PIESN O ZUBRZE

PIEŚŃ O ŻUBRZE

Zdarzyło się niedawno, że wraz z mnogim ludem

Igrzyska byłem świadkiem, które sprawiał Rzym.

Gdy walczyć rozpoczęły rozjuszone byki

Parując swoim cielskiem srogich bełtów gąszcz,

Gdy gniew dźganych kolcami coraz to zażarciej

Do coraz częstszych razów sprawną czeladź rwał,

Gdym patrzył z podziwieniem, jak szaleje wściekłość,

Oklaskiem podniecana i udręką ran -

Północne ktoś z przyjaciół mych przypomniał puszcze:

Począłem opowiadać słuchając ich próśb.

O różnych mówię łowach i o zwierza sile

Potężnej - lecz zaszkodził mi tu język mój,

Gdyż trud mi nałożono, bym w pieśni powtórzył

Me słowa, i to zaraz - taki rozkaz mam.

Jeżeli wyznać prawdę, niechętnie o żubrze

Piszemy - nienawistny, straszliwy to zwierz,

Co, w dumę nas wzbijając, jeśli go uśmiercim,

Bieguna północnego zamieszkuje ląd,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

A we mnie tak okrutną nieraz budził trwogę,

Że szydził z mej ucieczki zły pospólstwa tłum.

Lecz cóż mi tam pospólstwo! Stokroć niebezpieczniej

W obliczu światłych mężów wypróbować broń;

Gdyż albo się zachwieje pod takim ciężarem,

Lub poklask mi przypadnie od zbyt wdzięcznych dusz.

Lecz nie chcąc lekceważyć upomnień człowieka,

Któremum tyle winien, nie lza zwlekać już.

Nie powiem, że mi wyschły źródła wyobraźni,

Lecz daję wam, co może dać niepłodny grunt.

Do Włoch, nie znanych dotąd, przybywszy niedawno

Jęliśmy za rozkazem układać tę rzecz.

Jeżeli mi jest wolno, słusznie bez wątpienia

Upraszam - ja, z dalekich ziem przybyły gość -

Niech nikt się nic domaga, bym sprawiał się górniej,

Ni/ trzeba, iżby można zrozumieć mój płód.

Wiesz jakie, czytelniku, służy mi dziś pióro?

W kołczanie ci je noszę, co mi gniecie bok.

Z kołczanu biorę papier chcąc pisać, z kołczanu

Mkną świszcząc me pociski, by zabijać wraz.

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Ty piszesz, a ja dzielniej naciągam cięciwę,

Być sobie równi możem, choć różny nasz kunszt.

Niech z wierszy mych nie szydzi człek nieokrzesany,

Pociski ja, rzecz dziwna, nader ostre mam,

Trucizną nasycone o tak dziwnej mocy:

Ugodzon nimi pada od najlżejszej z ran.

Nawykły przez północne przedzierać się puszcze,

I teraz chcę w sosnowy zaszywać się bór,

Ze skutkiem złym czy dobrym - zbłądzić można w lesie -

Niech ryczy w moim wierszu przeokrutny zwierz

I echem rozegranym niech przekaże, jakie

Złożyły się podźwięki na tę naszą pieśń.

Najdzikszy stwór ten w puszczach litewskich się rodzi,

A cielskiem tak ogromnym odznaczać się zwykł,

Że kiedy łeb, konając, zwyciężon pochyli,

Trzech chłopów może wpośród rogów jego siąść.

Lecz kark jego olbrzymi zbyt mały się wyda,

Jeślibyś inne członki z nim porównać chciał.

Brodzisko sterczy w strasznych zwieszając się kudłach,

Płomienne ślepia sieją przeraźliwy gniew,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Potworne włosie grzywy spływa po łopatkach

Kolana kryjąc sobą, przód i całą pierś.

Lecz jeśli wielkie sprawy mam łączyć z drobnymi,

Jeżeli się myśliwskich wolno czepiać słów,

Na kozła rogatego wygląda z postaci,

Choć z wszystkich widać członków, iże z rodu byk.

A barwy jest ciemnawej: z żółtej oraz czarnej

Tak zlała się, że wyszła stąd pośrednia z barw.

