Kościuszko Robert Wojownik Trzech Światów 04 Straznicy

Robert Kościuszko

Strażnicy

Wojownik Trzech Światów

Robert Kościuszko
Wojownik , Trzech Światów 4
część IV
Warszawa
Tytuł:
Wojownik Trzech Światów - część IV

Redakcja: Anna Niemyska
Redakcja techniczna: Wojciech Kozioł - 4dot
Projekt okładki: Artur Gołębiowski
Konsultacja: ks. Artur Godnarski
Copyright © 2010 by Robert Kościuszko http://wojownik.info
Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana, ani w jakikolwiek inny sposób
reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub
magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody
wydawcy.
ISBN 978-83-927925-7-4
Spis Treści
Rozdział 1 Panika na cmentarzu..........7
Rozdział 2 Problem Koksa.............15
Rozdział 3 Skok na bank..............27
Rozdział 4 Wypad z gangu.............35
Rozdział 5 Bulhaz....... ...........45
Rozdział 6 Rodzinna kłótnia............55
Rozdział 7 Cudowny telefon............63
Rozdział 8 Podryw.................69
Rozdział 9 Władca.................77
Rozdział 10 Życie czy śmierć............89
Rozdział 11 Pułapka................101
Rozdział 12 W paszczę bestii...........107
Rozdział 13 Ryzykowna akcja...........117
Rozdział 14 Pogromca zła.............125
Rozdział 15 Pokuta................ . 137
Rozdział 16 Zamach na króla...........143
Rozdział 17 Na pomoc Dawidowi.........153
Rozdział 18 Wypełnione proroctwo........161
Rozdział 19 Nowy początek............169
Rozdział 20 Odważna decyzja...........177
Rozdział 21 Misja nadal trwa...........185

Rozdział 1

Panika na cmentarzu
Wybiła właśnie północ. Na starym cmentarzu panowała zupełna ciemność. Nie było ani
jednej zapalonej lampy czy znicza. Pomniki nagrobków i kamienne krzyże wiały grozą
pośród czarnej nocy. Wszędzie unosiła się chłodna, wilgotna mgła. Gdzieś w oddali słychać
było smętne szczekanie i zawodzenie psów. Wtem za pomnikiem największego, omszałego
grobowca rozległ się jakiś szept. Po nim nad stojącą płytą grobu ukazała się czyjaś głowa i
natychmiast zniknęła.
-

Cicho, ktoś idzie... - trzech zaczajonych chłopaków rozmawiało półgłosem.

Robimy stały numer z umarlakiem? - pytał jeden z nich.

Dobra, ale ty, Koks, będziesz go odgrywał?

OK, strasznie mnie to kręci.

7
-

Zamknijcie się, jest już blisko - rozkazał szef.

Tym razem zrobimy tyle dymu, żeby ten ktoś umarł ze strachu.

To ja idę na stanowisko - oznajmił szeptem Koks. Jednak zdołał wykonać zaledwie

pięć kroków i jego lewa stopa zapadła się w grząskiej ziemi tuż przy pobliskim nagrobku.
-

Ajj! - krzyknął przestraszony chłopak. Próbował wyciągnąć nogę, która po udo tkwiła

teraz wewnątrz grobu. - Nie mogę jej wyciągnąć! - Koks darł się, nie zważając już na to, że
psuje całą akcję. - Ktoś trzyma moją stopę, wciąga mnie do grobu! Pomóżcie mi!
-

wrzeszczał przerażony.

Pozostali dwaj kompani zerwali się na równe nogi i pędem ruszyli ku bramie cmentarza. Co
chwilę przewracali się jeden przez drugiego, przepychając się pośród nagrobków w szalonej
ucieczce.
-

Ratunku, pomocy, wampir wciąga mnie pod ziemię! - Koks darł się wniebogłosy.

Krocząca w ciemności postać, która miała być nastraszona, okazała się grabarzem,
pracującym na tym cmentarzu. Mężczyzna podbiegł do płaczącego chłopaka.
-

Co ty tu robisz, smarkaczu? Pewnie niszczysz krzyże, co? Bawisz się w satanistę,

sralu jeden. Już ja ci pokażę!
-

Niech pan mi pomoże. Ktoś odgryza mi stopę

błagał na wpół omdlały ze strachu Koks.

Mężczyzna chwycił chłopaka pod pachy i mocnym szarpnięciem wyciągnął go z potrzasku.
Łobuz zatoczył
8
■mm
m
się i klapnął tyłkiem na ziemię. Był sparaliżowany strachem. Miał jedną bosą stopę, ale
bynajmniej nie była przez nikogo obgryziona.
-

Widzisz, szczylu, ten nieboszczyk zabrał ci za karę but - śmiał się mężczyzna.

Następnie wsunął rękę do dziury. Zapłakany Koks zacisnął powieki. Nie chciał patrzeć, jak
wilkołak czy wampir wciąga grabarza pod ziemię. Jednak ku jego zdziwieniu nic takiego się
nie stało. Za to mężczyzna wyciągnął z dziury zabłocony but. Pracownik cmentarza spojrzał
na Koksa i z udawanym przejęciem zawołał:
-

Spójrz, młody, masz odgryzioną połowę stopy!

Przerażony Koks zaczął oglądać swe obrażenia, ale
nie doszukał się żadnych ran.
-

To był zwykły korzeń. Już się nie bój - zaśmiał się mężczyzna i podał but

zasmarkanemu bohaterowi.

Po kilku latach od tego wydarzenia Koks znów był na tym samym cmentarzu. Czuł się dosyć
niepewnie. Kluczył między nagrobkami i wspominał tę nieprzyjemną przygodę. Słyszał, jak
krew z wrażenia pulsuje mu w głowie.
- No gdzie oni są? - pytał sam siebie. - Ale wybrali miejsce spotkania, niech ich jasna... - w
tym momencie zamilkł, bo stanął dokładnie przed tym samym grobem, który rzekomo
wciągał go do środka. Miał teraz głupią i zawstydzona minę na myśl o korzeniu, który
przepłoszył całą bandę.
9
-

No, jesteś wreszcie! - zabrzmiał jakiś ochrypły głos z ciemności.

Przestraszony Koks znieruchomiał i spojrzał w tamtą stronę.
-

Kasa, ty kretynie, nie wydurniaj się! Cały czas bawisz się w straszenie frajerów na

cmentarzu? - chłopak starał się mówić bardzo pewnie.
-

A ty jesteś właśnie tym przestraszonym frajerem? - ochrypły głos dręczył Koksa. - Co

ci tak skacze pi-kawa, facet? Pewnie boisz się, że znów wciągnie cię jakiś wampir?
-

Wolę wampira niż kumpla, który wystawia mnie glinom na odstrzał.

Koks, ty chyba głupi jesteś. To był wyścig. Każdy z nas walczył o nagrodę. Zwyciężył

tylko jeden.
-

Mocno się brechtałem, gdy usłyszałem, że to nie ty zgarnąłeś całą forsę.

Koks, tobie się we łbie pomieszało od tej kraksy. Zostały nam niecałe dwa tygodnie.

Przecież zarówno ja, jak i ty potrzebujemy tej forsy. Bez niej nie mamy się co pokazywać
Skinolowi na oczy. Chyba że wymyślimy jakiś inny sposób. Inaczej powyrywa nam nogi z...
Ty, słuchaj... - tu Kasa zawiesił głos, jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu wypalił: -
Kolo, a jak ty właściwie uciekłeś śledczym psom, co?
-

Nie musiałem uciekać, wypuścili mnie. Nic na mnie nie mieli poza tym wypadkiem.

Wlepili mandat i puścili.
-

Kręcisz, facet. Przecież gliny wiedziały, że jesteś zawodnikiem w wyścigu. Gadaj, co

z ciebie wyciągnęli.
10
-

Mówię ci, że nic!

Nagle gdzieś w ciemności pod drzewem rozległ się dzwonek telefonu.
-

Kto tam jest? - zaskoczony Koks bezskutecznie wypatrywał jakiejś postaci.

Odpowiedzią była cisza. Nikt nie rozmawiał przez telefon. Widać było jedynie czerwony,
żarzący się punkt, zapewne końcówkę palącego się papierosa.
-

To jest nasz nowy anioł stróż, taka rada nadzorcza, jeśli wolisz. Pilnuje, abyśmy wraz

ze Skinolem wykonali to ważne zadanie. Jest osobiście zainteresowany, aby jego forsa na
pewno pojawiła się w ciągu dwóch tygodni. Poczekaj tu, muszę z nim pogadać. Zaraz
wracam. Tylko nie ruszaj się stąd.
Chłopak oddalił się w kierunku palącego się papierosa i zniknął w nocnej mgle. Było widać
jedynie czerwony punkt poruszający się raz w górę, to znów w dół. Koks próbował usłyszeć
cokolwiek z sekretnej rozmowy, jednak z ciemności dobiegały tylko niewyraźne pomruki,
których nie był w stanie rozszyfrować. W końcu wrócił Kasa i oznajmił:
-

Władca właśnie mi wyjaśnił, że według niego zostało nam już tylko jedenaście dni.

Przekazał też coś dla ciebie.
-

Dla mnie?

Takie dziwne? Musisz udowodnić, że trzymasz z nami, a nie z glinami.

Czyli nie wierzycie mi - oburzył się Koks.

Powiedzmy, że ani wierzymy, ani nie wierzymy. Ty sam pokażesz, czy nadal jesteś

jednym z nas.
11
-

Kasa, nie wnerwiaj mnie.

Nie masz wyjścia, kolo. Musisz zdać ten egzamin, inaczej będziesz spalony.

Jak to spalony?

Po prostu będziesz musiał zniknąć, bo za dużo wiesz o nas wszystkich.

Co znaczy zniknąć?

Jeśli nas zdradziłeś, zlikwidujemy cię. Dostaniesz kulkę w ten twój gruby kark albo

bejsbolem po twoim pustym łbie. Tak czy inaczej, facet, może już nie być ciebie na tym
świecie. Jasne? - młody szef wyjaśnił wszystko w swoim bandyckim stylu.
Koks przełknął głośno ślinę. Przez chwilę nie mógł z siebie wykrztusić żadnej odpowiedzi. W
końcu bąknął:
-

Jasne.

Znów zaległa niewygodna, wręcz złowroga cisza. Czuć było nienawiść między

kryjącymi się w ciemności chłopakami.
-

To co mam robić? - zapytał ten, który miał być sprawdzany.

Wyrwiesz skądś całą forsę, jakiej potrzebujemy.

Odbiło ci, gościu? Mam sam skombinować sto tysięcy? - Koks nie mógł uwierzyć w

to, co usłyszał.
-

No co ty, jakie sto tysięcy?

Koks słysząc to, odetchnął z ulgą.
-

Masz zgarnąć dwieście kawałków.

Ile? - zakrzyczał chłopak.

Dwieście. Tyle potrzebujemy. Inaczej wszyscy żegnamy się z tym światem,

rozumiesz? Oni nie żartują
12
i nie odpuszczą. - tu Kasa kiwnął głową w kierunku palącego się w oddali papierosa.
-

Gdzie wy chcecie znaleźć dwieście patyków?

Raczej gdzie ty je znajdziesz?

Gdzie?

W banku.

Ja nie mam konta w banku.

Ta forsa nie leży na twoim koncie, zakuta pało. Stukniesz bogatszym od ciebie te

dwieście paczek i tak wkupisz się z powrotem w nasze łaski.
Koks czekał oszołomiony na to, co ostatecznie powie Kasa, i w końcu usłyszał:
-

Normalnie, zrobisz skok na bank.

Rorfcmł 2
Problem Koksa
Oni chcą, żebym stuknął ten oddział City Banku dokładnie na dwieście kawałków - chłopak
powiedział ściszonym głosem.
Stał teraz w księgarni, trzymał odwrotnie jakąś otwartą książkę i oczywiście jej nie czytał. Za
to pełen obaw patrzył przez okno, obserwując po drugiej stronie ulicy nowoczesną placówkę
banku.
Obok niego na małym drewnianym krzesełku, przy dziecięcym stoliczku siedział wielki
mężczyzna. Znajdowali się w dziale z literaturą dla dzieci.
-

Czy jesteś pewien, że twoi kumple tu nie wpadną? Dobrze by było, aby nie widzieli

nas razem - zasugerował inspektor policji Elezar Cherub.
-

Inspektorze, wiem, że ludzie traktują mnie jak tę-paka, ale tyle rozumiem, że wtedy

byłoby już po mnie. Dobrze obmyśliłem to miejsce. Na szczęście oni tu nie

Rozdział 2
Problem Koksa
Oni chcą, żebym stuknął ten oddział City Banku dokładnie na dwieście kawałków - chłopak
powiedział ściszonym głosem.
Stał teraz w księgarni, trzymał odwrotnie jakąś otwartą książkę i oczywiście jej nie czytał. Za
to pełen obaw patrzył przez okno, obserwując po drugiej stronie ulicy nowopzesną placówkę
banku.
Obok niego na małym drewnianym krzesełku, przy dziecięcym stoliczku siedział wielki
mężczyzna. Znajdowali się w dziale z literaturą dla dzieci.
-

Czy jesteś pewien, że twoi kumple tu nie wpadną? Dobrze by było, aby nie widzieli

nas razem - zasugerował inspektor policji Elezar Cherub.
-

Inspektorze, wiem, że ludzie traktują mnie jak tę-paka, ale tyle rozumiem, że wtedy

byłoby już po mnie. Dobrze obmyśliłem to miejsce. Na szczęście oni tu nie
15

przychodzą. Ja sam jestem pierwszy raz w życiu w księgarni. Jeszcze nigdy nie przeczytałem
w całości żadnej książki. Bez obawy, te wielkie kioski nas nie interesują.
-

A jeśli będą chcieli tak jak my obejrzeć bank? - znów jasnowłosy oficer sprawdzał

inteligencję swego podopiecznego.
-

Mają obok sklep z grami komputerowymi. Na pewno tam by siedzieli.

Więc będziemy musieli uważać przy wyjściu, żeby się na nich nie natknąć - dla

formalności zasugerował Elezar.
-

Spoko, będziemy „lukać", czy ich nie ma - chłopak rozejrzał się dla pewności.

Coś jednak mąciło jego spokój. W końcu wyrzucił to z siebie:
-

Inspektorze, ja mam poważniejszy problem - chłopak westchnął ciężko, po czym

wyjaśniał dalej: - Oni chyba myślą, że zwariowałem. Mam odwalić za nich całą czarną
robotę, a jeśli mi się nie uda, to wy, gliny, właśnie mnie zgarniecie za kratki - to mówiąc,
nabrał pełne płuca powietrza, zacisnął pięści i powiedział podniesionym głosem jakby do
kumpli:
-

O nie, spadowa. Nie nie wkręcicie mnie w ten interes!

Jednak opamiętał się, bo jakaś mała dziewczynka, siedząca na zielonym dywaniku, „uniosła
głowę znad wielkiej ilustrowanej książki. Przyłożyła palec do ust i tak jak zapewne nauczyła
ją mama, uciszyła nieokrzesanego chłopaka:
16
-

Ćććśśś - mała wydała z siebie upominający głos.

Koks uniósł rękę w geście przeprosin.
-

A jeśli nie zrobisz tego skoku, to co wtedy? - spytał wielki policjant.

Co wtedy? - Koks drapał się po ogolonej głowie i próbował wznieść się na wyżyny

swej inteligencji. - To wtedy... - tu głos zaczął mu dziwnie drżeć - to wtedy wtopa, po prostu
likwidacja. Schodzę z tego świata.
Teraz przybliżył się do swego rozmówcy, aby nie słyszały tego dzieci, i ciągnął dalej swoje
wyjaśnienie:
-

Powiedzieli, że wybiorą kulkę albo bejsbol - chłopak zaczął trząść się cały, gdy

jeszcze bardziej uświadomił sobie powagę sytuacji. - Ja chyba naprawdę zwariuję z tym
wszystkim. Przecież nie mam żadnego wyjścia. Jestem w pułapce.
-

Masz wyjście, Koksiński, masz. Musisz pomóc nam rozbić tę bandę. Tylko tak

możesz się uratować - Elezar patrząc spokojnie na niego, zasugerował odważne i jedjne
rozwiązanie tego problemu.
-

Co pan ode mnie chce, inspektorze? Jak niby miałbym to zrobić? - zdziwił się Koks.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. Sytuacja stawała się dla chłopaka nie do zniesienia. Już się
bał tego nieznanego planu, który inspektor Cherub miał w swojej głowie.
-

Musisz zrobić ten skok na bank, kolego - uśmiechnięty policjant zaskoczył Koksa

swoją radą.
-

Jak to, przecież za to idzie się do kicia - łysy chłopak nie mógł uwierzyć własnym

uszom.
-

Tak, idzie się za kraty, chyba że jest to akcja kontrolowana przez policję.

