Eileen Wilks

Oświadczyny Jacoba

Tytuł oryginału

Jacob's Proposal

PROLOG

- Musimy się ożenić.

Trzej mężczyźni stali w milczeniu. Dwaj wyglądali na

zaskoczonych, trzeci miał ponury wyraz twarzy. Wszyscy

wysocy, lecz na tym kończyło się ich podobieństwo.

W końcu byli tylko przyrodnimi braćmi.

Luke, średni, roześmiał się krótko.

- Co takiego? My trzej? Żyjemy w Teksasie. Prawo

zabrania tu takich rzeczy.

- Nie udawaj głupszego, niż jesteś - odezwał się Mi-

chael, najmłodszy, ciemnooki i ciemnowłosy, zbudowany

jak doker, lecz o subtelnych rysach twarzy uczonego. -

Koszty leczenia są tak wysokie, Jacob? - zapytał.

Jacob West, najstarszy i najwyższy z całej trójki, stał

przed kominkiem. Był mężczyzną o szerokich barach,

ostrych rysach, ciemnych włosach i wyjątkowo jasnych

oczach.

- Każdy etap kuracji trwa osiem dni i kosztuje około

stu tysięcy dolarów. Żadnego nie pokrywa ubezpieczenie,

bo to leczenie eksperymentalne.

Michael tylko gwizdnął.

- Nawet ty nie masz tyle pieniędzy - odezwał się Luke.

- Boże, kiedy ostatnio widziałem Adę, wyglądała cał-

kiem dobrze. Trudno uwierzyć... Od jak dawna o tym

wiesz?

- Od czterech miesięcy.

- Od czterech miesięcy? - Luke spojrzał na brata.

Odznaczał się delikatniejszą posturą niż pozostali bra­

cia.

- Nic nam wcześniej nie powiedziałeś? - zdumiał się,

podchodząc do Jacoba, jakby miał zamiar go zaatakować.

- Spokojnie - Michael położył mu dłoń na ramieniu.

- Ada nalegała, bym obiecał, że nikomu tego nie

zdradzę. Sam nie wiedziałbym o niczym, gdyby pewne­

go dnia nie zemdlała w mojej obecności... - Jacob za­

cisnął usta, przywołując w pamięci ten obraz. - Teraz

łamię dane słowo, ponieważ możemy razem coś zrobić,

żeby jej pomóc.

- Gdzie ona jest? - spytał Michael. - W szpitalu?

- Nie, w Szwajcarii, w instytucie, który specjalizuje

się w leczeniu rzadkich chorób krwi. Zrobiłem dla was

kopie wszystkich informacji, jakie udało mi się zebrać na

temat syndromu Timura, który dotknął Adę. - Podał każ­

demu z braci plik dokumentów.

W ciszy przeglądali raport. Wreszcie Michael odłożył

papiery.

- Czy ta eksperymentalna kuracja jest bezpieczna?

- Jak dotąd, Ada znosi ją nad podziw dobrze. Na razie

nie ma mowy o pełnym wyleczeniu, ale wygląda na to, że

kontynuacja terapii może sprawić, iż wszystkie symptomy

choroby znikną. Dlatego po was posłałem.

- Nigdy nie przywiązywałem wagi do pieniędzy. Do­

skonale mogę się bez nich obyć - rzekł Michael.

- Wspaniałomyślny gest, ale niewystarczający. Ada

będzie potrzebować od dwóch do czterech takich kuracji

w ciągu roku przez resztę życia. Koszta się obniżą, kiedy

ten typ leczenia zostanie zaakceptowany u nas w kraju,

a to może potrwać z pięć lat, jeśli nie dłużej.

- Mówisz o sumie dwóch, trzech milionów dolarów

potrzebnych na następne pięć łat.

- Tak.

Jeszcze raz zapadła cisza. Istniał tylko jeden sposób,

w jaki mogli pomóc Adzie. Musieli się ożenić.

- No dobrze - zaczął Luke. - Kto zrobi to pierwszy?

Michael zignorował słowa brata.

- Ile czasu trzeba, by rozwiązać trust, kiedy już speł­

nimy ten warunek? - zapytał.

- Przynajmniej cztery tygodnie - odrzekł Jacob. - Ada

będzie wymagała kolejnej serii zabiegów za kilka miesię­

cy. Pokryłbym koszt z własnych zasobów, ale muszę za­

kończyć pewne przedsięwzięcie, które może okazać się

kosztowne.

- A więc pożenimy się raczej wcześniej niż później.

Nie ma problemu - powiedział Luke. - Znam co najmniej

kilka pań, które będą zachwycone, mogąc mi pomóc. Tym

bardziej, kiedy dowiedzą się, ile mi jeszcze zostanie nawet

po opłaceniu kuracji Ady. Jacob, oczywiście, poprosi o rę­

kę Maggie.

- Chcesz załatwiać za mnie moje sprawy?
- Tylko nie mów, że zwodziłeś tę biedną dziewczynę.

- W oczach Luke'a błysnęło wyzwanie.

- Mówicie o Maggie Stewart? - Michael uniósł brwi,

gdy Jacob przytaknął. - A więc serio o niej myślisz?

- W swoim czasie rozważałem to małżeństwo. - Lek­

ko wzruszył ramionami.

- A ty, Mick? Przy twoim zajęciu nie masz zbyt wielu

okazji do spotykania kobiet. Wślizgujesz się na wrogie

terytoria, od czasu do czasu wysadzasz coś w powietrze.

To nie zostawia wolnych chwil na spotkania towarzyskie.

- Luke'owi chodzi o to, czy twoje obowiązki nie staną

na przeszkodzie znalezieniu narzeczonej. Mówiłeś, że

wkrótce znowu dokądś wyjeżdżasz - dorzucił Jacob.

- Tak. Za osiem dni.

- Osiem dni? - Gwizdnął Luke. - Nawet jak dla mnie

- a działam szybko - to nie za wiele czasu. Jednak z tymi

wszystkimi milionami, które wkrótce przypadną ci

w udziale, da się to zrobid. Chcesz, bym podesłał ci kilka

kandydatek?

- Myślę, że sam sobie poradzę ze znalezieniem żony

- rzucił Michael.

- Jeszcze jedno - wtrącił Jacób. - Leczenie jest skute­

czne, lecz nie ma gwarancji, iż jego kolejne etapy przy­

niosą te same efekty. Możemy się ożenić, rozwiązać trust,

założyć inny, by opłacać kurację Ady, a w miesiąc czy rok

później ona i tak umrze.

Luke i Michael tylko wymienili spojrzenia. Rozumieli

się bez słów. Michael przemówił w imieniu obu.

- Miesiąc, rok, dwadzieścia lat. Nie ma znaczenia, ile

jej życia uda się kupić. Zawsze warto. To przecież Ada.

Więc postanowione. Wszyscy trzej muszą szybko

znaleźć kobiety chętne do małżeństwa, co pozwoli rozwią­

zać trust ustanowiony wolą ojca, który domagał się od

synów spełnienia warunku założenia rodziny, nim odzie-

dziczą jego pieniądze. Trzeba było to zrobić, mimo że

z jakiegoś względu żaden z nich tak naprawdę nie zamie­

rzał się żenić. Ale to miało być dla Ady, jedynej kobiety,

którą kochali. Gospodyni, która ich wychowała i prowa­

dziła dom.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jacob stał przy oknie. Nie rozumiał, jak pewni ludzie

mogli twierdzić, że lubią deszczowe dni, a grudniowy

deszcz był najgorszy ze wszystkich. Pada od trzech dni,

pomyślał, popijając zimną kawę, równie ohydną jak po­

goda.

Szczerze mówiąc, jego zły nastrój wiązał się z przeży­

ciami ostatniego weekendu. Nie co dzień mężczyzna się

oświadcza i zostaje odrzucony. Nadto się spieszył. Wie­

dział o tym, ale nie miał wyboru. Musiał się szybko oże­

nić, więc zaproponował małżeństwo Maggie. Wydawała

się odpowiednia, ciepła, kobieca. Ale w dziedzinie seksu

nieśmiała i niedoświadczona. Właściwie to mu się nawet

w niej podobało. Gotów był dać jej czas, by się z nim

oswoiła.

Czyż nie spędził z nią dwóch miesięcy, starając się

przekonać, że może mu zaufać? Zdumiał go powód, dla

którego odmówiła. Powiedziała, że jej nie pragnie. Może

rzeczywiście nie odczuwał gwałtownego pożądania, jed­

nak nie miał nic przeciwko temu, by iść z nią do łóżka.

Sądził, że ona zgodzi się z nim co do tego, że namiętność

nie jest najważniejsza i szybko przemija.

Maggie była zaszokowana oświadczynami. Ale prze-

cież go lubiła. Pasowaliby do siebie, byłoby im dobrze,

gdyby miał więcej czasu, żeby ją o tym przekonać...

Usłyszawszy, że ktoś otwiera drzwi, nie odwrócił gło­

wy.

- Biurowy telefon dzwonił minutę temu - rzekł.

- Powinieneś podnieść słuchawkę, skoro nie masz nic

lepszego do roboty.

- Zrobiłem sobie przerwę. Zawsze mówisz, że za cięż­

ko pracuję - powiedział, spoglądając na kruchą, pomarsz­

czoną kobietę, która przyniosła dzbanek z kawą.

- Jest różnica między zrobieniem sobie przerwy a du­

maniem o niebieskich migdałach.

- O niczym nie dumam.

Minęły trzy tygodnie, odkąd Ada wróciła ze Szwajcarii

i dowiedziała się, że poinformował braci o jej chorobie.

Przebaczyła mu już, iż zdradził sekret. Wyglądała lepiej,

a to było najważniejsze.

- Cosmo ma ciągle kłopoty z żołądkiem, ja zaś jestem

zbyt zajęta, by odbierać twoje służbowe telefony.

- Będzie to robić nowa asystentka, jeśli kiedykolwiek

tu dojedzie.

- Dzwoniła. Już jest w drodze.

Jacob spojrzał w okno. Ciągle padało.

- Chyba ciężko się dzisiaj jedzie - zauważył.

Dom Westów stał na wzniesieniu, lecz przy takiej po­

godzie okoliczne drogi często były nieprzejezdne. Choćby

z tego względu Jacob wolał, by jego współpracownicy

mieszkali na terenie posiadłości.

- Może odrobina kofeiny poprawi ci nastrój - powie­

działa Ada.

Jacob wziął kubek. Nie przepadał za nowymi ludźmi

w swoim otoczeniu, więc myśl o przyjeździe nieznanej

asystentki nie sprawiała mu przyjemności. Co prawda,

jego stała asystentka, Sonia, w samych superlatywach wy­

rażała się o pannie McGuire, lecz on był sceptyczny.

- Skądś znam jej nazwisko - mruknął.

- Miesiąc temu przygotowywała raport dla Soni. Mu­

siałeś go czytać i tam natknąłeś się na jej nazwisko.

- Nie to miałem na myśli. - Jacob wypił łyk kawy

i usiadł przy biurku. - Kiedy wreszcie się pojawi, przyślij

ją do mnie. Później zdążysz jej opowiedzieć o moich wa­

dach i zaletach.

- Dnia nie starczy, by to zrobić - odrzekła Ada, kieru­

jąc się ku drzwiom. - Jacob... - zaczęła niepewnie, za­

trzymawszy się na moment.

- Tak?

- Maggie odrzuciła twoje oświadczyny? —

Skinął głową.

- I tak do ciebie nie pasowała - zauważyła gospodyni,

wychodząc.

Jacob uśmiechnął się do siebie. Ada wyraźnie czuła się

lepiej. I to było najważniejsze, nie fakt, z kim on się

w końcu ożeni. Małżeństwo zawsze łączy się z ryzykiem,

niezależnie od tego, komu się oświadczamy. Mógłbym

poprosić o rękę nową asystentkę, jak tylko przekroczy

próg, pomyślał, popijając kawę. Dzień dobry, panno

McGuire. Miło mi panią widzieć całą i zdrową. Będzie

pani dziś odbierała telefony, bowiem mój sekretarz zacho^

rował, a poza tym chciałbym się z panią ożenić tak szybko

jak to możliwe. Czy piątek pani odpowiada?

Zaśmiał się sam do siebie i odstawił kubek. Włączył

komputer i zagłębił się w najnowszych notowaniach gieł­

dowych. Zapomniał o kawie, deszczu za oknem i kobie­

cie, która go odrzuciła.

Ciągle padało, gdy Claire zatrzymała się przed frontowym

wejściem rezydencji Westów. Masywny dom, w którym

miała mieszkać przez najbliższy miesiąc lub dłużej, wyglądał

jak zamek. Udekorowano go już w związku z nadchodzący­

mi świętami Bożego Narodzenia, mimo że dopiero kilka dni

temu minęło Święto Dziękczynienia. Purpurowe światełka

okalały girlandami okna parteru, pięknie odcinając się od tła

z szarego kamienia. Deszcz lał strumieniami. Claire, rozpią-

wszy parasol, wysiadła z pożyczonego od kuzyna samocho­

du. Zadzwoniła do drzwi, zastanawiając się, kto je otworzy.

- Dobry Boże! - zawołała drobna osóbka, która stanę­

ła w progu. - To gorsze, niż oczekiwałam. A może lepsze

- zauważyła tajemniczo.

Była nie większa niż dwunastoletnie dziecko. Płomien­

ne włosy okalały jej drobną, opaloną teksańskim słońcem

twarzyczkę. Musiała mieć ponad pięćdziesiąt lat. Nosiła

sweterek i oliwkowe spodnie, a w uszach miała duże kol­

czyki z brylantami.

- Jestem Claire McGuire.

- Oczywiście, a któż inny mógłby pojawić się tu przy

takiej pogodzie? Sonia ostrzegała mnie, choć zapewniała

również, że nie będziesz próbowała uwodzić naszego

chłopca, moja droga. Ale nie musisz tak ostatecznie po­

niechać tych prób, prawda? - Słowa powitania wydały się

Claire niezrozumiałe.

- Co takiego?

- Nieważne - roześmiała się starsza pani. - Nie mam

pojęcia, co sobie myślała Sonia, ale zapowiada się intere­

sująco. Wejdź, proszę.

Dziewczyna przestąpiła próg rezydencji i szła po mar­

murowej posadzce, pozostawiając na niej krople wody.

Domyśliła się, iż ekscentryczna osóbka, za którą podąża,

to gospodyni domu.

- Pani jest Adą, prawda?

- Powinnam była się przedstawić, Sonia pewnie ci

o mnie opowiadała.

- Mówiła, że panią polubię.

- Niektórzy mnie lubią. Nie masz bagażu? Daj płaszcz,

powieszę go w kuchni, by wysechł.

Claire posłusznie zdjęła okrycie.

- Rzeczy zostawiłam w samochodzie. Zabiorę je, gdy

przestanie padać.

- Tu jest łazienka - wskazała Ada. - Może chcesz po­

prawić włosy - rzekła z uśmiechem. - Co prawda wcale

tego nie potrzebujesz. Oj, będzie tu ciekawie - dorzuciła

tajemniczo, odchodząc do kuchni.

Dziewczyna potrząsnęła głową rozbawiona i rozejrzała

się wokół. Marmurowy hol rezydencji zaprojektowano

w stylu klasycystycznym. Po lewej stronie stała olbrzymia

choinka, po prawej były szerokie schody prowadzące na

piętro, na wprost dwoje łukowatych drzwi. Za jednymi

z nich znikła Ada, drugie wiodły do salonu. Panna McGui-

re wyjęła grzebień z torebki, by się uczesać. Nie poszła

w tym celu do łazienki. Specjalnie nie przejmowała się

własną urodą. Nie potrzebowała lustra, by wiedzieć, jak

wygląda. O swoim nowym pracodawcy wiedziała stosun­

kowo niewiele. Nigdy dotąd go nie spotkała. Ale słyszała

o nim sporo.

Jacob West był znany jako niezwykle zdolny, błyskot­

liwy i ekscentryczny człowiek. Niektórzy go nie znosili,

inni zazdrościli mu, było paru takich, którzy się go bali.

Wszyscy zgadzali się co do dwóch rzeczy: potrafił robić

pieniądze i nigdy nie kłamał. Co ciekawe, nie prowadził

biura. Pracował w swojej rezydencji, którą wzniósł jesz­

cze jego dziadek, i nalegał, by ci, których zatrudniał,

również w niej mieszkali. Dlatego Claire się tu znalazła.

Miała zastąpić Sonię, która na miesiąc lub dwa pojechała

do Georgii, by zająć się swoim nowo narodzonym wnu­

kiem.

W normalnych okolicznościach nigdy nie podjęłaby

zajęcia, które wymagało porzucenia domu i własnej firmy.

W zeszłym roku, po rezygnacji z pracy w dużym banku,

zaczęła pracować na własną rękę jako analityk finansowy

specjalizujący się w problematyce funkcjonowania firm

średniej wielkości. To, co ją najbardziej pociągało, doty­

czyło odkrywania finansowych sekretów, które mogły bu­

rzyć lub wspomagać rozwój przedsięwzięć. Miała w sobie

żyłkę łowcy. Na razie potrafiła utrzymać się na powierz­

chni trudnego rynku, lecz zdobycie odpowiedniej klienteli

wymagało czasu. Podjęcie pracy u Jacoba Westa na pewno

nie zaszkodzi jej opinii.

Jednak nie dlatego przyjęła jego ofertę. W każdym ra­

zie nie korzyści finansowe stanowiły główną przyczynę.

Najważniejsze było to, iż mogła tu zamieszkać. Według

Soni, rezydencja Westów była bardzo bezpiecznym miej-

scem, miała znakomity system alarmowy. Odkąd Claire

otrzymała ten list od Kena, wszystko się zmieniło.

Na tę myśl zadrżała i wrzuciła grzebień do torebki. By

się czymś zająć, podeszła do olbrzymiej choinki. Drzewko

było pięknie przybrane tradycyjnymi ozdobami. Robiło

wrażenie, lecz emanowało... chłodem.

- Przepraszam, że znikłam na tak długo - rozległ się

głos Ady. - Nie powinnam była zaglądać do Cosmo. Jak

każdy mężczyzna on też sądzi, że umiera, gdy ma kłopoty

żołądkowe.

- Cosmo...? - powtórzyła dziewczyna, próbując się

dowiedzieć, o kogo chodzi, lecz gospodyni nie dała jej

dojść do słowa.

- Chodź - rzekła i ruszyła do pierwszych drzwi na

lewo, nie patrząc, czy Claire za nią podąża. Zapukała

i weszła do środka. - Już przyjechała. Jesteś mi winien

dwadzieścia dolarów - oznajmiła.

Dziewczyna pomyślała, że Sonia zarekomendowała ją,

znając jej przeszłość i pewnie podzieliła się swoją wiedzą

z Western, a nawet jeśli tego nie zrobiła, on i tak zaraz ją

rozpozna. Jak wielu ludzi, którzy po sześciu latach ledwie

na nią spojrzeli, a już przypominali sobie tamten skandal,

plotki i proces. Wzięła głęboki oddech i weszła do gabi­

netu Jacoba Westa. Jej uwagę zwróciło najpierw wnętrze

urządzone w szlachetnym drewnie, a potem... mężczy­

zna. Potężny, ciemnowłosy, o ostrych rysach twarzy. Przy

tym wszystkim wydawał się smukły w dobrze dobranych

spodniach i koszuli. Gdy wstał zza biurka, okazało się, iż

jest wysoki. Skinął głową Claire, lecz zwrócił się do go­

spodyni:

- Zakład dotyczył godziny dziesiątej, a jest dwanaście

minut po dziesiątej.

- Przyjechała przed dziesiątą, kiedy dzwoniłeś. Płać

- odrzekła Ada, wyciągając rękę.

- Może powtórzymy zakład? Nic albo podwójna sta­

wka, jeśli wykonasz zalecenia lekarzy i pójdziesz się

zdrzemnąć.

- Nie przechytrzysz mnie tak łatwo. Płać.

Claire nie była pewna, co zalśniło w oczach Westa -

gniew czy rozbawienie. Wyciągnął pieniądze, Ada wsunę­

ła je do kieszeni.

- Lunch jest o pierwszej - rzekła, ruszając do drzwi.

- Nie pozwól Jacobowi, by cię przetrzymywał. Ten chło­

pak ma zawsze za dużo pracy.

- Sonia twierdziła, że polubię Adę, i chyba miała rację

- zauważyła dziewczyna z uśmiechem.

Gdy gospodyni wyszła, z twarzy Jacoba znikły ślady

ciepłych uczuć. Co za odpychający wzrok, pomyślała

Claire, gdy na nią spojrzał. Miał jasne, ni to szare, ni to

niebieskie oczy, osłonięte ciemnymi rzęsami. Jego spoj­

rzenie wydało się dziewczynie na swój sposób seksowne,

ale przede wszystkim... zimne.

Nic nie wskazywało na to, by ją rozpoznał. We wzroku

mężczyzny zamigotało pożądanie. Szybko je skrył, więc

Claire postanowiła zignorować sygnał i wyciągnęła rękę

na powitanie.

- Będę z panem pracować, panie West.

Ręka Jacoba okazała się ciepła i nieco szorstka w do­

tyku. Claire poczuła, że przez moment robi się jej gorąco.

Pomyślała, że to wina hormonów, szybko puściła jego

dłoń, by się opanować.

- Sonia wysoko panią oceniła. - Głos mężczyzny był

równie chłodny, jak wyraz twarzy. - Cieszę się, iż przyjęła

pani moją ofertę. Zamierzam w pełni wykorzystać pani

talenty.

- Świetnie. Mam nadzieję, że wiele się nauczę, pracu­

jąc tutaj.

- Być może - mruknął. - Chciałbym, by od razu przy­

stąpiła pani do pracy, ale najpierw musi się pani zapoznać

z moimi przedsięwzięciami.

Podeszli do szaf ściennych wypełnionych dokumen­

tami.

- Chce pan, żebym zapoznała się z bieżącymi opera­

cjami, nim zajmę się czymś konkretnym?

- Tak. - Otworzył górną szufladę szafy, odgarniając

pnącze bluszczu.

Roślina ta wiła się wzdłuż wszystkich czterech szaf,

zagarniając coraz więcej przestrzeni.

- Jeszcze trochę, a bluszcz pochłonie pańską doku­

mentację.

- Ten potwór nie przestaje iosnąć. r Mężczyzna wyjął

z szuflady jeden skoroszyt z dokumentami, zamknął ją

i otworzył następną. - Kiedy dwa lata temu dostałem go

od Soni na Boże Narodzenie, ledwo wyrastał z doniczki.

- Może należy słabiej odżywiać taką roślinę.

- Sonia się tym zajmuje, lecz nigdy jej nie przyłapałem

na gorącym uczynku. Nie pozwala mi pozbyć się tego

bluszczu.

Claire przez chwilę zastanawiała się, w jaki sposób asy­

stentka może przeciwstawiać się szefowi.

- Roślina najwyraźniej szykuje się do ekspansji na

pańskie biurko. Lepiej na nią uważać.

Jacob uśmiechnął się, a Claire ogarnęła dziwna słabość.

- Rzeczywiście, szybko rośnie, ale ja będę szybszy

i nie dam się wziąć podstępem.

Panna McGuire pomyślała, iż zachowuje się jak idiotka,

rozprawiając z pracodawcą o takich głupstwach. Co się

z nią dzieje? Postanowiła wziąć się w garść.

- Jeśli wskaże mi pan mój pokój, zacznę studiować

dokumenty.

- Tędy - rzekł, prowadząc ją ku drzwiom tak wkom­

ponowanym w ścianę, że niemal niewidocznym. - Proszę

zwrócić szczególną uwagę na wszystko, co dotyczy towa­

rzystwa ubezpieczeniowego Stellar. Będę potrzebował ra­

portu na temat jednego z jego członków.

Claire weszła za szefem do drugiego pokoju i stanęła

jak wryta. We wnętrzu stało łóżko. Pomieszczenie było

bardzo obszerne. W jednej części zamienione na biuro,

w drugiej na pokój mieszkalny. Znajdował się w nim rów­

nież telewizor, miękkie fotele i inne meble, a nawet mały

kącik kuchenny.

- Niestety, mój sekretarz zachorował, więc... Co się

stało? - spytał, widząc zaskoczenie dziewczyny.

- Nie wiedziałam, że mój pokój do pracy i wypoczyn­

ku to to samo pomieszczenie.

- Przystosowałem całe wnętrze dla potrzeb Soni, gdy

zaczęły jej dokuczać bóle artretyczne. To jakiś problem?

- Nie, po prostu się zdziwiłam. Piękny pokój. Tyle

w nim zieleni...

Rzeczywiście, rośliny królowały tu po obu stronach

ścianki dzielącej sekcje pomieszczenia.

- Sonia prosiła, bym zaopiekowała się jej kwiatami,

ale nie wspominała, że to prawdziwa dżungla.

- Lubi je.

- Ma pan szczęście, że obdarowała pana tylko jednym

bluszczem.

- Postraszyłem ją, że jak da mi jeszcze raz coś podo­

bnego, to skropię jej ogródek trującą substancją.

- Rozumiem, że to żart - upewniła się Claire, nie wi­

dząc błysku rozbawienia w niezwykłych oczach mężczy­

zny, i zaczęła się zastanawiać, jak też te oczy muszą wy­

glądać, kiedy...

- Czy miałaby pani coś przeciwko temu, byśmy mó­

wili sobie po imieniu? Wolę w ten sposób zwracać się do

swoich pracowników.

Panna McGuire przez moment chciała odpowiedzieć,

że im bardziej formalnie, tym lepiej, lecz nie zrobiła tego.

- Dobrze - odrzekła.

- Dostaniesz od Ady klucz do frontowych drzwi, wy­

jaśnimy ci, jak działa system alarmowy. Podczas dnia

wolę, gdy drzwi łączące nasze gabinety są otwarte.

- Będziesz mnie wołał, gdy okażę się potrzebna?
- Nie w tym rzecz. Kiedy już zapoznasz się z doku­

mentacją, chciałbym podyktować ci kilka listów.

- Listów...?

- Chyba wiesz, co to takiego.

- Słyszałam - odparła i zacisnęła usta. - Jestem do-

radcą inwestycyjnym, opracowuję raporty finansowe, ro­

bię wyceny, nie zajmuję się pisaniem listów. Chyba lepiej

wezmę się do studiowania dokumentacji.

Zadzwonił telefon. Na biurku Claire stały dwa aparaty:

żółty i zielony.

- Żółty to linia biurowa. Odbierz - powiedział.

Dziewczyna uniosła brwi zdumiona tonem szefa, ale

podniosła słuchawkę.

- Biuro Jacoba Westa. Pan West jest... - Spojrzała

pytająco na szefa.

- Nieosiągalny, chyba że to Luke albo Michael - pod­

powiedział mężczyzna.

- ...teraz nieosiągalny. Jeśli chciałby pan przekazać

jakąś wiadomość... Chwileczkę. - Przyjęła wiadomość

i odłożyła słuchawkę. - Chodziłeś do przedszkola? - spy­

tała, konstatując z przyjemnością, iż udało się jej go za­

skoczyć.

- Nie.

- Tak myślałam. Znaczenie słów „proszę" i „dziękuję"

pozostało dla ciebie obce - zauważyła i przekazała otrzy­

maną wiadomość. - Dzwonił Bill Prescott. Prosił, byś

skontaktował się z nim tak szybko, jak to możliwe.

- Później. Dziś nie chcę z nikim rozmawiać z wyjąt­

kiem braci.

Claire miała okazję poznać Billa Prescotta - a właści­

wie Williama Prescotta Trzeciego. Był szefem jednej

z największych firm elektronicznych i z pewnością nie

należał do ludzi, którzy przywykli czekać.

- A więc mam przyjmować twoje telefony i prowadzić

korespondencję?

- Póki mój sekretarz nie wyzdrowieje.

- W wolnym czasie pewnie przydam się do przygoto­

wania paru raportów finansowych. A może chciałbyś, bym

również stenografowała i podawała ci kawę?

- Umiesz stenografować? - spytał uprzejmie.

- To nie było wymagane przy magisterium z ekono­

mii.

- Szkoda. - Jacob przyglądał się jej przez moment.

- Dobrze opłacam swoich pracowników. W zamian wiele

oczekuję nawet od tych, których zatrudniam czasowo. Jeśli

twoja godność nie pozwala oderwać się od ściśle określo­

nych obowiązków, powiedz od razu, bym mógł wszystko

inaczej zorganizować.

Claire miała ochotę powiedzieć, iż nie zamierza pisać

mu listów, i wrócić do własnego mieszkania, w którym

nie będzie czuła się jak w dżungli, ale tam mógł pojawić

sięKen.

- Spróbuję być elastyczna.

- Świetnie. A tak przy okazji dodam, że kawę podaje

Ada, okna myją wynajęci w tym celu ludzie, a mój sekre­

tarz nazywa się Cosmo Penopolous.

- Cosmo... jak?

- Penopolous. Kiedy nie ma dolegliwości żołądko­

wych, jest również moim osobistym trenerem. Wiele wy­

magam od swoich pracowników. Moje oczekiwama zależą

od ich indywidualnych talentów i bywają niestereotypo-

we. - Uśmiechnął się. - Zobaczymy, jakie szczególne

zdolności posiadasz, i spróbujemy je wykorzystać.

ROZDZIAŁ DRUGI

Claire nie słyszała kroków Jacoba. Orientalny dywan

w jego gabinecie był wyjątkowo puszysty. Dotarło do niej

tylko skrzypnięcie skórzanego fotela, gdy zajmował miej­

sce za biurkiem, a potem odgłos uderzania w klawisze

komputera. Otworzyła pierwszy skoroszyt z dokumenta­

mi, lecz, zamiast zagłębić się w lekturze, spojrzała w prze­

strzeń.

Chce wykorzystać moje zdolności, pomyślała. Miał

szczególne spojrzenie. Jacob West to w ogóle dużej klasy

osobowość. A także... pociągający mężczyzna.

Stukanie klawiszy w sąsiednim pokoju ucichło. Claire

złapała się na tym, iż wsłuchuje się w dobiegające stamtąd

odgłosy i zastanawia, co ten człowiek robi. Ani słowem

nie wspomniał o jej przeszłości. Czy to znaczy, że o niej

nie słyszał? A może jest tak niezwykle taktowny?

