Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com

.

Spis treści

Wykaz skrótów

...................................................................................................9

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

...........................11

Rozdział 1. Przepisy ogólne (art. 1–16).....................................................13

Rozdział 1a. (uchylony).................................................................................76

Rozdział 2. Administracja drogowa (art. 17–24)......................................76

Rozdział 2a. Zarządzanie tunelami położonymi

w transeuropejskiej sieci drogowej (art. 24a–24g)...................................93

Rozdział 3. Skrzyżowania dróg z innymi drogami

komunikacji lądowej i powietrznej oraz liniowymi

urządzeniami technicznymi (art. 25–33)...................................................98

Rozdział 4. Pas drogowy (art. 34–43)......................................................110

Rozdział 5. (uchylony).................................................................................18

Rozdział 6. Zmiany w przepisach obowiązujących,

przepisy przejściowe i końcowe (art. 48–53) .........................................19

Wybrane akty wykonawcze

.........................................................................193

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r.

w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń

na zajęcie pasa drogowego...............................................................19

2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia

31 maja 2004 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie

pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Generalny

Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad...........................................198

3. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 16 lutego 2005 r.

w sprawie sposobu numeracji i ewidencji dróg publicznych,

obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów oraz

6

rejestru numerów nadanych drogom, obiektom mostowym

i tunelom..............................................................................................201

Wzory aktów prawnych

................................................................................253

1. Wzór do art. 6 ust. 2 (zaliczenie do kategorii drogi

wojewódzkiej).....................................................................................255

2. Wzór do art. 6 ust. 3 (ustalenie przebiegu drogi

wojewódzkiej).....................................................................................257

3. Wzór do art. 6a (zaliczenie do kategorii drogi powiatowej)........259

4. Wzór do art. 7 ust. 2 (zaliczenie do kategorii drogi gminnej)......261

5. Wzór do art. 7 ust. 2 (opinia w sprawie zaliczenia do

kategorii drogi gminnej)....................................................................263

6. Wzór do art. 8 ust. 1a (nadanie nazwy drodze gminnej).............264

7. Wzór do art. 10 ust. 1, 2 i 3 (pozbawienie kategorii drogi

gminnej i wyłączenie z użytkowania).............................................266

8. Wzór do art. 10 ust. 1, 2 i 3 (pozbawienie kategorii drogi

gminnej)...............................................................................................267

9. Wzór do art. 10 ust. 1, 2 i 3 (pozbawienie kategorii drogi

powiatowej).........................................................................................268

10. Wzór do art. 10 ust. 1, 2 i 3 (pozbawienie i zaliczenie drogi

do innej kategorii)..............................................................................270

11. Wzór do art. 13b ust. 3 i 4 (ustalenie strefy płatnego

parkowania)........................................................................................272

12. Wzór do art. 13d ust. 5 i 9 (wprowadzenie opłat za przejazd

przez obiekt mostowy)......................................................................274

13. Wzór do art. 13e ust. 7 i 9 (wprowadzenie opłaty za

przeprawy promowe)........................................................................277

14. Wzór do art. 40 ust. 8 (ustalenie wysokości stawek opłat

za zajęcie pasa drogowego)..............................................................280

15. Wzór do art. 29 ust. 3 (zezwolenie na lokalizację zjazdu)............284

16. Wzór do art. 29 ust. 3 (zezwolenie na przebudowę zjazdu)........286

17. Wzór do art. 29 ust. 4 (odmowa zezwolenia na lokalizację

zjazdu)..................................................................................................288

18. Wzór do art. 29a ust. 1 pkt 1 (kara za wybudowanie zjazdu

bez zezwolenia)..................................................................................291

19. Wzór do art. 29a ust. 1 pkt 2 (kara za wybudowanie zjazdu

o powierzchni większej niż w projekcie budowlanym)...............294

Spis treści

20. Wzór do art. 29a ust. 2 (kara za użytkowanie zjazdu

po terminie określonym w zezwoleniu).........................................297

21. Wzór do art. 36 (nakaz przywrócenia pasa drogowego

do stanu poprzedniego)....................................................................300

22. Wzór do art. 39 ust. 3 (zezwolenie na lokalizację obiektu

lub urządzenia w pasie drogowym)................................................302

23. Wzór do art. 39 ust. 3 (odmowa zezwolenia na lokalizację

reklamy w pasie drogowym)............................................................304

24. Wzór do art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 (zezwolenie na zajęcie

pasa drogowego w celu prowadzenia robót).................................30

25. Wzór do art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 (zezwolenie na zajęcie

pasa drogowego w celu umieszczenia urządzenia

infrastruktury technicznej)...............................................................310

26. Wzór do art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 (zezwolenie na

umieszczenie reklamy w pasie drogowym)...................................313

27. Wzór do art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 (zezwolenie na zajęcie

pasa drogowego na prawach wyłączności)....................................316

28. Wzór do art. 40 ust. 12 pkt 1 (kara za zajęcie pasa

drogowego bez zezwolenia).............................................................319

29. Wzór do art. 40 ust. 12 pkt 2 (kara za zajęcie pasa

drogowego z przekroczeniem terminu).........................................322

30. Wzór do art. 40 ust. 12 pkt 3 (kara za zajęcie pasa

drogowego o większej powierzchni)...............................................325

31. Wzór do art. 40 ust. 3 (odmowa zgody na usytuowanie

obiektu budowlanego przy drodze)................................................328

32. Wzór do art. 22 ust. 2 (umowa dzierżawy gruntu w pasie

drogowym)..........................................................................................330

Spis treści

9

Wykaz skrótów

Akty prawne

k.c.

– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny .

(Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.)

k.p.a.

– ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowa-

nia administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, .

poz. 1071 z późn. zm.)

k.p.c.

– ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowa-

nia cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.)

p.p.s.a.

– ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowa-

niu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, .

poz. 1270 z późn. zm.)

