PATRICIA KNOLL

Uwierz mi, Annie!

Desperately Seeking Annie

Tłumaczyła: Grażyna Fredro-Boniecka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Flynn! Nie wściekaj się, wyglądasz, jakbyś zamierzał zaraz rzucać

piorunami. – Brenna pociągnęła brata za rękaw.

– Słucham?! – Gwałtownie odwrócił się w jej stronę.
– O! Znowu zaczynasz, właśnie o tym mówię, uspokój się.
– Do diabła! Czy nie mogliby się pospieszyć? Flynn ruszył przez hangar

małego lotniska w stronę mechaników, którzy, nie ukrywając zdenerwowania,
naprawiali drobną usterkę w samolocie. Samolot miał go zabrać z hrabstwa
Santa Barbara na wyspę Anapamua. Brenna wstała z ławki i podeszła do brata.
Wzięła go pod rękę i spojrzała na niego z wyrozumiałością.

– Jak mają się pospieszyć, skoro gdy tylko zaczynają coś robić, pytasz

ich, czy już skończyli... Są już tak zdenerwowani, że narzędzia wypadają im z
rąk. Pilot na pewno wolałby polecieć na jakąś wojenną wyprawę, niż mieć
takiego niecierpliwego pasażera.

– Nie przesadzaj – odburknął. – Wcale nie wprowadzam nerwowej

atmosfery wśród pracowników, ale jeśli nie wywiązują się ze swoich
obowiązków na czas, to...

– Chyba sobie żartujesz. Obie z mamą jesteśmy zasypywane listami ze

wszystkich naszych sieciowych hoteli, w których błagają, żeby cię wysłać jak
najdalej na wakacje.

– Bardzo zabawne. – Flynn spojrzał na siostrę. Nagle w jego oczach

pojawił się błysk. – A ty, wielka altruistka, postanowiłaś zadość uczynić
prośbom naszych niewdzięcznych podwładnych.

– Dzięki Bogu nie pracuję dla ciebie – z ulgą westchnęła.
Brenna była zupełnie inna niż reszta rodziny. Flynn zdawał sobie sprawę,

że on, podobnie jak ojciec, pracował zbyt ciężko i wszystko traktował zbyt
poważnie. Matka była opanowana, dobrze zorganizowana i cały czas... zajęta.
Kiedy Flynn skończył dziesięć lat, na świat przyszła Brenna i, ku zaskoczeniu
całej rodzinki, odmieniła ich mały świat. I na całe szczęście, bo trudno sobie
wyobrazić, jakimi pracoholikami staliby się wszyscy troje, gdyby nie ona.

Zawsze wesoła, wszystko jej łatwo przychodziło, ludzie, których

poznawała, natychmiast ją akceptowali i lubili. Kończyła właśnie szkołę
weterynaryjną, z czego Flynn był bardzo dumny. Teraz uparła się, że przyjedzie
z nim tu z San Francisco i dopilnuje, żeby odleciał na wakacje w dobrym
kierunku, a nie, jak zwykle, do któregoś ze swoich hoteli, pod pretekstem
załatwiania ważnych spraw zawodowych.

Spojrzała podejrzliwie na jego wypchaną walizkę.
– Nie sądzę, żeby kilka ubrań i przybory toaletowe zajmowały aż tyle

miejsca, hm? – Zerknęła na brata. – Pamiętaj, że jedziesz na odpoczynek, a nie

do pracy.

– Jak już ci wcześniej obiecałem, nie zamierzam dużo pracować.
– I liczę na to, że jesteś jednym z tych, którzy dotrzymują obietnic... –

Przerwała i po chwili dodała: – Obiecałeś mi coś jeszcze, pamiętasz?

Flynn spuścił oczy. Dlaczego starała się za wszelką cenę dotrzeć do jego

najgłębiej skrywanych uczuć? W szybie zobaczył swoje odbicie. Miała rację,
jego mina wcale nie wzbudzała sympatii. Czarne włosy i zielone oczy w ciemnej
oprawie dodatkowo podkreślały ostre rysy twarzy.

– Tak, pamiętam – skinął głową.
– Minęły już dwa lata, i jeśli do tej pory nie ma żadnej wiadomości, jeśli

nie dała żadnego znaku i nie próbowała się z tobą skontaktować...

– Wiem – przerwał zniecierpliwiony. Nie chciał znów do tego wracać.
Brenna, nie zrażona, wspięła się na palce i objęła go czule.
– Czas, żebyś na nowo pomyślał o sobie.
Flynn zmiękł. Przecież nie mógł winić siostry, że dał się zwieść

kobiecie... Przytulił Brennę do siebie i powiedział:

– Musisz mi o tym ciągle przypominać.
– No tak, a ty i tak zrobisz swoje.
– W końcu to ja się męczę, tylko ja.
– A ja i mama musimy to znosić, co wcale nie jest przyjemne. Liczę, że te

wakacje coś zmienią... pomogą...

– Na pewno będę miał czas na uporządkowanie myśli i podjęcie jakiejś

decyzji.

– To dobrze – odparła usatysfakcjonowana.
Pilot podszedł do nich i oznajmił, że samolot jest gotowy do startu.
Jeszcze raz się uściskali i Brenna podprowadziła go do niewielkiego

dwusilnikowego samolotu. Wolałby lecieć swoim firmowym samolotem, ale za
to w tym będzie wyłącznie pasażerem, i do tego jedynym. Nie będzie musiał
prowadzić nudnych rozmów ani wysłuchiwać plotek.

Wkrótce znalazł się w górze. Samolot skrył się w białych chmurach, żeby

po półgodzinie wynurzyć się już nad Anapamua, wyspą kończącą łańcuch
kalifornijskiego archipelagu. Anapamua z wąskim pasem drzew iglastych i
kawałkiem dąbrowy wyglądała z góry jak zielony klejnot oprawiony w ciemne
srebro wód Pacyfiku. Oddalona o pięćdziesiąt kilometrów Santa Barbara mogła
być już inną galaktyką.

Zauważył cel swojej podróży: trzypiętrowy budynek z cegły, hotel

„Anapamua”. Oprócz hoteliku, na wyspie znajdowało się pole golfowe, korty
tenisowe, szlaki spacerowe, zatoki z plażami, mały port, z którego jachty
zabierały pasażerów na rejsy. Wielu gości przypływało na wyspę i kiedy
dopisywała pogoda często kutry zabierały pasażerów z Santa Barbara.
Usytuowanie było doskonałe, a hotel, o ile się dobrze orientował, był sprawnie

prowadzony przez niewielki personel, zaś zarządzał nim jeden z właścicieli.
Zresztą, sam się o tym niebawem przekona. Był zaciekawiony tym miejscem
zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Niecierpliwił się, chciał już lądować.

Pokręcił głową. Przecież miał tu spędzić wakacje, donikąd się nie

spieszył, żadnych umówionych spotkań. Przypomniały mu się słowa Brenny.
Będzie grał w tenisa, kąpał się w oceanie, chodził na długie spacery i
odpoczywał. Nie chciał, żeby matka i Brenna martwiły się o niego. To prawda,
że ciężko pracował, a od śmierci ojca nawet za ciężko. Od dwóch lat nie miał
wakacji. Ale nie widział innego wyjścia. Jeśli ciężka praca miałaby wypędzić z
niego ciągły niepokój, to pracowałby tak dalej. Ale wiedział, że to nie
skutkowało. Pragnął spokoju i odpoczynku, dlatego właśnie wybrał się na tę
piękną wyspę. Przynajmniej był to jeden z powodów.

Zobaczył w dole jakąś postać, zbliżali się w jej kierunku. Przyglądał się

uważnie. Lecieli nad pięknymi ogrodami, po chwili znaleźli się nad dąbrową.
Zobaczył wyraźnie kobietę, odgarniała z oczu długie jasne włosy. Spojrzała w
górę i osłoniła ręką twarz od słońca. Pomachała w kierunku samolotu. Flynn
przysunął się bliżej do okna.

Cholera, przeklął w duchu. Jak długo jeszcze będzie wszędzie jej

wypatrywał, przecież wiedział, że nigdy już jej nie ujrzy. Minęło dużo czasu,
odkąd każda kobieta z włosami w kolorze zachodzącego słońca przykuwała jego
wzrok. To musi się wreszcie skończyć.

Przyznawał, że cechowała go zaborczość i zawziętość na pograniczu

obsesji. Ale dlatego też odnosił w życiu sukcesy. Nigdy nie pozostawiał nie
załatwionych spraw, uparcie dążył do celu, dopóki go nie osiągnął. Może
Brenna miała rację, że ta jedna sprawa już nigdy nie będzie rozwiązana i
powinien przeszłość pozostawić za sobą. Teraz będzie miał czas, żeby to
wszystko uporządkować.

Annie Locke pospiesznie ścinała rumianki z jej ulubionych klombów i

wkładała je do koszyka. Podniosła drżącą rękę do czoła, osłoniła oczy i
popatrzyła w górę. Wszystko zafalowało przez ten nagły powiew. Po chwili
znowu zapanował spokój i jej serce zaczęło bić spokojniej, już się nie trzęsła.
Odkaszlnęła i otarła łzy. Kiedy płakała, było jej łatwiej. Właśnie przelatywał
samolot, dokładnie taki, w jakim zginęli jej rodzice. Teraz już nie wpadała w
panikę, gdy widziała lecący samolot, ale sama ciągle jeszcze nie zdecydowałaby
się lecieć.

Odgarnęła włosy z twarzy i wstała. Zmierzała w stronę hotelu. Annie była

drobna, niewysokiego wzrostu, więc silny wiatr próbował ją przewrócić.
Szerokie nogawki letnich spodni owinęły się wokół jej nóg.

Czy już zawsze widok lądującego samolotu będzie wyprowadzał ją z

równowagi? Kiedy wiedziała, że ma nadlecieć, starała się pozostawać w

budynku, ale przecież musiała kiedyś wyleczyć się z tej obsesji.

Współpracowała z Garym Mendozą, który swoim czarterem zabierał

wielu jej gości na Anapamua. Dzisiaj przylatywał ze specjalnym pasażerem.
Martin miał już czekać na lotnisku, żeby hotelowym dżipem podwieźć gościa
pod samo wejście. Gdyby teraz pospieszyła się, mogłaby sama go przywitać w
hotelu. Zawahała się. A jeśli on pomyśli, że jest za bardzo przejęta jego
przybyciem? W rzeczywistości naprawdę bardzo to przeżywała.

Do rozpoczęcia sezonu zostało jeszcze parę tygodni. Dopiero niedawno

skończyła się zima, wyjątkowo nieprzyjemna tego roku. Hotel potrzebował
wielu gości, miała nadzieję, że będzie miała komplet. I tak dzisiaj los się
uśmiechnął, bo zrobiło się słonecznie i ciepło akurat na przyjazd ważnego
gościa.

Spojrzała krytycznie na hotel. Zbudowany został w latach dwudziestych

dla hollywoodzkiej gwiazdy filmu niemego. Utrzymany był w stylu Tudorów.
Na urządzenie wnętrza nie szczędzono pieniędzy. Mahoniowe podłogi, ozdobne
schody i cała dekoracja pożarła oszczędności gwiazdora. Kiedy w roku 1929
depresja gospodarcza opanowała kraj, aktor został zmuszony do sprzedania
rezydencji, i akurat dziadek Annie kupił posiadłość za grosze. Teraz Annie była
wdzięczna, że dziadek przekształcił rezydencję w hotel. Kochała to miejsce
ponad wszystko. Jeśli kiedyś wyjdzie za mąż, to tylko za mężczyznę, który
będzie chciał tu pozostać i razem z nią prowadzić ten hotel. Nie zamierzała
nigdy opuścić wyspy na zawsze. Uśmiechnęła się do siebie.

Przed budynkiem gospodarczym siedział mały chłopiec, między stopami

trzymał piłkę. Kiedy usłyszał zbliżające się kroki, podniósł z nadzieją głowę, ale
po chwili znowu opuścił.

– Cześć, Luis. Co się stało? – spytała Annie.
– Cześć. Nie mam z kim grać w piłkę. Wszędzie tylko sami dorośli –

wymamrotał rozżalony.

Annie stłumiła śmiech. Nie dziwiła się Luisowi, że narzekał na brak

towarzystwa. Zazwyczaj o tej porze mieszkają w hotelu goście w średnim wieku
i emeryci. Dopiero w sezonie przyjeżdżają tu dzieci i wtedy Luis może się z
nimi bawić. Beatrice i Carlos, rodzice Luisa, pracowali w hotelu. Uczyli go sami
w domu, żeby potem wysłać syna do średniej szkoły w mieście. Tak samo jak
Annie, kiedy była dzieckiem, ale ona nie czuła się szczęśliwa w mieście.
Wiedziała, że Luis, który lubił przygody i wszystko co nieznane, na pewno
poczuje się swobodnie w szkole średniej, mimo że daleko od wyspy. Usiadła
obok niego na stopniu, kwiaty położyła na kolanach.

– Zaobserwowałam, że jesteś niezłym graczem. Luis spojrzał na nią z

wdzięcznością.

– Może... Ale gdybym miał z kim grać, miałbym możliwość praktyki.
Odłożyła kwiaty na bok.

– Czy dziewczyny też mogą grać?
– Dziewczyny nie potrafią grać w piłkę. Zmrużyła oczy i szepnęła mu do

ucha:

– Ty wstrętny męski szowinisto! Przecież muszą być damskie drużyny na

świecie.

Odsunął się zaskoczony.
– Wstrętny co?
– Nieważne. Lepiej wstawaj. No dalej!
Luis z niedowierzaniem patrzył na Annie, ale powoli wstał.
Przez dziesięć minut, biegając wokół budynku, kopali piłkę. Annie

zdawała sobie sprawę, że takie zachowanie nie przystoi właścicielce hotelu, ale
wychodziła z założenia, że szczęście chłopca jest ważniejsze. Ustalili, że bramka
będzie między dwoma krzakami. Kiedy Annie próbowała zablokować do niej
dostęp, Luis okazał się szybszy i strzelił gola.

Po skończonej grze podeszła do niego i poklepała chłopca po plecach.
– Moje gratulacje, Luis.
– Jesteś zupełnie niezła... jak na dziewczynę – z uśmiechem ocenił

chłopiec.

– No... a ty, jak na chłopaka.
– Idę do domu, muszę się pochwalić tacie, że cię ograłem. Idziesz ze

mną?

Kiedy zmierzali do głównego wejścia, Annie zauważyła ruch firanki w

jednym z okien hotelu. Chciała przystanąć i się przyjrzeć, ale Luis pociągnął ją
za róg budynku. Była pewna, że ktoś stał w oknie pokoju pana Parkera. Na drugi
raz powinna być ostrożniejsza, skarciła się. Jeśli to był on i ją widział...

Kiedy chłopiec pobiegł szukać ojca, ona skierowała się do kuchni.

Flynn jeszcze raz odsłonił firankę i nawet otworzył okno, ale już zdążyła

zniknąć za rogiem. Zapamiętał jej złociste włosy, to była ta sama kobieta. W
uszach dźwięczał mu jej śmiech.

Wzruszył ramionami. Co się z nim działo? Nigdy tak nie reagował. Czuł,

jak robi mu się gorąco. Dlaczego się tak zachowywał, przecież to tylko śmiech
kobiety. Zastanawiał się nad swoją przyszłością. Wyobraził sobie ponure dni.
Musi skończyć z rozpamiętywaniem przeszłości, postanowił. Minęły dwa lata, a
całe życie jeszcze przed nim.

Spuścił firankę, odwrócił się od okna i rozejrzał po pokoju. Podobało mu

się urządzenie wnętrza, panowała tu miła, domowa atmosfera. Postawił swoją
teczkę na biurku i wyjął laptopa. Pomimo złożonych Brennie obietnic, miał
trochę pracy do wykonania. Usiadł przed komputerem i zabrał się do pisania.

Przed wejściem do kuchni Annie wytarła buty. Kucharka, Mary

Fredericks, przerwała ugniatanie ciasta i obrzuciła ją groźnym spojrzeniem.

– Co ty wyprawiałaś? Dlaczego jesteś taka zziajana? Annie zrobiła

niewinną minę.

– Grałam z Luisem w piłkę. – Uśmiechnęła się i po chwili dodała: – Ale

nie martw się, zanim tu weszłam, wytarłam buty.

– Mam nadzieję – mruknęła udobruchana Mary. – Chyba pan Parker

przyjechał – poinformowała, wracając do przerwanego zajęcia.

Mary uwijała się jak mróweczka, przygotowywała potrawy w mgnieniu

oka. Matka Annie zawsze powtarzała, że bez Mary hotel nie mógłby
funkcjonować. Przyjechała na wyspę przed dwudziestu pięciu laty razem z
maleńkim synkiem. Straciła męża w wojnie wietnamskiej, przybyła w
poszukiwaniu pracy i nowego miejsca do życia. Przez te wszystkie lata nic się
nie zmieniła, chociaż ostatnio Annie zauważyła na jej głowie kilka pasm siwych
włosów. Zawsze z podziwem, ale i z zazdrością, przyglądała się jej krzątaninie.
Sama nigdy nie nauczyła się gotować. Chętnie pomagała, ale nigdy nie
przygotowała całego posiłku, chociaż przez całe życie miała obok najlepszego
szefa kuchni.

– Czy widziałaś go? – spytała Annie, wlewając wodę do wazonu.
– Nie, miałam za dużo roboty tutaj, ale Martin go przywiózł i

zakwaterował.

Annie spochmurniała.
– Martin? Przecież Beatrice miała powitać go w recepcji.
– Tak, ale tuż przed przyjazdem Parkera została wezwana do pani

Grindle, która narzekała na zimny kominek. Myślała, że szybko wróci, ale
wiesz, jak to jest z tymi siostrami... Zaraz potem została wezwana do pań Shaw i
Bennett, które, jak ich siostra, chciały mieć także rozpalony kominek.

– Ktokolwiek powiedział: „Klient ma zawsze rację” chyba nie miał do

czynienia z takimi klientkami jak te trzy panie.

Trzy panie w średnim wieku były siostrami – trojaczkami – i przyjeżdżały

na wyspę każdej wiosny odkąd Annie pamięta. Ten tydzień, które spędzały w
hotelu, wszyscy nazywali „tygodniem sióstr”. Przyjemnie jest, kiedy hotel ma
swoich stałych klientów, szczególnie że siostry przyciągnęły na wyspę sporo
swoich przyjaciół, jednak ten tydzień przysparzał obsłudze zbyt wielu kłopotów.
Jeśli jedna z pań domagała się czegokolwiek, dwie pozostałe natychmiast
prosiły o to samo i nigdy nie pozostawały obojętne na kaprysy jednej z nich.
Wszystkie trzy naraz zawracały głowę każdym drobiazgiem.

– Na szczęście przyjeżdżają tylko na tydzień, a wyjeżdżając, zostawiają

każdemu suty napiwek, inaczej byśmy chyba tego nie znieśli – pocieszała się
Mary.

Annie roześmiała się.
– Mam nadzieję, że Martin umył ręce, zanim przyjął Parkera – rzekła z

powątpiewaniem. Martin zaraz po ukończeniu średniej szkoły zaczął pracować
tu jako ogrodnik. Wiele nauczył się od Carlosa, ale gorzej radził sobie z
zachowaniem czystości. – Czy James ciągle źle się czuje? – spytała po chwili.
James był synem Mary i najlepszym przyjacielem Annie.

– Chory jest jak dzieciak, który zapalił pierwszego papierosa w ukryciu –

rzekła Mary. – Nie wiem, gdzie złapał tego paskudnego wirusa.

– Może od któregoś z gości? – Annie skończyła układać kwiaty w

wazonie. – Jak ci się podoba?

– Trochę za dużo zielonych gałązek, nie widać kwiatów – skrytykowała

Mary. – Czy zamierzasz sama mu je zanieść?

– Oczywiście.
– Nie sądzisz, że Parker może pomyśleć, że za bardzo się starasz ze

względu na jego pozycję?

– Ale ja naprawdę bardzo się staram – rzekła Annie. – Mary, jak myślisz,

dlaczego on tu przyjechał?

– Na wakacje. – Mary włożyła pasztet do piekarnika.
– Dlaczego ktoś, kto ma najpiękniejsze hotele, rozrzucone po całym

świecie, miałby przyjeżdżać na wyspę, która jest położona tak daleko od
cywilizowanego świata?

– Może właśnie dlatego. Poza tym, gdyby pojechał do jednego ze swoich

hoteli, to obsługa chodziłaby koło niego na paluszkach i przesadnie dogadzaliby
mu we wszystkim. A on i tak zauważałby różne ich niedociągnięcia, bo z tego,
co wiem, nie należy do łagodnych i cierpliwych szefów.

– Słyszałam o nim to samo. – Wreszcie zadowolona z bukietu, podniosła

wazon ze stołu. – Myślę, że niełatwo jest prowadzić całą sieć hoteli, a
szczególnie tak młodemu człowiekowi... Podobno przejął po ojcu interes, mając
zaledwie trzydzieści lat.

Mary spojrzała na nią ze zdziwieniem.
– Ciekawe, skąd tyle o nim wiesz?
– Czytałam w magazynach – odparła wymijająco. Annie wiedziała, że

Mary zna ją na wylot i nigdy nie potrafiła przed nią niczego ukryć. Nagle zdała
sobie sprawę, że nie wie, jak on wygląda, bo w magazynach, drukujących
artykuły o Parkerze, nie zamieszczano jego fotografii, a jedynie zdjęcia jego
hoteli. Lubiła czytać o nim artykuły. Jego ojciec, założyciel sieci, zmarł w tym
samym roku, w którym zginęli jej rodzice. Kiedy młody Parker przejął interes,
musiał nieprzerwanie zmagać się z konkurencją, a teraz ma już najwyższe
notowania.

Flynn Parker był prawdziwym twórcą sukcesu, człowiekiem z głową

pełną pomysłów. Stworzył w swoich hotelach formę wakacji dla całych rodzin,
nowożeńcom oferował jedną noc podróży poślubnej za darmo. Cały czas
udoskonalał system. Teraz znajdował wielu naśladowców. Annie też by chciała

zrealizować jeden z jego pomysłów, ale po martwym sezonie w zimie nie mogła
sobie pozwolić na darmowe noclegi, ale może... już wkrótce? Zapowiada się
piękne lato i już ma większość miejsc zarezerwowanych.

Przeszła koło jadalni i automatycznie sprawdziła, czy wszystko zostało

już nakryte do kolacji. Ona, Beatrice i zatrudniona na stałe kelnerka zajmowały
się obsługą gości. Nie korzystając z pięknej starej windy, weszła po schodach na
drugie piętro. Postawiła wazon na stoliku obok drzwi, żeby móc swobodnie
poprawić włosy. Po chwili zapukała.

– Proszę wejść – odpowiedział jej męski głos. – Rozmawiam przez

telefon.

Annie zdumiała się, bo przez moment wydawało się jej, że zna ten głos.

Potrząsnęła głową z niedowierzaniem i otworzyła drzwi. Nie zastała gościa w
pokoju. Usłyszała jego głos dobiegający z sypialni. Zamknęła za sobą drzwi i
rozejrzała się. Natychmiast zauważyła zmiany w ustawieniu mebli i
przedmiotów.

Mały stolik został przesunięty i stał teraz koło sofy. Z biurka zniknęły

etalaże z prospektami hoteli, a zamiast nich stał włączony komputer. Przez
odsłonięte okno wpadało jasne światło do pokoju. To jednak on musiał wtedy
podglądać ją przez firankę, pomyślała i poczuła, że się czerwieni. Jeszcze raz
spojrzała na biurko. Coś ją zaniepokoiło. W popielniczce leżał składany nożyk z
perłowym uchwytem. Dlaczego wydawał jej się znajomy? Dziwne. Gdzie i
kiedy mogła widzieć podobny scyzoryk? I dlaczego odczuwa taki silny niepokój
na widok tego nożyka?

Usłyszała odgłos odkładanej słuchawki, a więc skończył rozmawiać przez

telefon, domyśliła się i zaczęła głośno mówić:

– Panie Parker, chciałam osobiście pana przywitać w naszym hotelu na

Anapamua. Przyniosłam kwiaty. – Postawiła wazon na małym stoliku. – Miło
mi, że poczuł się pan u nas swobodnie, i mam nadzieję, że pobyt tutaj będzie
przyjemny. Jeśliby tylko pan czegoś potrzebował, to bardzo proszę zwracać się
bezpośrednio do mnie.

– Czy to wszystko...?
Annie aż podskoczyła, bo Parker, wychodząc z sypialni, z całej siły

zatrzasnął za sobą drzwi. Czuła na sobie piorunujące spojrzenie jego zielonych
oczu. Podszedł do niej na odległość jednego kroku.

– Och! Ale mnie pan przestraszył! – krzyknęła, zaskoczona zachowaniem

gościa.

Patrzył na nią, jakby ujrzał zjawę. Nie odpowiadał przez chwilę. Bacznie

się jej przyglądał.

– Co ty tu, na Boga, robisz? – spytał w końcu.
– Zapukałam i usłyszałam, że mogę wejść, więc... – Zaschło jej w gardle z

przerażenia i czuła, że nie potrafi wykrztusić ani jednego słowa więcej.

Odwróciła głowę, żeby na niego nie patrzeć i wyszeptała, jąkając się: – Przy...
przyniosłam kwiaty... Myślałam, że... że będą się panu podobały.

– Gdzie ty się podziewałaś?!
– Gdzie się podziewałam? – powtórzyła bezmyślnie za nim.
– Tak, właśnie, gdzie?! Odpowiedz mi, do jasnej cholery! Natychmiast!
Annie wystraszyła się. W artykułach nigdy nie wspomniano o tym, że

Parker bywa niepoczytalny, albo że miewa ataki złości. Jak dziennikarze mogli
przegapić ten fakt? Czyżby wściekał się o to, że nie czekała na niego w recepcji,
kiedy przyjechał? A to bufon!

– Byłam na zewnątrz, zrywałam kwiaty... Przepraszam, że nie

przywitałam pana osobiście zaraz po przyjeździe, i nie zajęłam się
zakwaterowaniem, sądziłam jednak, że obsługa hotelowa...

– Nie mówię o zakwaterowaniu – przerwał. – Chcę wiedzieć, co, do

diabła, działo się z tobą przez ostatnie dwa lata!

Spojrzała na niego ze zdumieniem.
– Ale dlaczego chciałby pan to wiedzieć?
– Przestań odgrywać komedię, odpowiadaj! Wzburzenie jej rosło z każdą

sekundą tej dziwnej rozmowy, a zdenerwowanie i zdumienie mieszały się.

– Przez ostatnie dwa lata byłam tutaj, na wyspie, jak zresztą przez całe

moje życie...

– Dwa lata i trzy miesiące temu byłaś w Seattle! Poczuła, że robi się jej

słabo.

– Skąd pan to wie? Czy spotkaliśmy się wtedy? Zacisnął usta.
– Chcesz mi wmówić, że nie pamiętasz, jak się spotkaliśmy?
Przyjrzała mu się dokładniej.
– Nie pamiętam pana wcale a wcale. Podszedł krok bliżej i chwycił ją w

pasie.

– To przykre, że nie pamiętasz, skoro jestem twoim mężem!

ROZDZIAŁ DRUGI

W pierwszej chwili Annie miała ochotę się roześmiać, ale powstrzymało

ją jego surowe spojrzenie.