Na pewno się nią interesował. Ona zaś... a właściwie

jej ciało również odczuwało fascynację. Byłoby prościej,

gdyby szef okazał się stary, gruby albo był gejem.

Rozmyślania przerwał głos Jacoba rozmawiającego

przez telefon, miękki i uderzający do głowy jak dobra

whisky. Ktoś z takim głosem wcale nie musi go podnosić,

by być słuchany.

Odetchnęła głęboko. Dosyć tego, postanowiła. Uświa-

domiła sobie, że kuzyn radził jej wdać się w romans z tym

mężczyzną. Myśl była tak absurdalna, iż zaśmiała się do

siebie. Nie zrobi tego głupstwa.

W drugim pokoju skończyła się rozmowa telefoniczna.

Znowu zaskrzypiała skóra fotela. Claire wyobraziła sobie,

że Jacob przeciąga się, prostuje długie nogi, pręży mięśnie

pod obcisłymi spodniami...

Na jej biurku stało małe radio, więc je włączyła. Mu­

zyka skutecznie zagłuszała odgłosy płynące z sąsiedniego

pokoju. Claire usadowiła się wygodnie w fotelu i zagłębiła

w lekturze dokumentacji.

Jacob usłyszał dźwięki radia i jęknął. Powinien zrobić

pięć różnych rzeczy, a o dziesięciu kolejnych pamiętać,

tymczasem zajmowała go wyłącznie ta kobieta. Co sobie

myślała Sonia, rekomendując pannę McGuire?

Jej nazwisko brzmiało znajomo, lecz nie potrafił go

z niczym skojarzyć, póki nie ujrzał osoby. Sięgnął po zi­

mną kawę, o której zapomniał godzinę temu. Wyciągnął

się na fotelu i zaczął sobie przypominać sprawę Claire

McGuire, kobiety, która doprowadziła Kena Lawrence'a

do szaleństwa.

To oczywiście nonsens. Zdrowy na umyśle człowiek

nie traci głowy dla kobiety. Ale prasa rozdmuchała całą

sprawę i zrobiła z tej dziewczyny femme fatale. Przyczy­

nili się do tego również rodzice Kena.

Lawrence'owie obracali się w tych samych kręgach,

w których bywał Jacob. Znał ich, lecz nigdy się nimi nie

interesował. Byli snobistyczni i nudni. Sześć lat temu, gdy

zdarzyła się ta historia, współczuł im, że ich syn okazał

się psychicznie chory, ale nie zajmował się szczegółami

całej afery. Zapamiętał twarz zamieszanej w nią kobiety

i nic w tym dziwnego, bo była to niezapomniana twarz,

pomyślał, otwierając notes z adresami. A jeśli dodać do

niej warte grzechu ciało, otrzymuje się kombinację, która

może doprowadzić mężczyznę do obłędu. Niemal każdego

mężczyznę, dorzucił w myślach, podnosząc słuchawkę te­

lefonu. Machinalnie wybrał numer, lecz w świadomości

tkwił mu ciągle zarys policzków dziewczyny, jej pełne

usta, lśniące oczy. Wyobraził sobie jej wąską talię i ponęt­

ne biodra.

W niczym nie przypominała Maggie. Tamta działała na

niego uspokajająco. Claire McGuire mogła być wszyst­

kim, tylko nie uosobieniem spokoju.

- Biuro analiz Northa - usłyszał w słuchawce.

- Mówi Jacob West. Chciałbym rozmawiać z Adamem

Northern.

- Chwileczkę, odbiera drugi telefon.

Jacob czekał. Znów ujrzał w wyobraźni uśmiech Clai­

re. Regularne rysy dziewczyny niepokoiły go, wydawały

się niebezpieczne. Przypomniał sobie myśl, która nawie­

dziła go, gdy tylko ją zobaczył i zdążył zachwycić się jej

urodą. Myśl owa brzmiała: będzie moja.

Piątego dnia pobytu w rezydencji Westów Claire obu­

dziła się ze świadomością, iż miała erotyczne sny. Nie

pamiętała szczegółów, lecz pozostało po nich wrażenie

podniecenia. Wiedziała też, kto w nich występował. Po­

patrzyła w sufit, zastanawiając się, czy tak już będzie każ­

dego ranka.

Prawdziwym problemem wcale nie był jej nowy pra­

codawca. Jacob zachowywał się poprawnie, choć czasem

chwytała jego szczególne spojrzenie, w którym chłód

ustępował miejsca żarowi. Jednak ten mężczyzna natych­

miast gasił emocje i wracał do równowagi. Jeśli nie liczyć

subtelnych przejawów poczucia humoru, których mniej

wrażliwa osoba mogła w ogóle nie zauważyć, Jacob West

nie wykraczał poza ramy ściśle służbowych stosunków.

Był wymagający, ale też pełen szacunku wobec swojej

pracownicy.

Ulżyło jej, gdy nie odpowiedział na jej bezwiednie

sygnalizowane zainteresowanie jego osobą. Jednak ulga

nie była jedynym uczuciem, które ją przepełniało.

Pomyślała, że winna trzymać na wodzy własną

wyobraźnię, która nieraz przyprawiała ją o kłopoty i po­

pychała dó impulsywnych działań. Nie miała ochoty na

kłopotliwe sytuacje w nowym miejscu pracy, lecz nie po­

trafiła kontrolować zdradliwych hormonów, które zaczy­

nały dawać o sobie znać, gdy zapadała w sen. Westchnęła

i spojrzała na zegarek. Czas wstawać. W końcu to piątek.

Tego wieczora miała przywieźć tutaj swego kota, Shebę,

który tymczasem pozostawał w jej mieszkaniu pod opieką

kuzyna, Danny'ego. Sheba miał osobowość. Był jeszcze

bardziej impulsywny niż jego właścicielka. Te dwie cechy

doprowadziły do poważnych nieporozumień z owczar­

kiem niemieckim sąsiada, co zmusiło ją w przeddzień roz­

poczęcia pracy u Westa do odbycia wizyty u weterynarza,

który założył zwierzakowi kilka szwów. Teraz Sheba czuł

się już lepiej.

Umyta, uczesana i umalowana zaczęła się zastanawiać,

co by na siebie włożyć. W końcu wybrała luźne czarne

spodnie z ciężkiego jedwabiu, a do tego krótki, żółty ża­

kiecik. W uszy wpięła złote kolczyki i spojrzała na zega­

rek. Nie chciała się spóźnić na dzisiejsze poranne spotka­

nie z Adą.

Ponoć wiele można powiedzieć o człowieku na pod­

stawie obserwacji ludzi, którymi się otacza. Claire nie była

pewna, co właściwie mówi o Jacobie jego służba i współ­

pracownicy, lecz z pewnością nie podtrzymywało to opinii

o nim jako zimnym, beznamiętnym mężczyźnie.

W tak wielkich domach jak posiadłość Westów, śnia­

dania i posiłki podczas weekendów każdy organizował

sobie indywidualnie, ale w dni powszednie wszyscy gro­

madzili się w obszernej kuchni na lunch. Jacob często im

towarzyszył, czasem jadał w mieście. Ostatniego wieczora

Ada zaszczyciła Claire zaproszeniem na śniadanie. Miała

podać naleśniki z amerykańskimi jagodami. W drodze do

kuchni dziewczyna rzuciła okiem na drzwi łączące jej

pokój z gabinetem szefa.

Były zamknięte. Codziennie, gdy włączała komputer,

otwierała je, by się przekonać, że on już pracuje. Czasem

zastanawiała się, czy nie sypiał w gabinecie.

Wiedziona impulsem, uchyliła drzwi i zajrzała do środ­

ka, lecz wnętrze było puste. Pomyślała, że Jacob ma sy­

pialnię na piętrze. Ada wskazała ją, gdy oprowadzała

dziewczynę po rezydencji. Claire pomyślała, iż jej szef

przeciąga się pewnie teraz w swoim wspaniałym łożu pod

jedwabną kołdrą. Nakazała sobie porzucenie tych myśli

i zamknęła gabinet.

Kierowała się już do holu, gdy zadzwonił telefon, więc

podniosła słuchawkę.

- Mówi kuzyn troskliwie opiekujący się twoim miesz­

kaniem.

- Danny! Nie spodziewałam się telefonu od ciebie tak

wcześnie. Jak się czuje Sheba?

- Świetnie. Dałem mu wszystkie leki zapisane przez

weterynarza. O mnie też się nie martw. Już nie krwawię.,.

Wieczorem zabierasz tę bestię, prawda?

- Taki mam zamiar! - Roześmiała się.
- Czekam z niecierpliwością.

- Będzie ci za to policzone w niebie. To była dobra

wiadomość. Są również inne? Znowu kocisko gdzieś na-

brudziło?

- Sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Dziś,

gdy otworzyłem drzwi, by wziąć gazetę, znalazłem różę

przed wejściem.

Claire poczuła przyspieszone uderzenia pulsu.

- Czerwoną?

- Niestety, tak.

Claire wyobraziła sobie kwiat, purpurowy jak namięt­

ność. Tak mówił Ken. Zawsze tylko jedna róża, co miało

znaczyć, że są jednością. Zacisnęła palce na słuchawce.

- Widziałeś go?

- Żałuję, ale nie. Gdybym go złapał...

- Nie rób głupstw.
- Nie martw się. Dam znać twojej przyjaciółce z poli­

cji, jeśli ten draii będzie się tu kręcił. Co nie znaczy, że nie

sprawiłoby mi przyjemności, gdybym sam go schwytał.

Policja nie potraktuje róży jako dowodu zagrożenia.

Claire zagryzła wargi i zmieniła temat, starając się wyci­

szyć niepokój.

- Będziesz w domu, kiedy przyjadę po Shebę?

- Mam spotkanie o siódmej, ale później będę. Nie spę­

dzam już piątkowych nocy na szaleństwach.

Słowa Danny'ego ucieszyły ją. Może tym razem mu się

uda, pomyślała. Kuzyn dużo już zrobił, by wyzwolić się

z nałogu alkoholowego. Teraz chodził na spotkania Ano­

nimowych Alkoholików, bo naprawdę chciał z tym skoń­

czyć.

- A co u ciebie? Spędzasz wieczór z nowym szefem?

- Raczej nie.
- Porzuć ton księżniczki. Kiedy ostatnio byłaś na randce?

- Daj spokój! Wiesz, że nie mam czasu i energii na

życie towarzyskie. Próbuję puścić w ruch własną firmę.

- Kariera to żadne wytłumaczenie. Posłuchaj. Lubisz

te finansowe gry i jesteś w nich dobra, lecz w głębi serca

wiesz, że to rodzaj zabawy.

- Zabawianiem się nie zapłacę rachunków i dlatego

całą sprawę traktuję poważnie.

- Oszukujesz się. Popatrz na swoje stroje.

- Co z nimi nie w porządku?

- Te służbowe kostiumiki to rodzaj kamuflażu.

- Rozumiem, iż nie przywiązujesz wagi do ubrania,

lecz możesz mi wierzyć, że muszę wyglądać profesjonal­

nie. Większość ludzi osądza nas po tym, jak wyglądamy.

- Wiem, czemu tak myślisz - zauważył Danny. -

Ale... czasem tęsknię za taką Claire, jaką była kiedyś.

Roześmianą, gotową do szaleństw, nie żyjącą według pla­

nu.

Zapadła cisza, w której kryło się wiele wspomnień ze

wspólnie przeżytej przeszłości.

- Tęsknisz za osobą, która popełniła zbyt dużo błędów

- rzekła w końcu Claire.

Pomyślała, iż Danny powinien wiedzieć, że za jedno ze

swoich impulsywnych posunięć płaciła wysoką cenę przez

ostatnie pięć lat.

- Ale byłaś wtedy pełna energii. Wiem, co to znaczy

być kimś takim i popełniać błędy. Claire... cieszę się, że

wyrwałaś się z tego domu, gdzie Ken Lawrence mógłby

cię znaleźć. Postaraj się uciec od niego również w innym

sensie.

- Słuchaj, muszę kończyć. Porozmawiamy wieczorem

- odparła i odłożyła słuchawkę.

Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić, otworzyła

drzwi i... wpadła na kogoś. Poczuła szum w głowie i za­

chwiała się.

- Uwaga! - Dwie silne dłonie chwyciły ją za ramiona

i pozwoliły zachować równowagę.

- Przepraszam - powiedziała. - Byłam nieuważna.

- Michael West - przedstawił się.

- Brat Jacoba?

- Tak.

Michael był przystojnym mężczyzną o latynoskich ry­

sach. Oczy miał ciemne. Fizycznie coś ich jednak łączyło

z Jacobem. Ta sama siła i opanowanie.

- Ach, więc jest pan jedną z dwóch osób, z którymi

szef chciał rozmawiać pierwszego dnia mojej pracy tutaj.

Cieszę się, że pana poznałam.

- Mówmy sobie po imieniu. Wszyscy wołają na mnie

Mick. Czy Jacob okazał się trudnym szefem?

- Na skali między pluszowym misiem a niedźwiedziem

grizzli plasuje się w okolicach grzechotnika lub rosomaka.

W oczach Micka pojawiło się rozbawienie.

- Wygląda na to, że szybko się na nim poznałaś.

Idziesz na śniadanie?

- Tak. Ada mnie zaprosiła. A ty? - Claire pomyślała,

że w rozmowie z młodszym Western mogłaby dowiedzieć

się czegoś więcej o Jacobie.

- Niestety, już jadłem. O dziesiątej mam samolot.

Na twarzy Claire ciekawość mieszała się z rozczarowa­

niem.

- No cóż, miło było cię poznać. Chciałam ppwiedzieć:

wpaść ną ciebie, bo przecież to właśnie zrobiłam.

- Drobiazg.

- Założę się, że w dzieciństwie musiałeś nieźle rozra­

biać - powiedziała i roześmiała się.

- Prawdę mówiąc, tak. Choć nie wiedziałem, że i dziś

sprawiam takie wrażenie.

- Ależ nie. Jednak swój zawsze pozna swego.

Mick uniósł brwi ze zdziwienia i w tej chwili przypo­

minał starszego brata.

- Chcesz powiedzieć, że ty też rozrabiasz?

- Już nie, ale gdy byłam młodsza... Kto żyje rozsądnie

w wieku osiemnastu lat?

Michael przyglądał się jej tak uważnie, że zaczęła się

zastanawiać, czy go czymś nie uraziła.

- Wiesz, myślę, że zdążę jeszcze wypić przed wyjaz-

dem filiżankę kawy. Jeśli nie będzie ci przeszkadzać moje

towarzystwo...

- Sprawi mi przyjemność. Założę się, że Ada zna dzie­

siątki historyjek o twoich i Jacoba młodzieńczych wybry­

kach.

- Tylko nie pytaj jej o incydent z szarlotką ani w ogóle

o nic, co zdarzyło się, gdy byłem nastolatkiem, ani... Mo­

że byłoby lepiej, gdybym jednak nie pił tej kawy.

- Coś mi się wydaje, że cię polubię, i z pewnością nie

pozwolę, byś wyjechał bez łyka kawy. - Roześmiała się.

Kuchnia stanowiła ulubione miejsce Michaela, bo od

lat niewiele się w niej zmieniło. Popijał kawę, radując się

jej aromatem. Zawsze pięknie tu pachniało.

Żadna z żon jego ojca nie miała wstępu do królestwa

Ady. Teraz obok gospodyni przy dużym kuchennym stole

siedziała jeszcze jedna kobieta.

Claire McGuire okazała się dla Michaela niespodzian­

ką. Szczególnie po rozmowie, którą przeprowadził ze star­

szym bratem poprzedniego wieczora. Patrzenie na nią

sprawiało mu przyjemność. Który mężczyzna zareagował­

by inaczej? Ale uroda dziewczyny nie była tak interesująca

jak sposób, w jaki sprawiała Adzie przyjemność, skłania­

jąc ją do snucia opowieści o wyczynach Micka, które

przyprawiały go o zakłopotanie.

Gdy starsza pani opowiedziała ostatnią historyjkę, Clai­

re roześmiała się serdecznie.

- Niemożliwe! Naprawdę? Bomba dymna? - Pokręci­

ła głową. - Michael, byłeś gorszy niż ja. W każdym razie

nie wywoływałam wybuchów.

- Co mogę poradzić, że lubię, kiedy rzeczy robią

„bum".

Ada posłała mu spochmurniałe spojrzenie. Wyraźnie

nie akceptowała jego częstych nieobecności w domu.

- Chłopcy zawsze lubili hałasować. To się nie zmieniło

- rzekła.

- Miałaś pełne ręce roboty, kiedy byli młodsi.

- Wszyscy trzej nieźle szaleli. - W głosie Ady po­

brzmiewała duma. - Jacob jest teraz spokojniejszy niż

pozostali dwaj, ale ma swoje problemy. Jako czternasto­

latek uganiał się za pewną dziewczyną. Ona miała szesna­

ście lat, więc...

- Tylko nie opowiadaj o moich pierwszych doświad­

czeniach z samochodem, proszę - rozległ się głos Jacoba,

który właśnie stanął w drzwiach.

- Teraz twoja kolej - rzucił Mick. - Claire już słyszała

o mojej bombie dymnej.

- Jestem najstarszy, więc powinienem być na końcu

- zauważył Jacob, nalewając sobie kawy. - Głosuję za

tym, byśmy opowiedzieli jej o spekulacjach giełdowych

Luke'a.

Gdy pojawił się szef, Claire przestała czuć się tak swo­

bodnie. Nagle uświadomiła sobie istnienie własnego ciała.

Mick zauważył zmianę w jej zachowaniu i pomyślał, że

to interesujące.

- Luke to twój drugi brat, tak? - spytała Jacoba, a on

skinął głową.

Wyglądał na zupełnie rozluźnionego, lecz Michael znał

go lepiej i wyczuwał w jego postawie napięcie.

- Jeśli brać pod uwagę wiek, a nie dojrzałość, Luke

jest moim starszym bratem - odezwał się Mick. - Nie tak

starym jak ten siwobrody, który stoi obok ciebie, ale...

- Uważaj - przerwał mu Jacob. - Ciągle jeszcze mogę

cię pokonać, jeśli nie będziesz stosował podstępnych

chwytów, których cię nauczyli w armii.

- Tylko nie w mojej kuchni. - Ada wstała od stołu.

- Jacob, usiądź, a nie stój jak szakal czyhający na resztki.

Podam naleśniki.

Zadzwonił telefon. Nie w kuchni, ale gdzieś w pobliżu.

- To twoja linia, Ado - zauważył Jacob, popijając kawę.

- Sądzisz, że nie wiem? Kiedy jestem zajęta, mógłbyś

odebrać.

- Wolałbym tu zostać i spoglądać pożądliwie na pannę

McGuire.

- Domyślam się - rzuciła Ada przez ramię, wycho­

dząc. - Claire, pilnuj, by chłopcy nie roznieśli kuchni pod

moją nieobecność.

- Mam nadzieję, że żaden z was nie ma ochoty na

stosowanie przemocy dzisiejszego ranka. Nie chciałabym

martwić Ady - powiedziała Claire.

- W odróżnieniu od mego awanturniczego brata jestem

bardzo spokojnym człowiekiem - zapewnił Mick.

Jacob uniósł brwi w sposób, który dawniej prowokował

młodszego Westa do ataku.

- Tak, zauważyłam, jaki z niego zabijaka. Ciągle spra­

wia problemy - rzekła rozbawiona Claire. - Jesteś w woj­

sku, Mick?

- W siłach specjalnych. Bracia traktują mnie z wię­

kszym szacunkiem, odkąd dowiedzieli się, że potrafię zli­

kwidować człowieka w trzynaście sekund.

- Nie bardzo wiem, kiedy żartujesz - zauważyła.

- To Jacob ma twarz pokerzysty. Kiedy lekarz dał mu

klapsa, nie płakał, tylko mu oddał, a potem wykupił jego

praktykę.

- To mój pierwszy zakup - odrzekł z powagą Jacob.

- Teraz na pewno żartujecie.

- Gdybyś miała braci, wiedziałabyś, że tylko w poło­

wie można wierzyć temu, co Mick o mnie mówi.

- Nie mam braci ani sióstr tylko kuzyna, z którym

jestem zżyta. Dawniej razem nieźle rozrabialiśmy.

- Naprawdę? - Jacob odstawił kawę. - Jakoś nie mogę

sobie ciebie wyobrazić w roli rozrabiaki. Choć na pewno

potrafisz podnosić temperaturę. - Uśmiechnął się znaczą­

co.

- Jeśli to miał być komplement, nie wysilaj się.

- Raczej stwierdzenie faktu - rzekł. - Jeszcze nie ma

ósmej - zauważył, wstając.

Michael spostrzegł, iż Claire spojrzała na swój ładny,

choć niedrogi zegarek.

- Jeśli chcesz, bym wcześniej zaczęła pracę...

- Nie. Po prostu stwierdziłem, że mamy jeszcze czas.

Gdyby było inaczej, uwaga o tym, jak bardzo cię potrze­

buję, zabrzmiałaby niestosownie.

- Przekraczasz granice.

- Nawet w epoce poprawności politycznej mężczyzna

może dawać wyraz swemu zainteresowaniu piękną kobie­

tą, jeśli jest przygotowany na odrzucenie. Nie wyglądasz

na osobę, która miałaby trudności z wyrażaniem odmowy,

jeśli właśnie jej chciałaś dać wyraz.

- Oczywiście, że nie - przyznała Claire. - Odpowiedź

brzmi: nie.

Michael postanowił przerwać grę toczoną przez tam­

tych dwoje.

- Lepiej już pojadę, jeśli nie chcę się spóźnić. Jacob,

odprowadzisz mnie do samochodu?

Przez sekundę bracia mierzyli się wzrokiem. Michael

pomyślał, że starszy brat odmówi i wiedział, dlaczego.

Uśmiechnął się.

- Dobrze - westchnął Jacob. - Przynajmniej ten prze­

klęty deszcz przestał padać.

ROZDZIAŁ TRZECI

Jacob nie miał ochoty wychodzić, lecz zbyt dobrze znał

brata i wiedział, że tamten nie ustąpi, dopóki nie zaspokoi

ciekawości. Wyszedł kuchennymi drzwiami na zewnątrz.

- Jak się miewa twoja głowa? - spytał Michaela.

- Równie kiepsko jak żołądek.

- Gdybyś nie pił tego świństwa, nie miałbyś kaca.

- Jestem taki delikatny...

Jacob poczuł rozbawienie.

- Co za kwiatuszki służą w tych siłach specjalnych.

Michael uśmiechnął się, lecz nie odpowiedział. Po

chwili odezwał się zwyczajnym tonem:

- Przygotujesz kontrakt przedmałżeński tak, by wszystko

przebiegło bez komplikacji?

Kiedy pojawił się nieoczekiwanie ostatniej nocy, oznaj­

mił, iż się wkrótce żeni i dlatego zamierza się upić. Ślub

miał się odbyć, jak tylko wróci po wypełnieniu aktualnej

misji.

- Zajmę się tym, choć wolałbym, żebyś wszystko prze­

myślał. Nie chciałbym mieć jakiejś piranii za szwagierkę.

- Nie będziesz z nią długo obcował. - Mick wzruszył

ramionami. - Wczorajszej nocy zapomniałeś powiedzieć

o para rzeczach, prawda?

- Rozmawialiśmy głównie o twojej niechcianej narze­

czonej.

- O małżeństwie, które planuję, i o twoim opóźnieniu

w tej materii, skoro Maggie cię odrzuciła. Nie wspomnia­

łeś, że znalazłeś już kogoś na jej miejsce.

- Nie ma czasu na grymasy. - Odpowiedź brzmiała

rozsądnie, lecz Jacob wiedział, że nie zwiedzie brata, który

czasem wykazywał wielką spostrzegawczość.

- Zawsze byłeś grymaśny. Na nową asystentkę... zna­

lazłeś kogoś nadzwyczajnego. To najpiękniejsza kobieta,

jaką widziałem.

- Rzecz gustu.

- Może kangur albo orangutan nie uznałby Claire za

piękną, lecz człowiek z pewnością. Bez wątpienia ten,

z którym żyje, musi uważać ją za niezwykle ponętną.

- Nie ma nikogo.

- Tak powiedziała? Nie sądziłem, by taki cynik jak ty

uwierzył kobiecie na słowo.

- Wiem, że to prawda. Sam Adam North ją sprawdzał.

Michael przyglądał się bratu przez chwilę, a potem się

roześmiał.

- Kazałeś śledzić przyszłą narzeczoną?

- Oczywiście.
- Na wojnie i w miłości wszystkie środki dozwolone

- zażartował Mick. - Wdałeś się w wojnę czy w miłość?

- W interesy.

- Coś z dziewiętnastowiecznego dramatu? Wybacz,

lecz to jak tanie perfumy. Kazałeś ją sprawdzić, gdy an­

gażowałeś do pracy, czy wtedy, kiedy postanowiłeś ją

mieć?

- Lubię znać jak najwięcej faktów, nim w cokolwiek

się zaangażuję. Nie znam Claire tak dobrze jak Maggie.

- To prawda. Dziwi mnie jednak, że nie skłoniłeś Mag­

gie do mariażu.

- Nie porzuciłem celu, jedynie zmieniłem jeden ze

środków.

- To znaczy pannę młodą?

Rozmowa zaczęła irytować Jacoba.

- Dlaczego uważasz, że Claire z kimś mieszka?

- Bezwstydnie podsłuchałem. Drzwi jej pokoju były

otwarte, gdy schodziłem na dół i uchwyciłem końcówkę

rozmowy telefonicznej z pewnym Dannym. Z tego, co

mówiła, wynikało, że ten człowiek z nią mieszka albo że

ona mieszka u niego.

Jacob przebiegł w myślach informacje, które zapamię­

tał z raportu na temat panny McGuire.

- To kuzyn - odrzekł. - Są sobie bliscy, więc prawdo­

podobnie zatrzymał się teraz w jej mieszkaniu, tym bar­

dziej, że częściej pozostaje bez pracy, niż pracuje.

- Czasem kuzyni wchodzą w nadto bliskie stosunki

- zauważył Mick.

- Który z nas jest teraz cyniczny?

- Obaj odziedziczyliśmy cynizm po ojcu.

Wspomnienie Randolfa Westa zawsze wywoływało

u Jacoba mieszane uczucia.

- To prawda, jednak stale żywię nadzieję, iż zdołam

pozbyć się choćby części tego dziedzictwa.

- Dlatego nie zdziwiłem się, że wybrałeś Maggie. Nie

jesteś tak oporny wobec małżeństwa jak ja czy Luke,

a Maggie to kobieta, z którą mógłbyś się związać, choć

nie rzuca mężczyzn na kolana. Za to Claire McGuire -

owszem.

- Uważasz, że nie jestem odpowiedni dla tej piękno­

ści?

- Trudno powiedzieć. Dlaczego właśnie ją bierzesz

pod uwagę?

Claire okazała się miła, czego Jacob nie oczekiwał. To

musiało być u niej wrodzone, płynąć prosto z serca. Bez­

wiednie rozsnuwała wokół siebie czar. Czy dlatego jej

pragnął, że była miła i śmiała się z jego żartów? Banalne,

ale tak wyglądała prawda, choć niecała. Kiedy tylko ją

zobaczył, od razu wiedział, że zrobi wszystko, by do niego

należała.

Nie miał pojęcia, dlaczego.

- A właściwie czemu nie ona? - spytał. - Dajmy temu

spokój. Spóźnisz się na samolot.

Weszli do garażu.

- Nie sądzę, byś mi powiedział, dokąd wybierasz się

tym razem?

- Obawiam się, że nie mogę. Masz numer, pod który

należy dzwonić w razie nagłej potrzeby?

- Tak.

- Zauważyłeś, jaki ona nosi zegarek? - spytał Mick,

wsiadając do auta.

- Claire? Czemu pytasz?

- Zastanawiam się, dlaczego to nie rolex lub coś wy­

sadzanego brylantami, a równie kosztownego jak mój ja­

guar. Taka kobieta jak ona winna nosić brylanty, jeśli ich

zapragnie.

- Z naszych doświadczeń wynika, że nie wszystkie

kobiety dają się kupić, a przynajmniej nie za pieniądze.

- Jacob miał pewne wyobrażenie co do tego, czego prag­

nie Claire, i dzisiejszego wieczora zamierzał sprawdzić,

czy jego przypuszczenia okażą się trafne. - Jedź już, bo

się spóźnisz - rzekł.

- Tak - Mick włączył silnik.

- Uważaj na siebie. — W głosie Jacoba brzmiał nie­

pokój.

Nie mógł powstrzymać młodszego brata od tego, co

tamten musiał wykonać, i nawet nie próbował, lecz ciężko

mu było pogodzić się z myślą, że Mick ryzykuje życie.

- Będę, jeśli i ty będziesz uważać.

- Zawsze jestem ostrożny.

- Najzabawniejsze, że sam w to wierzysz.

- Rozumiem, że poznałyście się z Sonią, pracując

w ośrodku pomocy ludziom zagrożonym przemocą -

rzekła Ada, myjąc patelnię.

- Pracowałyśmy tam jako ochotniczki. - Claire zawią­

zała fartuch, bowiem starsza pani po raz pierwszy za­

akceptowała jej pomoc przy myciu naczyń, co oznaczało

zapewne, iż chce z nią coś przedyskutować. - To dzięki

Soni zaczęłam prowadzić własną firmę - ciągnęła. - Na­

legała, bym zajęła się doradztwem finansowym, i w końcu

to zrobiłam.

- Myślę, że pomogły ci jej kontakty.
- Bez niej z pewnością tak dobrze by nie poszło. Przy­

słała mi wielu klientów.

- Długo tam pracowałyście?

- Prawie trzy lata. - Claire zaczęła wycierać patelnię.

- Ciekawe, że nie opowiedziała ci o Cosmo. Mnie

o tobie też dużo nie mówiła.

- Zawsze podkreślała, iż nie lubi plotek. Zwykle oma­

wiałyśmy sprawy związane z pracą. Czasem wspominała

o córce albo udzielała mi rad na przyszłość. - Claire

uśmiechnęła się na myśl o ponagleniach w sprawie porzu­

cenia zajęcia w banku.

