiłam starszą siostrę i młodszego brata, podbiegłam do matki i przywarłam do jej spódnicy. Scenę tworzyły
poszarpane obrazy, ryk, urywane dźwięki. Mężczyźni, mnóstwo mężczyzn, na korytarzu. Zamek płonął, cały dziedziniec stał
w ogniu. Konie rżały, owce beczały. Dzieci ludzi mojego ojca płakały. Czasem ich płacz nagle ustawał.

Obdarte ze skóry ciało najeźdźcy leżało na podłodze, a każdy fragment surowego mięsa tryskał krwią. W następnej

chwili większy mężczyzna ze złotaworudymi włosami i pomalowaną twarzą ryknął i sięgnął za ramię po topór. Wydawało
mi się, że to dzieje się w zwolnionym tempie. Błysnęło naostrzone metalowe ostrze. Mój brat uskoczył zwinnie, żeby go
uniknąć. Ostrze wbiło mu się w ramię, niemal je odrąbując.

Sigmundur krzyknął i wtedy pokój wypełnił się innymi berserkami. Kilku stanęło przy drzwiach i ścinało strażników ojca,

którzy biegli korytarzem.

Sigmundur się zachwiał, wyjąc z bólu. Drugą ręką uniósł miecz, ale wtedy topór najeźdźcy zakołysał się znowu i głowa

mojego brata spadła na ziemię, a za nią powoli osunęło się ciało.

Zza matczynej spódnicy słyszałam ostrą, ciemną, potworną pieśń. Widziałam błyskawicę w dłoniach matki, którą raziła

twarze i oczy najeźdźców. Upadali z krzykiem, ale nadciągali inni.

Ktoś odrąbał głowę Eydis - upadła jak zwiędły kwiat na łące. Nie odtoczyła się daleko od szyi, oczy cały czas mrugały, a

dłonie się wykręcały. Ciężki but kopnął głowę kilka metrów dalej i po chwili ciało Eydis leżało nieruchomo, powieki się
zamknęły.

Następna była Tinna. Nie cierpiała walki i mieczy, zawsze wymigiwała się od ćwiczeń. Teraz stała w koszuli nocnej, z

twarzą białą jak len. Upuściła miecz na ziemię. Do przodu wybiegł mężczyzna, chwycił ją i przerzucił sobie przez ramię.
Zaczął przedzierać się przez ciała, żeby uciec z komnaty, ale zaatakował go któryś ze strażników ojca. Przeszył mu brzuch
mieczem tak, że wnętrzności wyszły na wierzch.

Inny topór odrąbał głowę Tinnie. Największy mężczyzna, najstarszy, wydawał rozkazy - żył, choć krwawił tak mocno, że

ściekała mu farba z twarzy. Mówił innym dialektem niż my, ale na tyle podobnym, że rozumiałam.

- Wybić wszystkich! Nikogo nie zostawiać przy życiu! Nawet dzieci! Wystarczy jedno, żeby użyli magyi!

Haakon upadł na kolana, małymi rączkami cały czas ściskając sztylet. Podbiegł do niego barbarzyńca, a Haakon

odruchowo machnął sztyletem i ranił go w kostkę. Po sekundzie mój młodszy brat też nie żył.

Matka stała, wysoka, straszna, promieniująca mocą. Widziałam, jak błyskawica przecina powietrze i trafia największego

najeźdźcę w oko. Krzyknął, upuścił topór i jedną ręką chwycił się za pusty oczodół. Kiedy matka znów uniosła ręce,
trzymając amulet, machnął długim mieczem, szybciej niż to możliwe, jak mi się wydawało. Ciało matki podskoczyło pod
wpływem ciosu, a później bardzo, bardzo powoli zaczęło opadać do tyłu. Mocniej przywarłam do jej spódnicy i zacisnęłam
powieki, a ona runęła wprost na mnie. Tak rąbnęłam głową o kamienną posadzkę, że zobaczyłam gwiazdy, a panujący
dookoła chaos zamglił się na chwilę. Ciężar matki mnie przygniatał, gruba wełna szaty dusiła. Nic nie widziałam, nie mogłam
się ruszyć. Krzyki były stłumione. Mój nos wypełnił się potwornym odorem spalenizny - palonych włosów, wełny, skóry.

Nie wiem, jak długo leżałam. Wreszcie nastała cisza, a ja ciągle tkwiłam w miejscu, choć ledwie oddychałam. Dym

drażnił mi nos, palił w gardle. W końcu naprawdę nie mogłam oddychać. Ostrożnie trąciłam ciało matki, ale ani drgnęło, więc
musiałam je mocno odepchnąć stopami. Stoczyła się ze mnie. Otworzyłam oczy. W komnacie nie było żywych. Wokół leżały
ciała moich braci i sióstr. Twarz matki wyglądała ciągle pięknie, spokojnie. W korytarzu pusto. Z zewnątrz dobiegały mnie
stłumione krzyki. Zamek płonął, ogień pochłaniał komnatę. Żar niemal nie do zniesienia.

Powoli wstałam. Całkiem ogłuszona w ogóle nie myślałam, nic nie czułam. Jakbym też nie żyła - może mnie zabili i

jestem teraz duchem. Musiałam przejść nad ciałem Eydis, nad ciałem Haakona. Gdybym była duchem, mogłabym się nad
nimi unieść.

Skierowałam się ku wyważonym i roztrzaskanym drzwiom i kątem oka zobaczyłam, że mur się porusza. Spojrzałam na

niego i znowu się poruszył, wąski pas kamiennej ściany obok szafy. Rozleciał się. Ukucnęłam i palcami przypadkiem
chwyciłam za przesiąknięte krwią włosy Sigmundura.

Do środka zajrzała kobieta z przerażoną miną. Na widok pobojowiska zasłoniła dłonią usta, żeby nie krzyknąć.

Zamrugałam, rozpoznałam ją - Gildun Haraldsdottir. Żona koniuszego ojca. Obok niej pojawił się mężczyzna, jej mąż,
Stepan. Na jego twarzy widać było smutek i zgrozę. Położył dłoń na ramieniu żony.

Wstałam.

