JamesEloisa

Eloisa'sFairyTales02

Pięknaujarzmiabestię

ReputacjaLinnetThryneległawgruzach.Jedynymratunkiemprzedskandaleminieuchronnym
potępieniemlondyńskichsalonówjestmałżeństwo.Rodzinapostanawiawydaćskompromitowaną
dziewczynęzahrabiegoYelvertona.Problemwtym,żehrabiajestszorstki,nieprzystępnyiobdarzony
gwałtownymtemperamentem.Itylkokobietawyjątkowa,pięknajaksłońceiksiężyc,mogłabyujarzmić
jegoserce...

1

Pewnegorazu,nietakBardzodawnotemu...

Wbajkachznajdzieciewięcejpięknychdziewczątniżkamykównaplaży.Mleczarkiocerzejakkwiat
magnoliistojąramięwramięzgwiaździstookimiksiężniczkami.Szczerzemówiąc,gdybyzliczyćkażdą
paręoczulśniącychjakgwiazdywtychwszystkichuroczychtwarzyczkach,pewniepowstałabyztego
całagalaktyka.

Jednakniezmieniato,niestety,faktu,żeprawdziwekobietyrzadkokiedyprzypominająbaśniowe
księżniczki.Mająpożółkłezębyalbokrostynatwarzy.Cieńwąsikanadwargąalbonostakwielki,że
myszymogłybysobiezrobićzniegoskocznięnarciarską.

Naturalnie,sąteżiładnekobiety.Alenawetoneulegają„owymtysięcznymwłaściwymnaszejnaturze
wstrząśnieniom",naktórenarzekałjużdobryksiążęHamlet*.

Krótkomówiąc,małoktórakobietaswąurodązaćmiewasłońce.Niebędziemywięcopiewaćząbków
jakperełki,słowiczegogłosuitwarzyczkitakpięknej,żenajejwidokaniołyskręcałybysięzzazdrości.

LinnetBerryThrynnemiaławszystkieteatuty,możetylkozwyjątkiemsłowiczegogłosu.Brzmiał
przyjemnieinicponadto,

*WilliamSzekspir,Hamlet,przeł.JózefPaszkowski.

alezapewnianoją,żejejśmiechprzypominamelodyjnydźwiękzłotychdzwoneczków.Choć,jaksię
rzekło,słowiczygłosniewchodziłwgrę,nierazwspominanoosłodkichptasichtrelach.

Niemusiałazaglądaćdolusterka,żebysięprzekonać,żejejwłosylśnią,oczybłyszczą,azęby...no,te
możespecjalnienielśniły,aleprzynajmniejbyłybiałe.

Byłajednąztychdziewcząt,którychurodapopchnęłabykażdegostajennegodobohaterskichczynów,a
księciadomniejdramatycznych-alejednak-posunięć,takichjakprzedarciesięprzezjeżynowygąszcz
tylkopoto,byskraśćjejcałusa.Niestety,niezmieniałotopewnegopodstawowegofaktu.

Potym,cozdarzyłosięwczoraj,niktjużjejniezechcezażonę.

Klęskatamiaławielewspólnegoznaturąicharakterempocałunkówiztym,doczegopocałunki
zazwyczajprowadzą.Choćmożejeszczewięcejznaturąicharakteremksiążąt.Konkretnie,księcia
Sussex,AugustaFryderyka.

CałowałsięzLinnetnieraz.Prawdęmówiąc,całowałsięzniąbardzowielerazyizakażdymrazem
wyznawałjejgorącąmiłość.Niewspominającotym,żekiedyśpóźnąnocąnawrzucałjejtruskawekdo
sypialniprzezokno.

Oczywiście,narobiłtymokropnegonieporządkuidoprowadziłdoszałuogrodnika.

Niezrobiłtylkojednego-nieprzyrzekłjejmałżeństwa.

-Fatalniesięskłada,żeniemogęsięztobąożenić-powiedziałprzepraszającymtonemwczoraj,kiedy
wybuchł

skandal.-Jesteśmyksiążętamikrwi,noiwiesz...wzwiązkuztymniezawszemogęrobićto,cochcę.Mój
ojciecjestniecoprzewrażliwionynatympunkcie.Naprawdę,wielkipech.Napewnosłyszałaśomoim
pierwszymmałżeństwie.Anulowanoje,boAugustaniebyładośćdobradlaWindsorówjakocórka
hrabiego.

Linnetniebyłacórkąhrabiego;jejojciecbyłzaledwiewicehrabiąiwdodatkuniemiałnajlepszych
koneksji.Cogorsza,nicniesłyszałaopierwszymmałżeństwieksięcia.Jakośtaksięzłożyło,żewszyscy
plotkarzeobserwującyjejflirtprzezkilkaminionychmiesięcyzupełniezapomnieliwspomnieć,żejej
wybranekmapoża-

łowaniagodnyzwyczajzalecaniasiędodziewcząt,zktóryminiemoże-alboniepowinien-braćślubu.

Książęskłoniłsięzamaszyście,odwróciłiopuściłsalębalową,byoddalićsiędozamkuWindsor-albo
wjakieśpaskudnemiejsce,gdziekryjąsięszczury,któreuciekłyztonącegookrętu.

Linnetzostałazupełniesama,nieliczącskwaszonejprzyzwo-itkiitłumueleganckichgości.Niebawem
teżprzekonałasię,jakwielelondyńskichpanienimatronnatychmiast,zniekłamanąradością,uznałojąza
wszetecznicęnajgorszegogatunku.

Wsekundępoodejściuksięciazaczętounikaćjejwzrokiem.Gdziekolwiekspojrzała,napotykała
odwróconeplecy.

Gwarpodnieconych,arystokratycznychgłosówprzypominałgęganiestadagęsigotowychdoodlotuna
północ.

Choć,oczywiście,toonamusiałazerwaćsiędoodlotu-napółnoc,napołudnie...nieważnegdzie,byle
prędzejopuścićmiejsceporażki.

Niesprawiedliwośćlosuspotkałajątymwiększa,żeLinnetbynajmniejniebyłałatwądziewczyną.Nie
bardziejniżjakakolwiekinnapannauwodzonaprzezksięcia.

Zradościązgarnęłagłównąnagrodęwsalonowejgrze-jasnowłosego,czarującegoarystokratę.Szczerze
mówiąc,nierobiłasobienadzieinazamążpójście.Zdecydowanienieoddałabymuswegodziewictwa
bezzaręczynowegopierścionkaiakceptacjikróla.

PozawszystkiminnymuważałaAugustazaprzyjaciela,więctymboleśniejbyłazawiedziona,gdynie
złożyłjejwizytynastępnegodniapotymupokarzającymwydarzeniu.Nieonjeden.Linnetnapróżno
wypatrywałagościprzezoknoswojegolondyńskiegodomuipowolidochodziładowniosku,żejużnikt
sięuniejniezjawizwizytą.Nikt.Anijednażywadusza.

OdjejdebiutuwtowarzystwiekilkamiesięcytemudrzwitegodomubyłyjakbramawiodącadoZłotego
Runa,czylidojejuroczejosóbki,obdarzonejprzytympokaźnymposagiem.Młodzimężczyźnizbiegali
sięwpodskokach,pląsachiwygibasach,obsypującjąprezentamiikwiatami,niezapomniawszyteżo
zostawianiukartwizytowych.

Nawetksiążęzniżyłsiędotego,byodwiedzićjąażczteryrazy,cobyłoniesłychanymwręcz

komplementem.

Ateraz...brukulicylśniłwsłońcu,awokółpanowałacisza.

-Niemogęuwierzyć,żedoszłodotegoottak,bezżadnegopowodu!-stwierdziłojciec.Onteżjużzszedł
dosalonu.

-Książęmniepocałował-odparłasuchoLinnet.-1niebyłbytożadenpowóddoniesławy,gdybynie
baronowaBuggin,któratowidziała.

-Pocałunki!Teżmicoś!Pocałunkitonictakiego.Chciałbymraczejwiedzieć,dlaczegopowiadają,że
spodziewaszsiędziecka.Zksięciem!-WicehrabiaSundonpodszedłdocórkiipopatrzyłnapustąulicę.

-Zdwóchpowodów.Żadenznichniemanicwspólnegozdziećmi,copowinnocięzadowolić.

-Mianowicie?

-Zjadłamnieświeżąkrewetkęnaporankumuzycznym,któryladyBrimmerwydaławzeszłyczwartek.

-Icoztego?

-Źlesiępoczułam.Niezdążyłamnawetdobiecdotoalety.Zwymiotowałamdodonicy,pod
pomarańczowedrzewko.

-Wzdrygnęłasięnasamowspomnienietejchwili.

-Tegoniesposóbopanować-przyznałwicehrabia.Nienawidziłfizjologii.-Rozumiem,żeuznanotoza
objawporodu?

-Nieporodu,tato,tylkostanu,którygopoprzedza.

-Naturalnie.Pamiętasz,jakpaniUnderfootzwymiotowaławsalitronowejiomałoconietrafiławjego
wysokośćkrólaNorwegii?Nieprzezkrewetkęaninieprzezdziecko.Wszyscywiedzieli,żedamabyław
sztokpijana.

Moglibyśmytwojąniedyspozycjęzłożyćnakarbnietrzeźwości.

-Czytobymiwczymśpomogło?Małoktochciałbypoślubićpijaczkę.Pozatymniechodziłotylkoo
krewetkę.

Doszłajeszczetamojasuknia.

-Acóżtakiegoznowuztwojąsuknią?

-Włożyłamtegowieczorunowąsukniębalowąimojasylwetkazprofiluprawdopodobniezasugerowała
niektórym,żejestemwodmiennymstanie.

Ojciecobróciłjąiprzyjrzałsięjejtalii.

-Wedługmniewyglądasznormalnie.Pozatym,żeniewątpliwietrzęsieszsięzzimna.Naprawdęmusisz
takodsłaniaćdekolt?

-Muszę,bowprzeciwnymraziebędęwyglądałajakopasłamatrona-odparłazezniecierpliwieniem.

-Wtymproblem-odparłlordSundon.-StroiszsięjakwiejskadziewczynanajarmarkBartłomieja.Do
diaska.

Poleciłemtwojejprzyzwoitce,kładącnatoszczególnynacisk,żemaszwyglądaćnajskromniejze
wszystkichpaniennasali.Czyjawszystkiegomuszęsamdoglądać?Czynikttuniepotrafiwykonać
najprostszychpoleceń?

-Mojasukniabyłaskromna-próbowaławyjaśnićLinnet,aleojciecniesłuchał.

-Bógjedenwie,jakbardzosięstarałem!Opóźniłemtwójdebiutwnadziei,żedojrzałośćprzydaci
powaginatyle,bysocjetamogłacięzaakceptowaćizapomniećoreputacjitwojejmatki.Alecóżztego,
skorotwójdekoltmówiwszystkim,jakąjesteświetrz-nicą.

Linnetwzięłagłębokioddech.

-Taaferaniemiałanicwspólnegozdekoltami.Suknia,którąmiałamwczorajnasobie,była...

-Affairel-wykrzyknąłojciec.-Romans!Wychowałemcięwedługnajsurowszychzasad...

-NiechodzimioaffairewrozumieniuFrancuzów-przerwała.-Miałamnamyślito,żesukniabyła
przyczynąwczorajszejkatastrofy.Widzisz,onamadwieozdobnehalkii...

-Pokażmiją-zażądałlordSundon,zkoleiprzerywająccórce.-Idźiwłóżjąnasiebie!

-Niemogęwłożyćbalowejsuknizsamegorana!

-Natychmiast.Iprzyprowadźmitutętwojąprzyzwoitkę.Chcęusłyszeć,copaniHutchinsmanaswoją
obronę.

Zatrudniłemjąwłaśniepoto,byuniknąćtakichkłopotów.Zachowywałasięjakprawdziwapurytanka,
więcjejzaufałem!

Linnetposzławłożyćsukniębalową.

Tkaninaciasnoobejmowałajejpiersi,afałdyspódnicyupiętonaboki,byodsłaniałydrugąspódnicęz
pięknej,belgijskiej

koronki.Tazkoleiodsłaniałatrzeciąwarstwęzbiałegojedwabiu.Modelcudowniewyglądałnakartach
sklepowegokatalogumadameDesmartins,akiedyLinnetwłożyłająwczorajszegowieczoru,efektuznała
zazachwycający.

Aleteraz,gdypannasłużącaskończyładrapowaćwszystkietkaninypodczujnymokiempaniHutchins,
Linnetprzyjrzałasiękrytycznieswojejtalii.

-WielkiBoże-powiedziałaniepewnie.-Naprawdęwyglądamjakwciąży.-Odwróciłasiędolustra
bokiem.-

Popatrzcietylko,jaktosięukłada.Wszystkoprzeztęfalbanępodsamymipiersiami.Zupełnie,jakbymsię
spodziewałabliźniąt.

PokojówkaElizanieodezwałasięanisłowem,aleprzyzwoitkanieokazałaskrępowania.

-Moimzdaniem,toniehalki,tylkotwojepiersi-stwierdziłaoskarżycielskimtonem,jakbytoLinnet
ponosiławinęzarozmiarbiustu.

ZdaniemLinnettakobietamiałatwarzjakgargulec.Jejpostaćprzywodziłanamyślśredniowieczne
katedryzcałymichkamiennymreligijnymzaangażowaniem.Wicehrabiazatrudniłją,oczywiście,właśnie
dlatego.

Linnetodwróciłasiędolustra.Sukniarzeczywiściemiałagłębokidekolti,szczerzemówiąc,bardzojej
siętopodobało,jakożewiększośćmężczyzn,zwłaszczamłodych,zwysiłkiempodnosiławzrok,by
spojrzećwyżej.Bylitaktymzajęci,żeLinnetmogłasięwtedyprzenosićmyśląpozamurybalowejsali.

-Jesteśzbytbogatowyposażonawtymmiejscu-ciągnęłapaniHutchins.-Zadużociałaugóry.A
dodatkowosukniajesttakudrapowanawtalii,żerzeczywiściewyglądasz,jakbyśoczekiwała
szczęśliwegorozwiązania.

-Ktotumówioszczęściu-westchnęłaLinnet.

-Niewtwojejsytuacji-zgodziłasięprzyzwoitkaiodchrząknęła.Robiłatownieprawdopodobnie
irytującysposób,jakniktinny.WciąguostatnichmiesięcyLinnetprzekonałasię,żechrzą-kaniepani
Hutchinszawszepoprzedzajakiśnieprzyjemnykomentarz.

-Dlaczego,dolicha,żadnaznastegoniezauważyła?-wykrzyknęłazrozpaczą,zanimpaniHutchins
zaczęławygłaszaćkrytyczneuwagi.-Totakieniesprawiedliwe,żestraciłamreputację,abyćmożenawet
szansenazamążpójście,tylkodlatego,żemojasukniamazadużofalbanihalek!

-Zawiniłyteżtwojemaniery-odparłapaniHutchins.-Przykładtwojejwłasnejmatkipowiniencię
nauczyć,żejeślibędzieszzachowywaćsięjakkokota,ludzienatychmiastzacznącięodpowiednio
traktować.Przeztychkilkamiesięcystarałamsięwytłumaczyćci,cojestwłaściwe,aconie,alenie
słuchałaśmniewcale.Terazmusiszzebraćto,cozasiałaś.

-Mojemanieryniemająnicwspólnegoztąsukniąiztym,jakonasięukładanamojejfigurze-
stwierdziłaLinnet.

Rzadkoprzeglądałasięwlustrze.Gdybychoćrazspojrzałauważnie,gdybyodwróciłasiębokiem...

-Toprzeztendekolt-upierałasiępaniHutchins.-Wyglądaszjakdojnakrowa,zapozwoleniem.

Linnetmałoobchodziłyjejsłowa.Dlaczegoniktjejnieostrzegł?Dlaczegoniktniepowiedział,żedama
powinnazawszeoglądaćsięzprofilu,przymierzającnowąsuknię,bomożesięokazać,żecałyLondyn
zacznieplotkowaćnatematjejciąży?

-Wiem,żeniejesteśenceinte-wywodziładalejpaniHutchinsztakąminą,jakbyjejbyłoprzykroztego
powodu.-

Alepatrzącnaciebie,ztrudembymwtouwierzyła.

Znowuodchrząknęła.

-Jeślichceszrady,natwoimmiejscuzasłoniłabymniecotendekolt.Jestwręcznieprzyzwoity.
Próbowałamciotympowiedziećkilkarazywciąguminionychdwóchmiesięcyidwudziestutrzechdni,
odktórychmieszkamwtymdomu.

Linnetpoliczyładopięciu,apotempowiedziałazkamiennątwarzą:

-Mamtylkotakibiust,paniHutchins,itakąsamąsuknię,jakienosząwszystkie.Dekoltwniejniczymsię
nieróżniodinnych.

-Wyglądaszjakfregata-odparłaprzyzwoitka.

-Słucham?

-Jakfregata.Jakkobietalekkichobyczajów!

-Alefregatatoprzecieżstatek!

-Taki,cobywawniejednymporcie.

-Niedowiary!Tochybapierwszydowcip,któryodpaniusłyszałam.Jużsięmartwiłam,żeniemapani
poczuciahumoru-odparłaLinnet.

KącikiustprzyzwoitkiopadływdółipaniHutchinszamilkła,urażona.Niechciałasłyszećotym,by
zejśćzLinnetdosalonu.

-Niemamnicwspólnegoztym,cocisięprzytrafiło-stwierdziła.-Towolaniebaimożeszpowtórzyć
ojcumojesłowa.Zrobiłamwszystko,comogłam,żebywbićcidogłowyjakieśzasady,alebyłojużza
późno.

-Toniesprawiedliwe-zauważyłaLinnet.-Każdamłoda,niedoświadczonafregatapowinnamieć
możliwośćzakotwiczeniachociażwjednymporcie,zanimjązatopią.

PaniHutchinsażsięzatchnęła.

-Jeszczemaszczelnośćżartować.Brakcipoczuciaprzyzwoitości!Wszyscywiemy,ktozatoponosi
winę!

-Szczerzemówiąc,uważam,żewięcejwiemoprzyzwoitościinieprzyzwoitościniżwiększośćludzi.W
końcutojadorastałamubokumojejmatki,aniepani.

-Istądsiębiorątwojeproblemy-zasyczałaprzyzwoitkazponurymuśmiechem.-Twojamatkaniebyła
jakąśtamcórkąfolusznika,którazwiałazwędrownymkotlarzem.Skradałasięjakzłoczyńcawemgle,na

oczachwszystkich.

Niebyładyskretna.Całyświatwidziałjejzepsucie!

-Złoczyńcawemgle-powtórzyłaLinnet.TobrzmijakcytatzBiblii,prawda,paniHutchins?

Przyzwoitkazasznurowaławargiiwyszłazpokoju.

2

ZamekOwfestruPendine,WadaRodowasiedzibaksiążątWindebank

JPiersYelverton,hrabiaMarchantidziedzicksięciaWindebank,zwijałsięzbólu.Oddawnawiedział,
żemyślenieodolegliwościach-cóżzaparszywe,durnesłówkonaokreślenietegokoszmarnego
cierpienia-tylkojewzmacnia,ategosobienieżyczył.Więcudawał,żewszystkojestwporządkuitylko
niecomocniejwspierałsięnalasce,byprzynieśćulgęprawejnodze.

Bóldoprowadzałgodoszału.Zresztą,możenietyleból,ilefakt,żemusitustaćimarnowaćczas,
rozmawiającztympatentowanymidiotą.

-Mójsyncierpinastrasznerozwolnienieibólebrzucha-objaśniałlordSandys,ciągnącgowstronę
łóżka.

SynSandysależałwłóżku,wymizerowanyiżółtyjakpłótnosplamioneherbatą.Miałchybaokoło
trzydziestki.Nadługiejtwarzymalowałsięwyraznieznośnejpobożności.Wdłoniściskałmodlitewnik.

-Jesteśmywrozpaczy-dodałSandys.Widaćbyło,żemówiszczerze.-Leczyłogojużpięciu
londyńskichlekarzy,aWaliajestdlaniegoostatniąszansą.Puszczalimukrew,przystawialipijawki,poili
nalewkamizpokrzywy.Pijetylkooślemleko,krowiegonierusza.Aha,pozatympodawanomusiarkę,
alebezskutecznie.

Tozaczynałobyćinteresujące.

-PewniejednymztychgłupkówbyłSydenham-stwierdziłPierś.-Maobsesjęnapunkciesiarki
złocistej.Leczyniąnawetodciski.Pozatymwierzyteżwopium.

Sandysskinąłgłową.

-DoktorSydenhammiałnadzieję,żesiarkazłagodziobjawy,aleniestetyniepomogła.

-Nicdziwnego.Byłwystarczającodurny,żebyprzyjęligodoKrólewskiegoKolegiumLekarskiego,ato
wielemówi.

-Alepanteż...

-Wstąpiłemdoniegozuprzejmości.

PrzyjrzałsięsynowiSandysa.Mężczyznarzeczywiściewyglądałżałośnie.

-CałatapodróżdoWaliiteżciniepomogła.Choryzamrugałoczymaiodpowiedziałpowoli:

-Jechaliśmypowozem.

-Przekrwioneoczy-zauważyłPierś.-Pewnieniedawnoposzłamukrewznosa.

-Cotooznacza?Czegomupotrzeba?-dopytywałsięSandys.

-Porządnejkąpieli.Zawszematakikolorskóry?

-Toprawda,trochężółtawy-przyznałlord.-Nieodziedziczyłtegopomojejrodzinie.

Zważywszynato,żenoslordamiałbarwęwiśniową,byłotosporeniedopowiedzenie.

-Czyspożywałeśniedawnominogi,mójdobrypanie?-zapytałPierśpacjenta.

Tamtenpopatrzyłnaniego,jakbynaczolemedykawyrosłyrogi.

-Nogi?Czyjenogi?Niejadłemżadnychnóg.Pierśwyprostowałsię.

-NieznahistoriiAnglii.Możelepiejbyłoby,żebyumarł.

-Panpytałominogi?-włączyłsięSandys.-Onnieznosiowocówmorza.Brzydzisięwęgorzami.

-Pozatymjestgłuchyjakpień.KrólHenrykPierwszyjadałminogi.Jedenzwieluszalonychkrólów,
jakichmieliśmywtymkraju,aleitaknormalniejszyodaktualniepanującegowładcy.Byłjednaknatyle
głupi,żekiedyśzjadłporcjęminogówiprzekręciłsięztegopowodu.

-Niejestemgłuchy!-odparłpacjent.-Mambardzodobrysłuch,tylkowywszyscybełkoczeciepod
nosem.Boląmniestawy.Itojestnajgorsze.

-Umierasz,itojestnajgorsze-poinformowałgoPierś.Sandyszłapałgozaramięiodciągnąłnabok.

-Niemówtakichrzeczyprzymoimsynu.Madopierotrzydzieścidwalata.

-Aciałoosiemdziesięciolatka.Niezaczęstobywałuaktorek?

-Ależskądże-żachnąłsięSandys.-Mojarodzinazadajesiętylkoz...

-Nocnymiptaszkami?Mewkami,flądrami?Choćflądryponowniewprowadzajądonaszejrozmowy
marynistycznąnutę,apodobnotwójsynnielubiowocówmorza.Alejeślitorybkipłciżeńskiej...

-MójsynjestczłonkiemKościoła!-wybuchnąłSandys.

-Tojesteśmywdomu-odparłPierś.-Wszyscykłamią,aledewocisąwtymmistrzami.Złapałsyfilis.
Wszyscydewocigomają,aimbardziejsąpobożni,tymwięcejwidaćobjawów.Powinienemsię
zorientować,gdytylkozobaczyłemtenmodlitewnik.

-Mójsynjestinny-odparłSandyszautentycznymprzekonaniemwgłosie.-ToczłowiekBoga.Zawsze
takibył.

-Jakwłaśnietłumaczyłem...

-Wiem,comówię.

-Hm.Więcjeślitoniefląderka...

-Wżadnymrazie.-Sandyspokręciłgłową.-Onnigdy...Nieinteresujegoto.Tenchłopiectoświęty.
Kiedymiał

szesnaścielat,zabrałemgopodRóżęWenus,wWhitefriars,alenawetniespojrzałnażadnąz
dziewczynek.Zaczął

sięmodlićipoprosił,żebysiędołączyłydomodłów,aleoneoczywiściemiałytogdzieś.Tonaprawdę
kandydatnaświętego.

-Jegoświętościąwkrótcezajmiesięnajwyższysędzia.Janiemamtunicdoroboty.

Sandyszłapałgozaramię.

-Musipancośzrobić!

-Niepotrafię.

-Aleinnilekarzedawalimulekiiwszyscymówili...

-Todurnie,którzyniepowiedzieliprawdy.

Sandysprzełknąłślinę.

-Wszystkobyłodobrze,dopókinieskończyłdwudziestulat.Śliczny,zdrowychłopak.Inagle...

-Zabierzsynadodomuidajmuumrzećwspokoju.Boumrzenapewno,niezależnieodtego,czybędęw
niegowlewałroztwórsiarki,czynie.

-Dlaczego?-szepnąłSandys.

-Jestchorynasyfilis.Jestgłuchy,marozwolnienie,żółtaczkę,zapalenieoczuistawów,adotego
krwotokiznosa.Ipewniecierpinaczęstebóległowy.

-Nigdyniebyłzkobietą.Nigdywżyciu.Przysięgam.Niemażadnychrannaintymnychczęściachciała.

Powiedziałbymiotym.

-Niekonieczniemusiałbyćzkobietą-odparłPierś.WysunąłramięzuściskuSandysaistrzepnął
pogniecionyrękaw.

-Jakmożemiećsyfilisbez...

-Tomógłbyćmężczyzna.

Sandysbyłtakwstrząśnięty,żePierśustąpił.

-Albomogłeśbyćprzyczynątysam,lordzie,cojestdużobardziejprawdopodobne.Słodkiepanienki,
któreodwiedzałeśwmłodości,zainfekowałychłopcajeszczezanimsięurodził.

-Leczylimniertęcią-protestowałSandys.

-Alebezskutecznie.Wciążjesteśchory.Aterazprzepraszam,alemamparęważnychspraw.Naprzykład
leczeniepacjentów,którzymająprzedsobąconajmniejrokżycia.

Pierśwyszedł.Wkorytarzuspotkałswojegomajordomusa,Prufrocka.

-Niemampojęcia,kiedytypracujesz-skarciłgo.-Chybaciężkojestprowadzićtakidużydom,ciągle
snującsiępokorytarzach,żebychwytaćwszystkieskrzydlatesłowawyfruwającezmoichwarg.

-Radzęsobiebeztrudu-zapewniłgoPrufrockiruszyłzanim.-Mamolbrzymiąpraktykę.Chybatrochę
zaostropotraktowałeś,panie,tegolorda,niesądzisz?

-Ostro?Byłemzaostry?Niemożliwe.Powiedziałemmutylko,coczekajegosyna.Krótkomówiąc,mają
wracaćdodomu

iczekaćnaanielskiechóry,bonaziemskimpadolecudasięniezdarzają.

-Tak,aletojegosyn.Ijeślidobrzezrozumiałem,ojciecprzekazałmutęchorobę.Przecieżtodlaniego
strasznycios.

-Mójojciecbysiętymnieprzejął-zapewniłgoPierś.-Toznaczy,gdybymiałjeszczejednego
dziedzica.AleSandysmamrowiedzieci.Dziedzicatytułuijeszczekilkuwzapasie.

-Skądwiesz,panie?

-Bowspominałokościele,tyośle.WpakowałchłopakawobjęciaKościołaitozdajesięod
najmłodszychlat.

Dziedzictytułupewnieszlajasiępoburdelachjakjegotatuńcio.Sandysnigdybyniepozwolił
chłopakowinierozstawaćsięzBiblią,gdybytoonmiałdziedziczyćtytuł.Tenfacetjestzbędny.Idobrze,
przynajmniejwtychokolicznościach.

-Pańskiojciecbyłbywstrząśniętynasamąmyśl,żemógłbyprzekazaćdzieciomchorobętegorodzaju-
zauważył

Prufrock.

-Możeitak-Pierśprzezchwilęudawał,żesięnadtymzastanawia.-Amożeinie.-Dziwięsię,że
ojciecnieożenił

sięjeszczezjakąśhożądwudziestolatką.Alboszesnastolatką.Czasuciekainiedługoniebędzieszansna
następnegodziedzica.

-JegoWysokośćbyłgłębokozwiązanyzJejWysokościąiwciążcierpizpowodusmutnychwydarzeńz
przeszłości

-stwierdziłPrufrock,wykazująccałkowitybrakszacunkudlaprawdy.

Pierśniepofatygowałsięzodpowiedzią.Nogabolałatakstrasznie,jakbyktośwbiłmuwudorozżarzony
pogrzebacz.

-Muszęsięnapić,więcmożebyśsięruszyłi,jakprzystałonadobregokamerdynera,powitałmniew
drzwiachbibliotekiszklaneczkąmocnejbrandy?

-Wolęiśćobok,żebyewentualniepanapodtrzymać-odparłPrufrock.

-Izdajecisię,żedałbyśradę?-zaśmiałsięPierś,patrzączukosananiepokaźnejposturymężczyznę.

-Szczerzemówiąc,nie.Alemógłbymwezwaćsłużącego,którypociągnąłbypanapopodłodze.Jest
marmurowa,więcpadając,mógłbypandoznaćwstrząsumózgu,iwtedybyłbypan,byćmoże,milszydla
pacjentów,niewspominającodomownikach.Betsyznowusięprzezpanapopłakaładziśrano.Chybasię
panuzdaje,żepodkuchennerosnąnadrzewach.

DziękiBogu,bibliotekabyłajużblisko.Pierśzatrzymałsięnachwilęiprzelotniepomarzyłoamputacji,
niepierwszyrazzresztą.Mógłbysprawićsobieegipskąlektykęwstylutych,wktórychnoszono
Kleopatrę.Chodzeniebyłobywprawdziecholernietrudne,aleprzynajmniejpozbyłbysiętego
piekielnegobólu.

-Przyszedłlistodpańskiegoojca-powiedziałPrufrock.-Pozwoliłemsobiepołożyćgoprzyłóżku.

-Chceszpowiedzieć,żepozwoliłeśsobiegootworzyć-poprawiłgoPierś.-Icotampisze?

-Wyrażaniejakiezainteresowaniepańskimiplanamimałżeńskimi-odparłpogodniemajordorrius.-
Zdajesię,żepańskiostatnilist,wktórymwymieniłpanniezbędnecnotyswejprzyszłejżony,wcalego
niezniechęcił.Muszępowiedzieć,żemnietoniecozdziwiło.

-Ten,wktórymnawyzywałemgoodidiotów?-zirytowałsięPierś.-Teżdoniegozajrzałeś,tywścibski
szczurze?

-Jestpandziśniezwyklepoetyczny-skomentowałPrufrock.-Tewszystkieporównania...mewki,flądry,
aterazjeszczeiszczury,itowodniesieniudoskromnegolokaja.Jestemzaszczycony,zapewniam.

-Czegoznowuchceksiążę?-spytałPierś.Widziałjużdrzwibibliotekiiniemalczułsmakbrandyw
gardle.-

Mówiłemmu,żeniewezmęsobieżony,jeśliniebędziepięknajaksłońceiksiężyczarazem.Tocytatz
literatury,gdybyśniewiedział.Idodałemjeszczemnóstwoinnychwarunków,licząc,żewpędzęgotymw
ostatecznądesperację.

-Aondalejszukażony-uzupełniłPrufrock.

-Chybadlasiebie,mamnadzieję.Trochęzadługoztymczekał-odparłPierś,zupełnienie
zainteresowanywieściami.-Ludziewtymwiekuniemająjużtakichjajjakwmłodości,jeśliwybaczysz
miwulgarneujęcietejprawdy,Prufrock.Bógjedenwie,żejesteśbardziejkulturalnyodemnie.

-Kiedyśbyłem,zanimjeszczezacząłemupanapracować-odparłkamerdynerizukłonemotworzył
drzwiswemuchlebodawcy.

Pierśmyślałtylkoojednym.Ozłocistym,iognistymwsmakupłynie,stanowiącymdoskonałelekarstwo
naból.

-Więcondalejszukażony-Pierśpowtórzyłmachinalnie,kierującsięprostowstronękarafki.Nalał
sobiesolidnąporcję.-Cozaparszywydzień.Wprawdzietoniemójinteres,itwojteznie,aleszkoda,że
nicniemogłemzrobićdlatejdziewczyny,któradziśranozastukaładotylnychdrzwi.

-Tejzewzdętymbrzuchem?

-Toniejestzwykłaopuchlizna.Jeślijązoperuję,umrze.Jeshniezoperuję,chorobająwykończy.Więc
poszedłemnałatwiznę.

Dopiłbrandy.

-Odesłałjąpanzpowrotem?

-Niemiaładokądpójść.OddałemjąpodopiekęsiostryMatyldy,kazałempołożyćwzachodnimskrzydle
idaćtyleopium,zębyzapomniałaobożymświecie.Naszczęściezamek,estnatyleduży,żemoże
pomieścićwszystkichtychumarlakow.

-Pańskiojciec.Isprawamałżeństwa-przypomniałPrufrock.Wyraźniepróbowałzmienićtemat.Pierś
nalałsobiekolejną

szklankę,tymrazemmniejszą.Niechciałutkwićnawiekiwbutelcebrandy,tymbardziej,żenadmierne
piciezmniejszyłobyprzeciwbólowewłaściwościtegonapitku.

-AhaMałżeństwo-przytaknąłposłusznie.-NajwyższyczasMatkaprzepadładwadzieścialattemu.
Chociaż

„przepadła"toniejestwłaściwesłowo.Mojadrogamamanżyjesobiewygodnienakontynencie,więc
JegoWysokośćmógłbysięwkońcuożenićporazdrugi.Niełatwobyłodostaćtenrozwód,wiesz
przecież.Pewniekosztowałtyle,coniewielkimajątekziemski.Ojciecpowiniensięuwinąćzezbiorami,
pókisłońceświeci...innymisłowy,dopókijeszczemuodczasudoczasustaje.

-Pańskiojciecniezamierzasiężenić-odparłPrufrock.Coswjegogłosiesprawiło,żePierśpodniósł
wzrok.

-Nieżartuj.

Prufrockskinąłgłową.

-Mamwrażenie,żeJegoWysokośćpostrzegapana,alboraczejpańskiemałżeństwo,jakowyzwanie.
Możedlatego,żepostawiłpantakwielewymagań.Możnapowiedzieć,żeksiążęsięuparł,by
zrealizowaćswójplan.Tewszystkietrudnościwzbudziłyjegozainteresowanie.

-Apiesznimtańcował.Nigdynieznajdzieodpowiedniejkobiety.Wyrobiłemsobieniezłąreputację.

-Pańskitytułznaczywięcejniżreputacja-stwierdziłPrufrock.-Niewspominającotakimdrobiazgujak
majątekpoojcu.

-Psiakrew,pewniemaszrację.-Pierśuznał,żenależymusięjeszczejednaszklaneczka.-Acozmoim
kalectwem?

Myśliszżekobietawyszłabyzamężczyznę...cojaplotę!Oczywiście,żebywyszła!

-Wątpię,bywieledamuznałotozapoważnyproblem-odparłPrufrock.-Natomiastpańska
osobowość...

-Dodiabłaztobą-mruknąłPierśbezprzekonania.

3

-NawidokLinnetwkraczającejdosalonuojciecgłośnojęknął.

-Wzeszłymmiesiącuodrzuciłemtrzechkandydatówdotwojejręki,aterazjestemprzekonany,że
następnychjużniebędziePsiakrew,gdybymnieznałprawdy,sambymsięzastanawiał,czyjesteś
dziewicą.Wyglądaszjakwpiątymmiesiącu.

Linnetusiadłaciężko,ahalkiuniosłysięjakbiałachmurkaiudrapowaływokółniej.

-Przecieżniejestemwciąży-odparła,choćzaczynałaczućsięjakciężarna.

-Damynieużywajątakichsłów-skarciłjąlordSundon.-Czytysięniczegonienauczyłaśodtejswojej
guwernantki?

Pomachałmonoklemwpowietrzudlapodkreśleniawagisłów.

-Możnawspominaćopoważnymstaniealboostateczniepowiedzieć,żejestsięenceinte.Aleniew
ciąży,botowulgarnesłowoimawulgarnekonotacje.Ludzieznaszejsferymajątęprzyjemność,anawet
szczęście,żemogązapomniećoprzyziemnychsprawach,opłodności,o...

Linnetodbiegłamyślamidaleko.Ojciecstałsięzjawąodzianąwbłękit.Jegokamizelkazapinanana
srebrneguzikiintarsjowanekościąsłoniową,zdobnawpolnemaki,ijegopruskikołnierzbyłyszczytem
elegancji.Naprawdęnieobchodziłogoto,coprzyziemne,alejegocórkazupełniesobieztymnieradziła.

Naglerozległosiępukaniedodrzwi.Wbrewsobie,Linnetznadziejąwsercupopatrzyłanakamerdynera,
którywszedł,byzapowiedziećgościa.NapewnoksiążęAugustwszystkoprzemyślałjeszczeraz.Jak
mógłbysiedziećwswoimpałacu,wiedząc,żeLinnetwłaśniezostałaodrzuconaprzezcałąsocjetę?
Musiałprzecieżsłyszećonieszczęsnymincydencienabalu,kiedypojegoodejściuniktnieodezwałsię
doLinnetanijednymsłowem.

Oczywiściewyszedłwtedy,gdyplotkawłaśniesięroznosiławsalibalowej.Zniknąłwdrzwiachz
grupkąswoichprzyjaciółinawetsięnieobejrzał...ijużpochwiliwszyscygościeodwrócilisięodniej.
Niewątpliwietylkoczekali,jakksiążęzareagujenawiadomość,żeLinnetspodziewasiędziecka.

Aprzecieżonnajlepiejwiedział,żetonieprawda.Aprzynajmniej,żedzieckoniejestjego.Może
właśniedlategojąodsiebietaknagleodepchnął.Możetakżeuwierzyłplotkarzomiuznał,żektoinnyjest
ojcemdziecka.

Całasalabalowadałajejodczućswojąpogardę.Tak,tonapewnootochodziło.

Niestety,kamerdynerzaanonsowałnieksięcia,tylkociotkęLinnet,ladyEtheridge,którąbliscynazywali
Zenobią.

Samawybrałasobietoimięjakomłodadziewczyna,gdydoszładowniosku,żeHortensjanie
odzwierciedlajejosobowości.

-Wiedziałam,żetosięźleskończy-oświadczyłaciotka,zatrzymującsięwdrzwiachiupuszczając
rękawiczkinapodłogęzamiastoddaćjelokajowi,którystałtużobok.

Zenobiauwielbiaładramatycznesytuacje,agdysobiewypiłaprzykolacji,przechwalałasięprzed
wszystkimi,żebyłabylepsząladyMakbetniżsłynnaSarahSiddons.

-Mówiłamcizestorazy,Corneliusie,żetamałajestzaładnaiżetojejzaszkodzi.Iproszę,jestjuż
enceinte,ajadowiadujęsięotymostatniaspośródwszystkichlondyńczyków.

-Niejestem...-zaczęłaLinnet.

Alezagłuszyłjągłosojca,którypostanowiłprzejśćdoataku,zamiastwyjaśnićnieporozumienie.

-Toniejejwina,żeposzławśladymatki.

-Mojasiostrabyłaczystajakśnieg-huknęłaZenobia.

Odsłowadosłowazaczęłasiępotyczka,bezszansnarozejm.

-Możeibyłajakśnieg,Bógjedenwie,żemogęcośotympowiedzieć,alebyłowniejdośćciepła,gdy
jejnatymzależało.Wszyscywidzieliśmy,jakiżarwniejpłonął,szczególniewbliskościrodziny
królewskiej.Terazjużwszystkorozumiem!

-Rosalynzasługiwałanakróla-wykrzyknęłaZenobia.Wkroczyłanaśrodeksalonuistanęławpozie
łuczniczki.

Linnetnatychmiastzorientowałasię,żenaśladujepaniąSiddons,któratydzieńtemunascenieCovent
GardenwroliDesdemonywtakiejwłaśniepozieodrzucałaokrutneoskarżeniaOtellaoniewierność.

Niestety,biednypapadopiętniedorastałwojowniczemuMaurowi.Prawdąbyło,żejejnajdroższa
mateńkazdradzałagonaprawoilewo,idobrzeotymwiedział.CiotkaZenobiateżwiedziała,choć
udawała,żejestinaczej.

-Niesądzę,żetomaterazjakieśznaczenie-wtrąciłaLinnet.-Mamanieżyjeodkilkulat,ajejsympatia
dorodzinykrólewskiejniematunicdorzeczy.

Ciotkarzuciłajejomdlewającespojrzenie.

-Zawszebędębronićtwojejmatki,choćspoczywajużwzimnymgrobie.

Linnetskuliłasięwkąciepokoju.Toprawda,jejmatkabyłajużwgrobie.Napewnobardziejzanią
tęskniłaniżZenobia,zważywszyżeobiesiostrybezprzerwysiękłóciły,itowdodatkuomężczyzn.Choć
trzebaprzyznać,żeciotkaznacznielepiejsięprowadziłaniżmatka.

-Wszystkoprzeztęurodę-stwierdziłojciec.-UderzyłaLinnetdogłowy,takjakniegdyśRosalyn.Moja
żonauważała,żewszystkojejwolno,bojesttakapięknai...

-Rosalynnigdyniezachowywałasięniewłaściwie!-przerwałaZenobia.

-Zachowywałasięnieodpowiedzialnieprzezdługielata-sprzeciwiłsięojciec.-Aterazcórkaposzław
jejśladyijejreputacjajestzrujnowana.Zrujnowana!

Zenobiaotworzyłaustaizamknęłajebezsłowa.Zapadłacisza.

-Nieważne,jakabyłaRosalyn-odezwałasięwkońcu,poprawiającwłosy.-Terazmusimysięzająć
nasządrogąLinnet.Wstań,kochanie.

Linnetwstała.

-Wydajemisię,żetopiątymiesiąc-oceniłaciotka.-Niemampojęcia,jakcisięudałotoprzedemną
ukryć.HrabinaDerbyobeszłasięzemnąbardzoostro,sądząc,żeukrywałamtoprzednią.Musiałam
przyznać,żesamanicniewiedziałam,iwcaleniejestempewna,czymiuwierzyła.

-Niespodziewamsiędziecka-odparłaLinnet,cedzącsłowa.

-Wczorajtwierdziłatosamo-przytaknąłojciec.-Ranowcalenatakąniewyglądała-stwierdził,
spoglądającnajejtalię.-Aleterazjużtak.

Linnetobciągnęłahalkęwydymającąsiępodpiersiami.

-Widzisz,ciociu?Wcaleniejestemenceinte.Totylkosfałdo-wanatkanina.

-Mojadroga,itakkiedyśbędzieszmusiałasięprzyznać-odpowiedziałaZenobia,przeglądającsięw
kieszonkowymlusterku.-Wkońcuitaksięwyda.Wtymtempie,zakilkamiesięcybędzieszogromna.Ja
przezorniewyjeżdżałamnawieśzawsze,kiedymojataliachoćtrochęsięposzerzała.

-Comyzniązrobimy?-jęknąłojcieciopadłnakrzesłojakmarionetka,którejprzeciętosznurki.

-Tujużnicsięniedazrobić-odparłaZenobia,pudrującnos.-Niktnieżyczysobiekukułczychjajw
gnieździe.

Trzebająbędziewysłaćzagranicę,możetamkogośzłapienamęża.Naturalnie,trzebabędziepoczekać,
ażdojdziedosiebie.Musiszpodwoićjejposag.Naszczęście,będzietwojądziedziczką.Prędzejczy
później,wydamyjązakogoś.

OdłożyłapędzelekdopudruipogroziłaLinnetpalcem.

-Twojamamabyłabybardzorozczarowana,kochanie.Czyżbyniczegocięnienauczyła?

-Rozumiem,żetwoimzdaniemRosalynpowinnazrobićzLinnetrównierozwydrzonąkobietę,jakona
sama-

zirytowałsięojciec.Widaćbyłojednak,żeniemajużsiłyaniochotysiękłócić.

-Niespałamzksięciem-powiedziałaLinnetgłośnoiwyraźnie.-Może,gdybymtozrobiła,czułbysię
zobowiązanymniepoślubić.Alejaniechciałam.

Ojciecjęknąłioparłgłowęozagłówekfotela.

-Niemówtak-odparłaZenobia,mrużącoczy.-Dzieckokrólewskiejkrwistanowiprzynajmniejjakąś
wymówkę.

Jeślijednaktenbękartjestniższegoroduniżksiążęcy,tojaniechcęotymsłyszeć.

-Janie...-upierałasięLinnet.Ciotkaprzerwałajejstanowczymgestem.

-Wiesz,Corneliusie,myślę,żetomożebyćdobrerozwiązanie.ZwróciłasiędoLinnet:

-Powiedznam,ktojestojcemtegodziecka,awtedytwójtatazobowiążegodomałżeństwa.Niktponiżej
książęcejranginieodważysięmuodmówić.

Niemalnatychmiastprzeniosławzroknaojcadziewczyny:

-Byćmożebędzieszsięmusiałpojedynkować,Corneliusie.Maszjakieśpistolety,prawda?Kiedyś
groziłeśprzecież,żewyzwieszlordaBilletsforda.

-BoznalazłemgowłóżkuzRosalyn-odpowiedziałbezżalu,rzeczowymtonem.-Wnaszymnowym
łóżku.

Mieliśmyjeledwieodtygodniaalbooddwóch.

-Mojasiostramiaławielenamiętności-powiedziałaZenobiazczułością.

-Zdawałomisię,żeprzedchwilątwierdziłaś,żebyłaczystajakśnieg!-warknąłwicehrabia.

-Bomiałapięknąduszę!Umarławstaniełaski.Niktniezaprzeczył,więcZenobiamówiładalej:

-Takczyowak,obejrzyjtepistolety,Corneliusie,isprawdź,czydziałają.Możebędzieszmusiałkogoś
zabić.Choćwedługmnie,jeślipodwoiszposag,szybkosiędogadacie.

-Niemadokogostrzelać-odpowiedziałaLinnet.Zenobiaparsknęłaśmiechem.

-Tylkoniewmawiajmi,żetobyłoniepokalanepoczęcie,mojamiła.Niewierzę,żebybyłotomożliwe
nawetdawnotemuwJerozolimie.Zakażdymrazem,kiedypastoropowiadaotymnaBożeNarodzenie,
myślęsobie,żetabiednadziewczynamiałaniełatwezadanie,bywytłumaczyćsięprzedwszystkimiz
tego,cosięstało.

-Niemampojęcia,dlaczegowciągaszwtoPismoŚwięte-zdziwiłsięojciecLinnet.-Chodzioksięcia,
nieoBoga.

Linnetjęknęła.

-Tasukniamniepoprostupogrubia.Zenobiaopadłanakrzesło.

-Chceszpowiedzieć,żeniespodziewaszsiędziecka?

-Oddłuższegoczasu.Nieprzespałamsięanizksięciem,aniznikiminnym.

Gdytaprawdawreszciedotarładociotki,zapadłaponuracisza.

-WszechmogącyPanie,czytoznaczy,żemaszzrujnowanąopinię,choćnawetniespróbowałaśkonfitur?
-

wykrztusiławkońcudama.-Cogorsza,pokazywaniecienkiejtaliiwcaleciterazniepomoże.Wszyscy
poprostuuznają,żepozbyłaśsięproblemu,jaktosięmówi.

-Boksiążęniechciałjejpoślubić-uzupełniłponurowicehrabia.-Sambymtakpomyślałwpodobnej
sytuacji.

-Toniesprawiedliwe-rozzłościłasięLinnet.-Zpowodu...hm...reputacjimojejmamywszyscyzgóry
uznali,żejestemflirciarą!

-Tomałopowiedziane-skrzywiłsięojciec.-Wszyscyzgóryzałożyli,żebędzieszwietrznicą,aterazsą
przekonani,żetoprawda.Chociażniezrobiłaśniczłego.

-Jesteśpoprostuzbyturodziwa-napuszyłasięciotka.-Wszystkiekobietywnaszejrodziniecierpiąz
tegopowodu.

WeźchoćbybiednąRosalyn,któraumarławtakmłodymwieku.

-Tyjakośniewyglądasznacierpiącą-odparłszorstkowicehrabia.

-Ajednakcierpię.Naprawdę-zapewniłagoZenobia.-Wiem,kimmogłabymbyćicomogłabym
osiągnąć,gdybyniekajdanymejpozycjispołecznej,któreniepozwalająmirozwinąćskrzydeł.Byłabym
ozdobąteatrówcałegoświata.PodobniejakRosalyn.Pewniedlategobyłataka...

-Jaka?-rzuciłzaczepniewicehrabia.

-Nieodparciepociągająca.

-Raczejrozwiązła-syknąłlordSundon.

-Wiedziała,żejestgodnanajlepszychpartiiwtymkraju-rozczuliłasięZenobia.-Jakwidać,Linnetteż
marzyłaowysokourodzonymarystokracieiterazponositegosmutnekonsekwencje.

-Rosalynniemiałaszansnatakiemałżeństwo-sprostowałwicehrabia.-Właśniepotoustanowiono
KrólewskiePrawoMałżeńskie,jakbyścieniewiedziały.

WskazałLinnetpalcem.

-Niezastanawiałaśsięnadtym,zanimrozpętałaśtenskandalzmłodymAugustem.ChrystePanie,
przecieżwszyscywiedzą,żeparęlattemuożeniłsięzjakąśNiemką.Zdajemisię,żewRzymie.Sam
królmusiałsiętymzająćianulowaćtomałżeństwo.

-Dowczorajnicotymniewiedziałam-odparłaLinnet.-WkońcuAugustsammiotympowiedział.

-Dziewczętomniemówisiętakichrzeczy-wyjaśniłaciotkalekceważąco.-Jeślitaksięoniąmartwiłeś,

Corneliusie,todlaczegonieraczyłeśosobiściesięniązaopiekowaćnatychwszystkichbalach?

-Bobyłemzajęty!Znalazłemjejprzyzwoitkę,botysięztymzabardzoleniłaś.Wybrałempanią
Hutchins,bardzoszanowaną

kobietę,któradobrzerozumiała,wczymproblem.Gdzieonajest?Zapewniałamnie,żetwojareputacja
będzienieskazitelna.

-Niechcezejśćnadół.

-Boisię-mruknął.-Atwojaguwernantka?Następnaniewinna.Storazyjejmówiłem,żemaszbyć
idealniewychowana,żebyświatzapomniałoreputacjitwojejmatki.

-PaniFlaccideobraziłasię,kiedywczorajpowiedziałeś,żejestnarzędziemszatana,ioskarżyłeśją,że
zrobiłazemnieladacznicę.

-Możeodrobinkęzadużowypiłem-przyznałojciecbezcieniażalu.-Musiałemzapomniećorozpaczy,
kiedypowiedzianomiprostowoczy-prostowoczy!-żemojacórkaokryłasięniesławą.

-Wgodzinępóźniejstądwyjechała-dodałaLinnet.-Izdajemisię,żeniewróci,boTinklemówi,że
zabrałazesobąsporączęśćnaszychsreber.

-Srebratodrobiazg-zauważyłaZenobia.-Niepowinnosiędrażnićsłużby,boprzecieżoninajlepiej
wiedzą,gdzietrzymamykosztowności.Jestcośważniejszego.Twojaguwernantkaprawdopodobnie
wiedziałaosłodkichbilecikach,któreprzysyłałcitenkrólewskiejkrwipodlec?

-Niepisywałdomniemiłosnychliścików,jeśliotocichodzi.Alekiedyśnadranemrzucałwmojeokno
truskawkami.PaniFlaccideipaniHutchinspowiedziaływtedy,żeniktniepowiniensięotym
dowiedzieć.

-AteraztaFlaccideopowieotymcałemuświatu-oświadczyłaciotka.-Dureńzciebie,Corneliusie.
TrzebabyłowypłacićjejpięćsetfuntównarękęizmiejscaodesłaćdoSuffolk.Terazbędziesobie
używaćizjednejtruskawkizrobicałepole.Pewniezacznierozpowiadać,żeLinnetspodziewasię
bliźniąt.

Linnetpomyślała,żeniechybnietakwłaśniesięstanie.Guwernantkanigdyjejniepolubiła,podobnie
zresztąjakwiększośćkobiet.OdkądLinnetzadebiutowaławtowarzystwie,wszystkiedziewczętazbijały
sięwgrupkiichichotałyzajejplecami.Oczywiście,żadnaznichniepowiedziałaLinnet,cojetakbawi.

Zenobiawyciągnęłarękęizadzwoniłanasłużbę.

-Nierozumiem,dlaczegoniezaproponowałeśmiherbaty,Corneliusie.WżyciuLinnetzaszławielka
zmiana,alemimowszystkotrzebacośjeść.

-Jestemzrozpaczony,atychcesz,żebymcięczęstowałherbatą?-jęknąłwicehrabia.

Tinkleotworzyłdrzwitakszybko,żenapewnopodnimipodsłuchiwał.Trudnomusiębyłodziwić.

-Podajnamherbatęicośdozjedzenia-zadysponowałaZenobia.-1dotegocośwyszczuplającego.

Lokajzrobiłzdziwionąminę.

-Ogórki,ocetitakdalej-zniecierpliwiłasięZenobia.Kiedywyszedł,wskazaładłoniątalięLinnet.

-Cośtrzebaztymzrobić,mojadroga.Niktnienazwałbyciępulchną,aledalekocidochudości,prawda?

Linnetznowupoliczyładopięciu.

-Mamtakąsamąfiguręjakmatka.Ijakty,ciociu.

-Szatańskiepokusy-mruknąłojciec.-Tonieprzyzwoite,taksięodsłaniać.

-Cozapech-odcięłasięLinnet.-Złapałamksięcia,alewładcaciemnościsięnieukazał.

-DalekoAugustowidodiabławcielonego-uspokoiłająciotka.-Wcalesięniedziwię,żenieudałomu
sięciebieuwieść.Strasznyzniegofajtłapa.

-Powinnizabronićmody,którazmienianiewinnedziewczęwmatronęspodziewającąsiępotomstwa-
złościłsięlordSun-don.-Niewłożyłbymczegośtakiego.Toznaczy,gdybymnosiłsuknie.Toznaczy,
gdybymbyłkobietą.

-Zkażdymrokiemjesteścorazgłupszy-stwierdziłaZenobia.-Niemampojęcia,dlaczegomojasiostra
zgodziłasięzaciebiewyjść.

-Bomamakochałatatę-odparłaLinnetznajwiększąstanowczością,najakąmogłasięzdobyć.Trzymała
siętejwersjiodlat,toznaczyodpewnegokłopotliwegowieczoru,kiedytozastałamatkęzinnym
mężczyznąwsytuacjiniedwuznaczniesugerującejintymnąbliskość.

-Kochamtwojegotatę-wyjaśniłajejwtedymatka.-Alepamiętaj,mojadroga,żetakimkobietomjakja
miłośćniewystarczadoszczęścia.Potrzebujępodziwu,wierszy,poezji,kwiatów,klejnotów...nie
mówiącjużotym,żeFrançoisjestzbudowanyjakmłodybógiwyposażonyjakogier.

Linnettylkozamrugała,więcmatkadodała:

-Nieprzejmujsię,kochanie,wyjaśnięcitowszystkodokładniej,kiedybędzieszstarsza.

Nigdydotegoniedoszło,aleLinnetwkońcusamauzyskałainformacjewystarczającedozrozumienia,co
takbardzopociągałomatkęuFrançois.

Ojciecspojrzałwjejstronę.

-Rosalynkochałamnietaksamo,jakAugustkochałciebie.Krótkomówiąc,niewystarczająco.

-Bożewielki,niewtrącajmniewbagnorozpaczy!-jęknęłaZenobia.-DajbiednejRosalynspoczywać
wspokoju,dobrze?Bopożałujędnia,wktórymzgodziłasięzostaćtwojążoną!

-Wszystkodobrzepamiętam-odpowiedziałponurowicehrabia.-Linnetjesttakasamajakmatka,to
widaćjaknadłoni.

-Jesteśniesprawiedliwy-skrzywiłasiędziewczyna.-Wtymsezoniebyłamwzoremskromności.Jak
zresztąprzezcałeżycie!

Zmarszczyłbrwi.

-Tylkożewtobiejestcośtakiego...

-Cośfrywolnego-przerwałamuZenobiamiękko.-NiechBógbędziełaskawdlaRosalyn...bomaszto
poniej.Towszystkojejwina.Tedołeczki,tenbłyskwoku,taminka.Rzeczywiściewyglądaszjak
kokota.

-Kokotabawiłabysięowielelepiejniżja-zaprotestowałaLinnet.-Zachowywałamsię,jakprzystało
namłodądamęztowarzystwa,możeciespytaćpaniąHutchins.

-Torzeczywiścieniesprawiedliwe-zgodziłasięZenobia.Zbrzegujejgrzankispłynęłakropelkamiodu,
zakołysałasięłagodnieikapnęłanafiołkowyjedwabporannejsukni.

-Mamnadzieję,żepowiedziałaśhrabinie,iżnigdyniebyliśmyzAugustemsamnasam-mruknęła
Linnet.

-Skądmiałamtowiedzieć?-spytałaZenobia.-Niemamwgląduwtwójwizytownik.Muszęprzyznać,
żebyłamrówniewstrząśniętajaknaszadrogahrabina.

Linnetjęknęła.

-MogłabymsięterazrozebraćdonagawklubieuAlmacka,jedynymzresztą,gdziesięwpuszczakobiety,
iniktnieuwierzyłbymi,żeniespodziewamsiędziecka.Nawetgdybymmiałatalięjakosa.Takwynikaz
twoichsłów,ciociu.

WdodatkutatozwolniłpaniąFlaccideijestempewna,żetawiedźmaoplotkujemnieprzedcałym
Londynem.

Naprawdębędęmusiałasięprzenieśćzagranicęalbozaszyćnawsi.

-Francuzówłatwojestzadowolić,choćtacaławojnaniecokomplikujesprawę-powiedziała
zachęcającociotka.-

Alemamlepszypomysł.

Linnetnieodważyłasięzapytać,cotozapomysł,aleojciecodezwałsięznużonymgłosem:

-Ococichodzi?

-Nieoco,tylkookogo.

-Więcokogo?

-OYelvertona,dziedzicaWindebank.

-Windebank?Okimtymówisz,dodiabła?MożeoYon-ningtonie?OWalterzeYonningtonie?Jeślijego
synwdał

sięwojca,zanicniepozwolęLinnetzbliżyćsiędoniego,nawetgdybyspodziewałasiędziecka.

-Uprzejmiecidziękuję,tatusiu-mruknęładziewczyna.Ponieważciotkaniepoczęstowałajejgrzanką,
samasięgnęłaponiądopółmiska.

-Szczupłość,kochanie.Maszbyćszczupła-napomniałająZenobiauprzejmie,leczstanowczo.

Linnetzacisnęławargiiposmarowałagrzankępodwójnąilościąmasła.

Ciotkawestchnęła.

-Corneliusie,przecieżYelvertonjestksięciemWindebank.Naprawdę,czasemzastanawiamsię,jakty
sobiedajeszradęwtejcałejIzbieLordów,takniewielewiedzącoarystokracji.

-Wiem,cotrzeba-odrzekłwicehrabia.-Aresztamnienieobchodzi.JeślichodziłocioWindebanka,
dlaczegoniepowiedziałaśotymodrazu?

-Bomyślałamojegosynu-wyjaśniła.-Naturalnie,majeszczedrugitytuł.Niechsobieprzypomnę...i
takiedziwneimię.Peregrine,Penrose...och,jużwiem.Pierś.

-Brzmijakjakieśnabrzeżewporcie-wtrąciłlordSundon.

-PaniHutchinsnazwałamnieranofregatą-wtrąciłaLinnet.-Nabrzeżecałkiemnieźledotegopasuje.

Zenobiapokręciłagłową.

-Właśnieprzeztakieuwagiznalazłaśsięwkłopotach,Linnet.Powtarzamcibezprzerwy,żeinteligencja
naniccisięnieprzyda.Damamabyćpięknaielegancka,czylimiła,łagodnaisubtelna.

-Mimotowszyscyuważają,żejesteśdamą-odparowałaLinnet.

-Bojestemmężatką-odpowiedziałaspokojnieZenobia.-Araczejbyłam,dośmierciPhilipa.Teraznie
muszęjużbyćsłodkaianielska.Wodróżnieniuodciebie.WięczanimpojedzieszdoWaliinaspotkaniez
Yelvertonem,przypomnijsobiezasadydobregowychowania.Oilesięniemylę,jesthrabiąMarchant.A
możeMossford?Niejestempewna.Nigdyznimnierozmawiałam.

-Jateżnie-stwierdziłlordSundon.-ChceszwyswataćLinnetzniedorostkiem,Zenobio?Nicztegonie
wyjdzie.

-Ależskądże.Napewnomapowyżejtrzydziestki,aleniewięcejniżtrzydzieścipięćlat.Pamiętasz
chybatęplotkę,Corneliusie?

-Niedbamożadneplotki-odpowiedziałzurazą.-Inaczejniewytrzymałbympodjednymdachemz
twojąsiostrą.

-Naprawdę,powinieneśsobieleczyćśledzionę-dokuczyłamu,odkładającgrzankę.-Zbytwieleżółci

fermentujewtwoimciele,atowzbudzapotężneemocje.Rosalynnieżyje.Dajjejspoczywaćwspokoju,
dobrze?

Linnetpostanowiławtrącićsiędorozmowy.

-CiociuZenobio,dlaczegouważasz,żeksiążębędzieskłonnywydaćmniezaswojegosyna?Jeślito
właśniemasznamyśli?

-Bojestzrozpaczony-odpowiedziałaciotka.-PowiedziałamiotympaniNemble,serdeczna
przyjaciółkaladyGrymes,którejmąż,jakwiesz,jestprzyrodnimbratemWindebanka.

-Nicmiotymniewiadomo-odparłwicehrabia.-Imałomnietoobchodzi.DlaczegoWindebankjest
nibyzrozpaczony?Czyjegosyntopółgłówek?Nieprzypominamsobieżadnychsynówkręcącychsięw
IzbieLordówaniwklubieuBoodle'a.

-Zgłowąwszystkowporządku-oznajmiłatriumfalnieZenobia.-Mamlepsząwiadomość!

Wsaloniezapadłacisza.Linnetzojcemzastanawialisię,cochceimobwieścić.

-Brakujemuczegoś-wyjaśniłaciotka.

-Czego?-Sundonniedomyślałsię,coszwagierkamanamyśli.

-Koniuszka-uzupełniła.

-Palca?-zdziwiłasięLinnet.

-Nalitośćboską-zirytowałasięZenobia,zlizująckroplęmioduzpalca.-Czywtymdomuwszystko
trzebatłumaczyćdosłownie?Miałwypadekwmłodości.Chodziolasce.Zostałimpotentem,nazywając
rzeczpoimieniu.

Niezdążyłpocząćdziedzicainiemanatoszanswprzyszłości.

-Istotnie,wtymszczególnymprzypadkutrzebanazywaćrzeczpoimieniu-stwierdziłojcieczwyraźną
satysfakcją.

-Cotoznaczyimpotent?-zainteresowałasięLinnet.

Wsalonieznówzapadłacisza,adwojenajbliższychkrewnychzaczęłojejsięprzyglądaćztakąuwagą,
jakbybyłarzadkimokazemchrząszcza,którywłaśniewypełzłspoddywanu.

-Tyjejtowyjaśnij.-OjcieczwróciłsiędoZenobii.

-Niewtwojejobecności-oburzyłasięciotka.Linnetczekała.

-Naraziewystarczy,jeślicipowiemy,żepoprostuniemożemiećdzieci-wyjaśniławreszcieciotka.-1
tojestnajważniejsze.

Linnetnatychmiastskojarzyłatęinformacjęzróżnymikomentarzami,którenierazsłyszałaodmatki,i

stwierdziła,żeniemaochotydowiadywaćsięwięcej.

-Adlaczegodziękitemumazniegobyćlepszymąż,niżgdybybyłpółgłówkiem?-spytała.

-Półgłówkiśliniąsięprzystolealbojeszczegorzej-odparłaciotka.

-TyprzecieżmówiszoBestii!-wykrzyknąłojciec.-Słyszałemonim.Tylkozpoczątkuniezrozumiałem,
okogochodzi.

-Marchantniejestżadnąbestią-skarciłagoZenobia.-Tooszczerstwa,Corneliusie.Myślałam,żenie
zniżaszsiędowysłuchiwaniatakichbzdur.

-Wszyscygotaknazywają-stwierdziłwicehrabia.-Maokropnycharakter.Jestgenialnymlekarzem,
przynajmniejtaksięonimmówi,alejestgorszyodsamegodiabła.

-Sprzeczkitonormalnarzeczwmałżeństwie.-Zenobiawzruszyłaramionami.-Poczekaj,ażzobaczy,
jakaLinnetjestpiękna.Będziezdumionyizachwycony,żelosdałmutakącudownążonę.

-Czynaprawdęmamwybórtylkomiędzypółgłówkiemabestią?-spytałaLinnet.

-Nie,międzypółgłówkiemaniesprawnym-zirytowałasięciotka.-Twójmążbędziezachwycony,
sądząc,żedzieckojestwdrodze.Teśćteżnapewnobędziewsiódmymniebie.

-Takuważasz?-zdziwiłsięlordSundon.

-Jeszczetodociebieniedotarło?-Zenobiaskoczyłanarównenogi,przeszłakilkakrokówiodwróciła
się,dramatycznieszeleszczącsuknią.-Zjednejstrony,mamysamotnegoksięciaijegojedynegosyna.
Niezapominaj,żeksiążęjestzafascynowanyrodzinąkrólewską.Uważasięzaserdecznegoprzyjaciela
naszegokróla,aprzynajmniejuważałsię,dopókikrólowiniezaczęłysięroićkróliczkiwgłowie.

-Istotnie-przytaknąłwicehrabia.

-Cicho-zgasiłagoZenobia.Nielubiła,gdyjejprzerywano.-Więczjednejstronyjestsamotny,
zdesperowanyksiążę.Zdrugiejokaleczony,niesprawnysyn.Amiędzynimi...królestwo.

-Królestwo?-wicehrabiawybałuszyłoczy.

-Wprzenośni-wyjaśniłaLinnet,biorącnastępnągrzankę.Lepiejznałaciotkęniżojciecinauczyłasię
rozumiećjejretoryczneozdobniki.

-Królestwobezprzyszłości,boniemadziecka,którebędziekontynuowaćród-uzupełniłaZenobia,
szerokootwierającoczy.

-Czyksiążę...-zacząłSundon.

-Cicho-powtórzyłaznaciskiemZenobia.-Pytamwięc,czegotrzebatejnieszczęsnejrodzinie?

AniLinnet,anijejojciecnieodważylisięodpowiedzieć.Ibardzodobrze,bopytaniebyłoretoryczne.

-Pytamrazjeszcze,czegotrzebatejnieszczęsnejrodzinie?Trzebaim...potomka!

-Jaknamwszystkim-westchnąłwicehrabia.

Linnetpoklepałagoporękawie.Pechsprawił,żechoćjejmatkatakszczodrzedarzyławszystkich
swoimiłaskami,dałamężowitylkojednodziecko,itocórkę,któraniemogłaodziedziczyćwiększej
częścirodowegomajątku.

-Potrzebują...-Zenobiapodniosłagłos,jakbychciałazwrócićnasiebieuwagępubliczności,i
wyrecytowała:-Onipotrzebująksięcia!

PodłuższymmilczeniuLinnetodważyłasięspytać:

-Jakiegoksięcia,ciociuZenobio?

Wodpowiedziotrzymałapromiennyuśmiechaktorkiprzyjmującejhołdy,anawetbukietyróżod
wdzięcznejpubliczności.

-Jakiegokolwiekksięcia,mojadroga.Aty,zrządzeniemlosu,maszdokładnieto,czegoimpotrzeba.Oni
szukająpotomka,atygomasz.Cowięcej,jesttodzieckokrólewskiejkrwi.

-Jużrozumiem,ococichodzi-powiedziałpowoliwicehrabia.-Towcaleniejestgłupipomysł,
Zenobio.

Ciotkaporóżowiałanatwarzy.

-Janiemiewamgłupichpomysłów.Nigdy.

-Alejanienoszędzieckaksiążęcejkrwi-włączyłasięLinnet.-Jeślidobrzezrozumiałam,książę
Windebankszukakobietywciąży...

Widząc,żeojciecsięskrzywił,poprawiłasięnatychmiast.

-Toznaczy,książębyćmożezgodziłbysięzaakceptowaćkogośwtaktrudnejsytuacjijakja,bowtedy
jegosynmógłbymiećsyna...

-Niezwykłegosyna-zapiałatriumfalnieZenobia.-Księcia.Windebanknieprzyjmiedorodzinybyle
kogo.Jeststraszniewyniosły.Prędzejbyumarł.Aleksiążęcegosyna?Temusięnieoprze.

-Ale...

-Maszrację,Zenobio.Dalipan,cozachytrawiedźma!-ryknąłojciec.

Zenobiawyprostowałasięjaktrzcina.

-Jaktymnienazwałeś,Corneliusie?Zamachałręką.

-Nieważne,niebierztegodosłownie.Tobyłwyrazpodziwu.Niesamowitegopodziwu.
Niesamowitego...

-Dobrze,jużdobrze-odparłapojednawczo,poprawiającwłosy.-Tenplanjestgenialny.Powinieneśsię
zobaczyćzksięciemdziśpopołudniu.TrzebająbędziezawieźćnatenślubażdoWalii,boMarchanttam
mieszka.

-Ślub...-zamyśliłasięLinnet.-Czywyoczymśniezapomnieliście?

Spojrzelinaniąijednocześniezapytali:

-Oczym?

-Nieurodzężadnegoksięcia!-wykrzyknęła.-NiespałamzAugustem.Niemamwbrzuchunicpozatymi
grzankami.

-Cozaniesmacznauwaga-skrzywiłasięciotka.

-Racja-dołączyłsięojciec.-Absolutnieniesmaczna.Mówiszojedzeniujakjakaśmieszczanka.

-Niesmacznejestprzedewszystkimto,żeplanujeciesprzedaćmojenienarodzonedzieckoksięciu,który
jestzafascynowanyrodzinąkrólewską,chociażjanienoszężadnegodziecka!

-Trzebabędzietoszybkozałatwić-stwierdziłaciotka.

-Jakto?

-Załóżmy,żetwójojciecdziśodwiedziWindebanka,izałóżmyteż,żeWindebankpołkniehaczyk.Codo
tegoniemadwóchzdań.Jakmówiłam,jestzdesperowany,apozatymucieszysięnamyślopotomkuz
królewskiegorodu.

-Aletonierozwiązujeproblemu-upierałasięLinnet.

-Oczywiście,żenie-odparłaZenobiazmiłymuśmiechem.-Wszystkiegozaciebieniezałatwimy.
Będzieszmusiałasięsamapostarać.

-Nibyoco?

Ojciecwstał,wyraźnieniezainteresowanydalsząrozmową.

-WłożęsurdutodJeanadeBryiheskiebuty-mruknąłpodnosem.

-Tylkonietensurdut-zawołałazanimZenobia.Zatrzymałsięwdrzwiach.

-Dlaczegonie?

-Boliniaramionsugerujenapięcie.Atymusiszwyglądaćnaspokojnego.Przecieżchceszuratować
przyszłośćjegorodu,prawda?

-Więctenszarozielony,zzakładkaminaobszyciu-zdecydowałwicehrabia,skinąłgłowąizniknąłza
progiemsalonu.

-CiociuZenobio-odezwałasięLinnetznieskończonącierpliwością,jakjejsięwydawało.-Jakim
cudemmampostaraćsięodzieckokrólewskiejkrwi,bydaćjemężowi,któregoniewidziałamnawetna
oczy?

Zenobiauśmiechnęłasięwodpowiedzi.

-Mojadroga,żadnakobietazmojejrodzinyniemusizadawaćtakichpytań.

Linnetotworzyłaustazezdziwienia.

-Niechceszchybapowiedzieć...

-Ależnaturalnie,mojadroga.Odchwili,gdyojciecpodpiszepapiery,zostanieciokoło...dwunastu
godzindowyjazdudoWalii.

-Dwanaściegodzin-powtórzyłaLinnet,wnadziei,żesięprzesłyszała.-Niechceszchybapowiedzieć...

-Augustchodziłzatobąjaknasznurku-odpowiedziałaciotka.-Wystarczyjednospojrzenieisłodki
uśmiech.Bożeświęty,czymatkaniczegocięnienauczyła?

-Nie-odparłachłodnoLinnet.

-Szczerzemówiąc,ztakimbiustemniemusiszsięnawetuśmiechać-dodałaZenobia.

-Naprawdęchcesz,żebymja...-Linnetzabrakłosłów.

-Tak,żebyśuwiodłaAugusta.Iposzłaznimdołóżka-potwierdziłaciotka.Dwanaściegodzinitylko
jedenksiążę...

Nictrudnego.

-Aleja...

-JesteścórkąRosalyn,czynie?Imojąsiostrzenicą.Uwodzeniemaszwekrwi,szczególniejeślichodzio
rodzinękrólewską.

-Niewiem,jaksiętorobi-odparłaponuroLinnet.-Możewyglądamnauwodzicielkę,aleniąnie
jestem.

-Ależjesteś-padłaenergicznaodpowiedź.Ciotkawstała.-Linnet,poprostudajsobiezrobićdziecko.
Pomyśl,ilumłodymkobietomsiętoudało,choćniemiałytwojegorozumu,figury,urodyaniuśmiechu.

-Wychowywanomniewcnocie-odparłaLinnet.-Miałamguwernantkęopięćlatdłużejodinnych
dziewcząt,właśniepoto,żebymsięnienauczyłatakichrzeczy.

-Błądtwojegoojca.ZraniłagoniedyskrecjaRosalyn.Linnetmusiałazrobićdziwnąminę,boZenobia
westchnęłazminąkobiety,któradźwiganabarkachciężarcałegoświata.

-Znajdęcikogośchętnego,jeśliniechceszzbliżaćsiędoksięcia.Totrochęniewłaściwe,aleoczywiście

wszystkiewiemyoodpowiednichinstytucjach,któresłużąpomocąwtakichrazach.

-Ojakichinstytucjach?

-Odomachpublicznychdlakobiet,naturalnie-odparłaZenobia.SłyszałamojednymnieopodalCovent
Garden.

Podobnoobsługujątampanowiezcałkiemprzyzwoitychrodzin.Robiątodlasportu,przypuszczam.

-Ciociu,niechceszchybapowiedzieć,że...

-Jeśliniepotrafiszuwieśćksięcia,musimyznaleźćinnerozwiązanie-odparłaZenobia,poklepującjąpo
ramieniu.-

Zaprowadzęciędotegozamtuza.Jakrozumiem,damamożestanąćzazasłonąizukryciawybraćsobie
mężczyznę,któryjejsiępodoba.WybierzemykogośpodobnegodoAugusta.Zastanawiamsię,czymożna
poprostuwysłaćzamówienieiprzyśląnamkogośdodomu?

Linnetjęknęła.

-Niechciałabym,żebyśmyślała,żeopuszczamcięwpotrzebie-stwierdziłaciotka.-Chcęprzyjąćna
siebietęodpowiedzialnośćizastąpićcikochającąmatkę,skoroRosalynopuściłatenpadół.

Ażdziw,żeprzezcałysezon,anawetprzezdługielataprzedtemciotkajakośnieczułaciążącejnaniej
odpowiedzialności.Linnetpostanowiłajednakotymniewspominać.

-Niepójdędożadnegozamtuza-powiedziałatylko.

-Wtakimrazienapiszliścikdotegoswojegonieznośnegoksięcia-odparłaZenobia.-Szczerzemówiąc,
dobrzerobisz,tolepszeniżzamtuz.Tookropne,gdymałżeństwozaczynasięodkłamstwanatemat
dzieckawdrodze.Choćprawdęmówiąc,małżeństwoznaturywiążesięzkłamstwami.Zawielepokus.
Tewszystkiesuknie,wydatkiprzekraczającenaszeuposażenie...Niewspominającomężczyznach.-
Dotknęławargamiczubkówpalców.

-Alejachciałabym...

-Jestemszczęśliwa,żeniemammęża-stwierdziłaciotka.-Naturalnie,niecieszymnie,żebiedny
Etheridgezmarł...

noale...

Iwyszła.

Kwestia,czegoLinnetchciałabyodmałżeństwa,niebyławartadalszejrozmowy.

4

Żartujeszchyba-powiedziałPierśdoPrufrocka.-Mojewymaganiadotycząceprzyszłejżonyzajęłybitą
stronęlistudoojca.

-Fascynującalektura-przytaknąłjegototumfacki.-Szczególniepodobałmisięfragmentopańskiej
niesprawnościwłóżku.Itenśladłzyobok...

-Toniebyłałza,tylkobrandy,tybaranie-zdenerwowałsięPierś.

-Całeszczęście-odetchnąłPrufrock.-Przykromibyłonamyśl,żepłakałpannadtymlistem,zamiast
zalewaćsięłzamiwswympustymłożu.

-Nibydlaczegoniemiałbymsięzalewać?-spytałPierśzastanawiającsię,czywypićjeszczejedną
szklaneczkę.

Lepiejnie.-Pokażmimężczyznęzpodobnymkalectwem,któryniezałamujesię,patrzącwponurą
przyszłość,jakagoczeka.

-Ponurą,przygnębiającąprzyszłość-poprawiłgoPrufrock.-Proszęniezapominaćopańskich
ulubionychaliteracjach,gdynapięciedochodzidoszczytu.

-Którynietęsknizadobrą,kochanążoną,któryniezaznadotykulepkichpaluszkówobejmującychjego
kciuk,który...

-Przejdźmydosedna:któryniepochędoży-skonkretyzowałPrufrock.

-Myślisz,żewtensposóbpoprawiszminastrój?

-Nietakitomiód,jaksiępanuwydaje-stwierdziłPrufrockbezspecjalnegoprzekonania.

-Dojakiejtyszkoływłaściwiechodziłeś?-spytałPierśzciekawością.-Jesteśzabardzooczytanyjak
nalokaja.

Większośćznichpotrafipowiedziećtylkorzeczywrodzaju„jakpansobieżyczy,milordzie",inatym
koniec.Naszerozmowypowinnywyglądaćmniewięcejtak:„Prufrock,sprowadźmidziwkę".Atynato:
„jakpansobieżyczy,milordzie".

-Icobytopanudało?-spytałPrufrock.-Wwiadomejsytuacji?

-Racja-mruknąłPierś.-Chybapójdępopływać.Właśniejestprzypływ.

Wyszedłzzamkuprzezzachodniąbramę,wciążzastanawiającsięnadswoimmajordomusem.Gdygo
zatrudniałroktemu,niewątpił,żejestpodstawionyprzezojca.Jednymsłowem,szpieg.Bezdwóchzdań.

Tylkoskądstaruszekwytrzasnąłtakiegosłużącego?TegoniesamowitegoPrufrockazjegopoczuciem
humoruijęzykiemostrzejszymniżusamegoPiersa?Krótkomówiąc,jedynegonacałymświecie,którego

Pierśmiałbyochotęzatrudnićnastałe,nawetwiedząc,żetocholernyszpieg?

Odpowiedźbyłatylkojedna:ojciecgorozumiałalbochoćtrochępoznał.Pierśuznał,żetoniemożliwe,i
przestałsięzastanawiać.

Basenkąpielowywyciętowskaletużnadbrzegiemmorza.Falenapełniałygowodąpodczasprzypływu,
alebyływnimznacznieniższeniżnapełnymmorzu.Szafirowelustrowodypiękniewyglądałowblasku
zachodzącegosłońca.

Morzeuspokoiłosię,jakzwykleozmierzchu.Pierśprzezdłuższąchwilęwpatrywałsięwmigotliwefale
izłocistyblasksłońcanawodzie.

Potemotrząsnąłsięizdjąłubranie.Wciąguminionychlatprzekonałsię,żejeślizaniedbaćwiczenia
choćprzezjedendzień,bólnogibędzieniedozniesienia.Właśniewczorajzrezygnowałzpływaniaidziś
ponosiłtegokonsekwencje.Normalnieteżgobolało,alekiedyniepływał,ztrudempowstrzymywałsię
przedwzięciemlekuzopium.

Nielubiłtakichchwil.Opiumzresztąteż.

