Diane Pershing

Przybysz

z krainy wyobraźni

Bratnie Dusze 02

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„...i wtedy ten zły człowiek z długimi, cuchnącymi wąsami

zacisnął sznur, którym związał ręce Sally i jej małej córeczki, Missy.

Obie były bardzo przestraszone i chciały wzywać pomocy, ale

porywacz zakrył im usta chusteczkami. Nagle na horyzoncie pojawił

się mężczyzna w stetsonie".

- Kowboj Charlie! - zawołała z radością Trish i klasnęła w dłonie.

- Tak, kochanie - potwierdziła Cassie. - „Galopując na Felicity i

strzelając z rewolweru, nadjeżdżał kowboj Charlie. Kopniakiem strącił

porywacza ze szczytu wzgórza, aż ten potoczył się po zboczu. Wtedy

Charlie wsadził na konia kobietę i dziecko. Cała trójka ruszyła

bezpiecznie w kierunku zachodzącego słońca".

- Mamusiu - westchnęła Trish, przytulając się do poduszki i

naciągając kołdrę po szyję - to moja ulubiona bajka.

Cassie Nevins uśmiechnęła się promiennie do siedmioletniej

córeczki.

- Mówisz tak po każdej bajce - zażartowała i pocałowała małą w

policzek. Rytuał powtarzał się każdego wieczoru. Cassie opowiadała

bajkę i równocześnie szkicowała. Tym razem była zadowolona z

rysunku. Kowboj Charlie wreszcie wyglądał tak, jak go sobie wyob-

rażała. Bohater z Dzikiego Zachodu, z czasów przed „Gwiezdnymi

wojnami", gdy dzieci uwielbiały historyjki o kowbojach. Wysoki,

szczupły, lecz muskularny, z lekko krzywymi nogami po latach

pona

lous

spędzonych w siodle. Twarz poorana zmarszczkami od ciągłego

przebywania na słońcu. Nosił wysokie buty z ostrogami, skórzaną

kamizelkę i jeździł na Felicity, wspaniałej kasztance. Spojrzenie

Charliego było zdecydowane, pogodne, męskie.

Cassie zamknęła drzwi do pokoju córki, zatrzymała się; zdjęła

nowe okulary do czytania i przetarła zmęczone oczy. Miała ochotę na

kanapkę, bo prawie nic nie zjadła na kolację, jednak brakło jej sil, żeby

coś przygotować. Postanowiła, że pójdzie na chwilę do swojego

małego gabinetu, by zerknąć na rachunki. Mogła tylko je przejrzeć, nie

była w stanie ich zapłacić. Może potem gorąca kąpiel? Oczywiście,

jeśli zapłaciła za wodę. Sprawdziła. W porządku. Czas na relaksującą

kąpiel, która przyniesie ukojenie napiętym mięśniom i bolącym oczom.

Z westchnieniem spojrzała na trzymane w dłoni okulary. Były

brzydkie, wyjątkowo nietwarzowe. Zachichotała do siebie. Po co

owijać w bawełnę? Były po prostu ohydne. Jasnoturkusowe ramki

ozdobione imitacją górskiego kryształu i zakończone małymi wachla-

rzami. Jednak nic jej nie kosztowały, a zatem... były piękne.

Ostatnio w czasie czytania zaczynała boleć ją głowa. Jej okulista,

doktor Slater, poczciwy i dobroduszny staruszek, powiedział jej tydzień

temu, że powinna sobie zafundować okulary do czytania. Zdawał sobie

sprawę z jej sytuacji finansowej, więc ofiarował jej oprawki za darmo.

Powiedział, że opakowanie zawierało jedną parę gratis. Machnął ręką

na jej wylewne podziękowania. Gotowe okulary odebrała dziś rano.

Idąc do wanny, Cassie nerwowo pocierała kciukiem oprawki.

Była zmęczona. Mimo wrodzonego optymizmu, zaczynała wpadać w

pona

lous

panikę. Potrzebowała pieniędzy, nadziei, pomocy. Nic takiego nie

chciało nadejść. Pomyślała, że przydałby się wybawca, książę w błysz-

czącej zbroi. Może jednak lepiej kowboj. Pozytywny bohater jak

Charlie, który zjawiłby się nagle i rozwiązał wszystkie problemy.

Uśmiechnęła się smutno.

Odkręciła gorącą wodę i zaczęła rozpinać bluzkę, gdy nagle

wydało jej się, że słyszy jakiś hałas. Co to mogło być? Stukanie?

Zmarszczyła brwi, zakręciła wodę i nasłuchiwała. Tak, powtórzyło się.

Ktoś pukał do frontowych drzwi.

Włożyła okulary i spojrzała na zegarek. Nie spodziewała się

nikogo o dziewiątej wieczorem. Mieszkała tu tylko z dzieckiem. Po

krótkiej chwili opanowała strach. Szybko zeszła na dół i spojrzała

przez wizjer w drzwiach. Na werandzie w żółtym świetle rozpoznała

sylwetkę mężczyzny. Serce zaczęło jej mocniej bić. Jeśli nie uległa

jakiemuś złudzeniu, stał tam... kowboj Charlie we własnej osobie.

Charlie nie do końca mógł sobie przypomnieć, co się stało.

Właśnie jechał na Felicity przez równinę Sagebrush. Podziwiał zachód

słońca pokrywającego czerwienią i złotem odległe szczyty gór. Myślał

o soczystym steku, niemal czuł wspaniały zapach smażonego mięsa.

Postanowił zająć się tym natychmiast po powrocie do obozowiska, gdy

nagle, mógłby przysiąc, usłyszał wzdychającą kobietę. Potem rozległ

się hałas głośniejszy od huraganu i poczuł, że jakaś siła unosi jego

ciało. Kręcił się w powietrzu, z trudem łapiąc oddech. Wreszcie równie

niespodziewanie wylądował. Stał na własnych nogach na obcej

pona

lous

werandzie przed cudzymi drzwiami. Zapukał, bo wydawało mu się, że

to najrozsądniejsze wyjście, zważywszy sytuację.

Jakaś kobieta otworzyła drzwi, jednak zewnętrzne, z metalowej

siatki, pozostały zamknięte.

- Dobry wieczór - powiedział uprzejmie, zdejmując kapelusz i

przygładzając włosy. Jeszcze z trudem łapał oddech, ale widział

doskonale. Miał przed sobą ładną kobietę, dawno takiej nie spotkał.

Niezbyt wysoka, z kasztanowymi lokami i dużymi, piwnymi oczami.

Spoglądały teraz na niego podejrzliwie znad najdziwaczniejszych

okularów, jakie kiedykolwiek widział. Kobieta sprawdziła, czy zamek

na zewnętrznych drzwiach jest zamknięty i skrzyżowała ręce na piersi.

- A pan to niby kto? - spytała nieufnie.

Miała niski, szorstki głos, który nie pasował do niewielkiej

postaci, jednak brzmiał bardzo kobieco.

- Myślałem, że pani się domyśli... Kowboj Charlie - powiedział z

uśmiechem, który zwykle wystarczał, żeby przełamać pierwsze lody. -

Może pani mówić do mnie po imieniu, jeśli pani woli,

- Mhm - zaczęła z niedowierzaniem. - A skąd się tu wziąłeś,

Charlie?

Wypowiedziała jego imię takim tonem, jakby je wyssał z palca.

Było to o tyle dziwne, że sama je przecież wymyśliła.

- Robiłem to, co zwykle, czyli objeżdżałem konno okolicę,

szukając przygód i ludzi potrzebujących pomocy. Wiem tylko, że nagle

znalazłem się tutaj, niestety bez Felicity.

- Felicity?

pona

lous

- To mój koń, wałach, choć nadała mu pani imię jak klaczy.

Pewnie i tak pani o tym wie, prawda?

- Och - szepnęła i otworzyła szeroko oczy, najwyraźniej

zdziwiona. - Nie wiedzia... - przerwała w pół słowa i pokręciła głową.

Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, jakby usiłowała

rozwiązać trudną zagadkę.

- Powiem tylko, że jesteś niezły.

- Słucham?

- Ktokolwiek cię przysłał, wybrał świetnie. Wręcz doskonale...

Charlie był nieco zdezorientowany.

- Nikt mnie nie przysłał, pani sama mnie wezwała.

- Czyżby? - Uniosła brew i przyjrzała mu się z narastającym

niedowierzaniem. - A właściwie skąd dokładnie przybyłeś?

Zastanawiał się, dlaczego go tak sprawdza, ale doszedł do

wniosku, że wkrótce wszystko się wyjaśni.

- Trudno to wytłumaczyć. Czy mogę wejść? Sięgnął do klamki.

- Nie - odpowiedziała krótko. - Nie wpuszczam obcych do domu.

Zastanowił się przez chwilę, zsunął kapelusz na tył głowy. Zdał

sobie sprawę, że stoi tu już od dłuższej chwili, więc oparł się łokciem o

futrynę drzwi i skrzyżował nogi odziane w wysokie buty. Gdzieś w

pobliżu odezwał się świerszcz. Charlie poczuł się mniej obco. Tam,

skąd pochodził, też były świerszcze, werandy, dodatkowe drzwi z

siatki.

- Dobrze, więc skąd przybyłem? - powtórzył, wzruszając

ramionami. - Trochę to skomplikowane. Jest tam taki obszar, jakby

pona

lous

studnia. - Nigdy nie musiał tego nikomu tłumaczyć. - To znaczy nie tu,

w pani świecie.

- Więc spadłeś z nieba? - spytała sarkastycznie. Może

zirytowałby go ten ton, gdyby rozmawiał z kimś innym. Teraz jednak

nadal uważał, że ona go sprawdza, i starał się wypaść jak najlepiej.

Jakby zdawał ważny egzamin... Oprócz tego była to najładniejsza

kobieta, jaką zdarzyło mu się ostatnio spotkać. No i miała rozpiętą

bluzkę, a zza białej koronki wystawało więcej ciała, niż teoretycznie

powinno...

Charlie zakasłał i skoncentrował się na zadanym mu pytaniu.

- Z nieba? Nie, to raczej świat wymyślonych postaci. Jest tam

Oliver Twist, Batman, Romeo i Julia - biedactwa, ciągle do siebie

wzdychają. Przebywamy tam, dopóki nie zostaniemy wezwani. Zdaje

się, że to mi się właśnie przytrafiło - dodał zakłopotany.

„Dopóki nie zostaniemy wezwani".

Gdy Cassie usłyszała te słowa, przeszedł ją dreszcz. Zaczynała

wierzyć temu człowiekowi. Nie! Pokręciła głową. To jakiś sen albo

ktoś robi sobie z niej dziwaczne i niesmaczne żarty. Jednak musiała

przyznać, że mężczyzna wywarł na niej dobre wrażenie: pewny siebie,

dokładnie taki, jak narysowany przez nią kowboj Charlie, łącznie z doł-

kiem w podbróbku i grzywką spadającą na czoło.

Szczerze mówiąc, od początku trochę się podkochiwała w

stworzonej przez siebie postaci. Wymyśliła go nie tylko dla Trish.

Także dla siebie. Fikcyjna postać z najlepszymi męskimi cechami. Był

silny, opiekuńczy i budził zaufanie. Pracowity, uczciwy, gotów nieść

pona

lous

pomoc wszystkim potrzebującym. Bardzo seksowny, choć to na pewno

wymyśliła dla siebie, nie dla Trish. Mężczyzna marzeń, jakże różny od

tych przedstawicieli rodzaju męskiego, jacy otaczali ją w rzeczywistym

świecie. W jej życiu było miejsce tylko dla idealnego partnera, bez wad

i nałogów. Od czasu śmierci męża, Teddy'ego, miłego, choć

niesolidnego człowieka, Cassie nie szukała gorączkowo nowej miłości.

Uciekła w świat fantazji, a tam właśnie odnalazła bohaterskiego

kowboja Charliego.

Patrząc teraz na niego, miała wielką ochotę zaprosić go do domu,

kimkolwiek tak naprawdę był. Podobał jej się, a dawno nikogo takiego

nie spotkała. Jednak zdrowy rozsądek wziął górę. Nie otwiera się drzwi

przed obcymi, szczególnie w nocy, gdy w sypialni obok śpi ukochane

dziecko.

Z drugiej strony Cassie instynktownie czuła, że ze strony tego

mężczyzny nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo. To przecież był,

wypisz, wymaluj, kowboj Charlie. Miał nawet taką samą bliznę koło

prawej brwi, pamiątkę po starciu w Baja z bankowym rabusiem uz-

brojonym w nóż. Nie! Znów poczuła zimny dreszcz. Nie było w Baja

żadnej bójki z rabusiem! Przecież sama to wymyśliła, podobnie jak

Charliego, który stał teraz przed nią na werandzie i rozmawiał

niespiesznie. Mogłaby przysiąc, że przez siatkę czuje jego zapach, ostrą

mieszankę potu, skóry z uprzęży i tytoniu fajkowego. Chwileczkę,

tytoń fajkowy? To prawda, na początku opowiadała o tym, jak Charlie

palił fajkę, siedząc z kolegami przy ognisku. Ostatnio jednak dyskretnie

milczała o fajce, bo przecież tak pozytywna postać jak Charlie nie

pona

lous

powinna palić. Na pomoc! - pomyślała, choć nie wiedziała, do kogo

zwraca się o ratunek. Musiała przerwać tę bzdurę i wyrwać się z uroku,

który rzucił na nią obcy przybysz. Oparła dłonie na biodrach i spojrzała

groźnie na tego niby-kowboja.

- Dosyć tego - powiedziała ostro. - Kto cię tu przysłał? Mów

prawdę, natychmiast.

Uniósł brwi, odsunął łokieć od futryny i wyprostował się.

- Pani - zaczął uprzejmie - nazywa się Cassie Nevins, prawda?

Skinęła głową, więc mówił dalej.

- Nie jestem pewien, ale te pani okulary... Mogą mieć z tym coś

wspólnego.

Potrząsnął głową, jakby próbował dojść do ładu z własnymi

myślami.

- Dla mnie to równie tajemnicza sprawa, jak dla pani. Słyszałem

o innych, którzy musieli odejść, bo byli naprawdę bardzo potrzebni

tutaj, w tym świecie. Wzywająca ich osoba zawsze musiała zrobić coś

specjalnego. Nie do końca rozumiem, ale chodzi mi po głowie, że ma

to coś wspólnego z pani okularami.

Cassie nadal patrzyła na niego z niedowierzaniem, a on nagle

zapragnął wszystko wyjaśnić i rozwiać jej wątpliwości.

- Może to tak, jak z lampą Aladyna albo z wypowiedzeniem

życzenia na widok spadającej gwiazdy?

W odpowiedzi tylko wzruszyła ramionami.

- Przykro mi. Sam chciałbym wiedzieć więcej.

- Więc musiałam coś zrobić? Skinął głową.

pona

lous

- Jestem pewien, że zanim zostałem zabrany z mojego świata,

miałem w głowie obraz tych okularów.

Wskazał je palcem i uśmiechnął się przepraszająco. Zrobił, co

mógł. Teraz musiał czekać. Nie wiedział, czy go dobrze zrozumiała.

Gdy kowboj wskazał okulary, Cassie zdała sobie sprawę, że

ciągle ma je na nosie. Zdjęła je, złożyła i schowała do kieszonki w

bluzce. Dopiero teraz zauważyła, że większość guzików jest rozpięta.

Poczuła, że się czerwieni, drżącymi dłońmi próbowała uporządkować

strój.

- Śmiesznie wyglądają, prawda? - spytał. Uniosła buńczucznie

głowę.

- Co wygląda śmiesznie?

- Okulary.

- Tak. Można pęknąć ze śmiechu - mruknęła Cassie.

- Może są zaczarowane? Musiała pani bardzo pragnąć, żebym się

zjawił - powiedział, rozkładając dłonie - bo oto jestem.

Zaskoczył ją tymi słowami. Zapomniała, że przed chwilą stała tu

roznegliżowana. Spoglądała na mężczyznę na werandzie i nadal nie

potrafiła mu uwierzyć. Nabierał ją. Zobaczył paskudne okulary na

czubku jej nosa i wymyślił idiotyczne wytłumaczenie. Tylko skąd

wiedział, iż parę minut wcześniej pomyślała żartobliwie, że przydałby

się ktoś taki, żeby jej pomóc? Chyba nie potrafił czytać w myślach?

Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Wmawiała sobie, że śni.

To jedyne wytłumaczenie, choć mężczyzna na werandzie był z krwi i

kości.

pona

lous

- Tak sobie myślę, że przez jakiś czas tu pobędę - dodał. -

Oczywiście, dopóki nie skończę pani pomagać. Potem wrócę do

siebie...

Stała, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Kręciła tylko głową,

gorączkowo próbując zebrać myśli.

- Nie chcę się narzucać - kontynuował - ale mam za sobą długą

drogę i bardzo chce mi się pić. Czy mógłbym prosić o szklankę wody?

Jestem potwornie zmęczony. A może pozwoliłaby mi pani wejść do

środka?

Rozłożył ręce i uśmiechnął się z zakłopotaniem. Sama wymyśliła

dla niego ten uśmiech. Pokręciła głową. Udało jej się zebrać myśli.

Wyprostowała się. Dosyć tego! Któreś z nich było niespełna rozumu,

natychmiast należało przerwać tę idiotyczną dyskusję.

- Posłuchaj, kowboju Charlie, czy kim tam jesteś - powiedziała,

odzyskując energię. - Jako wymyślona postać nie męczysz się i nie

odczuwasz pragnienia.

- Ale...

Nie pozwoliła wejść sobie w słowo.

- I nie możesz tu zostać - dodała z oburzeniem, przekonana, że

ma halucynacje lub wszystko jej się śni. Gdy obudzi się rano, pewnie

nie będzie o tym pamiętać.

- A teraz - oświadczyła z naciskiem - dobranoc!

No, pomyślała dumna z siebie, wreszcie mu powiedziałam!

Zignorowała zdezorientowane spojrzenie przybysza, zamknęła drzwi

na klucz, wyłączyła światło na werandzie i poszła na górę. Rano na

pona

lous

pewno przyniesie rozwiązanie tej zagadki.

Wytłumaczyła sobie, że śni jakiś koszmarny sen.

ROZDZIAŁ DRUGI

Zadzwonił telefon, Trish zaczęła marudzić, a do frontowych

drzwi ktoś zapukał. Cassie miała ochotę wrzeszczeć. Pomyślała, że do

pełni szczęścia brakuje tylko wybuchu bomby.

Z hukiem postawiła przed córką miseczkę płatków zbożowych i

podniosła słuchawkę.

- Chwileczkę - rzuciła krótko. Spojrzała ostro na Trish.

- Nie rozumiem twoich jęków.

- Mamusiu, przecież nie lubię owsianki - odpowiedziała

dziewczynka, odsuwając miskę.

- Tylko to mamy dziś na śniadanie, więc lepiej zacznij jeść -

oświadczyła Cassie, przesuwając miseczkę z powrotem. - Słucham? -

powiedziała do telefonu. - Nie jestem zainteresowana - stwierdziła,

słysząc, że chodzi o ankietę telefoniczną.

- Szkoda - oświadczył energiczny, młody głos - ponieważ...

Odłożyła słuchawkę, nie czekając na dalszy ciąg. Gdzie jest

powiedziane, pomyślała ze złością, że muszę tego wysłuchiwać? Czy to

wymyślna kara za posiadanie telefonu?

- Mamusiu, ja naprawdę muszę to jeść? - upewniła się Trish.

pona

lous

Cassie zdawała sobie sprawę, że zachowuje się jak prawdziwa

jędza, ale miała za sobą ciężką noc, bolała ją głowa i na dodatek raziło

ją słońce wpadające przez nieszczelne żaluzje. Nalała sobie następną

filiżankę kawy i wypiła łyk.

- Kochanie, zaspałam i muszę szybko ubrać się do pracy -

tłumaczyła, starając się mówić miłym tonem. - Proszę, pospiesz się,

nim Helen podjedzie, żeby podrzucić cię do szkoły.

- Ale...

- Żadnego „ale". Zrób to.

Podskoczyła, słysząc uporczywe pukanie do drzwi. Zapomniała,

że przed chwilą ktoś już raz pukał. Spojrzała na zegar. Było o dziesięć

minut za wcześnie na samochód, jednak Helen Wasserman należała do

tych nieznośnych, choć uroczych istot, które uważały, że lepiej być za

wcześnie, niż się spóźnić.

- Jedz - zwróciła się do obrażonej córki. - Powiem jej, żeby

poczekała kilka minut.

Cassie przybrała uprzejmą minę, ostatecznie nie miała powodu

okazywać Helen niezadowolenia, i ruszyła do drzwi frontowych. Po

drodze poprawiła szlafrok i zdobyła się na szeroki uśmiech. Otworzyła

drzwi.

Uśmiech zniknął z jej twarzy. Zastygła z otwartymi ustami. Na

werandzie stał on, kowboj Charlie we własnej osobie, gotów do

kolejnego występu. Ubranie miał wymięte i był nieogolony. Jednak,

mimo iż była w złym nastroju, musiała przyznać, że wyglądał bardzo

pociągająco. Rozjaśnione słońcem włosy opadały mu na czoło. Miał

pona

lous

oczy Paula Newmana. Gdy się uśmiechał, wokół oczu pojawiały się

zmarszczki. Wysoki, szczupły i silny, emanował niemal zwierzęcą

zmysłowością. A przecież już zdążyła sobie wmówić, że wczorajsze

zdarzenie było wynikiem stresu i nazbyt wybujałej wyobraźni. Ot, takie

niegroźne złudzenie. Westchnęła. Kimkolwiek był, na pewno istniał

naprawdę. Może przysłał go ktoś z jej przyjaciół? Kilka osób znało jej

historyjki o kowboju Charliem. Sandy lub Maggie albo ktoś jeszcze

inny postanowił z niej zażartować, żeby wprowadzić trochę radości do

jej smutnego życia. Takie wytłumaczenie wydawało się rozsądne, choć

znalezienie żywej kopii Charliego musiało być niesłychanie trudnym

zadaniem.

Cóż, najwyraźniej chodzi o niewinny żart. Proszę bardzo, ona też

potrafi żartować. Przecież ma poczucie humoru. Odetchnęła z ulgą.

Oczywiście w przyszłości odpłaci pięknym za nadobne temu, kto

wyciął jej taki numer. Cassie zdecydowała, że tymczasem odegra swoją

rolę i przy okazji będzie miała trochę rozrywki. Dlaczego nie? Ten

mężczyzna był wyjątkowo atrakcyjny.

Zgodnie z podjętą decyzją, gdy Charlie się uśmiechnął, Cassie

nie rzuciła mu morderczego spojrzenia, lecz odpowiedziała uśmiechem.

- Dzień dobry - powiedział wesoło. - Jak się dziś miewamy?

- My? Rewelacyjnie - odpowiedziała, chichocząc. -A ty?

Charlie był przekonany, że uśmiech tej pani rozjaśni jej ładną

buzię, a w oczach pojawią się wesołe ogniki. Do diabła, miał rację.

- Chętnie bym się czegoś napił, proszę pani. Spędziłem noc w tej

szopie za domem. Tam nie ma wody.

pona

lous

- Spałeś w moim garażu?

- Tak, proszę pani.

Zagryzła wargę, lecz widział, że wrócił jej dobry humor. Miała

na sobie długi szlafrok, który podkreślał zgrabną figurę. Przypominał

sobie, że krągłości, które widział poprzedniego wieczoru, też były

nadzwyczaj intrygujące. Zastanawiał się przez chwilę, czy powinien

zwracać uwagę na jej ciało i miły głos. No cóż, był mężczyzną i nie

potrafił o tym tak natychmiast i na zawołanie zapomnieć.

Skrzyżowała ręce na piersi.

- Dobrze, czas powiedzieć prawdę. Kto cię przysłał? - zapytała,

tym razem z uśmiechem.

No tak, znów to samo, pomyślał Charlie, zsuwając kapelusz do

tyłu i drapiąc się po głowie. Jej pytanie zaczęło go irytować, ale nie dał

tego po sobie poznać. Trzeba być grzecznym.- Wydawało mi się, że

wyjaśniliśmy to wczoraj wieczorem - odpowiedział cierpliwie, choć z

pragnienia zaschło mu w ustach.

- Pani mnie wezwała.

Westchnęła ciężko, potrząsając głową.

- A jeśli powiem, że nie mam dziś czasu na takie zabawy, bo

bardzo się spieszę? Czy wrócisz tam, skąd przyszedłeś?

Zdjął z głowy kapelusz i wygładził włosy. Robił to zawsze, gdy

chciał zyskać na czasie, a taka chwila właśnie nadeszła.

- Nie jestem pewien, czy to możliwe - stwierdził, ponownie

wkładając kapelusz. - Naprawdę mi przykro. Wiem tylko, że zostałem

wezwany, mam panią uratować i to wszystko. Nie wiem, jakie są

pona

lous

zasady - dodał, widząc jej zdziwioną minę. Wzruszył ramionami. - To

nie ode mnie zależy. Lepiej zaakceptować sytuację i robić swoje.

- Robić swoje? - powtórzyła.

- Tak, proszę pani.

Przyglądała mu się przez chwilę, jakby dojrzewało w niej jakieś

postanowienie. Nagle westchnęła, otworzyła zewnętrzne drzwi i stanęła

obok.

- Odłóż broń - wskazała na kabury i sześciostrzałowe rewolwery -

i możesz wejść. W tym domu nie używa się broni.

Zrobił, jak kazała. Zdjął pas z rewolwerami. Ze zdziwieniem

zauważył, że znikły z nich naboje. Położył go na ławeczce koło drzwi.

Potem przekroczył próg.

- Mogę przynajmniej dać ci szklankę wody. Jeśli Maggie lub

Sandy albo Rosa cię tu przysłały, to pewnie jesteś niegroźny, prawda?

- Cóż, proszę pani, tego nie wiem, bo nikt nigdy nie nazywał

mnie niegroźnym. Jednak potrafię się zachować. Mama dbała o to,

żeby wszyscy jej synowie mieli dobre maniery.

- Jestem o tym przekonana. Na imię mi Cassie.

- Tak, proszę pani, wiem.

Wewnątrz było ładnie i chłodno. Na zewnątrz panował upał

większy niż w piekle, choć dzień dopiero się zaczynał. Spojrzał na nią

z góry. Była niska. Zapalczywa, to prawda, ale niewysoka.

- I przestań ciągle mówić: proszę pani - zażądała, opierając dłonie

na biodrach. - Jeszcze nie jestem taka stara. - I z szyderczym

uśmiechem dodała: - Chociaż niewiele mi brakuje.

pona

lous

Odwróciła się, kierując się w stronę kuchni.

Ruszył za nią, tupiąc głośno i pobrzękując ostrogami. Nie

zwracał uwagi na te dźwięki, bo obserwował, jak kształtne biodra

Cassie poruszają się pod szlafrokiem. Poczuł woń wiosennych

kwiatów, chyba bzu. Zapach kobiety. Cassie pachniała bardzo

apetycznie.

W kuchni mała dziewczynka siedziała przy okrągłym stole,

robiąc miny do miseczki z płatkami. Uniosła głowę, gdy zobaczyła

wchodzących. Ze zdumienia szeroko otworzyła oczy.

- Mamusiu! - zawołała. - To kowboj Charlie!

- Dzień dobry, panienko - powiedział, dotykając ronda kapelusza.

Trish wstała, podekscytowana patrzyła na przemian to na niego,

to na matkę.

- Mamusiu! To naprawdę on!

- Nie, nie on - odpowiedziała Cassie. Sięgnęła po szklankę i

odkręciła kran. - Niezupełnie on. - Cóż, do diabła, właściwie i tak, i nie.

Wszystko jedno. - Charlie, poznaj Trish.

- Miło cię poznać, Trish - powiedział poważnie.

- Mnie również. Jest pan moim bohaterem.

- Trish, dokończ płatki - przypomniała Cassie.

Ruchem głowy wskazała Charliemu miejsce naprzeciw córki.