- Chyba nie umiałabym działać w takim ośrodku -

przyznała Ada, sięgając po następne naczynie. - Udziela­

łabym niewłaściwych porad. Według mnie, ten, który bije

żonę i dzieci, od razu powinien zostać rozstrzelany.

- Czasem ja również tak czułam, lecz przemoc nie

rozwiązuje problemów.

- Gdyby jednak ktoś ruszył z bronią na dziadka Jaco-

ba, życie wielu osób potoczyłoby się inaczej. Wytrzyj stół,

a ja włączę zmywarkę. Z garnkami już skończyłyśmy.

Claire wzięła gąbkę do ręki, lecz nie poruszyła się,

zaskoczona rewelacjami usłyszanymi od Ady. Choć go­

spodyni sporo dotąd opowiadała o młodzieńczych wyczy­

nach „chłopców", nie było w jej opowieściach drastycz­

nych wątków.

- Dziadek bił Jacoba?
- Nie. Gdyby to zrobił, jego syn, Randolf, pozbawiłby

go życia. Miał pewność, że ojciec zdaje sobie z tego spra­

wę. Starszy pan zmarł, gdy na świat przyszedł Luke, więc

malcy nigdy nie zaznali niebezpieczeństwa. Ale kiedy

Randolf był dzieckiem, w pobliżu nie znalazł się nikt, kto

jego by ochronił. Do śmierci nosił blizny na ciele. Ojciec

go katował.

- Słyszałam wiele takich historii, gdy pracowałam

w ośrodku, lecz do dziś czuję ucisk w żołądku, gdy do­

wiaduję się o czymś podobnym. Nie mogę się przyzwy­

czaić.

- Nic dziwnego.

- Dlaczego mi o tym opowiedziałaś?

- Nie udawaj, że przez cały tydzień nie próbowałaś

wydobyć ode mnie informacji na temat Jacoba - roze­

śmiała się Ada.

- Próbowałam, jednak do dzisiaj unikałaś osobistych

wątków.

- Może zmieniłam zdanie. Wygląda na to, że Jacob cię

lubi. To dobry człowiek. Silny i uczciwy, ale niełatwo go

poznać ani z nim żyć.

- Interesował .mnie, bo jest moim szefem, a poza tym

chyba z natury jestem ciekawa. To wszystko.

- Oczywiście. - Uśmiech Ady wydawał się lekko wy­

muszony. - Po prostu chciałam, byś zrozumiała. Randolf

miał swoje problemy jako ojciec. Jego upór dawał się

rodzinie we znaki. Ale kochał synów. Pamiętaj o tym,

kiedy Jacob opowie ci o dzieciństwie.

- Nigdy o tym nie wspomina. Łączą nas tylko stosunki

służbowe.

- Cały czas ci o tym mówi, tylko ty nie słuchasz.

Claire nie potrafiła sobie wyobrazić Jacoba Westa, któ­

ry otwierałby się przed kimkolwiek, by obnażyć urazy

doznane w dzieciństwie. Doskonale rozumiała, co Ada

miała na myśli, sugerując, iż ten mężczyzna opowiada jej

o tym w inny sposób. Tylko że spojrzenia, jakimi szef

obdarzał ją od kilku dni, ukazywały jej niejednego, a co

najmniej kilku mężczyzn. Kim był naprawdę? Przyjacie­

lem, z którym jadła śniadanie? Chłodnym, pozbawionym

uczuć biznesmenem? Ciężko zranionym człowiekiem,

o którym wspominała Ada?

Jest bardzo tajemniczy, pomyślała. Nie potrzebowała

nikogo tak nieodgadnionego w swoim życiu, nawet jeśli

w jego obecności odczuwała burzę hormonów. A może

właśnie dlatego.

Jednak wydawał się dokładnie takim mężczyzną, o ja­

kim marzyła, będąc jeszcze szaloną nastolatką. Dawniej

rzuciłaby mu się w ramiona, nie dbając o głębsze uczucia.

Teraz, po raz pierwszy od wielu lat, znowu dał o sobie

znać jej dziki instynkt.

Na szczęście była bardzo zajęta i nie mogła poświęcać

temu zbyt wiele czasu. Szef położył na jej biurku nowe

dokumenty dotyczące towarzystwa ubezpieczeniowego

Stellar.

- Chcę wiedzieć, gdzie kryją się pieniądze tej firmy

- rzekł. - Czy jakieś jej fundusze nie zostały wykazane

w raportach?

Claire uwielbiała taką detektywistyczną działalność.

Właśnie jadła czekoladowy batonik, by dodać sobie ener­

gii przed kolejnymi służbowymi telefonami, gdy nad jej

głową rozległ się donośny bas:

- Słodycze szkodzą zdrowiu, zatruwają ciało i osłabia­

ją system immunologiczny.

- Więc cię nie poczęstuję - odparła z uśmiechem.

Ciało potężnego Cosmo Penopolousa, który stanął przy

biurku, składało się z samych muskułow. Poza tym miał

krzaczaste brwi Groucho Marxa, sumiaste wąsy, złote kol-

czyki w uszach, a także w nosie i na lewej brwi. Jedno

z potężnych przedramion w całości pokrywał mu tatuaż.

Olbrzym łatwo się rumienił. Teraz również miał zaczer­

wienione policzki.

- Nie w tym rzecz - wyjąkał. - Chodziło mi o to, że

skoro musimy żyć w naszych ciałach, to powinniśmy

dbać, by były one zdrowe i silne.

Od pierwszego spotkania Claire wiedziała, że Cosmo

wiele wagi przykłada do utrzymywania znakomitej kon­

dycji fizycznej. Proponował jej nawet odpowiednie ćwi­

czenia.

- Masz rację -odparła.

- Więc chcesz, byśmy zaczęli trening? Jacobowi nie

przeszkadza, że korzystam z sali gimnastycznej. Sam ćwi­

czy między szóstą a siódmą rano. O innych porach sala

jest do naszej dyspozycji. Tylko daj mi znać.

- Nie chcę rozbudowywać mięśni.

- Nie musisz. Ćwiczenia służą też urodzie, dają smu-

kłość, wzmacniają. Wszystko, co chcesz. Efekt zależy od

tego, jak to robisz. Pokażę ci.

Kilka minut później siedział na jej biurku, demonstru­

jąc podstawowe ruchy gimnastyczne.

- Jeszcze nie mam licencji, ale pracuję nad tym - wy­

jaśnił. - Trening ludzkiego ciała to moja pasja. Każdy

powinien mieć jakąś pasję, prawda?

- Jak to się stało, że zostałeś sekretarzem, skoro tak cię

interesuje gimnastyka?

- Pracę sekretarza też lubię. Cenię porządek. Choć nie

zawsze tak było. - Chrząknął. - W przeszłości popełniłem

kilka głuspstw, ale człowiek uczy się na błędach. Tak więc

polubiłem porządek i nauczyłem się również pisać na ma­

szynie. - Uśmiechnął się pod wąsem.

Już drugiego dnia pracy dowiedziała się, że sekretarz

Jacoba Westa nabył te umiejętności, odsiadując kilkuletni

wyrok za włamanie.

- I zacząłeś pracować dla naszego szefa? - spytała.

- Wiele mu zawdzięczam - przyznał Cosmo. - A będę

mu winien jeszcze więcej, kiedy otworzę własną salę gi­

mnastyczną. Zarobię i zwrócę długi. Na razie jeszcze nie

jestem gotów, ale za rok, dwa,.. Zobaczysz. Jacob powie­

dział.

- Znów o mnie mówisz - rozległ się głos Westa, który

właśnie stanął w drzwiach, a Claire poczuła, jak przenika

ją dreszcz.

Czemu tak reagowała na obecność tego mężczyzny?

- Potrzebujesz czegoś, szefie? - Cosmo uśmiechnął się

na widok Jacoba.

- Ten kontrakt musi być gotowy dziś przed piątą.

- Będzie, ale przecież mamy prawo do przerwy na

lunch.

- Na lunch tak, lecz nie na flirty. Tym możecie się

zajmować poza godzinami pracy. Chciałbym, żebyś dziś

wieczorem poszła ze mną na przyjęcie - zwrócił się do

Claire.

- Co takiego? - Dziewczyna uniosła brwi ze zdumienia.
- To sprawa służbowa - wyjaśnił zniecierpliwiony Ja­

cob. - W tym roku Marchison wydaję wcześniej swoje

doroczne przyjęcie i muszę na nim być. To ważne w kon­

tekście przejęcia towarzystwa ubezpieczeniowego, nad

którym pracuję, a w którym on może mi przeszkadzać.

Marchison był człowiekiem, którego finanse Claire

sprawdzała przez całe przedpołudnie.

- Ciągle jednak nie rozumiem, czemu potrzebujesz

właśnie mnie.

- Bo nie ma Soni, a potrzebuję dodatkowej pary uszu

i oczu oraz inteligentnego umysłu. To będzie coś w rodza­

ju koktajlu, a potem późna kolacja. Masz co na siebie

włożyć? Sonia zapewne cię uprzedziła, byś wzięła kilka

wieczorowych sukienek.

Owszem, lecz panna McGuire nie miała ochoty nigdzie

wychodzić z tym mężczyzną, a już na pewno nie na przy­

jęcie, gdzie mogła natknąć się na ludzi, którzy znali ją jako

narzeczoną Kena Lawrence'a.

- Mam inne plany na wieczór. Jeśli potrzebujesz do­

datkowej pary uszu, weź Cosmo.

- Pozostali goście nie czuliby się dobrze w moim to­

warzystwie. - Sekretarz smutno potrząsnął głową. - Idź

ty, dobrze ci to zrobi. Tylko trzymaj się z dala od słodyczy,

słyszysz? Lepiej już pójdę wziąć się do prący, bo szef

znowu oskarży mnie o flirty.

Gdy Cosmo odszedł, Claire spojrzała na Jacoba rozba­

wiona.

- Twój sekretarz to wytatuowany były więzień. Ktoś

jeszcze bardziej oryginalny niż, na przykład, rosyjski lo­

kaj.

- Co takiego?

- Nieważne, a jeśli chodzi o wieczór...

- Bądź gotowa na siódmą. Rezydencja Marchisona le­

ży za miastem.

- Powiedziałam, że mam już plany na wieczór.

W ciągu ostatnich kilku dni nic nie wskazywało, by

pracodawca orientował się w jej przeszłości. Gdyby przy­

stała na propozycję, musiałaby opowiedzieć o skandalu

sprzed kilku lat, a nie miała na to ochoty.

- Randka, której nie możesz przełożyć?

- Tak, z moim kotem.

- Z kotem? - zdumiał się.

- Miał wizytę u weterynarza po małym nieporozumie­

niu z psem sąsiada. Powinnam go zabrać dziś wieczorem.

- Claire wstała zza biurka. - Sonia powiedziała, że mogę

mieć go tu z sobą. Jeśli to jakiś problem, pomogę ci

znaleźć kogoś innego na moje miejsce.

- Gotowa jesteś zrezygnować z pracy, byle nie rozsta­

wać się na miesiąc z kotem?

- Oczywiście.

Claire mówiła prawdę, choć jeden Bóg wiedział, do­

kąd by się udała, gdyby przyszło jej odejść z rezydencji

Westów. Jednak w żadnym razie nie zamierzała porzu­

cać Sheby na pastwę losu. I tak nie była pewna, czy

powinna dłużej zostawać w domu Jacoba, skoro przez

cały czas musiała walczyć z chęcią dotknięcia jego po­

liczka.

- W porządku. Wpadniemy po twojego kota po przy­

jęciu. Nie zamierzam długo tam zabawić.

- Mieszkam w Garland. To nie po drodze. Czemu wy­

glądasz tak, jakby sprawiało ci to przyjemność? - spytała,

widząc, iż lekko się uśmiechnął.

- Niespodzianki bywają przyjemne.

Claire pomyślała, że jego uśmiech ma w sobie coś tak

intymnego jak pocałunek.

- A ty jesteś pełna niespodzianek - dorzucił.

Nie zdawał sobie sprawy, ile w tym prawdy, zwłaszcza

gdy wziąć pod uwagę jej przeszłość. Poczuła ucisk w żo­

łądku, lecz nie mogła już dłużej zwlekać.

- Jest jeszcze coś, co powinieneś o mnie wiedzieć.

- O północy zmieniasz się...

- Nie, ja...

- Lubisz tańczyć nago po kilku drinkach?

Pokręciła głową.

- Sześć lat temu byłam związana z Kenem Lawren-

ce'em i miałam za niego wyjść.

- Nie sądziłem, że osiągnęliśmy już ten poziom.

- Jaki? - Claire- niczego nie pojmowała.

- Poziom zbliżenia, na którym omawia się ważne

związki z przeszłości. Na szczęście fakt, że nie łączy nas

seks, wyklucza niebezpieczeństwo chorób. Tak czy ina­

czej, ja jestem zdrowy.

- Wiesz o tym, że zachowujesz się jak wariat? - Po­

czucie humoru Jacoba bawiło ją bardziej niż jakiegokol­

wiek innego mężczyzny.

- Moje żarty mogą się wydawać cokolwiek ekscentry­

czne, lecz pod innymi względami jestem normalny. Masz

złe wyobrażenie o moim podejściu do interesów, jeśli są­

dziłaś, że nie są mi znane przynajmniej podstawowe fakty

z życia ludzi, których zatrudniam nawet tymczasowo.

- Więc wiesz, co zdarzyło się sześć lat temu?

Jacob skinął głową, a Claire zdziwiła się, że o to nie

spytał.

- Na przyjęciu mogą być ludzie, którzy pamiętają mnie

z tamtych czasów. I tacy, których nie znam, a którzy opi-

nię na mój temat wyrobili sobie na podstawie plotek. To

może mieć wpływ na twoje interesy.

- Westowie bywali tematem plotek przez całe życie,

a moja zawodowa pozycja na tym nie ucierpiała. Osobi­

ście nic mnie to nie obchodzi.

Claire była skłonna wierzyć, że nie przywiązywał wagi

do jej przeszłości. Poczuła się dziwnie lekko. Miała ochotę

głośno się roześmiać albo... pocałować go prosto w usta.

Tylko że jeden pocałunek by nie wystarczył.

- Między nami nie ma nic osobistego - zauważyła.

- Nie? - Jacob się nie uśmiechnął, tylko popatrzył na

nią w milczeniu i poszedł do swego gabinetu.

Jej serce tłukło się jak oszalałe. Wolała nie myśleć, co

to znaczy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wychodząc spod prysznica, Jacob wmawiał sobie, że

jego serce wcale nie bije pospiesznie w oczekiwaniu wie­

czoru. Wiedział, jak podniecająco wygląda Claire w swo­

ich krótkich żakiecikach. Teraz był ciekaw, co ona włoży

na przyjęcie.

Sięgnął po koszulę i zaczął się zastanawiać, czy Claire

włoży małą czarną, czy też coś bardziej ekscytującego?

Na pewno wie, jak się ubrać na taką okazję. Bywała w to­

warzystwie u boku Kena Lawrence'a.

Na myśl o innym mężczyźnie w jej życiu zesztywniał.

Młody Lawrence okazał się psychopatycznym typem za­

zdrośnika. Taką diagnozę postawił więzienny psychiatra.

Detektywi agencji Northa dotarli do właściwych źródeł.

Profesjonalne medyczne sformułowania oznaczały skłon­

ność do przemocy w sytuacji, gdy pacjent nabierał podej­

rzeń, że narzeczona go zdradza.

Jacob potrafił sobie wyobrazić, iż Ken w okresach po­

wrotu do zdrowia musiał być czarującym człowiekiem.

Miał wszystko to, czego jemu brakowało. Ale teraz to

może działać na moją korzyść, pomyślał, zapinając wie­

czorowe spodnie. Claire kiedyś była w stanie zakochać się

w mężczyźnie stanowiącym przeciwieństwo Jacoba, lecz

po tym, co tamten zrobił, nie chciałaby chyba odnaleźć

jego cech w kochanku czy mężu.

Według raportu Northa, musiała którejś nocy uciekać

z mieszkania, bowiem zazdrosny narzeczony chciał użyć

wobec niej przemocy. Gonił ją z bronią w ręku. Pojawił

się w domu mężczyzny, którego podejrzewał o związek ze

swoją dziewczyną, a który ledwie rozmawiał z nią tego

wieczora podczas przyjęcia. Wpakował weń trzy kule, ale

na szczęście, go nie zabił. Potem ruszył szukać Claire.

Znalazł ją w mieszkaniu przyjaciółki, która służyła

w policji. Sierżant Jacąueline Muldrow wystrzeliła do nie­

go, zanim zdążył zabić pannę McGuire.

Ken Lawrence okazał się psychicznie chory. Ta świa­

domość powinna złagodzić gniew Jacoba, a jednak tak się

nie stało.

Lawrence'owie nie chcieli słuchać, kiedy Claire im

tłumaczyła, że ich syn potrzebuje pomocy. Nie chcieli

wiedzieć, iż coś mu dolega. Darzyli go szczególną miło­

ścią - woleli, by raczej trafił do więzienia, niż mieliby

przyznać, że potrzebuje leczenia psychiatrycznego. Woleli

obwiniać Claire o to, iż skłoniła Kena do użycia siły, co

spowodowało, że trafił za kratki, a nie do szpitala. Cztery

miesiące później więzienny psychiatra uznał, iż młody

Lawrence jest już niegroźny, więc został zwolniony.

Jacob wątpił, czy Claire o tym wie i czy czuje się bez­

pieczna.

Nie bała się mężczyzn. Świetnie sobie radziła w towa­

rzystwie Cosmo, choć miała wszelkie powody, by nie

przepadać za ludźmi z więzienną przeszłością. Nie oba­

wiała się również swego pracodawcy. Niepokój, jaki prze-

jawiała w jego obecności, wynikał z tego, że, jak każda

kobieta, instynktownie wyczuwała, iż ten mężczyzna jej

pragnie.

Sonia opowiadała Jacobowi o swojej pracy w ośrodku

pomocy ludziom narażonym na przemoc. Stąd wiedział

o lękowych reakcjach kobiet w takich okolicznościach.

Claire wydawała się od nich wolna. Jednak, według Nor­

ma, w ciągu ostatnich sześciu lat umówiła się na randkę

może tylko dwa razy.

A więc bała się, nawet jeśli tego nie okazywała, pomy­

ślał, schodząc na dół. Powinienem być wobecniej łagod­

ny, postanowił.

Jako namiętna, uczuciowa kobieta, tego samego szuka­

ła dotąd w mężczyźnie. Jacob nie mógł jej tego ofiarować.

Był zbyt opanowany, kierował się rozsądkiem, nie emo­

cjami. Lecz dziewczyna, która zostają zraniona przez czło­

wieka pozbawionego rozsądku, mogła zacząć cenić te za­

lety, a nawet uznać je za niezbędne.

Bardzo pragnął stać się jej potrzebny. Zdał sobie spra­

wę, iż spieszy się do małego saloniku, w którym miał się

z nią spotkać.

Już na niego czekała cała ubrana na czarno. Stała tyłem,

wpatrując się w portret rodzinny zdobiący ścianę. Była

uczesana jak gwiazdy filmowe z lat czterdziestych. Miała

na sobie wąską, jedwabną suknię z zupełnie odkrytymi

plecami. Jacob natychmiast zapragnął ich dotknąć.

- Spóźniłem się? - Z trudem zdobył się na pytanie.

- Przyszłam trochę wcześniej. - Odwróciła się i powi­

tała go uśmiechem. - Od razu zgadłam, który z tych chło­

pców to ty - rzekła, wskazując na portret. - Ten poważny

młody człowiek, który stoi obok krzesła. Ile miałeś wtedy

lat?

- Dziewięć. - Z przodu suknia Claire zakrywała dekolt

i miała długie rękawy, co sprawiało, iż nagie plecy wyda­

wały się jeszcze bardziej ponętne.

- Ten malec to pewnie Michael, a młodzieniec

z uśmiechem aniołka to Luke. Michael jest bardzo podo­

bny do matki.

- Kobieta na portrecie to Lisa, jego matka, nie moja

ani Luke'a.

- Wiem, że twój ojciec żenił się więcej niż raz.

- Brał ślub siedem razy z sześcioma kobietami. Zanim

zmarł, niewiele brakowało, a byłby się ożenił po raz ko­

lejny. Randolf West nie wierzył w przelotne miłostki nie

uświęcone małżeństwem.

- Siedem razy z sześcioma kobietami? - powtórzyła

Claire z niedowierzaniem.

Ludzie różnie reagowali na zachowanie Westa seniora.

Niektórzy uważali je za zabawne, inni za zatrważające.

Jacob sam nie wiedział, którego podejścia bardziej nie

znosił.

- Z matką Luke'a żenił się dwa razy. Nie sprawdziłaś

mnie, nim przyjęłaś pracę?

- Pytałam o twoją reputację zawodową, a nie prywat­

ne życie ojca.

- Musiałaś słyszeć o jego testamencie.

- Tak. Giełda zareagowała, gdy został opublikowany.

- Co o nim wiesz?

- Twój ojciec z całej swojej fortuny stworzył trust za­

rządzany przez jego prawników. Trust ma być rozwiązany

w chwili, gdy ty i twoi bracia ożenicie się, jeśli to kiedy­

kolwiek nastąpi. Chyba musi to być męczące, kiedy

wszyscy finansiści śledzą z uwagą twoje prywatne życie.

- Można to i tak nazwać.

Jacob zbliżył się do Claire, co tylko zwiększyło napię­

cie w jego ciele. Bardzo chciał sprawdzić, czy skóra na jej

plecach jest tak delikatna, jak wygląda. Trzeba się opano­

wać, powiedział sobie w duchu. Przecież właśnie to chciał

ofiarować tej dziewczynie. Powolne uwodzenie, nie dziką

namiętność.

- Wiedziałeś wcześniej o testamencie? Ojciec zmuszał

cię do ożenku?

- Wszyscy wiedzieliśmy. Randof West zawsze wierzył

w małżeństwo i chciał tę wiarę przekazać synom, czy tego

chcieli, czy nie.

- Na razie żaden z was nie jest żonaty. Dlaczego ojca

nie ma na portrecie?

- Nie pamiętam. Pewnie nie miał czasu pozować. Kie­

dy się nie żenił, to pracował.

- Musiał być bardzo nieszczęśliwy.

- Dziwna konkluzja, jeśli ma dotyczyć człowieka, któ­

remu służyło wszystko wokół.

- Ale nie udawało mu się w sprawie, do której przy­

wiązywał tyle wagi. Bez względu na przyczyny tych po­

rażek, musiało to być trudne doświadczenie.

Jacob wspomniał ojca, człowieka przez całe życie za­

jętego robieniem interesów, i pomysł, że ten mężczyzna

mógł być w głębi serca nieszczęśliwy, wydał mu się ab­

surdalny.

- Jeśli jesteś gotowa, powinniśmy już jechać - rzucił.

- Oczywiście - odparła, lecz się nie poruszyła. - Czy

wiesz, co ludzie gotowi pomyśleć, kiedy mnie przyprowa­

dzisz?

Jacob wzruszył ramionami.

- Część uzna zapewne, iż towarzyszysz mi niekonie­

cznie z przyczyn zawodowych.

- To cię nie niepokoi?

- Mnie nie, ale ciebie chyba tak.

- Nie chcę, by sądzono, iż twojemu wsparciu zawdzię­

czam swoją pozycję.

- Musisz się do tego przyzwyczaić, iż niektórzy za­

wsze będą uważali, że doszłaś do czegoś wcale nie dzięki

inteligencji i ciężkiej pracy.

- Mam być za to wdzięczna? - Posłała mu chłodne

spojrzenie.

, - To nie był komplement - powiedział i ujął ją pod

ramię, co sprawiło mu wielką przyjemność.

Chciał jej dotykać. Przesunął dłonią w dół, aż do prze­

gubu ręki i delikatnie palcami wzdłuż miejsca, w którym

bił puls.

- Trzymaj ręce przy sobie. - Claire odsunęła się. - Nie

chcę karmić ludzkich fantazji podczas przyjęcia.

- Oczywiście. - Jacob wyczuł jednak, iż jej puls był

wyraźnie przyspieszony, i to go ucieszyło, bowiem, czy

tego chciała, czy nie, reagowała na jego bliskość.

- Masz jakieś okrycie? - spytał.

Zarzuciła na ramiona miękki, kaszmirowy, smoliście

czarny szal i spięła go asymetrycznie na jednym ramieniu

małą, złotą broszką. Jacob pomyślał, iż nie nosi bogatej

biżuterii, żadnych brylantów na szyi ani w uszach, żad-

nych futer. Wyraźnie nie chce być kupiona, lecz może

kiedyś, gdy mu zaufa, pozwoli podarować sobie jakiś cen­

ny, lśniący drobiazg.

- Zaczekaj, podjadę autem przed frontowe drzwi - po­

wiedział.

Samochód Jacoba zaskoczył Claire. Nie był to luksu­

sowy mercedes, który by do niego pasował. Wyglądał na

maszynę starszą niż ona sama.

- Wyobrażałam sobie ciebie w nowym wozie - za­

uważyła.

- Mam taki jeden, lecz wolę ten, bowiem posiada oso­

bowość. W nowych sam nic nie mogę zrobić, bo wszystko

zostało zautomatyzowane.

- Osobiście zajmujesz się swoimi autami? - zdziwiła

się.

- Sądziłaś, że nie lubię brudzić rąk?

Claire pomyślała, iż powinna była odgadnąć, że jej szef

lubi stare samochody podobnie jak stare domy. Wystar­

czyło spojrzeć na ten, w którym mieszkał.

- Co to za model? - spytała.
- Rocznik 1957 - odrzekł z dumą. - Trafiłem na niego

trzy lata temu. Właściciel nie zdawał sobie sprawy, co ma.

Lakier był w opłakanym stanie, silnik należało wymienić,

ale wnętrze zachowało się świetnie.

Było coś niezwykłego w czułości, z jaką mówił o swo­

im wozie. Tym razem wszystkie uczucia rysowały mu się

na twarzy.

- Mercedes benz 300 Sc kabriolet A. Wiesz, jaki to

rzadki okaz?

- Rozumiem, że zdobycie go ucieszyło cię tak, jak

mnie to, że natrafiłam wśród przecenionych strojów na

oryginalną sukienkę Diora. Brakowało jej trzech guzicz­

ków, miała na sobie ślady pudru, więc kosztowała dwa­

dzieścia dolarów. Świetnie na mnie leżała.

Jacob roześmiał się.

- Nie sądzę, by przyszycie trzech guzików dało się

porównać z wymianą silnika, lecz wiem, co masz na my­

śli.

Zapadła cisza, która wcale nie przeszkadzała Claire.

Było jej dobrze. Nie musiała patrzeć na Jacoba, by być

świadomą jego bliskości.

Zauważyła, że lubił jedwab i nosił takie koszule. Mięk­

ka tkanina świetnie kontrastowała ze zdecydowanymi ry­

sami twarzy i mocną budową ciała. Nie mogła przyglądać

mu się zbyt jawnie, lecz od czasu do czasu rzucała okiem

na dłoń zmieniającą biegi, i podziwiała jej wąski, arysto­

kratyczny kształt, smukłe, długie palce. Zabroniła sobie

myśleć o sytuacji, w której mogłyby spoczywać na jej

skórze.

Wyjechali poza Dallas, na trasę prowadzącą ku rezy­

dencji Marchisona. Ruch był duży, lecz nie stanowił dla

Jacoba problemu. Claire uznała, że ten człowiekjest dobry

we wszystkim, do czego się bierze. Wyciągnęła się wy­

godnie na siedzeniu auta i rozkoszowała jazdą oraz cie­

płem ogarniającym ciało na myśl, iż obok siedzi tak po­

ciągający mężczyzna. Wszystko to sprawiało jej przyje­

mność. Powtarzała w duchu, że takie odczucia nie mają

większego znaczenia. Jej zdrowe kobiece ciało po prostu

reaguje na bliskość mężczyzny.

- Najbardziej lubię właśnie tę porę dnia - powiedziała.

- Dlaczego?

- Zapadający zmierzch zaprasza do wypoczynku. La­

tem można usiąść na tarasie z drinkiem w ręku albo wyjść

do ogrodu. Zimą usadowić się przy kominku. Dzień pracy

się skończył, ale za wcześnie kłaść się spać.

- Coś pośredniego między jawą a snem. Interesujące.

- Czemu?

- Większość ludzi nie lubi stanów przejściowych. Źle

się czują w sytuacjach ambiwalentnych. Myślę, że lubisz

ryzyko.

- Wyciągasz zbyt daleko idące wnioski. - Uśmiechnę­

ła się niepewnie. - Kiedyś ryzykowałam, lecz to się zmie­

niło. Teraz mam więcej rozsądku.

- Możliwe. Chciałbym, żebyś uważnie wsłuchiwała się

w rozmowy na przyjęciu - rzekł, zmieniając temat. -

Nasz dzisiejszy gospodarz robi wiele hałasu w sprawie

towarzystwa ubezpieczeniowego Stellar, jakby chciał wy­

cofać z niego swoje udziały.

- Musiałby zapłacić wysoką grzywnę, gdyby to zrobił.

- Dużo mniej niż dwa miliony, które winien wpłacić,

gdyby pozostał udziałowcem. Widać, że robi nerwowe

ruchy. Chciałbym wiedzieć, dlaczego. Podejrzewam, iż

chce oszczędzić sobie wydatków moim kosztem, a nie

zamierzam na to pozwolić.

Claire dostrzegła, jak zacisnął szczęki. Z całą pewno­

ścią nie należał do ludzi, którzy pozwoliliby sobie w kaszę

dmuchać.

- Jeszcze nie przestudiowałam wszystkich raportów,

które mi dałeś. Z tego, co przeczytałam, wynika, iż w cią-

gu ostatnich trzech miesięcy wycofał z interesu co naj­

mniej milion albo i więcej.

- Co zrobił z tymi pieniędzmi?

- Na razie nie wiem. - Claire miała jednak pewne

przypuszczenia. - Czy jest żonaty?

Jacob nagrodził jej intuicję uśmiechem.

