Shirley Jump

Ślub o poranku

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Carter Matthews z piskiem opon wjechał na parking. Żwir wytryskiwał w górę,

gdy jego czerwony lexus zajmował jedno z głównych miejsc na parkingu. Reklamy za-

pewniały, że ten samochód w mgnieniu oka osiąga prędkość od zera do sześćdziesiątki.

Nieprawda. Nowa zabawka Cartera momentalnie rozwijała prędkość do setki, co ozna-

czało, że lexus był wart swojej ceny.

Carter wysiadł z samochodu, czując wyrzuty sumienia, że zamiast pracować przez

cały dzień, szalał po mieście jak rajdowiec. Pearl, jego asystentka, spojrzała na niego

złowrogo, gdy rano wymykał się z firmy zaledwie po pięciu minutach obecności w biu-

rze. Niestety starsza pani nie rozumiała, że firma TweedleDee Toys funkcjonuje znacznie

lepiej, gdy jej menedżer nie jest obecny w biurze.

- Panie Matthews! Dobrze, że pana widzę.

Carter się odwrócił. Mike, młodszy projektant w TweedleDee Toys, szedł przez

parking, jedną ręką przyciskając do piersi dużą papierową torbę, a drugą poprawiając

okulary.

- Mieliśmy dzisiaj burzę mózgów i chłopcy chcieli, żebym panu to pokazał. - Wrę-

czył Carterowi torbę, z trudem łapiąc oddech. - To jest Cmentarny Kotek. Ta zabawka z

całą pewnością zrewolucjonizuje rynek w branży.

- Cmentarny Kotek? Zwykła pluszowa zabawka? - zdziwił się rozczarowany Car-

ter.

W tym tygodniu dał swoim projektantom jedno zadanie: kazał im przygotować coś,

co zachwyci potencjalnych nabywców na tegorocznych targach zabawek, które odbędą

się jesienią. Spodziewał się, że dostanie projekt pistoletu na wodę albo wspaniałego

zdalnie sterowanego samochodu, a nie najzwyklejszą futrzaną przytulankę.

- Obejrzy pan go teraz? - spytał przejęty Mike, zacierając dłonie i wskazując torbę.

- Tak rzadko jest pan w biurze, że postanowiłem pana poszukać. Jeśli spodoba się panu

ten prototyp, możemy od razu wdrożyć go do produkcji.

T L

R

Pluszowa zabawka z pewnością okaże się kolejną porażką, ale Carter nie chciał te-

go komentować i rozmyślać nad podupadającą firmą, by nie zepsuć sobie humoru po

przejażdżce nowym luksusowym samochodem.

- Miałem ciężki dzień. Później go obejrzę. W każdym razie dziękuję. - Pomachał

do Mike'a, po czym skierował się w stronę wejścia do budynku.

Młodszy projektant, który od wielu dni przekazywał notatki do szefa powiadamia-

jące go o nowym projekcie, niezrażony odmową dogonił Cartera.

- Panie Matthews?

Carter odwrócił się, naciskając pilota, żeby zamknąć samochód.

- Tak, Mike?

- A, chłopcy trochę się martwią - wyjąkał Mike, któremu najwyraźniej przypadła w

udziale rola kozła ofiarnego - bo dosyć rzadko jest pan w pracy, a po odejściu pana wuj-

ka przydałoby się nam jakieś kierownictwo.

Carter spojrzał na lexusa. Jedyną rzeczą, którą naprawdę potrafił kierować, były

szybkie samochody. No i może szybkie kobiety. Za każdym razem, kiedy zaczynał kie-

rować firmą odziedziczoną po wujku, wciągał ją w jeszcze większe tarapaty.

Dlatego zrezygnował dzisiaj z siedzenia w pracy, by podobnie jak w ubiegłą środę

pograć w golfa, a we wtorek rozegrał pasjonujący mecz w tenisa z bratem. Ostatnio spę-

dzał coraz więcej czasu poza biurem. Biorąc pod uwagę jego zdolności menedżerskie,

tak właśnie było najlepiej dla firmy. Mimo to nie mógł zdobyć się na to, by zatrudnić w

TweedleDee Toys menedżera, gdyż nie chciał przyznać się otwarcie do porażki.

I to nie pierwszej.

- Zobaczymy się jutro, Mike - powiedział, zastanawiając się, w jaki sposób mógłby

pomóc firmie.

Mike wahał się jeszcze chwilę, a potem poprawił okulary na nosie i się pożegnał.

Przygarbiony, wolnym ciężkim krokiem ruszył przez parking, oglądając się kilka razy za

siebie, po czym wsiadł do swego wysłużonego zielonego samochodu i odjechał.

Carter westchnął, wchodząc po schodach do swego mieszkania na trzecim piętrze.

Otworzył drzwi, wszedł do środka, wrzucił klucze do kryształowego pojemnika przy

wejściu, po czym zajrzał do papierowej torby.

T L

R

W środku był naturalnej wielkości szaro-biały pręgowany kot, który wyglądał nie-

mal jak żywy. Nie był to wcale oczekiwany przez Cartera hit sezonu, o czym Mike z ta-

kim przekonaniem go zapewniał, jednak nie odbiegał zbytnio poziomem od zabawek

produkowanych dotychczas przez TweedleDee Toys.

Carter włączył przycisk. Futrzana zabawka przewróciła się na grzbiet i wyciągając

łapy w górę, wydała rozpaczliwie żałosny pisk, po czym zatrzęsła się dwa razy i zastygła.

- Właśnie to było nam potrzebne - wymamrotał pod nosem Carter. - Kot udający

trupa.

Rzucił zabawkę na fotel i wszedł do wspaniale urządzonej kuchni. Po takim incy-

dencie miał ochotę wypić mocnego drinka i udać się z jakąś piękną kobietą na długi

urlop, najlepiej na bezludnej wyspie. Niestety barek okazał się pusty, w mieszkaniu nie

było żadnej kobiety, odkąd w zeszły wtorek Cecilia trzasnęła drzwiami, a w jego planach

nie szykował się żaden urlop, odkąd Carter zajął najwyższe stanowisko w firmie zapisa-

nej mu w spadku przez Harry'ego.

Wielki błąd!

Carter nie miał pojęcia, co myślał wujek Harry, gdy sporządzając testament, zlecił

mu kierowanie firmą produkującą zabawki. Jego brat bliźniak, Cade, znacznie lepiej

nadawałby się do tej roli. Dobrze zorganizowany Cade potrafił wziąć na siebie ważne

zadanie i doprowadzić je do końca. Bardzo dobrze wywiązywał się z obowiązków w

kancelarii prawniczej należącej do ojca, a teraz zmienił pracę i wraz z żoną Melanie z

powodzeniem rozbudowywał sieć barów franszyzowych Cuppa Life na środkowym za-

chodzie Stanów.

W przeciwieństwie do Cartera, którego największym dotychczasowym osiągnię-

ciem było doprowadzenie firmy wuja Harry'ego do skraju bankructwa.

Nie mówiąc o tym, jak bardzo zawiódł ojca. W ciągu prawie czterdziestu lat życia

Carterowi udawało się bezbłędnie tylko jedno - dostarczanie coraz bardziej spek-

takularnych rozczarowań ojcu.

Rozejrzał się po mieszkaniu, które wynajął w ubiegłym miesiącu w Lawfordzie po

to, by zamieszkać bliżej siedziby TweedleDee Toys i uniknąć wysłuchiwania ciągłych

narzekań ojca w rodzinnym domu w Indianapolis.

T L

R

Mieszkanie było czyste, schludne i eleganckie, ale zupełnie pozbawione przytulno-

ści. Carter nie cieszył się, wracając wieczorem do domu, bo apartament wyglądał tak ste-

rylnie, jakby został wyjęty żywcem z katalogu. Meble na pierwszym poziomie mieszka-

nia i jasnobeżowe ściany zostały wybrane przez dekoratora wnętrz, ponieważ Carter nie

miał na to czasu ani ochoty. Przychodząca co tydzień pokojówka wypolerowała szklany

blat stołu w salonie, ustawiając go pod kątem prostym do wzorów na dywanie.

Wszystkie apartamenty, w jakich Carter dotąd mieszkał, wyglądały podobnie bez-

osobowo i sterylnie, a ich utrzymaniem w ładzie i czystości zajmowała się zawsze wyna-

jęta służba. Carter nigdy się nie ustabilizował i nie znalazł sobie celu w życiu, dopóki nie

dowiedział się, jaką treść zawiera testament wuja.

Pół roku temu jacht Harry'ego o nazwie The Jokester znaleziono dryfujący gdzieś

na Atlantyku. Po długich i bezskutecznych poszukiwaniach prowadzonych przez straż

przybrzeżną i policję ostatecznie uznano, że właściciel jachtu nie żyje, co spowodowało,

że ojciec Cartera, Jonathon, jedyny brat Harry'ego, stał się jeszcze bardziej zamknięty w

sobie i milczący.

Po odczytaniu testamentu Carter spojrzał na swoją najbliższą rodzinę - ojca i brata

- i uświadomił sobie, że każdy z nich miał jakiś cel w życiu. Brat ożenił się z Melanie i

założył sieć barów szybkiej obsługi. Ojciec prowadził kancelarię prawniczą. Tylko on,

Carter, był pozbawiony jakiegokolwiek sensownego zajęcia.

Dlatego kiedy usłyszał zdumiewającą wiadomość, że wuj Harry zapisał mu w te-

stamencie TweedleDee Toys, Carterowi przyszła do głowy szalona myśl, że może teraz

stanie się wreszcie kimś i będzie miał normalną pracę.

Kiedy jednak adwokat wręczał mu akt własności odziedziczonej firmy, ojciec Car-

tera nie ukrywał rozczarowania.

- Za miesiąc doprowadzisz tę fabrykę do bankructwa - parsknął z niezadowole-

niem. - Ten interes nie przynosił mojemu bratu dochodów, a teraz z pewnością będzie

funkcjonował jeszcze gorzej.

Ojciec potrafił zawsze przewidzieć porażki Cartera, jednak tego dnia jego uwaga

szczególnie dotknęła nie odnoszącego nigdy sukcesów syna.

- Na pewno nie - powiedział. - Postawię tę firmę na nogi.

T L

R

Ojciec roześmiał się, potrząsając głową.

- Spójrz prawdzie w oczy, Carter - powiedział. - Nie nadajesz się na menedżera.

Jedynym powodem, dla którego Carter nie zrezygnował w ciągu ostatnich dwóch

miesięcy z nowego zajęcia, była niechęć do przyznania racji ojcu. Jonathon Carter był z

natury perfekcjonistą. Jego życie było dokładnie zaplanowane i zorganizowane w naj-

drobniejszych szczegółach. Tego samego wymagał od synów.

Cade, który początkowo poszedł w ślady ojca, podejmując pracę w jego kancelarii,

potrafił sprostać wysokim wymaganiom, podczas gdy jego brat nieustannie pozostawał w

tyle.

Carter otrząsnął się z przykrych myśli. Otworzył lodówkę, zza kartonu przetermi-

nowanego mleka wyjął butelkę z resztką czerwonego wina i nalał wino do kieliszka.

- Na zdrowie - powiedział, wznosząc kieliszek w stronę leżącej na fotelu sztywnej

futrzanej zabawki z łapami wyciągniętymi w górę. - Mam wrażenie, że i tak przypadł ci

w udziale lepszy los, przyjacielu.

Ledwie zdążył przytknąć kieliszek do ust, ktoś zapukał energicznie do drzwi. To

pewnie wścibska pani Beedleman widziała przez okno, że Carter idzie przez podwórko, a

potem wypatrzyła przez lornetkę, że niesie Cmentarnego Kiciusia, a ponieważ miała o

swoim sąsiedzie nie najlepsze zdanie, zadzwoniła na policję.

Nie po raz pierwszy.

Carter westchnął, odstawił kieliszek na kuchenny blat i otworzył drzwi.

- Wiem, o co chodzi - powiedział do szczupłej brunetki, która stała w holu.

Miała śmieszne ciemnofioletowe okulary zakręcone na końcach w górę w stylu lat

sześćdziesiątych. Była wysoka i szczupła, a krótko obcięte włosy z grzywką odsłaniały

jej długą szyję. Jej oficjalny elegancki strój nie zachęcał jednak Cartera do flirtowania z

urzędniczką państwową.

- Pani jest z Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami i otrzymała pani skargę, że znę-

cam się nad zwierzętami, tak?

- Nie. Ja...

T L

R

- To jest tylko pluszowa zabawka. Jutro wyrzucę z pracy projektanta, który ją wy-

myślił. Proszę wracać do biura czy skąd tam pani przyjechała, bo nie mam w domu

prawdziwego martwego kota, a przynajmniej on nigdy nie był żywy.

Nieznajoma zamrugała oczami.

- Martwego kota?

- Mówiłem pani, że nie jest prawdziwy. Cmentarny Kotek to tylko zabawka.

Kobieta zbladła.

- Och, przepraszam. Chyba pomyliłam drzwi. - Odwróciła się, chcąc odejść.

Miała dziwnie znajomą twarz. Do diabła, równie znajomą jak twarze połowy

mieszkańców Lawfordu, których poznał od chwili, gdy został menedżerem TweedleDee

Toys podczas różnych spotkań towarzyskich i turniejów gry w golfa.

Jednak twarz tej kobiety była podejrzanie znajoma. Oczywiście nigdy nie umawiał

się z nią na randki.

Chyba nie.

To żałosne. Spotykał się z tyloma kobietami, że nawet nie pamiętał dobrze ich twa-

rzy. W przeciwieństwie do swego brata Cade'a, który poznał swoją pierwszą miłość w

szkole średniej, ożenił się po ukończeniu studiów i do tej pory był szczęśliwym małżon-

kiem.

Carter był raczej złym wilkiem, przed którym mądrzy ojcowie przestrzegają swoje

córki, niż księciem na białym rumaku.

Kobieta stojąca w holu miała delikatne rysy twarzy, zgrabny nos i mocno zaryso-

wane kości policzkowe, co sprawiało, że była podobna do Grace Kelly. Jednak w prze-

ciwieństwie do legendy ekranu jej włosy nie były jasne, lecz brązowe. Równo obcięte

przy policzkach i na karku idealnie pasowały do przejażdżek kabrioletem w leniwe letnie

popołudnie. A jej smukłe zgrabne nogi były jakby stworzone do wielu rzeczy z pewno-

ścią niedozwolonych w stanie Indiana.

Oho! Powinien się jeszcze napić.

Tak czy owak, ta kobieta była pierwszą sympatyczną osobą, którą dzisiaj spotkał.

A on teraz chce odprawić ją od swoich drzwi jak głupiec.

- Proszę zaczekać - powiedział. - Czy możemy jeszcze chwilę porozmawiać?

T L

R

Niechętnie cofnęła się od windy. Carter przesunął ręką po twarzy.

- Przepraszam - powiedział ze skruchą w głosie. - Miałem dzisiaj ciężki dzień. W

moim salonie leży pluszowa zabawka, której nie uda się sprzedać, i skończyło mi się wi-

no. Proszę pozwolić, że się przedstawię. Nazywam się Carter Matthews. A pani?

- Daphne Williams.

- Daphne. - Nie mógł sobie nic przypomnieć. - Bardzo mi miło. - Uśmiechnął się

zabójczo. Tym uśmiechem zawsze zdobywał serca kobiet. - Co cię tu sprowadza, Daph-

ne?

- Mam wiadomość.

- To brzmi intrygująco. - Oparł się o framugę drzwi, jeszcze raz lustrując kobietę

wzrokiem. - Co to za wiadomość?

Daphne uśmiechnęła się szyderczo.

- Bardzo nieprzyjemna wiadomość. Ktoś cię nienawidzi, Carter.

W pierwszej chwili miał ochotę powiedzieć jej, że nic go to nie obchodzi, ale po-

tem zmienił zdanie. Daphne była piękną kobietą, a on jeszcze przed chwilą pragnął wła-

śnie taką piękność spotkać. Wypił parę łyków wina, a w obliczu nieuchronnego bankruc-

twa TweedleDee Toys po wprowadzeniu do produkcji zabawek rodem z horroru będzie

miał wakacje, i to na zawsze.

„Bądź ostrożny, wypowiadając życzenia, Matthews, bo mogą się spełnić".

Ojciec miał rację, powtarzając mu, że do niczego się nie nadaje. Carter był wście-

kły, że musi się z ojcem zgodzić, i jeszcze bardziej wściekły na siebie, że nie potrafi nig-

dy stanąć na wysokości zadania.

- Kto taki? - spytał.

Któż mógłby to być, oczywiście oprócz jego pracowników, którzy mieli wszelkie

powody, by go nienawidzić.

- Ja.

- Ty? Dlaczego?

O Boże. To jednak jedna z jego dawnych przyjaciółek. Wyraźny znak, że za dużo

pił i zbyt wiele miał kochanek.

Daphne Williams oparła rękę na biodrze, przeszywając go wzrokiem.

T L

R

- Przez ciebie zerwałam z narzeczonym.

- Chyba zwariowałaś. Przecież ja cię nie znam.

- Nie, ale znasz za to... - Wyjęła z kieszeni karteczkę. - Cecilię, która przysłała ci

pożegnalny kosz.

Do diabła! Tylko tego mu dzisiaj brakowało.

- Pożegnalny kosz? - Właściwie mógł spodziewać się tego po Cecilii, która powie-

działa mu otwarcie, że nie jest dla niej atrakcyjnym partnerem.

Cecilia oczekiwała, że Carter Matthews będzie zabierać ją do eleganckich restaura-

cji, klubów jazzowych i na atrakcyjne wycieczki, a kiedy oświadczył, że musi zająć się

firmą i nie ma czasu wyjeżdżać z nią na weekendy ani zapraszać jej na tańce, wpadła w

złość.

- Jej zdaniem - ciągnęła Daphne - jesteś nic niewartym kretynem i nie chciałaby cię

więcej widzieć, nawet gdybyś był - spojrzała na karteczkę - „ostatnim karaluchem żyją-

cym na ziemi".

- O!

- A to, jak sądzę, jest dla ciebie, a nie dla mnie.

Daphne odwróciła się i wręczyła mu stojący z tyłu duży wiklinowy kosz, którego

Carter wcześniej nie zauważył. Czarny kosz był przystrojony licznymi karteczkami z

trupimi czaszkami i piszczelami obok napisów „Nigdy więcej" i „Nie kocham, ale nie-

nawidzę".

W środku leżały przeróżne prezenty. Lalka wudu z nastroszonymi ciemnymi wło-

sami, która zapewne miała wyobrażać jego samego, miała powbijane w tułów szpilki i

zaznaczone czerwonymi krzyżykami śmiertelne rany, sześć wysuszonych czarnych róż,

egzemplarz książki pod tytułem „Mężczyźni, którzy są kretynami, i kobiety, które ich

rzucają", puszka jedzenia dla psów z przyklejoną do niej łyżką i półlitrowa butla wody

„Zapach skunksa".

- Domyślam się, że Cecilia ma wyrobioną opinię na mój temat.

- Chyba świetny z ciebie facet, Carter.

- W gruncie rzeczy jestem bardzo sympatyczny.

T L

R

Daphne uniosła w górę brew. Chyba było już za późno, żeby zrobić na niej dobre

wrażenie.

Carter zerknął jeszcze raz na lalkę wudu i dopiero teraz zauważył, że w jej oczach

również tkwiły szpilki. Faktycznie, to nie świadczy o nim dobrze.

- Nie rozumiem - powiedział - w jaki sposób moje zerwane zaręczyny zrujnowały

życie tobie.

- Ten kosz został dostarczony do mnie.

- Na pewno złożę reklamację w firmie kurierskiej.

- Za późno. Z powodu tej przesyłki natychmiast zerwałam z moim skądinąd bardzo

przyzwoitym narzeczonym.

- Dlaczego? Nie podobał ci się zapach wody toaletowej?

- Myślałam, że to prezent właśnie od mojego narzeczonego. - Zmierzyła go wzro-

kiem tak, jakby wszystkie grzechy świata były winą Cartera. Do paru mógłby się przy-

znać, ale akurat nie do tego. - Dlatego z nim zerwałam.

Carter uśmiechnął się złośliwie.

- Zareagowałaś zbyt nerwowo.

Zaczerwieniła się. Najwyraźniej Daphne Williams nie pozwalała ciosać sobie koł-

ków na głowie.

- Nie czytałaś kartki?

- Nie otworzyłam od razu pudełka. Dopiero... później.

Carter nie mógł powstrzymać się od śmiechu.

- Zerwałaś ze swoim chłopakiem, myśląc, że to on chce cię zostawić, i nawet nie

otworzyłaś pudełka?

Daphne wzięła się pod boki.

- Miałam bardzo ciężki dzień.

- Ja też. - Uśmiechnął się. - Ale teraz mnie rozbawiłaś, więc już nie jest tak źle.

Spojrzała na niego z ukosa.

- Nie uważam, żeby to było zabawne.

Carter uniósł w górę puszkę wątróbek dla psa.

- A ja nie mogę uwierzyć, że z takiego powodu zerwałaś związek.

T L

R

- To twoja wina.

- Wcale nie.

- Gdybyś nie był takim potworem, Cecilia nie przysłałaby ci tego kosza, a ja nie

pomyślałabym, że jest przeznaczony dla mnie i nie zerwałabym z Jerrym. - Uniosła ręce

w górę. - Nie masz pojęcia, jak to zniweczyło moje plany. Jerry był mi potrzebny, i to nie

tylko po to, żeby stawiać mi drinki w barze.

Carter potrząsnął głową. Nie mógł zrozumieć pokrętnej logiki Daphne, może dla-

tego, że nie jadł jeszcze kolacji i jego mózg nie pracował efektywnie.

- Po pierwsze - powiedział - wcale nie byłem takim potworem, a po drugie to, że

zerwałaś z Jerrym, to była twoja decyzja, a nie moja. Dlatego nie rozumiem, za co miał-

bym cię przepraszać.

- Nie tylko przepraszać, panie Matthews, ale i dziękować za to, że przytargałam ten

kosz na trzecie piętro do właściwego adresata.

- Nie zgadzam się. Z pewnością Jerry czekał tylko na okazję, żeby zerwać. Ten

kosz okazał się świetnym pretekstem. Nie ponoszę za to żadnej winy.

Chciał zamknąć drzwi, ale Daphne zablokowała je pięciocentymetrowym obcasem.

- To wszystko nieprawda - powiedziała. - Byłam wspaniałą dziewczyną dla

Jerry'ego.

- Jeśli byłaś taka wspaniała, to dlaczego pozwolił ci tak łatwo odejść?

Carter Matthews spojrzał na rozzłoszczoną twarz Daphne i pomyślał, że nie ma nic

równie satysfakcjonującego jak widok kobiety, która nie wie, co ma odpowiedzieć. Da-

phne zrobiła krok w tył, kipiąc ze złości, ale nie odezwała się ani słowem.

- Miłego dnia, panno Williams - powiedział, zamykając drzwi.

Wtedy uświadomił sobie, że wygrana batalia nie była aż tak zwycięska, bo po jej

zakończeniu został w domu sam na sam z podrabianym martwym kotem i koszem peł-

nym obrzydliwości.

W dodatku usłyszał parę uwag o sobie, które były bardzo nieprzyjemne.

Daphne wracała do swego mieszkania dwa piętra niżej, rozmyślając nad sposobami

torturowania i zabicia Cartera Matthewsa. Rozpłatanie brzucha i poćwiartowanie odpada-

ły jako zbyt łagodne.

T L

R

Ten mężczyzna był na tyle bezczelny, że ośmielił się wyrazić opinię na jej temat,

podczas gdy to on dostał nafaszerowaną szpilkami lalkę wudu. Natomiast ona była zaw-

sze bardzo dobra i wyrozumiała dla Jerry'ego, choć musiała znosić jego wieczną obsesję

na punkcie Mortal Kombat, tłumacząc sobie, że każdy mężczyzna ma prawo marzyć i

należy go w tym wspierać, skoro on ją wspiera.

No, może niezupełnie ją wspierał i nie rozumiał naprawdę, czego ona pragnie, ani

też nie słuchał choć w osiemdziesięciu procentach tego, co Daphne mówi, twierdząc, że

jej praca w charakterze trenerki kreatywności „wykracza poza jego możliwości percep-

cji".

To akurat było chyba zgodne z prawdą.

Z początku Daphne uważała, że Jerry jest roztargniony i uroczy, ale w ciągu ostat-

nich kilku tygodni jego brak zainteresowania stał się denerwujący.

I bardzo przykry.

Jednak Jerry popierał jej pomysł zbudowania centrum kreatywności dla dzieci. Da-

phne za wszelką cenę pragnęła stworzyć to, czego nigdy nie miała jako dziecko. To cen-

trum miało być miejscem, w którym dzieci mogłyby swobodnie wyrażać swoje zaintere-

sowanie światem, bawić się i tworzyć. I mieć pewność, że ich pomysły przyjmowane są z

entuzjazmem.

Jerry, rozpieszczony jedynak pochodzący z zamożnej rodziny, obiecał jej przeka-

zać fundusze na budowę centrum, a potem wspierać jego działalność za pośrednictwem

rodzinnej fundacji. Rozpoczęcie budowy miało nastąpić za dwa tygodnie.

Daphne miała zapewnione fundusze na realizację wielkiego marzenia i wygodny

związek z mężczyzną, który w zasadzie niczego od niej nie wymagał.

Zerwała z nim.

Czy zareagowała zbyt nerwowo? Nieważne. Nie chciała przypominać sobie słów

Cartera Matthewsa, nawet jeśli miał rację.

Kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, poszła otworzyć, mając nadzieję, że zaraz zo-

baczy Jerry'ego z bejsbolówką w ręku, który nazwie to, co zaszło, głupim nie-

porozumieniem. Z drugiej strony miała nadzieję, że to jednak nie jest on. Może czarny

T L

R

kosz był znakiem, że powinna zmienić swoje życie, że nie powinna tylko pracować i

wracać do pustego domu, gdzie nikt nie czeka.

Nie, to niemożliwe. Za chwilę wszystko się wyjaśni i Daphne zrealizuje swoje pla-

ny.

- Jak było w Reno? - zapytała Kim.

W progu stała najlepsza przyjaciółka Daphne od czasów przedszkola. W jednej rę-

ce trzymała parującą torbę z Garden Palace Chinese, a w drugiej butelkę z gotowym kok-

tajlem margarita marki Jose Cuervo. Kim z wielu powodów była jej najlepszą przyjaciół-

ką, a teraz trzymała w ręku jej dwa ulubione przysmaki.

Daphne otworzyła szerzej drzwi, zapraszając ją do środka i uwalniając od zaku-

pów.

- Kongres kreatywności w Reno wypadł znakomicie. Niestety powrót nie był zbyt

przyjemny. Dwa razy przesuwano termin odlotu, a potem, choć lot miał być bezpośredni,

musieliśmy wylądować w Sioux City, bo pilot miał atak wyrostka robaczkowego. Mój

bagaż zaginął gdzieś bez wieści, w łazience samolotu pozbyłam się śniadania z powodu

strasznych turbulencji, a w końcu straciłam samochód.

- Samochód?

Daphne skinęła głową.

- Zapomniałam, w którym miejscu zaparkowałam go na lotnisku w Indianapolis.

Facet pracujący na parkingu też nie mógł go znaleźć, więc dał mi numer telefonu i kazał

zadzwonić jutro po dziewiątej.

- Ojej, miałaś potwornego pecha!

- Po powrocie do domu było jeszcze gorzej.

Daphne westchnęła, wyjmując z szafki talerze, po czym usiadła przy kuchennym

stole, opowiadając przyjaciółce o czarnym koszu, telefonie do Jerry'ego i spotkaniu z

Carterem Matthewsem.

- Ten mężczyzna to straszny potwór, Kim. Powinnyśmy wywiesić ogłoszenie, żeby

wszyscy mieli się przed nim na baczności.

Kim się roześmiała, wymachując jasnymi włosami związanymi w koński ogon.

- Oj, wcale nie jest taki zły. To ten facet, który wprowadził się pod 4B, tak?

T L

R

Daphne skinęła głową.

- Tak.

- Wszystkie sąsiadki plotkują o nim, a niejedna zapewne zagięła na niego parol.

- Dlaczego?

- Nie czytasz gazet? Gloria pisze o nim bez przerwy w rubryce towarzyskiej. To

jeden z tych bogatych i przystojnych celebrytów, którym nie w głowie jest małżeństwo.

Jeśli tak ma wyglądać straszny potwór, to z chęcią piszę się na ten horror.

Daphne przypomniała sobie fryzurę Cartera Matthewsa: falujące włosy, które prze-

czesywał palcami, wyglądały tak, jakby przed chwilą wstał z łóżka. Jego ciem-

noniebieskie oczy mogły zachwycić wiele kobiet. Wiele, ale oczywiście nie ją. No i chy-

ba nie Cecilię.

- Wygląd wszystkiego nie załatwia.

- Ale i w niczym nie przeszkadza. - Kim puściła do niej oko. - Powiedz, co masz

zamiar zrobić z Jerrym.

Daphne westchnęła.

- Prawdę mówiąc, odetchnęłam z ulgą. Jerry nie jest księciem z bajki.

- To dlaczego spotykałaś się z nim przez pięć miesięcy?

Daphne wzruszyła ramionami.

- Chyba wydawało mi się, że ma wszystkie cechy, które powinien posiadać męż-

czyzna. Albo może mieć. Był jak roślina, która przy odrobinie cierpliwości i pielęgnacji

może stać się tym, czego od niej oczekujesz.

Kim się roześmiała.

- Ten mężczyzna potrzebował nie tylko wody i słońca, żeby się rozwinąć.

- Masz rację. - Daphne nalała margaritę do kieliszków i przełknęła kilka łyków.

Tequila wypita na pusty żołądek szybko uderzyła jej do głowy. - Ale tak bardzo popierał

projekt budowy centrum kreatywności, że myślałam...

- Myślałaś, że zamienisz mielone w polędwicę? Daphne się roześmiała.

- Nigdy nie przyznałabym się do tego Carterowi Matthewsowi, ale naprawdę wy-

świadczył mi przysługę. To był najwyższy czas, żeby zerwać z Jerrym. Żałuję tylko, że

ucierpi na tym moje centrum.

T L

R

- Nie sądzisz, że on i tak zechce sfinansować to centrum z poczucia obywatelskie-

go obowiązku albo coś w tym guście?

- Nie. Nie pozostawił mi co do tego złudzeń. - Daphne nałożyła chińską potrawę na

talerze, a potem zaczęła obracać w palcach chińskie ciasteczko z przepowiednią. - Wiesz,

o czym marzę, Kim?

- Oprócz wygranej na loterii?

- O tym, żeby spotkać mężczyznę, któremu będzie na mnie naprawdę zależało. Ko-

goś, kto... - Urwała na chwilę. - Nie wiem, dokończ za mnie.