Mnie dziwno, że i o tym inaczej pisali

Dawniejsi, lecz przyczynę trudno mi jest znać,

A nie wiem też, dlaczego wywodzą mu z nozdrzy

Ogromne jakieś rogi, zmieniając go wręcz,

I warg ogromny ciężar przypisać mu radzi:

Mym żubrem - o, zaiste - nie będzie ich żubr!

Prastarych rzeczy wiele znalazłem ci w księgach

Rusinów, tego ludu, który język swój

Wyraża literami greckimi, przed wieki

Przejąwszy je z uwagi dla ojczystych brzmień.

Jest wiele ziem na świecie, śród różnych też ludów

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Przeróżnie też bywało od najstarszych dni,

Lecz nikt takiego zwierza nie widział; być może,

Żył ongi przed potopem śród lodowych stref.

Wyraźnie mówi o tym Pliniusz i wspomina.

Iż żubr przebywał w puszczy północnej i tur.

Nie było, mówią starzy, dzikszego nad tura,

Którego w swoich lasach polski żywił kraj.

Podobnoć tu na świecie nie ma drugiej ziemi,

Co by w swoich ostępach ten chowała miot.

Najbliższy mu dzikością jest żubr, żubr grzywiasty -

Tak pisze on - trza czytać chcąc lepiej go znać.

Niejeden mi zarzuci, że zmyślam, nie wątpię,

Że trudno, by zwierz który miał podobny łeb.

Tak rzecze, kto upałów nie mieniał na chłody

Puszcz naszych! Lecz mów sobie, ile tylko chcesz,

Bylebym miał swobodę wyjawić, co razem

Z niemałą garstką mężów mój uwidział wzrok,

A nad czym jeszcze wtedy wzgardziwszy wczasami

Strawiłem nie dające się odwołać dni.

Jakże dziś ku nim tęsknię, jakże się mozolę,

Na rozmaity sposób zarzucając sieć!

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Nie gnuśnych szukam leży, tylko chwile łowię

Dla nauk mych stracone za ubiegłych lat.

Lecz trudno je powstrzymać, trudno je zawrócić,

Sposobu nie ma na to, kiedy uszły raz.

Niech giną, wszak prawideł nie możem narzucać

Losowi - ani zwlekać z naglą pracą tą!

Co robić? Nie pokażę ja ludziom uczonym,

Do jakich starożytnych wziąć się mają ksiąg,

By poznać kształty zwierza, i z jakich się stronic

Dowiedzieć, co za rozmiar ma ten olbrzym nasz.

Czytałem ci ja dużo - niczegom nie znalazł

I mniemam, że w swych tajniach ukrywał to bór.

Diakon tylko Paweł, lombardzki dziejopis,

Wiadomość o ogromnej postaci nam dał,

Piszący, że na skórze piętnastu się chłopa

Pomieści: miał to z starca wiarygodnych ust.

Mnie skóra nie nowina ni rogi sążniste:

Nieraz je obracałem w mym ręku - to wiedz.

Cokolwiek bądź, na korzyść mi wyjdzie mój dawny

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Obyczaj polowania, twardy życia trud.

W północną gąszcz ja, Polak, choć rzymskim pisarzom

Nie równy, zwracam przecie usilny swój krok.

Od ojcam się nauczył przetrząsać kryjówki

Zwierzyny, przezornymi stopy tłumić szmer,

Od niego wiem, za jakim iść wiatrem, by uchem

Lub nozdrzem zwierz nie odkrył zasadzki ni zbiegł.

On pocić mi się kazał pośród śniegów mroźnych,

Pocisków wielki ciężar na me barki kładł,

Pasł oczy śmiercią zwierza, uszy graniem story,

Niedźwiedzie kiedy giną, kiedy pada dzik.

Gdy trwożnych dzikich osłów napędzi się w sieci,

Gdy w potrzask miot niejeden idzie już na skon,

Od strzałów gdy ognistych trzęsie się powietrze,

Przeszyte kulą cielska gdy runą o ziem,

Gdy część, bełtami jeźdźców ubita w szalonej

Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem krwawych pian -

Gdy takie w głuchym lesie spełniały się sprawy,

Jam często dorównywał w trudzie druhom mym

I rzekim, ufny w konia, przepływał koryta

Dnieprowe, gdy przez wodę puszczał się mój zwierz:

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Nie przeto, iżbym nie chciał ujść niebezpieczeństwa,

Lecz brzydko od przyjaciół być lichszym i w tym.

