Iqbal Javed

Zdjęcia

Na biurku sędziego leżała otwarta teczka z aktami, ukazując zdjęcia młodych, w większości
półnagich chłopców z ciemnymi włosami zmierzwionymi nad gładkim czołem i głębokimi
oczami, przyglądającymi się dziwacznie mężczyźnie z aparatem fotograficznym. Kilku uśmiecha
się nieśmiało. Niektórzy wyglądają na przestraszonych.

Czy ci chłopcy przypuszczali, że ten opiekuńczy, niewysoki, siwowłosy mężczyzna, który teraz
siedział na sali sądowej, ten mężczyzna, który pewnego razu zwabił ich na pachnących
przyprawami ulicach miasta Lahore, w prowincji Pendżab we wschodnim Pakistanie, zamierzał
ich skrzywdzić? A może już tak długo byli zdani sami na siebie, mieszkając na ulicach, że
nauczyli się nie oczekiwać niczego poza obelgami i wyzyskiwaniem? Czy to właśnie to widział
sędzia w oczach chłopców na zdjęciach? Czy był to niewyobrażalny smutek dziecka, które wie z
całą pewnością, że nikt się o nie nie troszczy?

Sędzia spojrzał surowo zza swego biurka na oskarżonego. Nawet stokrotny wyrok śmierci nie
byłby wystarczający, aby ukarać Javeda Iqbala i jego trzech młodych wspólników za to, co
zrobili. Być może żadna kara na ziemi nie mogłaby okupić zbrodni, którą popełnił Javed,
zwabiając w ciągu zaledwie pięciu miesięcy stu młodych chłopców do swojego zniszczonego
mieszkania, gdzie ich zgwałcił, udusił sznurem od żelazka, a potem wrzucił ich ciała do beczki z
kwasem.

Już sama zbrodnia była przerażająca, ale jeszcze straszniejszy był fakt, że nikt nawet nie
zauważył, że większość z tych dzieci - bezdomnych, grasujących po ulicach pakistańskich miast
- zaginęła, dopóki Javed sam nie przyznał się do swojej zbrodni w liście do władz. Nawet po
jego wyznaniu, które najpierw pojawiło się w lokalnej gazecie, nieudolni funkcjonariusze policji
nie mogli zlokalizować Javeda, dopóki sam nie przyszedł, gnębiony wyrzutami sumienia, do
komendy głównej policji, aby się poddać.

Tak, myślał sędzia, ten człowiek był potworem, a co jeszcze okropniejsze - wydawało się, że
wyjawił on straszliwy sekret o pakistańskim społeczeństwie, w którym życie dziecka jest prawie
bezwartościowe, w którym setka dzieci może zniknąć, doznać strasznych tortur i ponieść
brutalną śmierć i nikt nawet nie zauważy.

Sędziemu zdawało się, że Javed nie był najgorszym pedofilem i seryjnym mordercą w
najnowszych dziejach Pakistanu. Miał wspólników: niedbałą pakistańską ludność i
niekompetentną policję.

Mówiąc powoli po angielsku, oficjalnym języku w pakistańskich sądach, sędzia skazał Javeda na
śmierć przez uduszenie tym samym sznurem, którego on używał do zabijania dzieci. Dalej
sędzia zawyrokował, że ciało Javeda "będzie pocięte na sto kawałków i zanurzone w kwasie" -
takiej samej mieszance kwasu chlorowodorowego i siarkowego, jakiej zabójca używał do
pozbywania się ciał swoich młodych ofiar.

100 chłopców

Plac targowy otaczający spektakularny Mina-i-Pakistan - pomnik bojowników o islam na
zdominowanym przez hinduizm subkontynencie - jest zawsze zaludniony przez tłumy turystów i

pielgrzymów udających się do świątyń, rozsianych po całym mieście. Tu bardzo łatwo zaszyć się
w tłumie. W tym miejscu Javed czuł się naprawdę dobrze.