Podskoczyli wystraszeni, widząc mnie wśród płomieni i ciał. Wstrząśnięta Gildun z otwartymi ustami kiwnęła, żebym do

niej podeszła. Zaczęłam powoli iść, prawie nieświadoma tego, co robię. Coś chrupnęło mi pod stopami - ciężld złoty łańcuch,
ten, na którym matka nosiła amulet na szyi. Amuletu nie było, głowa matki leżała odcięta. Zrobiłam kolejny krok w stronę
Gildun, nie podniosłam łańcucha.

Poganiali mnie. Nigdy wcześniej nie widziałam tych ukrytych drzwi, nie miałam pojęcia, dokąd prowadzą. Teraz, z

perspektywy, rozumiem, dlaczego matka zabrała nas do komnaty ojca. Ale niestety wszystko potoczyło się tak szybko, że nie
zdążyliśmy uciec tunelem, a może drzwi otwierały się tylko z drugiej strony, nie wiem. I nigdy się nie dowiem.

Płomienie sunęły po kobiercu. Za chwilę zapaliłaby się moja nocna koszula. Nie zdawałam sobie sprawy, że jestem

nieśmiertelna, dopiero co widziałam, jak zabito całą moją rodzinę. Wiedziałam, że śmierć w ogniu nie będzie lekka. Kolejny
krok i znowu na coś nadepnęłam.
Bałam się, że to może być czyjaś dłoń, i nie chciałam patrzeć w dół. A jednak spojrzałam. Stałam na płonącej wełnie - smród
był potworny. Pod płomieniami leżał amulet matki - a przynajmniej jego połowa. Połowy brakowało, tej z kamieniem
księżycowym. Rozejrzałam się szybko, ale jej nie zauważyłam. Podniosłam amulet, parząc sobie rękę i natychmiast znów go
upuściłam.

- Lilja, szybko! - zawołała Gildun ściszonym i przerażonym głosem. - Pożar!
Oddarłam szeroki pas swojej koszuli i owinęłam nim dłoń. Chwyciłam amulet, a potem utkwiłam wzrok w Gildun.

Dotarłam do niej po pięciu krokach, a Stepan złapał mnie za rękę i pociągnął do czarnego tunelu. Gildun zamknęła za nami
drzwi i zdjęła ze ściany pochodnię. Stepan prowadził, trzymając mnie mocno.

- Czekaj! - Musiałam uwolnić dłoń. Okręciłam amulet materiałem i przewiązałam go sobie na szyi. Później znów

wzięłam Stepana za rękę i we trójkę biegliśmy niskim tunelem z podłogą jak klepisko, wąskim, pachnącym wilgocią i ziemią.

Miałam wrażenie, że biegniemy godzinami. Potykałam się o korzenie i kamienie, a raz upadłam i Gildun musiała mnie

podnosić. W końcu trafiliśmy prosto na olbrzymi głaz. Bardzo wąska naturalna szczelina w głazie była wyjściem, ukrytym w
gęstych krzewach. Przedarliśmy się przez zarośla i zorientowałam się, że jesteśmy na wiejskiej ścieżce, dość daleko od
zamku. Przez ramię widziałam ognistą łunę.

Nie wiedziałam, czy będziemy biegli aż do Aelfding, czy co, ale około ćwierć kilometra dalej czekał na nas jakiś chłop w

wozie z sianem. Gildun i Stepan szybko zrobili dziurę w stogu, a potem Stepan wziął mnie i wrzucił tam jak snopek.
Przykryli mnie sianem, co najmniej półtorametrową warstwą, ale na tyle luźną, że mogłam oddychać, choć z trudem.
Farmer pogonił osła i ciężki wóz ruszył. Następnego dnia zaprowadził mnie do Matki Berg-lind, a ona zabrała mnie na
farmę Gunnara Oddurssona i tak stałam się Sunną Gunnarsson. Lilję i jej życie odsunęłam od siebie. Zamknięta księga,
której nigdy nie chciałam otworzyć. Mieszkałam tam sześć lat, aż wyszłam za mąż. Nigdy więcej nie widziałam Gildun,
Stepana ani farmera i nie mam pojęcia, co się z nimi stało.

Z czasem przyzwyczaiłam się do tego, że jestem chłopską córką, a jedynym śladem mojego dawnego życia było okrągłe

znamię wypalone na karku, gdzie amulet parzył mnie przez materiał. Wtedy nie zwracałam na to uwagi.

Słońce stało wysoko na niebie - musiałam wracać do Aelfding przed zachodem. Nagle poczułam mrowienie na karku i

szybko się podniosłam. Przesłoniłam oczy, żeby przeszukać wzrokiem skraj lasu w sporej odległości. Nie dostrzegłam nic ani
nikogo i uświadomiłam sobie, że nie usłyszałam tu śpiewu ani jednego ptaka, nie zobaczyłam ani jednego dzikiego
zwierzęcia. Nie widziałam żadnych owadów. To miejsce było gorsze niż śmierć - wyglądało na przeklęte.

Chwyciłam swój tobołek i ruszyłam drogą. Wydawało mi się, że wór waży pięć razy więcej niż poprzednie, a moje mocne

chodaki są jeszcze cięższe i bardziej niewygodne. Wszystko mi ciążyło, przygniatała mnie męcząca cisza, oddech wiązł mi w

gardle. Spieszyłam się. Miałam wrażenie, że nawet słońce nie świeci tu jasno. Wokół tylko ciemność, cień, którego nie
rzucała żadna żywa istota. To miejsce było przesiąknięte okrucieństwem, krwią i złem.

I wtedy dopadł mnie ból. Zgięłam się wpół i wór wysunął mi się z ręki.

***********

Delikatnie przesuwałam włosianą szczotką po nogach Titusa, czując w nich ciepłą siłę. Żałowałam, że nie miałam tych

wszystkich wymyślnych przyborów, żeby lepiej pielęgnować Omszałą. Robiłam, co mogłam, ale czułaby się taka szczęśliwa
w tej ładnej stajni, ze snopami tymiankowego siana.

To wszystko działo się tak dawno temu. Było, minęło. Wyprostowałam się, trzymając dłoń na boku Titusa. Do mojej

głowy przedostała się myśl jak ostre białe światło i ze zdumieniem zrozumiałam, co powiedziała mi River. Wtedy byłam tam,
w czasie i przestrzeni, daleko w innym świecie, inna ja. Teraz znajduję się tutaj, właśnie tutaj, i to jestem ja obecna. Nie
jestem już tam, nie jestem tamtą dziewczynką. Jakoś nigdy wcześniej to do mnie nie docierało.

