JESSICA HART

Mąż

na urodziny

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To znowu ta elegantka...

David skrzywił się z niechęcią. Patrzył, jak zawahała się,

sprawdzając na bilecie numer swojego miejsca. Była wysoka

i smukła, pasmo popielatoblond włosów opadało jej na czoło.

Z irytującą pewnością siebie nie zwracała uwagi na fakt, że

śmieszną torbą podróżną blokowała przejście. Już przedtem Da-

vid uznał ją za dziewczynę głupią i pustą, ale w tej chwili szcze­

gólnie działał mu na nerwy sposób, w jaki zatrzymała cierpliwie

stojących za nią pasażerów. Dostrzegał w niej arogancję, która

wywołała w nim przykre wspomnienia o Alix. Musiał przyznać,

że jest dość ładna, jeśli ktoś lubi ten styl wyszukanej elegancji.

Osobiście wolał dziewczyny o łagodniejszym wyrazie twarzy

i noszące stroje bardziej kobiece. Ta prezentowała się bez wąt­

pienia szykownie, ubrana w spodnie z tropiku, jedwabną bluzkę

i luźny żakiet ze swobodnie podwiniętymi rękawami, wszystko

w stonowanych kolorach. W ładnej sukience wyglądałaby

o wiele sympatyczniej, pomyślał David. Jednakże, jeśli jest

choć trochę podobna do Alix, to słowo „sympatyczniej" okaza­

łoby się co najmniej nieodpowiednie.

Jej wzrok przesuwał się powoli po schowkach na bagaże,

przyglądając się podświetlonym numerom. David, tknięty złym

przeczuciem, zerknął na wolne miejsce obok siebie. Ich spoj­

rzenia skrzyżowały się, oboje rozpoznali się wzajemnie. Ze

R S

6

złośliwym rozbawieniem zorientował się, że. w niej również nie
wzbudziło zachwytu odkrycie, kto będzie jej sąsiadem.

Claudia była wściekła. Najpierw rano musiała gorączkowo

kończyć pracę, potem nastąpiła wariacka jazda na lotnisko i sie-

dmiogodzinny lot z Londynu. Teraz, po przesiadce, nie tylko

musi ryzykować życie w samolocie, który sprawia wrażenie, jak

gdyby sklejono go taśmą i obwiązano sznurkiem, żeby się nie

rozpadł, ale jeszcze okazało się, że siedzi obok tego zarozumia­

łego faceta, przez którego wygłupiła się na lotnisku w Heathrow.

Przez chwilę poczuła szaloną ochotę, by poprosić stewardesę

o zamianę miejsc, lecz wszystkie siedzenia z tyłu były już zaję­

te, a poza tym zauważyła drażniąco przenikliwy wyraz zimnych

szarych oczu mężczyzny. Zdawało się jej, że doskonale wie­

dział, jaki numer widnieje na jej bilecie. Gdyby wywołała za­

mieszanie, chcąc się przesiąść, mógłby pomyśleć, że siedzenie

obok niego wprawia ją w zakłopotanie, a ona nie zamierzała dać

mu tej satysfakcji i przyznać się, że zdołał wyprowadzić ją

z równowagi,

A zresztą, dlaczego miałaby dać się zastraszyć właśnie jemu?

Z pewnością to jakiś całkowicie nieciekawy biznesmen, pozba­

wiony w dodatku poczucia humoru. Postanowiła, że po prostu

będzie go ignorować. Zarzucając zdecydowanym ruchem torbę

na ramię, Claudia dumnie ruszyła przejściem. Oczywiście, 12B

to było -miejsce obok tego typa. Właśnie w momencie, kiedy

próbowała rozsiąść się wygodnie, zachowując wyniosłe milcze­

nie, on wyciągnął papiery i ostentacyjnie zaczął je studiować.

Trudno było jaśniej dać sąsiadce do zrozumienia, że nie ma

ochoty na rozmowę i że. to on ma zamiar ignorować ją.

Zacisnęła usta. Było w tym facecie coś, co działało jej na

nerwy. To przecież ona chciała mu okazać lekceważenie. A nic

z tego nie wyjdzie, jeśli będzie jej wręcz wdzięczny za milcze-

R S

7

nie. Lepiej sprawdzić, do jakiego stopnia zdoła go zirytować,

zmuszając do bzdurnej rozmowy. Po prawie trzech godzinach

jej paplania ten typ pożałuje, że w ogóle odezwał się do niej na

Heathrow. Claudia uśmiechnęła się z zadowoleniem. Być może

ta podróż okaże się nawet zabawna!

- Jeszcze raz dzień dobry - rzuciła mu wesoło i opadła na

fotel obok.

Reagując podejrzliwie na jej uśmiech, David oschle skinął

głową, mruknął coś w rodzaju pozdrowienia i zagłębił się zno­

wu w swoje papiery. Nawet ona powinna zrozumieć ten gest.

Jednak najwyraźniej nie.

- Co za dziwny zbieg okoliczności, że ciągle wpadamy na

siebie, prawda? - zaszczebiotała tak rozkosznym głosikiem, że

David jęknął w duchu. - Nie miałam pojęcia, że oboje lecimy

do Telama'an.

Pochyliła się, by wsunąć torbę pod fotel. Do Davida dotarł

subtelny zapach perfum, jakim były przesycone jej włosy.

Drgnął pod wrażeniem przykrego wspomnienia.

- Niby cóż w tym dziwnego? - powiedział, starając się nie

odwracać wzroku od sprawozdania. Miał nadzieję, że suchy ton

wystarczy, by się domyśliła, że nie jest w nastroju do konwer­

sacji.

Jednak Claudia, widząc, że sąsiad z irytacją przygryza wargi,

nie miała zamiaru tym się przejmować.

- Wyobrażałam sobie, że pan opuści samolot w Dubaju -

szczebiotała dalej. - Pan wie, jak to jest, kiedy człowiek zaczyna

snuć różne przypuszczenia na temat towarzyszy podróży.

- Nie - odparł David.

Udała, że nie słyszy.

- Po prostu nie mogłam wyobrazić sobie pana w Shofrar

- ciągnęła dalej, sadowiąc się wygodniej na fotelu i rzucając mu

spod rzęs prowokacyjne spojrzenie.

R S

8

- A dlaczegóż to? - Sprowokowała go do odpowiedzi, mi­

mo postanowienia, że będzie wytrwale milczał.

- No cóż, wydaje mi się, że Shofrar to bardzo interesujące

miejsce. - Claudia gratulowała sobie w duchu, że obrała taką

strategię. Było to zabawniejsze, niż siedzenie w lodowatym mil­

czeniu.

- Czemu pani nie chce powiedzieć otwarcie, że wyglądam

na zbyt nudnego faceta, by tam przebywać? - warknął, rzucając

jej nieprzychylne spojrzenie.

- Och, ależ ja wcale tak nie myślałam- - Udawała, że się

spłoszyła. Otworzyła szeroko oczy, a David popełnił błąd i nie

uciekł od nich wzrokiem. Były ogromne i wyjątkowo piękne,

szaroniebieskie. - Chodzi o to, że samo słowo „Shofrar"

dźwięczy niezwykle, dziko i romantycznie - ględziła dalej. Da-

vid z pewnym wysiłkiem oderwał od niej oczy. - Kiedy zoba­

czyłam pana na Heathrow, pomyślałam, że wygląda pan zbyt

konwencjonalnie, by wybierać się do tego kraju. - W tym mo­

mencie Claudia zasłoniła sobie usta, udając przestrach. - Ojej,

to zabrzmiało niegrzecznie, prawda? Wcale tego nie chciałam

- skłamała. - Solidny i odpowiedzialny to chyba trafniejsze

określenia niż konwencjonalny. Wie pan, pan wygląda jak czło­

wiek, który nigdy nie daje swojej żonie powodu do zmartwienia

i zawsze dzwoni do niej, by uprzedzić, że się spóźni.

David był bez powodu zirytowany tą pochwałą. Zawsze cenił

solidność i odpowiedzialność, ale ta dziewczyna sprawiła, że

zaczęły trącić ślamazarnością i nudą.

- Nie mam żony - burknął. - A być może zainteresuje panią

fakt, że często robiłem odległe wycieczki po całym Shofrar,

a już z pewnością częściej niż pani, skoro sądzi pani, że jest to

miejsce cudownie romantyczne. To surowy kraj - podkreślił.
- Jest gorący, jałowy, brak tam dobrej komunikacji i wygód dla

turystów. To pani będzie nie na miejscu w Telama'an, a nie ja.

R S

9

Być może wyglądam konwencjonalnie, ale znam pustynię

i przywykłem do tamtejszych warunków. Pani jest zbyt zepsuta.

Ojej, to zabrzmiało niegrzecznie, prawda?-przedrzeźnił jej ton

z obraźliwą starannością. - Miałem na myśli, że zepsuta przez

luksusowe warunki życia, tylko tyle. Myślę, że gdy znajdzie się

pani w Telama'an, przeżyje pani szok,

- Rzeczywiście? - Tym razem Claudia chłodno spojrzała na

niego. - A dlaczego sądzi pan, że nigdy przedtem nie byłam

w Telama'an?

- Widziałem, co pani taszczy w tej swojej torbie. Nikt-, kto

był choć raz w pobliżu pustyni, nie wpadłby na pomysł, by

zabierać z sobą taki ekwipunek.

Claudia przygryzła wargi. Zaczęła żałować, że próbowała go

sprowokować. Dlaczego nie przypadło jej miejsce obok przy­

zwoitego, taktownego mężczyzny, któremu nie przyszłoby do

głowy wspominanie tamtego kłopotliwego incydentu na lo­

tnisku?

Siedziała naprzeciwko niego w poczekalni hali odlotów, cze­

kając na wejście do samolotu. Było jakieś opóźnienie i pasaże­

rowie snuli się zniecierpliwieni. Niemowlęta płakały, dzieci roz­

rabiały, ludzie z obsługi lotniska porozumiewali się przez ra­

diotelefony, ale mężczyzna siedzący vis-a-vis po prostu utonął

w swoich papierach, milczący i skoncentrowany, całkowicie

ignorując panujące, wokół zamieszanie. Szatyn, o poważnej

i nic nie mówiącej twarzy, wyglądał raczej przeciętnie. Jednak

Claudia, zafascynowana jego chłodnym opanowaniem, dojrzała

w nim nieprzeciętny upór i nieustępliwość.

W gruncie rzeczy wstydziła się trochę tego, że wyjazdy za­

wsze ją denerwowały i dziwną pociechę stanowiło dla niej ob­

serwowanie mężczyzny, który niewzruszenie i profesjonalnie

potrafił wykonywać swoją pracę wśród ogólnego chaosu. Clau­

dia była przyzwyczajona do gorączkowej atmosfery produkcji

R S

10

telewizyjnej i często drżała z napięcia i paniki. Ten facet wyglą­

dał tak, jakby nie wiedział, co to panika. Praca z nim musiała

być piekłem. Jest efektywny, ale śmiertelnie nudny. Z niejasnej

przyczyny przyjrzała się jego ustom. No, niekoniecznie nudny,

poprawiła się niechętnie. Ktoś, kto ma takie usta, nie może być

zupełnie nudny. Wyglądał na chłodnego, upartego, surowego,

ale intrygujące skrzywienie w kąciku jego warg kazało jej się

zastanowić, jak też zmienia się wyraz jego twarzy, gdy się

uśmiecha. W tym właśnie momencie podniósł wzrok i Claudia

spojrzała w jego lodowate, szare oczy. Zarumieniła się. Za

późno zdała sobie sprawę, że cały czas gapi się na niego.

- Czy coś się stało? - spytał z wystudiowanym spokojem.

- Nie - odparła.

- Czy moje włosy zrobiły się niebieskie? Czy z moich uszu

wydobywa się dym?

- Nie - odpowiedziała Claudia, udając, że to sprawdza.

- Zatem być może wyjaśni mi pani, co takiego fascynowało

panią w moim wyglądzie w ciągu ostatnich dwudziestu minut?

- Nic. Nawet w najmniejszym stopniu nie czułam się zafa­

scynowana panem. - Jego odpychający ton sprawił, że Claudia

zarumieniła się jeszcze bardziej. - Po prostu zamyśliłam się,

- Nawet w jej własnych uszach to usprawiedliwienie zabrzmia­

ło nieprzekonująco i żałośnie.

- Wobec tego, czy byłaby pani łaskawa rozmyślać, wpatru­

jąc się w kogoś innego? Próbuję pracować, a niełatwo skoncen­

trować się, kiedy ktoś wlepia we mnie swoje wielkie oczy.

- Chętnie! - zawołała z gniewem. Zerwała się na równe

nogi. - Nie miałam pojęcia, że siedząc spokojnie i zajmując się

własnymi myślami, mogę komuś przeszkadzać. Czy mam

odejść, stanąć w kącie i zamknąć oczy? Czy i wówczas mój

oddech będzie zakłócał panu spokój?

- Nie zwrócę uwagi na to, co pani robi, ani gdzie to pani

R S

11

robi, jeśli tylko przestanie pani wpatrywać się we mnie, jak

gdyby zastanawiając się, czy zjeść mnie na obiad. - Facet wy­

glądał na mocno poirytowanego.

- Obiad? - Claudia próbowała wybuchnąć pogardliwym

śmiechem. - Obawiam się, że miałabym ochotę na coś bardziej

pożywnego. Pan nadawałby się na poranną przekąskę lub na

mały dodatek do filiżanki herbaty!

Jeśli miała nadzieję, że go rozzłości, to znów się zawiodła.

Przez chwilę patrzył na nią z niedowierzaniem, potem pokręcił

głową, jakby zdecydował, że jest zbyt głupia, by się nią nadał

zajmować, i wrócił do swoich papierzysk. Wściekła i urażona,

próbowała podnieść się majestatycznie z miejsca, lecz torba,

która wisiała jej na ramieniu, była tak przeładowana, że pasek

nie wytrzymał ciężaru i ku jej przerażeniu bagaż upadł pod

stopy mężczyzny. Nie miałaby pretensji, gdyby cmoknął znie­

cierpliwiony lub okazał zaskoczenie, albo też zareagował ina­

czej. Ale w ogóle nie podniósł na nią wzroku, popatrzył tylko

przez jakieś pięć sekund na torbę i wrócił do lektury. Trudno

było dać wyraźniej do zrozumienia, że uważają za zbyt niesym­

patyczną i niemądrą, by zasługiwała na odrobinę uwagi.

A jeżeli przypuszczał, że zrobiła to naumyślnie, by zwrócić

na siebie uwagę? Ta myśl zelektryzowała ją i zmusiła do dzia­

łania. Pochyliła się, chwytając za rozerwany rzemień, by pod­

nieść torbę przewróconą do góry dnem. Nie zauważyła jednak,

że suwak był rozsunięty. Cała zawartość, którą upychała pośpie­

sznie, w czasie gdy czekała już na nią taksówka na lotnisko,

wysypała się na buty mężczyzny.

Claudii wydawało się, że wszystko przebiega w upiornie

zwolnionym tempie. Szminki, tusz do rzęs, perfumy, szczotki

do włosów, lusterko, gąbka, lakier do malowania paznokci i inne

kosmetyki, a poza tym pieniądze, portmonetka, aparat fotogra­

ficzny, okulary słoneczne, zapasowe filmy, książka na podróż,

R S

12

pilniki, mały włóczkowy miś, którego od dzieciństwa zawsze

miała przy sobie, stare kwity od kart kredytowych, klucze, za­

gubiony przed laty kolczyk, pogniecione fotografie, tania bro­

szka, którą kiedyś żartem podarował jej Michael, nawet zmiana

bielizny, wszystko to rozsypało się w beztroskim nieładzie wo­

kół nóg niemiłego sąsiada i pod jego krzesłem.

Claudia zamknęła oczy. Błagam, modliła się, kiedy znów je

otworzę, niechże już tego nie zobaczę. Ale gdy wreszcie zdobyła

się na uchylenie powiek, facet wciąż siedział, otoczony jej ma-

natkami, a pusta torba zwisała z jej pozbawionej czucia ręki.

Westchnął, odłożył papiery na sąsiedni fotel i pochylił się, by

podnieść stanik zaczepiony o jego buty.

— Z pewnością przyda się pani. - Trzymając go dwoma pal­

cami, ostentacyjnie podał właścicielce.

- Przepraszam - mruknęła zgnębiona, wyrywając mu stanik

z ręki.

Osunęła się na kolana i zaczęła grzebać pod jego fote­

lem, rozpaczliwie starając się zebrać wszystko do torby, ale

upokorzenie paraliżowało jej ruchy i sporo rzeczy znów wy­

mykało jej się z rąk. Co gorsza, mężczyzna zamiast odsunąć się

na bok, znów pochylił się, by jej pomóc. Podawał jej na prze­

mian kosmetyki i sentymentalne pamiątki, nic przy tym nie

mówiąc, co wydawało jej się znacznie gorsze niż uszczypliwe

uwagi.

- Pasażerowie lotu GP 920 do Dubaju i Menesset proszeni

są do wyjścia... - Nareszcie, ku ogromnej uldze Claudii, została

wreszcie podana długo oczekiwana informacja, powstało ogólne

zamieszanie i pasażerowie pierwszej klasy oraz rodzice z mały­

mi dziećmi zaczęli zbierać się do wejścia na pokład.

- Proszę, niech pan sobie dłużej nie przeszkadza - rzekła

przez zaciśnięte zęby, kiedy mężczyzną podniósł głowę, słucha­

jąc komunikatu. Czy to miało wskazywać, że on również leci

R S

13

pierwszą klasą? - Pan już może iść, ja sama wszystko po­

zbieram.

Wyprostował się, włożył papiery do teczki i z irytującą po­

wolnością wyciągnął kartę pokładową, podczas gdy ona wciąż

gorączkowo próbowała uporać się z torbą. Leciał pierwszą kla­

są, zauważyła z goryczą. Lekko skinąwszy głową na pożegna­

nie, poszedł w kierunku wyjścia. I jeszcze raz. schylił się, by

podnieść jedną z jej szminek, która potoczyła się po posadzce.

- „Noce namiętności" - odczytał nazwę, wręczając ją Clau­

dii. - Pani chyba nie chciałaby zgubić tej właśnie? Nigdy nie

wiadomo, kiedy okaże się potrzebna. - Po tym końcowym ciosie

odszedł.

Claudia patrzyła za nim z wściekłością, obmyślając ponie­

wczasie miażdżące odpowiedzi, które mogłyby przywołać go

do porządku.

Przynajmniej on leci pierwszą klasą, uspokajała się, więc nie

będzie miała miejsca obok niego, a poza tym zapewne wysią­

dzie on w Dubaju. Nie znosiła, gdy ją ośmieszano i z przyje­

mnością pomyślała, że nigdy już nie zobaczy mężczyzny, który

był świadkiem tak rzadko przydarzającej się jej utraty panowa­

nia nad sobą.

W istocie mogła nawet udawać, że nic takiego się nie stało,

dopóki w Dubaju nie weszła na pokład nędznego małego samo­

lociku i nie przekonała się, że ma spędzić dwie i pół godziny,

siedząc obok tego właśnie faceta. Typowy przykład pecha, jaki

prześladował ją w tym roku, pomyślała ponuro. Mieć dwadzie­

ścia dziewięć lat to wcale nie takie zabawne. A wyglądało na

to, że także ostatnie godziny przed jej trzydziestymi urodzinami

przebiegną niewesoło. Być może nazajutrz, kiedy stuknie jej

trzydziestka, obudzi się i stwierdzi, że wszystko uległo zmianie?

Westchnęła lekko i rzuciła sąsiadowi pełne urazy spojrzenie

spod rzęs. Z pewnością na jej chrzcinach nie było dobrej wróżki,

R S

14

bo gdyby się tam zjawiła, bez wątpienia postarałaby się dla niej

o przystojnego, czarującego mężczyznę, z którym mogłaby mi­

ło spędzić te ostatnie godziny młodości. Zamiast tego, wylądo­

wała w towarzystwie chłodnego, podstarzałego pedanta. Musi

mieć przynajmniej czterdziestkę, zdecydowała pogardliwie,

przyzwyczajona myśleć o takim wieku jak o nieokreślonej, da­

lekiej przyszłości.

Trzeba przyznać, że nie wyglądał tak, jakby miał lada chwila

przejść na emeryturę, doszła do wniosku, przyglądając się bliżej

sąsiadowi. Miał w sobie coś solidnego, zrównoważonego. Ema­

nowała z niego pewność siebie, świadcząca o całkowitym zado­

woleniu ze swego wyglądu i losu. Właściwie szkoda, że na jego

twarzy rysowało się tyle surowości. Byłby dosyć przystojny,

gdyby się uśmiechał. Zerkała na niego, zastanawiając się, jak

by zareagował na próbę maleńkiego flirtu, ale gdy zatrzymała

spojrzenie na surowym wyrazie jego ust, zdecydowała, że nie

będzie tracić czasu. Widząc, jak siedzi zatopiony w nudnych

sprawozdaniach, pełnych wykresów i cyfr, czuła, że on absolut­

nie nie nadaje się do flirtu. Ale przecież zawsze lubiła wyzwania,

prawda?

Claudia wzięła do ręki instrukcję bezpieczeństwa, wetkniętą

w kieszeń fotela z poprzedniego rzędu. Udając, że ją czyta,

obmyślała swoją strategię. Nie żywiła zbyt wielkich nadziei, że

wymusi na nim uśmiech, ale byłoby zabawne wyciągnąć z niego

tyle informacji, ile się tylko da. Jeśli myślał, że uda mu się

ignorować ją przez całe dwie i pół godziny, to się bardzo po­

mylił.

- To jest chyba bardzo stary samolot - rzuciła, wznawiając

rozmowę przerwaną po jego aluzji do incydentu na Heathrow.

- Czy pan sądzi, że jest bezpieczny?

- Oczywiście, że tak - burknął David, nie podnosząc oczu

znad raportu. Powinien przewidzieć, że ona nie potrafi przez

R S

15

dłuższą chwilę usiedzieć cicho. -Dlaczego, u licha, nie miałby

być bezpieczny?

-. Ponieważ jest zbyt stary, by latać - odrzekła Claudia, sku­

biąc zniszczoną tkaninę, pokrywającą siedzenia. - Niech pan

spojrzy na to. Obicie pochodzi z łat sześćdziesiątych. Gdzie się

ten samolot podziewał przez ten czas?

- Powiedziałbym, że całkowicie bezpiecznie kursował między

Menesset a Telama'an. - David umyślnie robił notatki na marginesie,

by przypomnieć jej, zenie tak łatwo można rozproszyć jego uwagę.

- Co pani przeszkadza w tym samolocie, oczywiście poza tym po­

żałowania godnym faktem, że nie podoba się pani kolor foteli?

Claudia rozglądała się dokoła. Samolot ruszył już na pas

startowy. Było tylko czterdziestu pasażerów, a siedzenia usta­

wiono parami po obu stronach dość wąskiego przejścia.

- Nie uświadamiałam sobie, że. jest taki mały - przyznała.

- Telama'an to niewielkie miasto. - Ostentacyjnie odwrócił

stronę z miną znudzoną i obojętną.

- Mam nadzieję, że mają tam przynajmniej lotnisko - mruk­

nęła, zirytowana brakiem reakcji z jego strony. - A może za­

mierzają dać nam spadochrony i wypchnąć nad wybranym miej­

scem do lądowania?

Spojrzał na nią tak zimnym wzrokiem, że zaczęła tracić

ochotę na odrywanie go od pracy.

- Niech pani nie będzie śmieszna - rzekł. - Mają od lat

połączenia lotnicze, ale chwilowo jest to największy samolot,

jaki może tam wylądować. Wszystko się zmieni, kiedy wybu­

dują nową bazę lotniczą. Telama'an stanowi jeden z najodleglej­

szych rejonów Shofrar, ale jest ważne ze względów strategicz­

nych i rządowi zależy na rozwoju tych terenów. Jednak chwilo­

wo to pokryta kurzem mała oaza pośrodku pustyni. Miejscowy

szejk pragnie uzupełnić infrastrukturę: bazę lotniczą, drogi, wo­

dociągi, elektrownie. Ma gigantyczne plany.

R S

16

Ojej, więc to jeden z tych nudziarzy, którzy rozpoczynają

wykład zamiast rozmawiać, westchnęła w myślach Claudia.

- Wydaje się, że pan dużo wie na ten temat - powiedziała,

wachlując się instrukcją. Samolot toczył się wciąż po pasie

startowym. Starała się nie myśleć zbyt wiele o tym, co będzie,

gdy oderwie się od ziemi.

- Powinienem wiedzieć. Należę do inżynierów zatrudnio­

nych przy tym projekcie.

- Ale to firma GKS Engineering miała tam kontrakt - zwró­

ciła się do niego, zaskoczona.

- Skąd pani o tym wie? - David popatrzył na nią nieufnie.

Co ta głupia kobieta miała wspólnego z GKS?

- Moja kuzynka wyszła za mąż za głównego inżyniera tego

projektu. Nazywa się Patrick Ward. Zna go pan?

- Tak, znam Patricka - powiedział niechętnie. - I Lucy też.

- Był przygnębiony. Oczywiście jechała w odwiedziny akurat

do tych ludzi, z którymi spędzał najwięcej czasu w Telama'an.

Czy nie ma sposobu, żeby się od niej odczepić?

- Och, świetnie. Powiem im, że spotkałam pana. - Uwagi

Claudii nie uszło ociąganie się w jego głosie. Dostrzegła okazję

realizacji przynajmniej części swoich planów. - Jak pan się

nazywa? - Niech wydusi z siebie choć to jedno.

- David Stirling - przedstawił się po krótkiej przerwie.

- A ja jestem Claudia Cook - powiedziała, choć o nic nie

pytał.

Zerkając na niego z ukosa, rozważała, czy powinna go zmu­

sić do uścisku ręki, ale odrzuciła tę myśl. Wyciągnięcie z niego

nazwiska było ogromnym sukcesem. Widząc wyraz jego twarzy,

poczuła, że David Stirling nie należy do mężczyzn, których

można prowokować zbyt długo. Lepiej trzymać się banalnej

konwersacji. Będzie to bardziej skuteczny sposób, by go roz­

drażnić.

R S

17

- A więc pan jest także inżynierem?

- Coś w tym rodzaju.
David przeklinał swój los. Nie tylko został zmuszony,

by spędzić dwie i pół godziny, siedząc obok tej kobiety, ale

jeszcze w dodatku nie mógł utrzeć jej nosa, choć miał na to

ogromną ochotę. Bardzo lubił Lucy i Patricka, więc trudno mu

było powiedzieć zaproszonej przez nich kuzynce, by się za­

mknęła i przestała wtrącać w cudze sprawy. Ze zdziwieniem

myślał, że istnieje między nią i nimi jakiś związek.. Tamci byli

jednym z najsympatyczniejszych małżeństw, jakie znał, a ta

dziewczyna to jakiś koszmarny intruz z całkowicie innego

świata.

Mimo woli przyjrzał się jej dokładnie. Miała piękną cerę -

a może świetny makijaż. Prawdopodobnie w grę wchodzi ta

ostatnia możliwość, zdecydował. Jej rzęsy były zbyt długie,

gęste i ciemne, by stanowiły naturalną całość z popielatoblond

włosami. Zresztą dostrzegł, że delikatnie podkreśliła je tuszem.

Nagle wróciło przykre wspomnienie Alix stojącej przed lustrem

w łazience. Widział jej usta zaciśnięte w skupieniu i palec przy­

trzymujący powiekę, gdy ostrożnie czerniła rzęsy. David nie

przypuszczał, że ten obraz może go jeszcze tak ranić. Alix dała

mu bezcenną lekcję, po której stał się bardzo nieufny w konta­

ktach z podobnymi do niej dziewczynami.

Z takimi dziewczynami jak Claudia Cook. Pewnie pracowała

w marketingu, zgadywał. Albo miała coś wspólnego z mediami.

Musiał to być jakiś zawód, który pozwalał jej bezceremonialnie

obcałowywać ludzi i z ważną miną krążyć z notatnikiem w rę­

ku. Pewnie chodziła na przyjęcia i narzekała, że praca ją wy­

czerpuje, choć najprawdopodobniej spędzała większość dnia

przy telefonie, z czego wynikało co najwyżej spotkanie na lun­

chu albo ustalenie terminu następnej rozmowy. David uśmiech­

nął się do siebie ponuro. O tak, spotykał już takie dziewczyny

R S

18

jak Claudia i nie obawiał się, że potrafią wywrzeć na nim wię­

ksze wrażenie.

Samolot obrócił się, znieruchomiał na chwilę przy końcu

pasa startowego, potem rozpędził się na asfalcie i w ostatniej

chwili wzbił się w powietrze. Claudia starała się równo oddy­

chać, gdyż David Stirling mógłby drwić z jej zdenerwowania.

Wreszcie z ulgą zobaczyła, że zniknął, napis „Nie palić", a gdy

samolot wznosił się wyżej, spojrzała na sąsiada. Spostrzegła, ze

już zdążył zagłębić się w sprawozdaniu. Postanowiła jednak, że

nie pozwoli mu na zajmowanie się pracą.

- Czy pan. także ma kwaterę w Telama'an, jak Patrick? -

spytała z pozornym zainteresowaniem.,

- Nie - rzucił David przez zęby, nie odrywając wzroku od

wykresów. Te wielkie oczy i ten namolny głos nie omamiły go

ani na chwilę. Doskonałe wiedział, że ona z jakiegoś powodu

umyślnie postanowiła go sprowokować. No cóż, nie da jej tej

satysfakcji i nie chwyci przynęty. - Większość czasu spędzam

w Londynie, w centrali.

- A po co pan teraz leci do Telama'an?-Claudia nie rezyg­

nowała.

- Muszę wziąć udział w całej serii szczególnie ważnych

spotkań. - Odetchnął głęboko, zmuszając się do zachowania

spokoju. - Zbliżamy się do ukończenia pierwszej fazy projektu

i chcemy przekonać rząd, by zawarł z nami kontrakt na nastę­

pny, najważniejszy etap, ale wiele innych dużych firm ubiega

się o to, więc istnieje silna konkurencja. Ostateczna decyzja

należy do miejscowego szejka. Jest kuzynem sułtana i ponosi

odpowiedzialność za projekt. Ale to trudny partner, w interesach.

Całymi miesiącami odkładał spotkania, a teraz dał nam w końcu

szansę szczegółowego przedstawienia mu projektu pojutrze. Jest

dla mnie sprawą niezmiernej wagi, by dotrzeć jak najszybciej

na miejsce i naradzić się przed tym spotkaniem z resztą zespołu.

R S

19

W każdym razie oznacza to, że muszę przejrzeć sprawozdania,

wiec jeśli pani...

- Ach, cóż za zbieg okoliczności! - Nie pozwoliła mu do­

kończyć. - Dla mnie także jest bardzo ważne, by dotrzeć tam

j u t r o .

- Doprawdy? A dlaczegóż to?

- Jutro kończę trzydzieści lat i wybieram się na przyjęcie,

by spotkać moje przeznaczenie - oznajmiła, pochylając się ku
niemu konfidencjonalnie.

- Pani... co? - spytał z niedowierzaniem.
- Moje przeznaczenie. - Claudia miała nadzieję, że ma

w tym momencie minę dostatecznie uduchowioną. - Wiele lat
temu wróżka powiedziała mi, że nie wyjdę za mąż przed trzy­

dziestką i spotkam męża gdzieś, gdzie będzie dużo przestrzeni

i piasku.

- A więc doszła pani do wniosku, że trzeba polecieć na

pustynię, w nadziei, że zawróci pani w głowie jakiemuś bied­

nemu, pechowemu mężczyźnie. - David nie silił się nawet na

ukrycie swego niedowierzania, a Claudia stłumiła śmiech, sze­
roko otwierając oczy.

- O, nie. Dokładnie wiem, kim on będzie. Wróżka powie­

działa mi, że bardzo ważne będą inicjały „J" i „D". Jestem

pewna, że potrafię rozpoznać go od razu. Lucy chce wydać dla
innie przyjęcie, więc spotkam go w swoje urodziny, tylko muszę
być tam obecna.

- Pani chyba nie usiłuje mi wmówić, że Lucy wierzy w te

wszystkie czary-mary i przepowiednie? - parsknął. - Zawsze
uważałem ją za kobietę inteligentną!

- Była świadkiem tej przepowiedni - oświadczyła Claudia

z powagą. - Miałyśmy obydwie po czternaście lat i wszystko to
zrobiło na niej wielkie wrażenie - dodała, pomijając jednak

milczeniem fakt, że obydwie wybiegły z namiotu wróżki, pęka-

R S

20

jąc ze śmiechu, a Lucy całymi latami kpiła z niej niemiłosiernie,

twierdząc, że jej kuzynka czeka z zamążpójściem do trzy­

dziestki.

Gdy się ma czternaście lat, trzydziestka wydaje się wiekiem

niesłychanie odległym. Nie spodziewała się, że kiedyś będzie

aż tak stara i że nie wyjdzie za mąż dużo wcześniej. Kiedy

spotkała Michaela, żartowała nawet z Lucy, że obecnie stara się

przechytrzyć los i zawrzeć związek małżeński w dwudziestym

dziewiątym roku życia. Jednakże Michael nie chciał się całko­

wicie zaangażować... I teraz, w przeddzień trzydziestych uro­

dzin, była wciąż niezamężna, jak zapowiedziała wróżka.

- Nie możesz spędzić sama swoich trzydziestych urodzin

- powiedziała Lucy, gdy Claudia zadzwoniła do niej, by oznaj­

mić, że zaręczyny z Michaelem zostały ostatecznie zerwane.

- Jestem tak nieszczęśliwa, że zupełnie mi wszystko jedno,

co robię. Nie chcę mieć kłopotu z urządzaniem przyjęcia, na

którym każdy będzie mi współczuł,

- No to przyjedź do Shofrar - zaproponowała bez namysłu

Lucy. - Tutaj nikt nic nie wie o Michaelu, więc możesz się

zachowywać, jak ci się spodoba. Będzie fajnie - dorzuciła, za­

chwycona własnym pomysłem. - Wydamy dla ciebie urodzino­

we przyjęcie i będziesz mogła poznać .Justina Darke'a,

- Justina jak?

- Justin Darke. Amerykański architekt, który pracuje tutaj

z Patrickiem i jest naprawdę przystojny. Świetnie się nam roz­

mawia, Claudio. Gdy tylko go poznałam, pomyślałam, że do­

skonale nadawałby się dla ciebie... o wiele lepiej niż ten gad

Michael. Justin jest nieprawdopodobnie mity, ciepły, szczery,

poza tym kawaler... Czegóż można chcieć więcej?

- Musi być z nim coś nie w porządku - odparła Claudia.

Doświadczenia z mężczyznami sprawiły, że stała się nieufna

wobec zbyt wielkich nadziei. Mili, ciepli, szczerzy faceci zwy-

R S

21

kle bez poważniejszych powodów nie wałęsali się długo w bez-

żennym stanie.

- Ależ nic podobnego! To po prostu wspaniały chłopak -

nalegała Lucy. - Jestem przekonana, że mu się spodobasz. Po­

kazałam mu kiedyś twoje zdjęcie, a on oświadczył, że jesteś

czarującą damą.

- Nie czuję się szczególnie czarująca w tym momencie - po­

wiedziała ponuro Claudia.

- Po prostu musisz jakoś poprawić swoje samopoczucie.

A Justin jest tak uroczy, że z pewnością odzyskasz humor.

- Być może rzeczywiście byłoby miło znaleźć się w zupeł­

nie innym miejscu. - Claudii zaczął się podobać ten pomysł.

- Oczywiście. Zmiana otoczenia, przystojny mężczyzna...

Przestaniesz myśleć o Michaelu - zaśmiała się Lucy. - Czy pa­

miętasz, Claudio, wróżkę z tamtego festynu? Tę całą gadaninę

o piasku, inicjałach i trzydziestce? Tutaj jest masa piasku, a ini­

cjały Justina to „JD".

- Zaraz będę miała trzydziestkę? Nie przypominaj mi o tym.

- Pomyśl tylko, istnieje duża szansa, że spotkasz swoje prze­

znaczenie - powiedziała dramatycznie Lucy.

Obydwie zachichotały.

- Ale to, mimo wszystko, nie robi na mnie wielkiego wra­

żenia - zastrzegała Claudia. - Po całym roku spędzonym z Mi-

chaelem sądzę, że mogę obejść się bez swojego przeznaczenia.

Zamiast tego wolę dobrą zabawę.

Nie było łatwo uzyskać dwóch tygodni urlopu w okresie

najbardziej wytężonej pracy, ale gdy Claudia raz coś postano­

wiła, dążyła do tego nieustępliwie. Już następnego dnia zarezer­

wowała bilet. Od tej pory wszystko szło na opak, jednak zacis­

nęła zęby i powiedziała sobie, że warto wiele znieść, byle tylko

prosto z samolotu wpaść w serdeczne objęcia Lucy. Choćby

miała paść trupem, będzie się dobrze bawiła w Telama'an.

R S

22

A tymczasem rozerwie się, doprowadzając Davida Stirlinga

do jeszcze większej irytacji.

- Więc pani wyruszyła w tak długą podróż w pogoni za

mężczyzną, którego pani nie widziała na oczy, spodziewając się

jedynie, że ma właściwe inicjały? - Kręcił głową w najwy­

ższym zdumieniu.

- A czemuż by nie?—zapytała.

Ale on był tak zaskoczony, że nie dostrzegł drwiącego błysku

w jej oczach.

- No cóż, pozostaje wierzyć, że skoro pani potrafi sama

podróżować, cechuje panią niejaka inteligencja, choć raczej

trudno ją zauważyć - rzucił jadowicie. - Nawet taka desperatka

jak pani nie udałaby się przecież do Telama'an bez sensownego

powodu.

Claudia sądziła natomiast, że po roku ciężkich przeżyć przy­

sługuje jej prawo do odrobiny słońca, zabawy i komplementów,

i że ma wystarczające powody, by podróżować, gdzie tylko

zechce. To zresztą nie jest sprawa Davida Stirlinga.