17
-

Ale, panie władzo, czy mam wystawić swoich kupli na odstrzał? - obruszył się młody

gangster.
-

Nadal nazywasz kuplami tych, którzy chcą cię zlikwidować? - dziwił się oficer,

unosząc znacząco brwi.
Następnie ściszył jeszcze bardziej głos, aby w ten sposób przekonać chłopaka twardymi
argumentami.
-

Przecież tak naprawdę to oni wystawiają ciebie, jak wy to mówicie, na żer psom

śledczym. My prędzej czy później łapiemy każdego bandziora, który napada na bank.
Przecież kamery są dzisiaj wszędzie: i w środku, i na zewnątrz, w całym mieście. Twoi
szefowie dobrze o tym wiedzą. Wypchnęli cię na straconą pozycję.
-

Ja się zabiję - chłopak był zrozpaczony.

Nie rób tego, synu. Po tamtej stronie śmierci czekałoby ciebie jeszcze gorsze

powitanie - Elezar powiedział to z bardzo poważną miną.
-

Skąd pan wie?

Nie pamiętasz tego dziwnego gościa w celi przesłuchań? Jego współpracownicy już

tam na ciebie czekają.
Zmieszany łysol nie potrafił poskładać w swojej głowie tych wszystkich dziwnych faktów.
-

Kim pan jest, inspektorze? Czego pan ode mnie właściwie chce? - wyrzucił z siebie

chłopak.
-

Po prostu zaufaj mi. Ja naprawdę chcę uratować ci życie. Razem załatwimy tę sprawę

j będziesz wolny.
Dresiarz westchnął ciężko, po czym zapytał:
-

To w jaki sposób można wydostać się z takiego kanału?

18
-

O tym opowie ci już mój przyjaciel.

W tym momencie zza regału z literaturą dla młodzieży wyłonił się uśmiechnięty Józek.
-

Ten ministrant? A co on tu robi? - wzburzył się Koks. - A, rozumiem, idziesz z działu

religijnego? Pewnie przeglądałeś żywoty świętych albo pochłaniałeś biografię Matki Teresy z
Kalkuty?
-

Już wystarczy, Koksiński - inspektor Cherub studził emocje chłopaka. - To jest

prawdziwy fachowiec. On pomoże mi wyjaśnić wszelkie szczegóły techniczne. Tylko idźmy
już stąd, bo te dzieci za chwilę będą wiedziały tyle, że same zorganizują napad na bank.

W tej chwili jakiś chłopiec, który stale siedział schowany za wielką otwartą książką, wstał,
podszedł i powiedział:
-

My z moim kumplem mamy już opracowany super plan skoku na bank. Przyjmijcie

nas do zespołu, to wam wszystko opowiemy.
Cała trójka dorosłych otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.
-

To może... chodźmy już lepiej na Colę? - zaproponował Jozue. - Tu w księgarni jest

kawiarnia. Usiądziemy w jakimś kącie, żeby nie rzucać się w oczy.
-

Chodźmy, ale ty, mały, zostajesz tutaj - Elezar ostatecznie wyjaśnił sprawę.

Po niedługim czasie siedzieli już we czwórkę, bo Osa czekała tu na nich cierpliwie, sącząc
brązowy gazowany napój z pływającymi kostkami lodu.
-

Więc mówisz, kolo, że znowu będziecie nas podsłuchiwać? - Koks przypomniał sobie

tę dziwną
19
akcję z Tomaszem Polakiem i jego ojcem. - Ciekawe, co się wtedy stało z tymi dwoma
frajerami - chłopak mówił teraz sam do siebie, jakby się głośno zastanawiał.
-

Tak, będziemy cię podsłuchiwać, ale twój mikrofon ukryjemy o wiele lepiej -

zapewniał Jozue.
-

Co ty powiesz? - łysy dres specjalnie drażnił swego rozmówcę.

Ważne, abyś stale nam mówił, co robisz w danej chwili, oczywiście gdy będziesz sam

- Józek nie zwracał uwagi na złośliwości Koksa. - Jeśli odbierzesz jakieś informacje, które
tylko widać, powiedzmy, dostaniesz SMS-a, czytaj go głośno do mikrofonu. Musimy znać
rozwój sytuacji, aby cię chronić.
-

Chyba aby dorwać moich kumpli - wtrącił Koks.

Pamiętaj, chłopcze, że oni chcą cię zniszczyć. To już nie są twoi kumple -

przypomniał Elezar.
-

Panie inspektorze, dlaczego mam słuchać takiego młodego gnojka, gdy chodzi tu o

prawdziwą policyjną akcję i być może o moje życie - denerwował się Koksiński.
-

Jozue jest w tym bardzo dobry - Ola zaczęła bronić swego brata.

Osa ma rację - potwierdził oficer policji. - Razem ze swoim kumplem Kablem robią

dla nas nawet szkolenia z nowoczesnych technologii. To oni doradzają nam, jaki nowy sprzęt
wchodzi na rynek, i zdobywają go dla nas. Są najlepsi, więc słuchaj go, bo Jakubowicz może
pomóc uratować ci życie.
20
-

OK, nie mam więcej pytań, ale i tak cię nie lubię, facet - Koks nie zmieniał swego

nastawienia.
-

Nie szkodzi, koleś - Jakubowicz i tym razem się nie zmartwił. Dalej spokojnie

kontynuował swoje instrukcje: - Oprócz mikrofonu będziesz miał też nadajnik GPS schowany
w bucie.
-

Nie będzie mi przeszkadzał? - młody gangster trochę dał się wciągnąć w temat.

Nie, bo będzie zatopiony w podeszwę.

Pamiętajcie, że noszę jedynie NIKE, rozmiar 44. Kupcie mi jakieś superanckie buty.

Mówiąc to, Koks zaczął objawiać pewne trudności w koncentracji. Stale rozglądał się gdzieś
po księgarni, jakby ta ważna sprawa przestała go interesować. W końcu wypalił:
-

Od czasu jak tu usiedliśmy, stale przygląda się nam jakiś spory gość. Stoi tam, przy

gazetach.
-

Nie martw się, Koksiński - uspokajał go inspektor Cherub. - To jest mój asystent,

komisarz Maj. On czuwa nad wszystkim i kontroluje, czy teren jest czysty.
-

Jaki znów teren? - Koks nadal nie potrafił się skupić na rozmowie.

No, czy nie widać gdzieś twoich byłych kumpli - sprecyzował Elezar, po czym

przybliżył do ust swoją sztuczną dłoń i powiedział półgłosem: - Albert, podejdź do nas na
chwilę.
Wysoki mężczyzna ruszył natychmiast w ich kierunku. Przemierzał księgarnię długimi
krokami, aż w końcu dotarł do części kawiarnianej i stanął przed ich stolikiem.
21
-

Witam szanownych państwa - powiedział uprzejmie.

Cześć - odpowiedział Elezar, po czym zwrócił się do siedzącej młodzieży i

przedstawił swego współpracownika:
-

To jest komisarz Albert Maj, mój nowy asystent.

Młody mężczyzna ukłonił się i uśmiechnął przyjaźnie. Był ubrany w młodzieżowym stylu.
Miał t-shert i dżinsy. Osa na jego widok natychmiast zaczęła poprawiać fryzurę. Była pod
wrażeniem tak przystojnego i zadbanego oficera policji. Natychmiast"wyczuła zapach jego
wody po goleniu.
-

A to jest Ola zwana Osą.

Zarumieniona dziewczyna obdarzyła nowo poznanego policjanta nieco zakłopotanym
uśmiechem i natychmiast wyjaśniła:
-

Nie lubię tego przezwiska, ale oni w ogóle mnie nie słuchają.

To jest Józek zwany Jozue i Koksiński, ksywa Koks, nasz nowy współpracownik.

Hejka - Jakubowicz rzucił na powitanie.

Był pod wrażeniem wysportowanej sylwetki i profesjonalnego wyglądu komisarza, pomimo
jego cywilnego stroju. Natomiast Koks podziwiał jego silną budowę, szczególnie szerokie
barki i umięśnioną klatkę piersiową.
-

Miło mi was poznać - odpowiedział nowo przybyły policjant, po czym zwrócił się do

swego szefa:
-

Inspektorze, pójdę już na zewnątrz. Będę tam jeszcze czuwał, dopóki nie wyjdziecie.

22
-

Witam szanownych państwa - powiedział uprzejmie.

Cześć - odpowiedział Elezar, po czym zwrócił się do siedzącej młodzieży i

przedstawił swego współpracownika:
-

To jest komisarz Albert Maj, mój nowy asystent.

A to jest Ola zwana Osą.

Zarumieniona dziewczyna obdarzyła nowo poznanego policjanta nieco zakłopotanym
uśmiechem i natychmiast wyjaśniła:
-

Nie lubię tego przezwiska, ale oni w ogóle mnie nie słuchają.

To jest Józek zwany Jozue i Koksiński, ksywa Koks, nasz nowy współpracownik.

Hejka - Jakubowicz rzucił na powitanie.

Miło mi was poznać - odpowiedział nowo przybyły policjant, po czym zwrócił się do

swego szefa:
-

Inspektorze, pójdę już na zewnątrz. Będę tam jeszcze czuwał, dopóki nie wyjdziecie.

22
-

OK! - odpowiedział Elezar.

Gdy jego asystent się oddalił, inspektor Cherub powiedział jakby dla odprężenia:
-

Słuchaj, Koksiński, jak ty masz na imię, bo do akt podałeś tylko ksywę i nazwisko:

Koks, Koksiński. Skoro mamy współpracować, poznajmy się. Mnie znasz, Olę i Józefa także.
No a jak ty masz na imię?
-

Wolę nie mówić.

Powiedz, stary. Co ci szkodzi? - zachęcał go Józek.

Nie powiem, bo będziecie się brechtać.

Powiedz śmiało, nie będziemy się śmiać, obiecujemy - zapewniała Osa.

Jestem ... - chłopak zawahał się jeszcze i w końcu wyjawił swój sekret: - jestem

Anatol Koksiński.

No nie mogę! - parsknął śmiechem Jozue. Po czym z wielkim wysiłkiem opanował się

i powiedział:
-

No co, ja nic nie obiecywałem, to ona - i znów zaniósł się śmiechem. - Anatol! To jest

jeszcze bardziej obciachowe imię niż moje.
-

Daj spokój, Jozue - Elezar uciął te szyderstwa.

Józef to fajne imię i Anatol też jest bardzo w porządku. <

Naprawdę tak pan myśli? - Koks lekko się rozchmurzył.

Oczywiście - zapewniał go inspektor. - Słuchaj, Anatol. Teraz ja opowiem ci o reszcie

akcji, bo to już nasza policyjna działka. Mamy gotową procedurę na taką okazję. Zapamiętaj
to dobrze. Gdy wejdziesz do banku, skierujesz się do kasy numer trzy. To bardzo
23
ważne, abyś napadł na to stanowisko, bo tam będzie siedział podstawiony nasz człowiek.
-

Czy będzie w policyjnym mundurze? - Koks udawał zdziwionego.

No nie żartuj sobie. Będzie wyglądał jak pracownik banku - Elezar przywoływał go do

porządku.
-

A będę mógł sobie do niego postrzelać? - błaznował dalej dresiarz.

Pogięło cię? - tych głupot nie wytrzymywała już Ola.

No... myślałem, że policja ma założone na takie akcje kamizelki kuloodporne - Koks

sprawiał teraz wrażenie, jakby mówił serio.
-

Nie wygłupiaj się, Koksiński - inspektor Cherub starał się ogarnąć całą rozmowę. -

Myślę, że twoi kolesie wręczą ci atrapę pistoletu, a jeśli dadzą prawdziwą broń, to raczej ze
ślepymi kulami. Pamiętaj jednak, że jeśli kogoś specjalnie skrzywdzisz, odpowiesz za to
więzieniem.
-

Dobra, dobra, rozumiem.

Facet w okienku zrobi, co mu każesz - oficer policji kontynuował instrukcję. - Nasz

człowiek wyda ci tę forsę, wsadzisz ją do papierowej torby. Ten gość też ci ją da, jeśli go
grzecznie poprosisz. Może nawet zapakować ci te pieniądze. W końcu spokojnie wyjdziesz z
łupem do swoich ludzi. Gdy już cię przejmą, my natychmiast wchodzimy do akcji. Musimy
zdążyć, zanim będą chcieli cię zlikwidować.
-

Jak to? Myśli pan, że będą chcieli to zrobić, nawet gdy przyniosę tę grubą kasę? -

dresiarz sprawiał wrażenie prawdziwie zaskoczonego.
24
-

Mogą ci nadal nie ufać, a ty wiesz o nich wszystko, no i jeszcze wyczyścisz bank z ich

polecenia. Będziesz w wielkim niebezpieczeństwie, drogi Anatolu. Musimy natychmiast
zatrzymać was wszystkich. Nie rób wtedy nic na własną rękę. Wykonuj polecenia oddziału
specjalnego. To będą prawdziwi fachowcy. An-tyterroryści w takich momentach w ogóle nie
znają się na żartach.
Koks wyglądał teraz na oszołomionego. Wzdychał tylko ciężko.
-

To co, Anatol, wchodzisz w tę akcję? - Elezar chciał się ostatecznie upewnić.

Zapadło długie milczenie. W końcu odezwał się Koksiński:
-

A co mam zrobić, jedynie wy nie chcecie mnie skasować... Wchodzę.

Więc jak tylko się dowiesz, kiedy to będzie, zadzwoń. Czekamy na sygnał od ciebie.

W tym momencie zabrzmiał dźwięk nadchodzącego SMS-a. Ola pośpiesznie wyjęła telefon z
kieszeni skórzanej torebki i nacisnęła odpowiedni guzik. Na twarzy dziewczyny pojawił się
rumieniec. Po jej plecach przemknął dreszcz, a serce zaczęło bić o wiele mocniej.
-

Od kogo? - spytał zaciekawiony Jozue.

To do mnie - odpowiedziała siostra, chowając telefon pod stołem.