Może River miała na myśli to, że czas płynie jak rzeka, rwie nieprzerwanie do przodu, i codziennie, w każdej godzinie,

trzeba być w nowej rzece. Przez całe życie czułam się jak jezioro. Które gromadzi wszystko na zawsze. Wszelkie
doświadczenia, wszystkie osoby, którymi się stawałam, wszystko, co miałam, co straciłam... niosłam ze sobą cały czas.
Tworzyły warstwę za warstwą twardniejącej skorupy, jak szelak11 na japońskim pudełku. Ta skorupa chroniła moje
uschnięte, półmartwe wnętrze, które nie mogło już dłużej znosić zwykłych kontaktów z kimś lub czymś.

Czas spędzony tutaj - niecałe dwa miesiące - stopniowo zdzierał jedną cienką jak papier warstwę po drugiej. A ja

uschnięta, skulona wewnątrz jakoś się... wypełniałam. Podnosiłam jak niemal martwy kwiat nagle zlany deszczem.
Dlaczego tak się działo? Dlaczego na to pozwalałam, po tak długim czasie?

Tamtego dnia, ponad czterysta czterdzieści lat temu, leżałam na spalonej ziemi twierdzy mojego ojca, szlochając z bólu i

strachu. Poroniłam - jedyne, co łączyło mnie z Asmundurem i moim życiem z nim. Wtedy naprawdę poczułam, że straciłam
wszystko - rodzinę, dom, przybraną rodzinę, męża, ukochanego konia, a na koniec swoje jedyne dziecko, które żyło, chociaż
o tym nie wiedziałam, i zmarło, zanim się zorientowałam. Nic mi nie zostało, nie miałam dokąd pójść. Byłam nikim - nie
córką ani żoną, nawet nie przyjaciółką.

Kiedy mogłam iść następnego dnia, zebrałam swoje rzeczy i wyruszyłam w drogę, oddalając się od miejsca przerażenia,

śmierci i straty. Szłam, aż natrafiłam na wysoką, liściastą roślinę z ładnymi gałązkami drobnych fioletowych kwiatów.
Zerwałam garść i zjadłam, przełykając kwiaty i ostre, grube liście, które ledwie przechodziły mi przez gardło. Nasza praczka
powiedziała nam, że tojad jest śmiertelnie trujący, dlatego jako dzieci nigdy go nie dotykaliśmy.

Zjadłam tyle, ile mogłam, czując, że trucizna zaczyna mnie palić w ustach. Ręce mi zdrętwiały i znów się zgięłam z

potwornymi bólami brzucha. Płakałam, krzyczałam i wiłam się godzinami, aż straciłam przytomność.

11Szelak - odmiana żywicy naturalnej, pozyskiwana z malutkich owadów (przyp. red.).

Ironią oczywiście było to, że jestem nieśmiertelna, ale o tym nie wiedziałam. Po nieudanej próbie samobójstwa, kiedy

okazało się, że nie mogę nawet na dobre umrzeć, jakoś dotarłam do największego miasta, Rejkiawiku. Zostałam przyjęta na
służącą przez gospodynię i przedstawiona swojej nowej pani, Helgar. To wtedy zaczęło się moje nieśmiertelne życie, a
zakończyło stare, tak ostro i wyraźnie, jakby zabił mnie tojad. Wyhodowałam pierwszą warstwę skorupy.

- Jeżeli jeszcze dłużej poczeszesz tego konia, nie zostanie na nim ani trochę sierści.

Gwałtownie uniosłam głowę i zobaczyłam umięśnione, szerokie plecy Reyna - niósł kilka ciężkich siodeł. Tamtej nocy

widziałam Reyna. Wśród najeźdźców na korytarzu. On sam nie zabił nikogo z mojej rodziny, na szczęście, bo inaczej
musiałabym zabić jego, a wcale nie tak łatwo odrąbać komuś głowę. Ale był tam tej nocy. Dzielił ze mną okrucieństwo
tamtego doświadczenia. I był tu, w levisach i roboczych butach. Bez malunków na twarzy, bez miecza u boku. Po prostu
zwykły facet. Zrzędliwy sztywniak, który tak jak ja patrzył na rzeź mojej rodziny czterysta lat temu.

Titus odwrócił łeb i spojrzał na mnie, jakby mówił: „No, dosyć".

- Przepraszam - wymruczałam do niego, rzuciłam narzędzia i rozpięłam uwiąż.
Zaprowadziłam konia do boksu, sprawdziłam, czy ma siano, a potem wróciłam do pokoju pogrążona w rozmyślaniach.

Rozdział 30

Kojejny choler...

Powoli wzięłam kolejny kęs. Spoglądałam w talerz, ale całą uwagę skupiałam na bułce Neli. Oddychałam bardzo wolno,

koncentrując się na tym, żeby przesuwać bułkę lekko poza zasięg jej ręki, cały czas.

Raz, dwa, trzy razy po nią sięgała, rozmawiając z niewzruszonym Reynem i bardziej ożywionym Lorenzem, który

odrzucił głowę do tyłu i się roześmiał. Za każdym razem, kiedy dłoń Neli automatycznie wysuwała się do miejsca, gdzie
wcześniej leżała bułka, palce chwytały powietrze. Marszcząc brwi, brała ją, odłamywała kawałek i odkładała bliżej na talerzu.

A wtedy ja wolniutko przesuwałam ją dalej, wykorzystując swoje fantastyczne fale mózgowe nieśmiertelnego.

Niewiarygodne zwycięstwo.

Przyszłam wcześniej i wypowiedziałam niezbędne zaklęcie ograniczenia tak, żeby nie wszystkich bułki się poruszały i

żeby tylko bułka Neli się przesuwała, a nie widelec czy szklanka. W bibliotece przeszukałam książki z zaklęciami i przez dwa
dni ćwiczyłam w pokoju fragmenty tekstów. Uprawiałam białą magyię - nic przy mnie nie umierało, z niczego nie wysysałam
życia. To byłam ja, teraz, Tdhti, i korzystałam ze swojego dziedzictwa niewiarygodnej magicznej mocy. To prawda,
wykorzystywałam ją złośliwie. Ale czy z tego powodu przestała być białą magyią? Czy zamiar liczy się w takim stopniu jak
sposób? Pewnie w przyszłości dowiem się tego na lekcjach.