- Pan nic nie rozumie - rzekła dramatycznie. - Znalazłam

się na rozstajnych drogach mojego życia. Jutro kończę trzydzie­

ści lat i nie mogę dłużej znieść takiej egzystencji. Muszę chwy­

tać każdą okazję. .. ...

- Jaką okazję?

- Znalezienia pokrewnej duszy, oczywiście. - Zakrztusiła

się, ale udało jej się utrzymać poważny wyraz twarzy. — JD

czeka na mnie na pustyni... Po prostu czuję to. Muszę więc

lecieć na spotkanie ze swym przeznaczeniem.

— JD? Z pewnością Lucy musiała się dobrze nagłowić, żeby

znaleźć kogoś z właściwymi inicjałami. Czy już kogoś odkryła?

- Być może - odparła Claudia skromnie.

- Jakiż to nieszczęsnych kandydatów ustawiła w kolejce?

- David rozważał w myślach różne możliwości, szukając w pa-

R S

23:

mięci. Jack Davis?. Jest żonaty. Jim Denby? Nieprawdopodobne.

- A! - powiedział nagle. - Justin Darke. Dlaczego nie pomyśla­

łem o nim od razu?

- Muszę milczeć jak grób - rzekła Claudia, uświadamiając

sobie, że chcąc poirytować Davida Stirlinga, postawiła w kło­

potliwej sytuacji amerykańskiego przyjaciela Lucy.

Dostrzegł jednak błysk w jej oczach i wyciągnął z tego

wnioski. Justin Darke był raczej miły, ale Dawid był pewien, że

nie nadawał się na męża takiej kobiety jak Claudia Cook. Czy

domyślał się, jakie plany mają wobec niego Claudia i Lucy?

Znalazłszy- się w Telama'an, postara się rzucić ostrzegawcze

słówko Justinowi. Ale zachowanie Claudii było tak dziwaczne,

że trzeba będzie czegoś więcej niż przyjacielskiego ostrzeżenia,

by ją powstrzymać.

- Biedny Justin - powiedział, kiwając głową.

- Doprawdy nie wiem, o kim pan mówi - skłamała Claudia.

- A w każdym razie, gdybym wiedziała, kogo spotkam, nic by

się nie udało. Wiem tylko, że jutro wieczorem muszę być na

przyjęciu, a resztę pozostawiam przeznaczeniu!

R S

ROZDZIAŁ DRUGI

- Jak się zdaje, przeżyje pani jutro bardzo ważny dzień.

Trzydzieste urodziny i spotkanie z przeznaczeniem - zauważył

z nie ukrywanym sarkazmem.

To wystarczyło, by wywołać niebezpieczny błysk w szaro-

niebieskieh oczach Claudii.

- Czyż pan nie dostrzega, że te dwie sprawy są powiązane

ze sobą? - ciągnęła dalej wylewne zwierzenia. - Trzydziestka

to rozstajne drogi każdego życia, prawda?

- Czyżby? - spytał David niezbyt zachęcającym tonem.
- Tak. To czas podsumowania tego, czego się pragnie od

życia, ale i czas na zmianę decyzji. Czas pożegnania z młodo­

ścią i spojrzenia w twarz własnej śmiertelności.

- Doprawdy - zwrócił się do niej z powagą - trudno mi

uwierzyć, że pani jutro skończy trzydzieści lat.

Ta uwaga zaskoczyła Claudię. Nie uważała, że źle wygląda

jak na swój wiek, ale nie oczekiwała komplementów z jego

strony. Być może powinna, mimo wszystko, spróbować z nim

flirtu?

- Dziękuję, ale dlaczego...
- Ponieważ - przerwał jej szorstko - nigdy nie wyobraża­

łem sobie, że ktoś w pani wieku może wygadywać takie głu­

pstwa.

- Wobec tego przypuszczam, że kończąc trzydziestkę, nie

przeżywał pan kryzysu egzystencjalnego. - A więc na tym po-

R S

25

legają jego komplementy, pomyślała. - A może nie jest pan już
w stanie sobie tego przypomnieć? - dodała złośliwie.

- Byłem wtedy zbyt zajęty, by przeżywać jakieś kryzysy.

- No, to niech pan tylko poczeka do pięćdziesiątki - parsk­

nęła...- Spędził pan życie, pracując i nie poświęcając ani jednej

myśli temu, co pan robi ani dlaczego pan to robi. Ale pewnego

dnia ocknie się pan i zda sobie sprawę, że minęła pięćdziesiątka

i że jest już za późno, by coś na to poradzić. Wtedy dopiero

przeżyje pan kryzys!

- Być może — odrzekł David, podrażniony przypuszcze­

niem, że już praktycznie przekroczył w życiu pewną granicę.
- Ale nie mam zamiaru martwić się tym teraz. Tak się składa,

że nie skończyłem jeszcze czterdziestki. Dopiero za miesiąc

będę się musiał liczyć z tym kryzysem.

- O! - W głosie Claudii było tyle zdumienia, że ten okrzyk

mógł zabrzmieć obraźliwie. - Kiedy ma pan urodziny?

- Siedemnastego września. - Westchnął, bo przewidywał,

co zaraz nastąpi.

- A więc pańskim znakiem jest Panna. - Claudia mądrze

pokiwała głową, choć nie była pewna, czy następnym znakiem

w zodiaku jest Koziorożec czy Waga. - To znaczące.

-David nie chciał sprawić jej satysfakcji, pytając, co to może

oznaczać. Wiedział tylko, że była najgłupszą i najbardziej iry­

tującą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał i że nie jest w stanie

znosić jej dłużej, niezależnie od tego, czy to kuzynka Lucy, czy

nie.

- Możliwe - powiedział lekceważąco. - A teraz wybaczy

pani, ale doprawdy muszę zabrać się do roboty.

- Och, oczywiście!- zawołała Claudia z przesadną skruchą.

- Tak mi przykro, że panu przeszkadzałam. Teraz po prostu

zacznę przeglądać pisma, a pan nie będzie nawet wiedział, że

jestem tuż obok.

R S

26

David pomyślał, że to niemożliwe. Należała do tego rodzaju

dziewczyn, które mogą siedzieć w ciemnym pokoju, nie rusza­

jąc się i nic nie mówiąc, a i tak będą przeszkadzały. Niemniej,

gdyby zechciała się zamknąć choć na chwilę, byłby w stanie

przeczytać wreszcie to sprawozdanie. Pochylił się i zaczął szyb­

ko i zdecydowanie robić notatki na marginesach, gdy tymcza­

sem Claudia, zmuszona do wyjęcia czasopisma, próbowała nie

zwracać na niego uwagi. Musiała jednak odczuć podziw dla

umiejętności koncentracji i metodyczności, z jaką przeglądał

dokumenty i mimowolnie zerkała ukradkiem na jego promie­

niującą energią twarzy. Właściwie nie był przystojny. Miał twar­

dy wyraz ust, szczupłą, inteligentną twarz, ale cechowała go

powściągliwość, tak jak gdyby umyślnie starał się ukryć swoją

wartość. W każdym razie nie mogła nadał myśleć o nim jak

o kimś bezbarwnym, choć bardzo by tego chciała. Siła jego

osobowości przejawiała, się w spokojnym poczuciu własnego

autorytetu, w zbijającej z tropu ostrości spojrzenia i w otacza­

jącej go aurze pewności siebie.

Zdjął marynarkę i podwinął rękawy koszuli. Nikt nie mógłby

dostrzec w Davidzie Stirlingu śladów napięcia. Czy kiedykol­

wiek dał się wyprowadzić z równowagi, zastanawiała się. Co

mogłoby poruszyć tego mężczyznę, zburzyć jego spokój, spra­

wić, że jego puls zacząłby uderzać szybciej?

Niezadowolona z kierunku, w jakim pobiegły jej myśli,

Claudia otworzyła czasopismo. Kartkując je, natknęła się na

artykuł o dobrych i złych stronach różnych okresów życia. Nie

ma sensu czytać o dwudziestolatkach, pomyślała ponuro. To już

minęło. Lepiej poczytać o kobietach trzydziestoletnich, żeby się

dowiedzieć, czy mają w ogóle jakieś życie przed sobą, czy też

powinna się poddać i kupić porządny tweedowy kostium, a tak­

że niebieskawą płukankę do siwizny.

„Kobiety trzydziestoletnie - czytała w artykule - pozostawi-

R S

27

ły za sobą wszystkie niepokoje dwudziestolatek. Są zrównowa­

żone, pewne siebie i zadowolone ze swego losu". Akurat, po­

myślała Claudia ironicznie. „Już dobrze wiedzą, co im odpo­

wiada, a co nie, i są dość dojrzałe oraz doświadczone, by pro­

wadzić życie zgodne ze swymi upodobaniami". Cytowano

wypowiedź jakiegoś mężczyzny: „Kocham kobiety trzydziesto­

letnie. Są o wiele bardziej interesujące niż młode dziewczęta,

ponieważ mają coś do powiedzenia, wiedzą; czego chcą, i do­

statecznie ufają sobie, by to osiągnąć. Sądzę, że to najbardziej

seksowny wiek. Wiele kobiet pięknieje po trzydziestce. Umieją

dojść do ładu z własnym ciałem i to daje im wyrafinowanie

i błyskotliwość, którego nie jest w stanie osiągnąć żadna dwu­

dziestolatka".

Claudia mruknęła niedowierzająco. Co za masa bzdur, jak

powiedziałby David Stirling. Jeszcze nigdy nie spotkała kobiety,

która umiałaby dojść do ładu z własnym ciałem i w wieku lat

trzydziestu, iw żadnym innym. Ale poza tym słowa o wyrafi­

nowaniu i błyskotliwości nie brzmiały źle, nawet jeśli myśl

o dojrzałości nie była zbyt pociągająca. Pocieszająca była ta cała

gadanina o tym, że się wie, czego się chce, ale Claudia w tej

chwili myślała tylko o tym, że chce się już znaleźć w Telama'an,

umyć włosy i dostać bardzo dużą szklanicę bardzo zimnego dżi­

nu z tomkiem. Iście wzniosłe pragnienia na początek nowej

dekady życia.

W końcu z westchnieniem odłożyła pismo. David wciąż czy­

tał, sprawozdania. Zdecydowała, że coś nie jest w porządku, jeśli

mężczyzna do tego stopnia potrafi się koncentrować na pracy,

ale nie starczyło jej jakoś odwagi, by mu przerwać. Może dla­

tego, że wciąż miała dwadzieścia dziewięć lat i nie osiągnęła

jeszcze wymarzonej pewności siebie. Jutro będzie inaczej.

. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu rozrywki i napotkała

wzrok jakiegoś mieszkańca Shofrar, który siedział po drugiej

R S

28

stronie przejścia. Był to przystojny mężczyzna w eleganckim

zachodnim garniturze, miał ciemne włosy i ciepłe, bardzo ciem­

ne oczy. Uśmiechnął się uwodzicielsko, gdy ich spojrzenia się

skrzyżowały. Zachwycona, że po miażdżącej odprawie Davida

trafiła na kogoś, kto wyraźnie darzył ją sympatią, uśmiechnęła

się również.

- Przepraszam, że się pani przyglądałem - odezwał się do­

skonałą angielszczyzną. — Ale nieczęsto widujemy tak piękne

pasażerki na trasie do Telama'an.

Komplement sprawił Claudii sporą przyjemność. Mężczyzna

przedstawił się jako Amil. Wkrótce rozpoczęli dyskretny flircik.

Powiedział jej, że załatwiał interesy swego wuja w stolicy, a te­

raz wraca do domu.

- Czy długo pozostanie pani w Telama'an?
- Tylko dwa tygodnie. Potem muszę wracać do pracy.
- A nie mogą się tam dłużej obejść bez pani?
- Obawiam się, że nie. Pracuję w przedsiębiorstwie produ­

kującym programy dla telewizji. Akurat teraz mamy mnóstwo

pracy.

Siedzący obok David, który nie mógł nie słyszeć tej irytująco

beztroskiej paplaniny, pogratulował sobie, że trafnie odgadł jej

zawód. Domyślił się w każdym razie, że pracuje w mediach, ale

powinien wiedzieć, że musi chodzić o telewizję. Próbował wy­

łączyć się i skupić na czytaniu raportu, ale Claudia rozwodziła

się głośno nad tym, jak wyczerpująca i trudna jest ta praca, a jej

nowy znajomy jeszcze ją zachęcał, potakiwał i uśmiechał się,

okazując żywe zainteresowanie. Trudno rozstrzygnąć, które

z nich jest bardziej zachwycone sobą, pomyślał ze złością Da-

vid. Claudia zauważyła kątem oka irytację na jego twarzy i po­

dwoiła wysiłki, by oczarować Amila. Pokaże Davidowi, że są

jeszcze mężczyźni ulegający jej urokowi.

- Ale wystarczy już opowieści o mojej pracy - zaszczebio-

R S

29

lała z wdziękiem do Amila, obdarzając go promiennym uśmie­

chem. - Jestem pewna, że pańskie życie jest o wiele bardziej

interesujące niż moje.

Rany, ależ ona jest irytująca! David przygryzł wargi, popra­

wiając z nieuzasadnioną Wściekłością błąd maszynowy w spra­

wozdaniu. Musiał jeszcze wytrzymać kolejny kwadrans ich mę­

czącej paplaniny, aż wreszcie przerwał im steward, ciągnący

wózek z napojami. Ulga nie trwała jednak długo. Claudia mu­

siała być bardzo podekscytowana. Czy ona nie może usiedzieć

cicho przez jedną minutę? — irytował się. Grzebała w torbie,

przebierając wśród nieskończonej ilości szminek, polerowała

lusterko, starannie malowała usta, Kiedy zamknęła puderniczkę

i razem ze szminką wrzuciła ją do torby, wyciągnęła pilnik

i opiłowała paznokcie. Potem przyszła kolej na krem do rąk,

a na koniec spryskała się perfumami. David poczuł subtelny

zapach, który już mu sie skojarzył z jej osobą, ale postanowił

nie zwracać na niego uwagi.

Wtedy —oczywiście! - zajęła się fryzurą. Pochylając głowę,

przeczesywała grzebieniem jedwabistą grzywę, a potem odrzu­

ciła włosy do tyłu. Okalały jej twarz. David próbował nie myśleć

o tym, jakie były piękne i miękkie. Wpadające przez okienko

promienie słońca rozświetlały pasma i przemieniały w czyste

złoto. Zaledwie skończyła zabiegi toaletowe i David zaczął

mieć nadzieję na chwilę spokoju, zaczęła z niecierpliwym wes­

tchnieniem bębnić palcami po poręczy swojego fotela. Był to

już ostateczny cios zadany wytrzymałości nerwowej Davida.

- Czy nie może pani posiedzieć cicho choć dwie sekundy?

- zasyczał, odrzuciwszy pióro.

- Przecież siedzę cicho - zaprotestowała urażona.

- Nie - odparł, opanowując się z najwyższym wysiłkiem.

- Jeśli pani nie ględzi z całkowicie obcymi ludźmi, to się pani

smaruje, czesze, podziwia w lusterku albo grzebie w torbie, a po

R S

30

wyczerpaniu tych wszystkich skomplikowanych możliwości

intelektualnego działania, irytująco hałaśliwie bębni pani pal­

cami.

- A co chciałby pan, żebym robiła? - Claudia wyglądała na

bardzo dotkniętą.

- W ogóle nie chcę, żeby pani coś robiła. Dlaczego pani nie

może usiedzieć spokojnie?

- Nie znoszę siedzieć spokojnie. - Nadąsała się. - Jestem

mało odporna na nudę. Muszę coś robić.

- A dlaczego pani nie spróbuje pomyśleć? - zasugerował,

patrząc na nią z niesmakiem. - To powinno stanowić dla pani

zupełnie nowe doświadczenie. Na wysiłek uruchomienia swoje­

go mózgu mogłaby pani poświęcić przynajmniej pięć minut.

- Już myślałam - odrzekła Claudia z godnością.
- Zdumiewa mnie pani. - Pokręcił głową z drwiącym po­

dziwem. - A o czym pani myślała?

- No cóż... Głównie zastanawiałam się, jak Patrick mógł

przyjąć do pracy kogoś tak aroganckiego i niesympatycznego.
- Przybrała ton niby to poufnego zwierzenia.

- A dlaczego pani sądzi, że to Patrick przyjął mnie do pracy?

- Przyglądał jej się przez chwilę.

- Wiem, że jest głównym inżynierem,- zatrudnionym przy

tym projekcie. A więc, jeśli pan ma brać udział w pertrakta­

cjach, będzie pan musiał składać mu sprawozdania. Gdyby się

dowiedział, jak fatalnie reprezentuje pan GKS, wątpię, aby był

zachwycony. Patrick może wyglądać na dobrodusznego - ciąg­

nęła - ale znam go od dawna i uprzedzam pana, że jeśli dojdzie

do wniosku, iż psuje pan opinię firmy, to będzie musiał zare­

agować.

- Nie przypuszcza pani chyba, że wyrzuci mnie przed tymi

spotkaniami?

- Sądzę, że to będzie zależało od pana - powiedziała

R S

31

zgryźliwie, choć dostrzegła w oczach Davida dziwny błysk,

który jej się bardzo nie spodobał.

- A więc, jeśli przez resztę tej podróży będę dla pani uprzej­

my, to pozwoli mi zostać?-

- Och, nie chciałabym, żeby pan zadawał sobie tyle tru­

du - odcięła się. - Uprzejmość nie przychodzi chyba panu zbyt

łatwo.

- To zależy od tego, wobec kogo mam być uprzejmy - od­

rzekł sarkastycznie.

Claudia, chciała wynaleźć odpowiednio miażdżącą ripostę,

ale jej uwagę przykuł nagle bulgoczący odgłos, dobiegający od

strony srebrnego skrzydła za oknem.

- Wie pan, jestem pewna, że coś jest nie w porządku z tym

silnikiem. Wydaje takie dziwne dźwięki.

- Niech się pani nie ośmiesza - odparł. - Cóż mogłoby być

nie w porządku?

- Nie wiem. Nie mam pojęcia o silnikach.
- Skąd więc pani wie, że wydaje dziwny odgłos?— Osten­

tacyjnie przyłożył dłoń do ucha, nasłuchując. - Moim zdaniem

brzmi dobrze.

- Tak się zawsze mówi - rzekła ponuro. - Wszystko jest jak

w katastroficznym filmie. Zawsze na początku pokazują ludzi,

którzy zachowują się normalnie, tak jak my.

- Nie było nic normalnego w pani zachowaniu, od kiedy

pani weszła do samolotu - zauważył.

Zignorowała to.

- Ludzie zwykle piją kawę, rozmawiają i nikt nie zdaje so­

bie sprawy, że za chwilę zdarzy się coś okropnego. Ale mają

rację, ponieważ zawsze jest tam jakiś Bruce Willis lub Tom

Cruise, albo jakiś inny przystojniak, który wkracza do akcji

i ratuje wszystkich, natomiast my mamy tylko grzebiącego

w papierach inżyniera, który potrafi jedynie udzielić rady, by

R S

32

siedzieć cicho i zachować spokój. Mówię panu, że coś jest nie

w porządku! Czuję to.

- Powtarzam po raz ostatni - powiedział David przez zęby.

- Nic złego nie dzieje się z tym silnikiem.

W tym momencie silnik zabulgotał i ucichł, a samolot prze­

chylił się gwałtownie. Natychmiast podniósł się gwar przerażo­

nych arabskich głosów, a i resztę pasażerów przestraszył niespo­

dziewany wstrząs spowodowany nagłym spadkiem prędkości.

Claudia instynktownie chwyciła Davida za rękę. Była przestra­

szona. Zamknął jej dłoń w ciepłym, silnym uścisku, by po­

wstrzymać ją przed wybuchem histerii.

- Nie ma powodu do paniki. Spokojnie. Pilot już zapanował

nad samolotem. Sytuacja jest pod kontrolą.

Drugi silnik pracował bez zakłóceń, więc samolot odzyskał

również szybkość. Z głośnika rozległ się komunikat po arabska,

ale dla Claudii, która nie rozumiała ani słowa, brzmiało to

przerażająco. David natomiast słuchał uważnie. Uświadomiła

sobie ze zdumieniem, że on zna arabski.

- Co mówią? - spytała szeptem.

- Że nie ma powodu do niepokoju. Straciliśmy jeden silnik,

ale bez problemu możemy lecieć na drugim. A poza tym na

wszelki wypadek pilot kieruje się w stronę najbliższego lądowi­

ska i spróbuje tam dokonać naprawy. - Głos Davida był opano­

wany i niesłychanie uspokajający. - Teraz może się pani odprę­

żyć i powiedzieć: „A nie mówiłam!".

- Chyba nie potrafię się odprężyć, dopóki nie stanę obiema

nogami na stałym gruncie. - Zaschło jej w gardle. - Wtedy

dopiero to powiem.

Wylądowali na zapiaszczonym lotnisku w środku pustyni po

dwudziestu minutach zaledwie, ale Claudii wydawało się, że

zajęło to całą wieczność, David wciąż przemawiał do niej spo­

kojnym, opanowanym głosem, a ona z bezgranicznym zaufa-

R S

33

niem szukała oparcia w jego obecności, nie słysząc właściwie,

co do niej mówi. Myślała tylko o tym, ile czasu straciła, mar-

twiąc się swoją trzydziestką, a tymczasem mogła jej wcale nie

dożyć. Samolot osiadł na ziemi tak lekko, że dopiero gdy silnik

zamilkł i zaczęli powoli toczyć się po pasie startowym, zorien-

towała się, że wylądowali bezpiecznie. Zamknęła oczy z długim

westchnieniem ulgi.

Otworzyła je, kiedy wreszcie samolot znieruchomiał. Na

zewnątrz gorące powietrze drżało nad asfaltem, a blask słońca

odbijał się od srebrnych skrzydeł maszyny. Widać było kilka

budynków z prefabrykatów, zdezelowaną wieżę kontrolną i za­

kurzone domki rozrzucone wzdłuż drogi, która gubiła się w za­

mglonej, rozpalonej przestrzeni.

- Gdzie jesteśmy? - odezwała się Claudia, z trudem zwilża­

jąc wargi.

- W miejscowości zwanej Al Mishrah - powiedział z roz­

czarowaniem David, wyglądając przez okno. - Był tutaj termi­

nal naftowego rurociągu i dlatego zbudowano lotnisko. Ale już

od dawna jest rzadko używane. Odbywają się tu tylko sporady­

czne loty, obsługujące resztki podupadającego miasta.

- A więc nie jest to pana zdaniem idealne miejsce postoju?

- spytała z wysiłkiem Claudia.

- Można to i tak nazwać. - David skrzy wił usta w półuśmie­

chu, jakby docenił, że starała się zażartować.

- A co się teraz będzie działo?

- Opierając się na swoich doświadczeniach z Shofrar, mogę

powiedzieć, że niewiele.

Miał rację. Niektórzy pasażerowie wstali, krzycząc i gestyku­

lując, ale upłynęło wiele minut, zanim podjechały schodki. We­

wnątrz samolotu panowało niesłychane gorąco i Claudia tęskniła

do świeżego powietrza, ale gdy otwarto drzwi, wdarł się do środka

zapach paliwa oraz fala upału. Z niesmakiem skrzywiła nos.

R S

34

Pasażerowie zbili się natychmiast w tłum, pchający się do

wyjścia, nie było jednak powodu, by się śpieszyć. Dopiero gdy

przetoczyła się pierwsza fala łudzi, David zagadnął Claudię.

- Czy czuje się pani teraz lepiej?

- Tak, zupełnie dobrze.

- W takim razie, czy zechciałaby pani puścić moją rękę?
- Och! - Claudia cofnęła dłoń, jak gdyby ją coś ukłuło,

i zarumieniła się z przykrości. - Przepraszam. Nie zdawałam

sobie sprawy... To znaczy zapomniałam... - wyszeptała.

- Nic się nie stało. - Chłodny głos Davida przerwał jej za­

żenowane wyjaśnienia. Wsunął papiery do teczki i wstał.

Claudia wahała się, kurcząc się ze wstydu na myśl o tym, że

przez tyle czasu czepiała się jego ręki jak mała dziewczynka.

Musiał myśleć, że zachowała się histerycznie, ale nie mogła nie

wyrazić wdzięczności za jego cierpliwość.

- Był pan bardzo uprzejmy -powiedziała nieco sztywno.

- Dziękuję.

Zaskoczony David poszedł za nią do wyjścia. Oczekiwał

raczej, że ona każdą przysługę przyjmuje jak coś, co się jej

należy. Ku swemu zdumieniu odczuł zadowolenie, że pomylił

się, oceniając ją przedtem tak surowo.

W baraku, który służył jako dworzec lotniczy, nie było chłod­

niej niż na dworze. Jedyny wentylator pod sufitem leniwie mie­

szał powietrze, a w całym, pomieszczeniu rozbrzmiewały coraz

głośniejsze okrzyki wściekłych pasażerów.

David i Claudia czekali, siedząc na pomarańczowych plasti­

kowych krzesłach, trzeszczących i zakurzonych. Początkowo

Claudia czuła zbyt wielką ulgę. że znalazła się żywa i cała

z powrotem na ziemi, by irytować się brakiem wszelkiej reakcji

ze strony obsługi lotniska. Cieszyła się, że siedzi obok Davida,

była bowiem przestraszona bardziej, niż chciała to przyznać,

a uświadomiła sobie, nie bez przykrości zresztą, że choć David

R S

35

był arogancki i niesympatyczny, to jego chłód i opanowanie

stanowiły dla niej bezcenne oparcie.

Jednak w miarę jak mijały długie minuty, rosło jej zmęczenie

i niecierpliwość. Z irytacją wstała i spojrzała po raz kolejny na

zegarek. Tkwili tu już ponad godzinę.

- Co się dzieje?!-Wybuchnęła wreszcie.
- Pilot i ludzie z tutejszej obsługi naziemnej robią przegląd

silnika - westchnął David. Myślał, że ona po przeżytym lęku

zmieni swoje zachowanie, ale powinien już wiedzieć, że nie jest

w stanie usiedzieć spokojnie przez dłuższą chwilę. - Czekamy,

aż wróci i powie nam, co dalej... - Przerwał, gdyż poruszenie

wśród pasażerów zapowiadało nadejście pilota. — A oto i on.

- Chodźmy dowiedzieć się, co się dzieje! - zawołała.

- To ja pójdę porozmawiać z nim - zdecydował stanowczo.

- Pani tutaj zaczeka.

Chciała zaprotestować, ale coś w wyrazie twarzy Davida

przekonało ją, że lepiej zmilczeć i z powrotem usiąść na krześle.

Obserwowała go, gdy zmierzał w stronę zaambarasowanego pi­

lota. Był wysoki, szczupły, ruchy miał zręczne i elastyczne,

przypominające kota łub zawodnika, gotującego się do biegu.

Inni zdawali się uznawać jego autorytet, bo instynktownie ustę­

powali mu z drogi. Claudia widziała tylko plecy Davida, gdy

rozmawiał z pilotem, ale z pełnych rezygnacji gestów lotnika

i reakcji pozostałych słuchaczy wywnioskowała, że nowiny nie

były pomyślne. David wrócił z gniewną miną.

- Samolot został wycofany z ruchu —oznajmił. - Załatwiają

jakiś inny lot, by nas stąd zabrać.

- To już coś. - Claudia oczekiwała czegoś o wiele gorszego.

- Kiedy przyleci dragi samolot?

- Może za dwa dni. -

• - Dwa dni?! - Wpatrywała się w niego z rosnącą wściekło­

ścią. - Dwa dni!

R S

36

David westchnął.

- Dobrze pani usłyszała.
- Ależ oni nie mogą oczekiwać, że spędzimy dwa dni w tym

piachu!

- W mieście podobno jest coś w rodzaju hotelu, pozostałość

z lepszych czasów. Prawdopodobnie mocno podupadł.

- Nie obchodzi mnie, czy mają tu „Ritza" - ucięła Claudia.

- Jutro są moje urodziny. Nie zostanę tutaj. Dlaczego nie mogą

przysłać od razu innego samolotu?

- Shofrar nie posiada bazy turystycznej. Działają tu tylko

małe wewnętrzne linie lotnicze i wszystkie inne maszyny mają

już ustalony plan lotów.

- Wspaniale! - Claudia zerwała się z miejsca i zaczęła krążyć

dokoła. - Ale przecież musimy coś zrobić. Czy jest tutaj autobus?

. - Wydaje mi się mało prawdopodobne, by istniało jakieś

połączenie z Telama'an. Musieliśmy zboczyć z kursu, żeby tu

wylądować.

- No dobrze, a taksówka?
- To nie Picadilly, Claudio. Nie może pani kiwnąć ręką na

taksówkę i kazać się zawieźć na pustynię. Tutaj nigdzie nie ma

nawet bitych dróg.

- Więc co? - pytała niecierpliwie. - Jak może pan tak stać

i nic nie robić?

Popatrzył na nią z góry. Była o wiele sympatyczniejsza, kie­

dy się bała.

- Nie przypuszczam, by wpadanie w szał, tak jak pani to

robi przy najmniejszym niepowodzeniu, pomogło nam sprowa­

dzić tu samolot.

- Czy to znaczy, że pan nie zamierza niczego zrobić? - spy­

tała Claudia z niedowierzaniem, - A co z pańskim zebraniem?

Wydawało mi sie, że pan równie mocno, jak ja, chce się dostać

do Tełama*an.

R S

37

- Owszem, mam zamiar dotrzeć tam najszybciej, jak to bę­

dzie możliwe. - Popatrzył na nią zimno. - Gdyby pani mogła

uciszyć się na chwilę i dla odmiany posłuchać mnie, powiedział­

bym, że spróbuję zdobyć jakiś pojazd. Bardzo wątpię, by można

tu było coś wynająć, ale może uda mi się kupić.

- Kupić samochód? - Spojrzała na niego, nie rozumiejąc.

-Ale...

- Ale co?
- No cóż... - zawahała się. - Pan przecież nie może prze­

jechać wozem przez pustynię. Czy to w ogóle możliwe?

- Możliwe, jeśli się wie, co trzeba - odrzekł David. - A na

szczęście ja wiem. Spędziłem sporo czasu w Shofrar i jestem

w stanie sam dotrzeć do Telama'an.

Czy rzeczywiście położył nacisk na słowo „sam"? Claudia

bawiła się swoim pierścionkiem. Żałowała, że tak ostro formu­

łowała swoje opinie.

- Hmm... Nie mam przy sobie zbyt wiele pieniędzy - po­

wiedziała. - Ale jeśli pan mnie zabierze, jestem pewna, że Pa­

trick zwróci panu połowę kosztów, a ja będę mogła odesłać mu

pieniądze po powrocie do Londynu, Byłabym panu bardzo

wdzięczna. - Spojrzała na niego błagalnie. - Proszę... - dodała.

Jej oczy były rzeczywiście niezwykłe, pomyślał David. Mia­

ły szaroniebieski, głęboki, łagodny, przydymiony kolor, jak bar­

wa zmierzchu nad wzgórzami. Były to oczy, w których mężczy­

zna mógł się zgubić, oczy zapierające dech w piersiach. Z tru­

dem oderwał od niej wzrok. Claudia miała wszystkie cechy,

których nie znosił u kobiet. Była głupia i powierzchowna, iry­

towała go i umyślnie prowokowała. Doskonałe zdawał sobie

sprawę, że mógłby zamordować ją na długo przed dotarciem do

Telama'an. Mimo jej pięknych oczu nie było sensu zabierać jej

ze sobą. Jeśli ma choć trochę oleju w głowie, powinien powie­

dzieć „nie".

R S

38

- No więc dobrze - zgodził się niechętnie. - Ale żadnych

skarg! To trudna jazda i jeśli będę musiał jeszcze wysłuchiwać

jęków, nieodwołalnie wysiądzie pani i pójdzie pieszo.

- Dziękuję. - Jej twarz rozjaśnił uśmiech, który znów oszo­

łomił Davida. Do tej pory nie widział jeszcze jej uśmiechu i był

zdumiony, do jakiego stopnia rozświetla jej twarz i pogłębia

błękit pięknych oczu. — Nie będzie pan tego żałował - obiecała.

- Nie odezwę się słowem - zapewniła ofiarnie. - Zrobię wszyst­

ko, co pan zechce.

- Uwierzę, jak to zobaczę. - Nachmurzył się, wściekły na

siebie. Do diabła, brakowało mu tylko odkrycia, że kiedy ona

się uśmiecha, wygląda dużo młodziej, cieplej i piękniej. Zebra­

nie w Telama'an miało podstawowe znaczenie dla przyszłości

firmy i tym się powinien teraz zajmować, a nie pięknymi oczy­

ma i nieoczekiwanymi uśmiechami dziewczyny.

- Pójdę teraz zorientować się, co można znaleźć - zapowie­

dział szorstko. - Proszę tu zostać.

- Dobrze, - Claudia była zbyt uszczęśliwiona jego zgodą,

by zwrócić uwagę na ten arogancki ton. Przez krótką, przykrą

chwilę myślała, że on odmówi i właściwie nie mogła mu wziąć

tego za złe. Cały czas wojowali z sobą. Przyrzekła więc sobie,

że odtąd postara się być dla niego miła. Zaczekała posłusznie

na powrót Davida, lecz gdy dostrzegła wyraz jego twarzy, od­

gadła, że nic nie wskórał.

- Rozmawiałem z kilkoma osobami. Nic nie będę mógł zro­

bić, jeśli nie dostanę się do miasta. Podobno próbują sprowadzić

tutaj coś w rodzaju autobusu. A więc musimy nadal czekać.

- Jak się wydaje, całą podróż spędzę na oczekiwaniu - wes­

tchnęła zrezygnowana.

Spojrzał na nią, wciąż zły, że jej uśmiech wywarł na nim

takie wrażenie.

- Podobno miała pani przestać narzekać.

R S

39

- To nie było narzekanie, to był komentarz - sprostowała,

ale wolała zamilknąć, niż się z nim sprzeczać. Postanowiła być
uprzejma i nie dopuścić, by w końcu zostawił ją tutaj samą.

Starała usadowić się wygodniej na twardym krześle. Zmieniła

pozycję, założyła nogę na nogę, a potem znów próbowała usiąść
inaczej.

-. Na miłość boską, niech pani przestanie się wiercić! - wy­

buchnął David.

Claudia już otwierała usta, by oświadczyć, że nudzi się i sie­

dzi bardzo niewygodnie, ale się opanowała.

- Złapał mnie kurcz - usprawiedliwiła się. - Muszę się tro­

chę przejść.

Podeszła do okna i przez chwilę przyglądała się, jak wyła­

dowywano walizy z samolotu. Zobaczyła, jak do rozklekotane­

go wózka podchodzi Amil, pasażer, który siedział po drugiej

stronie przejścia i zabiera swoje bagaże. Sprawiał wrażenie, że

wie, dokąd ma się udać. Pomachała do niego, gdy wrócił do

poczekalni.

- Czy pan nie czeka na autobus?
- Na szczęście mam tutaj rodzinę - wyjaśnił. - Muszę być

w Telama'an jutro. Jeden z moich krewnych przyprowadził mi

samochód. Jeśli teraz wyjadę, mam nadzieję, że zdążę na czas.

- Ależ pan ma szczęście - westchnęła z zazdrością. - Wy­

gląda na to, że będziemy musieli spędzić tu całe wieki.

- Pani chciałaby dostać się do Telama'an?
- Też muszę tam być jutro.

- To czemu nie miałaby pani pojechać ze mną? - zapropo­

nował Amil. - Podróż będzie długa i niewygodna, trzeba będzie

przenocować w oazie, ale jeśli pani chce dotrzeć tam jutro, będę.

uszczęśliwiony, mogąc panią zabrać ze sobą.

- Pojechać z panem? - zawahała się, rozmyślając gorączko­

wo nad tą propozycją. Amil wydawał się czarujący, ale to prze-

R S

40

cież obcy człowiek. Nie wiedziała, jakie są obyczaje w Shofrar.

Byłaby naiwna, gdyby mu całkowicie zaufała.

- Z drugiej strony nie mogła znieść myśli, że musiałaby stracić

dwa dni cennego urlopu i tkwić w tym okropnym miejscu, jeśli

Davidowi nie uda się zdobyć samochodu, Ona po prostu nie

byłaby w stanie spędzić tu sama swoich urodzin, a propozycja

Amila mogła stanowić jedyną szansę dotarcia w porę do Tela-

ma'an. Niemniej nie powinna ryzykować.

- To szalenie uprzejme z pana strony... - zaczęła i w tym

momencie uchwyciła ponad ramieniem Amila spojrzenie Davi-

da. Siedział na pomarańczowym krześle opanowany jak zwykle,

ale miał zafrasowaną minę, a nawet odniosła wrażenie, że jego

chłód zaczyna się ulatniać. Słowa zamarły jej na ustach właśnie

w chwili, gdy chciała uprzejmie odrzucić propozycję Amila.

Ależ oczywiście! Rozwiązanie było tak proste, że trudno jej było

uwierzyć, iż od razu na to nie wpadła. - To szalenie uprzejme

z pana strony - powtórzyła, uśmiechając się ciepło do Amila.

- Będzie nam bardzo miło pojechać z panem. Muszę tylko pójść

i zanieść mężowi tę dobrą nowinę.

R S

ROZDZIAŁ TRZECI

Zapanowała chwila ciszy. Szeroki uśmiech, świadczący o ra­

dosnym oczekiwaniu, zastygł na ustach Amila.

- Pani mąż?

- David - rzekła Claudia z wyrazem niewinnego zaskocze­

nia. - Pan nie wiedział, że jestem mężatką?

- Nie. - Amil opanował się. - Po prostu, kiedy rozmawiali­

śmy, miałem wrażenie, że podróżuje pani sama.

- O, jak mi przykro. Powinnam panów sobie przedstawić.

- Przybrała teraz stosownie skruszoną minę. - W samolocie

siedział obok mnie. Bardzo boję się latać, dlatego musiał cały

czas trzymać mnie za rękę, dopóki nie wylądowaliśmy.

- A więc to był pani mąż... - Amil najwyraźniej zapamiętał

tę właśnie sytuację i Claudia pogratulowała sobie, że mimo woli

wykonała tak przekonujący gest, którego się jeszcze niedawno

wstydziła.