– Moim mężem?
– Tak, twoim mężem.
Potrząsnęła głową, włosy opadły jej na twarz, odgarniając je, cofnęła się o

krok.

– Ja nigdy nie wychodziłam za mąż.
– W co ty ze mną grasz?
– Musiałeś mnie z kimś pomylić. – Jeśli on do niej zwracał się po imieniu,

postanowiła traktować go tak samo.

Badał ją wzrokiem.
– Złociste włosy, ciemnoniebieskie oczy, mała blizna nad lewym

łokciem...

Annie automatycznie spojrzała na lewą rękę, ale miała koszulę z długim

rękawem.

– Skąd... skąd o tym wiesz?
Nie odpowiadał, ciągle się jej przyglądał. Ogarniała go nowa fala

wściekłości i znowu wybuchnął:

– O, nie! Z nikim cię nie pomyliłem, dobrze wiem, kim jesteś, Annie

Christino Locke, i dobrze wiesz, kim ja jestem. Dlaczego, kiedy postanowiłaś po
sześciu tygodniach odejść, nawet nie przyszło ci do głowy porozmawiać,
wytłumaczyć, czemu nie chcesz dłużej ze mną żyć? Mógłbym ci dać rozwód,
chociaż na pewno żadnych pieniędzy. Za krótko ze mną byłaś...

Annie czuła, że za chwilę wpadnie w histerię, cała się trzęsła.
– O czym ty mówisz, o co w tym wszystkim chodzi? To na pewno żart,

prawda? – łudziła się. – Może James cię podpuścił, on lubi się tak wygłupiać.

– Starczy tych bredni! Nie udawaj, że mnie nie pamiętasz.
– Nic nie udaję.
– Nie pamiętasz, że za mnie wyszłaś w czwartek trzeciego lutego dwa lata

temu?

– Nie.
– Nie przypominasz sobie, jak przeprowadziłaś się do mojego mieszkania

na ostatnim piętrze w Parker Seattle Hotelu? I czasu, kiedy razem tam
mieszkaliśmy?

– Oczywiście, że nie. – Potrząsnęła przecząco głową. – To się nigdy nie

zdarzyło. Nie mogło, inaczej nie zapomniałabym. – Serce biło jej coraz szybciej.
Nie wiedziała, jak ma reagować. Poczuła ogarniający ją strach. Z trudem
chwytała powietrze. Odsuwała się od niego w kierunku drzwi. – Muszę stąd

wyjść.

Ledwo wypowiedziała te słowa, Parker gwałtownie złapał ją za rękę.

Annie próbowała się uwolnić.

– O nie, tym razem nie pozwolę ci uciec.
– Potrzebuję powietrza, słabo mi.
– To podejdź do okna, nie musisz wcale wychodzić. – Podprowadził ją do

okna.

Starała się spokojnie oddychać. Chłodny powiew wiatru działał kojąco.
Zamknęła oczy. Co tu się działo? Przecież to jakiś absurd. Chciała uciec

albo zawołać Carlosa i Jamesa, żeby powstrzymali tego niezrównoważonego
człowieka. Stał za nią i blokował jej przejście. Flynn Parker oszalał. Przecież
wcale się nie znali. Może ostatnio przechodził jakieś ciężkie chwile i teraz
doznał przywidzenia. Pomimo jej krótkotrwałej amnezji, nie mogłaby przecież
nie wiedzieć o takim fakcie jak własny ślub.

Otworzyła oczy i powoli się odwróciła. Spojrzała na niego. Wyglądał

przerażająco. Przez chwilę zrobiło jej się go żal.

– No, to teraz koniec tego przedstawienia. Dla lepszego efektu powinnaś

jeszcze zemdleć. Myślałaś, że cię nigdy nie odnajdę?

Zebrała w sobie tyle siły, żeby go odepchnąć i uwolnić się.
– Dlaczego miałabym urządzać przedstawienie lub też martwić się, czy

mnie znajdziesz, czy nie, skoro w ogóle nie mam pojęcia o czym mówisz, a
ciebie znam jedynie z artykułów w gazetach. – Odgarnęła nerwowo włosy. –
Powiedz mi lepiej, dlaczego uważasz, że jesteśmy małżeństwem? Zacisnął
pięści.

– Ja nic nie uważam, to jest fakt, o którym dobrze oboje wiemy.
– Nie, spokojnie! Chyba nie rozumiesz, co mówię, tłumaczę ci, że ja nic o

tym...

– Skończ! – krzyknął. – Przestań udawać! Co chcesz przez to osiągnąć?

Nie mogłaś przecież zapomnieć o naszym ślubie!

– Ale zapomniałam... jeśli to miałaby być prawda. – Była bliska płaczu. –

Jeśli to prawda, chociaż wcale tak nie myślę, to naprawdę zapomniałam.

– Ale nie mogłaś zapomnieć. – Sam prawie histeryzował. – Czy to dla

pieniędzy? A może dla innego mężczyzny, choć nigdy o żadnym nie
wspominałaś, ale może... Przecież nigdy mi wiele o sobie nie opowiadałaś.
Przez te sześć tygodni nie chciałaś nawet, żebym przyszedł zobaczyć biuro, w
którym pracowałaś. Teraz wiem, dlaczego nie chciałaś. Nie chciałaś pozostawić
po sobie żadnego śladu. Bez skutku cię szukałem. Ale teraz już nie jestem takim
idiotą.

– Wcale nie zamierzałam robić z ciebie idioty, jak bym mogła? – Kręciła

głową, nie wiedząc sama, co mówi. Starała się skupić. – Sześć tygodni?

– Tyle czasu byliśmy małżeństwem, zanim mnie opuściłaś. Musisz sobie

przypomnieć.

– Już ci mówiłam, że nie pamiętam. Nic nie pamiętam! Dlaczego nie

chcesz mi uwierzyć?

Rozległo się pukanie do drzwi. Przepuścił ją, żeby otworzyła. W drzwiach

stała Mary.

– Czy masz jakąś pilną rozmowę z panem Parkerem? Jeśli nie, to jesteś

mi potrzebna na dole. – Mary spojrzała na nią podejrzliwie. – Co się stało?

– Nic. – Zerknęła przez ramię do tyłu. – Już schodzę. Flynn podszedł, ale

jej nie zatrzymał.

– Zobaczymy się później. Musimy porozmawiać, mam nadzieję, że

będziesz w pobliżu.

Jeśli nie, to i tak cię znajdę – mówiły jego oczy.
Dusząc w sobie wybuch histerii, złapała Mary za rękę i ruszyła za nią.

Chciał z nią rozmawiać. Pewnie spodziewał się, że odpowie mu na te wszystkie
bezsensowne pytania. Boże, może to tylko jakiś senny koszmar, pocieszała się w
duchu.

– Coś się stało? – spytała Mary, ledwo nadążając za ciągnącą ją Annie. –

Czy przypadkiem nie złapałaś tego samego wirusa co James? Jesteś blada jak
ściana.

– Wirus? – powtórzyła Annie. Życzyłaby sobie, żeby to była tylko grypa.

Miałaby pewność, że po paru dniach ustąpi. – Nie, czuję się dobrze. – Starała się
uśmiechnąć, jednak w głowie miała zamęt. Zadawała sobie tysiące pytań naraz.

Czy to możliwe, żeby Flynn Parker był jej mężem? Przecież nigdy

wcześniej go nie spotkała. Ale dlaczego miałby zmyślać takie historie? To
wszystko było bezsensowne.

– Czy Parker powiedział coś, co cię obraziło albo przygnębiło? O co

chodzi, Annie? – Mary nie ustępowała.

Pragnęła wyrzucić wszystko, co leżało jej na sercu. W końcu Mary, od

śmierci rodziców, stała się jej najbliższą osobą. Ale nie potrafiła wydusić z
siebie słowa. Nie teraz.

– Nie... Wszystko jest naprawdę w porządku.
– Jeśli źle się czujesz, to powiedz. Sama przygotuję kolację.
Annie pragnęła ukryć się w swoim pokoju, uspokoić i nie widzieć nikogo

aż do wieczora. Może łatwiej zniosłaby spotkanie i kolejną rozmowę z Flynnem.
Jednak nie mogła zaniedbywać obowiązków, czuła się odpowiedzialna za hotel,
a Mary potrzebowała jej właśnie teraz w kuchni.

– Pozwól, że przemyję sobie twarz i zaraz wracam. Chyba nie powinnam

grać w piłkę z Luisem, to mnie zbyt zmęczyło... Nie jestem przyzwyczajona do
tak intensywnego ruchu.

Mary nie zdążyła zareagować, bo Annie natychmiast zniknęła. Kiedy

znalazła się w łazience, oparła się ciężko o porcelanową umywalkę. Odkręciła

zimną wodę i umyła twarz. Uczesała włosy w kucyki i spojrzała w lustro. W jej
oczach malowało się przerażenie.

– Nie, to nie może być prawda – wyszeptała do swojego odbicia w

lustrze.

Znowu zaczęła ją ogarniać panika, traciła grunt pod nogami. Podobny

strach odczuwała dwa lata temu. Jedynie praca trzymała ją przy życiu, starała się
nie rozpamiętywać przeszłości ani nie myśleć, co będzie jutro. Jeśli Flynn nie
kłamał, cały wysiłek okazałby się daremny. Musiało się wydarzyć coś, od czego
nie będzie w stanie uciec.

Zakręciła wodę. Wyszła z łazienki i skierowała się do kuchni.
– Mary, powiedz, co mam robić? – spytała, zakładając fartuch.
Mary westchnęła. Tyle jeszcze pozostało do zrobienia. Podała Annie

miskę z warzywami i poprosiła o obranie ich i pokrojenie.

Annie z wdzięcznością zabrała się do pracy, na szczęście obieranie nie

wymagało myślenia. Cały czas odtwarzała sobie rozmowę z Flynnem. Na
pewno ją znał, zwracał się do niej pełnym imieniem i nazwiskiem, wiedział, że
była dwa lata temu w Seattle przez dwa miesiące. Żalił się też, że pobrali się w
dziwnych okolicznościach.

Zobaczyła Luisa i Carlosa zmierzających do domku na tyłach hotelu.

Obok stały jeszcze dwa domki, w jednym mieszkała Mary z Jamesem, a obok
Velma, kelnerka, która właśnie weszła do kuchni, aby napełnić wodą karafki i
zabrać przyprawy do jadalni.

Kiedy Annie skończyła pomagać Mary, zdała sobie sprawę, że przecież

nie będzie mogła ukrywać się w kuchni przez całe życie. Poszła więc się
przebrać. Włożyła swój ulubiony strój – białą spódniczkę i cienki sweterek z
szerokim dekoltem. Dobrze się czuła w tym stroju, choć nigdy nie potrafiła
sobie przypomnieć, gdzie i kiedy go kupiła. Po powrocie dwa lata temu z Seattle
znalazła ubranie w walizce. Przyjrzała się sobie krytycznie i doszła do wniosku,
że wygląda chyba zbyt elegancko i zaczęła się rozbierać. Po namyśle włożyła
skromną płócienną spódniczkę i zieloną błyszczącą bluzeczkę. Odgarnęła włosy
z twarzy i odważnie ruszyła do jadalni, aby, jak co dzień o tej porze, zająć się
gośćmi.

Flynn przyszedł na kolację ostatni. Annie zauważyła go przez szklane

kuchenne drzwi. Kiedy zobaczyła go dziś po raz pierwszy, nawet nie zdążyła
mu się spokojnie przyjrzeć. Był wysoki, miał szerokie ramiona, jego wąskie,
smukłe dłonie przypominały ręce siatkarza. Czarne, krótko ostrzyżone włosy
zaczesywał do tyłu, odsłaniając wysokie czoło. Pomimo że miał na sobie zwykłe
szare spodnie, białą koszulę i płócienną letnią marynarkę, wzbudzał respekt i
zwracał uwagę swoim wyglądem. Annie zadrżała na myśl o ponownym
spotkaniu z Flynnem.

W sali powstało poruszenie, kobiety cicho chichotały, poprawiając włosy,

mężczyźni z zazdrością spoglądali na nowego gościa. Parker zdawał się nie
zauważać nikogo. Usiadł pod oknem i spoglądał na taras. Po chwili odwrócił się
i spojrzał wprost na obserwującą go Annie. Natychmiast podeszła do niego z
kartą dań. Flynn, zanim zamówił, przez chwilę się zastanawiał, po czym uniósł
głowę i spojrzał na nią.

– Kiedy będziemy mogli porozmawiać? – Pukał palcami w blat, czekając

na odpowiedź.

Uznała, że jest gotowa do spotkania z nim. Nie zaskoczy już jej, będzie w

stanie odpowiadać na pytania i sama je zadawać.

– Najlepiej po kolacji, kiedy goście się rozejdą. Zapraszam do mojego

biura.

– Doskonale.
Odeszła od jego stolika i zaczęła pomagać Velmie, jednak przez cały czas

czuła na sobie jego spojrzenie, a kiedy mijała go, przechodząc tuż obok,
widziała w jego oczach chmurne zniecierpliwienie.

W końcu wszyscy goście zjedli i przenieśli się do sali telewizyjnej lub do

salonu, gdzie mogli tańczyć lub słuchać muzyki. Odwróciła się, żeby zawołać
Flynna, ale on stał tuż za nią.

– Wystraszyłeś mnie – powiedziała zaskoczona.
– Już nie pierwszy raz dzisiaj – skomentował ironicznym tonem.
Widząc jego zniecierpliwienie, poprowadziła go do biura. Wskazała

wygodne krzesło.

– Proszę, usiądź.
– Postoję.
Postanowiła również nie siadać, oparła się tylko o swój fotel.
– Porozmawiajmy spokojnie i rozsądnie. – Chciała, żeby to on pierwszy

zaczął mówić o faktach.

Flynn nie spuszczał z niej wzroku.
– Przeżyłem dzisiaj chyba największy szok w swoim życiu, kiedy cię tu

zobaczyłem.

– Zależy mi na tym, abyś mi uwierzył, że naprawdę cię nie pamiętam, i

tym bardziej nie pamiętam, żebym za ciebie wychodziła i... – Chciała dodać:
bym cię kochała kiedykolwiek, ale przerwała w porę.

Spacerował po pokoju. Wreszcie zatrzymał się przy jej biurku.

Odruchowo odchyliła się do tyłu.

– Byłaś w Seattle... – zaczął.
– Tak, to prawda.
– W lutym i marcu przed dwoma laty...
– Tak... miałam szkolenie w sieci hoteli Heritage Inns, ale niewiele z tego

pamiętam.

– Trudno w to uwierzyć. – Przejechał ręką po twarzy. – W to wszystko

naprawdę nie sposób uwierzyć. Opowiedz mi wszystko po kolei, to, co
pamiętasz...

Dlaczego to ona miała mu uwierzyć, że był jej mężem?! Jak mogłaby o

tym zapomnieć? Czuła, że jeszcze chwila, a wpadnie w jakiś prawdziwy obłęd.

Popatrzył na nią surowo i powiedział rozkazującym tonem:
– Zacznij od początku.
Nie wiedziała dokładnie, co – według niego – stanowiło początek...
– Moi rodzice i mój wujek byli właścicielami tego hotelu – zaczęła po

chwili milczenia. – Teraz hotel należy do mnie i do wujka. Zawsze zdawałam
sobie sprawę, że pewnego dnia przejmę interes po rodzicach. Mój tata uważał,
że powinnam zdobyć doświadczenie w większej sieci hoteli, dlatego pojechałam
na szkolenie do Heritage Inns. Pierwsza sesja odbywała się w Los Angeles, skąd
zostałam wysłana do Seattle... Mieliśmy przerwę w zajęciach, więc... – zaczęła
mówić coraz wolniej i ciszej – więc postanowiłam zrobić niespodziankę
rodzicom i ich odwiedzić... Przyjechałam tu, do domu, na wyspę... Następnego
dnia rodzice lecieli po zakupy do Santa Barbara, mój ojciec pilotował. Kiedy
startowali, machałam im na pożegnanie. Nagle po starcie coś się stało z
samolotem. Stracili panowanie i rozbili się na wschodnim krańcu wyspy... – Z
ledwością wydusiła z siebie ostatnie słowa. To ciągle były dla niej zbyt bolesne
wspomnienia.

Poruszony Flynn wyciągnął do niej rękę.
– Zginęli w katastrofie?
– Tak. – Annie powstrzymywała łzy, nie potrafiła o tym spokojnie mówić.

– Pochowaliśmy ich pod sosnami. Od czasu pogrzebu mam dziurę w pamięci,
nie umiem powiedzieć, co się ze mną działo. Pamiętam tylko, że szłam z
walizką ulicami Seattle... Jak się okazało, było to dwa miesiące później...

– To musiało być tego dnia, kiedy mnie opuściłaś. Wróciłem z delegacji i

nie zastałem cię w domu. Zabrałaś wszystko, oprócz prezentów ode mnie i
obrączki.

– Oczywiście wystąpiłeś o rozwód za to, że cię opuściłam i nie

powróciłam?

– Nie. – Jego rysy stały się jeszcze ostrzejsze.
– Chcesz powiedzieć, że ciągle jesteśmy małżeństwem?
– Tak.
– Ale dlaczego? Dlaczego nie wniosłeś pozwu o rozwód? – Myśl, że jest

czyjąś żoną nie mieściła jej się w głowie.

– Chciałem dowiedzieć się, dlaczego tak postąpiłaś. Dlaczego odeszłaś

bez słowa.

Annie nie wierzyła, że to był jedyny powód.
– Jeślibym o tobie wiedziała, napisałabym ci kartkę – powiedziała

bezmyślnie. – Wróciłam na wyspę i jedyną pamiątką, jaką przywiozłam z

Seattle, jest zdjęcie, które ktoś mi zrobił przy Space Needle.

– Ja ci zrobiłem tę fotkę. – Flynn sięgnął po swój portfel i wyciągnął z

niego zdjęcie. – A tę zrobiono nam. Poprosiłem przechodnia, żeby nas
sfotografował. – Podał jej zdjęcie.

Annie wpatrywała się w siebie. Na fotografii twarz jej się śmiała, choć

oczy zdawały się być pogrążone w smutku. Ciekawe, co mężczyzna taki jak
Parker w niej widział? – zastanawiała się, zdziwiona. Na fotografii Flynn miał
łagodny wyraz twarzy i czule obejmował ją ramieniem. Pozował, czy też
naprawdę okazywał jej opiekuńczość? Spojrzała na Parkera, który ciągle nie
spuszczał z niej surowego wzroku. Odłożyła fotografię na stół. Schował z
powrotem do portfela.

– Jak mogłaś zapomnieć o tym wszystkim, co się wydarzyło? – zadał po

raz kolejny to samo pytanie. W jego tonie wyczuwała zwątpienie w jej
prawdomówność.

Powoli ogarniała ją wściekłość.
– A czy ty myślisz, że ja nie byłam przerażona? – Położyła ręce na

biodrach. – Nagle uświadomiłam sobie, że idę ulicą miasta, którego nie znam.
Trzymam walizkę w ręku... Musiałam spytać ulicznego sprzedawcę, gdzie się
znajduję. Patrzył na mnie jak na obłąkaną.

Flynn chyba nadal jej nie dowierzał, bo ironicznie spytał:
– Tak? I co wtedy zrobiłaś? Natychmiast poszłaś do siedziby sieci hoteli

Heritage Inns i złożyłaś rezygnację.

– To był jedyny adres, jaki znałam, jaki pamiętałam.
Kiedy dowiedziałam się, że jestem w Seattle, to przypomniałam sobie, po

co tam przyjechałam, wiedziałam, że jestem tu na szkoleniu. W biurze okazało
się jednak, że straciłam aż dwa miesiące nauki. Nie rozumiałam, dlaczego... To
wszystko mnie przerażało i przerastało moje wyobrażenie. – Tylko tyle potrafiła
wyjaśnić. Czuła, że jest na skraju histerii. Skrzyżowała ręce i odwróciła się od
niego.

Kiedy przyszła tamtego dnia do biura, znajomi z kursu i współpracownicy

dokuczali jej, że skoro znalazła bogatego męża, nie musi już pracować.
Ponieważ zupełnie nie rozumiała tych dowcipów i aluzji, zignorowała je.

– Zadzwoniłam do mojego przyjaciela z wyspy, żeby po mnie przyjechał.

Przyleciał natychmiast do Seattle i wynajął samochód, żeby mnie zawieźć do
domu. – Mówiła o Jamesie, który, gdy usłyszał ją przez telefon po dwóch
miesiącach milczenia, niemal się rozpłakał z radości. Wyobrażali sobie z Mary
najgorsze.

Flynn zmrużył oczy. Spodziewała się, że spyta ją, jak nazywa się

przyjaciel, który po nią przyjechał, ale on tylko nerwowo chodził po pokoju.

– Wyjdźmy stąd, tu jest strasznie duszno.
– Dokąd? – Spojrzała na niego zaskoczona propozycją.

– Na powietrze. Widziałem drogę prowadzącą z hotelu na plażę, możemy

tamtędy się przejść. – Otworzył drzwi.

– Ale niedługo będzie już zupełnie ciemno. – Protesty na niewiele się

zdały, bo Flynn zdążył już wyjść. Podążyła za nim.

– Masz tu coś do narzucenia? Zrobiło się chłodno.
– Tak, wezmę żakiet.
Wróciła do pokoju. Nie było sensu spierać się z nim. Wyjęła z szafy

żakiet. Spotkali się przy drzwiach wyjściowych. Po chwili sama doszła do
wniosku, że to dobry pomysł. W małym pomieszczeniu trudniej zapanować nad
swoimi emocjami, a na plaży, gdzie jest dużo przestrzeni, można łatwiej zebrać
myśli.

Zeszli łąką w dół aż doszli do niewielkiej zatoczki. Wtedy Flynn skręcił w

lewo w kierunku zachodzącego słońca. Zwolnił, żeby Annie mogła nadążyć.
Zaskakiwało ją, że człowiek, który stara się wszystkim narzucać własną wolę,
potrafił dostosować krok do drugiej osoby.

Szli w milczeniu. Wpatrywała się w ciągnący się nieskończenie

granatowy ocean i srebrnoszare niebo. Przychodziła tu zawsze, kiedy miała jakiś
kłopot lub zmartwienie. Potęga natury sprawiała, że wszystkie troski od razu
nabierały mniejszych rozmiarów. Teraz nawet natura jej nie pomagała.

– Ile czasu minęło, zanim odzyskałaś pamięć? – spytał znienacka.
Znowu cała się spięła.
– Już przecież ci mówiłam, nie słuchałeś? Nigdy nie przypomniałam

sobie, co się wydarzyło w tamtym okresie. – Zaciskała pięści. – Biała plama,
dziura w mózgu... Nie dociera to do ciebie? Nic nie pamiętam z tamtych dni.
Kiedy wróciłam do domu, od razu pojechałam do Santa Barbara do mojego
lekarza. Wytłumaczył mi, że cierpiałam na jeden z rodzajów amnezji...

Flynn zatrzymał się nagle i odwrócił twarzą do niej, słuchając uważnie, a

ona kontynuowała:

– Jest taki rodzaj odcięcia się od rzeczywistości, że dana osoba przybiera

inną osobowość, prowadzi zupełnie inne życie. Zachowuje się, wydawałoby się,
zupełnie normalnie, ale po powrocie do rzeczywistości zapomina, co się z nią
działo w tym czasie. Najczęściej występuje to po silnym psychicznym szoku.

– Jak na przykład... śmierć twoich rodziców.
– Tak. Cały program szkolenia w Seattle nagle wydał mi się całkiem

zbyteczny. Doszłam do wniosku, że zupełnie inaczej wygląda praca w hotelach
sieciowych, a zupełnie inaczej w takim małym hotelu jak mój. Nie
potrzebowałam tylu zbędnych informacji. Poza tym nie chciałam już opuszczać
wyspy.

– Ale przecież twoi rodzice tu zginęli.
– Mam również wiele szczęśliwych wspomnień, nie tylko te smutne.
– A wszystko to, co wydarzyło się przed śmiercią twoich rodziców,

dokładnie pamiętasz?

– Dokładnie wszystko, co miało miejsce przed, jak i po tych dwóch

miesiącach.

Flynn pochylił głowę i wpatrywał się w kamienną plażę. Po chwili

spojrzał na nią.

– To znaczy, że wszystko pamiętasz, a jedynie mnie nie pamiętasz... Nie

pamiętasz tych tygodni spędzonych ze mną...

Annie czuła, że w jednej chwili miesza się w niej wiele uczuć. Z jednej

strony współczucie dla tego mężczyzny, a z drugiej upór i chęć bronienia się
przed jego absurdalnymi zarzutami i pretensjami.

– Na to wychodzi – musiała przyznać.
– A jak myślisz? Czy przypomnisz sobie kiedykolwiek?
Annie przeszedł dreszcz.
– Nie wiem. Rozmawiałam na ten temat z kilkoma lekarzami. Twierdzą,

że najprawdopodobniej nigdy sobie nie przypomnę, ponieważ życie, którym
żyłam przez te dwa miesiące, nie miało nic wspólnego z moją prawdziwą
osobowością. Nie byłam wówczas sobą...

Flynn chrząknął.
– Boże, to wszystko wydaje się niemożliwe do uwierzenia. Okazuje się,

że ożeniłem się z osobą, która udawała kogoś innego...

Annie spojrzała na niego ze złością.
– A czy ty myślisz, że mnie jest łatwo uwierzyć, że jestem twoją żoną?
– Chciałabyś mieć dowód?
– O tak, jak najbardziej, coś, czego nie można zakwestionować.
– W porządku. Każę mojej sekretarce przysłać akt ślubu.
– Doskonale. – Annie odwróciła głowę i przyglądała się falom.

Wiedziała, że powinna wracać do hotelu. Miała swoje wieczorne obowiązki.
Musiała sprawdzić, czy żadnemu z gości niczego nie brakuje. Ale nie miała
odwagi wracać sama. Wokół panowała ciemność. Tego wieczoru odczuwała
wyjątkowy lęk. Myślała o swojej chorobie, przeczytała sporo książek o amnezji,
ale ciągle nie umiała odpowiedzieć sobie na wiele pytań.

– Jaka byłam – zaczęła – kiedy... kiedy...
– ...się pobraliśmy? – dokończył za nią z nie skrywaną furią. – Kiedy

byliśmy mężem i żoną? Kiedy razem braliśmy prysznic albo się kąpaliśmy?
Kiedy razem jedliśmy w łóżku śniadanie? Kiedy myliśmy zęby, stojąc jedno
obok drugiego? Kiedy upuszczałaś zawsze ręcznik, a ja go podnosiłem. Kiedy
się kochaliśmy?

Zszokowana potokiem obrazów i słów, jedynie skinęła głową.
– Co nas do siebie przyciągnęło, jaka byłam? – dodała po chwili ciszy.
– To znaczy, że przyznajesz, że mówię prawdę?
– Nic nie przyznaję, ale nie mam żadnego racjonalnego powodu, żeby

posądzać cię o kłamstwo. Z drugiej strony przecież cię w ogóle nie znam.

– Nie, nie znasz mnie wcale, i chociaż chcesz wiedzieć, jaka wtedy byłaś,

nie zamierzam więcej odpowiadać dzisiejszego wieczoru – odrzekł. Chwycił ją
za rękę i skierowali się do hotelu. – Oboje mieliśmy wystarczającą dawkę
wrażeń jak na jeden dzień. Na dzisiaj koniec.