Aż promieniałam od tłumionego podniecenia, a od wysiłku, jaki wkładałam, żeby powstrzymać się od śmiechu, rozbolał

mnie brzuch. Ale to robiłam. A Neli stawała się trochę zdenerwowana, trochę zdezorientowana. To zupełny drobiazg -
odsuwać komuś bułkę z miejsca, gdzie ją zostawił, a jednak wkurzający drobiazg.

Powoli nabrałam kolejną łyżkę zupy, panując nad oddechem, siląc się na obojętny wyraz twarzy. Dwa miejsca dalej palce

Neli z cudownym manikiurem uderzyły o pusty talerz, znowu. Tym razem spojrzała na bułkę i energicznie przesunęła ją tam,
gdzie powinna być.

Zupa mało nie trysnęła mi nosem. Poczułam, że Neli podnosi wzrok i rozgląda się wokół stołu. Z tego, co wiedziałam,

nikt nigdy nie wykorzystywał magyi w taki sposób. Od incydentu ze zniszczonym kamieniem Neli uskuteczniała subtelne, ale
oczywiste akcje: obserwowała mnie, nie siadała obok mnie, unikała mnie. Chciała być pewna, że wszyscy wiedzą, że ona,
droga, słodka Neli jest podejrzliwa i mi nie ufa. Jakkolwiek by patrzeć, siedziała tu od lat. Znali ją. A ja ciągle byłam
względnie obca.

- Och, Nas, odkryłaś grządki cebuli rano w ogrodzie? - spytała Brynne. Na głowie miała kolejną kolorową chustę, która

dziwnie kontrastowała z wełnianym nordyckim swetrem. Ostatnio miałam wrażenie, że grzejniki nie radzą sobie z zadaniem
utrzymania ciepła w pokojach. Ludzie mówili, że zima jest już niezwykle chłodna.

- Tak - powiedziałam, zanurzając chleb w zupie.
- A przykryłaś je z powrotem przed zachodem słońca? - spytał Asher.
- Jasne. - Sięgnęłam po duszone warzywa.
- W tym roku nie będzie już szpinaku, nawet w inspektach - dodał Jess chropawym głosem.

Usiłowałam zrobić stosownie rozczarowaną minę.

Neli trzymała teraz bułkę w śmiertelnym uścisku. Jej uśmiech stał się wymuszony, a śmiech trochę zbyt donośny.
Z najbardziej niewinnym wyrazem twarzy, na jaki mogłam się zdobyć, powoli jadłam i słuchałam rozmów o jutrzejszym

Yule.

- Mamy kłodę na Yule - oznajmił Charles. - Schnie

z tyłu stodoły od zeszłego roku.

- Zapalimy je o zachodzie słońca - powiedział Solis. - Jakie plany ma grupa gotująca?
- To ja, Charles i Lorenz - zgłosiła się Anne. - Chyba wszystko już ustaliliśmy.

- Dobrze - powiedział Solis. - Krzyczcie, gdybyście

potrzebowali pomocy.

- Mogę zrobić ciastka, jeśli chcecie - zaproponował Jess. Anne chyba się ucieszyła i skinęła głową. Myśl, że

ogorzały Jess, który wygląda, jakby został zgarnięty z ulicy dzięki jakiemuś programowi pomocy społecznej, jest mistrzem
pieczenia, była zabawna. Uśmiechnęłam się.

Kątem oka dostrzegłam, że Neli w końcu puściła bułkę - zostawiła ją na brzegu talerza.

- Dekoracja prawie skończona - oświadczyła z przyklejonym radosnym uśmiechem. - I będziemy wieszać jemiołę, więc

uwaga!

Ludzie przy stole uśmiechnęli się i zachichotali, nawet ja, chociaż delikatnie, delikatnie przesuwałam bułkę na talerzu.

Lekki ruch zwrócił jej uwagę, odwróciła głowę i zaczęła się przyglądać. Lorenz, który siedział naprzeciwko mnie,

poprosił, żebym podała mu sól. Zrobiłam to płynnie, nie tracąc koncentracji. Nawet zdołałam go spytać, czy z okazji Yule
ludzie dają sobie prezenty.

- Organizujemy coś w rodzaju „tajemnicy elfa" - odparł po angielsku z akcentem. Wyglądał tak, jakby w jednej osobie

zgromadził włoską doskonałość wielu pokoleń, i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nie wydaje mi się atrakcyjny. -
Wyciągamy z kapelusza kartki z imionami. 1 Później robimy prezent niespodziankę temu, kogo wylosowaliśmy, i

Zastanawiałam się, jak długo Neli będzie kombinować, żeby wylosować Reyna, albo żeby on ją wylosował, albo i jedno, i

drugie. |

Bezmyślnie spojrzałam na Neli - kruszyła bułkę na kawałki i wrzucała je do zupy, a potem rozgniatała łyżką. Mało nie

parsknęłam śmiechem, ale skupiony, śmiertelnie poważny wyraz jej twarzy ostudził moje rozbawienie.

Czy ktoś inny zauważył? Prawdę mówiąc, wyglądała trochę tak, jakby zaraz miała wyleźć ze skóry. Reyn przyglądał jej

się kątem oka, bez wyrazu.

Towarzystwo rozmawiało o planach związanych z Yule. Panował lekki, wesoły, przyjemny nastrój. Rozejrzałam się

- i wszyscy poza Neli i Reynem niemal tryskali szczęściem. Wtedy znów coś zaświtało mi w głowie - nie mogłam sobie
przypomnieć, kiedy ostatnio siedziałam w grupie osób, które - w większości - były szczęśliwe. Na pewno nie z żadnym
ze swoich przyjaciół - z perspektywy czasu i odległości patrzyłam na nich jak na socjopatów. Przez długi, długi czas
obracałam się w kręgu bogatych i posiadających władzę ludzi, dla których praktycznie nie istniały żadne ograniczenia,
ale kiedy ktoś z nich wydawał się naprawdę zadowolony? Zwycięski, tak. Triumfujący, tak. Ale zadowolenie... to dla
mnie całkiem nowe zjawisko i byłam nim zdumiona.