- Mamy odegrać dialog z filmu z Tomem Cruise'em?

Daphne znów wybuchnęła śmiechem.

- Nie. Ale chciałabym naprawdę cieszyć się życiem, podczas gdy tylko chodzę do

pracy, wracam do domu, i tak przez trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku.

- I to od dawna - zauważyła Kim, która znała przyjaciółkę od dzieciństwa.

- Owszem. - Daphne potrząsnęła głową. - W każdym razie miałam dzisiaj ciężki

dzień. Dlatego jestem w takim melancholijnym nastroju. Kiedy znajdę nowego sponsora,

na pewno poprawi mi się humor.

Kim położyła rękę na jej dłoni.

- Nie martw się, Ducky. Na pewno coś wymyślisz - powiedziała, nazywając przy-

jaciółkę przezwiskiem z dzieciństwa.

Kiedy chodziły do przedszkola, rówieśnicy wymyślili Daphne przezwisko od Ka-

czora Daffy - postaci z kreskówek, która nazywała się Daffy Duck. Przydomek Ducky

przylgnął do niej na dobre, bo - jak mówiła Kim - Daphne miała niezwykłą umiejętność

wychodzenia cało ze wszystkich opresji. Pomagała firmom odzyskać dobrą kondycję za

pomocą treningów kreatywności i zawsze miała optymistyczne podejście do życia.

Dopóki Carter Matthews nie zniszczył jej planów.

Teraz kaczka zaczynała tonąć. Tylko że nie miała zamiaru poddać się bez walki.

T L

R

ROZDZIAŁ DRUGI

W środę rano Carter postanowił jeszcze raz spróbować zachować się jak prawdzi-

wy menedżer, naprawiając popełnione wczoraj błędy.

Niestety nic z tego nie wyszło.

Przed wyjściem z domu odebrał telefon od swego najlepszego projektanta zaba-

wek, rozgniewanego, że Carter odrzucił projekt Cmentarnego Kotka. Wygłosił on długą

mowę, oświadczając w końcu, że odchodzi z TweedleDee Toys, bo nie ma zamiaru pra-

cować z idiotami w firmie, której kultura korporacyjna odpowiada standardom pracy w

kanałach.

Coś podobnego! Carter był przekonany, że robotnicy pracujący w kanałach są bar-

dziej kreatywni niż jego pracownicy, a przynajmniej rozwiązują problemy, zamiast je

stwarzać.

Ta dyskusja sprawiła, że Carter już przed wyjściem z domu był spóźniony, a w

żadnym wypadku nie mógł pozwolić na to, by coś zepsuło jego nowy ambitny plan. Miał

zamiar zrobić wszystko, by postawić firmę na nogi, nawet gdyby to miało oznaczać, że

będzie zjawiać się w biurze o świcie i siedzieć tam do dziesiątej wieczór, a nie jak dotąd

wpadać tylko na pięć minut.

Dziś o siódmej dziewiętnaście zamierzał znaleźć się na parkingu, a o wpół do

ósmej w gabinecie. Spojrzał na zegarek. Ósma siedem.

Wspaniale! Nie dość, że stracił jednego pracownika, to jeszcze się spóźni.

Prowadzenie firmy okazało się znacznie bardziej absorbujące, niż przypuszczał.

Nie chodziło nawet o to, że nie miał czasu zagrać w golfa czy umówić się na randkę bądź

pojechać na zakupy. Nawet po wyjściu z biura nie przestawał myśleć o pracy. Zrozumiał

teraz, dlaczego jego brat bliźniak przez pracę omal nie zniszczył swego małżeństwa.

Jednak Cade w końcu zmądrzał i zrezygnował z zawodu prawnika, podejmując

pracę w firmie żony. Dzięki temu spędzał teraz każdy wieczór z Melanie, a ich uczucie

znów rozkwitło.

Carter także chciał zachowywać się odpowiedzialnie. Niestety firma TweedleDee

Toys była w opłakanym stanie. Widząc, że mimo wysiłków nie potrafi jej uratować, w

T L

R

ostatnim okresie zaczął unikać przebywania w biurze. Wszystkie próby poprawy sytuacji

- poprzez ograniczanie kosztów, zwiększenie produkcji, działania na rzecz podniesienia

morale zespołu - spotykały się z oporem ze strony pracowników odwykłych od wypeł-

niania poleceń szefa.

Carter zmrużył oczy, wychodząc przed budynek.

Na parkingu stała Daphne Williams, trzymając w ręku kluczyki od samochodu i

komórkę.

- Jak to go odholowaliście? - spytała z irytacją w głosie. - Tam nie można parko-

wać? Od kiedy? Jeśli przenosicie gdzie indziej parking na lotnisku, to powinniście po-

stawić odpowiednie znaki i rozwiesić ogłoszenia. Oczywiście - parsknęła do słuchawki. -

Przy najbliższej okazji na pewno złożę skargę. - Zamknęła telefon, wydając jęk rozpaczy.

- Wszystko w porządku? - spytał z ironią Carter. Daphne odwróciła się do niego.

- Jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, to nie - odparła załamującym się głosem. - Za

dwadzieścia minut mam ważne spotkanie, a mój samochód odholowano w miejsce, które

będzie otwarte dopiero o dziesiątej. - Westchnęła ciężko, ale potem jej twarz rozjaśniła

się w uśmiechu. - Ale cóż za przyjemność przejechać się taksówką przed śniadaniem! -

Otworzyła telefon, zaglądając do książki telefonicznej. - Jak się nazywa ta firma taksów-

kowa? - wymamrotała pod nosem.

- Gdzie masz to spotkanie? - spytał Carter, gdyż nagle zrobiło mu się żal przygnę-

bionej szczupłej brunetki o czekoladowych oczach.

- Przy skrzyżowaniu Siódmej i Vinne.

- Moje biuro jest przy Ósmej. Podwiozę cię.

Zerknęła na niego znad telefonu.

- Dlaczego?

- Sąsiedzka przysługa.

- Coś takiego! Panie Matthews, ostatnio nie zachowywał się pan wobec mnie zbyt

uprzejmie. O ile dobrze pamiętam, nazwał mnie pan wariatką i zatrzasnął mi drzwi przed

nosem.

- Byłem w bardzo złym humorze. - Jak zwykle, ale dziś Carter Matthews chciał

rozpocząć nowe życie.

T L

R

Nie po raz pierwszy.

Daphne przegarnęła dłonią podwijające się z tyłu włosy. Taka fryzura u innej ko-

biety mogłaby przypaść mu do gustu. Do diabła, kogo on oszukuje? Daphne Williams

była bardzo atrakcyjna. Z jej spojrzenia domyślał się, że choć nie wzbudzał w niej entu-

zjazmu, to nie był jej obojętny.

Daphne westchnęła.

- Ja też nie byłam wczoraj w dobrym humorze - odparła. - Chętnie skorzystam z

twojej propozycji.

- Cieszę się - odparł niespodziewanie niskim głosem. Odchrząknął nerwowo,

otwierając przed Daphne prowadzące na parking szklane drzwi.

Zastanawiał się, czy popełnia właśnie wielki błąd.

Kiedy Daphne zgodziła się, by Carter Matthews podwiózł ją na spotkanie, nie my-

ślała o konsekwencjach wynikających zjazdy dwudrzwiowym kabrioletem naj-

słynniejszego playboya w stanie Indiana.

Najgorsze było to, że w lexusie Carter siedział bardzo blisko niej. Teraz miała oka-

zję przekonać się, czy Kim nie myliła się, wychwalając jego zalety.

Rzeczywiście był przystojny. Kobietom mogą podobać się jego falujące włosy i

opadający na czoło kosmyk. W jego ciemnoniebieskich oczach jej twarz odbijała się jak

w lustrze. Jednak najbardziej męczące było to, że ten mężczyzna wprawiał ją w zakłopo-

tanie.

- Widzę, że nie jesteś zaskoczona moim autem - powiedział, zapalając silnik.

- To prawda - odparła. - Słyszałam, że należysz do mężczyzn darzących najwięk-

szym uczuciem swój samochód.

Roześmiał się.

- Gloria zamieszcza czasem ciekawe uwagi w rubryce towarzyskiej. Ta kobieta po-

trafi pisać, choć jej komentarze są nieco tendencyjne.

Carter skręcił w lewo z Prince Street, a Daphne przechyliła się w jego stronę, mu-

skając jego ramię. Potem szybko się wyprostowała.

- Czy twój wspaniały były narzeczony Jerry też miał fioła na punkcie samocho-

dów? - spytał Carter.

T L

R

Daphne się uśmiechnęła.

- O nie. Jerry nie lubił jeździć samochodem. Wolał, żebym to ja siedziała za kie-

rownicą.

- Co za facet!

Daphne nie miała zamiaru zdradzać, jak bardzo się cieszy, że nudny Jerry zniknął z

jej życia.

- Mężczyzna nie musi wozić wszędzie kobiet - zauważyła.

- A rycerskość? Czy prawdziwy mężczyzna nie powinien opiekować się kobietą? -

Carter zahamował na światłach i zniecierpliwiony czekaniem, zaczął przebierać palcami

po obitej skórą kierownicy. Granatowa marynarka opięła się na jego plecach.

- Nie potrzebuję niczyjej opieki. Świetnie daję sobie radę sama.

- Aha! Jesteś jedną z tych kobiet.

- Jakich kobiet?

- Tych, które mówią, że niepotrzebny im mężczyzna, bo nie spotkały jeszcze praw-

dziwego.

Daphne potrząsnęła głową.

- Mogłam spodziewać się od ciebie takich uwag.

- Widzę, że jest ci dobrze znana moja reputacja. - Zerknął na nią z uśmiechem. -

Jednak nie powinnaś wierzyć we wszystko, co przeczytasz w gazetach.

Cień przesunął się po jego twarzy, ale być może Daphne tylko tak się zdawało.

Zdecydowała się na nudny związek z Jerrym dlatego, by unikać mężczyzn, którzy

mogą doprowadzić ją do szaleństwa. Do niespokojnych duchów, takich jak Carter Mat-

thews, wolała się nie zbliżać. Zwłaszcza teraz, gdy kosmyk włosów znów opadł mu na

czoło, a ona poczuła pokusę, by go odgarnąć. Wszystko przez ten samochód. Czerwony

kabriolet wywoływał w niej dziwne żądze.

Nie powinna zapominać, że od mężczyzn ważniejsza jest praca. To praca zapewnia

jej poczucie bezpieczeństwa. Na ludziach można się zawieść, ale nigdy nie na pracy.

Carter ruszył na zielonym świetle.

- Czym się zajmujesz? - spytała, żeby zmienić temat.

- Kiedy nie jestem bohaterem rubryk towarzyskich?

T L

R

Skinęła głową.

- Prowadzę firmę TweedleDee Toys. - Westchnął ciężko, zwalniając, gdy zbliżyli

się do miejsca, w którym prowadzone były roboty drogowe, i spoglądając na zegarek.

Daphne zauważyła, że wnętrze jego samochodu wyglądało bardzo schludnie. Nig-

dzie nie było ani śladu kurzu, nie mówiąc o czymś takim jak leżąca na podłodze frytka.

W powietrzu unosił się silny zapach nowiutkiego samochodu.

- Przynajmniej dziś, bo jutro nie wiadomo - dodał.

Co właściwie ją to obchodzi? Nie powinna zadawać żadnych pytań, jednak chciała

mu pomóc. Może jest masochistką? Długo przypatrywała się zmarszczkom na jego twa-

rzy, które prawdopodobnie pojawiły się wskutek kłopotów.

Carter ominął roboty drogowe, wjeżdżając w Central Street, a potem cofając się do

Ulicy Trzeciej.

- Czy to znaczy, że wkrótce możesz stracić firmę? - zapytała.

- Chyba już wyczerpałaś na dziś limit złych wiadomości. Nie chcę obarczać cię

moimi kłopotami. - Odwrócił się do niej i uśmiechnął przyjaźnie.

Znów zapragnęła mu pomóc. Tak ładnie się uśmiechał. Szkoda tylko, że jest aro-

ganckim draniem, który uwodzi kobiety i rozbija związki.

Na końcu Trzeciej znów natknęli się na roboty drogowe. Carter zatrzymał się, cze-

kając na przejazd, i co chwila zerkał niespokojnie na zegarek.

Spojrzała na niego. Może dziś rano było jej przykro z powodu kłopotów sercowych

albo była głodna czy też przemęczona, teraz jednak pomyślała, że ktoś, kto tak miło się

uśmiecha, nie może być z gruntu zły.

- Jestem trenerką kreatywności - powiedziała.

Z tego, co przeczytała w lokalnych gazetach, wynikało, że Carter Matthews nie

prowadził wcześniej żadnej firmy i może przydałaby mu się jej pomoc.

- To ty wymyśliłaś papier toaletowy ze śmiesznymi rysunkami? - przypomniał so-

bie.

Roześmiała się.

- To nie jest największe osiągnięcie w mojej karierze.

T L

R

- Ale za to najczystsze. - Spojrzał na nią z uśmiechem. - Jaki świat jest mały! Od

dawna chciałem skontaktować się z twoją firmą. Szukałem jej nawet w internecie. Dlate-

go twoja twarz wydawała mi się wczoraj znajoma. Brat bardzo pochlebnie wyrażał się o

twojej firmie.

Daphne zaczerwieniła się, słysząc takie komplementy.

- Dziękuję. W ciągu ostatnich kilku lat odnieśliśmy pewne sukcesy.

Carter wyciągnął rękę przed siebie.

- Skoro muszę tkwić w korku, to cieszę się, że właśnie ty siedzisz tutaj ze mną. W

mojej firmie brakuje właśnie kreatywności.

- Przecież produkujecie zabawki. Czyż rozrywka nie stanowi motta waszej pracy?

Carter posunął się pół metra naprzód.

- Powiedz to moim pracownikom. Ich najnowszy pomysł to Cmentarny Kotek.

Powinnaś zobaczyć, jak udaje trupa i przewraca się na plecy.

- Ojej! To okropne! - Daphne zakryła dłonią usta, by powstrzymać wybuch śmie-

chu. - Wręcz fatalne.

- Już widzę, jak zyski firmy spadają na łeb, na szyję.

- Powinieneś zwiększyć kreatywność pracowników.

- Powinienem dokonać cudu - wymamrotał przygnębiony.

Daphne znów poczuła do niego sympatię. Domyślała się, co Carter czuje, bo do-

brze pamiętała początki pracy w Creativity Masters. Musiała udowodnić, że potrafi za-

robić na życie, zajmując się czymś tak pozornie bezsensownym jak kreatywność. I udo-

wodniła to w stu procentach.

Robotnik w pomarańczowej kamizelce dał im znak, by ruszyli naprzód. Carter po-

suwał się powoli wraz ze sznurem samochodów, klucząc między pomarańczowymi pa-

chołkami i znakami ostrzegawczymi. Lexus podskakiwał na wyboistej drodze, przybliża-

jąc i oddalając od siebie pasażerów. Nic dziwnego, że Daphne co chwila czuła dreszcz.

Lokalna gazeta uznała w ubiegłym roku Cartera za najseksowniejszego mężczyznę w

stanie Indiana. Z pewnością wygrałby także w paru innych stanach, a być może nawet i

na całym kontynencie.

T L

R

Daphne wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Tacy playboye zawsze są obda-

rzeni charyzmą. Nie powinna o tym zapominać. Na szczęście dojeżdżali już na miejsce.

Powinna wysiąść i pozwolić, by Carter jechał w swoją stronę. W końcu to przez niego

straciła fundusze na budowę centrum kreatywności.

Jednak sztywne ramiona, zmarszczki na czole i niepokój w oczach, gdy mówił o

firmie, nie pozwoliły jej patrzeć na niego obojętnie. Carter zatrzymał się przed budyn-

kiem, w którym mieściło się jej biuro, i zaparkował.

Ciemnozielona markiza nad Frankie's Delicatessen na parterze była już rozwinięta,

a zapach słynnej pieczeni używanej do kanapek docierał aż do wnętrza samochodu.

- Jesteśmy na miejscu.

Daphne sięgnęła do klamki.

- Dziękuję.

- Zaczekaj - powiedział Carter, dotykając jej ramienia i spoglądając w oczy. -

Chciałbym, żebyś dla mnie pracowała. To forma rekompensaty za ten nieszczęsny kosz.

No i - zaprezentował swój słynny uśmiech - mogłabyś dokonać cudu, jakiego potrzebuję.

- Chcesz, żebym uratowała twoją firmę, a ty będziesz tylko się przyglądać?

- Do diabła, nie. - Zaśmiał się. - Będę grać w golfa. Wystawisz mi rachunek.

- Nie! - prychnęła, otwierając drzwi. - Jakie to typowe!

Zepsuł wszystko. Zachował się jak słynny playboy Carter Matthews, a nie poważ-

ny biznesmen w opałach.

- Posłuchaj, Daphne...

Odwróciła się do niego.

- Dziękuję za podwiezienie. Jesteśmy kwita. Oboje możemy wracać do swych za-

jęć.

- Nie prosiłbym cię o pomoc, gdyby to nie było konieczne - ciągnął, obawiając się,

że po raz drugi mu odmówi.

- Aha. W takim razie w jakiej kondycji jest teraz twoja firma? - spytała, biorąc się

pod boki. - Jak idzie produkcja? Jaki jest margines zysków? A stopa zwrotu z inwestycji?

- Nie znam się na produkcji. I nie chodzę co dzień do biura.

Uniosła brwi.

T L

R

- A jak często?

Zakaszlał cicho.

- Dwa razy na tydzień. Rano.

- A co robisz, kiedy nie jesteś w pracy?

- Nawiązuję kontakty z klientami.

Przyjrzała mu się badawczo.

- Grasz w golfa, tak? - parsknęła.

- No wiesz! Zawieram dzięki temu bardzo cenne znajomości.

- Nic dziwnego, że firma ma kłopoty, panie Matthews. Trzeba trzymać rękę na pul-

sie.

- Mam zamiar tak robić - odparł po chwili wahania. - Od dzisiaj.

- Nie mogę ci pomóc. - Uniosła ręce w górę. - Pracuję z menedżerami, którym za-

leży na tym, żeby postawić firmę na nogi. Nie chcę pracować z kimś, kto tylko udaje

menedżera.

- Aż tak źle mnie oceniasz? Sądzisz, że jestem głupim playboyem, który potrafi

tylko zapisać numer telefonu kobiety, którą właśnie poznał?

- Oczywiście, że nie. Umiesz jeszcze prowadzić sportowy samochód. To dwie naj-

ważniejsze umiejętności w życiu.

Jej sarkazm sprawił mu przykrość. Podobnie jak wielu innych ludzi, nie uważała

go za solidnego partnera. Jednak z tego, co o niej słyszał, wiedział, że Daphne może po-

móc mu uratować TweedleDee Toys. Spoglądając na jej twarz, zastanawiał się, czy to

nie będzie jednak zbyt skomplikowane. Daphne Williams jest bardzo ładna.

Oprócz urody ma doświadczenie, jakie jest mu potrzebne. Carter nie znał się na

produkcji zabawek, ale był na tyle mądry, by wiedzieć, że nie da sobie rady bez trenerki

kreatywności.

- Czy mimo to pomożesz mi? - zapytał.

- Nie, panie Matthews. Nie pomogę ci, dopóki nie zrozumiesz, że prowadzenie

firmy to nie jest gra w siatkówkę na plaży. - Potem szybko wysiadła i zniknęła.

T L

R

Carter oparł się o skórzany fotel i westchnął. Dlaczego wuj Harry, który kiedyś

także był playboyem, wyznaczył Cartera na spadkobiercę jednej ze swych licznych firm,

które traktował jak hobby, gdyż praktycznie się nimi nie zajmował?

Z pewnością chciał zakpić z rodziny Matthewsów, przekazując firmę bratankowi,

który ją zrujnuje. Doprawdy będzie się z czego pośmiać przy uroczystym obiedzie z oka-

zji Święta Dziękczynienia.

Wbrew zamiarom wuja Carter nie tylko chciał, by firma odniosła sukces, ale wręcz

opanowała dwadzieścia pięć procent rynku zabawek dla dzieci w wieku od trzech do sze-

ściu lat i trzydzieści procent rynku dla dzieci w wieku szkolnym. To były ambitne cele

wyznaczone przez nowicjusza pełnego werwy i arogancji, które na razie okazały się nie-

osiągalne.

Nie mogąc pogodzić się z porażką, Carter zajął się grą w golfa. Teraz jednak nie

chciał już bezczynnie czekać. Jeśli uda mu się przekonać Daphne Williams, może koło

fortuny się odwróci.

Reilly, asystent Daphne, podniósł głowę znad biurka, gdy szefowa weszła do poko-

ju.

- Jesteś dziś bardzo zamyślona - stwierdził. - I trochę wytrącona z równowagi.

- Kto, ja? - zapytała, udając obojętność.

- Tak, ty. - Skrzyżował ręce na jaskrawofioletowej koszuli, która wraz z brunatnym

krawatem stanowiła zestaw kolorystyczny nieczęsto noszony przez panów po pięćdzie-

siątce. Od ponad dwudziestu pięciu lat związany z Eltonem, Reilly często zachowywał

się jak wścibska matka wobec Daphne. - Wyglądasz jakoś inaczej - dodał, świdrując ją

wzrokiem. - Poznałaś nowego klienta? Czy to miły facet?

Nie miała zamiaru odpowiadać na to pytanie. Poza tym ktoś, kogo poznała, wcale

nie był miły, lecz tylko przystojny.

- Za sześć minut mamy spotkanie z przedstawicielami banku w Lawfordzie. Trzeba

się na tym skoncentrować.

- Odwołane. Dzwonili przed chwilą i przesunęli termin spotkania na wtorek. Mają

jakiś nagły audyt. - Reilly nalał kawę i podał Daphne biały kubek, a potem przysiadł nu

T L

R

krawędzi biurka. - Nie ma pośpiechu. Możesz spokojnie odpowiedzieć na moje pytanie.

Czy poznałaś kogoś?

- Nie. - Pytanie było tak absurdalne, że aż się roześmiała. Potem wypiła łyk gorącej

kawy. - Na pewno nie.

Reilly się uśmiechnął.

- Na pewno tak. Ta dama zbyt gwałtownie się zarzeka.

Daphne odwróciła się, wieszając torebkę przy drzwiach.

- Mógłbyś przestać chodzić na sztuki Szekspira wystawiane w parku, bo absurdal-

ne pomysły przychodzą ci do głowy. Wszędzie doszukujesz się romansów.

- I ty, Brutusie? - Reilly położył rękę na sercu, robiąc zbolałą minę. - Myślałem, że

podobają ci się moje deklamacje wielkiego barda.

- Nie wtedy, kiedy niepotrzebnie łączysz poezję z życiem. - Daphne usiadła przy

biurku, przeglądając stos papierów. Odetchnęła z ulgą, bo nic pilnego nie zdarzyło się

podczas jej nieobecności, i przesunęła dłoń po dębowym blacie.

To biurko należało do jej dziadka jeszcze za czasów Wielkiego Kryzysu i było je-

dyną pamiątką po ukochanym dziadku, który zmarł, gdy miała dwanaście lat. Dziadek

pobudzał jej wyobraźnię i zachęcał do snucia planów na przyszłość. Kiedy codziennie

rano siadała przy tym biurku, miała wrażenie, że czuje przy sobie obecność starszego pa-

na. Dlatego tak ceniła ten mebel.

- Dziadek wcale by nie chciał, żebyś poświęcała się wyłącznie pracy - powiedział

cicho Reilly, odgadując jej myśli. - Przez cały czas tylko siedzisz tutaj albo chodzisz na

spotkania z klientami.

- Na tym polega moja praca - odparła, włączając komputer.

- Tak, ale nie można żyć wyłącznie pracą. Dziadek wyobrażał sobie inaczej twoją

przyszłość. - Reilly nie poznał dziadka Daphne osobiście, ale słyszał o nim tyle, że star-

szy pan wydawał mu się dobrym znajomym.

- Mam własne życie, a przynajmniej miałam, dopóki nie pokłóciliśmy się z Jerrym.

Reilly położył rękę na jej dłoniach. Pracowali razem od trzech lat i w tym czasie

on, Elton i ich miniaturowy biały pudel stali się jej przyjaciółmi. Daphne zawsze cieszyła

się, że zatrudniła w swoim biurze niezwykle utalentowanego artystę, jakim był Reilly.

T L

R

- Wiem. Przepraszam - powiedział szczerze.

- Skąd wiesz, co się stało wczoraj wieczorem?

- Jerry był tu z samego rana. Zostawił to dla ciebie.

- Reilly położył na jej biurku broszurę reklamującą centrum kreatywności.

Na pierwszej stronie widniało logo fundacji rodziny Jerry'ego z przekreślonymi

czerwonym flamastrem słowami „sponsorowane przez".

Wszystko jasne. Daphne była zadowolona, że pozbyła się tak mściwego i małost-

kowego człowieka.

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobił - powiedziała.

- Co za kretyn!

- Właśnie - odparł Reilly. - Powinnaś poznać miłego i bogatego człowieka, który

mógłby sponsorować twoją firmę.

Carter Matthews jest miły, pomyślała. Podwiózł ją do pracy, choć bardzo się spie-

szył.

I jest przystojny. Bardzo przystojny.

Daphne nie chciała o tym myśleć. Kliknęła w Outlooka, sprawdzając swój harmo-

nogram. Po przełożeniu terminu spotkania z przedstawicielami banku w Lawfordzie nie

miała dzisiaj nic ważnego do załatwienia. Ale nie lubiła bezczynności.

- Skąd zamierzasz wziąć fundusze na centrum? - spytał Reilly. - Trzydziestego jest

rozpoczęcie budowy, prawda?

- Muszę zadzwonić do znajomych. Jedna z korporacji, z którymi współpracowali-

śmy, na pewno zainwestuje w centrum.

- Czy masz plan awaryjny? - spytał z zatroskaniem Reilly. - Odkąd zaczął się kry-

zys, niełatwo o sponsorów. - Westchnął. - Musisz znaleźć bogatego człowieka.

- Chyba znam kogoś takiego.

To nie jest dobry pomysł. Przypomniała sobie ciemnoniebieskie oczy Cartera i ko-

smyk włosów opadający mu na czoło. To poważna sprawa. Carter nie da się namówić.

- Naprawdę? - Reilly oparł brodę na rękach, wpatrując się w Daphne. - Kto to jest?

- Carter Matthews. - Szybko odwróciła głowę, żeby obdarzony szóstym zmysłem

Reilly nie zdążył odczytać z jej oczu prawdy. - Podrzucił mnie dziś do pracy, ale przed-

T L

R

tem zrujnował mój związek. - Uniosła rękę w górę. - Tylko nie pytaj, co się stało, bo to

bardzo długa historia.

- Aha! - Reilly zerwał się na równe nogi i wycelował w nią palec. - To jest twój se-

kret! Ten człowiek ci się podoba.

Reilly i Elton od dawna marzyli o tym, by Daphne jak najszybciej wyszła za mąż i

urodziła dzieci, które oni mogliby rozpieszczać. Reilly nigdy nie uważał Jerry'ego za do-

brego kandydata na ojca i upierał się, że powinna znaleźć sobie innego narzeczonego.

Daphne doceniała jego troskę, lecz nie zamierzała skorzystać z jego rady. Inny

mężczyzna tylko skomplikowałby jej życie. Jerry świetnie nadawał się na narzeczonego,

gdyż był niekłopotliwy i mało wymagający.

Przy Carterze Matthewsie wypadał jednak bardzo blado.

- Poznałam go, ale to jeszcze nic nie znaczy - powiedziała. - Nigdy w życiu nie

umówiłabym się z nim na randkę. Jest mi coś winien, to wszystko. - Nie chciała opowia-

dać Reilly'emu o szczegółach, bo na pewno chciałby wtrącić swoje trzy grosze.

Kiedy przyjmowała Reilly'ego do pracy, powiedziała mu, że powinien odgrywać

aktywną rolę w firmie, ale zapomniała dodać, że to nie dotyczy jej życia osobistego.

- Aha. I ten Carter, na myśl o którym się rozpromieniłaś, wcale cię nie interesuje?

Ona się rozpromieniła? O rany! Wszystko przez to, że nie zjadła porządnego śnia-

dania.

- Wcale.

Reilly pogroził jej palcem.

- Widzę po twojej twarzy, że to nieprawda. Powinnaś do niego zadzwonić. Zrób

pierwszy krok. Nie lekceważ swoich pragnień.

- Reilly... - przewróciła oczami. - Jesteś niemożliwy.

- Moim zdaniem... Uniosła rękę w górę.

- Nie pytałam o twoje zdanie.

Jak zwykle nie miał zamiaru jej słuchać.

- Jeśli ten facet ma choć trochę rozumu i nie jest fajtłapą, zapuka do twoich drzwi z

kwiatami i szampanem.

- To playboy, Reilly. Bardzo wysoki i przystojny.

T L

R

Uśmiechnął się.

- Zauważyłaś coś jeszcze?

- Nie. A teraz daj mi spokój.

- Nigdy nie wiadomo. - Pokiwał palcem. - To może być właśnie ten.

- Który?

- Ten, co ci skradnie serce. - Położył ręce na klatce piersiowej i głośno westchnął.

O nie! Daphne wiedziała, że nigdy na to nie pozwoli.

ROZDZIAŁ TRZECI

Carter siedział przy biurku, trzymając w ręku najnowszy prototyp zabawki do

świątecznego katalogu. No nie! To jest jeszcze gorsze niż Cmentarny Kotek!

- Czy za to wam płacę? - Okręcił w dłoniach trzydziestocentymetrową kukłę. -

Lalka, która sprząta?

Siedzący naprzeciw Paul Simmons, dawny asystent, który po odejściu Jima awan-

sował na stanowisko głównego projektanta, wyciągnął rękę w kierunku chudej, ubranej

w fartuch figurki. Lalka trzymała miotełkę z piór i spray do czyszczenia mebli.

- To nie jest zwykła lalka, tylko Supersprzątacz - oświadczył Paul, wyraźnie dum-

ny z zabawki wymyślonej przez jego zespół. - Jednym ruchem potrafi zamieść całą pod-

łogę, a także przeskoczyć przez trzy wiadra z wodą i gołymi rękami chwycić pobrudzo-

nego błotem psa.

Carter omal nie wzniósł oczu do nieba. Wzorowy menedżer powinien inspirować

zespół.

- Zdawało mi się, że mamy stworzyć zabawkę, która natchnie dzieci do wielkich

czynów. Będzie stanowić wzór do naśladowania.

- Supersprzątacz może stanowić wzór - odparł Paul.

- Kupi bekon...

- ...i usmaży go na patelni. - Carter przesunął pióro, tak żeby leżało obok notatnika.