- Oczywiście. - Otworzyła szeroko oczy, - Przecież nie zła­

pałabym za rękę kogoś zupełnie obcego, prawda?

- Oczywiście, że nie - uśmiechnął się Amil.

Claudia wyobraziła sobie, że w duchu wzruszył z irytacją

ramionami, żałując straconej okazji do flirtu. Ale postanowił

widocznie zrobić dobrą minę do złej gry.

~ W każdym razie będę zachwycony, zabierając ze sobą pa­

nią i jej małżonka - oświadczył.

R S

42

Musiała przyznać, że zachował się bardzo kurtuazyjnie. Mo­

że w ogóle nie trzeba było kłamać? Ale stało. się.

- Pan jest niezwykle uprzejmy - powiedziała szczerze. -

Kiedy ma pan zamiar wyruszyć?

- Natychmiast, jak to będzie możliwe.

- Wobec tego od razu idę po Davida. To potrwa tylko chwilę.

David spostrzegł, jak uśmiechnięta Claudia biegnie do niego

z drugiego krańca poczekalni. Tym razem był już przygotowany

na wrażenie, jakie wywierał na nim ten uśmiech. Całkowicie

opanowany wyszedł jej naprzeciw.

- Dlaczego pani wygląda na tak zadowoloną z siebie?

- Zdobyłam dla nas obojga okazję do Telama'an. Wyrusza­

my natychmiast - oświadczyła z satysfakcją.

- Co pani zrobiła? - spytał niedowierzająco.
- Amil nas tam zawiezie.
- Kim, u licha, jest ten Amil?
- Siedział niedaleko mnie w samolocie - wytłumaczyła.

Jednocześnie pomyślała, że David mógłby się bardziej ucieszyć

tą nowiną.

- Ach, taaa... - mruknął David bez entuzjazmu. - To ten

człowiek, z którym pani tak skandalicznie flirtowała. Czemu

pani od razu tego nie powiedziała?

- No cóż, jeśli nawet flirtowałam - rzekła Claudia słodkim

głosem - to flirtowałam z właściwym mężczyzną. I to się nam

obojgu opłaciło. Ma samochód, który już czeka na dworze.

- Jak on to załatwił? - David był wciąż nieufny.

- Ma tutaj kontakty i pociągnął za właściwe sznurki. Co to

zresztą ma za znaczenie? - dodała niecierpliwie. - Ważne, że

on jutro musi być w Telama'an i ma dość miejsca, żeby nas

oboje zabrać.

- Dlaczego zostałem objęty tym szlachetnym zaprosze­

niem? - David spojrzał na nią podejrzliwie. - Nie zamieniłem

R S

43

z nim ani słowa, a sądząc po sposobie, w jaki pani trzepotała

rzęsami, patrząc na niego, przypuszczałbym raczej, że Amil nie

ma wielkiej ochoty zabierać mnie z sobą w charakterze przy­

zwoitki.

- No właśnie, o to chodzi. - Claudia ustawiła się tak, by

z salinie można było dostrzec wyrazu jego twarzy. Zniżyła głos.

- Ja... ee... powiedziałam mu, że pan jest moim mężem.

- Co pani powiedziała?! - krzyknął David.

Uciszyła go gwałtownie.
- Powiedziałam Amilowi, że jesteśmy małżeństwem - wy­

szeptała z pewną dumą.

- Na miłość boską, dlaczego pani to zrobiła? - pytał roz­

wścieczony.

- Musiałam. - Claudia rozejrzała się dokoła, przerażona

myślą, że Amil mógłby podejść do nich, zanim zdąży wyjaśnić

sytuację Davidowi. - Przecież nie mogłam jechać z nim sama,

prawda? Nie wiem o nim nic, oprócz tego, że zdobył samochód.

- 0 mnie pani też nic nie wie, ale to nie powstrzymało pani

przed podaniem mnie za swojego męża!

- Ale pan zna Patricka i Lucy - zaprotestowała. - Można

by rzec, że pośrednio się znamy. W każdym razie - ciągnęła,

choć David wyglądał wciąż na niezbyt przekonanego -myśla­

łam, że pan będzie mi raczej wdzięczny.

- Wdzięczny? Wdzięczny za to, że zmusza mnie pani do

udawania, iż ożeniłem się z osobą taką jak pani? - David wście­

kał się, że uwikłała go w tę idiotyczną maskaradę. Niesłychana

arogancja tej kobiety była wręcz zdumiewająca. Nawet Alix

pomyślałaby dwa razy, zanim zmusiłaby całkowicie obcego

człowieka do występowania w roli męża, nie wypowiadając

nawet zdawkowych słów: „o ile pan się zgodzi". - Pani chyba

żartuje.

- Niech pan posłucha - powiedziała szorstko Claudia. -

R S

44

Sam pan mówił, że musi być jutro w Telama'an, a to najlepszy

sposób, by tam dotrzeć. Nawet gdyby udało się panu zdobyć

odpowiedni pojazd, musielibyśmy przedtem czekać na autobus

do miasta, a to może trwać całe wieki. Musiałby pan potem

jeszcze szukać samochodu i możliwe, że nie udałoby się wyje­

chać przed północą. A w tym czasie wraz z Amilem możemy

być już daleko stąd. A co byłoby, gdyby pan nie znalazł wozu?

Tkwilibyśmy tu przez dwa dni. - Zauważyła, że Dawid się waha,

i zdecydowała się użyć szantażu uczuciowego. - Proszę, niech

pan pojedzie. Jutro skończę trzydzieści lat i nie mogę spędzić

tutaj urodzin.

- Ani stracić szansy na odnalezienie swego przeznaczenia

w osobie Justina Darke'a - dodał z udanym współczuciem.

- Oboje chcemy się dostać do Telama'an tak szybko, jak to

możliwe - rzekła z naciskiem. Zaczynała żałować, że próbowa­

ła rozdrażnić go tą głupią historią o wróżce, ale nie miała czasu

na sprostowania. - To chyba oczywiste, na co. pan powinien się

zdecydować.

- Jedyna oczywista rzecz to fakt, że pewne kobiety są goto­

we zrobić wszystko, byle złapać mężczyznę - burknął David,

rozdarty między pragnieniem, by jak najszybciej udać się w dro­

gę, a wstrętem do metod, jakich użyła Claudia dla osiągnięcia

swego celu. Dobrze by jej zrobiło, gdyby po prostu oświadczył,

że nie chce mieć z nią nic wspólnego.

Claudia rzuciła przerażone spojrzenie przez ramię. Amil,

stojący przy drzwiach, uchwycił jej wzrok, kiwnął ręką i zaczął

przepychać się przez tłum w ich kierunku. Niemal płacząc z roz­

czarowania, zwróciła się do Davida. Jeśli on chce, by go błagać,

będzie błagała.

- Proszę, niech pan pojedzie - zaczęła. - Przecież powinien

pan zrozumieć, że nie mogę wybrać się z nim sama. Pan nie

musi w ogóle nic robić.

R S

45

- Tylko wyglądać na idiotę, który się z panią ożenił.

- Och, proszę, niech pan się zgodzi. - Claudia odrzuciła

wszelką dumę, a David zaczął mięknąć pod wpływem jej wiel­

kich, szaroniebieskich oczu. - On będzie tu za moment. Proszę,

proszę, proszę!

- Ach, państwo są tutaj. Myślałem, że już was zgubiłem.

- Amil był zbyt dobrze wychowany, by podchodząc do nich,

okazać niecierpliwość.

Claudia zwróciła się ku niemu z desperacko radosnym

uśmiechem.

- Przykro mi, że to trwało tak długo. Właśnie opowiadałam

mężowi o pańskiej uprzejmej propozycji. - Zaryzykowała spojrze­

nie na Davida, który stał sztywno. Westchnęła głęboko, modląc się

w duchu, by jej nie zostawił. - Amil, to jest mój mąż,.David

Stirling. - Nastąpiła lodowata pauza, jak się wydawało Claudii,

trwająca całe wieki. Nie miała odwagi znów spojrzeć na Dawida.

On zaś znieruchomiał, zażenowany i pełen niesmaku. Do

licha, to nie było w porządku z jej strony, wciągać go w te

śmieszne kłamstwa, a potem stać obok i wyglądać jak niewi­

niątko: szaroniebieskie oczy pełne lęku, napięcie w smukłym

ciele, ale sylwetka nienagannie elegancka. Co by zrobiła, gdyby

powiedział Amilowi, że aż do dzisiejszego dnia nie widział jej

na oczy i że nie ożeniłby się z nią za żadne pieniądze? Nie

można jednak doprowadzić do tego, by Wybuchnęła płaczem.

Byłoby to jeszcze bardziej żenujące, niż udawanie jej męża.

A poza tym w jednej sprawie miała rację: on naprawdę musiał

się dostać do Telama'an...

- Dzień dobry panu. - Podał Amilowi rękę, mając wrażenie,

że przekracza jakiś punkt graniczny, z którego już nie ma od­

wrotu. - To bardzo szlachetne z pańskiej strony, że zapropono­

wał nam pan podwiezienie. Mam nadzieję, że nie przyczynimy

panu zbyt wielu kłopotów.

R S

46:

- Ależ w żadnym wypadku - odrzekł uprzejmie Amil i wy­

mienili uścisk ręki. - Będę zachwycony państwa towarzystwem.

Claudia poczuła ogromną ulgę i westchnęła głęboko, co spra­

wiło, że Amil dokładnie się jej przyjrzał.

- Mamy przed sobą długą drogę - zapowiedział. - Chciał­

bym dotrzeć jak najszybciej do Telama'an i miałem zamiar wy­

ruszyć natychmiast, ale jeśli państwo są zmęczeni... - Spojrzał

na nią.

- Wcale nie jesteśmy zmęczeni - odparła stanowczo Clau­

dia. - My również chcemy się tam szybko dostać. - Spojrzała

na Davida. - Prawda, kochanie? - dodała to czułe słówko z czy­

stej złośliwości.

- Jeśli chodzi o mnie, im wcześniej, tym lepiej - zgodził się

David z twarzą pokerzysty, obdarzając Claudię znaczącym spoj­

rzeniem.

- Świetnie. - Jeśli Amila zaskoczyło ich zachowanie, był

zbyt uprzejmy, by to okazać. - Cóż - rozłożył ręce. - Wóz stoi

na zewnątrz. Zaczekam tam, póki państwo nie odbierzecie swo­

ich bagaży.

Zaledwie odszedł od nich parę kroków, gdy David wy­

buchnął.

- Co miało znaczyć to „kochanie"? - spytał oskarżycielsko.
- O, małżeństwa zwykłe mówią do siebie „kochanie" - od­

rzekła wesoło. W świetnym humorze wyruszyła z nim na po­

szukiwanie bagażu, wiedząc już, że zgodził się na jej podstęp.

- Pomyślałam, że to zabrzmi bardziej przekonująco - rzuciła

jeszcze.

- Przekonująco czy nie - mruknął z niesmakiem - ale jeśli

myślisz, że będę mówił do ciebie „kochanie" w ciągu najbliż­

szych dwudziestu czterech godzin, to się bardzo mylisz.

- A więc już mnie nie kochasz? — Zatrzymała się z drwią­

cym osłupieniem, udając, że z rozpaczy zaraz się rozpłacze.

R S

47

- Nie mam nastroju na głupie gierki - ostrzegł ją, bynaj­

mniej nie rozbawiony. - Gdyby nie fakt, że on rzeczywiście

zaraz wyrusza, powiedziałbym Amilowi, że jesteś pozbawioną

skrupułów kłamczucha. Zostawiłbym cię, żebyś z tej sytuacji

wygrzebała się na własną rękę.

- Och, nie zrzędź tak. - Niezbyt przejęła się jego wymów­

kami. - Przynajmniej nie musimy tutaj siedzieć i czekać, aż

zabierze nas jakiś nie istniejący autobus.

- A ja zaczynam myśleć, że wolałbym znieść wszystko, byle

tylko nie słyszeć, jak mówisz do mnie „kochanie" - oświadczył

posępnie.

Claudia tylko się roześmiała.

- Chodź i zabierz swoją walizkę, kochanie.

Przepychając się przez tłum, odnaleźli Amila, czekającego

przed budynkiem obok połciężarówki, rozklekotanej, ale jesz­

cze nadającej się do użytku. Rozmawiał z jakimiś ludźmi, ale

pożegnał się ż nimi szybko i podszedł do Davida i Claudii.

- Obawiam się, że walizki trzeba będzie umieścić z tyłu

- usprawiedliwił się. — W kabinie z trudem znajdzie się miejsce

dla nas trojga.

Pamiętając, jak Alix reagowała na najmniejsze niewygody,

David oczekiwał, że Claudia zaprotestuje głośno, wyobrażając

sobie, jak jej elegancka walizka zakurzy się na otwartej platfor­

mie połciężarówki. Ale ku jego zaskoczeniu pogodnie oddała

swój bagaż i wdrapała się do kabiny. Nie uskarżała się na zni­

szczone siedzenia ani, gdy Amil ruszył, na złowróżbne dźwięki

silnika. David z niechęcią przyznał, że kiedy trzeba, umie przy­

zwoicie się zachować.

W istocie Claudię tak zachwycała perspektywa opuszczenia

Al Mishrah, że z radością podróżowałaby nawet śmieciarką. Po

pechowym roku, w którym wszystko układało się coraz gorzej,

samotne spędzenie, tutaj trzydziestych urodzin byłoby ciosem

R S

48

ostatecznym. Ale teraz jechała do Lucy, na przyjęcie, które

czekało na nią w Telama'an. Wydawało się, że życie przestało

już ją gnębić, a ta podróż wróżyła, że odtąd wszystko ułoży się

lepiej. Być może w końcu przestanie się martwić swoją trzy­

dziestką. Kiedy terminal z pomarańczowymi krzesłami zniknął

w oddali, jej nastrój wybitnie się poprawił.

- Jak pan sądzi, ile czasu zabierze nam jazda do Telama'an?

- spytała Amila.

- To zależy od stanu dróg - odrzekł.. - Mamy w Shofrar zbyt

gorący klimat na asfalt, więc drogi są czymś w rodzaju bitych

traktów, prowadzących przez pustynię. Czasami pokrywa je pia­

sek albo koleiny stają się tak głębokie, że trzeba szukać innej

drogi, ryzykując, że się ugrzęźnie w miękkim piachu. Ale jeśli

wszystko pójdzie dobrze, jeszcze dziś wieczorem powinniśmy

dotrzeć do niewielkiej oazy zwanej Sifa, oddalonej o jakieś

cztery godziny jazdy. Jutro będziemy jeszcze jechać dwanaście,

może trzynaście godzin.

Ponownie David nastawił się na przerażone protesty Claudii,

i znów go zaskoczyła.

- Miejmy nadzieję, że zbyt często nie będziemy łapać gumy

- powiedziała jedynie.

Kabina obliczona była na wygodną jazdę dla dwóch osób.

Amil jako kierowca miał osobny fotel, natomiast Dawid i Clau­

dia musieli ścisnąć się na jednym siedzeniu, nie mogli więc

uniknąć bezustannego dotykania się. David przysunął się, jak

tylko mógł, do drzwiczek, by zostawić Claudii więcej miejsca,

ale w końcu zmuszony był położyć ramię na oparciu siedzenia.

Jego dłoń znalazła się w kuszącej bliskości gęstwiny jasnych

włosów. Z przyjemnością wciągał w nozdrza ich ulotny zapach

i za każdym razem, gdy wóz podskakiwał na wybojach, odczu­

wał ciepło jej ciała.

- Samochód ma klimatyzację, ale to jedyna jego zaleta -

R S

49

przyznał ze skruchą Amil, kiedy trafili na szczególnie głęboką

koleinę. - Nie jest to najwygodniejszy wehikuł na taką jazdę.

- Nic nie szkodzi - rzekła Claudia, próbując odzyskać rów­

nowagę. - Poczujemy taką ulgę, gdy się wreszcie zatrzymamy,

że będzie nam wszystko jedno, gdzie prześpimy noc.

- Cieszę się, że pani to mówi - uśmiechnął się Amil -

W Sifa jest mała gospoda, ale to nie miejsce dla turystów. Po­

koje są bardzo prymitywne.

- Nieważne - zapewniła go, rzucając złośliwe spojrzenie na

Davida. - Nie obchodzą nas warunki, jeśli tylko możemy być

razem.

- Ja również nie zwracałbym uwagi, gdzie jestem, gdybym

miał taką piękną żonę - odparł Amil z galanterią.

- Czy uwierzysz, kochanie?-Claudia znów zwróciła się tak

do Davida, wiedząc, jak bardzo go tym zirytuje. Wdzięcząc się,

przytuliła się do niego czule. - Amil nawet nie zdawał sobie

sprawy, że jesteśmy małżeństwem, dopóki mu o tym nie powie­

działam. - Z satysfakcją zauważyła na jego twarzy nerwowy tik.

- To nadzwyczajne— zdołał warknąć Da.vid.

- W istocie tym razem - zwróciła się poufale do Amila

- pokłóciliśmy się po raz pierwszy i to dlatego w samolocie nie

odzywaliśmy się do siebie.

- Jestem pewien, że Amila nie interesują nasze małe nie­

porozumienia... kochanie - dodał, chcąc powstrzymać ją od

dalszego snucia głupkowatych opowieści.

- Czy państwo od dawna są małżeństwem?— spytał Amil

po chwili taktownego milczenia.

- Tak - rzekł David.
- Nie - powiedziała Claudia.

Zapadła chwila ciszy.
- On mówi tak, gdyż jest przekonany, że byliśmy razem od

wieków - zaśmiała się Claudia, pewna, że rozdrażni tym Davida

R S

50

do granic wytrzymałości. - Ale tak naprawdę pobraliśmy się

tydzień temu.

- Tydzień temu? A zatem to wasz miesiąc miodowy.
- Nie - odezwał się David, starając się uprzedzić Claudię.

- Jestem tu w interesach, a Claudia chciała zobaczyć się z ku­

zynką w Telama'an, więc uznałem to za dobry pomysł, by za­

brać ją ze sobą.

- Och, David, ty kochany kłamczuchu! - Claudia udała na-

dąsanie. - Przecież wiesz, że nie byłbyś w stanie wyjechać beze

mnie.

Amil skupił się na pokonaniu szczególnie wyboistego odcin­

ka traktu, a David wykorzystał tę okazję, by rzucić Claudii

mordercze spojrzenie. Nie wzięła tego w ogóle pod uwagę

i udała zaskoczenie,: gdy kopnął ją w kostkę.

- Och, uważaj, proszę, na moje nogi - powiedziała niewin­

nym głosem.

- Czy pan także pracuje w telewizji, Davidzie? - zaciekawił

się Amil. Wóz jeszcze raz wyrżnął o przeszkodę na drodze.

- Skądże znowu, nic podobnego! - wykrzyknął David z nie

ukrywaną zgrozą. - Jestem inżynierem.

- A, to może ma pan coś wspólnego z tą nową bazą lotniczą

w Telama'an?

Amil najwyraźniej wiedział wiele o projekcie i przez chwilę

obaj mężczyźni rozmawiali, używając wyłącznie technicznych

terminów, które nic nie mówiły Claudii. Nie wtrącała się do ich

rozmowy, zadowolona, że siedzi w samochodzie i z każdą chwi­

lą zbliża się do Lucy. Bawiła się, wyobrażając sobie, jak też

może wyglądać Justin Darke. Miała nadzieję, że okaże się tak

czarujący, jak zapewniała kuzynka. Już przedtem wymyśliła

sobie dość wyrazisty portret nie widzianego nigdy mężczyzny,

ale teraz, gdy próbowała przywołać ten obraz, w irytujący spo­

sób zaczął przybierać rysy Davida.

R S

51

Jechali i jechali traktem biegnącym prosto jak strzelił w stro­

nę horyzontu, gdzie słońce zachodziło na wspaniałym, czerwo-

nozłotym tle wieczornego nieba. Głowa Claudii, zahipnotyzo­

wanej monotonią otoczenia, zaczęła bezwładnie opadać.

David, spojrzawszy na nią, zorientował się, że ona zasypia.

Zastanawiał się, czy przez cały czas marzyła o Justinie Darke'u.

Z jakiegoś niejasnego powodu ta myśl sprawiła, że się nachmu­

rzył. Justin był w porządku, ale nie należał do tych, którzy

mogliby dać sobie radę z Claudią. Ona owinie go sobie dookoła

palca. Wystarczy pomyśleć, w jakie tarapaty wciągnęła jego

samego.

Nie mógł uwierzyć, że spotkał ją dopiero kilka godzin temu.

Już stała się dla niego kimś dobrze znanym, jak gdyby jej zapach,

stanowcza mina, uparta chęć postawienia na swoim, stały się

częścią jego życia. Była bardzo podobna do Alix, równie cza­

rująca i pewna siebie, ale Alix nie miała tego kpiarskiego ognika

w oczach. I nigdy nie zgodziłaby się bez słowa skargi podróżo­

wać takim wehikułem, pomyślał David. Oczywiście, Alix nie

byłaby na tyle głupia, by przejechać pół świata w pogoni za nie

znanym mężczyzną, z nadzieją, że znajdzie w nim męża. Do­

skonałe umiała wyszukać kogoś przydatnego na miejscu, przy­

pomniał sobie z goryczą. Patrzył na kołyszącą się głowę Claudii.

Jeśli miała ochotę zasnąć, to dlaczego nie złożyła głowy na

oparciu, zdziwił się z irytacją. Nie brał pod uwagę faktu, że

wówczas musiałaby oprzeć się na jego wyciągniętym ramieniu.

Ciężarówka kołysała się z boku na bok i Claudia nachyliła się

w jego stronę. Odskoczyła w ostatniej chwili, wyprostowała się,

potrząsnęła głową, ale oczy jej znów natychmiast się zamknęły.

- Och, do licha - mruknął do siebie David. Prawie siłą objął

ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Półprzytomna Claudia

próbowała się opierać, ale była zbyt rozespana, by walczyć

z nim. A zresztą było coś niesłychanie uspokajającego w silnym

R S

52

ramieniu, które podtrzymywało ją, pozwalając zachować rów­

nowagę wśród nieustannych wstrząsów.

David przesunął się na siedzeniu, robiąc jej więcej miejsca,

a ona naturalnym gestem przytuliła się do niego, z cichym po­

mrukiem wtulając twarz w jego szyję. Siedząc w ciemnościach,

David czuł jej łagodny i spokojny oddech i nie zdając sobie

sprawy, co robi, przytulił policzek do jasnych włosów.

Amil dostrzegł, że Claudia zasnęła, i zniżył głos, by jej nie

obudzić.

- To wielkie szczęście mieć taką żonę - odezwał się do

Davida. - Jest najwyraźniej ogromnie zmęczona, a mimo to nie

narzeka na tę okropną drogę.

- Rzeczywiście - zgodził się David, odczuwając intensyw­

nie miłe ciepło bezwładnego ciała Claudii.

- Jest bardzo piękna - dodał Amil. -

David bezwiednie zacisnął mocniej ramię obejmujące Clau­

dię. Myślał wciąż o niej, o jej szaroniebieskich oczach, o jej

uśmiechu i o tym, jak błyszczały jej włosy.

- Tak, mnie też tak się wydaje - powiedział powoli.

Amil był wyraźnie rozczarowany powściągliwą odpowiedzią

Anglika. Dziwił się, że mąż tak pięknej kobiety rozmawia głów­

nie o interesach.

- Do oazy już niedaleko. Mam nadzieję, że w gospodzie

znajdzie się pokój. Niestety, tutaj nie zaglądają turyści, więc nie

ma hoteli.

- Nie ma - potwierdził David z półuśmiechem. - Mamy za­

miar zbudować hotel w Telama'an w czwartym etapie projektu.

- A gdzie pan mieszka w Telama'an? - zapytał Amil, -

Wiem, że w pobliżu miasta zbudowano kilka domów dla inży­

nierów cudzoziemców. Czy pan zatrzymuje się u kolegów?

- Zazwyczaj tak, ale tym razem szejk Said uprzejmie zapro­

sił mnie, bym zajął gościnny apartament w pałacu.

R S

53

- Pan będzie mieszkał u mojego wuja? Nie miałem pojęcia.

- Zaskoczony Amil spojrzał na niego.

- U pańskiego wuja? - David ostrożnie oderwał policzek od

włosów Claudii.

- A nie wspomniałem o tym? Okazuje się, że wszyscy wy-

bieramy się w jedno miejsce. Jeśli wuj zaprosił państwa do

siebie, to znaczy, że jesteście jego honorowymi gośćmi - po­

wiedział z powagą.

David skrzywił się w ciemnościach. Amil również udaje się

do pałacu, więc on i Claudia nie będą się mogli rozdzielić po

przybyciu do Telama'an. Amil z pewnością napomknie o tym,

że podróżowali razem, a wtedy trudno będzie wyjaśnić, gdzie

się podziała rzekoma małżonka.

- Oczywiście, pobraliśmy się tak pośpiesznie, że szejk być

może nie wie, że ja nie podróżuję sam. - David szybko próbował

zapanować nad sytuacją. - Byłoby niegrzecznie z mojej strony

pojawiać się w pałacu z nie zapowiedzianą żoną, a ponieważ

będę i tak pracował przez cały dzień, uznaliśmy, że najlepiej

byłoby, gdyby Claudia zamieszkała u swojej kuzynki.

- To nie będzie konieczne - rzekł serdecznie Amil. - Wuj

z pewnością będzie zachwycony, ofiarowując gościnę pańskiej

nowo poślubionej żonie.

- Nie śmiałbym narzucać... - zaczął David.

- To nie jest żadne narzucanie się - przerwał mu kategory­

cznie Amil. - W Shofrar bardzo się ceni tradycyjną gościnność

i mój wuj czułby się urażony. Pomyślałby, że pańska żona nie

chciała zamieszkać w jego pałacu.

- Z pewnością nie chciałbym nikogo urazić - David podjął

ostatnią próbę: - Ale być może szejk Said zechce zrozumieć, że

mieszkając w pałacu, Claudia nie mogłaby odwiedzać kuzynki

tak często, jak by tego pragnęła. Jak pan wie, inżynierowie

mieszkają w pewnej odległości od miasta, a nie mając wozu...

R S

54

- Taki problem można bardzo łatwo rozwiązać - nale­

gał Amil. - Mój wuj ma mnóstwo samochodów. Jestem pe­

wien, że jeden odda do pańskiej dyspozycji, więc państwo,

mieszkając w pałacu, będą mogli poruszać się najzupełniej swo­

bodnie.

David poczuł się w kropce.

- Pan jest doprawdy niezmiernie uprzejmy. - Miał nadzieję,

że nie zabrzmiało to zbyt zdawkowo. Wiedział, że nic się już

nie da zrobić, więc zacisnął zęby i postanowił udawać, że wszy­

stko jest w porządku.

Przez jakiś czas jechali w milczeniu. David układał sobie

w głowie, co wygarnie Claudii, gdy znajdą się sami. To ona

powiedziała Amilowi, że są małżeństwem. Amil powtórzy. to

wujowi i zanim się spostrzegą, będą musieli grać małżeństwo

do końca jej pobytu. Wyobrażał sobie z satysfakcją, jaką ona

zrobi minę, gdy się o tym dowie.

Claudia obudziła się dopiero wtedy, gdy półciężarówka za­

hamowała ostro przed niskim budynkiem o płaskim dachu

i Amil wyszedł, by sprawdzić, czy są wolne pokoje. Drgnęła

i półleżąc w ciemnościach, usiłowała zorientować się, gdzie

jest.

- Obudź się, Claudio.

Głos Davida brutalnie przywrócił jej pamięć. Wyprostowała

się gwałtownie, jak gdyby oblana wiadrem zimnej wody.

- Oj, przepraszam. Nie zdawałam sobie sprawy. Nie chcia­

łam spać na pana ramieniu... -jąkała. Co też ona nawyprawia­

ła, tuląc się de Dawida Stirlinga?

- Przynajmniej nie musiałem słuchać, jak pani zwraca się

do mnie per „kochanie" - odpowiedział szorstko, by ukryć

niewytłumaczalne uczucie straty, jakie przeżył, w momencie

gdy odsunęła się od niego..

Amil cały czas prowadził pośpieszne pertraktacje po arabsku

R S

55

z kimś ukrytym za drzwiami gospody. Teraz, wrócił do cięża­

rówki.

- Mają dwa pokoje, ale obawiam się, że bardzo prymitywne.

Prymitywne to było łagodne określenie. Claudia i David zo­

­­­­­ wprowadzeni do pobielonej izby, wyposażonej w twarde

krzesło, popękaną umywalkę i pojedyncze, żelazne łóżko,

oświetlonej tylko przez słabe światło nie osłoniętej niczym ża­

rówki. Wzrok Claudii wędrował po nagich ścianach

i najwyraźniej brudnej podłodze, aż wreszcie zatrzymał się na

łóżku. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że nie będzie tu dwóch

łóżek. Przecież ona i David nie mogą dzielić tego legowiska.

David bez trudu odczytał wyraz jej twarzy. Jednak mógł

tylko zapewnić właściciela gospody, że pokój jest świetny i za­

mknąć za nim drzwi.

- Mam nadzieję, że jesteś zadowolona - powiedział.

- Co teraz zrobimy? - Claudia opadła na krzesło i patrzyła

z przerażeniem na łóżko.

- Nie wiem, co ty będziesz robić, ale ja zamierzam się umyć,

i potem trochę przespać - oświadczył, zmęczony i zirytowany.

Zupełnie nie miał ochoty spierać się z nią na temat łóżka. - Uda­

wanie, że jesteśmy małżeństwem to był twój błyskotliwy po­

mysł - podkreślił bez ogródek. - Czego się spodziewałaś?

Osobnego pokoju?

- Nie spodziewałam się w każdym razie, że mam dzielić

z tobą takie łóżko - przyznała Claudia markotnie. - Przypusz­

czam, że kilku insektom mogłoby nawet być tutaj wygodnie,

jeśli nie miałyby pretensji o to, że je ktoś przypadkiem rozgnie­

cie. Ale łóżko jest za małe dla jednej osoby, a cóż dopiero dla

dwóch.

David skwitował wzruszeniem ramion te niewczesne preten­

sje. Otworzył neseser, szukając przyborów do mycia,

- Co więc mam. zrobić w tej sytuacji? - spytał sucho.

R S

56

- Moglibyśmy spróbować dowiedzieć się, czy jest gdzieś

jeszcze jedno łóżko.

- Jeśli nawet jest. to zajął je Amil. Możesz zapukać do jego

drzwi i poprosić, by odstąpił ci swoje posłanie, bo nie masz

ochoty spać z mężczyzną, którego przedstawiłaś mu jako swego

męża. Możesz to zrobić, ale nie żądaj, żebym poszedł z tobą.

Myślę, że już dość wiele dla nas uczynił.

- Musimy coś wymyślić. - Claudia zerwała się z krzesła

i zaczęła krążyć po pokoju, nerwowo zaciskając ręce. - Być

może mają zapasowy materac, który dałoby się położyć na pod­

łodze.

- To nie jest miejsce, gdzie ludzie mają coś zapasowego.

Poza tym nie wytrzymasz pięciu minut na podłodze, kiedy za­

czną po tobie biegać karaluchy. — Jak na zawołanie zza umy­

walki wyłonił się karaluch. Claudia odskoczyła z przerażeniem.

Drżąc, spojrzała na Davida.

- Nie wyglądasz na mężczyznę, który boi się kilku pełzają­

cych insektów - zaczęła.- Może ty mógłbyś przespać się na

podłodze?

- A dlaczegóż to ja miałbym tam spać? - spytał z irytacją.

- Ja nie spędziłem ostatnich dwóch godzin, drzemiąc słodko jak

niemowlę. Wciąż jeszcze mam ścierpnięte ramię, które służyło

ci za poduszkę. Więc jeśli dzielenie ze mną łóżka tak ci prze­

szkadza, możesz całą noc przesiedzieć na krześle. Ja muszę się

przespać.

Bez żenady ściągnął koszulę i odkręcił kran przy umywalce.

Zazgrzytało, zabulgotało i po chwili zaczęła się sączyć rdzawa

woda. Ku zaskoczeniu Davida była tu nawet zatyczka. Wetknął

ją i czekał, aż muszla wypełni się wodą.

- Claudia patrzyła skrępowana na jego nagi tors. Chciała się

zachowywać swobodnie, ale nie była przyzwyczajona do dzie­

lenia pokoju z mężczyzną po pierwszym dniu znajomości, zwła-

R S

57

szcza z takim mężczyzną jak David Stirling. Czuła się przy nim

głupio i niezręcznie jak uczennica na pierwszej randce. Och,

gdyby mogła być jedną z tych błyskotliwych, pewnych siebie

trzydziestoletnich kobiet, które z pewnością wiedziałyby, jak

sobie poradzić w takiej sytuacji. Zaledwie minuty dzieliły ją od

urodzin, zamykających trzecią dekadę życia, ale tego wieczora

nie potrafiła lepiej zapanować nad swymi emocjami niż dwu­

dziestolatka, a może nawet nastolatka.

Zerkając ukradkiem na Davida, stwierdziła, że choć nie na­

zbyt przystojny, był jednak dobrze zbudowany. Wprawdzie

w samolocie, gdy groziła katastrofa, potrafił ją uspokoić, ale

poza tym traktował ją wyjątkowo nieuprzejmie, dlaczego więc

myśl o spaniu obok niego tak ją niepokoiła?

- Być może mogłabym przespać się w wozie - zapropono­

wała z wahaniem.— Powiedziałabym Amilowi, że znów pokłó­

ciliśmy się.

- Sądzę, że nawymyślałaś już dosyć dziwnych historyjek.

- Spryskiwał twarz i pierś wodą. - I tak udało ci się. narobić

sporo szkody.

- O co ci chodzi tym razem?
- Miałem interesującą rozmowę z Amilem, gdy spałaś. -

Zaczął się namydlać. - Okazało się, że jest siostrzeńcem szejka.

- O! - Claudia była zbyt przejęta perspektywą spania we

wspólnym łóżku, by przejmować się stosunkami rodzinnymi

Amila. - Cóż za zbieg okoliczności.

- Prawda? - Nadal namydlał się energicznie. - Może nas

dowieźć pod same drzwi.

- No i co z tego? - Claudia czuła, że on oczekuje od niej

jakiejś odpowiedzi, ale nie bardzo wiedziała, o co chodzi.

- A to, że nie będę mógł pozbyć się ciebie i zostawić u Lucy,

kiedy dojedziemy na miejsce. - Opłukał się, sięgnął po ręcznik

i odwrócił się do niej z ironicznym spojrzeniem.

R S

58

- Dlaczego nie? - spytała, nie rozumiejąc.
- Ponieważ ty i ja musimy pozostać małżeństwem podczas

całego naszego pobytu w Telama'an. - Wycierał się nadał.

- Co!?-przeraziła się Claudia.
- Słyszałaś - rzekł ponuro. - Powiedziałaś Amilowi, że je­

steś moją żoną i teraz będziesz musiała nią pozostać.

R S

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Ale... to idiotyczne - wyjąkała Claudia. - Dlaczego mu­

simy to robić?

- Spróbuj uruchomić swój móżdżek - zaproponował David

złośliwie. - Szejk zaprosił mnie, żebym mieszkał u niego w pa­

łacu, w apartamencie dla gości. Amil przedstawi nas jako parę

małżeńską. Co on sobie pomyśli, gdy znikniesz zaraz po naszym

przyjeździe?

- Jestem pewna, że wpadniemy na pomysł, co mu powie­

dzieć. - Claudia była na krawędzi rozpaczy. -Możemy oświad­

czyć, że Lucy jest chora albo...

- Wierz mi, że próbowałem wszystkiego - przerwał jej Da-

vid, rzucając ręcznik w nogi łóżka. - Nie mam większej niż ty

ochoty przedłużać tej głupiej sytuacji. Robiłem, co mogłem,

żeby przekonać Amila, że byłoby lepiej, gdybyś zamieszkała

u kuzynki. Ale nie chciał o tym słyszeć. Mamy oboje być ho­

norowymi gośćmi jego wuja i kropka.

- Ale ja nie mogę spędzić dwóch tygodni, udając twoją żonę.

- Będziesz musiała - oświadczył niewzruszony.

- Ale... ale... — Claudia była całkowicie zbita z tropu. Nie

mogła uwierzyć, że przez czysty przypadek wszystkie jej plany

zostały udaremnione. - Przecież Lucy czeka na mnie. Zepsuję

sobie cały urlop, jeśli będę musiała spędzić go z tobą.

- Szczerze mówiąc, Claudio, twój urlop zupełnie mnie nie

obchodzi - powiedział David ze złością. - Tu idzie o przyszłość

R S

60

GKS Engineermg i o wszystkie plany dotyczące Telama'an.

Z szejkiem Saldem niełatwo negocjować. Potrafi być czaru­

jący, ale ma wiele szacunku dla więzi rodzinnych i jest bar­

dzo drażliwy. Jeśli dojdą do niego plotki, że skłamaliśmy na

temat naszego małżeństwa, tylko po to, żeby jego siostrzeniec

nas podwiózł, domyśli się, że nie ufaliśmy Amilowi... - prze­

rwał.

Claudia miała buntowniczą minę i oczywiste było, że nie ma

zamiaru pójść mu na rękę. David zacisnął usta. To przez nią

znaleźli się w tym fatalnym położeniu. Powinna przynajmniej

próbować zrozumieć jego stanowisko. -"- ..

- Posłuchaj - ciągnął, starając się mówić rzeczowo, - Spę­

dziłem ostatnie dwa lata, próbując nawiązać dobre stosunki

z szejkiem. Fakt, że mnie do siebie zaprosił, wskazuje, że ma

zamiar zawrzeć z nami kontrakt na następny etap budowy. Lecz

nic jeszcze nie zostało podpisane i czekają nas długie pertrakta­

cje. Jeśli będzie wobec mnie życzliwie usposobiony, wszystko

pójdzie gładko. Ale jeśli będzie niezadowolony, gotów w każdej

chwili wycofać się i podpisać umowę z inną firmą. Nie starałem

się tak tylko po to, by ułatwić ci spędzenie urlopu w pogoni za

mitycznym przeznaczeniem w osobie Justina Darke'a.

