CATHERINE COULTER

PANNA MŁODA Z PIEKŁA RODEM

Dla Penelopy Williamson

doskonałej przyjaciółki i świetnej pisarki.

Kobiety o nieskończenie dobrym guście,

czemu daje świadectwo w każdy wtorek

w Kantynie.

Nora nie ma racji. To nie będzie rozwlekłe.

ROZDZIAŁ 1

Montego Bay, Jamajka

Czerwiec 1803 roku

Mówiono, że miała trzech kochanków.

Fama głosiła, że byli to: Oliver Susson, blady prawnik o zapadniętej piersi, jeden z

najbogatszych ludzi w Montego Bay, nieżonaty, wchodzący w wiek średni; Charles

Grammond, właściciel plantacji cukru, sąsiadującej z Camille Hall, gdzie mieszkała,

mężczyzna o pociągłej twarzy, żonaty z kobietą znaną z silnej woli, ojciec czworga

nieznośnych dzieci; oraz lord David Lochridge, najmłodszy syn księcia Gilfordu, zesłany na

Jamajkę, ponieważ w ciągu trzech lat trzykrotnie się pojedynkował, zabił dwóch mężczyzn

oraz usiłował - bezskutecznie, bo miał nieprawdopodobne szczęście w kartach - stracić cały

majątek babki, odziedziczony w wieku lat osiemnastu. Lochridge był teraz w wieku Rydera -

to znaczy miał dwadzieścia pięć lat - wysoki i szczupły, o ciętym języku i anielskiej twarzy.

Pierwszego popołudnia w Montego Bay, spędzonego w tamtejszej, cieszącej się

popularnością kawiarni o nazwie Złoty Dublon, która mieściła się w niskim budynku,

usytuowanym, ku zaskoczeniu Rydera, tuż obok kościoła Świętego Jakuba, dowiedział się za-

dziwiających szczegółów o owych mężczyznach, ale nie usłyszał prawie nic na temat damy,

która wszystkich trzech sprawiedliwie obdarzała swymi względami. Przebiegły właściciel

kawiarni pozyskiwał sobie poparcie bogatych mężczyzn z wyspy, stosując prosty wybieg,

polegający na wykorzystywaniu własnych pięknych córek, siostrzenic i kuzynek do

nadzwyczaj miłego obsługiwania klientów. Nikt jednak nigdy nie pytał, czy w żyłach owych

pięknych młodych dziewczyn rzeczywiście płynęła choć kropla krwi właściciela.

Rydera przyjęto w kawiarni z otwartymi ramionami. Dostał filiżankę tamtejszego

grogu, ciemnego, gęstego i doskonale rozgrzewającego wnętrzności. Odprężył się,

zadowolony, że po długiej podróży statkiem znów ma pod stopami stały ląd. Popatrzył wokół,

przyglądając się zebranym w kawiarni mężczyznom. Jeszcze raz zastanowił się nad

okolicznościami, które zmusiły go do opuszczenia domu w Anglii i przybycia na tę

zapomnianą przez Boga wyspę. Samuel Grayson, zarządca należącej do rodziny plantacji

cukru, wystosował do starszego brata Rydera, Douglasa, hrabiego Northcliffe, histeryczny w

tonie list, opisując zgoła fantastyczne i nadprzyrodzone zdarzenia, rozgrywające się w

Kimberly Hall. Były to oczywiste bzdury, ale Ryder chętnie się zgodził na wyjazd, ponieważ

zarządca był szczerze przerażony, a Douglas, wbrew swojej woli, właśnie się ożenił z pewną

młodą damą i potrzebował czasu, aby przywyknąć do swego nowego i niespodziewanego

stanu. Tak więc Ryder spędził na morzu siedem tygodni, zanim, w samym środku upalnego

lata, przybył na miejsce, to jest do Montego Bay. To, co mu się przytrafiło, było bardzo

tajemnicze, a on uwielbiał tajemnice. Usłyszał, jak jeden z mężczyzn w kawiarni mówi coś o

dziewczynie posiadającej trzech kochanków. Czyżby tutejsi mężczyźni nie mieli innych

tematów do rozmowy? A potem pojawił się jeden z owych kochanków, prawnik Oliver

Susson, i zapanowało chwilowe milczenie, a wreszcie jeden ze starszych dżentelmenów

powitał go tubalnie: - A oto i drogi Oliver, który nie ma nic przeciwko dzieleniu się swoim

posiłkiem z innymi braćmi.

-O nie, Alfredzie, on dzieli się wyłącznie deserem.

-Tak, śliczne ciasteczko. Słodka bajaderka - odparł starszy dżentelmen z łakomym

uśmiechem. - Zastanawiam się, jak też smakuje. Jak myślisz, Morgan?

Ryder pochylił się w wyplatanym fotelu. Sądził, że na Jamajce przyjdzie mu się

nudzić.

Stwierdził, że się uśmiecha. U diabła, cóż to za kobieta, która z taką zręcznością

żongluje trzema mężczyznami?

-Wątpię, by smakowało wiśniami - odparł mężczyzna zwany Morganem. - Ale

zapewniam cię, że młody lord David oblizuje po nim usta.

-Spytajmy Olivera. On nas najlepiej poinformuje o smaku interesującego nas ciastka.

Oliver Susson był bardzo dobrym prawnikiem. Błogosławił chwilę przed dwunastoma

łaty, w której przybył do Montego Bay, ponieważ pod nieobecność właścicieli prowadził

sprawy trzech plantacji cukru. Żaden z przebywających w Anglii trzech właścicieli nie miał

nic przeciwko temu, że Oliver jest też adwokatem konkurentów. Oliver westchnął. Słyszał

prowokujące komentarze, lecz nie okazał najmniejszych emocji, prócz wyrozumiałego

uśmiechu.

- Drodzy panowie - powiedział z niefrasobliwą dobrodusznością. - Dama, o której

rozprawiacie, jest królową wszelkich deserów. A wasza zazdrość powoduje, że stajecie się

impertynenccy.

To rzekłszy zamówił koniak u olśniewającej młodej kobiety o rudych włosach,

ubranej w suknię odsłaniającą jej pierś o barwie gęstego koziego mleka, podawanego do

kawy. Następnie rozwinął angielską gazetę i zasłonił nią twarz.

Kim, u diabła, jest ta młoda kobieta? Jak się nazywa?

Ryder wcale nie miał ochoty wychodzić z kawiarni. Na dworze prażyło niemiłosierne

słońce. Wszystkie drogi pokrywała gruba warstwa pyłu, który przy każdym kroku wzbijał się

spod stóp. Ale był zmęczony i musiał się dostać do Kimberly Hall, aby uspokoić nerwy

nieszczęsnego Graysona. Cóż, o tym tak zwanym deserze dowie się czegoś później.

Zapłacił rachunek, skłonił się nowo poznanym dżentelmenom i wyszedł na

popołudniowy skwar. Gorąco zwalało go z nóg i Ryder zastanawiał się, jak w tym piekle

ktokolwiek może mieć ochotę na miłość. Natychmiast otoczyły go ciemnoskóre dzieciaki w

łachmanach. Jedne chciały czyścić jego buty, inne proponowały, że zamiotą mu drogę

kilkoma związanymi w pęk gałązkami. Wszystkie pokrzykiwały: „Massa! Massa!” Ryder

rzucił im kilka szylingów i skierował się z powrotem do portu. Wiedział, że część tutejszych

Murzynów jest wolna, ale te dzieciaki były obszarpane jak niewolnicy.

W małym porcie unosiła się woń gnijących ryb i Ryder omal nie zwymiotował. Pod

stopami skrzypiały deski. Wokół uwijali się niewolnicy rozładowujący statek. Nieopodal

dwaj dozorcy, biały i czarny, obydwaj z batami w dłoniach, wykrzykiwali polecenia. Ryder

zauważył Samuela Graysona, zarządcę i prawnika plantacji Sherbrooke'ów, chodzącego w tę i

z powrotem i ocierającego chustką spocone czoło.

Wyglądał na znacznie starszego, niż był w rzeczywistości. Spostrzegłszy Rydera omal

nie zemdlał z ulgi.

-Samuel Grayson? - zapytał Ryder, uśmiechając się i wyciągając dłoń.

-Tak, lordzie. Myślałem, że pan nie przypłynął i zapytałem kapitana statku,

Powiedział mi, że był pan najsympatyczniejszym z jego wszystkich dotychczasowych

pasażerów.

Ryder uśmiechnął się. Kapitan poczuł do niego sympatię, ponieważ Ryder nie

przespał się z jego o wiele młodszą żoną, po raz pierwszy towarzyszącą mężowi w rejsie,

która próbowała go uwieść podczas sztormu. Kapitan Oxenburg najwyraźniej dowiedział się

o tym.

-Oto przybywam. Nie jestem lordem. Tytuł należy do mego starszego brata, hrabiego

Northcliffe. Ja jestem zaledwie szanowny, co brzmi raczej dziwacznie, zwłaszcza w

tym oślepiającym słońcu. Myślę, że w tutejszych okolicznościach tytuły są zupełnie

zbędne. Na Boga, słońce jest tak okrutne, a powietrze ciężkie, że czuję się, jakbym

dźwigał na ramionach niewidzialnego konia.

-Dzięki Bogu, że pan przypłynął. Czekałem i rozmyślałem. Powiem prawdę, lor...

panie Ryderze, mamy kłopoty, wielkie kłopoty, a ja nie wiedziałem, co począć, ale

teraz jest pan tutaj. A co się tyczy upału, to przywyknie pan, a wtedy...

Grayson zamilkł gwałtownie i wstrzymał oddech. Ryder spojrzał w tę samą stronę, co

jego rozmówca. Zobaczył kobietę... po prostu kobietę, ale nawet z tej odległości wiedział kto

to. O tak, był pewien, że to kobieta, która tak zręcznie żongluje trzema kochankami. Tańczyli,

jak im zagrała. Ryder zastanawiał się, w czym jeszcze byli jej posłuszni. A potem potrząsnął

głową; po siedmiu tygodniach spędzonych na wielkiej brygantynie „Srebrna Fala” po prostu

go nie obchodziło, czy była uwodzicielką z Indii, czy też - co bardziej prawdopodobne -

miejscową nierządnicą. Straszliwy upal pozbawiał go sił. Nigdy w życiu nie doświadczył

czegoś podobnego. Miał nadzieję, że tak jak mówił Grayson, w końcu przywyknie do panują-

cego na wyspie skwaru. Lub po prostu położy się w cieniu, by oddać się lenistwu.

Ryder zwrócił się ku Graysonowi. Mężczyzna wciąż się przyglądał nieznajomej.

Wpatrywał się w nią łakomie niczym pies w kość, która nigdy mu nie przypadnie, bo większe

psy także mają na nią ochotę.

-Słuchaj, Grayson - powiedział Ryder i mężczyzna wreszcie spojrzał na niego. - Chcę

teraz pojechać do Kimberly Hall. O kłopotach porozmawiamy po drodze.

-Tak, lor... tak, panie. Zaraz ruszamy. Tylko że to ona, Sophia Stanton - Greville, no,

wie pan, sir - wyjąkał Grayson ocierając czoło.

-W drogę, Grayson - odparł Ryder. - Lepiej trzymaj język za zębami.

Samuel wykonał polecenie, co jednak nie przyszło mu łatwo, bo owa kobieta właśnie

zsiadała z konia przy pomocy jakiegoś białego mężczyzny, ukazując kostkę obleczoną w

jedwabną pończochę. Ryder tylko pokiwał głową. Mężczyzna tracący głowę na widok

kobiecej kostki był dla niego godny politowania. Widywał już tak wiele kobiecych łydek i

kobiecych ud oraz innych części ciała kobiecego, że wolałby raczej parasol osłaniający przed

prażącym słońcem niż wszystko, cokolwiek może ofiarować kobieta.

- I daj już spokój z tym lordem. Wystarczy Ryder.

Grayson skinął głową, nie spuszczając oczu ze wspaniałego widoku.

- Nie rozumiem - powiedział bardziej do siebie niż do Rydera, idąc w kierunku dwóch

spokojnych koni, trzymanych przez czarnoskórych chłopców. - Widział ją pan, widział pan,

jaka jest piękna, i w ogóle się nią nie zainteresował.

- To po prostu kobieta, Grayson. Ni mniej, ni więcej. Chodźmy już.

Kiedy Grayson podał mu kapelusz, Ryder omal nie krzyknął z radości. Nie wyobrażał

sobie jazdy w tym upale.

- Czy tutaj zawsze panuje taki niemiłosierny skwar?

- Mamy teraz lato. W lecie zawsze jest nie do wytrzymania - odparł Grayson. -

Jeździmy tu wyłącznie konno. Jak już sam pan zauważył, Ryderze, drogi są nieprzejezdne dla

powozów. Wszyscy dżentelmeni jeżdżą wierzchem. A także wiele dam.

Grayson zasiadł wygodnie na swoim szarym koniku. Ryder dosiadł przeznaczonego

mu czarnego wałacha, wielkiej bestii o złośliwych oczach.

-Na plantację jest prawie godzina jazdy - poinformował Grayson. - Ale na zachodzie

droga biegnie tuż nad brzegiem oceanu, więc będziemy mieli bryzę. A dom leży na

wzgórzu i docierają do niego wszystkie powiewy. W cieniu jest zupełnie znośnie.

-Świetnie - powiedział Ryder i włożył na głowę skórzany kapelusz z szerokim

rondem.

Grayson mówił i mówił. Opowiadał o dziwnym żółtym i niebieskim dymie, który

zasnuwał niebo, i o ogniach, które płonęły białym i dziwnym zielonym światłem, o jękach i

pomrukiwaniach, o woniach wprost z piekła, o odorze siarki, zwiastującym nadejście diabła,

który czeka, aby lada chwila przystąpić do ataku. Tydzień temu podłożono ogień w szopie

niedaleko domu. Syn Graysona, Emil, i niewolnicy zatrudnieni w domu stłumili ogień, zanim

się rozprzestrzenił i poczynił większe szkody. A trzy dni temu zwaliło się drzewo i upadło tuż

obok werandy. Drzewo to było bardzo mocne.

-Nie nosiło śladów piły?

-Nie - odparł stanowczo Grayson. - Mój syn obejrzał je bardzo dokładnie. To siła

nadprzyrodzona. - Grayson nabrał powietrza w płuca. - Jeden z niewolników

przysiągł, że widział wielkiego zielonego węża.

-Słucham?

-Wielkiego zielonego węża. Symbolizuje ich prymitywne bóstwo.

-Czyje prymitywne bóstwo?

-Zapomniałem, że Anglicy nic wiedzą o tych sprawach. Mówię oczywiście o wudu.

-Ach, więc ty wierzysz w siły nadprzyrodzone?

-Jestem białym człowiekiem, ale mieszkam na Jamajce od wielu lat - Widziałem

rzeczy, które w świecie białych nie mają sensu, może nawet takie, które w ogóle nie

istnieją w świecie białych ludzi. Ale zdarzają się rzeczy tak dziwne, że człowiek

zaczyna mieć wątpliwości.

Ryder wierzył w siły nadprzyrodzone nie bardziej niż w uczciwość właściciela

przybytku gier hazardowych.

- Wybacz - powiedział, kiedy Grayson wreszcie zamilkł - ale ja nie mam

najmniejszych wątpliwości. Dym i płomienie o dziwnym zabarwieniu można uzyskać,

stosując określone substancje chemiczne. Za tym wszystkim stoi więc człowiek z krwi i kości,

a nie żaden wielki zielony wąż. Musimy znaleźć odpowiedź na pytanie, kim jest ów człowiek

i dlaczego to robi.

Grayson najwyraźniej nie był przekonany.

- Jest jeszcze coś, panie Ryderze. Po rewolucji francuskiej na Haiti miał miejsce bunt,

któremu przewodził niejaki Dessalines. Wyciął w pień wszystkich białych i zmusił wielu

kapłanów i kapłanek wudu do opuszczenia Haiti. Ci ludzie posiadają wielką moc.

Rozprzestrzenili się na terenie Karaibów, a nawet w Ameryce, a wraz z nimi ich demony.

Ryder powstrzymał śmiech. Było oczywiste, że Grayson traktuje poważnie bzdury na

temat wudu. I miał rację co do jednego: biały człowiek nie mógł uznać podobnych historii za

prawdziwe, zwłaszcza jeżeli całe dotychczasowe życie spędził w Anglii.

- Wkrótce się przekonamy - powiedział. A potem dodał: - Nie wiedziałem, że masz

syna.

Grayson napuszył się jak paw.

- To dobry chłopak. I bardzo mi pomaga, a także Sherbrooke'om, zwłaszcza teraz,

kiedy posunąłem się w latach. Oczekuje nas w Kimberly Hall. Nie chciał zostawiać domu bez

opieki.

Minęli czeredę dzieciaków, wszystkie obszarpane i wszystkie czarne, dzieci

niewolników zatrudnionych na plantacjach - one, w przeciwieństwie do napotkanych w

Montego Bay, spoglądały na jeźdźców w milczeniu.

- Jesteśmy teraz na bagniskach mangrowych - powiedział Grayson, wskazując na obie

strony wąskiej drogi. - Trzeba uważać na krokodyle. Często wychodzą z bagna i wyglądają

jak grube pnie drzew leżące w poprzek drogi. Zwykle umykają na widok człowieka, ale krążą

opowieści, że nie zawsze. To bardzo niemiłe opowieści.

Krokodyle! Ryder pokręcił głową z niedowierzaniem, ale uważnie patrzył na drogę.

Ogarnął ich zgniły odór bagnistej wody. Po lewej stronie ciągnęły się karaibskie równiny, a

po prawej pola trzciny cukrowej, które dalej wspinały się na odległe wzgórza. Na niskich

kamiennych murkach siedziały kozy i przeżuwały kwiaty, pozostawione na grobach

przykościelnych cmentarzy. Na grzbietach krów siedziały czaple wyłapujące kleszcze. Na

polach pracowali wysocy czarni mężczyźni o lśniących od potu nagich torsach. Mieli na sobie

tylko spodnie. Wydawało się, że nie zwracają uwagi na panujący upał. Poruszali się ryt-

micznie, orząc ziemię lub wyrywając chwasty, albo pogłębiając rowy pomiędzy rzędami

trzciny cukrowej. Były tam również kobiety w barwnych chustkach, schylające się i

prostujące w tym samym rytmie co mężczyźni. Niedaleko widać było białego mężczyznę na

koniu, nadzorcę ukrytego w cieniu samotnego drzewa poincjany o pierzastych, podobnych do

paproci liściach, połyskujących w słońcu. Bat w jego lewej ręce zachęcał niewolników do

nieprzerwanej pracy.

Wszystko to było zupełnie obce Ryderowi. A także egzotyczne. Gęsty, słodkawy

zapach drzew uroczynu czerwonego, rosnących wzdłuż polnej drogi i lśnienie niebieskiej

wody. Ryder cieszył się, że w czasie podróży czytał o Jamajce. Dzięki lekturze miał teraz

pojęcie o miejscowej faunie i florze. Nie znalazł jednak wzmianki o przeklętych krokodylach.

- Zbliżamy się do Camille Hall - odezwał się nagle Grayson, zniżając głos niemal do

szeptu.

Ryder uniósł brwi.

-To jej dom, sir. Dom Sophii Stanton - Greville. Mieszka tu ze swym wujem i

młodszym bratem. Między Camille Hall i Kimberly Hall jest jeszcze jedna plantacja,

ale jak się orientuję, wuj Sophii chce ją wkrótce kupić i dołączyć do swoich

posiadłości.

-Kto jest jej właścicielem?

-Charles Grammond. Niektórzy powiadają, że chce się przenieść do Wirginii - jednego

ze stanów na północy, ale to nieprzekonujący powód, bo Charles nie ma pojęcia o

życiu w koloniach ani o tutejszych zwyczajach. Ma czterech synów, którzy nie

przysporzyli mu chwały, pozbawieni ambicji i chęci do pracy. Jego żona ma trudny

charakter, jak słyszałem. Szkoda, wielka szkoda.

Ryder był pewien, że słyszał nazwisko tego mężczyzny w tawernie.

- Rozumiem, że ta kobieta - powiedział powoli - ta Sophia Stanton - Greville, sypia

obecnie z trzema mężczyznami. Przypomniało mi się, że jednym z nich jest właśnie Charles

Grammond.

Grayson poczerwieniał po cebulki siwych włosów.

- Dopiero co pan przyjechał!

-Był to główny temat rozmowy, którą usłyszałem w kawiarni portowej, w Złotym

Dublonie, o ile się nie mylę. Roztrząsano sprawę bardzo szczegółowo.

-Nie, nie, sir, to bogini. Jest dobra i czysta. Te opowieści to kłamstwa. Wielu

tutejszych mężczyzn nie zasługuje na miano dżentelmenów.

-Ale jest bohaterką plotek?

-Jest. Nie trzeba w nie wierzyć, panie Ryderze. To złośliwe kłamstwa. Proszę mnie

dobrze zrozumieć. Tutejsze zwyczaje i moralność są inne niż w Anglii. Wszyscy biali

mężczyźni mają czarne kochanki. Nazywa sieje gospodyniami i jest to ogólnie

szanowana rola. Widziałem wielu mężczyzn, którzy przybyli tu z Anglii. Niektórzy do

pracy na plantacjach w charakterze księgowych, inni, aby zdobyć własny majątek. I

większość z nich zupełnie się zmieniła. Żenili się i brali sobie kochanki. Zmieniały się

im poglądy. Ale dama pozostaje damą.

-A twoje życie zmieniło się, Grayson?

-Tak, z pewnością. Byłem ukochanym synem ojca, miałem żonę Francuzkę i bardzo ją

kochałem. Dopiero po jej śmierci przejąłem tutejsze zwyczaje i wziąłem sobie

kochankę, czyli gospodynię. Tutaj żyjemy inaczej, zupełnie inaczej.

Ryder łagodnie kołysał się w wygodnym hiszpańskim siodle. Zamknął na chwilę oczy

i wdychał świeży, słony zapach morza, bo od wybrzeża nie oddzielały ich już gęste zarośla

mangrowe.

-Dlaczego więc Grammond sprzedaje plantację?

-Nie jestem pewien, ale słyszy się różne plotki. Wiem tyle, że podjął nagłą decyzję.

Mówi się, że on i jego rodzina wyjeżdżają stąd w przyszłym tygodniu. Plantacja

przynosi zyski. Powiadają, że Charles przegrał mnóstwo pieniędzy z lordem Davidem

Lochridge'em, młodym nicponiem, którego należy unikać, sir. Ludzie opowiadają, że

zaprzedał duszę diabłu i stąd bierze się jego niewiarygodne szczęście w grach

hazardowych.

-Plotkuje się tutaj nie mniej niż w Anglii - powiedział Ryder w zamyśleniu. -

Myślałem, że będę się nudził. Może już nadchodzącej nocy ukaże się jakaś

nadprzyrodzona istota, aby mnie powitać. Tak, ucieszyłbym się nawet z ducha. Czy

młody lord David nie jest jeszcze jednym kochankiem?

Ryder pomyślał, że Grayson dostanie wylewu. Otworzył usta, ale zaraz je zamknął.

Wreszcie udało mu się odpowiedzieć: - Powtarzam, panie Ryderze, że to wszystko bzdury. Jej

wuj, Theodore Burgess, jest solidnym mężczyzną, jak mówimy tutaj, na Jamajce. Cieszy się

dobrą reputacją. Bardzo kocha siostrzenicę i siostrzeńca. Myślę, że te plotki na temat panny

Stanton - Greville sprawiają mu wielką przykrość. On nigdy nie rozmawia na ten temat, bo

jest dżentelmenem. Jego nadzorca to zupełnie inna sprawa. Nazywa się Eli Thomas i jest

zepsutym jegomościem, straszliwie okrutnym dla niewolników.

- Skoro wuj Burgess jest takim porządnym człowiekiem, dlaczego zatrudnia łajdaka

na stanowisku nadzorcy?

- Nie wiem. Niektórzy twierdzą, że gdyby nie Thomas, plantacja nie przynosiłaby

zysków. Burgess jest zbyt łagodny dla niewolników.

-I Charles Grammond sprzedaje plantację wujowi Sophii. Temu Theodorowi

Burgessowi?

-Tak. Możliwe, że Burgess kupuje plantację z litości, aby pomóc Grammondowi i jego

rodzinie. Burgess jest młodszym bratem matki panny Sophii i panicza Jeremy'ego.

-Skąd ta dziewczyna i chłopak wzięli się na Jamajce?

-Ich rodzice utonęli jakieś pięć lat temu. Dzieci oddano pod opiekę wuja.

-Nie znam nazwiska Stanton - Greville. Czy to Anglicy?

-Tak. Mieszkali w Fowey, w Kornwalii. Ich dom i ziemia pozostają pod dozorem,

dopóki chłopak nie dorośnie do pełnoletności.

Ryder w milczeniu trawił te wiadomości. A więc dziewczyna wychowała się w

Kornwalii, a teraz znalazła się tutaj i stała się smakowitym kąskiem. Jego myśli znów wróciły

do powodu, dla którego przypłynął na Jamajkę. Wątpił, by z kłopotami w Kimberly Hall

miały związek jakieś nadprzyrodzone siły. O nie, chęć zysku na całym świecie jest taka sama.

-Czy pan Grammond miał jakieś kłopoty, zanim zdecydował się sprzedać plantację

temu Burgessowi?

-Nic o tym nie wiem. Och, rozumiem, w jakim kierunku pan zmierza, panie Ryderze.

Już mówiłem, że Burgess cieszy się dobrą opinią, jest uczciwy, daje pieniądze na cele

dobroczynne. Nie, jeżeli Grammond miał jakieś kłopoty, to z pewnością nie

spowodował ich Burgess.

Ryder zastanawiał się czy Grayson jest równie dobrego zdania o Sherbrook'ach. Nigdy

dotąd nie spotkał człowieka zasługującego na tyle pochwał co Burgess. Cóż, wkrótce sam go

pozna. Wyspa nie jest duża, więc na spotkanie z panem Burgessem i jego siostrzenicą nie

będzie długo czekał.

Grayson skręcił i mieli teraz morze za plecami, oddalając się od powiewów

dobroczynnej bryzy. Powietrze stało się gęste od pyłu i lepkiej woni trzciny cukrowej.

Wjechali na szczyt wzniesienia i Ryder znów dojrzał Morze Karaibskie. Ciągnęło się aż po

horyzont. Połyskiwało błękitem, a na płyciznach mieniło się topazem. Przy brzegu

załamywały się srebrzyste fale. Ryder marzył, by zrzucić ubranie i zanurzyć się w wodzie.

- To są posiadłości Sherbrooke'ów, sir. Proszę spojrzeć w górę, na szczyt, na kwitnące

różowo kasje.

Grayson usłyszał, że Ryder westchnął z zachwytu.

- Nazywa y je również różowym deszczem. Właśnie teraz są najpiękniejsze. A to jest

złoty deszcz i drzewa mango, i palmy.

Ryder znowu westchnął.

-Większość domów na jamajskich plantacjach wybudowano tradycyjnie. Mają trzy

piętra i ogromne kolumny doryckie. Tylko my mamy werandy i balkony przy prawie

każdym pokoju. Dla świeżego powietrza. Wszystkie sypialnie są z tyłu domu, a ich

balkony wychodzą na morze. Trawnik opada wzdłuż zbocza, aż do plaży i jest zawsze

doskonale utrzymany. Można spać nawet w najgorętsze letnie noce.

-Trudno w to uwierzyć - powiedział Ryder, ocierając czoło wierzchem dłoni.

*

Dochodziła północ. Przez ponad godzinę Ryder kąpał się w ciepłej wodzie Morza

Karaibskiego. Drogę z domu oświetlał półksiężyc. Lśnił na falach. Ryder poczuł się jak w

prawdziwym raju. Zapomniał o straszliwym upale popołudnia. Czarna czasza nieba nad

głową, rozjaśniona gwiazdami, była tak cicha, że Rydera ogarnął wielki spokój. A zazwyczaj

nie był spokojnym człowiekiem.

Położył się nago na wznak, zdając sobie sprawę, że piasek przylgnie do tych części

ciała, które nie lubią piasku. Ale nie przejął się tym. Czuł, że się całkowicie rozluźnia.

Zamknął oczy i wsłuchał się w dźwięki, których dotychczas nie rozróżniał. Czytał o żabce

drzewnej i wydawało mu się, że w łagodnej ciszy rozlega się jej ćwierkanie. Rozpoznał

również turkawkę. Westchnął, bo każdy dźwięk odprężał go jeszcze, bardziej.

Diabelnie tu egzotycznie, pomyślał przeciągając się, a skóra świerzbiła go od piasku.

Zerwał się, wbiegł do morza rozcinając fale i zanurkował. Pływał, aż poczuł zmęczenie i

wrócił powoli na brzeg. Stwierdził, że jest głodny. Podczas kolacji było zbyt gorąco, a

dziwaczne potrawy nie dodały mu apetytu.

Wzdłuż plaży rosły palmy kokosowe. Ryder uśmiechnął się z zadowoleniem.

Wcześniej widział na drzewie czarnego mężczyznę, zrywającego orzechy. Poczuł, że ślina

napływa mu do ust. Ale wdrapać się na palmę nie było wcale łatwo i skończyło się na tym, że

Ryder masował otarte udo, przyglądając się wiszącym na drzewie orzechom, których nie

mógł dosięgnąć.

Były jednak inne sposoby, żeby syn angielskiego hrabiego zdobył ten przeklęty

orzech. Znalazł kamień i celował w wybrany kokos. Już miał rzucić, kiedy usłyszał jakiś

dźwięk. Nie była to żabka drzewna ani turkawka. Czegoś podobnego nie słyszał jeszcze nigdy

w życiu. Znieruchomiał i bezszelestnie opuścił rękę z kamieniem. Nasłuchiwał. I wtedy

rozległo się znowu. Coś w rodzaju dziwacznego pojękiwania, które nie przypominało jęków

ludzkich.

Ryder miał wrażliwe stopy, bo przecież był Anglikiem, ale udało mu się przejść

pośród drzew rosnących wzdłuż plaży. Bliżej domu dźwięk stawał się głośniejszy. Ryder

szybko wbiegł na porośnięte trawą wzgórze na tyłach domu. Obszedł dom i wyjrzał w

kierunku frontowego dziedzińca. Zatrzymał się pod drzewem chlebowym i patrzył na

doskonale utrzymany trawnik. Dźwięk rozległ się znowu i Ryder spostrzegł dziwne światło,

wydobywające się wprost z ziemi. Wąską smużkę niebieskawego światła, które roztaczało

woń siarki, jakby pochodziło wprost z piekła, podobnie jak rozlegające się jęki. Ryder poczuł,

że okrywa się gęsią skórką, a włosy stają mu dęba. Pokręcił głową. Przecież to bzdura. Sam

powiedział Graysonowi, że wystarczy mieszanina substancji chemicznych. I miał rację,

musiał mieć rację.

Zobaczył światło świecy w oknie jednego z pokojów na piętrze. A potem usłyszał syk

tuż za sobą i odwrócił się bardzo powoli, ściskając w dłoni kamień.

To był Emil Grayson.

Ryder uśmiechnął się. Polubił Emila. Był mniej więcej w jego wieku, inteligentny i

ambitny. I tak samo jak Ryder nie był ani trochę zabobonny, chociaż podczas kolacji raz

zgodził się z ojcem.

-Co to było? - zapytał Ryder szeptem.

-Nie wiem, ale chcę się dowiedzieć. Teraz pan mi pomoże. Próbowałem namówić

kilku niewolników, ale tylko przewracali oczami i jęczeli. - Emil zamilkł na chwilę. -

Jeden niewolnik mi pomagał. Na imię miał Josh. Czatowaliśmy razem przez kilka

nocy. Wreszcie któregoś ranka znaleziono go martwego, z podciętym gardłem. Od

tamtej pory nie znalazłem chętnych.

- Dobrze - powiedział Ryder. - Zajdź to przeklęte światło z drugiej strony, a ja podejdę

stąd.

Emil przemykał od drzewa do drzewa. Zbliżał się do zdradliwego światła. Niezła

pułapka, pomyślał zadowolony Ryder. Czuł, że krew żywiej krąży mu w żyłach. Nawet sobie

nie uświadamiał, jak bardzo wynudził się w czasie podróży. Sypiał z dwiema damami i obie

były czarujące. Wiedział z doświadczenia, że czas się mniej dłuży, kiedy dni spędza się na

miłosnych pieszczotach, a noce śpiąc u boku kobiety.

Kiedy Emil zajął pozycję, Ryder z kamieniem w dłoni ruszył na wprost. Usłyszał

nieziemski wrzask.

Światło zmieniło się teraz w cienką smużkę niebieskiego dymu. Wciąż roznosił się

piekielny odór. Kilka substancji chemicznych, myślał Ryder, nic więcej. Ale kto wydaje te

jęki?

Usłyszał krzyk. To Emil. Ryder zaczął biec. Wtedy zobaczył postać. Okrywały ją

białe, powiewne szaty, ale wystawała z nich ludzka ręka, trzymająca pistolet. Czy ten

mężczyzna miał na głowie poszewkę? Ręka poruszyła się i pistolet wystrzelił w kierunku

Emila.

- Kim jesteś łajdaku? - wrzasnął Ryder.

Wtedy postać odwróciła się i wystrzeliła w jego stronę. Ryder poczuł, że pocisk

przeleciał dziesięć centymetrów nad jego głową. Dobry Boże, pomyślał i ruszył wprost na

napastnika. Mężczyzna był wysoki i zręczny, ale Ryder silniejszy i bardziej wysportowany.

Doganiał go. Jeszcze chwila, a go dopadnie. Potknął się o kamień i zaklął, ale nie zwolnił.

Nagle poczuł piekący ból w ramieniu. Zatrzymał się, spoglądając na zakończoną

piórami strzałę, która utkwiła mu w ciele.

Niech to diabli, mężczyzna uciekał. Zaraz potem przy Ryderze znalazł się Emil.

-Skąd się wzięła ta przeklęta strzała? - wrzasnął ochryple. - Musiał mieć wspólnika,

niech go diabli!

-To nic! Łap go, Emil!

- Nie - powiedział Emil spokojnie. - On tu wróci.

Nie mówiąc nic więcej, oderwał rękaw swojej koszuli, a potem wyciągnął strzałę z

ramienia Rydera.

- I tyle - powiedział owijając rękawem małą rankę, w której pojawiła się krew.

Ryder poczuł zawrót głowy, ale cieszył się, że Emil tak szybko działa.

- Tak - powiedział. - I tyle. Łajdak uciekł, niech go. Niech ich obydwóch. - Spojrzał na

swoje ramię.

- Kiedy skończysz bandażować, pójdziemy obejrzeć to światło i dym czy cokolwiek to

jest.

Ale światło i dym zniknęły. Wciąż jednak unosił się odór siarki, a trawa była

przypalona.

- Jest nas dwóch - powiedział ponuro Ryder.

- Złapiemy tych łajdaków. - Zamilkł, czując pieczenie w ramieniu. - Dlaczego? Oto

pytanie.

-Nie wiem - odparł Emil. - Myślałem nad tym i myślałem, ale po prostu nie wiem.

Nikt nigdy nie namawiał mojego ojca do sprzedaży plantacji, nie krążą na ten temat

żadne plotki. Po prostu jacyś kapłani lub kapłanki wudu są z nas z jakiegoś powodu

niezadowoleni. Proszę, panie Sherbrooke, chodźmy do domu, chcę oczyścić ranę.

Mamy niezłą apteczkę, przyda nam się proszek z bazylii.

-Na imię mi Ryder.

-Dobrze, Ryder. W tych okolicznościach - uśmiechnął się Emil.

Ryder roześmiał się nagle.

- Niezły ze mnie stróż - powiedział. - Pewnie go bardziej zaskoczyłem niż

przestraszyłem. Jezu, jestem zupełnie goły.

-Tak, ale nie chciałem o tym wspominać, szczególnie kiedy łajdak był tak blisko.

-Wiem. Trudno mnie także tytułować panem Sherbrooke, kiedy nie mam na sobie nic

prócz własnej skóry.

ROZDZIAŁ 2

Camille Hall

Uderzył ją pięścią w żebra, tuż poniżej prawej piersi, tak mocno, że zatoczyła się na

ścianę i uderzyła głową o grubą dębową boazerię.

Zdumiona, osunęła się powoli na podłogę.

- Czemuś mi nie powiedziała, ty mała idiotko?

Sophie potrząsnęła głową, żeby oprzytomnieć. Podniosła rękę i pomacała palcami tył

głowy. W gardle poczuła bolesną, dławiącą grudę.

- I nie waż się mówić, że cię uderzyłem. Jeśli się potłukłaś, to z własnej winy.

Oczywiście, z własnej winy. Zawsze bardzo uważał, żeby nie uderzyć jej w widoczne

miejsce. Zawsze. Położyła dłoń na żebrach. Wstrzymała z bólu oddech, ale ból tylko się

wzmógł. Oddychała bardzo płytko i czekała modląc się, by żebra nie były połamane i żeby

mdłości minęły. Zastanawiała się, co by opowiadał, gdyby się okazało, że żebra są połamane.

Z pewnością wymyśliłby jakieś prawdopodobne wytłumaczenie. Dotychczas zawsze coś

wymyślał.

Stał nad nią, podparłszy się pod boki. Był blady, mrużył oczy z wściekłości.

- Zadałem ci pytanie. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że Ryder Sherbrooke przypłynął

do Montego Bay?

Otworzyła usta, żeby skłamać, ale on był szybszy.

-I nie mów mi, że nie widziałaś. Byłaś dziś w mieście, sam widziałem, jak

odjeżdżałaś. Pozwoliłem ci na to, do diabła.

-Już ci mówiłam, że... - zamilkła, nienawidząc własnego tchórzostwa, nienawidząc

swego głosu, równie cieniutkiego, jak batystowa nocna koszula. Milczała przez

chwilę, sycąc się wzrastającą wściekłością. Patrzyła wprost w jego nienawistną twarz.

-Chciałam, żeby tu przyjechał i cię przyłapał. Modliłam się, żeby przypłynął. On nie

uwierzy w żadne bzdury wudu. Wiedziałam, że on cię powstrzyma.

Uniósł pięść, a potem powoli ją opuścił.

Uśmiechnął się szeroko i przez chwilę widziała go takim, jakim widywali go inni

ludzie - mężczyzną pogodnym i dowcipnym, łagodnym i nieco nieśmiałym, nie

dowierzającym własnym siłom. Zaraz potem znów stał się dawnym sobą.

- Gdyby Thomas nie trafił go z łuku, pewnie by mnie schwytał. Zupełnie straciłem

głowę. Emil, syn Graysona, zalazł mi za skórę, ale ten młody człowiek, goły jak święty

turecki, biegnący z wrzaskiem wprost na mnie, to dopiero był wstrząs. I wtedy Thomas go

trafił.

Sophie pobladła.

-Zabiliście go? Zabiliście właściciela?

-Nie. Thomas trafił go w ramię. Thomas zawsze bardzo uważa. Bardzo dziwne. Ten

Sherbrooke był nagi i trzymał w ręku kamień. Pędził na mnie, wyjąc jak przeklęty

tubylec. Thomas przypuszcza, że folgował sobie właśnie z jakąś czarną niewolnicą,

kiedy zobaczył dym, poczuł siarkę i usłyszał te straszliwe jęki. Uspokoiłem się, kiedy

Emil Grayson przestał mnie gonić i zajął się Sherbrooke'em.

Sophie nic nie odrzekła. Zachowując dla siebie informację o jego przybyciu, naraziła

młodego człowieka na śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie przyszło jej do głowy, że może mu

coś zagrażać. Była głupia i musi za to zapłacić.

Wuj Theo odszedł od niej. Odsunął krzesło od małego biurka i usiadł, krzyżując nogi

w kostkach. Patrzył na Sophie, złożywszy ręce na płaskim brzuchu.

- Głupota ci nie przystoi, Sophio - powiedział w końcu. - Ile razy mam ci powtarzać,

że musisz mi być posłuszna? Nie masz innego wyboru. Musisz być wobec mnie lojalna. Co

by się stało z tobą i twoim ukochanym Jeremym, gdyby mnie przyłapano? Jesteś

niepełnoletnia, jesteś nierządnicą. Zostałabyś bez pieniędzy i dachu nad głową. Skończyłabyś,

sprzedając się na ulicy, a Jeremy w przytułku. W najlepszym razie mógłby zostać

pomocnikiem księgowego. Nie, moja panno, nigdy więcej niczego przede mną nie ukryjesz.

W przeciwnym razie, przysięgam... - zamilkł.

Wstał i znów do niej podszedł. Skuliła się pod ścianą, kiedy przykucnął obok.

Chwycił ją za podbródek i zwrócił twarzą ku sobie.

- Przysięgam ci, Sophio, zabiję cię, jeśli jeszcze raz zrobisz coś podobnego.

Zrozumiałaś?

Nie odpowiedziała. Zauważył w jej oczach błysk nienawiści i dodał spokojniej: - Nie,

nie zabiję cię. Zabiję twego brata. O tak, tak właśnie zrobię. Rozumiesz?

- Tak - odparła wreszcie. - Tak, rozumiem cię.

- To dobrze.

Wstał i wyciągnął do niej rękę. Patrzyła na jego szczupłe palce, wypukłe paznokcie, a

potem podniosła wzrok na twarz. Bardzo powoli wstała bez jego pomocy. Opuścił rękę.

- Jesteś uparta, ale lubię upór u kobiet. Nienawidzisz mnie i to jest zabawne. Gdybyś

była moją kochanką, chłostałbym cię tak długo, aż z twoich oczu znikłaby ta duma. Wracaj

do łóżka. Muszę wszystko przemyśleć. Ryder Sherbrooke wreszcie przyjechał. Boże, tak

długo czekałem na jakąś reakcję Graysona. A potem na to, żeby hrabia Northcliffe przysłał tu

kogoś. I przysłał brata, tak jak się spodziewałem. Teraz muszę wprowadzić w czyn swoje

plany.

O tak, moja droga, ponieważ widziałaś już wielu nagich mężczyzn, pozwól, że ci

zakomunikuję, iż ten młody człowiek jest bardzo dobrze zbudowany. Jest wysportowany, a

ciało ma mocne i szczupłe. Tak, uznasz Sherbrooke'a za niezły okaz. - Zamilkł na chwilę. -

Sądzę, że wszystko pójdzie gładko, muszę tylko obmyśleć wszystkie szczegóły. Ten człowiek

nie jest głupcem. Spodziewałem się kogoś w rodzaju lorda Davida, lecz Sherbrooke nie jest

taki, jak ten młody nicpoń. Rano powiem ci, co zamierzam uczynić.

O godzinie ósmej następnego ranka Sophie usiłowała pozapinać guziki na przodzie

sukni. Każdy ruch przyprawiał ją o ból. W ciągu nocy skóra na żebrach stała się żółta i

fioletowa. Kiedy udało jej się zapiąć drugi guzik, myślała, że ból nigdy nie minie. Przygarbiła

się jak staruszka. Ubierała się sama. Odesłała pokojówkę, nie mogła pozwolić, aby Millie ją

zobaczyła. Nie mogła pozwolić na żadne plotki.

Nie mogła pozwolić ze względu na Jeremy'ego.

Usłyszała lekkie stukanie do drzwi i do sypialni wszedł młodszy brat. Sophie

uśmiechnęła się pomimo dojmującego bólu.

-Nie masz ochoty na śniadanie? Wszystko stygnie, a wiesz, jaki jest wuj Theo. Nie

dostaniesz nic do jedzenia aż do lunchu.

-Tak, wiem. Muszę tylko pozapinać guziki.

Jeremy grasował po pokoju, wścibski, pełen energii, typowy dziewięciolatek. Ciągle

w mchu, niespokojny, zawsze gotów do działania.

Wreszcie Sophie uporała się z guzikami.

Zerknęła w lustro i stwierdziła, że nie wyszczotkowała włosów. Była biada i

zmęczona, równie pociągająca co popękana muszla. Rzeczywiście nierządnica. Pod oczami

miała ciemne sińce. Ale tak trudno było rozczesać włosy. Każdy ruch wywoływał falę bólu w

klatce piersiowej.

- Jeremy, wyszczotkujesz mi włosy?

Przystanął zaskoczony i w niemym pytaniu przechylił głowę na bok. A kiedy Sophie

tylko potrząsnęła głową, podszedł do niej marszcząc czoło. - Jesteś zmęczona czy coś ci

dolega?

- Tak, coś mi dolega.

Podała mu szczotkę i usiadła. Szło mu nie najlepiej, ale jakoś sobie poradził. Sophie

odgarnęła bujne kasztanowe włosy do tyłu i związała je na karku czarną aksamitną wstążką.

-A teraz paniczu Jeremy, dalej, do stołu.

-Jesteś chora, prawda Sophie?

Było to stwierdzenie. Dotknęła palcami policzka brata, bo dostrzegła w jego oczach

obawę, że coś jest nie w porządku.

- Nic mi nie jest. Trochę boli mnie brzuch, ale tylko odrobinę. Przysięgam. Kilka

pysznych bułeczek Tildy i będę zdrowa jak ryba.

Uspokojony Jeremy ruszył w podskokach przodem. Przynajmniej w jej oczach były to

podskoki. Innym ludziom jego ruchy mogły się wydawać niezręczne i źle skoordynowane, ale

nie jej. To mały szczęśliwy chłopiec, który doskonale sobie radzi. Kochała go jak nikogo na

świecie. Był jej, odpowiadała za niego. Był jedyną osobą, która kochała ją ślepo, bez

zastrzeżeń.

Wuj Theo siedział w pokoju śniadaniowym. Sięgające do sufitu drzwi werandy,

zrobione z pomalowanych na zielono desek, były otwarte i wpadał przez nie lekki powiew. W

oddali, w promieniach porannego słońca, lśniło morze. Przy domu powietrze było ciężkie,

przesiąknięte zapachem przekwitających róż, jaśminu, hibiskusa, bugenwilli, kasji, uroczynu i

rododendronów. W najgorętszej porze dnia zapach był przytłaczający. Ale teraz, wcześnie

rano, był to wonny raj, pobudzający zmysły. Jednak tego ranka zmysły Sophie nie reagowały

na piękne zapachy. Nie reagowały także na inne rodzaje piękna. Ostatni rok nie był dla niej

piękny. Nie, nie rok, ostatnie trzynaście miesięcy.

Trzynaście miesięcy, odkąd została nierządnicą. Trzynaście miesięcy, odkąd żony

właścicieli plantacji unikały jej, gdy natknęły się na nią w sklepach w Montego Bay. W

Camille Hall były wobec niej lodowato uprzejme, bo bardzo szanowały jej wuja.

-Nie ma bułeczek, Sophie - powiedział Jeremy. - Chcesz, żebym poprosił Tildę?

-Nie, nie, kochanie. Zjem trochę świeżego chleba. Jest dobry. Siadaj i jedz śniadanie.

Jeremy usłuchał jej i zaczął się posilać ze zwykłym sobie entuzjazmem.

Theodore Burgess spojrzał sponad sprowadzanej z Londynu „Gazette” sprzed

zaledwie siedmiu tygodni. Angielskie statki zawijały tu regularnie.

Przyjrzał się badawczo twarzy Sophie i poczuł zadowolenie na widok bólu malującego

się w jej oczach.

- Spotkamy się po śniadaniu, moja droga. Musimy omówić pewne sprawy, a wiem, że

zawsze przychylasz się do moich życzeń. Zjedz więcej. Wiem, że upał jest denerwujący, ale

ostatnio zanadto schudłaś.

Jeremy pozostał niewzruszony, rozsmarowując masło na pieczonym ignamie.

- Tak, wuju - powiedziała Sophie. - W twoim gabinecie. Po śniadaniu.

- Tak, moja droga. Właśnie tego sobie życzę.

Jeśli chodzi o ciebie, chłopcze, pójdziemy dziś razem do destylarni. Chcę, żebyś

poznał niektóre zachodzące tam procesy. Będzie tam gorąco jak w piekle, ale nie zostaniemy

długo. Tylko tyle, żebyś zobaczył, jak się robi rum i jakie środki stosuje pan Thomas, aby

niewolnicy nie okradali nas i nie upijali się.

Radość w oczach brata sprawiła, że żebra rozbolały ją jeszcze bardziej.

Samuel Grayson widział, jak Ryder wraca do domu. Jego jasnobrązowe włosy

pociemniały od potu, biała koszula przylgnęła do pleców, a twarz była zaczerwieniona od

słońca. Cały ranek objeżdżał konno plantację w towarzystwie Emila i teraz, w południe, z pe-

wnością marzył o ochłodzie. Samuel znalazł go na werandzie pokoju bilardowego. Ryder

siedział w najgłębszym cieniu, w jedynym miejscu, do którego nieprzerwanie docierał

powiew wiatru.

-Przyszło zaproszenie - powiedział cicho, widząc, że Ryder zamknął oczy. - Od

Theodora Burgessa z Camille Hall. W najbliższy piątek ma się tam odbyć bal i pan ma

być jego honorowym gościem.

-Bal - powtórzył Ryder otwierając oczy. - Jezu, Samuelu, nie wyobrażam sobie, że

można tańczyć w tym piekielnym upale. Ten Burgess z pewnością nie jest poważny.

-Niewolnicy będą wachlowali palmowymi liśćmi, żeby ochłodzić powietrze. Co

więcej, Camille Hall ma salę balową, której jedna ściana, jak i tutaj, zbudowana jest z

drzwi sięgających po sam sufit. Będzie zupełnie przyjemnie. Ręczę za to.

Ryder milczał. Myślał o kobiecie sypiającej z trzema mężczyznami. Chciał ją poznać.

- Posłaniec czeka na odpowiedź, sir.

Ryder uśmiechnął się leniwie. - Oczywiście, że przyjdziemy.

Grayson wyszedł, aby napisać odpowiedź, a Ryder znów zamknął oczy. Nie ruszał się;

było zbyt gorąco. Wiedział, że nie pójdzie pływać w morzu, bo upiekłby się po drodze, choć

na dojście do plaży potrzebowały zaledwie dziesięciu minut. Twarz i ramiona już mu się

nieco przypiekły. Postanowił zostać na werandzie i wkrótce zasnął.

Kiedy się obudził, popołudniowe słońce rzucało wydłużone cienie, a obok siedział

Emil.

-Twój ojciec twierdzi, że przywyknę - powiedział Ryder. - Myślę, że kłamie.

-Trochę - mruknął Emil. - Ale lato jest szczególnie trudne do zniesienia.

-Zastanawiam się, czy może być zbyt gorąco na miłość.

-Czasami bywa - roześmiał się Emil. - Słyszałem, że w najbliższy piątek mamy pójść

na bal do Camille Hall.

-Tak, bal na moją cześć. Ale wydaje mi się, że wolałbym popływać, a może jeszcze

raz spróbować strząsnąć orzech kokosowy z palmy albo zapolować na tego łajdaka w

prześcieradle.

- Na balu będzie wesoło, Ryderze - odparł Emil z uśmiechem. - Poznasz wszystkich

plantatorów i handlarzy z Montego Bay oraz ich żony. Nasłuchasz się tylu plotek, że rozbolą

cię uszy. Nie ma tu wielu rozrywek prócz picia rumu, co większość robi, niestety, bez umiaru.

Ojciec jest pod urokiem Sophii Stanton - Greville, siostrzenicy Burgessa. Z pewnością

wyzwie na pojedynek każdego, kto ośmieli się powiedzieć coś obraźliwego pod adresem jego

bogini.

-Jak rozumiem, to nierządnica.

-Tak - odparł Emil, patrząc na Rydera. - Tak się uważa.

-I to ci się nie podoba. Od jak dawna ją znasz?

-Jej rodzice utonęli cztery lata temu podczas burzy, kiedy wracali statkiem do Anglii.

Sophie i jej brat Jeremy zostali oddani pod kuratelę Theodorowi Burgessowi,

młodszemu bratu ich matki. Sophie miała wtedy piętnaście lat. Teraz ma

dziewiętnaście, prawie dwadzieścia, a jej wyczyny z mężczyznami, a co za tym idzie

zła reputacja, datują się od roku. Masz rację, to mi się nie podoba, a co więcej, bardzo

mnie rozczarowało. Lubiłem ją. To zdolna dziewczyna, zabawna i całkiem

pozbawiona próżności. Myślałem nawet, że moglibyśmy... ale teraz nie ma o czym

mówić.

-Jesteś pewien, że to, co o niej mówią, to prawda?

-Spotyka się ze swoimi kochankami w małej chatce przy plaży. Przypadkowo

znalazłem się tam po nocy, którą Sophie spędziła z lordem Davidem Lochridge'em.

David jeszcze tam był. Nagi. Pił rumowy poncz. Pomieszczenie cuchnęło seksem.

David sprawiał wrażenie zadowolonego z siebie. Był pijany o tak wczesnej porze, co

mnie zaskoczyło. Opowiadał o Sophii swobodnie, wychwalał jej przymioty i

umiejętności.

-A Sophia tam była?

-Nie. Najwyraźniej zostawia swoich mężczyzn, zanim się obudzą. Tak powiedział

David. Żaden z nich nie ma jej tego za złe.

-Wierzysz mu?

-Już ci mówiłem, pomieszczenie cuchnęło seksem - odpowiedział Emil beznamiętnym

głosem. - A na dodatek David był zbyt pijany, by cokolwiek zmyślić. Nie przepadam

za nim, ale nie widzę powodu, dla którego miałby kłamać. Chata znajduje się na

terenie należącym do Burgessa.

Ryder rozgniótł komara. - A więc skończyła osiemnaście lat i postanowiła lekceważyć

dobre obyczaje - powiedział w zamyśleniu. - To nie ma sensu, Emilu. Teraz nikt się z nią nie

ożeni. Jak myślisz, dlaczego stała się taka łatwa?

-Nie wiem. Zawsze miała bardzo silną wolę, była zdolna i opiekuńcza wobec

młodszego brata. Jeden z plantatorów nazwał ją diablicą wcieloną, bo kiedyś tak się

rozgniewała na jego nadzorcę, który zwymyślał jej brata, że cisnęła w niego orzechem

kokosowym i rozbiła mu głowę. Facet przeleżał w łóżku cały tydzień. To było dwa

lata temu. Mogła poślubić każdego mężczyznę na wyspie, bo wszyscy wiedzieli, że

ma duży posag. Zawsze mi mówiono, że kobiety nie potrzebują seksu tak bardzo jak

mężczyźni. Więc dlaczego ona pragnie tego aż tak bardzo, że zrezygnowała ze

wszystkiego, do czego kobiety są przygotowywane?

-Nic się nie dzieje bez powodu - odparł Ryder. Wstał i przeciągnął się. - Dzięki Bogu,

odrobinę się ochłodziło.

-Słyszałem, jak ojciec zamawiał u kucharza zimną kolację - powiedział Emil z

uśmiechem. - Misę schłodzonych owoców i krewetki z lodu. Żadnych pieczonych

ignamów ani mięczaków na gorąco. Ojciec nie chce, żebyś się skurczył z braku

pożywienia.

Ryder rozgniótł następnego komara. Spojrzał na pola trzciny cukrowej, rozciągające

się pod bezlitosnym słońcem, i dalej, na błękitne morze. Widok był piękny, ale bardzo obcy.

- Zawsze coś powoduje, że ludzie zachowują się tak, a nie inaczej. Rozumiem, że

chodzi tu o trzech mężczyzn, a przed nimi byli pewnie inni. Z pewnością i oni mają swoje

powody, i wiesz co, Emilu? Nie mam nic przeciwko temu, żeby się dowiedzieć, co sprawia,

że ta diablicą rozkłada nogi dla tak wielu mężczyzn.

- To zasmucające - powiedział Emil i westchnął.

W piątek wieczorem Ryder naprawdę zaczynał wierzyć, że przywyknie do tego

ciężkiego, nieruchomego żaru w powietrzu, choć czasami upał był taki, że oddychanie

stawało się bolesne. Tego popołudnia pływał, ale niedługo, bo nie chciał się za mocno opalić.

Ku jego rozczarowaniu, po incydencie z pierwszej nocy nie wydarzyło się nic szczególnego.

Żadnej palonej siarki, żadnego ducha w prześcieradle, żadnych jęków, żadnych pistoletów ani

strzał z łuku.

Nie działo się nic niezwykłego. Ryder poznał „gospodynię” Graysona, młodą kobietę

o wesołych oczach, jędrnym brązowym ciele i miłym uśmiechu. Mieszkała w pokoju

Graysona i w ciągu dnia zajmowała się domem. Na imię miała Mary. Emil także miał swoją

„gospodynię”, chudziutką dziewczynę, do której zwracano się Coco. W obecności Rydera za-

wsze spuszczała wzrok i w ogóle się nie odzywała. Miała najwyżej piętnaście lat. Emil nie

zwracał na nią najmniejszej uwagi, z wyjątkiem - jak domyślał się Ryder - nocy, kiedy

zabierał ją do swego łóżka. Coco dbała o jego ubrania, sprzątała pokój i była niezwykłe

łagodna. Rydera ten zwyczaj bawił i dziwił. Najwyraźniej na Jamajce uważano, że tak być

powinno.

Grayson zaproponował Ryderowi kobietę, ale ten, po raz pierwszy, odkąd rozpoczął

życie płciowe, odmówił. Taka sytuacja wydawała mu się pozbawiona emocji, zbyt oczywista.

A on nie lubił, kiedy coś było zbyt oczywiste. Własna odmowa bawiła go.

W piątek o dziewiątej wieczorem Ryder, Grayson i Emil wyruszyli konno do Camille

Hall. Ściemniało się już. Na niebie świeciły gwiazdy i księżyc w pełni.

Kiedy podjechali półtora kilometra przed Camille Hall, dojrzeli światła. Mimo złego

stanu dróg niektórzy goście przyjechali powozami. Było też ze trzydzieści wierzchowców,

których pilnowało kilkunastu małych chłopców. Dom jarzył się światłami. Wszystkie drzwi

werandy były otwarte na oścież.

Ryder spostrzegł ją natychmiast. Stała ze starszym mężczyzną przy wejściu. Miała na

sobie dziewiczą, nieskazitelnie białą suknię, odsłaniającą ramiona. Kasztanowe włosy upięła

na czubku głowy, ale dwa grube pasma opadały jej na białe ramiona. Ryder obserwował ją i

uśmiechnął się, gdy przyciągnął jej wzrok. Zauważył, że znieruchomiała. Pomyślał, że uznała

jego uśmiech za pogardliwy. Przestał się uśmiechać. Odprężył się. Mogła sypiać z wszystkimi

mężczyznami na wyspie. Jego to po prostu nie obchodziło.

Jednak interesowały go jej motywy. I ona go interesowała.

Szedł ku niej obok uwielbiającego ją Graysona. Z bliska zauważył, że nie jest tak

niebiańską pięknością, za jaką miał ją Grayson. Wyglądała na więcej niż dziewiętnaście lat.

Oczy miała jasnoszare, cerę bardzo jasną, ramiona białe, ale była znacznie mocniej wy-

malowana niż dziewczyny w jej wieku. Wyglądała raczej jak aktorka lub śpiewaczka operowa

z Londynu, a nie młoda dziewczyna na balu we własnym domu. Na ustach miała grubą

warstwę ciemnoczerwonej szminki, a brwi i rzęsy przyciemnione proszkiem antymonowym.

Twarz miała upudrowaną, a policzki uróżowane. Dlaczego wuj zgadzał się, by w jego domu

wyglądała jak ladacznica? A do tego ta biała, dziewicza suknia. Wyglądało na to, że

dziewczyna kpi sobie z wuja, ze wszystkich gości, a nawet z samej siebie.

Ryder usłyszał, że jest przedstawiany. Ujął jej dłoń i ucałował. Drgnęła i bardzo

powoli cofnęła rękę.

Theodore Burgess był wysokim mężczyzną, chudym jak patyk. Miał łagodną twarz i

podbródek znamionujący upór. Sprawiał wrażenie bardzo nieśmiałego. Nie zwracał uwagi na

pyszniącą się u jego boku dziewiętnastolatkę.

Potrząsnął lekko dłonią Rydera i rzekł: - Bardzo się cieszę. Grayson często mi

opowiadał o Sherbrooke'ach i wyrażał się z wielkim poważaniem o całej rodzinie. Jest pan tu

bardzo mile widziany, sir, bardzo mile. Zatańczy pan, oczywiście, z moją przemiłą

siostrzenicą?

Czy ten przeklęty facet jest kompletnym idiotą? Nic nie widzi? Przemiła siostrzenica

wygląda jak umalowana kokota.

Ryder zwrócił się w jej stronę i zapytał uprzejmie:

- Czy zechce pani zatańczyć ze mną tego menueta, panno Stanton - Greville?

Bez słowa i bez uśmiechu skinęła głową. Jej dłoń lekko spoczęła na przedramieniu

Rydera.

Zauważył, że nie odezwała się do Emila. Lekceważyła go. Dziwne i niespodziewane

zachowanie. Ryder był coraz bardziej zaintrygowany. Jego ciekawość wzrastała.

- Pani i Emil znacie się praktycznie od dziecka - powiedział, a potem odsunął się od

niej i zaczął menueta.

Kiedy znów się zbliżyli, odparła: - Tak. - Nic więcej, tylko beznamiętne „tak”.

- Można by się zastanawiać - ciągnął, gdy znów znalazła się przy nim - dlaczego

niektórzy ludzie lekceważą przyjaciół z dzieciństwa, kiedy dorosną. Tak, to dziwne.

Minęło kilka minut i jej dłoń znów znalazła się w jego ręce. - Przypuszczam, że

można by się zastanawiać nad wieloma sprawami. I nic więcej. Przeklęta dziewczyna. Menuet

dobiegł końca. Ryder był bardzo zadowolony, że się nie spocił.

Grayson nie kłamał. W sali balowej, oświetlonej mnóstwem kandelabrów, panował

miły chłód. Od morza wiała bryza, wpadająca przez otwarte drzwi, a mali bosonodzy chłopcy,

ubrani w białe spodenki i białe koszule, poruszali palmowymi liśćmi.

Ryder odprowadził partnerkę do wuja. Nie odezwał się więcej. Odszedł z Graysonem,

który miał go przedstawić innym plantatorom, Obejrzał się i zauważył, że Sophie stoi

wyprostowana. Wuj mówił coś do niej, marszcząc brwi. Czyżby ją beształ za to, że tak się

umalowała? Ryder miał nadzieję. Gdyby mógł, zanurzyłby jej twarz w wiadrze z wodą, a

potem porządnie wyszorował mydłem ługowym.

Ryder zatańczył z córkami wszystkich handlarzy i plantatorów w promieniu

siedemdziesięciu kilometrów. Obsypywano go komplementami. Chwalono wszystko, od

lśniących butów, po błękit oczu. Oczami zachwycała się pewna siedemnastolatka, która wciąż

chichotała, a Ryder był nią tak znudzony, że z trudem powstrzymywał ziewanie. Najchętniej

usiadłby gdzieś i nie ruszał się przynajmniej przez godzinę. W końcu, około północy, udało

mu się umknąć przed Graysonem oraz trzema plantatorami, dwiema żonami plantatorów i ich

córkami. Wyśliznął się na balkon. Kamienne schody prowadziły do pięknego ogrodu, w

którym unosiła się woń róż, hibiskusa i rododendronów. Było tam także wiele innych

kwitnących krzewów, których Ryder nie potrafił zidentyfikować. Odetchnął głęboko i zszedł

na dół. W ogrodzie stały kamienne ławki. Usiadł na jednej z nich i oparł się o pień drzewa

kasji. Zamknął oczy.

- Widziałam jak pan wychodził.

Zaskoczony Ryder omal nie spadł z ławki. Sophia Stanton - Greville stała tuż obok.

Spojrzał na nią. - Chciałem odpocząć. Nie przywykłem jeszcze do tutejszego upału, a

wszystkie dziewczyny na tej przeklętej sali balowej rwą się do tańca.

- Tak. Przypuszczam, że o to właśnie chodzi na balu.

Jej głos brzmiał chłodno, ton był pełen rezerwy.

Mówiła tak, jakby go bardzo nie lubiła. W takim razie dlaczego tu za nim przyszła?

To nie miało sensu.

Ryder usiadł wygodniej, wyciągnął nogi przed siebie i skrzyżował w kostkach. Złożył

ręce na piersi. Przyjął bardzo niedbałą pozę. Nigdy w życiu nie był tak nieuprzejmy wobec

kobiety. Odezwał się lodowatym tonem: - Czego pani ode mnie chce, panno Stanton -

Greville? Zatańczyć jeszcze raz, skoro jesteśmy na balu?

Zesztywniała, a Ryder znów zaczął się zastanawiać, czego ona tu szuka.

Spojrzała przed siebie w ciemność. - Zachowuje się pan inaczej niż większość

mężczyzn, panie Sherbrooke - powiedziała wreszcie.

-Ach, chce pani powiedzieć, że nie czołgam się przed nią? Nie wpatruję się w pani

karminowe usta ani we wspaniały biust?

-Nie!

-A więc, czego nie robię?

Odwróciła się od niego. Ryder zauważył, że mnie w palcach cienki muślin sukni. Była

bardzo szczupła i nawet mimo sukni uszytej wedle najnowszej mody, którą spopularyzowała

cesarzowa Josephine, odgadywał, że ma wiotką kibić. Zastanawiał się, jakie ma nogi i biodra.

Zwróciła się ku niemu. Na jej twarzy zagościł cień uśmiechu. - Jest pan bezczelny, sir.

W Anglii dżentelmeni nie odzywają się tak niegrzecznie.

- Nawet do wymalowanych kokot?

Wstrzymała oddech i Ryder przysiągłby, że naprawdę jest wstrząśnięta. Uniosła dłoń

do policzka i zaczęła ścierać puder.

Nagle przestała. Opuściła rękę. Uśmiechnęła się. Oczy jej zabłysły. - Nawet do

wymalowanych kokot - powiedziała spokojnie. - Mówiono mi, że ma pan rozum w głowie.

Tak słyszałam, ale najwyraźniej to fałszywa plotka. Jest pan grubiański i nudny.

Ryder wstał. Był teraz bardzo blisko, ale Sophie nie odsunęła się ani o krok.

- Teraz pani zadała cios - powiedział. - Nie najgorszy. Ale i nie najcelniejszy.

Wyciągnął z kieszeni chusteczkę i szybko wytarł jej czerwone usta. Usiłowała się

uchylić, ale Ryder schwycił ją za kark i wytarł jeszcze raz. Odrzucił chusteczkę na ziemię.

- No - powiedział, po czym pochylił się i mocno ją pocałował w usta. Całował bardzo

długo. Po chwili pocałunek stał się delikatniejszy. Sophie stwierdziła, że Ryder jest

prawdziwym ekspertem, całował lepiej niż ktokolwiek dotąd. Jego wargi pieściły jej usta.

Próbował wsunąć język między jej zęby, ale nie zmuszał jej. Pozwalała się całować,

ale stała bez ruchu i nie odpowiadała na pocałunek.

Nagle ujął jej piersi i Sophie podskoczyła.

- Ciii - wyszeptał w jej usta. Jego oddech był ciepły i słodki, przesiąknięty rumowym

ponczem. - Pozwól mi się dotykać. Chcę sprawdzić, czy twoja skóra jest rzeczywiście taka

gładka i ciepła, jak sobie wyobrażałem.

Równie niespodziewanie jego dłonie znalazły się pod stanikiem i pieściły jej nagie

piersi. Przerwał na chwilę i zapytał:

- Twoje serce galopuje, ale nie dość szybko.

Masz miłe piersi, panno Stanton - Greville. Czy po to przyszłaś tu za mną? Chciałaś,

żebym cię popieścił? A może chciałabyś, żebym cię posiadł, tutaj w ogrodzie? Pod tym

pięknym drzewem kasji? Pachnie tak mocno, że jego woń stłumiłaby nawet zapach seksu.

Milczała. Nie poruszyła się i pozwalała mu pieścić piersi. Pocałował ją jeszcze raz.

Tym razem głęboko. Otwartą dłoń ułożył na jej sercu. Poczuł, że zabiło jeszcze szybciej i

uśmiechnął się.

- O to ci chodzi? Chcesz mnie porównać z innymi kochankami? Ale nie dojdzie do

tego.

Jego oddech był ciepły, język czuły i łagodny. Jednak ona nie odpowiadała na

pocałunek. Była całkowicie bierna. Nie rozumiał jej. Chciał, by mu odpowiedziała i, na Boga,

będzie miał tę odpowiedź. Wyjął ręce spod jej stanika, chwycił za ramiączka sukni i ściągnął

ją aż do pasa. W świetle księżyca ukazały się białe piersi. Nie były duże, ale bardzo kształtne,

pełne i wysoko osadzone, o bladoróżowych sutkach. Ryder pochylił się i zaczął je całować.

Wtedy się roześmiała. Złośliwie i drwiąco. Wyprostował się zaskoczony i spojrzał na

nią. Z wdziękiem tancerki wywinęła się z jego objęć. Ale nie uczyniła nic, by okryć swą

nagość.

-Jesteś zupełnie niezły - powiedziała drwiącym tonem. Wyprostowała ramiona,

wypinając pierś do przodu. - Zupełnie niezły. Jesteś śmiały, arogancki, nie czekasz na

zaproszenie kobiety. Powinieneś okazać nieco więcej powściągliwości, sir. A może

potrzebujesz zachęty, tylko nie mogłeś się jej doczekać?

-Możliwe - powiedział. - Możliwe, że tak, ale ja się nie dzielę z innymi, panno Stanton

- Greville. Kiedy biorę kobietę, jestem jedynym mężczyzną, który się w nią zagłębia.

Nie będziesz mnie porównywała z innymi, przynajmniej nie od razu.

- Ach, tak - powiedziała tym swoim przeklętym głosem. Mówiła teraz drwiąco i

uwodzicielsko. Nigdy dotąd nie słyszał podobnego głosu. - Na razie możesz mnie podziwiać,

sir - powiedziała.

Ryder wpatrywał się w nią, kiedy powoli, z nieskończonym wdziękiem, naciągała

suknię na ramiona. Gdy suknia znalazła się już na miejscu, Sophie wyglądała, jakby nie

zaszło nic niezwykłego. - Nie, panie Sherbrooke - powiedziała - jest pan zbyt szybki. Nie

podobają mi się pańskie wybryki. Pan żąda, nie prosi. Z drugiej strony, pańska arogancja

podoba mi się. Jest odświeżająca. Będę o panu myślała, panie Sherbrooke. Zdecydowałam, że

wybiorę się z panem jutro rano na przejażdżkę konną. Spotkamy się tutaj o ósmej. I niech się

pan nie spóźni. Nie lubię czekać na mężczyzn.

Miał ochotę odpowiedzieć, żeby zabrała do piekła swój strój do konnej jazdy, swego

konia i rozkazy, ale nie powiedział tego. Przyglądał się jej ustom, czystym, pozbawionym tej

przeklętej szminki. Naprawdę pięknym ustom. I nadal pozostawała tajemnicza. A Ryder nie

umiał się oprzeć tajemnicom.

Uśmiechnął się i wyciągnął rękę. Lekko pogładził policzek Sophii. - A teraz mój

rozkaz. Nie maluj się. Nie lubię tego. Muszę cię już zostawić, panno Stanton - Greville.

Odszedł nie oglądając się. Pogwizdywał. Sophie patrzyła na niego nieporuszona,

dopóki nie zniknął w ciemności. Jej serce biło jak oszalałe i kręciło jej się w głowie. Przerażał

ją. Nie skłamała, nigdy dotąd nie spotkała podobnego mężczyzny. Osunęła się na ławkę i

ukryła twarz w dłoniach. Co teraz pocznie?

ROZDZIAŁ 3

Ryder spoglądał z uśmiechem na zegar z pozłacanego brązu w salonie Kimberly Hall.

Była dokładnie ósma rano. Ona pewnie go teraz wygląda, oczekując, że lada chwila zajedzie

od frontu Camille Hall, tak jak jaśnie pani sobie życzyła.

Ale się nie doczeka.

O wpół do dziewiątej Ryder wstał, przeciągnął się i przeszedł do małego pokoju

śniadaniowego z widokiem na boczny ogród. Emil i jego ojciec już tam byli. Usługiwało im

dwoje czarnych niewolników, w tym gospodyni Samuela, Mary, która radośnie wskazała

Ryderowi jego miejsce.

Ryder poprosił o świeże owoce i chleb, które podał mu wysoki czarnoskóry

mężczyzna, James. Tak jak wszyscy czarni mężczyźni, kobiety i dzieci na Jamajce, chodził

boso. Ryder wciąż nie mógł się do tego przyzwyczaić.

Popijał mocną czarną kawę, która tu, na Jamajce, miała doskonały smak. Nie odzywał

się. Rozmyślał o Sophii Stanton - Greville i próbował sobie wyobrazić, jaką ma teraz minę.

Musiała już zrozumieć, że Ryder nie przyjedzie. Uśmiechnął się i odgryzł kęs chleba.

- Słyszałem, jak zeszłego wieczoru mówiono, że ma pan dziś jeździć konno z panną

Stanton - Greville.

Ryder nie spojrzał na Samuela Graysona. Bał się, że jeżeli to uczyni, wyszczerzy zęby

jak grzesznik, bo w tonie Graysona brzmiała zazdrość. Ilu mężczyzn straciło głowy dla tej

przeklętej dziewczyny? I skąd wszyscy wiedzieli o planowanej konnej przejażdżce? A raczej

skąd wiedzieli, że panna Stanton - Greville tak zarządziła.

- Osoba, która rozpowszechniała takie pogłoski, myliła się. Jestem przecież tutaj i

spokojnie spożywam śniadanie. James, powiedz Córze, że chleb jest bardzo smaczny.

- Powiedział mi o tym wuj panny Sophii. Zapytał mnie, czy można panu ufać - ciągnął

Samuel. - Bardzo kocha swoją siostrzenicę i obawia się, by jakiś mężczyzna jej nie

wykorzystał.

Emil zakrztusił się kawą.

Ryder pochylił się i uderzył go w plecy. - Już ci lepiej?

-Nie zniosę tego, Emilu - powiedział ostro jego ojciec. - Nie masz prawa źle o niej

mówić, rozumiesz? Nie będziesz się zachowywał jak złośliwy, pożądliwy młokos.

-Nic nie powiedziałem. Zakrztusiłem się tylko.

-Niech cię diabli! Nie będę tolerował twojego przeklętego zuchwalstwa.

-Samuelu - przerwał mu Ryder. - Co do cnoty panny Stanton - Greville zdania są

podzielone. Z pewnością o tym wiesz.

-To nie ma znaczenia - odparł Grayson. - Ja znam prawdę.

-W takim razie porozmawiajmy o czymś innym. Demoniczne przedstawienie nie

powtórzyło się więcej. Jestem zawiedziony i zastanawiam się, dlaczego po moim

przyjeździe tak nagle je przerwano.

-To prawda - powiedział powoli Emil. - Zanim ojciec przywiózł cię tutaj, spędziłeś

kilka godzin nad zatoką, więc w ciągu doby wszyscy dowiedzieli się o twoim

przybyciu.

-Co oznacza - ciągnął z namysłem Ryder - że jeśli te przedstawienia z powodu mego

przyjazdu miały być zaniechane, osoba za nie odpowiedzialna nie dowiedziała się o

moim przybyciu na czas.

-Tak - potwierdził Emil.

-Nadal nie jestem przekonany, że to jest dzieło człowieka - powiedział Grayson. -

Może wcale nie widziałeś człowieka w białym przebraniu, ale demona wudu, który się

po raz kolejny objawił.

-To był człowiek z krwi i kości - odparł stanowczo Ryder. - Strzała, która utkwiła w

moim ramieniu, również została wystrzelona przez najzwyklejszego człowieka. Stąd

wynika, że w Kimberly mieliśmy tamtej nocy co najmniej dwóch łajdaków. Czy w

okolicy mieszka jakiś dobry łucznik?

-Dobry Boże! - wykrzyknął Emil. - Że też o tym nie pomyślałem! Tak, ojcze. Trzeba

się nad tym zastanowić.

Na chwilę zapadła cisza. Ryder jadł świeże, schłodzone owoce i kruchy chleb.

Pomyślał o czekającej na niego Sophii Stanton - Greville. Myśli były równie smakowite jak

chleb.

- Tak - powiedział wreszcie Samuel. - Znam mężczyznę, który jest doskonałym

strzelcem.

- Kto to? - zapytali chórem Emil i Ryder.

Samuel machnął ręką.

- Nie, nie. To nie ma sensu. Myślałem o Eli Thomasie, nadzorcy Burgessa. Jego

biegłość jest znana, ale to naprawdę nie ma sensu. Dlaczego miałby przyjść do Kimberly i

strzelać do Rydera? Łucznictwo uprawia również David Lochridge oraz pan Jenkins, handlarz

z Montego Bay. Bez wątpienia są jeszcze inni i z pewnością jest ich zbyt wielu, by wyciągać

jakieś sensowne wnioski.

Ryder uśmiechnął się. Kolejny fragment zagadki wyjaśniony. Jeszcze jedno ogniwo

związane z tą małą kokotą z Camille Hall, która kusiła go i właściwie nie miała nic przeciwko

temu, żeby się z nim kochać w ogrodzie, tuż obok sali balowej z setką gości.

- Ponieważ mężczyźni, którzy złożyli nam nocną wizytę, nie wiedzieli o moim

przybyciu – powiedział Ryder, bawiąc się plasterkiem pomarańczy - krąg podejrzanych

znacznie się zawęża, bo pierwszego popołudnia po przyjeździe spotkałem w Złotym Dublome

wielu dżentelmenów.

Emil wyciągnął kawałek papieru i pióro. Zapisał nazwiska wszystkich, których Ryder

zapamiętał.

-A więc odpadają obydwaj jej kochankowie. Możemy wykreślić Olivera Sussona.

-Tak - powiedział Emil, a jego ojciec odrzucił serwetkę i wielkimi krokami wypadł z

pokoju.

-Dlaczego upiera się, by być ślepym na to, kim jest ta dziewczyna? - zapytał Ryder

marszcząc czoło.

-Upatrzył ją na moją żonę - odparł Emil, przyglądając się obrazowi

przedstawiającemu pole trzciny cukrowej. - I nie chce z tego zrezygnować. Myślę, że

go omotała. Podoba mu się jej złośliwość. Mary, jego gospodyni, także jest nieco

złośliwa, i to na niego działa. Mówię ci, Ryderze, broniłby Sophii, nawet jeśliby go

uczyniła jednym ze swoich kochanków. Nie bierz sobie jego gniewu do serca. On chce

jak najlepiej.

Ryder skinął głową i zabrał się do jedzenia.

-Miałeś z nią jeździć, prawda? - zapytał po chwili Emil.

-Tak - odparł Ryder z szerokim uśmiechem. - Ale nigdy nie pozwolę, żeby kobieta mi

rozkazywała. Powiem jej, czego chcę i kiedy będę miał na to ochotę. Ja ją poproszę, a

nie ona mi rozkaże.

-To interesujące.

- Mam nadzieję - powiedział Ryder i dopił kawę.

- Która godzina, Emilu?

-Dochodzi wpół do dziesiątej.

-Chyba pojeżdżę konno.

-Owocnych łowów - powiedział Emil z krzywym uśmieszkiem.

-Mam nadzieję.

*

-Gdzie on jest?

-Nie wiem - odparła Sophie, zwracając się twarzą do wuja. - Zrozumiałam, że będzie

tu o ósmej. Nie mówił, że nie przyjedzie.

-Rozgniewałaś go! - Podniósł zaciśniętą pięść, ale jedna z niewolnic weszła właśnie na

werandę. Opuścił rękę.

-Nie posłuchał cię - powiedział ściszonym głosem. - Nie udało ci się, Sophio. Nie

jestem z ciebie zadowolony. Czy ja wszystko muszę robić? Nie, nie odpowiadaj. Teraz

będę o wszystkim decydował sam. Zmarnowałaś okazję i zastanawiam się, czy

zrobiłaś to celowo.

Zaczął się przechadzać po werandzie. Sophie przyglądała mu się bez zainteresowania i

milczała. Modliła się, by Ryder Sherbrooke miał dosyć rozsądku i trzymał się z dala od

Camille Hall i od niej.

Burgess przestał przemierzać werandę i podszedł do Sophie. Usiadł obok niej na

wyplatanym krześle.

-Ostatniej nocy wzięłaś do chaty lorda Davida? Skinęła głową.

-Wszystko poszło dobrze?

-Tak. Ale był zazdrosny o Rydera Sherbrooke'a. Ma słaby charakter. Jest dziecinny i

zajęty sobą. Kiedy się upije, radzę z nim sobie bez trudu, ale ostatniej nocy jego

zazdrość... zresztą, nieważne. W końcu wszystko dobrze poszło.

-Zawarłaś z nim umowę?

-Tak.

-Grammond wyjeżdża w przyszłym tygodniu?

-Tak.

-Możesz teraz zerwać z lordem Davidem. Nie jest nam już potrzebny.

-To nie będzie łatwe - odparła Sophie. - Jest młody i arogancki i wierzy, że go

potrzebuję. Nie pogodzi się z myślą, że już go nie chcę.

-Musisz coś wymyślić - Theo Burgess wstał i wszedł do domu, pozostawiając ją samą

z kłębowiskiem myśli.

Po dziesięciu minutach nadjechał Ryder Sherbrooke. Sophie miała ochotę krzyknąć,

żeby zawrócił. Przeklinała jego męski upór. Znała mężczyzn i wiedziała, co Ryder robi.

Dawał jej nauczkę, pokazywał, że nie będzie posłuszny rozkazom kobiety. Karał ją i poniżał.

Dobrze, niech próbuje. Gdyby tylko wiedział, że jej życzeniem było nie oglądać go nigdy

więcej. Że oddałaby wszystko, aby pierwszym statkiem wrócił do Anglii. Nie poruszyła się,

spokojnie patrzyła jak nadjeżdża, zsiada z konia i przywiązuje ogiera do słupka jakieś trzy

metry od niej.

Podszedł bliżej, oparł się nonszalancko o balustradę werandy i powiedział pogodnie; -

Dzień dobry.

Zmarszczył czoło, bo znowu była okropnie umalowana. W porannym słońcu

wyglądało to krzykliwie i tandetnie.

- Powiedziałem ci, żebyś umyła twarz. Wyglądasz niedorzecznie. Możesz być kokotą,

ale nie ma powodu, by się z tym obnosić.

Sophie powoli wstała. Przez dłuższą chwilę przyglądała mu się w milczeniu.

- Jesteś tu, żeby zabrać mnie na przejażdżkę - spytała wreszcie tym swoim kpiącym

głosem - czy żeby mi dyktować warunki poddania się?

-Poddanie - powtórzył. - To brzmi czarująco, zwłaszcza gdy chodzi o ciebie, miła

panno. Najpierw umyj twarz. Potem zabiorę cię na przejażdżkę.

-Spóźniłeś się o prawie dwie godziny, sir!

-Doprawdy? Ależ jestem opieszały. No cóż, dwie godziny temu nie miałem ochoty na

konną jazdę. A teraz mam. Idź umyj twarz. Daję ci na to dziesięć minut.

-Nigdzie z tobą nie pojadę! Idź do diabła! Zabieraj się stąd! Wracaj do Anglii i bądź

sobie gburem.

-Pan Sherbrooke! Jakże się cieszę, że pana widzę, sir. Siostrzenica wspomniała, że być

może wpadnie pan, by ją zabrać na przejażdżkę. Pojedziesz, Sophio. Pan Sherbrooke z

pewnością rad będzie z twego miłego towarzystwa, moja droga.

Ryder był zachwycony, że tak łatwo wpadła we własną pułapkę.

-Tylko się odświeżę, wuju.

-Doskonale. Pan Sherbrooke i ja utniemy sobie krótką pogawędkę. Ach, jaka to słodka

dziewczyna. Proszę siadać, panie Sherbrooke. Napije się pan ponczu z rumem?

-O tej porze? Nie, dziękuję, panie Burgess.

-Proszę mi mówić Theo. Nie jestem aż taki stary.

-W takim razie proszę mi mówić Ryder.

-Jesteś bratem hrabiego Northcliffe?

-Przyjechałby tu osobiście, ale właśnie się ożenił.

-Ach! A ty chcesz pozostać na Jamajce?

-Tylko dopóki się nie uporam z duchami, które od czterech miesięcy nawiedzają

Kimberly Hall.

-Grayson opowiadał mi o tym. Ogólnie wiadomo, że na Jamajce odbywają się

diabelskie obrzędy, a kapłani i kapłanki wudu są zdolni do wszystkiego.

' - Ostatnio duchy przestały się pojawiać.

- Doprawdy? Odczuwam wielką ulgę. Ale ciekawe dlaczego?

- Ja także. - Ryder miał ochotę wypytać go o nadzorcę i jego umiejętności łucznicze,

ale uznał, że pora jeszcze nie nadeszła. Wolał zostawić to w zanadrzu. Odchylił się na oparcie

fotela i uśmiechnął do Burgessa.

Na polecenie Burgessa niewolnik podał lemoniadę. Była przepyszna. Ryder zauważył,

że panna Stanton - Greville potrzebuje znacznie więcej czasu niż dziesięć minut. Wypił

lemoniadę i odstawił szklankę na wypolerowany mahoniowy stolik. Wstał i wyciągnął rękę

do Theo Burgessa.

- Obawiam się, że jest zbyt późno, Theo. Twoja siostrzenica ma najwyraźniej

ważniejsze sprawy niż przejażdżka konna w moim towarzystwie. .Do widzenia.

I odszedł nonszalanckim krokiem, pogwizdując pod nosem.

Theo Burgess spojrzał na niego, a potem wrzasnął: - Sophia!

Ryder nie zatrzymał się. Szedł w kierunku swego konia. Usłyszał na górze jakiś hałas

i spojrzał zaciekawiony. Stała na balkonie, dobre cztery metry nad nim, a w ręku trzymała

miednicę. Odskoczył, ale nie dość szybko. Spora część wody spłynęła szerokim łukiem

wprost na jego głowę.

Był pewien, że usłyszał jej śmiech. Ale zaraz potem Sophie wykrzyknęła: - O Boże!

Co ja zrobiłam! Och, panie Sherbrooke, jak mogłam być aż tak nieostrożna? Och, naprawdę

powinnam była się rozejrzeć. Proszę mi wybaczyć, sir. Proszę wejść na górę, dam panu

ręcznik. O Boże, Boże.

- Dziękuję, panno Stanton - Greville! - zawołał.

- Dobrze mi zrobi trochę wody dla ochłody.

- Natychmiast schodzę z ręcznikiem, sir – rzekła tonem fałszywej słodyczy. - I proszę

mi mówić Sophie.

Odwrócił się ku werandzie i spostrzegł coś zupełna' nieoczekiwanego. Twarz Theo

Burgessa wyrażała obrzydliwą podłość, a w jego jasnobrązowych oczach czaiło się coś

przerażającego. Jednak zaraz to wszystko zniknęło, a Burgess pomachał do Rydera ręką i

szybko podszedł, wykrzykując: - Proszę usiąść, panie Sherbrooke! Ach, cóż za niezdara z tej

mojej siostrzenicy! Ale z pewnością postara się to naprawić.

- Nie wątpię, że się postara.

Bezczelne babsko!

Sophie zmyła tylko najbardziej wulgarną część makijażu. A twarz Rydera

Sherbrooke'a lśniła czystością i kroplami wody. Sophie uśmiechnęła się do niego triumfalnie,

mimo że jej słowa brzmiały przepraszająco i miały go udobruchać. Plotła niewiarygodne

bzdury. Uwijała się wokół niego, proponując lemoniadę, cztery ręczniki, a może nawet pięć,

skoro jest bardzo zmoczony, proponowała, że rozczesze mu włosy.