Zaznawszy moc przypadków na łowach litewskich,

Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję, wasz kunszt.

A kunszt ci to największy: więc, proszę, oględniej

Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki wiersz.

Postaram się pokrótce opisać wam zwierza

I jego obyczaje, ciągnąc dalej rzecz.

Od innych sroższy stworzeń albo też im równy,

Dla człeka jest li groźny, gdy go zranił człek.

Z największą też czujnością strzeże swego życia,

Wystawić sobie większej nie mógłby już nikt.

Ślepiami strzela wokół, zerka na wsze strony,

Najdalsze też wyśledzi krańce swoich dróg;

Powieki ludzkiej nagłe dostrzeże on drgnięcie,

Chociażby człek swe ruchy na uwięzi miał.

Najmniejszy szmer za sobą uchwyci uszami,

Baczący, by na tyłach przezornie się strzec.

Częstokroć też poważnym przechadza się krokiem,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Jeżeli nie lśnią strzały, nie błyszczy się broń.

Zaś ona długie w tobie utkwiwszy spojrzenie

Przystaje, tak ją więzić umie ludzki wzrok.

Lecz jeśli wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode,

Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig.

Straszliwym wieści rykiem swą okrutną wściekłość,

To znak jest, by nikt zbytnio nie zbliżał się k'niej.

Lecz płocho nie napada nikogo, prócz wroga,

Bezpieczna nie ukrzywdzi, gdy uciekać chcesz.

Wesoło igra ciołków żwawy ród, na wolę

Puszczone - żadnych ojcom nie sprowadzą trosk.

A takie są pojętne, że sprawnymi skoki

Za wszelkim ruchem matki podążają w trop!

Niebawem powalone przeskakują kłody

Lub pędzą po równinie, jakby je ktoś gnał,

Umieją w chyżym biegu brać szerokie rowy,

Rożkami potrząsając pośród groźnych min,

W zapasach nieustannych ćwiczą miękkie ciała,

Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.

Stworzenie to wytrwale, żądne wielkich znojów,

Że któż by to uwierzył patrząc na ich kształt!

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

A kiedy w ciasnym miejscu zatoczy swe kręgi,

Od ruchu w przegwałtowny wprowadza się ruch.

Odwraca się, porywa wyrzuconą mierzwę

I nim spadnie, na rogach rozstrząsa ten gnój.

Wspaniałe też i piękne czynią widowisko,

Gdy poczną się parować wśród udanych walk,

A jesień je rozbudza sprowadzając jurny

Miłości czas, trwający przez niewiele dni.

Obchodzą je w prawdziwie uroczysty sposób:

Świadectwem ich radości luby dźwięczny bek,

Powietrze rozedrganym napełnia się rykiem

- Wierzchołki krzepkich dębów jął przebiegać dreszcz -

Świadomi powiadają, że nad wszelkie surmy,

Nad wszelkich dźwięki lutni idzie ten ich głos:

Przeróżne wszystkie tony w jedną się zlewają

Harmonię, ponad którą nie ma słodszych brzmień.

Nie mam wieści, jak długo trwa ich bieg żywota

I kiedy następuje kres ich starych lat.

Są pisma, które twierdzą, podając dowody,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Że dwustu doszedł roków pewien stada wódz,

Na czole ci on białą połyskiwał grzywą,

Od grzywy tej i stado wzięto nazwę swą;

Poza tym - dla dzisiejszych też wieków to dowód -

Źrenicy go pozbawił jakiś ongi bój.

Jak bywa śród wielmożów, spór toczono srogi,

Praw sobie zaprzeczając o zwierza i las -

Procesów zakończenie widziano po czasie

Dalekim, to świadectwo długich wodza dni.

Ze jednak jest wątpliwość, ile żył nieznany

Lat przedtem, więc mi większą pewność trudno mieć.

Niejedno chyba o tym mówi wiara ludu,

Powtarzać jej nie będę, bo nie dość ją znam.

Daremnie też się łaszą zbyt ciekawe uszy:

Tu szmery tylko drżące budzi lekki wiew.