Porządek na biurku poprawiał mu nastrój. Dzięki temu miał złudzenie, że jego

obecność w biurze jest uzasadniona. Kiedy odziedziczył firmę, w biurze panował okrop-

T L

R

ny bałagan. Wszędzie widział jakieś dziwne przedmioty. Wśród nich była skarbonka w

formie toalety, z której dobiegał odgłos spuszczanej wody, kiedy wrzucało się do niej

monetę, sztuczna szczęka zgrzytająca zębami, a także głowa klauna, która wybuchała

śmiechem, gdy klasnęło się dwa razy w dłonie. Carter zatrzymał część zabawek, mając

nadzieję, że te najśmieszniejsze natchną projektantów nowymi pomysłami.

Niestety kukła z mopem to było wszystko, na co było stać jego zespół.

- Supersprzątacz umie także zmyć tłuste plamy na kuchence - powiedział z uśmie-

chem Paul.

Carter czuł, że za chwilę straci cierpliwość.

- To co, akceptujesz ten pomysł? Przedszkolakom na pewno spodoba się ta lalka.

- Ucieszą się, że ma kto sprzątać po Spider-Manie?

Paul poruszył się w fotelu.

- Supersprzątacz potrafi też odkurzać. To niesamowite, prawda?

Carter westchnął.

- Słyszałem, że Barbie szuka chłopaka, odkąd rzuciła Kena - powiedział z błyskiem

w oku Paul.

Carter rzucił mu lalkę.

- Zabierz mi to sprzed oczu.

Paul wstał, obracając w dłoniach zabawkę.

- Czy to znaczy, że prototyp nie idzie do produkcji?

- Nie, ale możesz razem z nim zatrudnić się jako woźny, jeśli jeszcze dziś nie

przedstawisz mi lepszego pomysłu - odparł groźnie Carter.

Paul skinął głową i pospiesznie wycofał się z pokoju.

Carter zabębnił palcami o blat biurka i spojrzał na telefon. Potrzebował pomocy.

Właściwie cudu. Miał już dosyć zmartwień od chwili, gdy dwa miesiące temu odziedzi-

czył firmę. Choć bardzo lubili się z Harrym, gdyż byli ulepieni z tej samej gliny, nie

mógł pojąć, dlaczego wuj uważał, że on, Carter, nadaje się na menedżera. Co prawda wuj

często mówił, że Carter będzie lepszym zarządcą niż on, ale Carter nigdy nie traktował

jego słów poważnie.

T L

R

Teraz miał nie lada problem. Wcale nie znał się na zabawkach. Ale Daphne Wil-

liams...

Ona na pewno umie się bawić. Iskierki migotały w jej oczach, jakby lada chwila

miała wybuchnąć śmiechem - oczywiście gdy nie była na niego zła. Tak, Daphne, jeśli

tylko zechce, potrafi rozwiązać ten problem.

Wcale nie chciał umawiać się z nią na randki. To, że dostał kosza od Cecilii, było

wystarczającym dowodem, że nie potrafi sobie radzić z kobietami. Być może tę wadę

odziedziczył po ojcu.

Cade miał więcej szczęścia. Niedługo będzie obchodzić dwudziestą rocznicę

szczęśliwego pożycia z Melanie. Carter nie miał zamiaru angażować się w żaden zwią-

zek. I bez tego miał dość kłopotów, jednak Daphne Williams była mu potrzebna. Inaczej

nie pozostanie mu nic innego, jak tylko produkować sprzątające lalki. Lepiej już pomóc

jej znaleźć sponsora.

Sięgnął po słuchawkę. Nie, nie będzie dzwonić, złoży jej wizytę. Podobało mu się,

kiedy spoglądała groźnie, odsuwając się od niego w ciasnym samochodzie. Zacho-

wywała się tak, jakby chciała trzymać się od niego z daleka, ale...

Potrzebowała go tak samo, jak on jej. To był dylemat. Trzeba się przekonać, co z

tego wyjdzie.

Chyba jednak coś ciekawszego niż Supersprzątacz z plastikowym wiadrem.

- To nie jest lunch - powiedział Reilly - tylko przekąska.

- Nie mam czasu na lunch - odparła Daphne, nie przerywając pisania. - Wystarczy,

że zjem cokolwiek.

- Napój gazowany i krakersy serowe to nie jest jedzenie. - Reilly zmarszczył brwi.

- Powinnaś zjeść porządny posiłek. Jeśli nie zadbasz o siebie...

Roześmiała się.

- ...to nikt za ciebie tego nie zrobi.

Reilly uśmiechnął się.

- Właśnie. Chcę mieć pracę i dlatego nie mogę pozwolić, żeby moja szefowa umar-

ła z głodu.

T L

R

Daphne spojrzała na swój lunch, zastanawiając się przez chwilę, co zamówił na

lunch Carter Matthews. Pewnie sałatkę z tuńczyka, którą podała mu zgrabna blondynka

zaśmiewająca się z jego żartów. A może coś smacznego, choć niezdrowego, z dużą daw-

ką cholesterolu? Na przykład cheeseburgera albo spaghetti z dużą porcją klopsików, żeby

najeść się do syta.

Może poplami sobie tłuszczem krawat? Albo kawałki panierki spadną na wy-

krochmaloną białą koszulę? Zasłużył sobie na taką karę za to, że ją dręczył.

Jednak wyobraźnia płatała jej figle i zamiast Cartera w pobrudzonej koszuli zdawa-

ło jej się, że widzi, jak siedzą razem, racząc się winogronami.

Reilly ma rację. Powinna zjeść przyzwoity posiłek.

Ale nie z Carterem. Znajomość z takim mężczyzną, zwłaszcza po tym, co spotkało

go ze strony Cecilii, może oznaczać same kłopoty.

Zaburczało jej w brzuchu, bo pomimo wielkich planów jej życie osobiste - jak i żo-

łądek - były przeraźliwie puste.

- Czy ktoś wspominał o lunchu?

Podniosła głowę, spodziewając się, że zobaczy Kim, ale w drzwiach stał... Carter

Matthews.

Żołądek ścisnął się jej z wrażenia. Co on tu robi?

Carter wyglądał tak ponętnie, że miała ochotę go schrupać. Przygładziła ręką włosy

i poprawiła okulary.

- Co tu robisz? - spytała.

Uśmiechnął się.

- Przyszedłem zaprosić moją trenerkę kreatywności na lunch.

- Nie jestem twoją trenerką. I nie mogę iść na lunch.

- Możesz, możesz - wtrącił Reilly, obracając jej fotel w kierunku Cartera. - Niech

pan jej nie słucha.

Jeszcze chwila i jej asystent pchnie ją w ramiona intruza.

- Reilly! - zawołała oburzona.

- Musisz coś zjeść. To zaproszenie spadło ci jak z nieba.

- Zwalniam cię - mruknęła.

T L

R

- Po raz drugi w tym tygodniu - odparł z uśmiechem. - Łagodniejesz na stare lata.

W zeszłym tygodniu wyrzuciłaś mnie z pracy aż trzy razy.

Spojrzała na niego groźnie, lecz musiała wstać, bo nie dałby jej spokoju. Znów po-

czuła ssanie w żołądku. W pojedynkę przeciwko im dwóm nie miała szans.

- W porządku. Mogę zjeść hot doga na ulicy. To wszystko.

Carter potrząsnął głową.

- Nie. Skoro mam poświęcić uwagę twoim sprawom, to liczę na wzajemność.

Daphne interesowały własne sprawy, a nie Carter Matthews. Gdyby poszła na

lunch z mężczyzną, którego uśmiech wywoływał w niej dreszcze, to wyglądałoby to jak

randka, a nie załatwianie interesów.

- Mam dużo pracy. - Wskazała na stertę papierów leżących na biurku i włączony

komputer. Jednak po odwołaniu spotkania z bankowcami nie miała nic pilnego do robo-

ty, choć to nie oznaczało, że będzie siedzieć bezczynnie.

Carter Matthews nie spuszczał z niej wzroku. Postąpił krok do przodu, wpatrując

się w nią uparcie.

- Chcę cię przeprosić za moje zachowanie w samochodzie. Jeśli zgodzisz się ze

mną pracować, stawiam lunch i obiecuję, że będę zachowywać się nienagannie. Co ty na

to?

- Dobrze - odparła, czując skurcz żołądka. Uśmiechnął się.

- To mi się podoba. Im częściej będziesz tak mówić, tym bardziej mnie ucieszysz.

- Mogę powiedzieć coś innego - wymamrotała.

- Uważaj. - Uniósł palec w górę. - Mam dobry słuch.

- To twoja wina, że wyzwalasz ze mnie najgorsze instynkty.

Reilly przysłuchiwał się tej utarczce z wyraźnym rozbawieniem. Nawet nie uda-

wał, że jest zajęty, tylko siedział przy biurku, popijając wodę, i słuchał ich z zado-

woleniem.

Będzie musiała obciąć mu premię.

Daphne wiedziała, że za chwilę jej asystent pozna cały plan i nie obejdzie się bez

komentarza.

- Chodźmy już na ten lunch - powiedziała.

T L

R

- Najpierw zawrzyjmy rozejm - odparł Carter, wyciągając rękę.

Ciepło jego dłoni sprawiło, że znów przeszedł ją dreszcz.

- Bardzo podoba mi się tutaj - oświadczył, rozglądając się po obszernym aparta-

mencie. - Powinienem poprosić cię o urządzenie mojego biura.

- Dziękuję.

- Czy to twoje dzieło? Daphne parsknęła śmiechem.

- Kiedy zakłada się pierwszą firmę, to wszystko robi się samemu. Nie miałam ni-

kogo do pomocy, więc przesiadywałam tu wieczorami, malując i dekorując biuro. Kiedyś

był tu magazyn, który przez kilka lat stał pusty, więc kiedy wynajęłam całe piętro, było

dużo do zrobienia. - Uśmiechnęła się. - Nieraz klęłam w żywy kamień, widząc, jakie nie-

spodzianki ukrywają takie stare domy.

- Tu jest naprawdę wspaniale. Tak stylowo.

Rozejrzała się, jakby po raz pierwszy znalazła się w swoim biurze na czwartym

piętrze. Pomarańczowe ściany przechodziły w żółć i czerwień, filary w kolorach tęczy

zakrywały rury i belki nośne. W końcu pomieszczenia zawieszona została obręcz do gry

w koszykówkę, a na sąsiedniej ścianie wisiała tarcza do gry w strzałki. Pod przeciwległą

ścianą stała wygodna barwna sofa z poduszkami o różnych kształtach i rozmaitej wielko-

ści, otoczona dwoma zabawnymi drewnianymi stolikami, z których jeden przedstawiał

kelnera z tacą, a drugi psa trzymającego w pysku gazetę.

- Gdybym miai takie biuro - powiedział Carter - to może udałoby mi się wykrzesać

z moich pracowników choć trochę inwencji. Biuro wuja Harry'ego nie ma ani krzty polo-

tu.

- Wuja Harry'ego? - powtórzyła Daphne, otwierając drzwi prowadzące na korytarz.

Kątem oka spostrzegła, że Reilly podniósł z uznaniem kciuk, ale udała, że tego nie

widzi.

- Odziedziczyłem firmę po wujku. Wuj Harry rzadko tam bywał, więc chyba nawet

nie zauważył, jak tam jest ponuro. Miał dużo firm, które określał jako swoje inwestycje,

ale nie poświęcał im zbyt wiele czasu. Bardziej interesowała go kariera komika.

- Naprawdę?

Carter skinął głową.

T L

R

- Wujek Harry opowiadał świetne kawały, których uwielbiałem słuchać.

- Teraz rozumiem, dlaczego firma jest w takim opłakanym stanie.

Carter nacisnął guzik windy i wyprostował się sztywno.

- W dodatku wybrał nieodpowiedniego następcę. Spojrzała na niego ze zdziwie-

niem.

- Jestem pewna, że nie zostawiłby ci firmy, gdyby nie uważał cię za godnego na-

stępcę.

- Wuj Harry nie potrafił odmówić sobie zrobienia kawału zza grobu.

Kiedy drzwi otworzyły się, weszli do bogato zdobionej zabytkowej windy. Zjeż-

dżając w dół, winda dygotała tak, że aż grzechotało lustro na ścianie.

- To stary budynek - wyjaśniła Daphne.

- Za to bardzo stylowy.

- Niestety sporo kosztuje jego utrzymanie. - Uśmiechnęła się. - Mój projekt urzą-

dzenia wnętrza był podyktowany oszczędnością. Ciemna farba dobrze zakrywa wszyst-

kie plamy.

Roześmiał się.

- Podoba mi się twój sposób myślenia, Daphne.

Wysiedli z windy, wchodząc do jasnego, wyłożonego dywanami holu, a potem na

ulicę. Kuszące zapachy z Frankie's Delicatessen unosiły się w powietrzu.

- Ten bar jest wspaniały - powiedziała Daphne - ale skoro mamy porozmawiać o

interesach, to powinniśmy udać się w jakieś spokojniejsze miejsce.

Na przykład do mnie, pomyślał Carter. Chwileczkę, spotkał się z Daphne po to,

żeby rozmawiać o interesach. Kiedy jednak odwrócił się i ogarnął wzrokiem jej smukłą

sylwetkę i ładne nogi w sandałkach na obcasach, nie mógł myśleć o niczym innym.

Niestety miał tylko godzinę na to spotkanie. Pozwoli mu to przedstawić najważ-

niejsze problemy, a potem musi wrócić do biura na zebranie z projektantami zabawek.

Teraz miał czas tylko na rozmowę z Daphne, nawet gdyby chciał ulec swoim niegodzi-

wym żądzom.

Mimo to jego wzrok powędrował na elegancki kobaltowy kostium, dekolt zielon-

kawej bluzki i twarz, którą otaczały gładkie ciemnobrązowe włosy.

T L

R

- Panie Matthews? Zadałam drugi raz to samo pytanie.

- Och, przepraszam. Zamyśliłem się.

- Czy lubisz włoską kuchnię?

Z tobą - tak. Sam - nie bardzo.

Carter pomyślał, że powinien bardziej zadbać o dobre maniery i dostojny wyraz

twarzy. Poprawił krawat i wygładził marynarkę, co pozwoliło mu odzyskać rezon.

- O, tak. Świetny pomysł. Czy masz na myśli...

- Lombardo's? - powiedzieli jednocześnie.

Carter zachichotał.

- Inteligentni ludzie myślą o tym samym.

- A może to jedyna przyzwoita włoska restauracja w centrum Lawfordu - odparła

zaczepnie.

Carter nie miał zamiaru się z nią sprzeczać. Przyszedł tu po to, by uporać się z pro-

blemami, jakie trawiły jego firmę.

I musi poradzić sobie z Daphne Williams.

T L

R

ROZDZIAŁ CZWARTY

Daphne zastanawiała się, jakie dodatki wybrać do spaghetti, i dzięki temu zapo-

mniała na chwilę o hormonach, które nie pozwalały jej traktować Cartera jak zwykłego

klienta, z którym umówiła się na lunch.

Jednak wystarczyło, że zerknęła na niego raz, a już wiedziała, że okłamuje samą

siebie.

- Fascynujesz mnie - powiedział Carter, kiedy kelnerka zabrała ze stołu talerzyki

po przystawkach.

- Naprawdę? - Zaśmiała się, próbując ukryć podniecenie. - Dlaczego?

- Świetnie radzisz sobie w interesach, podczas gdy ja nie mam pojęcia, co z tym

wszystkim robić.

- Teraz jest mi łatwiej - odparła z uśmiechem - ale długo uczyłam się na własnych

błędach.

Pokręcił głową.

- Ja tak nie potrafię.

- Nie wiadomo. Jeszcze nie miałeś okazji się przekonać.

- To prawda. - Przechylił głowę, przyglądając się jej uważnie. - Czy zawsze ma pa-

ni na wszystko gotową odpowiedź, panno Williams?

Roześmiała się.

- W pracy tak, ale w życiu nie zawsze.

- Nikt z nas nie ma nigdy pewności, czy podjął dobrą decyzję.

- Dopiero jak coś zepsujemy, widzimy, że trzeba było postąpić inaczej.

Roześmiał się. Dobrze się rozumieli. Daphne uświadomiła sobie, że lubi tego

człowieka. Miał poczucie humoru i umiał obserwować ludzi, choć czasem była speszona,

kiedy obserwował ją. Teraz wypił łyk mrożonej herbaty, a potem przeniósł wzrok na swą

towarzyszkę.

- Musisz mi pomóc, Daphne. Potrzebuję cudu.

T L

R

- Niestety jestem teraz bardzo zajęta. - Nie chciała kłamać, lecz bała się nawiązania

bliższej współpracy z Carterem. - Muszę zbierać fundusze na bardzo ważne przedsię-

wzięcie.

- Jakie przedsięwzięcie?

- Chodzi o budowę centrum kreatywności dla dzieci.

- A trzeba w tym celu budować centrum? Nie wystarczy po prostu dać dzieciom

papier i kredki?

Czy spodziewała się, że taki człowiek jak on potraktuje poważnie jej misję?

- Papier i kredki? - Podniosła się z krzesła. - Niepotrzebnie poruszyłam ten temat.

Położył rękę na jej dłoni, zmuszając ją, by usiadła.

- Przepraszam.

To jedno słowo wystarczyło, by dała się przekonać. Ten człowiek miał w sobie

niesłychaną charyzmę. Nie był tylko zwykłym playboyem.

- Wybacz, że wyraziłem się tak niezręcznie. - Przykrył drugą rękę Daphne swoją i

spojrzał jej w oczy. - Opowiedz mi o tym centrum.

- Naprawdę cię to interesuje?

- Tak. Może moi projektanci mogliby nauczyć się czegoś oprócz wycinania lalek z

papieru?

Roześmiała się.

- Kiedy byłam mała, dziadek uczył mnie, jak rozwijać wyobraźnię.

- To musiał być wspaniały człowiek.

- O, tak. - Westchnęła. Nie mogła odżałować, że tak rzadko widywała się z dziad-

kiem.

Dziadek Wallace zbyt krótko żył, by uchronić ją przed chaosem w życiu, i nie

mógł otoczyć jej opieką, gdy matka porzucała ją, a potem wracała, jakby wychowywanie

dziecka było zwykłą zabawą.

- Zawsze marzyłam o tym, żeby stworzyć miejsce, w którym dzieci mogłyby roz-

wijać swoją wyobraźnię i talent. W programach szkolnych zbyt często rezygnuje się z

rozwijania kreatywności, kładąc nacisk na naukę.

- Nauka jest bardzo ważna.

T L

R

- To prawda - przyznała, dziękując kelnerce za przyniesione właśnie spaghetti - ale

bez rozwijania kreatywności nie wyjdzie się poza podstawowe ramy. Bez twórczego my-

ślenia stracimy szansę, żeby mieć kolejnego Leonarda da Vinci albo Rembrandta czy

Einsteina.

- Czy też Daphne Williams - rzekł z uśmiechem.

Zaczerwieniła się, biorąc widelec do ręki.

- Nie dorastam im do pięt. Ja tylko...

- Nie odrzucaj moich komplementów. W domu nie słyszałem ich zbyt wiele.

Powiedział to półżartem, ale Daphne pomyślała, że może życie tego playboya nie

było tak różowe.

- W takim razie dziękuję.

Uśmiechnął się szerzej.

- Wspaniale.

- Chciałabym stworzyć miejsce, w którym dzieci mogłyby swobodnie realizować

swoje pomysły, co sprzyjałoby nowatorskiemu myśleniu. - Nie każde dziecko miało tak

wspaniałego dziadka jak ona. - Jednak żeby zrealizować ten cel, w ciągu dwóch tygodni

muszę zdobyć fundusze.

- Nie znalazłaś do tej pory sponsorów?

- Owszem, ale pewien pożegnalny kosz zrujnował moje plany na przyszłość.

- Och! - Daphne z takim entuzjazmem opowiadała o centrum, że Carterowi zrobiło

się przykro, że przez niego straciła sponsorów. - Przepraszam - dodał ze skruchą.

Daphne wzruszyła ramionami.

- Mam zamiar zadzwonić do wszystkich dawnych klientów. Może uda mi się zna-

leźć firmę, która zechciałaby sponsorować budowę centrum. Teraz, kiedy Jerry się wyco-

fał, nie mam na nic pieniędzy.

W milczeniu jedli spaghetti. Czy gdyby Carter w dzieciństwie mógł liczyć na po-

moc takiego centrum, jakie chciała stworzyć Daphne, to znalazłby to, czego zabrakło mu

w domu?

I czy potrafiłby dać sobie radę w sytuacji, w jakiej się teraz znalazł? Niewiele bra-

kowało, żeby poniósł klęskę, zgodnie z przepowiednią ojca.

T L

R

Nigdy na to nie pozwoli, choćby miał paść trupem.

- Czy mogłabyś poświęcić moim pracownikom chociaż jeden dzień? - zapytał.

- Niestety nie - odparła, odsuwając na bok talerz.

- Muszę zajmować się swoimi klientami i szukać sponsorów.

- A może po prostu nie chcesz ze mną pracować?

- To by było śmieszne. - Daphne sięgnęła do torebki i położyła na stole równowar-

tość połowy rachunku.

- Proszę mi wybaczyć, panie Matthews, ale muszę wracać do pracy.

Wstała i ruszyła w kierunku wyjścia.

Do diabła! Musi ją przekonać, że rozpaczliwie potrzebuje jej pomocy. Rzucił kilka

banknotów na stół i dogonił Daphne w zatłoczonym holu.

- A gdybym ci pomógł w stworzeniu tego centrum?

Spojrzała na niego ze zdumieniem.

- W jaki sposób?

- Dostarczyłbym najlepsze zabawki. Moi projektanci przygotowaliby warsztaty dla

dzieci na temat ich projektowania.

Do restauracji wciąż wchodzili nowi goście, tłocząc się w niewielkim holu. Wresz-

cie Daphne i Carter znaleźli się za stanowiskiem hostessy w małej ciemnej wnęce pod

ścianą.

- Obiecuję, że nie zabiorę ci dużo czasu, Daphne. Chciałbym tylko, żebyś pomogła

mi przetrwać najtrudniejszy okres.

- Dziękuję za wspaniałą propozycję, ale nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. -

Kiedy Daphne uniosła głowę, Carter stał tak blisko, że mógłby bez trudu ją pocałować.

- Dlaczego? - spytał.

- Dlatego że... - Przełknęła ślinę. - Wszystko może się skomplikować.

Para biznesmenów stojących obok napierała na nich teczkami, więc Daphne musia-

ła przesunąć się w kierunku Cartera.

- O tak, i to bardzo - przytaknął Carter.

Czuł na klatce piersiowej oddech Daphne, wdychał słodki cynamonowy zapach jej

perfum, a delikatny materiał jej spódnicy muskał jego nogi.

T L

R

- Powinniśmy... - Daphne znieruchomiała, nie kończąc zdania.

Spojrzał w jej kasztanowe oczy. Nagle znaleźli się sami w mikrokosmosie. Życie

toczyło się dalej, goście siadali przy stolikach i składali zamówienia, ale tu, w tym cia-

snym i ciemnym kącie, Carter widział i słyszał tylko ją. Zapomniał nawet, dlaczego tu się

znalazł.

Zapomniał przez nią o całym świecie.

Biznesmeni przesunęli się nieco w tył, by zrobić miejsce nowo przybyłym go-

ściom, przyciskając Daphne do jego piersi. Carter poczuł przypływ pożądania, choć wie-

dział, że nie wolno łączyć interesów z uczuciem.

Nagle zapragnął poczuć smak jej ust.

Z kobietami całował się tysiące razy. Czasem to one całowały go pierwsze, ale

jeszcze nigdy nie odczuwał tak silnego pożądania, jakby Daphne była gwiazdkowym

prezentem, który miał otrzymać po raz pierwszy w życiu.

- Chyba powinniśmy już iść - powiedział, wreszcie przytomniejąc.

- Tak - odparła, rozchylając usta, a Carter nie mógł się dłużej opanować.

Zbliżyli się do siebie w pocałunku. Carter poczuł, jak uwalnia się w nim długo

tłumione napięcie. Od dawna nie pragnął tak kobiety.

Kusząco miękkie usta Daphne miały smak wiśniowego napoju, który piła podczas

lunchu. Carter objął ją, zanurzając rękę w jedwabistych włosach, a drugą ujmując swą

towarzyszkę w pasie. Jednak zanim pocałunek zdążył przynieść rozkosz, Carter odzyskał

nagle rozsądek.

- Przepraszam - powiedział. - Nie wiem, co się stało.

- Ja też nie - odparła.

Jej usta były tak nabrzmiałe i czerwone, że znów miał ochotę ją pocałować.

- Właśnie dlatego nie możemy pracować razem - powiedziała, przygryzając wargę.

- To są te komplikacje, prawda?

- Tak, panie Matthews. Wywołuje pan wiele komplikacji. - Daphne zaczęła prze-

dzierać się do wyjścia.

Carter nie mógł odżałować, że nie może nic wymyślić, by ją zatrzymać.

T L

R

Kiedy wrócił do biura, nie miał wątpliwości, że jego umowa z Daphne nie dojdzie

do skutku.

Po pierwsze dlatego, że ją pocałował.

Po drugie, ten pocałunek mu się spodobał.

A po trzecie nie wytłumaczył jej, jak ważna jest współpraca z nią dla jego firmy,

bo myślał tylko o tym, by ją znów pocałować.

Pragnął poznać bliżej tę kobietę. Patrzeć, jak się uśmiecha, jak jej oczy rozbłyskują

z podniecenia, gdy opowiada o tym, co jest dla niej ważne.

Nie jest dla niego odpowiednią kobietą, bo odrywa go od pracy.

- Chyba nie jestem już panu potrzebna, panie Matthews - powiedziała jego asy-

stentka Pearl Jenkins siedząca po drugiej stronie biurka, która przedstawiła mu wyniki

sprawozdania finansowego z pierwszego kwartału.

- Jesteś moją prawą ręką, Pearl, ale na temat zysków i strat wiem jedynie to, co

wiąże się z korzystaniem z mojej karty kredytowej.

Pearl nawet się nie uśmiechnęła. Ta surowa siwowłosa dama, sumienna i dokładna

w pracy, spojrzała znów na kolumny cyfr.

- Proszę się nie obrazić, ale tylko cud może pana uratować. Albo anioł stróż.

- Czy jest aż tak źle?

Uniosła w górę pomalowane na ciemny kolor brwi.

- Wie pan, co się stało z Titanikiem?

Skinął głową.

- Można nazwać to happy endem w porównaniu z tym, co się dzieje z pana firmą. -

Pearl włożyła na nos okulary dwuogniskowe, które nosiła na łańcuszku na szyi, i zaczęła

odczytywać cyfry z kolumny „winien".

Carter poczuł skurcz żołądka. Nie przypuszczał, że sytuacja jest wręcz beznadziej-

na.

Kiedy Pearl skończyła omawiać sprawozdanie, Carter wziął głęboki oddech.

- Musimy radykalnie ograniczyć koszty - stwierdził. - Po pierwsze nie ma mowy o

pracy w nadgodzinach. Po drugie chcę otrzymać analizę wyników pracy pod względem

rentowności z podziałem na departamenty.

T L

R

Pearl, jedyne niezawodne ogniwo w firmie, podała mu kilka kartek.

- Dziękuję. Przypuszczam, że ma już pani plany na następny kwartał?

Skinęła głową, podając mu kolejny arkusz.

- Mam nadzieję, że lubi pan czerwony kolor. - Uśmiechnęła się blado.

W tej chwili rozległ się dzwonek interkomu.

- Tak - powiedział Carter.

- Panie Matthews - odezwała się recepcjonistka. Jej zakatarzony głos dudnił echem.

- Pana ojciec przyszedł się z panem zobaczyć.

- W porządku.

- Nie będzie mnie kilka dni w pracy. - Zakaszlała. - Mam infekcję zatok. Załatwię

zastępstwo.

Carter podziękował, życząc jej szybkiego powrotu do zdrowia, po czym pokręcił

smętnie głową.

Jeśli coś mogło go jeszcze dzisiaj pognębić, to właśnie wizyta Jonathona Mat-

thewsa.

- Proszę powiedzieć ojcu, że na niego czekam.

Pearl wzięła dokumenty, uśmiechnęła się i wyszła, mijając się w drzwiach z Jona-

thonem. Carter wyprostował się w fotelu, machinalnie poprawił krawat, po czym zbeształ

się w duchu za to, że tak bardzo przejmuje się tym, co pomyśli o jego wyglądzie ojciec.

Przecież niedługo skończy czterdzieści lat. Nie powinien przejmować się opinią oj-

ca. Ale jest inaczej.

- Carter! - Głos wysokiego i barczystego Jonathona, ubranego w granatowy garni-

tur w prążki i lśniące buty, zabrzmiał ostro i napastliwie. - Co ty, do diabła, robisz?

- Staram się prowadzić firmę. - Potoczył ręką wokół. - Mam biuro, garnitur, a na-

wet plakietkę na biurku. To znaczy, że jestem menedżerem.

Ojciec prychnął, a potem usiadł w fotelu naprzeciw Cartera. Nawet w tej pozycji

grzmiał jak lew.

- Z tego, co słyszę, chcesz ją zrujnować.

Carter milczał.

T L

R

- Dobrze cię znam. Ta firma jest dla ciebie tylko zabawką. - Zaśmiał się z własnego

żartu. - Kiedy pojawi się następna, najlepiej z parą zgrabnych nóg i nie żądająca zobo-

wiązań, wycofasz się. Dlaczego od razu nie zrezygnujesz z tego głupiego zajęcia? Mo-

żesz przekazać firmę bratu albo, jeszcze lepiej, zatrudnić kompetentnego menedżera.

To miało oznaczać, że w opinii ojca Carter jest niekompetentny. Kiedy był mały i

w domu na przykład stłukł się wazon, ojciec od razu zrzucał winę na Cartera. Kiedy sy-

nowie otrzymywali świadectwa, ojciec zachwycał się wynikami Cade'a, a potem niechęt-

nie pytał o wyniki drugiego syna, wiedząc, że ten nie dorówna bratu. Wszystko, co robił

Carter, nigdy nie było satysfakcjonujące. Wuj Harry był jedyną osobą, która okazywała

mu serdeczność, witając go poduszką pierdziawką albo kwiatem tryskającym wodą.

- Po pierwsze - zauważył Carter - Cade jest zajęty, bo pomaga Melanie otworzyć

nowy bar, a po drugie sam dam sobie radę.

- Do tej pory zajmowałeś się jedynie kobietami, a i to zdarzało się, że musiałem

wyciągać cię z tarapatów.

Carter się zjeżył.

- Nigdy nie będziesz ze mnie zadowolony, prawda? Ojciec strzepnął niewidzialny

pyłek ze spodni, a potem spojrzał na syna.

- Kiedy ułożysz sobie życie tak jak Cade, to może wynagrodzisz mi trzydzieści

siedem lat niepowodzeń.