Ludzie przy stole nie zmieniali biegu historii, nie prowadzili wielkich firm, nie podbijali nowych terytoriów. Nie

popychali niczego do granic i dalej. Nie podporządkowywali sobie innych, nie pracowali nad tym, żeby zwiększyć kontrolę
nad kimś poza sobą samym, nie robili nic z przesadą, nie kupowali wszystkiego, co się da. Teraz wiedziałam, że każdy z nich
ma za sobą potworną historię i historię zwycięstwa. Każdy z nich potrzebował tu być na krócej lub dłużej.

A jednak czuło się tu głębokie zadowolenie. Nawet Jess, zniszczony przez czas i doświadczenia, wyglądał na

zadowolonego. Nikt nie uważał się za ideał, wszyscy doskonalili swoje umiejętności, silę, wiedzę. Każdy robił postępy. Nie
liczyli się w żadnej innej sferze poza tą, znali niewielu ludzi poza sobą nawzajem. Wszyscy mieliśmy raczej prostą pracę i
wszyscy harowaliśmy, sprzątaliśmy i funkcjonowaliśmy na co dzień jak służący.

Skąd więc to szczęście? Przecież nie każdy z nas znalazł tu swoją bratnią duszę. Asher i River byli parą, ale nikt poza

nimi, z tego co wiedziałam.

Czułam zdziwienie. Mało tego - czułam nagłe przebudzenie, świtanie, jasność umysłu. Może pomagał mi kamień

księżycowy, ale nagle, w końcu, wiedziałam, czego chcę. To wydawało mi się oczywiste, jakby było przede mną cały czas,
jeszcze zanim tu przyjechałam.
Zobaczyłam, że River patrzy prosto na mnie, z czujnością w jasnobrązowych oczach. Unosząc lekko brwi, zerknęła na
rozgniecioną w zupie bułkę Neli. Później zmrużyła oczy i spojrzała na mnie, jakby zamierzała powiedzieć: „Wiem, że ty to
zrobiłaś". Zagryzłam wargę.

Kolacja się skończyła. Przygotowałam tylko zaklęcie przesuwające, więc skoro bułka moczyła się w zupie, zabawa dla

mnie też się skończyła. Ale była świetna.

Potem odkryłam, że Reyn i ja jesteśmy wyznaczeni do sprzątania po kolacji. Nie wpisywano nas razem do grafika, odkąd

się o sobie dowiedzieliśmy, i mogłabym przysiąc, że mojego imienia nie było tam przed kolacją. Ale teraz się pojawiło i
kiedy spojrzałam na River, posłała mi znaczące spojrzenie. Może to kara za bułkę? Ale przecież nie miała pewności. A może
miała?

W kuchni Neli stała bardzo blisko Reyna, który napełniał zlew wodą z płynem. Śmiała się do niego i szeptała słodkim

głosikiem.

- Neli? - powiedziała River.

Dziewczyna rozejrzała się z czarującym uśmiechem. Kiedy mnie zobaczyła, mina jej zrzedła. Szybko jednak się

zreflektowała i pomachała do mnie radośnie.

- Nastasyo, możesz iść. Ja cię zastąpię. Odwróciłam się i już miałam zniknąć za drzwiami, ale

River zaprotestowała.

- Chcę, żeby kuchnią zajęła się dziś Nastasya z Reynem, Neli.

Wszyscy byliśmy zaskoczeni. Ludzie cały czas wymieniali się obowiązkami. Ta decyzja wydawała się więc dość

niezwykła. Bez wątpienia miałam się nauczyć jakiejś życiowej lekcji, uwięziona w jednym pomieszczeniu ze swoim
śmiertelnym wrogiem. Czułam się na to jakoś dziwnie niegotowa.

Wypuściłam powietrze z płuc i zaczęłam segregować to, co zostało po kolacji, do pojemników do przechowania. River

odczekała, aż Neli niechętnie opuściła kuchnię, i podeszła do mnie.

- Wyczuliśmy... że ktoś poszukuje cię za pomocą szklanej kuli. Zwykle nie wyłapujemy takich rzeczy, ale użyliśmy

zaklęć, żeby ukryć twoją obecność tutaj. Ktoś usiłuje cię znaleźć za pomocą magyi. Serce mi podskoczyło.

- Incy?

- Tak się domyślam - odparła River. Poklepała mnie po plecach. - Nie chcę cię martwić, ale lepiej, żebyś wiedziała. My,

nauczyciele, zrobimy wszystko, żeby zapewnić ci tu bezpieczeństwo. Chyba że chcesz porozmawiać z In-nocenciem?

- Nie. Jeszcze nie. - Może nigdy.

- Więc dobrze. Wszystko jest w porządku, ale pomyślałam, że powinnaś wiedzieć.

Skinęłam głową, a River wyszła.

Za oknami czarna i zimna noc. Jutro Yule. W domu czuło się świąteczną atmosferę. Ale tu w kuchni nad głową wisiał mi

Incy, a między Reynem i mną była zła krew. I w tym przypadku „zła krew" jest sporym eufemizmem.

- River twierdzi, że musimy porozmawiać. - Reyn zrzucał z talerzy jedzenie do wiadra dla świń, uwielbiają resztki. - Ma

rację. Na ogół ma rację.

- Nie tym razem. Nie chcę z tobą rozmawiać. - Przełożyłam sałatkę do pojemnika i schowałam go do wielkiej lodówki.
- Oboje wolelibyśmy stąd nie wyjeżdżać - mówił cicho, opanowanym głosem. - Ale jest to coś między nami. Nie chcę,

żeby sprawiało problemy nam albo komuś innemu.

Coś między nami? To brzmiało jak tekst na nieudanej randce.
- Komuś innemu, na przykład Neli?

Obrzucił mnie spojrzeniem. Rany, jaki on przystojny. To całkiem, kosmicznie, karmicznie niesprawiedliwe.

- Nie wiem, po co to drążysz. Między mną a Neli nic nie ma.

-A Neli o tym wie? - prychnęłam. - Bo w zasadzie wybiera zastawę stołową. - Zrobił zaskoczoną minę, więc

wyjaśniłam: - Na wasz ślub.

-Nie bądź śmieszna. - Sprawiał wrażenie przerażonego, a mnie podskoczyło serce. Moje serce jest w tej kwestii bardzo

głupie.

