CHARYZMAT – CO TO TAKIEGO?

Najprościej można powiedzieć, że charyzmat jest to nadzwyczajny
dar Ducha Świętego, udzielany jakiejś osobie dla dobra wspólnoty.

Św. Paweł tak pisze o charyzmatach:

„Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa,

drugiemu umiejętność poznawania

według tego samego Ducha,

innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha,

innemu dar czynienia cudów,

innemu proroctwo,

innemu rozpoznawanie duchów,

innemu dar języków

i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.

Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch,

udzielając każdemu tak, jak chce”. (1 Kor 12, 8-1)

Charyzmat proroctwa

Polega na przemawianiu w imieniu Boga, z przesłaniem zachęty lub
napomnienia skierowanym do uczestników spotkania (zasadniczo nie

polega na przepowiadaniu przyszłości choć nieraz i tak się zdarza). Często
słowa prorockie wypowiedziane na spotkaniu modlitewnym przemawiają

ze szczególną mocą do zebranych objawiając im prawdę o sobie.To
przekaz radości, światła, napomnienia, odwagi, pocieszenia i nadziei.

Charyzmat języków

Inaczej glosolalia, pojawia się często w modlitwie
jednoczesnej uczestników. Jest jednym z
najpowszechniejszych darów charyzmatycznych. Polega on na
uwielbieniu Boga. Osoba posiadająca dar języków nie rozumie
wypowiadanych słów. Większość osób, które otrzymały ten dar nie
tylko mówi, ale także śpiewa w danym języku. Powstaje wtedy
niezwykła symfonia, jakiej nie wyśpiewa żaden zwyczajny chór.

Charyzmat tłumaczenia języków

Polega na przekazaniu wiadomości, jaką Duch Święty pragnie
zakomunikować nam w językach. Osoba, która otrzymała taki dar
podczas tłumaczenia czuje, że w jej usta wkładane są kolejno
słowa, tzn. że po wypowiedzeniu pierwszego nasuwa się następne
i tak dalej. Trzeba, więc odwagi i ogromnej wiary, aby
wypowiedzieć tylko jedno słowo, które w danej chwili się słyszy
bez jasności tego, co będzie dalej. Dar tłumaczenia nie jest
literackim przekładem wiadomości. Jest to zupełnie odrębny dar,
który nadaje sens całości, a nie tłumaczy poszczególnych słów.

Charyzmat uzdrawiania

Jest to dar modlitwy o duchowe, psychiczne i fizyczne zdrowie
osoby proszącej o to Boga. Podobnie jak Pan Jezus uzdrawiał ludzi,
tak samo i Duch Święty, który objawia w Kościele obecność
zmartwychwstałego Chrystusa, udziela łaski uzdrowienia. Trzeba
nam jednak pamiętać, że uzdrowienie może dotyczyć różnych sfer
i nie zawsze bywa widziane gołym okiem. Dokonuje się naprawdę
wiele uzdrowień na płaszczyźnie duchowej - widocznie na tych
najbardziej Bogu zależy.

Charyzmat czynienia cudów

Jest to dar, przez który Bóg, posługując się człowiekiem, czyni
"dzieła swojej mocy". Wiele takich charyzmatów może być danych
komuś, kogo Bóg wybiera, by posługiwać się nim z pewną
częstotliwością i czynić z niego "narzędzie swojej mocy".

Charyzmat poznania

W 1 Kor 12,8 św. Paweł pisze o darze "umiejętności poznawania".

Chodzi tutaj o odkrycie przed charyzmatykiem przez Ducha Świętego
pewnej prawdy dotyczącej konkretnego człowieka dla jego duchowego

uzdrowienia. Może to być prawda o stanie jego duszy, popełnionych
grzechach. Taką umiejętność posiadał np. św. Jan Maria Vianey

i św. Ojciec Pio.
Może to być również prawda o przyczynach duchowego zniewolenia

albo o stanie zdrowia fizycznego danego człowieka i Bożym planie jego
uzdrowienia.

Spoczynek w DUCHU ŚWIĘTYM – cząstka procesu uzdrowienia
Działanie Pana Boga jest tajemnicą. Nasza ludzka natura jest słaba

i gdy przychodzi działanie łaski Bożej, nasze ciało może się dziwnie
zachowywać, człowiek może poczuć się jak piórko, nogi się uginają i leci.