ROZDZIAŁ TRZECI

– Nigdy w życiu nie słyszałem czegoś bardziej nieprawdopodobnego! –

zawołał James Frederick.

Annie bezradnie rozłożyła ręce.
– Nie musisz mi tego mówić, ciągle nie mogę otrząsnąć się z wrażenia.

Chyba nadal jestem w szoku.

Gdy tylko Mary wyszła z domu, Annie pobiegła do Jamesa podzielić się

swoimi przeżyciami. Nie zamierzała nic ukrywać przed Mary, ale najpierw
pragnęła porozmawiać z jej synem. Wiedziała, że zawsze potrafił jej pomóc.
Natomiast Mary od razu podniosłaby alarm i wszystkich ogarnęłaby histeria.

James nie wyzdrowiał do końca, wyglądał blado i czuł się osłabiony.

Siedzieli na patio.

– Może nie powinnam cię teraz zamęczać, poczekam, aż się wykurujesz.
– Nie wygłupiaj się – zaoponował. – A komu miałabyś się zwierzyć, jak

nie najlepszemu przyjacielowi?

Uśmiechnęła się do niego.
– Masz zupełną rację, nie mogę dojść do siebie, myśli mi się plączą... –

Przykryła twarz rękami i westchnęła.

Nie spała całą noc. Przewracała się z boku na bok, wpatrując się co jakiś

czas w czerwone cyfry elektronicznego budzika, liczyła minuty do poranka.

– Myślisz, że on mówi prawdę?
– No...
– Słuchaj, zapomnij o emocjach. Jak uważasz, czy mówi prawdę?
– Wydaje się, że tak. Poza tym, zamierza zadzwonić do swojej sekretarki i

poprosić o przysłanie aktu naszego ślubu, żeby rozwiać moje wątpliwości.

– A potem co?
– Co potem? A skąd ja mam wiedzieć... – bezradnie wzruszyła

ramionami.

– Możesz zażądać rozwodu. Żyjemy w Kalifornii, uzyskanie rozwodu nie

stanowi większego problemu, niż zrobienie karty pływackiej.

Annie podczas ostatniej bezsennej nocy rozważała tę możliwość. Myślała

o swoich rodzicach. Zawsze marzyła o małżeństwie, takim, jakie oni tworzyli.
Kochali się przez całe życie, nigdy nie mieli trudności z porozumieniem się,
dzielili wszystko. W dniu, kiedy zginęli, idąc do samolotu, trzymali się za ręce.
Zawsze jej wpajali, że należy kończyć raz rozpoczęte sprawy. Rozwód byłby
kolejną ucieczką od odpowiedzialności za własne czyny. Ale z drugiej strony,
jeśli kobieta, która poślubiła Flynna Parkera, była Annie Locke jedynie z
imienia, czy i wtedy taki ślub należałoby uznać za ważny i prawdziwy?

Przecież nic nie pamiętała z tamtych dni. Jednak podświadomie musiała

pamiętać coś, z czego świadomie nie zdawała sobie sprawy, bowiem zawsze
chłonęła wszystkie artykuły o Parkerze, skądś musiało się to wziąć.

Teraz, kiedy go poznała, widziała, jakim zdeterminowanym jest

mężczyzną, zdawała sobie sprawę, że na pewno nie pozwoliłby jej tak łatwo
odejść, przynajmniej dopóki nie otrzymałby odpowiedniego wyjaśnienia. Ale
dlaczego nadal chciał być jej mężem?

– Jednego nie rozumiem, dlaczego nie unieważnił tego małżeństwa? –

zapytał James.

– To następna zagadka, której nie potrafię rozwiązać. – Nie dziwiło jej, że

James czytał w jej myślach. Znali się od dziecka, był dla niej jak prawdziwy
starszy brat.

– Musisz mieć czas na przemyślenie tego. On nie ma prawa się

niecierpliwić. Poza tym mógł cię wcześniej odnaleźć.

Rzeczywiście, dlaczego Flynn nie odszukał jej wcześniej? I dlaczego

pomyślała o tym dopiero teraz, gdy zwrócił jej na to uwagę James? Dla
człowieka z taką pozycją i pieniędzmi nie powinno to stanowić najmniejszego
problemu.

– Nie zastanawiałam się nad tym.
– Wczoraj cały dzień dręczyło cię, czy to możliwe, że jest twoim mężem,

skoro nic nie pamiętasz. Chwileczkę... – James zmrużył oczy. – Czy to nie on
przypadkiem?

– Gdzie? – Odwróciła się gwałtownie w kierunku, w którym patrzył

James.

Flynn spokojnym krokiem przechodził koło hotelu, zmierzał prosto w ich

stronę.

James zrzucił z siebie koc i pomału zaczął wstawać.
– Nie wstawaj, jesteś jeszcze bardzo słaby. – Annie wyciągnęła rękę,

chcąc go powstrzymać.

– Myślisz, że zamierzam zmierzyć się z tym facetem z pozycji inwalidy?
Annie także się podniosła z krzesła i stanęła obok Jamesa. Wiedziała, co

miał na myśli, mówiąc o pozycji inwalidy. Parker był człowiekiem, przed
którym niechętnie okazywało się swoje słabości. Ona chyba zdążyła ich okazać
już zbyt wiele.

Znała go zaledwie jeden dzień, a już dokładnie zapamiętała sposób, w jaki

się poruszał. Na jego widok poczuła, że serce zaczyna jej szybciej bić.

Flynn podszedł do nich.
– Wszędzie cię szukam – rzekł do Annie, nie zwracając uwagi na Jamesa.
Starała się zachowywać naturalnie.
– Szukasz mnie...? – Słowa ledwo przechodziły jej przez gardło.
– Pomyślałem, że mogłabyś mnie oprowadzić po wyspie.
Chyba nawet nie zastanowił się, czy miała jakieś obowiązki do

wypełnienia, czy nie. Od razu chciała zaprotestować, ale kiedy na niego
spojrzała, zauważyła, że on chyba też nie spał ostatniej nocy. Pod jego oczami
rysowały się ciemne kręgi. Miał na sobie czarne dżinsy i ciemnogranatowy
sweter. Jego wzrok wydawał się bardziej przenikliwy niż poprzedniego dnia.

– Oprowadzić cię po wyspie? – zapytała bezmyślnie, jakby nie rozumiała,

o co on prosi.

– Nie wyglądasz na bardzo zajętą – powiedział, spoglądając na Jamesa.

Annie nie przedstawiła jeszcze swojego przyjaciela.

– To jest James Fredericks. James, przedstawiam ci Flynna Parkera.
Przez chwilę mężczyźni mierzyli się wzajemnie wzrokiem. James zabrał

rękę z ramienia Annie i wyciągnął w kierunku Parkera. Uścisnęli sobie dłonie.
Odniosła wrażenie, że James wzbudził w nim respekt. Nie wiedziała, co było
tego przyczyną. Patrzyli uważnie na siebie i, jak jej się wydawało,
porozumiewali się bez słów.

Nagle James uśmiechnął się.
– Annie, idź, i tak już za długo przebywam na powietrzu, muszę wracać

do łóżka.

W oczach Flynna odczytała satysfakcję.
– Więc jak, idziemy? – zapytał.
– Mam pracę – odparła krótko.
– Nie ma wielu gości, nie musisz być obecna w hotelu przez całą dobę –

stwierdził spokojnym, ale stanowczym głosem Flynn.

– Nie, ale są codzienne poranne obowiązki, bez względu na liczbę gości –

upierała się.

– Annie, idź z nim. Coś mi się wydaje, że oboje potrzebujecie rozmowy.
Annie ze złością spojrzała na Jamesa.
– Zdrajca – szepnęła w jego kierunku, kiedy Flynn wziął ją za ramię i

wyprowadził z patio.

– Powiedziałaś mu o nas? – spytał Flynn, kiedy odeszli już kawałek dalej.
– Oczywiście, to mój najlepszy przyjaciel – odparła swobodnie.
Flynn trzymał ją za ramię i czuła przechodzące przez rękę fale ciepła.

Uwolniła się szybko z jego uścisku.

– Nigdy nie słyszałem o prawdziwej przyjaźni między kobietą i

mężczyzną, zawsze łączy ich coś więcej.

– Więc masz okazję się o tym przekonać – odparła z mocą.
Zignorował jej uwagę.
– Czy jesteś w nim zakochana?
Annie zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. Przechyliła głowę do tyłu

i spojrzała na niego z niedowierzaniem.

– Przepraszam bardzo, czy sugerujesz mi, że oprócz kłopotów z pamięcią

mam trudności z prawdomównością? Mówię ci, jak jest, Jamesa traktuję jak

brata, i nic poza tym.

Flynn przyglądał się jej przez chwilę.
– Rozumiem – odparł w końcu i po chwili zapytał: – Pokażesz mi

centrum rekreacyjne?

Annie starała się panować nad emocjami. Ostatnia doba obfitowała w

zbyt silne wrażenia, aby mogła polegać na swoich nerwach.

– Chodźmy na kort. Po południu goście chcą zagrać debla, a Carlos

wspominał, że w siatce jest jakaś dziura do załatania.

– Nie masz obsługi technicznej?
– Carlos zajmuje się wszystkimi usterkami, ale dzisiaj ma inne ważniejsze

zajęcia.

– Chętnie ci pomogę.
Nawet słowem nie zaprotestowała. W milczeniu doszli do kortów. Poszła

do schowka po sznurek i zaczęła wiązać urwane końce siatki.

– Powinnaś kupić nową siatkę – skomentował krytycznie, wskazując na

inne połatane miejsca.

– Ta jeszcze trochę posłuży – odparła.
– Nie za długo. Annie spochmurniała.
– Kupię wtedy, kiedy będzie mnie na to stać. – Bezskutecznie starała się

naciągnąć siatkę. Flynn przyszedł jej z pomocą, podtrzymywał sznurki. Czuła
dotyk jego palców. Ledwo zdołała załatać dziurę. Unikała jego spojrzenia.

– Jeśli nie za dobrze stoisz z pieniędzmi, to może potrzebujesz inwestora?
Odsunęła się, poruszona. O, nie! Wystarczył jej jeden wspólnik, wuj,

który wiecznie potrzebował gotówki i nie wkładał w hotel złamanego grosza.
Nie zamierzała wiązać się z następnymi wspólnikami.

– Nie! – Zareagowała gwałtownie. – Mieliśmy ciężką zimę, to wszystko

dlatego... Jednak finansowo daję sobie jakoś radę... dopóki nie zacznę wydawać
pieniędzy na zbędne drobiazgi.

– Annie, to nie są zbędne wydatki, klienci nie płacą za granie na korcie,

który ma połataną siatkę.

Mówił rozsądnie, ale nie chciała przyznać mu racji.
– Kort ma bardzo dobrą nawierzchnię, jest odpowiednio przygotowany, a

to jest przecież najważniejsze.

Nerwowo szarpnęła zwisający sznurek. Widząc, że nie udaje jej się go

oderwać, wyjął z kieszeni scyzoryk i sam obciął. Coś w niej drgnęło. Utkwiła
wzrok w nożu z perłowym uchwytem.

– Poznajesz ten nóż? – Położył go na dłoni.
– Nie. – Zadrżała. – A powinnam?
– Dostałem od ciebie w prezencie. – Złożył go i wsunął z powrotem do

kieszeni. Wziął od niej kłębek sznurka, zwinął go dokładnie i wrzucił do
schowka.

Znów odgradzał ich mur. On wszystko pamiętał, a ona nic.
– Dlaczego miałabym ci dawać scyzoryk?
– Twierdziłaś, że przyda mi się w wielu sytuacjach, uznałaś to za rzecz

niezbędną.

Jej ojciec zawsze nosił składany nóż. Używał go przy wielu drobnych

naprawach. Widocznie chciała, żeby jej mąż miał taki sam. Musiała myśleć o
małżeństwie poważnie.

Przez chwilę wpatrywała się w horyzont, zbierała w sobie odwagę.
– Czy szukałeś mnie? – spytała w końcu. Milczał dopóki nie spojrzała na

niego.

– Odeszłaś trzy dni przed moim powrotem. Przebywałem służbowo na

Hawajach. Proponowałem ci, żebyś mi towarzyszyła, ale kategorycznie nie
zgodziłaś się na podróż samolotem, a statkiem zajęłoby to zbyt wiele czasu.
Kiedy wróciłem, okazało się, że spakowałaś wszystkie rzeczy, oprócz prezentów
ode mnie, i odeszłaś. Minął tydzień, zanim to do mnie dotarło. W biurze
Heritage Inns nie wiedzieli nic o tobie, jedyny kontakt, jaki mieli, to skrytka
pocztowa w Santa Barbara. Kiedy tam pojechałem, okazało się, że została już
wynajęta komuś innemu. A potem... – Zawiesił głos i zamyślił się.

– A potem? – dopytywała się. – Co było potem? Mów! – nalegała.
– Zmarł mój ojciec. Zupełnie nieoczekiwanie... na atak serca. Wszystko

spadło na mnie, musiałem zająć się pogrzebem, matką i siostrą, no i całą firmą.
Setki urzędników na mojej głowie... Akurat byliśmy w trakcie rozbudowy sieci,
a konkurenci zacierali ręce.

Łagodniejszym tonem opowiadał o kłopotach, ciepło wspominał ojca.
– Słyszałam o śmierci twojego ojca. Akurat wtedy zaczęłam się zajmować

naszym hotelem i czytałam wszystkie czasopisma poświęcone hotelarstwu –
wtrąciła. – To musiał być prawdziwy szok dla ciebie i twojej rodziny.
Współczułam ci...

Flynn uśmiechnął się z wdzięcznością. Zdawała sobie sprawę, że jego

życie odmieniło się całkowicie w ciągu kilku dni. Z ojcem na pewno łączyły go
silne więzy. Najpierw ona zniknęła, potem zmarł ojciec. W takiej sytuacji żona
powinna być wsparciem, a ona nagle i bez słowa wyjeżdża. Czy mogło się
ułożyć inaczej, gdyby wcześniej ją odnalazł? Zadawała sobie wiele pytań. W
tamtych dniach, kiedy wróciła do rzeczywistości, jej również nie było lekko.
Kiedy zabrakło rodziców, też z dnia na dzień musiała stać się samodzielna.
Spojrzała na Flynna z uznaniem.

– Zamierzałem wynająć detektywa, żeby cię odszukał – ciągnął. –

Czekałem jednak, aż wszystko się uspokoi, ale nie nastał taki dzień, pracy
zawsze okazywało się za dużo i...

– Musiałeś mnie przeklinać – wtrąciła. – Podważyło to twój autorytet.
Zastanowił się.

– Tak, mimo że nigdy nie myślałem o sobie jak o dumnym facecie, ale

chyba masz rację, nie lubię dostawać kopniaków.

– Więc nie szukałeś mnie? Dlaczego?
Nie powiedział jej wszystkiego, musiał być jakiś powód, dla którego nie

unieważnił małżeństwa.

– Czekałem na spokojniejszą chwilę, aż do teraz. Postanowiłem, że kiedy

wrócę z wakacji, podejmę ostateczne kroki w celu odnalezienia cię i wtedy
okaże się, jak ma dalej wyglądać sprawa mojego małżeństwa.

– Znalazłeś mnie przypadkowo... Ale ciągle mam wrażenie, kiedy

opowiadasz tę historię, jakbyś mówił o obcej kobiecie, nie o mnie...

– I ja powoli zdaję sobie z tego sprawę... – wtrącił. Odetchnęła z ulgą.
– Uważam więc, że teraz, kiedy się całkiem przypadkowo spotkaliśmy,

chyba nie ma sensu zastanawiać się dłużej nad naszym małżeństwem. Nie widzę
żadnego rozsądnego powodu, żeby nadal pozostawało zalegalizowane.

– Może jednak jest taki powód.
– Jaki? Jedyna rozsądna decyzja, to załatwić spokojny rozwód...
– Dlaczego mamy się tak spieszyć z rozwodem? Annie rozłożyła ręce.
– Skoro tak pospieszyliśmy się ze ślubem, to dlaczego z taką samą

łatwością nie zakończyć tego małżeństwa rozwodem?

Flynn zmarszczył brwi.
– Skoro powiedziałaś, że kobieta, która za mnie wyszła, nie jest

prawdziwą tobą, to dlaczego nie pozwolisz mi, żebym cię poznał, zanim
podejmę decyzję?

– Ale po co? – Annie miała już dość, kręciło jej się w głowie. Co za

absurd, pomyślała. – Starczy tych bzdur, wracam do pracy, wybacz mi, ale ta
rozmowa nie ma sensu!

– Nie zapominaj, że obiecałaś oprowadzić mnie po wyspie...
– Później.
– Znowu uciekasz...
– Mam obowiązki – odrzekła stanowczo. – Życzyłabym sobie, żeby jak

najszybciej unieważnić to nasze dziwne małżeństwo.

– Unieważnienie małżeństwa byłoby załatwieniem sprawy tak, jak ty

chcesz...

– A dlaczego nie? Czy zawsze wszystko ma być tak, jak ty sobie

wymyślisz?

Annie podniosła głos, traciła panowanie nad sobą.
– Jesteś kłótliwa i zawzięta, nigdy się tak nie zachowywałaś, zawsze

cechował cię spokój...

– Ile razy mam ci powtarzać, że to nie byłam ja! – krzyknęła z rozpaczą w

głosie. – Poza tym chyba nie chciałbyś mieć kłótliwej wiedźmy za żonę!

– Wcale nie nazwałem cię wiedźmą. Powiedziałem tylko, że zrobiłaś się

kłótliwa. Chyba mąż ma prawo wyrażać swoją opinię o zachowaniu się żony! –
On również podniósł głos.

– A skąd ja mogę wiedzieć, co mąż powinien, a czego nie powinien

mówić?

– Moje doświadczenie jest tak samo ubogie – powiedział już spokojniej. –

Ale dlaczego nie spróbujemy zachowywać się jak mąż i żona, zanim
podejmiemy decyzję.

Annie przyłożyła dłonie do skroni. Miała wrażenie, że głowa jej

eksploduje. A może opuściła go, bo wyprowadzał ją z równowagi, tak jak teraz?

– Może jednak powinniśmy uznać, że nie było żadnego małżeństwa?
– Lepiej pokaż mi wyspę, tak jak obiecałaś.
– No dobrze – odparła z rezygnacją. – Korty już widziałeś, więc chodźmy

teraz na pole golfowe. Współpracujemy z klubem golfowym, może znajdziemy
partnera dla ciebie. – Ruszyła w stronę zadbanych, rozległych trawników,
utrzymywanych przez Carlosa i Martina.

Nagle chwycił ją za rękę i zatrzymał.
– Czy już nie grasz?
– W co? W golfa? – spytała zaskoczona.
– Tak, odpowiedz.
– Nigdy nie grałam w golfa – odpowiedziała spokojnie, próbując uwolnić

się od uścisku jego ręki. Ale on jeszcze bliżej przyciągnął ją do siebie.

– Sam cię uczyłem, zupełnie nieźle sobie radziłaś. Potrząsnęła głową.
– Nie, nigdy nie grałam w golfa. – Pragnęła uciec, miała dość. – Nie

należę do wysportowanych osób.

– Wczoraj grałaś w piłkę.
Czuła bliskość jego ciała. Robiło jej się gorąco. Czyżby jej ciało

pamiętało coś, czego umysł sobie nie uświadamiał? Przestała się opierać.
Przyglądała mu się uważnie.

– Wczoraj grałaś w piłkę – powtórzył.
– Tak, tak – przytaknęła. Więc widział ją. – Z Luisem, nie miał z kim się

bawić, tylko dlatego.

– Rozumiem.
Nie wiedziała, jak to się stało, ale jedną ręką obejmował ją w pasie, a

drugą trzymał ją za rękę. Wzbudzał w niej pożądanie, nie wiedziała, czy znała
już to uczucie, czy nie. Zaczęła szybciej oddychać. Jego dotyk przyprawiał ją o
zawrót głowy. Przysunął się bliżej, czując jej napięcie.

– Spełniłaś życzenie małego chłopca, to miło z twojej strony, a co z

marzeniami dorosłego mężczyzny?

Patrzyła na jego usta, kiedy wypowiadał te dziwne słowa.
– Nie wiem... o czym mówisz. – Czyżby zamierzał ją pocałować?
– Czy spełnisz moje życzenie?

– Jakie? – spytała.
– Pocałuj mnie. Nie wymagam chyba zbyt wiele od żony? – wyszeptał.
– Chyba nie... – szepnęła, czując, że cała jest rozpalona.
Podniosła brodę, ich usta znalazły się o milimetry od siebie. Pragnęła go.

Pochylił głowę, poczuła muśnięcie jego warg. Po chwili odsunął głowę.
Spojrzała na niego. Wziął jej rękę i położył na swojej szyi. Objęła go. Schylił
ponownie głowę i pocałował ją namiętnie. Pieściła jego szyję i czuła się
cudownie. Starała się przypomnieć sobie, czy był kiedyś jej kochankiem. Nie,
nic nie pamiętała, ale zmysłami czuła, że jej ciało zna jego ciało. Jego ciało nie
wydawało się obce. Całował ją i całował, smakowali się wzajemnie. Kiedy
przerwał, ona go pocałowała. Po chwili odciągnął ją trochę od siebie.

– Annie – wyszeptał. – Musisz mi coś powiedzieć. Nadal miała zamknięte

oczy, wodziła ręką po jego włosach, pragnęła go całować, nie chciała myśleć,
nie chciała mówić.

– Co chciałbyś wiedzieć, Flynn?
– Czy byli inni mężczyźni, po tym, jak mnie opuściłaś?
Słowa te podziałały na nią jak kubeł zimnej wody. Zdjęła rękę z jego szyi

i odsunęła się.

– Nie rozumiem... Co masz na myśli? Zmrużył oczy, wpatrywał się w nią

podejrzliwie.

– Nigdy przedtem nie całowałaś mnie z taką namiętnością – powiedział

cicho. – Byłaś czuła i delikatna, ale jako kochanka poddawałaś się mojej woli,
nie przejawiałaś żadnej inicjatywy... tak jak teraz. Czy ktoś potem uczył cię
rozbudzać namiętność w mężczyźnie? Annie zaczerwieniła się.

– Nie! – krzyknęła. – Nie! Nie było żadnego innego mężczyzny! Poza

tym, to nie jest twoja sprawa.

– Wszystko, co dotyczy ciebie, jest moją sprawą, w końcu jesteś moją

żoną – powiedział spokojnym głosem.

– Nie wiem sama, udowodnij mi to! – krzyczała. Nie wiedziała, co w nią

wstąpiło, że tak namiętnie go całowała. Gdyby nie przestał, z pewnością
mogłaby mu się oddać bez reszty, tutaj, na polu golfowym. Nigdy jej się coś
podobnego nie przytrafiło. Boże, co się z nią dzieje? Była bliska płaczu. Nagle
usłyszała, że ktoś ją woła. Odwróciła się. Luis biegł w ich stronę.

– Annie! – krzyczał. Podbiegł zdyszany.
– Co się stało, Luis?
– Mary jest chora – wyrzucił z siebie. – Mama prosi, żebyś przyszła

pomóc w kuchni. Prosiła, żebyś się pospieszyła.

Annie, nie zadając więcej pytań, wzięła chłopca za rękę i pospieszyła w

kierunku hotelu. Flynn szedł za nimi.

– Flynn, to jest moja sprawa, nie musisz się w to mieszać – rzekła

szorstko.

– Nie zapominaj, że ja też pracuję w hotelarstwie.
– Ale nie w tym hotelu.
– Może mógłbym jednak w czymś pomóc – zaproponował, nie reagując

na jej złośliwą uwagę.

Kiedy weszli do kuchni, Mary siedziała przy stole z głową opartą na

rękach. Usłyszawszy Annie, uniosła bladą, zbolałą twarz.

– Złapała tę samą grypę co James – mówiła Beatrice, przykładając

wilgotną chustkę do jej czoła. – Mówiłam, żeby się położyła, ale uparła się
dokończyć obiad.

– Mary, bez dyskusji, natychmiast idź do siebie, tak nie możesz pracować

– tłumaczyła przerażona Annie. – Wszystkim się zajmę.

– Ale przecież nic nie ugotujesz, a Beatrice nie jest przyzwyczajona do

gotowania dla więcej niż trzech osób.

– Nie martw się, coś wymyślimy. – Nie miała pojęcia co, ale to wydawało

się błahostką. Martwiła się o Mary, która nigdy przedtem nie chorowała.

– Co zrobisz, jeśli choroba się przedłuży? Powinnaś mieć kogoś na

zastępstwo – wtrącił się Flynn.

– Wiem – odparła krótko. – James się zajmie kuchnią, ale jeszcze nie

dzisiaj. – Mówiła ostrym tonem. Ciągle nie mogła zapomnieć swojego nie
kontrolowanego zachowania. Czuła do siebie złość.

Flynn podszedł do Mary, pomógł jej wstać i wyprowadził z kuchni.
– Proszę się nie martwić, zajmę się wszystkim jak należy – powiedział,

uspokajając chorą.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Flynn odprowadził Mary do jej domu. James, który czuł się już lepiej,

obiecał zająć się matką.

– Naprawdę nie powinieneś się czuć odpowiedzialny, Flynn, to są

wyłącznie moje kłopoty, więc...

– Ale ty przecież nie potrafisz gotować, chyba że tak było tylko w czasie

twojej amnezji. – Spojrzał na nią z pobłażaniem. Nie cierpiała tego spojrzenia.

Prosto z domku Mary i Jamesa przyszli do kuchni. Na stole leżały

warzywa, z których należało przygotować obiad. Flynn wcale nie żartował.
Przebrał się w koszulkę z krótkimi rękawami, włożył fartuch i zaczął czytać
przepisy zostawione przez Mary. Annie zdawała sobie sprawę, że potrzebuje
pomocy. Przygotowanie obiadu, do którego pozostała zaledwie godzina, a
potem taka sama perspektywa przygotowania kolacji, przekraczały jej
możliwości i wyobraźnię. Ale dlaczego akurat on ma jej pomagać?

Flynn podszedł do niej i przypatrywał się uważnie.
– No więc? Umiesz gotować i wtedy to też był stan amnezji? – powtórzył

pytanie.

Annie przygryzła wargi. Nie dowierzał jej, pomyślała.
– Nie, nie potrafię gotować. – Gdyby pozostała wtedy z nim, zapewne

stałaby się mistrzynią przygotowywania wyrafinowanych potraw, na pewno
wymagałby tego od niej, pomyślała i dodała uszczypliwie: – Ale przypuszczam,
że ty doskonale sobie radzisz.

Wyprostował się dumnie.
– No, może nie jestem mistrzem, ale radzę sobie, jak to określiłaś. Mój

ojciec – ciągnął – uważał, że pracując w hotelarstwie, powinienem znać
wszystko od podszewki, począwszy od recepcji, a skończywszy na kuchni. Tak
więc spędziłem pół roku w szkole kulinarnej w Paryżu. Z twoją pomocą dam
sobie radę.

Uśmiechnęła się do siebie. Flynn rozglądał się po kuchni.
– Wygląda na to, że Mary zamierzała ugotować jarzynową zupę na obiad.

Podamy ją z grzankami. A co na deser? – Przeglądał książkę kucharską,
zatrzymał się na stronie, której szukał. – Jeśli powiesz gościom, że Mary nagle
się rozchorowała, może okażą zrozumienie i nie będą oczekiwać więcej, niż
zaproponujemy.