Carter zacisnął ręce na poręczy fotela.

- A więc wystarczy, że się ożenię, żebyś przestał traktować mnie jak czarną owcę?

- Na początek tak. Na pewno pomoże ci to w interesach.

- Jakie znaczenie może mieć mój stan cywilny dla firmy?

- Spójrz prawdzie w oczy, Carter. Wiesz, jaką cieszysz się opinią. Nikt w naszym

mieście nie uważa cię za poważnego biznesmena. Gdybyś się ustatkował, może klienci

byliby bardziej skłonni zainwestować pieniądze w firmę mającą stabilną pozycję na ryn-

ku. Teraz zmykają, aż się kurzy, bo boją się, że TweedleDee Toys jest tylko twoim ko-

lejnym kaprysem.

T L

R

Carter skrzywił się, bo ojciec użył cytatu z gazet wydawanych w Indianapolis, kie-

dy pisały o objęciu przez niego kierownictwa w firmie. Poza tym miał rację, i to właśnie

było najgorsze.

Lata beztroskiego życia playboya korzystającego z rodzinnej fortuny sprawiły, że

stał się ulubionym bohaterem rubryk towarzyskich. Tabloidy śledziły jego każdy krok. W

te dni, gdy nie było ważnych wydarzeń, mówiono o nim nawet w telewizji. „Carter Mat-

thews znów w akcji" - zapowiadał reporter, a potem przedstawiał ze szczegółami jego

ostatnią eskapadę.

Carter Matthews stał się Paris Hilton środkowego zachodu Stanów. Niestety ro-

dzinna fortuna nie była tak ogromna i nikt nie proponował mu atrakcyjnych i sek-

sownych reklam.

Ojciec wstał.

- Najlepiej byłoby, gdybyś się ożenił i zatrudnił kogoś do prowadzenia firmy. I to

szybko, bo twoi klienci uciekają gdzie pieprz rośnie.

Kiedy ojciec wyszedł, Carter spojrzał na sprawozdanie finansowe firmy zakreślone

czerwonym flamastrem. Za dwa lub trzy tygodnie zabraknie pieniędzy na pensje dla pra-

cowników. Pomyślał o Paulu. W zeszłym tygodniu poznał jego żonę i dzieci. Matka

Mike'a była w szpitalu. Pearl miała na utrzymaniu męża i córkę, która wróciła do domu

po zakończonym rozwodem małżeństwie.

Ci ludzie liczyli na pieniądze, które zarabiali w jego firmie. Nie mogą stracić pra-

cy. TweedleDee Toys nie może zbankrutować. To było nie lada wyzwanie.

Kolorowa wizytówka Daphne Williams leżała obok telefonu. Ta kobieta potrzebuje

wsparcia, a on ratunku. Carterowi przyszedł do głowy pomysł równie szalony jak Super-

sprzątacz. Jednak gdyby się udało, wszystkie problemy zostałyby rozwiązane.

Daphne odłożyła słuchawkę i westchnęła głośno.

- Znów odmowa - powiedziała do Reilly'ego.

- Kochanie, na pewno kogoś znajdziesz.

- Tak, za dziesięć lat. Chcę zbudować centrum teraz, a nie dla moich wnuków.

Wszyscy chętnie zamawiają u mnie seminaria z kreatywności, ale kiedy zwracam się z

prośbą o dotację, zachowują się tak, jakbym prosiła ich o gwiazdkę z nieba.

T L

R

- Czy rozmawiałaś już ze wszystkimi klientami? - spytał Reilly.

- Tak. Nie mam już do kogo dzwonić. Teraz mogę tylko liczyć na cud.

- Prawdę mówiąc - bąknął Reilly z niewinną miną - znam kogoś, kto darzy cię

sympatią i ma ogromny potencjał medialny. Na pewno zapewniłby ci reklamę w me-

diach, dzięki której zyskałabyś sponsorów.

Carter Matthews.

Daphne popełniła wielki błąd. Gdyby mogła cofnąć czas, nigdy nie doszłoby do te-

go pocałunku.

- Poparcie producenta zabawek mogłoby nam bardzo pomóc - ciągnął Reilly. - Jeśli

chcesz otworzyć centrum, koniecznie powinnaś nawiązać współpracę z TweedleDee

Toys.

- Nie mam czasu zajmować się firmą Cartera.

Ale miała czas się z nim całować. To był niewybaczalny błąd. Daphne nie brako-

wało pomysłów w pracy, ale w życiu osobistym nie była wcale spontaniczna. Dopiero

Carter wyzwolił w niej głęboko ukryte pragnienia.

Ten pocałunek zbytnio skomplikował jej życie. Niestety nie mogła się do tego

przyznać, bo Reilly zaraz zacząłby załatwiać ślub kościelny.

- O wilku mowa. Spójrz, kto do nas idzie - powiedział Reilly, wskazując na ekran

wideofonu.

W holu obok portierni pojawił się Carter. Daphne odruchowo przygładziła włosy.

Szybko cofnęła rękę, widząc, że Reilly się uśmiecha.

- Przestań bawić się w swatkę - powiedziała - bo obetnę ci pensję.

- Obiecanki cacanki - odparł z uśmiechem, ale odwrócił się do komputera i coś za-

czął pisać.

Mogłaby przysiąc, że nuci pod nosem miłosną piosenkę.

Wstała, gdy Carter wszedł do biura z tak poważną miną, jakby wcale się nie cało-

wali. Jednak ona o wszystkim pamiętała. Przez całe popołudnie wracała myślą do tego,

co stało się w holu restauracji.

- Tak szybko pan wrócił, panie Matthews? - zdziwiła się na pokaz.

T L

R

- Mam pewną propozycję, która być może zmieni pani zdanie na temat współpracy

z moją firmą.

- Jest pan bardzo uparty, ale już mówiłam, że to niemożliwe.

- Mimo to może uda mi się panią przekonać. Obawiam się, że nie zachowałem się

odpowiednio podczas lunchu.

Daphne się zaczerwieniła. Powinna kategorycznie z Carterem zerwać, zanim zrobi

coś bardzo głupiego, na przykład umówi się z nim na randkę.

Reilly odwrócił się do niej z porozumiewawczym uśmiechem.

- Chodźmy do sali konferencyjnej - powiedziała. - Musimy porozmawiać na osob-

ności.

Reilly zakaszlał znacząco.

- Musimy porozmawiać o pana firmie - poprawiła się, ale było już za późno. Na

ustach Cartera pojawił się uśmiech, a Reilly zaczął podśpiewywać głośniej.

Daphne wzięła notatnik i ruszyła w stronę sali konferencyjnej. Carter zamknął za

sobą drzwi. Byli sami. Zupełnie sami.

Daphne, której nigdy nie brakowało pomysłów w pracy, wyobraziła sobie parę

scen, jakie mogłyby rozegrać się na tym wielkim stole.

Usiadła, starając się o tym nie myśleć.

- Panie Matthews - powiedziała, unikając jego wzroku.

- Proszę, mów do mnie Carter.

- Carter - poprawiła się. - Podam ci parę wskazówek, które możesz zastosować w

pracy. Potem możesz poszukać innego trenera kreatywności.

- Jestem zadowolony z obecnej trenerki.

Zignorowała jego słowa.

- Powiedz, na czym polegają twoje główne problemy, a ja ci powiem, jakie ćwi-

czenia należy zastosować. Nie udało nam się porozmawiać o tym podczas lunchu.

Dlatego że przez cały czas unikała jego wzroku, starając się zapanować nad szale-

jącymi hormonami. Ledwo słyszała, co Carter do niej mówił.

Carter położył ręce na stole.

T L

R

- Jestem w rozpaczliwej sytuacji - powiedział. - Od pół roku moi projektanci nie

przedstawili żadnego rozsądnego pomysłu. Sprzedaż naszych produktów utrzymuje się

na niskim poziomie, a nawet spada, bo nie pojawia się nic nowego, co mogłoby przycią-

gnąć uwagę klientów. Jeszcze chwila i możemy zbankrutować. Za kilka tygodni trzeba

przedstawić plany na jesień. Jeśli uda nam się wymyślić coś interesującego, firma będzie

uratowana. - Złączył palce i przycisnął je do brody. - Ale ja nie mam pojęcia o zabaw-

kach, więc nie mogę nic wymyślić.

Uśmiechnęła się.

- Chyba miałeś jakieś zabawki w dzieciństwie?

Potrząsnął głową.

- Nie.

Daphne wolała nie drążyć tego tematu. Spytała, jak długo istnieje firma, ilu zatrud-

nia projektantów i jakie zabawki produkuje.

Carter zastanawiał się nad odpowiedzią.

- Kiedyś produkowaliśmy najwięcej zabawek dla dzieci w wieku od trzech do sze-

ściu lat, ale rok temu wuj doszedł do wniosku, że bardziej opłaca się produkcja zabawek

dla jedenasto- i dwunastolatków. Do tej pory nie odnieśliśmy sukcesu w żadnej z tych

grup wiekowych.

- Czy chcesz produkować zabawki dla starszych dzieci, czy powrócić do poprzed-

niego profilu?

Carter się uśmiechnął.

- Chciałbym, żeby nasza firma odniosła sukces w obu dziedzinach.

Daphne zapisała odpowiedź i oparła się o krzesło.

- Proponuję trzy rzeczy - powiedziała. - Powinieneś zwołać zebranie z projektan-

tami, żeby ich dobrze poznać, o ile nie zrobiłeś tego do tej pory. Potem przygotuję dla

was serię ćwiczeń rozwijających twórcze myślenie.

Uniósł rękę w górę.

- Słyszałem, że organizujesz sesje wyjazdowe.

- Tak. Często zapraszam klientów i ich pracowników do mojego domu w Maine na

dwudniowe intensywne treningi. Robię to jednak w naprawdę dramatycznych sytuacjach.

T L

R

- O to właśnie mi chodzi.

- Mówiłam, że nie mam na to czasu.

Carter wyciągnął rękę po jej notatnik, wyjął pióro z kieszeni marynarki i zakreślił

słowa „czterdziestopięcioprocentowa strata".

- Nie sądzisz, że to dramatyczna sytuacja? - spytał.

- Tak - przyznała.

- Dobrze, że wreszcie się zgadzamy. - Uśmiechnął się do niej. - Rozmawiałem z

Johnem Matthewsem, który ma agencję marketingową na Piątej Ulicy. Bardzo wychwa-

lał współpracę z tobą. Mówi, że jesteś zafascynowana pracą. Z wielkim przejęciem opo-

wiadałaś o centrum, które chcesz stworzyć. Chciałbym, żeby moi projektanci zaczęli się

angażować w pracę, dlatego chcę zaproponować ci coś cenniejszego niż zabawki dla cen-

trum.

- To znaczy co? - spytała, ściskając w ręku pióro.

- Pomogę ci znaleźć sponsorów, jeśli pomożesz mi uratować firmę.

Daphne przechyliła głowę w bok.

- Jak to zrobisz?

- Zaufaj mi. Nikt nie ma większych znajomości w najbogatszych warstwach niż

najsłynniejszy playboy w Indianie - odparł z nutką goryczy w głosie.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- I wykorzystasz te znajomości, żeby mi pomóc?

- Tak, jeśli ty też mi pomożesz.

Oczywiście nie miał pewności, czy uda mu się zdobyć fundusze na centrum, bo

przez całe życie wydawał pieniądze, zamiast je zarabiać, a jeśli chodzi o działalność na

cele dobroczynne, brał tylko udział w dorocznym balu na rzecz dzieci. Jednak nie miał

zamiaru mówić o tym Daphne. Kilka telefonów do odpowiednich osób i parę rozgrywek

w golfa pozwoli załatwić potrzebne fundusze.

Daphne zawahała się. Czy myślała o tym samym?

- Sama nie wiem - odparła. - Czy coś na tym tracę? Pochylił się w jej stronę.

- Będziesz musiała mi pomóc, nawet jeśli ten Jerry zechce ci się oświadczyć i znów

sponsorować centrum.

T L

R

Daphne zbladła.

- O nie. Nigdy bym się na to nie zgodziła. Zwłaszcza jeśli chodzi o ślub.

- Nie chciałaś wyjść za niego za mąż? - spytał z zainteresowaniem.

- Nie spotykaliśmy się zbyt długo i... - Wyprostowała się. - To nie twoja sprawa.

Carter się uśmiechnął.

- Oczywiście. Ale jeśli dojdziemy do porozumienia, nie możemy mieć przed sobą

żadnych sekretów.

Rozchyliła usta, ale nie odezwała się ani słowem. Carter zastanawiał się przez

chwilę, czy istotnie chodzi mu o to, by pomóc jej w budowie centrum... czy też o coś zu-

pełnie innego.

Daphne przyjrzała mu się uważnie.

- Jakie znaczenie mają tu moje sprawy osobiste? - zapytała.

W pokoju zapadła cisza przerywana tylko stukotem klawiszy komputera.

- Takie, że chcę się z tobą ożenić - rzekł Carter tak beztrosko, jakby prosił o ka-

napkę w barze.

Daphne zamrugała ze zdumienia powiekami.

- Co takiego?

- Chcę się z tobą ożenić. - Uniósł rękę w górę. - Nie bój się, to zwykła umowa han-

dlowa.

Roześmiała się.

- Jesteś bardzo romantyczny. Przykro mi, panie Matthews, ale nie wyjdę za pana

po to, żeby nie musiał pan płacić mi honorarium.

- Wcale mi o to nie chodzi. - Zachichotał. - Oboje potrzebujemy pomocy, więc

proponuję takie rozwiązanie.

- Co na tym zyskam? - Przecież nie będzie się już z nim całować.

- Znajdę sponsorów dla twojego centrum. Jestem tu dość popularną osobą i mam

sporo różnych kontaktów.

- Nawiązanych wtedy, kiedy grałeś w golfa, zamiast pracować. - Zaczerwieniła się.

- Przepraszam. Nie powinnam tak mówić.

- Nie szkodzi. I tak pisano o tym w „Lawford Times".

T L

R

- W niedzielnym numerze - dodała, jak gdyby to było istotne.

- Sama widzisz, że powinienem poprawić swoją reputację.

- I myślisz, że małżeństwo ze mną ci w tym pomoże. Zagrasz parę razy w golfa, za-

łatwisz mi sponsorów i będziemy kwita?

- W pewnym sensie tak.

Wpatrywała się w niego, nie mogąc wciąż uwierzyć, że zaproponował jej małżeń-

stwo. Nie romans, lecz interes. Na tak szalony pomysł zdecydowała się kiedyś dla zaba-

wy jej matka, nie biorąc pod uwagę tego, na co naraża swoje dziecko. Daphne nie chciała

popełnić tego samego błędu i żyć w trójkącie.

- Panie Matthews, jeśli to jest żart albo próba pocieszenia mnie po zerwaniu z na-

rzeczonym...

- Absolutnie nie.

- Bądź bardzo osobliwa próba zareklamowania swojej firmy...

- Niewątpliwie byłaby to forma reklamy, ale to nie jest moim głównym celem.

- A więc co?

Wziął głęboki oddech, wpatrując się w przeciwległą ścianę. Potem spojrzał na Da-

phne, aż poczuła dreszcz na plecach.

- Muszę zdobyć szacunek klientów, ojca i... - Znów wziął głęboki oddech. - I sza-

cunek dla samego siebie.

- I myślisz, że małżeństwo ze mną ci to zapewni? - Odsunęła krzesło i wstała. - Nie

sądzę. W gruncie rzeczy myślę, że zwariowałeś.

Znów uśmiechnął się do niej.

- To ja pierwszy tak do ciebie powiedziałem.

Daphne zrobiła poważną minę. Wiedziała z gazet, o jaki szacunek mu chodzi. Nie

była osobą, która mogłaby pomóc w tej sprawie.

- Przykro mi, panie Matthews, ale nie mogę panu w żaden sposób pomóc.

Odwróciła się, chcąc odejść, lecz Carter momentalnie zerwał się z krzesła i położył

rękę na jej ramieniu.

- Chwileczkę. Zaraz wszystko wyjaśnię - powiedział.

- Nie dam się namówić. To szalony pomysł. Nie mam zamiaru wychodzić za mąż.

T L

R

- Ale chcesz zdobyć fundusze na budowę centrum. Załatwię ci to, jeśli mnie poślu-

bisz.

Zmrużyła oczy.

- Chodzi tylko o zwykłą formalność? - spytała.

- Tak. Za rok możesz się ze mną rozwieść, mówiąc, że to małżeństwo nie było war-

te funta kłaków.

Roześmiała się.

- Może to będzie prawda.

- Wiem, że to wygląda na zwariowany pomysł - ciągnął Carter - ale pomyśl, że

mogę zapewnić ci sponsoring, jeśli pomożesz mi odzyskać dobrą opinię.

Daphne prychnęła.

- Myślisz, że potrafię czynić cuda.

Kiedy puścił do niej oko, zrozumiała, że czasem nie powinna w ogóle się odzywać.

- Wiem, że to, co robię, od dawna jest tematem żartów - oświadczył na pozór obo-

jętnym tonem. - Nie mogę na to dłużej pozwolić, bo przynosi mi to szkodę w interesach.

Przede wszystkim zależy mi na tym, aby uratować firmę.

Jego słowa zabrzmiały szczerze, mimo to Daphne czuła lęk. Czy powinna wyjść za

niego za mąż? Przecież prawie go nie zna. Wiedziała o nim tylko tyle, ile przeczytała w

gazetach, a także to, co zobaczyła na kartkach w pożegnalnym koszu. Sam mówił o so-

bie, że jest draniem, i gazety powtarzały to co chwila.

- Dobrze - odparła. - Jako trenerka kreatywności pomogę ci uratować firmę. Jeśli

chodzi o drugą propozycję, jestem gotowa zrobić wszystko, żeby zdobyć fundusze na

budowę centrum. Wszystko oprócz zostania twoją żoną.

T L

R

ROZDZIAŁ PIĄTY

No, poszło całkiem nieźle.

Wracając do pracy, Carter zastanawiał się, czy nie powinien udać się raczej do do-

mu wariatów. Skąd przyszedł mu do głowy ten pomysł z małżeństwem?

Był przekonany, że jest ostatnim facetem, który nadaje się na męża. Nigdy nie

umiał zaangażować się w związek. Żadna znajomość nie trwała u niego dłużej niż sezon

gry w golfa.

Jednak Daphne Williams miała w sobie coś takiego, co go do niej przyciągało. Od-

kąd ją pocałował, był niespokojny i rozmyślał o rzeczach, które nigdy wcześniej nie

przychodziły mu do głowy.

Daphne odrzuciła jego oświadczyny. Nie był przyzwyczajony do tego, że kobieta

go odtrąca. Wcale go to nie zniechęciło, wręcz przeciwnie, wzmogło jego zain-

teresowanie.

- Panie Matthews - powiedziała Pearl, zanim zdążył wejść do budynku. Jej siwe

włosy były jak zwykle uczesane w kok i tylko pasemka wyślizgujących się z niego wło-

sów świadczyły o tym, że jest zdenerwowana. - Mamy problem.

- Znowu? - Westchnął.

Bez przerwy mają tu problemy. Po raz setny zaczął się zastanawiać, czy wuj Harry

był przytomny, kiedy zapisywał mu w spadku firmę.

- Co się stało?

Na twarzy Pearl pojawił się blady uśmiech, po czym momentalnie spoważniała.

- Toy Castle odwołała wszystkie zamówienia. - Pearl pochyliła głowę, spoglądając

na trzymany w ręku list. - Nie spodobały im się nasze propozycje na lato.

Carter zaklął pod nosem. Tylko tego mu teraz brakowało.

- Oni zamawiają pięćdziesiąt procent całej sprzedaży.

- Pięćdziesiąt dwa procent - poprawiła go Pearl.

- Raczej zamawiali.

- Rozumiem, że podczas mojej nieobecności nie zdarzył się żaden cud?

T L

R

- Nie, chyba że uzna pan za cud to, że Paul zobaczył w sałatce z kurczaka twarz

Richarda Nixona.

Carter zachichotał.

- Przynajmniej ktoś tu wierzy w cuda.

Twarz Pearl złagodniała. Siwowłosa dama położyła rękę na ramieniu Cartera.

- Na pewno pan sobie poradzi, panie Matthews. - Odwróciła się, by wejść do bu-

dynku, i kolejne pasmo włosów wyśliznęło się z jej koka.

To był znak, że kłopoty się dopiero zaczynają.

Carter minął frontowe wejście i udał się do boksów, które zajmowali projektanci.

Dwaj z nich pracowali przy desce kreślarskiej, a trzeci rysował przy biurku.

Czwarty, Paul, siedział z tyłu, wpatrując się w plastikowy pojemnik z lunchem.

- Krótkie zebranie, chłopcy - zarządził Carter. Projektanci usiedli wokół stołu rów-

nie zainteresowani tym, co dzieje się wokół, jak uczniowie szkoły podstawowej na lekcji

fizyki. Jason Ritter rozparł się na krześle i z rękami skrzyżowanym na piersiach spytał,

czy usłyszą nowe wskazówki na temat gry w golfa.

Carter się skrzywił. Rzeczywiście kiedyś zwołał zebranie, by opowiedzieć im o

nowym klubie golfowym. Chciał nawiązać koleżeńskie stosunki z pracownikami, ale nie

był zadowolony z rezultatów.

- Musimy porozmawiać o pracy - oznajmił Carter. Lenny uniósł sceptycznie brwi.

- Czy mam zawołać Pearl? - zapytał.

- Nie - odparł Carter przez zaciśnięte zęby. Kiedy ci ludzie znajdą dla niego choć

odrobinę szacunku?

Pewnie wtedy, gdy firma zacznie przynosić zyski. Nawet on sam żywiłby wtedy do

siebie szacunek. Odchrząknął.

- Straciliśmy klienta, Toy Castle, bo nie spodobał im się nasz letni katalog.

Jason spojrzał ze złością na Paula.

- Mówiłem ci, że nikt nie kupi twojego głupiego hydrantu.

Paul odwrócił się do niego.

- To, że nie potrafiłeś trzymać z daleka swojego psa podczas próby, wcale nie

oznacza, że to była zła pompa. Powinienem był wziąć tego pudla i...

T L

R

- Spokojnie, chłopcy - wtrącił się Carter. Wiedział, że wszyscy pracownicy są zde-

nerwowani, a projektanci zabawek zaraz skoczą sobie do gardła. - Musimy wymyślić

wspólnie, jak wydobyć się z impasu.

- To nie impas, tylko krach - sprecyzował Mike. - Bije nam dzwon na trwogę. -

Uniósł dwa palce w górę, udając, że pociąga za sznury.

Trzej pozostali projektanci wybuchnęli śmiechem. Carter nie zareagował, choć je-

mu też się zdawało, że słyszy bicie dzwonu.

- W tym celu zaangażowałem firmę Creativity Masters, która...

- Nikt nie musi nas uczyć kreatywności - przerwał mu Paul. - Projektujemy zabaw-

ki od lat bez pomocy ekspertów.

Carter wziął z półki prototyp Cmentarnego Kotka i uniósł go w górę. Zabawka wy-

dała długi żałosny pisk.

- Uważasz, że kot zombi to dobry pomysł?

- No, zjawiska paranormalne są teraz bardzo modne - odparł Paul. - Pooglądaj te-

lewizję. Dzieci uwielbiają takie bzdury.

- Dzieci lubią żywe zwierzęta, Paul, a nie gwiazdy ze starych horrorów.

Paul uniósł w górę głowę.

- Skąd o tym wiesz? - zapytał. - Ja mam dwoje dzieci, a ty?

Carter się skrzywił. Powinien wyrzucić Paula z pracy za brak dyscypliny - nie

pierwszy wypadek tego typu w firmie - ale w tej chwili potrzebni mu byli wszyscy pra-

cownicy.

- Nie mam dzieci, Paul, ale i tak wiem, że martwe zwierzęta nie znajdą nabywców,

podobnie jak supermani z mopem. - Kiedy położył nieszczęsnego zwierzaka na stole, za-

bawka wydała z siebie kolejny jęk. - Płacę wam wszystkim za to, żebyście wymyślali za-

bawki, które się sprzedadzą, zamiast wtrącać się w moje osobiste sprawy.

- Myślisz, że ci spece z Creativity Blasters...

- Masters - poprawił Carter.

Paul wzruszył ramionami, jakby to było bez znaczenia.

- Myślisz, że nauczą nas, jak projektować lepsze zabawki?

T L

R

- Prawdę mówiąc, tak. Jakość i pomysłowość zeszły tu na psy. Musimy coś przed-

sięwziąć. Mam nadzieję, że będziecie współpracować z Daphne, albo poszukam kogoś

na wasze miejsce.

Odwrócił się i wyszedł z pokoju. Potem zamknął się w gabinecie, wyjął komórkę i

wybrał numer.

- Powiedz, jak ci się to udało - poprosił.

- Ale co? - Cade, jego brat bliźniak, zachichotał. - Co mi się udało? Bo jeśli masz

kłopoty z kobietą, to aż boję się myśleć, o co chodzi.

- Nie chodzi o kobietę. - Carter zagłębił się w skórzanym fotelu. - Choć mam i ta-

kie problemy.

- Pozwól mi zgadnąć. Umówiłeś się na kilka randek w piątek wieczorem i potrze-

bujesz rady, jak złamać jeszcze jedno serce?

Carter usłyszał, jak żona brata, Melanie, przesyła mu pozdrowienia.

Przez chwilę czuł zazdrość. Jego brat był szczęśliwy. Miał piękny dom, wspaniałą

żonę i cudowną córeczkę.

Zawsze uważał, że on sam ma szczęście, bo jest wolny i może umawiać się, z kim

chce, unikając zobowiązań, ale ostatnio zaczęła dręczyć go uporczywa myśl, że czegoś

mu brakuje.

Tak, powinien wyrwać się z tego przeklętego biura, wypić kilka piw z chłopakami

w pubie Sullivana, spotkać się z jakąś kobietą i na kilka dni zapomnieć o kłopotach. To

na pewno przyniosłoby mu ulgę.

Nagle poczuł ścisk żołądka. Wcale nie chciał być dłużej największym playboyem

środkowego zachodu. Chciał być dumny ze swojego życia i z pracy. Niestety im bardziej

pragnął to osiągnąć, tym bardziej okazywało się to niemożliwe.

- Cade, nigdy nie potrzebowałem twojej rady w sprawach damsko-męskich, i teraz

też nie o to mi chodzi - odrzekł z udawanym zadowoleniem. - Chcę tylko się dowiedzieć,

jak mogłeś wytrzymać tak długo w pracy, której nie znosiłeś.

- Myślałem, że chcesz przejąć firmę po wuju Harrym.

- Chciałem. Ale nie przypuszczałem, że to będzie takie trudne.

Cade westchnął.

T L

R

- Chcesz posłuchać mojej rady?

Carter potarł skronie, próbując uśmierzyć ból głowy, który bezustannie go dręczył.

- Tak.

- Nie poddawaj się. Musisz przetrwać burzę.

- I wyjdzie mi to na zdrowie - odparł Carter, cytując maksymę, którą przez całe ży-

cie powtarzał mu ojciec.

A może ojciec miał rację? Te słowa nie były pozbawione sensu. Carter wiedział, że

wytrwałość nie jest jego mocną stroną.

Cade westchnął.

- Chyba tak. Sam wiesz, że nigdy nie musiałeś się o nic starać.

To prawda. Przez całe życie miał szczęście. W szkole i w pracy wszystko do tej po-

ry przychodziło mu z łatwością.

- Tak - przyznał. - Ale nigdy nie byłem odpowiedzialny za innych ludzi. Teraz ode

mnie zależy przyszłość moich pracowników. Nie mogą czekać, aż poradzę sobie z kłopo-

tami. Ta praca nie jest dla mnie. Skąd mogę wiedzieć, jakich zabawek potrzebują dzieci,

żeby dobrze się bawić?

- Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, dlaczego Harry zapisał firmę tobie, a nie

mnie?

- Bo chciał, żebym miał dzieci? Albo bawił się z nimi lalkami? - Carter zaśmiał się.

- Chyba nie. Jestem ostatnim człowiekiem na świecie, który powinien mieć dzieci. - Nie

bez powodu Daphne nie chciała wyjść za niego za mąż.

- Nie, Carter - odparł spokojnie Cade, przejęty troską o brata. - Wujek zostawił ci

tę firmę, bo chciał, żebyś cieszył się życiem. Nigdy się dobrze nie bawiłeś.

Carter potrząsnął głową.

- Nie, braciszku. Ja...

- Wiem, co mówię. Zawsze tylko udawałeś, że się dobrze bawisz.

Carter milczał. Czuł dławienie w gardle. Potrząsnął tylko głową, choć brat nie

mógł tego zobaczyć. Usiadł w skórzanym fotelu, który kiedyś należał do wuja, i położył

nogi na biurku.

Wcale nie był zrelaksowany.

T L

R

- Carter, nie myśl teraz o samochodach, golfie i kobietach - powiedział z troską w

głosie Cade, który potrafił czytać w myślach brata. - Zajmij się firmą. Przekonasz się, że

dasz sobie radę i że sprawi ci to wielką przyjemność.

- Ostatnio w ogóle nie wychodzę z pracy i to nic nie daje, a nawet pogarsza sytu-

ację.

- Może wyjdzie ci to na zdrowie. Carter parsknął.

- Teraz mówisz jak tata. Nie chcę już tego słuchać.

- To tylko moja rada - odparł Cade, a potem krzyknął do Melanie, że już idzie. -

Dziś wieczorem mamy grilla. Może wpadniesz do nas na piwo? Obiecuję, że nie będę

prawić ci morałów. Wiem, że czasem przemawiam jak ojciec.

Carter zaśmiał się, udobruchany tymi słowami, choć przedtem usłyszał gorzką

prawdę.

- To kusząca propozycja. Nie mogę odmówić.

- W takim razie do zobaczenia o siódmej. Aha, i przynieś sałatkę ziemniaczaną, bo

oberwie mi się za to, że zapomniałem pójść do sklepu.

Carter się roześmiał, a potem obiecał, że wpadnie do delikatesów. Kiedy odłożył

słuchawkę, przez długą chwilę zastanawiał się nad tym, co usłyszał od brata. Potem tele-

fon na biurku się rozdzwonił i znów zaczęły napływać złe wiadomości.

Cade ma rację. Carter powinien mieć trochę radości w życiu.

Wiedział, gdzie ją znajdzie.

T L

R

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Co ci powiedział?! - Oczy Reilly'ego zrobiły się okrągłe ze zdumienia.

Przysunął swój fotel do Daphne, nie spuszczając z niej wzroku.

- Żebym za niego wyszła - parsknęła, wymachując ręką. - Uważa, że jako jego żo-

na łatwiej zdobędę fundusze na założenie centrum. To będzie lepsza reklama dla firm, bo

media zrobią z tego sensację.

- Zgodziłabyś się na ślub kościelny czy tylko cywilny?

