1.Kondensatory są to elementy elektroniczne, służące do gromadzenia ładunków elektrycznych. Kondensatory mogą
mieć różny kształt, ale zawsze są do siebie podobne wewnętrznie. Kondensator na ogół składa się z dwóch płytek
przewodzących prąd elektryczny (czyli elektrod), odizolowanych od siebie dielektrykiem. O pojemności kondensatora
decyduje powierzchnia elektrod i odległość między nimi. Większa powierzchnia i mniejsza odległość, daje wyższą
pojemność.
Kondensatory dzielimy na:
1)Elektrolityczne - kondensator, w którym rolę jednej z elektrod pełni elektrolit. Pozwala na pozyskanie większej
pojemności w stosunku do wielkości niż inne rodzaje kondensatorów.
Cechy:
ż� duża pojemność,
ż� małe rozmiary,
ż� mała rezystancja szeregowa,
ż� mała indukcyjność szeregowa,
ż� poprawne działanie tylko dla małych częstotliwości,
ż� poprawne działanie tylko przy odpowiednim spolaryzowaniu.
Kondensator elektrolityczny zbudowany jest z elektrody metalowej i elektrolitowej, które podłączone są do
wyprowadzeń i rozdzielone są warstwą dielektryka. Elektroda metalowa wykonana jest zazwyczaj
z aluminium lub tantalu, a rolę dielektryka pełni cienka warstwa tlenku metalu. Kondensator elektrolityczny dzielimy
na:
ż� aluminiowe  dielektrykiem jest cienka warstwa tlenku glinu.
ż� tantalowe  dielektrykiem jest cienka warstwa tlenku tytanu.
ż� niobowe  dielektrykiem jest cienka warstwa tlenku niobu.
Symbole na schematach
2) Foliowe - dielektrykiem jest folia z tworzywa sztucznego, np. poliester, polipropylen, poliwęglan. Nowoczesnym
materiałem na folie kondensatorów jest siarczek polifenylu. Właściwości ogólne kondensatorów foliowych:
ż� pracują poprawnie przy dużym prądzie,
ż� mają dużą wytrzymałość napięciową,
ż� mają relatywnie małą pojemność,
ż� znikomy prąd upływu,
ż� używane w obwodach rezonansowych i układach typu snubber ( układ, którego zadaniem jest eliminacja
szpilek napięciowych)
3)Ceramiczne - kondensatory te są wykonywane w postaci pojedynczej płytki lub stosu płytek ze specjalnych
materiałów ceramicznych. Wysokie wartości przenikalności elektrycznych pozwalają na zbudowanie niewielkich
rozmiarów kondensatorów( mogących konkurować z kondensatorami elektrolitycznymi), a przy tym pracujących z
dowolną polaryzacją i charakteryzujących się mniejszymi upływnościami.
4) Zmienne - kondensator, którego pojemność można płynnie zmieniać.
Podział:
ż� kondensatory strojeniowe  stosowane jako elementy strojeniowe odbiorników radiowych i telewizyjnych,
których pokrętło wyprowadzone jest na zewnątrz obudowy odbiornika. Pojemność w zależności od wykonania
dochodzi do kilkuset pikofaradów.
ż� kondensatory stroikowe (trymery)  stosowane do dokładnego, wstępnego, najczęściej jednorazowego
strojenia obwodów. Pojemności tych kondensatorów wahają się od ułamka do kilkudziesięciu pikofaradów.
Budowa kondensatora zmiennego
ż� stator  elektroda lub zespół elektrod (płytek) stałych,
ż� rotor  elektroda lub zespół elektrod (płytek) ruchomych, najczęściej elektrycznie połączonych z obudową
kondensatora.
Płytki statora i rotora mogą być wykonane z aluminium lub miedzi i jej stopów. Płytki obu podzespołów wchodzą
między siebie, nie mogą się jednak dotykać, dlatego rozdzielone są warstwą dielektryka, którym mogą
być: próżnia, powietrze, ceramika, mika lub teflon.