Czasopisma i publikatory

CBOSA

– Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych*

LEX

– system informacji prawnej

M.P.

– Monitor Polski

NZS

– Nowe Zeszyty Samorządowe

ONSA

– Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego

ONSA WSA – Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wo-

jewódzkich sądów administracyjnych

OSNC

– Orzecznictwo Sądu Najwyższego. Izba Cywilna

*

www. nsa.gov.pl.

OSP

– Orzecznictwo Sądów Polskich

OSS

– Orzecznictwo w Sprawach Samorządowych

OTK-A

– Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego; zbiór urzę-

dowy, Seria A

POP

– Przegląd Orzecznictwa Podatkowego

Prok. i Pr.

– Prokuratura i Prawo

Sam. Teryt. – Samorząd Terytorialny

ZNSA

– Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego

Inne skróty

NSA

– Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

SN

– Sąd Najwyższy

TK

– Trybunał Konstytucyjny

WSA

– wojewódzki sąd administracyjny

Wykaz skrótów

11

Ustawa

z dnia 21 marca 1985 r.

o drogach publicznych

1)

(tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115; zm.: Dz. U. 2007 r. Nr 23,

poz. 136, Nr 192, poz. 1381; z 2008 r. Nr 54, poz. 326, Nr 218, poz. 1391,

Nr 227, poz. 1505; z 2009 r. Nr 19, poz. 100, 101, Nr 86, poz. 720)

1)

Przepisy niniejszej ustawy wdrażają w zakresie swojej regulacji postanowienia dyrek-

tywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2004/52/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie in-
teroperacyjności systemów elektronicznych opłat drogowych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 166
z 30.04.2004; s. 124). Dane dotyczące ogłoszenia niniejszego aktu prawa Unii Europejskiej dotyczą
jego ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.

13

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniej-

szej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy,

zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określony-

mi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

1. Wyrok NSA z dnia 25 listopada 2008 r., II OSK 1111/08,

.

CBOSA

Uproszczone zasady i procedury przygotowania i realizacji inwe-

stycji drogowych, określone w ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szcze-

gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg

publicznych, mające na celu przyspieszenie procesu rozwoju infrastruk-

tury drogowej w Polsce, mają zastosowanie do inwestycji mających na

celu budowę (rozbudowę) dróg, innych niż drogi wewnętrzne, w rozu-

mieniu ustawy o drogach publicznych.

2. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2007 r., I SA/Wa

2131/06,

LEX nr 337 407

1. Wszczęcie z urzędu – na podstawie art. 97 § 3 pkt 1 ustawy o go-

spodarce nieruchomościami – postępowania o zatwierdzenie podziału

nieruchomości stanowiącej własność osoby fizycznej, w wyniku którego

nastąpić ma wydzielenie działki gruntu pod projektowaną drogę (uli-

cę), jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy w planie miejscowym droga

ta przewidziana jest jako droga publiczna w rozumieniu art. 1 ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. .

Nr 19, poz. 115 z późn. zm.), tj. droga krajowa, wojewódzka, powiatowa

14

lub gminna lub ulica leżąca w ciągu którejś z wyżej wymienionych dróg

(art. 2 ust. 1 i 2 tej ustawy).

2. W ramach podziału, o którym mowa w art. 97 § 3 pkt 1 ustawy

o gospodarce nieruchomościami, nie jest możliwe prowadzenie z urzę-

du postępowania i opiniowanie zgodności podziału z ustaleniami planu

miejscowego, który nie przewiduje realizacji inwestycji celu publicznego.

3. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2007 r., I SA/Wa

1723/06,

LEX nr 317 901

Uznanie drogi za publiczną zarówno w planie, jak i w trybie usta-

wy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U.

z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.) nie może opierać się na jakichkol-

wiek domniemaniach. Skoro plan zagospodarowania przestrzennego nie

przewidywał dla terenu objętego podziałem drogi publicznej, to art. 98

ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami

(tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) nie mógł mieć

zastosowania.

4. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2007 r., IV SA/Wa

1538/06,

LEX nr 319 153

Ciąg pieszy nie stanowi drogi publicznej w rozumieniu ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r.

Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.). Ustalenie w miejscowym planie zagospo-

darowania przestrzennego ciągu pieszego ogólnodostępnego na gruncie

prywatnym wbrew woli właściciela oznacza, że uchwalenie planu zawie-

rającego taki zapis stanowi przekroczenie przez gminę uprawnień w de-

cydowaniu o przeznaczeniu terenu.

5. Wyrok SN z dnia 30 maja 2003 r., III CKN 1165/00,

LEX..

nr 109 442

Decydujące o tym, czy dana droga jest wewnętrzną, czy publiczną

– jest jej zaliczenie do jednej z kategorii dróg publicznych. Istota zaliczenia

sprowadza się do tego, iż według art. 1 ustawy o drogach publicznych –

z drogi takiej może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem, z ogra-

niczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach

szczególnych.

Art. 1

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

1

6. Wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 r., V KKN 445/00,

LEX nr 50 911

1. Jak wynika z brzmienia art. 97 k.w., odpowiedzialności podlega

osoba, która wykracza przeciwko przepisom o bezpieczeństwie i porządku

ruchu (innym niż określone w art. 84–96a k.w.) na drogach publicznych.

Tak więc jeśli do naruszenia takich przepisów doszło poza drogą publiczną,

to podstawy do ewentualnego pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności

karnoadministracyjnej należy upatrywać poza przepisem art. 97 k.w.

Określenie drogi publicznej zawarte jest w ustawie z dnia 21 marca

1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.). W myśl

art. 1 tej ustawy drogą publiczną jest droga zaliczona do jednej z kategorii

dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem i z wy-

jątkami określonymi w tej ustawie lub w innych przepisach szczególnych.

