Zmącony spokój pani

labiryntu

Joe Alex

Nikt tam nie umarł i nikt się nie zrodził.

ś

aden śmiertelny dotknąć się nie waży

Twardą motyką świętej ziemi Keros

Ani dla roślin soczystych uprawy,

Ani dla kruszców mądrych wydobycia.

Kto ciekawością lub chciwością zdjęty

Pośród skal białych ryje jak dzik ciężki

I mąci spokój Pani Labiryntu,

upadnie w otchłań, a z nim jego imię.

Ptolemejski papirus grobowy odczytany przez Karolinę Beacon wiosną 1964 roku.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„To zdumiewająca historia, Joe "

Cichy, równomierny stuk małej, płaskiej maszyny Olivetti ustał nagle i Alex dopiero po

chwili zrozumiał, że maszyna przestała pisać. Spojrzał na nią, odrywając z trudem wzrok od

wiszącej pośrodku ściany wyblakłej fotografii swego ojca. Dopiero teraz zauważył, że

zmęczone palce ześliznęły się z klawiatury i poruszają leniwie po powierzchni stołu, jak gdyby

nadal zajęte wystukiwaniem liter, których znaczenia i sensu nie był już w stanie pojąć. Był

zmęczony, tak zmęczony, że nie zdawał już sobie nawet z tego sprawy. Uniósł dłonie i przez

następną chwilę spoglądał na nie bezmyślnie. Opuścił je z wolna, wyprostował się w krześle,

przymknął powieki, a potem gwałtownie otworzył oczy, starając się zwalczyć nadchodzącą

senność. Spojrzał na zapisaną prawie do końca kartkę maszynopisu. Przebiegł ją wzrokiem,

potem spokojnie wykręcił z wałka, uważnie zmiął w kulę i cisnął w stronę kosza stojącego o

dwa kroki od stołu. Jak zwykle trafił i jak zwykle sprawiło mu to bardzo drobną, przelotną

przyjemność. Wstał i przeciągnął się.

Tej nocy napisał pełnych czterdzieści stron maszynopisu. I choć było to o dziesięć stron

mniej, niż sobie zaplanował, w tej chwili wiedział już, że więcej nie napisze, bo zmęczona

wyobraźnia przestała podawać obrazy w odpowiednim tempie i ostrość widzenia znikła. Wziął

do ręki kilka ostatnich kartek, przeczytał je szybko i westchnął. Nie nadawały się do niczego.

Praca nad nową powieścią potrwa o tydzień dłużej.

Wstał i jak stary wódz, lustrujący pobojowisko, przesunął wzrokiem po gładkiej

powierzchni stołu, po książkach, maszynie i ołówkach stojących w szklance. Jeszcze raz

przymknął oczy i z cichą nienawiścią odwrócił się plecami do stosu nie zapisanych jeszcze,

przełożonych kalką kartek, które zapraszały do dalszej pracy. Powoli podszedł do okna i

odsunął storą. Nad ulicą i ponad dachami miasta był już słoneczny wiosenny poranek. Alex

otworzył okno i spod przymrużonych powiek obserwował przez chwilą smugi tytoniowego

dymu, ulatujące w górą i rozpływające się w jasnym rozedrganym powietrzu.

- O Boże - powiedział cicho - o mój wielki, jedyny Boże. Kiedy to się skończy?

Pytanie było absolutnie retoryczne, bo Joe wiedział lepiej niż ktokolwiek, że po tej

książce nastąpi nowa, a po niej inne. Ale nie dotyczyło ono wyłącznie książki. Karolina była

ciągle nieuchwytna i nie wiedział, kiedy ją zobaczy. W ich życiu okresy takie nie następowały

często, ale gdy Karolina naprawdę chciała odciąć się od ludzi, stawała się nieosiągalna.

Na maszcie anteny telewizora, wyrastającym z dachu naprzeciwko, usiadł mały szary

wróbel. Siedział przez chwilą, kręcąc główką i poruszając ogonem, rozćwierkany,

niefrasobliwy, wyzłocony promieniami słońca, a potem odleciał za swoimi sprawami, nurkując

w ciemny tunel ulicy.

Joe odruchowo odprowadził ptaka oczyma. W ciągu całej ubiegłej nocy starał się nie

myśleć o Karolinie, ale teraz był zanadto zmęczony i poddał się. Choć nie chciał się do tego

przyznać nawet sam przed sobą, tęsknił za nią bardzo.

Od dwóch tygodni Karolina tkwiła zamknięta w swoim małym mieszkaniu na

przeciwległym krańcu miasta. Na pytanie telefoniczne - jej gospodyni, pani Downby,

odpowiadała niezmiennie, że panna Beacon jest zajęta i niestety nie może podejść do aparatu.

Chociaż Joe był na swój sposób przekonany, że Karolina go kocha, wiedział

równocześnie, że największą i najprawdziwszą namiętnością życia tej niezwykłej dziewczyny

były małe gliniane tabliczki, pokryte wczesnym pismem linearnym Kreteńczyków.

Karolina była archeologiem młodym, zdolnym, z rzędu tych, o których sędziwi

profesorowie powiadają, że rokują wielkie nadzieje. Ale jakie były jej własne nadzieje w

związku z legionem tajemnic otaczających morskie mocarstwo Kreteńczyków, które sięgało

niegdyś aż do Azji Mniejszej poprzez wszystkie prawie wyspy Morza Egejskiego? Czy

naprawdę chciała odcyfrować to nie odczytane dotąd pismo i wtargnąć na przedpole historii

owego ludu, który stworzył tak potężną cywilizację, pozostawił po sobie pałace, wazy

malowidła i tysiące najrozmaitszych przedmiotów a równocześnie pozostał tak kompletnie nie

znany, że można było tylko snuć przypuszczenia o jego pochodzeniu, przebiegu dziejów i

upadku?

W ciągu ostatnich dwu tygodni usłyszał jej głos tylko raz. Zadzwoniła późnym

wieczorem przed paroma dniami.

- Dobry wieczór, Joe! On jest trochę uszkodzony i mam z nim masę kłopotów, ale chyba

wszystko dobrze się skończy. Jest zupełnie zdumiewający, jeżeli się nie mylę. A chyba się nie

mylę.

- Kto jest zdumiewający?

- Mój papirus. Zadzwonię, kiedy będę gotowa, i dowiesz się o wszystkim. Chwilami

mam wrażenie, że to sprawa nie dla mnie, ale dla ciebie. Cała masa rzeczy jest zupełnie

niezrozumiała.

- Czy możesz mówić jaśniej?

- Jeszcze nie. To zdumiewająca historia, Joe! Za kilka dni opowiem ci wszystko.

Dobranoc, mój najmilszy autorze. Wczoraj wieczorem byłam tak podniecona, że dla

uspokojenia spróbowałam przeczytać którąś z twoich książek. Nie umiem ci powiedzieć którą,

bo zaraz zasnęłam. Mam nadzieję, że inni twoi czytelnicy czytają jednym tchem aż do rana.

Dobranoc!

Roześmiała się i odłożyła słuchawkę, zanim Joe zdążył odpowiedzieć. Od tej chwili

minął już prawie tydzień. Alex tęsknił i chcąc zająć czas, który upływał mu zbyt wolno, napisał

w ciągu tego tygodnia pół powieści kryminalnej. Wydawca nalegał zresztą na pośpiech, bo

nadchodziło lato, pora urlopów i wakacji, okres, gdy żony mężom, mężowie żonom, rodzice

dzieciom i dzieci rodzicom kupują powieści kryminalne do pociągu. Pisał więc, nie wychodząc

prawie z domu.

Pukanie było tak ciche, że Joe, wsparty na parapecie okna, przez które wpływały

odgłosy rozbudzonej już na dobre ulicy, nie usłyszał. Drzwi otworzyły się bezszelestnie. Na

progu stał Higgins, zupełnie nieruchomy, pogodny, wygolony i poważny jak kapłan. Nawet w

pochyleniu głowy, którym powitał swego chlebodawcę, było coś, co przypominało

pozdrowienie mnicha.

- Dzień dobry panu. Mamy dzisiaj bardzo ładną pogodę, jak pan sam był na pewno

łaskaw zauważyć.

Joe odwrócił się gwałtownie. Dopiero w tej chwili zrozumiał, że nieomal zasnął z

otwartymi oczyma.

- Dzień dobry, Higgins. Tak, pogodę mamy naprawdę śliczną.

- Jest w tej chwili punktualnie siódma, proszę pana. Śniadanie czeka w jadalni. Jajka,

szynka, kawa, grzanki, tak jak pan sobie życzył.

- Och, to cudownie - mruknął Joe bez entuzjazmu. Zupełnie nie czuł głodu, tylko

zmęczenie. Stał teraz zwrócony plecami do okna, czując na szyi ciepłe, senne dotknięcie

słońca. - Lato nadchodzi. Trzeba będzie wyjechać z Londynu, prawda?

- Zapewne, proszę pana. Grzanki są gorące i chociaż nakryłem je, ale...

- Jak tylko załatwię pewne... hm.... sprawy, damy sobie nawzajem parę tygodni urlopu.

Przyda się nam obu.

- Dziękuję panu bardzo. - Higgins nigdy nie odpowiadał uśmiechem na uśmiech i Joe

miewał chwilami niejasne wrażenie, że powaga ta nie wynika wcale z przesadnego szacunku,

ale z niechęci do poufalenia się z chlebodawcą, od którego odgradzał się w ten sposób barierą

nieprzeniknionej bezosobowości. - Właśnie dokonałem wpłaty na wycieczkę zagraniczną,

proszę pana, zastrzegając się, że termin podam w stosownej chwili. Ale powracając do tych

grzanek, jeśli wolno o nich znowu przypomnieć.

- Zagraniczną? Do jakiego kraju?

- Do Grecji, proszę pana. Jest to bardzo piękna i niedroga wycieczka, proszę pana, a

organizuje ją biuro Cooka.

- A dlaczego właśnie do Grecji ?

Higgins chrząknął.

- Panna Beacon, kiedy była tu ostatnio z wizytą, musiała czekać prawie godzinę, bo był

pan poza miastem i samochód się popsuł. Pamięta pan, prawda?

- Tak. Byłem niepocieszony.

- Właśnie, proszę pana. I panna Beacon była tak uprzejma, że opowiedziała mi trochę o

swojej pracy. Mówiła o Grecji, proszę pana, i mówiła tak pięknie, że postanowiłem się tam

wybrać i sam to zobaczyć, jeżeli okoliczności będą sprzyjały, to znaczy, jeżeli czas mi na to

pozwoli, proszę pana.

- Hm... - Joe uśmiechnął się. - Widzę, że jestem otoczony miłośnikami klasyki. Nie

ufałbym zbytnio pannie Beacon w tych sprawach, bo jest ona naukowcem, a jak wiadomo,

prawdziwi naukowcy uważają swoją specjalność za jedyną rzecz godną uwagi. Ale Grecja to

naprawdę bardzo piękny kraj i jeśli pogoda dopisze, a o tej porze roku dopisuje tam zawsze,

myślę, że po paru tygodniach spotkamy się w pełni nowych sił, koniecznych do zwalczenia

wspaniałej angielskiej jesieni, która niech będzie przeklęta.

- Tak, proszę pana. Gazety leżą obok talerza w jadalni. A jeśli chodzi o grzanki, to...

- Dziękuję bardzo. Zaraz tam przyjdę.

Alex podszedł do stołu, zgarnął zapisane kartki maszynopisu i zaczął je układać szybko

według numeracji stron. To także był nawyk: pozostawianie po sobie idealnego porządku, by

móc później usiąść i pisać dalej bez konieczności ponownego rozkładania i porządkowania

roboty.

- I jeszcze jedno, proszę pana...

Joe obejrzał się. Higgins stał nadal w drzwiach.

- Tak? Słucham? Grzanki nie muszą być aż tak gorące. Zaraz tam przyjdę.

- Chciałem tylko dodać, że przed półgodziną dzwoniła panna Beacon i... - Joe

wyprostował się gwałtownie.

- Jak to? A ja się dopiero w tej chwili o tym dowiaduję?!

- Bo panna Beacon zabroniła mi przeszkadzać panu w pracy. Powiedziała, żebym

zawiadomił pana o jej telefonie dopiero wtedy, kiedy skończy pan pracować i...

- Pracować, mój Boże! - Alex machnął ręką. - Co powiedziała jeszcze panna Beacon?

- Prosiła, żeby pan zadzwonił, kiedy znajdzie pan chwilę czasu i...

Nie dokończył, bo Joe bez słowa wyminął go i przeszedł korytarzem do hallu, gdzie na

wieku starej ciężkiej skrzyni stał aparat telefoniczny.

Palcem ciemnym od taśmy maszynowej, którą zmieniał po północy, szybko nakręcił

numer. Czekał jeszcze chwilę, wsłuchany w daleki szum sygnału, bębniąc niecierpliwie

palcami po chropawej powierzchni skrzyni.

- Słucham, tu Karolina Beacon...

Głos dziewczyny był świeży i dźwięczny. Alex pomyślał z zazdrością o godzinach

nocy, które spędziła w swoim wygodnym łóżku, gdy on mozolnie opisywał okoliczności

jednego z nonsensownych, niemal doskonałych, odkrytych przez siebie morderstw.

- To ja, nieduża, bardzo mądra panno. Higgins oświadczył, że pytałaś o mnie. Nie

mogłem w to uwierzyć i dlatego dzwonię.

- Tak. Telefonowałam. Skończyłam! Jestem już wolna jak ptaszek! Czy zjadłeś

ś

niadanie?

- Nie. Higgins był na tyle nieostrożny, że za wcześnie zawiadomił mnie o twoim

telefonie.

W słuchawce rozległ się śmiech świeży, pogodny, prawie dziecięcy.

- W takim razie, jeżeli Higgins pozwoli i jeżeli ty masz ochotę, może zjemy śniadanie

razem?

- Wspaniale! A twój papirus?

- Skończyłam go odcyfrowywać pół godziny temu. Potem wstałam od biurka,

podeszłam do telefonu i zadzwoniłam do ciebie.

- Pracowałaś w nocy?

- Nie wstawałam od biurka w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin! Ale jest

gotów. To naprawdę pasjonująca historia, Joe!

- Wyobrażam sobie - mruknął Alex, w którego umyśle sympatia dla archeologii

zajmowała zwykle ilość miejsca odwrotnie proporcjonalną do tęsknoty za panną Beacon. -

Więc kto kogo zaprasza na śniadanie, ty mnie czy ja ciebie?

- Ja ciebie. Czy możesz przyjechać za pół godziny? Jestem już wykąpana, przebrana i

podobna do kobiety. Poza tym umieram z głodu.

- Będę za pół minuty!

Złożywszy to niewykonalne zapewnienie rzucił słuchawkę na widełki i pobiegł niemal

w kierunku łazienki, pocierając nie ogolony podbródek.

- Jadę do panny Beacon! - zawołał przez uchylone drzwi. - Będę jadł śniadanie u niej!

I wydało mu się, że po tej odpowiedzi usłyszał westchnienie. Higgins był

niezrównanym mistrzem w przyrządzaniu jajek sadzonych i grzanek. A które to już śniadanie w

ciągu dwu lat ich znajomości wracało nie tknięte do kuchni!

ROZDZIAŁ DRUGI

„Nikt tam nie umarł i nikt się nie zrodził..."

Gdy zadzwonił, Karolina otworzyła mu natychmiast. Niedawno obcięła swój jasny

„koński ogon" i ubrana w obcisłe, czarne spodnie i białą płócienną bluzkę wyglądała teraz jak

smukły, opalony chłopiec.

- Dzień dobry, chłopczyku - Joe przejechał palcami po jej krótkiej czuprynce, później

wziął ją za ramiona, obrócił ku sobie i przyjrzał się jej uważnie. Nawet oczy Karoliny były

jasne i promienne, jak gdyby przed chwilą wstała z łóżka po całonocnym śnie.

- Wyglądasz, jakbyś nic nie robiła od lat! - Pocałował ją i roześmiał się. - O mój wielki,

jedyny Boże, co się stanie z nauką, jeżeli wszyscy uczeni będą tak wyglądali jak ty?!

- Nie rozumiem, co masz na myśli - powiedziała Karolina z powagą, ale po sekundzie

roześmiała się. - Joe, błagam, przestań na chwilę zajmować się głupstwami i wysłuchaj mnie!

Musisz, absolutnie musisz wysłuchać tej całej historii. Nie mogę myśleć o niczym innym... -

Wyrwała się z jego objęć i stanęła pośrodku przedpokoju, opierając dłonie na swoich

szczupłych, chłopięcych biodrach. - Możesz mi wierzyć albo nie, ale jeżeli to, co myślę o moim

papirusie, okaże się prawdą, to panna Karolina Beacon dopisze kilka niewielkich, ale mających

odrobinę znaczenia wierszy do historii naszej cywilizacji.

Alex pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Już kolega Shakespeare napisał, że należy dobrze o sobie mówić, bo inni nigdy tego za

nas nie zrobią z równym przekonaniem. Ale do dziś znałem cię jako osobę bardzo skromną i...

- Bo jestem skromna! - powiedziała Karolina dobitnie. - Jestem bardzo skromna i

bardzo głodna. Panna Beacon prosi na pokoje!

Pochyliła się lekko i z wdziękiem wykonała szeroki ruch ręką, muskając niemal palcami

podłogę jak dworak kłaniający się kapeluszem. Potem znikła w drzwiach kuchenki. Alex stał

przez chwilę nieruchomo, patrząc z uśmiechem na drzwi, które zamknęły się za nią. Wolnym

krokiem wszedł do jadalni, usiadł za zastawionym stołem i przymknął oczy. Było bardzo ciepło

i cicho. Gdzieś w pobliżu grało radio.

Drzwi skrzypnęły. Karolina trzymała w obu dłoniach tacę, na której stały dymiące

filiżanki. .

- Zrobiłam kawę bardzo, ale to bardzo mocną - powiedziała stawiając tacę na stole -

chociaż wiem, że wolisz rano herbatę. Ale chciałam, żebyś wysłuchał mnie uważnie, a nie

trzeba być koniecznie Joe Alexem, żeby zgadnąć, że mężczyzna, który pracował całą noc,

natychmiast zapada w drzemkę, jeżeli pozostawi się go przez minutę samego. Po usłyszenia

tego, co mam ci do powiedzenia, sam przyznasz, że to zupełnie zdumiewająca sprawa.

Joe skłonił głowę, stłumił ziewnięcie i znowu mimowolnie przymknął oczy. Potem

otworzył je z wysiłkiem i uśmiechnął się.

- Będzie to na pewno jeden z najbardziej interesujących poranków w moim życiu.

- Drwij sobie, drwij bezkarnie z młodej, bezbronnej uczonej brytyjskiej, która za chwilę

nakarmi cię jak matka dziecko. Zawartość mojego papirusu może okazać się sto razy ciekawsza

niż zawartość pięciu policyjnych kostnic wypełnionych po strychy twoimi drugorzędnymi

nieboszczykami, że już nie wspomnę o głupkowatych i niecierpliwych spadkobiercach, których

później w pocie czoła demaskujesz, chociaż sądząc z tego, co piszą w gazetach, nie wymaga to

aż tak wielkiego wysiłku, bo zwykle jednych ludzi zabijają inni ludzie dla bardzo prostych

przyczyn i wystarczy pomyśleć przez chwilę, żeby...

- Rozumiem - Joe pokiwał głową. - Chcesz powiedzieć, że jestem idiotą, a zawdzięczam

tę odrobinę popularności, jaką obdarza mnie brytyjska publiczność, tylko temu, że mordercy,

których nasz nieoceniony Parker wyłapuje przy mojej skromnej pomocy, są jeszcze głupsi niż

ja, czy tak?

- Nie tak! Chciałam tylko wyjaśnić, że dobry archeolog musi być dobrym detektywem.

Oczywiście, archeolog musi być nie tylko detektywem.

- Ale i kucharzem - Joe skinął głową z aprobatą. - Widzę kawę. A co jeszcze dostanę w

zamian za wysłuchiwanie tego dobrego, co panna Beacon ma do powiedzenia o pannie

Beacon?

- Wszystko, co zechcesz, i to za sekundę. Ale daj mi dokończyć.

- Dam - Alex wstał, podszedł do niej, uniósł ją w górę i kołysząc nią delikatnie w

powietrzu, jak gdyby była dużą, lekką lalką, pocałował ją ostrożnie i postawił na podłodze. -

Zdaje się, że to naprawdę coś ciekawego. Nigdy jeszcze nie widziałem cię w takim nastroju.

- Bo nigdy jeszcze... Ale zaczekaj. Najpierw śniadanie. Moja mama zawsze mówi, że

głodny mężczyzna to zwierzę, które obłaskawić może tylko pełny talerz.

- Prześlij ode mnie swojej mamie wyrazy najgłębszego szacunku.

A kiedy śniadanie zostało zjedzone i usiedli oboje w malutkim jasnym saloniku, który

był równocześnie sypialnią Karoliny i jej podręczną pracownią, dziewczyna uniosła płat białej

gazy zakrywający przedmiot, który leżał na jej małym biureczku. W pierwszej chwili Alex

pomyślał, że jest to podłużny, niewielkiego formatu obraz, ale kiedy Karolina pochyliła się ku

niemu i podsunęła mu ów przedmiot pod oczy, dostrzegł brunatną, sczerniałą kartę oprawioną z

obu stron w szkło, spojone jak ramką taśmą elastyczną pokrytą lakierem.

- Przyjrzyj się temu dokładnie, Joe. Tylko, błagam, ostrożnie!

Alex bez słowa obejrzał kartę. Była ona pokryta greckim, równym i pięknym,

wyblakłym pismem, miejscami zupełnie nieczytelnym. Niżej widać było rysunek. Przedstawiał

on kobietę w postawie stojącej, ubraną w długą zakrywającą stopy szatą. Ręce miała rozłożone

szeroko, a w zaciśniętych dłoniach trzymała coś, co przypominało węże. Głowę kobiety

zdobiła potrójna, wyraźnie wyrysowana tiara, na której siedział ptak o złożonych skrzydłach.

Rysunek zachowany był o wiele lepiej niż tekst, najprawdopodobniej dlatego, że

podczas tysiącleci pobytu w ziemi znajdował się pośrodku zwoju, daleko od jego powierzchni.

Joe pochylił się i odczytał podpis u stóp kobiety: Atana Potnia Wiatry Gołębie Labirynt.

Uniósł głowę.

- Moja znajomość języka greckiego nie jest absolutna, ale zdaje się, że to nie jest

klasyczna greka?

Karolina spojrzała na niego oczyma szeroko otwartymi ze zdumienia.

- Joe, a skąd, na miłość boską, ty możesz o tym wiedzieć?

- Nie wiem. Domyślam się tylko, że Atana to wczesna forma imienia Atena. Błąd to

chyba nie jest. Człowiek posiadający tak piękny charakter pisma musiał przecież znać pisownię

tak popularnego imienia?

- Tak. Doskonale! Jakie inne wnioski?

- Nie żądaj zbyt wiele od skromnego autora sensacyjnych powieści. Słowa P o t n i a, jak

mi się wydaje, używał Homer mówiąc o boginiach. Można ją tłumaczyć jako pani, prawda? -

Znowu przyjrzał się papirusowi. - W takim razie podpis pod rysunkiem brzmiałby: Atana, pani

Wiatrów, Gołębi i Labiryntu.

Uniósł głowę. Szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy.

- To dlatego tyle czasu przesiedziałaś nad tym papirusem. - powiedział z cichą

satysfakcją. - Oczywiście! Pani Labiryntu, główne bóstwo Kreteńczyków!

Karolina wzięła do rąk papirus. Przez chwilę przyglądała się Alexowi, nie zdradzając

swych uczuć najmniejszym nawet drgnieniem rysów, potem roześmiała się nagle.

- Dlaczego nigdy mi o tym nie mówiłeś?

- O czym?

- O tym, że interesujesz się tymi sprawami!

- Nie interesuję się tymi sprawami, jeżeli masz na myśli cywilizację egejską. Nic mnie

nie obchodzą Kreteńczycy i byłbym najszczęśliwszy, gdybyś w końcu została moją żoną i

zajęła się na przykład gospodarstwem. Ale jeżeli nie masz zamiaru tego zrobić, przeczytaj mi

ten papirus, a potem będę cię musiał prosić o jeszcze jedną filiżankę kawy.

- Dostaniesz nawet plantację kawy, Joe, ale najpierw posłuchaj tego, co mam ci do

powiedzenia. - Zawahała się i po sekundzie namysłu dodała: - Przypuszczałam, że możesz mi

się przydać. To jest, praktycznie biorąc, niemożliwe - dotknęła dłonią papirusu - a jednak nie

może być najmniejszej wątpliwości co do autentyczności tego dokumentu. Nie jesteś

specjalistą w tej dziedzinie, ale kiedy powiem ci, o co chodzi, będziesz chyba zdziwiony tak jak

ja. Ten papirus ma mniej więcej dwa tysiące trzysta lat i znaleziono go zeszłego Toku w

Egipcie, pośród ruin nadmorskiej osady greckiej na pograniczu delty Nilu i pustyni. Miejsce

było suche, ale nie tak suche, jak by mogło być. Uważam za absolutny cud, że papirus ocalał,

nawet częściowo. Przywieziono go do Anglii wraz z dużą partią innych, a później, zupełnie

przypadkowo, jeden z młodych paleografów, mój znajomy z okresu studiów, zaczął od niego

przygotowywanie zbioru do odczytania. Jak widzisz, napis jest w paru miejscach tak zatarty, że

musiałam się posłużyć prześwietlaniem promieniami, żeby odgadnąć ślad kalamosu, to znaczy

trzciny, którą został wypisany. Ale o szczegółach opowiem później. Najpierw chcę ci odczytać

tekst. Tu jest mój przekład angielski, może niedoskonały, ale chyba wierny. Posłuchaj:

Nikt tam nie umarł i nikt się nie zrodził.

ś

aden śmiertelny dotknąć się nie waży

Twardą motyką świętej ziemi Keros

Ani dla roślin soczystych uprawy,

Ani dla kruszców mądrych wydobycia.

Kto ciekawością lub chciwością zdjęty

Pośród skał białych ryje jak dzik ciężki

I mąci spokój Pani Labiryntu,

Upadnie w otchłań, a z nim jego imię.

Urwała na chwilę. Joe bez słowa skinął głową, zachęcając ją do dalszego czytania.

- W tym miejscu - powiedziała Karolina - kończy się tekst poetycki. Niżej dopisano tą

samą ręką:

Te stare słowa o Matce przepisałem z gliny ja, Perimos żeglarz, który żywot mój

przepędziłem na morzu, a widziałem Keros raz, płynąc do Byzantion z pszenicą i dzbanami.

Ujrzałem wyspę, ale nie zwróciłem ku niej mego okrętu. Opłynąłem ją wokół, pozdrawiając

góry, gdy noc nadeszła. Stałem za sterem, a ludzie moi posnęli. Gwiazda żeglarzy była przede

mną, za mną i znów przede mną, gdy składałem ofiarę Bogini, lejąc wino morzu i pszenicę

sypiąc na fale. Nie obudziłem żadnego z mych ludzi i żaden nie widział, co czynię, póki okręt,

jako przody, dziobu swego nie skierował ku gwieździe. A nie budziłem żadnego z nich, by który,

jeśli znowu zobaczy Keros, nie chciał tam przybić, mącąc spokój Pani Labiryntu. Ostatni

był tam mój pradziad, a przed nim ojciec jego i jego ojciec, a przed nimi inni z mego rodu.

Pradziad mój umarł i nie miał syna. Od dnia tego nie ma już ona kapłana. Matka moja, córa

jego córy, wiedziała i od niej są słowa owe o Bogini. Nie mam braci ani synów, abym im

powiedział. Czas mój przemija. Com tu napisał, napisałem, aby Pani wiedziała, gdy zejdę do

otchłani, że złożyłem ofiarę. Zwój ten, zamknięty pieczęcią moją, złożony będzie do grobu

mego, a nakażę go w mej dłoni prawej umieścić, bym go oddał Pani, gdy ją zobaczę zstąpiwszy.

I nie będzie więcej człowieka żywego, który by wiedział, że ona tam jest w labiryncie. A gdy

będą płynęli, ominą, jako omijają, miejsce ono bez przystani, gdzie nic się nie rodzi. A choćby i

którego rzuciło na skały nieprzystępne i żywy na brzeg wyszedł, nie znajdzie jej, a gdyby

próbował, upadnie w otchłań, a z nim jego imię. Usnęła Potnia, jako ludzie usypiają, i zbudzi

się ku swe/ chwałę, gdy czas nadejdzie.

Karolina umilkła i z największą ostrożnością położyła papirus na stole.

- Niżej masz ten rysunek i podpis, który już odczytałeś - dodała cicho. Uniosła się z

krzesła, podeszła do okna i przez chwilę stała z przymkniętymi oczyma, opierając czoło o

szybę, potem odwróciła się nagle:

- Jeżeli chcesz wiedzieć, jakie to ma znaczenie, pomyśl o jednym: Kreteńczycy

zbudowała morskie mocarstwo przed pięcioma tysiącami lat. Mocarstwo to trwało bardzo

długo i runęło ostatecznie trzy tysiące pięćset lat temu. Runęło wszystko: miasta, organizacja

państwa, bogowie, zaginął język, zostały tylko nikłe ślady w legendach Greków, którzy mo-

carstwo to zniszczyli. I oto w chwili kiedy grecki świat ma się ku końcowi, w jednej z osad,

leżącej daleko od lądu greckiego, potomek kolonistów umierając pisze, że pradziadek jego był

kapłanem Pani Labiryntu, której kult zniknął co najmniej na tysiąc lat przed jego urodzeniem.