Po chwili znów zerknęła na ekran, aby ponownie odczytać ten sekretny tekst: JESTEś
PRZEPIęKNA, NIE MOGĘ się DOCZEKAć, GDY ZNOWU CIę UJRZĘ Z UKRYCIA.
25

Rozdział 3
Skok ma bank
Niedaleko City Banku, tuż za skrzyżowaniem, w bocznej uliczce stała zaparkowana
ciężarówka. Była średniej wielkości i szczelnie zamknięta. Na twardych bocznych ścianach
widniały reklamy wyścigowych motorów, chyba na sprzedaż. Chociaż na zewnątrz
samochodu nie było nic słychać, to wewnątrz zamkniętej skrzyni odbywały się pełne napięcia
rozmowy. W słabym świetle dwóch żarówek stał Koks otoczony łysymi dresiarzami. Szef
gangu udzielał ostatnich instrukcji przed napadem.
- Słuchaj uważnie, żebym znów nie musiał ci powtarzać, tępaku - tłumaczył mu Grzegorz
Jakubowicz. - Kasa będzie czekał na ciebie przed bankiem na motorze, gotowy do ucieczki.
Ja z Gruchą i Szprychą będziemy was obserwować z zaparkowanego Merca. Musimy być w
pobliżu w razie jakichś niespodzianek.
27
Żaden z dresiarzy nie był świadomy, że tuż nad ich łysinami, z sufitu obserwuje ich jeszcze
jedna niewidzialna istota z innego świata. To coś przemykało niepostrzeżenie od ściany do
ściany. Był to jakby cień w kształcie ośmiornicy pełzającej po całym suficie i po bocznych
burtach skrzyni. Ta dziwna istota zwieszała swoje macki nad głowami rozmawiających i
oplatała ich niby mroczną pajęczyną. Jej nieprzyjemne, lepkie włókna błyskawicznie wrastały
w ciała ofiar. W ten sposób to odrażające stworzenie sączyło do ich głów myśli, jakie tylko
chciało. Ich umysły i serca należały teraz do tej kreatury.
- Więc wchodzisz do środka banku w kasku, żeby kamera nie zdjęła twojej twarzy - tłumaczył
dalej stary Skinol. - Przy drzwiach ściągasz garnek z głowy i zostajesz w kominiarce. W tych
placówkach nie ma ochrony, ale jest pełno kamer. Od tego momentu masz trzy i pół minuty
do przyjazdu uzbrojonej ochrony. Żeby zdążyć, musisz natychmiast wszystkich śmiertelnie
przerazić gnatem i rzucić ich na glebę. Każdy ma leżeć z gębą w dywanie. Podchodzisz do
stanowiska kasowego i od twojego zdecydowania zależy, czy pracownik cię posłucha.
Rozpętaj taką zadymę, aby natychmiast wstał i robił grzecznie wszystko, co mu każesz.
Wtedy zgarniasz kasę i wychodzisz spokojnie na zewnątrz. Siadasz na motor i zwiewacie
stamtąd. Podjeżdżacie pędem tutaj i wjeżdżacie po platformie do ciężarówki. Kudłaty, który
siedzi za kierownicą, zamyka za wami tył. W ten sposób znikacie wszystkim z oczu jak
cmentarne duchy. W końcu samochód bez żadnego pośpiechu odjeżdża do naszej bazy.
Jasne?
28
Żaden z dresiarzy nie był świadomy, że tuż nad ich łysinami, z sufitu obserwuje ich jeszcze
jedna niewidzialna istota z innego świata. To coś przemykało niepostrzeżenie od ściany do
ściany Był to jakby cień w kształcie ośmiornicy pełzającej po całym suficie i po bocznych
burtach skrzyni. Ta dziwna istota zwieszała swoje macki nad głowami rozmawiających i
oplatała ich niby mroczną pajęczyną. Jej nieprzyjemne, lepkie włókna błyskawicznie wrastały
w ciała ofiar. W ten sposób to odrażające stworzenie sączyło do ich głów myśli, jakie tylko
chciało. Ich umysły i serca należały teraz do tej kreatury.
- Więc wchodzisz do środka banku w kasku, żeby kamera nie zdjęła twojej twarzy - tłumaczył
dalej stary Skinol. - Przy drzwiach ściągasz garnek z głowy i zostajesz w kominiarce. W tych
placówkach nie ma ochrony, ale jest pełno kamer. Od tego momentu masz trzy i pół minuty
do przyjazdu uzbrojonej ochrony. Żeby zdążyć, musisz natychmiast wszystkich śmiertelnie
przerazić gnatem i rzucić ich na glebę. Każdy ma leżeć z gębą w dywanie. Podchodzisz do
stanowiska kasowego i od twojego zdecydowania zależy, czy pracownik cię posłucha.
Rozpętaj taką zadymę, aby natychmiast wstał i robił grzecznie wszystko, co mu każesz.
Wtedy zgarniasz kasę i wychodzisz spokojnie na zewnątrz. Siadasz na motor i zwiewacie
stamtąd. Podjeżdżacie pędem tutaj i wjeżdżacie po platformie do ciężarówki. Kudłaty, który
siedzi za kierownicą, zamyka za wami tył. W ten sposób znikacie wszystkim z oczu jak

cmentarne duchy. W końcu samochód bez żadnego pośpiechu odjeżdża do naszej bazy.
Jasne?
28
Bardzo podenerwowany Anatol pokiwał wyraźnie głową na znak, że wszystko rozumie. Po
czym przełknął głośno ślinę.
-

I jeszcze jedno - dodał stary Jakubowicz.

Następnie powoli schował rękę za siebie, jakby chciał
sięgnąć po coś zatkniętego za pasek spodni. Nagle wyciągnął ten tajemniczy przedmiot. W
jego dłoni pojawił się czarny pistolet.
-

Dostaniesz tego gnata na akcję.

Mówiąc to, Jakubowicz szybko wzniósł broń obiema rękami nad głowę i głośno ją
odbezpieczył. Czarna macka piekielnego doradcy zwisająca z sufitu pieszczotliwie pogładziła
to śmiercionośne narzędzie. Następnie znów oplotła głowę przemawiającego szefa. Po chwili
milczenia stary Skinol głęboko westchnął, jakby miał do powiedzenia coś trudnego i zarazem
ważnego:
-

Gdy w- banku dostaniesz już forsę, poślesz kulkę do tego pracownika w krawacie.

Słysząc to, Koksiński otworzył usta z wrażenia. Poczuł, jak robi mu się całkowicie sucho w
gardle i na języku, jak zimny pot zaczyna spływać mu na czoło, a kolana zaczynają drżeć.
-

Ale po jakiego grzyba mam strzelać? - zapytał wystraszony chłopak. - Przecież będę

już miał całą sałatę w ręku.
-

W ten sposób udowodnisz, że jesteś z nami, że gliny nie przeciągnęły cię na swoją

stronę, rozumiesz? Masz go tylko zranić. Spróbuj trafić w ramię lub bark.
29
f
Odpowiedzią była cisza.
-

Chyba nie obleciał cię cykor, twardzielu? - sprawdzał go stary Skinol.

Dla mnie taka akcja to mały pryszcz - Koks zebrał wszystkie siły, aby nie zadrżał mu

głos.
Następnie chwycił pistolet, z powrotem go zabezpieczył, ostrożnie zatknął za pasek z tyłu
spodni i zasłonił bluzą.
Cienista ośmiornica próbowała opleść swoją lepką macką umysł Koksa, ale zamiast tego
cofnęła się z obrzydzeniem. Wzdrygnęła całym swym mrocznym cielskiem, jakby Anatol
mocno ją czymś zaskoczył.
-

No to rozpoczynamy akcję, dzięki której zarobimy dwieście kawałków. To jest nasza

droga ku wolności. Ruszajcie! - szef wydał komendę.
Kasa chwycił kierownicę motoru stojącego przy ścianie. Zwolnił go z nóżki, na której opierał
się czarny Kawasaki. Dosiadł maszyny i przekręcił kluczyk w stacyjce. Silnik natychmiast
zaskoczył. Następnie kiwnął głową na Koksa. Ten usiadł na miejscu pasażera. Skrzynia
ciężarówki wypełniła się zapachem spalin motocykla.
-

Koks, nie wolno ci tego wtopić. Inaczej już cię nie ma - wyjaśnił na pożegnanie szef,

po czym zawołał:
-

Szprycha, otwieraj klapę!

Jeden z łysoli nacisnął jakiś zielony guzik i tylna ściana ciężarówki zaczęła się odchylać na
zewnątrz, aż w końcu dotknęła ziemi, tworząc chropowatą zjeżdżalnię. Kasa z głośnym
rykiem silnika ruszył jak dziki.
30
Zjechał na ulicę. Dotarł w mgnieniu oka do skrzyżowania. Skręcił w prawo i zniknął za
rogiem budynku.
-

A my ruszamy do Merca! - zakomenderował Grzegorz Jakubowicz.

W tym momencie zadzwonił telefon komórkowy szefa. Ten natychmiast odebrał.

Co jest? - zapytał oschle w swoim stylu, a następnie słuchał uważnie głosu w

słuchawce, który zawzięcie coś tłumaczył.
Stary Skinol wyglądał, jakby stało się coś strasznego. Jego twarz przybrała grymas
wściekłości.
-

I dopiero teraz do nas z tym dzwonisz? Głupie smarki! - powiedział jakby sam do

siebie, po czym dodał: - Ale czekaj, poczekaj! Czy słyszały nas tylko moje dzieciaki, czy
także gliny?
Padła jakaś odpowiedź w słuchawce.
-

No to jesteśmy ugotowani na twardo - skomentował szef, po czym dodał: - Dobra,

zaraz go dopadniemy i wtedy będziemy wciskać, że tylko tak sobie żartowaliśmy.
Głos w słuchawce jeszcze bardziej zdenerwował czymś starego Skinola. Teraz zaczął już
krzyczeć z wściekłości:
-

Tak, pamiętam, że zostało tylko sześć dni. Nie musisz mi tego teraz przypominać.

Będziecie mieli tę wielką forsę. Wepchnę te dwieście kawałków w waszą nienażartą gębę, aż
dostaniecie niestrawności.
Głos w słuchawce chyba powątpiewał w słowa szefa gangu, bo ten odpowiedział:
31
-

To już moja sprawa, skąd załatwię tę kasę. Cześć.

Jakubowicz rozłączył rozmowę. Spojrzał lodowatym wzrokiem na swoich dresiarzy i
wycedził przez zęby:
-

Ten drań nas zdradził. Jazda, musimy dopaść Koksa jeszcze przed skokiem!

Kasa i Koks zajechali właśnie motorem pod oddział City Banku. Anatol poprawił kask, a pod
nim kominiarkę. Było mu bardzo gorąco. Tak samo maskował się Kasa. Na wszelki wypadek
jeszcze odwracał zasłoniętą twarz od kamer zainstalowanych nad wejściem do banku. Nagle
podjechał do nich niczym błyskawica Mercedes, a w nim szef z resztą bandy. Samochód
zatrzymał się przy motorze z piskiem opon.
Przyczajeni w niedalekich krzakach Jozue i Kabel dokładnie słyszeli w swych słuchawkach
rozpaczliwie hamujący samochód. Tak samo inspektor Cherub wraz ze swym zespołem
wyraźnie odbierał wszelkie sygnały dźwiękowe z urządzenia podsłuchowego. Policja miała
swoją bazę w bagażówce zaparkowanej nieopodal banku.
-

Zostajemy na miejscach - uspokajał Elezar. - Zdaje się, że ktoś przejrzał nasze plany i

celowo niszczy akcję. Teraz musimy już jedynie obserwować rozwój wydarzeń. Na razie nie
mamy powodu, aby ich zatrzymywać.
-

Inspektorze, wyskoczę jeszcze raz na zewnątrz. Zobaczę na własne oczy, jak to

wszystko tam wyglą-
32
da - odezwał się siedzący obok komisarz Maj. - Będę ostrożny, obiecuję. Nie namierzą mnie.
Inspektor Cherub wyraził zgodę skinięciem głowy.
W tym momencie w słuchawkach policji zabrzmiał nieprzyjemny głos Kasy:
-

Szefie, co się dzieje? Mieliście stać tam dalej pod drzewem! Co wy wyprawiacie?

Koniec tych głupich żartów - zawołał stary Jakubowicz przez otwarte okno

samochodu. - Koks, wsiadaj do wozu!
-

Jakich żartów, odbiło wam, czy co? - denerwował się Kasa.

W tym momencie napięcie ich nerwów było nie do wytrzymania. Przecież mieli właśnie
rozpocząć napad na bank.
-

Koks, wsiadaj do wozu, i to już! - powtórzył szef, który wysiadł z samochodu,

otworzył tylne drzwi i zawołał ponownie do Anatola:
-

Koks, właź natychmiast!

Koksiński wsiadł do granatowej limuzyny i usiadł na tylnym siedzeniu. Obok niego władował
się szef i zatrzasnął drzwi.

Gazu, Szprycha, gazu! - zawołał i Mercedes ruszył z zawrotną prędkością.

Zaskoczony Kasa natychmiast wystartował za nimi.
W słuchawkach zabrzmiał znów głos starego Ski-nola.
-

No co ty, Koks, my się tu fajnie bawimy, a ty przyłazisz z jakąś pluskwą? Wyjmuj ten

sprzęt.
33
-

Jaka pluskwa, szefie? - Koksiński bronił się, jak tylko potrafił.

Zaraz ci pokażemy. Zabierz mu najpierw broń!

Teraz było słychać jakąś szamotaninę.
-

Ja naprawdę nic już więcej nie mam, aj! - zarzekał się Anatol.

Nachyl się mocniej, facet!

Uważajcie, bo skręcicie mi kark.

Potem zabrzmiał dźwięk jakichś oddzieranych plastrów oraz szumy i zgrzyty, jakby ktoś
mocno chwytał mikrofon ręką. Głos starego Jakubowicza stał się teraz bardzo donośny i
wyraźny. Zapewne trzymał sprzęt przy samych ustach.
-

Witam serdecznie wszystkich słuchaczy naszej audycji. My tylko chcemy nagrywać

film kryminalny i właśnie mamy próbę. Nieładnie tak podsłuchiwać uczciwych artystów w
pracy.
Następnie w słuchawkach dało się słyszeć jakieś głośne uderzenie, a następnie szum
przejeżdżających co chwilę samochodów.
-

Wyrzucili sprzęt na ulicę, cwaniaki! - zawołał Jo-zue do wszystkich.

Czy działa GPS? - zapytał Elezar z wozu policyjnego.

Tak, cały czas ich namierzamy - odpowiedział Jo-zue. - Przełączamy sygnał również

na wasz ekran i ruszamy za nimi.
-

Józek, pościg zostaw lepiej nam. Oni są teraz rozwścieczeni, słyszysz? - zawołał

inspektor.
Rorfcriał 4
WljpAt» l 5AM$M
Teraz w Mercedesie Jakubowicza atmosfera była już inna od tej udawanej przez mikrofon.
- Ty śmieciu, zdradziłeś nas. Chciałeś wystawić swoich kumpli? - szef rozpoczął prawdziwe
porachunki.
-

Psy mnie zmusiły - tłumaczył się przestraszony Koks.

Ciekawe jak?

Dali mi wybór, więzienie albo to - Anatol bronił się rozpaczliwie.

No to źle wybrałeś, koleś - ocenił stary Skinol, po czym rzucił do kierowcy:

Szprycha, lecimy do Tesco. Na parkingu dla zmył-ki wsiadamy do BM-ki i jedziemy

na skarpę. Tam się ostatecznie policzymy, panie James Bond.
35
-

Tak jest, szefie - odpowiedział kierowca, po czy przyspieszył jeszcze bardziej, gnając

przez miasto z wprost niewyobrażalną prędkością.
W tej chwili znów zadzwonił telefon Jakubowicza.
-

Co tam znowu? - odezwał się Skinol. - Co?

Mężczyzna spojrzał jeszcze groźniejszym wzrokiem
na Koksińskiego.
-

I chcesz mi wcisnąć kit, że nie wiedziałeś o tym wcześniej? - szef gangu darł się do

słuchawki. - Pewnie, że lepiej późno niż wcale. Gościu, gliny siedzą nam na karku, a ja mam
się cieszyć? Facpt, pracujesz w takim miejscu, że powinieneś być bardziej zorientowany.
Chyba że bawisz się z nami w kotka i myszkę. Cześć.
Jakubowicz odłożył telefon i przetarł oczy dla uspokojenia. Następnie znów zwrócił się do
przerażonego Koksa.

Co, eleganciku, przekupili cię nowymi bucikami? Ściągaj je, i to szybko.

Ale po co, szefie? - Koksiński stale udawał, że nie wie, o co chodzi.

Grucha, pomóż mu ściągnąć buty. Nasz supera-gent ma tam nadajnik GPS.

Ale co wy, nie żartujcie! - Anatol próbował silić się jeszcze na śmiech, ale całkiem mu

to nie wyszło.
-

Ściągaj buty, ty...

Nastąpiła gwałtowna szarpanina i po chwili pan Jakubowicz trzymał już w dłoniach dwa
nowe NIKE'i. Przyglądał się im z dziwnie dumną miną, po czym powiedział sam do siebie:
36
-

I pomyśleć, że sam cię tego nauczyłem. Nieźle, synu, nie widać żadnych śladów.

Mówiąc to, otworzył okno i wyrzucił buty na zewnątrz. Rozległo się tylko skomlenie jakiegoś
bezdomnego psa, który właśnie oberwał sportowym pociskiem.
Dwa motory mknęły przez miasto w jego niezakor-kowanej części. Pierwszym motocyklem
jechał Józek, który co chwilę wpatrywał się we wmontowany ekran GPS. Drugi pojazd
prowadziła Osa, a za nią siedział Kabel. Chłopak stale regulował jakieś urządzenie, które
trzymał w dłoniach. Mocno ściskał siedzenie nogami, bo ręce miał zajęte.
-

Bardzo dobrze, Kabel, utrzymuj nadal taką jakość, mam stale wyraźny sygnał - Józek

chwalił kolegę przez radio. - Coś dziwnie zwolnili, szybko ich doganiamy.
-

Sygnał jest mocny, bo jedziemy tuż za tobą, Jozue - uspokajał go Kabel.