2.Tranzystor - trójelektrodowy półprzewodnikowy element elektroniczny, posiadający zdolność wzmacniania sygnału
elektrycznego.
Dzielimy na:
ż� Bipolarne - tranzystory, w których zbudowany jest z trzech warstw półprzewodnika o typie przewodnictwa
odpowiednio npn lub pnp. Charakteryzuje się tym, że niewielki prąd płynący pomiędzy dwiema jego
elektrodami (bazą [B] i emiterem[E]) steruje większym prądem płynącym między innymi elektrodami
(kolektorem[C] i emiterem).
typ pnp typ npn
ż� Unipolarne(tranzystory polowe lub FET) - tranzystory, w których prąd płynie przez półprzewodnik o jednym
typie przewodnictwa. Sterowanie prądem odbywa się za pomocą pola elektrycznego.
W obszarze półprzewodnika z dwiema elektrodami: z
ródłem (S) i drenem (D) tworzy się tzw. kanał, którym
płynie prąd. Wzdłuż tego obszaru umieszczona jest trzecia elektroda, zwana bramką (G).
Typy tranzystorów polowych:
JFET z JFET z MOSFET z MOSFET z MOSFET z MOSFET z
kanałem p kanałem n kanałem p kanałem n kanałem p kanałem n
3.Fototranzystor - element optoelektroniczny złożony z trzech warstw półprzewodnika o kolejno zmieniających się
typach przewodnictwa. A
ączy on w sobie właściwości fotodiody i wzmacniające działanie tranzystora.
Działanie fototranzystora: Baza jest wykonane jak fotodioda. Promieniowanie padające na ten obszar powoduje
przepływ prądu bazy, który wymusza proporcjonalny prąd kolektora. Dzięki temu możliwe jest sterowanie prądem
kolektora przez sygnały świetlne.
Fototranzystory stosowane są jako fotodetektory w transoptorach, czujniki fotoelektryczne w automatyce i innych
układach pomiarowych.
4.Fotorezystor - element półprzewodnikowy, w którym pod wpływem oświetlenia następuje zmiana jego
przewodności nie zależnie od kierunku przyłożonego napięcia. Pod wpływem oświetlenia uwalniają się elektrony z
poszczególnych atomów. Stają się elektronami swobodnymi, rośnie kondensacja ładunków i w półprzewodniku
możliwy jest przepływ prądu elektrycznego. Fotorezystory wykonuje się w postaci cienkiej warstwy materiału
półprzewodnikowego naniesionej na izolacyjnym podłożu.
Ze względu na dużą czułość i prosty układ pomiarowy, fotorezystory wykorzystuje się do:
ż� pomiaru temperatury poprzez pomiar natężenia promieniowania,
ż� ostrzegania w systemach przeciwpożarowych,
ż� wykrywania zanieczyszczeń rzek i zbiorników wodnych,
ż� detekcji strat ciepła przez izolację termiczną budynków.
Zalety fotorezystora
ż� niezawodność działania,
ż� niska cena,
ż� duża obciążalność prądowa.
Wady fotorezystora
ż� wrażliwość na temperaturę,
ż� dość duża bezwładność czasowa.
5.Warystor  rezystor o nieliniowej charakterystyce rezystancji, zależnej do napięcia elektrycznego.
Warystory stosowane są jako elementy zabezpieczenia odbiorników przed zbyt wysokim napięciem. Gdy napięcie
przekroczy zadaną wartość, płynie przez niego duży prąd powodujący przejęcie energii impulsu a nawet przepalenie
lub rozłączenie bezpiecznika, co jest równoznaczne z wyłączeniem urządzenia. W trakcie pracy jako ogranicznik
przepięć jego mała rezystancja, wywołana ogromnym napięciem pioruna, pozwala na swobodny przepływ prądu do
ziemi.