Stanąłnaskaleizanurkował,czując,jakwłosyotaczająswobodniejegotwarz.Psiakrew,znowu
zapomniałotasiemce.Jegociałoradowałosię,gdynogaporuszałasięswobodnie,niedźwigającciężaru
ciała.Niezastanawiającsię,śmignąłprzedsiebie,znacznieszybszywwodzieniżnalądzie.

Przepłynąłbasendziesięćrazy,potemdwadzieścia...popięćdziesięciubyłjużzmęczony,alezmusiłsię,
byprzepłynąćjeszczedziesięćidopierowtedypodciągnąłsięnaskalneobramowaniejednympłynnym
gestem.Wodaspływałamuzramion.Przedwypadkiemniezwracałuwaginaswojeciało.Terazcieszył
się,żematakiesilneramionaimocnytułów.Jakolekarzwiedział,żetozwykłapróżność,aleniedbało
to.

-Milordzie-odezwałsięmłodylokaj,podającmudużyręcznik.

Pierśzmierzyłgowzrokiem.

-Jesteśnowy.Jakmasznaimię?

-Neythen,milordzie.

-Brzmijaknazwajakiejśokropnejchoroby.Alboproblemówżołądkowych.„Przykromi,lordzie
Sandys,pańskisynjestchorynanejtenaimaprzedsobąledwiemiesiącżycia.Niestety,niemogęmu
pomóc".Sandyswolałbyusłyszećcośtakiegoniżwiadomośćosyfilisie.

Neythenzrobiłzdziwionąminę.

-Mamamówiła,żetoimięświętego,anienazwachoroby.

-Jakiegoświętego?

-Notego,comuucięligłowę.Aonjąwziąłpodpachęiposzedł.Dosamegodomu.

-Pewniepodrodzenabrudził-stwierdziłPierś.-Pozatymtomałoprawdopodobne,choćzdrugiej
stronykurczakiteżpotrafiąbiegaćbezgłowy.Matkamyślała,żeteżbędzieszmiałtakidar?

Neythenzamrugałoczyma.

-Nie,milordzie.

-Możepoprostumiałatakącichąnadzieję.Matkilubiąmyślećoprzyszłościswoichdzieci.Kusimnie,
żebycięściąćisprawdzić,czymiałarację.Czasemnajbardziejnieprawdopodobneprzesądyznajdują
twardenaukowewyjaśnienie.

Lokajcofnąłsięokrok.

-Boże,cozadzieciuchzciebie.DlaczegoPrufrockciętuprzysłał?Choćręcznikbardzosięprzydał,nie
powiem.

-PanPrufrockprosiłpowtórzyć,żepacjentczeka.

-Tuzawszekręcąsięjacyśpacjenci-odpowiedziałPierś,wycierającwłosy.-Najpierwmuszęsię
opłukać.Całyjestemwsoli.

-PanPrufrockm.ówił,żetoważne.

-Nie,najpierwkąpiel,potempacjent.Jeślizacznęsłuchaćsięwłasnegolokaja,wyjdęnakompletnego
nieudacznika.

-AletenpacjentprzyjechałzsamegoLondynu-powiedziałNeythen.Tojakiświelkilord.

-Wielki,powiadasz?Pewnietakigruby,żemusercewysiada,co?Bądźtakmiłyipodajmilaskę.

Neythenspełniłprośbę.

-Wcaleniejestgruby-odpowiedział.-Widziałemgo.Wyglądanaważnegoczłowieka.Jestcałyubrany
waksamitichudyjakpatyk.Imaperukę.

-Kolejnyumarlak-odparłPierś,ruszającścieżką.-Tylkotacytutrafiają.Niedługotrzebabędzie
założyćcmentarz.

Neythenmilczał,niewiedząc,conatoodpowiedzieć.

-Tynaturalnienanimniespoczniesz-uspokoiłgoPierś-boweźmieszswojągłowępodpachęi
poleciszdoswojejwsi,żebyciępochowaliprzykościele.Alejazaczynamsięczućjakjakiśmroczny
szczurołapzHameln.LudzieprzyjeżdżajądomniedoWaliiiznikają.Następnegodniaprzyjeżdżają
kolejni.

-Niektórychprzecieżpanleczy,prawda?-spytałNeythen.

-Nielicznych-odpowiedziałPierś.-Małokogo.Popierwsze,jestemanatomopatologiem,cooznacza,że
najlepiejznamsięnatrupach.Trupysięnieruszająiniechorują.Żywychmogętylkoobserwować.

Czasemnawetniewiem,nacoumarli,apotem,posekcji,itakjestjużzapóźno.Czasemotwieramciało
idalejniemampojęcia,cobyłoprzyczynąśmierci.

Neythenzadygotał.

-Maszrację,żewoliszbyćlokajemniżlekarzem-pochwaliłgoPierś,wspinającsięskalistąścieżką
prowadzącądozamku.-My,chirurdzy,ciąglekogośkroimy,zażyciaalbopośmierci.Tylkotakmożnasię
dowiedzieć,cojestwśrodku.

-Toobrzydliwe!

-Nicsięniemartw-uspokoiłgoPierś.-Jeśliudacisiędobrnąćdodomubezgłowy,tobędęcięmógł
potempokroićizobaczyć,jaktozrobiłeś.Prawda?

Neythenmilczał.

-Tylkoniepróbujsięzwalniaćzpracy-ostrzegłgoPierś,pokonującostatniodcinekdrogipośródskał.
Weszlinagładkąpłaskąścieżkę.-JeśliPrufrocksiędowie,żekolejnypracownikzwolniłsięzpowodu
moichniewczesnychuwag,tomojagłowapotoczysiępobruku.

MilczenieNeythenasugerowało,żepostanowiłjeszczetrochęwytrzymać.

Doszlidozamku.

-Chybajednakobejrzętegopacjentaprzedkąpielą.

-Wtakimstanie,milordzie?-spytałmłodylokaj.

Pierśpopatrzyłnasiebie.Byłowiniętywpasieręcznikiem,apozatymnicnasobieniemiał.

-Mówiłeśchyba,żepacjentczeka,prawda?

-Tak,ale...

-Uwielbiamkonwersowaćzlordamiwaksamitnychstrojach,samemubędąctylkowręczniku-padła
odpowiedź.-

Itakkłamią,aleprzynajmniejmająsięnabaczności.

-Kłamią?-Neythenbyłwstrząśnięty.

-Jakwszyscylordowie.Wtychdziwnychczasachtylkobiedotęstaćnauczciwość.

5

Linnetwyszłazsalonuipobiegłaprostodopokojumatki,wiedząc,żetamniktniebędziejej
przeszkadzał.

OzdobionykwiatowymimotywamibuduarniewielesięzmieniłodśmierciRosalyn.Brakowałotylko
jednego-

uroczej,pełnejenergiiosóbki,którawnimzamieszkiwała.

Osóbki,którąmążkochałgorąco,niedbającojejzdrady.Osóbki,którąkochaliwszyscymężczyźni.

IktórąkochałaLinnetnietylkozajejurodę.

Linnetusiadłaprzytoaletce,jakkiedyś,gdynagłaśmierćzabrałajejmatkę.Miaławtedyzaledwie
czternaścielat.Nasrebrnychszczotkachosiadłkurz;trzebaprzypomniećTinkle'owi,żebypokojówka
dokładniejsprzątałatenpokój.

Dotykaładłoniąkażdejznich,wspominając,jakmatkasiedziałaprzedlustrem,szczotkowaławłosyi
zaśmiewałasięzjejopowieści.Nikttakserdecznienieśmiałsięzjejżartówjakmatka.PrzyRosalyn
każdyczułsięjaknajdowcipniejszyczłowieknaświecie.

Linnetwestchnęła.Matcespodobałbysiężartofregaciekotwiczącejprzypirsie.

Zaśmiałabysię,musnęłatwarzuperfumowanądłoniąipomknęłanaspotkaniezjakimśprzystojnym
kochankiem,awjejoczachwciążtańczyłobyrozbawienie.

Linnetoderwałapalceodsrebrnejszczotkiiuniosłagłowę.Rosalynuśmiechnęłasiędoniejzportretuna
ścianie.

Linnetodpowiedziałauśmiechem.Wiedziała,żenajejpoliczkachtworząsiędokładnietakiesame
dołeczkijakumatki.Matakiesamelokiobarwiepłomiennychpierwiosnków.Takiesamebłękitneoczy,
takiesamekapryśnewiśnioweusta,takiesame...

Wcalenietakiesame.

Och,miałamatkiwdzięk.Wiedziała,żepotrafikusićmężczyznspojrzeniemtaksamojakona,iżeprawie
wszyscypatrząnaniąlekkooszołomionymwzrokiem.Zenobiamówiła,żeto„rodowyuśmiech"iżejest
ichnajwiększymskarbem.TylkożeLinnet...

Nigdynieodważyłasięnanicwięcej.Prawdęmówiąc,nielubiłasięnawetcałować.Pocałunkibyły
mokreizaślinione...ślinabyłatakaobrzydliwa.

Zawszesobiewyobrażała,żepewnegodniadosalibalowejwejdziejakiśmężczyznaionaodrazu
będziewiedziała,żejegopocałunkidasięjakośwytrzymać.Alejaknarazienikogotakiegoniespotkała,
przezcałysezon.Właśniedlategozdecydowałasięnaflirtzksięciem.

Dziewczyna,któraflirtujezksięciem,niemusijużflirtowaćznikiminnym.Wszyscywiedządlaczego,i
niktnietraktujejejjaknieuprzejmejdziwaczki.Pozatymodczasudoczasurzucałamłodzieńcom
zachęcającespojrzenie,żebynadalsiękołoniejkręcili.Czułasięwtedyjakaktorkanascenie...jak
Zenobia.

Ktobypomyślał,żeona,jedynacórka,nieodziedziczypomatcejejnajważniejszejcechy,określającej
całąRosalyn?

Ajednaktaksięstało.

Wcaleniepragnęłamężczyzn.Więcej,wogólejejsięniepodobali.

Byliduzi,owłosieniibrzydkopachnieli.Nawetojciec,któregoprzecieżkochała,zachowywałsięjak
dzieciak.

Ciąglemarudził,narzekałibyłpoprostunieznośny.Wszyscymężczyźnibylitacy.Jakdzieci,zupełniejak
dzieci.

Czymożnapragnąćkogośtakiego?

Usłyszaławmyślachsłowamatkiiodpowiedziałajejzirytacją-wyposażenijakogieryczyteżnie,
wszyscybyliżałośni.

Naglecośjejprzyszłodogłowy.Jeślihrabiabyłniesprawny,toznaczy,że...

Byłniesprawny.

Niemusielibysięcałować.Niemusiałabyznosićtegowszystkiego,cowiązałosięz„wyposażeniem
ogiera".Samamyślotym(dziękujęci,mamo!)przezdługielatanapełniałająwstrętemiprzerażeniem.

Wystarczyudawać,żejestwciąży,wyjśćzategoczłowieka,apotempowiedzieć,żestraciładziecko.

Niespotkałajeszczemężczyzny,któregonieudałobyjejsięswoimwdziękiemułagodzić.Wkońcuuczyła
siętegoodprawdziwejmistrzyni.Matkazawszepotrafiłaugłaskaćojca,nawetwtedy,gdywyrzuciłz
domunauczycielafrancuskiego,któregozatrudnionodlaLinnet,alboprzegnałgachazeswegonowego
łóżka.

Prawdęmówiąc,tenargumentprzemawiałnakorzyśćmałżeństwazPiersem.Wiedziała,żenigdygonie
zdradzi,aprzecieżmężczyznawjegostaniemusisięliczyćztakąmożliwością.

Lepszażonanapewnomusięnietrafi-pięknaicnotliwazarazem.Gotowymateriałnaświętą,nic
dodać,nicująć.

Wstałairozejrzałasiępobuduarze.

-Tęsknięzatobą-powiedziaładoroześmianejkobietynaportrecie.-Straszniezatobątęsknię.

Nadźwięktychsłówsercesięwniejścisnęło,więcwybiegłazpokoju.

6

Przykolacjiojciecstwierdził,żeksiążęWindebankrzuciłsięnajegopropozycjęzentuzjazmem
niegodnymarystokraty.

-Bezwątpieniajużotobiesłyszał.Zenobio,miałaśzupełnąrację.SkandalikzLinnetniezrobiłnanim
specjalnegowrażenia.Możnapowiedzieć,żebyłnimzachwyconywcichościducha.

-Linnetzwróciłanasiebieuwagętowarzystwanadługoprzedtympechowymwieczorem-stwierdziła
Zenobia.

-Toprawieniedowiary,alebardziejinteresowałogowykształcenieLinnetniżjejuroda.Powiedziałem
mu,żewietyle,ilekażdamłodapanna,iżejestnajmądrzejsząkobietą,jakąznam,itogozadowoliło.
Niemampojęcia,dlaczegonieożeniłsięponownie.JegożonauciekładoFrancjiwielełattemu,
prawda?Zabrałasynazesobą.

-BotobyłaFrancuzka.Rozwiódłsięznią-wyjaśniłaZenobia.-Plotkowano,żeodzyskaniewolności
kosztowałogodwatysiącefuntówsterlingów.Alenieskorzystałzeswobody.-Pokręciłagłową.-Do
tegoczasumógłbymiećcałytłumspadkobierców.

-Niepodobamisiętajegofascynacjarodzinąkrólewską-mruknąłlordSundon.Kompletnieoszalałna
punkciemonarchii.Tłumaczyłmi,żejegopraprababkazestronyojcabliskoznałaHenrykaVIII.

-Tego,którymiałsześćżon?-spytałaLinnet.

-Iwszystkiekazałpomordować-stwierdziłaZenobiazsatysfakcją,gestykulującwidelcem.-Zupełnie
jakSinobrody,tylkożetosiędziałowrzeczywistości.

-Wkażdymrazie,Windebankaniezmierniecieszy,żewjegożyłachpłyniekrewTudorów,ateraz
dołączydoniejkrewdynastiihanowerskiej,dziękinaszejLinnet.

Wicehrabiabyłwznacznielepszymhumorzeniżrano.

-Wszystkodobre,cosiędobrzekończy-powiedział,dopijającwino.-Kiedyśbędziemysięśmiaćztej
całejhistorii.

Linnetjakośniepotrafiłasobietegowyobrazić.

-Rozumiem,żeposłałaśksięciuliścik-spytałająZenobia.Skinęłagłową,choćwcaletegoniezrobiła.

-ZobaczęsięznimdziśwVauxhall-zapewniła.Wrzeczywistościzaplanowałamiłądrzemkęw
powoziepodczasrundywokółLondynu.

-WVauxhall?-spytałaZenobiazpowątpiewaniem.-Jestwprawdziedośćciepło,aletodziwnywybór.
Powiniencięraczejzabraćdojednejzkrólewskichrezydencji.

-Pewniezabierze-odpowiedziałojciec.-Tylkopamiętaj,maszranowrócićdodomu.Windebankchce

sięztobązobaczyć.Powiedziałemmu,żechcemycięjaknajszybciejwysłaćdoWalii.Niemasensu
tkwićdłużejwLondynie.

Wprawdziewichrodzinietomatkabyłauosobieniemwszelkiejsromoty,aleterazLinnetwydałosię,że
ojciecbył

równienieprzyzwoity,tylkoinaczejtookazywał.Szczerzemówiąc,byłbardziejprostacki.

-Wydajemisię,żebardzodobrzenatymwyjdziesz-mówił.-PrzecieżAugustitakbysięztobąnie
ożenił.Apozanimżadeninnyksiążęniejestkandydatemnamężawtymroku.ZatoMarchantzczasem
odziedziczyksiążęcytytuł.

-Mogłatrafićlepiej,bocotozapożytekztakiegomężczyzny-odparłaZenobia.-Rozumiem,żeksiążę
dostanieodkrólaspecjalnązgodęnaślubsyna?

Wicehrabiaskinąłgłową.

-Naturalnie.Przyniesiejątujutro.DziśzsamegoranawysłałposłańcadoWalii,żebyuprzedzićsyna.Na
ogół

ludzienieżeniąsiętaknagle,żeniewspomnęodziecku.

-Trzebajaknajszybciejdoprowadzićdotegomałżeństwa-podkreśliłaciotka.-Nawypadek,gdybyta
dzisiejszaschadzkawVauxhallnieprzyniosłaspodziewanegoefektu.

-Askorojużotymmowa...-zacząłojciec.

NadźwiękjegogłosuLinnetzesztywniała.Wiedziała,ocomuchodzi,słyszałatojużmilionrazy.

-Tato,niemożeszmniewysłaćdoWaliibezprzyzwoitki!-wykrzyknęłaoburzona.

-Przykromiprzypominaćcitębolesnąprawdę,aleodtejporyniebędzieszjużpotrzebowała
przyzwoitki-

powiedział.-Choć,jeślitakbardzocinatymzależy,możeudamisięprzekonaćpaniąHutchins,byci
towarzyszyła.

Zenobiazmrużyłaoczy.

-Czychceszprzeztopowiedzieć,Corneliusie,żezamierzałeśposłaćcórkędotejdzikiejWaliibez
żadnejopieki?

-NiemogęterazwyjechaćzLondynu-zacząłsięwymawiać.

-Będęsięczułanieswojo,wyruszającwtakdługąpodróżzupełniesama,tymbardziej,żejadęna
spotkaniezBestią

-włączyłasięLinnet.Mówiłalekkim,leczstanowczymtonem,takim,jakiegoużyłabymatka.Iżeby
przypieczętowaćsprawę,zmierzyłaojcawzrokiemwsposób,któregonauczyłasięodciotki.

-HrabiaMarchantpadłofiarąpomówień-wyjaśniłwicehrabia.-Jegoojciecwszystkomiopowiedział.
Jakwiadomo,jestdoskonałymlekarzem.Pamiętaciepewnie,żejegomatkauciekłaznimdoFrancji.
Skończyłtamuniwersytet,potemwróciłdoAnglii,skończyłOksfordizostałczłonkiemKrólewskiego
TowarzystwaLekarskiegowwiekudwudziestutrzechlat,cosiędotądnigdyniezdarzyło.Potem
wyjechałdoEdynburgaiczymśsiętamzajmował.Możezresztątobyłowcześniej,przedtym
Towarzystwem...

-Corneliusie-ucięłaZenobia.-Jesteśpodłymtchórzem.

-Wcalenie!-zaprzeczyłwicehrabia.-MamwLondynieważnesprawydozałatwienia.Jakwiesz,
zbierasięniedługoIzbaLordów,ajajestemjejważnymczłonkiem.Bardzoważnym.Mójgłosjesttam
niezbędny.

-Jesteśpodłymtchórzem-upierałasięZenobia.-ZanicniechceszspotkaćsięosobiściezBestią,
chociażwysyłaszdojegosamotniswojącórkę,którajestwdodatkuciężarna,ichceszmująoddaćza
żonę.

PotychsłowachLinnetzaczęłasięczućjakjednazdworekkrólaArtura.Wszystkietepannyprędzejczy
późniejpadałyofiarą

jakiegośgada,którydusiłjewswychwężowychskrętach.Ciotkainstynktowniezmieniałakażde
wydarzeniewmelodramat,choćtrzebaprzyznać,żeakurattahistoriaświetniesiędotegonadawała.

-Oddajeszswojącórkęnałaskęiniełaskęjakiegośdzikusa!-GłosZenobiinabrałdramatycznego
wyrazu.

Odziwo,wicehrabiasięniepoddał.

-Zdecydowałem,żeniepojadędoWalii.

Linnetznałatennaburmuszonyton.Oznaczał,żeojciecrzeczywiściesięnieruszyzLondynu.

-Dlaczego?-spytała,uprzedzającZenobię.

-Niebędęhandlowałwłasnymdzieckiem-huknąłwodpowiedzi.-Byłemrogaczem,toprawda,alenie
zamierzamzostaćstręczycielemmojejjedynejcórki!

-Jużnimsięstałeś!-warknęłaLinnet.-Sprzedałeśmniedzisiejszegopopołudnia,kłamiącnatemat
dziecka,któregowcaleniepoczęłam.

LordSundonzacisnąłszczęki.

-Twojamatkanigdynieodezwałasiędomniewtakisposób.

Toprawda.Linnetniepamiętałaanijednejsytuacji,wktórejgłosRosalynstraciłbysłodki,dźwięczny
ton.ZatoLinnetażskrzeczałazezłości,którejniepotrafiłaukryć.

-Przykromi,aletonmojegogłosuniezmienifaktów.

-Faktysątakie,żekażdadziewczynajesttowarem,któryupłynniasięwtakiczyinnysposób-
stwierdziłaZenobia.

-Alenaprawdęuważam,żepowinieneśpojechaćzLinnet,Corneliusie.Cobędzie,jeśliMarchant
spojrzynatębiedaczkęizmiejscaodmówipoślubieniajej?

-Nieodmówi-odpowiedziałSundonbezemocji.-Wszyscywiemy,że...

WtymmomencieotworzyłysiędrzwiipojawiłsięwnichTinkle.

-JegoWysokośćksiążęWindebankprosiowybaczeniezatakwczesnąwizytę.

-Otejporze?-zdziwiłsięwicehrabia.

-Czekaprzeddomem?-spytałaZenobia.

Okazałosię,żeksiążęnaprawdęsiedziwpowozie,czekając,ażlordSundonznajdziedlaniegowolną
chwilę.

-Wprowadźgo-poleciłwicehrabiaizwróciłsiędoLinnet:-Założęsię,żeniemógłsiędoczekać
spotkaniaztobą.

-Przecieżniemożemnietakzobaczyć!-zaniepokoiłasię,patrzącwdółnaswojąszczupłątalię.-Wtej
sukniwcaleniewyglądam,jakbymnosiłapotomkakrólewskiegorodu.

-Powiedziałemmu,żeprawienicniewidać-uspokoiłjąojciec.-Poprostuszybkousiądź.Przyjmiemy
gowróżanymsalonie.

KsiążęWindebankmusiałmiećconajmniejsześćdziesiątkę,alewyglądałdużomłodziejibyłbardzo
przystojny.

Miałkrólewskiprofil,godnywybicianamonetachijakżeodpowiednidlajegopozycjispołecznej.To
musiałabybyćrzymskamoneta,orzekłaLinnet.

-PannoThrynne-powiedziałzukłonem.-Jestpanitakpiękna,jakmimówiono.

Linnetzłożyłaukłonidealniezgodnyzkanonamidobregowychowania.

-Jestemzaszczycona,WaszaWysokość.

-Pozwoliłemsobieniepokoićwasotejgodzinie-zwróciłsiędoojcaiciotkiLinnet-ponieważ
postanowiłemosobiścietowarzyszyćpannieThrynnedoWalii.Mójsynjestwspaniałymmężczyzną,
naprawdęwspaniałym.

Umilkł.

-Alepodobnołatwounosisięgniewem-uzupełniłaZenobia,posyłającmuwłasnąwersjęrodowego
uśmiechu.-

Proszęusiąść,WaszaWysokość.

Pomimomłodzieńczegowygląduksięcia,gdysiadał,jegostawyzatrzeszczały,jakkrzesłozbytdługo
zostawionenadeszczu.Spojrzałnagleczujnymwzrokiem.

-Omoimsynukrążywielepomówień.

-Proponuję,żebyśmypominęliwstępneuprzejmości-odpowiedziałaZenobia,troskliwieukładając
fałdysukni.-

Przecieżjużniedługobędziemyrodziną.LordMarchantmożebyćzaskoczony,anawetwstrząśnięty
przyjazdempannymłodej,więcwydajemisięnaturalne,WaszaWysokość,żepragniesztowarzyszyć
naszejkochanejLinnet.

-Więcwszystkojestustalone-przytaknąłojciec,rezygnując

zwszelkichpozorówniezadowolenia.

KsiążęspoglądałtonaZenobię,tonawicehrabiego.

-CzypannaThrynnepojedziezdamądotowarzystwa?Możezpanią,ladyEtheridge?

-Niematakiejpotrzeby-odparłapogodnieZenobia.-ReputacjaLinnetjestitakzrujnowana.Niewarto
pilnowaćpustejstajni,jaktosięmówi.ChybażechceszzabraćzesobąpaniąHutch-ins,kochanie?-
zwróciłasiędoLinnet.

Linnetprzeniosławzrokzojcanaciotkę,czującznajomybólwokolicyserca.Stary,znajomyból,z
którymłatwobyłosobieporadzić.

-Niematakiejpotrzeby-odpowiedziała.-Zapozwoleniem,WaszaWysokość,wolęjechaćsama,
naturalniezmojąpokojówką.Ciociamarację,przyzwoitkaniejestmijużpotrzebna.

Książęskinąłgłową.

-Proszęwybaczyć-dodała,wstając.-JestemumówionawogrodachVauxhall.

Panowiewstali,podobniejakZenobia,którateatralnymgestemprzyjęłapomocksięcia.

PochwiliLinnetsiedziałajużwrodzinnympowozie,poleciwszystangretowiStubbinsowi,byobwiózłją
poLondynie,nieważnektórędy.Niechjejrodzinapozostaniewcałkowiciebłędnymprzekonaniu,że
LinnetspędzaczasnagorącejschadzcezksięciemAugustem.

Wyglądajączpowozu,uświadomiłasobienagle,żebyćmożejużnigdyniewrócidoLondynu.Zaoknem
ciągnęłysiędługieszeregiszarych,ponurychdomów,pokrytychgrubąwarstwąwęglowegopyłu.

Oznaczałoto,żeniezobaczyjużojca,którynigdynieopuszczałmiasta.AniciotkiZenobii,która
wyjeżdżałajedynienanajbardziejbezecneprzyjęciawwiejskichposiadłościach.

Wtymmomenciewcalejejtoniezmartwiło.

7

Trzypowozypodeskortąośmiuosóbzesłużby,wioząceLinnetiksięciaWindebank,dotarłydoWaliiw
dwatygodniepóźniej.Ponieważksiążęprzykażdymposiłkuporuszałtylkojedentemat-swegosyna-
Linnetwiedziałajużonimtyle,żesamamogłabyspokojniezaprotegowaćgodoKrólewskiego
TowarzystwaLekarskiego.Toznaczy,gdybyniebyłjużczłonkiemtejszacownejorganizacji.

PokilkupierwszychdniachnieustannegogadulstwanatematPiersaLinnetzrezygnowałaztowarzystwa
księciawpowozie,tłumacząc,żejejstan,wpołączeniuzkołysaniempowozu,wywołujeuniejnudności.

Okazałosięwtedy,żemożesięwygodnieułożyćnapoduszkachksiążęcejkolasy.Ponieważmiałażelazny
żołądek,przezcałąpodróżoddawałasięlekturze,zzadowoleniempogryzającjabłkozajabłkiem,
wyciągniętajakdługanasiedzeniupowozu.

Waliaoglądanazokienkolasybyłazielona,tąciemną,pełnążywotnościzielenią,którapachniewiatremi
wodą.

Nigdyprzedtemnieczułazapachumorza,aleinstynktnatychmiastpodpowiedziałjej,cotojest.
Przywodziłnamyśldzikość,ryby,swobodęibudziłmarzeniaopodróżachnanieznanewyspy.

Kiedyniewpatrywałasięwmorze,rozmyślałaotymdzikim,genialnymlekarzu,zaktóregomiała
niedługowyjść.

Wedługojca,niezasłużenienazwanogoBestią,bozbytszorstkotraktowałospałychkolegówmedyków.

-Lekarzetodurnie-klarowałjejzpowagąWindebank.Weźmynaprzykładgorączkę.Pierśodkrył,że
puszczaniekrwiprzy

podwyższonejtemperaturzeciałajestzabójczedlapacjentów.CzłonkowieKrólewskiegoTowarzystwa
walczyliznimdoupadłego,ażwkońcuprzedstawiłstatystykizgonówiporównałjezwynikamileczenia
szanowanegomedykaKetelaera.Ketelaerstraciłwszystkichpacjentówzwyjątkiemtrzech,auPiersa
zmarłtylkojedenpacjent,przytejsamejliczbiechorych.

Takwięcmiaławyjśćzageniusza.Wyglądałonato,żePierśłatwowybuchagniewem,gdymusięktoś
sprzeciwia,aleonabyłapewna,żedasobieznimradę.

Przedsamymprzyjazdemdozamkuowinęłasięwtaliikawałkiempłótna,bysiępogrubić,iprzejrzała
sięwlustrze.

Pomijająckibić,wyglądałajakprawdziwaksiężniczkazbajki:ogromne,błękitneoczy,czerwonozłote
loki,pięknacera.Itenrodowyuśmiech.

Uznała,żewystarcządwatygodnie,bynarzeczony(amożejużmąż)rozkochałsięwniejbezpamięci.
Potemprzyznamusię,

żeniejestwciąży.

Zamekzbudowanonanadbrzeżnychskałach,powozywięczaczęłysięwspinaćpodgórę.Zlewejstrony
wschodziłożółtesłońce,wróżącupalnydzień.

-Cieszsiętąsłonecznąpogodą-zapowiedziałksiążę.Ostatniegodniapodróżyzaprosiłagodoswego
powozu.-

Obawiamsię,żeWaliatodeszczowakraina.Byłbymwdzięczny,mojamiła,gdybyśnamówiłamegosyna
doprzeprowadzkidoLondynu.Mógłbytamzdziałaćbardzowieledobrego.Oczywiście,niesugeruję,
żebyotworzył

normalnąpraktykęlekarską.PrzecieżbędzieparemAnglii.Alemógłbykonsultowaćnajciekawsze
przypadki.

Książęopisywałswegosynawsposób,którywydawałjejsiętrochędziwny.Jakbyniezbytdobrzego
znał,choćtowydawałosięniemożliwe.

Gdyzamekbyłjużblisko,Linnetzciekawościąwyjrzałaprzezokno.Naskałachwznosiłasiępotężna
budowlazjasnoszaregokamienia,bronionaczteremaalbopięciomawieżami.

-Czyjestbardzostary?-spytała.

-Nawetstarożytny-odparłksiążę,równieżspoglądającwokno.-Należydorodzinyodwielupokoleń.
Jedenzmoich

przodkówwygrałgowpikietę.Pierśmusiałprzeprowadzićcałkowityremont,boodwiekównikttunie
mieszkał.

Powozyprzejechałyprzezbramęizatrzymałysięnadziedzińcu.

-O,jesteśjuż,Prufrock-powiedziałksiążę,zeskakującnabruk.

Majordomuswyglądałbardzomłodojaknaswojestanowisko.Miałokołotrzydziestki,achudybyłjak
bocian.Jegoskóramiałakolormlecznejherbaty.

-WaszaWysokość-skłoniłsięPrufrock.

PotemprzeniósłwzroknaLinnet,którawłaśniewysiadałazpowozuzpomocąjednegozesłużących.
Wyraźnienienauczyłsięjeszczeprzybieraćnieruchomejmaskilokaja,boszerokootworzyłoczy,ajedna
brewpodjechałamudogóry,przydającjegotwarzynieoczekiwanegowdzięku.

-TojestPrufrock-przedstawiłgoksiążę.-AtopannaThrynne,narzeczonamojegosyna.Pierśpewnie
cięuprzedził

onaszymprzyjeździe.

Prufrockwprowadziłichprzezwielkieodrzwiadoogromnejsienizeschodamiprowadzącymidogóry
poobujejstronach.DrzwibyłygrubościdłoniLinnetiprzetrwałynapewnoniejednooblężenie.

-Gdzieznajdziemymojegosyna?-spytałksiążę.Wjegogłosiebrzmiałnowyton-jakbyztrudem

powstrzymywał

radość,cotrochęzdziwiłoLinnet.

Zdjęłakapeluszipelisęipodałajemłodemulokajowi.

-LordMarchantjestwzachodnimskrzydleinaturalniewieoprzybyciuWaszejWysokości-
odpowiedziałPrufrock.

-Posłałemdoniegolokaja,gdytylkodojrzeliśmywaszepowozy.Pewnieniedługoprzyjdzie.Jeślipanna
Thrynnechcesięodświeżyć,zaprowadzęjąwrazzpokojówkądojejpokojów.MożeWaszaWysokość
takżezechceodpocząć?

-Bzdura-odparłksiążę.-Wyjechaliśmyzgospodyledwiedwiegodzinytemu,możenawetpóźniej.
Pacjencisąnatrzecimpiętrze,prawda,Prufrock?

-Tak,ale...

Książęruszyłprzedsiebie.Potemzawahałsię,odwróciłichwyciłrękęLinnet.

-Pójdziemyrazem-powiedziałpodnosem,jakbydosiebie.Zanimzdążyłasięodezwać,byliwpołowie
schodówzlewejstronysieni.

-WaszaWysokość-sapnęła,unosząckrajsukni.

-Dalej,chodźmy-ponaglałją.Odchwili,gdyznaleźlisięwzamku,zachowywałsięjakczłowiek
ulegającyjakiejśprzemożnejsile.PociągnąłLinnetwgłąbkorytarza.

Linnetztrudemdotrzymywałamukroku,ajejsercetłukłosięwpiersicorazszybciej.Zachwilęspotka
tegodziwaka,któregomapoślubić.Stworzyłasobiewwyobraźnijegoobraz:Wysoki,chudy,
przechylonynabokzpowodukalectwa,ztwarząściągniętąbólem,aleemanującąniezwykłąurodą,jaką
niewątpliwieodziedziczyłpoojcu.

Skręcilizaróg.Dojejuszudotarłyjakieśgłosy.Książęjeszczebardziejprzyspieszyłkroku,ciągnącjąza
sobą.

Drzwinakońcukorytarzabyłyotwarteiksiążębezwahaniawszedłdośrodka.

Znaleźlisięwsalizsześciomałóżkami,wktórychleżelipacjenci.Nadchorympolewejstroniedrzwi
stałagrupkamężczyzn.Książępuściłjejramięipostąpiłkrokdoprzodu.

-Pierś-powiedziałschrypniętymnagległosem.

Żadenzmężczyznnawetnieodwróciłgłowy.Bylimłodzi,prawdopodobniestudenci,uważniewpatrzeni
wchorego.

-Uczyich-szepnąłksiążę.

Linnetprześliznęłasięwzrokiempoichtwarzachinieomylnierozpoznałaswegonarzeczonego.

-Gorączkaprosówkowa.Wysokatemperatura,wysypka,dreszcze.-Mówiłzniezachwianąpewnością,
autorytarnie.

-Wypryskipojawiłysięnatrzecidzień,costanowiostatecznydowód.

Miałdłuższypodbródek,niżsobiewyobrażała,alepozatymbyłdoskonaływkażdymcalu:gładkieblond
włosy,wyjątkowyintelekt,szczupłasylwetka,aroganckiespojrzenie.

PewniedlategoprzezwanogoBestią.Przeztoaroganckiespojrzenie,któremówiło,żeuważasięza
mądrzejszegoodwszystkichzebranych.TylkożeLinnetdostrzegławnimdobroć,którazadawałakłam
przezwisku.

Byłdoskonaleubrany.Szczerzemówiąc,niespodziewałasię,żewWalii,albogdziekolwiekpoza
Londynem,zobaczykogośwtakeleganckimporannymsurducie.Jejojcieczpewnościąbymu
pozazdrościłtakiegoubrania,atobardzowieleznaczyło.

Młodyczłowiekstojącypoprawejstroniełóżkaodezwałsięzwahaniem:

-Huxhamtwierdzi,żewysypkamożepojawićsięsiódmego,dziewiątegoalbojedenastegodnia.

-Zmojegodoświadczeniawynika,żejednaktrzeciego-odparłjejnarzeczonygłosemjakbystworzonym
douspokajaniaprzerażonychpacjentów.Przezchwilęzastanawiałasię,skąduniegotenfrancuskiakcent,
aleprzypomniałasobie,żeprzecieżmieszkałzmatkąweFrancjiprzezwiększączęśćżycia.

-Twojedoświadczenienicnieznaczy-warknąłjakiśniewdzięcznystudent,któregoniebyłowidaćzza
innychmężczyzn.-PodobniejakHuxhama.Tenczłowiekporuszasiępoomacku.Równiedobrzemógłby
powiedzieć,żewypryskipojawiająsięnanowiuksiężyca.Traktujetowszystkojakczarnąmagię.

-Wysypcetowarzyszyłopogorszenienastrojuistanylękowe-odparłjejnarzeczonyzlekkąnaganąw
głosie.-Lobbwyraźniewspominaotychobjawachwzwiązkuzkrostamiprosówkowymi.

-Atybyśsięniezałamał,gdybyśsięobudziłcałypokrytyobrzydliwymiwypryskami?-spytałczyjś
szorstkigłos.

Książęprzesunąłsięnieco,bydostrzec,ktotopowiedział,apotemsięuśmiechnął.Linnetspochmurniała,
gdyzrozumiała,cowywołałotenuśmiech.

-Hejty,wtymłóżku,czynieczujeszsięprzygnębiony,anawetzałamany?Tawysypkamożeprzecież
oznaczać,żektościjużkopiegrób!

-Thak...-odezwałsiępacjent.

-Bardzozabawne-odpowiedziałniewidocznymężczyzna.-Spytajciego,jakikolormaniebo,dobrze?

Niktnieodezwałsięanisłowem.

-Nieeski-mruknąłpotulniepacjent.Nastąpiłwybuchśmiechu.

-Jesteśosioł-stwierdziłblondyn.Linnetbyłategosamegozdania.Jakmożnatakbrutalnieżartowaćz

umierającego?

WtymmomenciegrupamłodychlekarzyniecosięprzesunęłaiwkońcuLinneitdostrzegłaautoratych
wszystkichokropnychuwag.

-Osłemjestten,ktodiagnozujepacjenta,niezadającmuanijednegopytania.Przecieżtenpacjentma
zesztywniałyjęzykidlategotawargataksięzabawnieukłada.Możejęzykjestwyschnięty,może
spuchnięty.Takczyowak,niejesttodobryznak.Jeślijestwyschnięty,rzeczywiściemożetobyć
gorączkaprosówkowa.Acosugerowałbyspuchniętyjęzyk?

Napierwszyrzutokatenordynuswydałjejsięwysoki,anawetpotężny.Blondynbyłwysokiiszczupły,
aletamtenbyłjeszczewyższyiowielemocniejzbudowany.Samemięśnie,pełnedrapieżnejsiły,która
wydawałasięnienamiejscuprzyłożuchorego.Takiczłowiekpowinienraczejprowadzićhordy
wikingówdoboju...szalećjakdzikiwojownik...albocośwtymstylu.

Mężczyznawskazałnaklatkępiersiowąpacjenta,alenaglenamomentpodniósłgłowęiichspojrzenia
sięspotkały.

Jegotwarznatychmiastprzybrałakamiennywyraz.

To,cowjegoojcubyłopiękne,uniegobyłosurowe.Błękitneoczylśniłyjakskutelodem.Niewyglądał
nakulturalnegoczłowieka.Takiejtwarzyniktniechciałbyoglądaćnamonecie-anirzymskiej,aniżadnej
innej.

Wyglądałjakbrutal,jak...jakbestia..

SercedrgnęłowpiersiLinnet,kiedyprzesunąłwzrokiempojejtwarzy,apotempociele,jakbybyła
kolejnądiagnozowanąpacjentką.Potem,niestarającsiębyćuprzejmym,powiedział,nieodrywającod
niejwzroku:

-Togorączkaplamista,głupcze.Powinnosięgopołożyćwewschodnimskrzydle,aniewzachodnim,bo
jużniezakaża.

Powinieneśnadalodpiłowywaćludziomkończyny,bodiagnozujeszzupełniebezsensu.Apotemdodał:

-Patrzcie,kogomytumamy!Ojcunaprawdęudałosięściągnąćniewiastępiękniejsząniżsłońcei
księżyc!

Wjegogłosiezadźwięczałcieńpogardy,którysprawił,żeLinnetwyprostowałasięsztywno.

-Pierś-zmitygowałgoksiążę

BezlitosneoczyjegosynaprzesunęłysięztwarzyLinnetnaksięcia.

-Przyjechałteżmójkochanytatuńcio.Cozawspaniałaniespodzianka!Wiecieco,chłopcy?

Lekarzebezwstydniegapilisięnanią.WodróżnieniuodhrabiegozareagowalinawidokLinnetcałkiem
normalnie.

Wystarczyłjejjedenrzutoka,bysięotymprzekonać.

-Żenięsięwłaśnie-obwieściłPierś.-Zkobietą,którawyraźniemarzyotym,byzostaćksiężną.Ale
mamszczęście,co?

Podszedłdonich,omijającłóżko.

Linnetpowstrzymałasię,byniezrobićkrokuwtył.Uświadomiłasobiezprzerażeniem,żejeśliteraznie
potraktujegojakrównegosobie,toprzezresztężyciabędziemusiałaznosićjegodocinki.

Zdecydowaniewyglądałnaczłowieka,którylubisięznęcaćnadsłabszymiodsiebie.Podszedłdonieji
stanąłbardzoblisko,bynadniągórować.Chciał,żebysięgoprzestraszyła.

-Mójojciecpoinformowałcię,żezamierzamżyćrówniedługo,jakkażdynormalnyczłowiek?-spytałz
niesmakiemwgłosie.

-Niewspominałotym-odparła,zadowolona,żeniedrżyjejgłos.Ledwieskrywanapogardawjego
oczachsprawiła,żeLinnetnapięłasięjakstruna.-Naszczęściezzamiaramiróżniebywa-dodała.-
Zawszepozostajenadzieja.

-Jarzadkozmieniamplany.Niechciałbym,żebyśfatygowałasiętakikawałdoWaliitylkodlatego,żeś
sięspodziewałaujrzećmnienakatafalku.

-Książęsporomiopanuopowiedział,aresztędopowiedziałamsobiesama,poznawszypańskąreputację
-odparła.

Znowuprzesunąłwzrokiempojejsylwetce.

-Bardzociekawe.Szkodatylko,żemniezapomniałpowiedziećokilkusprawach.

Linnetzwróciłasięwstronęksięcia.Przecieżmusiałwspomniećwliścieodziecku-odziecku,które
jakobymiałaurodzić?Marchantwyraźniezatrzymałwzroknajejpogrubionejtalii.

Aleksiążęwpatrywałsięwswojegosynajakgłodomórwkonfitury.Zdajesię,żegraszłaowiększą
stawkę,niżjejsięwydawało.

-Aty,panie,musiszchybabyćmoimojcem-ciągnąłMarchanttonem,którybynajmniejniezdradzał
radościzespotkania.

-Takjest-zająknąłsięksiążę.-Jestemnim.Zapanowałakrępującacisza.Marchantwyraźnienie
zamierzałsięodzywać,aksiążęniemógłzebraćsięnaodwagę.

-Teraz,kiedywiemyjuż,ktojestkim-oświadczyłaLinnetpromiennymgłosem-zejdźmymożenadółi
dajmychwilęspokojupańskiemunieszczęsnemupacjentowi.

Choryoparłsięnałokciuizfascynacjąobserwowałrozgrywającąsięprzednimscenę.

-Nieprzeszkadzajciesobie-wybełkotałledwiezrozumiale.Marchantprzeniósłwzroknanią.

-Pięknaitakapogodna.OmójBoże,janaprawdęmamszczęście.

-Takieuroczerodzinnespotkaniazawszebudząwnasnajlepszeuczucia,prawda?-Odwróciłasięi
ruszyławstronędrzwi.Wproguzatrzymałasięijeszczerazodwróciła.Dokładnietakjaksię
spodziewała,wszyscymężczyźnigapilisięnaniąotwarcie,włącznie-sercezabiłojejzzadowolenia-z
jejnarzeczonym,niewspominającopacjencie.

-Doktorze?

-Zdajesię,żemuszęodegraćswojąrolę-odpowiedział.Nagleuświadomiłasobie,żecałyczas
wspierałsięnalasce,którązaciskałwprawejdłoni.Patrzyła,jakidziewjejstronę.Dziwne,ale.

jegopotężneciałoporuszałosięzupełnieinaczej,niżtosobiewyobraziła,gdypowiedzianojej,żeutyka.

Skradałsięjakranny,dzikilew,rozdrażnionyzadanąmuranąiprzeztojeszczebardziejgroźny.

-Niemówmitylko,żeJegoWysokośćzapomniałpowiedziećci,żetwójprzyszłymążjestkaleką-
rzucił,gdybył

jużprzydrzwiach.Minąłojcaobojętnie,udając,żeniewidzijegodłoni,którauniosłasięnapowitaniei
pochwiliopadła.

Linnetpostanowiłaniekorzystaćnaraziezrodowegouśmiechu.

-Owszem,wspomniałotym-odparła.-Możeniepowinnambraćpanapodrękę,żebypannieupadł?-
spytała,jakbyniezauważyła,żewcaleniepodałjejramienia.Zmrużyłoczy.Obojewiedzieli,żejest
potężnyjakdąbiżejejdłońnajegoramieniuniebędziemuciążyła.

-Ostrograsz-powiedział.

-Zgaduję,żecitrzejmłodzipanowietopańscystudenci?-zagadnęła,gdyszlikorytarzem.Zanimiksiążę
wymieniał

powitalneuprzejmościzpozostałymilekarzami.

-Aha,umieszliczyćdotrzech-odparłzaprobatą.-Todobrzewróżynaszemupotomkowi.

-Aja,naiwna,myślałam,żeniebędziemymielidzieci.

-Prawdąjest,żeodpowiedzialnośćzatospoczniecałkowicienatwoichbarkach-powiedział,
poruszającsięwpłynnymrytmie,jakbysięskradał.Wyprzedziłją.-Choćmuszęprzyznać,żeojciecw
liściesugerował,żepodtymwzględemokazałaśsięmniejopieszała,niżsięwydaje.

Niechciałabiec,bydotrzymaćmukroku.Tobybyłonajgorsze.Byłwyraźnieprzyzwyczajonydotłumu
młodychlekarzydepczącychmupopiętach.

Odwróciłgłowę.

-Słyszałaś,copowiedziałem?

-Niestety,naswojenieszczęście-odparłasłodko-nierozumiem,coznaczysłowo„opieszała",więc
ominąłmniepańskiniewątpliwykomplement.

-Mówiłemotymochłapkukrólewskiejkrwi,któryjakobynosiszwłonie-warknął.

Linnetspojrzałaprzezramię.Księciaanilekarzyniebyłowidać.

-Noicoztego?Zatrzymałsię.

-Wtymbrzuchuniemadziecka,pannoThrynne.Poduszka,którąsiępaniobwiązaławpasie,wystarczy,
żebyoszukaćmojegoojca,aleniemnie.-Wzruszyłramionamiiposzedłdalej.

Linnetpopatrzyłanajegoplecyistwierdziła,żemusiukrócićtojegoprzyzwyczajeniedowyprzedzania
innych,bowprzeciwnymrazieprzezresztężyciabędziemusiałazanimbiegać.

-Czytozpowoduurazutakpanchodzi?-spytała,podnoszącgłos.

-Ajakcisięzdaje?Żedlaprzyjemnościzataczamsięjakpijanymarynarz?

-Niemiałamnamyśliutykania,aleto,żegnapankorytarzemjakdziewkakuchennazmykającaprzed
kucharzem.

Zamarłnamoment,apotem,kujejzdumieniu,wybuchnąłśmiechem,niecochrypliwym,jakby
zardzewiałym,bodługonieużywanym.

-Irytujemnieprzyglądaniesięcudzymplecom-wyjaśniła.

Jegooczyzalśniłyniezwykłymblaskiemwpółmrokukorytarza.Nieodziedziczyłurodypoojcu,ale
Linnetzaczęładostrzegaćwnimjegowłasnyurok.Byłprzystojny,choćbrutalnyidziki-wjegooczach
kryłasięmęskasiła.

-Psiakrew.Niespodziewałemsię,żebędziesztaka.

-Widaćniejestemrówniesławnajakpan-odpowiedziała,stającujegoboku.Niepodałjejramienia,
alemimotooparłananimczubkipalców,wnadziei,żedziękitemuniebędzietakpędził.

-Ztakąurodąsocjetanapewnopaniązauważyła.

-Acopanwieosocjecie?

-Nicanic-odparłiruszyłprzedsiebie.Nieskomentowałtego,żewzięłagopodrękę,alemimo
wszystkozwolnił

kroku.

-Chwilowocieszęsięraczejzłąsławąniżdobrą-stwierdziła,postanawiającwziąćbykazarogi.

-Zpowodudziecka,któregowcaleniepoczęłaś-zauważył.-Todziwne,zawszewydawałomisię,że
ludzieztowarzystwastarająsięraczejtuszowaćciążęniżjejbrak.Czytapoduszkatomiałbyćjakiś

dowcip?

-Owinęłamsięniądopierodziśrano,dlapana-powiedziała.

-Jakudałocisięwykombinować,żewtejsytuacjimójojcieccisięnieoprze?Bardzointeligentnie
zagrałaśnajegoobsesjiprzedłużeniarodu.-Porazpierwszywjegogłosiezadźwięczałpodziw.

-Dziękuję-odparła.

-Szkoda,żecisiętonieudało.

Linnetpomyślałatosamo,aleuznała,żezanicsiędotegonieprzyzna.

-Och,amniesięwydaje,żedoskonaledosiebiepasujemy-odpowiedziała,tylkopoto,żebysięznim
podrażnić.

-Stukniętylekarz,którywrzeszczynawszystkich,czylija,iprzebiegłapiękność-toty-wkraczają,
kulejąc,wnoweszczęśliweżycie?Niewydajemisię.Chybaczytujeszzadużobajeczek.

-Aktomówi,żeumiemczytać?Przecieżledwiepotrafięliczyć,zapomniałeś?

Spojrzałnanią,aonaporazkolejnypostanowiłaniepoczęstowaćgorodowymuśmiechem.

-Zdajemisię,żemyliłemsięcodotwoichtalentów.Prawdopodobniepotrafiszdoliczyćdodziesięciu,
wtęizpowrotem.

-Och,jakmiłousłyszećcośtakiegoodsłynnegolekarza...iwogóle-zagruchała.

Kącikjegoustpowędrowałdogóry.

-Zdradźwięc,kiedyplanowałaśpoinformowaćswegomęża,żedzieckaniebędzie?

-Mogłamjeprzecieżstracić.

-Jestemlekarzem,niezapomniałaśprzypadkiem?

-Myślałam,żetylkochirurgiem.

-Jestemwszechstronny-odparłiprzyspieszyłkroku.

Zacisnęłapalcenajegoramieniu,czując,jaknapinamięśnie,byutrzymaćrównowagępomimoutykania.
Mocniejoparłsięnalasce.Spojrzałnaniązukosaizwolniłbezsłowa.

-Więcjednakjesteśchirurgiem-stwierdziłaipowtórzyłapytanie:-Czycimłodziludzietotwoi
studenci?

-Niemamstudentów-odparłzniesmakiem.-ZostawiamtakiezajęciadurniomzLondynu.Ci,których
widziałaś,tobeznadziejniidioci,którzyprzyjechalituchybatylkopoto,żebyzmienićmiżyciewpiekło.
Możezauważyłaśnajwiększegobaranaznichwszystkich,tegoblondynaprzepychającegosięprzed

innych.Onjestnajgorszy.

-Chybajestzastarynastudenta-oceniła.

-ToSébastien.Mójkuzyn.Właściwiecałkiemnienajgorszychirurg.Podobnonawetpiszepodręcznik
chirurgii,aletaknaprawdętosięprzestraszyłiprzyjechałtu,żebysięukryć.

-Przedczym?

-Uznał,żeNapoleonzwariował.Wcalemnietoniedziwi.PozatymjestmarkizemLatourde1'Affitte,
więcwłaściwietocud,żeprzetrwałostatnichdziesięćlatiniestraciłtejswojejprzystojnejłepetyny.

Dotarlidoschodówwiodącychnaparter.

-Jeślichceszdalejtrzymaćmniepodrękę,przejdźnalewąstronę-poleciłMarchant.-Chociażw
zasadziemogłabyśzejśćztychschodówsamodzielnie.

Linnetprzeszłanalewo,tylkopoto,żebygoniecozirytować,itymrazemchwyciłajegoramięodspodu.
Tonawetjejsiępodobało,teprężącesięmięśnie.Poczułasięjakpogromcadzikiegozwierzęcia.Bestii.

-Zdajesię,żechceszmniewsobierozkochać-stwierdził.

-Czemunie.

-Ileczasusobiedajesz?-Wjegogłosiebrzmiałoautentycznezainteresowanie.

-Niewięcejniżdwatygodnie-odparła.Iwtedyposłałamutenswójuśmiech-dołeczki,urok,
zmysłowość...

wszystkonaraz.

Nawetniemrugnął.

-Towszystko,comaszwzanadrzu?

Niewytrzymałaizachichotała,raz,apotemdrugi.

-Zazwyczajtozupełniewystarcza.Ażnadto.

-Pewniepowinienemterazupewnićcię,żesięniemylisz-stwierdziłinadałswemugłosowipłaczliwy,
przepraszającyton:-Toniemojawina,towszystkoprzezciebie.-Apotemwykrzyknął:-Nie,powinno
byćnaodwrót.Tonietwojawina,towszystkoprzezemnie.

-Pewniejesteśodpornynamojesztuczkizewzględunatenuraz-stwierdziła.Dopieroterazzdałasobie
ztegosprawę.Przeliczyłasię,uznając,żejegoniesprawnośćbędziezaletą.Niestety,byłprzezto
niepodatnynajejwdzięki.

Oznaczałotoporażkęichmałżeństwa.

Jegoojciecbędziemusiałsiępogodzićzbrakiemdziedzica.Błękitne,chłodneoczyMarchantaomiotły
spojrzeniemjejtwarz.

-Cośwtymstylu-mruknął.

-Niebędęotymwspominać,jeślitobolesnytemat-odparła,zdecydowanarozdrażnićgodogranic
możliwości.-Napewnociężkojestżyćzeświadomością,żejestsię...jaktosięmówi?Sa-fandułą?
Śniętymwęgorzem?

-Śniętymwęgorzem?-Kujejrozczarowaniunierozzłościłogoto,tylkorozbawiło.-Raczejmyślałbym
osobiejakoo...

-Tak?

-Muszęsięzastanowić.Poszukaćodpowiedniegowyrażenia.

-Nieprzejmujsięzanadto-uspokoiłago.-Weźmiemyślub,apotembeztruduuporamsięznaszym
wspólnymkłopotem.Waliajestpełnazdrowychparobków,gotowychwyświadczyćprzysługęswemu
panu.

-Niemamyżadnegowspólnegokłopotu-warknął.Ztrudemukryłauśmiech.

-Ależmamy-odparła.-Twójojciecobiecałmiślubztobą,aogłoszeniejużposzłodo„MorningPost".

-Izdajecisię,żebardzosiętymprzejąłem?

-Tynie,aletwójojciectak.

-Ojciec,któregospotkałempięćminuttemuporazpierwszyoddwudziestusześciulat?

-Cóż...Otocałaja.Twojanarzeczona.Pewniejedyna,jakaci

sięwogóletrafi.

Wjejtoniemusiałobyćcoś,cojązdradziło,boznowuwybuchnąłtymschrypniętymśmiechem.

-Niezamierzamsięztobążenićiwyglądanato,żetyteżzamnieniechceszwyjść.Ale,dodiabła,w
innejsytuacjiniepuściłbymciętakłatwo.

-Spokojnie,spokojnie-szepnęła,zaciskającmocniejpalcenajegoramieniu.Posłałamukolejny
uśmiech.

-Och,przestań-mruknął.-Przecieżniechceszzamniewyjść,ajateżniemamochotysiężenić.
Właściwie,jaktysięnazywasz?

-JestempannaThrynne,córkaCorneliusaThrynne,wicehrabiegoSundon.

-Jajestemhrabią-poinformował.-Alepewniedoskonaleotymwiesz,bowyraźnieuwzięłaśsięna
mojegoojca,oczarowu-jącgoopowieściamiokrólewskiejkrwi.Skądsiędowiedziałaśotejjego

słabości?

-Mojaciotkasłyszała,jakchlubiłsiępochodzeniemodHenrykaVIII-odpowiedziała,prześlizgującsię
wzrokiempojegosmukłejsylwetce.-Alejaniewidzężadnegopodobieństwa.Henrykbyłzdecydowanie
mocniejzbudowanyodwasobu.

Wdrzwiachczekałmajordomus.

-ToPrufrock-oznajmiłhrabia.-Wieowszystkim,codziejesięwtymzamkuipozanim.Prufrock,
naprawdępowinieneśmnieostrzec,żeojciecplanujenapadnanasząfortecę.Mógłbymwtedywyjechać
najakiśczas.

-Doszedłemdoidentycznegowniosku,milordzie-stwierdziłmajordomus,kłaniającsięLinnet.-Pani
pokojówkajestwsypialni,pannoThrynne.Możezechcepanisiętamudaćnaodpoczynek.

Naszczycieschodówrozległysięmęskiegłosy.Lekarzeschodzilinadół;naczelekroczyłksiążę.

-Och,dodiabłaciężkiego-zirytowałsięMarchant.Popatrzyłnadrzwiwejściowe.

-Hej,ty,otwieraj-rzuciłwstronęstojącegoprzynichlokaja,którynatychmiastspełniłpolecenie.

Linnetprzyglądałamusięzpewnymrozbawieniem.Odwrócił

się.

-Atypójdzieszzemną-oznajmił.Roześmiałasię.

-Atyuciekajischowajsięwjakąśdziurę!Słyszę,jaknadchodziwielki,zływilk!

Nachmurzyłsięizmrużyłoczywgrymasie,którybyłwręczprzerażający.Alepochwiliwyciągnąłrękę.

-Proszęcię-powiedział.

Właściwie,czemunie,pomyślała.Alenieprzyjęłapodanejjejdłoni.Wyszliprzezpotężnedrzwiprosto
wjasnydzień.

-Słońcejeszczesięnieschowałozachmurami-stwierdziłMarchant,spoglądającwniebo.-Mieliśmyje
przezcałyranek,costanowirekord.Tu,wWalii,ciąglepada.

-Czymożemypójśćwstronęmorza?-Czuławpowietrzupobudzającą,słonąświeżość;zoddali
dochodziłszumfal.

Wprawdzieniemiałakapelusza,comogłooznaczać,żedostanieodsłońcapiegów,alejakośjejtonie
obchodziło.

PaniHutchinswprawdzietwierdziła,żepiegisąnieatrakcyjne,alenaszczęściezostaładaleko,w
Londynie.

-Tędy-wskazałhrabia.-Możeszmniewziąćpodrękę,jeślichcesz.

Wiedziała,żenapewnoniepozwolijejpójśćpokapelusz,więcnawetnieporuszałategotematu.

-Jesteśbardzouprzejmy.JeszczetrochęibędzieszsięnadawałnawetdoAlmack'sa-powiedziała,
zaciskającpalcenajegoramieniu.

-DoAlmack'sa?Cototakiego?

-Miejsce,wktórymsocjetabywanatańcachwkażdąśrodę.

-Brzmiokropnie.

-Toprawda,bywatamnudno-powiedziałapozastanowieniu.

Spojrzałnaniązukosa.

-Nielubisztańczyć?

-Lubię-odparłabezspecjalnegoentuzjazmu.

-Corobiąpanie,którenietańczą?Mojamatkaniewyobrażasobiebeztegożycia.Jestnamniewściekła,
żeniemożeterazpotańczyć.

-Dlaczego?.

-WszystkoprzezSeba.WysłałswojąmatkęrazemzmojądoAndaluzji,żebynicimsięniestałow
Paryżu,nawypadekgdybyNapoleonpostanowiłzaatakowaćAnglię.Naturalnie,mctakiegosięniestało
iobiedamygorącotęskniązasaląbalową.

Linnetnieodpowiedziała.Marzyłaopodróżach,ozwiedzaniutakichmiejscjakAndaluzja,Grecjai
jeszczedalej.Z

radościązrezygnowałabyztańcówdokońcażyciazamożliwośćzwiedzeniaPartenonu.

-Jaksięnazywasz?

-Jużcimówiłam-nachmurzyłasię.-Panna...

-Towiem.Powiedz,jakmasznaimię.

-Linnet.Aleniewypada,żebyśsiędomnietakzwracał,skoroniezamierzaszsięzemnążenić.

-Ale„MorningPost"jeszczeotymniezawiadomiłem-zapewnił-Czyli,ztowarzyskiegopunktu
widzenia,jesteśmyzaręczeni.Takprzyokazji,jamamnaimięPierś.Nienazywa,mnieMarchantem,bo
tomniedoprowadzadoszału.

Ścieżkaskręciła,apotempoprowadziłaichobokniedużego

domku.

-Cototakiego?-spytałaLinnet.

-Wartownia.Zdajesię,żebyłtakimomentwniedokońcasławnejhistoriitegozamku,żemieszkałtu
człowiekzajmującysięnadzorowaniemprzemytu.

Linnetjużchciałazadaćkolejnepytanie,gdynagleścieżkawyprowadziłaichnaotwartąprzestrzeń.U
stópurwiskamorzelśniłowsłońcujakolbrzymiszafir.

-Jakiepiękne!-szepnęła,puszczającjegoramię.-Niewiedziałam,żeażtak.

-Nigdyniewidziałaśmorza?Pokręciłagłową.

-OjciecwoliLondynprzezcałyrok.Czytobasen1?

-Tak.Wykutogowskale.Przypływgonapełnia,aodpływopróżnia.

-Hodujeciewnimryby?

-Ależskądże,jatupływam.Jeśliudamisięwytrzymaćwbliskość!tatusiajeszczeparędni,tociętu
zaproszę,żebyśspróbowały-Ruszyłwdółurwiska.-Alepewniebędzieszsiębała.

Zmrużyłaoczyiwbiławzrokwjegoplecy.Pochwiliodwrocilsiedoniej.Zalozylarecenapiersii
czekala.

-Alezciebiemaruda-mruknąłniecierpliwie.Czekaładalej.

Oparłsięolaskęijęknął.

-Cozakoszmarnyból.

Alewróciłdoniej.Wiatrodmorzarozwiewałjegociemnewłosy,którefruwaływokółgłowy.Linnet
zaśmiałasię,bobyłownimcos,cobudziłowniejuczucie...

Słabości.

Wydałojejsiętożałosne.Zacisnęłapalcenajegoramieniu

-Damyniepływają-poinformowałago.

-Właśnie,żetak.SamposłałemkilkapacjenteknadmorzeSzczególnietych,którychproblemybiorąsięz
umiłowaniasłodyczy.Noitych,któremająkobiecebolączki.Oilesięorientuję,wjeżdżajądomorzaw
powozie,apannysłużącepomagająimunosićsięnawodzie.

Zastanowiłasię.

-Przecieżciężarubranianapewnościągajenadno.Wjegooczachzabłysłazłośliwaradość.

-Nago,głuptasie.Służącarozbieraswojąpanią,atawślizgujesiędowodyjakryba.

-Och...

-Jateżpływamnago-powiedział.-Iniepotrzebujędotegożadnychurządzeń.

-Czytoniejestnieprzyzwoite?

Schodziliskalistąścieżkądobasenu.Pierśradziłsobieztymzłatwością,znajdującoparciedlalaski.

-Szczerzemówiąc,jestmiwszystkojedno,alePrufrockprzysyłałmitupacjentów,więcpostanowiłem
zadbaćomojąprywatność.Widzisztenznak?-Wskazałnasłupekwbitywziemię,doktórego
przytwierdzonoczerwonąpoprzeczkę.-Jeśliustawięjąpionowo,otak-przekręciłdrewienko-niktze
służbynieodważysięiśćdalej.

Skinęłagłową.

Ustawiłpoprzeczkęwpoziomie.

-Jeśliwybierzeszsiępopływać,konieczniepamiętajotymznaku.

Linnetjużotwierałausta,żebypowiedzieć„ależjaniemogę",alewporęjezamknęła.Właściwieczemu
nie?

Przestałabyćdebiutantką,któramusizważaćnakażdyruchwobawie,byjejnieuznanozaniemoralną.

Miałazszarganąopinię.Atakimkobietomprawdopodobniewolnobyłopływaćwmorzu.

Tamyślkazałajejsięzłośliwieuśmiechnąć.

-Cociętakbawi?-zirytowałsięPierś.

-Myślotym,jakwijeszsięwtejwodzie-odparła.-LordzieMarchant-dodała,żebysięznim
podrażnićtrochębardziej.

-Wcalesięniewiję-odparł.-Mogęcipokazać,jeślichcesz.Bylijużprzysamymbrzegubasenu,więc
puściłjejramię.

-Zwyklestądwskakujędowody.-Wskazałpłaskąskałęnadtafląbasenu.

Linnetpochyliłasię.Cudowniechłodnawodaprzeciekałaprzezpalce,jakbybyłaobdarzonażyciem.

-Teżmożeszsięwykąpać-poradziłjejPierś.-Widać,żejesteśspoconaizgrzana.Twarzci
poczerwieniała.Pewnieprzeztępoduszkę,którąwypchałaśsobietalię.

-Toniegrzeczniemówićkomuśokolorzejegotwarzy-napomniałagoLinnet,niecourażona.-Pozatym
niezamierzamsiękąpaćwtwojejobecności!

-Dlaczegonie?Jestemśniętymwęgorzem,pamiętaszchyba!Anawypadek,gdybyśsięzastanawiała,czy
nawidoktwojegocudownegociałazakochamsięwtobie,informujęcię,żenie.Jakolekarzciągle
oglądamkobiececiałaijakdotejporyżadneznichmnieniepobudziło.

Wyprostowałasię.

-Jakżemiprzykro-odparłazprzekąsem.

-Dlaczego?Bonieulegnętwoimniewątpliwymwdziękom?Rozumiem,żetodlaciebiezaskoczenie.

-Toprawda.Aleteżdlatego,żemężczyźni...-przerwała,niewiedząc,jaktopowiedzieć.

-Żemężczyźnisątacypożądliwi,ajanie?Większośćkobietteżulegażądzy.

-Ajanie-odpowiedziałapogodnie.Uniósłbrew.

-KsiążęAugustmusiałbyćwielcerozczarowany.

-Prawdopodobnie-odrzekła.-Choćszczerzemówiąc,niemampojęcia,dlaczegozemnąflirtował.
Obojewiedzieliśmy,żenicztegoniewyniknie.

-Pewnielubisiępośmiać-stwierdziłhrabia.Tobyłypierwszemiłesłowazjegostrony.

-Powinnamwrócićdozamku-mruknęła.-Zachwilęnanosiewyskocząmipiegi.

Wzruszyłramionami.

-Piegiczęstododająuroku.Chociażkiedyśmiałempacjentkę,którakupiławaptecepłynnapiegii
spaliłasobiesporykawałekskórynaprawympoliczku.

Linnetwzdrygnęłasięiruszyłapodgórę.

-Nieczekasznamnie?-zadrwił.-Jużmisięzaczęłowydawać,żeniepotrafiszzrobićkrokubez
oparcia.

Mielibyśmyprzynajmniejcośwspólnego:podporępięknejprzyjaźni.

Podałjejramię,któreprzyjęła.

-Niemampojęcia,dlaczegowogólewspominałemopływaniu-dokuczałjejdalej.-Przecieżdamanie
zanurzyłabynawetczubkówpalcówwoceanie.Takazimnawoda...

-Ajabymzanurzyła-odparłaLinnet.Niedbałaozimno;marzyła,byrzucićsięwtęszafirowątoń.-Czy
mieszkańcyzamkunaprawdęprzestrzegajątegotwojegoznaku?

-Bojąsięmnie.

-Naprawdę?

-Tyteżpowinnaś.Uśmiechnęłasię.

-Musiszsięlepiejpostarać.

-Możerzeczywiściepowinnaśzamniewyjść-zauważył.Wodpowiedziwybuchłaserdecznym
śmiechem.

8

KiedyPierswszedłwieczoremdosalonu,okazałosię,żezjawiłsięwnimpierwszy.Właśnieotomu
chodziło.

Sébastienkrzywopatrzyłnajegozwyczajpopijaniabrandy,aponieważPierśniemiałochotyznimsię
spierać,wolałwychylićszklaneczkęprzedprzyjściemkuzyna.

Jakprawdziwypijak,pomyślał.

Odstawiłszklankęnakredens.Prufrockotworzyłdrzwi,zaanonsował:

-PannaThrynne-izamknąłzaniądrzwi.

Jegonarzeczonawyglądałajeszczepromienniejniżrano,oiletobyłomożliwe.

Byłacholerniepiękna.Naprawdę.Ojciecprzeszedłsamegosiebie.NajpierwznalazłPrufrocka,apotem
ją.

Wyglądałajakksiężniczka,ztymiwszystkimizachwycającymikrągłościami,słodkąbuziąikremową
cerą.Byłazdecydowaniepiękniejszaniżsłońceiksiężyc.Imiałafantastycznybiust.Choćprzecieżto
tylkofunkcjonalnegruczołymleczne,przypomniałsobieznaciskiem.

-Mojanarzeczono-powitałjądwornie.-Napijeszsiębrandy?

-Damyniepijąbrandy-odparta.Miałanasobiebiałąwieczorowąsuknięzplecionkąprzydekolciei
pianąprzezroczystychfalbannadole,zornamentemwkwiaty.Bardzosprytne,boczłowiekmiał
wrażenie,żejeśliwysiliwzrok,tozobaczyjejnogi.

-Ładna-powiedział,wskazującnasuknięlaską.-Choćzdajemisię,żewzielonymbyłobycibardziej
dotwarzy.

-Wszystkiemojewieczorowesukniesąbiałe-wyjaśniła.-Możeszminalaćszampana?

-Janie,alePrufrockmoże.Jaktylkowróci.Dlaczegobiałe?

-Niezamężnedamywieczoremubierająsięnabiało.

-Aha,jakodziewice!-zrozumiał.-Wtensposóbreklamujecienamałżeńskimrynkuswójbrak
doświadczeniawsprawachseksu?

-Dokładnietak-odparła.Ujęłabutelkęszampanaizaczęławalczyćzkorkiem.

-Nalitośćboską-powiedział.-Oddajmito.Niewiedziałem,żejesteśwtakiejpotrzebie.-Wyjąłkorek
inalałjejkieliszek.-Cozrobiłaśztąpoduchą,którąnosiłaśwtaliiprzezcałerano?

Wyraźnieniemiałajejnasobie.Jejciałowyglądałojakideałkobiecejfigury.Szczupłetam,gdzietrzeba,

azaokrągloneimiękkiewewszystkichwłaściwychmiejscach.

-Wyrzuciłamją.Miałeśrację.Gorącomiwniejbyło.

-Ojciecbędzieprzerażony.Ledwieprzyjechałaś,ajużstraciłaśdziecko.Mazupełnegofiołanapunkcie
historiinaszegorodu,wiesz?

-Kiedyśsięitakdowie,więcczytoniewszystkojedno?Niemiałampojęcia,żetaktroskliwiedbaszo
jegouczucia.

-Hm-pociągnąłłykbrandy.

-Dlaczegodopieroterazspotkaliściesiępierwszyrazpotylulatach?PrzecieżmieszkaszwAngliiod
dłuższegoczasu,inaczejniewyrobiłbyśsobietakiejzachwycającejreputacji.

Bliskośćtakpięknejkobietybyłanieconiepokojąca.Miałabłękitne,ogromneoczy,wtakimodcieniu
błękitu,jakioceanprzybieratużprzedburzą.

-ZasłużyłemsobienaniąjeszczewOksfordzie-wyjaśnił.-MiałemteżpraktykęwEdynburgu,więc
plotkiomojejuroczejosobowościrozeszłysięszeroko.Ludzieniemająwyraźnielepszychtematówdo
rozmowy.Dlaczegoniemaszrudychrzęs?Malujeszje?

-Oczywiście,żetak.Rozumiem,żeniespotkałeśsięzojcem,ponieważ...

Nieodpowiedział,czekając,cosamawymyśli.

-PonieważcałedzieciństwospędziłeśweFrancji?

-Pojechałemtamjakosześciolatek.Dorastałemrazemzkuzynem,tymblonddurniem,którybłędnie
zdiagnozował

gorączkę.Widziałaśgo.

-CzyweFrancjiwieluarystokratówzajmujesięleczeniem?-spytała.-Unastorzadkość.

Wzruszyłramionami.

-Imnie,iSebastienaoddzieckafascynowałokrojeniestworzeńiobserwowanie,comająwśrodkuijak
todziała.

Żadenznasztegoniewyrósł,apozatym,jakmożepamiętasz,większośćfrancuskiejarystokracjizginęła
podczasrewolucji.

Spojrzałnanią.

-Pamiętasz?Byłaśjużwtedynaświecie?

-Oczywiście,żetak.Czywamtakżegroziłaśmierć?

-Francuskieuniwersytetymedycznezamkniętow1792roku,więcprzenieśliśmysiędoOksfordu.

-Udałowamsięuniknąćnajgorszego.Mieliścieszczęście.Dopiłaszampana.Pierśobserwowałjej
szyję,gdyprzełykała

płyn.Ludzkieciałotofascynującarzecz.

-Wdziewięćdziesiątymczwartymmojamatkastraciłamęża.Naszczęście,ocaliłagłowę-dodał.

-Dlaczegoniezobaczyłeśsięzojcempopowrociedokraju?

-Niechciałem.Miałemzłewspomnieniaonim.Tosłabeuszidureń.

-Takjakmój-odparła,zaskakującsamąsiebie.-Alekochamgo,bojestmoimojcem.Pozatymtwój
wcaleniejestdurniem.Podrodzerozmawiałamznimcowieczórprzykolacjiizapewniamcię,żejest
dwarazymądrzejszyodmojego.

-Tomożewyjdzieszzaniego?-spytałżartem,zanimzdążyłsięzastanowić,apochwiliażsięzatrząsłz
obrzydzenia.

Prędzejbypopełniłojcobójstwo,niżbydotegodopuścił.

Zmarszczyłanosek.

-Chybaudasięznaleźćkogośstarszegoodemniemniejniżodwadzieścialat.Wolałabymkogośtakiego,
gdybymmiaławybór.

-Aledecydującsięnamałżeństwozemną,niemiałaśwyboru,prawda?

-Kobietyrzadkokiedymogąwybierać-odparła.-Rzadkokiedypytasięnasozdaniewtakich
sprawach.

-Gdybymciępoprosiłorękę,miałabyśwybór.Zaniosłasięśmiechem.

-Przecieżniechceszsięzemnąożenić.

-Wyjdzieszzamnie?-spytał.

-Nie.

-Samawidzisz.Czujeszsięterazsilniejsza?Odrzuciłaśzalotyhrabiegojeszczeprzedkolacją.Napewno
przedpójściemspaćudacisięskłonićdooświadczynktóregośztychnieszczęsnychdoktorków.
NajlepszekoneksjemaBitts;jestdrugimsynemwicehrabiego,albojakośtak.

Znowusięzaśmiała.Poczułniepokój,bojejśmiechzacząłmusięniezwyklepodobać.Naprawdębyła
niebezpiecznąkobietą.

DrzwiotworzyłysięznowuiPrufrockwprowadziłtrzechmłodychlekarzy,którzyzawracaliPiersowi
głowępodpozoremstudiowaniamedycyny.

-Penders,KibblesiBitts-przedstawiłich,wskazująckażdegoskinieniemgłowy.-Kibblestojedyny
spośródnich,którymamózgwporządku.Bittstoszlachcic,więcniemiałpokimodziedziczyćrozumu.A
Penderssiępowoliuczyitojestdobryznak,bogorzejjużbyćniemogło.Panowie,otopannaThrynne,
mojanarzeczona.

Posłałaimtenpatentowanyuśmiech,którymijegowcześniejpotraktowała.Rozpłynęlisięjakmasłona
słońcu,aPendersnawettrochęsięzachwiałnanogach.

-Bądźmężczyzną-napomniałgoPierś,wymierzająckuksańca.-Widywałeśjużchybawżyciupiękne
kobiety,prawda?

-Bardzomimiłopoznać-wygłosiłformułkęKibblesiskłoniłsiętaknisko,żeomałocosięnie
przewrócił.

DrzwiotworzyłysięponownieiPrufrockzaanonsował:

-KsiążęWindebank.MarkizLatourdePAffitte.

Pierśoparłsięokredens,ciekaw,jakjegonarzeczonaporadzisobiezroląjedynejkobietywsalonie.
Spojrzeniemostrzegłojca,żebytrzymałsięzdala,astarszypanusłuchał,podszedłdooknaizaczął
spoglądaćnamorze.

Linnetmiaławięcustóptylkoczterechadoratorów.NawetSébastien,któryzdaniemPiersamiałswój
rozum,zachowywałsię,jakbygozeszczętempostradał.

LinnetzaśmiałasiętymswoimgardłowymtonemiSébastienprzysunąłsiędoniej,aoczyzalśniłymu
takimblaskiem,jakiPierświdywałwcześniejtylkonasalioperacyjnej.

Kuswemukompletnemuzdumieniupoczuł,żemaochotęwarknąć.Tozazdrość,postawiłszybką
diagnozę.Adotegosyndrompsaogrodnika.Samjejniechcę,alenikomuinnemuteżniepozwolę
pobawićsięmojąślicznąnowązabawką.

Odsunąłsięwięcodkredensuipokuśtykałwstronęukochanegorodziciela.Musiałwkońcusięztym
uporać.Niemożeprzecieżgościćgopodswoimdachemijednocześniekompletnieignorować.

Książęodwróciłsięistałbiernie,jakbyczekałnauderzenie.Tobyłopoprostuokropne.

-Myślałem,żezawarliśmyumowę-zacząłPierś.Książękiwnąłgłową.

-Złamałemją.

-Miałeśsiędomnieniezbliżać.Wzamianzatozgodziłemsię,żeumieściszswoichszpiegówwmoim
domu...

Ojciecchciałcośpowiedzieć,alePierśuniósłdłoń.

-Przestańtraktowaćmniejakidiotę.Prufrocksamnieprzedarłsięprzeznaszewalijskiebezdroża.
Zastanawiamsię,czynieobniżyćmupensji,boprzecieżtyteżmupłacisz.

Milczenie.

Pierśprzesunąłspojrzeniempojegopostaci.Niewiedziećczemu,obrażanieojcaprzestałogobawić.
Nienawidziłgoodtylulat...Ateraz,gdyspotkalisiętwarząwtwarz,zezdumieniemstwierdził,żetopo
prostuzwyczajnyczłowiek.

-Rozumiem,żeskończyłeśzopium-powiedział.Jakolekarz,byłtegopewny.Oznakiuzależnieniaznał
napamięć,zanimjeszczezacząłstudiowaćmedycynę;obserwowałjezkolanmatki.Uwłasnegoojca.

-Dwanaścielattemu.Jaksięczujematka?

-Pewniewiesz,żejejmążzostałściętypodczasrewolucji.Lubiłago.

Skinieniegłową.

-Oczywiście,żewiesz.Wjejdomuteżpewnieutrzymujeszszpiegów.

-Dobrzezrobiłeś,żewywiozłeśjązFrancji.-Książęnawetniepróbowałzaprzeczać.-Niepodobami
sięto,cotamsięterazdzieje.

-TopomysłSebastiena-odparłPierś.-Janiezawracałemsobietymgłowy.Toonmiesiąctemu
wywiózłobienaszematkizagranicę,apotemsampojawiłsiętutaj.

-Ja...jazostanętuażdotwojegoślubu,apotemdamcispokój.-Książęskłoniłsięnerwowo.

Pierśzastanowiłsię,czypowiedziećmuotym,żerezygnujeześlubu,alepostanowiłsięwstrzymać.To
niebyłasprawajegoojca,choćprzecieżdostarczyłmupannęmłodą.Spojrzałnaniąprzezramię.
UśmiechałasięwłaśniedoSeba.

-Jestcudowna-powiedziałksiążęzdumą.

-Nawetlepiej,poczęłaprzecieżdzieciakakrólewskiejkrwi-odparłPierś,przechodzącdosedna
sprawy.-Zrobiłeścałkiemniezłyinteres:żonaidziecko.Dwawjednym.Jakżeuroczo.

-KsiążęAugustmanieodpartyurokdlakobiet,szczególnietakmłodychipięknychjakpannaThrynne.
Alenawypadek,gdybyśsięniepokoił,onagoniekocha.Wiem,bopytałem.

Piersomałocosięnieroześmiał.Nie,Linnetniebyławksięciuzakochana.Byłapodtymwzględem
trochępodobnadoniego.Możliwe,żeionanigdyniezaznategokłopotliwegouczucia.

-Ajeśliurodzidziewczynkę?Wdalszymciąguniebędzieszmiałnastępcy.

-Zobacz,ilusynówmanaszkról-odpowiedziałojciec.-Jestdużaszansa,żetobędziechłopak.Anawet
jeśliurodzidziewczynkę,twojączęśćmajątkumożedziedziczyćpotomekdowolnejpłci,amójprawnik
twierdzi,żeczęśćmojegoteżmożnabędziewtensposóbzapisać.Małanieodziedziczytytułu,ale
dostaniewiększączęśćdóbr.