Javed - przyjaźnie wyglądający mężczyzna po czterdziestce, z siwymi włosami i w okularach -
często przechadzał się po placach. To właśnie tam, jak później zeznał ten dwukrotnie
rozwiedziony ojciec dwójki dzieci, wybierał nastoletnich chłopców, których zabierał do swojego
trzypokojowego mieszkania na Ravi Road, aby pracowali jako jego służący. Tego typu układy
nie są niczym niezwykłym w tym rejonie. Chociaż Koran twardo zakazuje związków
homoseksualnych i jest jeszcze bardziej rygorystyczny, jeśli chodzi o pedofilię, wielu starszych
mężczyzn regularnie przyjmuje młodych chłopców, aby byli ich kochankami i służącymi. W
rzeczywistości, w takich miejscach jak prowincje leżące na północno-wschodniej granicy
Pakistanu, niedaleko Lahore, takie związki są dla starszych mężczyzn "sprawą honoru" czy
"symbolem statusu społecznego". Napisano wiele wierszy o miłości pomiędzy panem i jego
sługą. I chociaż zazwyczaj nie dyskutuje się o tym w przyjacielskim gronie, tego typu praktyki
są powszechnie rozumiane, a nawet akceptowane w innych częściach zarówno Pakistanu, jak i
Afganistanu.

Javed - mężczyzna, który podawał się raz za dziennikarza, innym razem za pracownika
socjalnego - cały czas utrzymywał, że podczas swoich regularnych wypadów na plac targowy,
nie krążył w poszukiwaniu seksu. Był potwornie samotnym człowiekiem, szukającym
samotnych chłopców, aby pomogli mu przy jego codziennych zajęciach. Zaludniony plac, jak
później powiedział, był pełen odpowiednich kandydatów. Wydawali się, jak wiele innych
porzuconych dzieci, które gromadziły się bez liku w całym Lahore, tacy delikatni i wrażliwi i
rozpaczliwie czekający na kogoś, kto przyjdzie im z pomocą. Zeznał jednak, że kilku z nich było
brutalnymi oportunistami, którzy go wykorzystali.

W rzeczywistości, jak później stwierdził w swoim wyznaniu przed policją, to właśnie atak kilku
chłopców, których zabrał do swojego domu, rozbudził w nim szaleńczą żądzę zabijania.

Zgodnie z pierwotnym zeznaniem Javeda - nigdy nie potwierdzonym przez władze i które
później próbował odwołać - został brutalnie pobity i pozostawiony na pewną śmierć przez
dwóch młodych bezdomnych chłopców, których zabrał do swojego domu. W relacji
opublikowanej 14 stycznia 2000 roku w Dawn, najpopularniejszej angielskojęzycznej gazecie w
Pakistanie, Javed powiedział, że doznał tak ciężkiego urazu głowy, że jego pamięć została
zaburzona. Przeszedł kilka operacji i podczas trwania procesu stracił zarówno swój dom, jak i
swój samochód. Jego matka była tak bardzo załamana położeniem, w jakim znalazł się jej syn,
że po prostu umarła. Powiedział, że zwracał się do policjantów o pomoc, ale odmówili.
Argumentował, że zamiast tego policja zwróciła się przeciwko niemu, oskarżając go -
niesłusznie, jak podkreślał - o pederastię.

Ponieważ nie miał się do kogo zwrócić, znalazł sobie czterech młodych przyjaciół -
zidentyfikowanych jedynie jako Nadeem, Shabir, Sajid i Ishaq Billa, aby się o niego troszczyli.
To właśnie wtedy, zgodnie z zeznaniem, które złożył przed władzami, Javed postanowił
zwerbować ich dla makabrycznego planu pomszczenia śmierci swojej matki.

Ceną za cierpienie jej i jego była śmierć stu dzieci. Można je było łatwo znaleźć na placu
targowym otaczającym minaret.