Zastosowanie:
ż� Głównie zabezpieczanie urządzeń przed przepięciami.
ż� Warystory są ochronnikami przepięciowymi i wysokonapięciowymi (w telewizorach).
ż� Stosowane są również do ochrony linii wysokiego napięcia.
ż� Stosuje się je w liniach telefonicznych do zabezpieczania telefonów, modemów i innych urządzeń
podłączonych do linii telefonicznej.
ż� Służą jako odgromniki.
ż� Służą też jako pewnego rodzaju zabezpieczenie transformatorów.
6.Tyrystor - element półprzewodnikowy składający się z 4 warstw. Jest on wyposażony w 3 elektrody, z których dwie
są przyłączone do warstw skrajnych(katoda[K] i anoda[A]), a trzecia do jednej z warstw środkowych(bramka[G]).
Tyrystor przewodzi w kierunku od anody do katody. Jeżeli anoda jest o dodatnim potencjale względem katody, to
złącza skrajne typu p-n są spolaryzowane w kierunku przewodzenia, a złącze środkowe n-p w kierunku zaporowym.
Dopóki do bramki nie doprowadzi się napięcia, tyrystor nie przewodzi prądu. Doprowadzenie do bramki dodatniego
napięcia względem katody spowoduje przepływ prądu bramkowego i właściwości zaporowe środkowego złącza,
następuje wyzwolenie tyrystora. Wyzwolony tyrystor zaczyna przewodzić prąd po ustaniu sygnału sterującego
bramkę. Traci on te właściwości dopiero po zaniku prądu obciążenia lub przy odwrotnej polaryzacji elektrod. Wówczas
konieczny jest ponowny zapłon tyrystora.
Zalety:
ż� małe rozmiary
ż� niewielka masa
ż� duża odporność na wstrząsy
ż� duża odporność na narażenia środowiskowe - możliwość pracy w temp. -65 �C do +125 �C
ż� mały spadek napięcia na elemencie przewodzącym rzędu 0,6  1,6 V
ż� krótki czas przejścia ze stanu zaporowego w stan przewodzenia i na odwrót
ż� możliwość pracy przy dużych napięciach i natężeniach (do 10 kV i kilku kA)
Wady:
ż� jednokierunkowe przewodzenie (nie dotyczy tyrystora dwukierunkowego  triaka)
ż� "wygasanie" tyrystora po zaniku prądu przewodzenia, wymagające ponownego "zapłonu" prądem bramki
(wada ta bywa wykorzystywana i w niektórych zastosowaniach staje się zaletą)
Zastosowania tyrystora :
ż� Jako sterowniki prądu
ż� Jako łączniki i przerywacze prądu stałego i przemiennego
ż� Jako przemienniki częstotliwości.
ż� Są stosowane w energetycznych układach przekształtnikowych najwyższych napięć i mocy.
7.Potencjometr - opornik z możliwością zmiany rezystancji przez użytkownika. Zmiany tej dokonuje się poprzez
zmianę położenia ślizgacza na ścieżce oporowej. Ślizgacz sprzężony jest z pokrętłem lub suwakiem. Ścieżkę
oporową wykonuje się z węgla, cermetu, tworzyw sztucznych lub zwojów drutu oporowego. Dwa wyprowadzenia są
zakończeniami ścieżki oporowej, trzeci jest połączony ze ślizgaczem
Typowym zastosowaniem potencjometrów jest regulacja prądu lub napięcia w urządzeniach elektrycznych np.
głośności w sprzęcie audio, ale także w przemyśle i komunikacji
.
8. Cewka (zwojnica, solenoid, rzadziej induktor) -Cewka składa się z pewnej liczny zwojów przewodnika nawiniętych
np. na powierzchni walca (cewka cylindryczna), na powierzchni pierścienia (cewka toroidalna) lub na płaszczyz
nie
(cewka spiralna lub płaska). Wewnątrz lub na zewnątrz zwojów może znajdować się rdzeń z materiału
magnetycznego, diamagnetycznego lub ferromagnetycznego.