Dlaczego w ogóle wspomniała o tej idiotycznej przepowied­

ni?! Claudia żałośnie wpatrywała się w Davida. Wydawało jej

się, że to taki świetny żart, jeśli mu wmówi, że jest dość głupia,

by polować na zupełnie obcego faceta tylko dlatego, że wiele

łat temu ktoś przepowiedział jej coś na festynie. Najwyraźniej

jednak zagrała tę rolę nazbyt przekonująco.

- Nie mam zamiaru gonić za kimkolwiek - spróbowała się

tłumaczyć, ale David tylko parsknął śmiechem.

- Ależ tak, pozostawisz to przeznaczeniu... Twoje przezna­

czenie albo ma poczucie humoru, albo też straciło poczucie

czasu. Jeśli chodzi o mnie, możesz sobie być szczęśliwa z Ju-

R S

61

stinem, ale to ja jestem tym nieszczęśliwym gościem, który

będzie borykał się z tobą przez następne dwa tygodnie.

- Posłuchaj... ja chcę jedynie spędzić urlop z kuzynką - po­

wiedziała bezradnie. Jak wytłumaczyć mu, że tylko żartowała?

- W tej chwili zależy mi wyłącznie na tym.

- A zatem możesz równie dobrze udawać, że jesteś moją

żoną - oświadczył. - Apartamenty gościnne szejka przypomi­

nają hotel. Będziesz mogła przychodzić, wychodzić, wracać,

kiedy tylko zechcesz. Ja będę zajęty naradami, więc nikogo nie

zaskoczy fakt, że siedzisz u Lucy całymi dniami.

—Ale to nie dniami się przejmuję - rzekła ostro Claudia.

- Nie mam w planach długich nocy spędzanych na szaleń­

czej, namiętnej miłości z tobą, jeśli tego się boisz - zadrwił.

- Nawet nie przyszło mi to do głowy. - Popatrzyła na niego

z niesmakiem.

- Więc na czym polega problem?
- Na tym, że przeżyłam najcięższy rok w moim życiu i mia­

łam ochotę oderwać się od tego wszystkiego. A teraz muszę

marnować mój bezcenny dwutygodniowy urlop, udając, że wy­

szłam za mąż za najbardziej aroganckiego i niesympatycznego

człowieka, jakiego miałam nieszczęście kiedykolwiek spotkać.

A szczytem wszystkiego jest to, że jutro wkroczę w swój średni

wiek w twoim towarzystwie, zamiast spędzić urodziny z przy­

jaciółmi.

- Dlaczego ciągle mówisz o tej trzydziestce? To taki sam

wiek jak każdy inny.

- Ale ja uważam, że jest inny - powiedziała markotnie.

- Będzie to dla mnie punkt zwrotny i nie mam ochoty przeży­

wać tego momentu z tobą.

- W takim razie może zechcesz wziąć się w garść - powie­

dział obojętnie. - Mnie również nie zachwyca perspektywa spę­

dzenia najbliższych dwóch tygodni z najgłupszą i najbardziej

R S

62

irytującą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Niestety, jest

już za późno, żeby cokolwiek zmienić. Dla każdego mieszkańca

Telama'an jesteśmy małżeństwem aż do chwili, kiedy wpakuję

cię do samolotu. Bądź pewna, że trudno mi będzie doczekać się

pożegnania. Ale aż do tej chwili postarajmy się znieść to jakoś

przyzwoicie.

- A co będzie, jeśli po prostu odmówię dalszego udawania

twojej żony? Jutro rano mogłabym powiedzieć prawdę Amilowi,

Jestem pewna, że nie zostawi nas tutaj.

- Owszem, możesz to zrobić - zgodził się uprzejmie David.

- Ale ja mógłbym opowiedzieć Justinowi Darke'owi po co tutaj

przyjechałaś, prawda?

Spojrzeli na siebie wrogo. Claudia pragnęła oświadczyć mą

że może sobie gadać, co chce. Ale byłoby to bardzo przykre dla

Lucy i dla nieznanego Justina, nie mówiąc już o niej samej,

gdyby David rozgłosił, że przyjechała tutaj z tak idiotycznymi

zamiarami. Wiedziała, jak długi żywot mają plotki i nie sądziła,

by ktokolwiek uwierzył, że to był tylko żart.

- Wprost nie mogę się z tym pogodzić - powiedziała nagle.

- Żałuję, że w ogóle dowiedziałam się o istnieniu tego głupiego

kraju! Kończyć trzydzieści lat, tam gdzie diabeł mówi dobranoc,

i tracić całe wakacje na udawanie mężatki, gdy tymczasem

chciałam się tylko dobrze bawić!

David przyglądał się jej i nie mógł się zdecydować, czy

przełożyć ją przez kolano i wymierzyć parę klapsów, czy też

wziąć w objęcia i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Wybrał

wreszcie wyjście szorstkie, lecz kompromisowe.

- Posłuchaj, zostawmy to teraz. Oboje jesteśmy zmęczeni

i być może rano wszystko będzie wyglądało lepiej niż teraz.

Spróbuj się umyć i trochę przespać.

- Chyba tak - zgodziła się wyczerpana Claudia.

Nie była pewna, czy w ogóle potrafi wstać z krzesła i do-

R S

63

brnąć do łóżka. W końcu to David nalał wody do umywalki,

znalazł ręcznik i podał jej neseser. Poruszając się jak automat,

Claudia starła makijaż, umyła twarz, wyczyściła zęby i udała

się korytarzem do ciemnej, akustycznej toalety. Gdy wróciła,

przypomniał jej się największy kłopot - konieczność spania

w jednym łóżku z Davidem.

Leżał już z rękami pod głową. Patrzył ironicznie, jak Clau­

dia, odwrócona plecami, włożyła workowatą koszulkę, potem

z trudnością uwolniła się od stanika i wciągnęła czyste maj­

teczki.

W małym pokoju było i tak zbyt gorąco, ale ten strój wyda­

wał jej się przynajmniej dość przyzwoity. David najwyraźniej

uważał, że spodnie od piżamy są wystarczającym listkiem figo­

wym. Jego nagi tors denerwował Claudię. Zastanawiała się, czy

nie poprosić go, by włożył koszulę, nie chciała jednak ujawnić,

że czuje się skrępowana. To mi wcale nie przeszkadza, przeko­

nywała się w duchu. Odetchnęła głęboko i odwróciła się.

Tymczasem David rozmyślał, czy ona wie, jak kusząco wy­

gląda z twarzą pozbawioną makijażu, z włosami, które odrzu­

ciła w tył nerwowym gestem. Obciągała wstydliwie koszulkę,

odsłaniającą jej długie nogi.

- Czy mogę zgasić światło? - spytała szybko.

David również uważał, że łatwiej przyjdzie im znieść cie­

mność. Czekał, aż ona przekręci kontakt przy drzwiach. Potem

słyszał, jak po omacku szukała drogi do łóżka.

Claudia starała się zapomnieć o karaluchach. Co teraz ma

zrobić? Wskoczyć do łóżka i zasnąć obok niego? To z pewno­

ścią świadczyłoby o dojrzałości i doświadczeniu. Ale czy może

sobie na to pozwolić wobec zupełnie obcego mężczyzny? Mo­

żliwe, że jutro, w swoje trzydzieste urodziny, będzie znała już

odpowiedź.

Łóżko zatrzeszczało. Domyśliła się, że David się posunął.

R S

64

- Tu jest mnóstwo miejsca - rozległ się jego głos.

Wyciągnęła ramię i dotknęła materaca. Przysunęła się bliżej.

Bardziej elegancko byłoby usiąść na brzegu łóżka i powoli

unieść nogi. Niestety, o elegancji nie mogło być mowy, gdyż

jakieś stworzenie przebiegło po jej stopie. Z piskiem przerażenia

rzuciła się naprzód i wylądowała na brzuchu Davida.

- Auu - jęknął, przytrzymując ją instynktownie ramionami.

- Po raz pierwszy w życiu dziewczyna dosłownie wskoczyła mi

do łóżka.

- Musiałam wybrać między tobą a karaluchem - mruknęła

Claudia, wzburzona dotknięciem jego ciepłego ciała. Rozpacz­

liwie próbowała odsunąć się od niego.

- Pochlebiasz mi. - Usiadł, bardziej poruszony jej blisko­

ścią, niż chciałby to sam przyznać. - Przestań się wiercić. Wsta­

nę i zmierzę się z karaluchem. - Opuścił nogi na podłogę. — Ale

teraz się połóż.

Uspokojona przez jego prozaiczne, szorstkie uwagi, Claudia

obciągnęła koszulkę, która katastrofalnie uniosła się do góry. Po­

łożyła się na boku, jak najbliżej brzegu łóżka. David nie zachowy­

wał się jak uwodziciel, ale jej zdenerwowanie nie ustępowało.

Przywarła do materaca, który ugiął się pod jego ciężarem.

- Rozluźnij się- poradził jej. Łóżko było tak wąskie, że ich

ciała musiały się dotykać. Odsuwając się od niej, omal nie spadł

z łóżka. - To śmieszne - mruknął. W końcu znalazł jakąś znoś­

ną pozycję. - Wygodnie? - spytał jeszcze.

- Tak, oczywiście. - Sarkazm był najlepszą obroną przed

jego bliskością. - Leżę skurczona na pięciu centymetrach brud­

nego, zapchlonego materaca, w towarzystwie mężczyzny, któ­

rego dziś rano zobaczyłam po raz pierwszy w życiu. Jak więc

mogłabym się czuć niewygodnie?

- Mogłoby być jeszcze gorzej - podkreślił obrzydliwie

trzeźwo.

R S

65

- Jakim cudem?

- Mogłabyś wciąż jeszcze siedzieć, na tych pomarańczo­

wych plastikowych krzesełkach w Al Mishrah.

- No tak - przyznała niechętnie. Wciąż jednak nie mogła

uleżeć spokojnie, będąc pod wrażeniem bliskości Davida.

On zaś wyczuwał drżenie jej smukłego ciała.

- Przestań tak reagować na każdy mój ruch - poprosił zre­

zygnowanym głosem. - Nie mam zamiaru rzucić się na ciebie.

Pominąwszy wszystkie inne względy, jestem niesamowicie

zmęczony. Poruszam ramieniem, bo próbuję ułożyć się wygod­

niej, a nie dlatego, że chcę cię zaatakować. W porządku?

- W porządku - wyjąkała, czując, że się wygłupiła.

- No, to postaraj się zasnąć. Jutro będziemy mieli ciężki

dzień.

Claudii niełatwo było zanurzyć się w sen. Obojętność Davida

mogłaby na nią podziałać uspokajająco, ale w głębi duszy wo­

lałaby, gdyby był nieco bardziej zakłopotany tą sytuacją. Ktoś

mógłby pomyśleć, że on co noc sypia z obcymi kobietami.

A może istotnie tak robi, westchnęła cicho. Nie wiedziała dla­

czego, ale ta myśl ją przygnębiała.

Dźwięk budzika wyrwał Davida z głębokiego snu. Zmusił

się do otwarcia oczu, by spojrzeć na tarczę zegarka. Piąta rano.

Westchnął głęboko. Był zbyt rozespany, nie pamiętał, gdzie jest

i dlaczego nastawił budzik na tak nieludzką godzinę. Poddając

się zmęczeniu, ukrył twarz w jedwabistych włosach i nadal
wdychał ciepły zapach śpiącej obok kobiety. Półświadomie wy­
czuł miękki kształt wtulony w zagłębienie jego ciała. Nie zdając
sobie sprawy, co robi, objął ją ramionami i pocałował w kark.

Claudia drgnęła we śnie. Wracając powoli do rzeczywistości,

odczuwała odprężenie i spokój. Silne ramię obejmowało ją moc­

no. Instynktownie przysunęła się bliżej i mruknęła coś piesz-

R S

66

czotliwego Davidowi, zagubionemu między snem a jawą,

wszystko wydawało się całkowicie naturalne. Całował jej włosy,

skroń. Zagubieni w nierzeczywistości wymieniali coraz goręt­

sze pocałunki.

- Claudia, Dawid, nie śpicie już?! — Przez zamknięte drzwi

dotarło do nich wołanie i rozwiało oszałamiający sen. Oboje

zastygli w bezruchu.

- Claudia? - powtórzył David całkowicie zdezorientowany.

- David? - szepnęła niedowierzająco Claudia..-.

Przerażająca rzeczywistość uderzyła w nich w tej samej

chwili. Odskoczyli od siebie pełni zgrozy, początkowo zbyt

zaszokowani, by w jakikolwiek sposób zareagować. Wpatrywa­

li się tylko w siebie w ciemnościach.

- Już po piątej. - Amil podniósł glos,

Tym razem David zmusił się do odpowiedzi.
- Nie śpimy! Będziemy za chwilę gotowi!
- Śniadanie czeka! - Amil, zadowolony z odzewu, odszedł.

Przez chwilę żadne z nich się nie poruszyło. Potem David

zaklął z cicha, opuścił nogi na podłogę i ukrył twarz w dłoniach.

Siedział na brzegu łóżka, próbując się opanować.

- Przyjemne przebudzenie... - udało mu się w końcu po­

wiedzieć przez zaciśnięte zęby.

- Co się stało? - W glosie Claudii brzmiało zdumienie.
- Musiałem być w półśnie - powiedział David jakby do siebie.

- Ocknąłem się, ktoś był obok, i nagle... - Przerwał, gdyż nie

potrafił wyjaśnić, dlaczego ta sytuacja, wydawała mu się bardzo

naturalna. Po chwili podniósł głowę i spojrzał na Claudię, która

wciąż leżała z twarzą ukrytą w poduszce. - Przepraszam - wydusił

z siebie. - Nie zdawałem sobie sprawy, że to ty.

- Myślałam... myślałam... - Nie umiała, podobnie jak on,

wyjaśnić, co myślała. Kłopot polegał na tym, że w ogóle nic nie

myślała.

R S

67

- Wiem - powiedział. - Żadne z nas nie zdawało sobie spra­

wy, co robi.

- Chyba tak. - Claudia wciąż nie mogła dojść do siebie.

David zerwał się nagłe, zapalił światło i oblał sobie głowę

zimną wodą. Wytarł się z nadmierną energią i wyjął z walizki

czystą koszulę. Dopiero wtedy zwrócił się do Claudii.

- Czy wszystko w porządku? - Zapinał guziki niezbyt pew­

nymi palcami.

- Tak. - Unikała jego spojrzenia. - Czuję się świetnie.
- Pójdę porozmawiać z Amilem - zaproponował niepewnie.

Jeśli on sam przeżył taki szok, to ona będzie potrzebowała

więcej czasu, by odzyskać równowagę. - Ale nie guzdraj się

zbyt długo.

Ręce Claudii zbyt drżały, by mogła zrobić makijaż, więc

tylko się uczesała. Spojrzała w lusterko z grymasem niechęci,

przypominając sobie, że skończyła już trzydzieści lat. Miała

ochotę zwinąć się w kłębek i schować w kącie, ale wiedziała,

że musi stawić czoło sytuacji. W końcu oboje się wygłupili, nie

ma się czym zbytnio przejmować. Nie, będzie chłodna, opano­

wana, zaskoczy go dojrzałym lekceważeniem tej durnej afery.

Nie będzie mógł podejrzewać, że jego pieszczoty wywarły na

niej jakiekolwiek wrażenie.

Włożyła dżinsy i miękką niebieską koszulę, najskromniejszy

i najmniej prowokujący strój, jaki miała. David nie powinien

wpaść na pomysł, że ona jest nim zainteresowana. Po prostu

wzięła go za Michaela. W głębi duszy jakiś głos szeptał Claudii,

że Michael nigdy nie całował jej w taki sposób, ale uciszyła go

stanowczo. To są jej urodziny. Może kłamać sama sobie, ile

zapragnie.

Muezin wzywał wiernych do modlitwy, gdy wjeżdżali do

Telama'an po dwunastu godzinach męczącej, niewygodnej jaz-

R S

68

dy. Opuścili Sifa o świcie, a teraz słońce już zachodziło, zale­

wając płaskie dachy domów i wąskie uliczki przyćmionym, nie­

ziemskim światłem.

Pałac stał wśród palm daktylowych za miastem. Ku wielkiej

uldze Claudii wskazano im od razu gościnne apartamenty

w osobnym pawilonie, nieco oddalonym od pałacu. Na cieni­

stym dziedzińcu woda z fontanny spływała do niewielkiej sa­

dzawki. Apartament składał się z luksusowo urządzonej łazien­

ki, salonu i sypialni - oczywiście z jednym łóżkiem.

Zaprowadził ich tam Amil. Ze swą niezawodną kurtuazją

uchylił się od podziękowań za wszystko, co dla nich zrobił.

- Mój wuj spotka się z państwem jutro, kiedy już trochę

odpoczniecie. - Wskazał na stojącego pod drzewem jeepa. -

Ten wóz jest do waszej dyspozycji. Proszę korzystać z niego

według uznania. A jeśli będą państwo czegoś potrzebować, wy­

starczy zadzwonić i zaraz ktoś się pojawi. - Potem pożegnał się.

- Nareszcie koniec. - Claudia odwróciła oczy od drzwi sy­

pialni. Podeszła do sadzawki.

- Nareszcie koniec - powtórzył David. - Zdaje mi się, że

jakoś przetrwałaś ten kryzys trzydziestolecia - dodał nieco zło­

śliwie.

- Jak dotąd, nie odczułam, że to moje urodziny - roześmiała

się niewesoło.

- Przepraszam, że dziś rano nie złożyłem ci urodzinowych

życzeń, ale miałem inne rzeczy w głowie.

Claudia zaczerwieniła się na tę lekceważącą wzmiankę o dzi­

siejszym poranku. Udało jej się przetrwać cały dzień, nie patrząc

w oczy Davidowi, ale nie przestała intensywnie odczuwać jego

obecności. Marzyła, by ta koszmarna podróż wreszcie się skoń­

czyła, ale teraz czuła się jeszcze gorzej niż w ciągu tych dwu­

nastu godzin, które spędziła wciśnięta w szoferkę ciężarówki.

Jakże by chciała, by zatarły się jej wspomnienia, albo raczej, b}

R S

69

czas cofnął się do owej godziny porannej i by mogła inaczej

rozpocząć ten dzień. Zamiast wtulić się w ramiona Davida, od­

sunęłaby go szorstko, wyskoczyłaby z łóżka i nie powstałoby

między nimi to koszmarne napięcie.

Z urazą rzuciła Davidowi spojrzenie spod rzęs. Jak śmiał

żartować z tego, co się stało? Inne rzeczy w głowie! Rzeczywi­

ście! Najwyraźniej już o nich nie myślał, gdy padł na fotel

i przesunął ręką po twarzy gestem pełnym zmęczenia.

- Muszę się ogolić — powiedział z westchnieniem. - O Bo­

że, co za podróż!

- A ja wezmę teraz prysznic, a potem wyjdę - oświadczyła.

Pokaże mu, że ona też potrafi mieć inne rzeczy w głowie.

- A dokąd to? - zapytał podejrzanie spokojnym głosem,

wpatrując się w nią badawczo.

- Do Lucy, oczywiście.

- Teraz?
- A czemuż by nie?
- Claudio, byłaś w podróży ponad dwanaście godzin. Czy

nie możesz zaczekać do jutra?

- Jak mogłeś zapomnieć? - Odwróciła się do niego z drwią­

cym zdumieniem w oczach. - Przecież w moje trzydzieste uro­

dziny muszę spotkać się z JD albo minę się z przeznaczeniem.

- O, do licha, znów to samo... - David zasłonił twarz ręka­

mi. - Czy nie sądzisz, że jeśli przeznaczenie zadawało sobie

dotąd dla ciebie aż tyle trudu, to nie pozwoli ci na jeden dzień

zwłoki?

- Ależ, Davidzie, przeznaczenie nie działa w taki sposób.

- Claudia była zadowolona, że udaje jej się mówić tak szczerym

tonem. - Ja po prostu muszę poznać JD dziś wieczorem. A prze­

cież tu go nie spotkam.

- Na pewno nie zamierzam wydać przyjęcia po to, byś mog­

ła dokonać przeglądu wszystkich mężczyzn z właściwymi ini-

R S

70

ciałami - burknął David. - Skąd ta pewność, że Justin przyjdzie

do Lucy dziś wieczorem?

- Nie powiedziałam, że chcę się spotkać z Justinem Dar­

kiem. Jeśli JD nie przyjdzie do Lucy... no cóż, widocznie prze­

znaczenie miało coś innego na myśli. Ale przynajmniej okaże

zrobiłam wszystko, co mogłam.

- Nie mogę chyba pogratulować ci logicznego myślenia -

powiedział ironicznie i wstał z westchnieniem. — Jeśli jesteś

zdecydowana, aby tam iść,: to lepiej już chodźmy zaraz. Masz

tylko... - udał, że patrzy na zegarek - trzy i pół godziny na

spotkanie z przeznaczeniem.

- My? - Claudia spojrzała na niego zaskoczona. - Nie mu­

sisz iść ze mną.

- A jak inaczej dojedziesz do Lucy?

- Czy nie mogę wezwać taksówki?

- Lucy mieszka na strzeżonym osiedlu około ośmiu kilome­

trów stąd. O tej porze, wieczorem, nie znajdziesz taksówki,

która by cię tam zawiozła. .

- No dobrze, w takim razie mogę wziąć wóz - nie ustępo­

wała. Nie chciała, żeby Davic musiał się męczyć dla niej. A poza

tym nie chciała, by kręcił się w pobliżu, dopóki ona nie zapomni

o jego pocałunkach i będzie mogła go traktować równie obojęt­

nie, jak on ją. —Amil powiedział, że możemy korzystać z sa­

mochodu.

- Amil powiedział, że to ja mogę z niego korzystać. Kobiety

w Shofrar nie siadają za kierownicą.

- Śmieszne! - zawołała gniewnie.
- Mogę się. z tym zgodzić - przyznał obojętnie. - Ale to

powszechny obyczaj i nie masz prawa krytykować stylu życia

tutejszych mieszkańców.

- W takim razie zadzwonię do Lucy i poproszę, żeby Patrick

przyjechał po mnie.

R S

71

- To niepotrzebne. - David skrzywił się. - Powiedziałem

już, że cię tam zawiozę.

- Ale przecież nie miałeś ochoty jechać - zaprotestowała.
- Nie chcę siedzieć tu jak idiota, gdy tymczasem moja rze­

koma żona będzie się włóczyć po zmroku już pierwszego wie­

czoru - oświadczył, udając powagę. - Zresztą i tak muszę się

zobaczyć z Patrickiem, by wyjaśnić mu tę farsę, w którą mnie

wciągnęłaś. Jeśli nalegasz, by tam jechać dziś wieczorem, nie

mam wyboru i muszę ci towarzyszyć. W każdym razie nie zo­

stanę tam długo - rzucił ostrzegawczo. - Więc jeśli chcesz

wziąć prysznic przed wyjściem, to rusz się.

Kilka minut potem Claudia stała pod strumieniem wody

i powtarzała sobie, że nie może pozwolić, by poranne pocałunki

wciąż narzucały się jej pamięci. Jak się zdaje, on zapomniał

o tym incydencie, więc i ona powinna zapomnieć. Nie pozwoli,

by zepsuł jej pobyt w Shofrar. Przypomniała sobie, jak bardzo

musiała płaszczyć się przed szefem, żeby wydębić te dwa tygo­

dnie wolnego i na jej twarzy pojawił się znany już Davidowi

wyraz determinacji. To jest jej urlop i zrobi wszystko, żeby się

dobrze bawić, nie dbając o Davida Stirlinga.

R S

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Claudia!

- Lucy!

Kuzynki padły sobie w objęcia, ściskając się serdecznie.

- Udało ci się! - zawołała Lucy. - Wiedziałam, że ci się uda!

Najlepsze życzenia urodzinowe! - Ucałowała jeszcze raz ku­

zynkę i wówczas dostrzegła Davida stojącego ze zrezygnowaną

miną za Claudią, - David! zawołała zdumiona. - Co ty tu

robisz, u licha!?

- To bardzo długa historia powiedział sucho. - Prawda,

Claudio?

- Lecieliśmy tym samym samolotem - wyjaśniła Claudia,

sądząc, że lepiej zacząć od łatwych rzeczy. - Przypuszczam, że

już wiesz o tym opóźnieniu.

- Zawiadomiono nas, że najwcześniej możesz być tutaj za

dwa dni - rzekła Lucy. - Ale ja wiedziałam, że nie pozwolisz,

by zatrzymała cię taka drobnostka jak awaria samolotu. Jak się

tutaj dostałaś?

- To było... hm... trochę skomplikowane - odparła Claudia.

David stał wciąż nachmurzony obok niej.
- No dobrze, najpierw wejdźcie, a potem opowiesz wszyst­

ko, kiedy już otworzymy szampana. - Lucy odsunęła się od

drzwi i zaprosiła ich do środka. - Patrick, patrz, kto tu jest!

Barczysty mężczyzna o sympatycznej twarzy i błyszczących

R S

73

oczach pojawił się w drzwiach. Rozjaśnił się, kiedy zobaczył

Claudię.

- Ho, ho, jest nasza jubilatka! - Zamknął ją w niedźwiedzim

uścisku, a potem dostrzegł Davida i podobnie jak żona zdumiał

się ogromnie.

- Claudia wyjaśni wam, skąd się tu wziąłem - zapowiedział

David po przywitaniu. Rzucił jej spojrzenie pełne złośliwego

rozbawienia. - Ona najlepiej wszystko wam wytłumaczy.

- To brzmi tajemniczo - zauważył Patrick. - Wobec tego

chodź się spowiadać, Claudio.

Weszli do. domu. Claudia wzięła Lucy za ramię i odciągnęła

na bok.

- Czy możesz zaprosić zaraz Justina Darke'a? - szepnęła.
- Co? Teraz?! - zdziwiła się Lucy.
- Chcę się z nim spotkać dziś wieczorem-- ciągnęła Claudia,

sprawdziwszy, że David i Patrick nie mogą jej słyszeć. - Czy

możesz zaprosić go na drinka, żeby uczcić mój przyjazd albo

coś w tym rodzaju?

- Oczywiście, że mogłabym, ale czy nie lepiej zaczekać do

jutra? Musisz być wyczerpana.

- Nie, to musi stać się dzisiaj - powiedziała z naciskiem.
- Co to wszystko znaczy? - Lucy zrobiła się podejrzliwa.
- Nie mogę ci teraz wyjaśnić - zapewniła Claudia, rzucając

znów szybkie spojrzenie na mężczyzn. - Ale to bardzo ważne.

I Dawid nie może się dowiedzieć, że to ja chciałam, byś ściągnęła

Justina. Proszę cię, Lucy.

- W porządku. - Zaintrygowana Lucy znikła, by zatelefo­

nować z innego aparatu.

Claudia podeszła do mężczyzn z szerokim uśmiechem. Pa­

trick otworzył szampana, napełnił kieliszki. Lucy wróciła i dała

kuzynce dyskretny znak, potwierdzający, że wykonała zadanie.

Claudia była rada, ale z urazą spojrzała na Davida, gdy Patrick

R S

74

wręczał jej kieliszek. Gdyby nie uparł się towarzyszyć jej tego

wieczoru, mogłaby mu potem odpowiadać tajemniczo i enigma­

tycznie na pytania o wpływ przeznaczenia i udawać, że spotkała

mężczyznę o właściwych inicjałach. A w tej sytuacji będzie

musiała wciągnąć nieszczęsnego Justina D. w swoją grę i zmar­

nować cały wieczór, przekonując Davida, że interesuje się kimś

innym, zamiast bawić się beztrosko z Lucy i Patrickiem. Wpad­

ła w tak zły humor, że gdy Patrick zapytał, skąd się tu wzięła,

jej odpowiedź zabrzmiała niemal burkliwie.

- To zupełnie proste. Samolot zepsuł się i mogliśmy albo

sterczeć w Al Mishrah, albo zgodzić się, żeby nas ktoś podwiózł.

Tak więc przyjechałam znalazłszy okazję.

- I... - ponaglił ją David.

- I nie wydało mi się rozsądne wybierać się w samotną podróż

przez pustynię z mężczyzną, którego przedtem nie znałam - ciąg­

nęła, zwracając się do Lucy i Patricka. - Przypadkowo dowiedzia­

łam się, że David również musi tu dotrzeć jak najszybciej, więc

doszłam do wniosku, że to dobry pomysł jechać razem.

- Tak? I co dalej? - zachęciła ją Lucy. Razem z Patrickiem

starała się zrozumieć puentę całej historii.

Claudia odkryła, że wcale nie było tak łatwo wyjaśnić swoje

postępowanie. Spojrzała na Davida, ale jeśli spodziewała się, że

on jej pomoże, spotkało ją rozczarowanie. Siedział spokojnie

i patrzył na nią obojętnie, z lekko ironicznym uśmiechem na

ustach. Westchnęła głęboko.

- Więc powiedziałam Amilowi, że David i ja jesteśmy mał­

żeństwem - wyrecytowała szybko. Zobaczyła, że Lucy otwo­

rzyła szeroko usta ze zdumienia. Co gorsza, Patrick był wręcz

przerażony. - Wówczas wydawało mi się, że to najprostsze

rozwiązanie - usprawiedliwiła się. - I myślałam, że David bę­

dzie mi wdzięczny. Gdyby nie ja, wciąż siedziałby w Al Mi-

shrah, czekając na samolot.

R S

75

- Jak Claudia wie doskonale, moją wdzięczność za nomina­

cję na jej męża poważnie osłabił, fakt, że człowiekiem, który

uprzejmie raczył nas tutaj przywieźć, był siostrzeniec szejka

Saida - powiedział kpiąco. - A teraz Amil zawiadomił wuja, że

jego angielski gość przybył nieoczekiwanie z żoną, która została

wielkodusznie objęta zaproszeniem do zamieszkania w aparta­

mencie dla gości. To oznacza, że ni stąd, ni zowąd nie będę mógł

pozbyć się mojej rzekomej żony, choć bardzo bym tego pragnął.

- Spojrzał na Claudię, która siedziała na kanapie czerwona

z gniewu, - Przykro mi, jeśli nie wyglądam na szczególnie

wdzięcznego, ale szczerze mówiąc, zajęty jestem ważniejszymi

rzeczami - dodał. - Doskonałe obywam się bez żony, kiedy

mam spokój, natomiast kiedy próbuję skoncentrować się na

kontrakcie, zaczyna mi już wprost nieznośnie przeszkadzać.

A przy tym z całą pewnością nie potrzebuję takiej żony jak ty.

- W takim razie, czemu nie mogę zatrzymać się u Lucy

i Patricka, jak planowałam?! - krzyknęła Claudia, wojowniczo

podnosząc głowę. - Nie rozumiem, dlaczego trzeba się tak

przejmować tym szejkiem. Prawdopodobnie nie będzie nawet

wiedział, czy ja u niego mieszkam, czy nie.

- O, będzie wiedział - rzekł z powagą Patrick. - Said wie

dokładnie, co dzieje się w pałacu i poza nim. Obawiam się, że

nie będziesz mogła przenieść się do nas, Claudio. Dobra opinia

u szejka ma dla nas ogromne znaczenie w tym momencie, a on

się obrazi, jeśli wyda mu się, że ktoś wzgardził jego gościnno­

ścią. - Był wyraźnie zakłopotany. - Przykro mi, Davidzie. To

rzeczywiście stawia cię w bardzo niezręcznej sytuacji.

- Dlaczego przepraszasz jego? - spytała obrażona Claudia,

zanim David zdążył się odezwać. - A co powiesz o mojej sy-

tuacji?

- No cóż... - zawahał się Patrick. - Zdaje się, że to był twój

pomysł.

R S

76

- To nie jest mój pomysł, by spędzać urlop w charakterze żony

pana Zrzędy - warknęła Claudia. - Patrick, dlaczego nie możesz

odesłać go do Londynu? Powiedz szejkowi, że wystąpiły pewne

komplikacje i że David musiał wyjechać. Natomiast mnie byłoby

żal od razu wyjeżdżać, nie spędziwszy trochę czasu z moją kuzyn­

ką. - Rozejrzała się dookoła, zachwycona tym pomysłem. - To

rozwiąże wszystkie nasze problemy. David przekaże ci swoje pa­

piery, a ty dasz sobie radę z tymi głupimi pertraktacjami. Jestem

pewna, że nawet lepiej! - dodała złośliwie.

- To niezły pomysł, Claudio - powiedział Patrick, starannie

dobierając słowa. - Ale jest mały problem. Obawiam się, że nie

mogę nigdzie wysłać Davida.

- Czemu nie? Przecież jesteś tutaj głównym inżynierem,

prawda?

- Tak - zgodził się. - Ale pracuję dla GKS Engineering. Czy

wiesz, co znaczą te litery, Claudio?

- GKS - powtórzyła. - Nie.

- To znaczy „Greville, Kean, Stirling" - wyjaśnił Patrick. -

A Stirling to David Stirling. Grevilfe i Kean wycofali się już

dawno temu i GKS Engineering należy do Davida. Tb on wydaje

tutaj rozkazy, a nie ja.

- A więc to ty jesteś szefem Patricka? - Po dłuższej chwili

kompletnej ciszy Claudia zwróciła się do Davida tonem wręcz

oskarżycielskim.

- Zwykłe nie określam się w ten sposób, ale tak jest istotnie.

- Dlaczego mi tego nie powiedziałeś?

- Nie uważałem za stosowne. - Wzruszył ramionami.
- Istotnie? - zapytała z gryzącym sarkazmem. - Nie uznałeś

za stosowne powiedzieć mi o tym, kiedy groziłam, że poproszę

Patricka, żeby wyrzucił cię z pracy? - Patrick ukrył twarz w rę­

kach, a Lucy zachichotała nerwowo. Claudia jednak nie zwró­

ciła na nich uwagi. - Pozwoliłeś, żebym robiła z siebie idiotkę?

R S

77

- Nie potrzebowałaś właściwie wiele zachęty z mojej strony

- odciął się David.

- Hm... Claudio - zaczęła Lucy z żartobliwym wahaniem,

ubiegając odpowiedź kuzynki. - Patrick i ja jesteśmy oczywi­

ście po twojej strome. Ale Patrick ma całkiem niezłą pracę

i oboje chcielibyśmy, aby pozostał tu, w Telama'an. Tak więc

bylibyśmy naprawdę bardzo wdzięczni, gdybyś spróbowała tra­

ktować Davida nieco grzeczniej,

- Nie widzę powodu - odrzekła Claudia bojowo. - On nie

był grzeczny dla mnie. A jeśli jest typem człowieka, który wy­

rzuciłby Patricka za to, co. ja nagadałam, to Patrick i tak. nie

powinien dla niego pracować.

- Tylko że ja nie mam najmniejszego zamiaru wyrzucać

Patricka - oświadczył David, zirytowany tą sugestią.

Spojrzał na Claudię. Policzki jej płonęły, oczy błyszczały,

wyraz twarzy miała nieustępliwy. Czy rzeczywiście znali się

dopiero półtora dnia? Trudno było wyobrazić sobie czas, gdy

nie była powodem irytacji, roztargnienia i nieznośnych kompli­

kacji, w jego całkowicie uporządkowanym życiu.

- Posłuchajcie, zawrzyjmy rozejm - zaproponował nagle. - Co

się stało, to już się nie odstanie. Oboje chcieliśmy się dostać do

Telama'an i w rezultacie jesteśmy tutaj. A ja z pewnością nie na­

rażę na niebezpieczeństwo przyszłości mojej firmy, odwołując

spotkania z szejkiem i wracając do Londynu po to tylko, byś mogła

w pełni rozkoszować się urlopem. Żadne z nas nie zamierza uda­

wać, że jesteśmy małżeństwem dłużej, niż to się okaże konieczne.

Obawiam się jednak, że w tej chwili nie możemy się już wycofać.

Będzie nam więc o wiele łatwiej, jeśli zgodzimy się, że należy

przynajmniej spróbować traktować się nawzajem bardziej uprzej­

mie. Mam przed sobą trudne pertraktacje i nie chciałbym, by mi

przeszkadzały idiotyczne sprzeczki, podobnie jak ty nie chcesz

zmarnować swego urlopu na kłótnie.

R S

78

- Oczywiście, że nie - mruknęła nachmurzona Claudia.

- Więc ustalmy wspólnie historię naszego poznania i w jaki

sposób doszło do naszego małżeństwa. Mam nadzieję, że nie

znajdziemy się w krzyżowym ogniu pytań, niemniej ta sprawa

wzbudzi pewne zainteresowanie.

- Czy cały personel GKS powinien również sądzić, że je­

steście małżeństwem? - spytała Lucy.

- Oczywiście - odpowiedział Patrick za Davida. - Wiesz,

jak wszyscy plotkują. Ponieważ nie widujesz często szejka,

myślisz, że on nie wie, co się tutaj dzieje. I w biurze, i w klubie

pracują tutejsi mieszkańcy, oni również gadają, i założę się, że

wszystko w końcu powtarzają szejkowi. Jeśli Claudia i David,

przychodząc do nas, przestaną nagle zachowywać się jak para

małżeńska, wiadomość o tym natychmiast dotrze do szejka.

- Ale przecież każdy wie, że zaprosiłam Claudię, by zatrzy­

mała się u nas na swoje urodziny - protestowała Lucy. - Wszy­

scy przyszliby dziś wieczorem na przyjęcie, gdybyśmy go nie

musieli odwołać, bo samolot nie przyleciał.

- Tak, to wielka szkoda. - David zmarszczył brwi. Zastana­

wiał się przez chwilę, a potem wzruszył ramionami. - Musimy

po prostu powiedzieć, że Claudia i ja poznaliśmy się i pobrali

w zeszłym tygodniu pod wpływem nagłego impulsu. Fakt, iż

jest ona twoją kuzynką, przedstawimy jako zwykły zbieg oko­

liczności.

- Ale to nie brzmi zbyt przekonująco - zauważyła z nie­

zadowoleniem Claudia. - Jak mogliśmy się pobrać, znając się

tak krótko?

- Czy nigdy nie słyszałaś o miłości od pierwszego we­

jrzenia?