2. Norma karnoadministracyjna zawarta w przepisie art. 98 k.w.

świadczy dobitnie o tym, że ustawodawca, pod groźbą ukarania za wy-

kroczenie, nałożył na prowadzących pojazdy obowiązek przestrzegania

zasad ruchu wszędzie tam, gdzie pojazdy się poruszają. Za oczywiste

uznać trzeba, że takim miejscem jest również parking przylegający bez-

pośrednio do drogi wewnętrznej na osiedlu mieszkaniowym.

Art. 2. 1. Drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej

dzielą się na następujące kategorie:

1) drogi krajowe;

2) drogi wojewódzkie;

3) drogi powiatowe;

4) drogi gminne.

2. Ulice leżące w ciągu dróg wymienionych w ust. 1 należą do tej

samej kategorii co te drogi.

3. Drogi publiczne ze względów funkcjonalno-technicznych dzie-

lą się na klasy określone w warunkach technicznych, o których mowa

w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane

(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 i Nr 170, poz. 1217), jakim powinny

odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

1. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r., IV SA

/Wa 240/08,

LEX nr 464 011

Projektowany publiczny ciąg pieszo-jezdny nie jest klasyfikowa-

ny w normatywnym ujęciu jako droga publiczna, dlatego uznanie pro-

Przepisy ogólne

Art. 2

16

jektowanego ciągu pieszo-jezdnego za mający stanowić cel publiczny

jako droga publiczna nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach .

prawa.

2. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 grudnia 2007 r., III SA/Wa

1219/07,

LEX nr 366 823

1. Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.

o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 121, .

poz. 844 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie

podlegają grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumie-

niu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane na nich budow-

le, z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej

innej, niż eksploatacja autostrad płatnych. Wyraźnie zatem ustawodawca

przewidział, że podatkowi od nieruchomości nie podlegają pasy drogowe

dróg oraz budowle dróg krajowych, wojewódzkich, powiatowych i gmin-

nych (art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych).

Należy przy tym w sposób wyraźny odróżnić budowlę drogi od gruntu

pod nią. Powyższy zapis nie oznacza, że a contrario wszystkie pasy dro-

gowe oraz drogi niebędące drogami publicznymi będą podlegały podat-

kowi od nieruchomości.

2. Ewidencja gruntów i budynków, jak wskazuje jej nazwa, nie jest

dokumentem obejmującym budowle, w tym również drogi. Są tam dane

dotyczące gruntów i budynków, a nie budowli. Nawet gdyby te dane tam

były, to trzeba jeszcze na potrzeby opodatkowania ustalić, czy budowla

faktycznie istnieje. Pojęcie budowli jest zdefiniowane w ustawie o podat-

kach i opłatach lokalnych i na podstawie tej definicji powinno się ustalać,

czy dany obiekt jest budowlą. Dane zawarte w ewidencji gruntów i bu-

dynków są niewystarczające do ustalenia, czy na danym terenie znajduje

się budowla, np. droga. Dane z ewidencji gruntów są również niewystar-

czające do ustalenia, czy na danym terenie znajdują się inne tereny komu-

nikacyjne, oznaczone symbolem Ti.

3. O wymiarze podatku od nieruchomości decyduje stan faktycz-

ny. Dane z ewidencji gruntów są niewystarczające do ustalenia, czy na

danym terenie znajdują się inne tereny komunikacyjne, oznaczone sym-

bolem Ti oraz czy na danym terenie znajdują się drogi, oznaczone sym-

bolem – dr.

4. Ewidencja gruntów i budynków stanowi dokument urzędowy

w rozumieniu art. 194 § 1 ordynacji podatkowej. Ewidencja gruntów nie

Art. 2

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

1

może być przez organy podatkowe pomijana, jednakże nie oznacza to

bezwzględnego związania organu treścią zapisów w ewidencji gruntów

w każdym przypadku.

3. Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 września 2007 r., III SA/Lu

331/07,

LEX nr 356 447

Pozbawienie drogi kategorii drogi powiatowej i zmianie na drogę

gminną jedynie pozornie decyduje tylko o zmianie „kategoryzacji”, gdyż

przede wszystkim łączy się z przejściem prawa własności tej drogi na

rzecz innej osoby prawnej, a mianowicie właściwej gminy. Nabycie włas-

ności następuje w takim przypadku z datą wskazaną w uchwale, przy

spełnieniu wymogów określonych w art. 10 ust. 3 ustawy o drogach pu-

blicznych oraz po jej ogłoszeniu w trybie określonym w art. 4 ust. 1 w zw.

z art. 13 pkt 2 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych

innych aktów prawnych.

To, kto jest zarządcą drogi, jest oczywiście tylko konsekwencją

– wynikającą z mocy prawa (art. 19 ust. 2 ustawy o drogach publicznych)

– przejścia prawa własności i zaliczenia drogi do stosownej kategorii dróg

publicznych w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 ustawy o drogach pub-

licznych.

4. Wyrok NSA z dnia 4 lipca 2007 r., II OSK 997/06,

LEX..

nr 355 295

1..Ratio legis art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowa-

niu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn.

zm.) „jest ochrona ładu przestrzennego”. Ma on na celu powstrzymanie

zabudowy niedającej się pogodzić z już istniejącą na terenach, gdzie nie

ma planu zagospodarowania przestrzennego. Nie powinno to jednak do-

prowadzić do nadmiernego jej ograniczenia. Za szerokim rozumieniem

pojęcia działki sąsiedniej przemawia zarówno ochrona prawa własności,

jak i deklarowana w art. 6 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy zasada wolności

zagospodarowania terenu. Dlatego też przez pojęcie działki sąsiedniej nie

można rozumieć wyłącznie działki graniczącej, ale należy odnieść to poję-

cie do nieruchomości, terenów położonych w okolicy, tworzących pewną

urbanistyczną całość.