Dla prądu stałego cewka jest elementem rezystancyjnym o rezystancji przewodnika, z którego jest wykonana. Dla
prądu o pulsacji różnej od zera wykazuje inną wartość oporu nazywaną reaktancją. Reaktancja jest tym większa, im
większa jest indukcyjność i pulsacja prądu.
Indukcyjność jest podstawowym parametrem elektrycznym opisującym cewkę. Jednostką indukcyjności jest
1 henr [H]. Prąd płynący w obwodzie wytwarza skojarzony z nim strumień magnetyczny. Indukcyjność definiujemy,
jako stosunek tego strumienia i prądu, który go wytworzył.
Podobnie jak oporniki oraz kondensatory, cewki można łączyć.
Połączenie szeregowe-Przy połączeniu szeregowym cewek przez wszystkie płynie ten sam prąd, lecz na każdej z
nich może być różne napięcie.
Połączenie równoległe-Jeśli pole magnetyczne każdej z cewek wnika do pozostałych pojawia się indukcyjność
wzajemna, zmieniająca indukcyjności cewek składowych.
9. Transformator (z łac. transformare  przekształcać)  urządzenie elektryczne służące do przenoszenia energii
elektrycznej prądu przemiennego drogą indukcji z jednego obwodu elektrycznego do drugiego, z zachowaniem
pierwotnej częstotliwości. Zwykle zmieniane jest równocześnie napięcie elektryczne (wyjątek stanowi transformator
separacyjny, w którym napięcie nie ulega zmianie).
Transformator umożliwia w ten sposób na przykład zmianę napięcia panującego w sieci wysokiego napięcia, które jest
odpowiednie do przesyłania energii elektrycznej na duże odległości, na niskie napięcie, do którego dostosowane są
poszczególne odbiorniki. W sieci elektroenergetycznej zmiana napięcia zachodzi kilkustopniowo w stacjach
transformatorowych.
Według wielu autorów transformator nie jest maszyną elektryczną, lecz urządzeniem, autorzy ci argumentują, że nie
posiada on części ruchomych, wchodzi on jednak zwykle w zakres nauczania maszyn elektrycznych, gdyż zachodzą
w nim zjawiska identyczne (poza ruchem) jak w maszynach prądu przemiennego.
Transformator zbudowany jest z dwóch lub więcej cewek (zwanych uzwojeniami), nawiniętych na wspólny rdzeń
magnetyczny wykonany zazwyczaj z materiału ferromagnetycznego. Oba obwody są zazwyczaj odseparowane
galwanicznie, co oznacza, że nie ma połączenia elektrycznego pomiędzy uzwojeniami, a energia przekazywana jest
przez pole magnetyczne. Wyjątkiem jest autotransformator, w którym uzwojenie pierwotne i uzwojenie
wtórne posiadają część wspólną i są ze sobą połączone galwanicznie.
10.Układ Scalony (ang. integrated circuit, chip, potocznie kość)  zminiaturyzowany układ elektroniczny zawierający
w swym wnętrzu od kilku do setek milionów podstawowych elementów elektronicznych, takich
jak tranzystory, diody, rezystory, kondensatory.
Układy scalone zwykle zamknięte są w hermetycznej obudowie-szklanej, metalowej, ceramicznej lub wykonanej
z tworzywa sztucznego.