Widzę was w lusterku. Hej, oni wjeżdżają w to osiedle po prawej. Zupełnie bez sensu,

chyba że mają gdzieś tu w bloku jakąś nową bazę. Nadal nie widzę samochodu, ale sygnał
GPS jest wyraźny.
Pościgowe motory wjechały w osiedle i zaczęły kluczyć wąskimi, lokalnymi uliczkami.
-

Hej, punkt zatrzymał się po drugiej stronie tego bloku - komentował Józek. -

Objedźmy go.
-

Bądź ostrożny braciszku, oni mają broń, a tata jest wściekły - rzuciła Osa.

37
ii
-

Spoko, przecież nic nam nie zrobi, a my musimy ratować Koksa.

Józek ruszył powoli chodnikiem, bo nie było tu przejazdu dla pojazdów. Jakiś zdenerwowany
mężczyzna zawołał z okna z pierwszego piętra:
-

I gdzie tu jeździsz, baranie, zaraz zadzwonię po policję!

Jozue uniósł tylko rękę w geście przeprosin, ale chyba nie było to za bardzo zrozumiałe, bo z
okna wystrzeliło jabłko trafiając go prosto w plecy. Chłopak nie dał się wyprowadzić z
równowagi i końcu przedostał się na drugą stronę budynku. Był bardzo zaskoczony tym, co tu
zobaczył. Z wrażenia aż zakrzyczał głośno do mikrofonu:
-

Słuchajcie, nie ma samochodu, ale kursor na GPSie wyraźnie wskazuje, że powinni

znajdować się przed tym blokiem. Stali się niewidzialni, czy co? Może obijają go pod tą wiatą
w śmietniku. Idę zobaczyć.
Jozue zsiadł z motoru i ostrożnie zbliżył się do obskurnego, murowanego śmietnika. Zajrzał
do środka, następnie wszedł do wewnątrz pomieszczenia. Nastąpiła jakaś gwałtowna
szamotanina i po chwili wyskoczył na zewnątrz mały, przestraszony kundel, a za nim wybiegł
Józek trzymający w dłoni obgryziony sportowy but. Podbiegł do motoru Osy, wołając
rozpaczliwie:
-

Straciliśmy ich! Wywalili czujnik przez okno. To koniec. Teraz już załatwią Koksa.

Może jest jakiś sposób? - Osa próbowała tchnąć jeszcze jakąś nadzieję. - Módlmy się i

pomyślmy.
38
-

Hej, spójrzcie - zawołał Kabel, pokazując palcem w stronę głównej ulicy przy osiedlu.

Wszyscy odwrócili głowy w tamtą stronę.

To chyba Elezar! Tak, to jego motor - wołał.

Kiwa do nas - Osa również poznała inspektora.

Jedźmy za nim! - zakomenderował Jozue.

Oba motory wydostały się dość sprawnie z osiedla i przez trawnik wjechały na główną

ulicę. Elezar był już mocno z przodu, ale w końcu udało im się go dogonić.
W słuchawkach Jakubowiczów i Kabla zabrzmiał głos wielkiego oficera:
-

Trzymajcie się blisko mnie. Róbcie to samo co ja, choćby nie wiem jak było to

dziwne. Uratujemy tego chłopaka.
-

Ale straciliśmy czujnik GPS. Nie wiemy, gdzie oni są - Józek zgłaszał, w jak trudnej

sytuacji się znajdują.
-

Zaufajcie mi, używam lepszego systemu nawigacji niż satelitarny - uspokajał ich

policjant. - Jedźcie za mną i róbcie to co ja!
Osa nie mogła oprzeć się wrażeniu, że zarówno motor policyjny, jak i cała postać oficera
emanuje światłem jaśniejszym od dziennego. Jakby jakaś łuna pulsowała wokół niego.
Myślała, że tylko jej się to wydaje, ale po chwili usłyszała w słuchawkach głos Jozuego:
-

Hej, widzicie to co ja?

Tak, też to zauważyłam - odpowiedziała siostra. -Józek, ale ty tak samo świecisz,

wiesz?
-

Co ty, nic nie widzę.

39
Po niedługim czasie szybkiej jazdy trzy motory dotarły do wielkiego korka w strefie
śródmiejskiej. Gigantyczna ilość samochodów cisnęła się na czterech pasach ruchu. Cała ta
masa prawie nie poruszała się do przodu. Ele-zar włączył sygnał policyjny. Rozbłysło
niebieskie światło, a głośna syrena zaalarmowała najbliższych kierowców. Pojazdy zaczęły
się rozstępować na boki, tworząc coś w rodzaju tunelu, którym mknęła teraz grupa
pościgowa.
-

Wow, ale akcja! - zawołał Jozue.

Tłok był coraz gęstszy i motocykle pomimo uprzywilejowanego sygnału posuwały się coraz
wolniej. W końcu dojechały do wielkiego skrzyżowania, a w słuchawkach rozległ się głos
Elezara:
-

W tym tempie ich nie dogonimy. Musimy przyspieszyć. Róbcie dokładnie to co ja, nie

bójcie się!
Mówiąc to, Oficer Armii Zwierzchności rozbłysnął pełnią swojej anielskiej chwały.
Oniemiały Jozue zmrużył oczy.
-

Józek, co się z wami dzieje? Otacza was jakieś bardzo jasne światło! - wołała Osa.

Ciebie też, siostrzyczko! - zakrzyczał odwrócony ku niej Jozue.

Ruszamy! - zawołał Elezar i wystartował jak strzała, przejeżdżając na ukos przez

skrzyżowanie.
Za nim ruszyli oboje Jakubowiczowie. W tym pędzie zaczęli postrzegać otoczenie -coraz
mniej wyraźnie. Jakby samochody, tramwaje, autobusy, przechodnie stali się na pół
przeźroczyści.
-

Elezarze, co ty robisz, jedziesz wprost na ten budynek! - darł się przestraszony Jozue.

40
-

Nie bójcie się, jedźcie za mną - zawołał inspektor Cherub, po czym wjechał do

szklanego biurowca, przenikając jego ścianę.
Było już za późno, żeby wyhamować. Józek i Osa zamknęli tylko oczy i. z krzykiem wjechali
wprost na szklaną ścianę:
-

Aaaa!

Także ją przeniknęli. Nieśmiało rozchylili powieki. Skuleni ze strachu mijali teraz z ogromną
szybkością jakichś ludzi w garniturach siedzących przy biurkach. Mignął im pokój z

kserokopiarkami, jakieś biuro, chyba szef, który krzyczał na podwładnych, toaleta damska,
potem męska, długi korytarz z popielniczkami, jakaś restauracja pełna ludzi, kuchnia z
gęstymi oparami
-

to wszystko było jak film puszczony w bardzo szybkim tempie.

Aaaaa, Elezarze, co ty wyprawiasz, zabijesz nas!

darł się przerażony Józef.

Wreszcie znów pojawiła się ulica, tym razem już nie zakorkowana. Przeniknęli cały budynek
i wyskoczyli po jego przeciwległej stronie. Prawie otarli się o jakichś pieszych, którzy w
ogóle nie zareagowali. W końcu wjechali na jezdnię i znowu przybrali normalny wygląd, a
otoczenie nabrało swej wyrazistości. Pomknęli teraz przez luźniejszą część miasta. Nareszcie
oddalali się od zapchanego centrum. Po kilku minutach ujrzeli z daleka las, który porastał
wysoką skarpę, urywającą się stromą przepaścią. Całe miasto bowiem wybudowane było na
sporym wniesieniu, otoczonym głęboka doliną.
41

-

Inspektorze, skąd wiesz, dokąd jechać? - tym razem zawołała Osa.

Po prostu wiem, zaufajcie mi.

Nagle Elezar zniknął. W jednej chwili rozpłynął się gdzieś bez śladu. Za to Józek ujrzał
wprost przed sobą niewielką polanę otoczoną drzewami. Na jej środku stał granatowy BMW,
z którego wywlekano właśnie Koksa. Na dachu samochodu szalała jakaś wielka, cienista,
półprzeźroczysta ośmiornica, która jakby pomagała wyciągać krzyczącego chłopaka z
pojazdu. Wszystko to działo się tak szybko, że Jozue nie miał czasu się zastanawiać nad tymi
dziwnymi zjawiskami. ,
-

Zostawcie mnie! Zrobię dla was drugi skok. Zdobędę te pieniądze - błagał Koks.

Za późno, to już twój koniec - stary Skinol wydał ostateczny wyrok.

Ośmiornica chwyciła swą macką dłoń Gruchy i wspólnie podnieśli kij bejsbolowy, którym
skutecznie pomogli Koksińskiemu wydostać się z samochodu.
-

Aaj, aaj! - chłopak krzyczał i stękał za każdym silnym uderzeniem.

Jozue stukał pięścią w swój kask, jakby chciał się obudzić z tego dziwnego snu. W końcu
zawołał do mikrofonu:
-

Kabel, wyciągaj kamerę i wszystko nagrywaj. Ja ruszam mu na pomoc.

Anatol właśnie wyrwał się swym oprawcom i ruszył biegiem na bosaka przed siebie. Zdołali
go jednak szybko dopaść i znów otrzymał serię mocnych uderzeń kijami. Przewrócił się na
ziemię, skulił i rękami zasłonił głowę.
42
-

Inspektorze, skąd wiesz, dokąd jechać? - tym razem zawołała Osa.

Po prostu wiem, zaufajcie mi.

Zostawcie mnie! Zrobię dla was drugi skok. Zdobędę te pieniądze - błagał Koks.

Za późno, to już twój koniec - stary Skinol wydał ostateczny wyrok.

Ośmiornica chwyciła swą macką dłoń Gruchy i wspólnie podnieśli kij bejsbolowy, którym
skutecznie pomogli Koksińskiemu wydostać się z samochodu.
-

Aaj, aaj! - chłopak krzyczał i stękał za każdym silnym uderzeniem.

Jozue stukał pięścią w swój kask, jakby chciał się obudzić z tego dziwnego snu. W końcu
zawołał do mikrofonu:

Kabel, wyciągaj kamerę i wszystko nagrywaj. Ja ruszam mu na pomoc.

Ty zdrajco, ty śmieciu - wołali Grucha i Szprycha, okładając go bejsbołami.

Nagle ich uwagę ściągnął motor Józka nadjeżdżający od strony miasta. Zauważyli też Osę i
Kabla filmujących ich z daleka.
-

Nie wtrącajcie się", gówniarze! - zawołał w ich kierunku stary Jakubowicz.

Koksiński wykorzystał to zamieszanie, znów zerwał się na równe nogi i z krwawiącym nosem
podjął następną ucieczkę. Siepacze zawahali się przez chwilę. W tym momencie Jozue
przejechał obok nich, wzbijając przy tym duszący tuman kurzu. Zrównał się z uciekinierem,
otworzył kask i zawołał:
-

Koks, wskakuj!

Chłopak nie zastanawiał się ani chwili. Sprawnym susem wskoczył na siedzenie tuż za
Józkiem i w kilka sekund byli już poza zasięgiem bandy. Jednak po tej stronie nie było
żadnego wyjazdu z polany. Tworzyła ona bowiem pewnego rodzaju półwysep otoczony z
trzech stron urwistą skarpą. Wyjazd był tylko jeden. Józek zawrócił motocykl w miejscu.
Spod tylnego koła posypały się piach i kamienie. Ruszył z powrotem.
Szprycha i Grucha pognali biegiem na spotkanie uciekinierom. Jozue zaczął zjeżdżać
niebezpiecznie blisko urwiska. W ten sposób usiłował wyminąć bandziorów. Oni już
wiedzieli, że nie zdołają go dopaść. Przejeżdżał teraz tuż obok nich z bardzo dużą prędkością.
Wściekły Grucha w swojej bezradności wziął duży zamach i wraz z wiązanką przekleństw
rzucił bejsbolem w przemykający motocykl. Wirujący kij przeciął powie-
43
3
trze z odgłosem buczenia i trafił dokładnie w przednie koło motoru. W ułamku sekundy
zablokował je. Motor wraz z chłopakami wyskoczył w powietrze, przekoziołkował się kilka
razy i runął w przepaść. Potężna siła obracającego się motocykla wyrzuciła Józka i Koksa w
bok. Jozue stracił natychmiast przytomność, na wpół świadomy Koks ujrzał tylko świecącą
twarz inspektora Cheruba i poczuł silny uścisk jego ramienia. Zdawało mu się, że dziwnie
wyglądający teraz policjant osłaniał ich swym potężnym ciałem ze wszystkich stron. Wtedy
usłyszał wybuch motoru. Eksplozja wstrząsnęła ziemią i powietrzem. Jednak tym, co
Koksiński zapamiętał najwyraźniej, było wrażenie, że czuł się bardzo bezpiecznie.
-

Nieee! - zakrzyczał na górze zrozpaczony stary Jakubowicz i ruszył pędem ku skarpie.

Ujrzał tylko chmurę ognia i dymu rozwiewające się na wietrze, a następnie osmalony wrak
motocykla staczający się u samego podnóża skarpy. Grzegorz Jakubowicz chwycił się za
głowę i zawył płaczącym głosem:
-

Co wyście zrobili!

Szefie - zawołał Szprycha, pokazując palcem gdzieś poniżej w bok. - Oni leżą tu

blisko. Pana syn chyba się poruszył.

Rozdział 5
BmIW
Anatolu, Anatolu, zbudź się! - słowa te dotarły wreszcie do świadomości chłopaka.
Koks otworzył ciężkie powieki i próbował wyostrzyć zamazany obraz. Wszystko teraz
wirowało i drżało mu przed oczami.
-

Kto to,'kto mnie woła?

Cały czas nie mógł dostrzec postaci, która do niego mówiła. Poczuł tylko jakąś wielką, silną
dłoń. Zbliżyła się i przykryła jego całą twarz. Gdy tajemnicza dłoń znów się oddaliła,
Koksiński zakrzyczał:
-

Pan inspektor? Dlaczego pan tak dziwnie wygląda? Co się stało? - chłopak był mocno

zaskoczony.
-

Już po wszystkim. Przeszedłeś próbę. Na końcu miałeś wypadek, ale jesteś już prawie

ostatecznie po naszej stronie.
45
-

Gdzie ja jestem, w więzieniu? Dlaczego tu tak mocno świeci słońce?

Koks próbował mrużyć oczy, jednak nic to nie pomagało.
-

Nie jesteś w więzieniu. Wręcz przeciwnie, zaraz możesz wyjść na wolność z lochów

swojego życia.
-

To gdzie ja w końcu jestem?

Jesteś między twoim i moim światem. Straciłeś przytomność, gdy spadłeś ze skarpy.

Wezwałem cię tu, abyś mógł odpocząć i podjąć ważną decyzję, zanim wrócisz z powrotem do
swego ciała - Wyjaśnił jasnowłosy olbrzym.
-

Zanim wrócę do mego ciała, jak to?

Anatol zerwał się na równe nogi i zaczął oglądać siebie, ale niczego nie mógł dostrzec. Miał
czucie w rękach, nogach, wydawało mu się, że nimi poruszał, ale nie widział swoich kończyn.
W ogóle nie mógł zobaczyć samego siebie. Dostrzegał tylko wielkiego, jaśniejącego
mężczyznę, który uśmiechał się przyjaźnie.
-

To niemożliwe - wyjąkał zszokowany chłopak.

Możliwe. Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy. Tak mawia mój Pan. Czy

pamiętasz wypadek? - zapytał odmieniony inspektor.
-

Pamiętam tylko, że jakiś gość na motorze zgarnął mnie z największego łomotu. Gdyby

nie on, zatłukliby mnie na śmierć.
-

To był Jozue - wyjaśnił Efezar.

Ten frajer? - krzyknął zaskoczony Koks.

To on uratował ci życie, ryzykując własne. To się nazywa: „prawdziwa przyjaźń".

