Komentarz do wypowiedzi ks. dr. Piotra Kieniewicza (Między Sklepami, TVN Religia)

Na początek warto zaznaczyć, że tak naprawdę trudno polemizować z opiniami osób reprezentujących jakąkolwiek instytucję religijną, ponieważ nauka świecka porusza się po zupełnie innej płaszczyźnie pojęciowej niż teologia. Dlatego też nie będę konfrontował wypowiedzi dra Kieniewicza ze stanem wiedzy medycznej, tylko wypunktuję błędy w rozumowaniu ogólnochrześcijańskim.

Zaczyna on od stwierdzenia, że zdaniem Kościoła problem transseksualizmu nie leży w ciele, ale w psychice danej osoby. Umysł nie potrafi rozpoznać ciała, które dał mu Bóg, w związku z czym nie ma potrzeby "ciąć zdrowego ciała" (cytat). Nie jestem w stanie przychylić się do tego zdania (ponieważ sam reprezentuję punkt widzenia nauki świeckiej), ale mogę próbować je rozumieć, ponieważ wielokrotnie spotkałem osoby o podobnej opinii nt. korekty płci, jednakże, gdy w ten sposób wypowiada się osoba duchowna, należy stanowczo zaprotestować.

Powody wydają się oczywiste, choć Kościół katolicki najwyraźniej nie pojmuje wprowadzanej przez siebie dwuznaczności światopoglądowej. Podstawą chrześcijańskiej teologii była i wciąż pozostaje dusza, to ona stanowi esencję naszego istnienia, zaś ciało pozostaje jedynie powłoką, której zadaniem jest "przechować" duszę. Katolicyzm kładzie spory nacisk na zmartwychwstanie ciał na tzw. Sądzie Ostatecznym, czyli powtórnym zstąpieniu Zbawiciela. Nie chcę przy okazji komentarza zajmować się filozofią chrześcijańską, jednak sądzę, że jeśli kremacja nie przeszkadza ciału w zmartwychwstaniu, w jaki sposób przeszkodziłaby w tym korekta płci? (Zresztą problem nie dotyczy tylko transseksualistów, co w takim razie z osobami po amputacji, niepełnosprawnymi ruchowo i innymi?)

Trzeba natomiast podziękować drowi Kieniewiczowi za wyjątkowo pojednawczą wypowiedź: "Dla Kościoła człowiek jest najważniejszy (...) i ja człowieka darzę szacunkiem". Przyznam szczerze, nie usłyszymy dziś tego typu zdań z ust każdego księdza.

Niestety, wspomniana wyżej opinia zostaje zatarta przez kolejną wypowiedź, w związku z czym umyka wielu widzom (takie wrażenie odniosłem po kilku dyskusjach, zwłaszcza z p. Anną Grodzą), którzy koncentrują się na rzekomym spisku lobby farmakologiczno-psychologicznego zainteresowanego wyłącznie pieniędzmi (dr Kieniewicz najwyraźniej nie wie, że kiedyś w Polsce istniała możliwość refundacji zabiegów operacji zmiany płci). Ten argument poparty jest badaniami studentki, która w przygotowaniu do swojej pracy magisterskiej sięgnęła także do literatury obcojęzycznej, z czego wynika jednak, że albo nie sprawdziła, albo zupełnie nie wzięła pod uwagę Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10), a także nie sięgnęła do dokumentów ważniejszych ośrodków psychologicznych i psychiatrycznych. Gdyby tego dokonała, wiedziałaby, że termin "transseksualizm" istnieje w nauce faktycznie, a oficjalne dopuszczenie leczenia (poprzez podawanie hormonów płciowych i wykonywanie zabiegów chirurgicznych) poprzedzono wnikliwymi badaniami.

Dodatkowo
ale to już tylko na marginesie
wspomnę, że podstawowa wiedza z zakresu antropologii kultury, płciowości i genderu (a takową mieć trzeba, gdy zabiera się za temat zaburzeń identyfikacji płciowej) każe zdecydowanie odrzucić hipotezę jakby transseksualizm był wynalazkiem medycyny XX wieku (wątpić każe tu głównie fakt istnienia osób TS w kulturach niezachodnich, także w kulturach plemiennych).

Na koniec warto podziękować drowi Kieniewiczowi za chęć "towarzyszenia w problemie". Nie wyczułem w tym podsumowaniu żadnej ironii, ani negatywnego podejścia, widziałem za to człowieka, który nie do końca orientował się w temacie i chciał pomagać na własny sposób. Jednak w tego typu sprawach nie można działać intuicyjnie. Potrzebna jest za to rzetelna wiedza.