- Nie, dziękuję - rzekł w końcu Ryder. - Czuję się wystarczająco suchy. Dość tego.

Mam nadzieję, że woda, którą na mnie wylałaś, nie była brudna.

Zamrugała gwałtownie. Jej twarz pobladła, a zaraz potem spłonęła rumieńcem. Zaraz

jednak przybrała wyraz fałszywego smutku.

- Ach, Boże, mam nadzieję, że tak, ale sam wiesz... Dorsey z pewnością opróżniła i

umyła wiadro, ale czasami bywa leniwa i zaniedbuje swoje obowiązki. Proszę zaczekać, sir.

Zaraz ją zapytam. – Ale zaraz potem zmieniła taktykę. - Tylko że jeśli Dorsey nie umyła

wiadra, nigdy się do tego nie przyzna.

A więc nigdy się nie dowiemy. O Boże! - Zerwała się z fotela i przybliżyła do Rydera,

węsząc głośno i marszcząc nos.

Odegrała naprawdę niezłe przedstawienie. Ryder wstał.

- Powąchaj jeszcze raz, Sophio. Czujesz coś niestosownego? Nie? To doskonale.

Widzę, że twoja twarz jest nieco mniej wytapetowana niż poprzednio.

Wciąż jesteś za mocno umalowana, ale nie do tego stopnia, żebym cię musiał odesłać

do pokoju. A zresztą już i tak nie masz wody. Może mam teraz na głowie trochę twojego

pudru? Wsiadajmy na konie, zanim zrobi się zbyt gorąco.

Stajenny przyprowadził piękną gniadą klacz z dwiema białymi skarpetkami. Klacz

szturchnęła Sophie w ramię.

- Ty niedobra dziewczyno! - roześmiała się Sophie i poklepała klacz po nozdrzach. -

Jesteś gotowa do galopu?

Ryder zmarszczył czoło. Zupełnie inny głos i czarujący śmiech.

Nie pomógł jej dosiąść konia. Sophie oczekiwała jego pomocy, ale Ryder po prostu

wsiadł na swego ogiera i czekał, nawet na nią nie patrząc.

Sophie wsiadła przy pomocy chłopca stajennego. Spojrzała na Rydera z wyrazem

twarzy, jaki przybierała jego siostra Sinjun, kiedy udawało jej się wygrać z nim w szachy.

-Dokąd chce pan pojechać, panie Sherbrooke?

-Skoro ja zwracam się do ciebie po imieniu, ty powinnaś nazywać mnie Ryder.

-A więc dobrze. Dokąd chciałbyś pojechać, Ryderze?

-W stronę plaży, do tej małej, przytulnej chatki, o której tyle słyszałem.

Ryder mógłby przysiąc, że doznała szoku. Ale odparła lodowatym tonem: - Raczej

nie.

Uśmiechnęła się do niego uwodzicielsko i potrząsnęła głową. Miała na sobie

bladoniebieski strój do konnej jazdy, kapelusz także niebieski, ale ciemniejszy. Piękne pióro

wdzięcznie okalało jej twarz. Ten jej ruch głowy był bardzo kobiecy i efektowny.

-Zresztą myślę, że chata może być zajęta. Mój wuj wynajmuje ją. Nigdy nie wiadomo,

kogo się zastanie w środku.

-Ach, twój wuj.

Sophie przycisnęła pięty do boków klaczy i ruszyła cwałem. Jechali długą i szeroką

aleją prowadzącą do Camille Hall.

Bezczelna. Była kompletnie pozbawiona wstydu.

Ryder jechał za nią, zadowolony, że Sophie prowadzi. Zjechali na polną drogę i po

niecałym kilometrze Sophie skręciła w bok, nad morze. Gdy przecięli wąski pas drzew

mango, Ryder wstrzymał oddech. Nigdy w życiu nie widział nic równie pięknego.

Plaża ciągnęła się na wschód i znikała za zakrętem. Piasek był czysty i oślepiająco

biały. Woda miała turkusowy odcień. Drzewa mango ustępowały palmom kokosowym, które

opasywały plażę. Trwał odpływ i mokry piasek zachwycał rozmaitymi barwami i odcieniami.

-Niewiarygodne - powiedział Ryder spontanicznie. - Nigdy w życiu nie widziałem nic

równie pięknego.

-Wiem. To moje ulubione miejsce. Często tu pływam.

-Chcesz teraz popływać?

-Zwykle pływam w sarongu. Teraz go nie mam.

-Nie szkodzi. Chciałbym cię zobaczyć nagą. Już wiem, że masz niezłe piersi. Żaden

znany mi mężczyzna nie skrytykowałby ich kształtu, ciężaru ani gładkości. Ale

pozostają jeszcze biodra, brzuch i damskie wyposażenie. Myślę, że mężczyzna

powinien obejrzeć to, w czym ma się zamiar zagłębić.

Odwróciła głowę, ale tylko na chwilę.

-Uważasz, że kobiecie należy się to samo, sir?

-Mów mi Ryder, ponieważ najwyraźniej bardzo się zbliżymy. Oczywiście, czemu nie.

Kobiecie należy się takie samo prawo. Chcesz mnie zobaczyć nagiego, Sophio?

Teraz?

Wydawało mu się, że ją pokonał. Ale już po chwili wiedział, że się pomylił.

Obdarzyła go płomiennym uśmiechem. Oblizała dolną wargę i pochyliła się ku niemu.

- Oczywiście. Myślę, Ryderze, że to będzie miłe.

Może zechcesz mi pozować. Siądę tutaj, pod palmą kokosową i powiem ci, jak masz

się usadowić, żebym cię widziała we właściwej perspektywie. Napięte męskie pośladki

bywają czasami zachwycające.

Dobry Boże, pomyślał, a jego oczom ukazał się widok, który tak obrazowo opisała.

Zarumienił się. Prawdę powiedziawszy był czerwony jak burak.

Sophie zauważyła jego rumieniec z nieukrywaną satysfakcją. - Doprawdy, panie

Sherbrooke, lepiej nie zarzucać przynęty, dopóki nie wiadomo, co można złapać na haczyk.

Udało jej się. Wygrała, choć nie było to wcale łatwe. Była tak bezwstydna, że

przyprawiła go o rumieniec. Musiała się zorientować, że jest pierwszą kobietą, której się to

udało, bo ten niebieskooki Anglik sprawiał wrażenie bardzo doświadczonego.

Doświadczonego i cynicznego, a także bardzo pewnego siebie. Ale Sophie doskonale

wiedziała, co mówi, bo za pierwszym razem, kiedy zabrała do chaty lorda Davida

Lochridge'a, był prawie zupełnie pijany. Zdjął ubranie, aby pokazać, że jego ciało jest silne i

umięśnione, znacznie ładniejsze od ciała starego Olivera Sussona. Był przekonany, że kiedy

je zobaczy, odrzuci innych mężczyzn. Przybierał rozmaite pozy, napinając pośladki, stąd wie-

działa, co mówi Ryderowi Sherbrooke.

Ryder był wściekły na siebie. Był tak zły, że miał ochotę wyć. Chciał zsiąść z konia i

sam wymierzyć sobie kopniaka. Ale nie uczynił tego. Nie mógł pozwolić, by miała nad nim

przewagę. A miała ją. I on musiał ją tej przewagi pozbawić. Nie mógł znieść, że kobieta,

przeklęta nierządnica, mogła go tak prześcignąć.

- Zrobię to z przyjemnością, Sophio – powiedział wreszcie. - Nigdy dotąd nie

złowiłem rekina ani piranii. Może teraz mam na haczyku anioła morskiego, a wiadomo, że są

one bardzo smaczne.

Uśmiechnął się do niej znacząco, ale panna Stanton - Greville nie raczyła na niego

spojrzeć. Uniosła brew i Ryder był pewien, że nie zrozumiała jego aluzji. Nie, niemożliwe,

tylko się z nim drażni, tym razem udając niewiniątko.

Wybuchnęła śmiechem.

-Może powinnam ci pokazać kura diabła. Są piękne, ale niebezpieczne. Mogą ukłuć,

kiedy się tego najmniej spodziewasz. Jest także dekasoryb, czyli trąbiąca ryba, która

jest tak hałaśliwa, że inne jej unikają.

-Tu mnie zakasowałaś - przyznał Ryder. - Możesz tak ciągnąć w nieskończoność,

podczas gdy mój zasób wiedzy na temat fauny morskiej jest dość ograniczony.

-A więc lepiej wiedzieć, co się może złapać na haczyk...

-Tak. Wiem. Chociaż niektóre ryby mają takie maleńkie pyszczki i jeszcze mniejsze

móżdżki. Zastanawiam się, jakie mają ciała. I jaki smak. Prawdopodobnie kwaśny. A

może są trujące. Z pewnością nie są słodkie i soczyste.

-Twoje myśli wybiegają zbyt daleko naprzód. Pogalopujmy teraz wzdłuż brzegu. W

skarpie, przy widocznym stąd zakręcie, są bardzo interesujące pieczary.

Ryder pojechał jej śladem, wystawiając twarz na powiew od morza. Był zły na siebie.

Nie na nią. Ona po prostu taka jest. Ale właściwie nie wiedział jaka.

Sophie zatrzymała konia, zsiadła i rozprostowała spódnice. Poprowadziła Rydera

wąską ścieżką wśród skał i kamieni. Wzdłuż ścieżki rosły poskręcane krzewy .Wreszcie, gdy

obydwoje mieli już dość upału, Sophie zatrzymała się i wskazała wąską szczelinę w zboczu

naprzeciw. Ryder zajrzał do pieczary.

-Prawdziwa jaskinia. Byłaś w środku?

-Tak. Jest głęboka i nie znalazłam wyjścia po przeciwnej stronie.

-Masz tu zapasy?

-Na przykład jakie?

-Och, koce albo prześcieradła. Butelkę rumu, a może nawet dwie. Szampana, aby

uczcić spełnienie.

-Rozumiem. Chodzi ci o to, czy bywam tu z innymi mężczyznami. - Wyglądała na

zamyśloną, nic poza tym. - Nie, dotychczas nie. Ale to dobry pomysł. Już ci mówiłam,

że w chatce ktoś może być nawet teraz. Dobrze byłoby mieć jeszcze jedno miejsce,

prawda?

-Myślę, że mężczyznę mogłaby ogarnąć czarna rozpacz. Nagi jak go Pan Bóg

stworzył, w ciemnej, wilgotnej jaskini. Choćby nawet jego towarzyszka re-

prezentowała nadzwyczajne umiejętności.

-Uważam, że jest wręcz przeciwnie. Uważam, że wszyscy mężczyźni są do siebie

bardzo podobni. Kiedy coś ich zajmie, zatracają się całkowicie.

Ryder przypomniał sobie nagle, jak opowiadał bratu, że będąc kiedyś z kobietą,

zapomniał jak się nazywa, pamiętał tylko ogromną przyjemność. Zarumienił się jeszcze raz.

Miał nadzieję, że Sophie tego nie zauważyła. Niech ją licho.

-Zadowalanie wielu mężczyzn, gdy wszyscy wiedzą o sobie nawzajem, wydaje się

potwierdzać twoją teorię.

-Uskarża się pan, panie Sherbrooke?

-Nie. Takie są fakty. Mężczyzna jest głupcem, jeżeli nie liczy się z faktami. Na imię

mi Ryder. Nie chciałbym, żebyś krzyczała „panie Sherbrooke!”, podczas pierwszego

orgazmu, jakiego ze mną doznasz. Poczułbym się bardzo nieswojo.

Nie wyglądała na ani trochę zakłopotaną. Wyglądała na rozzłoszczoną. Ryder

uśmiechnął się.

- Wracamy do naszych koni? A propos, czy konie mogą się spiec na słońcu?

Sophie roześmiała się.

Było późne popołudnie. Sophie siedziała w swojej sypialni. Miała na sobie tylko lekką

bieliznę, bo panował wielki upał. Siedziała spokojnie w wyplatanym fotelu przed otwartym

balkonem wychodzącym na morze. Czuła się zdruzgotana.

Nie udało jej się zapanować nad Ryderem Sherbrooke'em. Był zupełnie inny niż

wszyscy dotychczas poznani mężczyźni, których uwodziła i którymi manipulowała. Prawda,

że go zaskoczyła, ale tylko dlatego, że dotychczas nie spotkał kobiety, która wyrażałaby się

równie bezwstydnie. Jednak szybko zaczął się do tego przyzwyczajać.

Co ma teraz robić?

Wiedziała, że wuj wszedł do pokoju, mimo że nie usłyszała, jak otwierał drzwi.

- Opowiedz mi, co zaszło?

Nie odwróciła się.

- Jeździliśmy konno - powiedziała obojętnie.

- Pokazałam mu Plażę Penelopy i jedną z pieczar. To mężczyzna, wuju, ale całkiem

niepodobny do innych. Nie usiłował mnie pocałować, ale mówił otwarcie o sprawach

związanych z seksem.

- Uwiedziesz go. Może jutro w nocy.

Teraz się obejrzała. Wuj siedział na jej łóżku, oparty plecami o wezgłowie. Z twarzą

przesłoniętą moskitierą przez chwilę, jedną krótką chwilę, sprawiał wrażenie dobrego, miłego

i łagodnego - takiego, jakim się pokazywał obcym.

- Nie rozumiesz mnie. On robi to, na co ma ochotę.

To on mi powie, kiedy zechce pójść ze mną do łóżka.

Mogłabym spacerować przed nim nago, a on tylko by się uśmiechał, może

powiedziałby coś bezwstydnego i odszedł, o ile nie byłby pewien, że całkowicie nade mną

panuje. Moja reakcja nic by go nie obchodziła.

Theo Burgess zmarszczył czoło. Miała rację. Rozmawiał z Ryderem dość długo, by

rozumieć, co Sophie miała na myśli.

- W porządku - powiedział wstając. - W takim razie zwabimy go do chaty innym

sposobem.

Milczała. Nagle poczuła się zmęczona i zmarznięta. - Mówił coś o swojej ranie?

Potrząsnęła głową.

- Nie jest głupcem. Prawdopodobnie rozpytywał wokoło, kto dobrze strzela z łuku.

Igra sobie, ale tylko ja i ty znamy reguły.

Sophie nienawidziła tych reguł. To były jego reguły, nie jej.

Tego wieczoru miała powiedzieć lordowi Davidowi Lochridge, że nie chce więcej

mieć z nim nic wspólnego. Nie miała pojęcia, jak ma to uczynić, bo David był młody i

zadowolony z siebie, i Sophie wiedziała, że nie będzie sobie umiał wyobrazić, iż ktoś może

go nie pragnąć, mimo że jest taki wspaniały.

Theo Burgess wpadł na pomysł, jak ma to zrobić. Po raz pierwszy od długiego czasu

Sophie roześmiała się.

*

Było bardzo późno. Sophie przyszła do chaty. Koń Davida stał przywiązany do

drzewa. Kiedy weszła do środka, David uniósł szklankę z rumowym ponczem. Nie wyglądał

na pijanego, a to ułatwiłoby jej sprawę.

Zerwał się, żeby ją uściskać. Odsunęła się od niego tanecznym krokiem i ze śmiechem

zasłoniła rękami.

-Nie, Davidzie. Najpierw musimy porozmawiać.

-Porozmawiać? - powtórzył nie rozumiejąc.

- Stałaś się bardzo dziwna. Dlaczego mamy rozmawiać?

- Mam ci coś do powiedzenia. Musisz poznać prawdę, ponieważ bardzo mi na tobie

zależy. Nie chcę ci sprawić przykrości i nie chcę, żebyś się złościł, tak jak inni, którym to

powiedziałam.

Lord David wypił resztę ponczu.

- A więc to jest ta rozmowa. Bardzo ciekawe. Co masz na myśli, Sophie?

-Mam syfilis. Pobladł.

-Nie!

-Tak - powiedziała cichym, zasmuconym głosem.

- Syfilis. Nie ma co do tego wątpliwości.

- Do kaduka! Nie zaraziłaś się ode mnie!

-Och, z całą pewnością. Gdybym się zaraziła od ciebie, nie musiałabym cię ostrzegać,

prawda?

-O Boże! - jęknął. - A jeśli mnie zaraziłaś?

-Nie sądzę, by tak się stało. Nic ci nie grozi. Ale obawiam się, że byłoby nierozsądne,

abyśmy nadal pozostawali kochankami.

Potoczył dzikim wzrokiem po małej chatce, w której w ciągu ostatnich dwóch

miesięcy spędził co najmniej dziesięć nocy. Spojrzał na Sophie i pomyślał o wszystkich

dziwnych snach i fantazjach, które miewał, gdy był dość trzeźwy, aby je zapamiętać. Ale

teraz te fantazje nie miały znaczenia. Jezu! Syfilis!

-Pójdę już, Sophie. Przykro mi. Do widzenia.

-Do widzenia, Davidzie. Nie martw się. Nic ci nie będzie.

Patrzyła, jak wciska na głowę kapelusz. Wybiegł w pośpiechu z chaty i pogalopował

przed siebie, jakby go gonił sam zielony wąż. Wuj Theo nie pomyli! się.

Zastanawiała się, czy wuj nie pomylił się także co do jego późniejszej reakcji.

- Nie powie nikomu ani słowa - powiedział. – Nie musimy się o to martwić. Nie

zechce się narazić na śmieszność. A kiedy się przekona, że nie złapał choroby, będzie

spoglądał na innych z uśmiechem wyższości i życzył im jak najgorzej. Taki ma charakter.

- Jest takim typem mężczyzny - powiedziała Sophie.

Zanim zasnęła, zastanawiała się, jak by zareagował Ryder, gdyby mu powiedziała, że

jest chora na syfilis. Przyszło jej do głowy, że prawdopodobnie przyjrzałby się jej twarzy, a

potem zechciałby osobiście zbadać całą resztę.

Był innym typem mężczyzny.

ROZDZIAŁ 4

Następnego ranka, po powrocie z Montego Bay, Emil powiedział Ryderowi, że lord

David Lochridge przestał być jednym z kochanków Sophii Stanton - Greville.

-Wielkie nieba! - zawołał Ryder. - Zadziwiające, trudno w to uwierzyć. Mówiłeś, że

jeszcze dwie noce temu był z nią w chacie przy plaży.

-Nie przyszło ci do głowy, że oczyszcza pole dla ciebie? - zapytał z uśmiechem Emil.

Ryder zastanawiał się przez dłuższą chwilę. W końcu powiedział bardzo stanowczym

tonem: - W pierwszej chwili można by tak pomyśleć. Jednak wciąż nie mogę uwierzyć, by

zachowała się aż tak demonstracyjnie. Jest w gruncie rzeczy subtelną kobietą, a co

ważniejsze, nie jest głupia. Można jej zarzucić wiele rzeczy, ale nie głupotę.

-Może jednak jesteś w błędzie, Ryderze. Może ona po prostu chce się z tobą przespać.

Podziwia cię i pragnie. Nie kieruje się żadnymi wyższymi pobudkami. Nie jesteś

odstręczający, chyba zdajesz sobie z tego sprawę?

-Kiedy chodzi o pannę Stanton - Greville, nic nie jest proste. Szaleństwem byłoby

sądzić, że wszystko zawdzięczam swemu niezwykłemu magnetyzmowi i męskiemu

wdziękowi, któremu kobiety nie są w stanie się oprzeć. Nie, Emilu, jeżeli ona

rzeczywiście chce mnie dołączyć do swoich zdobyczy, musi mieć jakiś istotny powód.

- Tak. Zastanawiam się tylko, dlaczego odepchnęła lorda Davida?

- Być może - odparł Ryder, głaszcząc się po brodzie - przestał jej już być potrzebny.

To mówiąc, przypomniał sobie, jak sam jej powiedział, że nie ma zamiaru być jednym

z wielu odwiedzających jej łóżko. Że będzie jedynym. Pokręcił głową. Nie, to niemożliwe. A

jednak bardzo interesujące.

-Co chcesz przez to powiedzieć?

-Chcę powiedzieć, że wszyscy zachowujemy się w określony sposób, jeśli mamy ku

temu jakieś ważne powody. Jeżeli Sophia rozstała się z lordem Davidem, to widocznie

miała konkretne podstawy. Pamiętaj, rozmawiamy o motywach. Lord David jest

młody, przystojny, doskonały kandydat na kochanka. Ale Oliver Susson? Charles

Grammond? Są w średnim wieku, otyli, przygarbieni... nie Emilu, ich wybór nie był

przypadkowy.

-Lord David opowiada, oczywiście, że miał jej już dosyć. Ale nikt mu nie wierzy.

-I słusznie.

-Wstąpiłem po drodze na plantację Grammondów, aby się pożegnać z całą rodziną.

Wyjeżdżają pod koniec tego tygodnia. Napiłem się rumu z Charlesem i dowiedziałem

się czegoś interesującego, ale dopiero wtedy, gdy salon opuściła jego władcza żona.

Pogłoski, które słyszałem, okazały się prawdziwe. Oliver przegrał sporo pieniędzy w

karty z lordem Davidem. Czy mój ojciec opowiedział ci o fenomenalnym szczęściu w

kartach, jakie ma lord David?

- Tak. On i jeszcze kilka osób. Ostrzegli mnie również, abym go unikał. To

interesujące, Emilu. A więc skutek jest taki, że Charles musi opuścić Jamajkę, a przedtem

sprzedać plantację, która dziwnym zbiegiem okoliczności położona jest obok Camille Hall. A

pan Theodore Burgess kupuje tę plantację, ponieważ jest takim dobrym, współczującym

człowiekiem. Ciekaw jestem, ile za nią płaci Grammondowi?

-Mogę się tego dowiedzieć - powiedział Emil. - Powinienem był go o to zapytać, ale

nie przyszło mi do głowy. A zresztą zaraz potem wróciła jego żona. Ona mnie

przeraża.

-Nie szkodzi. Z każdym dniem rozwiązują się jakieś zagadki. Boże, ależ upał.

-A jeszcze nie nadeszło południe. Chciałem ci zaproponować, żebyśmy razem

obejrzeli destylarnię.

-Po moim trupie. Jest za gorąco. Zastanawiam się, jak znoszą to niewolnicy.

-Przywykli do upału. Zresztą przybyli tu z Afryki, krainy jeszcze mniej gościnnej niż

Jamajka.

-A jednak... - powiedział Ryder i zamilkł, wzruszywszy ramionami, bo na progu

nieśmiało stanęła Coco.

Emil obejrzał się i zmarszczył brwi.

- O co chodzi, Coco?

Dziewczyna przybliżyła się i utkwiła wzrok w bosych stopach. - Ja... ja muszę z

panem pomówić. Przepraszam, to ważne.

Emil zwrócił się do Rydera: - Zazwyczaj nie odzywa się ani słowem, więc musi to być

coś naprawdę ważnego. Przepraszam na chwilę.

Ryder zastanawiał się, czego chce gospodyni Emila. A potem poczuł wielką

ociężałość. Zaczął marzyć o tym, by znaleźć się nago w zaspie śnieżnej na samym szczycie

Ben Nevis i tarzać się w niej, tarzać, aż do zamarznięcia. Pomyślał z sentymentem o gęstej

mgle, która przenika go chłodem aż do szpiku kości, podczas gdy on idzie ulicą Świętego

Jakuba. Nawet londyńska paskudna i dokuczliwa mżawka, ściekająca za kołnierz, wydała mu

się w tej chwili pociągająca.

Zastanawiał się dlaczego Sophia Stanton - Greville odprawiła lorda Davida

Lochridge'a. Wydawało mu się, że rozumie, dlaczego najpierw uczyniła go swoim

kochankiem. Rozmyślał o tym, w jaki sposób będzie mógł sprawdzić, czyjego domysły są

zgodne z prawdą. Ale przede wszystkim zastanawiało go, dlaczego został wybrany na

następnego kochanka Sophii.

*

Theo Burgess był blady z wściekłości.

-Jesteś nieznośnie opieszała! - krzyknął, wpadając do jej sypialni. - Nie pokazuje się tu

od dwóch dni!

-Wiem - powiedziała, zwracając się powoli w stronę wuja. - On prowadzi swoją grę.

-Gra czy nie gra, chcę, żebyś pojechała do Kimberly Hall i zrobiła, co do ciebie

należy. Chcę, żeby jak najprędzej znalazł się w chacie, Sophio.

Podszedł do niej, rozejrzał się naokoło i stwierdziwszy, że nikogo nie ma, uderzył

dziewczynę. Zatoczyła się do tyłu i upadła. Nie ruszała się.

-Wstań. Nie jestem pewien, czy zdajesz sobie sprawę, jakie to dla mnie ważne.

-Zdaję sobie sprawę.

-Wstań, do diabła. Bo inaczej przyłożę twojemu bratu i przekonam się, czy lubi ból.

Sophie wstała. Tym razem była przygotowana na uderzenie, ale i tak cios wymierzony

w żebra powalił ją na kolana. Nowe sińce, i to właśnie wtedy, gdy poprzednie zaczęły znikać.

Zadrżała z bólu i wściekłości.

- Teraz mam pewność, że mnie zrozumiałaś.

Ubierz się i umaluj. Jesteś blada i masz niezdrową cerę. Lekkie klepnięcie, które ci

wymierzyłem, może ci trochę zeszpecić twarz. Zamaluj ślady. A teraz się pośpiesz.

-Ryder Sherbrooke nie lubi, kiedy jestem umalowana.

-W takim razie zrób tak, żebyś mu się podobała. Nie leż na podłodze jak kulawy pies.

Półtorej godziny później, gdy trzej mężczyźni zasiadali do lunchu, James zaanonsował

przybycie panny Sophii Stanton - Greville.

Emil rzucił Ryderowi pytające spojrzenie. Ryder zmarszczył brwi. Nie myślał, że

przyjedzie tu do niego. To nie było w jej stylu, przynajmniej on się czegoś takiego nie

spodziewał. Coś się musiało wydarzyć. Albo ktoś ją do tego zmusił.

Samuel Grayson uśmiechnął się z zadowoleniem i zatarł dłonie.

- Wprowadź ją, James.

Kiedy weszła do jadalni w jasnożółtym kostiumie do konnej jazdy i leciutko

podmalowana, oczy Rydera rozbłysły. Wiedział, że nie mogła całkowicie zrezygnować z

makijażu, bo to oznaczałoby całkowite podporządkowanie się jego życzeniom. Sophie mogła

przegrać bitwę, ale nie wojnę.

Była wesoła i czarująca. Sprytnie i z niewiarygodną odwagą igrała z naiwnością

Samuela Graysona. Posyłała Ryderowi powłóczyste spojrzenia, naprawdę bardzo

uwodzicielskie. Emila lekceważyła. Chętnie przyjęła zaproszenie Samuela i zgodziła się zjeść

lunch w ich towarzystwie.

Ryder siedział i z zadowoleniem podziwiał jej przedstawienie. Nie miał zamiaru

podejmować gry, dopóki nie znajdzie się z nią sam na sam. I naprawdę tego chciał.

Pod koniec posiłku Sophie wstała i uśmiechając się do Rydera, oznajmiła: -

Przybyłam tu, aby zaprosić pana Sherbrooke'a do zwiedzenia interesującej pieczary, którą

właśnie odkrył jeden z naszych niewolników. Jest znacznie większa od tej, którą pokazałam

mu na Plaży Penelopy i nie jest taka chłodna i wilgotna, ponieważ ma szersze wejście, dzięki

czemu wpada do niej światło słoneczne.

- Będziesz czarującą przewodniczką, moja droga - powiedział Samuel Grayson głosem

tak pełnym zachwytu, że Ryder poczuł mdłości. - Ryder zazwyczaj unika słońca o tej porze

dnia. Nie przywykł jeszcze do tutejszych upałów.

- Może jednak pan Sherbrooke znajdzie w sobie dość siły ciała i ducha, by znieść upał,

gdy nagrodą ma być zachwycająca jaskinia.

Ryder od razu wyczuł, że Sophie usiłuje zarzucić przynętę. Chodziło wszakże o

potwierdzenie jego męskości. Spodziewała się, że bez wahania połknie haczyk.

-Sam nie wiem - powiedział leniwie. - Może innym razem, panno Stanton - Greville.

Jestem naprawdę bardzo zmęczony.

-Sophie - poprawiła go zachęcającym tonem.

-Tak, Sophio. Nie jestem silny, ani ciałem, ani duchem. Tak, jestem słabym

mężczyzną, który musi się troszczyć o swe wątłe zdrowie.

-Z pewnością przeżyłbyś zwykłą przejażdżkę na plażę!

-Masz parasol, którym mógłbym osłaniać głowę w czasie jazdy?

-Wystarczy kapelusz.

-Niepokoję się również o konia. Udaje, że jest złośliwym demonem, ale w gruncie

rzeczy jest równie słabowity jak ja.

Sophie zaparło dech. Wymykał jej się niczym oślizgły węgorz.

-Bardzo dobrze - powiedziała wreszcie z uśmiechem. - Do widzenia, panie Grayson.

Dziękuję za przepyszny lunch. Sama obejrzę jaskinię.

-Ależ przecież nie tknęłaś jedzenia! - zawołał za nią Grayson.

Emil zaczął się śmiać. Jego ojciec obrócił się na pięcie i popędził za panną Stanton -

Grevilie.

- Zapędziłeś ją w kozi róg, Ryderze. Myślę, że coś takiego nie spotkało jej nigdy

dotąd.

-Tak. Ale co za dużo, to niezdrowo. Chyba muszę za nią pojechać. Już i tak dostała

niezłą nauczkę. Teraz nadszedł czas na czołowe natarcie.

-A nie z boku? Albo od tyłu?

-Emilu, stajesz się impertynencki - powiedział Ryder z szerokim uśmiechem i

wyszedł.

Sophie nie wiedziała, co robić. Pozwoliła, aby mały niewolnik posadził ją na końskim

grzbiecie. Siedziała w siodle i bezmyślnie patrzyła przed siebie. Co ma robić?

Nie może po prostu wrócić do Camille Hall, ponieważ wuj Theo domyśliłby się, że

poniosła porażkę. Zadrżała na myśl o tym, jakie miałoby to konsekwencje. Nieświadomie

dotknęła palcami policzka. Spuchł od uderzenia. Puder zamaskował siniec, ale nie zatarł

wspomnienia bólu i upokorzenia. Miała ochotę wykrzyczeć temu układnemu łajdakowi

Ryderowi Sherbrooke, że nie maluje twarzy, aby wyglądać jak kokota. Nosi makijaż, aby

ukryć sińce. Przynajmniej tak właśnie było, dopóki wuj Theo nie uznał, że umalowana jak

nierządnica wygląda bardziej światowo i uwodzicielsko. Oczywiście zrozumiał także, że

kiedy jej twarz pokrywa gruba warstwa kosmetyków, może ją częściej i mocniej bijać.

Nie miała wyboru. Musi pojechać na plażę i powłóczyć się tam przed powrotem do

domu. A potem okłamie wuja. Powie, że Ryder Sherbrooke całował ją i powiedział, że jej

pragnie. Ale w takim razie, dlaczego nie chciał od razu udać się z nią do chaty? Według wuja

pocałunek oznaczał natychmiastowe pójście do łóżka. Wiedziała z doświadczenia, że wuj ma

rację. Nie będzie sobie tym zaprzątała głowy. Wymyśli coś w razie potrzeby.

Powziąwszy decyzję, Sophie skierowała klacz ku Plaży Monmouth, położonej półtora

kilometra na wschód od Plaży Penelopy. Plaża była pokryta okruchami skał. Piasek, był

brudnobrązowy. Jaskinia rzeczywiście istniała - jeden z niewolników odkrył ją zaledwie

wczoraj. Klacz starannie wybierała drogę między skalami, unikając kałuż po odpływie i poła-

manych pni drzew.

Sophie wcale nie miała ochoty jechać do tej przeklętej jaskini. Wstrzymała konia,

zsiadła i rozejrzała się dookoła. Rozłożyła koc pod palmą kokosową i usiadła w cieniu.

Wpatrywała się w lśniące morze. Wspominała, jak przed czterema laty po raz ostatni widziała

swoich rodziców.

Jej matka była kobietą o silnej woli, pięknej twarzy i pełnej figurze. Na imię miała

Corinna. Bardzo kochała swoje dzieci i dlatego nie chciała zabrać ich w podróż do Ameryki.

Uważała, że to zbyt niebezpieczne.

Ojciec lekceważył jej obawy, ale nie miał tak silnego charakteru jak matka i dlatego

Sophie i Jeremy po utonięciu rodziców zostali zabrani z Fowey w Kornwalii na Jamajkę, do

wuja Theo. Sophie doskonale pamiętała swój smutek i wdzięczność dla wuja. Wtedy go

kochała.

Miała nadzieję, że rodzice umarli szybko. Nawet teraz, po czterech latach, wciąż się o

to modliła. W jakiś sposób po prostu wiedziała, że matka do ostatnich chwil opiekowała się

ojcem. Taka już była. Sophie zamknęła oczy i poczuła na twarzy chłodny powiew od morza.

Zsunęła żakiet do konnej jazdy i rozpięła guziki lnianej bluzki. Zdjęła kapelusz i ułożyła go

na żakiecie, wygładziwszy skręcone pióro.

Po kilku minutach usnęła.

Ryder uśmiechnął się, zauważywszy jej klacz. A więc mimo wszystko Sophie

przyjechała na plażę. Może ta jaskinia rzeczywiście była tego warta. Potem dostrzegł Sophie,

opartą o kokosowe drzewo, pogrążoną w głębokim śnie.

Pomimo wilgotnego upału tutaj na plaży, w cieniu, było chłodniej. Ryder zsiadł i

przywiązał swego ogiera przy kępie trawy, tak aby mógł się paść.

Stanął nad Sophie i przyglądał się jej nieruchomej twarzy. Stwierdził, że mimo

makijażu wygląda bardzo młodo. Naprawdę bardzo młodo. Dlaczego, zastanawiał się,

dlaczego chodzi do łóżka z tymi mężczyznami?

A teraz zapragnęła jego.

Cichutko przyklęknął obok. Bardzo ostrożnie i powoli rozpiął guziki jej bluzki. Pod

spodem miała najzwyklejszą batystową koszulkę. Bez żadnych marszczeń ani koronek.

Marszcząc czoło, rozpiął wszystkie guziki.

Nie mógł jednak zdjąć bluzki, bo była wsunięta pod spódnicę do konnej jazdy. Nie

chciał budzić Sophie.

Zsunął bluzkę ile się dało, a następnie wyciągnął z kieszeni nóż i rozciął koszulkę.

Ach, pomyślał odsuwając cieniutki materiał, te jej piersi.

Były piękne. Sophie poruszyła się we śnie, lecz spała dalej.

Ryder odczekał kilka minut, a potem ostrożnie przesunął Sophie, tak aby nie opierała

się o pień drzewa i leżała płasko na plecach. Czekał dalej w nadziei, że się nie obudzi. Sophie

przewróciła się na bok i jęknęła, a potem znów ułożyła się na wznak. Ryder z uśmiechem

zajął się jej spódnicą. Podwinął ją aż do pół uda, tam gdzie znajdowały się podwiązki. Bardzo

ładne nogi, pomyślał, długie i kształtne.

Przyglądając się jej nogom, ułożył się obok i czekał, aż Sophie się obudzi.

Nie był pewien, jakiej się spodziewa reakcji. Przypuszczał, że obudziwszy się, spojrzy

na niego i otworzy ramiona. Czekał wyobrażając sobie, że wsunie dłoń pomiędzy jej uda, aby

dotknąć intymnego miejsca, a ona będzie spragniona i zacznie go błagać, aby ją natychmiast

posiadł. Spojrzał na jej usta.

Obudziła się i z jej ślicznych usteczek wydobył się prawdziwy wrzask, głośny, pełen

zawstydzenia i szczerego przerażenia. Wrzask przeszedł w pisk, a potem w westchnienie.

Ryder usiadł. Spoglądała to na niego, to na swoje nagie piersi i odsłonięte nogi.

-Niech cię diabli! Co ze mną zrobiłeś?

-Całowałem twoje piersi, a ty jęczałaś i wyginałaś się w łuk. Przywarłaś biustem do

mojej twarzy, więc musiałem przeciąć koszulkę, żebyś otrzymała to, czego pragnęłaś.

Ale ty jesteś nienasycona. Chciałaś więcej, więc położyłaś się na wznak i uniosłaś

biodra, żebym ci podwinął spódnicę.

- Nie, nie! To nieprawda! To przeklęte kłamstwa!

Sophie poczerwieniała i bełkotała z przejęcia.

Ryder zmarszczył czoło. Tego się nie spodziewał. Gdzie się podziały jej zalotne

uśmiechy, jej bezwstydne, kuszące odzywki. Patrzył, jak się opanowuje, jak na jej usta wraca

ten przeklęty, chłodny uśmiech.

Sophie myślała: Czy zauważył sińce na żebrach? Dobry Boże, nie.

Doszła do siebie. Powoli, uśmiechając się kusząco, naciągnęła koszulę na piersi i

zapięła bluzkę. Jej nogi cały czas pozostały odkryte.

Wstała i spojrzała na Rydera. Wygładziła spódnicę i podparła się pod boki.

-Przeklęty łajdaku - powiedziała zaskakująco spokojnym tonem. - Jednak

przyjechałeś.

-Tak. Uznałem, że moja męskość nie może być narażona na kpiny.

-Większość mężczyzn postąpiłaby tak samo. Niczym się od nich nie różnisz.

-Chyba nie.

-Nie miałeś prawa tak mnie traktować.

-Chciałem cię wyprowadzić z równowagi. I udało mi się. Wrzeszczałaś zupełnie jak

stara panna. Ukazałaś mi się z zupełnie innej strony. Ciekaw jestem, jakie jeszcze

kryjesz niespodzianki.

-Świetnie się zabawiałeś, Ryderze.

-Och, jeszcze nawet nie zacząłem. Sama się przekonasz, Sophio. A teraz chcę cię o

coś zapytać. Dlaczego wyrzuciłaś lorda Davida z twojego haremu?

-Harem? Chyba pomyliłeś płci.

- Wiesz, o co chodzi. Więc dlaczego?

Wzruszyła ramionami i odwróciła się od niego.

Spojrzała na morze. Przez dłuższą chwilę milczała.

W końcu znów się zwróciła do Rydera. Przybrała maskę flirciarki.

- Znudził mi się. Był chłopcem w ciele mężczyzny.

Dbał wyłącznie o własną przyjemność. Zmęczył mnie, to wszystko.

-Kłamiesz.

-Naprawdę? Dlaczego tak myślisz?

-Chcesz, żebym uwierzył, że się go pozbyłaś, bo masz ochotę na mnie, a ja

powiedziałem ci, że będę jedynym mężczyzną w twoim łóżku i twoim ciele.

-Tak, pamiętam, że tak powiedziałeś.

-A co z Oliverem Sussonem? Czy jego także odrzucisz?

Sophie milcząco wzruszyła ramionami.

-Nie zostanę twoim kochankiem, dopóki tego nie uczynisz.

-Jesteś zbyt wymagający, Ryderze. Powinieneś mnie błagać, abym cię wpuściła do

mego łóżka, a nie stawiać warunki.

- Pozwól, Sophio, że ci coś powiem - Ryder roześmiał się. - Jesteś ładna, nawet z tym

okropnym makijażem. Ale zrozum, sypiałem z wieloma kobietami, których uroda znacznie

przewyższała twoją. Z tego, co zobaczyłem, ciało masz także niezłe. Ja jednak nie zamierzam

dać się wciągnąć w twoją grę. Nic będę czekał w kolejce, podczas gdy ty będziesz rozsuwać

nogi dla wszystkich mężczyzn w okolicy. Nie jestem nieopanowanym młodzikiem, który

rzuca się na każdą samiczkę. Jestem mężczyzną, Sophio, i od lat zachowuję się, jak

mężczyźnie przystoi.

-Od lat! A ileż ty masz lat? Dwadzieścia pięć czy sześć?

-Pierwsze zbliżenie miłosne odbyłem w wieku trzynastu lat. A ty?

Zauważył, że jest na niego zła. Potem niepewna, jak ma zareagować. Wreszcie jednak

odpowiedziała tym swoim drwiącym uśmieszkiem.

-Krótko mówiąc, panno Stanton - Greville, pozbądź się innych, wszystkich innych. W

przeciwnym razie nigdy nie będziesz mnie miała. Już zaczynam tracić zainteresowanie

twoją osobą.

-Dobrze - powiedziała. - Odprawię Olivera. Przyjdziesz do chaty dziś wieczorem? O

dziewiątej?

-Masz jeszcze jakichś kochanków?

-Nie.

-Ach, pozbyłaś się już Charlesa Grammonda, nieszczęśnika, który przegrał w karty z

lordem Davidem?

- Tak.

Ryder wiedział, że Sophie nie odsłoni się całkowicie, jeżeli on nie zrobi czegoś

zupełnie nieoczekiwanego, jak przecięcie jej koszulki lub zadarcie spódnicy.

Wstał. Nie odzywał się, tylko na nią patrzył. Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do

siebie.

- A może ja nie chcę trafić do tego samego łóżka, przez które przeszło już tylu

mężczyzn. Może chcę zakosztować ciebie już teraz, tutaj.

Chciał ją pocałować, ale odsunęła twarz i jego usta musnęły tylko jej brodę.

Uśmiechnął się. Chwycił ją za pośladki i uniósł do góry, przyciskając jej brzuch do

swego podbrzusza. Miał wzwód i wiedział, że ona to poczuje.

- Puść mnie, Ryderze.

Jej głos brzmiał spokojnie. Ryder nie przestawał się uśmiechać.

- Z drugiej strony nie jestem jednak pewien, czy chcę w ciebie wejść już teraz -

powiedział prosto w jej usta. - Może wolę ci odpłacić pięknym za nadobne. Może zechcę cię

ukarać. Tak, właśnie na to mam ochotę.

Zaniósł ją nad samą wodę. Wiedziała, co zamierza i zaczęła się wyrywać. Ze

śmiechem wszedł do wody. Szedł naprzód, dopóki woda nie sięgnęła mu połowy uda.

Sophie krzyczała, bijąc pięściami w jego klatkę piersiową, barki i ramiona.

Podniósł ją wysoko w górę i odrzucił na głębszą wodę. Spadła na plecy, trzepocząc

rękami. Szła na dno jak kamień.

- Masz, diablico! - krzyknął, gdy wynurzyła głowę. Kasztanowe włosy lepiły się do

twarzy i ramion.

- Nie atakuj mnie więcej!

Roześmiał się i ruszył w stronę konia.

- Mówię poważnie, Sophio. Zazwyczaj bywam dżentelmenem, chyba że ktoś źle mnie

potraktuje.

Zrozum, nie pozwolę na twoje sztuczki.

Wychodziła na brzeg. Nasiąknięta spódnica przeważała ją to na prawo, to na lewo.

Trafiła stopą na zagłębienie i runęła na twarz. Odzyskała równowagę i wstała, wygrażając mu

pięścią. Ryder siedział już na koniu i odjeżdżał wzdłuż plaży. Nie przestawał się śmiać.

Zatrzymał się i Sophie usłyszała, jak krzyknął przez ramię: - Dziś wieczorem. O

dziewiątej. Nie spóźnij się! Ach, i dobrze wywietrz chatę!

Sophie chodziła w tę i z powrotem, świadoma, że wuj przygląda się jej kątem oka. W

końcu powiedziała: - Boję się go.

-Nie bądź głupia - odparł Theo Burgess. - To po prostu mężczyzna, młody mężczyzna.

Najwyraźniej niedoświadczony.

-Mylisz się. Mam wrażenie, że miał więcej kobiet, niż ich jest na całej Jamajce. On i

jego przeklęte zasady.

-Upij go. Wiesz, jak to zrobić. Niedługo powinien przyjechać. Będę w pobliżu. Wiesz,

co do ciebie należy.

- Tak - powiedziała, pragnąc upaść i umrzeć.

Tylko że wtedy Jeremy pozostałby sam.

Wyprostowała się, ale strach nie mijał. Musi się opanować i zacząć manipulować

Ryderem. Była w tym dobra, bo miała spryt i Bóg jeden wie jak wielkie doświadczenie.

Punktualnie o dziewiątej na schodkach chaty pojawiło się światło. Sophie otworzyła

drzwi. Na progu, uśmiechając się leniwie, stał Ryder.

- Twoje wysiłki, by wyglądać uwodzicielsko, nie są bezskuteczne - powiedział,

wchodząc do chaty - mimo że wściekła czerwień to nie jest twój kolor.

Lepiej nadawałby się jasnozielony. Aby uniknąć kpin, powinnaś się wystrzegać

wszelkich odcieni bieli. Nie pochwalam także fiszbinów, które unoszą ci piersi. Kobieta ma

biust albo go nie ma. Znający się na rzeczy mężczyzna nie da się nabrać. Ale nauczysz się.

Podejdź do światła, żebym mógł zobaczyć twoją twarz.

Sophie posłusznie spełniła jego polecenie. Miała rację, że się go obawiała.

Chwycił ją pod brodę i uniósł twarz do światła.

- Och, nie ma makijażu lub co najwyżej tylko odrobina. Cieszę się, że usiłujesz

wypełnić moje życzenia. Rozbierzesz się teraz, czy mamy chwilę porozmawiać? Kto jest

twoim ulubionym filozofem?

Och, widzę po minie, że przeczytałaś dzieła wielkich myślicieli z różnych okresów.

Wybierzmy coś z drugiej połowy ubiegłego wieku. Z Francji.

Stanęła obok wyplatanego fotela.

-Lubię Rousseau.

-Znasz go? Czytałaś go po angielsku czy w oryginale francuskim?

-I tak, i tak.

Sophie odwróciła się od niego i szybko nalała mu rumowego ponczu.

-Gorący wieczór - powiedziała, podając szklankę. - Napij się, zamiast rozmawiać o

Rousseau.

-Nie lubię Rousseau. Uważam, że jest bardzo nieprecyzyjny. Jego myśli są szalone, a

aspiracje uczynienia ziemi doskonałą nierealne.

Ryder uniósł szklankę i wypił poncz. Był przepyszny, zimny i słodki. Nie zdawał

sobie sprawy, że tak bardzo chce mu się pić. Nic przepadał za rumem, ale ten poncz

smakował inaczej. Wypił jeszcze jedną szklankę. Napój był wspaniały.

- Uważam, że Rousseau jest miłym człowiekiem, który jak najlepiej życzy i

mężczyznom, i kobietom.

Pisze, że powinniśmy porzucić nikczemność i dekadencję światowego żywota i

powrócić do prostego życia, do natury.

- O ile pamiętam, kwestia powrotu do natury została sformułowana później.

Ryder wypił jeszcze trochę ponczu. Smakował mu bardziej niż wszystko, co pijał

dotychczas i łatwo przechodził przez gardło. Opróżnił szklankę i podał Sophie. Nalała mu

jeszcze.

- Uważam, że facet miał źle w głowie. Powinien był nauczać, że mężczyźni mają

panować nad kobietami, bo w przeciwnym razie utracą sens własnego istnienia. Kobiety

panują nad mężczyznami w dziedzinie seksu. Im bardziej wprawna kobieta, tym

niebezpieczniejsza. Na przykład ty, Sophio. Zastanawiam się, czego ode mnie chcesz.

Zastanawiam się, co takiego posiadam, że budzi to twoją żądzę.

Poza ciałem, oczywiście. Jestem jednym z Sherbrooke'ów, a moja rodzina posiada

tutaj plantację, ale...

- Ryder zamilkł.

Nagle poczuł miłe ciepło. Był odprężony, ale czuł wzrastające pożądanie. Sophie

wydawała mu się słodka i łagodna, i tak mu się starała przypodobać. Teraz wyciągała do

niego ramiona, mówiła, ale on jej nie rozumiał, co było dziwne, ale się tym nie przejmował.

Wypił resztkę ponczu, wstał z fotela i podszedł do Sophie. Przyciągnął do siebie i zaczął

całować. Miała ciepły i słodki oddech, podawała mu rozchylone usta. Gładził jej plecy, a

potem ujął za pośladki. Uniósł ją tak, jak na plaży i jęknął z zachwytu.

Odsunął ją na chwilę i zaczął zsuwać suknię z ramion Sophie.

Roześmiała się łagodnie i słodko. Odepchnęła jego dłonie.

- Nie, Ryderze. Drzesz suknię, a jest uszyta z bardzo drogiego materiału. Kazałam ją

uszyć specjalnie dla ciebie. Przykro mi, że kolor ci się nie spodobał. Następna będzie w

odcieniu zieleni. A teraz pozwól, że zdejmę ją sama. Usiądź i patrz na mnie. Powiedz co

chcesz, żebym robiła. Oto szklanka ponczu, żebyś się ochłodził, patrząc jak się rozbieram.

Ryder wypił łyk rumu. Odchylił głowę na poręcz fotela. Patrzył, jak Sophie staje

naprzeciw niego i rozpina guziki czerwonej sukni.

I to była ostatnia rzecz, jaką zapamiętał z owego wieczoru.

-Jest nieprzytomny.

-Doskonale - powiedział wuj Theo, wchodząc do chaty.

Podszedł do Rydera i dokładnie go obejrzał.

- Tak. Doskonale. Nie wychodź, Sophio. Chcę, żebyś go zobaczyła. Możliwe, że jeśli

jest taki, za jakiego go uważasz, zechce cię wypytywać. Więc musisz być przygotowana.

Musisz wiedzieć, czy ma jakieś myszki, znamiona lub inne znaki szczególne.

Cofnęła się, a wuj ułożył Rydera na dużym łóżku, zaścielonym jedwabnym

prześcieradłem. Zręcznie go rozebrał, bo miał w tym duże doświadczenie. Kiedy Ryder leżał

rozciągnięty na wznak i zupełnie nagi, wuj roześmiał się.

- Dobry Boże, on wciąż ma wzwód. Spójrz na niego, Sophio. Czyż nie mówiłem, że to

wspaniały egzemplarz?

Nie miała ochoty, ale spojrzała. Uznała, że jest piękny, gładki i umięśniony, z

brązowymi włosami porastającymi pierś, o wąskiej talii i płaskim brzuchu, ale jego członek

był przerażający. Gruby i twardy. Wuj Theo przewrócił go na brzuch. Ciało miał delikatne,

plecy smukłe, mięśnie silne i jędrne. Nie miał żadnych myszek ani innych znamion.

Wuj Theo odwrócił go z powrotem na wznak.

- Jest gotowy, bo spodziewał się, że cię posiądzie.

- Odwrócił się i zawołał: - Dahlia! Przyjdź tu, dziewczyno!

Do chaty weszła bardzo piękna, młoda dziewczyna. Miała nie więcej niż szesnaście

lat, brązową skórę i czarne oczy. Zbliżyła się do łóżka i spojrzała na nagiego mężczyznę.

-To dopiero przysmak - powiedziała z uśmiechem i dotknęła brzucha Rydera.

-W takim razie nie będę ci płacił.

- No, może nie aż taki - powiedziała Dahlia.

Zrzuciła suknię. Pod spodem była zupełnie naga. Piersi miała bardzo duże i obwisłe,

biodra okrągłe i zwarte. Sophie odwróciła się, ale wuj Theo chwycił ją za rękę.

-Myślę, że powinnaś na to patrzeć, Sophio. On może ci zadawać pytania, robić uwagi

i...

-Nie chcę! - wrzasnęła mu prosto w twarz, wyrwała się i wybiegła z chaty.

Słyszała, że Dahlia śmieje się cicho i mówi uszczęśliwionym tonem: - Spójrz tylko,

jak rośnie, a zaledwie musnęłam go palcami! O tak, panie. To piękny chłopak. Prawdziwy

przysmak.

Sophie upadła na kolana. Poczuła mdłości, ale nie zwymiotowała. Już dawno przestała

wymiotować. Z początku tak, ale nie teraz. Minęło zbyt wiele czasu. Zbyt wiele widziała.

Objęła się ramionami i zaczęła kołysać do tyłu i do przodu.

Słyszała, jak Dahlia krzyczy w chacie, słyszała jej śmiech i jęki. Słyszała, jak zachęca

Rydera, by wszedł w nią głębiej, aby pieścił jej piersi. Zastanawiała się, czy wuj Theo stoi

nad nimi i patrzy. Wiedziała, że robił tak wcześniej. Zastanawiała się, czy sypiał z Dahlia. A

potem usłyszała Rydera. Jęczał i krzyczał. O Boże, tego już zbyt wiele.

Uciekła.

ROZDZIAŁ 5

Ryder powoli się budził. Jego pierwszą reakcją było niedowierzanie, bo czuł się

jednocześnie pijany i zaspokojony. Czuł się także dziwnie odprężony, ale lekko

nieprzytomny. Wiedział, że to już ranek. A on był pijany? Nigdy w życiu nie był pijany po

przebudzeniu. To wszystko nie miało sensu. W owej chwili wszystko wydawało mu się

pozbawione sensu.

Usiadł na tym nieznanym łóżku i zakrył twarz rękami, próbując zrozumieć.

Spostrzegł, że jest nagi i wtedy przypomniał sobie, gdzie się znajduje i co robił w tym łóżku

przez większość nocy. Powinien być całkowicie wyczerpany, ale nie był.

Spędził w tym łóżku noc z Sophią Stanton - Greville.

Boże, ona była wprost niewiarygodna, a jej umiejętności przewyższały wszystko,

czegokolwiek dotychczas zaznał. Powoli wstał i potrząsnął głową, żeby oprzytomnieć. W

drzwiach ukazała się stara niewolnica i uśmiechając się bezzębnymi ustami, powiedziała: -

Dzień dobry, panu. Piękny ranek.

Ryder chciał się okryć, ale kobieta pokręciła głową. Nic jej nie obchodziło, czy widzi

go w bonżurce, czy zupełnie nagiego.

Przygotowała mu kąpiel i śniadanie.

Sophia zgodnie ze swoim zwyczajem odeszła.

Był po prostu jednym z wielu. Nie zależało jej na nim. Dziwne, ale to go zabolało i

rozgniewało. Usiadł w wannie. Starał się odtworzyć wydarzenia minionej nocy, ale większość

szczegółów umykała mu i to go dziwiło. Pamiętał, że ją najpierw całował, a potem ona z

wielkim znawstwem pieściła go ustami. Zadrżał z rozkoszy na to wspomnienie. Pamiętał, że

ujeżdżała go mocno i szybko, a on trzymał jej wielkie piersi, pieścił je i unosił, a szczytując

wył jak dziki człowiek.

Ona także krzyczała. I przemawiała do niego, zachęcała go, mówiła, co lubi. Dobrze

pamiętał jej miękki i głęboki głos. Pamiętał jej piersi w swoich dłoniach i ich ciężar, gdy się

nad nim nachylała.

Ryder nie przypominał sobie, by ją pieścił. I to było dziwne, bo nie okłamał jej

mówiąc, że jest doskonałym kochankiem. Nigdy nie pozostawiał kobiety niezaspokojonej.

Ale nie, nie całował jej intymnego miejsca. To ona go całowała. Nie pamiętał też, by całował

ją w usta, tylko na samym początku. I to także było dziwne, bo Ryder przepadał za

pocałunkami. Lubił wsuwać język do ust kobiet i lizać je. Lubił je tulić i głaskać po całym

ciele.

Dlaczego jej nie całował? Czy była tak zepsuta, że do orgazmu wystarczyło jej czuć

go wewnątrz siebie? Nie pieścił jej palcami, a przynajmniej nie przypominał sobie, by to

robił. Jeszcze raz potrząsnął głową. Wciąż czuł się lekko pijany i nienawidził tego stanu.

Wstał, a stara niewolnica podała mu ręcznik. Wcale nie interesowała się jego ciałem.

Jego gniew wzrósł na samą myśl, że jest przyzwyczajona do oglądania nagich mężczyzn,

mężczyzn Sophii Stanton - Greville, dlatego w ogóle nie przejmuje się ich nagością.

Włożył świeżo wyprasowane ubranie. Dobry Boże, ta kobieta myślała o wszystkim.

Zjadł świeże owoce i ciepły chleb. Odmówił, gdy niewolnica zaproponowała mu poncz.

Wzdrygnął się widząc, że sama wypiła przeznaczoną dla niego porcję. Przekonał się, że tu nie

można pić.

Wychodząc, spojrzał na łóżko. Było teraz starannie zaścielone, jednak w chacie wciąż

cuchnęło seksem.

Nienawidził samego siebie. Ona prawdopodobnie cały czas panowała nad sytuacją.

Przypomniał sobie, jak krzyczała z rozkoszy i zaczął się zastanawiać, czy nie udawała. Nie

był pewien. A przecież znal kobiety. Dotychczas żadnej nie udało się go oszukać. Ale z So-

phią wszystko było możliwe. Wtedy przypomniał sobie poncz, który wypił zaraz po

przybyciu do chaty. Był tak pyszny, chłodny i orzeźwiający, a potem pamiętał już tylko

ciepło, wzwód, żądzę i dziki seks, który trwał i trwał, aż w końcu Ryder padł jak żołnierz w

boju.

Podszedł do konia. Pod mangowcem siedział Emil i żuł źdźbło trawy.

-A więc - wstał otrzepując bryczesy - możemy wracać do domu?

-Tak - odparł Ryder.

Emil o nic go nie pytał. Ryder już wytrzeźwiał. Myślał jasno, aż do bólu. Przypominał

sobie nowe szczegóły. Jak galopowała na nim, doprowadzając go do dzikich wrzasków.

Coś tu nie grało. Coś było bardzo nie w porządku. Marszcząc czoło, dojechał do alei

prowadzącej do Kimberly Hall. Usłyszał rytmiczny pomruk - to śpiewali pracujący na polu

niewolnicy.

-Widziałeś kiedy krokodyla na środku drogi pośród bagien mangrowych? - zapytał

Emila.

-Tak, widziałem. To naprawdę przerażające.

-Coś się tu nie zgadza.

- O co ci chodzi?

Emil miał się na baczności. Nie chciał nazwać Sophii Stanton - Greville rozpustnicą,

bo być może przypadła Ryderowi do gustu. Zachowywał się dyplomatycznie.

Nagle Ryder zrozumiał. Jej piersi! Pieścił piersi Sophii dwa razy. Znał ich wielkość i

ciężar. Jego dłonie pamiętały ich kształt.

Kobieta, z którą spędził tę noc, nie była Sophią Stanton - Greville. Miała zupełnie inne

piersi. I to cała zagadka. A skoro to nie była Sophia, spał z inną kobietą. Ta myśl sprawiła, że

miał ochotę wyć z wściekłości.

- Dodała czegoś do ponczu, który piłem wczoraj wieczorem - zwrócił się do Emila.

Wreszcie to powiedział. To prawda. Był tego pewien. Jednak nie mógł powiedzieć

Emilowi, że swoje rozumowanie opiera na rozmiarze piersi.

-Chcesz powiedzieć, że cię otruła? - zapytał Emil z niedowierzaniem. - Na Boga,

dlaczego?

-Kiedy się obudziłem, byłem w łóżku sam. Czułem się jak pijany. A co dziwniejsze,

nie mogłem sobie przypomnieć szczegółów minionej nocy.

Potrząsnął głową. W jego teorii coś się nie zgadzało.

-Jeżeli ona rzeczywiście dosypuje czegoś do ponczu, dlaczego inni kochankowie tego

nie spostrzegli i o nic jej nie pytali?

-Powiedziałbym, że masz większe doświadczenie niż inni mężczyźni, których

zabierała do chaty. Może oni po prostu pamiętają rozkosz i nie zadają sobie żadnych

pytań.

- Może - powiedział Ryder. - To możliwe.

Pomyślał, że to zupełnie prawdopodobne. Żaden z nich nie pieścił i nie oglądał

przedtem piersi Sophii Stanton - Greville. Znali tylko piersi tej drugiej kobiety i dlatego nie

odkryli prawdy.

Roześmiał się. Nakrył ją. A wszystko z powodu biustu.

O piątej wieczorem Ryder zdał sobie sprawę, że w chacie był również mężczyzna.

Pamiętał jego głos, ale nie pamiętał słów. Czy to miało sens? Musiało mieć. I kto, do diabła,

rozebrał go do naga? Nie pamiętał, by zdejmował ubranie.

Sophia podała mu narkotyk, uwodziła go, a potem przysłała inną kobietę, żeby się z

nim kochała. To zupełnie jasne. Ach, a wuj Theo zajął się jego ubraniem. To musiał być

Burgess. Nikt inny.

Ryder wstał z fotela. Na jego twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech. Wykąpał się i

starannie ubrał. Był opanowany. Pojedzie teraz do Camille Hall. Z całą pewnością nie

zaproszą go, by został na kolacji.

*

Sophie chciała zjeść kolację w swojej sypialni, ale Jeremy nie dawał jej spokoju.

- Co ci jest, Sophie?

Bał się, że siostra może zachorować i umrzeć, tak jak rodzice.

- Nic mi nie jest, kochanie. Zmieniłam zamiar.

Uczeszę się i zejdę na kolację.

Jeremy usiadł i patrzył, jak Sophie szczotkuje włosy. Nie milkł ani na chwilę.

- ...Wuj Theo kazał dziś Tomowi zabrać mnie w pole. Na dwie godziny. Nie dłużej, bo

jest strasznie gorąco. Bardzo mi się podobało. Ale kilka razy Thomas bił niewolników.

Uważam, że to nie jest konieczne. Thomas twierdzi, że tak trzeba, bo niewolnicy są leniwi, a

gdy posmakują bata, dowiedzą się, co się stanie, jeżeli nie będą pracowali. Nazywa ich

leniwymi brudasami.

Thomas był okrutnym potworem. Sophie go nienawidziła. Związała włosy czarną

aksamitną wstążką. Wstała i przejrzała się w lustrze. W starej jasnożółtej sukni wyglądała jak

szesnastolatka. Raził tylko zielonkawy siniec na policzku. Nie miała zamiaru go

zapudrowywać. Nie przejmowała się nim. A zresztą w przymglonym świetle wieczoru i tak

nie będzie widoczny. A jeśli wuj Theo zauważy, z pewnością, sprawi mu to przyjemność.

- Gdybyś był właścicielem, trzymałbyś Thomasa jako nadzorcę? Albo kogoś innego,

kto biłby niewolników?

Jeremy przygryzł dolną wargę, nie przestając machać nogami; energia rozsadzała go

nawet podczas wysiłku umysłowego.

- Nie wiem - powiedział wreszcie. - Wuj Theo uważa, że Thomas jest bardzo dobry.

Ufa mu i pozwala postępować wedle własnego uznania, tylko że...

- Tylko co?

Jeremy wstał.

- Znam większość niewolników od czasu, kiedy tu przyjechaliśmy. Od czterech lat.

Przyjaźnię się z nimi.

Lubię ich, a oni lubią mnie. Nie rozumiem, jak można bić kogoś, kogo się lubi. I w

polu jest tak gorąco.

Wiem, że na ich miejscu chciałbym czasami odpocząć. A oni nigdy nie odpoczywają.

Sophie wzburzyła włosy brata i ucałowała w czoło, ryzykując, że go urazi takim

macierzyńskim gestem. Jeremy odskoczył od niej i wybiegł z sypialni.

- Chodź już, Sophie!

Sophie stanęła jak wryta. Serce waliło jej młotem. W otwartych drzwiach stał Ryder

Sherbrooke. Wyglądał jak prawdziwy angielski dżentelmen, od czubka wyszczotkowanych

jasnobrązowych włosów, po lśniące buty z cholewami.

Wuj Theo zapraszał go do środka.

Ryder spojrzał na schody i spostrzegł Sophie. Zamrugał z niedowierzaniem. Kokota w

czerwonej sukni w niczym nie przypominała tej młodej dziewczyny, przyglądającej mu się,

jakby był samym diabłem, który przybył, by zabrać ją z sobą do piekieł.

Theo Burgess odwrócił się i przez jego twarz przebiegł skurcz. Przeklęta dziewucha.

Wygląda teraz na piętnastoletnią dziewicę, a z pewnością powinna wyglądać inaczej. Co za

niedbalstwo z jej strony. Nie brał pod uwagę faktu, że Ryder Sherbrooke nie był oczekiwany.

-Witaj, Sophio - powiedział Ryder bardzo spokojnie. - Wuj uznał za stosowne, by

mnie wpuścić. Zjemy razem kolację. A któż to?

-Nazywam się Jeremy, sir. Jestem bratem Sophie. - Jeremy podszedł i wyciągnął rękę.

Ryder uśmiechnął się do chłopca i uścisnął jego dłoń.

-Miło mi cię poznać, Jeremy. Nie zdawałem sobie sprawy, że Sophia ma takiego

dużego brata.

-Sophie mówi, że rosnę szybciej niż trawa na bagnach. Mam dziewięć lat, proszę

pana.

-To dobry chłopak - powiedział wuj Theo zniecierpliwionym tonem.

Sophie stała jak wmurowana. Czekała. Czy Ryder spojrzy na Jeremy'ego ze wzgardą,

czy też z litością? Sama nie wiedziała, co jest gorsze. Ludzie tak właśnie na niego spoglądali i

to było okropne. Do tej pory Ryder zachowywał się jak dżentelmen bez skazy, ale nie ufała

mu ani trochę. Może nie zorientował się jeszcze, że Jeremy nie wyrośnie na równie doskona-

łego jak on.

Jeremy wpatrywał się w niego z podziwem. Od razu wyczuł, że ma do czynienia z

prawdziwym dżentelmenem.

Ryder był młody, przystojny, dobrze ubrany, a na jego twarzy widniał przyjemny

uśmiech. Jeremy zorientował się także, że ów dżentelmen przybył tu ze względu na Sophie.

- Zje z nami kolację, Sophie. Czyż to nie wspaniale? - zawołał, zwracając się do

siostry.

- Tak - odparła z wymuszonym uśmiechem.

- Wspaniale.

Ryder stwierdził znaczne podobieństwo między bratem a siostrą. Zauważył również,

że Jeremy utyka na lewą nogę. Prawdopodobnie z powodu szpotawej stopy. Ale chłopiec

wcale się tym nie przejmował. Był dorodny i dobrze sobie radził. W drodze do jadalni, cały

czas rozmawiał z Ryderem, który uznał go za zabawnego i inteligentnego. Przypominał mu

Olivera. Ach, jakże tęsknił za Oliverem i innymi dziećmi.

Theo Burgess starał się odsunąć Jeremy'ego na bok, ale bezskutecznie. Wyglądało na

to, że wuj bardzo go lubi. Nie kazał mu zamilknąć. Spoglądał tylko na Rydera i kiwał głową,

jakby chciał powiedzieć: Cóż mogę na to poradzić?

Sophie milczała.

-Moja siostra jeździ konno najlepiej w całej okolicy - pochwalił się Jeremy. - A może

nawet na całej Jamajce, ale nie jestem tego pewien, bo nigdy nie byłem w Kingston.

-Dziękuję, Jeremy - powiedziała Sophie, uśmiechając się do swego rycerza. Ten

piękny uśmiech zaparł Ryderowi dech w piersiach. Wyglądała na piętnaście lat, jej

twarz pojaśniała. Była zupełnie inna niż dotychczas i to wcale się Ryderowi nie

podobało. Zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy zobaczył jej prawdziwy uśmiech.

Co tu się, do diabła, dzieje?

Spojrzał na smakowicie wyglądające krewetki z ananasem. Nadział krewetkę na

widelczyk i powoli włożył do ust. Chłopiec zaczął opowiadać, jak spędził czas na plantacji.

Nie wspomniał o tym, że Thomas bił niewolników.

Kolacja upływała w przyjemnej atmosferze. Na deser podano ciasto z owocami mango

i ciepłym kremem. Wonna jamajska kawa była gęsta, czarna i jak zawsze doskonała.

Ryder czekał na odpowiednią chwilę. Polubił Jeremy'ego. Uścisnął dłoń chłopca,

kiedy ten szedł spać. Z ochotą przystał na propozycję Theo Burgessa, by przejść na werandę,

gdzie jest o wiele chłodniej. Wieczorami wszyscy mężczyźni popijali rum. Teraz była pora

tego rytuału. Nadszedł czas, by wprowadzić plany w czyn.

Nie zdziwił się, gdy Sophie się pożegnała i ruszyła za bratem na górę. Nie był też

zaskoczony, kiedy Theo zawołał za nią: - Wróć do nas, gdy położysz brata! Nie zapomnij,

Sophio!

- Nie zapomnę, wuju - odparła krótko i Ryder wyczuł w jej tonie coś, czego nie

zrozumiał. - Niedługo wrócę.

Ryder starał się być miły. Opowiadał zabawne anegdotki. Zachęcał Theo Burgessa do

rozmowy, a kiedy ten zaczął mówić, opadł na oparcie fotela i rozmyślał o tym, co miało się

wydarzyć.

Sophie wróciła na werandę, niosąc na tacy szklanki z ponczem rumowym. Ryder nie

zdziwił się.

- Doskonały pomysł - pochwalił ją Theo. - Cieszę się, że nie zapomniałaś, Sophie.

Mam nadzieję, że poncz jest godny Burgessów. Napijesz się ponczu, Ryderze?

- Z największą przyjemnością - odparł Ryder.

Na to właśnie czekał.

Przyjął od Sophii szklankę. Miał wrażenie, że jej dłoń lekko drży. Nie, chyba się

mylił.

Theo wzniósł toast. Ryder stuknął się z nimi szklanką i udawał, że pije.

Wstał i ze szklanką w dłoni podszedł do drewnianej poręczy, oparł na niej łokcie i

spojrzał w dal, na lśniące morze. Na niebie świecił rogalik księżyca i widok był rzeczywiście

piękny, ale Ryder nie zwracał na to uwagi. Odwrócił się ku Sophii i Theo, wzniósł toast za

piękno Jamajki, które nic go nie obchodziło, i znów udał. że pije. Po czym przechylił się i

wylał zawartość szklanki na jaskraworóżowe kwiaty hibiskusa, rosnące pod werandą. Miał

nadzieję, że nie uśmiercił rośliny. A teraz do dzieła.

- Przejdźmy się trochę, Sophio - zaproponował z uśmiechem.

Nie miała ochoty. Chciała, żeby sobie poszedł. Nie chciała, żeby znów znalazł się nagi

z Dahlią. Nie chciała, żeby się pieścili. Nie chciała słuchać jego krzyków.

-Tak, Sophio, przejdź się z Ryderem, moja droga - powiedział Theo.

-Ale najpierw przynieś nam jeszcze po szklaneczce tego doskonałego ponczu.

-Świetny pomysł, Ryderze - ucieszył się Theo.

Poczuł, że krew szybciej krąży mu w żyłach. Sophie najwyraźniej myliła się co do

Sherbrooke'a. Okazał się zwyczajnym młodym człowiekiem, wcale nie takim inteligentnym i

przebiegłym. Łatwo go było podejść. Poczuł rozczarowanie.

Sophie przyniosła pełne szklanki. Ryder znowu przyjął tę, którą Sophie mu podała.

Podsunął jej ramię.

-Przejdźmy się - powtórzył. - Piękny wieczór, prawda? Opowiesz mi o historii wyspy.

-Dobrze.

Poprowadził ją do ogrodu za wschodnim skrzydłem domu. Było tam ciemniej i unosił

się mocniejszy zapach kwiatów. Zostali sami.

-Dzisiaj nie wyglądasz jak ladacznica - powiedział Ryder, idąc powoli.

-Nie.

-Wczorajsza noc była nadzwyczajna, prawda/ Godna zapamiętania.

-Oczywiście. Sprawiałeś wrażenie zadowolonego.

- A ty, Sophio? Czy tobie także było przyjemnie?

Sophie nie zatrzymała się. Ryder widział tylko jej profil.

- Naturalnie. Nie decydowałabym się na miłosne zbliżenie, gdybym nie oczekiwała, że

sprawi mi to przyjemność. Jesteś zupełnie dobrym kochankiem.

- W chwili szczytowania głośno krzyczałaś.

Milczała jak grób.

-Uważam, że jesteś nieźle wyszkolona, lepiej niż nieźle. Przyjemnie ci było, kiedy

wzięłaś go do ust?

-Uważam, że tych spraw nie powinno się roztrząsać poza chatą.

-Przystańmy na chwilę. Co to za krzew? Ten o żółtych liściach?

Odebrał jej szklankę. Zauważył, że lekko zesztywniała, ale kiedy odstawił obie

szklanki na kamienną ławę, od razu się uspokoiła. Ryder był pewien, że starała się

zapamiętać, która szklanka należy do niej. Jednak to nie miało znaczenia. Kiedy Sophie się

odwróciła, szybko wyjął z kieszeni paczuszkę z proszkiem, wsypał zawartość do jej szklanki i

zamieszał palcem.

- To żółte drzewo poui, jeszcze nie urosło. Kwiaty są w kiściach. Bardzo delikatne i

nietrwałe. Za tydzień opadną.

Ryder podziwiał żółte drzewo poui.

Kiedy się odwrócił, Sophie była przy ławce i sięgała po swoją szklankę. Najwyraźniej

nie chciała ryzykować. Nie była głupia.

Ryder wziął swoją i wzniósł toast.

-Za nasz wieczór. Dałaś mi wielką rozkosz. Mam nadzieję, że spędzimy tam jeszcze

niejedną noc.

-Tak - odparła. Trącili się szklankami.

Sophie upiła łyk. Uznała, że poncz jest przepyszny i wypiła więcej.

- Dopij do dna, Sophio - zachęcał ją Ryder. - I pójdziemy dalej.

Niepostrzeżenie wylał swój poncz.

-Masz piękne piersi. Ale już ci to mówiłem. Ostatniej nocy wydały mi się większe.

Czy to nie dziwne? Myślę, że to z powodu żądzy.

-Możliwe.

-Dlaczego mówisz, że to możliwe?

-Wypiłeś więcej niż powinieneś, ale miałeś na to wielką ochotę. Nie chciałam cię

pozbawiać tej przyjemności.

-To bardzo miło z twojej strony.

Dlaczego jeszcze nie działa? - zastanawiała się Sophie. Wypił dwie szklanki, tyle

powinno wystarczyć. Dzisiejszej nocy wuj Theo przyprawił poncz jeszcze mocniej. Ale

Ryder szedł lekko i był całkowicie trzeźwy. Nienawidziła go. I samej siebie. Gdyby nie

Jeremy, na pewno... właściwie nie wiedziała, jak by postąpiła.

-Chcę cię pocałować, Sophio. Dziwne, ale nie pamiętam, żebym cię całował minionej

nocy. Tylko na samym początku, zanim mnie odepchnęłaś, żeby zdjąć tę swoją

czerwoną suknię ladacznicy. Dziwię się, bo bardzo lubię pocałunki. Dlaczego się nie

całowaliśmy, Sophio?

-Byłeś bardzo niecierpliwy i rozgorączkowany. Nie mieliśmy na to czasu.

- Ale teraz mamy.

Całował ją, a ona się nie broniła. Zmuszała się, by odwzajemniać pocałunki, ale nie

mogła. Bała się tego mężczyzny. Ryder doskonale zdawał sobie sprawę, że Sophie pozwala

mu się dotykać, ale nie reaguje. Po prostu znosi jego pieszczoty. To było denerwujące, ale nie

dziwiło go i gniew szybko minął.

Odsunął ją łagodnie, ale nie wypuścił z ramion.

-Jak się pani czuje, panno Stanton - Greville?

-Dlaczego jesteś taki oficjalny, Ryderze? - spytała, spoglądając mu w twarz. -

Jesteśmy kochankami. Nie mam teraz innych kochanków, tylko ciebie. I tak zostanie,

prawda?

-O, tak. Jesteś cudowna. Kiedy zamykam oczy, czuję jak bierzesz mnie do ust. Czuję

twój język i ciepło oddechu. Tak, dałaś mi wielką rozkosz. Ale czyja też mógłbym coś

dla ciebie zrobić, Sophio? Coś, na co masz ochotę? Myślałem, żeby ci przynieść coś z

biżuterii, ale nie miałem czasu pojechać do Montego Bay. Co byś chciała ode mnie

dostać, kochanie?

Tak, pomyślała z goryczą, jest przecież nierządnicą, więc musi jej zapłacić.

Najchętniej powiedziałaby mu o Dahlii i odesłała go do niej z tym prezentem. Ale nie mogła.

-Dobrze - powiedziała z uśmiechem. - Może jest coś, co sprawiłoby mi przyjemność.

-Naprawdę? Wystarczy jedno słowo, a już to masz. Co to takiego? Jakieś świecidełko?

Brylant czy rubin? Oczywiście znów chcę być z tobą. Teraz.

Nie odpowiedziała. Westchnęła lekko i osunęła się na niego. Zupełnie nieprzytomna.

Do diabła, myślał Ryder, podnosząc ją. Podziałało wcześniej, niż się spodziewał.

Poniósł ją w stronę kępy jaśminów i ułożył na ziemi. Wygładził jej spódnicę i wstał.

A teraz, wuju Theo, myślał, wracając szybko na werandę, przyszła kolej na ciebie.

Myślę, że jesteś gotowy, stary łajdaku.

Theo Burgess był rzeczywiście gotowy. Nie sprawiał najmniejszych kłopotów. Tylko

jeden stary niewolnik widział, jak Ryder niesie nieprzytomnego Theo do jego łóżka.

Sophie powoli przytomniała. Czuła się dziwnie oderwana od rzeczywistości i od

samej siebie. Kręciło jej się w głowie. Był ranek, przez okno wpadały promienie słońca.

Ale to przecież niemożliwe. Przez jej okno nie wpadają promienie porannego słońca.

Z trudem usiadła. Potrząsnęła głową, dziwiąc się swemu stanowi. Czuła się tak, jakby

była pijana.

Spuściła stopy na podłogę. Łóżko, na którym siedziała, nie było jej łóżkiem.

Zorientowała się, że jest zupełnie naga.

Krzyknęła. Rozejrzała się wokół. Znajdowała się w chacie. Zupełnie sama. Okryła się

prześcieradłem. Wpatrywała się w przeciwległą ścianę. Co się stało? Jak do tego doszło?

To Ryder Sherbrooke jakimś sposobem odkrył, co ona i wuj Theo z nim zrobili. I

zemścił się.

Zastanawiała się, czy posiadł ją, tak jak Dahlia jego. Skąd mogła wiedzieć? Wstała i

odrzuciła prześcieradło. W pomieszczeniu było ciepło, poczuła, że się poci z gorąca i strachu.

Co on zrobił?

Spojrzała w dół, na swoje ciało. Wyglądało tak samo jak zawsze. Pamiętała, że wuj

Theo zapewniał ją, że pozostanie dziewicą. Ale jak można sprawdzić, czy kobieta jest

dziewicą, czy nie? Nie spytała go o to. O Boże, nie wiedziała.

Co teraz począć?

Zauważyła swoje ubranie, starannie ułożone na oparciu wyplatanego fotela. Tę samą

suknię, którą miała na sobie poprzedniego wieczoru. Ryder przyniósł ją tutaj i rozebrał do

naga. Czuła się straszliwie zakłopotana. Musi się dowiedzieć, co z nią zrobił. Musi się

dowiedzieć, jak wiele się domyślił.

Pomyślała o wuju Theo i pobladła. A potem zrozumiała, jak to się stało. Ryder musiał

podać narkotyk jej, a potem wujowi Theo. Udało mu się. Odpłacił im pięknym za nadobne.

Ubrała się i uczesała. Związała włosy w węzeł na karku i spojrzała w lustro. Czy

wygląda inaczej? Po czym ma poznać, czy jest dziewicą?

Była bledsza niż zazwyczaj. Nie spostrzegła żadnej innej różnicy. Musi się

dowiedzieć. Wyszła z chaty i szybkim krokiem ruszyła do Camille Hall.

W domu dowiedziała się od niewolnika, że pan jeszcze nie zszedł na dół.

Zorientowała się, że jest dopiero siódma rano. Ale nie mogła czekać. Kazała osiodłać

klacz.

ROZDZIAŁ 6

Ryder siedział na werandzie i pił kawę. Było jeszcze bardzo wcześnie, ale on czuł, że

Sophie wkrótce tu przyjedzie. Nie wytrzyma. Zechce się dowiedzieć, co z nią zrobił. A on nie

mógł się doczekać, kiedy jej o tym opowie.

Zobaczywszy ją, cwałującą aleją wjazdową, uśmiechnął się z zadowoleniem. Stał się

czujny. Nie podniósł się, tylko odchylił na oparcie trzcinowego fotela i patrzył, jak się zbliża.

Sophie zsiadła z klaczy i przywiązała ją do jednego z pomalowanych na czarno

żelaznych słupków. Drżała. To się nie uda. Otarła dłonie o spódnicę i wyprostowała ramiona.

Weszła na werandę i spojrzała na Rydera. Nie oczekiwała, że wstanie, aby ją powitać.

I nie wstał. Ale przecież nie była damą.

Ryder uśmiechnął się groźnie i drapieżnie.

- Dzień dobry, Sophio. Widzę, że się nie przebrałaś. Nie mogłaś się doczekać, by mnie

znowu zobaczyć, prawda? Zjesz śniadanie? A może napijesz się kawy? Musisz podreperować

siły, zwłaszcza po wyczynach ostatniej nocy.

. Naigrawał się z niej. Bardzo dobrze, miała doświadczenie w postępowaniu z

mężczyznami. W ciągu ostatniego roku poznała ich wybryki, dziwactwa i potrzebę dominacji.

Uśmiechnęła się i odrzuciła głowę do tyłu.

-Dziękuję. Chętnie napiję się kawy.

-Usiądź.

Czekała, aż Ryder wróci. Jej umysł pracował gorączkowo, ale żaden pomysł nie

przychodził jej do głowy.

Wrócił na werandę z filiżanką kawy. Powoli upiła łyk, patrząc jak Ryder siada w

trzcinowym fotelu naprzeciwko. Odchylił się na oparcie i skrzyżował ręce na piersi, leniwy

jak wygrzewająca się na słońcu jaszczurka. Odchylił się tak bardzo, że jego fotel stał tylko na

tylnych nogach. Sophie życzyła mu, żeby się przewrócił i rąbnął tym przeklętym łbem w

podłogę.

-Bardzo wczesna wizyta - zauważył, zwracając się w stronę wisterii oplatającej

balustradę werandy.

-Tak - zgodziła się Sophie. - Bardzo wczesna, a ty jesteś już ubrany, zupełnie jakbyś

na kogoś czekał. Zanosi się na straszliwy upał.

-Codziennie jest straszliwy upał. Chcesz ze mną porozmawiać o czymś konkretnym?

Czy może chcesz się zobaczyć z Samuelem, który zupełnie stracił dla ciebie głowę i

swoimi wynurzeniami przyprawia mnie o mdłości? Albo z Emilem, przyjacielem z

dzieciństwa, którego teraz zupełnie nie zauważasz?

-Chcę porozmawiać z tobą.

Skinął leniwie głową i czekał w milczeniu. Cisza przeciągała się.

-No więc? - zapytał w końcu. - Nie żebym miał coś pilnego do roboty, ale łatwo się

nudzę. Przeciągasz strunę, Sophio.

-Co mi zrobiłeś?

-Słucham? - spytał, unosząc brew. Szczere zainteresowanie w jej głosie ucieszyło go.

-Nie igraj ze mną. Powiedz mi, proszę, czy to ty zabrałeś mnie do chaty?

-Tak.

-I rozebrałeś do naga?

-Tak. I ułożyłem ubranie starannie tuż obok. Mam zamiłowanie do porządku.

-Czy... jak to powiedzieć, czy zbliżyłeś się do mnie w intymny sposób?

-Przed czy po tym, kiedy starannie ułożyłem twoje rzeczy?

Nie odpowiedziała. Wpatrywała się w niego. Ryder wzruszył ramionami, spojrzał na

jej piersi i uśmiechnął się. - Czy zbliżyłem się w intymny sposób, panno Stanton - Greville?

Na miłość boską, dlaczego nie miałbym cię posiąść, czy też, jak to oryginalnie ujęłaś, zbliżyć

się do ciebie w intymny sposób? Czy nie po to ma się kochanka? Twoje ciało należy do mnie,

oświadczyłaś mi to w sposób nie pozostawiający wątpliwości. Nie przepadam za kobietami,

które w łóżku są niezupełnie przytomne, ale rozsunąłem ci nogi i wszedłem w ciebie, co

całkowicie mnie zadowoliło... jako twojego kochanka. Wygięłaś się leciutko w łuk. Nie, nie

sądzę, by sprawiło ci to wielką rozkosz, mimo że raz czy dwa razy jęknęłaś. - Przybrał

zamyśloną minę. - Zaraz, zaraz. Przypomniałem sobie, że jęczałaś, kiedy całowałem twoje

piersi, a może to było wtedy, gdy pieściłem twoje pośladki i ułożyłem cię płasko na brzuchu.

Z całą pewnością nie jęczałaś jednak aż tak jak poprzedniej nocy. Nie mogłaś mnie ujeżdżać,

więc dzisiaj przyszła kolej, bym ja to uczynił. Jesteś łagodna i masz wiele do ofiarowania,

Sophio. Dałaś mi ogromną rozkosz. Byłem zupełnie trzeźwy i pamiętam wszelkie odczucia,

jakie miałem zagłębiając się w tobie.

Właśnie kończył swój wspaniały monolog, gdy Sophia zerwała się na nogi i

wrzasnęła: - Zamilknij wreszcie! Niech cię diabli! Zmusiłeś mnie. Zgwałciłeś mnie! Bydlaku!

-Zmusiłem cię? - powtórzył Ryder nie rozumiejąc. - Bydlak? Z całą pewnością nie.

Jestem twoim kochankiem.

-Podałeś mi narkotyk! Posiadłeś mnie, kiedy byłam nieprzytomna! Nie jesteś

kochankiem, jesteś perfidnym łajdakiem! Nienawidzę cię!

Ryder roześmiał się. Jego dźwięczny, głęboki śmiech sprawił, że Sophie dostała gęsiej

skórki. Boże, miała ochotę zbić go, cisnąć czymś ciężkim w jego głowę, skopać go. Nie

mogła się opanować. Zerwała się z fotela i rzuciła na Rydera z pięściami. Trzeba było na to

nie lada siły, ale udało jej się przewrócić fotel, na którym siedział. Na nieszczęście nie odsko-

czyła dość szybko. Ryder schwycił ją za kostkę i pociągnął za sobą. Unieruchomił jej

nadgarstki, tak że nie mogła go okładać pięściami.

Spojrzał na jej zaczerwienioną z wściekłości twarz. Na falującą pierś.

- Ależ masz temperament, Sophio - powiedział zadowolony. - Może następnym razem

będziesz przytomna, tak jak ja minionej nocy, i wreszcie porozmawiamy sobie w trakcie

miłosnych pieszczot. Będzie jeszcze przyjemniej, co wcale nie oznacza, że się uskarżam.

Sophie wyrywała się. Ryder czul jej ciało tuż przy swoim. Była naprawdę wściekła,

zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że napiera na niego brzuchem. Ryder miał wzwód,

musiała to wyczuć. Ale trzymał ją mocno. Czekał, aż Sophie zorientuje się, że nie może go

uderzyć, ona jednak uparcie walczyła. Wreszcie powiedziała: - Puść mnie, przeklęty.

- Wiesz, Sophio, jesteś pierwszą kobietą, która rzuciła się na mnie w złych zamiarach.

Zdarzało się, że atakowały mnie żartem, bo lubię się bawić i wiele kobiet dobrze o tym wie.