Ostatnie ofiary

Miał na imię Ijaz i był pięknym chłopcem w obdartej białej koszuli i z metalową bransoletką na
kostce u nogi. Chociaż nikt nie wiedział dokładnie ile miał lat, wyglądał na nastolatka. Razem ze

swoim bratem Riazem, Ijaz oferował przechodniom na placu masaż z użyciem wonnych
olejków. Było to ubogie życie. Jeśli zarobił 20 rupii - równowartość około 40 centów - uważał,
że był to dobry dzień. W rzeczywistości, uważał, że był to dobry tydzień.

Tak więc, kiedy na początku listopada 1999 roku na placu podszedł do niego Javed i jego dwóch
młodych przyjaciół, którzy zaoferowali mu 50 rupii za masaż, aby złagodzić ból uskarżającego
się na paraliż Javeda, Ijaz i jego brat aż podskoczyli z radości.

Poszli za mężczyzną i jego przyjaciółmi wzdłuż wąskich uliczek, na ulicę Ravi River, do małego
ciemnego domu, wychodzącego na dziedziniec. Wewnątrz były trzy niewielkie pokoiki, każdy z
sufitem na wysokości dwunastu stóp, aby móc znieść pakistański upał. Chociaż we frontowym
pokoju domu były okna, wpuszczały mało powietrza, a przez osłaniające je grube żelazne kraty
przenikało jeszcze mniej światła.

Dom, chociaż ponury, prawie nie robił wrażenia jakiegoś szczególnie posępnego miejsca w
mieście, gdzie większość ludzi żyje na skraju nędzy, ale i tak, kiedy Ijaz odprawił swojego brata,
wysyłając go do domu i mówiąc, że zobaczą się później, młodszy chłopiec chętnie się zgodził.

Jak wychodził, zobaczył Ijaza przechadzającego się po frontowym pokoju, ubranego w swoją
obdartą białą koszulę.

"Zostawiłem Ijaza w tamtym mieszkaniu i poszedłem do domu", powiedział policji Riaz w
złożonym później zeznaniu. "Ijaz nie wrócił na noc do domu i kiedy poszedłem rano do
mieszkania na Ravi Road powiedziano mi, że wyszedł niedługo po mnie".

Prawdą było, że Ijaz nigdy nie opuścił tamtego domu.

Następnym razem Riaz zobaczył swojego brata na fotografii. Ijaz miał na sobie błękitną koszulę,
podarowaną mu najwyraźniej przez Javeda, który zrobił zdjęcie parę chwil przed zabiciem
chłopca. Zdjęcie było podpisane po prostu: "Numer 57". Chociaż zgodnie z listą ofiar, którą
Javed później dostarczył władzom, Ijaz umarł jako 97-my.

Policja przypuszczała, opierając się częściowo na mrożącym krew w żyłach wyznaniu Javeda, że
zabójca podał Ijalowi silne środki uspokajające i jak tylko zaczęły działać, delikatnie podpytał
chłopca, starając się dowiedzieć o jego rodzinie i o jego życiu tak dużo, jak to tylko było
możliwe. Chociaż większość seryjnych morderców uprzedmiotawia swoje ofiary, odczłowiecza
je i sprowadza do archetypów albo karykatur, Javed był inny. Władze mówią, że drobiazgowo
dokumentował życie swoich ofiar, zapisując każdy znaczący szczegół. Być może, jak
spekulowali niektórzy, był to sposób na zdobycie zaufania chłopców, sposób na pozyskanie
dziecka, o które nikt się nie troszczył, dziecka, które przez całe życie pełne wyzyskiwania i
obelg, budowało wokół siebie twardą skorupę, a teraz mogło się poczuć kimś wyjątkowym. Był
to, jak rozważali niektórzy, skuteczny sposób przekonywania skądinąd bystrego dziecka, aby
pozostało pod jego opieką. Inni sugerowali, że wywiady były bardziej dowodem deprawacji i
okrucieństwa Javeda - części całego przesyconego seksem tańca śmierci, który zaplanował dla
każdej ze swoich ofiar.

A może - jak zeznał w swoim wyznaniu a później odwołał - starannie sformułował oskarżenie
nie tylko przeciwko sobie, ale przeciwko całemu społeczeństwu, które pozwoliło swoim
dzieciom po prostu zniknąć, a jedyna na to reakcją były uniesione ze zdumienia brwi policjantów
czy władz.