Annie starała się zachować spokój. Zdążyła zaobserwować, że Flynn

przywykł do wydawania poleceń. Nie potrafił dostosowywać się do innych.

– Nie będziemy robić niczego wymyślnego – ciągnął. – Na deser będą

kruche ciasteczka z cukrem i lody. Sprawdź w lodówce, jakie mamy smaki
lodów.

Mimo że chciała być uprzejma, jego szefowanie wyprowadzało ją z

równowagi. Co on sobie wyobraża?

– Na deser będą ciasteczka i lody. Sprawdź, jakie mamy smaki, tak? –

przedrzeźniała go ze złością. – Co ty sobie myślisz? Nie zamierzam wykonywać
twoich poleceń! Nie zapominaj, że jesteś w moim hotelu i w mojej kuchni!

– Jak sobie chcesz, szefowo. – Odłożył książkę z przepisami na stół. –

Jeśli masz na uwadze tylko swoje dobre samopoczucie, a nie swoich gości, to
czarno widzę twój hotel w najbliższej przyszłości, a pieniądze zamiast się
gromadzić, będą topnieć jak śnieg na wiosnę. Ale oczywiście ty tu rządzisz.

Odwrócił się i skierował do wyjścia.
– Flynn, zaczekaj! – krzyknęła, kiedy zorientowała się, że naprawdę chce

wyjść i tak ją zostawić.

Zatrzymał się i spojrzał na nią przez ramię.
– Przepraszam cię. – Słowa ledwo przechodziły jej przez gardło. – Będę

wdzięczna, jeśli mi pomożesz, nie poradzę sobie sama. – Nadal patrzył na nią
surowo. – W porządku, masz rację, w ogóle nie dam sobie rady. Ale zrozum, że
nie przywykłam, żeby ktoś mi rozkazywał, tutaj ja zawsze o wszystkim
decydowałam.

– Zapomnij o tym, przynajmniej dzisiaj – poradził jej, podchodząc do

stołu. – A teraz sprawdź, jakie mamy lody.

– Czy wtedy... kiedy byliśmy małżeństwem, też się tak rządziłeś? –

spytała.

– Ciągle jesteśmy małżeństwem, nie zapominaj o tym. Tak, zawsze taki

byłem. – Zastanawiał się przez chwilę. – Ale za to twój upór to dla mnie
nowość.

– Ile razy mam ci powtarzać, że nigdy nie znałeś mnie takiej, jaka jestem

naprawdę.

Wziął z półki miskę i zaczął wbijać do niej jajka. Coś mówił do siebie

pod nosem, ale nie dosłyszała.

– Kiedy za bardzo się wściekałem, zazwyczaj miło się do mnie

uśmiechałaś. Wtedy zapominałem natychmiast, że jestem szefem. Zabierałem
cię do sypialni i wybaczałem wszystko. Może spróbujemy takiej metody?

– Nie – wykrztusiła.
Zrobiło jej się gorąco, tym razem nie ze złości. Wyjęła z lodówki

mrożony groszek i przyłożyła torebkę do policzka. Dlaczego ciągle usiłował
przypomnieć jej coś, czego nie pamiętała? Przed oczami stanął jej obraz ich
namiętnych pocałunków. Dlaczego aż tak ją dzisiaj całował? Z pewnością chciał
ją sprowokować, żeby w końcu się przyznała, że wszystko pamięta i że miała
inne powody, dla których uciekła. Pragnęła, żeby to wszystko się wreszcie
skończyło, aby każde z nich mogło żyć swoim życiem.

Chciała, aby Flynn trzymał się z dala od niej, od jej hotelu i od jej

wszystkich kłopotów. Jednak teraz potrzebowała jego pomocy, nie miała innego
wyjścia. Schowała groszek do zamrażarki i zaczęła sprawdzać, jakie lody może
podać gościom.

– Waniliowe, pistacjowe, czekoladowe... – zaczęła wymieniać.
Zerknęła na Flynna i okazało się, że nie byli już sami. Do kuchni weszły

Velma i Beatrice. Stanęły pod ścianą i szeptały coś, cichutko podśmiewając się z
Flynna. Obserwowały go, jak rozgniata masło, cukier i jajka. Annie też
przyjrzała się temu, co on robi. Flynn nie użył elektrycznego miksera, mieszał w
misce wielką drewnianą łyżką. Wyglądał naprawdę imponująco.

Spojrzał na nie i rozbrajająco uśmiechnął się do Velmy. Odpowiedziała

mu równie promiennym uśmiechem i cała aż pokraśniała. Velma, która zbliżała
się do pięćdziesiątki, nagle straciła dziesięć lat, wyglądała na czterdziestkę.
Annie poczuła się zazdrosna. Do niej się tak nie uśmiechał. A przecież podobno
była jego żoną. Otrząsnęła się. Nie powinna odczuwać zazdrości, skarciła się w
duchu, przecież nawet go nie znała. Co się z nią działo?

Podeszła do Flynna i spokojnie zdała raport o stanie lodów, po czym

zaczęła przygotowywać warzywa na zupę. Velma i Beatrice natychmiast
włączyły się do pomocy. Pod kierunkiem Flynna, który miał teraz do dyspozycji
trzy asystentki, obiad i kolacja zostały przygotowane na czas.

Annie wytłumaczyła gościom sytuację i, tak jak Flynn przypuszczał,

wszyscy okazali się wyrozumiali. Nawet trzy siostry.

Kiedy zostali przez chwilę sami, Flynn starał się nakłonić Annie do

rozmowy, ale ona, pełna lęków i mieszanych uczuć, starała się unikać z nim
kontaktu i uciekała do naprędce wymyślanych obowiązków.

Nie przypuszczała, że całkiem zapomniane tygodnie spędzone w Seattle

kiedykolwiek okażą się ważnym okresem w jej życiu. Była zła na siebie, że jej
dusza i serce cały czas starały się coś sobie przypomnieć, czego racjonalnie,
przy pomocy pamięci i umysłu, nie potrafiła odtworzyć.

Po kolacji Velma i Beatrice zaprosiły gości do sali obok, gdzie mogli

odpocząć lub się rozerwać. Flynn ustawił krzesła na stołach i zabrał się do
odkurzania. Przerwała mu pani Grindle, która zaczęła zachwalać wspaniały
posiłek jego autorstwa. Po chwili pojawiły się pozostałe dwie siostry, pani
Bennett i pani Shaw. Biedny Flynn został osaczony przez kobiety, i to ubrane
tak, jakby chciały odmłodzić się przynajmniej o czterdzieści lat. Nie miał
możliwości ucieczki, chyba żeby schował się pod stół lub za bar. Nie pozostało
mu nic innego, jak tylko miło się uśmiechać. Spojrzał na Annie, oczekując
pomocy, ale ona tylko uśmiechała się pod nosem.

Pani Grindle odrzuciła do tyłu rude włosy i zamrugała sztucznymi

rzęsami.

– Mary oczywiście bardzo się starała, kochana dziewczyna, ale nie ma to

jak prawdziwy mężczyzna w roli szefa kuchni. – Patrzyła na niego z podziwem.
Podeszła jej siostra.

– Mabel ma rację, chociaż przyznaję to z ciężkim sercem, ale prawdziwy

mężczyzna w kuchni to jest coś! – Pani Shaw zalotnie zmarszczyła nos, a pani
Bennett pieszczotliwie uszczypnęła go w policzek.

Flynn ponownie zerknął na Annie, tym razem z rozpaczą w oczach. Annie

jednak tylko głośno parsknęła śmiechem i wzięła się do zamiatania,
pozostawiając go na pastwę wielbicielek.

– Prawdziwy mężczyzna nie tylko w kuchni jest skarbem – dodała pani

Bennett. – Jesteśmy doprawdy zaskoczone, że pan tak tu pomaga. Nie ma pan
dość roboty w swoich hotelach?

– No tak, ale...
– A może zamierza pan kupić ten hotelik?
Flynn z niepokojem w oczach spojrzał na Annie, ale zanim zdążył coś

odpowiedzieć, wtrąciła się pani Shaw:

– Nie bądź głupia, Mildred. A po co mu takie odludne miejsce?
– Cóż, tak przyszło mi do głowy – odburknęła pani Bennett. – Poza tym

przesuń się, Mavis, chciałabym porozmawiać z panem Parkerem. – Przepchnęła
się do przodu. – Proszę, mów do mnie Mildred, nie musimy być tacy oficjalni,
poza tym znam twoją matkę. – Powiedziała to takim tonem, jakby przynajmniej
co tydzień spotykały się z panią Parker na ploteczkach. Spojrzała z satysfakcją
na siostry.

– Zna pani moją matkę? – spytał Flynn zbity z tropu. – Nie pamiętam,

żeby kiedykolwiek panią wspominała.

Mabel i Mavis zachichotały, ale Mildred się nie poddawała.
– Jak to? Przecież w zeszłym roku pracowałyśmy razem przy akcji

charytatywnej. Wówczas to poznałam panią Parker...

– Daj spokój, Mildred, nie widzisz, że zanudzasz tego młodego człowieka

– przerwała jej Mabel.

Annie nie mogła już wytrzymać i postanowiła działać. Odstawiła szczotkę

i podeszła do grupki kobiet otaczających wianuszkiem biednego Flynna.

– Och, jestem pewna, że ten młody człowiek chętnie posłuchałby tej

historii. – Zauważyła piorunujące ją spojrzenie Flynna.

Mildred ucieszyła się.
– Skoro już wiesz, że ja i twoja matka jesteśmy przyjaciółkami, to na

pewno nie będziesz miał nic przeciwko i zatańczysz ze mną. Potrzebuję partnera
do tańca na ten wieczór.

– I ja też.
– I ja też.
Flynn, zaskoczony, stał i głupio się uśmiechał. Nie wyglądał na

zachwyconego nadchodzącym wieczorem. Annie patrzyła na niego z

satysfakcją. Kto by pomyślał, że prezes sieci hoteli Parker pozwoli się tak
zdominować przez trzy starsze kobiety?

– Przykro mi, ale dzisiaj wieczorem to niemożliwe...
– Dlaczego niemożliwe? – wtrąciła się Annie. – Chyba nie zawiedziesz

naszych gości. Tak nie postępuje prawdziwy mężczyzna.

Prawie zabił ją spojrzeniem, po czym zwrócił się do Mildred.
– Będzie to dla mnie zaszczyt.
– Och, cudownie! Idę powiedzieć Velmie i Beatrice, żeby wszystko

przygotowały.

– Nie, ja pójdę! – krzyknęła Mavis.
– Nie, ja! – nalegała Mabel.
Kłócąc się i przepychając, wszystkie trzy podążyły do drzwi.
Rozbawiona Annie odwróciła się i sięgnęła po szczotkę. Flynn złapał ją

za rękę.

– To naprawdę był kiepski dowcip! Nigdy nie spodziewałbym się po tobie

takiego zachowania.

Roześmiała się.
– O co ci chodzi? Przecież ja tylko stosuję twoją regułę. Dewiza hoteli

Parker brzmi: Odpoczywaj i czuj się swobodnie. My zajmiemy się wszystkim.
Pomyśl tylko, jak trzy panie będą dobrze spały po kilku spokojnych walcach.
Zatańczysz dwa, trzy tańce i będą marzyły tylko o odpoczynku.

Zmarszczył brwi.
– Nie wpadłem na to.
– No widzisz. Ja je znam od dawna. – Wzięła szczotkę.
– O nie, nie będziesz teraz sprzątać. – Zabrał jej szczotkę. – Jeśli ja mam

tańczyć, to ty też. W końcu ty mnie w to wrobiłaś.

– Chciałam tylko pomóc prawdziwemu mężczyźnie.
– Postępuj tak dalej, Annie – powiedział – a zobaczysz, jaki jest ze mnie

prawdziwy mężczyzna, wtedy na pewno już tego nigdy nie zapomnisz.

Zabrzmiało to bardziej jak obietnica czegoś wspaniałego niż jak groźba.

Przeszedł ją miły dreszcz.

Kiedy weszli do salonu, trzy damy już czekały na niego. Mildred poszła

na pierwszy ogień. Włączyła magnetofon i zakręciła się wokół Flynna. Usłyszeli
dźwięki tanga.

– I to ma być spokojny walczyk, co? – wymamrotał po chwili zadyszany

Flynn. – Popamiętasz mnie jeszcze, Annie, obiecuję.

Annie krztusiła się ze śmiechu, widząc, jak Mildred okręcała go wokół

siebie. Flynn nieźle sobie radził, choć miał trudności z utrzymaniem tempa.
Mildred, zadowolona, opadła na kanapę. Ale zaraz po tangu Mabel chciała
zatańczyć cza-czę, a po cza-czy Mavis zaprosiła Flynna do fokstrota. Annie
musiała przyznać, że nie każdy młody człowiek poradziłby sobie z trzema tak

wymagającymi partnerkami, a na pewno nie tak dobrze jak Flynn.

Kilku innych gości przyłączyło się do zabawy. Annie rozmawiała z nimi

przez chwilę, jednocześnie machając wesoło do Flynna, którego na zmianę
wciąż porywały do tańca trzy leciwe siostry. W końcu ktoś zmienił kasetę.
Popłynęła spokojna muzyka. Panie popatrzyły po sobie porozumiewawczo.

– No cóż, chyba na nas już pora – stwierdziła Mabel. – Byłeś wspaniały,

kochanie. Takie wolne melodie to nie dla nas. W takim żółwim tempie możemy
tańczyć, ale tylko z naszymi podstarzałymi mężami. Dobranoc, Flynn.

– Cała przyjemność po mojej stronie... – Ukłonił się grzecznie.
– Chodźmy zobaczyć, co się dzieje na plaży, może ktoś nas zabierze na

spacer? – powiedziała Mildred.

Wyszły, zanim Flynn zdążył cokolwiek jeszcze dodać. Annie podeszła do

niego.

– Czy teraz padniesz? Mam dyplom z udzielania pierwszej pomocy... Oj!

– krzyknęła, bo Flynn nagle objął ją w pasie i pociągnął na parkiet. Zaczęli
tańczyć.

– Zobaczymy, kto teraz będzie potrzebował pierwszej pomocy – szepnął

jej do ucha.

Annie w pierwszej chwili nie mogła złapać rytmu, ale po kilku krokach

rozluźniła się. Jeszcze nigdy nie tańczyło jej się tak dobrze z żadnym
mężczyzną. Znowu miała wrażenie, że jej ciało zna jego ciało. Poczuła się
dobrze, było jej radośnie i miło na sercu.

– To było sprytne posunięcie, Annie. Spojrzała na niego niewinnie.
– Co masz na myśli, Flynn?
– Przez te trzy panie zupełnie nie miałem głowy, żeby pomyśleć, nie dały

mi chwili wytchnienia, a jednocześnie... tańcząc z nimi... naprawdę odpocząłem.
Jesteś mądrą kobietą.

– Wiem – odparła nieskromnie, spojrzała na niego i nagle poczuła się

szczęśliwa.

Słyszała jego oddech, gładził ją po plecach i wzbudzał w niej pożądanie.

Jak można zapomnieć takie chwile? Starała się skupić na krokach i korzystać z
tych kilku minut błogostanu. Potrzebowała odprężenia po dwóch nerwowych
dniach. Kiedy z nim tańczyła, uspokajała się. Czuła się taka bezpieczna w jego
ramionach. Zaczęła marzyć. Nagle muzyka się urwała. Stanęli. Rozejrzała się
wokoło. Okazało się, że zostali sami. Nawet nie zauważyła, kiedy wszyscy
wyszli. Chyba nie była dobrym szefem, skoro nie zwróciła uwagi, gdzie podziali
się jej goście. Wszystko przez niego. Tak bardzo ją absorbował.

Zostawiła go na parkiecie i poszła wyłączyć magnetofon.
– Velma zaraz przyjdzie zamknąć drzwi. Dobranoc, Flynn.
Podszedł i zagrodził jej drogę.
– Za wcześnie na spanie. Jeśli teraz się położysz, to obudzisz się przed

świtem.

Chciała już mu powiedzieć o nie przespanej ostatniej nocy, ale się

powstrzymała.

– Chciałabym się położyć i wypocząć.
– Nie, chodźmy na spacer.
– Żartujesz chyba, ledwo mogę chodzić. – Podniosła rękę do głowy.
– Boli cię głowa? Zaczyna się od lewej skroni?
– Skąd wiesz? – spytała zaskoczona.
– Przynajmniej to się nie zmieniło – odpowiedział. – Przejdźmy się,

powietrze dobrze ci zrobi przed snem.

– Lepszy będzie prysznic – upierała się. Podszedł bliżej, ale nic nie

mówił, dopóki na niego nie spojrzała.

– Mógłbym ci zrobić masaż szyi i ramion, to by ci pomogło.
– Nie – zaprotestowała natychmiast.
– Annie, przecież masaż do niczego jeszcze nie zobowiązuje. Tak jak i

mały pocałunek – dodał.

Dla niej to wcale nie był mały pocałunek.
– Nie wiem, o czym mówisz.
– Jak będziesz się tak opierała, to nigdy nie będziemy wiedzieć, jak

mogłoby nam być razem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Miał rację, przyznawała w duchu Annie, ale wszystko działo się tak

szybko. Miała zamęt w głowie. Upór był jej jedyną obroną.

– Chodźmy na spacer – ponowił propozycję, kiedy nie odpowiadała.
– Nigdy się nie poddajesz, co? – spytała butnie. Uśmiechnął się.
– Należy próbować tak długo, jak się da. Poza tym jesteś mi to winna za

wieczór z panią Grumble i jej siostrami.

– Ona nazywa się Grindle – poprawiła go. – Zrobiłeś na nich ogromne

wrażenie. Przyjeżdżają tu co rok, i nie pamiętam, żeby kiedykolwiek ktoś im tak
zaimponował. Nie przypuszczałam, żeby ktokolwiek poniżej pięćdziesiątki znał
te wszystkie staroświeckie tańce.

– Moja matka i moja siostra wspaniale tańczą. Jednak przede wszystkim

siostra, która, zafascynowana starym kinem, postanowiła nauczyć się wszystkich
przedwojennych tańców. Chciała tańczyć tak jak Ginger, partnerka Freda
Astaira... Oczywiście mnie wyznaczyła na swojego partnera...

– Ile wtedy miałeś lat?
– Dwadzieścia cztery.
Patrzyła na niego z ciekawością. Jego twarz zmieniała się, kiedy mówił o

rodzinie, stawał się łagodny, nie znała go od tej strony. W tej chwili czuła się
spokojna i darzyła go ciepłymi uczuciami. Uśmiechnęła się do niego.

– Dobrze, pójdę z tobą na spacer – zdecydowała w końcu.
Flynn skinął głową, jakby nie oczekiwał innej odpowiedzi.
– Poczekaj na mnie przy recepcji, pójdę po twoje okrycie.
Kiedy wrócił, włożył jej żakiet i delikatnie wyciągnął włosy zza

kołnierza. Nie opuścił ich od razu na jej plecy.

– Przez dwa lata odwracałem się za każdą kobietą, która miała kolor

włosów podobny do twoich. – Gładził je, Annie poczuła falę gorąca. – Byłem
głupi, teraz wiem, że żadna inna kobieta nie ma takich włosów jak ty.

Annie odsunęła się, nie mogąc dłużej znieść napięcia. Flynn pozwolił,

żeby złote pasma opadły spokojnie na jej ramiona.

– No więc co? Idziemy?
– A dokąd chciałbyś pójść? – spytała.
– Trzy damy wybrały się na plażę, proponuję wybrać odwrotny kierunek.
– Droga do ogrodu jest oświetlona, chodźmy w tamtą stronę.
Szli w milczeniu. Zastanawiała się nad nim, nad sobą. Ciągle tysiące

pytań pozostawało bez odpowiedzi. Wiedziała, że był władczy, przywykł do
wydawania poleceń. Ale w końcu dzisiaj, kiedy zachorowała Mary, zamiast sam
pomagać, mógł równie dobrze wezwać kucharza z któregoś ze swoich hoteli i
kazać mu natychmiast tu przylecieć. Szła tak przed siebie dopóki nie zauważyła,

że Flynn skręcił w kierunku pasa dla samolotów.

– Dlaczego tam idziesz, nie możemy po prostu zrobić kilku okrążeń po

ogrodzie? – Tak było przyjemnie, wiatr smagał jej twarz, ból głowy ustępował.
Miał rację, mówiąc, że potrzebuje świeżego powietrza. – Flynn, proszę, nie
idźmy tam...

– Ale dlaczego? Tamta droga też jest oświetlona.
– Przecież mieliśmy iść na krótki odprężający spacer, a nie na daleką

wyprawę...

– Chyba jednak jest jakiś inny powód... O co chodzi, Annie?
Odwróciła głowę, czując, że łzy napływają jej do oczu.
– Nie byłam tam, odkąd... odkąd...
– Odkąd twoi rodzice mieli tam wypadek?
– T... tak – wykrztusiła przez łzy.
– Nie poszłaś tam ani razu?
– Nie.
Ogarnął ją smutek.
– Koniecznie powinnaś się kiedyś zmierzyć z tym miejscem – stwierdził

stanowczo.

– Ale nie dzisiaj.
Przełykała z trudem. Nie chciała okazywać przy nim słabości, ale bała się,

że będzie starał się zaciągnąć ją tam na siłę.

– To musiało być dla ciebie koszmarne przeżycie, wszystko stało się na

twoich oczach... – mówił cichym, łagodnym głosem.

Próbowała spojrzeć mu w oczy.
– Pewnie uważasz mnie za strasznego mazgaja, przecież twój ojciec też

zmarł, masz podobne doświadczenia...

– Ale ja nie byłem przy jego śmierci... – Zamilkł na chwilę. Po czym

zaczął opowiadać: – Dopiero po paru dniach poszedłem do jego biura, gdzie to
wszystko się stało. Wyglądało na to, że ojciec zamierzał wyjść tylko na chwilę z
gabinetu. Na pliku papierów leżało odkręcone wieczne pióro, a filiżanka kawy
była tylko do połowy wypita. Musiałem wszystko sam posprzątać, bo sekretarka
ojca, która pracowała dla niego przez trzydzieści lat, nie potrafiła nawet
przestąpić progu jego gabinetu... Bardzo rozpaczała... – Znów zamilkł.

Pragnęła wyciągnąć do niego ręce i przytulić go, ale bała się reakcji

mężczyzny, który przecież był jej mężem i mógł uznać ten gest za zachętę do
dalszych pieszczot.

Po chwili Flynn uspokoił się i odkaszlnął.
– Ciągle nie rozumiem, dlaczego mi o tym wtedy nie opowiedziałaś?
Znowu zaczyna, pomyślała. Cała jej sympatia do niego od razu znikła.

Nie wierzył jej.

– Nie odpowiem ci na to pytanie, bo nie pamiętam.

– Czy to możliwe? A może po prostu postanowiłaś nie pamiętać?
– Nie, po co miałabym to robić?
– Wyszłaś za mnie, ale mi nie ufałaś – rzekł chłodno.
– Gdybym ci nie ufała, chyba nie wyszłabym za ciebie. – Starała się nie

popadać w zdenerwowanie.

– Gdybyś mi ufała, to opowiedziałabyś mi wszystko, ze szczegółami, a ty

wspomniałaś tylko, że twoi rodzice zmarli w ostatnim czasie.

Westchnęła zrezygnowana.
– Może miałam blokadę i nie pamiętałam szczegółów? Nie wiem.
– A co byś zrobiła, gdybyś nagle przypomniała sobie tamte tygodnie i

mnie?

Podniosła głowę i spojrzała na gwiazdy.
– Gdybym sobie przypomniała, to na pewno starałabym się ponieść

konsekwencje... Ale zrozum raz na zawsze, że znam cię od wczoraj i nie wiem
nic ponadto, czego dowiedziałam się przez ostatnie dwa dni od ciebie.

– A co jeszcze chciałabyś wiedzieć? Teraz twoja kolej na zadawanie

pytań.

– Wszystko to, czego usiłowałam się wczoraj dowiedzieć. Jaka byłam,

kiedy się poznaliśmy? Mówiłeś, że zachowywałam się spokojnie,
kontrolowałam swoje emocje...

– Tak, byłaś zupełnie inną osobą. Chodziłaś ciągle smutna. Teraz już

wiem, dlaczego.

Annie znowu zaczęła się zastanawiać, co takiego było w niej, co mogło

pociągać Flynna. Nie wyglądał na mężczyznę, który mógłby zainteresować się
kobietą w depresji, o smutnym wyrazie twarzy.

– Gdzie się spotkaliśmy pierwszy raz? – spytała.
– Sieć Heritage otwierała nowy hotel, w którym pracowałaś. Wybrałem

się na otwarcie, chcąc sprawdzić, na ile wzrasta konkurencja. A tam spotkałem
właśnie ciebie... – Przerwał, pozostawiając Annie w niepewności.

– No i? – nalegała, żeby kontynuował.
– Rozmawialiśmy, potem umówiliśmy się, aż w końcu się pobraliśmy.
– Po dwóch tygodniach? – nie dowierzała. – Musieliśmy często się

spotykać i dużo rozmawiać – ironizowała.

Musiało coś być ponad to, o czym mówił. Przypuszczała, że wywarł na

niej silne wrażenie, w końcu był bardzo atrakcyjnym mężczyzną, ale żeby tak
pochopnie wychodzić za mąż?

Szli w kierunku hotelu, w oknach paliły się jeszcze światła.
– Prowadziliśmy dziwne rozmowy. Niewiele mówiłaś o sobie. Jak już

wspominałem, jedynie napomknęłaś o śmierci rodziców, nie wiedziałem nawet,
że zginęli w wypadku samolotowym. Chociaż, pamiętam, że kiedy przelatywał
samolot...

– To co? Patrzył jej w oczy.
– Wpadałaś w panikę. Jedynie w moich ramionach czułaś się bezpiecznie.
Przypomniała sobie, jak dzisiaj trzymał ją w ramionach i jak całował.

Znał każdą część jej ciała, a ona nie znała go wcale! Jak to możliwe, do diabła?!
Odruchowo zakryła ręką małą bliznę na łokciu. W wieku dziesięciu lat, jadąc na
rowerze, przewróciła się i rozharatała sobie rękę. Na pewno znał tę bliznę, skoro
był jej mężem.

Kiedy weszli na werandę, spytała:
– Czy nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego ci nie opowiedziałam historii

mojego życia? Czy uważałeś mnie za tajemniczą kobietę?

– Już ci mówiłem, Annie, iż miałem nadzieję, że kiedy nabierzesz do

mnie zaufania, otworzysz się przede mną. – Stanął, w ciemności wydawał się
jeszcze wyższy niż w dziennym świetle. – Skąd mogłem wiedzieć, że w tak
krótkim czasie znikniesz?

Annie zmieszała się, przez moment zawstydziła się swojego postępku, ale

szybko uprzytomniła sobie, że w końcu nie była przecież wtedy tą samą Annie
co dziś!

– Rozumiem, musiałeś czuć się zdradzony i upokorzony.
– Twoje zniknięcie doprowadziło mnie niemal do szaleństwa.
– Wcale mnie to nie dziwi. Dlatego, jeśli było tak, jak mówisz, to nie

zamierzam w niczym ci przeszkadzać, kiedy złożysz pozew o rozwód... I
zapewniam cię, że nie będę rościła żadnych pretensji do jakichkolwiek twoich
pieniędzy, poza tym... Co się stało? – Zauważyła dziwny niepokój w jego
oczach.