Nasz papirus opisuje dokładnie Atanę, Potnie, Panią Gołębi, Wiatrów i Labiryntu, główne

bóstwo kreteńskie. Mało tego, wyjaśnia on, że przybytek tej bogini znajduje się w

niedostępnym miejscu, wcale nie na Krecie, ale na małej nie zamieszkanej wysepce, tak ukryty,

ż

e nie uda się go odnaleźć. Oznacza to, że przybytek ten, uchowawszy się w ciągu tysiąclecia

przed Grekami, którzy spenetrowali wszystkie wyspy i wysepki tego rejonu Morza

Ś

ródziemnego, może istnieć nadal! Alex z niedowierzaniem pokiwał głową.

- To nie wszystko! - Karolina szybko położyła mu otwartą dłoń na jego ustach. - Jeszcze

w tysiąc lat po upadku państwa kreteńskiego Grek Tukidydes napisał: Pierwszy bowiem, jak

słyszymy, flotę miał Minos. Panował nad przeważającą częścią morza zwanego dziś

Helleńskim, sprawował też władzę nad Cykladami... To „jak słyszymy" oznacza, że w

podaniach Greków zachowały się ślady walki z Kretą, a imię Minosa przetrwało tak długo

prawdopodobnie dlatego, że dotyczy władcy, który rzeczywiście panował. Był on wrogiem

plemion greckich, które przybyły z głębi kontynentu i osiadłszy nad brzegami morza wpadły

pod jego jarzmo. Z jarzma tego starały się uwolnić tak skutecznie, że zniszczyły całe ogromne

państwo swego prześladowcy, i droga przez morze, która doprowadziła je do skolonizowania

wysp i wybrzeży Azji Mniejszej, stanęła przed nimi otworem. Ale odchodzę od tematu. Legend

o walce z Kretą jest kilka i wszystkie mają duże znaczenie historyczne. Pierwsza - o labiryncie

wybudowanym przez Dedala dla króla Minosa, pragnącego ukryć tam syna swej żony,

Minotaura, pół człowieka, pół byka. Wiemy z wykopalisk, że byk czczony był na Krecie. Być

może składano mu krwawe ofiary z jeńców albo zakładników greckich i stąd podanie, że

pożerał ludzi. Następna legenda o Greku Tezeuszu i kreteńskiej królewnie Ariadnie dotyczy już

prawdopodobnie szturmu Greków na Kretę. Tezeusz przybywa na wyspę, rozkochuje w sobie

Ariadnę, wkracza w głąb Labiryntu, zabija Minotaura i bierze księżniczkę za żonę. Naj-

prawdopodobniej Tezeusz był wodzem wyprawy greckiej, która zniszczyła stolicę Minosa i

obaliła posąg znienawidzonego byka. Ariadna mogła rzeczywiście być królewną kreteńską,

którą zdobywca pojął za żoną, aby mocniej związać się z podbitym narodem, stojącym pod

względem kulturalnym o wiele wyżej niż najeźdźcy. Od tej chwili język grecki zaczyna

panować na wyspie. Wiemy z genialnych badań Ventrisa, że kreteńskie pismo linearne „B”

trzeba odczytywać po grecku, choć jest ono tak podobne do wcześniejszego pisma linearnego

„A”, którego nadal nie umiemy odczytać, a które służyło Kreteńczykom posługującym się

zupełnie inną mową. Ale Grecy nie zdołali jeszcze przejąć wszystkich skarbów kultury

kreteńskiej, a może nowa inwazja późniejszych plemion greckich, bardziej prymitywnych,

zniszczyła także i to nowe państwo greko-kreteńskie? W każdym razie pismo to ginie i w

dwieście lat po zdobyciu Krety Grecy są analfabetami, którzy dopiero po długim czasie

przejmą inny alfabet - fenicki - aby stworzyć to, co dziś nazywamy alfabetem greckim... Z

wykopalisk na obszarze cywilizacji kreteńskiej wiemy, że czczono tam jako główne bóstwo

Panią Labiryntu, która była równocześnie Panią Wiatrów i Panią Gołębi, znaną także pod

imieniem Atana. Późniejsza Atena jest chyba bóstwem przedgreckim i została odziedziczona

przez Greków. Lecz Grecy nigdy nie czcili Pani Labiryntu, chociaż znali boginię podziemnego

ś

wiata Persefonę, a Hades jest miejscem, do którego niemal tak trudno się dostać, jak do

Labiryntu.

- Ale nasz żeglarz Perimos... - mruknął Joe.

- Właśnie! Nasz żeglarz Perimos używa dla swej bogini imion, których po prostu nie

mógł już znać, bo od tysiąca lat były zapomniane, a nawet gdyby przypadkiem znał jedno z

nich, to skompletowanie tylu imion dla Pani Labiryntu wymagałoby z jego strony

nowoczesnych badań archeologicznych i prowadzenia wykopalisk, których dokonaliśmy

dopiero w dwudziestym wieku! W chwili kiedy pisał na tym papirusie, miasta kreteńskie leżały

już od tysiąca lat w gruzach!

- Chcesz powiedzieć, że jeżeli znał nazwy, których nie mógłby poznać, jest to

najlepszym dowodem, że opowieść o owej wysepce Keros jest prawdziwa i rzeczywiście w

ciągu tysiąclecia musiała być przekazywana w jego rodzinie z pokolenia na pokolenie?

- Tak, uważam to za potężny i niezbity dowód naukowy - powiedziała Karolina

stanowczo - ponieważ człowiek ten nie miał absolutnie żadnej możliwości poznania imion

owej bogini w inny sposób. Widzisz ten rysunek kobiety trzymającej w wyciągniętych rękach

dwa węże? Na całym obszarze cywilizacji kreteńskiej czczona była bogini przedstawiana z

nimi w podobnej postawie. Perimos mógł gdzieś natrafić na taki posążek, ale nie mógłby

wiedzieć, kogo on przedstawia, gdyby nie posiadał odziedziczonych informacji.

Alex uniósł brwi.

- Chwileczkę. Kogokolwiek przedstawiałby ów sławny posążek, labirynt znajdował się

przecież na Krecie, a nie na jakiejś małej wysepce, prawda?

- Joe, a cóż my wiemy o Krecie i Kreteńczykach? Odkopaliśmy ich miasta, znamy ich

malowidła, ceramikę, wiemy, jak się ubierali, jak budowali, możemy wnioskować nawet, co

jedli i jakie były ich rozrywki. Ale nie wiemy zupełnie nic o historii Krety, gdyż nie umiemy

odczytać pisma linearnego „A", którym pisał ów naród. Jak dotąd jest ono dla nas zupełnie

nieprzeniknione.

- Ale przecież gdyby nawet okazało się, że ten Perimos pisał prawdę i gdybyście

odnaleźli Keros, a w nim ukryty przybytek Pani Labiryntu, może on okazać się po prostu

jednym z prowincjonalnych ośrodków kultowych, który przetrwał ze względu na odległość od

skupisk ludzkich zdobytych i opanowanych przez Greków. Wysepka, do której nie można było

przybić i która nawet z dala wyglądała bezludnie i bezwodnie, gdyż możemy sądzić z tego, co

pisze ten człowiek, że nie było na niej roślinności, nie mogła nikogo przyciągać. Takich

ś

wiątyń mogło powstać wiele. Oczywiście papirus jest interesujący. Ale nie widzę jeszcze

przyczyny, dla której powinien być traktowany jako dokument wyjątkowej wagi.

- A ja widzę - odpowiedziała spokojnie Karolina. - Jeżeli Keros nie zostało już dawno

splądrowane i jeżeli w ogóle istniała tam świątynia Pani Labiryntu, a ród kapłanów potrafił

przez tysiąc lat odwiedzać to miejsce w tajemnicy dla składania ofiar, możemy tam dokonać

zupełnie rewelacyjnych odkryć. Wolno przypuszczać, że ród ów, składając ofiary w ciągu

całego tysiąclecia, pozostawił pisane ślady swego pobytu. Zwyczaj podpisywania darów

składanych bogom był powszechny w Grecji. Zresztą Perimos, który sam nigdy mię był na

Keros, potrafił narysować Panią Labiryntu tak, jak ją przedstawiali Kreteńczycy. Istnieje

możliwość, że w rodzie tym przekazywano sobie umiejętność pisma i znaczenie symboli

bogini. W sytuacji, w której ludzie mówiący od dawna po grecku odwiedzają przybytek bogini

otoczonej symbolami i pismem przedgreckim, może odnaleźć się dwujęzyczny tekst na jakiejś

tabliczce, posążku, na ścianie, gdziekolwiek. A to przecież byłby właśnie ów słownik, o który

modli się w duchu cała archeologia kreteńska. Rozumiesz mnie?

- Rozumiem - powiedział Joe. - To wszystko jest bardzo możliwe, chociaż szansę,

zważywszy tysiące lat, które minęły, są bardzo niewielkie. Ale nawet gdybyście nie odkryli

ż

adnego dwujęzycznego tekstu, odnalezienie ukrytego przybytku Pani Labiryntu, według

wskazówek zawartych w dokumencie pochodzącym sprzed 2300 lat, byłoby sensacją na miarę

ś

wiatową.

- Gwiżdżę na sensacje na miarę światową! - Karolina zmarszczyła brwi. - Ważne jest

tylko jedno: jakie z tego korzyści odniesie nauka. Posłuchaj mnie uważnie, Joe. To, co powiem

teraz, może będzie brzmiało zupełnie fantastycznie. Chodzi o historię przesławnego,

zbudowanego przez Dedala labiryntu. Kiedy świat obiegły wieści o znaleziskach Evansa, który

pierwszy odsłonił współczesnym resztki cywilizacji kreteńskiej, a później dowiódł, że Knossos

było stolicą państwa kreteńskiego, utarło się, że odkopany przez niego pałac królewski z

setkami korytarzy, pokoi, sal i dziedzińców był owym labiryntem, w którym musiał zagubić się

każdy przybysz.

Ale to wcale jeszcze nie oznacza, że tak było na pewno.

- Chcesz powiedzieć, że pałac w Knossos nie był owym mitycznym labiryntem?

- Tak. To właśnie chcę powiedzieć.

- Ale dlaczego?

- Zaczęłam tak przypuszczać kilka lat temu, kiedy przeczytałam pierwsze odcyfrowane

tabliczki z pismem linearnym „B", gdzie Kreteńczycy nazywają swoją boginię Panią

Labiryntu.

Umilkła nagle, potem spojrzała na Alexa i roześmiała się.

- No! - powiedziała. - Sławny detektyw proszony jest o wyrażenie opinii! Joe skinął

głową.

- Chcesz powiedzieć, że skoro oni sami pisali o niej jako o Pani Labiryntu, w grę musiał

wchodzić prawdziwy labirynt, a nie pałac królewski, który przecież był tylko kompleksem

budynków mieszkalnych, zbrojowni i magazynów. Obcy mogli go nazywać labiryntem, ale nie

można przypuścić, żeby mieszkańcy miasta czy pałacu mogli tak o nim mówić, bo dla nich

nigdy nie przedstawiał najmniejszych tajemnic. Nie nazwaliby swej bogini Panią Labiryntu

tylko dlatego, że pałac królewski posiadał wiele pokojów i korytarzy. Czy o to ci chodzi?

- Oczywiście, że tak! Wnioski są następujące: w Knossos ani nigdzie indziej na

obszarze całej cywilizacji kreteńskiej nie odkryto niczego, co przypominałoby ów labirynt,

przechowany w podaniach i legendach Greków. Oczywiście, labirynt nie musiał wcale

znajdować się na Krecie. Kreta była mocarstwem morskim i panowała nad całym obszarem

wschodniego Morza Śródziemnego. Bez najmniejszych obaw mogli Kreteńczycy obrać za

centralny punkt kultu jakąkolwiek wyspę lub wysepką w promieniu setek mil od swej

właściwej ojczyzny, mając zupełną pewność, że nikt nie odważy się ograbić ich świątyni. A

jeżeli dodamy do tego trudności, które opisuje Perimos, sprawa staje się bardziej niż

prawdopodobna. Mógłbyś zapytać, czy wielki i bogaty lud chciałby mieć główny przybytek

swego bóstwa w tak wielkiej odległości od swoich siedzib? W tym rejonie świata nie jest to

wcale rzadkie. Weźmy Greków: chociaż Ateny i Sparta są przez długi czas najpotężniejszymi

państwami Grecji, niektóre wielkie ośrodki kultowe Greków umieszczone są w sporej

odległości od tych obu miast, a wiele z nich znajduje się w miejscach odludnych lub na

wyspach. Wydawać by się mogło, że jest to nawet uświęcony zwyczaj, jak gdyby Grecy

pragnęli, aby ich bóstwa żyły w spokoju z dala od zgiełku ośrodków handlowych, wojen i

zamieszek... - Urwała. - Dlatego istnieje możliwość, choć jest to tylko bardzo, bardzo, bardzo

maleńka możliwość, że ten na pół zniszczony, odkopany fragment papirusu grobowego wskaże

nam, gdzie znajduje się jedno z najsławniejszych miejsc świata starożytnego: labirynt króla

Minosa.

Milczeli przez chwilę, wreszcie Alex roześmiał się pogodnie. Nie był już senny.

- No dobrze - powiedział poważniejąc. - Chciałbym zapytać jeszcze tylko o jedno: gdzie

jest Keros? Karolina rozłożyła ręce.

- W pięć minut po odcyfrowaniu papirusu zaczęłam szukać we wszystkich możliwych

atlasach i słownikach antycznych. Mam tu Wielki Atlas Świata Starożytnego, mam leksykon,

w którym są wszystkie nazwy miejsc, rzek, gór, wysp, zatok, miast i miasteczek

wzmiankowanych kiedykolwiek w jakimkolwiek dokumencie antycznym...

- I co?

- Nic... - Karolina rozłożyła ręce ponownie. - Nigdzie nie ma Keros.

- Czy komunikowałaś się już z kimkolwiek?

- Nie. Przede wszystkim mam obowiązek zrelacjonować całą sprawę profesorowi Lee.

Alex wstał.

- Chodźmy - powiedział i ruszył w stronę drzwi.

- Dokąd? - Karolina także uniosła się z miejsca i patrzyła na niego nie rozumiejącymi

oczyma.

- Jak to dokąd? - zatrzymał się z dłonią na klamce, a na twarzy jego pojawił się na pół

poważny, na pół rozbawiony wyraz. - Na poszukiwanie wyspy Keros, oczywiście!

Zdumiona, poszła za nim bez słowa.

ROZDZIAŁ TRZECI

„Keros, proszę pani..."

Dopiero kiedy samochód ruszył i znaleźli się w strumieniu aut płynących przez

Edgware Road, Karolina przerwała milczenie.

- Słuchaj, Joe. Chociaż zachowujesz się chwilami, jak gdybym była małym dzieckiem,

upewniam cię, że jestem od dawna pełnoletnia i...

- I chcesz wiedzieć, dokąd jedziemy, prawda? - Zerknął ku niej, uśmiechając się

szeroko, później znowu skierował wzrok przed siebie. - Jak myślisz, gdzie w Londynie można

dowiedzieć się o położeniu jakiejś wyspy?

- Gdzie?... Nie rozumiem... Karolina dotknęła jego ramienia. - Joe, przestań żartować

albo przysięgam, że zasłonię ci oczy rękami i rozbijemy się na pierwszym napotkanym słupie!

- O nie! Tego nie zrobisz, bo marzysz o wyspie Keros i tej półnagiej rozpustnicy

tańczącej z wężami w rękach! Jeżeli nie wiesz, gdzie należy szukać wysp zaginionych,

odpowiem ci: w Admiralicji Brytyjskiej!

- W Admiralicji?... Człowieku! Znam paru oficerów marynarki i założę się, że żaden z

pracowników Admiralicji nie tylko nie może wiedzieć, gdzie jest Keros, ale nigdy nie słyszał

O dawnych Kreteńczykach!

- O to nie będę się zakładał, ale mogę się założyć, że wiceadmirał Holinshead powie

nam wszystko, co chcemy wiedzieć o twojej wysepce - urwał, a potem dokończył z uśmiechem

- o ile ona istnieje, oczywiście.

- A któż to jest wiceadmirał Holinshead?

- Jest to wielki miłośnik literatury detektywistycznej i wielbiciel Joe Alexa -

odpowiedział skromnie Alex. - Sam mi o tym mówił.

- Ale... - Karolina nie dokończyła. Nie wydawało jej się prawdopodobne, aby

jakikolwiek admirał brytyjski mógł wiedzieć o wyspie Keros więcej, niż mogły powiedzieć

atlasy i leksykony, w których zebrano całą wiedzę o antycznym świecie. Westchnęła. Była

zmęczona kilkunastodniową pracą, brakiem snu i świeżego powietrza. Dopiero w tej chwili

uświadomiła sobie, że od dwóch tygodni nie wychyliła nosa poza próg mieszkania.

Joe zręcznie manewrował pośród porannych zatorów na jezdni, porządkując sobie

równocześnie informacje o wyspie Keros, które chciał przekazać Holinsheadowi. Wiceadmirał

był rzeczywiście wielbicielem literatury kryminalnej. Alex poznał go na przyjęciu u jednego ze

wspólnych przyjaciół. Przy rozstaniu Holinshead wygłosił sakramentalną formułkę, z którą

zwykle zwracał się do nowo poznanych, sympatycznych osób: „Jeżeli kiedykolwiek będę mógł

panu w czymś pomóc, proszę wpaść do mnie, do Admiralicji...” Joe, który o niczym nie

zapominał, nie zapomniał i o tych słowach.

Wóz zatrzymał się przed ogromnym gmachem dowództwa floty. Weszli. Gdy dyżurny

oficer zniknął z wizytówką Alexa, Karolina ponownie westchnęła. Powinna była zobaczyć się

przede wszystkim z profesorem Lee, a później dopiero, po porozumieniu z nim, zastanawiać

nad położeniem wyspy. Ale nie miało to może aż tak istotnego znaczenia. Istotne znaczenie

miało tylko jedno: gdzie jest Keros? Jeżeli, jak słusznie zauważył Joe, w ogóle gdzieś jest?...

Oficer powrócił i stanął przed Alexem.

- Proszę za mną. Pan admirał przyjmie pana za chwilę.

Karolina zawahała się, ale Joe mocno ujął ja za rękę.

Herbert Holinshead nie był jeszcze starym człowiekiem, Karolinie wydało się nawet, że

jest bardzo młody. Sama nie wiedziała dlaczego, ale słowo admirał łączyło się w jej umyśle z

siwizną. Tymczasem szef wydziału kartograficznego nie przekroczył chyba jeszcze nawet

pięćdziesiątki i był wysokim, przystojnym mężczyzną, przypominającym w mundurze bardziej

aktora filmowego niż autentycznego admirała.

Ale Holinshead był autentycznym admirałem, dlatego uniósł z lekkim zdumieniem brwi

na widok Karoliny. Przez sekundę sprawiał wrażenie osoby oszołomionej i w tej samej chwili

dziewczyna uświadomiła sobie, że nadal ubrana jest w spodnie i bluzkę. O ile było rzeczą

bardzo prawdopodobną, że młoda, ładna kobieta nie przekroczyła progu tego gabinetu co naj-

mniej od stu pięćdziesięciu lat, o tyle było rzeczą niemal pewną, że progu tego nie przekroczyła

dotąd żadna kobieta w spodniach. Mimo to wiceadmirał opanował się natychmiast. Obok tej

dziewczyny stał przecież Joe Alex, a więc wszystko było możliwe. Być może za faktem ich

przybycia kryła się jakaś zdumiewająca, mrożąca krew w żyłach tajemnica? A praca szefa

wydziału kartograficznego Admiralicja Brytyjskiej wcale nie była tak ciekawa i romantyczna,

jak przypuszczał Herbert Holinshead przed laty, gdy jako młody chłopiec zapragnął zostać

oficerem marynarki. Gdyby miał być w tej chwili naprawdę szczery, powiedziałby nawet, że

ostatnio nudzi się śmiertelnie. Nadchodziło lato i jak zbawienia duszy oczekiwał dorocznego

urlopu.

- Proszę, proszę, siadajcie państwo - powiedział z lekkim wahaniem, skłaniając głowę

przed Karoliną.

- Mam nadzieję, że zechce pan nam wybaczyć to niespodziewane najście - na twarzy

Alexa nie było nawet cienia uśmiechu - ale sprawa wydaje nam się bardzo ważna, a jest pan

chyba jedynym człowiekiem w Londynie, który może nam pomóc. Obecna tu panna Beacon

reprezentuje Instytut Archeologii, a jak pan może dostrzec po szczegółach jej stroju, przybyła

tu ze mną wprost z miejsca pracy...

Nie zwracając uwagi na pełne wdzięczności spojrzenie Karoliny, ciągnął dalej:

- Otóż sprawa jest prawie tak skomplikowana jak odczytanie szyfru. Chodzi nam o

wyspę...

- O wyspę. - Wiceadmirał ożywił się. - Oczywiście, jeżeli tylko będziemy mogli być

pomocni. Wyspy - uśmiechnął się - to w pewien sposób nasza specjalność, jedna ze

specjalności...

- Tak - powiedział Joe. - Ale nam zależy na tym, żeby pan, panie admirale, odkrył dla

nas wyspę, o której wiemy, że istnieje, ale nie wiemy dokładnie, gdzie się znajduje i jak się

nazywa!

- Drobiazg! - Holinshead roześmiał się szczerze. - Dobrze, że państwo wiecie

przynajmniej, że istnieje!

- I tego nie wiemy na pewno...

Po tych słowach Joe pokrótce nakreślił sytuację. W miarę jak opowiadanie jego

Zbliżało się ku końcowi, admirał poważniał. Kiedy Alex skończył, powiedział:

- To bardzo... - chrząknął - bardzo pasjonujące. Znam tylko jednego człowieka, który

może wam pomóc. Zaraz dowiem się, czy jest w tej chwili na terenie gmachu. - Ujął słuchawkę

i nie nakręcając numeru powiedział: - Czy kapitan Brown jest u siebie? - Czekał przez chwilę. -

Proszę go przysłać do mnie... Tak, natychmiast. - Odłożył słuchawkę i zwrócił się do Alexa: -

Zaraz tu przyjdzie. Kapitan Brown zna wschodnią część Morza Śródziemnego lepiej, niż inni

ludzie znają rozkład swego mieszkania. Wie wszystko o wyspach, nie tylko tych, które znajdują

się nad powierzchnią wód, ale i o tych, które kiedyś istniały, i o tych, które powoli rosną ku

górze, ale jeszcze tkwią pod falami.

W tej samej chwili rozległo się pukanie i kapitan Brown wszedł do gabinetu. Po

prezentacji obecnych admirał wyjawił mu powód ich wizyty. Kapitan, który, jak osądziła

Karolina, o wiele bardziej przypominał wilka morskiego niż jego przystojny szef, gdyż był

krępym, opalonym mężczyzną o krótkiej, siwej czuprynie, a do gabinetu wszedł rozkołysanym

charakterystycznie marynarskim krokiem, zastanawiał się bardzo krótko.

- Dane, które pan przedstawił, są dość dokładne i chyba dostateczne, żeby określić

położenie tej wysepki - powiedział bez najmniejszej ironii i pochylił się nad wydobytą z

ciemnej dębowej szafy, zajmującej całą ścianę gabinetu, wielką, płócienną mapą,

przedstawiającą wschodni obszar Morza Śródziemnego. - Człowiek ów płynął naprzeciw

„Gwieździe żeglarzy", to znaczy, mniej więcej, z południa na północ, gdyż chodzi tu na pewno

o Gwiazdę Polarną. Jeżeli celem jego było Byzantion, dzisiejszy Konstantynopol, możemy

przyjąć z dużym prawdopodobieństwem, że płynął z Egiptu, jak państwo przypuszczaliście,

chociaż wówczas nie miałby Gwiazdy Polarnej dokładnie przed dziobem okrętu, lecz nieco na

lewo... Ale w starych tekstach żeglarskich kierunki podawane są raczej w przybliżeniu, a w tym

wypadku odchylenie nie jest zbyt wielkie...

Kapitan umilkł i z wolna przesunął palcem po hipotetycznym szlaku morskim, jaki

mógł przemierzyć przed wiekami Perimos żeglarz.

- Czy... czy znajduje pan na tym szlaku wyspę odpowiadającą naszemu opisowi? -

zapytała cicho Karolina, starając się mówić jak najspokojniej.

- Wysp takich mamy tam co najmniej kilka. - Brown zmarszczył brwi. - Cały ten obszar

usiany jest skalistymi wysepkami, które z reguły posiadają białą barwę. - Uniósł głowę. - Czy

może mi pani pokazać jeszcze raz ten tekst?

Wziął do ręki kartkę maszynopisu, na której widniał angielski przekład słów Perimosa.

Odczytywał powoli. Nagle wyprostował się.

- Zdaje się, że znalazłem! W owych czasach pod wiatr posuwano się przy pomocy

wioseł. A to nie było możliwe, skoro załoga usnęła. W takim razie, proszę państwa, ów Perimos

płynąc z południa na północ przy pomocy żagla musiał, chcąc opłynąć wyspę, wejść w prąd

opływający ją z północy na południe. W przeciwnym wypadku nie mógłby wykonać tego

manewru sam, bez pomocy wioślarzy. Jest tylko jedno miejsce odpowiadające pod tym

względem naszemu opisowi. Dzięki ukształtowaniu dna morskiego prąd tworzy tam niemal

pętlę wokół wysepki i Perimos mógłby poprowadzić statek bez pomocy jakiejkolwiek siły

napędowej, a potem znów dać mu możność wejścia w sprzyjający wiatr. - Urwał i pokręcił

głową. - Ale mowa jest o jakiejś dawnej wielkiej świątyni, prawda? Boję się, że w tym

wypadku spotka państwa zawód. Miejsce to jest absolutnie nagie, pozbawione roślinności, a co

najważniejsze, do niedawna nie posiadało żadnej naturalnej przystani. Cała wysepka to po

prostu stroma niedostępna góra o prawie pionowych ścianach, wynurzająca się spoza łańcucha

ostrych raf, na których morze pieni się i grzmi nawet w najspokojniejszy dzień. Jedno zbocze

gór opada na zupełnie płaską platformę skalną, długą i szeroką na kilkaset kroków, także

zbiegającą ku morzu pionowymi prawie ścianami. Nigdy chyba nie było tam osadnictwa i nie

wierzę, aby przed tysiącami lat ktokolwiek mógł wylądować na wyspie. A gdyby, jak on tu

pisze, dostał się tam przypadkiem rzucony na skały rozbitek, nie musiałby wpadać w ja-

kąkolwiek otchłań, a po prostu umarłby z głodu, gdyż wyspa nie posiada żadnej roślinności ani

nie zamieszkują jej jakiekolwiek żywe stworzenia, poza przelotnymi ptakami.

- Powiedział pan, że wysepka nie posiadała do niedawna żadnej naturalnej przystani? -

Karolina pochyliła się nad mapą, ale patrzyła nadal na kapitana.

- Tak - Brown skinął głową. - Przed wybuchem drugiej wojny światowej należała do

Włoch. Po ustaniu działań wojennych powróciła wraz z resztą Dodekanezu do Grecji. W czasie

wojny abisyńskiej Włosi wykuli w jedynym osłoniętym przed falami punkcie wybrzeża

sztuczną przystań i stopnie prowadzące na platformę skalną, gdzie wybudowali barak dla nie-

wielkiej załogi, której zadaniem była prawdopodobnie obserwacja poruszeń floty brytyjskiej.

Załoga posiadała radiostację. Ostatnio Grecy wykorzystali te przystań i ustawili na wysepce

latarnię morską o niewielkiej mocy. Ruch statków na Morzu Śródziemnym wzrósł tak bardzo,

ż

e stało się to konieczne, chociaż wysepka nie leży na żadnym ze szlaków morskich.

Wschodnia część Morza Śródziemnego roi się od takich większych i mniejszych wystających z

morza Skał. Niektóre, posiadające ukryte i osłonięte przystanie, były w starożytności i

ś

redniowieczu kryjówkami piratów. Co jeszcze mógłbym dodać? Jedno tylko: góra posiada

szereg jaskiń. Wiemy o tym nie dlatego, aby jaskinie te kiedykolwiek miały jakieś znaczenie

dla żeglugi lub historii osadnictwa na wyspach. Po prostu od pewnego czasu wszelkiego

rodzaju groty, pieczary i jaskinie są przez nasz urząd rejestrowane, jako naturalne schrony i

punkty oparcia na wypadek... - Rozłożył ręce. - Rozumieją państwo przecież, prawda?

- Oczywiście - Joe skinął głową. - Ale zagadnienia strategiczne nie mogą nas

interesować.

- A jak - powiedziała cicho Karolina - nazywa się ta wysepka?

- Cóż... - Brown lekko wzruszył ramionami. - Na szczegółowych kartach morskich, jak

państwo widzą, znajduje się tylko ciemny punkt. Chodzi tu o przejrzystość, gdyż zbyt wiele

napisów zaciemnia obraz, a punktów takich są tu dziesiątki. Każda skała wystająca z morza nie

może mieć osobnej nazwy. Włosi oznaczyli wyspę liczbą i nie troszczyli się o ochrzczenie jej.