2. Warunek dostępu z tej samej drogi publicznej do działki, na któ-

rej terenie mają być ustalone warunki zabudowy oraz sąsiedniej działki

zabudowanej, będzie spełniony tylko wówczas, gdy teren ma dostęp do

Przepisy ogólne

Art. 2

18

drogi zaliczonej do jednej z dróg wymienionych w art. 2 ustawy o dro-

gach publicznych.

3. To nie decyzja o warunkach zabudowy ma kształtować ład prze-

strzenny, lecz plan zagospodarowania przestrzennego będący prawem

miejscowym. Decyzja o warunkach zabudowy w przypadku braku planu

zagospodarowania terenu określa wyłącznie sposób zagospodarowania

i warunki zabudowy terenu objętego wnioskiem inwestora, nie może

więc swymi rozstrzygnięciami zastępować podstawowego instrumentu

prawnego kształtowania przestrzeni, tj. miejscowego planu zagospodaro-

wania przestrzennego.

5. Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2007 r., I OSK 519/06,

LEX..

nr 351 331

Objęte w dniu 31 grudnia 1998 r. jedną kategorią drogi – gminne

i lokalne miejskie (którą to nazwą obejmowano drogi w podstawowych

jednostkach zasadniczego podziału terytorialnego o charakterze miej-

skim) to drogi gminne. Przepis art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13 paździer-

nika 1998 r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację

publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) w odniesieniu do tych

dróg ma charakter deklaratywny, porządkujący. Drogi lokalne miejskie,

które w dniu 31 grudnia 1998 r. były we władaniu gmin (będących jedno-

litą kategorią ustrojową), stanowiły w istocie podgrupę dróg gminnych,

wyróżnioną jedynie ze względu na zaszłości historyczne. W tej sytuacji

ustalenie, że do wypłaty odszkodowania za nieruchomości zajęte pod

drogi lokalne miejskie zobowiązane są gminy, jest zgodne z prawem.

6. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2007 r., I SA

/Wa 2131/06,

LEX nr 337 407

1. Wszczęcie z urzędu – na podstawie art. 97 § 3 pkt 1 ustawy o go-

spodarce nieruchomościami – postępowania o zatwierdzenie podziału

nieruchomości stanowiącej własność osoby fizycznej, w wyniku którego

nastąpić ma wydzielenie działki gruntu pod projektowaną drogę (uli-

cę), jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy w planie miejscowym droga

ta przewidziana jest jako droga publiczna w rozumieniu art. 1 ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. .

Nr 19, poz. 115 z późn. zm.), tj. droga krajowa, wojewódzka, powiatowa

lub gminna, lub ulica leżąca w ciągu którejś z wyżej wymienionych dróg

(art. 2 ust. 1 i 2 tej ustawy).

Art. 2

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

19

2. W ramach podziału, o którym mowa w art. 97 § 3 pkt 1 ustawy

o gospodarce nieruchomościami nie jest możliwe prowadzenie z urzę-

du postępowania i opiniowanie zgodności podziału z ustaleniami planu

miejscowego, który nie przewiduje realizacji inwestycji celu publicz-

nego.

7. Wyrok TK z dnia 12 września 2006 r., K 55/05,

OTK-A 2006, .

nr 8, poz. 104

1. Artykuł 103 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r.

– Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną

(Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) są zgodne z art. 92 ust. 1 oraz art. 2

i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r.

w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych i wojewódzkich (Dz. U. .

Nr 160, poz. 1071):

a) jest zgodne z art. 2, art. 7 i art. 92 ust. 1 Konstytucji,

b) nie jest niezgodne z art. 2 ust. 2, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 6a

ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst

jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.),

c) jest zgodne z art. 103 ust. 1 ustawy powołanej w punkcie 1.

8. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2006 r., VII SA/Wa

90/06,

LEX nr 283 071

Pojęcie „droga” należy odnieść do przepisów ustawy z dnia 21

marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204,

poz. 2086 z późn. zm.), klasyfikującej drogi publiczne według kategorii,

a następnie klas. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicz-

nych, m.in. drogi dojazdowe do gruntów rolnych, są drogami wewnętrz-

nymi, które nie spełniają definicji drogi zawartej w ustawie – Prawo bu-

dowlane.

9. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 listopada 2004 r., I SA

1418/03,

LEX nr 164 689

Drogi wewnętrzne nie są drogami publicznymi w rozumieniu usta-

wy z 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204,

poz. 2086 z późn. zm.), a tym samym ich budowa nie może decydować

o realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 97 ust. 3 pkt 1 ustawy

o gospodarce nieruchomościami.

Przepisy ogólne

Art. 2

20

10. Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2001 r., II SA 48/00,

LEX..

nr 55 335

1. Okoliczność, że dana droga publiczna była drogą krajową w ro-

zumieniu art. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

i w związku z tym zarządcą tej drogi w rozumieniu art. 19 ust. 2 pkt 1 był

Generalny Dyrektor Dróg Publicznych (będący centralnym organem ad-

ministracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych – art. 18 ust.

1 powoływanej ustawy o drogach publicznych), nie oznacza, iż na podsta-

wie zawartego porozumienia administracyjnego Zarząd Miasta, a w re-

zultacie także Zarząd Dróg Miejskich w uzyskał status formalnoprawny

centralnego organu administracji rządowej w sprawach dróg krajowych.

2. Skoro zatem Zarząd Miasta nie był ani ministrem w rozumieniu

powoływanych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego,

ani żaden przepis szczególny nie postanowił wprost o tym, iż organ ten

ma prawo wydawać decyzje administracyjne w trybie art. 127 § 3 k.p.a.,

to wydając zaskarżoną decyzję właśnie w tym trybie naruszono właści-

wość funkcjonalną organu (art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.), co – już tylko z tego

powodu – uzasadnia stwierdzenie przez Sąd nieważności tej decyzji na

podstawie art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie

Administracyjnym.