Postawiła na stole szklankę wody. Umierał z pragnienia i miał ochotę

usiąść, ale czekał, żeby pierwsza zajęła miejsce. Tymczasem ona

wzięła filiżankę i z błyszczącego urządzenia stojącego na blacie obok

zlewu nalała płyn przypominający wyglądem kawę.

pona

lous

- Lubisz czarną, prawda?

- Jak smoła.

- Przykro mi, jest mocna, ale nie aż tak.

Za oknem odezwał się klakson. Cassie odwróciła się do córki.

- To po ciebie, kochanie. Zdaje się, że masz szczęście. Już nie

zdążysz zjeść płatków. Weź ze sobą herbatniki, dobrze?

- Ale odwiedził nas kowboj Charlie – powiedziała dziewczynka.

Oczy błyszczały jej z radości i niedowierzania. - Chciałabym zostać.

- Młoda damo, będę tu, gdy wrócisz - oznajmił.

- Mamo? Czy on tu będzie?

- Zobaczymy - odparła Cassie.

- Na pewno będę - powtórzył Charlie.

- Super! - klasnęła w dłonie. - Koleżanki pękną z zazdrości!

Chwyciła kilka herbatników ze słoja oraz niewielką paczkę

wiszącą na oparciu krzesła i wybiegła z domu.

Cassie postawiła na stole dwie filiżanki kawy. Nareszcie chwila

spokoju. Zauważyła, że Charlie nie usiadł pierwszy. Miły gest.

Próbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatnio ktoś z jej znajomych

okazał takie dobre maniery. Tymczasem Charlie ujął szklankę i szybko

wypił wodę. Cassie przyglądała mu się, powoli sącząc kawę. Starała się

ocenić go obiektywnie, zapomnieć na chwilę, jaki jest przystojny.

Miał opalone ręce i stwardniałe dłonie. Wszystko wskazywało, że

pracował na świeżym powietrzu. Ciekawiło ją, skąd pochodzi i jaką

dostał zapłatę za to przedstawienie. Usiłowała też zgadnąć, kogo z jej

przyjaciół stać było na coś takiego, a przede wszystkim, dlaczego ktoś

pona

lous

zrobił jej taki kawał.

- Nie powinieneś mówić Trish, że tu będziesz, gdy ona wróci -

upomniała go.

- Dlaczego?

- Będzie zawiedziona. Ona uważa, że jesteś prawdziwy.

Rozumiesz?

Zmarszczył brwi.

- Sądziłem, że wyjaśniliśmy to wczoraj. Jestem prawdziwy.

Proszę, można mnie dotknąć.

Odstawiła filiżankę z kawą i skrzyżowała ręce na piersi.

- Posłuchaj - powiedziała zdecydowanym tonem. - W moich

żyłach płynie irlandzka krew, babcia karmiła mnie opowieściami o

czarodziejkach i skrzatach, ale to było dawno temu. Teraz jestem

dorosła i nie wierzę, że jakiś stwór z mojej wyobraźni przeniknął do

otaczającej mnie rzeczywistości. To niemożliwe. Jasne?

Właściwie w ogóle nie zareagował na jej oświadczenie. Tylko na

chwilę zacisnął szczęki i wzruszył ramionami. Nagle zdała sobie

sprawę, że mógł się poczuć urażony. Czy nie przesadziła, nazywając go

stworem? Co teraz powinna zrobić?

- Nie jesteś głodny? - spytała, żeby załagodzić sytuację. Miała

wyrzuty sumienia. Nie potrafiła być twarda. Żałowała za każdym

razem, gdy zmuszała się do stanowczego działania.

- Zjem coś później. Niech pani... Cassie, nie rób sobie kłopotu.

Sięgnęła po słój i podała Charliemu dwa herbatniki.

- Dzięki - powiedział i zjadł je łapczywie, jakby od dawna nic nie

pona

lous

miał w ustach.

- Robisz dobre wypieki - stwierdził.- Nie, inni pieką, ja to kupuję.

Weź więcej, a może wolałbyś jajecznicę?

Chciała wstać, ale powstrzymał ją ruchem ręki.

- Naprawdę dziękuję. Zjem później. Teraz powiedz mi, co mogę

dla ciebie zrobić.

Powiedział to tak poważnie, że niemal się roześmiała. Byłoby

miło uwierzyć w bajki, ale Cassie musiała bardzo szybko wydorośleć.

Przedwczesna śmierć rodziców jest dla każdego dziecka twardą szkołą

życia. Ciotka, samotna stara panna, wychowywała Cassie najlepiej, jak

umiała. Była jednak kobietą oschłą i zgorzkniałą. Cassie opuściła dom

po ukończeniu szkoły średniej. Gdy miała dziewiętnaście lat, poznała

Teddy'ego, wyszła za niego trzy miesiące później. Urodziła Trish w

wieku dwudziestu lat, a sześć lat później owdowiała. Od tego czasu

minęły dwa lata.

W jej życiu nie było miejsca na fantazje. Wypełniała je codzienna

walka o przetrwanie. I nagle teraz pojawił się jakiś człowiek w

kowbojskim stroju, poważny i uprzejmy, pytając z troską, w czym

mógłby jej pomóc. Odpowiedź nasuwała się sama: Cassie potrzebowała

pieniędzy. Jej mąż był niepoprawnym marzycielem i nigdy nie miał

głowy do interesów. Ostatecznie zastawił dom i zainwestował w

naturalne źródła energii - baterie słoneczne i elektrownie wiatrowe. Nic

z tego nie wyszło, podobnie jak z poprzednich pomysłów. To go

załamało, a potem zginaj pod kołami rozpędzonej ciężarówki. Cassie

nie mogła sobie pozwolić na długą żałobę. Musiała wychowywać

pona

lous

pięcioletnie dziecko i płacić rachunki. Nie przysługiwała jej wypłata

ubezpieczenia, nie miała oszczędności, wyłącznie długi. Pozostał tylko

ten mały domek w miasteczku Yatesboro w Nevadzie, trzydzieści

kilometrów od Reno. Co miesiąc Cassie obawiała się, że bank położy

łapę na jej domu. Nie było mowy o lekcjach tańca dla Trish ani o nauce

malarstwa dla niej samej. Pracowała w pobliskim sklepie z odzieżą.

Zarobki były niewielkie, lecz nie miała wykształcenia, które

pozwoliłoby jej starać się o lepszą posadę. Pomóc mogłaby tylko

wygrana na loterii, ale Cassie szkoda było pieniędzy na kupno losu.

Mimo wszystko nie poddawała się. Zdawała sobie jednak sprawę,

że nadzieja na przyszłość musi mieć realne podstawy. Oczywiście

bardzo chciałaby, żeby ten kowboj Charlie, czy kim on naprawdę był,

podarował jej naczynie pełne złotych monet, ale takie marzenia bywają

czasami niebezpieczne.

- Proszę pani?

- Cassie - przypomniała z uśmiechem. Wstała od stołu. - Muszę

przebrać się do pracy.

- Ach, tak.

Charlie również wstał. Domyślił się, że nie jest to najlepszy

moment na rozmowę o tym, gdzie ma zamieszkać. Pewnie będzie

musiał zadowolić się kątem w garażu, choć najchętniej spędzałby noce

w sypialni Cassie.

Odetchnął głęboko. Nie spodziewał się, że Cassie wzbudzi w nim

tak wiele uczuć. Niewątpliwie pragnął jej, lecz także podziwiał jej

odwagę. Z przyjemnością przebywał w jej pobliżu i zamierzał otoczyć

pona

lous

ją opieką. Obudziły się w nim ludzkie potrzeby: głód, pragnienie,

potrzeba snu.

Zdał sobie sprawę, że prawdziwe życie jest bardziej

skomplikowane niż świat fikcji. Tam wszystko było jasne. Na Dzikim

Zachodzie należało postępować honorowo, ciężko pracować, mówić

prawdę i być odpowiedzialnym. Tu może to nie wystarczyć. Wysłali

go, mówiąc: „Masz pomóc wdowie". Żeby uporać się z zadaniem,

musiał się szybko przystosować. Czasy, w jakich żyła Cassie, okazały

się o wiele bardziej skomplikowane, niż się spodziewał.

Cassie na razie nie mogła się z tym pogodzić, że jeszcze wczoraj

był postacią fikcyjną, a teraz, przynajmniej na jakiś czas, stał się

rzeczywisty. Zabrała filiżanki ze stołu i włożyła je do zlewu.

- Będziesz musiał wyjść - powiedziała i szybko dodała: -

Przepraszam, nie chciałam być niemiła, ale muszę iść do pracy, a

przedtem się przebrać. Chyba rozumiesz, że nie zamierzam tego robić

przy tobie?

- Tak, oczywiście.

Odprowadziła go do frontowych drzwi. Jasne słońce oświetlało

wejście. Przypomniał sobie o upale panującym na zewnątrz.

- Jeśli można, poczekam na werandzie.

- Lepiej nie. Będę dziś bardzo zajęta. Na pewno masz mnóstwo

własnych spraw do załatwienia. - Wyciągnęła rękę. - Cieszę się, że cię

poznałam.

Ujął jej dłoń. Jak się spodziewał, była drobna i delikatna. Dotyk

wzbudził w nim pożądanie. Szybko uwolnił jej dłoń i dotknął ronda

pona

lous

kapelusza.

- Ja również - odpowiedział i ruszył przed siebie. Cassie

zamknęła drzwi i oparła się o nie.

- No nie! - powiedziała głośno i spojrzała ze zdziwieniem na

rękę. Gdy Charlie jej dotknął, wyraźnie poczuła ciarki. Coś takiego!

Szybko ruszyła po schodach na górę. Miała jeszcze dwanaście minut,

żeby się przygotować. Nie poświęcała dużo czasu na makijaż, a włosy i

tak zawsze układały się po swojemu. W połowie schodów poczuła

szybkie bicie serca i zatrzymała się na chwilę, żeby złapać oddech.

Wszystko przez jeden dotyk Charliego. Przez chwilę zrobiło jej się

smutno, że go odesłała, ale tak będzie lepiej dla wszystkich.

Była gotowa po trzynastu minutach. Wzięła torebkę i kluczyki ze

stolika w przedpokoju. Otworzyła drzwi. Ani śladu Charliego. Nie

spodziewała się go ani nie chciała, żeby się znów pojawił, a jednak

była trochę rozczarowana. No cóż, sama przecież dała mu do zro-

zumienia, że może go poczęstować wodą, kawą i herbatnikami, ale nie

powinien liczyć na nic więcej. W jej życiu pełnym trosk nie ma dla

niego miejsca.

Zamknęła drzwi na klucz i odwróciła się. Sapnęła. Znów tu był!-

Nie chciałem cię przestraszyć - powiedział, widząc jej reakcję.

- Skąd się tu wziąłeś?

- Powiedziałaś, żebym nie czekał na werandzie, więc byłem tam -

wskazał ruchem głowy - obok domu.

- Cóż - powiedziała, wzdychając głęboko. -A więc nie znikłeś na

chwilę, by znów tajemniczo się pojawić?

pona

lous

- Nie.

- To dobrze - stwierdziła. - To byłoby ponad moje siły. Muszę już

iść.

Ruszył za nią. Zatrzymała się i powtórnie podała mu rękę. W

porannym słońcu zauważył zmarszczki wokół jej oczu. Miał ochotę

wygładzić je palcem. Była zbyt młoda, by wyglądać na tak zmęczoną

życiem.

- Możesz już iść, Charlie - powiedziała z uśmiechem. - Dziękuję.

Było mi miło.

Tym razem nie wypuścił jej dłoni.

- Mnie również było miło. Nie powiedziałaś mi jeszcze, co mam

dla ciebie zrobić.

- Znów do tego wracamy?

- Jeszcze nie skończyliśmy.

Odetchnęła tak głęboko, że aż jeden z jej loków na chwilę uniósł

się nad czoło.

- Jasne, rozumiem - stwierdziła. - Możesz pójść do banku First

Yatesboro Savings - powiedziała. - Mieści się na Main Street. Zrób coś,

żeby przedłużyli mi termin spłaty zadłużenia hipoteki o trzydzieści dni.

Dobrze? Jeśli ci się uda, może uwierzę w cuda, a przynajmniej uwierzę

w ciebie.

Delikatnie cofnęła dłoń i odeszła. Patrzył, jak drepce po chodniku

i wsiada do małej, niebieskiej maszyny. „Samochód". Ten wyraz sam

przyszedł mu do głowy. Przybył z Dzikiego Zachodu, ale z jakiegoś

powodu znał takie dziwne słowa, wiedział, jak działa taka maszyna.

pona

lous

Najwyraźniej przechodził transformację. Wkrótce powinien wiedzieć

wszystko, co niezbędne, żeby dawać sobie radę w dwudziestym

pierwszym wieku.

ROZDZIAŁ TRZECI

Charlie ze zmarszczonymi brwiami obserwował odjazd Cassie.

Samochody niewątpliwie są zdumiewające, jednak nic nie może

równać się z Felicity.

Dobrze, teraz ma iść do banku i załatwić Cassie przedłużenie

terminu spłaty długu. To oznacza, że ona nie ma pieniędzy. Typowa

sprawa. Uboga wdowa z dzieckiem, a u drzwi czyha komornik.

Brzmiało to jak jedna z historyjek wymyślanych przez Cassie.

Oczywiście, z nim w roli głównej.

Co by mu kazała zrobić, gdyby to była jej opowieść? Wyobraził

sobie, jak wkracza do banku, mierząc z rewolwerów do urzędnika

bankowego. Nie, tak się teraz nie załatwia spraw. Byłyby potem niezłe

kłopoty. W każdym razie musiał jak najszybciej zacząć działać. Po

pierwsze zdjął ostrogi. Głośno dzwoniły i spowalniały chód. Nie były

potrzebne, bo nie zamierzał jeździć konno. Zaniósł je do garażu razem

z pasem z rewolwerami. Potem, głęboko zamyślony, ruszył pieszo w

stronę wysokich budynków, które widać było w oddali. Domyślił się,

że musi tam być centrum miasta. Wzdłuż drogi nie było ścieżek, lecz

pona

lous

chodnik wyłożony płytami. Kolejna nowość.

Mijał niewielkie, skromne domki, podobne do tego, w którym

mieszkała Cassie. Dokoła zadbane, przystrzyżone trawniki. Zdziwiło

go, że budynki stoją tak blisko siebie. Przez okna bez trudu można było

obserwować, co się dzieje u sąsiadów. Zastanawiał się, jak ludzie to

wytrzymują.

Cassie powiedziała, że chodzi o First Yatesboro Savings. Gdy

doszedł do skrzyżowania, rozejrzał się za tabliczką z nazwą Main

Street. Śmieszne, u niego też była Main Street. Pewnie w każdym

mieście jest taka ulica.

Mijały go samochody. Miały różne kolory i kształty. Nie widział

nigdzie koni. Czy w świecie Cassie już ich nie było? Ruszył na drugą

stronę jezdni, gdy usłyszał ostry pisk, a potem ktoś zaczął na niego

krzyczeć.

- Hej, kowboju, nie widzisz, że jest czerwone?

Samochód z rozzłoszczonym kierowcą zatrzymał się tuż obok

niego. Zdezorientowany Charlie rozejrzał się wokół. Wreszcie

zauważył na słupie pudło z trzema kółkami. Jedno było podświetlone

na czerwono. Po chwili zgasło, na chwilę zapaliło się żółte, potem

zielone. Ludzie zaczęli przechodzić przez jezdnię.

- Przepraszam - zawołał do zdenerwowanego kierowcy. Nowa

zasada do nauczenia: stoisz, gdy jest czerwone, idziesz, gdy zielone.

Zaczął zwracać uwagę na mijających go ludzi. W tej części

miasta był spory tłum. Zauważył dwie kobiety w naprawdę krótkich

sukienkach. Miły widok, pomyślał, uśmiechając się. Ciekaw był, czy

pona

lous

panie mają jakiegoś opiekuna, czy pracują na własną rękę. Spojrzał na

drugą stronę ulicy. Wiele kobiet było ubranych jak te dwie. Niektóre

miały na sobie spodnie, jednak wcale nie wyglądały po męsku.

Minął szereg sklepów. Rozpoznawał znajome napisy jak

„Apteka" lub „Mięso". Były też śmieszne nazwy, na przykład

„Komputery". Nie wiedział, co to jest, ale przeczuwał, że dowie się w

razie potrzeby. Kilka przecznic dalej kończył się rząd budynków. Na

horyzoncie widać było pola i wysokie szczyty górskie. Przypominały

jego góry i przez chwilę zapragnął wrócić do swojego dobrze znanego

świata. Szybko jednak się otrząsnął. Ma zadanie do wykonania. Musi

pomóc kobiecie, która bardzo mu się spodobała.

Rozejrzał się. Jak na nowoczesne miasto, było tu całkiem ładnie.

Zauważył przed sobą napis, którego szukał: First Yatesboro Savings.

Zdjął kapelusz i podrapał się po głowie. Teraz trzeba wejść i załatwić

przedłużenie terminu, żeby Cassie zdążyła zarobić brakujące pieniądze.

Pomyślał, że mógłby zrobić więcej. Nie tylko opóźnić termin

spłaty, ale zdobyć trochę pieniędzy, żeby ulżyć Cassie. Jeszcze nie

wiedział jak, ale na pewno coś mu przyjdzie do głowy. Kowboj Charlie

wyprostował plecy i wszedł do banku. Cassie miała w sklepie różne

obowiązki. Obsługiwała klientów, pomagała kasjerce, rozwieszała i

układała towar. Potrafiła doskonale zestawiać kolory i tkaniny, więc jej

głównym zadaniem była aranżacja okna wystawowego. Właśnie

układała szal na ramionach manekina, gdy spojrzała na ulicę. Charlie

stał przed bankiem i swoim zwyczajem drapał się w głowę. Boże,

pomyślała z uśmiechem, on naprawdę ma zamiar to zrobić.

pona

lous

Przynajmniej będzie próbował. Zastanawiała się, co z tego może

wyniknąć i czy cokolwiek uda mu się załatwić. Cicho nucąc,

przestawiła wazon ze sztucznymi kwiatami, który stał obok manekina.

Sprawiło jej wielką przyjemność, że Charlie tak bardzo starał się

pomóc. Wspaniale mieć kogoś po swojej stronie. Dawno zapomniała,

jak to jest. Zwykle zaraz po przebudzeniu dręczyło ją uczucie

przejmującej samotności. Musiała przyznać, że dziś rano, dzięki

obecności Charliego, samotność jej tak nie dokuczała.

Teraz jej dzielny rycerz, zachichotała, gdy jej to słowo przyszło

do głowy, jej książę w stetsonie na głowie zatrzymał się po drugiej

stronie ulicy, by w jej imieniu stoczyć walkę. Miała nadzieję, że nie

będzie bardzo rozczarowany, gdy nie uda mu się w banku niczego

osiągnąć. Charlie był co prawda wysoki i silny, ale jeszcze nie poznał

urzędnika zajmującego się spłatami długów. Z takim przeciwnikiem

niestety nie pójdzie mu łatwo.

Nagle jej ręka zastygła w powietrzu. Ronald Moffit zajmujący się

spłatami nie należał do miłych i życzliwych. Jak zareaguje na

Charliego? A jeśli go wyrzuci? Przestraszyła się, że Charlie może jej

nieumyślnie zaszkodzić.

- Lorna - zawołała, zeskakując z wystawy. - Muszę sobie zrobić

krótką przerwę.

Szybko, nim ktokolwiek zdążył zareagować, otworzyła frontowe

drzwi i przebiegła na drugą stronę ulicy.

- W jakiej sprawie pan przychodzi?

pona

lous

Charlie przestąpił z nogi na nogę, stojąc przed biurkiem, za

którym siedział urzędnik. Był blady, z rzadkimi włosami. Miał około

trzydziestu pięciu lat i ponury wyraz twarzy. Mówił przez nos, co

bardzo drażniło Charliego.

Nie powinno się oceniać ludzi po wyglądzie, więc Charlie jak

najuprzejmiej zapytał, czy może usiąść.

- Najpierw chciałbym wiedzieć, o co chodzi - usłyszał w

odpowiedzi.

Zacisnął szczęki. Moffit drwił sobie z niego. Charlie poznał

takich typów na ranczu. Przyjeżdżali szukać przygód, a gdy

dowiadywali się, że Charlie skończył tylko podstawówkę i zajmuje się

końmi, mówili do niego powoli i wyraźnie, jakby miał coś nie w

porządku z głową. Nie lubił być traktowany z góry, ale postanowił

panować nad sobą. Przecież przyszedł pomóc Cassie.

- Jestem tu w sprawie pani Cassie Nevins - powiedział

przyjaznym tonem.

- A tak, pani Nevins. Jesteśmy właścicielami jej domu.

- Na pewno? Wydawało mi się, że tylko hipoteki.

- Na jedno wychodzi. W tej sprawie chciał pan ze mną

rozmawiać?

- Tak, dlatego tu jestem. Moffit spojrzał na zegarek.

- Mam klienta za kilka minut.

Charlie przyjrzał się urzędnikowi. W butonierce trzyczęściowego

garnituru tkwiła równo złożona jaskrawożółtą chusteczka.

- Pomyślałem - powiedział spokojnie - że moglibyśmy wspólnie

pona

lous

znaleźć jakieś rozwiązanie, żeby pomóc jej zatrzymać ten domek.

Moffit zmierzył go wrogim wzrokiem i pociągnął nosem.

- Czy dysponuje pan jakimś pisemnym upoważnieniem, żeby

występować w jej imieniu? Nie chce mi się wierzyć, że jest pan jej

adwokatem, choć w przypadku pani Nevins wszystko jest możliwe.

- Co ma znaczyć ta uwaga?

Charlie zacisnął pięści. Ten człowiek pozwalał sobie na

niestosowne komentarze na temat Cassie, a on nie zamierzał tego

tolerować.

- Charlie! Tu jesteś!

Cassie pojawiła się nagle i chwyciła go za rękę.

- Dzień dobry, pani Nevins - powiedział urzędnik.

- Witam, panie Moffit - odpowiedziała Cassie pogodnym tonem,

jednocześnie ciągnąc Charliego za rękę.

- Widzę, że już poznał pan Charliego.

- Twierdzi, że panią reprezentuje.

- Cóż... - zmusiła się do uśmiechu. - W pewnym sensie. To mój

dobry znajomy. Dowiedział się, że mam kłopoty finansowe i w tym

miesiącu mogę nie dotrzymać terminu spłaty. Postanowił tu przyjść i

dowiedzieć się, czy można jakoś pomóc.

Moffit uniósł brwi. Spojrzał kolejno na oboje. Oparł blade palce o

blat biurka.

- Obawiam się, że zbyt często się pani spóźniała ze spłatą.

- Dwukrotnie, i tylko o trzy dni.

- W każdym razie nie widzę możliwości ugody. Podpisała pani

pona

lous

umowę kredytową.

- Nie, mój zmarły mąż to zrobił bez mojej wiedzy. Już to kiedyś

wyjaśniałam.

Odpowiedział jej uśmieszkiem i machnięciem ręki.

- Wszystko jedno. Proszę mi wierzyć, nie zależy nam na zajęciu

domu. Nie ma dla nas wielkiej wartości, ale trzeba przestrzegać zasad.

Charlie natomiast nie miał ochoty słuchać tego dłużej.

- Kiedy upływa termin?

- Wpłata za ostatni miesiąc powinna wpłynąć sześć dni temu, ale

ostateczny termin mija w piątek, za trzy dni. Jeśli w następny wtorek -

dodał, spoglądając na kalendarz - nie wpłynie razem z ratą za bieżący

miesiąc i odsetkami za zwłokę, ostatecznie przejmiemy budynek.

Charlie próbował coś powiedzieć, ale Cassie pociągnęła go za rękę.

- Rozumiem - powiedziała. Wstydziła się. Nie znosiła długów.

Życie u boku Teddy'ego było ciągłą ucieczką przed wierzycielami.

Czuła się chora na samo wspomnienie. Teraz chciała tylko jak

najszybciej wyjść z banku. Tym bardziej że Charlie walnął pięścią w

biurko.

Moffit podskoczył i sięgnął po telefon.

- Dostaniesz swoje pieniądze - warknął Charlie. - Masz na to

moje słowo!

- Chodź, Charlie. Dziękuję bardzo, panie Moffit - powiedziała

Cassie, ciągnąc Charliego za sobą.

- Wstrętny skunks. Chciałbym go...

- Charlie, jak mogłeś? - przerwała jego złorzeczenia. Zauważyła

pona

lous

jego minę i cofnęła się z przestrachem. Dosłownie kipiał ze złości.

Charlie, którego ona wymyśliła, był rozsądny i delikatny.

Wyczuł jej lęk, bo odetchnął głęboko i odezwał się przyciszonym

głosem:

- Przepraszam. Nie chciałem, żeby tak wyszło. On mnie

wyprowadził z równowagi.

- Och, Charlie - powiedziała smutno. - Ty jego też. Teraz nie

mam już szansy na prolongatę spłaty.

- Przedtem miałaś?

- Nie, ale była chociaż nadzieja.

Łzy napłynęły jej do oczu. Odwróciła się, żeby tego nie

zauważył. Przeszła kilka kroków i skręciła w pobliską alejkę. Tam

rozpłakała się na dobre. Charlie poszedł za nią. Teraz objął ją i przytulił

do siebie. Jakaś kobieta w średnim wieku zatrzymała się na chwilę,

spojrzała na nich i poszła dalej w swoją stronę.

- Już dobrze, już dobrze, kochanie - powtarzał Charlie,

niezręcznie poklepując Cassie po ramieniu. - Wszystko będzie dobrze.

Początkowo Cassie chciała uwolnić się z jego uścisku, ale

zmieniła zdanie. Był duży i silny. Wreszcie mogła oprzeć się na czyjejś

piersi i wypłakać.

- Nic nie rozumiesz - próbowała mu cokolwiek wytłumaczyć, nie

przerywając szlochów.

- Kochanie, czego nie rozumiem?

Spojrzała na niego zapłakanymi oczami.

- Wstyd mi, bo nigdy nie płaczę.

pona

lous

- Wypłacz się. Jestem przy tobie.

Z niezrozumiałych powodów zyskał jej zaufanie. Wreszcie mogła

wyrzucić z siebie ból i cierpienie. Już nie była samotna, miała się do

kogo przytulić. Charlie obejmował ją, drugą ręką głaskał miękkie loki.

Pomyślał, że po zupełnie nieudanej wizycie w banku ma obowiązek

pocieszyć Cassie. Żarliwie tulił do siebie tę delikatną kobietę. Czuł

ciepło jej ciała i miał ochotę głaskać ją całą. Nie spodziewał się, że tak

będzie wyglądać wizyta w realnym świecie.

Cassie przestała płakać. Westchnęła i przylgnęła do niego

mocniej. Pocałował ją w szyję. Nagle odsunęła się, otarła łzy. Spojrzała

na niego nieśmiało.

- Charlie - powiedziała niepewnie. - Dziękuję za pomoc. Muszę

już wracać do pracy.

Odwróciła się i przemykając pomiędzy samochodami, ruszyła na

drugą stronę ulicy.

Podążył za nią, starając się równie zręcznie unikać tych

niebezpiecznych maszyn.

- Cassie, bardzo mi przykro - tłumaczył - ale czasem mnie

ponosi, a ten Moffit to taki typ, który lubi robić ludziom na złość.

Cassie skinęła głową.

- Tak, lubi okazywać władzę. Przeszli na drugą stronę.

- Tu pracuję.

Spojrzał na niewielki sklep. Na wystawie stały trzy damskie

manekiny. Jeden ubrany był w bardzo krótką sukienkę, drugi w

dłuższą, natomiast trzeci był jeszcze bez stroju. Charlie przełknął ślinę

pona

lous

na ten widok. Pomyślał, że czasy niewątpliwie się zmieniły. Cassie

pchnęła szklane drzwi, więc wszedł za nią. Usłyszał dziwną muzykę i

rozmawiające kobiety. Jednak po chwili panie przerwały dyskusję.

Poczuł, że przygląda mu się kilka par oczu. Rozległ się czyjś chichot.

Cassie skrzyżowała ręce na piersi.

- Życzę miłego dnia i żegnam - powiedziała niezwykle

stanowczo.