Lecz ostatnio Grecy, przejąwszy wyspy, przywrócili szereg nazw nawet bardzo maleńkim

wysepkom i najnowsze mapy morskie, wydane przez nich, biorą już te nazwy pod uwagę.

Wyspa nadal jest niegościnna, ale posiada przystań i latarnię morską, gdzie musi przecież ktoś

dyżurować bez przerwy. Na pewno ma jakąś nazwę... Będzie to raczej nazwa tradycyjna,

pochodząca od rybaków, którzy zawsze nadają imiona wszystkim punktom orientacyjnym.

Jeżeli państwo chcecie, mogę sprawdzić u siebie...

- Bylibyśmy bardzo zobowiązani - powiedziała Karolina i uśmiechnęła się do niego z

taką dziecięcą słodyczą, że Joe dodał prędko, chcąc stłumić rozbawienie:

- Oczywiście po tym, co pan powiedział, szansę na zlokalizowanie naszej wysepki

bardzo zmalały. Trudno przypuścić, żeby lud morski, jakim byli Kreteńczycy, wybrał sobie dla

przybytku swej głównej bogini miejsce, gdzie żaden okręt nie mógł przybić. Ale obowiązkiem

naszym jest stwierdzić, co się da...

- Tak, zapewne. - Kapitan zwrócił się do swego zwierzchnika: - Pan admirał pozwoli, że

pójdę do siebie i sprawdzę?

- Oczywiście, proszę bardzo.

Brown wyprostował się służbiście, a później wyszedł z pokoju, zamykając cicho drzwi

za sobą.

- Bardzo żałuję, że musieliśmy panią trochę rozczarować - powiedział wiceadmirał do

Karoliny. - Ale obawiam się, że nazwa legendarnego Keros od dawna już nie istnieje i...

Telefon zadzwonił. Gospodarz ujął słuchawkę.

- Tu Holinshead... tak... No, słucham, kapitanie?... Co?... Tak, rozumiem... Dziękuję

bardzo...

Odłożył słuchawkę i zwrócił się ku Alexowi.

- Tak - powiedział. - Grecy rzeczywiście ochrzcili wysepkę przed pięciu laty, opierając

się na nazwie, którą nadali jej rybacy. A nazwa ta brzmi: Keros.

- Keros? - Karolina potrząsnęła głową, jak gdyby próbując zbudzić się ze snu. - Jak to,

Keros? Wiceadmirał rozłożył ręce.

- Mam nadzieję, że odpowiada pani najbardziej ze wszystkich, jakie dałoby się

wymyślić, prawda? I uśmiechnął się beztrosko.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Proroctwo zaczyna się sprawdzać

Kiedy znaleźli się na ulicy i zajęli miejsce w aucie, Karolina położyła lekko dłoń na

ramieniu Alexa.

- Nie ruszaj jeszcze - powiedziała szeptem. - Chcę zebrać myśli.

- Dokąd teraz? - Joe wypuścił z palców kluczyk i objął ramieniem jej szczupłe,

wyprostowane plecy. - Czy do profesora Lee? Jeżeli jest tak poważnym uczonym, jak o nim

piszą, powinien odesłać cię z powrotem do szkoły razem z twoim opowiadaniem dla dużych

dzieci o małej wyspie skarbów.

Zwróciła ku niemu oczy, w których nie było nawet cienia uśmiechu. - W pierwszej

chwili myślałam, że śnię. Keros, czy rozumiesz, Joe? To znaczy, że opis Perimosa jest

prawdziwy.

- Hm... - powiedział Alex. - Jedno mnie tylko martwi.

- Co?

- To, że jeśli Keros okaże się rzeczywiście pustą, bezludną, nie zawierającą śladu

wykopalisk wysepką, wypłaczesz sobie oczy, a jeżeli istnieje tam nadal ten przybytek Pani

Labiryntu, a opis twojego Perimosa jest rzeczywiście prawdziwy, wpadniesz w otchłań, a z

tobą twoje imię!

- Nie znam większej otchłani niż ta, do jakiej może stoczyć się dziewczyna dzięki

znajomościom z niektórymi autorami brukowych arcydzieł, chociaż trzeba przyznać, że

pomogłeś cudownie! - Nie zwracając uwagi na przechodniów, objęła go za szyję i pocałowała.

- Och, Joe, Joe, Joe!! Nie masz pojęcia, jaka jestem zdenerwowana! - Wypuściła go nagle z

objęć i wyprostowała się w siedzeniu. - Jedźmy, jedźmy!

- Dokąd? - zapytał autor brukowych arcydzieł.

- Do profesora Lee oczywiście! - Spojrzała na zegarek. - Dwunasta! Zaraz zacznie się

cotygodniowe spotkanie naszego zespołu. Szybko, Joe! Nie chciałabym, żebyśmy się spóźnili.

- Spóźnili? - Alex prawie niedostrzegalnie wzruszył ramionami. - Nie chcesz chyba,

ż

ebym wziął udział w waszym zebraniu?

- Musisz pójść dzisiaj do niego ze mną, Joe!

- Ja?! - Alex omal nie wpadł na hamujący przed nimi samochód. Miał powód do

zdziwienia. Od pierwszej chwili ich znajomości Karolina strzegła przed nim dostępu do ludzi, z

którymi pracowała. Tak więc, choć najprawdopodobniej wszyscy jej koledzy wiedzieli, co

łączy ją z jednym z najpopularniejszych ludzi na obszarze Wysp Brytyjskich, i choć z kolei Joe

znał z jej opowiadań wszystkich członków zespołu, nigdy nie zetknął się z nimi bezpośrednio.

Nie zależało mu zresztą na tym specjalnie.

- Zaczynam wierzyć - powiedział, kiedy zahamowany gwałtownie wóz ruszył znowu -

ż

e wyspa Keros wytrąciła cię z równowagi bardziej, niż myślałem. Cóż bym robił ja, autor

brukowych opowiadanek i skromny ekspert amator Wydziału Śledczego Scotland Yardu, w tak

szacownym gronie? Będę czekał w domu na twój telefon. Ale umówmy się gdzieś na lunch,

jeżeli...

Urwał i ziewnął mimo woli. Dopiero w tej chwili uprzytomnił sobie, że nie zmrużył oka

tej nocy. Zerknął na Karolinę. Ona także nie spała dziś, ale na twarzy jej nie było najmniejszych

ś

ladów znużenia. Gwałtownie obróciła się ku niemu.

- Nie, Joe! Musisz mi pomóc! Oni wszyscy tyle razy dręczyli mnie, żeby ich poznać z

tobą. Sama nie wiem dlaczego, ale wszyscy moi koledzy uważają cię za bardzo ważną i sławną

osobę i mówią o tobie, jak gdybyś był nie człowiekiem, tylko instytucji i.... i w ogóle mam

czasem wrażenie, że wszyscy zazdroszczą mi, że ty i ja... że my... no, wiesz przecież ...

- Czy wiem? Nigdy mi przecież o tym nie wspominałaś. - Alex uśmiechnął się

niedostrzegalnie. - Bądź łaskawa powiedzieć swoim kolegom, że jeśli któryś z nich zginie na

terenie Instytutu Archeologii w nie wyjaśnionych okolicznościach, postaram się tam

przyjechać i spełnić oczekiwania pozostałych. Ale naprawdę nie wiem, dlaczego miałbym się

zjawić dzisiaj na zebraniu twojego zespołu? Ten profesor Hugh Lee uznałby mnie co najmniej

za intruza i miałby chyba rację, prawda? Może ja także nie chciałbym wizyty pana profesora,

kiedy jestem zajęty?

Zatrzymał wóz przy krawężniku, wysiadł i otworzył drzwiczki.

- O której się zobaczymy?

Karolina wyskoczyła z auta i stanęła naprzeciw niego. Pochyliła głowę.

- Joe - powiedziała prawie błagalnie - opowiedziałam ci o wszystkim i wiesz, jak bardzo

nieprawdopodobnie brzmi cała historia, nawet jeżeli mamy w ręku ten papirus, a przecież

wszystko, co chcę powiedzieć, oparte jest na faktach... to znaczy, na przypuszczeniach, które są

oparte na faktach. Nasz instytut, jak każdy instytut na świecie, to ciężka, mało ruchliwa

machina, a do poszukiwań na Keros trzeba będzie sprzętu, pieniędzy, ekwipunku i przede

wszystkim pozwolenia moich władz i załatwienia formalności z Grekami.

- Ale ja - rozłożył ręce - nie jestem greckim dostojnikiem ani dyrektorem twojego

instytutu i nie rozumiem, dlaczego...

- Joe! Profesor Lee także czytuje kryminalne powieści! Jeżeli nie potrafię zarazić

wszystkich ideą wyjazdu na Keros, możemy czekać dwadzieścia lat - ja i ten papirus - aż ktoś

zechce potraktować nas poważnie. Pomożesz mi stworzyć nastrój przy tej pierwszej Sanacji. W

ogóle nie musisz mówić. A zaproszenie ciebie na nasze zebranie za chwilę stanie się faktem.

- Ale... - powiedział niezdecydowanie. Nie dała mu dokończyć.

- Nigdy cię o nic nie prosiłam. Teraz bardzo proszę.

I Joe Alex, zatrzasnąwszy drzwiczki wozu, posłusznie poszedł za nią.

Pokój, w którym odbywało się zebranie, był o wiele większy, niż można było

przypuszczać mijając niskie, wąskie drzwi prowadzące z krótkiego, ciemnego korytarzyka.

Alex, który rzadko tracił wiarą w siebie, czuł przez chwilę onieśmielenie, kiedy Karolina, która

pozostawiła go w korytarzu, powróciła i powiedziała:

- Profesor Lee i cała reszta chcą cię koniecznie poznać!

Wszedł i wzrok jego zagubił się w wielkiej sali, poprzegradzanej szafami i skrzyniami,

zastawionej stołami, na których leżały stosy książek i manuskryptów. Sala sprawiała wrażenie

od dawna nie wietrzonej, chociaż dwa wielkie, wychodzące na ogród okna były szeroko

otwarte. Nieuchwytna woń kurzu musiała trwać tu chyba bez względu na ilość świeżego po-

wietrza, które przez nie wpadało.

W pierwszej chwili Joe nie dostrzegł nikogo. Dopiero po sekundzie zauważył małą

grupkę ludzi, skupioną wokół niewielkiego okrągłego stołu, pokrytego zielonym, nieco

wypłowiałym suknem. Na jego widok uniósł się z miejsca i ruszył mu na spotkanie wysoki,

ś

niady mężczyzna, który, sądząc z porytego zmarszczkami czoła, mógł mieć około

sześćdziesięciu lat. Ale szedł wyprostowany, elastycznym, lekkim krokiem, jaki w tym wieku

jest wyłącznie udziałem ludzi, którzy za młodu uprawiali wiele dyscyplin sportowych, a w

drugiej połowie życia najchętniej przebywają na świeżym powietrzu. Alex znał tę twarz z

fotografii, które od czasu do czasu ukazywały się w tygodnikach londyńskich.

- Chciałem przede wszystkim przeprosić pana profesora za to najście - rozpoczął, ale

Hugh Lee zaprzeczył gwałtownym ruchem głowy.

- Pana wizyta, Mr. Alex, jest dla nas bardzo milą niespodzianką - powiedział wyciągając

rękę. - Jeżeli szuka pan materiałów do nowej powieści, będę zachwycony! Zawsze twierdzę, że

książki kryminalne to najlepszy wypoczynek po pracy, a pana książki są, moim zdaniem, lepsze

niż inne. Ależ tak! Proszę nie zaprzeczać. Myślę, że powieść detektywistyczna, której akcja

rozegrałaby się podczas ekspedycji archeologicznej, mogłaby być znakomita. Wspaniałe

otoczenie, wie pan? Noc pośród wykopalisk, ginie jeden z członków wyprawy, odległy zakątek

ś

wiata, przekleństwo faraona, jak to miało miejsce z grobowcem Tutenchamona - morderstwo

czy zemsta zza grobu? A potem okazuje się, że wszystko zostało przygotowane z diabelską

precyzją przez bardzo współczesnego człowieka...

Roześmiał się.

Ś

ciskając szczupłą dłoń, której uścisk okazał się nadspodziewanie silny, Joe skłonił

lekko głowę.

- My, zwykli śmiertelnicy, umieściliśmy szacowne środowisko, które pan reprezentuje,

ponad pokusami tego świata i jestem ostatnim z ludzi, który by chciał was strącić z tego

piedestału. Zbrodnia, panie profesorze, rodzi się przeważnie z bardzo przyziemnych pobudek,

których życie i praca archeologa są chyba pozbawione. Czytelnicy mogliby po prostu nie

uwierzyć. Oczekują od was i ode mnie zupełnie innego rodzaju sensacji.

Profesor wziął go pod ramię i ruszył z nim w kierunku stołu.

- Historia uczy, że ludzkość nigdy jeszcze nie wytworzyła grupy czy nawet grupki

społecznej, wolnej od wad i nieszczęść innych grup i grupek. Ale nie muszę parni tego mówić.

Wie pan o tym tak samo dobrze jak ja. Karolina powiedziała mi, że pomógł pan jej w pewnej

sprawie, o której mamy się za chwile dowiedzieć?

- Trudno to nazwać pomocą, panie profesorze...

Urwał, ponieważ zbliżyli się do stołu. Joe, który przygotowany był na spotkanie z

zespołem ludzi co najmniej w średnim wieku i sądził, że Karolina jest niemal maskotką tego

sędziwego grona, ze zdumieniem dostrzegł, że nikt z obecnych nie miał chyba przekroczonego

trzydziestego roku życia. Osób tych było pięć. Trzej młodzi mężczyźni, którzy unieśli się z

miejsc na jego widok, i dwie kobiety, doskonale ubrane, w tym samym mniej więcej wieku co

Karolina. Co prawda nie wiedział, ile lat ma Karolina, ale... Zerknął na nią. Stała lekko

zarumieniona, obejmując dłońmi poręcz nie zajętego krzesła, najwyraźniej bardzo przejęta

odgadywaniem wrażenia, jakie Joe zrobi na jej kolegach.

- To, moi drodzy, jest słynny pan Joe Alex, którego praca zbliżona jest do naszej.

Interesują go także tajemnice grobów, choć może nieco młodszych niż te, którymi my się

zajmujemy. A to - profesor zrobił szeroki ruch ręką, obejmując nim wszystkich obecnych - są

zebrani w komplecie moi najbliżsi -współpracownicy: pani Gordon, panna Sanders, pan

Gordon, pan Caruthers i pan Mellow.

Joe wymienił ukłony i uściski dłoni. Kiedy usiedli, profesor raz jeszcze zwrócił się ku

niemu.

- Niestety, nie możemy zaznajomić dziś pana z codzienną pracą naszego zespołu, ale

może to nawet lepiej, gdyż najprawdopodobniej bardziej interesują pana sprawy niecodzienne,

a dzisiejsze zebranie będzie dotyczyło rzeczy dość wyjątkowych. Chciałbym, żeby panna

Beacon opowiedziała nam najpierw o swoich spostrzeżeniach dotyczących papirusu

ptolemejskiego, który ostatnio odczytała. Zdaje się, że o tym chcesz mówić, prawda, Karolino?

- Tak, panie profesorze.

Karolina wyjęła z torebki przekład tekstu Perimosa. Zanim zaczęła mówić, Joe, bardziej

z nawyku niż z potrzeby, rzucił kilka ukradkowych spojrzeń w kierunku obecnych. Zadanie

miał utrudnione, gdyż oczy ich biegły ku niemu raz po raz i cofały się natychmiast napotykając

jego spojrzenie. Uśmiechnął się w duchu z owym nie pozbawionym próżności zadowoleniem,

którego wstydził się trochę, ale je tolerował, nie mogąc przezwyciężyć. Jakiekolwiek było

zdanie Karoliny o powieściach sensacyjnych, jego niespodziewana wizyta w zespole profesora

Lee stała się chyba małą sensacją dla tych ludzi, należących bądź co bądź do elity umysłowej

kraju. Westchnął. Mała to była satysfakcja. W gruncie rzeczy zazdrościł każdemu z nich i

niewysoko cenił sobie swój zawód, który w jego przekonaniu w ogóle nie był zawodem.

Odetchnął z ulgą, gdyż po pierwszych słowach Karoliny obecni jak gdyby zapomnieli o

jego obecności. Wszystkie spojrzenia zwróciły się w jej kierunku. Kiedy skończyła, nikt nie

zabrał głosu. Najwyraźniej czekali, co powie profesor.

Przez chwilę Lee milczał, potem niespodziewanie zwrócił się z uśmiechem ku Alexowi.

- Teraz dopiero zrozumiałem przyczynę pana wizyty u nas. Przyznam się, że rzadko

można usłyszeć na zebraniu naukowym coś równie zaskakującego. Bez naszej pomocy mógłby

pan prawdopodobnie wykrzesać z tego papirusu tyle pomysłów, że wystarczyłyby one do

napisania historii ekspedycji lądującej na maleńkiej, zagubionej pośród morza wysepce, której

strzeże przekleństwo Pani Labiryntu! - Roześmiał się, po czym zwrócił się ku

współpracownikom. - Przepraszam was, moi kochani. Nasze dzisiejsze zebranie rzeczywiście

odbiega trochę od ustalonego trybu posiedzeń roboczych. Nie wiedząc jeszcze, że panna

Beacon przyniesie nam tak sensacyjne wyniki swoich badań, chciałem dzisiejszy dzień

poświęcić innej niecodziennej sprawie: otóż Instytut Archeologii, a ściślej rzecz biorąc, nasz

zespół, został niespodziewanie spadkobiercą wielkiej sumy pieniędzy. Pewna samotna, bardzo

majętna dama pozostawiła nam umierając sto tysięcy funtów. Warunek testamentu jest jeden:

ż

e zostaną one wykorzystane dla zorganizowania wyprawy archeologicznej pod moim

kierownictwem. Cel i charakter wyprawy pozostawia zmarła naszemu uznaniu. Oczywiście

postanowiłem naradzić się z wami. Ponieważ suma ta wpłynęła zupełnie niespodziewanie, nie

wchodzi w budżet Instytutu ani nie stanowi subsydium na określone cele, powinniśmy zade-

cydować, jak należy pozbyć się tych pieniędzy z największym pożytkiem dla nauki. Jeżeli

chodzi o moje zdanie, powinniśmy podjąć decyzję przeprowadzenia wykopalisk na wybranym

przez nas ograniczonym obszarze, aby fundacja nie wpadła jak kropla w morze w jedno z

wielkich, prowadzonych przez całe lata przedsięwzięć. Chcę dodać, że zmarła życzyła sobie,

aby dar jej nie został podany do wiadomości publicznej. W związku z tym fundacja jest

bezimienna. Będę zadowolony, jeśli koledzy po namyśle przedstawią mi swoje projekty...

Umilkł i powiódł oczyma po kręgu ich nieruchomych twarzy, jak gdyby chcąc

sprawdzić, czy wszystko zrozumieli.

- Panie profesorze... - powiedziała półgłosem Karolina.

- Tak, moje dziecko?

- Jeśli o mnie chodzi, mogę od razu podać moją propozycję. Obawiam się, że

musielibyśmy czekać latami na przyznanie nam funduszów w celu przeprowadzenia

rekonesansu na Keros...

Urwała. Profesor skinął głową.

- Proszę dalej. Karolina zarumieniła się.

- Jeżeli ten papirus będzie leżał u nas nawet pięć lat, nic się nie zmieni, dopóki ktoś nie

pojedzie i nie przeprowadzi wstępnych badań. Wiemy już, czego możemy się spodziewać w

najlepszym wypadku. Mogą czekać tam na nas naprawdę ważne znaleziska. W najgorszym

wypadku nie znajdziemy nic, ale nie będzie to pierwsza ani ostatnia wyprawa, która niczego nie

odkryje. To też się musi zdarzać, jak wszyscy wiemy. Zmarła zapisała tę sumę Instytutowi li-

cząc zapewne na to, że może ona przyczynić się do jakiegoś poważnego odkrycia. Myślę, że

gdyby ta pani żyła jeszcze i gdybyśmy przedstawili jej nasz papirus, na pewno spodobałby się

jej ten projekt. W dodatku nie potrzeba na początek nawet ćwierci tej sumy. Dla

przeprowadzenia wstępnych badań konieczne jest, jak sądzę, tylko kilka tysięcy funtów,

najwyżej dziesięć lub dwanaście. Sądząc z tego, co wiemy, wysepka jest utworzona z litej skały

i nie ma mowy o przeprowadzaniu wielkich robót ziemnych, które tyle kosztują. Nie potrzeba

nam będzie nawet robotników, przynajmniej do czasu, dopóki nie odkryjemy czegoś, co wy-

magałoby środków transportowych i zaangażowania pracowników fizycznych. Myślę o

rekonesansowej, kilkuosobowej wyprawie, która zajęłaby się zbadaniem wyspy i jaskiń.

Wydatki ograniczyłyby się do przewiezienia tam tych kilku osób, zakupu żywności na parę

tygodni i przetransportowania sprzętu koniecznego do badań. To by kosztowało stosunkowo

niewiele. Dopiero później, gdybyśmy przekonali się, że... że tam jest coś naprawdę ciekawego,

można by rozszerzyć zakres badań. Jeżeli projekt mój zyska uznanie, podejmuję się w ciągu

dwu do trzech tygodni opracować kosztorys, plan transportu, inwentarz i załatwić formalności.

Umilkła. Profesor Lee uśmiechnął się.

- Co myślicie, koledzy, o projekcie panny Beacon? - Znowu powiódł po nich oczyma.

Młoda kobieta o długich, ciemnych włosach, spadających niemal prosto na ramiona,

uniosła głowę i przyjaźnie spojrzała na Karolinę swymi wielkimi, czarnymi oczyma, które

bardziej byłyby na miejscu, jak osądził Joe, w twarzy hiszpańskiej tancerki niż w obliczu

angielskiego archeologa. Jak ona się nazywa? - pomyślał. - Sanders? Tak, chyba Sanders...

- Jak sobie wyobrażasz ilość uczestników wyprawy i okres pobytu na Keros? Wszyscy

mamy najrozmaitsze zobowiązania, a taka wycieczka nie była przecież w ogóle brana pod

uwagą w tym roku, prawda?

- Wiem o tym, Mary ... - Karolina wyraźnie posmutniała. - Nie mogę przecież

proponować niczego, co by kolidowało z pracami zespołu. Myślałam, że moglibyśmy pojechać

tam wszyscy i spędzić na miejscu trzy albo cztery tygodnie w zależności od tego, czy dłuższy

pobyt będzie miał sens. Jeżeli chodzi o czas, to... - zacięła się lekko - w sierpniu Instytut,

praktycznie biorąc, zawiesza działalność i... Nie wiem, oczywiście, czy pan profesor wyrazi na

to zgodę?

Spojrzała na Hugha Lee na pół pytająco, na pół błagalnie.

- W sierpniu! - zawołał przystojny, opalony młody człowiek, który spodobał się

Alexowi od pierwszego wejrzenia. Miał piękne, sklepione czoło myśliciela i bystre,

inteligentne oczy, które w tej chwili uniósł ku niebu, wznosząc równocześnie w tym samym

kierunku ramiona gestem wyrażającym komiczne przerażenie. - W sierpniu będę łowił ryby w

Szkocji! I nie znam siły, która mogłaby mnie od tego powstrzymać!

Mimo tak zdecydowanego zapewnienia opuścił powoli ręce, a później spojrzał pytająco

na profesora.

- Simon Caruthens jest przeciwny - powiedział Hugh Lee. - Kto jeszcze chce zabrać

głos? Ty, Johnie? - spojrzał na niskiego, atletycznie zbudowanego blondyna, którego twarz

była niemal zakryta wielkimi, wypukłymi szkłami w grubej oprawie z ciemnego rogu. - Czy też

chcesz łowić ryby w sierpniu?

- Brzydzę się rybami - powiedział cicho i z uczuciem atletyczny blondyn - nie jadam

ich, nie łowię, nie interesują mnie pod żadną postacią poza jedną: jeżeli są wymalowane na

ładnej, starej wazie.

- Kolega Mellow wypowiedział się na temat ryb - profesor rozłożył ręce. - Ale nas

interesuje jego opinia na temat propozycji koleżanki Beacon.

- Jeżeli pan profesor pyta mnie o opinię, to mówiąc szczerze, nie widzę przeszkód.

Jeżeli hojna nieboszczka zapisała nam taką masę pieniędzy, a Karolina była tak uprzejma, że

odcyfrowała ten dziwny papirus, nie widzę powodu, dla którego nie miałbym spędzić

przynajmniej części wakacji na którejś z wysp greckich, a im bardziej będzie bezludna, tym

lepiej. Wszyscy wiemy, jak przyjemnie jest pracować pośród tysięcy turystów.

Uśmiechnął się ironicznie, zdjął szkła, przetarł je dokładnie i włożył na nos.

- Pamela i Robert Gordon? - Profesor wyciągnął dłoń, wziął od Karoliny kartkę z

przekładem rękopisu Perimosa i położywszy na stole, zaczął czytać, zerkając od czasu do czasu

w jej kierunku.

Powierzchowność Roberta Gordona najbliższa była temu, co Alex gotów był określić

jako typ młodego naukowca brytyjskiego. Gordon był szczupły, opanowany, niemal łysy,

czaszkę jego zdobiło jedynie kolisko krótko przyciętych jasnych włosów uciekających nad

uszami ku tyłowi głowy. Joe patrzył na jego żonę. Była bardzo ładna, jasna, spokojna, jedna z

tych kobiet, które nie wybuchają głośno nigdy, a kiedy są bardzo zdenerwowane, mówią

spokojniej niż zwykle. Typowa, dobrze wychowana, wypielęgnowana Angielka pochodząca ze

ś

rodka drabiny społecznej i posiadająca wszystkie wady i zalety swojej sfery. Alex nie lubił ani

tej sfery, ani takich kobiet.

- Zgadzamy się z Johnem - powiedział Robert Gordon porozumiawszy się oczyma z

ż

oną, która nieznacznie skinęła głową. - Dla nas nie stanowi to zresztą wielkiej zmiany, bo

mieliśmy zamiar popłynąć w czasie wakacji na Morze Śródziemne.

- Ba! Jacht! - powiedział krótko Caruthers, co mogło równie dobrze oznaczać

niebotyczny szacunek dla ludzi, którzy posiadają jacht, jak też i bezgraniczną pogardę dla nich.

Profesor zerknął w stronę Alexa i przez krótką jak mgnienie chwilę Joe widział w jego

oku chłopięce niemal rozbawienie. Tak, to było jasne: Lee uważał Wszystkich swoich uczniów

za wielkie dzieci i może właśnie dlatego pytał ich tak poważnie o zdanie?

- Hm... - profesor przez chwilę zastanawiał się. - To prawda, że moglibyśmy uznać

sierpniowy pobyt na Keros za bardzo przyjemne spędzenie wolnego czasu, gdyby nie

obligacja, którą nałożymy na siebie wyjeżdżając. Nie będzie, oczywiście, mowy o leniwych

dniach wypełnionych kąpielą i wylegiwaniem się na słońcu... chociaż ci z nas, którzy lubią, na

przykład, łowić ryby, mogliby oddawać się temu w wolnych chwilach. Z drugiej strony faktem

jest, że powinienem ten papirus posłać do szeregu komisji, które przez rok lub dłużej

zastanawiałyby się nad celowością takiej wyprawy. Później powinienem, w razie przychylnej

oceny tych komisji, zająć się zebraniem teoretycznej dokumentacji tu, w Londynie, i rozpocząć

korespondencję z historykami, geografami, petrografami i szeregiem innych specjalistów u

nas i za granicą. Później jeszcze mógłbym zaproponować płonącej żądzą czynu Karolinie

napisanie pracy pod tytułem: „Ewentualne korzyści, które mogłyby płynąć dla nauki z

gruntownego zbadania powierzchni i wnętrza wyspy Keros”. Ba, może nawet mógłbym

spowodować, by po latach pracę tę przeczytał Ktoś Posiadający Znaczenie i Autorytet. Jako

siwy, doświadczony i pragnący odejść w spokoju profesor, powinienem na pewno tak postąpić.

Niestety, nie umiem starzeć się z godnością. Ten papirus, powiem wam w sekrecie, zafa-

scynował mnie. A ta nagła darowizna wygląda niemal jak akt Opatrzności. Dlatego sądzę, że

powinniśmy tam pojechać. Zresztą tak dobranej grupce młodych specjalistów jak wy należy się

solidny, wspólny trening w trudnym terenie. Czy ktoś z was chce jeszcze coś dodać?

- Nie - powiedział po chwili Caruthers. - Ostatecznie to przecież wyspa i chyba będą

tam jakieś ryby?

- Obawiam się tylko, że musisz sobie kupić szalupę - pan Mellow otarł szkła i wstał - i

łowić z morza. Ta wysepka jest podobno tak mała, że każdy zamach twojej wędki groziłby

komuś z nas utratą oka.

- Nie dojdzie do tego. - Caruthers uśmiechnął się z wyszukaną uprzejmością. -

Zapominasz o Pani Labiryntu, która strąci was wszystkich jak najszybciej w otchłań, a minie,

który wcale nie pragnąłem mącić jej spokoju, zachowa w dobrym zdrowiu.

- Miejmy nadzieję, że Pani Labiryntu, jak wszystko na tym świecie, uległa z czasem

przedawnieniu. Podobno bogowie, w których nikt nie wierzy, przestają istnieć? - Profesor

wyprostował się i znowu mrugnął, tym razem ostentacyjnie, w kierunku Alexa.