- Reilly, nie wyjdę za mąż dla rozgłosu. Chcę wziąć ślub z miłości, kiedy ktoś mi

się oświadczy dlatego, że mnie kocha. Włożę wtedy białą suknię i pójdę do ołtarza. Przy-

sięga małżeńska musi być szczera, a nie składana z wyrachowania.

- Wiedziałem. - Reilly się uśmiechnął. - Jesteś bardzo romantyczna.

- Nieprawda - zaprotestowała słabo.

- Potajemne śluby są bardzo romantyczne.

Daphne otworzyła usta ze zdumienia.

- Chyba nie myślisz, że powinnam wziąć potajemny ślub?

- Ależ tak. - Położył rękę na jej ramieniu. - Posłuchaj, Daph. Znam cię bardzo dłu-

go, pracuję tu prawie od początku. Moim zdaniem jesteś genialna w pracy, ale jeśli cho-

dzi o twoje życie osobiste...

- To co? - spytała, gdy nie kończył zdania.

Kiedy Reilly się skrzywił, wiedziała, że nie usłyszy nic miłego.

- Kochanie, nie masz za grosz spontaniczności.

- Nieprawda.

- Tak? W takim razie powiedz, co zrobiłaś spontanicznego w ciągu ostatnich pięciu

lat.

- Kiedyś... - Daphne zamilkła, nie mogąc sobie nic przypomnieć. - Och, przecież...

- Znów zamknęła usta. Nic nie przychodziło jej do głowy. - Na pewno wiele razy zacho-

wałam się spontanicznie.

- Nie wierzę. Mówisz ludziom, że spontaniczność pozwala uruchomić wyobraźnię,

a sama...

T L

R

Daphne zerwała się z fotela, celując palcem w Reilly'ego.

- Wyszłam na lunch i kupiłam fioletowy żakiet w Macy's. Bez obniżki ceny!

Reilly przechylił głowę w bok.

- Jakie to smutne, kochanie. Bardzo smutne. Daphne poruszyła się niespokojnie.

- No tak...

- Powinnaś się zrelaksować, Daphne. Może wtedy zaczniesz cieszyć się życiem tak

jak pracą.

Reilly miał rację. Praca sprawiała jej przyjemność i pozwalała zachowywać się

swobodnie. Były dwie Daphne: ta kreatywna, która uczyła ludzi pobudzać własną wy-

obraźnię, i ta przygaszona, która nie pozwalała sobie na spontaniczność, bo wychowała

się w domu, w którym niezmiennie panował chaos.

- Prawdę mówiąc, zrobiłam dzisiaj coś zupełnie nieoczekiwanego i spontanicznego

- wyznała.

- Pozwól mi zgadnąć. Kupiłaś spódnicę do tamtego żakietu?

- Nie. - Zaczęła bawić się ołówkami w kubku z napisem „Zabawni ludzie są kre-

atywnymi pracownikami". - Pocałowałam Cartera Matthewsa w restauracji Lombardo's.

Teraz Reilly otworzył usta ze zdumienia.

- Naprawdę? To wspaniale, Daph!

- Nie. To był błąd. Nigdy więcej tego nie zrobię.

- Dlaczego, Czy on jest kiepski?

- W całowaniu? - Na wspomnienie tego pocałunku zrobiło jej się gorąco. Przypo-

mniała sobie, jak Carter ujął ją pod brodę i całował, a ona czuła się najszczęśliwsza na

świecie. - O nie. Był bardzo dobry.

- No widzisz? Właśnie o tym mówię. Żyjesz pracą, a tak naprawdę powinnaś się

całować, a może nawet wyjść za mąż. - Uśmiechnął się z nadzieją.

Daphne potrząsnęła głową.

- To idiotyczne brać ślub dlatego, że ktoś nie chce uchodzić za playboya. Niech

Carter Matthews ożeni się z jakąś inną panną.

A ona będzie żyć dalej tak jak teraz. Od czasu do czasu może wziąć urlop i wyje-

chać na wakacje. Wcale nie potrzebuje więcej spontaniczności. Dawno temu przekonała

T L

R

się, że nieprzemyślane zachowanie do niczego dobrego nie prowadzi. Praca to jej azyl.

Ten pocałunek był wspaniały, ale mogła się bez niego obejść.

- Czy to znaczy, że nie masz nic przeciwko temu, żeby Carter ożenił się z kimś in-

nym? - spytał Reilly.

Jej asystent jak zwykle trafił w sedno. Wybrała go właśnie dlatego, że umiał spre-

cyzować, na czym polegają kłopoty klientów, a potem wymyślić, jak sobie z tym pora-

dzić. Jednak wcale nie chciała, żeby zajmował się jej własnymi problemami.

Odwróciła się i zaczęła porządkować stertę teczek z dokumentami, starając się nie

myśleć, że Carter Matthews mógłby całować się z inną kobietą czy choćby się do niej

uśmiechać.

- Nic mnie nie obchodzi, z kim Carter Matthews będzie się całować czy brać ślub -

powiedziała.

- Oczywiście - odparł Reilly, wcale jej nie wierząc. - W takim razie dlaczego mia-

łabyś nie umówić się z nim na kolację, żeby mu to dziś powiedzieć?

- Przestaniesz wreszcie, Reilly? - zapytała ze złością. - Nigdzie z nim nie pójdę.

Wrócę do domu, podgrzeję sobie kurczaka w mikrofalówce i obejrzę film, który nagra-

łam w zeszłym tygodniu.

Reilly uśmiechnął się z miną spiskowca.

- Przykro mi - oznajmił - ale nie będziesz jadła naszpikowanego chemikaliami gu-

mowego kurczaka z zamrażalnika. Kilka minut temu dzwonił Carter. Nie od razu wyja-

śnił mi, o co chodzi, ale wreszcie dowiedziałem się, że chce zaprosić cię na kolację. Po-

zwoliłem sobie powiedzieć mu, że masz dziś wolny wieczór.

- Co takiego?

- Zaproponowałem, żeby zarezerwował stolik w Chez Amore, ale on planuje coś

innego - oświadczył Reilly, nie zwracając uwagi na jej słowa. - Co prawda mówił, że nie

musisz zmieniać stroju, ale wydaje mi się, że jeśli chcesz zrobić na nim wrażenie, po-

winnaś włożyć tę czarną suknię, w której byłaś w zeszłym roku na balu w kasynie.

- Umówiłeś mnie na randkę, nie pytając mnie o zdanie?

- Tak. - Uśmiechnął się z satysfakcją. - Dobrze wiesz, że powinnaś odpocząć po

pracy. Potrzebny ci ambitny mężczyzna, a poza tym lubisz Cartera Matthewsa. - Uniósł

T L

R

rękę w górę, chcąc powstrzymać jej protest. - Na miłość boską, Daphne, masz to wypisa-

ne na twarzy. Czy wiesz, jak się zaczerwieniłaś, kiedy mówiłaś, że cię pocałował? A te-

raz nie bądź głuptasem, tylko idź z nim na kolację.

Daphne wzięła się pod boki.

- Hej, kto jest tutaj szefem?

- Ja, przynajmniej jeśli chodzi o decydowanie, co jest dla ciebie dobre. Doszedłem

do bardzo ważnego wniosku - oznajmił, unosząc głowę. - Nie jesteś już panią własnego

życia, Daphne Williams. Zwalniam cię. - Roześmiał się. - Długo czekałem na tę chwilę.

Podszedł do swego biurka, nucąc pod nosem miłosną piosenkę. Daphne musiała

przyznać mu rację. Jej życie powinno toczyć się inaczej. Brakowało w nim równowagi

między pracą i rozrywką.

Reilly uważał, że najlepszym lekarstwem na to jest małżeństwo, ale Daphne nie

miała zamiaru wybierać takiego rozwiązania.

- Przyznaj się, czy nie masz dwójki dzieci i psa, czekających na mnie za drzwiami

numer jeden - powiedziała Daphne trzy godziny później, siedząc w lexusie Cartera na

podjeździe przed ładnym domem w stylu Tudorów na przedmieściach Lawfordu.

Carter się roześmiał.

- Nie, to dom mojego brata - powiedział, biorąc z siedzenia pojemnik z sałatką z

przyklejonym logo sklepu spożywczego. - Jedyna groźna istota, której mogłabyś się

obawiać poza Cade'em i Melanie, to Grover.

Wysiadł z samochodu i okrążył go, by otworzyć przed nią drzwi. Jednak Daphne

była szybsza. Nie czekała na zbyteczne oznaki rycerskości, niezależnie od tego, co my-

ślał o tym Reilly.

- Grover?

- On ma dobre zamiary - powiedział Carter, kiedy szli wyłożoną czerwonymi ce-

głami ścieżką do frontowych drzwi - ale uważaj na jego język.

Zanim weszli po schodach na górę, drzwi otworzyły się, a w progu stanęła drobna

ciemnowłosa kobieta o roześmianych zielonych oczach.

- Carter! Nic nie mówiłeś, że przywieziesz swoją...

T L

R

Wielka kula szaro-białego futra przemknęła obok niej i wskoczyła na Daphne. Pies

położył przednie łapy na jej piersi i zaczął entuzjastycznie lizać ją językiem.

- To jest właśnie Grover - powiedział ze śmiechem Carter, chwytając psa za obrożę

i próbując odciągnąć go od Daphne, która zachwiała się pod ciężarem jego cielska.

- O Boże! Przepraszam. - Melanie przyszła Carterowi w sukurs. - On nie może się

pochwalić dobrymi manierami.

- Tak jak mój brat. - Mężczyzna podobny do Cartera niczym dwie krople wody po-

jawił się na schodach. Poklepał brata bliźniaka po ramieniu i uśmiechnął się.

Carter zaśmiał się, wskazując go gestem dłoni.

- Daphne, to Cade, mój brat bliźniak, który wcale nie przypomina mnie z charakte-

ru.

- Tak, szkoda, że ja mam charakter, a ty resztki - zaśmiał się Cade, klepiąc brata w

bark.

Potem zaczęli się spierać, który z nich przyszedł na świat pierwszy i który jest

przystojniejszy.

Daphne przyglądała się im ze ściśniętym sercem. Na pierwszy rzut oka widać było,

że się kochają. Melanie śmiała się, sekundując ich potyczce słownej.

Daphne starała się nie myśleć o tym, że była samotna niemal przez całe życie. Nie

czekając na Cartera, wyciągnęła rękę, żeby się przedstawić.

- Jestem Daphne - powiedziała.

- Cade Matthews. A to moja żona Melanie - odparł brat Cartera.

Wyglądali na szczęśliwą parę, którą łączyło wiele pięknych wspomnień. Daphne

znów poczuła kłucie w piersi.

- Można powiedzieć, że to jego lepsza połowa - szepnął Carter do ucha Daphne.

Poczuła na szyi jego ciepły oddech.

Kiedy powitanie się skończyło, a Grover dostał gumową zabawkę, którą Melanie

znalazła na werandzie, cała czwórka przeszła do ogrodu za domem.

Nad grillem unosił się dym pachnący orzesznikiem i klonem. Świeżo przystrzyżo-

na gęsta i bujna trawa stanowiła oazę w wielkim ogrodzie. W lewym rogu, pod kwitnącą

dziką jabłonią, znajdowała się biała drewniana huśtawka.

T L

R

- Tu jest wspaniale - powiedziała Daphne do Melanie. - Macie piękny widok z

okna.

- Dziękuję - rzekła Melanie, podając jej margaritę z lodem w szklance ozdobionej

kaktusami i sombrerami. - W zeszłym roku sprzedaliśmy dom w Indianapolis, żeby prze-

nieść się bliżej naszej córki Emmie, która za półtora roku ukończy studia w Lawfordzie. -

Roześmiała się. - O Boże! Nie mogę uwierzyć, że jestem już taka stara. Niedługo będę

matką absolwentki uniwersytetu.

Wszystko wydawało się tak idealne i wspaniałe, że

Daphne pozazdrościła im takiego życia. Czy nie o tym właśnie marzyła? Prawdzi-

wy dom z ogrodem, pies? Matka wychwalająca córkę i kochający ojciec?

A przede wszystkim mężczyzna, który patrzyłby na nią tak, jak Cade spoglądał na

żonę.

Odwróciła się, czując na sobie wzrok Cartera. Serce zabiło jej mocniej, gdy

uśmiechnął się do niej. To idiotyczne! Przecież prawie go nie zna.

Jednak pijąc koktajl i tłumacząc Carterowi, jakie lubi steki, zastanawiała się, czy

Reilly nie miał przypadkiem racji, że za dużo czasu poświęca na myślenie, zamiast po

prostu żyć.

Godzinę później, gdy ostatnie kolby kukurydzy zostały już zjedzone, Cade wygrał

zaimprowizowany naprędce konkurs, w którym pokonał brata, udowadniając, że męż-

czyźni potrafią wciąż zachowywać się jak mali chłopcy. Potem Grover spałaszował

resztki steków, a Daphne i Carter spacerowali po ogrodzie, wdychając zapach kwiatów i

podziwiając nowe grządki, aż wreszcie usiedli na huśtawce.

- Dziękuję - powiedział Carter, wprawiając w ruch huśtawkę.

- Za co? - zdziwiła się Daphne.

- Za to, że tu przyjechałaś, a zwłaszcza za to, że sekundowałaś mi w pojedynku z

Cade'em.

Roześmiała się, wygładzając spódnicę.

- Chciałam ci także podziękować - oznajmiła. - Od dawna nie brałam udziału w ta-

kiej rodzinnej uroczystości.

- Naprawdę? A gdzie jest twoja rodzina?

T L

R

- Daleko. - To był smutny temat stanowiący zamknięty rozdział w jej życiu. - Moi

dziadkowie urządzali takie uroczystości, ale mieszkali w Maine, więc widywałam ich

tylko raz lub dwa razy w roku. Dziadek zmarł, gdy miałam dwanaście lat. Moja babcia

bardzo to przeżyła. Nigdy nie pogodziła się z odejściem dziadka. Przez całe życie byli

razem. Kilka lat spędziła w domu spokojnej starości w Arizonie, a potem zmarła. Moja

matka i ojczym także mieszkają w Arizonie, ale często podróżują po całym świecie.

- Masz siostry i braci?

Potrząsnęła głową.

- A kuzynów?

- Tata umarł, kiedy byłam mała. Matka wyszła potem kilka razy za mąż, jakby szu-

kała ideału. Ale nie miała więcej dzieci.

- Zdaje się, że coś nas łączy - powiedział Carter, wiercąc czubkiem buta w trawie. -

Matka odeszła od nas, kiedy ja i Cad byliśmy mali.

- Och, Carter, tak mi przykro. - Położyła rękę na jego dłoni.

Spojrzał na jej drobną rękę, czując, że serce topnieje mu jak wosk. Przez całe życie

starał się zapomnieć ten dzień, ale teraz, gdy Daphne była obok, to wszystko nie wyda-

wało się już takie straszne.

- Jestem dorosły - powiedział. - Teraz wszystko jest w porządku.

- Myślę to samo o swoim dzieciństwie - odparła krótko.

Odniósł wrażenie, że Daphne lubi rozmawiać o przeszłości tak samo jak on - czyli

wcale.

- Ciekawa jestem, dlaczego zdecydowałeś się kierować fabryką zabawek. Nie mo-

głeś po prostu zatrudnić jakiegoś menedżera?

Uśmiechnął się.

- Widzę, że nie bardzo podobam ci się w tej roli.

Na ustach Daphne zadrgał uśmiech. Na jej twarz padały promienie słońca przezie-

rającego przez liście jabłoni.

- Widzę cię raczej w roli dealera porsche.

T L

R

- Pewnie lepiej bym się wtedy spisał. - Pchnął mocniej huśtawkę, wywołując wie-

trzyk. - Możesz mi wierzyć, że byłem bardzo zaskoczony, kiedy dowiedziałem się, że

wuj zapisał mi tę firmę.

- Z powodu twojej reputacji - odparła bez złośliwości.

- Tak. Ojciec był pewien, że poniosę klęskę.

- I postanowiłeś, że do tego nie dopuścisz?

- Przez całe życie uważał mnie za nieudacznika, więc chciałem zrobić mu na złość,

udowadniając, że się myli.

Daphne zaśmiała się z nutą zrozumienia w głosie.

- Dlatego tak bardzo zależy ci na sukcesie?

- Z początku rzeczywiście chciałem udowodnić ojcu, że się myli, ale potem coś so-

bie uświadomiłem. - Przestał kołysać huśtawką i spojrzał na Daphne. - Ci ludzie, moi

pracownicy, są ode mnie zależni. Muszą pracować, żeby spłacić kredyty, wyżywić rodzi-

ny i wychować dzieci.

- To wielka odpowiedzialność, prawda?

Nagle Daphne zrobiła mu się tak bliska jak żadna inna kobieta. Mówili tym samym

językiem, mieli podobne problemy. Nikt nigdy tak go nie rozumiał.

- A ty? - spytał, patrząc jej w oczy. - Dlaczego zostałaś trenerką kreatywności, a

nie reprezentantką handlową porsche?

Roześmiała się, wzruszając ramionami. Carter odniósł wrażenie, że Daphne nie lu-

bi mówić o sobie. Potem westchnęła i odepchnęła się obcasem od ziemi, puszczając huś-

tawkę w ruch.

- Moja matka zawsze uwielbiała zmiany. Zmieniała miasta, mężów, domy.

- Czy dlatego zajęłaś się kreatywnością? Daphne roześmiała się ponuro.

- O nie, wręcz przeciwnie. Pragnęłam stabilizacji. Uwielbiałam jeździć latem do

dziadka. Lubiłam się bawić, ale kiedy dorosłam, chciałam wykorzystywać zabawę w po-

żyteczny sposób.

- Pomagając firmom?

Skinęła głową.

- Tak.

T L

R

- A czy ty sama dobrze się bawisz?

- Nie mam na to czasu. Nie chcę wikłać się w żaden związek.

- Ale teraz siedzisz obok człowieka, który znany jest z tego, że uwielbia zabawę.

Może czegoś cię nauczę.

W jej oczach błysnął lęk. Czy myśl o zabawie powinna przestraszyć kobietę uczącą

ludzi, że spontaniczność prowadzi do sukcesu?

- W każdym razie - odparła, zmieniając temat - chciałam stworzyć podobne warun-

ki dzieciom, ale moje fundusze były skromne. Pół roku temu kupiłam biuro przy Prince

Street, wykładając na to całą gotówkę. Miałam nadzieję, że znajdę sponsorów na sfinan-

sowanie reszty przedsięwzięcia. Nawet jeśli to mi się nie uda, znajdę sposób na stworze-

nie tego centrum.

- Chcesz, żeby każde dziecko miało dziadka Wallace'a?

Łzy zaszkliły się w jej oczach.

- Tak. - Uśmiechnęła się. - A przynajmniej każde dziecko w południowej Indianie.

Carter kołysał huśtawką, przyglądając się Daphne. Może do tej pory spotykał nie-

odpowiednie kobiety albo rozmawiał z nimi tylko o głupstwach, bo Daphne za-

intrygowała go swoją osobowością.

Myślę, że to naprawdę wspaniały pomysł - oświadczył.

- Ale może skończyć się fiaskiem. Potrząsnął głową.

- Na pewno nie, skoro ty się tym zajmiesz.

- Dziękuję.

Huśtawka kołysała się łagodnie.

- Skoro mówimy o spontaniczności, muszę cię przeprosić za to, że zupełnie zgłu-

piałem, mówiąc o małżeństwie.

Oboje wybuchnęli śmiechem, ale mimo to Carter zastanawiał się, co by było, gdy-

by Daphne się zgodziła.

- Pomogę ci znaleźć sponsorów - obiecał, pragnąc, by się uśmiechnęła. - I nie sta-

wiam żadnych warunków.

- Naprawdę?

Skinął głową.

T L

R

- Och! Dziękuję, Carter.

Położyła rękę na jego dłoni, spoglądając mu w oczy. Jest tak wrażliwa, że łatwo

mógł ją zranić. A to była ostatnia rzecz, jaką chciałby zrobić.

- Daphne - powiedział, szukając słów, by wyrazić miotające nim uczucia. - Ja...

Nie dokończył, bo w tej chwili Grover wskoczył mu na kolana, zostawiając błotni-

ste ślady na jego spodniach. Potem wgramolił się na siedzenie i uderzając ogonem w

twarz Daphne, podczas gdy przednie łapy spoczywały na piersi Cartera, dyszał ciężko i

szczekał, a potem usadowił się między nim a Daphne, przygniatając ich swoim ciel-

skiem.

- Co chciałeś powiedzieć? - spytała Daphne, kładąc rękę na głowie Grovera, wy-

raźnie zadowolona z jego towarzystwa. Jej oczy były pogodne i błękitne.

Zaufała mu. Carter przywołał na twarz swój zwykły beztroski uśmiech.

Taka kobieta zasługuje na lepszego mężczyznę niż on.

- Ktoś tu cię bardzo lubi - zauważył.

Wciągnęła powietrze, nie spuszczając z niego wzroku.

- Kto to może być?

Teraz Carter zaprezentował uśmiech, którym złamał wiele serc.

- Oczywiście Grover.

Tym razem jednak, kiedy Daphne śmiała się, głaszcząc psa po olbrzymim łbie,

Carter miał wrażenie, że to jemu pęka serce.

T L

R

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gdy Daphne przyjechała rano do TweedleDee Toys na pierwsze ćwiczenia z kre-

atywności, Carter zachowywał się bardzo oficjalnie. Chociaż chętnie porozmawiałby z

nią tak jak wtedy na huśtawce, wiedział, że w tej chwili jest to niemożliwe.

Ojciec powiedziałby, że jego syn cierpi na syndrom nowej błyszczącej zabawki.

Carter nie miał wątpliwości, że Daphne zniknie z jego życia, gdy tylko zaczną się po-

ważne rozmowy o przyszłości.

Hm. Właśnie dlatego się jej oświadczył, że nie miał zamiaru angażować się w ten

związek. Ostatnio miał za dużo plastikowych zabawek.

Teraz Daphne stała pośrodku biura, a wszystkie męskie oczy wpatrzone były w nią.

Przedstawiła pokrótce swoją karierę zawodową i przekazała im podstawowe informacje

na temat prowadzonej przez nią firmy. Jej ruchy były płynne, dobrze zgrane z melodyj-

nym głosem.

- Czy jesteście gotowi? - spytała projektantów.

Czterej mężczyźni siedzący przy stole pokiwali głowami z zakłopotaniem.

- To świetnie. - Odwróciła się do Cartera. - A ty?

- Ja? - Wskazał ręką na projektantów. - Ja jestem tu niepotrzebny. To ci chłopcy

dokonują cudów.

Jednak ostatnio dokonywane przez nich cuda miały podejrzanie jarmarczny charak-

ter.

- Możesz dołączyć do nas później - odparła Daphne, dając do zrozumienia, że nie

ominie go trening. Potem znów odwróciła się do projektantów. - Zaczniemy od prostego

ćwiczenia. - Wyciągnęła z torby grę planszową i położyła ją na stole.

- Zjeżdżalnie i drabiny? - zdziwił się Mike.

- To gra lubiana przez dzieci, które stanowią waszą grupę docelową - wyjaśniła

Daphne. - Od wielu lat plasuje się na listach bestsellerów w całym kraju. Musimy zasta-

nowić się, w jaki sposób można przełożyć jej sukces na sprzedaż waszych zabawek.

T L

R

Daphne rozdała projektantom pionki w czterech kolorach. Zaczęli grać bez entu-

zjazmu, ale kiedy Paul trafił na zjeżdżalnię i wrócił na start, a drugi projektant zbliżył się

do finiszu, atmosfera się ożywiła.

- Nie wygrasz - powiedział Paul, pstrykając kolorową kostką. - Jestem mistrzem w

tej grze.

Mike uniósł brwi.

- Często w to grasz?

- No wiesz, ja mam dzieci - odparł Paul. - Muszę się jakoś z nimi bawić.

Carter stał z boku, zadowolony, że nie musi grać. Ta zabawa najpierw wydawała

mu się głupia, ale potem zobaczył, że jego pracownicy bardzo się zaangażowali i zacho-

wują się wręcz jak dzieci. Kiedy Mike wygrał, Daphne wyjęła inną grę, z żołnierzykami.

- Proszę - powiedziała, stając obok Cartera. Poczuł delikatny i słodki zapach jej

perfum.

- Będziesz generałem atakującym obce wojska. - Włożyła mu w dłoń stos zielo-

nych ludzików.

- Co takiego? - zdziwił się. - Nie. Nie będę grać.

- Musisz współpracować z zespołem. Dzięki temu oni będą mieć więcej energii.

Carter spojrzał na plastikowe pionki. Nagle przeniósł się myślami w przeszłość. On

i Cade bawili się w wojsko w ogrodzie. Granice były narysowane kijem. Urządzali bitwy

i manewry, przyznawali żołnierzom medale. Matka z walizką i kluczykami do samocho-

du w ręku podeszła do nich i szybko pocałowała ich w czoło. Potem ruszyła tak szybko,

że tylne koło wryło się mocno w trawnik. Dopiero po trzech latach ta dziura zniknęła.

Oni cierpieli jeszcze dłużej.

- Nie mam czasu na głupstwa - powiedział Carter, rzucając pionki na stół.

Projektanci spojrzeli na niego ze zdumieniem. Carter odwrócił się i wyszedł z po-

koju, nie chcąc bawić się znów w wojsko, a przede wszystkim wspominać, jak bardzo

było to bolesne.

Godzinę później Daphne znalazła Cartera w biurze. Nie wrócił już do nich spraw-

dzić, czy robią postępy.

T L

R

Po sesji Daphne spakowała gry do torby, a potem dostrzegła figurkę jednego żoł-

nierzyka na podłodze. Podniosła go i obracając w palcach, przypomniała sobie dziwną

reakcję Cartera.

Twardy plastik wrył się boleśnie w skórę, gdy zacisnęła go w dłoni, a potem wło-

żyła do przedniej kieszeni torby.

Ruszyła holem do gabinetu Cartera. Przez otwarte drzwi zobaczyła, że siedzi po-

chylony nad biurkiem i ze zmarszczonym czołem robi obliczenia na kalkulatorze, najwy-

raźniej nie przynoszące wyników, jakich oczekiwał.

Zapukała cicho do drzwi. Carter podniósł głowę i spojrzał na nią, aż przeszedł ją

dreszcz.

- Daphne - powiedział cichym barytonem.

- Już skończyliśmy zajęcia.

- Jak poszło?

- Świetnie. Zagraliśmy w kilka gier, a potem urządziliśmy burzę mózgów. Pod ko-

niec sesji chłopcy przekrzykiwali się pomysłami i jeden po drugim rysowali projekty na

tablicy.

- To dobrze.

- Po sesji wyjazdowej będą stanowić bardzo zintegrowany zespół. Nie poznasz ich.

- Dziękuję, Daphne. Jestem ci bardzo wdzięczny.

Uśmiechnęła się.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

Przyglądał się jej przez chwilę, aż uśmiech zniknął z jej twarzy i poczuła się nie-

pewnie. Carter wstał, okrążył biurko i zatrzymał się tuż przy niej.

- Uważam, że zasłużyłaś na nagrodę.

Zamarła, bo zdawało jej się, że chce ją pocałować. Co prawda Carter Matthews nie

jest dla niej odpowiednim mężczyzną, ale jak cudownie było się z nim całować!

- Proszę - powiedział, wkładając wizytówkę w jej dłoń. - Rano grałem w golfa z

Jamesem Kleinem, który posiada sieć sklepów z biżuterią. Bardzo zainteresował się two-

im centrum i ma zamiar ofiarować na nie dwadzieścia tysięcy dolarów. Jutro spotkam się

z Dave'em Jenkinsem, który jest właścicielem firmy budującej domy, tej, która zdobywa

T L

R

wciąż nagrody za najciekawsze projekty. Myślę, że on także zechce sponsorować twoje

centrum.

- Wspaniale - powiedziała, ściskając w ręku wizytówkę. Opuściła głowę, by nie

zauważył jej rozczarowania. - Dziękuję.

- Cała przyjemność po mojej stronie - powtórzył za nią.

Kiedy Daphne podniosła głowę, ich spojrzenia się spotkały. Jej serce zaczęło bić

szybciej, choć wiedziała, że to szaleństwo zadawać się z tym mężczyzną. Carter lekko

traktował zarówno swoją firmę, jak i kobiety. Ona chciała mieć mężczyznę, na którym

mogłaby polegać. Kogoś poważnego, kto nie tkwi w chaosie, z którego ona chciała się za

wszelką cenę wyrwać.

- Muszę wracać do biura - powiedziała, nie ruszając się z miejsca. Nie wyciągnęła

ręki po torebkę i żakiet, bo tak naprawdę wcale nie chciała wychodzić.

- Ja też powinienem zająć się pracą - odparł, nie spuszczając z niej wzroku.

Potem zrobił pół kroku naprzód i uniósł dłoń do jej brody. Daphne zrobiło się go-

rąco. Kiedy przesunął kciukiem po jej brodzie, poczuła dreszcz na plecach.

- Chcę cię pocałować - powiedział cicho. - Czy to dobrze?

O tak! Skinęła głową bez słowa. Czekała, pragnąc go. Potem wreszcie pochylił się

i musnął ustami jej wargi. Dalej czekała, wstrzymując oddech.

Cofnął się. Jego spojrzenie było mroczne.

Pożądał jej. Przełknęła ślinę, myśląc o tym, że powinna odejść, zanim da się wcią-

gnąć w to, czego obawiała się przez całe życie.

Jednak nie zrobiła ani kroku. Rozchyliła usta i pocałowała go. Jeszcze nigdy cze-

goś takiego nie przeżyła. W jej uszach rozbrzmiewała muzyka, której on nadawał tempo.

Jego dłonie otulały jej głowę, zanurzając się we włosy. Czuła dotyk jego silnie zbudowa-

nej klatki piersiowej, która dawała jej błogie poczucie bezpieczeństwa. Zastanawiała się,

jak wygląda jego ciało.

Jego pocałunki doprowadzały ją do szaleństwa. Pieścił ją jak największy skarb. Po-

łożyła rękę na jego plecach, przytulając go do siebie i zapominając, że miała trzymać się

z dala od mężczyzny, który traktował kobiety jak zabawki.

T L

R

Wcale nie czuła się tak jak kolejna zabawka w jego życiu. Wręcz przeciwnie, miała

wrażenie, że jest jedyną kobietą, której on pragnie.

Ktoś zapukał do drzwi, które zapomnieli zamknąć, a potem odchrząknął. Niechęt-

nie odsunęli się od siebie.

- Panie Matthews, czy mogę zabrać panu sekundę?

- Poważna kobieta z siwym kokiem weszła do gabinetu z obojętną miną. - Tylko

chwila i potem będzie pan mógł kontynuować - spojrzała na nich oboje - spotkanie.