- Owszem, słyszałam, ale nie spotkałam jeszcze nikogo, kto

by to przeżył w rzeczywistości - odparła, rumieniąc się silniej

pod wpływem ironii brzmiącej w głosie Davida.

R S

79

- No dobrze. Przez następne dwa tygodnie utrzymujemy, że

popadliśmy w szaleńczą miłość, zaledwie rzuciwszy na siebie

okiem. Zdaję sobie sprawę, że ta historyjka jest w najwyższym

stopniu nieprawdopodobna, ale w tej chwili nie umiem wymy­

ślić nic lepszego.

- Ale dlaczego ja nie zadzwoniłam do Lucy i Patricka i nie

powiadomiłam ich o tym zdumiewającym zbiegu okoliczności?

- wynajdywała dalsze trudności Claudia.

- Chcieliśmy im sprawić niespodziankę... - zasugerował

odpowiedź David, spoglądając na głównego inżyniera.

- NO i udało się to wam - zapewnił Patrick z przekonaniem.
- Doskonale! - zawołała nagle Lucy. - Teraz, gdy już wszy­

stko obadaliśmy, możemy świętować urodziny Claudii. Jak się

czujesz, Claudio, mając trzydzieści lat?

Claudia otworzyła właśnie usta, by odpowiedzieć, gdy roz­

legło się pukanie do drzwi. Rzuciła więc triumfujące spojrzenie

na Davida.

- Znakomicie - oświadczyła, widząc, że Patrick idzie otwo­

rzyć, - Mam tę cudowną pewność, że moje życie natychmiast

ulegnie całkowitej zmianie.

- Doprawdy? - zdumiała się Lucy.

- Oczywiście! - Zerknęła ponownie na Davida. - Jestem

przekonana, że lada chwila ukaże się w drzwiach moje przezna­

czenie.

Jak na zawołanie Justin Darke wszedł do pokoju razem z Pa­

trickiem. Tak jak obiecywała Lucy, był wyjątkowo przystojny.

Miał ciemne, falujące włosy, ciepłe brązowe oczy oraz ujmujący

uśmiech. Ale w tej chwili Claudia zbyt była zajęta obserwowa­

niem, jak też David zareaguje na rzekome spełnienie się jej

przepowiedni, by dokładnie przyjrzeć się Amerykaninowi.

Zakłopotany Patrick, ukryty za plecami Justina, przesyłał

tymczasem żonie rozpaczliwe znaki.

R S

80

- O, Justin, jak miło, że wpadłeś! - zawołała Lucy, wstając

na jego powitanie. - Odwołaliśmy dzisiejsze przyjęcie, gdyż

przylot został opóźniony, ale Claudia nieoczekiwanie pojawiła

się mimo wszystko. Doszłam więc do wniosku, że urządzimy

sobie maleńką uroczystość z okazji jej urodzin. Cztery osoby to

trochę za mało, tak więc potrzebny nam jesteś do kompanii!

Justin był wyraźnie zdziwiony, że jako jedyny gość wyróż­

niony został zaproszeniem, a jego zaskoczenie wzrosło na wi­

dok Davida Stirlinga. Od początku swej pracy w GKS miał

niewiele do czynienia z dyrektorem przedsiębiorstwa, ale jego

koledzy mówili o swym pracodawcy z szacunkiem graniczą­

cym z obawą, więc postarał się przywitać z nim z należytą re­

werencją.

Gdy Patrick powiedział mu, że David i Claudia zawiadomili

ich o swym małżeństwie, zdumiał się jeszcze bardziej, lecz zło­

żył młodej parze serdeczne gratulacje.

- Hej, to wielka nowina. - Uścisnął rękę Davida. - Ale nie

chciałbym przeszkadzać w rodzinnej uroczystości.

- Och, niechże pan nie odchodzi - prosiła Claudia z czaru­

jącym uśmiechem. - Lucy ma rację. Nie można wydawać przy­

jęcia dla czterech osób. A ja tak bardzo czekałam na poznanie

pana. - Usiadła na kanapie i zapraszającym gestem wskazała

mu miejsce obok siebie.

David, Lucy i Patrick, zignorowani przez nią, przeszli

w przeciwległy róg salonu.

- Wydaje mi się, że nikt z nas nie podziękował ci za przyj­

ście Claudii z pomocą - zaczęła Lucy po chwili. - Wiem, że to

wszystko skończyło się raczej niefortunnie, ale miała szczęście,

że byłeś tam i mogłeś się nią zaopiekować.

- Powiedziałbym, że Claudia doskonale potrafi zaopieko­

wać się sobą - odparł David trochę zbyt ostro. Starał się nie

patrzeć, jak na kanapie ona flirtuje z Justinem. Właściwie nie

R S

81

obchodzi go, że Claudia jawnie poluje na niczego nie podej­

rzewającego mężczyznę, ale nie powinna robić tego w sposób

aż tak ostentacyjny.

- Och, wiem, że moja kuzynka sprawia wrażenie twardej

- broniła jej Lucy. - Ale w rzeczywistości tak nie jest. Próbuje

ukryć swoją wrażliwość, gdyż miała wyjątkowego pecha w sto­

sunkach z mężczyznami... - Przerwała, wymieniając spojrze­

nia z mężem, który był podobnie jak ona zaskoczony nieco­

dziennym zachowaniem Claudii. Chciałaby wiedzieć, o co tu

właściwie chodzi. Claudia najwyraźniej zamierzała usidlić Ju-

stina, a David stał z niepokojąco ponurą miną. Czy ona i Patrick

powinni odwrócić jego uwagę? - Czy Claudia opowiedziała ci

o Michaelu? - spytała w odruchu desperacji.

- Nie - odrzekł ostrożnie, przyglądając się jej przenikliwie.

- Była w nim szaleńczo zakochana - zaczęła wspominać

Lucy. - Na wiosnę mieli się pobrać, ale w połowie stycznia

porzucił ją, w tydzień potem, jak straciła pracę. Wszystko w tym

roku układało się dla Claudii fatalnie - westchnęła. - Najpierw

posada, potem Michael, a na koniec włamano się do jej miesz­

kania i ktoś z tyłu najechał na jej samochód. Większość łudzi

by się załamała, ale Claudia ma temperament wojownika. Zdo­

była jeszcze lepszą pracę i przestała myśleć o Michaelu, ale

rozpaczliwie potrzebowała tego urlopu. - Lucy zawahała się.
- Opowiadam ci to wszystko, Davidzie, byś zrozumiał, ile zna­

czy dla niej pobyt tutaj. Zwykle nie bywa tak nieznośna jak

dziś... wobec ciebie.

David dziwnie się czuł. Zapamiętał tylko tyle, że Claudia

była rozpaczliwie zakochana w jakimś Michaelu. Czy dziś rano,

gdy w półśnie odpowiadała na jego pocałunki tak namiętnie i

z takim oddaniem, myślała, że to był tamten? Spojrzał w stronę

kanapy, na której siedziała, pozwalając Justinowi wpatrywać się

do woli w swoje zachwycające oczy. Wygląda, jakby już całko-

R S

82

wicie zdołała się pocieszyć, pomyślał z gniewem. Claudia mog­

ła gadać, ile chce, o przeznaczeniu, ale David gotów byłby się

założyć, że była z góry pewna dzisiejszego spotkania z Justi-

nem. Zadała sobie wiele trudu, by oczarować Amerykanina.

Ubrała się w ciemnobłękitny jedwabny kostium - prosta, ele­

gancka góra ze spodniami, a połysk kosztownego materiału

podkreślał seksowność tego surowego stroju, którą mógłby zni­

szczyć inny fason, śmielej odsłaniający jej ciało. Odcień mate­

riału pogłębiał błękit oczu, uwydatniał bladą złocistość włosów

i świetlisty blask cery, z czego Claudia niewątpliwie zdawała

sobie doskonale sprawę.

David widział, jak śmiała się, rozmawiając z Justinem. Wy­

glądała na bardzo ożywioną, a gdy pochyliła się, by wziąć kie­

liszek, miękki jedwab uwydatnił zarys piersi. Nagle przypo­

mniał sobie, jak dotykał jej ciała tego ranka i gwałtownie od­

wrócił się do Lucy i Patricka. Nie chciał, by miała tę satysfakcję

i domyśliła się, że on jeszcze to wspomina. Może zacząć podej­

rzewać, że obchodzi go, z kim ona się teraz z kolei afiszuje.

- Nie musisz mi wyjaśniać niczego na temat Claudii. To

mnie doprawdy nie interesuje. .Dopóki tylko nie przeszkadza

w moich negocjacjach, może sobie korzystać z urlopu i bawić

się z kimkolwiek tylko zapragnie.

Lucy była nieco dotknięta chłodem w jego głosie. Zawsze

żyła w przyjaźni z Davidem, ale nigdy przedtem nie zachowy­

wał się tak okropnie. Nie wiedziała, co powiedzieć. David za­

uważył, że ukradkiem spojrzała na Patricka i zmieszał się. Po­

żałował, że ujawnił rozdrażnienie. Nie miał prawa wyładowy­

wać na nich swego złego humoru. Przecież to nie oni wdarli się

w jego życie, udaremnili plany, pogmatwali uczucia, i nie po­

nosili też odpowiedzialności za to oburzające przedstawienie na

sofie.

- Przykro mi — przeprosił ich oboje ze skruchą. Nie bez

R S

83

trudu oderwał myśli od Claudii i uśmiechnął się do Lucy. - Lu­
cy, ty zazwyczaj znasz wszystkie płotki. Opowiedz mi, co się
działo podczas mojej nieobecności.

Siedząca na kanapie Claudia zauważyła ten uśmiech i nagle

zabrakło jej tchu. Do niej nigdy tak się nie uśmiechał. Nie
zdawała sobie sprawy, o ile młodziej, przystępniej i sympatycz­
niej on wówczas wygląda, jak zmarszczki, zbiegające się wokół
oczu, nadają surowej twarzy niemal łobuzerski wdzięk. Powoli

jednak uspokoiła się. To był tylko uśmiech. Znaczył po prostu,

że David lubi Lucy i że nie irytuje go długa rozmowa Claudii
z młodszym, przystojniejszym i o wiele bardziej czarującym
mężczyzną. Można by sądzić, że skoro uchodziła za jego młodą

żonę, mógłby okazać pewne zainteresowanie jej zachowaniem,
ale nie. Spójrzcie tylko na niego - uśmiecha się do Lucy, jak
gdyby Claudii w ogóle nie było. W jej szaroniebieskieh oczach

pojawił się niebezpieczny błysk. Odgarnęła włosy z twarzy,
przyjmując wyzwanie. Ze zdwojoną uwagą zajęła się Justinem,
który uprzejmie pytał ją o podróż i uśmiechnęła się do niego tak
rozkosznie, że zamrugał oczyma.

- Przestańmy mówić o tej koszmarnej podróży..- Podniosła

głos, żeby David mógł ją usłyszeć. - Niech mi pan teraz opowie
o sobie,

Justin był przerażony i nie wiedział, jak tłumaczyć zaskaku­

jące zainteresowanie młodej pani Stirling prywatnym życiem

pracowników jej męża. Zaczęła go zagadywać o pracę, rodzinę,

o to, czy tęskni do Stanów, jaką muzykę lubi. Ilekroć jednak

próbował zmienić temat, Claudia z determinacją wypytywała

o jego osobiste sprawy.

Ją samą to już zmęczyło. Co prawda Justin okazał się napra­

wdę miły, ale trudno jej było jednocześnie koncentrować się na

rozmowie z nim i podsłuchiwać, co mówi David. Tak pochła­
niała go swobodna pogawędka z Lucy i Patrickiem, że nic miała

R S

84

szansy dać mu do zrozumienia, jak bardzo jest jej obojętny.

Naraz poczuła się wyczerpana. Pomyślała, że do tej pory postę­

powała irracjonalnie i komplikowała innym życie. Skupiła się,

by sensownie odpowiedzieć Justinowi na pytanie o warunki

życia w pałacu.

- Proszę, niech pan mówi mi Claudia. „Pani Stirling" koja­

rzy mi się z...

- ...małżeństwem - dokończył David, który stanął na­

gle przy kanapie. Uśmiechał się ostrzegawczo. — Pobrali­

śmy się niedawno i ona wciąż o tym zapomina - wyjaśnił Ju­

stinowi. - Prawda, kochanie? - zaakcentował lekko ironicznie

ostatnie słowo. - Ale może już pójdziemy? Wyglądasz na sko­

naną.

- Czuję się świetnie - zaprotestowała automatycznie, lecz

David stanowczo ujął jej ramię i zmusił do wstania. - Czy rze­

czywiście musimy juz iść? - opierała się jeszcze.

- Ja już także wychodzę - powiedział pośpiesznie Justin.

Pierwszy opuścił towarzystwo i zniknął w ciemnościach, ma­

chając im ręką na pożegnanie.

Patrick i Lucy odprowadzili Claudię i Davida do samochodu.

- No i jak? - zapytała trochę zbyt serdecznie Lucy po dłu­

gim milczeniu. - Co myślisz o Justinie?

- Och, jest po prostu wspaniały! - wykrzyknęła, czując, jak

stojący obok David sztywnieje. - Miałaś rację, Lucy. Posiada

wszystkie zalety, jakie najbardziej cenię u mężczyzn. Jest ciepły,

czarujący, inteligentny. —Widząc, jak usta Davida zadrżały

z irytacji, piała dalej: - Jest taki troskliwy. Wprost nie mogę się

doczekać, kiedy go znów zobaczę. Zaprosisz Justina dla mnie,

prawda?

- M i m , tak, oczywiście -wybąkała zaszokowana Lucy.

Spojrzała prosząco na Patricka, który rycersko pośpieszył żonie

z pomocą.

R S

85

- Może przełóżmy urodzinowe przyjęcie Claudii na jutro.

Zaprosimy wszystkich, oczywiście Justina także.

Claudia była zadowolona. Przynajmniej David nie miał już

takiej miny, jakby się lepiej od niej bawił. Usiadł za kierownicą

i czekał na nią z kamienną twarzą. Lucy także mu się przyglą­

dała, ale z pewnym niepokojem.

- Justin jest przystojny i cieszę się, że ci się podoba - za­

częła z wahaniem. - Ale jest trochę skrępowany, prawda?

- Co masz na myśli?
- Lucy próbuje ci uświadomić, że Justin uważa cię za mę­

żatkę. - David nieprzyjemnym tonem wmieszał się do ich roz­

mowy. - A ponieważ Justin nie jest człowiekiem, który uwo­

dziłby cudze żony, więc prawdopodobnie daleko z nim nie za­

jedziesz.

- Zobaczymy, zobaczymy... - odrzekła Claudia, ściskając

Lucy na dobranoc i wsiadając do wozu. Opuściła szybę. -

Upewnij się tylko, że Justin przyjdzie jutro, na przyjęcie - po­

wiedziała do kuzynki. - Mam wrażenie, że to mężczyzna stwo­

rzony dla mnie. A jeśli tak jest, ta głupia sprawa małżeństwa

z Davidem w niczym mi nie przeszkodzi. Przeznaczenie znaj­

dzie sposób, by nas połączyć.

- Przeznaczenie znajdzie sposób... - David przedrzeźniał ją

złośliwie, odjeżdżając. - Justin jest po prostu wspaniały...

- Oczywiście, że tak - potwierdziła prowokacyjnie. - A po

spędzeniu ostatnich dwóch dni z tobą trudno mi nawet wyrazić,

jaką przyjemnością jest spotkanie mężczyzny przystojnego, cza­

rującego i po prostu uprzejmego!

- Opuściłaś słowo „troskliwego" - parsknął David, zmienia­

jąc bieg z niepotrzebną gwałtownością. - Lucy i Patrick powin­

ni przygotować torebki na wypadek choroby morskiej. Trudno

było powstrzymać się od wymiotów, obserwując was tego wie­

czora. Rzuciłaś się na niego jak sęp. Wiem, że jesteś zdespero-

R S

86

wana, ale w ten sposób nie złapiesz Justina. Biedny facet był

najwyraźniej przerażony. Powinnaś raczej odgrywać nieprzystę­

pną piękność.

- Dziękuję za dobrą radę - powiedziała lodowato. - Ale po­

nieważ cię znam, trudno mi uwierzyć w twoje doświadczenie

uwodziciela.

- Nie trzeba być w tych sprawach ekspertem. Każdy męż­

czyzna wie, że wszystkie te obcesowe zaloty, słodkie oczy,

odzywki w stylu „opowiedz-mi-o-sobie" z całą pewnością skła­

niają ofiarę do ucieczki. Nikt nie lubi, by na niego polowano.

A jeśli kiedykolwiek widziałem ściganą zwierzynę, to dziś wie­

czorem - Justina Darke'a, posadzonego obok ciebie na kanapie.

- A co cię to właściwie obchodzi? - natarła Claudia, wciąż

jeszcze boleśnie urażona tym, że nazwał ją zdesperowaną.

- Wcale mnie nie obchodzi - zaprzeczył lekceważąco. - Ale

wszyscy oczekują, że będziesz się zachowywać jak moja żona,

a nie jesteś najlepsza w tej roli. Robisz ze mnie kompletnego

idiotę.

- Och, a czegóż to wszyscy oczekują ode mnie? Ze będę ci

przesyłała pocałunki? - warknęła, patrząc na niego ze złością.

- Nie bądź śmieszna - uciął. - Powinnaś po prostu zacho­

wywać się jak normalna osoba, która zawiera z kimś znajomość.

A ty zapędzasz mojego pracownika w róg kanapy i praktycznie

podajesz mu siebie na talerzu.

- Nie zrobiłam nic takiego - zasyczała Claudia. Była zbyt

wściekła, by pamiętać, że sama chciała, by David właśnie tak

myślał. - Ja tylko z przyjemnością prowadziłam kulturalną roz­

mowę z Justinem. W każdym razie trudno, żebyś wiedział, co

robiłam. Ty także nie grałeś roli kochającego męża. Nie pod­

szedłeś do mnie przez cały wieczór.

- Dałaś mi aż zbyt jasno do zrozumienia, że pragniesz za­

garnąć całego Justina wyłącznie dla siebie - odparł. - Trudno

R S

87

mi było podejść i sterczeć nad kanapą w trakcie waszej kon­

wersacji.

- W każdym razie powinieneś uczynić jakiś gest - upierała

się. - Ale nie miałeś ochoty. Najwyraźniej zbyt dobrze bawiłeś

się z Lucy i Patrickiem.

- Owszem, bawilibyśmy się dobrze, gdybyśmy nie musieli

przysłuchiwać się twojej głupkowatej rozmowie z Justinem -

docinał jej dalej. - Nie słyszałem, żeby którekolwiek z was

powiedziało przez cały wieczór coś interesującego lub inteligen­

tnego, więc w gruncie rzeczy pasujecie do siebie.

- Tak - potwierdziła. - Będziemy się z sobą doskonałe zga­

dzać.

Jeśli David sądzi, że ona jest istotnie zainteresowana Justi­

nem, tym lepiej. Tego przecież właśnie chciała.

R S

ROZDZIAŁ SZÓSTY

David prowadził samochód z zimną wściekłością. Nie wie­

dział, co go tak rozzłościło. Głos wewnętrzny sugerował, że jest

być może zazdrosny, ale odsuwał tę myśl z niesmakiem. Za­

zdrosny o Justina Darke'a? Powinien raczej współczuć Ame­

rykaninowi, jeśli Claudia rzeczywiście zawzięła się na niego.

Kiedy przyjechali na miejsce, okazało się, że w pawilonie

dla gości ktoś już zapalił lampy i pościelił. W czasie jazdy sta­

rali się zachować spokój, ale gdy weszli do apartamentu, chwy­

ciła ich znowu złość. Wystarczyło jedno spojrzenie na przygo­

towane posłanie, by w atmosferze zaczęły wibrować wspomnie­

nia porannych wydarzeń.

To łóżko jest o wiele szersze, uspokajała się Claudia, myjąc

się we wspaniałej łazience. Nie będą musieli się już dotykać.

David dał jej dostatecznie jasno do zrozumienia, że jej wręcz

nie lubi, więc z pewnością nie ześliźnie się na jej połowę. Dla­

czego była zatem aż tak zdenerwowana? Powinna dobrze zapa­

miętać niesmak w oczach Davida, gdy pukanie Amila przywo­

łało ich oboje do rzeczywistości.

Wyszła z łazienki. David stał jeszcze przed pawilonem.

Wpatrywał się w sadzawkę z rękami w kieszeniach, zgarbiony,

jakby przytłoczony ciężarem nieprzyjemnych myśli.

- Łazienka jest wolna - oznajmiła chłodno.

Odszedł. Włożyła ową przesadnie skromną koszulkę, którą

R S

89

nosiła ubiegłej nocy i położyła się, podciągając prześcieradło
pod brodę. Była niewiarygodnie, śmiesznie roztrzęsiona.

David wyszedł z łazienki, wycierając głowę ręcznikiem.

Spojrzał na Claudię leżącą nieruchomo pod prześcieradłem, ale

nic nie powiedział. Rzucił ręcznik na krzesło i zaczął rozpinać

spodnie. Zamarła. Czy on ma zamiar wejść do łóżka nago?

- Zostanę w szortach, więc nie ma powodu do paniki - ode­

zwał się, jakby czytając w jej myślach. - Nie będę co noc spał
w spodniach po to tylko, by uspokoić twoje panieńskie skrupuły.

Ostatniej nocy było mi dostatecznie niewygodnie.

- W najmniejszym stopniu nie obchodzi mnie to, co masz

na sobie.

- Dobrze, przestań więc leżeć jak ofiara oczekująca ciosu

noża. Czego się boisz?

- Niczego.
- Daj spokój, Claudio. Dygoczesz jak listek. Boisz się, że

chcę cię wykorzystać?

- Nie. - Poirytowana drwiną w jego głosie, odwróciła się

i zgasiła światło po swojej stronie łóżka. -Ale po tym, co stało

się dziś rano, miałabym prawo być zaniepokojona, nie sądzisz?

- Nie bardziej niż ja mógłbym się obawiać, że ty zechcesz

mnie wykorzystać - odparł równie chłodno.

- Ja ciebie? - Zmusiła się do niedowierzającego śmiechu.

- To chyba mało prawdopodobne.

- A czemu nie? Jeśli dobrze pamiętam, to ty zaczęłaś się

tulić do mnie rankiem.

- Tylko dlatego, że ty... - Claudia przerwała. David nie

powinien się domyślić, jak żywo zachowała w. pamięci poranny
incydent. - Zgodzimy się chyba, że żadne z nas nie wiedziało,
co czyni. Gdybym zdała sobie-sprawę, że to ty, oczywiście nie

dotknęłabym cię.

- A dlaczegóż to oczywiście? - David uniósł się na łokciu.

R S

90

Lekceważenie w jej głosie znowu go rozwścieczyło. Nie po­

zwoli, by miała ostatnie słowo po tym, co mu urządziła. - Skoro

widziałem, jak rzucasz się na faceta, którego spotykasz po raz

pierwszy w życiu, nic nie wydaje mi się oczywiste w twoim

zachowaniu wobec mężczyzn, oprócz tego, że jesteś gotowa

zrobić absolutnie wszystko, by osiągnąć to, czego pragniesz.

- Chyba nie ma w tym nic złego, gdy ktoś wie, czego chce

- odparowała Claudia. - To przynajmniej umacnia mnie

w przekonaniu, że nie chcę ciebie.

- A dlaczego? - zadrwił David. - Ponieważ nie mam wła­

ściwych inicjałów, by spełniła się ta głupia przepowiednia

sprzed dwudziestu lat?

- A może dlatego, że interesują mnie tylko mężczyźni wra­

żliwi i opiekuńczy? - rzekła hardo.

- Tacy jak Justin Darke?

-. Tak.

- Obawiam się, że popełniasz duży błąd. Justin nie jest

dosyć męski dla ciebie.

- Jest bardziej męski niż ty —zareplikowała. - Przynajmniej

nie boi się okazać, że jest człowiekiem żywiącym jakieś uczucia,

gdy tymczasem ty reagujesz emocjonalnie jak... ślimak!

David poczuł, że ma dosyć prowokacji z jej strony. Chwycił

ją za ramię i przyciągnął do siebie.

- A więc uważasz, że niedostatecznie reaguję na ciebie,

Claudio? - spytał przez zęby, - Czy rano też tak sądziłaś?

- Rano było inaczej - odpowiedziała niepewnie. Czuła, że

tym razem posunęła się za daleko.

- Jak?

- No... nie wiedziałeś, że to byłam ja.
- Ale tym razem wiem doskonałe, Claudio, i też nie jesteś

mi obojętna.

Nachylił się nad nią i Claudia pomyślała z lękiem, że dotknie

R S

91

jej ust. Ale zaczął obsypywać pocałunkami jej twarz, włosy,

szyję. Na chwilę dała się porwać jego namiętności.

- David! - krzyknęła.
- Claudia - szepnął w odpowiedzi. - Claudia - powtórzył

z wahaniem jakby zaskoczony. Z ogromnym wysiłkiem pod­

niósł głowę. Leżała bezwładnie z przymkniętymi oczyma.

- David - wyszeptała,
- Chyba tym razem żadne z nas nie może udawać, że nie

wiemy, co robimy - silił się na obojętność.

Claudia odczuła te słowa jak policzek. Przez chwilę leżała

zszokowana, a potem odsunęła się raptownie.

- Dlaczego to... zrobiłeś? - spytała drżąc.

David wziął, poduszkę i ustawił ją pionowo pomiędzy nimi.

- Traktuj to jako prezent urodzinowy - rzekł. Odwracając

się tyłem, ułożył się do snu.

-Oczekuję twoich przeprosin.
Podano im śniadanie jak w hotelu. Milcząc pili kawę. Clau­

dia miała minę lodowatą, a David beztroską. Leżąc bezsennie

przez długie godziny, postanowiła najpierw zawstydzić Davida,

udając, że z godnością ignoruje ten incydent. On jednak zdawał

się nie zwracać żadnej uwagi na jej demonstracje. Udawanie, że

nic się nie stało, stanowiłoby najłatwiejsze wyjście z sytuacji,

ale prawdopodobnie odpowiadałoby Davidowi. Był mężczyzną,

a doświadczenie mówiło Claudii, że ostatnią rzeczą, na jaką ma

ochotę każdy mężczyzna, jest rozmowa o uczuciach, zwłaszcza

przy 'śniadaniu. Ona również nie pragnęła takiej dyskusji, ale

dlaczego miałaby siedzieć spokojnie, jakby akceptując to, że ją

całował? Z pewnością w wieku trzydziestu lat była dość dojrza­

ła, by porozmawiać o wczorajszej nocy, nie jąkając się i nie

zacinając z zażenowania. Tak więc odstawiła filiżankę i zażąda­

ła, by poprosił o wybaczenie.

R S

92

- W porządku. Bardzo mi przykro.-- David nie podniósł

nawet oczu znad gazety.

Claudia nie chciała takich niedbałych, niemal lekceważących

przeprosin. Spojrzała na niego ze wzrastającym gniewem.

- I to ma wystarczyć?

- Powiedziałaś, że chcesz przeprosin, więc stwierdziłem, że

jest mi przykro. Czego chcesz więcej?

- Warto byłoby zacząć od czegoś, co by wskazywało, że

wiesz, z jakiego powodu jest ci przykro.

- Aaa... wyobrażam sobie, że chcesz, bym przeprosił za to,

że cię całowałem. - Westchnął. - Osobiście nie bardzo wiem,

dlaczego miałbym przepraszać za coś, co nam obojgu sprawiło

przyjemność, ale jeśli w rezultacie przestaniesz o tym gadać,

mogę powiedzieć „przepraszam".

- I to znów wszystko?! - krzyknęła Claudia, gotując się ze

złości. - Omal mnie nie zgwałciłeś! Myślisz, że jeśli mimocho­

dem bąkniesz przy śniadaniu „przepraszam", to ja będę potulnie
milczeć?!

David odrzucił gazetę, uderzając pięścią w stół. Spojrzał na

Claudię oczyma zimnymi i pełnymi gniewu.

- A teraz posłuchaj przez chwilę - powiedział ostrym gło­

sem. - Czy masz zamiar siedzieć te i przekonywać mnie, że nie

sprawiło ci to przyjemności?

- Nie chciałam, żebyś mnie całował - obstawała przy

swoim, choć wiedziała, że to nie jest odpowiedź na jego oskar­
żenia.

- W takim razie nie trzeba było mnie prowokować od­

rzekł. - Nie jesteś naiwną nastolatką, jesteś doświadczoną ko­
bietą trzydziestoletnią. Powinnaś wiedzieć, że nie należy w ku­

sej koszulce kłaść się do łóżka z mężczyzną i kpić, że nie jest
dosyć męski.

- A ja jestem zaskoczona - odcięła się Claudia - że jako

R S

93

doświadczony mężczyzna nie potrafiłeś poradzić sobie w tej

sytuacji bez użycia siły.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Wreszcie David skapi­

tulował, wzruszając ramionami.

- No dobrze. W porządku, zgadzam się z tobą. Straciłem

panowanie nad sobą i być może nie powinienem cię całować,

ale ty nie powinnaś mnie prowokować. Może to niezbyt ele­

gancko z mojej strony, ale przypomnę ci, że to tylko dzięki mnie

poprzestaliśmy na pocałunkach.

Zapadła cisza. Wzburzonej Claudii płonęły policzki. Dałaby

wiele, żeby skłamać, ale wrodzona uczciwość powstrzymała słowa

oburzonego protestu, które już miała na ustach. Odwróciła oczy.

- Być może - powiedziała.

- Być może?
- No dobrze, to prawda.
- A więc mam przepraszać za to, że przestałem?
- Nie! - Wybuchnęła. Próbował w nieuczciwy sposób tak

zagmatwać sprawę, że w końcu straciła rozeznanie w swych

odczuciach. — Sądziłam, że zawarliśmy rozejm - mruknęła po­

nuro po chwili.

- Wydaje się, że jednak go nie dotrzymaliśmy. Zawrzyjmy

wobec tego nowy. Obiecuję, że nie będę cię całować, jeśli ty

przyrzekniesz nie prowokować mnie.

- Czy mówimy o sytuacjach publicznych czy prywatnych?

- spytała ostrożnie.

-" Powiedziałbym, że od czasu do czasu możemy cmoknąć

się publicznie, aby wyglądać jako małżeństwo bardziej wiary­

godnie, Ale są pocałunki i pocałunki, jeśli wiesz, co mam na

myśli.

- Wiem. - Na twarz Claudii wystąpiły znów rumieńce.
- Solennie przyrzekam nie dotykać cię, gdy będziemy sami.

Czy to ci wystarczy?

R S

94

- Tak. - Odwróciła wzrok. Miał niesamowitą umiejętność

wytrącania jej broni z ręki.

- A więc umowa stoi?

- Tak.

Zgodnie z obietnicą David podrzucił Claudię do domu Lucy.

Potem miał pojechać do biura, by spotkać się z Patrickiem i re­

sztą inżynierów, którzy brali udział w negocjacjach.

- Do widzenia, żono. Zachowuj się grzecznie. I nie zapomi­

naj o warunkach rozejmu. Chyba że chcesz, bym znów zaczął

cię całować.

Claudia nie odpowiedziała. Zatrzasnęła drzwiczki i poszła

ścieżką ku małej werandzie.

- Co tu się działo wczoraj wieczorem?! - zawołała Lucy,

ledwie Claudia stanęła w drzwiach. - Co ty rzeczywiście my­

ślisz o nim?

- Jest absolutnie niemożliwy. Zadufany, arogancki, wynio­

sły i wstrętny.

- Sądziłam, że go lubisz. - Kuzynka nie ukrywała zasko­

czenia.

- Ja... lubię go? Ja go nienawidzę!

- To dlaczego powiedziałaś, że jest wspaniały? - Lucy była

zupełnie zbita z tropu. - Wczoraj wieczorem zachowywałaś się

tak, jakby Justin był ucieleśnieniem wszystkich twoich marzeń.

- Ach, Justin... - Gniew Claudii opadł natychmiast.
- A myślałaś, że kogo mam na myśli? - Lucy przyglądała

się jej z dziwnym wyrazem twarzy.

- Davida - przyznała, idąc za panią domu do jej funkcjonal­

nej kuchni. Patrzyła, jak gospodyni nastawia czajnik.

- Dlaczego? Co on takiego zrobił?

Jak mogła opowiedzieć kuzynce o jego pocałunkach? Do­

tychczasowe doświadczenia Claudii z mężczyznami sprawiły,

że stała się odporna na próby podrywów. Byia więc zaszokowa-

R S

95

na, kiedy okazało się, że emocje, nad którymi, jak się zdawało,

całkowicie panowała, wymknęły się spod kontroli i pchnęły ją

w ramiona człowieka, którego nawet nie lubiła.

- Nie chodzi o to, co on zrobił, ale o sposób, w jaki siedzi

i kręci tym swoim długim nosem. Sprawia, że czuję się... och,

sama nie wiem... po prostu głupia.

- Ty? - Lucy z kubkiem kawy w ręku spojrzała na nią zdu­

miona. Jej kuzynka była zawsze błyskotliwa i pewna siebie,

więc nie mogła sobie wyobrazić, że ona kiedykolwiek może

poczuć się głupio.

Claudia mieszała tymczasem swoją kawę, wpatrując się

w nią ponuro.

- Czy on jest taki niemiły dla wszystkich, czy tylko dla

mnie?

- Chyba ci się coś wydaje - zaczęła uspokajać ją Lucy.

- Ilekroć widywałam Davida, był zawsze czarujący, a znam go

dobrze, jak wszyscy tutaj. Mam wrażenie, że jest niekiedy zbyt

powściągliwy, ale to już jego sposób bycia. W zasadzie - zwie­

rzyła się, prowadząc gościa z powrotem do salonu - Uważam

go za bardzo atrakcyjnego. Właściwie nie jest przystojny, ale

pociągający. Jego twarz niewiele zdradza, lecz ma piękny

uśmiech. Odnosi się wrażenie, że za tą angielską rezerwą ukrywa

się człowiek niezwykle namiętny.

Claudia przypomniała sobie jego pocałunki. Zadrżała.

- Nie zauważyłam - powiedziała nonszalancko, choć we­

wnętrzny głos oskarżał ją, że kłamie.

- Doprawdy? - Lucy nie mogła ukryć zdziwienia. - Przykro

mi, ze go nie lubisz. Okazuje się bardzo miły, kiedy się go lepiej

pozna. -Opadła na kanapę, kładąc nogi na stoliczku do kawy.
- Odnosi ogromne sukcesy. Kiedy przejął firmę, była w stanie

całkowitego upadku; ale on wyprowadził ją na czyste wody.

Teraz możemy się ubiegać o udział w tak prestiżowych proje-

R S

96

ktach jak w Telema'an. Projekt tej rangi mógłby zapewnić fir­

mie miejsce wśród największych przedsiębiorstw, lecz jeśli

szejk powierzy jego realizację komuś innemu, będzie to groziło

utratą wiarygodności. Przypuszczam, że David ma w tej chwili

dużo kłopotów i pewnie dlatego nie poznałaś go od najlepszej

strony.

- Nie wydawało mi się, żeby był czymś zmartwiony, kiedy

wczoraj wieczorem rozmawiał z tobą. - Claudia nie mogła po­

wstrzymać się od tej uwagi.

- Tak. Jest dla mnie zawsze miły - przyznała Lucy. Jeśli

dosłyszała w głosie kuzynki nutkę zazdrości, nie dała tego po

sobie poznać.- Wielu łudzi sukcesu jest zbyt zachwyconych

sobą, by tracić czas dla żon swoich pracowników, ale David

traktuje nas tak, jakbyśmy były równie ważne jak inżynierowie.

- Czemu zatem się nie ożenił, jeśli odnosi tyle sukcesów,

jest taki miły i w ogóle pod każdym względem cudowny? - spy­

tała Claudia, ostentacyjnie przeglądając kolekcję płyt kompa­

ktowych na półce. Była odwrócona plecami do kuzynki i miała

nadzieję, że głos jej brzmi tak, jak gdyby nie przywiązywała

żadnej wagi do odpowiedzi.

- Nie wiem - odrzekła Lucy nie bez żalu. - Jestem pewna,

że Patrick wie, ale ten nudziarz nie lubi plotkować. Słyszałam

jednak, że David był kiedyś zaręczony, ale nie mam pojęcia, co

się potem stało.

- Prawdopodobnie ta narzeczona nie mogła wytrzymać jego

wiecznej wyniosłości - zasugerowała Claudia cierpko. Musiała

ukryć kamień, który legł ciężarem na jej sercu, kiedy okazało

się, że David pokochał kogoś na tyle, by pragnąc się ożenić.

- Ty go rzeczywiście nie znosisz, prawda? - Lucy z zain­

teresowaniem popatrzyła, na kuzynkę.

Claudia przygryzła wargi. Niby przypadkowo odsunęła się

od półki z płytami i usiadła obok kuzynki na kanapie.

R S

97

— Po co mamy tracić czas, rozmawiając o Davidzie Stirlin-

gu? Opowiedz mi raczej o Justinie - zaproponowała. - Przecież

przyjechałam tu, żeby go poznać.

Lucy znała Claudię od dzieciństwa. Kuzynka zachowywała

się dość dziwnie, ale jeśli nie chce przyznać się, o co właściwie

chodzi, to jej sprawa. Skoro Claudia pragnie ją przekonać, że

jest szaleńczo zakochana w Justinie Darke'u, Lucy weźmie

udział w tej grze, ale ani przez chwilę nie uwierzy, że to prawda.

W porze lunchu zabrała ją do klubu - zwykłego baru. z bar­

dzo prostym menu, ale posiadającego basen, nad którym spę­

dziły popołudnie, wesoło plotkując w cieniu parasoli. Claudia

stwierdziła z ulgą, że kuzynka łatwo zaakceptowała jej rzekome

zauroczenie Justinem. Po pocałunkach ostatniej nocy tym bar­

dziej jej zależało, by David sądził, że mocno zainteresowała się

kimś innym. Nie chciała, by Lucy zdradziła mu, że ona zacho­

wuje się inaczej niż zwykle. Miała już dosyć kłopotów, usiłując

nie myśleć o Davidzie i jego pieszczotach, pamiętając, że dziś

wieczorem musi znów położyć się obok niego w łóżku. David

nie powinien się dowiedzieć, że wprawia ją to w. zakłopotanie.