W Biblii znajdujemy sytuacje, gdy Pan Bóg dotykał niektórych ludzi
i ci doświadczali szczególnych stanów ciała. M.in. Ezechiel upadał i leżał,

nie mogąc się poruszyć, gdy doświadczał widzenia Pańskiego
(por. Ez 3, 23-24). Podobnie padał na twarz i na ziemię prorok Daniel,

gdy doświadczał rozmowy z aniołem Gabrielem (por. Dn 8, 17-18);
tracił siły i moc, gdy przychodziło natchnienie prorockie

(por. Dn 10,8-10). Dlatego, dla niektórych, spoczynek w Duchu Świętym
może być takim doświadczeniem mocy Bożej. Ale ów spoczynek może być

również rodzajem uzdrowienia lub jego cząstką, przez dotknięcie łaską
Ducha Świętego.

Dar łez
Św. Ignacy Loyola - założyciel jezuitów, od kiedy otrzymał ten dar

odnotowywał go w swoim dzienniczku. Swój dzień określał jako dzień ze
łzami lub bez łez. Modlitwa darem łez to modlitwa serca niekoniecznie

uczuciowa, zwykle wyraża dwa stany człowieka: skruchę
i zachwycenie w obliczu Boga. Im bliżej końca życia Ignacego, jego

przyjaciele częściej widzieli go ze łzami w oczach. Były to zwykle łzy
zachwytu, jak to nazywał, nad małymi momentami życia, w których

dostrzegał Boga i Jego działanie. Czasem była to skrucha za słabości lat
młodości czasu spędzonego w oddaleniu od Boga.

Dar radości
Radość to wielki dar Jezusa dla Jego uczniów. Janowa Ewangelia i inne

jego Pisma mówią o tym darze niejeden raz. Najbardziej wymowne
i zapadające w pamięć jest to, co Jezus mówił w Wieczerniku. W tej

szczególnej Godzinie tak niejako podsumował sens swojej działalności:

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza
była pełna (J 15,11).

Janowy obraz Jezusa jest bardzo bogaty i „barwny”; jest On Chlebem
Życia, Dobrym Pasterzem, jest także Światłością świata i Prawdą, która

wyzwala. Swoim uczniom przedstawia się także jako serdeczny Przyjaciel.
Każde z tych imion utrafia w większe ludzkie pragnienia i potrzeby.

Jednak najbardziej porusza nas i wzrusza to, że Jezusowi tak bardzo
zależy, by człowiek miał życie w obfitości i pełną radość. Każde z tych

imion utrafia w większe ludzkie pragnienia i potrzeby. Jednak najbardziej
porusza nas i wzrusza to, że Jezusowi tak bardzo zależy, by człowiek miał

życie w obfitości i pełną radość. Podczas spotkań modlitewnych we
wspólnotach charyzmatycznych Duch Święty może przychodzić do

poszczególnych osób z tą jakże wyjątkową łaską. Osoba ta zaczyna
głośno się śmiać i zostaje napełniana mocą Boga samego.

Dar uwalniania
Uwolnienie od obecności szatana, według autorów Nowego Testamentu,

podobnie jak uzdrowienie, jest znakiem przyjścia Królestwa Bożego.
Zwracali oni uwagę na szczególny, mesjański charakter mocy duchowej,

którą posiadał Jezus i która odróżniała Go od ludzi. Ponieważ Jezus jest
Mesjaszem, ma władzę nad demonami, którą sprawuje przez Ducha

Świętego. On jest także zwycięzcą pokonującym moc diabła,
a szczególnym miejscem tego triumfu nad szatanem jest krzyż Chrystusa,

na którym złożył On ofiarę przebłagalną za grzechy ludzi.
Ze znakami uwolnienia, takimi jak: drżenie, krzyk, upadanie na ziemię,

możemy spotkać się podczas spotkań charyzmatycznych, ale nie zawsze
muszą one zaistnieć. Prawdziwym znakiem uwolnienia jest natomiast

nowe życie z Chrystusem i nowa zdolność miłowania bliźniego.