Ale taka agresja? Nie znam tutejszych zasad. Czy aby mieć pewność, że się znów na mnie nie

rzucisz, muszę cię trzymać przez dalsze pięć minut?

Sophie czuła wściekłość i strach. Od wzbierających łez piekły ją oczy. Milcząco

pokręciła głową.

Ryder zauważył łzy, ale wiedział, że Sophia nie pozwoli, aby spłynęły po jej

policzkach.

- Dasz mi spokój, jeżeli cię puszczę?

Jeszcze raz pokręciła głową i Ryder domyślił się, że Sophia nie może z siebie wydusić

ani słowa. Wygrał. Po prostu ją zniszczył. Zasługiwała na to. Puścił jej nadgarstki. Przeturlała

się na bok i błyskawicznie wstała. Spoglądała na niego z góry.

Ryder podniósł się powoli. Postawił wywrócony fotel i skinął ręką, aby usiadła.

Zupełnie jakby nic nie zaszło, pomyślała, bo kiedy Ryder znów usiadł w fotelu, jego

pierwsze słowa zabrzmiały: - Dałem ci narkotyk? Dziwaczna myśl. Groteskowy pomysł. Któż

wpadłby na tak perfidny pomysł jak podanie narkotyku? To by wskazywało na całkowity brak

honoru i uczciwości. Potworność takiego czynu wprost poraża. Wielkie nieba, podobne żarty

o tak wczesnej porze. Ale, jak już wspomniałem, nie czeka mnie żadna pilna praca, a ty z całą

pewnością nie jesteś nudna, więc proszę bardzo, opowiadaj dalej te swoje bajeczki.

- Byłam dziewi...

Tutaj jej glos załamał się nagle. Jeżeli mu powie, że była dziewicą, Ryder pęknie ze

śmiechu. Potrząsnęła głową, starając się opanować. Doskonale wiedział o narkotyku, była

tego pewna.

- Dałeś mi narkotyk. Musiałeś coś wsypać do mojego ponczu. A potem mnie

wykorzystałeś.

Nie były to dokładnie te słowa, które chciała wypowiedzieć, ale nie potrafiła znaleźć

lepszych. Głupie wyrzuty rozwścieczonej pannicy. Zdała sobie sprawę, że jeśli powie jeszcze

coś, nie będzie to miało więcej sensu i jeszcze bardziej rozśmieszy Rydera.

- Mówiłem ci już, że zaraz pierwszego popołudnia po przybyciu do Montego Bay

usłyszałem, że masz trzech kochanków? Podano również dokładny opis owych trzech

mężczyzn. Oliver Susson pojawił się tam osobiście i stał się przedmiotem drwin.

Zazdroszczono mu, oczywiście. Ponieważ kochałaś się z tymi dżentelmenami na rozmaite

dziwne i egzotyczne sposoby, już od dawna nie jesteś dziewicą. O, tak. I nie rób takiej

zdziwionej miny, Sophio. Nie protestuj.

Niewiele słów zaczyna się od „dziewi”. Cieszę się, że zamilkłaś, nie dopowiedziawszy

tego bezwstydnego kłamstwa.

- Nie - powiedziała Sophie zdruzgotana. - Nie skłamałabym.

Dziś rano nie poczułam żadnej różnicy, myślała. Spojrzałam do lustra i wyglądałam

tak samo jak zwykle. A jednak on twierdzi, że mnie posiadł i wie, że nie byłam dziewicą. Nie

rozumiała tego, ale zamilkła. Najwyraźniej mężczyźni nie umieją poznać, czy kobieta jest

nienaruszona. Najwidoczniej muszą wierzyć jej na słowo. A jej słowa były nic niewarte ze

względu na to, jaką cieszyła się reputacją. Była tak samo niewinna jak wszystkie inne dziwki

w Montego Bay. Spostrzegła, że Ryder uśmiecha się do niej triumfalnie i złośliwie.

- Proszę cię, Ryderze, powiedz mi prawdę. Jak wiele wiesz? I jak się tego domyśliłeś?

Czego chcesz?

Teraz już wszystko skończone, nawet jeśli wuj Theo nie zakończył sprawy. Proszę, o

Boże, proszę...

Zamilkła. Właściwie o co go prosi? Nie była w stanie przeszkodzić mu w uczynieniu

tego, co on zechce. Jeżeli powie mu teraz o Jeremym, Ryder tylko ją wyśmieje. Wstała z

fotela. Spojrzała na niego niewidzącym wzrokiem, odwróciła się i wybiegła z werandy

podkasując spódnicę.

- Wpadłaś przez piersi, panno Stanton - GreviIle!

- wołał za nią na cały głos. - I właśnie dlatego domyśliłem się, że podałaś mi narkotyk.

Nietrudno się było domyślić. Każda kobieta ma inne piersi. Ta druga także miała niezły biust,

ale zbyt duży. Wolę twój.

Sophie nie odwróciła się, ale mógłby przysiąc, że drgnęła słysząc jego słowa.

Patrzył, jak ucieka. Nie zatrzymywał jej. Nie odezwał się ani słowem. Chciała mu

wmówić, że jest dziewicą. Co za bzdura. Nawet teraz, wiedząc, że posiadł tę drugą kobietę,

miał poważne wątpliwości, czy Sophia jest niewinna. Pomimo że wyglądała dziś tak

dziewczęco. W muślinowej sukience i z twarzą bez makijażu. Nie, to niemożliwe. Uwodziła

go tak umiejętnie, pozwalała mu pieścić piersi jak doświadczona kurtyzana, dotrzymywała

mu kroku, dopóki nie zdołał wyprowadzić jej w pole.

Patrzył, jak odjeżdża galopem na swojej klaczy. Patrzył, dopóki nie zniknęła mu z

oczu.

Wstał i przeciągnął się. Wiedział, co teraz zrobi. Szkoda, że nie domyśla się, jaki cel

ma ta gra. Ale nie wątpił, że już niedługo pozna prawdę.

Wuj Theo czekał na nią w swoim gabinecie. Był blady, trzęsły mu się ręce. Nie

przywdział maski. Przerażona, starała się zachować jak największą odległość. Zatrzasnęła

drzwi i patrzyła, jak wuj powoli podnosi się z krzesła.

- Gdzieś ty się, do diabła, podziewała?

Sophie oczekiwała tego.

-Obudziłam się w chacie - wyrecytowała cicho. - Naga w łóżku i zupełnie sama.

Chciałam się dowiedzieć, jak do tego doszło, więc pojechałam konno do Kimberly

Hall. Ryder powiedział, że mnie posiadł, ponieważ jest moim kochankiem i zdziwił

się, o co robię tyle szumu. Oskarżyłam go o to, że mi podał narkotyk. Już miałam mu

powiedzieć, że jestem dziewicą, ale ugryzłam się w język, bo i tak by mi nie uwierzył.

-Nasypał narkotyku i tobie, i mnie! Przeklęty łajdak!

Słysząc to, Sophie poczuła wielką radość. Puściła w niepamięć, co Ryder jej zrobił.

Teraz wszystko się wreszcie skończy.

-Do wszystkich diabłów! Skąd on wiedział? Żaden poprzedni nigdy się nie

zorientował.

-Nie wiem.

Jednak wuj wiedział, że skłamała.

-No, dobrze - dodała szybko. - Powiedział, że się zorientował, że kobieta, z którą

spędził noc, miała inne piersi. Przedtem pieścił mnie dwa razy. Tak się domyślił.

Powiedział, że każda kobieta jest inna.

-Co za bzdury! Poznał, że piersi Dahlii są inne niż twoje - krzyknął bełkotliwie, bo z

wściekłości plątał mu się język. - Bardzo dziwne. Niech cię wszyscy diabli! Kłamiesz,

Sophio!

Theo Burgess przyjrzał się siostrzenicy.

-Mój Boże - powiedział bardzo spokojnie. - Powiedziałaś mu, prawda? Poszłaś do

niego i powiedziałaś. Uległaś urokowi jego męskiego ciała i powiedziałaś mu!

-Nie! Gardzę wszystkimi mężczyznami. On niczym się nie różni od innych.

-Nienawidzisz mnie, więc posłużyłaś się nim przeciwko mnie. Ale to na nic się nie

zda. Wymyślę nowy sposób, a ty zrobisz, co ci każę. O nie, Sophio, gra jeszcze się nie

skończyła. I nie skończy się, dopóki ja tego nie zechcę.

-Już po wszystkim. On zna prawdę. Nie całą, ale wie wystarczająco wiele. Zacznie

działać, a ty go nie powstrzymasz.

-Wie, bo ty mu powiedziałaś. Nie okłamuj mnie, ty mała, przeklęta suko!

Sophie spostrzegła, że pociemniały mu oczy. Wiedziała, co się stanie. W jednej chwili

znalazł się przy niej. Uderzył ją z całej siły, aż się zatoczyła na drzwi. Chwyciła klamkę, żeby

nie upaść i zaraz tego pożałowała, bo uderzył ją drugi raz. Poczuła siłę, o którą się nie

podejrzewała. Ból minął. Została tylko wściekłość. Odwróciła się, odzyskując równowagę.

Złapała stojącą na stole lampę i cisnęła w stronę wuja. Trafiła go w ramię.

Zaczął wrzeszczeć i przeklinać. Sophie wiedziała, że gdyby ją teraz dopadł, nie

uszłaby z życiem.

W oknie werandy ukazała się twarz niewolnika i natychmiast zniknęła. Sophie

pobiegła za wielkie biurko. Chwytała po drodze książki i rzucała w wuja, ale on zbliżał się

coraz bardziej, jego pięści były ogromne, knykcie zbielałe, twarz brutalna.

Spostrzegła nóż do papieru. Nie myślała, działała automatycznie. Chwyciła nóż i

rzuciła się na wuja.

- Nie pozwolę ci się uderzyć! Nigdy więcej! Nienawidzę cię! - Pchnęła z całej siły.

Poczuła, jak ostrze z łatwością wbija się w jego bark.

Płakała i widziała wszystko jak przez mgłę. Spojrzała na nóż do papieru. Rękojeść z

masy perłowej wystawała z barku. Wuj spoglądał to na nią, to na rękojeść noża. Był

oszołomiony.

- Zraniłaś mnie - powiedział powoli. Spojrzał w jej twarz i wrzasnął: - Już ja ci

pokażę, ty przeklęta, mała suko! A ja dawałem wszystko tobie i temu nędznemu kalece. No,

proszę, zadźgaj mnie.

Złapał ją za ramię i wykręcił, aż trzasnęło, a potem pchnął Sophie na ścianę. Znalazła

się uwięziona w rogu pokoju, a on okładał ją i okładał... po twarzy, żebrach, bił i bił.

Wreszcie straciła przytomność i osunęła się na podłogę.

Odzyskała przytomność tam, gdzie upadła. Leżała na boku. Ból nie pozwalał jej jasno

myśleć. Pojękiwała cicho, nie mogąc się opanować. Najważniejsze, że jej nie zabił. A ramię

nie było złamane. To już coś.

Leżała jeszcze kilka minut bez ruchu. Oddychała z trudem. Nauczyła się radzić sobie z

bólem, ale tym razem było to trudniejsze niż kiedykolwiek.

Spróbowała usiąść. Ból był straszliwy, ale udało jej się. Nie mogła tu zostać. Jeżeli

zobaczy ją któryś z niewolników, prawda wyjdzie na jaw i Jeremy wszystkiego się dowie, a

taka myśl była dla niej nie do zniesienia. Jeremy buntowałby się. Próbowałby jej bronić.

Zaatakowałby wuja Theo. Oczami wyobraźni ujrzała siebie i brata wyrzuconych z plantacji,

samych i wzgardzonych w Montego Bay. Tylko nie to, jej mały braciszek nie mógł się

niczego dowiedzieć. Troszczyła się o niego od czterech lat. Będzie się nim opiekowała aż do

śmierci.

To niemożliwe, nie wyrzuci ich z domu. Wuj Theo nigdy nie działał pochopnie. W

dodatku jest ranny. Będzie zbyt słaby, by podjąć jakiekolwiek kroki. Powiedział, że gra nie

jest skończona. Zbił ją, bo był wściekły na Rydera Sherbrooke'a. Będzie dalej udawał,

podtrzymywał fikcję.

Nabrała powietrza w płuca, uchwyciła się krawędzi biurka i wstała. Kręciło jej się w

głowie i czuła mdłości, ale w końcu jakoś to opanowała. Musi stąd wyjść, zanim zacznie

płakać z bólu.

Tym razem potrzeba będzie wszystkich kosmetyków, by ukryć to, co jej zrobił.

Minęła lustro, ale nie spojrzała na swoje odbicie. Wyśliznęła się z gabinetu, a potem z

domu. Do chaty było ponad kilometr. Szła zgarbiona jak słaba staruszka. Z trudem chwytała

powietrze.

To zbyt wiele. Tym razem musi coś zrobić. Trzeba z tym skończyć. Jeśli nie ona,

niech działa Ryder Sherbrooke. Ona była zbyt obolała. Wydawało jej się, że czas stanął w

miejscu. Zastanawiała się, czy umrze. Pomyślała o Ryderze. Był wściekły i marzył o zemście.

To, co zrobił, to dopiero początek. Poczuła nadzieję.

Kiedy wreszcie dotarła do chaty, zaczęła płakać. Nie mogła przestać i nie chciała.

Wylewała strumienie łez.

Weszła do chaty i powoli ułożyła się na łóżku. Ogarnęły ją fale bólu.

*

Ryder chciał poznać odpowiedzi na więcej pytań. Dość tej gry. Pojechał do Camille

Hall. Nie zastał tam Sophii. Nikt nie potrafił powiedzieć, gdzie jest. Wszyscy napotkani

niewolnicy zachowywali się dziwnie, ale niczego się nie dowiedział. Wuja Theo także nie

było w domu.

Ryder zatrzymał się na końcu długiej alei, zastanawiając się, dokąd Sophia mogła

pojechać opuściwszy Kimberly Hall. Nagle domyślił się. Bez wahania skierował konia ku

chacie. Jeśli jej tam nie zastanie, poszuka na Plaży Penelopy.

W pierwszej chwili sądził, że się pomylił. W pobliżu nie było żywego ducha. Wszedł

do środka i stanął jak wryty.

Leżała na łóżku całkowicie ubrana, z podciągniętymi nogami. Wyglądała na

pogrążoną w głębokim śnie.

Ryder podszedł do łóżka i przyjrzał się jej. Wziął ją za ramię i odwrócił na wznak.

Wstrzymał oddech, nie wierzył własnym oczom. Natychmiast porzucił wszelkie myśli o tym,

by ją ukarać. Poczuł zdumienie, a potem wściekłość. Przyglądał się jej twarzy. Jezu, co jej się

stało? Ale przecież doskonale wiedział. Zbił ją wuj Theo.

Tych sińców nie pokryje żaden makijaż. Spostrzegł, że ma zaciśnięte pięści. Sophie

jęknęła i przyłożyła dłonie do piersi.

Ryder rozebrał ją. Domyślił się, że Sophie jest nieprzytomna. Zdjął z niej suknię,

pantofle i pończochy. Została w samej koszuli.

Tak jak poprzednio, wyjął nóż i rozciął koszulę. Widok, który ukazał się jego oczom,

zupełnie go poraził. Cały tułów pokrywały straszliwe sińce. Wuj Theo okładał ją pięściami

bez litości. Ryder pomyślał, że kiedy rozebrał ją poprzednio, również była posiniaczona. Ale

nie miał pewności. Światło było przyćmione. Teraz nie miał już najmniejszych wątpliwości.

Jezu, ten człowiek to bestia. Leciutko dotknął palcami najstraszniejszego sińca, tuż

pod lewą piersią.

Jęknęła cicho i uniosła ramię, ale zaraz je opuściła. Schroniła się w chacie jak ranne

zwierzę.

Ryder wyprostował się, Przede wszystkim potrzebowała laudanum. Wyjaśnienia

mogły zaczekać. Wyobrażał sobie, jak bardzo będzie obolała, kiedy się obudzi. Musi ją

zostawić i pojechać po lekarstwo. Albo zawinie ją w prześcieradło i zabierze do Kimberly

Hall.

Zaczęła płakać. Łkanie rozdzierało mu serce. Spod rzęs spływały łzy. Była

nieprzytomna, ale nadal czuła ból tak mocny, że płakała. A może opłakiwała wszystkie swoje

krzywdy? Całe miesiące upokorzeń?

Ryder nie namyślał się dłużej. Delikatnie owinął Sophie w koc i wyniósł ją z chaty.

Nie było łatwo wsiąść z nią na konia, ale w końcu udało mu się. Modlił się, żeby nie

odzyskała przytomności, zanim dotrą do Kimberly Hall.

Kiedy dojechał na miejsce, zobaczył na schodach Emila, który wkładał rękawiczki.

Spojrzał na nich i rozwarł oczy ze zdumienia.

-Ryder, a cóż to takiego, do diabła?

-Chodź ze mną, a wytłumaczę ci tyle, ile wiem sam. Ale najpierw przynieś laudanum,

wodę, opatrunek, maść i co tam znajdziesz. O ile się nie mylę, drogi wujaszek sprał ją

na kwaśne jabłko.

- Jezu - jęknął Emil i odszedł w pośpiechu.

Ryder zaniósł dziewczynę do swojej sypialni. Po prostu nie przyszło mu do głowy, że

mógłby ją zanieść gdzie indziej.

Rozsunął moskitierę. Delikatnie ułożył Sophie na łóżku i okrył kocem. Nie chciał,

żeby Emil oglądał ją nagą.

- Ojciec pyta, co się stało - powiedział po chwili Emil. - Zbyłem go. Powiesz mu, co

uznasz za stosowne.

-Dziękuję ci, Emilu. Zostaw lekarstwa. Zajmę się nią.

-Nie potrzebujesz pomocy Mary albo Coco? - zapytał Emil.

-Nie, dziękuję, poradzę sobie sam. Domyślam się, że coś takiego jak lód w ogóle tu

nie istnieje.

-Mamy lód. Ach, chcesz przyłożyć lód, żeby zeszła opuchlizna. Zaraz ci przyniosę.

Emil wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Ryder odwinął koc i zabrał się do roboty. Zbadał żebra, aby się upewnić, czy nie są

połamane i owinął klatkę piersiową. Wstał i obejrzał swoje dzieło. Sophie wciąż była

nieprzytomna.

Przygotował szklankę wody z laudanum, aby jej podać, gdy się obudzi. Czekając,

przyglądał się jej twarzy. Wyciągnął rękę i delikatnie dotknął palcami brwi, nosa i policzka.

Zsunął dłoń i przycisnął palec do ust. Wyczuł, że zęby ma całe. Dzięki Bogu. Ach, jakże musi

cierpieć.

Sophie nie chciała się budzić. Wiedziała, że przebudzenie nie będzie przyjemne. I tak

się stało. Ból nacierał falami. Z trudem łapała oddech.

Słyszała głos Rydera. Powtarzał, że nic jej nie będzie, że wuj Theo nigdy więcej jej

nie uderzy. Miała mu zaufać.

- Zaufaj mi - powtarzał.

Otworzyła oczy i spojrzała na Rydera Sherbrooke'a.

-Mam ci zaufać? - spytała, drżąc z bólu.

-Tak, Sophio. Zaufaj mi. Dopilnuję, żeby wszystko było w porządku. A teraz wypij tę

wodę.

Ryder dostrzegł w jej oczach ból i nieufność. Rozumiał ją, ale nie miał zamiaru

ustąpić. Delikatnie uniósł jej głowę i wlał wodę z lekarstwem do ust.

- Nic nie mów. - Ułożył jej głowę na poduszce.

- Wysłuchaj mnie. Wygląda na to, że nie masz połamanych kości. Żebra są całe.

Obandażowałem je.

Twarz masz opuchniętą. Zawinę lód w bawełnę i położę ci na powiekach. Miejmy

nadzieję, że pod wpływem zimna opuchlizna zejdzie. Nie przestrasz się, kiedy poczujesz coś

bardzo zimnego. A teraz po prostu leż spokojnie.

Kiedy Emil zastukał do drzwi, Sophie miała zamknięte oczy. Przyniósł ręczniki i

wiadro z lodem.

- Dziękuję - powiedział Ryder. - Zawiadom mnie, gdyby przyszedł Theo Burgess.

Kiedy znowu zostali sami, Ryder zawinął lód w kawałki płótna i ułożył je na

powiekach i twarzy Sophie. Drgnęła.

-Nie ruszaj się, Sophio - powiedział uspokajająco Ryder. - Lód spowoduje

odrętwienie, będzie cię mniej bolało. Dałem ci laudanum. Wkrótce poczujesz się

lepiej.

-Jeremy - powiedziała z trudem, ale wiedziała, że to tylko bezgłośny szept. Czuła, że

laudanum zaczyna działać i spróbowała jeszcze raz. - Jeremy.

Ryder nachylił się tuż nad jej twarzą. Odczytał z ust Sophie imię jej brata. Zaniepokoił

się. Jeżeli wuj Theo tak ją skatował, co zrobi z chłopcem?

-Ja... zraniłam wuja Theo. Nie przyjdzie tutaj. Przynajmniej nie dziś.

-Co zrobiłaś?

-Ja... - Głowa Sophie opadła na bok.

Ryder nie wahał się ani chwili. Odszukał Emila, który wielkimi krokami niespokojnie

przemierzał hol.

- Powiedz Coco, żeby nad nią czuwała. Usnęła po laudanum. Powiedz Jamesowi, żeby

nie wpuszczał do domu nikogo z Camille Hall. Nikogo. A jeśli chodzi o twego ojca... Jezu,

powiedz mu cokolwiek.

Emil skinął głową i natychmiast odszedł. Teraz Ryder przemierzał hol w tę i z

powrotem.

- Co teraz? - spytał Emil wykonawszy polecenia.

- Teraz pojedziemy wprost w paszczę lwa. Mam nadzieję, że rzeczony lew nie jest

martwy. Opowiem ci wszystko po drodze.

Sophie zacisnęła zęby. Ból powracał. Pulsował w całym ciele, pojawiał się i narastał,

aż myślała, że tego nie zniesie. A potem przycichał, odchodził i stawał się płytszy, jak

powracająca od brzegu fala, ale ona wiedziała, że będzie znów narastał, że to się nigdy nie

skończy. Znalazła się w pułapce, bezsilna i samotna. Nie spełniła swego zadania i teraz płaci

za to straszliwym bólem.

- Nie płacz, Sophie, proszę. Napij się wody. Ryder powiedział, że będzie ci się chciało

pić.

Napiła się wody. I wtedy zdała sobie sprawę, że jest przy niej Jeremy, jej mały

braciszek. Uniosła rękę i zdjęła z twarzy ręcznik. Mogła teraz otworzyć oczy bez wielkiego

wysiłku. Opuchlizna zniknęła. Zobaczyła Jeremy'ego. Stał przy łóżku, na jego kochanej

twarzyczce malował się wielki niepokój.

- Nic mi nie jest, Jeremy - wyszeptała. - Nie martw się o mnie. Wyglądam pewnie

znacznie gorzej niż się czuję.

-Ciii - powiedział Jeremy. - Ryder przestrzegał mnie, że będziesz chciała ze mną

rozmawiać i nakazał, żebym cię uciszył. Pozwolił, żebym ci opowiedział, co się stało.

Chcesz?

-Tak.

-Masz leżeć zupełnie bez ruchu. Ryder powiedział, że wszystko będzie dobrze. Mówił,

że nie masz połamanych kości, ale bardzo posiniaczoną twarz i potłuczone żebra.

Masz leżeć nieruchomo, Sophie.

-Tak.

-Wuj Theo się zmienił - powiedział Jeremy powoli i zmarszczył brwi. Nie rozumiał

tego, co dla niej było jasne, ale Sophie nie odezwała się, czekała. - Zobaczył, jak

wracam do domu z Thomasem i zaczął wrzeszczeć. Trzymał się za bark i zobaczyłem,

że spomiędzy palców spływa mu krew. Krzyknął, że ma dosyć nas obydwojga.

-Nie uderzył cię?

-O, nie. Tylko kazał Thomasowi zamknąć mnie w sypialni. Powiedział, że zajmie się

mną później. Nie pobił mnie tak jak ciebie. Ale był bardzo rozgniewany i nazwał cię

kłamczucha i flądrą, i ladacznicą, i powiedział jeszcze inne słowa, których nie

zrozumiałem. Powiedział, że jestem nędznym kulawym bękartem i że dopilnuje,

żebym nigdy, ale to nigdy, nie odziedziczył Camille Hall i nie dostał naszego domu w

Fowey. Powiedział, że dopilnuje, abyś znalazła się w piekle, bo tam jest twoje

miejsce.

Dobry Boże, pomyślała Sophie, żałując, że nie może przytulić brata. Jeremy mówił

bardzo spokojnie i to było jeszcze bardziej przerażające.

-Właśnie miałem zsunąć się po kracie z mojego balkonu, kiedy drzwi gwałtownie się

otworzyły i do pokoju wpadł Ryder. Powiedział, że przyjechał po mnie. Powiedział,

że jesteś u niego i ma mnie zabrać do ciebie. Powiedział, że wszystko będzie dobrze.

-A wuj Theo?

-Nie było go przy tym. Myślę, że razem z Thomasem zajął się raną. Czy to ty go

zraniłaś, Sophie?

- Tak, dźgnęłam go nożem do papieru.

Przyjął to bez zmrużenia oka.

- Bałem się, Sophie - powiedział po chwili. - Bałem się, że przyśle Thomasa z batem i

zostanę wychłostany tak jak niewolnicy. I nie wiedziałem, gdzie jesteś ani co wuj ci zrobił.

Poczuła tak wielką ulgę, że ból stał się nieważny. Nie słyszała, jak drzwi się otwierają,

ale nagle Jeremy odwrócił się i jego twarz pojaśniała.

-Jak się czuje? - rozległ się głos Rydera, niski i głęboki.

-Lepiej, sir. Powiedziałem jej, że ma leżeć spokojnie i słuchać, co mam jej do

powiedzenia. Nieźle sobie radziła. Dźgnęła go nożem.

-Tak, wiem. A teraz, mój chłopcze, masz ochotę na leguminę z ananasa? Kucharka

twierdzi, że wszystkie dzieci przepadają za ananasami.

Jeremy spojrzał na siostrę.

- Wszystko w porządku. Ja przy niej zostanę.

Śmiało, Jeremy.

Ryder milczał, dopóki Jeremy nie wyszedł z pokoju.

-Weźmiesz jeszcze trochę laudanum?

-Nie, to mnie otępia.

-Lepsze otępienie niż ból. Jeremy jest tu bezpieczny i przysięgam ci, że zostanie pod

moją opieką. Nie ma powodu, żebyś się umartwiała. Nie, Sophio, nie protestuj. A

teraz wypij.

Usłuchała go i po dziesięciu minutach zamknęła oczy, a jej oddech stał się głębszy. -

Na imię mi Sophie - powiedziała niewyraźnie. - Nienawidzę, kiedy się do mnie mówi Sophia.

- Ja także wolę Sophie - odparł Ryder, ale ona usnęła.

Położył na jej twarzy nową porcję lodu i odchylił się na oparcie krzesła. Wyprostował

nogi i skrzyżował je w kostkach. Poklepał się lekko po brodzie. Nie spuszczał oczu z Sophie.

Co ma teraz zrobić?

Pomyślał o domu, o braciach i o siostrze, Sinjun. Pomyślał o młodej bratowej, Al ex, i

zastanowił się, jak sobie radzi z tym uparciuchem Douglasem.

Gdyby Samuel Grayson nie napisał alarmujących listów na temat dziwnych rzeczy,

które się tu wydarzyły, Ryder przebywałby teraz w Anglii, ciesząc się towarzystwem swoich

dzieci i kochanek, jeżdżąc konno wzdłuż południowych skalistych wybrzeży i o nic się nie

martwiąc.

Teraz miał w swoich rękach los dwojga ludzi. Zdał sobie sprawę, że dotychczas jego

życie było takie, jak sobie zaplanował. Robił dokładnie to, na co miał ochotę, bo Opatrzność

sprawiła, że urodził się jako drugi syn, a więc hrabią Northcliffe został jego starszy brat. Wuj

Brandon pozostawił Ryderowi w spadku ogromną fortunę, mógł więc korzystać z życia,

biorąc wszystko, na co miał ochotę i nie myśląc o konsekwencjach, z którymi zresztą nieźle

sobie radził. Ludzie darzyli go sympatią, wiedział o tym. Był pełen wdzięku, bawił towarzyst-

wo i zachowywał się honorowo. Zachowywał się honorowo, bo nie było powodu, by

postępować niehonorowo; nigdy nie musiał niczego sobie udowadniać. Można by go chwalić

za to, że opiekował się dziećmi, ale to co innego. Otaczanie ich opieką sprawiało mu przyjem-

ność, było łatwe. Dzięki dzieciom czuł się szczęśliwy.

Jednak teraz sprawy wymknęły się spod jego kontroli. Nie chciał się mieszać w to

paskudztwo, ale już został w nie wmieszany. Spojrzał na zmaltretowaną dziewczynę, leżącą

na jego łóżku. Miała charakter. Nie mógł tak tego zostawić. Nie mógł jej zostawić. Zaklął

cicho i potoczyście.

Nie miał wyjścia.

ROZDZIAŁ 7

Do sypialni wsączyło się światło słoneczne i ogrzało twarz Sophie. Otworzyła oczy i

poruszyła się. Ból od wczoraj zelżał. To już dwa dni. Leżała tu dwa dni, rozmyślając o tym,

co się zdarzyło i co będzie dalej. Nienawidziła bezsilności. Powinna wstać, powinna coś

zrobić, choć sama nie wiedziała co, wiedziała tylko, że najpierw musi opuścić stopy na

podłogę. Udało jej się usiąść. Jęknęła, czując ból w żebrach i dysząc opadła z powrotem na

łóżko. Zamknęła oczy i czekała, licząc powoli do dziesięciu. Mogła zamykać oczy, a nawet

mrugać i nie czuła bólu. Lód, który Ryder kładł jej na powiekach, bardzo zmniejszył opu-

chliznę. Ach, ale żebra. Bała się poruszyć. Kiedy wreszcie otworzyła oczy, nad łóżkiem stał

Ryder i przyglądał się jej.

- Zbudziłaś się, to dobrze. Przyniosłem ci śniadanie. Przyprowadzę zaraz Jeremy'ego,

żeby się przekonał na własne oczy, że jesteś w zupełnie niezłej kondycji. Za pierwszym

razem wpuściłem go, żeby zobaczył, że nie umarłaś. Cała ta historia wystraszyła go.

Jest bardzo dzielny i dobrze się trzyma. Jestem z niego dumny i ty także powinnaś

czuć się dumna.

Mówiąc to, uśmiechał się i starał się być bardzo rzeczowy. Wiedział, że nadmiar

współczucia i litości byłby nie na miejscu.

- Zrobiłem to, co uważałem za najlepsze dla ciebie i dla niego. Nie, nie ruszaj się.

Podniosę cię. Nie rób niczego sama.

Posadził ją i podparł poduszkami. Ustawił tacę na jej nogach.

-Może przed jedzeniem musisz się wypróżnić?

-Nie - odparła Sophie, wpatrując się w widelec.

-Nie złość się. To do ciebie nie pasuje. Przecież potrafisz znieść każdą impertynencję,

pochodzącą z męskich ust. Daj spokój, po całej nocy musisz przecież...

-No, dobrze, tak! Czy możesz zabrać tę tacę i zostawić mnie samą?

Spojrzał z uśmiechem na jej zaróżowioną tym wybuchem twarz i zawołał: - Coco,

chodź tutaj i pomóż pannie Stanton - Greville!

A potem zwrócił się do Sophie: - Przypuszczam, że mam się stąd usunąć.

-Łagodnie mówiąc.

-Cieszę się, że wyostrzył ci się dowcip, którym kaleczysz nieszczęśników płci

męskiej.

Sophie zbladła. Był na siebie wściekły. Pochylił się, opierając dłonie po bokach jej

głowy.

-Niech to diabli, Sophie. Nie miałem na myśli twego wuja! Boże, gdybym to ja z nim

mieszkał, nie ograniczyłbym się do dźgnięcia nożem, tylko skręciłbym mu ten

parszywy kark.

-Nic nie rozumiesz.

-Rozumiem znacznie więcej, niż sobie wyobrażasz.

Spojrzała na niego zaciekawiona, ale bała się spytać, co ma na myśli.

- Dziękuję, że zabrałeś stamtąd Jeremy'ego. - Ryder skinął głową i wyszedł z sypialni.

Kiedy wrócił, Sophie jadła śniadanie. Nie, pomylił się, rozmazywała po talerzu

pieczone ignamy. Nie wyglądała już tak przerażająco jak dzień czy dwa dni temu. Będzie

musiał obejrzeć jej żebra, ale trzeba z tym jeszcze poczekać.

-Jedz. Nie zostawię cię w spokoju, dopóki wszystkiego nie zjesz. Boli cię, kiedy

gryziesz i przełykasz? Myślę, że tak. Dlatego znów dostałaś te miękkie ignamy.

Powiedziałem kucharce, żeby dodała do nich trochę brązowego cukru.

-Dziękuję. Są zupełnie dobre, naprawdę. Po prostu nie jestem głodna.

-Martwisz się, chociaż mówiłem ci, że nie ma powodu. Jedz.

- Dlaczego jesteś taki?

Odwrócił się w stronę otwartych drzwi balkonowych.

- Jaki?

Machnęła widelcem i skrzywiła się, bo ten ruch wywołał ból. Cała była obolała.

-Cóż, nie potrafię sobie wyobrazić, że w obecnym stanie rzeczy mógłbym się z tobą

kochać. Nie, nie rzucaj we mnie ignamami, możesz uszkodzić sobie żebra. Coś ci

powiem. Nawet najgorsze sińce są lepsze od kosmetyków, pod którymi je ukrywałaś.

-Wuj kazał mi robić makijaż. Mówił, że wymalowana wyglądam bardziej kobieco,

bardziej wyrafinowanie.

-Myślę, że malowałaś się także, aby ukryć sińce. Prawda?

-Wkrótce będę wystarczająco zdrowa, by wyruszyć w podróż.

-Tak? A dokąd się wybierasz? Młoda dziewczyna z małym chłopcem i bez pieniędzy?

Od razu pożałował tej ironii, chociaż Sophie zasługiwała na nią.

-Kiedy zupełnie wyzdrowiejesz, zadecyduję, co z tobą zrobić. Nie zaprzątaj sobie tym

głowy. Już ci mówiłem, Jeremy ma się dobrze i nie spuszczam go z oka. Kiedy

wychodzę, pilnują go Emil i Samuel. Zadowolona?

-Dlaczego jesteś taki miły?

-To cię tak dziwi? Naprawdę nie przywykłaś do miłych mężczyzn.

-Nie przywykłam.

-Skończ śniadanie, to porozmawiamy. Najwyższy czas, nie uważasz? Nie mogę dłużej

walczyć z cieniami. Muszę poznać prawdę.

-Jesteś taki sprytny, że z pewnością już się wszystkiego domyśliłeś. Sam

powiedziałeś, że rozumiesz więcej, niż się spodziewam.

Nie, pomyślał, nie mogę jej jeszcze rozebrać, żeby zbadać żebra.

-Nie podoba mi się sposób, w jaki wydajesz polecenia, Ryderze. Przepraszam, bo

jesteś taki miły dla mnie i Jeremy'ego, ale kiedy poczuję się lepiej, zajmę się naszą

sytuacją. Nie jesteś za nas odpowiedzialny i...

-Cicho bądź, Sophie. Jesteś naprawdę uciążliwa.

-Idź do diabła!

-Ktoś mi powiedział, że jesteś diablicą wcieloną - uśmiechnął się Ryder.

-Jakiś nędznik. Diablicą wcielona - cóż za bzdura! Żaden z was nie potrafi znieść

myśli, że kobieta sama o sobie decyduje i za siebie odpowiada. Zawsze musicie

rządzić i rozkazywać, tak jak wam się podoba, i nazywacie to opieką. Pozwól, że ci

coś powiem. Nie mam zamiaru...

-Zamilknij wreszcie. A jeśli już musisz się złościć, to porozmawiajmy o wuju Theo.

-Czy on żyje?

-Tak.

-Jesteś pewien?

-Tak. Jestem pewien. Chybiłaś.

-Zadźganie wuja nie jest dobrym uczynkiem.

-Tak samo jak bicie siostrzenicy.

Sophie westchnęła, odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. Ryder przez kilka minut

przyglądał się jej w milczeniu. Luźno splecione włosy spływały jej na prawe ramię. Były

matowe i proste.

- Chcesz się wykąpać? Umyć włosy?

Otworzyła oczy. Dojrzał w nich tyle nadziei i podniecenia, że się roześmiał.

- Dokończ śniadanie, a zajmiemy się tym.

Sophie zjadła wszystko, co miała na talerzu i natychmiast usnęła. Ryder odstawił tacę

i usiadł na krześle obok łóżka. Ależ się wpakował. Po same uszy albo i wyżej. Wciąż nie miał

pojęcia, co w tej sytuacji począć. Spojrzał na Sophie - wyglądała młodo, delikatnie i

subtelnie. Wcale nie jak elegancka i zimna Sophia. Przyjrzał się jej twarzy i pod paskudnymi

sińcami dostrzegł ładne, wydatne kości policzkowe. Nos miała wąski i prosty, brwi ładnie

zarysowane, rzęsy długie i gęste. Może kiedy indziej i gdzie indziej wziąłby ją na swoją

kochankę i pokazał jej, że mężczyźni mogą się do czegoś przydać i dać kobiecie szczęście.

Ale znajdowali się właśnie tutaj i okoliczności były całkowicie niesprzyjające. Przyglądał się

jej. Wyglądała zupełnie ładnie i to stwierdzenie zaskoczyło Rydera. Podbródek miała nie

gładko zaokrąglony, lecz mocny, znamionujący upór. Pomyślał, że już jako mała

dziewczynka musiała być diablicą z piekła rodem. Tak, ale była lojalna. Dla Jeremy'ego zro-

biłaby wszystko.

I co z nią teraz począć?

Kazał przynieść wodę i wlać ją do wielkiej miedzianej wanny. Doskonała okazja, aby

obejrzeć jej żebra. Powoli ściągnął z niej prześcieradło. Gdy odpinał guzik pożyczonej od

Samuela nocnej koszuli, Sophie otworzyła oczy. Leżała nieruchomo i patrzyła na Rydera w

milczeniu.

-Co robisz? - spytała wreszcie.

-Chcę obejrzeć twoje żebra. Jeżeli masz się wykąpać, musimy zdjąć bandaże.

-Nie.

Sophie, doskonale znam twoje ciało, tak samo jak ty znasz moje. Rozumiem, że

okoliczności są niecodzienne, ale jestem jedyną osobą, która się tobą opiekuje. Leż spokojnie

i pozwól mi obejrzeć żebra. Jeżeli się nie zgodzisz po dobroci, będę cię musiał związać.

- Nie. Do diabła, nie!

-Nie wykąpiesz się?

-Nie.

-Ilu mężczyzn oglądało twoje ciało przede mną? Z pewnością więcej niż trzech. Kiedy

tu przyjechałem, miałaś trzech kochanków. Z pewnością pozbyłaś się wszelkiego

wstydu.

Odwróciła głowę. Zdjął z niej koszulę i metodycznie odwijał bandaże. Nie zwracał

uwagi na piersi ani na biały brzuch. Patrzył na poobijane żebra, a w gardle narastała dławiąca

kula. Miał ochotę gołymi rękami zamordować wuja Theo.

Delikatnie obmacał wszystkie żebra.

- Powiedz, kiedy poczujesz ból - zadysponował.

Sophie oddychała płytko. Zadrżała.

- Dobrze. Powracasz do zdrowia. A teraz pomogę ci wejść do wanny.

Czemu nie, pomyślała. To bez znaczenia. Ryder miał rację. Widział ją i posiadł tej

nocy, kiedy dał jej narkotyk. Pozwoliła więc, żeby ją ułożył na brzegu łóżka. Była naga, a on

trzymał ją w ramionach i pomagał wstać. Kolana nie wytrzymały ciężaru i Ryder musiał ją

podtrzymać, przyciskając do siebie. Poczuła na skroni jego ciepły oddech. W normalnych

okolicznościach przeraziłaby się, ale teraz była zbyt osłabiona i obolała. I on doskonale o tym

wiedział.

-Bardzo boli? - zapytał.

-Nie, po prostu jestem słaba. Naprawdę mogę to zrobić sama, Ryderze. Czy możesz

mnie teraz zostawić?

-Cicho bądź, Sophie.

Ułożył ją w miedzianej wannie. Westchnęła z rozkoszy i Ryder uśmiechnął się

szeroko. Rozplótł jej warkocze i wygładził włosy.

Sophie myła się sama, a on umył jej włosy. Zajęło to dużo czasu i kiedy skończyli,

Sophie była blada i drżała ze zmęczenia. I z bólu, jak się domyślał. Osuszył ją ręcznikiem tak

obojętnie, jakby wycierał zgonionego konia. Na myśl o tym Sophie uśmiechnęła się leciutko.

Ryder spostrzegł ten uśmiech i, wycierając jej włosy drugim ręcznikiem, zastanawiał się, cóż

on może oznaczać.

Wziął ją na ręce i siadając w fotelu na biegunach, usadził sobie na kolanach.

-Czas na odpoczynek. Jestem wykończony. Masz mnóstwo włosów. Oprzyj głowę na

moim ramieniu. O, tak.

-Nie robię na tobie wrażenia.

-Co masz na myśli?

-Jestem naga, a wcześniej widziałeś mnie i posiadłeś. Nic dla ciebie nie znaczę.

Objął ją mocniej i poczuł, że drgnęła, więc natychmiast zwolnił uścisk.

-Wolałabyś, żebym skakał wokół ciebie i gapił się na twój biust?

-Nie to już mamy za sobą. To dla ciebie była tylko nic nie znacząca zabawa. Tylko

że...

-Tylko co?

-Nie rozumiem cię.

- Czasami sam siebie nie rozumiem.

Zaczął ją kołysać. Po dwóch minutach usnęła.

Nie, pomyślał, nie rozumiem. I to go doprowadzało do szaleństwa.

Zaniósł ją do łóżka i ułożył na wznak. Uznał, że należy pozostawić żebra Sophie nie

obandażowane. Delikatnie zsunął ręcznik z jej włosów, rozczesał je palcami i ułożył na

poduszce, żeby wyschły.

Spojrzał na biały brzuch i miękkie włosy na łonie. Naprawdę śliczna, pomyślał,

przykrywając ją prześcieradłem. I znała mężczyzn tylko pod jednym względem. Pragnęli jej

ciała, niczego więcej. Cóż, była bardzo dobrze zbudowana, ale na niego to nie działało.

Nie miał zamiaru wzruszać się jej losem, przynajmniej nie bardziej niż wzruszał się do

tej pory.

Ryder jadł śniadanie w towarzystwie Samuela, Emila i Jeremy'ego, gdy do jadalni

wszedł James.

- Przyjechał pan Thomas - zaanonsował. - Chce się z panem widzieć, panie

Sherbrooke.

Jeremy pobladł i upuścił widelec. Ryder skinął głową.

-Wprowadź go do salonu, James Zaraz tam przyjdę. A ty, Jeremy chwytaj za widelec i

zajadaj te przepyszne krewetki. Powiedziałem twojej siostrze, że może mi zaufać.

Tobie oświadczam to samo. Jeżeli twoje policzki nie odzyskają koloru, wystawię cię

na słońce. I grubo się mylisz, jeśli sądzisz, że pozwolę, aby Thomas lub ktokolwiek

inny zbliżył się do ciebie choćby na krok. Zrozumiałeś mnie, młody człowieku?

-Tak, proszę pana - odpowiedział Jeremy i spojrzał na Rydera.

Ryder dostrzegł w jego oczach strach i niepewność. Poczuł, że coś się w nim

poruszyło. Przechodząc obok chłopca, poklepał go po ramieniu.

-Emil nauczy cię dzisiaj, jak się robi rum.

-Wiem już coś na ten temat.

-Emil pokaże ci sposoby, jakich dotychczas nie widziałeś. Prawda, Emilu?

-O, tak.

-Jedz, musisz nabrać sił.

Wychodząc z jadalni, Ryder usłyszał, jak Jeremy zwraca się do Emila: - Czy pan bije

niewolników, sir?

- Nie - odparł rzeczowo Emil. - To nasi pracownicy. Bez nich nie produkowalibyśmy

cukru. Jesteśmy od nich uzależnieni. Gdybym ich bił, nie mogliby pracować i jak byśmy

wtedy wyglądali?

-Thomas bije niewolników z Camille Hail.

-Thomas jest głupi. Ryder z pewnością nauczy go rozumu.

Ryder uśmiechnął się. Miał ochotę porozmawiać z Sophie, ale uznał, że nie należy jej

budzić. Prawdopodobnie Thomas zjawił się tutaj, dlatego że wuj Theo jeszcze nie

wyzdrowiał. I dobrze. Wyglądało na to, że Sophie zrobiła z noża do rozcinania papieru niezły

użytek.

Sophie obudziła się, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, malując niebo rozmaitymi

odcieniami różu i czerwieni. Była sama. Wstała i załatwiła potrzeby. Znalazła męską koszulę

nocną i wciągnęła ją przez głowę. Żebra bolały ją i czuła w nich napięcie, ale ból był znośny.

Podeszła wolno do balkonu i uniosła twarz, aby poczuć łagodne wieczorne powietrze.

Wkrótce będzie wystarczająco silna, aby opuścić Kimberly. Wkrótce będzie musiała opuścić

Kimberly razem z Jeremym. Ale dokąd pójdą?

Ryder się nie mylił. Nie miała nic, nie miała pieniędzy, tylko opinię ladacznicy.

Wpatrywała się w złocistoróżowy zmrok, słuchała turkawek, żab, cykad i innych

stworzeń, do których tak przywykła, że zazwyczaj w ogóle ich nie zauważała.

Ryder zatrzymał się w drzwiach. Spostrzegł, że Sophie stoi na balkonie w dziwacznej,

zbyt obszernej koszuli nocnej, a gęste włosy opadają jej na plecy. Wyglądała jak

szesnastolatka. Ale wiedział, że gdy spojrzy w jej oczy, zobaczy w nich cynizm i znużenie.

- Wracaj do łóżka - powiedział cicho, aby jej nie przestraszyć.

Sophie odwróciła się powoli. Nie sprawiała już wrażenia słabej i cierpiącej. Miał

przed sobą dorosłą kobietę.

- Mam dosyć leżenia w tym przeklętym łóżku - powiedziała spokojnie. - Chcę chwilę

postać. Powiedziałeś, że chcesz ze mną porozmawiać. Więc rozmawiajmy.

Wróciła do normy. Ucieszył się.

- Skoro sobie życzysz - powiedział gładko. - Thomas był tutaj.

Czego się spodziewał? Że Sophie wstrzyma oddech? Zadrży z przerażenia?

Podbiegnie do niego i będzie błagała o opiekę? Nic takiego nie zrobiła. Miała

nieprzenikniony wyraz twarzy i nic się nie zmieniło. Wyglądała spokojnie i pogodnie. Była

naprawdę dobra. Ryder podszedł do niej. Uniósł rękę i delikatnie dotknął jej policzka, czubka

nosa i brwi.

- Sińce bledną. Jutro nie będziesz już wyglądać jak strach na wróble.

Nie poruszyła się.

-W takim razie poproszę o lustro dopiero pojutrze.

-Thomas był tutaj - powtórzył Ryder.

-Spodziewam się, że sobie z nim poradziłeś.

-Nie - odparł z szerokim uśmiechem. - Musiałem go błagać, żeby ci pozwolił zostać tu

jeszcze trochę. Zbił mnie tak, że upadłem na podłogę, ale pozwolił ci zostać.

Powiedział jednak, że wróci i...

Sophie drgnęła. Było to leciutkie drgnienie, ale w ciągu kilku minionych dni Ryder

nauczył się zauważać najdrobniejsze reakcje, które ją zdradzały.

- Żartowałem - przyznał. - A teraz opowiem ci, jak było naprawdę. Boże, ten człowiek

jest podły i całkowicie pozbawiony sumienia. Przyjąłem go w salonie. James, nasz lokaj, nie

przepada za Thomasem.

Kiedy wymawia jego imię, ma w oczach błysk, jakby widział węża.

- Thomas to istne zwierzę. James ma brata, który jest niewolnikiem mego wuja. Pan

Grayson usiłował go wykupić, ale wuj się nie zgodził. Tak, Thomas to prawdziwa świnia.

- Otóż to. A teraz opowiem ci, jak przebiegła nasza raczej nudna rozmowa.

Ryder wszedł do salonu w doskonałym humorze, niemal zacierał dłonie. Zatrzymał się

i powiedział z uśmiechem: - Pan Thomas, jeśli się nie mylę? Zabawne oglądać pana tutaj, w

Kimberly Hall, bez łuku i strzał i nie przybranego w to czarujące białe prześcieradło, które

obydwaj, wraz z pańskim pracodawcą, tak bardzo lubicie. Ach, ale gdzież moje dobre

maniery? Napije się pan kawy?

- Przyjechałem po siostrzenicę i siostrzeńca pana Burgessa.

- Czyżby? - Ryder uśmiechnął się do rozmówcy.

Thomas był wysoki i przeraźliwie chudy, z wyjątkiem brzucha, który sterczał

pomiędzy marynarką a bryczesami. Miał szpakowate, bardzo krótkie włosy, a brodę pokrywał

cień zarostu. Wyglądał tak, jakby od kilku dni nie sypiał, nie kąpał się i nie zmieniał ubrania.

Jego oczy były zimne, wprost lodowate, i Ryder zastanawiał się, czy kiedykolwiek nabierały

wyrazu ludzkiej życzliwości.

-Jestem panu winien za strzałę, która utkwiła w moim ramieniu.

-Nie wiem, o czym pan mówi - odparł Thomas. - Do rzeczy, panie Sherbrooke. Pan

Burgess niepokoi się o siostrzenicę i siostrzeńca. Troszczy się o ich dobro.

-Ach, oczywiście. Nikt nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości. Tylko cóż

takiego pozwala mu sądzić, że znajdują się u mnie?

-Ludzie tak mówią. Wszyscy o tym wiedzą. Plotka głosi, że panna Stanton - Greville

żyje z panem jak kochanka, a w zamian za jej usługi przyjął pan pod dach także jej

brata. To zasmuca pana Burgessa. Niech ich pan tu przyprowadzi, a nie będą więcej

sprawiać kłopotu.

-Proszę usiąść, Thomas.

-Niech cię diabli, Sherbrooke, nie ma pan prawa...

-Nie mam prawa pomóc dziewczynie, którą zbito do nieprzytomności? Zabrać małego

chłopca, zamkniętego w pokoju na klucz?

-Niech to diabli! Została zbita przez jednego z kochanków! Zamknąłem chłopaka w

pokoju, żeby mu się nic nie stało!

-Zbił ją jeden z kochanków? - powtórzył powoli Ryder. - Ciekawym który? Oliver

Susson? Tak, to z pewnością złośliwy brutal, prawda? Nie, chyba się pan pomylił. Z

tego, co słyszałem, został odprawiony i wcale go to nie rozgniewało. Więc kto? Może

Charles Grammond? Słyszałem, że jego żona to prawdziwa herod - baba, może to

ona?

-Do diabła, Sherbrooke! Przyprowadź ich tutaj!

-Posłuchaj mnie, Thomas - odparł Ryder z uśmiechem. - Uważam, że jesteś

pozbawionym sumienia łajdakiem. Nie będę z tobą dłużej rozmawiał. Powiedz

swojemu pracodawcy, że wkrótce dam mu o sobie znać. A jeżeli spróbujesz tu wrócić

ze swoimi kumplami, żeby wszcząć awanturę, zabiję cię i zrobię to bardzo powoli.

Zrozumiałeś?

Thomas nie wiedział, co robić. Mówił panu Burgessowi, że Sherbrooke nie jest taki

jak inni mężczyźni w Montego Bay. Że jest sprytny i hardy.

- Już powiedziałem, Sophię pobił jeden z jej kochanków. Wuj starał się ją obronić.

Jeżeli opowiedziała, że stało się inaczej, uczyniła tak ze wstydu, że źle się prowadzi. Niech

pan będzie rozsądny, po co brać sobie na głowę małego kalekę i dziwkę?

Thomas nie powiedział już ani słowa. Ryder przyłożył mu pięścią w szczękę. Celny,

mocny cios. A potem drugi, prosto w brzuch. Thomas wrzasnął i upadł na podłogę.

-James? Dobrze, że tu jesteś. Nie odszedłeś daleko, prawda? Potrzebuję twojej

pomocy. Zawołaj jeszcze kogoś i zabierzcie tę gnidę do Camille Hall. Wyrzućcie go

na śmietnik, twarzą w dół.

-Tak, panie - odparł James z uśmiechem. - Ten człowiek to zwierzę, istne zwierzę.

Dobrze wygląda rozpłaszczony na podłodze. Nie, to nie zwierzę, to wąż.

- Szkoda, że mu zębów nie wybiłem - stwierdził Ryder i potarł knykcie.

Spojrzał w dół na leżącego Thomasa. - Ma wielki brzuch. A to nie jest zdrowe. Bardzo

niezdrowe.

*

Ryder jeszcze raz roztarł knykcie na wspomnienie przyjemności, której zaznał

wymierzając ciosy Thomasowi. Spojrzał na Sophie i uśmiechnął się tak samo, jak wcześniej

do Jamesa.

-Oto, co się wydarzyło. Ni mniej, ni więcej. James i jeszcze jeden niewolnik zabrali go

z domu.

-Cieszę się, że go uderzyłeś - powiedziała Sophie. - Mam nadzieję, że nieźle mu

przyłożyłeś. Wiele razy miałam na to ochotę. To okropny człowiek. Na Boga, to ci

sprawiło przyjemność!

-Może - odparł Ryder z wyraźnym zadowoleniem. - Jest okropnie zepsuty. - Zamilkł i

spojrzał pytająco na Sophie. - Jak wpakowałaś się w takie tarapaty?

-O co ci chodzi? Ach, zastanawiasz się, jak doszło do tego, że z własnej woli

zdecydowałam się zostać nierządnicą? A może dlaczego Jeremy zdecydował się

zostać kaleką? Sprecyzuj swoje pytanie.

-Kiedy leżałaś na wznak, byłaś milsza. Teraz znów stałaś się kwaśna jak ocet.

-Na nieszczęście dla ciebie więcej mnie takiej nie ujrzysz.

- Nawet kiedy znów będziemy się kochać?

Znów lekkie wzdrygnięcie. Tak, znał ją coraz lepiej.

- Usiądź, Sophie. Nie chciałem cię przestraszyć.

Strzał w dziesiątkę. Ryder był zadowolony. Uśmiechnął się bezwstydnie, gdy Sophie

powiedziała: - Nie przestraszyłeś mnie. Żaden mężczyzna nie jest w stanie mnie przestraszyć.

- Wierzę ci. Doskonale radzisz sobie z mężczyznami. Ja jednak jestem inny niż

pozostali mężczyźni i wiem. że się mnie boisz. W końcu przyznasz się do tego i będziesz ze

mną ostrożniejsza. Usiądź, zanim ja cię posadzę.

Usiadła 'i wygładziła nocną koszulę. Przyszło jej do głowy, że to z pewnością dziwne,

być tutaj, w męskiej sypialni i mieć na sobie męską koszulę. Uśmiechnęła się.

- Kimberly Hall należy do ciebie, nie do twego brata, hrabiego Northcliffe -

powiedziała bez ogródek.

Ryder przyglądał się jej z otwartymi ustami. - Co powiedziałaś? Nie, to bzdura.

Kompletny nonsens. Skąd ci to przyszło do głowy?

-Bądź cicho i słuchaj. Kimberly Hall należał do twego wuja Brandona. Po jego śmierci

odziedziczyłeś majątek. Przez zaniedbanie Olivera Sussona plantacja nie została

wyszczególniona w testamencie, wysłanym do twojej rodziny. Wielkie przeoczenie.

W tym czasie umarł także twój ojciec i trwało zamieszanie, bo nowy hrabia był

jeszcze w wojsku. Dlatego wszyscy myśleli, że Kimberly należy do rodziny, do twoje-

go starszego brata, a nie tylko do ciebie.

-Na Boga - bąknął Ryder, wpatrując się w nią ze zdumieniem.

-Czy jesteś bogaty jak na młodszego syna?

-Jestem.

-Więc okazuje się, że jesteś jeszcze bogatszy, bo plantacja należy do ciebie.

-Zaczynam rozumieć, dlaczego Oliver Susson był jednym z twoich kochanków.

-To oczywiste.

-Mówiłem Emilowi, że zawsze są jakieś motywy. Zwłaszcza gdy chodzi o ciebie,

Sophie. Nie zostałabyś dziwką bez bardzo ważnych powodów.

-Zrozum mnie, Ryderze. Nie obeszłoby mnie, nawet gdybyś odziedziczył całą

Jamajkę. Mój wuj chciał mieć tę plantację i pomyślał, że moje talenty pomogą mu ją

zdobyć. Nie zrozum mnie źle. Użył mnie tylko po to, żeby cię zmiękczyć. Spodziewał

się, że nie zechcesz tu zamieszkać, zaprzątać sobie głowy niepewnymi zyskami z

produkcji cukru, więc sprzedasz mu plantację i napchawszy swoje arystokratyczne

kieszenie gwineami, powrócisz szczęśliwie do Anglii.

-A w odpowiednim czasie dowiem się od pana Sussona, że Kimberly Hall należał do

mnie.

-Tak.

A ty jako moja wspaniała kochanka i ta druga kobieta z wielkimi piersiami miałyście

sprawić, że będę zachwycony, iż sprzedaję plantację twojemu wujowi. Czy wuj miał zamiar

wysłać cię ze mną do Anglii? Jako moją kochankę?

-Nie wiem, co planował.

-Dlaczego się na to zgodziłaś?

Spojrzała na niego twardym i zimnym wzrokiem. - Nie wiesz? A taki jesteś dobry w

wynajdowaniu motywów. Miał uczynić Jeremy'ego swoim dziedzicem pod warunkiem, że

zgodzę się na współpracę. Powiedział, że jeśli się nie zgodzę, wyrzuci nas obydwoje. Jeremy

jest kaleką, nie poradziłby sobie.

-A ty, oczywiście, poradziłabyś sobie.

-To bardzo prawdopodobne - odparła chłodnym tonem.

-Lord David został twoim kochankiem, żeby ograć Charlesa Grammonda.

-Tak, i doskonale się z tego wywiązał.

-A Charles Grammond był twoim kochankiem, żeby łatwiej go można było nakłonić

do sprzedaży plantacji twemu wujowi.

-Tak.

-Jak ci się udało pozbyć lorda Davida?

Sophie uśmiechnęła się. Był to szelmowski uśmieszek młodej osóbki, i Ryder

odpowiedział jej porozumiewawczym uśmiechem. Zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy

widzi Sophie uśmiechającą się szczerze.

-Powiedziałam mu, że mam syfilis.

-Dobry Boże! To wspaniały pomysł.

-Kiedy już sprzedałbyś plantację memu wujowi, powiedziałabym ci pewnie to samo.

-Z tą tylko różnicą, że ja bym ci nie uwierzył.

-Właśnie to powiedziałam wujowi. Mówiłam mu, że jesteś inny. Że nie jesteś głupi.

Mówiłam, że z tobą powinien być bardzo ostrożny, bać się ciebie. Ale on mnie nie

słuchał.

-Nie posłuchał cię i nie bał się mnie. Wielka szkoda.

-Nie słuchał mnie, bo oceniał wszystkich własną miarą. Słyszał, że jesteś

kobieciarzem, młodym hulaką i zabijaką pozbawionym wszelkiej moralności, jak

kocur. Wyobraził sobie, że będziesz bardzo łatwym łupem.

- Nie jestem... - Zamilkł i spojrzał na swoje poobijane knykcie.

Jezu, co za pomysł. Przełknął ślinę i wzruszył lekceważąco ramionami. - Ale nie miał

racji, prawda?

-Co do tego, że jesteś kobieciarzem? Czy kocurem? Nie miał. Gdybyś był taki jak inni

mężczyźni, nie wpadłbyś na pomysł, że to nie ja.

-Chcesz powiedzieć, że nie spałaś z innymi? Że to zawsze była ta druga kobieta?

-Uwierzysz mi, jeśli ci powiem, że tak właśnie było? - spytała, patrząc na niego.

-Chyba nie.

Uniósł dłoń, aby ją uciszyć.

- Poczekaj, Sophie. Nigdy przedtem nie spotkałem kobiety z takim repertuarem

kobiecych sztuczek, a wierz mi, że widziałem niejedno. Chciałem poznać kobietę, stanowiącą

odpowiednik rozpustnika i kocura. Ty doskonale pasujesz do tych określeń. Jak na tak młodą

osóbkę dysponujesz zadziwiającym wachlarzem uwodzicielskich sztuczek. A teraz dość tego.

To nieważne. Wracajmy do twego drogiego wujaszka.

Wciąż nie mogę uwierzyć, że jestem właścicielem Kimberly Hall.

-Ale to prawda.

-A co by się stało, gdybym tu nie przyjechał? Gdyby przyjechał mój brat?

Wuj Theo uznał, że to nieprawdopodobne. On wie wszystko na temat twojej rodziny.

Wynajął w Anglii człowieka, który miał zasięgnąć języka o rodzinie Sherbrooke'ów i o tobie.

Ów człowiek przysłał mu list zawierający szczegółowe dane.

-Jeszcze zanim wuj i Thomas zaczęli swoje przedstawienia z duchami?

-O, tak. Wszystko było świetnie zaplanowane. Wuj Theo wiedział, że Samuel Grayson

jest przesądny i można nim manipulować. Wiedział, że jeśli się wystraszy, napisze do

twego brata, błagając o pomoc. I tak właśnie się stało. Powiedział nawet wujowi, że

ma zamiar napisać list. Wuj oczywiście zachęcał go do tego, podżegał jego strach i

wiarę w gusła.

-Zaczynam wierzyć, że wuj Theo zasłużył sobie na to, żebym mu skręcił kark.

-Wynajęty przez wuja człowiek napisał, że hrabia ma na głowie wiele spraw i że jest

mało prawdopodobne, by przypłynął na Jamajkę. Twój młodszy brat studiuje w

Oksfordzie, żeby zostać księdzem. Zostałeś ty i twoja piętnastoletnia siostra.

Oczywiście, przyjechałeś ty. Wszystko działo się tak, jak wuj sobie zaplanował. Tylko

że nie docenił ciebie. To wszystko. Spodziewał się, że będziesz taki jak lord David -

frywolny, narcystyczny, głupi. Pomylił się i nie chciał się przyznać, że przegrał. Ty

ani przez chwilę nie wierzyłeś, że dzieje się tu coś nadprzyrodzonego, prawda?

-Pewnie, że nie - odparł Ryder.

-I nigdy nie pragnąłeś zostać moim kochankiem?

-Nie. Tak. Sam nie wiem. Nie dzielę się z innymi.

-Co teraz zrobisz?

-Oliver Susson zgodził się nic nie mówić mnie ani mojemu bratu, dopóki twój wuj nie

uzna, że nadszedł właściwy moment?

Sophie skinęła głową.

-Czy Jeremy wie, co się dzieje?

-Nie. Starałam się go chronić najlepiej jak umiałam. Wuj Theo także starał się go

traktować jak najlepiej. Nawet teraz wszyscy wierzą, że ja i Jeremy mamy wielkie

szczęście. Ludzie plotkują, że wuj jest zbyt uczuciowy i sentymentalny, by spostrzec,

że jego siostrzenica stała się nierządnicą.

- Tak. To właśnie słyszałem. Jesteś zmęczona. Czas, żebyś odpoczęła. A ja muszę to

wszystko przemyśleć, by jak najprędzej rozwikłać ten galimatias.

Sophie nie mogła zasnąć, bo przerażała ją myśl o przyszłości. Leżała w tym

przeklętym łóżku przez trzy godziny, a w jej głowie wirowały szaleńcze myśli.

ROZDZIAŁ 8

Sophie szła cicho przez korytarz na piętrze Kimberly Hall do sypialni, którą zajmował

Jeremy. Chciała porozmawiać z bratem, uspokoić go, złożyć obietnice, które miała nadzieję

spełnić.

Ostrożnie otworzyła drzwi i zajrzała do pokoju. Sypialnia była niewielka, ale tak jak

inne pokoje miała sięgające sufitu drzwi balkonowe. Były otwarte. Prawdopodobnie śpi na

balkonie, pomyślała z uśmiechem. Moskity nie przeszkadzały mu i w Camille Hall często

spędzał noce na balkonie.

Łóżko było puste. Uśmiechając się wyjrzała na balkon. Nie ma Jeremy'ego. Stanęła

jak wryta.

O Boże!

Widziała go dzisiaj przez krótką chwilę. Był bardzo spokojny, zbyt spokojny.

Przyglądał się jej i Sophie dostrzegła jego zaniepokojenie, ale nic nie powiedziała, bo do

pokoju wszedł Ryder. Dlatego teraz chciała porozmawiać z bratem.

A on zniknął.

Wiedziała, dokąd poszedł. Wrócił do Camille Hall, aby porachować się z wujem Theo

za to, że ją zbił.

A wuj Theo zmaltretuje go, a może nawet zabije, bo nie ma już powodów, aby udawać

miłego i kochającego. Ze zdenerwowania zaczęła głębiej oddychać i poczuła, że bolą ją żebra.

Skuliła się i pochyliła do przodu.

Ból minął, ale Sophie pozostała nieruchoma, wpatrzona niewidzącym wzrokiem w

piękne, bezchmurne nocne niebo, księżyc w pełni i lśniące gwiazdy. Odwróciła się powoli i

wróciła do sypialni. Na dnie szafy znalazła suknię. Była brudna i pognieciona, ale Sophie nie

dbała o to. Ubrała się szybko, nie zwracając uwagi na obolałe żebra. Pokiwała głową,

spostrzegłszy, że nie ma koszuli, halki ani pończoch.

Nie mogła także znaleźć butów. Nie szkodzi, pójdzie boso. Cicho jak złodziej zeszła

po schodach i skierowała się do gabinetu, który pełnił również funkcję biblioteki Kimberly

Hall. Dzięki Bogu znajdowała się tam gablota z bronią. Wysoka szafka z dębowego drewna z

oszklonymi drzwiami nie była zamknięta na klucz. Sophie znała się na broni i dlatego

wybrała mały pistolet dużego kalibru. Jeżeli ktoś będzie chciał zrobić krzywdę Jeremy'emu,

zastrzeli go. Nie miała zamiaru spudłować.

Pięć minut później wymknęła się z Kimberly Hall, przeszła przez żwirowany podjazd,

nie dbając o to, że małe kamyczki wbijają się jej w stopy. Wieczorna bryza rozwiewała jej

włosy i chłodziła czoło.

Noc była piękna i spokojna. Serce Sophie biło mocno i powoli. Gdyby tylko

wiedziała, gdzie się podział Jeremy. Bała się o niego, ale zachowywała spokój. Nadszedł

czas, by przejąć odpowiedzialność za siebie i Jeremy'ego. Dobry Boże, spraw, aby się z tego

wywiązała.

Droga do Camille Hall zajęła jej dwadzieścia minut. Szła na skróty, przez pola trzciny

cukrowej, starając się nie wychodzić z cienia. Kaleczyła sobie stopy, ale nie zwracała uwagi

na ból ani na chłodną, lepką krew, którą poczuła na podeszwach.

W kilku oknach paliło się światło, ale nie dostrzegła żadnych poruszających się cieni.

Ani śladu wuja Theo i służby. Weszła na boczną werandę, prowadzącą do gabinetu wuja. I

wtedy usłyszała głosy.

-A więc, mały bękarcie - mówił wuj Theo rozbawionym tonem - postanowiłeś wrócić

i sprawić mi lanie, co?

-Tak. Nie jestem bękartem. Moja matka była twoją siostrą i żoną mego ojca.

Wróciłem tu, aby cię ukarać za to, że pobiłeś moją siostrę. Nie ujdzie ci to na sucho.

-Zasługiwała na bicie i kiedy tylko dostanę ją w swoje ręce, wychłostam tak, aż będzie

mnie błagała o litość.

- Nie pozwolę ci na to. Ryder ci nie pozwoli.

Ryder Sherbrooke, ten młody mężczyzna, którego wuj Theo miał wielką ochotę zabić.

Ale miał tu chłopaka, nic niewartego małego kalekę. Wyszczerzył zęby do Jeremy'ego.

-I jak chcesz mnie powstrzymać? Nie umiesz się nawet posługiwać pejczem.

Zabrałem ci go, prawda?

-Znajdę jakiś sposób.

Rozległ się świst pejcza przecinającego powietrze. A potem Sophie usłyszała ostry

krzyk Jeremy'ego. Wuj Theo smagnął go pejczem.

Sophie poczuła, że ogarnia ją straszliwa wściekłość. Drewniane drzwi były uchylone.

Wśliznęła się do pokoju i zobaczyła wuja Theo w szlafroku. Stał nad Jeremym z pejczem w

dłoni.

- Dołożę ci jeszcze raz, paniczu Jeremy, żebyś zrozumiał, jak bardzo jesteś dla mnie

ważny!

- Jeśli to uczynisz, podły nikczemniku, wpakuję ci kulę w brzuch. Nie chcę, żebyś

szybko umarł, chcę, żebyś się tarzał po podłodze i wrzeszczał, trzymając rękami wypływające

z ciebie trzewia.

Theo Burgess skamieniał, ale tylko na chwilę. Powoli, bardzo powoli, opuścił pejcz i

zwrócił się w stronę siostrzenicy.

-A więc, zorientowałaś się, że mały kaleka zniknął i przy galopowałaś na pomoc.

-Chodź tu, Jeremy - powiedziała Sophie, nie zwracając uwagi na wuja. - Trzymaj się

od niego z daleka. Tak, chodź do mnie.

Twarz Jeremy'ego była blada z bólu, zapadnięte oczy puste z rozpaczy, że przegrał.

Sophię doskonale rozumiała, co czuje braciszek.

-Wszystko w porządku - powiedziała. - Wygraliśmy. Jesteś bardzo odważny.

Chodźmy stąd.

-Tak myślisz, zdziro? Nie licz na to. Wystarczy, że zawołam, a przybiegnie tu co

najmniej dziesięciu niewolników, gotowych wypełnić każdy mój rozkaz.

-To nie ma znaczenia, bo będziesz wtedy leżał z rozprutym brzuchem. Proszę bardzo,

krzycz, ile wlezie, bo to będą ostatnie dźwięki, jakie z siebie wydasz przed jękami

agonii. Niczego nie pragnę bardziej niż twojej śmierci. Jesteś tchórzem, stać cię tylko

na to, żeby bić słabszych od ciebie. Nawet takiego małego chłopca. Twój brak

wszelkich uczuć zadziwił mnie, ale tylko na chwilę.

Theo Burgess nie wiedział, co ma robić. Potrząsnął głową, starając się odzyskać

jasność myśli. Był zamroczony rumem i przeklętym bólem w ramieniu. Wierzył jej. Pokazała

już, co potrafi, dźgając go nożem. Boże, powinien ją był wtedy zatłuc na śmierć, ale musiał

przerwać bicie, bo cios, który mu zadała - przyprawił go o mdłości i zawroty głowy. Patrzył

na nią i na nowo czuł ból w ramieniu. Pamiętał, jak Thomas wyciągnął nóż z jego ciała,

pamiętał, jak na próżno starał się nie jęczeć, ale nie wytrzymał. Ale nawet wtedy nie zapadł w

błogosławioną nicość. Cierpiał męczarnie przez długi czas. Poprzysiągł sobie, że jej nie

daruje.

-Dobrze wiesz, moja droga - powiedział obojętnym tonem - że jeśli mnie zabijesz, nie

dostaniesz ani grosza.

-Rum pomieszał ci w głowie. Jeremy jest dziedzicem. On dostanie wszystko.

-O, nie. Jeremy nie jest dziedzicem z tej prostej przyczyny, że nie ma testamentu.

-Z testamentem czy bez testamentu, jesteśmy twoimi najbliższymi krewnymi i dlatego

Jeremy odziedziczy po tobie Camille Hall. Oczywiście dom ojca w Fowey jest także

jego.

- Czy powiedział ci o tym nasz drogi Oliver Susson? W trakcie igraszek miłosnych?

- Nie najlepiej z tobą, wuju, jeżeli zaczynasz wierzyć w to, co sam wymyśliłeś. Mam

dwa naboje w pistolecie. Jeremy, pokaż, jak bardzo cię skrzywdził.

Brat odwrócił się do niej plecami. Poprzez koszulę widoczny był pojedynczy ślad

pejcza. Dzięki Bogu, skóra nie została przecięta, ale długa ukośna pręga była paskudnie

czerwona i opuchnięta. Zaparło jej dech w piersi.

- Jesteś prawdziwym potworem. Mam dwa naboje.

Gdyby pejcz pozostawił choć kropelkę krwi, strzeliłabym ci w brzuch. Miałeś jednak

szczęście, wuju. Tym razem nie strzelę do ciebie. Po prostu zabiorę Jeremy'ego z powrotem

do Kimberly Hall. Masz nas zostawić w spokoju, zrozumiałeś? Nie pokazuj się tam i nie

przysyłaj więcej Thomasa. A teraz odejdziemy.

Nie ruszaj się.

-A co zrobisz, gdy Ryder Sherbrooke wyrzuci ciebie i chłopaka z Kimberly Hall?

-To nie twoja sprawa.

-Thomas powiedział mi, że zajęłaś sypialnię Rydera. Wszyscy wiedzą, że jesteś jego

kochanką. Twoja reputacja...

Sophie wybuchnęła śmiechem.

-Spójrz na moją twarz. Wyobrażasz sobie, że jakikolwiek mężczyzna przy zdrowych

zmysłach chciałby mieć taką kochankę? A żebra mam jeszcze bardziej posiniaczone.

Wierz mi, nawet gdyby miał na mnie ochotę, nie byłabym zdolna do miłości. Sam

tego dopilnowałeś. A teraz, wuju, chcemy stąd odejść.

-I wrócić do tego przeklętego Anglika?

-Ty także jesteś przeklętym Anglikiem. Nie pamiętasz?

-Już ci mówiłem. On szybko się ciebie pozbędzie. Słyszałem, że prędko się nudzi i

żadna kobieta nie umie go przy sobie utrzymać. Mój informator z Anglii napisał, że

kobiety rywalizują ze sobą, aby zostać jego kochankami. Nie, ty nie utrzymasz go

dłużej niż przez jedną noc.

-Nie chcę go zatrzymać. Nawet nie chcę z nim być w jednym pokoju. Nie obchodzi

mnie, ile ma kochanek. Wystarczy mi, że wygląda na człowieka honoru, a to nowa

jakość. Obronił Jeremy'ego. Zaczynam mieć tego dość. Jeremy wyjdź na dwór. Zaraz

do ciebie przyjdę.

- Ale, Sophie...

- Idź!

Chłopiec odskoczył od niej z bladą i ściągniętą twarzą. Sophie zniżyła pistolet na

wysokość lewego kolana Theo.

- Może jednak - powiedziała cicho - może jednak zmienię zamiar. Spodobała mi się

myśl, że będziesz utykał przez resztę swojego przeklętego życia. Kaleka, nikomu

niepotrzebny kaleka.

- Niech cię diabli, nie! - wrzasnął Theo Burgess i ruszył na nią, wściekle wywijając

rękami.

Nagle kryształowy kandelabr spadł na podłogę i pokój pogrążył się w ciemności.

Palec Sophie natrafił na spust. Pistolet wystrzelił i w pokoju rozległ się straszliwy huk.

Usłyszała krzyk pełen trwogi. Ktoś uderzył ją w ramię, ale udało jej się utrzymać pistolet i

tym razem nacisnęła cyngiel świadomie. Coś uderzyło ją w skroń i osunęła się na podłogę.

Usłyszała krzyk Jeremy'ego i poczuła cierpki zapach, który wydał się jej znajomy. Udało jej

się otworzyć oczy, ale dostrzegła jedynie ciemność i dziwne pomarańczowe światło. I

usłyszała dźwięki - klekotanie i syczenie oraz poświstywanie.

Cienkie muślinowe zasłony stanęły w płomieniach, które błyskawicznie pięły się w

górę, zrobiło się gorąco. Pokój płonął.

- Jeremy - wyszeptała Sophie. - Uciekaj, musisz uciekać. Biegnij do Rydera. On się

tobą zajmie. Jemu możesz zaufać.

Zakrztusiła się dymem, zamknęła oczy i jej głowa opadła na podłogę.

Obudziła się kaszląc, gardło miała obolałe i piekące. Poczuła na sobie czyjeś ramiona,

poczuła męskie dłonie rozcierające jej plecy, podczas gdy ona kaszlała i charczała. Usłyszała

głos tego mężczyzny.

- Już po wszystkim, Sophie. Jeremy'emu nic nie grozi. Już dobrze. Ciii... nie martw się

i nie próbuj mówić.

Ryder. Jego głos, jego dłonie na plecach. Przylgnęła do niego. Drżała z bólu.

-Gdzie jest Jeremy? Czy naprawdę nic mu nie grozi?

-Uspokój się, a wszystko ci opowiem. Jesteśmy w Camille Hall. Jeremy sam już

niemal wyciągnął cię na dwór, kiedy przyjechaliśmy z Emilem. Ogień zgasł i straty

nie są zbyt wielkie. Tylko gabinet jest prawie zupełnie zniszczony, a weranda

zwęglona. W całym domu czuć swąd. Wuj Theo nie żyje.

Mówienie było bardzo bolesne, ale musiała to powiedzieć: - Zabiłam go. Mój pistolet

wystrzelił i usłyszałam krzyk wuja.

-Więc wiedziałaś? I bardzo dobrze się stało. Ale kiedy będziesz wystarczająco silna,

dam ci szkołę za to, co zrobiłaś. Gdyby Coco nie usłyszała, że biegniesz na bosaka po

podjeździe, prawdopodobnie zginęłabyś w płomieniach razem z Jeremym, bo chłopiec

nie chciał cię zostawić.

-Sędzia, pan Sherman Cole, dopilnuje, żebym została powieszona.

-Nie widzę powodu, dla którego miałby cię powiesić.

Starała się oswobodzić, jednak mocno ją przytrzymał.

-Tak. Zrobi to. Chciał, żebym została jego kochanką, ale nie było takiej potrzeby, więc

wuj Theo kazał mi go odrzucić. Sędzia był wściekły i groził mi. Wuj Theo uważał, że

to zabawne. Powiedział, że jeżeli zajdzie taka potrzeba, poradzi sobie z panem Cole.

Przykazał mi niezobowiązująco z nim flirtować, żeby sędzia przybiegł na moje

skinienie, na wypadek gdyby wuj czegoś od niego potrzebował.

-Ale ty z nim nie flirtowałaś?

-Nie. Spoliczkowałam go i nadepnęłam mu na stopę, kiedy usiłował mnie pocałować.

Był odstręczający. To się stało mniej więcej dwa miesiące temu.

- Rozumiem. W takim razie, moja droga, to ja musiałem zastrzelić Theo Burgessa, aby

uratować życie tobie i Jeremy'emu. Ale dlaczego? Burgess był ogólnie znany jako kochający

dobroduszny wujaszek, prawda? Muszę to przemyśleć. Może znajdę jakieś rozwiązanie. Tak,

muszę się zastanowić.

. - Gdzie jest Thomas?

-Nie wiem. Nie widziałem go. Zapytam.

-Chciałam trafić wuja Theo w kolano, żeby został kaleką do końca życia, tak jak

Jeremy. Dobry Boże, zaczął chłostać Jeremy'ego - ale przysięgam, że nie nacisnęłam

spustu specjalnie. Kandelabr spadł niespodziewanie na podłogę, zrobiło się całkiem

ciemno i nacisnęłam niechcący cyngiel. A potem ktoś uderzył mnie w ramię i wtedy

strzeliłam w obronie własnej.

-Opowiedz mi wszystko, nie pomijając żadnego szczegółu. Szybko. Nie wiem, ile

mamy czasu.

Sophie miała już tak obolałe gardło, że tylko ochryple szeptała. - Teraz oddam was

pod opiekę Samuelowi - powiedział Ryder, wysłuchawszy jej. - Ciebie i Jeremy'ego. Zabiorę

was z powrotem do Kimberly Hall. Nic nie mów i nie protestuj. Zajmę się wszystkim, a ty

musisz mnie słuchać. Pierwsze polecenie brzmi: nie odzywaj się przez najbliższe dwadzieścia

cztery godziny.

- Boli mnie głowa.

Ryder zmarszczył brwi i lekko namacał palcami guz na skroni.

-Boże, nic nie mówiłaś, że ktoś cię uderzył w głowę.

-Zapomniałam.

- Dobrze. Powiedz, jak to było, ale szybko.

Kiedy Sophie skończyła, Ryder zasępił się.

Sophie otworzyła usta, żeby coś dodać, ale Ryder przykrył je dłonią.

- Nie teraz. O, jest Jeremy. Na czas naszej rozmowy oddałem go pod opiekę Emilowi.

Chłopiec ukląkł obok Sophie i zaczął ją głaskać po osmalonej twarzy i rękach. - Och,

Sophie, twoje stopy! Co się stało? Co on ci zrobił?

Zapomniała o swoich przeklętych stopach.

Ryder krzyknął, żeby przyniesiono latarkę. Kiedy niewolnik mu ją przyniósł, długo i

w milczeniu oglądał stopy Sophie.

- Jezu, Sophie, cała jesteś poturbowana. Od stóp do głowy. Dopilnuj, żeby Coco

wykąpała cię, kiedy wrócisz do Kimberly Hall.

Ryder patrzył, jak Samuel odjeżdża z Sophie i z Jeremym. Na własnych rękach zaniósł

ją do powozu. Był spocony i rozpalony, pokryty sadzą. I wściekły.

Gdzie się, u diabła, podział ten sukinsyn Thomas? Prawdę powiedziawszy, Thomas

niepokoił go bardziej niż Theo Burgess. Theo przynajmniej starał się zachowywać pozory.

Thomas nie przejmował się niczym. Ryder nie miał wątpliwości, że to Thomas uderzył

Sophie i zrzucił kandelabr.

Zostawił Emila na straży w Camile Hall, a sam wrócił do Kimberly, żeby się trochę

przespać. Kiedy się obudził, powiedziano mu, że panna Stanton - Greville nadal śpi.

Zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. Myślał o jej straszliwie poranionych stopach. Ryder

właśnie kończył jeść śniadanie, gdy z Montego Bay przybył Sherman Cole.

Sherman Cole wyglądał jak ojciec jednej z kochanek Rydera, chciwy i przebiegły

właściciel sklepu tekstylnego w Rye. Był bardzo tłusty, z podwójnym podbródkiem

wylewającym się na kołnierzyk, miał siwe włosy z łysiną jak mnisia tonsura, ostre spojrzenie

i grube wargi. Na myśl o tym, że ta kreatura usiłowała pocałować Sophie, Ryder dostał

mdłości.

Mimo odrazy uścisnął mu rękę i zaproponował kawę. Pan Cole miał ochotę nie tylko

na kawę, ale również na słodkie bułeczki, na które spoglądał bardziej łakomie niż Ryder na

najpiękniejszą nagą kobietę.

Ryder usiadł naprzeciw sędziego, lekko się odwracając, bo nie mógł się zmusić, by

patrzeć w twarz przybyłego. Widok nie należał do budujących. Ryder wysłuchał, co gość ma

do powiedzenia.

- Tak, panie Sherbrooke, jak pan zapewne wie, jestem tu sędzią, człowiekiem

zajmującym się wszelkimi naruszeniami prawa na wyspie. Jestem tutejszym prawem.

Doznałem wstrząsu na wieść o tym, w co się pan wplątał i że przywiózł pan do Kimberly

pannę Sophię Stanton - Greville. Nie wiem, w jakich pozostaje pan z nią związkach, ale

jestem przekonany, że wkrótce pan to wyjaśni. Proszę mi teraz przyprowadzić dziewczynę.

Chcę jej zadać kilka pytań.

Mój Boże, pomyślał Ryder, składając dłonie. Spojrzał na mężczyznę, który kończył

właśnie czwartą bułeczkę. Świnia to mało powiedziane. Nadęty, protekcjonalny i nad wyraz

irytujący. A o jakichkolwiek manierach trudno nawet mówić. Brodę i ubranie miał obsypane

okruchami. Zasługiwał na to, by go rozebrać do naga i rzucić do bagna krokodylom na pożar-

cie. Miałyby zajęcie na kilka najbliższych dni.

- Niestety, panie Cole - powiedział Ryder spokojnie. - Ma podrażnione dymem gardło

i nie może mówić. Proszę wrócić za kilka dni, kiedy się lepiej poczuje.

Pan Cole zmarszczył czoło. Nie przywykł, by lekceważono jego polecenia. Był

człowiekiem na stanowisku, ważną osobistością i reprezentantem prawa i jego słowa były

rozkazem.

-Sam do niej pójdę - powiedział z uporem godnym osła.

-Nie.

-Posłuchaj, Sherbrooke...

-Panie Sherbrooke, Cole.

Sherman Cole z zaskoczenia zapomniał języka w gębie, ale rozsierdził się nie na żarty.

I nie był głupi. Czy Sophia Stanton - GreviIle została już kochanką tego mężczyzny? Czy

dlatego Ryder uparł się, by ją ochraniać? Zasznurował usta. Milczał, bo z doświadczenia

wiedział, że większość ludzi czuje się w obowiązku przerwać ciszę, w ten sposób dostarczając

mu informacji. Ale ten młody człowiek nie odezwał się ani słowem. Opadł na oparcie fotela,

złożył dłonie, a spojrzenie miał znudzone.

To oburzające. Sędzia Cole wziął głęboki wdech, spojrzał na tacę, ale stwierdził, że

nie została na niej już ani jedna słodka bułeczka, więc nachmurzył się. Jedzenie rozjaśniało

mu umysł, tak było zawsze, nawet w dzieciństwie.

-Chcę jej - powiedział.

-Wielka szkoda. Musi się pan pogodzić z porażką, sir. Nigdy nie będzie pańska.

-Nie o to mi chodzi! Jestem żonaty, młody człowieku. Moja żona jest czarującą damą,

naprawdę czarującą. Chodziło mi o to, że chcę porozmawiać z Sophią i muszę dodać,

panie Sherbrooke, że węszę tu jakiś podstęp. Podejrzewam, że z zimną krwią zabiła

swego wuja, a potem podłożyła ogień.

-Ciekawa teoria. Czy wolno spytać, co przywiodło pana do takich niewiarygodnych

wniosków?

Ta dziewczyna nie jest taka, na jaką wygląda, albo raczej jest właśnie taka, na jaką

wygląda, tylko że jej wuj nie chciał tego przyjąć do wiadomości. Musiał pan słyszeć - a może

nawet ma pan wiadomości z pierwszej ręki - że to wszetecznica, kosztowna kokota, cał-

kowicie pozbawiona moralności. Myślę, że wuj wreszcie to zauważył, a ona zabiła go, gdy

zagroził, że ją wyrzuci. Oto, co się stało. - Zamilkł, rzucił Ryderowi typowe spojrzenie

sędziego i oświadczył: - Jestem tu, aby dopilnować, by sprawiedliwości stało się zadość.

Ryder roześmiał się.

-Pańska teoria jest niesłychanie zabawna, panie Cole. Jednak musi pan przyznać, że

jest także zniesławiająca.

-Mam świadka, panie Sherbrooke.