Ze względu na sposób wykonania układy scalone dzieli się na główne grupy:
ż� monolityczne, w których wszystkie elementy, zarówno elementy czynne jak i bierne, wykonane są
w monokrystalicznej strukturze półprzewodnika
ż� hybrydowe  na płytki wykonane z izolatora nanoszone są warstwy przewodnika oraz materiału
rezystywnego, które następnie są wytrawiane, tworząc układ połączeń elektrycznych oraz rezystory. Do tak
utworzonych połączeń dołącza się indywidualne, miniaturowe elementy elektroniczne (w tym układy
monolityczne). Ze względu na grubość warstw rozróżnia się układy:
ż� cienkowarstwowe (warstwy ok. 2 mikrometrów)
ż� grubowarstwowe (warstwy od 5 do 50 mikrometrów)
Ze względu na stopień scalenia występuje, w zasadzie historyczny, podział na układy:
ż� małej skali integracji (SSI  small scale of integration)
ż� średniej skali integracji (MSI  medium scale of integration)
ż� dużej skali integracji (LSI  large scale of integration)
ż� wielkiej skali integracji (VLSI  very large scale of integration)
ż� ultrawielkiej skali integracji (ULSI  ultra large scale of integration)
Zarejestrowane topografie układów scalonych podlegają ochronie, przy czym według prawa własności
przemysłowej układem scalonym jest wytwór przestrzenny, utworzony z elementów z materiału
półprzewodnikowego tworzącego ciągłą warstwę, ich wzajemnych połączeń przewodzących i obszarów izolujących,
nierozdzielnie ze sobą sprzężonych, w celu spełniania funkcji elektronicznych.
11. Dioda  dwuzaciskowy element elektroniczny, który przewodzi prąd elektryczny w sposób niesymetryczny, to jest
bardziej w jednym kierunku niż w przeciwnym. Istotą działania większości diod jest przewodzenie prądu w jednym
kierunku (zwanym kierunkiem przewodzenia) i blokowanie jego przepływu w drugim. Właściwość tę wykorzystuje się
do prostowania napięcia przemiennego oraz demodulacji sygnałów w odbiornikach radiowych. Poprzez odpowiedni
dobór materiałów oraz parametrów wytwarzania złącza p-n można zmienić charakterystykę diody, dzięki czemu może
się ona zachowywać w sposób bardziej skomplikowany niż prosty zawór elektryczny. Przykładem są diody
Zenera (używane do stabilizowania napięcia), diody pojemnościowe (używane w obwodach strojenia), diody
tunelowe (używane w generatorach mikrofalowych) czy LED (emitujące światło).
a)Diody próżniowe
Dioda Dioda
próżniowa próżniowa
Duodioda
żarzona żarzona
pośrednio bezpośrednio
Lampowe diody próżniowe składają się z dwóch elektrod umieszczonych w szklanej lub rzadziej metalowej bańce o
wysokiej próżni. Katoda jest żarzona za pomocą prądu elektrycznego, a pod wpływem wysokiej temperatury zachodzi
emisja termoelektronowa. W ten sposób katoda staje się z
ródłem elektronów, a ich przepływ jest możliwy tylko w
jedną stronę - od katody do anody. Były produkowane w dwóch zasadniczych rodzajach - diody detekcyjne (do
niewielkich sygnałów) i prostownicze (do układów zasilających).Zostały zastąpione przez diody półprzewodnikowe.
b)Diody półprzewodnikowe
Dioda półprzewodnikowa  rodzaj diody wykonanej z materiałów półprzewodnikowych i zawierającej złącze
prostujące. Zbudowana jest z dwóch warstw półprzewodnika, odmiennie domieszkowanych  typu n i typu p,
tworzących razem złącze p-n, lub z połączenia półprzewodnika z odpowiednim metalem  dioda Schottky'ego. Jest
elementem dwukońcówkowym, przy czym końcówka dołączona do obszaru n nazywa się katodą, a do obszaru p 
anodą. Element ten charakteryzuje się jednokierunkowym przepływem prądu  od anody do katody, w drugą stronę
prąd nie płynie (zawór elektryczny).
Podstawową cechą diod półprzewodnikowych jest umożliwianie przepływu prądu tylko w jedną stronę, jednak gama
ich zastosowań jest o wiele szersza, w związku z tym rozróżnia się następujące rodzaje diod:
�� prostownicza - jej podstawową funkcją jest prostowanie prądu przemiennegojej główną cechą jest możliwość
przewodzenia prądu o dużym natężeniu.