-Nocóż,wtakimraziepójdędoniej,zanimSebastienporwiemijądoFrancji-odparłPiers,wiedząc,
żezbytszybkoprzerywarozmowę.Niemógłjużdłużejznieśćtęsknegospojrzeniaoczustarego

człowieka.

Ojciecściągnąłbrwi.

-LAffittetotwójkuzyn.Przecieżnieskradniecinarzeczonej.

-Toprawda,jesteśmykuzynami.Alespójrz,tato-powiedziałtoostatniesłowozprzekąsem-nakobietę,
którądlamniekupiłeś.NiematakichwieluweFrancjianinawetwAnglii.

-Toprawda-odparłojciec.-1niechodziosamąurodę.PierśpowoliobróciłwzroknaLinnet.Bez
wątpieniabyłapięknością,alejejurodaniepotrafiłaprzysłonićbłyskuinteligencjiwoczach.Jego
zdaniem,cieńcynizmuwgłosieprzydawałjejjeszczewdzięku...byłapołączeniemAfrodytyzAteną.

-Idź.-Ojciecgwałtowniemachnąłręką.-Udawaj,żemnietuniema.Niemusiszsiępatyczkować.

PierśprzeszedłprzezsaloniwłączyłsiędorozmowyLinnetzkuzynem.

-Mojanarzeczono-warknął,rzucającSebastienowiznaczącespojrzenie.

FrancuzuśmiechnąłsiędoLinnetztymswoimgalijskimwdziękiem,zktórymsiębezwstydnieobnosił.

-Niewolałabyśraczejwyjśćzamnie?Pierśjestnieznośnyjaksamszatan.Mieszkamznimodlat,więc
wiem.

LinnetzmierzyłaSébastienatakimspojrzeniem,jakbypoważnierozważałajegopropozycję,aPierś
nabrałnagłejochoty,bystrzelićkuzynawszczękę.

Cosięzemnądzieje,dodiabła,pomyślał.Dawnojużpostanowiłem,żelepiejmibędziesamemu.Nie
będęsięmusiałnikimprzejmować.

-Rzeczywiście,wybierzraczejjego.-Zmusiłsiędowypowiedzeniatychsłów.-Jestsympatyczniejszy.
Alejamamwięcejpieniędzy.

Sébastienwzruszyłramionami.

-Mojemajątkizostałyskonfiskowane.Alemimotojestemwystarczającobogaty.

-Natyle,żebyubieraćsięjakpajac-dokuczyłmuPierś.-Podobnomiałeśdziśzająćsięjakąśamputacją.

-Jużskończyłem.

-Cotywłaściwieodcinaszludziom?-zainteresowałasięLinnet.

-Ręceinogi-odpowiedziałSébastien.

-Mógłzostaćdrwalem,alewybrałłatwiejsząrobotę-włączyłsięPierś.

-Myślałam,żeprzecinaszludziodgórydodołu-powiedziała.Niewyglądałanaprzerażonąalbopełną
obrzydzenia,wodróżnieniuodwszystkichinnychmłodychdam,którePierśmiałokazjępoznać.

-Zadużeryzykozakażenia-wyjaśniłSébastien.

Jużotwierałusta,pewniepoto,żebyuraczyćjąkrwawymiopowieściamiozgonachnastole
operacyjnym,alePrufrockwezwałwszystkichnakolację.PrzystoleLinnetposadzonopoprawejstronie
Piersa,aSébastien,dziękiBogu,zostałzesłanynadrugikoniecstołu,obokksięcia.

-Miałaśszczęście,żezadzwonilinakolację-powiedziałPierśdoniej.-Mójkuzynzanudziłbycię
historiamiozakażeniachiśmierci.

-Tobardzomiło,żezapewniłeśmitowarzystwomarkizadoflirtu,tymbardziej,żeprawdopodobnie
niedługozamieszkamnakontynencie.

-Będzieszmusiaławyjechaćzkraju?Zpowodutegonieistniejącegodziecka?

Wzruszyłaramionami.

-Ślubztobąbyłgenialnympomysłemmojejciotki,żebyzapobiecnieuchronnejkatastrofie.

Prawdziwydżentelmenpewniezareagowałbynatesłowanatychmiastowymioświadczynami.Pierś
natomiastskwitowałjemilczeniem.

-Życzypanisobiewina?-PrufrocknachyliłsięnadLinnettak,żezapuszczałżurawiaprostowjej
dekolt.

-Zjeżdżajstąd-warknąłPierś.-Toprywatnarozmowa.KiedysięożenięzLinnet,będzieszmusiał
zacząćsięzachowywaćjakprawdziwylokaj.Niemożeszwpadaćnieproszonydomałżeńskiejłożnicy,
niemówiącjużopodsłuchiwaniumałżeńskichzwierzeń.

-Jakpansobieżyczy-odparłPrufrockiodpłynął,nieoglądającsięzasiebie.

-Chybazraniłeśjegouczucia-stwierdziłaLinnetidodała:-Dziwnytentwójmajordomus.

-Toszpiegmojegoojca-wyjaśniłPierś.-Prufrockaniestaćnazranioneuczucia,bopobierapensjęod
dwóchpryncypałów.Słuchaj,jutroranopójdziemypopływać.

Zanimzdążyłaodpowiedzieć,dodał:

-Jeślizanurkujesziutoniesz,ludziezacznąplotkować.Powiedzą,żecięspecjalnieutopiłem,żebymieć
frajdępodczassekcjizwłok.

Linnetzmarszczyłanosek.

-Aktoinnynauczyciępływać,jaknieja?Chociażobawiamsię,żeitakniedaszsobieradywwodzie.
Jaktylkopoczujeszwodę,zacznieszpiszczećiuciekaćzpowrotemdozamku.

-Tonieprzyzwoite.Pierśprzewróciłoczyma.

-Jaknamłodądamę,któraostatniozadawałasięzksięciemkrwi,jesteśokropniepruderyjna.Nie
zagrożętwojejcnocie.Pozatympójdziemytamwcześnierano,kiedytwojaprzyzwoitkabędziejeszcze

smaczniespała.Nie,czekaj!

Typrzecieżniemaszprzyzwoitki!

Uśmiechnęła,się,nietymcudownymuśmiechemzdołeczka-mi,którysłużyłjejdomanipulowania
wszystkimityminieszczęsnymigamoniami,aleukradkowym,prawietajemnymuśmieszkiem.Tylkolekkie
wygięciekącikówustiradośćlśniącawoczach.

-Dobra-powiedział,wstającodstołu.

-Przecieżjeszczeniebyłodrugiegodania...

-Alepacjencikonająnapiętrze-rzuciłiuciekł.Odpatrzeniawteoczyzacząłtracićgłowę.

Trzebabyłozastosowaćstrategicznyodwrót.Przecieżniezamierzałsiężenić.Nigdywżyciu.

9

Linnetpołożyłasiędołóżka,mającprzedoczymagłębokązmarszczkęmiędzybrwiamiPiersa.Czy
pojawiłasiętamzpowodunieustannegobólu,czyteżprzeztenjegookropnycharakter?Wbrew
zdrowemurozsądkowicośwtychdzikichoczachibolesnymgrymasieustkazałojejdrażnićsięztym
mężczyzną,rozśmieszaćgoibudzićjegozainteresowanie.

Cozaabsurd.Widaćbyłowyraźnie,żePierśpostanowiłprzejśćprzezżyciesamotnieiniewracałjuż
więcejdotegotematu.

Ajednakwciążmyślałaotychbrwiachizasnęła,mającprzedoczymatwarzPiersa,którąśmiech
wygładziłzezmarszczekbólu.Piersa,któryniebyłPiersem.

Obudziłasię,widzącnadsobąwłaśnieowązmarszczkę.

-ChrystePanie-warknął.-Nawetniedrgnęłaś,kiedywszedłemdotwojejsypialni,stukająclaską.
Odzywamsiędociebieraz

idrugi,atydalejleżyszjakdługaztymswoimuśmieszkiemnatwarzy.

-Któragodzina?-mruknęła,odsuwającwłosyztwarzy.

-Właśnieświta.

Usiadłnaskrajułóżka,jakbyprzyjaźnilisięodniepamiętnychczasów.

-Nogamniebolijakjasnacholera,więcczymożeszsięuprzejmieogarnąć,żebyśmymogliwreszcie
pójśćpopływać?Tylkowtensposóbmogęuporaćsięzbólem.

-Popływać...-powiedziałaiprzeturlałasięnabok,opierającpoliczeknadłoni.-Naprawdęmyślisz,że
będęztobąpływać?

Wbiłpalcewudo.

-Pośpieszsię.Słońcejużwstaje.

-Naprawdęciętakboli?

-Masażpomaga-powiedział.Miaławrażenie,żecedzisłowaprzezzaciśniętezęby.-Ładniepachniesz.

-Towiciokrzew-odparła,zadowolonazkomplementu.Powolizaczęłasiębudzić.-Wieszco,chybanie
powinieneśwchodzićdomojejsypialni.

-Dlaczegonie?Jeślinasnakryją,tonajwyżejbędziemymusieliwziąćślub,nicgorszegosięniezdarzy.
Zresztąitakmamytozrobić.Pozatym,wtychokolicznościach...-Wzruszyłramionami.

Pomyślała,żeowe„okoliczności"toprawdopodobnieutrataprzezniegomęskiejpotencji.Miałrację-

niktniepowie,żeimpotentzrujnowałjejreputację.Przeturlałasięnaplecyiprzeciągnęłarozkosznie.

-Właściwie,tonawetzabawne-powiedziała.

-Cotakiego?Mężczyznawtwojejsypialni?Ztwojąreputacjąprzysiągłbym,żetodlaciebie
codzienność.

-Twojareputacjaskłaniałamniedosądu,żejesteśbystry,więczaskoczeniejestobustronne.-Usiadłana
łóżkuobokniego.

-Iluichrzeczywiściebyło?-spytałzciekawością.

-Anijednego.Nawetdomniemanegoojcamojegonieistniejącegodziecka.Szczerzemówiąc,nielubię
byćsamnasam

zmężczyznami.Kiedytylkosiętrochęodprężyszizaczynasięrobiemiło,mężczyznanatychmiastsięna
ciebierzuca.

-Niedanemibyłotegodoświadczyć-odparłsucho.-Możebyssięubrała?Obiecuję,żesięnaciebie
nierzucę.

-Pocotenpośpiech?

-Bojestwysokawoda.Basensięnapełnił,asłońcewłaśniewstało.Najlepszaporanapływanie,słowo
daję.

-Niezamierzamsięrozbierać.Znowuwzruszyłramionami.

-Jakwolisz.Tylkopamiętaj,żejeśliwejdzieszdowodywsukni,niebędęnurkował,żebywyciągnąćcię
zdna.

-Włożękoszulkę-postanowiła,czując,żeogarniająpodniecenie.-Tytezbędzieszmusiałmiećcośna
sobie.

-Mogębyćwgatkach,jeślicibardzozależy-powiedział,zupełnieniezainteresowanytematem.

Linnetukryłasięzaparawanemwkąciepokoju,zachwyconatym,jakdobrzesięczujewobecności
Piersa.

Wiedziała,żeniebędziesięrwałdocałowania,nierzucisięnakolanaalbo-cobyłobynajgorsze-nie
stracinadsobąkontroliiniezaczniejejobłapiaćTobyłowspaniałe.

-Wieszco-odezwałasięzzaparawanu,nakładającprzezgłowęporannąsuknię.-Niechcęcięstraszyć,
alezprzyjemnościąwyszłabymzamążzakogośtakiegojakty.

Mruknąłcośpodnosem.

-Tyjedennieśliniszsięnamójwidok-wyjaśniła.-Wiemżeniezacznieszoblizywaćsięoduchado
uchaiodgrywaćCzerwonegoKapturka.

-Chybapowinienembyćwroliwilka,aniemałejdziewczynki!

-Wiesz,ocomichodzi.-Wyjrzałazzaparawanu.-Czymógłbyśmipomóczapiąćsukniędokońca?Nie
sądziłam,żetaktrudnojestubieraćsiębezpokojówki.-Odwróciłasię,żebyzapiąłguziki.Znowu
ogarnęłojąnieznaneprzedtempoczuciewolności

-Niktminiemówił,żeutratareputacjitotakafrajda-powiedziaławesoło.-Wogólesięnieboję,że
zerwieszzemnietęsuknię

-Mamwrażenie,żeutratareputacjitoznacznielepszazabawaniżto,coterazrobimy.Czytyzawszetyle
gadasz?-

warknął.-Zabierajmysięjużstąd,nalitośćboską.

PodrodzePierśprzekręciłpoprzeczkęnasłupku,potemwyszlizzazakrętuispojrzeliprzedsiebie.

Morzebyłodziśbardziejbłękitne.Abasenwyglądałjakidealnieutrzymanytrawnik,tyleżeodbijałosię
wnimbłękitneniebo.Promieniesłońcapadałyzukosanawodę,ślizgającsięponiewielkichfalkach,
powstającychprzyskalnejścianie,oddzielającejbasenodmorza.

-Jaktupięknie-wykrzyknęłaLinnet.

-Otejporzewodajestzimnajakcyckiczarownicy-stwierdziłPierśizdjąłsurdut.Linnetzmusiłasię,
bypatrzećnawodę.Niepowinnasięnaniegogapić,ponieważon,naturalnie,nawetnaniąniespojrzy.
Alejużpochwilijejwzrokmimowolipowędrowałkuniemu.

Zdjąłkoszulę.Zdjął.Koszulę.Byławtowarzystwieprawienagiegomężczyzny.Niewtakiejsytuacji,
jakąsugerowałytesłowa,alezawsze...Pierśbyłnaprawdęprzystojny.Porazpierwszywżyciumusiała
przyznać,żematkamiałarację,przynajmniejwtychsprawach.Jegomięśnie...

Odwróciłsiętyłemiwtedyzobaczyłapotężneramiona,iszczupłątalię,i...

Zdejmowałbuty!

Linnetniepotrafiłaodwrócićwzroku.Cogorsza,jakiścichygłosikwjejgłowiezacząłopowiadać,co
widzi,zupełniejaknarratorpowieści.Pochyliłsię...Tak!Zarazściągniespodnie...Zsuwajezbioder.
Hm...jegopośladki...

-tugłosikniecosięzakrztu-sił-sątakieinne.Inneniżmoje.Umięśnione.I...-Znowuprzerwa...-Czy
onsięterazodwróci?

-Docholery,mówiłemciprzecież,żebędęwgatkach!

NatemrukliwesłowaLinnetpodskoczyła,jakbyktośwypaliłjejnadgłowązpistoletu.Trzebaszybko
oprzytomnieć.Na

szczęście,onbyłniesprawny.Aonagapiłasięnaniegobezwstydnie...jakbybyławtymzamtuzie,o
którymopowiadałajejciotka.

Cóżzniejzaokropnaosoba.Wręczperwersyjna.

Zsunęłapantofelki,nierozwiązująckokard,zwinęłapończochy.Postanowiłamyślećotympływaniujako
kąpielizkimśzrodzeństwa.Normalnarzecz.Pozatymonabędziewkoszulce,aonwgatkach.Spojrzała
naniegoukradkiem.

Byłybiałeichybazasłaniałytomiejsce.

-Możeszmipomóczguzikami?-zawołała.

Stanąłztyłu.Miaławrażenie,żeskórapłonieodjegodotyku.Gdybytowyczuł,umarłabychybaze
wstydu.

-Powiedzmi,jaksiępływa?-wykrztusiła.-Czymamwskoczyćdowody,apotemsamabędęwiedziała,
corobić?

-Pokażęci-powiedział.-Pamiętaj,wodabędziezimna.Zanurzyszczubkipalcówizarazzwiejeszdo
zamku.

Zanic.Wtymmomenciewszystko,cozimne,wydałojejsięmilewidziane.Cośdziwnegostałosięz
temperaturąjejciała,miaławrażenie,żecałajestczerwonajakburak.Ajednocześniesiętrzęsła.

-Toco,mamodrazuwskoczyć?

Zacząłcośmówićwodpowiedzi,aleonajużbyłanapłaskiejskałce,którąpokazałjejpoprzedniego
dnia.Odbiłasięiskoczyładowody.Przezchwilęczułapędpowietrza,odktóregozakręciłojejsięw
głowie.Koszulkafrunęładogóryinagle-oBoże!-nigdywżyciunieczułatakiegozimna.Otoczyłoją
całą,gdyszłanadno.Miaławrażenie,żezanurzasięwlodzie,zamarzaażdoszpikukości.

Wchwilępóźniejmocneramięobjęłojąwtaliiipoczułaruchwodywprzeciwnymkierunku.Wynurzyła
sięnapowierzchnię,kompletnieoszołomiona,iwciągnęławpłucahaustpowietrza,niedowierzając,że
wciążjeszczeżyje.

-Tywariatko!-krzyknąłPierś.Awięcjednakżyła.Przynajmniejczęściowo,bonigdywżyciuniebyło
jejtakzimno.

Jedynąciepłąrzecząnacałymświeciebyłotociałotużobokniej.

-Straszniemiz-zimno-wyjąkała,obejmującgozaszyjęiprzywierającdoniegocałymciałem.Zrobiło
jejsięprzyjemnie.Znowucośkrzyczał,alewuszachmiałapełnowodyimezadobrzegosłyszała.
Otoczyłajegociałonogamiiramionami.Ontakżejąobejmowałramieniem.

Naglezrozumiała,codoniejwołał.

-Zaniccięniepuszczę-odpowiedziała,otrząsającztwarzymokrewłosy,boniezamierzałagopuszczać
nawetnachwilę.-Zamarznę.Albosięutopię.Atyjesteśtakiciepły.

-Mieliśmypływać,pamiętasz?-wysyczałprzezzaciśniętezęby.Pewnieteżmubyłozimno.Chociaż
powinienbyćdotego

przyzwyczajony.

-T-tak,wiem,żemamypływać-ztrudemwystękała.-Powiedzmi,jaktosięrobi,tosięzastanowię.

Prawdęmówiąc,niezamierzałagopuścićaninachwilę,azdo

wyjściazbasenu.

Pierśbezlitośnieodsunąłjąodsiebie.Westchnęłaurywanie,boznowuzrobiłojejsięzimno.Zadzwoniła
zębami.

-Najpierwnauczsięunosićnawodzie-warknął.Wjegogłosiebrzmiaładziwnieponuranuta.

Przyszłojejtobeztrudu.

-Terazsobiespokojnieumrę,prawda?-powiedziała,zanurzonawlodowatejwodzie,dzwoniączębami
jakkastametami.

-Chybapowinnaśjużwyjść-stwierdziłzdesperowany.

-A-alenajpierwmnierozgrzej-poprosiła.

Zakląłpodnosemiprzyciągnąłjądosiebie.Byłotaksamocudowniejakprzedtem.Westchnęłazulgą,
oparłagłowęnajegoramieniuipozwoliła,bywniknęłowniąciepłozjegociała,rozgrzanegojak
palenisko.Wsekundępóźniejmocneramionaotoczyły,ąwtaliiiposadziłynaobramowaniubasenu.
Podniosłastopynadwodę.

-Ręcznikisątam-mruknął.

Spojrzałananiegozgóry.Byłatakoszołomiona,zezpoczątkuniezrozumiała,copowiedział.Pierśczuł
sięwwodziejakwswoimżywiole.Patrzyła,jakobracasięjakfryga,odbijaodskalnejścianyiwynurza
wpołowiebasenu.Taflęwodyprzecięłanajpierwjedna,apotemdrugarękaijużbyłnadrugimkońcu,
zostawiającspienionyśladnapowierzchni.

Naskaleleżałytrzyręczniki.Dygocąc,owinęłasięjednym,potemwzięładrugiizawinęławeńwłosy.
Wróciłanaskałęipatrzyła,jakPierśprzecinawodę,pokonującjednądługośćbasenuzadrugą.
Wyglądałonato,żenieprędkoprzestanie,więcposzłapotrzeciręcznik,usiadłanaobramowaniuiotuliła
nimstopy.

Siedziałatak,zawiniętawręcznikipoczubeknosa,ipatrzyłanaszerokieramionaiplecyPiersa,który
niestrudzeniepływałdalej.

Porannepromieniesłońcapowoliogrzewałyjejowinięteręcznikamiciało.PaniHutchinschyba
zemdlałabynatenwidok.Zemdlała?Dostałabyapopleksji.Niédość,żeLinnetsiedziałanadsamąwodą,
ubranawyłączniewmokrąkoszulkę,tojeszczeledwienawyciągnięcieramieniaodniejpływałnagi
mężczyzna.

Wtejsytuacjikilkapiegównaprawdęniemiałoznaczenia,więcprzechyliłagłowędotyłuichłonęła
słoneczneciepło,rozkoszującsiębłękitemniebanadgłową.Byłotakwysoko,żeniepotrafiłasobie

wyobrazić,gdziesiękończy.Gdzieśtamleniwiekrążyłjakiśmorskiptak.Pewniewypatrywałryb.

Pierśdotknąłobramowania.Pięćdziesiątybasen.Niezatrzymałsię-zawróciłipopłynąłdalej.Jego
ciałomusiałouporaćsięzgorączkowąenergią,którejnaturęmógłzłatwościąokreślićkażdylaikbez
medycznegowykształcenia.

Sześćdziesiątdługości.Byłwyczerpany,alewciążczuł,jakpodskórąpulsujewrzącalawa.

Wkońcuwyszedłnabrzegijegooczynatychmiastpobiegływjejstronę.Odrzuciłagłowędotyłu,ajej
szyjalśniłakremowąbieląwpromieniachsłońca.Ręcznikzsunąłsięzrudychloków,któreodcinałysię
odbiałegopłótna.

Ledwiezdążyłdojśćdosiebie,przeciągnęłasięiotworzyłaoczy.

-Przepraszam,żecięomałoconieutopiłam-powiedziała,posyłającmutensekretnyuśmieszek,który
takgo...

Którytakmusiępodobał.

-Naprawdęniechciałam-tłumaczyłasiędalej.-Tylkożetybyłeśowielecieplejszyodemnie.

Zwłaszczakiedytuliłosiędoniegotocudowne,kobiececiało,przywierająctakmocno,jakwodorosty
dookrętowejliny.

-Terazjestcijużchybacieplej-zauważył,słyszącswójszorstkigłos.Naszczęście,onanigdynie
odgadnie,skądtazłość.Bogudziękizatęokropnąreputację.

Zamrugała.

-Ojej,niemaszczymsięwytrzeć!Pewniejestcistraszniezimno.

Wstałaniezgrabnieiwtedywszystkieręcznikiopadłynaziemię.

Świętokradztwembyłobynazwaćtepiersigruczołamimlecznymi.Byłycudowne,wydatne,prężne...
Mokrakoszulkastałasięzupełnieprzezroczysta.Przykleiłasiędojejudidopięknego,ciemnegotrójkąta
międzynogami.

-Proszę,weźten-stwierdziła.Rzuciłamuręcznik.Jakośgozłapałipośpiesznieowinąłsięwpasie.

-Wieszco?-Spojrzałananiego,anajejpoliczkachpojawiłsięlekkirumieniec.

-Cotakiego?-odparł,układającsobiedyskretnietoiowoimocniejobwiązującsięręcznikiem.

-Jesteślekarzem,więcpewniebędzieszsięśmiał,alemojamatkapowiedziałamikiedyś,że...

-Żeco?-Zawszepotrafiłpanowaćnadswoimciałem.Zawsze.Tobyłpoprostuprzypadek.

-Powiedziała,żemężczyznomzwisa.

-Zwisa?-powtórzył.Jeślipopatrzyprostowjejtwarz,niebędziewidziałtejkoszulki,przyklejonejdo
piesiidobioder.Niebędziemyślałostrasznymgłodzie,któryzapłonąłnaglewlędźwiach.Totylko
popędbiologiczny,nicponadto.

-Żezwisa-powtórzyłaizachichotała.-Zprzodu.Aletobieniezwisa,prawda?-Machnęłarękąw
kierunkuokolicyjegopasa.-Niekrępujecię,żetomówię,prawda?Wydawałomisiętotakieokropne,
żecośtamzwisa.Ale...aleuciebienicniezwisa.Uciebiestoi.

Niewytrzyma!iwybuchnąłśmiechem.

Zawtórowałamu.

-Tak,wiem-powiedziała.-Głuptaszemnie.Pierśzacząłmiećniepokojącewrażenie,żezichdwojga
ktoinnyjestgłuptasem.

10

Linnetprzezgodzinęmoczyłasięwciepłejkąpieli,popijającgorącączekoladęikończącczytaćCamillę
piórapannyFannyBurney.Gdyskończyłasięigorącawoda,iksiążka,wyszłazwanny.

-Ciekawe,czytujestbiblioteka-powiedziaładoswojejpokojówkiElizy.-Zabrałamzesobątylkopięć
książekiwszystkieprzeczytałampodrodze.

-Aniemożepaniprzeczytaćichjeszczeraz?-spytałaEliza,podającjejręcznik.-Tookropne
marnotrawstwo,oglądaćjetylkoraz.Lepiejkupićsobiewstążkę,bomożnajejużywaćbezkońca.

-Tęchybarzeczywiścieprzeczytamporazdrugi-LinnetkiwnęłagłowąwstronęCamilli.-Była
całkiemniezła.

PannęButterworthiszalonegobaronaczytałamjużdwarazy.Awłaściwienawettrzy.

Usiadłaprzytoaletce.

-Dziwne,żepannatyleczyta-powiedziałaEliza,zabierającsiędoczesaniajejmokrychwłosów.-
Szkoda,żepanowiewLondynieniewiedzieli,żezpannytakamądrala!

-Acotozaróżnica?Elizawydęławargi.

-Niktnielubi,kiedykobietamarozumdłuższyniżwłosy,alezdrugiejstronydamyztowarzystwanie
czytajątyle,copanna.

Możebytotrochęotrzeźwiłotychwszystkichbałwanów,cotakgadali,żeksiążęsięzpannązabawił.

-Wątpię-odparłaLinnet.-Obawiamsię,żedzieckokrólewskiejkrwitociekawszytematniżmoje
lektury.

-Onimajątubibliotekę.PanPrufrockwspominałmiotymwczorajprzykolacji.

-Wygodniewamtu?-Ojciec,czującwyrzutysumienia,żesamzniąniejedziedoWalii,wyprawiłLinnet
nietylkozElizą,aledałjejtakżedoobsługiczterechlokai,dwóchstangretówijeszczechłopcana
posyłki.

-Bardzo,proszępanienki.Mieszkamywzachodnimskrzydle,razemzchorymi,coumierająnaterakii
innechoróbska.Zabronilinamchodzićdowschodniego,botamleżąróżnizarażeni.Imożnacośodnich
złapać.W

każdymskrzydlejestosobnagospodyniijeszczezarządcazamku.Wczorajwnocyktośtakstrasznie
jęczał,żebałamsię,żeniezasnę,alewkońcuprzestał.PanPrufrockmówi,żejeślitosiępowtórzy,to
mamsięposkarżyćionigouciszą.

-Jakimnibysposobem?Bodomyślamsię,żejęczałzbólu,prawda?

-Pewniedadząmujakieślekarstwo.Możepanienkaposiedziprzedkominkiem,ażjejwyschnąwłosy?

Linnetjęknęła.

-Niechcę,boniemamcoczytać.Mogłabyśskoczyćdotejbibliotekiimicośprzynieść?

-Poproszęlokaja,żebypowiedział,gdzietojest.Jedenjestcałkiemprzystojny,tylkostrasznieśmiesznie
sięnazywa.

Wczorajmiopowiadał,jakdoktorgostraszył,żemuutniegłowęibędziepatrzył,czyonpotembędzie
mógłchodzić.

Wdziesięćminutbyłajużzpowrotem,zestosemksiążekpodpachą.

-Straszniedużoichtamjest-wysapała.-Tylkożeniemogłamznaleźćnicpodobnegodotychpowieści,
copanienkalubiczytać.

Książkirzeczywiścieniecosięróżniłysięodjejzwykłychlektur,alezdesperowanaczytelniczkanie
cofniesięprzedniczym.

-Wiedziałaś,żepozjedzeniumelonaznikaopuchlizna?-spytałaElizęjakiśczaspotem.

-Naprawdę?Możejaksięktośuderzywpalec,totak.Alenacoinnegochybaniepomaga.Mójtatko
miałokropniespuchniętynosodpicia.Niechpanienkaodłożywreszcietęksiążkę.Trzebawdziaćgorset.

Linnetzniechęciąodłożyłaksiążkę.

-Piszątutakże,żecebulaodświeżaoddech.

-Atojużczystagłupota-stwierdziłaEliza,sznurującgorset,apotemwkładającjejsuknięprzezgłowęi
uważając,byniezburzyćfryzury,którąupięławysokoiozdobiłalśniącymiemaliowanymikwiatuszkami.
Kiedyzaczęłazapinaćguziczki,Linnetznowuzłapałaksiążkę.

-MojaciotkapijemnóstwoeliksiruDaffy'ego,żebynieprzybraćnawadze-powiedziała.-Aonitu
radząduszonypoliczekwołowy.

-Toobrzydliwe-skrzywiłasiępokojówka,aleponamyśledodała:-1pewniedlategodziała.

-Ciekawe,colordMarchantmyśliotychwszystkichcudownycheliksirach-zamyśliłasięLinnet.-
Wieszmoże,gdziegoznaleźć?

-Pewnieotejporzesiedziupacjentów.Niechpanienkastoispokojnie.Jeszczetylkotenostatniguzik.
Gotowe.Mapanienkagodzinędodrugiegośniadania.

Linnetobejrzałasiępospieszniewlustrze,tymrazemzprzoduizboków.

-Dzieciakanicanicniewidać-zaśmiałasięEliza.-Ciekawe,kiedyksiążętozauważy.Podobnoma
fiołanapunkciekrólewskiejrodziny.Całkiemmuodbiło.Będziestrasznierozczarowany,jaksięokaże,
żezpanienkiżadnaladacznica.

Linnetwestchnęła.

-Czysłużbazawszemusiwszystkowiedzieć?

-Tutejsinicniewiedzą-oburzyłasięEliza.-Choćmuszęprzyznać,żepodschodamizaczęłysięjuż
zakłady.PanPrufrock

niejesttakinadętyjaknaszpanTinkle.PanTinklenigdybynacośtakiegoniepozwolił.

-Zakładaciesię,czyjestemwciąży,czynie?

-Skądżeznowu!Mywszyscywiemyprzecież,żekazałapanienkaStubbinsowiobwozićsiępoLondynie
iżadenksiążęsiędopanienkiniedosiadłpodrodze.Zakładidzieoto,czylordMarchantsięwpanience
zakocha.

-Mamnadzieję,żeniepostawiłaśnatowszystkichpieniędzy-stwierdziłaLinnet,kierującsięku
drzwiom.

-Mywszyscyznaszegodomuobstawiamypanienkę.Atutejsistawiająnajegolordowskąmość,wszyscy
codojednego.Bojąsięgojaksamegodiabła.Myślą,żetojakiśodmieniec.

-Ipewniemająpotemuniejedenpowód-przytaknęłaLinnet.-Wkońcupracująuniegonieoddziś.
Przegrasztenzakład,Elizo.Obojeuznaliśmy,żedosiebieniepasujemy.

Elizaodpowiedziałaszerokimuśmiechem.

-Możeniechpanienkapójdziedoniegoipopytaotenmarynowanypoliczek,czycotamtojest?-
PodskoczyłakuLinnetiniecoobciągnęłajejsuknię.-Terazmożepanienkajużiść.

Linnettrafiładoinfirmeriinatrzecimpiętrze,alekiedyzajrzaładośrodka,niezastałatamaniPiersa,ani
żadnegozpozostałychlekarzy.Pacjent,któregopoznaławczoraj,uniósłgłowęipowiedziałcoś,czego
niezrozumiała,więcdoniegopodeszła.

Przypominałtrochępsa-takiegokosmategokundla,którywłóczysiępoulicachzminązarazemżałosnąi
zawadiacką.

-Chybaciębolitawysypka-powiedziała.-Wczorajnassobienieprzedstawili.JestempannaThrynne.

-AjaHammerhock-wykrztusiłpacjent.Rzeczywiściemiałokropniespuchniętyjęzyk.

-Mogęcijakośpomóc?-spytała.-Możeprzynieśćwody?

-Doktormówi,żejemujużnicniepomoże-odezwałsięjakiśgłoszajejplecami.

Odwróciłagłowę.Wsąsiednimłóżkuleżałmałychłopiec.WyglądałnielepiejniżHammerhock-same
kościizęby

-itaksa-

mojakontrochęprzypominałbezdomnego,zaniedbanegokundla.Rozczochranewłosysterczałyna
wszystkiestrony,otaczającbladąbuzię.Drgnęła,zaniepokojona.Toniemożliwe,żebytendzieciakbył
jednymzpacjentówczekającychnaśmierć,októrychwspominałaEliza.

-To,żenicmuniepomoże,nieznaczy,żeniechcemusiępić-stwierdziła.-Jakmasznaimię?

-Gavan-powiedział,opierającsięnałokciu.-Wczorajmówili,żeHammerhockmajakąśtamgorączkę.
Więcpielęgniarkaprzychodzituodczasudoczasu,kładziemumokrąścierkęnatwarzidajemujakieś
leki.

Hammerhockpokiwałgłową.

-Gdzietapielęgniarka?-spytałaLinnet.Szczerzemówiąc,czułasiętrochęnieswojo.

-Poszłaodpocząć-odpowiedziałGavan.-Machandrę,jakzadługosiedziznami,umarlakami.

-Zumarlakami?Tyteżumierasz?Gavanskrzywiłsię.

-Doktormówi,żewszyscykiedyśumrzemy.Hammerhockzacząłsiękrztusićnałóżku.Linnetodwróciła
siędoniego.Pokazałnakubekzwodą,więcpomogłamusięnapić.Położyłsiępotemnawznaki
zamknąłoczy.

Linnetpopatrzyłanapozostałychpacjentów,alewszyscybylinieprzytomni.UsiadłanałóżkuGavana.

-Skądsiętuwziąłeś?

-Mamamnieprzywiozła-powiedział,pochmurniejąc.-1zostawiła.

-Mieszkaciedalekoodzamku?

-Niebardzo.No,alenatargmamybliżej.

-Doktorsiętobązajął-pocieszyłago.-Niedługobędzieszmógłwrócićdodomu.

-Nicztego-odpowiedziałchłopiec.-Niemogę,bojestemchory,atuprzynajmniejmamłóżko,conie?
Więcmamapowiedziała,żemamzostać,bonawetprześcieradłomidali,widzisz?Ijedzenie.Iletylko
zechcę.

Drzwiotworzyłysięcichoiweszłaprzezniegrupkamężczyzn.ZanimLinnetzdążyłasięodwrócić,
dobiegłjąmrukliwygłosPiersa:

-Patrzciepanowie,ktotusiedziipolerujesobieaureolkę.LinnetpatrzyłanaGavana,którywyprostował
sięnałóżkuiuśmiechnąłoduchadoucha.

Pochwiliusłyszałastuklaski.Pierśstanąłpodrugiejstroniełóżka.

-Zadajeszsięzumarlakamialboznoworodkami,co?

-Zjakiminoworodkami?-spytałGavan.-Znasztępanią,doktorze?-dodałnatychmiast,wskazującna

Linnet.

Pierśuniósłbrwi.

-Trochęjąznam.Cooniejmyślisz?Zastanawiamsię,czybysięzniąnieożenić.

Gavanskinąłgłową.

-Tatkomówią...-Zawahałsię.

-Śmiało-zachęciłgoPierś.-Onatylkowyglądajakdama,alewcalejąniejest.

Linnetposłałamugniewnespojrzenie.

-Tatkomówią,żenajlepszekobitymajądużejabłuszka-oznajmiłGavanipopatrzyłprostonabiust
Linnet,więcPierś,oczywiście,zrobiłtosamo.-Bierzją,panie,pókiczas-poradziłdzieciak.-Utykasz,
notomałoktórabędziecięchciała.

NiedbającokrzywąminęLinnet,Pierśpochyliłsię,żebyprzyjrzećsiębliżejomawianymfragmentomjej
anatomii.

-Jesteśpewny?Zawszepodobałymisiębrunetki,takietrochęcygańskiezurody.

Gavanrzuciłmuspojrzeniepełneniesmaku.

-Doktorze,czytysięwogólenieznasznababach?

-Możetrochęmniejodciebie.

-Dziewucha,cowyglądajakCyganka,pewnieniąjest.Więcjakjąsobieweźmieszzaślubną,to
będzieszmusiał

spaćporowach,boonadługowjednymmiejscunieusiedzi.

-Aniemógłbymjejpuścićsamopas?

-Poślubieniewolno-odparłchłopiec.-Ludziesąwtedyzwiązanizesobą.Jakłańcuchem.Takmówi
tatko.

-Jaksiędziśczujesz?-Pierśzmieniłtemat.-Wstawałeśjuż?

-Siostrachciała,żebymsikałdonocnika,notoudałem,żemnietrafił,iobsikałemjejbuta.Powiedziała
żejestemgorszyodszatana,ikazałamiwracaćdołóżka.-Zaśmiałsięjasno,radośnie,jakdzieciw
parku.

-Gdzietasiostra?-spytałaLinnet,podnoszącwzroknaPiersa.-Gavantwierdzi,żemadepresję.

-Zadużotuludziumiera-potwierdziłpogodniechłopiec.

-Pewniepodpijamojąbrandy-stwierdziłPierś.-Teżbymtozrobił,gdybyGavanobsikałmikapcie.

Gavan,powieszmi,jeślisiostraMatyldawtoczysiętupijanajakbela,prawda?

Chłopiecenergiczniepokiwałgłową.

-Lubiszją?-spytałaLinnet.

-Niepozwalamiwstawać.Mówi,żejakwstanę,topołożykogośobcegonamoimłóżku.

Zsąsiedniegołóżkarozległsięzduszonykaszel.Pierśijegoniewielkaświtaprzeszlijużdalej,więc
LinnetpochyliłasiędopanaHammerhocka.

-Tak?

-Nalitośćboską,kobieto,odsuńsięodniego-rozległsięrykzajejplecami.-Możejeszczezaraża,ty
tępaidiotko!

Linnetzlekceważyłagokompletnie,wsłuchującsięwbełkotHammerhocka.

-Tasiostratowiedźma-wykrztusiłwkońcu,ciężkooddychajączwysiłku.

-Naprawdęchceszwyjśćzadoktora?-dopytywałsięGavan.-Wiesz,boonniejestmiły.Ciągle
wyzywaludzi,asiostrateżgoprzezywa.Mówi,żetodiabełwcielony.

Jaknazawołanie,zdrugiegokońcasalirozległsięwściekłyryk.ToPierśzłościłsięnajednegoz
lekarzy.

-Mojamamuśkadałabymuwucho-powiedziałGavan.-Jeślizaniegowyjdziesz,teżbędzieszmusiała
goodczasudoczasunatłuc.

Obojepopatrzylinapotężnąpostaćhrabiego.

-Możeniebyćłatwo-zreflektowałsięchłopiec.

-Racja-zgodziłasięLinnet.-Mówisz,żechciałbyśwstaćzłóżka?

-Niemogę-odparłGavan.-Booddadząmojemiejsce.Straszniedużochorychludzichcetubyć,wiesz?

-Niepozwolęimnato-obiecałaLinnet,widząc,żeHammerhockkiwagłowąnapotwierdzeniesłów
Gavana.-

Chybaszybkosięterazmęczysz,więcmożelokajzaniesiecięnadwór.Pewnieprzedchorobąbyłeś
bardzożywymdzieckiem.

-Wczorajniedałemradydojśćdokibla-stwierdziłGavanzpowątpiewaniem.-Czepiałemsięsiostry
jakpijanypłotu.

-Tookropne-odpowiedziała.-Alejakośsobieztymporadzimy.

Wstałaizadzwoniłanalokaja.Pierśbyłdaleko,dręczyłkolejnegopacjentainiezwróciłuwagi,kiedy

sympatycznymłodylokajNeythenowinąłGavanakocemiwyniósłgozsali.

Linnetruszyłazanimi.

-Dokądidziemy,panienko?-spytałNeythenprzezramię.

-Nadbasen-powiedziała.

-Cototakiegobasen?-zaciekawiłsięGavan.Oczybłyszczałymuzpodniecenia.-Jakaśsadzawkadla
ryb?Kiedyśtakąwidziałem.Ja...

Gadałnieprzerwanie,gdyschodziliposchodachiszliścieżką.Zamilkłdopiero,gdyznaleźlisięnad
basenem,itotylkodlatego,żeotworzyłszerokobuzięzezdziwienia.

-Pięknietu,prawda?-powiedziałaLinnetzuśmiechem.-Neythen,czymożeszgoposadzićnatym
płaskimkamieniu?

-Aleogromniasty-wykrzyknąłchłopiec.Linnetspostrzegła,żewpatrujesięwocean.-Niewiedziałem,
żejestażtaki.Całatawoda...Gdzieonatakpłynie?

-Odpływaipotemwraca-wyjaśniłaLinnet.Siedzieliwetrójkę,wpatrującsięwfale.

-Ilemaszlat,Gavan?-spytała.

-Sześćitrzyćwierci-odpowiedział.-Widzisz,jakąścieżkęrobisłońcenatychfalach?

Rzeczywiście,złocistasmugawiodławdalażpohoryzont.

-Wyglądajakdroga-powiedziałGavan.-Topewnietadrogadonieba,októrejmówiłamimamuśka.

Neythenpoprawiłsięnakamieniu.

-Musiszjużwracaćdopracy?-spytałagoLinnet.

-PanPrufrockniebędziesięgniewał.Toporządnyczłowiek-odparłNeytheniściślejowinąłGavana
kocem.

-Tylkożejachybaniepójdędonieba-stwierdziłchłopiec.Niewyglądałnazaniepokojonegotą
perspektywą.

-Oczywiście,żepójdziesz-odpartaLinnet.-Alenieodrazu.

-Pewnieniewpuszczajątych,coniewierząwtewszystkieozdóbki.Harfy,chmurkiitakdalej.

-Wcalenietrzebawniewierzyć-zapewniłagostanowczoLinnet.-Drzwidoniebasamewiedzą,kiedy
sięmająotworzyć.

Popatrzyłanachłopca.Czynaprawdęumierałnajakąśokropnąchorobę?Sercejejpękałonasamąmyśl
otym.

Gavanwestchnął.

-Sątujakieśpsy?-zapytał.LinnetpopatrzyłanaNeythena.

-Wstajnijestpies.Starykundel,którydonikogonienależy.

-Toznaczy,żemożebyćmój-ucieszyłsięGavan.-Mójbratmapsa,alejaniemamtakiego,cobybył
mójnazawsze.

Wyraźnieniemiałochotynadalszefilozoficznerozważanianatematżyciapośmierci.

-Chodźmytam!-zawołał.

-Pielęgniarkabędziesięociebiemartwić-upomniałagoLinnet.

AleGavanprzekonałją,żepielęgniarkapewnienawetniezauważyjegonieobecności,anawetjeśli,to
tylkosięucieszy.

-Mówi,żejestemjakzadrawboku-wyjaśnił.-Proszę,możemytylkopopatrzećnategopsa?

Poszliwięcdostajniipróbowalizwabićdosiebiemałegoszaregokundelka,którywyróżniałsięjedynie
błyszczącymiczarnymiślepiamiiogólniezaniedbanymwyglądem.PochwiliLinnetusłyszałastukanie
laskiPiersa.

-Tujesteście-odezwałsięniezbytprzyjemnymtonem.-Nalitośćboską,pielęgniarkahisteryzuje,że
ktośwykradł

chłopaka.

-Alenieoddałajeszczenikomumojegołóżka,prawda?-wykrzyknąłGavan,podniósłsięiomałosię
nieprzewrócił,aleNeythenzdążyłgopodtrzymać.

-Niemożegooddać,bocałejestzapchlone-odparłPierś.

-Janiemampcheł-zirytowałsięGavan.-Czymyślisz,że...

-Oczywiście,żenie-warknąłPierś.-Cotychceszzrobićztymbrudnymkundlem?

-Tobędziemójpies-odpowiedziałGavan.-Oswojęgoibędziespałnamoimłóżku.

Udałoimsięzagonićpsawkątstajni,alewcaleniechciałdonichpodejść,choćGavanw
nieskończonośćwołał:

„Burek,donogi!".

-PewnienienazywasięBurek-wymądrzyłsięPierś.

PrawieniepatrzyłnaLinnet.Aonapoczułasiębardzozaniepokojonatym,jakjejsercezabiło,kiedy
wszedłdostajni.Niedługozacznienadsłuchiwać,czyskądśniedobiegastukotjegolaski,jakjakaś

zakochanaidiotka.

-Ajak?-spytałGavanzprzejęciem.-Kiedyśbyłtwój,doktorze?

-Oczywiście,żenie.Jakchcesz,żebydociebieprzyszedł,dajmumięsa.-Pierśskinąłgłowąwstronę
Neythena.-

Prufrockcięszuka.Zameldujsięuniego,apotemwróćizanieśtegosmarkaczanagórę.

-Jeśliniejesttwój,togosobiewezmę-powiedziałGavan.-BędziesięnazywałRufus.

-LepiejJabłuszko-zaproponowałPierś,posyłającLinnetzłośliwespojrzenie.-Będzieszwtedyzawsze
pamiętałoradachtwojegotatki.

-Togłupieimię.Jakieśtakiedziewczyńskie.Rufuslepiejpasuje.-Gavanpotrząsnąłgłowąirzucił
patyk.-Przynieś,Rufus!

Linnetwyprostowałasię,widząc,żeGavanmaochotęnamówićpsadozabawywaportowanie.

-Cotydocholerywyczyniasz?-spytałjąPierś.-Niebyłocięnadrugimśniadaniu.

Pochyliłsięnadniątak,żeażsięprzestraszyła.

-JatylkozabrałamGavananadwór-wyjaśniła.-Niemamnicdoroboty,chybażezacznęczytaćtwoje
medycznetraktaty.

-Maszrobićto,coinnedamy.Trzymajsięzdalaodmoichpacjentów!

-Dlaczego?

-Dlaczego?Bojacikażę!Parsknęłaśmiechem.

-Boiszsięswojejpielęgniarki.

-WcalesięniebojęsiostryMatyldy.Onadoskonalezaprowadzaiutrzymujedyscyplinę.

-Topocoprzykuśtykałeśponasażdostajni?

-Możesięwtobiezakochałem,zgodniezwyobrażeniamicałejtutejszejsłużby.

-Twoiludziewcaletakniemyślą-sprostowała.-Tomoinatoliczą.

-Mójlokajpowiedziałmioichzakładach.Twojasłużbastracimnóstwopieniędzy-stwierdziłz
satysfakcją.-Mamnadzieję,żeimdobrzepłacisz,bozbankrutują.

Linnetwykrzywiłasiędoniego,apotemspojrzaławdół,naziemię.Gavanczołgałsięnaczworakach,a
Rufusostrożnieobwąchiwałjegopalce.

-Niemożesztrzymaćdzieciakapodstrażątejherod-baby,wotoczeniuciężkochorychludzi.

Pierśzaśmiałsięurągliwie.Odpowiedziałamugniewnymspojrzeniem.

-Jestemwrednymdraniem,co?

-Właśnie.

Oparłsięmocniejnalasce.

-Będziemytustali,wstajni,prowadzącpoważnądyskusjęoopiecenadpacjentami,czymogęjuż
wracaćdodomu?

-Możeusiądziesznatejławeczce?-zaproponowała.

-Dlaczegoniemiałbymiśćdosiebie?

-Bochcęztobąporozmawiaćopacjentach,którzyleżąplackiemiczekająnaśmierć.

-Poco,dodiabłaciężkiego,chceszzemnąotymrozmawiać?Urodatozamało,żebyzostaćmedykiem.

-Nietrzebabyćmedykiem,żebywiedzieć,żeniepowinnosięzostawiaćchoregodzieckaztymi
wszystkimiumierającymiludźmi.Całymidniamileżywłóżku.Pielęgniarkaniepozwalamuwstaćnawet
nachwilę.

-Bojejzabroniłem-odpowiedziałuprzejmie.-Zazwyczaj

mniesłucha,bopłacęjejpensję.

-Przecieżtośmieszne-rozzłościłasięLinnet.-Powinieneśzobaczyć,jakibyłszczęśliwynawidok
oceanu.Ateraz,ztym...-popatrzyłaznowunadziecko.Rufuswłaśniepodniósłnogęiobsi-kiwałgołe
stopyGavana.

-SiostrzeMatyldzietosięniespodoba-stwierdziłradośnie

Pierś.-Powie,żetotwojawina.Linnetwzruszyłaramionami.

-Neythenopłuczemunogiwpoidledlakonipodrodzedo

infirmerii..

-Więccotwoimzdaniempowinienemzmienićwzachodnim

skrzydle?

-Wprowadzićtampogodneakcenty.

-Chodziciośmierć,prawda?-Pierśprzysunąłsiędoniej.-

Boiszsięjej!

-Niechodziośmierć-westchnęła.

-Todobrze-ucieszyłsięPierś.-Tobyłafascynującakonwersacja,alemojanogamajużdośćtych
emocji-stwierdził

izacząłzbieraćsiędowyjścia.Linnetzmrużyłaoczy.Ogarnąłjągniew.

-Zamierzaszsobietakpoprostuodejśćodemnie?Pierśspojrzałprzezramię.

-Czyzamierzam?Cojazamierzam?Odejść?Odciebie?-Parsknąłśmiechem.-Tak,takimamzamiar.

Śmignęłaobokniegoistanęławdrzwiach.

-Dlaczegoniechceszmniesłuchać?

-Bojesteśoślicą.

-PowinieneświdziećtwarzGavana,kiedymówiłoniebie-krzyknęłagniewnie.-Powiedział,żesłońce
nafalachwygląda

-Aniechsobienawetwyglądajakkonającakrowa-przerwałjejPierś.-Jakitomazwiązek?

-Przecieżonumiera,tyidioto-wybuchnęła.

-Wszyscyumieramy.

-AlenietakjakGavan.Nietakszybko,nietakmłodo.

-Aktogotamwie,kiedyonumrze?-Wzruszyłramionami-Szczerzemówiąc,sądużeszanse,żety
odejdzieszpierwsza.Choćmbykobietysąbardziejdługowieczne,aleonmazaledwiesześćlat,aty
pewniejużzedwadzieściapięć.

-Tylkodwadzieściajeden-odparłapochmurnie.

-Sądzącpowyglądziematki,dzieciakdożyjepóźnejstarości.Totwardakobietaimiaładośćrozumu,
żebygotuprzywieźć,kiedyspadłzestogusianaidoznałskomplikowanegozłamaniaz
przemieszczeniem.

-Skomplikowanego...

-Złamania.Kości-wyjaśnił.-Czymogęterazwreszciepokuśtykaćzpowrotemdodomuidonieść
siostrze,żepacjentzostałodnaleziony,choćjestobsikanyprzezpsaipewniezapchlony?Niezbytjejsię
tospodoba.

-Myślałam,żejestumierający.Mówił,żekazałeśmuleżeć.

-Jesteśgłupsza,niżmyślałem-odparłniegrzecznie.-Rzeczywiściekazałemmuleżeć.Zastosowaliśmy
innowacyjnątechnikęleczeniapoprzezunieruchomieniekończynywgipsie,zdoskonałymskutkiem,nie
chwalącsię.Ilerazymamcipowtarzać,żenogamniebolijakjasnacholera?

-Czytykonieczniemusiszbyćtaki...

-Chamski?Wtargnęłaśdomojejinfirmerii.Zabrałaśzłóżkachłopaka,któremuledwietrzydnitemu
zdjąłemgips.

Kazałaśgozanieśćnadmorze,apotemdostajni,aterazpełzanaczworakachpoziemi.Przecieżon
nawetniemożestaćowłasnychsiłachNiedałbyradydojśćdołóżka,gdybyś...

-Patrzcie!-zawołałGavanzzaichpleców.-Patrzcietylko!

Odwrócilisię.

Stałwyprostowany,zRufusemwramionach.Pieslizałgopobrodzie.

-Jużmniepolubił!

11

Linnetubierałasięnakolacjęwponurymnastroju.Jaksięokazało,zachodnieskrzydłowcaleniebyło
umieralnią.

Wyszłanakompletnąidiotkę,alenieostudziłotojejbojowegonastroju.Pierśdoskonaledbałociała
swoichpacjentów.Alenieobchodziłogo,jakciężkojestimleżećwłóżkudzieńzadniem.

Właściwieniepowinnazajmowaćsięnieswoimisprawami.Niepasowalidosiebie,apomysł,żePierś
sięwniejzakocha,itoprzedupływemdwóchtygodni,byłpoprostuśmieszny.Małżeństwobyłopoza
dyskusją.

Napisaławięcdoksięcialiścikzprośbą,bynastępnegodniaruszyliwdrogępowrotną.Musiała
zdecydować,comazrobićzeswoimżyciem.Postanowiławrócićdoojca.Potemgdzieśwyjedzie.
Najlepiejnakontynent.Samotnie.

Brzmiałotożałośnie,aleodśmiercimatkiLinnetstalebyłasamotna.

Zirytowana,żerozczulasięnadsobąjakdziecko,wzięładorękiksiążkę,alejakośniepotrafiła
zapomniećobożymświecie,zaczytującsięopisamiremediumnabólzęba.Zaczęłasięobawiać,że
książęniebędziechciałtakszybkowyjechać.

Niemiałapojęcia,dlaczegoPierśodtylulatnierozmawiałzksięciem,aleminajegoojcapowiedziała
jejprawiewszystko.Obecnośćsynabyładlaniegowielkimszczęściem,nawetjeśliPierśprzez
większośćczasuzachowywał

sięjakkompletnyidiota.

WkońcuusiadłaprzytoaletceizaczęłaczytaćnagłosfragmentymedycznegotraktatuElizie,która
zręcznymiruchamipalców

układałajejwłosywskomplikowanąfryzurę.Naglenadziedzińcurozległsięjakiśhałas.

-Cosiętamdzieje,dolicha?-zdziwiłasięLinnet.Elizaodłożyłainkrustowanygrzebieńiskoczyłado
okna:

-Tojakiśpowóz!Właśniesięzatrzymuje.Wyglądakubekwkubekjakdynia,takiżółtyibłyszczący.

Linnetpodeszładookna,akuratnaczas,bydostrzec,jakzpowozuwysuwasięszczupładamskastopaw
eleganckim,obszytymklejnotamibucikunawysokimobcasie.Stopanależaładodamyodzianejw
śliwkowypodróżnykostiumiuroczykapelusikozdobionyniejednyminiedwoma,aleażtrzemapiórami.

-Cudowny-westchnęłaEliza.NapewnozLaBelleAssemblée.Mawsobiecośtakiego.Odrazuwidać.

Linnetusiadłaprzytoaletce.

-PewnieprzyjechałajakaśmojarywalkadorękilordaMar-chanta.

-Raczejpacjentka-uspokoiłająEliza,zpowrotembiorącsięzagrzebień.-Tutejsimówią,żezjeżdżają
siędoniegoludziezcałejWielkiejBrytanii,wiepanienka?ZcałejAngliiinawetzzagranicy.Ize
Szkocji,choćtotakikawał

drogi.

Linnetniezamierzałazastanawiaćsię,czyPierśjestdobrymlekarzem.Niepotym,jakzacząłsięzniej
naśmiewać.

Miałdiabelskieoczy,poprostudiabelskie.Podły.Doskonalewiedział,żeuznałaGavanaza
umierającego,ipozwolił,żebyzrobiłazsiebieidiotkę.

-Mamszczerąnadzieję,żetokolejnakandydatkanaksiężnę-powiedziała.-Zprzyjemnościąpopatrzę,
jakprzymierzasiędospędzeniaresztyżyciaztymczłowiekiem.

-Gotowe-stwierdziłaEliza,wsuwającozdobnygrzebieńwjejwłosy.-Fryzurajaksiępatrzy.

Linnetwstałairuszyłakudrzwiom,alepochwilisięzawahała.Niemiałaochotyschodzićnadół.Nie
teraz,kiedyPierśjąwyśmiałiwystrychnąłnadudka.

-Może...

-Nie-odparłatwardoEliza.-Możemapanienkaracjęitenczłowiektoszatanwcielony,aleniewolno
siępaniencechować

przednimwsypialni.Proszęiśćdosalonuirozkochaćgowsobie.

Linnetjęknęła.

-Wszyscyliczymynapanienkę-dodałasłużącaiwypchnęłajązadrzwi.

Linnetpowolischodziłaposchodach,ponuroliczącwmyślikażdykolejnystopień.Myślała,żeprzeżyła
największeupokorzeniewswoimżyciutegodnia,kiedywszyscygościenabaluodwrócilisięodniej
plecami.Ktobypomyślał,żepoczujesięowielegorzej,kiedyjakiśgłupidoktorekroześmiejejejsięw
twarz?

Zsalonudochodziłożywionygwar.Prufrockstałtużobokotwartychdrzwiinawetniepróbował
wyglądaćjaklokaj.

-Mów,mów-odezwałasiędoniego,gdyzeszłazostatniegostopnia.

-Księżnaprzyjechaławodwiedzinydosyna.Toznaczy,byłaksiężna-wyjaśnił.

-MasznamyślimatkęlordaMarchanta?Aleonaprzecieżmieszkazagranicą,prawda?-Linnetpoczuła
dreszczykciekawości.

-Zdajesię,żebyłaprzezkilkamiesięcywAndaluzji,aleznudziłojejsiętamipostanowiłaprzyjechać
doWalii,żebyzrobićniespodziankęsynowi.

-Ażtusięokazało,żewłaśniegościuniegoksiążę.Bardzociekawe!

-Książębyłnagórze,kiedyprzyjechała,więcmadamejeszczeniewie,jakaprzyjemnośćjączeka-
odparłPrufrock,otworzyłszerokodrzwi,wszedłdośrodkaizaanonsował:-PannaThrynne.

Wszyscywsaloniezamilkliizwrócilisiękudrzwiom.BezwstydnienaśladującZenobię,Linnet
zatrzymałasięnachwilęwdrzwiachweleganckiejpozie,poczymweszładosalonu.

Wszyscyruszylikuniej:markizLatourde1'Affitte,trzechmłodychlekarzy...tylkoniePierś.

PodaładłońjegokuzynowiSebastienowi,którypochyliłsięwdwornymukłonie,jakprzystoi
francuskiemuszlachcicowi.Aleonaniepatrzyłananiego,tylkostrzelałaoczymawbok.Aha,tamjest.
Piersstałopartyofortepian,zprzymkniętymioczami,jakbyniechciałwidziećtego,codziejesięw
salonie.

Oczywiście,spojrzałnanią.Byłrównieśpiącyjaklewnałowach,czatującynaniewinnągazelę.Wjego
spojrzeniubyłaprzekora...icośjeszcze.

To„cośjeszcze"sprawiło,żeLinnetcałasięspięła.Zwróciłasięwstronęmarkizaiposłałamuuroczy
uśmiech.

-Proszęmiopowiedzieć,cosiędzisiajzpanemdziało.CzylordMarchantmówiłpanu,markizie,jak
doprowadziłamgodoszału,bozabrałamjednegozjegopacjentównaświeżepowietrze?

Sébastienzaśmiałsięserdecznieiodparłzprawdziwiefrancuskimwdziękiem.

-TakczęstosamdoprowadzamPiersadoszału,żeprzestałemzauważać,kiedysięwścieka.Przedstawię
paniąjegomaman,amojejciotce,boonsammazamałoobycia,żebysiętymzająć.Chodźmydoniej.
Przyjechałaledwiegodzinętemu.

WchwilępóźniejLinnetdygałaprzeddrobniutką,nieskazitelnieeleganckądamą.

-LadyBernaise,czymogępaniprzedstawićpannęThryn-ne?-ZwróciłsiędoowejdamySébastien.-
Jakpaniwiadomo,przyjechaładoWalii,żebypoznaćpanisyna.

MatkaPiersawydawałasięwogóleniezmęczonapodróżą.Byłapiękna,ajejpromiennacerailśniące
włosysprawiały,żeniewyglądałanaswojelata.

-Enchantée-odpowiedziałazlekkimuśmiechem,którynatychmiastprzywiódłLinnetnamyśljejsyna.
Mówił

zarazemwszystkoinic.

-DowiedziałamsięoddrogiegoSébastiena,żeprzeznaczonopaniąnażonędlamojegosyna.

-Nieprzeznaczono-poprawiłająLinnet.-Zaproponowano.

-NiebyłamwAngliiodwielulat-LadyBernaisemachnęłaręką.-Proszęmiwybaczyćprzejęzyczenia.
Chcepaniwyjśćzamojegosyna?

-Jeślinie,tochętniezajmęjegomiejsce-zaoferowałsięSébastien.Nibyżartował,alewjegogłosie
dźwięczał

poważnyton.

Linnet,uśmiechającsię,rzuciłamuspojrzeniespodrzęs.ByłcałkowitymprzeciwieństwemPiersa:
uprzejmy,wymowny,troskliwy.Ieleganckoubrany.

-Obawiamsię,żeniepasujemydosiebiezpanisynem-zwróciłasiędoladyBernaise.

DamaztrzaskiemotworzyławachlarzispojrzałasponadniegonaLinnet:

-Skądtapewność,mojamiła?

-Spędziłaznimniecowięcejniżpięćminut-wtrąciłSébastien.

-LordMarchantsammitopowiedział-wyjaśniłaLinnet.-Ajasięznimzgodziłam.Obawiamsię,że
doprowadzamtegobiedakadoszału,atoźlewróżymałżeństwu.

-Odkiedytojestembiedakiem?-spytałPierś,stajączajejplecami.

-Trudnouznaćcięzakogośinnego,kiedymasznasobietakieubranie,moncher-odpowiedziałajego
matka.-

Gdziejeznalazłeś,nawysypisku?

-Nie,naśmietniku-sprostował.-Więc,maman,czyjacijużwspominałem,żemójdrogi,godny
pogardytatkotakżebawiumniewgościach?

LadyBernaisenaułameksekundyzmrużyłaśliczneoczy.

-Obawiamsię,żeradośćznaszegospotkaniapotylumiesiącachsprawiła,żezapomniałeśmiotym
powiedzieć.

-Prawdopodobnie-zgodziłsięznią.-Idotegotamojafatalnapamięć.Nocóż,pewniezachwilędo
nasdołączy.

LadyBernaiseodchrząknęła.

-Nie,jużniebierzeopium-uspokoiłjąPierś.SébastienposłałLinnetsmętnyuśmiech.

-Widzipani?Jużzaczęliśmytraktowaćpaniąjakczłonkarodziny.

Linnetpróbowałasięszybkozorientować,ocowtymwszystkimchodzi.Czyżbyksiążębrałopiumz
powodujakiejśchoroby?Wyglądałcałkiemzdrowojaknapięćdziesięciolatka.

-Jestuzależniony-wyjaśniłPierś,odczytującjejmyślirównieszybko,jakobawyswojejmatki.-Opium
działaprzeciwbólo-wo,cooznacza,żeuzależnia.Toznaczy,żeksiążęniepotrafiłgoodstawić.Pewnie
zaczęłosięoduśmierzaniajakiejśdrobnejdolegliwościwrodzajustłuczonegopalca.Popewnymczasie

zacząłsięsnućpodomujakbłędny,dostarczającnamzmamannieustającychrozrywek.

LadyBernaisezamknęławachlarzitrzepnęłanimsynapogłowie.

-Niemówprzymnieoojcuztakimbrakiemszacunku.

-AkiedymamanwkońcuuciekładoFrancjiizabrałamniezesobą,todziękiBoguojciecsięznią
rozwiódł-

uzupełniłPierś.-Rozpowiadałnaprawoilewo,żegozdradziłaiuciekłazogrodnikiem.Co,między
namimówiąc,byłokompletnąbzdurą.Naszogrodnikmiałprawieosiemdziesiątlatinieprzeżyłbytakich
emocji.

-Pierzeszpublicznienasząlingerie.-LadyBernaisezmierzyłagogniewnymspojrzeniem.

-Linnettoniepubliczność-odparłPierś.-Jestmojąnarzeczoną,przynajmniejdoczasu,kiedyktóreśz
naszamieściodwołaniew„MorningPost".

-MójojcieczajmiesiętymnatychmiastpomoimpowrociedoLondynu-poinformowałagoLinnet.-
Jutrowyjeżdżam.

-Czytokonieczne?Jestpanitakaravissante-odezwałasięladyBernaise.-Naprawdę.Doskonaleby
siępaniczuławeFrancji.Ijeszczelepiejbypaniwyglądaławinnychkolorachzamiasttejbieli.Może
wartowyjśćzaPiersachoćbyztegopowodu.

-Jakomążzprzyjemnościąbędępanitowarzyszyłdowszystkichmodistes-wtrąciłSébastien.-
NatomiastPierśprędzejskona,niżwejdziedomagazynumód.

-Tak,aletyjesteśorokmłodszyodniego-osadziłagoladyBernaise.-Pierśpowinienożenićsię
pierwszy.

Linnetotworzyłausta,żebycośodpowiedzieć,gdynagleladyBernaiseotworzyławachlarziukryłaza
nimtwarz.

Wszyscywsalonieodwrócilisięwstronędrzwi,nawetzajęciżywąrozmowąmłodzilekarzeilokaj
stojącyprzykredensie.

Książębyłbladyiwyglądałdużostarzejniżkilkagodzintemu.Aleodrazuruszyłprostokunim,nie
zwracającuwaginanikogoinnego.

Miałnasobieaksamitnespodnieiniezwykleeleganckiaksamitnysurdut,którypodkreślałjegorzymski
profil.

Linnetpomyślała,żewcaleniewyglądanauzależnionegoodopium.Zdrugiejstrony,cóżmogławiedzieć
otychsprawach?

-Przystojny,prawda?-mruknąłPierśprostowjejucho.

-Bardzo-przytaknęła.

-Niepowtórzętegomaman.Niepowiemteż,żemiałplanycodociebie,gdybymjasięprzypadkiemnie
zdecydował.Bardzomożliwe,żeonawciążżywijakieśuczuciadotegostaregołobuza.

Książęwłaśniepochylałsię,składającpocałuneknadłoniswejbyłejmałżonki.Opuściławachlarz,ale
twarzmiałakompletniebezwyrazu.

-Boże,niechonniepatrzytakprosząco-mruknąłPierś.-Przecieżtenczłowiektozniewagadla
męskiegorodu.

Chybabędzieszmusiałajednakwyjśćzamnie.Albozakogośobcego.Byletylkoniezaniego.

-Możeżałujepopełnionegobłędu-odparłaLinnetrówniecicho.-Jakmyślisz,czytwojamatkabyłaby
gotowamuwybaczyć?

-Branieopium?Całkiemmożliwe.Aleto,żeprzedcałymLondynemzrobiłzniejladacznicęi
nimfomankę?Izawlókłsprawędosądów?Niesądzę.

LadyBernaisesiedziałasztywnowyprostowana,mierzącksięciawzrokiem,którybynajmniejnie
zachęcałdoflirtów.

-Powiedzmi,Robercie,coporabiałeśprzeztewszystkielataodczasumojegowyjazdu-powiedziała
przenikliwym,czystymgłosem,przypominającymodgłosgradubijącegoomarmurowąpowierzchnię.

-Oj-mruknąłPierś.

-Racja-zgodziłasięznimLinnet.-Niepatrzmynato.

-Czemunie?Jegozdenerwowaniesprawiamiprzyjemność.Tendureńrzuciłjąwporywieopiumowego
obłędu,alepodobnopotemtegożałował.

LinnetspojrzałanaPiersa.

-Jakzachowująsięludzieuzależnieniodopium?Oczymupociemniały.

-Takiczłowiekwjednejchwiliświetniesiębawi,tańczywgatkachpocałymdomuizachowujesięjak
ofiaraporażeniasłonecznego.Wnastępnejzaczynawymiotować.Bardzonieatrakcyjny,odpychający
nałóg.

-Wiedziałeś,cosięznimdzieje,kiedybyłeśdzieckiem,jeszczeprzedwyjazdemdoFrancji?

-Byłemzamały,żebytozrozumieć.Alenauczyłemsięjużwtedyrozpoznawaćobjawynarkotykowego
oszołomienia.Dziecinarkomanówbardzoszybkoucząsiębaćspowolnionejmowy,utratypanowanianad
sobą,przekrwionychoczu.

-Zauważałeśzmianywoczach?

-Wtedypewnienie.Terazbymzauważył.Uzależnieniodopiumstalemajązwężoneźrenice.

-Tomusiałobyćstrasznietrudnedlamałegodziecka.Takmiprzykro-powiedziała,kładącdłońnajego

ramieniu.

Spojrzałnaniązgóryznieodgadnionymwyrazemtwarzy.

-Ajajestemzatowdzięczny-odpowiedział.

-Dlaczego?BomatkawywiozłaciędoFrancji?

Jegoramiębyłociepłepodjejpalcami.Niewiadomoczemu-cozagłupota-przypomniałasobiejego
muskularneciało,którewidziałarano.

-Boprzeztozostałemlekarzem-odpowiedziałspokojnie.-Gdybyojciecniebyłuzależniony,
siedziałbympewnieterazwjakimślondyńskimklubie,grałwszachyizastanawiałsię,czybysobiez
nudówniestrzelićwłeb.

LadyBernaisewyraźnieznużyłasięrozmowązbyłymmężem.NaglepojawiłasięubokuLinnet.

-Najdrożsi,bólgłowymidolega-obwieściła.

-Małżeńskaodmiana?-dociąłjejPierś.-Myślałem,żetrzebabyćpoślubie,żebycierpiećztego
powodu.

-Żartownyjakzwykle-odparła,grożącmuwachlarzem.-Życietonieżart,atyżartujesz.Zapewniam
cię,żeprzeztwojegoojcapotrafimniebolećgłowa,nawetjeślidzielinascałykontynent.

-Przepraszamcię-odezwałsięksiążę,stajączaladyBernaise.-Nieodchodź.Japójdędosiebie.

-Nie,nie,zostańznaszymsynem-odparła,niepatrzącnaniego.-Straciłeśzbytwielelatbezniego.
Zasłużyłeśsobie,alezdajemisię,żeterazrozumiesz,ilestraciłeś.

-Tak.

KsiążęniepatrzyłnaPiersa.Zamiasttegowbijałwzrokwswojąbyłążonę,pochłaniającoczymajej
drobnekształty,cudownąfigurę,lśniącewłosy,elegancję,zjakąwyciągnęładłońnajpierwdoPiersa,a
potemdoLinnet.

-Zdajemisię,żeJegoWysokośćniepomyliłsię,wybierająccięnażonędlaPiersa-powiedziała.-Tak.
Wreszcieudałomusięzrobićcośdobrze.

Tonjejgłosuzdradzałniekłamanezdziwienieztegopowodu.Ztymisłowyodwróciłasięiwyszła.

-Weźsięwgarść-poradziłPierśojcu.-Wyglądaszjakpiesoblizującysięnawidoksoczystejkości.Do
diabła,dawnopowinieneśwziąćsobiedrugążonę.Onawyszłazamążdrugiraz,więcczemutytegonie
zrobiłeś?

Mielibyśmynowąksiężną,którapróbowałabypomiataćmatnan.Todopierobyłobyciekawe.

Książęprzełknąłślinę.

-Niktinnysiędlamnienieliczy-odparł.-Zraniłemjątakstrasznie,dlategożejąkochałem.Choćwtedy
oczywiścietegonierozumiałem.Terazponoszękonsekwencjemoichdecyzjiztamtychlat.

-Brzmiszjakbohaterkiepskiegomelodramatu-podsumowałobojętniePierś.

-Cicho-napomniałagoLinnet.

-PannoThrynne,dostałemodpaniwiadomośćzprośbą,żebyśmywyjechalijutrozsamegorana-
powiedziałksiążę.

Wjegogłosiebrzmiałarozpacz.

-Możezostańmyjeszczekilkadni...paniladyBernaisemoglibyściejeszczezesobąporozmawiać-
zaproponowałaLinnet.-Niemapowodudopośpiechu.

-Wiedziałem-wtrąciłPierśzdramatycznymgestem.-Przezcałyczasudawałaśtylko,żemnienie
chcesz.

Linnetrzuciłananiegookiemiwybuchłaśmiechem.

-Tak,dziśuświadomiłamsobiedokładnie,jakizciebieskarb.Kobietymarząokimśtakim.

-Tobardzomiłozpanistrony-ucieszyłsięksiążę.-Choćniechciałbymjejrozgniewaćjeszcze
bardziej.

-Och,cudownie-stwierdziłPierś.-Niechciananarzeczonaijeszczemniejmilewidzianyczłonek
rodzinypostanawiają...

Linnetwymierzyłamusolidnegokuksańcałokciemwżołądek,więczamilkł.

-Zostaniemytakdługo,jakksiążębędziesobieżyczył-oznajmiła.-Mogęjeszczerazprzemyślećmoje
małżeńskieplany.Możepańskisynreprezentujesobąwięcej,niżbytosięwydawałozpozoru.-Rzuciła
Piersowisardonicznespojrzenie.-Niepowinnamgotakpośpiesznieodrzucać.Możeontylkowygląda
jaknieznośnydzieciak.Albotylkosiętakzachowuje,atamgdzieśwśrodkujestdorosły,którykiedyśsię
wkońcuujawni.

-Itakbędęksięciem,nieważne,dziecinnymczydorosłym-stwierdziłPierś.-Niedostanieszlepszej
propozycjimałżeńskiej,chybażewyjdzieszzamojegoojca.

-Czytoznaczy,żemisięoświadczasz?-zapytałasłodko.

-Nie,ojciecjużtozrobiłzamnie-odpowiedział.-Więcjak,WaszaWysokość?Zostanieszibędzieszz
powrotempróbowałsięwkraśćwłaskimaman?Tylkozgóryostrzegam,żetoniemożliwe.

Linnetuszczypnęłago.

-Oczywiście,żemożliwe.Tymbardziej,żeksiążęmożeliczyćnadobreradyswegowłasnegosynai
spadkobiercy.

-Nahemoroidymożeimógłbymcośzaradzić-zgodziłsięPierś.-Alepodobnomałżeństwotojeszcze
gorszadolegliwość.

Książępokręciłgłową.

-Tynigdysięnieożenisz,prawda?Linnetzlitowałasięnadnim.

-Możesięożeni,aletylkowtedy,gdysamtegobędziechciał-powiedziała.-Sammusisobieznaleźć
żonę.

-Wtejokolicyjesttoniezwyklełatwe-wtrąciłPierś.-Niewyobrażaszsobie,ilemłodychdam
przybywatuzróżnymidolegliwościami,opuchliznami,ślepotą,wymiotami...wszystkotojesttakie
urocze.

-Nocóż,będzieszmusiałwybraćktórąśztejgrupy-odparła,wzruszającramionami.

-Możepowinienemobstawaćprzytwojejkandydaturze-zauważył.

-Nienużyciętadziecinada?-zirytowałasię.-Proszęgoniesłuchać-zwróciłasiędoksięcia.-
Pewnegorazuzjawisiętujakaśkobietazdzieckiemwdrodzeionsięzniąwkońcuożenizrozsądku.

-Towcalebyniebyłorozsądne,chybażebymwiedziałnapewno,żeurodzichłopca-włączyłsięPierś.
-Aztego,cowiem,niemasposobu,żebytosprawdzić.

-Zawszeprzecieżmożeszprzekazaćmajątekjednemuzjejkolejnychdzieci-poradziłaLinnet.

Pierśryknąłśmiechem.Książęuśmiechnąłsięsztywno.

-Kwestiapierworództwamożesięwydawaćzabawna,itodlaobojgazwas,jakwidzę,alemoja
rodzinanositytułodseteklat.

-Dochwili,kiedygozhańbiłeś,uzależniającsięodopium-stwierdziłPierśiodwróciłsięodniego.-
Chybajużczasnakolację.Prufrock,nacoczekasz,dodiabła?Dzwoń,zanimzaczniemynadgryzaćsię
nawzajem.

Linnetwzięłaksięciapodramię.

-Trudnydzień-powiedziała.Poklepałjejdłoń.

-Cieszęsię,żecięwybrałem.Rozumiem,comiałaśnamyśli.

Pierśwyszedłjużzsalonu,niedbającwogóleoto,żedobremanierynakazywałymuprzepuścićprzed
sobąLinnet,aprzedewszystkimojca,którypierwszypowinienwejśćdojadalni.

-Byćmożezauważyłksiążę,żeniespodziewamsiędziecka-odważyłasięwreszcieprzyznać.Czułasię
winnazawprowadzeniegowbłąd,cozaowocowałowyjazdemdoWalii.

Książę,niezmierniezakłopotany,pokręciłgłowąnaznak,żeniczegoniedostrzegł.

-Naprawdęuważam,żesynksięciakiedyśznajdziesobieżonę-dodała,choćszczerzemówiąc,wcale
takniemyślała.Niewyobrażałasobiekobiety,któranietylkozaakceptowałabyzachowaniePiersa,ale
takżepotrafiłamusięsprzeciwić.

-Możeitak.Możeitak.Miałemnadzieję...aleterazwidzę,żejesteściebardzopodobnidosiebie.

-Przepraszamzaszczerość,aletobrzmijakobelga-stwierdziłaLinnet,uśmiechającsiędoniego.

-Absolutnieniemiałemtegonamyśli.Cozamierzaszdalejrobić,mojadroga?

-WrócędoLondynu,apotembyćmożewyjadęzagranicę.AlbopójdęodrazudoladyJerseyipokażę
jejsię,żebysięprzekonała,żeżadnegodzieckasięniespodziewam.ApotemzmuszęksięciaAugusta,by
przyznał,żeniedałammuokazjidoniewłaściwegozachowania.Potemwyjdęzamąż.

-Doskonale-odparłksiążę.-Możeszliczyćnamojepoparcie.Jestemprzekonany,żemojezdanie
wywrzeznaczącywpływnaladyJersey.

-Dziękuję-odpowiedziałazuśmiechem.

12

Linnetprzyśniłasięmatka.Siedziaławnogachłóżka,śmiałasiędoniejirzucałajejwiśnie.Trochę
niecelnie,bojednaodbiła

sięodramieniaLinnetispadłanapodłogę,adrugatrafiławłóżko.

-Mamo!-zaniepokoiłasięLinnet.-Wszystkopobrudzisz.Prześcieradłobędziecałewplamach.

Matkadalejsięśmiała.

-Totylkozabawa,kochanie.Musisz...

Nieusłyszałaostatnichsłów,boktośjąbrutalniewyrwałzesnu.Zamrugałapodkurtynąrozpuszczonych
włosówizobaczyła,żewnogachłóżkarzeczywiściektośsiedzi.Tylko,żeniebyłatomatka,alePierś,
któryzachowywałsiętakswobodnie,jakbybyłjejbratem,któregozresztąnigdyniemiała.

Wystarczyłojednospojrzenienajegoszczupłątwarzpokrytązarostem,byjejciałopowiedziało,żetona
pewnoniebrat.Byłbezsurduta,aprzezbiałepłótnokoszuliwydaćbyłowęzłymięśni.Poczuła
rumieniecnapoliczkach.

-Dzieńdobry-szepnęła.

Cozaabsurd!Ten...tenimpotentnaśmiewałbysięzniejdoupadłego,gdybyzorientowałsię,jakbardzo
jejsiępodoba.Właśnie.Poprostupodobałojejsięfizycznepięknojegociała.Nicpozatym.

-Noico,wstanieszwreszcie?-spytałnapastliwie,jakzwykle.-Przyniosłemcigorącejczekolady.
Czujęsiętrochęjaktwojapokojówkaalboraczejjakjedenztycheunuchów,którzykiedyśbiegalina
posyłkiróżnychcesarzowych.

Wcaleniewyglądałjakeunuch,choćwłaściwieniemiałapojęcia,jacyonisą.Wzięławdłoniegorącą
filiżankęiobjęłająpalcami.Płynbyłgęstyiciemny,niemalkorzenny.

Terazzrozumiała,dlaczegoludziompodobasięmałżeństwo,przynajmniejtym,którymsięononaprawdę
podoba.

Wspanialejestobudzićsięranoobokkogośbliskiegoipogadaćznimnadfiliżankągorącejczekolady.
PozatymwidokPiersasprawiałjejprzyjemność.Ponieważonwogóleniezwracałnaniąuwagi,mogła
cieszyćoczygrąjegomięśni,obserwującjespodrzęs.

Męskieciałowyglądałozupełnieinaczejniżkobiece,alebyłonaswójsposóbpociągające.Posłaław
myślachprzeprosinymatce.

Miałaśrację,mamo.Pierśwyciągnąłrękę,ażbicepsynapięłysiępodrękawemkoszuli.