Nie zwrócił na to uwagi. Z otwartymi ustami rozglądał się wokół.

Zerknął na wieszaki z odzieżą, gabloty z biżuterią, torebki, a przede

wszystkim na dwie pozostałe sprzedawczynie i kilka klientek.

Wszystkie panie patrzyły na niego jak zahipnotyzowane.

- Charlie?

- Mhm?

Cassie zorientowała się, że on nie ma zamiaru wyjść. Był jak

zagubione zwierzątko, które właśnie znalazło bezpieczną przystań.

- Teraz muszę pracować - powiedziała ostro. - Musisz pójść

gdzieś indziej.

- Czy mógłbym w czymś pomóc?

- Hej, Cassie. Kim jest twój znajomy? - spytała Jill, kasjerka.

Była po trzech rozwodach, miała około czterdziestki i bardzo obfity

biust. Podeszła do nich. - Kowboju, przyjechałeś do miasta na rodeo?

- Macie tu rodeo? - spytał Charlie, nim Cassie zdążyła ich sobie

przedstawić.

- Co roku Czwartego Lipca - wyjaśniła, podchodząc do Charliego

i obrzucając go bacznym spojrzeniem. - Tradycyjnie od ponad stu lat.

pona

lous

Nie odbywało się tylko w czasie obu wojen światowych. Uwielbiam

ten tydzień, bo wtedy przyjeżdżają tu prawdziwi mężczyźni z całego

stanu.

- Hura, to trzeba zobaczyć! Co ty na to, Cassie? Trish będzie

zachwycona. Wszystkie dzieci lubią rodeo. Nie chcę się chwalić, ale

kiedyś byłem całkiem niezły w ujeżdżaniu.

- Naprawdę?

Już miała powiedzieć, że nie pamięta, żeby pisała cokolwiek na

temat rodeo, lecz w porę ugryzła się w język. Przecież to niemożliwe,

by był kowbojem z jej opowieści. Może on ma nie po kolei w głowie?

Wszystko było strasznie pogmatwane. Czasem zachowywał się

dokładnie jak jej Charlie, czasem jak ktoś zupełnie inny. Dlaczego nie

wierzyła, że brał udział w rodeo? Czy dlatego, że nigdy o tym nie

pisała?

Jeśli kowboj Charlie istniał niezależnie od jej wyobraźni, musiał

mieć rodziców, dzieciństwo, wspomnienia, przeżycia, o których nie

wiedziała. Czy stworzyła istotę, która żyła własnym życiem? Jakiegoś

potwora? Nie. Charlie nie mógł być potworem. Był miły, życzliwy,

męski i nikomu nie zamierzał robić krzywdy. Zastanawiała się, czy

poza tym, że był także wybuchowy i kochał rodeo, jest jeszcze coś,

czego o nim nie wiedziała.

- Cassie? - odezwał się Charlie ze zdziwioną miną.

- Tak?

- Mówiłem do ciebie, ale coś mi się wydaje, że błądziłaś myślami

daleko stąd.

pona

lous

- Tak, przepraszam. Co mówiłeś?

- Pytałem o rodeo - wyjaśnił cierpliwie.

- Teraz nie mogę rozmawiać, muszę pracować.

- Dobrze - powiedział powoli. - Porozmawiamy o tym później.

Jak teraz mógłbym ci pomóc?

- Nie ma tu dla ciebie nic do roboty.

- Chyba że twój znajomy oprócz dobrych chęci ma też krzepę -

wtrąciła Lorna Buchanan, podchodząc do nich. Właścicielka sklepu

była otyłą siwowłosą i bardzo elegancką kobietą. - Larry dzwonił, że

jest chory, a trzeba rozładować towar. Wygląda pan na silnego, młody

człowieku. - Obejrzała go od góry do dołu. - Jestem Lorna - dodała,

podając mu rękę.

- Charlie. Miło mi panią poznać.

Precz z łapami, on jest mój, pomyślała Cassie, czując nagły

przypływ zazdrości. Zaraz skarciła siebie za to uczucie. Lorna, która

miała już kilkoro wnucząt, nie próbowała flirtować z Charliem jak Jill.

- Charlie, chodź ze mną do magazynu. Pokażę ci, co trzeba

zrobić.

Cassie czuła, że kręci jej się w głowie. Zerknęła w stronę

Charliego. Kimkolwiek był, teraz stał się częścią jej życia, czy jej się to

podobało, czy nie.

pona

lous

ROZDZIAŁ CZWARTY

Lorna przypominała Charliemu panią Jamison, jego

nauczycielkę. Obie oschłym sposobem bycia próbowały ukryć

dobroduszny charakter. Gburowata Lorna szybko wyjaśniła mu, co jest

do zrobienia. Zabrał się z ochotą do pracy. Dzięki temu mógł się czymś

zająć, nim pojawi się okazja, żeby pomóc Cassie. Tego dnia natknął się

na nią jeszcze kilkakrotnie, ale była zbyt zajęta, żeby dłużej

porozmawiać. Możliwe, że go unikała.

Lorna dała mu trochę pieniędzy, żeby kupił sobie lunch. Chciał

zjeść go razem z Cassie, ale odmówiła. Mijając Charliego, odwracała

oczy. Wyraźnie była na niego zła. Pomyślał, że mogły być dwa

powody. Po pierwsze, zamiast pomóc w banku, pogorszył tylko jej

sytuację. Po drugie, za bardzo zbliżył się do niej. Czuł, że mimowolnie

sprawił jej przykrość. Żeby to naprawić, należało zdobyć pieniądze na

spłatę i trzymać ręce przy sobie. Chyba że Cassie zadecyduje inaczej.

Tymczasem miał sporo pracy. Przenosił i otwierał pudła,

rozwieszał odzież, sprzątał. Ten sklep było zupełnie inny niż te w jego

świecie. Tu był ogromny wybór kolorów, tkanin, krojów. Zauważył, że

część strojów była bardzo prowokująca. Krótkie, z głębokim dekoltem,

przezroczyste, nie pozostawiały miejsca dla męskiej wyobraźni.

Natomiast klientki, które to kupowały, wcale nie były panienkami na

jeden wieczór. Wprost przeciwnie, wyglądały przeciętnie.

Pracując, przysłuchiwał się ich rozmowom. Dzięki temu wiele się

pona

lous

dowiedział. Większość miała stałą pracę. Zupełnie inaczej niż w jego

świecie. Mówiły też o rodzinie, wychwalały swoje niezwykle zdolne

dzieci. Uśmiechnął się z zadowoleniem. Pod tym względem nic się nie

zmieniło.

Pod koniec dnia Lorna wskazała mu niewielką łazienkę na

zapleczu. Zachwycił go nowoczesny prysznic. Zapas ciepłej wody nie

miał końca. Charlie dostał też maszynkę do golenia. Już po chwili

nauczył się nią posługiwać.

Lorna uniosła brwi, gdy powiedział, że może się przebrać tylko w

to, co ma na sobie. Po chwili przyniosła robocze ubranie, które należało

do jej nieżyjącego męża. Pan Buchanan musiał być wzrostu Charliego,

jednak w pasie niewątpliwie był sporo tęższy. Charlie ściągnął sprane

drelichowe spodnie własnym paskiem. Włożył czystą koszulę w kratę.

Jedynie buty okazały się za małe, więc pozostał w swoich.

- Hej, Cassie - zawołał do niej, widząc, że pospiesznie wychodzi.

- Tak? - Odwróciła się, spojrzała zaskoczona. Myślami była

gdzieś daleko. - Och, przepraszam, Charlie. Jadę po Trish. Muszę ją

odebrać koło piątej.

Wyszła, a on podążył za nią. Zmierzała w stronę niewielkiego

parkingu na zapleczu sklepu.

- Mogę iść z tobą? - spytał. Właśnie otwierała drzwiczki

niebieskiego samochodu.

- Charlie, cóż, prawdę mówiąc, wolałabym, żebyś nie szedł.

Bardzo cię lubię, ale od czasu gdy się pojawiłeś, czuję się za ciebie

odpowiedzialna, a ja nie...

pona

lous

- Cassie - przerwał jej - to nie ty jesteś za mnie odpowiedzialna, a

ja za ciebie.

Wyciągnęła przed siebie rozpostarte dłonie, jakby próbowała

odeprzeć czyjś atak.

- Przestań. To już zaszło za daleko. - Oblizała wargi i z

determinacją mówiła dalej: - Mam prawdziwe życie, wychowuję

prawdziwe dziecko i w przyszłym tygodniu muszę zdobyć prawdziwe

pieniądze - uniosła w górę ręce w geście zupełnej bezradności - a ty mi

w tym przeszkadzasz!

Charlie oparł się o błotnik, zsunął kapelusz do tyłu i podrapał się

po głowie.

- Tak. Wydawało mi się, że jesteś na mnie zła.

- Nie jestem na ciebie zła - powiedziała z naciskiem. Wzruszyła

ramionami. - Och, Charlie, wiem, że masz dobre chęci. Po prostu... -

próbowała tłumaczyć cichym głosem.

- Przesadziłem. Z Moffitem.

- Tak, to prawda. Poprawił kapelusz i mocniej wcisnął go na

głowę.

- Z tobą też przesadziłem? Czy to, że się... obejmowaliśmy, też

było przesadą?

Cassie już miała odpowiedzieć twierdząco, jednak wrodzona

uczciwość nie pozwoliła jej na to.

- Tak i nie. To było cudowne z twojej strony. Byłam załamana, a

ty podtrzymałeś mnie na duchu. Pomogło i jestem ci za to wdzięczna,

ale... - wzięła głęboki oddech - żadnych więcej kontaktów fizycznych.

pona

lous

Jeśli kiedykolwiek miałoby to nastąpić, najpierw muszę wiedzieć, kim

naprawdę jesteś i skąd się tu wziąłeś.

Uniosła brwi i zamilkła na chwilę.

- Znam cię tak mało, a może jesteś złodziejem lub seryjnym

mordercą?

- Kim?

- Nieważne.

Odepchnął się nogą od tylnego zderzaka i stanął przed nią z

zaciśniętymi pięściami. Zdała sobie sprawę, że powiedziała coś, co

bardzo go rozzłościło, jednak nie zamierzała ustąpić. Z trudem zmusiła

się, żeby patrzeć mu w oczy.

- Cassie, nie jestem mordercą. W razie potrzeby potrafię się

bronić, ale nie jestem mordercą - powtórzył.

Zrozumiała, że go obraziła, choć wcale nie miała takiego

zamiaru. Położyła mu rękę na ramieniu.

- Słuchaj, Charlie. Przepraszam. Wiem, że nie jesteś zły,

naprawdę. Po prostu jestem zupełnie zdezorientowana. Rozumiesz?

- Co do mnie?

- Nie... właściwie... tak. Sama nie wiem. Bezpieczniej było nie

poruszać tego tematu. Z irytacją otworzyła drzwi samochodu.

- Muszę jechać po Trish.

- Rozumiem. Zastanawiałem się, co chcesz, żebym zrobił. Teraz

wiem. Ona spodziewa się mnie zastać, gdy wróci do domu.

Spojrzała na niego przelotnie, zamyśliła się na chwilę i wsiadła

do samochodu.

pona

lous

- Myślę więc, że będzie musiała się nauczyć, że nie może mieć

wszystkiego, o czym zamarzy.

- Mhm. Jasne. W takim razie do zobaczenia.

- Dokąd pójdziesz? - wyrwało się jej, nim zdążyła pomyśleć.

- Dam sobie radę - starał się mówić przekonująco. Niewątpliwie

sprawiła mu przykrość, odprawiając go w ten sposób. - Pani Lorna

powiedziała, że mogę przenocować na zapleczu sklepu.

- O, to świetnie - powiedziała zirytowana. - A co z kolacją?

- Z kolacją? - powtórzył i oparł rękę o otwarte drzwi samochodu.

- Chyba coś jadasz, prawda?

Uśmiechnął się szeroko i szczerze. Kosmyk blond włosów zsunął

mu się na brwi.

- Tak, mam wielki apetyt.

- A masz pieniądze, żeby kupić coś do jedzenia?

- Oczywiście. - Wyciągnął z kieszeni kilka banknotów. - Pani

Lorna była tak miła i dała mi czterdzieści dolarów zaliczki,

- Ale będziesz jadł samotnie... Przyjdź na kolację - powiedziała

zupełnie wbrew sobie. - Zrobiłam dużą porcję gulaszu. Jest w lodówce

i tylko czeka, żeby go wstawić do mikrofalówki.

- Mikrofalówka? Chyba się z tym jeszcze nie spotkałem. Co to

jest?

- Wpadnij mniej więcej za godzinę, to zobaczysz.

- Dobrze, proszę pani - odpowiedział Charlie radośnie.

Zatrzasnęła drzwi i włączyła silnik. Dlaczego ja to robię? -

zastanawiała się. Charlie pomachał, gdy odjeżdżała. Odpowiedziała

pona

lous

ponurym skinieniem głowy. Jadąc po Trish, przez następne dziesięć

minut Cassie próbowała dociec, dlaczego nie pozwoliła Charliemu

odejść. Miał przecież pieniądze na posiłek i miejsce do spania.

Próbowała się od niego uwolnić, więc dlaczego zaprosiła go na

kolację? Co ją napadło?

Stwierdziła, że to chyba przez te uściski. Przez cały dzień nie

mogła zapomnieć chwili, kiedy ją obejmował. Był w tym doskonały.

Poczuła się wtedy cudownie, bezpiecznie jak w rodzinnym domu. Na

dodatek obudziły się uczucia, o których już dawno zdążyła zapomnieć.

Nie chodziło o seks, ale o poczucie wzajemnej bliskości. Czuła się

jednocześnie pożądana i bezpieczna. Pomyślała, że trudno oprzeć się

mężczyźnie, który wywołuje takie emocje. Na chwilę opadły ją

wyrzuty sumienia. Jej nieżyjący Teddy nigdy nie zapewnił jej poczucia

bezpieczeństwa. Bardzo go kochała, ale dorosła szybciej niż on. Zmarł,

nim stał się prawdziwym mężczyzną. Przez cały czas trwania ich

związku pozostał dużym dzieckiem, podatnym na zmienne nastroje,

snującym nierealne plany na przyszłość. Nie, przy Teddym nigdy nie

czuła, że ktoś się nią opiekuje. Nie miała też przekonania, że jeżeli

stanie się coś naprawdę złego, mąż przejmie kontrolę nad sytuacją.

Pod tym względem Charlie był jego całkowitym zaprzeczeniem.

Mimo wybuchowego charakteru, który ujawnił podczas rozmowy z

Moffitem, mimo uporu i pewnego zarozumialstwa Charliego, Cassie

czuła, że ten mężczyzna ma silny charakter i psychikę. Na takim

partnerze kobieta mogła polegać.

Nie miała powodów, żeby się go obawiać, o ile się od niego nie

pona

lous

uzależni. Nadal nie wiedziała, kim był naprawdę. Z jednej strony

zaczynała już wierzyć w jego opowieść, ale nadal miała poważne

wątpliwości. To jej przypomniało, że powinna jak najszybciej

rozwiązać tę zagadkę. Gdy tylko dotrze do domu, natychmiast za-

dzwoni do wszystkich znajomych. Dowie się, kto sobie z niej tak

zażartował.

Dziewczynka otworzyła drzwi z szerokim uśmiechem na twarzy.

Jednak uśmiech zmienił się szybko w pełne rozczarowania spojrzenie.-

Nie jesteś ubrany jak kowboj Charlie. Te spodnie są za szerokie.

Uniósł torbę. Drugą rękę ukrył za plecami.

- Moje brudne ubranie jest tutaj. Miałem nadzieję, że twoja mama

pozwoli mi je uprać.

- Mamusiu! - zawołała dziewczynka, biegnąc do kuchni. -

Przyszedł kowboj Charlie i chce, żebyś mu uprała ubranie.

Ruszył za dzieckiem do kuchni.

- Niezupełnie - zwrócił się do Cassie. - Jeśli powiesz mi, gdzie

jest balia i dasz kawałek mydła, poradzę sobie sam.

- Cześć - przywitała go i nim zdążył zaprotestować, zabrała mu

torbę, wrzuciła jej zawartość do dużego, białego pojemnika stojącego w

rogu, wsypała z pudełka coś białego, zamknęła pokrywę i nacisnęła

kilka guzików. - Żaden problem - poinformowała. - Będzie gotowe,

nim wyjdziesz.

- Dziękuję - powiedział, wyciągając rękę zza pleców. - To dla

ciebie.

pona

lous

- Ależ, Charlie - szepnęła zaskoczona. - Nie powinieneś, po co...

Uśmiechnęła się, wzięła stokrotki i powąchała je. Wyraźnie była

zadowolona.

- Oczywiście, że powinienem. Przynajmniej tak chciałbym ci

podziękować za przygotowanie kolacji, za to, że nie urwałaś mi głowy

po dzisiejszej wizycie w banku, za znalezienie mi pracy i za wszystko.

- Ja nie...

- Znalazłaś Charliemu pracę? - spytała dziewczynka.

- To prawda. Pracuję tam, gdzie twoja mama.

- Super.

- Nie mam z tym nic wspólnego - stwierdziła Cassie - i dobrze o

tym wiesz. Zjawiłeś się tam w odpowiednim momencie. To wszystko.

- Zdaje się, że w życiu wiele zależy od takich przypadków.

Możesz być pewna, że wszystko uda się pomyślnie załatwić.

- Skąd wiesz?

- Po prostu wiem.

Spojrzała mu w twarz. Potem zmarszczyła brwi.

- Musisz rzeczywiście mocno w to wierzyć - powiedziała,

wzruszając ramionami. - Trish, kochanie, umyj się. Kolacja już prawie

gotowa.

Z przyjemnością rozglądał się po kuchni. Na jasnożółtych

ścianach wisiały oprawione w ramki hafty. Podłoga była drewniana.

Kilka desek wymagało wymiany. Nad kuchenką wisiały

ciemnopomarańczowe garnki. Takich jeszcze nie widział. Wyglądały

solidnie. Równie solidny był posiłek. Duże kawałki mięsa, ziemniaki i

pona

lous

marchew. Do tego gęsty sos. Cassie dodała przyprawy nieznane

Charliemu. Pieczywo było świeże, masło całkiem dobre, ale zupełnie

inne w smaku niż domowe, robione ze słodkiej śmietany. Jadł z takim

apetytem, że dostał dokładkę, potem następną. Matka i córka przy-

glądały mu się ze zdumieniem.

- Wygląda na to, że jeszcze nigdy nic nie jadłeś - odezwała się

Cassie z uśmiechem.

- I tak i nie, jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

Przestała się uśmiechać i spojrzała na niego badawczo. Przez cały

wieczór obserwowała go, próbując przeanalizować sytuację i wyrobić

sobie zdanie na jego temat.

Zauważył niepewność w jej spojrzeniu. Nadal nie mogła

uwierzyć w jego istnienie. Pomyślał, że jest najbardziej sceptyczną

osobą, z jaką kiedykolwiek miał do czynienia.

- Cassie, to jest naprawdę dobre - stwierdził. Zjadł jeszcze trochę

i zdecydował, że na razie musi wystarczyć. Rzeczywiste jedzenie było

o wiele lepsze od tego, jakie poznał w swoim świecie. Nikt go o tym

nie uprzedził.

W czasie kolacji Trish zasypywała Charliego pytaniami o

Felicity, Marshalla Tylera, jego dobrego przyjaciela, emerytowanego

pułkownika z okresu Wojny Secesyjnej. Chciała wiedzieć, co się stało

z Lizą Mae, małą, bardzo chorą dziewczynką. Charlie przedzierał się

przez zamieć, żeby zdobyć dla niej lekarstwa. Zdążył na czas i uratował

jej życie.

- Z nią wszystko w porządku - wyjaśnił Charlie. -W zimie mama

pona

lous

nadal musi ją nacierać rozgrzewającą maścią, ale wyrasta na

dziewczynkę niemal tak ładną jak ty.

Trish zmarszczyła nos, słysząc ten komplement.

- A jak Digger? - spytała.

- Cóż, obawiam się, że stary Digger odszedł od nas.

- Odszedł?

Buzia dziewczynki raptem posmutniała.

- Digger nie żyje? - upewniła się z oczami pełnymi łez i

westchnęła.

- Tak - odpowiedział Charlie. Chciał jej tego oszczędzić, ale

wiedział, że nie powinien oszukiwać dziecka. - Dobrze mu się żyło

przez czternaście lat. To długo jak na psa. Któregoś dnia zasnął i już się

nie obudził. Wyprawiliśmy mu z panią Chandler prawdziwy pogrzeb.

Ostatecznie swoim szczekaniem ocalił miasto przed pożarem.

Dziewczynka powoli skinęła głową i wytarła oczy serwetką.

- Mamo, nie wiedziałam, że umarł. - Spojrzała z wyrzutem na

Cassie. - Nie powiedziałaś mi.

Cassie ujęła dłoń córeczki.

- Ja też nie wiedziałam.

- Och, przykro mi, że to właśnie ja musiałem wam o tym

powiedzieć - mruknął Charlie.

- Skąd... skąd wiesz o Diggerze? - egzaminowała go Cassie.

- Z historyjki „Charlie i odważny pies Digger".

- To jedna z najlepszych opowieści mamy, prawda? - wtrąciła

Trish.

pona

lous

- Też ją bardzo lubię - przyznał.

- Ale ja...Cassie nie skończyła zdania, bo odezwał się brzęczyk w

pralce. Ostry dźwięk wytrącił ją z rytmu, a miała ochotę zadać jeszcze

wiele pytań.

Mimo licznych telefonów do przyjaciółek, nie ustaliła, kto jest

odpowiedzialny za przysłanie tego człowieka udającego kowboja z jej

opowieści. Czy on na pewno udaje? Jej wątpliwości topniały, w miarę

jak uzyskiwała coraz liczniejsze dowody na to, że niemożliwe jest

jednak prawdą.

Wstała i zaczęła wyjmować z pralki jego wilgotne ubrania, żeby

przełożyć je do suszarki z gorącym nawiewem. Nagle przerwała.

- Mam nadzieję, że nie zniszczę ci spodni. Pewnie nie wiesz, czy

były dekatyzowane?

Wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia, co to znaczy.

Spojrzała na garderobę, wyszukała kilka wieszaków i powiesiła

wszystko na zewnątrz.

- Lepiej nie ryzykować. Kiedyś tkaniny były inne, prawda?

Przyłapała się na tym, że zaczyna wierzyć w historię Charliego.

- Najważniejsze, żeby moje wszystkie rzeczy wyschły do piątku

wieczorem.

Zaczęła zmywać naczynia. Charlie wstał, zamierzając jej pomóc.

- Nie trzeba - zaoponowała. - Co ma być w piątek wieczorem?

Nie odpowiedział. Zebrał naczynia i zaniósł do zlewu.

- Chętnie ci pomogę.

pona

lous

Stali obok siebie. Ramieniem dotykała jego ręki. Czuła jego

ciepło przez ubranie. Nie potrafiła ignorować jego obecności. Spojrzała

na niego z boku, ale był zajęty płukaniem naczyń.

- Co będzie w piątek wieczorem? - spytała Trish.

- Rodeo - odpowiedział. - Pierwszy wieczór z pokazami i paradą.

Tak napisali na plakacie. Myślę, że moglibyśmy pójść wszyscy troje.

Trish podskoczyła na krześle.

- Och, mamusiu, możemy? Proszę, chodźmy.

- Na rodeo?

- Tak. Nigdy jeszcze mnie nie zabrałaś.

Cassie podeszła do stołu, zabrała masło i koszyk z pieczywem.

- Nie wiedziałam, że cię to interesuje.

- Oczywiście, że tak. Wszystkie dzieci idą tam z rodzicami.

- Impreza zaczyna się w ten weekend - wyjaśnił Charlie,

zabierając masło i koszyk z rąk Cassie. Postawił je na kuchennym

blacie. - I trwa trzy dni.

- Mamusiu, możemy? Proszę.

- Nie mamy na to pieniędzy.

- Będziecie moimi gośćmi - podkreślił Charlie, niezadowolony,

że nie zrozumiały od razu, że je zaprasza. - Przecież pracuję i zarabiam,

prawda? Pani Lorna powiedziała, że mogę zostać do końca przyszłego

tygodnia, jeśli tylko mam ochotę.

W pierwszym odruchu Cassie chciała odmówić. Nie była w

dobrym nastroju, od chwili gdy Charlie przyszedł na kolację. Nadal nie

wiedziała, jak go traktować, ale powoli zaczynała mu ufać. Teraz

pona

lous

zapraszał na rodeo... Odmowa sprawiłaby Trish wielką przykrość.

Ostatnio obie miały niewiele rozrywek. W końcu uśmiechnęła się.

- Chyba pójdziemy w piątek na rodeo.

Charlie odpowiedział uśmiechem. Trish rzuciła się, żeby uściskać

matkę.

- Hura! - zawołała zachwycona.

Cassie przytuliła ją do siebie. Wypadało cieszyć się ze

wszystkimi. Nie miała wyjścia. Czy jej się to podobało, czy nie, Charlie

stał się częścią ich życia. Co złego może się stać? - próbowała się

uspokoić. Co dziwniejsze, przestała też zadawać sobie pytanie, skąd

wziął się Charlie. Doszła do wniosku, że w końcu wszystko się jakoś

wyjaśni.

pona

lous

ROZDZIAŁ PIĄTY

Trish odmówiła pójścia spać, dopóki Charlie i Cassie nie przyjdą

życzyć jej dobrej nocy. Kiedy już była przykryta, zażądała nowej

opowieści o Charliem. Były to typowe dziecięce przekomarzania.

Dziewczynka wydawała się bardzo podekscytowana obecnością

ulubionego bohatera. Jak większość dzieci chciała wykorzystać

sytuację.

- Trish, ostatnio nie wymyśliłam żadnej nowej historii -

powiedziała Cassie zdecydowanym tonem i podeszła do drzwi.

- Co ty na to, żebym ja ci coś opowiedział? - spytał Charlie.

Przysiadł na krawędzi łóżka i zaczął prostą opowieść o małym

miasteczku, w którym mieszkał młody chłopak, Aaron. Był sierotą.

Często śpiewał, gdy był sam w lesie. Któregoś dnia usłyszał go

przejeżdżający w pobliżu kowboj. Rozeszła się wieść o cudownym

głosie Aarona. Mieszkańcy miasteczka dotychczas lekceważyli

biednego, bezdomnego chłopca. Czasem dali mu coś do jedzenia lub

zatrudnili w czasie żniw. Jednak teraz zorganizowali zbiórkę pieniędzy,

żeby wysłać Aarona na Wschód, do wielkiego miasta, by uczył się

śpiewu u najlepszych nauczycieli. Dzięki temu stał się sławnym

śpiewakiem operowym. Gdy wyruszył na Zachód z serią występów, na

jeden z koncertów przyjechało wielu mieszkańców jego rodzinnego

miasteczka. Byli urzeczeni kunsztem młodzieńca. Po powrocie

utworzyli fundusz stypendialny dla młodych, utalentowanych, ale

pona

lous

biednych ludzi.

Cassie stała obok łóżka, słuchając z rozchylonymi ustami.

Opowieść była urocza, lecz nie miała nic wspólnego z kowbojem

Charliem ani jego bohaterskimi czynami. Cassie pomyślała, że co

prawda mógł wymyślić tę historię, lecz równie dobrze mogła

rzeczywiście wydarzyć się w jego świecie. Czyżby ostatecznie

uwierzyła, że do jej domu trafił prawdziwy kowboj Charlie?

Gdy skończył opowiadać, dziewczynka była zachwycona. W

końcu jednak ziewnęła i wyciągnęła ręce do uścisku. Charlie przytulił

ją i delikatnie pocałował w policzek. Cassie obserwowała tę scenę z

mieszanymi uczuciami. Obrazek był wzruszający, lecz niepokoiło ją, że

córka tak szybko przywiązała się do tego człowieka. Od śmierci

Teddy'ego minęły niespełna dwa lata. Dziewczynka bardzo

potrzebowała taty. Jaki wpływ wywrze na nią obecność Charliego?