-A ty nie bądź ślepym, niewrażliwym dupkiem - wypaliłam. - Ojej, za późno. - Weszłam do dużej spiżarni, żeby wyjąć

kilka pojemników, i przestraszyłam się, kiedy za mną pojawił się Reyn. Spiżarnia była wąska i dwie osoby ledwie się w niej
mieściły.

-Wyjdź - warknęłam. W rękach trzymałam mnóstwo plastikowych pudełek.
- Moglibyśmy się pozabijać - powiedział. Był wysoki, barczysty i pachniał zaskakująco ładnie jak na kogoś, kto

masakrował całe wioski. Wbiłam wzrok w skórę na dekolcie Reyna i przypomniałam sobie wypalone znamię. Wtedy dotarły
do mnie jego słowa.

- Co? - Zimny supeł zacisnął mi się na żołądku. Plastikowe pojemniki jako narzędzie do obrony są zdecydowanie

nieodpowiednie.

- Ty mogłabyś mnie zabić za rolę, jaką odegrałem w twoich najgorszych doświadczeniach. Ja mógłbym cię zabić za

rolę, jaką odegrałaś w moich najgorszych doświadczeniach. Oboje straciliśmy rodzeństwo, rodziców, przyjaciół, którzy
ponieśli potworną śmierć. Zostałaś tylko ty, dziedziczka Domu Ulfura, i ja, dziedzic Domu Erika Błoodlettera. Zostaliśmy
tylko ty i ja.

- I myślisz, że jak się pozabijamy, to będzie po sprawie? - Zmarszczyłam brwi. - Nie mogę sobie nawet wyobrazić, jak

miałoby się to stać.

Kącik jego warg się uniósł, a ja wzięłam szybki oddech.

- Moglibyśmy się trzymać za ręce i wskoczyć do turbiny przemysłowej.

- Myślisz, że to zabawne? - Wpatrywałam się w niego.
- Myślę, że jest czterysta lat później. - Zrobił niecierpliwy gest. - Jeżeli chciałaś zemsty, powinnaś mnie ścigać

wtedy.

- Miałam dziesięć lat!
- A ja dopiero dwadzieścia!

Patrzyliśmy na siebie groźnie przez długą chwilę.

- Dopiero dwadzieścia? - odezwałam się w końcu. -

A nie dwieście?

- Nie. - Pokręcił głową. - Mój ojciec miał wtedy pięćset lat. Jeden z moich braci czterysta sześćdziesiąt lat. Drugi

dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć. Trzeci sto siedemdziesiąt cztery. A ja miałem dwadzieścia. Nieśmiertelność była dla
mnie niezrozumiała.

- I wszyscy umarli?

- Tak - powiedział ponuro. - Jeden zginął tamtej nocy. Dwaj pozostali razem z ojcem, kiedy chciał użyć amuletu twojej

matki.

- Dlaczego ty też wtedy nie umarłeś? - To by wiele

rozwiązało.

- Nie wiem. A ty dlaczego nie umarłaś?

- Matka na mnie upadła, leżałam ukryta pod jej spódnicą.

Milczeliśmy, przywołując wspomnienia, które - schowane głęboko - były o wiele bardziej bolesne. Niesamowite, że jest

ktoś, z kim mogę rozmawiać o tamtej nocy, ktoś,
kto to przeżył.

- Co teraz? - Reyn wypuścił powietrze z płuc. - Pogodzimy się z tym? Pozabijamy się? Jedno z nas wyjedzie? Zapewniam

cię, nie ja.

- Ja nie chcę wyjeżdżać. - Ostatnie dwa miesiące były najlepsze w całym moim życiu, najzdrowsze. Czułam się teraz

zupełnie inaczej, chociaż często doświadczałam większego bólu, widziałam, że to jest tak jak z przekłuwaniem

pęcherza. Kiedy wspomnienia się wydostaną, będą mniej niszczące.

- Więc zostaniemy oboje - powiedział Reyn.

- Chyba tak. - Spojrzałam na niego gniewnie. - Chyba że wymyślę coś okropnego, co mogę ci zrobić. Ale gdybyś był

dżentelmenem, tobyś wyjechał.

Uśmiechnął się promiennie, a mnie zabrakło tlenu.

- Oboje wiemy, że nie jestem dżentelmenem.
- Dobra, wypuść mnie. Jestem zmęczona.

- I coś jeszcze - dodał. Jęknęłam.
- No, co?

- To. - Stanął bliżej mnie, tak blisko, że pojemniki były jak nadzienie w kanapce. Spojrzał na mnie swoimi skupionymi

złotymi oczami jak u lwa.

- O nie, nie zrobisz tego! - syknęłam, upuszczając wszystko. Pchnęłam go mocno w pierś, ale równie dobrze mogłam

mocować się z drzewem.

- Tak - powiedział bardzo łagodnie i się pochylił. -Tak, zrobię.
Wykręciłam się. Odpychałam go i usiłowałam odwrócić głowę. Naprawdę. Ale wiecie, jest o wiele silniejszy... a ja

oczywiście jestem kompletną, zupełną idiotką. A kiedy objął mnie mocno i w końcu dotknął swoimi wargami moich, cały
rozsądek uleciał mi z głowy i po kilku sekundach zapomniałam o tym, żeby walczyć.

Myśli takie jak: śmiertelny wróg, nienawidzę go, jest problem z Neli - wszystkie po prostu się rozpłynęły jak dym

przepędzony przez wiatr.

Odsunęłam usta, rozdarta, zmieszana i tak przepełniona tęsknotą, że bolało mnie serce.
- Dlaczego? - spytałam.
- Nie wiem. Nie wiem. - Słychać było, że jest zrezygnowany, niepewny i zaniepokojony. Czułam jego serce bijące przy

mojej piersi. - Po prostu... chcę ciebie. Chcę cię potwornie od samego początku. Wiem, że nie powinienem, wiem, że nie
mogę, wiem, że to źle... ale nawet kiedy mnie wkurzasz, kiedy przypominasz mi o bólu, rozpaczy i cierpieniu... czuję to
pragnienie. Nie mam siły dłużej z nim walczyć. Walczę z tyloma rzeczami cały czas, codziennie. Nie chcę walczyć z tym.
Już nie.