- Nie możemy być tego aż tak zupełnie pewni. - Robert Gordon przechylił się nad

stołem i wziąwszy do ręki kartkę z testamentem Perimosa, uniósł ją do oczu. - Myślę, że

proroctwo tego człowieka zaczyna się już sprawdzać.

- Co, na miłość boską, chcesz przez to powiedzieć? - Mary Sanders wyjęła mu kartkę z

ręki i przebiegła ją wzrokiem.

- Myślę o pani, która zafundowała nam tę wycieczkę. Można ją nazwać inicjatorem

wyprawy, bo dzięki niej pojedziemy mącić spokój Pani Labiryntu.

- I cóż z tego? - Caruthers zmarszczył brwi. - Mówisz jak Pytia.

- Och, nie. Ta pani nie żyje już, prawda? Spadła w otchłań. A z nią jej imię, bo fundacja

jest bezimienna.

I uśmiechnął się nieznacznie, zadowolony ze swego żartu.

W kilka miesięcy później Joe Alex, przypominając sobie tę chwilę, długo zastanawiał

się, czy mógłby zapobiec tragedii, gdyby poszedł wówczas za głosem swego nagle

przebudzonego instynktu. Ale ani on, ani nikt inny nie był w stanie przewidzieć tego, co

nastąpi. W zbiorowym wybuchu wesołego śmiechu, który rozległ się po słowach Gordona, nie

zabrzmiała ani jedna fałszywa nutka.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Co myśleli dnia tego...

Czas mijał. Joe Alex Skończył jedną książkę i rozpoczął następną. Siedział teraz za

stołem i pisał, myśląc o Karolinie. Czekał na jej telefon. Wszystkie formalności były

załatwione, wyprawa miała wyruszyć za kilka dni. Rozstaną się znowu, co prawda tylko na

kilka tygodni, ale po tych kilku tygodniach nadejdzie jesień. Zimą planowali, że wyjadą razem

i znikną sprzed oczu ludzkich w jakimś ciepłym, nadmorskim zakątku Europy, nie podając

nikomu adresu. Trudno było przypominać jej teraz o tamtych planach. Tak bardzo pragnęła

znaleźć się na Keros. Wyczuwał, że Karolina wierzyła z dziecięcą zupełnie ufnością w papirus

Perimosa, Miała absolutne przekonanie, że Wystarczy wylądować na wyspie i rozejrzeć się

uważnie, a natychmiast oczom ukaże się przybytek Pani Labiryntu, zawierający klucze do

wszystkich możliwych tajemnic życia Kreteńczyków. W ciągu ostatnich dwu miesięcy żyła

tylko nadchodzącym wyjazdem. Dziś odpływali na pokładzie swego malutkiego jachtu pierwsi

uczestnicy wyprawy: Pamela i Robert Gordon.

Spojrzał na zegarek. Za pięć czwarta. Karolina powinna zaraz zadzwonić. Mieli razem

pojechać na przystań i pożegnać Gordonów.

Simon Caruthers zawiązywał krawat przed lustrem w mikroskopijnym przedpokoju

swego mieszkania przy Meadow Street. Wygładził kołnierzyk i przyjrzał się sobie z cichą

satysfakcją. Tak, na pewno był przystojnym mężczyzną. Ale nie o tym myślał w tej chwili.

Włożył marynarkę i wszedł do pokoju. Na stole leżała kartka pokryta cyframi i kabalistycznymi

znakami. Caruthers uniósł papier i przebiegł go wzrokiem. Zmarszczył brwi. Tak, możliwa

była pewna dowolność. Istniało prawdopodobieństwo, że taki układ mógł się pojawić, nawet

duże prawdopodobieństwo... Mógł, ale nie musiał.

Raz jeszcze przyjrzał się kartce i ze zniechęceniem położył ją na stole. Spędził cztery

godziny nad tym wariantem swego niezawodnego systemu, który miał mu przynieść sto tysięcy

funtów w zakładach piłkarskich totalizatora sportowego. Ale w systemie nadal były luki.

- Boże - powiedział Caruthers - dlaczego akurat mnie to spotyka? Przecież jestem

inteligentny... naprawdę Inteligentny. Nie wiem, czy nie jestem najbardziej zdyscyplinowaną

intelektualnie indywidualnością, jaką udało mi się w życiu spotkać. I nic z tego. Dla świata nie

ma to najmniejszego znaczenia. Najmniejszego - zerknął na zegarek. Za pięć czwarta. Chciał

jeszcze popracować nad niezawodnym systemem, ale nie Było już na to czasu. Gordonowie od-

pływali za godzinę. Musiał ich pożegnać. Prosty, koleżeński gest. Wszyscy tam będą i profesor

chyba także. - Przeklęty dureń - słowa te nie dotyczyły profesora Lee, ale Gordona -

drugorzędna, ograniczona, oschła umysłowość, obsypywana darami losu! Mój Boże, gdybym

miał choć jedną dziesiątą tych pieniędzy, które on ma! Napisałbym to, co myślę, nie obawiając

się tych starych ramoli i nie żebrząc o stypendia fundacyjne.

Znowu spojrzał na swój nieomal skuteczny system.

- Zobaczymy... - mruknął, wziął kapelusz i szedł.

Pamela Gardom stała na pokładzie maleńkiego jachtu motorowego, którego błękitna

rufa ozdobiona była jej imieniem. Pod stopami swymi słyszała poruszenia Gordona,

ustawiającego w schowku skrzynki, którymi obdarzyła ich zapobiegliwa Karolina Beacon,

odpowiedzialna za organizację ekspedycji. Zawierały one szereg precyzyjnych instrumentów

oraz maszyny do pisania, papier, kartony kreślarskie i setki drobiazgów koniecznych do

założenia bazy. śywność i ekwipunek osobowy popłyną statkiem wraz z pozostałymi

członkami wyprawy. Pamela wychyliła się poza reling i przesunęła wzrokiem po pustym o tej

porze, wilgotnym, kamiennym nabrzeżu. Nikogo. Zaraz zaczną się pojawiać. Na pożegnanie

ktoś powie parę dowcipów. Uściski dłoni. Wreszcie odpłyną. Gordon włączy motor i ruszą

meandrami Tamizy ku jej dalekiemu ujściu. Potem będzie Kanał, Francja, Hiszpania, Gibraltar

i długi rejs pod upalnym niebem Śródziemnego Morza.

Uśmiechnęła się lekko. Nikt z ludzi, znających ją powierzchownie, nie uwierzyłby, że

największą radością Pameli Gordon jest sterowanie jachtem na wzburzonym pełnym morzu.

Była odważna i opanowana, rozsądna, spokojna i nigdy nie traciła zimnej krwi.

Gordon wyszedł na pokład, otarł chustką spoconą twarz i Uśmiechnął się do żony.

Odpowiedziała uśmiechem.

- Wszystko gotowe? - zapytała podchodząc.

- Tak. Możemy odpływać.

- Musimy zaczekać na nich - delikatnym, czułym ruchem poprawiła zmięty kołnierzyk

jego koszuli. - Nie wiesz nawet, Robercie, jak bardzo się cieszę.

- Sądzisz, że znajdziemy coś na Keros? - W głosie jego było wyraźne powątpiewanie. -

Ten papirus jest rzeczywiście interesujący, ale przyznam ci się, że byłem zdumiony, kiedy

profesor tak szybko zadecydował, że jedziemy. Nie wiemy przecież absolutnie nic o tej

wysepce i...

- Och, mniejsza o tę wysepkę! Nie ona mnie cieszy. Myślałam o naszym rejsie. Nigdy

ludzie nie są tak bardzo razem, jak na morzu, zamknięci w takim śmiesznym pudełeczku. -

Tupnęła lekko, dotykając stopą pokładu. - Cieszę się, że będziemy przez tydzień zupełnie sami,

ty i ja. - Znowu dotknęła lekko dłonią jego ramienia i odwróciła się. Podeszła do relingu i raz

jeszcze objęła wzrokiem nabrzeże. Czekała. Simon Canithers powinien był nadejść za chwilę.

A chociaż przed dwoma laty, gdy Robert Gordon odziedziczył po ojcu wielką fortunę,

Pamela zdecydowała w ciągu jednej chwili, że zostanie jego żoną, jednak ani przez chwilę nie

przestała kochać Simona Caruthersa. Miłość do niego była jedynym nierozsądnym, gorącym

uczuciem u tej trzeźwej, chłodnej kobiety.

Ale temu nawet ona nie umiała zaradzić.

John Mellow zatrzymał taksówką i wsunąwszy się z trudem przez wąskie drzwiczki,

oparł swoje szerokie bary na wyściełanym siedzeniu. Był zmęczony. Pracował przez całą noc

nad korektami. Po latach pracy książka była gotowa. Powinien był cieszyć się. Ile razy myślał o

tej książce, wiedział, że przecież na pewno się cieszy, nikt przed nimi nie dokonał tak szerokiej

syntezy zagadnienia. Ale w głębi duszy był przekonany, że wykonanie tej pracy wespół z

Gordonem było największym błędem, jakiego dopuścił się w życiu. Nie dlatego, aby Gordon

nie posiadał dostatecznych wiadomości o ceramice kreteńskiej. Przeciwnie, Mellow miewał

często wrażenie, że jego partner wie o skorupach minojskich wszystko, a w każdym razie to

wszystko, co było o nich wiadomo do tej pory. Ale przecież dzieło ich nie miało być

encyklopedią. Ważność ceramiki w archeologii nie mierzyła się nawet jej wartością estetyczną.

To ona służyła do oznaczania wieku miast, królestw i cywilizacji. Dlatego wnioski dotyczące

systematyki były tak bardzo istotne. Wniosków tych, nowych, ważnych i zmieniających

dotychczasowe poglądy na chronologię niektórych grup ceramiki kreteńskiej, wysnuli kilka.

Były one doskonale umotywowane i stanowiły o rzeczywistej wartości dzieła. Ale choć na

tytułowej stronie figurować będą dwa nazwiska - on, John Mellow, wiedział, że wszystko, co

było w ich książce nowe i cenne, wyległo się w jego mózgu. Gordon nie był odkrywcą. Był

solidnym, rzetelnym rzemieślnikiem, przydatnym w tak wymagającej rzetelności dziedzinie

jak archeologia, ale kojarzenie spraw pozornie odległych i powtórne, odważne atakowanie

problemów, raz już w przeszłości przez kogoś innego rozwiązanych, przerastało go o głową.

Mellow westchnął. Choć nigdy nie będzie mógł zdradzić tego komukolwiek, został

okradziony. Najgorsze było to, że nawet sam złodziej nie wiedział o tym. Gordon z

największymi oporami zgadzał się na włączenie do książki tego wszystkiego, czego nie

rozumiał. A kiedy w końcu zaczynał pojmować, jego encyklopedyczna pamięć dorzucała

dziesiątki małych załączników, służących do podbudowania wniosku. Było to bardzo

pożyteczne, ale czy miało istotne znaczenie?

Mellow znowu westchnął.

- Nigdy więcej... - mruknął. Taksówka mknęła teraz szeroką asfaltową ulicą ciągnącą

się wzdłuż rzeki. Obraz przesłonił las masztów i wysokie sylwetki dźwigów portu handlowego.

John pomyślał przelotnie o morzu, a później powrócił myślą do Gordona. Ten mały,

niepozorny jacht będzie przecież płynął przez Biskaje. Z lat chłopięcych Mellow pamiętał, że

połowa przygód bohaterów książkowych kończyła się tragicznie w wiecznie burzliwej Zatoce

Biskajskiej. Gdyby jakaś olbrzymia fala zalała tę łupinkę, byłoby to bardzo przykre, może

nawet smutne, ale w pewien sposób sprawiedliwe wobec jego książki o ceramice kreteńskiej,

która w najbliższym czasie miała przynieść niezasłużoną sławę Robertowi Gordonowi.

Przez chwilę jeszcze John Mellow myślał o tym, jak bardzo byłby wzruszony i przejęty

wiadomością o zatonięciu „Pameli”. Tak, to naprawdę tragiczna historia... Nasz drogi Robert

na pewno nie był orłem, ale jednak mimo wszystko... To wielka strata dla nas wszystkich...

nawet jeżeli nie był prawdziwym uczonym. Chociaż brakowało biedakowi iskry bożej, to

przecież na pewno był zawsze uczciwym, lojalnym, porządnym kolegą i bardzo miłym

chłopcem...

Bieg jego myśli przerwała nagła zmiana kierunku jazdy. Taksówka skręciła ostro i

oczom siedzącego w głębi pasażera ukazała się „Pamela" - błękitna, smukła, elegancka,

przycumowana do nadbrzeża.

*

Profesor Hugh Lee wyszedł z domu i swobodnym, sprężystym krokiem, tak bardzo nie

licującym z jego siwą głową i pomarszczoną twarzą, przeszedł jezdnie, aby dostać się do swego

samochodu zaparkowanego po przeciwnej stronie ulicy.

Wóz ruszył. Siedząc za kierownicą, profesor myślał o Robercie Gordonie, którego za

chwilę miał pożegnać, aby powitać go znowu za niewiele dni na Keros. Choć nikt z zespołu,

którego był szefem, nauczycielem i ojcem duchowym, nie wiedział o tym, profesor mysiał o

Robercie Gordonie co dnia od wielu lat, nawet wówczas, gdy Robert był jeszcze małym

chłopcem i nie śniło mu się, że kiedykolwiek zostanie archeologiem.

A w ciągu tych wszystkich lat myśl o Robercie Gordonie wywoływała w duszy

profesora Hugha Lee cierpienie.

Naga zupełnie Mary Sanders stała w łazience i rozczesywała szczotką swoje długie,

ciemne, lśniące włosy. Spojrzała na malutki zegarek, który zdjęła przed kąpielą z ręki i

powiesiła na jednym z haczyków, służących do wieszania ręczników. Za dziesięć czwarta!

Ręka trzymająca szczotkę zaczęła poruszać się szybciej.

- Mamo!

Mary mieszkała z matką, zajmowały trzy małe pokoiki na pierwszym piętrze wielkiego

domu, który niegdyś był własnością ojca. Ale ojciec umarł, kiedy miała szesnaście lat, a matka

nie umiała prowadzić antykwariatu. Zresztą konkurencja potężnych, sprawnych firm

antykwarycznych była zbyt wielka dla starzejącej się, schorowanej kobiety. Sprzedała dom,

sklep i zbiory, zatrzymując tylko część mieszkania. Odsetki wystarczyły na skromne

utrzymanie dla nich obu i na wykształcenie córki. Zresztą z kapitału trzeba było kilkakrotnie

czerpać. Obecnie, gdyby nie pensja Mary, żyłyby obie zawieszone pomiędzy niezamożnością a

ubóstwem, w owym dręczącym stanie, gdy najmniejsze odejście od minimalnego miesięcznego

budżetu może spowodować katastrofę. W tej chwili, dzięki zapobiegliwości matki, Mary nie

odczuwała poniżenia i choć suknie jej były zawsze nieco gorszego gatunku niż suknie Karoliny

Beacon, nie mówiąc o spokojnych, dyskretnych, ale kosztujących majątek toaletach Pameli, to

jednak nie dlatego miała teraz gniewnie ściągnięte brwi.

- Mamo! Daj mi wiśniowy kostium, tylko prędko, błagam! Znowu się spóźnię!

- Kostium już czeka - dobiegł do łazienki spokojny głos matki.

Mary przebiegła korytarzyk i weszła do swojego pokoju. Ubierając się pospiesznie,

myślała w dalszym ciągu o Robercie Gordonie.

Zapominała o nim często, to znaczy nie o nim, lecz o tamtym wydarzeniu. W końcu

minęło już kilka lat od owego dnia. Ale zapomnieć nie mogła. Dziś myślała o nim od rana.

- Może to dlatego, że wypływa dzisiaj?... - szepnęła, wsuwając stopy w pantofelki.

Tak. Najprawdopodobniej ów uporczywy nawrót wspomnień był związany z

odpłynięciem jachtu „Pamela”. Na pewno tak.

- Przeklęty dureń - pomyślała, nie wiedząc o tym, że niemal w tej samej chwili

dokładnie tak samo określił Gordona Simon Caruthers. - Przeklęty, nadęty dureń! Mogłam

przecież przewidzieć, że znajdzie się właśnie tam, gdzie nigdy nie powinien się był pojawić.

Wydarzenie, o którym teraz myślała, było jedynym w życiu Mary Sanders, o którym

naprawdę chciała zapomnieć.

Stało się to podczas ostatniej praktyki wakacyjnej przed ukończeniem studiów, w

okresie prac wykopaliskowych na terenie dawnego rzymskiego muru, oddzielającego Anglię

od Szkocji. Jak doskonale pamiętała ten poranek! Przesiewali przez gęste sita ziemię, leżącą

pomiędzy fundamentami rzymskiej willi, odsłoniętej podczas ostatnich tygodni. Był to okres,

kiedy zakup nowych rękawiczek był dla niej naprawdę poważnym wydatkiem. Myśląc o

rękawiczkach, przesiewała już od godziny, odkładając na leżący nie opodal karton znalezione

fragmenty zardzewiałego żelaza, monety (było ich kilka) i fragmenty ceramiczne. Nagle

dostrzegła błysk i po sicie stoczył się w dół ciężki, złoty pierścień, tak jasny i gładki, jak gdyby

dopiero przed godziną ktoś go zakopał w ziemi. Nie myśląc o tym, co robi, Mary pochyliła się,

podniosła pierścień i wsunęła go do kieszeni spodni. Rozejrzała się. Obok, przy podobnym,

stojącym o kilka kroków dalej sicie, Robert Gordom gorliwie przesypywał piasek. Więcej

nikogo nie było w pobliżu.

Kiedy nadeszła przerwa południowa, mieli przystąpić do prowizorycznej

inwentaryzacji i wszystkie przedmioty, ułożone w pudełkach, przekazać asystentowi, który

zaznaczał, w jakim miejscu i na jakiej głębokości znaleziono poszczególne obiekty. Asystent

miał stolik u wejścia do namiotu, w którym składano codziennie znaleziska. Mary szybko

wypełniła kartkę.

którą miała dołączyć do swoich pudełek, oddała je i odwróciła się, żeby odejść, kiedy

stojący za mą Gordon powiedział spokojnie:

- Zdaje się, że nie zinwentaryzowałaś tego złotego przedmiotu, który znalazłaś dzisiaj,

prawda?

- Och, dziękuję, Robercie! Wsunęłam go do kieszeni, bo bałam się, że go zgubię, i

znalazłabym go dopiero wieczorem.

Głos jej był zupełnie spokojny. Zawróciła, oddala asystentowi pierścień, zaznaczyła

ołówkiem miejsce na planie willi i odeszła. To było wszystko. Nigdy więcej w ciągu

następnych lat nie rozmawiali o tym. Wiedziała, że Robert nigdy o tym nikomu nie wspomniał.

Lecz choć może to były przywidzenia, wielokrotnie wydawało się jej, że Gordon patrzy na nią

z cichą, ukrytą pogardą.

Najgorsze było to, że miał słuszność. Choć nigdy by się do tego przed nim ani przed

nikim na świecie nie przyznała, Mary Sanders wiedziała, że ukradłaby tego dnia ów pierścień,

chociaż kradzież wykopanego przedmiotu jest największą zbrodnią, jakiej może dopuścić się

archeolog, tak wielką jak fałszerstwo albo może nawet większą.

Od tego dnia stała się najskrupulatniejszą pracowniczką zespołu i wiedziała już z całą

pewnością, że gdyby nawet samotnie odkopała kolię z brylantów wielkich jak bochenki,

odniosłaby ją do magazynu tym szybciej, im więcej ta kolia byłaby warta.

Ale może właśnie dlatego Mary Sanders nienawidziła Roberta Gordona jak nikogo w

ś

wiecie i choć nie domyślał się on tego nawet, życzyła mu śmierci, gdyż jedynie wówczas,

gdyby zamknął oczy na zawsze, odetchnęłaby z ulgą i zdołałaby zapomnieć.

*

Kiedy po ostatnich słowach pożegnania jacht odbił od brzegu prując leniwą, oleistą

wodę i wkrótce zniknął pośród przedwieczornych mgiełek i dymów snujących się nad zakrętem

rzeki, mała grupka ludzi ruszyła powoli nadbrzeżem, a potem rozproszyła się i Alex został sam

z Karoliną.

- Jedziemy? - zapytał.

- Przejdźmy się trochę - wskazała dłonią aleją, która okrążając przystań odchodziła od

rzeki i nikła w ciemnym szpalerze dziewiętnastowiecznych kamienic.

Ruszyli powoli, idąc obok siebie w promieniach schodzącego już nad widnokrąg

bladoczerwonego słońca. Joe milczał przez chwilę. Później pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Ten stateczek to najkosztowniejsze cacko tego rodzaju, jakie widziałem w ciągu

ostatnich lat. Musiał kosztować majątek. Nie wiedziałem, że praca młodego archeologa

przynosi aż tak ogromne korzyści materialne.

Karolina roześmiała się.

- Moje uposażenie, jak wiesz, nie wystarcza nawet na zakup dobrego samochodu za

gotówkę, chociaż żyję przecież zupełnie nieźle i samodzielnie. Ty, przy twoich ogromnych

dochodach, nie rozumiesz pewnie nawet, jak ograniczone są możliwości zwykłego

ś

miertelnika.

- Ale państwo Gordon sprawiają wrażenie zwykłych śmiertelników, prawda? Zdajesz

sobie chyba sprawę, ile kosztuje taki jacht?

- Och, Gordon to co innego. Był przez długi czas w takiej samej sytuacji finansowej jak

my wszyscy, póki przed dwoma laty nie umarł jego ojciec. Gordon jest tak skryty, że chociaż

znam go od czasów uniwersyteckich, nie wiedziałam nawet, że ma ojca. Mieszkał samotnie i

nigdy nie wspominał o swojej rodzinie.

- Zdumiewające...

- Prawda?! Alle Gordon to...

- Nie myślałem o panu Robercie Gordonie. Myślałem o tobie.

- O mnie?

- Wyglądasz w tym czerwonym świetle jak najładniejszy sen impresjonisty. Dziwię się,

jak mógł pokochać obecną panią Gordon, mając przez całe lata ciebie pod ręką?

- Nie mogłabym pokochać Roberta - zdecydowanie zaprzeczyła ruchem głowy. - Jest...

- zastanowiła się - jest zanadto opanowany. Nie! Mówią oczywiste nonsensy. To nie może być

powód. Ale jest w nim coś... - znowu urwała - coś, co szanujemy na pewno u dobrego

urzędnika, ale co nie jest największą zaletą dla kochanka. - Roześmiała się. - Widzisz, ja wiem,

co chcą powiedzieć, ale nie umiem tego ubrać w słowa. Kobiety nie rządzą się ściśle

określonymi prawami. Ale jestem pewna, że Gordona nie można pokochać tak, jak innych

ludzi. Jest oschły! - dokończyła i odetchnęła z ulgą. - Tak, to jest właściwe słowo: oschły.

Bywają ludzie opanowani, ale można wyczuć, że pod ich spokojem coś się dzieje, pulsuje, że

mogą, kiedy zechcą albo kiedy zmuszą ich okoliczności, opuścić swoją skorupę, w której tętni

utajone życie. A Gordon jest wewnątrz taki sam jak na zewnątrz. Kiedy patrzę na niego, wydaje

mi się, że bije w nim nie serce, ale wahadło, które nigdy nie przyspiesza i nie zwalnia.

- Ale pani Pamela Gordon pokochała go jednak, prawda?

Karolina rzuciła mu szybkie, ukośne spojrzenie.

- Zapewne - powiedziała cicho - ale to długa historia. Znowu wrócilibyśmy do tej

wcześniejszej sprawy.

- Której? - Joe, spoglądający na wierzchołki drzew alei, wrócił szybko do

rzeczywistości.

- Myślę o jego ojcu. Nie zmam dokładnie tej sprawy, ale wydaje mi się, że żyli bardzo

ź

le ze sobą. Bywa, że ojciec i syn absolutnie nie mogą się porozumieć. W każdym razie

dałabym głowę, że Robert nie korzystał z pieniędzy starszego pana. Dopiero kiedy ten ostatni

umarł, został jedynym spadkobiercą i widocznie uznał za słuszne ich przyjęcie. Była to chyba

bardzo poważna fortuna, przynajmniej wszyscy jesteśmy o tym przekonani. Zresztą Pamela

także była o tym przekonana.

Umilkła. Joe, który przypomniał sobie, że tego dnia ma jeszcze do napisania

dwadzieścia stron tekstu, zapytał, żeby nie myśleć o tej smutnej konieczności:

- Więc jednak sądzisz, że ona także nie mogłaby go pokochać?

- Nie wiem. Ale wiem, że Robert nigdy nie miał u niej wielkich szans, chociaż zawsze

wydawało mi się, że wiele myślał o niej. Sądziłam nawet, że Pamela zajęta jest kim innym.

Wyszła za niego w miesiąc po tym, jak odziedziczył ten swój spadek. To piekielnie rozsądna

dziewczyna.

- I pozostali oboje w waszym zespole, mając tyle pieniędzy?

- Och, oczywiście! A cóż one mają za znaczenie w tym wypadku? Robert naprawdę

kocha archeologię. Będzie z niego bardzo poważnej miary uczony, a na pewno czeka go kariera

profesorska. Jest bardzo systematyczny. Od czterech lat pracuje wspólnie z Mellowem nad

książką o ceramice kreteńskiej. Są już bardzo zaawansowani i myślą, że będzie to chyba

pierwsze na świecie dzieło podsumowujące ten temat. Jestem przekonana, że obaj mają

nadzieję znaleźć masę ciekawych materiałów, jeżeli uda nam się trafić do Pani Labiryntu. To

dla nich także wielka szansa: gdybyśmy odkryli nietknięty kreteński przybytek kultowy,

mogliby odnaleźć setki naczyń i figurek z gliny. Mogłoby to być niesłychanie ważne. Pamiętaj,

ż

e naczynia to wskazówki zegara archeologicznego przy ich pomocy najczęściej datujemy

wykopaliska. Tego rodzaju odkrycie mogłoby wypełnić cały szereg luk w naszej systematyce...

- A pani Pamela Gordon pomaga im, tak? Karolina potrząsnęła głową.

- Raczej nie. Pamela i Caruthers specjalizowali się w architekturze i problemach

urbanistycznych, to bardzo ważna dziedzina naszej pracy. Nie wyobrażasz sobie nawet, ile

może powiedzieć o odkopanym zespole budynków wybitny specjalista, jeżeli dasz mu zbadać

dokładnie nawet najmniejszy dobrze zachowany kawałek muru albo podłogi. Caruthers jest

bardzo zdolny, wszyscy w głębi ducha uważamy go za największą indywidualność w naszym

zespole. Ale, niestety, jest bardzo niesystematyczny. Nie potrafi interesować się szczegółami w

tym stopniu, w jakim archeolog musi to robić. Szuka od razu wielkich syntez. Profesor Lee

powiedział mu kiedyś, że ma psychikę reportera i chyba się nie mylił. W archeologii nie wolno

poszukiwać najciekawszego: wszystko jest najciekawsze...

Joe, który mimo woli uczul wyraźną sympatię dla improwizującego pana Caruthersa,

zmienił szybko temat:

- A pani Pamela Gordon?

- Cóż, Pamela może być jego uzupełnieniem - Karolina uśmiechnęła się - chociaż

trudno ją nazwać indywidualnością. W czasach, kiedy nie była jeszcze żoną Gordona,

pomagała mu bardzo. Pamela przypomina mi pszczołę: przez cały dzień brzęczy cichutko i

pracowicie, a wieczorem usypia z błogim uczuciem, że wykonała tę część pracy, którą miała

wykonać. Ani więcej, ani mniej. Może nie powinnam tak o niej mówić, Joe? W końcu tacy

ludzie są podporą społeczeństwa, a Pamela jest naprawdę bardzo solidną i koleżeńską

dziewczyną.

- Zapewne. A panna Sanders? Tak się nazywa ta śniada młoda osoba, prawda?

- Och, Mary to zupełnie kto inny niż Pamela. Mary to mój przyjaciel. Obie interesujemy

się, przede wszystkim, sprawami języka. Na szczęście, obchodzą nas krańcowo różne

zagadnienia i dlatego żyjemy w idealnej zgodzie. Ale myślę, że z Mary umiałabym żyć w

przyjaźni w każdych warunkach...

- A profesor?

- Profesor jest ponad tym wszystkim! Jest dla nas czymś w rodzaju Boga Ojca! Nie

zdajesz sobie sprawy, Joe, ile ten człowiek wie! Dba o nas, uczy nas ciągłe, a my wszyscy

słuchamy go nie dlatego, że jesteśmy zdyscyplinowani, ale po prostu dlatego, że on zna się na

wsz yst kim nieskończenie lepiej niż my wszyscy razem wzięci. - Umilkła na chwilę. - Kiedyś

umrze - powiedziała wreszcie cicho. - A wtedy zostaniemy osamotnieni i dorośli. I zaczniemy

uczyć innych młodszych ludzi. Ale to już nie będzie to samo. Tacy ludzie jak profesor Lee

zdarzają się raz na stulecie.

Tego wieczoru poszli razem na kolację i tańczyli prawie do rana w maleńkim,

przytulnym lokalu, którego nie znali dotąd oboje. Były tam przyćmione światła i grała cicha

orkiestra. Ale wieczór ten nie pozostawił najlepszych wspomnień w umyśle Alexa, gdyż

Karolina mówiła tylko o jednym: o Keros.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

„Nie będzie Cię na Keros..."