- Mamusiu, przytul mnie jeszcze raz - poprosiła Trish. Cassie

objęła ją zadowolona, że dziecko nadal pragnie matczynej czułości

przed snem.

Wyszła z pokoju za Charliem, zamknęła drzwi, odwróciła się i

spojrzała na niego. Stał tuż przed nią, uśmiechając się łagodnie.

- Jest bardzo grzeczna - powiedział. Cassie lekko wzruszyła

ramionami.

- Nie mam innych dzieci i trudno mi porównywać, ale myślę, że

jest wyjątkowa.

- Tak jak jej mama.

Spojrzeli sobie w oczy i przez chwilę Cassie czuła, że dzieje się

pona

lous

między nimi coś ważnego. Zaczynali się rozumieć, byli dumni z

dziecka, zadowoleni, że jest zdrowe i pełne energii.

- Chcesz trochę kawy? - spytała, by przerwać zbyt intymny

nastrój.

- Za chwilkę. Czy mógłbym najpierw zobaczyć jedną z nich?

- O czym mówisz?

- O twoich historyjkach z kowbojem Charliem w głównej roli.

Śmieszna sprawa. Są moim życiem, ale nigdy nie widziałem ich na

piśmie.

- Dobrze.

Poszedł za nią do małego pokoiku, w którym urządziła

pracownię. Na półce leżały bruliony w kolorowych okładkach.

- Są tam, do wyboru, do koloru.

Sięgnął po egzemplarz w czerwonej okładce i zaczął go

przeglądać. Cassie czekała w napięciu na opinię. Nerwowo przekładała

jakieś papiery na biurku. Co i rusz zerkała na twarz Charliego, w

napięciu wypatrując reakcji. Wreszcie zobaczyła uśmiech prawdziwego

zachwytu. Ta jawna aprobata dodała jej skrzydeł. Podszedł do niej, ze

zdumieniem potrząsnął głową.

- Szanowna pani nie tylko dobrze pisze, ale też rysuje. Wystarczy

spojrzeć na to - powiedział z uśmiechem, wskazując jedną ze stron.

Ilustracja przedstawiała Charliego, który z nieszczęśliwą miną opiera

się o słup ogrodzenia. - Spróbowałem wtedy trujących ziół i mój

żołądek zaprotestował.

- Tak, chciałam uchwycić ten moment.

pona

lous

Oparł się biodrem o krawędź biurka. Przejrzał kilka dalszych

stron.

- Podziwiam twój talent do wymyślania historyjek.

- Ty też masz talent. Opowieść o Aaronie była bardzo

wzruszająca.

- To nie było zmyślone, zdarzyło się naprawdę.

Chciała dowiedzieć się więcej na ten temat, ale Charlie już

pokazywał inny rysunek i w zdumieniu potrząsał głową.

- Jesteś niezwykle zdolną kobietą. Podziękowała za komplement

skinieniem głowy

i lekko się zaczerwieniła.

- A tu jestem po sprzeczce z Chetem Mansonem, gdy wyśmiewał

się z tego nieszczęsnego, upośledzonego chłopca.

- Zdaje się, że dałeś mu nauczkę?

- Wywiozłem go daleko poza granice miasta. Musiał wracać na

piechotę. Miał czas, żeby .przemyśleć swoje grzeszki. To była

sprawiedliwa nauczka - powiedział z psotnym uśmiechem.- Charlie,

jesteś dobrym człowiekiem, prawda?

- Powinnaś wiedzieć - rzucił lekko, mrugając do niej

porozumiewawczo. - To dzięki tobie stałem się taki.

Cassie zastanawiała się, ile prawdy kryje się w jego słowach. A

czy wymyślony przez nią Charlie mógł pojawić się w realnym świecie?

Czy powinna przejść do porządku nad niezwykłymi faktami,

zaakceptować je?

- Czytaj sobie dalej -powiedziała. Musiała jeszcze raz przemyśleć

pona

lous

całą sytuację. - Zejdę na dół zrobić kawę.

To musi być prawda, pomyślała, schodząc powoli po schodach.

Poszukiwania dowcipnisia, który mógłby przysłać człowieka udającego

Charliego, zakończyły się fiaskiem. W czasie rozmowy przy kolacji

kowboj wykazał się taką znajomością szczegółów z jej opowieści, że

wyzbyła się wątpliwości. Jakimś cudem mężczyzna, który teraz

przeglądał jej książki, był ich bohaterem, prawdziwym kowbojem

Charliem.

Czyżby znalazła się w innym wymiarze, jak w powieści

fantastyczno-naukowej? Nie, przecież poza tą sprawą w jej życiu nic

innego nie uległo zmianie. Przypomniała jej się dawno nieżyjąca

babcia O'Toole.

- Widzisz, dziecko - mówiła do Cassie, kiwając głową. - Jeśli

nawet jakaś sprawa nie ma rozsądnego wytłumaczenia, czasami trzeba

w nią uwierzyć. Spróbuj, sprawdź, dokąd cię to zaprowadzi. Nie

wszystko widać gołym okiem.

Naprawdę Cassie mogłaby już się poddać. Zaprzeczaniem i

sceptycyzmem nic nie osiągnęła. Właściwie była zadowolona, że

Charlie jest rzeczywisty i nie podszywa się pod niego jakiś oszust.

Lubiła być tuż obok, czuć jego zapach, gorący dotyk jego ciała.

Gwałtownie obudził w niej drzemiące zmysły. Pociągał ją. Nie czułaby

się w ten sposób przy kimś, kto tylko odgrywa swoją rolę. Charlie jest

prawdziwy, koniec dyskusji.

Nie wyobrażała sobie jeszcze, do czego to może doprowadzić,

ani jakie będą konsekwencje. Postanowiła zdać się na los. Co ma być,

pona

lous

to będzie. W chwili gdy podjęła tę decyzję, zrobiło jej się lekko na

sercu. Wreszcie poczuła błogi spokój. Po raz pierwszy, od chwili gdy

Charlie zapukał do jej drzwi. Zjawił się poprzedniego wieczora, a

wydawało się, że jest tu już od dawna.

- Ten Pete Plimpton nadal działa mi na nerwy - oświadczył

Charlie, wkraczając do kuchni kilka minut później. Stanął obok Cassie

przy kuchennym blacie. - Irytuje mnie, gdy tylko sobie o nim

przypomnę.

- Bo tylko on stanowi dla ciebie konkurencję, jeśli chodzi o

powodzenie u pań.

- Konkurencję? - prychnął z pogardą. - Masz na myśli, że

próbował pocałować Sue Ellen Logan? Dostał od niej w twarz. Mnie

nie spoliczkowała żadna kobieta.

- Gdybyś próbował pocałować Sue Ellen - stwierdziła Cassie

oschłym tonem, patrząc, jak ostatnie krople kawy spływają do dzbanka

- niewykluczone, że też dałaby ci w twarz.

- Ależ próbowałem. Nic takiego się nie stało. Spojrzała na niego

zaskoczona.- Kiedy to było?

Dotknął palcem czubka jej nosa.

- Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy. Nie powinno cię to

obchodzić. Pewne szczegóły są tylko dla dorosłych. Nie ma ich w

twoich opowiadaniach, bo przecież piszesz dla dzieci.

Poczuła, że się czerwieni.

- Zawstydzasz mnie, Charlie.

- Do twarzy ci z tym.

pona

lous

Spojrzała mu w oczy, powstrzymując śmiech. Skrzyżowała ręce

na piersi, udając oburzenie.

- Nie zagaduj mnie. Dlaczego całowałeś Sue Ellen? Przecież jest

zaręczona z Donaldem McWhirterem, prawda? - spytała niby

poważnie, usiłując stłumić chichot.

- Był dla niej nieodpowiedni. Rozstała się z nim. Twoje

opowiadanie kończy się jeszcze przed tymi wydarzeniami. Dopiero

później się z nią całowałem.

- Jestem zaskoczona.

I zazdrosna, dodała w duchu. Jak Charlie śmiał całować Sue

Ellen Logan? Zachowała to pytanie dla siebie, jedynie głośno

westchnęła.

- Nie wiedziałam o tym wszystkim. Nigdy nie przyszło mi do

głowy, że prowadzisz własne życie. Mam na myśli prawdziwe życie -

poza tym, które dla ciebie napisałam.

- Cóż, szanowna pani - pokazał w uśmiechu białe zęby, wokół

błękitnych oczu pojawiły się zmarszczki- muszę przyznać, że żyję

własnym życiem i bardzo mi się to podoba.

W chwilę później, jak za naciśnięciem guzika, z jego oczu znikła

wesołość.

- Z jednym wyjątkiem - oznajmił z poważną miną.

- Tak?

Objął dłońmi jej policzki.

- Tam, gdzie mieszkam - wyjaśnił cicho - nie ma ciebie.

Pochylił jej twarz ku sobie. Pocałował ją i nie było to złudzenie.

pona

lous

Nieco szorstka skóra jego dłoni, którą czuła na policzkach, i dotyk ust

były realne i podziałały na jej zmysły. Rozchyliła usta. Czekał na ten

sygnał. Objął ją i przycisnął do siebie. Czuła jego silne mięśnie.

Odwzajemniła uścisk, przytuliła się do gorącego ciała, jakby chciała

stać się jego częścią.

Cassie głośno jęknęła i wróciła do rzeczywistości. Uwolniła się z

objęć Charliego i oparła o blat. Odruchowo dotknęła ust, żeby

sprawdzić, czy rzeczywiście są tak gorące, jak jej się wydaje. Charlie

stał tam, gdzie go zostawiła. Miał zdezorientowaną, oszołomioną minę.

Cassie czuła się podobnie. Przez dłuższą chwilę spoglądali na siebie

bez słów, jak wcześniej, po wyjściu z pokoju Trish.

Charlie pierwszy przerwał milczenie.

- No i co, Cassie? - zapytał, uśmiechając się smutno. Jedną ręką

oparł się o krawędź blatu. - Czy to się stało naprawdę, czy tylko sobie

to wymyśliłem?Zagryzła dolną wargę. Usiłowała się skupić. Niespełna

pięć minut wcześniej ostatecznie zaakceptowała jego istnienie. W takiej

sytuacji szybkie angażowanie się w intymny związek nie miało sensu.

- Myślę - powiedziała powoli - że najlepiej będzie przyjąć, że

sobie to wyobraziłeś.

Wzruszył ramionami, manifestując tym gestem, jak rozbawiło go

jej stwierdzenie. Jednak po chwili poważnie skinął głową.

- Dobrze. Chcesz mi dać do zrozumienia, że powinienem już

pójść.

- Tak, ale dopiero gdy wypijesz kawę.

- Chyba zrezygnuję z kawy.

pona

lous

- Gdzie przenocujesz?

- Na zapleczu sklepu.

- Racja. - Cassie nadal czuła się nieco oszołomiona po pocałunku

i myślała w zwolnionym tempie. - Ale jak masz zamiar się tam dostać?

- Lorna dała mi klucz.

- Klucz? - powtórzyła, unosząc brwi. Kolejny cud. - Lorna

zwykle tak nie postępuje. Nie dowierza nikomu. Cóż, najwidoczniej

zdobyłeś jej zaufanie.

Uśmiechnął się.

- Tak właśnie ze mną jest. Chciałbym zasłużyć również na twoje

zaufanie. Nie zapomniałem, że jestem tu po to, żeby cię uratować.

Obruszyła się, słysząc te słowa,

- Wiesz, dotychczas jakoś dawałam sobie radę. Możliwe, że

przydałoby się trochę pomocy, ale nie sądzę, by trzeba było mnie

ratować - stwierdziła zirytowanym tonem.

Spojrzał na nią, badawczo mrużąc oczy.

- Dobrze więc - powiedział z lekkim uśmiechem. - Może

umówmy się, że jestem tu, by zaoferować ci pomocną dłoń, odrobinę

wsparcia. Oczywiście, jeśli na to przystaniesz.

Mimo woli uśmiechnęła się. Potrafił być czarujący, choć się o to

specjalnie nie starał. Był życzliwy z natury. To wielka rzadkość w

dzisiejszych czasach, gdy większość ludzi koncentruje się na własnych

sprawach, nie zwracając uwagi na innych.

Wymyślony przez nią Charlie żył w końcu dziewiętnastego

wieku w miejscu, gdzie równina graniczyła z górami, a wokół

pona

lous

powstawały małe miasteczka. Takie miejsce mogło znajdować się

gdziekolwiek: w Montanie, Wyomingu, Nevadzie, Kolorado, Nowym

Meksyku, Arizonie lub Idaho. Specjalnie nie określiła tego dokładniej.

Cassie wzorowała się na legendach o kowbojach i bajkach na dobranoc.

Jej ojciec w dzieciństwie namiętnie oglądał w telewizji seriale o

Dzikim Zachodzie. Po latach opowiadał je córce zamiast bajek. Do dziś

z przyjemnością wspominała te chwile.

- Zgoda, Charlie - powiedziała teraz. - Odrobina pomocy się

przyda. Chodź, odprowadzę cię.

Wychodząc, zatrzymał się w drzwiach. Odwrócił się z ponurą

miną i zmarszczonymi brwiami. Dotknęła jego ręki.

- O co chodzi, Charlie? - spytała, ale nie doczekała się

odpowiedzi. - O co chodzi? - powtórzyła - Nie strasz mnie.

- Właśnie sobie przypomniałem.

- Co?

- Gdy już cię uratuję... to znaczy, gdy już ci pomogę... do diabła,

wszystko jedno, nazywaj to sobie, jak chcesz. W każdym razie mam

zadanie do wykonania. Jestem tu w określonym celu.

- Tak?

- I kiedy już będzie po wszystkim, będziecie uratowane czy

ocalone, wtedy... - przerwał, nie kończąc zdania.

- Co wtedy? - dopytywała się z rosnącą obawą.

- Wtedy... chyba... odejdę.

- Co zrobisz?

Wzruszył ramionami. Zamyślił się i potwierdził skinieniem

pona

lous

głowy.

- Przypominam sobie teraz niektóre opowieści przy ognisku.

Mówili, jak to się odbywa. Gdy wykonam zadanie, muszę odejść,

wrócić do domu. Takie są reguły.

Na chwilę straciła oddech, jakby otrzymała cios w żołądek.

- Och, nie.

Zapadła cisza. Ze smutkiem spoglądał na Cassie.

- Widzisz, zdałem sobie teraz sprawę... - Znów się zamyślił i nie

dokończył zdania.- Mów dalej - ponaglała. Napotkał jej spojrzenie.

Śliczne oczy były smutne, pełne cierpienia.

- Możliwe, że nie będę chciał wracać. Możliwe, że ja też nie będę

tego chciała, pomyślała.

Niewiele brakowało, by powiedziała to na głos. Otworzyła drzwi

i cofnęła się.

- Zajmiemy się tym, gdy nadejdzie odpowiednia chwila, dobrze?

- szepnęła.

Spoglądał na nią przez chwilę. W końcu skinął głową.

- Masz rację. Nie ma co teraz o tym myśleć. Pochylił się, chcąc ją

pocałować. Cassie dotknęła

jego ust opuszkami palców, żeby go powstrzymać.

- Jeśli wkrótce masz stąd odejść, lepiej tego nie rób.

- Nie możemy się nawet pocałować?

- Mam dziecko - zaczęła. I za chwilę złamiesz mi serce, dodała w

duchu. Jednak nie powiedziała tego na głos. Po co zaczynać coś, co nie

ma szans na szczęśliwe zakończenie?

pona

lous

- W porządku - powiedział. - Do zobaczenia jutro. Patrzyła, jak

Charlie idzie ścieżką w stronę ulicy.

Myślała o tym, co jej powiedział. Cóż, w każdej bajce są jakieś

niespodzianki. Tym razem tajemniczy książę ma spełnić dobry uczynek

i zniknąć. A może istnieje coś w rodzaju magicznego pocałunku,

którym mogłaby zatrzymać Charliego? Pomyślała, że chyba

kompletnie zgłupiała, skoro rozważa takie bzdurne zagadnienia. Za

dużo się wydarzyło tego dnia. Najwyższa pora pójść spać i odpocząć.

Jedna sprawa stała się jasna. W głębi duszy Cassie uwierzyła już we

wszystko, co mówił Charlie. Był tym, za kogo się podawał: wytworem

jej wyobraźni. W niezbyt jasnych okolicznościach stał się żywą

postacią, choć może tylko na krótko. Cassie uwierzyła, ale nadal

szukała wyjaśnienia.

Następnego dnia w czasie przerwy na lunch postanowiła

odwiedzić swego okulistę. Przyjmował dwie przecznice dalej w małym

sklepie optycznym, którego wystawa ozdobiona była parą

gigantycznych okularów.

Gdy weszła, odezwał się dzwoneczek u drzwi. Doktor Slater,

wysoki i łysy, stał właśnie za ladą, polerując soczewki. Uśmiechnął się

na jej widok.

- Witaj, Cassie. Jak tam twoje okulary do czytania?

- Są naprawdę świetne - powiedziała, rozglądając się wokół. Na

szczęście nie było żadnych klientów. Miała szczęście. - Minęły bóle

głowy, tak jak pan przewidywał.

- Cieszę się. Będą ci dobrze służyć, dopóki ich wygląd nie

pona

lous

zacznie cię drażnić - zachichotał. - Musisz przyznać, że nie co dzień się

takie spotyka.

- O to właśnie chciałam zapytać. Powiedział pan, że była to

dodatkowa para w dostawie. Skąd właściwie zostały przysłane?

- Cóż, muszę sprawdzić - oznajmił, wysuwając jedną z licznych

brązowych szufladek w wysokim regale, przypominającym staromodny

katalog biblioteczny.

Przekartkował zawartość i wyjął mały kartonik.- Cała dostawa

pochodziła z hurtowni Samuel Miller Associates w Montebello w

Kalifornii. Współpracuję z nimi od lat - wyjaśnił. Do kartonika

przypięty był spinaczem kawałek papieru w tęczowe paski. Doktor

odpiął go. - Tym była owinięta twoja para.

- Mogę zobaczyć?

Podał jej kolorowy papier, na którym ktoś napisał ozdobnym

pismem: Wykonała Irma, Wenecja, Kalifornia. Nie było numeru

telefonu, adresu ani adresu strony internetowej, zupełnie nic.

- Ma pan może telefon do tej Irmy?

- Nie, tylko tę kartkę.

Był na tyle miły, że dał jej telefon swoich dostawców.

Gdy później Cassie wróciła do pracy, poszła do małego biura

Lorny na zapleczu sklepu i zadzwoniła do Kalifornii. W firmie

optycznej nie mieli pojęcia o dodatkowej parze okularów w dostawie,

byli absolutnie przekonani, że nic takiego nie mogło mieć miejsca,

ponieważ ich kontrolerzy sprawdzali dwukrotnie każdą partię towaru

przeznaczonego do wysyłki. Nigdy nie słyszeli o Irmie, a gdy rozmowa

pona

lous

dobiegała końca, byli już nieco zirytowani.

Następnie zadzwoniła do kalifornijskiej informacji, ale nie mieli

w żadnym spisie firmy zarejestrowanej pod nazwą Irma. Spis

mieszkańców też okazał się nieprzydatny, bo Cassie nie znała nazwiska

tajemniczej Irmy. Próba wyjaśnienia zagadki magicznych okularów

utknęła w martwym punkcie. Wszystko wyglądało zagadkowo i

uwiarygodniało twierdzenie, że cuda się zdarzają. Nagle, nie wiadomo

skąd, pojawia się niecodziennie wyglądająca rzecz. Wystarczy ją

potrzeć, żeby spełniło się wypowiedziane życzenie.

- Coś takiego - powiedziała Cassie głośno do siebie. Była

zdumiona, że w to wierzy. Uśmiechnęła się szeroko. Dorosła osoba, lat

dwadzieścia osiem, Cassie Nevins z domu O'Toole, zaczęła nagle

wierzyć w magię. Co ciekawe, przyjemnie było wiedzieć, że istnieje

inna rzeczywistość niż ta, w jakiej przyszło nam żyć. Kimkolwiek była

Irma, zasłużyła na wdzięczność.

Pogrzebała w torebce, znalazła okulary, wyjęła z futerału i

przyjrzała im się dokładnie. Nic nadzwyczajnego, oczywiście nie licząc

dziwacznego koloru i kształtu. Ciekawe, co się stanie, jeśli spróbuję

jeszcze raz? - pomyślała. Uznała, że należy sprawdzić, choć nie mogła

sobie przypomnieć, co z nimi zrobiła tamtego wieczoru, gdy zjawił się

Charlie. Odruchowo zaczęła je pocierać, jak w bajce o Aladynie.

Zamknęła oczy. O co powinna prosić? O pieniądze? Wydało jej się to

zbyt samolubne. Świat bez wojen? Zbyt wielka sprawa. Powinno to być

coś małego, rozsądnego i możliwego do osiągnięcia.

- Tu jesteś.

pona

lous

Cassie otworzyła oczy. W drzwiach stał Charlie. Zakłopotana

położyła okulary na biurku, chowając je za torebkę.

- Cześć - odpowiedziała zdawkowo. Przez cały ranek starała się

go unikać. Nie chciała, żeby powstały plotki na ich temat, nie chciała

dawać mu niepotrzebnej nadziei na wspólną przyszłość ani potem

boleśnie przeżywać rozstania, gdyby rzeczywiście musiało nastąpić.

- Co robisz, Cassie?

- Nic takiego. - Zmarszczyła brwi i pokazała mu okulary. -

Usiłuję je wypróbować. Staram się wymyślić jakieś życzenie.

- Jeśli o mnie chodzi, przydałby się lunch.

- Chcesz, żebym wyczarowała ci posiłek?

- Nie - odpowiedział z uśmiechem. - Myślałem, że moglibyśmy

razem wyjść coś zjeść.

- Już miałam przerwę. Poszłam do doktora, żeby dowiedzieć się

czegoś o tych okularach.

- I co odkryłaś?

- Zupełnie nic. Wysłała je jakaś Irma z Wenecji. Mówię o

Wenecji w Kalifornii, nie we Włoszech.

- To pewnie czarownica - stwierdził od niechcenia.

- Czarownica? - Drażniła ją łatwość, z jaką rzucił to

wytłumaczenie. - Uwierzyłam już we wszystko, co mówiłeś. Mam

jeszcze uwierzyć w czarownice?

Wzruszył ramionami.

- To zależy od ciebie.

- Dobrze, wystarczy. Czas to sprawdzić. - Potarła oprawki ze

pona

lous

wszystkich stron. - Chcę wiedzieć wszystko o Irmie z Wenecji, chcę

wiedzieć wszystko o Irmie z Wenecji - powtarzała.

Czekała przez chwilę. Nic. Żadnych telefonów z informacją,

znaków dymnych ani głosów z nieba. Zupełnie nic. Potarła jeszcze raz,

tym razem soczewki. Charlie oparł się biodrem o biurko i czekał.

- W ciągu najbliższych pięciu minut - zaintonowała z

zamkniętymi oczami - powiedz mi wszystko o Irmie z Wenecji w

Kalifornii.

Znów zaczekała chwilę.

- Pojutrze - powiedział Charlie.

- Co?

- Rodeo. Wieczorem w piątek.

- Rzeczywiście. Trish już nie może się doczekać.

- Ja też.

Ponownie potarła okulary i powtórzyła życzenie. Zapadła cisza,

w której było wyraźnie słychać tykanie antycznego zegara Lorny

stojącego w kącie.

- Wczorajszy gulasz był doskonały. Naprawdę potrafisz gotować.

- Dziękuję. To nie była skomplikowana potrawa. Minęły kolejne

sekundy z wyznaczonych pięciu minut.

- Co to było? - spytała Cassie, słysząc dziwny odgłos.

- Obawiam się, że mój żołądek. Jestem naprawdę głodny. Dwa

hamburgery i porcja frytek powinny temu zaradzić.

- Rozumiem, że odkryłeś pobliską knajpkę?

- O tak - odpowiedział z zachwytem. - Mają bardzo dobre

pona

lous

jedzenie.

Cassie spojrzała na zegar.

- Dobrze. Dosyć czekania. Minęło pięć minut, a moje życzenie

nie zostało spełnione.

- To działa tylko raz.

- Co?

- Magia. Możesz mieć tylko jedno życzenie. Oparła ręce na

biodrach i spojrzała na niego.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, nim zaczęłam te wygłupy?

- Sam się przed chwilą dowiedziałem.

- Niby jak dotarła do ciebie ta informacja? Wzruszył ramionami.

- To się dzieje w ten sposób, że nagle po prostu wiem -

powiedział, wstając. - W każdym razie wychodzę. Przynieść ci coś?

- Kanapkę.

Wyjęła pieniądze z portmonetki.

- Zostaw - powiedział. - Mam tu coś dla ciebie. Wyciągnął z

kieszeni kilka banknotów i podał jej.

- Co to jest?

- Trzydzieści dolarów. Niewiele, ale potrzebujesz pieniędzy.

- Nie mogę tego przyjąć.

- Możesz. Po to tu jestem, prawda? Mam ci pomóc spłacić

pożyczkę.

Boże, pomyślała. On jest taki miły. I ten jego niemądry gest.

Niespodziewanie poczuła łzy napływające do oczu. Odwróciła wzrok

zażenowana własną reakcją.

pona

lous

- Charlie, nie przybyłeś tu z innego wymiaru, żeby mi oddawać

pieniądze zarabiane na rozpakowywaniu pudeł i rozwieszaniu strojów.

To nie może odbywać się w ten sposób.

- Naprawdę? Skąd wiesz?

- Po prostu w tym nie ma... nic niezwykłego.

- Cóż, jestem w tym nowy.

Schowała portmonetkę i spojrzała na niego.

- Ja też, na litość boską. Proszę, idź już na lunch i zostaw mnie w

spokoju.

Westchnęła teatralnie, odwróciła się i energicznie pomaszerowała

do łazienki.

Gdy po chwili usłyszała oddalające się kroki Charliego, wróciła

do biura i usiadła, obejmując głowę rękami. Czuła się kompletnie

zagubiona. Zakochała się w człowieku, którego poznała niecałe dwa

dni temu, który zjawił się z innego świata. Przedtem istniał tylko w jej

wyobraźni. Dotychczas nie wierzyła w magię i czary, teraz musiała

uznać ich istnienie. Była o krok od utraty domu, o ile oczywiście nie

wydarzy się cud. Charlie, który miał tego cudu dokonać, właśnie

zaproponował jej całe trzydzieści dolarów. W dodatku, jeśli uda jej się

wybrnąć z kłopotów, Charlie prawdopodobnie zniknie, a ona znów

zostanie sama ze swoimi kłopotami, skazana na snucie nierealnych

marzeń. Do strat, jakich nie szczędziło jej życie, miała dojść kolejna,

powodując jeszcze dotkliwsze uczucie osamotnienia i pustki.

pona

lous

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W piątek Lorna zamknęła sklep o trzeciej po południu, żeby

każdy mógł zdążyć na paradę rozpoczynającą rodeo. Cassie zabrała

Charliego na pierwszą w życiu przejażdżkę samochodem. Było to

dziwne przeżycie, ale szybko nabrał ochoty, żeby nauczyć się

prowadzić pojazd. Pojechali razem odebrać Trish ze szkoły, a późnym

popołudniem znaleźli się na terenie pokazów w pobliżu areny. Charlie

nie wierzył własnym oczom. Takich tłumów jeszcze nie widział.

Jaskrawe kolory, zapachy, hałas - wszystko mu się podobało.

Poczuł się jak mały chłopiec, zwłaszcza gdy zobaczył karuzelę i

diabelski młyn. Przejechał się na nich razem z Trish. Cassie

zrezygnowała, twierdząc, że jej żołądek tego nie wytrzyma. Natomiast

dla niego nie stanowiło to problemu, choć przedtem próbował

wszystkich dostępnych na licznych straganach smakołyków. Była tam

wata cukrowa, prażona kukurydza, smażone kiełbaski. Jadał to już w

swoim świecie, ale teraz bardziej mu smakowało. Dla dzieci

zorganizowano małe zoo. Charlie i Cassie obserwowali z uśmiechem

Trish, która bawiła się z owieczką i kózką. Jednak oboje zauważyli, że

najbardziej zachwyciły ją pisklęta.