Władze powiedziały, że bez względu na motywację Javeda, jego dzienniki dostarczają
szczegółowej relacji o zabiciu Ijaza i innych. Gdy wybrana przez niego ofiara była za słaba i
zbyt wycieńczona, aby się opierać - Javed najpierw ją gwałcił. Następnie, kiedy jęczała
półprzytomna na podłodze, przynosił sznur od żelazka, owijał go wokół szyi dziecka i powoli je
dusił.

Potem ciął zwłoki chłopca na kawałki i rozpuszczał szczątki w beczce z tanim kwasem
chlorowodorowym. Szczycił się w swoim wyznaniu przed policją i prasą, że "pozbycie się
każdej jednej ofiary kosztowało mnie 120 rupii (około $2.40 USD)".

Władze później powiedziały, że był tak samo skrupulatny w pozbywaniu się ciał, jak i w
notatkach o swoich ofiarach. Był cierpliwy. Włosy i kości rozpuszczają się dłużej niż mięso,
więc czekał dopóki pozostałości nie będą zupełnie płynne, dopiero wtedy się ich pozbywał. Na
początku wylewał ciecz do pobliskiego ścieku, ale kiedy sąsiedzi zaczęli skarżyć się na odór,
zaczął przechowywać ją na Ravi River.

Ze wszystkich chłopców, którzy zniknęli we wnętrzu domu Javeda, zostały znalezone jedynie
częściowo rozłożone zwłoki dwóch - Ijaza i innego chłopca. Javed przechowywał je w beczce z
kwasem, postawionej w domu w takim miejscu, aby rzucała się w oczy, pozostawionej tam
celowo, jak później powiedział zabójca, aby udowodnić, że jego opowieści o mordowaniu i
okaleczaniu były prawdziwe.

List

"Wykorzystałem seksualnie sto dzieci, a następnie je zabiłem", brzmiał pierwszy akapit.
"Wszystkie szczegóły morderstw są zawarte w pamiętniku i 32-stronnicowym notatniku, które
umieściłem w pokoju, a także wysłałem do władz. To jest moje zeznanie - spowiedź".

Do czasu kiedy reporterzy z pisanego w języku Urdu dziennika otrzymali przerażające wyznanie
Javeda, kopia już została doręczona na policję. List ten został przez policję zignorowany.

W rzeczywistości, zgodnie z opublikowanymi relacjami, zaraz po tym, jak policja dowiedziała
się, że media są w drodze do domu Javeda, zgniecione wyznanie zostało odzyskane z kosza na
śmieci i policja pospieszyła na miejsce zbrodni.

Dziennikarze już tam byli, oniemiali i oszołomieni tym, co znaleźli. Na ścianach i podłodze były
plamy krwi. Gdzieniegdzie krwawe odciski dłoni. Był sznur. I były zdjęcia, mnóstwo zdjęć,
galeria ofiar, niektóre z nich nie miały więcej niż 9 lat, fotografie chłopców zrobione parę chwil
przed ich śmiercią. W jednym rogu, pięć plastikowych toreb zawierających buty - 85 par i
dziecięce ubrania. Pamiątki po tych biednych dzieciach, których życie skończyło się strasznie
wcześnie. W jednym z worków była biała koszula Ijaza. Jak również bransoletka którą miał na
kostce.

Dom został przemieniony w muzeum bestialstwa Javeda, na ścianie obok każdego przedmiotu
były starannie przyczepione podpisy. Niedaleko beczki z pieniącym się kwasem, zawierającej
zwłoki Ijaza i innych chłopców, była jedna kartka - napisana, jak potwierdzili później eksperci,
ręką Javeda - tekst brzmiał: "Ciała w domu celowo nie zostały usunięte, po to aby władze je
znalazły".