- Ach, oczywiście, Pearl. Pearl Jenkins, to jest Daphne Williams, trenerka kreatyw-

ności, którą zatrudniłem.

Ku zdziwieniu Daphne z ust kobiety nie padło ani słowo komentarza na temat

związku między kreatywnością a pocałunkami. Starsza pani podała rękę Daphne, a po-

tem położyła plik papierów na biurku Cartera.

- Musimy porozmawiać - znów zerknęła na Daphne - na temat finansów.

Carter się skrzywił. To nie był jego ulubiony temat.

Daphne dobrze pamiętała trudne początki swojej działalności w biznesie, kiedy nie

miała jeszcze stałych klientów i przyzwoitych dochodów. Nawet teraz jej firma traciła

czasem płynność finansową i musiała się wtedy martwić, jakich dokonać oszczędności.

Potem sytuacja się poprawiała do tego stopnia, że trzeba było się zastanawiać, jak spro-

stać zapotrzebowaniom na szkolenia. Tak czy owak, kłopotów nie brakowało. Prowadze-

nie firmy nie jest tak łatwe, jak by się zdawało. Odwróciła się, biorąc z fotela płaszcz i

torebkę.

- Porozmawiamy później, skoro jesteś zajęty - powiedziała do Cartera.

- Nie musisz iść, Daphne. To potrwa tylko chwilę.

- Muszę - odparła stanowczo.

Gdyby Pearl nie weszła do gabinetu, z pewnością doszłoby do nieszczęścia. Carter

nie jest dla niej. Ten człowiek to playboy, lekkoduch. Nie chciała z nim się spotykać.

- Mam obowiązki tak samo jak ty. Nie wolno mi o tym zapominać.

Odwróciła się i wyszła, zanim hormony zdążyłyby pozbawić ją rozsądku.

T L

R

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Pocałował cię i załatwił kilku sponsorów - powiedziała następnego wieczoru

Kim, siedząc na sofie Daphne ze stertą wypożyczonych filmów i wielką pizzą pepperoni.

- Przepraszam cię, Ducky, ale nie rozumiem, co może ci się nie podobać w Carterze Mat-

thewsie.

Daphne włożyła pierwszy film do odtwarzacza, usiadła na sofie i spojrzała w górę.

Carter mieszkał dwa piętra wyżej. Wiedziała, że jest w domu, bo jego samochód stał na

parkingu. Wystarczyłoby wsiąść do windy, żeby za chwilę się u niego znaleźć. Poruszyła

się na sofie, obiecując sobie, że będzie trzymać się z daleka od playboya, który z pewno-

ścią złamałby jej życie, mimo że załatwił tylu sponsorów, że brakowało jej już tylko

trzydziestu tysięcy dolarów na budowę centrum.

Carter Matthews dokonał cudu, ale to nie oznaczało, że jest dla niej odpowiednim

partnerem.

- Wiesz, jaką on ma opinię, Kim - powiedziała. - Byłabym dla niego kolejną za-

bawką.

- Nie wiadomo. Spójrz na Warrena Beatty'ego i Hugh Hefnera.

- Hugh Hefnera?

Kim się roześmiała.

- No dobrze, może to nie jest najlepszy przykład. Ale rozumiesz, o co mi chodzi.

- Nie szukam narzeczonego ani męża, zwłaszcza teraz. Za niecałe dwa tygodnie

rozpocznie się budowa centrum. Będę miała mnóstwo pracy związanej z jej nadzorowa-

niem, załatwianiem spraw z inwestorami...

- ...i uciekaniem przed Carterem.

Daphne skinęła głową.

- Taki jest mój plan.

- Chyba zwariowałaś! - oburzyła się Kim. - Carter jest przystojny, zamożny i osza-

lał na twoim punkcie. Co ci się w nim nie podoba?

- Nic nie rozumiesz. Kiedy go pocałowałam... - Urwała. - To było cudowne.

- No to świetnie.

T L

R

- Nie rozumiesz mnie, Kim. - Westchnęła. - To nie w moim stylu.

- Wiem, Ducky. Ale może dobrze zrobiłaby ci odmiana.

- Może. - Dlaczego wszyscy tak uważają oprócz niej?

Wstała i poszła do kuchni nalać sobie coli. Wracając do pokoju, zerknęła na stertę

listów, których do tej pory nie otworzyła, zajęta rozmyślaniem o pewnym przystojnym

kawalerze.

Jaskrawożółta koperta przyciągnęła jej wzrok. Odsunęła rachunki na bok i wycią-

gnęła ją ze sterty.

List z Anglii.

- Czy to od Cartera? - spytała Kim, podchodząc.

- Nie, od mojej mamy - odparła zdziwiona.

Ile to czasu już minęło? Co najmniej dwa lata, a i tak zapłonęła w niej iskierka na-

dziei, jakby jeden list mógł oznaczać nowe życie.

Kim spojrzała na nią ze współczuciem. Daphne tyle razy łudziła się, że coś się

zmieni, gdy Mary Williams niespodziewanie pojawiała się w jej życiu.

Kim poszła do kuchni i wróciła z butelką bacardi. Nalała trochę rumu do szklanki

Daphne.

- Myślę, że dobrze ci to zrobi - powiedziała.

Daphne podziękowała, ale odstawiła szklankę i otworzyła kopertę. Potem wyjęła z

niej dwustronicowy list napisany znajomym drobnym pismem matki. Matka zachwycała

się wycieczkami do muzeów i podróżami po angielskiej prowincji.

- Nie odzywała się przez dwa lata, a teraz opisuje swoje podróże, jakbyśmy wczo-

raj rozmawiały przez telefon? - Daphne potrząsnęła głową. - Nie wiem, dlaczego spo-

dziewałam się czegoś innego. Matka zawsze była taka.

Kim położyła rękę na jej ramieniu.

- Czy chcesz przeczytać teraz spokojnie ten list? Daphne skinęła głową. Przewróci-

ła kartkę. Na początku drugiej strony matka wreszcie napisała, o co chodzi.

Musisz tu przyjechać... Brad źle się czuje... Nie poradzę sobie bez Ciebie...

Nagle poczuła kamień w piersi. Matka napisała do niej tylko dlatego, że potrzebuje

jej pomocy. Wcale nie chciała być blisko Daphne.

T L

R

- Matka jest przerażona, bo mój ojczym zachorował - powiedziała Daphne. - Chce,

żebym przyjechała jej pomóc.

- Ale w czym pomóc? Czy twój ojczym jest w szpitalu?

- Znasz moją matkę, Kim. Nie potrafi nic załatwić: porozmawiać z lekarzem, podać

leków, zrobić zakupów. Prawdę mówiąc, dziwię się, że jeszcze stamtąd nie uciekła.

- Tak jak wtedy, kiedy ty zachorowałaś - powiedziała cicho Kim.

- Tak. - Daphne westchnęła, odkładając list. - Obejrzyjmy jakiś film, żeby trochę

się rozerwać.

- Jasne - odparła Kim. Usiadła obok przyjaciółki na sofie i podała jej pilota. -

Wszystko inne może zaczekać.

Daphne nie mogła skupić się na oglądaniu filmów. Nie ciekawiły jej przygody ko-

chanków ani nowe wersje klasycznych romansów. Siedziała na sofie, spoglądając na mi-

gocący ekran telewizora i po raz nie wiadomo który w życiu starała się zdecydować, czy

powinna wybrać w życiu przyjemność, czy też obowiązek.

Carter siedział w fotelu, przyglądając się projektantom zajętym kolejnymi szkica-

mi. Nie mógł uwierzyć, że tak bardzo się zmienili. Daphne Williams dokonała cudu.

Była niezwykła. Od razu przypomniało mu się, jak się z nią całował. Chciała mu

się oprzeć, ale odwzajemniła jego pocałunek. Dziś rano wyznaczyła im zadanie, nad któ-

rym mieli pracować wspólnie. Musieli zaprojektować pole golfowe.

- Ty jesteś ekspertem od gry w golfa - powiedział Mike do Cartera, prosząc, by za-

jął miejsce Lenny'ego, który poszedł rano do lekarza. - Musisz być w naszym zespole.

Daphne wyznaczyła nagrodę za najciekawszy projekt do wybrania w lokalnym

sklepie sportowym. Mężczyźni podzielili się na dwa zespoły i zabrali z werwą do pracy.

Przez godzinę robili szkice, a potem wykonali wersję trójwymiarową z polimerów.

Kiedy Daphne wróciła i zdecydowała, że projekt Cartera i Mike'a jest najlepszy,

cała czwórka rozegrała partię golfa malutką piłeczką i patykiem od lodów, wybierając

ostatecznego zwycięzcę.

To była świetna rozrywka. Carter nie bawił się tak dobrze od lat. Na zakończenie

spotkania długo dziękował Daphne, a kiedy odprowadził ją do wyjścia i wrócił, patrzył z

satysfakcją, jak projektanci śmieją się i z zapałem pracują.

T L

R

Przez dobre pięć minut przyglądał im się ze zdumieniem. Potem przedstawili mu

swoje najnowsze pomysły.

Carter wybrał dwa projekty do realizacji: grę planszową z geografii, której tema-

tem było poszukiwanie skarbu, i drugą łamigłówkę, w której dzieci miały wędrować

srebrną kulką po drabinkach, starając się zdobyć jak największą ilość punktów.

- Panie Matthews, ma pan gościa. - Recepcjonistka Kelly uśmiechnęła się pro-

miennie.

Kelly, która została przysłana przez pośrednika, by zastąpić chorą Sarę, od pierw-

szej chwili starała się zdobyć stałą pracę w TweedleDee Toys, ale nie umiała jeszcze ob-

sługiwać centrali telefonicznej i sporządzać notek do osób, do których ktoś ma sprawę, a

które w danej chwili są nieobecne w pracy.

- Kto? - spytał Carter.

- Ojej! Zapomniałam spytać. - Kelly zrobiła smutną minę. - Czy mam iść i spraw-

dzić?

Była tak przygnębiona, że Carter pokręcił głową.

- Nie, ale następnym razem nie zapomnij spytać.

- Tak. Oczywiście. - Zapisała coś w notatniku leżącym na biurku, w którym było

już mnóstwo równie przydatnych informacji.

Carter uśmiechnął się do niej z sympatią. Wiedział, jak trudno jest sprostać niezna-

nym jeszcze obowiązkom.

Kiedy otwierał drzwi gabinetu, miał nadzieję, że zaraz zobaczy uśmiech na twarzy

Daphne i jej zgrabne nogi. Niestety się rozczarował.

- Tata - powiedział. - To jakiś rekord. Zjawiasz się po raz drugi w ciągu tygodnia.

Ojciec spojrzał na niego, marszcząc brwi.

- Wczoraj zadzwonił do mnie Jerry Lawson.

Carter usiadł przy biurku, złożył dłonie i czekał na spodziewaną reprymendę. Czuł

się dziwnie po tej stronie biurka, gdyż zwykle to on zasiadał na fotelu dla petentów, wy-

słuchując połajanek ojca.

- Co takiego znów zrobiłem? - spytał.

- Jerry powiedział, że rozmawiałeś z nim o sponsorowaniu jakiegoś centrum.

T L

R

Carter pospiesznie skinął głową.

- To nie przestępstwo.

- Wcale tak nie powiedziałem. - Ojciec potrząsnął głową. - Dlaczego każda roz-

mowa z tobą musi prowadzić do sprzeczki?

- Bo bez przerwy mi coś zarzucasz.

- Nieprawda.

Carter uniósł brwi ze zdziwieniem.

- W każdym razie - żachnął się ojciec - chciałem cię pochwalić.

Carter oparł się o fotel w zdumieniu.

- Pochwalić mnie?

- Jerry był zaskoczony, że tyle wiesz o biznesie. Uważa, że to centrum stanowi

godną poparcia inicjatywę. I ma związek z twoją pracą. - Ojciec ogarnął wzrokiem po-

kój.

Carter przez chwilę milczał, zdumiony nieoczekiwaną aprobatą ze strony ojca.

- Dziękuję.

- Ale uważaj! - Ojciec rzucił na biurko poranną gazetę i skrzywił się z dezaprobatą.

- Twoje eskapady znów trafiają na czołówki gazet.

Carter spojrzał na gazetę. Reporter zrobił zdjęcie, gdy Daphne i Carter wchodzili

do restauracji Lombardom. Gloria, redaktorka rubryki towarzyskiej, napisała złośliwy

komentarz, zastanawiając się, czy Carter bawi się uczuciami Daphne, czy też nie.

- To nie była żadna eskapada, tylko spotkanie biznesowe - oświadczył.

Ojciec otworzył gazetę. Na drugim zdjęciu Daphne i Carter całowali się.

- Jeszcze nie widziałem, żeby spotkanie biznesowe tak się kończyło - rzekł z prze-

kąsem ojciec.

Carter zaklął pod nosem.

- Dlaczego nie zostawią mnie w spokoju?

- Bo jesteś znany w całej Indianie. Miałem nadzieję, że nauczyłeś się już przyzwo-

icie zachowywać.

Carter rzucił gazetę na biurko.

- A ja miałem nadzieję, że wierzysz swojemu synowi, a nie plotkom w mediach.

T L

R

- Nic nie rozumiesz. - Ojciec postukał palcem w gazetę. - Nie mogę tego znieść.

- Nie możesz znieść braku perfekcji u siebie, a zwłaszcza u swoich synów. - Carter

wstał, położył ręce na biurku i spojrzał ojcu w oczy. - Chcę ci coś powiedzieć, tato. Ża-

den z nas nie jest i nigdy nie będzie doskonały. A ja nie mogę znieść ojca, który bez

przerwy mnie strofuje. Przepraszam za to, że nie spełniam twoich wymagań i że nigdy

nie będę taki, jak byś sobie życzył.

Carter odwrócił się i wyszedł z gabinetu. Powinien był powiedzieć to ojcu dawno

temu.

Kiedy samolot wylądował w Portlandzie w stanie Maine, Carter wiedział, że po-

pełnił wielki błąd. Euforia z poprzednich szkoleń z pracy w zespole zniknęła, a jego pro-

jektanci byli niezadowoleni, że spędzą dwa dni z dala od rodziny. Przez całą podróż za-

mienili z nim tylko parę słów, woląc czytać książki, słuchać MP3 i rozwiązywać krzy-

żówki.

Carter zdjął torbę z górnej półki i wysiadł z samolotu. Projektanci szli w pewnej

odległości za nim, oddzieleni niewidzialną linią. Carter sądził, że stosunki między nimi

się ułożyły, ale okazało się, że jest wręcz przeciwnie.

Daphne czekała na nich za barierką w sali przylotów. Miała na sobie turkusową

wzorzystą spódnicę i ciemnobrązowe szpilki podkreślające zgrabne nogi. Wzrok Cartera

powędrował wyżej na ciemnobrązowy sweter i oczy spoglądające z ciekawością zza eks-

centrycznych okularów.

Serce podskoczyło mu w piersi i z wrażenia aż przystanął. Idący z tyłu Paul zderzył

się z nim.

- Czy tu jest nakaz postoju? - mruknął ze złością.

Carter ruszył naprzód, nie spuszczając wzroku z Daphne. Dopiero teraz uświado-

mił sobie, jak bardzo mu jej brakowało przez ostatnie dwa dni. Czuł się tak, jakby odzy-

skał utracony skarb.

- Cześć.

- Dobrze, że jesteście - powiedziała z uśmiechem, gdy się zbliżyli. Carter poczuł

zazdrość, że ten uśmiech jest skierowany także do jego pracowników. - Mój asystent Re-

illy przygotowuje już dla was pierwsze ćwiczenia.

T L

R

Odwróciła się, a oni podążyli za nią jak jej świta.

- Mam nadzieję, że nie planujecie odpoczynku, bo trzeba zabrać się ostro do pracy.

Ale obiecuję, że to będzie bardzo przyjemne.

Mężczyźni spojrzeli na nią z powątpiewaniem.

Kiedy opuścili lotnisko, wsiedli do zaparkowanej w pobliżu furgonetki. Paul usiadł

na przednim siedzeniu, Carter za nim, a trzech pozostałych projektantów zajęło miejsca z

tyłu. Nie byli w najlepszym humorze.

Podróż do Boothbay Harbor nie trwała długo. Wyjechali z Portlandu i udali się w

kierunku wybrzeża. Przejechali obok portu i wjechali w wysadzaną drzewami ulicę. Po-

tem drzewa zamieniły się w gęsty las, a oni jechali w górę stromego wzgórza, oddalając

się od cywilizacji.

Wreszcie zatrzymali się przed domem o spadzistym dachu, który był otoczony

wielką werandą i zatopiony w siwej oceanicznej mgle. Za domem w połyskującej wodzie

oceanu kołysała się mała biała żaglówka. Hamak i leżaki zapraszające do ogrodu wyglą-

dały jak wyjęte z obrazu Normana Rockwella. Renesansowe okna wychodziły na ocean,

odbijając niebieskozielone światełka jak witraże.

- Co za wspaniałe miejsce! - rzekł z podziwem Carter, gdy wysiedli z furgonetki i

zaczęli wyładowywać bagaże.

- Dziękuję. Ten dom należał kiedyś do moich dziadków. Odziedziczyłam go po

śmierci babci.

Mężczyźni podziwiali widok, wdychając rześkie oceaniczne powietrze. Potem wy-

bierali sobie sypialnie. Projektanci postanowili zamieszkać wspólnie. Daphne zajęła

główną sypialnię, a Reilly ulokował się w pokoju z Carterem. Carter nie był tym za-

chwycony, ale z drugiej strony miał nadzieję, że może asystent Daphne podpowie mu,

jak zdobyć jej serce.

Zdobyć jej serce? Co za bezsensowne myśli przychodzą mu do głowy? Przyjechał

tu po to, żeby znaleźć sposób na uratowanie swojej firmy, a nie żeby romansować. Do

diabła, kiedy tylko spojrzał na Daphne, od razu przypominał sobie pocałunek w restaura-

cji. Podświadomie miał nadzieję, że może uda mu się uratować firmę, i także zdobyć Da-

phne.

T L

R

- Najpierw coś zjemy, a potem zabierzemy się do pracy - powiedziała.

Carter wiedział, że powinien wziąć z niej przykład i również skoncentrować się na

pracy.

Daphne wyjęła z lodówki przygotowane półmiski z wędliną, sałatkami i owocami.

- Sama to wszystko zrobiłaś? - spytał Carter.

Daphne się roześmiała.

- Gotowanie nie jest moją mocną stroną. Zamówiłam to w pobliskim barze.

Carter jadł niewiele. Zamiast jeść, wolał przyglądać się, jak Daphne żartuje z męż-

czyznami, którzy wyraźnie zrelaksowali się w jej towarzystwie. Bez trudu odgadł dla-

czego - bo mówiła i gestykulowała z wielkim ożywieniem. Wszystkim udzielił się jej

promienny nastrój.

Była tak inteligentna i dowcipna, że z przyjemnością wdał się z nią w rozmowę.

Po skończonym posiłku Daphne sprzątnęła talerze ze stołu, a potem spojrzała na

mężczyzn, opierając się o laminowany blat.

- Kiedy pojechałam po was na lotnisko, Reilly przygotował pierwsze ćwiczenie. To

będzie coś w rodzaju poszukiwania skarbu - powiedziała, podając wszystkim kartki. -

Musicie podzielić się na dwie grupy i znaleźć siedem rzeczy znajdujących się na tej li-

ście, które zostały ukryte w pobliskim lesie.

Paul przesunął palcem po liście.

- Nie rozumiem, w jaki sposób to ma zwiększyć naszą kreatywność, jeśli będziemy

szukać zegara albo misia.

- Po pierwsze chodzi o wzmocnienie współpracy w zespole, a po drugie te przed-

mioty są ukryte w bardzo dziwnych miejscach. Jestem pewna, że nie przyjdzie wam do

głowy szukać salaterki tam, gdzie mój asystent ją schował. - Uśmiechnęła się, Reilly tak-

że. - Zespół, który pierwszy znajdzie tych siedem przedmiotów, będzie miał pierwszeń-

stwo jutro przy wyborze zadania.

Mike oparł się o fotel.

- A co będziemy robić jutro?

T L

R

- Widzieliście w telewizji show „Lekcja strachu"? - Mężczyźni pokiwali głowami.

- To będzie coś takiego, tylko bez robaków. Dlatego jeśli nie chcecie babrać się w czymś

obrzydliwym, radzę wam szybko znaleźć te przedmioty.

- Możecie mi wierzyć, że mamy sporo obrzydliwości, żeby was postraszyć - po-

wiedział ze śmiechem Reilly. - Zaczynamy poszukiwanie skarbu.

Czwórka projektantów wstała, odsuwając z piskiem krzesła. Szybko podzielili się

na dwa zespoły i spojrzeli na Cartera.

- Idziesz z nami? - spytał bez entuzjazmu Paul.

- Carter będzie szukał sam - oznajmiła Daphne, wprawiając wszystkich w zdumie-

nie. - Pomyślałam, że to będzie dla was dobry doping, jeśli będziecie mieli okazję poko-

nać szefa.

Projektanci w jednej chwili wyszli na dwór, co uświadomiło Carterowi, że otrzy-

mali skuteczną motywację.

- Dobry pomysł - rzekł do Daphne. - Tylko przy grze w golfa panowała między

nami dobra atmosfera.

- Będzie lepiej - powiedziała, kładąc rękę na jego ramieniu. - Podczas weekendu

znajdziesz wiele okazji do współpracy z zespołem. Będziesz mógł się z nimi zaprzyjaź-

nić.

- Widzę, że wszystko zaplanowałaś. - Zależało mu na tym, żeby się zaprzyjaźnić,

ale wcale nie z projektantami.

Zbliżył się do Daphne, by sięgnąć po papier, który zostawił na stole, ale tak na-

prawdę chciał poczuć zapach jej perfum. Po długim rozstaniu chciał być blisko niej i cie-

szył się, że zostali sami.

- Wolałbym pracować z tobą.

- Jestem trenerką, a nie członkiem zespołu. Carter przysunął się do niej, ujmując jej

twarz w dłonie.

- To bez znaczenia. Teraz myślę tylko o tobie. - Pochylił się ku niej. - Pragnę cię

od chwili, kiedy zobaczyłem cię na lotnisku. Myślałem, że oszaleję. Byłaś tak blisko, a ja

nie mogłem cię dotknąć.

- Naprawdę? - szepnęła, nie myśląc już o pracy.

T L

R

- Uhm. - Przesunął kciukiem po jej wardze, a kiedy rozchyliła usta, poczuł gwał-

towny przypływ pożądania. - Daphne - jęknął, całując ją namiętnie.

Zarzuciła mu ręce na szyję, przytulając się do niego. Przesunął ręce od jej talii w

dół. Jęknęła i przywarła do niego.

Carter wiele razy całował się z kobietami. Czasem nawet zdawało mu się, że jest

zakochany. Ale nigdy nie odczuwał takiego pożądania.

Czy to było tylko pożądanie? A może miłość?

- Daphne - jęknął znowu.

Pragnął zanieść ją na górę i zaspokoić dręczące go pożądanie. Wiedział jednak, że

jedna noc nie zaspokoi jego pragnień.

Spojrzała na niego z uśmiechem.

- Wiem, o czym myślisz - powiedziała.

Pochylił się, muskając ustami jej szyję.

- Może poszukamy skarbu na górze? - szepnął.

- Nie powinniśmy tego robić - odparła, odchylając głowę w tył. Potem westchnęła,

gdy zaczął obsypywać pocałunkami jej szyję. - Ale może...

Pochylił się, biorąc ją w ramiona i wyobrażając sobie, co będzie dalej. Spojrzał na

nią. Pragnął jej, ale po raz pierwszy w życiu czuł, że jeden raz mu nie wystarczy. Pragnął

nie tylko zaspokoić pożądanie.

Tylko że potem odczuwałby pustkę.

- Co się stało? - spytała, bo stał nieruchomo.

- Pragnę więcej - powiedział, czując, że w ciągu ostatnich trzech dni przeżył więcej

niż przez całe życie.

- Więcej? - Zmarszczyła brwi.

- Chcę... - Wziął głęboki oddech.

Carter Matthews nigdy nie angażował się naprawdę. Jaki to przyniosło skutek? Był

sam, czuł się niespełniony i zagubiony. Dopiero gdy poznał Daphne, zdał sobie sprawę,

że dwa piętra niżej mieszka kobieta, która jest mu przeznaczona.

- Czego chcesz? - spytała z troską w głosie, dotykając dłonią jego policzka.

T L

R

W tej chwili zrozumiał, że ją kocha. Choć to brzmiało niewiarygodnie, Carter Mat-

thews zakochał się w Daphne Williams. Nie chciał za parę dni wrócić sam do domu ani

zbudzić się jutro bez niej u boku.

Nie chciał już spędzić ani jednego dnia sam.

Ale jeśli będzie mądry i pomyśli o niej, a nie tylko o sobie, to jej nic nie powie.

- Chcę znaleźć tego misia. - Uśmiechnął się z przymusem. - Nie mogę pozwolić,

żeby chłopcy mnie ubiegli. Nigdy tego bym nie przeżył.

Wyszedł na dwór przekonany, że tak należało postąpić, choć miał rozdarte serce.

Trzy godziny później wszyscy siedzieli na podłodze w wielkim salonie domu w

Boothbay Harbor. Ogień trzaskał na kominku, wyrzucając popiół w górę. Daphne poło-

żyła talię kart na środku stołu.

- Co to będzie? - spytał Paul.

- Coś w rodzaju gry w szczerość, czyli będziecie musieli odpowiedzieć szczerze na

pytanie albo wykonać zadanie, które zostanie wam w zamian wyznaczone. Jednak nie

bójcie się, że trzeba będzie biegać nago po ulicach.

- Koszmar! - wymamrotał Lenny.

Daphne roześmiała się, a potem dała wszystkim po jednej karcie.

- Przeczytajcie, co jest napisane na kartach, a potem zadajcie to pytanie osobie sie-

dzącej z prawej strony. Zaczynaj, Paul.

Paul przewrócił oczami, ale posłusznie skierował pytanie do Lenny'ego.

- Kim chciałeś zostać, kiedy miałeś dziesięć lat?

- To proste. Artystą. - Lenny się roześmiał. - Chciałem być drugim Rembrandtem.

- Teraz rozumiem, dlaczego twoje rysunki są takie dokładne - powiedział Carter. -

Masz talent.

- Dziękuję - odparł Lenny, mile zaskoczony tą uwagą. - Carter, jaki najdziwniejszy

pomysł miałeś w życiu?

- Poprosiłem Daphne, żeby za mnie wyszła.

W salonie zapadła cisza przerywana tylko trzaskaniem ognia w kominku.

- Jak na to zareagowała? - spytał Lenny. Oczy wszystkich zwróciły się na Daphne.

- Dostałem kosza - odparł Carter, także wpatrując się w Daphne.

T L

R

- Nie możesz jej za to winić - mruknął Paul. Reszta grupy czekała na odpowiedź

Daphne.

- To nie był odpowiedni moment - powiedziała.

- Czy teraz jest lepszy? - spytał Carter. - Bo nadal chcę się z tobą ożenić.

Reilly wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale twarz Daphne była bardzo poważna.

- Carter... - Przez chwilę tasowała karty, a potem wstała. - Mamy teraz rozmawiać

o czymś innym.

- Dobrze - odparł. Spojrzał na swoją kartę i odwrócił się w prawo do Daphne. -

Mam na karcie pytanie. - Pokazał jej kartę, by udowodnić, że to prawda. - Jakie jest two-

je największe marzenie?

Spojrzała na niego tak, jakby sam wybrał sobie tę kartę.

- Chcę być z kimś, kto jest wiemy i uczciwy. - Wstała. - Przyniosę więcej chipsów

- oznajmiła, biorąc prawie pełną miskę.

Reilly usiadł na jej miejscu.

- Gramy dalej. Zastąpię Daphne.

Carter jakby go nie słyszał. Ruszył za Daphne. Pchnął drzwi wahadłowe i wszedł

do kuchni oświetlonej blaskiem księżyca. Daphne wyjmowała chipsy z plastikowej torby

i wrzucała je z impetem do miski.

- Co ci się stało? - zapytał.

Daphne odwróciła się do niego.

- Przestań, Carter. Nie udawaj, że mówiłeś poważnie.

Zbliżył się do niej i wyjął z jej rąk torbę.

- Ależ tak. Mówiłem całkiem poważnie. Jeszcze dzisiaj chcę się z tobą ożenić -

wybuchnął, czując ogień w piersi.

- Carter - odparła, potrząsając głową. - Już o tym rozmawialiśmy.

Ujął jej dłonie.

- Teraz jest inaczej - oświadczył. - Nie chcę ożenić się z tobą, żeby naprawić sobie

opinię czy załatwić ci sponsoring. To nie jest także kaprys. Chcę cię poślubić dlatego, że

czuję do ciebie to, czego nie czułem do żadnej kobiety. Ja się...

Uniosła rękę w górę.

T L

R

- Nie mów tego, Carter. Nie możesz do mnie nic czuć. Dopiero się poznaliśmy. To

wszystko jest szaleństwem.

- O tak. - Uśmiechnął się. - Dlatego powinniśmy to zrobić.

- Natychmiast się pobrać?

- Tak. - Przypomniał sobie znak, który zobaczył na drodze, reklamujący kaplicę.

Od tego wszystko się zaczęło.

- Jesteśmy w Boothbay Harbor. Nie trzeba tu czekać ani robić badania krwi. Wy-

starczy stanąć przed sędzią pokoju.

Potrząsnęła głową, cofając dłonie.

- Zwariowałeś. Naprawdę chciałbyś pozwolić jakiemuś facetowi w garniturze ze

znaczkiem na piersi zadecydować o naszym dalszym życiu? - Uniosła ręce w górę. - Nie,

dziękuję. Przecież ja cię wcale nie znam. Lepiej wróćmy do salonu.

Uśmiechnął się przekornie.

- Będziesz miała o czym opowiadać kiedyś wnukom.

Przez chwilę zdawało jej się, że Carter powiedział „naszym wnukom". Potem

uświadomiła sobie, że może poślubić jakiegoś mężczyznę na przykład o imieniu John,

który będzie dwa razy w tygodniu kosić trawnik i zasiadać z gazetą po kolacji. Będą

mieć dzieci, w środy będą jeść lasagne i regularnie urządzać grilla z sąsiadami.

Co za nuda! Ale tego właśnie pragnęła od najmłodszych lat, kiedy matka pojawiała

się i znikała, pozbawiając ją wszelkiej stabilności w życiu. Dlatego właśnie Daphne tak

dokładnie planowała swoje życie.

I co z tego miała? Była samotna, smutna i nieszczęśliwa.

- Wyjdź za mnie, Daphne. - Carter uśmiechnął się kusząco.

- Ale...

- Zrób coś spontanicznego, szalonego i zupełnie nieoczekiwanego.