– Dlaczego uważasz, że chcę rozwodu?
– A dlaczego miałbyś nie chcieć? Co mogłoby cię teraz powstrzymać

przed złożeniem pozwu o rozwód? Odnalazłeś mnie. Wiesz, że niczego nie
pamiętam z naszej wspólnej przeszłości... Tak naprawdę to nawet nie jestem już
tą smutną kobietą, którą poślubiłeś...

– Myślałem, że już tę kwestię ustaliliśmy dziś rano – odparł stanowczo. –

Dlaczego mielibyśmy się spieszyć z decyzją? Minęły dwa lata, a więc parę dni
czy tygodni nas już nie zbawi. Przecież nadal... tak do końca nie wierzysz, że
jesteś moją żoną.

– A ty ciągle masz wątpliwości, czy rzeczywiście nic nie pamiętam.
– Jak więc sama widzisz, są jeszcze pewne sprawy do wyjaśnienia.
Spojrzała na niego przeciągle.
– No, to na co czekamy? Kiedy wreszcie pokażesz mi akt ślubu?
– Jutro moja sekretarka ma przysłać ten dokument za pośrednictwem

osoby przylatującej tu na wyspę – odparł grzecznie, ale stanowczo. – A czy ja
mogę oczekiwać jakiegoś dowodu, który świadczyłby, że naprawdę cierpiałaś na
amnezję, i że pamięć tamtych dni dotąd ci nie powróciła?

Wyprostowała się, zaskoczona.
– Jaki to mógłby być dowód?
– Chciałbym spotkać się z twoim lekarzem.
– Po co, na miłość boską?
– Ty chcesz dowodów, więc dlaczego ja miałbym postępować inaczej?
Chciała zaprotestować, ale po chwili pomyślała, że chyba będzie

najlepiej, jeśli Flynn rzeczywiście porozmawia sobie z doktorem Landersonem.

– Dobrze. Skontaktuję cię z moim lekarzem. Zadzwonię do niego jutro

rano, od razu gdy tylko otworzą lecznicę. W ten sposób oboje uzyskamy
odpowiedzi na nurtujące pytania i będziemy mogli zdecydować, jak należy dalej
postąpić.

Patrzył na nią w skupieniu, dolną część twarzy przysłonił ręką. Po chwili

milczenia rzekł:

– Nietrudno odgadnąć, jakiego pragniesz zakończenia.
– Chcę jednoznacznego rozwiązania tej sprawy.
– Masz na myśli rozwód?
– Oczywiście. Tutaj jest moje życie. – Powiodła dłonią wokół, wskazując

na otoczenie. – Tutaj jest mój dom i praca, wszystko to, co jest dla mnie
najważniejsze. Nie rozumiem, dlaczego miałbyś oczekiwać, że zostawię to
wszystko dla ciebie.

– Wtedy godziłaś się na to.
– Wtedy? To znaczy kiedy?
– Kiedy się pobraliśmy. Dobrze wiedziałaś, że moje życie i praca

związane są z San Francisco, że jestem w Seattle tylko przejazdem, służbowo.
Nie wspominałaś o chęci powrócenia na tę wyspę, w ogóle nie mówiłaś, że tutaj
spędziłaś całe życie. Nic nie wiedziałem o tej wyspie, o twoim hotelu, o niczym.

Wskazała na niego palcem.
– A widzisz, i to jest dowód, że nie mogłam być wtedy przy zdrowych

zmysłach. Ja, prawdziwa Annie, nigdy nie opuszczę tej wyspy!

Flynn podszedł do niej bliziutko i pochylił głowę. Ich usta dzieliły

milimetry.

– Może jest tak, jak mówisz, że tu jest twoje miejsce, a może, od kiedy

powróciłem do twojego życia, bronisz się przed odpowiedzialnością za
popełnione wcześniej czyny.

– Bronię się... przed czym? Przed odpowiedzialnością za czyny? – Słowa

z trudem przechodziły jej przez gardło. Znów się zdenerwowała. – Ponoszę
odpowiedzialność za wszystko, co tu się dzieje – wykrztusiła.

– Poza tym, nie masz prawa...
– Mam akt ślubu, w którym wyraźnie określone są moje prawa, nie

zapominaj o tym, Annie. – Cofnął się.

– Lepiej teraz połóż się spać, jesteś przemęczona, przeciąganie tej

rozmowy nie ma sensu. Nie rozumujesz już racjonalnie. Wyśpij się porządnie,
nie musisz wstawać rano. Razem z Velmą zajmiemy się śniadaniem.

– O! Chwileczkę... – zaczęła protestować, ale on tylko potrząsnął głową.
– Starczy, marsz do łóżka – żartobliwym tonem wydał jej polecenie.
Mimo że próbowała protestować, udawał, że nie słyszy jej słów.

Przytrzymał jej drzwi wejściowe i odprowadził do drzwi sypialni.

Annie ogarniała coraz większa złość. Boże, jak mogła wyjść za takiego

człowieka! Wcale nie należał do mężczyzn, o których by marzyła, aby ich
poślubić. W końcu spotkali się, kiedy nie była przy zdrowych zmysłach.

Usiadła na brzegu łóżka, chcąc trochę ochłonąć z emocji. Nie znała siebie

od tej strony – żeby wpadać w tak odmienne nastroje i tak dawać się
sprowokować? Wiedziała, że pewność siebie i władczy instynkt posiadania są
dominującymi cechami charakteru Flynna. Wszystko przychodziło mu z
łatwością. Ale to był jej hotel. Od trzech pokoleń należał do jej rodziny. Robiła,
co w jej mocy, żeby zawsze na czas opłacić wszystkie rachunki i podatki, żeby
przyciągnąć nowych gości i zapewnić im jak najlepsze warunki. Flynn niby
zauważał jej wysiłki, ale nie zdawał sobie sprawy, co się stanie, jeśli ten sezon
nie przyniesie wysokich zysków. Nie odziedziczyła po ojcu tak przydatnych
organizacyjnych zdolności. On tak wszystko prowadził, że co roku bez trudności
mógł wysłać jej wujowi zadowalającą sumę pieniędzy.

Położyła się na łóżku i zaczęła wspominać szczęśliwe dni z rodzicami.

Jason, ojciec Annie, uwielbiał prażoną kukurydzę, więc matka, jego kochana
Christina, codziennie mu ją przygotowywała. Bardzo się kochali i umieli mądrze
kochać córeczkę. Nigdy jej nie rozpieszczali, ale czuła zawsze, że jest dla nich
bardzo ważna. Gdyby teraz nadal żyli, na pewno poradziliby jej, co ma zrobić z
hotelem, a przede wszystkim, jak ma rozwiązać sprawę z Flynnem.

Wstała i wzięła z komody zdjęcie rodziców. Do jej oczu natychmiast

napłynęły łzy i zaczęły jak groch spływać jedna za drugą po jej policzkach.
Flynn nie zrozumiałby jej wzruszenia... Dla niego ważne było tylko konkretne
działanie. Nie wierzyła, że mogła się zgodzić na małżeństwo, wiedząc, że łączy
się to z opuszczeniem wyspy Anapamuy na zawsze. Flynn mylił się.

Annie czuła wpadające do pokoju słońce, ale nadal drzemała. Tak dobrze

jej się leżało, że nie chciała jeszcze otwierać oczu. Ktoś trzymał jej rękę w
swojej ciepłej dłoni, więc uścisnęła ją, a ten ktoś odwzajemnił jej gest.

– Annie, kochanie, pora wstawać – zabrzmiał ciepły głos. – Już prawie

południe.

Nie otwierając oczu, skrzywiła się.
– Jeszcze chwileczkę.
Czuła, jak męska dłoń gładzi ją po ramieniu i po włosach. To tata? Nie,

inny zapach. Chcąc odgadnąć, kto siedzi obok, przyłożyła usta do jego dłoni.

Usłyszała westchnienie. Zaskoczona pocałowała dłoń jeszcze raz, żeby usłyszeć
je ponownie. Wiedziała, że siedział przy niej ktoś bardzo jej bliski, ale im
bardziej wysilała pamięć, tym szybciej wszystko ulatywało. Tak jak to bywa we
śnie. Otworzyła oczy i ujrzała Flynna Parkera. Ubrany w dżinsy i czerwono-
niebieską koszulkę polo wpatrywał się w nią ciepło. Nigdy jeszcze nie patrzył na
nią w ten sposób.

Nagle aż podskoczyła. Boże, przecież przed chwilą to właśnie jego rękę

dwukrotnie pocałowała, wcale jej się to nie śniło! Spojrzała na Flynna
zmieszana i ze złością w głosie zapytała:

– Co ty robisz w moim pokoju? Jak się tu dostałeś? Natychmiast wyraz

jego twarzy zmienił się, patrzył teraz na nią dość chłodno.

– Chciałem powiedzieć: dzień dobry, Annie. Wszedłem przez drzwi, które

pozostawiłaś otwarte.

– To nie znaczy jeszcze, że masz prawo tu wchodzić – protestowała. –

Goście nigdy tu nie wchodzą.

– To oczywiste, że mąż ma inne prawa od gości – odparł z godnością i

pewnością siebie.

Usiadła i zaskoczona spojrzała na swoją prawą dłoń.
– Co to ma znaczyć?
– To twoja obrączka, a tu akt ślubu, który upoważnia cię do jej noszenia.

– Podał jej dokument. – Sekretarka przysłała dzisiaj rano razem z innymi moimi
papierami.

– Ale ten brylant ma chyba ze dwa karaty, a te szafiry... – patrzyła

zdegustowana na swój palec.

– Dokładnie cztery karaty. W tym się nie zmieniłaś, wtedy też uważałaś,

że obrączka jest za bogata.

– To pocieszające, że jednak nie do końca straciłam rozum.
Zaczęła czytać akt ślubu. Widniało jasno napisane, że Annie Christina

Locke poślubiła Flynna Parkera. Nie mogła uwierzyć, dopóki nie spostrzegła na
dole swojego podpisu – nie był podrobiony, tak właśnie zwykła się podpisywać.

– A więc to rzeczywiście prawda. Ale nawet nie pamiętam, gdzie się

pobraliśmy.

– Nie pamiętasz, gdzie, kiedy i dlaczego, słyszałem to już, ale masz

dowód. Teraz i ja oczekuję dowodu.

– Dobrze, zaraz zadzwonię do lekarza i dowiem się, kiedy może nas

przyjąć. On odpowie na wszystkie twoje pytania.

Flynn wodził po niej wzrokiem.
– Chyba nie na wszystkie – rzekł spokojnie. Annie klasnęła w dłonie,

żeby rozładować napięcie.

– No, to teraz muszę wziąć prysznic i szybko się ubrać. Na pewno jest

dużo roboty.

– Mniej, niż się spodziewasz, Annie. James czuje się już dobrze i przejął

kuchenne obowiązki. Wszystko przebiega zgodnie z rozkładem dnia i hotel jest
w jak najlepszym porządku.

– To dobrze. – Annie z zadowoleniem przeciągnęła się. – Lubię taki

niczym nie zakłócony bieg wydarzeń.

– Będę na górze, muszę telefonicznie uzgodnić z sekretarką moje sprawy

służbowe.

– Świetnie, popracuj przez chwilę, dzięki temu ja będę mogła wreszcie

zająć się swoimi sprawami.

Nie zareagował na jej zaczepną uwagę i wyszedł.
Annie szybko umyła się i ubrała. Ściągnęła z palca obrączkę i wsunęła do

kieszonki spodni. Zbiegła na dół, aby zorientować się w sytuacji. Jak Flynn ją
zapewniał, wszystko odbywało się w normalnym rytmie. James, Velma i
Beatrice krzątali się w kuchni. Weszła do swojego biura i schowała w kasetce
sejfu obrączkę. Następnie zatelefonowała do lekarza i umówiła się na jutro.
Powiadomiła przez walkie-talkie Carlosa, że na następny dzień będzie
potrzebować jachtu, który zabierze ją i Flynna do Santa Barbara. To będzie
długa wyprawa, Flynn zapewne do takich morskich podróży nie przywykł, ale
nie zamierzała lecieć samolotem.

Postanowiła uporządkować papiery na biurku, kiedy zadźwięczał telefon.
– Halo? – usłyszała głos wujka Vernona. Nie pytając nawet o zdrowie, od

razu przeszedł do sedna sprawy. – Annie, potrzebuję...

– ...pieniędzy – przerwała mu złośliwym tonem. Oparła się wygodnie,

gotowa jak zwykle na telefoniczną sprzeczkę z wujem. – Witam, Vernon, a poza
tym, co nowego?

– Nie rób sobie ze mnie żartów, młoda damo – zwrócił jej uwagę. –

Jestem współwłaścicielem tego hotelu, więc mam pełne prawo do części
dochodów.

– Nie wiem właściwie dlaczego, skoro nie współpracujesz z nami tutaj, a

pracy jest sporo.

Wujek chwytał się wielu zajęć, a kiedy trochę zarobił, rzucał pracę i

uprawiał swoje ulubione hobby – hazard. Kiedy przegrywał wszystko, dzwonił
do niej.

– Nie zapominaj, moja droga siostrzenico, że mój ojciec zapisał mi więcej

niż połowę majątku.

Nie mogła zaprzeczyć, bo tak było. Dziadek, mając nadzieję, że to

właśnie syn Vernon poprowadzi hotel, postanowił jemu zapisać większe udziały.
Nawet nie przyszło mu na myśl, żeby zapisać większość córce. Nie
przypuszczał, że z pomocą męża poradzi sobie ze wszystkim dużo lepiej niż jej
brat.

– To dlaczego nie przyjedziesz tu i nie wywiążesz się ze swoich

obowiązków, które spoczywają na współwłaścicielu? Powitałabym cię z
wdzięcznością.

– Droga Annie, już niebawem zawitam na wyspę, mam wielki plan co do

tego miejsca, i czy będzie ci się to podobało, czy też nie, to i tak będziesz
musiała się zgodzić.

– Ho, ho, ho, wujaszku. Czyżbyś planował następną salę balową, którą w

zeszłym sezonie zamierzałeś wybudować?

Oboje wiedzieli, że Vernon nie znał się ani trochę na prowadzeniu hotelu

i nie zamierzał się tego nauczyć.

– Niedługo się zobaczymy, Annie. Wtedy porozmawiamy. Musimy

zarządzić poważne zmiany.

Odwiesił słuchawkę, zanim zdążyła odpowiedzieć. Ciekawe, jak by

zareagował, gdyby opowiedziała mu, co jej się właśnie przydarzyło.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

– No, to teraz oboje wiemy wszystko, co chcieliśmy wiedzieć –

podsumowała Annie, obejmując oburącz filiżankę z kawą.

– Przynajmniej o twojej amnezji – przytaknął Flynn. – Pozostały jeszcze

inne pytania.

Mary wyzdrowiała, więc mogli pozostać w Santa Barbara cały dzień.

Annie nie musiała się martwić o hotel. Po wizycie u doktora, Flynn zabrał ją do
pobliskiej restauracji na lunch. Jednak nie mieli apetytu, Annie prawie nie tknęła
swojej sałatki, a Flynn zjadł tylko połowę kanapki.

– Teraz wiesz, że pamięć o tamtych dniach najprawdopodobniej nigdy mi

nie wróci.

– Tak powiedział lekarz – zgodził się Flynn. – Pamięć nie do

przywrócenia. Musimy więc postanowić, jak sobie z tym poradzimy...

– Z czym mamy sobie radzić? To proste, ty pójdziesz w swoją stronę, a ja

w swoją. Każde z nas ma własne życie zawodowe i prywatne.

– A nasz akt ślubu nie liczy się?
Nie zaprzeczała, widziała go wczoraj rano na własne oczy.
– Annie, w ogóle nie jesteś ciekawa, dlaczego pobraliśmy się po dwóch

tygodniach znajomości?

Dobrze wiedziała, dlaczego. Na myśl o tym aż zaczerwieniła się.

Wzajemne pożądanie. To musiało być to. Nic innego w grę nie wchodziło.
Rozejrzała się dookoła, w restauracji znajdowało się wielu gości, miała
wrażenie, że wszyscy ich obserwują.

– Annie?
– Tak, oczywiście, bardzo jestem ciekawa. Pytałam cię...
– ...o fakty – dokończył za nią. – Ale chyba to, co nas wzajemnie w sobie

pociągało, na pewno też cię ciekawi?

– Z pewnością musieliśmy się sobie bardzo podobać, chociaż... –

Przerwała speszona i odwróciła wzrok. – Od momentu kiedy pokazałeś mi te
zdjęcia, moje i nasze wspólne, zastanawia mnie, co cię we mnie pociągało... Na
tych zdjęciach wyglądam na tak przerażoną... jakbym była ciągle w szoku.

Na twarzy Flynna rysowało się rozbawienie.
– To prawda, że byłaś spokojniejsza, mniej kłótliwa...
– Bardziej uległa, pewnie masz na myśli. – Nie potrafiła sobie wyobrazić

siebie takiej, jaką ją opisywał. – Do czego dążysz, Flynn? Chcesz, abyśmy
zaczęli wszystko od początku? Może się okazać, że nie jesteśmy w stanie znieść
siebie wzajemnie.

– Możliwe. Jak sama powtarzałaś wiele razy, nie jesteś tą samą osobą,

którą poślubiłem dwa lata temu. – Patrzył na nią ciepło. Nie potrafiła oprzeć się

temu spojrzeniu. Miękła. – Pozostały mi cztery dni wakacji. Nie chcę marnować
ich na szukanie cię po całej wyspie i błaganie o poświęcenie mi chwili czasu.
Annie, mamy okazję poznać się teraz od nowa. Nie zamierzam występować o
rozwód ani nie zgadzam się, żebyś ty o niego się starała. Przynajmniej jeszcze
nie teraz. Annie, ja też się zmieniłem od tamtego czasu, ale jedna cecha mi
pozostała: nie poddaję się łatwo.

– Nie wygłupiaj się.
– Czy ja się wygłupiam? Łączyło nas coś i nie można temu zaprzeczać.
Patrzyła na niego. Przypomniał jej się wczorajszy poranek. Oboje byli

dziwnie podekscytowani, jakaś magiczna siła przyciągała ich do siebie.

– Nie zaprzeczam. Tylko jest tyle różnic między nami, boję się, że chcesz,

byśmy budowali na fundamentach z piasku.

– Ale jeśli nie spróbujemy, nie przekonamy się o tym.
Brzmiało to rozsądnie, w ten sposób do końca się utwierdzą, jaką decyzję

należy podjąć. Skinęła głową.

– Dobrze Flynn, zgadzam się.
– Myślę, że powinnaś zrobić sobie przerwę w pracy, potrzebujesz teraz

czasu na przemyślenie tego wszystkiego. – James usiadł naprzeciwko niej i
swobodnie rozprostował nogi.

Annie podniosła głowę znad biurka. Takiego stwierdzenia mogła

spodziewać się po Flynnie, ale nie po Jamesie.

– Myślisz, że lepiej byłoby ukryć przed wami prawdę, niż ją wyjawić, jak

to zrobiłam dzisiaj rano w kuchni, doprowadzając zresztą niektórych do histerii.

– Dobrze postąpiłaś, ale takie wiadomości nie są codziennością. Obawiam

się, że moja mama, gdy tylko wyjdzie z szoku, przełoży cię przez kolano i da
kilka porządnych klapsów za to, że tak długo to przed nią ukrywałaś.

– Może opowiedziałabym jej wcześniej, ale przecież rozchorowała się.
– Wczoraj zastanawiała się, po co pojechaliście oboje na cały dzień do

Santa Barbara... Może ci to kiedyś wybaczy. Niemniej jednak zgadza się, że
powinnaś mieć teraz czas na podjęcie ostatecznej decyzji, czy pozostaniesz żoną
Flynna.

Miał rację, powinna od razu wszystko opowiedzieć Mary, tak jak

Jamesowi. Nie była wobec niej w porządku, ale przecież tylko dlatego nic nie
mówiła, że łudziła się, iż to wszystko szybko okaże się jakąś wielką pomyłką ze
strony Flynna. Czuła, że ściska ją w żołądku. Nie widziała Flynna jeszcze tego
ranka, ale wiedziała, że pojawi się za chwilę i zaczną ich czterodniową próbę
małżeńską.

– Czy zajmiesz się wszystkim w recepcji i w biurze?
– Oczywiście, nie pora, żebyś przejmowała się teraz bieżącymi sprawami.
James miał rację, nie mogła jednocześnie zajmować się prowadzeniem

hotelu i podejmować jednej z najważniejszych życiowych decyzji, jaką było

małżeństwo. Zamknęła szuflady w biurku. Wstała i opuściła biuro.

Na korytarzu spostrzegła trzy szanowne siostry, identycznie ubrane,

zmierzające w jej stronę.

– Właśnie się dowiedziałyśmy... – zaczęła Mildred.
– Gratulujemy ci, kochana, nic nie wiedziałyśmy, że ty i pan Parker... –

wtrąciła Mavis.

– Że jesteście małżeństwem. Musisz być szczęśliwa – dorzuciła Mabel.
– Taki wspaniały mężczyzna.
– Prawdziwy skarb...
– I wspaniały tancerz – komentowały na zmianę.
– Wszystkiego najlepszego...
– Jak się czujesz, kochana?
Annie kręciło się w głowie. Ktoś z personelu się wygadał, a przecież nie

chciała, żeby wiadomość dotarła do gości. Czy one myślały, że Flynn i ona
pobrali się w ostatnich dniach? Nie zamierzała niczego tłumaczyć.

– Jestem bardzo szczęśliwa – odparła Annie.
I nagle zdała sobie sprawę, że nie kłamała. Czuła się szczęśliwa.
– Kiedy się przeprowadzasz? – zaczęła nową serię pytań Mildred.
– Przeprowadzam?
– Do San Francisco, złotko. Przecież tam jest jego dom. Byłaś tam?
– To właściwie pałac...
– Tak duży jak ten hotel – wtrącały kolejno.
– Na razie nie zamierzam wyjeżdżać – próbowała się bronić, ale one nie

słuchały.

– Co się stanie z tym hotelem, czy sieć Parkerów go obejmie?
– Z pewnością nie. To jest mój hotel i ja będę go prowadzić. Poza tym, po

co Parkerom takie odludne miejsce?

– Nie wiem, tak coś przeszło mi przez myśl – odparła Mabel.
– Nie rozumiem – zaczęła Mavis. – Ty będziesz tu, a on w San Francisco?

To co to za małżeństwo?

– No... – Nie umiała odpowiedzieć.
– Może my kupimy hotel od Annie?
– Niezła myśl. Założyłybyśmy kasyno – stwierdziła Mildred.
– I gabinet odnowy biologicznej... – dodała Mavis i wszystkie trzy, jedna

przez drugą, zaczęły planować.

Skierowały się do wyjścia, pozostawiając bezradną Annie na środku holu.

Spojrzała na Jamesa, który zdążył w tym czasie zająć się recepcją i
przysłuchiwał się rozmowie.

– Nie wpadaj w panikę, Annie – uspokajał ją James. – Musisz się

przygotować na zupełnie nowe trudności.

– Jeszcze za wcześnie.

– Tak, ale jeśli zdecydujesz się pozostać jego żoną, pamiętaj, że łączy się

to ze wspólnym życiem.

– Wiem.
– Ale najpierw musisz sama sobie odpowiedzieć, czy naprawdę go

kochasz.

– Ale... – zaczęła i przerwała. Chciała powiedzieć, że przecież go kocha.

Zastanowiła się przez chwilę. Jak to możliwe? Czyżby naprawdę go kochała?
Czy zdołała go pokochać w ciągu zaledwie kilku dni?

– Hej, Annie, wszystko w porządku? – Pomachał jej ręką przed oczami.
– Tak, tak – odparła oszołomiona. – Zobaczymy się później, na razie,

James.

Wyszła na powietrze. Był piękny słoneczny dzień, nie zastanawiając się,

zeszła po schodkach na polanę, skąd słyszała szum morza i krzyk mew.

Kochała to miejsce, ale wiedziała, że uczucie, które ją w tej chwili

wypełniało, różniło się od jej dotychczasowych emocji. Odkąd Flynn pojawił się
w jej życiu, coś się zmieniło. Nigdy dotąd nie czuła takiej radości, poznawała
nowe emocje. Uświadomiła sobie, że nie chce dłużej walczyć z Flynnem,
kochała go i pragnęła. Gdzie będą żyć, to się okaże, nie może wszystko układać
się po jej myśli, gotowa była na kompromis. Kiedy się kocha, wszystko wydaje
się prostsze.

Zastanawiała się, gdzie się podział Flynn, może gra w golfa z którymś z

gości? W tej samej chwili usłyszała dziecięcy śmiech. Odwróciła się i kilka
metrów dalej ujrzała Luisa i Flynna siedzących na trawie. Podeszła do nich.

– Co robicie?
– Próbujemy zreperować latawiec, który nie chce latać – tłumaczył Luis.
– Sznurki są pozrywane. Jeśli następnym razem nie schowasz latawca w

bezpiecznym miejscu, to kot znowu się do niego dobierze – radził Flynn.

– To co? Mogę wam pomóc? Flynn spojrzał na nią z ciekawością.
– Wzięłaś wolny dzień?
– Cztery wolne dni – odparła z uśmiechem. – James powiedział, że

potrzebuję wolnego czasu, obiecał, że zadba o wszystko. Nie śmiałam się z nim
kłócić.

Patrzył na nią ciepło.
– Tylko ze mną się kłócisz – podsumował zaczepnie. Zaczęli wspólnie

związywać pozrywane sznurki, razem udało im się zreperować latawiec.

– Hura! – krzyknął Luis. – Puścimy go teraz?
– Jasne, ale chyba musisz powiedzieć rodzicom, że jesteś z nami, żeby się

nie martwili. Poczekamy tu na ciebie.

– Dobrze, zaraz wracam. – Luis pobiegł w stronę hotelu.
Flynn spojrzał na Annie.
– Gdzie najlepiej puszczać latawce? – spytał.

– W dzieciństwie zawsze chodziłam na skały i stamtąd... – Zamilkła,

tragiczne wydarzenia znowu stanęły jej przed oczami.

– Gdzie to jest?
– Na wschodnim wybrzeżu wyspy.
– Możemy przecież pójść gdzie indziej.
– Tak – odparła z ulgą. – Chodźmy na zachodni brzeg, tam gdzie rosną

świerki.

– Doskonale – zgodził się. – Jednak któregoś dnia będziesz musiała tam

pójść, Annie.

– Wiem.
– Wkrótce.
– Wiem – odparła z naciskiem. Nie chciała się denerwować.
Wyciągnęła rękę w jego stronę. Przyciągnął ją do siebie i przytulił.
– Nie bój się – szeptał jej do ucha. – Zawsze, kiedy słyszałaś nadlatujący

samolot, wtulałaś się we mnie. Obejmij mnie, Annie.

– Nie pamiętam tego.
– To nic trudnego, spróbuj. Po to mamy cztery dni.
– Tak, ale... – delikatnie objęła go w pasie.
Czuła falę ciepła, która przez nią przechodziła. Czy kiedy go poznała też

tak się zachowywał? Trudno jest oprzeć się mężczyźnie, który jest szarmancki,
czuły i opiekuńczy. Ale co jego przyciągnęło, jak to się stało, że zaczęli ze sobą
rozmawiać? Kto zrobił pierwszy krok?