Później niż zwykle przysłał po nią samochód do domu Lucy,

a kiedy wróciła, zajęty był porządkowaniem papierów. Spojrzał

na nią, nie przerywając pracy.

- Jak udało się spotkanie? - spytała, zatrzymując się

w drzwiach, nagle onieśmielona.

- Bardzo dobrze. Ale mamy jeszcze sporo do zrobienia.

- Odłożył jakiś plan na stos papierów i wstał, patrząc na nią,

jakby ją widział po raz pierwszy. Ubrana była w przewiewne

białe spodnie i prostą białą bluzkę, a jej skóra zaróżowiła się od

słońca. Jedwabiste jasne włosy zaczesała za uszy. Stała przy

wejściu, jakby niepewna jego przywitania.

- Dobrze ci minął dzień? - zapytał.
- Świetnie. - Zapadła niezręczna cisza. Istotnie, łatwiej im

R S

98

było, kiedy się kłócili, pomyślała Claudia z desperacją. A prze­

cież zdawało jej się, że zawsze wie, co powiedzieć. .

- Chyba jesteśmy znów dziś zaproszeni do Lucy na ja­

kieś przyjęcie - odezwał się w końcu David. - O której nas

oczekują?

- Około wpół do ósmej.

David poruszył ramionami, jak gdyby chcąc je rozprostować.

Wyglądał na zmęczonego. Być może nie spał tak wiele zeszłej

nocy, jak dotąd myślała.

- Nie musisz tam jechać, o ile nie masz ochoty - zapropono­

wała nieoczekiwanie. - Jestem pewna, że Lucy nie będzie miała

do ciebie pretensji, jeśli zostaniesz w domu.

- Ja również jestem tego pewien - zgodził się nie bez ironii.

- Ale jeśli masz nadzieję spędzić beze mnie cały wieczór, ga­

wędząc z Justinem, to obawiam się, że będę musiał rozczarować

was oboje.

Claudia chciała zaprzeczyć, że żywiła taką nadzieję, ale zmil­

czała.

- Poza tym - ciągnął David - wiadomość o naszym małżeń­

stwie rozeszła się z fenomenalną szybkością. Lucy zapowiada.

że to przyjęcie urodzinowe, ale każdy oczywiście traktuje je jako

spotkanie z okazji naszego rzekomego małżeństwa, więc nie

mogę zostać w domu, prawda?

Urażona w głębi duszy jego podejrzeniami, Claudia zadała

sobie bardzo wiele trudu przygotowując się na przyjęcie i kiedy

skończyła, wiedziała, że wygląda świetnie. Włożyła oszałamia­

jącą kremową suknię, która nie sięgała nawet kolan, a złote

pantofelki sprawiały, że jej nogi wydawały się dłuższe i smu-

klejsze. Suknia była tak prosta, że doskonałe do niej pasował

duży i ciężki złoty naszyjnik oraz dobrane do niego kolczyki,

które wprawdzie stanowiły udrękę dla jej uszu, ale efekt był tego

wart. Czy David uzna, że ona dobrze się prezentuje? Może

R S

99

pomyśli, że biżuterii jest za dużo, ale z pewnością nie będzie

mógł nic zarzucić sukni,

Davida istotnie zaskoczył jej widok. Przez dobrą chwilę wpa­

trywał się w nią z zapartym tchem.

- Aż tyle zachodu dla Justina? - zadrwił wreszcie, gdy był

już w stanie wydobyć z siebie głos. - Jesteś pewna, że warto?

Claudia z trudem opanowała rozczarowanie. Czegóż mogła

oczekiwać? Że porwie ją w objęcia i powie, że jest piękna?
Czemu cię, idiotko, obchodzi, co on myśli, skarciła się w duchu
surowo.

- Jeszcze nie wiem - odpowiedziała. - Ale z przyjemnością

sprawdzę.

- Czy wolno mi przypomnieć, że dziś wieczorem spotkasz

się wyłącznie z moimi pracownikami? - zauważył z nagle po­

ciemniałą twarzą. - Wolałbym raczej, żebyś się na cały wieczór

nie przykłeiła do Justina. Postaraj się zachowywać jak dziew­
czyna, którą mógłbym poślubić, jeśli to nie jest dla ciebie za

trudne.

- A jaki to rodzaj dziewczyny? - spytała Claudia słodko.

- Muszę oczywiście wiedzieć, kogo mam udawać.

- Chciałbym ożenić się z dziewczyną uczciwą, bezpreten­

sjonalną i wrażliwą. A ponieważ są to cechy, których w tobie

nie dostrzegłem, pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że okażesz
się dobrą aktorką.

R S

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Dom Lucy pełen był już gości. David i Claudia słyszeli

z daleka rozchodzące się w pustynnej nocy odgłosy rozmów

i śmiechy. Stali po ciemku przy samochodzie.

- Czy naprawdę jesteś przekonany, że wszyscy uwierzą

w nasze małżeństwo? - spytała Claudia, tracąc nagle pewność

siebie.

- Czemuż by nie? Nikt nie zwietrzy tej komedii, o ile tylko

potrafisz trzymać ręce z dala od Justina. Musimy jednak wyglą­

dać jak zakochani - dodał tonem tak ironicznym, że zarumieniła

się z przykrości.

- Nie bardzo wiem, jaką minę powinien mieć ktoś, kto jest

w tobie zakochany - odcięła się.

- Postaraj się wyglądać po prostu tak jak wczoraj w nocy,

kiedy się ze mną całowałaś - dogryzł jej nielojalnie. - To zu­

pełnie wystarczy.

Claudia z trudem powstrzymała się od niecenzuralnego ko­

mentarza. Urażona, sama poszła w kierunku drzwi.

- Jeśli wejdziesz z taką miną - David chwycił ją za ramię

- wszyscy będą sądzić, że już wszczęliśmy kroki rozwodowe.

- Nie mogę się wprost tego doczekać.
- Och, łamiesz mi serce. - Mocniej ścisnął jej ramię. - A te­

raz wejdziemy razem, uśmiechnięci, i będziemy udawać zako­

chanych do obłędu, pamiętając cały czas o naszej umowie.

W jego głosie brzmiała tak stanowcza nuta, że Claudia, choć

R S

101

wciąż jeszcze poirytowana, zgodziła się na wszystko. Weszli do

środka. Rozległ się życzliwy szmer. Lucy podbiegła do nich

z okrzykiem radości.

- Claudio, wspaniale wyglądasz! Prawda, że jest piękna?

- zwróciła się do Davida, ściskając go serdecznie.

Tymczasem David patrzył, jak Patrick wziął Claudię w ob­

jęcia i podniósł do góry. Poczuł ukłucie zazdrości na widok

innego mężczyzny, trzymającego ją w ramionach. Śmiała się,

miała tego wieczoru oczy błyszczące i bardzo niebieskie,

a twarz ożywioną i miłą. Czy rzeczywiście mógł pomyśleć

o niej „dość ładna", kiedy zobaczył ją po raz pierwszy? Teraz

była po prostu piękna. Przytaknął Lucy.

- Wszyscy już wiedzą o waszym sekretnym małżeństwie

- szepnęła. - Obawiam się, że będzie toast i kilka przemówień.

Jęknął, ale jednocześnie poczuł ulgę, że zmieniła temat.
- Czy nie powiedziałaś im, że nie chcemy żadnych cere­

monii?

- Oczywiście, ale nie możesz przeszkodzić ludziom, którzy

chcą ci zrobić przyjemność. Oni cię lubią, Davidzie. Traktuj to

jako wprawkę przed prawdziwym małżeństwem.

David spróbował wyobrazić sobie, że wchodzi tutaj z in­

ną kobietą u boku, ale obraz Claudii narzucał mu się nieustan­

nie. Tymczasem ona wciąż radośnie paplała z Patrickiem. Po­

myślał, że przy nim nigdy nie zachowywała się tak swobodnie

i wesoło.

-• Sądzę, że ta jedna próba wystarczy mi na długo - rzeki do

Lucy. Wziął Claudię za rękę. - Chodźmy. Trzeba przywitać się

ze wszystkimi.

Każdy miał wielką ochotę poznać Claudię i złożyć obojgu

serdeczne gratulacje. Nikogo nie dziwiło, że pobrali się po tak

krótkiej znajomości.

- Po co czekać - orzekła jakaś sympatyczna kobieta po pięć-

R S

102

dziesiątce. - Jesteście oboje dość dorośli, by wiedzieć, czego

chcecie, więc nie ma sensu zwlekać.

- Nigdy nie zależało mi na uroczystym weselu - dorzuciła

Claudia, czując, że powinna włączyć się do rozmowy. - Zawsze

wydawało -mi się, że ważne jest jedynie zobowiązanie, jakie

podejmują wobec siebie dwie osoby, a nie wielkość tortu czy

kolor obrusów.

- Słusznie - zgodziła się tamta, - Liczy się tylko to, że oboje

z Davidem się kochacie, a to wszyscy widzą.

- Doprawdy? - uśmiechnął się David. - Sądziliśmy raczej,

że dobrze to ukrywamy.

- Ach, nie, kiedy ludzie są zakochani, bardzo łatwo to po

nich poznać. Otacza ich coś w rodzaju glorii. Dostrzegłam ją od

razu, kiedy weszliście.

- Istotnie? -spytała Claudia miękko, nie śmiejąc spojrzeć

w oczy Davidowi.

Ktoś inny spytał, jak się poznali, ale nie była w stanie nic

wymyślić. Nie pamiętała, czy już ustalili jakąś wersję,

- Ty im opowiedz, kochanie - zrzuciła odpowiedzialność na

Davida.

- Siedzieliśmy obok siebie w samolocie. - Nie dał się zbić

z .tropu. Pomyślał z rozbawieniem, co by też powiedzieli, do­

wiadując się, że ten samolot wystartował zaledwie czterdzieści

osiem godzin temu.

- Och, jakie to romantyczne! Czy to była miłość od pier­

wszego wejrzenia?

David nie odpowiedział natychmiast. Delikatnie poprawił

popieiatoblond pasmo włosów Claudii, spadające jej na czoło.

- Niezupełnie - przyznał. - Ale to nie trwało długo. Prawda.

Claudio?

Claudia miała wrażenie, że traci grunt pod nogami. Czuła

jeszcze dotknięcie gorących palców Davida. Przypomniała so-

R S

103

bie ich pierwsze spotkanie i to, że uznała go wtedy za człowieka

zimnego i zamkniętego w sobie. Zorientowała się z zażenowa­

niem, że wszyscy czekają na jej odpowiedź.

- Tak, to nie trwało długo - powtórzyła, łyknąwszy szam­

pana.

Poczuła ulgę, gdy podeszli do kolejnej grapy, gdzie stanęli

trochę dalej od siebie. Ale tam wzbudziły jej zakłopotanie liczne

pytania: o ślub, o miesiąc miodowy, o to, co mąż podarował jej

na urodziny. Odpowiadała możliwie ogólnikowo. Oświadczyła

jednak, że miesiąc miodowy spędzą na Seszelach, a od męża

dostała pierścionek z szafirem i diamentami. Cały czas czuła na

sobie spojrzenie tkwiącego w pobliżu Davida, a sama też obser­

wowała go kątem oka, jak śmieje się i rozmawia z kolegami.

Uśmiechał się do wszystkich, ale nie do niej. Wyraźnie domi-

nował nad otoczeniem. Nie był wyższy czy masywniej zbudo­

wany niż pozostali mężczyźni, lecz emanowała z niego siła

i autorytet, które sprawiały, że stanowił centrum towarzystwa.

- Próbowałem dotrzeć do pani przez cały wieczór. - Młody

inżynier przedstawił się jako Pete, przerywając jej rozmyślania.

Odciągnął ją na bok i patrzył na nią z jawnym zainteresowa­

niem. - Pani wygląda zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrazi­

łem, kiedy usłyszałem, że David się ożenił.

- A czego pan oczekiwał? - Miał tak rozbrajający uśmiech,

że Claudia również uśmiechnęła się do niego.

- Myślałem, że będzie pani podobna do innych jego dziew­

czyn. Ale gdy panią zobaczyłem, nie jestem zaskoczony, że

zdecydował się ożenić z kimś tak niezwykłym.

- Inne dziewczyny? Och, nie zdawałam sobie sprawy, że tak

bardzo odbiegam od ustalonego wzorca. Więc jakie były te inne

dziewczyny?

- No cóż, ja tak naprawdę niezbyt dobrze je znałem. - Pete

za późno uświadomił sobie, że wkroczył na bardzo niebezpie-

R S

104

czny teren. — Widywałem je, kiedy pracowałem w Londynie, ale

tylko na balach w firmie albo na takich spotkaniach jak to...

Wszystkie dziewczyny były bardzo miłe... - dodał, nie umiejąc

rozszyfrować wyrazu twarzy Claudii. - Bardzo ładne, bardzo

wdzięczne, ale... David nie patrzył na nie tak, jak patrzy na

panią.

Claudia byt gotowa w to uwierzyć. David nie mógłby patrzeć

na ładną, miłą dziewczynę z taką irytacją, niesmakiem i pogar­

dą, jak na nią. Zdając sobie sprawę, że jej palce zacisnęły się

kurczowo i że paznokcie wpijają się jej w dłonie, rozluźniła je

ukradkiem. Nie chciała, by Pete sądził, że jest zazdrosna. Czyż

mogłoby ją obchodzić, gdyby David miał cały harem ładnych,

pełnych wdzięku dziewcząt, oczekujących go grzecznie w Lon­

dynie?

- Z kim on teraz rozmawia? - spytała obojętnie. David stał

roześmiany w drzwiach z Justinem i małą, ładną dwudziesto­

latką.

Pete z wyraźną ulgą przyjął zmianę tematu rozmowy,
- O, to Justin Darke, amerykański architekt.

- Znam Justina. Chodzi mi o dziewczynę.

Plecy odwróconego tyłem Davida zasłaniały widok, więc

Pete ofiarnie wykręcił szyję, by ją dojrzeć.

- To córka Johna Phillipsa, Fiona. Studiuje i teraz, jak przy­

puszczam, odwiedza rodziców w czasie wakacji Miła dziew­

czyna - dodał.

No, oczywiście, sposób, w jaki David uśmiechał się do Fiony

dostatecznie świadczył, że on również uważa ją za miłą dziew­

czynę. Była niewątpliwie ładna i zapewne łagodna. A przede

wszystkim młoda. Patrząc na jej dziecinnie świeżą cerę i nie­

winny wyraz twarzy, Claudia zapomniała już, jak starała się

przekonać samą siebie, że jest zadowolona z ukończenia trzy­

dziestu lat. Któż mógłby pragnąć dojrzałości, mając do wyboru

R S

105

młodość, pomyślała smutno. I która dziewczyna chciałaby być

błyskotliwa i pewna siebie, gdyby mogła pozostać uczciwa, bez­

pretensjonalna i wrażliwa - posiadać te wszystkie zalety, które

w oczach Davida tworzą idealną kobietę. Niemniej to nie Fiona

miała dzisiaj uchodzić za jego żonę. Należało mu o tym przy­

pomnieć. Przeprosiła Pete'a i ruszyła w stronę Stirlinga.

- Hej! — zawołała, podchodząc bliżej i wsuwając mu rękę

pod ramię. - Stęskniłam się za tobą!

David przyjrzał się jej badawczo, próbując odgadnąć, co

oznaczał ten niezwykły blask w jej oczach. Miał nadzieję, że

zachowywała się przyzwoicie. Towarzysko była przez cały czas

w świetnej formie, ciągle z kimś rozmawiała, Bóg jednak wie,

co zdążyła już naopowiadać, na przykład o ich planach na mie­

siąc miodowy. Ale przynajmniej nie zmonopolizowała na cały

wieczór Justina.

- Claudio, to jest Fiona Phillips. A Justina już znasz - dodał

sztywno.

- Oczywiście! Miło mi znów pana spotkać po tak krótkim

czasie.

Davida nie zaskoczył ciepły uśmiech, jakim obdarzyła Justi­

na, lecz fakt, że to do jego własnego ramienia przytuliła się,

witając Fionę. Co to znów za gierka z jej strony?

- Justin mówił, że pani pracuje w telewizji. - Fiona miała

wielkie, brązowe oczy, miękkie loki i ładniutka buzię bez ma­

kijażu.

- To prawda - oświadczyła Claudia niedbale. - Zajmuję się

produkcją programów.

- Chętnie robiłabym coś podobnego, gdy skończę studia

- westchnęła Fiona. - To musi być nadzwyczaj interesujące!

- Ale i bardzo wyczerpujące ... - Claudia mimo woli czuła

się rozbrojona jawnym podziwem dziewczyny, ale po nagłym

zesztywnieniu ramienia i palców Davida zrozumiała, że ziryto-

R S

106

wal się. Telewizja to coś zbyt tandetnie błyskotliwego jak na

jego gust. Z pewnością wszystkie jego miłe dziewczyny pracują

w poważnych instytucjach i przedsiębiorstwach, tam gdzie lu­

dzie ubierają się rozsądnie i prowadzą głębokie dyskusje na

doniosłe tematy. No dobrze, w takim razie pokaże im, że ona

jest zupełnie inna. Zaczęła sypać anegdotkami dotyczącymi gro­

teskowych wydarzeń w swojej firmie. Fiona i Justin bawili się

świetnie, ale uśmiech Davida stawał się coraz bardziej wymu­

szony.

- Pani pewnie nie chciałaby rozstać się ze swoim zawodem?

spytała Fiona, ocierając załzawione od śmiechu oczy.

- Zrezygnować z mojej pracy!? - zawołała zdumiona Clau­

dia. - Oczywiście, że nie! Zbyt wiele trudu kosztowało mnie

zdobycie jej.

- Myślałam, że ze względu na małżeństwo.

- A ! - Porwana własnym opowiadaniem Claudia nagłe

oprzytomniała. — Chwilowo, oczywiście, nie chcemy jeszcze,

żebym przestała pracować. Oszalałabym, siedząc przez cały

dzień bezczynnie i czekając na Davida. Ale - dodała prowoka­

cyjnie - inaczej, rzecz jasna, będzie, gdy doczekamy się dzieci.

- Zatem zamierza pani mieć dzieci?
- Zdecydowanie! - zawołała Claudia, rzucając spod rzęs

spojrzenie na Davida, który z trudem utrzymywał kamiennie

spokojną twarz.

- Ile? - zapytała znów Fiona, wyraźnie wzruszona.

- Ja chciałabym sześcioro, ale David uważa, że czworo wy­

starczy, prawda, kochanie? - Przytuliła znów policzek do jego

ramienia.

- Najzupełniej wystarczy - oświadczył, patrząc na nią

ostrzegawczo. Wytrzymała jednak jego spojrzenie z niewinną

miną.

- Czy mogę prosić państwa o chwilę uwagi? - Patrick za-

R S

107

dzwonił nożem w kieliszek i w salonie zapadła cisza, a wszy-

stkie twarze zwróciły się ku niemu.

David znów poczuł niesmak. Bóg wie, jakim cudem dał się

wciągnąć w tę krępującą sytuację.

- Proszono mnie, bym powiedział kilka słów i powitał

wśród nas Claudię i Davida. - Patrick mówił z pewnym zaże­

nowaniem, przepraszająco patrząc na szefa. - Nie jestem do-

brym mówcą, więc nie będę was długo męczył, W imieniu

wszystkich zebranych serdecznie gratuluję nowożeńcom i życzę

im wiele szczęścia.

- A my wybaczamy wam, że nie zaprosiliście nas na ślub

- zawołał ktoś z tyłu, wywołując ogólny śmiech.

Claudia zorientowała się nagle, że wszyscy się nieco odsunęli

i że stała teraz pośrodku salonu sama z Davidem, który objął ją .

wpół. Otaczał ich krąg roześmianych, pełnych oczekiwania ;

twarzy.

- Przemówienie! Przemówienie! -wołano.

Claudia podziękowała w duchu losowi, że młode żony nie

mają obowiązku wygłaszania mów i z podziwem słuchała, z ja­

kim opanowaniem i swobodą zabrał głos David. Jedynie lekko

wyczuwalne napięcie mięśni świadczyło o jego zakłopotaniu.

- Serdecznie dziękuję wam wszystkim - zaczął. - Bardzo

chciałbym zaprosić was na wesele, ale prawdę mówiąc, byłem

równie jak wy teraz zaskoczony, gdy okazało się, że jestem

żonaty. - Z rozbawieniem przyjęto te słowa, uznając je za żart.
- Zwiedzanie budowli wznoszonych pośrodku pustyni nie jest

idealnym początkiem życia małżeńskiego, ale sądzę, że pozwo-

liło to Claudii przekonać się naocznie, co ją w przyszłości czeka.

Jestem wam bardzo wdzięczny, że przyjęliście nas tak miło.

- Zawahał się przez chwilę, spoglądając na jasnowłosą głowę

opartą na jego ramieniu. - To był ważny tydzień w życiu Clau­

dii. Nie tylko została mężatką, lecz skończyła także trzydzieści

R S

108

lat. Nie jestem pewien, czy oba te wydarzenia spełniły jej ocze­

kiwania, ale stawiła im czoło w swoim własnym, niepowtarzal­

nym stylu, mam więc nadzieję, że przyłączycie się do mojego

toastu: Niech żyje Claudia!

.- Niech żyje Claudia! - powtórzyli goście, podnosząc w gó­

rę kieliszki, ale wszystko to docierało do niej jak przez mgłę.

Myślała tylko o tym, że David spojrzał na nią serdecznie i że

mówił o niej bez urazy. Czuła jednak, że sam był zaskoczony

własnymi słowami, równie jak ona. I niemal tak samo bezwied­

nie pochylił się i pocałował ją w usta. Ale dla obojga nie był to

pocałunek konwencjonalny. Wzruszona Claudia zarzuciła mu

ręce na szyję i przytuliła się do niego, lękając się, że nie utrzyma

równowagi. Lucy, Patrick i cały tłum gości zniknął obojgu

sprzed oczu. Trwali w zapomnieniu, jak gdyby byli zupełnie

s a m i .

- Aach! -dobiegło do nich nagle sentymentalne westchnie­

nie jednego ze wzruszonych świadków.

David z trudem zdobył się na to, by wypuścić Claudię z objęć

i znieść z uśmiechem życzliwy aplauz przyjaciół. Claudia

oprzytomniawszy, przeraziła się. A więc jeszcze raz pozwoliła,

by David zdał sobie sprawę, jak silnie działa na nią jego bli­

skość. Zmieszanie jej pogłębił widok Lucy, zmierzającej ku niej

z radosnym uśmiechem.

- To było wspaniałe! - szepnęła konspiracyjnie. - Nikomu

nie przyjdzie do głowy, że nie macie bzika na swoim punkcie.

- Zrobiła oko do Claudii. - Marnujesz się, nie stając przed

kamerą, kuzyneczko. Po tym przedstawieniu myślę, że powin­

naś zostać aktorką.

Przedstawienie, aktorstwo - te słowa podziałały na oboje jak

kubeł zimnej wody. Raptownie odskoczyli od siebie, śmiesznie

zakłopotani. David wpatrywał się w swój kieliszek, jakby nie

wiedząc, skąd go wziął. Claudia wciąż drżała z podniecenia

R S

109

i gdy ktoś podał jej. szampana, wychyliła go jednym haustem,

by uspokoić rozdygotane nerwy.

- Przykro mi, Davidzie - usprawiedliwiał się Patrick, który

w tym momencie również podszedł do nich. - Mówiłem, że nie

życzysz sobie żadnych uroczystości, ale nalegali, bym wygłosił

jakąś mowę.

- Nie przejmuj się tym - uspokoił go David, opanowując się

z wysiłkiem.

- Ale czyż oboje nie wyglądali przekonująco? - spytała

Lucy z uśmiechem.

- Bardzo przekonująco -. powiedział jej mąż sucho, przyj­

rzawszy się obojgu. Mieli takie miny, jakby wciąż jeszcze z tru­

dem oswajali się z rzeczywistością.

Claudia odsunęła się od Davida i podeszła do innej grupy

gości. Jednak wszyscy zaczęli się zachwycać, jak cudownie ona

i David wyglądali razem. Uśmiechała się, potakiwała, ale nie

była w stanie skoncentrować się na tym, co do niej mówiono.

Nie wiedziała, czy pragnie, by ten wieczór wreszcie się skończył

i by mogła zostać sama z Davidem, czy też się tego obawia.

Zgnębiona poczuciem, że traci kontrolę nad swym zachowa­

niem, wymknęła się na werandę. Siedział tam Justin i na jej

widok zerwał się z uśmiechem z krzesła.

- Wygląda na to, że potrzebuje pani odpoczynku - zauwa­

żył. - Jest trochę za dużo zamieszania.

- Coś w tym rodzaju - przyznała. Opadła na sąsiednie

krzesło i przymknęła powieki, rada, że nocne powietrze chłodzi

jej rozgrzane skronie. Siedzieli w przyjaznym milczeniu. Potem

Claudia otworzyła oczy. - Co pan tu robi?

- Chyba ja też poczułem się zmęczony. Chciałem trochę

pomyśleć.

- Przepraszam, nie chciałabym panu przeszkadzać.

- Nie - Justin zaprzeczył. - Mówiąc prawdę, myślałem

R S

110

właśnie o pani i Davidżie. Wspaniałe wyglądacie razem... -

Przerwał na moment. - Moi rodzice rozwiedli się, kiedy byłem

dzieckiem i zawsze przysięgałem sobie, że nie dam się wciągnąć

w małżeńskie kłopoty. Ale kiedy spotyka się kogoś niezwykłe­

go, zaczyna się myśleć, że być może warto zaryzykować. -

Spojrzał na Claudię z półuśmiechem. - Pani i David w każdym

razie zdecydowaliście się podjąć to ryzyko.

- Och, my krótko jesteśmy małżeństwem - powiedziała,

zdając sobie sprawę, że być może sprowokowała go do zwie­

rzeń, na które nie zasługiwała,

- Ale istnieje prawdziwa więź między wami, każdy to widzi.

Nie trzymacie się wciąż razem, jak niektóre pary, lecz nawet

gdy stoicie na przeciwległych krańcach salonu, jesteście świa­

domi swojej obecności. To coś takiego jak elektryczność. Za­

uważyłem to od razu, gdy panią poznałem.

- Doprawdy? - spytała cicho Claudia.
- Oczywiście. Jestem tego pewien. - Justin znów się zawa­

hał. - Czy pani sądzi, że małżeństwo może być bardziej udane,

kiedy się je zawiera w późniejszym wieku? - wydusił wreszcie.

- O, przepraszam, to zabrzmiało niegrzecznie. Nie miałem tego

na myśli.

- Wszystko w porządku. - Claudia nie mogła powstrzy­

mać śmiechu na widok jego zmieszania. - Trzydziestka to nie

jest podeszły wiek, ale rozumiem, o co panu chodzi. Im czło­

wiek starszy, tym ma więcej szans rozejrzenia się po świecie

i uświadomienia sobie, czego właściwie oczekuje od mał­

żeństwa.

- Właśnie. - Justin był jej wdzięczny. - Wtedy ryzyko jest

mniejsze, prawda? Mniejsze, niż kiedy poślubia się kogoś młod­

szego, około dwudziestki na przykład.

Mówił tonem wymuszenie obojętnym, ale Claudia nie dała

się zwieść. Była pewna, że Justin ma na myśli jakąś określoną

R S

111

osobę, W takim razie, pomyślała z rozbawieniem, nie powinna

liczyć na niego jako na swoje przeznaczenie.

- No cóż - zaczęła ostrożnie. - Nie wydaje mi się, by istniał

jakiś idealny wiek na zawieranie małżeństw. Ryzyko jest. nie­

uniknione, nie można przewidzieć, jak się sprawy rozwiną. Ale

jeśli człowiek czuje, że z osobą, którą poślubia, chciałby spędzić

resztę życia, to. nie ma chyba znaczenia, czy mają po lat dwa­

dzieścia, czterdzieści czy sześćdziesiąt.

- Jest dziesięć lat różnicy między panią a Davidem, prawda?

- Justin ciągnął nadal swoje refleksje. - Czy pani sądzi, że tak

samo ułożyłoby się między wami, gdybyście się spotkali dzie­

sięć lat temu?

Claudia pomyślała o sobie, gdy miała dwadzieścia lat.

Nie miała wtedy jeszcze zmarszczek pod oczyma i jej cera

była świeża jak brzoskwinia, ale była nieśmiała, pozbawio­

na pewności siebie i próbowała to zamaskować brawurą grani­

czącą z arogancją, skądinąd bardzo nieprzekonującą. Uśmiech­

nęła się smutno, myśląc, że wówczas też nie podobałaby się

Davidowi.

- Trudno powiedzieć, ale wydaje mi się, że. oboje czuliby­

śmy do siebie to samo.

- Jestem taki szczęśliwy, że pogadałem z panią, Claudio.

- Westchnął głęboko z ulgą, jak gdyby kamień spadł mu z serca.

- Była pani cudowna... - Nagle przerwał, gdyż w drzwiach

zamajaczyła jakaś postać. - O, cześć, Davidzie.

Claudia obróciła się na widok wysokiej, masywnej postaci.

Światło padało na Davida z tyłu, nie widziała więc wyrazu jego

twarzy. Ale jego nagłe pojawienie się zaparło jej dech w pier­

siach. Nie była w stanie odezwać się, nawet gdyby chciała.

- Czy pan szukał żony? - odezwał się wesoło Justin,

wstając.

- Tak - odrzekł. Claudia sądziła, że w jego głosie słyszy

R S

112

obojętność. - Szukałem. Ale, jak się wydaje, czuje się tutaj

zupełnie szczęśliwa.

- Ona jest doprawdy wielką damą - powiedział z zapałem

Justin. — Dała mi kilką świetnych rad na temat małżeństwa.

- Już teraz? - Uśmiechnął się, ale jego oczy patrzyły z gnie­

wem. Był wstrząśnięty, odkrywając, jak bardzo zirytowała go

myśl, że Claudia siedziała tutaj po ciemku z Amerykaninem

i jak wielka dama udzielała mu dobrych rad. - Robi się późno.

Zastanawiam się, czy miałabyś już ochotę odjechać- zwrócił

się do Claudii, starając się mówić uprzejmie.

- Tak. - Wstała, dotknięta tym, że nie zirytował się, widząc,

że siedziała sam na sam w ciemnościach z Justinem. - Tak,

jestem gotowa.

Nie patrzyła na Davida, gdy żegnali się z Lucy i Patrickiem.

Trwało to wszystko bardzo długo, wciąż musieli się zatrzymy­

wać, żegnać pozostałych gości i wysłuchiwać bez końca aluzyj­

nych uwag o tym, jak wyraźnie widać, że oboje mają już ochotę

wrócić do siebie. W końcu zdołali ukryć się w mroku nocy.

David natychmiast puścił jej ramię. Poszli do wozu.

Hałas silnika był dobrym pretekstem, by nie rozmawiać

w drodze powrotnej. Zatrzymali się przed pawilonem. Cisza

stała się męcząca. David wpuścił Claudię do apartamentu i za­

mknął drzwi. Zatrzymała się i stała nieruchomo, czekając na

jakikolwiek znak z jego strony. Wystarczyłoby, żeby się odwró­

cił i popatrzył na nią. Nie musiał nawet się uśmiechnąć. Gdyby

powiedział: „Chodź tutaj", podeszłaby bez słowa. Wziąłby ją

w ramiona, ona zaś uniosłaby twarz ku niemu, i wtedy mogłaby

dostrzec jego uśmiech...

R S

ROZDZIAŁ ÓSMY

David odwrócił się, ale nie spojrzał na nią, nie wyciągnął

ramion i nie uśmiechnął się. Rzucił klucze na stolik. Podobnie

jak Claudia zatrzymał się, jakby nie wiedząc, co ma dalej robić.

- Myślę, że wszystko poszło dobrze - odezwała się. Nie

mogła dłużej znieść ciszy.

- Tak - zgodził się sucho.

- Chyba nikt nie podejrzewał, że nie jesteśmy małżeństwem.

- Drżącymi palcami odpinała kolczyki.

- Na pewno.

- Wszyscy byli dla nas bardzo mili - ciągnęła dalej, bawiąc

się kolczykami.

Zapadła jeszcze jedna męcząca pauza. Potem David stanął

w drzwiach, prowadzących na dziedziniec. Widocznie chciał

odetchnąć chłodnym powietrzem.

- Przepraszam za ten pocałunek - powiedział naraz. Słowa

przychodziły mu z widocznym trudem.

- Wszystko w porządku - odparła po chwili Claudia. I jej

nie było łatwo mówić z zaschniętym gardłem. I znów zapadła

cisza.

- Chodzi o to, że obiecałem już więcej cię nie całować -

wykrztusił wreszcie David. - Miałem nadzieję, że to nie będzie

konieczne, ale... - przerwał. To rzeczywiście nie było koniecz­

ne, ale jak ma wyjaśnić Claudii, że jej perfumy uderzyły mu do

głowy?

R S

114

- Nie szkodzi - odrzekła. - Wszyscy przecież oczekiwali,

że mnie pocałujesz.

- Tak. - Powinien być zadowolony, że uznała to za część

przedstawienia, pomyślał David z ciężkim sercem. Czy ona tyl­

ko grała, czy też czuła, że oboje całowali się, straciwszy pano­

wanie nad sobą? - Po prostu nie chciałem, abyś myślała, że

zapomniałem o naszej umowie - ciągnął z uporem, sam się dzi­

wiąc, że znów porusza tę kwestię. - Powiedziałem, że jeśli będę

musiał pocałować cię publicznie, to będzie tylko zdawkowe

cmoknięcie, ale dziś wieczorem to znaczyło o wiele więcej...

- Ale to naprawdę nieważne - przerwała mu z desperacją.

Czy on ją oskarża, sądząc, że przez nią stracił nad sobą kontrolę?

- To już się nie powtórzy, ani publicznie, ani prywatnie

- zapewnił uroczyście.

- Świetnie - zgodziła się. Nie wiedziała tylko, dlaczego ma

ochotę się rozpłakać. Nadał obracała kolczyki w dłoni. Napięcie

między nimi nie ustępowało.

- Jak się zdaje, dobrze ci się układa z Justinem. - Nie chciał

tego powiedzieć, ale to jedynie mogło dać Claudii do zrozumie­

nia, że ten pocałunek nic dla niego nie znaczy.

- Tak - odparła przygnębiona.

- Czy długo siedzieliście na dworze? - Chciał, by zabrzmia­

ło to obojętnie, ale z przerażeniem usłyszał w głosie nutkę za­

zdrości.

Natomiast Claudia usłyszała nie zazdrość, lecz wyrzut.

- Nie wiedziałam, że on tam siedzi. Chciałam odetchnąć

świeżym powietrzem, bo byłam zmęczona tym udawaniem. Ju-

stin był już na werandzie i nie mogłam zawrócić, kiedy mnie

zobaczył. - Nie rozumiała, dlaczego stara się usprawiedliwiać

przed Davidem.

- Wydawało się, że zrobiłaś na nim wielkie wrażenie.

Wzruszył ramionami.

R S

115

- Wczoraj wieczorem mówiłeś coś innego. - Spojrzała na

niego z wyrzutem.

- Wczoraj wieczorem było inaczej. To znaczy ja czułem co

innego - poprawił się uczciwie. - Byliśmy oboje zmęczeni

i wzajemnie wpakowaliśmy się w niepotrzebnie skomplikowa­

ną sytuację. Właściwie próbuję ci powiedzieć, że doceniam to,

co dziś zrobiłaś. Niełatwo udawać żonę całkowicie obcego męż­

czyzny, ale ty doskonale zagrałaś swoją rolę. Jestem pewien, że

tylko Patrick i Lucy znają prawdę. Dotrzymałaś swojej części

umowy i ja muszę zrobić to samo. Przyjechałaś tutaj poznać

Justina Darke'a i powinnaś dopiąć swego. Stosunki między wa­

mi nic mnie nie obchodzą, o ile w ciągu najbliższych dwóch

tygodni nie podważą wiarygodności naszego rzekomego mał­

żeństwa. Przepraszam, że stawiam to tak otwarcie, ale ogromnie

zależy mi na zawarciu tego nowego kontraktu. Skoro oboje

jesteśmy dorośli, sądzę, że uda się nam obojgu osiągnąć nasze

cele. I dlatego obiecuję, że odtąd nie będę wtrącać się do ciebie

i Justina.

- Dziękuję - odparła głucho. Z pewnością nie to chciała od

niego usłyszeć.

Ta rozmowa miała oczyścić atmosferę, ale gdy oboje kładli

się spać, Claudia czuła się jeszcze gorzej. Tej nocy nie trzeba

było stawiać między nimi poduszki. Atmosfera przygnębienia

stanowiła bardziej skuteczną barierę. Claudia długo czuwała

bezsennie, odwrócona bokiem, przytłoczona świadomością, że

David leży tylko kilka centymetrów od niej. Ale przecież zapo­

wiedział, że to, co stało się wczoraj, już się nigdy nie powtórzy.

Dopóki nie zaszkodzi jego reputacji u szejka, może spędzać

urlop, jak planowała - jak chce i z kim chce. Tego przecież

pragnęła, prawda?

Gdy Claudia się obudziła, Davida już nie było. Wmawiała

R S

116

sobie, że się z tego cieszy,ałe pokój wydawał jej się wyjątkowo

pusty. W czasie śniadania zadzwonił telefon. Wściekła była, że

poczuła rozczarowanie, kiedy stwierdziła, że to tylko Lucy.

Kuzynka zawiadamiała ją, że zaraz przyjedzie po Claudię sa­

mochód i przywiezie ją do klubu. Patrick i David wyszli o świ-

cie i będą zajęci przez cały ranek, ale postarają się zdążyć na

wspólny lunch.

Claudia pojechała więc do klubu, gdzie Lucy siedziała już

przy basenie.

— A oto i pani Stirling - roześmiała się. - Nie zliczę, ile osób

opowiadało mi, jaką cudowną parę stanowisz razem z Davidem.