- Celny strzał. Pierwszy powód, dla którego mężczy­

zna zaczyna ukrywać znaczne sumy, to planowany roz­

wód. Właśnie by to sprawdzić, wybieramy się na dzisiejsze

przyjęcie.

- Zapewne nie będzie o tym wspominał.

- Ale na pewno są już jakieś plotki na temat adoratora

żony albo stosunków pana domu z sekretarką. Dlatego cię

zabrałem. Wszyscy, patrząc na ciebie, będą podziwiać uro­

dę, a nie zastanawiać się, czy kryje się pod nią błyskotliwa

inteligencja. Nie docenią cię, a ty powinnaś obrócić tę

sytuację na swoją korzyść. Poza tym sukienka...

- Coś z nią nie w porządku?

- Skądże! Jest prosta i elegancka. Twój widok może

przyprawić mężczyznę o zawrót głowy. Połowa gości bę­

dzie ci się przyglądać, nie koncentrując uwagi ną trzyma­

niu języka za zębami. Dla mnie to dodatkowa korzyść.

- Uprzedziłeś mnie, że wykorzystujesz wszystkie ta­

lenty swoich pracowników - rzekła, czując, jak ogarnia ją

fala gorąca. - Czy jest ktoś, kogo miałabym uwieść spe­

cjalnie dla ciebie?

- Masz na myśli kogoś poza mną samym? Wolałbym,

żebyś skoncentrowała się wyłącznie na mnie.

Claire żałowała, iż nie potrafi obrócić tego w żart. Uz­

nała, że czas zmienić temat.

- Czego mam się dowiedzieć o Marchisonie?

Jacob posłał jej długie, znaczące spojrzenie. Przez na­

stępne dwadzieścia minut udawała, że myśli wyłącznie

o problemach zawodowych i nie zastanawia się, czy aby

nie łączą jej z szefem również inne więzy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Zapadał zmierzch, gdy dotarli do miejsca przeznacze­

nia. Marchison mieszkał w bogatej willowej okolicy. Clai­

re czuła napięcie i podniecenie, gdy wysiadała z auta. Za­

stanawiała się, czy spotka tu kogoś niewidzianego od sze­

ściu lat.

Właściwie nie niepokoili jej ludzie, lecz duch dwudzie­

stodwuletniej, pewnej siebie i własnych uczuć dziewczy­

ny ogarniętej namiętnością. Taka kiedyś była. Ogarnęły ją

wspomnienia, które szybko odepchnęła.

Większość gości już się pojawiła, jeśli sądzić po zapar­

kowanych na podjeździe autach. Noc była tak ciepła, iż

Claire rozpięła szal i pozwoliła, by luźno spływał wzdłuż

ramion, gdy wchodzili do rozświetlonego domu. Choć

wokół było dużo miejsca, Jacob szedł tak blisko, iż przy

każdym kroku dotykał rękawem jej ramienia.

- Żona Marchisona, Laura, jest Meksykanką - rzucił.

- To z nią planuje się rozwieść?

- A może ona z nim? Denerwujesz się? - spytał, spo­

glądając na swoją asystentkę.

- Skądże! - Claire nigdy by się nie przyznała do zde­

nerwowania.

- Wyobraź sobie wszystkich gości w samej bieliźnie.

- Co takiego?

- Tak poradził mi kiedyś ojciec, gdy miałem wygłosić

przemówienie. Byłem przerażony i nie mogłem wydusić

słowa.

- Ty? - Nie mogła uwierzyć.

- W szóstej klasie miałem wygłosić mowę pożegnalną

po promocji.

- W twojej szkole był taki zwyczaj?

- Niemądry, prawda? Chodziłem do prywatnej. W ża­

den sposób nie umiałem przekonać ojca, by posłał mnie

do publicznej. Po tym doświadczeniu nigdy więcej nie

starałem się o zaszczytne funkcje. Lecz dzięki radzie ojca

jakoś przebrnąłem przez to przemówienie.

- Nie zwymiotowałeś?

- Nie. Ale słuchacze nie byli rozbawieni, choć się o to

starałem.

Za to Claire uśmiechnęła się na myśl o dwunastoletnim,

poważnym chłopcu, który już w tym wieku musiał mieć

swoiste poczucie humoru.

- Zapewne nie zrobiłeś odpowiedniej miny, mówiąc

dowcipy.

- Żartujesz? Policzki zesztywniały mi ze strachu.

- Twój brat mówi, że masz twarz pokerzysty.

- Ostrzegałem, byś mu nie wierzyła. - Zadzwonił do

drzwi.

Claire przestała się denerwować. Czuła się już zupełnie

rozluźniona, gdy pojawił się gospodarz, by ich powitać.

Wszystko to zawdzięczała Jacobowi i jego historyjce

z dzieciństwa.

Nie spodziewała się po nim takiej uprzejmości. Pomy-

ślała, iż pod maską chłodu ten człowiek kryje wiele nie­

spodzianek. Dużo dla niego znaczyła gospodyni prowa­

dząca dom, przemeblował biuro, by cierpiąca na reuma­

tyzm asystentka nie musiała wspinać się po schodach. Dał

pracę byłemu kryminaliście i wspierał go przy rozkręcaniu

własnego interesu. A teraz jeszcze pomógł zrelaksować się

zdenerwowanej Claire, choć przecież nawet nie powinien

zauważyć, jak się czuła. Wszystko to czyniło go niezwykle

atrakcyjnym.

Andy Marchison okazał się wysokim mężczyzną

o przerzedzonych włosach, jego żona była ładna i dużo

młodsza. Aż nadto serdecznie przywitał Jacoba, koncen­

trując uwagę na biuście, nie na twarzy jego towarzyszki,

której nie podał ręki.

- A więc to zastępczyni Soni - rzekł, uśmiechając się

szeroko. - Zawsze mówiłem, że masz diabelnie dobry

gust, West - dodał.

- Chlubię się tym, iż dobieram najlepszych pracowni­

ków. Cieszę się, że to zostało zauważone. Pewnie słyszałeś

o zdolnościach panny McGuire. A może już ją znasz?

- Nie miałem dotąd przyjemności, choć nazwisko nie

jest mi obce... - Przewiercił dziewczynę ciekawskim

spojrzeniem.

Zaczyna się, pomyślała Claire.

Przez cały czas Jacob był świadomy obecności Claire.

Niezależnie od tego, z kim i o czym rozmawiał, czuł jej

bliskość. Chwytał uchem śmiech, spojrzeniem ścigał blask

skóry, w tłumie gości wychwytywał jej sylwetkę. Nawet

gdy jej nie widział ani nie słyszał, wiedział, gdzie się

znajdowała. Przyciągała go jak magnes, czego do końca

nie aprobował, uważając, iż nie powinien tak reagować.

A jednak nic nie mógł na to poradzić.

Stojąc obok siebie, wyglądali jak para. Claire nie chcia­

ła, by ludzie sądzili, że łączy ją z Jacobem coś więcej niż

sprawy służbowe, więc po pierwszych prezentacjach prze­

stał jej towarzyszyć. Zdawał sobie sprawę, iż to nie zmie­

nia sytuacji, bo większość obecnych i tak myśli swoje,

zakładając, że nawet jeśli West i jego asystentka nie są

kochankami, to wkrótce będą.

W duchu uznał, iż mieli rację. Nie kłamał, mówiąc, iż

zabiera ją tutaj jako drugą parę uszu. Miał jednak również

inny powód. Chciał się przekonać, jak Claire daje sobie

radę wśród ludzi o cechach piranii. Gdyby się pobrali, fala

plotek sięgnęłaby szczytu.

Nawet jeśli ciągle była zdenerwowana, nie okazywała

tego. Gawędziła i słuchała rozmów, ignorując ciekawskie

spojrzenia. Miała w sobie coś tak uroczego, czego Jacob

nie potrafił wyrazić.

Ilu gości mogło ją tu znać? Kilku z pewnością o niej

słyszało, uznał, widząc, jak reagowali na jej obecność.

Zauważył wzrok mężczyzn podążający za nią krok w krok

i szczególne uśmiechy kobiet, gdy się do nich zbliżała. Nie

podobało mu się to wszystko. Pragnął być blisko niej, żeby

chronić ją przed każdym atakiem.

Wypił drinka, świadomy, iż Claire stoi niedaleko i roz­

mawia z jakąś parą.

- Niektórzy mają szczęście - dobiegł go głos przepeł­

niony zazdrością.

- Wade - powitał skinieniem głowy Billa Wade'a,

przyjaciela gospodarza domu. - Jak się miewa Emily?

- Świetnie. - Bill nie odrywał spojrzenia od panny

McGuire, podczas gdy ona śmiała się z czegoś w towarzy­

stwie siwowłosego mężczyzny i z gracją pochylała głowę.

Nie ma brylantowego naszyjnika, po raz kolejny uświa­

domił sobie Jacob, podziwiając szyję i dekolt dziewczyny.

- Czemu nie przedstawisz mnie nowej asystentce?

- Bo jesteś szczęśliwie żonaty.

- Szczęścia nigdy za dużo - odparł Bill, który wyglą­

dał jak księgowy przebrany za kowboja. - Każdy może

pomarzyć.

- Uważaj, twoja Emily jest zaborcza i ma ognisty tem­

perament, nie tak jak nasza dzisiejsza gospodyni.

- Lubię odrobinę zazdrosne kobiety - roześmiał się

Bill. - Mają w sobie ogień.

Jacob zauważył, że Claire wyraźnie zamierzała opuścić

grupę gości, z którymi dotąd prowadziła rozmowę.

Mężczyzna z sumiastymi wąsami, właściciel sieci su­

permarketów, próbował ją zatrzymać, lecz z uśmiechem

oparła się jego namowom.

- Andy mówi, że woli nieśmiałe, takie jak Laura, ale

kiedy widzę, jak wodzi wzrokiem za twoją asystentką, nie

jestem tego pewien. Dla niej chyba zrobiłby wyjątek, bo

przecież Claire McGuire nie należy do nieśmiałych.

- Marchison lubi kobiety - zauważył obojętnie Jacob.

- Nie przejmuj się. Twoja asystentka na pewno nie

będzie zainteresowana jego awansami. Andy nie wy­

trzymuje porównania z tobą, jeśli wiesz, co mam na

myśli.

- Hm - Jacob uznał, iż nie warto kontynuować tej

wymiany zdań. Rozejrzał się po sali i zmartwiał.

- Powiedziałem coś nie tak? - dopytywał się Bill Wade.

Mówił dalej, lecz Jacob już go nie słuchał, tylko ruszył

do przodu, bowiem właśnie przybyli Lawrence'owie i od

razu spostrzegli Claire. Powinienem był to przewidzieć,

pomyślał. Nie wiedział, że ci ludzie należą do kręgu zna­

jomych Marchisona. Bywał u niego wcześniej i nigdy się

na nich nie natknął, tyle że wtedy uczestniczył w kame­

ralnych przyjęciach.

Początkowo Claire ich nie zauważyła, lecz musiała coś

poczuć lub spostrzec strapienie na twarzy pani domu, bo

się obejrzała. Jacob od razu usłyszał jej reakcję.

- Do licha!

Jim i Sue Lawrence wyglądali bardziej na bliźnięta niż

męża i żonę. Oboje szczupli, opaleni, o patrycjuszowskich

rysach twarzy i siwych włosach. W tej chwili na ich obli­

czach malował się gniew.

Jacob znalazł się obok Claire.
- Ty...! - krzyknęła pani Lawrence do Claire. - Jak

śmiesz się pokazywać wśród przyzwoitych ludzi?

- Jesteś pewna, że chcesz zrobić scenę? - spytała Claire.

- Jim, może powinieneś zabrać Sue do baru i dać jej

drinka - rzekł spokojnie Jacob.

- Nie wtrącaj się. To nie twoja sprawa. - Jim Lawrence

nie odrywał wzroku od Claire.

- Ona jest ze mną.
- Z tobą? Co, u licha! Nie wiesz, kto to?

- Moja asystentka - Jacob odpowiadał cichym gło­

sem, lecz pobrzmiewał w nim ton ostrzeżenia, z którego

wynikało, iż nie pozwoli Claire zrobić krzywdy. - Lepiej

wyjdźcie, jeśli ani ty, ani twoja żona nie potraficie się

opanować.

- Proszę, uspokójcie się - wtrąciła Laura Marchison,

ale Sue rzuciła jej tylko rozwścieczone spojrzenie.

- Nie powinnaś była jej przyjmować! - zawołała. -

Jak śmiałaś ją zaprosić?

- O niczym nie wiedziała - rzuciła Claire. - Przyszłam

z Jacobem. Czas, byś przestała mnie obwiniać. Ken po­

trzebuje twojej pomocy, wsparcia, a nie...

- Nie będziesz mi mówić, czego potrzebuje mój syn!

- Sue podniosła głos. - Nic mu nie dolegało, póki się do

niego nie przyczepiłaś, nie zaczęłaś mącić i oszukiwać,

włócząc się z kochankami.

- Wcale nie czuł się dobrze, tylko to ukrywał.

- On... on... - Sue zachłysnęła się, uniosła rękę, chcąc

spoliczkować dziewczynę, lecz Jacob okazał się szybszy

i chwycił ją za przegub ręki.

- Jim... - zaczął, nie spuszczając wzroku z pani Law-

rence, która zaczęła płakać.

- To wszystko twoja wina! - wołała schrypniętym gło­

sem. - Twoja wina.

Pojawił się Andy Marchison.

- Słuchajcie, trzeba dać jakieś zajęcie barmanowi, bo

się nudzi - powiedział, by rozładować sytuację.

Jim Lawrence w końcu zareagował, otoczył żonę ra­

mieniem i w milczeniu odprowadził na bok, nie zwracając

uwagi na gości, którzy skupili się wokół, zaintrygowani.

- Lauro, dlaczego temu nie zapobiegłaś? - Gospodarz

domu miał pretensję do żony.

- Co mogła zrobić? - odezwała się Claire.

Marchison spojrzał na nią jak na karalucha wędrujące­

go po pięknie nakrytym stole.

- Uważaj na słowa - ostrzegł go Jacob i zrobił to, na

co miał ochotę przez cały wieczór; opiekuńczo objął Clai­

re.

Fakt, iż drżała, doprowadzał go do furii. Domyślał się,

ile kosztowała ją ta scena.

- Musiałeś wiedzieć, że obecność twojej towarzyszki

może spowodować problemy. Chyba jesteś mi winien wy­

jaśnienie - powiedział Marchison.

- A ty mnie dwa miliony dolarów. - Jacob odwrócił

się tyłem, zmuszając Claire, by wraz z nim ruszyła do

drzwi.

Po chwili oboje znaleźli się na zewnątrz.

- Już możesz mnie puścić. Czuję się dobrze - powie­

działa.

- A ja nie - odrzekł Jacob.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Claire spróbowała się uwolnić, lecz Jacob tylko zacieś­

nił uścisk. Ustąpiła, by nie robić kolejnej sceny. Pozwoliła

wyprowadzić się na oszkloną werandę, lecz nie wiedziała,

czemu zgodziła się wyjść z nim z domu i poprowadzić

oświetloną ścieżką wśród drzew.

Dotyk tego mężczyzny nie uwodził, lecz dawał oparcie

i poczucie bezpieczeństwa. Claire miała wrażenie, że robi

się jej ciepło, a puls zaczyna uderzać szybciej. Gdy

znaleźli się wśród zarośli, wyraźnie czuła siłę bijącą od

niego i jego zapach zmieszany z aromatem sosen oraz

wilgotnej ziemi.

Uznała, że powinna go odepchnąć. Wcale nie była tak

bardzo wstrząśnięta spotkaniem z Sue Lawrence, by po­

trzebować jego wsparcia. Wybuch nienawiści matki Kena

nie stanowił niczego nowego. Fomyślała, że jeszcze chwi­

la i wyswobodzi się z uścisku.

Z oddali dobiegały odgłosy przyjęcia. Wokół panowała

ciemność rozjaśniona tylko bajkowym blaskiem gwiazd

i ogrodowych lampek oświetlających alejkę.

Bajki mogą być niebezpieczne, pomyślała Claire i za­

drżała.

- Zimno ci?
- Nie - odrzekła i zaraz pożałowała szczerej odpowie-

dzi, gdyż tym razem Jacob nie sprzeciwił się, gdy uwolniła

z jego uścisku. - To zwykła reakcja organizmu.

- Nie wiedziałem, że Lawrence'owie też zostali zapro­

szeni - rzekł, starając się zapanować nad emocjami.

- Skąd mogłeś wiedzieć? Przecież Marchison nie kon­

sultował z tobą listy gości.

- Powinienem był wziąć pod uwagę taką możliwość.

Nie przywykłem zjawiać się gdziekolwiek nieprzygotowa­

ny. Miałaś innych kochanków?

- Co takiego? - Claire przystanęła zdumiona pyta­

niem.

- Czy, spotykając się z Lawrence'em, miałaś innych

kochanków? - powtórzył. - Czy też to produkt wyobraźni

jego rodziny.

Claire poczuła się dotknięta. Ruszyła przed siebie, pró­

bując opanować łzy.

- Sądziłam, że kierowałeś się uprzejmością, gdy mnie

stamtąd wyprowadziłeś, a ty rozpoczynasz prywatne śle­

dztwo.

- Nie jestem uprzejmy.

Czemu ujął się za mną, gdy matka Kena ruszyła do

ataku, skoro uważał, że jestem winna? pomyślała Claire.

Przez chwilę szli w milczeniu.

- Dlaczego pozwoliłaś Sue traktować się w ten spo­

sób?

- Miałam wybór?

- Byłaś wobec niej uprzejma.

- Jej syn jest psychicznie chory. Musi być jej trudno.

Nie podobało mi się, co zrobiła, ale jej zachowanie nie

mogło mnie dotknąć.

- To dlaczego drżysz?

- Próbuję pohamować emocje.

- Nie. Jesteś zdenerwowana.

- Bywa, że się denerwuję, lecz to nie powinno cię

obchodzić. Tym razem ma to związek z tobą tylko o tyle,

iż mnie tu przyprowadziłeś, a właściwie, że sama tego

chciałam.

- Zastanawiałem się, kiedy to przyznasz.

- Nalegałbyś, bym ci towarzyszyła, gdybyś wiedział,

że będą tu Lawrence'owie?

- Możliwe. W każdym razie podjąłbym świadomą de­

cyzję. Nie chciałbym jeszcze raz okazać się nieprzygoto­

wany. Dlatego zadaję pytanie, na które jeszcze nie odpo­

wiedziałaś. Chcę po prostu wiedzieć, jak bardzo szalony

jest Ken Lawrence?

Claire potknęła się o kamyk na ścieżce i straciłaby rów­

nowagę, gdyby Jacob jej nie podtrzymał. Mógł wykorzy­

stać okazję i wziąć ją w objęcia, lecz tego nje zrobił, więc

odczuła rozczarowanie.

- Odpowiem na każde pytanie, pod warunkiem, że ty

odpowiesz na moje. Ja zaczynam.

- Dobrze. - Jacob uśmiechnął się lekko. - Co chcesz

wiedzieć?

- Jakie ma znaczenie to, czy byłam wierna Kenowi,

czy też zdradzałam go cztery razy na dobę.

Jacob milczał długą chwilę.

- Chcę wiedzieć, jaka będziesz w stosunku do mnie,

po tym, gdy wezmę cię do łóżka - rzekł wreszcie. - To

aroganckie, nieprawdaż?

Serce Claire uderzało gwałtownie. Nie potrafiła okre-

ślić, czy działo się tak ze strachu. Ruszyła szybko przed

siebie.

Jacob chwycił ją za ramię i zatrzymał.

- Mówiłam, żebyś trzymał ręce przy sobie.

- Doszliśmy do końca ścieżki. Jeśli nie chcesz wpaść

do wody, powinnaś się zatrzymać - odparł spokojnie, nie

uwalniając jej ramienia.

Rzeczywiście stali nad brzegiem strumienia, którego

szmer cały czas towarzyszył im podczas spaceru.

- Odpowiedziałem na pytanie. Teraz twoja kolej. Byłaś

wierna Lawrence'owi?

- Mogłabym potwierdzić, ale czemu miałbyś mi uwie­

rzyć?

- Po co miałabyś kłamać? Kobieta, o której tyle mó­

wiły media, nie dbałaby o nic. Raczej byłaby dumna, że

zdobyła wielu mężczyzn.

- Nie jestem tą samą kobietą, co sześć lat temu.

Wróciły w pamięci bolesne obrazy z przeszłości, kiedy

to posądzano ją o zdradę.

- Oczywiście, że byłam wierna Kenowi - odrzekła.

- A więc zazdrość Lawrence'a to efekt chorobliwej

obsesji. - Jacob wypowiedział te słowa tonem stwierdze­

nia i zbliżył się do Claire, ciągle nie zdejmując dłoni z jej

ramienia.

Jego twarz rozświetlona ogrodowymi lampami wyglą­

dała w mroku nocy bardzo tajemniczo. Trudno było od­

czytać na niej uczucia.

- Lubiłam... flirtować - przyznała. - Lubiłam męż­

czyzn, ale nigdy... Mogłabym przysiąc, że Ken wiedział

o tym, gdy mi się oświadczał - powiedziała z trudem. -

Zadałeś swoje pytanie, teraz moja kolej.

- Pytaj - zgodził się, kładąc rękę na jej drugim ramie­

niu.

Otworzyła usta, lecz po chwili je zamknęła. Przez gło­

wę przebiegały jej dziesiątki pytań. Wszystkie wydawały

się niebezpieczne, bo mogły ich do siebie zbliżyć, a to

budziło obawy. Potrząsnęła głową.

- Jak bardzo chory jest Lawrence?

- Nie twoja kolej na zadawanie pytań.

- W porządku, więc nie będę pytał, czy mogę cię po­

całować.

Claire zesztywniała w oczekiwaniu jakiegoś gwał­

townego ruchu z jego strony, lecz nic takiego nie nastą­

piło. Mogła go odepchnąć, ale nie zrobiła tego, bo właś­

nie odpowiedział na pytanie, którego nie ośmieliła się

zadać.

Przymknęła powieki, gdy zbliżał usta do jej warg, za­

stanawiając się, skąd wiedział, że pragnęła jego pocałun­

ku, pieszczoty dłoni na nagich plecach. Nie przypuszczała,

że tak głęboko to przeżyje.

Rozchyliła wargi, a Jacob natychmiast ją pocałował.

Przesunął dłońmi po jej ramionach. Objął mocniej, aż

poczuła, że cała drży i ogarnia ją fala gorąca. Otworzyła

oczy i dotknęła jego piersi okrytej jedwabną koszulą,

a potem szorstkiej, ciepłej skóry szyi i miękkich, krótkich

włosów. Oszołomił ją zapach męskiego ciała zmieszany

z wonią drzew. Opuszkami palców wyczula bicie pulsu na

szyi, świadczące o tym, iż on pragnie jej równie mocno,

jak ona jego.

Opuściła powieki. Mocniej doznawała jego bliskości

samym dotykiem dłoni i ust. Pogłębiła pocałunek. Czuła,

jak narasta w nim pożądanie. Oddychał z trudem, gdy

przyciskał ją mocno, aż do bólu. Odpowiedziała równie

namiętnie.

Po chwili owiało ją chłodne powietrze, bowiem Jacob

odsunął się nieco. Była zbyt zmieszana, by zrobić cokol­

wiek. Otworzyła oczy i zobaczyła, że cofnął się o kilka

kroków. Trudno było coś wyczytać z jego twarzy. Wyda­

wało się tylko, że szybciej oddychał. Przez chwilę patrzyli

na siebie w milczeniu.

- Co to było? - spytała i zaraz skrzywiła się na myśl,

iż zadaje głupie pytania.

- Nic ci nie zrobiłem?

Jeszcze nie, pomyślała, a potem zdała sobie sprawę, iż

on pyta, czy nie ściskał jej zbyt mocno i nie sprawił tym

bólu.

- Nie. Dlatego zmieniłeś zamiary? Bałeś się, że coś

mnie zaboli?

- Nie sądziłem, iż chciałaś, bym wziął cię na tej ścież­

ce. Myliłem się?

Claire była zadowolona, że to powiedział, a jednocześ­

nie zła na niego. Odwróciła się, by mszyć tą samą drogą,

którą przyszli, lecz Jacob blokował ścieżkę.

- Zamierzasz stać tu i patrzeć na mnie całą noc?

- To był błąd, który wszystko skomplikuje - powie­

dział bardziej do siebie niż do niej.

Fakt, że miał rację, nie zmniejszył przykrego efektu.

Claire powinna puścić w niepamięć cały incydent, by móc

dalej dla niego pracować. Właściwie to dobrze, iż zdecy-

dował, że jej nie chce. Jeszcze dziesięć minut temu sama

była zdania, że lepiej, by ich kontakty ograniczały się

wyłącznie do spraw profesjonalnych, ale teraz już tak nie

było. W tej chwili chciała, by świat znów zawirował, gdy

znajdzie się w jego ramionach.

Ale on wolał wracać, więc nie pozostawało jej nic

innego, jak mu towarzyszyć. Minęła go, nie dotykając, gdy

zrobił jej miejsce na ścieżce. Bez słów dał do zrozumienia,

iż gotów był ofiarować jej dokładnie to, czego pragnęła...

dziesięć minut temu.

Błąd. Nie zamierzał w ten sposób jej tego powiedzieć.

Słowa mimowolnie wymknęły mu się z ust, kiedy tylko

myśl zrodziła się w głowie. To był szok. Ciągle je słyszał,

gdy na podjeździe czekali, aż służba przyprowadzi samo­

chód.

Jeśli wcześniej stale był świadomy obecności Claire,

teraz, gdy poznał smak jej ust, ta świadomość okazała się

dziesięć razy silniejsza. Czuł jej milczącą bliskość, mógł

niemal policzyć oddechy. Nie chciał na nią patrzeć, lecz

dobre maniery kazały mu otworzyć przed nią drzwi auta.

Była blada i ciągłe stała niebezpiecznie blisko.

- Czy możemy podnieść dach? - spytała.

Nie spodziewał się takiej prośby.

- Wiatr potarga ci włosy - zauważył.

- Wiem, jak używać grzebienia, ale jeśli to jakiś prob­

lem, po prostu powiedz.

- Podniosę go.

Szum wiatru będzie wystarczająco głośny, by uniemo­

żliwić rozmowę, pomyślał i to go przekonało.

Przy wsiadaniu Claire podwinęła się sukienka. Przez

chwilę widział białą skórę jej ud. Zapragnął ich dotknąć.

Nachmurzony usiadł za kierownicą i włączył silnik.

Znał dwa sposoby na rozluźnienie napięcia. Albo ciężko

pracował fizycznie, albo jechał szybko samochodem

z podniesionym dachem, pozwalając, by szum wiatru

i pęd jazdy go uspokoiły. Jednak dziś to nie działało. Prze­

cież nie skrzywdził tej dziewczyny. Była taka bezbronna

po spotkaniu z Lawrence'ami. Obchodził się z nią ostroż­

nie... do chwili, gdy nie potrafił się Opanować, a żądza

okazała się silniejsza niż wszystko inne.

To szok go pohamował, nie autodyscyplina. Podziałał

jak policzek, gdy Jacob uświadomił sobie, co gotów był

zrobić. Mężczyzna, który nie potrafi zapanować nad sobą

w obecności kobiety, jest niegodny zaufania.

Ruch na szosie narastał, więc Jacob musiał zwolnić.

Dojeżdżali do skrętu w kierunku Garland, lecz Claire do­

tąd się nie odezwała.

- Jeśli nadal chcesz, byśmy pojechali po twojego kota,

musisz dać mi jakieś wskazówki - powiedział.

- Jedź na Cates, potem na północ w kierunku Valley

Mills - wyjaśniła spokojnie. - Dalej trzeba skręcić w trze­

cią przecznicę na lewo. Mój dom ma numer 1110.

- Przecież cię nie zaatakowałem - rzekł nagle Jacob.

Był pewien, że go pragnęła. Co do tego nie mógł się

mylić. Jej ciało mówiło samo za siebie, gdy je przyciskał.

- Chciałaś tego. Może nawet czegoś więcej. Jeśli cze­

kasz na przeprosiny... Co mówisz?

Słowa Claire porwał wiatr. Jacob rzucił jej krótkie spoj­

rzenie.

- Śmiejesz się - stwierdził nachmurzony.

- Przepraszam. Myślałam... Och, wszystko jedno. Te­

raz rozumiem. Jesteś zły, bo cię trochę poniosło.

Trochę poniosło? powtórzył w myślach, zaciskając pal­

ce na kierownicy. Stracił kontrolę nad sobą. To najgorsze,

co mu się mogło przytrafić z Claire, lecz ona wyraźnie

wcale się tym nie przejmowała.

Jeśli nie zależało jej na jego pieniądzach, mądrości

życiowej, opanowaniu, to czego, u licha, potrzebowała?

- To skomplikuje nasze stosunki w pracy? - spytała.

- Nie. Jesteśmy dorośli. Możemy nie dopuścić, by to

wpłynęło na naszą pracę.

- Więc czemu jesteś zły?

Dobre pytanie. Jacob nie był w stanie jasno myśleć.

Zdawał sobie sprawę, iż niewiele brakowało, a wziąłby ją

szybko, gwałtownie... Tymczasem ona się dziwiła, że był

zdenerwowany. Przecież potrzebowała mężczyzny, które­

mu mogłaby ufać. On zaś nie ufał sobie.

Był prostym człowiekiem. Złożoność i sprzeczności

sytuacji towarzyszyły jego dzieciństwu. Potem nauczył się

porządkować chaos i bezwzględnie dążyć do wyznaczo­

nych celów. Wszystko, czym był i co posiadał, osiągnął

w ten sposób.

Pragnął Claire McGuire bardziej niż jakiejkolwiek in­

nej kobiety, a jednocześnie chciał ją odepchnąć, usunąć ze

swego życia. Wszystko przez ten pocałunek, pomyślał.

Nie chciał teraz ani się cofnąć, ani pójść do przodu.

Przerwała jego myśli.

- Mój dom jest zaraz na lewo. To ten z kolistym pod­

jazdem.

Dostrzegł budynek. Kuzyn Claire nie zostawił światła

na ganku, lecz wewnątrz było widno. Podjechali pod

drzwi.