Głównymi parametrami diod prostowniczych jest maksymalne dopuszczalne napięcie wsteczne (napięcie
pomiędzy anodą i katodą w stanie zatkania) i maksymalny prąd przewodzenia, parametry te określają
możliwość użycia diody w konkretnym zastosowaniu. Innymi parametrami ważnymi w tego rodzaju
zastosowaniach jest maksymalny prąd chwilowy (określający odporność na przeciążenia), maksymalna moc
tracona na diodzie, czas odzyskiwania zdolności zaworowej (wyznacza maksymalną częstotliwość prądu
prostowanego). Najpopularniejszym zastosowaniem diody prostowniczej jest prostowanie napięcia
o częstotliwości sieciowej, czyli w Polsce 50 Hz.
Spotykane w praktyce zakresy pracy diod prostowniczych obejmują prądy o wartości od
kilku mA (miliamperów) do kilku kA (kiloamperów) i napięcia od kilku V(woltów) do kilkudziesięciu
kV (kilowoltów). Mogą być wykonywane w postaci półprzewodnikowych diod złączowych (ze złączem p-n)
lub diod Schottky'ego (ze złączem metal-półprzewodnik), gdy liczy się szybkość diody, oraz lamp
elektronowych np. dioda próżniowa i gazotron.
ż� stabilizacyjna (dioda Zenera) - stosowana w układach stabilizacji napięcia i prądu
Po przekroczeniu napięcia przebicia ma miejsce nagły, gwałtowny wzrost prądu. W kierunku przewodzenia
(anoda spolaryzowana dodatnio względem katody) zachowuje się jak normalna dioda, natomiast
przy polaryzacji zaporowej (katoda spolaryzowana dodatnio względem anody) może przewodzić prąd po
przekroczeniu określonego napięcia na złączu, zwanego napięciem przebicia. Przy niewielkich napięciach (do
ok. 5 V) podstawową rolę odgrywa zjawisko Zenera, w zakresie od 5 do 7 V zjawisko Zenera i przebicie
lawinowe, a powyżej 7 V - wyłącznie przebicie lawinowe. Napięcie przebicia jest praktycznie niezależne od
płynącego prądu i zmienia się bardzo nieznacznie nawet przy dużych zmianach prądu przebicia (dioda
posiada w tym stanie niewielką oporność dynamiczną). Cechami, które pozwalają wydzielić diody Zenera jako
oddzielną kategorię elementów, są:
ż� przebicie niepowodujące uszkodzenia diody,
ż� napięcie przebicia określone dokładnie, z niewielką tolerancją, typowo 5% (dla np. diod
prostowniczych ważne jest aby nie było mniejsze od zadanej wartości),
ż� mała oporność dynamiczna,
ż� zapewnienie możliwie gwałtownego przejścia do stanu przebicia złącza (możliwe ostre "kolano" na
charakterystyce I = f(U)).
Podstawowe zastosowanie diody Zenera to z
ródło napięcia odniesienia w stabilizatorach, ponadto używana
bywa do przesuwania poziomów napięć oraz jako element zabezpieczający i przeciwprzepięciowy (transil).
ż� tunelowa - dioda o specjalnej konstrukcji, z odcinkiem charakterystyki o ujemnej rezystancji dynamicznej
ż� pojemnościowa (warikap) - o pojemności zależnej od przyłożonego napięcia
ż� elektroluminescencyjna (LED) - dioda świecąca w paśmie widzialnym lub podczerwonym
ż� laserowa
ż� mikrofalowa (np. Gunna)
ż� detekcyjna - diody niewielkiej mocy, używane w układach modulacji AM
ż� fotodioda - dioda reagująca na promieniowanie świetlne (widzialne, podczerwone lub ultrafioletowe).