Z trudem udało mi się utrzymać powagę.

-— Zabawne, jak łatwo ludzie wierzą w to, co im się opowiada

- zdobyła się na uśmiech Claudia.

- Gdybym nie wiedziała, o co chodzi, mnie też byłoby trud­

no uwierzyć, że nie jesteście w sobie szaleńczo zakochani. - Lu­

cy przyglądała jej się z namysłem. - Byłaś bardzo przekonująca.

A myślałam, że nie lubisz Davida.

- No cóż... — Claudia drgnęła. Wiedziała, że musi teraz

. postępować bardzo ostrożnie. Jeśli powie, że go nie znosi, Lucy

zacznie coś podejrzewać. Z drugiej strony nie chciała, by ku­

zynka sądziła,. że on się jej podoba. - Och, po prostu byłam

w kiepskim nastroju — siliła się na obojętność. - To nie znaczy,

żebym go nie lubiła. Wolałabym tylko nie spędzać z nim tyle

czasu, chciałabym raczej poznać lepiej Justina.

- Też myślałam, że spodoba ci się Justin. - Lucy zdawała

się przyjmować za dobrą monetę wyjaśnienia Claudii. — Jest

wspaniały. I uważa, że ty także jesteś cudowna. Doszłam do

wniosku, że sporo gadałaś z nim wczoraj wieczorem. Kiedy

wyszliście, wciąż Opowiadał, jak się tobą zachwyca. Szkoda, że

on musi cię uważać za żonę swojego szefa. Inaczej wszystko

ułożyłoby się doskonałe.

R S

117

- Wiem, to już mój pech. Wreszcie spotykam tego najlepsze­

go faceta i nic nie mogę poradzić. Gdyby nie David Stirling,

przezwyciężyłabym wszystkie przeszkody. Być może cieszyła­

bym się, że już mam trzydziestkę.

- Trzeba coś wymyślić. - Lucy nie chciała pogodzić się

z myślą, że Claudia straci taką wspaniałą okazję. - Nie możesz

uwodzić Justina, skoro on uważa cię za żonę Davida. To nie

byłoby w porządku wobec jednego i drugiego, i wobec Patricka

zresztą też. Lecz jeśli David przekona się, że nie zrobisz żadnego

głupstwa, to może zgodzi się powiedzieć Justinowi prawdę.

Claudia pomyślała, że wołałaby umrzeć, niż prosić o to Da-

vida, ale mruknęła coś wymijająco. Na szczęście przy basenie

pojawiła się Fiona z matką. W ostrym słońcu pustyni Fiona

wyglądała jeszcze bardziej świeżo i ładniej niż poprzedniego

wieczoru i była ujmująco zachwycona spotkaniem z Claudią.

Widać było, że z przyjemnością zamieniłaby swój wdzięk mło­

dości na jej obycie i swobodę towarzyską. Skierowała znów

rozmowę na pracę w telewizji. Najwyraźniej bardzo jej to im­

ponowało. Claudia pomyślała, że gdyby Fiona musiała zaczynać

karierę tak jak ona, od pozycji asystentki sekretarki, ta praca nie

wydawałaby jej się aż tak godna pożądania.

- O! - zawołała nagle Lucy. - Już są! David, Patrick.

John... o, i Justin. - Mrugnęła do Claudii, której serce drgnęło

jednak na dźwięk imienia Davida. - Nieczęsto widujemy tu

Justina o tej porze.

Fiona zarumieniła się lekko. Zerwała się z fotela. Claudia

zmusiła się, by zostać na swoim miejscu i spokojnie czekała na

nadejście mężczyzn.

David zawahał się, podchodząc. Patrick cmoknął przelotnie

Lucy i było oczywiste, że on powinien zrobić to samo, witając

się z Claudią. Ale przecież obiecał... Zdecydował się na kom­

promis i pogłaskał ją po włosach.

R S

118

— Jak poszło wam na zebraniu? - spytała, by ukryć, jak

bardzo ją to zmieszało.

- Nieźle. W każdym razie zasłużyliśmy na lunch.

- Oczywiście wszyscy już wiemy, dlaczego Davidowi tak

zależy na podpisaniu teraz kontraktu - odezwał się John Phil­

lips, niosąc tacę z drinkami. - Podobno potrzebuje pieniędzy,

by zaopatrywać żonę w pierścionki z diamentami i szafirami,
- Rzucił na Claudię żartobliwe spojrzenie.

- Nie mówiąc już o sześciorgu dzieciach - dodał dobrodu­

sznie Patrick.

- I dwóch miesiącach miodowych - dorzucił Justin,

Najwyraźniej drażnili się z Davidem przez cały ranek. Clau­

dia przypomniała sobie z poczuciem winy własną historyjkę

o sześciorgu dzieciach. Pamiętała również, że coś mówiła

o pierścionku, Ale te dwa miodowe miesiące? Spojrzała pytają­

co na Davida, oczekując od niego wyjaśnień, on jednak uśmie­

chnął się tylko zagadkowo.

- Zdaje się, że wszyscy byli dość zaskoczeni, słysząc od

ciebie, że jedziemy na Seszele, a ode mnie, że wybieramy się

do Wenecji - rzekł pobłażliwie. - Musiałem się przyznać, że nie

doszliśmy do porozumienia w tej sprawie.

- No cóż, pobyt w Wenecji to właściwie nie jest miesiąc

miodowy - powiedziała, zgadując, że wszyscy oczekują jej ko­

mentarza. - Mieliśmy tam pojechać tylko na dłuższy weekend.

- Widzę, że masz żonę o kosztownych upodobaniach -

uśmiechnął się wyrozumiale John Phillips.

- Zaczynam zdawać sobie z tego sprawę - przyznał David.

- Ale mam nadzieję, że nie czekasz codziennie na nowy pier­

ścionek z szafirem i diamentami.

- Tylko raz na rok - udawała, że żartuje. - Przecież to były

moje urodziny.

- Byłam zdziwiona, kiedy dowiedziałam się, że mąż dał pani

R S

119

pierścionek - wtrąciła się matka Fiony. - Sądziłam, że nie lubi
pani pierścionków, skoro nie nosi pani obrączki.

Nastąpiła żenująca pauza, David głaskał bezwiednie wło-

sy Claudii, a ona przez chwilę czuła w głowie pustkę. Dla­
czego nie wymyślili jakiejś wymówki, by uzasadnić brak
obrączki?

- Skądże, lubię pierścionki. Jednak nazajutrz po ślubie zła­

pałam jakieś uczulenie na ręku. Musiałam oddać obrączkę jubi­
lerowi, żeby pokryli ją wewnątrz miedzią.

Lucy spojrzała na nią z uznaniem, a David znów pogładził

ją po włosach. W tym momencie uświadomił sobie, że nieustan­

nie powtarza ten gest i pośpiesznie cofnął rękę. Usiadł szybko
między Fiona i Johnem Phillipsem. Miejsce obok Claudii pozo­

stało puste, więc Justin postawił tam swoje krzesło. Dotknięta

tym pozornym lekceważeniem ze strony rzekomego męża,

zwróciła się z czarującym uśmiechem do Justina. Przez chwilę
wydawało się jej, że widzi niezadowolenie w oczach Ameryka­

nina, ale zaraz uśmiechnął się również, więc pomyślała, że po­

niosła ją wyobraźnia. Tymczasem David i Fiona rozmawiali

przyciszonym głosem. Claudia, obserwując ich kątem oka, do­

szła do wniosku, że on nie jest zainteresowany dziewczyną
o dwadzieścia lat młodszą od niego, Nie dostrzegła też żadnych
symptomów flirtu między nimi. Po prostu David lubił Fionę,

tak jak nie lubił Claudii. Tłumiąc westchnienie, podwoiła wy­

siłki, by oczarować Justina.

Natomiast David z trudem udawał dobry humor. Żarty kole­

gów sprawiły, że przez całe przedpołudnie musiał wysłuchiwać,

co Claudia wygadywała na przyjęciu, A potem odkrył z przera­

żeniem, jak chętnie pieścił jej włosy. Teraz patrzył, jak jego

rzekoma żona ostentacyjnie flirtuje z Justinem, słuchając, jak
Fiona rozwodzi się nad jej zaletami.

- Ach, jak ja bym chciała być taka jak Claudia - rozmarzyła

R S

120

się dziewczyna. - Ona ma taką silną osobowość, jest tak pewna

siebie i czarująca...

Davida zmęczyło już wysłuchiwanie peanów na cześć Clau­

dii. Dla niego nigdy nie była ani czarująca, ani uprzejma, po­

myślał z przykrością. Fiona to jeszcze naiwne dziecko, ale choć­

by stawała na głowie, nigdy nie potrafi być taka jak Claudia.

- Nie powinnaś nawet próbować upodobnić się do kogokol­

wiek - powiedział do Fiony. - Wszyscy kochamy cię taką, jaka

jesteś.

Jego słowa zabrzmiały dość głośno w czasie krótkiej prze­

rwy w rozmowie. Patrick poparł go, a Justin entuzjastycznie

pokiwał potakująco głową. Nikt nie próbował doszukiwać się

erotycznych podtekstów w wypowiedzi Davida, ale w Claudii

obudziła się podejrzliwość. Nie powinien mówić, że kocha Fio-

nę. Wszyscy muszą przecież myśleć, że kocha ją. Bez apetytu

dziobała jedzenie widelcem.. Czy nikt nie zauważył, że David

demonstracyjnie usiadł jak najdalej od niej? A przecież to on

przywiązywał taką wagę do utrzymania pozorów. Ona jednak,

nawet gdyby rzeczywiście była jego żoną, nie - okazywałaby

publicznie, że jej na nim zależy. Więc teraz też będzie udawała,

że niczego nie zauważyła i że nadal świetnie się bawi.

David natomiast nie mógł się doczekać końca lunchu. Clau­

dia była duszą towarzystwa i na niej skupiała się uwaga wszy­

stkich. Sądził jednak, że ona gestykuluje w sposób zbyt osten­

tacyjny, że śmieje się zbyt głośno i nie mógł pojąć, dlaczego

inni tak bardzo cenią jej towarzyskie talenty. Wreszcie postano­

wił to zakończyć. Spojrzał na zegarek i wstał od stołu.

- Musimy już wracać - oznajmił, ignorując fakt, że Patrick,

John i Justin nie mieli jeszcze na to ochoty. Jednak to on był

szefem, John pogłaskał żonę po plecach, Patrick zmierzwił wło­

sy Lucy, Justin uśmiechnął się ze skruchą do Fiony i Claudii.

Claudia tego nawet nie zauważyła, wpatrywała się w Davida,

R S

121

który najwyraźniej zamierzał ograniczyć się do ogólnego "do

widzenia",

- A ty nie pożegnasz się ze mną, kochanie? - zapytała pro-

wokacyjnie. Odsunęła krzesło i uniosła głowę, oczekując poca­
łunku.

- Oczywiście. - Popatrzył na nią chłodno. Obszedł dookoła

stół i położył jej dłoń na ramieniu.

- Do zobaczenia. - Pochylił głowę i przelotnie musnął jej

usta. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Claudia pierwsza spu­

ściła wzrok.

- Do widzenia - odparła przytłumionym głosem. Będzie .

musiała odtąd uważać, by go nie prowokować.

Oboje nigdy nie rozmawiali o tym krótkim, wymuszonym

pocałunku. David nie wspomniał o nim, kiedy wrócił wieczo­
rem do domu. A ona nie mogła się zdecydować, czy ma prze­

praszać, czy też udawać, że nic się nie zdarzyło.

Dnie mijały, a oni dokładali starań, by się przynajmniej jak

najrzadziej dotykać. Skoro wszyscy przyjęli do wiadomości, że
oni są małżeństwem, było dosyć łatwo przeżyć dzień, nie spę­

dzając wiele czasu razem. Mała cudzoziemska społeczność, ska­
zana na spartańskie warunki i własne towarzystwo, nauczyła się

dbać o swoje rozrywki. Niemal co wieczór odbywało się jakieś

przyjęcie albo barbecue. Od czasu do czasu David brał Claudię

za rękę albo podtrzymywał ją, kiedy się potknęła. Raz czy dwa

wpadła na niego na jakimś przyjęciu, ale oboje odskoczyli na­

tychmiast od siebie jak oparzeni. Sprawy nie wyglądały źle
wieczorami, kiedy liczne towarzystwo neutralizowało panujące

między nimi napięcie. Odpoczywali w tłumie i nawet potrafili

się razem śmiać, dopóki nie spotykały się ich spojrzenia. Jednak

gdy zostawali sami, traktowali się z nienaganną, chłodną uprzej­

mością, podkreślającą jeszcze narzucone sobie milczenie. Każ-

R S

122

dej nocy leżeli w wielkim łożu obok siebie, próbując nie myśleć,

jak niewielka przestrzeń ich dzieli i jak łatwo byłoby pokonać

odległość tych kilku centymetrów. Ale w ciągu dnia wszystko

szło nieźle. David był zajęty swoimi sprawami, a Claudia i Lucy

leniwie plotkowały, leżąc przy basenie.

Pewnego dnia obeszły miejski bazar, gdzie w wąskich ulicz­

kach tłoczyły się małe, mroczne sklepiki i czuć było silny, ko­

rzenny zapach. Claudia spędziła całe godziny na oglądaniu wy­

rabianej przez Arabów ciężkiej, srebrnej biżuterii. Ale w końcu

kupiła tylko miedziane naczynko do parzenia kawy, najbardziej

typowe dla tych okolic.

- Potrzyj je i sprawdź, czy ukaże ci się twój prywatny dżinn

- zaproponowała jej Lucy, gdy nadał włóczyły się po gwarnych

uliczkach. - Czego byś od niego zażądała?

Claudia zamarła, spoglądając na naczynie. W jej wyobraźni po­

jawił się natychmiast obraz Davida. Miała wrażenie, że nieoczekiwa­

nie została przyparta do ściany. Przecież ona wcale go nie pragnęła.

- Zażądałabym Justina - powiedziała niemal wyzywająco,

z wymuszonym uśmiechem, czując na sobie badawcze spojrze­

nie Lucy.

- Naprawdę?
- Tak, naprawdę - odparła zirytowana oczywistym niedo­

wierzaniem brzmiącym w glosie kuzynki. - Ca w tym dziwne­

go? Myślałam, że lubisz Justina.

- Tak, lubię. Ale nie jestem pewna, czy ty go lubisz, albo

przynajmniej, czy lubisz go tak bardzo, jak twierdzisz?

— Co masz na myśli?

- Po prostu to... - zawahała się Lucy - że masz o wiele

więcej okazji, by zakochać się w Davidzie niż w Justinie.

— Zakochać się w Davidzie?! - Wybuchnęła Claudia w na­

głej panice. - Chyba oszalałaś. Nie ma mowy. Ja przecież nawet

nie lubię tego człowieka.

R S

123

- Dobrze, dobrze. - Lucy podniosła ręce w żartobliwym ge­

ście kapitulacji. Ale w jej oczach nadal błyszczała nieufność.

- Pomyślałam tylko o czymś, o czym wspomniał Patrick wczo­

raj wieczorem.

- A co Patrick wie na ten temat? - zirytowała się Claudia.
- On tylko podkreślił, że coś się iskrzy, tak to nazwał, mię­

dzy tobą a Davidem. I wiem, co miał na myśli.

- Iskrzy się? Nie bądź śmieszna.
- Być może nie jest to najwłaściwsze określenie - zgodziła

się Lucy. - Chodzi o to, że niekiedy ty i David znajdujecie się

daleko od siebie, ale w jakiś sposób wyczuwa się, że obydwoje

myślicie o sobie. Tak jak gdyby istniało między wami jakieś

połączenie, coś w rodzaju linii elektrycznej.

- To piramidalna bzdura. Co... co... - Myśl o. tym, że

mogłaby zakochać się w Davidzie, była ciosem dla Claudii.

Zaczęła się jąkać, pragnąc jak najszybciej odrzucić tę sugestię.
- Nie miałam pojęcia, że ty i Patrick macie aż tak bujną

wyobraźnię. Niczego nie ma między mną a Davidem i nigdy nie

będzie. - Zdenerwowana, mówiła wysokim głosem, który

brzmiał nienaturalnie także w jej własnych uszach. - Zgodziłam

się udawać jego żonę, bo nie chciałam, by miał kłopoty z szej­

kiem. Gdyby nie to, nie dotknęłabym tego faceta nawet w ręka­

wiczkach;-

Lucy jednak nie tylko nie wyglądała na przekonaną, ale

najwyraźniej była coraz bardziej zaintrygowana. Claudia posta­

nowiła więc zmienić taktykę.

- Posłuchaj - rzekła po chwili. - Przepraszam. Nie powin­

nam sobie pozwolić na taki wybuch. Ale miłość to drażliwy

temat w tym momencie. Wolałam ci nic nie mówić, ponieważ

wiem, że to trochę wygląda na żart i nie brzmi poważnie, ale...

no cóż... ja poważnie zakochałam się w Justinie. Jestem zde­

nerwowana, bo oczywiście nigdy nie znajdę się z nim sam na

R S

124

sam i będę musiała wyjechać, nie wiedząc nawet, co on czułby,

gdyby sprawy ułożyły się inaczej.

- Ach, jak mi przykro - powiedziała pokornie Lucy. Prze­

rażona tym, że tak fałszywie oceniła uczucia Claudii, chwyciła

kuzynkę w objęcia. - Nie spodziewałam się, że tak bardzo zajęta

jesteś Justinem. Ale przecież zawsze możesz tu przyjechać, kie­

dy David już wróci do Londynu. Jestem pewna, że ty i Justin

doskonałe porozumielibyście się, gdyby on wiedział, że tak

naprawdę nie jesteś mężatką.

- Niewykluczone - odparła Claudia, ale nie myślała o Ju-

stinie. Poraziła ją sama możliwość, że Davida mogłoby tu nie

być. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co by tu bez niego robiła.

Zachwiała się. O Boże, czyżby rzeczywiście popełniła taki błąd

i zakochała się w Davidzie Stirlingu? Przecież nie może zako­

chać się w człowieku, który tak krytycznie ją ocenia.

Przywołała wspomnienia. Kiedy zakochała się w Michaelu,

uległa romantycznej fantazji, nie dostrzegając jego wad ani

kłamstw. Tym razem jednak było inaczej. W Davidzie nie było

nic romantycznego. Zachowywał się z irytującym chłodem,

interesowało go tylko podpisanie tego idiotycznego kontraktu.

A już z całą pewnością nie interesował się nią. Claudia zauwa­

żyła, że zawsze odskakiwał z niesmakiem, gdy niechcący otarł

sie o nią. Trudno było dać wyraźniej do zrozumienia, że jej nie

znosi i gardzi nią. Kurczowo ściskając w ręku naczynko do

kawy, Claudia szła na oślep ulicą. Nie miała najmniejszego

powodu, by zakochać się w Davidzie Stirlingu, poza tym, że

czuła się bezpieczna tylko przy nim, poza tym. że nie mogła

znieść myśli o życiu bez niego, poza tym, że już się zakochała.

R S

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Jeszcze jeden wieczór, jeszcze jedno przyjęcie. Tym razem

to barbecue u Phillipsów. David westchnął, gdy Claudia mu

o nim przypomniała. Miał już powyżej uszu tych wieczorów

w zatłoczonych salonach, spędzanych na wpatrywaniu się

w nią.

- Chętnie obyłbym się choć raz bez tych wiecznych spotkań

towarzyskich. - Spojrzał na Claudię. Była tego wieczoru bardzo

milcząca. Może udałoby mu się powstrzymać ją od wyjścia?

- Znajdźmy jakąś wymówkę, powiedzmy, że boli cię głowa,

albo coś w tym rodzaju i zostańmy w domu.

Claudia zawahała się. Nigdy jeszcze nie spędzili sami całego

wieczoru. Pragnęła tego, a jednocześnie bała się, że oboje będą

się czuli niezręcznie. Tak niedawno uświadomiła sobie przecież,

że go kocha, a on nigdy nie mógł długo wytrzymać w jej towa­

rzystwie.

- Możesz zostać, ja chętnie pójdę sama.

- Jeśli ci na tym tak zależy, pójdziemy oboje. - Pomyślał ze

złością, że ona szuka okazji, by zostać sama z Justinem.

Oboje mieli okropny wieczór. David był w tak ponurym

nastroju, że mimo heroicznych wysiłków nie umiał się zacho­

wywać naturalnie. Sądził, że Claudia jest jak zwykle w świetnej

formie, ale nie zdawał sobie sprawy, ile ją kosztuje każdy

uśmiech. Walczyła z sobą, by nie rzucić mu się w objęcia i nie

prosić, by pozostał przy niej. Jak zwykle, stali możliwie daleko

R S

126

od siebie, ale nieustannie obserwowali się ukradkiem. Widziała,

że wyglądał na zmęczonego i żałowała, że nie siedzą teraz na

patio przy fontannie, słuchając szmeru wody i ciesząc się ciszą.

A może David wyciągnąłby się na kanapie i złożył głowę na jej

kolanach, a ona pieszczotami starłaby całodzienne zmęczenie

z jego twarzy...

- A co na to ty i David, Claudio? - zagadnął ją Justin.
- Na co? - spytała, nie słuchając. Patrzyła na Davida, który

odstawił kieliszek i zmierzał w jej kierunku.

- Jesteś chyba daleko stąd - zaśmiał się.
Davida zatrzymała Joan Phillips, wciągając go w dłuższą

rozmowę.

Claudia przygryzła usta.

- Przepraszam, co mówiłeś? - zwróciła się do Justina.

- Mówiłem, że to moja kolej. Powinienem się zrewanżować

za gościnność kolegów. Chciałbym was zaprosić na wieczorny

piknik na pustyni. Nie byłaś jeszcze na pustyni, Claudio?

- Nie - odpowiedziała z roztargnieniem.

- Gdzie jeszcze nie była? - rozległ się nagle za nimi Chłodny

głos Davida.

- Nie była. na pustyni - wyjaśnił Justin. - Właśnie na jutrzej­

szy wieczór zaproponowałem piknik. Moglibyśmy podjechać

do wadi* i obserwować zachód słońca. Spodoba ci się to, Clau­

dio -dodał entuzjastycznie.

- Tak, zawsze miałam ochotę zobaczyć prawdziwą pustynię.

Widziałam tylko drogę do Telama'an, a sądzę, że na pustyni są

nie tylko zakurzone drogi.

- Oczywiście! - wykrzyknął Justin. - A więc jutro wieczo­

rem wyruszamy.

* Wadi - sucha dolina na pustyni, pozostałość dolin rzecznych, długa kręta

i o stromych zboczach. (przyp, red.).

R S

127

- Cudownie!- wybąkała Claudia.

David jednak zapobiegł, zdecydowanie dalszym entuzjasty­

cznym uniesieniom.

- Obawiam sie, że Claudia i ja nie będziemy mogli towa­

rzyszyć wam jutro. Otrzymaliśmy oficjalne zaproszenie na ko­
lację u szejka, a więc ta sprawa ma absolutne pierwszeństwo.

- No, to urządźmy piknik innego dnia - nie ustępował Justin.
- Nie, nie, wy jutro pojedźcie wszyscy - rzekł David uprzej­

mie, ale z pewną stanowczością w głosie, która sprawiła, że jego

młodszy kolega przestał nalegać. - Claudia będzie miała jeszcze
okazję zobaczyć pustynię.

—Czy

rzeczywiście idziemy jutro na kolację do szejka? -

zaciekawiła się Claudia w drodze do domu.

- Oczywiście. - David rzucił jej drwiące spojrzenie. - Czy

sądzisz, że to był z mojej strony pretekst, by cię zatrzymać przy
sobie?

- Nie - odparła ponuro, pragnąc w głębi duszy, aby to była

prawda. - Nie, nie myślałam tak.

Claudia siedziała przed lustrem toaletki i malowała usta. Ob­

liczała dni, które pozostały do jej wyjazdu. Za pięć dni odleci

do Londynu i więcej nie zobaczy Davida. Właśnie wyszedł pół-

nagi z łazienki i szukał w szafie czystej koszuli. Usiadł potem

z westchnieniem na brzegu łóżka i zrzucił buty. Prawdopodob­
nie rozmyślał o czekającej ich kolacji.

Szejk Said w czasie spotkań wypowiadał się w sposób dość

wymijający, więc David miał nadzieję, że może dziś wieczorem

przekona go, by wreszcie podpisał kontrakt. Mocował się

z opornym mankietem, ciesząc się, że Claudia jest prawie go­

towa. Nie wolno im się spóźnić. Jednak kiedy spojrzał na jej
odbicie w lustrze, zapomniał o szejku i o tym, jak ważna może
być ta kolacja dla przyszłości jego przedsiębiorstwa. Dopiero

R S

128

po chwili udało mu się oderwać od niej oczy. Zabrał się dc

wiązania krawata. Claudia wstała już i uniosła ramiona, by Da-

vid mógł ją zlustrować przed występem.

- Włożyłam sukienkę grzecznej dziewczynki. Czy wyglą­

dam dość skromnie jak na upodobania szejka?

Pozwolił sobie jeszcze raz na nią spojrzeć. Miała na sobie

prostą czarną sukienkę, opadającą w miękkich fałdach poniżej

kolan. Rękawy sięgały do łokcia,- a skromny dekolt podkreślał

czystą linię jej szyi. Mimo, a może właśnie z powodu swej

surowości, suknia była dyskretnie seksowna. Davidowi zaparło

dech.

- Wyglądasz... bardzo.... stosownie - powiedział z trudem.

Stosownie? Tylko tyle potrafił wydusić z siebie? Claudia

stłumiła gorzkie rozczarowanie.

- W porządku - uśmiechnęła się. - Wobec tego chodźmy.

David ostrzegł ją, że szejk może być trudny w kontaktach

towarzyskich, ale Claudii wydał się czarujący. On najwyraźniej

myślał to samo o niej. David zdumiewał się, że szejk, zazwyczaj

drażliwy i oficjalny, niemal sztywny, rozpromienił się, słuchając

jej pytań, które świadczyć miały o głębokim zainteresowaniu

sprawami jego kraju.

Nie znał Claudii z tej strony. Mógłby oczekiwać, że będzie

się zachowywała z nadmierną pewnością siebie albo rozdrażni

szejka ostrymi uwagami. Tymczasem była ciepła, ale poważna,

czarująca, lecz bez narzucania się, inteligentna, ale nie przemą­

drzała. Początkowo David zachowywał czujność, jednak wkrót­

ce zorientował się, że Claudia bez jego pomocy doskonale daje

sobie radę z szejkiem i całkowicie się odprężył. Przysłuchiwał

się ich rozmowie i z zachwytem przyglądał się dziewczynie.

Znał tyle różnych Claudii, Claudia złośliwa i drwiąca, Clau­

dia frywolna i rozflirtowana, rozmarzona i budząca pożądanie,

Claudia błyskotliwa, zabawna, uprzejma. A teraz Claudia - pra-

R S

129

wdziwa dama, zachowująca się wzorowo. Odkąd porzuciła go

Alix, David unikał takich eleganckich, wyrafinowanych kobiet

jak ona. Inteligentna Alix dokonała spustoszenia w jego sercu.

Dziwne, ale po raz pierwszy w życiu pomyślał o niej bez gory­

czy. Udzieliła mu przecież niezłej lekcji. Od tej pory szukał

kobiet prostszych, o łagodniejszym charakterze. Lubił je wszy­

stkie i utrzymywał z nimi przyjazne związki, ale żadna z nich

nie skusiła go do małżeństwa. Może dlatego, że niewątpliwie

ładne, z całą pewnością miłe, wydawały mu sie trochę nudne.

Claudia mogła doprowadzić człowieka do szału, była irytująca,

nieprzewidywalna, niepokojąca, lecz nigdy nudna.

Podskoczył nagle, czując silne kopnięcie w kostkę.

- Szejk Said pyta, czy będziesz miał okazję obwieźć mnie

po Shofrar- powtórzyła pytanie Claudia z ostrzegawczym spoj­

rzeniem.

- A ja sądzę, że on myślał o czymś zupełnie innym - powie­

dział szejk.

David zauważył z ulgą, że gospodarz był raczej rozbawiony

niż urażony jego roztargnieniem.

- Przepraszam....— zaczął.
- Niech pan nie przeprasza - przerwał mu szejk. - Trzeba

być wyrozumiałym dla człowieka zakochanego w swojej żonie.

Gratuluję panu tak uroczej małżonki. Oczywiście wiele o niej

słyszałem od siostrzeńca, ale także od innych osób z miasta.

Powiedziano mi, że ostatnio kupiła pani na bazarze naczynko

do kawy.

Claudia oniemiała, a on roześmiał się, zachwycony jej za­

skoczeniem..

- O, mam wiele źródeł informacji, pani Stirling, i wiem

o wszystkim, co się dzieje w moim mieście.

Nie wiedział jednak, że ona nie była panią Stirling.

- To zdumiewające - rzekła cicho.

R S

139

Szejk strzelił palcami i natychmiast z cienia wyłonił się słu­

żący, niosący szkatułkę.

- Chciałbym ofiarować pańskiej żonie prezent ślubny -ode­

zwał się szejk do Davida. - Sądzę, że to będzie bardziej odpo­

wiednia pamiątka z Telama'an niż garnuszek do kawy. - Skinął
na służącego, by postawił szkatułkę przed Claudią.

Otworzyła ją ostrożnie. Wewnątrz leżał tradycyjny naszyj­

nik, kunsztownie wyrzeźbiony w ciężkim arabskim srebrze
i wysadzany połyskującymi w świetle, czerwonymi jak rabin
kamieniami. Zwisały z niego srebrne ziarenka i kuleczki, które

zadźwięczały, kiedy Claudia wyjęła naszyjnik ze szkatułki.

- Och, jakie to piękne! - zawołała. - Oglądałam podobne

naszyjniki na bazarze, ale żaden z nich nie był aż tak wspaniały.

Szejk Said był wyraźnie zadowolony z jej reakcji. Wskazał

coś, co zwisało między kuleczkami, wyglądające jak maleńka,

ozdobiona delikatnym filigranem tulejka.

- To jest hirz - objaśnił. - Puszka na amulet. Proszę ją otwo­

rzyć.

Claudia znalazła w środku cienki kawałek papieru.

- To po arabsku. Co to znaczy? - spytała.
- To życzenia szczęścia w małżeństwie i wielu dzieci.

Szejk promieniał, kiedy Claudia zarumieniła się. Nie mógł

przecież wiedzieć, że nie było żadnego małżeństwa ani szczę­

ścia, ani też nadziei na dzieci. W jej oczach zabłysły łzy.

- Dziękuję. - Tylko tyle potrafiła wydobyć z siebie, ale

szejk najwyraźniej uważał, że to wystarczy.

- To niesłychanie wielkoduszne z pańskiej strony — rzekł

David. Claudia zawiesiła już prezent na szyi. Wyglądał fanta­

stycznie, kontrastując z surową czernią sukni..- To bardzo pięk­

ny naszyjnik.

- Piękny naszyjnik dla pięknej kobiety - zgodził się łaska­

wie szejk.

R S

131

David patrzył, jak Claudia z zachwytem oglądała wisiorki.

- Tak - zgodził się cicho z szejkiem, ale ona tego nie usły­

szała.

- Powinieneś go zwrócić po moim odjeździe - Wybuchnęła

Claudia, gdy wrócili do pawilonu dla gości. - Wiedziałam, że

nie mogę odmówić, ale czułam się okropnie, przyjmując prezent

po tym, jak go tak okłamaliśmy.

- Tak, zgadzam się, to nic przyjemnego. - David ro­

związywał krawat. - Ale obrazi się jeszcze bardziej, gdy go

zwrócę.

- Może i tak. - Podeszła do lustra, by odpiąć naszyjnik.

- No, to niech zostanie u ciebie.

- - A ja sądzę, że powinnaś go zachować. Przecież tobie go

podarował.

- Tylko dlatego, że uważa mnie za twoją żonę.
- Dlatego, że uważa cię za czarującą kobietę. - Podszedł

i położył jej ręce na ramionach, patrząc na odbicie w lustrze.

-Dziś wieczorem byłaś cudowna, Claudio. Zasługujesz na wię­

cej niż taki naszyjnik.

- Nie zrobiłam nic niezwykłego. - Zarumieniła się nieśmia­

ło pod jego dotknięciem.

- A ja sądzę, że zrobiłaś. Szejk polubił cię, a to może mieć

ogromne znaczenie dla naszego kontraktu. - David nagie uświa­

domił sobie, że bezwiednie pieści jej kark i, aby uniknąć pokusy,

schował ręce do kieszeni. - Wiem, że to nie wystarczy, ale

bardzo ci dziękuję.

- Nie musisz mi dziękować. Przecież tak się umówiliśmy.
- Tak - odparł. Patrzył na nią, zdumiony, jak bardzo była

mu teraz bliska. W ciągu kilku dni stała się częścią jego życia

i trudno było uwierzyć, że kiedyś chłodno ustalał warunki ich

rzekomego małżeństwa.

R S

132

Tymczasem zakłopotana Claudia rozpaczliwie borykała się

z zapięciem naszyjnika.

- Czy mam ci pomóc? - spytał.
- Nie mogę rozpiąć zameczka. - Bała się, że on uzna to za

prowokację z jej strony.

- Pozwól, może ja spróbuję. - Jednak nie zdołał, poradzić

sobie z zameczkiem. Palce miał sztywne, ręce mu się trzęsły.

Claudia drżała, czując jego dotyk.

- Właściwie nieźle się bawiłam dziś wieczorem - próbowała

prowadzić swobodną pogawędkę. - A w dodatku dostałam je­

szcze talizman.

- Czy przypuszczasz, że szejk dowiedział się o tych sześcio­

rgu dzieciach, które zaplanowałaś? - usiłował żartować David.

- Nie jestem pewna, czy sześcioro dzieci to rzeczywiście

takie błogosławieństwo - powiedziała z wymuszonym uśmie­

chem.

-

Może powinnaś się ustatkować, by znaleźć szczęście - za­

sugerował, wciąż patrząc na jej odbicie.

O jakim szczęściu mogła myśleć? O szczęściu bez niego?

Serce jej pękało, a oczy pociemniały od cierpienia. Davidowi

w końcu udało się rozpiąć zameczek. Zdążyła schronić się w ła­

zience, zanim dostrzegł łzy, które zaczęły spływać po jej poli­

czkach.

-I znów zebranie- westchnęła nazajutrz Lucy, kiedy David

i Patrick nie pojawili się w porze lunchu nad basenem. - Chcia­

łabym, żeby szejk podjął w końcu jakąkolwiek decyzję.

Po południu Lucy zaczęła się już niepokoić.

- Jestem pewna, że coś jest nie w porządku. Patrick zawsze

dzwoni, jeśli ma się spóźnić.

Mężczyźni pojawili się dopiero o wpół do siódmej. Mieli

poważne miny. Claudia zdenerwowała się, gdy zatrzymali się

R S

w drzwiach i wymienili znaczące spojrzenia, unikając wzroku

przestraszonych kobiet. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi,

zerwała się z krzesła.

- Co się dzieje? - spytała Lucy.
Wtedy przestali udawać i wybuchnęli triumfalnym śmie­

chem.

- Udało się! - krzyczał Patrick. Żona rzuciła mu się z pi­

skiem radości na szyję. - Dziś po południu szejk podpisał

w końcu kontrakt.

- Och, jaka cudowna nowina! - Twarz Claudii rozjaśniła

się, a David w odruchu euforii chwycił ją w ramiona i okręcił

dookoła, śmiejąc się głośno. Wtuliła się tak czule w jego objęcia,

że nie mógł się powstrzymać od pocałunku. Drgnęła z rozkoszy,

a wówczas przeraził się i wypuścił ją z ramion.

- Przepraszam. Nie chciałem tego zrobić - usprawiedliwiał

się niezręcznie jak zawstydzony chłopiec. —To wszystko z ra­

dości. Straciłem panowanie nad sobą.

- Nie mówmy o tym - uśmiechnęła się. Wewnętrzny głos

ostrzegł ją, by nie dała po sobie poznać, jaką przykrość sprawił

jej, wypuszczając gwałtownie z objęć. - Musiałeś z kimś się

podzielić wspaniałą nowiną, więc dobrze, że byłam pod ręką.

Cieszyli się cały wieczór. Wiadomość o kontrakcie rozeszła

się z szybkością błyskawicy. Zorganizowano improwizowane

przyjęcie w klubie, które trwało niemal do rana. Claudia, po­

rwana ogólną atmosferą ulgi i satysfakcji, zapomniała, że przy­

szłość GKS Engineering dotyczy jej tylko o tyle, o ile ma zna­

czenie dla Patricka i Lucy. Nie włączyła się do optymistycznych

rozmów o rozwoju firmy. Wiedziała, że gdy wejdzie na pokład

samolotu, by wrócić do Londynu, na zawsze zniknie z życia

Davida. Były to jednak zbyt smutne myśli jak na ten wieczór,

więc odsunęła je na bok. Powróci do rzeczywistości jutro rano.

Teraz niech cieszy ją widok twarzy Davida, odmłodzonej, od-

R S

134

prężonej, beztroskiej. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jaka

odpowiedzialność za losy pracowników ciążyła na nim i miała

satysfakcję, że nie wyrządziła im szkody, obrażając szejka.

A może nawet przyczyniła się do sukcesu.

- Musisz być bardzo zadowolony - powiedziała do Davida,

gdy późną nocą dotarli do pawilonu gościnnego. Przez cały

wieczór bawili się tak wesoło i swobodnie, że znikło napięcie

między nimi. Ale teraz, gdy zostali sami, rozmowa zaczęła znów

utykać.

- Owszem. - David rzucił się na fotel. — Ten kontrakt ozna­

cza wszystko dla przedsiębiorstwa. Przez tak długi czas starali­

śmy się usidlić starego Saida, że już niemal straciliśmy nadzieję.

- Spojrzał na Claudię, która przysiadła na brzegu kanapy. Za­

stanawiała się, czy nie narzuca mu się zbytnio, ciągnąc tę roz­

mowę. - Jestem jednak pewien, że zdecydował się po spotkaniu

z tobą, Patrick żartował, że powinnaś być stałym członkiem

naszego zespołu, negocjacyjnego.