– Flynn – szepnęła. – Muszę wiedzieć, jak to się stało... jak się

zachowywałam...

– Dzisiaj wieczorem – odrzekł tajemniczo. – Wieczorem porozmawiamy

na ten temat. – Poczuła jego usta na policzku. Pragnęła, żeby ją całował.
Zamknęła oczy.

– No tak... – usłyszeli. – Moi rodzice ciągle to robią.
– Luis? Kiedy przyszedłeś? – spytała zaskoczona Annie.
Pokręcił tylko głową.
– No to jak? Idziemy puszczać latawca? – szybko zapytał Flynn.
– No chyba po to przyszedłem.
Wszyscy troje ruszyli na zachodnie wybrzeże.

Było już południe, kiedy wracali. Luis pobiegł szybciej, aby pochwalić się

rodzicom, jak wspaniale latał latawiec. Annie i Flynn szli, trzymając się za ręce.
Spędzili miły poranek. Nagle Annie mocniej ścisnęła rękę Flynna. Nadlatywał
samolot.

– Nie wygląda na samolot Gary’ego Mendozy, dzisiaj nie spodziewam się

żadnych gości – rzekła zaniepokojona.

Flynn spojrzał na niebo.

– Nie wiem. Ale chwileczkę... – Przyglądał się uważniej.
– Co? – spytała Annie zdenerwowana.
– To mój samolot, należy do sieci Parkerów.
– Kazałeś przysłać swój samolot? – zaniepokoiła się. – Myślałam, że

zostajesz.

– Oczywiście, że zostaję. Może to moja matka i siostra.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Flynn wyszedł, aby powitać na lotnisku swoją rodzinę i następnie

przywieźć ich do hotelu. Annie czekała na nich, stojąc na wejściowych
schodach. Przebrała się, żeby zrobić wrażenie eleganckiej, poważnej i
odpowiedzialnej właścicielki hotelu. Flynn zapewniał ją, że nigdy wcześniej nie
spotkała ani jego matki, ani siostry. Mimo to – denerwowała się. Wiedziała
tylko tyle, że Flynn telefonował do nich, żeby wyjaśnić sytuację, opowiedzieć o
jej utracie pamięci.

Annie usłyszała kroki. Odwróciła się i ujrzała Mary i Jamesa.
– Mała przerwa w pracy? – spytała przyjaźnie. Mary podeszła i poprawiła

Annie kołnierzyk.

– Nie mogę spędzać całego dnia w kuchni – rzekła. – Czasem muszę

wyjść na światło dzienne i pooddychać świeżym powietrzem.

Roześmiała się i biorąc Mary pod rękę, powiedziała:
– Oczywiście, Mary, masz pełne prawo oddychać świeżym powietrzem.

Ale czuję, że nie tylko o powietrze ci chodzi...

– Oj, kochanie, dlaczego nie powiedziałaś mi od razu, kiedy tylko

przyjechał? – westchnęła. – Wiedziałam, że coś jest nie tak.

– Wybacz mi, Mary – zaczęła się tłumaczyć. – Ale sama przeżyłam taki

szok, że długo nie potrafiłam zebrać myśli i uwierzyć w to, że jestem mężatką.

– Mój Boże... rzeczywiście jesteś mężatką – wzruszyła się Mary. – Co

zamierzasz dalej, chcesz odbudować to małżeństwo?

– Postaram się. Chociaż przeraża mnie taka decyzja. Mary przyjrzała się

jej uważnie.

– Wydaje mi się, że bardziej przeraża cię myśl, iż mogłabyś teraz z niego

zrezygnować albo że on mógłby odejść.

Annie zarumieniła się.
– Znasz mnie lepiej niż ktokolwiek inny.
– Zaraz poznasz jego rodzinę. Czy jesteś przygotowana na to spotkanie? –

zapytał James.

– Nie, zupełnie nie. – Spoglądała na Mary i Jamesa z przerażeniem w

oczach. Po chwili uśmiechnęła się do nich i zapytała: – I wy dlatego tu
przyszliście?

Mary i James spojrzeli po sobie.
– Dlatego. Nie chcemy, abyś w takim momencie była sama...
Łzy napłynęły jej do oczu.
– Dziękuję wam bardzo. – Przecież oni byli jak jej rodzina, bardziej bliscy

niż wuj Vernon. – Nie zdawałam sobie sprawy, że tak bardzo będę potrzebować
waszego wsparcia.

Kiedy rodzina Parkerów podjechała samochodem pod hotel, Annie,

wiedząc, że nie jest sama, śmielej zeszła po schodach przywitać gości.
Przyglądała im się uważnie, a oni jej. Matka Flynna, Catherine Parker, była
niewysoką blondynką, a siostra, Brenna, piękna i wysoka dziewczyna, z
ciekawością wpatrywała się w Annie. Pomimo że miała obok Mary i Jamesa,
przenikliwy wzrok obu kobiet peszył ją. Flynn, widząc jej zmieszanie, podszedł
i objął ją czule. Od razu się odprężyła, trzymał jej stronę, teraz już nic nie mogło
jej zagrażać.

Mary zaproponowała, że zaraz poda napoje chłodzące, a James ukłonił się

i wrócił do obowiązków w recepcji. Flynn zaprosił wszystkie trzy panie do
swojego pokoju. Gdy tylko zdążyli wejść, zaraz rozległo się pukanie.

– Telefon do pana Flynna – poinformował James.
– Przepraszam na chwilę, to na pewno z Houston, czekałem na ten

telefon. Zaraz wracam. – Wyszedł do drugiego pokoju.

Zapanowała cisza. Brenna nie spuszczała wzroku z Annie.
– Przyleciałyśmy tylko na popołudnie – zaczęła matka. – Wieczorem

mam spotkanie w fundacji charytatywnej, a Brenna musi wracać do szkoły.

– To miło, że mogłyście przylecieć dzisiaj, pomimo obowiązków.
– Nie przybyłyśmy ze zwykłą wizytą – wtrąciła Brenna. – Kochamy

Flynna i nie chcemy, żebyś go znowu skrzywdziła.

Catherine skarciła córkę wzrokiem.
– Chyba już wiecie, że dwa lata temu nie opuściłam go świadomie.
– To nie ma znaczenia. Teraz Flynn postanowił zrobić sobie wakacje, po

to, aby podjąć ostateczną decyzję w sprawie waszego tajemniczego małżeństwa.
Miał zacząć życie od nowa.

– Niepokoisz się, bo postanowił się nie rozwodzić.
– Jeśli historia powtórzy się, mam nadzieję, że wybije sobie w końcu z

głowy tę waszą bajkową miłość. – Brenna stawała się coraz bardziej agresywna.

Annie starała się ze względu na Flynna zachowywać spokojnie i

wyrozumiale. Nie mogła mieć pretensji, że Brenna martwiła się o los brata.

– Pozwól, że wyjaśnię ci, na czym polegała moja amnezja. – W skrócie

przedstawiła im fakty. – To wszystko brzmi jak rodem z mydlanej opery, ale
może łatwiej ci będzie zrozumieć sytuację.

– Bardzo nam przykro z powodu tragicznej śmierci twoich rodziców –

starała się załagodzić tok rozmowy Catherine. – Ale nigdy wcześniej nie
słyszałyśmy o takim przypadku.

– I boimy się, że może znowu się powtórzyć.
– Teraz jestem dużo silniejsza. Czuję się w pełni odpowiedzialna za swoje

czyny... – Na chwilę zawiesiła głos. – Kocham Flynna i zapewniam, że nie
macie powodów do obaw. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby był ze mną
szczęśliwy.

Spojrzały po sobie, po czym jeszcze raz uważnie przyjrzały się Annie.
– Wierzę ci – rzekła w końcu Catherine. – Zdaję sobie sprawę, jakim

szokiem dla was obojga było ponowne spotkanie. Potrzebujecie teraz czasu na
ułożenie wszystkich spraw.

Brenna po raz pierwszy uśmiechnęła się do Annie, mówiąc:
– Nie pozwól, żeby Flynn wszedł ci na głowę i narzucał wszystko, co on

uważa za słuszne. Lubi podejmować decyzje, nie bacząc na drugą osobę.

– Zdążyłam już to zauważyć – przyznała.
Kiedy Flynn skończył rozmawiać i wszedł do pokoju, zastał wszystkie

trzy panie roześmiane i rozgadane. Annie spostrzegła wyraz ulgi w jego oczach.
Uśmiechnęła się do niego i skinęła ręką, zapraszając, aby usiadł koło niej.
Podszedł i z czułością przytulił ją do siebie. Nawet gdy weszła Mary z napojami,
nie zdjął ręki z jej ramienia. Chciał pokazać, że są razem. Annie miała nadzieję,
że tak będzie już zawsze.

Annie, odprężona i zadowolona, siedziała na tarasie. Większość gości

wyjechała w ciągu dnia. Panował spokój. James zaprosił pozostałych do siebie
na jakiś dobry film wyświetlany na wideo. Nawet trzy siostry też wybrały się na
ten seans. Annie siedziała i czekała na Flynna, który załatwiał przez telefon
jakieś swoje służbowe sprawy. Była zadowolona ze spotkania z rodziną Flynna.
Odetchnęła z ulgą, bo pewien istotny etap miała już za sobą. Cieszyła się, że
Catherine i Brenna mimo wszystko jednak ją zaakceptowały.

Jej kłopoty finansowe wydawały się teraz dużo mniejsze, ponieważ

niespodziewanie na sobotę i niedzielę duża grupa handlowców zarezerwowała
pokoje, zamierzając zorganizować w jej hotelu dwudniowe spotkanie dotyczące
ich interesów. Miała nadzieję, że jeśli raz przyjadą, staną się stałymi gośćmi.

Oddychała głęboko, nie mogła doczekać się, kiedy zejdzie Flynn. Miała

na sobie elegancką letnią sukienkę w kolorze kości słoniowej, którą przywiozła
z Seattle, chociaż nie pamiętała, kiedy i gdzie ją kupiła. Na wierzch zarzuciła
biały lekki sweterek. Włosy związała w koński ogon. Ubrała się tak specjalnie
dla Flynna. Nie pamiętała, aby wcześniej przyszło jej do głowy stroić się z
myślą o podobaniu się jakiemuś mężczyźnie. Ale Flynn nie był jakimś tam
zwykłym mężczyzną, był jej mężem. Włożyła na palec obrączkę. Teraz już nie
wydawała się jej taka świecąca i zbyt bogata, chyba całkiem dobrze pasowała do
jej dłoni. Ciekawe, jak zareagowała, kiedy dwa lata temu Flynn po raz pierwszy
wręczył jej tę obrączkę. Czy potrafiła wtedy przyjąć z radością tak kosztowny
prezent? Czy naprawdę kochała go? Może już dzisiaj w nocy dowie się, jak to
się stało, że w tak krótkim czasie pobrali się... I czy słusznie się domyśla, że
musiały to być zmysły... Chyba słusznie, bo i teraz znała go przecież zaledwie
kilka dni, a już potrafiła zdecydować się na odnowienie małżeństwa.

Wstała z fotela i zaczęła wolno spacerować wzdłuż poręczy tarasu.

Przypomniała sobie chwilę, kiedy po raz pierwszy się tu spotkali, pamiętała jego
wzburzenie, oczekiwał od niej tak wielu odpowiedzi. Oboje przeżyli trudny
okres. Jednak potrafił być też pomocny. Kiedy Mary zachorowała, bez wahania
założył fartuch i pracował w kuchni. Pomimo stanowczości, umiał okazywać
czułość. Czuła się przy nim bezpiecznie. Był też cierpliwy. Kiedy na przykład
pomagał Luisowi zreperować latawiec, poświęcił na to parę godzin. Czy lubił
dzieci? Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiała.

– Nad czym tak rozmyślasz w samotności? – Głos Flynna przywrócił ją

do rzeczywistości.

Odwróciła się, stał w drzwiach ze skrzyżowanymi rękoma na piersi.

Przyglądał się jej uważnie, mrużąc oczy.

– Annie – zaczął spokojnym głosem. – Dlaczego włożyłaś tę sukienkę?
Spojrzała badawczo na niego, potem na siebie.
– To... to jest moja ulubiona suknia. Dlaczego pytasz?
Pokręcił głową.
– Nosiłaś ją tamtego wieczoru, kiedy się poznaliśmy, a potem dwa

tygodnie później, kiedy braliśmy ślub – zamilkł na chwilę, po czym uśmiechnął
się i dodał tonem wyjaśnienia: – Upierałaś się, że chcesz wystąpić w czymś
swoim, nie zgodziłaś się na kupno nowej sukienki.

Zaczerwieniła się, skąd mogła o tym wszystkim wiedzieć, przecież nie

pamiętała.

– To dziwne, ale twoja podświadomość musi ci coś podpowiadać, bo w

innym przypadku, dlaczego włożyłabyś ten strój akurat dzisiaj?

Uśmiechnęła się.
– Chciałam ładnie dla ciebie wyglądać. Poza tym, dzisiaj jest czwartek, a

to mój szczęśliwy dzień.

– Robimy postępy – zażartował. – Chodźmy na górę do mojego pokoju.

Odkąd ogłosiłaś, że jesteśmy małżeństwem, czuję się ciągle obserwowany,
niczym pod ostrzałem. Kiedy mijam kuchnię, słyszę, jak Mary ostrzy noże.

– Przesadzasz – roześmiała się.
– Wcale nie – zapewnił. – Powinnaś sama zobaczyć te ostrza. – Podszedł

do Annie i objął ją, jednocześnie delikatnie kierując w stronę schodów. Chyba
rzeczywiście chciał jak najszybciej znaleźć się z nią sam na sam w pokoju.

Pospiesznie wchodzili na górę. Kiedy znaleźli się w pokoju, Flynn szybko

zamknął drzwi w obawie, że jeszcze Annie mogłaby się rozmyślić. Ona jednak
nie zamierzała uciekać, tylko cały czas zastanawiała się, czy dwa lata temu tez
tak szalała za nim...

W pokoju panował przyjemny półmrok, w kominku paliło się kilka

drewienek, ogień dawał ciepłe pomarańczowe światło.

Flynn podszedł do niej i przyciągnął do siebie. Pochylił się i zaczął ją

powoli i namiętnie całować. Objęła go za szyję, odwzajemniając pocałunki. Tak

bardzo pragnęła swojego męża. Serce biło jej coraz szybciej, ogarniało ją nie
znane dotąd pożądanie, kiedy Flynn delikatnie odsunął ją od siebie.

– Annie – rzekł cicho. – Obiecałem odpowiedzieć na twoje pytania,

myślę, że najpierw powinienem ci opowiedzieć naszą historię, bo nie wiem, czy
później będzie to możliwe.

Annie cofnęła się i otworzyła oczy. Zdezorientowana usiadła na kanapie.
– W porządku – westchnęła. – No więc opowiadaj, zacznij może od

otwarcia nowego hotelu Heritage, kiedy przyszedłeś zbadać, jakie jest
zagrożenie ze strony konkurencji.

– Zaprosili mnie – poprawił Annie.
– Zupełnie, jakby zaprosić lisa do kurnika. Ale nieważne, opowiadaj...
Flynn nie usiadł obok niej, tylko niespokojnie spacerował po pokoju.

Podszedł do kominka i dorzucił szczapę drewna.

– Stałaś w recepcji i kierowałaś przychodzących do odpowiednich sal.

Mimo tłumu, który na ciebie napierał, zachowywałaś spokój.

Annie bezskutecznie starała się przypomnieć sobie tę scenę.
– Czy i tobie wskazałam drogę? – spytała. Uśmiechnął się pod nosem.
– Tak, do męskiej toalety... To było jedyne miejsce, o którym w tamtej

chwili myślałem.

– I co dalej? – niecierpliwiła się.
– Kiedy wróciłem, goście pozajmowali już wyznaczone miejsca, zrobiło

się luźniej. Przyniosłem ci kieliszek ponczu i coś do zjedzenia, co udało mi się
niepostrzeżenie zgarnąć ze stołu zarezerwowanego dla właścicieli hoteli.

– Powinieneś się wstydzić!
– Chciałem znaleźć sposób, żeby z tobą porozmawiać. Musiałem mieć

jakiś pretekst. Chciałem wiedzieć, jak masz na imię, cokolwiek...

– Ale co konkretnie chciałeś wiedzieć? Flynn nie przestawał spacerować

po pokoju.

– Czy jesteś mężatką, czy nie? Nie obchodziło mnie, czy jesteś zaręczona,

czy może to był właśnie dzień twojego ślubu. Nic mnie nie obchodziło...
Zapragnąłem cię jak szalony... Nie rozumiałem, co się ze mną dzieje...

– Dlaczego? Muszę to wiedzieć, co cię we mnie tak pociągało... –

nalegała. – Na zdjęciu, które mi pokazałeś, wyglądałam na smutną i
przestraszoną. Jak mogłam wydać ci się atrakcyjna?

Usiadł koło niej, nie wiedziała nawet, kiedy znalazła się na jego kolanach.

Obejmował ją czule. Gdy zauważył, że ma na palcu obrączkę, podniósł jej rękę
do ust i pocałował.

– Ujrzałem kobietę, która wydawała się być oazą spokoju. Nic nie

wyprowadzało cię z równowagi, nawet gdy gruby, wielki facet z cygarem
nadepnął ci na nogę, nie dałaś po sobie niczego poznać... Tylko wyrozumiale
uśmiechnęłaś się i z wielką godnością przyjęłaś jego burkliwe przeprosiny.

Spojrzała na niego z ciekawością.
– Ten mój spokój... Było to dla ciebie jak wyzwanie?
– Chyba tak – przytaknął. – Ale kiedy zaproponowałem ci, żebyśmy

wyszli, zgodziłaś się od razu. Trochę mnie to zaskoczyło... Ta twoja bierność,
potulność... Wiedziałem, że musi to coś oznaczać, że coś się za tym kryje.

– Czyli zdawałeś sobie sprawę, że coś ukrywam? I zauważyłeś mój

dziwny emocjonalny stan?

– Tak – odrzekł powoli. – Ale stwierdziłem, że dopóki nie okażesz się

morderczynią albo bigamistką, nie będę się nad tym zastanawiał. Wiedziałem,
że jeśli zachowam cierpliwość, pewnego dnia sama wszystko mi opowiesz.

– Chyba byłeś zbyt pewny siebie. Potrząsnął głową.
– Nie, po prostu bardzo wierzyłem w twoje uczucie do mnie. Mówiłaś, że

mnie kochasz, a ja szalałem za tobą. Nigdy nie mówiłaś wiele o sobie ani o
rodzinie, ale budziłaś moje zaufanie.

– Jak można tak po prostu uwierzyć kobiecie, którą się zna kilka dni?
– W ogóle nie obchodziły cię moje pieniądze ani powiązania rodzinne czy

wpływy. O nic mnie nie pytałaś. To prawda, nie odzywałaś się często, za to
miałaś niespotykany dar słuchania.

– Uważałeś, że jeśli kobieta cię słucha i mówi, że cię kocha, to wystarczy,

żeby jej ufać?

– Mniej więcej. – Odgarnął kosmyk włosów z jej czoła i włożył za ucho.

– A poza tym, byłaś tak niebywale piękna... Ja chciałem ci ufać... Ja nie mogłem
cię stracić...

– Flynn... – Odkaszlnęła. Pragnęła szybko wyznać mu, co teraz czuje, ale

słowa dość opornie przechodziły jej przez gardło. – Flynn, kocham cię. Chyba
nigdy nie przestałam cię kochać, moje ciało wiedziało to od chwili twojego
przyjazdu, ale mój umysł dopiero teraz powoli to akceptuje, chociaż ciągle nie
ogarnia...

– Annie... – zaczął, ale ona położyła mu dłoń na ustach.
– Flynn, nie wiem, co będzie dalej, boję się, że... Nie chcę opuszczać

wyspy, ale twoja firma i rodzina...

– Wszystko będzie dobrze – uspokajał ją. – Teraz, kiedy do mnie

wróciłaś, nie będzie już żadnych trudności. Annie... – szepnął – pozwól mi
kochać cię, bądź znowu moją żoną, tak długo czekałem...

Annie objęła go, a on pocałował ją czule, po czym wstał i zaniósł ją do

sypialni. Postawił ją koło łóżka i rozpuścił jej włosy. Szeptał jej komplementy,
powoli zdejmując z niej ubranie.

Spojrzała na niego z niepokojem.
– Flynn, ale... ale ja nie wiem jak... – zaczęła zawstydzona.
– Cii – uspokajał ją. – Jak sama powiedziałaś, twoje ciało pamięta mnie.

Nie myśl o tym, poddaj się pragnieniom...

Gładził ją delikatnie po ramionach. Kiedy położyli się do łóżka, Annie

odważyła się rozpiąć mu koszulę, potem kierowało już nią pożądanie. Czuła się
szczęśliwa. Była ze swoim mężem. Nie robili nic złego.

Annie obudziła się z uczuciem błogości. Nie wiedziała, czy może

powinna jednak czuć się trochę zawstydzona. Wiedziała jedno, nie zaznała
takiego szczęścia przez ostatnie dwa lata. Odwróciła się i z niezadowoleniem
zauważyła, że jej mąż nie leżał obok. Nie miała doświadczenia jako żona, ale
doszła do wniosku, że chyba nie lubi budzić się sama.

Nasłuchiwała odgłosów z łazienki. Tam panowała cisza. Po chwili

usłyszała jego głos dobiegający z drugiego pokoju. Rozmawiał przez telefon.
Obiecywała sobie w duchu, że kiedy będą spędzać razem następne wakacje, w
promieniu kilometra nie będzie żadnego aparatu telefonicznego.

Starała się pozbierać chaotyczne myśli. Z dnia na dzień stała się mężatką.

W ciągu tygodnia zakochała się po raz drugi w tym samym mężczyźnie. Snuła
plany na przyszłość, zastanawiała się, jak to zrobić, żeby mogli pozostać na
wyspie, a jednocześnie, żeby nie przeszkadzało to Flynnowi wykonywać jego
obowiązków.

Nagle dobiegł do niej jego głos. Mówił podniesionym tonem, był

wzburzony. Zaniepokojona Annie zerwała się z łóżka, narzuciła na siebie jego
koszulę i weszła do pokoju. Flynn stał tyłem do niej. Miał na sobie tylko dżinsy.
Coś nerwowo wykrzykiwał.

– Nie teraz! Ona nie jest jeszcze gotowa. Musisz poczekać. Nie!... Jak już

powiedziałem, albo będziesz cierpliwy, albo nie mamy o czym rozmawiać...

Annie przestraszyła się. Nie widziała go jeszcze nigdy aż tak wściekłego.

Wydawało się jej, że głos, który wydobywał się ze słuchawki, należał do wujka
Vernona.

Odwrócił się zaskoczony, kiedy ją zobaczył. Na jego twarzy malowało się

poczucie winy.

– Czy coś się stało? – spytała cicho.
– Nie – uśmiechnął się do niej. – Zaraz przyjdę do ciebie... – i ponownie

powiedział do słuchawki: – Zadzwonię do ciebie później. Nie!... Już ci
powiedziałem. Zadzwonię później – powtarzał. W końcu odłożył słuchawkę, nie
dając dokończyć zdania swojemu rozmówcy. Podszedł do Annie.

– Myślałem, że jeszcze śpisz, kochanie. Annie uśmiechała się. Czuła, że

się rumieni.

– Obudziłam się i nie było cię obok.
Objął ją czule. Tak bardzo go kochała, przytuliła się do niego mocno i

spojrzała na niego. Widziała smutek w jego oczach. Dotknęła jego policzka.

– Flynn, czy stało się coś złego? Dzwonił ktoś z twojego biura? W

sprawie interesów?

– Tak, ktoś dzwonił w interesach – potwierdził. Wodził palcem po jej

twarzy. – Annie, musimy porozmawiać.

– Nie teraz... – poprosiła. Stanęła na palcach i pocałowała go. Nie chciała

teraz słuchać o jego pracy, hotelach, kłopotach. Przynajmniej przez te kilka dni
pragnęła, żeby zajmowali się tylko sobą. – To nie może poczekać?

– Annie, to ważne – odparł smutnym głosem. Jednak ona, udając, że nie

słyszy, delikatnie, ale stanowczo popychała go w kierunku sypialni.

– Annie... – wyszeptał.
– Coś mówiłeś?
Przytulił ją i pieścił delikatnie.
– Z pewnością nie jesteś już tą samą grzeczną i wstydliwą dziewczynką,

którą poślubiłem – rzekł, popychając ją lekko na łóżko.

– Czy jesteś z tego niezadowolony? Nie odpowiedział. Całował ją

namiętnie.

– Co robisz? – spytał Flynn, widząc, że Annie sięga po coś pod łóżko.
– Boże, zobacz, jak to wygląda? – wskazała na wymiętą suknię. – Jak ja

to teraz włożę? Co za wstyd...

– Uspokój się. Boisz się, że cię ktoś zobaczy? Przecież nie popełniłaś

żadnego przestępstwa.

Starała się bezskutecznie wyprostować ubranie. Spojrzała w lustro. Włosy

miała potargane, po makijażu ani śladu.

– Nie mogę tak wyjść, nawet nie mam tu grzebienia. Wiem, że nie

zrobiliśmy niczego sprzecznego z prawem, ale jak mogę pokazać się na
korytarzu nie umalowana i w tej samej sukni, co poprzedniego dnia, a w
dodatku...

– O drugiej po południu – dokończył.
– Właśnie. Oni mnie tu znają, traktują jak córkę, nigdy nie widzieli mnie

w takim stanie...

– I po nocy z mężczyzną?
– Tak, nigdy nikt do mnie nie przychodził...
– Całe szczęście – roześmiał się Flynn. – Dzięki temu, że tak cię

pilnowali, nie mam powodów do zazdrości. Słuchaj, mam pomysł. Zejdziemy na
dół razem, ja pójdę do kuchni i zagadam Mary, a ty w tym czasie przemkniesz
się do siebie i szybko się przebierzesz. Najlepiej włóż dżinsy, to pójdziemy na
spacer.

Zrobili tak, jak wymyślił Flynn.
Annie już po chwili znalazła się w swojej łazience. Ubrana w dżinsy i

podkoszulek, kończyła makijaż. Nie może być zawsze wszystko tak, jak on
wymyśli, buntowała się w duchu. Ale teraz nie chciała się tym martwić. Pomyśli
o tym później. Tymczasem nie wiedziała, które wybrać perfumy, żeby mu się

podobały.

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Dokąd pójdziemy? – spytała.
– Obejdziemy wyspę dookoła. Annie zaskoczona stanęła.
– Co się stało? Nie możesz chodzić? Guma do żucia przykleiła ci się do

buta?

– Cha, cha, bardzo zabawne. – Wiedziała, do czego zmierzał, dokąd

chciał ją zaprowadzić, pragnęła oddalić tę chwilę. – Czy zdajesz sobie sprawę,
że to aż trzynaście kilometrów?

– Trzynaście i pół – poprawił ją z powagą. – To dlatego zabrałem wodę i

kazałem ci wrócić po sweter. O co chodzi? Nie lubisz długich wypraw?