46
-

Pamiętam, że Grucha rzucił w nas bejsbolem i wtedy wszystko zaczęło wirować, i

wtedy zobaczyłem... - tu Koks zastanowił się, czy dobrze pamięta.
-

Zobaczyłem pana, inspektorze. Słyszałem też wybuch, to chyba motor wywalił w

powietrze, tak?
-

Razem z Józefem spadliście ze skarpy. Rzeczywiście motocykl mocno eksplodował.

Prawie nic z niego nie zostało - jaśniejący wojownik uzupełnił całą relację.
-

Czy pan nas złapał? A może ja jednak zginąłem?

Anatol drżącym głosem próbował składać w jedną całość swe wspomnienia.

Jeszcze żyjesz synu, tylko straciłeś przytomność.

Czyli to pan mnie uratował - Koksiński w końcu wyciągnął jakiś rozsądny wniosek i

wypowiedział go jakby do samego siebie.
Teraz zaczął baczniej się przyglądać swemu wybawcy, co powodowało, że odczuwał coraz
większą niepewność. W końcu zapytał:
-

Co się stało z pana ręką?

Straciłem przedramię w bitwie jakieś trzy tysiące lat temu.

Trzy tysiące lat temu?! - wykrzyknął zaskoczony Koks. - To kim pan jest,

inspektorze?
Chłopak nie usłyszawszy natychmiastowej odpowiedzi, przyglądał się jeszcze baczniej
dziwnemu wojownikowi.

Dlaczego pan tak dziwnie wygląda i tak mocno pan świeci? Po co panu ten miecz i ten

pancerz?
-

Widzisz, chłopcze - oficer Armii Zwierzchności mówił powoli, aby dać swemu

rozmówcy więcej cza-
47
su na przemyślenia - może to będzie dla ciebie dużym szokiem, ale ja nie jestem człowiekiem.
-

No nie, ja mam chyba jakąś naćpaną fazę - Koks znów niczego nie rozumiał. - To kim

pan jest?
-

Nazywam się Elezar, jestem strażnikiem i sługą wszechpotężnego Elohima i jego

syna, Lwa Judy. Jestem Cherubem. Zostałem posłany do waszego świata, abym chronił ciebie
i inne ważne osoby.
-

To ja jestem ważny? - zdziwił się Koks.

Tak, i to bardzo. Znalazłeś się także w kluczowej chwili swojego życia, jakby na

rozstaju dróg. Za chwilę będziesz musiał podjąć decyzję, czy wolisz pozostać w niewoli, czy
raczej chcesz wyjść na wolność.
-

W ogóle nie jarzę, o co chodzi - zakłopotany chłopak podrapał się po niewidzialnej

głowie. - Musi pan mówić do mnie jaśniej.
-

Mój Władca, najwspanialszy Elohim powołał także i ciebie do istnienia. Chciał, abyś

się z Nim przyjaźnił i był szczęśliwy. Jednak pojawił się wróg, który przekonał cię, że jesteś
głupi, mało ważny, i że twój Stwórca w ogóle nie istnieje. Zostałeś okłamany i pojmany w
niewolę. Zacząłeś służyć wrogowi. Robiłeś to, co ten zły ci kazał, aż doszedłeś do bram
śmierci. Jednak wyobraź sobie, że wielu twoich prawdziwych przyjaciół prosiło dobrego
Elohima, aby dał ci jeszcze ostatnią szansę. Na twoje szczęście On zgodził się i ta chwila
właśnie nadeszła.
-

Kto Go prosił w mojej sprawie? - Koksiński był naprawdę zaskoczony.

Na przykład Jozue, Osa, Kabel, ja... - Elezar wymieniał po kolei.

48
su na przemyślenia - może to będzie dla ciebie dużym szokiem, ale ja nie jestem człowiekiem.
-

No nie, ja mam chyba jakąś naćpaną fazę - Koks znów niczego nie rozumiał. - To kim

pan jest?
-

Nazywam się Elezar, jestem strażnikiem i sługą wszechpotężnego Elohima i jego

syna, Lwa Judy. Jestem Cherubem. Zostałem posłany do waszego świata, abym chronił ciebie
i inne ważne osoby.
-

To ja jestem ważny? - zdziwił się Kqks.

Tak, i to bardzo. Znalazłeś się także w kluczowej chwili swojego życia, jakby na

rozstaju dróg. Za chwilę będziesz musiał podjąć decyzję, czy wolisz pozostać w niewoli, czy
raczej chcesz wyjść na wolność.
-

W ogóle nie jarzę, o co chodzi - zakłopotany chłopak podrapał się po niewidzialnej

głowie. - Musi pan mówić do mnie jaśniej.
-

Mój Władca, najwspanialszy Elohim powołał także i ciebie do istnienia. Chciał, abyś

Kto Go prosił w mojej sprawie? - Koksiński był naprawdę zaskoczony.

Na przykład Jozue, Osa, Kabel, ja... - Elezar wymieniał po kolei.

Anatol odczuwał coraz większe zadziwienie. Wierzył w słowa jaśniejącego Cheruba i czuł,
jakby oczy otwierały mu się na rzeczywistość, której nigdy wcześniej nie dostrzegał.
Przemyślał ostatnie zdania tej niecodziennej rozmowy, po czym zapytał:
-

Jaką szansę dostałem? Co mam robić? - Koks nie tylko już wierzył, że to może być

prawda, ale chciał iść dalej.
-

Musisz dokonać wyboru. Zdecyduj, kto ma być twoim Panem na zawsze:

wszechpotężny Elohim, czy Bulhaz.
-

Jaki znowu Bulhaz? Dziwnie się koleś nazywa. To jakiś death metal?

To on zawładnął twoim życiem. Będziesz mógł go teraz zobaczyć. Jest tutaj. Ja muszę

się wycofać, ale nie bój się.
-

Niech pan poczeka, ja jeszcze... - Koksiński nie nadążał za tą nową rzeczywistością.

Będę blisko. Nie mogę już ci więcej pomóc, dopóki sam nie zdecydujesz. Tak więc

wybieraj: Elohim czy Bulhaz. Wołaj głośno do swego Pana. Wołaj głośno.
Po tych słowach Elezar zniknął.
-

Inspektorze, gdzie pan jest? - wołał zaniepokojony Koks.

Gdzieś blisko znów zaczął czaić się strach, który powoli wsączał się do serca chłopaka.
-

Cześć, głupku, myślałeś, że uciekniesz przede mną? Nigdy ci się to nie uda -

zabrzmiał jakiś znajomy głos.

-

Skinol? Szefie, słyszę cię. Co pan tu robi? - dresiarz bezskutecznie próbował

wypatrywać postaci starego Jakubowicza.
-

Ty szczylu, nic nie umiesz i nic już w życiu ci się nie uda - usłyszał z innej strony.

Tata? Przecież ty umarłeś. Gdzie jesteś? - chłopak nerwowo się rozglądał.

Naraz na wielkiej lepkiej linie zleciała z góry niczym czarna błyskawica jakaś wielka istota.
To coś plasnęło o ziemię, lądując na swych ośmiu owłosionych nogach.
-

Aaaaa!

Koks krzyknął z przerażenia, aż głos uwiązł gdzieś w jego sparaliżowanym gardle. Teraz nie
mógł już wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Niczym we śnie, gdy chce się krzyczeć z
przerażenia, ale nie można.
Tuż przed nim czaiło się coś podobnego do wielkiej ośmiornicy. Była ciemnosina i cała
owłosiona. Do tego jeszcze potwór miał głowę podobną do ludzkiej, tylko pozbawionej oczu,
i to było chyba najstraszniejsze.
-

To ja mówiłem do ciebie - odezwała się kreatura. - Jestem Bulhaz, twój pan i władca.

Gdy ślepa głowa zaczęła mówić, zaskoczony chłopak dojrzał, jak z wnętrza otwierającej się,
uzębionej paszczy łypie na niego jakieś wielkie oko. Ośmiornica zaczęła pełzać i przelewać
się, - sprawnie krążąc wokół Koksińskego.
-

Chcesz odejść do Niego? - stwór zaśmiał się szyderczo. - To niemożliwe, bo On nie

istnieje.
50

Demon znów otworzył swe sine wargi i oblizał się fioletowym jęzorem, jakby miał apetyt na
Anatola. Wywołało to fale straszliwego smrodu.
-

Nawet gdyby twój Stwórca istniał, nie dopuściłby do siebie takiego leszcza jak ty.

Po tych słowach dwa owłosione ramiona wystrzeliły ku głowie chłopaka, której on sam nie
umiałby teraz dostrzec, nawet gdyby stał przed lustrem. Koks poczuł, jak macki przysysają
się coraz mocniej do jego czoła, policzków i szyi. Chłopak zaczął trząść się z przerażenia.
-

On gardziłby takim kretynem jak ty. Ty nic nie umiesz i dla Niego byłbyś nikim -

potwór ciągnął dalej swoje obelżywe drwiny, po czym dwa następne ramiona chlasnęły wokół
tułowia Anatola, oplatając jego klatkę piersiową.

Koks stęknął pod tym silnym uderzeniem. Zaczął płakać z bezradności.
-

Ty zdrajco, zawiodłeś nas - ohydna ośmiornica rzuciła teraz ciężkim oskarżeniem.

Chłopak poczuł, jakby sztywne włosy z odnóży bestii zaczęły przebijać niewidzialną skórę na
jego głowie i piersiach. Koks wydał z siebie paniczny wrzask.
-

Ratunku!!!

Jesteś śmieciem! Zabiję cię i wywalę na kupę gnoju - odgrażał się potwór,

jednocześnie obserwując ofiarę swym wyłupiastym okiem z wnętrza paszczy.
Koksiński czuł, jakby nieprzyjemna szczecina bestii wrastała już do jego wnętrza i zamieniała
się tam w ostrą pajęczynę. Wręcz słyszał, jak gęsta sieć penetru-

Demon znów otworzył swe sine wargi i oblizał się fioletowym jęzorem, jakby miał apetyt na
Anatola. Wywołało to fale straszliwego smrodu.
- Nawet gdyby twój Stwórca istniał, nie dopuściłby do siebie takiego leszcza jak ty.
Po tych słowach dwa owłosione ramiona wystrzeliły ku głowie chłopaka, której on sam nie
umiałby teraz dostrzec, nawet gdyby stał przed lustrem. Koks poczuł, jak macki przysysają
się coraz mocniej do jego czoła, policzków i szyi. Chłopak zaczął trząść się z przera-
żenia.
-

On gardziłby takim kretynem jak ty. Ty nic nie umiesz i dla Niego byłbyś nikim -

potwór ciągnął dalej swoje obelżywe drwiny, po czym dwa następne ramiona chlasnęły wokół
tułowia Anatola, oplatając jego klatkę piersiową.
Koks stęknął pod tym silnym uderzeniem. Zaczął płakać z bezradności.
-

Ty zdrajco, zawiodłeś nas - ohydna ośmiornica rzuciła teraz ciężkim oskarżeniem.

Chłopak poczuł, jakby sztywne włosy z odnóży bestii zaczęły przebijać niewidzialną skórę na
jego głowie i piersiach. Koks wydał z siebie paniczny wrzask.
-

Ratunku!!!

Jesteś śmieciem! Zabiję cię i wywalę na kupę gnoju - odgrażał się potwór,

Nawet gdyby twój Stwórca istniał, nie dopuściłby do siebie takiego leszcza jak ty.

Po tych słowach dwa owłosione ramiona wystrzeliły ku głowie chłopaka, której on sam nie
umiałby teraz dostrzec, nawet gdyby stał przed lustrem. Koks poczuł, jak macki
przysysają~się coraz mocniej do jego czoła, policzków i szyi. Chłopak zaczął trząść się z
przerażenia.
-

On gardziłby takim kretynem jak ty. Ty nic nie umiesz i dla Niego byłbyś nikim -

Ty zdrajco, zawiodłeś nas - ohydna ośmiornica rzuciła teraz ciężkim oskarżeniem.

Chłopak poczuł, jakby sztywne włosy z odnóży bestii zaczęły przebijać niewidzialną skórę na
jego głowie i piersiach. Koks wydał z siebie paniczny wrzask.
-

Ratunku!!!

Jesteś śhnieciem! Zabiję cię i wywalę na kupę gnoju - odgrażał się potwór,

Demon znów otworzył swe sine wargi i oblizał się fioletowym jęzorem, jakby miał apetyt na
Anatola. Wywołało to fale straszliwego smrodu.
-

Nawet gdyby twój Stwórca istniał, nie dopuściłby do siebie takiego leszcza jak ty.

On gardziłby takim kretynem jak ty. Ty nic nie umiesz i dla Niego byłbyś nikim -

Ty zdrajco, zawiodłeś nas - ohydna ośmiornica rzuciła teraz ciężkim oskarżeniem.

Chłopak poczuł, jakby sztywne włosy z odnóży bestii zaczęły przebijać niewidzialną skórę na
jego głowie i piersiach. Koks wydał z siebie paniczny wrzask.
-

Ratunku!!!

Jesteś śmieciem! Zabiję cię i wywalę na kupę gnoju - odgrażał się potwór,

jednocześnie obserwując ofiarę swym wyłupiastym okiem z wnętrza paszczy.
Koksiński czuł, jakby nieprzyjemna szczecina bestii wrastała już do jego wnętrza i zamieniała
się tam w ostrą pajęczynę. Wręcz słyszał, jak gęsta sieć penetru-
51

je jego mózg i serce. Jak wypełnia go po brzegi niczym miliony ostrych, połączonych igieł.
-

Rzucę cię na stertę trupów, żeby zżarły cię robaki - demon ciągnął swą przeraźliwą

mowę.
Anatol poczuł teraz, jak macki zacisnęły się jeszcze bardziej wokół jego ciała. Czuł, jak ta
szkarada wypełniła już całkowicie jego wnętrze. Wrosła w każdą cząstkę jego ciała i duszy.
-

Mogę uczynić z tobą wszystko, bo należysz do mnie, bo mam cię całego, bo jestem

twoim panem. Ja, Bulhaz, jestem twoim panem! - diabeł śmiał się głośno triumfalnym
rechotem. - To już twój koniec. Gnij przez wieczność.
Koks nie mógł nic zrobić. W rzeczywistości prawie cały był wypełniony tą kreaturą, która
zaczęła teraz trawić swój żer. Jedynie w umyśle Koksa tliło się, niczym mały, dogasający
płomyczek, ostatnie wspomnienie, ostatnia myśl, słowa, które usłyszał od jaśniejącego
wojownika: „Wołaj głośno do swego Pana".
Anatol uchwycił się tych słów. Zebrał jeszcze pozostałe resztki opadłych sił, skierował je do
ust. Otworzył swe wargi i chyba ostatnim możliwym wydechem z omdlałych piersi
wyszeptał:
-

Elohim...

Bestia znieruchomiała. Chłopak wyczuł te nagłą zmianę. Teraz poczuł, jakby coś zaczęło się
pruć w jego wnętrzu, jakby jakieś szarpnięcia wyrywały z niego ostrą, wrośniętą pajęczynę.
Po chwili płuca znów mogły nabrać powietrza, a gardło wydało spazmatyczny jęk. Czucie
wróciło do klatki piersiowej, szyi i twarzy.
52
Koks zebrał odnowione siły i wydawało mu się, że tym razem zawoła naprawdę głośno:
-

Elohim!

W efekcie jedynie wypowiedział to słowo półgłosem. Lecz moc tego imienia była potężna.
Bulhaz skulił się w bólu. Jakby wielka niewidzialna dłoń odrywała go od jego ofiary. Anatol
poczuł, że może już teraz swobodnie nabrać pełne płuca powietrza, aby w końcu już
naprawdę z całych sił zawołać:
-

Elooohiiim jest moim Paaaneeem!