Nasze czoła były do siebie przyciśnięte. Jego dłonie obejmowały mnie w pasie, moje leżały na jego ramionach. Był

twardy jak skała pod moim dotykiem. Przesunęłam palcami po koszuli do miejsca, gdzie wcześniej widziałam znamię.
Chciałam się w niego wtopić, zaciągnąć go z powrotem na strych z sianem - chociaż wiedziałam, że to głupie, szalone i że
natychmiast powinnam iść na psychoanalizę. A może na rezonans magnetyczny. A może powinni mi założyć kaftan
bezpieczeństwa.

To tak, jakby wszystko na zewnątrz wiedziało, że to złe, zdradzieckie i głupie, ale wszystko w środku mówiło: o matko,

jak fajnie, jak dobrze, pasujemy do siebie, jesteśmy tacy sami, znamy się na wylot.

Nie wiem, jak długo jeszcze tak staliśmy ani kiedy w końcu się od siebie odsunęliśmy. Czy to jakiś cichy dźwięk

przedostał się do mojego rozgorączkowanego umysłu? Syk? Delikatny odgłos zamiatania kamiennej podłogi przed spiżarnią?

Ale chwilę później usłyszeliśmy krzyk i niemal w tej samej chwili poczuliśmy dym.

- Pali się! - krzyknął ktoś, a po nim jak echo powtórzyli inni i wtedy rozległ się alarm przeciwpożarowy.

Reyn chwycił mnie za rękę i pociągnął przez tylne kuchenne drzwi na zimne nocne powietrze. Przebiegliśmy do

głównego wejścia do domu, gdzie zbierali się ludzie. Wszyscy byli przerażeni i zdenerwowani.

- Gdzie River? - Zatrzymałam przebiegającą Brynne.

-

Gaszą ogień - wysapała. - Nauczyciele. Ja mam policzyć ludzi. - Zaczęła odliczać, wskazując palcem.

Kilka osób wybiegło z domu, kilka stało na zewnątrz, a Jess był w stajni. Miała wszystkich ośmioro uczniów, włącznie ze

mną oraz Reynem, którzy obściskiwaliśmy się w spiżarni. Skrzywiłam się, kiedy to sobie przypomniałam.

Po kilku minutach w oknie nie było już widać blasku płomieni.

-

Wygląda na to, że wybuchł w skrzydle z sypialniami - odezwał się Daisuke, rozcierając ręce.

Większość z nas wyskoczyła bez kurtek. Uważałam, żeby nie stać zbyt blisko Reyna - moje myśli krzyczały z przerażenia

i radości, ale musiałam zachować to w tajemnicy, aż sama zrozumiem, co, do cholery, wyprawiam.

- O, Reyn, tu jesteś! - Neli podbiegła i wsunęła mu rękę pod ramię, a ja patrzyłam w inną stronę i starałam się nie

reagować. - Ojej, co się dzieje? Czuję dym. - Rozejrzała się po ludziach i zauważyła mnie. Ostentacyjnie spojrzała drugi raz:
zamrugała, otworzyła usta i patrzyła tak, jakby chciała się upewnić, że to ja.

- Wybuchł pożar - wyjaśniła Rachel. - Masz rację, Daisuke, w skrzydle z sypialniami. Musiałam zbiec po schodach z

drugiej strony domu.

Po minucie zjawili się River, Anne, Asher i Solis.

- Pożar ugaszony - oznajmił Solis, a paru uczniów zaklaskało.
- Co się stało? Czemu wybuchł? - dopytywał się Charles.
- Jeszcze to ustalamy - powiedziała River. Była bardzo poważna i zmęczona.

Ciekawe, czy wykorzystali magyię, żeby ugasić pożar, pomyślałam.

- A gdzie właściwie się paliło? - spytała Neli.
Kątem oka dostrzegłam, że Reyn wyswobadza się i odsuwa od niej o krok. Zerkała na niego tęsknie, ale starała się

zachować dobrą minę do złej gry.

- Przy pokoju Nastasyi - odparła Anne, spoglądając na mnie. - Wokół jej drzwi.

Szczęka mi opadła. Neli pokręciła głową.

- Niektórzy muszą być w centrum zainteresowania -wymruczała pod nosem Neli na tyle głośno, żeby parę

osób ją usłyszało.

Odwróciłam się do niej, ale nie zdążyłam nic powiedzieć, bo odezwała się River.

- Tak, wiem, co masz na myśli.

Neli wyglądała tak, jakby nie chciała, żeby River ją usłyszała. Zaczerwieniła się.

- Ja go nie podłożyłam - oświadczyłam ze złością. -W moim pokoju nic się nie stało?

- Tak sądzimy - powiedziała River. - Możesz pójść

sprawdzić.

- Dobra, gdzie byłaś? - Neli popatrzyła na mnie z zainteresowaniem. - Nie było cię w kuchni. Ani w stajni. Ani z

innymi na spacerze. Pewnie siedziałaś w swoim pokoju. Jak wyszłaś? Skąd mamy wiedzieć, że to nie ty podłożyłaś ogień?

Oparłam dłonie na biodrach, miałam ochotę strzepnąć z jej twarzy tę pewniacką minę.

- Wystarczy, Neli - ostrzegł Asher. - Nastasyo, chodź, sprawdzimy twój pokój.
- Ale... dlaczego wy jej wierzycie? - Neli wyglądała

na ogłuszoną.

Inni uczniowie stanęli wokół nas; pewnie nieczęsto widują tu takie sceny. Wniosłam do River's Edge trochę emocji.

Oczywiście zrobiłam to totalnie źle.

-

Nastasya była ze mną - oznajmił krótko Reyn.

Neli wytrzeszczyła oczy.

-Nie... w swoim pokoju. Gdzie byłeś? Bo nie w kuchni. Chciałam cię o coś zapytać i tam cię nie zastałam.

-Cały czas byliśmy razem, od kolacji do tego momentu. I nie w jej pokoju. - Reyn zaciskał szczęki. Ze złości.

Wcześniej Neli nie przyszło do głowy, że Reyn może się za mną wstawić, i teraz się wkurzyła.
-Może wykorzystała chwilę, uciekła, podpaliła pokój i wróciła? - próbowała. - Gdzie byłaś?

-Nie zrobiła tego - wycedził Reyn.

-Neli, ty masz coś do Nastasyi - wtrąciła się Rachel.

- Nie! - upierała się Neli. - Ale dlaczego wszyscy jej ufacie? Dlaczego wszyscy jej wierzycie? Odkąd przyjechała, stało się

strasznie! Jest ciemność i zło. Ona wszystko zniszczyła!