Zajęli miejsca na ławkach na koronie stadionu. Zaczęła się

parada. Ładne dziewczęta w kostiumach kąpielowych i kowbojskich

kapeluszach jechały na dorodnych koniach, machając amerykańskimi

flagami. Charlie już wiedział, że flaga ma teraz więcej gwiazdek niż

pona

lous

dawniej i przyzwyczaił się do skąpych strojów. Nie wyrobił sobie

zdania na ten temat, ale zdawał sobie sprawę z tego, że świat nie stoi w

miejscu.

Z przyjemnością stwierdził, że przynajmniej zasady rodeo

pozostały wciąż takie same. Pierwszego dnia odbywały się konkurencje

dla dzieci i nastolatków. Zespołowe chwytanie cielaka polegało na tym,

że po wypuszczeniu zwierzęcia z zagrody dwójka nastolatków na

koniach musiała jak najszybciej złapać cielę na lasso i związać mu

nogi. Dziewczęta ścigały się konno wokół areny, omijając ustawione w

rogach beczki. Najbardziej rozbawiły publiczność wyścigi mułów, jeśli

w ogóle można było tę konkurencję nazwać wyścigami. Kilka mułów

wypuszczano na środek obszernej zagrody. Chłopcy i dziewczęta

usiłowali dosiąść je i na oklep dojechać do linii mety. Problem polegał

na tym, że zwierzęta miały na ten temat własne zdanie. Odskakiwały w

bok, w chwili gdy jeździec właśnie wspinał się na grzbiet. Jeśli jeździec

jakimś cudem dosiadł muła, zwierzę zazwyczaj nie miało ochoty

ruszyć z miejsca lub biegło w wybranym przez siebie kierunku.

Publiczność parskała śmiechem. Charlie patrzył z radością na Cassie i

Trish, które śmiały się do łez.

Na koniec zaprezentowali się zawodnicy, którzy mieli wystąpić

następnego dnia. W miarę ich pojawiania się Charlie opowiadał swoim

paniom o rasach koni, oceniał jeźdźców, wskazywał różnice w

dosiadaniu koni.

Cassie od dawna tak dobrze się nie bawiła. W głębi duszy

musiała przyznać, że nie byłoby tak ciekawie, gdyby nie obecność

pona

lous

Charliego, który był podekscytowany jak chłopiec. Cassie zaczęła

układać w myślach nowe opowiadanie. Zatytułowała je „Kowboj

Charlie na rodeo". Może opisze jakichś wstrętnych łajdaków, którzy

znęcali się nad zwierzętami lub usiłowali zakłócić przebieg zawodów?

Oczywiście Charlie miałby za zadanie ich zdemaskować i doprowadzić

wszystko do szczęśliwego zakończenia.

Cassie i Charlie unikali dotykania się, zachowywali wobec siebie

dystans. W tej sprawie rozumieli się bez słów. Charlie wczoraj też

wpadł do nich na kolację, pomógł Cassie utulić Trish do snu. Później

wyszedł, jak zwykle na pożegnanie dotykając ronda kapelusza. Od-

chodził ze smutną miną. Cassie też było przykro. Jednak skoro

uwierzyła, że będzie musiał odejść po zakończeniu misji, nie chciała

się z nim wiązać. Wówczas rozstanie byłoby o wiele boleśniejsze.

Gdyby jednak został... Zamiast wymyślać nowe opowiadanie,

zaczęła się zastanawiać, co by było, gdyby Charlie z nią został. W

takim przypadku oczywiście nie mógłby spełnić swojego zadania.

Świetnie, dom przepadnie, ona i Trish wylądują na bruku, za to z uro-

czym kowbojem u boku. Uśmiechnęła się smutno.

- Ojej - zawołał Charlie. - Cassie, widziałaś to? Pokręciła

przecząco głową. Znów się zamyśliła i nie zwracała uwagi na

otoczenie.

- Co? Wskazał na arenę.

- Ten kowboj jest świetny. Mówili, że nazywa się Roland

Hawkins. Widziałaś, Trish?

Ale Trish zasnęła oparta o jego ramię. Na okrągłej buzi miała

pona

lous

plamy po czekoladzie, a na koszulce ślady musztardy. Cassie spojrzała

na nich ze wzruszeniem. Po minie Charliego domyśliła się, że i on

zastanawia się, co by było, gdyby udało mu się zostać.

Spojrzał jej w oczy. Nigdy dotąd nie czuł takiej tęsknoty. Chciał

być ojcem dla tej małej dziewczynki i mężem Cassie. Mogliby częściej

spędzać takie przyjemne wieczory. Potem wszyscy troje wróciliby do

małego domku, wyłączyli światła i poszli spać. Nie, najpierw on i

Cassie przeczytaliby coś Trish. Później, już sami, pogadaliby na temat

mijającego dnia i wreszcie poszli spać. Nie, jeszcze nie spać. Przedtem

powinni się kochać.

Zmusił się, żeby przestać marzyć. Kowboju, to się nie zdarzy,

powiedział sobie stanowczo. W jego przyszłości nie było miejsca na

słodką rodzinną idyllę. Zjawił się tu tylko na chwilę. Chciałby, aby

było inaczej,ale nie miał pojęcia, jak to osiągnąć. Spojrzał na dziew-

czynkę, odsunął jej z twarzy kosmyk włosów i westchnął. Nie można

zmienić losu. Musiał postępować zgodnie z zasadami.

Poczuł na sobie wzrok Cassie. Zdobył się na uśmiech. Ona

również uśmiechnęła się nieśmiało. Najwyraźniej myślała o tym

samym i też było jej ciężko.

- Czas wracać? - zapytał.

- Tak, mała już dawno powinna spać.

Miał już dosyć na dziś. Z tego, co widział, uczestnicy rodeo byli

naprawdę dobrzy, może nawet równie dobrzy, jak on.

Gdy szli do samochodu, Charlie niósł Trish na rękach i rozmyślał

o tym, jak mógłby zarabiać na życie, gdyby jakimś cudem pozwolono

pona

lous

mu tu zostać. Oczywiście pod warunkiem, że Cassie odwzajemniłaby

jego uczucia. Nikt mu przecież nie może zabronić marzyć.

A gdyby spróbował zawodowo występować na rodeo?

Natychmiast doszedł do wniosku, że to głupi pomysł. Ciągłe podróże,

praca sezonowa - to nie jest zajęcie dla człowieka obarczonego rodziną.

Większość profesjonalistów w tej branży jest samotna i nie stroni od

alkoholu. Z drugiej strony znał się tylko na koniach, pędzeniu stada,

wiedział trochę o leczeniu zwierząt i lubił obserwować słońce

zachodzące za góry. Tam, gdzie mieszkał, te umiejętności wystarczały,

żeby zarobić na dostatnie życie dla jednej osoby. Ale czy potrafiłby

utrzymać rodzinę?W sobotni wieczór Cassie siedziała pochylona nad

kuchennym stołem, szkicując obraz, który widziała oczami wyobraźni

przez cały dzień. Był to Charlie oparty o skałę gdzieś na pustkowiu.

Jedną nogę wyciągną! przed siebie, drugą zgiął w kolanie i oparł o nią

łokieć. Spoglądał w dal w zamyśleniu. Kapelusz rzucał cień na jego

twarz, podkreślając ostro zarysowane kości policzkowe. Cassie była z

siebie niezadowolona. Od dłuższej chwili bezskutecznie próbowała

uchwycić wyraz oczu Charliego.

Nerwowo podskoczyła, słysząc nagłe pukanie do drzwi.

Spojrzała na zegarek. Dziewiąta trzydzieści. Nie spodziewała się

nikogo o tej porze. Owinęła się szlafrokiem i podeszła do drzwi

frontowych.

- Kto tam?

- To ja, Charlie.

Nie widziała go przez cały dzień. Z radością otworzyła drzwi.

pona

lous

- Cześć. Wejdź.

- Kupiłem to dla Trish.

Pokazał wypchaną zabawkę, uroczego muła z oklapniętym

uchem. Cassie pogłaskała miękkie futerko.

- Och, Charlie, nie powinieneś wydawać pieniędzy na prezenty.

Spojrzał w dół, przestąpił z nogi na nogę.

- Jeśli jej nie przyjmiesz, sprawisz mi wielką przykrość. Nie

żartuję.

Zauważyła, że Charlie stracił zwykłą pewność siebie. Przytuliła

mocno zabawkę do piersi.- Trish nie ma w domu. Poszła z koleżankami

do Lisy Thomas na zabawę w piżamach. Siedzą do późnej nocy, jedzą

za dużo i próbują się straszyć opowieściami o duchach.

Skinął głową i znów spojrzał na swoje stopy. Wyraźnie coś go

gnębiło. Już nie był beztroski, pewny siebie, prostolinijny. Czuła, że

dziś potrzebuje pocieszenia.

- Wejdź, napij się kawy - zaproponowała, cofając się do środka.

- Nie chcę przeszkadzać.

- Nie przeszkadzasz. I tak muszę sobie zrobić przerwę. Wchodząc

do kuchni, odwróciła szkicownik, żeby

Charlie nie zobaczył rysunku. Z ekspresu nalała kawę do

filiżanek. Charlie stanął tuż obok niej. Jak zwykle w jego obecności

miała złudzenie, że promieniuje od niego ciepło. Bardzo ją pociągał.

Trish dziś nie wraca na noc... Dlaczego nie spędzić z nim tej jednej

nocy? Przecież go pragnie. Czemu odmawiała sobie chwili

przyjemności? Zdawała sobie sprawę, że po dzisiejszej nocy

pona

lous

nastąpiłoby wiele następnych, kiedy czułaby się samotna i opuszczona.

Postawiła filiżanki na stole. Usiadła i zapraszającym gestem

wskazała Charliemu miejsce obok, jednak on chyba tego nawet nie

zauważył.

- Charlie, co się stało?

Podszedł do okna, trzymając ręce w tylnych kieszeniach spodni.

Nie odwracając się w jej stronę, spoglądał w ciemność. Odezwał się

dopiero po chwili.

- Miałem wolne popołudnie, więc przeszedłem się po mieście.

Zagrałem na automatach, zajrzałem do kilku sklepów. Widziałem

wielką wystawę pełną czasopism. Były ich setki, na każdy temat:

samochody, kwiaty, architektura. Cały rząd zajmowały pisma z nagimi

kobietami. - Odwrócił głowę. Spojrzał na Cassie, unosząc brwi. -

Przyznasz, to nie jest w porządku, że widzą to przechodzące dzieci.

Smutno pokiwał głową i znów wyjrzał za okno.

- To mi się nie podoba. Tam u nas fryzjer Soames ma zamykaną

szafkę, w której przechowuje takie obrazki. Nie dla przypadkowych

przechodniów i na pewno nie dla dzieci.

- Charlie, czy to cię tak zmartwiło?

- Chyba tak.

Odwrócił się i w zamyśleniu przejechał palcem po krawędzi

blatu. Minęła chwila, nim znów zaczął mówić.

- Potem poszedłem do biblioteki.

- Raczej niewielka, prawda?

- Niewielka? Wydaje mi się, że mają tam mnóstwo książek.

pona

lous

Szukałem czegoś, co by mi podpowiedziało, jak cię urato... jak ci

pomóc.

Cassie zachichotała. Wypiła łyk kawy.

- Znalazłeś odpowiednią książkę? Uśmiechnął się krótko.

- Nie, ale trochę tam posiedziałem. Chciałem się czegoś

dowiedzieć.

- Co cię zainteresowało?Wzruszył ramionami.

- Pewnie pomyślisz, że to śmieszne.

- Powiedz wreszcie.

Oparł się o kuchenny blat i spojrzał w przestrzeń.

- Chciałem zrozumieć różnice między dzisiejszymi czasami a

tymi, w których żyję. Mam mnóstwo pytań. Na przykład, co stało się z

końmi, gdy upowszechniły się samochody? Jak zmieniała się damska

moda? Kiedy znikła preria i na jej miejscu powstały wielkie miasta?

- To całkiem sporo, jak na jedną wizytę w bibliotece. Skinął

potakująco głową.

- Nie bardzo wiedziałem, od czego zacząć.

Był zamyślony, w melancholijnym nastroju. Cassie czuła, że

jeszcze nie poruszył tematu, który najbardziej go dręczy. Lepiej będzie

nie przypierać go do muru. Jeśli zechce, sam jej powie.

- Myślałaś o tym, żeby opublikować twoje opowiadania o

przygodach kowboja Charliego? - spytał nagle.

Zaskoczyła ją nagła zmiana tematu. Odstawiła ostrożnie

filiżankę.

- Skąd ci to przyszło do głowy? Spojrzał jej prosto w oczy.

pona

lous

- Przeglądałem w bibliotece dział literatury dziecięcej. Twoje

opowieści i rysunki są równie dobre, jak te na półkach.

- Obawiam się, że mnie przeceniasz.

- Ależ nie, Cassie, jesteś naprawdę dobra.

Czuła się niezręcznie, słuchając komplementów. Oczywiście,

podobały jej się własne opowiadania, ale nie uważała się za

profesjonalistkę. Miała odrobinę talentu, lecz brakowało jej

odpowiedniego wykształcenia. Największy problem stanowiły

ilustracje. W wyobraźni widziała, co chce narysować, ale miała

trudności z przeniesieniem tego na papier,

- Daj spokój, Charlie - odpowiedziała. - Może kiedyś o tym

pomyślę, lecz jeszcze nie teraz.

- Sprawiłem ci przykrość?

- Chciałabym robić to lepiej. Gdybym mogła, uczyłabym się

rysunku i studiowałabym literaturę. Może wtedy ośmieliłabym się

poszukać jakiegoś wydawcy.

- Dlaczego nie weźmiesz choć kilku lekcji?

- Z braku pieniędzy i czasu. Moje zarobki nie są zbyt wysokie.

Dorabiam wieczorami. Ręcznie wypisuję ozdobne zaproszenia.

Niestety, ostatnio nie miałam zamówień. Mój samochód wymaga

naprawy, z trudem utrzymuję dom. O założeniu jakiejś własnej firmy

mogę tylko marzyć.

Zabrzmiało to o wiele poważniej, niż Cassie zamierzała. Poczuła

się niezręcznie, kilkakrotnie poprawiła się na krześle.

- Przepraszam, trochę mnie poniosło - powiedziała z

pona

lous

westchnieniem.

- To ja przepraszam, że zadałem ci to pytanie - stwierdził Charlie

i podszedł do niej.

Uniosła dłoń, żeby już zakończyć temat.

- Czy mógłbyś wreszcie usiąść? Kawa ci wystygnie. Może chcesz

coś mocniejszego? Gdzieś tu mam trochę brandy.

- Lepiej nie.

Spoglądał na nią przez dłuższą chwilę, wreszcie ujął ją za rękę.

- Nie chciałem sprawić ci przykrości.

- To nie twoja wina. Nieświadomie poruszyłeś sprawy, które

mnie gnębią.

Patrzył jej głęboko w oczy, jakby pragnął je zapamiętać na

zawsze.

- Chcesz wiedzieć, o czym myślę? - spytał cicho. - Dlaczego jest

mi smutno i czego mi żal?

- Proszę, powiedz.

- Ciebie, przejażdżki z Trish na karuzeli, jedzenia hot dogów we

trójkę, naszych rozmów, wspólnych kolacji. Wiem, że mogę ci się

zwierzyć z tego, co myślę, a ty mnie wysłuchasz i nie wyśmiejesz. Gdy

na ciebie patrzę, zaczynam marzyć o tym, co dla mnie niedostępne. Po

raz pierwszy w życiu...

Przeszedł ją dreszcz, a do oczu nagle napłynęły łzy.

- Wiem, Charlie.

- Chodzi o to, że nie wyobrażałem sobie tego uczucia w ten

sposób.

pona

lous

- O czym mówisz?

- O miłości. Nastąpiła chwila ciszy.

- Nie wiedziałem, że z jej powodu można cierpieć. Po policzku

spłynęły jej łzy. Wytarła je dłonią.

- Charlie, przestań, proszę cię.

- Dobrze, musiałem...

Cassie podskoczyła nerwowo, słysząc natarczywy dzwonek

telefonu.

- Do diabła - mruknęła. Podeszła do aparatu wiszącego na ścianie

i podniosła słuchawkę. - Słucham? -powiedziała ostrym tonem.

- Mama?

To była jej córka. Płakała. Cassie natychmiast zapomniała o

własnych łzach. Ogarnął ją instynktowny, matczyny niepokój.

- Trish, co się stało? Mów natychmiast.

- Powiedziały, że jestem kłamczucha.

- Kto powiedział?

- Karen i Julie Ann i Marybeth. Opowiedziałam im o kowboju

Charliem, a one na to, że kłamię.

Cassie odetchnęła z ulgą. Minął moment koszmarnego napięcia,

który zdarza się każdej matce, gdy dzwoni zdenerwowane dziecko.

Wyobraźnia podsuwa wtedy obrazy najgorszych nieszczęść.

- Co im powiedziałaś o kowboju?

- Więc - Trish pociągnęła nosem - one znają twoje historie, bo ja

im ciągle opowiadam. Wszystkim się podobają. Jak im powiedziałam,

że Charlie, którego rysowałaś, teraz jest prawdziwy, nazwały mnie

pona

lous

kłamczucha!

- Co się stało? - spytał Charlie z zatroskaną miną.

- Chwileczkę, kochanie. Chcesz rozmawiać z Charliem? Trish?

- On tam jest?

Cassie podała słuchawkę Charliemu.

- Cześć, Trish. Jaki masz problem?

Słuchał uważnie, a potem zdecydowanie skinął głową i

powiedział:

- Mama i ja niedługo tam będziemy. - Powiesił słuchawkę. -

Musimy jechać do domu Lisy. Nie można dopuścić, żeby nazywano

Trish kłamczucha.

- Ale...

- Jedziesz?

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki załamany Charlie

zmienił się w człowieka czynu.

- Jeśli nie, powiedz mi, gdzie to jest. W garażu mam kamizelkę,

ostrogi, rewolwery. Możesz się szybko ubrać? No to chodźmy, szkoda

czasu.

- Ojciec Lisy jest prawnikiem, a jego żona prowadzi firmę

cateringową. Są bardzo zamożni, ale nie zadzierają nosa -

poinformowała Charliego Cassie.

Budynek, w którym mieszkali, był o wiele większy niż domek

Cassie. Szerokie trawniki i rzędy kwitnących kwiatów otaczały ścieżkę

wiodącą do drzwi.

pona

lous

Charlie zadzwonił. W drzwiach zjawiła się para młodych ludzi.

Przedstawili się jako Ann i Richard Thomasowie i zaprosili gości do

środka.

- Witam panie - powiedział Charlie do dziewczynek siedzących

w dużym pokoju. Oprócz sof, stolików i lamp były tam śpiwory,

prześcieradła, poduszki i lalki. Kolorowy papier do pakowania

prezentów zaścielał podłogę. W powietrzu unosił się zapach musztardy

i smażonych kiełbasek.

Grupka siedmiolatek patrzyła na kowboja szeroko otwartymi

oczami. Tylko jedna, z kucykami i bez przedniego zęba, spoglądała z

niedowierzaniem.

- Ty jesteś kowboj Charlie? - spytała.

- Tak mnie nazywają.

- Nie wierzę ci.

- Masz prawo.

- Czy te rewolwery są prawdziwe? - upewniła się po chwili inna.

Charlie wyszedł na środek pokoju.

- Najprawdziwsze. Oczywiście nie ma w nich nabojów. Nie

powinno się spacerować z nabitą bronią, prawda?

- Prawda - odpowiedziały zgodnie zachwycone dziewczynki.

Charlie chwycił rewolwery za rękojeść. Wyciągnął je, zakręcił

nimi najpierw w jedną, potem w drugą stronę, wreszcie umieścił z

powrotem w olstrach. Wszystko trwało ułamki sekund.

- Ojej - zawołała z podziwem jedna z dziewczynek, nie wyjmując

kciuka z ust.

pona

lous

- Czy ktoś ma linę? - zapytał Charlie. Po chwili otrzymał sznur

do wieszania bielizny. Zrobił z niego lasso i pokazał kilka sztuczek,

potem pozwolił dziewczynkom przymierzyć kowbojski kapelusz.

Następnie usiadł na środku. Trish z dumną miną wspięła mu się na

kolana. Zaczął opowiadać o tym, jak jego koń, Felicity, poważnie

skaleczył sobie pęcinę. Weterynarz był przekonany, że nie uda się go

uratować. Jednak Charlie dowiedział się od pewnego Indianina o

leczniczej roślinie. Z jej liści zrobił Felicity opatrunek i rana wkrótce

się zagoiła.

Malownicza grupka w piżamach i, wzorzystych szlafrokach

podbiła serce Charliego. Dziewczynki domagały się kolejnej historii,

więc opowiedział o tym, jak mały Pablo Garcia został oskarżony o

kradzież przez panią Cunningham, która prowadziła sklep ze

słodyczami. Okazało się, że sprawcą był jej syn, Ronald. Charlie

bardzo się oburzył i zażądał, żeby matka i syn przeprosili Pabla i

częstowali go przez miesiąc darmowymi słodyczami.

Cassie słuchała drugiej opowieści z zainteresowaniem. Nie

napisała jej, więc musiały to być prawdziwe wydarzenia z życia

Charliego. Postanowiła, że poprosi go o współpracę przy tworzeniu

kolejnych historii.

Richard Thomas, tata Lisy, stał w drzwiach na lewo od Cassie.

Skrzyżował ręce na szerokiej klatce piersiowej i kiwał głową z

aprobatą. Po chwili odwrócił się do Cassie.

- On jest dobry. Utrzymuje się z tego? Z przyjemnością polecę go

znajomym.

pona

lous

- Nie - odpowiedziała. - Charlie jest tym, za kogo się podaje. Jest

kowbojem. Ann Thomas stała z drugiej strony i śmiała się.

- Dobrze, że się zjawił. Uratował sytuację. Przed jego przyjściem

zanosiło się na niezłą kłótnię.

- Przepraszam, że Trish była taka uparta - powiedziała Cassie. -

Mam nadzieję, że to nie zepsuło Lisie urodzinowego przyjęcia?

- Skądże. Wszystkie dzieci w szkole będą jej teraz zazdrościć. A

ten przystojniak - dodała, ściszając głos, żeby mąż nie usłyszał -

przyjechał chyba na rodeo?

Cassie uśmiechnęła się, ale nie odpowiedziała. To było zbyt

skomplikowane. Prawda zabrzmiałaby niewiarygodnie. Któregoś dnia

spotkała przyjaciółkę. Poszły na kawę. Cassie opowiadała o Charliem,

dopóki nie zauważyła, że tamta patrzy na nią jak na wariatkę. Zresztą

trudno jej się dziwić.

Minęło jeszcze co najmniej pół godziny, nim Charlie wstał,

przeciągając się. Ziewnął szeroko, podrapał się po głowie.

- Dobrze, drogie panie. Zwykle chodzę wcześnie spać. Wy

pewnie też. Czas wskoczyć do łóżek. - Spojrzał na zegar ścienny. - Już

prawie jedenasta.

Dziewczynki zaczęły ziewać.

- Ale, Charlie... - któraś z nich próbowała nieśmiało protestować.

- Nie, wszyscy jesteśmy już zmęczeni.

Ann Thomas klasnęła w dłonie, wchodząc do pokoju.

- Podziękujmy ładnie Charliemu. Podziękowały zgodnym

chórem.

pona

lous

- Będziesz jutro na rodeo? - spytała któraś.

- Nie.

- A w poniedziałek, ostatniego dnia?

- Cóż, nie zamierzałem...

Przerwał, bo przyszedł mu do głowy genialny pomysł.

Oczywiście, rodeo! Były przewidziane nagrody pieniężne. Może

dlatego tu się zjawił? Miał wziąć udział w rodeo i wygrać pieniądze dla

Cassie. Mogłaby spłacić dług, a może nawet wystarczyłoby na lekcje

rysunku i literatury?

- Tak, będę tam jutro i pojutrze - oznajmił po namyśle i

uśmiechnął się.

- Co? - szepnęła Cassie z niedowierzaniem.

- Może przyjdziecie wszystkie, jeśli rodzice wam pozwolą, i

będziecie mi kibicować? - spytał Charlie.

Rozległy się ożywione głosy. Charlie pomachał kapeluszem.

- Drogie panie, muszę już iść.

- Charlie, zaczekaj! - zawołała Trish, ciągnąc go za łokieć.

Spojrzał na nią.

- Jeszcze jeden całus na dobranoc, dobrze? - zapytała nieśmiało.

Zrozumiał, że chciała pokazać innym, że kowboj Charlie należy

do niej. Pochylił się i wskazał palcem na policzek.

- Poproszę tutaj.

Po niej inne dziewczynki też chciały go pocałować na dobranoc.

Trish łaskawie pozwoliła. Na koniec przytuliła się do niego jeszcze raz.

- Jutro będę już nocować w domu. Przeczytasz mi coś przed

pona

lous

snem? - szepnęła mu do ucha.

- Oczywiście - odpowiedział szeptem. - Obiecuję. Był już

najwyższy czas, żeby wyjść. Charlie wziął Cassie za rękę i ruszyli do

drzwi. Na pożegnanie dostali jeszcze talerz z pokaźnym kawałkiem

urodzinowego tortu.

Kiedy owionęło ich chłodne, nocne powietrze, poczuli zapach

świeżo skoszonej trawy. Jednak Cassie była naburmuszona.

- Zwariowałeś? - zwróciła się do Charliego, gdy szli ścieżką do

samochodu. - Jak wyobrażasz sobie udział w rodeo? Nie znam się na

tym, ale to są zawodowcy. Jak chcesz ich pokonać?

- Wiem, że to zwariowany pomysł - tłumaczył z przejęciem, gdy

otwierała samochód - ale wydaje mi się, że powinienem spróbować.

Może wygram jakąś nagrodę? A może nawet dwie? Po to tu jestem.

Z radosnym okrzykiem objął ją w pasie, uniósł nad ziemię i

obrócił kilka razy wokół siebie, aż zakręciło jej się w głowie.

- Charlie, puść mnie! - zawołała, śmiejąc się.

- Już za chwilę, kochanie.

Zakręcił nią jeszcze raz. Zamknęła oczy. Wirowała w silnych

ramionach w świetle księżyca. Było jej cudownie. Jak nigdy wcześniej.

Opuścił ją w końcu i przytrzymał, dopóki nie złapała oddechu.

Pocałował i przycisnął policzek do jej głowy.

- Kochanie, jak ci się podoba mój plan?

Jego plan. To słowo bardzo ją zaniepokoiło. Teddy ciągle miał

mnóstwo niemądrych planów, które prowadziły do kolejnych klęsk. To,

co proponował Charlie, brzmiało dziwnie podobnie... Pokręciła głową.

pona

lous

Kolejny marzyciel, pomyślała ze smutkiem. Czy los skazał ją na

mężczyzn oderwanych od rzeczywistości?

- Powiedz, co o tym myślisz? - Charlie spytał ponownie tonem

pełnym entuzjazmu. Nie chciała ostudzić jego zapału ani sprawiać mu

przykrości. Widocznie niektórzy mężczyźni muszą snuć nierealne

plany.

- Myślę, że powinniśmy się pospieszyć. Kawa w ekspresie chyba

jeszcze nie wystygła, a ja chciałabym spróbować urodzinowego tortu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Po pożegnaniu Cassie Charlie miał kłopoty z zaśnięciem. Był

przejęty. Musiał jak najszybciej zrealizować swój plan. W niedzielę

rano wyruszył przed świtem w stronę stadionu. Chciał się dowiedzieć,

co powinien załatwić, żeby wziąć udział w zawodach. Wydawało mu

się to coraz bardziej realne. Nie miał wyższego wykształcenia ani nie

potrafił obsługiwać nowoczesnych urządzeń, choć na pewno byłby w

stanie się tego nauczyć. Natomiast świetnie znał się na zwierzętach, ich

zwyczajach i narowach, wiedział, jak sobie z nimi radzić i jak

zmobilizować je do maksymalnego wysiłku. Potrafił dosiąść i

poskromić najbardziej upartego konia i najdzikszego byka. Może dziś

nie są to najcenniejsze umiejętności, ale od uczestnika rodeo właśnie

tego się wymaga.

pona

lous

W nocy preria wyglądała pięknie. Chłodna, pełna tajemniczych

pomruków i szelestów, które zmuszały do zachowania czujności.