Joe z niedowierzaniem zdjął palce z klawiatury maszyny i raz jeszcze odczytał ostatnie

zdanie. Tak, nie ulegało wątpliwości, to było ostatnie zdanie. Zmęczonym ruchem przesunął

wałek, zrobił większy odstęp i jednym palcem, jak dziecko, które bawi się uderzając w

fortepian, napisał: Koniec.

Potem wstał i nie spojrzawszy więcej na tekst, podszedł do okna. Znowu był świt,

pogodny, letni świt. Londyn budził się ze snu. Dach przeciwległej kamienicy pokryty był

jeszcze ciemną, lśniącą powłoką rosy, która zamieniała się w parę pod promieniami

wschodzącego słońca.

Odwrócił się i zmęczonym krokiem podszedł do stołu. Książka była gotowa. Chłopiec

od wydawcy pojawi się za kilka godzin i zabierze stos równo poukładanych kartek. Nie miał już

ż

adnych zobowiązań, przynajmniej na najbliższe tygodnie. Był wolny. Ale był także

zmęczony, tak zmęczony, że nie umiał stworzyć sobie nawet doraźnych planów, związanych z

ukończeniem pracy.

Usiadł i utkwiwszy niewidzące spojrzenie w ścianie, myślał leniwie. Strzępy zdań

układały się w całość i rozpadały ponownie, pozostawiając w mózgu łagodną, szumiącą pustkę:

trzeba wyjechać gdzieś... Gdzie wyjechać?... Nie mam siły ani energii, żeby pomyśleć...

Pojadę... Nie, nie pojadę... Będę spał przez tydzień... Chcę wyjechać stąd. Dosyć mam tego

domu, tej ulicy, Higginsa i jego uprzejmości... Ale dokąd?... Nie ma Karoliny. Gdyby była,

pomyślałaby za nas oboje. Wybrałaby jakieś miejsce, gdzie jest cicho i ślicznie... Ale nie ma

jej...

Nie było jej. Tak bardzo była podniecona wyjeżdżając. Wyprawa wyruszyła przed

tygodniem. Załadowali się wszyscy na statek płynący do Aten, gdzie istniał oddział

Brytyjskiego Instytutu Archeologicznego, którego pracownicy mieli z kolei zająć się prze-

transportowaniem wyprawy i sprzętu na Keros.

Joe został sam i przez kilka dni pisał prawie bez przerwy, nie wychodząc z domu i

chwytając zaledwie kilka godzin snu na dobę.

Książka była gotowa. Oderwał spojrzenie od ściany, wstał i na palcach ruszył w

kierunku kuchni. Był głodny. Nie chciał budzić Higginsa, który ze swą zwykłą dręczącą

obowiązkowością zacząłby natychmiast przyrządzać śniadanie.

Podszedł do drzwi kuchni i uchylił je cicho. Najpierw poczuł woń przysmażanego

bekonu, a dopiero potem dostrzegł wysoką, szczupłą postać w szlafroku.

- Mój Boże, Higgins! Przecież jest piąta rano!

- Dzień dobry panu! - powiedział Higgins odwracając się. - Proszę wybaczyć mój strój,

ale najwyraźniej pomyliłem się o pół godziny.

- Nie rozumiem?

- Wydawało mi się, że skończy pan książkę mniej więcej przed szóstą. Wczoraj

powiedział pan, kiedy podawałem kolację, że morderca zaraz będzie zdemaskowany. Więc

obliczyłem sobie, że to kwestia pięciu, może ośmiu stron, a potem detektyw musi przecież

wszystko podsumować i wyjaśnić czytelnikowi. To zawsze zajmuje w pana powieściach

piętnaście do dwudziestu stron. Pomyślałem sobie, że razem to będzie wynosiło, mniej więcej,

dwadzieścia pięć stron, a ponieważ ostatnie rozdziały pisze pan zwykle o wiele szybciej niż

pierwsze, więc z obliczenia mojego wynikało, że będzie pan pisał do pół do szóstej, może

trochę krócej. W każdym razie zacząłem już przygotowywać śnia... O Boże!

Odwrócił się gwałtownie i przytrzymując poły szlafroka jedną ręką, drugą

błyskawicznie zdjął patelnię z płomienia gazowego.

- Całe szczęście! - odetchnął z ulgą. - Śniadanie będzie za pięć minut, proszą pana.

- Dziękuję bardzo.

Potrząsając głową ze zdumieniem, Alex zawrócił. Higgins napełniał go czasem

metafizycznym niemal lękiem.

Przy śniadaniu doszedł do wniosku, że nie położy się spać. Chciał dotrwać do wieczora

i usnąć normalnie. Nie lubił sypiać w dzień, gdyż nawet po dziesięciu godzinach snu budził się

zawsze nie wypoczęty. W gazetach, które po paru minutach pojawiły się w cudowny sposób na

stole, nie było niczego ciekawego. Sierpień stał nad miastem ciepły, spokojny i cichy. Znajomi

wyjechali. On sam także powinien był wyjechać. O dziewiątej zatelefonuje do wydawcy. Po-

wie, że mogą sobie odebrać książkę. Poza tym nie miał nic więcej do załatwienia w Londynie.

Gdyby Karolina była tu, mogliby razem gdzieś wyjechać...

Poprzez zamknięte drzwi usłyszał cichy dzwonek u wejścia. Czyżby wydawca? O tej

porze? Niemożliwe.

Higgins pojawił się niosąc na tacy list.

- Polecony, proszę pana. Pokwitowałem już.

- Dziękuję...

Joe wziął do ręki kopertę i obejrzał ją szybko: Gibraltar. Nadawca: Karolina Beacon.

M/S ,,Nova Scotia". Rozerwał kopertę.

Kochany,

Nasz statek za pół godziny zawinie do Gibraltaru i korzystając z tego, chcę ci napisać,

co u mnie słychać. Leżę teraz na leżaku, obok mnie Mary Sanders, i opalamy się. Jest okropnie

gorąco. Mary twierdzi, że jesteś bardzo przystojny. To znaczy, twierdzi, że jesteś brzydki, ale

absolutnie musisz się podobać kobietom! Ja powstrzymuję się od głosu. Caruthers i Mellow

grają w jakąś obrzydliwą grę pokładową, która przypomina łapanie motyli, ale łapie się taki

krążek. Próbowałam: nie mam zdolności. Mary też nie, dlatego się opalamy. Profesor siedzi

pod pokładowym parasolem i czyta coś bardzo grubego. Wyobraź sobie, że kiedy wszyscy mają

na sobie tylko to, co jest konieczne, żeby nie pójść do aresztu za sianie zgorszenia publicznego,

profesor ubrany jest w marynarkę, koszulę i krawat. Nie zostanę nigdy profesorem! Och, Joe,

jak tu jest cudownie, to znaczy, jak by mogło być cudownie! To prawda, że nie jesteś przystojny,

i to prawda, że nie mogę ani na chwilę przestać myśleć o tym, co znajdziemy na tej wysepce,

ale... Wiesz, śniło mi się dzisiaj w nocy, że nie znaleźliśmy absolutnie niczego. Obudziłam się

przerażona i długo leżałam w ciemności, myśląc o naszych szansach. I wiesz, co

wymyśliłam? śe mamy zaledwie jedną szansę na sto, żeby coś znaleźć. Ale to też dużo. Boże, jak

mi bez ciebie smutno. Gdybyś tu był, na pewno nauczyłbyś mnie grać w tę okropną grę. Ty

przecież wszystko potrafisz. Sam tak twierdzisz, prawda? Ale nie ma tu Ciebie i nie będzie Cię w

Atenach, a potem nie będzie Cię na Keros i zobaczymy się dopiero we wrześniu. Jaka szkoda, że

nie skończyłeś tej książki! Gdyby nie to, może... może namówiłabym Cię do przyjazdu? To też

przyszło mi do głowy w nocy. W końcu mógłbyś. przecież przyjechać i przyjrzeć się, jak pracuje

zespół archeologiczny. Profesor na pewno nie miałby nic przeciwko temu ani nikt z kolegów.

Ale Ty przecież pracujesz i nie powinnam Ci może wcale o tym pisać? Tylko że to nie jest łatwo:

nie pisać o tym.

Kończę, bo staniesz się zarozumiały

K.

PS Mary twierdzi, że musisz być inteligentny i odważny. Wyobraź sobie, że ona czytuje

nie tylko Twoje książki, ale nawet rozmaite wycinki z prasy o Tobie. Z przerażeniem

zauważyłam, że prawie wszyscy wiedzą o Tobie więcej niż ja.

Całuję K.

PS 2. A w ogóle wydaje mi się, że ona za wiele o Tobie mówi i za wiele chce wiedzieć.

Czyżbym była zazdrosna?

K.

Joe uśmiechnął się i raz jeszcze przebiegł oczyma równe rządki starannie nakreślonych

liter. Karolina miała charakter pisma szesnastoletniego podlotka. Położył list obok talerza i

przez chwilę przyglądał się spokojnemu obłoczkowi pary, który trwał nad filiżanką,

rozwiewając się łagodnie, niosąc zapach kawy i niknąc w słonecznym promieniu. Joe

przymknął oczy. Potem otworzył je gwałtownie i wstał przezwyciężając falę ogromnego

zmęczenia, które wlewało się do mózgu, zatapiając każdą zdecydowaną myśl. Wyszedł do

przedpokoju, przez chwilę przewracał kartki książki telefonicznej, później nakręcił numer.

Usiadł ma skrzyni i czekał ze słuchawką przy uchu. Glos, który odezwał się prawie

natychmiast, był kobiecy, miły i rzeczowy.

- Moje nazwisko brzmi Alex - powiedział Joe. - Chciałbym zamówić miejsce na

najbliższy samolot do Aten... Słucham?... O pierwszej?... Znakomicie!... Tak, przyjdę sam.

Biuro będzie otwarte od ósmej?... Tak, Joe Alex...

- Och - odpowiedziała urzędniczka biura podróży, której najprawdopodobniej dłużył się

już koniec nocnego dyżuru. - Pan J oe Al ex ?! - Potem natychmiast ton jej stał się bardziej

oficjalny. - Oczywiście, proszą pana. Bilet będzie przygotowany.

Joe uśmiechnął się lekko. Był próżny, a chociaż wiedział o tym, nie próbował walczyć

ze swoją próżnością, bo nawet ją dosyć lubił.

- Dziękuję pani bardzo. Zjawią się a was przed dziewiątą... Do widzenia...

Położył słuchawkę, a potem uniósł ją znowu i nakręcił następny numer.

- Chciałbym nadać depeszę... tak... - podał swój numer i nazwisko:

P a n n a K a r o l i n a B e a c o n B r y t y j s k i I n s t y t u t A r c h e o l o g i c z n y w

A t e n a c h S t o p L i s t o t r z y m a ł e m S t o p B ę d ę w i e c z o r e m w A t e n a c h S t o p

K o c h a m c i ę S t o p Z o s t a w w i a d o m o ś ć w h o t e l u M i l i o n S t o p U k ł o n y d l a

p a n n y M a r y S a n d e r s S t o p J o e A l e x

Odłożył słuchawkę i odetchnął z ulgą. Zadecydował. Odwrócił się i szybkim, równym

krokiem. poszedł w kierunku łazienki.

Dochodziła ósma, kiedy wykąpany i ogolony wyruszył na miasto, pozostawiwszy

Higgmsowi zapakowanie walizki. Kupił bilet, wypił szybko jeszcze dwie kawy w małej

kawiarence przy Milford Lane i zerknął na zegarek. Miał jeszcze niemal cztery godziny czasu,

Nie było powodu do pośpiechu. Wyszedł z kawiarenki, siadł za kierownicą i skręcił w kierunku

New Scotland Yardu.

Beniamin Parker, zastępca szefa Wydziału Kryminalnego, znajdował się w swoim

gabinecie, kiedy dyżurny sierżant zameldował Alexa.

- Wejdź, wejdź, na miłość boską! - Parker uniósł się z krzesła i szybko okrążył biurko.

Uścisnęli ręce.

- Co nowego? - zapytał Joe, sadowiąc się wygodnie w jednym z dwu głębokich,

wyłożonych skórą foteli, które wydawały się nieco nie dopasowane do pozostałych sprzętów

tego spartańsko umeblowanego pokoju.

- Nic. - Parker wzruszył ramionami i podsunął nią papierosy. - Wszyscy londyńscy

mordercy wyjechali na wakacje, tak przynajmniej można wnioskować, bo mamy absolutną

ciszą. Ale jeżeli zdarzy się coś ciekawego, zadzwonię do ciebie. Wyglądasz, jakbyś skończył

jakąś nową książkę. Moi synowie będą uszczęśliwieni. - Westchnął.

- Po pierwsze, jak - wiadomo, cisza bywa także przed burzą, po drugie - rzeczywiście

skończyłem książkę. Twoi synowie dostaną ją ode mnie jak wszystkie poprzednie. Powinieneś

ich zachęcać do tej lektury, bo u mnie sprawiedliwość zawsze zwycięża, czego nie można

powiedzieć o świecie, który ich otacza. A jeśli chodzi o coś ciekawego i telefon do mnie, nie

fatyguj się. O pierwszej opuszczam to miasto, a dziesięć minut później będę już oglądał z góry

brzegi Anglii. Wrócę za miesiąc.

- Szczęściarzu - mruknął Parker. - Niestety, mam już urlop za sobą i będę czekał do

następnego lipca. Dokąd odlatujesz?

- Sam jeszcze nie wiem. Do Aten, a potem na małą wyspę, która nazywa się Keros.

Będę brał udział w wyprawie archeologicznej profesora Hogha Lee, który ma zamiar odkryć

jakiś bardzo niezwykły ośrodek kultury kreteńskiej.

- Rozumiem - Parker uśmiechnął się nieznacznie. - A czy będziesz mnie uważał za

bardzo niedyskretnego człowieka, jeżeli zapytam, czy panna Karolina Beacon także bierze

udział w tej wyprawie?

- Zgadłeś, cesarzu błyskawicznej dedukcji. Panna Beacon będzie tam także. Pracuje w

jego zespole.

- Profesor Hugh Lee - Parker skinął głową. - Tak, to bardzo interesujący człowiek. -

Umilkł, potem spojrzał na Alexa poważnie, ale w oczach jego zamigotał prawie

niedostrzegalny, wesoły błysk. - To ciekawe, ale im dłużej pracuję tutaj, tym większej

nabieram pewności, że nie ma prawie osoby, której nazwisko w ten czy inny sposób nie byłoby

u nas zarejestrowane.

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że profesor Lee był przed rozpoczęciem kariery

naukowej złodziejem kieszonkowym i został aresztowany przez twoich ludzi na dworcu

Waterloo, gdy trzymał rękę w torebce zgrzybiałej babuni, która przyjechała w odwiedziny do

dzieci w Londynie?

- Och, nie. Nie znam go nawet. Ale przed dwoma laty Scotland Yard otrzymał szereg

poufnych zapytań dotyczących pewnej sprawy spadkowej. Oczywiście, mogą jak zawsze

liczyć na twoją dyskrecję, Joe?

- Możesz liczyć na moją dyskrecję. - Alex westchnął. - Mów dalej. Interesuje mnie to.

Lubię wiedzieć jak najwięcej o ludziach, w których towarzystwie będę musiał przebywać.

- Otóż cała sprawa rozpoczęła się dość dawno. Lee ożenił się bardzo młodo. Po pewnym

czasie jego żona uciekła z innym...

- To się zdarza - mruknął Alex. - Nie wiedziałem tylko, że Scotland Yard interesuje się

tymi sprawami. Pozostawiłbym takie ciekawostki pokojówkom i prywatnym detektywom.

- Nie zawsze. W pewnych okolicznościach my także chcemy dużo wiedzieć. Otóż

uciekła z innym, otrzymała rozwód, wyszła za mąż za tamtego i urodziła mu dziecko, chłopca.

- Wzruszające. - Joe przymknął oczy. Znowu zaczęła ogarniać go senność.

- Ale tamten nie był widocznie dobrym człowiekiem, bo opuścił ją i zniknął w dalekich

krajach, pozostawiając ją tu wraz z dzieckiem bez środków do życia. Działo się to oczywiście

przed wojną.

- Kręte są ścieżki miłości. - Joe z trudem otworzył oczy i uśmiechnął się przepraszająco.

- Teraz musisz powiedzieć coś zupełnie niezwykłego, Ben, inaczej położę się na twoim

służbowym dywaniku, zwinę w kłębek i usnę. W ciągu ostatnich trzech dni spałem w sumie

pięć godzin.

- To straszna rzecz: żądza zysku! - Parker rozłożył ręce. - Płacisz za swoje zachcianki,

jak inni płacą za swoje. Ale posłuchaj: otóż ta eks żona profesora Lee, który wówczas nie był

jeszcze profesorem, lecz tylko obiecującym, młodym naukowcem, złamana doświadczeniami

swego burzliwego życia, postanowiła odejść z tego świata. Przed popełnieniem samobójstwa

napisała długi list do byłego małżonka, polecając mu ni mniej ni więcej, tylko opiekę nad

dzieckiem tego drugiego człowieka, z którym od niego uciekła.

- A Lee, oczywiście, wziął malca do siebie, prawda?- Alex ożywił się nieco. - Kobiety

mają nieomylny instynkt w takich sprawach. Gdyby nie była pewna, że nasz profesor jest

człowiekiem o gołębim sercu, nie popełniłaby samobójstwa. Musiała mieć absolutną wiarę w

to, że Lee dotąd ją kocha i że zajmie się dzieckiem.

- Najprawdopodobniej tak. Profesor rzeczywiście wziął malca do siebie. I wszystko

byłoby znakomicie, gdyby nie jakże melodramatyczny zbieg okoliczności. Otóż wyrodny

ojciec chłopca, który przez wiele lat bawił nie wiadomo gdzie, w końcu pojawił się w Anglii i

rozpoczął poszukiwania. Wrócił bardzo bogaty, zmieniony, postarzały i pełen, jak się okazało,

najlepszych chęci, żeby naprawić dawno wyrządzone zło. Wtedy chłopiec, który zresztą był już

studentem uniwersytetu, dowiedział się o wszystkim. Profesor Lee nigdy nie mówił mu, że jest

jego ojcem, gdyż uważał to za nieuczciwe. Młody człowiek był do chwili przybycia swego

marnotrawnego twórcy przekonany, że rodzice zginęli w katastrofie, a Lee jest krewnym jego

matki, który mu ich zastępuje. Doszło do szczerej rozmowy pomiędzy wszystkimi trzema

zainteresowanymi. Chłopiec dowiedziawszy się prawdy o samobójstwie matki, odmówił

jakiegokolwiek kontaktu z ojcem. Nie wybaczył mu i po prostu nie chciał go znać. Aż wreszcie

ojciec ten umarł przed dwoma laty, zapisując mu całą swoją fortunę. Wtedy młody człowiek,

który był już dojrzałym człowiekiem, i rozpoczął obiecującą karierę naukową, przyjął jednak

spadek. Dalsi krewni zmarłego najwyraźniej nie mogli zrozumieć, dlaczego pozostawił on

wszystko synowi, który nie chciał go znać, wszczęli więc poufne badania. Może liczyli na to, że

odkryją coś nielegalnego? Jeden z tych krewnych był dość wpływową osobistością i dlatego

trafiło to do nas. Ale sprawa okazała się najczystsza w świecie. Istniały papiery, świadectwo

ś

lubu rodziców, akt urodzenia, słowem - sprawa ucichła w zarodku. Nikt nie chciał wywoływać

skandalu rodzinnego, nie mając szans zdobycia spadku.

- A ten miody człowiek nazywa się Robert Gordon. prawda? - powiedział Alex. -

Poznałem go. Karolina nie wspomniała mi nawet, że był wychowankiem profesora. Chyba nie

wie o tym? Ale czy to możliwe, żeby nie wiedziała? No, no... - pokręcił głową z,

niedowierzaniem.

- W Anglii wszystko jest możliwe. - Parker uśmiechnął się. - O ile wiemy, ten młody

człowiek już jako student mieszkał sam. Najwyraźniej twój profesor chciał go jak najwcześniej

usamodzielnić, a może chłopiec podobny był, powiedzmy, do matki, i przebywanie z nim co

dzień otwierało na nowo stare rany? Wiesz przecież, jak to jest...

- Tak. - Aleś dźwignął się ociężale z fotela. - Bądź zdrów, Ben. Po powrocie zadzwonię

do ciebie.

- Bądź zdrów, Joe.

Wyszedł. Ale chociaż sprawa ta nie powinna go była w ogóle interesować, myślał o

Robercie Gordonie i jego dickensowskich powiązaniach z profesorem Lee. Jak bardzo skryci

byli ludzie w jego ojczyźnie! To było naprawdę zdumiewające. Znał zbyt dobrze Karolinę.

Gdyby wiedziała cokolwiek o tej sprawie, opowiedziałaby mu o niej.

Potem przestał myśleć o profesorze Lee i jego młodych współpracownikach. Spał w

samolocie kamiennym snem i zbudził się na kilka minut przed lądowaniem w Atenach.

Było późne popołudnie. Nad ziemią ani jednej chmurki. Zachodzące słońce oświetlało

czerwonawo łańcuch białych gór w dole.

- Płoszę przestać palić i zapiąć pasy - powiedział głośnik nad wejściem do kabiny

pilotów. - Samolot schodzi do lądowania.

Joe zgasił papierosa i nie zapiął pasa ochronnego. W dole mignęło niewielkie, skupiane

w dolinie miasteczko potem drugie, a później, pod skrzydłem wybłysnęło morze, gładkie jak

staw nie pomarszczone najdrobniejszymi nawet falami. Wyspa. Kawałek zalesionego lądu.

Znowu morze. Samolot zawracał obniżając się. Znowu wyspa.

- Salamina - powiedział Joe szeptem. - Jesteśmy na miejscu. Był w Grecji.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

„Jesteśmy gotowi, panie profesorze...”

W recepcji ogromnego nowego hotelu Hilton przy ateńskiej Vasileos Comatantinou

zastał kartkę od Karoliny:

Kochany, przyjechaliśmy, musimy natychmiast odpływać, bo Instytut wynajął dla nas

stateczek który za trzy godziny odchodzi. Mam tu całe piekło z przeładowaniem skrzyń i bagażu.

Tą kartkę obiecał zostawię dla Ciebie w Hiltonie John Mellow, który jedzie z Pireusu taksówką

do Instytutu w mieście. Na Keros wylądujemy prawdopodobnie przed południem jutro. Tak

strasznie się cieszę że będziesz ze mną!!! Wiem, że wymyślisz coś bardzo mądrego i

przybędziesz szybciej, niż się spodziewam, i dlatego będę się Ciebie spodziewała każdej chwili.

Czekam.

Karolina

Joe przeczytał list dwa razy, potem położył na lśniącej powierzchni lady recepcyjnej

wąski zielony banknot.

- Jestem bardzo zmęczony, proszę pana - powiedział do wspaniałego urzędnika o

oliwkowej cerze i srebrnych włosach. - Muszę się teraz przespać, ale rano chciałbym znaleźć

się na jednej z malutkich wysepek Morza Egejskiego.

Urzędnik wziął banknot, złożył go, wsunął do bocznej kieszeni nieposzlakowanej

marynarki i lekko pochylił senatorską głowę w ruchu wyrażającym dziękczynienie.

- Jak się nazywa ta wysepka, proszę pana?

- Keros - powiedział Joe.

Urzędnik uniósł słuchawkę, powoli nakręcił numer i zaczął szybko mówić, nie dając

najwyraźniej dojść do głosu osobie znajdującej się po przeciwnej strome przewodu. Potem

umilkł nagle i znieruchomiał ze słuchawką przy uchu. Potem znowu powiedział coś krótko i

zasłaniając wylot słuchawki pięknie utrzymaną dłonią o palcach, których mógłby mu pozazdro-

ś

cić niejeden pianista, zwrócił się do Alexa.

- Niestety, proszę pana, nie istnieje żadne połączenie z wyspą Keros. Szczerze mówiąc

szukają jej dopiero na mapie. Czy jest pan pewien, że chodzi panu o Keros? K-e-r-o-s?

- Tak - powiedział Joe. - Wiem, że nie ma żadnego połączenia z tą wysepką. Jest ona

bezludna...

- Rozumiem, proszę pana. - Urzędnik odsłonił słuchawkę i zaczął mówić teraz z

niezwykłą szybkością. Umilkł. Słuchał przez chwilę. Potem spojrzał na Alexa.

- Oczywiście, jeżeli panu bardzo zależy na znalezieniu się tam, być może dałoby

się coś zrobić. Niestety, termin... - Nie wypuszczając słuchawki, rozłożył ręce. - Jest już noc,

proszę pana.

Joe zrobił ruch, jak gdyby chciał znowu sięgnąć do kieszeni, ale opuścił rękę.

- Będę panu bardzo zobowiązany, jeżeli uda się to jakoś załatwić.

Nastąpiła nowa, błyskawiczna wymiana zdań z niewidzialnym rozmówcą. Słuchawka

upadła wreszcie na widełki.

- A więc tak, proszę pana: wiem już coś niecoś o wyspie Keros. Raz na dwa tygodnie

dobija tam stateczek, który przywozi zaopatrzenie dla człowieka obsługującego latarnię

morską. Ten stateczek zawinie tam za tydzień. - Alex niecierpliwie zaprzeczył ruchem głowy. -

Można także wynająć jacht w Atenach, który będzie tam jutro wieczór, no powiedzmy, po

południu, jeżeli warunki atmosferyczne będą sprzyjały, chociaż mają się pogorszyć w

najbliższym czasie i...

- A czy jest jeszcze jakaś trzecia możliwość?

- Tak, tylko stosunkowo kosztowna. O świcie odlatuje samolot na Kretę, a tam może się

pan przesiąść na helikopter. Oczywiście, zamówimy go dla pana, jeśli pan zechce, nawet zaraz,

telefonicznie. Turyści ostatnio bardzo chętnie korzystają z powietrznych spacerów. W tym

ostatnim wypadku znajdzie się pan na Keros w trzy godziny od chwili odlotu z Aten.

- Znakomicie! Jadę. Dziękuję panu.

Joe położył jeszcze jeden banknot na ladzie recepcyjnej i ruszył ku windzie, wesoło

wymachując kluczem. Usnął natychmiast i obudził się zupełnie wypoczęty, kiedy świt zaczął

barwić dalekie, białe wzgórze, unoszące na grzbiecie maleńki z tej odległości Partenon.

Później wszystko odbyło się ściśle według zapowiedzi urzędnika hotelu Hillton. A teraz

oto znajdował się już od godziny na pokładzie helikoptera i siedząc obok pilota patrzył na

błękitną równinę, rozciągającą się we wszystkich kierunkach, aż po granice horyzontu.

- Za dziesięć minut będziemy na miejscu - powiedział pilot łamaną angielszczyzną. -

Nigdy tam nie byłem, ale komunikowaliśmy się przez radio z tym człowiekiem, który

obsługuje Latarnię. Twierdzi, że wyspa jest płaska i helikopter może wylądować bez trudności.

- Uniósł głowę i spojrzał na niebo. - Chciałbym jak najprędzej wrócić. Idzie wielki wiatr znad

Afryki. Chmur nie ma wówczas, słońce świeci, maszyną rzuca, jakby nadchodził koniec

ś

wiata. A helikopter to nie odrzutowiec pasażerski, nie ucieknie. O już jesteśmy na miejscu!

Widzi pan?

Joe pochylił się ku przodowi i patrząc przez wypukły szybę, zamykającą dziób

maszyny, uważnie zaczął wpatrywać się w morze. W pierwszej chwili nie dostrzegł niczego.

Potem zobaczył głęboko w dole mateńką skałę, wokół której odcinał się wyraźnie biały

pierścień fal uderzających o strome, przepaściste brzegi. Wyspa zbliżała się ku nim i helikopter

zatoczył miękki łuk schodząc w dół. Wolno przesunęli się nad ostrym wierzchołkiem góry, do

którego przytykała jak płaska kamienna platforma pozostała część wyspy, wydźwignięta

wysoko ponad poziom morza, prostymi, niedostępnymi ścianami.

Weszli w cień góry. Pilot niemal zatrzymał maszyną w powietrzu, rozglądając się za

miejscem do lądowania. Alex zauważył przysadzisty barak o dachu z falistej blachy,

przytulony do podnóża skały. Z baraku wybiegały jedna po drugiej malutkie figurki ludzkie,

rzucając krótkie, ostre cienie.

Maszyna znowu wyszła nad morze i w tej samej chwili Joe dostrzegł ukryty za załomem

skalnym i łańcuchem pian maleńki, błękitny jacht motorowy. - Gordonowie także już są na

miejscu - przemknęło mu przez myśl, ale natychmiast zapomniał o jachcie, gdyż cała jego

uwaga zwrócona była na stojących przed barakiem ludzi, których sylwetki rosły powoli,

zbliżając się. Helikopter powrócił nad skalną platformę i opadał teraz prawie zupełnie pionowo.

- Na szczęście nie ma wiatru - powiedział Joe. - Pilot bez słowa skinął głową. Siedział

głęboko wychylony ku przodowi. Alex dostrzegł Karolinę. Nie wiedział, w jaki sposób

rozpoznał ją pomiędzy innymi, gdyż nie mógł jeszcze odróżnić rysów ich zadartych ku górze

twarzy. Ale rozpoznał ją natychmiast. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem. O

jedną osobę za wiele.

Silnik przycichł i tylko wirujący w górze wiatrak szumiał ostro, przecinając powietrze.