-Doprawdy?

-Tak, Thomasa, nadzorcę. Ryder roześmiał się po raz wtóry.

-Co to ma znaczyć, sir?

-Panie Cole, Thomas to nędznik, o czym pan wie nie od dziś. Nie sądzę, by

powoływanie łajdaków na świadków było rozsądne. Przedstawię panu inną teorię,

znacznie różniącą się od pańskiej. Thomas to łobuz. Podejrzewam, iż pan Burgess

odkrył, że Thomas go oszukuje albo że znęca się nad niewolnikami i wyrzucił go. A

Thomas po prostu go zabił. Tak się złożyło, że panna Stanton - Greville i jej brat

akurat znajdowali się w Camille Hall. Thomas wykorzystał ją jako kozła ofiarnego.

-Thomas jest mężczyzną, a ona jest...

-Nie, to łajdak, nie ma co do tego wątpliwości. Okrutny i podstępny jak wąż.

-To nie usprawiedliwia panny Stanton - Greville. To przecież zwykła...

-Na pana miejscu nie powiedziałbym ani słowa więcej, Cole. Ona i jej brat pozostają

pod moją osobistą opieką. Wkrótce rozpocznę starania o to, by zostać ich kuratorem.

Sprawą zajmie się Oliver Susson.

-Ach, teraz rozumiem.

-Doprawdy? A cóż pan rozumie, jeśli łaska?

-Ona jest, jak podejrzewałem już wcześniej, pańską kochanką.

-Być może zostanie nią w przyszłości - odparł Ryder tonem, jakiego używał jego

ojciec, gdy był kimś znudzony i chciał się go pozbyć. - Nie jestem pewien, czy zechcę

z nią sypiać i zachować przy sobie. Czuję jednak, że jestem coś winien Jeremy'emu, a

ona jest jego siostrą. Jeremy jest spadkobiercą Theo Burgessa. Trzeba się zająć jego

sprawami, a nie widzę nikogo odpowiedniego. Czy chce pan dodać coś więcej, panie

Cole? Nie? W takim razie może zajmie się pan Thomasem. Może uda się panu

wydobyć z niego prawdę. - Ryder wstał i czekał, aby jego rozmówca uczynił to samo.

Cole podniósł się z ociąganiem.

-Po prostu muszę znaleźć więcej obciążających ją danych!

-Więcej, Cole? Jak dotychczas nie ma pan nic, ani odrobiny. To Thomas jest pańskim

poszukiwanym mordercą. A teraz muszę się zająć swoimi sprawami. Mam nadzieję,

że mi pan wybaczy. Och, a może chce pan zabrać z sobą trochę słodkich bułeczek?

Sophie szybko wbiegła po schodach. Widziała, jak Sherman Cole nadjechał aleją.

Musiała się dowiedzieć, co ma do powiedzenia. Nie zaskoczył jej. Ryder świetnie sobie z nim

poradził. Ale powiedział... Poczuła głęboki ból, i nie były to pobite żebra ani spieczone

gardło.

Nie jestem pewien, czy zechcą z nią sypiać i zachować przy sobie.

Niczym się nie różnił od pozostałych mężczyzn. Przypuszczała, że w ramach zapłaty

za opiekę nad Jeremym zażąda od niej, by poszła z nim do łóżka. A potem znudzi się nią i

będzie po wszystkim. Przynajmniej będzie wolna. Ona i Jeremy nareszcie zaznają spokoju w

Camille Hall. Wszystko będzie dobrze. Za półtora roku stanie się pełnoletnia i wystarczająco

dorosła, by przejąć opiekę nad bratem.

Zdążyła ułożyć się w łóżku i naciągnąć prześcieradło pod brodę, gdy w drzwiach

stanął Ryder. Patrzył na nią i milczał.

-Pan Cole był bardzo zabawny - powiedział wreszcie.

-Doprawdy? Aresztuje mnie?

-Wciąż chrypisz jak syrena przeciwmgielna. Nie, nie aresztuje cię. Zasugerowałem

mu, że może powiesić Thomasa. Czyż to by nie załatwiło naszych problemów?

-Dlaczego Coco nie spała tak późno zeszłej nocy? Powiedziałeś, że tylko ona

widziała, jak się wymykam z domu.

-Coco jest w ciąży. Źle się poczuła i wyszła na balkon zaczerpnąć świeżego powietrza.

-Och...

- Chcesz się dowiedzieć, co teraz będzie?

Miała ochotę wrzasnąć, że już to usłyszała, więc Ryder może się zamknąć i iść do

diabła, ale nie potrafiła. Skinęła tylko głową.

Ryder doszedł do słusznego wniosku, że skoro Sophie nie podsłuchiwała, nie ma o

niczym pojęcia.

-Nie sądzę - powiedziała Sophie, gdy Ryder skończył swoją wypowiedź.

-Nie sądzisz, że co?

-Nie potrzebuję twoich usług jako kuratora Jeremy'ego. Mam już prawie dwadzieścia

lat. Dopóki nie skończę dwudziestu jeden, jego sprawy może prowadzić pan Susson, a

potem ja. Camille Hall należy teraz do Jeremy'ego. Tak, ja będę jego opiekunem

prawnym.

-Nie.

-Nie jesteś dużo starszy ode mnie. Jak możesz ustanowić się moim opiekunem

prawnym? To bez sensu.

-Nie jestem już taki młody. Mam prawie dwadzieścia sześć lat.

-Ale nie jesteś też bardzo dojrzały wiekiem.

-Mój brat wysłuchałby cię z wielką przyjemnością - powiedział Ryder z szerokim

uśmiechem. - Biedaczysko ma dopiero dwadzieścia osiem lat, a wszyscy bezustannie

suszyli mu głowę, że już najwyższy czas, aby się ożenił i spłodził wreszcie potomka.

-I co się stało?

-Ożenił się, tuż zanim dostaliśmy list od Graysona.

-Cóż, współczuję jego nieszczęsnej żonie, jeżeli poślubił ją tylko po to, by rodziła mu

potomstwo.

-Nie współczułbym Alexandrze - powiedział Ryder powoli. - Muszę jednak przyznać,

że jestem ciekawy, co zaszło pomiędzy nimi. Ale to nie należy do rzeczy. Pojadę do

Montego Bay i porozmawiam z Oliverem Sussonem. Wynajmę go, aby zajął się

sprawą i jeżeli dobrze się z tego wywiąże, nie zbiję go na krwawą masę.

Sophie milczała. To było podejrzane.

-Tak, Sophie. Tak będzie, więc zacznij się już do tego przyzwyczajać. Jeżeli znów

spróbujesz uciec z Kimberly Hall, Emil zajmie się tobą.

-Naprawdę chcesz się tego podjąć? Masz chociaż pojęcie, co robisz? Bierzesz na

siebie odpowiedzialność za dziewięcioletniego chłopca i jego dziewiętnastoletnią

siostrę o reputacji nierządnicy. Po co ci taki kłopot?

-Nie wiem - odparł Ryder. Usiłował zbyć ją wzruszeniem ramion, ale bez skutku. -

Mam dwadzieścia pięć lat - powiedział powoli. - Jestem drugim z kolei synem, nie

przysługuje mi tytuł lorda. Przez całe życie robiłem to, na co mi przyszła ochota -

śmiałem się, bawiłem, kochałem i zażywałem wszelkich uciech. Kiedy mój ojciec

umarł, wszystkim zajmował się Douglas, bo to on był nowym hrabią. On był

odpowiedzialny. A ja żyłem tak, jak dotychczas. Nie było żadnych powodów, żebym

się zmienił. Nikt niczego ode mnie nie oczekiwał. Jeśli chodzi o inne powinności, cóż,

nikt o nich nie wiedział, zresztą to moja prywatna sprawa, a co więcej, to nie jest

wielka ani poważna odpowiedzialność.

- Jakie inne powinności?

Ryder tylko potrząsnął głową.

Sophie zachowała milczenie.

- Więc teraz - powiedział Ryder, wzruszając ramionami - teraz jestem odpowiedzialny

za was oboje, za ciebie i Jeremy'ego. Będziesz zależna tylko ode mnie i od nikogo więcej.

Tylko ode mnie. Nie, nie przerywaj mi, Sophie, i uściśnij dłoń swemu nowemu kuratorowi.

Ryder spodziewał się, że Sophie nadal będzie protestowała. Ale ona wyciągnęła rękę.

Spojrzała na niego i rzekła ochrypłym głosem: - Ufam ci, jeśli chodzi o Jeremy'ego.

Naprawdę ci ufam.

- Musisz mi zaufać także, gdy chodzi o ciebie.

-O, nie.

-Jak twoje stopy?

-Moje stopy? Och, zupełnie o nich zapomniałam. W porządku, prawie się zagoiły.

-Tak przypuszczam. - Ryder ściągnął z niej prześcieradło. Przez cienki bandaż na

stopach przesiąkła krew. - Skąd ta krew?

Od zejścia po schodach i ucieczki na górę.

-Nie wiem. - Naprawdę nic nie poczuła. Bardzo dziwne.

-Sophie, przecież to jasne. Wstawałaś z łóżka. Co robiłaś?

- Musiałam załatwić potrzebę.

- Tak. To rzeczywiście brzmi prawdopodobnie.

Przejście tych dwóch metrów, do nocnika i z powrotem, przyniosło taki skutek?

Dokąd chodziłaś, Sophie?

Sophie przyjrzała się własnym dłoniom. Wciąż miała osmalone paznokcie. Nie

odezwała się.

- Potrzebujesz opieki bardziej niż Jeremy.

Spojrzała na swoje stopy i zdziwiła się, jak mogła o nich zapomnieć. Chodzenie po

schodach, żeby podsłuchać rozmowę Rydera z panem Cole'em, nie sprawiło jej bólu. Ale

teraz, kiedy patrzyła na okrwawione bandaże, poczuła bolesne pulsowanie.

- Zajmę się nimi. Nie ma powodu, żebyś tu zostawał.

Ryder zaklął potoczyście.

W dziesięć minut odwinął bandaże i umył jej stopy w gorącej wodzie z mydłem.

Starała się nie rozpłakać. Ryder zauważył jej pobladłą twarz i zrobiło mu się jej żal.

Powiedział, że jest szalona i odkaził skaleczenia. Nazwał ją głupią i osuszył krwawiące rany.

Kiedy polał jej stopy alkoholem, omal nie spadła z łóżka. Ryder chwycił ją za ramiona

i przytrzymał.

- Wiem, że diabelnie piecze, ale zasłużyłaś sobie na to. Nie ruszaj się. Nie wiem,

dokąd chodziłaś, ale się dowiem. A teraz, dla pewności, jeszcze raz przemyję ci stopy

alkoholem. Jeżeli będziesz się wierciła, przywiążę cię do łóżka. Możesz krzyczeć, ile ci się

podoba.

Krzyczała na całe gardło, a on zanurzył jej nogi w alkoholu. Przytrzymał je, a Sophie

dławiła się bólem i łzami.

Do sypialni wpadł Jeremy. Miał zaciśnięte pięści i zaczerwienioną ze złości twarz.

Ryder wyszedł mu naprzeciw i rzekł po prostu: - Pomagam jej. Chodź i potrzymaj ją

za rękę.

Jeremy trzymał siostrę za rękę, dopóki Ryder nie uznał, że zrobił wszystko, co było w

jego mocy. Wyjął nogi Sophie z naczynia z alkoholem i ułożył na prześcieradle.

-Na razie nie można nic więcej zrobić. Trzymaj je na tym czystym prześcieradle. Nie

wolno ci wstawać, bo cię zbiję, a Jeremy jeszcze mi w tym pomoże.

-Tak, Sophie. Nie próbuj wstawać. Jak mogłaś? Coco opatrzyła ci stopy. Co zrobiłaś?

-Jestem twoją siostrą - odparła ochrypłym głosem.

Jeremy nie zrozumiał, ale Ryder wiedział, o co jej chodzi. Nie był krewnym

Jeremy'ego, ale chłopiec słuchał jego poleceń, a nie Sophie. Pochylił się nad nią i pogłaskał

po bladym policzku.

-Jeremy posiedzi z tobą przez chwilę. Nie spuszczaj jej z oka, mój chłopcze. I nie

pozwalaj wstawać, chyba że będzie się musiała wypróżnić. Jesteś na straży, Jeremy.

Nie spraw mi zawodu.

-O nie, sir.

Ryder ukłonił się Sophie, mrugnął do Jeremy'ego i wyszedł.

ROZDZIAŁ 9

Ryder potrząsnął głową. Nie mógł zapomnieć ojej stopach. Jasne, że wstawała, ale

dokąd chodziła? Z pewnością dalej niż do nocnika. I to chwilę przedtem, nim zobaczył świeżą

krew na bandażach.

I nagle zrozumiał. Zobaczyła lub usłyszała, że przyjechał Sherman Cole. Była

przerażona. Zeszła na dół i podsłuchiwała pod drzwiami.

Na myśl o tym, co o niej powiedział Shermanowi Cole, i jak ten się o niej wyraził,

zacisnął zęby. Poczuł się tym bardziej głupio, że Sophie ufała mu, przynajmniej jeśli chodziło

o Jeremy'ego. Zadał jej okrutny i niespodziewany cios. Ryder stał zamyślony pośrodku holu.

-Potrzebujesz czegoś, panie? - spytał go James.

-Nie, James. Czy panna Stanton - Greville była niedawno na dole?

-Tak, panie, była. W starej koszuli nocnej pana Graysona, rozczochrana.

Przydeptywała koszulę obandażowanymi stopami.

-Dziękuję ci, James.

-Tak, panie. Ach, panie, czy ten Thomas zawiśnie?

-Mam nadzieję, że tak.

Ryder wyszedł na werandę. Zobaczył nadjeżdżającego Emila, który machał do niego

ręką.

-W Camille Hall zapanował spokój - powiedział Emil, zsiadając z konia. - W domu

czuć swąd, ale niewolnicy usuwają sadzę. Zostawiłem tam Claytona, jednego z

naszych księgowych, żeby porozmawiał z tamtejszymi księgowymi. To bystry jego-

mość i dobry organizator. Zagoni wszystkich do roboty. Wrócę tam po południu, żeby

sprawdzić, czego dokonali.

-Ani śladu Thomasa?

-Najmniejszego. Nakazałem, aby pochowano Burgessa. Na początku nie zauważono

jego ciała. Jezu, był w okropnym stanie. Ale już po wszystkim. Jak się mają Sophie i

Jeremy?

-W porządku. Miej na nich oko, Emilu.

-Oczywiście. Dokąd się wybierasz?

- Do Camille Hall. Po ubrania dla Sophie i Jeremy'ego.

Emil sposępniał.

Clayton był pełnym życia mężczyzną, o smagłym, sprężystym ciele. Nawet gdy stał w

miejscu, wydawało się, że jest w ruchu. Spotkał Rydera przy drzwiach i nie przestawał

mówić.

Ryder słuchał go z uwagą, rozglądając się po wielkim, domu i odnotowując w myśli,

co powinno być zrobione. Następnie odesłał Claytona i poszedł na górę. Młoda roześmiana

dziewczyna z włosami obwiązanymi wielobarwną chustką wskazała mu drogę do sypialni

Sophie. Na imię miała Dorsey, o czym poinformowała go zuchwałym tonem. Sypialnia

Sophie sąsiadowała z sypialnią wuja. Spojrzał na wewnętrzne drzwi i wyobraził sobie, jak

pojawia się w nich Theo z pejczem w dłoni.

Otworzył szafę i ujrzał kilka niesłychanie wyzywających sukien. Wszystkie z

jedwabiu lub atłasu, w bardzo jaskrawych barwach, nieodpowiednie dla młodej dziewczyny,

krzyczały, że należą do kobiety, która zna mężczyzn i umie doprowadzić ich do najwyższej

rozkoszy. W szafie nie było nic poza tymi odstręczającymi sukniami.

W szufladach znalazł jednak sukienki, które mógł sobie na niej wyobrazić - uszyte z

cienkiego muślinu o pastelowych barwach. Znalazł również bieliznę Sophie - doskonale

uszytą i pięknie haftowaną, ale nieodpowiednią dla kokoty - wszystko było z lnianego i

bawełnianego batystu, a nie z jedwabiu ani atłasu. Znalazł nocną koszulę i obejrzał pod

światło. Była biała, batystowa i wyglądała jak koszula małej dziewczynki.

Ułożył stos ubrań, które zamierzał zabrać do Kimberly Hall. To samo uczynił w

sypialni Jeremy'ego.

Wjeżdżając do Kimberly, rozgrzany i spocony, z przylgniętą do pleców koszulą,

stanął jak wryty. Nie wierzył własnym oczom.

Ujrzał Shermana Cole'a i czterech uzbrojonych mężczyzn. Sędzia wrzeszczał na

Emila, aby sprowadził na dół tę kokotę. Krzyczał, że to morderczyni, którą ma zabrać do

Montego Bay.

Ryder wjechał, roztrącając mężczyzn, i wstrzymał konia dopiero na pierwszym

stopniu werandy.

Cole zwrócił się do niego: - Wszystko na nic, sir. Zabiorę ją, mam tu uzbrojonych

pomocników.

Ryder machnął lekceważąco ręką na widok czterech mężczyzn. Mieli zaczerwienione

od gorąca twarze i wyglądali na zakłopotanych.

-Proszę do środka, panie Cole. Jestem pewien, że znajdzie się tam trochę smakowitych

bułeczek, które osłodzą panu chwile naszej rozmowy.

-Nie! - wrzasnął Cole. - Chcę ją mieć natychmiast!

-Jestem zmęczony tym piekielnym upałem - powiedział Ryder, zsiadając z konia i

mijając Shermana Cole'a - i pańskimi piekielnymi wrzaskami. Niech pan wejdzie ze

mną do domu, a jeśli chce pan roztopić się na słońcu, to beze mnie.

Samuel prędko wszedł za Ryderem. Oburzony Cole zrobił to samo, choć z

ociąganiem. Słyszał, że czterej mężczyźni, których ze sobą przywiózł, cicho rozmawiają.

Zastanawiał się, czy ci łajdacy odjadą i pozostawią go samego. Żaden nie chciał tu

przyjeżdżać. Cóż, niech się stąd zabierają. Sam ją wywiezie. A potem zamknie w pokoju i

zatrzyma klucz. Będzie od niego całkowicie uzależniona.

Ryder zwrócił się w jego stronę dopiero w salonie.

-Twierdzi pan, że panna Stanton - Greville zabiła swego wuja? - spytał bez wstępów.

-Tak, i tym razem mam na to wystarczające dowody. Strzeliła do niego dwukrotnie.

Jeden z moich ludzi odnalazł mały pistolet. - Wyjął pistolet z kieszeni i pomachał nim

przed nosem Rydera. - Jak widać ma dwie komory, Obie są puste.

-Ciekawe.

-Niech ją pan przyprowadzi. To z pewnością broń należąca do kobiety. Niech ją pan

przyprowadzi. Zabiorę ją z sobą.

-Dokąd, Cole?

Sędzia spurpurowiał jeszcze bardziej.

- Jak to dokąd? Mamy specjalny budynek, w którym przetrzymujemy więźniów. To

miejsce w sam raz dla niej.

Ryder potrząsnął głową. Może powinien mu pokazać, jak Sophie wygląda - z

posiniaczoną twarzą, przygarbiona z powodu obitych żeber, jak staruszka, nie mówiąc już o

pokrwawionych stopach. Ten widok z pewnością ostudziłby zapał sędziego. A jeśli zabierze

ją do tego domu, będzie ją miał w swojej mocy. I w końcu ją zgwałci. Ryder poczuł, że na

samą myśl o tym zaciska mu się żołądek. Pogładził się po brzuchu i powiedział swobodnie: -

Lepiej będzie, jeżeli razem z ludźmi pojedzie pan do Camille Hall. Jest tam miły świeży grób

do rozkopania.

-O czym pan, do diabła, mówi, sir?

-To bardzo proste, Cole. Theo Burgess nie został od razu pochowany i Emil Grayson

miał okazję obejrzeć ciało, zanim złożono je do grobu. Okazało się, że Theo Burgess

nie został zastrzelony. Został trzykrotnie pchnięty nożem w pierś. Pewnie zechce pan

obejrzeć ciało na własne oczy. Emil powiedział, że jest w opłakanym stanie. Sam pan

rozumie. Upał i cała reszta. Nie? W takim razie niech pan poszuka Thomasa.

-Ale ten pistolet...

-Jest mój - powiedział Samuel Grayson. - Będę wdzięczny za jego zwrot. I miał pan

rację, sir, to broń kobieca. Należał do mojej żony.

Cole nie zwracał na niego uwagi.

-Ale co ona tam robiła? - zapytał, nie spuszczając wzroku z twarzy Rydera.

-Myślałem, że to jej dom - odparł Ryder.

-Obejrzę ciało.

-Dobrze. Jest tam człowiek o nazwisku Clayton. To księgowy z Kimberly Hall, ale

chwilowo dogląda spraw w Camille Hall. Z pewnością da wam łopaty. Nie będzie to

miłe zajęcie. Mój Boże, ten upał robi swoje. Dodam tylko, że Emil był po powrocie

zupełnie zielony. A minęło jeszcze kilka godzin. Zastanawiam się, jak ciało może

wyglądać teraz. Jestem zmęczony, Cole. A rozmowa z panem męczy mnie jeszcze

bardziej. Przyjemnego kopania. Rezultat, ośmielam się twierdzić, będzie jeszcze mniej

przyjemny niż samo kopanie.

Ryder odwrócił się i wyszedł przez otwarte na oścież drzwi frontowej werandy. Nie

powiedział ani słowa więcej, tylko czekał aż Cole i jego ludzie odjadą, co też uczynili. Cole

mamrotał pod nosem pogróżki.

-Naprawdę został zadźgany nożem? - zapytał Samuel.

-Nie mam pojęcia. Emil nic nie mówił.

-Chcesz powiedzieć, że wyssałeś to z palca?

-Tak. A czemu nie? To interesujące przypuszczenie, prawda?

-Nadal się niepokoję, Ryderze. Cole jest nieprzejednany. To niebezpieczny człowiek,

mimo że nim pogardzasz. Zyskaliśmy na czasie, to wszystko. On wściekle jej pragnie.

-A ona go wyśmiała. Uderzyła go, kiedy ją usiłował pocałować.

, - Człowiek jego pokroju nigdy czegoś takiego nie wybaczy. - Samuel pokiwał głową.

- Musimy coś zrobić. Prędko. Ach, biedna dziecina.

-Masz na myśli Jeremy'ego? Zgadzam się, ale jest młody i łatwo się przystosowuje.

Nic mu nie będzie.

-Nie! Myślę o Sophie.

-Ach, o niej. Mam nadzieję, że nie wstała z łóżka.

-Nie.

Ryder odwrócił się bez słowa, wszedł do domu i skierował się w stronę schodów.

*

Kiedy odwiedził ją późnym popołudniem, Sophie miała na sobie jedną z własnych

koszul nocnych. Wyglądała świeżo, czysto i bardzo młodo. Twarz miała mniej posiniaczoną.

Sprawiała wrażenie znudzonej.

- Trudno jest się kąpać, nie mocząc stóp - powiedziała nadąsana.

-Szkoda, że tego nie widziałem. Może wykąpiesz się jeszcze raz, żeby mnie zabawić.

Domyślam się, że pogardliwe prychnięcie oznacza odmowę. Cóż, nie szkodzi.

Przyszedłem, żeby z tobą porozmawiać.

-Więc rozmawiajmy.

-Niezadowolona?

-Chcę wrócić do siebie. Słyszałam, że jeden z waszych księgowych dogląda domu. To

nie w porządku, Ryderze. Powinnam tam być. Nasi ludzie mogą sobie samodzielnie

radzić ze wszystkimi kłopotami. Naprawdę muszę wracać.

-Ale nie możesz, więc siedź cicho. Co do Claytona Emil twierdzi, że to bardzo

taktowny człowiek, więc nie musisz się martwić, że urazi czyjąś dumę. Cole był tu

jeszcze raz, ale mu powiedziałem, że twój wuj został już pochowany i okazało się, że

zakłuto go nożem, a nie zastrzelono.

-Żartujesz? - spytała z niedowierzaniem.

Kto wie? Wysłałem tam Cole'a. Ale prawdę mówiąc, myślę, że zabił go Thomas, a ty

strzeliłaś do Thomasa. To oczywiście oznacza, że strzał nie był śmiertelny, bo Thomas

rozmawiał z Cole'em, świadcząc przeciwko tobie. Ale zaraz potem znowu zniknął. Chcę go

znaleźć i wrzucić do bagna. Oto co zrobię.

-On nie wróci do Camille Hall. Ja naprawdę chcę jechać do domu, Ryderze. Tyle jest

do zrobienia. Nie ma powodu, abyśmy z Jeremym tu zostawali. Moje żebra są w

znacznie lepszym stanie, podobnie stopy - a zresztą nie muszę chodzić, prawda?

-A co zrobisz, jeżeli Sherman Cole pojawi się ze swymi ludźmi i zechce cię zabrać do

Montego Bay?

Sophie pobladła.

Ryder trwał nieporuszony.

-Prawdę mówiąc, zadecydowałem, że wracamy do Anglii.

-Zwariowałeś!

-Możliwe. Jeremy'ego trzeba posłać do szkoły. Pójdzie do Eton.

Jej marzenia stawały się rzeczywistością, tylko że Sophie nie chciała, aby się

urzeczywistniały w ten sposób. Nie dzięki Ryderowi.

-Nie! - powiedziała. - Nie zgadzam się na to.

-Nie masz wyboru - powiedział Ryder, uśmiechając się do niej.

-Owszem, mam wybór. Nie zostanę twoją kochanką, Ryderze. Nie ma mowy.

-Nie przypominam sobie, bym ci to proponował. W każdym razie nie w ciągu

ostatnich trzech dni.

-Słyszałam cię! Słyszałam, co powiedziałeś panu Cole!

-W takim razie musisz wiedzieć, że moje zapały w stosunku do twojej ślicznej osóbki

uległy ochłodzeniu. Obejrzawszy cię dokładnie, nie jestem pewien, czy mnie nadal

interesujesz. Nadajesz się na tutejsze warunki, ale w Anglii? Nie wydaje mi się.

Chwyciła opasły zbiór dramatów Szekspira i z całych sił cisnęła w Rydera. Trafiła go

w pierś. Jęknął. Prawdę powiedziawszy, rzucając ciężką książkę, bardziej ucierpiała niż on.

Nie przejęła się jednak. Złapała dzbanek. Rzut był łatwiejszy i oblała Rydera wodą.

Wokół nie było nic więcej, co by się nadawało do rzucenia. Sophie opadła na

poduszkę. Ciężko dyszała, czoło miała mokre od potu. Ryder ani drgnął, nie otarł nawet wody

z twarzy.

-Zaatakowałaś mnie po raz wtóry - powiedział spokojnie. - Jak myślisz, co mam teraz

zrobić?

-Przestać się wtrącać do mojego życia.

-Chcę, żebyś wyzdrowiała.

-Ja także!

-Tak, ale ja życzę sobie tego z innego powodu niż ty. Chcę, żebyś nabrała dość siły,

aby się ze mną bić. Chcę słuchać, jak rozpaczasz, kiedy cię zwyciężę, a tak się właśnie

stanie. Chcę słuchać, jak mnie przeklinasz. Chcę słuchać, jak na mnie wrzeszczysz, bo

znam cię, Sophie, i wiem, że się nie poddasz bez walki. A kiedy cię pokonam,

dostaniesz to, na co zasłużyłaś.

-Żałuję, że tu przyjechałeś.

-Tak? A kogo byś wolała na moim miejscu? Moją młodszą siostrę, Sinjun? Muszę

przyznać, że uznałaby wszystko za niesłychanie zabawne, ale nie jestem pewien, czy

poradziłaby sobie z tobą równie dobrze jak ja. Jest bardzo szczera i bezpośrednia,

kompletnie pozbawiona sprytu. A może wolałabyś mego świętoszkowatego

młodszego brata, Tysena, który jest teraz w Oksfordzie i kształci się na pastora? Tysen

poślubi bez wątpienia równie świętoszkowatą dziewczynę, tak dobrą i przyzwoitą, że

będzie mdliło na sam widok. Jest jednak możliwe, że gdybyś go obdarzyła jednym z

twoich sennych uśmiechów, uciekłby z wyspy i najprawdopodobniej utonął. I w końcu

dochodzimy do hrabiego, który, moja droga dziewczyno, pożarłby cię na śniadanie.

Nie jest tak cierpliwy jak ja. W przeciwieństwie do mnie, nie oddaje się całym sercem

sportom, których dostarczają nam kobiety. Natychmiast zamknąłby ci buzię i odszedł,

otrzepawszy dłonie. Tak więc, wziąwszy to wszystko pod uwagę, masz szczęście, że

to ja przybyłem na wyspę, i obiecuję ci, a nawet przysięgam, że jeszcze cię okpię.

-Męskie pogróżki. Ciągle przemoc i przechwałki o tym, jaki ból sprawiacie.

-Och, nie zamierzam zadawać bólu.

-W takim razie chodzi ci o dominację. To wcale nie lepsze od fizycznej przemocy.

Wszyscy mężczyźni mają potrzebę władzy, nawet jeśli rządzą tylko jedną kobietą. Idź

do diabła, Ryderze. Ty i wszyscy mężczyźni jesteście nikczemni! A co się tyczy

twojej odrażającej rodzinki, mam nadzieję, że wszystkich trafi szlag.

-Nawet Sinjun?

-Jeżeli jest taka jak ty, to owszem, i niech cię diabli.

Ryder nie przywykł do podobnych wybuchów. Był zaskoczony jego gwałtownością,

chociaż od początku znajomości Sophie wyprowadziła go z równowagi więcej razy niż

ktokolwiek w jego dotychczasowym życiu. Ale czego się mógł spodziewać? Wuj bijał ją,

czerpiąc z tego obłąkańczą przyjemność i zmuszając do odgrywania ról, jakie dla niej

wymyślił.

- Nie nudzisz mnie - powiedział nagle. - Uważam, że jesteś zabawna i nawet nie... -

zamilkł gwałtownie.

Nie, nie powie Sophie, że nie posiadł jej w chacie owej nocy, kiedy podał jej narkotyk.

Pamiętał, że bardzo pragnął dotykać ją i pieścić, ale nie uczynił tego. Nie był aż taki

wyrachowany.

-Więc jak, Sophie, zostaniesz moją kochanką na jakiś czas?

-Nie.

-Ach, Oliver Susson jest bardziej w twoim guście? Doprawdy, moja droga, nie jest to

najlepszy okaz mężczyzny, chociaż potrafi współpracować, co świadczy na jego

korzyść. I właśnie z jego powodu przychodzę do ciebie dopiero teraz. Pojechałem do

Montego Bay odwiedzić pana Sussona. Powiedzmy, że obecnie wie, czego od niego

oczekuję. Postara się, aby moja kuratela nad wami została ustanowiona jak naj-

szybciej. Przepraszał mnie za swoje zaniedbania i zapewnił, że wypełni swoje

powinności bez finansowego wynagrodzenia. - Ryder przerwał i czekał na jej reakcję,

ale Sophie milczała.

Dobrze się maskowała, bo to właśnie potrafiła najlepiej. Ryder chciał ją doprowadzić

do furii, więc ciągnął dalej kpiącym tonem: - Naturalnie, myśl, że cię utraci bardzo go

zdenerwowała. Posunął się nawet do oświadczenia, że się z tobą ożeni, chociaż doskonale

zdaje sobie sprawę, że to bardzo nadszarpnęłoby jego reputację na Jamajce. Wydaje mi się, że

zauważyłem w jego oczach łzy, gdy zrozumiał, że nigdy więcej nie będzie się cieszył twoim

towarzystwem w chacie przy plaży.

-Nigdy się nim nie cieszył, w każdym razie nie w taki sposób, jak ty to sobie

wyobrażasz.

-O? Powiadasz, że nigdy nie byłaś z nim w chacie?

-Byłam, ale nie... - przerwała. To nie miało sensu. - Wystarczy, że spojrzysz na moją

twarz i na moje żebra, a będziesz wiedział, że to, co robiłam z tymi mężczyznami, nie

działo się z mojej woli.

-Cały czas się opierałaś, co? Możliwe, że tak było w przypadku tego nadętego łajdaka

Shermana Cole.

A co z całą resztą? Przepraszam cię, Sophie, ale dobrze pamiętam nasz pierwszy

wieczór i twoją perfekcyjną kokieterię. Ani drgnęłaś, kiedy ci zsunąłem suknię aż do pasa i

pieściłem twój biust. Radziłaś sobie bardzo umiejętnie. Tak, rozniecałaś we mnie nadzieję na

spełnienie. Rozsadzała mnie żądza.

- Mógłbyś mi dać trochę bandaży? Chcę sobie owinąć stopy. Muszę wstać z łóżka,

Ryderze. Chce mi się wyć z nudów, a rozmowa z tobą przyprawia mnie o mdłości.

A więc doprowadziłem do tego, że zalewają żółć, pomyślał i skinął głową.

Własnoręcznie owinął jej stopy i zauważył z zadowoleniem, że są w lepszym stanie niż rano.

Ładne stopy, stwierdził, wąskie i wysoko sklepione.

-Po rozmowie z panem Sussonem - powiedział, przyglądając się jej paznokciom -

sprawdziłem rozkład statków odpływających do Anglii. Kilka z nich odpływa bardzo

niedługo. Będziemy mieli trochę czasu, żeby się przygotować. Chcę, żebyśmy

wszyscy troje znaleźli się na pokładzie najbliższego statku.

-Znów pan pomaga mojej siostrze, sir?

Ryder powoli położył nogi Sophie na łóżku. Zwrócił się do stojącego w drzwiach

Jeremy'ego.

-Muszę zamykać te cholerne drzwi - mruknął pod nosem, ale Sophie go usłyszała.

Ryder uśmiechnął się do chłopca. - Podejdź, Jeremy. Twoja siostra zaczerwieniła się

tak z gorąca, a ja próbowałem ją trochę rozbawić. Nudzi jej się i potrzebuje rozrywki.

-Trzymał ją pan za nogi.

-Tak, miała skurcze w palcach, ale już jej lepiej. Jak widzisz, znów bandażuję jej

stopy. A ona się nudzi.

Poczytam jej. O Boże, Sophie! Co ten Szekspir robi na podłodze? Musisz bardziej

uważać. Niektóre strony są pomięte. A strona czterysta trzydziesta jest podarta.

-Masz rację Jeremy. Sophie podarła drugą scenę Poskromienia złośnicy.

-Wyjdź stąd, Ryderze - powiedziała Sophie. - Wyjdź stąd.

Wyszedł, pogwizdując.

*

Sophie nie wiedziała, co ją obudziło. Śniło jej się, że jest przy niej matka, szczotkuje

jej włosy i śmiejąc się mówi o przyszłości i o wszystkich wspaniałych młodzieńcach, którzy

będą chcieli poślubić Sophie, kiedy wróci do Londynu na osiemnaste urodziny. Wtedy się

obudziła, przestraszona usiadła na łóżku i nasłuchiwała.

Na zewnątrz rozległ się jakiś dziwny dźwięk.

Poczuła gwałtowne, przyśpieszone bicie serca. Powoli zsunęła przykrywające ją

prześcieradło i wyjrzała spoza moskitiery. Była głucha noc i wokół panowała cisza, z

wyjątkiem tego dźwięku. Ktoś się cicho poruszał na balkonie, ale nie dość cicho dla wyost-

rzonego słuchu Sophie.

Stanęła na podłodze. Stopy miała wciąż jeszcze obandażowane, ale od pożaru w

Camille Hall upłynęły już dwa dni i ból prawie zupełnie ustąpił. Podeszła na palcach do

otwartych drzwi balkonowych i wyjrzała. Nie słyszała nic poza cichym skrobaniem żabki

drzewnej. Po chwili zauważyła cień, długi cień mężczyzny, który ukradkiem przemykał się

wzdłuż domu.

Wzięła stojący przy jej łóżku dzbanek z wodą, ten sam, którym dwa dni temu cisnęła

w Rydera, bez ceremonii wylała jego zawartość do nocnika i wróciła na balkon.

Balkon ciągnął się wzdłuż całego domu. Miał dobre trzy metry szerokości i cztery

metry okapu, który chronił niższy poziom od słońca. Sophie posuwała się za cieniem

mężczyzny. Nagle znalazła się dokładnie za nim. Zmartwiała. Mężczyzna zaglądał do

sypialni.

Do sypialni Rydera.

Zobaczyła, że podnosi rękę. Zobaczyła błysk noża. Boże, to był Thomas! Przyszedł tu,

żeby zabić Rydera.

Poczekała, aż mężczyzna wejdzie do sypialni i pobiegła za nim. Gruba warstwa

bandaży na stopach tłumiła odgłos jej kroków. Zajrzała przez otwarte drzwi balkonowe.

Zobaczyła Thomasa stojącego nad łóżkiem Rydera. W uniesionej ręce trzymał nóż. Do-

strzegła bandaż wokół jego klatki piersiowej. A więc strzeliła do Thomasa, nie do wuja.

Ryder miał rację.

Na nieszczęście jej strzał okazał się nie dość celny.

Thomas powoli odsuwał moskitierę.

Sophie wrzasnęła. Raz i drugi. Wrzeszczała jak opętana, jak szalona kapłanka wudu.

Podbiegła do Thomasa, wysoko unosząc dzbanek.

Ryder obudził się i spostrzegł nad sobą błysk noża. Przez jego głowę przemknęło echo

niedawnego wrzasku. Jezu! Przetoczył się na przeciwną stronę łóżka, lecz zaplątał się w

moskitierę.

Thomas obiegł łóżko. Dyszał ciężko. Nie zwracał uwagi na Sophie, chciał dopaść

Rydera.

- Thomas!

Odwrócił się w jej stronę. Twarz miał pełną nienawiści.

- Thomas, to ja cię postrzeliłam, nie Ryder! No, co? Boisz się mnie? Ty nędzny

łajdaku, boisz się mnie”; dziewczyny o połowę od ciebie mniejszej?

Tchórz, podły, zasmarkany tchórz! Dlaczego zabiłeś mego wuja? Oszukał cię?

Thomas wpadł w szał. Dygotał i wymachiwał nożem.

- Wiem, że ty mnie postrzeliłaś, przeklęta dziwko!

Zabiję Rydera i zajmę się tobą. Najpierw trochę sobie podokazujemy, a potem

pozwolę ci się błagać, żebym cię nie zabijał. Będziesz mnie błagała na kolanach, mała zdziro.

- Zapomniał o Ryderze i zbliżał się do Sophie.

Nie miała czasu się zastanawiać. Jeżeli Ryder nie wypłacze się z moskitiery, będą w

kłopocie. Podbiegła do wiklinowego fotela i pchnęła go w kierunku Thomasa.

Czuła każdy nerw w ciele. Czuła przerażenie, ale co dziwniejsze, niebezpieczeństwo

ją podniecało. Spojrzała na Thomasa błyszczącymi oczami.

- Ty nędzny tchórzu! - wrzasnęła pogardliwie.

A potem wskoczyła na fotel, spojrzała ponad Thomasem i krzyknęła: - Tak, Ryder,

zabij go teraz!

Thomas odwrócił się, aby stawić czoła atakującemu, który jako mężczyzna stanowił

większe zagrożenie.

I to był jego błąd.

Sophie ruszyła na niego i wyrżnęła w głowę ciężkim, glinianym dzbankiem. Naczynie

rozbiło się na czaszce Thomasa, a on jęknął i osunął się na podłogę. Nóż wypadł mu z ręki,

długie ostrze lśniło w bladym świetle sypialni.

Ryder wreszcie zdarł z siebie moskitierę i wstał. Podszedł do Thomasa, uklęknął i

wziął go za nadgarstek. Żył, ale puls był słaby.

- Nieźle mu przyłożyłaś - powiedział przyglądając się Thomasowi. - A przedtem go

postrzeliłaś. Tutaj, w żebra. Wciąż musi go boleć.

Ryder uniósł głowę i spojrzał na Sophie. Stała nieruchoma i milcząca jak głaz, z

rozsypanymi na ramionach włosami, ubrana w jedną ze swoich obszernych koszul nocnych,

biała jak koronkowy kołnierz wokół jej twarzy. W ręce trzymała resztkę potłuczonego

dzbanka, jakby to był cenny amulet.

- Dziękuję ci, Sophie - powiedział, wstając powoli.

Wciągnęła powietrze. Ryder był nagi i nie zdawał sobie z tego sprawy. Podszedł do

lampy i ją zapalił. Odwrócił się przodem do Sophie i w tej samej chwili do pokoju wpadli

Samuel, Mary, Emil, Coco, James i jeszcze kilku niewolników. Coco natychmiast zemdlała.

Emil na szczęście zdążył ją złapać i położył na łóżku Rydera.

- Jest w ciąży - powiedział i wzruszył ramionami.

Ryder uśmiechnął się i podniósł rękę.

-Wszystko w porządku - powiedział. - Na podłodze leży Thomas. Przyszedł tu, żeby

mnie zabić. W każdym razie ja byłem pierwszy na jego liście. Sophie uratowała mi

życie.

-Ryder - powiedział Emil, tłumiąc śmiech. - Cieszę się, że już po wszystkim i nic się

wam nie stało. Sophie uratowała ci życie? Zawsze była porywczą dziewczyną i każdy,

kto usiłował skrzywdzić drogą jej osobę, ściągał na siebie atak furii. Pozwól jednak,

mój drogi, że ci zwrócę uwagę na fakt, że jesteś całkiem goły. Zdarza ci się to już po

raz drugi.

-Rzeczywiście - powiedział Ryder, zupełnie ogłupiały. - Ale jest tak diabelnie gorąco.

Sophie, nic ci nie jest?

-Sophie!

Do pokoju wpadł Jeremy. Utorował sobie drogę wśród obecnych i niezdarnie podbiegł

do siostry.

Sophie otrząsnęła się i przytuliła brata. Gładziła jego zmierzwione włosy.

- Nic mi nie jest, kochanie - powiedziała bardzo czule i łagodnie. - I Ryderowi także.

Thomas jednak ucierpiał. Czyż to nie wspaniale, Jeremy? Nie skrzywdzi nas już żaden

podlec. Żaden się nie ostał.

-Niestety, świat wokół nas pełen jest podłych ludzi - powiedział Ryder. - Ale teraz

będzie o jednego mniej. Emilu, zwiążmy go i wrzućmy do bagna krokodylom na

pożarcie. Mam na to wielką ochotę.

-Ja także - powiedział Emil.

-Musimy zawiadomić Shermana Cole'a - powiedział Emil. - Teraz z pewnością

uwierzy, że to Thomas zabił Burgessa.

-Masz chyba rację - powiedział Ryder, wzdychając ponuro. - Zabierzemy Thomasa do

Montego Bay. Może po drodze wydarzy nam się drobny wypadek przy...

-Przy bagnach - dokończył Emil, szczerząc zęby.

-Jest środek nocy - ciągnął Ryder. - Zwiążmy go i umieśćmy w jakimś ciemnym

pomieszczeniu. Jest tu jakieś bezpieczne miejsce, Samuelu?

-Tak, chłodnia.

W ciągu pięciu minut Thomas został związany i umieszczony w chłodni. Przy

drzwiach postawiono strażnika. Sypialnia Rydera opustoszała. Zostali w niej tylko Sophie i

Jeremy. Jeremy ciągle ją obejmował, trzymając się jej kurczowo, bo była wszystkim, co mu

pozostało na świecie.

Ryder przykucnął obok nich.

-Wszystko będzie dobrze, Jeremy - powiedział. - Naprawdę. Sophie nic już nie grozi.

A teraz, mój chłopcze, ja i twoja siostra odprowadzimy cię z powrotem do łóżka.

-Może najpierw wypijesz szklankę mleka, Jeremy?

-Nie - powiedział chłopiec, kręcąc głową. - Zwymiotowałbym. To było przerażające,

Sophie. Jestem zmęczony ciągłym strachem.

-Ja także, kochanie, ja także.

- I ja - powiedział Ryder i potargał chłopcu włosy, kiedy ten spojrzał na niego z

niedowierzaniem.

Uspokojenie Jeremy'ego zajęło im dobre pół godziny. Zostali przy nim, dopóki nie

zasnął. Ryder poszedł za Sophie do sypialni.

- Wyjdźmy na chwilę na balkon i posiedźmy tam chwilę. Tak jak Jeremy, jestem zbyt

podniecony, żeby zasnąć.

Usiedli w wyplatanych fotelach. Ogarnęła ich nocna cisza. Przerażenie powoli

ustępowało.

-Dziękuję ci, Sophie.

-Proszę bardzo.

-Skąd wiedziałaś?

-Po prostu usłyszałam jakiś dziwny odgłos i to mnie obudziło. Zobaczyłam cień na

balkonie i poszłam za nim. A potem zorientowałam się, że to Thomas i że przyszedł

cię zabić.

-Bardzo szybko zareagowałaś - powiedział Ryder z lekkim niezadowoleniem. -

Jeszcze nigdy nie spotkałem kobiety, która działałaby tak szybko i fachowo. Nie

wahałaś się ani chwili. Nie mdlałaś i nie wydawałaś z siebie teatralnych jęków.

Wrzeszczałaś na całe gardło. I miałaś przy sobie odpowiednią broń.

-Chyba pamiętasz, że już używałam tego dzbanka. Wiedziałam, że jest twardy. A ty

zaplątałeś się w moskitierę. Co miałam robić? Delikatne kobiece popiskiwanie

niewiele by wskórało. A zresztą byłam następna w kolejce. A za mną mógł być

Jeremy.

-Tak, byłaś następna - powtórzył Ryder powoli. - Gdyby nie ty, Thomas zrealizowałby

swoje plany. Sama dobrze o tym wiesz. Ja spałbym jak zabity.

Sophie wzruszyła ramionami, jakby jej to nie obchodziło, i to rozwścieczyło Rydera.

Ta jej siła, ta odwaga - nie wiedział, prawdziwa czy udawana, i prawdopodobnie nigdy się nie

dowie. Wstał i spojrzał na Sophie. Dziwiło go własne postępowanie. Nigdy dotąd nie

zachowywał się jak pies ogrodnika. Tego już zbyt wiele. To ona wywróciła jego świat do

góry nogami.

-Cieszę się, że jestem dla ciebie kimś drogim.

-O czym ty mówisz?

-Emil powiedział, że jesteś nieposkromiona, gdy chodzi o obronę drogich ci osób.

-Już ci mówiłam, Ryderze, że uporawszy się z tobą Thomas zabiłby mnie. Nie jestem

głupia.

-Jak twoje stopy?

-Dobrze. Jestem już prawie całkiem zdrowa.

-To świetnie - powiedział i jednym ruchem postawił Sophie na nogi. Przyciągnął ją do

siebie, zanim zdołała zaprotestować. Chwycił jej brodę i unieruchomił głowę. Mocno

ucałował zaciśnięte wargi.

-To mi się nie podoba - wydyszał prosto w jej usta. Poczuła gorący oddech. - Nie

jesteś taka, jak być powinnaś. Nie mogę cię zrozumieć. Przestań. Do diabła, bądźże

kobietą!

Pocałował ją jeszcze raz. Czuł przy sobie jej brzuch, położył dłonie na jej pośladkach,

głaskał je i przyciskał.

Wywinęła mu się. Nie powiedziała ani słowa. Po prostu wycofywała się powoli,

małymi krokami. Otarła usta wierzchem dłoni.

Ryder aż zatrząsł się z wściekłości.

- Po tych wszystkich mężczyznach, których miałaś, ośmielasz się ocierać usta po

moim pocałunku?

Opuściła rękę wzdłuż ciała i cofnęła się jeszcze o krok.

- Cofając się tak, wejdziesz w końcu do sypialni Samuela. Będziesz musiała wykopać

z jego łóżka gospodynię, ale jestem pewien, że ucieszy się, mając ciebie zamiast Mary.

Potrząsnęła głową. Milczała. - Do diabła, powiedzże coś! Odwróciła się na pięcie i

wybiegła z pokoju.

ROZDZIAŁ 10

Thomas uciekł. Nikt nie wiedział, w jaki sposób zdołał się uwolnić, ale w krzakach

niedaleko chłodni znaleziono dwóch zbitych do nieprzytomności niewolników. Ryder był

zaskoczony, że Thomas ich nie zabił. Okazało się, że nic widzieli. Ryder podejrzewał, że

Thomasa uwolnili ludzie z jego bandy w Camille Hall, prawdopodobnie także oni

powstrzymali go przed zabiciem niewolników. A teraz przepadł bez śladu, niech go diabli.

Szkoda, że nie rzuciliśmy go krokodylom na pożarcie, pomyślał Ryder, a następnie rozesłał

tropicieli, zawiadomił Shermana Cole'a i pogrążył się w rozmyślaniach o Sophie.

Ryder nie lubił rozmyślać. Dotychczas zdarzało mu się to bardzo rzadko, z tej prostej

przyczyny, że nie miał ku temu powodów. Zawsze uważał, że to niesłychanie nudny sposób

spędzania czasu. Ale teraz odczuwał potrzebę zadumy, i była to nad wyraz dojmująca

potrzeba. Była również niespodziewana i nieproszona oraz wprawiała go w zakłopotanie, bo

właściwie nie wiedział, jak się to robi.

Do diabła! Zmusiła go do rozmyślania, zastanawiania się i cierpienia, do doznawania

uczuć, których nie chciał i nie potrzebował.

Skoczył na równe nogi, wściekły na nią i samego siebie i zdecydowany zakończyć to

raz na zawsze.

Nie zastał jej w sypialni - jego dawnej sypialni. Sophie była ubrana i siedziała

spokojnie w fotelu na balkonie. Miała zamknięte oczy i złożone na podołku ręce. Sprawiała

wrażenie pogrążonej we śnie. Miała na sobie bladoniebieską muślinową suknię, którą Ryder

przywiózł dla niej z Camille Hall. Suknia była całkowicie pozbawiona dekoltu, koronki

sięgały niemal do podbródka. Ryder przystanął i długo się jej przyglądał. Włosy miała umyte,

ściągnięte do tyłu jasnoniebieską wstążką. Sińce na twarzy zbladły. Wyglądała czysto,

świeżo, bardzo niewinnie i zbyt młodo.

Niewinnie, ha! W tym rzecz i tego Ryder nie mógł znieść. Lekko dotknął ramienia

Sophie.

Powoli otworzyła oczy i spojrzała na niego. Wyraz jej twarzy nie uległ zmianie. Nie

podskoczyła ani nie krzyknęła.

- Ryder - to było wszystko, co powiedziała.

Usłyszawszy, jak wymówiła jego imię, poczuł coś dziwnego i słodkiego, i to go

rozłościło.

- Witaj - powiedział.

Wyczuła jego złość i zesztywniała pod jego dotknięciem. Ryder cofnął dłoń i usiadł w

fotelu naprzeciwko Sophie.

-Już drugi raz siedzimy na tym balkonie jak stare małżeństwo omawiające zdarzenia

minionego dnia.

-Ja tak nie uważam - powiedziała Sophie i uśmiechnęła się, a Ryder zorientował się,

że jest to uśmiech pokrywający wielką wrażliwość. - Gdybym cię lepiej nie znała,

mogłabym pomyśleć, że jesteś czymś przejęty. Trudno w coś takiego uwierzyć. Ty,

Ryder Sherbrooke, mężczyzna, któremu nie znane są żadne troski. To chyba

niemożliwe. Ty nie jesteś taki jak normalni ludzie, którzy mają swoje zwykłe kłopoty.

- Wydaje mi się, że powiedziałaś wystarczająco wiele. Zawsze mnie zaskakujesz

swoimi bezpodstawnymi atakami. Ni z tego, ni z owego rzucasz się do gardła, gotowa kąsać i

szarpać. Ale tym razem ci się nie uda. Nie wysilaj się. Teraz ja chcę się czegoś dowiedzieć od

ciebie i masz mi powiedzieć prawdę.

- Proszę bardzo.

Ryder pochylił się do przodu i wsunął dłonie pomiędzy kolana.

-Masz mi powiedzieć prawdę, Sophie. Ja nie żartuję.

-Skoro musisz mi o tym przypominać, skoro robisz taką srogą minę, wydaje mi się, że

nie uwierzysz w prawdę, nawet wtedy, gdy ją usłyszysz.

-Czy sypiałaś z którymś z tych mężczyzn z własnej, nieprzymuszonej woli? Czy wuj

zmuszał cię do nierządu i czy byłaś kokotą, zanim wuj kazał ci to robić?

-Nie.

-Do diabła, Sophie, nie waż się...

Sophie zerwała się z fotela, suknia zawirowała jej wokół kostek i Ryder spostrzegł, że

wciąż jest bosa. Nie miała butów, tylko bandaże. To mu się nie spodobało. Poczuł jeszcze

większą złość.

-Do diabła! Odpowiedz mi na pytanie!

-Zadaj mi pojedyncze pytanie. Wtedy ci na nie odpowiem.

- Stała plecami do niego, ramiona miała wyprostowane i Ryder dobrze wiedział, że

zadarła brodę o dobre pięć centymetrów.

-Świetnie. Czy spałaś z którymś z tych mężczyzn z własnej woli?

-Nie. , Nawet z lordem Davidem Lochridge?

-Nawet.

-Czy sypiałaś z mężczyznami, zanim wuj zmusił cię, abyś chodziła do łóżka z tymi,

których ci wskazał?

-Nie.

- Rozumiem - powiedział, ale nie rozumiał ani trochę.

Jego umysł nie pracował normalnie, wszystko przez te rozmyślania o Sophie. Ryder

poczuł wściekłość i bezsilność.

- Niech cię diabli - powiedział. - Ile miałaś lat, kiedy pierwszy raz przespałaś się z

mężczyzną?

Zwróciła się w jego stronę. Na twarzy miała ten sam twardy, kąśliwy uśmiech. - Jeżeli

mam ci wierzyć, to pierwszy mężczyzna posiadł mnie, kiedy miałam dziewiętnaście lat. I tym

pierwszym mężczyzną byłeś ty. - Widząc rozwścieczony wyraz jego twarzy, roześmiała się. -

Widzisz, Ryderze, nie wierzysz mi. Jesteś mężczyzną, a mężczyźni muszą przyklejać ko-

bietom etykietki. Kobieta jest niewinna albo zepsuta. Nie ma żadnych sytuacji pośrednich.

Wdowa jest w porządku, ale nawet ją mężczyźni podejrzewają, że będzie z nimi sypiała, bo

przywykła do seksu i zna się narzeczy. Odczułam to na własnej skórze. Gdy kobieta zbliży się

intymnie do mężczyzny, nie jest już godna zaufania. Mężczyzna natomiast może robić, co mu

się żywnie podoba. Jeżeli nie znajdzie takiej, która pójdzie z nim do łóżka z własnej woli, po

prostu kupi sobie kobietę na jedną noc, a jeśli jest bogaty tak jak ty - będzie utrzymywał

kochanki. I mężczyzna zawsze pozostanie godny szacunku. To jest bezsensowne i

niesprawiedliwe. Powtórzę ci jeszcze raz, Ryderze, nigdy nie byłam z mężczyzną...

- Ach ta twoja filozofia życiowa, Sophie! Jesteś ignorantką. Nie masz pojęcia o

mężczyznach i kobietach, ani o tym, co jest ważne w związkach pomiędzy nimi...

Sophie tupnęła obandażowaną nogą.

- Nie wiem i nie chcę wiedzieć! Szczerze wątpię, czy między nimi może być

sprawiedliwość i równość, czy w ogóle między kobietą i mężczyzną mogą być jakiekolwiek

więzi. Myślę, że ty również w to nie wierzysz, Ryderze! Nie waż się pogardliwie na mnie

prychać. Powiem ci to jeszcze raz. Nigdy nie byłam z mężczyzną w intymnej sytuacji. Tylko

z tobą, a ty musiałeś mi podać narkotyk...

-Do diabła, pieściłem i całowałem twoje piersi, a ty pozwalałaś mi na to! Pozwalałaś

się całować i oddawałaś pocałunki, okazując wielkie doświadczenie. Pozwoliłaś mi

wsunąć język do ust. A kiedy obudziłaś się na plaży i zobaczyłaś, że rozebrałem cię

prawie do naga, co zrobiłaś? Uśmiechałaś się do mnie, kokietowałaś i zachęcałaś, bym

został twoim kochankiem. Obiecywałaś, że odprawisz innych. Nazwałbym to bardzo

intymnym zachowaniem.

-A potem zaciągnąłeś mnie do chaty i nie mam pojęcia, co się stało. Doskonale o tym

wiesz. A więc, nie, nie jestem już niewinna. Wydawało mi się, że mężczyzna potrafi

odróżnić kobietę doświadczoną od takiej, która nie ma doświadczenia, ale

najwyraźniej tak nie jest, bo ty nie przeprosiłeś mnie ani nie przyznałeś, że byłam

dziewicą, kiedy mnie posiadłeś.

Ryder wstał powoli. Miał czerwoną twarz, żyły na szyi nabrzmiałe i pulsujące. Złapał

fotel i cisnął nim z całej siły w barierkę balkonu. Usłyszał, że poniżej ktoś zawył z bólu.

Spojrzał na Sophie z nienawiścią i wielkimi krokami wyszedł z balkonu, a potem z sypialni.

Samuel Grayson znalazł Rydera na północnym polu trzciny cukrowej. Rozmawiał z

jednym z niewolników, Jonaszem, ogromnym Murzynem, który jednym uderzeniem ręki

mógłby przetrącić człowiekowi kark.

Ryder miał na głowie kapelusz. Rozpięta do pasa koszula odsłaniała lśniącą od potu,

opaloną pierś. Samuel podjechał do rozmawiających mężczyzn.

Ryder skończył wypytywanie Jonasza, podziękował mu i zwrócił się do Samuela.

-Dobry pracownik - .powiedział Samuel, patrząc na odchodzącego Jonasza.

-Tak. Podczas bijatyki wolałbym go mieć po swojej stronie. Na myśl o tym, że

mógłby się stać moim wrogiem, stygnie mi w żyłach krew.

-Muszę z tobą porozmawiać, Ryderze.

Ryder zdjął kapelusz i wachlował nim twarz, a potem otarł rękawem czoło.

- Poszukajmy trochę cienia. Może na plaży, jeśli nie masz nic przeciwko temu,

Samuelu.

Pojechali na Plażę Monmouth. Ryder czuł, że na widok plaży budzi się w nim

wspomnienie. Głupota. To tylko plaża, na miłość boską, po prostu przyjemne miejsce, które

nie ma nic wspólnego z Sophie. Zsiedli z koni i usadowili się pod palmą kokosową. Ryder

westchnął z przyjemnością i oparł się plecami o pień.

- Chcę się ożenić z Sophie Stanton - Greville - powiedział bez wstępów Samuel. - W

ten sposób stanę się kuratorem chłopca. Camille Hall przylega do Kimberly. Emil i ja

będziemy w stanie doglądać obydwu plantacji i dopilnujemy, żeby chłopiec odziedziczył, co

mu się należy.

Ryder był wstrząśnięty, a przecież nie powinien. Dobrze wiedział, że Samuel nie

widzi świata poza Sophie, wiedział o tym od samego początku, i nawet nieco go to śmieszyło.

Jednak teraz nie widział w tym nic zabawnego.

- Wkrótce zostanę kuratorem Jeremy'ego - odparł cicho. - A co do Sophie, kto wie?

Nie musisz się z nią żenić.

- Przecież ty wcale nie chcesz zostać opiekunem chłopca. Wiem, że wolałbyś jak

najszybciej powrócić do Anglii. Tam jest twoje miejsce. Wziąłeś do siebie Sophie i jej brata,

bo nie widzisz innego wyjścia z sytuacji. A teraz ono się znalazło. Ich miejsce jest tutaj, nie w

Anglii. Wiem, że mają dom i posiadłość w Konwalii, ale tutejsza plantacja jest ważniejsza.

Wynajmę nauczyciela dla Jeremy'ego. Zdobędzie wykształcenie i przejmie spadek. Sophie

będzie bezpieczna w rodzinie i wśród ludzi, którzy się o nią troszczą.

Ryder poczuł, że nagle zrobiło mu się zimno. Odwrócił twarz od Samuela,

przestraszony, że zdradzi go jej wyraz. Zapatrzył się w morze. Gdzież się, u diabła, podziała

jego beztroska?

-Rozumiem - powiedział wreszcie. - Dużo nad tym rozmyślałem. - Przypuszczam, że

jesteś jedną z tych osób, którym zależy na pannie Stanton - Greville.

-Tak.

-Zdajesz sobie sprawę, że mógłbyś być jej ojcem?

-Oczywiście, że tak. Chciałem, żeby ożenił się z nią Emil, bo są sobie bliżsi wiekiem,

ale on uwierzył, że Sophia jest dziwką. Teraz zaczął ją trochę szanować, bo uratowała

ci życie, a to nie bagatelka. Ale i tak spogląda na nią z pogardą, taksującym wzrokiem

mężczyzny, który chce ją do łóżka - tak samo jak ty. A ja chcę się nią zaopiekować.

Chcę jej bronić. Kiedy się z nią ożenię, Emil zachowa swoją opinię dla siebie. A poza

tym jego opinia może ulec zmianie, bo jest niesłuszna. Sophia to dobra i uczciwa

dziewczyna. Stała się złośliwa, ale całkowitą winę ponosi za to jej wuj. Cieszę się, że

zginął.

-Doskonale odgrywa rolę rozpustnicy.

- Jeśli tak jest, to wyłącznie zasługa jej wuja.

Cokolwiek robiła, on ją do tego zmusił. Ale nie mógł jej zmusić, by sypiała z tymi

wszystkimi mężczyznami.

- Wierzysz, że oni wszyscy kłamali, że sypiali z nią w chacie?

-Oczywiście.

-Emil powiedział, że to prawdziwa diablica z piekła rodem.

-Myślę, że gdyby nie miała silnej woli, nie przeżyłaby. Robiła, co mogła, aby chronić

swego brata. Zastanawiałem się nad tymi wszystkimi plotkami, słuchałem mężczyzn,

przechwalających się, że byli jej kochankami. Nie mogła tego robić, to niezgodne z jej

naturą.

-Ale sam powiedziałeś, że zrobiłaby wszystko, by chronić brata.

-Prawie wszystko, ale nie upodliłaby samej siebie. Nie zawahała się także, by ratować

twoje życie. Jeżeli dlatego ma być uważana za diablicę z piekła rodem, to proszę

bardzo, możecie ją tak nazywać.

-Tak, uratowała mi życie. Posłuchaj mnie, Samuelu, musisz sobie zdawać sprawę z

tego, że jeśli się z nią ożenisz, nie będziesz przyjmowany przez tutejsze rodziny, a

nawet jeżeli ty będziesz, Sophie nikt nie wpuści do domu. Ona jest tu wyklęta.

-Mam zamiar to zmienić - odparł Samuel. - Oświadczę wszystkim, że poślubiłem

dziewicę. Opowiem o jej wuju.

-Takie oświadczenia tylko wzbudzą śmiech. Bądź rozsądny, Samuelu. Nikt nigdy nie

zmieni opinii.

-Spróbuję. Muszę spróbować.

-Kiedy rozmawiałem dziś z Oliverem Sussonem, on także powiedział, że się z nią

ożeni.

-Nie pozwoliłbym Oliverowi kręcić się w pobliżu Sophii.

Jeżeli zechcesz ją trzymać z dala od wszystkich mężczyzn, których zabawiała -

niezależnie od tego, czy robiła to z własnej woli, czy też przymuszona przez wuja -

skończycie jako pustelnicy. Lista mężczyzn odwiedzających tę przeklętą chatę jest bardzo

długa, Samuelu.

-Mylisz się, Ryderze. Doprowadzę do tego, że ludzie zmienią zdanie. Moje słowo jest

tu szanowane.

-Nie - powiedział Ryder.

-Słucham?

- Powiedziałem: nie. Nie ożenisz się z nią.

Samuel poczuł wściekłość. Nawet jako właściciel Kimberly Hall, Ryder Sherbrooke

nie miał mu prawa narzucać zdania w kwestiach prywatnych. Samuel miał uczciwe zamiary.

-Nie masz prawa mówić „nie” w tej sprawie - powiedział wstając. - Decyzja należy do

mnie, nie do ciebie.

-Prawdę mówiąc - odparł Ryder - decyzja należy do Sophie, a ona ci powie ,,nie”.

Dlaczego? Bo ją zniszczyłeś, więc nie zechce przynosić mi wstydu przyjmując moje

oświadczyny? Nie rób takiej piekielnie zaskoczonej miny. Dobrze wiem, że jej pragniesz, że

chciałeś nad nią zapanować, rzucić ją na kolana. Poczułbyś się bardzo męski. Tak,

zachowujesz się zupełnie jak cała reszta. Chciałeś w ten sposób udowodnić swoją męskość,

sobie i innym. Chciałeś wygrać współzawodnictwo, pokazać wszystkim, że możesz ją mieć i

w ten sposób pokazać, że nikt inny nie był dla niej ważny, że liczysz się tylko ty. Nie jestem

ślepy. Stałem niedawno pod balkonem i słyszałam, jak Sophia cię oskarżała. Słyszałem, jak

powiedziała, że była niewinna, dopóki nie zabrałeś jej do chaty. To ty zrujnowałeś życie

panny Stanton - Greville i nie jesteś w stanie tego naprawić. Jedyne, co ci może przyjść do

głowy, to uczynić z niej swoją kochankę, a przecież ona jest dobrze urodzoną i wychowaną

młodą damą. Jest również damą z zasadami. Przyszło ci kiedy do głowy, że mogłeś jej zrobić

dziecko? Oczywiście, że nie. A mnie zależy na niej, więc ożenię się z nią i jeżeli okaże się, że

jest w ciąży, nie będzie musiała rodzić bękarta. Niech cię diabli, przestań unosić brwi z

powątpiewaniem! Możesz mi przysiąc, że gdy ją posiadłeś w chacie, Sophia nie była

dziewicą?

-Nie, nie mogę - odparł Ryder bardzo cicho.

-Nie chcesz przyznać, że zbezcześciłeś jej panieństwo, że odebrałeś jej dziewictwo.

Ona nie jest ladacznicą, doskonale o tym wiesz. Powiedziałem ci, jakie są moje

zamiary. Zrobiłem ci tę uprzejmość. Przynajmniej ofiarowuję tej nieszczęsnej

dziewczynie szansę wyboru, a to o wiele więcej niż ty zamierzałeś.

Ryder podniósł mały kamyk i rzucił do wody. Kamyk podskoczył na fali.

- A jak będziesz jej bronił, kiedy Sherman Cole przyjdzie i aresztuje Sophie, żeby ją

powiesić za zamordowanie wuja?

Samuel Grayson spojrzał na morze.

- A więc myślisz, że lepiej będzie, jeśli zabierzesz stąd Sophię i Jeremy'ego? Uczynisz

ją swoją kochanką albo pozostawisz całkiem samą, bez pieniędzy, bez przyjaciół, bez

środków utrzymania? To rzeczywiście rozwiązanie! Boże, zbaw nas od wszystkich mężczyzn,

którzy myślą, że świat należy do nich, a kobiety służą zaspokajaniu ich samolubnych potrzeb!

Zauważyłem, że w pewnym stopniu jesteś honorowy.

Zawdzięczasz to wiekom przywilejów i bogactwa, które są udziałem twojej rodziny.

Ale co z poszanowaniem dziewczyny? Z jej honorem? Reputacją? Nie liczysz się z nią. Liczy

się tylko twoja dominacja, jej poddaństwo, współzawodnictwo z innymi młodymi

mężczyznami. A potem odejdziesz, nie myśląc więcej ani o dziewczynie, ani o tym, co jej

zrobiłeś. Nie, załatwię sprawę po swojemu. Jeżeli Sherman Cole aresztuje Sophie... cóż, nie

wiem, co wtedy zrobię. Ale, na Boga, z pewnością coś wymyślę. Do zobaczenia. - I Samuel

oddalił się, uderzając kapeluszem w udo.

Ryder patrzył za odchodzącym mężczyzną. Czuł się tak, jakby go sponiewierał własny

ojciec. Ojciec był w tym jeszcze lepszy, ale i Samuelowi nic nie brakowało. Ryder prychnął

ze złością, przyglądając się, jak Grayson wsiada na konia.

Oparł się o pień palmy i zamknął oczy. Wcale nie uważał, że świat leży u jego stóp.

Nie był samolubny, nie był chciwy. Czerpał z życia garściami, ale nie za dużo. Nie krzywdził

ludzi. I coś z siebie dawał. Z całą pewnością dawał. Jane mogłaby o tym zaświadczyć,

podobnie jak jego siostra, Sinjun.

Czy rzeczywiście był takim pozbawionym uczuć, samolubnym łajdakiem? Czy

kierowały nim niegodziwe pobudki? Czy rzeczywiście był przewodnikiem stada? Nie,

wszystkie te bzdury na temat udowadniania męskości były bezpodstawne. Jest sobą i wcale

nie jest taki zły. Jest honorowy, bo tak został wychowany. Samuel miał co do tego rację.

Jednak i tak czuł się winny, i tak czuł się oszustem. Do diabła, to niesprawiedliwe.

- Do diabła - powiedział, zwracając się do nieprawdopodobnie wielkiego zielonego

żółwia, który gramolił się mozolnie w stronę wody. - Do diabla.

*

Samuel Grayson patrzył na Sophie pustym wzrokiem. Ryder miał rację. Odmówiła mu

bez chwili wahania, ale bardzo uprzejmie. Wyglądała na zmęczoną i przybitą. Czuł się

okropnie i nie wiedział, co począć.

Sophie usiłowała się uśmiechnąć, ale w jej oczach zalśniły łzy.

-Wiesz, że nie mogę - powtórzyła, bo Samuel milczał. Można by pomyśleć, że zapas

słów wyczerpał w rozmowie z Ryderem Sherbrooke'em.

-Nie, nic nie rozumiem - odezwał się w końcu zmęczonym tonem. - Ten twój wstyd

nie ma sensu. Nie jestem młodym, zapalczywym człowiekiem, który wymaga

dziewictwa, Sophio. Mam nadzieję, że przemyślisz moje oświadczyny.

- Nie, przykro mi, Samuelu - odparła bez wahania.

To imię dziwacznie zabrzmiało w ustach Sophie, bo przez wszystkie lata, które

przeżyła na Jamajce, był dla niej panem Graysonem, uznała jednak, że skoro się jej

oświadczył, będzie niegrzecznie zwracać się do niego jak do ojca.

-Przepraszam, jeśli wprawiam cię w zakłopotanie, Sophio, ale wiem o tym, co ci

zrobił Ryder. Wiem, że wstydzisz się tego. Współczuję ci.

-Powiedział ci?

-Nie. Ale wie, że ja wiem. Czy istnieje możliwość, że zaszłaś w ciążę?

Sophie zbladła i chwyciła się oparcia fotela. Pokręciła energicznie głową i wyszeptała:

- O nie, to niemożliwe. To byłoby nie w porządku. O Boże, co ja mam teraz robić?

- Możesz wyjść za mnie i być bezpieczną. Nie przeszkadza mi, że nosisz jego dziecko.

-Sophie zdumiewała jego dobroć i szczera troska, ale wiedziała, że nie może go

poślubić Nie, nie zrobię tego. Nie mogę. Nigdy.

-Ryder miał rację - powiedział Samuel wzdychając.

-Co to znaczy? - spytała.

-Powiedział, że mnie odtrącisz, bo on cię posiadł.

Roześmiała się, naprawdę się roześmiała. Samuel patrzył z niedowierzaniem.

- Cóż - powiedziała wreszcie - przynajmniej wierzy, że mam odrobinę honoru. Ja,

rozpustnica z Jamajki! Tego już za wiele.

Ryder usłyszał jej śmiech. Brzmiało w nim napięcie, dzikość i z trudem poskramiana

wściekłość. Ryder przestraszył się. Szybko otworzył drzwi do salonu i cofnął się zakłopotany.

Nie wiedział, kogo z nią zastanie, ale w żadnym razie nie spodziewał się Samuela Graysona.

Dobry Boże, Samuel powiedział coś, co wywołało taki śmiech.

-Och... - Ryder był zakłopotany. - Samuelu, Sophie, proszę mi wybaczyć.

-Nie, Ryderze, nie przepraszaj - powiedział szybko Samuel. - Miałeś rację. Ona mnie

nie chce. A teraz muszę odejść i dopilnować paru spraw. Nie, zostań, Ryderze. Już

wychodzę. Pojadę do Montego Bay i sprawdzę, co knuje Sherman Cole. Może złapał

Thomasa.

Ryder nie odezwał się ani słowem, dopóki Samuel nie zamknął za sobą drzwi.

Odczuwał wielką ulgę, ale nie chciał się do tego przyznać. Patrzył na Sophie, ubraną w

skromną sukienkę z muślinu. Stopy miała bose, ale już bez bandaży.

- Przypuszczam, że wszystkie skromne, dziewczęce suknie, które przywiozłem ci z

Camille Hall, pochodzą z czasów poprzedzających twoje wyczyny w chacie przy plaży.

Zmrużyła oczy i zacisnęła pięści, a potem uśmiechnęła się nieszczerze. - Oczywiście -

odparła cichym, kpiącym tonem. - Zestaw nudnej konfekcji, prawda? Ale co mam począć?

Inne suknie pozostawiłeś w Camille Hall. Udawaj, że mam na sobie opiętą suknię Z

jaskrawoczerwonego atłasu, wyciętą prawie do pasa.

Podejdź i pieść moje piersi. Odwagi, Ryderze. Bądź mężczyzną i zedrzyj ze mnie

suknię. Przecież to lubisz. Prawdziwy mężczyzna udowadniający swoją silę i władzę. Boże,

drżę na samą myśl. Możesz mnie oprzeć na ramieniu i przechylić do tyłu. Czyżbym nie

zasługiwała na nagrodę za wyratowanie pana Graysona od losu straszliwszego niż śmierć?

Ryder stał bez ruchu. Wreszcie zaklął. A potem wrzasnął: - Skończ już z tym

aktorstwem!

-Z aktorstwem? Chcesz powiedzieć, że już mnie nie uważasz za kokotę?

-Tak, nie. Sam nie wiem. Niech cię diabli.

-Czy to drogi Samuel odmienił twoje zdanie?

-Nie.

Porzuciwszy rolę kokoty, stała się nagle bardzo wrażliwa. Nie umiała się opanować, a

nie chciała odsłonić się przed Ryderem, więc szybko wybiegła na werandę. Jednak Ryder

spostrzegł zmianę i pośpieszył za nią.

-A jeśli jestem w ciąży? - wyszeptała załamując dłonie.

-Nie myślałaś o tym, sypiając z innymi mężczyznami? Zabezpieczałaś się?

-Nie.

Powinien jej powiedzieć, że jeśli okaże się, że jest w ciąży, to na pewno nie za jego

przyczyną. A skoro zapewnia o swej niewinności, to nie może spodziewać się dziecka.

Powinien był jej powiedzieć, że jej nie posiadł. Powinien był, ale nie powiedział. Bo

gdyby powiedział, mogłaby poślubić Samuela Graysona, a na to Ryder nie mógł pozwolić.

- Kiedy miałaś ostatnią miesięczną niedyspozycję?

Drgnęła. Ryder przyglądał się, jak stara się zachować opanowanie. Spojrzała mu

prosto w twarz, po czym odwróciła się na pięcie i bez słowa odeszła.

Ryder się nachmurzył. Jej mina wyrażała najwyższą pogardę. Nie musiała nic mówić,

spojrzenie mówiło samo za siebie.

Samuel Grayson wrócił do Kimberly cztery godziny później, zlany potem i wściekły.

-Sherman Cole ma zamiar odkopać ciało Burgessa jutro rano - powiedział bez

wstępów. - Całe Montego Bay mówi tylko o tym. Thomas jest wciąż na wolności.

Cole mówi, że po aresztowaniu Sophii zapłaci Thomasowi, żeby przeciwko niej

zeznawał. Powiedział, że nie wierzy, jakoby Thomas zjawił się w Kimberly, żeby cię

zabić, Ryderze. Twierdzi, iż skłamałeś mówiąc, że Burgess nie został zastrzelony.

Słyszałem, że opłaca trzech ludzi, którzy mają wykopać ciało. Grozi, że natychmiast

po tym aresztuje Sophię, osądzi ją i najdalej za tydzień powiesi. Powiada, że nikt z nas

nie zdoła go powstrzymać.

-A więc - powiedział Emil - koniec jest bliski. Bez względu na to, co o niej myślę, nie

życzę jej tego.

-Ty ślepy szczeniaku! - parsknął jego ojciec. - Nie musisz zaprzątać sobie nią głowy,

Ryderze. Wkrótce zostanie tylko Jeremy. - A potem znów zwrócił się do syna: - Chcę,

żebyś był w Camile Hall, kiedy przyjedzie tam Cole. Idź i powiedz Sophii, żeby się

nie oddalała od domu.

-Nie ma wyboru, Ryderze - powiedział Samuel, kiedy jego syn opuścił salon. - W

porcie jest właśnie „Harbinger”, wielka barkentyna, która wraca do Anglii z porannym

odpływem. Sophia i Jeremy muszą się znaleźć na jej pokładzie.

-Tak - powiedział Ryder. - Muszą. - Uśmiechnął się i klasnął w dłonie. - Wiem.

Wiem. Nie mogę jej wysłać do Anglii bez opieki. Bez pieniędzy. Ktoś musi się o nią

zatroszczyć.

-Nie możesz jeszcze wyjechać z Jamajki.

-Wiem. Muszę załatwić sprawę kurateli. A także zająć się Shermanem Cole'em i tym

łajdakiem Thomasem.

-Więc co zrobisz?

-Wygląda na to, że nie mam wielkiego wyboru. Sprowadź pastora, niech nam udzieli

ślubu. Gdy Cole będzie kopał w Camille Hall, Sophie i Jeremy znajdą się na pokładzie

statku. Kiedy dopłyną do Anglii, pojadą do Northcliffe Hall, do mojej rodziny. Tam

znajdą opiekę.

-A kiedy ty wrócisz do Anglii?

-Nie ponaglaj mnie, stary. Wyszło na twoje. Uratowałeś dziewczynę, posługując się

mną.

-Będzie wspaniałą żoną.

Ryder zaklął i poszedł odszukać swoją przyszłą żonę.

Małżeństwo! Myśl doprawdy przerażająca, ale innego sposobu nie widział.

Wspomniał swojego brata, hrabiego Northcliffe, i modlił się, aby jego życie małżeńskie jakoś

się ułożyło, ale szczerze mówiąc, nie miał na to wielkich nadziei, pomimo dobrych chęci

panny młodej. A teraz także jego spętają te więzy. A wszystko dlatego, że trafił na Jamajkę.

Życie przebiegało tak, jak sam zaplanował.

Westchnął. Równie dobrze mógłby się z tego wyplątać. Znalazł Sophie późnym

popołudniem na Plaży Monmouth. Klacz pasła się obok. Sophie siedziała w cieniu drzewa

migdałowego i wpatrywała się w morze. Nogi miała skrzyżowane jak chłopak.

Ryder zsiadł z konia i podszedł do niej. - Byłem w Camile Hall - powiedział - i

dowiedziałem się, że przyjechałaś przypilnować remontu. Nie powinnaś tam jeździć. Nie

jesteś jeszcze wystarczająco silna.

- Bzdury - powiedziała, nie patrząc na Rydera.

Pochylił się i uniósł jej spódnicę kostiumu do konnej jazdy.

- W takim razie dlaczego nie nosisz butów?

Szybko opuściła halkę i spódnicę. - Idź do diabła, Ryderze. Camille Hall należy teraz

do Jeremy'ego. Prawdę mówiąc, poczułam się trochę zmęczona i przyjechałam na plażę, żeby

odpocząć. Czego chcesz? Nowych wyznań kokoty?

-Nie.

-Więc o co ci chodzi? Spojrzał na nią z niesmakiem.

-Jakieś pół godziny temu dowiedziałem się, że nie mamy innego wyboru - powiedział

kręcąc głową. - Musisz wrócić ze mną do Kimberly Hall. Masz wiele do zrobienia

przed jutrzejszym rankiem.

-O czym ty mówisz? - zapytała tak z chłodną obojętnością, że Ryder poczuł przypływ

wściekłości.

- Do diabła! Spójrz na mnie!

Westchnęła i uniosła głowę.

- Zwariowałeś. Stoisz pod słońce i nie widzę twojej twarzy. Przestań się silić na

złośliwość i usiądź koło mnie.

Ryder usiadł i skrzyżował nogi tak samo jak ona.

- A teraz posłuchaj mnie, Sophie. Nie lubię, kiedy tak do mnie mówisz. Wcale się nie

siliłem na złośliwość. Po prostu stanąłem nad tobą.

Sophie niemal się uśmiechnęła. Zaczęła przesypywać piasek między palcami. On

naprawdę nie dostrzega swojej arogancji. Ale kiedy usłyszała, co jej miał do powiedzenia,

przeszła jej wszelka chęć do uśmiechu.

- Nie mamy innego wyjścia. Przemyślałem wszystko po wielekroć, ale bez skutku.

Prowadziłem wewnętrzne spory. Przekonywałem sam siebie, że to najwyższe szaleństwo,

kompletny idiotyzm, ale na próżno.

Więc dobrze. W takim razie muszę się z tobą ożenić.

Spojrzała na niego.

-Oszalałeś.

-Tak. Oszalałem. A jednak to zrobię. Naprawdę nie widzę innego wyjścia. Ożenię się

z tobą. Jutro wczesnym rankiem odpłyniecie z Jeremym do Anglii. Ślub weźmiemy

dzisiaj wieczorem. Kiedy znajdziecie się w Anglii, udacie się do mojej rodziny w

Northcliffe Hall. Tam zajmą się wami aż do mojego powrotu.

-Robisz to, bo się boisz, że noszę w łonie dziecko? Twoje dziecko?

-Nie, jutro rano Sherman Cole odkopie ciało twego wuja. Potem ma zamiar cię

aresztować. Obiecał zapłacić Thomasowi za wyjście z ukrycia i zeznania przeciwko

tobie. Dlatego musisz mnie poślubić. A kiedy Cole zacznie zacierać tłuste łapska z

uciechy, że ma cię w swojej mocy, ty i Jeremy od dawna będziecie na pokładzie

statku. Nie, nic nie mów. Musicie opuścić Jamajkę. Ach, chcesz się dowiedzieć, co

zyskasz na tym małżeństwie? Nie otrzymasz tytułu, bo, jak już wiesz, jestem drugim

synem. Myślę jednak, że jestem wystarczająco bogaty, nawet dla ciebie. Do diabła,

teraz, kiedy posiadam Kimberly Hall, mogę ci dać wszystko, czego zapragniesz.

-Doskonale. W takim razie pragnę być kuratorem Jeremy'ego i osobiście dopilnować,

aby otrzymał edukację godną dżentelmena.

-Przestań. To nie jest odpowiednia pora na takie gierki. Pobierzemy się. Zrobimy to.

Nic nie mów. Ja nie żartuję na temat Cole'a i jego zamiarów.

Skoczyła na równe nogi.

-Nie mogę w to uwierzyć. Jesteś pewien? Ale... - spojrzała na Rydera. Odwróciła się,

uniosła spódnicę i pobiegła wzdłuż brzegu.

-Sophie! Wracaj! Twoje stopy!

Przyspieszyła. A on się martwił o jej stopy. Ruszył za nią, a ponieważ był silniejszy i

miał dłuższe, nie spętane halkami nogi, szybko ją dogonił. Złapał ją za ramię i odwrócił

twarzą ku sobie. Przyciągnął i mocno ucałował.

Walczyła, wyrywała się. Przestał ją całować, ale nie wypuścił.

-Wolisz zawisnąć na stryczku niż wyjść za mnie? Pokręciła głową.

-A przedtem zgwałci cię Sherman Cole.

-Nie musisz mi nic więcej mówić.

-To dobrze, bo zaczynam tracić cierpliwość.

-To jakaś bzdura. Jestem zupełnie zwyczajna, Ryderze. Nie mam żadnych tajemnic,

niczego, co by cię mogło zainteresować. Nie jestem ignorantką, bo wiele czytałam,

choć dżentelmeni uważają to za stratę czasu, która może być nawet szkodliwa dla

kobiecego mózgu. Uwierz mi, nie jestem interesująca. Jestem zwykłą mieszkanką

kolonii, bez jakichkolwiek pretensji. Dlaczego czujesz się za mnie odpowiedzialny?

To nie twoja wina, że mój wuj nie żyje.

-Zamknij się. - Pocałował ją jeszcze raz, ale Sophie broniła się jak oszalała, a on nie

chciał, aby ucierpiały jej żebra. Tylko ją do siebie tulił. Czuł jej ciepło, czuł jej piersi.

Na chwilę zamknął oczy.

-Czyżbyś zapomniał, jak bardzo mnie nie lubisz? Uważasz mnie za okropną kobietę.

Pogardzasz mną za to, że jestem osobą, którą wcale nie jestem. Dlaczego robisz to

wszystko?

Spojrzał ponad jej ramieniem na czarne, postrzępione skały opadające ku morzu.

- Bo muszę. Możesz to nazwać honorem. Możesz to nazwać przypływem skrupułów.

Samuel powiedział, że zrujnowałem ci życie. Być może nosisz w łonie moje dziecko. A teraz

nadarza się okazja uratowania twojej głowy. Wracajmy do domu. Mamy tam wiele do

zrobienia.

Ruszyła za nim. Patrzyła przed siebie niewidzącym wzrokiem. Nie mogła uwierzyć,

że życie może się zmienić tak drastycznie i tak szybko.

Spojrzała na wyrazisty profil Rydera. Ten mężczyzna zostanie jej mężem.

Zadrżała.

ROZDZIAŁ 11

Pastor Jocob Mathers był małym, zasuszonym człowieczkiem z grzywą białych

włosów, sterczących do góry niczym koguci ogon. Oczywiście znał wszystkie plotki, ale nie

brał udziału w ich rozpowszechnianiu. Prawdę powiedziawszy, był przede wszystkim słucha-

czem, zwłaszcza gdy trzymał w dłoni szklaneczkę rumowego ponczu. Słuchał cierpliwie, a

potem nie zgadzał się z większością tego, co usłyszał. Od przeszło dwudziestu lat był bliskim

przyjacielem Samuela Graysona, więc otrzymawszy zaproszenie na kolację, przyjął je z

ochotą. Po kolacji, dowiedziawszy się, co jeszcze ma zrobić, zamrugał zdziwiony i spojrzał

pytająco na Samuela, który uśmiechnął się i skinął głową. Skoro Samuel uważał, że tak

trzeba, niechaj tak się stanie.

Udzieli ślubu tym dwojgu zdesperowanym ludziom. Kiedy Ryder Sherbrooke z

uśmiechem zaprosił go, aby pozostał w Kimberly Hall do następnego popołudnia, pastor się

zgodził. Wiedział, jaką opinią cieszy się Sophia Stanton - Greville. Wiedział również, że

Sherman Cole chce ją aresztować z powodów aż nadto oczywistych. Jednak podstawowym

obszarem działalności pastora były ludzkie uczucia. Ponadto nie był ani głupi, ani

nieuprzejmy i wiedział, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. W tej chwili nie chciał

dociekać, o co tu właściwie chodzi.