Nagle River i Solis znaleźli się po obu jej stronach.

- Wystarczy, Neli - powiedział łagodnie Solis.
- Co się dzieje? - spytał Charles.

- Neli... - River położyła dłoń na ramieniu dziewczyny. -Wiesz, co powiem. Rozmawiałyśmy o tym. Posunęłaś się za

daleko i muszę cię poprosić, żebyś opuściła River's Edge.

Wszystkim po kolei opadły szczęki, mnie też.

- Nie! - Neli była zaskoczona. - O czym ty mówisz? Nie ja, ona! To ona musi wyjechać! Jest zła, brutalna! Próbowała

mnie skrzywdzić. Nie chciałam wam mówić, nie chciałam robić kłopotu. Ale rzuciła na mnie czar! Próbowała mnie
skrzywdzić! Musicie się jej pozbyć!

- Neli - River czekała, aż Neli spojrzy jej w twarz. -Rozmawialiśmy o tym, o czarach, jakie rzuciłaś na pokój Nastasyi,

i innych rzeczach, które zrobiłaś. Posługujesz się czarną magyią, a tego nie będziemy tolerować. Kilka razy daliśmy ci
szansę, żebyś wybrała inną drogę, ale najwyraźniej nie potrafisz pokonać nienawiści. Teraz, tak jak mówiliśmy, zorganizuję
ci miejsce u swojej ciotki w Kanadzie. Pojedzie z tobą Asher i pomoże ci się zadomowić,

jeżeli chcesz.

- Nie rozumiem, co się dzieje - wymamrotałam.

- Dzieje się to, że wygrywasz! - Twarz Neli nagle wykrzywiła się z wściekłości. - Ty głupia suko! Od samego początku

planowałaś się mnie pozbyć! Reyn mnie kocha! Chce być ze mną! Ale ty rzuciłaś na niego czar, sprawiłaś, że chce ciebie!
Widziałam, jak się całowaliście!

Proszę, ziemio rozstąp się, niech runę w bezdenną przepaść, uderzę w samo jądro ziemi i się spalę. Proszę. Czy to tak

dużo?

Neli wypadła do mnie, kiedy z zakłopotania stałam jak wryta, ale River i Solis przytrzymali ją za ręce. River mruczała

słowa i kreśliła znaki na plecach i ramionach Neli. Dziewczyna zaczęła krzyczeć, wić się i kopać.

- Nie! Przestań! Wszystko robisz źle! To ona! To ona! Jest mroczna. Każdy to czuł! Pozbądź się jej! - Ostatnie słowa

zakończyły się wrzaskiem.

Potworne, bolesne, upokarzające. Strasznie nienawidziłam Neli, ale to, co się z nią działo, było naprawdę złe.

Kilka chwil później Neli poddała się, szlochając, a Solis objął ją i zaprowadził do ciężarówki. Anne poszła za nimi.

Przemawiała do Neli łagodnie, tłumaczyła, że przyślą jej rzeczy. Neli ciągle mamrotała, łzy ściekały jej po twarzy i, prawdę
mówiąc, wyglądała jak szalona czarownica.

Starałam się przyswoić fakt, że River najwyraźniej mi uwierzyła, wzięła moją stronę, mimo wszystko. Reyn stał obok,

ale mnie nie dotykał. Widziałam, że zaciska i rozluźnia pięści. Wszyscy patrzyli na nas, to na jedno, to na drugie, jakby
oglądali mecz ping-ponga.

Podeszła do mnie River. Czułam się tak, jakby ktoś wsadził mnie do blendera i nastawił szatkowanie. Targały mną silne

emocje, a nerwy miałam napięte jak postronki.

- W porządku? - zagadnęła. Zastanowiłam się.
- Nie. Raczej nie.
Posłała mi szczery uśmiech i pogłaskała mnie po ręce, a później spojrzała na Reyna. Przechyliła głowę i odwróciła się do

mnie, jakby wyczuwała kosmiczną zmianę w mojej duszy. Wyczuła ją wcześniej niż ja.

Odetchnęłam. Nie spuszczała ze mnie wzroku.

- Czego chcesz? - spytała miękko. Przełknęłam z trudem ślinę.

- Chcę tu być - powiedziałam to, co uświadomiłam sobie przy kolacji. - Być zadowolona i spokojna, nie potrzebować

niczego poza nauką. Chcę się czuć bezpieczna i nie jak ktoś obcy. Chcę... tu należeć. Zasłużyć na to, żeby tu mieszkać. Tak
długo, jak mogę. - To głupie, ale byłam bliska płaczu, jak dziecko, jak ktoś, kto ma serce na dłoni. Ogarnęła mnie panika, ale
nie zwracałam na to uwagi.

Wzrok River się wyostrzył i miałam wrażenie, że w jej oczach widzę ponad tysiąc lat emocji.

- Tak? - upewniła się.
- Tak. Ale... najbardziej chcę być sobą. Chcę być Lilją z Domu Ulfura. - Otarłam dłońmi twarz, bardzo zmęczona. - Teraz

to wiem i rozumiem, co to znaczy. Chcę odzyskać swoją moc. Chcę mojego dziedzictwa. Chcę być córką swojej matki,
dziedziczką ojca. - Głos mi się załamał, a pod powiekami poczułam pieczenie. Zbierało mi się na płacz. Wszystko wydawało
mi się teraz takie oczywiste, takie nieuniknione.

W oczach River rozbłysło nowe światło, a na twarzy pojawiło się zdumienie - ale inne niż przedtem. Wydawało mi się, że

dostrzegłam ulgę, zadowolenie, zapowiedź, że tego oczekiwała. Objęła mnie ramieniem.

- Tak - powiedziała po prostu. - Tak. Tego dla ciebie chcę.
- Zaraz - odezwała się Brynne; jej głos zabrzmiał nienaturalnie głośno w nocnej ciszy. - Hej ludzie, wy się całowaliście?

Jęknęłam i zakryłam twarz. Reyn przestępował z nogi na nogę i patrzył wszędzie, byle nie na mnie. Nie wszystko

mieliśmy za sobą - nie te złe rzeczy, ale teraz wiedziałam, że te dobre też się nie skończyły. Chciałam zobaczyć, co z tego
wyjdzie. Przestałam uciekać.