- Czy po podpisaniu kontraktu od razu wrócisz do Londynu?

- odważyła się spytać, nie patrząc na niego.

- Nie. - David również unikał jej wzroku. - Teraz, gdy ma­

my już zielone światło, praca dopiero się rozpoczyna. Muszę

zostać przynajmniej na dziesięć dni, a może i na dłużej.

- A czy nie byłoby lepiej, gdybyś trochę odpoczął?.- zary­

zykowała spojrzenie na niego. - Wyglądasz na zmęczonego.

. - Odczuła natychmiast zażenowanie, gdyż spostrzegła, że

wpadła w ton poufałej rozmowy małżeńskiej. David jednak chy­

ba tego nie zauważył.

- Chciałbym odpocząć od tych nieustannych rozrywek -

przyznał...- Ale wiesz co... - zawahał się. - Może spędziliby­

śmy jutro noc na pustyni. Tam jest tak cicho i spokojnie. Czy

pojechałabyś ze mną? - Chciał, by to zdanie zabrzmiało swo­

bodnie, ale wyrzucił je z siebie nerwowo.

R S

135

- A może wolałbyś raczej być sam?
- Chciałbym pokazać ci pustynię przed twoim odjazdem, ale

jeżeli wolisz spędzić ten czas z Justinem... - powiedział bez­

barwnym głosem.

- Nie! - zawołała, przerażona zarówno -wzmianką

o odjeździe, jak i myślą, że mógłby ją zostawić samą. - To by
dziwnie wyglądało, gdybyś pojechał beze mnie.

- Tak przypuszczam. - David z trudem ukrył radość. -

A więc, jeśli nie masz nic przeciwko temu...

- Nie, nic nie mam przeciwko temu. Chętnie pojadę.

Claudia nie była przygotowana do jazdy na pustynię. Nie

bardzo wiedziała, czego się spodziewać, ale perspektywa tej

wyprawy sprawiła, że czuła się jak nastolatka, wybierająca się

na pierwszą randkę. David załatwił wszystko. Dwa materace

leżały już zrolowane w tyle wozu. Wypożyczył dwa śpiwory,

skłonił też kucharza szejka, by przygotował im kolację na

piknik.

Wyjechali późnym popołudniem. Gdy jeep się zatrzymał,

powietrze przesycone było złotą poświatą wieczoru. Rozłożyli

się na skraju wadi, koryta, wyżłobionego przez wyschniętą daw­

no rzekę. Claudii zdawało się, że jest na końcu świata. Było tak

niesłychanie cicho. Aż do horyzontu rozciągała się pustka. Nie

było wozów, ludzi, zwierząt, niczego. Tylko ona i David. Blask

zachodzącego słońca otulał ich nieziemskim światłem i wszy­

stko, dotychczas rozpaczliwie powikłane, stało się jasne i proste.

- Myślę - powiedziała powoli - że choćby dla tego widoku

warto było przyjechać do Shofrar.

- Nawet jeśli Justin nie dał się złapać? - próbował zażar­

tować.

- Nie interesuję się Justinem, Davidzie. - Patrzyła mu głę­

boko w oczy. -I nigdy się nie interesowałam.

R S

136

- A co z tą słynną przepowiednią? - spytał podejrzliwie,

- Myślałem, że to dla niej tu przyjechałaś.

- Przyjechałam, ponieważ moje życie się rozpadło i nie

miałam co zrobić ze sobą. - Spojrzała na zachodzące słoń­

ce. - Nigdy nie wierzyłam w tę głupią przepowiednię. Na­

wet mając czternaście lat, nie wierzyłam, by ktoś ubrany

w dziwaczny kostium mógł ujrzeć moją przyszłość w szklanej

kuli.

- To dlaczego udawałaś, że wierzysz?

- Żeby cię zirytować. - Wzruszyła ramionami trochę za­

wstydzona. - Zachowałam się idiotycznie, wiem. Ale byłeś tak

krytycznie do mnie nastawiony, że nie mogłam ci wyjaśnić

rzeczywistego powodu.

- Lucy mówiła, że miałaś narzeczonego - powiedział spo­

kojnie.

- Michaela. Wszystko układało się nam cudownie i myśla­

łam, że jest moim przeznaczeniem. Ale on tak nie sądził - do­

dała, krzywiąc się w uśmiechu. - Pewnego dnia oświadczył mi,

że zakochał się w kimś innym. Powiedział, że jestem silna i że

w odróżnieniu od tamtej nie potrzebuję nikogo, kto by się mną

opiekował. Może to i prawda, ale wtedy tak nie myślałam. Nad­

ciągała trzydziestka i wydawało się, że ostatecznie rozwiały się

wszystkie moje marzenia. Wtedy zadzwoniła Lucy i namówiła

mnie, bym przyjechała tutaj. Zgodziłam się, bo bałam się moich

trzydziestych urodzin. Bałam się, że gdy obudzę się jedenastego

sierpnia, będę już wiedziała, że minęła połowa mojego życia.

A zamiast tego, obudziłam się przy tobie.

. Nastąpiła długa chwila ciszy. Pierwszy przerwał ją David.

- Obawiam się, że nie zachowałem się zbyt sympatycznie,

jak na osobę, z którą miałaś spędzić urodziny.

- Zachowałeś się, jak trzeba. Zirytowałeś mnie i nie dbałam,

co o mnie myślisz, bylebyś tylko mi. nie współczuł.

R S

137

- Żywiłem różne uczucia do ciebie, Claudio, ale mogę za­

pewnić, że nigdy ci nie współczułem.

- Ale ja się rozżaliłam sama nad sobą, kiedy samolot miał

awarię- przyznała Claudia. - Jednak teraz... - Podniosła głowę

ku niebu, czując, jak ogarnia ją przestwór, światło, cisza..

--A teraz...-ponaglił ją David

- A teraz jestem zadowolona, że się tu znalazłam. - Znów

popatrzyła spokojnie na Davida.

- Ja również jestem zadowolony. - Ujął jej rękę.

- Naprawdę? - szepnęła bez tchu.
- Naprawdę - potwierdził. - A ty naprawdę nie interesujesz

się Justinem?

- Naprawdę - powtórzyła z uśmiechem.
David przylgnął gorącymi wargami do zagłębienia jej dłoni.

Przez chwilę spoglądali sobie po prostu w oczy, a ta milcząca

rozmowa trwała, dopóki nie uśmiechnęli się jednocześnie do siebie.

Nic nie zostało powiedziane, wyjaśnione, usprawiedliwione.

Claudię przepełniało radosne uczucie, że wszystko dzieje się

tak, jak powinno. Znajdowała się w innym świecie, gdzie istnieli

tylko oni dwoje i ich obezwładniające szczęście. Wszystko dzia­

ło się w zwolnionym tempie, jak we śnie. Nie wiedziała, czy to

David przytulił ją do siebie, czy też ona przywarła do niego, ale

w końcu znalazła się w jego ramionach. Ich usta spotkały się

już nie z tłumioną namiętnością, jak dawniej, ale z cudownym

uczuciem bezgranicznej ufności. Claudii zdawało się, że unosi

się w promieniach słońca. Otoczyła ramionami szyję Davida,

poddała się jego pocałunkom i sama go całowała, jak tego od

dawna pragnęła.

- Claudia... - David czułe ujął jej twarz w swoje dłonie.

Nigdy nie przypuszczała, że jego oczy mogą patrzeć tak ciepło,

i uśmiechnęła się do niego z miłością. - Chciałbym cię całować

całymi nocami - wyszeptał- namiętnie.

R S

138

- Nie wierzę ci - powiedziała bez tchu, myśląc o tych dłu­

gich, pełnych rozpaczy nocach, kiedy leżeli obok siebie, jak

gdyby dzieliła ich niezgłębiona przepaść.

- Ale to prawda. Chyba miałem ochotę cię całować już

wtedy, gdy siedziałaś obok mnie w tym piekielnym Samolocie,

a ja wdychałem zapach twoich perfum. Twoje włosy w świetle

słońca wyglądały jak złote przędziwo, chciałem zatopić w nich

pałce.

Claudia wyciągnęła się obok niego.

- A ja myślałam, że byłam najbardziej irytującą kobietą, jaką

kiedykolwiek spotkałeś - droczyła się z nim.

- Owszem, byłaś. Ale to nie przeszkadzało mi pragnąć

ciebie.

- Szkoda, że tego nie wiedziałam. Nie stracilibyśmy tyle

czasu... - Wyciągnęła do niego ręce, a on pochwycił je z uśmie­

chem.

- Spokojnie - szepnął. - Nie musimy się śpieszyć. Nie za­

dzwoni żaden telefon, nikt nie zapuka do drzwi. Jesteś tylko ty

i ja, a cała noc należy do nas.

R S

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

•'— Mój samolot odlatuje pojutrze po południu - oznajmiła

Claudia lekko.

Samochód podskakiwał na koleinach pustynnego traktu, pro­

wadzącego do smugi, która majaczyła na horyzoncie, zapowia­

dając Telama'an. Wolałaby, wolniejszą jazdę, nie miała ochoty

wracać. Pragnęła zostać na skraju wadi, w błogosławionej ciszy

pustyni. Ostatniej nocy, trzymając Davida w ramionach, prze­

konała się, jak bardzo go kocha. Zjedli kolację dopiero wtedy,

gdy wstał księżyc, a potem leżeli, patrząc w gwiazdy. Było im

tak słodko, że Claudia miała łzy w oczach. Nie rozmawiali

o niczym ważnym, po prostu szeptali coś, żeby słyszeć własne

głosy i upewnić się, że to nie jest sen. Claudia zasnęła w końcu

w objęciach Davida i obudziła się dopiero wtedy, gdy pierwsze

promienie słońca dotknęły jej powiek. Prawie nie odzywali się

do siebie, bo o czym można mówić, kiedy przeżyło się cud?

David przyrządził herbatę. Pili ją, siedząc na materacach i pa­

trząc, jak niebo staje się błękitne. A potem podniósł ją, i poca­

łował mocno, zanim oznajmił, że czas już wracać.

Teraz, kiedy mijały cenne minuty, Claudia nie chciała wspo­

minać o odjeździe, ale słowa same wymknęły się jej z ust.

- Więc masz jeszcze odwagę wejść do samolotu? - spytał

żartobliwie, by ukryć, że wstrząsała nim sama myśl, że ona

odjedzie. Chciał tylko cieszyć się jej bliskością i wspominać

minioną noc.

R S

140

- Muszę. - Zrobiło jej się przykro, że wcale się tym nie

przejął.

- A dlaczego nie miałabyś zostać dłużej? - zaproponował

naraz z pewnym przymusem.

- Nie mogę. - Claudia zauważyła jego wahanie. Pomyślała,

że on pragnie tylko ułatwić jej rozstanie. -I tak było mi trudno

dostać urlop w takim gorącym okresie. Ty masz swoją własną

firmę, ale większość ludzi musi dbać o utrzymanie posady.

Chętnie zostałabym, ale jeśli nie wrócę w poniedziałek, znajdzie

się ktoś, kto z największą chęcią zajmie moje miejsce. Nie mogę

ryzykować utraty pracy dla przedłużenia urlopu o parę dni. -

Westchnęłał ze smutkiem patrzyła na zbliżające się zarysy mu­

rów miasta. - Boję się, że wracamy do rzeczywistości.

David chciał zaprotestować, spytać, czy miniona noc niebyła

rzeczywista, ale przypomniał sobie słowa Alix: „Żyjemy w re­

alnym świecie, kochanie. Było nam ze sobą świetnie, ale nie

mogę z tobą zostać. Potrzebuję kogoś, kto ma lepsze układy, kto

wie, jak poruszać się w świecie mody, kto potrafi mi pomóc.

A poza tym Tony ma masę forsy. To także jest przydatne". Był

wtedy młody, z czasem zapomniał o Ałix, lecz z trudem słuchał,

jak Claudia również mówi o realnym świecie, jak gdyby miłość

stanowiła tylko ucieczkę od rzeczywistości. Może jednak oce­

niał ją niesprawiedliwie? Miała w końcu w Londynie własne

życie, pracę, mieszkanie, rodzinę, przyjaciół. To było rzecz jasna

bardziej dla niej realne niż jedna noc na pustyni i nie mógł żądać

od niej, by to odrzuciła.

- Możliwe, że masz rację - powiedział sucho. - Rzeczywi­

stość jest inna.

Claudia poczuła, że David się wycofuje i zraniło ją to. Mógł­

by przecież zasugerować spotkanie w Londynie. Sama jednak

nie chciała tego zrobić, by nie myślał, że ona mu się narzuca.

Przez resztę jazdy milczeli z urazą. Po powrocie David wziął

R S

141

prysznic, przebrał się i od razu poszedł do biura, nawet nie

całując jej na pożegnanie. Bał się, że chwyci ją w objęcia i za­
cznie błagać, by z nim została, ale Claudia dostrzegła tylko, że

zachowywał się szorstko i rzeczowo i że pragnął jak najszybciej
powrócić do swoich spraw.

Przypomniała sobie jednak, że spędzą jeszcze razem dwie

noce. Dziś będą znów razem, próbowała zagłuszyć swoje wąt­

pliwości, a gdy tylko David weźmie ją w ramiona, wszystko

skończy się dobrze.

- Tak więc obmyśliłam cudowny plan.

- O!? Jaki? - spytała Claudia z roztargnieniem. Nie była

w stanie słuchać uważnie paplaniny kuzynki.

- Justin odwiezie cię do Menesset! - oświadczyła Lucy

triumfalnie.

- Co? - Claudia została gwałtownie wyrwana z marzenia,

w którym David mówił, że anulował jej bilet i nie pozwoli jej

odjechać.

- Anulowałam twój bilet — rzekła Lucy. :

- Co zrobiłaś?! - Claudia przez chwilę nie mogła połapać

się w sytuacji. Wyglądało to na dziwaczną parodię jej marzeń.

- Wiele myślałam o tym, co mi powiedziałaś i doszłam

do wniosku, że nadarza się doskonała okazja, by wszystko na­

prawić.

- Co ja takiego powiedziałam?

- No wiesz, że nigdy nie możesz zostać sama z Justinem, że

nie wiesz, co on do ciebie czuje... Aż do tamtej chwili nie

miałam pojęcia, że zakochałaś się w Justinie. Nie mogłam do­

puścić, byś odjechała bardziej nieszczęśliwa, niż przyjechałaś
- tłumaczyła się Lucy. - Justin wspominał, że jutro jedzie do

Menesset i pomyślałam, że mogłabyś zabrać się z nim i mieć

dwa dni oraz całą noc, by się z nim dogadać.

R S

142

- Lucy... - zaczęła Claudia bezradnie.

- Powiedziałam Justinowi, że denerwujesz się lotem po tam­

tej awarii i spytałam, czy mógłby cię podwieźć. - Kuzynka

snuła nadał opowieść, jak zadbała o jej szczęście. - Muszę ci

wyznać, Claudio, że natychmiast uchwycił się tej możliwości.

Zgodził się tak skwapliwie, że na pewno jest w tobie zakochany.

Powinnaś mu tylko wyjaśnić, że w rzeczywistości nie jesteś

mężatką. David nie weźmie ci tego za złe, skoro i tak wyjeż­

dżasz.

- Ale... - Oszołomiona Claudia urwała, patrząc na Lucy,

Pomyślała, że kuzynka zadała sobie wiele trudu. Z poczuciem

winy wspominała, jak sama wmawiała jej, że zakochała się

w Justinie. A jak ma wyjaśnić teraz, że zależy jej tylko na Da-

vidzie? Nie potrafiła powiedzieć Lucy prawdy. Nie chciała plot­

kować o tak drogich jej wspomnieniach ostatniej nocy. Zresztą

nie była pewna uczuć Davida. Nie, nic teraz nie powie. Spróbuje

porozmawiać spokojnie z Justinem i wyjaśnić, że nie może

z nim jechać, a jutro ponownie zarezerwuje miejsce w samolo­

cie. A dzisiaj rozważy to wszystko z Davidem, pomyślała,

uśmiechając się. Wszystko będzie dobrze.

Miała jednak gorzko żałować, że ukryła przed Lucy prawdę.

i teraz, i przedtem. Ale w tej chwili sądziła, że najłatwiej uśmie­

chać się tylko i pozwolić kuzynce paplać dalej. A potem już

oczywiście okazało się za późno. Były w klubie, kiedy nadeszli

David i Patrick. Justin jednak się nie zjawił. Claudia siedziała

nad basenem i zastanawiała się, kiedy wreszcie będzie mogła

znaleźć się sama z Davidem.

Tymczasem Lucy zdążyła zatrzymać go po drodze i szybko

pociągnęła do jadalni, zdecydowana zaoszczędzić Claudii kło­

potliwych wyjaśnień.

- David, właśnie szukałam cię. Czy zrobi ci różnicę, jeśli

Claudia wyjedzie jutro, a nie w niedzielę?

R S

143

- Jutro? David odczuł to jak cios. - Dlaczego?
- Justin jedzie do Menesset i może ją podwieźć.- Lucy

zniżyła głos. - Claudii trudno byłoby powiedzieć ci to, ale ona
zakochała się w Justinie, a to jest jedyna szansa, by spędziła
z nim trochę czasu.

- Czy jesteś pewna, że Claudia tego chciała? - David przez

chwilę myślał, że to jakieś nieporozumienie, ale potem jak w ko­

szmarnym śnie patrzył na potakujące gesty Lucy.

- Jestem absolutnie pewna. Claudia zwykle nie mówi

o swoich uczuciach, lecz była okropnie nieszczęśliwa, nie wie­
dząc, co Justin czuje do niej. Naprawdę męczyła się, marząc

o nim i udając twoją żonę.

David czuł się tak, jakby otrzymał silny cios w żołądek..
- Zrobiła wszystko, czego chciałeś - ciągnęła Lucy. - Nie

miała przecież zamiaru sprawiać kłopotów Patrickowi. Ale te­
raz, gdy dostałeś ten kontrakt, Claudia również powinna otrzy­
mać szansę szczęścia. Pozwól jej powiedzieć Justinowi, że
w rzeczywistości nie jest twoją żoną, żeby z nim mogła jutro
wyjechać. Nie jest ci już potrzebna jako żona.

- Nie. - David był zaskoczony, że mówi to tak spokojnie,

choć miał ochotę połamać wszystkie krzesła w jadalni, a potem
zamordować Justina. Dlaczego Claudia nie wyznała mu nic

ostatniej nocy? Czy naprawdę bała się, że sprawi tym kłopot

Patrickowi?

Claudia wiedziała już, że stało się coś złego, gdy David

ukazał się w drzwiach. Uśmiechnęła się, gdy obok Lucy szedł
w jej stronę, ale on patrzył na nią pustym wzrokiem i nie od­
wzajemnił uśmiechu.

- Powiedziałam Davidowi, że jutro wyjeżdżasz z Justinem

- oświadczyła Lucy.

- Ależ...-zaczęła Claudia.

R S

144

- Przynajmniej nie będziesz musiała znosić jeszcze raz tego

lotu -przerwał jej David. Mówił głosem lekkim, uprzejmym,

całkowicie opanowanym. Morderczą wściekłość mógł ukryć,

jedynie zachowując lodowaty spokój. - Wydaje mi się, że to

dobry pomysł.

- Nie masz nic przeciwko temu? - spytała niedowierzająco.

- A dlaczego? Jak podkreśliła Lucy, nie jesteś mi już po­

trzebna. Wszyscy wiedzą, że zamierzałaś pobyć -tu tylko dwa

tygodnie, więc nikt się nie zdziwi, że wyjeżdżasz dzień wcześ­

niej. - Odwrócił się do Lucy. - Czemu Claudia nie miałaby

spędzić ostatniej nocy z tobą? Justinowi byłoby łatwiej zabrać

ją od ciebie, a szejk i tak już wie, że wyjedzie przede mną.

- To cudowny pomysł - zawołała Lucy z entuzjazmem.

Claudia bezradnie wpatrywała się w Davida. Dlaczego się

tak zachowywał? Nie pozwolił jej nawet nic wyjaśnić. Przecież

na pewno się domyślał, że to z nim chciała spędzić ostatnie

chwile.

- A co z moją walizką? - spytała zgnębionym głosem.

- Może Patrick podwiezie cię, żebyś mogła się spakować?

- Spojrzał na kolegę, który skinął głową, ale nie zdradził swoich

myśli. - Ja muszę wrócić do biura i czekać na faks z Londynu.

Claudia nie wierzyła własnym uszom. Więc wolał czekać na

faks, niż zostać z nią jeszcze chwilę i dać jej jakoś do zrozumie­

nia, że tamta noc cokolwiek dla niego znaczyła.

- Możemy więc pożegnać się już teraz - zaproponował

z chłodną uprzejmością. -Dziękuję za to, że tak mi pomogłaś

u szejka. Z pewnością chętnie znów staniesz się kobietą nieza­

mężną.

Niedowierzanie Claudii zastąpił gwałtowny poryw gniewu.

Jak śmiał traktować ją jak człowieka obcego? Jeżeli David

sądził, że ona naprawdę jest kobietą, która mogłaby spędzić noc

z jednym mężczyzną, a potem spiesznie aranżować romans

R S

145

z następnym, to nie powinna go kochać. Niech się wynosi ten

arogancki, głupi samiec. Nic ją to nie obchodzi.

- Do widzenia - rzekła ze sztucznym uśmiechem. - Było

mi bardzo przyjemnie cię poznać.

Przez chwilę skrzyżowały się ich gniewne i rozgoryczone

spojrzenia. Potem David odwrócił się, skinął głową Patrickowi

i Lucy i zniknął w budynku klubowym. Odszedł,

- Czy Claudia odleciała bez przeszkód? - Przez kilka dni

David odrzucał wszystkie zaproszenia, ale gdy Patrick niemal

siłą zaciągnął go do klubu, nie mógł już dłużej unikać Lucy

i musiał zadać jakieś niezobowiązujące pytanie dotyczące jej

kuzynki.

- Tak przypuszczam - rzekła Lucy markotnie, - Dotarła do

Menesset na czas, ale podróż nie przebiegła tak, jak tego pra­

gnęła. Gdy Justin przyjechał po nią, siedziała obok niego Fiona

Phillips i biedna Claudia zmuszona była grać rolę przyzwoitki.

Biedna Claudia - powtórzyła z westchnieniem. - Nic nie układa

się po jej myśli.

Davida zirytował bezsensowny skurcz serca, jaki uczuł w tej

chwili. Po wyjeździe Claudii próbował na próżno wyrzucić ją

z pamięci. Wydawało mu się, że żyje z widmem. Zapach jej

perfum trwał jeszcze w pościeli, stale odczuwał jej obecność,

nieraz odwracał się nagle, spodziewając się, że zobaczy ją za

plecami.

- Czy... Claudia bardzo się zmartwiła?
- Nie rozmawiałyśmy wiele, ale miałam wrażenie, że starała

się powstrzymać od płaczu. Nigdy nie widziałam, by była aż tak

zgnębiona.

Dla Davida początkowo liczyło się tylko to, że Claudia nie

spędziła nocy z Justinem. Przez chwilę nie dręczył się już za­

zdrością. Nadal jednak myślał z bólem, że dobrowolnie porzu-

R S

146

ciła go i odjechała z Amerykaninem, spodziewając się, że bę­
dzie z nim sama. To jego wina, że zakochał się w Claudii, choć
doświadczenie z Alix powinno go ostrzec, że nie jest to kobieta
dla niego. Nie ma rady - należy zamknąć wspomnienia w szka­

tułce z napisem „Jeszcze jedna bolesna lekcja" i zapomnieć.

Claudia robiła wszystko, by wygnać Davida z pamięci. Rzu­

ciła się w wir pracy, dobrowolnie podejmowała się najtrudniej­

szych zadań w nadziei, że gdy wróci do domu, będzie zbyt

zmęczona, by o nim myśleć. Ciągnęła przyjaciół na przyjęcia,

koncerty, do kin i teatrów, wszędzie, gdzie nie trzeba było roz­

mawiać. Czuła się o wiele gorzej niż po zerwaniu z Michaelem.

Wtedy przede wszystkim cierpiała jej ambicja, ale nie doznała

tak bolesnej straty, nie miała poczucia straszliwej pustki. Teraz

wspomnienie Davida prześladowało ją nieustannie i napełniało

bólem. Pomyślała, że nie może tak dłużej, żyć. Po upiornym

tygodniu, który przetrwała z trudem po powrocie do Londynu,

postanowiła odrzucić dumę i raz jeszcze spróbować porozumieć

się z Davidem. Wiedziała, że będzie przerażona i zakłopotana,

ale jeśli istnieje choć najmniejsza szansa, żeby. naprawić to, co

się stało, musi podjąć ryzyko. To, co przeżyli pod gwiazdami,

sprawiało, że warto było nie cofać się przed walką. David musiał

chyba już wrócić do Londynu.. Powinna zadzwonić i spytać, czy

zechciałby się z nią spotkać. Przerzuciła książkę telefoniczną,

ale kiedy odnalazła numer GKS Engineering, zawahała się.

David czuł się zmęczony. Przesunął dłonią po twarzy i spró­

bował zająć się jakąś nadesłaną mu ofertą, ale nie potrafił się

skoncentrować. Był siedemnasty września, dzień jego czter­

dziestych urodzin. Nigdy dotąd życie nie wydawało mu się tak

puste i ponure. Claudia powiedziałaby, że przeżywa kryzys.

Claudia... Myśl o niej raniła mu serce. Miał nadzieję, że poczuje

R S

147

się lepiej po powrocie do Londynu, gdzie nie czyhały na niego

wspomnienia. Ale dopadły go, gotowe osaczyć, w chwili kiedy

najmniej tego pragnął. Bał się wracać do pustego domu i do

późna pracował w biurze. Z każdym dniem był coraz bardziej

zmęczony i zdenerwowany. Westchnął, odsunął ofertę i otwo­

rzył szufladę biurka. Leżał tam prezent szejka dla Claudii, na­

szyjnik, który wyjeżdżając zostawiła na toaletce. David bez­

wiednie potarł ręką tulejkę z talizmanem i naraz podjął decyzję.

Musi zobaczyć Claudię, choć nie wiedział, co jej powie ani co

zrobi. Sięgnął po telefon i wybrał szybko numer, lękając się, że

znów zmieni decyzję.

- Patrick? Tu David. - Odchrząknął. - Przepraszam, że

przeszkadzam ci w domu, ale Claudia nie zabrała swojego na­

szyjnika i pewnie chciałaby go odzyskać. Mógłbym go jej pod­

rzucić, gdybym znał adres...

Claudia stała przed budynkiem GKS i z lękiem patrzyła

na połyskującą szklaną fasadę. Aż do tej pory nie zdawała so­

bie sprawy, jak bogaty i wpływowy jest David. Czemu taki

facet miałby tracić czas dla niej? Potem jednak przypomnia­

ła sobie, jak bezpiecznie czuła się przy nim nocą na pustyni.

Musi wierzyć, że człowiek, przebywający w tym wspaniałym

budynku, jest tym samym, który siedząc na zniszczonym mate­

racu, parzył dla niej herbatę. O ile jeszcze był w gmachu. Clau­

dia wielokrotnie brała słuchawkę telefonu, by do niego zadzwo­

nić, ale traciła odwagę. A co się stanie, jeśli powie coś niewła­

ściwego albo on będzie zajęty, lub nie będzie chciał z nią roz­

mawiać? W końcu doszła do wniosku, że pójdzie do niego.

Wszystko jest lepsze niż ta nieustanna udręka. Odetchnęła głę­

boko i wkroczyła przez imponujące drzwi do jasno oświetlone­

go atrium. Podeszła zdecydowanym krokiem do biurka recep­

cjonistki.

R S

148

- Chciałabym się zobaczyć z panem Davidem Stirlingiem

-oznajmiła.

- Czy była pani umówiona? - spytała uprzejmie urzędni­

czka.

- Nie. - Claudia straciła odwagę. - To... to... sprawa oso­

bista - oświadczyła desperacko.

- Proszę chwileczkę poczekać. - Recepcjonistka odwróciła

się, mówiąc coś do słuchawki. Tymczasem Claudia wpatrywała

się niewidzącym wzrokiem w tablicę z listą personelu kierow­

niczego. Dopiero po kilku minutach dostrzegła figurujące na

pierwszym miejscu nazwisko „D.J. Stirling. Dyrektor naczel­

ny". D.J.?

„Widzę, że inicjały J i D będą dla ciebie bardzo ważne",

przypomniała sobie słowa wróżki i lekki dreszcz przebiegł jej

po plecach. Przecież nic nie wspomniała o kolejności, w jakiej

powinny występować te litery.

- Przykro mi - powiedziała ze współczuciem, ale stanowczo

recepcjonistka. - Właśnie wychodzi.

- Czy mogę porozmawiać z jego sekretarką?

Na dwunastym piętrze David wkładał marynarkę i uprzedzał

Jan, swą cierpliwą sekretarkę, że wcześniej wychodzi. Zadzwo­

nił telefon.

- W recepcji jest Claudia Cook - zawiadomiła go Ian, przy­

krywając słuchawkę dłonią. - Nie chce powiedzieć, o co chodzi,

ale podobno to bardzo ważne. Czy mam jej wyznaczyć spotka­

nie?

- Nie. - David spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem. -

Nie. Powiedz jej, że schodzę na dół.

Serce Claudii waliło jak młotem. Niemal zamarło, kiedy

otworzyły się drzwi windy i ukazał się David. On również wpa­

trywał się w nią, jak gdyby bał się, że zniknie, chociaż stała

przed nim. Nie był w stanie wykrztusić ani słowa, tylko napawał

R S

149

się jej obecnością i starał się uwierzyć, że to jawa, nie sen.

Trwałoby to zapewne jeszcze długo, gdyby naraz drzwi windy

nie zaczęły się zamykać. Oboje rzucili się naprzód, by ją zatrzy­

mać. Skończyło się na żałosnej kotłowaninie, częściowo w win­

dzie, częściowo na zewnątrz. Wreszcie wydostali się z niej na

korytarz i Claudia uczyniła heroiczny wysiłek, by uspokoić

swoje rozszalałe serce.

- Sekretarka powiedziała, że już wychodzisz. Przepraszam,

jeśli jesteś zajęty. Nie będę cię długo zatrzymywać.

- Nieważne. - David już się opanował. - Czy chciałabyś

wejść do mojego biura? - Tam będzie lepiej, pomyślał. Chłod­

niej, spokojniej i może mniej się przerazi, gdy ją chwyci w ra­

miona, by już nie wypuścić.

Wrócili więc do biura. Sekretarka, która już zbierała się do

.wyjścia, popatrzyła na nich z ciekawością. David wyglądał na

wykończonego, a piękna dziewczyna obok niego wcale nie le­

piej. Jan była zbyt doświadczoną sekretarką, by skwitować

uśmiechem niezborne jąkanie zakłopotanego szefa.

- Czy mogę już pójść?

- Oczywiście, wspaniałe, naturalnie.

Otworzył Claudii drzwi do gabinetu, ogromnego i jasnego.

Weszła tam na drżących nogach i zatrzymała się, milcząc. Tyle

razy powtarzała sobie, co chce mu powiedzieć, ale teraz czuła

zupełną pustkę w głowie. Pragnęła tylko rzucić się Davidowi

w objęcia i prosić, by ją przytulił.

- Nie spodziewałem się ciebie zobaczyć - odezwał się wre­

szcie David po dłuższym milczeniu.

- Nie. - Z trudem zaczęła mówić dalej: - Bardzo chciałam

cię widzieć. Wiele myślałam od czasu, gdy opuściłam Shofrar.

- O czym?
- O przeznaczeniu - odparła z półuśmiechem.
- O przeznaczeniu? - David nagle zląkł się, że ona zacznie

R S

150

mówić o Justinie.- Sądziłem, że w to nie wierzysz - dorzucił

z goryczą.

- Nie wierzyłam i nie wierzę. Nie można przepowiedzieć

przyszłości. Sami kształtujemy swój los. Nie spotkałam prze­

znaczenia, gdy skończyłam trzydzieści lat, lecz spotkałam ciebie

- dodała miękko i po raz pierwszy spojrzała mu w oczy. -Nie

sądzę, by to los zdecydował, że mamy być razem - ciągnęła,

zbierając siły. - Ale wiem, że jedynie z tobą wiążę nadzieję na

szczęście. Nie mogłabym zostawić tego przeznaczeniu, musia­

łam przyjść i powiedzieć ci to sama.

Nastąpiła chwila martwej ciszy.

- Nie potrzebujesz nic mówić - zaczęła znów desperacko.

- Prawdopodobnie głupio zrobiłam, przychodząc, tutaj. Nie

chciałam wprawiać cię w zakłopotanie, ale tylko powiedzieć, że

cię kocham.

David wciąż stał nieruchomo.

- T o nie był dobry moment. - Claudia potknęła, się zawra­

cając ku drzwiom. - Właśnie wychodziłeś i nie powinnam cię

zatrzymywać. Już idę,

- Claudia... - odezwał się David spokojnym tonem. Stanęła

i odwróciła się do niego. - Czy chcesz wiedzieć, dokąd miałem

właśnie pójść?

Wyciągnął z kieszeni kawałek papieru i pokazał jej. Litery

skakały jej przed oczyma, pełnymi łez. Wreszcie zrozumiała,

- T o przecież mój adres...

- Dostałem go od Patricka. Szedłem do ciebie.

- Dlaczego? - Wciąż jeszcze nie wierzyła, że może mieć

nadzieję.

- Chciałem ci powiedzieć, że nie mogę bez ciebie żyć - po­

wiedział po prostu. - Kocham cię. Kocham cię, kocham cię

- powtarzał, całując jej włosy, czoło i oczy. - Tak bardzo za

tobą tęskniłem. Nie powinnaś mnie nigdy porzucać.

R S

151

. - To ty nie pozwól mi nigdy odejść - odparła wtulona w je­

go ramiona.

- Nie pozwolę.
- To dlaczego nie powiedziałeś nic przed moim wyjazdem?

Usiedli obok siebie na kanapie,
- Lucy przekonywała mnie, że chciałaś jechać z Justinem.

Wierzyć mi się nie chciało, ale była tak pewna siebie, że nagle

wydało mi się, że nasza noc nie miała dla ciebie większego

znaczenia. Przypomniało mi się, co mówiłaś o powrocie do

rzeczywistości i pomyślałem, że próbujesz w taktowny sposób

dać mi do zrozumienia, że między nami koniec. Nie ufałem ci

w pełni. Obawiam się, że to wina Alix.

- Alix? - zapytała Claudia, sztywniejąc, z takim przeraże­

niem w głosie, że David się uśmiechnął.

-- Miałem dwadzieścia cztery lata, kiedy zaręczyłem się z nią.

Była bardzo piękna i bardzo ambitna, a mnie brakowało doświad­

czenia, by zorientować się, z jaką determinacją dąży do swoich

celów. W końcu odkryłem, że romansuje ze swoim szefem w cza­

sie wyjazdów zagranicznych. Gdy ją wypytywałem, była zasko­

czona, że mi to przeszkadza. Zarzuciła mi, że nie żyję w realnym

świecie. Dałem sobie radę z tym, ale to przeżycie sprawłio, że odtąd

nieufnie traktowałem i piękne kobiety, i rzeczywisty świat.

- To dlatego czułeś do mnie taką niechęć przy pierwszym

spotkaniu...

- Nie czułem niechęci, ale początkowo przypominałaś mi

Alix. Nie jesteś jednak do niej podobna i nigdy nie byłaś. Ale

kiedy zaczęłaś mówić o realnym świecie... Wydawało mi się,

że chcesz złapać Justina. Stałem się tak zazdrosny i nieszczęśli­

wy, że przestałem myśleć rozsądnie. I tak było aż do dziś, do

chwili gdy postanowiłem pójść do ciebie.

- Wciąż nie rozumiem, jak mogłeś pomyśleć, że jestem

zakochana w Justinie.

R S

152

- Przecież Lucy nie miała żadnych wątpliwości - uspra­

wiedliwiał się. - Potem opowiadała, że wyglądałaś na zrozpa­

czoną, gdy Justin zjawił się razem z Fioną.

- Wyglądałam tak, bo całą noc spędziłam, płacząc z tęskno­

ty za tobą. - Wreszcie mogła się roześmiać na wspomnienie

owej upiornej podróży. - Lucy zaproponowała Justinowi, żeby

mnie podwiózł, a on uczepił się tego pomysłu, bo miał nadzieję,

że rodzice Fiony pozwolą jej również z nim pojechać. Byłam

więc ich przyzwoitka, ale nie najlepszą. Zaręczyli się jeszcze

przed Menesset.

- Czy wiesz, jaki dziś dzień, Claudio?

- Siedemnasty... - wyprostowała się nagle. - Siedemnasty

września to twoje urodziny.

- Czterdzieste - potwierdził z uśmiechem.
- Wszystkiego najlepszego - ucałowała go serdecznie. -

Jak czujesz się, mając czterdzieści lat?

- Cudownie. Sama zobaczysz za jakiś czas.
- Być może, za dziesięć lat. Ale chwilowo jestem szczęśli­

wa, że mam trzydziestkę. - Przytuliła do niego policzek. - Wy­

daje mi się, że teraz właśnie przeżywam najcudowniejszy okres

swego życia.

- Potem będzie jeszcze lepiej - obiecał, znowu ją całując.

- Ale nie mam dla ciebie prezentu - mruknęła.
- Powiedz, że za mnie wyjdziesz - oświadczył, - Niczego

więcej nie pragnę.

- Chyba powinnam - rzekła, udając, że się zastanawia. -

Może będziesz musiał negocjować następny kontrakt z szejkiem

i jak sobie dasz radę beze mnie?

- A skoro mowa o szejku... - David wyjął z kieszeni srebr­

ny naszyjnik, który miał stanowić pretekst dla jego wizyty

u Claudii. - To był twój pierwszy prezent ślubny. Możesz go

teraz nosić z czystym sumieniem.

R S

153

- Zdaje się, że amulet działa. - Claudia patrzyła na naszyj­

nik z zachwytem. - Przynajmniej, jeśli chodzi o szczęście. A te­
raz możemy zacząć starać się o sześcioro dzieci.

R S