- Pójdę z tobą. Pali się światło - zauważył.

- Danny opiekuje się mieszkaniem - rzuciła z wyzwa­

niem w głosie, jakby chciała sprawić, by poczuł zazdrość.

- Lepiej nie zostawiać pustego domu - odparł spokoj­

nie.

- Też tak myślę. Danny to mój kuzyn - wyjaśniła,

sięgając po klucze.

- Ten, z którym się wychowywałaś?

- Tak, on... To dziwne - rzekła, bo drzwi okazały się

otwarte.

Jacob wysunął się przed Claire.

- Posłuchaj... - W głosie dziewczyny zabrzmiał

strach. - Jeśli ktoś jest wewnątrz, musimy wezwać policję.

- Dobry pomysł. W samochodzie mam telefon komór­

kowy. - Powstrzymał ją przed wejściem do środka.

- Tam jest Danny.

- Sprawdzę to. Idź zadzwonić po policję.

Z mieszkania nie dobiegały żadne dźwięki. Za drzwia­

mi widać było korytarz.

- Nie wchodź - powtórzył, a ona się nie sprzeciwiła.

Jacob otworzył szerzej drzwi i zatrzymał się. Rozejrzał

się po przyjemnie urządzonym wnętrzu o białych ścia­

nach, na których wisiały ciemne, drewniane półki wypeł­

nione artystycznym szkłem. Podłogę pokrywał seledyno­

wy dywan, na którym stały miękkie, błękitne kanapy, co

przywodziło na myśl ocean.

Teraz panował tu chaos. Na podłodze walał się rozbity

sprzęt do odtwarzania muzyki. Lampę wrzucono do ko­

minka. Widać było rozbity szklany blat stołu i krew na

dywanie oraz ścianach. W drzwiach prowadzących do

drugiego pokoju leżało ludzkie ciało. Claire krzyknęła.

Nie mogła wymówić imienia kuzyna. To jego właśnie

znaleźli.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gdy Claire oraz Jacob pojawili się w poczekalni od­

działu chirurgicznego, jakiś lekarz rozmawiał z parą star­

szych osób. Siwy mężczyzna mocno ściskał rękę żony,

która płakała. Tylko ciężkie przypadki sprawiają, iż ludzie

znajdują się w tej poczekalni jeszcze po północy.

Danny był tutaj. Wzrok Claire powędrował ku tarczy

ściennego zegara. Niemożliwe, by minęło tylko czterdzie­

ści pięć minut. Zegar musi być zepsuty. Wydawało się jej,

iż upłynęły godziny, odkąd siedziała tu ze swoim szefem.

Jacob nie opuścił jej od chwili, gdy znaleźli rannego

Danny'ego. Teraz odpowiadał na pytania zadawane przez

detektywa. Claire miała to już za sobą. Jacob był bardzo

pomocny przy wypełnianiu szpitalnych dokumentów. Po­

tem siedział obok niej w milczeniu.

Spojrzała na jego rękę pokrytą świeżymi zadrapaniami.

Starał się zadbać nawet o jej kota. Sheba zaatakował go,

a potem uciekł, gdy przyjechało pogotowie. To głupie, że

przejmowała się kotem, który przez jedną noc da sobie

jakoś radę. Skoncentrowała myśli na Dannym, którego

operowano, próbując usunąć kule z ciała.

- Claire, słyszałaś pytanie? - dotarł do niej głos poli­

cjantki.

- Co takiego? - Spojrzała na Jacqueline Muldrow,

przyjaciółkę i policjantkę w jednej osobie.

Jacqueline była ciemnowłosą kobietą o czekoladowej

cerze. Claire przyjaźniła się z nią od ósmej klasy. Sześć

lat wcześniej pomogła jej jako sierżant policji wsadzić

Kena Lawrence'a za kratki.

- Wybacz, nie słuchałam - rzekła.

- Czy poza przysłaniem listu, który mi pokazywałaś,

Ken Lawrence próbował w jeszcze inny sposób kontakto­

wać się z tobą po wyjściu z więzienia?

- Nie. Danny mówił... - Claire z trudem przełknęła

ślinę. - Mówił, że tego ranka na progu znalazł różę. Wspo­

minałam ci o tym.

- Kochanie, mężczyźni często zostawiali ci kwiaty.

Róża niczego nie dowodzi.

- Ale to była czerwona róża i na pewno od Kena.

Przecież wiesz, że zawsze przynosił mi jedną różę, która

miała być doskonała w swej urodzie jak nasza miłość. To

był symbol. - Claire zadrżała.

- Sąd nie weźmie pod uwagę tego, co wie pani sierżant.

Kwiat nie stanowi dowodu. - Jacob wziął Claire za rękę.

- Rozumiem. List, który przysłał, też nie jest dowo­

dem, bo był drukowany i niepodpisany, lecz jestem pew­

na, iż to jego sprawka.

Wiedziała, że z jej winy Ken omal nie zabił Danny'ego.
- Kiedy Danny odzyska przytomność, zidentyfikuje

napastnika.

Ani policjantka, ani Jacob nie skomentowali tej uwagi.

Claire zagryzła wargi. - Danny odzyska przytomność -

powtórzyła.

- Ma dobrego chirurga.

- To prawda. - Claire uchwyciła się tej nadziei.

Gdy przyjechali za karetką pogotowia do szpitala, oka­

zało się, iż jej kuzyn został ranny w głowę oraz w płuca

i wymaga natychmiastowej operacji. Nie było czasu szu­

kać chirurga, lecz Jacob wezwał znanego specjalistę przez

telefon.

- Nawet jeśli odzyska świadomość, może niczego nie

pamiętać. Postrzał w głowę to nie żarty - zauważył.

Claire starała się nie myśleć o możliwych następstwach

takich ran. Przecież Danny mógłby również nie pamiętać,

jak się prowadzi samochód czy zawiązuje buty. Puściła

rękę Jacoba i podniosła się z miejsca.

- Musimy zaczekać, wtedy zobaczymy - powiedziała.

- Tymczasem mogę porozmawiać z Kenem - wtrąciła

Jackie, chowając notes do kieszeni swetra. - Przekonam

się, czy ma alibi.

- Znaleziono broń? - spytał Jacob.

- Sprawdzę i dam znać, jednak nie robiłabym sobie

wielkich nadziei. Nawet najprymitywniejsi przestępcy

wiedzą, co znaczą odciski palców.

- Ken jest umysłowo chory - rzuciła Claire.

- Na pewno należy do podejrzanych, ale na razie nie

możemy wykluczyć również innych osób. Danny mógł

mieć własnych wrogów albo wystraszył złodzieja, gdy

wrócił do domu.

- Daj spokój, Jackie, wiesz, że to był Ken. Tu nie

chodzi o włamanie. Nic nie zginęło, tylko zdemolowano

pokój. Wyglądało tak, jakby Danny próbował walczyć.

- Czy ja cię pouczam, jak zdobywać klientów? Po-

zwól, że zrobię wszystko po swojemu - odparła policjan­

tka. - Jeśli to był Lawrence, dostanę go, możesz mi wie­

rzyć. Muszę jednak pracować uważnie, by czegoś nie po­

minąć. Może jednak Danny miał jakichś wrogów?

- Znasz go. Był przez wszystkich lubiany.

- Posłałam policjanta, by porozmawiał z jego ojcem.

- Jeśli w ogóle uda mu się skontaktować z wujkiem

Lou, może ten przyjdzie odwiedzić syna - skrzywiła się

Claire. - Gdy dzwoniłam, nie odpowiadał. Jest piątkowa

noc, więc pewnie gdzieś wyszedł.

- Danny nie ma najlepszych kontaktów z ojcem, jak

rozumiem.

- Są nie gorsze niż w innych rodzinach.

- Ale nie zawsze mieszkał z tobą. Ojciec go wyrzucił?

- Wujek lubi wypić. Pokłócili się.

- Danńy nie pracuje, prawda?

- Zaczął chodzić na spotkania Anonimowych Alkoho­

lików, lecz leczenie musi potrwać. Nikt nie chce go za­

trudnić z taką przeszłością. Kiedy jest dłużej trzeźwy...

- Pewnie zachowuje się jak ty i o wszystko obwinia

siebie - rozległ się męski głos.

Claire obejrzała się. W drzwiach stał wujek Lou.

Jacob domyślił się wcześniej, kim jest nowo przybyły,

bowiem mężczyzna o twarzy zniszczonej teraz alkoholem

musiał być kiedyś podobny do Claire. W tej chwili miał

nieogolone policzki i gniewny wyraz twarzy. Przyniósł ze

sobą puszkę piwa.

- Nie chcesz mnie tutaj, prawda? Nawet nie zadzwo­

niłaś, by zawiadomić, że mój chłopak trafił do szpitala

z kulą w głowie. - W głosie mężczyzny pobrzmiewał pi­

jacki smutek. - Biedny Danny... - mruczał.

- Dzwoniłam, ale pewnie nie słyszałeś - odrzekła

Claire.

- Zawsze miałaś na niego zły wpływ. Wyciągnęłaś go

z domu i nastawiłaś przeciwko mnie... Wpakowałaś go

w kabałę, ty i twój...

- Proszę uważać na słowa - wtrącił się Jacob. - Niech

pan lepiej zamilknie.

- Kto to jest? - spytał Lou.

Sierżant Muldrow wkroczyła do akcji.

- Panie McGuire, jestem z policji. Może pan odpowie­

dzieć na kilka pytań? - spytała i wyprowadziła ojca Dan­

ny'ego z poczekalni.

Jacob gotów był ostrzej interweniować, lecz strategia

policjantki okazała się lepsza. Claire siedziała pobladła,

z podkrążonymi oczami. Wyraźnie potrzebowała czyjejś

pomocy.

W pobliżu był tylko Jacob West.

- Dobrze się czujesz? - spytał.

- Niezła rodzinka - mruknęła, krzywiąc usta w sła­

bym uśmiechu. - Mają mi wszystko za złe.

- To nie twoja wina.

- Naprawdę? Wiedziałam, że Ken może mnie szukać.

Podobno teraz jest w lepszym stanie. W więzieniu podda­

no go leczeniu, ale jakoś nie wierzę w cudowne wyzdro­

wienie. Jego list mnie przestraszył, więc uciekłam. Jednak

zostawiłam Danny'ego... Do licha, powtarzałam mu, by

zadzwonił na policję, gdy Ken pojawi się w pobliżu.

Obwiniała się o całe zdarzenie i Jacob nie miał pojęcia,

jak jej to wyperswadować.

- Nie jesteś odpowiedzialna ża czyny Lawrence'a.

- Może i nie, ale znam Danny'ego. Wydawało mu się,

że jest mi coś winny. Czasem mu pomagałam. Ale tak

naprawdę to ja jestem jego dłużniczką. Wujek Lou ma

rację. W dzieciństwie byłam dla niego zła. Ja... - Potrząs­

nęła głową. - Nieważne. Na pewno nie chcesz słuchać

starych historii.

- Nie zaszkodzi, jeśli je poznam. - Pomyślał, iż nie

wie, jak jej pomóc, ale przynajmniej może wysłuchać.

- Dlaczego uważasz, że byłaś zła dla Danny'ego?

Claire przeciągnęła dłonią po potarganych wiatrem

włosach, które swobodnie wiły się jej teraz wokół twarzy,

co sprawiało, iż Jacob miał wielką ochotę zanurzyć w nich

palce. Na wszelki wypadek włożył ręce do kieszeni.

- Mówisz o czasach, w których byłaś szaloną nastolatką?

- Wspominałam ci o tym, prawda? Matka przeżyła ze

mną piekło. Wciągnęłam Danny'ego w swoje wybryki.

- Każdy odpowiada za własne życiowe wybory.

- Był ode mnie o dwa lata młodszy"i traktowałam go

jak brata, nie kuzyna. Mając takiego ojca, często bywał

u nas w domu. Miał dosyć własnych problemów. Powin­

nam była pomóc mu wydobyć się z kłopotów, tymcza­

sem... Jeszcze nim ukończyłam siedemnaście lat, moja

matka powtórnie wyszła za mąż, więc uciekłam z domu,

a Danny ze mną. Wtedy zaczął pić.

- Twoi rodzice są rozwiedzeni?- W głosie Jacoba za­

brzmiało zrozumienie, bowiem zdawał sobie sprawę,

czym rozwód rodziców bywa dla dzieci.

- Nie, ojciec zmarł, gdy miałam czternaście lat. Matka

była zrozpaczona. Smutek sprawił, iż zamknęła się w so­

bie. Byłam bardzo zżyta z ojcem i bardzo przeżyłam jego

śmierć...

- Czternaście lat to trudny wiek. Nie możesz jeszcze

umawiać się na randki ani prowadzić samochodu, lecz już

nie jesteś dzieckiem. Sama nie wiesz, czego chcesz, poza

tym, by nie mieć czternastu lat.

- Jakoś nie umiem sobie wyobrazić, byś ty, nawet jako

czternastolatek, nie potrafił określić własnych celów.

- Wiedziałem, kim chcę zostać, a zarazem zdawałem

sobie sprawę, iż to bardzo niepraktyczne marzenia.

- Kto ci powiedział, że niepraktyczne?

- Nikt - odparł zadowolony, iż udało mu się rozpro­

szyć jej czarne myśli. - Sam doszedłem do takiego

wniosku. Chciałem być asem lotnictwa, takim jak ci

z czasów pierwszej wojny światowej, albo członkiem

francuskiego ruchu oporu z lat czterdziestych, ewentu­

alnie oficerem kawalerii biorącym udział w bitwie pod

Waterloo.

Claire roześmiała się.

- Rzeczywiście mało praktyczne. Pragnąłeś doświad­

czyć walki, bohaterstwa, prawda? Cofnąć się do czasów,

w których odróżniano dobro od zła i zostać jednym z tych

dobrych facetów.

- Mając czternaście lat, myśli się o takich sprawach.

A ty o czym marzyłaś?

- Obawiam się, iż moje myślenie koncentrowało się

raczej wokół tego, kim nie chciałam być. Nie interesował

mnie udział w zespole dziewcząt zagrzewających szkol-

nych sportowców do walki ani bycie modelką czy królową

piękności.

- Nie jestem ekspertem od marzeń czternastolatek,

lecz chyba większość dziewcząt myśli właśnie o tym.

- Może i miałabym podobne zainteresowania, gdy­

by nie fakt, że matka wywierała na mnie silną presję,

bym się właśnie tym zajęła i eksponowała swoją urodę.

Żeby zrobić jej na złość, wymyśliłam tatuaż - Claire

roześmiała się cicho. - W wieku piętnastu lat kazałam

sobie zrobić znak węża i róży, który uważałam za nie­

zwykle symboliczny.

- Dobry Boże!

- Nie wiem, czy zauważyłeś, lecz królowe piękności

nie mają nigdy tatuaży na twarzach.

- To prawda. Mam nadzieję, że człowiek wykonujący

tatuaże bardzo cię nie oszpecił.

- Nie uwierzył, że mam osiemnaście lat, i odeszłam

z kwitkiem.

Jacob popatrzył na jej policzki i odczuł ulgę.

- To byłaby zbrodnia, gdybyś zniszczyła taką twarz.
Claire pociemniał wzrok. Jacob nie wiedział, czy wią­

zało się to z myślą o dzisiejszym wieczorze i jego piesz­

czotach, czy z pamięcią o uderzeniach pięści Kena.

Odsunęła się nieco i zaczęła przeglądać jakieś pismo.

- Zbrodnią jest tatuowanie jakiejkolwiek młodej

dziewczyny. Właśnie dlatego nie mam dziś na policzku

węża ani róży.

- Nie rozumiem, czemu w ogóle próbowałaś... Nawet

z tatuażem byłabyś bardzo piękna. Nie masz w sobie ani

krzty próżności?

- Och, byłam wystarczająco próżna i lubiłam ze wszy­

stkimi współzawodniczyć.

- Ale chyba nie chodziło ci o wygląd.

- Nie uważałam za właściwe konkurować w tym za­

kresie. Zwycięstwo w konkursie piękności niczego nie

dowodziło, bo w grę wchodziły cechy, którymi odzna­

czałam się z natury, i nic nie zrobiłam, by je osiągnąć.

Mnie zależało na prawdziwym sukcesie. Nie lubiłam

przegrywać.

- A więc od początku miałaś określone priorytety.

Nie przesadzajmy. Jako piętnastolatka wiedziałam tyl­

ko, że robi mi się niedobrze na myśl o konkursie piękno­

ści. Nigdy nie umiałam wytłumaczyć tego matce.

- Zmuszała cię do czegoś?

- Nie tak jak inne matki. Nie naciskała, gdy czegoś

odmawiałam, a ja zawsze odmawiałam. Miała wtedy

smutny wyraz twarzy. Kwestia mojej urody nie była dla

niej ważna, póki nie umarł ojciec. Byłam do niego bardzo

podobna.

Nim Jacob zdążył coś powiedzieć, do pokoju wróciła

policjantka.

- Wujek Claire pije kawę - zwróciła się do niego. -

Póki jest zajęty, chciałabym panu zadać jeszcze kilka py­

tań.

- Proszę.

Sierżant obrzuciła go badawczym wzrokiem. Jacoba

rozbawiła myśl o tym, iż został przejrzany na wylot i za­

klasyfikowany. Podobało mu się, że Claire ma tak przeni­

kliwą przyjaciółkę.

- Rozumiem, iż ona zostanie u pana.

- Tak.

- Jak zabezpieczony jest pański dom?

- Na wszystkie możliwe sposoby. System zamków

i alarmów mam tak niezawodny, iż. zamierzam kupić fir­

mę, która je produkuje.

- Tak? Proszę nie pozwalać jej nigdzie samej wycho­

dzić.

- Nie pozwolę.

- Hej, jestem tutaj. - Claire poczuła się dotknięta, iż

rozmawiają o niej tak, jakby była nieobecna. - Mogliby­

ście i mnie uwzględnić w tej rozmowie - zauważyła.

- W porządku - zgodziła się policjantka. - Tobie też

powtórzę, byś sama nie ruszała się z miejsca. Siedź w tym

dobrze strzeżonym domu i nie przyprawiaj mnie o zmar­

twienie.

- Nie sądzę, by to był dobry pomysł.

Jacob poczuł coś na kształt paniki.

- Zostaniesz ze mną - zakomunikował.

- W rezydencji mieszkają również trzy inne osoby.

- To dobrze, im więcej ludzi, tym lepiej - powiedziała

policjantka.

- Nie dla Kena. Nie dba o to, kogo postrzeli. Przede

wszystkim nie powinnam była przyjmować tej pracy ani

wychodzić na przyjęcie. Rodzice Kena widzieli mnie tam

z Jacobem. Jeśli mają trochę rozsądku, nie będą mu o tym

mówić, ale...

- Nie można liczyć na rozsądek tej pary - zauważył

Jacob.

- Wiem, co pomyśli Ken. Zawsze tak się zachowywał,

kiedy w pobliżu mnie pojawiał się jakiś mężczyzna. Nie

mogę wrócić do domu Westów. Ada, co prawda, nie będzie

zagrożona, ale mieszka tam również Cosmo, sekretarz.

- Dokąd masz zamiar się udać? - spytała policjantka.

- Do domu wracać nie powinnaś. To byłby głupi pomysł.

Trudno brać pod uwagę mieszkanie wujka, a twoja mama

jest w Kalifornii.

- Myślałam, że... mogłabym jeszcze raz zatrzymać się

u ciebie.

- Wiesz, że zawsze jesteś mile widziana, ale Ken już

zna to miejsce. Poza tym mnie najczęściej nie ma w domu.

- Zostanie u mnie - powtórzył Jacob i pomyślał, że

kieruje nim pożądanie.

- Nie sądzę - Claire posłała mu spojrzenie, jakim

księżna traktuje wieśniaka.

Wyraz jej twarzy prowokował go do uśmiechu. Była

tak uparta, iż chciał nią potrząsnąć.

- Jeśli niepokoi cię to, co zdarzyło się dziś wieczorem,

zapewniam, że się nie powtórzy.

- Ach... - Claire spostrzegła zainteresowanie

w oczach przyjaciółki. - Nie w tym rzecz - powiedziała

szybko. - Nie mogę narażać na niebezpieczeństwo innych

ludzi.

- Tylko siebie? Zamierzasz przestać korzystać ze skle­

pów i stacji benzynowych? Przecież tam wszędzie są lu­

dzie.

- To... coś innego. Ken nie zachowuje się jak szalony

snajper i nie strzela do anonimowego tłumu. Tylko... -

Głos jej zadrżał. - Nie wiemy, na co się odważy, by mnie

zdobyć.

Jacob pomyślał, iż trudno przewidzieć, czy Lawrence

jest na tyle zdrowy, by nie atakować Claire publicznie.

Jeśli nie, to zagrożony będzie każdy człowiek, który przy­

padkowo znajdzie się obok, nie tylko ludzie, z którymi ona

zamieszka.

- Ani ja, ani Cosmo nie jesteśmy zupełnie bezradni.

Przecież Cosmo wygląda jak czołg. Nie musisz nas chro­

nić.

- Żaden z was nie chwyci kuli gołą ręką. Nic nie po­

radzicie, jeśli użyje broni.

- North przyśle ochroniarzy. Lawrence nie przedrze się

przez taki kordon.

- Adam North? - zainteresowała się Jackie, a kiedy

Jacob przytaknął, rzekła: - Jest w tym dobry. Claire, po­

słuchaj, ten człowiek ma rację, a ty się mylisz.

- Ale...

- Nie ma żadnego „ale". To twój szef, prawda? Raz

kogoś posłuchaj.

- Dobrze, dobrze. - Podniosła ręce. - Zostanę w rezy­

dencji Westów. Muszę tylko znaleźć Shebę.

- Nie wrócisz do własnego mieszkania, póki Lawrence

nie siedzi za kratami. Zadbam o to, byś dostała swego kota

- obiecał Jacob.

- Doceniam, że chcesz przelewać krew w dobrej spra­

wie, ale wiesz, że to zwierzę nie pozwoli ci się schwytać.

- Nie zamierzam sam go łowić. Poślę brata.
- Myślałam, że Michael wyjechał.

- Mówię o Luke'u. Potrafi oswoić każdą bestię. Już do

niego dzwoniłem w tej sprawie.

- Rzecz w tym, iż Sheba nie znosi mężczyzn. Musia­

łam go zabrać nawet do weterynarza-kobiety. Sądzę, że

jakiś mężczyzna musiał mu się źle zapisać w pamięci, nim

go znalazłam i przygarnęłam. Nie pozwoli się podejść

twojemu bratu.

- Polubi Luke'a. Kochają go wszystkie kobiety

i zwierzęta. - Przede wszystkim zranione, dodał w my­

ślach.

- W każdym razie uprzedź go, że zostanie podrapany

- powiedziała Claire i zwróciła niespokojny wzrok na

ścienny zegar. - Myślisz, że jest zepsuty? - spytała.

Jacob nie odpowiedział. Jackie zaczęła coś mówić, lecz

on wiedział, że Claire nie chodzi o wyjaśnienia dotyczące

zegara, a o informację, czy jej kuzyn wyzdrowieje. Na ten

temat jednak nikt z nich niczego nie wiedział.

Claire wdała się z przyjaciółką w prywatną rozmowę,

a Jacob czuł, że ogarnia go jakieś niewytłumaczalne, cie­

płe uczucie.

- Nie pozwolę, by cię dostał - powiedział do niej na­

gle.

- Przeze mnie Ken posłał do szpitala dwóch ludzi

- smutno zauważyła Claire. - Nie chodzi o to, byś zdo­

bywał się na bohaterskie czyny jak czternastolatek. Ro­

zumiesz, co mam na myśli. To ostatnia rzecz, której

potrzebuję.

Skinął głową. Nie zamierzał odgrywać bohatera. Po

prostu zapewni jej bezpieczeństwo.

- Jest jeszcze jedna kwestia, którą powinnaś rozważyć.

Nie dzisiaj, później - rzekł.

- Co takiego? - spytała z westchnieniem.

- Chcę, byś za mnie wyszła.

Spojrzała na niego zaszokowana. W tym momencie

otworzyły się drzwi do sali operacyjnej i stanął w nich

lekarz.

- Panna McGuire?

Claire zmieniła się na twarzy. Odwróciła głowę i Jacob

nie widział już, co maluje się w jej spojrzeniu.

- Mam dobre wiadomości - powiedział chirurg.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W Dallas nigdy nie było cicho, nawet o czwartej rano.

Jednak po ulicach jeździło o tej porze mniej samochodów,

a w domach nie paliły się już światła. Claire wpatrywała

się w uliczne lampy i czuła się jak zahipnotyzowana. Nie

mogła spać podczas jazdy do domu. Nie była w stanie

myśleć w uporządkowany sposób.

Gdy Danny znalazł się w szpitalu, chciała, by Jacob

wrócił do domu, lecz on to zignorował, podobnie jak ona

jego szalone oświadczyny. Dzięki Bogu, więcej nie wracał

do swojej propozycji. Wolałaby o tym nie myśleć, ale nie

mogła przestać. Ilekroć przypominała sobie jego słowa,

kręciło się jej w głowie.

Chciał się z nią ożenić. Czysty absurd! Nikt nie oświad­

cza się w podobny sposób. W szpitalnej poczekalni,

w oczekiwaniu na wynik operacji kuzyna, w obecności

Jackie, która aż otworzyła usta ze zdumienia.

Zastanawiała się, czy nie był to jakiś żart albo nieprze­

myślany przejaw troski o jej los. Jakkolwiek nie miało to

sensu, Jacob West chciał się z nią ożenić.

Przymknęła oczy i oparła głowę na poduszkach samo­

chodu. Myśli pobiegły w niepożądanym kierunku. „Za­

wsze będę cię kochał". Tak powiedział Ken na pierwszym

spotkaniu. Pamiętała czyste brzmienie jego głosu. Uniosła

powieki i spojrzała w ciemność. Nie zamierzała ponownie

się zakochiwać. Przyjaźń i wzajemna troska powinny wy­

starczyć. Miłość to za dużo.

Ken Lawrence nie był jedynym mężczyzną, który jej

pragnął, lecz tylko on potrafił ją przekonać, że to, co czuł,

było prawdziwe. Claire drogo zapłaciła za swój błąd. Teraz

miała po prostu przyjaciół. Na przykład Danny'ego.

- Nie śpisz? - usłyszała glos Jacoba.

- Złe myśli nie dają mi spać.

- Chirurg zapewnił, że są szanse na pełne wyzdrowie­

nie Danny'ego.

- Kiedy pozwolili mi do niego zajrzeć, otworzył oczy

i mnie poznał.

Podłączyli go do różnych urządzeń podtrzymujących

życie. Był zupełnie bezradny i taki blady, ale gdy wzięła

go za rękę, otworzył oczy i wszystko wskazywało na to,

że ją poznał.

- To dobry znak - rzekł Jacob.

Claire zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób zapłaci

za operację kuzyna, skoro podjęła się pokryć koszt jego

pobytu w szpitalu.

- Jak zaprzyjaźniłaś się z tą policjantką? - spytał.

- Obie grałyśmy w koszykówkę. W ósmej klasie mia­

łam odejść z drużyny, bo mama chciała, żebym wstąpiła

do zespołu dziewczyn zagrzewających szkolnych spor­

towców do walki, ale mnie to nie odpowiadało. Jackie była

ze dwadzieścia razy lepsza ode mnie. Nie tylko ze względu

na wzrost, ale i szybkość. Nie wyobrażasz sobie, jak wspa­

niale grała. Zaprzyjaźniłam się z nią, bo bardzo chciałam

jej dorównać.

- Wspominałaś, że lubisz współzawodnictwo. W ten

sposób zawierasz przyjaźnie?

- Jackie się tym nie przejmowała. Wiedziała, że nie

mam szans i nie traktowała poważnie moich ambicji. De­

nerwowało mnie to, ale ona nie zamierzała robić kariery

w sporcie. Od początku chciała zostać policjantką.

- Podziwiasz ją.

- Oczywiście.

- Kiedy byłaś w ósmej klasie, zmarł twój ojciec?

- Tak. - Z twarzy Claire zniknął uśmiech.

- Moja mama umarła, gdy miałem pięć lat - rzekł.

- Byłeś małym dzieckiem - zauważyła, obejmując go

wzrokiem.

- Tak. Moja sytuacja różniła się od twojej. Rodzice byli

rozwiedzeni, a ja od ukończenia trzech lat mieszkałem

u ojca.

A więc matka odeszła od niego dwa razy. Za drugim

razem ostatecznie.

- W każdym wieku odejście rodziców odczuwa się jak

porzucenie, tylko że, mając czternaście lat, zdawałam so­

bie sprawę, iż tata nie zamierzał mnie zostawić.

- Nie szukam współczucia - powiedział z nieodga-

dnionym wyrazem twarzy.

- Współczucie i zrozumienie to nie to samo.

- Nie chcę, byś mnie rozumiała. Nie pochwalam roz­

wodu, gdy w grę wchodzą dzieci. Dla nich to niezdrowe

i niebezpieczne.

- Ach...
- Nie zakładam, że za mnie wyjdziesz, w ogóle nicze­

go nie zakładam, dlatego chcę przedyskutować takie spra-

wy jak dzieci czy rozwód. Kiedy ostatnio oświadczałem

się kobiecie, sądziłem, że wiem, czego ona oczekuje od

małżeństwa. Myliłem się.

- Ostatnio? - powtórzyła.

- Zamierzałem ożenić się z kobietą, którą dobrze zna­

łem. Niestety, dała mi kosza.

Claire nie potrafiła zapanować nad emocjami. Roze­

śmiała się.

- Widzę, że cię rozbawiłem - zauważył nachmurzony.

- Z siebie się śmieję, nie z ciebie.

Nie zakochał się w niej! Po prostu postanowił się oże­

nić, a miłość nie miała z tym nic wspólnego. To powinno

dać jej nauczkę. Nie należy się angażować.

- Kolejny wybór padł na mnie. Nic nie mów. Jeśli

byłam na jeszcze dalszym miejscu listy, wolę nie wiedzieć.

- Żadna lista nie istnieje. - W jego głosie brzmiała

irytacja. - Po prostu mam powód, by szybko się ożenić.