Pokiwała mu palcem przed nosem.
– O ile dobrze pamiętam, mówiłeś o spacerze, nie wspominałeś słowem o

długich wyprawach. – Starała się go przekonać. Nie po to włożyła najlepsze
dżinsy i ulubioną bluzkę, żeby za chwilę wszystko nadawało się tylko do prania.
Chciała ładnie wyglądać. – Może zaraz mi wmówisz, że kiedy mieszkaliśmy w
Seattle, codziennie rano robiłam obchód miasta?

– A co zrobisz, jeśli właśnie tak powiem?
– Nie uwierzę ci, aż tak bardzo się nie zmieniłam.
– Jeśli tak, to nie będę się silił na kłamstwa. – Roześmiał się i wziął ją za

rękę.

Zeszli na plażę. Annie dłużej nie protestowała, w końcu przyjemnie było

z nim spacerować. A chodzenie wzdłuż brzegu bardzo lubiła, pobudzało
krążenie.

– Pomyślałem, że może ominiemy wschodni cypel wyspy, czy jest jakiś

skrót? – spytał po kilku minutach marszu.

Annie odetchnęła z ulgą. A więc niesłusznie go podejrzewała, że chce ją

zabrać na miejsce wypadku. Nie ciągnął jej tam na siłę.

– Tak, jest ścieżka. – Ratownicy tamtędy przechodzili po katastrofie, żeby

dostać się do samolotu. – Prowadzi prosto przez dąbrowę, ale przyjemnie się nią
idzie.

Szli ciągle wzdłuż morza, czasem przedzierali się przez niewysokie

skałki, gdzie woda podmywała brzeg. Annie opowiadała Flynnowi o
wielorybach, które pojawiają się tu w okresie od listopada do marca.
Przemieszczają się do cieplejszych wód. Opowiadała o wspaniałych motylach,
które uwielbiała obserwować. Kiedyś sztorm zepchnął całą chmarę motyli na
wyspę. Przebywały tu dobrych kilka dni, dopóki wiatr się nie uspokoił.

– Boże, jak ja kocham to miejsce – westchnęła, przepełniona uczuciem

szczęścia.

W pewnej chwili poprosiła Flynna, żeby opowiedział jej coś więcej o jego

rodzinie. Jak się dowiedziała, łączyły go bliskie stosunki z rodzicami, ale nie
mówił o nich wiele, rozgadał się dopiero, kiedy zaczął chwalić się swoją siostrą.
Opowiadał o jej licznych zainteresowaniach, szczególnie zwierzętami, o tym, że
uczy się grać na pianinie. Widać było, że bardzo ją kocha. Annie zapragnęła
lepiej ją poznać.

Po półgodzinie doszli do ulubionej przez Annie niewielkiej zatoki.

Zwykle latem przychodziło tu wielu gości, ale dzisiaj, kiedy prawie wszyscy
wyjechali, a personel przygotowuje hotel do przyjazdu handlowców, panował tu
zupełny spokój.

W pewnej chwili Annie zmarszczyła brwi.
– Patrz, ktoś zostawił hotelowe koce. – Z dezaprobatą pokręciła głową.

Denerwowało ją to, szczególnie że pamiętała, ile kosztowało wytłoczenie nazwy
hotelu na każdym z nich.

– Poprosiłem Carlosa, żeby je tu przyniósł – powiedział Flynn.
– Piknik na plaży? Przecież dopiero co zjedliśmy śniadanie. – Annie

ukucnęła i znalazła pod kocem koszyk z butelką wina, winogronami i
ciasteczkami zrobionymi przez Mary.

Spojrzała na Flynna.
– Jak ci się to udało? – spytała, podając mu ciastko. – Mary piecze je

tylko na wyjątkowe okazje.

Usiadł obok niej na kocu, uniósł brwi.
– A czy nie mamy wyjątkowej okazji?
– Chyba tak. – Patrzyła na niego z czułością. – A jak nazywa się

dzisiejsze święto?

Wyjął wino z koszyka.
– Święto Połączenia? – zaproponował. – A może: spóźnione pierwsza i

druga rocznica ślubu? Gwiazdka lub miesiąc miodowy, które nie były nam
dane...

– Nie mieliśmy podróży poślubnej?
Napiła się łyk wina. Czy już kiedyś tak siedzieli wspólnie na plaży?

Urządzali piknik? Nie, przecież w Seattle była w lutym, odpowiedziała sama
sobie.

– Kiedy ci zaproponowałem wyjazd, dowiedziałem się, że nie zamierzasz

latać samolotem.

– Dokąd chciałeś lecieć?
– Do San Francisco, żebyś poznała moją rodzinę, a potem do małej

posiadłości w górach.

– Samochodem zabrałoby to nam za dużo czasu, jak się domyślam.
– Tak, poza tym wcale nie uśmiechało mi się spędzić całego miesiąca

miodowego za kierownicą.

– A więc dlatego nigdy nie poznałam twojej rodziny?

– Zgadza się. Nie chciałem cię zmuszać do podróży samolotem, myśląc,

że jeszcze zdążymy ze wszystkim.

Annie znowu zrobiło się przykro i zapragnęła naprawić krzywdę, jaką mu

nieświadomie wyrządziła.

– Czy nie podejrzewałeś, że coś ukrywam?
– Tak, myślałem, że może wstydzisz się swojej rodziny. Nie chciałem być

natrętny, podejrzewałem, że może źle cię traktowali...

– Oni? Ależ skąd! Nigdy! – oburzyła się. – Byli więcej niż moimi

rodzicami, byli moimi najlepszymi przyjaciółmi. Z wyjątkiem Jamesa nie
miałam żadnych kolegów ani koleżanek i rodzice zawsze bawili się ze mną tu, w
tej zatoce...

– Annie, to dlaczego nie chcesz pójść na miejsce ich wypadku?
Wbiła wzrok w niebieski koc. Nie chciała poruszać tego tematu.
– Dlaczego mnie dręczysz? – spytała rozżalona.
– Tylko zadałem ci pytanie. – Wziął ją za rękę. Nie chciała patrzeć mu w

twarz.

– Jest taki piękny dzień, dlaczego mamy go zepsuć? Gładził ją po

policzku.

– Annie, musisz tam pójść, żeby do końca pogodzić się z ich stratą.
– Robię to każdego dnia, codziennie uświadamiam sobie, że ich już nie

ma – odparła nerwowym głosem. – Po co mam odwiedzać miejsce ich śmierci,
nie pojmuję tego, po co mam to robić?

– Żeby się z nimi pożegnać.
– Pożegnałam się z nimi. Uspokój się.
– Unikasz tego, Annie, boisz się, jednak musisz pokonać własny lęk.
– Powtarzasz to od czterech dni!
– To znaczy, że nie tak łatwo zrezygnuję.
Serce Annie biło coraz szybciej. Nie potrafiła dłużej powstrzymać łez.
– Flynn, jest coś, o czym nikt nie wie, nie mówiłam nawet Mary i

Jamesowi. – Zatrzęsła się cała.

– Powiedz mi, kochanie.
– Zaraz po wypadku... oprócz mnie nie było nikogo w pobliżu. Pobiegłam

do samolotu... – Nagle słowa zaczęły się same składać w zdania. Mówiła
szybko, prawie bez tchu. – Kiedy podbiegłam, widziałam, że ojciec już nie żył,
ale mama żyła... Drzwi od strony pasażera były odblokowane. Otworzyłam je.
Mama uśmiechała się do mnie... Podniosła rękę, podałam jej swoją... Kiedy tak
ją trzymałam, umarła...

Zapanowała cisza. Flynn mocniej przytulił ją do siebie. Zdawał sobie

sprawę, co musiała wtedy przeżyć.

– To wszystko, co pamiętasz?
– To pamiętam dokładnie, potem tylko fragmenty, jak za mgłą, aż do

chwili, kiedy znalazłam się sama w Seattle i przestałam cokolwiek pamiętać.

Flynn ocierał łzy z oczu Annie. Była mu wdzięczna, że w końcu mogła

się zwierzyć z ciężkiego przeżycia, które przez ostatnie dwa lata rozpamiętywała
w samotności. Nie miała nikogo, komu chciałaby o tym opowiedzieć. A teraz
jest Flynn i jemu można się zwierzyć ze wszystkiego. Przylgnęła do niego,
słyszała bicie jego serca. Stanowili jedną całość.

– Chodźmy na pas startowy, stamtąd zaczniemy. Posłusznie skinęła

głową.

Nad zatoką tworzyła się mgła. Zostawili koce i poszli w kierunku

lotniska.

Kiedy znaleźli się na miejscu, Annie kurczowo trzymała Flynna za rękę.

Przemierzali pas w milczeniu. Nagle chwyciła głęboki oddech i poczuła, jakby z
serca spadł jej duży ciężar. Miał rację, namawiając ją, żeby jednak tutaj przyjść.

– Jakoś teraz pas wydaje mi się węższy i krótszy.
– Może w całym koszmarnym wspomnieniu miałaś wyolbrzymione

wrażenie tego miejsca...

– Może... – Wydarzenia tamtego dnia stanęły jej przed oczami. Nie

chciała dzisiaj iść na miejsce samego wypadku. Jedno ciężkie przeżycie
wystarczy. Zerknęła na Flynna. – Wracajmy do domu – poprosiła.

Rozumiał ją i był z niej dumny, widziała to w jego oczach. I chyba kochał

ją. Pomimo iż nigdy tego nie powiedział, miała nadzieję, że się nie myli.

– Annie, a teraz muszę ci coś ważnego powiedzieć. Nie lubiła, kiedy

mówił takim stanowczym tonem, ale wiedziała, że nie mógł jej zakomunikować
nic, co byłoby dla niej bolesne. Nie spodziewała się żadnej złej wiadomości.

– Proszę, mów – powiedziała z zaciekawieniem. Jednak zanim zdążył

cokolwiek rzec, usłyszeli nadlatujący samolot. Annie, jak zwykle, odruchowo
wtuliła się w jego ramię. Kiedy ją objął, od razu poczuła się bezpieczniejsza.

– Prawdopodobnie handlowcy na zjazd – stwierdził.
– To niemożliwe – zastanawiała się. – Zapowiadali się dopiero na jutro.
Zawrócili na lotnisko. Samolot Gary’ego Mendozy toczył się po pasie, aż

w końcu stanął. Gary nawet nie wyłączył silnika, oznaczało to, że przywiózł
tylko jednego pasażera.

Kiedy rozpoznała, kto wysiadł z samolotu, ciężko westchnęła.
– Wujek Vernon – powiedziała.
Wydawało jej się, że Flynn też się nie ucieszył. Spojrzała na niego

przepraszającym wzrokiem, widząc niezadowolenie malujące się na jego
twarzy.

Wyszła na powitanie wujka, ale ku jej zaskoczeniu minął ją i śmiejąc się,

podszedł do Flynna.

– Witam, Parker – wyciągnął rękę. – Czy jesteś gotowy złożyć mi ofertę?
Flynn nie odpowiedział. Spoglądał badawczo na Annie. Wyciągnął do

niej rękę.

– Pozwól, że ci wszystko wyjaśnię. Gwałtownie odskoczyła parę kroków

do tyłu, przeczuwając coś złego.

– O czym ty mówisz, Flynn? O co chodzi? – Wpatrywała się w niego

pytająco.

– Kochanie – wtrącił się wujek. – To właśnie ta wielka zmiana, o której

wspominałem ci przez telefon. Wstrzymywałem się, nie chciałem ci o tym
powiedzieć, dopóki sam nie miałem pewności, ale skoro tu jesteś... Parker
zamierza kupić to miejsce. Przyjechał tutaj, żeby podjąć decyzję. – Wyciągnął
do niej ręce w geście radości. – Ale nie martw się, prawdopodobnie pozwoli ci
tu zostać, żebyś nadal prowadziła hotel, prawda, Parker?

Annie z niedowierzaniem przenosiła wzrok na przemian z wujka na męża.

Zaskoczona, poczuła, jak robi jej się słabo. Po raz pierwszy od dwóch lat nie
przeraził ją właśnie startujący samolot, ale to, co przed chwilą usłyszała. Nie
dało się to z niczym porównać. To na pewno było jakieś koszmarne
nieporozumienie, przeszło jej przez myśl. Flynn przecież nic jej nie mówił... Ale
dlaczego teraz nie zaprzeczał słowom Vernona? Patrzyła na męża z nadzieją, że
zaraz powie, że wujek opowiada bzdury, o których on sam nie miał pojęcia. Ale
Flynn milczał i nie potrafiła odgadnąć, co myślał.

– Przyznam, że do dzisiejszego twego telefonu, nie wiedziałem, że tu

jesteś – kontynuował Vernon. – Szkoda, że mnie nie uprzedziłeś, że się tu
wybierasz, przyjechałbym wcześniej i oprowadził cię osobiście po wyspie. Jak
wspominałem, Annie co prawda prowadzi hotel, ale ja jestem właścicielem
większej części posiadłości – mówił zarozumiale. – Możemy ubić interes w
każdej chwili, wystarczy jedno twoje słowo, a...

– Zamknij się, Davidson! – nie wytrzymał Flynn. Jego oczy przybrały

kolor oceanu przed sztormem. Podszedł do Annie, ale ona odruchowo cofnęła
się.

Trzęsła się i była bardzo blada, bliska wybuchu histerii, czuła się

zdradzona i oszukana jak nigdy w życiu.

– Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – wydusiła z siebie, patrząc na

Flynna z ogromnym wyrzutem w oczach.

Vernon myślał, że do niego skierowała pytanie i skwapliwie zaczął

wyjaśniać:

– Ha, to oczywiste, przecież nie zgodziłabyś się, a ja chciałem oszczędzić

sobie jałowych dyskusji. I tak czekałem aż dwa lata, zanim złożyłem propozycję
Parkerowi. Przecież sama wiesz, że nasze interesy nie idą najlepiej i trzeba to
jak najszybciej sprzedać. – Zwrócił się do Flynna. – Nie przejmuj się nią, mam
prawo sam podjąć decyzję, bez zgody mojej rozhisteryzowanej siostrzenicy.

– Mówiłem, żebyś się zamknął! – warknął Flynn i gdyby mógł, to pewnie

zabiłby go wzrokiem.

– W porządku, jak sobie życzysz, Parker. – Wuj potulnie skinął głową.
– Musimy porozmawiać, Annie – zwrócił się do niej Flynn.
– Chyba już trochę za późno na rozmowę. – Czuła, że zaraz straci

przytomność.

Vernon, zdziwiony, przyglądał się obojgu, jednak bał się odezwać.
– Pozwól, że ci wytłumaczę...
Pokręciła głową, pragnęła umrzeć w tej chwili. Nie chciała więcej Flynna

oglądać. Odwróciła się i zaczęła biec przed siebie.

– Dlaczego musisz się jej tłumaczyć? – usłyszała jeszcze pytanie Vernona

i pełen rozpaczy krzyk Flynna:

– Ponieważ ona jest moją żoną, durniu! A teraz zejdź mi z drogi!
Annie pragnęła ukryć się w swoim pokoju, ale po chwili zmieniła zdanie.

Nie chciała spotkać Mary ani Jamesa. Nie mogłaby teraz odpowiadać na ich
pytania. Skierowała się do zatoki. Nic nie widziała we mgle, na szczęście drogę
znała na pamięć. Kiedy dotarła na miejsce, spostrzegła ciągle leżące tam koce.
Łzy napłynęły jej do oczu. Przed kilkunastoma minutami czuła się tu taka
szczęśliwa. A teraz? Co się stało? I dlaczego?

Zawinęła się w koc i płakała, dopóki łzy nie przestały same płynąć.

Usiadła i wpatrywała się tępo w ocean. Jak mogła tak łatwo zaufać Flynnowi?
Okręcił ją wokół palca. Jak mógł być tak nieuczciwy? To, że Vernon wpadł na
pomysł sprzedania hotelu, nawet jej nie zaskoczyło, wiecznie potrzebował
pieniędzy. Ale dlaczego Flynn nic jej o tym nie powiedział? Dlaczego
rozmawiali za jej plecami? Należało się jej wytłumaczenie. Przecież tu był jej
dom, jej całe życie, praca, wszystko, co miała. Przyjechał tu na wakacje. Cha,
cha. Chciał osobiście sprawdzić stan posiadłości. To wiele wyjaśniało.

Dokładnie orientował się, jakie kłopoty przeżywał hotel, znał dokładne

dane, nawet to, ile kilometrów ma obwód wyspy. Pewnie chciał się zorientować,
ile będzie musiał zainwestować pieniędzy, żeby podnieść standard hotelu, aby
mógł stać się hotelem sieci Parker. Vernon oczywiście naświetlił mu wszystko
od złej strony, przecież wujek nigdy w życiu nie potrafił ubić żadnego dobrego
interesu. Annie znosiła go jedynie dlatego, że był bratem jej matki.

Nadciągała burza. Wstała i zwinęła koce. Kiedy doszła do ścieżki,

okazało się, że miała odciętą drogę. Woda zalała przejście. Rozejrzała się. Miała
jedno wyjście, stwierdziła, patrząc na otaczające ją klify. Zaczęła się wspinać do
małej groty, gdzie kiedyś chodziła z ojcem.

Usiadła w kucki, było ciasno, ale przynajmniej ciepło. Postanowiła, że

przeczeka tu burzę. Musi się uspokoić, zebrać siły, bo czeka ją ciężkie zadanie.
Będzie musiała zmierzyć się z Flynnem i Vernonem. Hotel nie był na sprzedaż!

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Próbowała wydostać się na zewnątrz. Okazało się, że się zaklinowała.

Ześlizgiwała się w dół. Spróbowała ponownie. Tym razem też się nie powiodło.
Załamała się – jeszcze tylko tego brakowało!

– Co ty, do cholery, tam robisz? – usłyszała głos Flynna nad sobą.
– Urządzam sobie piknik, ale ciebie nie zapraszałam – odparła ze złością.
– Wszędzie cię szukałem.
– No, to znalazłeś, a teraz odejdź.
– Najpierw wyjdź stamtąd. Nie chciała go widzieć.
– Zaklinowałam się i nie mogę się wydostać – przyznała w końcu.
– Nie ruszaj się! – wydał polecenie. – Pójdę po linę i zaraz cię wyciągnę.
– Odejdź! Nie potrzebuję ani liny, ani twojej pomocy. Zejdź mi z oczu,

panie Parker, niedobrze mi się robi, kiedy na ciebie patrzę, zdrajco!

– Powiedziałem, nie ruszaj się, pani Parker! – Nie zważał na jej słowa.

Zniknął.

Annie ponowiła próbę wydostania się, nie zamierzała słuchać rozkazów

Flynna. Powoli wspinała się, ale za każdym razem ześlizgiwała się na dół. Po
półgodzinie ledwo mogła oddychać, była już bardzo zmęczona, kiedy usłyszała
odgłos nadjeżdżającego dżipa.

– Mówiłem, żebyś się nie ruszała. Mogłaś się wykończyć – skarcił ją

Flynn, słysząc, jak ciężko oddycha. – Zrzucam sznur, obwiąż go wokół pasa, jak
będziesz gotowa, zacznę cię wyciągać.

– Nie chcę żadnej pomocy od ciebie, słyszysz? Zaczep linę o skałę albo

przymocuj do samochodu, to sobie sama poradzę.

Nie usłyszała odpowiedzi. Zawiązała linę wokół siebie i zaczęła się

wspinać. Ciągle zsuwała się, aż w końcu poczuła, że Flynn wciąga ją na górę.
Kiedy znalazła się naprzeciwko niego, bez słowa odwiązała linę i rzuciła mu ją
pod nogi. Nie zamierzała mu dziękować. Odwróciła się i skierowała w stronę
ścieżki.

– Zaczekaj chwilę – usłyszała za sobą. Chwycił ją za rękę. Widział

wściekłość w jej oczach. – To nie było rozsądne. – Wskazał szparę w skale.

– Na pewno jednak rozsądniejsze, niż zaufanie tobie.
– Annie, nie wiedziałem, że Vernon zamierza dzisiaj przylecieć.
– Cóż, nie podejrzewałam, że przybyłeś tu z zamiarem kupienia mojego

domu, mojego hotelu, w dodatku za moimi plecami, bo przecież to nieważne, co
stanie się z Annie, kiedy zostanie pozbawiona wszystkiego, co dotąd wypełniało
jej życie. Interes jest najważniejszy.

– Przestań. Przyznaję, że kiedy tu się wybierałem, jechałem z zamiarem

rozejrzenia się. Sieć hoteli Parker zamierza rozbudować się, dołączając do

ekskluzywnych hoteli kilka małych zajazdów...

– A ty oczywiście jesteś od tego, żeby jeździć i oszukiwać właścicieli, aby

pozyskiwać sobie nowe miejsca...

Z miną winowajcy pochylił głowę, ale już po chwili spojrzał na nią

błagalnie i powiedział tonem prośby:

– Spokojnie wysłuchałem oskarżeń, więc pozwól mi teraz powiedzieć coś

na swoją obronę.

– No dobrze. Mów – odparła oschle.
– Vernon zatelefonował do mnie kilka tygodni temu. Dowiedział się, że

zamierzamy kupić kilka małych hoteli, więc złożył propozycję. Postanowiłem
sprawdzić miejsce i zastanowić się. Uprzedzał mnie, że jego siostrzenica Annie
prowadzi cały interes i że na pewno nie będzie się zgadzała na sprzedaż.
Zapewnił, że on jest właścicielem i ma decydujące słowo. Kiedy tu
przyjechałem, okazało się, że owa siostrzenica to moja zaginiona żona.

– To dlaczego, kiedy to odkryłeś, nie powiedziałeś mi o swoich planach?

Słyszałam, że jesteś bezlitosnym facetem w interesach, ale tak podłego
zachowania nie spodziewałam się nawet po tobie.

– O czym ty mówisz? – bronił się.
– O tym, jak mnie oszukałeś. Wszystko po to, żeby tylko taniej dostać ten

hotel. Dobrze się złożyło, że się okazałam twoją żoną, co? Uważasz, że masz
teraz prawo do decydowania za mnie. Wcale mnie nie pragniesz, nie obchodzą
cię uczucia, które we mnie rozbudziłeś, tylko ten cholerny hotel masz w głowie.

Podszedł do niej i pocałował ją. Starała się odepchnąć go od siebie.
– Annie, przecież wiesz, że to nieprawda. Pamiętaj, że wcale nie muszę

kupować akurat tego hotelu, są jeszcze inne miejsca na Zachodnim Wybrzeżu.

– To dlaczego nie powiedziałeś tego Vernonowi? Ciągle nie rozumiem, z

jakiego powodu nie uprzedziłeś mnie o swoich zamiarach?

– Widziałem, jak kochasz to miejsce, chciałem znaleźć odpowiednią

chwilę.

– Więc jeśli wiesz, jak jestem przywiązana do wyspy, to chcę, żebyś

zapamiętał raz na zawsze, że hotel nie jest na sprzedaż.

– Sama wiesz, jak trudno ci go utrzymać...
– I co z tego? Tu jest mój dom, moja praca, wszystko, co najważniejsze w

moim życiu...

– Wszystko, Annie?
– Tak – potwierdziła, wiedząc, że sama siebie oszukuje. Ale przecież nie

mogła teraz przyznać się Flynnowi, że on jest ważniejszy od jej ukochanej
wyspy.

Podszedł do niej bliżej.
– Jeszcze nie tak dawno mówiłaś, że mnie kochasz.
– To nie pierwsza i nie ostatnia głupia rzecz, jaką w życiu powiedziałam.

Nie chciała okazywać swojej słabości do niego, choć czuła, jak niewiele

pozostało jej energii, aby się przed nim obronić.

– To wcale nie było głupie.
– Nie usłyszysz tego ponownie z moich ust. Jedyne, co teraz ode mnie

usłyszysz, to to, że żądam rozwodu w trybie natychmiastowym! – krzyknęła.

– O Boże – westchnął Flynn. – Annie, pomyśl rozsądnie. Hotel potrzebuje

renowacji. Bez inwestora nie poradzisz sobie.

– Tak, pamiętam, wspominałeś o tym, ale nie przypuszczałam, że to

siebie widziałeś w tej roli.

– Dlaczego mnie nie wysłuchasz? Wzruszyła ramionami.
– Jeśli nie ja kupię hotel albo chociaż nie włożę w niego jakichś

pieniędzy, to twój kochany wujaszek sprzeda go komuś innemu. Przecież to
jasne.

Przerażała ją postawa wujka Vernona. Flynn nie mylił się, ale nie

zamierzała mu przyznawać racji.

– Chodź, odwiozę cię do domu – powiedział spokojnie. – Weźmiesz

prysznic, ochłoniesz, potem zjemy razem obiad i porozmawiamy z twoim
wujkiem.

– Flynn, zostaw mnie w spokoju. To jest mój wujek i sama będę z nim

rozmawiać.

– A ja jestem twoim mężem. Teraz masz partnera, nie musisz wszystkiego

załatwiać sama.

Nie słuchała go. Odwróciła się i zeszła na drogę prowadzącą do hotelu.

Flynn wrócił do samochodu. Zwijał linę i nie spuszczał z niej wzroku.

– Co on tu robi? – Annie nawet się nie odwróciła, wiedziała o kim mówił

James. – Potrzebuje pieniędzy?

– Oczywiście. – Skinęła głową.
– No tak, właściwie to w innym celu chyba tu nigdy nie przyjechał. –

Zastanawiał się przez chwilę. – Zamierzasz mu dać?

– Po moim trupie.
– Mam nadzieję, poza tym Flynn na pewno by się nie zgodził.
– A co ma do tego Flynn? – wybuchnęła, a James ze zdumienia szeroko

otworzył oczy. – Przepraszam, jestem w złej formie.

– Czy tego chcesz, czy nie, teraz wszystko w twoim życiu ma związek z

Flynnem Parkerem.

Tak, tak, oczywiście, nic innego ostatnio nie słyszała.
– Po prostu nie spodziewałam się przyjazdu Vernona akurat dzisiaj... A w

ogóle to nie lubię, jak on tu jest... Wyprowadził mnie z równowagi, zresztą jak
zwykle...

Spojrzała w kierunku jadalni. Wuj siedział samotnie, popijając wino.

Weszły trzy siostry, opowiadając głośno o wycieczce do Santa Barbara.
Odwiedziły w miasteczku fryzjera. Wszystkie trzy miały teraz platynowe włosy.
Obok usiadła szczebiocąca para zakochanych.

Annie wstała i podeszła do stolika, przy którym siedział Vernon. Chciała

zdążyć z nim porozmawiać, zanim pojawi się Flynn.

– Wujku – zaczęła. – Wiem, że nigdy nie układało się między nami

najlepiej, szczególnie od śmierci moich rodziców.

Spojrzał na nią ponuro.
– Nigdy mnie nie lubiłaś – rzekł.
– Chyba nie wiesz, jak naprawdę wygląda stan finansowy posiadłości.
– Ciągle tylko tracisz pieniądze – podsumował.
– Ale w przeciwieństwie do ciebie, nie z własnego wyboru –

skomentowała ze złością. – Mieliśmy ciężką zimę, dlatego teraz nie najlepiej się
to wszystko przedstawia. Oczywiście jesteś prawnie upoważniony do zabierania
połowy zysków, ale nigdy naprawdę nie zainteresowałeś się, co zrobić, żeby
wszystko funkcjonowało lepiej. Nie dałeś mi najmniejszej szansy.

– Miałaś na to dwa lata, moja droga.
– Dwa lata, żeby się nauczyć prowadzić hotel. Dopiero teraz wiem, jak

należy postępować.