Po dawnych niech pisarzy błąkają się błoni,

My mamy swą wskazówkę, jaką drogą iść.

Są w prawie, niech swobody użyją do woli,

Ten, komu ja to piszę, tylko prawdzie rad.

Wyrasta płód i w wielką przemienia się trzodę,

I strzeże swych legowisk mocą wspólnych sił,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Nadzieja zaś spokoju polega na stróżu,

Co groźne całe stado obchodzi li sam,

A rządy tylko piękny sprawuje i dzielny:

Po władzę idą samce często poprzez krew.

Do strasznych nieraz bojów stają biedni wodze,

Ni jednej chwili pewnej nie daje im czas.

W zapasach o królestwa taka jest zażartość,

Że o tym, kto zwyciężał, rozstrzyga li śmierć.

A kto z tych walk wzajemnych wychodzi zwycięsko,

Nagrodę otrzymuje - władnie stadem, król,

Zwyciężon zaś na wieczne odchodzi wygnanie -

Samica kroczy smutna w swego pana ślad.

[...]

Nasamprzód poraniły go lekkie pociski,

Sterczały w górę pręty posłanych mu strzał.

Rozwścieklon, strasznie sapiąc drżącymi nozdrzami,

Gromadę łowców zmierzył spojrzeniem i wraz

Zwrot nagły uczyniwszy, w gwałtownych podskokach

Co prędzej jął uciekać; jeźdźce za nim w ślad

Z okrzykiem przeraźliwym puścili się w pogoń,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Rozlegał się głos w okrąg odbity od chmur.

Lecz gdy w szalonym biegu dotarł zwierz do miejsca,

Gdzie drogę mu tamował stos zwalonych kłód,

Zatrzymał go wrzask łowców: odparty, przystanął

I zdawał się namyślać, którędy by zbiec.

Wtem ranę mu zadaje świszczący znów pocisk,

Ażeby go rozpętał jeszcze większy gniew.

Widzący, jak mu cielsko przeszywa żelazo,

W szaleństwo wręcz popada rozjuszony żubr:

Myśliwych okrutnymi przebija oczami,

Wciąż bacząc, gdzie najgęściej skupia się ich tłum.

Nasamprzód, rażąc krwawo, kieruje swe ciosy

Ku sforze rozszczekanej, potem wpada w lud...

[...]

W gwałtownych mknąc podskokach, snadź większy z postaci

W tym biegu wyciągniętej, sapie, parska w krąg,

Wiatr grzywą mu potrząsa, na oba ją boki

Rozwiewa. W takim kształcie wielki, dziki stwór

Na oślep w ogrodzonym rzuca się ostępie

Szukając, czym nasycić okrutny swój gniew.

[...]

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Z przedziwną mocą w piersiach każdy za swym drzewem

Stojący, na okrutny narażony skon,

Mieczykiem połyskując, pokrzykując z cicha

Dzikiego k'sobie zwierza przynęca, a ten

Od huraganu szybszy - rzuca się na wroga,

Co chroni się na drzewo odskakując w tył.

Daleki wziąwszy rozmach potwór w nie uderza

Z chyżością niespodzianą, niby błysk i grom.

Na ziemię odwalone padają gałęzie,

A po nich ciężko stąpa ich niszczyciel, żubr...

[...]

Dziewico, Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię

Wypisać tutaj, z trwogi zadrżała mi dłoń.

Nie mogę leż zrozumieć, oszołomień w duszy,

Co lepiej? Czy zamilknąć, czy przemówić mam?

Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił?

Przemówić, kiedy umysł ani język ludzki

Snadź nie wie, jakich użyć najgodniejszych słów?

Lecz ufny w Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,

Cokolwiek jest niższego od Boga - o, patrz,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Przychodzę z drżącym sercem, błagam przebaczenia

I rzucam się, Maryjo, do Twych świętych stóp.

W tym lichym, brudnym płaszczu, z lichszym jeszcze wnętrzem,

Modlitwy trwożne z bladych wydobywam ust,

Nie przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,

Lecz wiem, że Ty nas tylko zdołasz wyrwać z klęsk.

Litując się nad dolą człowieczą wszak - Ciebie

Posadził Bóg na górze niby zbawczy blask,

I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,

Tak Ty, Dziewico czysta, troszczysz się o lud.

