Daniel Defoe „Przypadki Robinsona Kruzoe”

Fakt biograficzny:

Urodzony 1660 r. Zmarł w 1731 r.
Swoją powieść, która jest pierwszą książką tego typu na świece, napisał pod wpływem
żeglarza Aleksandra Selkirka, który spędził cztery lata na bezludnej wyspie w okolicach
Chile. Wydana w 1719 roku przyniosła mu wielka sławę.

Robinson i Piętaszek – przyjaźń oparta na tolerancji.

Przedstawieni w taki sposób współistnienie ludzi odmiennych kultur, autor wyraźnie daje do
zrozumienia współczesnym czytelnikom, na jakich zasadach powinny opierać się kontakty
europejczyków (kupców, podróżników, zdobywców) z przedstawicielami innych cywilizacji.
Wiek XVII jest wiekiem wzmożonych odkryć i ekspedycji na nowo podbitych vel odkrytych
terenach, choć konkwistadorzy wybitnie mieli w poważaniu rady Defoe. Konflikt oraz skutki
możemy podziwiać do dzisiaj. Sam autor nie miał złudzeń co do natury ludzkie. Sugeruje to
smętny koniec skolonizowanej przez niego wyspy i upadek miasta. Początkowy spokój
zakłócił spór religijny i zbyt ambitne zapędy, w kierunku tworzenia imperium, Anglików.

Daniel Defoe bardzo mocno w swoje książce podkreśla niegodziwość ludzkiego charakteru .
Samolubność: opuszczenie rodziców przez Robinsona, pomimo wiedzy, że to ich zabije.
Porzucenie Boga: Pobożność w czasie dobytku, wzywanie Stwórcy gdy dzieje się krzywda, a
zapominanie o Nim gdy jest dobrze.
Kłamstwa: Załoga zdradzająca swojego kapitana. Naruszenie umowy o nieprzekraczaniu linii
wyspy.
Morderstwa: Na tle rasowym ( wyspa), religijnym (wyspa), by zdobyć władzę (sytuacja na
statku.)
Jest to w dużej mierze książka o niegodziwości ludzkiej. Druga strona jest bardziej
optymistyczna, pełna refleksji o naturze człowieka(pozytywnej i negatywnej), o dobroci Boga
czy pięknie świata.