Było czymś niewyobrażalnym, że taka zbrodnia mogła mieć miejsce. Jak to możliwe, że tak
wiele dzieci umarło tak haniebnie bez niczyjego nawet podejrzenia? W rzeczywistości, ze stu
dzieci, które zniknęły w ciągu pięciu miesięcy od czasu kiedy Javed zaczął swoje szaleństwo

zabijania, zgłoszono zaginięcie jedynie 25-ciu. Takie jest życie w Pakistanie, zaopiniowali
później komentatorzy. Tu dzieci znikają i nikt nie wierzy w pomoc policji. Jak powiedziała
matka jednej z młodych ofiar w wywiadzie dla Time Magazine 27 grudnia 1999, " nigdy nawet
nie przyszłoby mi na myśl, aby pójść po pomoc na policję."

W rubryce, która pojawiła się w Dawn 14 października 2001 roku, Irfan Husain przedstawił to w
ten sposób: "powodem, dla którego tak wielu rodziców nie zawiadomiło o zaginięciu swoich
synów było to, że bali się mieć cokolwiek wspólnego z policją."

"Faktycznie", pisał, "ogromna większość, która jest zmuszona skontaktować się z naszymi
funkcjonariuszami, w dziewięciu na dziesięć przypadków, trzęsie się nawet wtedy, kiedy donosi
o przestępstwie."

W rzeczywistości, jak dowodził Husain, jedyną rzeczą, która przyniosła koniec szaleństwu
zabijania przez Javeda, był on sam. "Morderca osiągnął cel, który sobie wyznaczył i napisał do
policji i gazety."

"Gdyby Javed Iqbal postanowił zabić pięćset dzieci, prawie nie mam wątpliwości, że wciąż
jeszcze trwałby przy swoim makabrycznym zajęciu, i żadni stróże prawa nie powstrzymaliby go
przed tym."

Poszukiwania

Gdy tylko wyszło na jaw, że popełniono tego typu zbrodnię, w prasie zaczęto głośno
komentować nieudolność policji. Nic nie zmienił fakt, że człoweik który zabił 100 chłopców,
wcześniej został zwolniony po wpłaceniu kaucji.

W notatce którą sporządził dla władz, Javed Iqubal planował samobójstwo. To miało zakończyć
całą sprawę. Jednak po przeszukaniu rzeki w której miał utopić się Javed nie znaleziono jego
ciała. Był to zwyczajny podstęp.

Zorganizowano największe poszukiwania w historii Pakistanu. Przyniosły one znikomy sukces.
Współpracownicy Javeda zostali zatrzymani w mieście Sohawa, gdy chciwli zrealizować czek na
18 tysięcy rupii. Po kilku dniach jeden z nich, Billa, zmarł w areszcie. Władze ogłosiły, że
popełnił samobójstwo skacząc z okna na trzecim pietrze. Wciąż pojawiały się niepochlebne
teksty pod adresem policji. jak pisał później Husain: 'Nawet gdy rozwiązanie sprawy policja
otrzymała a talerzu, policjanci potrafili dopuścić do utraty jednego z współpracowników
mordercy. Widocznie zdołał wyskoczyć przez okno podczas przesłuchania. Policja mogła się
troche bardziej postarać by zatuszować tą smierć."

tymczasem sam Javed pozostawał na wolności. Z każdym dniem wydawało sie że nigdy nie
zostanie złapany, że nie będzie sprawiedliwości dla rodziców zamordowanych chłopców.

"Nikt nie zna bólu jaki odczuwam." - powiedział Shamim Akhtar, ojciec 15-letniego Kamara
Shaukata, jednej z ofiar Javeda. "Ponieważ jesteśmy biedni, nikt nie zajmuje sie naszymi
sprawami."

30 grudnia 1999 Javed Iqubal przyszedł do wydawnictwa lokalnej gazety i po prostu oddał sie w
ręce policji.

Dwa miesiące później Javed i jego trzej współpracownicy zostali formalnie oskarżeni. W

Pakistanie często obrady sądu są zamknięte dla społeczeństwa, jednak proces Javeda był
upubliczniony.

