CYTATY Z DZIENNICZKA ŚW. SIOSTRY FAUSTYNY NA TEMAT KORONKI DO
MIŁOSIERDZIA BOŻEGO:
„Na drugi dzień w piątek 13.IX.1935.
Wieczorem, kiedy byłam w swojej celi, ujrzałam Anioła, wykonawcę gniewu Bożego.
Był w szacie jasnej z promiennym obliczem, obłok pod jego stopami, z obłoku
wychodziły pioruny i błyskawice do rąk jego, a z ręki jego wychodziły i dopiero
dotykały ziemi. Kiedy ujrzałam ten znak gniewu Bożego, który miał dotknąć ziemie, a
szczególnie pewne miejsce, którego wymienić nie mogę dla słusznych przyczyn,
zaczęłam prosić Anioła, aby się wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę.
Jednak niczym prośba moja była wobec gniewu Bożego. W tej chwili ujrzałam Trójcę
Przenajświętszą. Wielkość Majestatu Jego przeniknęła mnie do głębi i nie śmiałam
powtórzyć błagania mojego. W tej samej chwili uczułam w duszy swojej moc łaski
Jezusa, która mieszka w duszy mojej; kiedy mi przyszła świadomość tej łaski, w tej
samej chwili zostałam porwana przed Stolice Bożą. O, jak wielki jest Pan i Bóg nasz i
niepojęta jest świętość Jego. Nie będę się kusić opisywać tej wielkości, bo niedługo
ujrzymy Go wszyscy jakim jest. Zaczęłam błagać Boga za światem słowami
wewnętrznie słyszanymi. Kiedy się tak modliłam, ujrzałam bezsilność Anioła i nie mógł
wypełnić sprawiedliwej kary, która się słusznie należała za grzechy. Z taką mocą
wewnętrzną jeszcze się nigdy nie modliłam. Słowa, którymi błagałam Boga są
następujące: Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo
najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa za grzechy nasze i
świata całego; dla Jego bolesnej Męki miej Miłosierdzie dla nas.
Na drugi dzień rano, kiedy weszłam do naszej kaplicy, usłyszałam te słowa
wewnętrznie: Ile razy wejdziesz do kaplicy, odmów zaraz tę modlitwę, której cię
nauczyłem wczoraj. Kiedy odmówiłam tę modlitwę, usłyszałam w duszy te słowa:
Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu mojego, odmawiać ją będziesz przez
dziewięć dni na zwykłej cząstce różańca w sposób następujący: najpierw,
odmówisz jedno “Ojcze Nasz” i “Zdrowaś Maryjo”, i “Wierzę w Boga”, następnie
na paciorkach “Ojcze Nasz” mówić będziesz następujące słowa: Ojcze
Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna
Twojego a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i
świata całego; na paciorkach “Zdrowaś Maryjo” będziesz odmawiać następujące
słowa: Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego. Na
zakończenie odmówisz trzykrotnie te słowa: Święty Boże, Święty Mocny, Święty
Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem” (Dz. 474-476).
„Odmawiaj nieustannie tę koronkę, której cię nauczyłem. Ktokolwiek będzie ją
odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinę śmierci. Kapłani będą
podawać grzesznikom jako ostatnią deskę ratunku; chociażby grzesznik był
najzatwardzialszy, jeżeli tylko raz zmówi tę koronkę, dostąpi łaski z
nieskończonego miłosierdzia mojego”. (Dz. 687)
„O, jak wielkich łask udzielę duszom, które odmawiać będą tę koronkę,
wnętrzności miłosierdzia mego poruszone są dla odmawiających tę koronką.
Zapisz te słowa, córko moja, mów światu o moim miłosierdziu, niech pozna cała

ludzkość niezgłębione miłosierdzie moje. Jest to znak na czasy ostateczne, po
nim nadejdzie dzień sprawiedliwy. Póki czas, niech uciekają się do źródła
miłosierdzia mojego, niech korzystają z krwi i wody, która dla nich wytrysła. O
dusze ludzkie, gdzie się schronicie w dzień gniewu Bożego? Uciekajcie teraz do
źródła miłosierdzia Bożego.” (Dz. 848)
OBIETNICA ŁASKI MIŁOSIERDZIA DLA KONAJĄCYCH:
„Zapisz, córko moja, te słowa: Wszystkim duszom, które uwielbiać będą to moje
miłosierdzie i szerzyć jego cześć, zachęcając inne dusze do ufności w moje
miłosierdzie — dusze te w godzinę śmierci nie doznają przerażenia. Miłosierdzie
moje osłoni je w tej ostatniej walce…
Córko moja, zachęcaj dusze do odmawiania tej koronki, którą ci podałem. Przez
odmawianie tej koronki podoba mi się dać wszystko, o co mnie prosić będą.
Zatwardziałym grzesznikom, gdy będą ją odmawiać, spokojem napełnię dusze, a
godzina ich śmierci będzie szczęśliwa. Napisz to dla dusz strapionych: Gdy dusza
pozna ciężkość swych grzechów, gdy się odsłoni duszy cała przepaść nędzy, w
jakiej się pogrążyła, niech nie rozpacza, ale z ufnością niech się rzuci w ramiona
mojego miłosierdzia, jak dziecko w objęcia ukochanej matki. Dusze te mają
pierwszeństwo do mojego litościwego serca, one mają pierwszeństwo do
mojego miłosierdzia. Powiedz, że żadna dusza, która wzywała miłosierdzia
mojego, nie zawiodła się, ani nie doznała zawstydzenia. Mam szczególne
upodobanie w duszy, która zaufała dobroci mojej. Napisz: Gdy tę koronkę przy
konających odmawiać będą, stanę pomiędzy Ojcem, a duszą konającą nie jako
Sędzia sprawiedliwy, ale jako Zbawiciel miłosierny”. (Dz. 1540-1541)
„Każdą duszę bronię w godzinie śmierci, jako swej chwały, która odmawiać
będzie tą koronkę albo przy konającym inni odmówią —jednak odpustu tego
samego dostępują. Kiedy przy konającym odmawiają tą koronką, uśmierza się
gniew Boży, a miłosierdzie niezgłębione ogarnia duszę, i poruszą się
wnętrzności miłosierdzia mojego, dla bolesnej męki Syna mojego.” (Dz. 811)