Wtedyporazpierwszyzrozumiała,dlaczegooczymatkilśniłytakimblaskiem,gdywyruszałana
spotkaniezktórymśzjejkochanków.

Nagleuświadomiłasobie,nacowłaściwiepatrzy.Pierśtrzymałwrękulaskęipochylałsięcoraz
bardziejdoprzodu.

Spojrzałanajejdrugikonieciusiadłagwałtownie,wydającprzenikliwyokrzyk.Omałoconierozlała
czekolady.

-Przestańnatychmiast!Znowudźgnąłlaską.

-Taktrudnocięobudzić,żemusiałemprzeprowadzićmałyatakartyleryjski.

Kasetkazbiżuteriąbyłajużnaskrajutoaletki.Jeszczejednopchnięcieispadnie.

Linnetpośpiesznieodstawiłaczekoladęnanocnąszafkę.

-Dawaj!-wykrzyknęła,złapałalaskęipołożyłasięnaplecach.-Przestańsięwygłupiaćjakjakiś
smarkacz,zniszczyszmikasetkę.Dostałamjąodmatki.Toweneckarobota,wzórzmacicyperłowej.

Pierśpochyliłsiękuniej,opierającdrugądłońzjednejstronyjejbioder.

-Jużdrugiraznazwałaśmniedzieckiem.Zamniejszerzeczywyzywasięludzinapojedynek.

-Aleniety-odparła,mierzącgowzrokiem.-Przecieżjesteśkaleką.

Namomentzapadłacisza.

-Tobyłookrutne-powiedziałcicho,pochylającsięjeszczebardziej.

-Tymówiszludziomjeszczegorszerzeczy-odparła,słyszącradośćisatysfakcjęwswoimgłosie.

Poprawiłsięinaglejegoobiedłonieznalazłysiętakbliskojejtalii,żepoczułapłynąceodnichciepło.
Ściskałalaskę,niemogącpowstrzymaćuśmiechu.Uwielbiałasięznimdrażnić...choćwiedziała,żeto
ryzykowne.

SłowaPiersapotwierdziłyjejmyśli.

-Niktcijeszczeniepowiedział,żeprzezywająmnieBestią?Zmarszczyłanos.

-Nianiaciętaknazwała,jakmiałeśdwanaścielat?Icoterazzrobisz,znajdzieszdlamniejakieś
przezwisko?Niccitonieda,boitakcałyLondynwyzywamniejużodnajgorszych.

-Nocóż,tosamoprzytrafiłosięmojejmatce-odparł.-Tulącsiędotakiejladacznicy,czułbymsięjakw
domu.

Zniejakimtrudemzamachnęłasięlaskąidziabnęłagowpierś.

-Możeszsiętrochęodsunąć?Zachowujeszsięnieprzyzwoicie.

Nieruszyłsię.Woczachbłysnęłomucośowielegorszegoniżzwykłanieprzyzwoitość.Linnetnagle
uświadomiłasobie,żesięmyliłacodoniego.Wydawałojejsię,żeniesprawnymężczyznajest-notak-

jestniezdolnydoodczuwaniapożądania.

Pierśwyraźnieniemiałztymproblemu.

Natychmiastodgadłjejmyśli.Powoliprzesunąłwzrokiempojejtwarzy,zatrzymałgonawargach,
przesunąłnaszyję,zatrzymał...

Izamarł.

Spojrzaławdółispostrzegła,żedelikatnapłóciennakoszulkanocnaowinęłasięściślewokółciała,
odsłaniającdekolt.Piersibyłyledwiezakryte,aróżowesutkiwidaćbyłocałkiemwyraźnie.Odłożyła
laskęiskrzyżowałaramiona.

-Niegapsiętaknamnie-powiedziała.

-Jesteśprzecieżmojąnarzeczoną.

Jegogłosbyłniskiischrypnięty,bezironicznegotonu,któryzwykletowarzyszyłkażdemujegosłowu.

-Jużnie-odpowiedziała,oblizującdolnąwargę.

-Wieszco,zdajemisię,żepowinniśmysiędokładniejzastanowićnadtymcałymnarzeczeństwem.Nie
możnatakwylewaćdzieckarazemzkąpielą.

Znowusiędoniejprzysunął.Tymrazemoparłdłonienapoduszce,ajegotwarzznalazłasiętużnad
Linnet.

-KsiążęAugustmniecałował-uprzedziła.Niestety,jejgłosniebyłgładkijakmiód,tylkopoprostu
piskliwy.

-Rywalizacja-powiedział,aoczyzabłysłymujeszczebardziej.-Mówilici,żeuwielbiam
rywalizować?

Pochyliłsięiprzelotniemusnąłustamijejdolnąwargę.Linnetzamrugała,czując,jakcałeciałoogarnia
falaemocji.

-Jedenzerodlaksięcia-wykrztusiła.

-Jeszczenawetniezacząłem-odparł.-Wieszco?Dajmysobienarazieztymspokój.Muszępoprawić
technikę.

Poczytamjakieśksiążki.Zastanowięsięnadstrategią.

Linnetoddychałaurywanie.Przymknęłaoczy,czekającnadotykjegowarg,nato,byon...

-Co?-zapiszczała.Dlaczegotenczłowiekztakąłatwościązbijałjąztropu?

-Smakujeszczekoladą-mruknął.Jegowargibyłytużprzyjejwargach.OczyLinnetsamesięzamknęły.
Błagam...

tak...Żołądekzacisnąłjejsię,gdypoczułajegozapach-aromatmiętyiczekolady.

-Gdybyśbyłacukierkiem,tobymcięnajpierwnadgryzł.Pochyliłgłowęilekkougryzłjejdolnąwargę.
Wbrewrozsądkowi,poczuła,jakfalaciepłaspływawdółjejciała.

Otworzyłaoczy.

-Chybarzeczywiściepowinieneśnajpierwpoczytaćtoiowo-mruknęła.-Pierwszyrazwżyciucałujesz
sięzkobietą?Jeślitomiałbyćpocałunek.

Pierśwyprostowałsięipostukałpalcemwpodbródek.

-Niechsięzastanowię...chybacośsobieprzypominam...Nie!Niejesteśpierwsza.Rozczarowałemcię?

-Itakwszystkomijedno.Wstał.

-Dodiabła,cozrobiłaśzmojąlaską?Aha,jest.Czymogłabyśwkońcuwstaćztegołóżkaiwłożyćcoś
nasiebie,żebyśmymogliwreszcieiśćpopływać?

Tylkożeterazwszystkosięzmieniło.WprawdziePierśwyglądałdokładnietaksamojakprzedtem,
obojętnyisardonicznyjakzwykle,aleLinnetbyłajużkimśinnym.Niemogłatakpoprostuwyjśćzłóżka
iprzejśćprzezpokójwsamejkoszuli.Niepotympocałunku.Araczejwstępiedopocałunku.Spojrzał

naniąiodgadłjejmyśli.

-Popierwsze,nawetcięniepocałowałem.Podrugie,oilepamiętasz,niemógłbymciępotympocałunku
zdeflorować,nawetgdybyśmydoszlitakdaleko.Potrzecie...potrzeciejużnicniemamdopowiedzenia,
alepunktdrugichybawzupełnościwystarcza,prawda?

Linnetodchrząknęła.

-Wstanę,tylkoprzesiądźsiętam.-Wskazałakrzesło.-Twarządościany.

-Ajakbędziemypływać?Jeżeliwwodziebędęmusiałpatrzećwdrugąstronę,tosięutopisz-
powiedziałspokojnie.

-Wtakimrazieidęsobie.Muszępływaćcorano,bowprzeciwnymraziebolimnienoga.

-Nie!-odpowiedziała.-Chciałabympójśćnadmorzeichcęsięnauczyćpływać.

Wieczoremprzygotowałasobiesuknię,koszulęipończochy,nawypadek,gdybyjednakprzyszedł.

-Takmyślałem.Więcubierajsię,docholery,izbierajmysię,zanimsłońcestaniewysoko.Niedługobędę
musiałiśćdopacjentów.Mająpaskudnynawykumieraniawnocy.

Blaskjegooczujużprzygasł.Byłterazrównieobojętnyjakzawsze.Linnetspokojniewyszłazłóżkai
ukryłasięzaparawanem.

-Zaczęłamczytaćjednązksiążekztwojejbiblioteki-powiedziała.-Jakiśmedycznypodręcznik.

-Tak?Który?-spytałobojętnie.

-MedyczneobserwacjeibadaniadoktoraFothergilla.Bardzociekawalektura.

-Kompletnebzdury.Niewierzwanijednosłowo.Szczerzemówiąc,niewierzwnic,cowyczytaszw
tychksiążkach.Większośćznichtodziełabezmózgichidiotów.

Wysunęłagłowęzzaparawanu.

-Chceszpowiedzieć,żesokzżonkilajednakniepowodujeimpotencji?Cozarozczarowanie!

-Rozumiem,żesnujeszjużplanynaprzyszłość-powiedział,odsuwająckosmykwłosówznadoczu.-
Dlategoszczęściarza,którybędzietwoimkolejnymmężczyzną.

-Powiedz,czytozadziała?-spytała,chowającsięzpowrotemzaparawan.

-Małoprawdopodobne.Pończochaciupadła.Rzucićci?

-Poproszę.

Jedwabnapończochaprzeleciałanadparawanemiwylądowałanajejramieniu.

-Pocozawracaszsobiegłowętymipończochami?-zapytał.-Przecieżzapięćminutitakjezdejmiesz
Właśniezapinałapodwiązkę.

-Przecieżniemogęwyjśćnadwórbezpończoch!

-Zaminutębędzieszmiałanasobietylkokoszulkę.

-Aleniemogęwyjśćbezpończoch-upierałasię,choćitakpostanowiławyjśćbezgorsetu.Sznurowanie
byłozbytkłopotliwe.-Możeszmipomócpozapinaćguziki?

PodeszładoPiersa,którywyglądałprzezokno.

-Słońcejużwstało.Powinienempójśćnagórę.

-Nie.Najpierwpływanie-stwierdziłatwardo.-Zapnijmisuknięiidziemy.

Dotyklodowatejwodynatwarzyiciele,choćmniejniespodziewany,byłrówniebrutalny.

Pierśpodciągnąłjądogóry,aonaprzywarładoniego,krzycząc-OBoże,oBoże!-ikrztuszącsię.Jego
silne,ciepłeramięobejmowałojąmocno.

-Możeszzłapaćoddech?-krzyknąłjejdoucha.Pokręciłagłową.Niechciałagopuścić,alebezlitośnie
oderwał

jąodsiebieiprzewróciłnaplecy.

-Unośsięnawodzie!Zrobiła,cokazał.

-Dobrze.Ateraztosamonabrzuchu.

Spojrzałananiegozniedowierzaniem,więcobróciłjąjednymruchem.

Natychmiastopadłanadno,alewyciągnąłjąnapowierzchnięwody.

-Nabrzuchu-powtórzył.-Maszzamknąćoczyiunosićsięwwodzienabrzuchu.Tojestrówniełatwe,
jakunoszeniesięnaplecach.

-Najpierwmnier-rozgrzej-zaszczękałazębami.

Przyciągnąłjądosiebieiprzytulił.Trzymałjątużpodpiersiamiipomimolodowatejwodypoczuła,jak
ogarniająfalagorąca,opadającażdostóp.Poczułagęsiąskórkę,ażnazbytświadomaumięśnionego
męskiegociałatużobok,itejtwardejczęści,którąjejmatka...

Myśliomatcewtejsytuacjiwydałyjejsięnagleniewłaściwe,więcodegnałajeodsiebie.

-Dobrze-mruknęłaiwzięłagłębokioddech.Puściłjąizaczęłasięunosićnawodzie.

-Prawiepływasz-krzyknąłjejdoucha.

Otworzyłausta,żebymuodpowiedziećipociągnęłasolidnyłykmorskiejwody.

-Pfuj!-splunęła.-Pfuj!

-Wychodźjuż.Ustaciposiniały,niewspominającjużopalcach.Mnieteżmarznietoiowo.Muszęsię
poruszać.

Trzęsącsięnacałymciele,niezgrabniepodeszładoręcznikówizawinęłasięwnieodstópdogłów.
Potemwróciłanadbaseniusadowiłasięnapłaskiejskale,bypopatrzeć,jakPierśprzecinawodę,robiąc
kolejnenawroty.

Byłojeszczecieplejniżpoprzedniegodnia.Niemogłasiępowstrzymaćiuniosłatwarzdosłońca,choć
niemalnapewnooznaczałotopiegi.Dopieropodłuższejchwilisłoneczneciepłozaczęłowsączaćsięw
jejszyjęiramiona.

Powierzchniaskałypromieniowałaciepłem,więczdjęłaręcznikzwłosów,żebywyschły.Apotem
ręcznikznóg,żebywysuszyćkoszulkę.

KiedyPierśpodciągałsięnaobramowaniebasenu,prawiejużzasypiała,otulonaręcznikamiirozgrzana
słońcem.

Zamrugała.-Jużskończyłeś?

-Natowygląda.Atyznowuzużyłaśwszystkieręczniki.Usiadła.

-Przepraszam.Weźten-podałamuten,którymiałanawłosach.-Jesttylkotrochęmokry.

Wziąłgobezsłowaizacząłsięwycierać,aLinnetułożyłasięwygodnieipatrzyła.Niemiałapojęcia-

naprawdę-żemężczyźnitakwyglądają.Tak...tak...pociągająco.Tak...

Możebyłabardziejpodobnadomatki,niżjejsięwydawało.Niepodobałojejsięto.Usiadła.

-Niewstawaj-powiedział.-Przewróćsięnabrzuch.

-Nicztego!

-Chcęcięnauczyćpływaćnasucho,zamiastcięprzekrzykiwaćwwodzie,kiedypiszczysz,żecizimno.

-Aha.

Przetoczyłasięnabrzuch,układającsięwygodnienaręcznikachirozgrzanejskale.Spojrzałananiego
przezramię.

-Icodalej?

13

Piersspoglądałzgórynaabsolutniecudowneciałoswojejnarzeczonej-ewentualnejnarzeczonej-
wiedząc,żewłaśniewpadłwpoważne,głębokiekłopoty.

Równiegłębokie,jaktaślicznaszparkamiędzyjejzachwycającymi...

Przecieżtoojciecjąwybrał.Więconzanicniemożesięzniąwiązać,nawetgdybybyłanajpiękniejszą
kobietąwcałejAnglii.

Jestnajpiękniejsza,szepnąłcichygłoswjegomyślach.Nigdyniewidziałkogośtakpięknego.Szczerze
mówiąc,nawetsobiekogośtakiegoniewyobrażał.

Ukląkłobokniejibrutalnieposkromiłtęczęśćsiebie,którapragnęłagłaskaćpiękne,gładkieplecy,
krągłepośladkiiszczupłenogi.

-Ułóżręcewzdłużtułowia-poleciłgłosem,zachrypniętymjakunałogowegopalaczakiepskiegotytoniu.
Pochylił

sięipokazałjejprawidłowyruch.

-Najpierwjednaręka,potemdruga.Kiedyrękajestwgórze,przekręcasztwarzwprzeciwnąstronę,
żebywziąćoddech.

Posłusznieobróciłagłowęiporuszyłarękami.

-Bardzodobrze-pochwalił,zpowrotemkierującwzroknajejpośladki.-Nogipowinnybyć
wyprostowaneimająspokojnieuderzaćwodę.

Wkońcuspojrzenianicnieznaczą.Tonormalne,żenaniąpatrzy.Chociażwłaściwiebyłatookrutna
tortura.Miał

przedsobąnajcudowniejsząkobietę,jakąkiedykolwiekspotkał,awidziałichprzecieżsetki.Możenawet
tysiące.

Obnażałyprzednimpiersi,pośladki,pokazywałynajbardziejintymnemiejsca,aonnawetniedrgnął.

Aterazcałejegociałopulsowało,dosłownieszalałozpożądania.Wstałimocnoobwiązałsię
ręcznikiemwpasie,jakbychciałsięukarać.Dodiabła,niepozwoliojcusobąmanipulować!Nigdynie
zgodzisięnażonę,jakąpodsuwamutenżałosnytyp.

Patrzył,jakLinnetćwiczy,istarałsięignorowaćpodszeptyzmysłów.Miałacałkiemniezłewyczucie
rytmu.

Ależoczywiście,mruknąłcichygłosikwjegogłowie.Nauczyłbyśjąswojegorytmu,aona...

Odepchnąłodsiebietemyśli.

-Czasnanas-powiedziałenergicznie,odwracającsięodLinnet.-Całytłumpacjentówjużczeka,
niektórzymożenawetjużzeszliztegoświata.Niezwlekajmyzezwłokami,tobyłobywbrewdobrym
manierom.

Wstałaipochwiliusłyszał,jakwkładasuknię.

-Zaczekaj!-zawołała,gdyżwaworuszyłprzedsiebie.-Musiszmipomócsiępozapinać,zapomniałeś?

Odwróciłsię.Stałanaskrajubasenu,ciemnorude,wilgotnewłosyopadałynajejramiona,otaczając
buzięzaróżowionązwysiłku.Uśmiechałasię-prawdziwym,naturalnymuśmiechem,anietym
wystudiowanym,którymhipnotyzowałajegobiednychstudentów.

-Niemogętakwrócićdozamku-powiedziała.-Fakt,niemamprzyzwoitki.Alepomóżmisięzapiąć,
chybażechcesz,żebycałamojasłużbazaczęłagadać,żespotykamysięnagolasa.

-Niebądźgłupia.Służbaitakdoskonalewie,comyturobimy.Icoztego?

-Twójojciecbyłbyzgorszony.

Mruknąłcośpodnosem,niechcącwyjaśniać,jakmałoliczysięzjegozdaniem.

-Chodźtutaj.Niebędęłaziłpotejskaleolasce.Zamrugałaijużbyłaprzynim.

-Przepraszam.Kiedypływasz,jestwtobietylesiły,żezapominamotejnodze.Jaktosięwogólestało?
-Odwróciłasię,żebymógłpozapinaćguziki.

Kobieceplecysąbardzodelikatne.Oczywiście,wiedziałotymwcześniej,przyglądałsięniejednemu
okaleczonemukręgosłupowi.PlecyLinnetwyginałysięwidealnychmiejscach,jakbezbłędniewykonane
działosztuki:wybrzuszeniakręgówustawioneidealniejednonaddrugim.Kości,októrychuczyłsięna
wykładach,wyglądałyzupełnieinaczej,kiedyobciągałajetaperłowaskóra.

-Gdziemaszkoszulkę?-spytałnagle.

-Och,zdjęłamją.Mokrepłótnojeststraszniezimne,wiesz?Odsunęławłosy,żebyniezaplątałysięw
guziki,ajejkremo-wobiałaszyjapochyliłasięprzednimjakłodygadelikatnegokwiatu.Słowadocierały
doniegowzwolnionymtempie.Pewniezdjęłakoszulkę,kiedybyłodwróconytyłem.Stałazupełnienaga
podgołymniebem...choćtylkoprzezsekundę.

-Pierś?-zapytała.-Cosięstałoztwojąnogą?

-Tobyłotakdawno,żejużniepamiętam-odpowiedział,przetykającostatniguzikprzezdziurkę.

Prychnęłazniedowierzaniem,schyliłasiępowilgotnąkoszulkę,apotemwzięłagopodrękę.Nawetnie
zauważył,żenaniączeka,dopókidelikatnadłońnieujęłajegoramienia.

-Czywczorajpojawilisięjacyśnowipacjenci?-zaciekawiłasię.-Opowieszmi,wjakisposób
rozmieszczaszswoichchorych

wsalach?Elizamówiłamiwczoraj,żeurządziłeśsalewobuskrzydłachzamku.

-Wedługchorób,jakieunichdiagnozuję-odpowiedział,wciążmyślącotym,jaktojest,żerazwpojone
manieryzostajączłowiekowinacałeżycie.

-Więcjak?

-Chorzynazakaźnegorączkileżąosobno.Idzielęteżludziwedługpłci.Kobietywjednejsali,
mężczyźnigdzieindziej.Niemogępozwolić,żebyfikalizesobąponocach,kiedyprzyjdzieimnato
ochota.

-Maszwięcejkobietczymężczyzn?

-Kobietyzdecydowaniewygrywają.

-Dlaczego?Jesteśmybardziejchorowite?

-Nie,alemaciewięcejrozsądkuipotraficiepoprosićopomoc.Mężczyźnizazwyczajpracująwpolu,aż
padną,szczególnietutajwWalii.Ładna,czystaśmierć.Polecamkażdemu.

-Adzieci?

-Czasami.Influencazbierasporeżniwo,więczwykleumierają,zanimtudotrą.

Poczuł,jakzadygotała.

-Tostraszne,Pierś.

-Samożycie.

-WiemoGavanie,aczysątujeszczejakieśinnedzieci?

-Dwiedziewczynki.

Bylijużprzydomkustrażnika.Niepowiedziałanicwięcej,aledoskonalewyczuwałjejemocje.

-Nieróbtego-powiedziałostrzegawczo.

-Czego?

-Tego,cozamierzasz.Otoczyłciętakikwakierskinimb.Niewiem,ococichodzi,alejużmnieto
denerwuje.

-Niemamtunicdoroboty-zapewniłagotakimracjonalnymtonem,żenatychmiastwzbudziłwnim
czujność.-

PrawiejużkończęObserwacjedoktoraFothergilla,awdodatkuwedługciebietostekbzdur.Byłamw
twojejbiblioteceinieznalazłamtamżadnychpowieści.

-Czytymsięzajmujesznacodzień?Czytujeszpowieści?

-Tak,alejestichzamało,więcczytamteżprzewodnikipodróżneisztukiteatralne.-Wzruszyła

ramionami.

Odwróciłsięipopatrzyłnanią,niedostrzegająckremowejskóryidługichrzęs-nocóż,dostrzegał,ale
starałsięskierowaćwzrokwinnąstronę.Niedokońcamusiętoudało,aleprzecieżniemógłnie
widziećuniejwszelkichoznakwybitnejinteligencji.

Jakojciecdokonałtegocudu?Skądonjąwytrzasnął?

-Jednymznajlepszychlekarzy,jakichkiedykolwiekspotkałem,byłapewnaKatalonka-powiedział.

-Jakjejsiętoudało?-spytałaLinnet.-CzywHiszpaniikobietymogąstudiowaćmedycynę?

-Wiesz,gdziejestKatalonia?

-Mówiłamciprzecież,żeczytujęprzewodniki-odparłazlekkąirytacją.

-Jejojciecjestwspaniałymlekarzem,mistrzemwswoimfachu-ciągnął.-Samjąuczył,apotemzmusił
profesorów,żebyjąprzyjęlinauczelnię.Podejrzewam,żejużwtedyumiaławięcejniżoni,alestudia
dałyjejdyplom.

Milczałaażdodrzwizamku,którePrufrockszerokootworzyłprzednimi.

-Czekałeśnanas,co?-spytałPierś.

-Janie,aletrojepacjentówtak.Dwójkajestnagórze,ajedenwpokojumyśliwskim.Markizimłodsi
doktorzyjużtamsą.

-Wpokojumyśliwskim?-spytałaLinnet.

-Wyrzuciliśmystrzelbyiprzerobiliśmygonaambulatorium-wyjaśniłPierś,uwalniającjejramię.-Jeśli
niemasznicprzeciwkotemu,wdrapsięsamanateschody.Muszęsiębraćdoroboty.Przedewszystkim
chcęzdążyćdopokojumyśliwskiego,zanimSébastienwykończymojegonowegopacjenta.

-Jeśliktośbardzoźlewygląda,kładęgotam-wyjaśniłPrufrock.-Toznaczy,jeślizdradzaobjawy
zakaźne.

-Alejak...

Drzwizamknęłysię,zanimzdążyłaskończyćzdanie.

14

KiedyjakiśczaspóźniejLinnetzajrzaładoinfirmerii,Gavansiedziałnałóżku.

-Cześć,panienko!-powitałjązszerokim,szczerbatymuśmiechem.

Złóżkaobokrozległsięjęk.

-Jakpansięczuje,panieHammerhock?-spytałaLinnet.

-Gorączkaminęła-odpowiedziałchłopiec.-Aletwarzmadalejokropnąijęzykteżnienajlepszy.
Przyszedłdoktorikazałmupowtarzaćsłowo„tak",bomusiępodobało,jakjewymawiał.

-Co?-spytałazdziwiona.

-Mówi„chah",prawda,panieHammerhock?-wyjaśniłGavan.-Doktorsięstrasznieśmiał.Jateż.

PanHammerhockmruknąłcośpodnosem.

-Doktorpowiedział,żeprzeżyje.

-Cieszęsię-odpowiedziałaLinnet.-Widzisz,Gavan,niekażdyzaraz...

-Zabierzemniepaninadwór?-przerwał.-Czekamiczekam.Ktowie,coporabiaterazmójRufus!
Muszędoniegoiść!

-Wydajemisię,żeniewolnociwstawać.

-Doktorpowiedział,żemożeoddziśzacząćchodzić-zabrzmiałsurowygłoszajejplecami.

Linnetskoczyłanarównenogi.

-SiostraMatylda?

Przyłóżkustałakobietaodzianawskórzanyfartuch,którysięgałjejzakolana.Włosyupięławkoczek,
którywyglądałjakczarnakulka,jejnosdlaodmianyprzypominałbiałąkulkę.Długipodbródeknadawał
twarzywyrazsurowości.

-PaniHavelock-odparłatamtalodowatymtonem.

-Bardzoprzepraszam-jąkałasięLinnet.-LordMarchantmówiłmiosiostrzeMatyldzie,alepewnie
chodziłomuokogośinnego.Macietutylupacjentów,żepewniejestteżwięcejpielęgniarek.

-Doktornazywamnietakzaplecami,bojestimpertynenckiiniepoważny-odparłapaniHavelock.Nie
musiaładodawać,żenieżyczysobie,byLinnetzwracałasiędoniejwtensposób.-Niejestem
pielęgniarką.Zarządzamtymskrzydłem.JeślizamierzapannazabraćGavananadwór,proszęniechodzić
znimdostajni.Nieżyczęsobieznaleźćnanimanijednejpchły.Tenchłopakprzyciągajejakmagnes.

Gavanprzytaknąłnatychmiast:

-Niebędziemychodzićtam,gdziesąpchły.Panienkazabierzemnietylkonadbasen,popatrzećnafale.-
Oczymubłyszczałyjakmisjonarzowi,którystanąłuperłowychbramraju.

PaniHavelockmruknęłacośpodnosem.Wyraźnieniezauważyłaaureolinadjegogłową.

-Niezgodziłabymsięnato,aletendzieciakdoprowadzaresztępacjentówdoszału.Niechsięstąd
zabiera.

-Tylkoniechpaninieoddamojegołóżka-powiedziałGavan,pochmurniejąc.

LinnetskinęłanaNeythena,któryczekałprzydrzwiach.

-Weź,proszę,GavananaręceizejdziemyzdrogipaniHavelock.Napewnomadziśbardzodużopracy.

PaniHavelockposłałajejmorderczespojrzenie,podktórymLinnetnagleuświadomiłasobie,jakwielka
jestróżnicamiędzystarymskórzanymfartuchemabladożółtąporannąsukniąozdobionąwiśniowymi
wstążkami.

Mimotocelowoodpowiedziałapewnymsiebieuśmiechem.Toniejejwina,żeurodziłasięwrodzinie,
którauważała,żeczłowiekpowinienspędzaćporankinaskładaniuwizytznajomym,wieczoryna
porządkowaniuwstążeczekikupowaniukolejnych,anocenaparkieciesalibalowej.

PaniHavelockteżniewybierałasobierodzinyipochodzenia,którepozwalałojejnapracę-albo
zmuszałodoniej-

wszpitaluPiersa.Zazdrośćztegopowodubyłazupełnieabsurdalna.

-Czypanisamazajmujesięwszystkimipacjentamiwtymskrzydle?

-Oczywiście,żenie.Tobyłobycałkiemniewłaściwe.Pomagająmisłużąceiposługacze.

WidaćuznałaLinnetzakompletniebezwartościowąosobę,boodwróciłasięiodeszłabezpożegnania.

Oczywiście,nawetniezajrzelinadbasen.NeythenzostawiłGavanawstajniiwróciłdoswoich
obowiązków,obiecując,żewrócizagodzinę.Linnetsiedziałanatopornejławceskleconejzdeseki
patrzyła,jakGavanbawisięzRufusem.

-Wyglądajakośinaczej-powiedziałchłopiec.-Chybateraz,kiedymamnie,jestszczęśliwszy,prawda?

Linnetpopatrzyłanapsa.Rufusniemiałzbytwielesierści,aleta,któramupozostała,sterczałasztywno
jakszczotka.

Jednouchostało,adrugie,wpołowieodgryzione,opadałowdół.Ogonłamałsięnaprawo,więcmerdał
tylkozjednejstronyciała.

-Niejestzbytpiękny.

-Właśnie,żejest-sprzeciwiłsięchłopiec.-Panienkaźlenaniegopatrzy.

-Ajakmampatrzeć,żebybyłodobrze?-spytała.

-Tak,żebyzobaczyćwnimpsa.Rufusziajałzwywieszonymjęzykiem.

-Mabardzodługijęzyk-stwierdziłaLinnet.

-Prawda?Itakiróżowy.Tobardzodobrze.Chybapowinniśmygowykąpać.PaniHavelocknieznosi
pcheł.Widzipanienka,jakonsiędrapie?

Piesrzeczywiściedrapałsiępocałymciele.

-Trzebagowykąpać-stwierdziłGavan.-1tokoniecznie,panienko.

Jeszczetegobrakowało.Jużsobiewyobrażała,jaktobędziewyglądało.

-Natymetapierekonwalescencjiniemożeszsięzmoczyć.Chybapoprosimyktóregoślokaja.

-Dzieńdobry,pannoThrynne.

ToniebyłPiers.Oczywiście,toniemógłbyćPiers,którymiałprzecieżtyleważnychrzeczydo
zrobienia.Dziwne,jakpodobnie

brzmiałgłosjegoojca,choćtakbardzoróżnilisięzwyglądu.Dziwneteż,araczejkompletnieidiotyczne
byłoto,żeserceLinnetażpodskoczyłonadźwięktegogłosu.Wstałaiskłoniłasięprzedksięciem.

-Witam,WaszaWysokość.CzymogęprzedstawićGavanaijegopsaRufusa?

Gavanpodniósłwzrok.

-Waszakość?Dziwneimię!

-Tonieimię,tylkotytuł.Tenpanjestksięciem-wyjaśniłaLinnet.

GavanskinąłgłowąiznowuzacząłdrapaćRufusapobrzuchu.

-Obawiamsię,żepozatąławeczkąniematugdzieusiąść-powiedziałaLinnetisamausiadła.Była
zmęczonapolekcjipływania.-Przyszedłksiążęzajrzećdokoni?

Książęprzycupnąłnadrugimkońcuławki.

-Musiałemwyjśćzdomu.

Linnetodgadła,żeladyBernaisezeszładosalonu,aleniewiedziała,comaodpowiedzieć.Książęukrył
twarzwdłoniach.Dotknęłajegoramienia.

-Takmiprzykro-powiedziała.

-Wszystkotomojawina.Spomiędzypalcówspłynęłałza.

Naglepowietrzeprzeciąłostrygłos,odktóregoLinnetażpodskoczyła.

-Uroczascenka,co?

Jakmogłachoćprzezchwilępomyśleć,żePierśmagłospodobnydogłosuksięcia?Byłzupełnieinny-
niższy,mocniejszy,bardziejmęskiipełengniewu.

-Gavanzdobywanowepchły,amójdrogitatkozdobywanowychprzyjaciół.Iwszyscysątacy
szczęśliwi.Wszystkotodziękitobie,Piękna.

-Niemówtakdomnie!-rozgniewałasię.

-Wszystkotodziękitobie-powtórzył,stukająclaską.

-Nieróbzsiebieidioty-odparowała.

Książęwestchnąłgłębokoiopuściłdłonie.Oczymiałczerwoneibłyszczące.

-Niechcesz,żebymcięprzepraszał.Ale...

-Myślisz,żezmieniłemzdanie?-Gdzieśsiępodziałajegoobojętność.Wpadłterazwistnąfurię.

LinnetrzuciłapośpiesznespojrzeniewstronęGavana,alechłopiecwpełzłwkątstajni,wziąłRufusana
kolanaiszeptałjakieśsekretyprostowkosmateucho.Niezwracałuwaginanicinnego.

-Wiem,żenicsięniezmieniło-odpowiedziałksiążęłamiącymsięgłosem.-Aleniepotrafięprzestać
cięprzepraszać.Patrzyłemwczorajnaciebieinatwojąmatkę,iwiedziałem,żekiedyśmiałemwszystko,
czegoczłowiekmożeoczekiwaćodżycia.Wszystko,cosięliczy.Iżetozniszczyłem.Zniszczyłemmoje
małżeństwo.

Gorzejjeszcze.Spowodowałemtwojekalectwo...

-Zamknijsię.-GłosPiersabyłzimniejszyodfaloceanu.-Powiedziałemcijuż,żenigdyciniewybaczę.
Zresztą,nawetgdybymtozrobił,nieodmieniszprzeszłościżadnąmagią.

Książęotarłkolejnąłzę.

-Niezniszczyłeśnas.Podjąłeśracjonalną,choćbłędnądecyzję,żewolisznarkotycznąeuforięodżycia
wrodzinie.

Ktowie,możemiałeśrację?Nigdyniekusiłomniesypianieztąsamąkobietąprzezcałeżycie.Nie
wspominającostworzeniuminiaturowej,sikającejpodsiebiekopiimniesamego.

-Przestań!-Linnetskoczyłanarównenogi.Pierśzmrużyłoczy.

-Och,cudownie,terazbędziemymielipokazkobiecegowspółczucia.

-Ktotumówiowspółczuciu?Widzę,jakrobiszzsiebiekompletnegodurnia,aponieważwdomu
patrzyłamnaidentycznąsytuację,niebudzitowemnieszczególnegowspółczucia.Prędzejpogardę.

-Jeślitwójojciectobeksa,tomogęcitylkoprzyklasnąć.

-Jesteśidiotą.Twójojciecnadużywałopium.Straciłrodzinę.Zraniłtwojeuczucia.-Przerwała.

-Ohoho-skomentowałPierś.

-Zustmitowyjąłeś-posłałamuuśmiech,którymiałgozirytować.-Czytewszystkiedyplomyuderzyły
cidogłowyiuznałeś,żemaszprawozachowywaćsięjakrozpaskudzonysmarkacz?

-Proszę,proszę.Możeszmitowyjaśnić?Książęwstałizachwiałsięlekkonanogach.

-Nie,nie,towszystkomojawina-jęknął.

-Jesteśmytegosamegozdania-przytaknąłPierś.-Więcprzestańnamjużtymzawracaćgłowę.

-Pewnie,pocosięwysilać,synzradościąbędziebudziłwpanupoczuciewinyprzykażdejokazji-
mruknęłaLinnet.

-Zawszebywasztakasarkastyczna?-Pierśwyglądałnaniecozdziwionego.

-Nie.Zazwyczajjestemcałkiemsympatycznąmłodądamą-odparłaLinnet.-Totybudziszwemnie
wszystko,conajgorsze.

-Wyjeżdżam-powiedziałksiążęsmętnymgłosem.-Toznaczy,wyjedziemyrazem.Niechciałazemnąw
ogólerozmawiaćdziśrano.Ja...odwiozępaniądoLondynu,pannoThrynne.Niewiem,czemudopiero
terazdomniedotarło,żemójsynnigdyniezgodzisięnażonęzmojegowyboru.

-Naprawdę?-Linnetoparładłonienabiodrach.Pierśuniósłbrew.

-Aco,wolałabyśsamasobiezasłużyćnamojąrekuzę?

-Tonicnieda-zwróciłasiędoksięcia.-Zostańmytutaj,ażbędęcałkiemprzekonana,żeniemam
ochotynaślubztymwrednym,samolubnymsześcioletnimsatrapą.

-Panienkamówiomnie?-włączyłsięnieoczekiwanieGavan.

-Nie.Idźsiębawićzpsem-odpowiedziałaizerknęłananiego.

-Uczęsięnanowochodzić-oświadczyłchłopiec.-Rufusmipomoże.

-Świetnypomysł-odparłPierś.-SiostraMatyldaniebędziewnieskończonośćtrzymaćdlaciebie
łóżka,wiesz?

Gavanwstał,zachwiałsię,apotemdzielniewyszedłzestajni,zpsem.unogi.Patrzyli,jakpokonywał
przejściemiędzystajennymibudynkami.

-Przejdźtamizpowrotem,apotemwracajpodczułąopiekęMatyldy-poleciłPiers.

-Jeślipozwolicie,wrócędozamku-powiedziałksiążę.Wyprostowałsięiskłoniłuprzejmie,aleoczy

wciążmiał

zapuchnięte.

Linnetodczekała,ażodejdziedalej,apotempowiedziała:

-Musiszmuwkońcuprzebaczyć.

-Czemu?-spytałPierśzpołowicznymzainteresowaniem.

-Botoniszczywasobu.

-Bredzisz,wiesz?Tu,wWalii,nieużywamytakiegojęzyka:„Niszczywasobu".Zaczekaj!Słyszałemjuż
gdzieśtakizwrot.Odjednegowariata,któryprzystałdoRodzinyMiłości.

Patrzyłananiegobezsłowa.

-Niespytasz,cotozarodzina,żebyśmogłapopędzićtamczymprędzejisiędonichprzyłączyć?

-Niesądziłam,żeczekasznaodpowiedź.KiedyHamletmonologuje,togadaigada,bezżadnych
wtrętów.

Pierśrzuciłjejspojrzeniepełneniesmakuiodwróciłsię,byodejść.

Podniosłagłos.

-Musiszwybaczyćojcu,ponieważgniewtoniszcząceuczucie,któreprzeszkadzaciwpracylekarza.

-Szczerzemówiąc,raczejmipomaga.Odrazuspostrzegam,kiedyktośkłamie.Uwierzmi,ludzienikomu
niekłamiątakjaklekarzom.

-Bujda-odparła.-Mężombardziej.Wybuchnąłśmiechem.

-Twójojciecżałuje,żebrałopium.Żałuje,żewygnałmatkędoFrancji,apotemsięzniąrozwiódł.

Jegouśmiechstałsięniemaldrapieżny.

-Uzależnieniczęstożałujątego,cosięstało.Nieraztowidziałem.

-Aczłonkowierodzinysobieprzebaczają-odparła.

-Naprawdę?Acotyotymwiesz?

-Moirodziceczęstomiewalidotegookazję.Pokuśtykałkuniejiująłjąpodbrodę.

-Atyimwybaczyłaś?Napewno?

Zamrugała,zaskoczonajegosłowami.Opuściłrękę.

-Niewydajemisię.Łatwiejudzielaćrad,niżsamemuznichkorzystać.

-Oczywiście,żewybaczyłam-odparła,alewjejgłosiebrzmiałaniepewność.

-Czytwójojciecniepowinienprzyjechaćturazemztobą?-spytał,trafiającodrazuwnajczulsze
miejsce.-Przecieżnieszczędziłemwysiłku,bywszyscyuznalimniezabestię.Aontakpoprostuposłał
cięsamąwtęwalijskądzicz?

-Wtowarzystwietwojegoojca-odparła.-Któryjestksięciem.

-Obojemamykompletnienieodpowiedzialnychrodziców,żebyniepowiedzieć,obojętnychnanaszlos-
stwierdził

zzadowoleniem.-Aterazkończmytęurocząpogawędkę.Przyszedłemzawołaćcięnadrugieśniadanie.

-Nieodpowiedzialnośćnieoznaczabrakumiłości,ajeślimyśliszinaczej,tojesteśnaprawdęgłupi.Mój
ojciecmniekocha.Onpoprostunieumie,alboniejestwstanie,rozstaćsięzwygodamiLondynu.Twój
ojciecewidentnieciękocha,bowytrzymujeztobą,choćjesteśwybuchowyinieprzyjemny.

-Rozumiem,żeostrzegasz,żebymnierobiłsobienadzieiopartychnatymdrobnympodobieństwie
międzymnąatobą?

Niespostrzegła,żepodszedłbliskoniej.Naglepoczułazapachczystego,męskiegociała,któryogarnąłją
jakpieszczotaisprawił,żesercezaczęłoszybciejbić.

-Mamychybawięcejwspólnegoniżnieodpowiedzialnychrodziców-powiedziałiprzełożyłlaskędo
lewejręki.

Czekałabezruchu.Musnąłdłoniąjejpoliczek,dotknąłwłosów.Czekaładalej,bezjednegosłowa.

Wydawałojejsię,żecałyświatczekarazemznią,boodgłosystajni,nierównekrokiGavanaw
korytarzu,tupaniekoni,skrzypdrewnaoddaliłysięnagleizostałotylkowyrazistespojrzeniejegooczu.

-Maszoczy...-zaczęła,aleprzerwałjejwpółsłowa.

Jegowargibyłyjakbrandy...cudownafalaemocjispłynęłajejpoplecachiodebrałaoddech.

KiedyksiążęAugustporazpierwszywsunąłjęzykwjejustamyślała,żeoszalejezezłości.Tylkodobre
manierywpojonejejprzeznajsurowszeguwernantki,jakieojciecmógłznaleźćnabrytyjskiejziemi,
powstrzymałyjąprzedwymierzeniemmupoliczka.Zatoteraz....WodróżnieniuodAugustaPierśnie
wpychałjęzykatam,gdziegonieproszono.Zamiasttego,przesunąłnimpojejzłączonychwargach,a
jegodotykbyłtaksłodki,żesamajerozsunęła,zapraszającgodośrodka.Alenieskorzystałzzaprosin.
Zwlekał,smakowałją,drażniłdotykiem.

Sercetłukłojejsięwpiersiipragnęła...takbardzogopragnęła...Wyszłamunaspotkanie,dotykającgo
swoimjęzykiem,smakującjegoaromat.Wreszcie..wreszciemocnadłońprzyciągnęłajejgłowębliżej
twardegomęskiegotorsu.Pochyliłgłowęoułamekcala,alewyczulonezmysłyLinnetnatychmiast
wyczułyruchizmianęjegozamiarów.

Pocałunekniebyłczułąadoracją.Byłdrapieżny,głodny,pełendzikiegopożądaniaiszaleństwa,jak
napadnaprostejdrodze.Instynktownieotoczyłaramionamijegoszyję.Smakowałdymnąherbatą,którą

piłnaśniadanie,ijeszczedzikszymaromatem-męskimpożądaniem.r

Żadendżentelmenniepowinienwtensposóbcałowaćdamy.Linnetbyławsiódmymniebie.

15

Wieczór

Linnetmyliłasię,twierdząc,żeojciecrozpraszagowpracy.Największąprzeszkodąbyłaonasama.
Pierśwpatrywał

sięwnowo

przybyłąpacjentkę,prawieniezauważającjejspuchniętegobrzucha.Zamiasttegowidziałpociemniałe
oczyLinnet,wktórychpełenirytacjibłękitzastąpiłocoś...innego.

Tooczywiściebyłotylkopożądanieseksualne.Uczucie,zpowoduktóregomilionymężczyznrobiłyz
siebiekompletnychdurniów.Linnetbyłaoszałamiającopiękna,aon...Bógjedenwie,dlaczegogo
pragnęła,aletakbyło.Awkażdymrazienatowyglądało.

NagledotarłdoniegogłosSébastiena:

-Mapanibardzodużybrzuchjaknapiątymiesiąc,paniOtter.Czywpanirodziniebyłykiedykolwiek
bliźnięta?-

Mówiącto,postukałwbrzuchzjednej,apotemzdrugiejstrony.

-Wyglądasz,jakbyśwybierałdojrzałemelony-zirytowałsięPierś,odsuwająckuzynanabok.-Przecież
tooczywiste,żenienosijednegodziecka,chybażezadałasięzniedźwiedziem!

-Nigdywżyciu!-jęknęłapaniOtter.

-Doktorżartuje-uspokoiłjąSébastien.-Matakiedziwnepoczuciehumoru.

-Tusąpośladki-Pierśwskazałnamałewybrzuszenie.-Atudrugie,choćbyćmożetogłówka.Trudno
powiedzieć.

Czywpanirodziniebyłybliźniaki,paniOtter?Jeślitak,toproszęsobiesprawićdwiekołyski.

-Mamaporoniłakiedyśbliźniaki.Ciotkateż-powiedziałakobietadrżącymgłosem.-Dlategotu
przyszłam.Ichdzieciurodziłysięmartwe.

-Odrazumartwe,czyumarłypotem?-uściśliłPierś.

-Potem-odparła.-Takmisięzdaje.Byłystraszniemałe.Pamiętam,jakmatkawspominała,żemiały
rączkiwielkościorzecha.Wskorupce.

-Tenarazieżyją-powiedziałPierś.-Niechpaniwracadodomuikładziesiędołóżka.Naresztęciąży.

-Co?

-Dołóżka-powiedział,przesadnieakcentującsłowa.-Wolnowstawaćtylkonasiku,aitolepiejnie.

-Toniemożliwe!Mążmniepotrzebuje.Iteść,counasmieszka.Jestjużstary,aja...

-ProszępowiedziećpaniHavelock,żemapanidaćłóżkowzachodnimskrzydle.Przynajmniejnaparę
miesięcy.

Spróbujemyprzeprowadzićrączkipanidzieciprzeztenniebezpiecznyorzechowyetap.

-Łóżko?-spytałapiskliwymgłosem.-Mamtuzostać?

-Będziepanizachwycona-zapewniłjąPierś.-Wszyscymoipacjenciuwielbiajątubyć.Mam
gospodynię,którazajmujesięnimijakświęta.Niedługobędąjąkanonizować.Naprawdę.

-Niemogęsiępołożyćnakilkamiesięcy!Mążmniepotrzebuje,jestemprzewodniczącąkółkaszwaczeki
prowadzędobroczynne...-ucichłanawidokminyPiersa.

-Rozumiem,żejestpaniniezmierniewartościowąosobą,wsparciemdlacałegohrabstwa.Tylkożejeśli
panichcedaćswoimdzieciomszansę,żebyprzyszłynaświatjeszczeżywe,musisiępanipołożyćna
czterymiesiące.

Naturalnie,bliźniętatostrasznykłopot,więcjeślipostanowipaniwrócićdodomu,wszyscyto
zrozumiemy.Założęsię,żepanimatkalepiejsięwysypiałazjednymdzieckiem,aniezdwójkąurodzoną
wtymsamymczasie.

Potrząsnęłagłową.

-Jestpanipewna?Matcewyraźnieudałasiędrugaciąża.Wtakimrazieproszępójśćnagórę-
dokończył,widząc,żekobietawpatrujesięwniegowmilczeniu.Odwróciłsiędodrzwiiwyrzuciłjąz
myśli.-Tojużwszyscy?Niezawracałemsobiegłowyprzebieraniemsiędokolacji,żebymócodrazu
pójśćnaobchód.

-Niepodobamisiępacjentzgorączką,którypojawiłsiędziśrano-powiedziałSébastien,idącwślad
zanim.

-Pewniegorączkawybroczynowa-odparłPierś.-Mamyteraznaniąsezon.

Myślałtylkoopływaniu.Jutrorano.

-Niewydajemisię.Wyglądagorzej.

-Tomożebyćjeszczegorzej?Połowachorychnawybroczynymiumiera,nawetimniepuszczamkrwi.
Pozatymobajwiemy,żeniejesteśnajlepszymdiagnostą,prawda?

Sébastienpokręciłgłową.

-Tenczłowieknaprawdęjestchory.Powiedziałem,żebygospodynidałamuosobnypokój.

-Doskonale.-Pierśzatrzymałsięnamoment,żebyuśmierzyćniecobólprzedschodzeniemzeschodów.

-Jaktamnoga?-spytałkuzyn.Rzuciłmuwściekłespojrzenie.

-Ajaktamtawitka,cojąnosiszwspodniach?

-Nicanicnieboli-odparłradośnieSébastien.-Wodróżnieniuodtwojejnogi,cownoszępotym,że
zataczaszsięjakpijakwBożeNarodzenie.

-Bredzisz-rzuciłPierś,zhukiemkuśtykającposchodach.-Widziałeśmojąmatkę?

-Kręcisiępozamku,szukająctwojegoojca,żebygopodręczyćtym,żesiędoniegonieodzywa.Ubrała
sięjaknaaudiencjęukrólowej.

Pierśzatrzymałsięiciężkooparłoporęcz.

-Przesadzaszztympływaniem-poradziłSébastien.-Ograniczwysiłekipływajcodrugidzień.

Nicztego.Nieteraz,kiedymazkimfiglowaćwbasenie.

-Zastanowięsięnadtym-powiedział,ruszającprzedsiebie.-Myślisz,żematkachcedoniegowrócić?

Sébastienzamyśliłsię.

-Manasobiejedenztychgorsetów,którepodnosząpiersitakwysoko,żeniesposóbichniezauważyć.

-Zboczenieczciebie,kiedywidzisztakierzeczyuwłasnejciotki.

-Przecieżjejniepożądam-sprzeciwiłsięSébastien.-Wodróżnieniuodtwojegoojca.

-Tylkogodręczy-stwierdziłPierś,alejegogłosbrzmiałniepewnie.Samtowidział.

-Myślę,żeraczejgopragnie.Ibbybyłodobrze.Miałabyzpowrotemtytułksiążęcyizostaław
bezpiecznejAnglii,ajaprzywiózłbymtumojąmatkę.

-Dlaczego...-zacząłPierś,aleSébastienniezwracałjużnaniegouwagi.Schodziłgodnieposchodach,
wdumnejpozie,ni-

czymkogutpiejącyoświcie.Bezwątpienialepiejznałsięnakobietach.Cóż,jeślisądzićpowymyślnych
haftachnakamizelce,sambyłkobietą.

-Onanigdyniepogodzisięztwoimojcem,jeślitymuniewybaczysz-rzuciłkuzynprzezramię.-Chowa
doniegourazęnietylkozewzględunasiebie,aleprzedewszystkimnaciebie.

-Bredzisz-powtórzyłPierś.

Sébastienzszedłnadółiwkroczyłdosalonu.Pochwilidobiegłstamtądjegogłos:

-Ach,matante,wyglądaszolśniewająco,jakosiemnastolatka!

-Bredzi!-kolejnyrazpowiedziałPierś,terazjużdoPruf-rocka,którystałprzydrzwiachztakąminą,
jakbysięświetniebawił.

Rzeczywiście,matkawbiłasięwsuknię,którąwyraźnieuszytodlakogośzbiustemopołowęmniejszym.

-Maman-ukłoniłsięiucałowałkoniuszkijejpalców.Rozejrzałsię,aleobiektujejkobiecychzabiegów
nigdzieniebyłowidać.-Gdziejestksiążę?

-Ktotaki?-spytałazpogardą.

-Nowiesz:orlinos,wysokiekościpoliczkowe,nieprzytomnespojrzenie?Kiedyśmieszkaliśmyznim
razem.

Pociągnęłałykwina.

-Pewnieniemaochotynawinoprzedkolacją.Podobnojutroranowyjeżdża,więcbędziemymielicały
zamekdlasiebie.

Uśmiechałasięwesoło,alePierśdostrzegłcieńwjejoczach.Psiakrew,Linnetmiałarację.Sébastien
pewnieteż.

-Gdziemojanarzeczona?-spytał,rozglądającsięwokoło.Młodzilekarzeskupilisięnaturalniewokół
butelkisherry.Sébastienkopałpolananakominku,niebacząc,żemożezniszczyćwyglansowanebuty.

-Niewiem-odparłamatka.-Możewydajepoleceniapokojówkompakującymkufry.

-Niewyjeżdża-zakomunikował,przyjmujączrąkPrufrockakieliszekbrandy.-Próbujedoprowadzić
mniedoszału,drażniąc

się,żeprzyjmiemojąrękę.Tylkożejajejniczegonieobiecywałem.

Woczachmatkibłysnąłżal.

-Onanigdyzaciebieniewyjdzie,kochanie.Samympojawieniemsięwdrzwiachwywołałabysensację
nadworzeNapoleona.Atebzduryojejreputacji...niktniebędziezwracałnatouwagi.

-Chceszpowiedzieć,żejestdlamniezadobra?

-Dobra?Otymniewiem-odparła,poruszającwachlarzem.-Alezpewnościązbytpiękna.Powinieneś
jąpoślubićodrazu,gdyprzyjechała,zanimmiałaokazjęlepiejciępoznać.

Prufrockruszyłkłusemkudrzwiom.Pierśodwróciłsię,doskonalewiedząc,ktosięwnichzarazpojawi.

WieczorowasukniaLinnetbyłaskrojonanaklasycznąmodłę.Pierśsłyszałpogłoski,żerzymskiematrony
podobnonienosiłykoszulekpodtunikami.Linnetwyraźniewzięłasobiedosercatęprawdęhistoryczną.

Muślinjejsuknibyłtakcienki,żekiedystanęławprogu,czekając,ażPrufrockjązaanonsuje,Pierś
dostrzegłpodfałdamikształtjejkolana.Atkaninawokółdekoltu...nocóż,niewielejejbyło.Trochę
koronkituitam,isznurekpereł,którysubtelniekierowałuwagękujejpiersiom.

Poczuł,żenieznanydotądrodzajuśmieszkuwykrzywiamuwargi.Matkaniewiedziaławszystkiego.Ta
sukniabyławyraźniedlaniego.

Zacząłkuśtykaćprzezsalon,aleSébastienwyprzedziłgoiustawiłsięzprzodu,mruczącpodnosem:

-Przepraszam.Śpieszęsię.

WięcPierśzwolniłtempo.FrancuskagalanteriaSébastienabyłabezkonkurencyjna.Niemiałsobiepod
tymwzględemrównych.WprzelocieSébastienwziąłodPrufrockakieliszekszampana,żebypodaćgo
Linnetzukłonem.

WidokkuzynacałującegopalceLinnetzniesmaczyłPiersa.Odwróciłsięipokuśtykałzpowrotemdo
kredensu,gdziezostawiłswójkieliszek.

Przyjdziedoniegosama.Zresztąniematoznaczenia,boprzecieżonitylkotoczązesobągrę.Najbardziej
fascynowałogoto,

żeniełączyłichflirt,tylkoniesamowitepodobieństwocharakterów.

WpewnymsensieLinnetstanowiłajegokobiecyodpowiednik-niedawałasiępolubić.Byłazbyt
piękna,zbytinteligentnaizbytwygadana.

Ztym,żeonniebyłnawetprzystojny.

Nieprzyszładoniego.Zamiasttego,zdawałasięzachwycaćgadaninąSébastiena,codoprowadzało
Piersadoszału.

Wpięćminutpóźniejdosalonuwszedłojciec,przegranyiznużony,jakczłowiek,którysiępoddał.
Okazałosię,żePierśnienawidzitegojeszczebardziejniżtęsknychspojrzeńJegoWysokości.

WkońcuSébastiensampodprowadziłLinnetdoniego.

-Zdajesię,żeniezauważyłeśswojejnarzeczonej.

-Dobrywieczór,narzeczono.

-Witaj,Belzebubie-odparła,pochylającgłowę.Wjejoczachtańczyłsekretnyuśmieszek.

-Och,zostałemzdegradowany-odpowiedziałleniwie,opierającsięokredens.-Zdajęsię,żedotej
porynazywanomniewcielonymLucyferem.CzyBelzebubniejestprzypadkiemdiabłemniższegorzędu?

-Demonycisiępomyliły.BelzebubtopoprostuinneimięZłego.

-Todobrze-odparłPierś.-Jakcijużmówiłem,uwielbiamwygrywać.

-Dośćtychuprzejmości-przerwałSébastien.-Jeślinajdziemnieochotapopatrzećnawarczącena
siebiepsy,pójdęoglądaćichwalki.

-Tylkospokojnie-odparłPierś.-NiewolnowyzywaćLinnetodwarczącychpsów.Pamiętaj,żekiedy

tylkorzucimiwtwarzoświadczynytatusia,będzieszmógłjądopaść.Chyba,żejąobrazisz.

NaturalnieSébastienskorzystałzesposobności,byskłonićsięznowu,ująćdłońLinnetioświadczyć,że
skądże,żejestprzecieżnajbardziejuroczą,sympatyczną,wręczcudownąozdobąswojejpłci,żenie
spotkałjeszczenikogotakiego,itakdalej.Pierśobserwowałgo,dziwiącsię,żeSébastienniewidzi,jak
bardzoLinnetgardzitakąuniżonością.

Och,oczywiście,żesięuśmiechałaipodawałamudłoń.Alewjejoczachbłyszczałaobojętność,choćna
wargachigrałtenuroczyuśmiech,którytraktowałajakbrońpalną.

Sébastienwyraźniepadłofiarąowegouśmiechu.Pierśpierwszyrazwżyciuwidziałgowtakimstanie.

-Wystarczy-uspokoiłLinnet.-Gdybytorzeczywiściebyławalkapsów,byłabyśmastyfempostawionym
naprzeciwmałegospanielka.Zachowajamunicjędlamocniejszychprzeciwników.

Sébastiennachmurzyłsię.

-Oczymtymówisz,Pierś?Nigdyniesłyszałemwiększychbzdur.

Linnetwzięłagopodramięizaśmiałasięperliście.

-Jestpoprostuzazdrosny-stwierdziła,choćjejoczymówiływyraźnie,żedoskonalezdajesobie
sprawę,ocomuchodziło.-Jesteśniezwykleelegancki,milordzie.Ażtrudnouwierzyćżedorastaliściew
tymsamymdomu.

-Jestemprzecieżuosobieniemmody-oświadczyłPierś.SébastieniLinnetprzezchwilęprzyglądalisię
jegoubiorowi.

Miałnasobieto,cozawsze:prostysurdutzezwykłymiguzikami,bylejakiespodnie,anaszyifular,
któregozawiązaniezajęłomuniewięcejniżpięćsekund.Wdodatkusurdutbyłwkoszmarnym,
musztardowymodcieniu.

Dlaporównania,fałdysurdutaSébastienabyłyszerszewobwodzieniżsukniaLinnet.

-Oszukujeszsamsiebie-uświadomiłgoSébastien.

-Właśnieżejestemuosobieniem-upierałsięPierś.-Gdybyniemojaosoba,niewyróżniałbyśsiętak
bardzonakorzyść,wiesz?

-Wyjątkowonaciąganydowcip-podsumowałaLinnet.-Alerozumiem,ocochodzi.Przyzwykłym
kundluwyścigowychartwyglądabardziejkrólewsko,prawda?

-Apudelbardziejabsurdalnie-odparowałPierś.

-Możeszmnieobrażaćdowoli-stwierdziłSébastien,wpatrującsięwLinnetzminąwyrażającą
kompletnezauroczenie.Onabyłazkoleitakprzyzwyczajonadotakiegozachowaniamęż-

czyzn,żenawetgoniezauważała.Wjejzachowaniuniebyłoaniodrobinytriumfu.

-Trudnospotkaćludzi,którzybardziejróżnilibysięubioremniżwydwaj-stwierdziła.

-Powinnaśnaszobaczyćwdzieciństwie-odparłPierś.-Jaledwiechodziłem,aSebastienbiegałdwa
razyszybciejodemnie.Potem,kiedytrochępodrośliśmy,zacząłubieraćsiędwakroćtakeleganckojak
ja.Pewniechciał

zrównoważyćmojeniechlujstwo.

-Zatoobajinteresowaliściesięmedycyną-uzupełniła.-Jak,ulicha,udałowamsięrozwijaćte
zainteresowania?

NieznamwLondynieanijednegodżentelmena,którymógłbysiępochwalićumiejętnościamiwtej
dziedzinie.

-Wjakiejkolwiekdziedzinie-poprawiłją,unoszącbrwi.

-Potrafiątańczyć-stwierdziła.

-Możetojestwyjaśnienie.Janieumiemtańczyć,więczająłemsiękrojeniemludzi.

-Alenieszłomunajlepiej,więczacząłemtorobićzaniego-dołączyłsięSebastien.

Linnetsięroześmiała.Tenśmiechbyłowielebardziejczarującyniżjejwystudiowanyuśmieszek.Był
szorstkiisłodkizarazem,jakciepłabrandyzmiodem.

-Toniebyłżart-wyjaśniłPierś,pociągającłykzkieliszka,żebyuodpornićsięprzeciwkotemu
śmiechowi.

-Myślałam,żetotyjesteśznanymlekarzem.

-Jajestemdobrywodgadywaniu,nacoludziechorują.Problemwtym,żenajlepiejmitowychodzi,
kiedyjużsąmartwi.NatomiastSebastienjestniezływtejbardziejeleganckiejodmianiechirurgii.Biorą
sięzażywychpacjentów,którzychcielibyjeszczetrochępobyćnatymświecie.

LinnetposłałaSebastienowikolejnyuśmiech,aPierśmiałwrażenie,żenieszczęśnikzachwiałsięna
nogach.

-Jaktodobrze,żewraziepotrzebyzawszebędęmogłapoprosićpanaopomocchirurgiczną-
zagruchała.

-Tak.Jakbędzieszpotrzebowaćamputacjinogi,waldoniegojakwdym-stwierdziłPierś.

-Tobyłabyzbrodnia-szepnąłSébastiengołębimgłosem.

Psiakrew.Pierśpoczułukłuciewiny.Sébastienniemiałpojęcia,jakatokusicielkaujęłagopodramięi
igrałazjegosłowami.Jaktakdalejpójdzie,złamiemuserce.

-Przestań-mruknąłdoLinnet.Posłałamutenswójuśmiech.

-Nigdywięcejnieuśmiechajsiędomniewtensposób-warknął.-Rzygaćmisięodtegochce,a
ponieważ,jakmisięwydaje,maszpantofelkiobszyteperłami-idiotycznastratapieniędzy-tokwasy
żołądkowemogącijenieodwracalniezniszczyć.

Sébastiennachmurzyłsię.

-Kuzynie,czynaprawdęuważasz,żetojesttematdokulturalnejrozmowy?Jeślitak,tojesteśgorszy,niż
myślałem.

PannaThrynnetodelikatnykwiatuszekinależyjątraktowaćznajwyższymszacunkiem.Atyopowiadasz
jejoamputacjinógigrozisz,żezwymiotujeszjejnapantofelki.

Pierśuniósłbrewispojrzałnaniąwymownie.WestchnęłaipoklepałaSébastienaporamieniu.

-Przepraszam-powiedziała.-Jegolordowskamośćcałkiemsłuszniezauważył,żejestemmistrzynią
flirtu,wprzeciwieństwiedoniego.

-Ładnie-stwierdziłPierśzautentycznympodziwem.-Jesteśteżjednąznajwiększychmistrzyń
konwersacji,jakieudałomisięspotkaćwżyciu.Tymbardziej,żemasztęswojąbroń.

-Uśmiech?-spytała.-Bardzomisięprzydaje.Teżpowinieneśkiedyśspróbować.

Sébastienskrzywiłsiękwaśno.Właśniezaczęłodoniegodocierać,żeLinnetjestnietylkodelikatnym
kwiatuszkiem.

-Tonietwojaliga-wytłumaczyłmuPierś.-Jestprawdziwąmistrzynią.Nicdziwnego,żecałyLondyn
uznał,żeowinęłasobieksięciaAugustawokółmałegopalca.

-Tounasrodzinne-tłumaczyłaLinnet,jakbytrochęzawstydzona.-Alenaprawdęchciałabymsię
dowiedziećczegoświęcejochirurgii-powiedziaładoSébastiena.-Mówiłpan,żeniedasięuniknąć
zakażenia.Jakichsposobówpanpróbował?

ZdaniemPiersa,Sébastienczęstobywałgapowaty,alenigdywsprawachzawodowych.Byłdoskonałym
chirurgiemoniesamowitejkoncentracji,szybkichinieprawdopodobniezręcznychpalcach.

-Gdybynieobawaprzedzakażeniami-zaczął-moglibyśmysobiepozwolićnainterwencje,jakichw
dzisiejszychczasachniesposóbsobienawetwyobrazić.Naprzykład,mamwzachodnimskrzydlekobietę
zespuchniętymbrzuchem.Toprawienapewnojakiśrodzajraka,któryspowodowałpowstanieguza,
czylitakiejnarośli.Jestpewniewielkościjabłkaalbonawetwiększa.

-Jestempewien,żetoguz-wtrąciłPierś.-Alejegorozmiarpoznamydopierozakilkamiesięcy.

Linnetzamrugała,aletrzebaprzyznać,żenawetsięnieskrzywiłaaniniepisnęła,wodróżnieniuod
większościdam,któremiałyokazjęusłyszećoszczegółachpraktykimedycznej,aszczególnieojego
fascynacjisekcjamizwłok.

-Gdybyśmyznalimetodęopanowywaniazakażeń,mógłbymotworzyćjejbrzuchiwyciąćtenguz-
wyjaśnił

Sébastien.-Mogłabywrócićdodomuidalejspokojnieżyć.

Pierśmusiałprzyznać,żekuzynwyglądałszczególnieatrakcyjnie,kiedyrozprawiałochirurgii.Kosmyk
włosówopadłmunaczoło,oczybłyszczały.Możejednaknależałozmienićtemat.Linnetbyławyraźnie
zafascynowana.

-Czyalkoholpomaga?-spytała.-Czytałam,żeżołnierzewpolupolewająranybrandy,boalkohol
zmniejszaryzykoinfekcji.

-Niewystarczająco-odpowiedziałPierś.-Kiedybyliśmymłodsiimniejrozgoryczeni,próbowaliśmy
wszystkiego,cosiętylkoda.Alepacjenciażnazbytczęstoumierali.

-Odeszliprawiewszyscy-przytaknąłSébastien.Jegotwarzprzybrałasłodko-smutnywyraz,tak
pociągającydlakobiet.Pierśniepotrafiłbyzrobićtakiejminy,nawetgdybyjegożycieodtegozależało.
Naturalnie,Sébastienmówił

serio.Naprawdęśmierćpacjentówbyładlaniegociężkimprzeżyciem.

-Więcprzestaliśmyeksperymentować-podsumowałPierś.-Sébastienniemógłsiępogodzićztak
wysokąśmiertelnością.

-Kończynytoinnasprawa-stwierdziłSébastien.-Alewnętrzeciałatozadużeryzyko.

-Biednakobieta-stwierdziłaLinnet.

Pierśjużzapomniał,odczegozaczęłasiętarozmowa.

-Aha.Nocóż,przynajmniejprzyszłatutaj.Dostałatyleopium,żenieczujejużbólu.

-Jestprzytomna?

-Prawienigdy.Ibardzodobrze.Rakżołądka-jeślinatocierpi-wydajesięszczególniebolesny.

-Cozjejrodziną?Wzruszyłramionami.

-Niemampojęcia.Możeniemabliskich.

-Niktzpacjentówniemarodziny?Wcaleniewidaćtuodwiedzających.

-TymzajmujesięsiostraMatylda.Naprawdęniemampojęcia.

Linnetzmrużyłaoczy.

-Mamwrażenie,żepaniHavelockjestbardzosurowa.Pewniepowiedziałapacjentom,żeniezgadzasię
naodwiedziny.

-Napewnonie-zaprzeczyłSébastien.-Jestszorstka,alemadobreserce.

CałySébastien.Widziałwludziachtylkodobro.

-Szczerzemówiąc,wcaleniemadobregoserca,jeślirozumieszprzeztozdolnośćodczuwania
współczucia.Dlategojątutrzymam,choćjesttakaniesympatyczna.Potrafiprzytrzymaćwrzeszczącego
dzieciakainawetniemrugnąćokiem.

-Wrzeszczącedziecko?-Linnetażzadygotała.Awięcjednakmiałajakieśczułemiejsce.

-Gavanwrzeszczałwniebogłosy,kiedyskładaliśmymunogę-powiedziałPierś.-Aspójrznaniego
teraz.Jużniekrzyczyizacząłznowuchodzić.Niedługowrócidodomu.

-Tak,alejakdługobyłtutajbezmatki?Sébastienzmarszczyłczoło.

-Przyjrzęsiętemu,pannoThrynne-obiecał,rzucającjejbeznadziejnierozkochanespojrzenie.-Jakie
panimadobreserce.

MyzPiersemodmiesięcyzajmujemysiętymchłopakiemiwogólenieprzyszłonamtodogłowy.

-Nocóż,wystarczy,żezajmujeciesiępacjentamiitymikaczętami-powiedziałazeleganckimgestem
dłoni.-SamaporozmawiamzpaniąHavelocknatematodwiedzin.

-Kaczętami?-zdziwiłsięSébastien.Pierśśmiałsięwkułak.

-Tymigłuptasami-wyjaśnił,wskazującnaPendersa,Kibble-saiBittsa,którzytłoczylisięwokółlady
Bernaise,zafascynowanijejodważnymdekoltem.

-Ach,rozumiem-pojąłżartSébastien.-ChodzązaPiersemjakmłodezakaczką.Zasłodką,kochaną
kacząmamą.

-Rzeczywiście,trudnotosobiewyobrazić-zgodziłasięznim.

-Tenuśmiechpodobamisiębardziej-oświadczyłPierś.Uśmiechzniknął.

-Byłtakiwrednyisarkastyczny-wyjaśnił.-Pokazywałtwójprawdziwycharakter.

Zmrużyłaoczy.Przezchwilęmyślał,żeszampanzjejkieliszkawylądujemunatwarzy.Wtymmomencie
Prufrockzadzwoniłnakolację,więcLinnetpoprostuodwróciłasięodniegoiodpłynęłagodnieuboku
Sébastiena,demonstracyjnieujmującgopodramię.

PoposiłkumatkaPiersawstałaizuroczymuśmiechem,któryobjąłwszystkichwtowarzystwie,włącznie
zjejbyłymmężem,zaproponowała:

-Możeprzejdziemyterazwszyscydosalonu?Prufrockbyłtakmiły,żezorganizowałdlanasodrobinę
rozrywki.

Piersowiwystarczyłojednospojrzenie,żebyodgadnąćszatańskiplanmaman.

-Tańce!-wykrzyknąłwchwilępóźniej,widząc,żepoodsuwanomeble,aPrufrockzasiadłprzy
fortepianie,wtowarzystwietyczkowategolokaja,którydzierżyłskrzypce.-Jaktomiłoztwojejstrony,
mamusiu.Marzyłemotym.

Matkaprzypłynęłakuniemuwobłokujaśminowychperfum.

-Kochanie,światniekręcisięwokółciebieiprzykromi,jeślikiedykolwiekwyrobiłamwtobie
przekonanie,żejestinaczej.Usiądźsobieiodpocznij.Naturalnie,Sébastienzatańczyzemną.

-Ależnaturalnie-potwierdził.Jeślimatkapostanowiłaodegraćkomedię,dlaczegomiałbyrezygnowaćz
zabawy?

Ojciecusiadłnaprostymkrześleobokkanapyipatrzył.Nawetnieudawał,żeniejestzainteresowany.Po
prostupożerałwzrokiemswojąbyłążonę,którakrążyłapoparkieciewrytmwalca,śmiejącsiędo
siostrzeńca.

-Mataksamolekkikrokjakdawniej-powiedziałPierśpochwili.Uznał,żewolirozmawiać,niż
patrzećnatańczących.Denerwowałogo,żeBittsciągleuśmiechasiędoLinnet.Wolałgowrolilekarza,
nawetkiepskiegolekarza,niżmłodegogalanta.

-Twojamatka?-Ojciecskinąłgłową.-Szkoda,żejejniewidziałeś,gdymiałasiedemnaścielat.Była
wiotkajakmłodabrzózka,awoczachmiałatakibłysk,żewszyscywokółsięwniejkochali.

-Poprosiszjądotańca?

Ojciecspojrzałnaniegozlekkimgrymasem.Pierśnagleuświadomiłsobie,wstrząśnięty,żetengrymas
odczasudoczasupojawiasięinajegotwarzy.

-Ależoczywiście.Zorganizowałacałązabawę,więcbyłbympodły,gdybymniedałjejokazjido
odmowy.Wtedy,naturalnie,nietańczyłosięwalca.

-Wtedy?-powtórzyłPierśzgłupiąminą.

-Naruszyłemwszelkiezasadydobregowychowania-odpowiedziałojciec.-Nieczekałemz
zaproszeniemdotańca,ażktośnassobieprzedstawi.Poprostupociągnąłemjązasobąnaparkiet.

-Notoruszaj-odparłPierś.-Porwijjądotańca.

-Onanieżyczysobieporywania.Chcetylkoodrzucićmojezaproszenie.

Tak,Pierśzdecydowanierozpoznawałtensardonicznyuśmieszek.Takisam,jakjego.

-Zewzględunamojeprzewinienianiemogęjejodmówićtejprzyjemności-dodałksiążę.

Matkamożeimiałaochotęodmówićtańcaojcu,alezatoSébastienniezamierzałprzepuścićokazji
zatańczeniazLinnet.Dodiabła,Pierśniezamierzałspokojniesiedziećnakanapieipatrzeć,jaktenfircyk
szepcekomplementyprostowuchojegonarzeczonej.

Wstałijużmiałodejść,alezatrzymałsięnamoment.

-Powodzenia-powiedziałojcu.

-Natojużzapóźno-odparłksiążę.-Dobranoc.

16

Podłyjesteś-powiedziałaLinnetdoPiersa.Obudziłją,łaskoczącwnoswstążeczką.

-Przyniosłemcigorącączekoladę.

-Towjakimśstopniuzmazujetwojewiny-odparła,opierającsięozagłówek,żebynapićsię
aromatycznegopłynuiukradkiempopatrzećnaPiersa,choćlichowie,dlaczegowciążpociągałjąten
nieokrzesanytyp.

Alekobieta,któraprzezcałąnocśniłaotym,żecałujesięzpewnymlekarzem-inietylkocałuje-nie
powinnaudawaćnawetprzedsobąsamą,żeniejestnimzafascynowana.

-PrzestańsiętakznęcaćnadSebastienem-poprosił.Niepatrzyłjejwoczy,tylkobawiłsięwstążkąjak
dziecko,zawiązującjąnasupełkiipróbując,ilewytrzyma.

-Zniszczyszmiwstążkę.Tomojaulubiona.

-Jedwabna?-zawiązałkolejnysupełek.

-Oczywiście.Czemupytasz?

-Potrzebujemyczegoślepszegodoprzywiązywaniapacjentównastolepodczasoperacji.Narazie
używamysznurówiwszyscynarzekajązpowoduobtarć.Możejedwabbysięnadał.-Obwiązałwstążką
słupekłóżkaimocnoszarpnął.Odrazurozerwałasięnapół.

-Nalitośćboską,pocojązniszczyłeś?Owińsznuryjedwabiem.

-Niezłypomysł.Słyszałaś,comówiłemnatematSébastiena?

-Tak.Boiszsię,żestracisztowarzyszazabaw.Pierśparsknął.

-Czasemżałuję,żeniejestemmałymchłopcem.

-Dlaczego?

-Zatrzydzieścialboczterdzieścilat,niewięcej,będziemyumielizapanowaćnadzakażeniami.
Nadejdzierewolucjawchirurgii.

-Ilemaszlat,trzydzieści?Możejakosiedemdziesięciopięcio-latekbędzieszdalejoperować,jeślisię
mocnooprzeszostół.

-Ibędęobcinałludziomnosytrzęsącymisięrękami.

-Nazywamcięchłopcem,bozachowujeszsięjaksześciolatek,któryjestzłynaswoichrodzicówichce
sięnanichzemścić.

-Kochammatkę-powiedział,jakbyrzeczywiściezwracałuwagęnajejsłowa.Wtymmomencie
uświadomiłasobie,żePierśzawszesłuchatego,cosiędoniegomówi.Takijużmacharakter.

-Tooczywiste,żejąkochasz.Ojcateż.Aonkochaciebie.

-Takieczułeemocjewczesnymrankiemsprawiają,żerobimisięniedobrze.

-Ciąglemaszjakieśproblemyzżołądkiem-zauważyłazłośliwie.-MożeSébastienweźmieciępodnóż
zajakieśtrzydzieścilat.

-Dajspokój,mamnadzieję,żenie.Jestświetnywswoimfachu,aleoperacjatoniezabawa.Chodźmy
już,dobrze?

Nielubięintymnychpogawędek,szczególniezkobietą,zktórąjeszczeniespałem.

Linnetdopiłaczekoladęiwstała.Smutnojejbyło,żePierśnigdyniebędziemógłsięzniąkochać.

-Opowiedzmiotymwypadku,wktórymzraniłeśsięwnogę...itakdalej-poprosiła,idącwkierunku
parawanu.

Wieczorempoprzedniegodniaprzygotowałasobiesuknię.

Kiedynieodpowiedział,odwróciłasięizobaczyła,żePierśwpatrujesięwjejplecy.

-Cosięstało?Pobrudziłamsięczekoladą?

-Takoszulanocnajestpraktycznieprzezroczysta-powiedziałniskim,chrapliwymgłosem.-Widzę
twojepośladki.

Jednymsusemznalazłasięzaparawanem,czującfalęgorącawpodbrzuszu.Ogarnąłjąsmutek.Szczerze
mówiąc,dotejporynigdyniemiałaochotynasekszmężczyzną,ateraz,kiedywreszciejejsięto
zamarzyło,wybrałaPiersa.

Piersa,którybyłniesprawny.Cozaokrutnaironia.

-Niepodobamisięokreślenie„pośladki"-powiedziała,pilnującsię,bywjejgłosieniezabrzmiała
nutapożądania.

-Totakimedycznytermin.

-Tojakmammówić?Pupcia?Zadek?Tyłeczek?

-Najlepiejpupa.

-Amniesiępodobatyłeczek.Brzmiuroczo.

Linnetnarzuciłasuknięprzezgłowęiodczekała,ażfałdyułożąsięnajejsylwetce.Potempogłaskałasię
popupie.

Rzeczywiście,byłaokrągłai-miejmynadzieję-urocza.

Podeszładotoaletki.

-Muszętylkowyszczotkowaćwłosy.Chcęjezapleść,żebysięnieplątały.Elizamaznimistraszny
kłopot.

Stanąłzaniąipozapinałguziczkisuknibezproszenia.Linnetprzeciągnęłaszczotkąpowłosach,apotem
pochwyciłajegospojrzeniewlustrzeiznieruchomiała.

-Jakbyśmybylimałżeństwemodconajmniejdziesięciulat-powiedziałzkrzywymuśmieszkiem.

-Niezamierzaszsiężenić,prawda?

-Niewidzęsensu.

-Dlaczego?-Naglesamazrozumiałapowody.-Aha,boniemożesz...niemożeszmiećdzieci?

-Przecieżmałżeństwowynalezionotylkopoto-odpowiedział.-Inaczejniemiałobysensu.

Otworzyłausta,aledoszładowniosku,żeniemapocostawaćwobroniemiłościalbochoćbyprzyjaźni,
rozmawiającztakimmizantropem.Tymbardziej,żeteżuważała,żemiłośćimałżeństworzadkoidąw
parze.

Związaławarkoczpołowąwstążkiiwstała.

-Idziemy?

Zlustrowałjąwzrokiem.

-Wtymwarkoczuwyglądasznaczternastolatkę.Iniewłożyłaśpończoch.

-Doszłamdowniosku,żetorzeczywiścieniemasensu.Przecieżitaknikogoniespotykamypodrodze.

-Prufrocknienależydotychmajordomusów,którzyuważają,żesłużbamusibyćwpełnejgotowościod
świtudoświtu.

-Bardzonietypowytentwójmajordomus-powiedziała,wsuwającdłońpodjegoramięidostosowując
siędojegokroku.

-Jużcimówiłem.Toniemajordomus,tylkoszpiegmojegoojca.

-Tylkopocoojcuszpiegwtwoimdomu?Pierśwzruszyłramionami.

-Przestańtorobić...takigestzdradza,żepróbujeszuniknąćodpowiedzinapytanie.Pocotwojemuojcu
szpiegwtwoimdomu?

-Pewniechcewiedzieć,cotusiędzieje.

-Mówisz,żeumatkiteżmaswoichludzi.

-Tak.

-Dalejjąkocha,prawda?Zwzajemnością.

-Sébastienteżtaktwierdzi.Musząsięzdecydować,cochcąztymzrobić.

Linnetspojrzałananiego.Miałtakzaciętywyraztwarzy,żewolałanierozwijaćtematu.Pozatymto
właściwieniebyłajejsprawa.

-Mówiłeś,żeprzydzielaszpacjentówdoróżnychsalwzależnościodschorzenia.

-Ipłci-uzupełnił,strącająclaskąkawałekzwietrzałejskały.-Straszniesięprzejmująprzyzwoitościąi
manierami.

-TodlaczegoGavanleżykołopanaHammerhocka?Powiedziałeśmi,żepanHammerhockmożezarażać.