Usiedli ciężko, pneumatyki oddały wstrząs, Joe zakołysał się ku przodowi i opadł na fotel.

- Koniec - powiedział pilot. - Dziękuję panu.

- To ja dziękuję. - Joe uścisnął mu rękę i wyskoczył i maszyny. Karolina, która zaczęła

biec, gdy tylko koła dotknęły ziemi, znalazła się przy nim w ciąga kilku sekund. Uścisnęli sobie

dłonie krótko i z pozornym spokojem.

- Nie można powiedzieć, żebyś należał do tych, którzy wierzą, że najlepiej spieszyć się

powoli ...

Joe chwycił podaną przez pilota walizkę i skinął mu ręką.

- Szczęśliwej drogi! - zawolał - Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy!

Pilot bez słowa kiwnął głową i uśmiechnął się. Silnik zagrał wysoko i maszyna

oderwała się od ziemi, Stali jeszcze przez chwilą patrząc, jak malała na niebie odlatując na

południe. Potem ruszyli w stroną baraku.

Witając się z obecnymi, Joe dostrzegł w nich wyraźną zmianę. Byli opaleni i wyglądali,

jak gdyby spędzili tu już kilka tygodni. Nawet profesor, wbrew temu, co napisała o nim

Karolina, ubrany w szorty i koszulę z krótkim rękawami, bardziej przypominał oficera wojsk

kolonialnych niż uczonego. Kilkudniowa podróż morska starła z ekipy blade barwy Londynu.

- To nasz gospodarz - powiedziała Karolina wskakując śniadego młodego człowieka,

którego Alex nie znał. - Pan... - zawahała się, a potem dodała dobitnie dzieląc sylaby -

E-lef-to-rios Smy-tra-kis, który zajmuje się latarnią morską na Keros i na szczęście zna

angielski. Zdążył już nam opowiedzieć, że w wolnych chwilach zapuszczał się do paru jaskiń,

ale niestety niczego ciekawego nie zauważył.

Joe uścisnął rękę młodego człowieka, który zupełnie poprawną angielszczyzną

powiedział:

- Bardzo mi miło pana poznać. Alex zwrócił się do profesora Lee.

- Bardzo to uprzejme z pana strony, panie profesorze, że zgodził się pan na mój pobyt

tutaj, ale obawiam się, że skorzystam na tym tylko ja jeden i okażę się do niczego nieprzydatny.

- O to proszę się nie obawiać! - Lee uśmiechnął się. - Nie pozwolimy panu siedzieć z

założonymi rękami. Dopłynęliśmy tu dopiero dziś nad ranem, ale zdążyliśmy już zauważyć

parę trudnych problemów, które nasuwają się od pierwszej chwili. Ta skała nie jest wcale tak

łatwa do zdobycia, jak to się Może na pierwszy rzut oka wydawać. Widzi pan? - Odwrócił się w

kierunku góry i wskazał ręką. - Otwory niektórych jaskiń tkwią w zupełnie pionowej ścianie, a

my nie mamy prawie sprzętu górskiego; zresztą nikt z nas nie jest doświadczonym alpinistą. A

wszędzie trzeba się dostać, nawet do takich miejsc, które wydają się zupełnie nieosiągalne,

chociaż trudno sobie wyobrazić, żeby mógł się w ich wnętrzu znajdować przybytek bogini.

Trzeba brać pod uwagę, że w ciągu tysięcy lat rzeźba zbocza góry mogła ulec zmianie. Być

może do miejsca, które teraz odcięte jest zupełnie od reszty wyspy, prowadziła droga, która

runęła w dół wraz ze zwietrzałymi blokami skalnymi? Każdy silny i zręczny człowiek jest w tej

sytuacji na wagę złota. Poza tym pańska sławna umiejętność kojarzenia pozornie odległych

zjawisk może przecież okazać się przydatna nie tylko na polu kryminalistyki, prawda?

Będziemy tu musieli nieco spekulować... Ale, o ile sobie przypominam, panie obiecały, że

dadzą nam coś do zjedzenia. Mieliśmy właśnie siadać do stołu, kiedy usłyszeliśmy helikopter.

Chodźmy! - Ujął Alexa pod ramię i poprowadził go w kierunku wejścia do baraku.

Budynek, do którego weszli, był jednym z tysięcy podobnych, rozsianych w ciągu lat

wojny wszędzie tam, gdzie stacjonowali na dłużej żołnierze. Barak był niski, podłużny,

przytulony do skały, zapewne dla ochrony przed wiatrem, a może dla ukrycia przed oczyma

lotników i okrętów nieprzyjacielskich. Przecięty był wzdłuż korytarzem, od którego

odchodziły z obu stron drzwi do niewielkich pokojów dla załogi. Na końcu korytarza,

naprzeciw wejścia, znajdowało się największe pomieszczenie, najprawdopodobniej jadalnia i

ś

wietlica dla żołnierzy, gdyż nadal stały w niej dwa stoły i drewniane ławy, zastępujące krzesła.

Idąc korytarzem, Joe zauważył, że ekipa była już rozlokowana. Czyjaś ręka zgrabnie wypisała

kolorową kredką „karty wizytowe" i przyczepiła je pinezkami do poszczególnych drzwi. Przy

nazwisku J oe Al ex zatrzymał się.

- Jeżeli chce pan umyć ręce, umywalnia jest tam, przy wejściu - powiedział profesor. -

Niech pan zostawi walizkę i prosimy do nas.

Karolina zawróciła od drzwi jadalni.

- Dostałeś najładniejszy pokój - powiedziała szeptem. - Ma dwa okna z widokiem na

morze. - Przelotnie uścisnęła jego dłoń i odeszła. Joe pchnął drzwi i wszedł.

Pokój był nawet nieco większy, niż można było przypuszczać patrząc na barak z

zewnątrz. Na drewnianym, zbitym z desek łóżku leżał gąbczasty, nowy angielski materac, na

nim dwa grube koce wełniane i bielizna pościelowa, nie rozłożona jeszcze, śnieżnobiała,

odbijająca ostro od pociemniałych desek ścian i podłogi. Umeblowania dopełniała szafa, także

zbita z desek. Joe zajrzał do niej i uśmiechnął się. Biała, przypięta szpilką kartka powiedziała

mu: „Dzień dobry, kochany” U dołu narysowane była małe, nakreślone czerwoną kredką

serduszko.

Odpiął kartkę, ostrożnie złożył ją we czworo i wsunął do portfela. Jedna z szuflad biurka

w jego londyńskim mieszkaniu pełna była pamiątek tego rodzaju. Zbierał je wszystkie, chociaż

nie był człowiekiem sentymentalnym. Ale Karolina zajmowała wyjątkowe miejsce w jego

ż

yciu.

Podszedł do okna. Przed sobą miał kilkaset kroków gładkiej, porośniętej trawą

powierzchni, która urywała się nagle ukazując w dali błękitny widnokrąg, postrzępiony

gdzieniegdzie drobniuteńkimi grzbietami fal.

Odwrócił się i zadarł głowę. Pośrodku sufitu widać było żarówkę elektryczną,

zwisającą na krótkim sznurze, który biegł w stronę znajdującego się przy drzwiach wyłącznika.

Elektryczność? Oczywiście. Na wysepce musiała istnieć prądnica zasilająca latarnię morską.

Ale gdzie była latarnia? Nie dostrzegł jej z helikoptera.

Nie poświęcając tej sprawie więcej uwagi, po sprawdzeniu, że światło zapala się równie

łatwo na Keros jak wszędzie na stałym lądzie, wyjął z walizki ręcznik i mydło, a potem ruszył

korytarzem, odczytując kartki na drzwiach: Mary Sanders... prof. Lee... John Mellow... Robert

i Pamela Gordon... Mr Eleftorios Smytrakis. Drzwi po lewej, przy wejściu do baraku,

oznaczone były kartką: Simon Caruthers, po prawej był napis: UMYWALNIA.

Wszedł. Umywalnia była prymitywna, długie koryto, które miało ujście na zewnątrz

budynku. Pod ścianą stały równym rzędem wiadra z wodą. Nad nim świeży angielski napis na

kartce: „Po zużyciu wody napełnij wiadro w studni!" Ale obok piętrzył się stos kolorowych

plastykowych miednic i garnuszków, najwyraźniej przywiezionych przez ekspedycję. Umył rę-

ce i postanawiając, że tym razem nie zastosuje się do wezwania o napełnieniu wiadra, ruszył w

kierunku jadalni.

Wszedł prawie nie zauważony, gdyż Simon Caruthers, siedzący przy końcu stołu,

mówił właśnie do młodego Greka:

- Naprawdę?! Przy brzegu? To znakomicie!

- Tak, tak - Smytrakis z przekonaniem przytaknął sobie głową i odłożywszy widelec

rozłożył szeroko ręce. - Wczoraj tam złowiłem o taką! One przypływają do brzegu, proszę

pana, ale nie tam, gdzie morze bije o skały. Przy brzegu małe ryby szukają rozmaitych jeszcze

mniejszych zwierzątek, a duże ryby przychodzą, żeby zjeść małe. Tylko trzeba bardzo uważać,

bo jest tam niebezpiecznie - szukał przez chwilę angielski ego określenia - można spaść z góry

i wtedy koniec. Ja panu pokażę gdzie pan ma łowić. Wydaje się, że to przepaść, ale można zejść

i na dole jest dosyć miejsca, żeby zarzucić wędkę.

- Czy znajdzie pan dla mnie trochę, czasu po obiedzie? - zapytał Caruthers z nadzieją w

głosie. Młody Grek spojrzał w okno, potem ma zegarek.

- Łowić z panem nie będę miał czasu.. Nadchodzi duży wiatr i muszę dyżurować przy

radiostacji. Mogą być sygnały SOS. Ale ten wiatr przyjdzie me wcześniej niż za pięć, sześć

godzin. Zbliża się odpływ, czas na dobre łowienie, bo ryby przychodzą bliżej. Lubią odpływ.

Ja, niestety, co godzina muszą dzisiaj odbierać wiadomości i meldować się. Jeżeli ogłoszą

pogotowie na morzu, będę siedział bez przerwy przy radio, tak samo w dzień, jak i w nocy.

Jeżeli pan niedługo skończy jeść, pójdziemy razem i pokażę panu, którędy trzeba zejść na dół.

- Przecież mieliśmy zaraz po jedzeniu obejrzeć górę - powiedziała Karolina - mamy iść

wszyscy ...

- O Boże... - jęknął Caruthers.

- Simona możemy zwolnić na pierwsze popołudnie - profesor mrugnął ku siedzącym. -

Przepadł mu urlop w Szkocji, więc niech dzisiaj nabierze sił.

Dopiero od jutra naprawdę zaczniemy pracę. My pójdziemy dziś obejrzeć sobie te

jaskinie, do których znajdziemy stosunkowo łatwy dostęp. Johnie - zwrócił się do Mellowa -

chyba będą nam potrzebne latarki i weźmiemy na wszelki wypadek liny, gdyby okazało się, że

przejścia są za strome albo za śliskie, prawda?

- Tak, panie profesorze. - Mellow odsunął pusty talerz i wstał. - Ale jeżeli wszyscy

pójdziemy, to kto przyrządzi podwieczorek?

- Caruthers, oczywiście! - zawołała Mary Sanders. - Przyniesie tuzin wspaniałych ryb i

poda nam je z białym winem!

- Którego nie mamy - dodała rzeczowo Pamela Gordon. - Uważaj na siebie, Simon -

powiedziała przechylając się ponad stołem. - Obeszłam całą wysepkę i wydawało mi się, że za

skarby świata nie zeszłabym w żadnym miejscu w dół. Idzie się niemal jak po krawędzi dachu.

- Pan Smytrakis obiecał, że pokaże mi drogę. Młody Grek skinął głową.

- Tam można zejść, proszę pani - powiedział z przekonaniem. - Wcale nie

niebezpiecznie, chociaż z góry wygląda groźnie. Trzeba tylko zrobić dwa kroki po skale

trzymając się rękami, a potem jest tam taka ukośna szczelina, która prowadzi w dół.

- Chodźmy! - Caruthers uniósł się. - Wezmę tylko wędki i jestem gotów!

Wszyscy obecni podnieśli się z miejsc.

- Latarki zostały na jachcie - powiedział Mellow. - Nie przynieśliśmy przecież jeszcze

tych obu skrzyń z ekwipunkiem.

- Nie. - Karolina rozejrzała się. - Nie wiedziałam, gdzie je postawimy. Chyba tu będzie

najlepiej, prawda, panie profesorze? - Wskazała wolny kąt jadalni. - A potem, jeżeli zajdzie

potrzeba, rozmieści się je jakoś inaczej.

- Dobrze - profesor skinął głową. - Na razie niech stoją tu. Precyzyjne instrumenty i

delikatniejsze przedmioty złóżcie na tamtym stole. Zresztą jeżeli niczego nie odkryjemy,

połowa rzeczy wróci do Londynu nie rozpakowana. - Uśmiechnął się widząc wyraz twarzy

Karoliny.

- Idę po skrzynki - powiedział Robert Gordon. - Kto ze mną? Potrzebny jest ochotnik.

- Pójdę z panem. - Alex ruszył za nim ku drzwiom. - Nie rozprostowałem jeszcze nawet

nóg po podróży.

Gordon w milczeniu wyszedł z baraku. Na zewnątrz panowała nadal cudowna, niczym

nie zmącona pogoda, słońce grzało tak ostro, że Joe natychmiast zawinął rękawy koszuli.

Potem sięgnął po papierosy, które miał w tylnej kieszeni spodni. Nie zdążył się jeszcze

przebrać i w tej samej chwili przypomniał sobie, że zostawił zapałki w marynarce. Zawrócił.

Caruthers i Smytrakis stali przed barakiem, oglądając wędki.

- Czy nie ma pan zapałek? - zapytał Alex. - Zdaje się, że zostawiłem moje w baraku.

- Niestety, nie palę. - Caruthers uśmiechnął się do niego, próbując, czy bębenek, na

który nawinięta była linka, obraca się dobrze.

Smytrakis szybko sięgnął do kieszeni i wyciągnął pudełko.

- Proszę, niech pan weźmie. Mam przy sobie drugie.

- Dziękuję! - Joe ruszył za oddalającym się szybko Gordonem, który skręcił ostro,

mijając narożnik baraku, i szedł wydeptaną pośród nikłych trawek ścieżką ciągnącą się pod

prostopadłą krawędzią zbocza góry aż do urwiska, pod którym szumiało morze.

Gordon po chwili zbliżył się do tego miejsca i zrobił swobodny krok naprzód. Z tyłu

wyglądało to, jak gdyby za ułamek sekundy miał runąć w przepaść. Joe przez chwilę widział

jego znikające ramiona i głowę, a kiedy doszedł do krawędzi, dostrzegł go schodzącego wykutą

w skale szeroką, wygodną półką, opadająca zakosami ku maleńkiej, osłoniętej naturalną ka-

mienną skarpą przystani, posiadającej wąskie, równe nabrzeże, do którego przycumowany był

błękitny jacht.

- Za tą przystań możemy podziękować Mussollniemu! - zawołał Gordon przekrzykując

szum fal uderzających o niedalekie głazy. - Włosi wykuli przystań i te schody w skale podczas

wojny abisyńskiej. Już wtedy przewidywali zapewne, że w końcu dojdzie do konfliktu z

Anglią. Przez całą wojnę trzymali tu załogę. Smytrakis zdążył nam już opowiedzieć, że ta

załoga sama poddała się w tydzień po przejściu Włoch na stronę aliantów. Zawiadomili

naszych przez radio, ale nikt nie wiedział, gdzie są, a oni nie mieli nawet łodzi i błagali o

przysłanie okrętu, który by podpłynął, przysłał szalupę i wziął ich do niewoli.

Byli już nad wodą. Joe stanął na nadbrzeżu przyglądając się jachtowi, który ukryty

pomiędzy dwiema ścianami Skalnymi wyglądał jak dziecinna zabawka.

- I państwo we dwójkę przepłynęliście tym z Anglii przez Kanał, Zatokę Biskajską i

całe Morze Śródziemne?

- Oczywiście. - Gordon uśmiechnął się powściągliwie. - Wygląda prawie jak zwykła

motorówka. To pan chciał powiedzieć? Ale niech mu się pan przyjrzy dokładnie: w stosunku

do swoich wymiarów ma potężny silnik, a zbudowany jest na pewno o wiele mocniej niż „Santa

Maria”, na której Kolumb przepłynął Atlantyk. Nie boi się nawet wielkiej fali. Kołysało nas

dosyć ostro przed Sycylią i wytrzymywał to z godnością.

Przy ostatnich słowach chwycił za poręcz relingu i wskoczył na niski pokład, a Joe

poszedł w jego ślady.

Kabina, do której zeszli, urządzona była z dyskretnym przepychem i wydawała się

większa, niż można było wnioskować z niewielkich rozmiarów jachtu.

- To nasz salon i sypialnia. - Gordon otworzył drzwiczki prowadzące do następnego

pomieszczenia. - To łazienka, a dalej są jeszcze dwie kabinki dla gości, kuchenka i spiżarnia.

Może tu podróżować wygodnie sześć osób, ale wtedy, muszę przyznać, jest trochę tłoczno i

podróż morska traci swój największe zalety, ciszę i zagubienie. Czy zgadza się pan ze mną?

- Całym sercem - powiedział z przekonaniem Joe, który, rozglądając się po wnętrzu, był

właśnie w trakcie składania sobie uroczystej przysięgi, że przy najbliższej okazji zrobi

wszystko, żeby stać się posiadaczem podobnego jachtu.

- Jest nawet radar i wszystko, czego potrzeba do żeglugi po oceanie, z bardzo miłą,

łatwą w obsłudze radiostacją. A tam są nasze skrzynki. - Wszedł do jednej z tylnych kabinek i

ukazał się, trzymając skórzane uchwyty dwu niewielkich, metalowych skrzynek. Joe wziął

jedną z nich i wyszli na pokład.

Dopiero w tej chwili, patrząc na białe skały oświetlone ostrymi promieniami słońca,

pomyślał po raz pierwszy z zaciekawieniem o tajemnicy, którą mogły ukrywać. Ciekawe, czy

odnajdą ten przybytek bogini? Nie był o tym wcale przekonany. Jeżeli tkwiła tu przez kilka lat

załoga włoska, kilku czy też kilkunastu młodych mężczyzn, którzy nie mieli

najprawdopodobniej wiele do roboty i włóczyli się nieustannie po tym małym Skrawku

skalistego lądu, musieli oni przecież zajrzeć do wszystkich tych jaskiń. Gdyby istniały w

którejś z nich posągi, wazy, tabliczki, dary - ludzie ci znaleźliby je i byłoby już coś o nich

wiadomo. Lecz archeolog, który wie, czego szuka, ma być może większe szansę niż wałęsający

się żołnierz.

Wchodził kamienną krzywizną po wykutych w skale stopniach, mając przed sobą

wstępujące ciężko chude nogi Roberta Gordona. Ale ten wątły człowiek nie bal się płynąć po

oceanie na swoim kruchym stateczku jedynie w towarzystwie kobiety, która, jak sądziła

Karolina, nie kochała go, a kochała tylko jego pieniądze, odziedziczone w tak

skomplikowanych okolicznościach. Wychowanek profesora Lee. Nic nigdy nie wyglądało tak,

jak na pierwszy rzut oka.

Otrząsnął się. Cóż mnie obchodzą sprawy osobiste tych wszystkich ludzi? Jest to

grupka wykształconych, dobrze wychowanych Anglików, ze wszystkimi zaletami i zapewne

także wadami tego środowiska, które znam tak dobrze, bo przecież sam z niego pochodzę.

Nawet w myśli człowiek nie powinien wtrącać się do nie swoich rzeczy.

Znaleźli się na skraju urwiska i po chwili szli już w kierunku baraku. Z dala Joe

zobaczył samotnie idącego Smytrakisa.

- Odprowadziłem tego pana na sam dół - powiedział młody Grek uśmiechając się. -

Zaraz zacznie się odpływ i może coś złowi? Jest w każdym razie zdecydowany na wszystko, jak

mi się wydaje.

- Tak - nie zatrzymując się Gordon pokiwał z politowaniem głową. - Zawsze z nim są

kłopoty, kiedy zobaczy wodę i ma przy sobie wędkę. Należy strzec się nałogowców -

dokończył sentencjonalnie.

- Idę do mojej latarni. - Smytrakis najwyraźniej nie zrozumiał ostatniego zdania. Alex

rozejrzał się. Podchodzili już do drzwi baraku, przed którymi John Mellow i Karolina

wyjmowali z wielkiej płóciennej torby zwoje barwnych, plastikowych lin i rozkładali je na

słońcu.

- Gdzie jest latarnia? - Joe rozejrzał się, ale nie zauważył nigdzie charakterystycznego,

malowanego w pasy, wysmukłego kształtu.

- Tam - Smytrakis wskazał przylegający do ściany skalnej niewielki budynek wykonany

najwyraźniej z wyciosanych na wyspie głazów i prawie niewidoczny, gdyż barwa jego zlewała

się z barwą skał. Uśmiechnął się ku stojącym, skłonił głowę i ruszył szybkim krokiem w stroną

latarni. Gordon postawił skrzynkę u stóp Karoliny.

- Masz, czego sobie życzyłaś! O Boże! - otarł pot z czoła. - W taki dzień nie

zmuszałbym nawet niewolnika do pracy. Upał rośnie z każdą minutą, chociaż południe już

przecież minęło. Jest tutaj coś dziwnego w powietrzu, prawda? Może ciśnienie spada?

- Nie zaaklimatyzowałeś się jeszcze. - Mellow wstał z klęczek. - Gotowe. Na razie nie

potrzeba nam niczego więcej.

Mary Sanders i Pamela Gordon, ubrane w lekkie płócienne kombinezony, ukazały się w

progu.

- Otwórzcie te skrzynki. - Karolina wstała, odwróciła worek podszewką na zewnątrz i

wytrzepała go. - Wyjmijcie latarki i sprawdźcie, czy baterie działają. Joe, przebierz się. Masz w

pokoju kombinezon! Czy nie przywiozłeś żadnych innych butów? - Z obrzydzeniem

potrząsnęła głową. - Zaraz ruszamy.

- Przywiozłem - Alex poważnie przytaknął jej ruchem głowy. - Przywiozłem nawet

kilka papirusów, które podrzucę w pierwszej napotkanej jaskini, żeby ci zrobić przyjemność i

ułatwić poszukiwania.

Wszedł do baraku. Kiedy przebrany wynurzył się po kilku minutach, cała grupka była

gotowa do drogi. Karolina wręczyła mu wielką, srebrzystą latarką i zwój jasnozielonej, cienkiej

liny plastikowej.

- Każdy szanujący się uczony powinien byś otoczony zespołem pomocniczym -

powiedziała zakładając mu zwój na ramię. Potem zwróciła się do Hugha Lee: - Jesteśmy

gotowi, panie profesorze.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Pierwszy podmuch wiatru

Profesor Lee skierował spojrzenie ku rozciągającej się tuż przed nimi ścianie skalnej,

wystrzelającej prawie prostopadle w górę i pocętkowanej ciemnymi otworami jaskiń.

- Na szczęście niektóre są osiągalne bez konieczności wspinania się. - Mary Sanders

przesłoniła dłonią oczy, i kryjąc je przed promieniami popołudniowego słońca, które wyszło

właśnie spoza wierzchołka góry.

- Podzielimy się na grupki - powiedział profesor - Pamela i Gordon, Karolina i pan

Alek, a Mary i John pójdą chyba ze mną? Nie zapuszczajcie się za daleko ani za głęboko, jeżeli

jakiś korytarz zacznie opadać w nieznane. Traktujmy to wyłączało jako pierwszy rekonesans i

nie dajmy się ponieść fantazji. Rozejrzymy się, zapoznamy powierzchownie ze strukturą tych

korytarzy, a później wymienimy spostrzeżenia i od jutra zaczniemy systematyczne przeszu-

kiwanie góry. Chyba że - mrugnął porozumiewawczo - Karolina natychmiast odnajdzie

przybytek Pani Labiryntu i będziemy mogli uważać problem za rozwiązany.

Dziewczyna odpowiedziała mu uśmiechem i złożywszy ręce spojrzała błagalnie ku

bezchmurnemu niebu.

- W takim razie - powiedział Mellow - nie ma celu, żebym poszedł z panem profesorem

i Mary. Trzy osoby nią zauważą w tych warunkach więcej niż dwie. A jeśli pójdę sam,

będziemy mieli za sobą spacer do czterech jaskiń, zamiast do trzech.

- Nie zachwyca mnie to. - Lee zmarszczył brwi. - Nie lubią takich samotnych

wycieczek. Nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć tam wewnątrz.

Wskazał ruchem głowy białą, porytą bruzdami szczelin ścianę skalną.

- Będę uważał na siebie - Mellow powiedział to rzeczowo, bez śladu nonszalancji. -

Wejdę o, tam - wskazał najbliższy otwór, leżący niemal na równi z powierzchnią platformy i

odległy o kilkadziesiąt kroków od baraku. - Na pewno znajdę tam wyłącznie ślady pobytu tych

Włochów. Mieszkali tak blisko i wejście jest tak dogodne i prowokujące, że musieli tam często

zachodzić.

- Dobrze - profesor skinął głową i spojrzał na zegarek. - Jest trzecia. Punktualnie o piątej

wszyscy musimy znaleźć się na zewnątrz. Zbiórka w jadalni. Teraz określmy, dokąd kto

wejdzie. - Wskazał palcem. - Są jeszcze dwa otwory stosunkowo misko i trzeci, trochę wyżej,

tam. Mówię o tym, który widać na skraju, prawie nad brzegiem. Mary i ja wejdziemy tu -

wskazał pierwszy otwór - Gordon i Pamela tam, a Karolina i pan Alex spróbują dostać się do

tego ostatniego. Jutro posuniemy się wyżej i postaramy się systematycznie przetrząsnąć cale

zbocze. Czy są jakieś pytania?

Pytań nie było. Pomimo popołudnia słońce grzało coraz Mocniej i nawet najlżejszy

powiew od morza nie chłodził rozżarzonego powietrza. Profesor znowu spojrzał na zegarek.

- W takim razie o piątej. Powodzenia i ruszył, wysoki i szczupły, ku wylotowi jaskini, a

za nim Mary, trzymająca w dłoniach dwie latarki elektryczne.

- Naprzód, dzieci! - Mellow wyprostował swe szerokie bary. - Pozostawiłem wam

możność osiągnięcia tryumfu moim kosztem. - Zerknął mimo woli na Gordona, który nie

zauważył tego.

- Dlaczego? - zapytała Karolina.

- Bo idę sam i nikt mnie nie będzie asekurował. Pani Labiryntu zapewne bardzo liczy na

takich jak ja.

- Po co w takim razie wziąłeś linę? - zapytał Gordon nie uśmiechnąwszy się. - Nie

będzie jej miał kto trzymać, jeżeli trafisz na jakiś komin.

- W ostateczności przywiążę ją do skały. W każdym razie, jeżeli usłyszycie w głębi góry

głuche uderzenie, pamiętajcie, że ważyłem Sto siedemdziesiąt funtów!

Roześmiał się, kiwnął im ręką i odszedł.

Alex i Gordon ruszyli za Karoliną, która wyprzedziła nieco Pamelę. Idąc przyglądała się

uważnie skale. Po przejściu kilkudziesięciu kroków zatrzymali się wszyscy przed płytkim

tarasem skalnym, odchodzącym ukośnie ku górze. Słońce oświetlało teraz wąski otwór,

zawieszony nad ich głowami na skraju tarasu:

- Ta skała najbardziej przypomina mi ser szwajcarski - westchnęła Karolina. - Nie

zdziwiłabym się, gdybyśmy wszyscy zeszli się tam w środku.

- Labirynt - powiedziała cicho Pamela. - Tak właśnie mógłby wyglądać. Sto wejść, a

tylko jedno prowadzi do celu. Powinnaś być zadowolona.

- Chodźmy. - Gordon lekko dotknął jej ramienia. - Już pięć minut minęło.

- Tak, oczywiście. - Pierwsza wspięła się na płytę tarasu.

Alex i Karolina ruszyli dalej. Byli już niemal nad przepaścistą krawędzią platformy,

opadającą stromo ku morzu. Otwór, który chcieli osiągnąć, znajdował się kilkanaście stóp nad

ich głowami, pozornie umieszczony w pionowej ścianie, lecz skała była tu spękana i

wyżłobiona deszczem tak, że nierówna jej powierzchnia dawała stosunkowo dobre punkty

oparcia dla nóg i uchwyty dla dłoni.

Joe zdjął z ramienia zwój liny i podał jeden jej koniec Karolinie, a drugi okręcił wokół

siebie i zacisnął węzeł.

- Zaczekaj tu, póki nie wejdę. Później obwiąż się nią w pasie.

- Ale...

- Tak będzie rozsądniej - powiedział spokojnie i chwycił za występ skalny. Po minucie

był już na górze.

Tuż przed otworem skała była odłupana. W miejscu odpryśnięcia powstała jak gdyby

mała półeczka. Stojąc na niej Alex spojrzał w dół. Nie dostrzegł Karoliny, ale zobaczył tuż pod

sobą jej głowę i po sekundzie stała już przy nim, wycierając ręce o nogawki swych czerwonych,

drelichowych spodni.

- Dlaczego ryzykujesz bez potrzeby?

- A ty? - położyła mu dłoń na ramieniu i odwróciła się, a później zajrzała w głąb

ciemnego otworu.