Jak matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,

Tak w górę Ty podnosisz tych, co padli w proch.

O, kwiatu dziewiczego wielki Majestacie!

Swe modły racz dołączyć dzisiaj do mych próśb.

Na wojny patrz zaciekłe, na krwią zlane pola,

Patrz, jakie prawo miecza rości sobie los

Do ludu, co połączeń wiarą Twego Syna

W pokoju winien bratnim żyć po wieków wiek.

Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,

Niech widzą, że zdradzili obowiązek swój.

Przecz każdy z nich, puściwszy cugle świata z ręki,

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Z imienia tylko stróż jest, z istoty zaś wilk?

Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć, Ty wroga

Powstrzymaj zażartego, hamuj jego złość,

Niech w jasyr nieszczęsnego tak nie pędzi ludu,

Bezbronnym niech narodom nie narzuca pęt!

BIOGRAM

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

Mikołaj HUSSOWSKI (Hussowczyk, Hussovius, z Hussowa)

Prof. dr hab. Edmund Kotarski

Nie  wiemy,  kiedy  się  Mikołaj  Hussowski  urodził.  Przyjmujemy,
że  między  1475  a  1485  rokiem.  Niepewne  jest  także  miejsce
urodzenia: może Hussowo, w pobliżu Łańcuta, a może po prostu
Białoruś.  Nie  wiemy  też,  kiedy  zmarł;  w  roku  1533  na  pewno
jeszcze  żył.  Rychło  zwrócił  na  siebie  uwagę  Erazma  Ciołka,
biskupa  płockiego,  i  został  jego  dworzaninem.  W  roku  1521
towarzyszył  biskupowi  w  jego  podróży  do  Rzymu.  Pozostał  tam
do roku następnego, po czym udał się w drogę powrotną - już po
śmierci swego protektora. Osiadł w Krakowie; być może, przyjął
w tym czasie święcenia kapłańskie.
Należał do grona poetów polsko-łacińskich wczesnego renesansu.
Pozostawił po sobie kilka utworów - okolicznościowych i epickich,
spośród  których  wyróżnia  się  poziomem  Carmen  de  statura,
feritate  ac  venatione  bisontis  (Pieśń  o  wyglądzie,  dzikości  i
polowaniu  na  żubra,  Kraków  1523).  Poemat  powstał  w
szczególnych  okolicznościach.  Erazm  Ciołek  postanowił
ówczesnego  papieża,  Leona  X,  zamiłowanego  myśliwego,
obdarować  wypchanym  żubrem.  Okaz  tego  egzotycznego
zwierzęcia  miał  dostarczyć  Mikołaj  Radziwiłł,  wojewoda
wileński,

napisanie

stosownego

poematu

zlecono

Hussowskiemu.  Zanim  jednak  utwór  powstał,  papież
nieoczekiwanie zmarł; życia dokonał również (w Rzymie) biskup.
Pieśń o żubrze (polski odpowiednik łacińskiego skrótu Carmen de
bisonte)  w  tej  sytuacji  nie  ukazała  się  -  jak  planowano  -  we
Włoszech,  lecz  w  Krakowie  (dedykowana  królowej  Bonie  -  jak
wiadomo - Włoszce), po powrocie poety do kraju. Autor korzystał
z  pisarskich  doświadczeń  twórców  licznych  poematów
myśliwskich  powstałych  w  otoczeniu  Leona  X.  Przejął  schemat

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

kompozycyjny, sztukę kształtowania narracji, wszelako w doborze
materiału faktograficznego zachował pełną niezależność. Jest ona
widoczna  przede  wszystkim  w  opowieściach  o  Litwie  i  jej
władcach, zwłaszcza o Witoldzie, o puszczy litewsko-białoruskiej
i zwierzynie, o sposobach polowania na żubra, o jego wyglądzie i
zachowaniach.  Poeta  opierał  się,  co  dla  obcego  odbiorcy  (a  z
myślą o nim Hussowski swój poemat pisał) było wyjątkowo cenne,
na  poczynionych  przez  siebie  obserwacjach,  osobistych
przeżyciach,  odwoływał  się  do  wiedzy  historycznej  dotyczącej
Litwy,  natomiast  -  w  przeciwieństwie  do  autorów  włoskich  -
zrezygnował  ze  sztafażu  antycznego,  mitologicznego.  Osadził
utwór w realiach swojego czasu i swojego miejsca. W zakończeniu
poematu  zawarł  apel  do  władców  chrześcijańskich,  zachęcający
ich do wspólnego przeciwstawienia się Turkom. Znalazł się w ten
sposób  wśród  tych  licznych  autorów  staropolskich,  którzy
niejednokrotnie

zabierali

głos

sprawie

tureckiego

niebezpieczeństwa.