Zimny powiew musnął mu twarz. Czuł spokój i energię, a przede

wszystkim miał cel. Był typem człowieka, który musi wiedzieć, dokąd

zmierza. Czarne, gwiaździste niebo powoli jaśniało na wschodzie nad

pasmem gór. Nisko nad ziemią rozpościerała się mgła. Odetchnął

głęboko. Lubił otwartą przestrzeń. W mieście było za dużo ruchu,

hałasu i łudzi. Cassie powiedziała mu, że jeśli Yatesboro jest dla niego

zbyt ruchliwe, to nie wytrzymałby długo w pobliskim Reno, a z

Nowego Jorku uciekałby pędem w stronę najbliższych wzgórz.

Cassie. Jej imię wywoływało uśmiech na jego twarzy. Niezwykła

kobieta. Zapalczywa i gwałtowna, ale opiekuńcza i z poczuciem

humoru. Serce biło mu szybciej, gdy o niej myślał. Niewątpliwie był

zakochany. Nigdy jeszcze nie czuł się w ten sposób. Jednocześnie

cierpiał, zdając sobie sprawę, że jeśli wykona swoje zadanie, będzie

musiał się z nią rozstać. Przyspieszył kroku. Od domu Cassie do terenu

rodeo było około trzydziestu kilometrów. Miał więc jeszcze spory

kawałek do przejścia.

Gdy już świtało, nadjechała zakurzona ciężarówka. Samochód

zwolnił.

- Na rodeo?

Charlie odwrócił się. Za kierownicą siedział postawny mężczyzna

w kowbojskim kapeluszu.

- Jasne.

- Wskakuj. Podwiozę cię.

pona

lous

- Dziękuję.

Powiedział Charliemu, że nazywa się Kyle Bartlett. Jest hodowcą

i dostarcza zwierzęta na rodeo. Był bardzo dumny ze swojego stada i

farmy, którą jego rodzina prowadziła już od sześciu pokoleń. Kyle

okazał się gadatliwy, co bardzo odpowiadało Charliemu, którego

dręczyło wiele pytań. Zgodnie z tutejszym zwyczajem nie wypadało od

razu przejść do rzeczy.

- Piękny ranek - stwierdził Charlie, gdy Kyle przerwał na chwilę

dla nabrania oddechu.

- To prawda. Jesteś tutejszy? - spytał Kyle.

- Przejazdem.

- Skąd?

- Z północy - odpowiedział wymijająco. - Byłem tu w piątek

wieczorem. Wspaniały pokaz. Sporo dobrych koni. Postaraliście się.

- Tak, ale nie możemy się równać z wielkimi pokazami w Vegas

czy Calgary. Byłeś tam kiedyś?

- Nie.

- Do Calgary ściągają najlepsi zawodowcy, ale i w naszym

miasteczku jest kilku dobrych zawodników.

- Zgadza się. Widziałem Rolanda Hawkinsa. Robi wrażenie.

Kylie się roześmiał.

- Rollie potrafi być dobry, gdy jest na tyle trzeźwy, żeby nie

spaść z konia. - Pokręcił głową. - Biedak, w zeszłym roku

zdyskwalifikowali go, bo dosiadł byka twarzą do zadu i nie dał się

przekonać, że to nie łeb.

pona

lous

Zaśmiali się obaj.

- Chętnie sam spróbowałbym ujeżdżania byków, skoro już tu

jestem - Charlie przeszedł do interesującego go tematu.

- Naprawdę? Brałeś kiedyś udział w rodeo?

- Tylko dla przyjemności, ale chętnie spróbowałbym znowu,

tylko nie wiem, jak to załatwić.

- Niewiele zdziałasz, przynajmniej dzisiaj. Może uda ci się

załatwić coś na jutro.. Nie da rady tak po prostu przyjść i wystartować

w rodeo. Musimy sprawdzić twoje dokumenty, porównać z danymi w

komputerze.

- W komputerze?

- Tak. Przestrzegamy przepisów. - Uśmiechnął się

przepraszająco. - Prawnicy nas do tego zmusili, bo mieliśmy już kilka

spraw sądowych. Lepiej się zabezpieczyć. Nie ma tu miejsca dla

przestępców. Z kolei zawodowców nie przyjmujemy, bo impreza w

Yatesboro jest przeznaczona wyłącznie dla amatorów, którzy nie utrzy-

mują się z występów na rodeo.

- Jestem amatorem. - Charlie wzruszył ramionami. Sprawa

wyglądała o wiele trudniej, niż się spodziewał.

Był pogrążony w myślach, gdy dojechali do wielkiego parkingu

obok stadionu.

- Dziękuję, Kyle - powiedział Charlie.

- Życzę powodzenia.

Wysiadł i od razu poczuł mieszaninę zapachów. Kurz, zwierzęce

odchody, siano i kawa. Zupełnie jak w obozie przy zaganianiu bydła.

pona

lous

Zrobiło mu się raźniej na duszy.

Na długim stole stał duży dzbanek kawy i papierowe kubła.

Podszedł, napełnił kubek. Burczało mu w brzuchu, ale nie było nic do

jedzenia. Zdecydował, że później zafunduje sobie w mieście duży stek.

Nikt o nic go nie pytał, natomiast wszyscy w pobliżu byli ubrani jak on.

Wreszcie się nie wyróżniał. Ruszył w stronę stajni, gdzie stał skromny

pawilon. Obok wejścia widniał niedbały napis: „Zapisy". Kyle

powiedział, że potrzebne będą dokumenty. Nie miał niczego takiego.

Co gorsza, nie znał nawet swojego nazwiska. Pomyślał, że będzie

musiał nieźle nazmyślać, żeby dostać się choćby w pobliże areny.

Po południu Cassie, jadąc samochodem, spostrzegła Charliego

maszerującego raźnie w stronę miasta. Przez lewe ramię miał

przerzucone siodło. Wyglądało na ciężkie, jednak on szedł równym

krokiem i nie uginał się pod ciężarem. Z pochyloną głową wyglądał na

przygnębionego. Czyżby zrozumiał, jak nierealny był jego pomysł?

Wyprzedziła go, zrobiła pętlę i zatrzymała się tuż za nim. Nacisnęła

klakson i zawołała:

- Hej, kowboju! Odwrócił się.

- Cassie!

Na jej widok twarz mu się rozjaśniła. Spojrzał na nią z radością.

Zrobiło jej się ciepło na sercu. Niechętnie przyznała w duchu, że już

zdążyła się stęsknić za kowbojem Charliem.

- Co za zbieg okoliczności. Co tu robisz? - spytał Charlie,

podchodząc do samochodu.

- Głuptasie, chcę cię podwieźć i to nie żaden zbieg okoliczności.

pona

lous

Obudziłam się rano i zdałam sobie sprawę, że nie miałeś jak tu

przyjechać i pewnie szedłeś całą drogę na piechotę.

Oparł się o otwarte okno. Cassie poczuła szybsze bicie serca,

widząc tak blisko jego opaloną twarz.

- Jestem bardzo wdzięczny.

- Dlaczego nie poprosiłeś, żebym cię podwiozła? Wzruszył

ramionami.

- Chciałem, żebyś się wyspała. Ciężko pracujesz przez cały

tydzień. Poza tym miałem szczęście, pewien ranczer podwiózł mnie

ciężarówką.

- Dobrze, teraz wskakuj. Uśmiechnął się do niej.

- Naprawdę ładnie dziś wyglądasz - powiedział, przesuwając jej

lok z policzka za ucho.

Spuściła wzrok.

- Prawisz mi komplementy, bo dzięki mnie nie musisz iść na

piechotę.

- Nieprawda. Mówię ci to, co naprawdę myślę, choć przyznaję, że

to siodło jest ciężkie. Miło będzie trochę odsapnąć. - Otworzył drzwi i

umieścił siodło na tylnym siedzeniu. - A gdzie Trish?

- Jeszcze u Lisy. Później po nią pojadę. Wyobraź sobie, że mama

Lisy zabiera dzieciaki do kina. Po takiej nocy z dziesięcioma

chichoczącymi dziewczynkami! Podziwiam i... gorąco współczuję.

Dziś wieczorem Trish będzie taka zmęczona, że nie da się z nią

wytrzymać.

- Trish? Nie wierzę. Usiadł obok niej i zamknął drzwi. Ruszyli.

pona

lous

Długo walczył z pasami, mrucząc coś pod nosem. Wreszcie udało mu

się je zapiąć.

- Skąd masz siodło? - spytała.

- Pożyczył mi ten ranczer, który mnie podwiózł.

- Wpisali cię na listę zawodników?

- Mam nadzieję. - Potrząsnął niezdecydowanie głową. - Muszę

przyznać, że za moich czasów o wiele łatwiej było wziąć udział w

rodeo. Teraz kazali mi ubrudzić końce palców w jakimś atramencie i

dotknąć kartki papieru.

- Odciski palców do identyfikacji.

- Tak właśnie powiedzieli. Zachichotała.

- Będą zaskoczeni, gdy nie znajdą cię w żadnej bazie danych.

Zasępił się.

- Jeśli ktoś nie ma prawa jazdy lub innego dokumentu, to jak ma

udowodnić, że istnieje? - spytał. - Na wpisowe wydałem wszystkie

pieniądze zarobione w tym tygodniu. Jednak największy problem, to

brak własnego konia. W tej sytuacji mam niewielkie szanse.

- Charlie, może moglibyśmy wypożyczyć jakiegoś konia?

Pokręcił głową.

- Tu nie chodzi o byle jakiego wierzchowca. Koń i jeździec

muszą być zgrani. Tego nie da się osiągnąć z dnia na dzień. Zwykle

zajmuje to lata. Cassie spojrzała na niego, żeby sprawdzić, czy ma

równie nieszczęśliwą minę, jaką miewał Teddy, gdy rozwiewały się

jego marzenia. Jednak Charlie nie był załamany, raczej zamyślony.

- Gdybym miał tu Felicity... Koń jest ułożony niemal doskonale,

pona

lous

natychmiast wyczuwa, o co mi chodzi. Porusza się jak błyskawica, jest

posłuszny i wierny. Trudno o lepszego.

- Tęsknisz za nim?

- Tak - powiedział, unosząc brwi. - Martwię się... Co dzieje się z

Felicity, gdy ja jestem w tym świecie? Może wiesz, czy ktoś o niego

dba?

- Nie mam pojęcia. Przykro mi, ale naprawdę nie wiem, jak to

wszystko działa.

Wyczuł, że się zmartwiła. Poklepał ją po ramieniu.

- Nie przejmuj się. Jestem pewien, że ktoś się nim dobrze zajął.

Cassie zauważyła, że nie dziwi jej rozmowa o koniu istniejącym

gdzieś w innym wymiarze. Pogodziła się z pewnymi faktami,

zaakceptowała je bez zastrzeżeń. Przecież Charlie dostarczył jej wiele

dowodów na poparcie swej opowieści, no i na pewno nie był oszustem.

Kiedy dotarli do skraju miasta, Charlie poprosił, żeby zatrzymała

się przed sklepem z narzędziami. Po chwili wrócił z zakupami.

- Czy mogę popracować przy tym siodle na twoim podwórku?

Wymaga drobnych napraw i muszę je porządnie wyczyścić.-

Oczywiście.

Nadal nie była gotowa, żeby się z nim rozstać.

- Zjadłbyś coś? - spytała, gdy dotarli przed dom.

- Umieram z głodu - przyznał.

- Umyj się, a ja przyniosę ci lunch.

Kilka minut później zjawiła się na podwórku z kilkoma sporymi

kanapkami, dwiema butelkami wody sodowej i szkicownikiem. Usiadła

pona

lous

na ławce przy stole z drewna sekwoi.

- Jedzenie czeka. Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli trochę

porysuję?

- Ani trochę.

Umieścił siodło obok garażu na starym stole poplamionym farbą.

Zdjął koszulę. Cassie zafascynowana zerknęła na opaloną skórę,

szeroką klatkę piersiową, silne mięśnie. Prawdziwe uosobienie

kobiecych westchnień. Nigdy nie rysowała go rozebranego. Gdyby

jednak miała to zrobić, wyglądałby właśnie tak.

- Chodź, zjedz coś - zaproponowała.

Wytarł ręce w szmatkę, którą pastował siodło, i podszedł do

stołu, jednak nie usiadł. Przełknął kanapkę błyskawicznie, wypił wodę i

wrócił do pracy.

Cassie nadgryzła swoją kanapkę i po chwili sięgnęła po

szkicownik.

- Opowiedz, jak wygląda rodeo w twoich stronach - poprosiła i

zaczęła rysować Charliego. - Może wiesz coś o historii tych zawodów?

- Po co ci to potrzebne?

- Chcę napisać historyjkę zatytułowaną: „Charlie na rodeo". Co

ty na to?

- Dobry pomysł. - Spojrzał z uśmiechem znad siodła. - Czy ja w

twojej historii wygrywam?

- To się dopiero okaże. Opowiadaj, dobrze? Obserwowała

delikatne, rozważne ruchy jego rąk i starała się oddać to na rysunku.

- Cóż - powiedział po chwili - myślę, że zaczęło się od

pona

lous

przechwałek kowbojów. Podczas spędu ciężko harujemy, więc pod

koniec dnia wszyscy są tak zmęczeni, że stać ich najwyżej na gadanie.

Wiesz, jacy są mężczyźni. Lubimy współzawodnictwo, uwielbiamy się

przechwalać, czasami trochę na wyrost.

- Zauważyłam - stwierdziła ironicznie.

- Zaczynają się sprzeczki o to, kto jest najlepszym jeźdźcem, kto

zręczniej rzuca lassem, kto potrafi najdłużej utrzymać się na dzikim

koniu. Takie gadki powtarzają się każdego wieczoru, aż zaczynają się

zakłady. Nadchodzi koniec spędu, wszyscy się gromadzą i organizują

zawody, żeby przekonać się, kto miał rację.

- Czyli wszystko zaczęło się od przechwałek i zakładów podczas

spędu?

- Tak sądzę. A potem takie zawody stały się, tradycją. Jeśli ludzie

na przykład usłyszeli, że na sąsiednim ranczu jest koń, którego nie

można ujeździć, wybierali się tam w niedzielę i próbowali go dosiąść.

Dla urozmaicenia włączano do zawodów jeszcze kilka koni.

Przechwałkom i zakładom nie było końca. Rancza konkurowały ze

sobą, a i tak zwykłe wygrywał przyjezdny zawodowiec, który żył z

ujeżdżania mustangów.

Cassie słuchała z zainteresowaniem. Dotychczas nie wiedziała

zbyt wiele o czasach, w jakich toczyła się akcja jej opowieści o

kowboju Charliem. Nie zamierzała przedstawiać prawdziwego kowboja

z Dzikiego Zachodu. Z tego, co czytała, wyrobiła sobie o nich zdanie.

Miała ich za niedomytych prostaków, brutali i analfabetów, którzy

przedkładali samotność i zwierzęta nad towarzystwo łudzi. Jej Charlie

pona

lous

był wyidealizowany i przez to bardzo atrakcyjny. Według niej taki

kowboj bardziej pasował do opowieści dla dzieci. Pomyślała, że może

jednak nadszedł czas, by dodać opowieściom więcej prawdy i realizmu.

Oczywiście, jeśli ma zamiar traktować pisanie poważnie.

Przerwała rozważania, słysząc, że Charlie przeklina pod nosem.

- Spójrz tylko. Dla mnie to nie jest prawdziwe siodło. Dali mi

kopię przepisów. Określone są wszystkie wymiary, ale nikt nie

pomyślał o wygodzie jeźdźca. - Pokręcił głową. - Przepisy, przepisy,

można od nich zgłupieć. Zerknij sama.

Z bocznej kieszeni wyciągnął plik papierów. Zaczęła je

przeglądać, a Charlie sięgnął po następną kanapkę.

- Musi wyjechać z zagrody z obiema nogami w strzemionach,

trzymając ostrogi przy boku konia - czytała na głos. - Jeździec zostanie

zdyskwalifikowany, jeśli zostanie zrzucony, zmieni rękę trzymającą

wodze,owinie wodze wokół dłoni, dotknie wolną ręką dosiadanego

zwierzęcia, siodła lub wodzy, dotknie konia kapeluszem.

Spojrzała na Charliego, który zajadał kanapkę, popijając wodą

sodową.

- Teraz rozumiem, co miałeś na myśli - powiedziała. - To

naprawdę skomplikowane.

- Nie tylko to. Jest więcej tych „nie wolno mu". Możesz poruszać

się tak, a nie inaczej, masz cztery sekundy na to, ale dwie na tamto.

Człowiek najchętniej dałby drapaka.

- Mamy mnóstwo przepisów - zgodziła się. - Chyba na tym

polega postęp cywilizacyjny.

pona

lous

- Przepisy - prychnął szyderczo. Pokręcił głową i wrócił do

polerowania skóry, która już nabierała połysku. - Nam niepotrzebne są

płoty ani zagrody. Jest plac i jeden sędzia. System jest prosty i świetnie

funkcjonuje. Teraz potrzebne są stopery, sprzedawcy biletów,

sędziowie, pomocnicy, wynajęci dostawcy zwierząt. Cały tłum...

Jeszcze nie widziała go tak zirytowanego. Kolejne oblicze

kowboja Charliego.

- Zrozum, to jest - biznes. Ludzie, którzy to organizują, muszą

zarobić. Widzowie płacą, bo pragną to oglądać. Popyt i podaż, te

rzeczy.

Wyprostował się, przesunął kapelusz do tyłu i podrapał się po

głowie. Kosmyk włosów zsunął mu się na czoło. Spojrzał w dał.- Dziś

rano myślałem właśnie o tym, że kiedyś wszystko było o wiele

prostsze.

- Charlie, nic nie jest proste i chyba nigdy nie było.

- Może i tak.

- Postęp ma swoje plusy i minusy. - Nagle uznała, że musi stanąć

w obronie współczesnego świata. - Penicylina pomogła w zwalczaniu

wielu chorób, ale pojawiły się nowe wirusy odporne na jej działanie.

Wyhodowano zboża odporne na suszę, ale drzewa zaczęły wymierać.

Komputery ułatwiają kontakt między ludźmi, ale piszemy do siebie

coraz mniej tradycyjnych listów. Zawsze jest coś za coś.

Rzucił jej strapione spojrzenie.

- Jak ty to znosisz? Wzruszyła ramionami.

- Chyba już się przyzwyczaiłam.

pona

lous

Wstała z ławki i podeszła do niego. Odsunęła mu kosmyk z

twarzy.

- Doskonale rozumiem, że dzisiejsze czasy są dla ciebie

zaskoczeniem. Chciałabym jakoś ci pomóc oswoić się z tym.

Spojrzał na nią, a potem delikatnie ujął jej twarz w dłonie.

- Świetnie dajesz sobie z tym radę - powiedział cicho.

Wstrzymała oddech. Był tak blisko. Miał skórę gorącą od słońca.

- Nie wiem, jak się zachować, gdy mówisz takie miłe rzeczy.-

Nie musisz nic mówić ani robić. - Uśmiechnął się lekko. - Kocham cię

- powiedział cicho. Spodziewał się, że usłyszy to samo, ale Cassie nie

mogła się zdobyć na taką deklarację. Przymknęła oczy i pocałowała go.

Kiedy pocałunek stał się bardziej namiętny, Charlie delikatnie

odsunął się od niej.

- To wszystko jest zbyt trudne - jęknął. Spoglądała na niego przez

chwilę.

- Rozumiem twoje rozczarowanie współczesnym światem.

Miałeś też nadzieję na udział w zawodach, a pewnie nic z tego nie

wyjdzie.

- Dlaczego? Będę tam jutro. Wpłaciłem wpisowe, podpisałem

dokumenty i przysiągłem, że mówię prawdę. - Uśmiechnął się trochę

kpiąco. - Sytuacja tego wymagała - dodał. Wreszcie przestał wyglądać

jak lew zamknięty w klatce. Wziął szmatkę i wrócił do polerowania

siodła.

Cassie usiadła na stole, postawiła nogi na ławce i przyglądała się

Charliemu, zapominając o rysowaniu.

pona

lous

- Podałem twoje nazwisko i adres, na wszelki wypadek. W

porządku?

- Oczywiście.

- Podałem też moje nazwisko i drugie imię.

- Co? - spytała zaskoczona.

- Charles Lloyd Culpepper. Jak ci się podoba? Przez chwilę się

zastanawiała, wreszcie skinęła potakująco głową.

- Brzmi autentycznie. Jak na to wpadłeś?- Musiałem szybko coś

wymyślić, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Spojrzałem na ciężarówki. Na

jednej był napis: „Lloyd, siano i pasza dla zwierząt", na drugiej

zobaczyłem: „Culpepper, usługi hydrauliczne i przenośne toalety".

Roześmiała się głośno. Charlie uśmiechnął się zadowolony, że

udało mu się ją rozbawić.

- Teraz pozostaje tylko mieć nadzieję, że mi się powiedzie. Jeśli

nie, pewnie trafi się jakaś inna okazja. Powinnaś przestać martwić się

długami i zająć pisaniem i rysunkami.

- Charlie, naprawdę nie masz obowiązku mi pomagać. Poradzę

sobie jakoś.

Spojrzał na nią z determinacją.

- Oczywiście, że mam. Zapomniałaś już, po co tu jestem?

- Jak mogłabym o tym zapomnieć? - Nagle spojrzała na zegarek.

- Zapomniałam o czymś innym: Trish czeka, żeby ją odebrać! -

Zeskoczyła ze stołu, zabrała szkicownik i talerze. - Potem jedziemy na

przyjęcie przy grillu. Przyłączysz się? Gospodarze są sympatyczni,

podają wielkie porcje wołowiny i wspaniałą sałatkę.

pona

lous

Z przykrością stwierdził, że właśnie rozwiała się perspektywa

miłego popołudnia z Cassie. Trzeba pojechać po,dziecko, potem

spotkać się z ludźmi. Oczywiście miał ochotę na obfity posiłek i

spędzenie wieczoru w towarzystwie Cassie i Trish. Pomyślał jednak, że

został tu przysłany z jeszcze jednego powodu. Cassie zupełnie nie

wierzyła w swój talent i właśnie przyszedł mu do głowy pomysł, jak

temu zaradzić.

Nie mógł więc pojechać na przyjęcie. W tym czasie musiał

dyskretnie dostać się do domu Cassie, a potem na zaplecze sklepu. Pani

Lorna nie tylko dała mu klucz do tylnych drzwi, ale również nauczyła

obsługiwać kserokopiarkę.

pona

lous

ROZDZIAŁ ÓSMY

Kiedy Cassie i Trish wróciły wieczorem do domu, na stole obok

frontowych drzwi czekała kartka od Charliego. Drukowanymi literami

niewprawnie napisał:

Przyjdźcie jutro na rodeo, żeby mi kibicować. CLC

Cassie uświadomiła sobie, że jeszcze nigdy nie widziała jego

pisma. Nie mogła sobie przypomnieć, czy w którejkolwiek opowieści

wspomniała, że chodził do szkoły. No tak, umiał pisać i czytać, ale

najwyraźniej jego edukacja zakończyła się po kilku klasach. Było to

typowe dla czasów i miejsca, w których żył. Chciała dowiedzieć się o

nim jak najwięcej. O dzieciństwie, rodzicach, zainteresowaniach.

Postanowiła o to zapytać przy najbliższej okazji, gdy będą sami.

CLC, czyli Charles Lloyd Culpepper. Uśmiechnęła się, widząc

jego nowe inicjały. Natomiast Trish była bardzo rozczarowana

nieobecnością jej ulubionego bohatera i wcale tego nie ukrywała.

- Obiecał, że dziś przeczyta mi coś na dobranoc.

- Wiem, kochanie, ale musi odpocząć przed jutrzejszymi

zawodami. Może ja go zastąpię, dobrze?Trish uśmiechnęła się na

wiadomość, że nie przepadnie jej historyjka na dobranoc.

- Dobrze, mamusiu.

Gdy po kąpieli pojawiła się w sypialni, była tak śpiąca, że Cassie

zaczęła wątpić, czy dotrwa do końca opowiadania.

- Tym razem o tym, jak kowboj Charlie stał się prawdziwym

pona

lous

człowiekiem.

Trish ziewnęła.

- Dobrze, ale Charlie jest prawdziwy - stwierdziła dziewczynka,

zamykając oczy. Po kilku sekundach oddychała równo i głęboko.

Cassie zauważyła, że jej jednoosobowe audytorium zasnęło, ale nie

mogła się powstrzymać i kontynuowała opowieść.

- Kowboj Charlie na krótko pojawił się w prawdziwym świecie.

Kobieta i jej córeczka były bardzo szczęśliwe, bo miał poczucie

humoru, był silny i opowiadał ciekawe historie. Nie mógł jednak

pozostać dłużej, bo takie były zasady. Nie wiedział, kto je ustalił i

dlaczego trzeba było ich przestrzegać. Tak po prostu musiało być.

Kowboje kręcący się po zagrodzie nie byli do niego nastawieni

zbyt przyjaźnie. Charlie nie miał do nich o to żalu. Na Dzikim

Zachodzie nie powinno się ufać nieznajomej osobie. Rozległe

przestrzenie stanowiły raj dla zbiegłych przestępców, złodziei bydła i

degeneratów, a obrońcy prawa byli bardzo nieliczni.

Charlie został przez pozostałych zawodników potraktowany jak

intruz. Rozumiał to i starał się być uprzejmy dla wszystkich. Poznał

Sama Miltona, jednego z zawodowych klaunów występujących na

rodeo. Zadaniem Sama była ochrona zawodników, głównie przed

rogami rozwścieczonego byka.

Byk na arenie usiłuje zrobić dwie rzeczy: zrzucić jeźdźca z

grzbietu i zaatakować każde żywe stworzenie w zasięgu wzroku. Klaun

w kolorowym stroju stara się swym głośnym zachowaniem odwrócić

pona

lous

uwagę zwierzęcia od zawodnika, który leży na ziemi. Sam żartował ze

swojej niebezpiecznej pracy, ale było oczywiste, że nawet ktoś tak

doświadczony może ulec poważnej kontuzji, a nawet stracić życie.

Charlie i Sam opowiedzieli sobie parę historyjek, pośmiali się i

wypili kawę. Oparci o ogrodzenie obserwowali, jak Rollie Hawkins i

jego koń robią rozgrzewkę. Od czasu do czasu Rollie pociągał potężny

łyk z piersiówki.

- Wcześnie dziś zaczął - zauważył Charlie. - Czy będzie w stanie

wystąpić?

Sam wzruszył ramionami.

- Tego nie wiem. Powinni tu być ludzie, którzy pilnują takich

spraw.

- Wściekły byk i zalany jeździec to niezbyt dobrana para.

Sam roześmiał się.

- Słusznie. - Odsunął się od płotu - Na mnie już czas. Życzę

szczęścia.

- Wzajemnie, Sam. Unikaj rogów.

Uścisnęli sobie ręce. Sam poszedł przygotować się do występu.

Charlie miał jeszcze trochę czasu. Po raz kolejny rozejrzał się po

widowni, szukając Cassie. Gdy już był przekonany, że nie przyszła,

zauważył, że ktoś macha ręką. Były obie, matka i córka. Właśnie

zajmowały miejsca. Uśmiechnął się szeroko.

Widownia była pełna rozbawionych, hałaśliwych widzów. Cassie

i Trish znalazły miejsce obok kobiety w zaawansowanej ciąży, której

towarzyszył dwuletni chłopiec. Kręcił się, narzekał, usiłował usiąść

pona

lous

mamie na kolanach i nawet przez chwilę nie był spokojny. Trish

natychmiast zajęła go zabawą i rozmową. Na jakiś czas dziecko

uspokoiło się.