Joe westchnął.

- Gdzie są latarki?

Sięgnęła do tylnej, zamykanej na błyskawiczny zamek kieszeni spodni. Podała mu

latarkę.

- Dzień dobry pani! - nacisnęła guzik latarki. - Nie ma pani pojęcia, jak bardzo chciałam

panią odwiedzić...

- Do kogo mówisz? - zapytał z uśmiechem, przewidując odpowiedź.

- Do Pani Labiryntu, oczywiście. Pochyliła się jeszcze bardziej i zanurzyła w głębi

otworu.

- Nic nie widzę! - dobiegł go prawie natychmiast jej przytłumiony głos. - Latarka mi się

zacięła!

Odwrócił się szybko i wsunął niemal na czworakach w ciemną czeluść, w której znikła

Karolina.

Na zewnątrz słońce świeciło tak ostro, że w pierwszej chwili nie dostrzegł dziewczyny i

nacisnął raz jeszcze guzik latarki, myśląc, że zgasła.

- Czy będziemy bawili się w chowanego? - zapytała Karolina.

Zapalił latarkę i dopiero teraz spostrzegł, że znajdują się u wejścia do długiego,

wąskiego korytarza, który opadając łagodnie, niknął w oddali.

W milczeniu naprawiali przez chwilę latarkę Karoliny, a kiedy zapaliła się, ruszyli

wolno korytarzem. Było tu o wiele chłodniej, niż przypuszczał. Spojrzał za siebie. Otwór,

którym weszli do wnętrza jaskini, świecił z dala jak maleńkie okienko. Smuga blasku

dziennego kładła się na wilgotnych kamieniach, po których zaczęli łagodnie schodzić w dół.

Odwrócił się. Długi promień latarki trzymanej przez idącą przodem Karolinę skakał po

ś

cianach i wybiegał co chwila daleko w głąb. Na krańcu korytarza wznosiła się wilgotna

prostopadła ściana, lśniąca tysiącami maleńkich iskierek odbitego blasku. Od stropu oderwała

się zimna kropla i upadła na policzek Alexa. Wzdrygnął się.

- Tu jest jakiś napis! - powiedziała nagle Karolina i zatrzymała się. Głos jej zadudnił

niespodziewanie grubo i ucichł w ciemnej głębi. Stali naprzeciw ściany zamykającej korytarz.

Napis był dwuwierszowy, wyskrobany ostrym narzędziem w wilgotnym kamieniu:

Ama, anz’ardi che chi muore

Non ha da gire al ciel dal mondo altr'ale.

- Po włosku, oczywiście. - W głosie dziewczyny był wyraźny zawód.

Kochaj i bądź kochany, gdyż na takich Jedynie skrzydłach

Ś

miertelnik ulecieć może z ziemi ku niebiosom...

- Co to jest?

- Sonet Michała Anioła.

- Musiał to wyryć jeden z tych biednych chłopców, którzy tkwili tu w czasie wojny. -

Zrobiła jeszcze kilka kroków l wsparła się wyciągniętą dłonią o zaporę skalną. - Koniec,

możemy wracać...

Mimo tych pełnych rezygnacji słów uważnie zaczęła przesuwać promień latarki wzdłuż

ś

ciany.

- Czego szukasz? - zapytał Alex, który chcąc nie chcąc towarzyszył jej w tej operacji. -

Tajemnego przejścia?

- Nie... - zawahała się. - Widzisz? Tu wszędzie skapuje i spływa woda - skierowała

ś

wiatło ku ziemi - a przecież nie stoimy na piasku, tylko na litej skale. Chcę po prostu

sprawdzić, dokąd ta woda uchodzi, bo na razie nie widzę odpływu. Jesteśmy w najniższym

punkcie korytarza i gdyby woda nie znalazła sobie ujścia, powinno było powstać tu jeziorko.

- Czy w tym klimacie woda nie może po prostu wyparować? - powiedział Joe

niepewnie. Ani petrografia, ani geologia nie interesowały go nigdy i mało wiedział o budowie

skał.

- Wykluczone. Nie w takiej ilości. Nie dochodzi tu wiatr ani słońce, a temperatura jest

stosunkowo niska i chyba mniej więcej równomierna, bo w głębi korytarza różnica między

dniem a nocą nie jest istotna. W każdym razie musimy dokładnie zbadać wszystko, co możemy,

ż

eby później jut tu nie wracać.

Uklękła i świecąc nisko nad ziemią, zaczęła przesuwać się powoli na kolanach wzdłuż

ś

ciany.

- Widzisz? - powiedziała po chwili. - Tędy przesącza się w dół! - Powiodła dłonią po

gładkiej kamiennej powierzchni. - O, tu jest szczelina i biegnie aż dotąd! Zobacz, Joe! A

wygląda tak, jak gdyby ktoś wyjął kawałek skały, a potem dopasował go na powrót!

Alex ukląkł przy niej.

- Moim zdaniem to wygląda zupełnie jak naturalne piknięcie. Widziałem w życiu

tysiące takich. - Znowu zimna kropla upadła mu na kark. - Ohyda !

Ale Karolina zdawała się go nie słyszeć. Przez chwilę opukiwała skałą, potem odsunęła

się od ściany i wstała.

- Musimy spróbować, czy nie da się tego fragmentu wyjąć - powiedziała zdecydowanie.

- Hm... - Alex potrząsnął głową z powątpiewaniem. - Może przecież ważyć kilkaset

funtów? Nie znamy jego grubości. Poza tym wydaje mi się, że to zupełnie zwykłe nadpęknięcie

powierzchni i...

Na ramieniu uczuł lekki dotyk dłoni dziewczyny. Umilkł.

- W Egipcie - powiedziała - spotyka się maskowanie drzwi wykonane w sposób, który

należałoby chyba nazwać artystycznym. Czasami wejścia do komnat grobowych bywają

zupełnie niedostrzegalne, imitują pęknięcia skały, wypukłości, wklęśnięcia, wszystko, byle

tylko ukryć, że są przejściami, które służyć winny tylko wtajemniczonym.

Przy ostatnich słowach znowu uklękła i naparła ramieniem na skałę.

- Uważaj! - Alex wziął ją wpół i odciągnął. Później szybko ukląkł w miejscu, które

przed chwilą zajmowała.

- Co robisz, Joe?

- Na pewno nie znam się na maskowaniu przejść, ale wiem, że obluzowany głaz tych

rozmiarów mógłby cię oduczyć łatwowierności w stosunku do ruchomych ka... - nacisnął z

całej siły - mie...- nacisnął jeszcze mocniej - nie - dokończył i odetchnął głęboko. Skała drgnęła.

- Mój wielki, jedyny Boże - powiedział ze zdumieniem - poruszyła się!

- Uważaj, Joe! - Karolina stała za nim pochylona. Czuł na policzku jej oddech.

- Nic mi nie będzie. Poświeć tu...

Oparła latarkę na jego ramieniu, patrząc uważane na drgający pod naciskiem jego

ramienia blok kamienny. Joe odwrócił głowę, by móc zaatakować ścianę całą powierzchnią

barku, naparł i zapytał zduszonym głosem:

- Ustępuje?

- Nie. Zaczekaj. Spróbujemy inaczej.

- Tak? Słucham...

- Spróbuj nacisnąć go nie pośrodku, ale z jednej strony.

- Dobrze.

Znowu pochylił się i naparł, przykładając ramię niemal do linii, która ukazywała

pęknięcie w skale. Poczuł, że blok drgnął i cofnął się niespodziewanie miękko i głęboko.

Chwytając równowagę, Alex wyprostował się gwałtownie.

Przez chwilę patrzyli w milczeniu, nie poruszając się. Przed nimi widać było w skale

ciemną szczelinę, powstałą w miejscu, gdzie blok skalny obrócił się jak na osi.

Jak na komendę uklękli znowu i zbliżyli głowy do otworu.

- Spróbuj... - powiedziała Karolina, ale Joe uciszył ją przykładając palec do warg.

- Co? - szepnęła. Zamiast odpowiedzi Wskazał jej szczeliną. Słuchali przez chwilę.

- Co to jest? - zapytała półgłosem. - Trzęsienie ziemi?

Alex w milczeniu zaprzeczył ruchem głowy, potem spojrzał w kierunku, z którego

nadeszli. Niski strop opadającego korytarza zakrył przed nimi wejście do jaskini. Zastanawiał

się przez chwilę. Z głębi otworu powstałego przez cofnięcie się odłamu ściany dobiegał do nich

cichy, monotonny szum, chwilami rosnący tak, że skała dygotała lekko, przynosząc odgłos

potwornych, powolnych uderzeń, jak gdyby ukrywała olbrzymie zwierzę miotające się w

poszukiwaniu wyjścia.

- Już wiem! - Słuchał jeszcze przez chwilę, potem przytaknął sobie ruchem głowy. -

Znajdujemy się w tej chwili wewnątrz góry, ale nie powyżej baraku, tylko poniżej.

Najwyraźniej morze wybiło sobie tunele w skale, a ten otwór, który mamy przed sobą,

prowadzi do wody. To, co słyszysz, to odgłos fal uderzających o brzeg i wdzierających się do

wnętrza. Woda przenosi dźwięk i drżenie gruntu w głąb góry. Te tunele na pewno mają

znakomitą akustykę. Stoimy tu mniej więcej na wysokości dwu pięter ponad powierzchnią

morza, jeżeli dobrze obliczyłem wysokość otworu jaskini i spadek korytarza. Może

spróbujemy odsunąć ten kamień jeszcze trochę?

- Najpierw chciałabym zobaczyć, jak jest osadzony. Poświeć mi.

Zaczęła uważnie badać powierzchnię kamienia. Ku swemu zdumieniu Joe dostrzegł, że

robi to przy pomocy powiększającego szkła, które wyjęła z kieszeni spodni. Badała długo,

starannie, po kilka razy przesuwając soczewkę nad ostrymi krawędziami otworu.

- Nie wiem... - powiedziała cicho. - Nawet gdyby to była prawda, minęło tysiące lat od

tego czasu, a tu jest wilgoć. Widać wyraźnie, że woda wyżłobiła sobie przejście. Mogła

podmyć ten kawałek skały. Mógł sam odpęknąć. Ale on tkwi w głębi jak drzwi na zawiasach.

To może być naturalne, ale może też być... - Dłonią, w której trzymała szkło, dotknęła lekko

powierzchni głazu. - Nie ma na nim śladu obróbki, ale starożytni byli mistrzami w tych spra-

wach i posiadali nieskończoną cierpliwość. Mogli zresztą wykorzystać naturalne pęknięcie.

Spróbujmy odepchnąć ten kamień jeszcze troszeczkę i zobaczymy, co tam jest.

Alex ukląkł przy niej i wspólnym wysiłkiem naparli na głaz. Otwór powiększył się na

tyle, że światło latarki odkryło im leżącą naprzeciw ścianę, która biegła prostopadle w dół.

- Dziwne! - powiedziała Karolina. - Ten szum jest teraz o wiele cichszy. Dlaczego?

Alex zmarszczył brwi, ale rozpogodził się zaraz.

- Odpływ! Słyszałem, jak nasz Grek mówił o nim Caruthersowi. Widocznie morze

zaczęło się cofać właśnie teraz i fale przestały łomotać w głębi góry. Ale zobaczmy, co tam

jest?

Trzymając w dłoni latarkę wsunął z trudem głowę i ramię do otworu. Zwiesiwszy rękę

tak, aby światło latarki padało pionowo w dół, patrzył.

- Co tam widzisz? - Karolina stała w odległości niecałego kroku, ale ściana skalna

zupełnie stłumiła głos i słowa jej dobiegały jak z wielkiego oddalenia.

- Studnia! Gładka, prowadząca w dół, chyba wyżłobiona kropelkami wody w ciągu

milionów lat. Tak jak przypuszczałem, widać w dole wodę. Światło latarki odbija się w jej

powierzchni. Ponad wodą jest ciemno, ściany nie widać... Widocznie ten szyb rozszerza się w

dole tuż nad powierzchnią morza - cofnął się. - Zobacz sama.

Karolina wetknęła głową do otworu, patrzyła długą chwilę, potem cofnęła się.

- Myślę, że to jednak nie to - westchnęła. - Tędy nie mogła prowadzić żadna droga do

skalnej świątyni. Ale gdybyś opuścił mnie na linie.

Joe spojrzał na zegarek.

- Za pięć piąta! - powiedział szybko z wyraźną ulgą. - Wydawało mi się, że jesteśmy tu

najwyżej kwadrans. Sprawdź na swoim.

- Tak - Karolina skinęła głową. - Musimy odejść. Wszyscy przestrzegamy tego w

obcym terenie. Chodźmy. Inaczej zaczną się o nas niepokoić. Ale wrócimy tu jutro.

Ruszyli powoli pod górę i wkrótce ujrzeli z dala otwór, w którym tkwił nierówny

wycinek niebieskiego nieba. Kiedy poczuli na twarzach łagodny powiew otwartych

przestrzeni, Karolina lekko dotknęła palcami rękawa idącego obok mężczyzny.

- Tak? - zatrzymał się.

- Och, chlałam ci tylko powiedzieć: jak to dobrze, że jesteś! - Wspięła się na palce i

pocałowała go, obejmując jego szyję ramionami. Potem odsunęła się gwałtownie. - Chodźmy!

Gdy znaleźli się znowu na maleńkiej półeczce okalającej otwór korytarza, Joe spojrzał

na morze rozciągające się po granice lekko zamglonego widnokręgu.

- Jak cicho. - Karolina wzięła go pod ramię i stanęła przy nim nad krawędzią

kilkupiętrowej przepaści - musieli ją za chwilę przebyć, żeby powrócić do baraku, błyskającego

teraz z oddali szybami, w których odbijało się słońce.

Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale nagle znad morza dobiegł dziwny dźwięk, tak

podobny do wycia nadlatującego pocisku artyleryjskiego, że Alex mimo woli pochylił lekko

głowę.

Podmuch wiatru uniósł fontannę kurzu przed barakiem, zakręcił nią i cisnął o zbocze

góry.

A potem stało się. Joe instynktownie, nie myśląc o tym, co robi, chwycił dziewczynę w

ramiona i wtoczył się z nią do korytarza w chwili, gdy potężne uderzenie powietrza ze świstem

runęło na skałę.

Karolina natychmiast wyswobodziła się z jego ramion - i zaciskając dłoń na ostrym

występie u wejścia, wyjrzała na zewnątrz.

- Co... co się stało?

Było zupełnie cicho. Wiatr przepadł nad morzeni, Słońce świeciło jasno.

- Szybko! - Joe okręcił dziewczynę liną i mocna zawiązał węzeł. - Schodź! Będę stał tu

i asekurował cię, popuszczając linę. Będziemy przynajmniej mieli pewność, że cię nie zwieje.

Bez słowa posłusznie skinęła głową.

Ale gdy wyszedł znów na półeczkę i spojrzał w dół, zobaczył Karolinę siedzącą u stóp

skały i spokojnie palącą papierosa. Nadal było zupełnie cicho, chociaż glos morza uderzającego

o brzegi wyspy wydał mu się groźniejszy, mimo że odpływ odkrył przy brzegu kilka wielkich,

widocznych nawet z tej odległości, zielonkawych głazów, wokół których strzelały teraz białe

jęzory kipiącej piany.

Zszedł szybko i stanął obok Karoliny.

- Co to było? -- zapytała wstając i gasząc papierosa. - O mały włos, a byłoby nas zmiotło

za burtę! - Wskazała dłonią brzeg urwiska.

- Zdaje się, że to ten wielki wiatr, o którym wspominał nasz młody Grek. Ucichł, na

szczęście. Chodźmy; nie chciałbym się z tym znów spotkać na otwartej przestrzeni.

Pobiegli w stroną baraku.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Drugi podmuch wiatru

- Hej!

Zatrzymali się. Okrzyk rozległ się z bliska, ale rozejrzawszy się Joe nie dostrzegł

nikogo. Dopiero gdy Pamela zawołała po raz drugi, zauważył ją, stojącą w otworze, przed

którym się rozstali. Z ciemności wynurzył się także Robert Gordon i oboje zaczęli schodzić

szybko.

- Czy znaleźliście coś ciekawego? - zapytała Pamela.

- Dlaczego tak sądzisz? - Karolina Beacon spojrzała na nią z nadzieją. - A wy?

- My nic. Ale widząc was biegnących w stronę baraku pomyślałam, że może odkryliście

coś nadzwyczajnego i chcecie jak najprędzej podzielić się ze wszystkimi wiadomością.

- Uciekaliśmy przed wiatrem - powiedział Joe uśmiechając się.

- Przed wiatrem? - Robert Gordon uniósł brwi. - Dlaczego? Powiedziałbym nawet, że

przydałby się mały wietrzyk. Jest potwornie duszno. Tam, wewnątrz - wskazał górę - jest o

wiele przyjemniej. Naturalna klimatyzacja. Nie rozumiem, po co Włosi wybudowali tę

drewnianą budę, mając pod ręką takie znakomite, naturalne mieszkania?

Zaczęli iść wszyscy czworo w stronę baraku.

- Prawdopodobnie dlatego, że człowiek niechętnie powraca do warunków, z których się

wyzwolił. Ludzkość parę tysięcy lat temu opuściła jaskinie i bardzo polubiła przestronne,

stojące w słońcu domy.

Domawiając tych słów, Karolina uniosła rękę i zaczęła nią wymachiwać ku postaciom

stojącym przed drzwiami baraku.

- Jesteśmy w komplecie. Mary i John już wrócili.

Profesora zastali w jadalni, rozpakowującego podręczne laboratorium fotograficzne.

Oparł o ścianę statyw i podszedł do stołu.

- Siadajcie! - powiedział i wskazał im krzesła. - Jakie wnioski?

- Jeżeli o mnie chodzi - Mellow wzruszył lekko ramionami - to najprawdopodobniej

jestem za gruby, żeby przeprowadzać tego rodzaju badania. Wszedłem do obrzydliwego,

ś

liskiego, wznoszącego się w górę korytarza, który w pewnej chwili stał się dla mnie za wąski.

Po prostu, nie mogłem się przecisnąć ani o pół kroku dalej. Korytarz nie kończył się w tym

miejscu, ale prowadził bez przerwy pod górę. Tyle mogłem stwierdzić przy pomocy latarki.

Odchodziła zresztą z tego miejsca jeszcze jedna odnoga, niska, kręta i bardzo stroma.

Przeszedłem kawałek tego drugiego korytarzyka na czworakach, ale przyznaję, że bałem się

posuwać w zupełnej ciemności, niemal głową w dół, nie mając nikogo, kto by mnie

asekurował. Poza tym skała jest tam krucha i wszędzie leży pełno odłamków. To chyba

wszystko. Oczywiście nie zauważyłem żadnych śladów bytności człowieka, poza jakimiś

napisami włoskimi przy wejściu. Niestety, nie umiem po włosku.

Rozłożył przepraszającym gestem ręce, zdjął okulary i zaczął przecierać je chusteczką.

- A wy? - Pamela wzięła do ręki otwarty notes, leżący przed Gordonem. - Mieliśmy

bardzo podobną drogę. Weszliśmy w wąski, także prowadzący pod górę korytarz, który potem

zrobił się tak ciasny, że Robert nie mógł pójść dalej. Ja przecisnęłam się, asekurowana liną.

Korytarz od tego miejsca opada w dół i zakończony jest prawie okrągłą komnatą o wysokim

sklepieniu, w którym widać czarne otwory prowadzące w górę. Kapało stamtąd okropnie. Cała

ta wyspa jest poryta jak kretowisko. Starałam się na miejscu naszkicować naszą trasę w dwóch

rzutach. - Podsunęła profesorowi notes. - To wszystko.

- Nie napotkaliście żadnych śladów działalności człowieka?

- Napotkaliśmy tylko wodę i wilgoć, pozostałe po okresie ulewnych deszczów. -

Gordon był najwyraźniej zniechęcony. - Wyobrażani sobie, co się tam wtedy dzieje! Wewnątrz

szumią pewnie potoki i góra przypomina kolosalną konewkę. Jeżeli był tu kiedykolwiek jakiś

przybytek kultowy, niewiele z niego chyba pozostało. Ale bardzo wątpię, żeby tu istniało coś

takiego. Kreteńczycy mieli dobrych architektów i rozwiniętą sztukę inżynieryjną. Nie

wprowadzaliby chyba swojej bogini do tak kruchego, wilgotnego mieszkania.

Spostrzeżenia Mary Sanders i profesora nie odbiegały specjalnie od dwóch pierwszych

relacji. Góra była mokra, wnętrze jej, jak stwierdził profesor, składało się z wapiennego

masywu, wydźwigniętego ongi ponad fale i od tego czasu kruszonego w ciągu milionów lat

nieustannymi atakami morza i spływającej wody deszczowej.

- To nie będzie prosta sprawa, jeżeli nie uda nam się od razu opracować metody badań,

która umożliwi eliminację niepotrzebnego wysiłku - dokończył Lee. - Obawiam się, że bez

pomocy szczęśliwego przypadku możemy cały pobyt na wyspie spędzić, penetrując na chybił

trafił wnętrze tych grot i korytarzy, których jest o wiele więcej, niż można sądzić na pierwszy

rzut oka. Na to, oczywiście, nie możemy sobie pozwolić. Zresztą, na szczęśliwe przypadki nie

wolno nam liczyć, bo zdarzają się one zwykle dopiero wtedy, kiedy ma się opracowaną metodę

działania. Ale dla porządku chcielibyśmy jeszcze dowiedzieć się, co widzieli Karolina i pan...

Nie dokończył. Od strony morza znowu nadbiegło wysokie, zawodzące wycie. Szyby

baraku zadygotały, po dachu przeleciało głębokie dudnienie i wszystko ucichło.

- Co to jest? - Pamela zerwała się z krzesła.

- Wiatr. - Joe także wstał i podszedł do okna. - To już drugie uderzenie.

Podmuch wichury i tym razem minął prawie tak szybko, jak się pojawił. Profesor

machnął ręką, jak gdyby opędzając się przed muchą. Najwyraźniej wiatr obchodził go tylko o

tyle, o ile potrafił zakłócić mu bieg myśli. Stojący przy oknie Joe odwrócił się plecami do szyby

i zapalając papierosa zauważył, że Lee zerka w notes Pameli Gordon.

- Najgorsze jest na razie to, że brak w naszej ekipie doświadczonych speleologów,

którzy potrafiliby w Stosunkowo krótkim czasie zbadać wiele korytarzy pionowych bądź

zalanych wodą. Bez tego trudno nam będzie zorientować się w tym labiryncie. - Lekko uderzył

otwartą dłonią w notes i uśmiechnął się na widok Karoliny, która po jego ostatnich słowach

otworzyła usta. - Zaraz, moje dziecko. Wiem, co chcesz powiedzieć. I ja dochodzę do wniosku,

ż

e wysepka taka jak Keros mogła być uznana przed tysiącami lat za prawdziwy labirynt. Mamy

przecież ten papirus Perimosa, który na pewno jest autentyczny, a informacje w nim zawarte

coraz bardziej wydają mi się prawdopodobne. Oczywiście nie wiem, czy znajdziemy Panią

Labiryntu. Nie wiem, czy ocalała, a z nią miejsce, w którym przebywała. Mogło się ono po

prostu zawalić i posąg spoczywa teraz pod tysiącami ton skały. Mogło jej tu nigdy nie być. Ale

rezygnować nam nie wolno i...

Znowu urwał, gdyż do jadalni wszedł Eleftorios Smytrakis.

- Jak tam pogoda? - zapytał Mellow.

- Za dwie, trzy godziny zacznie się prawdziwy wiatr. - Młody Grek rozejrzał się. - A

gdzie jest ten pan, który poszedł na ryby?

- Boże! - zawołała Mary. - Gdzie jest Simon? Pamela Gordon bez słowa uniosła głowę i

spojrzała na Smytrakisa.

- Proszę się nie niepokoić - latarnik zawrócił i szybko ruszył ku wyjściu. - Rybacy nigdy

nie wracają punktualnie - Uśmiechnął się, ale mimo to jeszcze przyspieszył wychodząc.

Wstali wszyscy i podeszli do okien. Grek przecinał wyspę, biegnąc w stronę urwiska,

potem zatrzymał się nad krawędzią przepaści i rozglądał przez chwilę. Wreszcie odwrócił się,

skinął głową i, jak gdyby nie był pewien, że zrozumieją ten gest, rozłożył szeroko ręce i z wolna

opuścił je kilkakrotnie ruchem, który oznaczał: „uspokójcie się, jest tam". Pochylił się i zniknął

za krawędzią urwiska.

- Wszystko w porządku - profesor zawrócił od okna. - O czym to mówiliśmy? A tak, o

naszych szansach. A więc...

Joe spojrzał kątem oka na Pamelę Gordon, która stała wyprostowana obok swego męża.

Może to było przywidzenie, ale wydało się Alexowi, że twarz jej wyraźnie pobladła pod

powłoką świeżej opalenizny.

- Hej! - dobiegło słabe wołanie od strony brzegu, zagłuszone ogromnym, monotonnym

głosem fal. Caruthers wygramolił się na skraj urwiska, tuż za nim wspiął się Smytrakis, który,

gdy stanęli już obaj na płaszczyźnie, podał Anglikowi jakiś podłużny przedmiot.

- Hej!

Caruthers zbliżał się ku nim wielkimi krokami, wymachując wędką i trzymanym w

drugiej ręce przedmiotem, w którym już po chwili rozpoznali wielką rybę dość osobliwego

kształtu. Przewieszona przez ramię idącego płócienna torba kołysała się gwałtownie.

Zbliżył się, zniknął za barakiem, drzwi wejściowe trzasnęły, usłyszeli energiczne kroki i

pojawił się przed nimi. Był zdyszany.

- Czy widzicie?! - zawołał, gwałtownie chwytając oddech. - Będzie z tego kolacja dla

wszystkich, a jeszcze zostanie coś niecoś dla Pani Labiryntu!

- Wszystko pięknie - powiedziała Mary Sanders - ale dlaczego się spóźniasz? Wiesz

przecież, że...

Nie pozwolił jej dokończyć.

- Dajcie mi dojść do słowa! - Zamachał rękami. Płócienna torba podskoczyła, martwa

ryba podfrunęła ociężale i opadając klasnęła o jego nagie udo. - Zszedłem tam i łowiłem, przez

cały czas patrząc na zegarek, tym bardziej że schwytałem ją już przed godziną! - Znowu uniósł

rybę i opuścił. - Ale wyobraźcie sobie, że ta przeklęta wyspa to prawdziwy labirynt, nawet na

zewnątrz! Zaczął się odpływ, mizerny, co prawda, i odsłonił kilka przybrzeżnych głazów, które

przedtem były schowane pod wodą. Pomyślałem sobie, że należy wyjść rybom naprzeciw i

skacząc z kamienia na kamień oddaliłem się, może o kilkadziesiąt kroków, od miejsca, w

którym zszedłem w dół. Zresztą przez cały czas pamiętałem doskonale, gdzie się ono znajduje.

Pan Smytrakis pokazał mi nawet taką osobliwą, czerwonawą skałkę, od której powinienem

rozpocząć wchodzenie, cały czas w lewo i pod górę. Zresztą droga tam jest zupełnie wyraźna i

podczas schodzenia nie wydała mi się niebezpieczna. Trzeba było tylko uważać na punkty

oparcia dla nóg. No i wyobraźcie sobie: spoglądam na zegarek, widzę, że czas nadchodzi, idę

więc prosto ku wyspie, po tych samych kamieniach, po których szedłem poprzednio. I co

powiecie? Stanąłem, a przede mną pionowa ściana i żadnej drogi pod górę! Dwa razy starałem

się podejść w miejscach, które wydawały się mniej strome. I nic. Ściana stawała się po chwili

gładka, prostopadła, zawracałem. Nie uwierzycie, ale trwało to prawie godzinę, póki pan

Smytrakis nie pojawił się w górze jak Perseusz i nie uwolnił mnie. - Zwrócił się ku młodemu

Grekowi, który z uśmiechem słuchał jego dramatycznej relacji. - Dziękuję panu! Naprawdę

dziękują! Ale już wydrapałem scyzorykiem krzyżyk na kamieniu i nie będę więcej pana

niepokoił. Sam trafię! Która z was, dziewczęta, potrafi przyrządzać ryby? Macie. A ja tylko

umyję się i zaraz wracam.

Z rozmachem podał umarłe stworzenie Karolinie, która odważnie ujęła rybę za ogon i

zważyła ją w dłoni.

- Nie rozumiem, jak można, łowić ryby? - powiedział półgłosem Robert Gordon,

pochylając się ku żonie. - Zabijanie dla przyjemności powinno być zabronione.

- Mówisz tak, bo nie lubisz ryb. - Pamela uśmiechnęła się.

Eleftorios Smytrakis zwrócił się do profesora.

- Chciałem państwa uprzedzić, że musicie pozamykać teraz okiennice we wszystkich

pokojach. Wielkie uderzenie wiatru przychodzi zwykle niespodziewanie i mogłoby

powyrywać okna.

- Powyrywać okna? - Caruthers zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na niego z

niedowierzaniem. - Czy pan trochę nie przesadza?

- Nie. - Grek uśmiechnął się. - Przeżyłem tu już kilka takich burz powietrznych. Zresztą,

mam takie instrukcje - rozłożył ręce. - Jestem odpowiedzialny za stan urządzeń na wyspie.