- Takich rzeczy nigdy nie robię.

- Właśnie dlatego cię o to proszę - powiedział, ściskając jej dłonie. - Czy to może

mieć jakiekolwiek przykre konsekwencje?

- Może będziemy krzyczeć na siebie przy rozwodzie?

Przesunął palcem po jej delikatnym nosie.

T L

R

- Naprawdę myślisz, że nas to czeka?

- Rozwody często się zdarzają.

- Tak, ale zdarzają się ludziom, którzy poznali się dwadzieścia lat przed ślubem, i

tym, którzy pobrali się po pierwszej randce.

Skinęła głową.

- Właśnie.

- Ale są też tacy ludzie, którzy poznają się któregoś dnia, szybko zakochują w so-

bie i są małżeństwem przez pięćdziesiąt lat. Życie to jest gra w kości, Daphne. Rzuć

kostkę.

- Co będzie, jeśli wyrzucę szczęśliwą siódemkę?

- A jeśli nie?

Przygryzła dolną wargę, starając się odpędzić kuszącą myśl. Czy uciec i wziąć po-

tajemny ślub?

- Moglibyśmy po prostu się spotykać, Carter.

- Nie chcę się spotykać. Zapraszać cię do Chez Amore i do klubu jazzowego, a po-

tem odwozić cię do domu i obiecywać, że zadzwonię rano. Nie wiem nawet, czy dotrzy-

małbym słowa. W moim życiu nie było nic stałego. - Spojrzał jej w oczy. - Nie chcę żyć

tak jak dotąd, Daphne. Moje życie zawsze było puste.

Tak samo jak jej.

- A co będzie, jeśli zbudzisz się jutro i uświadomisz sobie, że nie chcesz ze mną

być?

Delikatnie odgarnął kosmyk jej włosów.

- Umawiałem się z wieloma kobietami, ale do żadnej z nich nie czułem tego co do

ciebie.

Nagle ogarnął ją strach.

- Ale...

- Zastanów się, co mogłoby się stać najgorszego. Wyjdziesz za mnie, dostaniesz

fundusze na centrum i za parę tygodni mnie rzucisz?

- A co ty będziesz z tego miał?

Uśmiechnął się szeroko.

T L

R

- Ciebie.

Może naprawdę tak myślał? Może mówił prawdę, że nie chodzi mu tylko o to, by

uratować swoją firmę. Może mu na niej zależy? Może ją kocha? Nie, to niemożliwe.

- Powinniśmy zachowywać się rozsądnie, Carter.

- Nie mam zamiaru być rozsądny, Daphne. - Zaśmiał się. - Chyba nigdy taki nie

byłem. Wiem tylko, że chcę cię poślubić. Chcę skoczyć na głęboką wodę i nie martwić

się, co będzie potem. - Wziął ją za rękę, gładząc czwarty palec. - Zrób coś nieoczekiwa-

nego, Daphne. Wyjdź za mnie.

- Coś nieoczekiwanego - powtórzyła, spoglądając mu w oczy. Jego spojrzenie było

tak szczere, że musiała mu zaufać. - Tak. Wyjdę za ciebie.

T L

R

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Daphne obudziła się rano z wyrzutami sumienia.

Dlaczego wyszła za Cartera Matthewsa?

Straciła głowę. Powiedział: „zrób coś nieoczekiwanego", a ona się zgodziła. Zanim

się spostrzegła, stali w kaplicy przed sobowtórem Elvisa z Biblią i kołyszącymi się bio-

drami.

Zadzwonił jej telefon komórkowy. Daphne jęknęła, nie mając ochoty z nikim roz-

mawiać.

- Halo?

- Daph! Dobrze, że jesteś - usłyszała głos matki. - Myślałam, że zadzwonisz zaraz

po otrzymaniu mojego listu.

Daphne przycisnęła rękę do oczu.

- Byłam zajęta. Pracowałam.

- Rzuć wszystko i przyjeżdżaj do Londynu. Jesteś potrzebna matce.

Daphne westchnęła.

- Nie mogę. Mam firmę i klientów, którzy na mnie liczą.

- Nie bądź nudna, Daphne. Musisz mi pomóc z tymi lekarzami.

Daphne pomyślała o tym, ile razy spełniała prośby matki. Zmieniała szkoły, domy,

bo jej matka chciała się przeprowadzić.

- Mamo, ja...

- Nie mów od razu nie, tylko się zastanów.

Daphne oderwała rękę od skroni. Złota obrączka, która Carter włożył jej wczoraj

na palec, zalśniła w promieniach słońca.

- Nie mogę - powiedziała stanowczo.

- Co takiego? Chyba źle słyszę. Zdawało mi się, że powiedziałaś, że nie możesz?

- Uhm. Nie mogę przyjechać. Buduję centrum kreatywności...

- Ach, znów to centrum.

Daphne zacisnęła zęby, by nie powiedzieć czegoś, czego by potem żałowała.

T L

R

- To dla mnie ważne. Musisz znaleźć kogoś innego do pomocy, może pielęgniarkę

albo opiekunkę społeczną.

- Myślałam, że mogę na ciebie liczyć - odparła Mary zniecierpliwionym tonem.

- A ja to samo myślałam o tobie - powiedziała Daphne w przestrzeń. Matka odło-

żyła już słuchawkę.

Daphne długo wpatrywała się w telefon. Przysięgła sobie, że nigdy nie będzie za-

chowywać się jak matka, ale teraz powtarza te same błędy.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Wstała z łóżka, włożyła szlafrok, a potem

wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi. Carter.

- Dzień dobry, pani Matthews - rzucił z uśmiechem.

Pani Matthews! No tak. Naprawdę to zrobiła. Złożyła przysięgę małżeńską, pod-

czas gdy starsza kobieta z różowymi wałkami na głowie akompaniowała młodej parze na

fortepianie.

- Dzień dobry - powiedziała, choć cisnęło się jej na usta pytanie, jak mogli popeł-

nić taki błąd.

- Przyniosłem ci kawę - oznajmił, unosząc w górę parujący kubek.

- Jesteś wspaniały. - Wzięła kubek, wciągnęła powietrze, a potem wypiła łyk. Ide-

alna ilość śmietanki i cukru. - Skąd wiedziałeś, jaką lubię kawę?

- Reilly zauważył obrączkę na moim palcu.

Jęknęła. Teraz Reilly nie da jej spokoju. Będzie zachwycać się, jaki to był świetny

pomysł, podczas gdy ona wiedziała, że jest wręcz odwrotnie.

- Czy mówił o tym komuś? - zapytała. Carter potrząsnął głową.

- Nie, ale zadzwonił do jakiegoś Eltona. Słyszałem, jak mówił, że muszą przygo-

tować dla nas przyjęcie.

- O Boże! - Co ona zrobiła? I jak z tego wybrnąć? - Chyba muszę dolać sobie tro-

chę rumu.

Carter się roześmiał.

- To samo dzisiaj rano pomyślałem. - Zrobił krok naprzód, opierając się o framugę

dębowych drzwi. - Ale potem doszedłem do wniosku, że nie tak źle jest być żonatym.

Zwłaszcza z tobą.

T L

R

Uniosła brwi.

- Nie tak źle? To brzmi prawie tak, jakbyś był skazany na tortury.

Znów się zaśmiał. Z holu rozległ się pisk rur w łazience. Na pewno któryś z pra-

cowników Cartera bierze prysznic.

- Czy mogę wejść? - zapytał Carter.

- Oczywiście - odparła, czując się dziwnie, że zaprasza go do sypialni, i jeszcze

dziwniej na myśl o tym, że jako jej mąż on ma prawo tu przebywać.

Carter zbliżył się, zamykając za sobą drzwi. Teraz byli całkiem sami. Wczoraj,

kiedy wracali do domu z uroczystości, całowali się w samochodzie i w holu, aż prze-

szkodził im jeden z projektantów, który o północy zszedł coś przekąsić.

Dopiero wtedy Daphne otrzeźwiała. Pobiegła do swojej sypialni, sama, myśląc o

tym, że popełniła wielki błąd.

Postąpiła tak jak matka.

Ile razy przysięgała sobie, że nigdy tak się nie zachowa?

- Wyglądasz pięknie - powiedział cicho Carter.

- Wcale nie - odparła drżącym głosem. - Jestem rozczochrana i niewyspana.

- Pięknie. - Znów się uśmiechnął. - I jesteś moją żoną.

- Carter...

Położył palec na jej ustach.

- Nic nie mów. Wiem, że chcesz się ze mną sprzeczać. Powoli przyzwyczaisz się

do tej myśli.

- Do myśli, że wczoraj wieczorem popełniliśmy wielki błąd?

- Albo podjęliśmy najlepszą decyzję w swoim życiu. - Pocałował ją i wyszedł.

Daphne stała nieruchomo, dręczona wyrzutami sumienia. Tak bardzo chciała cof-

nąć czas...

Po solidnym śniadaniu przygotowanym przez Reilly'ego wszyscy zebrali się przy

stole do gry w ping-ponga. Podczas porannego prysznica Daphne przysięgła sobie, że

skoncentruje się na pracy i nie będzie myśleć o Carterze. Schowa akt ślubu do walizki i

będzie modlić się, by stare powiedzenie „co z oczu, to i serca" się sprawdziło.

T L

R

Od czasu do czasu Reilly mrugał do niej porozumiewawczo, ale ona gromiła go

wzrokiem. Teraz podała Lenny'emu i Mike'owi rakietki.

- To nie będzie zwykła gra - powiedziała. - Za każdym razem, gdy odbijacie pi-

łeczkę, musicie powiedzieć partnerowi coś o sobie.

Paul się skrzywił.

- Tylko żeby to nie skończyło się grupową psychoterapią na kanapie, wspólnym

śpiewaniem „Kumbaya" i pieczeniem pianek przy ognisku.

Daphne się roześmiała.

- Na pewno nie. To tylko ćwiczenie, które pozwoli wam się lepiej poznać. Możecie

mówić, o czym chcecie, o sobie czy o pracy. Chodzi o to, żebyście pracowali nad inte-

gracją zespołu.

- Nie sądzisz, że już to przećwiczyliśmy, szukając patelni w lesie? - spytał Mike,

zerkając na Reilly'ego.

Asystent Daphne z uśmiechem wzruszył ramionami.

- Dobrze, że je znaleźliśmy, bo inaczej jedlibyśmy surową marchewkę na śniada-

nie.

Projektanci jęknęli, ale Daphne wiedziała, że podobała im się wyprawa z Reillym i

zwycięstwo odniesione nad Carterem. Prawdę mówiąc, nawet nie zauważyli, że wczoraj

wieczorem ich szef i trenerka na parę godzin zniknęli. Nie dostrzegli tego, bo do późnej

nocy dyskutowali przy piwie na temat przebiegu gry z Reillym, śmiali się i zgłaszali

mnóstwo pomysłów, które zapisywali w notatnikach otrzymanych od Daphne.

- Wszystkie ćwiczenia są powiązane z sobą. Założenie jest takie, że jeśli pracujecie

razem w zespole, to myślicie także zespołowo. Z pomysłów zgłoszonych przez was

wczoraj widzę, że to działa.

- Ale czy to ma wpływ - Lenny uniósł w górę zieloną rakietkę - na zwiększenie na-

szej kreatywności?

- Bezpośrednio nie.

Paul uniósł ręce w górę.

- To po co marnujemy czas? Czy nie lepiej zająć się wymyślaniem pomysłów na

jesień? Myślałem, że jesteś ekspertem kreatywności.

T L

R

Ona też tak myślała, ale wykazała zbyt wiele kreatywności w swoim życiu osobi-

stym.

- Kiedy pracujecie razem jako zespół - powiedziała, unikając wzroku Cartera - two-

rzycie podstawy rozwoju kreatywności. Na pewno nie macie z tym kłopotu, bo inaczej

nie bylibyście zatrudnieni na swoich stanowiskach. Problem polega na tym, że trzeba

bardziej rozszerzyć swoje horyzonty i myślenie.

Mike wzruszył ramionami.

- To i tak wygląda mi podejrzanie, ale spróbuję.

- Super - rzekła Daphne. - Lenny, zagrasz z Mike'em.

Z początku Mike i Lenny odbijali piłeczkę, rozmawiając o ulubionych potrawach.

Okazało się, że obaj lubią wieprzowinę i fasolę. Jednak potem wymiana zdań zrobiła się

ciekawsza.

- Jestem jedynakiem - oznajmił Mike.

- Ja mam pięcioro rodzeństwa - odparł Lenny, odbijając białą piłeczkę, która spadła

obok stołu.

- Mieszkam z matką - powiedział Mike i zaczerwienił się. - Ale szukam mieszka-

nia.

Lenny zachichotał i stracił piłkę, przegrywając mecz. Potem grali pozostali projek-

tanci, a w finale Paul wygrał z Lennym.

- Teraz zagrasz z Carterem - powiedziała Daphne do Paula, który uśmiechnął się

wyzywająco.

Daphne podała rakietkę Carterowi.

- Zobaczysz, że skorzystasz na tym - szepnęła do niego. - Ty i firma.

- Jesteś gotów? - spytał Paul. - Bo to nie jest gra dla głupków.

Carter się zjeżył, ale nie odpowiedział na zaczepkę.

- Zaczynaj.

- Mam trzydzieści cztery lata - powiedział Paul, przebijając piłkę nad siatkę.

- Ja trzydzieści siedem - odparł Carter.

- Projektuję zabawki od piętnastu lat. A ty?

T L

R

Carter zacisnął zęby, starając się nie dać sprowokować. Jeśli chce stworzyć ze

swymi pracownikami zgrany zespół, powinien udowodnić im, że zasługuje na szacunek,

ale nie dlatego, że jest właścicielem firmy.

- Nie bawiłem się zabawkami nawet wtedy, kiedy byłem dzieckiem.

- To wiele tłumaczy - parsknął Paul.

- Podawajcie fakty, a nie opinie - wtrąciła Daphne.

- Mam brata bliźniaka - powiedział Carter.

- Mógłbym lepiej niż ty prowadzić tę firmę - wypalił Paul.

Atmosfera w pokoju zrobiła się napięta. Wszyscy zamilkli, czekając na reakcję

Cartera.

- Już sto razy mogłem cię zwolnić - oświadczył Carter, spokojnie odbijając piłkę -

ale tego nie zrobiłem. Wiesz dlaczego?

Ta uwaga zaskoczyła Paula. Znieruchomiał, a biała piłeczka spadła nad krawędzią

zielonego stołu na ziemię.

- Dlaczego?

Carter odłożył rakietkę.

- Bo pomijając Supersprzątacza, jesteś bardzo dobrym projektantem. Gdyby twoja

postawa odpowiadała talentowi, moglibyśmy wiele osiągnąć. Paul parsknął śmiechem.

- Mówisz tak, jakby ci na tym zależało. Zajmujesz się tą firmą tylko dla pieniędzy.

- Nieprawda - odparł Carter. - Nie wziąłem ani grosza z tej firmy, odkąd ją odzie-

dziczyłem.

Lenny, Mike, Paul i Jason otworzyli szeroko oczy.

- Naprawdę?

- Zgodziłem się przyjąć tę pracę nie dlatego, że wujek Harry mi ją dał, czy dlatego

że chciałem się pobawić, tylko zamierzałem coś udowodnić. Nie chciałem wyłącznie

grać w golfa i jeździć szybkim samochodem. - Carter okrążył stół i zbliżył się do Paula. -

Ale nie udało mi się, prawda?

Paul w milczeniu potrząsnął głową.

- Teraz to bez znaczenia - mruknął Carter. Rozejrzał się po sali, przyglądając się

twarzom mężczyzn, którzy od kilku miesięcy byli jego pracownikami. Miał wrażenie, że

T L

R

nie pracowali dla niego, tylko przeciw niemu. Nieporadne rządy wujka Harry'ego, a po-

tem brak jakiegokolwiek kierownictwa stworzyły klimat, który pozwolił im samym rzą-

dzić. Albo może, jak jego ojciec, widzieli tylko opisywaną w tabloidach wersję Cartera. -

Nie muszę już nic udowadniać.

- Bo odchodzisz - zauważył Paul, jakby znał odpowiedź.

W oczach Cartera pojawił się błysk. Daphne wstrzymała oddech, przekonana, że

będzie tak, jak powiedział Paul. Carter Matthews, o którym czytała w gazetach, zezło-

ściłby się i wyszedł. Bez chwili namysłu zająłby się czymś innym.

Ale Carter Matthews, którego poślubiła wczoraj wieczorem, chyba postąpi inaczej.

- Nie odchodzę - zaprzeczył - ale chcę zaproponować nowy plan. Dziś po południu

Daphne mówiła mi, że będziecie mieli burzę mózgów. Jestem pewien, że zgłosicie mnó-

stwo wspaniałych pomysłów. Dlatego chcę zaproponować nagrodę.

- Jaką nagrodę? - spytali niemal chórem.

- Ten, kto pierwszy wymyśli atrakcyjną zabawkę, dostanie...

Projektanci w milczeniu obserwowali swego szefa.

- ...mój samochód.

- Twój samochód? - zdziwił się Mike. - Przecież kochasz tego lexusa. Przyciąga

kobiety jak magnes.

- Właśnie dlatego już go nie potrzebuję.

Wyszedł z sali, zostawiając zaskoczonych pracowników.

Daphne zobaczyła Cartera później, kiedy stał na werandzie z butelką piwa w ręce.

Projektanci pojechali z Reillym do miasta na kolację, co zostało ukartowane przez niego

po to, by ona i Carter mogli pobyć trochę sami.

Daphne nie była pewna, czy to dobry pomysł. Przeżywała prawdziwą burzę uczuć,

ilekroć spojrzała na Cartera. Poza tym po tym, co się stało, zwątpiła w swój zdrowy roz-

sądek.

- Co ty wymyśliłeś? - spytała.

- Mam plan. - Carter pociągnął z butelki duży łyk piwa i postawił ją na balustra-

dzie. - Potem znajdę dobrego menedżera, który pokieruje TweedleDee Toys.

T L

R

- Chcesz się z tego wykręcić?

- Myślisz, że jest mi łatwo? - Spojrzał na nią. - Zająłem się tą firmą, bo chciałem

pokazać, że coś potrafię, no i rozłożyłem ją na łopatki.

- Czasem firmy upadają, a nie zawsze to jest wina menedżera.

- Tak, ale to ja jestem odpowiedzialny za upadek TweedleDee Toys. Myślę, że bę-

dzie najlepiej dla wszystkich, jeśli zrobię to co zawsze.

- Odejdziesz?

Wzruszył ramionami.

- Rzuciłem studia. Nie pracowałem nigdzie dłużej niż parę miesięcy. Nigdy się nie

ożeniłem...

- ...aż do wczoraj.

- Tak. - Spojrzał jej w oczy.

- Nie musisz się o to martwić - powiedziała, choć zrobiło jej się przykro, że on też

uważał ich małżeństwo za pomyłkę. - Znajdziemy na to sposób, kiedy wrócimy do domu.

- A jeśli się nie zgodzę?

- Bądź rozsądny, Carter. To małżeństwo nigdy się nie uda. Wczoraj wieczorem

straciliśmy głowę. - Wzięła głęboki oddech. - Któregoś dnia przejrzysz na oczy. Może

jeszcze nie jutro czy w przyszłym miesiącu, ale któregoś ranka zbudzisz się i uświado-

misz sobie, że ten ślub był wielkim błędem.

- Dlaczego tak myślisz? - spytał, wpatrując się w nią z natężeniem.

- Bo tak było w moim domu. Matka wiele razy wychodziła za mąż. Ni z tego, ni z

owego potrafiła wyjechać na weekend na Bermudy. Albo zapisać się na kurs tańca brzu-

cha, bo zobaczyła to na jakimś filmie. Albo zapominała kupić chleb na kolację, bo była

zajęta kursem jogi lub tai chi i nie miała głowy do zakupów. Nie chcę zachowywać się

tak jak ona, niezależnie od tego, co stało się wczoraj wieczorem.

- I myślisz, że to nic dla mnie nie znaczyło, że zrobiłem tak dlatego, bo wypiłem

pół butelki piwa i nie znalazłem nic lepszego do roboty?

Jego słowa zabrzmiały ostro, ale Daphne była pewna, że efektem spontanicznego

zachowania może być tylko żal.

- Tak.

T L

R

Postąpił krok do tyłu, sięgając znów po butelkę. Cień padł na jego postać. Przez

długą chwilę słychać było tylko nawoływania nocnych ptaków i dźwięk przelatującego w

oddali samolotu.

- Pewnie masz rację - powiedział cicho.

Daphne nie miała wątpliwości, że to najlepsze rozwiązanie, zanim któreś z nich za-

cznie traktować poważnie ich związek.

- Nie powinieneś rzucać pracy - oznajmiła, czując się najbezpieczniej, gdy mówiła

na ten temat. - Na pewno ci się uda.

Carter parsknął.

- Nawet moja asystentka tak mówi, wręczając mi kolejny rachunek zysków i strat z

pozycjami zakreślonymi na czerwono.

Daphne przesunęła się za nim w cień. Światło księżyca padało ma jego twarz.

- Nie doceniasz siebie, Carter. Widziałam, jak rozmawiałeś dzisiaj z tymi chłopa-

kami o pracy. Masz wszystkie cechy dobrego menedżera. Gdybyś dostosował tę postawę

do swych zdolności, moglibyście odnieść sukces.

- Chcesz wykorzystać moje słowa przeciwko mnie?

- To bardzo trafna uwaga. - Wyjęła butelkę z jego rąk i postawiła ją na balustra-

dzie, a potem położyła ręce na jego dłoniach. - Masz dobry instynkt. Wiesz, jak należy

postępować w interesach. Na polu golfowym potrafiłeś załatwić fundusze dla mojego

centrum kreatywności. Powinieneś wykorzystywać te umiejętności w pracy.

- Chcesz powiedzieć, że powinienem grać więcej w golfa?

Roześmiała się.

- Nie. Ale powinieneś wykorzystać swój słynny urok w interesach.

- Mam być czarujący?

Skinęła głową.

- Pearl kieruje finansami. Ty możesz zająć się czymś innym. Musisz nauczyć się

sprzedawać swoje produkty, Carter. Popatrz, jak udało ci się przekonać mnie do siebie.

Ujął jej brodę i przesunął po niej kciukiem.

- Chyba nie w pełni, skoro chcesz się ze mną rozwieść, nawet nie skonsumowaw-

szy małżeństwa.

T L

R

- Ja... - Potrząsnęła głową, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć.

- Nie chcesz mnie, Daphne?

Jak łatwo byłoby skłamać! Odwrócić się, udając, że nie uwielbia jego pocałunków.

I nie marzy nieustannie o tym, by znaleźć się z Carterem w łóżku.

- Chcę. - Te słowa niemal utknęły jej w gardle.

- To dobrze. Przynajmniej jesteśmy co do tego zgodni. - Pochylił głowę i pocało-

wał ją delikatnie w usta.

Objęła go w pasie, przyciskając go do siebie. W ciemności słychać było każdy od-

dech. Pożądanie sprawiło, że wszelkie jej wątpliwości roztopiły się w mroku nocy. Dotyk

ukochanego miał cudowną moc, uwalniając uśpione zmysły sparaliżowane strachem

przed popełnieniem błędu.

Kiedy dotknął jej piersi, Daphne przeszył dreszcz. Była tak przerażona i przejęta,

jakby znalazła się razem z nim w pędzącym z zawrotną szybkością w górę i w dół wago-

niku w wesołym miasteczku.

Oderwał usta od jej warg i zaczął obsypywać pocałunkami jej szyję, szepcząc jej

imię. Daphne ogarnęła fala pożądania, a potem błoga rozkosz.

Czy to możliwe, by zakochała się w Carterze Matthewsie i uwierzyła w bajkę?

Odsunęła się od niego.

- Nie możemy tego robić, Carter. Muszę zachowywać się rozsądnie, a przy tobie

tracę głowę.

- Daphne...

- Nie, Carter. Nic nas nie łączy. Chcę znaleźć prawdziwą miłość, mieć dom i psa.

Nie chcę pośpiesznie zawartego małżeństwa, które wynikło tylko z tego, że opętały nas

hormony.

Wbiegła do domu, aby uciec jak najdalej od Cartera Matthewsa i jego szalonych

pomysłów.

T L

R

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W powrotnej drodze wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Carter nie miał żadnych

wątpliwości, że jego firma odniesie sukces, bo projektanci mieli mnóstwo wspaniałych

pomysłów na nowe zabawki. Lenny, Mike, Paul i Jason, którzy unikali go w drodze do

Maine, tłoczyli się teraz wokół niego, rozprawiając z ożywieniem o planach na przy-

szłość.

Chcieli dzielić się z nim swoimi pomysłami.

Carter nie byłby bardziej zdziwiony, gdyby Cmentarny Kotek nagle ożył.

Kiedy Carter rzucił swoją propozycję, projektanci zabrali się do pracy, urządzając

burzę mózgów. Potem poprosili, żeby wybrał najlepszy pomysł. Z miską popcornu,

ołówkami i arkuszami papieru zasiedli wokół kominka. Daphne i Reilly dyskretnie wy-

cofali się na bok, obserwując, jak między piątką mężczyzn nawiązuje się współpraca.

Długo dyskutowali na temat kolejnych projektów. Carter zgłaszał swoje propozy-

cje i uwagi, szczególnie zachwycając się urządzeniem do nagrywania minipłyt kompak-

towych przeznaczonym dla dzieci w wieku przedszkolnym. Carter czuł się teraz jak

prawdziwy członek zespołu. Poczucie przynależności i sukcesu było czymś tak nowym,

że nie od razu to do niego dotarło.

Jego życie uległo zmianie. Niestety marzenia związane z Daphne prysły jak bańka

mydlana. Musiał jakoś temu zaradzić. Powinien porozmawiać z nią nie tylko o pracy, bo

uczucia, które skłoniły go do zawarcia małżeństwa, wcale nie zniknęły, lecz jeszcze się

spotęgowały.

Weekend w przytulnym domu w Maine pozwolił nie tylko nabrać sił do pracy.

Obecność Daphne, jej uśmiech i ekscentryczne okulary nadawały jego życiu nową bar-

wę. Co czeka ich w przyszłości? Może będą mieć dom i dzieci. No i koniecznie psa, choć

nie tak wielkiego jak Grover. Daphne wspominała, że chce psa. Jak na ironię Carter

playboy zmienił się wtedy w małżonka, więc i on teraz tego pragnął.

- Dziękuję - powiedział, biorąc ją za rękę.

T L

R

Siedziała obok niego, bo na szczęście miejsca były rezerwowane, a samolot miał

prawie komplet pasażerów. Niestety od chwili startu pracowała, planując rozkład zajęć

na następny tydzień.

Na jej twarzy pojawił się znajomy uśmiech.

- Wykonałam tylko swoją pracę.

- O nie. Zrobiłaś znacznie więcej. Wiem, że to zabrzmi pompatycznie, ale zmieni-

łaś moje życie.

Odłożyła długopis, zdejmując okulary.

- Sam to zrobiłeś. Wszystko było w tobie. Ktoś musiał tylko podpowiedzieć ci kie-

runek.

Zawsze w niego wierzyła.

- Pchnąć mnie, i to mocno. - Spojrzał na ich splecione dłonie. - Co będzie po po-

wrocie?

- Ja zajmę się ostatnimi przygotowaniami do budowy centrum, a ty wdrożysz nowe

projekty do produkcji.

- Pytałem, co będzie z nami.

- Nie wiem - odparła, odwracając głowę.

- Myślę, że to wszystko zależy od...

- Od czego?

- Od tego, czy zechcesz mieszkać na pierwszym, czy na trzecim piętrze.

Westchnęła ciężko.

- Carter, to, co się stało tamtej nocy, było błędem. Zapomnijmy o wszystkim.

Ogarnęło go rozczarowanie. Wszystko tak dobrze się układało w ciągu ostatnich

dni, że uwierzył w happy end.

- Nie chcę, żeby to się skończyło, Daphne - powiedział, próbując zajrzeć jej w

oczy. - Jestem w tobie zakochany.

Potrząsnęła głową, a on poczuł kamień w sercu.

- Prawie się nie znamy.

T L

R

- Mamy następne pięćdziesiąt lat, żeby się lepiej poznać. - Uśmiechnął się, ale nie

zrobiło to na niej wrażenia. Poczuł, że traci grunt pod nogami i nie wiedział, jak temu

zapobiec.

- Nie, Carter. Nie chcę powtarzać błędów, które popełniła moja matka. - Wyjęła z

jego uścisku rękę. - Zaraz po powrocie do Indiany unieważnimy to małżeństwo. Przepra-

szam. - Wstała i usiadła w innym rzędzie.

Po raz pierwszy w życiu Carter Matthews miał wszystko, czego chciał - z wyjąt-

kiem kobiety, którą kochał. Wyjął z kieszeni komórkę i ścisnął ją w ręku. Kiedy tylko

wylądują, da Daphne to, czego ona pragnie.

I będzie się modlić, by to wystarczyło.

Daphne rozpakowała bagaże, wrzuciła brudne rzeczy do pralki i posprzątała

mieszkanie, ale wciąż była niespokojna. Trzy razy spojrzała w sufit, myśląc o Carterze,

który był dwa pietra wyżej. Jej mąż - przynajmniej na razie. Rano trzeba będzie to zmie-

nić.

To jedyne rozsądne rozwiązanie.

Kiedy usłyszała dzwonek do drzwi, otworzyła je szybko, spodziewając się, że to

Carter przyszedł znów prosić ją, by zmieniła zdanie, tak jak prosił ją na lotnisku, a potem

na postoju taksówek i przez telefon. Jednak za każdym razem odpowiadała mu tak samo:

że już zdecydowała inaczej.

- Mama! - zawołała, otwierając drzwi.

- Jak się masz, Daphne. - Matka postawiła dwie wielkie walizki w korytarzu, po

czym uściskała córkę, rozsiewając wokół zapach Chanel 5.

- Gdzie jest Brad? Nie mów, że zostawiłaś go w szpitalu. - To, że matka zjawiła się

u niej, mogło oznaczać tylko jedno: uciekła i wplącze Daphne w jakąś nową aferę.

Mary cofnęła się wymachując ręką.

- On mnie nie potrzebuje. Ma pielęgniarki. Ale nie mówmy o szpitalu i chorobach -

rzekła Mary z brytyjskim akcentem, jakby spędziła w Londynie kilka lat, a nie miesięcy.

- Porozmawiajmy o czymś miłym, dobrze?

Daphne westchnęła, wskazując matce salon, ale Mary skierowała się do kuchni.

- Może napijemy się herbaty? - zapytała.

T L

R

- Przecież nie pijesz herbaty. Matka się uśmiechnęła.

- To może być brandy, które miałam do niej wlać. Daphne podała matce drinka i

usiadła przy kuchennym stole naprzeciwko niej.