Uczestnicy uroczystości byli przygotowani. Pastor Mathers miał nadzwyczajnie

głęboki głos, słodki i kojący, który owego wieczoru, po trzech szklaneczkach rumowego

ponczu, brzmiał jeszcze głębiej. Krótka uroczystość szybko dobiegła końca. Pastor odczuł

ulgę, że młoda dama nie zemdlała. Była bardzo blada, oczy miała ciemne i pozbawione

wyrazu, a przysięgę wypowiedziała prawie szeptem. Ryder Sherbrooke natomiast wyglądał

jak prawdziwy angielski arystokrata. Stał wyprostowany, jego głos brzmiał silnie i

zdecydowanie. Jeżeli czuł takie samo przerażenie jak panna młoda, doskonale je maskował.

Ryder zastanawiał się, o czym myśli Sophie. Dobrze wiedział, że nie miała ochoty za

niego wychodzić. Zgodziła się na to tylko ze strachu przed stryczkiem. Niespecjalnie

pomyślna sytuacja dla pana młodego. Wątpił, czy przyjęłaby jego oświadczyny, nawet gdyby

uwierzyła, że nosi jego dziecko. Cóż, wkrótce będzie po wszystkim. Nieco zaszokowany zdał

sobie sprawę, że tego chce. Pragnął, aby ona i Jeremy byli bezpieczni.

Uścisnął jej dłoń, kiedy wyszeptała sakramentalne „tak”. Jej opór, myślał Ryder, z

pewnością wynikał z dumy i uczciwości. Nie pragnie go, ale już on się postara, by jej uczucia

wkrótce uległy zmianie. Nie jest przecież gburem, a ona będzie jego żoną. Pomyślał o

wszystkich kobietach, z którymi zabawiał się od czasu wejścia w wiek męski, o tym, jak im

się podobał, jak je rozśmieszał, jak starał się je zadowolić. A teraz musi się związać zjedna

kobietą, która wcale go nie pragnie. Wychodzi za niego tylko dlatego, że sytuacja ją do tego

zmusza. Pod tym względem znajdowali się w podobnej sytuacji. On także nie brał pod uwagę

tego małżeństwa. Po prostu tego wymagał od niego honor. Nic więcej.

Sophie była zadowolona, że udało jej się wypowiedzieć słowa przysięgi małżeńskiej.

Nie podobało jej się, że jej głos zabrzmiał jak beczenie kozy, ale prawdę mówiąc, Ryder, choć

uratował jej życie, śmiertelnie ją przerażał.

Kiedy zostanie jej mężem, będzie mógł z nią wyprawiać, co tylko zechce. Wiedziała o

tym; wuj powtarzał jej to wystarczająco często. Nie obawiała się, że będzie ją bił, o nie.

Ryder nie był tego rodzaju mężczyzną. Przerażała ją myśl o tym, że posiądzie jej ciało, że

będzie miał do tego prawo zawsze, kiedykolwiek i gdziekolwiek zapragnie. Z drugiej strony

jednak przecież już ją posiadł. Z całą pewnością nie zrobił jej krzywdy. Następnego ranka nie

czuła żadnego bólu. Nie, nie skrzywdził jej.

A teraz czekała ją noc poślubna.

Sophie była przerażona. Mięła w palcach delikatny muślin, z którego Coco

wczorajszego popołudnia uszyła jej suknię. Suknia była śliczna i śnieżnobiała. Sophie

uśmiechnęła się.

- Będziesz w niej wyglądała jak dziewica - powiedział Ryder, kiedy mu się w niej

pokazała.

Chciała, żeby pastor jak najszybciej skończył. Bolał ją brzuch. Bała się nie tylko

Rydera, ale także Shermana Cole'a. Zastanawiała się, czy rzeczywiście znajdą się jutro z

Jeremym bezpieczni na pokładzie statku.

Przypomniała sobie, jak Ryder przyszedł, żeby sprowadzić ją na kolację. Wszedł do

pokoju diabelnie elegancki i przystojny i uśmiechnął się do niej.

- Wiesz, że jesteś piękna? - zapytał.

Sophie wzruszyła ramionami. - Powiedziałabym raczej, że wyglądam znośnie.

-Nie, jesteś piękna. Gotowa? Pastor już przyszedł. Najpierw zjemy kolację, a potem

odbędzie się uroczystość. Przykro mi, że nie będzie nikogo z Camille Hall, ale nie

możemy ryzykować.

-Nie musisz tego robić, Ryderze.

-Cicho bądź - powiedział zupełnie miło, podał jej ramię i sprowadził po szerokich

schodach.

Ryder czuł, że zadrżała, kiedy wypowiadał słowa przysięgi.

- Uspokój się. Zaufaj mi, Sophie. Wkrótce będzie po wszystkim i już nigdy nie spotka

cię nic złego.

Nie wierzyła mu, ale nie mogła tego powiedzieć teraz, kiedy miał zostać jej mężem.

Zobaczyła Jeremy'ego, który uśmiechał się, jakby mu ofiarowano cały świat. Zdumiało ją, że

Ryder z taką łatwością całkowicie go zawojował.

I nagle rzeczywiście było po wszystkim. Nastąpiły gratulacje. Samuel sprawiał

wrażenie uszczęśliwionego. Zwrócił się do Sophie, przytulił ją i powiedział cicho: - Teraz

wszystko będzie dobrze, moja droga. Zawsze wierzyłem, że nic nie zdarza się bez powodu.

Ty i Jeremy opuścicie Jamajkę i wrócicie do Anglii. Znajdziesz oparcie w mężu. Tak, Sophio,

zaufaj mu, to bardzo dobry człowiek.

Sophie spojrzała na męża. Ściskał Jeremy'ego, a chłopiec trajkotał jak katarynka.

Ryder śmiał się i kiwał głową.

Nagle wszystkie rozmowy ucichły. Ryder uniósł głowę i zobaczył Shermana Cole'a

stojącego w drzwiach salonu.

Sophie chętnie zapadłaby się w bagno. Nie drgnęła. Patrzyła, jak Ryder zbliża się do

Cole'a.

- Miło pana widzieć, panie Cole. Nie był pan jednak zaproszony. Czego pan sobie

życzy?

Sherman Cole rozejrzał się po pokoju. Wpatrywał się w Sophie, która stała niczym

marmurowy posąg w białej sukni ślubnej. Zobaczył stojącego obok niej Samuela.

-Na Boga - powiedział. - Wyobrażasz sobie, że uratujesz tę małą kokotę żeniąc się z

nią? Czy ten głupiec Grayson naprawdę ją poślubił?

-Czyż nie ostrzegałem pana? - powiedział Ryder z westchnieniem. - Ma pan ciężki

pomyślunek, sir, i narobi pan sobie kłopotów.

-Ale on nie może się z nią ożenić! Zastanów się, Samuelu, to się na nic nie zda! Ona

zamordowała swojego nieszczęsnego wuja. Jutro, po oględzinach ciała Burgessa,

przyjadę tu po nią. Spędzisz z nią tylko jedną noc, nie więcej, więc staraj się dobrze ją

wykorzystać! A potem przyjdzie kolej na mnie. Dopilnuję, żeby sprawiedliwości stało

się zadość i...

Ryder wymierzył mu celny cios w szczękę. Sherman Cole jak długi rozłożył się na

podłodze. Ryder chwycił go pod ramiona i wciągnął za fotel. A ponieważ nogi Cole'a

wystawały, Ryder odsunął fotel i ułożył Cole'a tak, żeby go całkowicie zasłonić fotelem.

Spojrzał na Sophie, uśmiechnął się od ucha do ucha i zatarł dłonie.

-To dopiero heca - powiedział, podchodząc do niej. - Emilu, odstaw go do Montego

Bay, kiedy się pozbiera. Podoba mi się ten pomysł. Niech Cole myśli, że to twój ojciec

poślubił Sophie. Lepiej, żeby był spokojny i zadowolony z siebie.

-A teraz - powiedział Samuel - przejdźmy do jadalni. Chcę wznieść toast szampanem,

który James specjalnie dla was wyciągnął z piwnicy.

Sophie stała blada i nieruchoma.

- Nie martw się - powiedział Ryder, a kiedy się nie poruszyła, przyciągnął ją do siebie

i pocałował. Nie mocno, bardzo delikatnie, zaledwie muskając wargami. - Jestem twoim

mężem - powiedział prosto w jej usta. - Będę cię bronił. Cole nawet cię nie tknie.

Sophie była przerażona. Nie ruszała się. Kiedy Ryder wreszcie ją wypuścił, miał nieco

zakłopotaną minę. Nie oddała mu pocałunku, tylko wzdrygnęła się z niechęcią.

-Posłuchaj mnie, Sophie. Tym razem naprawdę musiałem cię bronić. Choć muszę

szczerze przyznać, że miałem wielką ochotę mu przyłożyć, więc nie jestem pewien,

czy moje motywy były czyste. Bądź jednak dla mnie miła i uznaj, że były uczciwe.

Myślę, że ty także będziesz mnie chronić.

-Już raz to zrobiłam.

-Tak - powiedział z uśmiechem. - Byłaś wspaniała. Zostaniesz moją amazonką?

Będziesz mnie broniła?

-Nie jesteś Jeremym.

-Nie, nie jestem. Jestem twoim mężem, a więc myśląc perspektywicznie, kimś

ważniejszym.

-Tak - powiedziała z westchnieniem. - Będę cię broniła, Ryderze.

Ryder obejrzał się. Spostrzegł wystające spod fotela stopy Shermana Cole'a. Czego

ten człowiek chciał? Przejechał kawał drogi z Montego Bay. Przyjechał tu tylko po to, żeby

się napawać zwycięstwem? Żeby przerazić Sophie? Zastraszyć ich wszystkich?

Po chwili zapomniał o Cole'u. Tej nocy będzie miał Sophie. Już niedługo. Jeszcze

cztery godziny i będzie ją miał nagą w łóżku. Będzie się musiał nią nasycić przed

wielotygodniową rozłąką.

Prowadząc Sophie do jadalni, nucił pod nosem. Posadził ją po swojej prawej ręce i

zajął miejsce pana domu. Uniósł jej dłoń i ucałował palce. Ani drgnęła.

- Emil zabierze stąd Cole'a - powiedział. - Może się dowie, dlaczego tu przyjechał.

-Miałabym ochotę mu przyłożyć - powiedziała Sophie.

-Naprawdę? - zapytał bardzo zadowolony. - Może uda mi się go odszukać i

przyprowadzić do ciebie. Pokaż, jaką masz pięść.

Sophie zacisnęła pięść, a Ryder starannie wsunął jej kciuk do wewnątrz. - Kiedy

zechcesz kogoś uderzyć, nie zostawiaj kciuka na wierzchu. Możesz go złamać. O, tak.

-Masz opuchnięte knykcie.

-Tak. Ale przyjemność była tego warta. A teraz, moja droga, jako panna młoda unieś

swój kieliszek i lekko stuknij się z moim. Tak, dobrze. Uśmiechnij się. Świetnie.

Sophie upiła łyk szampana. Był przepyszny, zimny i słodki.

Wypiła następny łyk.

Przy stole było gwarno. Z każdą butelką szampana robiło się coraz głośniej i weselej.

Pastor opowiedział dowcip o świętym, który przez pomyłkę został zesłany do piekła.

Opowiadał z zapałem godnym grzesznika.

Ryder roześmiał się i spojrzał na żonę. - Jesteś nadzwyczaj spokojna. Prawie nic nie

zjadłaś.

-Nie chciałam, żeby tak się stało - odparła, wbijając wzrok w ananasowe ciastko na

talerzyku.

-Ale się stało. Musisz się z tym pogodzić i przyzwyczaić.

-Myślę, że nie pozostaje mi nic innego - powiedziała i wypiła jeszcze trochę

szampana.

-Chcesz się upić do nieprzytomności?

-Nie, myślę, że to niemożliwe.

-Owszem, możliwe; Młodzi ludzie wyczyniają najdziwniejsze rzeczy, kiedy się upiją

do nieprzytomności. Śpiewają na całe gardło, nawet wtedy, gdy spadną na twarz pod

stół.

Uśmiechał się do niej czarująco, śmiał się uwodzicielsko, stosując cały arsenał swoich

sztuczek. Bez skutku.

-Jesteś zmęczona, Sophie?

-Tak - powiedziała i opadła na oparcie krzesła.

-Jak twoje żebra?

-Okropnie mnie bolą, a stopy...

-Nie umiesz kłamać. Dawniej umiałaś, ale teraz, kiedy cię poznałem, nie dam ci się

nabrać.

-Nie znasz mnie, Ryderze. Naprawdę, nie znasz.

-Ale cię poznam. Bardzo tego pragnę. Szkoda, że wkrótce się rozstaniemy. Dam ci list

do mojego brata. Przekażesz mu go zaraz po przyjeździe do Northcliffe Hall. Dam ci

również pieniądze, żebyś mogła w Southampton wynająć powóz i kilku strażników.

Obiecaj, że wynajmiesz strażników.

Sophie obiecała.

Ryder spoglądał na wzniesienie biustu powyżej delikatnej koronki dekoltu. - Jesteś

chuda, ale nie szkodzi. Zadbam o to, żebyś się zaokrągliła.

- Jestem brzemienna, więc łatwo ci to przyjdzie.

Kłamstwa, pomyślał Ryder. Trudno było to dalej ciągnąć.

- Nie musisz być w ciąży. Możliwe, że wcale nie jesteś. Mam nadzieję, że nie

sprawiłoby ci to wielkiego zawodu.

- Nie czuję się dobrze. Muszę być w ciąży.

Interesujące, pomyślał. Opadł na oparcie krzesła, obracając w palcach kieliszek. -

Wiesz, Sophie, nie musisz się mnie wstydzić. Nie, nie trać czasu na zaprzeczanie. Mówiłem ci

już, że znam kobiety. Zechciej również pamiętać, że nie jesteś już dziewicą, bo cię posiadłem.

I dobrze ci się przyjrzałem. Ucałowałem nawet to milutkie znamię pod lewym kolanem. Więc

sama widzisz, że nie masz powodów do zakłopotania.

-Chyba masz racje, ale mimo wszystko...

-Ale co?

-Właściwie to jakby mnie tam nie było, kiedy to ze mną robiłeś.

-Musisz mi po prostu zaufać.

-Zaufać tobie, tak jak ty zaufałeś mnie?

-Minął już czas manipulacji i narkotyków, chociaż nadal odczuwam niepohamowaną

wściekłość na myśl o tym, jak razem z wujem rozebraliście mnie i podłożyliście

tamtej kobiecie. A propos, jak ma na imię?

- Dahlia. Spojrzała na ciebie i powiedziała, że niezły z ciebie kąsek.

A kiedy Ryder się uśmiechnął, dodała szybko: - Ale nie aż taki, by zrezygnować z

zapłaty.

-Patrzyłaś, kiedy z nią byłem, Sophie?

-Tylko przez chwilę. Wuj mi kazał, bo uznał cię za takiego mężczyznę, który omawia

z kochankami intymne szczegóły, więc miałam się przygotować do takich rozmów z

tobą. Jednak nie mogłam tego znieść i uciekłam z chaty.

-To paskudna gra. A teraz, moja droga żono, pójdziemy na górę.

Dziesięć minut później Sophie patrzyła na niego z przeciwległego końca sypialni.

Zamknął drzwi na klucz. Zbliżał się do niej z triumfalnymi błyskami w niebieskich oczach.

Naprawdę wygląda jak dziewica składana w ofierze, pomyślał. I chyba właśnie w tej

chwili pogodził się z myślą, że naprawdę jest dziewicą, że wszyscy inni kochankowie także

sypiali z Dahlią, że Samuel miał rację twierdząc, iż Sophie bez względu na wszystko nie

zgodziłaby się zostać nierządnicą.

Zastanawiał się, czy powinien jej powiedzieć, że nadal jest dziewicą i że okłamał ją po

to, żeby nie wyszła za Samuela Graysona. Nie, zachowa to dla siebie. Sophie mogłaby go

uznać za łajdaka. Będzie miał całe życie, by powiedzieć jej prawdę. Może z tym śmiało

poczekać.

Wziął Sophie w ramiona. Nie pocałował jej, tylko powiedział: - Wiem, że widziałaś,

co mężczyzna i kobieta robią w łóżku. Wiem z pierwszej ręki, że potrafisz uwodzić

mężczyzn, umiesz ich kusić, aż stwardnieją jak skała i są skłonni ci obiecać, cokolwiek

zechcesz. Ale wiem także, że nie doświadczyłaś pełni miłosnej gry, nawet ze mną,

zważywszy specyficzne okoliczności. Będziemy to robić bardzo powoli, Sophie. Nie chcę,

żebyś wracała myślą do nieprzyjemnych doświadczeń. Teraz to już tylko nieważna prze-

szłość. Rozumiesz mnie?

-Nie chcę, Ryderze. Potrzebuję czasu.

-Po dzisiejszej nocy będziesz miała bardzo dużo czasu, co najmniej siedem miesięcy.

Nie jestem taki, jak ci bezmyślnie rżnący kretyni. Będzie ci ze mną przyjemnie,

pozwolę ci zapomnieć o wszystkim, co było przykre.

Poczuła na plecach jego dłonie. Głaskał ją powoli i delikatnie, jakby była dzieckiem

albo małym zwierzątkiem, które chce się oswoić. Zobaczyła lorda Davida, poczuła jego ręce i

usta na swoich wargach. I Olivera Sussona, i Dickeya Masona, kolejnego mężczyznę, którego

wuj zrujnował przy jej pomocy. Nienawidziła tego. Nienawidziła samej siebie i nienawidziła

Rydera za to, że zmusił ją do małżeństwa. Odepchnęła go niespodziewanie. Był tak

zaskoczony, że pozwolił jej odejść.

Wyszła szybko na balkon i nie oglądając się, stanęła przy barierce.

Kiedy się odwróciła, stał tam, gdzie go zostawiła, na środku pokoju, tylko że teraz

zdejmował marynarkę. Zamarła, patrząc na Rydera. Zdjął krawat. Rozpiął koszulę. Usiadł na

wyplatanym fotelu i ściągnął buty. Kiedy wstał i zaczął rozpinać guziki spodni, krzyknęła: -

Co robisz? Przestań!

- Dlaczego? - zapytał. - Nie obrażam chyba twojej panieńskiej skromności. Dobry

Boże, przecież widziałaś mnie nagiego. Nie tylko nagiego, widziałaś mnie we wzwodzie.

Widziałaś, jak moje oczy lśniły od żądzy. To dla ciebie nic nowego. Nie widziałaś wszystkich

innych kochanków?

Patrzyła na niego. Wkrótce był zupełnie nagi, a jego męskość uniesiona, lecz nie

zbliżył się do niej. Wyciągnął tylko rękę i powiedział: - Chodź, Sophie. Nadszedł czas, by

rozpocząć nasze pożycie małżeńskie.

-Nie czuję się dobrze - powiedziała.

-Nic nie szkodzi - mruknął bardziej do siebie niż do Sophie i podszedł do niej.

Suknia ślubna udaremniła jej plany. Sophie usiłowała wymknąć mu się, ale nadepnęła

na koronkowy obrąbek sukni i poczuła, że materiał drze się poniżej lewego ramienia. Nie

chciała zniszczyć swojej pięknej sukni. Usłyszała zniecierpliwiony głos Rydera:

-Nie życzę sobie żadnych bijatyk. Rozbiorę cię teraz, Sophie. Nie walcz ze mną.

Słyszysz? Mamy przed sobą tylko tę jedną noc i chcę skonsumować to przeklęte

małżeństwo.

-Puść mnie.

-Nigdy w życiu. Nie będziesz ze mną walczyła. Przyrzekłaś mi posłuszeństwo i

nadszedł czas, żeby to potraktować poważnie.

Uniosła głowę i spojrzała mu prosto w twarz. - Spod panowania wuja mam przejść

pod twoje? Chcę być wolna, rozumiesz? Mężczyzna rodzi się czując w ustach smak wolności,

a kobieta nie ma szans zdobyć wolności przez całe życie. Wiedziałam, że tak będzie. Jesteś

taki sam jak wszyscy mężczyźni. Wszyscy jesteście zwierzętami, samolubni i brutalni.

- Ja jestem inny. Jestem twoim mężem i będę nim, dopóki śmierć nas nie rozłączy.

Sophie stała przed nim blada i sztywna, jakby połknęła kij.

Ryder doznał nagle najokropniejszego z przeczuć: ona go nigdy nie zapragnie. Nie, to

niemożliwe. Nie dopuści do tego.

- Dobrze - powiedział z westchnieniem. - Usiądź.

Porozmawiajmy.

Sophie usiadła i Ryder dostrzegł na jej twarzy wyraz ulgi.

- Czy chcesz złożyć jeszcze jakieś deklaracje na temat męskiej nieuczciwości i

brutalności?

Nie spojrzała na niego.

-Myślę, że to głupie z mojej strony - powiedziała wreszcie. - Już raz mnie posiadłeś,

napatrzyłeś się na mnie do woli i przypuszczam, że mnie nie skrzywdziłeś, bo

następnego ranka nic nie czułam. Ale zrozum, nie - wiedziałam, że na mnie patrzysz,

nic nie wiedziałam. - Uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - To takie trudne,

Ryderze.

-Pomogę ci. Po prostu mi zaufaj. A teraz co do wolności. Nie zamknę cię w pokoju,

jeśli sobie wyobrażasz, że tak właśnie postępują mężczyźni ze swymi żonami. Myślę,

że na ogół będziesz mogła robić to, na co ci przyjdzie ochota. Jeśli jednak uważasz, że

wolność polega na tym, iż możesz popłynąć sama na kraj świata, to rzeczywiście

utracisz tę wolność z przyczyn oczywistych. Jesteś kobietą, a więc istotą słabszą niż

mężczyzna. Może ci się stać krzywda. Ale w przyszłości, kto wie? Może razem

odbędziemy podróże w odległe miejsca.

Nie tak rozumiała wolność, ale teraz to nie miało znaczenia. Przynajmniej rozmawiali.

-Nie mam zamiaru cię krzywdzić, Sophie. Nie będę cię bił ani ci groził. Uważam, że

mężczyźni, którzy tak postępują, to najgorsi łajdacy. Twój wuj był pozbawionym

sumienia łotrem. Ja nie jestem taki. Żaden z moich przyjaciół nie jest taki. Nigdy cię

nie skrzywdzę.

-Nie mam powodów, by ci wierzyć.

-Ale nie masz także powodów, by mi nie wierzyć. - Ryder wstał i podał jej rękę. -

Wejdź do sypialni. Czas do łóżka. Pomogę ci zdjąć suknię.

Nie mam wyboru, pomyślała. Żadnego wyboru. Weszła do pokoju. Wkrótce suknia

została rozpięta na plecach i Ryder ostrożnie zsunął ją na dół. Pocałował Sophie w ramię i

poczuł, że zesztywniała.

-A teraz zdejmij suknię. Myślę, że zechcesz ją zachować, bo to suknia ślubna. Na

pewno da się zreperować. Masz na nią miejsce w walizce?

-Tak.

Prawdę powiedziawszy, chciała zaszyć suknię już teraz. Wyobrażała sobie

nadchodzącą noc jako ciąg niekończących się minut. Ale nawet ona zdawała sobie sprawę, że

Ryder wykazał wiele cierpliwości. Przypomniała sobie wuja, jego twarz pełną furii. Przy-

pomniała sobie ból, jaki zadawały jego pięści. Została w samej koszuli i pończochach.

- Byłaś bez pantofli na własnym ślubie - powiedział Ryder rozbawiony. - Dlatego

wydawałaś mi się niższa. Zdejmijmy te pończochy, chcę obejrzeć twoje stopy.

Sophie przysiadła na brzegu łóżka w samej tylko koszuli. Całkiem nagi Ryder

przykucnął obok.

- Bardzo ładnie się goją - powiedział. - Tylko kilka skaleczeń jeszcze się nie

zabliźniło. Na statku nie noś pantofli, chyba że będziesz musiała. I uważaj na deski, może ci

wejść drzazga. A teraz pokaż żebra.

Podał jej rękę i pomógł wstać. Schylił się i chwycił obrąbek koszuli. Stanął jak wryty.

Chciało mu się śmiać i wyć jednocześnie. Ironia losu. To przecież jego noc poślubna.

Koszula była zakrwawiona.

-Nie czujesz się dobrze, Sophie?

-Nie bardzo. Nie kłamałam Ryderze. Mam skurcze.

-Nic dziwnego - powiedział z głębokim westchnieniem. - Przykro mi, że cię

rozczaruję, ale nie jesteś w ciąży.

Wstrzymała oddech i spojrzała w dół. Zbladła jeszcze bardziej.

- Nie czuj się zakłopotana. Masz podpaski?

Pokręciła głową.

-W porządku. Przyślę ci Coco. Chcesz trochę laudanum? Bardzo cię boli?

-Nie. Tak.

Po kwadransie Ryder stał przy łóżku i patrzył na bladą twarz swojej żony. Pomimo

upału podciągnęła prześcieradło pod samą brodę. Wmusił jej dawkę laudanum i powiedział

poirytowanym tonem: - Przysięgam, że cię nie wykorzystam w czasie snu.

- Czemu nie? - odparła równie poirytowana. – Już raz to zrobiłeś.

Poczuł się, jakby go spoliczkowała.

- Oto osławione szczęście Sherbrooke'ów - mruknął sam do siebie. Uniósł

prześcieradło i położył się obok niej. - Nie odsuwaj się tak, bo spadniesz z łóżka. Nie wezmę

cię siłą. A teraz śpij. Laudanum zaraz zacznie działać. O tak, zamknij oczy i głęboko

oddychaj. Chcesz, żebym ci pomasował brzuch?

Nie spodziewał się odpowiedzi i nie otrzymał jej. Po chwili usłyszał, że Sophie

oddycha przez sen. Wziął ją za rękę.

*

Dniało. Ryder i Sophie stali razem na pokładzie „Harbinger”.

-Nie zapomnij oddać listu mojemu bratu - powtórzył po raz trzeci. - I o nic się nie

martw. On dobrze się wami zajmie. Matka może sprawić nieco kłopotów, ale to bez

znaczenia. Jeżeli uzna za stosowne me być dla ciebie czarującą, po prostu to lekceważ,

dobrze? Na pewno znajdziesz sprzymierzeńca w Alex. Schowałaś pieniądze w

bezpiecznym miejscu?

-Tak, Ryderze.

-Dobrze się czujesz?

-Tak.

-Obiecujesz wynająć dwóch strażników w Southampton?

-Tak.

-Chyba nie myślisz, że cię traktuję jak dziecko? - zapytał marszcząc brwi.

-Tak myślę.

-Posłuchaj, Sophie. Nigdy dotąd nie miałem żony, nigdy nie byłem za nikogo

odpowiedzialny, z wyjątkiem dzie... - zamilkł i pokiwał głową.

W obecności Sophie nie umiał utrzymać języka za zębami. Opowie jej o dzieciach, ale

w odpowiednim czasie i w odpowiedni sposób. Spoglądała na niego, unosząc brew w niemym

pytaniu, ale on tylko potrząsnął głową i ciągnął dalej. - W każdym razie teraz ty i Jeremy

jesteście pod moją opieką i chcę, żeby nie stało się wam nic złego.

-Nic nam się nie stanie. Bądź spokojny. Jesteś pewien, że twoja rodzina nas nie

wyrzuci?

-Nie będę cię okłamywał. Będą zaskoczeni. Nie planowałem ożenku, w każdym razie

nie w najbliższej przyszłości. Będę ci wdzięczny, Sophie, jeżeli spróbujesz pokazać

mojej rodzinie, że ci na mnie choć odrobinę zależy, że nie widzisz we mnie

wygłodniałej bestii.

Obok Rydera stanął kapitan Mallory. Na jego szpetnej twarzy widniał szeroki

uśmiech. - Czas zejść na ląd, panie Sherbrooke. Pańskiej żonie nic się nie stanie. Niech ją pan

ucałuje i uściska i wynosi się z mego statku.

- Dostanę całusa? - zapytał Ryder.

Uniosła twarz i złożyła usta w ciup. Dotknął jej warg palcami, a potem pocałował ją

bardzo delikatnie. Poczuł, że zadrżała, ale nie wiedział, ze strachu, ze zdenerwowania, czy też

z zachwytu i żądzy. W to ostatnie raczej wątpił.

- Uważaj na siebie - powtórzył jeszcze raz i pogłaskał ją po policzku. Podszedł do

Jeremy'ego, mocno go uściskał i zmierzwił mu włosy: - Staraj się ją rozweselić, Jeremy.

Wrócę do Anglii, gdy tylko zakończę tutejsze sprawy. Bądź grzecznym chłopcem.

A, jeszcze jedno. Lubię cię, więc uważaj także na siebie.

Ryder zszedł na pomost. Patrzył, jak marynarze wciągają schodki na pokład. Patrzył

na wschodzące słońce i słuchał, jak kapitan Mallory wykrzykuje rozkazy. Po raz ostatni

pomachał swojej żonie i młodemu szwagrowi.

Stał na pomoście, dopóki statek nie zniknął mu z oczu. A potem odwrócił się z

uśmiechem. Sophie jest teraz bezpieczna. Pogwizdując dosiadł konia i wrócił do Kimberly

Hall.

O pierwszej po południu przyjechał Sherman Cole. Ryder, siedząc na werandzie i

popijając lemoniadę, przyglądał się z uśmiechem, jak sędzia zsiada z konia i idzie w jego

stronę. Z domu nadeszli Emil i Samuel. Ryder widział ulgę na ich twarzach.

-Cóż za niespodzianka - powiedział i głęboko ziewnął. Nie wstał. - Przyjechał pan siać

niezgodę i grozić.

-Idź do diabła, Sherbrooke!

-Słucham? - zapytał Ryder, unosząc brew. - Nie przyłożyłem ci aż tak mocno, chociaż

na to zasłużyłeś.

- Byłem pewien, że kłamiesz. Założyłbym się wszystko, że nie mówisz prawdy, niech

cię diabli, oczywiście kłamałeś, żeby ochronić tę małą zdzirę.

-Gdzie twoje zbiry? - zapytał Emil, zanim Ryder wstał z fotela, żeby znów powalić

Shermana Cole'a.

-Szukają Thomasa.

-Założę się, że kiedy go złapią, zapłacisz mu, żeby ci pomógł powiesić pannę Stanton

- Greville.

-Zapłacę mu! Ha, powieszę łajdaka! Okłamał mnie, zakpił sobie ze mnie.

To nie ta sztuka, pomyślał zaskoczony Ryder. To komedia, a nie tragedia.

-Co to znaczy? - zapytał Samuel.

Burgess nie został zastrzelony ani zakłuty nożem, jak twierdził Sherbrooke. Został

uduszony. Do diabła, ona nie mogła go udusić, nie miałaby na to dość siły.

Cole odwrócił się, dosiadł konia i odjechał, nawet się nie obejrzawszy.

Ryder stał nieruchomo. - Dobry Boże - powiedział wreszcie. - Nie musiałem się z nią

żenić. Nie musiałem wysyłać Sophie i Jeremy'ego statkiem do Anglii. Tak się wrobić w

wieku dwudziestu pięciu lat! Ironia losu.

- Dobrze, że tak się stało - powiedział Samuel.

- Nigdy nie wiadomo, co przyjdzie Cole'owi do głowy.

Ryder był zatopiony w rozmyślaniach nad swoim losem. Cóż, może to nawet nie był

najgorszy los. Jeszcze się okaże. Westchnął i wstał z fotela. Pokręcił głową. - Uduszony,

łajdak został uduszony.

Jeszcze raz pokręcił głową.

- Niech mnie diabli - powiedział i poszedł do stajni.

ROZDZIAŁ 12

Kanał La Manche,

siedem tygodni później

Sophie i Jeremy stali na pokładzie. Niosący mgłę wiatr dął w ich twarze. Mocno

ściskali barierkę, bo morze było niespokojne, wielkie fale huśtały nawet wielką barkentyną.

Jeremy krzyczał z podniecenia, bo pierwszy dostrzegł przez mgłę angielskie wybrzeże.

- Gravesend! - zawołał.

Jeśli chodzi o Sophie, to na widok angielskiego wybrzeża miała ochotę krzyczeć

Alleluja. Patrząc na zbliżający się port, odczuwała radość, a jednocześnie strach. Prawie w

domu, ale nie u siebie w Fowey, lecz w domu Rydera - w Northcliffe Hall.

Podróż była długa i nie obfitowała w wydarzenia. Kapitan Mallory i pierwszy oficer

Mattison, dwaj tędzy Szkoci o niemal identycznych łysych głowach, zabawiali Sophie i

Jeremy'ego, opowiadając najwspanialsze historie.

Sophie starała się zapełnić dni, jak najlepiej umiała. Codziennie rano dawała

Jeremy'emu godzinną lekcję języka francuskiego. Kapitan Mallory uczył go astronomii i

nawigacji, a pierwszy oficer - geografii, oraz pozwalał mu korzystać ze zbioru powieści i

dramatów, które zapełniały jego małą kabinę. Sophie przeczytała niemal wszystkie książki

pierwszego oficera. Czasami zastanawiała się, co będzie robić, gdy przewróci ostatnią kartkę

ostatniej książki.

Pewnego popołudnia przed kilkoma dniami Sophie i Jeremy grali w szachy w swojej

ciasnej kabinie. Drobny deszcz dzwonił o szybę luku. W kabinie było ciepło. Sophie grała z

werwą i entuzjazmem, ale niezbyt strategicznie. Jeremy wprost przeciwnie - był doskonałym i

cierpliwym taktykiem. Stale ją ogrywał, ale często pojękiwał.

-Wkrótce będziemy w domu, a raczej w Southampton - zwrócił się do Sophie,

przesuwając laufra.

-Wiem. Ryder powiedział mi, że w ciągu jednego dnia dojedziemy do Northcliffe

Hall. Nie chciał, żebyśmy się zatrzymywali na noc w zajeździe, bo będziemy sami.

-Powiedział, że zanim będę cię mógł obronić, muszę urosnąć o jakieś trzydzieści

centymetrów. - Jeremy uśmiechnął się i dodał: - Ryder nauczy mnie, jak się bić.

-Jestem zachwycona, że tak cię to cieszy, ale uwierz mi, kochanie, że nie potrzebuję

męskiej opieki. Nie jestem głupia ani bezradna.

-Oczywiście, że nie jesteś taka jak większość dziewczyn - powiedział Jeremy, nie

patrząc na siostrę i skupiając całą uwagę na szachownicy. - Ryder mi mówił, że

prawdopodobnie powiesz coś takiego. Mówił też, że jest odpowiedzialny za nas

dwoje.

- Może chcesz porozmawiać o książkach, które przeczytaliśmy.

Jeremy zgodził się na zmianę tematu.

-Czytałem pewną sztukę z okresu Restauracji. Kiedy pan Mattison to zauważył, był

taki wściekły, że myślałem, że wyrzuci książkę za burtę. Zrobił się czerwony na

twarzy i dosłownie miał pianę na ustach. Nawet łysina mu poczerwieniała.

Nieprawdopodobny widok.

-Niektóre z tych sztuk są naprawdę pikantne - zachichotała Sophie. - Może lepiej

będzie, jak mi pokażesz, co masz zamiar przeczytać.

Jeremy spojrzał na siostrę i zmarszczył czoło.

- Muszę się kiedyś dowiedzieć, jak to jest między kobietami i mężczyznami, Sophie.

W tych sztukach zachowują się całkiem głupio i wyprawiają najdziwaczniejsze rzeczy. A co

do innych spraw, też wydają mi się dziwne.

- Chyba masz rację - powiedziała Sophie.

Pomyślała o Ryderze i poczuła... co? gniew? winę?

Nie była pewna. Wiedziała jednak, że go jej brak, że tęskni za jego dowcipem,

bezczelnością, sposobem, w jaki się z nią drażnił, doprowadzając do wściekłości. Zobaczyła,

że Jeremy przesuwa swój pionek.

-Oho, wygląda na to, że chcesz wtargnąć między moje figury. - Zrobiła ruch

skoczkiem, doprawdy, całkiem głupi ruch, i odchylając się na oparcie krzesła, założyła

ręce. - To cię powinno powstrzymać - powiedziała.

-Nie jesteś szczęśliwa, Sophie - powiedział Jeremy, bawiąc się wieżą. - Tęsknisz za

Ryderem, prawda? Ja to wiem. Jest wspaniałym szwagrem. Cieszę się, że za niego

wyszłaś. Cieszę się, że odpłynęliśmy z Jamajki, bo przecież jesteśmy Anglikami, sama

wiesz. Ale trochę się boję. - Odstawił wieżę i zrobił ruch laufrem. - Myślisz, że jego

rodzina nas polubi?

-Modlę się o to, Jeremy. - Ona także nie tęskniła za Jamajką. Zaznała tam niewiele

dobrego.

- Właściwie nie ma powodu, żeby nas mieli nie lubić. Jesteśmy mili, umiemy się

zachować przy stole.

Nie powinnaś była ruszać tego skoczka. To było niemądre posunięcie. Ja wcale nie

chcę wejść w środek.

Nie muszę. Szach i mat, Sophie.

- Dlaczego? Czy ja się nigdy nie nauczę?

Sophie odpędziła wspomnienia. Co noc modliła się, żeby wszechwładny starszy brat

Rydera ich nie wyrzucił. Douglas Sherbrooke. A potem wpatrywała się w przestrzeń. Nie

wiedziała, o co się modlić. Nie umiała sobie wyobrazić, co ją czeka. Wiatr potargał jej włosy.

Odgarnęła je z oczu.

Siedem długich tygodni. A teraz już prawie minęły. Zastanawiała się, kiedy Ryder

wróci z Jamajki. Będzie musiała być mu żoną, bez względu na to, co to będzie oznaczać.

Szybko odrzuciła tę myśl.

Jeremy pomachał Clancy'emu, trzeciemu oficerowi, który lubił dzieci.

- No cóż... - Clancy zwrócił się do Sophie na początku długiej podróży. - Byłem

jednym z dziewięciorga rodzeństwa. I wychowywała nas tylko matka.

Proszę się nie martwić o Jeremy'ego. Dobry z niego chłopak. Dopilnuję, żeby nie

wypadł za burtę.

Sophie lubiła go. Wydawało się, że zupełnie się nią nie interesuje. Inni marynarze

spoglądali na nią z zainteresowaniem, ale trzymali dystans po szczerej rozmowie, jaką odbył z

nimi kapitan.

- Jako jedyna kobieta na statku - powiedział jej - musi pani być ostrożna.

Więc była ostrożna.

Nudziło jej się. I była przestraszona.

Na myśl o przyszłości kręciło jej się w głowie.

Southampton w dżdżysty, mglisty poranek okazało się ponurym miejscem. Dokerzy

pokrzykiwali, rozładowując i załadowując wozy rozmaitej wielkości. Pierwszy oficer

zaprowadził Sophie i Jeremy'ego do zajazdu i wynajął powóz oraz dwóch forysiów, tak jak

sobie życzył Ryder.

Ryder nawet tutaj miał swoje sposoby. Sophie musiała mu się poddać. Uśmiechnęła

się do Mattisona i podała mu rękę. - Dziękuję - powiedziała. - Był pan dla nas bardzo miły.

Do widzenia.

Jeremy błagał, żeby mu pozwoliła jechać na koźle obok stangreta, ale Sophie

powiedziała, że będzie mógł tam usiąść dopiero, gdy opadnie mgła i pokaże się słońce.

Pogoda cały czas była paskudna.

Jeremy denerwował się, dopóki Sophie nie zgodziła się, by usiadł koło stangreta. Po

lunchu, składającym się z dorsza i truskawek, żołądek Sophie się zbuntował i sama

potrzebowała świeżego powietrza. Cztery godziny później, kiedy powóz wjeżdżał w długą

aleję prowadzącą do Northcliffe Hall, w środku było pusto, Sophie i Jeremy kołysali się na

koźle w przenikliwej mżawce, spychając stangreta na skraj.

Przed godziną Sophie przestało już na czymkolwiek zależeć. Czuła, jak deszcz ścieka

jej po szyi. Drżała z zimna. Ramiona pokrywała gęsia skórka.

- Rany boskie, Sophie, jaki ogromny!

Sophie spojrzała i przełknęła ślinę. Northcliffe Hall był przytłaczająco wielką

trzypiętrową rezydencją. Nie mogła sobie wyobrazić, że można mieszkać w takiej

monumentalnej budowli. Dwaj forysie, znudzeni i nie rozumiejący, po co ich wynajęto - do

diabła, dziewczyna siedziała na koźle jak zwykła służąca - przyjęli zapłatę i odeszli. Stangret

podrapał się w głowę, spoglądając to na Sophie, to na Jeremy'ego.

- Kazałaś się zawieźć do bardzo eleganckiego domu, panienko. To Northcliffe Hall.

Jesteś pewna, że właśnie tu chciałaś przyjechać?

Sophie miała wielką ochotę powiedzieć, że wcale nie chciała tu przyjeżdżać, ale

skinęła głową, zapłaciła stangretowi i stanęła patrząc, jak odjeżdżał. Została z Jeremym przed

szerokimi schodami rezydencji. Obok, na żwirowym podjeździe, stały ich dwie nędzne

walizki. Po nosie spływały jej krople deszczu.

Gdyby miała więcej niż sto funtów, które dał jej Ryder, odwróciłaby się na pięcie i

szybko stąd odeszła. Poszłaby pieszo do Fowey. Gdyby Jeremy poczuł się zmęczony,

niosłaby go na rękach. Ale znów nie miała wyboru. Nigdy dotąd nie czuła się taka samotna.

Stała i przyglądała się trzypiętrowej rezydencji tonącej w zieleni bluszczu, aż Jeremy pocią-

gnął ją za rękaw.

- Sophie, jestem bardziej przemoczony niż szczur wodny. Wejdźmy do środka.

Sophie zadrżała, podniosła obie walizki i zaczęła się wspinać na marmurowe schody.

-Myślisz, że pozwolą nam zostać? - wyszeptał Jeremy, a jego oczy stawały się coraz

większe ze strachu, w miarę jak zbliżali się do ogromnych dwuskrzydłowych drzwi.

Zamiast klamek miały wielkie mosiężne lwie głowy. A lwie paszcze były pełne

mosiężnych zębów. Drzwi wyglądały na bardzo mocne.

-Oczywiście, że pozwolą - odparła i znów zaczęła się modlić.

Nad drzwiami był okap. Sophie ustawiła pod nim brata, żeby nie mókł na deszczu.

Rozejrzała się, szukając taśmy dzwonka. Przybyli ubodzy krewni.

Z całej siły pociągnęła za taśmę. Podskoczyła, słysząc donośny dźwięk, który rozległ

się w domu. Nie musiała długo czekać.

Drzwi otworzyły się trzeszcząc i skrzypiąc. Przed nimi stał lokaj w niebiesko -

zielonej liberii. Był mały i szczupły. Nie odezwał się ani słowem, tylko przyglądał im się

mrugając z niedowierzaniem.

Był to starszy mężczyzna, łysy jak kapitan Mallory i pan Matisson. - Proszę przejść do

wejścia dla służby - powiedział.

-Dobrze - zgodziła się Sophie z wymuszonym uśmiechem. Wiedziała, jak wyglądają.

-Widziałem, jak przyjechaliście, siedząc na koźle. Szukacie pracy? Musisz

porozmawiać z panią Peacham. A co do chłopca, nie wiem...

-Przyjechaliśmy do hrabiego Northcliffe. Proszę nas do niego natychmiast

zaprowadzić.

Mówiła jak osoba z wyższych sfer, ale inaczej niż angielskie damy. Jakoś śpiewnie i

Jamieson nie wiedział, skąd może pochodzić. A więc chce się widzieć z hrabią. Ona i chłopak

wyglądają na żebraków. Na zmokniętych żebraków. Suknia dziewczyny jest za krótka. Z

pewnością szukają miłosierdzia. Już miał im powiedzieć, co o nich myśli, gdy rozległ się głos

innego mężczyzny.

-I cóż my tu mamy, Jamieson?

-Ach, panie Hollis. Tych dwoje właśnie wysiadło z powozu. Dziewczyna chce się

zobaczyć z hrabią. Właśnie miałem...

Hollis spojrzał na Sophie. Ona spojrzała na niego. Uśmiechnął się i odsunął, żeby ich

wpuścić.

-Proszę wejść, madam. I chłopiec także. Pogoda nie jest najlepsza, prawda? Jesteście

zziębnięci i przemoczeni. Chodźcie za mną. Jamieson, weź walizki, proszę, i postaw u

podnóża schodów.

-Kto to? - spytał Jeremy. - Czy to hrabia?

-Nie wiem.

-To wszystko jest bardzo dziwne, Sophie.

Ich kroki rozbrzmiewały w przestronnym holu. Z sufitu zwisał wielki kryształowy

świecznik. Podłoga wyłożona była kwadratowymi płytkami z białego i czarnego marmuru. Na

wszystkich ścianach wisiały obrazy, a po obu stronach ogromnego kominka umieszczono

zbroje. Sophie przypomniała sobie przytulny rodzinny dom w stylu króla Jerzego. Tam także

był kandelabr, ale nie taki wielki. Nie wyobrażała sobie czegoś podobnego, gdy Ryder

opowiadał jej o swoim domu. Zebrało się wiele pokojówek i lokajów, a wszyscy patrzyli na

nią i na Jeremy'ego, szepcząc za ich plecami.

Poczuła mdłości. Uniosła wysoko głowę.

Hollis poprowadził ich szerokim korytarzem do małego pokoju, w którym, na

szczęście, palił się ogień w kominku.

-Powiadomię hrabiego o waszym przybyciu. Czy zechce mi pani powiedzieć, jak się

pani nazywa, madam?

-Oczywiście - odparła Sophie. I nagle uśmiechnęła się szeroko, bo naprawdę było tego

zbyt wiele. - Proszę powiedzieć hrabiemu, że jego szwagierka wraz z bratem przybyli

z Jamajki. .

Ciemne oczy mężczyzny wyrażały tylko spokojną przychylność. Ale Sophie

dostrzegła w nich nagły błysk.

- Rozumiem. Zdejmijcie płaszcze i wysuszcie się.

Jestem pewien, że hrabia zechce was natychmiast zobaczyć.

Zostali sami w małym pokoju. Popołudnie było chłodne, więc zaciągnięto zasłony.

Pokój wyglądał na salon damy. Stało w nim damskie biureczko, a umeblowanie utrzymane

było w jasnozielonej i żółtej tonacji. Na podłodze, obok wygodnego fotela, leżała sterta

książek. Miły pokój, zupełnie niepodobny do pokojów na Jamajce.

Było okropnie zimno. Sophie zapomniała już, jak bardzo Anglia różni się od Jamajki.

Pomogła Jeremy'emu zdjąć płaszcz, a potem zdjęła swój. Stanęli przed kominkiem i

wyciągnęli ręce do ognia.

-Świetnie sobie poradziłaś, Sophie. Byłem tak przerażony, że nie mogłem z siebie

wydusić ani słowa.

-Nie mogą nas wyrzucić, przynajmniej tak sądzę. Ale jeżeli to zrobią... - Sophie

zadrżała i zamilkła. Język miała jak kołek.

Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła młoda dziewczyna o gęstych, kręconych

blond włosach i najpiękniejszych niebieskich oczach w takim samym odcieniu co oczy

Rydera. Włosy także miała w kolorze włosów Rydera. Dziewczyna wyglądała na tryskającą

zdrowiem, pełną życia - zupełnie jak Ryder - i uśmiechała się do nich.

- Ho! A cóż to takiego? Widziałam, jak wysiadaliście z powozu. Jesteście

przemoknięci i z pewnością nie czujecie się najlepiej. Ja także jestem już zmęczona tym

przeklętym deszczem. Proszę mi wybaczyć, nazywam się Sinjun i jestem siostrą hrabiego. A

wy kim jesteście?

Sophie także się uśmiechnęła. Nie miała wyboru. Dziewczyna była dokładnie taka, jak

ją opisał Ryder. Wysoka, koścista, ładniutka i przyjacielska jak szczenię.

Sophie podeszła do niej.

- Nazywam się Sophie Stanton - Greville. No, niezupełnie. Teraz już Sophie

Sherbrooke. Jestem żoną Rydera, a to mój brat, Jeremy.

Sinjun wpatrywała się w tę przemoczoną, wymiętoszoną dziewczynę, stojącą

naprzeciw w dziewczęcej, zbyt krótkiej muślinowej sukni, którą Ryder uznałby za zupełnie

pozbawioną smaku.

Niewiarygodne.

-Naprawdę, trudno mi w to uwierzyć. Ryder żonaty! Coś takiego. To przekracza

wszelkie wyobrażenie. Nie sądziłam, że się kiedykolwiek ożeni, bo podoba mu się tyle

kobiet i...

-Myślę, że to wystarczy, Sinjun.

To hrabia, pomyślała Sophie i zesztywniała. Nie był podobny ani do Rydera, ani do

Sinjun. Masywnej budowy, lecz szczupły i muskularny, bardzo wysoki, o barkach szerokich

jak drzwi wejściowe, ciemny jak Maur, o włosach czarnych jak bezgwiezdna noc i takich

samych oczach. Wyglądał na okrutnego, podłego i srogiego, i Sophie wyobraziła sobie, że

zaraz wyrzuci ich na deszcz. Przyglądał jej się, nie pomijając żadnego szczegółu. Sophie

wiedziała jak wyglądają ona i Jeremy. Ich wygląd nie był imponujący. Uniosła wysoko

głowę. Przypomniała sobie, jak Ryder powiedział, że Douglas zniszczyłby ją, gdyby to on

przyjechał na Jamajkę. Nie dalby się wciągnąć w jej gierki, tak jak Ryder.

I wtedy nagle hrabia się uśmiechnął. To go zupełnie odmieniło. Sophie usłyszała, że

Jeremy wzdycha z ulgą.

- Wybaczcie mojej siostrze, że od pierwszej chwili tak was zasypała rewelacjami. Nie

zachowałaś się właściwie, brzdącu. A teraz pozwólcie, że się przedstawię. Jestem Douglas

Sherbrooke, brat Rydera. Witam w Northcliffe Hall.

Sophie dygnęła i powiedziała cicho: - Na imię mi Sophie. A to mój brat, Jeremy.

Ryder został na Jamajce, żeby załatwić interesy, ale wkrótce wróci. Wszystko jest bardzo

skomplikowane. - Zamilkła i nie mogąc wymyślić ani słowa więcej, sięgnęła do siatkowej

torby po list Rydera. Podała go hrabiemu.

Uśmiechnął się do niej zagadkowo i odebrał list. - Usiądźcie, proszę - powiedział. -

Sinjun, zrób coś pożytecznego i powiedz, żeby pani Peacham przysłała nam herbatę i jakieś

ciasto. Nasi goście wyglądają na zmęczonych.

-Dobrze, Douglasie - odparła Sinjun, zacierając dłonie. - Niech no się o tym dowie

Alex. To moja druga szwagierka. Ja...

-Idź, brzdącu!

Sinjun wyszła, ale najpierw mrugnęła porozumiewawczo do Sophie.

-Proszę wybaczyć impertynencje mojej siostry - powiedział Douglas i otworzył list -

ale jeszcze nikt nie poskromił jej języka.

-Jest przyjazna. Nie mam jej za złe.

-Ja też nie - dodał Jeremy.

Sophie nie wiedziała, co Ryder napisał w liście. W czasie podróży zastanawiała się

nad tym wiele razy. Raz nawet umieściła kopertę nad zapaloną świecą, w nadziei, że płomień

roztopi wosk. Ale szybko ją schowała. Przy jej szczęściu hrabia domyśliłby się, że otworzyła

list i uznałby ją za oszustkę. Wyobraziła sobie, jak wskazuje jej drzwi swoim długim palcem.

Stała i czekała, aż hrabia przeczyta list. Trwało to bardzo długo. Kiedy wreszcie na nią

spojrzał, wyraz twarzy miał łagodny, a w ciemnych oczach migotało ciepłe światełko.

Wyglądał teraz jak istota ludzka. Sophie zauważyła tę zmianę i poczuła ulgę. W ciągu ostat-

nich dwóch lat nauczyła się czytać z twarzy mężczyzn.

- Ryder pisze o jakiejś paskudnej aferze, która wkrótce ma zostać rozwiązana.

Sophie miała nadzieję, że nie została opisana jako główna bohaterka paskudnej afery.

-Ach, tak - powiedziała i zaniepokojona zastygła w bezruchu.

-Pisze też, że mam cię nazywać Sophie. Ryder uważa, że Sophia brzmi jak imię

rosyjskiej księżniczki, w której żyłach płynie lodowata woda. A ty jesteś ciepła i

słodka.

-Tak napisał?

-Mój brat zawsze ujmuje sedno sprawy, Sophie. Nie traci czasu na błahostki. A co do

ciebie, Jeremy, Ryder uważa, że jesteś najwspanialszym szwagrem i mam cię

natychmiast posadzić na koniu.

' - Naprawdę tak napisał? Ale przecież ja jestem jego jedynym szwagrem!

- Tak, to prawda. Żąda, żebym się wami zaopiekował do czasu jego powrotu.

Sophie i Jeremy spojrzeli wyczekująco na hrabiego. Douglas Sherbrooke zdawał sobie

sprawę, że obydwoje są przerażeni. Kiedy Hollis powiedział mu, że przyjechała szwagierka i

chce się widzieć z hrabią, Douglas roześmiał się i głośno wyraził podziw dla jednej z kobiet

Rydera.

- Jest z nią dziecko? Dobry Boże, dziesięcioletni chłopiec? To nie ma sensu, Hollis.

Ryder nie może mieć takiego dużego syna!

Ale Hollis wcale się nie roześmiał. Miał srogą minę i powiedział, nie patrząc na

Douglasa: - Niech pan jej źle nie potraktuje, lordzie. Myli się pan. Ona jest tą, za którą się

podaje.

Prawda była taka, że chłopiec i dziewczyna wyglądali jak zmokłe kury. A co więcej,

Sophie nie sprawiała wrażenia piękności, w przeciwieństwie do kobiet, za którymi zazwyczaj

uganiał się Ryder. Ale w jej rysach krył się pewien rodzaj piękna i trudno było nie zauważyć

jej dumy, uporu i charakteru. A więc brat ożenił się z tą dziewczyną. Niewiarygodne, choć

przed Douglasem stał żywy dowód. Trudno było się z tym pogodzić, chociaż Hollis

natychmiast dał się przekonać. Z pomocą przyszła mu pani Peacham, która od dwudziestu lat

zajmowała się domem Sherbrooke'ów.

- Żona panicza Rydera, coś takiego! Chyba nie jest pani najprzyjemniej w tym

mokrym ubraniu?

Och, ależ jest milutka, i jakie ma piękne włosy! Nazywam się Peacham i zajmę się

panią, nie musi się pani o nic martwić.

Sophie poczuła się całkiem rozbrojona.

- Nie jestem już taka całkiem mokra.

-Ach, to jest Hollis. Ty także chcesz poznać żonę Rydera, Hollis?

-Oczywiście, lordzie. Nazywam się Hollis, ma - dam. Jeżeli będzie pani czegoś

potrzebowała, wystarczy zwrócić się do mnie.

Podano herbatę. Pani Peacham i Hollis wyszli z pokoju. Sinjun radośnie pałaszowała

słodkie bułeczki i szturchała Jeremy'ego, aby wskazać mu najsmakowitsze.

Sophie ugryzła kęs ciasta cytrynowego. Było przepyszne. Spoglądała nerwowo na

hrabiego, który przyglądał jej się z namysłem. W pokoju było ciepło i przyjemnie. Zostali

dobrze przyjęci. Ryder napisał bratu, żeby nazywał ją Sophie. Napisał, żeby dać Jeremy'emu

konia. Zbyt wiele dobrego. Hrabia uśmiechnął się do niej i dolał jej herbaty.

Sophie wybuchnęła płaczem.

-O, rany! - krzyknęła Sinjun.

-Sinjun - powiedział hrabia spokojnie - chcę, żebyś zabrała Jeremy'ego do stajni i

wybrała mu odpowiedniego wierzchowca. Idźcie teraz. Jeżeli wciąż pada, opowiedz

mu, jakie mamy konie.

Sinjun chwyciła chłopca za rękę i omal wywlokła go z pokoju. - Nic się nie martw -

powiedziała, schylając się nad Jeremym. - Douglas zajmie się twoją siostrą. Myślę, że

przeżyła ciężkie chwile. Wszystko będzie dobrze, Douglas tego dopilnuje. On jest wspaniały.

Douglas odczekał chwilę i zwrócił się do zapłakanej żony Rydera: - Jesteś bardzo

dzielna. Ja też bym się załamał w takiej sytuacji. Przyjechałaś do nieznanego domu, pełnego

obcych ludzi, którzy mogą uprzykrzyć ci życie. Ale już tu jesteś i wszyscy cię dobrze przyjęli.

Jesteś tu mile widziana i wszystko dobrze się ułoży.

- Sophie załkała po raz ostatni i otarła oczy wierzchem dłoni. Hrabia podał jej

chusteczkę i Sophie wydmuchała nos.

Douglas podszedł do owego bardzo kobiecego biureczka, oparł się o nie i skrzyżował

ręce na piersi.

- Ryder staje tak samo - powiedziała Sophie. - Tylko że on tak robi specjalnie, żeby

mnie onieśmielić. A do ciebie to pasuje.

Douglas uśmiechnął się.

- Mój brat stara się ciebie onieśmielić? To bardzo dziwne. Zazwyczaj wystarcza, że

roztoczy swoje wdzięki, a dostaje wszystko, cokolwiek zechce.

Sophie jeszcze raz wydmuchała nos w chusteczkę i wepchnęła ją do rękawa. - Stale mi

to powtarzał.

- Musiał ci przypominać o swoim nieprawdopodobnym uroku? To jeszcze

dziwniejsze. Czy zechcesz poznać teraz moją żonę? W tym czasie pani Peacham przygotuje

sypialnię dla Jeremy'ego i przewietrzy twój pokój. A później, jeśli zechcesz, opowiesz mi, co

się dzieje na Jamajce. Już ci mówiłem, że Ryder napisał tylko o najważniejszych sprawach.

Sophie skinęła głową i usiłowała wygładzić zmarszczki na swojej sukni, która już

prawie wyschła, ale nadal wyglądała nędznie. Sophie dojrzała w lustrze własne odbicie.

Okropność. Jęknęła z rozpaczy i odgarnęła kosmyk włosów, który zwisał nad uchem.

- Nie przejmuj się tym lustrem - powiedział hrabia lekkim tonem. - Ono zawsze

kłamie. To spostrzeżenie mojej żony. Nawet siostra mojej żony, Melissanda, która jest tak

piękna, że od patrzenia na nią bolą zęby, unika spoglądania w to lustro. Przykro mi, że moja

żona nie może tu przyjść, aby cię poznać, Musimy pójść do niej. Ty nie masz czerwonego

nosa, a ona ma.

Hrabina Northcliffe leżała w łóżku, obłożona poduszkami. Jej nos był rzeczywiście

czerwony, a oczy załzawione. Miała katar. Ładną bladą twarz okalały luźno splecione włosy o

pięknym rudym odcieniu.

Hrabia przedstawił obie panie.

Hrabina przyglądała się dziewczynie, która stała nieruchomo jak statua w ogrodzie

Sherbrooke'ów. - Tylko że ona jest ubrana.

-Słucham cię, moja droga?

-Och, pomyślałam tylko, że Sophie stoi nieruchomo jak statua w naszym ogrodzie.

-Tak, Sophie. Rzeźby w naszym ogrodzie nie mają spodni, ani koszul, ani nawet

listków figowych. Przez to przeziębienie moja żona często traci wątek. Kazałem jej się

położyć dwa dni temu. Ale ona nie lubi tkwić w łóżku. Woli być na nogach, wtykać

wszędzie nos i bezlitośnie rozstawiać nas po kątach.

-On bardzo lubi się ze mną drażnić. Na miłość boską, ty płakałaś! Co się stało?

Douglas, byłeś dla niej niemiły?

-Tak, Alex. Zbeształem ją za to, że ośmieliła się tu przyjść. Powiedziałem, że może tu

przespać nie więcej niż dwie noce i to w stajni, a potem ma się stąd wynieść. Ale

dałem jej swoją chusteczkę.

-Cóż, na myśl o tym, że Ryder się ożenił, człowiek zupełnie traci głowę.

- Nie ożeniłby się z brzydulą, Alex. Za jakiś czas przyślę ci tu Jeremy'ego. Trzymaj się

od niej z daleka, Sophie. Nie chcę, żeby Ryder zastał cię tutaj przeziębioną, z czerwonym

nosem i załzawionymi oczami.

Hrabia poklepał Sophie po ramieniu i ukłonił się błazeńsko swojej żonie.

-Jeżeli moja żona wprawi cię w zakłopotanie, powiedz jej po prostu, żeby pilnowała

swoich spraw. Ale muszę przyznać, że zawsze była dyskretna i nadaje się na

powiernicę. Ma także poczucie humoru. - Jeszcze raz dotknął ramienia Sophie i

wyszedł.

-Jest wspaniały, prawda? - zapytała hrabina.

-To samo powiedziała Sinjun.

-Nawet kiedy zachowuje się tak prowokująco, że miałoby się ochotę mu przyłożyć.

Mówię głupstwa, prawda? Za jakieś dwadzieścia lat wyrosnę z tego.

-Miałam ochotę przyłożyć Ryderowi od razu, kiedy go poznałam.

-Po prostu jest wspaniały - powiedziała hrabina i wytarła nos. A potem opadła na

poduszki i wyjęczała: - Przepraszam, że nie mogę się tobą zająć. Ale założę się, że

Douglas dopilnuje, żebyś miała własną pokojówkę, która zajmie się twoimi ubraniami,

a jeden z lokajów zajmie się twoim bratem... Jeremym? Tak, bardzo ładne imię, twoje

także. A teraz usiądź, proszę i opowiedz mi wszystko o Ryderze. O, tak. Wygodnie ci?

-On nie jest wspaniały!

-Rozumiem - powiedziała Alex powoli i spojrzała na szwagierkę. - Ale powiedz coś

więcej.

Sophie poczuła się jak niewdzięcznica. Spuściła głowę i mięła materiał sukni. -

Przepraszam. To twój szwagier i na pewno jest ci bardzo bliski. Tylko że on się ze mną ożenił

wyłącznie po to, żeby mnie uratować przed stryczkiem. Nie chciał tego. On mnie nawet nie

lubi. Tak wyszło, bo mu mnie było żal. Chyba w końcu uwierzył, że naprawdę byłam

dziewicą, przynajmniej do chwili, kiedy mi podał narkotyk i zabrał mnie do chaty... i zdjął ze

mnie ubranie i robił ze mną inne rzeczy, tylko że ja nic nie pamiętam, bo jak już mówiłam,

podał mi narkotyk.

Alex milczała. Nagle poczuła się znacznie lepiej. Usiadła, oparta o poduszkę. Nie

musiała wydmuchiwać nosa. Poczuła, że jej umysł staje się jasny jak pogodne letnie niebo. Jej

milczenie nie było kłopotliwe. Uśmiechnęła się do Sophie, a Sophie bez wahania ciągnęła

dalej:

-Nie żeby był niemiły, albo okrutny, albo coś w tym rodzaju. Naprawdę, uratował

mnie tyle razy, ile ja uratowałam jego... nie, prawdę mówiąc, on uratował mnie więcej

razy. Chodzi o to, że ja się go boję i nie chciałam za niego wychodzić, nawet kiedy mi

powiedział, że nie muszę się czuć zakłopotana, bo on już i tak wszystko ze mną robił.

Powtarzał mi, że mam mu zaufać, ale jak mogę mu ufać po tym wszystkim, co się

stało?

-Rozumiem - powtórzyła Alex. Czekała, ale Sophie nie powiedziała nic więcej. Cóż,

nie szkodzi. To i tak było fascynujące i Alex wątpiła, by wkrótce miały nastąpić nowe

zwierzenia.

Jesteś teraz u siebie w domu - powiedziała pogodnie. - Mam nadzieję, że będziesz

tutaj szczęśliwa. Tylko jedna osoba może się okazać nieco kłopotliwa, a jest nią twoja

teściowa, ma się rozumieć moja także, niestety. Ale zbyt wiele przyjemności mogłoby dopro-

wadzić do nudy. Dzięki teściowej wiem, że żyję. Ona mnie nienawidzi, aleja się tym w ogóle

nie przejmuję. Chciała, żeby Douglas ożenił się z moją siostrą, Melissandą, ale... Ach,

obawiam się, że to historia równie skomplikowana jak twoja. Będziemy sobie miały mnóstwo

do opowiedzenia. W każdym razie przez kilka dni nie będę cię mogła bronić przed teściową.

Lady Lydia może cię zresztą polubić, ale raczej w to wątpię. Nie jest życzliwie nastawiona do

świata. Ach, oto i Douglas. Tak, Sophie, jesteś ode mnie wyższa, ale może pokojówka

przerobi kilka moich sukien, żebyś miała w czym chodzić do czasu, kiedy ściągniemy tu

krawcową.

-Och, nie! Nie mogłabym!

-Nie bądź głuptaskiem - powiedziała hrabina władczym tonem. - Nie możemy

dopuścić, żeby lady Lydia zobaczyła cię w sukni, jaką teraz masz na sobie. Uznałaby

cię za gorszy gatunek kobiety.

-Tak, Alex ma rację - roześmiał się Douglas. - Pokażę ci teraz twoją sypialnię, a

potem wróć tutaj i przebierz się należycie. Ja zajmę matkę aż do kolacji.

Pomimo tych słów Sophie nie była pewna, jak ma postąpić. Patrzyła na hrabiego, na

tego mężczyznę, który zachowywał się, jakby był panem całego świata. Podszedł do łóżka,

pochylił się i ucałował żonę w usta, a potem szepnął jej do ucha: - Krawcowa będzie się

musiała trochę napracować nad poprawkami, kochanie. Twój cudowny biust nie ma sobie

równych.

Sophie usłyszała, co powiedział. Nie mogła od niego oderwać wzroku. Ten poważny

mężczyzna, który według Rydera pożarłby ją na śniadanie, żartował z żoną na temat jej

biustu? Może nie znała mężczyzn aż tak dobrze, jak się jej wydawało.

Hrabia wyprostował się, pogłaskał żonę po policzku i zwrócił się do Sophie: -

Zostawimy ją teraz sam na sam z chorobą. Za godzinę wrócisz tu, żeby się zająć sukniami,

dobrze?

Sophie skinęła głową. Nie miała wyboru.

ROZDZIAŁ 13

- Co tu się dzieje, Alexandro? Usłyszałam od Jerkinsa, któremu powiedziała Dora,

która podsłuchała, jak pani Peacham rozmawiała z Hollisem, że Ryder się ożenił. Ożenił się!

Cóż to za bzdura! To po prostu nie może być prawdą. To któraś z tych lafirynd usiłuje

przedstawić się nam jako przyzwoita kobieta. Chce pieniędzy, one zawsze chcą tylko

pieniędzy. Słyszałam nawet, że jest mowa o dziecku. A tego już zbyt wiele. Przyszłam tu,

Alexandro, żeby ci pomóc ją stąd usunąć. Jesteś chora, więc nie dziwię się, że ta dziewczyna

wybrała właśnie ciebie. O Boże, czy to ona?

Jest w twojej sypialni? Wygląda dokładnie tak, jak ją sobie wyobrażałam. Flądra,

straszydło, blagierka. Wynoś się stąd, dziewczyno, wynoś się!

Straszliwa dama zaczęła wyganiać Sophie, wymachując rękami. Sophie stała przy

kominku jak wmurowana. Patrzyła na kobietę, słuchała jej donośnego i nieprzyjaznego głosu.

Nie miała czasu odpowiedzieć. Czuła się jak sparaliżowana.

- O rety! - jęknęła Alex, i nagle poczuła się bardzo chora. Zamknęła na chwilę oczy.

Sophie stała na środku pokoju. Miała na sobie jedną z sukien Alex. Suknia sięgała jej

zaledwie do kostek, za to była zbyt obszerna w biuście, bo Sophie nie została tak szczodrze

wyposażona przez naturę. Hrabia miał co do tego rację. Co ona przez to rozumie - jedna z

kobiet Rydera?

Alex zebrała siły i uniosła się na poduszkach.

- Droga Lydio, oto Sophie Sherbrooke, twoja synowa.

Sophie, poznaj matkę Rydera, lady Lydię Sherbrooke.

- Nie wierzę własnym oczom - rzekła twardym głosem hrabina - wdowa, podpierając

się pod boki.

- Spójrzcie no na nią! A łach, który masz na sobie, przekracza wszelkie granice. Jest

ohydny, tani i wyglądasz w nim jak oszustka. Nie, nie podejdziesz mnie, jak to zrobiła inna

synowa, która również nie zasługuje na to, by nią być.

- Prawdę powiedziawszy - odezwała się Alex - ta suknia należy do mnie. Przerabiamy

ją dla Sophie.

Lady Lydia nie poczuła się zakłopotana swoją uwagą, nie miała również

najmniejszych wyrzutów sumienia, że obraziła synową, ponieważ czyniła to tak często, że

nawet o tym nie pamiętała. Nadal trzymała ręce na biodrach, a jej nozdrza drżały z oburzenia.

Nie miała zamiaru ustąpić. Jeszcze raz spojrzała na Sophie i powiedziała: - Cóż, kolor jest

całkowicie dla ciebie nieodpowiedni. Nadaje twojej cerze ziemisty, niezdrowy odcień. A

więc, dziewczyno, masz czelność twierdzić, że mój syn ożenił się z tobą. To niemożliwe.

Jesteś kłamczucha, awanturnicą, bez wątpienia jakąś...

- Przepraszam, Alex. Straciłem ją z oczu, ale oto nadchodzę w samą porę. Witaj,

mateczko.

Do sypialni wpadł zasapany hrabia. Sophie miała ochotę roześmiać się na widok

owego dumnego mężczyzny, uganiającego się po domu, żeby poskromić własną matkę.

- Ach, widzę, że poznałaś już Sophie. Przyjechał do nas także jej młodszy brat. Jeremy

chyba jest teraz z Sinjun.

Aby pokazać, że jest tutaj panem, hrabia wszedł do pokoju z władczą miną i

mrugnąwszy do Sophie, podszedł do żony.

- Widzisz, jest tak, jak myślałem - powiedział.

- Twój biust jest niepowtarzalny. A teraz, matko, czy zechcesz powitać Sophie w

Northcliffe Hall?

Hrabia usiadł w małym foteliku, który ugiął się pod jego ciężarem. Utkwił w matce

bardzo spokojne i głębokie spojrzenie. Gdyby Sophie była na jej miejscu, bąknęłaby coś i

wymknęłaby się z pokoju. Modliła się, by nigdy nie popaść w niełaskę tego mężczyzny. Był

ostry jak najostrzejszy nóż.

-A co miałam pomyśleć? - spytała lady Lydia podniesionym tonem. - Daj spokój,

Douglasie. Nie mów mi, że ty jej wierzysz. Spójrz na nią. Nasz drogi Ryder nawet nie

spojrzałby na nią.

-Myślę, że jednak przyjrzał się jej, matko, bo są sobie poślubieni. Ryder napisał do

mnie list, w którym przedstawia mi ją i Jeremy'ego. A teraz będę ci wdzięczny, jeśli z

miłym uśmiechem powitasz Sophie w jej nowym domu.

Lady Lydia zdenerwowała się trochę, ale zaraz odzyskała opanowanie i rzekła z

twarzą pokerzysty: - No cóż, jesteś tu. Mój syn, który jest hrabią, a więc należy mu się

szacunek i posłuszeństwo, zaakceptował cię. Zobaczymy, czy będziesz tu jeszcze wtedy, gdy

do domu wróci mój drugi syn.

I sztywna jak kij od szczotki wymaszerowała z pokoju.

Hrabia zwrócił się do swojej pobladłej żony: - Czyżbyś udzielała lekcji matce, moja

droga? Te jej wyprostowane plecy mogą iść w zawody z twoimi, kiedy jesteś najbardziej

arogancka. Z pewnością ją instruowałaś.

-Wolałabym, żebyś przyszedł wcześniej - odparła Alex.

-Przykro mi, ale jak już mówiłem, ona, kiedy chce, jest bardzo ruchliwa. W tej sukni

twoja cera nabiera nieco ziemistego odcienia, Sophie. Na Alex wygląda dobrze, ale

tobie potrzeba czegoś bardziej pastelowego. Masz coś jasnoróżowego, Alex?

Alex miała trzy jasnoróżowe suknie. W ciągu kwadransa hrabina została utulona do

snu, pokojówka zabrała jedną z sukien do przeróbki, a Sophie znalazła się w swojej sypialni i

wpatrywała się w wielką szafę z wiśniowego drewna, w której wisiało mnóstwo męskich

ubrań. Ubrań Rydera. Była w jego sypialni.

Nie przyszło jej do głowy, że zostanie umieszczona w sypialni męża. Ale cóż mogła

na to poradzić?

Sypialnia Rydera.

Podeszła do okna, wychodzącego na podjazd. Zobaczyła Jeremy'ego, który utykając

szedł w towarzystwie Sinjun do stajni. Sinjun zwolniła kroku, dostosowując się do kroków

chłopca. Jeremy mówił coś, szeroko gestykulując, zupełnie jak jego ojciec. Sinjun spoglądała

na chłopca, uśmiechając się i kiwając głową. Promienie popołudniowego słońca oświetlały

piękne tereny, soczystą zieleń i rozkwitające kwiaty. Nie były tak obfite jak na Jamajce, ale i

tak wyglądały pięknie. Sophie zastanawiała się, gdzie stoją owe greckie rzeźby,

przedstawiające nagie postacie. Spodziewała się, że będą widoczne z okien Rydera.

Zaczęła się przechadzać po sypialni, otwierając szuflady w komodach, oglądając

swoją bieliznę obok bielizny Rydera. To było przerażające. Cichutko zasunęła szuflady.

Położyła się na łóżku i utkwiła wzrok w suficie.

Dzień był wietrzny, chłodny i wilgotny. Sophie zsiadła z gniadej klaczy, którą dał jej

hrabia. Przywiązała ją do cienkiej gałązki krzewu i podeszła do skraju skarpy. Jakieś sto

pięćdziesiąt metrów niżej o skaliste wybrzeże rozbijały się morskie fale. Plaża była za-

śmiecona kawałkami drewna i splątanymi wodorostami. Bardzo ciemny piasek wyglądał na

mokry i zimny. Sophie drżała. Od kiedy znalazła się w Anglii, cały czas było jej zimno.

Objęła się ramionami i długo stała nieruchoma. Dzikość scenerii zrobiła na niej wrażenie.

Stała cicho, pocierając ramiona dłońmi. Włosy wyswobodziły się z koka na karku i rozwiały

się na wietrze, zakrywając jej twarz.

Sinjun powiedziała Sophie, że tutaj jest świątynia dumania hrabiego. Dodała jednak, z

błyskiem w niewiarygodnie niebieskich oczach Sherbrooke'ów, że Douglas spędził tu

niewiele czasu odkąd poślubił Alex, a odkąd zadecydował zatrzymać ją jako żonę, w ogóle

już tu nie bywa. Sophie nie dbała o to, lubiła skalisty klif i wzburzoną wodę. W ciągu

ostatniego tygodnia spędziła tu wiele godzin, unikając ciętego języka lady Lydii i ciekawskich

oczu mieszkańców Northcliffe Hall.

Usiadła na skale, wygładziwszy spódnicę do konnej jazdy. Nagle jej klacz zarżała i

Sophie uniosła głowę. Ktoś się zbliżał. Nie był to jednak hrabia ani Sinjun, która czasem tu

przychodziła i w milczeniu przysiadała na piętach, lecz mężczyzna, którego Sophie spotkała

kilka dni temu w miasteczku. Jeśli dobrze pamiętała, nazywał się sir Robert Pickering. Był

żonatym mężczyzną dobrze po trzydziestce i miał pięć córek. Przypominał Sophie lorda

Lochridge'a, nawet z taksującego spojrzenia, jakim ją obrzucił, kiedy Alex dokonywała

prezentacji. Sophie poczuła do niego antypatię, a teraz, widząc, że człowiek ów przybywa

nieproszony na teren Sherbrooke'ów, czuła do niego jeszcze większą niechęć. Znała ten typ, i

to bardzo dobrze.

Sir Robert zsiadł z konia i podszedł do Sophie. Stanął obok niej, wsparł ręce na

biodrach i uśmiechnął się. - Powiedziano mi, że znajdę panią właśnie tutaj. Mam nadzieję, że

pamięta mnie pani. Z całą pewnością. Wszystkie damy pamiętają dżentelmenów, którzy

przyglądają się im tak, jak ja przyglądałem się pani. Orientujesz się, moja droga dziewczyno,

że po powrocie Rydera znajdziesz się w trudnej sytuacji. A on wróci już niebawem. Prawdę

powiedziawszy, spodziewałem się go znacznie wcześniej. Zapewne wiesz, moja droga, że

utrzymuje wiele kobiet, ale żadnej z nich nie pozwalał zamieszkać w Northcliffe Hall.

O tak, Sophie doskonale znała ten typ. Spojrzała na niego leniwie i ziewnęła. - To

ziemie Sherbrooke'ów. Życzę sobie, żeby je pan natychmiast opuścił. A co do pańskiego

pytania, nie, nie przypominam sobie, jak się pan nazywa. I nie mam pojęcia, dlaczego miała-

bym zapamiętać.

Rozgniewała go i to sprawiło jej przyjemność. Ziewnęła po raz drugi.

- Jestem sir Robert Pickering i nie opuszczę cię, moja droga. Chcę z tobą

porozmawiać. Szukałem cię.

Proponuję ci układ. W całej okolicy nie mówi się o niczym innym, tylko o prostej

dziewczynie z Jamajki, która przyjechała tu z kulawym chłopakiem i zamydliła oczy

hrabiemu Northcliffe. A hrabia jest wciąż tak ogłupiony przez swoją niedawno poślubioną

żonę, że przyjął cię pod swój dach. Powiadają nawet, że lady Lydia nie chce z tobą przebywać

w tym samym pokoju. Ale to się wkrótce skończy. Wystarczy, że przyjedzie Ryder. Myślę, że

już niedługo. A on nie pozwoli ci zostać. Zostaniesz zdemaskowana. Ryder nie będzie z tobą

sypiać w rodzinnym domu. Jest bardzo dyskretny. Z pewnością rozgniewa go twoja śmiałość i

impertynencja. A niebrzydka z ciebie dziewczyna. Dlatego jestem gotów zająć się tobą i

kalekim chłopakiem, ale już teraz musicie opuścić Northcliffe Hall. Umieszczę was w moim

domku kilka kilometrów stąd.

- Rozumiem - powiedziała Sophie, trzęsąc się z nienawiści i pragnąc zrzucić go ze

skarpy. Sinjun powiedziała jej ze śmiechem, że ów jegomość cieszy się fatalną reputacją, a

wszystkie damy współczują jego nieszczęsnej żonie, która stale spodziewa się kolejnego

dziecka. Toleruje się go w towarzystwie tylko dlatego, że jego ojciec był bardzo lubiany.

- Przyjmujesz moją propozycję?

Sophie opanowała gniew. Doskonale przejrzała jego aspiracje, zarozumiałość i pychę,

które sprawiały, że mówił takie głupstwa. Uśmiechnęła się z politowaniem.

-Niech mi pan powie, sir Robercie, skąd bierze się pańska pewność, że nie jestem żoną

Rydera Sherbrooke^? Wyglądam jak jedna z jego kobiet? Wyglądam na dziewczynę,

która zgodzi się zostać czyjąś kochanką?

-Nie, nie wyglądasz i to mi się podoba. Szczerze mówiąc, każda z kobiet Rydera jest

inna. Niektóre z nich są tak piękne, że na sam widok mężczyznom twardnieje korzeń,

inne są po prostu ładne, ale ich ciała... ich ciała są wspaniałe. No więc, jak już mówi-

łem, Ryder słynie z podbojów. Ma dziesiątki kobiet. Nigdy nie zwiąże się zjedna.

Jesteś tylko jedną z wielu. Czy mówiłem już, że byłem powiernikiem jej hrabiowskiej

mości? A przedtem był nim mój ojciec. Nie? Lady Lydia najchętniej wysłałaby cię,

gdzie pieprz rośnie. Chętnie wyświadczę jej przysługę. A więc, do dzieła. Przyjmujesz

moją propozycję?

Sophie podniosła się powoli. Otrzepała z pyłu spódnicę do konnej jazdy. Wygładziła

rękawiczki. Wsunęła włosy pod toczek. Bardzo dziwne, ale to nie ona była tu osobą

niemoralną, lecz Ryder. Jej mąż nie mógł być mężem, a więc ona musiała być kłamczucha.

Spojrzała na intruza i rzekła: - Założę się, sir Robercie, że należy pan do mężczyzn, którzy

przypierają pokojówki do ściany, żeby je obmacywać.

Zatkało go, a potem skinął głową, jakby przytakiwał własnym myślom.

-Wiedziałem, że za tą przesadną skromnością kryje się prawdziwa bezczelność. Jest w

tobie coś takiego, co kusi mężczyzn, co sprawia, że chcą zedrzeć z ciebie spódnicę.

Mężczyzna patrzy na ciebie i wie, że zdajesz sobie sprawę, że on cię pragnie. Może

masz to w oczach. Lubisz to, prawda? Chciałabyś, żebym cię wziął, tutaj, na ziemi.

-Pańska zarozumiałość jest niewybaczalna. Niech pan tylko spróbuje się zbliżyć, a

zepchnę pana w przepaść.

Roześmiał się, zbliżył gwałtownym ruchem i chwyciwszy za rękę, przyciągnął ją do

siebie. Nie czuła strachu, tylko obrzydzenie. Mężczyźni, myślała, wszyscy tacy sami,

niezależnie w jakim kraju. Zauważyła kępkę włosów na jego brodzie, najwyraźniej służący

przeoczył ją przy goleniu. Wyczuła zapach grochówki w jego oddechu. Czekała ze znudzoną

miną.

To go rozwścieczyło. Przycisnął ją do siebie i usiłował odszukać jej usta. Lecz Sophie

umykała mu. Była świadoma, iż on nie jest w stanie pojąć, uwierzyć, przyjąć do wiadomości,

że ona nie zechce go po dobroci. Chwycił Sophie za włosy, żeby unieruchomić jej głowę.

-Nie powinien pan tego robić - powiedziała Sophie, spokojna i nieruchoma. - Nie

pozwolę na więcej.

-Ha - powiedział i odnalazł jej usta. Poczuł ich smak, ale to było wszystko. Sophie

zacisnęła pięści, gotowa kopnąć go kolanem w krocze. Ale wtedy za jej plecami

rozległ się wściekły - wrzask. Sophie poczuła, że napastnik odskakuje od niej jak

przestraszony pies.

To był Ryder. I nie wyglądał na rozgniewanego. Wyglądał na ziejącego nienawiścią.

Przez chwilę Sophie była tak uszczęśliwiona jego widokiem, że miała ochotę

krzyczeć. Wyglądał zgrabnie, opalony i silny, a jego niebieskie oczy Sherbrooke'ów płonęły

wściekłością. Patrzyła, jak uderza pięścią w szczękę sir Roberta. Mężczyzna upadł na kolana.

Ryder zamierzył się jeszcze raz. Sophie położyła mu dłonie na ramionach.

- Nie, Ryderze. On nie jest wart sińców na twoich knykciach. Będzie musiał wymyślić

jakieś prawdopodobne wytłumaczenie dla okazałego guza, którego mu nabiłeś. Pozwól mu

odejść. To nędzna kreatura.

Ryder czuł, jak jej słowa go uspokajają. Gniew mijał. Ale wciąż miał ochotę kopnąć

nędznika w żebra.

-Czy ten kretyn zrobił ci krzywdę?

-Och, nie. Prawdę powiedziawszy...

Sir Robert pozbierał się i wstał. Swą wściekłość skierował na Sophie, nie na Rydera,

który go pobił. Sophie wiedziała, że mężczyźni reagują w ten właśnie sposób. Zawsze o

wszystko obwiniają kobiety. Zebrała się w sobie i czekała na jego jadowite ukąszenie.

- Próbowała mnie uwieść, Ryderze. Witaj w domu.

Byłem tu, a ona przyszła do mnie i niemal się na mnie rzuciła!

Ryder uderzył go jeszcze raz, i uczynił to z uśmiechem.

- Nikt nie wierzy w jej bujdy - powiedział sir Robert, nie podnosząc się z ziemi. -

Nikt, a szczególnie twoja matka. Ta dziewczyna podaje się za twoją żonę, Ryderze, a wszyscy

wiedzą, że to patentowane kłamstwo. Pragnęła mnie, flirtowała bezwstydnie z każdym

napotkanym mężczyzną, ona...

Ryder przyklęknął i złapał go za kołnierz. - Ona jest moją żoną - powiedział,

pochylając się nad jego twarzą. - Nazywa się Sophie Sherbrooke. Powiedz tym wszystkim

napotkanym mężczyznom, że jeśli się do niej zbliżą, to im przykopie. A co do ciebie, Bobbie,

jeżeli zirytujesz ją jeszcze raz, to cię zabiję. Zabiję cię, jeżeli ośmielisz się powiedzieć o niej

choć jedno złe słowo. Zrozumiałeś, Bobbie?

Sir Robert skinął głową i posłał Sophie złośliwe spojrzenie.

-Naprawdę się z nią ożeniłeś? - zapytał zdumiony. - Z jedną kobietą?

-Nie powiedziałem ci, że to moja żona?

Ryder nie odezwał się więcej. Patrzył, jak sir Robert podchodzi do swego konia,

wskakuje na jego grzbiet i wbija pięty w boki nieszczęsnego zwierzęcia. Dopiero kiedy

zniknął im z oczu, Ryder zwrócił się ku Sophie. Stała milcząca, wiatr zwiał jej włosy na

twarz. Patrzyła na Rydera bez słowa. Uśmiechnął się do niej, wyciągnął rękę i lekko dotknął

policzka. Ujął w palce kosmyk jej włosów.

-Dawno cię nie widziałem. Powiedziano mi w stajni, że lubisz tu przyjeżdżać. Witaj,

Sophie.

-Witaj.

-Czy Bobbie już ci się kiedyś naprzykrzał?

-Dziś po raz pierwszy. Poradziłabym sobie, Ryderze. Nie musiałeś odgrywać roli

rycerza ratującego bezsilną dziewicę.

-Widziałem, że szykowałaś się, żeby go skopać - powiedział, mrużąc oczy. - Miałem

ochotę go zniszczyć, Sophie. Cieszę się, że pozwoliłaś mi na tę przyjemność.

Rozumiesz mnie, prawda? Tak dobrze znasz mężczyzn.

-Tak.

-Dlaczego pozwoliłaś mu się pocałować?

-Omal mnie nie oskalpował.

-To dziwaczne. Ostatnią rzeczą, o jakiej chcę z tobą rozmawiać, jest ten przygłup

Bobbie Samochwał.

Tak go nazywaliśmy, kiedy byliśmy dziećmi. - Uśmiechnął się do Sophie. - Chodź do

mnie.

Nie poruszyła się. Poczuła, że jej serce zaczyna bić bardzo powoli i bardzo mocno.

Ryder podszedł do niej i przytulił.

- Bardzo za tobą tęskniłem. I za Jeremym. Tyle czasu, Sophie.

Uniósł jej twarz ku sobie. Pocałował ją. Jego usta były ciepłe i stanowcze. Sophie

pozostała całkowicie bierna.

-Pocałuj mnie tak, jak to ty potrafisz - powiedział prosto w jej usta.

-Nie mogę - powiedziała i usiłowała przycisnąć twarz do jego szyi.