-Małoprawdopodobne.Tagorączkaprzestajebyćzakaźna,kiedynaskórzepojawiająsięwyrzuty.Po
prostubałemsię,żesięwnimzakochasz.Takiekrostyprzyciągnąkażdąkobietę.Niewspominającotym
uroczymbełkocie.Niestety,przeszedłmucałkiemzeszłejnocy.

-Dzisiajchybajestcieplej-powiedziała,gdyminęlidomekstrażnika.Widaćjużbyłobasen.

-Niepodobamisiętoniebo-odparłPierś,mrużącoczy.

-Dlaczego?Niemaanijednejchmurki.Odwróciłasię,żebyrozpiąłjejsuknię.

-Takiposzarzałyodcieńoznaczaburzę.Byćmoże.

-Byćmoże?Przecieżtydiagnozujeszchoroby,aniepogodę.-Zdjęłasuknię.-Rozbierajsię,dobrze?
Ćwiczyłampływaniewczorajwieczorem...

-Naprawdę?

-Napodłodze.WtedyweszłaElizaiutwierdziłasięwprzekonaniu,żedoresztyzwariowałam.

Wbiegłanaskalnąpłytęnadbasenem.

-Zwolnij.Zaczynamsięprzytobieczućjakkaleka.

-Raniętwojenieistniejąceuczucia?-docięłamu.Stanęłanabrzeguskały.Znadmorzawiałlekkiwiatr,
niosączesobąniepokojący,słonyaromat.

Pierśzdejmowałbuty.Rzuciłnaniąokiem,apotemdalejsięrozbierał.Bardzo,aletobardzochciała,
żebyznowuspojrzałwjejstronę,bowiedziała,żewiatrprzykleiłkoszulkędociałatak,żewidaćbyło
wszystkiekrągłości.

Chciała...

Nagleuświadomiłasobie,jakbardzojestokrutna.Zrobiłojejsięprzykro.Naprawdę,niepowinna

roztaczaćswoichwdziękówprzedczłowiekiem,którynigdyznichnieskorzysta.

Usiadła,podciągająckolanadopiersi.Pierśwłaśniezdejmowałkoszulę.Obserwowałago,udając,że
wpatrujesięwwodę.Miałtakipięknytors...kędzierzawe,czarnewłosyschodziływdół,kryjącsiępod
tkaninąspodni.Palcejejdrżałyzniecierpliwości,żebygodotknąć,pogładzićpierś,plecy,apotem
zsunąćsięażna...

Pupę.Choćmożewłaściwszymsłowembyłybyjednakpośladki,pomyślała,patrząc,jakPierśodkłada
spodnieikoszulęnabok.

Wchwilępóźniejbylijużobojewwodzie.Nieprzerażałojąjużzimno;uwielbiaławskakiwaćdo
basenuiczućzapierający

dechwpiersiach,lodowatychłód.Miaławrażenie,żebudzisiędopierowchwili,gdywpadadowody.

Uwielbiałateż,gdyPierśprzyciągałjądosiebie.Aletymrazemniepozwoliłjejnazbytdługie
przytulanie.

-Poruszajrękami!-warknął.-Spróbujpopłynąć.

Wzięłagłębokioddechiodepchnęłasięodkrawędzibasenu.Natychmiastposzłanadno.

Wyciągnąłjąipodholowałdobrzegu.

-Połóżsięnawodzie,apotemzacznijpracowaćrękami-polecił.-1niezapominajonogach.

Taksiętrzęsła,żeledwiebyławstaniesięruszyć...alejednaksięudało.Wchwilępóźniejporuszałasię
wwodzie.

Powoli,niezgrabnie,alejednakpłynęła,zamiastjakzwyklepójśćnadno.Pierśbyłprzynieji
wykrzykiwał

polecenia,którychprawieniesłyszała.Alewkońcuzrozumiała,ocochodzi,izaczęłaporuszaćrękami
naprzemian,dogóry,apotemokrągłympociągnięciemwdół,głowanabok,nogi...

Złapałjejnogitymiwyćwiczonymidłońmichirurgaiwyprostowałje,pokazując,jakpowinnypracować.

Jakostatniaidiotka,natychmiastzapomniałaopływaniuipomyślała,żemógłbyprzesunąćtedłonie
wyżej...apotemjeszczewyżej.

Niewpadłnato.

Wpięćminutpóźniejbyłapodrugiejstroniebasenu.Sercebiłojejjakmłotem,atwarzrozjaśniłszeroki
uśmiech.

-Daszradęprzypłynąćzpowrotem?-zawołałPierś.

Bezsłowaodepchnęłasięodkrawędziizaczęłamozolnieprzebijaćsięprzezwodę.Wpołowiedrogi
pociągnęłasolidnyłykgorzkiejmorskiejwody.Ramionajejomdlewały.

Falazalałajejtwarz,więczawahałasięinatychmiastzaczęłatonąć.

Pierśotoczyłramionamijejtalię.

-Wystarczytegodobrego-stwierdził.-Chodźtutaj.Przyciągnąłjądosiebie.Wtuliłasięwniego
naturalnymruchem,jakdzieckoprzytulającesiędomatki.Ztąróżnicą,żejegomocne,twardeciałow
żadnejmierzenieprzypominałomatczynego.

-Sercecibijejakmłotem-powiedział.-Tozadużywysiłekdlakogoś,ktonierobinicpozatańcem.

Niezamierzaławyjaśniać,żetoniezwysiłku.Pozwoliłasięposadzićnaobramowaniubasenuinie
spojrzałanawet,kiedyodpłynął,przecinającsporefaleztakąłatwością,jakbytobyławanna,anie
morskibasen.

Nogisiępodniąuginały,jakbybyłyzwaty.Możeimiałrację.Znalazłaręcznikiprzyniesionewcześniej
napoleceniePrufrockaiznowuzawinęłasięwewszystkie.

WkońcupowinnapowiedziećPrufrockowi,żebyprzynosiłjedenwięcej,dlaPiersa.Wyciągnęłasięna
słońcuiprzyznałasamaprzedsobą,żezprzyjemnościązdejmowałazsiebieręcznik,żebygooddać
Piersowi.Albonawetdwaręczniki.

Musiałwtedynaniąspojrzeć.Wtakichchwilachczuła,żeżyje,iżekrewśpiewawjejżyłach.

Pewniejejmatkaztakąsamąradościąpędziłanaswojeschadzki.Pełnaenergiiisiły.Biednamamusia.

Linnetodwróciłasięnabok.Wuszachbrzmiałjejśmiechmatki.Pewniebyłauzależnionaodtego
rozkosznegouczucia,którewLinnetbudziłPierś.Wtensamsposób,wjakiojciecPiersabyłuzależniony
odopium.

Prostejakdrut.

Pierśmiałrację.Niepotrafiławybaczyćmatcetychschadzekzobcymimężczyznami.Iobojętnościdla
własnejcórki.Małotego.Pewnegodeszczowegodniawyruszyłanaspotkaniezkochankiemizginęław
wypadku,kiedypowózwpadłnasłup.

Nigdybymczegośtakiegoniezrobiła,pomyślałaLinnet.Niezrobiłabym,aletonieznaczy,żetegonie
rozumiem.

Szczególnieteraz,kiedykażdydotykPiersarozpalawemniekrew.

Tamyślzdawałasięwypełniaćlodowatąpustkę,którądotejporyLinnetczuławokolicyserca.

-Kochamcię-szepnęławiatrowi,nagrzanejsłońcemskale,rybomimorzu...iwspomnieniumatki.

Pierśwyszedłzwodyiprysnąłjejlodowatymikroplamiwtwarz.

-Podzieliszsięręcznikami?Niezauważyłaśjeszcze,żejestemdużowiększyodciebie?

Podałamuręcznikzsuniętyzwłosów.

-Jeszczejeden-powiedział,wycierającsięenergicznie.Dałamuten,którymowinęłasobiestopy.

-Wiesz,iluludzicierpinachoroby,odktórychodpadająpalceunóg?Dajmiinny.

Zamrugała.

-Mojepalcesąjaknajbardziejnaswoimmiejscu.

Wjegooczachdostrzegłajakąśniecnąprzekorę,jakiśpierwotnyogień,którypobudziłcałejejciało.W
jednejchwili.Poczułasięjakniewolnicaustópradży,bezwładnaibezwolna.

-Innyręcznik-polecił.

Niespieszyłasię.Odsłoniłaramię,przetoczyłasięnabok,od-wijającręcznik,jakbybyłaopakowanym
weńprezentem.Niemusiałapatrzećniżej,bywiedzieć,żesutkinaprężyłyjejsiępodwilgotnąkoszulką.
Niemusiałapatrzećwyżej,bywiedzieć,żePierśchłonietenwidok.

Rzuciłamuręcznikiułożyłasięzpowrotemnaskale,zrękamipodgłową.Wytarłsięstarannie,nie
spuszczajączniejwzroku,bezcieniaprzyzwoitości.

-Jesteś...-zacząłwkońcu,owijającsięręcznikiemwpasie.-Jesteśjak...

Naglepoderwałgłowędogóry.

-Aniechtojasnyszlag!

17

Linnetusiadłaispojrzałatam,gdzieon.Horyzontpociemniał,jakbynadciągałanoc;faleoceanulśniły
stalowoi...

Pierśpodniósłjąnanogijednymszarpnięciem,apotemschyliłsiępolaskę.Puściłjejdłońikrzyknął:

-Biegnijdozamku!Najszybciej,jakpotrafisz.

Spojrzałaprzezramięnawałchmur,którykłębiłsięniemalnadichgłowami,tworzącniesamowity
kontrastzniebempodrugiejstronie,którewciążbyłobłękitneirozjaśnionesłońcem.

Pierśruszyłścieżką.

-Linnet!-ryknął,nieoglądającsiędotyłu.-Ruszsię,skończonaidiotko!

Popędziławjegostronę.Szedłcałkiemszybko,rozkołysanym,nierównymkrokiemwrytmienatrzy.
Uważnieobserwował,gdziestawialaskę,byniezaklinowałasięmiędzyskałami.Linnetdopędziłagoi
odwróciłasięponownie.

Chmurawcaleniebyłaczarna,tylkociemnozielonobłękitna;wzdymałasięifalowałajakżywe
stworzenie.Strachustąpiłmiejscafascynacji.LinnetznowupobiegłazaPiersem.

-Cotojest?-zapytała.-Cototakiego?

-Pogoda-odparłzniesmakiem.-Cholernawalijskapogodaityle.Mogłabyśsięwreszcieruszyć?

-Nigdzienieidębezciebie-odparła.Dopadłichpierwszypodmuchwiatru,wyrywającjejsłowazust.

Wystarczyłojednospojrzenie,byzrozumieć,żeniezdążądobiecdozamku.Chmuradosłowniepożerała
błękitoceanu,pędząckuwybrzeżujakdrapieżnezwierzę.Anadnimiwciążlśniłspokojnybłękitnieba.

Pierśjeszczebardziejprzyspieszyłkroku.Dopieroterazbyłowidać,jakąsiłądysponujewzdrowej
nodze.

-Domekstrażnika!-usłyszałajegosłowapomimowyciawiatru.Dochodzilijużprawiedozakrętu,przy
którymstał

domek.

Wiatrdąłimwplecy.NagleLinnetpoczułaukłuciatysiącaigiełnaramionach.Ztrudemchwytała
oddech.Pierśruszyłwtakimtempie,żewyprzedziłjąnieco.Otworzyłszarpnięciemdrzwi,chwyciłjąza
rękęiwciągnąłdośrodkaztakąsiłą,żejejstopynamomentoderwałysięodziemi.

Izatrzasnąłdrzwizanimi.

Przezsekundęspoglądalinasiebiewpółmrokupanującymwdomku.Apotem-jakbynaglerozpętałasię

strzelanina

-drewnianedrzwizatrzęsłysięoduderzeń.

-Bożewielki-szepnęłaLinnet.-Cototakiego?

-Grad-odpowiedziałipokuśtykałdopokoju.-Dlategozawszezostawiamytuzamknięteokiennice.

Przechyliłgłowęinadsłuchiwałchwilę.

-Sądzącpoodgłosie,wielkościpiłektenisowych.

-Nigdywżyciuniesłyszałamoczymśtakim-wykrzyknęłaizafascynowanawpatrywałasięwdrzwi,
dygocącejakbyuderzaływniesetkipięścirozgniewanegotłumu,którychciałgwałtemwedrzećsiędo
wnętrza.

-Aleowalijskiejpogodziemusiałaśchybasłyszeć,prawda?Topotrwadwie-trzygodziny.Powiedziałaś
swojejpokojówce,żeidzieszpływać?

Linnetskinęłagłową.

-Prufrockjąuspokoi.Burzeprzechodzątutakczęsto,żezabroniłemmuwysyłaćludzinapomoc.
Pacjencibędąmusieliradzićsobiesami,podczułąopiekąSebastiena.

-Kaczętanapewnomupomogą-zaśmiałasięLinnet.Jejgłosniemaltonąłwhukugradu,miotanego
wiatremodachdomku.Poczuła,żedygocenacałymciele,zemocjiizimna.-Sątumożejakieśubrania
albokoce?-spytała,dzwoniączębami.

Pierśłypnąłnaniąokiem.

-Aco,zapomniałaśręczników?

-Umieramzzimna-odparła,krzyżującramiona,żebysięchoćtrochęogrzać.-Coztymikocami?

Wskazałlaskądrzwipolewejstroniekominka.

-Rozpalogień-poprosiła.

-Rozkaz-odparłsarkastycznie,aleodłożyłlaskęiwziąłkrzemieńzpółki.Naszczęście,wpalenisku
ktośułożył

gotowąrozpałkęikilkapolan.

Zadrzwiamibyłaniewielkasypialnia,wktórejmieściłosiętylkosporełoże.Oknowychodziłonadrugą
stronędomu,więcgradniehałasowałtutakmocno.

Otworzyłakomodępodoknem.Najednejzpółekleżałojakieśzawiniątko.Rozłożyłajepalcami
trzęsącymisięzzimna.Okazałosię,żetomęskakoszulazgrubegolnu,znaczniegrubszaodkoszulz
białegopłótna,jakiezazwyczajnosiłPierś.

Obwąchałająostrożnieikuswejuldzeprzekonałasiężejestczysta,tylkopognieciona.Mokra,lodowata
koszulkawjednejsekundzieznalazłasięnapodłodze.Linnetbyłacałamokra,więcwysunęłagłowę
przezdrzwi.

-Pierś,czymogę...

Nieprzewidziałatylkojednego.PierśYelverton,hrabiaMarchant,byłzupełniegoły.

Siedziałwkuckiprzedkominkiemikrzesałogień.

-...wziąćtwójręcznik?-dokończyła.

-Wiatrgoporwał.

-Twojegatkiteż?

-Pewniezapomniałemjewłożyć.Zwyklepływamnago.Popatrzyłnanią,wzrokiemtakpalącymjakłyk
francuskiego

koniaku.Falaciepłaspłynęłajejdogardła,ogarnęłapiersi,brzuchizeszłaniżej,zupełniejakbynapiła
siętegoszlachetnegotrunku.Niemogłasiępowstrzymaćiopuściławzrok.Byłtakiumięśniony:nogi,
plecy,ramiona...

-Mamwstać,żebyśmniemogłasobiedokładnieobejrzeć?-spytałzrozbawieniem,alewjegogłosie
brzmiaładzika,głęboka,męskainiebezpiecznanuta.

CałeciałoLinnetzareagowałonatenton.Łagodneciepło,miękkośćbrandynaglezmieniłysięwpożar.
Nogisiępodniąugięły.

-Lepiejnie,jeśliniemaszręcznika.

Zacząłsięodwracać,więcinstynktownie,jednymsusemznalazłasięwsypialniizamknęładrzwi.

Oparłasięplecamiipośladkamioszorstkie,drewnianedeski.Jestemnaga,pomyślała.Jestemnaga,w
jednymdomuznagimmężczyzną,więcpowinnam...

Błyskawiczniewciągnęłaprzezgłowękoszulę,którasięgałajejledwiedokolan,cobyłoitak
skandaliczne.Grubepłótnodobrze

maskowałojejfigurę,choćnaprężałosięnieconapiersiach.Koszulęuszytodlaszczupłegomężczyzny,
cooznaczało,żePiersowinanicsięnieprzyda.Zdecydowaniesiębywniąniezmieścił.

Podeszładołóżkaprzykrytegoszorstkimkocem.Podspodembyłolnianeprześcieradło,wystarczająco
duże,bymógłsięwnieowinąćpostawnymężczyzna.

Ściągnęłaprześcieradłozłóżka,otworzyładrzwiiwrzuciłalnianąpłachtędośrodkapokoju,niepatrząc.

-Cotomabyć?-GłosPiersasłychaćbyłowyraźniemimowyciawiatru.

-Okryjsiętym-krzyknęła.

-Niemapotrzeby.

-Wręczprzeciwnie!-Drzwiporuszyłysiępodjejdłonią.-Iniewchodźtu,dopókisięwtonieowiniesz.

Drzwiotworzyłysię,odpychającjąwtył.

-Znalazłemserwetę.

Rzeczywiście,byłowiniętywpasieniebieskąserwetą.

-Prześcieradłobyłobylepsze-powiedziała,instynktownieprzesuwającwzrokiempojegoszerokiej
piersi.Spojrzałaniżejigwałtowniewciągnęłapowietrze.

-Tonieprzyzwoite!

Zawiązałserwetęnawęzełnalewymbiodrze,więcledwiezasłaniałato...

-Niemożesztakchodzić!

-Niemogęzawinąćsięwprześcieradło,chybażezamierzaszsiedziećnatymkocu-powiedziałz
krzywymuśmieszkiem.-PewniejestwnimtylepchełconaRufusie,atodużeosiągnięcie.

Linnetzprzerażeniemspojrzałanałóżko.

-Niezamierzamnanimsiadać!

-Niematunicinnego-odpowiedział.-Niewiemczemu,alepraktycznieniematużadnychmebli.
Domyślamsię,żesąsiedzijesobiewypożyczyli.Walijczycytooszczędnyludek.Pewniedoszlido
wniosku,żeskoronikttuniemieszka,tostółikrzesłatylkosięniepotrzebniemarnują.Mamyszczęście,
żeniktniewyniósłtegołóżka.

Linnetzerknęładodrugiegopokojuponadjegoramieniem.Rzeczywiście,stałtamtylkosolidnykredens.
Spojrzałanałóżko.

-Ztego,cowiem,żadnapchłanieprzeżyjebezjedzenia,czylikrwi,dłużejniżkilkatygodni-
powiedział,rzucającprześcieradłozpowrotemnałóżko.-Czymogłabyśjezpowrotemrozłożyć?Mojej
nodzeniespodobałsiętenbiegpodgórkę,więcalbousiądę,alboupadnę.Sambymsiętymzajął,ale
trzymamsięnanogachtylkodziękilasce.

Linnetzaczęłapracowiciewtykaćkrawędzieprześcieradłapodmaterac.

-Tonietakiełatwe,jakmisięwydawało-spróbowałazacząćzwyczajnąrozmowę.Ztrudem
powstrzymywałasięodpatrzenianaPiersa.

-Chceszpowiedzieć,żepowinienempłacićpokojówkompodwapensyekstrazakażdełóżko?-spytał
znudzonymgłosem.

Linnetdoszładokrańcaposłaniaipoddałasię.Wsunęłazadużoprześcieradłapodmateracprzy
wezgłowiuiterazzabrakłotkaninyprzynogachłóżka.

-Możeszsiadać-wskazałałóżko.Jęknąłiopadłnamaterac.

-Lepiejci?-spytała.Pochwilisamaprzycupnęłanakrawędziłóżka,żebyzostawićjaknajwięcej
miejscapomiędzynimi.Niezamierzałastaćprzezdwiegodziny,ażdokońcaburzy,choćnawetsiedzenie
najednymłóżkuzmężczyznąbyłoniewłaściwe.

Pierśwbiłpalcewmięśnieprawejnogi,żebyjerozmasować.

-Wszystkojestlepsze,niżstaćnaniejpotakimbiegu-powiedział,niepatrzącnaLinnet.

-Odjakdawnamasztebóle?-spytała.

-Prawiecałeżycie.

-Dlaczegotoniechcesięgoić?Pokręciłgłową.

-Niebędęwiedział,dopókiniezrobięsobiesekcjizwłok.Zamrugała,alemilczała.

-Głupidowcip.Przypuszczam,żezanikłmijakiśmięsień,tamwśrodku.Miałempacjentówzzanikami
powypadkach.Uniektórychbólzczasemustał.Uinnych...nie.

-Niemażadnejszansy?-Przezmomentwpatrywałasięwjegopalce.-Przecieżnawetniewidaćblizny.

Odwróciłnogęnieconazewnątrz.Westchnęłazprzerażeniemnawidokokropnej,nierównejszramy
ciągnącejsięodpachwinyażzakolano.

-Jakimcudemtoprzeżyłeś?

-Niemampojęcia-odparłchłodno.-Przedewszystkimgroziłozakażenie.Twardydrańzemnie,ityle.

Podniósłnaniąwreszciewzrokiuśmiechnąłsięszeroko.

Niepotrafiłaodpowiedziećuśmiechem.Byławstrząśniętanamyślostraszliwymbólu,jakimusiał
towarzyszyćtakiejranie.Instynktowniepogładziłabrzegiblizny.

-Czytobliznacięboli,czymięśniewnodze?

Pierśnieodpowiedział,więcspojrzałananiego.Przyglądałsięjejpalcom.

-Jesteśpierwsząkobietą,któradotknęłategomiejsca-powiedziałpowoli,znieprzeniknionątwarzą.-
Dziwne.

Oczywiście,żekobietygoniedotykały.Przecieżbyłniesprawny.Jejkremowepalceodcinałysięodjego
ciemnejskóry.Nagleuświadomiłasobie,żetrzymadłońnawewnętrznejstroniemęskiegouda,bardzo
blisko...

Natychmiastcofnęłarękę.

-Miłobyło-powiedziałgardłowym,głębokimgłosem.

Linnettaksięzawstydziła,żepoliczkimiałanapewnoczerwonejakpiwonia.Zaryzykowałaukradkowe
spojrzenienatwarzPiersa.Jużwiedziała,cowyrażatenwzrok.Pożądanie.Wzięłagłębokioddech.

-Chciałamtylko...-zaczęłaiprzerwała.

Widaćbyło,żetennieznośnyłobuzztrudempowstrzymujesięodśmiechu.

-Niewiem,cociętakbawi-oburzyłasię.-Chciałamcitylkookazaćtrochęwspółczucia.

Pierśoparłsięowezgłowiełóżkaizałożyłręcezagłowę.Cośdziwnegozaczęłosiędziaćzserwetą.
Niesposóbbyłotegoniezauważyć.Jakośprzestałagozasłaniać.

-Jeszczeżadnejkobiecieniepozwoliłemsiętamgłaskać-powtórzył.

Skinęłagłową.

-Tozrozumiałe.

Zacisnęładłoniewpięściiułożyłajenapodołku,alejejpalcewciążczułydotykjegoskóry.

-Byłobardzoprzyjemnie.PowinienemsprowadzićsobiekokotęCootymsądzisz?Mogłabymieszkaćw
zachodnimskrzydlezGavanemiumierającymipacjentami,tymi,którymniedoleganiczakaźnego.

Linnetoparłasięosłupekłóżka.Wiatrwyłnazewnątrzmałegodomku.Miaławrażenie,żenacałym
świeciebylitylkooni

dwoje.

-Poco?-spytałazautentycznymzainteresowaniem.-Zęby

odczasudoczasutadamagłaskałaciępobliźnie?

-Towcaleniebyłabydama-zaprotestowałPierś.-Właśnieotochodzi.-Oczymusięśmiały.Ilśniłow
nich...

Totylkopożądanie,pomyślałaLinnet.Zwykłepożądanie.Podciągnęłanogiiusiadłabokiem.Wpatrywał
sięwniąuważnie.

-Czytakakokotamożezrobićdlaciebiecoś,czegoniezrobiłabydama?.,

-Damynakładająnaczłowiekazbytwielezobowiązań-odpowiedział,przesuwającsiętak,żedotknął
nogąjejstóp.

Przeszyłjc|dreszcz.

-Masznamyślimałżeństwo?-wykrztusiła,dumnazsiebie,żeniezareagowałanatendotyk.

-Cośwtymstylu-przytaknął.-Dzielenieżyciaztąsamąosobąprzezwielelat.Niemów,żesamasię
nadtymniezastanawiałaś.

Owszem,zastanawiałasię.Niktchybanieflirtujezksięciemprzezdwamiesiące,niemyślącotym,jak
bytobyło,gdybywidywałosiętętwarzcodziennieprzyśniadaniuprzezresztężycia.

AjeślitymksięciemjestAugust,niesposóbniepopaśćwdepresjęwwynikutakichmyśli.

-Zastanawiałaśsię!-zaśmiałsię.-Jesteśtakimsamymsamotnymwilkiemjakja!

Pokręciłagłową.

-Wcalenie.Naprawdęchcęwyjśćzamąż.Chciałabymsięteżzakochać,choćwiem,zetoniezawsze
idziewparze.

Parsknąłironicznie.

-Jesteśromantyczką,nawetjeślibezmrugnięciaokiemzastanawiaszsięnadzdradąmałżeńską.

-Nicdziwnego,skoroczytamtylepowieści.

-Powieściniemająnicwspólnegozżyciem.

-Sąlepszeodżycia.Miłojestczytaćotym,jakźliludzieponoszązasłużonąkarę.

-Możeusiądzieszobokmnie?Tensłupekjestchybabardzotwardy,aozagłówekmożnasięwygodnie
oprzeć.

Toprawda,byłojejniewygodnie.Tylko,że...spojrzałananiegoczujnie.

-Burzajeszczenieprzechodzi-wyjaśnił.-Będziemytuuwięzieniprzezkilkagodzin.Pozatymtwoja
wiedzaożyciuwydajesięniepełnaichciałbymnatentematztobąporozmawiać.Zawszechciałem
poznaćcudzołożnicę.

Tylkożewszystkie,któredotejporyspotkałem,byłyjużchorenasyfilis,więcwolałemnieodsłaniać
szczegółówichrozwiązłejprzeszłości.

-Niejestemżadnącudzołożnicą,przecieżnawetniemammęża.Choćmożewartowspomnieć,żew
realnymświecienaszesamnasampodczastejburzybyłobyskaząnamojejreputacjiimusielibyśmy
wziąćślub-powiedziała,sadowiącsięobokniego.

-Nietraćnadziei-odparłuprzejmie.-Tytułksiążęcywciążjestwtwoimzasięgu.Tylkożeniew
związkuzemną.

MytuwWaliimałodbamyotakierzeczy.Mójojciecsiedzipewniewzamkuimodlisięocud.Twój
czekawLondynie,przekonany,żejesteśjużhrabiną,nadobrejdrodzedozostaniaksiężną.

-Ojakimcudziemarzytwójojciec?-spytała.

-Żebyczassięcofnął.Żebymatkamuwybaczyła.Żebymojekalectwozniknęło.

Skinęłagłową.

-Jestzrozpaczony.

-Niemawnuka.Cozarozczarowanie.Linnetdałamukuksańca.

-Przestańmarudzić.Wieszrówniedobrzejakja,zetwojojciecniejestżadnympotworem.Głupio
robisz,żeprzypisujeszmu

takąrolę.

-Niepowiesz,żejestemdziecinny?

-Tonierobinatobiewrażenia.Natomiastnielubisz,gdycięktośuważazagłupka.Takmisię
przynajmniejwydaje.

Niemożliwe,żebyśniezauważyłjegocierpienia.

-Skorotakmówisz...

-Takmówię.Cierpi,bokochaciebieitwojąmatkę.

-Teraztyzaczynasztęsamąstarąśpiewkę-odparłznudzony.-Cmoknętegodziadawpoliczek.
Wystarczy?

Uśmiechnęłasiędoniego..

-Nie'-zadygotałizasłoniłoczyramieniem.-Niepróbujosłabiaćmojejwolitątwojąminką.
Arystoteleswierzyłwwolnąwolęijateżwniąwierzę!

Linnetwybuchłaśmiechemiodsunęłarękę,którąsięosłaniał.

-Popatrztylko.-Uśmiechrozświetliłcałąjejtwarz.-Jesteśteraznamojerozkazy.

-Fatalnie-zażartował.-Tymrazemniezadziałało.Mozęzaczynasztracićmoc.

Ijednympłynnymruchemprzygwoździłjąciałemdołozka.Linnetotworzyłaustazezdziwienia.Nagle
znalazłasięnaplecachzrękamiwjegodłoniachponadgłową.

Uśmiechnijsięjeszczeraz,tosprawdzimy,czytwojamagiadziałazopóźnieniem,czyteżjastałemsięna
niąodporny-powiedziałnibytozprzekorą,alewjegogłosiebrzmiałapieszczota.Szorstka,bezwstydna
pieszczota.

Uśmiechnęłasię.Aletymrazemtoniebyłrodowyuśmiech.Byłgłodny,pełentęsknotyidzikiego
pożądania.

Pierśmilczał.

Czułakażdycaljegomuskularnegociała.

-Jesteśteraznamojerozkazy?

-Niedokońca-odparł,patrzącnaniązgóry.-Aledolicha...niezłajesteś.

Linnetrozchyliłaustaikoniuszkiemjęzykaoblizaładolnąwargę.

-Chciałabymciępocałować.Poczuła,jakwciągnąłhaustpowietrza.

-Alboraczej...wolałabympocałowaćtwojeudo-dodała,zastanawiającsię,czyprzypadkiemnie
zwariowała.

-Ty...-zaczął.

-Tak?

-Zrobiszwszystkodlawygranej,prawda?Lekkosięuśmiechnęła.

-Lubięrywalizację.Myślałeś,żetylkotytakmasz?

-Jużnie-mruknął,apotempowoli,bardzopowolipochyliłgłowęnadjejtwarzą.

Poczułasmakmorskiejsolinawargach.PocałunekbyłtakijaksamPierś:szorstkiiwładczy,bezśladu
dobrychmanier.Znowupoczułasięjakniewolnicależącaustóppanaiwładcy.Nie,nieustóp,bo
przecieżcałejejciałowibrowałopodjegociężarem.

Czułaciężarswegopana,poddawałasięjego...

-Cholera-Pierśoderwałwargiodjejwargiwlepiłwniąwzrok.-Dlaczegonaglezaczęłomisię
wydawać,żekochamsięzeszmacianąlalką?Wczorajmiałemwrażenie,żeumieszsięcałować.

Uwolniłaręceiobjęłagozaszyję.

-Wcalesięniekochamy.

-Racja.Zapomnijmyotymiprzejdźmydorzeczy.Pocomamsięwysilaćdlajakiejśprzywiędłej...

Stłumiłajęk.

-Zamknijsię,Pierś.

Przezmomenttoczylipojedyneknaspojrzenia.Potemjegooczypociemniały,awargiznówwzięływ
posiadaniejejusta.

Zapomniałaoroliniewolnicyiskupiłasięnajegosmaku,ognistymimęskim.Naciężarzetwardego,
muskularnegociała,którejąprzygniatało.Najegożarłocznympocałunkuiswojejchciwejodpowiedzi..

Kiedygocałowała,jejciałotopniałozrozkoszy,adłoniezaczęływędrowaćwdółjegopleców,
zatrzymującsięprzezmomentnaniebieskiejserwecie.

Jegonogaznalazłasięmiędzyjejnogami,akoszula...cosięwłaściwiezniąstało?Pewnie...

Pierśoderwałwargiodjejustiprzesunąłnimipopoliczku.Jegodotykpaliłjakogień.

Linnetwpatrywałasięwsufitniewidzącymwzrokiem,oszołomionajegodotykiemizapachem.Podsunął
koszulęjeszczewyżejiprzytuliłdoniejjeszczebardziej.Czułacałejegogorąceciało.

Opuściłgłowęniżejijęknął.

-Dodiabła,Linnet,masznajcudowniejszepiersi,jakiekiedykolwiek...

Niesłyszała,comówi,boująłjednąznichwdłoniobjąłsutekustami.Tobyłocudowne,oszałamiające
i...zaczął

ssac.Westchnęła.Albonawetkrzyknęła.Choćgardłowyjęktrudnonazwaćkrzykiem.Niepowinna
wydawaćtakichodgłosów,powinnara-Przestań-powiedział,uniósłgłowę,odchyliłsięizajrzałjejw
oczy.

-Nieprzerywaj-prosiła.

-Znowuzaczęłaśmyśleć.Całazesztywniałaś.

-Nie-przesunęłapalcamipojegopiersi,takjaksobiewymarzyła.Poszerokichmięśniachipłaskich,
brązowychsutkach.-Jesteśpiękny.

-Atyjesteśstuknięta,skorotakmyślisz-odparłobojętnie.Musnęłapalcamisutek,azjegogardła
wydarłsięochrypłyjęk.Dotknęłajeszczeraz,alemocniej.Pochyliłsięnadnią,więcdotknęławargami
tegomiejsca,któreprzedtempieściłapalcami.

Poczuła,jakzadygotał,więczaczęłapróbowaćinnychpieszczotliźnięcie,nawetdelikatnegryzienie.
Cokolwiek,byleznowu

poczućtendygot.Połowąumysłuwybiegładoniego,połowąskupiałasięnaswoichdoznaniach.

-Wystarczy-powiedział.Przetoczyłsięnaplecyipociągnąłjąnasiebie.

-Twojanoga!-szepnęła.-Przepraszam,ja...

Wsunąłkolanomiędzyjejuda.Naglezabrakłojejsłów.Wszystkiedoznaniaskupiłysięwtymjednym,
wrażliwymmiejscu.

-Och-jęknęła.-Proszęcię...

Usłyszałajegośmiechipoczuła,żeznowudotykajejsutkawargami,ssąc,liżąc,smakującisycącsiętą
pieszczotą.

Potemdotknąłdrugiegoissałgotakdługo,ażzprzytłumionymkrzykiemzacisnęłanoginajegokolanie.

Oparłasięoszerokieramiona,zamykającoczy.

-Chceszdojść?-zapytałgłuchym,chrapliwymszeptem.Potarłznowukciukiemjejsutek.Jęknęła.

-Zdajemisię,żemógłbymcięzarazdoprowadzićdoszczytu-powiedział.

Pochwyciławjegogłosiechłodny,lekarski,toninatychmiastzorientowałasię,cosiędzieje.Pochyliła
sięidelikatnieugryzłagowwargę.

-Znowurobiszzsiebieidiotę.

-Dlaczego?-bawiłsięjejpiersiami,ażcaładygotała.

-Obserwujesz-szepnęła.-Zawszetakrobisz,kiedyczujeszsięniewygodnie.Och!

-Nieczujęsięniewygodnie.Tyteżnie.

Przesunąłdłoniąpojejbrzuchuiwsunąłjąmiędzynogi.OdsunąłLinnetniecodotyłu.

-Alezdajemisię,żemogęsprawić,żebycibyłojeszczewygodniej.

Linnetotworzyłausta,alenieodezwałasięanisłowem.Całasiętrzęsła.

-Wygodniejcibędzienaplecach-powiedział,obracającjąbeztrudu.-Wygodniejcibędzie,jeśli
pocałujęciętu...-

dotknąłwargamijejpiersi-idotknętutaj.-Zacząłpieścićmiejscemiędzynogami.

Linnetniewiedziała,czyPierśjąterazobserwuje,czynie.Ledwiezauważyła,żejegoustapieściłyteraz
jejbrzuch.

To,cowyczyniałpalcami,sprawiało,żewyginałaciałocorazwyżejicicho,gardłowojęczała.

Wtedyszerzejrozsunąłjejnogi.

Oszołomionapieszczotami,uniosłagłowęispostrzegłajegociemnączuprynęmiędzyswyminogami.

-Cotywyprawiasz?-zawołała,próbującodepchnąćgoodsiebie.-Przecieżto...coty...przestań
natychmiast!

Zapóźno.Dotknąłwargamidelikatnegownętrzauda,czulełaskoczącjejęzykiem,którycorazbardziej
sięzbliżał

do...

-Cudowniepachniesz-mruknąłrozmarzony.-EsencjaLinnetzlekkąnutąoceanu.Asmakujesz...

Westchnęła.

-Smakujesznajsłodszymmiodem-dodałiznowuzacząłjąpieścić.Zgiąłjejnogiwkolanachiwziąłw
posiadaniejęzykiem.Jejciałopłonęło.Toczyłagłowąpołóżkuinapinałasięcorazmocniej,corazbliżej
niego,jęczącprzykażdymdelikatnymmuśnięciu.

Wsunąłwniąpaleciwtedywybuchła,krzyczączrozkoszytakgłośno,żezagłuszyłanawetwiatr.

PotemznowuusłyszałaszumburzyiszeptPiersa,którycałowałjączule.

-Takadelikatna-mruknął.-Wszystkodziałajakwzegarku.

-Znowustawiaszdiagnozę!-wykrzyknęła,ztrudemunoszącgłowęzpoduszki,byzmierzyćgogniewnym
spojrzeniem.

Odpowiedziałjejprzekornybłyskjegooczu.

-Stawiamdiagnozędlanajbardziejróżowej...-ucałowałjąznowu,ażzadrżała-najsłodszej-kolejny
pocałunek...-

najbardziejrozkosznejczęściLinnet.

18

Linnetodsunęłasięiusiadła,opierającsięozagłówek.Pierśzdjąłdłoniezjejud,więczsunęłanogi,
podciągającjepodbrodę,żebyosłonićswojąintymność.

Niemogłauwierzyć,żepozwoliłasobienacośtakiego.Ażskręcałojązewstydu.

-Tobyłobardzoniewłaściwe-powiedziała,byionpoczułsięchoćtrochęwinny.-Jestempewna,że
niktnie...

Gdzietysiętegowszystkiegonauczyłeś?

-Skądwiesz,coludzierobią,aczegonierobią?-Pierśułożyłsięnabokuipodparłłokciem.-Jako
lekarz,mogęcipowiedzieć,żeludziewyprawiająmnóstworzeczy,którychjeszczeniespróbowaliśmy.
Czyktośkiedyśwtajemniczałcięwsekretyalkowy?

Pokręciłagłową.

-Takmyślałem-stwierdziłzsatysfakcją.-Maszpoważnebrakiwedukacji.

-Ococichodzi?

Wbrewzdrowemurozsądkowi,jejciałowciążdrżało,wciąż...

-Wiesz,cocisięwłaśnieprzydarzyło?Zaśmiałasię,zanimzdążyłasiępowstrzymać.

-Traktujętojakopotwierdzenie-stwierdził.-Pierwszazasadagłosi,żemiędzykochankaminiema
rzeczyniewłaściwych.

-Mówisz,jakbyśpouczałswojekaczęta-zirytowałasię.-Widziałam,jakzadręczasztych
nieszczęśnikówpytaniami,żebyzbićichztropuizmusićdowygłaszaniagłupot.

-Uwierzmi,napewnonierozmawiałbymznimiotakintymnychsprawach.Przedewszystkim,mająza
bardzoowłosionepiersijaknamójgust.

Objęłakolanaramionami.

-Mówiszzupełniebezsensu!

-Jeszczebardziejbezsensownejestto,żepewnaznanamimłodadamaniemanajmniejszegopojęciao
ludzkimsystemierozrodczym.

Niemogłatemuzaprzeczyć.

-Domyślamsię,żetwojamatkaumarła,zanimzdążyłaciopowiedziećonajważniejszychrzeczach.

-Wiemonajważniejszychrzeczach-mruknęła.

-Tak?Todlaczegomyślałaś,żemęskienarządysązawszeobwisłe?Jakwedługciebiemiałobyto
działać?Jaknadziewaniekiełbaski?

-Drobnapoprawka-powiedziała,przesuwającwzrokwtamtomiejsce.Serwetadawnojużzginęław
ogniuwalki.-

Matkaoczywiściemówiławprzenośni.

-Tojesterekcja-powiedział,przesuwającdłoniąposwoimciele.-Takprzyokazji,wcaleniejestem
niesprawny,copowinnaśpojąćnatychmiast,kiedyzobaczyłaś,jakmistaje,zamiastzwisać.

Linnetścisnęłowgardle.Wolałabysamagotampogłaskać.

-Mężczyznadostajeerekcji,kiedychcespaćzkobietą.Jeśliniechce,tozwisa.

-Aha.Czylimatkamiałarację.Czymożeszsprawić,żebyzwisnął,bochciałabymzobaczyć,jakto
wygląda?

Znowuprzesunąłponimręką.

-Nicztego.Niemożliwe.

-Niepanujesznadnim?

-Wtejchwilinie.Wtwojejobecnościbardzorzadko,kumojemuzdziwieniu.

Linnetpoczułasięniecolepiej,słysząctesłowa.

-Jeślichceszwiedzieć,niejestemprawiczkiem-powiedział,jakbytobyłnajzwyklejszytematrozmowy.
-Aleniepowiedziałbym,żenaprawdękochałemsięzkobietą.Byłemzjedną...czyteżzdwoma,araczej
zkilkoma.Natymkoniec.Aletyewidentniejesteśdziewicąitozdumiewająconiedoinformowaną.Czy
możeszmipowiedzieć,jaktwoimzdaniemtowszystkosięodbywa?-spytałzprowokacyjnymbłyskiem
woku.-Będęmógłcięwtedypoprawić.

-Czylinakrzyczećnamnietak,jakkrzyczysznaswojekaczęta,kiedysiępomylą?-Pokręciłagłową.-
Nicztego.

-Czytoznaczy,żechceszpominąćwykładiprzejśćodrazudozajęćpraktycznych?Terazsamsię
dotykam.-

Spojrzałanajegorękę,obserwującjejruch.-Przydałabymisiępomoc.

-Naprawdęmyślałam,żejesteśniesprawny-szepnęła.-Byłampewna,żeniemożesztegorobić.

-Zastanówsiędobrze-powiedział.-Podejrzewam,żestarczyciwiedzy,byodgadnąć,cozamierzam
zrobićztymnarzędziem.Jestcałkiemsprawne.

Wzięłagłębokioddech,niespuszczającwzrokuzjegodłoni.

-Możesięniezmieścić-stwierdziła.-Takmisięwydaje.

-Amniesięwydajeinaczej.

-Byłamprzekonana,żety...toznaczy,twójojciecmówił...Chodziłooto,żeniemożeszmiećdzieci?

-Pytałaśmnierazczynawetdwarazy,wjakisposóbzraniłemsięwnogę-powiedział,spoglądającjej
wtwarz.

Oczymiałmrocznejakczarnyaksamit.

-Pytałamtrzyrazy-sprostowała.-Albonawetcztery.

-Pewnegodniamójojciecbyłwstanieeuforiiwywołanejprzezopium.Wszedłemdopokoju-miałem
wtedysześćlat-aonwyobraziłsobie,żetodiabełponiegoprzyszedł.Iżezarazskrad-niemuduszę.

-Wziąłcięzadiabła?Sześcioletniedziecko?

-Dziwne,prawda?Terazparęosóbpewniebysięznimzgodziło,alezapewniamcię,żedawnotemu
byłemładnymchłopczykiemiwcaleniecuchnąłemsiarką.Choćbyćmożemierzyłemtyle,conajmniejsze
diabełki,czegododziśniemogęodżałować.Wkażdymrazieojciecwrzuciłmniedokominka,żeby
ocalićswojąduszę.Pewniepowinienemsięcieszyć,żejesttakimdobrymchrześcijaninem.

Linnetgwałtowniewciągnęłapowietrzeizasłoniłaustaręką.

-Naszczęścieogieńsięniepalił,alewpaleniskubyłżeliwnystojaknapolana.Nadziałemsięnajedenz
prętówistądtauroczapamiątka.

Przysunęłasiędoniego.

-Tostraszne.Musiałeśbyćprzerażony,napewnobardzocierpiałeś.Okropneprzeżycie.Dladziecka...
właściwiedlawasobu.

-Niewielepamiętam-odparłPierś.-Leciałemwpowietrzu,jakiśtamból...Aleto,codziałosiępotem,
pamiętamażzadobrze.Bobólniechciałmnieopuścić.

-WięcmatkazabrałaciędoFrancji,

-ApotemdoBawarii.Donajlepszychlekarzy.Niestety,niktznichniepotrafiłpowiedzieć,dlaczego
noganiechcesięgoić.Bosięniegoiła.Przeztenczas,kiedynasniebyło,ojcieczłożyłpozeworozwód.
Kosztowałogotoconajmniejćwierćmojegodziedzictwa,alewkońcuwmajestacieprawauznanojego
żonę,amojąmatkę,zadegeneratkę.

-Niebyłsobą-odparłaLinnet,gładzącgoponodze.Palceprzesuwałysięponierównejskórze.-
Powinieneśtowiedziećjakolekarz.

-Alejakosyn...-pokręciłgłową.

-Więcpowiedziałeśmu,żejesteśimpotentem!Dlatego,żetakchlubisięhistoriąrodu.Doskonale

wiedziałeś,cogonajbardziejzaboli-świadomość,żesamdoprowadziłdowygaśnięciaswojejlinii.

-Rzeczywiście,niewyglądatonajmądrzej,kiedyotymmówisz.-Piersteżpołożyłdłońnajejnodze,
rysującpalcemkółeczkanaudzie.-Możezastanowięsięnadpojednaniem.

-Myślę,żewarto.

-Przedewszystkimchciałemcipowiedzieć,żeniejestemimpotentem.Wybacz,żeniezalejęsięteraz
łzamiiniepopędzędozamkupogodzićsięztatusiem.

Linnetskupiłasięnajegonodze.Jejpalceprzesunęłysięzbliznynazdrowąskórę,porośniętąwłosami,
elastyczną,pokrywającąmocnemięśnie.Niepatrzyłanajegotwarz.

-Przecieżpostanowiliśmyzrezygnowaćznaszegodziwnegonarzeczeństwa.

Skinąłgłową.

-Toznaczy,żepowinnaśsięterazdobrzezastanowić.Janiemamnicdostracenia,atwojedziewictwo
wisinawłosku.

TypowedlaPiersa.Ktoinnystarałbysięjąokłamaćalbozwodzićnadziejaminamałżeństwo,tylkopoto,
żebysięzniąprzespać.Alenieon.

-Cobyśpowiedział,gdybymodmówiła?-Położyłaotwartądłońnatwardymumięśnionymudzie.
Dobrzewiedziała,żenie

odmówi.Byćmożenigdywięcejwżyciuniebędziemiałaokazji,bykochaćsięzmężczyzną,którego
naprawdępożądała.Wzruszyłramionami.

-Jesteśinteligentnąkobietą.Masznazbyciutowar,którywysokocenisięnarynku,szczególniecennyze
względunatwojąurodę.Dlaczegomiałabyśmigooddać,itozadarmo?

-Mówisz,jakbymmiałaoddaćsiętemu,ktodanajwyższącenę.Milczał.

-Możeitakbyło-powiedziała.-Aleaukcjęodwołano,bowszyscysąprzekonani,żestraciłammój
cennytowar.

Pierśnieodzywałsięanisłowem.

-Jeślicigooddam,możeszzagwarantować,żeniebędzieztegodziecka?

-Nie-odpowiedział.-Wtymdomkuniemapewnychniezbędnychakcesoriów.

Usłyszałatonrozbawieniawjegogłosie.

-Ajeślizajdęwciążę?

-Weźmiemyślub.

Skinęłagłową,czującnagłeskrępowanie.Pierśprzyciągnąłjądopiersi.

-Uważam,żepowinniśmysiędokładniezastanowićnadtymwszystkim-powiedziałinaglejegousta
wzięływposiadaniejejwargi,czuleipożądliwie.

-Wkońcu-szepnąłwkilkaminutpóźniej,muskającoddechemjejskórę-kwestiemałżeńskiewymagają
wielkiejrozwagi.Zastanowienia.Upewnieniasię,żeżadneznasniebędziemiałonajmniejszychnawet
wyrzutówsumienia.

Wygięłaciało,tulącsiędoniego,niezainteresowanażadnymiprzemyśleniami.Niemiałanawetdośćsił,
bygodotknąć.Czułasięoszołomiona,bezwładna,jakbywjejżyłachpłynęłabrandyigromadziłasię
międzyudami.

Pragnęławięcej.

Tajedna,jedynarzecz,któraprzykuwałajejuwagę,uciskałaterazjejudo.Pierśwciążcośmówiłz
przekąsemimiałajużtegodość.Więcprzesunęładłońwdółizamknęłająnanim.

Zamilkłwjednejchwili.Byłgorący,gładki,pulsującyżyciempodjejpalcami,iowielezaduży.Pierś
cofnąłsię.

-Trzymaszgojakdorodnyogóreknachwilęprzedzerwaniem-mruknął,aletonjegogłosuzdradzał,że
wcaleniejestażtakzblazowany,jakmożnabysądzićztychsłów.

Delikatnieprzesunęłapalcamiwgóręiwdół,jakonprzedtem.Jęknąłgłucho.Skóraporuszałasięw
fascynującysposób...Linnetzacisnęłapalce,aPierśodrzuciłgłowędotyłu.

Byłzarazemmiękkiitwardy-dziwnepołączenie,lepiejzrozumiałedlaciałaniżdlaumysłu.Zacisnęła
palcesilniejiznowugogładziła.Zadrżałazemocji,aPierśstraciłnamomentoddechizjegogardła
wyrwałsięchrapliwyjęk.

Pożądanienarastałowniejażdoutratytchu.

-Chybawystarczy-szepnęła,odsuwającdłońiprzyciągającPiersadosiebie.Napewno.

-Wystarczy?-zaśmiałsięznowu,aleonazbytbyłazajętapieszczeniemjegomocnejszyijęzykiemi
ocieraniemsięojegobiodra.

-Chodźtu-pociągnęłagonasiebie.

-Powoli-szepnął,przesuwającjęzykiempojejwargach,apalcamisięgającniżej,kujejkobiecości.-
Jesteśdziewicą.Wewnątrzmożebyćmałaprzeszkoda.Napewnosłyszałaś,żeutratadziewictwamoże
boleć.

Linnetprawiegoniesłyszała,zafascynowanajegopieszczotami.Pragnęłajednakczegoświęcejniż
głaskanie,czułościisłodkiepocałunki.Mocniejobjęłajegoramiona.

-Teraz-powiedziałazdecydowanie.

Czułagotam,wtymmiejscu,iinstynktowniewygięłasiękuniemu.

-Powoli-szepnąłznów.

Niechciałaczekać.Byłazgłodniała.Pragnęłażaru,ruchu,całkowitejbliskości.Takbardzo,żesłowa
zamierałyjejwgardle,Zatkałacichowjegoramionach.Aonwiedział...niewiadomoskądwiedział,
czegopragnęła.Silnadłońuniosłajejbiodrawyżej,

palcewbiłysięwmiękkieciało.Potemszepnąłwgęstwinęjejwłosów:

-Napewnochcesz?

Niezawracałasobiegłowyodpowiadaniem,tylkozamruczałacośwjegoucho,jakbyutraciłazdolność
mowy.

Znowuwiedział,ocojejchodzi,bowszedłwniągładkim,zdecydowanymruchem,napierając
lędźwiami,apotempchnął.

-Boli?-spytałsekundępóźniej,zwargaminajejpoliczku.Żadnegobólu.Napięcie,nacisk,oddaniesię,
bezgraniczna

uległość...szaleństwo.

Wygięłabiodrajeszczebardziejiprzyjęłagowsiebiegłębiej.

-Czymożesz...-słowaznowuzamarłyjejnaustach,gdysięwniejporuszył,przeszywającjejciało
iskrami.

-Mogęsięzatrzymać-szepnął-żebyśsięprzyzwyczaiła.Twojeciałosięrozciągnie,jeślidaszmunato
czas.

Nigdyprzedtemniemówiłtakgłębokimgłosem,aleonaledwiegosłyszała.Wygięłasięwłukjeszcze
bardziej,szukającnowychdoznań,płomieniaemocji.Byłoprzyjemnie,ale...

Chwyciłagozaramiona.

-Czytowszystko?-spytałainagleuświadomiłasobie,copowiedziała.-Byłomiło-pośpieszyłago
zapewnić.-

Bardzo,bardzomiło.Naprawdę...-umilkłanagle,kiedyponownieporuszyłlędźwiami.

Znowusięśmiał,głębokim,bezgłośnymśmiechem.Opierałsięłokciamitużprzyjejgłowieiczuła,jak
całejegociałodygoce.Otworzyłaoczyipopatrzyłananiegozirytacją.

-Tenśmiechjestzupełnienienamiejscu.

-Aha-powiedziałiskubnąłjejwargę.Ruchjegociałaznowuwywołałfalędoznań,któradotarłaażdo
stóp.

Zamknęłaoczy.

-Dobrzeci?-spytał

Czytonaprawdęjużwszystko?-pomyślała.Owszem,byłomiło.Aleprzecieżchybatoniekoniec?

-Tak,dobrze-powiedziała,całującgowpodbródek.

-Wtakimraziemogęjużruszyć?

-Ruszyć?Jakto?-Instynktowniechwyciłagozaramiona.Wprawdzieseksjąniecorozczarował,alenie
zamierzałapozwolićPiersowi,byodszedł.-Jużjestpowszystkim?

Wtuliłtwarzwkrzywiznęjejramienia,alenadalsłyszałajegośmiech.

-Przestańsięzemnieśmiać!-krzyknęła,zastanawiającsię,czybygozsiebieniezepchnąć,zanimsam
niezejdzie.

Damunauczkę.Podciągnęłakolana,oparłastopyołóżkoinaglezaparłojejdechwpiersiach.Rozkosz
ogarniałająfalazafalą,przepływającprzezcałeciało.

Pierśoddychałgwałtownie.Bezsłowauniósłsięlekkoipodciągnąłjejlewekolanodogóry.

-Och-westchnęła,odrazurozumiejącjegoniemąkomendę,iobjęłagowlędźwiachnogami.Znaleźli
sięjeszczebliżejsiebie,aonzagłębiłsięwniejjeszczebardziej.Spodobałojejsięto.Byłowspaniale,
ajeszczewspanialejsiępoczuła,gdysięlekkozakołysała,bylepiejsiędoniegodopasować.
Dopasowaniebyłoidealne.

-Tojestbardzoprzyjemne-szepnęła,całującgowpodbródek.-Podobamisię.

-Muszęsięruszyć-wycedziłprzezzaciśniętezęby.-Koniecczułościdladziewic.

-Trudno-odpowiedziałarozczarowana,odsuwającodniegonogi.Naprawdębyłowspaniale.Jejcałe
ciałoażdrżało.

Wysunąłsięzniej.Poczułaobezwładniającąpustkę.Instynktownieprzywarładoniego,pełnażalui
zawodu.Wtedyznowuwniąwtargnął.

Jęknęłaiponownieobjęłagonogami,wyginającbiodra,bysięznimspotkać.

-Coto...-wykrztusiła.

Nieodpowiedział.Zamiasttegowycofałsięniecoiznówpchnął.Pchnięciezapchnięciem.Razza
razem...

Przywarładoniegojakskorupiakdoskały,ogarniętadzikąrozkoszą,któraprzenikałajądoszpikukości.

SłyszaławłasnejękiiurywanyoddechPiersa.Powoli,powolizacząłwzbieraćwniejżar,tak
przeogromny,żewbiłapalcewjegociało.

-Linnet-mruknąłnieswoimgłosemiprzerwał.Gdzieśprzepadłojegoopanowanieidystans.Przytuliła
godosiebie,całującramiona,szyjęipodbródek.

-Powinniśmy...

-Co?-szepnęła,wyrwanazoszołomienia.-Czyzrobiłamcośźle?Trzebainaczej?Czymam...

-Cichobądź-odpowiedziałprostowjejucho.

Mógłbyćgrzeczniejszy.Powinnagoskarcić,alewłaśniewtejchwiliwsunąłdłońtam,gdziebyli
połączeni,izaczął

jąpieścić.Jedenpowolnyruchkciukaicałejejciałoeksplodowałojakogieńpolanybrandy.

Wydałazduszonyokrzyk.Jegoobecnośćwniej,potężnego,gorącegoiwładczego,byłajakgorączkawe
krwi.

Mruknąłzzadowoleniemipchnąłznowu.Zobaczyłagwiazdy.Naprawdę.To,cowyprawiałajegoręka,
wpołączeniuzgwałtownymipchnięciami,doprowadzałojądowrzenia.

-Pierś!-krzyknęła.-Pierś!

Straciłcałkowicienadsobąkontrolęipchnąłztakąsiłą,żełóżkostuknęłoościanęgłośniejniżgrad
bijącywdachdomku.

Żareksplodowałwjejciele,zalewającjąszaloną,niewyobrażalnąrozkoszą.Nieprzytomna,niczegonie
widziała,niczegoniesłyszała,czułatylko,jaksięrozpływawwyzwalającym,gorączkowymspazmie
szczytowania.

Dojejuszudotarłzduszonyjęk,zwierzęcochrapliwy.Otworzyłaoczyijakprzezmgłęujrzałatwarz
Piersa,któryodrzuciłgłowędotyłuipchnąłporazostatni.

Widoktejtwarzy,twarzymężczyznywmiłosnymzapamiętaniu,uszczyturozkoszy,przeszyłjąkolejną
kaskadąpalącychiskier,iwtedyzacisnęłasięwokółniego,dokładniewtymmomenciegdyzakrzyczał
głośnoiprzenikliwie.

Apotemopadłnanią.

19

Późnympopoludniem

LadyBernaiseposzładosiebie,wymawiającsiębólemgłowy.

-Książęgrawszachyzmarkizem-relacjonowałPrufrock,idącposchodach.-Położyłemnowego
pacjentawizolatce.Sąuniegokaczęta.

Piersuniósłbrew.

-Kaczęta?Przejąłeśtoodniej!

Prufrockjaknazawołanieprzybrałminęurażonejniewinności.

-GdziejestsiostraMatylda?-spytałPiers.

-Wporannymsalonie,zpannąThrynne-poinformowałgomajordomus.-Wedlepanażyczenia,młoda
damarozmawiazpaniąHavelockoopiecenadpacjentami.Kiedydonichzajrzałem,nieszłoimto
najlepiej.

Pierszawahałsięnamoment,apotemwduchuwzruszyłramionami.Czytomajakieśznaczenie?Gdy
tylkoLinnetwyjedzie,pozwoligospodynizpowrotemzaprowadzićswojeporządki.Wszystkojedno,czy
pacjencibędąsięwidywalizbliskimi,czynie.Itakbędąumierali,chybażeonzSebastienemwymyśli
jakiśsposób,byzatrzymaćichnatymświecieprzezjakiśczas.

Wszedłdopokoiku,wktórymizolowalinowychpacjentówprzedpostawieniemdiagnozy.Jeśliwogóle
udałosięjąpostawić.

Kaczęta-psiakrew,onteżprzejąłodLinnettoprzezwisko-skupiłysięwokółłóżka,wiodącgwałtowny
spór.

Uderzyłlaskąosłupekłóżka.Natychmiastumilkli.

-Bitts,cotozapacjent?

Bittswyprostowałsięjakstruna.

-PanJuggs,sześćdziesięcioośmioletniwłaścicielpubuzLondynu.

-Sześćdziesięcioośmioletni?-zdziwiłsięPiersiodsunąłKib-blesa,żebyprzyjrzećsięchoremu.-
Nieźlesięjużnarobiłeśwtym

pubie,człowieku.Zostawidlanasparępiw.Dlaczegoniezakręciszkranówinieodejdzieszwspokoju?

Pacjentbyłkrępyiłysy,alezatomiałparęniesamowitych,krzaczastychbrwi,ruchliwychjakżywe
stworzenia.

-Dokroćset!-rzuciłzewspaniałymcockneyowskimakcentem.-Mójojciecdożyłdziewięćdziesięciu
dwóchiniezamierzampójśćpodbratkiwcześniejodniego.Toznaczy,jeślijesteśtakdobry,jakmówią.

-Raczejniejestem-odparłPierś.-Objawy,Bitts?

-Głuchota.

-Bzdury,właśnieuraczyłmnieodpowiedzią.Niezbytuprzejmą.Mamnadzieję,żezarazwspomnicośo
„całejnaprzód".Długosłużyłeśwmarynarce,Juggs?

-Dwanaścielatjakokapralwczternastymregimencie,panie.Odczasudoczasutracęsłuch.Czasami
wszystkołapięwyraźnie,apotemcorazciszej,ażwkońcunic.

-Starość-stwierdziłPierś.-Wyskakujzłóżkaioddajjekomuśinnemu.

-Tosamomamczasemzewzrokiem.Poprostuwszystkogaśnie-dodałJuggs.-Alepotemwraca.

-Atojużniestarość.Comaszdopowiedzenianatentemat,Bitts?

-Wpłucachniemażadnychszmerów.Zastosowałemosłu-chiwanie,któregosięuczyliśmy.Kończyny
silne,reakcjenormalne.

-Maciecośdododania,wydwaj?-spytałPierśPendersaiKibblesa.

-Utraciłczasowowzroktrzyrazy-uzupełniłKibbles.-Porazpierwszy,kiedyobserwowałwjazdkróla
NorwegiidoLondynu,potemwsześćdziesiąteurodzinyżony,apotemnaparadziewojskowej.Wydaje
się,żetoznacząceokoliczności.

-No,no,ślubzkobietąmłodsząodsiebie...wykradaszmiódmłodzieży?

-Tylkooosiemlat-broniłsięJuggs.

-Twojadiagnoza?-PierśzwróciłsiędoKibblesa.

-Wewszystkichtrzechprzypadkachnadmiernepodniecenie

przyspieszyłobicieserca.

-Aodkiedytoprzyspieszonetętnopowodujeutratęwzroku?-wtrąciłPenders.-Myślę,żetobyło
zatrzymaniepracyserca.

-Ataksercateżniepowodujeutratywzroku-zaoponował

Bitts.

-Powoduje,jeślinastąpiczasowezatrzymaniedopływukrwidogłowy-odparłPenders.-Kręciłosię
panuwgłowieprzytychokazjach,panieJuggs?

Mężczyznazaprzeczyłruchemgłowy.

-Alebyłomistraszniegorąco.

KtośotworzyłdrzwizaplecamiPiersa.Wiedział,żetoLinnetbowyczułjejzapach:lekkikwiatowy
aromatznutącytryny.Zaćząłsięzastanawiać,czypobudzenieseksualnewyczulanerwywęchowe.

UroczygłosiksiostryMatyldyprzywołałgodorzeczywistości

-Doktorze,jestemgłębokourażonatym,cosiędzisiajstało,wyraźniezapanapozwoleniem,jeślinie
zachętą.

GłębokourażonaPrzykro,żepanuprzerywam,aletoniemożeczekać.

-Wewszystkichprzypadkachutratywzrokupacjentmiałprawdopodobniegorączkę.Cotosugeruje?-
spytałPierśswojekaczątka.Potemniechętnieodwróciłsiędoobukobiet.

Linnetnaprawdębyłapiękna.Idealnepoliczki,idealnewargi,

idealny...

Idealny,tajemniczyuśmiechwidealnychoczach.Irytujące.

Zmusiłsię,bynieodpowiedziećuśmiechem.

-Cotywyprawiasz,dodiabła?-zapytał.Uśmiechzniknął.

-Chcęsiędowiedziećodgospodynizachodniegoskrzydłazamku,tegowłaśnieskrzydła,jakwygląda
opiekanadpacjentami,łączniezdietąiodwiedzinamirodzin.

-Rozumiem-odpowiedział.Skinąłgłowąwstronęsiostry

Matyldy.

-Takijestcelwaszejrozmowy.Panirolapoleganaodpowiadaniunapytania,dopóty,dopókijestpani
gospodyniątegoskrzydła.

PierśsiostryMatyldywydęłasięznacząco.Przypominałotoniecoropuchę,którazachwilęzacznie
rechotać,siedzącnaliściuwodnejlilii.

-Czujęsięgłębokourażonatymiimpertynenckimipytaniami.Jeślidoktormapytaniadotyczącemojej
pracyalbopacjentów,proszęsięzwracaćbezpośredniodomnie.

Pierśodwróciłsiędokacząt.

-Okresowautratawzrokuisłuchu,ewentualnagorączka.Jakiejeszczezadawaliściepytania?

Zapadłomilczenie.

-Rozumiem,żeżadnych-stwierdził.-Ty,tamwłóżku.Mówisz,żeniekręciłocisięwgłowie.Ktości
powiedział,żepoczerwieniałeśnatwarzy?

Juggspokręciłgłową.

-Czułeśsłabośćwkolanach?Gorąconazmianęzzimnem?

-Samogorąco.Irazczydwazwymiotowałem.

-Nieprzyszłocidogłowy,żebyotymwspomnieć,co?Oczymjeszczenamniepowiedziałeś?

-Żonamówi,żebyłempoddobrądatą.Aletonieprawda.-Juggstaksięnachmurzył,żejegobrwi
złączyłysięnaśrodkuczoła.Pierśuznał,żetoniezmiernieinteresującowygląda,aleraczejnieznajdzie
poklaskuulondyńskichdandysów.

-KupiłemnaszpubPodSyrenądwadzieścialattemu,więcdobrzewiem,kiedyczłowiekjestzawiany.
Trzeźwybyłem,jakmisiętozrobiło.

-Pijacyzazwyczajostatniprzekonująsię,żesięspili-powiadomiłgoPierś.-Większośćprzyznajesię
dopijaństwadopieronastępnegodnia.Ktojakkto,aletypowinieneśtowiedzieć,panieszynkarzu.

OdwróciłsiędosiostryMatyldy.

-Proszępowiedziećmaksymalniewpięciusłowach,cosiostrętakzirytowało?Rozumiem,żenie
podobająsięsiostrzepytaniapannyThrynne.

Pierśgospodyniznowusięwydęła.

-Tamłodadamaniemapojęciaoopiecenadchorymi.Sugeruje,żejestemokrutna...

-Powiedziałamtylko,żenieludzka-wtrąciłaLinnet.Znowuużyłategoswojegouśmieszku,więckaczęta
jużchwiałysięnanogach.NawetJuggswychylałsięzłóżkaichłonąłjąwzrokiem.

-Tylkodlatego,żezabroniłampacjentomodwiedzinnaczaspobytuwszpitalu-wyjaśniłaszorstko
siostraMatylda.

-Wieszrówniedobrzejakja,milordzie,żewielunaszychpacjentównigdystądniewyjdzie.Nie
wytrzymamtychwszystkichłezihisterii.Rodzinymogąsiępożegnać,kiedyzostawiająpacjentówunas.
Niemasensuprzedłużaćbólu.

-Czylirobicietodlaichdobra-nachmurzyłasięLinnet,alePiersjązignorował.-CzypaniJuggsteż
zostałatakpotraktowana?

SiostraMatyldaskinęłagłową.

-Oczywiścieżetak.-PosłałaLinnetspojrzeniepełnegłębokiejniechęci.-Niestety,tamłodadama
sprzeciwiłasięmoimpoleceniomiposłałatękobietędokuchni.Pewniesątamzniąsamekłopoty..

-Cooznacza,żemożemypoprosićjąnagórę,zebydokładnieopisaławyglądpanaJuggsawkrytycznych
sytuacjach

-wtrąciłaLinnet.-PaniHavelock,czymogłabypanijąprzyprowadzić?

Ciekawe,żechoćLinnetważyłaconajmniejtrzydzieścikilomniejniżgospodyni,wyraźniezdobyłanad
niąprzewagę,bopaniHavelockciężkimkrokiemwyszłazpokoju.

-SłodkiJezu,jatamzanicbymniedrażniłwaszejgospodyni-stwierdziłJuggsipopatrzyłnaLinnetz
podziwem.-

Dobrazpanikobieta.Mojastaraokropniebysięczuła,jakbymusiałaodjechaćizostawićmnietu
samego.

Zamartwiłabysięnaśmierć.

-Totenuśmiech,prawda?-spytałPiers.

-MójuśmiechwogóleniedziałanapaniąHavelock-odparłaLinnet.-Odjakdawnajesteście
małżeństwem,panieJuggs?

-Niedługobędądwadzieściaczterylata.Tachorobadopadłamniepierwszyrazwnasządwudziestą
rocznicęślubu.

-Niewspominałpanotymwcześniej-stwierdziłBittsizapisałcośwnotesie.-Awięcmamyjużcztery
przypadki.

-Możebyłoichjeszczekilka-przyznałsięJuggs.-Długosięzbierałemztąwizytą.Właściwietylko
mojastarasiętymprzejmuje.

DrzwiotworzyłysięznowuidokomnatyweszławściekłajakosasiostraMatylda,prowadzącokrągłą,
wyraźniezaniepokojonąkobietkęwkapeluszuprzybranymwiśniami,którektośwydziergałzwełny.

-Jakpanimążwyglądapodczastychjegoataków?-spytałPierś,niezadającsobietrudu,bysię
przywitać.

PaniJuggszamrugała.

-Normalnie.Taksamojakzwykle.

-Czerwonynatwarzy?

-Niebardziej,niżkiedysobiepodpije.

-Nigdysięnieupijam-upierałsięJuggszłóżka.

-Oczywiścieżetak-jegożonapokiwałagłowątakenergicznie,żewiśnienakapeluszupodskoczyłydo
góryiopadły.-Popijałeśjakzwykleprzyświęcie.Niewymigujmisiętu,panieJuggs.

-WtedywYorkuwypiłemledwiekufelek-oświadczyłtriumfalniepacjent.

-Takbełkotałeś,żeledwomożnaciębyłozrozumieć.-Poklepałagoponodze.-Kufelekczydwatonic
złego,alejakledwomówisz,toodrazuwiadomo,żewypiłeśdużowięcej.TenatakwYorkutobyła
ostatniakropla,któraprzepełniłaczarę-powiedziałakobietanibydoPiersa,aleprzedewszystkimdo

Linnet.-Jużprzedtemmiobiecał,żepójdziedolekarza,jeśliznowuźlesiępoczuje.

-Dokroćset-zdenerwowałsięJuggs.-Nierazpiłemwięcejinicminiebyło!

-Acotobyłazaokazja?-spytałaLinnet.-Teżzałożyłapaniwtedytenfantastycznykapelusz,paniJuggs?

Kobietarozpromieniłasię.

-Pewnie,żetak.Jasne.Tobyłaparadawojskowa.PanJuggswłożyłmundur,choćostatniozrobiłsię
trochęprzyciasny.Alezawszegonosiprzytakichokazjach.Zrobiłamsobiewtedytenka-

pelusz,specjalnienatendzień,choćbyłojużlatoiraczejzagorąconatakikapelusz.

-PanJuggspewniestraszniesiępocił-stwierdziłPierś.

-Nie,onsięnigdyniepoci.Nicanic-odparłazdumąjegożona.-Przeztoniemuszętakczęstoprać
tegomunduru,ibardzodobrze.Alejegokoledzydosłowniespływalipotem.

-Noinaglestraciłemwzrokażdonastępnegodniarano-dokończyłsmętniepanJuggs.

-Naszpastorpowiedział,żetokarazagrzechy-wyjaśniłapaniJuggs.

-Wtedyuznałem,żeczasiśćdolekarza.Boraczejniegrzeszyłemponadmiarę.

-Noico,Bitts?Kibbles?Penders?Wydajemisię,żesprawajestcałkiemjasna,prawda?-Pierś
machnąłkunimręką,spoglądającnaichnieruchometwarze.-Skonsultujciesięzesobą,barany.

OdwróciłsiędosiostryMatyldy.LinnetoglądałaszydełkowearcydziełopaniJuggs.

-Przegrałasiostrabitwę-powiedział.-PaniJuggswłaśnierozwiązałazagadkęślepotyswojegomęża.
Jestemidiotą,bodotejporynierozmawiałemzrodzinamipacjentów.

PaniJuggsotworzyłaszerokousta.

-Jarozwiązałamzagadkę?Chodziopicie,prawda?

-Nie-odpowiedział.

SiostraMatyldasyczałajakczajniknaogniu.

-Któryzobjawówbyłnajważniejszy?-spytałazaciekawionaLinnet.

-Wszystkienaraz.-Pochwyciłwzrokkacząt.-Juggsostatnioprzybrałnawadze,jegomundurjestza
ciasnyiniewygodny,dolegliwościpojawiająsiętylkoprzyświęcie,kiedyjestmugorącoipijepiwo,
pewnieżebysięochłodzić,choćpopiwiewymiotuje.Dotegomundurjestzciężkiejwełny,watowanyna
ramionach,aprzytym-coniezwykleważne-Juggssięniepoci.

-Udarsłoneczny!-wykrzyknąłKibbles.PendersiBittsdalejsięzastanawiali.

-Takjest.Dobrawiadomość,panieJuggs,jesttaka,żemożepanwstaćchoćbyzaraziwracaćdo

swojegopubu.Zławiadomośćjesttaka,żeniemożnośćpoceniasię,wełnianymunduriupalnydzieńto
kombinacja,któramożesięźledlapanaskończyć.Możepannawetumrzeć.Mapancholerneszczęście,
żesiępandotejporynieprzekręcił.

-Dlaczegotaksiędziało?-pytałazdziwionapaniJuggs.-Przecieżniebyłoażtakgorąco.

-Mążpowinienpićwięcejwody-wyjaśniłKibbles.

-Ianikroplipiwa,kiedyjestupał-zaleciłPierś.-Nawetjednegokufelka.

-Tylkootochodziło?Żebypiłwięcejwody?-PaniJuggswciążniedokońcarozumiałasytuację.Jej
mążusiadłnałóżku.

-Wiedziałem,żeniejestemtaknaprawdęchory-powiedziałzulgąiwstał.-Naparadachniepijęwody,
bowszereguniemożnasięodlać.

-Copogorszyłosprawę-stwierdziłBitts,pośpiesznierobiącnotatki.

PierśpozwoliłJuggsomwyjśćzsalirazemzkaczętami.

-PaniHavelock,niechsiępanizastanowi,czywolipaniwprowadzićzmianyzaleconeprzezpannę
Thrynne,czyposzukasobiepaninowejposady.

PaniHavelockspojrzałanaLinnettakciasnosznurującwargi,jakbySébastienzszyłjeniciąchirurgiczną.

-Dobra-powiedziałPierś.-Jestpanizwolniona.

UjąłLinnetpodramięichciałjąpoprowadzićnadół,alezatrzymałasięwkorytarzu,czekającna
gospodynię.

-Jegolordowskamośćtylkożartował-zwróciłasiędopaniHavelockiposłałajejswójuśmiech,mimo
żepodobnowcaleniedziałałnatęponurąkobietę.

Pierśotworzyłusta,bycośpowiedzieć,aleuszczypnęłagotakmocno,żezamknąłjebezsłowa.

-Jutroporozmawiamyoorganizacjiodwiedzin-stwierdziłaLinnet.-Oczywiścieurządzimytotak,by
rodzinyjaknajmniej

przeszkadzałypaniwpracy.Widziałam,jakdoskonalegospodarzypaniwtymskrzydle,paniHavelock.

UśmiechrzeczywiścieniedziałałnaMatyldę,alemimotogospodynizatrzymałasięnamoment.Widać
było,żerozważa,czymasiępoddać,czywalczyćdalej.

-Jakośsobieradzęzkaprysaminaszegodoktora-mruknęławkońcupodnosem.

-Dozobaczenia,paniHavelock-odparłaLinnetiodpłynęławgłąbkorytarza,ciągnączasobąPiersa.

20

Tywiedźmo,wtrącaszsięwewszystko-skarciłjąPierś.-Poczekajchwilę.Nogamnieboli.Otworzył
jakieśdrzwi.-

Popatrznotylko!Pustełóżko,czekającenapacjenta.-Pokuśtykałdośrodka.-Idealnemiejscena
odpoczynek.

Linnet,opartaoframugędrzwi,wybuchnęłaśmiechem.

-Dwuosobowe-stwierdziłPierś,uważając,bywjegogłosienieznaćbyłonadziei.-Czymożeza
bardzocięboli?

Rzuciłamupochmurnespojrzenie.

-Nietwojasprawa.

-Ależoczywiście,żemoja.Chodźtuizamknijdrzwi.NiemożemynarażaćbiednejsiostryMatyldyna
kolejnywstrząs.Wystarczyjejjaknajedendzień.

Linnetspełniłaprośbę.

-Nochodźdomnie.-Poklepałłóżko.-Czasnaprywatnąkonsultacjęutwojegoulubionegodoktora.
Opowiedzmiotymnieprzyjemnymuczuciu,żewszystkocięwśrodkuobcierazwinytegorozwiązłego
diabła,któryciępodlewykorzystał.

Zaśmiałasię.

-Mamusiąśćnałóżkutylkopoto,żebyciotymopowiedzieć?

-Jakmampostawićdiagnozębezbadania?-spytałspokojnie.-Bezdokładnegobadania.

-Ażtakmnienieboli.Pozatymniemożemytegozrobićdrugiraz.

-Dlaczegonie?-Wyciągnąłdoniejlaskę.-Weźmieszją?

Podeszłaiujęłajejkoniecwdłoń,aPierśwtymsamymmomenciepociągnąłjąwswojeobjęcia,jak
rybęnawędce.

Upadłananiego,miękka,delikatna,pachnącasłodycząikobieca.

Objąłjąmocno.

-Dolicha,ładnyzapach-mruknął.

-Typachnieszmydłem-odparła,wciągającpowietrze.-Nieprzyjemnymmydłem.

-Szarym.Próbujemysiępozbyćszpitalnejgorączki.

-Acotoznowutakiego?

-Poszpitalachczasamirozprzestrzeniasiętakaczyinnagorączka,zabijającpacjentów,którzyprzedtem
niemieliumówionejrandkizgrabarzem-wyjaśnił,dmuchającjejwewłosy,bydotrzećdodelikatnego
uszka.-Tenzamektoidealnemiejscenaszpital,bomatakcholerniedużokomnat,żewiększość
pacjentówmożnapołożyćosobnoipoczekać,ażdojdądosiebie.

-Chciałabymnająćkilkakobietzewsi,żebyprzychodziłyiczytałyksiążkipacjentom,którzysą
przytomniiniezarażają-oznajmiłaLinnet.

-Wiejskiekobietyiczytanie.Tomożebyćproblem.

-Wiejskiekobiety,którepotrafiączytać-poprawiłasię,lekkozirytowana.-Napewnosątakie.Ijeszcze
zedwiedozabawyzdziećmi.Możebędąmogłyjeteżuczyćczytania.

-Dozabawy?Tojestszpital,awkażdymraziecośwtymrodzaju.Niezamierzamyzatrudniać
wędrownejtrupykomediantów.

-Pacjenciszybciejzdrowieją,jeślimajączymzająćmyśli.PopatrzchoćbynaGavana.

Umilkłanatychmiast,alePierśpochwyciłwjejgłosieton,którykazałmumocniejskubnąćpłatekjej
ucha.

-Cotyznowuknujesz?

-Nictakiego.DziśpoobiedzieGavanpięćrazyprzeszedłprzezcałąstajniętamizpowrotem.Noga
bardzosięwzmocniła.

Wciążzastanawiającsięnadtonemjejgłosu,pogładziłcudownąpierś.

-Bolicię?

-Trochę-potwierdziłanieśmiało,rumieniącsięjakpensjonarka.

-Chcesz,żebymtamzajrzałisprawdził,czywszystkojestwporządku?Będęzachwycony.-Naprawdę
takmyślał.

Nawypadekgdybysięzgodziła,jużzacząłcałowaćpodstawęjejszyiiwypukłośćpiersi.Corazbliżej
sednaproblemu,jakkolwiekbynatopatrzeć.

-Nie-odpowiedziałazdecydowanie.

Błądziładłońmipojegoodzianejwkoszulępiersi.Wyciągnąłkoszulęzespodni,bybyłojejwygodniej.

Ściągnęłajązniegozuroczą,łakomąminkąizaczęłagłaskaćskórę.Miałwrażenie,żeprzypiekago
żywymogniem.

Przetoczyłsięnabok,bymogłabezprzeszkódbadaćjegociało.

Pochyliłagłowęeleganckim,wdzięcznymgestem,jakczapla,któraprzyglądasięczemuśwtoniwody.

-Proszę-powiedział,wpatrującsięwniązprzejęciem,niemalzawstydzonygardłowym,przepełnionym
pragnieniemtonemswegogłosu.Alewstydszybkominął.

Tymbardziej,żepochwiliróżowyjęzyczekmusnąłjegosutek.Jęknąłchrapliwie.

-Dlaczegozamykaszoczy?-Zmusiłsiędozadaniategopytania,bymyślećlogicznie.

-Smakujęciebie-odparłamarzycielsko.-Takiprzyjemnysmak.Izapachteż,choćwciążjesttrochę
słonyimydlany.Aletoprzyjemnemydło,nietookropne,szpitalne.