- A więc były tylko dwie kandydatki. Przepraszam, że

się roześmiałam. Doceniam zaszczyt... ale...

- Nie odpowiadaj teraz. - Jacob skręcił na podjazd

prowadzący do rezydencji. - Miałaś ciężką noc. Nie za­

mierzałem tak od razu o tym mówić. To był impuls,

oświadczyłem się szczerze.

- Przypuszczam, że to efekt emocji.

- Ciągle się śmiejesz. - Jacob nacisnął guzik otwiera­

jący drzwi do garażu.

- Gdybyś wiedział, o czym myślę...

- Możesz powiedzieć mi o tym.

- To same nonsensy.

Jacob nie odezwał się, gdy wjeżdżali w alejkę prowa-

dzącą ku domowi. Dochodziła czwarta rano. Było chłodno

i cicho.

- Wszystko wypadło w nie najlepszym czasie. Ściga

cię szaleniec, więc pewnie pomyślałaś, że ja też sfiksowa-

łem na twoim punkcie. Nie musisz się obawiać. Nie jestem

Kenem Lawrence'em.

- To prawda. Ken oświadczył mi się na drugiej randce.

- Sądzisz, że w czymkolwiek go przypominam?

A może z jakichś powodów chcesz o nim pamiętać?

Claire tylko westchnęła i zrobiła krok do przodu, lecz

Jacob ujął ją za łokieć i zatrzymał.

- Możemy porozmawiać o tym rano - rzekł.

- Rano... - Claire ogarnęło zniechęcenie. - Rano mu­

szę ci wręczyć rezygnację - powiedziała.

I znaleźć sobie nowe miejsce, choć na razie nie wiem,

gdzie, dodała w duchu.

- Obiecałaś swojej przyjaciółce, że u mnie zostaniesz.

- Zrobiłam to, zanim mi się oświadczyłeś, a ja cię od­

rzuciłam. To skomplikowało sytuację.

- Jeszcze mi nie odmówiłaś.

- Próbowałam.

- Nawet jeśli zdecydujesz się nie wychodzić za mnie,

nie możesz odejść. Potrzebuję cię, a ty potrzebujesz bez­

piecznego dachu nad głową.

Claire nie rozumiała, czemu zależało mu na zapewnie­

niu jej bezpieczeństwa i dlaczego chciał ją poślubić.

- Nie wiem, czemu to robisz - rzekła.

- Napijemy się czegoś - powiedział na progu domu.

- Teraz? - Roześmiała się zdziwiona.

Otworzył drzwi i wystukał kod wyłączający alarm.

Claire, kręcąc głową ze zdumienia, podążyła za nim do

ciemnego wnętrza,

- Minęła czwarta rano. Nie mam siły na kontakty to­

warzyskie.

- Nie sądzę, byś usnęła, nie uzyskawszy odpowiedzi

na kilka pytań. Poza tym w szpitalu wypiłaś za dużo kawy,

by spać, niezależnie od tego, jak bardzo czujesz się wy­

czerpana. Łyk alkoholu może pomóc się odprężyć.

Najprościej i najrozsądniej byłoby powiedzieć mu do­

branoc, wrócić do swego pokoju i... samotnie położyć się

do łóżka. A jednak, sama nie wiedząc, dlaczego, została.

Przebywanie z Jacobem w ciemnym, uśpionym domu

miało w sobie coś uwodzącego. Claire wydało się, iż nie

jest w stanie zdobyć się na żaden wysiłek, nawet taki jak

pójście do własnego pokoju.

Nie czuła się śpiąca. Była wyczerpana, lecz w głowie

miała natłok myśli. Może kropla alkoholu to nie jest zły

pomysł, uznała, gdy Jacob podawał jej do połowy napeł­

nioną szklankę. Sama nie wiedziała, czy chce się dzięki

temu nieco rozluźnić, czy spędzić jeszcze kilka minut

z tym zaskakującym mężczyzną.

- Naprawdę nie powinnam - zauważyła, biorąc alko­

hol.

- Szkocka z wodą. Wierzę, że ci nie zaszkodzi.

Aromat whisky przyjemnie drażnił nozdrza.

- Wypiję w celach leczniczych - powiedziała.

- Dla mnie szkocka bez wody.

- Ken taką pił.

- Może powinienem przerzucić się na irlandzką?

- Nie ma dla mnie znaczenia, co pije mój szef. - Claire

przełknęła łyk alkoholu, co sprawiło, że wróciły pewne

wspomnienia i musiała odstawić szklankę na stół.

- Cieszę się, iż ciągle uważasz mnie za szefa. - Jacob

odstawił swoją szklankę nietkniętą. - Wolałbym jednak

zmienić status. Nie! - Uniósł dłoń, nie pozwalając sobie

przerwać. - Pozwól, że skończę. Po pierwsze, nawet nie

myśl o odejściu stąd. Choćbyś postanowiła nie wychodzić

za mnie, nigdzie nie będziesz bezpieczniejsza niż tutaj.

Teraz jesteś pod moją opieką. Ale co się stanie za miesiąc,

gdy wróci Sonia?

- Ja... - Claire nie myślała z takim wyprzedzeniem.

- Do tego czasu Jackie wsadzi go za kratki.

- Możliwe, jednak na razie nie ma żadnych dowodów.

Co będzie, jeśli twój kuzyn nie da rady zeznawać przeciw

Lawrence'owi? Co wtedy zrobicie?

- Jeśli będę musiała, wyjadę z Dallas.

- A jeżeli on pojedzie za tobą? - Jacob podszedł bliżej.

- Ten człowiek pielęgnował swoją obsesję przez sześć lat

pobytu w więzieniu. Co będzie, jeśli twoja przyjaciółka

go nie aresztuje, zanim Sonia wróci? Jeśli za mnie wyj­

dziesz, będę cię chronił już zawsze.

- Nie przyszło ci do głowy, iż mogę nie chcieć uzależ­

niać się od kogokolwiek tylko po to, by zyskać opiekę?

- Czy tego chcesz, czy nie, potrzebujesz jej. Co w tym

złego? Kobiety od wieków właśnie po to wychodzą za mąż.

- I od wieków są traktowane przedmiotowo.

- No dobrze, jeśli nie dla opieki, to może wyjdziesz za

mnie dla pieniędzy. - W jego oczach pojawiło się rozba­

wienie. - To też historyczny motyw i do dziś aktualny.

- Dla mnie to rodzaj zalegalizowanej prostytucji.

- Tylko jeśli pójdziesz ze mną do łóżka. Łatwiej cię

będzie uwieść, jeśli zostaniesz moją żoną?

Myśl o byciu uwiedzioną przez Jacoba sprawiła, że

ciało Claire przeniknął dreszcz, lecz zignorowała ten syg­

nał.

- Chcesz powiedzieć, że nie oczekujesz seksu w mał­

żeństwie?

- Nie oczekuję niczego poza tym, co mi obiecasz. Mo­

żemy wspólnie ustalić warunki, niekoniecznie wszystko

ujmując na piśmie. - Był wyraźnie rozbawiony. - Na

przykład, jeśli chodzi o sprawy łóżkowe.

- Małżeństwo to nie handlowy kontrakt - odrzekła, a

w jej głosie zabrzmiał smutek, choć zamierzała mówić

surowym tonem.

- Ale może nim być.

- Tylko wówczas, gdy jedna strona coś sprzedaje dru­

giej. Ja nie mam ochoty się sprzedawać.

- To wyjdź za mnie dla dobra Ady.

- Co takiego? - Claire oparła dłoń o ścianę, by zacho­

wać równowagę. - Co ona ma z tym wspólnego?

- Nie chcesz zawierać małżeństwa dla pieniędzy, a ja

muszę. - Jacob całą siłę wzroku skoncentrował na niej,

tak że poczuła siłę jego pożądania.

Odwróciła wzrok.

- Choć niechętnie, jednak zmuszona jestem wyznać,

że poślubiając mnie, zyskałbyś raczej długi niż pieniądze.

- Mówisz o rachunkach za pobyt kuzyna w szpitalu?

Jeśli za mnie wyjdziesz, nie musisz się o nie martwić.

Możemy to umieścić w przedślubnej intercyzie.

- Nie będzie żadnej intercyzy. To wszystko nie ma

sensu. Dlaczego miałbyś się ze mną żenić? Przecież mnie

nie znasz, a ja nie mam żadnych pieniędzy.

- Zapominasz o istnieniu trustu.

Ach, więc chodziło o trust, w którym ojciec Jacoba

ostatnią wolą ulokował swoją fortunę do chwili ożenku

synów.

- Twój ślub nie spowoduje rozwiązania trustu.

- Luke i Michael ożenią się w nieodległej przyszłości,

więc ja również powinienem. I mam nadzieję, że to ty

zostaniesz moją żoną.

- Dlaczego? Na co potrzebujesz pieniędzy? Czemu

twoi bracia zgodzili się...?

- Dla Ady, u której wykryto syndrom Timura. Ona

umrze, jeśli nie podejmiemy regularnego leczenia.

- Dobry Boże... - wymamrotała, widząc pełną deter­

minacji twarz Jacoba. - Można jej pomóc?

- To leczenie daje szanse, ale jest eksperymentalne

i bardzo kosztowne. Utrzymanie jej przy życiu przez ko­

lejne pięć lat oznacza wydatek pięciu milionów dolarów.

Musimy rozwiązać trust.

To był wystarczająco poważny powód, by się ożenić.

Lecz dotyczył jego, a nie jej.

- Nie mogę - rzekła. - Musisz znaleźć kogoś innego,

kto... nie będzie oczekiwał od małżeństwa niczego więcej,

tylko... - Pieniędzy, opieki i twojego ciała, pomyślała.

- Poproś kogoś innego.

- Próbowałem. - Położył ręce na jej ramionach i lekko

uścisnął. - Odrzuciła mnie.

Claire, zbyt zakłopotana, by się bronić, dotknęła jego

piersi, niepewna, czy chce go odepchnąć, czy przyciągnąć

bliżej.

- Dlaczego ja? - spytała.

Przesunął palcami po jej szyi i pieszczotliwie ujął twarz

w dłonie.

- Ponieważ cię pragnę.

Odpowiedź zabrzmiała rozczarowująco. Zbyt wielu

mężczyzn jej pragnęło.

- Jestem pewna, że pożądasz również innych kobiet.

- Nie tak jak ciebie. Jesteś piękna, lecz nie w tym

rzecz... - W jego wzroku zamigotało jakieś inne uczucie,

nie tylko żądza. - Nieważne.

Claire pomyślała, że, przeciwnie, to bardzo ważne, i już

otworzyła usta, by to powiedzieć, gdy Jacob skorzystał

z okazji, żeby ją pocałować. Znała smak jego ust. Ciało

zareagowało w znajomy sposób. Czuła, jak mocno bije jej

serce. Dotykał językiem jej warg, przesuwał dłońmi w dół

po nagich plecach i przyciskał mocno. Wiedziała, że jest

bardzo podniecony, lecz stara się być czuły, delikatny.

Pieszczota ust i dłoni wiele obiecywała. Wywoływała

drżenie i fale gorąca. Claire zaczęła odczuwać rozkosz.

Zarzuciła mu ręce na szyję i poczuła bicie jego serca.

Nie zdziwiła się, gdy świat zawirował i poczuła mięk­

kość dywanu. Tego też chciała. Jacob położył się na niej,

a potem uniósł głowę i delikatnie przeciągnął palcami po

jej policzku.

- Claire...

- Muszę cię o coś spytać - odezwała się.
- Pytaj.

- Kochasz mnie?

Milczał. Wyraźnie toczył wewnętrzną walkę.

- Nie - odrzekł po chwili.

Poczuła ulgę i... smutek. A więc nie zwodził jej. Jednak

to bolało. Bardzo chciała, by ją kochał.

- Będę ostrożny, nie skrzywdzę cię - obiecał, głasz­

cząc jej policzek.

- Wiem.

Nie umiała powiedzieć, że niczego się nie obawia, ra­

czej wstydzi się swoich pomyłek. Zamiast tego pocałowała

go i wsunęła pieszczotliwym ruchem palce w krótkie,

miękkie włosy. To był głęboki, namiętny pocałunek.

Jacob położył rękę na jej piersi, rozpiął guziki sukienki

i rozsunął ją, a potem wrócił ustami do sutków dziewczy­

ny. Czuła silne pożądanie. Nigdy dotąd nie przeżywała

czegoś podobnego. Ciało wypełniały niezwykłe pragnie­

nia. Przytuliła do siebie Jacoba i wyszeptała jego imię.

- Ciii... - Położył wargi na jej ustach.

Całował wolno, gorąco, obiecując, że będą mieli wiele

czasu, by się nawzajem odkrywać. Pocałunkami zapew­

niał, iż jest z nim bezpieczna.

Widziała, jak drżały mu ręce, gdy dotykał jej jak czegoś

kruchego. Nie czuła się krucha. Miotały nią dzikie namięt­

ności. Nie obawiała się, że zrani ją. Ufała mu, bo dowodził

tego słowami i dotknięciami. Zdawała sobie sprawę z in­

nego typu ryzyka, lecz pragnęła go zaznać równie mocno

jak on. Nie mogła zagwarantować, że sama go nie zrani.

Całowała tak miękko, jak potrafiła. Wiedziała, jak do­

tykać mężczyzn, lecz z Jacobem była bezradna. Ustami,

językiem, pieszczotą dłoni pytała, czego pragnie, i prosiła,

by z nią został.

Czuła, jak reagował na jej bliskość. Miał rozpiętą ko­

szulę, dotykała jego gorącej, gęsto porośniętej piersi. Ken

miał zupełnie gładkie ciało. Udami wyczuwała jego pod­

niecenie. Sięgnęła do suwaka spodni. Jęknął. Zrozumiał,

że Claire chce mu się oddać.

Nie planował tego. Zamierzał ją uwieść, ale nie na­

tychmiast. Nie w sytuacji, gdy tracił nad sobą kontrolę.

Pragnął pokazać jej, jak dobrze będzie im razem, dać

przedsmak tego, co może ją czekać podczas nocy po­

ślubnej.

Teraz wszystko okazało się nieważne wobec faktu, że

zamierzała mu się ofiarować. Żadna siła nie mogła go

powstrzymać przed przyjęciem tego daru. Powinien jed­

nak zachować ostrożność. Zdawał sobie sprawę, że Claire

może dać się ponieść namiętności. Wtedy okaże się zupeł­

nie bezbronna. Wystarczy jeden niezręczny ruch, by ją

zranić. Na pewno miała swoje obawy, choć o nich nie

mówiła. Jacob chciał je poznać, zrozumieć, ale nie mógł

czekać. Musiał upewnić się, czy Claire nie boi się niczego,

leżąc w jego ramionach. By się o tym przekonać, należało

powstrzymać ruch jej ręki manipulującej przy zamku

spodni. Natychmiast. Nim jednym ruchem pozbędzie się

ubrania i wniknie w jej ciało.

- Spokojnie... - Delikatnie odsunął jej rękę.

Pocałunkami przesuwał się po jej twarzy i szyi. Unie­

ruchomił jej dłonie i dalej całował całe ciało.

Miała takie piękne piersi. Powiedział jej to, delikatnie

pieszcząc sutki językiem, aż zaczęła jęczeć z rozkoszy.

Wtedy zadrżał i przesunął język na brzuch dziewczyny.

Poczuł materiał sukienki. Zapragnął jej nagiej, więc uwol-

nił ręce i zaczął ją rozbierać. Claire pomogła mu, unosząc

biodra, gdy zdejmował z niej bieliznę. Kiedy zobaczył ją

zupełnie nagą, stracił nad sobą kontrolę.

Claire zapragnęła, by on również pozbył się ubrania.

Szarpnęła za koszulę, rozpięła zamek u spodni. Poruszała

palcami tak szybko, że nie zdołał ich pochwycić, a może

nie chciał tego zrobić.

Potoczyli się na dywan nadzy, spleceni uściskiem.

Dłońmi, wargami, językami chcieli poznać się natych­

miast i w całości. Zawadzili o stolik. Coś z niego spadło,

lecz nie dbali o to. Claire rozsunęła nogi, czując Jacoba

na swoim ciele. Bardzo go pragnęła. Zatrzymał się na

moment, wiedziony instynktem.

- Wyjdziesz za mnie? - spytał.

- Jacob...

- Powiedz: tak. Powiedz - przynaglił.

- Tak! Pragnę cię, pragnę... - Claire w napięciu poru­

szała biodrami, przyciskając się mocno do jego ciała.

On chciał jednak usłyszeć więcej. Chciał, by powie­

działa, że za niego wyjdzie, że się zgadza. Jęknął i spró­

bował powstrzymać się jeszcze przez chwilę.

- Zwolnij - wymamrotał.

- Do licha! - krzyknęła. - Zwolnimy później.

Dłużej nie mógł czekać. Wszedł w nią i zaczął namięt­

nie całować, a ona odwzajemniała się z równą pasją. Or­

gazm zaskoczył go swoją mocą. W oszołomieniu słyszał,

że Claire wola jego imię. Zrozumiał, że przeżywa razem

z nim szczyt rozkoszy.

Był zupełnie wyczerpany gwałtownością odczuć.

Szczęśliwy, leżał przytulony do jej ciała. Wiedział, że jest

ciężki, lecz nie był w stanie się poruszyć. Czuł, że Claire

głaszcze jego ramiona. Po chwili jej ręce znieruchomiały.

Drgnął przerażony, że zrobił jej krzywdę. Zsunął się

z niej i podłożył ramię pod jej głowę. Westchnęła, przytu­

lając się. Po chwili odważył się odgarnąć włosy z jej twa­

rzy i zobaczył, że zasnęła.

Ogarnęła go nieznana czułość. A więc mu ufała, skoro

usnęła w jego ramionach. Zapragnął tak zostać z nią na

zawsze. Pilnować jej spokojnego snu. Albo obudzić ją

i zasypać obietnicami. Poczuł chłód na spoconej skórze.

Pomyślał, że Claire również zaraz będzie zimno.

Wstał ostrożnie i pochylił się, by wziąć ją na ręce.

Wcale nie było łatwo podnieść ją z ziemi. Gdy się udało,

Claire nagrodziła jego trud, przytulając się i obejmując go

za szyję. Poczuł się tak, jakby zrobił interes swojego życia.

Nie otworzyła oczu, ale się uśmiechała. Mógł zabrać ją

do swojego łóżka, lecz wiedział, że jest wyczerpana. Miała

podkrążone oczy. Przeżyła trudny dzień, więc powinna

odpocząć, a jeśli znajdzie się w jego sypialni, dalej będą

się kochać.

Zaniósł ją do pokoju Soni, położył, otulił kołdrą i za­

trzymał się, pochylony, by popatrzeć. Wtedy uniosła po­

wieki.

- Dokąd idziesz? - spytała.

- Musimy się trochę przespać. Rano trzeba podjąć wie­

le decyzji.

- Jacob... - Pieszczotliwie dotknęła jego warg. - Nie

możesz oczekiwać, bym dotrzymała słowa złożonego pod

presją, niezależnie od tego, jak słodka była ta presja.

- Mogę.

- Tak naprawdę nie zgodziłam się wyjść za ciebie.

Ogarnął go lęk. Na moment zacisnął dłonie w pięści,

lecz zaraz je rozprostował. Nie może jej stracić.

- Jednak zrobiłaś to. Porozmawiamy rano. Dobranoc,

Claire.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Claire spała sama, lecz obudziła się w towarzystwie.

Powoli zaczynała uświadamiać sobie, że czuje na powie­

kach promienie słońca, a na piersiach ma coś ciepłego

i miękkiego.

Sheba? Otworzyła oczy, by zobaczyć popielatego kota

rozciągniętego na kołdrze. Wyciągnęła rękę i popieściła

go za uszami, tak jak lubił najbardziej.

Najwyraźniej brat Jacoba miał niezwykłe zdolności,

a on sam albo nie zamknął drzwi do jej pokoju, gdy wy­

chodził, albo wpuścił to stworzenie dziś rano.

Wspomnienie ostatniej nocy przejęło ją dreszczem. Pa­

miętała zarówno delikatność Jacoba, jak i gwałtowną na­

miętność. Często myślała o seksie jak o niezwykłym da­

rze, który przyjmuje się nago. Odmawiała go sobie przez

ostatnie sześć lat.

Uznała, że niezwykłe odczucia, jakich doznała, musiały

stanowić efekt długiej abstynencji. Nic więcej. Jak to się

stało, że przystała na małżeńską propozycję Jacoba? Jak

mogła do tego dopuścić?

Złe doświadczenia powinny ją czegoś nauczyć. Drogo

zapłaciła za błędy. Po raz drugi nie ulegnie presji hormo­

nów. Namiętność zawsze mija. Nie pozwoli jej więcej

rujnować sobie życia.

Zsunęła kota z piersi i usiadła. Spojrzała na zegarek.

Dochodziła jedenasta. Na szczęście była niedziela, więc

nie musiała spieszyć się do pracy. Należało jedynie poje­

chać do szpitala. Biedny Danny. Jak mogła o nim zapo­

mnieć? Poczuła się winna. Podeszła do biurka, chcąc za­

dzwonić. Wtedy zobaczyła kartkę.

„Danny czuje się lepiej. Lekarze oceniają jego stan jako

stabilny. Podobno odpowiedział już na kilka pytań. Mo­

żesz odwiedzić go po południu."

Notatka nie była podpisana, lecz Claire nie potrzebo­

wała podpisu, by odgadnąć jej autora. Spojrzała na drzwi

łączące pokój z gabinetem Jacoba i przymknęła oczy.

Co robić z takim człowiekiem?

Oświadczył się i uwiódł ją. Trudno było inaczej to na­

zwać, choć nie dało się zaprzeczyć, iż miała w tym własny

udział. Uwiódł nie dlatego, że poniosła go namiętność, ale

dlatego, że chciał wymusić zgodę na małżeństwo. Miał

w tym własny cel. Miłość nie wchodziła w grę.

Ale też sprowadził kota, żeby się nie martwiła, i za­

dzwonił do szpitala, by zaoszczędzić jej niepokoju, A oże­

nić się chciał, by ratować życie Ady.

Od wczorajszego wieczora robił wszystko, by jej po­

móc. Był dobrym, uczciwym człowiekiem. Czasem wy­

dawał się tajemniczy, lecz to tylko dodawało mu uroku.

Uwielbiała jego szczególne poczucie humoru i sposób,

w jaki troszczył się o wszystkich wokół. Ale go jeszcze

nie kochała. Nie tak szybko. On też jej przecież nie kochał.

Nie chcesz kochać, pamiętasz? podpowiedział wewnę­

trzny głos. W każdym razie nie pragnę ponownie się za­

kochać, uznała w myślach, spiesząc do łazienki. Może nie

teraz. Małżeństwo to poważna sprawa i można je plano­

wać, gdy dwoje ludzi coś naprawdę łączy. Musi to wyjaś­

nić Jacobowi. Łagodnie, ale stanowczo. Nie może wyjść

za człowieka, którego dobrze nie zna. Teraz powinna

wziąć prysznic i spłukać pamięć o ostatniej nocy.

Claire uświadomiła sobie, że nie używali żadnego za­

bezpieczenia, a ona nawet tego nie spostrzegła. To było

nieodpowiedzialne. Kochanie się z Jacobem wydawało się

tak naturalne jak oddech, lecz okazało się niebezpieczne

i mogło mieć następstwa.

Jacob patrzył, jak brat kręci się po gabinecie, i przekła­

dał papiery z miejsca na miejsce. Luke zawsze był trudny.

Swoim urokiem potrafił łudzi trzymać na dystans równie

dobrze, jak on chłodem. Dziś był spięty bardziej niż zwy­

kle. Jacob również nie czuł się rozluźniony po tym, co od

niego usłyszał.

- Rozumiem, że powinienem życzyć ci szczęścia -

rzekł. - A mam chęć wyrzucić cię z pokoju.

W oczach Luke'a zabłysło rozbawienie.

- Pofolguj sobie, jeśli ci to ulży.

- Maggie to niezwykła kobieta.

- Zgadzam się. Uważasz, że nie jestem jej godny.

- A jesteś?

Luke roześmiał się i przeciągnął dłonią po włosach.

- Nie - przyznał.

- Jeśli ją zawiedziesz, będziesz miał ze mną do czy­

nienia.

- Obiecałem jej wierność. Myślisz, że zamierzam zła­

mać słowo?

Jacob ociągał się zbyt długo z odpowiedzią i zdawał

sobie sprawę, że to mogło zaboleć brata.

- Nie, nie sądzę - rzekł wreszcie. - Chyba coś do niej

czujesz, choć nie potrafiłbym tego nazwać. Niech cię diab-

li, jeśli chcesz się tylko zabawić...

- Po to nie musiałbym się żenić. A co z tobą? Ja zro­

biłem swoje i Michael jest też gotów do ożenku. Znalazłeś

następną kandydatkę na żonę?

- Rozmawiałeś z Michaelem?
- Dzwonił do mnie przed kolejnym wyjazdem na ko­

niec świata.

Drzwi prowadzące do pokoju Claire otworzyły się na­

gle.

- Muszę z tobą pomówić. Och... - Claire zatrzymała

się w pół kroku na widok Luke'a. - Nie wiedziałam, że

ktoś jest u ciebie.

Jej widok sprawił mu przyjemność. Miała na sobie

czarną spódniczkę i zgrabny, brzoskwiniowy żakiecik.

Była uczesana i lekko umalowana, ale... bosa.

Jacob zbliżył się do niej.

- Chyba jeszcze nie znasz mego brata, Luke'a - po­

wiedział. - Luke, to Claire McGuire - dokończył prezen­

tacji.

- Miło mi cię poznać, Claire. Bardzo miło - rzekł

z szerokim uśmiechem Luke. - Jesteś związana z moim

staroświeckim bratem?

Jacobowi nie podobał się sposób, w jaki Luke patrzył

na jego asystentkę. Jakby sprawdzał, czy do siebie pasują.

Oboje byli tacy piękni. Otoczył więc Claire ramieniem

i przyciągnął do siebie.

- Oświadczyłem się jej ostatniej nocy - rzekł.

Spojrzała na niego zaskoczona.

- Naprawdę? - Luke się uśmiechnął. - Zawsze miałeś

dobry gust. Claire, pozwól, że cię powitam jak członka

rodziny.

- Obawiam się, że to przedwczesne. Jacob nieco się

pospieszył, bowiem nie przyjęłam oświadczyn.

- To Michael robi wszystko przedwcześnie. W ogóle

był wcześniakiem, ja urodziłem się dwa tygodnie po ter­

minie, czego mama nie mogła mi wybaczyć. A Jacob za­

wsze był o czasie. Czyżby tym razem mu nie wyszło?

- Ciągle negocjujemy - odezwał się Jacob.

- Negocjujecie? - roześmiał się Luke. - Pierwszy raz

słyszę, by ktoś to tak nazywał.

- Czas, żeby cię ktoś nauczył dobrych manier.

Claire zwróciła się do Luke'a, jakby w ogóle nie sły­

szała słów Jacoba:

- To ty jesteś tym czarodziejem, który zwabił mego

kota i przywiózł go tutaj? Chciałabym ci podziękować za

trud. Jak to zrobiłeś?

- Był zupełnie spokojny, bo odkryłem jego słabość do

szynki.

- Myślę, że jesteś równie dobry w tej dziedzinie jak

w denerwowaniu brata.

- Zwykle znacznie więcej trudu kosztuje mnie wypro­

wadzenie go z równowagi. Dziś musiał się nie wyspać.

- Rzeczywiście. - Uśmiechnęła się.

Chciała coś jeszcze dodać, lecz Jacob nie pozwolił.

Objął ją mocniej, a gdy zdziwiona zwróciła ku niemu

twarz, pochylił się i mocno ją pocałował.

Ten pocałunek był mu potrzebny. Pragnął jej dotknąć,

przypomnieć ostatnią noc. Gdy uniósł głowę i spojrzał na

nią, przymglony wzrok Claire sprawił mu radość.

- Chyba lepiej będzie, jak sobie pójdę - zauważył we­

soło Luke.

- Nie odchodź, mogę później porozmawiać z Jacobem

- powiedziała szybko Claire.

Widać było, że jest lekko oszołomiona.

- Luke właśnie wychodzi. Wyjaśniliśmy sobie już

wszystko - powiedział Jacob zadowolony z wrażenia, ja­

kie na niej wywarł.

- Chyba tak - Luke skinął głową. - Muszę iść ratować

Maggie. Ada trzyma ją w kuchni. Naprawdę miło było cię

poznać, Claire. Jestem pewien, że będę cię jeszcze widy­

wać. Oczywiście nie tak często jak on, ale zawsze...

- Luke - Głos starszego brata zabrzmiał ostrzegawczo.

Młodszy West uśmiechnął się jeszcze raz, pomachał na

pożegnanie i wyszedł z gabinetu. Claire uwolniła się

z uścisku Jacoba. W pokoju zapanowała niezręczna cisza.

- Wprawiłem cię w zakłopotanie? - spytał Jacob.

Zdawał sobie sprawę, iż dziewczyna może mieć serde­

cznie dość wszystkich zazdrosnych facetów.

- Potrafię odróżnić męską rywalizację od chorej za­

zdrości - odparła.

Pomyślał, że to dobrze, lecz nadal nie był pewien, czego

od niego oczekiwała. Podszedł bliżej. Wzrok dziewczyny

nie pozostawiał wątpliwości co do tego, czego pragnęła.

Wziął ją w ramiona i pocałował.

Claire tylko westchnęła i zarzuciła mu ramiona na szy­

ję. Jej rozchylone wargi wyraźnie czekały na ten pocału-

nek. Całe ciało ogarnął ogień, który natychmiast udzielił

się kochankowi. To było coś więcej niż tylko pożądanie.

Jacob odchylił głowę i nie uwalniając Claire z uścisku,

spytał:

- Nie żałujesz ostatniej nocy?

- Nie, a ty?

- Ja też nie.

Chciał powiedzieć coś więcej, lecz nie potrafił znaleźć

słów, by się dowiedzieć, na czym polegają jej głęboko

skryte urazy. Jak je wydobyć na zewnątrz? Jak uniknąć jej

zranienia, jeśli nie zna się czułych miejsc.