11. Uchwała SN z dnia 10 maja 1994 r., III CZP 62/94,

OSNC 1994,

nr 11, poz. 219

W sprawie o rozgraniczenie działki zaliczonej do dróg gminnych

w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-

gach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.), której stan prawny

nie jest uregulowany, konieczne jest ustalenie właściciela tej działki i we-

zwanie go do udziału w sprawie jako uczestnika postępowania.

12. Wyrok NSA z dnia 18 stycznia 1989 r., IV SA 992/87,

ONSA

1989, nr 2, poz. 70

Oznaczenie pasa gruntu w ewidencji gruntów jako drogi we-

wnętrznej nie przesądza o publicznym charakterze drogi.

Art. 2a. 1. Drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa.

2. Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność

właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Art. 2a

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

21

1. Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 30 października 2008 r.,

II SA/Gl 498/08,

CBOSA

Przesłanką konieczną do skutecznego podjęcia przez radę powiatu

czy też radę miasta na prawach powiatu uchwały o zaliczeniu ulicy do

kategorii dróg powiatowych jest legitymowanie się przez powiat ziemski

bądź grodzki prawem własności do tej drogi, a mówiąc precyzyjniej – pra-

wem własności do gruntów, po których droga ta przebiega.

Żaden przepis nie przewiduje automatycznego przejścia prawa

własności gruntu zajętego pod drogę na rzecz jednostki samorządu po-

wiatowego z chwilą wejścia w życie uchwały o zaliczeniu drogi do kate-

gorii dróg powiatowych.

.

2. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 lipca 2006 r., I SA/Wa

470/06,

LEX nr 258 365

Ani art. 2a ust. 2 ustawy o drogach publicznych, ani też art. 103 .

ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. – Przepisy wprowadzają-

ce ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872

z późn. zm.) nie stanowią materialnoprawnej podstawy „uwłaszczenia”

powiatu gruntem stanowiącym drogę powiatową.

Art. 3. Drogi publiczne ze względu na ich dostępność dzielą

się na:

1) drogi ogólnodostępne;

2) drogi o ograniczonej dostępności, w tym autostrady i drogi eks-

presowe.

Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz

z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zloka-

lizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne

związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu,

a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;

2) droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi,

urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-

użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlo-

kalizowaną w pasie drogowym;

Przepisy ogólne

Art. 3–4

22

3) ulica – drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabu-

dowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowi-

sko tramwajowe;

4) torowisko tramwajowe – część ulicy między skrajnymi szynami

wraz z zewnętrznymi pasami bezpieczeństwa o szerokości 0,5

m każdy;

5) jezdnia – część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów;

6) chodnik – część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych;

7) korona drogi – jezdnie z poboczami, pasami awaryjnego postoju

lub pasami przeznaczonymi do ruchu pieszych, zatokami auto-

busowymi lub postojowymi, a przy drogach dwujezdniowych

– również z pasem dzielącym jezdnie;

8) zjazd – połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną

przy drodze, stanowiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi

publicznej w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospoda-

rowaniu przestrzennym;

9) skrzyżowanie dróg publicznych:

a) jednopoziomowe – przecięcie się lub połączenie dróg publicz-

nych na jednym poziomie,

b) wielopoziomowe – krzyżowanie się lub połączenie dróg pub-

licznych na różnych poziomach, zapewniające pełną lub częś-

ciową możliwość wyboru kierunku jazdy (węzeł drogowy)

lub krzyżowanie się dróg na różnych poziomach, uniemożli-

wiające wybór kierunku jazdy (przejazd drogowy);

10) droga ekspresowa – drogę przeznaczoną wyłącznie do ruchu po-

jazdów samochodowych:

a) wyposażoną w jedną lub dwie jezdnie,

b) posiadającą wielopoziomowe skrzyżowania z przecinającymi

ją innymi drogami transportu lądowego i wodnego, z dopusz-

czeniem wyjątkowo jednopoziomowych skrzyżowań z droga-

mi publicznymi,

c) wyposażoną w urządzenia obsługi podróżnych, pojazdów i prze-

syłek, przeznaczone wyłącznie dla użytkowników drogi;

11) autostrada – drogę przeznaczoną wyłącznie do ruchu pojazdów

samochodowych:

a) wyposażoną przynajmniej w dwie trwale rozdzielone jedno-

kierunkowe jezdnie,

Art. 4

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

23

b) posiadającą wielopoziomowe skrzyżowania ze wszystkimi

przecinającymi ją drogami transportu lądowego i wodnego,

c) wyposażoną w urządzenia obsługi podróżnych, pojazdów

i przesyłek, przeznaczone wyłącznie dla użytkowników au-

tostrady;

12) drogowy obiekt inżynierski – obiekt mostowy, tunel, przepust

i konstrukcję oporową;

13) obiekt mostowy – budowlę przeznaczoną do przeprowadzenia

drogi, samodzielnego ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego,

szlaku wędrówek zwierząt dziko żyjących lub innego rodzaju

komunikacji nad przeszkodą terenową, w szczególności: most,

wiadukt, estakadę, kładkę;

14) tunel – budowlę przeznaczoną do przeprowadzenia drogi, sa-

modzielnego ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego, szlaku

wędrówek zwierząt dziko żyjących lub innego rodzaju komu-

nikacji przez przeszkodę terenową lub pod nią, w tym przejście

podziemne;

15) przepust – budowlę o przekroju poprzecznym zamkniętym, prze-

znaczoną do przeprowadzenia cieków, szlaków wędrówek zwie-

rząt dziko żyjących lub urządzeń technicznych przez nasyp drogi;

16) konstrukcja oporowa – budowlę przeznaczoną do utrzymywa-

nia w stanie stateczności nasypu lub wykopu;

17) budowa drogi – wykonywanie połączenia drogowego między

określonymi miejscami lub miejscowościami, a także jego od-

budowę i rozbudowę;

