MODLITWA LITURGICZNA

MODLITWA LITURGICZNA

„Panie, niech moja modlitwa będzie przed Tobą jak kadzidło” (Ps 141, 2)

Modlitwa, nawet najbardziej osobista, stanowi zawsze zjednoczenie
z Chrystusem i z Kościołem, gdyż chrześcijanin jest zawsze członkiem Chrystusa
i Kościoła; jest to jednak łączność poufna, wewnętrzna, jaka zachodzi tylko
między duszą i Bogiem. Istnieje jeszcze inna forma modlitwy, w czasie której ta
łączność przybiera również wymiar zewnętrzny, widzialny, wspólnotowy: jest
to modlitwa liturgiczna, przez którą Kościół, zjednoczony z Chrystusem – swoją
Głową i Oblubieńcem, składa Bogu cześć doskonałą.

Człowiek nie jest czystym duchem, lecz duchem w ciele; dlatego powinien
wciągnąć w modlitwę nie tylko swoje władze duchowe: rozum i wolę, lecz
również władze afektywne: serce, uczucia, a nawet wyobraźnię, zmysły, a także
postawę zewnętrzną. Cały człowiek powinien się modlić. To urzeczywistnia się
właśnie w modlitwie liturgicznej, która nie tylko jest czcią wewnętrzną, lecz
także czcią zewnętrzną, wyrażoną przez modlitwę wspólną, śpiew, ruchy,
obrzędy. Chociaż cześć wewnętrzna jest istotną, bez niej bowiem cześć
zewnętrzna stałaby się rutyną i obłudą, nie można jednak lekceważyć tej
ostatniej, której zadaniem jest ukazywać w sposób publiczny i widoczny
wewnętrzną pobożność wiernych. To odpowiada nie tylko naturze człowieka,
lecz także i naturze Kościoła, który jako społeczność widzialna nie może być
pozbawiony czci społecznej, zewnętrznej. Liturgia święta wyraża właśnie
„rzeczywistą naturę prawdziwego Kościoła. Jest on bowiem ludzki
i jednocześnie boski, widzialny i wyposażony w dobra niewidzialne, żarliwy
w działaniu i oddany kontemplacji” (KL 2).

Modlitwa liturgiczna jest szczytem innych form modlitwy bądź dlatego, że
streszcza wszystkie inne i wciąga wszystkie władze człowieka, bądź dlatego, że
wyraża modlitwę nie poszczególnych wiernych, lecz wspólnoty wiernych, czyli
Kościoła, w którym Chrystus jest obecny jako Głowa i główny modlący się.

Boże mój, jak bardzo byłabym upokorzona z powodu słabości i nicości,
gdybym nie miała Jezusa Chrystusa, moje jedyne Dobro, aby Cię
uwielbiać, oddawać Ci cześć i wysławiać; On bowiem spełnia to najlepiej!
Powtarzam Mu moją słabość i raduję się, że On jest wszystkim, a ja
niczym...
O Jezu, w Tobie posiadam wszystko. Ty jesteś moją Głową, a ja jestem
istotnie Twoim członkiem. Ty prosisz, uwielbiasz, upokarzasz się,
dziękujesz we mnie i za mnie, a ja w Tobie; bo członek stanowi jedno

2011-03-03

Czytania na każdy dzień

mateusz.pl/czytania/…/20110308.htm

1/2

Created with novaPDF Printer (

www.novaPDF.com

). Please register to remove this message.

z Głową. Twoje życie, tak święte i wielkie, pochłania moje, tak nędzne
i słabe.
Ty jesteś w sposób najdoskonalszy moją wdzięcznością. Wezmę kielich
zbawienia i z Tobą złożę ofiarę chwały, ofiarę miłą, godną Boga,
w obfitości (bł. M. Teresa de Soubiran).

O Jezu, Ciebie uwielbiam jako ośrodek liturgii. Ty nadajesz jedność tej
liturgii, którą mogę określić jako cześć publiczną i urzędową Kościoła...
Wszystko w kulcie Mojżeszowym przygotowywało liturgię chrześcijańską,
której Ty, o Jezu, jesteś ośrodkiem i życiem. Ty jeden jesteś doskonałym
hymnem, bo jesteś prawdziwą chwałą Ojca. Nikt nie może wysławiać
godnie Ojca jak tylko przez Ciebie: „Przez Niego, z Nim i w Nim, Tobie,
Boże, Ojcze... wszelka cześć i chwała”.
O Chryste, Ty jesteś łącznikiem między liturgią na ziemi a liturgią w niebie,
do której włączasz bezpośrednio swoich wybranych. Twoje Wcielenie
przyłączyło w sposób istotny i żywy ludzkość, i całe stworzenie do Bożej
liturgii. To Bóg wysławia Boga: pełne i doskonałe uwielbienie, które
osiąga swój szczyt w ofierze Kalwarii (G. B. Chautard).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. II, str. 226