Przerażony Bulhaz odskoczył daleko od chłopaka. W panice zaczął rozglądać się wokoło
przez swój otwarty pysk, jak gdyby z każdej strony mogło go dopaść wielkie
niebezpieczeństwo.
Naraz rozległ się potężny szum i jasna łuna rozświetliła przerażonego demona. Jakaś
olbrzymia, świecąca kula lecąca z zawrotną prędkością uderzyła w owłosioną ośmiornicę. Ta
z krzykiem przetoczyła się bezwładnie. Kulisty płonący pocisk natychmiast otworzył się i
przeistoczył w wielkiego Elezara ściskającego w jedynej, lewej dłoni płonący miecz.
Wojownik doskoczył do swego wroga. Broń świsnęła, ucinając natychmiast dwa wstrętne
ramiona bestii. Jednak te momentalnie odrosły. Bulhaz zaśmiał się złowrogo. Następny cios
anielskiego oficera pozbawił go kolejnych trzech odnóży. Jednak także z tych ran wyrosły
jeszcze silniejsze kończyny, wypełniając niedawną stratę.
Teraz Bulhaz przystąpił do kontrataku. Świsnął swymi potężnymi mackami, które owinęły się
wokół szyi
53
i jedynego nadgarstka oficera Armii Zwierzchności. To był potężny uścisk tuż poniżej miecza
jasnowłosego przeciwnika. Potwór rozwarł swą uzębioną paszczę ociekającą gęstą śliną i
wydał przeraźliwy ryk. Elezar wytężył wszystkie swe siły i jego opleciona dłoń zaczęła
kierować czubek miecza ku rozdziawionemu pyskowi demona. Ten wybałuszał coraz bardziej
swfe przerażone ślepie. Potwór napiął wszystkie mięśnie do granic możliwości. Napierający
Elezar aż stękał z wysiłku. Drżący wierzchołek miecza wciąż zbliżał się do rozwartej paszczy.
W końcu bestia skapitulowała i krzyczący w natarciu Cherub wepchnął całe ostrze do pyska
wroga. Miecz przekuł wielkie oko, które bluznęło jakąś żółtą mazią. Elezar wysunął mecz i
oddalił się na kilka kroków.
Śmiertelnie zraniony Bulhaz ryczał teraz z bólu i złości. Wierzgał wszystkimi kończynami.
Elezar natomiast zawołał donośnym głosem, ogłaszając ostateczny wyrok śmierci dla bestii.
Była to jednocześnie zapowiedź nowego życia Anatola.
- Niech Elohim i Jego Syn, Lew Judy, królują w tym chłopcu przez Ich Wszechpotężnego
Ducha, a ty giń w otchłani na zawsze!
Mówiąc to, jaśniejący wojownik znów doskoczył i ciął błyskawicznie mieczem, aż szkaradny
łeb Bulha-za ostatecznie odpadł od reszty cielska i potoczył się do niewidzialnych stóp
odmienionego Koksa.

Rozfcział 6
Robzitwa kłótnia
Wczesnym rankiem w kuchni u Jakubowiczów panowała jeszcze spokojna atmosfera. Przy
stole siedziała Ola. Nie mogła spać. Przed nią leżała zapisana piękna kartka papieru z
nadrukowaną czerwoną różą. Czytała już ten list dziesiątki razy. Podniosła go teraz, aby znów
upajać się jego pięknym zapachem. To był jakiś męski dezodorant czy może woda po goleniu.
Ten jej tajemniczy adorator musiał mieć dobry gust.
„Kim jesteś?" - zastanawiała się dziewczyna, gdy nagle do kuchni wpadli jednocześnie tata i
Józef, którzy już na schodach prowadzili burzliwą dyskusję.
- Co wy wprawiacie? Czy nie możecie usiedzieć spokojnie jednego dnia w domu, podczas
gdy ja załatwiam ważne interesy?
55
Wzburzony tata chodził teraz nerwowo po kuchni. W ręce trzymał pusty kubek. Przez ten
cały czas próbował zrobić sobie kawę. Jednak był tak zdenerwowany, że stale wyciągał
bezmyślnie z szafek jakieś niepotrzebne sprzęty, po czym chował je z powrotem i głośno
zatrzaskiwał drzwiczki lub szufladę.

To nie są żadne interesy, tato, tylko gangster-ka w świecie przestępczym. Ty jesteś już

tam bossem! Po prostu chciałeś zrobić skok na bank rękami twoich bandziorów! - Józef
wyjaśnił w swoim bezpośrednim stylu.
Chłopak siedział z zabandażowanym czubkiem głowy. Miał wielki, napuchnięty policzek
koloru sinozielo-nego, co wcale nie ułatwiało mu mówienia.
-

Tobie się we łbie pomieszało, smrodzie. My kręcimy film na zamówienie telewizji

internetowej. Za to ty wczoraj prawie się zabiłeś przez własną głupotę. Do teraz nie mam
pojęcia, jak z tego wyszedłeś w jednym kawałku. Jeszcze się trzęsę na samo wspomnienie
tego upadku. Powinieneś dostać wielki szlaban na motor i w ogóle na wychodzenie z domu.
-

Tato, nie zmieniaj tematu i nie opowiadaj nam tych bajek o reżyserze. Nas nie

oszukasz - syn wcale nie dawał się zbić z tropu. - Rozmawialiśmy wcześniej z Koksem.
Wyjawił nam cały wasz plan. Chcieliście stuknąć przynajmniej dwieście tysięcy z City
Banku. Mamy nagraną waszą rozmowę z ciężarowego samochodu. Kazałeś mu strzelać do
tego człowieka przy kasie. My sami zaczynamy się ciebie bać i w ogóle wstyd nam za ciebie.
56
-

A ty, panie mądralo, jesteś mi winien motor, który wczoraj roztrzaskałeś. Ciekawe,

kto mi za niego zapłaci? Do tego mieszasz w głowie moim ludziom tak, że wariują.
Ojciec zauważył, że zdobył na chwilę przewagę w rozmowie i natychmiast dodał:
-

Dzieciaki, mówię wam prawdę. Kręcimy film do telewizji internetowej.

Film, mówisz? A 'z Koksińskim pewnie graliście tylko udawaną rolę? Twoi aktorzy

bardzo wczuwają się w swoje postacie, bo prawie go zatłukli na naszych oczach. To też był
wasz plan filmowy? Gdybym mu nie pomógł, nie wiem, co by się z nim stało. My tobie już
nie wierzymy, panie Skinol!
-

Nie wtrącaj się, szczeniaku, do spraw, których nie rozumiesz, i pamiętaj, że

rozmawiasz ze swoim ojcem. Należy mi się trochę szacunku.
-

Ale tatusiu, proszę, zrozum, że ty już popełniłeś poważne przestępstwo, organizując to

wszystko - do rozmowy włączyła się Ola. - Całe szczęście, że ten napad wam nie wyszedł, bo
to byłaby katastrofa. Proszę, skończ z tym. My nie chcemy, żebyś wrócił do więzienia na
długie lata. Nie zostawiaj nas znów samych, tato, błagam cię! - Ola nie wytrzymała już tego
wszystkiego i rozpłakała się głośno.
-

Ja po prostu... - panu Jakubowiczowi trudno było teraz mówić. - Ja po prostu robię to

dla was. Przecież muszę jakoś utrzymać naszą rodzinę.
-

Ale my nie chcemy, abyś zarabiał w ten sposób! - zapłakana Ola wołała niewyraźnie

przez łzy. - Nie
57
potrzebujemy ani tych pieniędzy, ani tego domu. My chcemy, żebyś ty był z nami. Tatusiu,
proszę cię, wróć do uczciwego życia. Bóg na ciebie patrzy. On też chce ci pomóc.
Ojciec zamilkł, jakby w końcu zaczął zastanawiać się nad tym, co do niego mówiły dzieci.
-

Dobrze, zostawię te interesy, ale muszę załatwić do końca tę ostatnią sprawę.

A co to za sprawa? - Józek domagał się wyjaśnienia.

Pożyczyłem kiedyś od pewnych ludzi dużo pieniędzy na zakup motocykli. Niestety,

motory nie sprzedają się tak, jak myślałem. Muszę oddać im ten dług wraz z dużymi
odsetkami, a nadal nie mam tej forsy.
-

To dlatego robiliście ten skok? - Józek stale obstawał przy swoim.

Tak, dlatego! - zdenerwowany tata w końcu się przyznał.

Może ci ludzie poczekają jeszcze trochę na swoje pieniądze? - Ola chciała napełnić

wszystkich jakąś nadzieją.
-

Czekali już bardzo długo i w końcu stracili cierpliwość - ojciec wprowadzał swe dzieci

w brutalną rzeczywistość.
-

Kiedy musisz im oddać te dwieście tysięcy? - Jozue chciał znać konkrety.

Zostało mi pięć dni - odpowiedział ojciec.

A jeśli ci się nie uda?

Musi mi się udać.

58
-

Ale jeśli nie?

Uda się!

Tato! - zawołał zniecierpliwiony Józef.

Pan Jakubowicz próbował dobrać odpowiednie słowa. Następnie westchnął ciężko i
powiedział:
-

Jeśli się nie uda, to pozostało mi ostatnich pięć dni życia.

Tatusiu, co ty mówisz! - przerażona Ola podbiegła i przytuliła się do taty tak mocno,

jakby traciła go już w tej chwili.
-

Sprzedajmy szybko dom! - Józef zaczął intensywnie myśleć.

Nie zdążymy sprzedać domu w tak krótkim czasie. Poza tym mamy go też na kredyt.

To pożycz więcej z banku - syn rozmyślał nad kolejnymi rozwiązaniami.

Już tego próbowałem, wszędzie odrzucają moją prośbę.

Pomożemy ci zdobyć uczciwie tę kasę. Coś wymyślimy - dzielny Józek nadal się nie

poddawał.
-

Wystarczy, że nie będziecie mi przeszkadzać w pracy. Nie zakładajcie mi podsłuchów,

nie buntujecie moich ludzi i nie nasyłajcie na mnie inspektora Cheruba. '
-

Ale Elezar chce także nam pomóc - zapewniała Osa.

Nie opowiadaj mi, dziewczyno, takich bajek - pan Jakubowicz znów się mocno

zdenerwował, jakby wróciły jakieś trudne wspomnienia. - To przez niego zginęła wasza
matka. Teraz kradnie mi jeszcze was, a mnie sa-
59
r
mego chce wepchnąć za kraty. On niszczy nasze życie, nie widzicie tego?
-

Nieprawda, Elezar chce nam pomóc, ty go nie znasz. Mamusia zginęła w wypadku. To

nie była jego wina.
Ola znów zaniosła się płaczem.
-

Widzę, że ten wichrzyciel przeciągnął was już całkowicie na swoją stronę. On

przecież rozbija naszą rodzinę, to chyba jasne.

My mu wierzymy! - odważnie zadeklarował Jozue. - On nie kłamie tak jak ty.

Tata westchnął głęboko dla uspokojenia i powoli wypuścił powietrze, po czym powiedział:
-

Nie myślałem, że doczekam kiedykolwiek czegoś podobnego. Żeby jakiś policjant był

dla was ważniejszy od rodzonego ojca? - pan Jakubowicz wypowiedział te słowa ze zbolałą
miną.
-

Jemu po prostu można ufać - ciągnął dalej Jozue.

W takim razie będziecie musieli wybrać: albo ten glina, albo tata! - emocje wzięły

górę nad rozsądkiem ojca.
-

Nie masz prawa stawiać nas przed takim wyborem! - syn sprzeciwił się stanowczo.

To okrutne, ja tego nie wytrzymam! - krzyknęła Ola i z płaczem wybiegła z kuęhni.

I to jest twoja miłość? Tak nas kochasz? - Jozue był wściekły na ojca. - Zatem

posłuchaj. Ja wybieram Elezara, słyszysz? Wolałbym, żeby to on był moim ojcem. A ty jeśli
tak bardzo chcesz, idź sobie do więzienia. Nie będziemy cię w ogóle żałować.
60
mego chce wepchnąć za kraty. On niszczy nasze życie, nie widzicie tego?
-

Nieprawda, Elezar chce nam pomóc, ty go nie znasz. Mamusia zginęła w wypadku. To

nie była jego wina.
Ola znów zaniosła się płaczem.

Widzę, że ten wichrzyciel przeciągnął was już całkowicie na swoją stronę. On

przecież rozbija naszą rodzinę, to chyba jasne.

My mu wierzymy! - odważnie zadeklarował Jozue. - On nie kłamie tak jak ty.

Tata westchnął głęboko dla uspokojenia i powoli wypuścił powietrze, po czym powiedział:
-

Nie myślałem, że doczekam kiedykolwiek czegoś podobnego. Żeby jakiś policjant był

dla was ważniejszy od rodzonego ojca? - pan Jakubowicz wypowiedział te słowa ze zbolałą
miną.
-

Jemu po prostu można ufać - ciągnął dalej Jozue.

W takim razie będziecie musieli wybrać: albo ten glina, albo tata! - emocje wzięły

górę nad rozsądkiem ojca.
-

Nie masz prawa stawiać nas przed takim wyborem! - syn sprzeciwił się stanowczo.

To okrutne, ja tego nie wytrzymam! - krzyknęła Ola i z płaczem wybiegła z kuchni.

I to jest twoja miłość? Tak nas kochasz? - Jozue był wściekły na ojca. - Zatem

posłuchaj. Ja wybieram Elezara, słyszysz? Wolałbym, żeby to on był moim ojcem. A ty jeśli
tak bardzo chcesz, idź sobie do więzienia. Nie będziemy cię w ogóle żałować.
60
Wściekły pan Jakubowicz poczerwieniał na całej twarzy i cisnął kubkiem o podłogę. Ten
rozsypał się na drobne kawałki. Mężczyzna zerwał się z miejsca, podbiegł do syna i
zamachnął się, chcąc uderzyć go w twarz. Zawahał się jednak i długo trzymał wzniesioną
ręką. W końcu ją opuścił i powiedział:
- Nie zdążą mnie zamknąć. Za pięć dni już nie będzie waszego beznadziejnego taty.
Rozdział 7
CwbO\VMVj telefon
Szlochająca Ola wbiegła schodami na górę. Wpadła do swojego pokoju. Zamknęła drzwi na
klucz i rzuciła się na łóżko, przyciskając załzawioną twarz do poduszki. W uszach brzmiały
jej jeszcze te wszystkie bolesne słowa, które zostały wykrzyczane przed chwilą w kuchni.
Leżała tak dość długo. Być może nawet zasnęła. Zasłony na oknach jeszcze od nocy stale
zaciemniały pokój. W sypialni panował leniwy półmrok. Co pewien czas pojawiały się
wspomnienia tajemniczego, romantycznego listu. Jego miłego zapachu...
Nagle zabrzmiał odgłos przychodzącego SMS-a w telefonie komórkowym. Niedawne sny
natychmiast gdzieś się rozwiały. Ola zastanawiała się, czy ma ochotę w ogóle go odebrać. W
końcu podniosła się i chwyciła słuchawkę. Otworzyła wiadomość tekstową i ser-
63
ce znów zaczęło bić jak szalone, a świat zawirował jej w głowie. Odczytała ją jeszcze raz:
MOJ PIĘKNY KWIATUSZKU, CZY DOTARŁ DO CIEBIE LIST? MARZE O TYM, ABY
CIE SPOTKAĆ.
Przejęta Ola sprawdziła, czy jest numer zwrotny. Niestety, wiadomość znów była wysłana z
internetu. Dziewczyna opadła na łóżko i zamknęła oczy. Próbowała sobie wyobrazić, kim
może być ten tajemniczy nieznajomy. Przy jakich okazjach może ją obserwować. Leżała,
rozmyślając tak przez dłuższy czas. Gdy przewróciła się na bok i otworzyła na chwilę jedno
oko, dostrzegła na stoliku nocnym jakiś notes. Była zaskoczona. Widziała go pierwszy raz.
Chwyciła notes do ręki, a kartki same otworzyły się na literze „M". Byli tam jej znajomi
zaczynający od tej litery. Marysia, Marzenka, Marek, rodzina Mroczyńskich. Jednak uwagę
Oli natychmiast przykuł tylko jeden numer.
„Co to znaczy? To chyba jakiś bardzo stary kalendarz. Nie, on nie może być stary, skoro są tu
aktualni znajomi" - myślała gorączkowo.
Osa poczuła, że robi jej się gorąco, bo choć wydawało się to niemożliwe, szalejące serce
dziewczyny chciało wierzyć, że to jest prawda. Ola sprawdziła jeszcze raz. Mniej więcej w
połowie strony obok liczb 777 777 777 widniał wyraźny wpis: MAMA. Nigdy wcześniej nie
widziała tego numeru.