Proces

Po opublikowaniu pamiętników i notatek Javeda, po tym jak jego dom stał się muzeum
seryjnego mordercy, sam oskarżony wydawał się być zadowolony i dumny z przerażenia jakie
wywołał swoimi zbrodniami. jednak gdy znalazł się w sądzie, gdy czuł że może zostać skazany
na śmierć, całkowicie zmienił swój sposób zachowania i swoje zeznania.

Podczas zeznań obciążających jego trzech wspólników, Javed sie usmiechał. Jednocześnie
zwracał się w stronę dziennikarzy, chciał by zdjęcia były ładne.

Sam uważał że jest niewinny. Jest małym szleńcem, który być może sam jest ofiarą.

"Wszystko co powiedziałem zostało przekręcone. Uznano mnie za szaleńca, ale błagam by mnie
wysłuchano. Przyznałem się do tego, uważałem się za sprawcę, ponieważ to policja mnie za
takiego uznała."

W całym swym dziwacznym oświadczeniu Javed stwierdził, że cała ta sprawa, beczki z kwasem,
fotografie, notatki opisujące śmierc tych dzieci, to była pantomima. wszystko to wyreżyserował i
wystawił na widok publiczny. Chciał pokazać niebezpieczeństwo tego że "bezdomne dzieci z
biednych rodzin staja sie ofiarami złych ludzi."

Utrzymywał że zaginieni chłopcy są żywi, nalegał by policja ich szukała. Twierdził że niektórzy
z nich pewnie żyją z innymi mężczyznami, i sa zmuszani do homoseksualizmu. Uważał też że
inni chłopcy wrócili do domów, ale ich rodziny o tym nie mówiły.

Javed, który najpierw opisał wszystko w swoim pamiętniku i notatkach, po kilku tygodniach
wszystkiemu zaprzeczył. Uznał że wszystko zostało zeznane pod przymusem. Bał się by nie
spotkała go podobna historia jak Billę. Twierdził też, że nie było żadnego świadka który
widziałby te morderstwa.

Cały proces był bardzo wyczerpujący. W sumie zebrano 102 świadków, niędzy innymi byli to
członkowie rodzin ofiar. Stwierdzono równiez że resztki ciała któe pływało w bezcce z kwasem
należały do Ijada. Zeznania Riaza tylko potwierdziły to odkrycie. Javed i jego wspólnicy zostali
skazani.

Dwóch chłopców zostało skazanych na dożywocie. Jeden z nich, który miał juz 20 lat, został
skazany na karę smierci, podobnie jak Javed Iqbal.

Sędzia zadecydował że mężczyźni zostaną styraceni na placu targowym. mieli być powieszenie
za pomocą tego samego sznura którym Javed dusił swoje ofiary. Ich ciał miały być nastepnie
rozkawałkowane i rozpuszczone w kwasie.

Wyrok

Wyrok wywołał spore zamieszanie w Pakistanie i poza jego granicami. Nie obyło sie bez
protestów. Zanosiło się na odwołania do wyższych instancji, a to nie podobało sie
społeczeństwu.

Jednak sprawiedliwośi stało się zadość.

Rankiem 8 października 2001 roku władze więzienia w Kot Lakhpat znalazły zwłoki Javeda
Iqbala i jego wspólnika, Sajida.

Obaj byli uduszeni przy pomocy prześcieradeł. Władze więzienia uznały to za samobójstwo.
Jednak policjanci jak i inni obserwatorzy tweirdzą że to mało prawdopodobne.

Doktorzy badający zwłoki stwierdzili, że obydwaj mężczyźni przed śmiercia krwawili z nosa i
ust. Były ślady wskazujące na to, że Sajid był przed śmiercią bity. Javed na swoim ciele miał
kilka ran zadanych jakimś tępym narzędziem.

Strażnik odpowiedzialny za bezpieczeństwo więźniów stwierdził, że spał w czasie gdy to
wydarzenie miało miejsce.

Strażnik ten podobno rankiem rozwiązał węzły z prześcieradeł, ciała ułożył na łóżkach tak by
wygladały na śpiące. Zrobił to by uratować swoja pracę.

Sprawa nadal jest badana.