Drobneząbkiskubnęłyjegociało,którewygięłosięwłuk,błagającoto,czegoniemogłodostać.

Pocałunkiprzeniosłysięniżej,nabrzuch,nagładkąskórę,którejjeszczeniktprzedniąniepieścił.Pierś
zamknął

oczy,alewchwilępóźniejotworzyłjenatychmiast,gdyspytała:

-Czyniepowinieneśzdjąćspodni?Uniósłgłowę.

-Poco?Przecieżitakniemożemyzrobićniczegonaserio,Linnet.Twojabiednakuciapkaniezniesie
kolejnegonajazdutego...

-Tego?-spytała,gładząctomiejsce.-Alechciałabymmusięprzyjrzeć.Dokładnie.Oczywiście,jeśli
maszchwilęczasu.

-Chwilęczasu?-spytał,niewierzącwłasnymuszom.-Och,tak.Raczejmam.Tylkolepiejzamknijmy
drzwinazasuwę.

Linnetwstaławięciposzłajezamknąć,dziękiczemuPierśzauważył,żesięuroczozarumieniła,ajej
oczyrozbłysłynamiętnością.Jejpożądaniewjednejchwilirozpaliłoijego.Ztrudemudałomusię
zsunąćspodnieibieliznę.

Położyłsięiczekał,cobędziedalej.

Wtedyona...

Uklękłaobok,apotempołożyłasięnaboku.Miałprzedoczamicudownekształtyjejciała:piersi,
szczupłątalięipięknąwypukłośćbioderoraztyłeczka.

-Półkule-powiedział,przesuwającdłoniąpotychbiodrachidalej.-Taksięjeszczemówinapośladki.
Bardziejpoetycko.

Palcemusiętrzęsły.

Linnetprzezchwilępatrzyłananiego,apotemwyciągnęłarękęiotoczyłapalcamijegomęskość.

Dźwięk,jakiwydobyłsięzjegoust,byłconajmniejnieelegan-cki.Szczerzemówiąc,byłpoprostu
zwierzęcy.

Wydałomusię,żetwarzLinnetjeszczebardziejporóżowiała.Zmuszającsię,byniepołożyćsię
bezwładnieiczekaćnato,cosiębędziedziało,mocniejprzesunąłdłoniąpojejpośladkach,apotem
wsunąłjąwtocudownemiejscemiędzynogami.

Skrzywiłasię.

-Bardzoobolałe-powiedział,wysuwającdłoń.-Przepraszamcię.Naprawdę.

Wjejoczachbłysnęłorozbawienie.

-Aleniechciałbyśtegocofnąć?

Cofnąćnajbardziejekstatycznegoprzeżyciaseksualnego,jakiegodoświadczyłprzezcałeżycie?

-Zanic.

Chybaspodobałajejsiętaodpowiedź,bopoprawiłasięnałóżku,pochyliłanadtym,cotrzymaław
dłoni,idotknęłajęzykiem.

Odrzuciłgłowędotyłu,gdypoczułgorące,wilgotnemuśnięcie.

-Linnet-wykrztusił.

-Tak?-Spojrzałananiegoznamysłem.Wgłowiemusięzakręciło,gdypomyślał,nadczymonamoże
sięzastanawiać.

Odchrząknął.

-Czujęsięwobowiązkuwspomnieć,że...

Pochyliłasię,liznęłaznowu,apotemzamknęłananimustamiękkiejakwilgotnyjedwab.Wydał
gardłowyokrzyk.

-Tak?-spytałaznowu,wpatrującsięwniego.Wjejoczachtańczyłypsotnechochliki,iskierki
pożądania...

Wyglądałajakuosobieniepoważnychkłopotów.

-Większośćdam,toznaczykobiet,którymniepłacisięzapewnerzeczy,niezadowalamężczyznwten
szczególnysposób-powiedziałchrapliwie.

Zmarszczyłabrwi.

-Naprawdę?Dlaczego?Kiedymizrobiłeścośpodobnego,powiedziałeśprzecież,żetojestcałkiem
właściwe.

Przesunęłapaluszkamipocałejdługości,lekkojakpiórkiem.

-Podobamisiętaczęśćciebie.Matakiciekawykształt,jakbystworzonydopocałunków.Widzisz?

IzanimPierśzdążyłcokolwiekzrobić-choćprawdęmówiąc,animuwgłowiebyłopowstrzymywanie
jej-

pochyliłasięznowuiciasnoobjęłagowargami.Tobyłojakdelirium,jakgorączkawekrwi,jak...

-Sądzącpoodgłosach,niejesteśniezadowolony-powiedziała,przerywającnachwilę.

-Tyjędzo-odparł,unoszącgłowę.-Tylkonie...

-Niedotykaćcięwięcej?-odparłazudawanymsmutkiem.-Szkoda,bowłaśnieprzyszłomidogłowy
paręrzeczy,któremogłybycisięspodobać.Naprzykład...

Zrobiłatosamo,tylkogłębiej,obejmującgomocniejdłoniąnadole.Szarpnąłbiodramidoprzodui
uświadomiłsobienagle,żemaniewięcejniżpięćsekund,byuprzedzićLinnet,cudownąLinnet,otym,
cosięzarazstanie.

-Jeślinieprzestaniesz-wykrztusił-tozarazdojdę.Toznaczy,żemojaspermawypłynieprostowtwoje
usta.

Chociażpewniezdążęsięwysunąć.

-Czytoszkodliwe?-spytaławyraźniezaciekawiona.Wcalesięniebała.Cośwnimsięuspokoiło,
zniknęłyjakieśpotężnezahamowania.

-Nie-szepnął.Linnetujęławprawądłońjegojądraizaczęłasięnimibawić,głaskaćipocierać.Rude
włosylśniływpromieniachsłońcapadającychukośnieprzezżaluzje;jedwabistewłosyksiężniczki.Ale
żadnaksiężniczkanaświecieniepotrafiłabydaćmutakiejrozkoszy.

Mógłsięwycofać.Nakazywałtosobie.Nigdyjeszczeniepozwoliłżadnejkobiecienatakiintymnyakt.
Nigdy.

Aleniepotrafiłpowstrzymaćnawetjęków,któresamepłynęłymuzgardła.Jądranapięłysięicałejego
ciałowygięłosięwłuk,porazostatni.Figlarniepołaskotałagojęzykiem,wzbudzającrozkoszneuczucie,
którespłynęłoażdojąderiniżej,dostóp...

Zatraciłsięwtychdoznaniachjaknigdyprzedtemwżyciu.Umysłzamknąłsię,jakzatrzaśniętyw
pudełku,izostawiłgosamego-zwykłegomężczyznęwdłoniachiustachkobiety,którasięnimbawiła.
Niemanaświeciepotężniejszegoafrodyzjaku,pomyślałmętnie.

Apotemitamyślgoopuściła,bojejdłonie...jejusta...

Zapomniał,bysięwycofać.Zapomniał,jaksięnazywa.Zapomniał,żejestlekarzem.Zapomniał...

ZapomniałowszystkimpozaLinnetiłukiemjejszyi,wilgotnymciepłemjejusticichympomrukiem,
którymówił

mu,żejestzadowolona.

Szczerzemówiąc,jegoumysłbyłwciążpustąkartą,kiedyprzysunęłasiędoniegoipowiedziała
gardłowym,namiętnymgłosem:

-Terazjesteśmidłużny.Miałarację.

21

Wieczorem,pokolacji,wszyscyspotkalisięwsalonieprzykieliszkubrandy(dlapanów)ifiliżance
herbaty(dlapań).

Linnetztrudemzachowywałasięjakdamieprzystoi.PragnęładotykaćPiersa,rozmawiaćtylkoznim,
uśmiechaćsiędoniegozwyraźnymzaproszeniem.Dręczyłjąprzemożnygłód,jakbypożądaniebyło
jedynąemocją,jakapozostaławjejciele.

Odczasudoczasuprzezjejumysłprzepływałamyśloprzyszłości-araczejniepokojącydreszcz.W
końcustraciłaprzecieżcnotę,którabyłajejnajcenniejszymmajątkiem.Ojciecbyłbyprzerażony,
zwłaszczagdybywiedział,żePierśobiecałożenićsięzniątylkowtedy,gdybyzaszławciążę.

Alewystarczyłojednospojrzenienaszczupłe,choćmuskularne,ciałoPiersa,byrozdygotaneserce
zaczęłopodchodzićjejdogardła,aodstópwgórępełzłafalażaru.Niebyłocosięoszukiwać:mającku
temuokazję,oddałabymuswącnotęjeszczeraz.Raz,drugiitrzeci.

Ogarnęłojąszaleństwo.Byłajakpijana,jakbyktośdolewałjejbrandydoherbaty.Alejużpokilku
minutachprzebywaniawsaloniezaczęłasięzastanawiać,czyprzypadkiemtonieladyBer-naisedolała
sobieczegośmocniejszegodoherbaty.Damauparłasię,żeporanatańce,wybrałasobiemarkizaza
partnera,aLinnetskazałanatowarzystwoBittsa.Potem,choćtaniecsięskończył,flirtowałaradośnie.
Oczyjejbłyszczały,awachlarzporuszał

sięnieustannie.

Linnetzwestchnieniemspojrzałanaswojąbiałąsuknię.LadyBernaisemiałanasobiecudownąkreacjęz
fioletowegomuślinu,ozdobionąpodsamymstaniczkiemwstążkamiobarwieświeżychjeżyn.Choć
właściwietrudnotobyłonazwaćstaniczkiem,bodekoltsuknibyłtakgłęboki,żeodsłaniałniemalcałe
piersi.

Pierś,opartyościanę,obserwowałzsardonicznymuśmieszkiemcorazbardziejwyzywającezachowanie
matki,któraflirtowałazmłodymilekarzami,poklepującichwachlarzemiśmiejącsiętymswoim
gardłowym,francuskimśmieszkiem.

Linnetpochwyciłajegowzrokiwskazaładłoniąmiejscenasofietużoboksiebie.

-Wzywałaśmnie?-zapytałwchwilępóźniej.

Całejejciałozadygotało,gdyusiadłtakblisko,ocierającsięoniąmocnymramieniem.

-Czytwojamatkaprzypadkiemnieprzesadziłazszampanem?-spytałacicho,starającsięniepokazaćpo
sobie,jakbardzosięcieszy,żeprzyszedłdoniej.

-Niesądzę.Myślę,żeznalazłasobienowązabawę...nazywasię„pomęczksięcia".

-Żebybyłzazdrosny?-spytałaLinnet,przenoszącwzroknajegoojca.-Zdajesię,żetodziała.

Książęsiedziałsztywnowyprostowany,niespuszczającwzrokuzbyłejżony.

-Sprawajestchybabardziejskomplikowana-odparłPierś.-Widzisz,ojciecrozwiódłsięznią,
zarzucającjej,żebyła...

-Ach,rozumiem-westchnęłaLinnet.-Mówciszej,proszę.Ojcieccięusłyszy.

-Noicoztego?

-Oileciędobrzerozumiem,ladyBernaiseepatujeterazswąniezależnością.Jakokobietarozwiązła
możebawićsięzewszystkimi,nawetzmłodymimężczyznami.Choćoczywiścieniejestprzecież
rozwiązła.

-Zdajemisię,żegłównymzawodnikiemjestszanownypanBitts-uzupełniłPies.-Ktobypowiedział,
żekryjesięwnimtakidwornyzalotnik?Choćpodejrzewam,żejestszczerywtym,corobi,przecieżto
synwicehrabiegoczyjakośtak.

-Tylkoczyona...-szepnęłaLinnet.

-Nigdywżyciu-uspokoiłjąPierś.-Mójojciecteżotymdobrzewie.Matkauwielbiaflirtować,w
końcujestFrancuzką,alebyławierną,oddanążonąmojegoojcaiswegodrugiegomęża.

-Jakionbył?-ZafascynowanaLinnetobserwowałaeks-księżną,któranaprośbęBittsazasiadłaprzy
fortepianie.

Pozostalidwajdoktorzydołączylisiędonich.

-Przeztendekoltmogąpewnieobejrzećjejpępek-skrzywiłsięPierś.-Wracającdotematu,drugimąż
mamanbył

doskonałymmałżonkiem,dokładnymprzeciwieństwemmojegoojca.Lojalny,niezamądry,bardzodobrze
wychowany.Niestety,straciłgłowę,dosłownie,powybuchurewolucji.Postanowiłnieopuszczać
majątku,upierającsię,żejegochłopiniesąażtakrozgniewaniiagresywnijakgdzieindziej.

Księżnaśpiewała.Oczyjejbłyszczały,apalcefruwałypokia-

wiciturzc

-Uroczamelodia-zachwyciłasięLinnet.-Przecieżtopoangielsku!

-Inaczejbyłobybezsensu-odparłsuchoPierś.-Ojciecniezrozumiałbysłówfrancuskiejpiosenki.

Linnetzaczęłasięprzysłuchiwaćuważniej.

-Figlarnabyłazniejdzierlatka-rozlegałysięradosnetrelebyłejksiężnej.

-Fantastyczne!-wykrzyknęłaLinnetizachichotała.Piosenkapasowałajakulałdojejciotkialbomatki,
choćzanicbyotymniewspomniałaPiersowi.

-Ojcatochybaniebawi-skinąłgłowąjejtowarzysz.

-Czujęsięjakwteatrze-wyznała.Rzeczywiście,książętaksięskrzywił,żewreszciedałosięzauważyć
rodzinnepodobieństwomiędzynimasynem.

-Wczorajczułemsiętaksamo.Gdybyśmysiedzieliwloży,byłobydużociemniej-odparłPierś.

-Iwtedyco?

Dolnawargaksięciawyraźniestężała.Przebierałpalcamipokolanie.

-Objąłbymcięramieniem-mruknąłPierś.-Ryzykującpublicznezgorszenie.

Pochwilizrobiłto,oczymmówił,sadowiącsięwygodniejnasofie.Linnetspojrzałananiego.

-Myślę,żegdybymbyłabardzo,bardzozmęczonaporóżnychnieoczekiwanychtrudachdnia,mogłabym
oprzećgłowęnatwymramieniu-powiedziałaiwprowadziłatowczyn.

PalcePiersazataczałykółeczkanajejramieniu,odwracającmyśloddramatu,któryrozgrywałsięprzed
ichoczyma.

LadyBernaiseskończyłapieśńiwstałaodfortepianu,szeleszczącjedwabiami.Kaczętastłoczyłysię
wokółniej.

Wszyscysięśmiali,awłaściwiezwijalisięześmiechu.

-Fatalnie-skomentowałPierś.-Aktorzyniepowinnizapominaćopubliczności,czylionas.

Właśniewtedymatkawygłosiłaswymjasnym,wysokimgłosemuwagę,któraprzebiłasięprzezgwari
śmiech.

Rozłożyławachlarz,ajejoczyniebezpiecznielśniłytużnadjegokrawędzią.

-PanieBitts,zawszemisięwydawało,żetwardegomężczyznęnietakłatwojestznaleźć.

Linnetzakrztusiłasięześmiechu,alePierśpatrzyłnaojca.

-Wywabiławkońcustaregolwazjaskini-szepnąłprostowjejwłosy.

Rzeczywiście,książęskoczyłnarównenogi.Doktorzyrozbieglisięnabokijakplewypodpodmuchem
wiatru,aonwziąłladypodrękęiwyciągnąłjązadrzwi,zanimLinnetzdążyłachoćbymrugnąćokiem.

-Wstyd-stwierdziłPierś,alenawetniedrgnął.Linnetchciaławstać.

-Powinniśmy...

PierśpochwyciłwzrokKibblesaiszybkimruchemgłowywskazałmudrzwi.Posekundziekaczątjużnie
byłowsalonie.

-Koniecprzedstawienia-oświadczyłsmętniePierś.-Tylkotyijawmrokuteatralnejwidowni.

-Agdzietwójkuzyn?-spytałaLinnet,nagleuświadamiającsobie,zenigdzieniemamarkiza.

-Prufrockwyciągnąłgostądkilkaminuttemu.Pewniepojawiłsięjakiśpacjentzezłamaniem,boto
specjalnośćSebastiena.

Linnetoparłasięmiękkoojegoramię,pozwalając,byprzyciągnąłjąbliżejdosiebie,apotem
przechyliłagłowęispojrzałanasufit.Niebyłotamniczegowartegouwagi,alewtejpoziePierśmógł
obcałowywaćjejszyję.

-Mmmm-zamruczałagardłowo.

-Uwielbiam,kiedytorobisz-powiedziałPierś,całująckącikjejust.

-Cotakiego?

-Wydajesztenpomruk,któryoznacza,żejesteśchętnaigotowa.

-Sugerujesz,żejestemłatwa?-spytała,urażona.

-Atysugerujesz,żebymcięnieszanował,gdybyśbyła?Wkońcutonietyopiewałaśurokitwardych
mężczyzn-

oświadczył.-Tylkomojamatka,kobieta,którajestzewszechmiargodnamojegoszacunku.

-Niejestemłatwa-upierałasięLinnet.

-Wiemotym,najlepiejzewszystkichmężczyznnaświecie-potwierdził,pieszczącjejucho.-Mimo
wszystko,czymogłabyśdziświeczórprzynajmniejtrochępoudawaćrozpustnicę?

Linnetpoczuła,żedygoce.Pierśtrzymałjąmocnoilizał-naprawdęlizał!-koniuszekjejucha.

-Tobardzodziwnapieszczota-powiedziała,unikającodpowiedzinajegopytanie.

Skubnąłjąwpłatekucha,awjejwnętrzunatychmiastzapłonąłżar.

-Bardzodziwna!-wykrztusiłaztrudem.

-Tetwojewłosywchodząmiwdrogę.

-Jeślichodziowieczór...-zaczęła.-Wtymmomenciektośotworzyłdrzwi.

WprogustałPrufrock.

-Przepraszam,żeprzerywam,alejegolordowskamośćmarkizprosipanaopomoc.

-Trudnaoperacja?-spytałPierś,wciążpieszczącuchoLinnet.

Chciałausiąśćprosto,alejejniepozwolił.

-Natowygląda-potwierdziłPrufrock,apotem,posłusznyniewidocznemusygnałowialboniepisanemu

zwyczajowi,wycofałsięnakorytarzizamknąłzasobądrzwi.

-Dolicha-westchnąłPierś.

-Czytrudnoobcinaćkończyny?-spytałaLinnet.-Wedługmnietoraczejprostarobota,jakcięcie
drzewa,tylkobardziejbrudząca.

-Gdzietwojapanieńskawrażliwość?-zirytowałsięPierś.-Tobrzmiało,jakbyśmiałaochotępotrzymać
drugikoniecpiły.

-Czemunie-odparłapochwilizastanowienia.-Tobybyłointeresujące.Dajmiwreszcieusiąść
normalnie.

ZgorszyliśmyPrufrocka.

-Prufrocka?Jegonicniezgorszy.Pozatymjesteśmojąnarzeczoną.Wolnonamsięprzytulać.

-Aleniebezprzyzwoitkiwpobliżu-odparłatwardoLinnet.

-Jasne.Nieuwierzę,żewtrakciesezonunigdzienieruszałaśsiębezprzyzwoitki.

-Naprawdęnigdzie.

-Izobacz,doczegotodoprowadziło...dociążyzksięciemizaręczynzmaniakiem.

PonieważLinnetczęstonawiedzałypodobnemyśli,nawetniepróbowałaprotestować.Zamiasttego
odwróciłatwarzoułamekcala,byjegowargi,którewędrowałypojejpoliczku,dotknęłyjejust.

Pocałunekbyłdziki,pożądliwyiwcaleniedżentelmeński.Rozchyliławargi,pozwalając,araczej
zapraszającgo,bynasyciłgłód.Pocałunekbyłpytaniem,naktórezamierzałaodpowiedziećprzecząco.
Niepowinnitegorobićporazdrugi.

Oderwałasięodniego,nabierająctchu,tylkożePierś-tabestia-zacząłsięzniejśmiaćipołożyłdłonie
najejpiersiach.StaniczekLinnetniebyłażtakprowokującyjakdekoltladyBernai-se,alezatotrzymał
siętylkodziękijednejmarszczonejwstążce.WięcPierś,sprytnyiprzebiegły,rozwiązałkokardęnajej
prawymramieniu,uwalniającnagiepiersi,którewpadłymuprostowręce.

-Jesteśtakapiękna-szepnął.Potarłkciukamisutki,ażkrzyknęłazzachwytu.

Niewypuszczałzrąktychpiersi,gniótłjeiściskałniemaldobólu,apotempochyliłgłowę...

Linnetwygięłasięinstynktowniewtyłiwydałacichyokrzyk.Najegodźwiękoprzytomniałanatychmiast.

-PrzecieżPrufrockstoizadrzwiami-mruknęła,odpychając

Piersa...

Puściłpiersidopieropodrugimodepchnięciu.Całejejciałoogarnęłopodniecenie,gdyzobaczyładzikie,
niekontrolowanepożądaniewjegooczach.

-Nicztego-powiedziała,biorącgłębokioddech,cosprawiło,żepiersiporuszyłysięinapięły,aoczy
Piersaprzywarłydonichjaktonącydolinyratunkowej.

-Boże,jesteśdoskonała-szepnął.

-Niesądzisz,żesątrochęzaduże?-spytała,czując,żewłaśniepalnęłagłupstwo.-Mójojciec...to
znaczymojaguwernantkapowiedziałamikiedyś,żewyglądamjakkrowa.

-Gdybykrowywyglądałytakjakty...-zacząłPierś,alesamniewiedział,jakskończyćtozdanie.
Zamiasttegowyciągnąłdłon,tymrazemznabożnymszacunkiem.-Twojepiersi,Linnet,sąidealne.To
marzeniekażdegomężczyzny.

-Twojeteż?-spytała.

-Nigdynieśmiałemmarzyćokimśtakimjakty-odpowiedział,wkońcuspoglądającjejwoczy.

Czuła,jakradość,którączuławsercu,rozjaśniajejtwarz.Wnimnatychmiastsięcośzmieniło.Poprawił
jejstanik,pociągnąłzawstążkęizawiązałkokardę.Linnetnawetniedrgnęła.Obserwowałajego
spuszczoneoczyizastanawiałasię,ocomuchodzi.

-To,żenigdyniemarzyłemotobie,nieoznacza,zezamierzamsięztobąożenić-powiedziałwkońcu.

-Wiem-odparła,desperackopróbujączebraćmyśli.-Niepasujemydosiebie.Jużtoustaliliśmy.

-Słuchaj,przyniosłemcicoś-zmieniłtemat.Sięgnąłdokieszeniiwyciągnąłniedużymuślinowy
woreczekstaranniezawiązanytasiemką.

-Coto?

-SólEpsom.Weździświeczoremdługąkąpiel,ajutrobędzieszmogłapójśćpopływać.

Wzięławoreczek.

-Jeszczejednąkąpiel!Służbabędzienarzekać,żeznowumusidźwigaćgorącąwodędomojejsypialni.

Wzruszyłramionami.

-Jaksobieżyczysz.

Wstał,trzymającwjednejręcelaskę.DrugądłońwyciągnąłdoLinnet,żebypomócjejwstać.

-Muszęjużiść.

Wyglądałnazirytowanego,jakbyobwiniałjąocoś.Ujęłajegoramię.

-Cosiędzieje?-spytała.

-Nictakiego.

-Jeszczeprzedchwiląbyłobardzomiło,aterazjesteśzdenerwowanyinieprzyjemny.

Odwróciłsięiwarknął:

-Żadenmężczyznanielubitracićgłowydlakobiety.Linnetnachmurzyłasię.

-Niewidzęobjawówutratygłowy.

-Wielelattemupostanowiłemsięnieżenić-odpowiedział,krzywiącsię.-Ledwiepotrafięzadbaćo
siebie,niewspominającjużonikiminnym.

Linnetskinęłagłową.

-Wprawdzietogłupipowóddorezygnacjizmałżeństwa,aletotwojasprawa.Przecieżnieprosiłamcię,
żebyśzmieniłzdanie,prawda?

-Nie.

-Todlaczegomniewiniszzagłupiemyśli,któreprzychodzącidogłowy?-zirytowałasię.-Jatam
wcaleniemyślałamomałżeństwie,kiedysięcałowaliśmy.

Zaśmiałsięgardłowo.

-Jateżnie.

-Więcskądtagrobowamina?-spytałaipuściłajegoramię.

-Zgłupoty?-odparłizłagodniałtrochę.-NaprawdęmuszęiśćpomócSebastienowi,bobędzienamnie
wściekły.

Wjegooczachzpowrotembłysnąłuśmiech,więcujęłagopodramięirazemwyszlizsalonu.Zanim
otworzyłdrzwi,zatrzymałsięipocałowałjąwnos.

-Linnet,gdybymchciałsiężenić,totylkoztobą.

-Wiedziałam,żetepiersinacośmisięwżyciuprzydadzą-stwierdziłazsatysfakcją.

Zaśmiałsięnatesłowa.

-Gdybymbyłinny,wszystkoułożyłobysięinaczej.

-Domyślamsię-odparła.-Miałabymnarzeczonego,którynieatakujemniecochwilajakżmijaz
migreną.

-Zmigreną!Robiszzemnieciotkęhisteryczkę.

-Właśniezmigreną-odparłazbezczelnymuśmieszkiem,apotemdodałaspokojnie:-Nauczsię
kontrolowaćswojeemocje,Pierś.Naprawdęnieuznałamcięzaswojegowybranka,choćtwoje
pocałunkisąbardzoprzyjemne.

Zamrugałiwbiłwzrokwswojąlaskę.

-Wyszedłemnagłupka.Wdodatkunapróżnegogłupka.

-Niechodzionogę-wyjaśniłapośpiesznie.

Aleonuśmiechałsięjuż,otwierającprzedniądrzwi.

-Topewnieomójniewyparzonyjęzyk?

-Kobietamusibraćtakierzeczypoduwagę-stwierdziła.-Możejejnieodpowiadaćnieprzyjemna
atmosferaprzykażdymśniadaniu.

Zawahałasię,alewkońcustwierdziła,żepowieto,comyśli:

-Przecieżmysiętylkobawimy.Amnie...mnienależysiętrochęzabawypotym,coniedawnoprzeszłam.

Skinąłgłową.

-Toprawda.Osiołzemnie.Maszrację.

Inagle,niedbającoobecnośćlokajów,Prufrockaikogokolwiekinnego,ktoakuratprzechodziłby
korytarzem,pochyliłsięipocałowałjążarłocznieiwładczo.

Żądał,anieprosił.

Aonainstynktowniedałamuto,czegochciał.Uczepiłasiędłoniąklapyjegosurduta,przywarładojego
ciała,rozchyliłausta.Potemwyprostowałsię,pochyliłiszepnąłjejdoucha:

-Uwielbiamsięztobąbawić.

Ijużgoniebyło,tylkonaschodachrozległosięechojegociężkichkroków.

Linnetzmusiłasię,byspojrzećwoczyPrufrockowi.

-Chciałabymsięwykąpać.

Skinąłgłowąwstronęjednegozlokajów.

-Oczywiście,pannoThrynne.Pokojówkajużczekawsypialni.-Odchrząknąłidodał:-Tenkundel,który
teraznazywasięRufus,zostałwykąpanyiprzystrzyżony,choćmoimzdaniemjegourodaniewielenatym
zyskała.

ZupełniezapomniałaopsieGavana.

-Proszęgoprzyprowadzićdomojegopokoju-poleciła,wzdychając.

Prufrockowiniezbyttosięspodobało.

-Stajniamuwystarczy.Ostatecznieprzebieralnia,jeślipaninalega.

Pokręciłagłową.

-Obiecałamchłopcu.Boisię,żeRufuswnocyucieknie.

-Nie,jeśligozamkniemywprzebieralni.

-Alejaobiecałam-upierałasię.-Będęwdzięczna,jeśliktośgodomnieprzyprowadzi,kiedysię
wykąpię.

Naturalnie,majordomustraktowałjązwielkąpowagą,jakbyniezauważyłtegopocałunku.Alekiedyszła
poschodach,czułanaramionachspojrzeniacałejsłużby,kłującejakigły.JesteśmywWalii,powiedziała
sobiewmyśli.

Nikogonieobchodzi,cotusiędzieje.Tuniktsięniewymienianowinkami,jesteśmydalekood
wszystkichsąsiadów.

WalijskieplotkinazawszezostająwWalii.

22

RobertYelverton,książęWindebank,czasamimyślałwdesperacji,żePierś,jegosynidziedzic,
odziedziczyłponimtylkojednącechę-skłonnośćdouzależnień.Niebyłtylkopewny,czyopracy-
godnejpochwałypracychirurga-

możnamówićjakoouzależnieniu.Mimotoszaleńcze,bezkompromisowezaangażowaniePiersawtę
jedną,jedynądziedzinężyciaprzypominałomuwłasneopętanieopium.

Byćmożeucieszyłbysięwięcnawieść,żeprzekazałPiersowinietylkoskłonnośćdoobsesji:gniewna
mina,zjakąwyciągnąłswojąbyłążonę,Marguerite,zsalonubyłaidealnąkopiągrymasu,którytak
częstogościłnatwarzyjegosyna.

-Alorsl-wykrzyknęła,napróżnopróbującuwolnićnadgarstekzjegouścisku.-Robercie,niemasz
prawatraktowaćmnietakobcesowo,ty...ty...-wyraźnieniemogłaznaleźćodpowiednichangielskich
słów,bopochwiliwybuchnęłapotokiemepitetówpofrancusku.

Robertwpadłwotwartedrzwibiblioteki,ciągnącswądawnążonęzasobą.Gdytylkoznaleźlisię
wewnątrz,puścił

jejdłoń.Zawirowałaprzednim,błyskającgładkąskórąpiersiiszeleszczącsuknią.Przeszyłagotaka
tęsknota,żeniemalupadłnakolana.Nietylkofizycznepięknobyłejżonysprawiało,żetrzęsłymusię
ręce.Przedewszystkimuwielbiałjejurokiciepło.Uśmiech,zjakimspoglądałananiegoznadfiliżanki
herbatylubjedwabnejpościeli,utraconeszczęście,jakimbyłoichmałżeństwo.

-Ty...ty...cretinl-wykrzykiwała,głosemłamiącymsięzezłości:-Jakśmiesztraktowaćmniewten
sposób!Jakśmiałeśmniedotknąć?

-Niemampojęcia-odpowiedziałszczerze.-Czułem,żetwojepopisywsalonieidązadaleko,więc
powinienemsięwłączyćiodegraćswojąrolę.

-Wmoimżyciuniegraszżadnejroli.Wolałabymwziąćsobiemężazulicy,zrynsztokunawet,niż
pozwolićcizbliżyćsiędomnie.

-Wiem.

Zamrugała,awjejoczachzgasłogień.

-Topocomnietuprzyciągnąłeś?Niemamysobienicdopowiedzenia.

-Zmieniłemsię,Marguerite.Niejestemjużtymmężczyzną,któregopoślubiłaś.

-Niebyłeśtym,któregopoślubiłam,jużwpięćlatponaszymślubie-oświadczyła,odwracającsięku
drzwiom.

-Gdybybyłjakikolwieksposób,żebycofnąćcierpienia,któresprawiłemtobieiPiersowiprzezlata
mojegouzależnienia,zrobiłbymtozradością-odpowiedziałzrozpacząwgłosie.-Odciąłbymsobie

rękę,oddałbymżycie,żebytoodmienić.

Zatrzymałasięzdłoniąnaklamce.Wąskieramionazesztywniałyznapięcia.Wbrązowychpuklachlśniły
nieliczne,bardzonielicznepasemkasiwizny.

-Niejestemtym,któregopoślubiłaś.Jestemstarszyiowielemądrzejszy-przekonywał,modlącsię,
żebyzostałajeszczechoćkilkachwil.-Wtedynierozumiałem,jakbardzopowinienemcięcenić.

Margueriteodwróciłasiębardzopowoliioparłasięodrzwi.

-Tylerazymiobiecywałeś,żeprzestanieszbrać.Tylerazy...

-Wiem.Niepotrafiłemdotrzymaćsłowa.

-Rozumiem,żewkońcujednakprzestałeś.Pierśtwierdzi,żeniebierzeszodlat.

-Odsiedmiu.Prawieodośmiu.

-Dlamnieniepotrafiłeśprzestać,aleprzestałeś...dlaczego?Dlaczegowłaściwieprzestałeś?Co
pokochałeśbardziejniżswojeopiumowesny?

-Zycie.Omałonieumarłem.Ikumojemuzdziwieniuprzekonałemsię,żejednakpragnężyć.-Zbliżyłsię
doniej,niezabardzo,alenatyle,bypoczućcieńaromatufrancuskichperfum.Przezchwilępatrzylina
siebie.Dwojeludziwśrednimwieku,rozdzielonychlatamigniewuiżalu.

-Jesteśpięknajakzawsze-powiedziałiodchrząknął.

-Zawszemówiłeśtylkoourodzieipatrzyłeśtylkonato,copowierzchowne-odparłabezgniewu.

-Naprawdę?-Niepamiętałtego.-Kochałemcięzacoświęcejniżurodę.Podziwiałemtwojąsiłę,
Marguerite,itwojąinteligencję.Sposób,wjakiprzyjęłaśnasiebieobowiązkiksiężnejiwywiązywałaś
sięznichztakimtaktem,twojerelacjezmojąmatką.Wychowanienaszegosyna.

-Teraztakmówisz.

-Teraztakmówię.Przykromi,żenigdywcześniejciniemówiłem,jakcięuwielbiamiszanuję.Na
świeciejesttylkojednajedynakobieta,którąszanujętakjakciebieikochamtakjakciebie.

-Kto?-Ty

-Och.Trochęzapomniałamangielskiegoiniezrozumiałam,comówisz.

Staranniedobierałsłowa.

-Wiem,żenigdyniezgodziszsięponowniewyjśćzamnie,bosprawiłemtobieiPiersowizbytwielki
ból.Alegdybyśmogłaprzebaczyćmikrzywdy,któreciwyrządziłem...-Przerwał,przełknąłślinęi
podjąłmyśl.-Obawiamsię,żetoniewybaczalne,aleniepotrafięmyślećoniczyminnym.

Wzruszyłaramionamitypowofrancuskimgestem.

-Alors,Robercie.Mamjużzasobąetap,kiedychciałamcięzamordowaćzato,żezrujnowałeśmoją
reputację,anawetzato,żekochałeśopiumbardziejodemnie.Aleto,cozrobiłeśmojemudziecku,
mojemusynkowi...Tegoniemogęciwybaczyć.

Podszedłokrokbliżej.

-Nieoczekujętegoodciebie.

-Myślęjednak,żeonpowiniencitowybaczyć-odpowiedziałazesmutnymspojrzeniem.Chybanie
zauważyła,żestoitużobokniej.-Pierśmawsobiezadużogoryczy.Niepowinnotakbyć.

-Wiem.Może...możekiedyś.

Niemyślałteraz.Niepotrafiłsiępowstrzymać.Ręcejakbyzwłasnejwoliuniosłysięiujęłyjejtwarz.
Zanimzdążyłagoodepchnąć,pochyliłsięijąpocałował.Tenpocałunekmiałwyrazićwszystko:żal,
miłośćitęsknotę.Długie,zimnelataspędzonebez

narkotyku,wtrzeźwości,kiedyonabyłażonąinnego,ajemuniepozostałonicpozaroztrząsaniemswojej
bezgranicznejgłupoty.

Przezmoment-błogosławiony,cudownymoment-oddałamupocałunek.Smakowałajakmorele:słodko-
kwaśnoitakznajomo,żesercemuniemalpękło.

Potempchnęłagowpierśiodsunęłaodsiebie.Odwróciłasiębezsłowa,otworzyładrzwiiwyszła,
pozostawiajączasobątylkoulotnąsmugęperfum.

Mimoto...wjejoczach,wjejmiękkichwargachbyłocośtakiego...

Nadziejatoryzyko.Najprawdopodobniejobrócisięwpył,wpoczucieklęskiibólu.Odlatnieodważył
sięulegaćtakbezrozumnymemocjom.Ajednaknadziejawciążwzbieraławnajtajniejszymzakątkujego
zbolałegoserca.

23

Linnetmiałacichąnadzieję,żepewienimpulsywnydoktorzlaskąpojawisiętejnocywjejsypialni,ale
niestetytaksięniestało.Zjawiłsiędopieroranoizacząłkropićjejtwarzciepłączekoladą.Ocknęłasię
zesnu.

-Cotywyprawiasz?-spytała,apotemzaczęłazlizywaćczekoladę.

-Chcęzobaczyć,jakbyśwyglądałazospą-odpowiedział.-Jeszczejednakropkanalewympoliczku.
Tak,terazjestkoszmarnie.Wiesz,żekrólowaElżbietamiałastrasznedziobypoospie?

-Fu!-wykrzyknęłaLinnet,chwyciłachusteczkęizaczęłaenergiczniewycieraćtwarz.-Jesteśokropny!

-Dlaczego?-zapytał,opierającsięosłupekłóżka.-Czybliznynatwarzytotakastrasznarzecz?

-Oczywiście,żetak-nachmurzyłasię.-Czyjestemjużczysta?

-Jakłza.Dlaczegomyślisz,żetostraszne?

-Dlatego-odparłapoprostu.-Botojeststraszne.

-Wielekobietniejesttakurodziwychjakty,ażyjąsobiecałkiemszczęśliwie.Nawettezbliznami.

-Tak,ale...

-Ztego,cowiemy,królowaElżbietaświetniesiębawiła-dodał.

-Nigdyniewyszłazamąż,prawda?-LinnetwyjęłaPiersowizrękifiliżankęzczekoladąipociągnęła
łyk.

-Żadenprzepisniezabraniamałżeństwakobietomozłejcerze.

-Alesązatoniepisanezasady,któremówią,coczynikobietęgodnąpożądania.Pięknacerajestna
pierwszymmiejscu.

-Atyspełniaszwszystkiewarunki,prawda?-zmrużyłoczy,jakbywypatrywałbrakówjejurody.

Nieodpowiedziała.Jakikolwiekkomentarzbyłbyzaproszeniemdodrwin.

-Ciekawe,czyospabyłabywiększymprzekleństwemdlapięknejkobiety,czydlabrzydkiej-zastanawiał
sięPierś.

-Dlapięknej-stwierdziłaLinnetbezwahania.-Mawięcejdostracenia.

-Niemogędziśranoiśćpopływać-powiedział,zmieniająctemat.-Sébastienmusioperowaćpacjenta,
któryprzyszedłwczorajwieczorem,więcbędęprzynimstałigodręczył.

Linnetposmutniała.

-Oczywiście.

-Pomyślałemwięc,żemożepójdziemypopołudniu.

-Możebyć-odparłapochmurnie.Niepatrzyłnanią,tylkodźgałlaskąstosikksiążeknanocnejszafcepo
drugiejstroniełóżka.

-Sprawiaciprzyjemnośćspychanieich?-spytała.

-Wcaleniespycham.Chcętylkosprawdzić,naileprocentudamisięwysunąćtęzwierzchu,zanim
wszystkiespadnąnaziemię.

Spadły.

-Okołoczterdziestuprocent.PowiedziałemPrufrockowi,żetrzebawyremontowaćdomekstrażnika.-
Wstałzłóżka.

Zamrugała.Zrobiłkrokkuniej,apotempochyliłsię,byjąpocałować.

-Mhm-powiedział.-KwintesencjaLinnetznutączekolady.Siedziała,wpatrującsięwzamkniętedrzwi.
Trzymaławręku

wystygłączekoladęizastanawiałasię,dlaczegokazałPrufrockowiprzeprowadzićtenremont.
Właściwie,dobrzewiedziała,dlaczego.Jejpłonącepoliczkibyłytegodowodem.Podobniejakdrżenie,
któreprzeszyłojejuda.

Jeden,jedynyraz,obiecałasobie.Wtedytoniebędzierozpusta.Aonaniebędzierozpustna.

Tylko,żekiedyznaleźlisięjużwtymdomku,zmieniłazdanie.Byłarozpustna.

Jejzachowaniemożnabyłookreślićtylkotymjednymsłowem.Tegodniainastępnego,ijeszcze
kolejnego.

Atakżetegodnia,gdyPierśspotkałjąwholu,gdzieczytałaCamillęgrupcepacjentów,wciągnąłjądo
alkowy,wsunąłdłońmiędzyjejudaisprawił,że...

Nocóż,totakżebyłorozpustne.

Totylkozabawa,powtarzałasobiecowieczórprzedzaśnięciem.Tylko,żezcorazwiększym
niepokojem.

Mysiębawimy,ajednocześniedajemyksięciuokazję,byponownieoczarowałswojąbyłążonę.Albo
onajego.Niesposóbbyłoniezauważyć,żerozwiedzenimałżonkowiespędzającorazwięcejczasuna
rozmowach,wcorazbardziejprzyjaznymtonie.

Nadszedłwreszcietydzień,kiedyLinnetuzyskałaniepodważalnydowód,żeniepoczęlidziecka.Mimoto
Pierśuznał,żeniejestjeszczegotów,byposłaćdo„MorningPost"zawiadomienieorezygnacjiz

narzeczeństwa.

-Lepiejdmuchaćnazimne-powiedział,apotemwyjaśniłjejszczegółowo,dlaczegokondomyczasem
zawodzą.

-Możewtakimraziepowinniśmyprzestać-stwierdziła,choćdoskonalewiedziała,żeżadneznichnie
manatoochoty.

-Przecieżtotylkozabawa-odpowiedziałPierś.

-Irozpusta-uzupełniłaLinnet.

-Wydajemisię,żebłędnieużywasztegorzeczownika-droczyłsię.Anirazunieprzyszedłdojej
sypialni,żebysiękochać,nigdyniesypializesobąwjejłóżku.Aletejnocyzajrzałdoniejkołopółnocy,
wyciągnąłjązpościeliizaprowadziłdobiblioteki,żebypokazaćjejpewienniezmiernieważnytekst,
specjalnienazakończeniejejedukacji.

Okazałosię,żesamgonapisałnaskrawkachpapierurozsypanychnakanapie.Nakażdymbyłainna
propozycja.

-Przymiotnikawłaściwieteż-dodałzpowagą.Siedziałnakanapiekompletnienagi.Blaskkominka
odbijałsięodskórynajegotorsie;muskularnenogiwyciągnąłprzedsiebie.

-Naprzykład,niepowiedziałbym,żemojamamonzachowujesięrozpustnie,paradującwstroju,który
więcejodsłania,niżzasłania.

-Nigdyniebyłarozpustnicąiterazteżniąniejest-uzupełniłaLinnet.-Więclepiejposługiwaćsiętym
słowemopisowo,wfunkcjiprzymiotnikaalboprzysłówka.

-Tyniejesteśrozpustnicą,botakakobietaczęstozmieniamężczyzn-stwierdził,łaskawieprzychylając
siędojejzdania,alewtypowydlasiebiesposób,uzasadniającjeinnymargumentem.

-Szczerzemówiąc,natęetykietkęzasługujekażdakobieta,któraidziezmężczyznądołóżka-stwierdziła
Linnet.-

Towcaleniemusibyćwięcejniżjednołóżko.Zachowałamsięzgodnieztym,cosądziomniewiększość
londyńskiejsocjety.

-Źleciztym?

Siedziaławtulonawdrugikoniecsofy,nakoszulinocnej,któradawnozsunęłajejsięzramion.

-Spójrznamnietylko.

Spojrzał.Spodobałjejsiębłyskwjegooku.

-Nieotomichodziło-wyjaśniłapospiesznie.-Siedzęwbibliotecepewnegodżentelmena,gołajak
mniePanBógstworzył.Dochodzędowniosku,żenaprawdęjestemnieodrodnącórkąmejmatki.Mam
tylkonadzieję,żeniezasłużęsobienatakąreputacjęjakona.

Wduchuwcaleniebalasięutratyreputacji...tylkozłamanegoserca.Alewolałasięztakimiobawami
niezdradzać.

Okazałosię,żeobojelubiąsiedziećnadbasenem,wdomkustrażnikaalbowbibliotece,irobićsekcję.
Sekcjęsłów.

Albosekcjęzwłok,choćtęostatniątylkowopowieściachPiersa.Analizowalizachowaniaznajomychi
pacjentów.

PonieważLinnetregularnieodwiedzałachorychnaniezakaź-nechoroby,dzieliłasięzabawnymi
opowieściamiopaniHavelockijejpotyczkachznielicznymipodopiecznymi,którzymielidośćodwagi,
bysięprzeciwkoniejbuntować.

Piersomałonieumarłześmiechu,gdypewnegowieczoruLinnetodgrywałaniejakiegopanaCuddly,
któregożonaprze-szmuglowaładoszpitalaflaszkęginu.Cuddlyupiłsięwsztokkuniezadowoleniu
siostryHavelock.

-Niewiem,czypowinienemsłuchaćtakichopowieści-zamyśliłsięPiers.

-Czemunie?

-Lepiejniewnikaćwżyciepacjentów.Totylkoprzypadkichorobowe-stwierdziłimachnąłręką.-
Chorobymogęleczyć.

Linnet,owiniętawkoc,siedziałanapodłodzemiędzyjegowyprostowanyminogami.

-Jesteśbeznadziejniegłupi-poinformowałago.Pochyliłsięiująłwdłońpasmojejwłosów.

-Powinniśmyjesprzedawać.

-Niemachętnychdozakupu.

-Wświetlekominkabłyszcząjakprawdziwegwinee.Toznaczy,gdybygwineebyłyczerwieńsze.

Oparłasięokanapęipozwoliłamusiębawićwłosami.Podnosiłjedogóry,apotempuszczałipatrzył,
jakopadają.

Zwykłazabawa,nicwięcej.

24

Pewnegopięknegoporanka,wkilkatygodnipopierwszymspotkaniuLinnetzGavanem,Neythenzniósł
chłopcanadółizostawiłnasłońcuprzeddrzwiamifrontowymizamku,żebyczekałnarodziców,którzy
mieligozabraćdodomu.

Linnetznalazłagotamiusiadłaobok,żebypogawędzić.

-Ojciecpociebieprzyjedzie?Wzruszyłramionami.

-Pewniemama,bryczką.Takmnieprzywiozła.Tatajestciąglewpolualbouowiec.

-Więcjesteśsynemfarmera-odgadłaLinnet.-Teżchcesz

pracowaćwpolu?

-Tataniejestfarmerem.Zarządzadużymmajątkiemdlajednegopana,któregonigdyniemawdomu.Aja
będędoktorem-powiedziałchłopieczwielkąpewnościąsiebie.-Będęlepszyniżcidwaj-dodał,
wskazującgłowąwstronęzamku.

-Całkiemnieźlesobieztobąporadzili-odpowiedziała,ukrywającuśmiech.-Corodzicemyśląotych
planach?

-Jeszczeonichniewiedzą,conie?NobotababaHavelockniepozwoliłamamiemnieodwiedzać.
Mieszkamytublisko,wTydfil.-Wskazałrękąnawschód.-Mamachciałamnieodwiedzać,awtedy
Havelockjejzabroniła.

Powiedziała,żebytunieprzyjeżdżałazanic.

-WięcTydfiljestniedalekostąd?-spytałaLinnet,aleGavanwłaśniepróbowałwstać.Linnetpoderwała
sięipostawiłagonanogi.

-Jestbryczka!-wykrzykiwał,szalejączpodniecenia.-Tomama!

Bryczkapodjechałapoddrzwi,apowożącakobietazeskoczyłanaziemię,podbiegłaichwyciłachłopca
wramiona.

-Wszystkodobrze!-wykrzykiwała.-Zdrówjakrybaiwesołyjakszczygiełek!

Gavanmocnozłapałmatkęzaszyję.

-Wcaleniepłakałem-pochwaliłsię.Dopieroterazłzypociekłymupotwarzy.-Nawetjakmnie
przytrzymalii...-

słowazginęływśródłkania.

LinnetwskazałamiejscenaławceoboksiebieimatkaGavanapodeszła,byusiąśćzchłopcemwciąż

uczepionymjejszyi.ZwyglądubyłaniewielestarszaodLinnet.Spodkapeluszalśniłyczarnewłosy.

Usiadła,głaszczącsynapowłosach.

-Płacztoniczłego-pocieszyłago.-Naprawdę.

Potemusiedliobojewsłońcu.Gavanwtuliłtwarzwjejramiona,aonakołysałagołagodnie.

Ktośotworzyłdrzwi.LinnetusłyszałastukanielaskiPiersa.Odwróciłasięirzuciłamuostrzegawcze
spojrzenie.Toniebyłczasnaszorstkiesłowa.Pierś,jaknasiebie,zachowałsięcałkiemuprzejmie.

-PaniWing-powitałkobietę.-Nogagoisięidealnie.Przeznajbliższytydzieńchłopiecpowinien
codzienniewstawaćnagodzinę,apotemstopniowocorazdłużejbyćnanogach.Dostałlaskęikoniecznie
powinienjejużywać.

PaniWingskinęłagłową.

-Dziękuję,milordzie.Niewiem,jaksiępanuodwdzięczymy.ObjęłaGavanatrochęmocniej.Wjej
oczachzalśniłyłzy,alewidaćbyło,żetopełnasiłykobieta,któraniełatwoulegasłabościom.

Pierśodwróciłsięnapięcieichciałodejść.

-Proszępoczekać!-zawołała.Zatrzymałsięwpółobrotu.

-Madam?

-Chcęjeszczecośpanupowiedzieć,milordzie-zaczęła.OdczepiładłonieGavana,wciążobejmującejej
szyję,inaturalnymgestempodałagoLinnet,którawyciągnęłaramiona.Chłopiecprzestałzanosićsię
płaczem;pozostałamutylkolekkaczkawka.

-TetygodniebezGavana,bezwiadomościotym,cosięznimdzieje,byłystrasznedlajegoojcaidla
mnie.Poprostustraszne.Toniebyłokonieczne.Mieszkamyprzecieżpodrugiejstroniewzgórza.
Mogliśmygobezkłopotuodwiedzać,nieprzeszkadzającnikomu.Ta...tapanagospodynipowiedziała
mi...

-Zmieniamyjużtęzasadę-przerwałjejPierś.-ProszęporozmawiaćzpannąThrynne.Totatrzpiotka,
którasiedziobokpani.-Ztymisłowywyszedł,ciężkoutykając.

-Niesamowite-skomentowałapaniWing,opadającnaławkę.-MówiłampanuWing,żechcę
powiedziećdoktorowi,cootymwszystkimmyślę,iżemusiętopewnieniespodoba.-Zdjęłakapeluszi
zaczęłasięnimwachlować.-Jakonnamniespojrzał!Jaknaszczurawpaszarce!

-Niejestażtakizły-tłumaczyłagoLinnet.Gavannaglezsunąłsięzjejkolan.

-Mamo,muszęcipokazaćRufusa,mojegopsa!

-Psa?-ZdziwionapaniWingzamrugała.

-Tapaniznalazładlamniepsawstajni-wyjaśniłGavan,wyciągającsennegoRufusazcieniapod

ławką.

-Patrz,mamo,tonajlepszypiesnaświecie,prawda?

Rufususiadłzwywieszonymjęzykieminastawiłswojejedyneucho.

-Napewnodobryzniegoszczurołap-powiedziałapaniWing,przyjrzawszysiępsu.Potemodwróciła
siędoLinnet.

-Paniwynalazłamutegopsa?

-Tak,zabrałamniedostajni,zanimjeszczemogłemsamchodzić,itamgoznaleźliśmy-rozgadałsię
Gavan.Usiadł

natrawieobokRufusa,którypolizałgopotwarzy.-Trzymałagownocyusiebiewsypialni,żebynie
uciekł.Zabrałamnieteżnadmorze.

WargipaniWingzadrżały.Wyciągnęładłońi,niepatrząc,poklepałaLinnetpokolanie.

-Niepotrafięwyrazić,iletodlamnieznaczy-powiedziałałamiącymsięgłosem.-Conocniemogłam
spać,myślącoGava-nie,samiuteńkimwtymwielkimzamku.Bałamsię,żecośpójdzieźleinigdygojuż
niezobaczymy.-

Sięgnęłapochusteczkę.

-Byłamtutylkoprzezczęśćjegorekonwalescencji-odparłaLinnet-alewyglądałnazadowolonego.To
pogodnychłopiec.

-Bardzopogodny,prawda?-paniWingotarłaoczy.-Powiempani,żeprzezczasjegonieobecności
zrobiłamczterykapynałóżko.Cztery.Skroiłam,zszyłamiwykończyłam.

Linnetniemiałapojęcia,ileczasuzajmujezrobieniejednejkapy,aledomyśliłasię,żejesttobardzo
pracochłonne.

-Naturalnie,miałampomoc-wyjaśniłapaniWing.-MytuwszystkiewTydfil-wskazałagłową
kierunek-robimyrazemnarzuty.Akiedycośsiędzieje,jaktenwypadekGavana,spotykamysięczęściej.
Żebyzająćczymśmyśli.

Linnetwpadłanapewienpomysł.

-Dorobienianarzutniepotrzebakrosienaniniczegotakiego,prawda?

PaniWingpokręciłagłową.

-Nie,pracapolegagłównienazszywaniukwadratów.Siadamywkręguiszyjemyrazem.Igadamybez
przerwy.

Dopieropóźniejzakładamnarzutęnaramę,żebyjąwykończyć.

-Zastanawiamsię,czyniemogłabypaniczasemprzyjśćtutaj,dozamku-zamyśliłasięLinnet.-Widzi
pani,wzachodnimskrzydlejestsalapełnakobiet,którestraszniesięnudzą.Naprzykład,jednaznichjest
wciążyzbliźniakamiiprzezkilkamiesięcymusileżećwłóżku.ApaniTrustymiałaokropnezłamanie
stopyidopierozaczynakuśtykać.

-Atagospodynibysięnatozgodziła?

-Załatwięto-stwierdziłastanowczoLinnet.-Zrobimykółkoszwaczek,tuwzamku.Mogłabypani
przychodzićdonasrazwtygodniu,paniWing?Znalazłabypaniczas?

-Oczywiście.Doktorjestszorstkiinieprzyjemny,aleprzecieżuratowałżyciemojegoGavana.-Skinęła
głową.-

Szyciepomagaludziom,którychcośboli.Odwracauwagę.Tylkonieprzybólachporodowych.Natonic
niepomaga.Pozatym,niewidziałamjeszczerodzącejkobiety,którazrobiłabychoćjedenprostyszew.

-PaniWing,jużwidzę,żetosiępaniświetnieuda-stwierdziłaLinnetzradosnymuśmiechem.

-Lubiędoprowadzaćsprawydokońca-odpowiedziałapaniWing.-Widzę,cotrzebazrobić,irobięto.
Naszczęście,mójmążniezwracauwaginatakierzeczy.Tobydopierobyło,gdybyśmyobojesię
wykłócaliowszystko,cojestwedługnasźle.Niedługobyśmyzesobąwytrzymali!-Wybuchnęła
śmiechem.

-PorozmawiamzpaniąHavelock,gospodyniązzachodniegoskrzydła.Możeumówimysięzajakiś
tydzieńalbodwa,kiedyGavanbędziejużpewniejchodził?

PaniWingskinęłagłową.

-Bardzodobrze.-Spojrzałanachłopca.-Chybaniepowinientaksięturlaćpoziemi,bojeszczeurazi
sięwtęnogę.

-Chybanicgonieboli-stwierdziłaLinnet.-Tokochanychłopak.

-Paniteżjestkochana-odparłapaniWingiujęłajejdłon.-Niepotrafięwyrazićsłowami,jakmniepani
uspokoiła.

To,żepanitubyła,kochanie,żedałamupaniRufusaiżepomożemipaniodpłacićsiędoktorowitym
szyciem.

-Linnet-odpowiedziała,serdecznieściskającdłońpani

Wing.-MamnaimięLinnet.PaniWingzaśmiałasięcicho.

-AjaDiana.Todziwneimię,pojakiejśtamzagranicznejbogini,którapodobnoniebyłaaniołkiemw
pewnychsprawach.Rozumiem,żeteżsięzacznieszznamiuczyćszyć,prawda?

UśmiechLinnetprzygasł.

-Przyjechałamtutylkozwizytą,zadwatygodniemniejuzpewnieniebędzie,więcsięniespotkamy.

-Wielkaszkoda-odparłaDiana.-Naprawdę.No,alejakdogadaszsięzpaniąHavelockizawiadomisz
doktora,totakczyowakprzyjdę.

-Tylkosięgoniebój.Tylkotakstraszy,nikomumezrobił

jeszczekrzywdy.

-Przyjdępomóctymkobietom,żebynawetbyłnajgorszy-odparłaDianairoześmiałasięznowu.-
Gavan,wstawaj,ty

gapo...

-Dajmilaskę-powiedziałchłopieciwstałzjejpomocą.-Widzipanienka?Wyglądamteraztaksamo
jakdoktor,prawda?

Stałwsłońcu,wspartyolaskę,iuśmiechałsięspodrozwichrzonejgrzywki.Linnetniepotrafiła
powstrzymaćsięodśmiechu.

-Rzeczywiściewyglądaszjakprawdziwydoktor,Gavanie.

-Bojaprzecieżbędędoktorem.Najlepszymnaświecie-oświadczyłzprzekonaniem.

25

Wieczórnastępnegodnia

Przyjęlismydowschodniegoskrzydłakolejnychdwóchpacjentówztągorączką-powiedziałSébastien.

-Jakągorączką?-spytałPierś.

-Tą,którawedługciebiejestwybroczynowa,awedługmnienie.Chciałemrano,żebyśnanichspojrzał,
aleniemogłemcięznaleźć.

PośniadaniuPierśzaciągnąłLinnetdopustejsypialni,akiedypotemzasnęła,przeleżałgodzinęujej
boku,rozluźnionyizadowolony,lekkogładzącjąporamionach.Słyszał,żegowołają,alenie
zareagował.

Myślałoojcu,oLinnet,potemznowuoojcu,oPrufrocku,

0matce,oSébastienie.Iznowuoojcu.IoLinnet.

-Zajrzędonichpokolacji-obiecał.Weszlirazemdosalonu.KibblesiPendersstaliprzykredensie,w
bliskimsąsiedztwiekarafkizwinem.Linnetsiedziałaobokjegomatki,aojciecnaprzeciwkonichi
znowupatrzyłnamatkętymswoimgłodnymwzrokiem.

-GdzieBitts?

-Kiepskowyglądałiprzyznałsię,żeźlesięczuje,więcwysłałemgonagórę.

PierśspojrzałSébastienowiwoczy.

-Źlesiępoczuł?

-Bólgłowy,alebeztemperatury.-Kuzynwzruszyłramionami.-Niesądzę,żebytobyłaszpitalna
gorączka,alelepiejtrzymajmygozdalekaodzachodniegoskrzydła,pókitosięniewyjaśni.

1zdalekaodtwojejrodziny.

Odrodziny.Piersaprzeszyłzimnydreszcz.

-Aha,znamtospojrzenie-zakpiłSébastien.-Tak,jateżsięnapiję.Dziękuję,Prufrock.

-Comasznamyśli?-spytałPierś.

-Twarz,którawysłałatysiąc...ponurychgrymasów-odparłSébastien,wyraźnierozbawiony.-To
znaczy,żeplanujeszzrobićcoś,czymwdłuższejperspektywiewyrządziszsobiekrzywdę.Nierazto
widziałem,nierazjeszczezobaczę.

-Myślisz,żenistąd,nizowądnauczyłeśsięstawiaćdiagnozy?Itomnie?Niepotrafiszsobieporadzić

nawetzezwykłągorączką!

-Zatodobrzewiem,żelubiszbyćnieszczęśliwy-odparłSébastien,przechylająckieliszek.-
Paradoksalnie,jesteśszczęśliwydopierowtedy,gdyjesteśnieszczęśliwy.Osiągaszto,odrzucającludzi,
którymchoćtrochęzależynatwojejpaskudnejosobie.Takichjakja,tylkożemnieniemożeszsiępozbyć,
więcdałeśsobiespokój.Rodziców.-

OdwróciłsięiwskazałkieliszkiemLinnet.-Itwojąniewiarygodniepięknąnarzeczoną.

-Pięknotoniewszystko-odparłPierś.

-AleLinnetjestspełnieniemwszelkichmarzeńmężczyzny-uśmiechnąłsięSébastien.Odstawiłkieliszek.
-Zawszebyliśmynierozłączni,tyija.

-Poprostupowiedzmiprawdę.Chceszucieczjakąśpasterką?

-Nie.Nie.

Pierśposzedłzajegowzrokiem.

-ChceszucieczLinnet.-Wszystkiemięśniewjegocielenapięłysięjakstruny.Linnetbyłajego.Jegoi
tylkojego.

-Gdybymniezechciała,uciekłbymzniąchoćbynakrajświata.Albopognałtamzanią.-Sébastienz
powrotemodwróciłsiędoPiersa.-Zawszebyłemodciebieszybszy.Kochankiemteżbyłemlepszym,
choćmożeniepowinienemterazotymwspominać.

-Nigdyniezawracałemsobiegłowymiłością-odpowiedziałPierś.

Linnetwybuchnęłaśmiechem.Brylantylśniływjejuszach,migotaływokółszyi.Wyglądałajak
księżniczkazbajki,stworzonamachnięciemczarodziejskiejróżdżki.

-Toprawda.Nigdyciętonieobchodziło.Terazteżcięnieobchodzi,prawda?Chociażojcieczapakował
cijąjakprezencikipodałprostodorąk.

Pierśskrzywiłsię,aSébastienzaśmiałsięurywanie.

-Więctodlatego.NiemożeszzaakceptowaćLinnet,bowybrałjątwójojciec.Takgorąconienawidzisz
gozajegodawnegrzechy,żezanicnieprzyznasz,żeznalazłciodpowiedniążonę.

PierśzłapałSébastienazabladoróżowyfularnaszyiiprzyciągnąłdosiebie.

-Nogamniebolijakjasnacholera-wycedziłprzezzaciśniętezęby.

Kuzynnawetniedrgnął.Patrzyłmuprostowoczy.

-Więcniechnogadotrzymujecitowarzystwaconoc.Wtwoimłóżkuniemamiejscadlakobiety,potych
wszystkichstrasznychrzeczach,któreprzeszedłeś.

Pierśpuściłfular.Sébastienmiałrację,choćpowiedziałtowinnymsensie,zsarkazmem.

KonieckochaniasięzLinnet.Itojuż.Wjegożyciuniemadlaniejmiejsca.Nieteraz,kiedyczuł,że
przezdługiedni,anawettygodniebędziemógłmyślećtylkoostraszliwymbóluwnodze.

Wtakichokresachpotrafiłwybuchnąćgniewem,gdyzestołuspadłachoćbyszpilka.Darłsięna
Prufrockairesztęsłużby,gdychoćbydrgnęli.Gdybólprzenosiłsiędogłowy,Pierśzamykałsięw
zaciemnionympokoju,drżącnacałymciele.

-Maszrację-powiedział.-Maszabsolutnąrację.Sébastien,wciążrozgniewany,spojrzałnaniego
uważnie.

-Nigdytakłatwonieustępujesz.Więcjeślizrozumiałeś,jakiegłupstworobisz,odrzucającLinnet,
dlaczegosięjejnieoświadczysz?

-Myślałem,żechceszjądlasiebie.

-Chcę-mruknąłkuzyn.

-Notoidź,pokażsięzdobrejstrony-zachęciłgozeznużeniem.Możepowinienwychylićdrugą
szklankębrandy?

Dziśchybajednaniewystarczy.

-Niemampoco.

-Tylkodlatego,żeojciecprzywiózłjązAngliidlamnie?Bezsensu.Onaszukamęża,atybędzieszdla
niejdobry.

Namyśl,żeLinnetwyjdziezainnego,ażskręciłogozbólu.Zainnegomężczyznę.ZaSébastiena?
Niemożliwe.

-Aleniemożecietuzamieszkać.

Kuzynrozparłsięnakanapie,podniósłkieliszekbrandyiprzyjrzałsięmupodświatło.

-Dlaczegonie?Dobrzemitu.Zamekjestduży,miejscawystarczy.Atypotrzebujeszmoich
chirurgicznychumiejętności,czycisiętopodoba,czynie.

Pierśrzuciłmuwymownespojrzenie.

-Niechcęjej-powiedziałgłośnoiwyraźnie,bydotarłotowreszciedojegoromantycznegokuzynka.-
Niewezmęjejsobie.

Jużnigdywięcej,dodałwmyśli.

-Zanimznowuzacznieszmarudzićnatematmojegoojca-dodał-powiemcitylko,żetojużsięzmieniło.

Zrozumiałem,Linnetpomogłamizrozumieć,żerobięzsiebiekompletnegoidiotę.Prufrocktokról

wszystkichlokajów,aLinnet...

-Królowawszystkichkobiet-dokończyłcichoSébastien.

-Alejajestemzbytschorowanyjakdlaniej.Nietylkodlaniej.Dlawszystkich.Bestiazemnie,
Sébastienie.Wieszotymrówniedobrzejakja.

Kuzynwzruszyłramionami.

-Jacięlubię,nawetkiedysięwściekasz.

-Boznamysięoddziecka.Niemaszwyboru,musiszzemnąwytrzymywać.Niemacosięoszukiwać,
jestempoprostupodły.Możegdybymbyłinny,gdybymniemiałtakiegocharakteru,gdybym...

-...niefolgowałsobieizacząłnadnimpanować-dodałsuchoSébastian.

-Nierozumiesztego.-Jaknazawołanie,dostałskurczumięśni,abólprzeszyłmunogę.

-Żadenrozsądnyfacetzesprawniedziałającymnarządembytegoniezrozumiał-odparłkuzyn.-
GdybymmiałchoćcieńszansyuLinnet,niedbałbymoból,zaciągnąłbymjądoołtarza,wsadziłobrączkę
napaleciliczyłnato,żewszystkosięzczasemułoży.

-Dlategotakkiepskociidziediagnozowanie-odparłPierś,próbującwyprostowaćnogę,żebyulżyć
mięśniom.

-Jakto?

-Niepotrafiszpołączyćobjawówzobserwacjami.Jedenzbolałypodleczniewyparzonymjęzorem...

Uniósłrękę,gdySébastienotworzyłusta.

-Takiwłaśniejestem,atydobrzeotymwiesz.Wkażdymrazie,takiktośjakja,zkobietątakąjakLinnet,
możeoznaczaćtylkojedno.

-Cotakiego?

-Nieszczęście-odparłbeznamiętnie,znowuopierającstopęnapodłodze.

-Niekoniecznie.

-Nieszczęściedlaniej.

Pierśpociągnąłłykzłocistej,ognistejbrandy,któraspłynęłamudogardła.

Sébastienmilczał.Potemspytał:

-Niepotrafisznadtymzapanować?

-Jestem,jakijestem-odparłPierśiprzełknąłpłyn.-Niechcępatrzeć,jakonamarnieje,kiedyjadostaję
obłęduzbólu.Albozaczynasięmniebać,takjakmatkaojca,kiedyzacznęnadużywaćlaudanum.

-Niebierzeszgo.

-Alemógłbym.Mamjezawszepodręką,zawszemnietokusi.Jakiojciec,takisyn.Niemogęnarazić
Linnetnacośtakiego.

-Dodiabła,tyjesteśwniejzakochany-szepnąłSébastien,wpatrującsięwniegoszerokootwartymi
oczyma.

WdrugimkońcusalonuLinnetśmiałasięcichoipostukiwałaPendersaporamieniuwachlarzem.Tamten
dosłowniewiłsięujejstóp.

-Aktobyniebył?-Pierśwkońcupowiedziałtonagłos.-Ktobyniebył?

DosalonuwszedłPrufrockiskierowałsiękunimszybkimkrokiem.

-Pielęgniarzzewschodniegoskrzydłamawrażenie,żetemupacjentowizgorączką,któregoprzyjęliśmy
wczoraj,znaczniesiępogorszyło.

-Pójdętam-powiedziałPierś.Brzęknąłodstawianykieliszek.-1takniemamtunicdoroboty.

-Przestań-zacząłSébastien,alewodpowiedziusłyszałtylkostuklaskiitrzaskzamykanychdrzwi.

Pierśzeznużeniempopatrzyłnaschody.Ztyłuzostałświatwyperfumowanychkobietizłocistejbrandy.
Tamnagórzebyłprawdziwyświat,umierającypacjencionapiętychbólemtwarzachiprzerażonych
oczach.

Ruszyłprzedsiebie.

Naszczycieschodówczekałpielęgniarz.

-Pacjenttrzydnitemudostałwysypki,wkilkadnipopierwszychobjawach.

-Jakich?

Pielęgniarzprzytrzymałdrzwidowschodniegoskrzydła,żebyPierśmógłprzejśćprzodem.

-Zaczęłosięodsztywnościszyiiramion.Onjestmłynarzem,więcmyślał,żesiępoprostuprzedźwigał,
noszącworkizmąką.Wnocydostałdreszczynazmianęzgorączką.Wedługswoichwłasnychsłów,po
parudniachzrobił

sięczerwonyjakgotowanyhomar.

-Ateraz?

-Odwczorajnicniejadł,zwymiotował,kiedydostałtrochęrosołu.Magorączkęinarzeka,żeniemoże
oddychać.

PoprosiłempanaPrufrocka,żebypanaprzyprowadził,bowyszłymunaskóręstrasznepęcherze.Iwargi
mujakbyczernieją.

-Dodiabłaciężkiego-zakląłPierś,przejęty.Oczywiście,kiedyzbadałpacjenta,okazałosię,żegardło
mapokrytebrązowawymikropkami,azauszamipojawiłasięopuchlizna.

-Dodiabła,ijeszczerazdodiabła.Ktoznimprzebywał?Ktogobadał?

-WczorajprzyjąłgodoktorBitts.Noijasięnimzajmowałem.-Pielęgniarzbyłzdenerwowany,alesię
niezałamywał.-Potemmilordpoleciłgotrzymaćwizolatce.DoktorBittskazałpołożyćgodo
pacjentówzgorączkąwybroczynową.

-Toniegorączka-wyjaśniłPiers,zamykającdrzwi.-Toscarlatinaanginosa.Czylipłonicaalbo
szkarłatnagorączka.Albogorzej,scarlatinamaligna.Tooznaczapoważnekłopoty,chybażemamy
odosobnionyprzypadek.

Gdziepołożyliścietychdwóchpacjentów,którzyprzyszlidziśrano?

-Wgłębikorytarza-odpowiedziałpielęgniarz.-Wjednejkomnacie,botoszewcyztegosamego
warsztatu.

Zachorowalijednegodnia.

-Skądpochodzą?

-ZLittleMillow.

-Jakieśdwiemilestąd.

-TenpierwszypacjentjestzAferbeeg.

-Omilę,niewięcej.Czyszewcymówili,żektośinnywwarsztacieteżchoruje?

-Pytałemotocałątrójkę.Młynarzrozwoziłmąkęprzezdwadni,zanimsięrozłożył.Myślał,żeto
przeziębienieiżemusamoprzejdzie.

-Rozwoziłmąkę...PewniedowieluwsiwokółAferbeeg.Weszlidokomnaty,wktórejleżeliszewcy.
Obajmieliwysypkę,

pęcherzeiwrzodywgardle.Młynarzbyłunichpięćdniwstecz,żebynaprawilimubuty.

-Corazgorzej.Obawiamsię,żetopoczątekepidemii-stwierdziłponuroPiers.-Przedewszystkim
musimyzadbaćomieszkańcówzamku,którzyjeszczeniestojąnaproguśmierci.

ZadzwoniłpoPrufrocka,apotemstanąłuszczytuschodówigestemrękizatrzymałgowpółdrogi.

-Pamiętaszplany,któreprzygotowaliśmywzeszłymrokunawypadekepidemii?

Prufrockskinąłgłową.

-Czasjewprowadzićwżycie.Zzamkumusząwyjechaćwszyscymieszkańcyniezajmującysię
bezpośrednioopiekąnad

pacjentami.Wszystkichrekonwalescentównależynatychmiastodesłaćdodomu,chybażekogośboli
gardło,czujesztywnośćkończynalbomagorączkę.Niechlokajewypożycząwszystkiepojazdyw
obrębieparumilirozwioząludzidodomów.Wywieźstądksięciaimojąmatkę.Inaturalniepannę
Thrynne.

Prufrockszerokootworzyłoczyibezsłowazbiegłnadół.

Pierśpoczułukłuciewsercunamyśl,żejużnigdyniezobaczyLinnet.

Potemodwróciłsięiwszedłdowschodniegoskrzydła.Szkarlatynabyłaśmiertelnąchorobą,wdodatku
wyglądałonato,żemłynarzzdążyłzarazićcałkiemsporoosób.AlePierśbyłznanyztego,żepotrafił
wyciągnąćpacjentówzkażdejgorączki,nawetzeszkarłatnej,izamierzałwalczyćzchorobąwszelkimi
dostępnymisposobami.NiegdyśdowodziłnaforumKrólewskiegoTowarzystwa,żeanginosa
niekonieczniemusiprzechodzićwbardziejzabójcząodmianęmaligna,iotonadarzałasięokazja,byto
udowodnić.

Poniespełnagodzinieusłyszałturkotpowozównapodjeździe,apotemznowuturkot,gdyodjeżdżałyz
pacjentami.

WmiędzyczasieobajzSebastienemprzeprowadzilidrobiazgowebadaniawewschodnimskrzydleiku
swemuprzerażeniuprzekonalisię,żechorobajużsięprzeniosłapomiędzypacjentami,cobardzo
skomplikowałosytuację.

-Toprzezkaszel-stwierdziłPierś.-Alezdajemisię,żeprzenosisiętakżeprzezdotyk.Niechpod
każdympokojemstaniewiadrozmieszankąwody,mydławpłynieialkoholu.Musiciebardzoczęstomyć
ręce-polecił

pielęgniarzowi.

Częśćbardzoosłabionychpacjentówumrze,alenietakszybkojakci,którzyznajdąsiępodopieką
konowałówwpobliskichmiasteczkach,będąmielipuszczanąkrewidostanąśrodkiwymiotne.

-Słabaherbataibulion-poleciłpielęgniarzowi.-Będziemyspędzaćgorączkę,schładzającciała
pacjentów.

Pootwierajciewszystkieoknaiwlewajcieimpłynydogardła.Wyślijcieteżzawiadomieniedo
wszystkichkościołówwodległościpięciumilodAferbeegalbobliżejzostrzeżeniem,żewszyscychorzy
zobjawamibólugardłaalbogorączkimusząnatychmiastprzejśćkwarantannę.

-Upewnijmysię,czyPendersiKibblesnieprzegapiliwczesnychobjawówchorobywzachodnim
skrzydle-

powiedziałwjakiśczaspóźniej.-Jaknaraziemamysześciupacjentów,alemamnadzieję,żeniktpo
tamtejstroniejeszczesięniezaraził.

Niestety,myliłsię,itobardzo.

-Jaktosięmogłostać?-spytałwdesperacjipokilkugodzinach.Wcałymskrzydlebyłopięćkolejnych
przypadkówzwczesnymiobjawamiscarlatinaeanginosae.

Sébastienpokręciłgłową.

-Tylkomyodwiedzamyobaskrzydłanazmianę.Jaksięczujesz?

-ToBitts!-wykrzyknąłPierś.

-WielkiBoże,toBitts.Ciekawe,czyktośsięnimzajął.

Wdwieminutypóźniejbylijużnadrugimpiętrze,gdziemieszkaligoście.Bittsbyłcałyrozpalony.

-Wszystkomnieswędzi-wykrztusił.Jegolokajkręciłsięwpobliżuzniespokojnąminą.

-Przedewszystkimtrzebagoschłodzićipodawaćmuwodę-zaleciłPierś.

-Bitts?

Młodylekarzotworzyłoczy.

-Wyliżeszsię.Maszbiałynalotnamigdałkach,aniebrązowy.Musiszdużopić.Bógjedenwie,ilerazy
wbijałemcidogłowy,żepacjencimusząprzyjmowaćdużopłynów,więcterazwykorzystajtęnaukędla
własnegodobra.

Naustachchoregopojawiłsięcieńuśmiechu.

-Dasobieradę-powiedziałSébastien,idącprzodem.-Możepójdzieszsięterazprzespaćparęgodzin,a
potemmniezmienisz?

Prufrockczekałnanichwpołowieschodów.

-JegoWysokośćiladyBernaiseniechcąwyjechać-powiedział.

-Niezałamujrąk,Prufrock-uspokoiłgoPierś.-Samznimiporozmawiam.

-Przecieżniewsadzęichsiłądopowozu.PannaThrynnejestrazemznimi.

Pierśwestchnął.

-Zajmęsiętym-powiedziałdoSébastiena.-Pamiętasztakiwykład,naktórymzalecano,bystosować
pianęzesfermentowanegosłodudopędzlowaniagardełpacjentówchorychnaszkarlatynę?

Sébastienpokręciłgłową.

-Zapominamotakichszczegółach,gdytylkowyjdęzsaliwykładowej.

-NiechsiostraMatyldasiętymzajmie-stwierdziłPierś.-Wartospróbować.-Kiedyomawiałszczegóły
terapii,ktośzacząłuderzaćpięściąwefrontowedrzwi.Obajumilkli.Lokajotworzyłbramę,przezktórą
weszło,pięcioro...nie,ośmioropacjentów.Sześciuowłasnychsiłach,pozostałychwniesionoalbo
wciągnięto.

-Zajmęsięnimi-powiedziałSébastien.-Typorozmawiajzrodzicami,apotemsięprześpij.Będziemy

sięzmieniać.

Pierśskinąłgłową.

-Próbujumieszczaćprzypadkianginosawzachodnimskrzydle,amalignawewschodnim.

Pochwilijegolaskazastukałanaschodach,apotemwkorytarzuwiodącymdosalonu.

Matka,ojcieciLinnettworzyliuroczągrupęrodzinną.OdsamegopatrzeniaPiersaogarnęło
wyczerpanie.

Rozmawiali

0MichaleAniele,astółprzednimibyłzastawionytalerzykamizciastemifiliżankamiherbaty.Wydawali
sięnależećdoinnegoświata-świataporcelany,włoskichartystów,francuskichperfum1łagodnych
kobiecychgłosów.

Najegowidokmatkaskoczyłanarównenogi.

-Niewyjadęstąd,Pierś.Niezostawięcię.

-Zwariowałaś?-Zdenerwowałsię,niezbliżającsiędoniej.-Jesteśmywsamymśrodkupoważnej
epidemiiszkarlatyny,maman.Jeślituzostaniesz,prawdopodobniesięzarazisz.

Potrząsnęłagłowąztypowofrancuskąwzgardą.

-Mamgdzieśtwojąszkarlatynę.Ktosiętobązajmie,jeślizachorujesz?Muszęzostać.

-Chceszskazaćnaśmierćswojąpokojówkę?Młodziludzieczęściejzapadająnaostrąpostaćtej
choroby.

-Jużodesłaliśmynaszychpokojowych.Będąnanasczekaćwzajeździewewsi-wtrąciłjegoojciec.

-Niemożecietuzostać-upierałsięPierś.-Jeszczemitegobrakuje,żebysięowasmartwić.

-Nieruszęsiębezciebie-burknęłamatka.Dobrzewiedział,pokimodziedziczyłimpulsywnecechy
swojegocharakteru:widziałjewjejporywczymspojrzeniu.

-Domekstrażnika-odezwałasięLinnet.

Odwróciłsiędoniej,ledwierozumiejąc,oczymonamówi.

-Cotakiego?

-LadyBernaisemożezamieszkaćwdomkustrażnika,asłużbabędziezostawiaćdlaniejjedzeniepod
drzwiami.Toniedaleko,podrodzenadmorze-zwróciłasiędojegomatki.-Będzietambezpiecznieina
tyleblisko,żebędziesiępanimogłasynemzająć,jeślizachoruje.

-Pomoimtrupie-stwierdziłPierś.

Alejegomatkawłaśniewstawałazmiejsca.

-Przenoszęsiędodomkustrażnika-powiedziałastanowczo.

-Niezbliżajsiędomnie-ostrzegłzrezygnacją.Miałdorozegraniainne,owieleważniejszepotyczki.-I
niewychodźfrontowymidrzwiami.Nakorytarzujestpełnopacjentówinapewnowszyscykaszlą.
Musiszwyjśćoknem.

OdwróciłsiędoLinnet.Byłacudownairównieodległajakkrólowaelfów.Nibyostatnigłupekstarałsię
jątakązapamiętać:słodki,zgrabnynosek,stanowczypodbródek,podwinięterzęsy,cerabezskazy.Comu
przypomniałooszkarlatynie.

-Musiszwyjechać-powiedział.-Natychmiast.

-Dobrze.-Zaplotłanerwowopalce.-Och,Pierś-zrobiłakrokwjegostronę.