- Dlaczego nie związałaś się z nikim po rozstaniu

z Kenem?

- Czemu sądzisz, że tego nie zrobiłam?

Jacob znał dane z raportu, jaki dostał na jej temat, lecz

wolał, by ona się nie zorientowała, z jakich źródeł czerpał

wiedzę.

- Nie chciałbym o tym mówić.

- Może jednak...

Miał teraz trzy możliwości. Skłamać, odmówić od­

powiedzi albo wyznać prawdę. Odmowa sprawiłaby, iż

Claire zaczęłaby podejrzewać, że coś ukrywa. Gdyby

powiedział prawdę, mogłaby zmienić zdanie na jego

temat, odejść i więcej nie wrócić. Zdecydował się nie

oszukiwać.

- Skorzystałem z usług agencji Northa, by cię spraw­

dzić - rzekł.

Dziewczyna spojrzała nań z niedowierzaniem. Kazał ją

śledzić? Co za ironia? Odwróciła się i podeszła do okna.

Postąpił niezwykle praktycznie i rozsądnie. Mężczyzna

zmuszony do szybkiego ożenku z niemal obcą osobą ma

prawo dowiedzieć się o niej jak najwięcej.

Ale jej to nie odpowiadało. Wolałaby, żeby szalał z na­

miętności tak jak ona. To takie głupie, a jednak...

- Moje losy wydały ci się interesujące?

- To był jedyny sposób, jaki znałem, by szybko

znaleźć kandydatkę na żonę i jednocześnie prowadzić in­

teresy. Potrzebowałem faktów.

- Niezwykła taktyka zalecania się. - Claire pomy­

ślała, że musi ją razić ostre światło słońca, bo czuła

szczypanie oczu. - Jeśli byśmy się pobrali, a ty znowu

zapragnąłbyś poznać jakieś fakty, też kazałbyś mnie śle­

dzić?

- Nie! - Podszedł do niej i objął za ramiona. - Nie

zrobiłbym tego. Teraz to zupełnie inna sytuacja...

- Małżeństwo to rzeczywiście osobista sprawa. Podo­

bnie jak kochanie się. - Uśmiechnęła się niezdecydowa­

nie. - Nie mogę obwiniać cię o to, że jesteś rozsądny.

Sama chciałabym taka być.

- Powiedz, czego oczekujesz? Sądziłem, iż dowiem się

tego z raportu, lecz się myliłem.

Ciebie, pomyślała i położyła mu dłoń na policzku.

- Jestem zakłopotana - rzekła.

- Tego pragniesz? - Musnął wargami jej usta, objął ją

i przytulił, przesuwając dłońmi po biodrach. - Tego po­

trzebujesz?

Claire poczuła falę ciepła i przylgnęła do niego mocno.

Jacob pogłębił pocałunek. Przez chwilę wystarczyło mu

to zamiast odpowiedzi.

- Tak, tego - potwierdziła niepewnie, dotykając dłonią

jego piersi, by wyczuć bicie serca. - Ale przede wszystkim

potrzebuję czasu. Muszę się upewnić.

- Nie mam go zbyt wiele.

- Wiem.

Jeśliby się z nią nie ożenił, dla dobra Ady musiałby

szukać innej kandydatki. Pomyślała, że nie chce, by był

z inną.

- Ta kobieta... - zaczęła.

- Jaka?

- Ta, której oświadczyłeś się przede mną... Chcę coś

o niej wiedzieć.

- Ona już nie jest ważna.

- Lecz była wystarczająco ważna, byś się jej oświad­

czył. Jak się nazywa? Jaka jest?

- Maggie Stewart - odparł niechętnie. - Nie, teraz na­

zywa się West. Luke ożenił się z nią cztery dni temu.

- To niesamowite!

- Ja też tak myślę. - Jacob nie wyglądał na zmartwio­

nego.

- Jak się czujesz ze świadomością, że Luke został jej

mężem?

- Niepokoję się. Nie sądzę, by to był udany związek.

- Ale... jej nie kochasz?

- Maggie? Nie. Lubię ją. Uważałem, że do mnie pasuje

i być może ja też jej odpowiadam, lecz, dzięki Bogu,

odmówiła. Ty jesteś dla mnie stworzona. Mam nadzieję,

że oboje do siebie pasujemy.

Claire przymknęła oczy i oparła mu głowę na ramieniu.

- Ile mam czasu, by wszystko przemyśleć? - spytała.

Milczał przez chwilę, a jej to nie przeszkadzało. Pomy-

ślała, że może tak trwać w objęciach przez całą wieczność

i wdychać jego zapach.

- Nie potrafię określić terminu. Może miesiąc, może

dłużej. Zależy, jak Marchison zachowa się w interesach.

Albo będę musiał znaleźć innego inwestora, albo wyłożyć

własne pieniądze.

- W porządku - zgodziła się, choć nie wiedziała, czy

przez miesiąc zyska jakąkolwiek pewność.

- Daję ci tyle czasu, ile mogę - powiedział, jedną ręką

pieszcząc jej szyję, drugą sięgając piersi. - Lecz mam

nadzieję, że przez ten czas pozwolisz mi zalecać się do

ciebie - dodał.

- Teraz też się zalecasz? - Roześmiała się. - Przy Lu

ke'u określiłeś zaloty mianem negocjacji.

- Mogę wymyślić jeszcze kilka terminów. Będziesz ze

mną sypiać?

Pytanie zabrzmiało niezwykle podniecająco. Zadrżała

i skinęła głową.

Jacob zaaprobował jej decyzję pieszczotą dłoni i ust.

Wyraźnie pragnął jej tu i teraz w swoim biurze. Zanim

zdążyła zdać sobie z tego sprawę, jej żakiet i bluzka zo­

stały rozpięte. Świadomość, że w każdej chwili mogą tu

wejść Ada lub Cosmo, zapierała dech w piersiach.

- Wypuść je na wolność - mruknął mężczyzna, całując

jej piersi.

Doskonale wiedziała, do czego zmierzał, i właściwie

w duchu się na to zgadzała, jednak ujęła jego twarz w dło­

nie i powstrzymała go, bo za chwilę byłoby za późno.

- Nie tutaj! Nie przy otwartych drzwiach.

- Do licha. - Wziął ją za rękę i pociągnął do jej poko-

ju. - Nie wejdą tutaj, jeśli drzwi będą zamknięte, a mamy

tu łóżko, którego dotyczy mój pomysł - rzekł. - Pozwól,

że ci go zademonstruję.

- Sama coś wymyśliłam - odpowiedziała, pieszcząc

ustami jego dolną wargę. - Gorzej, że nie mam żadnego

zabezpieczenia. Nie chcę ryzykować ponownie, tak jak

ostatniej nocy.

- Ponownie? - powtórzył i zaniepokoił się. - Niech to

licho, ponownie nie narażę cię na ryzyko. Przecież chcę

się o ciebie troszczyć.

Ufała mu. Widząc, że jest zaszokowany tym, co mu

uświadomiła, zrozumiała, że nocą zwyczajnie się zapo­

mniał, podobnie jak ona. Oboje stracili kontrolę nad sytu­

acją. Ta świadomość dziwnie ją uskrzydliła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Następnego dnia ktoś próbował przesłać do rezydencji

Westów jedną czerwoną różę nie opatrzoną żadnym bile­

cikiem. Ochroniarze z agencji Northa natychmiast ją prze­

chwycili i Claire kwiatu nie zobaczyła. Wystarczyło jed­

nak spojrzeć na nią, gdy dowiedziała się o całym zdarze­

niu, by zrozumieć, jak bardzo się tym przejęła.

- Jakiś dzieciak dostarczył różę - powiedziała Jackie,

siedząc w gabinecie Jacoba. - Za kwiat zapłacono gotów­

ką. Kwiaciarz pamięta, kto to był. Dokładnie go opisał,

lecz to niewiele pomoże. Chłopak miał piętnaście, szesna­

ście lat, ciemne włosy, znoszone dżinsy i sportowe buty.

Tak wygląda połowa uczniów w tym kraju.

- Może i złożył zamówienie, lecz pochodziło ono od

Kena - rzekła Claire stanowczym tonem.

Odkąd dowiedziała się o róży, niespokojnie krążyła po

pokoju.

- Prawdopodobnie, tylko że trzeba tego dowieść. -

Jackie wstała z fotela. - Spróbujemy znaleźć chłopaka.

Zobaczymy, czy powie, kto go wynajął, ale mamy niewiel­

kie szansę.

Jacob pomyślał, że Claire wkłada wiele wysiłku, by

jakoś się trzymać. Nie mógł pogodzić się z faktem, iż nie

potrafi jej pomóc.

- A co mówią Lawrence'owie? - spytał.

- Dają synowi alibi. A Danny nie pamięta ataku,

więc...

- Wiem, wiem, nic więcej nie możesz zrobić - przy­

znała Claire. - Ale być może Danny cokolwiek zapamię­

tał. Doktor twierdzi, że może odzyskać pamięć.

Może albo nie, pomyślał Jacob. Podszedł do Ćlaire

i przytulił ją.

- Lekarz powiedział też, że Danny wyzdrowieje, na­

wet jeśli niczego więcej sobie nie przypomni. Nie stwier­

dzono u niego urazów neurologicznych.

Kuzyn odzyskał przytomność poprzedniego dnia

i przez kilka godzin mógł rozmawiać z nią oraz policją.

Z jego relacji wynikało, że ostatnią rzeczą, którą pamięta,

jest włączenie telewizora po powrocie do domu.

Jackie spojrzała na nich oboje i uśmiechnęła się.

- Mówią, że nawet przez najciemniejsze chmury za-

wsze prześwituje promyk słońca. Chyba lepiej już pójdę.

- Dziękuję, że poświęciłaś nam czas. Odprowadzę cię

- rzekł Jacob.

- Sama trafię. Wracajcie do pracy czy do innych zadań,

-które zaplanowaliście na dzisiaj. Miłego dnia.

- Myślę, że ona się domyśla... - mruknęła Claire.
- Przejmujesz się tym?

- Oczywiście, że nie. Miałam zamiar powiedzieć jej

o tym po zakończeniu śledztwa.

- Policjanci lubią wszystko wiedzieć wcześniej.
- Będzie się dopytywać, czy jesteś dobry w łóżku. -

Uśmiechnęła się szelmowsko, zarzucając Jacobowi ręce

na szyję.

-I co jej powiesz? - spytał, przesuwając dłońmi po jej

ciele.

- Och, że wydajesz się odpowiedni. Na skali możliwo­

ści od dreszczu do eksplozji sytuujesz się gdzieś w okolicy

wybuchu nuklearnego.

- Dziś w nocy dwa razy doprowadziłem cię do takiego

wybuchu - przypomniał.

- Dlatego mówię, że jesteś odpowiedni.

- To brzmi jak wyzwanie - rzekł, mając w pamięci,

jak reagowała na jego pieszczoty.

Sprawił, że zapomniała o Kenie i strachu, jaki w niej

budził. Jacob pomyślał, że mógłby to powtórzyć. Przesu­

nął kciukiem po jej sutkach i wyczuł, że twardnieją.

- Czemu zachowuje się pan w biurze w taki sposób,

panie West? - zażartowała.

- Zawsze wolę pozostawać z pracownikami w niefor­

malnych stosunkach - odrzekł, muskając ustami jej wargi

i nadal pieszcząc piersi. - A teraz mam ochotę na coś

szczególnie nieformalnego...

Zadzwonił telefon. Claire spróbowała uwolnić się z ob­

jęć Jacoba, lecz on tylko zacieśnił uścisk.

- Ada odbierze.

- Wyszła.
- To Cosmo.

- Zapomniałeś, że dziś niedziela? Nie możemy pozwo­

lić, by telefon tak dzwonił. Przecież niedawno dowiedzie­

liśmy się o sytuacji Marchisona.

Jacob skrzywił się. Informacja dostarczona przez agen­

cję Northa nie była pomyślna. Laura Marchison zaczęła

wyprowadzać pieniądze z konta męża dużo wcześniej,

nim on się zorientował. Wynikało z tego, że Marchison,

mimo uprzednich zobowiązań, zapewne nie będzie w sta­

nie zaangażować się w przedsięwzięcie związane z towa­

rzystwem ubezpieczeniowym.

Jacob wykonał kilka telefonów, szukając inwestorów

zastępczych, lecz niewiele zdziałał i wszystko wskazywa­

ło na to, że sam będzie musiał wyłożyć środki. Na razie

nie miał wolnych dwóch milionów. Należało postarać się

o podniesienie poziomu kredytu, co nie powinno być trud­

ne, jeśli... zostanie rozwiązany trust powołany do istnienia

ostatnią wolą ojca.

Dał Claire miesiąc na zastanowienie i nie chciał do tego

wracać.

- Lepiej odbiorę - uznał, sięgając po słuchawkę.

Dzwonił jeden z biznesmenów, z którymi kontaktował

się rano. Jacob próbował koncentrować się na rozmowie,

lecz nie było to łatwe. Obserwował Claire, która podeszła

do okna, a potem odwróciła się szybko, jakby podjęła

jakąś decyzję, i wyszła z gabinetu, kierując się ku fronto­

wym drzwiom rezydencji.

- Zadzwonię do ciebie później, Charles - Jacob szyb­

ko zakończył rozmowę, odłożył słuchawkę i dogonił ją.

- Dokąd się wybierasz? - spytał.

- Na spacer wokół domu. Przecież pełno tu ochronia­

rzy.

Jacob odetchnął z ulgą, lecz nie do końca pozbył się

obaw.

- Słuchaj, róża dowodzi, iż Lawrence wie, że tu jesteś.

Nie wychodź z domu nawet na krótki spacer beze mnie

lub Cosmo.

- Nie rozumiesz, że przede wszystkim ty nie powinie­

neś opuszczać domu bez obstawy? Mnie Ken nie groził.

- Boisz się go.

- Tak, lecz to tylko emocjonalna reakcja. Nigdy nie

skrzywdził mnie fizycznie. Nawet nie posunął się do

gróźb.

- Nie uważasz za groźbę wymachiwanie bronią przed

nosem?

- Rozumiem, że te szczegóły znasz z raportu. Nieważ­

ne... Rzeczywiście tak było. Wtedy bardzo mnie wystra­

szył. Chciał zabić mężczyznę, z którym, jak sądził, go

zdradzałam, nie mnie.

- Po tym, jak strzelił do Warrena, zamierzał zająć się

tobą. Gdyby twoja przyjaciółka go nie powstrzymała

strzałem...

- Prawdopodobnie byłby ją zaatakował. Ale nie sądzę,

by nawet wtedy zamierzał mnie skrzywdzić. Chciał, że­

bym do niego wróciła.

Jacoba ogarnął niepokój. Czyżby Cłaire nadal kocha­

ła tego człowieka, skoro nie chciała dostrzec, jaki był

naprawdę?

- Kobieto! On używa przemocy. Szukał cię z bronią...
- Nigdy nie był skłonny do przemocy. Gdyby tak było,

zostawiłabym go wcześniej. On był zbyt... pasywny.

- Co masz na myśli?
- To trudno wyjaśnić. Zapadał czasem w... czarną

dziurę iluzji. W rzeczywistości niczego nie odczuwał zbyt

głęboko, ani gniewu, ani szczęścia. Tak było, póki nie

skoncentrował się na mnie. To była obsesja, lecz jego

uczucia sprawiały wrażenie prawdziwych. Na początku

może takie były. Bardzo się zmienił.

- Kochałaś go.

- Albo myślałam, że tak jest - przyznała. - Chciałam

mu pomóc. Nie zdawałam sobie sprawy, że jest groźny.

Wobec mnie nigdy nie posunął się za daleko. Nawet wów­

czas, gdy chciałam go opuścić. Był mi bardzo oddany.

- Claire uśmiechnęła się z przymusem.

- Większość kobiet uważa, że to podniecające - Jacob

ostrożnie dobierał słowa.

- Początkowo tak. Był romantyczny, pewny siebie...

ale to wynikało z jego stanu psychicznego. Ta pewność

siebie nie miała realnych podstaw, jak stwierdził mój

terapeuta. O tym chyba również wiesz, że przez kilka

miesięcy przed procesem szukałam pomocy psychiatry­

cznej.

- Nie miałem wglądu do informacji na temat twoich

przypadłości - rzekł przepraszająco. - North pytał, czy mi

je przysłać, ale ich nie chciałem.

Claire milczała przez chwilę. W blasku słońca wyglą­

dała na kruchą i bezbronną.

- Ken próbował znaleźć racjonalne wyjaśnienie.

- Czego?

- Moich domniemanych problemów z mężczyznami.

Sugerował, że może jestem nimfomanką, tylko nie zdaję

sobie z tego sprawy. Wyjaśnił mi dokładnie, że mogę blo­

kować pamięć, czując się winna zdrady. Robił to delikatnie

i naprawdę starał się mi pomóc.

Uniosła głowę. Była bardzo blada.

- Przepraszam. Chyba nie chcesz tego słuchać. To dłu-

ga i smutna historia mego związku z szaleńcem. Nie chcę

cię tym obciążać. Po prostu...

- Nie... - Jacob nie mógł się powstrzymać od wzięcia

jej za rękę. - Nie przepraszaj. Masz rację, nie chcę tego

słuchać, bo to cię rani, ale powinienem o tym wiedzieć,

by wszystko zrozumieć.

- Chcesz znać więcej faktów? - Drżące palce zacisnę­

ła na jego dłoni, a on je pocałował.

- Pragnę ci pomóc, tylko nie wiem, jak.

- Stale mi pomagasz

Pogładził ją po głowie, starając się choć w ten sposób

przynieść jej ulgę.

Sądził, że Claire oczekuje z jego strony rozsądku i opa­

nowania, a okazało się, że tak nie jest. Lawrence stosował

wobec niej racjonalną argumentację, co jeszcze po sześciu

latach przyprawiało ją o drżenie. O opanowaniu i samo­

kontroli szkoda mówić - Jacob od razu je stracił. Ilekroć

dotknął tej dziewczyny, zachowywał się jak pijany. Ośle­

piało go pragnienie, by z nią być.

Ze sposobu, w jaki to przyjmowała, można było sadzić,

iż jej to też odpowiada. Ale sam seks ich nie zwiąże.

Wiedział, że to za mało.

Oczywiście, stale potrzebowała opieki. Osłaniał ją

z przyjemnością, lecz, prędzej czy później, Ken zosta­

nie schwytany i zamknięty w więzieniu. Co wtedy?

Bardzo pragnął ją poślubić, lecz nawet to nie dawało

pewności. Świetnie wiedział, że i takie więzy nie są

trwałe. Co może jej ofiarować, by zechciała z nim zo­

stać na zawsze?

Późną nocą Claire obudził szum deszczu. Zorientowała

się, że w łóżku Jacoba leży sama. Otworzyła oczy i spo­

strzegła, że on nago stoi przy oknie. Jego twarz wydawała

się mroczna, a w oczach malował się smutek.

Odrzuciła kołdrę i wstała, lecz on się nie odwrócił.

- Wracaj do łóżka - rzekł. - Nie chciałem cię obudzić.

Otoczyła go ramionami i poczuła, że miał chłodną skó­

rę, więc musiał tak stać od dłuższego czasu.

- Co się stało?

- Nic. - Przesunął dłonią po jej plecach.

- Martwisz się tym ubezpieczeniowym przedsięwzię­

ciem? - Claire zdawała sobie sprawę z jego problemów

finansowych i wiedziała, że albo powinna szybciej wyra­

zić zgodę na małżeństwo, albo pozwolić mu szukać innej

kandydatki na żonę, gdy tymczasem nie była w stanie

zdobyć się ani na jedno, ani na drugie.

- Przestałem się martwić. - Pieszczotliwie musnął pal­

cami jej szyję.

Zadrżała wcale nie ze względu na nocny chłód.
- Nie wrócę do łóżka bez ciebie. Powiesz mi, co cię

dręczy?

- To deszcz. Nie lubię, kiedy pada.

- Dlaczego?

Długo nie odpowiadał, więc uznała, że w ogóle tego

nie zrobi, a gdy wreszcie się odezwał, mówił tak cicho, iż

ledwie go słyszała.

- W deszczowy dzień umarła moja matka. Czekałem na

nią przy oknie, a ona się spóźniała. Bardzo się o nią bałem.

- Jacob... - Claire z trudem przełknęła ślinę.

- Mieliśmy razem się dokądś wybrać, ale padało i nie

przychodziła, więc domyślałem się, że trzeba będzie zre­

zygnować z planów. Jednak ciągle czekałem, aż wreszcie

przyjechała... policja.

Claire przymknęła oczy i mocno go uścisnęła.

- W dniu śmierci mego ojca też pojawiła się policja

- powiedziała.

- Takich rzeczy się nie zapomina. - Jacob pogłaskał

jej włosy.

- Jeden z policjantów był młody, w mieszkaniu pach­

niało pieczenią. Wszystko pamiętam - ciągnęła. - Do tej

pory nie znoszę tego zapachu. Byłam przekonana, że po­

mylili dom i rodzinę. Że to nie mój ojciec nie żyje.

- Ja też początkowo nie wierzyłem - przyznał Jacob.

- Może gdyby pozwolili mi pójść na pogrzeb... Czekałem

na nią przez następny weekend i następny... Myślałem,

że pomyliłem weekendy, że przyjedzie, jeśli cierpliwie

będę czekał. W końcu Ada zauważyła, ile czasu spędzam

w niedziele przy oknie i odbyła ze mną rozmowę. Nie

byłem zbyt bystry, prawda?

- Miałeś tylko pięć lat - rzekła.

Przez chwilę stali w milczeniu, przytuleni. W końcu

Claire zadrżała od chłodu.

- Zimno ci. Powinnaś natychmiast wrócić do łóżka.

- Nie bez ciebie. Ty też zmarzłeś, nawet jeśli tego nie

zauważyłeś.

Położyli się oboje. Claire czuła się szczęśliwa, widząc,

że Jacob odprężył się i może spokojnie zasnąć. Pomyślała,

że odpowiedź na ich życiowe problemy jest prosta. Ko­

chała go. To oczywiste. Uśmiechnęła się i dotknęła jego

włosów.

- Kocham cię - powiedziała po chwili milczenia. -

Wyjdę za ciebie, jeśli nadal mnie chcesz.

- Claire... - Przytulił ją mocno. - Nie będziesz tego

żałowała, przysięgam. Jutro kupimy pierścionek - rzekł

i pocałował ją gorąco.

- Może być z brylantami? - spytał następnego dnia po

południu w sklepie jubilerskim.

Skinęła głową.

- Brylanty to zawsze dobry wybór - powiedział z uśmie­

chem sprzedawca, pokazując kosztowne pierścionki pozba­

wione metek z cenami, co onieśmielało Claire, gdy Jacob,

^przeciwnie, czuł się bardzo swobodnie

Kupowanie pierścionka traktował jak miły przerywnik

w dniu wytężonej pracy. Claire nie miała pojęcia, czemu

ją to irytowało.

- Możesz wybrać dowolny - zapewnił, nie chcąc, by

sądziła, że upiera się przy brylantach.

- Lubię ładną biżuterię. Brylanty mi odpowiadają.
- Świetnie. Pragnę cię widzieć ubraną w brylanty i...

nic więcej - szepnął, a jej serce zabiło mocniej.

Wiedziała, że po rozwiązaniu trustu jej mąż będzie

bardzo bogaty, więc może sobie na to pozwolić.

W sklepie obsługiwał ich sam właściciel. Usiedli

w miękkich fotelach, a on otwierał przed nimi kolejne

puzderka z cenną biżuterią. Claire poczuła, że ma dłonie

wilgotne z wrażenia. Kręciło się jej w głowie.

- Białe czy żółte złoto? - spytał jubiler. - Mam też

kilka rzeczy z platyny, lecz w tej chwili nieduży wybór,

a państwo potrzebują czegoś natychmiast.

Rzeczywiście mieli się pobrać za tydzień.

- Żółte - zdecydowała i spojrzała na Jacoba, czy apro­

buje wybór.

- To twój pierścionek. - Uśmiechnął się.

- A ty nic nie będziesz nosił?

- Ależ będę.

Zaniepokoiła się, że nie przywiązywał do tego wagi.

- Wybierzemy i dla pana. Jaki wzór pana interesuje?

Ozdobny? Może coś awangardowego?

- Tylko nie awangardowy. Och, przepraszam, najpierw

ty powinnaś się wypowiedzieć?

- Lubię prostotę. Może coś w starym stylu - powie­

działa, myśląc o stuletniej rezydencji Westów i o tym, jak

bardzo jej narzeczony był dotąd samotny, spragniony ro­

dziny.

Zatrzymał ten stary dom, choć bracia się wyprowadzili.

Zaprosił obcych ludzi pod swój dach - Adę, Cosmo, So­

nię. Ada została z nim. Sonia niedługo odejdzie na eme­

ryturę. Cosmo ma własne plany.

Claire pragnęła dzielić z nim życie na zawsze, choć

z niewiadomych przyczyn serce biło jej niespokojnie.

- Mam coś prostego, ale kosztownego - powiedział

jubiler.

Claire w myślach rozważała sytuację. Jacob żeni się

z nią dla pieniędzy, nie z miłości. Łączyła ich tylko na­

miętność, nie uczucie. Nie'myślał o pozostaniu z nią na

zawsze. Przecież niedawno przyznał, że jej nie kocha. Czy

coś mogło się zmienić tak szybko?

- Proszę podać dłoń. - Claire ledwie zauważyła, kiedy

jubiler wsunął jej pierścionek na palec.

Łatwo było powiedzieć „tak" ostatniej nocy, bo go

kochała, a on jej potrzebował. Mając więcej czasu, być

może by ją pokochał. Za dnia nie wydawało się to łatwe.

Zacisnęła palce.

- Nie podoba się pani? - spytał jubiler.

- Ładny.

- Kamień ma dwa i sześć dziesiątych karata. Woli pani

coś większego? O innym kształcie?

- Jeśli kamień byłby większy, musiałabym zacząć ćwi­

czyć na siłowni, by go udźwignąć. Jest piękny, ale... -

Spojrzała na Jacoba, który nie spuszczał z niej uważnego

wzroku, więc upewniła się, że nie traktował lekko sprawy

małżeństwa.

W tej chwili uzmysłowiła sobie, czego chce.

- Czy miałbyś coś przeciwko temu, byśmy zrezygno­

wali z zaręczynowego pierścionka i po prostu kupili złote

obrączki?

- Jeśli tak wolisz - odrzekł spokojnie, choć widać by­

ło, że jest spięty. - Jednak myśl, że nosisz mój pierścionek,

sprawiałaby mi przyjemność.

Claire przez chwilę zastanawiała się, jak mu wyjaśnić

swoją decyzję.

- Obrączki to symbol przyrzeczenia, które się naprawdę

liczy. Pierścionek zaręczynowy to tylko obietnica, że nie zmie­

nię zdania. A ja go nie zmienię - rzekła i zacisnęła mu palce

na ramieniu, prosząc tym gestem, by dobrze ją zrozumiał.

Jacob milczał przez chwilę, potem odetchnął głęboko

i uśmiechnął się.

- Więc niech będą proste, złote obrączki, choć mam

nadzieję, że pozwolisz mi również kupić ci brylanty.

Kiedy wybrali obrączki, poprosił jubilera o zaprezen­

towanie naszyjników i Claire opuściła sklep z kosztow­

nym prezentem w torebce.

Pomyślała, że nawet jeśli Jacob jej nie kocha, to ona

wiele dla niego znaczy. Może nadejdzie czas, że ją poko­

cha. Nie był nigdy tak impulsywny jak ona. Z pewnością

wart jest miłości, potrzebuje jej. Akceptowała to, lecz czu­

ła się osamotniona w swoim uczuciu.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Wszystko w porządku, powtarzał sobie Jacob, siadając

za kierownicą. Claire złożyła obietnicę, nawet jeśli nie

będzie nosiła zaręczynowego pierścionka. Była dziwnie

cicha. Nie ufała mu. Nie mógł się oszukiwać. Przyspiesza­

nie małżeństwa to nie najlepszy pomysł. Powinien dać jej

czas, ale nie mógł. Gdyby to zrobił, mogłaby zmienić

zdanie. Jeśli aresztują Lawrence'a, do czego będzie jej

potrzebny?

Należało być bardzo ostrożnym i nie wywierać presji.

Kiedyś kochała innego człowieka, oddała mu się, obiecała

za niego wyjść. Nic by się nie zmieniło, gdyby Ken nie

okazał się chory i nie zmuszał jej siłą, by z nim została.

Jacob nie chciał go w niczym przypominać, choć bardzo

pragnął zatrzymać Claire.

- Może zajrzymy do szpitala? - spytał.

- Dziękuję, bardzo bym chciała.

Pomyślał, że jest okropny, zapracowując w ten sposób

na jej wdzięczność, i głupi, niepokojąc się, gdy znów za­

padła w milczenie. Jej zamyślenie nie świadczyło o tym,

że zmieniła zdanie. Miała swoje kłopoty.

- Jacob, co do ślubu...

- Tak? - Poczuł, że robi mu się zimno.
- Chciałabym, by Danny na nim był. Nawet jeśli

w przyszłym tygodniu wypiszą go ze szpitala, nie będzie

zbyt silny i być może nie starczy mu sił, by przyjść.

- Pomyślę o tym. Nie powinien mieszkać sam podczas

rekonwalescencji. Mógłby na jakiś czas zatrzymać się

u nas, niezależnie od tego, czy będzie w stanie uczestni­

czyć w weselu.

- Dziękuję. - Claire uścisnęła mu rękę. - Martwiłam

się o niego, ale nie chciałam ci narzucać domownika, który

będzie potrzebował medycznej pomocy.

- Przecież się pobieramy. To będzie także twój dom.

Czy twoja mama potwierdziła swój przyjazd na ślub?

- Tak. Żadna siła by jej od tego nie powstrzymała.

Ojczym też przyjedzie. Może wreszcie wynagrodzimy so­

bie nieporozumienia, do których doprowadzałam jako sza­

lona nastolatka.

- Na pewno nie byłaś zła, może trochę zwariowana,

skoro chciałaś się nawet wytatuować. Jak mama zareago­

wała na wiadomość o ślubie?