-Mam ochotę skonsumować nasze małżeństwo tu i teraz. Ale nie byłoby nam

wygodnie. Pocałuj mnie, musisz mnie pocałować. A nocą posiądę cię w naszym

małżeńskim łożu.

Wiedziała, że tak się stanie. Nie mogła nic na to poradzić. Pocałowała go, całowała go

z całym doświadczeniem, jakie zdobyła w ciągu dwóch ostatnich lat. Jednak Rydera to nie

zadowoliło. Był tak podniecony, aż Sophie myślała, że zedrze z niej spódnicę i przyprze ją do

któregoś z głazów. Dyszał ciężko, gładził ją po .plecach, biodrach, podniósł ją... a wtedy

Sophie go odepchnęła. Natychmiast przestał.

Powoli uniósł głowę. Patrzył na nią oczami pozbawionymi wyrazu.

- Drażnisz się ze mną. Zachowujesz się tak samo jak na Jamajce. W kilka minut

doprowadziłaś mnie do szaleństwa. W ciągu tych ośmiu tygodni zapomniałem, jaka dobra

jesteś w manipulowaniu. Zacząłem sobie wyobrażać, że skoro jesteś moją żoną, powitasz

mnie z radością, będziesz mnie dobrze traktowała, okażesz mi swoją przychylność, a może

mnie nawet polubisz. Ale nic się nie zmieniło, prawda, Sophie?

-Zaskoczyłeś mnie.

-Nie wmawiaj mi, że mój przyjazd tak tobą wstrząsnął. Wróciłem do domu.

Zobaczyłem się z bratem i on mi powiedział, że jesteś właśnie tutaj, w jego świątyni

dumania, że często tu bywasz. Widziałem Jeremy'ego, który bardzo się na mój widok

ucieszył. Wyobraziłem sobie, że ty też się ucieszysz. Ale nie musisz. Teraz to już nic

nie zmieni. Nie anuluję naszego związku. Jestem człowiekiem honoru. Pozostanę

twoim mężem, mimo że w końcu okazało się to wcale niepotrzebne. Rozumiesz,

Sophie? Twój ukochany wujaszek nie został zastrzelony ani zakłuty nożem. Ktoś,

prawdopodobnie Thomas, udusił łotra. Nie musiałem się z tobą żenić.

-Uduszony? Nie rozumiem.

-Tak. Uduszony. Pomyliłem się. Gdybym mu się był lepiej przyjrzał, ale rozumiesz,

jego zwłoki nie wyglądały najpiękniej. Uznałem, że go zastrzeliłaś, ale to nieprawda.

Skłamałem, żeby cię ratować. Powiedziałem, że został zakłuty nożem. Okazało się

jednak, że go uduszono.

-Czy Thomas jest na wolności?

-Nie. Siedzi w tej małej celi, którą Cole przeznaczył dla ciebie. Nie wyjechałem z

Jamajki, dopóki go nie schwytano.

Odwróciła się plecami do Rydera i zapatrzyła w morze. Nie było spokojne i turkusowe

jak na Jamajce, lecz dzikie, zimne i szare.

-Dziękuję ci Ryderze. Twoja rodzina była bardzo miła dla mnie i dla Jeremy'ego. A

teraz, kiedy nie mam powodów, by nie wracać na Jamajkę, chyba tam popłynę. Zajmę

się Camille Hall i plantacją, dopóki Jeremy nie uzyska pełnoletniości...

-Zamknij się, do diabła!

- Nie lubisz mnie, Ryderze. Nie chcesz być moim mężem. Dowiedziałam się o twoich

licznych kobietach. Nikt nie wierzy, że jestem twoją żoną, bo każdy jest przekonany, że nigdy

się nie ożenisz. Masz zbyt wiele kobiet. To bardzo dziwne. Odrzucono mnie tutaj nie dlatego,

że jestem niemoralna, lecz dlatego, że ty jesteś taki. Uważałam, że to bardzo zabawne, aż do

chwili, gdy sir Robert usiłował mnie zniewolić. Gdybyś zechciał mi pożyczyć trochę

pieniędzy, odejdziemy razem z Jeremym. Twoje życie powróci do normy, a ty do swoich

ulubionych rozrywek.

-Powiedziałem ci, żebyś zamilkła. Nigdzie nie odejdziecie, ani ty, ani Jeremy.

-Dlaczego? Co to ma znaczyć?

-To znaczy, że jestem jego kuratorem. Opiekunem prawnym. A ty jesteś tylko kobietą,

jego siostrą. To ja jestem odpowiedzialny za prowadzenie Camille Hall i plantacji. Są

nadzorowane przez Emila, który robi to dla mnie i dla Jeremy'ego. A teraz chciałbym

wrócić do domu i porozmawiać z rodziną. Chcę się dowiedzieć, czy Douglas

zaakceptował Alex jako swoją żonę.

-Zaakceptował.

-Naprawdę? - zapytał Ryder, unosząc brew. - Sądziłem, że spędzasz w domu niewiele

czasu. Musisz być bardzo spostrzegawcza, jeśli poznałaś uczucia mego brata, nie

przebywając w domu.

Dzielący ich dystans zdawał się rosnąć, chociaż byli od siebie oddaleni zaledwie o pół

metra.

-Dlaczego? - spytała wreszcie. - Dlaczego, Ryderze?

-Co, dlaczego?

-Dlaczego nie pozwolisz mi odejść? Pozwól mi wrócić do mojego domu, do mojego

życia.

Ach, i cóż to będzie za życie? Jeżeli nawet twoja piękna szyja pozostanie nietknięta, to

chyba nie wierzysz, że wszystko pójdzie w zapomnienie i zostanie wybaczone, prawda?

Jesteś nierządnicą z Jamajki, moja droga, i nic tego nigdy nie zmieni, nawet małżeństwo ze

mną. To prawda. Wszyscy bardzo mi współczują. Wykorzystałaś moją honorową naturę i

manipulacjami doprowadziłaś do tego, że dałem ci swoje nazwisko. Nie, nie ma dla ciebie

powrotu, Sophie. Masz tylko teraźniejszość, a przyszłość nie przyniesie zmian. A teraz chcę

wracać do domu. Jedziesz ze mną?

Dosiadł swego ogiera, wspaniałego wierzchowca, którego Sophie podziwiała i karmiła

za każdym razem, gdy znalazła się w stajni. Nazywał się Genesis i Sophie w jakiś sposób

wiedziała, zanim jej to powiedziano, że należy do Rydera. Ryder spojrzał na nią z góry,

arogancki, zimny, daleki. Nienawidziła tego spojrzenia i godziła się na nie.

- Dziś w nocy, kiedy tylko będziemy mogli opuścić pozostałych członków rodziny,

spotkamy się w sypialni i posiądę cię, a ty, Sophie, zrobisz wszystko, co w twojej mocy, aby

zachowywać się jak rozsądna kobieta.

Nie powiedział ani słowa więcej, tylko przesłał jej lekki ukłon, zawrócił konia i ruszył

galopem w stronę domu. Sophie podeszła powoli do swojej klaczy, wspięła się na siodło i

ruszyła za nim.

ROZDZIAŁ 14

- Matka wciąż nie chce uwierzyć, że jesteś moją ślubną małżonką, ale to z jej strony

prawdziwa przewrotność, nie szczere przekonanie - powiedział Ryder do Sophie, zdejmując

krawat. - W końcu przejdzie jej to i zacznie cię traktować przynajmniej tak uprzejmie, jak

odnosi się do Alex, dla której wcale nie jest miła, ale na razie dobre będzie i to. Wygląda na

to, że z Alex i Douglasem układa ci się nieźle. Oczywiście polubisz Sinjun. To hałaśliwy

berbeć - Bóg jeden wie, że mam dość jej wrzasków - ale mimo wszystko nadzwyczajna z niej

dziewczyna.

Ryder spojrzał na Sophie, rozpinając białą koszulę.

- Jeremy wygląda na zadowolonego. Wkrótce zadecyduję, czy wezmę dla niego

nauczyciela, czy też wyślę go do Eton już od semestru jesiennego. Jestem zachwycony, że

Alex umieściła cię w mojej sypialni.

Dotychczas z nikim jej nie dzieliłem. Dziwnie się czuję, widząc w szafie twoje suknie

obok moich koszul i bryczesów.

Sophie stała pod oknem. Robiła, co mogła, aby zachować niedbałą pozę. Wieczór

wlókł się niemiłosiernie, bo Ryder niemiłosiernie pragnął Sophie. A ona o tym wiedziała.

Wchodząc po szerokich schodach, czuła, że przygląda jej się pożądliwym wzrokiem. Dobrze

wiedziała, jak wygląda męskie pożądanie.

-Nie zrozum mnie źle, Sophie - mówił dalej. - Cieszy mnie widok twoich sukien obok

moich ubrań. Tak, Alex postąpiła bardzo słusznie.

-To decyzja Douglasa. Alex była wtedy chora i leżała w łóżku.

-Spryciarz z mojego brata. Podobają mi się suknie, które dostałaś od Alex. Różowy

kolor jest bardzo odpowiedni do twojej karnacji. Wkrótce postaramy się o nowe

suknie dla ciebie.

Miała ochotę wrzasnąć, że nie potrzebuje od niego żadnych sukien i nie chce, aby jej

cokolwiek kupował. Nie odezwała się jednak i nie poruszyła.

Ryder usiadł na swoim, jak się wyraził, ulubionym fotelu. Zdjął buty i powiedział: -

Moja matka nie jest specjalnie miła, z pewnością już się o tym przekonałaś. Nie chcę, żebyś

się czuła dotknięta. Gdybyś widziała, jak traktowała Alex, kiedy biedaczka przyjechała do

naszego domu!

Popchnął buty po podłodze i zręcznie umieścił je pod łóżkiem na środku sypialni.

Tylko jeden obcas wystawał nieco spod narzuty. Sophie wpatrzyła się w ten obcas. Ryder

uśmiechnął się z zadowoleniem. Wstał i zaczął rozpinać spodnie. Patrzyła na jego długie,

opalone palce.

-Jak się czujesz po powrocie do Anglii? - zapytał.

-Ciągle mi zimno - odpowiedziała, wpatrując się w jego palce. - Zapomniałam. Cztery

lata na Jamajce rozrzedziły mi krew.

Uśmiechnął się i ściągnął spodnie.

Sophie zamknęła oczy, co było oczywistym absurdem, ponieważ już go widziała

nagiego, z nabrzmiałą męskością, widziała go rozciągniętego na łóżku w chacie, gdy

dosiadała go Dahlia. Przełknęła ślinę.

- Sophie.

„ Jego głos zabrzmiał cicho, bardzo ciepło i intymnie. Otworzyła oczy. Stał obok.

Zupełnie nagi i zupełnie odprężony. Uśmiechał się i wyciągał do niej rękę.

-Jesteś moją żoną. Chodź. Nie poruszyła się.

-Chcesz, żebym cię rozebrał? Dlatego czekasz?

-Chcę się wykąpać.

-Proszę bardzo. Zaraz zadzwonię.

Przeszedł przez pokój i pociągnął za sznur od dzwonka.

- Dobry pomysł - powiedział, wchodząc na łóżko.

- Mam ci wiele do powiedzenia, więc pogadamy sobie, gdy będziesz się kąpała.

Gdybym cię dotknął już teraz, nie porozmawialibyśmy aż do rana.

Nie wyjdzie z sypialni. Nie spodziewała się, że zostawi ją samą. Zachowywał się

zupełnie miło, nie narzucał się jej, nie oskarżał jej i nie obrzucał okropnymi wyrazami jak

wuj, kiedy nie wypełniała jego poleceń.

Minęło pół godziny, zanim Sophie zasiadła naprzeciw kominka w głębokiej

miedzianej wannie. Rozebrała się w półcieniu, niedaleko okna, i szybko narzuciła na siebie

nocną koszulę. Aby wejść do wanny, musiała jednak zdjąć tę przeklętą koszulę, a dobrze

wiedziała, że Ryder nie spuszcza z niej oka. Muszę się do tego przyzwyczaić, myślała. Będzie

ze mną robił to, co zechce, aż do śmierci. Pokręciła głową, bo wszystko okazało się zupełnie

inne niż oczekiwała. Ryder zachowywał się normalnie, był odprężony, gawędził z nią o tym i

o owym.

Nie powiedział nic niebezpiecznego aż do chwili, gdy zaczęła namydlać ciało.

- Podobają mi się twoje włosy, kiedy tak spływają na ramiona i piersi. Gdybyś na

mnie spojrzała, zobaczyłabyś, że się uśmiecham. Jestem szczęśliwy, że cię widzę. Nie mogę

się doczekać, kiedy cię dotknę, ale jestem pewien, że rozpoznałaś te wszystkie samcze

symptomy - szkliste z pożądania oczy, bezładne słowa i wszystkie te bzdury. Podoba mi się,

jak twoje kolana wystają z wanny. Skóra pod kolanami jest bardzo delikatna. Z czasem

polubisz, gdy będę cię tam pieścił i całował. Nie mogę pominąć tego małego znamienia.

Namydliła włosy. Ich wysuszenie zajmie co najmniej godzinę, pomyślała mściwie.

- Nie mogę się doczekać, kiedy cię pocałuję. Może uda mi się ciebie przekonać, żebyś

odwzajemniła pocałunek. Będę się bardzo starał.

Mówił pewnym siebie tonem. Sophie tarła palcami głowę aż do bólu. W tonie Rydera

brzmiało również rozbawienie.

-Wyszorować ci plecy?

-Najbardziej chciałabym, żebyś stąd wyszedł - powiedziała Sophie, otwierając oczy i

spoglądając spoza mydlin. Zapiekło, więc wstrzymała oddech i zanurzyła głowę w

wodzie.

-Proszę bardzo. Podrzemię w łóżku, czekając na ciebie. Prawdę mówiąc,

zapomniałem, o czym chciałem z tobą porozmawiać. Mogę myśleć tylko o tobie,

mojej żonie, całkiem nagiej, wilgotnej i gładkiej. Daję ci pięć minut, Sophie, ani

sekundy więcej. - To powiedziawszy, spojrzał na zegar stojący na gzymsie kominka,

ułożył głowę na poduszce i zamknął oczy. Skrzyżował ręce na nagiej piersi.

Kiedy otworzył oczy, Sophie stała ubrana w obszerną białą koszulę nocną. Wilgotne i

splątane włosy odrzuciła na plecy i suszyła je przy ogniu kominka.

- Nie ruszaj się - powiedział Ryder i wstał.

Nie był już wygłodniałym chłopakiem. Był mężczyzną i pokazał nie tylko samemu

sobie, ale i Sophie, że stać go na cierpliwość. Wziął z krzesła drugi ręcznik i wskazał jej swój

fotel.

- Usiądź - powiedział.

Usiadła na brzeżku, jak nieśmiała pensjonarka, i splotła dłonie na podołku.

- Gdzie masz grzebień i szczotkę?

Spędził kwadrans na szczotkowaniu jej gęstych włosów. Odłożył szczotkę.

Uśmiechnął się do Sophie.

- Wyglądasz teraz jak Madonna. Jesteś śliczna, Sophie. Podobasz mi się. Twoje włosy

mienią się tyloma odcieniami. Tak, jesteś śliczna. A spodobasz mi się jeszcze bardziej, kiedy

otworzysz oczy. Jestem nagi, to prawda, ale widziałaś mnie takiego już kilka razy.

Chyba nie budzę w tobie odrazy?

Otworzyła oczy i spojrzała mu prosto w twarz.

- Proszę, powiedz mi prawdę, Ryderze. Naprawdę wierzyłeś, że jestem w ciąży?

Przypomniał sobie ich zaślubiny i przeklętą noc poślubną. Wzruszył niedbale

ramionami. - Nie miałem zielonego pojęcia. Nie chciałaś mi powiedzieć, kiedy

miesiączkujesz. Istniało prawdopodobieństwo, że jesteś w ciąży.

Zastanawiał się, jak i kiedy powie jej prawdę. Już wkrótce, bo nienawidził kłamstw.

Kłamstwa zawsze wychodzą na jaw. A Sophie była bystra. Jeżeli nie powie jej prawdy,

przyłapie go na tym i skutki będą opłakane. Wołał tego uniknąć.

Zawsze te wykręty, pomyślała Sophie ponuro. Zalewał ją potokiem swojej dowcipnej

wymowy. Czy ona też taka była? Czy kpiła sobie z niego, drażniła się z nim, tak samo jak on

z nią? Opłynęła ją fala wspomnień. O tak, czyniła to z wielką wprawą, a nawet go dotykała,

żeby szalał z żądzy. Ale teraz stała się milcząca i głupia. Dlaczego nie potrafi z siebie nic

wykrzesać? Dlaczego nie traktuje go jak sir Roberta? Czasami pragnęła być taka jak dawniej,

ale właściwie nie bardzo wiedziała, jaka jest naprawdę.

Poczuła dłonie Rydera na swoich nadgarstkach. Przyciągnął ją do siebie.

- A teraz powiem ci, jak spędzimy większość tego wspaniałego wieczoru. Nie mam

zamiaru cię popędzać. Musimy mieć czas, żeby się dobrze poznać. Pocałuję cię i...

Zamilkł i ucałował ją lekko w usta.

- Pozwól, że ci pokażę, Sophie. Zapomnij o nich.

Zapomnij o tych wszystkich przeklętych mężczyznach. Oni nie mają z nami nic

wspólnego. To nasza prywatna sprawa, jesteśmy tutaj sami, mężczyzna i jego żona. Razem.

Jednak Sophie nie potrafiła o nich zapomnieć. Wiedziała również, że nie może go

odrzucić. Był jej mężem, miał nad nią pełną władzę, większą nawet niż nieznośna władza

wuja. Jeżeli zechce ją rozebrać do naga i przywiązać do łóżka, nic mu w tym nie przeszkodzi.

Starała się zachować spokój. Minęły przecież całe tygodnie, w czasie których powinna była

pogodzić się z tą myślą. Nie może zacząć teraz wrzeszczeć ani wpaść w histerię. To nie było

w jej stylu, a jeśli nawet kiedyś było, wuj Theo wybił jej z głowy podobne fanaberie.

Kiedy Ryder ściągnął jej koszulę przez głowę i pozostawił ją nagą, odskoczyła

odruchowo. Leciutko dotknął jej żeber.

- Sińce zeszły. Boli cię jeszcze?

Pokręciła głową.

- To świetnie - powiedział i znów ją przygarnął.

Po raz pierwszy trzymał ją przy sobie zupełnie nagą. Serce biło mu szybko i mocno.

Miał ochotę wejść w nią natychmiast, zagłębić się w niej, w swojej żonie. Pragnął tkwić w

niej nieruchomo i czuć wokół siebie lekkie drgania jej mięśni. Ale nie był głupi. Sophie

potrzebowała jego przewodnictwa. Z nią seks stał się niesłychanie poważny. Dotychczas

Ryder śmiał się i żartował, seks stanowił dla niego miły sposób spędzania czasu, a słodkie

pocałunki i namiętne jęki i westchnienia bardzo go bawiły. Ale teraz nie było mu do śmiechu.

Nie miał w pogotowiu żadnego żartu. Zanosiło się na ponurą sprawę.

Jednak doświadczenie z pewnością go nie zawiedzie. Nigdy dotąd nie miał kłopotów z

żadną kobietą. Pieścił usta Sophie, polizał jej ucho, odnalazł wrażliwe miejsce w zagłębieniu

poniżej szyi, miejsce, które wystarczyło dotknąć językiem, a wszystkie znane mu kobiety

zaczynały wzdychać, jęczeć i omdlewać.

Powiedział Sophie, że jest piękna i głaskał jej piersi, powiedział, że bardzo mu się

podoba, że pragnie jej, że chce wargami i dłońmi dotykać całego jej ciała. Sutki miała

ciemnoróżowe i kiedy wziął jeden z nich do ust, z trudem powstrzymał się przed spełnieniem.

Takiej słodyczy, takiej gładkości nie zasmakował nigdy przedtem. Było to oczywiście

przesadą, ale tak właśnie czuł w tej chwili.

Chwycił ją pod pośladki i ułożył na łóżku. Pochylił się i całował jej piersi, pieścił je i

unosił. Pragnął jej rozpaczliwie, z każdą chwilą coraz bardziej.

Położył lewą dłoń na jej brzuchu, tam gdzie miała przedtem paskudne siniaki. Boże,

nigdy nie zapomni tych sińców ani straszliwej wściekłości, którą poczuł na ich widok. Ileż

musiała wycierpieć. Przesunął dłoń niżej, poczuł, że Sophie zesztywniała i wsunął palce

pomiędzy jej uda. Lekko ucisnął. Chciał w nią wejść już teraz, czuł takie pożądanie, że drżał

na całym ciele. Zupełnie nie jak Ryder Sherbrooke. Nie chciał stracić opanowania, ale rozłąka

i celibat trwały zbyt długo. Wiedział, że dłużej nie wytrzyma.

Może właśnie dlatego, myślał spoglądając na Sophie, może dlatego chciał się z nią

ożenić. Może przeczuwał, że z nią będzie inaczej niż z wszystkimi kobietami, które

dotychczas posiadł. Zamknął oczy wsunął w nią palec. Czuł ją wokół palca, czuł jej gładkość,

ciepło. Zagryzł wargi. Sophie wydała z siebie łagodny jęk i Ryder uznał go za wyraz

namiętności. Tak musi być. Dobry Boże, ten jęk oznacza namiętność. Musi go pragnąć, skoro

on szaleje z pożądania. Mięśnie Sophie uciskały jego palec. Czuł, że, jeśli chodzi o niego,

wkrótce będzie po wszystkim. Wsunął palec głębiej i poczuł jej błonę dziewiczą. Uśmiechnął

się. Podejrzewał, że tak będzie. Wysunął palec delikatnie, żeby nie zadać Sophie bólu.

Rozsunął jej uda i ułożył się pomiędzy nimi. Spojrzał jej w twarz.

- Teraz w ciebie wejdę, Sophie. Nie, nie zamykaj oczu. Pamiętaj, nie ma powodu,

abyś się czuła zakłopotana. Już to robiliśmy. Nie dzieje się nic nowego.

Uwierz mi. Spróbuj się odprężyć, a poczujesz prawdziwą przyjemność.

Spojrzała na niego, jakby był szalony. Zamknęła oczy, widząc na jego twarzy

gwałtowne pożądanie, ale zaraz otworzyła je znowu. Dobrze, zniesie wszystko, co on zechce

z nią robić. To nie będzie takie okropne i wkrótce się skończy.

To przeklęte kłamstwo. Myślał, że dzięki niemu Sophie łatwiej się odpręży, ale wcale

na to nie wyglądało. Ryder czuł, że nie może dłużej czekać. Łagodnie wśliznął się do jej

wnętrza. Obiecywał sobie, że zostanie tam tylko krótką chwilę i zaraz potem wyjdzie z niej i

sprawi jej rozkosz ustami. No, może odrobinę dłużej, tylko tyle, żeby poczuć, że go przyjęła.

- Jesteś moją żoną - powiedział, wchodząc głębiej.

W jego tonie brzmiały zachwyt i rozkosz. - To dla mnie zupełnie nowe i dziwne

doświadczenie, bo nigdy dotychczas nie byłem żonaty. Ale oto jesteśmy razem, w moim

łóżku, a ja wchodzę w ciebie. Proszę, przyjmij mnie, Sophie.

Przyjąć go, myślała, leżąc nieruchomo. Nie miała wyboru. Musiała go przyjąć.

Czekała, czuła przerażenie i pragnęła, by jak najszybciej było po wszystkim, by Ryder zaczął

wydawać z siebie to stękanie, które wydają mężczyźni, kiedy sprawa dobiega końca, potem

ich członek się kurczy, a oni od razu zasypiają i chrapią.

Była dziewicą, a teraz jest jego żoną, i tak już zostanie na zawsze. Kiedy jego męskość

natrafiła na błonę, Ryder naparł łagodnie. Nic z tego. Zaklął, wiedząc, że będzie musiał się

wycofać. Spróbował, naprawdę próbował, ale nie mógł się z niej wydobyć. Spojrzał w dół.

Napiął się i spróbował jeszcze raz. Bez skutku. Pochylił się i pocałował Sophie. Wsunął język

głęboko, bardzo głęboko i naparł jeszcze raz, przebił błonę i dotarł aż do łona, i tego było już

za wiele. Zdał sobie wprawdzie sprawę, że Sophie z nim walczy, poczuł nawet jej łzy na

swoich ustach, ale tylko jęknął, bo przepełniło go tak intensywne i dzikie uczucie, że rzucał

się jak szalony, pozbywając nasienia.

A potem znieruchomiał. Sophie cicho leżała pod nim. Spoczywał na niej całym

ciężarem, oddychał szybko i głęboko, ciało miał wilgotne od potu, twarz ukrytą w poduszce.

Sophie nie spodziewała się, że to będzie bolało. Dahlia nigdy się nie uskarżała na ból.

Sophie nie wypytywała jej, ale i bez tego Dahlia porównywała swoich kochanków i

opowiadała ze wszystkimi szczegółami o tym, jakie wydawali dźwięki podczas szczytowania.

Sophie nie wyobrażała sobie, by Dahlia mogła znosić ból w milczeniu. Tak więc ból

zaskoczył ją, czuła się rozpalona w środku i pełna piekącej wydzieliny Rydera. Wiedziała o

męskim nasieniu i wiedziała, że jest nim teraz wypełniona i że stąd bierze się jej ból. Jak

kobiety mogą odczuwać przyjemność w miłości, skoro to takie bolesne?

Wiedziała wszystko na temat intymności, znała ciała i potrzeby sześciu mężczyzn, ale

nie spodziewała się, że członek Rydera wejdzie w nią w taki sposób i że ich tak połączy. Był

w niej nadal i ciągle go tam czuła, każde jego drgnienie. Tak jakby usiłował stać się częścią

jej ciała, a ona mu tego broniła. Nie, nie był jej częścią i wkrótce się od niej oddzieli.

Wcisnęła biodra w materac. Wstrzymała oddech i czekała, żeby wreszcie skończył i zostawił

ją w spokoju.

Ryder uniósł się na łokciach. Uśmiechał się czule i to ją wprawiło w zakłopotanie.

-Przepraszam, że zadałem ci ból. Teraz już nigdy nie będzie bolało.

-To dlaczego sprawiłeś ból tym razem?

Dość kłamstw i wykrętów, pomyślał i odparł wprost: - Bo to był twój pierwszy raz.

Byłaś dziewicą, tak jak się tego w końcu domyśliłem. Musiałem się przebić przez twoją błonę

dziewiczą. Dlatego cię bolało.

Patrzyła na niego, a jej oczy stawały się coraz ciemniejsze, w miarę jak zaczynała

rozumieć. Kłamstwa, wszystko to były kłamstwa. Kłamał opowiadając o tym, że posiadł ją w

chacie, kłamał mówiąc o prawdopodobieństwie jej ciąży.

-Ty łajdaku! - uniosła się, próbując go z siebie zrzucić.

-Wiem. I przepraszam cię za to.

Chwycił ją za nadgarstki i przytrzymał jej ręce nad głową. Czuła na sobie jego ciężar i

czuła, jak pęcznieje wewnątrz niej. To niemożliwe, jeszcze nie teraz, nie może na to

pozwolić. Miała ochotę go zabić.

-Przepraszam, że cię okłamałem, Sophie. Na początku chciałem, żeby to była kara za

to, co ty i wuj Theo zrobiliście ze mną. Przyznaję, nie było to z mojej strony miłe, ale

wasze machinacje nie były lepsze. Odpłaciłem ci pięknym za nadobne. A potem,

kiedy postanowiłem się z tobą ożenić, użyłem tego jako argumentu, który miał cię

przekonać. I wygrałem.

-Jak możesz sądzić, że ożenek ze mną jest zwycięstwem? Jestem niczym, mniej niż

niczym. Nie mam posagu, a za to zszarganą reputację, nie...

-Zamilknij, do diabła.

Jej oczy stały się bardzo ciemne, a glos brzmiał gniewnie. Twarz miała bladą jak

prześcieradło.

- Choćbyś się nie wiem jak złościł, nie zmienisz tego, kim byłam i kim jestem. Wcale

nie wygrałeś, Ryderze.

- Przy tobie zawsze czuję się wygrany, Sophie. Zapamiętaj to sobie.

Nagłe, zupełnie niespodziewanie, Sophie wyrwała z jego uścisku prawą rękę,

zamachnęła się i uderzyła Rydera w szczękę. Dostrzegł jej błyskawiczny ruch, ale nie miał

czasu zareagować, po prostu dlatego, że zbyt był zajęty zapewnianiem jej o swojej sile i o

tym, że jest jej panem i władcą, jedynym mężczyzną, który będzie ją posiadał.

Uderzyła mocno, a Ryder odchylił się obolały i zaskoczony. Kopała go w plecy tak, że

przeturlał się na bok, aż wreszcie spadł z głośnym hukiem na podłogę.

Wstała i spojrzała na niego z góry.

Śmiał się, leżąc na podłodze. Rozcierał szczękę i śmiał się. Śmiał się z niej.

Przeszła na drugą stronę łóżka, chwyciła koszulę nocną i wciągnęła ją przez głowę.

Dyszała z wściekłości i strachu, bo spostrzegła, że jest okrwawiona, a wiedziała, że to nie

może być miesiączka. Zranił ją, zranił aż do krwi.

Boże, jakże go nienawidziła. Nienawidziła samej siebie, a jego miała ochotę

przygnieść łóżkiem. Było zrobione z drewna różanego i bardzo ciężkie.

Ryder przestał się śmiać i potrząsnął głową. Wstał i spojrzał na Sophie poprzez łóżko.

Nie mogła się opanować. Wpatrywała się w jego podbrzusze, w płaski brzuch i gęste włosy

okalające męskość, w nogi, które jeszcze niedawno przyciskał do jej nóg. Jego członek nie

był już w pełnym wzwodzie, umazany wydzielinami ich obojga. Zobaczyła krew i wstrzyma-

ła oddech.

Ryder spojrzał w dół na siebie, a potem na Sophie. Uniósł kołdrę i spostrzegł plamy

krwi na prześcieradle.

-Nie będę żądał zadośćuczynienia za cios, dopóki cię nie umyję.

-Spróbuj do mnie podejść, a przetrącę ci kark. Wystarczająco mnie skrzywdziłeś,

Ryderze. Nie pozwolę ci na nic więcej. Jeżeli umrę od tego, coś mi zrobił, niech tak

będzie. Zasłużyłam sobie na to, będąc taką idiotką, ale trzymaj się ode mnie z daleka.

-Powiedziałem ci już, że czujesz ból, bo to był twój pierwszy raz. Jeśli chodzi o

krwawienie, to dzieje się tak również tylko za pierwszym razem. Dobry Boże, gdyby

kobieta krwawiła za każdym razem, kiedy jest z mężczyzną, gatunek ludzki wymarłby

w bardzo krótkim czasie. Nie okłamuję cię, Sophie. Trudno uwierzyć, że nie wiesz

tego wszystkiego. Krwawienie oznacza inicjację kobiecości.

-To bzdury, Ryderze, i doskonale o tym wiesz. Mam już dziewiętnaście lat i od dawna

jestem kobietą.

-Och, zgadzam się z tobą, moja droga żono, naprawdę się zgadzam. Ale teraz, kiedy

przebiłem twoją błonę dziewiczą, możesz zajść w ciążę. Na początku będziesz

odczuwała pewne napięcie, dopóki się do mnie nie przyzwyczaisz, ale już nie będzie

bolało. Mówiono mi, że to bardzo przyjemne doznanie.

-Tak - powiedziała zgryźliwie. - Powiedziało ci to co najmniej dwadzieścia kilka

kobiet!

Gorycz? Ryder nie był pewien. Miał nadzieję, że przemawia przez nią gorycz.

Przeszedł na drugą stronę łóżka. Nie cofnęła się, jak się tego spodziewał, lecz rzuciła na niego

i zaczęła okładać pięściami po brzuchu, klatce piersiowej, usiłowała dosięgnąć twarzy.

Walczyli w milczeniu. Ryder zauważył to ze zdziwieniem. Dotychczas uczestniczył w

bójkach, którym towarzyszyły przekleństwa, wrzaski i jęki. Sophie nie wydawała żadnych

dźwięków, poza chrapliwym oddechem.

- Nauczyłaś się walczyć w ciszy, prawda? Wiedziałaś, że krzyki mogłyby obudzić

Jeremy'ego, a nie mogłaś na to pozwolić. Do diabła, Sophie. Teraz jest całkiem inaczej. Ten

stary przeklęty łajdak naprawdę nie żyje. Wrzeszcz na mnie, kiedy mnie bijesz!

Sophie wymierzyła mu kopniaka w krocze, ale Ryder uskoczył w bok i jej cios

wylądował na jego udzie. Ryder zdarł z Sophie koszulę nocną i rzucił ją na łóżko. Opadł na

nią całym ciężarem.

Rzucała się i wyrywała, a on pozwalał na to, unieruchomiwszy jej ręce nad głową. Nie

patrzył na jej piersi, starał się nie zwracać uwagi na jej nogi i brzuch przywierające do jego

ciała.

Kiedy wreszcie się uspokoiła, powiedział: - Moje pieszczoty i pocałunki nie sprawiły

ci najmniejszej przyjemności, prawda?

Spojrzała na niego, jakby postradał zmysły.

- Cóż, zadałem ci dość głupie pytanie, prawda?

Ale popracujemy na tym, Sophie. To się zmieni, zobaczysz. Ciągle pamiętasz minione

lata. Przestań o tym myśleć, wymaż ten czas z pamięci. To już nie wróci.

Zapomnij o przeszłości.

I wtedy zdała sobie sprawę, że ani przez chwilę nie wątpiła, że Ryder jej nie uderzy,

bez względu na to, jak mocno go będzie biła. Ani razu nie podniósł na nią ręki, ani razu nie

uderzył jej pięścią w żebra. Mogłaby do niego strzelać, a on i tak by jej nie skrzywdził.

Znieruchomiała i patrzyła na niego. Jego niebieskie oczy lśniły w opalonej twarzy.

Spoglądały głęboko i spokojnie.

- Jesteś częścią przeszłości - powiedziała powoli.

- Jesteś jej znaczną częścią. Wiedziałam, że po twoim przyjeździe wszystko się

skończy, ale wuj nie chciał mi uwierzyć. Usiłowałam mu wytłumaczyć, że jesteś inny, bo w

jakiś sposób to przeczuwałam, ale on nie chciał mnie słuchać. Nie chciałam się do ciebie zbli-

żyć, ale musiałam, i spójrz, co się stało. Jak mogę zapomnieć?

-Czym się, według ciebie, różniłem od pozostałych mężczyzn?

-Inni byli zarozumiali - powiedziała wbrew sobie. - Tacy pewni siebie, dumni i

zadowoleni, że udało im się mnie posiąść. Mnie, zwykłą kobietę, nic więcej. Ale

byłam nagrodą, ich własnością. Nieważne, że tylko tymczasowo. To im dodawało

sławy w oczach innych mężczyzn. A ty nie dbałeś o to, co inni pomyślą o tobie i

twoim postępowaniu. Widzisz wszystko inaczej i reagujesz w inny sposób.

-Nie rozum mnie źle, Sophie - powiedział z namysłem. - Ja także cię pragnąłem, ale to

dla mnie była gra. Chciałem cię zwyciężyć, pobić. Chciałem ci dać nauczkę, ale

wszystko się zmieniło. Ożeniłem się z tobą. I to wcale nie jest złe. Jesteś przy mnie

bezpieczna i Jeremy także. Jesteś bezpieczna i nie musisz się niczego obawiać.

Zapomnisz o przeszłości. Ja jestem twoją teraźniejszością i przyszłością. Czujesz to?

Chciałbym cię posiąść jeszcze raz, ale wykąpię cię i dam ci trochę czasu, żebyś

odpoczęła. Będziesz ze mną walczyła?

-Tak.

Westchnął i zsunął się z niej. Podszedł do wysokiej toaletki i wyciągnął z szuflady

dwa krawaty.

- Żałuję, że muszę to zrobić, bo prawdopodobnie będziesz za to tak wściekła, że nie

odezwiesz się do mnie przez calutki tydzień, ale jestem twoim mężem i przysięgałaś mi

posłuszeństwo.

Zeskoczyła z łóżka i naga podbiegła do drzwi sypialni. Ryder oparł rękę na drzwiach

nad głową Sophie.

- Zupełnie straciłaś rozum, Sophie? Masz piękne ciało, moja droga. Jest mało

prawdopodobne, by któreś z mego rodzeństwa lub ktoś ze służby snuł się teraz po korytarzu,

ale kto wie? Wolę zachować twoje kobiece powaby wyłącznie dla moich oczu. Jesteś piękna.

Masz długie i jędrne nogi. Dobrze biegasz.

Wziął ją za rękę i zaczął ciągnąć w stronę łóżka. Kopnęła go w nogę i Ryder poczuł

taki ból, że zwolnił uścisk. Wyrwała mu się i w jednej chwili znalazła się za drzwiami, a on

nie mógł jej zatrzymać. Pobiegła przez korytarz nie dbając o to, że jest naga. Biegła, dopóki

nie pojawił się przed nią jakiś cień, nie cień, lecz mężczyzna w koszuli nocnej. Hrabia, jej

szwagier. Chwycił ją za nagie ramiona i trzymał łagodnie, lecz stanowczo.

-Puść mnie!

-Potrzebujesz ubrania - powiedział zdumiony Douglas. Był tak zaskoczony na widok

nagiej bratowej, że zapomniał języka.

-Proszę - zaczęła, usiłując się wyrwać i nerwowo spoglądając za siebie.

Korytarzem nadchodził Ryder w koszuli nocnej, niosąc w ręku drugą koszulę. Był

wściekły.

Douglas dostrzegł wyraz twarzy brata. Nie miał pojęcia, co się dzieje, ale wyczuł

strach Sophie i to obudziło w nim opiekuńczość podobną do tej, którą odczuwał w stosunku

do swojej żony.

Zwolnił uścisk, ale jej nie wypuścił.

-Twoja żona wygląda na nieco zdenerwowaną, Ryderze.

-Tak - przyznał Ryder.

Ze złości mąciło mu się w głowie. A tu jeszcze pojawił się Douglas i ściskał jego nagą

żonę.

- Oddaj mi ją, Douglasie.

Douglas wiedział, że nie ma wyboru. Wiedział również, że Ryder nie jest okrutny. Nie

uderzy jej, ale wygłosi mowę, która przerazi najmężniejsze serce.

-Mam nadzieję, że wszystko dobrze się skończy - powiedział cicho.

-Tak - odparł Ryder. - Sophie, włóż to na siebie. Mój brat nie powinien oglądać mojej

żony bez ubrania.

Douglas wypuścił Sophie. Stała nieruchomo, kiedy Ryder ubierał ją w koszulę.

Koszula była miękka i sprana, pachniała Ryderem. Sophie zadrżała, ale stała nieporuszona i

milcząca. Wszystko stało się nie tak, jak pragnęła.

-Przyjemnych snów - mruknął Douglas i spojrzał bratu w oczy.

-Dziękuję - odparł Ryder, wziął Sophie za rękę i poprowadził z powrotem do sypialni.

Douglas stał i patrzył, dopóki nie zniknęli za drzwiami. Co tu się, do diabła, wyrabia?

Ryder nie odezwał się ani słowem

.

Pchnął ją na łóżko, a potem przewrócił na wznak.

Ściągnął z niej koszulę i sięgnął po krawaty. Ułożył się na niej, obwiązał krawatami

nadgarstki Sophie i przymocował je do wezgłowia.

-Dobrze - powiedział i zsunął się z niej. Stanął obok łóżka i spojrzał na Sophie. Była

blada i wściekła, ale ani pisnęła.

-Mnóstwo krwi - powiedział ze zmarszczonym czołem. - Przepraszam, że ci zadałem

ból, Sophie. A teraz nie ruszaj się i pozwól, że cię umyję.

Nie ruszała się, bo była zbyt zmęczona, by z nim walczyć. Spróbowała uwolnić

nadgarstki, ale Ryder dobrze ją związał. Dlaczego nie powiedział nic na temat jej ucieczki i

spotkania z bratem? Poczuła, że Ryder rozsuwa jej nogi i zacisnęła powieki. Mył ją wilgotną

myjką. Nienawidziła jego przewagi. Patrzył na nią jak na należące do niego kobiece ciało.

Skończył ją myć i przez chwilę milczał.

- Spójrz na mnie, Sophie - powiedział wreszcie.

Otworzyła oczy. Nie podobał mu się ich wyraz.

-Postąpiłaś bardzo głupio. To było szaleństwo. Nie podoba mi się, że pokazałaś się

naga Douglasowi. Nie rozumiem, dlaczego... ale to teraz nie ma znaczenia. Jesteś

zmęczona. Chcesz spać?

-Tak.

Rozwiązał jej nadgarstki, ale zatrzymał je w dłoniach i rozmasował je delikatnie. A

kiedy spostrzegł, że Sophie rozgląda się dookoła, powiedział: - Nie, bez koszuli. Przytulimy

się do siebie.

Łóżko było tak szerokie, że pomieściłoby sześć osób, ale on trzymał ją tuż przy sobie.

Czuła bicie jego serca.

Ryder zamknął oczy i westchnął.

-Lubię czuć twoje ciało tuż obok siebie - powiedział. - Jesteś ciepła i gładka.

Zamknąłem drzwi na klucz. Mam nadzieję, że nie chrapiesz zbyt głośno.

-Chrapię. Chrząkam jak świnia.

-Skąd możesz o tym wiedzieć? Wiem, że jestem twoim pierwszym mężczyzną,

pierwszym, który cię tuli nagą. Jeżeli się okaże, że w czasie snu nie jesteś taka słodka i

delikatna, nie powiem ci o tym. Nie chcę zranić twoich uczuć.

Prychnęła, a on ucałował jej włosy.

Ułożył się na wznak i zamknął oczy. Niech to szlag! Nie dał jej ani trochę rozkoszy,

ani krzty, ani odrobiny. Właściwie niczego nie zrobił dobrze. I to było dziwne, bo zazwyczaj

dawał tyle samo, ile brał.

Ale nie z nią. Będzie ją musiał nauczyć, jak ma zapomnieć ohydę minionych

miesięcy, także jego rolę w tym wszystkim. To trudne, lecz wspaniałe zadanie. Dokona tego.

Będzie ją musiał nauczyć kochania. Czuł przy sobie jej piersi, bardzo miękkie i delikatne.

Przypomniał sobie wyraz twarzy Douglasa. Widocznie usłyszał ich kłótnię i szedł sprawdzić,

co się dzieje. Ale nie robił im wymówek. I był miły dla Sophie.

Niech to piekło pochłonie!

Zasnął.

ROZDZIAŁ 15

Ryder obudził się w środku nocy. Czuł przy sobie miękkie i ciepłe ciało Sophie. Miał

wzwód. Pragnął jej, chciał ją posiąść już teraz, natychmiast. Zupełnie jakby jej pragnął od

zawsze. Przewrócił ją na wznak i całując, ułożył tak, aby mu z nią było wygodnie. Po czym

wszedł w nią, zdecydowanie i głęboko.

Krzyknęła. Ryder znieruchomiał, ale szaleństwo zwyciężyło i w jednej chwili

wszystkie obietnice, które składał sobie w duchu, że sprawi Sophie przyjemność, uleciały w

niepamięć. Nieco oprzytomniał, ale to i tak nic nie zmieniło. Odczuwał nieprzepartą żądzę,

więc naparł na Sophie jeszcze mocniej, a potem prawie z niej wyszedł, dysząc z napięcia i

dzikiej rozkoszy, a potem jeszcze raz i jeszcze, aż nagle znieruchomiał. Ale znów poczuł

szaloną chęć posiadania jej, uczynienia jej częścią siebie, związania jej ze sobą. Pragnął to

zrobić powoli, więc przyciągnął ją mocno i przewrócił się tak, aby Sophie znalazła się na nim.

Uniósł ją i usadził okrakiem na sobie. Wpiła palce w jego pierś, aby się z niego nie zsunąć.

Uchwycił ją w pasie, przeniósł dłonie na biodra i podniósł Sophie, a potem ją posadził, żeby

jej pokazać, czego oczekuje. Wszystkie jego kobiety lubiły od czasu do czasu go ujeżdżać, bo

wtedy mogły nadawać własny rytm. Doprowadzały go do szaleństwa i śmiały się aż do

chwili, gdy tak jak on zaczynały jęczeć i odchylać głowę do tyłu. Ale Sophie nie ruszała się i

nie jęczała. Tkwił w niej głęboko i zmuszał ją, by wpuściła go jeszcze głębiej. Pierś miała

wypiętą do przodu, piękną i białą. Ryder westchnął i przycisnął Sophie do siebie. Było

ciemno i nie widział wyrazu jej twarzy. Nagle usłyszał jej łkanie. Uniósł się, aby na nią

spojrzeć z bliska. Miała zamknięte oczy, a po policzkach spływały jej łzy.

Dobry Boże, czyżby znów zadawał jej ból? Nie przyszło mu do głowy, że w tej

pozycji wchodzi w nią bardzo głęboko, co dla Sophie, nienawykłej do uprawiania miłości,

musi to być bolesne. Szybko zdjął ją z siebie i ułożył z powrotem na wznak. A potem wpełzł

na nią i wszedł do jej wnętrza, ale już nie tak głęboko.

Chciał z niej wyjść, chciał ją całować i pocieszać, powiedzieć, że nie miał zamiaru

wchodzić tak głęboko, dopóki nie będzie gotowa na jego przyjęcie, ale nagle Sophie

poruszyła się, przewracając na bok, i Ryder znów przestał się kontrolować.

Powtórzyło się to, co za pierwszym razem. Odzyskawszy jasność umysłu, Ryder był

na siebie wściekły. Podparł się na łokciach i czuł pod sobą jej spazmy, czuł bicie jej serca i

był z siebie bardzo niezadowolony.

- Spij - powiedział i zsunął się z niej, W końcu zasnęła, ale przez długie minuty musiał

wysłuchiwać jej płaczu.

Następnego ranka obudził się w strumieniach słońca. Widząc przy sobie Sophie,

uśmiechnął się, ale zaraz potem przypomniał sobie niepowodzenia minionej nocy. Zachował

się jak gbur, i to nie raz, a dwa razy z rzędu, samolubny gbur, głupiec, półgłówek. Nie mógł

tego zrozumieć i czuł obrzydzenie do siebie.

Stało się. Teraz będzie się z nią liczył. Będzie cierpliwy jak nigdy dotąd. Do tej pory

nigdy nie musiał kobiecie okazywać cierpliwości. Uśmiech, żart, pieszczota i wszystko szło

jak z płatka. Nie doświadczył sytuacji, w której wymagano by więcej, niż z łatwością i chęcią

mógł ofiarować. Jego życie wypełniały śmiech i wesołość, przyjemności i beztroska wolność

- przejażdżki na ulubionym ogierze i przyzwolenie wszystkich kobiet, które znał, kochał i

utrzymywał. Nie czuł się za nic odpowiedzialny. Żył pogodnie i beztrosko. I dotyczyło to

również jego dzieci, wszystkich siedmiorga. Oznaczały nie kłopot i obowiązki, ale radość.

Tak właśnie było. Jego życie zostało zaplanowane przez życzliwe bóstwa. Teraz wszystko

uległo zmianie. Kobieta, którą sobie wybrał i wprowadził do swego życia, nie chciała go. Nie

była ani wesoła, ani radosna.

Sophie spała. Uniósł się na łokciu i przyglądał się jej. Włosy miała potargane, twarz

opuchniętą od płaczu, a jemu wydawała się piękna. Ta dziewczyna nie była pięknością, jak

niektóre ze znanych mu dam, nie była diamentem czystej wody jak Melissanda, niepra-

wdopodobnie śliczna siostra Alex, ale dla niego Sophie była niewiarygodnie piękna i

niewytłumaczalnie droga. Leciutko pogładził jej brew. Sophie powoli otworzyła oczy. Nie

poruszyła się i nie odezwała, tylko patrzyła na Rydera. Czuł, że jej napięcie się wzmaga, ale

nie przejmował się tym.

- Dzień dobry - powiedział i ucałował ją w usta.

Zesztywniała. Jej oczy pociemniały, a potem stały się czujne. Nie będzie tolerował

takiej obcości. - Przestań, do diabła! Nie skrzywdzę cię więcej, przysięgam.

- Mężczyźni zawsze krzywdzą kobiety.

- Muszę przyznać, że twoje doświadczenie rzeczywiście to potwierdza. Nie zaznałaś

niczego innego.

-W ciągu ostatniej nocy dwukrotnie zadałeś mi ból. I będziesz to robił ciągle i ciągle,

bo jesteś mężczyzną i masz więcej siły niż ja i masz nade mną przewagę, i możesz

mnie zmusić do wszystkiego, czegokolwiek zapragniesz.

-To wszystko? Może powinienem rozważyć możliwość zdeklarowania, że będę

dobry? - Ta udawana beztroska dała mu chwilę do namysłu. Bóg jeden wiedział, że

przy niej, przy swojej żonie, potrzebował wielu podobnych chwil.

Starała się go odepchnąć, ale leżał nieporuszony. Sapała z wysiłku i Ryder czuł, że

chce się go jak najszybciej pozbyć. To było irytujące. To było przerażające.

- Nie, Ryderze, nie wierzę ci. Będziesz mnie zmuszał, jak tylko poczujesz ochotę.

Okłamujesz mnie. Wszyscy mężczyźni kłamią, żeby uzyskać to, czego pragną.

Wypuścił ją i wstał z łóżka.

- Jeszcze mi zaufasz. Nauczysz się mi wierzyć.

Sophie leżała po przeciwnej stronie łóżka. Patrzyła na niego. Ryder dostrzegł w jej

oczach strach, przeklęty irracjonalny strach, i miał ochotę wyrzucić ją przez okno.

Dostrzegł całą ironię tej sytuacji. Zastanawiał się, jak ma postąpić. Zadzwonił, aby

przyniesiono gorącą wodę. Ubrał się i wyszedł z sypialni, pozostawiając milczącą Sophie w

łóżku, nakrytą po sam nos.

- Tej nocy widziałam Ducha Dziewicy - powiedziała Sinjun przy śniadaniu. -

Prawdopodobnie przyszła odwiedzić Sophie, ale trafiła do niewłaściwej sypialni. Pomyśl

tylko - dodała, zwracając się do bratowej - ciebie także może nawiedzić. Nic ci nie zrobi. To

nasz rodzinny duch. Po prostu będzie cię chciała przywitać w rodzinie Sherbrooke'ów. Jest z

nami już bardzo długo i wspominali o niej wszyscy hrabiowie.

-Nie opowiadaj o tym przeklętym duchu - powiedział aktualny hrabia. - Nie ma tu

żadnych duchów, Sophie. Ten brzdąc ma bardzo wybujałą wyobraźnię. Nie słuchaj jej.

-Prawdziwy duch? Nie żartujesz? - zapytał szeptem Jeremy. Nie chciał rozgniewać

hrabiego.

-Tak. Opowiem ci o niej. Później, kiedy będziemy jeździć konno.

-Nigdy jej nie widziałem - powiedział Ryder, odstawiając filiżankę. Wziął do ust

trochę jajecznicy, spojrzał na swoją żonę i mrugnął do niej porozumiewawczo. - Może

nas odwiedzi. Chciałabyś?

-Duch. Tak, chciałabym. Kim ona jest?

-Młodą damą, którą mąż zabił, zanim skonsumowali małżeństwo - wyjaśnił Ryder. -

Chyba w szesnastym wieku. Ma jasne, bardzo długie włosy i jest przezroczysta. Tak

twierdzi Sinjun. Najwyraźniej ukazuje się tylko kobietom z rodziny.

Alex otworzyła usta i zaraz je zamknęła.

- Wspominają o niej poprzedni hrabiowie Northcliffe - powiedziała Sinjun. - Szkoda,

że Douglas...

on nie chce o niej słyszeć, a co gorsza, zaklina się, że nie napisze o niej ani słowa.

Hrabia chrząknął i spojrzał ponurym wzrokiem na swoją żonę, która starannie dzieliła

kawałki łososia na swoim talerzu.

-- Musimy urządzić bal albo uroczyste przyjęcie powiedział Douglas, zwracając się do

wszystkich żeby przedstawić Sophie w towarzystwie. Do tego czasu Alex zabierze

Sophie z wizytą do co bardziej znamienitych sąsiadów.

-Czy Tony i Melissanda przyjdą na bal?

-Bez wątpienia, Sinjun - odparła Alex. A potem zwróciła się do Sophie. - Melissanda

jest moją siostrą. Jest niewiarygodnie piękna i wyszła za mąż za Tony'ego Parrisha,

wicehrabiego Rathmore. On, Douglas i Ryder są kuzynami w pierwszej linii.

Spodobają ci się. Być może przyjedzie również Tysen, najmłodszy z braci. Studiuje w

Oksfordzie i chce zostać pastorem.

-Ona nie może iść na bal ubrana w suknię Alex, Douglasie - odezwała się hrabina

matka ostrym tonem.

-Tak, całkowicie się co do tego zgadzam. Zamówiliśmy tę szwaczkę z Rye. Wiesz,

Alex, tę, która szyła dla ciebie.

-Ach, kochana Melissanda - odezwała się lady Lydia. - Tak bardzo pragnęłam ją mieć

za synową, ale Douglas mnie nie posłuchał. Potem łudziłam się, że może ty, Ryderze,

ale Tony okazał się po prostu niemożliwy.

-Tony ją poślubił, lady Lydio - powiedziała Alexandra lekkim tonem. - A zresztą Tony

zawsze jest niemożliwy. Na tym polega jego wdzięk. Polubisz go, Sophie, a on ciebie.

A co do Melisandy, cóż, ona także przeważnie bywa zabawna.

Sophie utkwiła wzrok w stygnącej jajecznicy na swoim talerzu. Nie znała ludzi, o

których rozmawiano i nie dbała o nich, tak jak oni nie dbali o nią. Tony, tak samo jak

mężczyźni na Jamajce, niechybnie ją uzna za ladacznicę. Sięgnęła po słodką bułeczkę i

skubnęła kawałek. Rozmowa toczyła się dalej, ale nie docierała do Sophie. Teściowa

wygłaszała nowe obelgi, skierowane pod jej adresem.

Nagle poczuła na sobie wzrok Rydera. Uniosła głowę i stwierdziła, że wpatruje się w

nią, zastygłszy z uniesionym widelcem. Coś było nie w porządku? Czyżby miała masło na

brodzie? Ryder uśmiechnął się.

- Wyglądasz dziś pięknie, Sophie, ale jesteś trochę blada. Życzę sobie, by moja żona

miała rumieńce na policzkach. Po śniadaniu włóż strój do konnej jazdy, a pokażę ci moje

ulubione miejsce. W przeciwieństwie do Douglasa nie spędzam czasu na włóczęgach wzdłuż

skarpy, która w każdej chwili może się pode mną osunąć. To zupełnie inne miejsce. Sama

zobaczysz.

Sophie nie miała pojęcia, co to takiego. Najprawdopodobniej zabierze ją w jakieś

ustronne miejsce i znów w nią wejdzie. Ból jeszcze nie minął. Mięśnie ud miała napięte i

obolałe. Nie chciała, aby Ryder znów się do niej zbliżył. Milczała.

Chciała spędzić trochę czasu z Jeremym, ale zanim zdążyła otworzyć usta, Sinjun i

Jeremy wstali od stołu. Sophie patrzyła, jak jej mały braciszek chwyta Sinjun za rękę i

uśmiecha się do niej. Wyszli razem.

- Sinjun, w przeciwieństwie do ciebie, ma dla niego posmak nowości - powiedział

Ryder z uśmiechem.

- A my, jako para małżeńska, zainteresujemy go później.

Nie podobało jej się, że tak dobrze wie, co dzieje się w jej głowie. Nie lubiła jego

nieodpartej logiki. Niewielu znanych jej mężczyzn przejawiało rozsądek. Także Ryder na

Jamajce nie był rozsądny. Był cyniczny, bezczelny i piekielnie wyrachowany.

- Możemy wejść na chwilę do gabinetu? - Ryder zwrócił się do Douglasa. - Chciałbym

z tobą porozmawiać, gdy Sophie będzie się przebierać w strój do konnej jazdy.

Lady Lydia wystrzeliła na odchodnym ostatnią salwę: - Drogi chłopcze, czy nie

powinieneś zaprosić na bal Harvestone'ów?

Ponieważ żaden z drogich chłopców nie wiedział, do którego z nich skierowano

pytanie, obydwaj skinęli głowami. Douglas zmarszczył brwi, a Ryder omal nie zaklął.

-Harvestone'owie mają trzy piękne córki - powiedziała lady Lydia. - Właśnie wróciły

z Bostonu. Mają w Ameryce krewnych. - A potem dodała, utkwiwszy w Sophie

wymowne spojrzenie. - Nie podoba mi się to.

-Mnie także nie, proszę pani - powiedziała Sophie, odłożyła serwetkę i odsunęła

krzesło, zanim lokaj Jamieson zdołał jej pomóc. Teściowa oczywiście dała do

zrozumienia, że jej nie lubi, bo Sophie w jej oczach była nikim.

-Nie śpiesz się, Sophie! - zawołała za nią Alex. - Ryder i Douglas mają mnóstwo

spraw do omówienia. Nie widzieli się od bardzo dawna, a jak wiesz, są sobie bardzo

bliscy.

Douglas zasiadł za biurkiem i patrzył, jak Ryder wielkimi krokami przemierza

gabinet. Przez chwilę obydwaj milczeli.

-Czarująca dziewczyna - powiedział wreszcie Douglas.

-O, tak.

-Nie zachowuje się jak młoda małżonka. Większość czasu przed twoim powrotem

spędzała sama. Wygląda na nieszczęśliwą.

Ryder przestał spacerować tylko po to, by zakląć.

-Najpierw myślałem, że tęskni za domem, ale tu chodzi o coś innego.

-Tak.

Ostatniej nocy zaskoczyła mnie. Kompletnie mnie zamurowało. Szedłem właśnie do

kuchni po mleko dla Alex, gdy zobaczyłem Sophie z twarzą bladą jak ściana, biegnącą przez

korytarz. Nie musisz mi nic mówić, Ryderze. Ale chciałbym ci pomóc, jeżeli to możliwe. Czy

to ty ją unieszczęśliwiłeś? Dowiedziała się o twoich kobietach? Skrzywdziłeś ją? Jest

zazdrosna?

-Składa się na to wiele powodów. Dziękuję ci, że się nią zaopiekowałeś do czasu

mego powrotu. Wolałbym, żeby matka uważała na to, co mówi, ale myślę, że to

niemożliwe.

-W końcu przebierze się miarka. Jeżeli stanie się nie do wytrzymania, po prostu jej

zagrożę, że ją przeniosę do jej domu wdowy.

-Wspaniała groźba.

-Właśnie.

Bracia uśmiechnęli się.

- Byłem niesłychanie zaskoczony na widok twojej żony i jej brata na progu domu.

Hollis natychmiast się zorientował, że to prawdziwa dama i że jej miejsce jest tutaj. Na

początku mnie unikała. Nie miałem pojęcia dlaczego. Byłem dla niej grzeczny, uprzejmy,

starałem się, żeby poczuła się jak w domu. A potem zorientowałem się, że mi nie ufa. Że mi

nie ufa jako mężczyźnie. Uznałem to za bardzo dziwne, niewytłumaczalne. Dlaczego ona jest

nieszczęśliwa, Ryderze?

- Boi się mnie. Prawdopodobnie ciebie także się bała.

Nastąpiło niezręczne milczenie.

-To kompletna bzdura - powiedział wreszcie Douglas. - Dlaczego twoja żona miałaby

się mnie obawiać? Nic takiego nie zrobiłem. Co więcej, nigdy nie zdarzyło mi się

spotkać kobiety, która by się bała ciebie. One się za tobą uganiają, nie dają ci spokoju.

Każda chce zedrzeć z ciebie bryczesy.

-Świat się zmienia.

-Czy możesz mi opowiedzieć, co zaszło na Jamajce? Nie, nie o wuju Brandonie, który

zapisał ci Kimberly Hall, ale wyjaśnij mi, dlaczego Sophie Stanton - Greville najpierw

chce być tutaj jako twoja /ona, a potem przerażona ucieka z sypialni.

-To niespecjalnie budująca historia, Douglasie. W jej życiu było wielu mężczyzn, ale

żaden z nich nic okazał się miły. - Boże, pomyślał, cóż za niesmaczny temat. - Prawda

jest taka - ciągnął ostrożnie - że okoliczności, w jakich znajdowała się Sophie i wszys-

cy owi mężczyźni, także nie były miłe.

-Doskonale rozumiem. Nie, nie wysilaj się na jeszcze większą dwuznaczność. Jeśli

zechcesz mi kiedyś o tym opowiedzieć, chętnie cię wysłucham.

-Dziękuję, Douglasie.

-Chłopak jest zachwycający. Urodził się ze szpotawa stopą?

-Tak. Doskonale jeździ konno. Myślisz, że poradzi sobie w Eton?

-Dajmy mu trochę więcej czasu.

-Sophie nienawidzi seksu. Nie znosi, kiedy jej dotykam.

Douglas spojrzał na brata.

- Do diabła, to piekielnie skomplikowane - ciągnął Ryder i przeczesał palcami włosy. -

Nie powinienem tego mówić o własnej żonie. Sprawa polega na tym, że ona mnie nie pragnie,

nigdy mnie nie chciała.

Wmanipulowałem ją w to małżeństwo. Wyobrażasz to sobie? Ja w roli chętnego do

żeniaczki? Ja zmuszający kobietę, by mnie poślubiła? Ale tak było i nie jestem z tego powodu

zadowolony. Ona w ogóle nie chciała wyjść za mąż.

Douglas słuchał w milczeniu.

- To bardzo dziwne - powiedział w końcu. - Jeżeli zechcesz o tym porozmawiać,

chętnie cię wysłucham.

A teraz muszę ci coś powiedzieć. Emily powiła bliźnięta. Niestety, dzieci zmarły.

Emily chce się z tobą zobaczyć. Powiedziała coś, czego Hollis nie zrozumiał. Coś w rodzaju,

że tak jest lepiej, bo to było nieuczciwe, że nie chciała ci tego zrobić.

-Zobaczę się z nią, kiedy tylko będę mógł.

-Rozumiesz, o co jej chodziło?

Ryder wzruszył ramionami i wyjrzał przez okno.

Douglas wziął z biurka bardzo piękny onyksowy przycisk do papieru i przełożył go z

ręki do ręki. - Myślę, że podjąłeś decyzję, co zrobisz ze wszystkimi twoimi kobietami i

dziećmi.

- Tak. Wiele się nad tym zastanawiałem. W drodze do domu miałem na to mnóstwo

czasu.

- Cóż to, nie było odpowiednich dam na statku?

Ryder obdarzył go surowym spojrzeniem.

- Pamiętaj, Ryderze, zanim poślubiłeś Sophie, wiodłeś żywot wolnego człowieka.

Podobnie jak ja przed ślubem.

Ryder uśmiechnął się krzywo.

-Wątpię, czy ona przejęłaby się, choćbym przedefilował przed jej nosem w

towarzystwie setki kobiet. Prawdopodobnie błagałaby je, żeby mnie trzymały z dala

od niej.

-Z żoną nigdy nic nie wiadomo, nawet z taką, która chce cię zabić wzrokiem. Sophie

może cię bardzo zaskoczyć, jeżeli dowie się o twoich wszystkich dotychczasowych

kobietach.

-Ha.

Douglas wyjął z szuflady biurka kartkę papieru kancelaryjnego.

-Bieżący stan wynosi siedmioro dzieci. - Zamilkł i spojrzał na brata. - Wiesz o tym. Z

pewnością zadecydowałeś, co zrobisz w tej sprawie.

-Tak. Zadecydowałem. Jestem teraz człowiekiem żonatym. W moim życiu nie będzie

już żadnych kobiet.

Hrabia usiadł w fotelu.

-Cieszę się, że postanowiłeś dochować wierności żonie. Utrzymywanie takiej gromady

obciążyłoby nawet najsilniejszego mężczyznę. Wierność ma swoje dobre strony.

-Zgadzam się - powiedział Ryder, a potem zdziwił się własnymi słowami. - Nie mogę

w to uwierzyć, ale się zgadzam. Pragnąć tylko jednej kobiety to prawdziwa rewelacja.

A chcę Sophie, i tylko Sophie. Dobry Boże, to zupełnie niewiarygodne, ale wiem, że

jest właśnie tak.

-Ja także przekonałem się, że żona to bezcenny skarb. Posiadanie żony to coś znacznie

lepszego niż wszystko, co dotychczas przeżyłem.

-Alex jest pierwszorzędna. Cieszę się, że wasze sprawy dobrze się ułożyły.

-O, tak. Ułożyły się. Ale to długa historia. Opowiem ci ją któregoś zimowego

wieczoru. To z pewnością bardziej zajmujące niż spisywanie wydarzeń z Duchem

Dziewicy w roli głównej. - Hrabia wstał. - Czeka cię nie lada zadanie, chłopie. Jednak

nic, co naprawdę ważne, nie przychodzi łatwo.

-Już doceniłem Sophie, jeżeli do tego pijesz. To dziwne, ale naprawdę ją doceniam.

Powiedziałeś mi kiedyś, że rozkwitam w obliczu trudnych wyzwań, im wyżej mierzę,

tym łatwiej o sukces. Nie przegram, Douglasie. Nie mogę.

-To znaczy, że ją kochasz.

-Mówisz bzdury, Douglasie. Miłość - słowo, które przyprawia mnie o mdłości.

Błagam cię, nie zacznij mnie zanudzać opowieściami o tym, jak bardzo uwielbiasz i

podziwiasz Alex, bo widzę, że jesteś zupełnie ogłupiały na jej punkcie. Ale miłość?

Nie zrozum mnie źle. Lubię Sophie, pewnie, że ją lubię. Pragnę jej i czuję przy niej

coś, czego nie odczuwałem nigdy dotąd. Chcę, żeby była szczęśliwa. Chcę, żeby

uwierzyła, że jest dla mnie ważna. To wszystko, nic więcej, ale i tak wystarczy.

Złapała mnie na całe życie. Douglas spojrzał na brata i uniósł brew.

- Nie widziałeś jej na Jamajce. Wyobrażasz sobie, że to nieszczęsna, cicha myszka. A

to prawdziwa diablica z piekła rodem, Douglasie, diablica wcielona.

Chciałem ją poskromić, podporządkować sobie. - Potrząsnął głową i znów zaczął

przemierzać gabinet.

-Wolałbym, żeby diablica wróciła. - Uśmiechnął się.

-Była niesforna, narowista i wygadana. Douglas przyglądał się bratu.

Sophie uśmiechała się. Nie mogła się opanować. Jej własna klacz była tutaj, w

Northcliffe. Ryder przywiózł ją z Jamajki. Sophie pochyliła się i pogłaskała długą szyję

klaczy. - Tęskniłam za tobą - powiedziała i odrzuciwszy głowę, pogalopowała przed siebie.

Podziękowała Ryderowi. Była tak wstrząśnięta tym, co dla niej uczynił, że okazała mu

szczerą wdzięczność. Ryder był zupełnie inny. Jego dobroć i uprzejmość wprawiały ją w

zakłopotanie, podobnie jak bezbrzeżna wyrozumiałość.

Ryder tylko wzruszył ramionami i powiedział: - Spasłaby się na śmierć, gdybym ją

zostawił w Camille Hall. Była tłusta i leniwa i za każdym razem, kiedy wchodziłem do stajni,

spoglądała na mnie smutnym okiem. Rżała, zupełnie jakby wymawiała twoje imię. Co

miałem zrobić?

- Dziękuję ci - powtórzyła Sophie.

Ryder jechał obok, zadowolony, że sprawił jej przyjemność. Wiedział, że mile ją

zaskoczył. Była mu zobowiązana. Zastanawiał się, co zrobi, żeby mu odpłacić. Znał ją dość

dobrze, by wiedzieć, że Sophie poczuje się jego dłużniczką.

Kiedy zachęciła klacz do galopu, Ryder puścił ją przodem wąską wiejską drogą,

biegnącą wzdłuż północnych granic posiadłości Northcliffe. Wstrzymał swego ogiera, który

był czarny jak sam grzech, a wytrzymałością przewyższał dwadzieścia portugalskich mułów.

Zaczął sobie pogwizdywać. Nareszcie w domu. Dzień był wspaniały, ciepły i

pogodny. A on przypodobał się żonie. Sprawy miały się dobrze. Ryder wiedział, jak ma

postąpić ze swoimi kobietami. A co do dzieci, należało po prostu powiedzieć o nich Sophie,

ale we właściwej chwili. Tęsknił za nimi. Pojedzie i zobaczy się z nimi jutro. Dla wszystkich

przywiózł prezenty.

Sophie skręciła i wjechała w cień ogromnego dębu, starego jak kredowe skały klifu,

ciągnącego się kilka kilometrów na południe. Odetchnęła głęboko i stwierdziła, że czuje się

doskonale. Ryder zachowywał się, jak przystało człowiekowi cywilizowanemu. Poza minioną

nocą. Okazał się wtedy arogancki i bezwzględny jak na Jamajce. Być może dzisiaj zdał sobie

sprawę, że Sophie nie chce, by jej dotykał, może po prostu będzie miły i kulturalny.

Zmarszczyła brwi.

Czekała na niego kilka minut, a potem zawróciła, żeby sprawdzić, czy nie wyjeżdża

zza zakrętu. Ani śladu Rydera.

Poczekała jeszcze chwilę, a potem zawróciła na drogę. Poczuła ukłucie niepokoju.

Czyżby mu się stało coś złego?

Wreszcie go dostrzegła. Nic mu nie było. Wstrzymał konia na środku drogi i w

najlepsze rozmawiał z jakąś siedzącą na gniadej klaczy kobietą. Sophie zobaczyła, jak kobieta

wyciągnęła rękę i lekko dotknęła rękawa Rydera. Nawet z daleka dostrzegła uśmiech Rydera,

błysk jego białych zębów. Nachylił się ku kobiecie.

Sophie poczuła, że coś się w niej poruszyło. Coś się w niej zbuntowało i zawrzało.

Zacisnęła szczęki i ściągnęła cugle.

Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, wbiła pięty w tłuste boki klaczy i skierowała

ją wprost na swego męża i zuchwałą nieznajomą, która wyglądała, jakby zaraz miała się

przesiąść na konia Rydera.

Ryder uniósł głowę i spostrzegł galopującą na niego żonę. Twarz miała bladą, ponurą i

zaciętą. Jezu, gotowa była zabić. Uśmiechnął się radośnie. Na początku był zły, że Sara go

zatrzymała. Ale teraz, widząc Sophie galopującą i najwyraźniej złą jak osa, ucieszył się.

Gniew, w przeciwieństwie do obojętności, zdradza uczucia.

Sara wciąż coś mówiła. Nie spostrzegła jeszcze pędzącej na nich wariatki. Pytała

Rydera, czy nie chce jej pocałować. Pochyliła się ku niemu i Ryder poczuł na policzku jej

słodkie usta. Wyciągnęła dłoń w rękawiczce i ujęła go pod brodę, aby zwrócić jego głowę ku

sobie. Ryder otworzył usta, by ją powstrzymać, ale zaraz je zamknął. Dobrze, niech Sophie

zobaczy, jak całuje go inna kobieta. Usta Sary były gładkie i świeże, ale Ryder nie czuł nic

poza zniecierpliwieniem. Chciał się dowiedzieć, jak zareaguje Sophie. Była tuż, tuż. Ryder

cofnął konia, żeby ich nie stratowała. Sara spojrzała na Sophie i zbladła.

- Kim jesteś, do diabła?

To był głos Sophie. Ryder nie słyszał podobnego tonu od przeszło dwóch miesięcy.

Był zimny, pełen złości i arogancki. Uwielbiał ten ton. W oczach Sophie płonął ogień.

- Trzymaj się z daleka od mego męża!

- Z daleka od kogo?

Nieszczęsna Sara usiłowała cofnąć swoją klacz, ale zwierzę ani drgnęło.

- Słyszałaś? Co mu powiedziałaś? Dlaczego go dotykałaś? Jak śmiesz go całować?

Trzymaj łapska przy sobie! I odsuń te swoje bezwstydne usta!

Sara zamrugała z niedowierzaniem. Odwróciła się od Sophie i spojrzała na Rydera,

który leniwie usadził ogiera i nie spuszczał oczu z twarzy żony. Uśmiechał się. Oczy mu

lśniły. Wyglądał arogancko, ale w jego niebieskich oczach nie błyszczał cynizm, lecz zado-

wolenie i Sara nie mogła tego zrozumieć.

- To twoja żona, Ryderze?

Ryder spojrzał na Sarę i skinął głową. - Właśnie miałem ci powiedzieć, ale wjechała

na nas jak furia. Sophie, schowaj pazurki. Oto Sara Clockwell, moja przyjaciółka. Saro, oto

moja żona Sophie.

W tej samej chwili Sophie zdała sobie sprawę, co uczyniła. Zachowała się jak

sekutnica, jak zazdrosna megiera. Wrzeszczała i przeklinała, no i obraziła tę kobietę. A Ryder

był z tego zadowolony. Wyglądał na uszczęśliwionego. Poczuła się poniżona, obnażona i

niepewna siebie. Właściwie nie wiedziała, czemu się tak zachowała.

W milczeniu skinęła głową kobiecie. Sara milczała jak grób. Była bardzo ładną

kobietą o dużym biuście, z niepewnym uśmiechem na szerokich ustach.

- Bardzo przepraszam - powiedziała Sophie, zwracając się do męża - że

przeszkodziłam ci w rozmowie z przyjaciółką. Ponieważ nie widzieliście się od kilku

miesięcy, zostawiam was, abyście odnowili znajomość.

Zawróciła i odjechała, jakby ją kto gonił. Ryder uśmiechnął się, spoglądając na nią. W

jego oczach lśniły złośliwe iskierki. Douglas miał rację, mówiąc, że Sophie jeszcze go

zaskoczy. To było wspaniałe. Słodki Boże, zaświtała mu nadzieja.

- To twoja żona, Ryderze?

W jej głosie nie było urazy, tylko najwyższe zdumienie.

Ryder odwrócił się i spojrzał w zdziwione oczy Sary. - Tak. Moja żona. Do wczoraj

byliśmy rozłączeni. Prawdziwa diablica, prawda? Szczerze wyraża swoje uczucia. Wybacz

jej, jest o mnie zazdrosna. I to mi się podoba. - Zatarł dłonie.

-Po... podoba ci się? - wyjąkała Sara, starając się pojąć dziwaczne zachowanie Rydera.

- Nigdy nie chciałeś, żeby kobiety były o ciebie zazdrosne. Beatrice powiedziała. .. -

przerwała i spłonęła rumieńcem.

-Ty i Bea? Dalej, powiedz mi prawdę, Saro.

-Bea mi powiedziała, że nie znosisz żadnych podejrzeń ani poleceń. Powiedziała, że

nie lubisz, kiedy kobieta jest poważna... Powiedziała też, że jesteś honorowy i kobieta

może mieć do ciebie zaufanie. Powiedziała, że jesteś lekkoduchem i lubisz się bawić.

Powiedziała, że zawsze dajesz kobietom rozkosz. A ja powiedziałam, że doskonale o

tym wiem.

Ryder milczał. A więc jego kochanki rozmawiały o nim. Poczuł się nieswojo.

Oczywiście, mężczyźni rozprawiali o kochankach, ale to normalne. Ale kobiety rozmawiające

o nim?

- Bea jest w błędzie - powiedział bardzo cicho.

- Sophie ma bardzo silną wolę i myślę, że moje przygody z innymi damami odeszły w

przeszłość.

-I to ci naprawdę nie przeszkadza? Uśmiechnął się szeroko.

-Ale ja chciałam się z tobą spotkać, powiedzieć ci...

-Że co, Saro?

- Że wychodzę za Davida Dabbsa - powiedziała pośpiesznie. - Ma farmę niedaleko

Swinley.

- Moje gratulacje. W takim razie nie jestem ci już potrzebny.

Sara pokręciła niepewnie głową. W końcu zdecydowała, że najbezpieczniej będzie

wybuchnąć śmiechem. Sara nigdy nie umiała się śmiać, kiedy tego po niej oczekiwano. Ale to

nie zrażało Rydera. Uwielbiał jej wielki biust, jej małe uszka. Zawsze powtarzał, nawet w

trakcie aktu miłosnego, że jej uszy smakują jak brzoskwinie. Nie rozumiała go, ale miała z

nim więcej przyjemności, niż się spodziewała od surowego Davida. Ale mąż - to mąż, zostaną

razem aż po grób. A teraz Ryder także został mężem. To zadziwiające i zupełnie

niewiarygodne, ale wyglądał na zadowolonego. A jego żona była zachłanna i zazdrosna.

- Musisz za nią jechać, Ryderze. Jest rozgniewana, bo zobaczyła cię ze mną. Jest zła,

że cię pocałowałam.

Ryder uśmiechnął się. Sara sprawiała wrażenie zadowolonej, że Sophie jest o niego

zazdrosna. Może kiedyś Sophie stanie się bardziej szczera i nie będzie musiał odgadywać jej

myśli. Pochylił się i pocałował Sarę w policzek.

- Życzę ci szczęścia u boku Davida, Saro. Żegnaj.

Nie pojechał za żoną. Zawrócił w kierunku Northcliffe. Niech Sophie sama pije piwo,

którego nawarzyła. Nie miał jej zamiaru przepraszać za Sarę ani za żadną inną. Ciekawe, co

ona teraz robi?

Pogwizdując, ruszył galopem do domu.

ROZDZIAŁ 16

Sophie wróciła godzinę po Ryderze. Czuła się głupio. Najchętniej wymierzyłaby sobie

klapsa. Po prostu nie rozumiała własnego zachowania. Zostawiła klacz w stajni nad wielkim

wiadrem owsa, porozmawiała z głównym stajennym McCallumem, który był sympatycznym

zrzędą i spoglądał na Sophie tak, jakby była koniem, a następnie ruszyła w kierunku domu.

Nagle zatrzymała się, nie wierząc własnym oczom. To nie może być prawda. Znowu to samo?

Na frontowych schodach stała młoda, bardzo ładna kobieta o ciemnych włosach. Ryder stał

stopień niżej. Kobieta pochylała się nad Ryderem i opierała dłoń na jego prawym ramieniu.

Mówił coś do niej, a ona kiwała głową. Sophie poczuła, że po raz drugi tego popołudnia

wywracają jej się wnętrzności. Zacisnęła zęby. Wszelkie racjonalne myśli uleciały z jej

głowy.

- Ty przeklęty łobuzie! - wrzasnęła do męża, grożąc mu pięścią.

Uniosła spódnicę i ruszyła w kierunku rozmawiających.

- Jak śmiesz? Odczep się od mego męża. Jeżeli spróbujesz go pocałować, wyłamię ci

ramię!

Tess Stockley zamarła. A ponieważ nie była głupia, szybko odstąpiła do tyłu.

- Na Boga, Ryderze, któż to taki? Wygląda jak wariatka. Nie rozumiem... czy to jedna

z twoich kobiet? Bardzo dziwne. Dlaczego ona się tak złości?

Z pewnością wie, że jest tylko jedną z wielu.

Ryder milczał. Patrzył na pędzącą ku nim Sophie. Biegła, wysoko zadzierając

spódnicę, żeby się nie przewrócić. Ryder z przyjemnością zerkał na jej kostki i bawił go

widok złości malującej się na jej twarzy. Włosy wysunęły się jej z wysoko upiętego koka i

grube pasma zwisały po obu stronach głowy. Uroczy kapelusz do konnej jazdy spadł na

ziemię.

Wariatka, naprawdę wariatka - jego wariatka. Cóż za cudowne określenie. Powróciło

przysłowiowe szczęście Sherbrooke'ów. Skrzyżował ręce na piersi i z bijącym sercem czekał,

co będzie dalej. Zazwyczaj jego kobiety nie pojawiały się w Northcliffe, ale Tess była

zaniepokojona długą nieobecnością Rydera. Bea powiedziała jej, że nie ma powodu do obaw,

bo Ryder jak kot, zawsze spada na cztery łapy, ale Tess nie wytrzymała i przyszła sprawdzić,

co się dzieje. Widząc, że Ryder jest cały i zdrowy, omal nie rozpłakała się ze szczęścia. I

wtedy... pojawiła - się ta wrzeszcząca dziewczyna.

Ryder uśmiechał - się tak szeroko, aż bolała go szczęka.

-Witaj, Sophie! - zawołał. - Odprowadziłaś klacz do stajni? Nakarmiłaś ją? Chcesz

porozmawiać z Tess? To moja przyjaciółka. Podejdź i zapoznaj się z nią.

Rozmawiamy o Jamajce i podróży statkiem...

-Ty nędzny zdrajco! Jeszcze jedna? Ile masz kobiet? Wszystkie są młode i piękne? Za

wszystkie swoje grzechy powinieneś zostać powieszony, zastrzelony i wypatroszony!

Powinnam cię... - głos zamarł jej w gardle. Sophie zbladła. Potrząsnęła głową i po

koku nie było już śladu. Włosy rozsypały się na plecach. - O nie, tego nie

powiedziałam.

Uniosła spódnicę i pobiegła do ogrodu, w kierunku greckich posągów. Niech sobie

obejrzy tych golasów, pomyślał Ryder. Pomyślał, że nieźle byłoby się z nią kochać pod

kiepską marmurową kopią Zeusa uwodzącego Ledę.

Zwrócił się ku Tess, która z niedowierzaniem spoglądała na uciekającą Sophie. - To

moja żona - powiedział z uszczęśliwionym uśmiechem. - Nazywa się Sophie Sherbrooke. Jest

o mnie bardzo zazdrosna. Musisz się od niej trzymać z daleka.

- Kto taki?

Ryder poczuł irytację. Czy jego ożenek naprawdę jest tak szokujący, że wszędzie

spotyka się z niedowierzaniem?

- Moja żona, do diabła. A teraz, Tess, skoro już wiesz, że jestem człowiekiem

żonatym, muszę ci zakomunikować, że nie będę się z tobą widywał. Chociaż... - zamilkł i

uśmiechnął się - chociaż spędziliśmy razem miłe chwile. Ale teraz musimy z tym skończyć.

Masz zamiar wyjść za mąż?

Tess patrzyła na niego, jakby miał dwie głowy.

-Ależ ty kochasz kobiety. Bea mówi, że potrzebujesz odmiany i...

-Kimże jest Bea? Waszą matką przełożoną? Zaprasza was wszystkie na podwieczorki

i udziela rad? Sophie jest moją żoną. Jeśli masz zamiar zmienić wkrótce stan cywilny,

pozwól, że ci coś powiem. W Southampton znam pewnego bardzo miłego mężczyznę.

Jest pierwszym oficerem na berkantynie. Solidny człowiek, godny podziwu,

naprawdę. Bardzo męski typ, ma ramiona silne jak konary dębu.

Tess przyglądała mu się przez dłuższą chwilę. - Dziewczyna powinna wyjść za mąż -

powiedziała wreszcie. - Sara mówi, że mężowie mogą bekać i chrapać, ale są z nami przez

całe życie. Jak on się nazywa?

Ryder podał jej nazwisko. Tess wyraziła zainteresowanie.

Wchodząc do holu, Ryder czuł się wspaniale. Dałby wiele, aby móc uczestniczyć w

podwieczorku, na którym zbierały się jego kochanki.

Dochodziła północ. Ryder przetarł oczy i jeszcze raz przejrzał listę, którą sporządził

podczas podróży powrotnej z Jamajki. Był zadowolony. Opadł na oparcie fotela i na chwilę

zamknął oczy.

Wyobraził sobie Sophie w małżeńskim łóżku. Prawdopodobnie jeszcze nie usnęła i

leży przestraszona, że przyjdzie i zechce ją znów zmuszać do pieszczot miłosnych, Ucząc na

to, że przez sen nie będzie się przed nim broniła. Ale on nie przyszedł do sypialni i miał

zamiar jeszcze z tym poczekać. Niech się zastanawia, co jej mąż robi. Nie powiedział ani

słowa na temat jej zachowania. Ani słowa. Jeżeli w jego oczach pojawiał się

porozumiewawczy błysk, kiedy na nią spoglądał, trudno, nie umiał nic na to poradzić. Trak-

tował ją w niesłychanie uprzejmy sposób. Sophie była najeżona, Ryder rozpoznawał

symptomy. Wydawało mu się, że czyta w jej myślach. Znał się na kobietach. A Sophie,

chociaż taka skryta, także była jedną z nich. Obecność gadatliwej rodziny okazała się

pomocna. Po kolacji Ryder odesłał żonę do łóżka, pogładziwszy ją po policzku. Spojrzała na

niego wściekła i zdumiona. Bardzo obiecujące.

Ryder otrząsnął się z rozmyślań i wypisał na kartce jeszcze jedno nazwisko. Joseph

Beefly. Kiepskie nazwisko, ale mężczyzna był solidny i miły. Niejednej dziewczynie mógłby

się trafić znacznie gorszy mąż. Miał wydatny brzuch, ale nie pił zbyt wiele i nie maltretował

kobiet. Nie miał nieświeżego oddechu i kąpał się wystarczająco często. Ryder był

przekonany, że Emily dogada się z Josephem. Zgodnie z tym, co powiedziała Bea i

powtórzyła Tess, mąż to mąż, ktoś na całe życie. Ryder zapatrzył się w zamyśleniu w płomień

świecy.

Lista, którą sporządził, była imponująca, a udało mu się dodać jeszcze kilka nazwisk.

Przy nazwisku każdej z kobiet zdołał zapisać co najmniej cztery nazwiska mężczyzn. Dobrze,

że spędził tu całe swoje życie. Znał prawie wszystkich w promieniu siedemdziesięciu

kilometrów. Dzięki Bogu, mieszkało tu wielu mężczyzn. Ważny był również odpowiedni do-

bór. Nie wszystkie kobiety pragną wyjść za mąż, ale Ryder chciał mieć pewność, że każda z

nich będzie miała w czym wybierać. Jeżeli zechcą wziąć ślub, da im posagi. Te, które nie

zechcą... cóż, te również wyposaży. Zastanawiał się, czy powinien także zestawić listę

ewentualnych opiekunów w Londynie. Nie, to byłoby zbyt ordynarne, nazbyt prymitywne jak

na człowieka jego pokroju.

Pomyślał o swoich dzieciach i uśmiechnął się. One zawsze były obecne w jego życiu i

takimi pozostaną. Ani przez chwilę nie wątpił, że pojawią się nowe. Boże, jak bardzo za nimi

tęsknił. Z radością wyglądał nadchodzącego dnia.

W końcu poczuł zmęczenie i uznał, że Sophie dość długo czeka w niepewności. Wstał

i przeciągnął się. Zdmuchnął świecę. Znał każdy centymetr domu i nie musiał sobie oświetlać

drogi.

Sophie nie spała. Siedziała na łóżku, wpatrując się w przeciwległy kąt sypialni. Ryder

prędko zapalił świecę i cicho podszedł do łóżka. W pierwszej chwili Sophie w ogóle go nie

dostrzegła. A potem zwróciła ku niemu twarz i Ryder spostrzegł, że jest bardzo blada, ma

rozszerzone źrenice i mruży oczy przed światłem świecy.

- Co się stało? Miałaś zły sen?

Sophie pokręciła głową. Ryder przyglądał się jej splątanym gęstym włosom,

opadającym na twarz i ramiona. Oblizała wargi. Zacisnęła pięści na brzegu kołdry.

-Wydaje mi się, że ukazał mi się wasz Duch Dziewicy.