ż� stałoprądowa
ż� wsteczna
12.Opornik, rezystor (z łac. resistere, stawiać opór)  najprostszy, rezystancyjny element
bierny obwodu elektrycznego. Jest elementem liniowym: spadek napięcia jest wprost proporcjonalny do prądu
płynącego przez opornik. Przy przepływie prądu zamienia energię elektryczną w ciepło. Występuje na nim spadek
napięcia. W obwodzie służy do ograniczenia prądu w nim płynącego. Idealny rezystor posiada tylko jedną wielkość,
która go charakteryzuje  rezystancję. W praktyce występuje jeszcze pojemność wewnętrzna oraz
wewnętrzna indukcyjność, co, np. w technice wysokich częstotliwości (RTV), ma duże znaczenie (jest to
tzw. pojemność oraz indukcyjność pasożytnicza). W technologii bardzo wysokich częstotliwości 
kilkuset megaherców (MHz) i powyżej  właściwości pasożytnicze typowego rezystora muszą być traktowane jako
wartości rozproszone, tzn. rozłożone wzdłuż jego fizycznych wymiarów (zobacz: schemat zastępczy).
Podstawowe parametry opisujące opornik to:
ż� rezystancja nominalna  rezystancja podawana przez producenta na obudowie opornika, wyrażona
w Omach i przyjmująca wartości określane wedługszeregów wartości; rezystancja rzeczywista różni się od
rezystancji nominalnej, jednak zawsze mieści się w podanej klasie tolerancji. Często używanym parametrem
jest konduktancja wyrażana w simensach
ż� tolerancja  inaczej klasa dokładności; podawana w procentach możliwa odchyłka rzeczywistej wartości
opornika od jego wartości nominalnej
ż� moc znamionowa  moc jaką opornik może przez dłuższy czas wydzielać w postaci ciepła bez wpływu na
jego parametry; przekroczenie tej wartości może prowadzić do zmian innych parametrów rezystora (np.
rezystancji) lub jego uszkodzenia,
ż� napięcie graniczne  maksymalne napięcie jakie można przyłożyć do opornika bez obawy o jego zniszczenie,
ż� temperaturowy współczynnik rezystancji  współczynnik określający zmiany rezystancji pod wpływem zmian
temperatury opornika.
13.Termistor  opornik półprzewodnikowy lub metalowy, którego rezystancja (opór) zależy od temperatury. Wykonuje
się je z tlenków: manganu, niklu, kobaltu, miedzi, glinu, wanadu i litu. Od rodzaju i proporcji użytych tlenków zależą
właściwości termistora.
Rodzaje termistorów:
a)NTC  o ujemnym współczynniku temperaturowym (ang. negative temperature coefficient)  wzrost temperatury
powoduje zmniejszanie się rezystancji;
b) PTC  (pozystor) o dodatnim współczynniku temperaturowym (ang. positive temperature coefficient), wzrost
temperatury powoduje wzrost rezystancji;
c) CTR  o skokowej zmianie rezystancji (ang. critical temperature resistor)  wzrost temperatury powyżej określonej
powoduje gwałtowną zmianę wzrost/spadek rezystancji. W termistorach polimerowych następuje szybki wzrost
rezystancji (bezpieczniki polimerowe), a w ceramicznych, zawierających związki baru, spadek.
Pojęcia :
Indukcyjność określa zdolność obwodu do wytwarzania strumienia pola magnetycznego powstającego w wyniku
przepływu przez obwód prądu elektrycznego.
Rezystancja  wielkość charakteryzująca relacje między napięciem a natężeniem prądu elektrycznego w obwodach
prądu stałego.
Domieszkowanie, wprowadzanie niewielkich ilości dodatkowych substancji, tzw. domieszek, do ciała stałego  np.
materiału ceramicznego czy metalu  w celu modyfikacji jego właściwości w pożądanym kierunku.