- Była zaszokowana i szczęśliwa. Żałowała, że jej tu

nie ma i nie może przygotować wielkiego wesela.

- Cosmo się tym zajmie. Przez całe popołudnie zasy­

pywał mnie pytaniami. Masz coś przeciwko temu, by to

jemu'powierzyć organizację?

Kiedy powiedzieli Adzie i Cosmo o swoich planach,

sekretarz entuzjastycznie zabrał się do przygotowywania

wesela. Ada popatrzyła tylko na Jacoba i obiecała pomó­

wić z nim później.

- Skądże! - odrzekła Claire. - Czy Ada już z tobą roz­

mawiała?

- Jeszcze nie. Nie zamierzam jej wyjaśniać, czemu się

żenię, ale domyśli się wszystkiego, gdy trust zostanie roz­

wiązany.

- Nie spodoba jej się, co ty i twoi bracia dla niej robi­

cie.

- Ada jest najbardziej niezależną kobietą na świecie.

Nie chciała powiedzieć mi o swojej chorobie, więc trudno

sobie wyobrazić, że zaakceptowałaby pomoc.

- Jednak w końcu ją przyjęła.

- Niezupełnie. Zgodziła się, bym wysłał ją na leczenie,

ale nie wie, że za nie płacę i ile to kosztuje. Chcę, by tak

zostało. Powiedziałem jej, że ubezpieczenie pokrywa wię­

kszość kosztów, a ona sądzi, że jej oszczędności wystarczą

na resztę. Zarządzam jej pieniędzmi i część posłałem do

instytutu, by nie budzić podejrzeń.

- Sądzę, że powinieneś wyznać jej prawdę. Może nie

zechce zaakceptować pomocy, ale...

- Nie. - Zacisnął palce na kierownicy. - Jeśli się do­

wie, odmówi tego typu leczenia.

- Na pewno nie. Pomyśl, jak się poczuje, kiedy się

dowie, co dla niej zrobiliście.

- Ada nie należy do sentymentalnych kobiet. Wie, że

o nią dbamy.

- Nawet kobiety niesentymentalne lubią czuć, że są

kochane - powiedziała cicho Claire.

- Nie rozumiesz. - Jacob starał się tak dobrać słowa,

by nie mówić o sprawach, których nie miał prawa dotykać.

- Kiedy byłem mały, ojciec utrudniał jej pozostanie w na­

szym domu, ale nie odeszła. Najpierw została dla mojego

dobra, potem również dla Luke'a i Michaela. Musiała być

twarda, żeby przetrwać. Jest dla nas członkiem rodziny,

choć nie ma między nami pokrewieństwa.

- To trudne dla kobiety... poświęcić się wychowaniu

cudzych dzieci.

Jacob przypomniał sobie swoją bolesną przeszłość.

- Kiedyś on ją zwolnił.

- Twój ojciec?

- Tak. - Jeszcze po dwudziestu pięciu latach czuł

gniew, gdy o tym myślał. - Mimo to Ada poświęciła życie

dzieciom tego drania. Sprawiliśmy, że wróciła, ale zawsze

wiedziała, że to się może powtórzyć. Została z nami, lecz

i siebie musiała chronić. Nie znosi żadnej zależności.

- Miłość, zrozumienie, akceptacja to wspaniałe dary.

Zazdroszczę Adzie - powiedziała Claire po chwili milcze­

nia.

- Zaraz dojedziemy do szpitala - rzekł. - Jeśli twój

kuzyn nie wydobrzeje do przyszłego tygodnia, możemy

tutaj urządzić ślub. W jego pokoju, w kaplicy, gdziekol­

wiek...

- Przecież chcesz wziąć ślub w domu. Cosmo wszy­

stko przygotował...

- To nie jego wesele. Nigdy się nie żeniłem. Nie wiem,

jak to się robi, lecz chcę, by wypadło dobrze. Jeśli dla

ciebie jest ważne, by uczestniczył w nim kuzyn, tak to

urządzimy, by mógł być obecny na ceremonii.

Claire odpięła pas i pocałowała go. Znał już smak jej

pocałunków, a jednak ogarnęła go fala ciepła. Chciał od­

wzajemnić pocałunek, gdy odchyliła się, pieszcząc jego

włosy.

- Dobry z ciebie człowiek. Dziękuję, Zobaczymy, co

lekarz powie o Dannym. Potem zdecydujemy.

Sięgnęła po torebkę i nie czekała, aż Jacob otworzy jej

drzwi.

- Nie przywykłam mieć przy sobie brylantów. Może

najpierw powinniśmy je odwieźć do domu?

- Załóż naszyjnik, jeśli obawiasz się nosić go w torebce.

- O nie! Po raz pierwszy założę go dla ciebie... w bar­

dziej intymnych okolicznościach.

Jacob natychmiast zapragnął pocałunku. Odwrócił jej

twarz ku sobie, musnął ustami jej wargi. Claire straciła

oddech, a torebka wypadła jej z rąk.

- Widzisz, co ze mną robisz? - Roześmiała się. - Nie

możemy zostawiać brylantów na ziemi. Lepiej je podniosę

- rzekła i schyliła się, a wtedy spostrzegł, że zbliża się ku

nim jasnowłosy, uśmiechnięty mężczyzna w ciemnosza­

rym garniturze. Z bronią w ręku.

W ciągu sekundy, gdy Claire sięgała po upuszczoną

torebkę, została przygnieciona do ziemi męskim ciałem, a

w powietrzu rozległ się huk wystrzału.

Ledwie zdążyła złapać oddech, gdy Jacob przetoczył

ich oboje bliżej samochodu, tak że uderzyła ramieniem

o oponę.

- Wczołgaj się pod auto - rzucił, a ona bez zastano­

wienia wykonała polecenie.

Gorąco buchało jej w twarz od rozgrzanego trotuaru

i podwozia samochodu. Dusiło ją w gardle, od spalin i ze

strachu.

Jacob wcisnął się obok niej, choć trudno było sobie

wyobrazić, w jaki sposób mu się to udało przy jego po­

sturze.

- Claire! - Rozległ się znajomy głos, a dziewczyna

zatrzęsła się z przerażenia.

- Nie uciekaj przede mną, proszę!

Wydobyła się ostrożnie spod podwozia, by zobaczyć,

że Ken okrąża auto z drugiej strony. Strach zupełnie ją

sparaliżował, lecz próbowała wepchnąć Jacoba głębiej

pod samochód. On jednak zignorował jej wysiłki, wyczoł­

gał się spod auta i jednym skokiem znalazł się na ulicy

między nią a szaleńcem.

- Claire, och, Claire... tak za tobą tęskniłem. Tak cię

kocham... - Ken wpatrywał się w dziewczynę, a broń wy­

celował w Jacoba.

Jacob uwięził Claire między sobą a wozem, zasłaniając

ją własnym ciałem.

- Powinieneś odłożyć bronić - rzekł zadziwiająco ła­

godnie. - Straszysz dziewczynę.

Szaleniec nie oderwał wzroku od wybranki ani nie opu­

ścił rewolweru.

- Musisz pójść ze mną - powiedział. - Rodzice nie są

ze mną szczęśliwi. Uważają, że powinienem wyjechać, ale

nie mogę zrobić tego bez ciebie. Dokąd chcesz jechać?

- Dokąd zechcesz - wymamrotała Claire.

- Wszędzie, dokąd pojedziemy, będziemy tylko we

dwoje. Na zawsze.

- Ja... tez za tobą tęskniłam. Pojadę, ale muszę się

najpierw spakować.

- Tęskniłaś? - Przez twarz Kena przemknął cień. -

Nie odpowiedziałaś na mój list, więc przyszedłem się z to-

bą zobaczyć. Był u ciebie inny mężczyzna. Tym razem

musisz go pamiętać.

- To mój kuzyn. - Claire próbowała wysunąć się zza

pleców Jacoba, lecz on tak mocno przyciskał ją do samo­

chodu, że z trudem oddychała.

Widziała tylko rękę Kena, w której trzymał broń.

- Pamiętasz Danny'ego, prawda?

- On cię wykorzystuje - ciągnął Ken tonem, który

przypominał jej przeszłość.

Ręka z rewolwerem nieco opadła.

- Nie powinnaś mu na to pozwalać, ale jeszcze raz ci

wybaczam. Wiem, że nie chciałaś mnie zranić, jednak

teraz jesteś z kimś innym. On stoi między nami, a to nie­

dobrze. - Rewolwer znów się uniósł. - Nie pozwolę, by

ktoś nas rozdzielał. Wiesz o tym. Zabiję go, jeśli się nie

odsunie.

- Możesz do mnie strzelić - odezwał się Jacob spokoj­

nie - ale najpierw pomyśl. To kaliber 357.

- Tak? Nie znam się na broni - odparł Ken. - Na

szczęście nie trzeba się znać, by jej używać.

- Kula przejdzie przeze mnie i dosięgnie Claire, a jej

nie chcesz zranić, prawda?

- Musimy być razem... w raju. Na zawsze.

Razem nieżywi, pomyślała Claire. Szaleniec przyszedł

zabić ją i siebie, a jeśli Jacob się nie odsunie, zastrzeli też

jego. Nagle ogarnął ją spokój. Nie wiedziała, czy ocali

siebie, lecz musiała jakoś ratować Jacoba.

- Jeśli mnie zabijesz - mówił spokojnie West - znajdę

się w raju razem z tobą i Claire, a tego przecież nie

chcesz.

- Nie wiem, dokąd pójdziesz, ale na pewno nie bę­

dziesz z nami. Stanowimy jedność, lecz ona nie wytrzy­

muje ziemskich pokus - stwierdził smutno Ken. - Nie

chce mnie krzywdzić, ale jest tak piękna, że każdy męż­

czyzna, który na nią spojrzy, od razu jej pożąda. Ona nie

potrafi dać sobie z tym rady, więc muszę jej pomóc.

- Nie sądzę, by zastrzelenie jej było dobrym rozwią­

zaniem.

- Nie rozumiesz, co nas łączy.

Claire ujrzała, jak Ken wymierza broń i w tej samej

sekundzie rzuca się na niego Jackie, jak oboje padają ńa

ziemię, a rewolwer wypada z ręki szaleńca.

Zapadał zmrok, gdy Jacob i jego narzeczona wrócili do

rezydencji. West nie podjeżdżał do garażu, chcąc, by Clai­

re jak najszybciej znalazła się bezpiecznie w domu, choć

nie miało to już racjonalnego uzasadnienia, bowiem Law-

rence został aresztowany.

Lecz jeszcze niedawno znalazł się tak blisko Claire, iż

Jacob omal jej nie stracił. Niewiele brakowało, gdyby nie

szybka akcja Jackie Muldrow. Wolał o tym nie myśleć.

Osłaniając Claire, widział policjantkę, skradającą się

między zaparkowanymi przed szpitalem autami. Lecz za­

nim ją zobaczył, uznał, że jedyne wyjście to rzucić się na

Lawrence'a z nadzieją, że Claire zdąży uciec. Pojawienie

się Jackie sprawiło, iż starał się przeciągać rozmowę z sza­

leńcem, by dać jej czas na działanie.

Wysiadł z wozu przed domem.
- Boże! - Claire stanęła obok, trzymając się za głowę.

- Nie mogę uwierzyć, że to już się skończyło.

Jacob wiedział, że miała na myśli koszmar związany

z byłym narzeczonym, a nie ich związek, lecz miał też

świadomość, iż już go nie potrzebowała.

- Tym razem Lawrence znajdzie się tam, gdzie powi­

nien. Twoja przyjaciółka tego dopilnuje - rzekł.

Claire opuściła ręce i podeszła do niego.

- Co się stało? - spytała, widząc wyraz jego twarzy.

- Nic. Chodźmy do domu - powiedział, lecz się nie

poruszył.

- Coś jest nie w porządku. Wyglądasz tak, jakbyś za

chwilę miał wybuchnąć.

- To był dzień pełen zdarzeń. Gdyby twoja przyjaciół­

ka się nie pojawiła, niewiele mógłbym ci pomóc - powie­

dział cicho. - Obiecałem cię chronić, a jak przyszło co do

czego, całą robotę wykonał kto inny.

- Osłoniłeś mnie własnym ciałem. Co więcej mogłeś

zrobić?

- Cokolwiek! Nigdy już nie chcę być teki bezradny jak

wtedy, gdy czekałem, aż on strzeli...

Claire zacisnęła mu palce na ramionach, jakby chciała

nim potrząsnąć.

- Wiesz, co czułam?

Przerażenie i wściekłość na system, który nieskutecz­

nie izolował Kena, i na siebie, że stała się powodem jego

obsesji.

Jacob delikatnie usunął jej dłonie'.

- W tej chwili nie jestem sobą. Potrzebuję czasu, by

się uspokoić.

Claire wspięła się na palce i szybko go pocałowała.

Przytulając się do niego, chciała go upewnić, że czuje się

z nim bezpieczna. Na moment zesztywniał, a potem oto­

czył ją ramionami i przytulił tak mocno, że jęknęła. To nie

był ten sam Jacob, którego znała. Miała przed sobą czło­

wieka ogarniętego szałem namiętności, który dawał wyraz

swoim pragnieniom, tuląc ją i całując w szaleńczym po­

rywie.

Uniósł ją i przytulił twarz do jej piersi.

- Jacob... jesteśmy przed domem.

Przez chwilę patrzył na nią niewidzącym wzrokiem.

- Przepraszam... nie miałem zamiaru... - wymamro­

tał i postawił ją na ziemi.

- Nie przepraszaj. Ale może... powinniśmy wejść do

mieszkania?

Uśmiechnął się tylko i ruszyli do drzwi.

W domu czekali Ada i Cosmo, do których Jacob dzwo­

nił ze szpitala, by krótko opowiedzieć, co się stało. Oboje

chcieli się upewnić, że jest cały i zdrowy. Cosmo nie mógł

sobie darować, iż nie było go na miejscu zdarzenia. Jacob

i Claire zostali nakarmieni i musieli odpowiedzieć na setki

pytań. W końcu dziewczyna ziewnęła, sygnalizując, że

czas na spoczynek, choć była dopiero ósma. Wszyscy

domyślili się, o co jej chodzi, tylko Jacob rzekł:

- Miałaś ciężki dzień. Idź się położyć.

Pomyślała, że jest niemądry, jeśli sądzi, iż potrzeba jej

snu.

- Nie pokazałeś mi jeszcze, gdzie mogę położyć swoje

rzeczy. - Uśmiechnęła się. - Mam zamiar dziś wieczorem

poukładać je w twojej szafie.

Jacob potrzebował chwili, by zebrać myśli, a potem

ruszył, by jej pomóc. Wyraźnie minął mu zły nastrój.

Nigdy nie widziała go tak pogodnym. Jednak przez cały

czas jej nie dotykał. Claire wiedziała, dlaczego... W po­

koju stało łóżko. Gdyby ją tylko musnął, natychmiast by

się w nim znaleźli i nigdy nie dotarliby na górę, do sypial­

ni, a ona pragnęła znaleźć się w jego łóżku.

Gdy stanęli wreszcie przy schodach, wziął ją na ręce.

- Co robisz? - zawołała, zarzucając mu ramiona na

szyję.

- Chcąc być romantycznym, powinienem cały czas

nosić cię na rękach, lecz nie wiem, czy poradzę sobie z tym

na schodach.

- Myślisz, że to romantyczne sugerować, że ważę tonę?
- Nie muszę mówić, jaka jesteś piękna. Masz lustro.

- Kobieta zawsze chce to słyszeć od mężczyzny, któ­

remu chce się oddać - powiedziała, a w myślach dorzuci­

ła: i którego kocha.

Jacobowi pociemniały oczy. Pochylił głowę, by ją po­

całować. Całując się, dotarli do sypialni. Jacob zamierzał

uwodzić Claire powoli, lecz ona wolała, by połączyli się

natychmiast.

- Zróbmy to gwałtownie - szepnęła, całując go w szyję.

Położył ją na łóżku. Czuł się szczęśliwy, gdy brał ją

w ramiona i gorąco całował. Jeszcze się kontrolował, choć

ręce mu drżały. To doprowadzało Claire do szaleństwa.

Objęła go, lecz unieruchomił jej ręce nad głową i zamknął

usta pocałunkiem.

Wiedziała, że Jacob bardzo ceni swoją samokontrolę.

Szanowała to, zdając sobie sprawę, iż to część jego oso­

bowości, lecz nie zamierzała tolerować jego opanowania

w łóżku. Kiedy tylko uwolnił jej ręce, przytuliła się mocno

i zaczęła całować jego pierś, brzuch, a potem usta znalazły

się niżej.

Jacob uniósł się, chwycił ją za biodra, położył na ple­

cach i rozsunął jej nogi. Gdy się w niej poruszał, krzyczała

jego imię. Gdy oboje osiągnęli orgazm, świat wokół prze­

stał istnieć.

Dużo później, gdy oboje leżeli wyczerpani miłością,

szepnął żartobliwie:

- Chciałaś mnie zabić?
- Zabawne - odpowiedziała. - Nie wiedziałam że

i po śmierci możemy być tacy spoceni.

- Kocham cię, Claire - wyznał, całując ją.

Nic więcej już nie powiedział. Claire łzy stanęły

w oczach. Minęło kilka minut, nim zdecydowała się do

niego przytulić.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Nie będę zwracał się do banku - powiedział Jacob,

bębniąc palcami w biurko.

Dyskutowali z Claire nad możliwościami zdobycia

funduszy, które mogłyby zastąpić wkład finansowy Mar-

chisona w planowane przedsięwzięcie.

- Dlaczego?

- Sam sobie poradzę.

- Chyba wkrótce uda się rozwiązać trust, prawda? Mó­

wiłeś, że Luke już się ożenił. Jeśli Michael ma problem ze

znalezieniem kogoś...

- Jego ślubna intercyza leży w sejfie. Zrobi, co do

niego należy.

- Więc nie sprawy braci cię niepokoją?

- Nie. - Milczał przez chwilę. - Myślę, że lepiej bę­

dzie, jeśli odłożymy nasz ślub.

Claire odwróciła wzrok, starając się ukryć ból. Być

może zasłużyła na takie słowa, lecz ta świadomość w ni­

czym jej nie pomogła.

Kiedy obudziła się rano, Jacoba już nie było. Nie mogła

go znaleźć ani przed śniadaniem, ani później. Wyszedł

z domu. Godzinę temu wrócił i zaczął rozmowę o intere­

sach.

Minęło kilka sekund, nim się opanowała;

- Nie chcę. Jeśli chodzi o ostatnią noc... - zaczęła.

- Pospieszałem cię. Miałaś dostać miesiąc na zastano­

wienie, a dałem ci mniej niż tydzień. Zaczekamy - posta­

nowił i wrócił do raportów finansowych. - Gdzie są pod­

sumowania zysków i strat Bensona? - spytał.

- Na stronie dziesiątej. Myślę... - Z trudem przełknęła

ślinę. - Jak długo chcesz czekać?

- Nie wiem. - Jacob nie patrzył na nią. - Nie chcę

wywierać presji. A teraz, jeśli chodzi o Bensona... Wyda­

je się, że ma wystarczająco dużo środków, by zwiększyć

udział w inwestycji. Zadzwoń do niego po ustaleniu z pra­

wnikiem warunków umowy. Zorientuję się, kto mógłby

mi pożyczyć dwa miliony.

- Jesteś pewna, że nie chcesz tych lodów? - spytała

Jackie.

Claire chodziła niespokojnie po mieszkaniu przyjaciół­

ki.

- Nie mogę jeść.

- Musi być kiepsko, skoro lody nie pomagają - zażar­

towała policjantka, choć w jej oczach malowało się współ­

czucie. - Mam jeszcze piwo. Może się go napijesz?

- Dziękuję.

- Przestań chodzić i powiedz, kto zawinił?

- Ja, choć tego nie rozumiem, - Claire przeciągnęła

ręką po włosach. - Muszę zrobić z nimi porządek, bo do­

prowadzają mnie do szaleństwa.

- Kiedy zaczynasz mówić o ścięciu włosów, od razu

wiem, że masz problemy. Co się stało?

Claire opadła na kanapę obok przyjaciółki.

- Wariuję - powiedziała.

- Masz obsesję, halucynacje?

- Nic takiego. Po prostu... zraniłam Jacoba i siebie

również, tylko sama nie wiem, dlaczego. Trzy dni temu

powiedział, że mnie kocha, a ja milczałam... Nie mogłam

nic z siebie wydusić.

- Hm... Nie jesteś pewna, czy odwzajemniasz jego

miłość?

- Kocham go - odparła Claire bez wahania. - Miałam

pewne wątpliwości w sprawie ślubu tylko dlatego, że

wszystko działo się tak szybko. Nie wiedziałam, czy on

zdoła mnie pokochać. A kiedy wyznał... - Zerwała się,

i znowu zaczęła chodzić.

- Jak zareagował?

- Powiedział, że chce odłożyć ślub na czas nieokreślony.

Próbowała z nim rozmawiać, choć może nie dość zde­

cydowanie. Był uprzejmy, miły, lecz zachowywał dystans.

Nie wiedziała, co zrobić, by jej wysłuchał.

- Nadal z tobą sypia? - spytała przyjaciółka.

- Jackie!

- Jeśli nie, masz problem. Jeśli tak, nie jest źle.

- Ależ jest źle!

Claire przeniosła się do pokoju Jacoba, spali razem

przez ostatnie trzy noce. Kochał się z nią, lecz nie robił

już tego tak spontanicznie i nigdy nie tracił nad sobą kon­

troli.

- Po części to również jego problem.

- Nie obwiniam go. Potrzebuje kogoś, na kogo mógłby

liczyć. Pragnie stałości. Dlatego kocha ten stary dom. Ma

w nim oparcie, tak jak w Adzie. A ja zawiodłam.

- Daj spokój, przecież go nie oszukałaś i niczego przed

nim nie ukryłaś.

- Nie rozumiesz. On potrzebuje...

- Nieważne, czego potrzebuje. Sama masz pewne po­

trzeby, których nie bierzesz pod uwagę.

- Po prostu nie mogę zrozumieć, czemu tak zareago­

wałam. Nie potrafię naprawić sytuacji, jeśli czegoś nie

rozumiem.

- Przestraszyłaś się, że nagle możesz dostać wszystko,

czego pragnęłaś, ą nie byłaś pewna, czy na to zasługujesz.

Bałaś się, że on może to zauważyć i odejść.

- Wcale nie.

- Och, kochanie, wszyscy tacy jesteśmy.

- Obwiniałam się po procesie Kena, ale mam to już za

sobą. Przecież przeszłam terapię.

- Nie można winić się za to, że kogoś kocha się za mało

albo że kocha się niewłaściwego człowieka.

- Nie robię tego.

- Ależ tak! Kiedy przyjechałaś tu z Kalifornii jako

szesnastolatka, próbowałaś każdemu udowodnić, że mimo

wszystko jesteś warta miłości. Sądziłaś, że zrujnowałaś

życie kuzynowi, sobie, matce, ojczymowi.

- Nie wiedziałam, że tak mnie postrzegałaś.

- Jesteś tylko człowiekiem i twoje pomyłki życiowe

nie są aż tak wielkie, jak sądzisz.

- Dobre rady przyprawiają mnie o ból głowy.

- Lody to najlepsze lekarstwo - roześmiała się Jackie.

- Dalej, zjedzmy coś dobrego, potem pomyślimy, co zro­

bić z twoim narzeczonym.

Jacob stał przy oknie, popijał irlandzką whisky

i utwierdzał się w swoim postanowieniu. Nie mógł postą­

pić inaczej, a chyba nie popełnił błędu, bo jednak Claire

z nim została.

. Teraz jednak jej nie było. Wzięła wolne popołudnie, by

zobaczyć się z przyjaciółką. Dotąd nie wróciła. Spała

przez ostatnie noce w jego łóżku i oddawała mu się z ta-

kim ciepłem i słodyczą, o jakich mógł tylko marzyć.

Było dobrze, póki nie wyznał jej miłości. Ciągle czuł

ból, gdy o tym myślał. Odwrócił się od okna, uznając, iż

postąpił głupio. Nie przypuszczał, że kiedykolwiek wypo-

wie takie słowa.

Uprzytomnił sobie, że Claire słyszała je tego samego

dnia także od mężczyzny, który usiłował ją zabić. Nie

współczuł draniowi, lecz rozumiał, że Ken pragnął zatrzy-

mać swoją ukochaną. Podzielał to uczucie.

Usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i serce uderzyło

mu mocniej. Wróciła. Gdy otwierała drzwi gabinetu, nadal

stał przy oknie.

- Przecież nie pijesz w godzinach pracy? - Jej głos

przejął go dreszczem, więc dał sobie czas, by się opano-

wać.

- Wyjątkowo odstąpiłem od tej zasady. Dobrze się ba-

wiłaś?

- To było... owocne spotkanie. Pokazałabym ci coś

gdybyś się odwrócił.

Wolno zwrócił się w jej stronę. Miała rozwiane włosy

Na wizytę u przyjaciółki włożyła spodnie i niebieski swe­

terek z białymi guziczkami. Jej widok sprawił mu przyje­

mność, lecz tego nie okazał.

- Nie masz stanika.

- Zdjęłam go. Chcesz wiedzieć, dlaczego?

- Tylko zauważyłem.

- Pokażę ci - rzekła, zaczynając rozpinać guziki.

- Nie teraz. - Jacobowi wyschło w gardle, a puls przy­

spieszył.

- Dlaczego? Bo mamy problemy z rozmową o tym, co

najważniejsze.

- Nie wydaje mi się, byś zaczynała rozmowę. - Nie

mógł oderwać od niej wzroku, gdy odpinała trzeci gu­

zik.

- Słowa nie wystarczą po tym, jak zareagowałam na

twoje wyznanie, więc chcę ci pokazać, co czuję.

- Przestraszyłaś się.

- Tak. - Ostatni guzik stawiał opór, a może za bardzo

trzęsły się jej ręce. - Przepraszam. - Nabrała tchu i roz­

pięła go.

- Masz tatuaż na piersi - zdumiał się.

- Tak - przyznała, podchodząc bliżej.

Nie mógł oderwać spojrzenia od nagich piersi. Kilka cen­

tymetrów od lewego sutka zauważył różowe serduszko prze­

bite strzałą, w którym widniał napis: „Claire kocha Jacoba".

Zaszokowany spojrzał na nią. Miała łzy w oczach, lecz nie

płakała.

- Tatuaż zostaje na zawsze. Chciałam ci dowieść, że

wiem, iż cenisz sobie nie to, co zewnętrzne i nietrwałe.

Nie pragnę być dla ciebie doskonałością. Mogę być...

trochę szalona, odrobinę niemądra, impulsywna, niedosko­

nała i nadal będzie między nami dobrze, prawda?

Jacob nie potrafił wyrazić własnych uczuć. Uniósł dłoń,

żeby dotknąć jej twarzy, lecz palce powędrowały ku piersi

i musnęły wytatuowane serduszko.

- Trochę boli - skrzywiła się.

- Poszłaś do studia tatuażu?

- Razem z Jackie. Mogłabym powiedzieć, że to jej

pomysł, ale to we mnie tkwi szalona piętnastolatka.

- Zrobiłaś tatuaż na piersi, by dowieść, że mnie ko­

chasz?

Skinęła głową, stojąc lekko zawstydzona z odkrytą

piersią w blasku popołudniowego słońca.

- Nie jest jeszcze za późno, prawda?

Roześmiał się, chwycił ją w ramiona i obrócił się do­

koła.

- Wiesz, że jesteś szalona?

- Mam nadzieję, że ci się to podoba - rzekła z rozjaś­

nioną twarzą.

- Bardzo. - Pocałował ją w usta. - Bałem się, że zbyt

cię ponaglam i za bardzo przypominam Kena. Tak pra­

gnąłem cię zatrzymać.

- Nie jesteś taki jak on. W miłości nie ma nic z obsesji.

W końcu to zrozumiałam.

- Co myślisz o weselu na Boże Narodzenie? Nie chcę

czekać zbyt długo. I nie ma to nic wspólnego z trustem

ani kupowaniem udziałów w towarzystwie ubezpiecze­

niowym.

- Świetnie. - Odwzajemniła pocałunek.

- Kochasz mnie - powtórzył, kryjąc twarz w jej wło­

sach.

- Tak, to wspaniałe i przerażające, prawda?

- We mnie również te słowa budzą strach. Myślałem,

że nigdy ich nie wypowiem, choć nie byłem pewny. Mam

trzydzieści sześć lat i nigdy się nie zakochałem. Bałem się

powtórzyć błędy ojca.

- W niczym nie przypominasz ojca. Jesteś podobny do

Ady. Była dla ciebie jak matka. Jest równie opiekuńcza

jak ty.

- Od razu ją polubiłaś.

- Tak, choć kiedy opowiedziałeś, jak oszukujesz Adę

dla jej dobra, byłam trochę zazdrosna. Zrozumiałam, jak

bardzo jestem zaangażowana, skoro chciałam, byś i dla

mnie kłamał. Teraz wolę, żebyś tego nie robił. Zresztą

nigdy nie kłamiesz, ale tak kochasz Adę, że gotów byłeś

złamać dla niej swoje zasady.

- Ciebie też kocham. - Pocałował ją czule.

- Wiem - Przytuliła się. - Pragnęłam, byś mnie ko­

chał, lecz sądziłam, że muszę jakoś zasłużyć na to uczucie.

Bałam się popełnić błąd i... wtedy właśnie go zrobiłam.

Myślałam, że wszystko zepsułam.

- Niczego nie zepsułaś. To moja wina. Powinienem

domyślić się, że te słowa mogą cię przestraszyć po tym,

co zaszło z Kenem. - Zacieśnił uścisk i natychmiast go

rozluźnił. - Boli cię?

- Ten ból szybko minie.

- Pocałuję serduszko, by nie bolało.

- Lepiej poczekajmy dzień lub dwa.

Jacob bardzo pragnął tego pocałunku, lecz pomyślał, iż

ma przed sobą wiele dni, by całować ją całą.

- Powinienem coś dla ciebie zrobić, ale nie wiem, co

mogę ci ofiarować?

- Przecież to oczywiste. Siebie. Tylko tego pragnęłam

- powiedziała.