„Panie Boże, wiem, że to niemożliwe - dziewczyna modliła się w myślach. - To na pewno
mama kogoś innego, bo moja przecież poszła do nieba. Jednak Ty wiesz, jak bardzo tęsknię
za moją mamusią, choć-
64
by za krótką rozmową. Choćby tylko usłyszeć jedno małe słówko. Całe moje życie znów
napełniłoby się radością".
W tym momencie pojawiła się nieśmiała myśl, niczym cichutki głosik, gdzieś w najgłębszym
zakamarku jej serca: „Zadzwoń do niej. Sprawdź, kto się kryje pod tym numerem. Co ci
szkodzi? Przecież niczym nie ryzykujesz". Nie-mogła przestać o tym myśleć. W końcu
chwyciła telefon. Zawahała się jeszcze, ale jednak wycisnęła dziewięciokrotnie jednym
klawiszem: 777 777 777. Zastanowiła się jeszcze przez kilka sekund i ostatecznie nacisnęła
zieloną słuchawkę.
Najpierw trwała cisza, a potem pojawił się sygnał poprawnego połączenia. Osa czuła, jak
przyspiesza się jej oddech. Przecież zaraz ktoś odbierze, a jeśli ta osoba się zdenerwuje, jeśli
ten ktoś uzna to za głupi żart? Jak się przedstawić? Jak się wytłumaczyć? Sygnał trwał nadal,
aż w końcu ktoś podniósł słuchawkę. Z tamtej strony odezwał się ciepły kobiecy głos:
- Witaj Oluniu, jak bardzo się cieszę, że zadzwoniłaś.
Osa leżała oniemiała ze słuchawką przyciśniętą do ucha. To był najwspanialszy, najsłodszy
głos, jaki znała. Poznała go od razu. Marzyła codziennie, aby go usłyszeć, ale teraz nie
potrafiła nic powiedzieć. Usta zaczęły jej drżeć, łzy znów napłynęły do oczu i spłynęły po
policzkach, jednak tym razem były to łzy szczęścia i wielkiej radości. Dziewczyna chciała
bardzo coś odpowiedzieć, ale zamiast tego rozpłakała się rzewnie. Nabrała kilka razy głęboko
powietrza i w końcu cichutko zapytała:
65
-

Mamusia?

Tak, kochana córeczko, to ja.

Ola przestała już panować nad swymi emocjami. Jednocześnie płakała i śmiała się ogarnięta
wielkim szczęściem. Nie starała się zrozumieć czegokolwiek, ale chłonęła tę najcudowniejszą
niespodziankę, jaką Ktoś jej podarował.
-

Mamusiu, bardzo tęsknię za tobą. Gdy umarłaś, stale płakałam, całymi dniami i

nocami. Nawet gdy brakowało mi łez, moje serce stale płakało.
-

Ja też za tobą tęsknię Oleńko, ale spotkamy się i wtedy będziemy już na zawsze blisko

siebie.
-

Mamusiu, jak ci tam jest?

Jest mi tu dobrze, jedynie Was tu brakuje, ale już niedługo, kochana, już niedługo...

Mamuś, tata się całkiem pogubił. Dużo pije i prowadzi jakieś ciemne interesy. Boimy

się, że go stracimy - Ola znów zaczęła płakać.
-

Nie martw się, maleńka. Módlcie się o tatę i kochajcie go tak jak do tej pory. Chociaż

tata tego nie pokazuje, jego męskie serce stale cierpi. Mówcie mu trudną prawdę. Ja nadal go
bardzo kocham. Kocham go nawet coraz bardziej.
-

Mamo, wiesz, ktoś się mną interesuje. Przysyła mi miłe SMS-y, a wczoraj podrzucił

mi do schowka motocykla przepiękny, pachnący list. Napisał dla mnie wiersz. Tylko że ciągle
nie wiem, kto to jest.
-

Bo jesteś już kobietą, moja Oleńko, wspaniałą, piękną, mądrą kobietą. Tylko bądź

ostrożna, bo w waszym świecie jest wiele zła. Bądź rozważna Aleksandro!
66
-

Mamusia?

Tak, kochana córeczko, to ja.

Mamusiu, bardzo tęsknię za tobą. Gdy umarłaś, stale płakałam, całymi dniami i

nocami. Nawet gdy brakowało mi łez, moje serce stale płakało.
-

Ja też za tobą tęsknię Oleńko, ale spotkamy się i wtedy będziemy już na zawsze blisko

siebie.
-

Mamusiu, jak ci tam jest?

Jest mi tu dobrze, jedynie Was tu brakuje, ale już niedługo, kochana, już niedługo...

Mamuś, tata się całkiem pogubił. Dużo pije i prowadzi jakieś ciemne interesy. Boimy

się, że go stracimy - Ola znów zaczęła płakać.
-

Nie martw się, maleńka. Módlcie się o tatę i kochajcie go tak jak do tej pory. Chociaż

tata tego nie pokazuje, jego męskie serce stale cierpi. Mówcie mu trudną prawdę. Ja nadal go
bardzo kocham. Kocham go nawet coraz bardziej.
-

Mamo, wiesz, ktoś się mną interesuje. Przysyła mi miłe SMS-y, a wczoraj podrzucił

mi do schowka motocykla przepiękny, pachnący list. Napisał dla mnie wiersz. Tylko że ciągle
nie wiem, kto to jest.
-

Bo jesteś już kobietą, moja Oleńko, wspaniałą, piękną, mądrą kobietą. Tylko bądź

ostrożna, bo w waszym świecie jest wiele zła. Bądź rozważna Aleksandro!
66
Nagle ktoś zapukał do drzwi.
-

Ola, Ola, jesteś tam? To ja, Józek. Dziewczyna obudziła się. Spojrzała rozczarowana

na
sufit. Czuła, że jej drżące serce wciąż jeszcze było przepełnione łagodną obecnością mamy.
Tak bardzo pragnęła zatrzymać to uczucie.
-

Wejdź braciszku! - odpowiedziała. - Miałam cudowny sen. Opowiem ci o nim. A

może to była prawda?

'"T*'-'-'* 'f ír *« • ą 4 »Igr- y !.»roi, n pXp
ja -y, at • - \ r,
Rorbrfof S
?obrv)\v
Ola wytarła znów łzy. Kończyła właśnie opowiadać bratu swój sen:
- Słyszałam jej głos, był taki ciepły. Chciałabym tam zostać na zawsze.
Dziewczyna wypowiadała te słowa zza parawanu, gdzie ubierała się w modny strój do jazdy
motocyklem. Najpierw naciągnęła obcisłe spodnie, następnie zwiewną, krótką sukienkę. W
końcu włożyła jeszcze kurtkę zapinaną na zamek błyskawiczny. Chwyciła kask i wyszła ze
swej garderoby.
-

Ruszam na spacer. Muszę się przejechać. Tyle padło dziś trudnych słów. Muszę

odpocząć od tego wszystkiego. Chcę pobyć sama. Gdzie jest tata? - zapytała.
-

Nie wiem, gdzieś pojechał - odpowiedział Józek.

Ola zbiegła po schodach na parter, a następnie weszła do garażu. Pomiędzy wieloma innymi
motorami
69
stał jej czerwony Suzuki. Dziewczyna wcisnęła guzik pilota i drzwi garażu wraz z bramą
wjazdową posesji zaczęły się automatycznie otwierać. Osa dosiadła swojej maszyny,
przekręciła kluczyk w stacyjce i wyjechała ostrożnie z garażu. Wjechała na ulicę i w końcu
ruszyła dynamicznie przed siebie. Nie miała celu podróży. Po prostu chciała być sama.
Jeździła ulicami miasta i rozmyślała o ostatnich przeżyciach. Ostre słowa taty mieszały się w
jej umyśle z łagodnym głosem mamy. Marzyła o tym, aby brutalna rzeczywistość była tylko

nocnym koszmarem, a dzisiejszy słodki sen stał się jawą. Wydawało jej się także, że cały czas
czuje miły zapach tajemniczego listu od nieznajomego poety. Nagle z głębokiej zadumy
wyrwał ją widok policjanta. Stał z uniesionym lizakiem w dłoni. Zdecydowanym gestem
zatrzymywał młodą motocyklistkę.
„O rany, pewnie było tu jakieś ograniczenie prędkości, nic nie pamiętam. Ile ja jadę?" -
nieprzyjemne myśli przemknęły przez głowę Oli.
Wcisnęła hamulce i zjechała na pobocze.
„Nie denerwuj się, kobieto" - mówiła sama do siebie. „Teraz pozostało ci już tylko
czarowanie pana władzy swym urokiem".
Zatrzymała się tuż obok funkcjonariusza drogówki. Zdjęła kask, poprawiła fryzurę i
obdarzyła policjanta wprost czarującym uśmiechem. -
-

Czyżbym przeoczyła ograniczenie prędkości? -próbowała jakoś rozpocząć tę trudną

rozmowę.
-

Zaraz się przekonamy, pani kierowco. Proszę przygotować prawo jazdy, dowód

rejestracyjny i zapraszam
70
do radiowozu - mężczyzna odpowiedział oschłym głosem. Wydawał się całkowicie nieczuły
na uroki miłej motocyklistki.
„No to już po mnie, trafiłam na faceta z kamienia" - pomyślała Osa.
Zsiadła z motocykla i ruszyła z drżącym sercem w kierunku policyjnego samochodu.
Mężczyzna w mundurze otworzył tylne drzwi i uprzejmym gestem zaprosił ją do zajęcia
miejsca wewnątrz wozu. Ola wsiadła na siedzenie tuż za kierowcą i zauważyła, że ktoś już
obok niej siedzi. Spojrzała uważniej. Była tak zaskoczona, że z jej ust same wyrwały się
słowa:
-

Ojej, ja pana znam!

Dziewczyna była tego pewna i teraz intensywnie walczyła ze swoją pamięcią, aby
przypomnieć sobie okoliczności, w jakich już wcześniej spotkała tego młodego mężczyznę.
Jednocześnie powtarzała w myślach:
„Jest dobrze, kochana, jest dobrze. Znajomemu policjantowi łatwiej się wykręcisz".
Drzwi samochodu zatrzasnęły się, ale nikt już więcej nie wsiadł do środka. Siedzący obok
przystojny policjant w cywilu uśmiechnął się, po czym powiedział niezwykle łagodnym
głosem:
-

Witaj, mój Kwiatuszku. Nareszcie się spotykamy sami. Wiesz z moich liścików, że

marzyłem o tym od dawna.
W głowie Oli zawirowały wszystkie myśli. Zrobiło jej się gorąco. Czuła, jak mocne wypieki
pojawiają się na policzkach.
71
„Czy to możliwe?" - zaskoczona dziewczyna nie potrafiła inaczej odpowiedzieć na pytanie
wołające w jej sercu: „On pachnie jak ten piękny list. To jest naprawdę on".
Następnego dnia rano Jozue siedział w mieszkaniu swego dobrego kumpla Kabla. Zamiast
bandaża na głowie miał już tylko przyklejony solidny, szproki plaster. Także kolor siniaków
na policzku przeszedł z odcienia sinej zieleni w barwę jasnofioletową. Chłopak był mocno
zaniepokojony. Tłumaczył coś, nerwowo gestykulując przy tym rękami.
-

Najnormalniej wyjechała wczoraj motorem na przejażdżkę i nie wróciła na noc. Do tej

pory nie ma jej w domu. Dzwoniłem do niej chyba ze sto razy. Nie odbiera telefonu. Mówię
ci, facet, że coś złego się stało.
-

A wasz tata o tym wie?

On też nie nocował w domu. Pewnie załatwia tę wielką, brudną forsę dla mafii.

A może my tu sobie gadu, gadu w najlepsze, a ona właśnie wróciła. Zadzwoń jeszcze

raz na chatę - rozważnie doradzał Kabel.

Józek znów chwycił telefon Jcomórkowy i wybrał numer domowy. Odczekał niecierpliwie
kilka sekund, po czym powiedział podenerwowany:
-

Nikt nie odbiera.

Poczekaj jeszcze chwilę. Jeśli Osa wróciła po nieprzespanej nocy, to na pewno

zakopała się pod kołdrą.
72
„Czy to możliwe?" - zaskoczona dziewczyna nie potrafiła inaczej odpowiedzieć na pytanie
wołające w jej sercu: „On pachnie jak ten piękny list. To jest naprawdę on".
Następnego dnia rano Jozue siedział w mieszkaniu swego dobrego kumpla Kabla. Zamiast
bandaża na głowie miał już tylko przyklejony solidny, szeroki plaster. Także kolor siniaków
na policzku przeszedł z odcienia sinej zieleni w barwę jasnofioletową. Chłopak był mocno
zaniepokojony. Tłumaczył coś, nerwowo gestykulując przy tym rękami.
-

Najnormalniej wyjechała wczoraj motorem na przejażdżkę i nie wróciła na noc. Do tej

pory nie ma jej w domu. Dzwoniłem do niej chyba ze sto razy. Nie odbiera telefonu. Mówię
ci, facet, że coś złego się stało.
-

A wasz tata o tym wie?

On też nie nocował w domu. Pewnie załatwia tę wielką, brudną forsę dla mafii.

A może my tu sobie gadu, gadu w najlepsze, a ona właśnie wróciła. Zadzwoń jeszcze

raz na chatę - rozważnie doradzał Kabel.
Józek znów chwycił telefon komórkowy i wybrał numer domowy. Odczekał niećierpliwie
kilka sekund, po czym powiedział podenerwowany:
-

Nikt nie odbiera.

Poczekaj jeszcze chwilę. Jeśli Osa wróciła po nieprzespanej nocy, to na pewno

zakopała się pod kołdrą.
72
Sam mówiłeś, że twoja siostra to śpioch - przypominał kolega.
-

Cały czas nikt nie odbiera - Józef był coraz bardziej zaniepokojony.

W końcu przerwał połączenie i odłożył telefon.
-

Ale niefart. To co robimy? - dopytywał się Kabel.

Nie wiem. Nic sensownego nie przychodzi mi do głowy, chyba tylko modlić się i

czekać - odpowiedział Jozue.
-

Może by zawiadomić inspektora? - doradzał Kabel.

Myślisz, że ona może być w jakimś niebezpieczeństwie? - Jakubowicz powoli

uświadamiał sobie powagę sytuacji.
-

Nie, no chyba nic jej nie grozi. Osa pewnie jest na jakiejś dłuższej randce. Masz rację.

Nie możemy zamęczać pana Cheruba takimi sprawami.
-

Facet, co ci strzeliło do łba, jaka randka? Ola nie jest taka. To porządna dziewczyna.

Zawsze wraca do domu na noc - Józef bronił siostry. - Poza tym Elezar to nasz przyjaciel, a
nie jakiś tam policjant. Jakby co, pomoże nam w każdej sytuacji. Jednak cały czas mam
nadzieję, że nic złego się nie stało.
Tu Józek zawiesił głos, bo nagle zabrzmiał dzwonek telefonu. Jakubowicz podskoczył jakby
rażony prądem. Natychmiast chwycił słuchawkę.
-

Jakubowicz, słucham - powiedział.

Najpierw nastała głucha, denerwująca cisza, aż w końcu odezwał się jakiś męski głos:
73
-

I co, detektywie, słabo pilnujesz siostry.

Kto mówi? - Józek mocno się wysilał, aby opanować zdenerwowanie.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

Gościu, dzwonisz, aby mi to powiedzieć? - Jozue starał się za wszelką cenę zachować

spokój.

Mam twoją siostrę - powiedział nieznajomy.

Akurat!

Dam ci Aleksandrę do telefonu.

W słuchawce coś zatrzeszczało, a następnie rzeczywiście dał się słyszeć trochę przestraszony
głos Osy.
-

Józek, to ja, Ola ...

No stara, gdzie ty jesteś? - Józek miał cały czas nadzieję, że jest to głupi żart.

Nie wiem, braciszku, ale nic mi nie jest - Osa nagle przerwała rozmowę.

No to już wystarczy tej rodzinnej pogawędki - nieznajomy znów przejął słuchawkę. -

Siostra nie wie, gdzie jest, bo podczas podróży zawiązaliśmy szalik na jej piękne oczy.
Jakubowicz w końcu zrozumiał, że sprawa jest bardzo poważna.
-

Nie rób jej krzywdy, draniu, bo jak cię dorwę, to ci nogi z...