Cassie uśmiechnęła się do sąsiadki.

- Niezły rozrabiaka.

- Od urodzenia - odpowiedziała kobieta z westchnieniem. - Jakoś

dawałam sobie z nim radę, ale ostatnio za bardzo przybrałam na wadze.

- Pamiętam, jak to jest - stwierdziła Cassie i uśmiechnęła się

życzliwie.

- Witam miłe panie.

- Charlie! - Trish wyciągnęła ręce w geście powitania. Charlie

stojąc w przejściu, uniósł ją, przytulił i postawił z powrotem.

Tymczasem podeszła do niego Cassie. Objął ją. Odpowiedziała

mocnym uściskiem. Od poprzedniego wieczoru nie mogła się pozbyć

smutnej myśli, że ich wspólne chwile wkrótce dobiegną końca.

Charlie cofnął się i spojrzał jej w oczy.

- Jakieś problemy, Cassie?

- Martwię się o ciebie. A jeśli coś ci się dzisiaj stanie?

- Nie masz się czym denerwować. Wiem, co robię. To wygląda

groźnie, ale jestem przygotowany na wszystko - uśmiechnął się

figlarnie. - My, kowboje, mamy osłony w różnych dziwnych miejscach.

Kobieta w ciąży, Margaret, zaproponowała mu, żeby usiadł.

Wziął Trish na jedno kolano, chłopca na drugie, i dzięki temu

wystarczyło miejsca. Zaczęły się pierwsze konkurencje.

- Jesteś następny? - spytała Trish po pokazach jeźdźców.

pona

lous

- Jeszcze nie.

Tymczasem chłopczyk przestał się niespokojnie wiercić i po

chwili zasnął wygodnie przytulony do piersi Charliego.

- Teraz ty? - zapytała Trish po kolejnej konkurencji.

- Nie.

- Kiedy?

- Wkrótce.

Spojrzała na niego, zaciskając usta.

- Charlie - odezwała się szeptem, żeby nie obudzić śpiącego

dziecka. - Czy ty w ogóle tam pójdziesz?

- Tak, ale dopiero gdy zapowiedzą którąś z moich konkurencji.-

Dlaczego nie startujesz w tej?

- Kochanie, nie mam tu własnego konia. Felicity pewnie pasie się

teraz gdzieś na łące.

- Tak, ale powiedziałam wszystkim koleżankom, żeby oglądały

twój występ. Weźmiesz udział w rodeo, prawda?

- Oczywiście.

Zerknął na Cassie. Zapisywała coś szybko w małym notesie.

- Co robisz?

Wskazała ręką w kierunku areny.

- Notuję wszystko, co mogłoby się przydać w następnych

opowiadaniach.

Uśmiechnął się.

- Pamiętaj, żeby kowboj Charlie najlepiej jeździł na byku i

wygrał dużo pieniędzy. O Felicity też coś będzie, prawda?

pona

lous

- Oczywiście. Tymczasem powiedz mi coś o samych zawodach.

Czy chodzi o to, żeby utrzymać się na koniu jak najdłużej?

- Tak, ale trzeba mieć doświadczenie i dużo szczęścia. Jeśli uda

ci się uspokoić konia, utrzymasz się na nim dłużej i zrobisz wrażenie na

sędziach. Nie jest lekko, jeśli trafi ci się koń, który ciągle wierzga i

próbuje cię zrzucić. Nie można przewidzieć, kto wygra, a kogo wy-

niosą na noszach.

Cassie poczuła dreszcz.

- Lepiej tak nie mów.- Kochanie, nic mi nie będzie. Obiecuję.

Chłopczyk znów zaczął się kręcić na kolanach Charliego. Margaret

wzięła go do siebie i wskazała na arenę.

- Spójrz, tam jest tata.

Charlie zerknął w tym samym kierunku.

- Rollie Hawkins to pani mąż? - zapytał. Potwierdziła,

uśmiechając się z dumą. Charliemu

zrobiło się przykro. Ta miła kobieta nie zasługiwała na taki los.

To okropne, być żoną pijaka.

- Świetnie mu idzie - oznajmił. - Przypomniałem sobie o czymś -

zwrócił się do Cassie i Trish. - Mamy tam u nas zawody, o których

pewnie nie słyszałyście: dojenie dzikich krów.

- Dzikich? - upewniła się dziewczynka.

- Tak. Na równinach spotyka się zdziczałe stada. Chłopaki łapią

krowę i wypuszczają na ogrodzony teren. Jeden kowboj stara się jak

najszybciej ją związać, a drugi podbiega z dzbankiem i próbuje wydoić.

Jeśli się uda, a możecie mi wierzyć, że jest to bardzo trudne, biegnie do

pona

lous

sędziego.

Cassie się roześmiała.

- Opiszę to pod tytułem: „Charlie i konkurs dojenia" -

zażartowała.

- Nawet nie próbuj. To dobre dla wesołków.

- Ty do nich nie należysz?

- Ja jestem z tych silnych i małomównych.

- Myślałam, że jesteś gadułą. Opowiadasz mnóstwo zabawnych

historyjek.

- Podobają ci się?

- Są bardzo interesujące.

Z tłumu widzów rozległy się okrzyki przerażenia, gdy jeden z

jeźdźców spadł prosto pod kopyta konia. Niewiele brakowało, by został

stratowany. Charlie przygładził włosy, nasunął kapelusz mocniej na

głowę.

- Czas na mnie.

- Teraz? - spytała Trish.

- Tak. Życz mi szczęścia. Dziewczynka pocałowała go w

policzek.

- Trzymam za ciebie kciuki. Cassie też dała mu buziaka.

- Uważaj na siebie, słyszysz? - poprosiła z uśmiechem, choć było

widać, że się niepokoi.

Pożegnał Margaret i jej synka, dotykając ronda kapelusza, i

odszedł.

Charlie miał wystąpić w trzech konkurencjach: ujeżdżaniu

pona

lous

osiodłanego konia, ujeżdżaniu na oklep i ujeżdżaniu byka. Ta ostatnia

konkurencja była gwoździem programu. Obserwował z boku

pierwszych dwóch zawodników. Zostali zrzuceni dość szybko. Teraz

przyszła jego kolej. Miał nadzieję, że utrzyma się w siodle przez

przepisowych dziesięć sekund. Nie znał żadnego z koni, więc wszystko

zależało od szczęścia. Gdy pożyczone siodło znalazło się na końskim

grzbiecie, Charlie delikatnie dosiadł wierzchowca. Bramka została

otwarta, ale koń stanął dęba. Najwyraźniej postanowił, że nie opuści

zagrody. Nie pomogło nawet kłucie ostrogami. Charlie zacisnął zęby.

Właśnie rozwiała się szansa na zdobycie nagrody. W tym momencie

koń nagle zmienił zdanie. Niespodziewanie skoczył do przodu. Charlie

stracił równowagę i wyrzucony w powietrze wylądował na ziemi.

Szybko wstał i kapeluszem otrzepał się z pyłu. Zniechęcony

podszedł do ogrodzenia. Wątpił, by ktokolwiek był w stanie utrzymać

się na tym koniu, ale nie miało to już znaczenia. Tym razem opuściło

go szczęście. Może dwie pozostałe konkurencje okażą się dla niego

mniej pechowe.

Rollie był następny. Trafił mu się dobry koń. Wytrwał na nim

pełne dziesięć sekund, mimo że tego dnia nie wylewał za kołnierz.

Tłum wiwatował na cześć ulubionego zawodnika. Charlie pokiwał

głową. Ten facet był naprawdę dobry.

Cassie z trudem powstrzymała krzyk, gdy Charlie spadł z konia.

Dopiero gdy wstał i odszedł na bok, nawet nie utykając, zrozumiała, o

czym przedtem mówił. Doświadczony zawodnik zwykle wychodził z

takich opresji bez szwanku. Zwykle, bo czasem wydarzało się coś

pona

lous

nieprzewidzianego. Nietrudno tu było o poważne urazy, zdarzały się

też wypadki śmiertelne. Przeszły ją ciarki.

Na Trish to zajście nie zrobiło żadnego wrażenia, zupełnie jakby

oglądała film. Cassie pomyślała, że jej córeczka jest jeszcze zbyt mała,

by odróżniać prawdę od fikcji. Następną konkurencją była jazda na

oklep. Charlie wyjechał z zagrody na koniu, który spoglądał dzikim

wzrokiem, wyrzucał tylne kończyny, próbując jak najszybciej zrzucić

jeźdźca. Cassie zakryła usta dłonią, żeby krzykiem nie przestraszyć

Trish. Charlie dał sobie radę dużo lepiej niż poprzednio. Utrzymał się

przez przepisowe dziesięć sekund, lecz zdawał sobie sprawę, że występ

nie zrobił nadzwyczajnego wrażenia.

Po nim jechał Rollie. Jego koń wierzgał i stawał dęba, dopóki był

w zagrodzie. Zmęczył się tak bardzo, że gdy wybiegł na arenę, nie miał

siły na żadne szaleństwa i spokojnie chodził stępa po arenie. Rollie

miał pecha. Tym razem nie mógł pokazać sędziom swoich

umiejętności. Zwyciężył chłopak z pobliskiego rancza. Charlie poznał

go wcześniej w barze z hamburgerami. Teraz miał nadzieję, że znajdzie

się w pierwszej czwórce. Pozostała już tylko jedna konkurencja, w

której mógł liczyć na wygraną - jazda na byku.

Zacisnął zęby. Jeśli zależało mu na wygraniu jakichś pieniędzy i

uratowaniu Cassie, musiał teraz dać z siebie wszystko. Z

doświadczenia wiedział, że byki wzbudzają największe

zainteresowanie na każdym rodeo. Z dreszczem emocji oczekiwano, że

może tym razem zawodnik zostanie zdeptany, wzięty na rogi łub

wyrzucony w górę przez rozwścieczone zwierzę. Jeździec powinien

pona

lous

utrzymać się na byku przez osiem sekund od chwili opuszczenia

zagrody.

Byki były specjalnie hodowane do zawodów,masywne i z

natury agresywne. Gdy tylko otwierano drzwi zagrody, zaczynały

skakać, dopóki nie zrzuciły jeźdźca.

Charlie miał jechać jako jeden z ostatnich. Rollie wystartował

przed nim. Wreszcie dał o sobie znać alkohol wypity w ciągu dnia.

Mimo okrzyków zachęty Rollie utrzymał się na grzbiecie tylko przez

dwie sekundy. Wyleciał w górę i już nie podniósł się z ziemi. Klaun

Sam podbiegł natychmiast, żeby odwrócić uwagę byka od leżącego.

Zrobiło się cicho. Wszyscy zamarli. Nagle Charlie spostrzegł, że mały

chłopiec wbiega na arenę. Był to synek Rolliego, którego niedawno

trzymał na kolanach. Wyrwał się z ramion matki, przecisnął pod

ogrodzeniem i biegł na środek z wyciągniętymi rękami.

- Tata! Tata upadł! - wołał przerażony.

Bez zastanowienia Charlie przeskoczył przez ogrodzenie i ruszył

za malcem. Byk przestał się interesować Rolliem i klaunem. Jego

uwagę przykuła nowa postać robiąca dużo hałasu.

Charlie chwycił chłopca i czując, że serce podchodzi mu do

gardła, pędził do ogrodzenia, mając za plecami nacierającego byka.

Rzucił dziecko prosto w ręce kowboja po drugiej stronie ogrodzenia,

zdążył oprzeć jedną nogę na poprzecznej belce, gdy poczuł, że róg

zwierzęcia rani mu plecy. Miał rozdartą koszulę, czuł, że krwawi. Nim

bestia zaatakowała ponownie, podźwignął się na szczyt ogrodzenia i z

pomocą wielu rąk znalazł się na ziemi po drugiej stronie. Takiego bólu

pona

lous

nie czuł nigdy przedtem. Powoli tracił przytomność. Jakby z oddali

słyszał łudzi pytających, czy z nim wszystko w porządku. Tłum

dopingował już następnego jeźdźca, jakby nic się nie stało.

Przedstawienie musi trwać dalej, pomyślał. A potem przestały do niego

docierać jakiekolwiek odgłosy.

Oprzytomniał w namiocie medycznym. Leżał na boku na

polowym łóżku. Bolało go całe ciało, a szczególnie plecy. Przez chwilę

nie wiedział, co się z nim dzieje, ale szybko zorientował się w sytuacji.

Pomyślał, że przepadły pieniądze za wpisowe, no a skoro już nie

dosiądzie byka, to stracił szansę na wygraną. Na dodatek, jako że

hazard w Nevadzie był zalegalizowany, postawił trochę pieniędzy na

swoją wygraną. Ludzie go nie znali, toteż nikt nie upatrywał w nim

zwycięzcy. W przypadku wygranej zgarnąłby pokaźną sumkę.

Oczywiście zamierzał przekazać pieniądze Cassie. Niestety, nie miał

teraz ani grosza, zupełnie jak w chwili, kiedy zjawił się na jej

werandzie.

Jęknął. Ból był trudny do zniesienia. Brodaty mężczyzna w

stetsonie stanął obok, spoglądając na niego z góry.

- Oczyściłem ranę - powiedział z poważną miną. - Teraz, zanim

zacznę szyć, dam ci jakieś środki przeciwbólowe.

Nim Charlie zdążył zaprotestować, poczuł bolesne ukłucie. Gdy

zjawiła się Cassie, był już senny, a ból zaczynał ustępować. Spojrzała

na niego z przerażoną miną. Była blada i ciągle zagryzała wargę.

- Charlie, jak się czujesz?

- Przepraszam - powiedział lekarz - musi pani zaczekać na

pona

lous

zewnątrz, dopóki nie skończę.

- Ale wszystko będzie z nim dobrze?

- Postaram się.

Zaczęła się wycofywać, lecz Charlie poprosił, żeby zaczekała.

- Minutkę, doktorze - powiedział nieswoim, chrapliwym głosem.

- Pół minuty, bo znów zaczniesz krwawić. Charlie kiwnął na

Cassie, żeby się pochyliła.

- Przepraszam - szepnął.

- Za co?

- Chciałem tylko zdobyć pieniądze, pójść do banku i zapłacić raty

za cały rok. Cassie, miałem cię uratować.

Potrząsnęła głową.

- Zamiast tego uratowałeś dziecko. Co się z tobą dzieje?

Przepraszasz? Przecież postąpiłeś jak bohater.

Uśmiechnął się z trudem, słysząc te słowa.

- Ale miałem być twoim bohaterem. Cassie zaczęła tracić

cierpliwość.

- Nie potrzebuję bohatera. Masz być cały i zdrowy. - Wzięła go

za rękę. - Ja i Trish damy sobie radę. Nic nam nie dolega, mam pracę, a

życie nie jest dla mnie pasmem bólu i udręki. Jeśli zabiorą mi dom,

dadzą jakieś mieszkanie zastępcze. Głodować też nie będziemy. Jak

patrzę na to, co się dzieje na świecie, to muszę przyznać, że nam

zupełnie nieźle się powodzi. - Poczuła łzy napływające do oczu. - Teraz

proszę, Charlie, po prostu wyzdrowiej - dodała, tłumiąc szloch.

Spojrzała na lekarza.

pona

lous

- Czas, żebym przestała panu przeszkadzać.

Wyszła z namiotu. Powitały ją rozbłyski fajerwerków. Trish była

teraz z rodziną jednej z koleżanek. Trzeba było ją znaleźć i powiedzieć,

że Charlie wyzdrowieje. Nawet jeśli miałoby się to okazać nieprawdą.

W rozmowie z nim starała się być dzielna, jednak czuła, że wszystko

zaczyna się walić. Charlie powiedział, że zgodnie z zasadami będzie

musiał ją opuścić. Czy miało się to stać w ten sposób? Czy miał

umrzeć?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Cassie otworzyła frontowe drzwi. Starała się pomóc Charliemu

wejść do domu. Opierał się na niej całym ciężarem, jedną rękę

przerzucił jej przez ramię. Trish przeszkadzała ciągłymi pytaniami, czy

Charlie wyzdrowieje, i czy z jego koszuli uda się sprać plamy krwi.

Cassie myślała, że dziewczynka będzie przerażona na widok krwi,

jednak mała wydawała się raczej bardzo zafascynowana.

- Trish - poleciła, z trudem podtrzymując Charliego, który

potknął się na nierównym chodniku przy wejściu - idź na górę i

przygotuj się do snu.

- Ale mamo - zaprotestowała, nasuwając na oczy kapelusz

Charliego, który zakrywał jej pół twarzy. - Chciałabym ci pomóc.

- Najlepiej pomożesz, jeśli pójdziesz do łóżka i będziesz jak

pona

lous

najciszej.

- Tak, Trish - poparł ją Charlie. - Słuchaj mamy. Ja wyzdrowieję.

Nie ma się czym martwić.

- Czy mogę zabrać twój kapelusz do łóżka?

- Jasne. Trish ruszyła do sypialni. Zatrzymała się na chwilę i

obejrzała. Cassie zauważyła lęk w jej spojrzeniu. Czyżby przypomniała

sobie noc, kiedy zmarł jej ojciec? - pomyślała z nagłym niepokojem.

Sama nie mogła tego zapomnieć. Wtedy w środku nocy do jej drzwi

zapukała policjantka, żeby zawiadomić ją o wypadku. Cassie z

drżeniem serca wyczekiwała świtu. Czekała, aż Trish się obudzi.

Musiała powiedzieć córce, że tata nigdy nie wróci.

Jeśli Charlie ma wkrótce odejść, będzie to kolejny cios dla Trish.

Cassie zdawała sobie sprawę, że nie może uchronić córki przed

wszystkimi problemami. Jednak dziecko trzeba jakoś przygotować...

- Niedługo przyjdę na górę, żeby pocałować cię na dobranoc -

zawołała. Powoli prowadziła Charliego w głąb domu.

- Przepraszam, że sprawiam tyle kłopotu - powiedział, dysząc z

wysiłku. - Sporo ważę, a ty jesteś taka drobna.

- Jestem silniejsza, niż się wydaje. Szkoda, że nie zgodziłeś się

pojechać do szpitala.

- Nie chcę, żeby jacyś obcy ludzie znów mnie kłuli igłami. To

boli - przyznał.

Cassie spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Zastrzyk cię boli? A gdy zrzuci cię koń łub zrani byk, wtedy nie

boli?

pona

lous

Wzruszył ramionami.

- Do tego jestem przyzwyczajony. Nie lubię igieł.

- Jesteś dziwakiem - westchnęła i chwyciła go mocniej w pasie. -

Oprzyj się na moim ramieniu, żebyśmy mogli wspiąć się po schodach.

Odstąpię ci łóżko na dzisiejszą noc.

- O nie - odparł zdecydowanie i odsunął się od schodów. -

Wystarczy mi sofa.

- Jest za krótka dla ciebie i niezbyt wygodna.

- Wystarczy. Po prostu pomóż mi do niej dojść i zajmij się

swoimi sprawami.

Cassie zatrzymała się na chwilę.

- Posłuchaj. Pozwolili mi zabrać cię do domu pod warunkiem, że

będę przy tobie czuwać przez całą noc. Mam mierzyć ci temperaturę,

podać antybiotyki.

- Antybiotyki? Co to jest?

- Lekarstwo, które zapobiegnie infekcji i przyspieszy gojenie się

rany. Musisz jeszcze wziąć tabletki przeciwbólowe.

- Nienawidzę tabletek.

- Nie sprzeczaj się i nie dyskutuj - powiedziała, prowadząc go w

kierunku sofy.

- Jesteś uparta - stwierdził rozbawionym tonem.

- Dopiero teraz to zauważyłeś?

- Mhm.

Dotarli do krzesła obok sofy.

- Możesz tu posiedzieć, dopóki nie przygotuję dla ciebie

pona

lous

posłania?

- Tak - odpowiedział i powoli usiadł, przytrzymując się obiema

rękami. Cassie domyśliła się, że sprawiło mu to ból, lecz Charlie nawet

nie pisnął. Lekarz powiedział jej, że jeszcze nie spotkał pacjenta, który

zniósłby tak wiele bez słowa skargi.

Cassie rozłożyła na sofie stary, plastikowy obrus na wypadek

krwawienia. Przykryła go kocami i bawełnianym prześcieradłem.

Uklękła przy Charliem i z trudem ściągnęła mu kowbojskie buty.

Potem pomogła mu powoli wstać z krzesła. Jęknął, ale nic nie

powiedział. Pomyślała, że poczułby ulgę, gdyby czasem krzyknął z

bólu, jednak oczywiście takie zachowanie nie licowało z wizerunkiem

silnego mężczyzny.

Wreszcie Charlie leżał na sofie. Podłożyła mu poduszkę, owinęła

kocami.

- Boli cię? - spytała.

- Trochę - przyznał z zamkniętymi oczami i ustami

wykrzywionymi cierpieniem.

Spojrzała na zegarek.

- Następną tabletkę dostaniesz za godzinę. A co robicie tam u

was, żeby złagodzić ból?

- Najlepsza jest whisky, w ostateczności bimber.

- Nie ma mowy o alkoholu, gdy bierzesz antybiotyk. Musi ci

wystarczyć herbata.

Szeroko otworzył przerażone oczy.

- Herbata? To dobre dla maminsynków.

pona

lous

- Nie wszyscy tak uważają. Dodam do niej miodu i będzie ci

smakować.

Poszła do kuchni, oparła się o blat i zagryzła wargi, żeby się nie

rozpłakać. Ostatnio miała za dużo przeżyć. Widziała, jak Charliego

zrzuca koń, później było jeszcze gorzej, gdy wielki, rozwścieczony byk

przycisnął go do ogrodzenia. Niewiele brakowało... Lekarz powiedział,

że gdyby byk uszkodził płuca, serce łub nerki, Charlie raczej by nie

przeżył.

Otrząsnęła się z obezwładniającego lęku, wyprostowała,

przełknęła łzy. Jak na kobietę, której rzadko zdarza się płakać, mazała

się ostatnio jak najęta. A właściwie od chwili gdy Charlie pojawił się w

jej życiu. Nie miała teraz czasu na snucie rozważań. Charliemu groziło

zakażenie i można się było spodziewać wysokiej gorączki w ciągu

najbliższych dwóch dni. Trzeba było podać mu lekarstwa i dużo

płynów. Powinien wrócić do swego świata w pełni sił.

Kiedy Charlie obudził się po raz pierwszy, nie był w stanie

otworzyć oczu. Miał gorączkę, próbował zrzucić z siebie koce, ale ruch

sprawiał mu zbyt duży ból. Zaczął majaczyć i wtedy usłyszał Cassie,

która szeptała do niego uspokajająco. Po chwili poczuł na czole

chłodny okład.

- Cassie?

- Mhm?

- Wody.

Pomogła mu pochylić głowę, żeby mógł pić.

- Jesteś aniołem - powiedział. Jednak nie udało mu się unieść

pona

lous

zlepionych powiek.

- Przy okazji połknij te tabletki.

Zmieniła mu zimny okład. Chwycił ją za przeguby i przyciągnął

do siebie. Odwrócił się na plecy i mimo bólu zmusił ją, żeby oparła się

o niego.- Charlie, przestań. Masz gorączkę.

- Chciałbym poczuć twój zapach - powiedział, przyciskając twarz

do jej szyi. - Cudownie pachniesz bzem. To takie zmysłowe...

Cassie próbowała się odsunąć.

- Zostań - poprosił. - Przy tobie jest mi cieplej.

Zasnął. Cassie leżała przytulona. Obiecywała sobie, że zaraz

wstanie, ale była zbyt zmęczona. Czuwała przy nim przez całą noc i

tylko raz udało jej się zdrzemnąć. Zdecydowała, że odpocznie przez

chwilę.

Charlie obudził się przytomniejszy. Powoli wszystko sobie

przypominał. Nie udało mu się wygrać pieniędzy dla Cassie. Ośmieszył

się, spadając z konia, w końcu został ranny i Cassie musi się nim teraz

opiekować. Zastanawiał się, gdzie popełnił błąd. Dlaczego jego plany

wzięły w łeb? Co teraz powinien zrobić? Czuł, że musi się spieszyć,

żeby wypełnić zadanie, bo czas się kończy. Zupełnie nie wiedział, jak

się do tego zabrać.

Usłyszał westchnienie i otworzył oczy. Cassie spała oparta o jego

pierś. Cudowna Cassie z kasztanowymi lokami, które łaskotały go w

brodę. Odwróciła głowę, otworzyła oczy i spojrzała na niego. Patrzył,

jak powoli się budzi. Miała zwichrzone włosy, zaspane oczy i leniwie

pona

lous

się uśmiechała. Pomyślał, że zapamięta tę piękną, wyrazistą twarz na

zawsze.

Pocałował ją powoli, bez pośpiechu. Objął jej policzek i spojrzał

jej w oczy.

- Cassie, bardzo cię pragnę. Uniosła brwi.

- Nie możemy. Jeszcze nie wyzdrowiałeś.

- Kochanie - odpowiedział z uśmiechem. - Nie jest ze mną tak

źle. Chcę być z tobą.

- Ja też - powiedziała, rumieniąc się lekko. Od dawna czekał,

żeby to usłyszeć. Ze smutkiem skinęła głową.

- Tak, chcę mieć co wspominać - dodała.

- Nie bądź smutna - poprosił i dotknął palcem jej ust. - Nie wiem,

jak będziesz to wspominać, bo czeka cię praca za nas oboje.

Uśmiechnęła się.

- Nie wyobrażam sobie przyjemniejszego zadania. Chciał ją

przyciągnąć do siebie, ale cofnęła się.

- Zaczekaj. Sprawdzę, co się dzieje z Trish.

Pobiegła szybko na górę. Dziewczynka spała głęboko przytulona

do kapelusza Charliego. Budzik pokazywał piątą trzydzieści. Trish nie

lubiła wcześnie wstawać, więc powinna spać jeszcze przynajmniej

przez dwie godziny. Cassie zamknęła drzwi i powoli zeszła po

schodach, zastanawiając się, czy podjęła słuszną decyzję. Czy nie

będzie tego później żałować?

Charlie leżał na sofie, próbując unieść się na łokciu. Nie udało

się. Opadł z jękiem na posłanie. Był blady, miał podkrążone oczy.

pona

lous

Nawet teraz wydawał jej się bardzo atrakcyjny. Stanęła nad nim z

rękami założonymi na biodrach.

- Nie powinniśmy... Jesteś poważnie ranny.

- Boli tylko, gdy się ruszam - odpowiedział z zadziornym

uśmiechem. - Będę leżał nieruchomo, a ty się wszystkim zajmiesz.

- Nawet jeśli będzie bolało?

- Nawet jeśli miałbym zostać kaleką - zażartował, unosząc jedną

brew.

Pokręciła głową. Nie mogła się teraz wycofać.

- Nie mam doświadczenia w... zajmowaniu się wszystkim.

- Kochanie, dla mnie to też nietypowa sytuacja. Myślę, że

nauczymy się w trakcie.

Stała przed nim z opuszczonymi rękami. Podniecał ją fakt, że

chciał z nią być mimo bólu.

- Jak powinniśmy zacząć? Skrzyżował ręce za głową.

- Dobrze, że zapytałaś. Chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobiła.

Marzę o tym od dawna. Żałuję, że nie mogę cię rozebrać, więc zrób to

dla mnie.

- Masz na myśli striptiz?

- Nie, Cassie. Nie chodzi mi o przedstawienie. Rozbierz się, jak

to robisz przed snem, i pozwól mi patrzeć.

Poczuła się zawstydzona. Miała niewielkie doświadczenie. W

średniej szkole spotykała się z jednym chłopakiem, później był Teddy.

Czy potrafi zadowolić Charliego? Kątem oka dostrzegła jego wesołą

minę.

pona

lous

- Nie próbuj się ze mnie śmiać - ostrzegła.

- Nawet przez chwilę nie miałem takiego zamiaru. Ściągnęła

bawełnianą koszulkę i potrząsnęła głową,żeby poprawić fryzurę.

Rozpięła i ściągnęła dżinsy. Została w staniku i majtkach. Żałowała, że

ma na sobie bawełnianą bieliznę, a nie jedwabną, która spoczywała na

dnie szuflady od śmierci Teddy'ego.