Matka wzięła kieliszek do ręki i wypiła duży łyk.

- Rozwodzę się z Bradem.

- Teraz? Przecież on jest w szpitalu. No i cię kocha.

Daphne wiedziała o tym dobrze, bo kilka razy widziała matkę z Bradem. Był do

niej bardzo przywiązany, znosił wszystkie jej dziwactwa.

Matka potrząsnęła głową.

- Nie jestem taka jak ty. Nie mogę przebywać na stałe w jednym miejscu. Ani być

opoką. - Wzdrygnęła się.

- Mylisz się, mamo - odparła Daphne, spoglądając matce w oczy. - Nie byłaś nigdy

opoką. Czas przeszły. Ale możesz być. Wszystko zależy od ciebie. Brad zasługuje na ko-

bietę, która będzie z nim na dobre i na złe. - W słowach Daphne zabrzmiała złość. - Tak

jak on był przy tobie w ciężkich chwilach.

Mary odstawiła kieliszek na stół.

- To było co innego.

- Nieprawda. Brad był przy tobie, kiedy zachorowałaś na raka piersi. Trzymał cię

za rękę, gdy byłaś w szpitalu, rozmawiał z lekarzami. Codziennie podawał ci śniadanie

do łóżka. - Nawet sama Daphne, która tamtego lata mieszkała u matki dwa tygodnie, nie

wykazywała takiej troskliwości.

- Wiem, i czuję się okropnie.

Daphne wstała, starając się opanować złość.

- Wcale nie. Zawsze myślisz tylko o sobie. Kiedy byłam mała, ciągle wyjeżdżałaś.

A kiedy chciałam zrobić coś, co mnie interesowało, na przykład pójść do szkoły pla-

stycznej, krzyczałaś tak, jakbym chciała kogoś zamordować. Kazałaś mi być poważna i

odpowiedzialna, ale sama taka nie byłaś.

- Chciałam tylko cię chronić.

- Przed czym? Przed zatruciem farbą? Nie pozwoliłaś mi rozwijać swoich pasji.

T L

R

- Chciałam cię chronić - powtórzyła Mary, przesuwając palcem po krawędzi kie-

liszka. - Żebyś nie stała się podobna do mnie - dodała, spoglądając córce w oczy.

Daphne bez słowa oparła się o krzesło. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że matka

może mieć taki powód.

- No i tak było - powiedziała cicho. - Nigdy nie stawiałam sobie żadnych wyzwań.

Nie byłam samodzielna. - Dopóki nie poślubiła Cartera Matthewsa.

- Chyba żartujesz - obruszyła się Mary. - Prowadzisz firmę. Codziennie masz przed

sobą wiele wyzwań.

- W pracy tak, ale nie w życiu osobistym.

- Chcesz wiedzieć, dlaczego tyle razy wychodziłam za mąż? - spytała matka. - Dla-

czego nie mogłam usiedzieć w jednym miejscu? Bo po śmierci twojego ojca nikt nie

mógł go zastąpić. I nie mogłam żyć tam, gdzie wszystko mi go przypominało. To mnie

dobijało. - Wypiła łyk brandy, a potem ścisnęła kurczowo kieliszek. - Kiedy twój ojciec

zmarł, byłam w takim stanie, że się do niczego nie nadawałam. Najlepsze, co mogłam dla

ciebie zrobić, to cię opuścić.

- Nie, mamo - powiedziała cicho Daphne. - Powinnaś była przy mnie zostać. Mia-

łam tylko ciebie. - Wciągnęła powietrze w płuca, wspominając dawne rany i smutki. -

Byłaś mi tak potrzebna. Nie oczekiwałam, że będziesz idealna. Chciałam tylko być bli-

sko ciebie.

Mary podniosła wzrok na córkę. W jej oczach, tak jak w oczach córki, błyszczały

łzy.

- Naprawdę chciałaś być ze mną?

- Oczywiście. Nie wiedziałam tylko, jak ci to powiedzieć.

Mary obracała kieliszek w dłoni. Daphne zdawało się, że matka zaraz wybuchnie,

tak jak zawsze, gdy poruszały jakiś trudny temat.

- Czy teraz też chcesz być blisko mnie?

Daphne spojrzała na kobietę, która ją urodziła, wychowała i kilka razy porzuciła. I

która nie pozwalała jej spełniać marzeń, bo miała wrażenie, że w ten sposób będzie chro-

nić córkę.

T L

R

Daphne nie wiedziała jednak, ile było w tym winy matki, a ile jej samej, bo nie

walczyła o siebie w miarę upływu lat, wolała chronić się w bezpiecznych schematach i

stabilizacji, aby uniknąć chaosu wywołanego śmiercią ojca.

I czekała trzydzieści pięć lat na to, by przeprowadzić rozmowę, która im obu była

tak potrzebna.

Daphne pomyślała o Carterze, który zdecydował się zaryzykować, podejmując wy-

zwanie, mimo że narażał się na porażkę. Może trenerka powinna wziąć parę lekcji u

swego klienta?

- Tak - odparła, dotykając dłoni matki. Wiedziała, że powinny zacząć nowe wspól-

ne życie. - Chcę. Zapomnijmy o tym, co było, i zacznijmy od nowa, mamo.

Czy nie tak postępowała w pracy? Zawsze uczyła swoich klientów, że kiedy coś się

nie udaje, trzeba zmienić postępowanie i zacząć wszystko od nowa.

- Ale teraz powinnaś wrócić do Londynu i zaopiekować się Bradem. Przyjadę was

odwiedzić w lecie.

- Naprawdę? - spytała żałośnie matka.

Czyż to nie dziwne, że role się odwróciły i to Daphne trzymała teraz w ręku ster?

- Tak.

Matka uścisnęła jej rękę. Zbyt długo żyły obok siebie.

- Dobrze, spróbuję. Pobyt w jednym miejscu przeraża mnie, Daph.

- A mnie przerażają ciągłe ucieczki. Może uda nam się pogodzić jedno z drugim.

Matka skinęła głową.

- Tak.

Rozmawiały aż do świtu, nadrabiając utracone lata. Daphne powiedziała w końcu

matce, że wyszła za Cartera, co spotkało się z całkowitym zrozumieniem ze strony matki.

Kiedy Mary położyła się spać, Daphne zauważyła kopertę wsuniętą pod drzwi. Na

kopercie czerwonym długopisem było napisane jej nazwisko.

W środku był czek wystawiony na centrum kreatywności opiewający na resztę bra-

kującej sumy. Czek był podpisany przez Cartera i miał być zrealizowany z jego prywat-

nego konta. W linijce przeznaczonej do korespondencji Carter napisał: „Uwierz w to, co

wydaje się niemożliwe, Daphne. Czasem tak się zdarza".

T L

R

Kiedy chowała czek do torebki, wyczuła pod palcami mały twardy przedmiot.

Figurka żołnierza. Długo ściskała ją w ręku, a potem pomyślała, że należałoby

przypuścić atak.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

W poniedziałek rano Carter był pełen entuzjazmu. Sesja wyjazdowa zmieniła w

firmie bardzo wiele. Skoro udało mu się uratować TweedleDee Toys, czuł, że może zro-

bić wszystko.

Miał nadzieję, że potrafi także porozumieć się z Daphne i uratować to, co zepsuł

swoim pomysłem, by się pobrać.

Wczoraj wieczorem wsunął pod jej drzwi czek i był pewien, że Daphne odezwie

się do niego rano. Ale nie zadzwoniła ani nie przyszła. I nie odebrała telefonu.

To oznacza, że Carter musi wymyślić lepszy sposób, by do niej dotrzeć.

Na parkingu podeszła do niego Pearl, wymachując plikiem papierów.

- Nigdy pan nie uwierzy, panie Matthews! Mamy zamówienia.

- Tak szybko? - zdziwił się, kierując się z nią w stronę budynku.

- Te szkice, które wysłał pan z Maine do Toy Castle, zrobiły furorę. Dostaliśmy

zamówienie na pół miliona dolarów! - Oczy Pearl zrobiły się okrągłe ze zdumienia. - Toy

Castle chce, żeby lalka Ninja była główną ozdobą sezonu gwiazdkowego. Oczywiście

dziewczynka, która potrafi kopnąć w tyłek, w ofercie jest potrzebna. - Pearl się uśmiech-

nęła. - Gratuluję. Udało się panu uratować firmę.

- To nie tylko moja zasługa - odparł Carter, wchodząc do pokoju projektantów,

którzy świętowali sukces kawą i pączkami. - To był zbiorowy wysiłek.

Paul podniósł kciuk na znak, że się udało.

- Panie Matthews - odezwał się - mam kilka nowych szkiców. Wczoraj wieczorem,

kiedy wróciłem z pracy, urządziłem w domu burzę mózgów z dzieciakami. Myślę o inte-

raktywnych kotach. - Uniósł rękę w górę, by powstrzymać ewentualny protest Cartera. -

Ale nie martwych, tylko takich, którymi można by się opiekować, tak jak w grach Tama-

gotchi.

T L

R

Carter się uśmiechnął.

- Interaktywne koty to wspaniały pomysł. Lubię takie zabawki. - Wskazał ręką na

futrzaną maskotkę leżącą nad papierowym białym krzyżem przyklejonym do szafki. Wy-

jął z kieszeni kluczyki i wręczył je Paulowi.

- To dla mnie? - spytał Paul ze zdziwieniem.

- Zasłużyłeś na nie. - Carter porozmawiał jeszcze chwilę z projektantami, po czym

ruszył do swego gabinetu.

Przed wyjściem z domu zaprosił ojca na spotkanie. Kelly skinęła głową na znak, że

Jonathon Matthews już czeka.

Carter przywitał się z ojcem i zaprosił go do gabinetu.

- O co chodzi? - spytał Jonathon. - Za godzinę muszę być w sądzie.

Carter usiadł za biurkiem i czekał, aż ojciec też usiądzie.

- Mam wiadomość, którą chciałem przekazać ci osobiście, zanim Gloria się dowie i

roztrąbi to w rubryce towarzyskiej. - Carter wciągnął powietrze. - Podczas tego weeken-

du ożeniłem się z Daphne Williams.

Ojciec spojrzał na niego zszokowany.

- Ożeniłeś się z tą kobietą z centrum kreatywności?

Carter skinął głową.

- To jej zawdzięczamy obecny sukces firmy. - Uśmiechnął się. - I wiele innych

rzeczy.

Po szoku nastąpił atak.

- Kochasz tę kobietę, czy to była nagła decyzja? Ojciec wciągnął głęboko powie-

trze. - Mówiłem, żebyś się ustatkował, ale nie przypuszczałem, że naprawdę to zrobisz.

Tylko nie mów, że ożeniłeś się, żeby zrobić mi na złość.

- Kocham ją. - Carter nie miał co do tego żadnych wątpliwości, choć nie wiedział,

co czuje Daphne.

Tak czy inaczej nie miał zamiaru pozwolić jej odejść. Chciał zdobyć ją na zawsze.

Ojciec potrząsnął głową i prychnął.

- Wkrótce się przekonasz, że to nie potrwa długo. Proszę cię tylko, żebyś zrobił to

po cichu.

T L

R

Carter poderwał się z krzesła.

- Dlaczego nie możesz się ze mną cieszyć? Dlaczego zawsze krytykujesz to, co ro-

bię?

- Bo podejmujesz złe decyzje.

- Nie. Podejmuję decyzje, z którymi się nie zgadzasz, ale to nie znaczy, że są złe. -

Nagle wszystko pojął. Ojciec drwi z małżeństwa, z przywiązania do kobiety. Jest

zgorzkniały dlatego, że któregoś wiosennego dnia opuściła go żona.

- Mama cię zostawiła, tato. Zrobiła źle, ale to nie znaczy, że możesz odbierać mnie,

mojemu bratu czy, do diabła, nawet sobie prawo do szczęścia.

- Wcale tego nie robię.

- Akurat. Bez przerwy nas musztrujesz. Zwłaszcza mnie, bo nie byłem taki mądry

jak Cade. Nie poszedłem na studia i nie pracowałem w rodzinnej firmie. Ale teraz mam

pracę, prowadzę firmę. Ożeniłem się. I do diabła, jestem szczęśliwy. - Carter wciągnął

powietrze, spoglądając ponuro na ojca. - Dlaczego nie możesz wreszcie powiedzieć:

„Dobra robota, Carter. Jestem z ciebie dumny, synu"? Dlaczego nigdy nie zasłużyłem na

to, żebyś mnie pochwalił?

Ojciec przyglądał się Carterowi przez chwilę, a potem odwrócił głowę i zapadł się

w fotelu.

- Bo to ja nie zasłużyłem na pochwałę - odparł niemal szeptem.

Carter opuścił głowę, wpatrując się w dywan. Nie miał odwagi spojrzeć teraz na

ojca.

- Przez wiele lat sam prowadziłeś kancelarię. Wychowywałeś mnie i Cade'a. Jak

możesz mówić, że nie zasłużyłeś na pochwałę?

- Twoja matka opuściła mnie, Carter. Wyjechała i mnie zostawiła.

Carter pamiętał strzępy obrazów. Żołnierzyki. Piaskownica. Ciemnobrązowa wa-

lizka. Solidne buty na płaskich obcasach. Szybki pocałunek, który okazał się ostatni w

życiu. Odetchnął gwałtownie, broniąc się przed bólem.

- Zostawiła nas wszystkich, tato. Mnie także.

- Nie chodziło o ciebie. Ani o Cade'a. To ja byłem temu winny. Zawiodłem ją. -

Wciągnął powietrze. - Oszukałem ją. I złamałem jej serce.

T L

R

Carter spojrzał na ojca.

- Ty? - Wzorowy obywatel Jonathon Matthews miał romans?

- To trwało bardzo krótko, ale twoja matka się dowiedziała i odeszła. Gdybym tego

nie zrobił, to może...

Carter potrząsnął głową.

- Zostawiła swoje dzieci, tato. Nie tylko ciebie. Nigdy więcej się nie pokazała. Na-

wet nie próbowała się z nami skontaktować. Mogła wziąć z tobą rozwód, tato. Starać się

o opiekę nad dziećmi. Odwiedzić nas.

- To prawda - przyznał Jonathon.

Carter zadawał sobie pytanie, dlaczego tak się stało, ale nie powiedział tego głośno.

Odpowiedź nie ma już znaczenia. To matka straciła najwięcej, a nie on czy jego brat.

Carter miał teraz trzydzieści siedem lat. Dawno temu przestał być dzieckiem. Miał ojca i

brata.

A teraz ma jeszcze Daphne. Tak, Vanessa Matthews straciła najwięcej.

- Kiedy twoja matka wyjechała - mówił dalej ojciec, wpatrując się w buty - byłem

przerażony. Dwóch małych chłopców, firma, mnóstwo spraw na głowie.

- Dlatego stałeś się perfekcjonistą - zauważył Carter, patrząc na swój schludnie

urządzony gabinet. Niejedną cechę odziedziczył po ojcu.

- W ten sposób chciałem odzyskać równowagę. Upewnić się, że nic złego się nie

stanie. - Ojciec podniósł głowę, spoglądając wreszcie na syna. - Nie chciałem, żebyście

także mnie zostawili.

- Mieliśmy dopiero pięć lat, tato. Baliśmy się sami przejść przez ulicę.

Jonathon zaśmiał się. Moment beztroski pozwolił im obu zdystansować się od

smutnej przeszłości.

- Tak, wiem. Ale i tak nie mogłem pozwolić sobie na błąd. W ten sposób radziłem

sobie ze stresem. Od was obu też tego wymagałem.

- Nie miałeś łatwego zadania - powiedział Carter, przypominając sobie zabłocone

ubrania i kłopoty, jakie sprawiał jako dziecko, a potem dorosły człowiek.

Jonathon zamyślił się.

- Tak, lubiłeś poszaleć. Musiałeś zawsze iść własną drogą.

T L

R

Carter rozejrzał się po gabinecie.

- Aż wreszcie znalazłem się tutaj.

Opowiedział ojcu o Daphne, sesji wyjazdowej i wynikach. Kiedy skończył, na twa-

rzy ojca niespodziewanie pojawił się uśmiech.

- Moi projektanci spisali się znakomicie - zakończył Carter.

- Nie, Carter, to twoja zasługa. Firma nie rozwija się, jeśli nie ma dobrego lidera. -

Zamilkł, nieprzyzwyczajony do prawienia komplementów. - Jestem z ciebie dumny, sy-

nu. Cholernie dumny.

Carter mógł teraz zganić ojca za wiele lat lekceważących i pogardliwych uwag, ale

zamiast tego powiedział tylko:

- Dziękuję, tato.

Ojciec skinął głową i odchrząknął.

- Dawno temu powinienem był ci to powiedzieć.

- Hej, nie może pan tam wejść! - Zza zamkniętych drzwi dobiegł ich donośny

krzyk Kelly. - On ma spotkanie.

- Mogę wejść wszędzie, gdzie mi się podoba. Poza tym tam jest mój klaun.

Carter i Jonathon zerwali się z foteli. Drzwi otworzyły się i do środka wkroczył

duch.

- Witam wszystkich. Nie ma to jak wrócić z zaświatów i zacząć dobrze tydzień.

- Wujek Harry? - Carter otworzył usta ze zdumienia, po czym zamrugał powieka-

mi, bo zdawało mu się, że ma halucynacje.

- We własnej osobie - odparł wuj, klepiąc się po beczułkowatej klatce piersiowej.

Miał tę samą bujną siwą czuprynę, zrośnięte gęste brwi, które trzęsły mu się od śmiechu,

i tęczowe szelki, z którymi się nigdy nie rozstawał. - No, jak wam się podobał mój ka-

wał? Lubię robić kawały, a ten, muszę przyznać, był niezły.

- Jak to, kawał? - spytał Jonathon ze zdumieniem.

- Zostałeś prawnie uznany za zmarłego.

Wuj Harry zachichotał jak na występie w kabarecie.

- Powinienem zostać prawnie uznany za zdolnego do znikania. Założę się, że Harry

Houdini teraz na mnie patrzy i zazdrości jak diabli, że sam o tym nie pomyślał.

T L

R

- Zaplanowałeś to wszystko? - spytał Carter.

- Tak. - Harry uśmiechnął się, bardzo zadowolony z siebie. - Chciałem zobaczyć,

jak nasz mały Carter poradzi sobie na moim miejscu.

- Zrobiłeś to dlatego, bo myślałeś, że zrobię z siebie pośmiewisko? - zapytał Carter.

Wuj Harry roześmiał się, wymachując ręką.

- Byłeś jedyną osobą, której mogłem zrobić taki kawał. Niestety, mój brat wcale

nie zna się na żartach.

- Spojrzał z niechęcią na Jonathona. - Na litość boską, nie mogłem powierzyć mu

firmy z zabawkami. Jeszcze zacząłby sprzedawać dwulatkom organizery.

- To dlatego, że jestem praktyczny - bronił się Jonathon. - Nie traktuję życia jak

wielkiej sceny.

- Nudy, nudy, nudy - zawołał Harry, wznosząc wzrok ku niebu.

- Ojciec jest odpowiedzialny - wtrącił Carter. - Nigdy nie myślał o głupstwach, bo

miał na utrzymaniu dzieci. Nie był w tak luksusowej sytuacji jak ty, wujku, bo jesteś sta-

rym kawalerem. Mogłeś myśleć tylko o sobie.

- Dziękuję, Carter - powiedział cicho Jonathon.

Carter odwrócił się do człowieka, który przez tyle lat był bardziej jego przeciwni-

kiem niż rodzicem, i uśmiechnął się. W ciągu ostatnich kilku minut porozumieli się z so-

bą, a Carter miał zamiar w przyszłości zachować tę nić porozumienia.

- Teraz rozumiem cię, tato - powiedział. - Zrobiłeś wszystko, co mogłeś.

- Nie, nie wszystko - odburknął niechętnie ojciec.

- Powinienem lepiej o was zadbać.

- A ja to co? - obruszył się wuj Harry. - Mówisz tyle o odpowiedzialności, Carter.

Jak sądzisz, dlaczego przede wszystkim przekazałem ci tę firmę?

- Żeby dać mi nauczkę?

- Nie, żebyś trochę dorósł. Mnie się to nie udało, a tobie teraz owszem - rzekł wuj

Harry, zacierając ręce.

- Bardzo chciałbym dłużej z wami porozmawiać w tej wzruszającej rodzinnej

chwili, ale muszę zająć się moją firmą. Carter, dziękuję ci za opiekę nad moim dziec-

kiem. Jesteś już wolny i możesz wracać na pole golfowe.

T L

R

- Nie.

Trzej mężczyźni odwrócili się jak na komendę. W drzwiach stali czterej projektan-

ci, za nimi rozpromieniona Pearl, a obok Kelly.

- Nie chcemy, żeby Carter odszedł - oznajmił Paul.

Wuj Harry zachichotał.

- Aha, chcecie mnie oszukać, co? Wracajcie do roboty, chłopcy. Zaraz do was

przyjdę. Przygotujcie poduszki pierdziawki w sali konferencyjnej.

- Mówimy poważnie - odparł Paul. - Jeśli przejmie pan z powrotem firmę, to od-

chodzimy. Kiedy prowadził pan TweedleDee Toys, robił pan dużo kawałów, ale nie

przejmował się pan firmą. Nie radził pan sobie z finansami. No i Carter ma z nami dużo

lepszy kontakt.

- No, zapamiętam sobie tę uwagę - oświadczył Harry.

- Może zdecyduje się pan na zawód komika, o czym kiedyś pan wspominał - za-

proponował Mike - bo my chcemy, żeby Carter tu został.

- A, bunt, tak? - Harry spojrzał na projektantów i uśmiech zniknął z jego twarzy. -

No, jeśli tak uważacie...

- Tak.

Harry zasępił się i milczał przez dłuższą chwilę. Potem odzyskał humor i uśmiech-

nął się blado do Cartera.

- Może faktycznie zostanę komikiem - odparł. - A więc chcesz dalej siedzieć przy

tym biurku?

Carter spojrzał na projektantów i na Pearl, po czym skinął głową.

- Tak.

- W porządeczku - odparł Harry, strzelając szelkami. - Firma jest twoja. - Poklepał

Cartera po ramieniu. Dobrze się spisałeś, mój bratanku, lepiej niż ja. Ale stawiam jeden

warunek.

- Jaki?

Harry przeszedł przez pokój i zbliżył się do oszklonej gabloty.

- Zabieram moją głowę klauna. - Wziął zabawkę z półki, a kiedy wychodził z gabi-

netu, głowa klauna wydała z siebie głośny chichot.

T L

R

Daphne patrzyła, jak mężczyzna z głową klauna opuszcza gabinet Cartera, po czym

weszła do sekretariatu. Przystanęła w progu, przyglądając się, jak Carter rozmawia z ja-

kimś mężczyzną siedzącym po drugiej stronie biurka.

Miał lekko przekrzywiony krawat i potargane włosy. Wyglądał seksownie, a zara-

zem delikatnie. Pomyślała o czeku, który miała w torebce, oraz o obrączce na palcu, i

serce ścisnęło jej się w piersi.

- Carter?

Podniósł głowę i uśmiechnął się na jej widok.

- Daphne.

W jej uszach zabrzmiało to jak pieszczota.

- Wejdź - powiedział. - Chciałbym, żebyś poznała mojego ojca.

Kiedy prezentacja została dokonana, Jonathon Matthews skinął głową w kierunku

syna.

- Muszę już iść - powiedział.

Wstał i podszedł do drzwi, po czym okręcił się na pięcie, jakby sobie coś przypo-

mniał.

- Chciałbym zaprosić was oboje dzisiaj na kolację.

- Świetnie, tato - ucieszył się Carter. - Naprawdę świetnie.

Ojciec skinął głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi gabinetu.

Daphne i Carter byli teraz sami. Choć znajdowali się dwa metry od siebie, oboje

byli spięci. Carter wstał, okrążył biurko i zatrzymał się przed Daphne.

- Nie sądziłem, że cię dziś zobaczę.

- Bo nie miałam tu przychodzić. - Spojrzała w jego ciemnoniebieskie oczy, w któ-

rych odbijał się inny Carter Matthews niż ten opisywany w tabloidach.

Mężczyzna, którego znała, nie był tylko uwielbiającym szybkie samochody play-

boyem. Ale chciał też od niej coś, czego być może nie mogła mu dać.

Długo chodziła dzisiaj po mieszkaniu, potem pojechała z Kim odebrać swój samo-

chód, przez cały czas zastanawiając się, co powinna zrobić. Od kilku dni miotały nią

sprzeczne uczucia. Zastanawiała się, czy uda jej się zatrzymać wszystko - pracę, ukocha-

T L

R

nego i mieć ciekawe życie. Być może decyzje, które podejmuje się naprędce, okazują się

w końcu słuszne.

Sięgnęła do torebki i wyjęła małego zielonego żołnierzyka, który kilka dni temu

upadł na podłogę.

- Powiedz mi, dlaczego on cię tak zdenerwował - poprosiła, chcąc poznać tajemni-

cę ukochanego.

Carter wziął figurkę do ręki i obracał ją w dłoni, aż koniuszek strzelby zostawił

czerwone ślady na jego skórze.

- Kiedy moja matka opuszczała dom, ja i mój brat bawiliśmy się w żołnierzy w

ogrodzie. Matka podeszła do piaskownicy, pocałowała nas, a potem wsiadła do samo-

chodu i odjechała. - Zacisnął figurkę w dłoni i wciągnął głęboko powietrze.

Daphne położyła rękę na jego ramieniu.

- Wtedy bawiłem się po raz ostatni w życiu. Potem wszystko się zmieniło, zwłasz-

cza nasz ojciec. Ja i Cade musieliśmy bardzo szybko dorosnąć. - Zamilkł na chwilę, a po-

tem uśmiechnął się swoim słynnym uśmiechem.

- Cade szybko dorósł, mnie zabrało to trochę więcej czasu.

Daphne współczuła mu. Wiedziała, co musiał przeżyć, i rozumiała, dlaczego za-

chowywał się tak, a nie inaczej.

- Ja też musiałam szybko dorosnąć - oznajmiła. - Przez to wszystko... - Urwała,

szukając odpowiednich słów. - Zaczęłam się bać wszystkiego, co było podobne do cha-

osu. Wybierałam nudnych mężczyzn. Moje życie było szare i bezbarwne. Żyłam jak w

kokonie. - Uśmiechnęła się. - A potem poznałam ciebie.

- A ja zmieniłem zupełnie twoje życie - zauważył. - Tak jak ty moje.

- Może ty potrafisz dać sobie radę, Carter, ale ja... - Znów urwała, nie mogąc wy-

dusić z siebie ostatnich słów. Kiedy on stał blisko i przyglądał jej się z napięciem, zda-

wało się, że czyta w jej myślach. - Ale ja nie umiem.

- Oboje byliśmy opuszczeni, Daphne. - Ujął mocno jej dłonie, a ona od razu poczu-

ła się bezpiecznie. - Nie sądzisz, że to miało wpływ na nasze związki?

- Możliwe - odparła, a potem wciągnęła głęboko powietrze, rozmyślając nad swo-

im dawnym życiem.

T L

R

- Masz rację, tak.

- Martwisz się, że historia się powtórzyła, kiedy wzięliśmy potajemnie ślub?

- Tak - odparła. - Zrobiłam to samo, co robiła zawsze matka. Wyszłam za mężczy-

znę dlatego, że mi to zaproponował.

Zbliżył się i ujął ją pod brodę.

- Czy tylko dlatego za mnie wyszłaś?

Pragnęła, by jej dotykał, choć być może nie powinna. Między nią a Carterem Mat-

thewsem w ciągu ostatnich kilku dni działo się coś niesamowitego i przerażającego.

I wspaniałego.

- Nie - szepnęła, wiedząc już, że nie mogłaby odejść od tego mężczyzny. Nie mo-

głaby zostawić go ani powiedzieć, że małżeństwo z nim było błędem.

Dlatego, że zakochała się w Carterze.

- Nie poślubiłem cię po to, żeby poprawić swoją opinię albo uniknąć zapłaty za se-

sję wyjazdową. - Znów uśmiechnął się tak, jak tylko on potrafił. - Poślubiłem cię, Daph-

ne Williams-Matthews, dlatego że cię kocham.

Te słowa wywołały w niej wielką radość. Carter ją kocha.

Czy to ma znaczenie, że zakochał się w niej w ciągu paru dni czy paru lat? Czy to

ma znaczenie, że natychmiast wiedziała, że to on, czy musiała czekać na to lata?

Popełniłaby wielki błąd, gdyby zastanawiała się zbyt długo i w końcu straciła szan-

sę na szczęście. Mogłaby utracić to, czego tak bardzo pragnęła.

Teraz to ma. Pięć dni temu jej serce nie posłuchało głosu rozsądku. Poszło za jego

sercem.

- Ja też cię kocham - powiedziała.

Uśmiech rozświetlił jego twarz, a w oczach zapaliły się iskierki. Niedowierzanie

zastąpiła radość. Carter pochylił się, całując Daphne delikatnie w usta.

- Martwiłem się, co mi powiesz.

- Dobrze jest trzymać cię w szachu. - Ujęła go pod brodę, a wszystko w niej śpie-

wało ze szczęścia. - Tak jak ty trzymałeś mnie w szachu, dając mi ten czek.

- Wierzę w ciebie, Daphne. Wierzę w to, co robisz. A kiedy zbudujesz centrum

kreatywności, przygotuj dla mnie kredki.

T L

R

Roześmiała się.

- Chcesz przyjść coś namalować?

Skinął głową, patrząc jej poważnie w oczy.

- Bardzo długo na to czekałem. Chciałbym mieć trochę radości w życiu.

- Myślałam, że playboyom tego nie brakuje - odparła, drocząc się. Była szczęśliwa,

że ma mężczyznę, który ją kocha i lubi jej pracę.

- Jazda szybkim samochodem i gra w golfa to nic w porównaniu z radością, jaką

będę przeżywać z tobą. - Musnął ustami wargi Daphne, a jej zrobiło się gorąco.

- Myślę, że powinniśmy wrócić do Maine.

Zmarszczyła brwi.

- Dlaczego?

Carter się uśmiechnął.

- Bo nie tylko ty potrafisz myśleć kreatywnie. Chciałbym udzielić ci paru lekcji. -

Pochylił się i szepnął jej do ucha, co czeka ich w ciągu najbliższych dni.

- Och, Carter - odparła ze śmiechem, wyobrażając sobie tę scenę. - Nie jestem

pewna, czy stół do ping-ponga wytrzyma takie rzeczy.

- Ale z chęcią się przekonamy, prawda?

Daphne spojrzała mężowi w oczy, myśląc o tym, ile radości przyniosą im następne

lata.

- O tak. Na pewno.

Potem go pocałowała. Oboje zwyciężyli w najważniejszej grze na świecie. Grze w

miłość.

T L

R