MEDYTACJA- LECZENIE CISZĄ

W naszym zwariowanym, zagonionym i neurotycznym świecie zagubiliśmy harmonię z naturą, straciliśmy błogość jaka jest częścią świata przyrody. By ją odzyskać musimy się choć na chwilę zatrzymać i zajrzeć w siebie.

Medytacja, jakiej nie byłaby szkoły, bądź religii, ma odwrócić ten szalony pęd w którym każdy z nas znalazł się i gna na złamanie karku. Słowo "medytacja " pochodzi z łaciny i oznacza: wgłębiać się, roztrząsać, badać, rozpatrywać. A jej celem jest dokonanie w naszym wnętrzu ładu, porządku, równowagi i harmonii. Wszakże istnieją dość znaczne różnice kulturowe między sposobem uprawiania medytacji jaki znany jest na Wschodzie, a tym który został wykształcony przez zachodnią, czyli chrześcijańską tradycję.

Najpełniej na Wschodzie systemy medytacyjne i kontemplacyjne stworzył buddyzm, a ściślej jego odłamy mistyczne jak zen, lamaizm tybetański, tantryczne nurty hinduistyczne. Buddyzm sam w sobie nie jest właściwie religią, tak jak jest ona postrzegana w naszej kulturze. To właściwie złożony system filozoficzny z bardzo rozbudowanymi praktycznymi metodami osiągania wewnętrznego spokoju i ciszy duchowej. W buddyzmie jest więcej z tego co nazwalibyśmy psychoterapią, niż typowej dla religii filozoficznej spekulacji. Celem medytacji na Wschodzie jest maksymalne wyciszenie umysłu. W buddyzmie zen uważa się, że głównym źródłem cierpienia i chaosu jest zbytnie uaktywnienie racjonalnego, analitycznego i ścisłego umysłu. Poprzez zwiększenie działania w sferze wewnętrznej, duchowej, w sferze wyobraźni i uczuć, jesteśmy w stanie osiągnąć równowagę pierwiastków żeńskiego i męskiego, obecnego w każdym człowieku.

Medytacja stworzona przez tradycję zachodnią, często związana jest z poszukiwaniem dróg wyzwolenia z grzechu, i zjednoczenia z Absolutem. Medytacje Ignacego Loyoli, Katarzyny Sienneńskiej, Jana od Krzyża, Św.Teresy z Avilla są przykładem poszukiwania dróg do Boga, wyrwania się ze szponów grzechu, mistycznego zjednoczenia z Chrystusem. Tradycja zachodnia miała przede wszystkim w medytacji cel religijny, ściśle powiązany z teologiczną prawowierną i ortodoksją. Wschodnia medytacja, o ile posiadała cele religijne, jak choćby: uwolnienie się z kręgu koła narodzin i śmierci, czyli samsary, albo dążenie do samadhi, satori bądź nirwany, czyli oświecenia, uwolnienia od cierpienia i lęku, to jednak stawiała sobie za cel przede wszystkim uwolnienie umysłu ze sztywnych i ograniczających poglądów i uczuć.

Medytacja jest procesem odwrotnym do tego, jaki miał miejsce w czasie stworzenia świata, czyli momentem wielkiej katastrofy, rozbicia świata na drobne kawałki, jak twierdzi legenda hasydzka. Świat uległ rozproszeniu, tak jak rozbite skorupy dzbana. Teraz zadaniem riszi, czyli świętych ludzi jest ponowne zebranie rozbitych skorup i złożenie na nowo świata podległego upadkowi. Ale czynność ta nie odbywa się na drodze wprowadzania równowagi w świecie rzeczywistym, lecz w przestrzeni wewnętrznej ludzkiego serca i do tego właśnie ma służyć medytacja. Jest ona zatem wielkim procesem naprawy świata i oczyszczania własnego serca z wszelkiego zła. Aby dokonać procesu naprawy świata nie możemy pójść drogą rewolucjonistów niszczących zastany porządek, by na gruzach starego świata budować nowy. Podobnie jak Jezus Chrystus nie chciał obalać władzy imperialnej okupacji Cesarstwa Rzymskiego, pragnąc dokonać rewolucji przede wszystkim w ludzkich sercach, tak i każdy kto chce dokonać naprawy świata powinien zacząć najpierw od samego siebie. Ale jak może tego dokonać, jeśli w jego wnętrzu panuje chaos i cierpienie? By móc siać dobro i miłość każdy człowiek najpierw powinien uporządkować swoją duszę i zharmonizować wnętrze swego umysłu.

PIOTR GIBASZEWSKI