-Nie-ostrzegłjąznaciskiem.-Naprawdęmusiszwyjechać.Niemogęmyślećotobieanisięociebie
martwić.

Skinęłagłową.

-Nazawsze-dodał.-JedźsobiedoLondynu,doFrancji.Gdziecięoczyponiosą.

-Nie!-jęknęła.

-Międzynamiwszystkoskończone-powiedział.Ogarnęłogodziwnepoczucieodosobnienia.Napiętrze
umieralipacjenci,alejegoserceprzeszywałból.Łzywjejoczachsprawiałymunieopisanecierpienie.

-Wiedziałaś,żetakbędzie-dodałłagodniej.-Niemadlanasżadnejprzyszłości.

Zacisnęłazębyinagleupodobniłasiędojegomatki.Pierśspojrzałnaojca.

-Wybijtookno,dobrze?Zaprowadźmatkędodomkustrażnika.Linnetzarazbędziegotowadodrogi,
pojedziecierazem.

ObojezLinnetwyglądalijakdwamarmuroweposągi.Książęwypchnąłszybęzframugi.

-Trzymajsię,kochanie-powiedziałamatka,gdyksiążępodałjejrękępodoknem.-Uważajnasiebie.

-Jasięnigdyniezarażam,maman-odpowiedziałzgodniezprawdą.Zawszeuważał,żenatura
wynagrodziłamuwtensposóbkalectwo.

Wkońcuposzlisobie.

-Niewiesznapewno,czysięniezarazisz-powiedziałaLinnet.Wjejoczachlśniłyłzy.

Wzruszyłramionami.

-Nawetjeśli,tobędęmiałnajlepsząopiekę.Bardzoniewielumoichpacjentówumieranatęchorobę,

jeślizdążątunaczas.Zresztą,niezamierzamulecchorobie.

-Niechcęodciebieodjeżdżać.

-Niechcęsięztobąożenić.

Wkońcupowiedziałtojasnoiwyraźnie.

-Musiszpoczekaćnaojcanazewnątrz-oświadczył.-Niezbliżajsiędonikogo,nawetdoPrufrocka.
Słyszysz?

Czekajpodzamkiem.Wydajemisię,żetosięprzenosiprzezkaszel.

Linnetwzięłagłębokioddech.Pierśopierałsięciężkonalasce.Widaćbyłojakbardzojestznużonyi
wyczerpany.

-Niechcęodciebieodjeżdżać.

-Niemaszwyboru.NaBoga,Linnet,nailesposobówmamcitojeszczetłumaczyć?Niemamochotysię
ztobążenić.

-Alejajeszczeniezdecydowałam,czycięchcę,czynie-odpowiedziała,próbującżartowaćwobliczu
koszmaru.-

Możewłaśniechcę.

-Toniewchodziwgrę.Zresztąnigdyniewchodziło.Linnetpopatrzyłananiego,nacieńzarostu,
podkrążoneoczy,ipoczuła,jakbardzogokocha.Nigdyniepokochainnego.Byłazauroczonajego
błyskotliwąinteligencjąipoczuciemhumoru,alenaprawdępodbiłjąswoimpełnymnamiętnościsercem.

-Wynośsię-rzuciłniecierpliwie.-Niechcęcię.Nieożenięsięztobą.Jasne?

-Nie.

Widziałabólwjegooczachirozumiała,skądsiębierze.

-Pasujemydosiebie-powiedziała,wiedząc,żetoabsolutnaprawda.-Nigdyniepokochasznikogopoza
mną.

-Oślepiacięświadomośćwłasnejurody-powiedział,unikającodpowiedzinajejsłowa.-Czymożesz
wynieśćsięstądwreszcie,zanimpowiemcoś,czegopotembędężałować.

AleLinnetponiosłafalanamiętnościimiłości.

-Kochamcię!-powtórzyła.-Atykochaszmnie.

-Mamtogdzieś.

Przezchwilęniedocierałotodoniej.Potemwydawałojejsię,żeczegośniezrozumiała.

-Cotakiego?

-To,copowiedziałem.Mamgdzieśtwojeuczuciaalboraczejwyobrażeniauczuć.

-Dlaczegojesteśtakiokrutny?

-Niejestem.Wtejsytuacjibezmyślnagrzecznośćjestniewskazana.Natomiastuczciwośćjak
najbardziej.

Podbiegłaizłapałagozaklapysurduta.Odskoczyłdotyłu.

-Mogębyćzarażony.Cofnijsię!

-Niejesteśchory.Nigdyniechorujesz.Wierzęci.

-Todlaczegoniewierzysz,kiedymówię:Linnet,niechcęsięztobążenić.Niechcę!-krzyknął.

-Ależchcesz-odpowiedziała,ujęłajegotwarziprzysunęładoswojej.Jejwargibyłygłodne,witałygo
izapraszały.

-Nieożenięsiędlaseksu-powiedziałiodepchnąłjąodsiebie.

Niepotrafiłagozrozumieć.Dlaczegoontojejrobi?Jejdłońsamazłapałagozarękaw,kiedysię
odwracał.

-Nalitośćboską,czytyniemaszżadnejgodności?Przeleciałemcięibyłonamdobrze.Aleniejesteśani
pierwsza,aniostatnia.

Linnetścisnęłowgardle.

-Dlaczegomówiszdomniewtensposób?

-Bokiedymówięinaczej,tomnieniesłuchasz-odpowiedziałzwyraźnymniesmakiem.-Wiesz
przecież,jakijestem,Linnet.Świetniesiębawiliśmy,fikaliśmy,brykaliśmy,nazwijtosobiejakchcesz.
Alenigdynieobiecywałemcimałżeństwa.

-Toprawda-przyznała,czując,żeogarniająfalazimna.-Dałeśmitojasnodozrozumienia.

-Powinienemcięodesłaćodrazu.Alezostałaśiokazałaśsięchętnadozabawy.

Linnetprzełknęłaślinę.

-Dlatego,żebyłam...chętna?-Chybarzeczywiściebyłatakasamajakmatka,przynajmniejwoczach
Piersa.-Tylkodlatego?

-Pozatymjesteścholerniepiękna-dodał,przeczesującwłosydotyłu.-Aletak,byłaśchętna.
Następnymrazemwpodobnejsytuacjipowinnaśwykazaćwięcejopanowania.

Serceścisnęłosięjejistwardniałojakkamień.

-Słuchaj,muszęjużiść.Powinienemsiętrochęprzespać.MamyzSebastienemcałyzamekpacjentów,a
Bittsjużleży,cooznacza,żepozostalidwajteżmogąwkażdejchwilizachorować.

-Mogłabym-zaczęła,alesłowazamarłyjejwkrtani.

-Idź-powtórzyłzeznużeniem.-Nicniemożeszpomóc.Jesteśtuniepotrzebna.

-Atymnieniechcesz-powiedziałatonagłos,dłapotwierdzenia.

-Jeślichodziopożądanieseksualne,toowszem,tak.Ztakąurodąiogólnymentuzjazmemkażdy
mężczyznacięzechce.Alejakozonę,nacałeżycie,pókiśmierćnasnierozłączy?NieInigdycięnie
zechcę.

Spoglądałnaniązżyczliwościąitobyłonajgorszezewszystkiego.3

-Niechceszsięprzyznać,żemniekochasz,bowtedymusiałbyśwziąćnasiebieodpowiedzialnośćzato,
czyjesteśnieszczęśliwy,czyszczęśliwy-odparławojowniczo,zadzierającpodbródek

-Cotakiego?

-To,cosłyszałeś-odpowiedziała.-Gdybyśsięzemnąożenił,gdybyśprzyznałsiędoswoichuczuć,
okazałobysię,żejesteśnieszczęśliwyzwyboru,aniezkonieczności.

-Bzdura.

-Kochamcię.Iniebojęsiętegopowiedzieć.Pragnęcię

-Janie...

-Widzę-ucięłaiodsunęłasięodniego.Podeszładookna-Mamnadzieję,żewszystkopójdziepo
waszejmyśli.

-Napewno-mruknął.Wydawałojejsię,żesłyszybólwjegogłosie,alekiedysięodwróciła,miałtwarz
zaciętą,twardą.

Zatrzymałasięostatniraz,bobyłaupartąkobietą.

-BędęnaciebieczekaćwLondynie-powiedziała.-Przezjakiśczas.Nawypadekgdybyśzmienił
zdanie.

-Czytynaprawdęniemaszpoczuciagodności?-zapytał-Jesteśrównieżenującajakmójojciec.

-Niewstydmi,borobiętodlaciebie-odparła.-Bociekocham.

NieusłyszałaodpowiedziizresztąniespodziewałasięjejPrzełożyłanogęprzezparapet.

-Wsiądźdotegopowozu-odezwałsię,wskazującgestemduząkaretępoprawejstronie.Konie
niecierpliwiłysięiparskały.-Sądzącpoherbie,należydoksięcia.

-Dowidzenia-odpowiedziała.-NiechcięBógbłogosławi.

Odeszła,zanimusłyszałaodpowiedź,boitakPierśniepowiedziałbytego,cochciała.Pozatymoślepiały
jąłzy.

26

RobertpomógłMargueritezejść,apotemsamzeskoczyłnaziemię,aleonanawetniedrgnęła.Stałajak
zaklętaisłuchałagłosuPiersa,dochodzącegozsalonunadnimi.

-Chodźmy-powiedziałcichoksiążę,ujmującjązarękę.Pociągnąłjązasobąwchwili,gdyichsyn
powiedział

obojętnie:

-Niechcęsięztobążenić

-Jesttakigłupi-szepnęłaMarguerite.-Takigłupi.Linnetidealniedoniegopasuje.Nigdyniespotka
kogośtakiegojakona.

AleRobertpociągnąłjązasobąścieżkądodomkustrażnika,słuchającwmilczeniu,gdymówiłaotym,
cooddawnajużwiedział:żePierśkonieczniechcebyćcorazbardziejnieszczęśliwy.Zeniepotrafi
przyjąćuczuciakobiety,którąewidentniekochaiktórakochajego.

Ucichładopiero,gdyznaleźlisięwsalonikuniewielkiegodomku.Pomieszczenienieprzypominało
mieszkaniasłużby,tylkowiejskidomekjakiegośdżentelmena,tyleżewminiaturze.Naścianachwisiały
obrazy,meblezdobiłybarwneobicia,akanapęprzedkominkiemktośokryłszkarłatnąkapą.

-Dziwne-powiedziałaMarguerite,rozglądającsiępopokoju.-Zzewnątrzwyglądaraczejprostacko,a
wśrodkujesttakuroczo.Popatrznatęsofę.Wzeszłymtygodniuwidziałamjąchybawsalonie,prawda?

Robertdomyślałsię,dlaczegowdomkuurządzonoprzytulnegniazdko,alewolałniedzielićsiętąwiedzą
zmatkąPiersa.

-Możeszjużiść,Robercie-powiedziała,otwierającdrzwidosypialniizaglądającdośrodka.-Będzie
mitubardzowygodnie.

Służbasięmnązajmie,ajeśliPierśzachoruje,napewnooniegozadbam.Możesznamnieliczyć.

-Jakzawsze-odpowiedział,stajączanią.

Spojrzałazuśmiechemprzezramię.Pocałowałjątylkoraz,wbibliotece,bobałsię,żegoodepchniena
zawsze.

Aleczęstorozmawialiominionychlatach,otym,jakpowoliwynurzałsięzoparówopiumijak
zrozumiał,żestracił

całąswojąrodzinę.Osamotnychlatach,którerozjaśniałatylkoświadomość,żeMargueritezapewniaich
synowinajlepsząmożliwąopiekę.

-Toprawda-zgodziłasięznimspokojnie.

-Acobędzie,jeślitysamazachorujesz?-objąłjąodtyłuipocałowałwpoliczek.-Cowtedy?

Kujegoniezmiernemuzadowoleniunieodsunęłasięodniego.

-Nicminiebędzie-odpowiedziałazniezachwianąpewnościąsiebie,taksamojakPierś.-Janigdynie
choruję.

-Pamiętam,żebywałoinaczej.

-Nigdy!

-Akiedybyłaśwciążyznaszymsynem?Zapomniałaśjuż,jakwtedychorowałaś?

Zaśmiałasięnawspomnienieioparłasięoniego.

-Och,jakżejanienawidziłamtejokropnejzielonejmiednicy,którątrzymaliśmywsypialni!Wyrzuciłam
jąpojegourodzeniu.

-Więcjednakbyłemprzytobie,kiedychorowałaś.Objąłjąmocniejiodważyłsiępocałowaćwucho.

-Opiekowałemsiętobąwtedy,pamiętasz?Kiedychorowałaśwśrodkunocy.Zostanętu,żebysiętobą
zająć,jeślizdarzysięnajgorsze.AjeśliPierśzachoruje,będziemyobojeujegoboku.

-Bezsensu-odpowiedziała,wysuwającsięzjegoobjęć.Odwróciłasię.-Cotyopowiadasz,Robercie?

Sercebiłomumocniejzakażdymrazem,kiedywypowiadałajegoimięztymuroczymfrancuskim
akcentem.

-Zeciętuniezostawię-odparłspokojnie.Ściągnęłabrwi.

-Robiszgłupstwo.

-Nie.

-Głupstwo-powtórzyłaznaciskiem.

Przezchwilępatrzyłjejprostowoczy,apotemoświadczyłzpełnymprzekonaniem:

-Jużnigdycięniezostawię.

-Cotywygadujesz,dolicha!

-Jeślimniestądwyrzucisz,będęspałnaścieżce,nadworze.JeśliwróciszdoEuropybezemnie,pojadę
zatobą.

Zbudujęsobieszałasprzytwojejbramie,będęspałpodtwoimoknem,będęczekałnaciebiepod
drzwiami.

Zasłoniładłoniąusta.Spomiędzypalcówdoszedłgocichyśmiech.

-Tychybastraciłeśrozum,Robercie!Pokręciłgłową.

-Wręczprzeciwnie,właśniegoodnalazłem.Kochamcię.Zawszeciękochałem.Nawetkiedybyłem
oszołomiony,nawetwnarkotykowychsnachwiedziałemtylkojedno:żeciękocham.

-Szkoda,żezapomniałeśouczuciachtegodnia,kiedyPierśnieoczekiwaniewbiegłdotwojego
gabinetu...-Wjejgłosieniebyłosurowości.

-Zawsze,doostatniegotchu,będębłagałPiersaowybaczenie.AleMarguerite...Wtejchwilinieonim
chcęrozmawiać.Jestdorosłym,wspaniałymmężczyzną,wyłączniedziękitwojejopiece.Alejesteśnie
tylkojegomatką.

Jesteśmojążoną,jedynąkobietą,którąkiedykolwiekchciałempoślubić,mojąukochanążoną.Kiedy
wywiozłaśPiersadoFrancji,zachowałemsięjakidiota.Miałaśrację,żewyjechałaś.

-Byłeśunidiot-stwierdziła.Alewjejoczachlśniłazachęta,bymówiłdalej.

-Niktniebędzieciękochałtakjakja-powiedział,unoszącjejdłoniedowarg.-Niktnigdyniekochał
ciętakjakja.

Jesteśmoimsercemimoimżyciem,Marguerite.

Wkącikachjejustigrałuroczy,kobiecyuśmieszek.

-Pozwólmiwrócićdociebie.

Jegosłowazawisływpowietrzu,odbiłysięechemodściandomku.

-To,cozrobiłeś,jestniewybaczalne-powiedziaławkońcu.-Wszyscymoiznajomitakmówią.

-Mająrację.Niewybaczajmi.Tylko...tylkopozwólmiwrócić.Zacisnąłmocniejpalcenajejdłoniach.

-Ajeślisięniezgodzę?

-Opuszczętendom.

-Icodalej?

-Niepozwolę,żebyśzostałatusama.Będęczekałnazewnątrz,nawypadek,gdybyśmniepotrzebowała.
Będęprzejmowałjedzenieodsłużby,żebyśsięniezaraziła.

-Mógłbyśwtedysamsięzarazić-powiedziałamiękko.

-Zradościąumrędlaciebiewjednejchwili.

Nadziejawybuchławjegosercuiwsączyłasięwkrwiobiegfaląradości,strachuipożądania.

Margueritepodeszłaokrok,uwolniładłonieiobjęłagozaszyję,jakbystworzona,byzamknąłjąw
objęciach.

Zawszetakbyło.

-Możeszzostać.

Przytuliłjąmocniej,dotknąłpoliczkiemjejwłosówizamknąłoczy.

-Monamour.

-Aleniejestempewna,czychciałabymjeszczerazzaciebiewyjść-dodała.

-Niezależyminatym.Możemyprzezresztężyciatkwićwgrzechu.

Usłyszałgardłowyśmiech.

-JestemprzecieżFrancuzką.Amyjesteśmybardzopraktyczne.

-Praktyczneizachwycające-szepnął,powolizsuwającdłońwdółjejszczupłychpleców.

-Ajeślitoopiumuszkodziłocięnieodwracalnie?Odsunąłsięispojrzałnanią.

-Janie...

Uśmiechnęłasięprzekornieipopatrzyłanałóżko.

-PrawdziwaFrancuzkanigdynieprzyjmujenajważniejszychrzeczynawiarę.

NiebotycznieszczęśliwyRobertwziąłswąbyłążonę-nie,poprostuswążonę-wramionaiprzestąpiłz
niąprógsypialni.

-Zwielkąprzyjemnościąupewnięcięcodotego.Wyprostowałsię,słyszącjejśmiech.

-Sprawdzętylko,czyLinnetjestjużwpowozie,iwrócętutakszybko,żecałasłużbauznamnieza
wariata.

-Naprawdęwariatzciebie-Margueritechichotałajakpensjonarka.

-Właśnieżenie-odpowiedziałschylającsię,żebyjąpocałować.-Wreszciejestemnormalny.Poraz
pierwszyodwielulat.

27

Bardzoprzepraszam-powiedziałksiążęWindebankdoLinnet,gdyzobaczył,żełka,wtulonawpoduszki
powozu.-

Jestminiezmiernieprzykro,żepaniątuprzywiozłem,pannoThrynne.

-Linnet-wykrztusiła.-Wkońcujesteśmyprawierodziną.Mapanmożechusteczkę,milordzie?Moja
jestcałkiemmokra.

-Mójsynjesttrudnymczłowiekiem-odpowiedział,podającjejsolidnykawałekhaftowanegopłótnaze
swoimiinicjałami.

-Jesttaki...głupi-poprawiłałamiącymsięgłosem.

-Toprawda.

-Przecieżmniekocha,dobrzeotymwiem,aupierasię,żesięzemnąnieożeni.Żewogóleniechcesię
żenić.

Książęmilczał.

Linnetwydmuchałanos.

-Możejeszczezmienizdanie.

Zoczuksięciaodczytałaodpowiedź.

-Niezmieni,prawda?-Łzyznowupociekłyjejpopoliczkach.

-Och,mojakochana,jakżechętnieudzieliłbymciinnejodpowiedzi.

-Rozumiem-zatkała.-Czymożemyjużjechać?Zawahałsię.

Natychmiastzrozumiała,ocomuchodzi.

-WaszaWysokośćchcezostaćzksiężną,toznaczyzladyBernaise,prawda?

-Niemogęjejzostawić-odpowiedziałcicho.Wjegooczachlśniłaspokojnapewnośćsiebie,takasama
jakujegosyna.-Piersateżniezostawię.Mimowszystkichmoichwystępków,sąmojąrodzinąizawsze
niąbędą.

Linnetnieeleganckopociągnęłanosem.

-Zrobiłabymtosamo.Proszęsięomnieniemartwić.Damsobieradę.

-Przepraszamzawszystko-odpowiedziałksiążę.-Serdecznie,głębokoprzepraszam.Powózzabierze

paniądowsi,gdzieczekasłużbaipanipokojówka.Niemożemydłużejzwlekać,bopoleciłemimruszyć
beznas,jeśliniepojawimysięprzedwieczorem.Chcę,żebyściewszyscyznaleźlisięjaknajdalejodtej
epidemii.

-Jestemgotowadodrogi-odparłaLinnetzczkawką.

-Przykromi,żeczekapaniąsamotnapodróżdoLondynu.Zmusiłasiędouśmiechu.

-Przyzwyczaiłamsiędosamotności.

-Och.-Książępoczułsięjeszczegorzej,oiletobyłomożliwe.

-Proszęniezwracaćnamnieuwagi-odparłazbladymuśmiechem.-Poprosturozczulamsięnadsobą.
Zakochałamsięwtympańskimokropnymsynu.Itobeznadziejnie.Terazmuszęjakośurządzićsobie
życiebezniego.Jakośsobieporadzę.

Choćnaraziewydawałojejsiętoniewyobrażalne.Nasamąmyślbólściskałjejserce.

-Niebędziełatwo-powiedziałksiążęipoklepałjąpokolanie.-Alejeślimniesięudało,toitysobie
poradzisz.

-Możekiedyskończęsześćdziesiątkę-powiedziałazuśmiechem-przyjadędoWaliiizmuszęPiersa,
żebyzamieszkałzemnąwdomkustrażnikanatydzieńalbodwa.

-Koniecznie-odpowiedziałksiążę.-Będziemilżejznadzieją,żekiedyśwyciągnieszgowkońcuztego
zamku.

-Jeślimupantopowie,toposześćdziesiątceniebędęmiałatunicdoroboty-odparłaszczerze.

-Wiem.Niewspomnęmuotobieanisłowem.Gdybymwiedział,jakbardzomnienienawidzi,nie
sprawiłbymcitakiegocierpienia.Głębokonadtymboleję.

-NiespotkałabymwtedyPiersa-stwierdziłaiznowuotarłaoczy.-Wyjeżdżamzezłamanymsercem.

Uścisnąłjejkolano.

-Jesteśwspaniałąkobietą,wiesz?

Uśmiechnęłasięnieśmiało,bezśladurodzinnegouroku.

-Dziękuję.ŻyczęszczęściaWaszejWysokości.

Brwiksięciapodjechałydogórywidentycznymgrymasiejakujegosyna.

-Dziękuję.-Uchyliłdrzwiczkipowozu.-OdwiedzęcięzarazpopowrociedoLondynu.

-Pewnieniesam-powiedziała.

Zatrzymałsięnamomentnaschodkach.Ledwiedotarładoniejodpowiedź,gdyzeskakiwałnaziemię.

-Mamnadzieję,żenie.

Zamknąłzasobądrzwi.Rozległysięmęskiegłosy,apotempowózruszyłprzedsiebie,corazdalejod
zamku,corazdalejodoceanuimorskiegobasenu,odKibblesaiBittsa,Prufrockaipacjentów.Coraz
dalejodPiersa.

Upuściłachusteczkęnapodłogę.Odpłaczurozbolałajągłowa.Cozaprzeszywającyból.Niemogła
uwierzyć,żetendzieńjeszczesięnieskończył.Żewłaśniejedziepowozem,aniezasypiawswoim
łóżku.ZtrudemwyobrażałasobiedrogędoLondynu,dzieńzadniemwtympudle.

Pochwilipołożyłasięnamiękkimsiedzeniu,wpatrującsięwrozkołysanysufit.Byłojejniewygodnie.
Chybanadwyrężyłasobieszyjęiplecyprzypływaniu.Wkońcuzamknęłaoczyipozwoliła,byłagodne
kołysaniepowozuzabrałojądalekoodszorstkichsłówPiersa,choćwciążpowracałyechemwjejśnie.

28

Wsześćdnipóźniej

Umiera-powiedziałPierś,czującukłuciebólu,którezawszemutowarzyszyłowtakichchwilach.
Spojrzałnazażywnegosześćdziesięciolatka.

-Zakażdymrazem,gdymupodajęwodę,wyciekamuzust-odezwałsiępielęgniarz.

-Zadbajoniegonajlepiej,jaksięda-poprosiłPierś,ruszająckorytarzem.-Możliwe,żeprzekrwione
oczytooznakanadchodzącegokońca.

-Wyglądajakłasica-przyznałSébastien,opierającsięościanę.

-Idźspać-poprosiłgoPierś.-Całąnocbyłeśnanogach.Jaktakdalejpójdzie,będzieszdoniczego.
Pozatymprzynajmniejoddwóchgodzinnieprzywieziononamnikogonowego.

Jakbywodpowiedzi,ktośzałomotałdodrzwi.Sébastienzaśmiałsięsucho.

-JaktamBitts?

-Przyspieszonypuls,alegorączkaustąpiła.Powiedziałemjegosłużącemu,żemożedaćmudzisiajtrochę
bulionu.

Najgorszejużzanim.

Sébastienodepchnąłsięodściany.

-Mamwrażenie,żeepidemiawygasa.

-Tobybyłologiczne-odpowiedziałPierś.-Nakazaliśmyprzecieżizolowaniechorych.DziękiBogu,że
ograniczyłasiętylkodomiejsc,któreodwiedziłtenmłynarz.

-Idęspać-stwierdziłkuzyniprzerwałnamoment.-Wiesz,żetwójojciecwciążtujest?

Pierśgwałtowniepoderwałgłowę.

-Cotakiego?

-Zamieszkałwdomustrażnika,razemztwojąmatką.Wczorajwyszedłemsięprzewietrzyć.Siedzieliw
ogrodzie.

Pomachałemim,alenaturalnieniezbliżałemsię.

-Naprawdę?-Pierśbyłtakzmęczony,żeczuł,jakbymiałwatęzamiastmózgu.-Zamieszkalirazemw
domkustrażnika?-Nasamąmyślotymmiejscubolałogoserce,jakbychciałopęknąć.

-Pewnieniedługobędziemymielinowąksiężną-potwierdziłpogodnieSébastien.-Twójojciec
obejmowałjąramieniem.Słodkiobrazek.

-Zaraz!Toznaczy,żewyprawiłLinnetsamą,bezżadnejeskorty-stwierdziłPierś,czującnagłyprzypływ
gniewu.-

WysłałjądoLondynuzupełniesamą!

Sébastienzmarszczyłbrwi.

-Nielicząctłumulokajów,paniensłużącychikonnych.Razemtrzypowozyludzi.Nalitośćboską,Pierś,
przecieżtotyjąwyrzuciłeś.Zapomnijoniej.Nicjejsięniestało.Pomyśl,żetwojamatkaprzyjechałatu
samaażzAndaluzji.

Linnetbyłastorazybardziejzagrożonaniżjegomatka.AlePierśugryzłsięwjęzykinicniepowiedział.
UszczytuschodówpojawiłsięKibbles.

-Jedenznowychpacjentówkiepskorokuje.Wioskowylekarzprzystawiłmupijawki.

-Weźsięwgarść-nakazałkuzynowiSébastienchrapliwymzezmęczeniagłosem.-Linnetwyjechała.To
jużprzeszłość.

-Idźwreszciespać-warknąłPierśiodprawiłgogestemdłoni.OdwróciłsiędoKibblesa.

-Wydawałomisię,żetłumaczyliśmy,jaknależyopiekowaćsięchorymi.

-Żonamówi,żesłyszelioizolowaniuchorych,alenieosposobachleczenia.

-Wktórejtobyłowiosce?

-Llanddowll.

-Mamystamtądtrojepacjentów.PoślijtamNeythena,konno.Dobrzedogadujesięzludźmi,traktujągo
jakswojego.Niechspróbujeprzekonaćtamtegokonowała.Ajeślimusięnieuda,niechdamuwłebi
przywiezietudonas.Wsadzimygodolochu.

Kibblespokręciłgłową.

-Neythenzachorował,alenałagodnąodmianę.Jestwzachodnimskrzydle.Myślę,żePrufrockniema
wolnychludzi.

-Wtakimraziewioskowimusząradzićsobiesami-odpowiedziałPierśzeznużeniem.-Zaprowadź
mniedopacjenta.

-PanConnahmabardzowysokągorączkęisłabypuls-objaśniałKibbleswchwilępóźniej,stojącprzy
łóżkuchorego.

-Gardło?

-Ciemnawysypka.Skórałuszczysiędotegostopnia-Kibblesprzekręciłrękępacjenta-żezeszłymu
paznokcie.

Pierśpopatrzyłnachorego.Mężczyznamiałzamknięteoczy,oddychałpłytkoiciężko.

-Odjakdawnachoruje?-Pierśspytałjegożonę.

-Szóstydzień-odpowiedziała.Stałaobokłóżka,załamującręce.-Tosięstałobardzonagle.
Położyliśmygowosobnympokoju,takjakmówiłpastor.Odesłałamdziecizdomu.

-Prawdopodobnieuratowałaimpaniżycie-mruknąłPierś.

-Acozmężem?CozmoimBarrisem?

Uznał,żenajlepiejbędziepowiedziećjejtowprost.

-Prawdopodobnienieprzeżyje.Oczywiściejestjakaśszansa.Jestsilny,będziemyoniegowalczyć.
Wszystkookażesięjutro.

Zacisnęładłońnasłupkułóżka.

-Czyprzeżyłby,gdybymgotuwcześniejprzywiozła,jakmiałgorączkę?Proszęmipowiedzieć.

-Nie.-Pierśspojrzałjejprostowoczy.-Przebiegchorobyjestzawszeniezmienny.Niepotrafimy
przewidzieć,ktoprzeżyje,aktoumrze.

-Czytoprzezpijawki?Niechciałamich,aledoktorsięuparł.Przyjechałażzsąsiedniejwsiiwydawało
misię,żegdybyśmyodesłaligozniczym,byłobytostratąjegoczasu.Przyłożyłjenagardle,tamgdzie
mężanajbardziejbolało,żebywyssałyzakażonąkrew.Takmówił.

-Żadenzabiegnictuniepomożeaniniezaszkodzi.JedenBógwie,kiedyprzychodziczas,żebyumrzeć.

-Bóg-szepnęła.-Toprawda.Barrisconiedzielęchodziłdokościołaizawszepomagałbiedniejszym
odnas.Nawetjeśliumrze.

Pierśpoczekał,ażkobietaweźmiesięwgarść.

-Nawetjeśliumrze,przeżyłdobreżycie.Kochałdzieci.Imnie.Jaktylkozachorował,powiedziałmito.
Przeżyliśmyzesobądwanaścielat.

-Byliścieszczęśliwi?-spytałPierś.

-Czasembywałociężko,aletak,byliśmyszczęśliwi-odpowiedziałaprzezłzy,którekapałyjejnaręce.-
Todobryczłowiek.Naprawdędobryczłowiek.

-Więcmaciepowóddodumy-odpowiedziałPierś.-Waszedzieciteż.

Wkorytarzupowiedziałzeznużeniem:

-Niechpielęgniarzpodajemujaknajwięcejwody.Poprościeżonęopomoc.Trzebagoschłodzić.
Spróbujciezawijaniawmokreprześcieradła.Niewydajemisię,żebytensłódcośpomagał,tylko
śmierdzijakcholera,więcdajmysobieznimspokój.

-Dlaczegojejniepowiedziałeś?-spytałKibbles.-Żemogłapostąpićinaczej?Niestraciliśmyani
jednegopacjentaspośródtych,którzyzjawilisiętuodpowiedniowcześnie.Powinnosiętłumaczyć
ludziomtakierzeczy,żebywiedzieli,żeszkarlatynędasiępokonać.-Byłwyczerpany,alewjegogłosie
brzmiaładuma.

-Musiałabyztymżyć-odparłPierś,odwracającsię,byodejść.-Itakbędzieżyławspomnieniami.Jak
najednąkobietętowystarczy.

-ApocowspominałeśjejoBogu?-pytałdalejKibbles,biegnącwśladzanim.-Nigdyczegośtakiego
niemówiłeś.

-Obserwujludzi,tybaranie-warknąłPierś.-Tłumaczęcitobezprzerwy.Miałakrzyżyknaszyi.

-Pozostałychdwóchpacjentówjestwniezłymstanie.Powinieneśteżsięprzespać.

-Właśniewysłałemmarkizanaodpoczynek.

-ObajzPendersemprzespaliśmypopięćgodzin.Wiemy,jakpostępować.Damysobieradę.Idźspać.

-Jesteśnajlepszyznichwszystkich.-Pierśzlustrowałgowzrokiem.-Słuchasz,cosiędociebiemówi.

-Więcmizaufajiidźspać.

-TylkozajrzędoNeythena.Zachorowałktośjeszczezesłużby?

-Nikt,odczasutychdwóchpokojówekparędnitemu.Wydajemisię,żemycierąkskutkuje.

Neythenspał,więcPierśnawetniewszedłdopokoju.Oddrzwibyłowidać,żechorobamałagodny
przebieg.Twarziramionaprzybrałyrównomierną,czerwonąbarwę,cooznaczałowmiaręszybką
rekonwalescencję.

Potemposzedłdosiebie,chwiejącsięzezmęczenia.Opierałsięmocnonalasce,jakbybyłatrzeciąnogą.

Jegokamerdynerzajrzałdopokojuwczasiejegonieobecności,boprześcieliłłóżkoiprzyniósłzimny
posiłek.Pierśresztkąsiłzzułbutyipadłwchłodnąpościel.

Natychmiastprzyśniłmusiętensen-jakconocodchwilijejwyjazdu.

RoześmianaLinnetściągnęłakoszulkę,takjakostatniegodnia,gdybylirazem.Stałanaskalenad
basenem.Oczyjejbłyszczały,asłońceopromieniałojejpięknąsylwetkęjakanielskąpostać.

Zamachałdoniejręką.Schodziłścieżką,zachwilęmiałściągnąćubranieiprzyłączyćsiędoniej...

Inaglespostrzegłbłyskzębówpodwodą.Niebezpieczeństwo.

Jakieśstworzenieczaiłosięnaniąwbasenie,głodneimordercze.

Krzyknął,alegoniesłyszała.Ruszyłbiegiemwjejstronę,aleniemógłbiec.Nogęprzeszyłból,alenie
poddawałsię,wymachiwałlaską,odpychałsięodziemi,rozpaczliwiewalczył,bydoniejdotrzećna
czas.

Linnetpomachałamuręką,apotemskoczyładolodowatejwodyztąswojąszalonąradością,bezkrzty
lęku,takjakpierwszegodnia,kiedynawetnieumiałaunosićsięnapowierzchni.

Obudziłsięroztrzęsiony.Sercewaliłomujakmłotem,natwarzyperliłsiępot.Przezdobrychpięćminut
niepotrafił

zebraćmyśli,poprostuleżał,wpatrującsięwsufit,tłumaczącsobie,żeprzecieżLinnetjestwdrodzedo
Londynu,całkowiciebezpieczna.Służbaojcajestlojalnaigodnazaufania.Samsięprzecieżprzekonał,
żeksiążędoskonalepotrafidobieraćpracowników.BezwahaniapowierzyłbyPrufrockowiwłasneżycie.

Tensenjestprawdopodobniewynikiemepidemii.Wyobraźniaszalejezpowoduwarunkówpanujących
wzamku.Z

powoduszkarlatyny.Zpowodujegogłupoty.

Ajednak,nawetgdysięuspokoił,cośgopopychałododziałania.Coś,czegoniepotrafiłsobieskojarzyć,
cośzwiązanegozLinnet.Napewnoniktmuoniejniewspominał.Odjejwyjazduwszyscyoniej
zapomnieli,jakbynigdynieistniała.

NawetSébastienwygnałjązeswoichmyśli.

Tylkoononiejmyślał,copięćminutalboiczęściej.Pochylałsięnadpacjentemizamiastzłuszczonej
skórywidział

jejdelikatnądłoń.KiedyśsiostraMatyldazawołałagopoimieniu,aonodwróciłsięjakfryga,bo
myślał,żetoLinnet.

To,żepomyliłichgłosy,byłoniezbitąoznakązbliżającegosięobłędu.

Cotobyło?Copowiniensobieprzypomnieć?Miałtowzasięguręki,awciążmuumykało.Cośotańcu...
cozabzdura.Przecieżnigdywżyciunietańczył.

Wkońcuodwróciłsięiznowuzasnął.

29

Leżenienaplecachsprawiałobólniedowytrzymania,więcLinnetułożyłasięnaboku,aleniewielejej
topomogło.

Przewróciłasięnaplecyizaplątaławkoce.Przykrylijąkocami.Mnóstwemkoców.

-Wody-szepnęła,słyszącczyjśgłos.

Podniosławzroknapotężniezbudowanąpostaćmajaczącąwysokoponadnią.Tenktośpochyliłsięiujął
przegubjejdłoni.

Patrzyłanawłasnąrękęzfascynacjąiprzerażeniem.Skóra...to,cosięzniąstało,byłookropne.
Obrzydliwe.

-Naturalnie,mogliśmyjąodwieźćzpowrotemdozamku-dobiegłjągłosskądś...zokolicyjejstóp.-
Aleprawdęmówiąc,panSordidouznał,żeszkodapieniędzy.Niewiemyprzecież,ktotojest.Zajmuję
sięniąnawłasnykoszt,doktorze.Namójwłasnykoszt.

-Zamek-zachrypiała.Alechybajejniesłyszeli.Gardłobolałojąniemiłosiernie,ajęzykjakbynie
mieściłsięwustach.

-Wody-spróbowałaznowu.

Mężczyzna,którytrzymałprzegubjejdłoni,puściłgoiwyprostowałsię.

-Nieprzeżyłabypodróży,paniSordido-powiedział.-Obawiamsię,żetonajgorszaodmianachoroby.
Oczymaotwarte,alewyraźnieniejestprzyzdrowychzmysłach,composmentis.Pewniepatrzyjużna
drugąstronę.

-Alechybamamniejszągorączkę.

-Przekonałemsię,żetagorączkaprzychodziiodchodzi.Możekiedyjużbędziepowszystkim,napiszęo
tymtraktat.

Całkiempoważnieotymmyślę.

-Koniecznie,doktorze.Napewnobardzobypomógłludziom.

-Tobędzietraktatochorobachgorączkowych-zapowiedziałdoktor.-Awpodtytulemożecośtakiego:
Gorączkinawracające,przerywaneiciągłe,orazupławy.Napiszę,żeodnieśliśmyumiarkowanysukces,
stosującpijawkiwzatrutychmiejscach,aponadtorabarbarjakośrodekprzeczyszczający.

PaniSordidowestchnęłazaprobatą.

-Czysąjakieświadomościodksięcia?-spytałlekarz.-Botobyłksiążęcypojazd,prawda?

-Takbywskazywałyherbynadrzwiczkach.PosłaliśmyczłowiekadoLondynu,pewniewrócizajakiś
czas.Szkodategostangreta.

-Pochowaliściego,prawda?

-Niewróciłdoprzytomnościpotejpierwszejnocy.Rzucałsięwgorączce,majacząc,żejestw
Londynie.

Pochowaliśmygoodrazu.PanSordidoniewidziałsensu,byztymzwlekać.

-Takobietatonapewnoniedama-stwierdziłdoktorznamysłem.-Podróżowałabezsłużącejibez
bagażu.

Popatrzcietylkonatękoszulkę.Tonapewnojakaśsłużącaalbopokojowa.Dobrazpanikobieta,pani
Sordido.

Zajęłaśsięnią,choćwiększośćoberżystekwyrzuciłabyjąnabruk.

-Nikomutunieprzeszkadza.Tostary,niepotrzebnykurnik-odparłaskromniepaniSordido.-Służąca
dajejejwodęranoiwieczorem,zgodniezpanazaleceniem,doktorze.

-Smródkurczakównapewnojejnieprzeszkadza-stwierdziłmężczyzna.-Chorzysamicuchną.

-Straszniespuchła,prawda?-spytałapaniSordido.-Cojejwypływazucha,doktorze?

TwarzlekarzazamajaczyłanadLinnet.

-Skażonypłyn-powiedział,prostującsięszybko.-Tunicsięniedazrobić,paniSordido.Wypełniła
paniswójchrześcijańskiobowiązekwobectychbiednychpodróżnych.

-Wyjdźmynaświeżepowietrze,doktorze.-EchokrokówpaniSordidostąpającejpodrewnianej
podłodzeoddaliłosięwstronędrzwi.Podniósłsiękurz,apochwilizacząłopadaćprzedoczamiLinnet
jakpyłekzeskrzydełwróżki.

Lekarzwyprostowałsięirównieżruszyłdowyjścia.

-Książęnapewnonagrodzipaniązatroskę.

-Tak,alepanSordidowcaleniejestzadowolony,żejątutrzymamaniżechodzimyrazemdotego
kurnika.Alepowiedziałammu,żemusipanjąjeszczerazobejrzeć,boniechcęmiećjejśmiercina
sumieniu.

-Bardzodobrzepanipostąpiła,bezwątpienia.Aletucuchnie,prawda?

-Nie!-Linnetudałosięprawieusiąść.-Błagam,nie!Widziałajakprzezmgłę,żepaniSordido
zatrzymałasięwprogu.

-Cosięzniąterazdzieje,doktorze?

-Pewnieagonia-odpowiedział,spoglądającprzezramię.-Chodźmystąd.Próbowaliśmywszystkiego,
cowludzkiejmocy;

niestety,onazachwilęoddaduchaBogu.Szczerzemówiąc,powinnapanipowiadomićpastora.

-Och,niebędęwzywaćpastoradlatakiej...-Głosucichł.

Drżącnacałymciele,Linnetdotknęłatwarzydłonią,któraledwiezamajaczyłajejprzedoczyma.Odjak
dawnatuleży?Wydałojejsię,żeoddługichtygodni...alboodmiesięcy.

Powoli,bardzopowoliprzesunęładłońwstronęszklankistojącejoboksiennikaiprzyłożyłajądowarg.
Płynspłynął

jejdowarg,chłodnyicudowny.Alewchwilępóźniejuświadomiłasobie,żezapomniałaprzełknąćima
terazmokrąszyję.Spróbowałajeszczeraziwodawpadłajejdonosa.Napoliczkuzalśniłałza.

Czuła,żezachwilępowrócigorączka.Woda,pomyślała.Tymrazemudałojejsięprzełknąć.Alekiedy
odstawiałaszklankę,przewróciłająnabokiresztapłynuwylałasięnapodłogę.

Niemawody.Niemawody.Słowadzwoniłyjejwgłowiewrytmuderzeńserca.

Straszliwyżarpowracał,wciągającjąwgorączkowywir,wktórymnicjużniebyłosłychaćaniwidać.
Alewoda...

Powierzchniabasenumieniłasiębłękitem,chłodnaizapraszająca.ObokstałPierś,ajegoszczupła,
sardoniczna,ukochanatwarzuśmiechałasiędoniej.

Zanimogarnęłajągorączka,posłałamumyślpełnąmiłości,wspominając,jakdzielnieszedłprzezżycie
pomimocierpienia.Jegouśmiech.Błyskinteligencjiwoczach.

Onsięnigdysięniepoddaje,pomyślała.Czarnepunkcikizatańczyłyjejprzedoczamiiprzesłoniływidok
poszarzałychzestarościdesekprymitywnegoposłania.

PotemnapłynęłafalagorączkiiLinnetzamknęłaoczy.

30

Następnegodnia

Późnymrankiemstałosięjasne,żeepidemiawygasa.Dozamkudotarłotylkotrzechnowychpacjentów,
wszyscywłagodnymstadiumchoroby.

PorazpierwszyodwybuchuszkarlatynySébastieniPierśzrobilisobieprawdziwąprzerwęnadrugie
śniadanieiusiedliwmałymsalonie,gdziePrufrockpodałpieczonekurczętaiwino.

-Wracakultura-westchnąłPierś.-Zaniosłeśposiłekmoimrodzicom,Prufrock?

-Takjest,milordzie-odparłmajordomus.-JegoWysokośćodebrałnaczynia,naturalnie,gdyoddaliłem
sięnabezpiecznąodległość.-Odchrząknąłidodał:-Wyglądałnazadowolonego.

-Madrańszczęście-odparłPierś.-Przebaczyłamu.-Ontakżewybaczyłojcu.Takiejestżycie.
Przyszedłczas,żebyzapomniećogniewienaojcaiiśćdalej,wprawdziekulejąc,alezawsze.

-Żylidługoiszczęśliwie-skomentowałSébastien,pociągającłykwina.-Chryste,jakdobrzeznowubyć
czystym.

Myślałem,żeniewyjdęztejwanny.

PrufrockpodałPiersowipółmisekmłodych,miękkichszparagów.

-DoktorBittswstałdziśzłóżka.Wciążjestsłaby,alejegosłużącypowtarzał,żejużdopytujesięo
pacjentów.

-Bitts-zadumałsięPierś.-Nienajgorszyzniegolekarz,szczególniedlawysokourodzonych.Lepszyod
Pendersa.

Tendureńprzyszedłdomniewczorajzróżanymnaparemdoprzemywaniajęzykówpacjentów.Myślę,że
toimniezaszkodzi,aleraczejteżniepomoże.

-Moimzdaniem,najlepsilekarzepochodzązeszlachty-stwierdziłSébastien.-Chociażbymydwaj.-
Uśmiechnął

się.Wjegozmęczonychoczachlśniłtriumf.-Odwaliliśmykawałświetnejrobotyztąszkarlatyną,Pierś.
Aprzytejchorobieprzecieżniczego

sięludziomnieamputuje,więctonienaszaspecjalność.Wkażdymrazieniemoja.

-Myjesteśmyanomalią.-Pierśzakręciłwinemwkieliszku,starającsięniemyślećoLinnet.Bez
powodzeniazresztą,bozapominałoniejnamomenttylkopodczasdiagnozowaniapacjentów.-
Większośćdżentelmenów,takichjaknaprzykładBitts,najlepiejsięczujewsalibalowej...

Przerwał.

Bitts...tańczącyzLinnet,śmiejącysiędoniej.Pochylającysięnadnią.Oddychającywjejstronę.Co
wieczór,prawiecowieczór.Pierśwstałtakgwałtownie,żeprzewróciłkrzesło.

-Linnet!

Sébastienotworzyłusta.

-PrzecieżonatańczyłazBittsem.Jestemkompletnymidiotą.TańczyłazBittsemwieczorem,zanim
zachorował,apotemwyjechała,samawpowozie.

Krewodpłynęłamuzgłowy;zrobiłomusięniedobrze.

-Gdzietacholernalaska!

Prufrockpodskoczyłipodniósłjązpodłogi.Sébastienrównieżwstał,marszczącczoło.

-ObjawyuBittsapojawiłysięnastępnegodnia-stwierdziłPierśchrapliwie.-Następnegodnia,Seb!
Onamożeterazbyćgdziekolwiek.Chora.Możenawet...

OdwróciłsięiodepchnąłPrufrockazdrogitakmocno,żetamtenzatoczyłsięnakredens.

-Jadęjejszukać!

-Poczekaj!-krzyknąłSébastien.-Trzebasięzastanowić.

-Niemanadczym-odparłPierś;panikapłynęławjegożyłachjakkulkirtęci.-Jadęzanią.Dajmi
surdut,durniu-

warknąłnalokaja.-Prufrock,powóz.Najszybszy,jakimamy.Dwukółkę.

-Niewieszprzecież,gdzieonajest-protestowałSébastien.-AniktórędypojechaładoLondynu.Nie
pojedzieszprzecieżdwu-kółkądosamegomiasta.

-Spytamojcaodrogę.Ajeśliumrzedlatego,żepozwoliłjejjechaćsamej,togozabiję.

-Pierś!

NiezwracającuwaginakrzykiSébastiena,zbiegłwdółścieżką,uważniestawiająclaskę,żebysięnie
przewrócić.

Książęwyszedłzdomkuizbladłjakściana,kiedyusłyszał,cosięstało.

-PojechalidrogądoSwansea-wyjaśnił.-PoleciłemsłużbieczekaćnaniąwLlanddowll.

-WLlanddowllczyLlanddowrr?-dopytywałsięPierś.Książęzbladłjeszczebardziej.

-Wydajemisię,żepowiedziałemLlanddowll,aleniejestempewny.

-Llanddowrrwydajesiębardziejsensowne,bojestprzydrodzenapółnoc,doCarmarthen.-Pierś
zawróciłnapięcieiruszyłpodgórędozamku.Znowuprzeżywałswójsennykoszmar.Szedłwolno,za

wolno,przeztęcholernąnogę.

Niezdąży,byjąuratować.

Powózjużczekałprzedzamkiem,zaprzężonywczwórkęwypoczętychkoni.

-Miałabyćdwukółka-warknąłPierśdoPrufrocka,któryczekałprzydrzwiach.

Sébastienzbiegłposchodach.

-Przecieżniewiesz,gdzieonajest.JeślizłapałatęszkarlatynęodBittsa-aprzecieżwcaleniejestto
powiedziane-

więcjeślisięzaraziła,towczesneobjawywystąpiłypodkoniecpierwszegodniapodróży.Albonawet
drugiego.Nieznajdzieszjejwpobliżuzamku,Pierś.

-Dlaczego?-warknął.

-Boniejestchora.Gdybybyła,tosłużbanatychmiastprzywiozłabyjązpowrotem.Gdybybyłazbyt
chora,żebyjąprzewieźć,przysłalibykonnegoposłańca.Minęłojużsześćdni.Nawetjeślizachorowała
drugiegodniapodróży,jużbyśmyotymwiedzieli.Służbasięniepochorowała.Nietańczyliprzecieżz
Bittsem.

Pierśzatrzymałsięznogąnastopniupowozu.

-Wyjechałasiedemdnitemu,aniesześć.Mogliodjechaćdaleko,zanimwystąpiłyobjawy.Niektórzy
pacjenci...

Aha,rozumiem.

Niepodstawiliściedwukółki,bobyćmożebędęmusiałdotrzećażdoLondynu.Rozumiem.

Sébastienpołożyłmudłońnaramieniu.

-Napewnoniezachorowała,Pierś.DojechalibezpieczniedoLondynu,iLinnetczekatamnaciebie,cała
izdrowa.

-Tegoniewiesznapewno-Pierśwskoczyłdopowozu.

-Nigdyniebędzieszwiedział,czyżyje,czyumarła,jeśliniebędziestaleprzytobie-stwierdził
Sébastienlogicznie,doprowadzającPiersadoszałutymisłowami.

Pierśrzuciłsięnasiedzenie,akuzynpodałmuprzezdrzwijegolekarskątorbę.

-Weźjązesobą,nawszelkiwypadek.Sątamwszystkiemaści,którychużywalinasipielęgniarze,choć
niemampojęcia,czycośpomagają.Trochęsłodudozrobieniapianyibuteleczkazróżanąwodą
Pendersa.Chceszeskortę?

-Niechzostanąwdomu-odparłPierś.-Neythenjeszczeleży.WystarczymiBuller.-Położyłtorbęna

siedzeniuobok.

-Jestempewny,żeLinnetmasiędoskonale,alejedźponią-uśmiechnąłsięSébastien.-Damysobieradę
bezciebie.

-Niepotojadę,baranie.Przecieżonamożebyćchora-warknąłPierś.

-Jedzieszponią,więcoszczędźsobietychprotestów-stwierdziłkuzyn.-Wiedziałem,żetaksięskończy.
Niedogoniszjej,mazbytdużąprzewagę.BędzieszmusiałsięprzedniąpłaszczyćwLondynie.

-Niezamierzam...-zacząłPierś.

Sébastienwymierzyłmuprzyjaznegokuksańca,takjakwtedy,gdybylimałymichłopcami.

-Jateżjąlubię.Wszyscychcemyjąmiećwrodzinie.Apozatym...onanależydociebie.Tosiępoprostu
czuje.Jesttwoja.

-Jestmoja-powtórzyłPierś,smakująctesłowa.Pasowałyjakulał,czułjewsercu.-Jestmoja-
potwierdził.

-Więcsprowadźjądodomu-uśmiechnąłsięSébastien.Pierśpostukałwsufitpowozu.

-Odsuńsię,Seb.Muszę...-Drzwizamknęłysię,zanimdokończyłzdanie.

-Muszęodnaleźćżonę-powiedziałnagłos,choćpowózbyłpusty.-MuszęodnaleźćLinnet,przywieźć
jądodomuipoślubić.

31

MalutkawioskaLlanddowrrdrzemała,skąpanawpopołudniowymsłońcu.Pierśstanąłwdrzwiach
gospody,usadowionejprzygłównymtrakcie,izacząłwymachiwaćlaskąjakwariat.Nigdzieniebyłoani
śladuchorychpodróżnych...właściwieżadnychśladówszkarlatyny.Niktniewywiesiłostrzegawczych
szkarłatnychszmatzokien,wszędziepanowałspokój.

-Tak,słyszeliśmyozarazie-powiedziałoberżysta,spoglądającnaniegozlękiemnasamąmyślo
chorobie.-

Przejeżdżałtutłumludzi,całasłużbaksięcia.Zatrzymalisięnaposiłek,apotempognaliprzedsiebie,
byledalej.

-SłużącyksięciaWindebank-potwierdziłPierś.-Zatrzymalisiętutaj?

-Prawiedowieczora.

-Czydołączyładonichmłodadamawpojeździezherbamiksięcia?

Oberżystanamomentprzymknąłoczy.

-Trudnopowiedzieć.Byłytrzypowozy,amyrazemzżonąprzygotowaliśmyjedzeniedlawszystkich
podróżnych.

Byłoichczternaścioro.Wszyscyweszlirazemdogłównejsali.

-Wszyscyrazem-powtórzyłPierś.-Amłodadama?Miaładonichdołączyćpóźnympopołudniem.

-Nicotymniewiem,możeniechciałanicdojedzenia.PierśpomyślałoLinnet,ojejzrozpaczonej
twarzynachwilęprzedrozstaniem.

-Najprawdopodobniejniemiałaapetytu.

-Zapytamchłopakaodkoni-powiedziałoberżysta,wychodzączzalady.-Onbędzienajlepiejwiedział,
czyzajechał

tuczwartypowóz.Ztego,cowiem,wszyscybardzosiędenerwowaliipowtarzali,żeksiążępoleciłim
ruszaćwdrogę,jeślionniedołączydonichprzedwieczorem.

-Przecieżchybaczekalinaniegodoskutku.-Pierśzcałejsiłystarałsięzapanowaćnadgłosem.

Nienajlepiejmusiętoudało,booberżystanerwowoobejrzałsięzaniego,zanimwyszedłzadrzwii
zawołał:

-Daw!Daw,gdziejesteś,dociężkiejcholery?

DawwłaśniezajmowałsiękońmiPiersa,wycierałjeiplotkowałprzytymzBullerem.Podskoczył,

słyszącwrzaskioberżysty.

-Czyjakaśmłodadamazajechaławpowozieidołączyładotychtrzech,wktórychpodróżowalisłużący
księcia?-

spytałjegopryncypał.

Dawpokręciłgłową.

-Czekalituażdoósmej.Choćtozapóźnagodzina,byruszaćdrogąnapółnoc,wszyscysiedzielijakna
szpilkach,takbalisiętejchoroby.Pewniejechaliprzezcałąnoc.

-Toznaczy,żedonichniedołączyła-powiedziałPierś,czując,żetracinadzieję.Powinnaprzecież
dojechaćdocałejgrupynadługoprzedumówionągodziną.

-Mówili,żeczekająnaksięcia-wtrąciłDaw.-Aleniktnieprzyjechał,więcruszyliwdrogę.

Pewniepojechaładoniewłaściwejwioski.PierśrzuciłoberżyściegwineęizwróciłsiędoBullera:

-Musimyzawrócić.JedźmydoLlanddowll.

-Llanddowll-powtórzyłDaw.-Wioskaniewiększaodwychodka.

-Terazjestjeszczemniejsza,bodużoludziumarłowniejnaszkarlatynę-odparłPierś.

Jegorozmówcaodsunąłsięodpowozuiruszyli.Pierśpostukiwałpalcamiposzybie.Awięcniedotarła
doLlanddowrr.Toznaczy,że...cotomogłooznaczać?NapewnozawieźlijądoLlanddowll.

Aledlaczegoniewróciładozamku,skoronieznalazłatamsłużbyksięcia?Przecieżnieruszyłado
Londynucałkiemsama.

Niemożliwe.Bezrzeczy,bezpokojówki.Wszystkobyłowkufrach,którezabrałasłużba.PrzecieżLinnet
nawetniemogłasamodzielnierozpiąćguzikówswejsukni.

To,cojejpowiedział,niebyłoprzecieżażtakstraszne,żebyuciekłaodniegowjednejzmianieodzieży.

Zaoknemprzesuwałsięlas,milazamilą.LlanddowllbyłopoprzeciwnejstroniezamkuniżLlanddowrr.
Wkońcuzobaczyłwieżyczkiswegodomu.Koniezwolniłyistanęły.

-Niezatrzymujsię,dodiabła!-krzyknąłPierś,otwierającdrzwi.

-Koniesięzmachały-odpowiedziałprzepraszającostangret.-Jeśliichniezmienimy,będęsięmusiał
wlecnogazanogą,więcszybciejbędzie,jeślijezmienimy.

OdpowiedźPiersabyłanieparlamentarna,aleniewieledała.Zmęczonekonieposzływstronędomu.
Słońcepowolizachodziło.Czas,cennyczasprzeciekałmuprzezpalce,aonwciążbiegłścieżkąwstronę
oceanu.Pewniesięspóźni.

NadrodzepojawiłsięPrufrock.

-Milordzie?

-NiedotarładoLlanddowrr-wyjaśniłPierś.-JedziemyjejszukaćdoLlanddowll.

-Psiakrew-zakląłprzejętyPrufrock.Pierśprzełknąłślinę.

-MożepojechaładoLondynunawłasnąrękę,kiedyniezastałasłużbywzajeździe.

Prufrockskinąłgłową.

-Pewnietakbyło.PannaThrynnepewnieniechciała...-Umilkł.

-Niechciałatuwracać-dokończyłPierś.Sercetłukłosięwpiersijakuwięzionyptak.

-Napewnopojechałasama-mruknąłPrufrock,choćwidaćbyło,żesamwtoniewierzy.

-Sąnowipacjenci?

-Nie-odparłPrufrock.-Ajedenztych,którzybylinaostatnichnogach,BarrisConnah,chybasię
wyliże.

Przyszływkońcuświeżekonie,więcPierśwsiadłdopowozu.Potknąłsięiomałonieupadł.Ruszyliw
drogę.

JeśliLlanddowrrbyłomałąwioską,toLlanddowllstanowiłopoprostuprzysiółekledwiezauważalny
pośródlasu.

Przygarbionazestarościgospoda,kilkadomów.Niebyłomłyna,więcmłynarznapewnotuzaglądał.
Pięćdziesiątdusz,niewięcej.

Kiedyzajechalidogospody,byłojużprawieciemno.Oberżystastanąłwdrzwiach,gdytylkopowózsię
zatrzymał.

Miałcienkinos,zapadniętepoliczki,brudnąbrodęitłustąchustkęzawiązanąwokółszyi.Zacierałręce.
Widaćbyło,żemasięnabaczności,azarazemcieszyzprzyjazdupodróżnych.

-Dobrywieczór,sir-zawołałnawidokPiersa.-WitamyPodSpłukanymGraczem.JestemSordido,
tutejszyoberżysta,alemuszęostrzecmilorda,żemamytuwewsitakidrobnykłopot...

-Szkarlatynę-przerwałmuPierś.-JestemhrabiaMarchant.Przyjęliśmyczterechpacjentówztejwsi.

-Robiliśmy,cownaszejmocy-odpowiedziałoberżysta,wyczuwająckrytykę.-Izolowaliśmyich,gdy
tylko...

-CzybyłatumłodadamawpojeździezherbemksięciaWindebank?

PierśzobaczyłtowoczachSordida,zanimmężczyznazdążyłsięodezwać.Uciekłspojrzeniemwboki
zaczął

przestępowaćznoginanogę.Pierśwjednejchwilizłapałgozalepkąodbruduszmatęnaszyi.

-Gdziejest?Umarła?

-Niezrobiliśmyniczłego!-zaskrzeczałmężczyzna,czerwieniejącnatwarzyjakburak.-Zajęliśmysię
niąbardzotroskliwie.Naprawdę.Stangretemteż,zanimumarł.

Awięconażyje.Pierśpuściłszmatęiodsunąłsięokrok.

-Gdziejest?

Sordidoznowuuciekłspojrzeniemwbok.

-Odizolowaliśmyją,takjakkazałpastor.Jeślipanpoczekanasali,milordzie,żonazajrzydotejpannyi
sprawdzi,czyjestgotowadowizyty.

-Panny?

Oberżystacofnąłsięokrok.

-Myśleliśmy...doktormówił...znaczymymyśleliśmy...żetopannasłużącaksięcia.

-Pannasłużąca?Myśleliście,żeprzyszłahrabinatopokojówka?Buraczkowezabarwienietwarzy
mężczyznyzmieniłosięna

bladożółte.

-Niesposóbbyłoodgadnąć,żetodama,milordzie.Niemiałapokojówkianikufrów.

-Przecieżstangretbywampowiedziałprzedśmiercią.-Pierśzkoleipostąpiłokrok.

OczySordidaprzeskoczyłynajegolaskę,apotemzpowrotemnatwarz.

-Nicniedałradypowiedzieć.Byłchory,śmiertelniechory.Cośtammajaczył,alezupełniebezsensu.
Zarazpotemumarł.

Pierśnamomentzamknąłoczy.Coonwyprawia?Handryczysięzoberżystą,kiedyLinnet...

-Zabierzciemniedoniej.

Toniebyłaprośba,tylkorozkaz.

Mężczyznaobejrzałsięrozpaczliwieizawołał:

-Moll!

Żonabyłaniecoczyściejszaodniego;miałamałe,bliskoosadzoneoczkajakułasicy.Panikaścisnęła
gardłoPiersa.

Stangretdotejporyobserwowałwszystkozkozła;terazzsiadł,przywiązałwodzeistanąłuboku

hrabiego.

-Jegolordowskamośćszukatejkobiety,znaczytejdamy-poprawiłsięSordido-którazachorowała.
Zajęliśmysięniąnanaszkoszt.Niemiałaprzysobieżadnychpieniędzy-powiedział,wysuwając
podbródek.

Pierśzmarszczyłbrwi.Możliwe,żeniezabrałazesobątorebkialbozostawiłająwsalonie,wychodząc
przezokno.

Stangretna

pewnomiałprzysobiepieniądzeodksięcianawydatkipodróżne,alejeślizachorowałizmarłodrazupo
przyjeździe,jaktwierdziłtenczłowiek...

Zonaoberżystydygnęła.

-Przykromipowiedzieć,aletapanijestbardzochora.Doktorbyłuniejwczorajipowiedział,że
zrobiliśmydlaniejwszystko,cowludzkiejmocy.

Pierśzacisnąłszczękitakmocno,żeledwiemógłwycedzićsłowa:

-Zaprowadźciemniedoniej.

-Jakjużmówiłem,proszępoczekaćchwilęnasali,amojażona,paniSordido,upewnisię,czymłoda
damamożeprzyjmowaćgości.

-Zaprowadźciemniedoniej.PaniSordidoznowudygnęła.

-Zapozwoleniem,milordzie,aleniemogłabymtegozrobićzczystymsumieniem.Tamłodadamajestw
delikatnym,wrażliwymwiekuiniejestmężatką.Pójdęnajpierwupewnićsię,czy...

GłosPiersaodbiłsięechemodściancichegodziedzińcajakstrzałzbata.

-Zaprowadźciemniedoniej,itojuż!

Ruszyłkudrzwiomgospody,uderzająclaskąwbruk,alezatrzymałgogłosstangreta:

-Milordzie!

Żonaoberżystywłaśnieznikałazarogiembudynku,ajejmążstałibezradniepatrzyłwśladzanią.

Pierśruszyłwtamtąstronę.Tooczywiste,żeniepołożylijejwgospodzie.Samprzecieżzalecał
kwarantannędlachorych.Skręcilizaróg.PaniSordidoprawiebiegła.Pierśobejrzałsięprzezramię.

JegostangretBullerwjednejchwilidopędziłkobietęichwyciłjązałokieć.

-Pójdziemyrazem,dobrze?-powiedział.Bullerbyłpotężniezbudowanymmężczyzną.Mówiłcicho,ale
widaćbyło,żepaniSordidosięgoboi.

-Tonieprzyzwoite!-pisnęła.-Ladyniejestprzyzwoicieodziana!

Pierśskupiłsięnawybieraniuwciemnościachdrogipokamieniach.Czulobecnośćoberżysty,który
dreptałzanimi.

Odpobliskiegolasukładłsięcorazgęstszycień.Strachogarnąłjegoumysł,pulsowałwgłowieiw
sercu.

Szlidwie-trzyminuty,ajemuwydawałosię,żeminęłagodzina.PaniSordidowzbraniałasięprzezcały
czas,aleBullertrzymałjąmocno.

-Tutaj-powiedziaławkońcu,araczejrzuciłaimtesłowawtwarz.

Bullerodezwałsiępierwszy:

-Toprzecieżkurnik.Pierśtylkopatrzył.

-Todobrykurnik-odpowiedziałagospodyni.-Jestwysoki,nietrzebasięschylać.Odpółrokunie
trzymamytukur.

Położyliśmyjątutaj,amojasłużącazaglądadoniejcoranoicowieczór,tylkodziękimojemu
chrześcijańskiemumiłosierdziu,naprawdę.Doktorbyłuniejdwarazy,choćniemiałktozaniązapłacić.

Pierśdosłownieskamieniał.Wkurnikuniebyłookien,adrzwiwisiałynajednymskórzanymzawiasie.

Nieheblowanedeski,zktórychgozbudowano,powolizaczynałyodpadaćiścianyświeciłydziurami.

-Cotakcuchnie?-spytałBullergłosemniższymocałąoktawę.Chybamocniejzacisnąłpalcena
ramieniupaniSordido,bopisnęłazurazą.

-Tokury-odpowiedziała.-Śmierdząprzecież,ajaniemiałamczasuponichposprzątać.

Pierśotrząsnąłsięzbezwładuipospiesznieprzeciąłniewielkąpolankęprzedkurnikiem.Jakaśczęść
jegoumysłukrzyczałazpanicznegostrachu,adrugaponurośledziłaprzebiegwydarzeń,takisamjakw
tymkoszmarnymśnie.

DotarłdoLinnet.Alezapóźno...

SłyszałzasobąprotestypaniSordidoiburkliweodpowiedziBullera.Szarpnąłzaklamkę.Zawiaspuścił
idrzwizhukiemupadłynaziemię.

Zpoczątkunicniewidziałwciemności,tymbardziej,żeoczynatychmiastzaszłymułzamiwtym
smrodzie.

Uważniewymacywałdrogęlaskąiprzesuwałsiękrokzakrokiem,czekając,ażoczymusię
przyzwyczają.

-Linnet-powiedziałcicho.Cicho,bojegoserceznałoprawdę.Umarła,zjegowiny.

Cisza.Zrobiłkolejnykrokiwreszciezacząłcoświdzieć.Nigdzieniebyłołóżka.Spojrzałwdół.Jeszcze
krok,abynaniąnastąpił.

Kobietaujegostópwniczymnieprzypominałaroześmianej,pięknejLinnet.Naszczęścienaturalekarza
wzięłagóręnadrozpaczą.Odrzuciłlaskę,ukląkłobokchorejiująłprzegubjejdłoni.

Przezchwilębałsię,żenieczujetętna,alewkońcujezłapał:nitkowateisłabe,alejednakbyło.

-Linnet-powtórzył,dotykającjejpoliczka.Niewidziałłuszczącejsięskóryaniskołtunionychwłosów,
tylkokształtjejukochanejtwarzyiskulonąnabokusylwetkę-jakzwykle,kiedyspała.Kochałją.Kochał
jątakbardzo,żesercemupękało.

Nieodpowiedziała.Chmurapyłuzkurzegonawozuuniosłasiędokolan,gdyzmieniłpozycję.Naturalnie,
byławgorączce.Otępiały,notowałwpamięciobjawy,jakiezdołałdostrzecwpółmroku,iniebyłw
staniewyciągnąćoczywistegowniosku.

Zamiasttegosięgnąłpolaskę,wstałipochyliłsię,bywyjśćnazewnątrz.

-Tonienaszawina-zaskowytałanajegowidokpaniSordido.Bullerwciążtrzymałjąmocno.

-Rozumiem,żeniemaciewtejchwiligościwgospodzie-stwierdziłPierś.

-Nie-wysapała.-Wtejchwiliniemanikogo,ale...

-Przejmujębudynek.Musiciesięzniegowynieść.

-Gdziejestkaretaksięcia?-spyta!nagleBuller.-Niewidzęteżjegokoni.

Namomentzapadłacisza,apotemSordidowyjaśnił:

-Naturalnie,odesłaliśmyjedoksięcia,doLondynu.

BullerznowuchwyciłpaniąSordidozaramię,alewoczachPiersamusiałobyćcośstraszniejszegoniż
groźbaużyciasiły.Kobietajęknęłaipowiedziała:

-Wszopiezagospodą.

-Wcalenie-ryknąłSordido.-Myprzecież...

-Wyprzecieżukradliścietękaretę-przerwałmuPierś.-Ukradliścieteżkonie.Ukradliścieodzieżmojej
żony.

-Niemówiłeś,milordzie,żetotwojażona!-włączyłsięSordido.

-Jestmoja.Ukradliściejejsuknięipieniądze,któremiałaprzysobie.Podejrzewam,żezabiliścieteż
stangretaksięciaWindebank.

-Nieprawda-sapnąłSordido.-Niezrobiliśmytego.

-Umarł,bobyłchory.-PaniSordidopośpieszniewyrzucałasłowa.-Przyjechalipóźnąnocą,onposzedł
spaćnastryszeknadstajnią,anastępnegodniamiałjużwysokągorączkęimajaczył,istraszniekasłał.
Nawetnachwilęniedoszedłdosiebie.

Pierśpopatrzyłnaniąbezsłowa.

-Takbyło!-powtórzyłapiskliwie.-Majaczyłoróżnychrzeczach,aleniktniemiałczasu,żebyprzynim
bezprzerwystaćiwszystkiegowysłuchiwać.Pozatymbyłchory,adotegozachorowałnaszkowalijego
żona.

Mieliśmyręcepełneroboty,musieliśmyściągnąćtulekarzazsąsiedniejwsi.Apotemprzyszedłpastori
kazał,żebyizolowaćchorych.-Umilkła,zmęczonadługąprzemową.

'-Umarł-powtórzyłSordido.-Umarłbardzoszybko.Aonanie.Więcmusieliśmycośzniązrobić.

-Wynośsię,babo,razemztwoimmężem-powiedziałPierś.-Jeśliwciągugodzinynieopuścicietego
miejsca,wsadzęwasdolochówwmoimzamku.Sątylkoniewielegorszeodmiejsca,wktórym
trzymaliściemojążonę.

Otworzyłausta.

-Przecieżmilordnie...toniemożliwe!SzarpnęłasiędzikoiwyrwałasięBullerowi.

-Milordniemożetakpoprostuprzyjśćirobićludziomkrzywdę.Tonaszagospoda!MojaiSordida.
Kupiliśmyjąuczciwie

zapięćdziesiątfuntówinigdziesięstądniewyniesiemySordido!

-Jeśliwyniesieciesięodrazu,niepostawięwasprzedsędziąmagistrackim.

-Niezrobisztego,milordzie!-wrzasnęła.-Sordido,powiedzcoś!Zrobiliśmydlatejkobietywięcej,niż
sięnależało.

Zdobregoserca!

-Wyniemacieserca-odpowiedziałPierś.-Dobrzewamradzę:zbierajcieswojegratyiwynościesię
stąd.Niechcęwaswidziećwpromieniudziesięciumilodmojegozamku.WynościesięwogólezWalii.
Jeśliniezabierzeciesięstądwciągugodziny,każęwasdeportowaćdokolonii.

PaniSordidowyraźnierządziławtymstadle.Oparłapięścinabiodrach.

-Nicztego!-wrzasnęła.-Tonaszagospoda,uczciwiekupiona.Zapłaciliśmyzanią.

WtakichchwilachPierświelebyoddał,żebybyćnormalnym,zdrowymmężczyzną.Mógłbywtedy
wymierzyćsolidnypoliczekzazuchwalstwo.

-Jeśliwyniesieciesięwciągugodziny,niepostawięwasprzedsądem.Jeślidalejtubędziecie,rano
postawięwasprzedsędzią.

-Niedamyrady-zaskomlałSordido.-Jestjużciemno'Jakbędziemyzarabiaćnażycie?Włożyłemwtę
gospodęwszystko,comiałem,każdylichygrosik.

AlePierśskończyłjużznimrozmawiać.

-Buller,zanieśmoją...zanieśLinnetnagórędogospody.Jednagodzina-warknąłwstronępaniSordido.
-Nawypadekgdybyściesięzastanawiali,czymojesłowocośznaczywsądziewiedzcie,żewłaśnie
uratowałemcórkęsędziegoodśmiercinaszkarlatynę.

-Robiłam,comogłam,zczystegochrześcijańskiegomiłosierdzia-jęczałapaniSordido.

Pierśpodniósłrękę.

-Onaumiera.Jateżnakazujęwamodejśćzczystegochrześcijańskiegomiłosierdzia.Bojeśliodejdzie...

PaniSordidocofnęłasię,gniotącwrękachskrajfartucha.

-Sordido!-krzyknęła,ruszającbiegiem.-Pośpieszsię,natychmiast!

-ZanieśLinnetdogospody-zwróciłsięPierśdoBullera.-Pójdęprzodemiposzukamodpowiedniego
łóżka.Potemdajtymdraniomparęgwineinapodróżiodprowadźpowózprostodozamku.Prześpijsię
trochęiwróćturano.Będępotrzebowałpomocy.

Bullerskinąłgłową,ruszyłwstronękurnikaipochyliłsięwdrzwiach.Pierśodwróciłsięipokuśtykał
przezdziedziniecdogospody.

ZgórydochodziłykrzykipaniSordido,biegającejpowszystkichpokojach.

Ruszyłprostodonajlepszejsypialni.

-Tomojapościel-powiedziałapaniSordido,stającwdrzwiach.-Milordmówił,żemożemyzatrzymać
to,conasze.

Wpowietrzubłysnęłagwinea;kobietapochwyciłająsprawnie.

-Akuchnia?-nalegała.-Pewniechcemilordgarnekalbodwa,aspiżarniajestjużwyposażonanazimę.

Wątpiłwto,alerzuciłjeszczekilkamonet.

-Preczstąd.Uciekła.

Przynajmniejpościelbyłaczystaiwmiaręmiękka.Odwinąłnarzutę,odsunąłzasłonyiotworzyłokna,
słyszącpowolnekrokiBulleranaschodach.

Razempołożylijąnałóżku.

-WielkiBoże-szepnąłstangret.-Coonijejzrobili?Nigdywżyciunieczułemtakiegosmrodu.Ajej
twarz...

Pierśrzuciłokiemnaceręchorej.

-Towinaszkarlatyny,niekurnika.Buller,potrzebnamibędziewoda.Dużowody.Najpierwprzynieśmi
wiadro,apotempostawkilkagarnkównakuchni,żebywodasięzagotowała.Kiedydopilnujesz,żebyte
gnidysięstądwyniosły,wróćdozamkuiwezwijpomoc.Przeztenczasbędziemysobiejakośradzićbez
ciebie.

-Napewno?-szepnąłstangret.NieodrywałoczuodLinnet.-Niepoznałbymjej.Wżyciuniewidziałem
czegośtakiego.Byłanajpiękniejsząkobietą...

-Idźjuż-mruknąłPierśiwskazałgłowądrzwi.Poczekał,ażnaschodachrozlegnąsięjegokroki,a
potemściągnąłzniejżałosnąparodięsukienki,brudnąipodartąjakszmata.Oberżyści
najprawdopodobniejukradlijejsuknię,kiedyprzenosilijądokurnika.Rzuciłtkaninęwkąt.

Nieruszałasię,ajejszyjaigłowabyłyzupełniebezwładne,gdyPierśodsunąłbrudnewłosyzjejtwarzy,
układającjenapoduszce.Zacząłwięcdoniejmówić,powoliispokojnie,jakbyrozmawiali.Opowiadał,
corobi,kiedybadałjejuszy,gardło,poczerniałyjęzykiskórę.Znalazłnaszyiśladypopijawkachiw
jegokojącymonologwkradłosięsoczysteprzekleństwo.

NaschodachznowurozległysięciężkiekrokiBullera,więcPierśnachwilępodszedłdodrzwi.

-Przywieźzzamkuczystematerace,conajmniejdwa.Tennapewnozniszczęprzyschładzaniuikąpaniu
Linnet,apozatympodejrzewam,żewkażdymztutejszychłóżekjestrobactwo.

Bullerskinąłgłową.

-Garnkizwodąstojąnakuchni.Oberżyścipojechali.Wykradlisięstądzamoimiplecami.

Zawahałsię.

-Cotakiego?

-Ukradlipowózksięcia.Jestemtegoprawiepewien.Ijegokonie.Niewidziałemichodjazdu,alenie
brzmiałotojakodjeżdżającychłopskiwózek.Wspominalicośodziewcekuchennej,alenigdziejejnie
zastałem.Pewniezobaczyła,cosiętuświęci,iuciekła.

Pierśwzruszyłramionami.

-UkradliteżodzieżLinnet,więcprzywieźjejcośdoubrania.Wróćdozamkuiodpocznijtrochę,Buller.
Będęczekał

naciebiezsamegorana.

Stangretkiwnąłgłową,alenieruszyłsięzmiejsca.Patrzyłnaniegozniepokojem.

-Przeżyje-powiedziałPierśznaciskiem.Tobyłaobietnica,aniediagnozalekarza.

Zamknąłdrzwidosypialni,zrzuciłsurdutirozpocząłnajwiększąwalkęswegożycia.

Walkęojejżycie.

32

Musimycięumyć,kochanie-powiedziałdoLinnet.Nawetniedrgnęła.

-Jesteśwśpiączce,więcnaszczęścieniewiesz,jakajesteśbrudna.-Miałszczerąnadzieję,żetakjest.

-Wykąpięcięteraztak,jaksiostraMatyldakąpałaGavanarazwtygodniu.Gdybyśmiałaochotę
wyrywaćsięalbopiszczećtakjakon,toproszę,nieprzeszkadzajsobie.

Ciszo.

-Dopókiwodasięniezagotuje,niemogęumyćniezagojo-nychblizn,wobawieprzedinfekcją.

Niestety,większaczęśćjejskórybyłaotwartąraną.

Boże,jakonaschudła.Czytomożliwe,żebycośtakiegosięstałozaledwiewtydzień?Zcudownej,
zaokrąglonejsylwetkizostałszkielet,włosysuchejaksłoma,cera...

Odstópdogłówbyłapokrytawarstwąbrudu:ranyipęcherzeoblepiaławarstwakurzychodchodów.
Zacząłodstóp,boprzynajmniejznichnieschodziłaskóra.Starannieumyłkażdypalecpokolei.

-Małomnieobchodzi,skądwziąłsiętenbrud-powiedziałdoniej,myjącpalceporazdrugi.Spostrzegł,
żewodawwiadrzeprawiecałkiemzbrązowiała.-Napiszęonimartykuł,kiedytylkowyzdrowiejesz.
Cudownewłaściwościkurzegonawozu.Niemożebyćgorszyniżsfermentowanyzacier,choćzapachjest
zdecydowaniebardziejprzenikliwy.

Mówiłbezkońca,choćLinnetnawetpalcemniekiwnęławodpowiedzi.Powiedział,żeidziepowodę,a
potemprzywitałjąpopowrocie.

-Bardzoniewygodnawędrówka-tłumaczył.-Musiałemnajpierwprzestawiaćwiadro,apotemsamsię
wspinaćnakażdyschodek.Terazbierzemysiędopoważnejpracy,kochanie.Jesteśoblepionabrudem,a
jamuszęcięumyć,itomydłem,którebędziecięszczypałotam,gdziezeszłaskóra.

Naszczęścieniczegonieczuła,choćbólbyłtakprzenikliwy,żeprzytomnipacjencikrzyczeli
wniebogłosyprzynajlżejszymdotyku.Stalezaglądałjejwoczy,sprawdzając,czydrgająpowieki,co
byłooznakąniewygody.Cochwilęosłuchiwałteżklatkępiersiową;głęboki,przerywanyszmerdawałmu
pewność,żeLinnetjeszczeoddycha.

Wkońcupoprostuzacząłpolewaćjąletniąwodą,bozacząłsięniepokoić,żedotykanieotwartych
pęcherzypowysypcemożespowodowaćinfekcję.Niestety,polewanienieprzyniosłoskutku.Brudlepił
siędociałaimożnagobyłousunąćjedyniewodązmydłem.

Zapadłanoc,więczapaliłjedynąlampę,którabyławpokoju,niezamykającokna.Tylednispędziła
zamkniętawtymkurniku,świeżepowietrzemogłojejjedyniepomóc.

-Jesteśjużtrochęmniejrozpalona-powiedziałdoniej.-Gorączkaopadła,choćniewiem,czytoza
sprawąwody,czypoprostutakprzebiegatachoroba.Przekonaliśmysię,żefalegorączkiprzychodząi

odchodzą.