– No i po co ci to było? Teraz masz bogatego męża, który może w to

włożyć tyle pieniędzy, ile sobie tylko zamarzy.

– To nie ma nic wspólnego z Flynnem – zaprotestowała. – Czy ty nie

pojmujesz, że chcesz sprzedać rodzinny dom?

– Dom, którego zawsze nienawidziłem.
Trudno było zaprzeczyć, udowadniał to przez całe swoje życie. Jednak

myśl o sprzedaniu domu wydawała się jej tak obca, że nie potrafiła postawić się
w jego sytuacji.

– Lepiej powiedz mi, jak to się stało, że nic nie wiedziałem o twoim

ślubie z Parkerem. Nawet mnie nie zaprosiłaś – dodał z wyrzutem.

Nie zamierzała mu niczego wyjaśniać. Nie wiedział o jej chwilowej

amnezji, ponieważ każda informacja dawała mu przewagę, a nie chciała
ułatwiać mu czegokolwiek.

– Zastanawiam się, dlaczego nic mi nie powiedział, kiedy prowadziliśmy

wstępne negocjacje. Czyżby chciał to ukryć przed tobą?

Chciała zaprzeczyć, ale przecież sarna Flynna o to oskarżała.
– Nic nam nie przyjdzie z tej rozmowy – rzekła i odeszła od stolika.
Weszła do swojego pokoju i rzuciła się na łóżko. Boże, jakim była

tchórzem. Nie potrafiła odpowiedzieć nic Vernonowi, bo sama nie wiedziała już,
czego chciała. Spojrzała na ręce, były pokaleczone od liny. Nie zauważyła tego
wcześniej. Pokręciła głową i starała się zebrać myśli.

Jeśli Flynn nie kupi hotelu, to i tak straci ten dom i wyspę, bo Vernon

sprzeda innemu chętnemu. Jeśli Flynn przejąłby posiadłość, tak naprawdę nie
straciłaby hotelu, na pewno jakoś by to rozwiązali. Ale co czuła do Flynna?
Kochała go ponad wszystko, musiała to przyznać przed sobą, pomimo że co
innego mu przed chwilą oświadczyła. Nagle zaniepokoiło ją, dlaczego nie zszedł
na obiad? Może źle się czuje? Postanowiła zainteresować się samopoczuciem
Flynna nie jako jej męża, ale jako gościa mieszkającego w jej hotelu.

Wstała i pobiegła do kuchni. Mary pomogła jej przygotować danie dla

Flynna. Wzięła tacę i zaniosła na górę. Kiedy zatrzymała się przed jego
drzwiami, przypomniało jej się, jak tydzień temu pukała do jego drzwi, wnosząc
kwiaty.

Tym razem od razu odpowiedział na pukanie, nacisnęła więc klamkę i

weszła. W pokoju panował półmrok. Jedynie ogień w kominku dawał niewielkie
światło. Flynn siedział na sofie.

– Przyniosłam ci obiad, nie widziałam cię w jadalni...
– I co? Zmartwiłaś się, bo mieliśmy porozmawiać o rozwodzie, co? –

spytał z ironią. – Tak nie zachowuje się kobieta pragnąca rozwodu,
wprowadzasz mi zamęt w głowie.

Nie zareagowała na jego słowa.
– Próbowałam rozmawiać z Vernonem...
– I?
– Nie jest to łatwe.
– Kłopoty komunikacyjne?
– Jedynie pieniądze do niego przemawiają.
– Ja mam pieniądze.
– Wiem. Przecież właśnie o to mu chodzi.
– Czy chcesz ze mną o tym spokojnie porozmawiać? Skinęła głową.

Flynn zapalił lampkę stojącą na stoliku.

– Annie, powiedz mi, co cię najbardziej przeraża w tej sytuacji?
– Utrata... – Chciała powiedzieć „ciebie”, ale powstrzymała się i spojrzała

mu w oczy.

– Hotelu? – zapytał. – Co za pomysł! Nawet jeśli kupię część Vernona, to

i tak nadal pozostaniesz właścicielką swojej części. Jesteśmy przecież w
Kalifornii, a tu obowiązuje takie właśnie prawo.

– Nie pomyślałam o tym – szepnęła.
– To dlatego, że kierujesz się emocjami, brak ci podejścia handlowca. –

Patrzył na nią łagodnie. – Nie chcesz opuszczać wyspy?

– Nie.
– Sądzisz, że jest to taka zaczarowana kraina, i boisz się, że jak raz

wyjedziesz, to nigdy już tu nie wrócisz?

– Nie, wcale nie. Nie traktuj mnie jak dziecko.
– Boisz się wyjazdu z wyspy czy odpowiedzialności, która spadłaby na

twoje barki?

– Zawsze jestem odpowiedzialna za to, co robię.
– Czyżby, a co z naszym małżeństwem?
Nie miała argumentów. Ale wiedziała, że przecież mogłaby odejść od

niego. W końcu nie była tą samą kobietą, którą poślubił. Jak miała postąpić,
skoro go kochała?

– Jak sobie to wyobrażasz? – spytała.
– Myślę, że możesz powierzyć Jamesowi hotel na pewien czas i pojechać

ze mną do San Francisco. Mam tam do załatwienia wiele służbowych spraw.
Poza tym tobie też przydałby się wyjazd.

– Niestety, nie mogę teraz zostawić tego wszystkiego, przyjeżdża do

hotelu grupa handlowców, będę tu potrzebna.

– A to, że ja ciebie potrzebuję, to cię nic a nic nie obchodzi?
Naprawdę nie wiedziała, czy on kiedykolwiek kogoś potrzebował. Nie

wiedziała, co odpowiedzieć. To wszystko wydawało się szalone. Za dużo działo
się w ciągu ostatniego tygodnia, za dużo w ciągu dzisiejszego dnia. Wiedziała
tylko, że go kocha. I nawet jeśli obchodził go tylko hotel, nie ponosiła wielkiego
ryzyka, w końcu w połowie będzie nadal jego właścicielką.

– Milczenie jest zawsze jakąś odpowiedzią – rzekł z ironią. – Dzięki za

obiad, ale nie musiałaś się kłopotać. To chyba nie w twoim stylu?

– Chwileczkę! Jakim prawem udajesz obrażonego, przecież to nie ja

przyjechałam tu z tajnymi zamiarami, powiedziałam ci to, co...

– W porządku. Zapomnij o tym, Annie. Idź lepiej i zobacz, czy ktoś inny

nie potrzebuje twojej opieki.

Urażona jego niesprawiedliwym zachowaniem, wstała i skierowała się do

drzwi.

– Annie?
– Słucham?
– Jutro o dziesiątej umówiłem się z twoim wujkiem. Ponieważ sprawa

dotyczy hotelu, może miałabyś ochotę nam towarzyszyć?

– Przed chwilą z nim rozmawiałam, nic o tym nie wspominał.
– Bo sam jeszcze o tym nie wie. Chociaż raz będzie musiał być

odpowiedzialny, w końcu to ja jestem facetem z pieniędzmi, więc ja stawiam
warunki.

– Czy zamierzasz kupić jego część posiadłości?
– Robiąc interesy, nauczyłem się jednej rzeczy, Annie. Nie mów nikomu,

co zamierzasz, dopóki klamka nie zapadnie.

– Nawet swojej żonie?
– Mam wrażenie, Annie, że kręcimy się w kółko. Teraz ty nagle mówisz

mi o obowiązkach męża wobec żony? Czy oznacza to, że jednak postanowiłaś
pozostać moją żoną i przyjąć całą odpowiedzialność wiążącą się z taką decyzją?

Nie odpowiedziała, tylko z napięciem patrzyła na niego. Westchnął i

zażartował:

– Rozumiem. A teraz, jak w serialu telewizyjnym, powinien ukazać się

napis: ciąg dalszy nastąpi.

– Tak, jestem gotowa – oświadczyła nagle. – Jestem twoją żoną, a ty

moim mężem – powiedziała dobitnym tonem i wyszła z pokoju, spokojnie
zamykając za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Powoli schodziła ze schodów. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć.

Zawsze, kiedy dokuczało jej zmartwienie lub dręczył jakiś kłopot, uciekała do
pracy. A teraz, jak na złość, w hotelu panował spokój. Zostało zaledwie kilkoro
gości. Na jej biurku leżała sterta rachunków, ale wczoraj już wszystkie
uporządkowała, teraz należało je tylko zapłacić. Spojrzała w sufit. Westchnęła,
odrywając ze ściany kawałek odpadającego tynku. Wszystko na pozór
funkcjonowało doskonale, ale coraz częściej zauważała nowe usterki. Jeśli tylko
miałaby jakieś dodatkowe pieniądze, natychmiast zrobiłaby remont. Mając
pieniądze, mogłaby naprawić i udoskonalić wiele. Jeśli Flynn rzeczywiście
wykupiłby część Vernona, wówczas znalazłyby się środki nie tylko na remonty,
ale i na rachunki i na podwyżkę dla pracowników, która od dawna im się
należała.

Jeśli Flynn zainwestuje w hotel, będzie mogła wreszcie przestać się

martwić o wszystko, będzie spokojnie prowadzić hotel, ale jak wtedy podoła roli
żony? Przecież jeśli zajmie się hotelem, to nie będzie jednocześnie żyć z nim w
San Francisco. Natomiast jeśli wyjedzie do San Francisco, to co wówczas stanie
się z hotelem? Nie chciała myśleć o Flynnie jak o rozwiązaniu kłopotów
finansowych. Ciągle czuła do niego żal.

Nie tylko to ją niepokoiło. Kochała go bez względu na wszystko. Ale ich

małżeństwo trwało jeszcze zbyt krótko, a uczucia były zbyt kruche, żeby kłótnie
między nimi przechodziły bez echa. Chciał inwestować w hotel, a ona
potrzebowała finansowego wsparcia, ale pieniądze nie rozwiążą wszystkich
trudności. Pragnęła, żeby wiedział, że kochała go za to, jakim był człowiekiem,
a nie za to, co posiadał. Z drugiej strony oczekiwała, że Flynn będzie ją kochał
dla niej samej, bez względu na to, że jest współwłaścicielką posiadłości, która
akurat odpowiada sieci hoteli Parker. Chciała, żeby kochał ją taką, jaką jest
obecnie, a nie kobietę, którą poślubił dwa lata temu. Czyżby była zazdrosna o
samą siebie sprzed dwóch lat? Przecież to absurd! Wiedziała, że nie umie
znaleźć odpowiedzi na te pytania, musiała zaczekać do jutra.

Skierowała się do swojego pokoju. Przechodząc, odruchowo zajrzała do

jadalni i do kuchni. Wszystko było w najlepszym porządku, więc może poradzą
sobie bez niej, jeśli wyjedzie do San Francisco?

Jeśli? Przecież było już postanowione, Flynn nie przyjąłby odmownej

odpowiedzi. Jeśli teraz razem wyjadą, kłopoty wcale się nie skończą. Zabiorą je
po prostu ze sobą.

Weszła do pokoju i stanęła przed toaletką. Wzięła do ręki duży flakon

perfum. Miała go po matce, uwielbiała zapach róż pomieszanych z orientalną
nutą. Powąchała. Czy rzeczywiście pogodziła się ze śmiercią rodziców? Flynn

na pewno bardzo jej pomógł przełamać psychiczny opór. Nie wyobrażała sobie
rozstania z mężczyzną, który w tak krótkim czasie tyle dla niej zrobił dobrego.
Przypominała sobie chwile, które spędziła w jego ramionach. Westchnęła. Ta
noc będzie długa i samotna, pomyślała. Położyła się i sięgnęła po książkę.
Postanowiła czytać, dopóki nie zmorzy jej sen. Miała już dość rozmyślania.

Następnego ranka Annie najpierw pomagała Mary w kuchni, potem

Beatrice w przygotowaniu pokojów dla oczekiwanych gości. Zamówiła artykuły
spożywcze w Santa Barbara, po które wybierał się Carlos. Kiedy skończyła,
poprawiła włosy i poszła na górę do Flynna. Na schodach spotkała trzy siostry,
wybierające się na golfa. Ich pobyt dobiegał końca.

Mavis położyła rękę na ramieniu Annie.
– Muszę przyznać, że od lat nie spędziłyśmy tak wspaniałych wakacji.
Dwie pozostałe natychmiast pokiwały głowami przytakując.
– Bardzo się cieszę, że są panie zadowolone – z uśmiechem odparła

Annie.

– Pan Parker doskonale uświetnił nam ten ostatni tydzień.
– Chociaż ja mam do ciebie, złotko, żal – wtrąciła Mildred – że nie

uprzedziłaś mnie o przyjeździe Catherine Parker. Pozwoliłaś mi spokojnie pójść
na tenisa, kiedy ona tu była.

Annie zmieszała się.
– Przecież przyleciała dżetem, trudno było nie zauważyć.
– Widocznie tak pochłonęła mnie gra, że przeoczyłam ten fakt.
– Rozumiem – rzekła Annie, powstrzymując śmiech.
– Na pewno miło by się nam gawędziło... – rozmarzyła się.
– Ach, ona pewnie by cię nawet nie poznała – prychnęła Mabel.
– Przecież jesteśmy przyjaciółkami – upierała się Mildred.
Kłócąc się, obie zaczęły schodzić na dół. Mavis została w tyle za nimi.
– Nie dały mi dokończyć – powiedziała rozżalona. – Chciałam podkreślić,

że pan Parker znacznie ożywił nasz pobyt tutaj.

– Wspaniale tańczył... – Annie starała się być towarzyska.
– Ach, kochanie, to nie wszystko. Jest szalenie przystojnym i

pociągającym mężczyzną, naprawdę masz dużo szczęścia, że jesteś jego żoną.
Zresztą trzeba przyznać, że i ty przez ostatni tydzień bardzo się zmieniłaś. Od
dwóch lat nie widziałam cię tak szczęśliwej.

Annie zarumieniła się. To prawda, że czuła się szczęśliwa jak nigdy

przedtem.

– Kiedy zamierzasz się przeprowadzić?
Znowu te dręczące pytania, w popłochu pomyślała Annie.
– Nie wiem jeszcze – odparła. – Ktoś musi się zająć hotelem, poza tym tu

jest mój dom.

– Nie możesz się tak przywiązywać do jednego miejsca, przecież nawet

nie masz tu rodziny... – Wyjrzała przez okno. – Och, przepraszam cię bardzo,
ale moje siostry chyba chcą pójść na spacer beze mnie, muszę je dogonić –
rzekła, chichocząc, i zbiegła ze schodów niczym nastolatka.

Annie weszła na piętro. Zapukała do drzwi Flynna. Zanim je otworzyła,

ujrzała Vernona zmierzającego w jej stronę. Wyglądał nie najlepiej. Oczy miał
przekrwione, a garnitur cały wymięty. Chyba zasnął w ubraniu, przeszło jej
przez myśl. Na szczęście zaraz wyjedzie, pocieszyła się w duchu, i jeśli Flynn
wykupi jego udział, już nigdy więcej nie będzie gnębiona finansowymi
problemami wujka.

– Wyglądasz na zadowoloną – rzekł Vernon, stając obok Annie. – No cóż,

twoje kłopoty się skończyły. Twój mąż na pewno będzie w stanie zainwestować
w to miejsce kupę pieniędzy. Jak to dobrze, że już nie będę musiał się martwić
ani o ciebie, ani o hotel.

– Nigdy się nie martwiłeś – ucięła.
– Może i nie, ale jakie to było dla mnie upokarzające za każdym razem

prosić cię o pieniądze, które mi się słusznie należały. Zaraz otrzymam moją
należność i...

– Davidson, jeśli chcesz rozmawiać o interesach, to może wejdziesz do

środka, zamiast naprzykrzać się Annie. – W drzwiach pokoju pojawił się Flynn.

Annie spojrzała na niego. Patrzył na nią ciepło. Zdała sobie sprawę, że

stał po jej stronie. Już nigdy nie będzie sama, pomyślała. Nie będzie musiała
sama podejmować wszystkich decyzji, bo obok niej stał człowiek, który będzie
wszystko z nią dzielił. Czy to możliwe, że przyczyną nieporozumień między
nimi był jej upór? Nie była już tą samą kobietą, która dwa lata temu wróciła z
Seattle i odizolowała się od reszty świata. Teraz dopiero zrozumiała, że przez
minione miesiące jedynie umacniała swoją twierdzę, a właściwie więzienie,
które sama sobie wybudowała. Flynn pomógł jej przejrzeć na oczy i zobaczyć,
że jej życie wcale nie musiało się kończyć wraz ze śmiercią rodziców.

Vernon i Annie weszli do środka. Flynn wskazał im miejsce po drugiej

stronie stołu, ale Annie podeszła do niego i stanęła obok, opierając rękę na jego
ramieniu. Byli razem na dobre i złe. Chciała, żeby Flynn to odczuł. Uśmiechnął
się do niej z wdzięcznością.

– Davidson, zdecydowałem się kupić twoją część posiadłości – oznajmił

chłodnym i stanowczym tonem.

Vernon uśmiechnął się, triumfalnie spoglądając na Annie.
– Za ile? – spytał wprost, bez owijania w bawełnę. Annie właśnie

zastanawiała się, czy wuj będzie się targował o cenę, kiedy Flynn spokojnie
wymienił tak wysoką kwotę, że zaskoczyła ich oboje.

– Flynn – szepnęła Annie – przecież to za dużo... Spojrzał na nią

karcącym wzrokiem i zwracając się do jej wuja, powiedział:

– Stawiam jednak warunek, który będzie częścią naszej umowy. Musisz

się pisemnie zobowiązać, że już nigdy nie będziesz nękał Annie swoimi
kłopotami finansowymi.

– Przecież może się tak zdarzyć, że za jakiś czas będę potrzebował

pieniędzy... A mając zamożną siostrzenicę... – Wuj wyraźnie próbował uchylić
się od tego warunku umowy.

Flynn skrzyżował ręce.
– Bez takiego zobowiązania nie podpiszemy żadnej umowy – powiedział

stanowczo.

Vernon patrzył raz na niego, raz na Annie.
– W porządku, przyjmuję ten warunek – zdecydował po namyśle. –

Odetchnę, kiedy przestanę mieć cokolwiek wspólnego z tą przeklętą wyspą.

– Doskonale. Mój prawnik skontaktuje się z tobą jak najszybciej i

sfinalizujecie transakcję.

– Dobrze, o to mi właśnie chodziło. – Zwrócił się do Annie: – Czy

możesz poprosić Carlosa albo Martina, żeby podrzucili mnie do Santa Barbara?
Mam tam sprawy do załatwienia.

– Jasne, Vernon. Carlos się tam dzisiaj wybiera. Zadzwonię na dół do

Jamesa i poproszę, żeby na ciebie zaczekał.

– Zrobię to – wtrącił Flynn i podszedł do telefonu.
– Doskonale. No tak... – westchnął Vernon. Annie wyciągnęła do niego

rękę.

– Wiem, że nigdy nie byłeś przywiązany do tego miejsca. Ale pamiętaj,

że kiedykolwiek będziesz miał ochotę tu przyjechać, zawsze będziesz tu mile
witany. W końcu jest to również twój dom.

Vernon wydawał się być zaskoczony jej słowami.
– Tak, może któregoś dnia, Annie. Zapewniam cię, że już nie będę

dzwonił w sprawie pieniędzy. Jestem teraz bogaty i starczy mi do końca moich
dni.

Wyszedł z pokoju. Jedna sprawa została zakończona, pomyślała Annie.

Teraz mogła się skupić na sprawach jej i Flynna, na ich wspólnym życiu.

– Dlaczego zapłaciłeś mu więcej niż wart jest jego udział?
Flynn uniósł brwi.
– Żeby ci raz na zawsze dał święty spokój. Żeby nam dał spokój –

poprawił się.

– Czy nie zdajesz sobie sprawy, że on wyda te pieniądze w przeciągu

jednego roku?

– A może i wcześniej.
– A potem co? – spytała.
– Najprawdopodobniej przyjedzie do nas i poprosi o więcej.
– I wtedy? Uśmiechnął się tajemniczo.

– Wtedy go zatrudnię i będzie musiał zarabiać na siebie pracą. Na pewno

już nigdy więcej nie dostanie pieniędzy za nic.

– Tak... to najlepszy sposób – powiedziała z wahaniem. – Ale on jest

moim jedynym żyjącym krewnym i...

– Nie możesz być za niego wiecznie odpowiedzialna, Annie. Musi kiedyś

to zrozumieć. Poza tym, może i jest twoim jedynym krewnym, ale na pewno nie
jedynym bliskim ci człowiekiem. Bo przecież jest jeszcze Mary i James, moja
matka i Brenna, no i masz mnie, Annie.

– Wiem – odparła wzruszona.
– Annie, tak bym chciał, żebyś mi ufała, naprawdę nigdy nie chciałem cię

zawieść. Nie mówiłem ci wcześniej o propozycji Vernona, bo wtedy od
początku nie chciałabyś ze mną rozmawiać.

– Masz rację – uśmiechnęła się. – Postępowałeś tak, aby było jak

najlepiej... i to dla nas obojga.

– Cieszę się, że to rozumiesz.
– Zrozumiałam coś jeszcze – dodała śmiejąc się. – Podejrzewam, że teraz

oddasz mi część Vernona i tylko moje nazwisko będzie figurować w papierach.

– Jak na to wpadłaś?
Spojrzała na niego zalotnie i żartobliwie powiedziała:
– No cóż, jeśli się jest tak długo żoną jak ja, to chyba można

wystarczająco dobrze poznać swojego męża, mimo że pamięta się tylko ostatni
tydzień małżeństwa. Przepraszam cię bardzo za wczorajsze zachowanie, byłam
taka przygnębiona i reagowałam egoistycznie.

– Nie. To chyba też moja wina. – Zastanowił się przez chwilę. – Brenna

zawsze mi powtarza, że jeśli ja uważam coś za słuszne, to nigdy nie
zastanawiam się, czy tak samo uważa osoba zainteresowana.

– To prawda – przyznała Annie.
– Kochanie... Nie sądzę, żebym się zmienił. Obawiam się, że już taki

pozostanę do końca życia – uprzedził lojalnie.

– Wcale nie chcę, abyś się zmieniał. Kocham cię takiego, jaki jesteś.

Przez swoje zdecydowanie pomogłeś mi pokonać moje lęki, wiele się
nauczyłam i zrozumiałam przez ten ostatni tydzień. – Objęła go. – Powinnam ci
za to wszystko podziękować. – Pocałowali się. Tak bardzo go kochała i
naprawdę zapragnęła spędzić z nim resztę swojego życia.

– Annie, błagam, zostań ze mną. Nie zniósłbym ponownego rozstania z

tobą. Tak wtedy to przeżyłem, że za nic nie chciałbym przechodzić przez ten
koszmar po raz drugi. Oglądałem się i biegłem za każdą kobietą, która
wydawała mi się podobna do ciebie. Zachowywałem się jak wariat. Ale zawsze
wierzyłem, że któregoś dnia cię odnajdę. Pokochałem cię od pierwszej chwili,
kiedy się spotkaliśmy i nigdy nie przestałem cię kochać. – Zamilkł na moment,
jakby się nad czymś zastanawiał. Po chwili znowu zaczął mówić: – Pytałaś,

dlaczego nie wniosłem pozwu o rozwód. Właśnie dlatego, że nie umiałem sobie
poradzić z uczuciem do ciebie. Jak mogłem myśleć o rozwodzie, nadal cię
kochając? Nie rozumiałem, co się stało. Co ja takiego ci zrobiłem, że mnie
opuściłaś... Dlaczego tyle czasu nie odzywasz się ani słowem... Wyobrażałem
sobie najgorsze rzeczy, a jednocześnie pocieszałem się, że wrócisz do mnie...
Nigdy nie wpadłem na to, że mogłaś po prostu być chora... że to taki dziwny
przypadek amnezji...

– Chyba musisz mi o tym czasami przypominać... Jakoś ciągle nie dociera

to do mnie – powiedziała, gładząc go po policzku. – Mam wrażenie, że
poznałam cię tydzień temu i od razu zakochałam się w tobie... Wiesz, taka
miłość od pierwszego wejrzenia...

– A ja kochałem cię dwa lata temu i dziś kocham, Annie, i zawsze będę

cię kochał.

– Ja też kocham ciebie, Flynn. I przyrzekam, że już nigdy nie zapomnę, że

cię kocham – roześmiała się cichutko, ale zaraz już poważnym tonem dodała: –
Jestem gotowa wyjechać z tobą do San Francisco w każdej chwili.

– Chyba naprawdę mnie kochasz, skoro zdolna jesteś do takiej decyzji.

Ale nie zamierzam cię prosić, żebyś opuszczała wyspę na zawsze.

– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Zamierzam przenieść moje biuro do Santa Barbara. Wtedy będziemy

mogli mieszkać tutaj. Będę dojeżdżał.

– Och, jak cudownie! – Z radością klasnęła w dłonie, ale za moment

posmutniała, pytając z lękiem: – Czy będziesz musiał codziennie latać
samolotem?

– Oczywiście. Jak myślisz, czy będziesz potrafiła to znieść?
– Spróbuję... Przekonywałeś mnie, że jestem w stanie pokonać ten lęk. –

Pocałowała go czule. – Flynn, nie ma na co czekać, trzeba jak najszybciej
załatwić tę sprawę. Czy będziesz mi towarzyszył?

– Gdzie?
– Chcę się wybrać na wschodnie wybrzeże wyspy.
– Jesteś pewna, że już teraz?
Skinęła twierdząco głową. Objął ją i wyszli. Annie kurczowo trzymała

Flynna za rękę. Bała się, ale wiedziała, że musi dać sobie z tym radę. Kiedy
doszli do miejsca wypadku, zdziwiła się, że nie ma żadnych śladów po
katastrofie.

– Jak to możliwe? A gdzie jest wrak samolotu?
– Rozmawiałem z Jamesem. Opowiedział mi, że w jakiś czas po wypadku

Mary i on kazali usunąć z wyspy wszystkie szczątki samolotu. Zrobili to dla
ciebie, bo wiedzieli, że obawiasz się tego widoku.

– Tak, nie mogłabym na to patrzeć... Ciągle bałam się – rzekła smutnym

głosem. – Chciałam zapomnieć... Stąd pewnie ta moja choroba. Amnezja była

samoobroną mojej psychiki.

– Pomyślałem, że może zgodziłabyś się, żeby w jakiś sposób upamiętnić

to miejsce?

– Ale jak? Masz jakiś konkretny pomysł?
– Na przykład moglibyśmy wybudować tu kaplicę. Wyobrażasz sobie,

jakie romantyczne śluby można by tu urządzać?

Pomysł wydał jej się bardzo interesujący.
– Moglibyśmy tu ponownie się pobrać... Chciałbym, żebyś tym razem

zapamiętała swój ślub do końca życia.

– Byłoby cudownie, Flynn.
– Cała przyjemność po mojej stronie, pani Parker – powiedział

żartobliwie i przytulił ją, całując w czubek nosa.

Uczucie szczęścia wypełniało ich serca.
Annie spojrzała na Flynna poważnym wzrokiem.
– No, to do roboty, mój mężu. Jeśli mamy przenieść twoje biuro,

wybudować kaplicę i doprowadzić do porządnego stanu tutejszy hotel, to chyba
musimy zacząć od zaraz.

– Też tak myślę.
Śmiejąc się, ruszyli w stronę samochodu.