18) przebudowa drogi – wykonywanie robót, w których wyniku

następuje podwyższenie parametrów technicznych i eksploata-

cyjnych istniejącej drogi, niewymagających zmiany granic pasa

drogowego;

19) remont drogi – wykonywanie robót przywracających pierwotny

stan drogi, także przy użyciu wyrobów budowlanych innych niż

użyte w stanie pierwotnym;

20) utrzymanie drogi – wykonywanie robót konserwacyjnych, po-

rządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpie-

czeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie

śliskości zimowej;

21) ochrona drogi – działania mające na celu niedopuszczenie do

przedwczesnego zniszczenia drogi, obniżenia klasy drogi, ogra-

Przepisy ogólne

Art. 4

24

niczenia jej funkcji, niewłaściwego jej użytkowania oraz pogor-

szenia warunków bezpieczeństwa ruchu;

22) zieleń przydrożna – roślinność umieszczoną w pasie drogo-

wym, mającą na celu w szczególności ochronę użytkowników

drogi przed oślepianiem przez pojazdy nadjeżdżające z kierun-

ku przeciwnego, ochronę drogi przed zawiewaniem i zaśnieża-

niem, ochronę przyległego terenu przed nadmiernym hałasem,

zanieczyszczeniem powietrza, wody i gleby;

23) reklama – nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek mate-

rialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowa-

niami, umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi, nie-

będący znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach

lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej

ustawionym przez gminę;

24) dostępność drogi – cechę charakteryzującą gęstość połączeń da-

nej drogi z innymi drogami przez skrzyżowania dróg oraz za-

kres dostępu do drogi przez zjazdy;

25) pojazd nienormatywny – pojazd lub zespół pojazdów, którego

naciski osi wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od do-

puszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach ni-

niejszej ustawy, albo którego wymiary i masa wraz z ładunkiem

lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych

w przepisach o ruchu drogowym, z wyłączeniem autobusów

w zakresie nacisków osi;

26) Transeuropejska sieć drogowa – sieć drogową określoną w de-

cyzji nr 1692/96 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca

1996 r. w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących roz-

woju transeuropejskiej sieci transportowej (Dz. Urz. WE L 228

z 9 września 1996, s. 1 z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie

specjalne, rozdz. 7, t. 2, s. 364 z późn. zm.);

27) służby ratownicze – jednostki ochrony przeciwpożarowej w ro-

zumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciw-

pożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229 z późn. zm.) oraz

zespoły ratownictwa medycznego w rozumieniu ustawy z dnia

8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym

(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166,

poz. 1172 oraz z 2008 r. Nr 17, poz. 101).

Art. 4

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

25

1. Wyrok NSA z dnia 28 maja 2008 r., II GSK 135/08,

LEX..

nr 467 113

1. Uwzględniając bowiem funkcjonalną rolę pasa drogowego,

w kontekście jego zasięgu zarówno nad wydzielony obszar, jak i w jego

głąb, należy stwierdzić, że granice te określają obiekty i urządzenia słu-

żące realizacji celów związanych z prowadzeniem, zabezpieczeniem i ob-

sługą ruchu, a także zarządzania drogą.

2. To, czy określone urządzenia infrastruktury technicznej, niezwią-

zane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowe-

go np. wodociąg, kabel energetyczny, znajdują się w pasie drogowym,

podlega każdorazowemu badaniu, przy uwzględnieniu konkretnych

okoliczności sprawy, rodzaju drogi, znajdujących się w pasie drogowym

urządzeń technicznych itp.

2. Wyrok NSA z dnia 27 maja 2008 r., II FSK 483/07,

LEX..

nr 413 605

Jeżeli treść art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokal-

nych (u.p.o.l.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 9 grudnia 2003 r. do

dnia 31 grudnia 2006 r. została wprowadzona ustawą z dnia 14 listopada

2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektó-

rych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953 z późn. zm.), w której ustawo-

dawca równocześnie zdefiniował pojęcia „pas drogowy” i „droga” (art. 1 .

pkt 3), a w art. 2 zmienił brzmienie art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. obejmują-

cym te pojęcia, oznacza to, że te właśnie definicje należy stosować także

na gruncie wykładni art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. „Droga” na gruncie art. 2 .

ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. to budowla.

.

3. Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 7 lutego 2008 r., II SA/Sz

1026/07,

LEX nr 351 247

Kasetony umieszczone na kiosku z reklamą radia, tygodnika czy

telefonii komórkowej niewątpliwie stanowią reklamę, gdyż z całą pew-

nością mają na celu rozpowszechnianie określonego produktu, a tym sa-

mym zwiększenie liczby odbiorców reklamowanych produktów.

4. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 lipca 2007 r., VI SA/Wa

883/07,

LEX nr 362 127

Z punktu widzenia prawa cywilnego pas drogowy stanowi nieru-

chomość w rozumieniu art. 46 § 1 k.c.

Przepisy ogólne

Art. 4

26

5. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 marca 2007 r., VII SA/Wa

2257/06,

LEX nr 334 869

To zarządca drogi określa, czy dany zjazd jest indywidualny, czy

publiczny. To jednak, że decyzja ma charakter uznaniowy, nie oznacza,

iż może ona być dowolna. Wydając decyzję w kwestii wyrażenia zgo-

dy na dokonanie zjazdu z drogi krajowej organ administracji kieruje

się przede wszystkim względami bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

a ponadto kryteriami wyznaczonymi przez rozporządzenie Ministra

Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie

warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne .

i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Zjazd jest obiektem budow-

lanym, służącym do obsługi nieruchomości położonych przy drodze

publicznej.

6. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2007 r., VI SA/Wa

2246/06,

LEX nr 316 825

Jeżeli tablica zajmująca pas drogowy stanowi dla jej odbiorców in-

formację o rodzaju działalności gospodarczej i miejscu jej wykonywania,

to stosownie do przepisu art. 4 pkt 23 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. .

o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086

z późn. zm.) tablica taka będzie stanowiła reklamę, na umieszczenie któ-

rej jej właściciel obowiązany będzie uzyskać zezwolenie, jak wymaga tego

art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 2.

7. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 stycznia 2007 r., IV SA/Wa

765/06,

LEX nr 348 247

Zjazdem w rozumieniu art. 4 pkt 8 ustawy o drogach publicznych

(tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.) jest połą-

czenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, stano-

wiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu

przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. .

Z art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-

nym zaś wynika, że przez „dostęp do drogi publicznej” należy rozumieć .

bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę we-

wnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej.

Ustalenie lokalizacji planowanej inwestycji w obrębie zatoki przystan-

kowej nie mieści się w kryteriach określonych w wyżej wymienionych

przepisach.

Art. 4

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

27

8. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2006 r., VI SA/Wa

2271/05,

LEX nr 312 061

1. Za „przedsiębiorcę” w rozumieniu art. 4 pkt 4 lit. a ustawy z dnia

6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. .

Nr 204, poz. 2088 z późn. zm.) można uznać tylko osoby fizyczne lub

ewentualnie spółki osobowe. Ponadto przepis ma charakter przedmioto-

wy w tym sensie, że odnosi się do rzeczy, czyli „pojazdu samochodowego

używanego do przewozu”.

2. Pod pojęciem „przedsiębiorcy” wymienionym w art. 4 pkt 4 .

lit. a ustawy należy rozumieć także osobę będącą członkiem najbliższej

rodziny przedsiębiorcy, pozostającą z przedsiębiorcą we wspólnym go-

spodarstwie domowym, która prowadzi pojazd samochodowy w zastęp-

stwie tego przedsiębiorcy.

9. Postanowienie NSA z dnia 28 listopada 2006 r., II OW 21/06,

LEX nr 295 031

Co prawda droga nie obejmuje, w myśl regulacji art. 4 pkt 2 ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r.

Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.), pasa drogowego, to jednak pas, o którym

mowa, jest integralnie związany z drogą, a jeżeli tak, to nie ma racjonalnego

uzasadnienia do tego, aby w obszarze tej samej inwestycji, nawet szeroko

rozumianej (droga wraz z jej pasem), pozwolenia wodnoprawne na drenaż

rolniczy były wydawane przez różne organy administracji publicznej.

10. Wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 listopada 2006 r., II SA/Ke

1069/05,

Dz. Urz. Święt. 2007, Nr 61, poz. 969

Rada gminy nadając nazwę ulicy, co do której brak dowodów po-

twierdzających istnienie działki ewidencyjnej jako drogi, narusza przepis

art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 4 pkt 3

ustawy o drogach publicznych.

11. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 maja 2006 r., VII SA/Wa

306/06,

LEX nr 283 277

Zjazd z drogi publicznej – od dnia 9 grudnia 2003 r., tj. od dnia

wejścia w życie ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o dro-

gach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,

poz. 1953) – jest obiektem budowlanym, służącym do obsługi nierucho-

mości położonych przy drodze.

Przepisy ogólne

Art. 4

28

12. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2006 r., IV SA/

Wa 194/06,

LEX nr 204 986

1. Dokonanie uzgodnienia w warunkach, gdy projekt decyzji o wa-

runkach zabudowy nie posiada elementów wymaganych obowiązują-

cymi przepisami, prowadzi do wniosku, że organ uzgadniający w toku

prowadzonego postępowania nie podjął wszelkich kroków niezbędnych

do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a tym samym .

dopuścił się naruszenia przepisów procesowych, a zwłaszcza art. 7, .

art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik

sprawy.

2. Pojęcie „zjazdu” zawarte w słowniczku rozporządzenia z dnia .

2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpo-

wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), utra-

ciło moc wiążącą, gdyż ustawodawca w akcie wyższego rzędu, jakim jest

ustawa o drogach publicznych, określił definicję „zjazdu”, i to ustawowe

okreś-lenie pojęcia „zjazd” jest obowiązujące i to zarówno na gruncie usta-

wy o drogach publicznych, jak i w sprawach z zakresu prawa budowla-

nego.

13. Postanowienie NSA z dnia 1 marca 2006 r., II OW 95/05,

LEX nr 193 990

1. Z definicji „zjazdu” zawartej w ustawie o drogach publicznych

wynika, że zjazd nie jest częścią drogi publicznej, a jedynie miejscem do-

stępu do drogi publicznej.

2. Wojewoda, od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 14 listopada

2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektó-

rych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953 z późn. zm.), nie może być

uznany za organ właściwy do rozpoznawania i rozstrzygania w pierw-

szej instancji spraw dotyczących budowy zjazdu. Organem właściwym

w tych sprawach jest starosta.

14. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 stycznia 2006 r., VII SA

/Wa 940/05,

LEX nr 196 417

Zjazd nie jest częścią drogi, lecz jedynie miejscem dostępu do .

drogi publicznej, nie jest także urządzeniem służącym do utrzymania

drogi.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego od dnia 9 grudnia

2003 r. nie może być uznany za organ I instancji w sprawie

Art. 4

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

29

samowolnie rozbudowanego zjazdu, zaś organem właściwym jest

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego.

15. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 listopada 2005 r., IV SA

/Wa 1798/05,

LEX nr 214 355

1. Dla zapewnienia dostępu do konkretnej drogi konieczne jest .

istnienie zjazdu w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-.

gach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 .

z późn. zm.).

2. W postępowaniu w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji

o warunkach zabudowy organ administracji powinien wypowiedzieć

się wyłącznie co do zgodności z prawem projektu decyzji o warunkach

zabudowy. Kwestie możliwości wyrażenia zgody na realizacje zjazdu

mogą być przesądzane i muszą być właściwie uzasadnione w decyzji wy-

dawanej w przedmiocie wyrażenia zgody na jego realizację wydawanej

na podstawie ustawy o drogach publicznych (art. 29 ust. 1 ustawy z dnia .