It is not known when Mikołaj Hussowski was born. It is usually

assumed to be some time between the years 1475 and 1485. The
place of birth is also uncertain. It might have been Hussowo near
Lańcut, or perhaps Belarus. It is also not known when he died; he
was definitely still alive in 1533. He had previously attracted the
attention  of  Erazm  Ciołek,  the  Bishop  of  Płock,  and  became  his
courtier.  In  1521  he  accompanied  the  bishop  in  his  journey  to
Rome  and  stayed  there  until  the  following  year.  Hussowski
returned to Poland after the death of his protector. He settled in
Kraków, where he probably had his ordination.

Mikołaj Hussowski belonged to the circle of Polish-Latin poets of
the early Renaissance. He left some occasional and epic works,
among which there is Carmen de statura, feritate ac venatione

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

bisontis ("A Song about the Appearance, Savagery and Hunting of
the  Bison",  Kraków  1523).  The  poem  was  created  in  peculiar
circumstances.  Erazm  Ciołek  decided  to  present  the  then  Pope,
Leon  X,  who  was  a  keen  hunter,  with  a  stuffed  bison.  Mikołaj
Radziwill, the governor of the Vilnius Province, was to provide a
specimen of a bison, and Hussowski was asked to write a suitable
poem.  However,  before  the  poem  was  written,  the  Pope  died
unexpectedly, and the bishop’s life also came to its end (in Rome).
Therefore, Pieśń o żubrze ("A Song about the Bison") (the Polish
equivalent of the Latin abbreviation Carmen de bisonte) was not
published in Italy, as had been planned, but in Kraków (and was
dedicated to Queen Bona, an Italian) after the poet’s return to the
country.  The  author  made  use  of  the  literary  experiences  of  the
authors of numerous hunting poems created in Leon X’s court. He
took over their compositional scheme and the art of shaping the
narration. In terms of choosing the factual material, however, he
remained completely original. This originality can be seen mostly
in  the  stories  about  Lithuania  and  its  rulers,  especially  about
Vitold, about the Lithuanian-Belarussian primeval forests and the
game,  the  ways  of  hunting  the  bison,  its  appearance  and
behaviour. The poet based the poem on his own observations and
personal experiences, which for a foreign reader (and it was with
him in mind that Hussowski wrote his poem) were exceptionally
valuable,  and  referred  to  his  own  knowledge  of  history  of
Lithuania, and, contrary to Italian authors, gave up the ancient or
mythological style. He placed his poem in the reality of his own
time and place. At the end of the poem he inserted an appeal to
Christian  rulers  to  stand  up  to  the  Turks.  In  this  way  he  is
included among those numerous Old Polish authors who took the
floor about the Turkish danger.

Transtaled into English Tadeusz Z. Wolański

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk

BIBLIOGRAFIA - BIBLIOGRAPHY

- Najstarsza poezja polsko-łacińska, oprac. M. Plezia, Wrocław 1952.
- Antologia poezji polsko-łacińskiej, wstępem opatrzyła i oprac.
A. Jelicz, Szczecin 1985.
- Krókowski J., Mikołaja Hussowskiego „Carmen de bisonte” ,
Wrocław 1959.
- Nowak-Dłużewski J., Okolicznościowa poezja polityczna w
Polsce. Czasy zygmuntowskie, Warszawa 1966.
- Zabłocki S., Poezja polsko-łacińska wczesnego renesansu, w:
Problemy literatury staropolskiej, pod red. J. Pelca, seria druga,
Wrocław 1973.
- Backvis C., Mikołaj z Hussowa, w tegoż: Szkice o kulturze
staropolskiej, Warszawa 1975.

Pieśń o żubrze

Mikołaj Hussowczyk