-Słucham?

-Duch Dziewicy - duch dworu Sherbrooke'ów. Myślę, że Sinjun miała rację. Ona

chciała mnie powitać w waszej przeklętej rodzinie.

-Koszałki opałki. Przyśniło ci się, ot, i wszystko.

Sophie pokręciła głową. Na początku była przestraszona, bardzo przestraszona. Ale

młoda kobieta, prawdopodobnie duch, spojrzała na Sophie i było tak, jakby mówiła, chociaż

jej usta się nie poruszały. Sophie słyszała jednak łagodny głos, który zabrzmiał cicho, ale z

wielkim przekonaniem: - Nie obawiaj się. Nawet jeżeli tu przyjdą, wszystko będzie dobrze.

- Kto? - spytała Sophie głośno. - Kogo masz na myśli?

Młoda kobieta zamigotała w przyćmionym świetle, zalśniła i zniknęła, chociaż

właściwie nie wykonała żadnego ruchu. Sophie wyraźnie ją widziała, chociaż w sypialni było

ciemno, zbyt ciemno, żeby zauważyć szczegóły, które jednak spostrzegła. A potem, kiedy

Ryder wszedł do pokoju, postać po prostu zniknęła.

-Duch Dziewicy nie istnieje, Sophie. To po prostu legenda, nic więcej. Sinjun jest

bardzo pomysłowa - nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że to ona czasami

odgrywa nieszczęsną młodą damę, żeby się zabawić naszym kosztem. A ty miałaś

tylko dziwny sen.

-Nie, to nie był sen. Ona do mnie przemówiła. To znaczy właściwie nie mówiła, ale ja

ją słyszałam, i słowa brzmiały bardzo wyraźnie.

Ryder postawił świecę na stoliku nocnym i usiadł na łóżku obok Sophie, nie dotykając

jej.

- Jakie to były słowa, których właściwie nie wypowiedziała?

- Powiedziała, żebym się nie bała, bo nawet jeśli oni przyjdą, wszystko będzie dobrze.

Ryder zamyślił się. Czegoś takiego zupełnie się nie spodziewał. Podejrzewał raczej, że

wiadomość dotyczyć mogła ukrytego skarbu lub czegoś w tym rodzaju. Może proroctwa, że

Sophie urodzi bliźnięta, które dorosną, by poślubić kogoś z rodziny królewskiej.

-Do diabła, a cóż to może znaczyć? Na miłość boską, jacy oni?

-Spytałam ją, ale ona zniknęła. Wtedy ty wszedłeś. Myślę, że ją wystraszyłeś.

-Bzdura.

Sophie zwróciła się ku niemu i w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że jest w

koszuli nocnej, a Ryder siedzi tuż obok, dzięki Bogu całkowicie ubrany, ale jednak. Był przy

niej, siedział na łóżku i był jej mężem. Zapomniała o duchu i o usłyszanych słowach.

Zapomniała o swoim okropnym zachowaniu. Zapomniała nawet o dwóch ładnych kobietach.

Zaczęła bardzo powoli odsuwać się od Rydera, aż znalazła się na drugim brzegu łóżka.

Ryder udawał, że tego nie widzi. Wstał, przeciągnął się i zaczął się rozbierać.

Nie będzie na niego patrzyła. Tym razem nie będzie.

-Co robiłeś? Jest bardzo późno.

-Ach, to i owo.

-Spędzałeś czas z legionem swoich kobiet, prawda?

-Z legionem? Nie starczyłoby ich nawet na niewielki batalion. Jestem tylko jeden,

Sophie, bez względu na to, co sądzisz o mojej sile i żywotności.

-Nie obchodzi mnie to. Mam w nosie historie o twoich podbojach. Żartujesz sobie ze

mnie, kpisz sobie, a ja tego nie lubię. Utrzymuj setkę kobiet, utrzymuj ich pięćset.

Mnie to nie obchodzi.

-Jesteś tego pewna, Sophie? Widziałaś dziś tylko dwie i wpadłaś w wielką,

zachwycającą złość.

Sophie spojrzała na nagiego Rydera. Był wysoki i gładki, bardzo dobrze zbudowany,

musiała to przyznać. Odwróciła wzrok w stronę drzwi.

-Nie pozwolę na bieganinę po korytarzu. Chcę być jedynym mężczyzną, który ogląda

cię w nocnej bieliźnie.

-Bardzo się tego wstydzę. Nie mogłam dziś spojrzeć w twarz twemu bratu.

-Domyślam się. Ale może Douglas jest krótkowidzem. A teraz oczyśćmy atmosferę i

wyjaśnijmy sobie pewne sprawy. Przez - cały wieczór czułem, że chcesz mi natrzeć

uszu. Proszę bardzo, daj upust złości, wyraź swój słuszny kobiecy gniew.

-Chciałbyś tego, prawda? Chciałbyś, żebym na ciebie nawrzeszczała, poczułbyś się

wtedy bardzo ważny. Mężczyźni lubią, kiedy kobiety o nich walczą, lubią czuć się

ośrodkiem zainteresowania. Więc ci powiem, Ryderze Sherbrooke. Nie czuję nic!

Kompletnie nic, mniej niż nic. Byłam trochę rozgniewana ze względu na twego brata.

Dla hrabiego musi to być kłopotliwe. Te wszystkie kobiety uganiające się wokół

Northcliffe Hall, wiszące na twoim ramieniu, szepczące ci do ucha i obcałowujące cię.

-Och, znam tę śpiewkę. Słyszałem ją kilkanaście razy.

Podrapał się po brzuchu. Sophie nie spuszczała oczu z jego długich palców. Nie był

specjalnie owłosiony, ale gęste brązowe włosy na podbrzuszu... zmusiła się, by przenieść

wzrok na jego twarz. Ryder czuł, że Sophie mu się przygląda.

- Na Boga, chcesz, żebym ci uwierzył, że wszystkie twoje wrzaski i przekleństwa były

tylko w obronie nieszczęsnego Douglasa, zagrożonego przez moje kobiety?

Sophie wiedziała, że kopie pod sobą dół, tunel, który w końcu dotrze do samych Chin.

Musi położyć temu kres. Zagryzła usta tak mocno, że poczuła ból. Pokręciła głową.

-Cieszę się, że zaczęłaś nad sobą panować, moja droga żono. Ale jeśli masz ochotę

wygłosić jakąś tyradę, to proszę bardzo, nie krępuj się.

-Idź do diabła! - powiedziała Sophie i całą uwagę skupiła na tym, by nie otwierać

więcej ust.

Ryder uniósł ręce nad głową i przeciągnął się. Znów mu się przyglądała, a on o tym

wiedział. Jego męskość zwiększyła rozmiary, nic nie mógł na to poradzić. Przypatrywała mu

się przez dłuższą chwilę, a potem, uświadomiwszy sobie, co czyni, odwróciła wzrok i

spojrzała w ciemność za oknem.

- Sara i Tess były przerażone - powiedział Ryder, chcąc dodać oliwy do ognia. - Nie

mogły się pogodzić z myślą, że toleruję zazdrosną żonę.

Sophie nie połknęła haczyka.

Uśmiechnął się z zadowoleniem. Uniósł kołdrę i położył się na łóżku.

Sophie poczuła, jak łóżko zapadło się pod jego ciężarem i pomyślała, że jeśli ma

uciekać, to teraz nastąpił odpowiedni moment.

-Nie, Sophie.

-Co nie, ty samochwało?

- Nie próbuj uciekać. Zamknąłem drzwi na klucz.

To było po prostu śmieszne. Sophie zamknęła na chwilę oczy, a potem zwróciła się ku

niemu.

- Ryderze - powiedziała - nie chcę, żebyś mnie znowu zmuszał. Nie poniżaj mnie i nie

każ się błagać.

- Połóż się Sophie. Na wznak.

Potrząsnęła głową.

-Jak sobie chcesz. Jeżeli będziesz dla mnie dobra, opowiem ci coś. Chcesz?

-Nie - odparła, ale się położyła.

- Dobrze. - Ryder położył się obok niej i przyjrzał się jej twarzy. Piękna twarz.

Dotknął palcem czubka jej nosa. - Cieszę się, że tu jesteś - powiedział.

-Dlaczego?

-Bo jesteś taka, jaka jesteś, i odnalazłem cię dzięki szczęśliwemu splotowi

okoliczności, a co więcej, miałem dość rozsądku, żeby się z tobą ożenić.

-Bzdura. Jestem niczym. Kiedy wreszcie to sobie uświadomisz? Po prostu zostałeś

wciągnięty w serię dziwnych wydarzeń. Ulitowałeś się nade mną i nic więcej. Twoja

matka mną pogardza. Nie pasuję tutaj. Proszę cię, Ryderze...

-Zastanawiałem się nad tym - powiedział powoli i pogładził palcami policzek Sophie,

jej nos i usta.

Rzeczywiście tu nie pasujesz.

Zamarła, poczuła gwałtowny, nieoczekiwany ból.

-Nie, nie zrozum mnie źle. To nie jest twój dom. Tutaj panią domu jest Alex, chociaż

wydaje mi się, że nieszczęsna dziewczyna musi o wszystko walczyć z moją matką. To

nie jest twój dom. Mam Dom na Wrzosowiskach, niedaleko Truskawkowego

Wzgórza, gdzie mieszkają mój kuzyn Tony Parrish i jego żona, Melissanda.

-Masz dom?

-Nigdy tam nie mieszkałem. Jeżdżę trzy, cztery razy w roku. Posiadłość ma sporo

ziemi uprawnej, na której mieszka dwadzieścia rodzin dzierżawców. Mam zarządcę,

Allena Dubusta, który zajmuje się wszystkimi sprawami. - Przerwał i zmarszczył

brwi. - Zaczynam myśleć, że mężczyzna powinien sam zarządzać własnym mieniem.

Jak myślisz, Sophie? Pojedziemy do Domu na Wrzosowiskach? Chciałabyś zostać

panią własnego domu?

Oczy Sophie zabłysły. Ryder się nie mylił. Na jej twarzy odmalowała się radość, która

na chwilę zaćmiła strach. - Tak - powiedziała. Otworzyła usta, żeby dodać coś jeszcze, ale

Ryder przyłożył jej palec do warg.

-Nie, moja droga. Wiem, że chciałabyś mi zadać mnóstwo pytań, żeby tylko nie

dopuścić do zbliżenia. Pomówimy o Domu na Wrzosowiskach, kiedy skończymy się

kochać.

-Chcę, żebyś przestał czytać w moich myślach, zanim sama je zrozumiem.

-Czuję z tobą takie powinowactwo duchowe, że nie mogę się przed tym powstrzymać.

A teraz, Sophie, chcę, żebyś mi wyświadczyła przysługę.

Spojrzała na niego zaniepokojona.

- Jestem twoim mężem. Nie zrobię ci krzywdy.

Twoje szczęście leży mi na sercu. Skiń głową, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi.

Sophie skinęła głową.

-Dobry początek. Chcę, żebyś mnie dobrze zrozumiała. Będziemy się kochać każdej

nocy. Chcę, żebyś się do mnie przyzwyczaiła i zaufała mi. Chcę, żebyś zapomniała o

wszystkich mężczyznach z przeszłości. Abyś ich wymazała z pamięci. Chcę, żebyś

zapomniała o podłościach i brutalności wuja. Chcę, żebyś myślała tylko o mnie i o

nas.

-To bardzo trudne.

-Wiem, ale dziś znów zachowywałaś się jak diablica z piekła rodem, jak zazdrosna

dziewucha, jak dzika Amazonka, która na Jamajce uratowała mnie przed nożem

Thomasa. Więc wstąpiła we mnie nadzieja. A teraz, Sophie, zdejmij tę nocną koszulę.

Nie chcę, by dzieliły nas ubrania. Nie w nocy, nie kiedy jesteśmy sami. Chcę na ciebie

patrzyć. Chcę czuć twoje piersi w moich dłoniach.

-Ryderze, ja naprawdę nie chcę...

Nic mnie to nie obchodzi, Sophie. Więc daj spokój tym protestom. Może dzisiejszej

nocy pozwolisz, abym ci dał trochę rozkoszy. Mam zamiar cię wycałować. Całą, caluteńką.

Nigdy z ciebie nie zrezygnuję, więc lepiej będzie, jeśli się z tym pogodzisz i wyjdziesz mi

naprzeciw.

Nie przestawał mówić. Plótł bzdury, niektóre zupełnie zabawne, i dałby wszystko za

jeden uśmiech Sophie. Ale ona leżała milcząca i nieobecna duchem. Nie walczyła z nim, ale

pięści miała zaciśnięte. Ryder miał ochotę kąsać palce jej nóg, poczuć delikatne ciało

pomiędzy jej udami, ale leżąca obok kobieta nie miała zamiaru na to pozwolić. Dziwne, ale

nie był ani trochę zakłopotany. Nie okłamywał jej. Nigdy z niej nie zrezygnuje. Sophie

jeszcze o tym nie wie, ale pozostaną razem aż do grobowej deski.

- Rozumiem, będę musiał trochę poczekać. Nie pozwolisz mi wycałować całego ciała.

Ucałował jej piersi, rozkoszując się ich smakiem i gładkością. Powędrował niżej,

całując brzuch. Pieścił ją i głaskał. Sophie starała się odsunąć. Ryder znieruchomiał. To był

dopiero początek.

Postanowił wejść w nią głęboko, aż do granicy bólu. Obiecał, że nie sprawi jej bólu i

nie chciał złamać obietnicy. Nie będzie jej denerwował jak poprzedniej nocy. Odsunął się i

pogłaskał po twarzy. Sięgnął po stojący na nocnym stoliku słoiczek z kremem.

-Co to? - Sophie nie spuszczała oczu z Rydera.

-Ciii... Zaraz zobaczysz.

Położył dłoń na jej brzuchu. Nogą rozsunął jej uda i wsunął w nią nasmarowany

kremem palec. Na chwilę zamknął oczy. Boże, tak bardzo jej pragnął. Masował ją powoli i

delikatnie, zagłębiając palec coraz bardziej. A potem włożył w nią drugi palec, żeby roz-

szerzyć drogę. Sophie drżała i starała się odsunąć, lecz Ryder trzymał ją mocno.

- Do diabła, przestań! - Usiłowała zsunąć nogi, ale wskórała tylko tyle, że jego palce

zagłębiły się jeszcze bardziej.

- Cicho, kochanie. Nie protestuj, będę cię tak masował, dopóki nie zgodzisz się,

żebym w ciebie wszedł.

Kiedy poczuł, że stała się wilgotna i gotowa, ułożył się na niej. Bardzo powoli wszedł

w nią, panując nad sobą i przyglądając się twarzy Sophie. Nie było na niej bólu, za to mógł

dać głowę. Sophie nie zarzuci mu, że sprawił jej ból. Wiedział jednak także, że i tym razem

nie uda mu się sprawić jej przyjemności. Liczyło się to, że jej ciało zapoznawało się z jego

ciałem. Że Sophie uczyła się jego dotyku, że kiedy ją pieścił, jej ciało zaczynało reagować.

Cierpliwości.

Teraz ją posiądzie. Naparł na nią, a potem prawie z niej wyszedł. Ponawiał ruch

łagodnie, starając się zgrać z Sophie. I nagle zdał sobie sprawę, że z Sophie czuje się inaczej

niż z wszystkimi dotychczas znanymi kobietami. Stanowiła centrum jego odczuć. Jego ciało i

umysł skupiały się wyłącznie na niej. Zrobiłby wszystko, aby tylko sprawić jej przyjemność i

nieważne, jak długo będzie musiał na to czekać. Chciał odnieść zwycięstwo. Uzbroił się w

cierpliwość. Coś zupełnie nowego, coś, w co Douglas z pewnością by nie uwierzył.

Przypomniał sobie, jak jego brat żartował, że służący zaszywa Ryderowi bryczesy, bo

słynął z tego, że kiedy zaczął, nie przerywał. Z Sophie było inaczej, po prostu dlatego, że on

sam się zmienił.

- Dotrzymam obietnicy - powiedział cicho. - Pamiętasz? Obiecałem, że jeżeli będziesz

dla mnie dobra, to ci coś opowiem. Byłaś dobra, Sophie. A następnym razem będziesz jeszcze

lepsza. To jest historia o jednonogim piracie, który znalazł się na bezludnej wyspie w

towarzystwie trzech pożądliwych kobiet.

Pierwsza z nich nazywała się Bella i była mocno zbudowaną dziewczyną o wielkich

piersiach i szerokich biodrach. Natychmiast zakochała się w piracie. Nic dziwnego, od trzech

miesięcy nie widziała mężczyzny. Zaciągnęła go na plażę i rozebrała. Ale wtedy nadeszła

druga kobieta, o imieniu Goosie, zobaczyła drewnianą nogę pirata i wiedziała, że to

mężczyzna dla niej. Jej ulubionym zajęciem było rzeźbienie w drewnie. W czasie trzech

długich miesięcy pokryła rzeźbami kilkanaście pni palm. Obie kobiety zaczęły się kłócić i

wrzeszczeć na siebie, a pirat leżał nagusieńki i uśmiechał się jak goryl, zadowolony z sytuacji,

w jakiej się znalazł, gdy wtem nadeszła trzecia kobieta, imieniem Brassy. Nie uwierzysz, co

ona zrobiła.

Sophie wydała głośne parsknięcie, a potem zaczęła chrapać.

- Bardzo dobrze, jeszcze się nie nauczyłaś doceniać moich opowieści. Jutro

wieczorem poznasz dalszy ciąg historii i dowiesz się, co Bella, Goosie i Brassy zrobiły

nieszczęsnemu jednonogiemu piratowi.

Ucałował Sophie w czoło i wyszeptał: - Może jutro nabierzesz kremu na rękę i

rozsmarujesz go na mnie. Jak myślisz?

-Nie - odpowiedziała wyraźnie. - Najchętniej przyłożyłabym ci pałką w głowę i

wrzuciła cię do morza razem z twoimi wszystkimi kobietami.

-A może... - ciągnął zadowolony, niczym kogut, którego wypuszczono między kury -

może jutro wcale nie będziemy potrzebowali kremu. Patrzę w przyszłość

optymistycznie, no i jestem twoim mężem.

-Ile kobiet miałeś? Ile kochanek?

-W każdym razie więcej niż trzy. Teraz wszystkie należą do przeszłości.

Sophie zesztywniała.

- To była pierwsza rzecz, jaką usłyszałem po przyjeździe do Montego Bay. Miałaś

trzech kochanków.

Cóż, ja miałem więcej kobiet, niż ty rzekomo miałaś mężczyzn. Nie będę cię

okłamywał. To było zanim cię spotkałem i postanowiłem się z tobą ożenić.

- Nie dbam o to, czy je zachowasz.

Było to tak oczywiste kłamstwo, że Ryder pochylił się nad nią i ucałował w koniuszek

nosa.

-Jesteś piękna - powiedział.

-To ty jesteś krótkowidzem, a nie twój przeklęty brat.

-Ach, odrobina octu i żółci. Pośpijmy trochę. Jutro obudzę cię wczesnym rankiem.

Będziesz słodka i ciepła od snu, Sophie, i wejdę w ciebie. Będę się poruszał powoli i

łagodnie i będzie ci się podobało. Odrobinkę.

Milczała. Ryder nie popadł w rozpacz.

Kiedy obudził się następnego ranka i wyciągnął rękę, okazało się, że jego żona już

wstała. Niech to piekło pochłonie, pomyślał. Na drugi raz nie podzieli się z nią planami na

przyszły dzień.

*

- Alex - zwrócił się Ryder przy śniadaniu do swojej bratowej - byłbym ci wdzięczny,

gdybyś zechciała zabrać Sophie z wizytą do naszych sąsiadów. A jeśli chodzi o bal, to jeszcze

z tym zaczekamy.

- Ach, więc sam uznałeś, że ta dziewczyna nie będzie sobie umiała poradzić w

towarzystwie naszych znamienitych przyjaciół.

Ryder uśmiechnął się do matki. Przyszła na śniadanie uzbrojona i nie zwlekała z

wystrzeleniem pierwszej salwy.

- Nie, wcale nie - powiedział swobodnie. - W piątek wyjeżdżamy z Sophie do naszego

Domu na Wrzosowiskach.

Przy stole zapanowało istne piekło.

-To niemożliwe!

-Ależ, Ryderze! Twój dom jest tutaj!

Douglas milczał, tylko się uśmiechał, schowany za filiżanką kawy.

- Zostały nam dwa dni, Sophie - powiedziała Alex spokojnie. - Musimy skompletować

twoją garderobę, a to nie jest zbyt wiele czasu.

I wtedy Sophie zdała sobie sprawę, że Jeremy posmutniał i wpatruje się we własny

talerz.

Ryder, oczywiście, znowu wiedział, co się dzieje. I wiedział, co ma zrobić. - Mam

nadzieję, Jeremy, że nie masz nic przeciwko temu, by zostać kilka tygodni tutaj, w Northcliffe

Hall. Wiem, że Sinjun potrafi być nieznośna jak prawdziwa diablica, ale jeśli potrafisz znieść

jej towarzystwo, możesz tu zostać.

Jeremy spojrzał na siostrę. Sophie zmusiła się do uśmiechu.

-To zależy od ciebie, Jeremy - powiedziała.

-Sinjun zabierze mnie na farmę, żeby mi kupić kucyka - wybuchnął chłopiec z

poczuciem winy i podnieceniem.

Sophie dowiedziała się od Sinjun, że Ryder ma zapłacić za kucyka.

W ciągu trzech następnych dni Sophie poznawała sąsiadów i przymierzała nowe

suknie, a Ryder odwiedzał dawne kochanki. Oczywiście, wszystkie już wiedziały, że się

ożenił. Bea zwołała spotkanie. Trzy spośród pięciu kobiet były zainteresowane

zamążpójściem. Podał im nazwiska mężczyzn z listy i dał czas do zastanowienia się nad

dobrymi stronami kandydatów. Emily wciąż jeszcze leżała w łóżku, nabierając sił po

porodzie, ale na widok Rydera uśmiechnęła się. Dwie pozostałe kobiety chciały popróbować

szczęścia w Londynie. Ryder dał im pieniądze i życzył powodzenia.

Kiedy Bea otworzyła mu drzwi do swego domku, Ryder uściskał ją i powiedział: - Nie

wpuściłabyś mnie do środka, gdybyś nie była tak bardzo do mnie przywiązana.

- Ale na szczęście jestem przywiązana, paniczu Ryderze!

Uwielbiała nazywać go paniczem. To była jedna z jej fantazji. Bea miała najwięcej

zdrowego rozsądku i najbardziej niecodzienne zachcianki ze wszystkich znanych mu kobiet.

- Słyszałam, że odwiedziłeś wszystkie swoje kochanki i przedstawiłeś im listę

kandydatów na mężów.

Ryder wywrócił oczami, idąc za nią do małego, staromodnego saloniku.

-Chciałabyś przejrzeć tę listę?

-O nie, sir. Ja wybieram się do Londynu, tak samo jak Laura i Molly. Myślę, że

zaproponuję Emily, aby ze mną pojechała. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje, to zejście

na złą drogę. A tak się zdarza, gdy kobieta jest zbyt wrażliwa. Muszę pilnować, żeby

nie dostała się w szpony jakiegoś innego despotycznego mężczyzny. Myślę, żeby

założyć pensjonat, paniczu Ryderze, całkiem własny. Zaoszczędziłam dosyć

pieniędzy. Sam wiesz. Jesteś szczodrym mężczyzną, ale jednak mężczyzną. Chcę

zostać kobietą niezależną i znaleźć sobie równie wytwornego kochanka jak ty.

Ryder ujął jej dłoń i podniósł do ust. - Nie znajdziesz równie wytwornego mężczyzny

jak ja. Roześmiała się i dała mu kuksańca w ramię.

-Nie chcę, moja droga, żebyś prowadziła pensjonat. Nie. Chcę, żebyś kupiła sobie

dom w dobrej dzielnicy Londynu. Podam ci adres doradcy prawnego naszej rodziny i

on to załatwi. Dostaniesz ode mnie również posag.

-Będziesz za mną tęsknił, Ryderze.

-O, tak. Z pewnością będę. Życz mi szczęścia u boku żony, Bea.

-Trzeba ci życzyć szczęścia z kobietą?

-Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo. Trafiła kosa na kamień.

ROZDZIAŁ 17

Ostatnią wizytę owego popołudnia Ryder złożył Jane Jasper, w jej obszernym,

dwupiętrowym domu położonym w pobliżu małego miasteczka Hadleigh Dale, w odległości

dziesięciu kilometrów od Northcliffe Hall. Dom stał wśród dębów i lip, które o tej porze roku

porastało gęste, zielone listowie. Ryder usłyszał krzyki i śmiechy swoich dzieci, zanim je

zobaczył. Uśmiechnął się na myśl o czekającym go spotkaniu. Skierował konia na krótki

podjazd, a potem go wstrzymał.

Na podwórku stała Jane i jej trzy pomocnice, miłe, młode kobiety o niewyczerpanej

energii, które Ryder osobiście wybrał. Pilnowały bawiących się dzieci. Czterech chłopców i

trzy dziewczynki w wieku od czterech do dziesięciu lat. Były dobrze ubrane, czyste i

hałaśliwe. Ryder na ich widok miał ochotę krzyczeć z radości.

Zauważył stojącego na uboczu Olivera, chudego dziesięcioletniego chłopca,

wspartego na kulach, który z uśmiechem dawał rady Jaimiemu, zaledwie sześcioletniemu

brzdącowi. Jaimie i Tom, chłopczyk, który wyglądał jak cherubinek, ale potrafił kląć bardziej

soczyście niż marynarz z Southampton, obrzucali się obelgami. Wokół nich uwijał się John,

pięcioletni rozjemca, starający się nie dopuścić, by słowa zostały wprowadzone w czyn.

Pierwszy spostrzegł Rydera Jaimie i wydał okrzyk. Ryder wypuścił wodze i zsunął się

z konia wprost w kłębowisko wymachujących rąk i nóg oraz trzech wściekle ujadających

psów.

Wszystkie dzieci śmiały się i mówiły naraz, przekrzykując się wzajemnie.

Opowiadały mu, co robiły podczas jego nieobecności. Wszystkie z wyjątkiem Jenny, która

wycofała się ssąc palec. Zgubiła wstążkę i grzywa brązowych loków ocieniała jej maleńką

twarzyczkę. Ryder słuchał dzieci z uwagą, starając się odpowiadać wszystkim na pytania.

Uśmiechnął się do Jane ponad główką ściskającej go za szyję Melissy, a potem krzyknął z

udawanego bólu i wszystkie dzieci zaniosły się śmiechem. Słuchał właśnie opowieści o tym,

jak Jaimie podczas nauki pływania omal nie wpadł na kłodę drzewa, kiedy Jane i jej

pomocnice wyniosły na dwór szklanki z lemoniadą i półmiski z ciastem i słodkimi

bułeczkami. Ryder siedział otoczony dziećmi. Słuchając ich, pił lemoniadę, rzucał kawałki

ciasta psom i odczuwał wielkie zadowolenie. Jenny siedziała w milczeniu, powoli i

metodycznie przeżuwając kawałek cytrynowego ciasta.

Ryder rozdał prezenty i wycofał się, obserwując jak dzieci rzuciły się do

rozpakowywania. Podszedł do Jenny. Dziewczynka uniosła drobną twarzyczkę i spojrzały na

niego niebieskie oczy - oczy Sherbrooke'ów, świetliste niczym błękit letniego nieba. Były

wielkie i miały więcej wyrazu, niż kiedy Ryder spoglądał w nie poprzednim razem.

Dziewczynka uśmiechnęła się i Ryder dostrzegł w jej oczach radość.

- Moje kochane maleństwo - powiedział i uklęknął przy niej. Wyjął jej palec z buzi i

pogładził po delikatnych włosach, a potem czule przytulił do piersi.

Jenny westchnęła leciutko i objęła go za szyję. Ryder pocałował ją we włosy, zamknął

oczy i wdychał słodki zapach dziecka. Boże, tak bardzo ją kochał.

- Jej stan się poprawia, Ryderze. Jenny zaczęła się uczyć. Coraz więcej rozumie.

Nie wypuszczając dziecka z ramion, Ryder spojrzał na stojącą ponad nimi Jane.

- Za każdym razem, kiedy wyjeżdżasz, straszliwie za tobą tęskni. Tym razem tęskniła

bardziej niż zwykle, co jest dobrym objawem. Codziennie o ciebie pytała.

- Papa.

Ryder zastygł.

Jane uśmiechnęła się.

-To jej niespodzianka. Ćwiczyła. Powtarzała to, za każdym razem, kiedy jej

pokazywałam twój mały portrecik.

-Papa.

Ryder poczuł ucisk w gardle. A potem wtulił twarz w szyję dziewczynki, poczuł na

policzku jej delikatne usteczka i usłyszał zadowolony głosik: - Papa.

- Przywiozłem ci prezent, kluseczko.

Jej oczy zabłysły na widok kolorowej paczuszki, którą Ryder wyciągnął z kieszeni. W

środku znajdował się złoty medalionik. Ryder pokazał dziewczynce, jak ma go otwierać. Po

jednej stronie był miniaturowy portrecik Jenny, a po drugiej portrecik jej matki, która umarła

wydając ją na świat. Ryder wspomniał poród, swój strach i nieskończony smutek.

Przypomniał sobie też wielką radość, kiedy w końcu z ciała zmarłej matki wyjęto żywą

córeczkę. Nie całkiem zdrową, ale żywą, i to było dla Rydera najważniejsze.

Jane włożyła medalionik na szyję Jenny i zapięła łańcuszek. Dziewczynka

natychmiast pobiegła pokazać swój prezent Amy, sześcioletniej dziewczynce, która teraz

uśmiechała się częściej, niż kiedy Ryder widział ją przed pięcioma miesiącami. Usłyszał jak

Jenny woła:

-Papa dał! Papa dał!

-Świetnie sobie z nią radzisz, Jane. I z pozostałymi dziećmi także. Boże, jak ja za nimi

tęskniłem. Widzę, że z nogą Olivera jest lepiej. Co mówi doktor Simons?

-Kość się zrasta i doktor sądzi, że Ollie nie będzie utykał. Ma wielkie szczęście. Jeśli

chodzi o Jaimiego, poparzenia na nogach i plecach zupełnie się wygoiły. To bardzo

bystry chłopczyk, Ryderze. Przeczytał wszystkie książki, które mu przysłałeś.

Każdego pensa kieszonkowego wydaje na książki. Jest bliskim znajomym pana

Meyersa, który prowadzi księgarnię w miasteczku. A Melissa wykazuje talent do

malowania akwarelami. Amy chce zostać śpiewaczką operową, Boże przebacz.

Ryder skinął głową i uśmiechnął się. Poszedł za Jane na szeroki ganek, gdzie usiedli i

przyglądali się dzieciom. Ryder uważnie słuchał o postępach i potrzebach każdego z nich.

Nie mógł oderwać oczu od Jenny, dumnie pokazującej swój medalion Melissie, która

dostała francuską lalkę i nie była ani trochę zazdrosna. Ryder wiedział, że inne dzieci

rozumieją, iż Jenny jest jego rodzonym dzieckiem, ale zdawał sobie sprawę, że nie pozostają

na to obojętne, nawet Oliver, który czasami zachowywał się, jakby był starszy niż w

rzeczywistości.

- Słyszałam, że się ożeniłeś - powiedziała nagle Jane, spoglądając mu w oczy. Ryder

wyczuł w jej głosie nadzieję, że to tylko fałszywe pogłoski.

- Tak - odparł z uśmiechem. - Ożeniłem się. Na imię jej Sophie.

-To zaskakujące. Dla mnie, a myślę, że dla innych kobiet także.

-Mylisz się. Bea działa błyskawicznie. Odwiedziłem już wszystkie.

Jane uniosła szerokie czarne brwi.

-Jestem żonaty, Jane. - Jego głos zabrzmiał surowo niczym głos pastora i Jane

zamyśliła się.

-A dzieci?

-Co dzieci?

Jane spojrzała na grupkę chłopców i zawołała:

- Tom, przestań przeklinać! O Boże, gdzie oni słyszą takie słowa? Nie przeklinaj,

zwłaszcza na Johna.

Wiesz, że on tego nie znosi.

Ryder, który doceniał umiejętności Jane, wcale się nie zdziwił, gdy Tom zamknął

buzię i wzruszył ramionami, aby zachować nietkniętą męską dumę. Potem odwrócił się i

rzucił piłkę Oliverowi, który odbił ją kulą. John z wrzaskiem popędził za piłką.

-Co twoja młoda żona myśli o dzieciach?

-Nie powiedziałem jej.

- Myślę, że nie powiedziałeś także bratu i rodzinie.

Jej ton był szorstki, ale Ryder tylko się uśmiechnął.

-To nie ich sprawa - powiedział swobodnie. - Moja siostra wie już od dawna. Nikomu

nie powiedziała. Nazywa dzieci ukochaną gromadką.

-Jak się dowiedziała?

-Smarkula przyjechała tu za mną jakiś rok temu i przyglądała mi się ukryta w koronie

dębu. Sinjun jest sprytna. Wiem, że nie wygada. - Ryder wzruszył ramionami. - Ale co

do reszty rodziny, zawsze uważałem, że to wyłącznie moja sprawa, i nadal tak sądzę.

Nie ma powodu, aby ich o tym informować. Teraz, kiedy jestem żonaty i dałem bratu

do zrozumienia, że będę najwierniejszym z wszystkich mężów, nie będę musiał znosić

tych cokwartalnych spotkań dla ustalenia stanu bękartów.

-Jesteś pewny, Ryderze? Będziesz wierny tylko dlatego, że się ożeniłeś? O ile wiem,

to nie w stylu wyższych sfer.

-Może tak jest w większości przypadków, ale nie w moim. Ach, Jane, hrabia bardziej

mi ufa niż ty. On wie, że pozostanę wierny mojej żonie, bo sam całkiem zgłupiał dla

swojej.

-Pewnie o nich nie zapomnisz, ale nie będziesz ich już tak często odwiedzał, co jest

zresztą całkowicie zrozumiałe. Chodzi mi tylko o to, że nie chcę patrzeć, jak będą

cierpiały.

-Jestem za nie odpowiedzialny i kocham je. Nic się nie zmieni. Jutro zabieram żonę do

Domu na Wrzosowiskach. Gdyby się coś stało, przyślij mi wiadomość przez

umyślnego. To niedaleko Lower Slaughter, półtora dnia drogi. Och, braciszek mojej

żony kuleje. Ciekawy zbieg okoliczności.

Jane tylko pokiwała głową. Gdyby była o dziesięć lat młodsza, sama chętnie

wskoczyłaby do łóżka Rydera. Potrafi! postępować z kobietami i nie miało to nic wspólnego z

tym, że był przystojny. Umiał przekonać kobiety, że nie jest samolubny i nieczuły na ich

potrzeby i życzenia. Przyjaźnili się z Jane od chwili gdy Ryder skończył dwadzieścia lat. Był

wtedy gwałtowny niczym burza, uwielbiał doprowadzać kobiety do krzyków rozkoszy, ale

już wtedy nie znosił okrucieństwa wobec dzieci. Jane miała wówczas lat trzydzieści i

przepełniała ją rozpacz z powodu utraty dwojga dzieci, które spłonęły w pożarze. Nie dbała o

własną przyszłość. Ryder, można powiedzieć, uratował ją. Oddał jej pod opiekę roczne

dziecko - Jaimie - go. Opowiedział beznamiętnym tonem, że znalazł niemowlę na stercie

śmieci przy drodze. Usłyszał podobny do miauczenia pisk dziecka i odszukał je. Rok później

przyniósł Jane własną córeczkę - Jenny. Jane po raz pierwszy zobaczyła wtedy człowieka

równie zrozpaczonego jak ona sama.

Ryder wstał, otrzepał bryczesy i odszedł pobawić się z dziećmi. Jane poczuła, że

pragnie poznać jego żonę.

* Sophie stała wyprostowana i nieruchoma. Pani Plack, szwaczka z Rye,

dopasowywała na niej kostium do konnej jazdy. Uszyty był z jasnozielonej wełny, na

ramionach miał zdobienia ze złotej plecionki i Sophie musiała przyznać rację Alex, że

wyglądał naprawdę bardzo szykownie.

Cały czas martwiła się jednak kosztami wszystkich sukien, bielizny i czepków,

pantofli, a teraz jeszcze trzech - mój Boże, trzech! - kostiumów do konnej jazdy.

Wypowiedziała swoje obawy na głos. Na to Alex tylko pokiwała głową i powiedziała: -

Polecenie twojego męża, droga Sophie. Przestań się zamartwiać. Kiedy wyszłam za mąż za

Douglasa, nie chciał mi kupić nawet chusteczki do nosa. Mam wrażenie, że ta hojność Rydera

budzi w tobie lęk, bo nie chcesz stać się jego dłużniczką, a twój dług wzrasta z każdą kolejną

sztuką garderoby. Mam rację?

Sophie milczała.

- Jesteś zmęczona, Sophie? - spytała Alex po upływie godziny.

Sophie pokręciła głową, bo pani Plack pracowała wytrwale i bardzo się starała

zadowolić klientkę.

- Cóż, a ja jestem - powiedziała Alex. - Pani Plack już prawie kończy. Ubrania, które

nie będą gotowe do czasu waszego wyjazdu, przyślę ci do Domu na Wrzosowiskach.

- To nie ma sensu - odezwała się od drzwi hrabina - wdowa.

Alex mrugnęła do Sophie.

-Co mianowicie, lady Lydio?

-Że Ryder zabiera tę dziewczynę do Domu na Wrzosowiskach.

-Ta dziewczyna jest jego żoną, madam.

-Spójrz tylko na ten odcień zieleni. Nadaje jej cerze żółtawą barwę. Ile pieniędzy

mego syna wydajesz na te ubrania? Będę mu musiała powiedzieć, że jesteś chciwa i

wyszłaś za niego dla pieniędzy.

Sophie nie odpowiedziała, tylko zamknęła oczy. Wydawało jej się, że pani Plack

prychnęła.

-Uważam, że ten kolor doskonale pasuje do jej karnacji - powiedziała Alex.

-Ha - odparła stara hrabina. - Ty także nie masz gustu. Douglas wybiera ci stroje.

-To prawda - zgodziła się Alex. - Mam wielkie szczęście, że mój mąż jest taki

wspaniały.

-Nie próbuj mnie nabierać, moja panno. Nie ubrania masz na myśli, lecz coś całkiem

innego.

-Douglas jest wspaniały także gdy chodzi o wybór ubrań. Tylko że upiera się, aby

dekolt kończył się na podbródku. Kiedy nie dosięgam językiem kołnierzyka, wyraża

dezaprobatę.

Sophie zachichotała.

Stara dama spojrzała zgorszona. Otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Po kilku

sekundach pozbierała się jednak i oświadczyła ponurym tonem: - Zastanawiam się dlaczego

nie ma mowy o Ryderze. Czyżby ta dziewczyna nie uważała, że jest wspaniały?

- Ależ uważa - skwapliwie zapewniła ją Alex.

- Tylko że przed podróżą jest tyle do zrobienia. Ach, lady Lydio, ona ma na imię

Sophie, z pewnością pani pamięta.

Zaległa cisza.

Po pięciu minutach hrabina opuściła pokój.

Alex przewróciła oczami i potarła skronie. - Dopóki nie poznałam swojej teściowej,

nie miewałam bólu głowy.

Upłynęło jeszcze pół godziny i pani Plack uporała się z pracą. Była bardzo

zadowolona z zapłaty i wylewnie dziękowała Sophie.

Kiedy zostały same, Alex zerwała się na równe nogi i zatarła dłonie. - Chodźmy do

gabinetu i podkradnijmy trochę brandy.

Sophie spojrzała zdumiona na Aleje. - Za każdym razem, kiedy myślę, że już cię

poznałam, wymyślasz coś całkiem zaskakującego.

-To samo mówi Douglas.

-I ma rację. Dobrze, chodźmy.

Godzinę później hrabia znalazł obie chichoczące damy rozciągnięte pośrodku gabinetu

na wspaniałym dywanie z Aubusson. Pomiędzy nimi stała prawie opróżniona butelka po

przednim francuskim koniaku. Alex leżała na plecach, trzymała się za boki i pękała ze

śmiechu. Sophie ułożyła się na brzuchu i nawijała na palec pasmo włosów, mówiąc: - Nie,

nie, Alex. To szczera prawda. Nie kłamię. Pirat naprawdę miał tylko jedną nogę i każda z

kobiet chciała go dla swoich celów.

-Ale Goosie? Kto wymyślił takie imię, Sophie? Mówisz, że chciała wyrzeźbić z jego

drewnianej nogi stateczek? Że pocięła już kilkanaście palm?

-Ach - odezwał się hrabia, kucając przy nich - więc Ryder opowiedział ci o

jednonogim piracie i jego przygodach na wyspie?

Sophie była pijana. Inaczej przez rok nie ośmieliłaby się spojrzeć mu w oczy. Teraz

jednak wybuchnęła śmiechem i wydyszała: - A więc znasz tę historię, prawda? Opowiedz

nam zakończenie, Douglasie. Ryder jeszcze mi go nie opowiedział, a Alex chciałaby

wiedzieć, co było dalej.

-Goosie stała się bardzo sławna. Ona pierwsza uciekła z wyspy. Zaczęła strugać nogę

pirata. Zdążyła wyrzeźbić coś, co przypominało wyglądem kil. Odpłynęła do St.

Thomas z załogą jasnowłosych Holendrów, którzy nie rozumieli ani słowa z tego, co

im opowiadała. Ale kapitan nie był Holendrem, był Duńczykiem i, oczywiście, także

blondynem. Posługiwał się językiem uniwersalnym, którym Goosie również mówiła

płynnie. - Tu Douglas pochylił się i ucałował żonę.

-Masz na myśli francuski?

. - Nie, nie, Alex - odezwał się od drzwi Ryder.

- Mój brat mówi o języku ciała.

Sophie spojrzała na męża, potem na butelkę koniaku i z jękiem przewróciła się na

wznak. Zamknęła oczy.

-Mogę się przyłączyć? - zapytał Ryder.

-Powiedziałeś, że będziesz cały dzień zajęty - odpowiedziała Sophie, nie otwierając

oczu.

-I byłem. Już po piątej.

-Masz - powiedział Douglas i podał bratu prawie pustą butelkę.

Jednak Ryder nie miał zamiaru pić. Alkohol to zguba jurnego mężczyzny. Stał w

progu dobre dziesięć minut i był zachwycony, że Sophie jest pijana. Słyszał jej śmiech,

słodki, radosny dźwięk, który rozgrzał go do głębi. Jutro wyjeżdżają, ale do jutra jest jeszcze

mnóstwo czasu. Przechylił butelkę i udawał, że wypija resztę koniaku, a potem poszedł do

barku po następną.

- Powiedz nam, co się stało z jednonogim piratem - zażądała Alex. - Douglas nie wie.

Chcę wiedzieć, co zrobiła Brassy. Douglas unikał tego tematu i przeszedł do innych wątków.

- Historia Brassy jest przedstawiona w ogrodzie.

-Co ty opowiadasz? - zdziwiła się Sophie, nadal nie otwierając oczu.

-W głębi ogrodu ukryte są rzeźby. Nie widziałaś ich, Sophie? Zostały tu przywiezione

przez naszego wuja Brandona... wiesz, tego faceta, który zapisał mi Kimberly Hall.

Chodź, pokażę ci je. A potem opowiesz Alex.

-Doskonały pomysł - podchwycił hrabia i podparł się na łokciu.

Ryder spostrzegł, że jego brat nie jest ani trochę pijany. Był bardzo zadowolony.

Gładził żonę po ramieniu i po plecach. Pieścił jej ucho. Douglas był przebiegły, nie ma co do

tego wątpliwości. Ryder uśmiechnął się i wyciągnął rękę. Chwycił dłoń Sophie i postawił

żonę na nogi. Przycisnął na chwilę do piersi, pogłaskał ją po policzku, ucałował i odsunął.

Sophie wyglądała na zatrwożoną.

-Rzeźby? - spytała, zatoczywszy się lekko. - Rzeźba przedstawiająca Brassy? Jak to

możliwe? Dlaczego Brassy, a nie Goosie?

-Sama zobaczysz - powiedział Ryder. - Douglas, zajmij się żoną - dodał i wyprowadził

Sophie z gabinetu. Zamykając drzwi, usłyszał chichot Alex.

-Myślę, że ta orgia była wynikiem niemiłych przeżyć.

-Wszystkiemu winna twoja matka - odparła Sophie.

-To zrozumiałe.

-Naprawdę pokażesz mi Brassy?

- Pokażę ci wszystko, co tylko zechcesz.

Wprowadził ją w gęstwinę. Korony drzew tworzyły nad ich głowami gęsty zielony

baldachim.

-Jak tu pięknie - powiedziała Sophie. - Nie miałam pojęcia, że są tu takie miejsca.

Gdzie te rzeźby?

-Zobaczysz - powiedział Ryder.

Patrzył, jak Sophie przygląda się pierwszej rzeźbie - a właściwie dwóm splecionym

postaciom. Kobieta siedziała na udach mężczyzny. Plecy miała wygięte w łuk. Jej

marmurowe włosy spływały do tyłu. Mężczyzna trzymał dłonie na jej biodrach. Unosił ją tak,

że widoczna była połowa jego męskości.

- To po prostu obrzydliwe - prychnęła Sophie.

Ale jej ton wcale nie brzmiał tak, jakby naprawdę uważała to za obrzydliwe. Zatoczyła

się troszkę, więc Ryder otoczył ją ramieniem i przyciągnął ku sobie.

-On jest wewnątrz niej, Sophie, sama widzisz. Sporo życia jak na rzeźbę. Zastygli na

wieczność w bólach rozkoszy.

-Wygląda na niełatwą pozycję.

-Wcale nie. Chcesz spróbować, czy raczej obejrzysz inne rzeźby? Są bardzo

urozmaicone.

Skinęła głową, zdumiona, że się zgadza i ujęła dłoń Rydera. Ryder poczuł dobrze

znany przypływ żądzy, ale jednocześnie głęboką czułość i to go zaniepokoiło. Postępował

nieuczciwie. Wykorzystywał nietrzeźwość żony. Ale kto by się przejmował?

Poprowadził Sophie ku następnej rzeźbie, ukrytej za kępą cisów. Sophie z zapartym

tchem przyglądała się posągowi.

- A może wolisz w taki sposób? W takiej pozycji trudniej zadowolić kobietę, ale

wierzę, że mnie by się udało. Kiedy kobieta opadnie na czworaki, mężczyzna może w nią

wejść bardzo głęboko. I ma wolne ręce, może nimi błądzić... - zamilkł. - Pozwól, że ci

pokażę.

Spojrzała na niego zamglonym wzrokiem z bardzo niepewną miną.

- Nie wydaje mi się. Chciałabym obejrzeć więcej rzeźb. Jeśli ci to nie sprawi różnicy,

wolałabym sama dokonać wyboru.

- Nie - odpowiedział, zdumiony przemianą swojej żony. - Nie mam nic przeciwko

temu.

Pokazał jej pozostałe rzeźby. Kiedy doszli do przedstawiającej ułożonego pomiędzy

wzniesionymi nogami kobiety mężczyznę z odrzuconą do tylu głową i z otwartymi do krzyku

ustami, Sophie stanęła jak wmurowana i patrzyła w milczeniu.

- A więc jesteś tradycjonalistką?

Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, a potem nagle zbladła i zaczęła

konwulsyjnie przełykać ślinę. - To mi się nie podoba, Ryderze - powiedziała wreszcie.

Odsunęła się od niego, upadła na kolana i zwymiotowała.

- A niech to szlag! - mruknął Ryder.

Sophie chciała umrzeć. Czuła się tak, jakby miała w ustach kłąb bawełny, w głowie jej

pulsowało, a bicie serca przyprawiało o dreszcze.

Ryder zaniósł ją do domu i ułożył w łóżku. Na korytarzu natknął się na brata.

Obydwaj się roześmiali i szybko spoważnieli.

-Czy Alex jest w równie opłakanym stanie co moja żona?

-Myślę, że w jeszcze gorszym. Mam na to lekarstwo. Jedyny kłopot w tym, jak zmusić

Alex do jego wypicia.

-Jeśli chcesz, możemy się zamienić żonami i każdy z nas wleje bratowej miksturę do

jej szanownego gardła.

Ryder znalazł Alex leżącą na wznak. Zakryła rękami oczy i nie poruszała się.

- Nie bój się, Alex, to ja, Ryder. Uniosę twoją głowę, a ty wypijesz lekarstwo.

Obiecuję ci, że w ciągu godziny poczujesz się na siłach, by zbesztać Douglasa.

Alex spojrzała na Rydera i, zdumiona, że to nie jej mąż, otworzyła usta i wypiła

miksturę.

Douglasowi nie poszło aż tak łatwo. Jednak Sophie była tak zakłopotana jego

obecnością, że tylko jęknęła przed wypiciem obrzydliwego lekarstwa.

Bracia spotkali się w przedpokoju.

- Sophie usnęła - powiedział Douglas. - I najprawdopodobniej nie obudzi się do jutra.

Przykro mi, Ryderze, będziesz musiał powściągnąć swoje żądze. A teraz powiedz mi, jak

masz zamiar dotrzeć do Domu na Wrzosowiskach i w czym mogę wam pomóc.

*

W mglisty piątkowy ranek rodzina Sherbrooke'ów zgromadziła się przed domem, aby

obserwować odjazd Rydera i Sophie. Sophie przytuliła brata.

-Będę za tobą tęskniła, kochanie - powiedziała. - Bądź grzeczny, dobrze? Dostałeś

pięknego kucyka i musisz o niego dbać.

-Nazywa się George. - Jeremy odczuwał smutek, bo rozstawał się z siostrą, ale na

myśl o kucyku znów się uśmiechnął.

-Od czasu do czasu przyłóż Sinjun - powiedział Ryder, unosząc chłopca nad ziemię. -

Ona tego potrzebuje. Wkrótce znów się zobaczymy, Jeremy.

Ryder postawił chłopca, uścisnął jego dłoń i pomógł żonie wsiąść do powozu.

Trzy powozy ruszyły długim podjazdem. W drugim jechali Tinker, srogi lokaj Rydera,

i młoda dziewczyna, która miała się szkolić na pokojówkę Sophie. Na imię miała Córa i była

bardzo nieśmiała.

Trzeci powóz wypełniały góry bagażu, głównie rzeczy Rydera.

- Ryder zaopiekuje się twoją siostrą - powiedział Douglas, spoglądając na

odjeżdżające powozy. Jeremy niepostrzeżenie otarł łzę z oka. - Nie martw się.

Wkrótce znowu będziemy razem.

Sophie nie chciała, żeby Ryder troszczył się o nią. Nie mogła myśleć o niczym innym

poza tymi okropnymi posągami i o tym, że może z nią robić wszystkie te rzeczy. Na dodatek

wiedziała, że on zna jej odczucia.

-Drań z ciebie - powiedziała.

-A ty jesteś nieznośnie tradycyjna - odparł - mimo że tak świetnie znasz mężczyzn.

Ale w końcu zechcesz eksperymentować z moim nieszczęsnym męskim ciałem. Nie

bój się, pamiętam wszystkie pozycje posągów z ogrodu.

-Nie miałam na myśli tych obrzydliwych rzeźb. Nienawidzę sytuacji, kiedy wiesz, o

czym myślę.

-Ach, ta przewrotność. Na szczęście jestem twoim mężem. W przeciwnym razie

spędziłabyś resztę życia umartwiając się.

-Jestem niedysponowana, tak samo jak wtedy na Jamajce.

Ryder omal się nie rozpłakał. Poklepał żonę po dłoni i rzekł z uśmiechem: - ? Jednak

harem to niezły pomysł. Nie trzeba odkładać niczego na później.

Dom na Wrzosowiskach położony był siedem kilometrów na wschód od

Truskawkowego Wzgórza, siedziby wicehrabiego Rathmore. Ryder nie miał pojęcia, czy

Tony Parrish i jego nieprawdopodobnie piękna żona, Melissanda, są nadal na Truskawkowym

Wzgórzu, czy może Tony zabrał Melissandę do Londynu. Nie dbał o to. Dojechali do Domu

na Wrzosowiskach późnym popołudniem.

-Byłaś już kiedyś na wrzosowiskach, Sophie?

-Nie. Ale bardzo tu pięknie.

-Przyjechaliśmy w najlepszej porze. Poczekaj do października. Liście nabierają barw,

powietrze jest rześkie i jest tak pięknie, że człowiek ma ochotę krzyczeć z zachwytu.

Jednak wszelkie myśli o okrzykach zachwytu opuściły Rydera, gdy powóz zatrzymał

się przed wejściem do domu. Ryder był tu prawie rok temu. Dokładnie jedenaście i pół

miesiąca. I to wszystko stało się w tak krótkim czasie?

Wdzięczny dom w stylu elżbietańskim, o oknach z małymi szybkami, z których kilka

było stłuczonych, wyglądał na bardzo zaniedbany. Bluszcz wspiął się na wysokość

pierwszego piętra. Cały teren, nawet spękane frontowe schody, porastały chwasty. Stajnie

świeciły pustkami, a przed nimi leżały zardzewiałe narzędzia rolnicze.

Sophie zmarszczyła brwi.

-Nie rozumiem - powiedziała w końcu.

-Ja też.

Ryder wyskoczył z powozu i pomógł wysiąść żonie.

-Dobry Boże - powiedział Tinker. - Cóż tu się dzieje?

-Poszukam Allena Dubusta i się dowiem - odparł Ryder.

Sophie spojrzała na męża. Tak rozgniewanego nie widziała go od czasów Jamajki.

- Poczekaj tu na mnie - rzucił i wbiegł po spękanych stopniach. Zastukał w grube

dębowe drzwi.

Bez skutku. Zastukał jeszcze raz.

Wreszcie, jedno ze skrzydeł uchyliło się bardzo powoli i w szparze ukazała się starcza

twarz.

-Panicz Ryder! Rety! Reteńki! Dobry Bóg wysłuchał w końcu moich próśb!

-Co się stało, pani Smithers? Gdzie jest Allen Dubust? Co tu się, do diabła, dzieje?

-Rety! Rety! - powtórzyła pani Smithers i otworzyła obydwa skrzydła na oścież.

-Sophie, chodź tutaj. Tinker, weź Córę i zajmijcie się bagażem. Nie wygląda na to, że

ktoś nam pomoże.

W domu panował nieporządek. Ryder zaczął przeklinać, ale zauważył, że pani

Smithers wspiera się na dwóch laskach przerobionych na kule.

- Proszę mi opowiedzieć, co się stało - powiedział.

Kątem oka dostrzegł wchodzącą Sophie. - To moja żona, Sophie Sherbrooke. Sophie,

poznaj panią Smithers. Jest tutaj od zawsze. Opowie nam, co się stało.

Okazało się, że Allen Dubust, zwolniwszy całą służbę, zrzucił panią Smithers ze

schodów, bo nie miała do niego zaufania i groziła mu miejscowym sędzią.

- Powiedziałam mu, że jest oszustem, o czym zawsze wiedziałam, i że nie odejdę stąd,

a on nie może mnie wyrzucić. Zagroziłam mu, że opowiem wszystkim o tym, co zrobił. I to

mu się nie spodobało. Chwycił mnie i zrzucił ze schodów.

Allen ogołocił dom, zabrał wszystkie pieniądze, sprzedał ziemię, do której nie miał

żadnego prawa i opuścił okręg.

- Opowiadał wszystkim, że to pan sprzedał Dom na Wrzosowiskach.

Na nieszczęście pani Smithers nie widziała żywej duszy, bo dom był pusty, a ona z

trudem dotarła do drzwi, nie było więc mowy, by mogła się udać do miasteczka.

- Natychmiast wyślę Tinkera po lekarza, pani Smithers! - powiedziała Sophie.

- Ale dom! - załkała pani Smithers i wyglądało na to, że wybuchnie płaczem.

Sophie pogładziła ją po zgarbionych plecach i powiedziała łagodnie: - To tylko dom.

Wszystko da się naprawić. Przekona się pani. Bardziej martwimy się o panią. Jest pani bardzo

dzielna. Prawda, Ryderze?

Ryder spojrzał na żonę. Jezu, jakże się zmieniła. To już nie wystraszona, cicha

dziewczyna, która mieszkała w domu szwagra. Odchrząknął i powiedział:

- Wszystko zostanie doprowadzone do porządku.

A na początku pani, pani Smithers. Jestem z pani dumny i bardzo wdzięczny.

Dwie godziny później pani Smithers została ułożona w łóżku. Podano jej laudanum.

Połamane nogi nastawił przerażony doktor Pringle, który nie przestawał kręcić głową.

- Nie do wiary, że przeżyła - powtarzał bez przerwy. - Po prostu nie dała za wygraną.

Kiedy doktor wyszedł, Sophie i Ryder spojrzeli na siebie, stojąc w zaniedbanym holu.

- Nie mógłbym wymyślić gorszego koszmaru - powiedział Ryder. - Przepraszam cię,

Sophie.

Ku jego zdumieniu, Sophie uśmiechnęła się. - Chodźmy do kuchni sprawdzić, czy jest

coś do jedzenia.

Nie było nic. Nawet skórki od chleba. Tylko wielkie szczury, które harcowały po

domu od trzech tygodni.

Sophie nachmurzyła się i powiedziała do piszczącej z przerażenia Córy: - Cicho bądź.

Nadwerężasz uszy pana. Chcę, żebyś poszła do pani Smithers i została przy niej. Pan

Sherbrooke i ja pojedziemy teraz do miasteczka wynająć pomoc i kupić żywność.

- Tak - powiedział Ryder, przyglądając się żonie.

- Tinker, pomóż stangretowi przy koniach i bagażu.

Zatarł ręce.

- Doskonałe wyzwanie, prawda?

ROZDZIAŁ 18

Nie było łóżka.

Ryder stał w progu wielkiej sypialni i martwym wzrokiem wpatrywał się w pusty

pokój. Nie zaglądał do sypialni, bo nigdy jej nie lubił. Była mroczna i miała zbyt niski strop.

Wysokie okna ukryte były pod grubymi ciemnozłotymi zasłonami, tak paskudnymi i

wytartymi, że Ryder wolałby, żeby Dubust zabrał je także.

Ani śladu łóżka. Tego już za wiele. Sophie była wyczerpana, a on sam zbyt wściekły,

by odczuwać zmęczenie. Pani Smithers zjadła górę jedzenia, po czym usnęła i głośno

chrapała. Umieszczono ją w szwalni, którą szybko przemieniono w sypialnię. Córa miała spać

w tym samym pokoju. Ten łajdak Dubust, nie tknął mebli przeznaczonych dla służby.

Ryder obejrzał się i zobaczył stojącą za nim Sophie z bielizną pościelową w rękach.

Obejrzała pokój.

-O Boże, tak mi przykro, Ryderze - jęknęła.

-Doktor Pringle powiedział mi, że Dubust powiadomił wszystkich, jakoby całe

umeblowanie wysłano do Northcliffe Hall. Nie mogę w to uwierzyć. Niech to szlag!

Sophie, to moja wina.

Zmęczona Sophie przełożyła prześcieradła, a Ryder szybko je od niej odebrał. -

Prześpimy się na kocach, kochanie. Jesteś taka zmęczona. Jutro porozmawiamy, dobrze?

-Nie przepadam za tą sypialnią, Ryderze.

-Ja też nie. Nigdy mi się nie podobała. Zejdźmy na dół. Pani Smithers powiedziała mi,

że Dubust sypiał w tym pokoju, zupełnie jakby był panem na włościach. Do diabła,

jak mogłem być takim nieodpowiedzialnym idiotą?

- Gdybym nie wiedziała, jak żałosne mogą być tego konsekwencje,

zaproponowałabym, byśmy poszukali butelki koniaku.

Ryder uśmiechnął się. - Nie musisz wypijać całej butelki. Istnieje coś takiego jak

umiarkowanie.

- Ach, umiarkowanie... Tak jak ty wykazujesz umiarkowanie i masz skromną liczbę

kobiet w swoim stadzie?

Czyżby w jej głosie brzmiała nuta goryczy? Uśmiechnął się do żony.

Niedługo potem leżeli ramię przy ramieniu na trzech podścielonych kocach.

- W końcu zaczęliśmy działać - powiedziała Sophie.

Wyciągnęła rękę i bez zastanowienia uścisnęła dłoń Rydera. Zamarł. A potem uniósł

jej dłoń do ust i ucałował wnętrze i nadgarstek.

-O tak - odparł - ale nie będzie nam łatwo, kochana. Do diabła, powinienem dostać

lanie.

-Muszę przyznać, że w przeszłości nieraz chętnie sprawiłabym ci lanie, ale tym razem

nie. To nie twoja wina.

-A czyja? Pani Smithers? A może doktora Pringla?

-Błędnie oceniłeś Dubusta, ale przestań się obwiniać, Ryderze.

Łatwo powiedzieć. Nieodpowiedzialny głupiec, oto kim był. Wiedział o tym i

nienawidził samego siebie. Planował zmiany i wiele się nad nimi zastanawiał, bo przecież był

żonaty, ale, na Boga, za późno.

Jednak Sophie miała rację. Obwinianie się na nic się nie zda. Przynajmniej zaczęli

ratować sytuację. W miasteczku udało im się odnaleźć dwie kobiety, które przedtem

pracowały w Domu na Wrzosowiskach i gotowe były nazajutrz powrócić. Tymczasem dom

był ogołocony i zaniedbany. Pościelili sobie w błękitnym salonie na podłodze, obok okien

sięgających od podłogi po sufit.

- Do diabła, można się uprzeć i nadal nazywać ten pokój błękitnym salonem -

powiedział Ryder - chociaż Bóg jeden wie, że to raczej czarny salon i nie zostało w nim ani

śladu błękitu.

Zaklął siarczyście.

- Oto twoja pierwsza noc w moim wspaniałym domu - powiedział i uderzył pięścią w

poduszkę. A potem przysunął Sophie do siebie. - Tak mi przykro, Sophie. Rzuciłem cię w

samiuteńki środek straszliwego bałaganu.

Sophie milczała. Ryder nie spodziewał się, że mu odpowie, bo był wściekły na siebie i

zawstydzony, że okazał taką opieszałość i że dopuścił do takiej ruiny.

- Znajdę go - powiedział. - To nie powinno być trudne. Całe umeblowanie zostało

skatalogowane, a nasz pan Dubust z pewnością o tym nie wiedział.

Wuj Brandon był wielkim pedantem. Myślę, że umarł udławiwszy się własną

drobiazgowością. W każdym razie wytropimy wszystkie sprzęty, a potem znajdziemy pana

Dubusta i oberwiemy mu... krótko mówiąc, facet źle skończy, moja w tym głowa.

Ryder zamilkł na chwilę i stwierdził, że jego żona usnęła. Ucałował ją w czubek

głowy.

Czasami życie bywa irytujące, pomyślał zasypiając, a trzeba mu stawiać czoło. Należy

jednak przyznać, że niekiedy niesie miłe niespodzianki, na przykład cudownie miękkie ciało

tuż obok. Dłoń Sophie spoczywała na sercu Rydera.

Kilka następnych dni okazało się zupełnie wyjątkowymi. Sophie czuła się jak generał

dowodzący wojskiem na linii frontu. Czas upływał na walce z brudem i zaniedbaniami.

Wczesnym popołudniem była już bardzo zmęczona, ale nigdy nie czuła się lepiej. Wreszcie

robiła coś pożytecznego. Po raz pierwszy od bardzo dawna była potrzebna.

Miała zakurzoną przepaskę na włosach, umazaną twarz i zbyt krótką, brudną suknię,

kiedy Doris, bardzo gruba i dobrotliwa kobieta, wrzasnęła od drzwi wejściowych: - Pani

Sherbrooke! Przyszedł jakiś dżentelmen!

Sophie zdążyła odstawić miotłę, a już stanął przed nią bardzo przystojny mężczyzna,

przypominający wyglądem członków rodziny Sherbrooke'ów.

- Czy mam przyjemność z Tonym Parrishem?

- spytała, podając mu rękę.

- Celny strzał. A ty jesteś żoną mego kuzyna.

- Obejrzał się i zawołał: - Wejdź, kochanie i roztocz swój urzekający czar! Nasza

kuzynka z pewnością mu ulegnie.

Kiedy Melissa Parrish, lady Rathmore, wbiegła lekkim krokiem do holu, Sophie

zdębiała na widok niewiarygodnego zjawiska. Nigdy w życiu nie widziała równie pięknej

kobiety.

-Jesteś siostrą Alex?

-Tak. Nazywam się Melissanda, a ty z pewnością jesteś Sophie. Zaskoczyłaś

wszystkich Sherbrooke'ów w Anglii, tak mi powiedział Tony. Wszyscy myśleli, że

Ryder nigdy... to znaczy, Ryder tak bardzo interesuje się damami, ale Tony uważa, że

teraz nie będzie się widywał z kochankami i...

-Myślę, że powiedziałaś już wystarczająco wiele, kochanie - przerwał jej Tony

Parrish, po czym nachylił się i, ku wielkiemu zaskoczeniu Sophie, pocałował żonę w

usta.

Melissanda spąsowiała i rzekła: - Nie powinieneś był zaczynać w powozie, mój panie,

i teraz... - urwała i zwróciła się do Sophie. - Mój mąż bywa strasznie uciążliwy. Ale nie widzę

niczego, na czym moglibyśmy usiąść. To bardzo dziwne. Co będziemy robić?

Sophie nie wiedziała, co począć. Na szczęście w tej samej chwili do domu wszedł

Ryder. W czarnych butach z cholewami, w spodniach z koźlej skóry i białej, rozpiętej pod

szyją koszuli wyglądał tak pięknie i męsko, że przez króciutki moment Sophie miała ochotę

rzucić się w jego ramiona. W ciągu ostatnich trzech dni bardzo się zmienił. A może, myślała

Sophie, marszcząc czoło, to ona sama się zmieniła, ale tylko trochę, odrobinkę. Nie, to ten

sam Ryder i ona nic do niego czuje. Ryder miał bardzo miły uśmiech, białe zęby, wyrazistą

twarz, a kąciki jasnoniebieskich oczu unosiły się wesoło. Jednak zaszła w nim jakaś zmiana.

Sophie zastanawiała się, co to takiego. Był tutaj panem na włościach. Może dotychczas

pozostawał w cieniu brata, a tutaj, w Domu na Wrzosowiskach, był u siebie i doskonale

pasował do roli pana posiadłości. A ja, pomyślała Sophie, jestem tu panią.

Kuzyni uścisnęli sobie dłonie, poklepali się po plecach i wymienili rubaszne żarciki.

Sophie czuła, że sztywnieje w oczekiwaniu na chwilę, gdy Ryder zwróci się ku pięknej

kobiecie u boku Tony'ego. Spodziewała się, że padnie do stóp nieziemsko urodziwej

Melissandy.

Jednak nic takiego się nie stało.

Uśmiechnął się do niej beznamiętnie, jak przystało na światowego człowieka, i rzekł: -

Witam w Domu na Wrzosowiskach, kuzynko. Mówiłem Tony'emu, żeby się trzymał z daleka

od naszego domu, bo inaczej zagnam go do roboty.

- Nie jestem takim próżniakiem - odparł Tony. - Oto dwoje niewolników, gotowych na

twoje rozkazy.

- Do Londynu jedziemy dopiero w przyszłym tygodniu - powiedziała Melissanda,

rozglądając się po domu z dreszczem zgrozy. - Tony uparł się, że do tego czasu będziemy

wam pomagać. Jest znacznie gorzej, niż się spodziewałam. Nigdy dotąd nie bywałam brudna i

brud za paznokciami napawa mnie obrzydzeniem.

Szczera, pomyślała Sophie, piękna i szczera do bólu. Zacisnęła pięści, bo od

czyszczenia kominka poczerniały jej palce. - Nie będziesz nic robiła - zwróciła się do

Melissandy. - W każdym razie nie w tej sukni.

Sophie spojrzała pytająco na męża, ale Ryder patrzył na Tony'ego, który uśmiechnął

się do żony.

- Byłaś kiedyś spocona i to bardzo. Pamiętam te chwile w ogrodzie Northcliffe.

Czyżbyś zapomniała, kochanie? Pod tym posągiem przedstawiającym Wenus, usiłującą

osłonić biust bardzo drobną rączką, ubrudziłaś się i wcale się tym nie przejmowałaś.

Melissanda dała mu kuksańca w ramię.

-Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają - powiedział Ryder, zwracając się do kuzyna.

- A inne zmieniają się tak bardzo, że nieszczęśni śmiertelnicy milczą oniemiali.

-Ach - odezwał się Tony - tego stanu moja droga żona jeszcze nie osiągnęła. Ale jest

już coraz bliższa.

-Wyglądasz ładnie, Sophie - powiedziała Melissanda zdziwionym tonem - chociaż

masz na głowie tę okropną szmatę, a twoja suknia jest jeszcze straszniejsza. Ale nie

jesteś piękna. To bardzo dziwne. Nie rozumiem tego.

Sophie zamrugała zaskoczona.

- Po prostu nie można zrozumieć moich samczych gustów - rzucił lekko Ryder. - To

jakaś ułomność psychiki. Ona chce powiedzieć - Ryder szepnął żonie do ucha - że nie może

zrozumieć, że ja, taki wspaniały mężczyzna, wolę ciebie niż ją.

-Łatwo ją zrozumieć - odparła Sophie. A potem zwróciła się do Melissandy. - Jesteś

bardzo piękna.

-Tak, wiem, ale Tony woli, żebym nie słuchała takich komplementów, chce, żebym je

traktowała jak coś zupełnie bez znaczenia, jak płatki śniegu. To taka jego metafora.

Mam nadzieję, że dobrze to powiedziałam. Jednak wierzę, że twój komplement jest

szczery, a poza tym nie jesteś mężczyzną, więc mogę twoje słowa przyjąć z

wdzięcznością. Prawda, Tony?

- Taka logika jest nie do odrzucenia, kochanie - powiedział z całą powagą Tony

Parrish, wicehrabia Rathmore. A potem zwrócił się do Rydera. - Dobrze, a teraz powiedz mi,

co mam robić. Tak się składa, że przywiozłem do pomocy sześciu mężczyzn i cztery kobiety.

Sophie miała ochotę uściskać nowo poznanego kuzyna. Ludzie do pomocy, niech Bóg

błogosławi jego dobre serce. Uśmiechnęła się do Tony'ego promiennie, aż ten pokiwał głową

i rzekł powoli: - Rozumiem. Tak, Ryderze, zaczynam chyba rozumieć.

Cztery dni później Dom na Wrzosowiskach był nieskazitelnie czysty i całkiem pusty,

z wyjątkiem wielkiego łoża w salonie i umeblowania w części przeznaczonej dla służby. Pani

Smithers wciąż się radośnie śmiała i nie przestawała jeść. Była zachwycona, że pan domu

postanowił zostać tu na stałe i przeklinała Allena Dubusta za kradzież.

Co się tyczy Allena Dubusta, został schwytany w pubie w Bristolu. Kieszenie miał

wypchane pieniędzmi pochodzącymi ze sprzedaży umeblowania Domu na Wrzosowiskach.

Za kilka godzin miał wsiąść na statek zmierzający do Ameryki. Miał również pieniądze od

dzierżawców. Pierwszy zauważył go wuj Albert Sherbrooke, a ciotka Mildred narobiła krzyku

i zapłaciła trzy gwinee grupie młodych ludzi za to, że złapali i zatrzymali łotra.

Meble i pieniądze dzierżawców były w drodze do domu. Dubust miał spędzić wiele lat

w więzieniu Newgate. Pani Smithers nie przestawała omawiać dobrych nowin. Teraz

wszystko będzie dobrze. Ryder czuł, że jest wielkim szczęściarzem. Okazał się głupi i

nieodpowiedzialny, ale mimo wszystko nie poniósł strat. Cudowne szczęście Sherbrooke'ów

nie opuszczało go.

Okoliczni farmerzy złożyli mu wizyty i Ryder był zaskoczony, że rozmowy o ich

potrzebach, zyskach i życzeniach sprawiły mu tyle przyjemności.

Zdał sobie sprawę, że jest szczęśliwy, chociaż przez lekkomyślność doprowadził do

zniszczeń. Wszystko wracało do normy. Napisał list do brata. Opisał mu szczegółowo, co się

wydarzyło w domu, a także pierwsze spotkanie Sophie z Melissandą, która przeistoczyła się

w zupełnie znośną kobietę. Obiecała nawet, że dopilnuje, by srebra, które podarował im

Tony, zostały dobrze wypolerowane.

Było wtorkowe popołudnie. Niebo wypogodziło się, a powietrze stało się

chłodniejsze. Łagodne zbocza wzgórz wyglądały spokojnie i tak pięknie, że Sophie marzyła o

tym, by znaleźć czas na przejażdżkę. Musiała jednak pojechać do miasteczka kupić zasłony.

Wciąż miała mnóstwo pracy i bardzo jej to odpowiadało. Nuciła pod nosem i rozmyślała o

Jeremym. Zastanawiała się, kiedy jej brat będzie mógł z nimi zamieszkać.

Nagle na środku drogi stanęła twarzą w twarz z lordem Davidem Lochridge. Spojrzeli

na siebie.

- Na Boga - powiedział David. - Toż to Sophia Stanton - Greville. Nie, przecież

wyszłaś za tego Sherbrooke’a prawda?

Sophie poczuła mdłości. Skinęła głową.

-Wyszłaś za niego, tak? - powtórzył mrużąc oczy. - Czy może jesteś jego obecną

kochanką?

-Nie.

Roześmiał się. - Chcesz się czegoś dowiedzieć, moja droga Sophio? Charles

Grammond mieszka niedaleko stąd. Wyjechał do kolonii, mówiono mi, że do Virginii, ale nie

podobało mu się i przeprowadził się w te strony. Ma tutaj cioteczną babkę, która pomaga mu

utrzymać tę jego żonę o twarzy jak śliwka i czwórkę nieudanych dzieci. Jest w tarapatach

finansowych, bo cioteczna babka chce go wykreślić z testamentu. Miła niespodzianka,

prawda? Dwaj byli kochankowie tuż obok, w sąsiedztwie.

-Muszę jechać - powiedziała Sophie, zaciskając pięści na wodzach swojej klaczy.

-Ale niedaleko. Mamy wiele spraw do omówienia, prawda? Oczywiście porozmawiam

z Charlesem. Zastanawiam się, co też on powie. Jestem zaręczony z miejscową

dziewczyną, tak bogatą, że przepuszczenie jej majątku nawet mnie zajmie dobrych

dziesięć (at. Koniecznie musimy porozmawiać i podjąć decyzje. Oczekuję, że na razie

będziesz trzymała buzię na kłódkę, dziewczyno. W przeciwnym razie obydwoje tego

pożałujecie, ty i ten twój mężulek.

I wtedy Sophie przypomniała sobie, co powiedział duch. A właściwie nie powiedział,

lecz przekazał wprost do jej umysłu. Kiedy przyjdą, wszystko będzie w porządku. Czy duch

to miał na myśli? Jeżeli tak, jak to możliwe, żeby wszystko było dobrze? Teraz już nic nigdy

nie będzie dobrze.

Opuściła Jamajkę i przyjechała do Anglii rozpocząć nowe życie, które zapowiadało

się tak obiecująco.

Patrzyła w milczeniu, jak David Lochridge odjeżdża. Zrobiła zakupy. Sprzedawca

pokiwał głową, kiedy wyszła ze sklepu. Biedny pan Sherbrooke, musiał się ożenić z taką

głupkowatą kobietą. Jaka szkoda.

Po powrocie do Domu na Wrzosowiskach weszła na górę do sypialni, którą zupełnie

przemeblowali. Ściany pomalowano na kolor bladożółty. Na podłodze leżał piękny

jasnokremowy dywan z Aubusson. Zbliżyła się do krystalicznie czystego okna i spojrzała na

świeżo strzyżony trawnik. Tak tu pięknie. Wygląda jak rajski ogród. Jej dom. Ale nie na

długo. Powoli opadła na kolana. Schyliła się, ukryła twarz w dłoniach i zapłakała.

Pani Chivers, nowa gospodyni, spostrzegła ją i nie powiedziawszy ani słowa, ruszyła

na poszukiwanie pana. Ryder nie wiedział, o co chodzi i miał nadzieję, że pani Chivers się

myli, ale natychmiast poszedł do sypialni. Zatrzymał się w drzwiach i patrzył na żonę. Poczuł

prawdziwe przerażenie.

- Sophie, co ci się stało, do diabła? - krzyknął podchodząc.

.Patrzyła na niego łkając. O Boże, co mu teraz powie? Że wszystko na nic? Że

nazwisko Sherbrooke'ów zostanie zszargane, a wszystko z jej winy? Ryder przeżył już

chwilową ruinę domu, ale teraz ona zrujnuje jego rodzinę.

Starała się opanować. Ryder przykucnął obok niej i poczuła jego dłonie na ramionach.

Powoli i łagodnie zwrócił ją twarzą ku sobie. Była blada, oczy miała zapuchnięte od płaczu.

- Nie płacz - powiedział i przytulił ją do siebie.

- Dzięki małżeństwu nie jesteś sama, Sophie. Masz kogoś, kto ci zawsze pomoże,

niezależnie od tego, jak wielkie są twoje kłopoty. Powiedz mi, co się stało, kochanie. Proszę.

Pokręciła głową.

Ryder zmarszczył czoło. Od przyjazdu do Domu na Wrzosowiskach Sophie

podtrzymywała go na duchu. Ona kierowała służbą, doglądała przygotowania posiłków,

własnoręcznie zamiatała, czyściła i odkurzała z uśmiechem na ustach. Do diabła, była tu

szczęśliwa. Wiedział to. Co się stało?

Sophie przestała płakać. Wstrząsały nią łkania i Ryder czuł falowanie jej piersi przy

swoim ciele. Ogarnęła go żądza. Miesięczne krwawienie skończyło się kilka dni temu, ale

pod koniec dnia była tak zmęczona, tak wyczerpana, że Ryder tylko ją tulił.

Ale teraz pragnął jej. I to bardzo.

-Powiedz mi, Sophie - powtórzył. Wyprostowała się i odchyliła do tyłu.

-Bolą mnie kolana.

-Mamy łóżko. Chodź, usiądziemy.

Spojrzała na łóżko. Wiedziała, że Ryder jej pragnie. Nie była ślepa. Jego męskość

uwypuklała się pod spodniami. Oczyma wyobraźni ujrzała lorda Davida. Przypomniała sobie

jak nagi dotykał swego członka, poczuła jego pocałunki, język wsunięty do jej ust, jak

pokazywał jej swoje ciało i męskość, jak przechwalał się wielkością członka i opowiadał, jak

ją posiądzie.

A potem pomyślała o Charlesie Grammondzie, mężczyźnie w średnim wieku, o

obwisłym brzuchu. Nie był złym człowiekiem. Okazał jej wielką wdzięczność, gdy

powiedziała mu, że weźmie go na swego kochanka.

A potem zmienił się, schwytał ją w biały dzień, przyparł do pnia drzewa. Broniła się,

okładając go szpicrutą, a on śmiał się i wyjął członek ze spodni i powiedział, że chce, żeby go

włożyła do ust. Pomogła go zrujnować i zapewniała, że był doskonałym kochankiem. A on

pysznił się, bardzo z siebie zadowolony, przechwalał się własną męskością - bo czyż czworo

dzieci tego nie dowodziło?

A teraz obydwaj są tutaj. Obydwaj uważają ją za dziwkę. Obydwaj z największą

ochotą przyczynią się do jej ruiny. Doskonale pamiętała, jak na nią spoglądali, co jej mówili,

jak szeptali o nocach, które z nią spędzili i o tym, co im robiła...

Odsunęła się od Rydera. Przyglądał jej się, przechyliwszy głowę na bok.

Skoczyła na równe nogi. Uniosła spódnicę i uciekła z sypialni.

Ryder patrzył, jak biegła. Dojrzał przestrach na jej twarzy, kiedy spojrzała na łóżko,

znany z przeklętych czasów na Jamajce.

Miał nadzieję i modlił się o to, by mu zaufała. Zacisnął zęby. Nie pozwoli, by taka

sytuacja trwała dłużej. Nie może na to pozwolić.

Przez cały dzień mieli mnóstwo zajęć, więc nie było czasu na niesnaski, nawet w

czasie kolacji, kiedy zostali sami.

O dziesiątej wieczorem Ryder wszedł do sypialni. Sophie jeszcze nie położyła się do

łóżka. Siedziała w głębokim fotelu naprzeciw kominka. Nogi podwinęła pod siebie. Na

kolanach trzymała książkę.

-Skończyłem na dzisiaj - powiedział. - A teraz, czas do łóżka, Sophie. Wiem, że już

się wykąpałaś, a więc powód do wymówki spłynął wraz z wodą.

-Nie chcę, Ryderze.

Sophie załamała ręce. Nie do wiary. Jego silna Sophie, kobieta, która w ciągu kilku

ostatnich tygodni dyrygowała liczną służbą, nucąc podczas pracy, teraz załamywała dłonie jak

bezsilna dziewczyna.

-I nie chcesz mi powiedzieć, dlaczego płakałaś dziś po południu?

-Nie. To nie ma znaczenia, naprawdę. Tylko że... Zginęło trochę sreber.

Ryder pokiwał głową. Rozebrał się i stanął naprzeciw kominka. Nagi, wpatrzony w

płomienie.

Przyglądała mu się. Nie mogła sobie tego odmówić. Ryder wyciągnął ku niej rękę.

- Podejdź, kochanie. Dzisiejszej nocy zamierzam dokonać cudów, by sprawić ci

rozkosz. A jeśli nie zdołam, cóż, przed nami następna noc, a potem jeszcze jedna.

Pokręciła głową. Ryder postawił ją na nogi. Wziął w ramiona i zaniósł do łóżka.

Szybko rozwiązał szarfę jej szlafroka.

Nie zwracał uwagi na to, że Sophie zesztywniała, zbladła i spogląda na niego z

niechęcią. Ściągnął z niej koszulę nocną, a potem wyprostował się i spojrzał na żonę.

- Nie, nie przykrywaj się.

Odwróciła od niego twarz i zacisnęła pięści.

- Jesteś piękna, Sophie. Inna niż Melissanda.

Nie wyglądasz jak wyśniona księżniczka, ale i tak jesteś piękna. A teraz mam

zamiar... zresztą sama zobaczysz.

Usiadł obok niej. A potem położył się na boku i delikatnie pogładził Sophie po

policzku, po ustach, nosie i czole. Przyglądał się jej i głaskał po twarzy.

Spojrzała na niego. - Ryderze - powiedziała - wiem, że masz ochotę mnie wziąć. Nie

musisz bawić się ze mną tak jak teraz. Po prostu zrób to. Nie będę się broniła. Wiem, że to

bezcelowe. Jestem zmęczona i chcę to mieć za sobą.

Ryder roześmiał się. - Ach, ci twoi mężczyźni. Wziąć cię... cóż za wspaniałe

określenie na miłość. Pozwól, że ci coś powiem, pani Sherbrooke. Jesteś moją żoną. Chcę się

z tobą zabawiać, aż zaczniesz krzyczeć z rozkoszy. Chcę, żeby ci było dobrze. Chcę, żebyś

się śmiała, całowała mnie i pieściła. Nie, ty tego nie możesz pojąć, prawda? Ale w końcu

zrozumiesz.

Ryder nachylił się i ucałował Sophie w usta, lekko, jakby ćma ją musnęła skrzydłami.

Całował ją tak długo, aż poczuł że jej ciało nie jest już takie napięte.

-Uwielbiam smak twoich ust - powiedział.

-To całkiem niezłe - przyznała, nieco zaniepokojona.

Ryder skorzystał z tego, że rozchyliła wargi, i delikatnie wsunął język do jej ust.

Spojrzała na niego i zesztywniała jak kłoda.

Ryder panował nad sobą. Był całkowicie skupiony na Sophie, na jej reakcjach,

wyrazie twarzy i szarych oczu. Nie ustawał w wysiłkach. Miał na to mnóstwo czasu. Noc była

długa. Uznał, że Sophie będzie musiała się poddać.

Mówił do niej, aby zagłuszyć wspomnienia, które powracały, w miarę jak jej dotykał.

Powiedział, że ma zachwycające, białe jak śnieg piersi i piękny brzuch, który ładnie się

zaokrągli, gdy Sophie zajdzie w ciążę. Przyłożył palce do jej bioder i stwierdził, że z łatwoś-

cią wyda na świat tyle dzieci, ile zechce. Kiedy jego palce lekko dotknęły delikatnego ciała,

Sophie zerwała się z łóżka i uciekła.

Ryder był zdumiony. Sophie stanęła przy oknie ze zwieszoną głową.

Ryder podszedł do niej. Nic nie powiedział, tylko oparł dłonie na jej ramionach i

przyciągnął ku sobie.

- O co chodzi tym razem?

- Czuję się nieczysta.

Dobry Boże, pomyślał Ryder, spoglądając na czubek jej głowy. Tama wreszcie

puściła.

- Nareszcie powiedziałaś mi prawdę. Najwyższy czas, Sophie. Poradzimy sobie z tym.

Sophie milczała.

-Nie wierzę, że powodem stały się moje palce pomiędzy twoimi udami, ale w jakiś

sposób nam pomogły, prawda? Widziałaś, jak inni mężczyźni robili to samo z Dahlią?

A może któryś z nich usiłował zmusić ciebie? - Zamilkł i czekał, ale Sophie nic nie

odpowiedziała. - No dobrze. Jesteś zbudowana inaczej niż ja. Żeby poczuć

przyjemność, musisz poznać pieszczoty między udami. Nie ma powodu, żebyś się

czuła brudna czy zawstydzona.

-Nie o to chodzi.

-Ach, tak - powiedział Ryder i poczuł, że mu się przewraca w żołądku. Co się tyczy

pożądania, to całkowicie minęło. - A więc któryś z tych mężczyzn dotykał cię tam?

Pieścił cię? O to chodzi? Wciąż prześladują cię złe wspomnienia, przeklęte duchy?

Duchy, pomyślała sarkastycznie Sophie i wzdrygnęła się nieświadomie.

-Sophie, porozmawiajmy o tym.

-Tak mi przykro, Ryderze.

Potrząsnął nią zniecierpliwiony. - Do diabła, kobieto, przestań beczeć jak owca! Kiedy

cię poznałem, zachowywałaś się jak diablica z piekła rodem, a teraz stałaś się rzewną pannicą.

Dajże spokój!

-Dobrze! - wrzasnęła. - W porządku! - Odskoczyła od niego i rozglądała się po

sypialni w poszukiwaniu czegoś, co nadawałoby się do ciśnięcia w męża. Nie znalazła

nic odpowiedniego i wybiegła z pokoju.

-Jesteś goła!

-Idź do diabła!

Sięgał po szlafrok, kiedy Sophie wróciła do sypialni. W ręce trzymała miotłę. Rzuciła

się w stronę Rydera jak rycerz podczas turnieju. Roześmiał się. Śmiał się do rozpuku,

trzymając się za brzuch, aż do chwili gdy Sophie przyłożyła mu w głowę. Okładała go raz za

razem i obrzucała przekleństwami.

Ryder poczuł ostry ból i pulsowanie w lewej skroni. Chwycił kij od miotły. Ale

Sophie była zwinna i diabelnie silna. A także zdecydowana i rozwścieczona. Potrzeba było

nie lada siły i sprytu, aby odebrać jej miotłę, nie zadając bólu.