21 marca 1985 r. o drogach publicznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. .

Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.).

16. Wyrok NSA z dnia 19 lipca 2005 r., OSK 1794/04,

LEX..

nr 190 614

1. Przewidziana w art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gmin-

nym kompetencja rady gminy obejmuje także nadawanie nazw niektó-

rym ulicom niepublicznym – wewnętrznym, w rozumieniu ustawy o dro-

gach publicznych (wyłączone byłyby na gruncie tej ustawy takie drogi

wewnętrzne, które nie mają cechy ogólnej dostępności, np. dojazdy do

gruntów rolnych czy drogi dojazdowe do obiektów użytkowanych przez

przedsiębiorców).

2. Nałożenie na gminę obowiązków w zakresie oznaczenia, utrzy-

mywania w należytym stanie tabliczek z nazwami, oznaczanie numerów

porządkowych nieruchomości zabudowanych, prowadzenie i aktualizo-

wanie ich ewidencji wiąże się z koniecznością nadawania nazw ulicom

niestanowiącym dróg publicznych.

17. Wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2004 r., OSK 854/04,

LEX..

nr 165 908

Organ zatwierdzający podział nieruchomości jest związany linia-

mi rozgraniczającymi teren, określonymi w decyzji o ustaleniu lokalizacji,

Przepisy ogólne

Art. 4

30

w tym wypadku ulicy, co oznacza, że linia rozgraniczająca jest jednocześnie

granicą nowo utworzonych działek. Żaden przepis ustawy o gospodarce

nieruchomościami ani rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lutego

1998 r. w sprawie trybu dokonywania podziałów nieruchomości oraz spo-

sobu sporządzania i rodzaju dokumentów wymaganych w tym postępowa-

niu (Dz. U. Nr 25, poz. 130) nie upoważnia organu zatwierdzającego podział

nieruchomości do weryfikowania linii rozgraniczającej teren pod ulicę.

18. Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 lutego 2004 r., II SA

/Po3477/01,

Rejent 2005, nr 12, poz. 165

Standardowych rozmiarów tablica obejmująca jedynie napis

o treści „Notariusz” nie stanowi reklamy w rozumieniu ustawy z dnia .

21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 77, .

poz. 838 z późn. zm.) ani też aktów wykonawczych do tej ustawy.

19. Wyrok NSA z dnia 24 września 2003 r., I SA 2932/01,

LEX nr

19.1

Przez „wykonywanie nowego połączenia drogowego” (art. 4 pkt

17 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych) należy rozu-

mieć czynności faktyczne zmierzające do urządzenia drogi na przezna-

czonym na ten cel gruncie, a nie pozyskiwanie tego gruntu przez kupno

czy wywłaszczenie.

.

20. Uchwała NSA z dnia 19 czerwca 2000 r., OPK 3/00,

ONSA 2001,

nr 1, poz. 12

W sprawach dotyczących umieszczania reklam w pasie drogowym

pas drogowy (droga) jako wydzielony pas terenu w rozumieniu art. 4 .

pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. .

Nr 14, poz. 60 z późn. zm.) obejmuje płaszczyznę gruntu pasa drogowego

wraz z przestrzenią nad tym pasem, przy czym zawieszenie reklam na

bocznych ścianach wiaduktu drogi wewnętrznej, położonego nad drogą

krajową, widocznych dla użytkowników drogi krajowej, jest umieszcze-

niem reklam w pasie drogi krajowej.

.

21. Wyrok NSA z dnia 28 marca 1996 r., I SA 133/95,

Wspólnota

1996, nr 46, s. 18

1. Nawet wówczas, gdy zarząd publiczną drogą wojewódzką

sprawował organ terenowy stopnia wojewódzkiego, droga (i grunt pod

Art. 4

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

31

nią) nie stanowiła mienia ogólnonarodowego w rozumieniu art. 5 ust. 1–3

ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samo-

rządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U.

Nr 32, poz. 191 z późn. zm.) i nie podlegały w ogóle komunalizacji w try-

bie tej ustawy.

2. Przepisy ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.

Nr 14, poz. 60 z późn. zm.) odnoszą się tylko do drogi, której definicję za-

wiera art. 4 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Nieruchomości, które nie odpowiadają

definicji drogi, mogły przed dniem 27 maja 1990 r. pozostawać w zarządzie

zarządców dróg publicznych, ale na zasadach ogólnych, to jest przepisów

ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nie-

ruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99 z późn. zm.). W takim zaś wypadku do

gruntów takich mogłyby mieć zastosowania przepisy o komunalizacji.

Art. 4a. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sieć

autostrad i dróg ekspresowych, mając na uwadze potrzeby społeczne

i gospodarcze kraju w zakresie rozwoju infrastruktury.

2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu

z Ministrem Obrony Narodowej określi, w drodze zarządzenia, wykaz

dróg o znaczeniu obronnym. Zarządzenie to nie podlega ogłoszeniu.

Art. 5. 1. Do dróg krajowych zalicza się:

1) autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi leżące w ich ciągach do

czasu wybudowania autostrad i dróg ekspresowych;

2) drogi międzynarodowe;

3) drogi stanowiące inne połączenia zapewniające spójność sieci

dróg krajowych;

4) drogi dojazdowe do ogólnodostępnych przejść granicznych ob-

sługujących ruch osobowy i towarowy bez ograniczeń ciężaru

całkowitego pojazdów (zespołu pojazdów) lub wyłącznie ruch

towarowy bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów (zespo-

łu pojazdów);

5) drogi alternatywne dla autostrad płatnych;

6) drogi stanowiące ciągi obwodnicowe dużych aglomeracji miej-

skich;

7) drogi o znaczeniu obronnym.

Przepisy ogólne

Art. 4a–5

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com

.