Nie tak ostro, panie detektywie. Przypomnę ci, że to ja mam Aleksandrę, a ty nawet

nie wiesz, gdzie nas szukać. Lepiej uważnie mnie teraz posłuchaj. Możemy wypuścić twoją
siostrę, ale najpierw musisz przyjechać osobiście w umówione miejsce.
-

Gdzie mam być?

74
-

Bądź za godzinę w starych magazynach dawnej rzeźni. Masz być sam, słyszysz? Nie

chcemy widzieć żadnych kolegów ani tego wielkiego, mądralińskiego inspektora. Nie
zabieraj także GPS-ów, podsłuchów, ukrytych minikamer ani innych śmiesznych gadżetów,
bo dokładnie cię sprawdzimy. Na miejscu dowiesz się, co dalej robić. Zrozumiałeś?
-Tak.
-

I nie mów nikomu, dokąd jedziesz.

Będę tam za godzinę - Józek odłożył słuchawkę, po czym powiedział do Kabla:

Jadę do magazynów starej rzeźni. Nie zawiadamiaj inspektora bez mojego sygnału,

ok? Nie rób nic, dopóki nie zadzwonię.
-

Ale co się dzieje, Jozue?

Jadę po Osę. Te dranie ją porwali!

No to „trzym się", Jakubowicz - Kabel próbował pokrzepić przyjaciela na pożegnanie.

Józef zajechał starym, rozklekotanym motorem na plac nieczynnej już rzeźni. Widok nie był
tu zbyt zachęcający. Na betonowym placu piętrzyły się stosy starych, zbutwiałych,
przegniłych skrzyń. Obok góra pogiętych, zardzewiałych barierek. Zapewne służyły do
zapędzania zwierząt na miejsce kaźni. Wszędzie jeszcze cały czas unosił się niemiły zapach
starego mięsa.
Jozue podszedł do wielkich stalowych drzwi. Były uchylone. Chłopak wszedł do wnętrza
obskurnego magazynu. W środku panował męczący półmrok. Stały tu długie rzędy wysokich,
żelaznych regałów. Na grubych
75
łańcuchach zwisały z nich ogromne, brudne haki. Józef ruszył ostrożnie wzdłuż regałów.
Zatrzymał się. Zaczął nadsłuchiwać. Wydawało mu się, że słyszy jakieś kroki. Wytężył słuch,
ale teraz w uszach dzwoniły tylko te łańcuchy poruszane przeciągiem hulającym po
magazynie.
Przeszedł następne dwadzieścia metrów i znów się zatrzymał. Teraz zaniepokoił go inny
dźwięk. Wyraźnie słyszał szmer i drapanie dochodzące z prawej strony, chyba zza olbrzymiej
metalowej szafy. Chłopak zbliżył się ku niej. Stanął. Naraz usłyszał głośny, gardłowy syk.
Skóra ścierpła mu ze strachu. Wtedy z przeraźliwym miauknięciem wprost znad szafy
wyskoczył przestraszony, czarny kocur. Przeleciał dokładnie nad głową Jozuego i wylądował
po drugiej stronie, znikając błyskawicznie między regałami. Józek wstrzymał oddech, a
następnie z ulgą wypuścił powietrze z płuc.

Odwrócił się i w ułamku sekundy ujrzał przed sobą jakąś postać w kominiarce, z kijem
bejsbolowym w rękach. Nie zdążył już nic więcej zauważyć. Poczuł silne uderzenie w obolałe
czoło. W jednej chwili stracił przytomność i z głośnym łomotem runął na podłogę.

Rozdział 9
WtabCA
Telefon znów zadzwonił, tym razem w kieszeni pana Grzegorza Jakubowicza.
- Co tam znowu? - mężczyzna oschle rzucił do słuchawki.
-

Cześć, Grzesio, tutaj Władca - rozmowę rozpoczął głos, który staremu Skinolowi

kojarzył się bardzo niemiło.
„No trudno, jakoś to zniosę" - pomyślał Jakubowicz.
-

Czy pamiętasz, ile jeszcze dni zostało? - zapytał tamten.

Cztery, czyli mnóstwo czasu.

Marzyciel z ciebie. Widzę, że nasze dotychczasowe groźby nie robią na tobie

większego wrażenia. Ty chyba myślisz, że my żartujemy, co? W ogóle nie zbierasz naszej
forsy. Dlatego mam dla ciebie niespodziankę. Ogłaszam zmianę planów. Czas skończył się
dzisiaj.
77
-

A ja ci mówię, że mam jeszcze cztery dni - Jakubowicz obstawał przy swoim.

To my stawiamy warunki, a ty je wypełniasz. Jeśli zechcemy, zlikwidujemy cię

natychmiast - rozmówca powoli tracił cierpliwość.
-

Wtedy nie odzyskacie dwustu kawałków.

I tak ich nam nie oddajesz, więc co nam po tobie. Skok na bank ci nie wyszedł, a w te

cztery dni i tak nic nie zdążysz zorganizować. Mówię poważnie, czas dobiegł końca.
Rozliczamy się dzisiaj i stawką nie jest już tylko twoje marne życie.
-

Słuchaj, Władca, bądź choć trochę mężczyzną i nie łam umowy - Jakubowicz

próbował podrażnić ambicję swego rozmówcy.
-

Ty mięczaku, chcesz mnie uczyć, jak być mężczyzną? - odpowiedział tamten. - Nie

umiesz nawet załatwić marnych dwustu tysięcy. Czas się skończył. Dzisiaj dajesz całą kasę
albo własną głowę.
-

A co ty na to, gdybym wpuścił do internetu info, kim naprawdę jesteś? - teraz w

odwecie groził znów stary Skinol.
-

Nie zrobisz tego.

Dlaczego nie?

Bo ja mam twoje dzieciaki.

Blefujesz.

To posłuchaj tego.

Po chwili w słuchawce dało się słyszeć jakąś szamotaninę. W końcu zabrzmiał drżący głos
wystraszonej Osy:
-

Tato, to ja, Ola.

78
-

A ja ci mówię, że mam jeszcze cztery dni - Jakubowicz obstawał przy swoim.

To my stawiamy warunki, a ty je wypełniasz. Jeśli zechcemy, zlikwidujemy cię

natychmiast - rozmówca powoli tracił cierpliwość.
-

Wtedy nie odzyskacie dwustu kawałków.

I tak ich nam nie oddajesz, więc co nam po tobie. Skok na bank ci nie wyszedł, a w te

cztery dni i tak nic nie zdążysz zorganizować. Mówię poważnie, czas dobiegł końca.
Rozliczamy się dzisiaj i stawką nie jest już tylko twoje marne życie.
-

Słuchaj, Władca, bądź choć trochę mężczyzną i nie łam umowy - Jakubowicz

próbował podrażnić ambicję swego rozmówcy.
-

Ty mięczaku, chcesz mnie uczyć, jak być mężczyzną? - odpowiedział tamten. - Nie

umiesz nawet załatwić marnych dwustu tysięcy. Czas się skończył. Dzisiaj dajesz całą kasę
albo własną głowę.
-

A co ty na to, gdybym wpuścił do internetu info, kim naprawdę jesteś? - teraz w

odwecie groził znów stary Skinol.
-

Nie zrobisz tego.

Dlaczego nie?

Bo ja mam twoje dzieciaki.

Blefujesz.

To posłuchaj tego.

Po chwili w słuchawce dało się słyszeć jakąś szamotaninę. W końcu zabrzmiał drżący głos
wystraszonej Osy:
-

Tato, to ja, Ola.

78
Ojciec pobladł z wrażenia. Poczuł, jak przez jego całe ciało przechodzi zimny dreszcz. Był
całkowicie zaskoczony. Myślał, że córka i syn siedzą bezpiecznie w domu.
-

Córeczko, czy nic ci nie jest? Nic złego ci nie zrobili? - zapytał tata.

Tatusiu, on mnie oszukał. Pobili też Józka. Józef wygląda okropnie. Całe szczęście, że

jest już przytomny. Tato, zabierz nas stąd!
Wołanie Oli zostało szybko przerwane i znów odezwał się nieprzyjemny głos mężczyzny:
-

No właśnie, może byś zabrał stąd swoje ukochane dzieci, zanim stanie się z nimi coś

naprawdę złego. Tylko nie zapomnij przywieźć ze sobą całej forsy.
-

Dobra, dziś się rozliczymy. Dokąd mam przyjechać? - Grzegorz Jakubowicz zaczął w

końcu działać.
-

W ciągu godziny masz być w nieczynnej rzeźni. Tylko przyjedź sam. Jeśli pojawią się

gliny albo spróbujesz jakichś innych sztuczek, zastrzelimy twoje szczeniaki. Wpakujemy im
kulki bez mrugnięcia okiem - ostrzegał terrorysta.
Już po trzydziestu minutach na obskurny plac dawnej rzeźni wjechał Grzegorz Jakubowicz.
Dosiadał swego starego, ulubionego Harleya Davidsona. Silnik motoru wzbudzał respekt
swym głośnym dudnieniem. Motocyklista naparł przednim kołem na wielkie stalowe drzwi,
które otworzyły się do wewnątrz ogromnej, ciemnej hali. Jakubowicz ubrany w czar-
79
ny, skórzany kombinezon wjechał do środka i zaczął przeciskać się swym pojazdem między
stalowymi regałami. Gryzące spaliny motoru zaczęły rozchodzić się po magazynie.
Stary Skinoł sprawiał wrażenie bardzo pewnego siebie, aż do momentu, gdy ujrzał widok
mrożący krew w żyłach. To przerażające widowisko było oświetlone jedną mocną lampą
zwieszającą się z sufitu. Mniej więcej pośrodku hali, na wolnej przestrzeni stały przewrócone
dwie duże, drewniane skrzynie. Na nich stali Józek i Ola. Dwie grube pętle oplatały szyje
rodzeństwa. Sznury były przytwierdzone wysoko do dwóch ręcznych dźwigów, używanych
zapewne kiedyś do załadunku mięsa. Młodzi wyglądali na bardzo przestraszonych.
Jakubowicz natychmiast zatrzymał motor i zeskoczył z niego. Zdjął czarny kask. Rzucił go na
ziemię i ruszył biegiem w kierunku swych dzieci. W tym momencie ciężkie powietrze
magazynu wstrząsnął złowrogi dźwięk karabinu maszynowego. W tej samej chwili seria
pocisków uderzyła w posadzkę tuż przed nogami starego Skinola. Prysnął odkruszony
cement. Pan Grzegorz natychmiast się zatrzymał i trwał tak w bezruchu.

Gdzieś w oddali, pod ścianą, w ciemności jarzył się mały, czerwony, świecący punktr Raz był
jaśniejszy, to znów zanikał. W pewnym momencie dokładnie w tamtym miejscu rozbłysła
jeszcze jedna lampka, tym razem mała. Rozświetliła jakąś postać trzymającą między palcami
zapalonego papierosa. Ten młody, elegancki męż-
80

czyzna siedział wygodnie w fotelu niczym reżyser tego dramatycznego przedstawienia. To
był komisarz Albert Maj. Z ugrzecznionym, ale sztucznym uśmiechem powiedział:
-

Cześć, Grzechu. Miło, że tu zajechałeś. Dzieci na pewno się ucieszyły. Ja sam jestem

pełen nadziei na to spotkanie. Gdzie masz forsę?
Pan Jakubowicz stał w milczeniu. Tę niewygodną ciszę przerwał znów mężczyzna siedzący w
fotelu:
-

Widzę, że trzeba odświeżyć ci pamięć. Zatem zacznijmy od razu od emocjonującej

zabawy. Powiesimy tylko jedno z twoich dzieci, drugie wypuścimy na wolność. Ty podejmij
decyzję. Kogo chcesz uwolnić, a kogo skazać na śmierć?
Teraz na twarzy zdradzieckiego oficera policji ukazał się wręcz diabelski uśmiech.
-

Tato, uwolnij Olę, my we dwóch sobie jakoś poradzimy! - wołał niewyraźnie Józek,

cały posiniaczony i opuchnięty.
-

Zapomnij, facet. Nie zostawię was samych, nigdzie stąd nie pójdę! - sprzeciwiła się

Osa.
-

Zamknij się, dziewczyno! - zdenerwowany Jozue darł się na siostrę. - Przynajmniej ty

się uratujesz. Tato, uwolnij ją i w ogóle jej nie słuchaj!
-

Jakaż kochająca się rodzina! Jesteście gotowi umierać za siebie nawzajem? Doprawdy

wzruszyłem się - wynaturzony, bandycki komisarz naśmiewał się z tej dramatycznej sytuacji,
którą sam wywołał.
-

Pamiętajcie jedynie, że wybór należy wyłącznie do waszego ojca - dodał bezwzględny

mafiozo.
i
-

Uspokójcie się! - pan Jakubowicz zawołał do dzieci, po czym krzyknął w stronę szefa

gangu: - Władco, ty potworze, uwolnij natychmiast moją córkę!
Następnie ojciec zwrócił się do Józefa, mówiąc:
-

Wybacz mi, synu.

Dobra decyzja, tato! - wołał Józek, którego głowa była jeszcze stale oblepiona

zakrzepłą krwią.
-

Już wam powiedziałam, że ja nigdzie nie idę! - krzyczała Osa.

W tym samym momencie wbrew woli dziewczyny jej sznur został odczepiony od dźwigu i
opadł głucho na ziemię. Ola szybko podbiegła do taty i objęła go z całej siły za szyję.
-

Nie zostawię was tu samych! - wołała. - Wolę zginąć z wami!

Tata próbował za wszelką cenę zdjąć pętlę z jej szyi.
-

Ależ mój pachnący kwiatuszku, tu mogłabyś tylko zwiędnąć. Lepiej posłuchaj tatusia

- doradzał komisarz Maj, którego bardzo bawiła ta sytuacja.
-

Zamknij się, kłamliwy łajdaku, nie zostawię mojej rodziny! - Ola wrzeszczała na

przebiegłego Alberta, który jeszcze wczoraj romantycznie ją uwodził.
Nagle wydarzyło się coś nieoczekiwanego. To zdarzenie zaskoczyło wszystkich. Spomiędzy
regałów niczym zjawa wyskoczył jakiś łysy dresiarz. To był Koks. Chłopak nie czekając już
dłużej na rozwój wydarzeń, zawołał do pana Grzegorza:
-

Szefie, ja ją stąd zabiorę.

A ten kretyn co tu robi? - zawołał komisarz Maj, który ze zdziwienia aż zakrztusił się

dymem od papie-
82

■i
WM

>
rosa. - Jakubowicz, miałeś być sam. Mówię ci, zginiecie wszyscy.
Na te słowa stojący niedaleko jakiś osiłek z karabinem natychmiast odbezpieczył broń gotową
do strzału.
-

Wyluzujcie! Szef nic o mnie nie wiedział. Sam tu wlazłem - wołał Koksiński, unosząc

dłonie nad głową. - Zrobię tak jak każesz, Władca. Zabiorę stąd dziewczynę i problem macie
z bańki.
Nastała nerwowa cisza. Napięcie było trudne do zniesienia.
-

Dobra, zabieraj ją stąd, ciemniaku - Maj zgodził się na tę propozycję.

Koks chwycił Osę w pół i zaczął na siłę odrywać ją od ojca.
-

Zostaw mnie, mięśniaku! Ja chcę tu zostać, słyszysz? - krzyczała Aleksandra. - Tato,

powiedz mu, żeby mnie puścił!
W końcu Anatol zdołał oderwać dziewczynę. Przerzucił ją przez ramię i biegiem ruszył ku
bramie. Przewieszona w pół Ola stale wrzeszczała i kopała Kok-sińskiego, jednak on w swym
uporze zdołał w końcu dobiec do wyjścia i oboje zniknęli za wielkimi stalowymi drzwiami.
-

Dobrze wybrałeś, stary - znów odezwał się policyjny dezerter. - Szkoda byłoby

oszpecić taką urodę. Czy już sobie przypomniałeś, gdzie masz moje dwieście tysięcy?
-

Nie mam nic dla ciebie, draniu - rzucił zdenerwowany pan Grzegorz.

83
rosa. - Jakubowicz, miałeś być sam. Mówię ci, zginiecie wszyscy.
Na te słowa stojący niedaleko jakiś osiłek z karabinem natychmiast odbezpieczył broń gotową
do strzału.
-