Zerknęła na Charliego. Wyraz rozbawienia zniknął z jego twarzy.

Spoglądał na nią zafascynowany.

- Wyglądasz doskonale. Rozłożyła ręce i zrobiła piruet.

- O to ci chodziło?

Charlie przez chwilę nic nie mówił. Potem odetchnął głęboko i

szepnął:

- Chyba jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką spotkałem.

- Na pewno nie. Rozłożył szeroko ręce.

- Chodź, bardzo cię pragnę.

Pragnęła go równie mocno. Miała ochotę podbiec, zrzucić z

siebie i z niego resztę ubrania. Jednak podeszła powoli, lekko kołysząc

biodrami. Patrzyła mu w oczy. Oblizał zaschnięte usta. Pochyliła się,

żeby go namiętnie pocałować...

Wtedy usłyszeli dzwonek do drzwi.

pona

lous

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Na pierwszy dzwonek niemal nie zwróciła uwagi. Irytujący

dźwięk rozległ się ponownie.

- Udawaj, że nie słyszysz - powiedział Charlie, obejmując jej

pierś i głaszcząc kciukiem nabrzmiały sutek.

- Nie mogę. Trish się obudzi.

Cassie ześliznęła się z sofy. Ubierała się, słysząc, że Charlie

przeklina pod nosem. Dźwięk dzwonka rozległ się jeszcze raz.

Poprawiła włosy palcami i pospiesznie ruszyła do drzwi.

Poranne słońce właśnie wstawało nad szczytami gór. Otworzyła

frontowe drzwi, zostawiając zamknięte zewnętrzne, z siatki. Na

werandzie stało trzech mężczyzn. Wyglądali, jakby właśnie przybyli ze

świata Charliego. Kraciaste koszule, dżinsy, stetsony i wysokie buty.

Wszystko zniszczone i pokryte kurzem. Przez chwilę Cassie miała

absurdalne wrażenie, że przyjechali, by zabrać Charliego.

- Przepraszam, że przeszkadzamy o tak wczesnej porze - zaczął

najstarszy z nich, zdejmując kapelusz.- Podobno mieszka tu Charles

Culpepper. Podał taki adres.

- Kim jesteście? - spytała podejrzliwie.

- Nazywam się Kyle Bartlett. A ten to Rollie Hawkins. - Wskazał

na przystojnego mężczyznę dobiegającego trzydziestki. - Tamten to

Sam Milton.

Obaj wymienieni skinęli głowami i zdjęli kapelusze.

pona

lous

Gdy usłyszała nazwisko Rolliego Hawkinsa, natychmiast sobie

przypomniała. Poprzedniego dnia brał udział w rodeo.

- Czego chcecie od Charliego?

- Czy mogłaby pani powiedzieć mu, że chcemy z nim zamienić

słówko? - poprosił Kyle. - To naprawdę ważne.

- On nie czuje się najlepiej.

- Wiemy i dlatego tu jesteśmy.

- Chwileczkę.

Zamknęła drzwi i wróciła do pokoju. Tymczasem Charlie zdołał

usiąść, opierając się o poduszki.

- Kto to?

- Kyle, Rollie i Sam. Koniecznie chcą się z tobą zobaczyć.

Uśmiechnął się złośliwie.

- Mogli wybrać lepszy moment. Oczywiście, zaproś ich do

środka.

Cassie wprowadziła gości do pokoju. Spojrzeli z niepokojem na

Charliego.

- Cześć. Znacie Cassie Nevins? Skinęli głowami w jej stronę,

powiedzieli, że bardzo im miło i znów zwrócili się do Charliego.

- Jak się czujesz? - spytał Sam.

- Nie najgorzej. Jeden byk to za mało, żeby mnie wykończyć.

Czy nie za wcześnie na towarzyskie wizyty?

Kyle zwrócił się do Cassie.

- Przepraszamy, pani Nevins, ale Rollie i ja musimy wracać na

rancza, a Sam ma niedługo samolot. Dlatego przyszliśmy tak wcześnie.

pona

lous

- W porządku - zapewniła. - I tak nie spałam. Czy mają panowie

ochotę na kawę?

Wszyscy podziękowali, więc zaproponowała, żeby przynajmniej

usiedli.

- Zaraz wychodzimy - stwierdził Kyle.

- Cieszę się, że jesteś cały - powiedział Rollie. Charlie machnął

lekceważąco ręką.

- Jak twój chłopak? - spytał.

- Żyje. - Rolliemu łzy napłynęły do oczu. Wyciągnął z tylnej

kieszeni chustkę i wytarł nos. - Dzięki tobie.

Pozostali z zakłopotaniem spuścili wzrok.

- Chcemy, żebyś to przyjął - oświadczył Kyle i wręczył

Charliemu dużą kopertę.

- Co to jest? - spytał, unosząc brwi.

- Z wczorajszych nagród każdy oddał część dla ciebie za to, że

uratowałeś tego chłopca.

- Jest też trochę pieniędzy z biletów - dodał Sam. - Dodatkowo

jeszcze ludzie wrzucali pieniądze do dzbanka. Są ci wdzięczni, bo

Rolliego wszyscy tu lubią. - To, co zrobiłeś, zmieniło moje życie -

oświadczył Rollie. - Skończyłem z piciem na dobre.

- Świetnie - powiedział Charlie. Ogarnęło go dziwne uczucie,

jakby się oddalał od tych wszystkich spraw. Już poprzedniego dnia

wydawało mu się, że zaczyna znikać.

Powoli uniósł kopertę i zamyślił się na chwilę.

- To miło z waszej strony, ale nie mogę tego przyjąć.

pona

lous

- Oczywiście, że możesz - zaprotestował Kyle.

- Nie zarobiłem ich.

- Zasłużyłeś na nie - wtrącił Sam. - Obserwowałem cię. Świetnie

dawałeś sobie radę na rodeo. Gdybyś jechał na byku, miałeś szansę

wygrać. Należy ci się nagroda, bo uratowałeś chłopca z narażeniem

własnego życia.

- Ale...

- Charlie - odezwała się Cassie, czując, że zanosi się na kłótnię. -

Wydaje mi się, że obrazisz panów, jeśli nie przyjmiesz pieniędzy.

- To prawda - potwierdził Sam.

- Nalegamy - dodał Kyle.

- Cóż - powiedział Charlie z wahaniem. - W takim razie zgoda.

- Na pewno nie chcą panowie kawy? Może zrobię kanapki? -

spytała Cassie.

- Musimy jechać. Praca na ranczo zaczyna się o świcie - wyjaśnił

Kyle. - Do widzenia, Charlie.

Włożyli kapelusze. Dotknięciem ronda pożegnali uprzejmie

Cassie.- Miło było poznać.

Rollie uśmiechnął się do Charliego.

- Trzymaj się. Następnym razem sprawdzimy, kto dłużej utrzyma

się na byku.

- Chętnie - odpowiedział.

Cassie odprowadziła gości do drzwi. Patrzyła, jak wsiadają do

starej ciężarówki i odjeżdżają. Słońce już wzeszło. Zapowiadał się

kolejny gorący, lipcowy dzień. Pomyślała, że trzeba będzie wracać do

pona

lous

pracy i normalnego życia.

W pokoju Charlie z niechęcią spojrzał na kopertę.

- To nie jest w porządku.

- Ale z ciebie uparciuch - stwierdziła z uśmiechem. - Ile tego

może być?

- Nie mam pojęcia. Chciałabyś policzyć? Wzięła kopertę i

zajrzała do środka. Na wierzchu zobaczyła pomięte banknoty, głównie

pięciodolarówki. Było też trochę jednodolarówek.

- Jest przynajmniej kilkaset. Policzę w kuchni.

- Najpierw usiądź tu - powiedział Charlie, wskazując miejsce na

sofie. Objął Cassie i pocałował.

Spojrzał jej głęboko w oczy.

- Szkoda, że nam przeszkodzili.

- Może tak będzie lepiej? - zastanowiła się, zagryzając wargę.

- Naprawdę?

- Sama już nie wiem. Policzę pieniądze.

Cassie długo nie wracała z kuchni. Charlie postanowił sprawdzić,

co się tam dzieje. Gdy dotarł wreszcie na miejsce, zastał ją siedzącą

przy stole. Patrzyła z niedowierzaniem na banknoty ułożone w

schludne sterty.

- No i jak? - spytał, opierając się o futrynę. Spojrzała na niego,

jak obudzona ze snu.

- Nie mogę uwierzyć - odpowiedziała. - Wiesz, ile tu jest?

Siedem tysięcy sto pięćdziesiąt osiem dolarów i trzydzieści dwa centy!

Na chwilę zaniemówił.

pona

lous

- Sporo pieniędzy - powiedział cicho.

Podszedł do stołu i z trudem usiadł na krześle. Całe ciało bolało

go z wysiłku, ale nie miało to już najmniejszego znaczenia.

- To twoje pieniądze - powiedział, kładąc dłoń na banknotach.

- Nie, twoje - zaprotestowała.

- Kochanie, zjawiłem się tu zgodnie z twoim życzeniem, żeby ci

pomóc. Teraz daję ci te pieniądze, więc możesz spłacić długi. Obrazisz

mnie, jeśli ich nie przyjmiesz - oznajmił z uśmiechem.

- Może wezmę tylko część?

- Wszystkie. Gdy tylko otworzą bank, wkroczymy tam,

pójdziemy prosto do twojego pana Moffita i rzucimy mu pieniądze na

stół. Chcę zobaczyć jego minę, gdy się przekona, że w najbliższym

czasie bank nie zajmie twojego domu.

W drzwiach stanęła Trish. Przyciskała do piersi kapelusz i

przecierała zaspane oczy.

- Mamusiu - spytała, spoglądając na stół. - Co to jest?

- Pieniądze do zabawy.

- Wyglądają na prawdziwe.

- Tak, żartowałam. Chodź się przywitać. Dziewczynka podeszła i

objęła matkę za szyję.

- Charlie - powiedziała. - Masz paskudną plamę na koszuli.

Skinął głową.

- Wiem.

Cassie spojrzała na niego nad głową Trish.

- Zanim pojedziemy do banku, zabiorę cię do lekarza, żeby

pona

lous

zmienić opatrunek.

- To nie będzie potrzebne.

- Dlaczego?

- Nie zostanę tu długo.

Trish gwałtownie uniosła głowę.

- Wyjeżdżasz?

Uniósł się z krzesła i przyklęknął ostrożnie przed dziewczynką.

- Muszę, kochanie. Już czas - wyjaśnił ze smutkiem. Zobaczył łzy

w jej oczach.

- Ale dlaczego? - spytała.

Charlie wierzchem dłoni otarł jej łzy z policzków.

- Przybyłem tu tylko na chwilę. Teraz muszę już wracać do

domu.

- Ale... - przerwała i zaczęła szlochać.

Objął ją i przytulił do siebie. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że

jego ciało zaczyna znikać. Zastanawiał się, czy wkrótce stanie się

przezroczysty jak duch. Miał mało czasu, a jeszcze tyle do zrobienia.

- Chciałbym, żebyś zatrzymała mój kapelusz. Trish uniosła oczy

pełne łez.

- Naprawdę?

- Tak, żebyś o mnie pamiętała.

Pociągnęła nosem, starając się powstrzymać płacz.

- Zobaczę cię jeszcze?

- Nie wiem. To nie zależy ode mnie.

- Nie chcę, żebyś odszedł.

pona

lous

- Mama napisze ci parę opowieści na mój temat. Ach, jeszcze

jedno. Będziesz chodzić na lekcje do szkoły baletowej.

- Naprawdę? - spytała zdziwiona i spojrzała z niedowierzaniem

na matkę.

- Tak - potwierdziła Cassie. - To pożegnalny prezent od

Charliego.

- Wolałabym raczej, żebyś został - powiedziała Trish i oparła mu

głowę na ramieniu.

Siedzieli w samochodzie przed bankiem i trzymali się za ręce.

Charlie miał na sobie strój, w którym pojawił się przed tygodniem,

łącznie z ostrogami i rewolwerami w olstrach. Brakowało mu tylko

stetsona, no i włożył inną, czystą koszulę.

- Idź już - powiedział do Cassie.

- Nie wejdziesz?

- Nie ma na to czasu.

- Gdy wyjdę, ciebie już nie będzie, prawda?

- Obawiam się, że tak. Czuję się tak, jakbym znikał.

- Och, Charlie.

Postanowiła nie płakać. Mocniej chwyciła go za rękę

- A jeśli nie pójdę i nie dam im pieniędzy? Jeśli podrę banknoty?

- To nie ma znaczenia - odpowiedział spokojnie.

- Zrobiłem swoje i muszę wracać.

Rozwiązał chustkę, którą nosił na szyi, i podał Cassie,

uśmiechając się smutno.

- Trish dostała kapelusz, więc tylko to mogę ci dać. Zechcesz

pona

lous

przyjąć?

- Oczywiście.

- Jest bardzo zakurzona. Musisz ją uprać w tej twojej wielkiej

maszynie.

- Nie trzeba...

- Kochasz mnie? Zarzuciła mu ręce na szyję.

- Oczywiście, kocham.

- Ja też cię kocham. - Delikatnie odsunął jej dłonie.

- Musisz już iść.

Otworzyła drzwi i jeszcze raz odwróciła się do niego.

- Czy twoje plecy się zagoją? - spytała z oczami wilgotnymi od

łez.

- To zależy od ciebie. Stanie się tak, jak napiszesz. Może będę

miał w tym miejscu jakąś fajną bliznę? Kochanie, teraz powinnaś już

iść.

- Spotkamy się jeszcze? - spytała. Zdawała sobie sprawę, że

pytanie jest dziecinne, ale nie mogła się powstrzymać.

- Nie wiem, Cassie. Nie znam zasad. - Spojrzał jej w oczy. -

Żałujesz, że się poznaliśmy?

- Nie, i mam nadzieję, że znów się spotkamy i kiedyś będziemy

razem. Zapamiętasz mnie?

- Do końca życia. Teraz musisz już iść - powiedział i pogłaskał ją

po policzku. - Kocham cię.

- Ja też cię kocham.

Tłumiąc szloch, Cassie wysiadła z samochodu, weszła do banku,

pona

lous

wpłaciła pieniądze na konto, wypisała czek o wartości kwartalnej

spłaty pożyczki i zostawiła go na biurku Moffita. Działała

automatycznie, cały czas myśląc o mężczyźnie, którego zostawiła w

samochodzie. Miała nadzieję, że czeka tam na nią. Powoli pchnęła

szklane drzwi i wyszła. Nadal świeciło jaskrawe słońce i na ulicy

panował ożywiony ruch. Tylko Charliego już nie było.

Kilka tygodni później Cassie siedziała w domu przy biurku.

Nagle dzwonek telefonu wyrwał ją z ponurego zamyślenia.

- Słucham - powiedziała niechętnie. Usłyszała głos mężczyzny w

średnim wieku.

- Czy pani Cassie Nevins?

- To ja. Czy pan chce mi coś sprzedać?

- Nie. My kupujemy.

- Słucham?

- Mówi Donald Albright z KidLit Books. Jesteśmy jednym z

największych w Stanach wydawców literatury dla dzieci.

- Tak, słyszałam o was.

- Chcielibyśmy kupić pani opowiadania o kowboju Charliem.

- Jak to? - Cassie chwyciła się krawędzi krzesła.

- Otrzymaliśmy je ponad miesiąc temu. Chcemy podpisać

umowę.

- Ale jak do was trafiły?

- Przesłał je pani przedstawiciel, Charles Culpepper. Rozumiem,

że działał jako pani agent. Czy powinienem się z nim skontaktować?

- Nie, może pan omówić warunki ze mną.

pona

lous

Poczuła zawrót głowy. Charlie wysłał jej teksty. Kiedy zdążył to

zrobić? Od czasu gdy opuścił je przed dwoma miesiącami, prowadziły

monotonne życie. Nie miały teraz kłopotów finansowych. Trish

chodziła do szkoły i na lekcje baletu. Cassie pracowała, gotowała,

pisała opowiadania. Jednak obie cierpiały. Dziewczynka w końcu

przestała mówić na temat Charliego, ale idąc spać, nadal zabierała do

łóżka kowbojski kapelusz. Cassie spędziła wiele bezsennych godzin.

Gdy zasypiała, śnił jej się Charlie. Raz nawet spróbowała potrzeć

okulary, wypowiadając życzenie, by wrócił. Chyba jednak miał rację,

magia działała tylko raz.

Pracownik wydawnictwa zaprosił ją do Nowego Jorku na koszt

firmy. Chciał wiedzieć więcej na temat innych opowiadań i ustalić

warunki współpracy.

- Chętnie przyjadę - odpowiedziała. - Razem z córką. Ucieszy się.

Miała nadzieję, że wyjazd pozwoli im wyrwać się z ponurego

nastroju.

Cassie zatrzasnęła drzwi i włączyła silnik. Spieszyła się do

sąsiedniego miasteczka. Był tam oddział poczty kurierskiej, a zależało

jej, żeby pilnie wysłać do wydawnictwa ostatnie rękopisy. W czasie

kilku miesięcy, które upłynęły od podróży do Nowego Jorku, porzuciła

pracę, zajęła się pisaniem i ilustrowaniem swych opowiadań. Historyjki

były coraz lepsze.

Trish wyjechała na tygodniowy obóz. Był grudzień. Cassie

jechała boczną, śliską drogą w kierunku autostrady, gdy z przeciwnej

pona

lous

strony pojawił się pędzący samochód. Kierujący nim chłopak słuchał

bardzo głośnej muzyki. Nagle wpadł w poślizg i zjechał na jej pas.

Skręciła gwałtownie, żeby uniknąć zderzenia. Jej samochód wjechał w

zaspę na poboczu i zatrzymał się na ogrodzeniu. Uderzenie było silne,

ale pasy utrzymały ją na fotelu. Drugi samochód nawet nie zwolnił.

Cassie siedziała bez ruchu. Serce waliło jej jak szalone.

Zamknęła oczy. Zdała sobie sprawę, że otarła się o śmierć. Usłyszała

stukanie w szybę. Natychmiast otworzyła oczy i rozejrzała się.

Mężczyzna z zatroskaną miną pokazywał ręką, żeby opuściła szybę.

Miał blond włosy, niebieskie oczy. Nosił kowbojski kapelusz. Cassie

poczuła, że na chwilę przestało bić jej serce.

- Charlie?

To musiał być sen. Marzyła o takiej chwili od pół roku. To

niemożliwe...

- Przepraszam - spytał znajomy głos. - Czy wszystko w

porządku?

- Charlie? - powtórzyła. Nie była w stanie powiedzieć nic innego.

Uniósł pytająco brwi.

- Na pewno nie jest pani ranna? Pokręciła przecząco głową.

- Nie sądzę.

- Czy może pani wysiąść?

- Myślę, że tak.

Otworzył drzwi. Wysiadła, lecz zatoczyła się. Zdążył ją chwycić,

nim upadła. Spojrzała mu w oczy.

- Witaj, Charlie - powiedziała cicho. Chwycił ją mocniej za

pona

lous

ramiona.

- Skąd pani zna moje imię?

- Obawiam się, że nie uda mi się odpowiedzieć na to pytanie. -

Patrzyła na niego z nadzieją, że ją pozna. - Jestem Cassie Nevins -

szepnęła, opierając się o drzwi samochodu. - Dziękuję, że zatrzymał się

pan, żeby mnie ratować.

Uśmiechnął się. Znała ten uśmiech.

- Charles McMasters, lekarz weterynarii. - Wskazał na niewielką

ciężarówkę z przyczepą do przewozu koni.- Codziennie spieszę na

ratunek, choć moi pacjenci mają zwykle cztery nogi.

Charlie wrócił! Nie jako kowboj, ale w obecnym wcieleniu też

zajmował się zwierzętami. Mógł żyć w jej czasach i robić to, co lubił

najbardziej. Znajomym gestem odsunął kapelusz i podrapał się po

głowie.

- Proszę nie myśleć, że zwariowałem - powiedział powoli - ale

czy my się już kiedyś spotkaliśmy?

Oblizała zaschnięte usta.

- Nie bardzo wiem, co odpowiedzieć.

- Rozumiem, a właściwie... nie rozumiem - przyznał z namysłem.

- Wydaje mi się, że widziałem panią we śnie.

- Możliwe - powiedziała z radością. - Miałam podobny sen.

pona

lous

EPILOG

Rok później

Dużo osób przyszło na wieczór autorski Cassie. Wszyscy

pragnęli zdobyć jej podpis w najnowszej książce. Doktor McMasters

cieszył się, że impreza odbywała się w Reno. Dzięki temu mogli z

Trish tu przyjechać. Cassie sporo podróżowała w ciągu ostatniego

miesiąca, spotykając się z czytelnikami. Doktor rozumiał, że jako

zawodowa pisarka żona musi promować swoje książki. Na szczęście

był to ostatni wyjazd. Chciał mieć żonę blisko siebie.

Cassie uniosła wzrok. Pomachała do męża i córeczki.

Dziewczynka trzymała Charliego mocno za rękę.

- Cześć, mamo! - zawołała. Była dumna z matki i miała teraz

prawdziwego tatę. Bardzo się zżyli w ciągu ostatniego roku. Starał się

być dla niej dobrym ojcem, choć nie miał w tej dziedzinie żadnego

doświadczenia.

Był jedynym dzieckiem niemłodych rodziców, ubogich farmerów

ze stanu Iowa. Przez całe życie pracowali na swoim skrawku ziemi.

Nigdy nie zaznał głodu, miał normalne dzieciństwo, garstkę przyjaciół.

Mnóstwo czasu spędzał na rowerze lub na koniu. Dobrze się uczył.

Rodzice namówili go, żeby poszedł na studia jako pierwszy w rodzinie.

Lubił zwierzęta, więc wybrał weterynarię.

Jego związki z kobietami nie były trwałe. Nie potrafił się

pona

lous

zaangażować bez reszty. Niedługo po ukończeniu studiów stracił

rodziców. Zmarli w odstępie miesiąca. Sprzedał farmę i przeniósł się w

góry. Planował to od dawna. Miał małą farmę i pracował jako

weterynarz w Montanie. Jednak okolica szybko się zmieniała. Po-

wstawało coraz więcej pól golfowych, a tereny uprawne i pastwiska

wykupywano, by zamienić je w ogrodzone rezydencje. Pewnego dnia

znalazł w gazecie ogłoszenie, że potrzebny jest weterynarz w małym

miasteczku niedaleko Reno. Długo się zastanawiał, wreszcie wysłał

ofertę.

Wszelkie formalności udało się załatwić w ciągu miesiąca.

Spakował wszystko do ciężarówki. Jego kasztanka, Lucky, zajęła

miejsce w przyczepie. Pamiętał chwilę, gdy wyjeżdżając zza zakrętu,

zobaczył widok zapierający dech w piersiach. Odległe szczyty gór i

błękitne niebo. Wreszcie znalazł wymarzoną okolicę. Niecałe pięć

minut później, za kolejnym zakrętem zauważył rozbity samochód

Cassie. Gdy spojrzał jej w oczy, zrozumiał, że to jego szczęśliwy dzień.

Nie wszystko między nimi od razu dobrze się układało. Ciągle

musiał wysłuchiwać o magicznych okularach i kowboju Charliem,

podobno uderzająco do niego podobnym. Widział, że Cassie jest

absolutnie przekonana, iż jest nowym wcieleniem Charliego. Nie

wierzył w to. Miał naukowe podejście do życia. Mógł uwierzyć w

zbieg okoliczności, ale nie w magię. Długo nie umieli dojść do

porozumienia w tej sprawie. W końcu każde zostało przy własnym

zdaniu.

Cassie przeczytała zebranym czytelnikom fragmenty swojej

pona

lous

najnowszej powieści. Zdjęła dziwaczne okulary ozdobione turkusami i

kryształami górskimi. Podziękowała za oklaski. Doktor patrzył, jak

podpisuje książki. Sprawiało jej to ciągle wielką przyjemność, choć po

wydaniu dwóch zbiorów opowiadań w ubiegłym roku, powinna się

przyzwyczaić do popularności.

Przypomniał sobie wieczór, kiedy po raz pierwszy powiedział, że

ją kocha. Siedział przy stole, pijąc kawę. Stanęła obok, patrząc na

niego.

- Co? - spytał cicho. - Dlaczego mi się tak przyglądasz? Co się

stało?

Odsunęła mu kosmyk włosów z czoła, powiedziała, że czas pójść

do fryzjera i spojrzała tak, że zrobiło mu się ciepło na sercu.

Uśmiechnęła się.

- Właśnie zdałam sobie sprawę, że Charlie już nie istnieje. Jesteś

tylko ty.

- Tęsknisz za nim?

- Nie. Jest tak, jakbym miała kiedyś cudowny sen o człowieku,

który nie pasował do dzisiejszych czasów. Ty jesteś inny, prawdziwy.

Chodzi mi o to, że nie wziąłeś się znikąd, żyłeś swoim życiem, nim

mnie spotkałeś. Rozumiesz?

- Żyłem, czekając na ciebie. Wiesz, że cię kocham.

- Dobrze, że to wreszcie powiedziałeś. Ja też cię kocham. Ciebie i

tylko ciebie.

Wyciągnął rękę i posadził sobie Cassie na kolanach. Przytulił ją.

Oparła twarz o jego szyję. Poczuł jej łzy. Pogłaskał ją po włosach.

pona

lous

Pomyślał, że właśnie teraz czas mógłby się zatrzymać na zawsze.

- Jesteś cudowna.

- Ty też.

Cassie podpisała kolejną książkę. Położyła delikatnie dłonie na

wydętym brzuchu, czując, że dziecko zaczyna kopać. Poprosiła cicho,

żeby wytrzymało spokojnie jeszcze pół godziny i delikatnie poklepała

brzuch. Grzeczny chłopiec, pomyślała z uznaniem, gdy ruchy ustały.

Nie łudziła się, że w przyszłości będzie taki grzeczny, zwłaszcza jeśli

wda się w ojca. Charles McMasters okazał się silną osobowością.

Jednak Cassie była z nim bardzo szczęśliwa. Nie nudzili się ze sobą

nawet przez chwilę, zawsze potrafił ją mile zaskoczyć. Przypominał

kowboja Charliego na tyle, że nadal wierzyła w magię.

Podpisując książki, zamieniała parę słów z każdą osobą czekającą

w kolejce. Na końcu stała wysoka, chuda kobieta, właścicielka

księgarni. Podając swój egzemplarz do podpisania, wskazała na

okulary leżące na stoliku.

- Niesamowite okulary - stwierdziła. - Ciekawa jestem, gdzie je

kupiłaś?

- To długa historia, Gerri.

- Ach, rozumiem - powiedziała z taką miną, jakby miała do siebie

pretensję o wścibstwo.

- Kiedyś ci opowiem.

Gerri uśmiechnęła się i wtedy Cassie przyszło coś do głowy.

- Proszę - powiedziała, podając jej okulary.

pona

lous

- To dla mnie? - upewniła się Gerri

- Weź je - poprosiła Cassie. Spojrzała na męża z widoczną

serdecznością. - Są magiczne, ale ja już nie potrzebuję magii.

pona

lous

Document Outline

ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
EPILOG

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Inglustad Frid Saga Wiatr Nadziei 24 Bratnie Dusze
Bratnie Dusze
Ingulstad Frid Saga Wiatr nadziei$ Bratnie dusze
813 Pershing Diane Skradzione pocalunki
Elizabeth Chandler Pocałunek anioła 03 Bratnie dusze
Gerard Cindy Gorący Romans Duo 918 Bratnie dusze
Resnick Mike Bratnie dusze
Alison Roberts Bratnie dusze
374 Roberts Alison Bratnie dusze
Bratnie dusze
Bratnie dusze
Bratnie dusze
407 Pershing Diane Spotkanie z przeznaczeniem
Pershing Diane Skradzione pocalunki
Pershing Diane Skradzione pocalunki
Chandler Elizabeth Pocałunek anioła 03 Bratnie dusze

więcej podobnych podstron

665 Pershing Diane Bratnie dusze Przybysz z krainy wyobraźni

Document Outline