Powoliprzesuwałsięcorazwyżej,myjącpiersi,ramionaiszyję.

-Jestemjużprzytwarzy,Linnet.Tobędzieokropnatortura.Gavandarłbysięwniebogłosy.

Gęste,cuchnącewłosyzpowrotemotoczyłytwarz,więcodsunąłjedalej.Byłyzlepionepotemikurzym
łajnem.

-Muszęjeobciąć-powiedział.-Odezwijsię,jeślimożesz.Leżałabezruchu.Pierśzdusiłjęk-
podświadomąreakcję,na

którąniepozwalałsobieodczasówswojegowypadku,kiedyto

nauczyłsię,żerozklejaniesięzpowodubólutylkopogarszasprawę.

Ktobypomyślał,żeistniejejeszczegorszyból?Zszedłnadółdokuchniiprzytaszczyłkolejnewiadro
wodyinóż.

-Muszęsięichpozbyć-wyjaśnił.-Aleodrosną.Bojęsię,żezagnieździłosięwnichjakieśrobactwo.

Niełatwobyłoobcinaćwłosytępymnożem.Skróciłjenajbardziejjakpotrafił,apotemdokładnie
wyszorowałresztkijejbujnychkędziorówwodązmydłem,najdelikatniejjakpotrafił.Kiedyskończył,
wodaściekałazłóżka,ajejstrumykirozbiegałysiępopodłodzewewszystkiestrony.

-Cholera,togorszeniżmojezabiegi.ChybabędziemymusielipodwoićpensjęsiostrzeMatyldzie.

Odwróciłjąostrożnie,podtrzymującszyję,jakbybyłanoworodkiem.Plecybyłyczyściejsze,alepokryte
ostrzejsząwysypką;pęcherzepękałypodjegodotykiem.

-Nicniemogęzrobićztymbólem-powiedziałchrapliwie.-Cholerajasna,Linnet,muszęiśćpo
następnewiadrowody.Zarazwracam.

Kiedyznalazłsięzpowrotemwdrzwiach,leżałanieruchomojakmartwa.Sercesięwnimścisnęło.
Doskoczyłdołóżka,chwyciłprzegubdłoni...pulswciążbił.

Gdyskończyłjąmyć,strumykiwodynapodłodzezmieniłysię

wpienistąkałużę.

-Przeciekaprzezsufitizalewapokójpodnami-powiedziałPierś.-Tedeskipewnieniebyłytakie
czysteodnowości.Icomamterazzrobić?

Byłajużczysta,aleniewiedział,jakmająwysuszyć.Łóżkobyłonasiąkniętewodą.Obróciłjąznowui
ostrożnieułożyłręceprzybokach.

-Jużpółnoc-powiedział.-Muszęprzynieśćlampę,kochanie.Bezniejnicniebędęwidział.Poszukam
drugiej,alemambrzydkiepodejrzenia,żeoberżyścizabraliwszystko,codałosięruszyćzmiejsca.W
kuchniniemanawetjednejświecy.

Wziąłlampęilaskę,apotemzacząłkuśtykaćzpokojudopokoju.Nigdzieniebyłodrugiejlampy,aleku
swemuzdumieniuwjednymznichnatrafiłnaświeżopościelonełóżko.

-Psiakrew-zakląłnagłos.PotemwróciłdoLinnet.-Pewnieważyszmniejniżmaterac.

Nawetniemrugnęłapowieką.

Spojrzałnasiebie.Byłbrudnyipokrytykurzymłajnem.Niepowinienjejdotykać.

-Będęmusiałsięrozebrać-powiedziałtonemsalonowejkonwersacji.-Wiem,żezawszelubiłaśna
mniepatrzeć.

Myślisz,żeniezauważyłem,jakmniepodglądasz?

Nieodpowiedziała,alewydawałosię,żesłyszyjejdźwięcznyśmiech.

-Oboksączysteprześcieradła,októrychpaniSordidowyraźniezapomniała-wyjaśnił.-Zaniosęcię
tam,choćpewniejesteśbardziejnieporęcznaniżwiadrozwodą.

Rozebrałsiędonaga,oparłlaskęołóżko,wziąłgłębokioddechiwsunąłjednąrękępodszyjęLinnet,a
drugąpodkolana.Przezchwilęstał,zbierającsiły.Przytuliłtwarzdojejpoliczkaiznowustłumiłłkanie.

-Nie-powiedziałtwardo,wyprostowałsię,przerzuciłciężarciałanazdrowąnogęiwysunąłchorądo
przodu.

-Napewnosięnieprzewrócę-uspokoiłLinnet.Jejrękaopadłabezwładnie.Zataczałsięcokrok,ale
szedł.Jeszczekrokibylijużwkorytarzu.

-Szkoda,żemamytakmałolamp-mruknąłikuśtykałdalej.-Psiakrew,będęmusiałusiąść-zachrypiał,
ciężkosapiąc.Wiedziałjednak,żejeśliusiądzie,tonapewnoniewstaniebezlaski,dźwigającLinnetw
ramionach.Oparł

sięwięctylkoościanę,odrzuciłgłowędotyłuioddychałgłęboko,ignorującból,któryeksplodowałw
góręnogi,ogarniającbiodro.

-Jeszczekilkakroków...możetylkotrzy,izarazbędądrzwi.Trzykrokiisuchełóżko.

Wodpowiedzibólprzeszyłgojaklancą.

Odsunąłsięodścianyizrobiłkroknaprzód.Pociągnąłchorąnogąiposunąłsięokolejnykrok.

-Przydajesiętopływanie-powiedział,pojękując.-Jesteśdlamnielekkajakpiórko.

Toniebyładokońcaprawda,aledodałamusił.Wkońcuprzeniósłjąprzezprógdosypialnirozjaśnionej
jedynieblaskiemksiężyca.Zatoczyłsięwstronęłóżka,ułożyłLinnetnamateracuiprzykryłkołdrą.

-Aterazzapozwoleniem,milady-wysapałiwjednejchwiliosunąłsięnapodłogę.

Popewnymczasiepodniósłgłowę.

-Muszępójśćpolaskę-powiedziałdoLinnet.Wprawdzienogacałkiemodmówiłaposłuszeństwa,ale
mógłprzecieżporuszaćsięnaczworakach.Raczkowałwięc,kompletniegoły,korytarzem,apotempo
mokrejpodłodzedrugiegopokoju.Znalazłlaskęiwreszciemógłsięwyprostować.

Wiązankaprzekleństwniepomogła.Bólwnodzebyłtakprzeraźliwy,żenawetmokrełóżkowyglądało
zapraszająco.

-Muszędoniejwrócić-powiedziałnagłos.Księżycwędrowałponocnymniebie.

-Woda.Linnetmusidużopić.

Zostałomujednobezcenne,pełnewiadro,więczarzuciłtorbęnaramię,zawiesiłdrucianyuchwytlampy
naprzedramieniuipodniósłciężkienaczynie.Odrazuzorientowałsię,żeniedaradygoprzenieść.

Aleniemiałwyjścia.Nawetjeślijęczałprzykażdymruchuchorejnogi.Właściwiekrzyczałnacałygłos.

Leżałapodprzykryciemnieruchomo,jaknieżywa.

-Tenkorytarz-odezwałsięoddrzwi,sapiącciężko.-Nigdygoniezapomnę,Linnet.Byłgorszyod
samegopiekła.

Obawiamsię,żeniedamjużradyzejśćnadół.Muszęodpocząć.

Ponieważniewyrażałasprzeciwu,resztkąsiłpostawiłlampęnastole,atorbęprzyłóżku.Wwiadrze
zostałazaledwiepołowacennegopłynu.

-Nosicielewodyniepowinnikuleć-stwierdził,unosząclekkojejpodbródekiwlewającwodęwusta,
kroplazakroplą.

-Naraziewystarczy.Terazbalsam-powiedział,otwierająctorbę.-Szczerzewątpię,czydziała.Alez
tego,cozaobserwowałem,napewnoniezaszkodzi.Najpierwplecy.

Przetoczyłjąnabrzuchidelikatnieposmarowałbalsamemmiejscapokrytewysypką.

-Biednytyłeczek-dodał,troskliwiesmarującskórę.-Amożewolisz,żebymmówił„pośladki"?Jużnie
pamiętam.

Aterazprzód.

Wjakiśczaspóźniejpogrzebałwtorbieiwyjąłkolejnysłoik.

-WodaróżanaPendersa.Przemyjęcigardłoijęzyk-powiedziałzachrypniętymgłosem.Ciężkomuszło,
tymbardziej,żepacjentkabyławstanieśpiączki.

-Alegdybynietaśpiączka,sprawiałbymciból-stwierdził.-Niezniósłbymtego,Linnet.Wystarczająco
cięjużzraniłem.

Byłaczystaipachniałasłodko,alewciążwyglądałakrucho,jakkurczątko.Resztkiwłosówsterczały
wokółtwarzy,przezcojejgłowawydawałasięzaduża,aszyjazbytkruchaiszczupła,byutrzymać

głowę.Zamkniętepowiekibyłysine.

Instynktlekarzapowiedziałmuprawdębezsłów.Pacjentkabyłabliskaśmierci.

Przykręciłlampę,spojrzałnaniąznowuizgasiłświatło.Wystarczyblaskksiężyca...initkajejpulsu.

Bardzopowoliiostrożniepodciągnąłsięnałóżkoiułożyłnakołdrze,żebyniedotykaćotwartychranna
skórzeLinnet.Alebardzochciałjąobjąć,więcotuliłtkaninąjejszyjęapotemotoczyłramionamitalię.

Ajeśliwkońcuzatkał,jeślinapościelkapałysłonekrople,toitaknikttegoniesłyszałaniniewidział.
Nikt,opróczksiężyca.

33

DouszuLinnetdobiegłgłosPiersa,cichyjakszmerodległegostrumienia.Onasamabyładaleko,w
bezpiecznymmiejscu:unosiłasięwwodzienadmorskiegobasenu.Nieczułazimna,jakwtamte,odległe
poranki;otaczałojąmiłeciepło,aczasemgorąco.

Chciałasięznimpożegnać.Bardzojejnatymzależało.

Byłprzecieżjejoparciem.Jejbijącymsercem.Choćodepchnąłjąodsiebie,załamiesięnawieśćojej
śmierci.

Dobrzeotymwiedziała.

Przeztychkilkadni,kiedyleżaławkurnikuicojakiśczasodpływaławgorączkowemajaczenie,apotem
wracaładoprzytomności,nabrałabezwzględnej,niezachwianejpewności,żePierśjąkocha.Pomimo
tychwszystkichstrasznychrzeczy,którejejpowiedział.

Aonapozwoliła,bykilkomagniewnymisłowamiwygnałjązeswegożycia.Aprzecieżodrazu,gdy
zobaczyłagoporazpierwszy,powiedziałasobie,żeniemożepozwolić,byjązastraszyłizmusiłdo
posłuszeństwa.

Jeśliprzeżyje,wróciigopowstrzyma.Powiemu...cośmupowie.

Znowuodpłynęła,alekiedywróciła,jegogłosrozlegałsiębliżejibyłmniejmelodyjny.Melodyjnygłos
Piersa?

Zabawne.Cozabzdura...Pierśniemiałnicwspólnegozmelodyjnością.

Jaknazamówienie,wybuchnąłstekiemprzekleństw.Uśmiechnęłabysię,alejakośniemogłanapiąćani
jednegomięśnia.Jakietodziwne.

Szczerzemówiąc,niemiałanawetsiły,byotworzyćoczy.Zresztąjużjakiśczastemuprzestałaje
otwierać.Byłazbytwyczerpana,bypić,apowiekiskleiłysięodbrudu.

Więcznowuzanurzyłasięwwodę,błękitną,kryształowoczystąwodębasenu.Opadałacorazniżeji
corazdalej,włosyunosiłysięswobodnie,ażtunagleznowuusłyszała,jakPierśklnie.

Naprawdę,powinnaznimnatentematporozmawiać.Tewszystkieprzekleństwa...

Przypomniałasobie,żeprzecieżumiera.Leżywkurniku,aPierśjestdaleko,bowyrzuciłjązzamku.

Umierała...

Wiedziała,jakciężkoontoprzeżyje.

Nagleusłyszała,żePierśmówicośojejtyłeczku.Opośladkach,pomyślała.Alewciążbyłauwięziona
podwodą.

Tylkoczynapewnouwięziona?Byłojejtakprzyjemnie.Czasamiwodarobiłasięprzerażającogorąca,
aleterazbyłachłodnailizałajejtwarz,jakbygładziłająkochającadłoń.

Dłońmatki.Nagleprzypłynęłodoniejwspomnieniezdzieciństwa.Teżmiaławtedygorączkę.Nianiacoś
powiedziała,amatkaodpowiedziałazirytacją:„Oczywiście,żedziświeczoremnigdzieniepójdę!
PrzecieżLinnetjestchora"...

Aletoniebyłdotykdłoni,tylkoramienia.Ciężkie,męskieramięobejmowałojąwtalii.

TomusiałbyćPierś.Przecieżznikiminnymniespała.

Przezchwilęjejumysłprzeskakiwałjakszalonypomiędzyjedwabistymchłodemwodywbasenie,pustką
ispokojem,ałóżkiemiPiersem.Obejmowałjąmocno.Czułajegozapach-zapachmężczyznyipotu.

Potu?PrzecieżPierśsięnigdyniepocił.

Wtymmomenciecośwypchnęłojąnadpowierzchnięwody,jakparasilnychmęskichramion,wypchnęło
jądogóry,dogóry...

Dokąd?

Otworzyłaoczy.Byłobardzociemno,więcpewniedalejleżaławkurniku.Alekurnik...ostrożnie
pociągnęłanosem,starającsięnieruszać.Nauczyłasięleżećbezruchu,żebyniepodrażniaćobolałej
skóry.

Pachniałoinaczejniżwkurniku.

Powolizacząłwracaćjejwzrokiuświadomiłasobie,żeprzezoknowpadablaskksiężyca.Leżałana
łóżku.Atoramię...rzeczywiścieobejmowałojączyjeśramię.

Przewróciłasięnabok,krzywiącsięzbólu.TorzeczywiściebyłPierś.Przyjechałponią.Przezchwilę
poprostucieszyłaoczywidokiemjegoszczupłej,zdeterminowanej,pociemniałejodzarostutwarzy.
Oczy,zamknięteweśnie,zawszeemanowałybłyskotliwąinteligencją.Ustazaskakującopełnejakna
mężczyznę,zzaokrąglonądolnąwargą.

-Pierś-szepnęła,zanimprzypomniałasobie,żeniemożemówićiżeoddawnanieudałojejsięwydaćz
gardłanawetszmeru.

Nieporuszyłsię.Oczyzaczęłyjejsięznowuzamykać...wodawbasenieprzyzywałającorazsilnej...ale
Pierśbyłtużobok,tużprzyniej.Czyprzypadkiemniemiałamudopowiedzeniaczegoś...czegoś
ważnego?

Tak.Niemożezasnąć,niemożesięznowuzanurzyć.Trzebapoczekać,ażonsięobudzi,ipowiedziećmu
tęważnąrzecz.

Wprawdziezapomniała,cototakiego,bocałąuwagęskupiłanajegotwarzy:wysokichkościach
policzkowych,długichrzęsach,kosmykuwłosównaczole,gniewnymgrymasie,którynieopuszczałgo
nawetweśnie.Nigdyprzedtemniezasypiałujejboku,choćwduszyotymmarzyła.

Aterazbyłobok,leżałnaginaprzykryciu.Naprawdęzniąspał.Wtymsamymłóżku.Przezcałąnoc.

Światłoksiężycazblakłoiustąpiłomiejscapierwszympromieniomporannegosłońca.

-Pierś-szepnęła.Poruszyławargami,aleniewydobyłsięznichżadendźwięk.

Mimotomusiałcośusłyszeć,bootworzyłoczy.

Przezchwilętylkosiędoniejuśmiechał,sennieiwładczo.

-Linnet-powiedział.Radośćzaśpiewałajejwduszy.Wjednejchwiliotworzyłoczy.

-Jesteśprzytomna!Poczułajegodłońnaczole.

-Jaksięczujesz?

-Boli-odpowiedziała,wiedząc,żeniejestwstaniewydaćdźwięku.

-Napewnocholernieboli-odgadł.JaknaPiersa,tobyłwyjątkowydowódwspółczucia.-Musiszdużo
pić,Linnet.

Teraztonajważniejsze.Najgorszejeszczenieminęło.

Miaławrażenie,żePierśmówidosiebie.Mimowszystkowypiłaniecowody,choćwiększośćspłynęła
jejposzyi.

Czułasięjakoś...inaczej.

-Czysta-szepnęła.Odczytałtozjejwarg.

-Pamiętasz,żeciękąpałem,Linnet?Przypominaszsobie?Chciałapokręcićgłową,aleprzypomniała
sobie,żeniepowinnategorobić.

-Nie-tchnęłaledwiesłyszalnie.Oczyjejsięzamykały.Jegodłońnaczolewydawałasięogromna.
Delikatnydotyksprawiałjejprzyjemność.Pierśznowusięodezwał.

-Gorączkawraca-mruknął.-Tegonależałosięspodziewać,Linnet.Położęciwilgotnąchustkęnaczole.

Skrzywiłasię,gdytozrobił.

-Wiem,żetepęcherzebolą-powiedziałponuro.-Alemuszęobniżyćcitemperaturę.

Nagleprzypomniałasobie,cotakiegoważnegomiałamupowiedziećipodniosłapowieki.

-Kochamcię-szepnęła,patrzącmuprostowoczy.

-Więcżyjdlamnie-odpowiedział,pochylającsięiwbijającwniąspojrzenieprzenikliwejakwołanie
jastrzębia.-

Żyj.

Zasnęłazlekkimuśmiechemnatwarzy.Basenzwodąoddaliłsię.Ledwiegobyłowidać.Zamiastniego
przyśniłjejsiękurnikiobudziłasięzlekkimokrzykiem.

Pierśwciążbyłwpokoju,aleterazmiałnaszyiśnieżnobiałyfular.Stałwdrzwiachsypialniirozmawiał
zkimśwkorytarzu.

-Proszęprzynieśćwodę.Przegotowaną-powiedział.Znowuzasnęła.Czasrozciągałsię,wydłużał,a
potemnagleznikał.Obudziłasięwśrodkunocy.Zasnęła,apotemznowubyłanoc,tylkożePierśmiałna
sobieinnyfular.

Wkońcu,potrzechdniach,spróbowałacośpowiedziećizjejgardławydobyłsięskrzek.

-Tobrzmijakkogutzkatarem-skomentowałPierś,podchodzącdołóżka.Miałszarązezmęczeniatwarz
ipodkrążoneoczy.

-Zmęczony-powiedziałabezgłośnymszeptem.Niezrozumiał.

-Zmęczenietoubocznyobjawspotkaniaześmiercią-odparł,ajegotwarzrozjaśniłasiętriumfalnym
uśmiechem.-

Jasnygwint,Linnet,napiszęotymartykuł.ŻadeninnylekarztuwWaliiniewyciągnąłbycięztego.

-Chwalipięta-szepnęła.Czułabezgraniczneznużenie,alekłującybólnaszczęściepowoliznikał.
Przypomniałasobiecośipodniosładooczuramię.Zaparłojejdechzprzerażenia.Skórabyła
ciemnoczerwonaipokrytałuszczącymisiępłatami.

Pierśusiadłnabrzegułóżka.

-Toniepięknachoroba,Linnet.Próbowałazrozumieć,ocomuchodzi.

-Niewyglądasznajlepiej.Musiałemciobciąćwłosy.Przestraszona,zamrugałaiotworzyłausta.

-Całajesteśwstrupach,odstópdogłów.Choćwłaściwie,niewiedziećczemu,akuratstopymasz
gładkie.Alepozatymnawetzauszamimaszblizny.

Znowupodniosłarękęipopatrzyłananiązniedowierzaniem.

-Dobrze,żenieoślepłaś-powiedziałzeswązwykłąbezpośredniością.-Albonieumarłaś.Szczerze
mówiąc,wszystkowskazywałonato,żeumrzesz.Tocud,żeniezłapałaśinfekcjiwtymkurniku.

Linnetzadrżałanasłowo„kurnik"iopuściłarękę.Postanowiładowiedziećsięwszystkiego.

-Blizny?-zapytała,wkładającwtosłowocałąsiłę,żebydobrzejązrozumiano.

WspółczucieniebyłowstyluPiersa.

-Prawdopodobnietak-odparł,przyglądającsięjejbadawczo.-Czasemzostają,czasemnie.Zatydzień
albodwaprzestanieszprzypominaćsparzonegowrzątkiemhomara.

Linnetzamknęłaoczy,starającsięzrozumiećjegosłowa.Wyglądajakugotowanyhomaribyćmoże
zostaniejejtonazawsze.

Przestałabyćpięknością.Jestterazraczejpotworem.Łuskowa-tympotworem.

Słyszała,żePierśwstaje.Pewniemyślał,żezasnęła.Leżałasztywnowyprostowana,potemdotknęłapod
kołdrąswojegoudaitalii.Całaskórabyłanierówna,łuskowataitwardapodpalcami.

Pierśwróciłpochwili.

-Bulion-powiedział.Niebyłosensuodmawiać.Przekonałasięotymwciągutrzechminionychdni.Nie
dopuszczał

żadnychsprzeciwów.Więcotworzyłaoczyiprzełykałałyżkęzałyżką.Palcedrgałyjejkonwulsyjnie,ale
starałasięnieruszać.

TalerzbyłwkrótcepustyiPierśwyszedł.Przezchwilęleżałanieruchomo,obezwładnionastrachem,a
potemzmusiłasię,bytosprawdzić.Położyładłońnapiersi.

Skórabyłataksamotwardainierównajakwszędzie.Piersiwyglądałyidentyczniejakramiona,brzuchi
nogi.

Leżałabezruchu.Czuła,jakgorącałzaspłynęłajejpopoliczku.Najpierwjedna,potemdruga.

Pierśbyłwciążprzydrzwiach.Oddałkomuśpustytalerz.

-Położęsięwsąsiednimpokojuitrochęzdrzemnę-oświadczył.

Wiedziała,żepodejdzie,pochylisięnadniąipożegna.Przezostatnietrzydnizakażdymrazemmówił
jej,dokądwychodziijakdługogoniebędzie.

-Pokojówka-szepnęła,gdybyłbliskoniej.-Wracajdodomu.Mniewystarczypokojówka.

Przezułameksekundywjegooczachzalśniłarozpacz.Potempowiedziałspokojnie:

-Jaksobieżyczysz.Przyjedzieprzedkolacją.

ElizanaswójsposóbbyłarówniemałowspółczującajakPierś.Kiedyweszła,stanęłajakwmurowanai
położyładłońnasercu.

-Bożewszechmogący!-wykrzyknęła.Linnetczekała.

-Włosy,biednewłosymojejpanienki-zajęczałapokojówka,alejejoczyzfascynacjąiprzerażeniem
badałytwarziszyjęLinnet.

-Tonie...niemachybapanienkategonacałymciele,prawda?-spytaławkońcu.

KolejnaIzaspłynęłapopoliczkuLinnet.Skinęłagłową.

-Omałopanienkanieumarła-odpowiedziałaEliza,podchodzącbliżej.Widaćbyło,żetrochęsięboi
dotknąćLinnet.-Naprawdęmałobrakowało.Podobnojegolordowskamośćzpoczątkuniemiałnadziei.

Linnetpomyślała,żewolałabyumrzeć,niżwyjśćdoludziztakimibliznami.

Elizaodgadłatonatychmiast.

-Toniedługozejdzie-zaczęłaklepaćjaknajęta.-Napewno.Będziemy...będziemypanienkękąpaćw
solachEpsom.

Codziennie.Albodwarazydziennie.Niewidziałamjeszczenikogo,ktobytakwyglądał,atoznaczy,że
tonapewnozejdzie.Tylko,że...-przerwała.

-Cotakiego?-zachrypiałaLinnet.

-Och,biednegardłopanienki-jęknęłaEliza.-Straciłapanienkagłos!

-Cotakiego?-powtórzyłaLinnet.

-Jegolordowskamośćmówił,żepanienkajednajedynawyszłaztakiejciężkiejchoroby.Możedlatego
niewidziałamunikogotakiejskóry.

Linnetzamknęłaoczy,ogarniętaskrajnąrozpaczą.Przeżyła,aleztakątwarzą.Ztakąskórą.

-Boliprzydotyku?-spytałaEliza.Linnetzeznużeniempokręciłagłową.PalceElizybyłymiękkiei
chłodne.

-Tosątakiestrupy.Nacałymciele.Napewnozejdą.

-Dodomu-szepnęłaLinnet,szukającjejspojrzenia.

-Chcepanienkadodomu?Ojcusercepęknienawidokpanienki.

WtymmomencieLinnetmiałagdzieśuczuciaswojegoojca.Chciałazpowrotemznaleźćsięwewłasnym
pokoju,dalekoodwszystkich,którzy...

DalekoodPiersa.

Dalekoodmężczyzny,którykocha!jejciałoimówił,żemawłosyjakstarezłoto.

-Powtórzęto-obiecałaEliza.-Alelordnapewnopanienkiniepuści.Zajmowałsiępanienkąsam,
przezcałyczas.

Utrzymałpanienkęprzyżyciu,chociażbyłobardzoźle,cogodzinępodawałpaniencewodęłyżeczką,
okrywał

mokrymiprześcieradłami,apotemznowupanienkęrozgrzewał.

Linnetścisnęłosięserce.Pierśzawszeogrzewałjąswoimciałem,gdypływaliwbasenie.Niewątpiła,

żezrobił

wszystko,żebyprzeżyła.Nienawidziłprzegrywać,szczególniewpotyczkachześmiercią.

-Słyszałam,żepanienkastraszniewyglądała,jakznaleźlijąwtymkurniku.

Linnetpamiętaławszystkojakprzezmgłę.Niebyłytomiłewspomnienia.Tensmród...smródbył
najgorszy.

Zadrżała.

-Najpierwprzewieziemypanienkędozamku-stwierdziłaEliza.-Szkoda,żeniewidziałapanienka
księciaiksiężnej.Sąjakdwagołąbki.Książęchciałuzyskaćspecjalnąlicencję,aleladyBernaisekazała
mudaćnazapowiedziwtutejszymwiejskimkościółku.Minąłdrugitydzień,więcwprzyszłymwezmą
ślubporazdrugi.

Słyszałakiedyśpanienkatakąromantycznąhistorię?

Linnetpokręciłagłową.

-Alepewnieniebędziepanienkachciałapójśćnaślub-stwierdziłapokojówkaipogładziłajejdłoń.

-Zanic-wykrztusiławodpowiedzi.Chciałaprzeztopowiedzieć,żenigdy,przenigdyniewyjdziez
czterechściandomu.Niewtymstanie.Nigdy.Izanic.

-Nietrzebatakmówić,niedługosiępaniencepoprawi.Sąróżnemaści,solekąpieloweibalsamy.Za
tydzieńalbozamiesiącbędziepanienkawyglądaćjakzłoto.Wgazetachreklamująstraszniedużo
kremównazaczerwienionąskórę.

Wiem,bowidziałam.JakwrócimydoLondynu,tojepokupujemy.Panienkiojciecpewniekupiwszystkie
naraz.

Hrabiaprzesłałmuwiadomość,żebysięniemartwił,żepanienkagdzieśprzepadła.

Linnetzamknęłaoczyipróbowaławyobrazićsobieojcazmartwionegojejdługąnieobecnością.

-Anawet,jeśliskórapanienkiniebędzietakapięknajakprzedtem,toitaknicnieznaczy,boprzecież
niedługopanienkabędziehrabiną,apotemksiężną.

Linnetgwałtownieotworzyłaoczy.

-Każdywidzi,żeonkochapanienkędoszaleństwa-dodałapokojówkazuśmiechem.-Pozatym
powiedział

swojemuojcuimarkizowi,żesięzpanienkąożeni.Przyjechaliturazemdrugiegodnia,żebyzobaczyć,
jaksiępanienkaczuje.Niewpuściłichdośrodka,alepowiedział,żejakpanienkaprzeżyje,tosięz
panienkąożeni.Trzejlokajetosłyszeli,więcwiem,żetoprawda.

-Nie-odpowiedziałaLinnet.NigdyniewyjdziezaPiersa.Nigdyniewyjdziezanikogo,ajużnapewno

niezahrabiegoMarchant.

Elizanieusłyszałajejprotestu.

-Wyjrzęizobaczę,cosiędadlapanienkizrobić.Napewnojestjakiśbalsamdlatakiejskóry.

PochwiliLinnetusłyszała,jakwołaprzezdrzwi:

-Nieobchodzimnie,żeśpi.Muszęczymśposmarowaćtęskórę.

Odpowiedziałjejjakiśpomruk.

-Dobrze,dobrze.-Wróciładopokoju,wymachującsłoikiem.

-Wysmarujępanienkętymczymś-powiedziałaipowąchałajegozawartość.-Pachniepiwem.Piwemi
sosną.

Zresztą,nieważneczympachnie,byletylkodziałało,prawda?

Linnetpozwoliłanasmarowaćsięoleistą,pachnącąmazią,na

brzuchuinaplecach.

-WielkiBoże,tujestjeszczegorzej-wykrzyknęłaEliza,smarującjejpośladki.-Choćwydawałomisię
toniemożliwe.

Kolejnełzywsiąkływpoduszkę.

KiedyPierśwróciłdopokoju-wszedłbezpukania,jakdowłasnejsypialni-Linnetpodjęłajużdecyzję.
ByłorzeczywiściezawcześnienapowrótdoLondynu.Najpierwmusinabraćsił.

Wypiłatylebulionu,iletylkomogła,wiedząc,żeimszybciejdojdziedosiebie,tymszybciejbędzie
mogławyjechać.

Pochyliłsię,jakbychciałjąpocałować.

-Idźsobie-wychrypiała,odwracająctwarz.Wyprostowałsięirzuciłjejchmurnespojrzenie.

-Czućciębrowarem.Czymcięwysmarowali?

-Balsamem-wyjaśniłaEliza,pokazującpustysłoik.

-PowiedziałemNeythenowi,żebytoprzysłałdosmarowaniarąkdlatutejszejpomocykuchennej.
Pomyślałemsobie,żenapewnoniezaszkodzi-powiedziałPierś.

-Musiałamcośzrobić-broniłasiępokojówka.-Mojanajdroższapanienkaniemożetakwyglądać.W
tymstanieniebędziemogłachodzićpoulicy,bozrobisięzbiegowisko.

Nigdy,przenigdyniespojrzęwlustro.

-Idźstąd-powtórzyłachrapliwie.

-Mogłemsiędomyślić,żebędzieszjednąztychkapryśnychpacjentek-odpowiedział.

WięcLinnetpopatrzyłanaElizę.Apokojówka,niechjejBógwynagrodzi,stanęładobojuzbestią.

-Mojapanichce,żebymilordwyszedłzpokoju.Ponieważmemożemówić,proszęotowjejimieniu.

-Dobrze-warknął.Podszedłdodrzwiiodwróciłsięwprogu.-Późniejprzyniosęcikolację.Chybajuż
czasnacośbardziejkonkretnegoniżbulion.

LinnetrzuciłaEliziezrozpaczonespojrzenie.Pokojówkaznowuzrobiłakroknaprzód,jakbystałana
strażyjejłóżka.

-Jeśliprzyniesiepankolację,milordzie,dopilnuję,żebypanienkazjadławszystko,doostatniego
okruszka.Onanarazienieżyczysobietowarzystwa.

-Janiejestemżadnetowarzystwo!-ryknął.Elizaskrzyżowałaręcenapiersi.

-Nalitośćboską-mruknąłwkońcuiwyniósłsięzadrzwiLinnetusłyszałastukjegolaski,którywkońcu
ucichłnakońcukorytarza.

Elizapodeszładołóżka.

-Niedamradyutrzymaćgozdalanadługo-powiedziała,patrzącnaLinnetzgóry.-Tolekarz.Widział
panienkęwgorszymstanie.Byłzpanienkąsamnasamtejpierwszejnocy.

KolejnałzaspłynęłaLinnetpopoliczku.Elizausiadłaibezwahaniapołożyładłońnajejramieniu.

-Dobrzejuż,dobrze.Niechsiępanienkaporządniewypłacze,należysiętopaniencejaknikomuinnemu.

Podobnescenyrozgrywałysięprzezcałynastępnytydzień.Pierśwdzierałsiędopokoju,aElizago
przeganiała.

Linnetczasemmiaławrażenie,żezaczynaichtobawić.PokilkudniachElizabezobawywydzierałasię
nahrabiego.

APierśnigdyniemiałoporówprzedpodnoszeniemgłosu.Stanowiliniezłąparę.

AlerazczydwarazypochwyciławyraztwarzyPiersa,kiedynaniąpatrzył,iwiedziała,żegotymrani.
Dobrzerozumiaładlaczego.

-Aletoniemaznaczenia.Naprawdę-szeptaładosiebiewśrodkunocy.-Janiemogę...niemogęzostać
księżną.Toniemożliwe.Niedopomyślenia.

Pierśuznałwkońcu,żemożnająprzewieźćdozamku.Elizachciałaubraćjąwsuknię,aleLinnetsięnie
zgodziła.

Mogłajużcichomówić.

-Prześcieradło-zachrypiała.-Jestwiększe.Elizanatychmiastzrozumiała,ocochodzi.

-Panienkiwłosyzaczynająsięjużkręcić.Dobrzetowygląda.Jakjednaztychkrótkichfryzurek,które
terazsięnosi.

Mówisię,żesąalamode,więcpewnietokolejnypomysłfrancuskichdam.

Włosybyłynieważne,wiedziała,żeodrosną.Alenamyśl,żeopuścitenpokójiludziebędąnanią
patrzeć,robiłojejsięniedobrze.Araczejsłabo.

Wkońcujednakpojechaładozamku.Zawinęlijąwprześcieradłojakmumię,aBuller,stangretPiersa,
przeniósłjąnarękachdopowozu.

Wyjazdzgospodyniebyłtakistraszny...alekiedydojechalidozamku,powitałjątamPrufrockz
lokajami.Książęteżzszedł

nadói.NawidokwspółczuciawjegooczachLinnetnatychmiastzaczęłasięmodlićoszybkąśmierć.

Aleponieważzgonnienadchodził,zamknęłaoczyiwyobraziłasobie,żetowszystkojestjakimś
złudzeniem.ŻetaknaprawdęjestwLondynieitańczyzksięciemAugustem.Książęuśmiechasięipatrzy
nanią,jakbybyłbezpamięcizakochany.

-Pewnie,żewszystkojestdobrze-szorstkigłosPiersaprzerwałjejsennajawie.-Wyglądajakhomari
jestdwarazybardziejdrażliwa.

Taniec...KsiążęAugustwirowałzniąwkoło.Wprzelociewidziaławpatrzonewnią,pełnezazdrości
twarze.Jejsukniaszeleściła...

-Nie,poprostumaatakhisterii-warknąłPierś,apotemdodałobojętnie:-NiechktośpokażeBullerowi
drogędojejsypialni.

Zamknęłaoczy.BucikiElizypostukiwałyposchodachprzednimi.Bullersapałzezmęczenia.

-Przepraszam,jeślijestemzaciężka-powiedziała.Odzyskałajużnormalnytongłosu.

-Skądżeznowu,panienko-odparłżyczliwieBuller.Życzliwośćbyłaokropna,gorszaniżuczucie,kiedy
całasalabalowasięodniejodwróciła.Szczerzemówiąc,wolałagniewPiersa.

Wchwilępóźniejbyłajużwłóżku.

-Milordprosił,żebypanienkadzisiajjużwstała-powtórzyłaEliza.-Możenawetpanienkazejśćna
kolację.

-Nicztego-odpartatwardo.Kiedynadszedłwieczór,zamknęłaoczy,alesennieprzychodził.
Wsłuchiwałasięwodgłosyzamku,odległybrzęknaczyń,skrzypieniepodłóg,odgłosotwieranychi
zamykanychdrzwi.

Mijałydni.Jadławszystko,coElizaprzynosiładopokoju,posłuszniechodziławokółłóżka,żebynabrać
sił,alestanowczoodmawiaławyjścianazewnątrz.Pierśprzestałjąodwiedzać,borzucaławniego

poduszkami,gdytylkopokazałsięwdrzwiach,iniesłuchałajegogadaniny.

-Mamjużdośćsiły,żebywrócićdoLondynu-powiedziaładoElizypewnegowieczoru.-Czymożesz
zawiadomićotymksięcia?

-Powiemmu-odparłaniespokojniepokojówka.-Alecoz...

-Jestemwdzięcznamilordowizatroskęiopiekę-odpowiedziała.-Aleniechcęzaniegowychodzić.On
mówiłmitosamo,zanimzachorowałam.Niewyjdęzanikogo,ktochcemniepoślubićzlitości,Elizo.
Nigdywżyciu.

Elizawestchnęłaiwyszła.

34

Chcewyjechać-powiedziałksiążę.

-Bzdura-zirytowałsięjegosyn.-Niemożejeszczepodróżować.

-Jejpokojówkamówi,żemadośćsiłiżewczorajcałydzieńbyłananogach.

-Ciąglemastrupynacałymciele.Możezłapaćzakażenie.Powinnazostaćpodopiekąlekarza.

-Czytakiezakażeniaczęstosięzdarzają?

Piersazirytowałwspółczującytonojca.Jakbytegobyłomało,obojezmatkąpatrzylisobiewoczyjak
paraoczadziałychnastolatków.Odwróciłsięiprzeczesałwłosy.Tasiemkaspadłanaziemię.

-Raczejnie-przyznał.

-Możewrócidociebie,jeślipozwoliszjejodejść-mruknąłksiążę.-Kiedywydobrzeje.

-Niewróci.-Pierśruszyłogrodowąścieżką,ścinającwysokietrawysmagnięciamilaski.

Ojciecszedłobokniego.

-Kochacięprzecież.Dlaczegomiałabydociebieniewrócić?Jawróciłem.

-Ico,terazczekasznaczułepojednanie?-Pierśzatrzymałsię,byoszczędzićkwiatowąrabatę.

-Jeślizechcesz.

Stałnieruchomo,dającdozrozumienia,żesięzgadza.Książęodetchnąłgłęboko.

-Wiem,żecisiętoniespodoba,alemuszęcięwkońcuprzeprosićzato,żedoprowadziłemciędo
kalectwaizrujnowałemciżycie.Gdybytosięnacośprzydało,chętniedałbymsobieuciąćnogędla
ciebiealbo...

-Twojaśmierćwieleniepomoże-stwierdziłPierś.Ojciecmiałtakiesameoczyjakon.Wwyobraźni
zawszewidział

jezezwężonymiźrenicamiibłyskiemopiumowegoszaleństwa.

Tobyływspomnieniazdzieciństwa.Terazstałprzednimmężczyznapełennietylkożalu,aleisiły.Pełen
miłości.

-Wybaczamci-powiedziałPierśspokojnie.Nienajlepiejmuwychodziłytakiesceny,więcprzezchwilę
zastanawiałsię,coLinnetkazałabymupowiedzieć.Szkoda,żezamknęłasięwwieżyiodgrywaŚpiącą
Królewnę.

Woczachojcazalśniłyłzy.

-Alejasamnigdysobietegoniewybaczę.Nigdy-powiedział.

WtedyPierśdomyśliłsię,codoradziłabymuLinnet.Otworzyłramiona,aojciecpodszedł,bygo
przytulićjakniegdyśwdzieciństwie.

Wszystkieteemocjejeszczebardziejgorozdrażniły,więcodsunąłsięiwarknął:

-Takprzyokazji,niezrujnowałeśmiżycia.

-Cierpiszbólniedozniesienia-odpowiedziałojciec,opuszczającramiona.Pierśściąłlaskąprzywiędłą
stokrotkę.

-Niezałamałomnieto.Jestemfantastycznymlekarzem.Gdybyśsięnieuzależnił,pewniewogólenie
zajmowałbymsięleczeniem.-Spojrzałnachmurzonynaojca.-Wolałbymumrzeć,gdybymniemógłbyć
lekarzem.

Książęuśmiechnąłsiękątemust.

-Niemaszrodzinyaniprzyjaciół-rzuciłkolejnyargument.

-Bujda.MamSebastiena.SamprzysłałeśmiPrufrocka.ImamLinnet,jeśliudamisięjązatrzymać.

-Postarajsię-poradziłmuojciec.-Podwarunkiem,żetwojeżycienieleżywruinach.

-Aleonachcewyjechać.-Pierśzdekapitowałkolejnykwiat.-Nierozmawiazemną.Napisałemdoniej
list,apokojówkapowiedziałami,żeLinnetgopodarła,niezaglądającdośrodka.

-Kiedyzapragnąłemcięzobaczyćipoznać,poprosturuszyłemdoWalii,choćwiedziałem,żebędziesz
wściekły.

Linnetbyłatylkowymówką.

-Zakażdymrazem,kiedywchodzędopokoju,odwracasięichowa.-Dwakolejnekwiatyutraciły
główki.

Ojcieclekkowzruszyłramionamigestem,któryPierśdobrzepamiętałzdzieciństwa.Gestem
rozbawionejakceptacji.Zawszemyślał,żepamiętaojcatylkobędącegopodwpływemopium.Ale
wyraźniebyłoinaczej.

-Możepowinienemodwiedzaćjąnocą.

-Czemunie.Aprzynajmniejozmroku.Niebędziesięmusiaławstydzić,żenaniąpatrzysz.

-Cozabzdura.Przecieżsamwyciągnąłemjąztegokurnika.Doskonalewiem,jakonawygląda!

-Wedługtwojejmatki,głównymproblememjestwyglądjejskóry.

-Dlaczego?-Pierśprzeczesałdłoniąwłosy.

-Linnetcierpizpowoduswejbrzydoty.

-Przecieżniestraciłaurody!Tylkojejskórawyglądainaczej,resztazostałabezzmian.

-AleLinnetuważa,żestraciłaurodę.Tomusiałbyćpotwornyszokdlatakpięknejkobiety.

-Trudnosiędziwić.-Nachmurzony,ściąłkolejnetrzykwiaty.-Jestnatylepróżna,żezamierzamnie
odrzucićztegopowodu,więctomusibyćcośważnego.Nasamympoczątkuepidemii,tegodnia,kiedy
razemzmamąwyskoczyliścieprzedokno,Linnetbłagałamnie,żebymsięzniąożenił.Powiedziała,że
dlamniemożenawetwystawićsięnapośmiewisko.

Ojciectylkoskinąłgłową.

-Aleewidentnietacałamiłośćsprowadzałasiętylkodokontrolowaniamniezapomocąurody.-Pierś
wbiłlaskęwziemię.-Albocośwtymrodzaju.

-Moimzdaniem,Linnetuważała,żejestniedośćdobradlaciebie.Niewidziałemżadnychoznak
wskazującychnato,żechceciękontrolować.

Pierśwybuchnąłsuchymśmiechem.

-Zejestdlamnieniedośćdobra?Dlakalekiowybuchowymcharakterzeiniewyparzonymjęzyku?

-Zależyjejtylkonatobie.Jestemprzekonany,żedotejporyniktinnyjejsięniespodobał,choćzalecali
siędoniejksiążętaiwogólewszyscyprzyzwoicikawalerowiespośródsocjety.Tamraczejniemaludzi
owybuchowychcharakterach.

-Durnie,wszyscyrazemikażdyzosobna-mruknąłPierś.

-Dołączyszdonich,jeślipozwoliszjejodejść.

-Nigdynawetnieśmiałemmarzyćokimśtakimjakona.Aniożyciuubokutakiejosoby.

-Więczacznijmarzyćteraz,pókimaszjąpodręką.Kiedyjesteścierazem,widać,że...

-...jestmojądrugąpołową-dokończyłgniewniePierś,wbijającwzrokwziemię.-Mojącholernądrugą
połową.

StaryPlatonwidaćnieżartował.Niepotrzebowałemwżyciunikogo,ażtunaglezjawiasięona.

Ojciecpołożyłmudłońnaramieniu.

-Idźipowiedzjejto.

Pierśprzełknąłślinę.Strasznypomysł.Udałomusięzwierzyćojcu,alepowtórzyćtokobiecie,któranie
chciałanawetnaniegopatrzeć,tozupełnieinnasprawa.Wokółjegostópleżałomnóstwokwiatowych
płatków.

-Powiedziałeścośpodobnegomaman?

-Nie.Niechciałamniesłuchać.

Wjegogłosiezabrzmiałorozbawienie.Pierśuniósłdłoń.

-Niechcęotymwiedzieć.

Ojciecuśmiechnąłsięiwzruszyłramionami.

-Poprostuzróbwszystko,cobędzietrzeba.

35

Popołudniuplanbyłgotowy.Instynktownieczuł,żenocneodwiedzinyuLinnettylkopogorsząsprawę.
Niewiedział

dlaczego,aleponieważzawszeufałswojemulekarskiemuwyczuciu,postanowiłkierowaćsięintuicją
równieżwprzypadkuLinnet.

Niestety,musiałprosićopomoc.ZalotydotejkobietybyłygorszeniżpraceHerkulesa.Aon
niespecjalnienadawał

sięnaherosa.Wspomnienietego,jakczołgałsiępokorytarzu,gołyjakświętyturecki,wciąż
przyprawiałogoodreszcz.

Przełknąłjednakdumęipoprosiłopomoc.NiechdiabliwezmąsamowystarczalnegoHerkulesa.

-Cotakiego?Chcesz,żebymwszedłdosypialniLinnet?-spytałprzerażonySébastien.-Niemamowy!

-Przecieżbędętamztobą,tykretynie-odpowiedział.-Weźmieszjątylkonaręceiprzeniesiesznad
basen.

Sébastienotworzyłustazezdziwienia.

-Nicztego!-jęknął.-Oszalałeś?

-Czykiedykolwiekpomyliłemsięprzydiagnozie?

-Oczywiście,żetak!Pierśmachnąłręką.

-Alewdziewięćdziesięciuprzypadkachnastosięniemylę,prawda?

-Acotomadorzeczy?

-Postawiłemdiagnozę,aterazmuszęwyleczyćpacjentkę.Kuzynzlustrowałgowzrokiem.

-Będziepewniewrzeszczaławniebogłosy.

-Niebędzie-zapewniłgoPierś.-KazałemPrufrockowi,żebyniktnamnieprzeszkadzał.Zabardzo
wstydzisięswojegowyglądu,byzwracaćnasiebieuwagę.

-Dalejjesttakstrasznie?-spytałSébastien.Pierśwzruszyłramionami.

-Akogotoobchodzi?

-Ją,tyidioto.

-Poprostuchodźzemną,przenieśjąnarękachioszczędźmikazania.

-Ajeśliniebędziesięchciaładomnieodzywaćprzezresztężycia?-jęknąłSébastien.

-Kiedyzamniewyjdzie,będziecieobojemieszkaćwtymsamymzamku.Prędzejczypóźniejzaczniesię
dociebieodzywać,choćbyprzyśniadaniu.

AleSébastienprotestowałprzezcałądrogęnapiętro.PoddrzwiamisypialnizłapałPiersazarękę.

-Przecieżonamniezatoznienawidzi.Niechcętego.

-Niebądźgłupi-warknąłPierś.Ztrudemradziłsobiezwłasnymiwątpliwościami,więcniemiałochoty
rozwiewaćskrupułówSébastiena.Nacisnąłklamkę.

Wszystkoposzłołatwo.GdytylkoLinnetgozobaczyła,zanurkowałapodkołdrę.Wniecałąsekundę
zawinęlijąwprześcieradło.

Wydawałastłumioneokrzykiipróbowałasięwyrywać,aleniemogła,mającunieruchomioneręceinogi.

-Jesteśpewny,żejeszczeoddycha?-spytałSébastien,ciężkostąpającpościeżce.

Pierśuszczypnąłjąprzezprześcieradło,wywołującszarpaninę.Spodprześcieradładochodziływściekłe
okrzyki.

-Natowygląda-odpowiedziałflegmatycznie.

-Codalej?-spytałSebastian,gdydoszlidobasenu.

-Połóżjątutaj-poleciłPierś.-Natejpłaskiejskale.Nieudałobymisiętobezciebie,aleteraznie
zamierzamcięzatrzymywać.Niemusiszponasprzychodzić.Mojejukochanejnapewnowystarczypary,
żebywrócićdozamkuowłasnychsiłach.

Kaskadadźwiękówdochodzącaspodpłótnaprzybrałaton,którymożnabyłookreślićjedyniejako
obelżywy.

Sébastienodszedł,wzruszającramionami.Pierśodczekał,ażkuzynznikniezazakrętem,ipowiedział:

-Dobra,możeszsięztegowyplątać.Poszedłsobie.Prześcieradłoniemaleksplodowało.Pierś
skrzyżowałramionanapiersiiczekał,ażLinnetwychynienaświeżepowietrze.Miałanasobietylko
cienkąkoszulkę,więcswobodnienapawałsięwidokiem.

-Nieważsięnamniepatrzeć!-krzyknęła.Inaglezdałasobiesprawę,gdziesięznajduje.

Dzieńbyłcudownyiupalny.Nabłękicieniebasnułysięsmugiobłokówjakdelikatnepasmakoronki
ponadkołującymimorskimiptakami.

-Och-szepnęła.-Przyniosłeśmnienadbasen.

-Zdejmijkoszulkę,topopływamy-zaproponował.

Niesłyszała;wpatrywałasięwdziwnymrozmarzeniuwbłękitnąwodę.

-Koszulka-powtórzył,ściągającbuty.-Zdejmijją.Odwróciłasięwreszcie.

-Nicztego-powiedziałanachmurzona.

-Jaksobieżyczysz-odparłirzuciłswojąkoszulęnabok.

Jejoczyobojętnieprzesunęłysiępojegotorsie.Ściągnąłspodnie.

-Szkodafatygi-odparła.-Niezamierzampływaćinieżyczęsobieniczegobardziejintymnego.-Widać
było,żezadygotałanasamąmyśl.

Togozaniepokoiło.Zamiastodpowiedzibezsłowapchnąłjąwplecymiędzyłopatkami.

Zkrzykiemwpadładobasenu,apochwiliwynurzyłasię,plującwodą.

-Natychmiastmniestądwyciągnij!-wrzasnęła.-Skóramniepiecze,adotegozamarzam!

-Tozacznijpływać-odparł,ściągającgatki.Znowumiałerekcję.Wskakiwaniewtymstaniedobasenu
niebyłojegoulubionąrozrywką,aleniemiałwyjścia.

Widział,żeLinnetmusięprzygląda.Skoczyłzeskałynagłówkęipodpłynąłdoniej.Naturalniedzwoniła
jużzębami.

-Wodawcaleniejestażtakzimna-powiedział.-Słońceświeciodtrzechdni.Zacznijsięruszać.-
Przeczącswoimsłowom,przyciągnąłjądosiebiejakzwykle.Odwieludniniebylitakbliskoiczułsię
tak...tak...Zacisnąłzębyjakwpierwszejfazieatakuserca.

-Musimypopływać-powiedział,odsuwającjąodsiebie.-Ruszaj!

-Dopierocobyłamchora-mruknęłabezprzekonania.

-Aterazjesteśzdrowa.Marudzisz.-Uśmiechnąłsię,widzącjejgniewnąminę,apotemwyciągnąłrękęi
uszczypnął

jąwpośladek.

Zmrużyłaoczy.

-Nieważsięmniedotykać.Nigdy.

-Właśnie,żebędę,kiedytylkozechcę-odparł.-Jesteśmoja.Zacznijpływaćalbozamarzniesz.-Nie
wdającsięwdalsządyskusję,odwróciłsięipowolipopłynąłwstronędrugiegobrzegubasenu.Po
jakiejśsekundziewyczuł,żeLinnetpłyniewśladzanim.

Kiedynoganajgorzejdawałamusięweznaki,takżeniepotrafiłmyślećoniczyminnympozabólem,
pływaniewbaseniesprawiało,żeczułsięwolny.Wodaoczyszczałamyśli,oddalałachęćsięgnięciapo
laudanumibrandy.Orazmyślosamobójstwie.

Terazpłynąłpowoli,bywraziepotrzebypomócLinnet.Miałnadzieję,żeonatakżedoznaukojenia.Gdy

bylinadrugimkońcu,chwyciłasięskałyiprzezchwilęciężkooddychała.Chciałjąprzytulić,ale
powiedziałatylko:

-Damsobieradę.-Odepchnęłagoiruszyławprzeciwnymkierunku.

Tymrazempopłynąłzanią.Doskonaleradziłasobiebezpomocy,apozatymmógłswobodnieprzyglądać
sięjejnogom.

Kiedydotarlidoskały,byławykończona.Sapałaidyszała.Podsadziłją,apotemsamwspiąłsięna
brzeg.

-Jużwychodzisz?-spytała,pomykającwkierunkuręcznikówjakwystraszonykrólik.

-Muszęciępilnować,żebyśnieuciekła.Wciążodwracałasięodniegotyłem.

-Adokądpójdę?Przecieżniemamubrania.

-Oczywiście.Zupełniezapomniałem-odpowiedział.-Takitchórzjaktyzanicsięniepokażebez
odpowiedniejoprawy.

Wskoczyłzpowrotemdowodyizacząłpływać,upewniającsięodczasudoczasu,czyLinnetwciąż
siedzinaskale.

Zawinęłasięwprześcieradłoiręcznikiażpokoniuszekczerwonegonosa.

Ledwieprzepłynąłbasenjeszczedwarazy,spokójisłońceprzełamałyjejopory.Odłożyłaręcznikii
prześcieradło,anawet

zdjęłakoszulkę.Wyciągnęłasięnaskalejaksyrenaichłonęłasłoneczneciepło.

Popięciunawrotachuznał,żewystarczyjejtegodobrego.

Podciągnąłsięnaobramowaniebasenu,podszedłdoniejipotrząsnąłgłową.Kropelkizimnejwody
opadłynarozgrzaneciało,ażpisnęłazzaskoczenia.

Poczuł,żeznowumawzwód.Wystarczyłojednospojrzenienajejpostaćnaskale,aciałonatychmiast
zapomniałoozimnieiznużeniu.

-Owińsięręcznikiem-poleciłazurazą,alespoglądałananiegozniecomniejsząniechęciąniż
przedtem.-Jakmogłeś?!-wybuchnęła.

-Comogłem?Mogłabyśmiwytrzećnogi?Wiesz,żeniedamradyprzeztęlaskę.

Spróbowałproszącegospojrzenia,alezmrużyłatylkooczy:

-Wyschniesznasłońcu.

Pogładziłsiępieszczotliwie,wbijającwniąwzrok.

-Tybyśrozgrzałamnieszybciej.

-Jakmożeszmniepożądać.Mnie,ztakimwyglądem?-Gwałtownieprzełknęłaślinę,alePierśuznał,że
napewnoniepotrzebajejlitości.Zresztą,nawetgdybypomyślałinaczej,jejkolejnykomentarzosadziłby
gowmiejscu.

-Wżyciuniesłyszałamtakkiepskiegokomplementu-stwierdziła.

-Kochamcięnietylkozawygląd,choćtymożesądziszinaczej.Naprzykładuwielbiamtenostry
języczek.Niemasobierównych-odpowiedział.

-Wcaleniekochamcięzaurodę-mruknęła.-Gdybytakbyło,wybrałabymSebastiena.

-AjasiostręMatyldę.Parsknęłaironicznie.

-Ostatniowyglądazdecydowanielepiejodciebie-dodał.Jaksiętegospodziewał,usiadłagwałtowniei
zmierzyłagopłonącymspojrzeniem.

-Jesteśpodłąświnią.Jakmogłeśmitopowiedzieć!

-Ach,tajejkremowaskóra-szepnąłzrozmarzeniem.-Jakpłatkiorchidei.

Wydałaodgłosniegodnydamy.

-Parskaszczy...-zakpił.-Bożewielki,jakietoniesmaczne.Mamnadzieję,żemojasłodkaMatyldanie
nabierzetegozwyczaju,zanimpoproszęojejrękę.Zarazzaraz,jachybamamjużnarzeczoną.

Zakryłasięprześcieradłem,opadłanaplecyizamknęłaoczy.

-Jesteśżałosny.

Położyłsięobokniej.Milczelirazemprzezchwilę,jakbytylkoonibylinaświecie,aoprócztegonikogo
-pozakulikiem,którypowtarzałswąniemelodyjnąśpiewkę,przycupniętynapobliskiejskale.

Kiedyusiadł,zobaczyłwotwartychoczachLinnettylebólu,żesercemusięścisnęło.Nieodwróciła
wzrokuinieodezwałasięanijednymsłowem.

Zanimodgadłajegozamiary,Pierśściągnąłzniejprześcieradło.

Myślał,żekrzyknieizasłonisięrękami,aleleżałanieruchomo,odwracającodniegotwarz.Zdążył
zauważyć,żepoliczkimamokreodłez.

-Patrzęnaciebie-powiedziałtonemtowarzyskiejrozmowy.

-Patrzsobiedowoli-warknęła.-Nicnatoniemogęporadzić.

-Jesteśjeszczeczerwona,alezaczynacijużschodzićskóra.Boże,jaktywyglądasz!

Usiadłajaklalkanasprężynie,popatrzyłanasiebieiwrzasnęłatakprzenikliwie,żekulikpoderwałsię

dolotu.

-Słonawodamadziałanielecznicze-powiedział,podnoszącprześcieradłoidelikatniemasującjej
skórę.-Spójrztylko.Podspodemniejesteśjużtakaczerwona.Iniemaszblizn,przynajmniejnabrzuchu.

-Tozejdzie?-spytała,wyraźniewstrząśnięta.

-Oczywiście,żezejdzie-odpowiedział.-Testrupypokrywałygojącesiępęcherzeichroniłyjeprzed
zakażeniem.

Zdajemisię-powiedział,odrywajączłuszczonynaskórek-żezarazcałaskórasięzłuszczy,możez
wyjątkiempleców.Słońceimorskawodazrobiłyswoje.

-Myślałam,żetakjużzostanie-powiedziałatakcicho,żeledwiesłyszałjejgłoswśródhukufal
rozbijającychsięourwiskonadole.

-Gdybyśzapytała,tobymcipowiedział.Aleponieważzemnąnierozmawiałaś,nawetniewiedziałem,
żeboiszsięczegośtakidiotycznego.

Nigdywżyciuniewidziałtakzbuntowanychust.

-Cogorsza-dodał,niepatrzącnanią-straciłaśwemniewiarę.Powiedziałaś,żekochaszmniedotego
stopnia,żenieboiszsięośmieszenia.Alekiedyprzyszłocodoczego,niezgodziłaśsięnawetnacień
poniżenia.Niechciałaśsięzemnąwidziećwczteryoczy,bobałaśsię,żecięwyśmieję.Niechciałaś
widywaćsięzemnąpublicznie,bowstydziłaśsięPrufrocka.

Tymrazemonułożyłsięnaplecachiprzesłoniłoczydłonią.

-Kochamcię-odpowiedziałazpoczuciem,żesmutekPiersaodbierajejzdolnośćracjonalnego
myślenia.-Aleprzecieżztakimwyglądemniemogębyćksiężną.Niechcę,żebyktokolwiekżeniłsięze
mnązlitości.Niewyjdęzaciebie,bowyglądamjakjakaśstraszna...

-Bestia?-wtrącił.-Tegosłowaszukałaś?

-Nie.

Usiadłiwbiłwniąpłonącywzrok.

-Kochałaśmnietylkowtedy,kiedybyłaśpiękna.Wiedziałaś,żemożeszmnąmanipulować-taksamojak
manipulujeszinnymimężczyznami,posyłającimtentwójuśmiech.

-Nie!-krzyknęła.-Nieotochodziło.

-Aoco?-zdenerwowałsię.-Jednegodniabłagasz,żebymciępoślubił,obiecujesznamnieczekać,a
następnegoniechcesznamnienawetspojrzeć.-Wjegogłosiebrzmiałygniewiuraza.

Popatrzyłanaswojeciało.Byłocałeczerwoneischodziłazniegoskóra,alewświetlesłońcaiw
towarzystwiePiersaniewydawałosięjużtakiepotworne.

-Myślałam,żebędzieszsiębrzydził-powiedziałaztrudem.-Niechciałam,żebyśsięzemnążeniłz
litości.Niechciałam,żebyśjeszczedotegowszystkiegomiałbrzydkążonę.

-Litośćtouczucie,któregoraczejniktzemnąniekojarzy.Cowięcej,janiemamżadnychoporów,żeby
sięztobąożenić,aprzecieżjestembestią.

-Toniejesttakdokońcaprawda-odparłapowoli.-Powiedziałeśmi,żemniepragniesz,ależesięze
mnąnigdynieożenisz.Powiedziałeś,żejestempięknaichętna,ależebędzieszteżpożądałinnych,więc
mamotobiezapomnieć.

Jegookrutnesłowazawisływpowietrzumiędzynimi.

-Maszrację-odparłPierś.-Tobyłopodłe.

Urazęwjegogłosiezastąpiłatakapustka,żeLinnetniewiedziała,comamówićdalej.

-Odrzuciłemcię,bobałemsię,żektóregośdniasięjednakuzależnię.Wdalszymciągusięboję,żemoje
wybuchyzłościcięunieszczęśliwią.

Nagleogarnęłojąprzerażenie,żePierśjązostawi,choćledwiegodzinętemugorącopragnęła,żebyjuż
nigdywięcejgonieoglądać.

-Złamałeśmiserce,odpędzającmnieodsiebie-powiedziała,obejmującramionamikolana.-Byłam
bardzonieszczęśliwa.Alekiedyzachorowałamileżałamwkurniku,zrozumiałam,żemniekochasz.

Zapadłacisza.Znowuodezwałsiękulik,niecodalejodnich.

-Powiedziałam,żemniekochasz-powtórzyła.

-Kocham-potwierdziłnieomalzirytacją.

-Postanowiłamsobie,żejeśliprzeżyję,niepozwolęcisięnigdywięcejzastraszyćtakjakwtedy,kiedy
mnieodrzuciłeś.-Wyciągnęładłoń,żebygodotknąć,ipogładziłapalcamipoudzie.-Alepóźniej,kiedy
stałamsiętakabrzydka,doszłamdowniosku,żeztakimwyglądemniemogęzostaćksiężną.

-Rozumiem,żewszystkieksiężnemusząbyćpiękne-stwierdził.-Tojednozwymagańnatym
stanowisku.

-Powinnyprzynajmniejniestraszyćludziswoimwyglądem.

-Idlategouznałaś,żemożeszmnieodrzucić,bowyglądaszjakkandydatkadojarmarcznejbudyz
osobliwościami.

Acopotem?Posiłkidopokojuprzeznastępnychpięćdziesiątlat?

-Postanowiłam,żegdzieśsięukryję-odparładrżącymgłosem.-Towszystko.

Milczenie.Apotem:

-Akuratprzedemnąniemusiszsięukrywać,Linnet.

-Przepraszam-szepnęła.

-Sercemipękało,gdybyłaśbliskaśmierci,apotemznowujezłamałaś,kiedywyrzuciłaśmniezpokoju.

Niemogłaznieśćbóluwjegogłosieiświadomości,żetakbardzogoskrzywdziła,więcpchnęłago,byz
powrotempołożyłsięnaskalnejścianie.Jegociałobyłociepłeisilne.Znajomeikochane.

-Toco,pocałujeszmnienazgodę?-zapytałzczułąironią.

-Zamknijsię-odpowiedziała.Musnęławargamijegousta.Wysunęłanamomentjęzyk,byich
posmakować.

-Widzę,żepróbujeszmnieuwieśćstarymisposobami,skorourodąjużniemożesz.

Aleonadobrzewiedziała,kiedyjestnaprawdęzły,akiedynie.Terazniemiałzamiarujejzranić.
Ogarnęłająradośćiodpowiedziałagardłowo:

-Natowygląda.-Potemskubnęłagowwargę,takjakjąsam

nauczył.

Pierśrozchyliłustainachwilęobojeulegliuczuciu.Alepotemodsunąłsięodniej.

-Niemogę-powiedział.

Linnetpochyliłasięwjegostronę.Wjegogłosiebyłocoś,cowzmagałojejpodniecenie.

-Dlaczego?-mruknęłagardłowo,byćmożedlatego,żejednocześniecałowałajegopodbródek.

-Bojesteśzbytbrzydka.Niesypiamzbrzydulami.Nigdybymtakiejniepokochał.

SerceLinnetnamomentprzestałobić,alezarazzrozumiała,

doczegojesttaaluzja.

-Aja,milordzie,pokochamtylkomężczyznę,którydaradęprzenieśćmnieprzezpróg.Którymiobieca,
żenigdyniedotknielaudanuminiepodniesienamniegłosu.Potrafisztozrobić?

Spojrzałnaniągłębokimi,lśniącymi,inteligentnymiipełnymimiłościoczyma.

-Przecieżtam,wgospodzie,przeniosłemcięprzezpróg-odparłrównieniskim,gardłowymgłosem.-
Czytosięliczy?

-Możekiedyśznowubędępiękna-odpowiedziała.-Amoże

nie.

Przełożyłsięnabok,bynaniąpopatrzeć,ispotkałysięichspojrzenia,wktórychpłonęłamiłość-taka

miłość,którapotrafiwyrwaćczłowiekazobjęćśmierci,nigdyniegaśnieinigdyniezawodzi.

Miłość,któraniezależyodurody,charakteruanikalekichnóg.

-Przyrzekam,żebędętrzymałwryzachtemperament-obiecał.-Choćzdajemisię,żetrochęmnie
odmieniłaś.

Chybaniejestemjużtakąbestiąjakprzedtem.

-Niemogęobiecać,żenieumręikiedyśniezostanieszsam.Pozatymchybazapomniałamci
podziękowaćzauratowanieżycia.

-Kochamcię.-Głoszałamałmusięzewzruszenia.-Kiedymyślałem,żeumrzesz,samchciałemsię
zabić.Odchwilikiedywyszłaśprzeztocholerneokno,marzyłem,żebyśdomniewróciła.

Pogładziłagopopoliczku.

-Więcwróciłam.

-Pojechałbymzatobą,nawetgdybymsięniebał,żezachorowałaś.Naprawdęchciałemzostawić
pacjentów.

Myślałemotymcałyminocami.

-Tobyłobyniegodziwe-odparłastanowczo.-Niemoglibyśmyspojrzećludziomwoczynanaszym
weselu.

-Toznaczy,żejednakbędziewesele?-Zajrzałjejwoczy.-Niełatwobędziezałatwićślubwsypialni,
alemyślę,żejakośsięuda

Wzięłagłębokioddech.

-Nielubiszgotowanychhomarów?

Wjegooczachwyczytała,żejejwyglądwcalemunieprzeszkadza.

-Niejesteśhomarem-powiedział,muskającjąwargami-Podstrupamijesteśróżowajakpoziomka.
Słodka,dojrzałajagódka.

-MamnadrugieimięJagódka-zachichotała.

-Mojajagódka.-Miałjużdośćtegogadania,więcprzykryłjąswoimdużym,mocnymidominującym
ciałem.-Nieprzeszkadzami,żebędęsiękochałzkobietą,któraobłazizeskóry.Atymaszochotękochać
sięzmężczyzną,któryczasamidostajenapadówfurii?

-Czemunie-westchnęła,ponieważjegoręka...nocóż,jednakniektóreczęścijejciałapozostałyrównie
delikatnejakdawniej.

Musiałnajpierwpomasowaćjejpiersikawałkiemprześcieradła,ażprzybrałypięknytruskawkowy

odcień,alecałkiemimsiętopodobało.Pozatymucieszylisię,żenaudachLinnetzniewiadomych
powodówniebyłoaniśladuwysypkiodwewnętrznejstrony.

Kilkainnychrzeczyrównieżichucieszyło.

Potemułożylisięnaskale,aPierśpracowiciemasowałciałoswejukochanej,byprzybrałojednolitą
różowąbarwę.

-Będęmiałabliznynatwarzy?-spytałazniepokojemLinnet.-Powiedzmiprawdę.

-Nicanic.WodróżnieniuodkrólowejElżbiety.Szczerzemówiąc,choćmożeniepowinienemciotym
wspominać,odrobinaryżowegopudruikaczętaznowubędąpadaćcidostóp.-Wyraźnieuznał,żenależy
skupićsięteraznajejpiersiach.

Linnetzwahaniemprzesunęładłoniąpopoliczkach,podbródkuiwargach.Jejceraznowubyłagładka.

-Niewiem,czykiedykolwiekotymzapomnę-powiedziałaiotrząsnęłasięzniesmakiem.-Otym
kurniku,owysypce,gorączceipragnieniu.

Pierśująłjejtwarzwdłonie.

-Nigdysobieniewybaczę,żeniebyłomniewtedyprzytobie.

-Takjaktwójojciec?

-Rozmawiałemznim-powiedziałniechętnie.-Powiedziałemmuwszystko,cotybyśchciała,żebymmu
powiedział.

Rozpromieniłasię.

-Powiedziałeś,żezawszemuzależało...

-Nie.

-Przecieżnawetniewiesz,ocomichodziło.

-Nicwtymstylu.

-Notocomupowiedziałeś?-spytała,niecorozczarowana.

-Żegokocham.Nietakdosłownie,alewiem,żezrozumiał.

-Kiedybyłambardzochora,śniłomisię,żematkabyłazemnąwbasenie.

-Wwodzie?

-Podwodą.Całyczastamodpływałam,bowtedynieczułambólu,byłomichłodnoiwilgotno.Aleona
mnieodpychała.

PierśprzycisnąłLinnetdosiebie.

-Porządnakobieta.

-Teżjejwybaczyłam-szepnęłaLinnet.-Kochałamnieprzecież.

-Nocóż,jesteśjaknajbardziejgodnamiłości.Nietylkozpowoduurody.Inietylkodlatego,żewżyciu
niewidziałemtakiejróżowiutkiejkobiety.

Łzyzakręciłyjejsięwoczach.

-Myślałam,żeniktjużnie...

-Cicho-odpowiedziałimusnąłwargamijejusta.-Jamyślałem,żenanikimniebędziemiwżyciu
zależało.

-Obojesięmyliliśmy-powiedziałaiprzyciągnęładosiebiejegogłowę.

-Słodkajagódko...-szepnąłwjakiśczaspóźniej.

-Tak?-Pocałunekjąoszołomił;wargijejnapuchły,asercebiłojakmłotem.

-Niemogęsięztobąkochaćnatymkamieniu.Przykromi,żemówięoczymśtaktrywialnym,ale
obtarłemsobiekolana.Możemyjużiśćdodomu?Mojełóżkojestbardzomiękkie.Niewidziałaśjeszcze
mojejsypialni,alewłaściwiemożeszjużsiętamzadomowić.

-Dodomu-powtórzyławzruszona.

-Donaszegodomu.

Wstali,udrapowalinaniejprześcieradłojakgreckątunikęitrzymającsięzaręce,poszlidozamku.

Linnetpowitałapromiennymuśmiechemwszystkich-odPrufrockaażpoksięcia.Jejoczylśniłytaką
radością,żeniktnawetniezauważyłjejróżowejcery.

Epilog

Kilkalatpóźniej

Nierozumiem,dlaczegomówisznamamę„jagódka"-spytałchłopczykswegoojcapewnegoletniego
dnia.Siedział

naskalenadbasenemiobserwował,jakmamauczypływaćjegosiostrę.

-Tonaszsekret-odpowiedziałmężczyzna.Patrzyłnamamęzdziwnymuśmieszkiem,niecałkiem
zrozumiałymdlachłopca.

-Tonielogiczne-stwierdziłJohnYelverton,przyszłyhrabiaMarchantiksiążęWindebank.-Mama
wcaleniewyglądajakjagoda.WodróżnieniuodEvie,którajesttłusta,okrągłaimaczerwonewłosy.

Niespecjalnieprzepadałzamłodsząsiostrą.Choćmiałdopierosiedemlat,jużzdążyłsięzorientować,że

dziewczynkamajakąśdziwnąwładzęnadludźmi.Kiedysiędonichuśmiecha,rozpływająsięzzachwytu
idająjejwszystko,czegotylkozapragnie.

Naszczęściemamaitatasąinni.Łaskocząjąwtedytakdługo,ażsięnaprawdęroześmieje.Ontamwoli
jąszczypać.

-Dawno,dawnotemu,twojamamamiałaróżowąskórę-wyjaśniłojciec.-Naprawdębyławtedyjak
jagódka,jaknajsłodszatruskawka.

Johnnierazwidziałurodzicówtenwyraztwarzyiniespecjalniemusiętopodobało.Zupełnie
nieracjonalne.

Chłopieclubiłjasnesytuacje:wszystkobyłoalbologiczne,albonie.Tomaślanespojrzenie?
Nieracjonalne.

-Możemyjużiśćdozamkuizrobićsekcjężabie?-spytał.

-Nie.Tylkojednażabanatydzień.Żabyniesądozabawy.

-Przecieżwiesz,żeniemogłemznaleźćpęcherzykażółciowego.Muszęspróbowaćjeszczeraz.

-Wprzyszłymtygodniu-obiecałmuojciec.-Jestempewien,żeznajdzieszwżyciuniejedenpęcherzyk
żółciowy.

Kolejnabzdurawrodzajutych,którerodzicebezprzerwymupowtarzali.Wcalemusiętoniespodobało.

-Chcęsekcję!Itojuż!

Ojciecprzestałsięgapićnabasenispojrzałnaniego.Podniósłpalec.

-Pamiętasz,oczymrozmawialiśmydziśrano?

-Żemamnadsobąpanować-odpowiedziałposłuszniemałyJohn.-Iżejakpoczujęzłośćwbrzuchu,to
muszępoliczyćdodziesięciu.

-Czyterazteżpowinieneś?

-Jużnie-mruknąłniechętnie.

Eviepodpłynęładobrzegu,więcojciecwstał,żebyjąwyciągnąć.Oparłsięnalasceischyliłdo
dziewczynki.Eviezłapałagozarękę,aonwyciągnąłjąizakręciłwkoło,ażgłośnozapiszczałazradości.

Potemodłożyłlaskęiobiemarękamipomógłmamiewyjśćnabrzeg.Znowusiędosiebiegłupio
uśmiechali.

Tatozdjąłsobieręcznikzramieniaipomógłsięjejwysuszyć.

Johnprzewróciłoczamiiposzedłzajrzećdokałuż,którepowstałyprzyodpływie.Możeudamusię
znaleźćwłasnążabęiwtedytatapozwolimunadrugąsekcję.

Nieznalazłanijednej.

-Nielubiąsłonejwody-powiedziałaEvie,lekkosepleniąc.Przechyliłagłowęnabokiposłałamuten
swójuśmiech,któregotaknienawidził.-Niewiesznawettego?

Pociągnąłjązawłosy.

Rozpłakałasię,aonpoliczyłdodziesięciu.

-Wcalejejnieszarpałem-tłumaczyłsięprzedtatąwsekundępóźniej.-Aniniewykręcałem.Tobybyło
podłe.

Pociągnąłemjątylko,itolekko.

-Niedalekopadajabłkoodjabłoni-stwierdziłtato,wziąłgozarękęipoprowadziłścieżkądozamku.-
Następnymrazempoliczdodziesięciu,zanimjąpociągniesz.

Johnuśmiechnąłsięszeroko.Straszniechciałbyćtakijaktato.Itakijakdziadek,bobardzolubił,kiedy
książęopowiadałmubajki.

Alenajbardziejchciałbyćjaktato.

-Możenastępnążabęzoperujęprzedsekcją-zaproponował.-Założęjejgipsnanogę.Możemyudawać,
żezawysokoskakała.

-Mhm-powiedziałtato,boznowugapiłsięnamamę.TrzymałazarękęEvie,któraciąglezanosiłasię
płaczem,choćJohndoskonalewiedział,żeniezrobiłjejkrzywdy.

-Kochaszmamę,prawda?-spytał,chcąc,byojciecwreszciezwróciłnaniegouwagę.

-Bardzo-potwierdziłtato.-Nawetniewieszjak.

-Aonakochaciebie-stwierdziłJohn.Lubiłmiećwszystkopoukładanewgłowie.

Mamazaśmiałasię.

-Tak,kochamtatę,Johnakins.Nachmurzyłsię.

-Niemówdomniejakdodziecka.Jużjestemduży.

-Przepraszam-powiedziała,dotykającpalcemjegonoska.

-Więcjeśligokochasz,aonkochaciebie,aobojekochacienas,topocowamjeszczejednodziecko?-
Powiedzielimu,żemamamadzidzięwbrzuchu,aletoniebrzmiałologicznie,choćjejbrzuch
rzeczywiściezrobiłsięokrągły.

Mamauśmiechnęłasięiwzięłagozarękę.

-Bonaszarodzinabardzolubisiękochać-wyjaśniła.

Toteżbyłonielogiczne.Przecieżtatonajbardziejlubiłkroićludzi.Chybaniewartosięotokłócić,a
pozatym...

Jakośtobędzie,pewniedlategodzieciakateżwystarczymiłości.Chyba,żetobędzienastępna
dziewczynka.

Odautorki

Pięknaibestiatobardzostaraopowieść.MadameGabrielledeVilleneuvenapisałabaśńLaBelleetla
Bêtew1740

roku.Niebędęsiętupowoływaćnażadnąkonkretnąwersję,bozrezygnowałamzwiększości
szczegółów,włączniezmagicznąprzemianąbohatera.Pierśpadłofiarąowielemniejbaśniowego
wydarzenia,którejednakwywarłorównieznaczącywpływnajegożycie:mięsieńczterogłowyjegouda
uległmartwicy,czylinastąpiłaśmierćtkankimięśniowej.

Nietrudnozgadnąć,żeowielepoważniejszydługzaciągnęłamwobecbardziejwspółczesnejopowieści,
czyliserialuDrHouseprodukcjistacjitelewizyjnejFox.Szczerzepodziwiambłyskotliwych,
niekonwencjonalnychidowcipnychautorówscenariusza.WprawdziePierś,mójodpowiednikich
bohatera,czylidoktoraGregory'egoHouse'a,różnisięodswegoprototyputak,jakLinnetróżnisięod
baśniowejPięknej,aleniesposóbzaprzeczyć,żejegoosobowość,niewspominającjużonodzeipracy
zawodowej,towynikinspiracjipostaciąwybuchowegodiagnostyzeszpitalaPrinceton-Plainsboro.

OpróczutalentowanegodrHouse'a,wzmiankanależysięteżosiemnastowiecznymlekarzomichirurgom,
którzywalczylizchorobamibezpomocybadań,urządzeńiterapii,naktórychtakbardzopolegająich
współcześniodpowiednicy.WieleszczegółówdotyczącychszkarlatynypochodzizTraktatuochorobach
gorączkowychopublikowanegoporazpierwszyw1799roku,pióra

doktoraA.PhilipsaWilsona,gdzieznalazłamszczegółoweinformacjeorozwojugorączki
szkarlatynowej,jakjąwtedynazywano,orazcałkiemrozsądnewskazówkidotycząceleczenia.Twierdził,
żejegopacjencizawszezdrowieli.Jegotraktatpolemizowałznieskutecznymi,aczęstoszkodliwymi
metodamilekarzytakichjakniejakidoktorSims,któryw1796rokuzalecałleczenieszkarlatynyśrodkami
przeczyszczającymiiwymiotnymi.W

pewnymsensiedoktorWilsonbyłrówniearoganckiibohaterskijakwspółczesnydoktorHouse.

PragnętakżewspomniećserięksiążekoszkoledladziewczątzinternatemwKornwalii,pióraEnid
Blyton.Wszkoletej,zwanejMaloryTowers,byłwspaniałybasenwyciętywnadmorskichskałach,
napełniającysięwodąpodczasprzypływu.Gdyczytałamteksiążkinagłosmojejcórce,spodobałmisię
tenbasenipobudziłmojąwyobraźnię.

Zanimskończyłamcałąserię,basenPiersanabrałwłasnego,niepowtarzalnegocharakteru.

Inakoniec,przezcałyczaspisaniatejpowieściwmoichmyślachrozbrzmiewałystrofyPieśnimiłosnej
J.AlfredaPrufrockaautorstwaT.S.Eliota,choćjejautorpewniedostałbynamyślotympalpitacjiserca.
Poemat,dostępnynamojejstronieinternetowe

jwww.eloisajames.com,

zadajepytanianatematczasui

odwagi-czyistnieje„twójczasimójczas",czyjestczasnato,bysposobić„twarz,byspotykaćtwarze,
którespotykasz"iczas,bysięzastanawiać

„czysięośmielę?"Więczostawiamcię,czytelniku,zpieśniąmiłosnąEliota,wktórejśpiewająsyreny,a
ludziery-zykujązbytdługipobytwpodmorskichkomnatach.