Ryder odstawił miotłę, chwycił Sophie i gwałtownie przyciągnął do siebie. Ucałował

ją namiętnie. Złapał pod pośladki i uniósł w górę. Wygięła się w łuk i próbowała go uderzyć.

Przerzucił ją przez ramię i poniósł do łóżka.

- Bóg jeden wie, jak się cieszę, że wróciłaś - powiedział i znów ją pocałował. -

Czujesz się brudna, co? Świetnie, moja droga żono, zobaczmy, jak się poczujesz, kiedy się do

ciebie dobiorę.

ROZDZIAŁ 19

Sophie walczyła, kopała go, wyrywała się dysząc z wysiłku. Wrzeszczała na niego,

wymyślała mu od ostatnich.

Ryder tylko się śmiał i nie wypuszczał jej z objęć.

Kiedy całował jej brzuch, wczepiła się palcami w jego włosy. Westchnął, zdjął

powłoczkę z poduszki i przywiązał ręce Sophie do wezgłowia.

Mogła go jeszcze kopać, ale to było do zniesienia. Wrócił do swego przyjemnego

zajęcia. Całował biały brzuch Sophie, wsunął język do pępka, a jednocześnie gładził

wewnętrzną stronę ud. Przerwał na chwilę i spojrzał na żonę. - Polubisz to, Sophie.

Nagle opadł na nią i uniósł jej biodra. W samą porę nakrył jej usta wargami, bo

zaczęła wrzeszczeć.

Delikatnie wsunął w nią palec. Ach, pomyślał, jest wilgotna. Ale wciąż bardzo ciasna.

Nie szkodzi, to się zmieni, kiedy Sophie dozna rozkoszy.

Sophie rozwierała się, czując coś zbliżonego do bólu gdzieś głęboko w środku, w dole

brzucha. Ryder trzymał ją, a ona wbrew sobie, wbrew wrzaskom i przekleństwom, unosiła

biodra i coraz bardziej zbliżała się do męża. Jego palec tkwił głęboko w niej, poruszał się,

wsuwał się i wysuwał. Usta Rydera poruszały się w tym samym rytmie i doprowadzały

Sophie do szaleństwa.

Wiedziała, że coś nadchodzi. Pragnęła tego rozpaczliwie, ale wciąż obrzucała Rydera

obelgami za to, co z nią robił. A potem jęknęła i rzuciła się tak gwałtownie, że omal jej nie

wypuścił. A potem zastygła, ale tylko na chwilę.

Ryder uniósł głowę. - Wciąż czujesz się brudna, Sophie?

-Ty przeklęty draniu, łajdaku, ty... - wrzasnęła.

-Jeszcze chwileczkę, kochanie, a wszystko zrozumiesz. Przeklinaj. Kiedy cię słucham,

jeszcze bardziej pragnę cię doprowadzić do jęków rozkoszy.

Zaczęła płakać i Ryder wiedział, że ona nie pojmuje, jak bardzo bliska jest rozkoszy.

Wsunął palec głębiej. Poczuł, że nogi Sophie sztywnieją, a plecy unoszą się w

spazmatycznych skurczach.

Trzymał ją, zmuszając do przeżywania orgazmu, do odczuwania rozkoszy. Nie

pozwalał, aby szczytowanie osłabło, aż wreszcie Sophie płakała przyzwalając na nowe

odczucie. Kiedy wreszcie przestała stawiać opór i poddała się jego rękom, Ryder rozsunął jej

nogi i wszedł w nią głęboko i zdecydowanie.

Poczuł wstrząsające Sophie rozkoszne drgania i to wystarczyło. W następnej chwili

miał wytrysk i krzyczał z uciechy, nie z powodu własnego orgazmu, który był niezwykle

dojmujący, lecz z radości, że wreszcie udało mu się sprawić przyjemność żonie.

Sophie mokra od potu, dyszała głośno i szybko. Ryder leżał na niej, nie wyjmując

członka. Delikatnie ułożył dłoń na sercu Sophie.

Pocałował ją w usta. Przyglądał jej się tak długo, aż otworzyła oczy.

Wstrząśnięta. Oszołomiona i zdumiona.

Pocałował ją jeszcze raz. Poczuła własny smak na jego ustach i nie mogła uwierzyć w

to, co się stało. Zupełnie się zatraciła. Nienawidziła go, przeklinała go i miała ochotę go

zabić, ale jej ciało poddawało się dzikiej rozkoszy i pragnęła Rydera, pragnęła jego pieszczot

bardziej niż czegokolwiek na świecie. A on przyglądał się jej i wiedział, dobrze wiedział, jak

z nią postępować, jak nią kierować. Wiedział, co ona czuje. Znowu ją pocałował, a potem

oparł się na łokciu.

- Twoje serce nareszcie zwalnia.

Spojrzała na jego brodę, poczuła jego ciepło przy swojej piersi, przy swoim sercu.

Teraz będzie z niej kpił, pomyślała, będzie się pysznił swoim zwycięstwem, będzie ją poniżał

i ogłaszał swoje panowanie. Zesztywniała w oczekiwaniu.

Ryder delikatnie odgarnął włosy z czoła Sophie, włosy wilgotne od potu namiętności.

- Kocham cię, Sophie Sherbrooke - powiedział głębokim głosem. - Nie wierzyłem, że takie

uczucie istnieje, ale najwyraźniej tak właśnie jest. Kocham cię i będę cię kochał do końca

życia, i później, kiedy stanę się cząstką wieczności. I będę cię zmuszał do odczuwania roz-

koszy tak długo, aż przyjmiesz moją miłość i wpuścisz mnie do twego serca i do twego ciała.

Nagle poczuła, że znów stwardniał w jej wnętrzu i, ku własnemu przerażeniu,

zarumieniła się.

Nie roześmiał się, nie zakpił z niej. Odrzucił głowę do tyłu i mruknął: - Czy masz

pojęcie, jak się przy tobie czuję? Zróbmy to jeszcze raz, Sophie, dobrze? Przestań się bronić,

zapomnij o przeszłości, odrzuć te przeklęte wspomnienia. Myśl tylko o mnie i o tym, jak się

w tobie czuję. Myśl o tym, co robią moje dłonie, co robi mój język...

Sophie nie chciała tracić kontroli po raz drugi, ale wyglądało na to, że nie ma wyboru.

Po chwili zapomniała zresztą o wszystkich innych możliwościach. Kiedy Ryder powiedział

jej, żeby go objęła nogami, uczyniła to szybko i skwapliwie. Ścisnęła go mocno. Uniosła

biodra do góry, aby zagłębił się jeszcze bardziej. A kiedy zaczął pojękiwać, poczuła, że rodzą

się w niej zupełnie nowe odczucia, szalone i barbarzyńskie, każące zapomnieć o wszystkim

prócz dojmującej rozkoszy, tak wielkiej, że prawie bolesnej, która rozkwitała w nim i w niej,

łącząc ich i sprawiając, że stawali się jednością. Głaskał ją, pieścił. Poczuła jego wargi na

swoich, jego język głęboko w ustach, jego męskość w sobie. Wyła i rzucała się jak opętana, a

on jeszcze ją do tego zachęcał, podpowiadał, co ma robić, szeptał, jak się przy niej czuje.

Wreszcie, kiedy zagłębił się w nią jeszcze bardziej, zadrgała konwulsyjnie i wrzasnęła z

rozkoszy.

Ryder był przy niej, tulił ją do siebie, całował nos, policzki, brwi, uszy. Powtarzał

ciągle od nowa, jak bardzo ją kocha.

- Jestem zbyt ciężki?

Nie, nie był. Ale czuła ból w nadgarstkach. Nie dlatego, że tak mocno je związał, lecz

dlatego, że zwijała się i rzucała tak gwałtownie.

- Czy możesz mnie rozwiązać?

Podniósł się z wysiłkiem. Schylił głowę i uśmiechając się ucałował Sophie.

-Nie mogę się tobą nasycić, Sophie.

-Nic nie mam przeciwko pocałunkom - powiedziała, kiedy oswobodził jej nadgarstki.

Zsunął się z niej i ułożył obok. Roztarł je, marszcząc czoło na widok zaczerwienień. -

Nie chciałem wiązać tak mocno. Przepraszam.

-To nie dlatego - powiedziała, unikając jego spojrzenia. - Powód jest zupełnie inny.

-Jaki?

Spojrzała prosto w jego błękitne oczy. - To dlatego, że tak się przy tobie czułam. Jak

zwierzę.

- Aha, nowe oskarżenia. Oparte na twoim obiektywnym doświadczeniu. Przykro mi to

mówić, Sophie, ale obydwoje zachowywaliśmy się jak zwierzęta. Drapieżniki z piekła rodem.

To było takie wspaniałe, że modlę się, byś każdej nocy stawała się równie dzika i drapieżna.

Jest jeszcze taka pora, zaraz po lunchu, kiedy stajesz się troszkę zmęczona i...

Roześmiała się.

Ryder był zdumiony. Spojrzał na nią z niedowierzaniem i pocałował sześć razy z

rzędu.

Odwzajemniła pocałunki, ale jej ciało był tak ociężałe, że nie podniosłaby się z łóżka,

nawet gdyby dom stanął w płomieniach. Czuła się dziwnie. Nie rozumiała, jak to się stało.

Nie wiedziała, co o tym myśleć. Roześmiała się.

-Naprawdę mnie kochasz? - spytała.

-Tak.

-Nie mówisz tak tylko dlatego, że byłeś we mnie w środku i żądza odebrała ci ro...

sam wiesz, co mam na myśli.

-Tak. Wiem, co masz na myśli. Ale teraz nie jestem już w tobie. Wypompowałaś mnie

dwukrotnie. Jestem słabiutki i omal nie wyzionąłem ducha. Moje zmysły usnęły. Nie

czuję nic w rejonach poniżej serca. A wciąż cię kocham.

-Nigdy przedtem tego nie mówiłeś.

-Przedtem nie zdawałem sobie sprawy, że cię kocham. Sytuacja uległa zmianie i

cieszę się, że mogę ci o tym powiedzieć. Nie czuj się w obowiązku zagłuszać ciszy,

Sophie.

-Ty jesteś tu panem.

-Tak, jestem - powiedział swobodnie. Przyjął jej słowa i zrozumiał ich znaczenie. - I

wiesz co? Czuję się z tym świetnie, po prostu wspaniale. W Northcliffe Hall nie

czułem się niezbędny. I oczywiście nie byłem. To dom i odpowiedzialność Douglasa,

hrabiego Northcliffe. Ale Dom na Wrzosowiskach jest mój, Sophie, nasz. Nasze dzieci

będą w nim dorastały i to będzie ich dom. Mogę nawet przywdziać robocze ubranie i

w środy i piątki stać się farmerem. Co o tym sądzisz?

-Myślę, że w roboczym ubraniu i podkutych ćwiekami butach będzie ci bardzo do

twarzy.

-Ach - ucałował ją w usta. - Jak ja cię lubię całować.

Powiedz mu, pomyślała. Powiedz mu teraz. Ale była zbyt przerażona. Bała się, że

Ryder odszuka lorda Davida i Charlesa Grammonda i zagrozi im albo ich pozabija.

Wiedziała, że wybuchnie okropny skandal i nie mogła mu tego zrobić. Nie mogła tego zrobić

Ryderowi, całej rodzinie Sherbrooke'ów, Jeremy'emu, samej sobie.

Pocałowała go szybko. Chciała zapomnieć o swoim wstydzie. Zapomnieć choćby na

chwilę. I udało jej się. Zaczął ją pieścić, a kiedy w nią wszedł, zaczęła krzyczeć z rozkoszy i

przeżyła następny orgazm, a Ryder myślał, że umrze ze szczęścia i przyjemności. Kiedy

wreszcie usnęli, Ryderowi przyśniły się dzieci i wiedział, nawet we śnie, że powinien jej o

nich powiedzieć, i to bardzo szybko. Modlił się, żeby go zrozumiała.

Nie powiedział jednak. Nie miał ku temu okazji. Kiedy następnego ranka wychodził z

domu, Sophie spała snem sprawiedliwego.

Po południu, kiedy pojechał na pola spotkać się z trojgiem dzierżawców, na

podjeździe przed Domem na Wrzosowiskach zatrzymał się powóz. Wysypali się z niego

hrabia Northcliffe, Alex, Jeremy i Sinjun.

Hrabia stanął i rozejrzał się dookoła.

-Nieźle sobie poradziliście - powiedział do Sophie, która tego dnia nie wyglądała już

jak zaniedbana sierota. Miała na sobie suknię, którą uszyła jej pani Plack. Włosy miała

nieco przykurzone, bo właśnie zajmowała się czyszczeniem kryształowego żyrandola

w pokoju, który uważała za swój własny. Był to pokój na tyłach domu, z oknami

wychodzącymi na ogród.

-Witajcie - powiedziała Sophie, a potem z rozwartymi ramionami zwróciła się do

Jeremy'ego.

Przykuśtykał ku niej, uściskał ją i powiedział najszybciej jak umiał:

-To wspaniałe, Sophie! O Boże, jak ja za tobą tęskniłem. Spójrz, Sinjun, spójrz tylko

na te stajnie, z pewnością wystarczające dla George'a i...

-Kto to jest George?

-Mój kucyk. To konik berberyjski. Cały czarny, z dwoma białymi skarpetkami. Szybki

jak wiatr, Sophie.

-Dokonaliście cudów - powiedziała Alex. - Byliśmy wstrząśnięci na wieść o tym, co

zrobił ten łajdak Dubust.

-Meble wrócą w ciągu kilku najbliższych dni. Niestety, na dole mam tylko trzy krzesła

i jeden stół.

-Wystarczy - powiedział hrabia. - A gdzie jest Ryder?

-Na polach, z dzierżawcami.

-Z dzierżawcami? - powtórzył Douglas. - Co robi?

-Zdaje mi się, że rozmawiają na temat płodozmianu. Najwyraźniej pan Dubust był nie

tylko zwykłym kryminalistą. Nie pozwalał farmerom na stosowanie nowych narzędzi i

zniechęcał do pozostawiania pól odłogiem, co jest konieczne, by je użyźnić.

-Tak - powiedział Douglas - wiem. I Ryder tym się zajmuje?

-Nie tylko zajmuje, ale na prawdę to lubi.

-Czy możemy z Jeremym pójść poszukać Rydera? - spytała Sinjun, zwracając się do

brata. - Jest późno i z pewnością już się uporał z płodozmianem. Możemy?

-Idźcie, smyki.

-Kierujcie się na północ! - zawołała za nimi Sophie. - Widzicie tę ścieżkę za

stajniami?

Godzinę później Ryder, Jeremy i Sinjun weszli do salonu, w którym stały tylko trzy

krzesła. Ryder podszedł do żony i ucałował ją.

- Spójrz, kto mnie znalazł. A nie miałem na sobie ani roboczego ubrania, ani

nabijanych ćwiekami butów.

Sophie poczuła na jego widok wielką radość i tylko skinęła głową.

Ryder uśmiechnął się do niej i leciutko pogładził knykciami po policzku.

- Nie, Douglasie. Nic nie mów, proszę. Wszystko się zmienia, prawda? Jeśli chcesz mi

okazać należny szacunek, nazywaj mnie paniczem Ryderem albo farmerem Ryderem. Myślę,

że będę musiał zaprojektować nowy rodzaj pługu. Co o tym myślisz?

-Myślę, że jesteś szalony, Ryderze. Całkiem zwariowany i niezwykle szczęśliwy.

-A co sądzisz o naszym domu?

-Że to dom, który podźwignąłeś w bardzo krótkim czasie.

-Muszę oddać Sophie sprawiedliwość i przyznać, że też tu czegoś dokonała. Niewiele,

ale nie mogłem dopuścić, by czuła się tutaj bezużyteczna.

Sophie pisnęła i rzuciła się na niego. Ryder roześmiał się. Jego niebieskie oczy

zalśniły jak popołudniowe niebo. Złapał ją i okręcił dookoła siebie.

Hrabia zerknął na żonę, która przyglądała się im z uśmiechem.

Hrabia i hrabina Northcliffe nie mieli nic przeciwko temu, by spać na stosie koców w

pokoju gościnnym. Ryder, znawca przedmiotu, był pewien, że bardzo im to odpowiadało.

Wszak jego brat lubił wszelkie innowacje.

Hrabia z żoną zostali tylko półtora dnia, ponieważ jechali z wizytą do księcia

Portsmouth. Sinjun i Jeremy pozostali na dłużej. Sinjun, co oświadczyła ze śmiechem,

postawiła sobie za cel obejrzenie Rydera w stroju roboczym.

Niecałą godzinę po odjeździe hrabiego i Alex Sinjun ujrzała brata w namiętnym

uścisku żony. Chrząknęła. Ryder spojrzał na nią i rzekł: - Odejdź stąd, Sinjun. Masz dopiero

piętnaście lat i nie powinnaś być świadkiem takiego nadmiaru uczucia.

- Ha - powiedziała Sinjun. - Powinieneś zobaczyć Douglasa i Alex, kiedy wydaje im

się, że nikt ich nie widzi. Nie uwierzyłbyś, w jakiej sytuacji ich przy dybałam. Alex zawsze

odrzuca głowę do tyłu i wydaje takie śmieszne popiskiwanie i...

-Cicho, brzdącu. Lepiej, żebyś stąd szybko wyszła, bo inaczej przyłożę ci w tylną

część ciała.

-Muszę z tobą porozmawiać, Ryderze. Na osobności.

Sinjun mówiła bardzo poważnym tonem i Sophie, odzyskawszy równowagę, skinęła

głową i wyszła. Ryder skrzyżował ręce na piersi i oparł się o kominek.

-Spóźniłam się.

-Na co?

Ku zdumieniu brata Sinjun zarumieniła się i zaczęła sobie wykręcać palce. - Są już

prawie tutaj. Jechałam najszybciej, jak mogłam, żeby cię ostrzec. Och, Ryderze, tak mi

przykro, ale nie dało się już nic zrobić. Wiem, jaki jest twój pogląd na to, by Douglas i reszta

rodziny wiedzieli o twojej wspaniałomyślności, ale...

Ryder poczuł dziwny ucisk w żołądku. - O czym ty, do diabła, mówisz?

-Dzieci będą tu za jakieś dwie minuty.

-Masz więc dwie minuty, aby mi wszystko wyjaśnić.

-Zabrałam Jeremy'ego do Hadleigh, żeby poznał Jane i dzieci. W porządku, potem

obijesz mi za to tylną część ciała. Jeremy doskonale się tam bawił. Zaprzyjaźnił się z

Oliverem. O Boże, została już tylko minuta. 'A potem Jane dostała różyczki.

Natychmiast przysłała mi wiadomość do Northcliffe Hall, że wszystkie dzieci mają

opuścić dom, żeby się nie pozarażały. Jej pomocnica, Laura, nie wiedziała, co z nimi

począć. Więc powiedziałam im, żeby przysłały dzieci do twego domu. Czy miałam

inne wyjście, Ryderze? Miałam powiedzieć o wszystkim Douglasowi?

Ryder przyglądał jej się zamyślony. - Tak, to rozwiązuje problem, prawda? Czyżbym

słyszał turkot nadjeżdżającego powozu? Chyba tak. Kto za to zapłacił, Sinjun?

- Ja. Wydałam prawie wszystkie oszczędności, ale udało się. Nie chciałam, żeby

dzieci podróżowały dyliżansem, więc wynajęłam cztery powozy. Trzy dla nich i jeden na

wszystkie bagaże i udało mi się zamówić cztery pokoje w zajeździe Pod Złotym Cielcem.

Ryder uśmiechnął się do siostry. Poklepał ją po policzku. - Bardzo dobrze zrobiłaś.

Chodź wyjdziemy im na spotkanie. Dobry Boże, mam nadzieję, że żadne z nich nie zaraziło

się różyczką. To by było okropne.

-A co z Sophie?

-Sophie nie jest głupia - powiedział Ryder, ale w uszach Sinjun zabrzmiało to jakoś

dziwnie.

Kiedy wyszli na frontowe schody, zastali tam Sophie i Jeremy'ego, którzy pomagali

wysiąść dzieciom z powozów. Przyjechała z nimi tylko Laura Bracken, ponieważ dwie

pozostałe pomocnice także zachorowały na różyczkę. Laura, niech ją Bóg błogosławi, była

wykończona. Dzieci, na szczęście, czuły się dobrze.

Jaimie pierwszy spostrzegł Rydera. Wydał z siebie okrzyk i rzucił się naprzód. Ryder

uniósł chłopca wysoko do góry, a potem przycisnął do piersi. W następnej chwili otoczyły go

wszystkie dzieci i na pięć minut zapanowało istne piekło.

Sophie zobaczyła stojącą na uboczu małą dziewczynkę, która ssała kciuk. Nie

rozumiała nic z rozgrywającej się sceny, ale postanowiła poczekać. Tłumaczyła sobie, że

Ryder nie może spojrzeć w jej stronę, bo na ramionach, nogach i szyi wieszało mu się prawie

dziesięcioro dzieci.

-Przysięgam, że to nie jest to, co sobie wyobrażasz - powiedziała Sinjun, chwytając

Sophie za rękę.

Tak, z pewnością. Ten chłopak musi mieć ze dwanaście lub trzynaście lat. Ryder z

pewnością nie może być jego ojcem. Już się nauczyłam, że z Ryderem nigdy nie bywa tak,

jak można by podejrzewać.

- To jego dzieci, jego ukochana gromadka - powiedziała zrozpaczona Sinjun. - Ale nie

rodzone, z wyjątkiem jedynej Jenny. Ryder wyratował je wszystkie z przeróżnych opresji. On

kocha dzieci i nie znosi okrucieństwa wobec nich i...

Ryder, ciągnąc czworo dzieci i niosąc w ramionach dwoje, uśmiechał się szeroko, ale

nie do Sophie. Spoglądając gdzieś ponad jej lewym ramieniem, oznajmił:

- Oto moje dzieci.

A potem przedstawił im swoją żonę. Sophie uśmiechała się i zagadywała do

wszystkich. Po chwili stwierdziła, że Ryder jest zakłopotany.

Wreszcie uśmiechnął się szeroko i spojrzał na malutką dziewczynkę, która stała na

uboczu, przyglądając mu się w milczeniu.

-A teraz, małe dzikusy, proszę, żebyście poszli z Jeremym i Sinjun do kuchni. Nie

mamy tu jeszcze żadnych mebli, ale możecie sobie usiąść na podłodze, a pani Chivers

zadba o to, żeby wam nie zabrakło bułeczek, biszkoptów i lemoniady. Idźcie, a potem

opowiem wam o moich przygodach i o tym, dlaczego w domu nie ma dla was łóżek.

-A ja opowiem wam nieznane historie o Duchu Dziewicy - powiedziała Sinjun.

Amy pisnęła z przerażenia.

Ryder ujął Sophie za rękę i podprowadził ją do małej dziewczynki. Sophie stała

nieruchomo, patrząc jak jej mąż klęka przed dzieckiem, otwiera ramiona i przytula

dziewczynkę do serca.

- Ach, Jenny, jak ja za tobą tęskniłem, kochanie - powtarzał, głaszcząc ją po plecach. -

A teraz poznasz Sophie. Nie jest taka ładna jak ty, ale jest miła i lubię się do niej uśmiechać.

Może ty także się do niej uśmiechniesz.

Spojrzał na żonę i Sophie zrozumiała, że to jego dziecko, że mała dziewczynka nie

jest taka jak inne dzieci. Na twarzy Rydera pojawił się wyraz bliski rozpaczy. Sophie

zrozumiała, że jej mąż się boi, iż ona odepchnie dziecko. - Powinieneś mieć do mnie odrobinę

zaufania - powiedziała, Uklękła obok męża i wyciągnęła rękę w kierunku dziewczynki

wtulonej w ramiona ojca.

- Witaj, Jenny. Masz śliczną sukienkę, o wiele ładniejszą od mojej. Bardzo się cieszę,

że cię poznałam i że tu przyjechałaś. Tatuś bardzo za tobą tęsknił.

Ile masz lat?

Ryder uniósł do góry jej rączkę, zgiął kciuk i powiedział bardzo powoli: - Jeden.

- Jeden - powtórzyła Jenny.

Ryder zgiął następny paluszek i powiedział: - Dwa. Kiedy doszli do małego palca,

Ryder zgiął go tylko do połowy i powiedział:

-O, tak. Mam cztery i pół roku.

-Tak, tatusiu.

Na twarzy Rydera odmalowała się duma i miłość. Nowy Ryder. Nieznana twarz

Rydera.

- Jesteś już dużą dziewczynką. A jaki masz ładny medalionik. Mogę go obejrzeć?

Jenny bardzo powoli wyciągnęła do niej rękę i jej paluszki leciutko, badawczo

dotknęły dłoni Sophie. Podała jej medalion. Sophie otworzyła go.

-Och, jaki piękny obrazek. Ty i twoja mamusia? Tak, widzę, że jesteś taka ładna jak

ona. Ale masz także piękne oczy po ojcu.

-Tatuś - powiedziała Jenny i znów zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła do niego

twarz.

-To nowe słowo - wyjaśnił Ryder z wielkim zadowoleniem.

- A teraz, moje małe kochanie, muszę wstać, bo moje stare kości zaczynają trzeszczeć.

Wezmę cię na ręce. Sophie ma rację. Jesteś już dużą dziewczynką.

Chodźmy do domu. Napijesz się lemoniady, prawda?

Piekło przeniosło się do kuchni. Pani Chivers wyglądała, jakby chcąc nie chcąc trafiła

do domu wariatów. Ale, dzięki Bogu, tylko się uśmiechała. Kucharka, pani Bedlock,

kursowała biegiem między kuchnią a spiżarnią. Ale główną rolę pełniła Sinjun. Wkrótce

wszystkie dzieci siedziały na podłodze z talerzami pełnymi smakołyków.

-- Lada chwila w domu nie zostanie ani okruszek powiedziała pani Chivers,

spoglądając na dzieci.

-Mam troje wnuków i wszystkie jedzą tak, jakby to był ich ostatni posiłek.

- W takim razie wyślijmy panią Bedlock do miasteczka, żeby nakupiła żywności -

powiedziała Sophie.

Ryder spojrzał na żonę, ale unikał jej wzroku. Sophie przysięgłaby, że się zarumienił.

Przez kilka najbliższych godzin schodził jej z drogi. Nie było to trudne, ponieważ

wszystkie dzieci domagały się jego uwagi. Pokazał im wschodnie skrzydło domu,

opowiedział, co zrobił pan Dubust, przedstawiając go jako czarny charakter, który teraz

będzie musiał odpokutować swoje winy.

Sophię dwoiła się i troiła, szukając miejsca na nocleg dla dzieci.

Wreszcie dopadła Rydera, kiedy próbował się chyłkiem wymknąć z domu. - Nie,

nigdzie nie pójdziesz, Ryderze. Chcę z tobą porozmawiać, i to teraz, w przeciwnym razie

pożałujesz.

Ryder nastroszył się jak kogut i odparł ostro: - Bo co mi zrobisz? Zwiążesz mnie i

wykorzystasz?

- Chodźmy się przejść - powiedziała z uśmiechem.

Poszli do sadu za domem. Panował tam błogi spokój. Dzieci zostały pod opieką

Sinjun, pełniącej rolę mediatora, matki i niańki. Ryder milczał. Sophie zaczęła nucić.

Nagle roześmiała się. - Jesteś zakłopotany! Nie mogę w to uwierzyć, jesteś naprawdę

zakłopotany. Unikasz mego wzroku. Czy to dlatego, że ani przez chwilę nie wierzyłam, że te

wszystkie dzieci są twoje? Cóż za policzek dla twojego poczucia męskości.

-Idź do diabła, Sophie.

-Nie, to nie o to chodzi. Miałam nadzieję, że wyprowadzę cię z równowagi. A ty byłeś

i jesteś zakłopotany, bo nie chcesz, żeby ktokolwiek wiedział, że nie jesteś nicponiem,

którego nic nie wzrusza. Podoba ci się rola okropnego jegomościa, a to, co tu

widzimy, niszczy twój wizerunek.

-A może nie masz racji. Co ty wiesz? Rozmawiałaś z tą paskudną Sinjun?

-Tak. Była przerażona, że chwycę strzelbę i cię zastrzelę. A później przyparłam ją do

muru i wydusiłam z niej calutką prawdę, podczas gdy ty skwapliwie mnie unikałeś.

Miała nadzieję, że wszystko mi powiedziałeś, ale ty jesteś bardzo dyskretny w

sprawach twojej ukochanej gromadki, uważasz, że do dzieci nie powinien się wtrącać

nikt, nawet rodzina. Powiedziała mi, że wydajesz na to własne pieniądze i masz do

tego prawo. Powiedziała też, że wuj Brandon prawdopodobnie przewraca się w grobie

z powodu twojej filantropii, ale może dzięki temu, że wydajesz jego pieniądze na

zbożny cel, wuj krócej będzie się smażył w piekle.

-Widzę, że wygadała wszystko do cna. Założę się, że opowiedziała ci nawet o

kwartalnych spotkaniach dotyczących bękartów.

Sophie spojrzała na niego ze szczerym zdumieniem.

- Zapomnij o tym, co powiedziałem. Boże, smarkata choć raz się nie wygadała.

- Możesz być pewien, że nigdy nie zapomnę o tym, co teraz usłyszałam. Spotkania

dotyczące bękartów? Co to takiego? Powiedz mi w tej chwili.

Ryder zaklął, a Sophie się roześmiała. - Nie wykpisz się. Co to takiego te spotkania?

-A niech to czart! Douglas i ja spotykamy się raz na kwartał, żeby policzyć bękarty,

żeby któregoś przypadkiem nie przegapić. On uważa, że wszystkie dzieci to moje

bękarty.

-Zastanawiam się, co sobie pomyśli, kiedy się dowie prawdy.

-Nie dowie się - powiedział ostro Ryder. - To nie jego interes.

-Jesteś taki dobry, taki miły, taki nieprawdopodobnie rycerski - powiedziała Sophie,

unosząc brwi - że chyba zaraz się rozpłaczę.

-Lepiej trzymaj język za zębami. Nie chodzi o to, że nie lubię kobiet - powiedział

zirytowany. - Do diabła, Sophie, odprawiłem pięć - pięć! - kobiet! Dla każdej z nich

sporządziłem nawet listę ewentualnych kandydatów na mężów. Zapewnię posag

trzem, które zechciały wyjść za mąż. Dwie inne chcą się przenieść do Londynu. Je

także wyposażę. Jestem kochankiem doskonałym i wszystkie są w głębokiej depresji,

bo więcej nie będę ich uszczęśliwiał.

-Och, Ryderze! - roześmiała się Sophie. - Jesteś zadziwiający, wiesz? Naprawdę

zadziwiający. Rozpowiadasz o swoich kobietach, a milczysz na temat dzieci. Nigdy

nie podejrzewałabym, że nie zajmiesz się kobietami, z którymi sypiasz. Jestem

zaskoczona, że twój brat tak słabo cię zna.

Nie dziw się Douglasowi. On dopiero rok temu wrócił z wojska. Uwierzył w to, co mu

powiedziałem, a że jestem szeroko znany ze swej słabości do kobiet, moja przysięga

wierności małżeńskiej zrobiła na nim kolosalne wrażenie. Uwierzył, że cię kocham. Przedtem

uważał, że kieruję się wyłącznie pożądaniem. A jeśli o niego chodzi, ma malutką córeczkę w

wieku Jenny.

-Kiedy tu przyjedzie, będzie musiał zmienić pogląd na twój temat.

-Do diabła z Jane i jej różyczką!

-Całe szczęście, że Dom na Wrzosowiskach jest taki przestronny. Myślę, że

wschodnie skrzydło okaże się wystarczająco duże. Obejrzałam pokoje, kiedy ty mnie

unikałeś. A teraz opowiedz mi o Jane. Myślisz, że zechciałaby tu zamieszkać?

-Nie wiem. Jane ceni sobie niezależność.

-Cóż... Za wcześnie, by wyrokować. Zobaczymy. Z pewnością coś wymyślimy.

Ryder zmarszczył czoło i zagryzł wargi. Sophie przyglądała mu się z

zainteresowaniem. Ryder kopnął kamyk.

-Wiesz, jesteś taka zgodna, a mogłabyś okazać choć odrobinę zazdrości. Jako moja

żona masz do tego całkowite prawo. Nie podoba mi się twoja przeklęta

wyrozumiałość, twoje całkowite przyzwolenie. Do diabła, Sophie, przestań być taka

tolerancyjna.

-Już raz rzuciłam się na ciebie z miotłą. Nie mam dość siły, żeby wyrwać z ziemi

jabłonkę i zdzielić cię pniakiem. Ale skoro domagasz się kary od zazdrosnej żony,

będziesz ją miał.

Rzuciła się na Rydera i kopnęła go łydkę, a kiedy upadł na ziemię, położyła się na

nim. Chwyciła go za włosy, żeby się nie ruszał, a potem obsypała jego twarz pocałunkami.

- Mój kochany - powiedziała i nie przestawała go obcałowywać. Przytuliła się do jego

brzucha i Ryder jęknął. Uniosła głowę, spojrzała na jabłoń obok i spytała: - Jak myślisz, czy

mamy dość pościeli dla wszystkich dzieci?

-Zaraz cię obiję, Sophie Sherbrooke.

-Mam nadzieję, że nie oddałeś swoim kochankom wszystkich pieniędzy i że

wystarczy nam najedzenie dla wszystkich maleństw. Czy zaciągnąłeś długi na suknie

dla mnie? Boże, trzy kostiumy do konnej jazdy! Trzy! Czy na całym świecie istnieje

taki hojny i wspaniałomyślny mężczyzna? A przynajmniej w promieniu dziesięciu

mil?

Ryder otoczył ją ramionami i przeturlał, aby znaleźć się na wierzchu.

- Posłuchaj mnie teraz. Nie będę znosił twoich pocałunków, którymi mnie obsypujesz,

bo się okazało, że nie jestem łajdakiem, za jakiego mnie miałaś. Połowa z tego, co mówisz, to

sarkazm, którego nawet nie umiesz zatuszować. Nawet się nie starasz. Wyobrażasz sobie, że

jestem dobrodusznym filantropem, kimś w rodzaju świętego, ale i tak mówisz o tym z kpiną

w głosie. Mam tego dość. Robi mi się niedobrze. Do diabła, nie jestem wcale taki miły. Nie

waż się mnie całować i nie bądź ze mnie taka zadowolona, bo wcale na to nie zasługuję.

-Dobrze - powiedziała lekkim tonem i otoczyła go ramionami. - Dobrze, w takim razie

nic się nie zmieniło. Wciąż jesteś łajdakiem. Uważam cię za człowieka pozbawionego

sumienia, który myśli tylko o sobie i swoich przyjemnościach...

-Niech cię diabli, nie jestem także całkiem zły. Opanuj swój kąśliwy język, Sophie. I

pomyśleć, że niedawno błagałem cię, żebyś znów stała się tą diablicą z Jamajki. Nigdy

więcej. Będę cię trzymał krótko, choćbyś nie wiem jak jęczała. Więcej nie dam się

wyprowadzić z błędu.

-Ale byłeś zakłopotany, kiedy twoje dobre uczynki nawiedziły cię we własnym domu.

Ryder zadarł jej spódnicę, rozdarł koszulkę, rozpiął swoje bryczesy i zatopił się w

Sophie. Nie mogła uwierzyć, że jest taka ciepła i gotowa, że przyjęła go całego i jeszcze

uniosła biodra, żeby mieć z niego więcej.

- Teraz też czujesz się brudna?

Ugryzła go w ramię, a potem oblizała to miejsce i jęknęła, wtulając twarz w szyję

Rydera. Poczuł jej dłonie na lędźwiach, a potem na pośladkach.

-Czujesz się nieczysta? - powtórzył.

-Nie.

A potem zaczęła krzyczeć, a on tłumił jej krzyki ustami, aż sam osiągnął spełnienie.

-A ty wciąż się czujesz zakłopotany? - wyszeptała.

-Masz szczęście, że jestem mężczyzną wyrozumiałym i hojnym.

-Tak. Nawet dla mnie, twojej żony.

-Zaprzestań tych szyderstw, Sophie.

-Dobrze - powiedziała i ucałowała go w usta.

I właśnie wtedy, gdy Ryder chciał powtórzyć wszystko od nowa, rozległ się donośny i

wyraźny głos Jeremy'ego: - Ryder! Sophie! Gdzie się podziewacie? Melissa skaleczyła się w

rękę i woła Rydera.

- I cóż mam począć? - roześmiał się Ryder i wstał, podnosząc Sophie.

ROZDZIAŁ 20

Pani Chivers przyniosła Sophie zwykłą kopertę z wypisanym drukowanymi literami

imieniem. - Przyniósł to chłopak od Meyersów, proszę pani - powiedziała rzeczowym tonem.

- Prosty chłopak, zupełnie jak jego ojciec.

- Dziękuję.

Sophie drżącą ręką sięgnęła po kopertę, ale pani Chivers nic nie zauważyła. Sophie

wycofała się prędko do małego saloniku, który urządziła dla siebie. Zamknęła drzwi i oparła

się o nie plecami, przyglądając się kopercie.

Wyjęła kartkę i przeczytała:

Spotkamy się dziś o trzeciej po południu pod starym wiązem przy rozwidleniu dróg do

miasteczka. Bądź punktualna i lepiej nic nie mów mężowi. Nie chciałbym być zmuszony go

zabić.

Podpisane DL.

David Lochridge. Lord David.

Sophie podeszła do małego biureczka. Usiadła, położyła list na blacie i utkwiła wzrok

w literach. Nie ruszała się, tylko patrzyła na list i zastanawiała się, co teraz zrobić.

Miała tylko dwie godziny na podjęcie decyzji.

- Sophie! Jesteś tam?

Drzwi otworzyły się na oścież i do pokoju wpadła Sinjun. Była wysmagana wiatrem i

wyglądała równie pięknie jak Ryder, kiedy wracał po konnej przejażdżce wśród pól. Jej

niebieskie oczy lśniły radością życia, tak samo jak oczy Rydera.

- O co chodzi? Co się stało? - spytała, stając jak wryta.

Była równie spostrzegawcza jak jej brat.

- Nic się nie stało, Sinjun.

Sophie wstała. Powoli, bardzo powoli, złożyła list i wsunęła go do koperty. Co z nim

teraz zrobić?

- Przyszłam, żeby cię zabrać na lunch. Oczywiście pod warunkiem, że zechcesz się

przyłączyć do tego domu wariatów. Ryder wymówił się bólem głowy i poszedł wyrzucać

gnój ze stajni. Myślę, że Jane chyba ma rację. Ona twierdzi, że dorośli powinni jadać tylko w

towarzystwie dorosłych. A dzieci z dziećmi i opiekunami.

Sophie uśmiechnęła się radośnie. - W takim razie trzymajmy się recepty Jane. Niech

pani Chivers powiadomi kucharkę, że dzieci zjedzą lunch w pokoju śniadaniowym. Ile

pomocnic zatrudnia Jane?

-Pewno co najmniej pięć - roześmiała się Sinjun.

-Dobrze. Dopilnuj, żeby wszystko było w porządku. I przywołaj Rydera ze stajni. -

Udało jej się roześmiać, naprawdę mogła się śmiać.

Sinjun wyszła z pokoju, a Sophie szybko wsunęła kopertę do górnej szuflady biurka.

Umieściła ją głęboko pod innymi papierami.

Dowiedziawszy się od siostry o nowych porządkach, Ryder szybko wrócił do domu. Z

Sophie i Sinjun zasiedli we trójkę w ogromnej jadalni. Panował błogi spokój.

-W jadalni jest za ciemno - stwierdziła Sinjun, nadziewając na widelec kawałek

szynki.

-Tak - zgodziła się Sophie, nie podnosząc głowy. Zgromadziła spory stosik jedzenia i

przesuwała je po swoim talerzu.

-Jeżeli masz jakieś zmartwienie - powiedział Ryder ostro - lepiej będzie, jeżeli nam o

tym opowiesz.

-Wszystko w porządku - odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Jestem tylko

trochę zmęczona. Jenny miała w nocy straszny sen. Wstałam do niej, a potem nie

mogłam zasnąć.

Ryder zmarszczył czoło, ale milczał. Przecież Sophie natychmiast zasnęła z

powrotem. To on niepokoił się o dziecko przez dobrą godzinę.

O co, do diabła, chodzi? Czyżby żałowała, że zgodziła się zostawić dzieci?

Przeszkadzają jej? Nie przywykła do życia w domu wariatów, a siedmioro dzieci zmieniło

Dom na Wrzosowiskach w taki właśnie przybytek. A może znów opadły ją wspomnienia?

Ostatniej nocy kochała się z nim z ochoczo, ale kto wie?

Sinjun, niech Bóg błogosławi jej niewinne serce, ciągnęła monolog o odnowieniu

jadalni.

Ryder wstał od stołu zaraz po lunchu. Ucałował Sophie w usta, przesunął palcami

wzdłuż jej brwi, przyjrzał się twarzy, ale nie dostrzegł nic, co mogłoby stanowić jakąś

wskazówkę. Miał tyle do zrobienia. Za dziesięć minut miał się spotkać z Tomem Lynchem,

inteligentnym farmerem o zdrowym rozsądku. Ryder westchnął i wyszedł z jadalni z nadzieją,

że Sophie chce, by ją zostawił w spokoju.

Sinjun wyszła zaraz po nim, mówiąc, że idzie pobawić się z dziećmi.

*

Punktualnie o trzeciej Sophie zatrzymała klacz pod wiązem o pniu tak grubym i

sękatym, że sprawiał wrażenie starszego od otaczających go wzgórz, a nawet od skrzatów

żyjących w jamach pod wzgórzami.

Nie czekała długo. Nadjechał lord David. Jak zwykle arogancki i zarozumiały.

Anielska twarz i diabelskie serce.

Sophie czekała w milczeniu.

-Okłamałaś mnie - powiedział spokojnie.

-A to dopiero nowina, zwłaszcza w twoich ustach.

-Powiedziałaś mi, że masz syfilis. Powiedziałaś, że nie możesz dłużej być moją

kochanką, bo nie chcesz mnie zarazić. Skłamałaś. Nie masz syfilisu. W przeciwnym

razie nie wyszłabyś za Rydera Sherbrooke^. Po prostu chciałaś się mnie pozbyć.

-To prawda.

-Ależ to nie ma sensu! To niemożliwe. Nie pragniesz mnie już?

-Tak właśnie jest.

-Ach, więc zachciało ci się Rydera Sherbrooke'a. Wiedziałaś, że musisz się mnie

pozbyć, w przeciwnym razie dowiedziałby się o mnie, a gdyby tak się stało, nigdy by

nie uwierzył, że wolisz go ode mnie. Tak, gdyby się o mnie dowiedział, zrozumiałby,

że wiesz, co to znaczy być z prawdziwym mężczyzną i ktoś taki jak on nigdy by ci się

nie spodobał.

Sophie przyglądała mu się w milczeniu, zastanawiając się, w jaki sposób pracował

jego umysł.

-Nigdy nie spotkałam kogoś, kto by myślał podobnie do ciebie - powiedziała wreszcie.

- A zresztą, czemu się tym przejmujesz? Powiedziałeś mi, że masz zamiar poślubić

bogatą dziedziczkę. Nie sądzę, byś chciał, aby twoja narzeczona dowiedziała się o

tym, co według ciebie zaszło między nami. Chyba nie myślisz, że ja się wygadam.

Chcesz, aby twoje małżeństwo doszło do skutku, prawda?

-Rozmawiałem z Charlesem Grammondem. Podjęliśmy decyzję.

Sophie po raz pierwszy poczuła dreszcz niepewności. Umysł lorda Davida podążał

tylko w jednym kierunku; prawdopodobnie właśnie to było powodem jego sukcesów w grach

hazardowych. Nic nie mogło go rozproszyć ani skłonić do przyjęcia innego punktu widzenia.

Jego głos zabrzmiał nisko i głęboko i Sophie przypomniała sobie, jak stał nagi, śmiejąc się pił

poncz z rumem, a jego członek twardniał. Dzięki Bogu nie dla niej, a dla Dahlii.

- Czego ty chcesz, Davidzie?

Wyprostował ramiona i odrzucił głowę do tyłu królewskim ruchem. - Dla dziwki

takiej jak ty jestem lordem Davidem.

- Jesteś żałosnym, niepoprawnym, zepsutym łajdakiem.

Uniósł rękę, ale zaraz ją opuścił. - Nie - powiedział - nie będę szpecił twojej ślicznej

buzi. Twój mąż z pewnością zauważyłby siniaki, a nie chcę, żeby Ryder Sherbrooke stał się

moim wrogiem.

Sophie pomyślała, że ona, jako kobieta, nigdy nie stanowiła przeciwnika godnego

uwagi. Cóż, powie mu prawdę i zobaczy, jak David to przyjmie.

- Powiem ci coś więcej, lordzie Davidzie. Nigdy z tobą nie spałam. Na samą myśl o

tym robi mi się niedobrze. Nigdy nie spałam z żadnym mężczyzną.

Sypiała z wami Dahlia, dziewczyna, którą, być może, widziałeś w Montego Bay,

Dahlia przychodziła do chaty, kiedy byłeś już pijany do nieprzytomności.

Spojrzał zdumiony, a potem roześmiał się. - Czy tą samą bajeczką poczęstowałaś

Rydera Sherbrooke'a?

-To był pomysł mego wuja. Zmuszał mnie do udawania, że biorę was sobie na

kochanków, dzięki czemu mógł wymusić na was wszystko, czego pragnął. Poncz

rumowy, który piliście z takim zachwytem, po prostu zawierał narkotyk. A ponieważ

ty i większość mężczyzn, jesteście właśnie tacy, jacy jesteście, wszystko szło jak z

płatka.

-Ach, tak? A czegóż to chciał ode mnie twój wuj?

-Chciał, żebyś zrujnował Charlesa Grammonda, żeby musiał sprzedać plantację

wujowi. A kiedy odegrałeś już swoją rolę, kazał mi cię odprawić. Pomysł z syfilisem

był jego autorstwa i okazał się doskonały. Pamiętam, że ze strachu zbladłeś jak ściana.

Kłamiesz. Nie będziesz mnie więcej okłamywała. Twój wuj był dżentelmenem i twoje

obyczaje doprowadzały go do rozpaczy. Wszyscy byli przekonani, że to ty go zabiłaś, nawet

po tym jak Cole powiedział, że został uduszony przez Thomasa. A ten przeklęty Sherbrooke

pozwolił ci uciec z Jamajki i uniknąć kary. A teraz oskarżasz wuja! Jezu, prawdziwa dama

nawet nie wie, co to jest syfilis! Nie jesteś damą, Jesteś małą, tanią dziwką i obydwaj z

Charlesem zadecydowaliśmy, że powrócimy do naszych miłych schadzek.

-Już ci powiedziałam, że jesteś żałosny i że nigdy nie pozwolę ci się do mnie zbliżyć...

-Jestem dość blisko i zamierzam zbliżyć się jeszcze bardziej.

- Gwałt?

Wzruszył ramionami.

-Twój mąż nie jest głupi, ale traci rozsądek, kiedy chodzi o kobiety. Nie mam zamiaru

dochodzić, dlaczego się z tobą ożenił, skoro mógł cię po prostu posiąść i mieć, dopóki

się tobą nie znudzi. O nie, Sophio, jeżeli oskarżysz mnie o gwałt, z pewnością cię

zabije, bo dziwka zawsze pozostanie dziwką.

-To, co mówisz, nie ma sensu, lordzie Davidzie. Powiedziałeś, że nie chcesz, aby mój

mąż stał się twoim wrogiem. Ożenił się ze mną. Nie zabije mnie. Uwierzy mnie, a nie

tobie. Zabije ciebie.

-Czyżbyś nie miała pojęcia, jaki jest twój mąż? Nie wiesz jaką ma opinię? Tak samo

jak ty lubi rozmaitość. Kochałaś seks, zaczęłaś swoją karierę w wieku osiemnastu lat.

Jestem pewien, że teraz też go potrzebujesz. Nie będziesz wierna jednemu

mężczyźnie, choćby to był Ryder Sherbrooke, który, jak słyszałem, przespał się z

wszystkimi kobietami w hrabstwie Kent. Żadna kobieta w okolicy nie jest bezpieczna.

Zobaczysz. Będzie się śmiał i paradował ze swoimi kochankami tuż przed twoim

nosem. A dzięki mnie i Charlesowi będziesz mogła robić to samo, co twój małżonek.

To rzekłszy, spiął konia i podjechał bliżej. Wyciągnął ramiona do Sophie. Sophie

zamachnęła się szpicrutą i uderzyła go w rękę. Lord David wrzasnął i odskoczył do tyłu.

- Chyba zwariowałaś!

Z wściekłości poczerwieniał na twarzy, ale zanim zdążył zareagować, ciszę zakłóciły

dźwięki podobne do ujadania dzikich psów, gotowych do ataku i do zabijania. Ale skąd tutaj

dzikie psy?

- Do diabła, co to takiego?

Sophie cofnęła swoją klacz. W powietrzu świsnęła strzała i opadła na ramię lorda

Davida, nie raniąc go jednak, tylko się po nim ześlizgując. Krzyknął ze złości, bo strzała

rozdarła rękaw jego eleganckiej marynarki. Nie miał przy sobie broni. Nie miał jak się bronić

przed niewidocznym wrogiem.

- Przyprowadziłaś tu kogoś, ty perfidna suko! Pożałujesz, zobaczysz!

Spiął ogiera ostrogami i szybko zniknął z pola widzenia. Sophie siedziała na klaczy i

starała się uspokoić oddech. Nie była specjalnie zaskoczona, kiedy spośród przydrożnych

krzaków wychynęło siedmioro dzieci, Jeremy i Sinjun, wszyscy zadziwiająco cisi. Sinjun

trzymała łuk. To ona wystrzeliła strzałę. Sophie zsunęła się z szerokiego grzbietu klaczy.

Jeremy podszedł do siostry i otoczył ją ramionami.

- To zły człowiek z Jamajki - oznajmił. - Powiedziałem Sinjun kto to taki.

- Dobrze zrobiłeś.

Sophie uniosła głowę. Wszystkie dzieci, od czteroletniej Jenny do dziesięcioletniego

Olivera, stały w szeregu i przyglądały się jej. Zastanawiała się, skąd wiedzieli, ale po chwili

uznała, że wcale jej to nie interesuje.

- Byłam w tarapatach - powiedziała wreszcie.

- Dziękuję wam wszystkim za pomoc. Naprawdę myślałam, że to stado dzikich psów

albo wilków. Byliście wspaniali. Jestem z was bardzo dumna.

-Pomyślałam, że nie chcesz, żeby Ryder się dowiedział - powiedziała cicho Sinjun. -

Zastanowimy się, jak postąpić. Nie jesteś już sama. Ale Jeremy nie zrozumiał

wszystkiego, co działo się na Jamajce. Musisz mi opowiedzieć.

-Dobrze, opowiem. A teraz posłuchajcie mnie. Wiem, że wszyscy kochacie Rydera.

Ale błagam was, żebyście mu nie mówili, co się tu wydarzyło. Ten zły człowiek jest

gorszy od węża, nie jest taki szlachetny i dobry jak Ryder. Nie walczyłby uczciwie. A

ja nie chcę, żeby Ryderowi stało się coś złego. Proszę, nic mu nie mówcie. Dobrze?

-A co to jest dziwka? - spytała Amy.

Tom zamknął jej buzię. - To brzydkie słowo. Nie mów tak więcej.

- A ty mówisz okropne wyrazy - wrzasnęła obrażona Amy. - Wszystko dlatego, że

wychowałeś się w dzielnicy portowej. Ty...

Do kłótni wtrącił się Oliver. Wymachiwał kulą. Wtedy wystudiowanym tonem

odezwała się Jenny: - Muszę odejść na stronę i zadrzeć sukienkę.

Sophie poczuła, że coś w niej pęka. Zaczęła się śmiać, szczerze śmiać. Zawtórowały

jej wszystkie dzieci, a Sinjun zaniosła Jenny na stronę.

W drodze do Domu na Wrzosowiskach Sophie zdała sobie sprawę, że żadne z dzieci

nie obiecało jej, iż dochowa tajemnicy.

Jane i jej dwie pomocnice były już prawie zdrowe i spodziewano się ich w Domu na

Wrzosowiskach w ciągu najbliższych dwóch tygodni.

Sophie, która dowiedziała się o przeżyciach Jane, doszła do wniosku, że taka kobieta

nie będzie szczęśliwa w domu prowadzonym przez inną kobietę. Uznała, że w pobliżu należy

wybudować drugi dom, na wzgórzu oddalonym o sto metrów. Ryder wyraził zgodę i budowa

wkrótce miała się rozpocząć.

Ku zdumieniu Sophie Melissanda uznała po jednej wizycie w Domu Wariatów, jak

ochrzcił swój dom Ryder, że mieć dziecko to wcale nie jest głupi pomysł. Wszystkie dzieci,

nawet Jenny, wciąż jej powtarzały, że jest bardzo piękna. Bały się dotknąć Melissandy, żeby

nie zakłócić jej doskonałości. Mąż Melissandy, Tony, chrząknął i oświadczył, że nie ma co do

tego nadziei. Wkrótce wybierali się do Londynu.

- Toleruję, chociaż z trudem, kiedy jakiś głupi młokos opowiada jej, że ma brwi jak

wymalowane ręką mistrza, ale żeby takie bzdury opowiadały małe dzieci? Nie, Sophie. Tego

już zbyt wiele. Słuchając tego wpadłbym w depresję.

Tony westchnął głęboko. Ryder się roześmiał. Melissanda promieniała. Pogłaskała

wszystkie dzieci po głowach i obiecała, że następnym razem przywiezie im łakocie.

Pewnego popołudnia Ryder wracał do domu zmęczony długim dniem spędzonym na

polu na rozmowach z farmerami. Spotkał się także z architektami oraz rzemieślnikami i

robotnikami, aby omówić sprawy związane z budową nowego domu. Wysłuchał również

płotek na temat stadka swoich bękartów i bardzo go one rozśmieszyły. Tylko patrzeć, a

będzie tam piętnaścioro dzieci. A może i więcej. Co wtedy powiedzą miejscowe plotkary?

Dzień był gorący, o wiele za gorący na tę porę roku. Ryder usłyszał dzieci, zanim je

zobaczył. Jak zwykle wyczekiwały go z utęsknieniem. Wypracowały sobie metodę

sygnalizacji. W jednej chwili były przy nim wszystkie. Prowadziły go do domu,

przekrzykując się nawzajem. Nawet Jenny. Paplała teraz jak sroka i Ryder zdał sobie sprawę,

że ten szybki postęp spowodowany był jego obecnością. Spostrzegłszy to, starał się jej

poświęcać jak najwięcej czasu. Szybko zapomniał o zmęczeniu. Śmiał się i słuchał dzieci;

każdego z osobna i wszystkich razem. Dziękował Bogu, że żadne z nich nie zachorowało na

różyczkę.

Każdej nocy znajdował przy swoim boku Sophie i wiedział, że jego bliskość sprawia

jej przyjemność, wiedział, że i ona wyczekuje tych spędzonych sam na sam godzin, kiedy

będzie go mogła do woli dotykać i cieszyć się z jego pieszczot. Ostatniej nocy udało mu się

rozbawić ją w trakcie aktu miłosnego. Ryder był szczęśliwy. Nie mógłby sobie życzyć

pomyślniejsze - go układu gwiazd.

Pogwizdywał, dopóki nie znalazł listów w górnej szufladzie biurka Sophie. Żona

pojechała do miasteczka w towarzystwie trojga dzieci, Laury i pokojówki Córy, gdzie miały

kupić materiał na ubrania. Wszystkie trzy szwaczki w miasteczku były w pogotowiu, bo

pojawiła się możliwość stałych zarobków.

Ryder szukał rachunków w biurku Sophie, bo pani Chivers poskarżyła mu się, że

rzeźnik nie dostał wynagrodzenia. Zamiast rachunków znalazł listy od Davida Lochridge'a.

Drugi list miał datę wczorajszą.

Ryder przeczytał:

Powziąłem decyzję. Zostaniesz moją kochanką. Charles Grammond zajmie się tobą

osobiście. Chcę bawić się równie dobrze jak na Jamajce. Przyjedź do starej chałupy Tollivera

na północnym skraju posiadłości twego męża. Bądź w czwartek o trzeciej po południu, inaczej

pożałujesz.

Podpisane DL.

Przeklęty łajdak.

I przeklęte piękne szare oczy Sophie. Nie powiedziała mu ani słowa. A Ryder czuł, że

coś jest nie w porządku. Wczoraj wieczorem pragnęła go tak gwałtownie, jakby chciała ukryć

coś niemiłego. Ryder nie wypytywał, dał jej to, czego oczekiwała.

Swoim milczeniem pozbawiała go męskości.

Zmiął list w dłoni.

- Tatusiu.

Spojrzał nieprzytomnym wzrokiem. W drzwiach stała Jenny, spoglądając to na zmięty

papier, to na twarz Rydera.

- Witaj, kluseczko - powiedział, odkładając list na biurko. - Podejdź do mnie, niech cię

uściskam. Nie widziałem cię już całą godzinę. To stanowczo zbyt długo.

Jenny podbiegła do niego. Ryder uniósł ją na wysokość twarzy i ucałował w nosek.

-Czego potrzebujesz, kochanie?

-Naucz mnie strzelać z łuku, tak jak umie Sinjun, żebym mogła zastrzelić tego złego

pana.

Ryder zmartwiał. - Oczywiście. Opowiedz mi wszystko.

I Jenny opowiedziała. Gdyby nie był taki rozgniewany, roześmiałby się, słuchając o

tym, jak dzieci udawały stado wyjących wilków. Doskonale sobie poradziły. Przepędziły

łajdaka. A Sinjun trafiła go w ramię. Dobra robota.

Niech no tylko dopadnie siostrę. Udusi ją gołymi rękami.

A potem udusi żonę.

- Jenny! Gdzie jesteś, kluseczko? Jen...

W drzwiach pojawiła się Sinjun. Zatrzymała się w progu jak wryta i powiedziała: -

Ojej, Ryder. Cześć, braciszku. Co tu robicie? To pokój Sophie i...

Ryder wpatrywał się w siostrę. Nie słyszał, co mówiła.

-Wygląda na to, że Jenny coś wygadała - westchnęła Sinjun.

-Nie jesteś głupia, Sinjun. Od razu poznasz, że twoja perfidia została wykryta. To

dobrze. Nienawidzę nudnych wyjaśnień. Tak. Jenny chce, żebym ją nauczył strzelać z

łuku, żeby mogła zabić tego złego pana.

- O Boże! Przepraszam, Ryderze, ale...

Ryder już się opanował.

-A teraz, kochanie - zwrócił się do Jenny, wyswobadzając się z jej uścisku - chcę,

żebyś poszła z Sinjun. Ona ci da biszkopty i lemoniadę. Tatuś musi popracować.

Dobrze?

-Tatuś - powiedziała Jenny i szybko podeszła do Sinjun.

-Odejdź - powiedział Ryder do siostry. - I tym razem nie mów nic mojej żonie.

-Dobrze - odpowiedziała Sinjun bardzo słabym głosem, tak nieśmiałym i bojaźliwym,

że Ryder prawie się uśmiechnął.

*

W czwartek o wpół do trzeciej, Ryder spokojnie zatrzymał konia w odległości

trzydziestu metrów od chałupy Tollivera. Uwiązał go przy kępie zielska, aby się spokojnie

pasł.

Odczuwał niecierpliwość, złość i podniecenie. Chciał się spotkać z Davidem

Lochridge'em. Chciał go po prostu powalić na ziemię.

Czekał ukryty wśród grubych wiązów, otaczających chałupę. Pogwizdywał przez

zęby. Jego podniecenie rosło z każdą chwilą. Zastanawiał się, kiedy przyjedzie Sophie.

Zastanawiał się, kiedy nadjedzie Lochridge.

Ale nie przyszło mu do głowy, że może pojawić się ktoś inny. Doznał więc wstrząsu,

gdy pięć minut później przed chałupą zatrzymała się starsza kobieta w staromodnej dwukółce.

Była pulchna, ubrana w modną suknię i czepek stanowczo nieodpowiedni dla osoby w jej

wieku. Ryder uznał, że kobieta ma około czterdziestu pięciu lat. Kogoś mu przypominała.

Mój Boże, czy ona także przyjechała tu na schadzkę? Czyżby tę chałupę wykorzystywano na

niedozwolone spotkania miłosne?

Ryder ani drgnął. Przyglądał się, jak kobieta wysiada z dwukółki i prowadzi starego

kucyka za chałupę.

Co tu się, do diabła, dzieje?

Sophie i lord David przyjechali w tym samym czasie z przeciwnych kierunków. Ryder

i starsza kobieta pozostawali ukryci.

Ryder przyglądał się, jak Sophie zsuwa się z końskiego grzbietu, odwraca się i mówi

głosem spokojnym niczym oko cyklonu: - Przyjechałam, żeby ci oświadczyć po raz ostatni,

że nie mam z tobą nic wspólnego, lordzie Davidzie.

-Ach, wciąż się ze mną droczysz - powiedział David, a Ryder spostrzegł, że rozgląda

się dookoła. Czego się spodziewał? Nowych wilków? Oczy Davida spoczęły na

szpicrucie w dłoni Sophie.

Nie, nie droczę się z tobą. Kiedy widzieliśmy się poprzednio, powiedziałam ci

prawdę. Wszystko, co się zdarzyło na Jamajce, było uknute przez mego wuja. Nigdy nie

znalazłam się z tobą ani z żadnym innym mężczyzną w intymnej sytuacji. A teraz, skoro nie

chcesz mi uwierzyć, nie pozostaje mi nic innego, jak cię zastrzelić.

Ryder osłupiał. Sophie wyjęła z kieszeni mały pistolet i przyłożyła go do piersi

Davida.

Lord David roześmiał się. - Ach, dama z małym pistolecikiem. Daj spokój, moja

droga. Obydwoje wiemy, że nie miałabyś odwagi posłużyć się tą zabawką, że nie stać cię na

to, by pociągnąć za spust.

- Wydawało mi się, że wierzysz, jakobym zabiła mego wuja. Skoro tak sądzisz,

dlaczego nie wierzysz, że pociągnę za spust?

Lord David znalazł się w kłopotliwym położeniu. Przyjrzał się Sophie. Zaniepokoił

się. Zaklął. Wreszcie rzekł: - Porozmawiajmy o tym. Nie ma powodów do przemocy.

Zaproponowałem ci moje ciało. Dla twojej przyjemności. Takiej samej, jaką ja odczuwałem

na Jamajce. Dlaczego jesteś taka nierozsądna?

-Ja, nierozsądna? A co z naszym drogim Charlesem Grammondem? Czy on także ma

zamiar brać udział w tej głupiej fikcji? Czy mam mu wygarnąć prawdę tak samo jak

tobie?

-Charles to nie mój problem. Postąpi tak, jak zechce.

Teraz zamyśliła się Sophie. - Wygląda na to - powiedziała wreszcie - że znaleźliśmy

się w impasie. Ty chcesz poślubić bogatą dziedziczkę. Charles Grammond musi zachować

dyskrecję, bo w przeciwnym razie ciotka wyrzuci go z domu i nie zapisze pieniędzy w

testamencie. Tak mi powiedziałeś, prawda? Dobrze. Nie zabiję cię pod warunkiem, że

zaprzestaniesz tych bzdur. Odejdź. Po prostu odejdź i ożeń się z tą nieszczęsną dziedziczką.

Chętnie bym ją przed tobą przestrzegła, ale niestety nie mogę, bo narobiłabym wstydu memu

mężowi i jego rodzinie. Nie róbmy skandalu. Dobrze?

W tej chwili lord David uniósł głowę i gwizdnął. Przed Sophie wyrósł starszy

mężczyzna, chwycił ją za ręce i wykręcił dłoń z pistoletem.

- Tak - powiedział Charles. - Mam cię, Sophie. Jesteś piękna. Zapomniałem jak

bardzo, ale teraz mam cię znowu i tak jak przedtem, będę się tobą dzielił z Davidem.

Sophie odwróciła się i wrzasnęła mu prosto w twarz: - Ty głupcze! Ty idioto! Nie

wierz Davidowi! To oszust, łobuz, oskubał cię z pieniędzy i dlatego straciłeś plantację na

Jamajce!

Dobry Boże, pomyślał Ryder przyglądając się mężczyźnie. Toż to Charles

Grammond, jeszcze jeden kochanek Sophie. Ale nie poruszył się. Miał czas. Zresztą Sophie

zasłużyła sobie na nauczkę.

Zdał sobie jednak sprawę, że nie chce, aby się bała nawet przez chwilę. Nie wtedy,

gdy on jest w pobliżu i może położyć kres całej awanturze. Wystąpił naprzód, ale wyprzedziła

go pulchna kobieta.

Wybiegła z tupotem zza chałupy. Policzki miała zaczerwienione, gwałtownie dyszała.

Była bardzo rozgniewana.

- Wypuść ją, Charles!

. Mężczyzna znieruchomiał na widok nadbiegającej.

- Ach, Almerio - powiedział żałosnym tonem. - Skąd się tu wzięłaś?

-Wypuść ją. Nic ci się nie stało, Sophio?

-Wszystko w porządku, proszę pani - odparła Sophie, spoglądając na Almerię

Grammond.

Charles wypuścił Sophie, która szybko się od niego odsunęła, rozcierając obolałe

ramiona.

Almeria zwróciła się do zmieszanego Davida.

- A jeśli chodzi o ciebie, ty podły nikczemniku, osobiście dopilnuję, żeby ta

nieszczęsna dziewczyna, którą zamierzasz poślubić, zerwała zaręczyny. Nie chcę mieć ciebie

za sąsiada!

Ryder nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Sytuacja zmieniła się w prawdziwą

farsę, godną pióra Neli Gwen oraz sceny teatralnej.

Wystąpił naprzód. Oczy wszystkich zwróciły się na niego.

-Wszyscy w komplecie - powiedział słodkim głosem. - Z wyjątkiem narzeczonej lorda

Davida.

-To nie do wiary - wycedził David. Był bardzo blady i nerwowo splatał i rozplatał

palce* - To się nie dzieje naprawdę.

-Można by tak pomyśleć - powiedział Ryder zgodnie. - Pani jest żoną Grammonda,

jak mniemam. A ja jestem mężem Sophie, Ryder Sherbrooke. Miło mi panią poznać.

Almeria dygnęła, a potem mu się przyjrzała. Sophie patrzyła, jak na twarz pani

Grammond powracają rumieńce, wywołane atencją Rydera. Boże, wyglądało na to, że kobieta

musi chyba być już jedną nogą w grobie, by się uodpornić na urok Rydera.

-Ca... cała przyjemność po mojej stronie, panie Sherbrooke - wyjąkała Almeria. -

Proszę wybaczyć memu mężowi. Taki z niego kogut. Nigdy nie miał oleju w głowie,

w przeciwnym razie lord David by go nie zrujnował. Nie będzie już więcej niepokoił

pańskiej nieszczęsnej żony.

-Ale skąd wiedziałaś? - zapytał wreszcie Charles Grammond, patrząc z przestrachem

na żonę.

Spojrzała na niego z wyrozumiałą pogardą. - Zawsze czytałam całą twoją

korespondencję. Większość listów pochodzi od dostawców, tyle że ty nie masz pojęcia, jak

postępować z dostawcami. A ja mam. Przedyskutowałam sprawę z twoją ciotką i doszłyśmy

do porozumienia. Kiedy znalazłam list od tego podstępnego szczura, który nas zrujnował,

zrozumiałam, co się stało. Znałam Theo Burghessa, kiedy był młody. Nawet w młodości był

świętoszkowatym szach - rajem. Był typem człowieka, co to modli się przed figurą, a diabła

ma skórą. Wiedziałam to doskonale. Boże, wszystko zrozumiałam. Na dodatek poszłam raz

za tobą do chaty na Jamajce i zobaczyłam tę drugą dziewczynę. Byłeś takim głupcem,

Charlesie. Nie pozwolę, aby twoja głupota jeszcze raz pozbawiła mnie i dzieci środków do

życia. Przeproś panią Sherbrooke i pana Sherbrooke'a i zabieraj się do domu. Zajmę się tobą

później.

-Przepraszam, Sophio, przepraszam panie Sherbrooke. - A potem spojrzał na lorda

Davida i dodał: - Chyba nie będziesz się więcej upierał, że ona jest dziwką.

-Jest, a niech ją diabli!

Ach, nareszcie, pomyślał Ryder i zatarł ręce. Podszedł do lorda Davida, który uniósł

ręce w geście boksera. Ryder roześmiał się radośnie i jednym ciosem powalił go na ziemię.

Pani Grammond klasnęła w pulchne dłonie.

Sophie ciągle nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia. Stała jak wrośnięta w ziemię.

Lord David podparł się na łokciu i potrząsnął głową. - Jestem zupełnie dobry na

pięści, a ty mnie znokautowałeś. To nie powinno się zdarzyć. Kto cię uczył?

- Wstań i sprawdźmy, czy będziesz mógł się poprawić - powiedział Ryder i wyciągnął

rękę.

Lord David nie był jednak kompletnym głupcem. Pozostał w pozycji leżącej.

- Nie możesz dopuścić, aby twoja żona powiedziała o wszystkim Agnes - zwrócił się

do Charlesa Grammonda, który posłusznie się oddalał, jak przykazała mu żona. - Moja

przeklęta dziedziczka ma na imię Agnes! Jej ojciec mnie zrujnuje. Dopilnuje, aby mnie

wygnano z hrabstwa.

Charles Grammond nawet nie zwolnił. Zniknął wśród wiązów. Jego żona zwróciła się

jednak do leżącego lorda Davida.

- Jesteś pan tchórzem. Ale możemy zawrzeć ugodę. Nie powiem ani słowa ojcu twojej

narzeczonej, jeżeli zwrócisz mi wszystkie pieniądze, które zabrałeś na Jamajce memu

mężowi.

Lord David pobladł. - Nie mam ani grosza, szanowna pani. Jak pani myśli, dlaczego

żenię się z tą okropną dziewczyną o imieniu Agnes?

- To już twoja sprawa, lordzie - odparła pani Grammond. - Oczekuję odpowiedzi w

ciągu najbliższych trzech dni. Dłużej nie będę czekała, a ty z pewnością pożałujesz. I nie

wyobrażaj sobie, że zniszczysz szczęście rodzinne Sherbrooke'ów twoimi brudnymi

opowiastkami. Ja i mój mąż dopilnujemy, żeby wszyscy się dowiedzieli, jaki z ciebie kłamca.

Panie i pani Sherbrooke, mam nadzieję, że .

ci dwaj głupcy nie rozgniewali was ponad miarę.

Więcej nie będą wam grozić ani nie sprawią kłopotu. Miłego dnia.

Obdarzyła Rydera najpiękniejszym z uśmiechów, skinęła głową Sophie, szurnęła

pogardliwie nogą, obsypując piaskiem twarz lorda Davida i odeszła za chatę, gdzie czekała na

nią dwukółka.

Ryder roześmiał się. Nie mógł się powstrzymać.

-Duch Dziewicy miał rację - powiedziała Sophie w zamyśleniu. - Powiedział mi, że

kiedy oni nadejdą, wszystko się dobrze skończy.

-Ten przeklęty duch nie istnieje - obruszył się Ryder. - Daj spokój tym bzdurom. To

był tylko niesamowity sen. - A potem zwrócił się do lorda Davida, który siedział ze

skrzyżowanymi nogami na ziemi i kręcąc głową przyglądał się swoim zakurzonym

butom. - Trzymaj język za zębami, bo ja w przeciwieństwie do pani Grammond nie

zadowolę się doprowadzeniem cię do ruiny. Zabiję cię. Rozumiesz?

Lord David westchnął głęboko i skinął głową. Najwyraźniej zaprzątało go co innego.

- Zachodzę w głowę, czy mi się uda namówić dziewczynę, by ze mną uciekła -

powiedział wzdychając po raz wtóry. - To jedyny sposób, by zdobyć pieniądze w trzy dni.

Sophie i Ryder tylko wymienili spojrzenia.

EPILOG

Dom na Wrzosowiskach

styczeń 1804

Ryder pochylił się i pocałował Sophie w kark. Poczuł ciepło i gładkość jej skóry.

Westchnęła i w milczeniu oparła głowę o jego brzuch. Ucałował jej czoło, uszy. Delikatnie

głaskał jej szyję i policzki. Sophie westchnęła raz jeszcze i spróbowała zwrócić ku niemu

twarz, ale Ryder ją powstrzymał. - Jesteś taka smakowita - powiedział i znów pocałował ją w

szyję. Przesunął dłonie po ramionach Sophie, westchnął i wypuścił żonę z objęć.

- Do diabła, nie mam czasu, żeby ci pokazać, jak można wykorzystać biurko. -

Spojrzał na biureczko Sophie i dodał: - Jeżeli kiedykolwiek zdecydujemy się robić to na nim,

trzeba uważać, bo jest bardzo kruche. Może po prostu oprę cię o nie i...

- Ryderze!

Ryder wydał jeszcze jedno boleściwe westchnienie i skrzyżowawszy ręce na piersi,

oparł się o blat. - Badam jego wytrzymałość - oświadczył. - Na przyszłość. - Spojrzał na

kolumny cyfr. - Co robisz?

- Sumuję wydatki na domek na wzgórzu. Wkrótce, może już w przyszłym tygodniu,

będziemy mieli najazd. Chcemy z Jane wydać przyjęcie. Jane nie może się już doczekać.

-Nie żeby się niecierpliwiła - powiedział Ryder. - Po prostu chce się wprowadzić do

nowego domu. Dzieci także.

-Będzie mi ich brakowało.

-Nasze dzikusy będą tylko sto metrów stąd. Za każdym razem, gdy za nimi zatęsknisz,

wystarczy przejść przez podwórze.

-Jak się czuje mały Garrick?

Ryder natychmiast spoważniał. Zmrużył oczy i zwarł szczęki. Sophie poklepała go po

zaciśniętej pięści. - Nic mu już teraz nie grozi.

-Tak, Sophie. Do diabła, jak ten łajdak mógł tak potraktować czteroletnie dziecko?

-Niestety, wiele dzieci oddaje się do terminu u takich brutali, jak ten kominiarz. Na

szczęście uratowałeś go i chłopiec wreszcie się dowie, że życie to nie tylko ból i łzy.

Dziś rano uśmiechnął się do mnie. Bardzo się zaprzyjaźnił z Jenny. Kocham cię,

Ryderze.

Ryder uśmiechnął się. - Tak. I powinnaś mnie kochać jeszcze bardziej, kobieto. Bo co

wieczór oddaję swe nieszczęsne męskie ciało na użytek twoich żądz.

-Mówisz tak, jakbym była nienasycona.

-Masz wspaniały apetyt. Czy miałaś już krwawienie miesięczne?

Jego bezpośredniość wciąż wprawiała Sophie w zakłopotanie i odbierała jej mowę.

Uśmiechnęła się tylko i pokręciła głową.

Pochylił się i pogłaskał ją po brzuchu. - Może poczęliśmy syna lub córkę?

- Może - odparła i wpatrzyła się w jego usta. Ryder sprawił, że polubiła pocałunki.

- Przestań, Sophie. Niestety, nie mamy czasu.

Mimo wszystko zdążył musnąć wargami jej delikatne usta.

Nigdy nie zapomni owej nocy, kiedy przygryzając jej dolną wargę, opowiadał jej

historię o farmerze, który zakochał się w swojej rasowej świni. Nagle Sophie zachichotała,

ugryzła go w brodę i powiedziała, że podoba jej się rasowy byk.

Wtedy po raz pierwszy kochali się pośród śmiechu, wygłupów i żarcików. Ryder

spojrzał czule na usta żony, wzruszył ramionami i pocałował ją jeszcze raz.

-Mój brat, Alex i Sinjun wkrótce tu będą.

-Tak - odparła Sophie bez tchu.

-A niech go!

-Ach, ta twoja postawa psa ogrodnika. Ryderze, naprawdę musisz się zmienić. Pozwól

nieszczęsnemu Douglasowi, by poczuł się użyteczny.

-Nie powinien był zabierać stąd moich dzieci.

-Dał Oliverowi wielką szansę. Przyznaj to. Któregoś dnia chłopak zostanie

pomocnikiem zarządcy hrabiego, a może nawet zarządcą lub sekretarzem. Oliver

będzie mógł zrobić coś ze swoim życiem. Otrzyma odpowiednie wykształcenie.

Douglas bardzo go lubi.

-A, niech go!

Sophie uśmiechnęła się do męża.

- Nigdy nie zapomnę tego dnia, gdy Douglas i Alex niespodziewanie weszli do

naszego domu, a wszystkie dzieci krzyczały, jadły i bawiły się w holu, bo na dworze padało.

Douglas stanął jak wryty i powiedział spokojnie: - Z pewnością wszedłem do niewłaściwego

domu.

Ryder uparcie milczał. Stukał palcami w blat biurka.

-Douglas dobrze przyjął prawdę o dzieciach. Pogodził się z brakiem zaufania, jaki mu

okazałeś, chociaż wiem, że czuł się urażony. Nie nawrzeszczał na ciebie, a wiem, że

miał na to ochotę.

Tylko dlatego, że Amy akurat wspinała się po jego nodze i musiał ją podnieść, a ona

powiedziała mu, że jest ładny.

-Twoja rodzina jest z ciebie dumna.

-Nigdy tego nie pragnąłem. Nie rozumiesz? Robię coś, co jest dla mnie ważne i nie ma

w tym nic szczególnego, Sophie. To mnie nic nie kosztuje. Wolałbym, żeby wszyscy

Sherbrooke'owie pozamykali swoje szacowne usta na kłódkę. Ich zachwyty są

nadmierne i deprymujące.

-A matka nie wprawia cię w zakłopotanie?

Nie. Ona nie chce ze mną rozmawiać, bo moje ręce są zbrukane opieką nad

dzieciakami biedoty. To bardzo pokrzepiająca postawa członka mojej rodziny. Nie

omieszkałem jej tego powiedzieć. Nie rozbawiło jej, gdy zachęcałem ją do podobnej postawy.

A teraz powiedz mi, od kogo dostałaś ten list?

- Ten? Od Jeremy'ego. Pisze, że czuje się dobrze i podoba mu się w szkole. - Sophie

wzięła do ręki dwie kartki papieru i jeszcze raz przebiegła je wzrokiem.

Ryder odebrał jej list i zaczął czytać. Po chwili kiwał głową i uśmiechał się pod

wąsem.

- Dobrze. Dołożył temu paskudnemu osiłkowi, synowi Toma Mullarda. Tommy

zawsze był tchórzem, pyskaczem, dopóki ktoś nie wpakował mu pięści w jego tłuste

brzuszysko. Widzisz, Sophie, miałem rację ucząc Jeremy'ego nieczystej walki. Nauczyłem go

nawet kopać kulawą nogą. Sinjun dobrze odgrywała rolę jego przeciwnika, biedaczka. Była

mocno posiniaczona, zanim Jeremy pojechał do szkoły. Dobrze wiem, że chłopcy w szkole

potrafią być okrutni. Na nieszczęście są do tego zachęcani przez starą teorię hartowania

naszych młodych arystokratów i wychowywania ich na prawdziwych małych żołnierzy o

niezłomnych charakterach. Ale Jeremy dzielnie się trzyma. Bardzo mu pomaga fakt, że jest

najlepszym jeźdźcem w Eton. - I Ryder z zadowoleniem zatarł ręce.

Sophie poczuła, że rozsadzają miłość do męża. Był nadzwyczajnie dobrym

człowiekiem, ale najmniejsza wzmianka na ten temat sprawiała, że rumienił się z za-

kłopotania i bronił przed pochwałami.

-A także fakt, że należy do rodziny Sherbrooke'ów.

-Oczywiście - zgodził się Ryder i wrócił do lektury.

Właśnie skończył czytanie listu, gdy drzwi otworzyły się na oścież i do pokoju wpadła

Sinjun. Zdawało się, że jej obecność rozjaśniła pokój.

-Moja kochana - powiedziała Sophie i szybko się poderwała, by uściskać szwagierkę.

-Douglas i Alex zostali w tyle. Popędziłam naprzód, żeby powitać was pierwsza.

Wyglądacie wspaniale. Czy to list od Jeremy'ego? Do mnie napisał trzy dni temu.

Chwali się, jak przetrzepał skórę temu głupiemu osiłkowi i...

- Dość tego, brzdącu! Witajcie braterstwo!

Do pokoju wszedł hrabia Northcliffe z uwieszoną u ramienia żoną.

- Nie uwierzysz, kiedy ci opowiem, Ryderze. Oliver zrobił bardzo dobre wrażenie na

moim rządcy i wszystkich dzierżawcach. Oprowadziłem go po okolicy i przedstawiłem

wszystkim, i nie uwierzysz, jakie zadawał pytania - inteligentne i rozsądne. Jezu, byłem z

niego taki dumny. I zupełnie przestał utykać. O, witaj Sophie. Świetnie wyglądasz. A oto

Alex.

Sophie tylko się śmiała, patrząc na zmieniający się wyraz twarzy męża.

- Ach, i jeszcze jedno - powiedział Douglas, zanim Ryder zdążył dać upust swemu

niezadowoleniu.

- Alex jest w ciąży. Dziecko urodzi się w maju.

Co wy na to?

Zanim ktokolwiek zdążył się zastanowić, Alex gwałtownie zbladła i wydyszała,

spoglądając na męża:

- Nie mogę uwierzyć, że mi to zrobiłeś. Zaraz zwymiotuję.

Wybiegła z pokoju. Douglas pokiwał głową.

- Mam nadzieję, że oszczędzi ten piękny dywan z Aubusson - rzekł i popędził za żoną.

Ryder i Sophie spojrzeli po sobie.

-Boże, sama nie wiem, czy chciałabym kiedykolwiek mieć dziecko - odezwała się

Sinjun. - Alex wciąż dostaje mdłości w najważniejszych momentach. Chyba wolę

założyć taki dom wariatów jak wasz.

-To Dom Brandona - sprostował Ryder. - Na cześć naszego drogiego wuja Brandona.

Sophie twierdzi, że to skróci jego drogę z czeluści piekielnych. Ona wierzy, że wuj

może nawet dotrzeć do czyśćca, ale tylko pod warunkiem, że spożytkujemy na dom

wyłącznie jego pieniądze, a nie te, które zarobimy sami.

-Alex w ciąży - powiedziała zaskoczona Sophie.

- Nie do wiary.

-To się zdarza, zwłaszcza gdy mężczyzna i jego żona postępują zgodnie z rytuałem. O

tak, Sophie także może być w ciąży - powiedział Ryder, zwracając się do Sinjun.

-Zostaje tylko Tysen - powiedziała Sinjun.

O Boże, on ma zamiar poślubić tę dziewczynę, której nie znosisz, Ryderze, no wiesz,

ta dwojga imion Melinda Beatrice, ale za to bez biustu. A potem zostanę już tylko ja, - Masz

mnóstwo czasu, brzdącu.

Doszły ich dźwięki, świadczące o tym, że ktoś ma straszliwe kłopoty z żołądkiem.

-Tak - potwierdziła żarliwie Sinjun - mam na to mnóstwo czasu, dzięki Bogu. Macie

pojęcie, że w zeszłym tygodniu Alex zrobiło się niedobrze w obecności Hollisa.

Nawet nie drgnął. Powiedział tylko tym swoim królewskim tonem: „Sądzę, proszę

pani, że w przyszłości powinna się pani zaopatrzyć w chusteczkę do nosa.” I podał jej

swoją. A potem wydał dyspozycję, aby w każdym pokoju ustawiono nocnik z

pokrywką. Następnie oprowadził Alex po domu, aby pokazać jej, gdzie będą

poustawiane. Gratulacje, Sophie. Czujesz się dobrze, prawda?

-Oczywiście. Nie będę wymiotowała na wasze pantofle. Dziękuję, Sinjun. Ale jeszcze

nie wiemy, czy rzeczywiście jestem w ciąży. Ryder jest po prostu optymistą.

-Żadnym optymistą. Miesięczne krwawienie opóźnia ci się już o całe cztery dni.

-Ryderze! Sinjun nie ma nawet szesnastu lat!

Sinjun wzruszyła ramionami i zrobiła bardzo światową minę. - Mam trzech braci,

Sophie, a dwaj z nich są bezwstydni. Nie sądzę, by coś mnie mogło zaszokować.

-A co się tyczy ciebie - powiedziała Sophie, zwracając się do męża. - W obecności

twojej siostry panuj nad językiem.

-A ja właśnie miałem zamiar opowiedzieć jej historyjkę o ekscentrycznym panu

Hootle z Bristolu, żeniącym się z każdą kobietą, która go zechciała. Miał taką

słabostkę, że za każdym razem, kiedy jakaś kobieta uśmiechnęła się do niego, zupełnie

tracił głowę, padał na kolana i prosił ją o rękę.

-No - powiedziała Sophie z aprobatą - to jest zupełnie odpowiednia historyjka. Możesz

dokończyć. Miejmy nadzieję, że dalszy ciąg okaże się bardziej budujący.

-No więc, pewnego razu, kiedy właśnie klęczał przed nową wybranką, nakryła ich

jedna z żon. Żona i kandydatka na żonę podzieliły się spostrzeżeniami i nie były

zachwycone. Zaciągnęły go do małego pokoju, rozebrały i zamknęły na klucz. A

potem wpuszczały tam wszystkie żony, po dwie naraz, golutkie jak je Bóg stworzył,

żeby przed nim tańczyły i paradowały, a on, biedaczysko, był związany, więc nie

mógł paść na kolana i oświadczyć się ani zrobić nic więcej...

-Dosyć! Jesteś obrzydliwy. - Sophie rzuciła się na niego, śmiejąc się i całując go w

brodę.

Ryder spojrzał z czułością na małe biureczko. Sinjun westchnęła: - Cóż, widzę, że mi

się nie uda nawiązać z wami sensownej rozmowy. Pójdę sprawdzić, jak Jane daje sobie radę z

dziećmi.

Kiedy drzwi się zamknęły, Ryder powiedział:

- Ostatniej nocy widziałem Ducha Dziewicy.

Sophie spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Widziałeś ducha? Naprawdę? Ale przecież panowie nie wierzą w jej istnienie. Ty i

Douglas wciąż mi to powtarzacie.

-Myliłem się - powiedział Ryder. - Ostatniej nocy pojawiła się w naszej sypialni.

Złożyła nam wizytę, bo z tego, co wiem, nigdy nie opuszcza Northcliffe Hall na stałe.

W każdym razie uśmiechnęła się do mnie i coś powiedziała, ale nie naprawdę, no

wiesz, ale ja wyraźnie usłyszałem jej słowa gdzieś w myślach.

-Tak. Zupełnie tak samo było ze mną. Co ci powiedziała?

-Lśniła i błyskała gdzieś wokół mnie i powiedziała, że możemy mieć czternaścioro

dzieci. Powiedziała, że decyzja, czy będziemy je mieli w tym życiu, należy do mnie.

-Pożałujesz tego, Ryderze. Zobaczysz.

-Naprawdę?

Pocałował żonę i poczuł tak wielką radość, że chciało mu się krzyczeć. Wypuścił

Sophie z objęć i zamknął drzwi na klucz. Starannie rozpalił ogień w kominku i wrócił do

żony.

- Duch Dziewicy zna swoją rolę. Dobry Bóg wie, że wy, kobiety, uwierzycie w każde

słowo, które on rzekomo wypowie. I bardzo dobrze. Więc bierzmy się do roboty, moja pani.