Kabel elektryczny biegnie z latarni do baraku pod ziemią i jest zabetonowany w skale, tak że

nie trzeba obawiać się zerwania przewodów. Światło nie zgaśnie. Kiedy wiatr ustanie,

natychmiast dam znać.

- Oczywiście, oczywiście - profesor wstał. - Nie mamy najmniejszego zamiaru

utrudniać panu pełnienia obowiązków. Kiedy spodziewa się pan burzy?

- Pierwsze pojedyncze podmuchy już przeszły, ale zwykle następują one na długo przed

prawdziwym uderzeniem. Sądząc z tego, co mi podano przed kwadransem przez radio, mamy,

mniej więcej, godzinę czasu. Muszę teraz wrócić do radiostacji. Ale może najpierw pomogę

przy zamykaniu tych okiennic?

- Nic podobnego! Dziękujemy! Zaraz sami to zrobimy! - Mellow podniósł się szybko z

miejsca.

- Aha, i jeszcze jedno. - Smytrakis podszedł ku drzwiom. - Proszę pamiętać o

zabezpieczeniu drzwi wejściowych. Nie są za mocne i dlatego posiadają od zewnątrz sztabę, na

którą je zamykam w tych okolicznościach. Ale w tej chwili, kiedy państwo jesteście w środku,

nie mogę tego zrobić. Myślę, że należy je podeprzeć jednym albo dwoma dużymi kamieniami.

Zaraz je przyniosę...

Joe ruszył od okna, ale Caruthers wyprzedził go.

- Zaraz to wszystko załatwimy i pozamykamy okna! Jest pan najuprzejmiejszym

latarnikiem na świecie, ale nie możemy dopuścić do tego, żeby pobyt grupki Anglików na tej

wyspie stał się dla pana żywiołową klęską!

Słowa jego sprawdziły się, chociaż w tej chwili nie przypuszczał tego nikt z obecnych

na wyspie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

„Dlaczego poszedł?..."

- Boże, jak tu gorąco! - Mary wstała i podeszła do okna. - Czy nie można by otworzyć na

chwilę? Okiennice są przecież zaryglowane od zewnątrz, a okna otwierają się do środka.

- Tak, proszę bardzo. - Profesor otarł pot z twarzy ogromną niebieską chustką.

Mary otworzyła okno i powróciła na miejsce. Siedzieli wszyscy skupieni wokół stołu,

na którym leżał, przypięty pluskiewkami, szkic wyspy Keros.

Mellow, który zamilkł, kiedy dziewczyna wstała, podjął teraz przerwaną myśl.

- śadna świątynia, nawet najbardziej dyskretnie ukryta, nie może mieć dostępu

wyłącznie z powietrza - uśmiechnął się mimo woli - ponieważ, jak wiemy, świątynie służą

ludziom, a nie ptakom... Dlatego, chociaż pan profesor miał oczywiście słuszność mówiąc, że

mogła do którejś z tych jaskiń prowadzić droga, która z biegiem czasu uległa zniszczeniu, my

możemy założyć tylko jedno: że przybytek Pani Labiryntu, jeżeli istniał kiedykolwiek, musiał

być dostępny dla zwykłych śmiertelników. Pamiętajmy, jak potwornie niegościnna musiała

wydawać się ówczesnym ludziom ta absolutnie niedostępna wysepka, nie posiadająca żadnej

przystani, o skalistych, prostopadłych, najeżonych rafami brzegach. Już to samo było w

pewnym stopniu rękojmią bezpieczeństwa bogini. O ile ktoś nieproszony wylądowałby jednak,

to opierając się na wskazówkach naszego papirusu, możemy przypuszczać, że zgubiwszy się

wśród skalnych korytarzy, napotkałby otchłań, zanim udałoby mu się odnaleźć właściwą drogę

do przybytku. Tym niemniej, kapłani Pani Labiryntu nie wpadali w tę otchłań, prawda? A

nie należy zakładać, że byli to akrobaci, umiejący posuwać się godzinami bez asekuracji po

niewidocznych gzymsach skalnych albo wędrować na czworakach mokrymi tunelikami pod

kruchym stropem. Zresztą przybytek tego rodzaju na pewno ozdobiony był w jakiś sposób,

musiał posiadać posąg bogini i inne akcesoria, które napotykamy w podobnych miejscach.

Wszystkie te przedmioty trzeba było tam jakoś przetransportować.

- Nie wspominając już o tym, że skoro papirus stwierdza brak uprawy i hodowli na

wysepce, kapłani musieli regularnie otrzymywać transporty żywności - Gordon wzruszył

nieznacznie ramionami. - Założywszy nawet, że Kreteńczycy byli znakomitymi żeglarzami, nie

wyobrażani sobie, aby...

Urwał. Okiennica zadygotała. Wicher zawył nad domem ostro, przycichł i wybuchł

znowu. Powietrze w pokoju drgnęło, Joe uczuł na twarzy ciepły, gwałtowny powiew.

- Czy zamknąć okno? - zapytał Mellow wstając.

- Nie! Jest bardzo przyjemnie! - powiedziały prawie jednocześnie Mary i Pamela.

Karolina podeszła do okna. Wicher znowu zawył, tym razem bardziej przeciągle.

- Ciemno już - powiedziała przykładając oko do szpary. - Gwiazdy świecą.

Wiatr znowu wybuchnął gwałtownie i ucichł zupełnie na chwilę.

- Jestem trochę zaniepokojony - powiedział Gordon pochylając się do żony. -

Chciałbym założyć dodatkowe cumy na „Pameli".

- Przecież nic się jej nie może stać.

- Nie wiem. - Podniósł głos, gdyż wiatr wzmógł się znowu. - Nie znam tej przystani.

Gdyby morze się rozkołysało, fala mogłaby uszkodzić burtę. Wyłożę ochraniacze na burty,

dam na wszelki wypadek jeszcze dwie liny, od rufy i od dziobu, i będę mógł zasnąć spokojnie.

Wstał. Wiatr załomotał w okiennicę, ucichł i znów uderzył, tym razem jednak mocniej

niż poprzednio. Barak zadrżał lekko.

- Uważaj na siebie - Pamela potrząsnęła głową. - Jest już ciemno.

- Mogę pójść z panem. - Joe także wstał.

- Nie, dziękuję bardzo. Mam tu latarkę. Za piętnaście minut będę z powrotem. Nie ma

tam pracy dla dwóch ludzi.

Caruthers także uniósł się z miejsca.

- Zamknę za tobą i ubezpieczę drzwi tymi kamieniami. Wracając, zapukaj w okiennicę.

Otworzymy ci.

- Dobrze!

Ruszyli obaj ku drzwiom prowadzącym do korytarza. Kiedy zamknęły się za nimi,

Mary powiedziała do Pameli:

- Za nic w świecie nie chciałabym nocą zejść na tę przystań.

Jakby dla dopełnienia jej słów wiatr ze świstem uderzył w okna. Podmuchy rosły z

każdą chwilą. W dali trzasnęły drzwi wejściowe.

- No, ale wróćmy do rzeczy - profesor uśmiechnął się. - Gordon, zdaje się, nie wierzy,

aby mogła tu kiedykolwiek być świątynia Pani Labiryntu.

Caruthers wszedł i usiadł za stołem.

- Wieje! - stwierdził z satysfakcją. - Ale nie tak strasznie, jak przypuszczał ten Grek.

Przepraszam bardzo, panie profesorze, przerwałem panu.

Karolina powoli podeszła do stołu.

- Ponieważ w pewien sposób poczuwam się do odpowiedzialności za sprowokowanie

tej trochę zaimprowizowanej wyprawy, bo namawiałam zespół do przyjazdu tutaj, proponuję,

abyśmy okazali więcej entuzjazmu. W przeciwnym razie sami sobie tylko przeszkodzimy w

pracy. Według mnie pytać musimy nie o to, czy jest tu przybytek Pani Labiryntu, ale gdzie on

się znajduje? Na mówienie o tym, że go nie ma, będzie dosyć czasu, kiedy rzeczywiście nie

natrafimy na żaden ślad pobytu Kreteńczyków tutaj.

Przez szpary w okiennicy wpadł z sykiem następny podmuch. Papiery leżące obok

szkicu wyspy uniosły się na stole. Mellow nakrył je łokciem.

- Zamknij okno - szepnął do Caruthersa, który zerwał się z krzesła.

Alex zapalał w tej chwili papierosa. Usłyszał dźwięk zamykanego okna, a później kroki

powracającego Caruthersa. Zgasił zapałkę. Profesor chrząknął i wskazał palcem plan.

- Chciałbym... - powiedział i umilkł nagle.

Joe, siedzący pomiędzy profesorem i pustym krzesłem, za którym stała Karolina, nie

usłyszał nic, ale znieruchomiał, ogarnięty uczuciem absolutnej nierzeczywistości tego, co

zaczęło się nagle dziać naokół. Uniósł oczy i zauważył, że wszyscy inni także zamarli w

bezruchu.

Było to tak, jak gdyby ogromne, niewidzialne zwierzę podeszło do ściany baraku i

zaczęło przeć w nią, nie ustępując i nie zwalniając nacisku na ułamek sekundy. Parcie rosło,

ś

ciany i szyby zaczęły dygotać cichuteńko, dach szeleścił, a na zewnątrz dopiero teraz

zabrzmiał równomierny, rosnący głos, który nie przypominał Alexowi żadnego znanego dotąd

dźwięku.

- Co... co to jest? - zapytała cicho Pamela Gordon.

- To zapewne jest ten wiatr w całej okazałości - powiedział Mellow spokojnie. I jak

gdyby słowa jego złamały zaklęcie trzymające na wodzy demona, wicher nagle załamał się,

ucichł, a potem zawył przeraźliwie nad wyspą i uleciał ku morzu. Natychmiast o barak uderzyła

ze świstem następna fala powietrza, a po niej nowe.

- Rozszarpie tę nieszczęsną budę! - Mellow spojrzał mimo woli w kierunku

zabarykadowanych okien. Kobiety milczały.

- Ten barak wytrzymywał już większe nawałnice i nic mu się nie stało! - Caruthers

wzruszył ramionami.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu, wsłuchani w rosnące i opadające wycie wichury, do

którego dołączył się inny głos, głęboki, ogromny i groźny. To morze gnane falami rozszalałego

powietrza rozpoczęło szturm na wyspę Keros. Pamela spojrzała na zegarek.

- Gdzie jest Robert? Powinien już być z powrotem.

- Może zaszedł do latarni Smytrakisa? To przecież po drodze. Na pewno chce nam

przynieść wiadomość o pogodzie. - Mellow przytaknął sobie ruchem głowy. Nikt nie

odpowiedział. Siedzieli przez chwilę zasłuchani. Barak, a z nim cała wyspa, zdawały się trzy-

mać na włosku. Joe miał nonsensowne uczucie, że jeszcze chwila, a wszystko uleci, runie i

zniknie w ogromnym chaosie czarnej, bezkresnej otchłani.

- Nie czekając na powrót Roberta - powiedział Mellow - możemy stwierdzić, że trzeba

przyjąć jakiś zupełnie specjalny system przeszukiwania tej wyspy. Chodzenie od jaskini do

jaskini niewiele nam da, gdyż: po pierwsze, mamy za mało czasu, żeby je wszystkie

przeszukać, a po drugie, metoda taka sprzeczna jest po prostu ze zdrowym rozsądkiem. To

tak, jak gdyby ktoś zaproponował przekopanie całego Egiptu w poszukiwaniu jednej mumii...

- Tak... Zapewne masz słuszność, Johnie. - Profesor wydawał się roztargniony. On także

spojrzał na zegarek. - Zaczekajmy może z dyskusją do chwili nadejścia Roberta. Zaraz powi...

Wiatr zatrząsł domem. Szyby jęknęły unisono. Od morza szedł teraz ogromny,

równomierny huk.

- Zdaje się, że ten wiatr rośnie - powiedział Caruthers. - Robert może mieć kłopoty.

Pamela wstała. Była bardzo blada.

- Dlaczego poszedł w taką pogodę? Zawsze jest taki uparty - rozłożyła bezradnie ręce. -

A może... może byśmy wyszli mu na spotkanie?

- Oczywiście! - Alex zerwał się z miejsca. Choć nie sądził, aby dla dorosłego, uważnego

mężczyzny droga ku przystani przedstawiała specjalne niebezpieczeństwo, był zaniepokojony,

gdyż Gordon nie wyglądał na człowieka o wielkiej odporności fizycznej i wydawał się

najwątlejszy z wszystkich przebywających na wyspie mężczyzn.

- Ja pójdę. Jeżeli pan Gordon ma jakieś kłopoty z jachtem, spróbuję mu pomóc i za kilka

minut wrócimy. Po drodze odwiedzę latarnię. Może rzeczywiście mąż pani zaszedł tam, żeby

dowiedzieć się od Smytrakisa, jaką pogodę na jutro przewidują meteorologowie?

Ruszył ku drzwiom.

- Niech pan zaczeka. - Mellow zbliżył się ku niemu. - Pójdziemy razem.

- Idźmy wszyscy! - zawołała Mary z trochę udaną wesołością. Niespokojnie zerknęła na

Pamelę. - Okropnie nie lubię siedzieć, denerwować się i wyobrażać sobie Bóg wie co, kiedy

inni zupełnie spokojnie siedzą sobie w latarniach morskich i omawiają prognostyki pogody.

Pamela na pewno też chce iść? Prawda, Pamelo?

- Mary ma słuszność. Oczywiście, idźmy wszyscy.

Profesor skinął głową, lecz i w jego głosie, pomimo pozornej niefrasobliwości, przebijał

niepokój.

Ruszyli grupką ku drzwiom i razem przeszli korytarz.

- Zaczekajcie! - Karolina zawróciła. - Te przeklęte latarki!

Wpadła do jadalni i po chwili ukazała się, niosąc całe naręcze lśniących, wydłużonych

reflektorów i przyciskając je obu dłońmi do piersi.

Caruthers odsunął kamień i przekręcił klucz w zamku.

- Uwaga! - otworzył szeroko połowę drzwi. - Przechodźcie kolejno! Zamknę za wami!...

- Ostatnie jego słowo zagłuszył ryk wichury.

Joe pochylił głowę i pierwszy przekroczył próg. Uderzenie wiatru było tak silne, że

omal nie stracił równowagi. Trzymając się framugi drzwi, odwrócił się i podał rękę Karolinie.

Blacha na dachu baraku dudniła głucho piekielnym werblem, niknącym prawie pośród łoskotu

morza i wichru.

Kolejno wychodzili, trzymając się mocno za ręce, i stanęli pochyleni tuląc się ku sobie,

zupełnie zdezorientowani w pierwszej chwili. Caruthers mocował się z drzwiami, wreszcie z

pomocą Mellowa zamknął je i przekręcił klucz w zamku.

Joe rozejrzał się mrużąc oczy. Wiatr oślepiał go niemal. Z mimowolnym zdumieniem

dostrzegł, że na pogodnym niebie świecą wszystkie gwiazdy. Latarni nie było stąd widać, gdyż

zasłaniał ją barak, lecz wędrująca smuga światła co kilkanaście sekund zamiatała płaską

powierzchnię wyspy i uderzając w ciemny masyw góry nikła, aby po chwili znowu się pojawić.

Tam gdzie nie sięgał blask potężnego reflektora, podnóże góry tkwiło w gęstej ciemności.

Tylko z trudem Joe dostrzegł ciemniejszy nieco, leżący w odległości kilkudziesięciu kroków od

baraku otwór najbliższej i najniżej położonej jaskini.

Ale wszystkie te obserwacje trwały ułamek chwili. Poprzez wycie wiatru dotarł do

niego głos Caruthersa, który krzyczał na całe gardło, stojąc tuż przy nich. Mimo to Joe bardziej

domyślał się, niż rozumiał to, co młody uczony chciał powiedzieć.

- Razeeem!... Tędyyy!!... Obok latarniii...

Ruszyli trzymając się za ręce, zgięci wpół.

Za rogiem budynku wicher uderzył w nich z całym rozmachem. Było gorąco, tak

gorąco, że po krótkiej chwili Joe poczuł, że koszula lepi mu się do ciała. Zgięty wpół, bijąc

pochyloną głową w masy pędzącego powietrza i przedzierając się przez nie, jak przez gęstą,

rwącą rzekę, szedł pierwszy, ściskając dłoń Karoliny, która z kolei trzymała dłoń Mellowa.

Ostatni w łańcuchu Caruthers zaświecił latarkę, ale zaraz zgasił ją, gdyż wędrujący blask latarni

morskiej oświetlał drogę tak, że najdrobniejsze załamania gruntu widoczne były niemal jak w

dzień.

Szli w milczeniu. Mówić nie było można, lecz Joe wiedział, że wszyscy pozostali zdają

już sobie w tej chwili sprawę, jak bardzo lekkomyślnie postąpił Robert Gordon idąc samotnie

ku przystani. Nie było go nigdzie widać. Czując rosnący niepokój przyspieszył, pociągając

innych za sobą. Za barakiem wiatr omal nie rzucił ich o ziemię. Prawie na czworakach skręcili

ku latarni. Wiatr bił teraz z boku i Alex dokonywał przy każdym kroku nadludzkich niemal

wysiłków, żeby nie dać się zepchnąć z wyznaczonego kierunku.

Po chwili chwycił z ulgą za klamkę niskich, stalowych drzwi, nad którymi obracała się

potężna smuga światła osadzona w wirującej równomiernie, oszklonej kopułce.

Po krótkiej walce z drzwiami otworzył je gwałtownie. Wszedł, wciągając za sobą

Karolinę.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Zmącony spokój Pani Labiryntu

Drzwi zatrzasnęły się. Stali stłoczeni, trzymając się za ręce, jak gdyby nadal jeszcze

walczyli z wiatrem, który pozostał za grubymi murami latarni.

Eleftorios Smytrakis zdjął z uszu słuchawki. Siedział za długim stołem i patrzył na nich

ze zdumieniem. Jego uzbrojona w ołówek ręka nadal biegła odruchowo po papierze, stawiając

kabalistyczne znaki kodu. Alex przez chwilę poruszał ustami, nie mogąc wypowiedzieć słowa.

Cisza oszołomiła go. Kamienne mury i podwójne szyby okien latarni odcięły grupkę

przywykłych od ryku fal i wichury tak dalece, że dopiero po pewnym czasie usłyszał głuche

dudnienie morza.

- Co się stało? - zapytał Smytrakis wstając.

- Pan Gordon poszedł przed półgodziną do przystani i nie wrócił. Mieliśmy nadzieję, że

jest u pana. - Joe zawahał się. - Czy nie było go tutaj?

- Nie. - Smytrakis potrząsnął głową. - Nie powinien był tam iść sam.

Na twarzy jego pojawił się wyraz tak gwałtownego zaniepokojenia, że Joe szybko

powiedział:

- Zaraz tam pójdziemy. Na pewno jest na pokładzie jachtu i czeka, aż wichura ustanie.

Martwił się o to, czy wiatr nie zerwie lin cumujących.

Smytrakis założył słuchawki i powiedział coś po grecku do małego mikrofonu. Czekał

chwilę, potem znów powiedział kilka słów. Zdjął słuchawka.

- Niestety, nie mogę stąd odejść. - Był najwyraźniej zdenerwowany. - Muszę co pięć

minut meldować gotowość stacji i urządzeń latarni. Ale tam trzeba zaraz iść. Może upadł i

potrzebuje pomocy? Tam jest bardzo niebezpiecznie przy zejściu, kiedy wieje ten wiatr.

Umilkł. Nikt z obecnych nie odezwał się. Stojący na stole aparat telegraficzny szumiał

cicho wysnuwając z siebie białą smugę papieru. Smytrakis odruchowo oderwał koniec pasma

nadchodzących depesz i nie patrząc zaczął przesuwać papier w palcach.

- Proszę mnie zawiadomić, kiedy pan Gordon się znajdzie, dobrze? - powiedział trochę

bezradnie. - Ja... ja nie mogę stąd odejść. My składamy przysięgę. Tam, na morzu - wskazał

okno, za którym w ciemności przesunęła się smuga blasku latarni - też ktoś w tej chwili może

być w niebezpieczeństwie. Zresztą jest czterech mężczyzn. Panowie tam traficie, prawda? Stąd

na lewo ścieżką. Jest wydeptana i widać ją wyraźnie.

- Chodźmy! - Alex odwrócił się na pięcie. - Zawiadomimy pana natychmiast, kiedy pan

Gordon się odnajdzie. Zresztą może już idzie do baraku?...

Uśmiechnął się ku młodemu mężczyźnie, który znów usiadł za stołem i nasunął

słuchawki, ale patrzył na nich z niepokojem, gdy kolejno wychodzili, zanurzając się ponownie

w ryku nawałnicy.

Chociaż trudno to było sobie wyobrazić, wiatr wzmógł się jeszcze. Biała ścieżka

biegnąca do przystani ciągnęła się wyraźną kreską ku krawędzi, spoza której dochodził głos

morza.

- Ostrożnieeee! - Joe przystanął, gdy zbliżyli się na kilka kroków do krawędzi. -

Połóżcie się! - I nie wiedząc, czy wszyscy go usłyszeli, położył się na ziemi, pociągając za sobą

Karolinę.

- Zostań tu. - Wolno podpełznął ku krawędzi.

Gdyby nie niepokój o Gordona, musiałby przyznać, że podobnego widowiska teatru

natury nigdy dotąd nie oglądał. W nikłym blasku gwiazd morze po granice mrocznego

widnokręgu było jedną ogromną, huczącą otchłanią białych wirujących pian, które u stóp

wyspy strzelały w górę ogromnymi fontannami i jak uwięzione zwierzęta rwały ku przodowi

wdzierając się na skały. Spojrzał w dół. Za wielką ostrogą skalną, osłaniającą przystań, woda

była niemal spokojna, ale mały, błękitny jacht, przycumowany do kamiennego nadbrzeża,

unosił się lekko i opadał w świetle promienia latarki, który zaledwie sięgał tam i rozpływał się

w otaczającej ciemności. Jacht był nie oświetlony. Dalej, nisko na niebie, doskonale widoczna

ś

wieciła spokojna gwiazda, wielka i jasna. Obejrzał się. Nad wyspą przelatywał w równych

odstępach czasu blask latarni morskiej, padający spoza baraku. Ogarnęło go bezsensowne

uczucie zdumienia, że wicher nie porywa tego blasku i nie niesie go w huczącą ciemność,

rozciągającą się poza skrajem urwiska.

Patrząc na jacht, zrobił latarką kilka kółek w powietrzu i czekał przez chwilę. Karolina

przyczołgała się i leżała teraz tuż przy nim, dotykając go ramieniem.

Zrobił jeszcze kilka kółek, odwrócił głowę i zobaczył, że inni także sygnalizują. Leżeli z

głowami wysuniętymi ponad krawędź, tuląc się ku sobie pod podmuchami wichury, które na

szczęście biegły od strony morza, spychając ich ku lądowi.

- Nie odpowiada - zawołała Karolina, przykładając mu wargi do ucha. - Co zrobimy,

Joe?

Alex przesunął zapaloną latarkę wzdłuż krawędzi. Gdzieś tu musiał być pierwszy ze

stopni prowadzących ku przystani. Dostrzegł go w dole, tuż obok siebie.

- Trzeba tam się dostać! - krzyknął i w tej samej chwili pomyślał, że człowiek, który w

tych warunkach zechce zejść do przystani i wskoczyć na pokład jachtu, a potem powrócić tą

samą drogą, zaryzykuje życie.

Wiatr ucichł nagle.

- Trzeba tam zejść! - krzyknął Caruthers cofając się tyłem na czworakach. Wstał. -

Pobiegnę po liny! Bez ubezpieczenia nie można tam iść! Czekajcie na mnie!

Odwrócił się i nisko pochylony pobiegł zataczając się w stronę baraku. Alex podciągnął

się na dłoniach i opuścił nogi poza krawędź. Wymacał stopień. Wyprostował się przytulony do

skały, trzymając dłońmi ostrą, wystającą krawędź.

- Joe! - Karolina krzyknęła tak głośno, że okrzyk jej przedarł się przez łoskot fal i świst

wiatru. - Joe! Zaczekaj!

- Oświecajcie mi drogę! - zawołał, starając się przekrzyczeć nowy podmuch wichury. -

Schodzę! On może być ranny. Kiedy Caruthers przyniesie liny, zwiążcie je!

Zsunął się o stopień niżej, odwracając głowę, gdyż oślepiły go promienie latarek

skierowane w jego stronę. Przylgnął do sikały, starając się spojrzeć w dół. Szedł przecież tędy

przed niewielu godzinami. Były to wygodne, kamienne stopnie, wykute równo w pionowej

niemal ścianie i prowadzące prosto do przystani. Teraz szalał na nich huragan.

Chciał zrobić jeszcze jeden krok, ale wicher uderzył, jak gdyby czekał na to, i Joe

rozpaczliwym wysiłkiem rozpłaszczył się na skale, wbijając palce w gładką, nie dającą oparcia

powierzchnię.

Naprężył mięśnie. Już. Sekunda względnej ciszy. Zrobił dwa szybkie kroki i znowu

przylgnął do suchej, ciepłej powierzchni kamienia. Zerknął w górę. Światła latarek były

bardziej odległe, niż przewidywał. Tam w górze leżała Karolina i spoglądała w przepaść. Ka-

rolina, która znała go od tak dawna, która kochała go i która rozumiała go mniej niż ktokolwiek

z ludzi. Może nie wierzyła, a może po prostu nie dostrzegała tego, że niebezpieczeństwo jest dla

niego tym, czym dla innych wypoczynek. A może w jej spokojnym świecie nie było miejsca dla

niebezpieczeństw i dlatego nie chciała o nich słyszeć?

Wicher wył nieprzerwanie, dławiąc oddech i uniemożliwiając ruchy. Alexa ogarnęła

cicha radość. Teraz Karolina może zrozumie? Bała się przecież o niego. Wiedział o tym.

Nowy potężny podmuch omal nie strącił go w przepaść. Z nagłym zdumieniem

stwierdził, że przez chwilę nie myślał o tym, gdzie się znajduje, i zapomniał nawet o Robercie

Gordonie. Spojrzał w górę. Białe oczy latarek były już daleko. Przytulony do skały przyglądał

się drodze, którą miał jeszcze do przebycia. Jacht był niespodziewanie blisko. Dziesięć...

jedenaście... dwanaście stopni, które w tym miejscu były nieco szersze i schodziły prosto na

nabrzeże.

Ucichło na chwilę. Zerwał się i pochylony zbiegł na dół. Nowe, potworne uderzenie

wiatru. Upadł. Potem uniósł się na dłonie i kolana. Nie wstając przesunął się po nadbrzeżu, na

które co chwila wyskakiwały płaskie języki wody, i zbliżył się do jachtu.

Wyjął zza koszuli latarkę, zapalił ją i zasygnalizował w górę. Nieruchome światełka

poruszyły się gwałtownie.

Jacht był nie uszkodzony. Obie liny trzymały. Ostroga skalna, która osłaniała przystań

przed szturmem fal, przyjmowała na siebie także cały napór wichury. Tu, na samym dole, tuż

nad wodą, było nieco spokojniej niż w górze. Joe głęboko zaczerpnął powietrza i skoczył na

pokład chwytając za sznur relingu.

Pokład był pusty. Joe otworzył drzwiczki nadbudówki sterowej i wszedł. Przez chwilę

szukał głównego wyłącznika, znalazł go i przekręcił. Zapłonęło światło. Rozejrzał się. Tamci w

górze musieli to zauważyć. Wiedzą, że jest na pokładzie, ale wiedzą także, że Gordon nie

oświetlił statku, i zaczynają rozumieć, że go tu nie ma. Ale czy na pewno go tu nie było?...

Po pięknie politurowanych, wyłożonych czerwonym dywanikiem schodach zszedł do

kabiny sypialnej. Nikogo. Otworzył szafę i zajrzał, czując, że to, co robi, jest nonsensowne.

Robert Gordon nie mógł sam zamknąć się w szafie...

- Panie Robercie!... - Cisza. - Panie Robercie!...

Wyszedł na korytarzyk. Musiał przeszukać wszystkie pomieszczenia, chociaż był już

przekonany, że Gordona tu nie znajdzie. Światło elektryczne na jachcie nie było zepsute. Po

cóż by miał siedzieć tu w ciemności?

Zajrzał do małej, luksusowo urządzonej łazienki i do kuchni. Dalej była jeszcze jedna

kabinka i jeszcze jedna. Otworzył stalowe drzwiczki na końcu korytarzyka. Tu był silnik.

Nikogo. Rozejrzał się, uniósł klapę jakieś skrzyni, nadal zdając sobie sprawę, że robi rzeczy

bezsensowne. Nikogo. Wszedł po schodkach do kabiny sterowniczej. Gdzieś musiała być sta-

cyjka reflektora. Wyszedł na pokład. Reflektor był obrotowy i umieszczony ponad dachem. Joe

przekręcił go w kierunku nadbrzeża. Chciał mieć dobrze oświetloną drogę. Potem powrócił do

kabiny i zaczął kolejno przekręcać kontakty obok głównego przełącznika. Przy trzecim

reflektor zapalił się.

Wyszedł na pokład i spojrzał w górę. Droga ku krawędzi urwiska była teraz oświetlona

jasno jak w dzień. Z góry stoczył się trącony kamień, przeleciał przez smugę reflektora i wpadł

do wody. Joe wzdrygnął się. Wydało mu się, że kamień błysnął ciemną czerwienią krwi.

Westchnął. Był zmęczony podróżą. - Ten przeklęty wicher rozstraja mi nerwy... A w dodatku

ten Gordon! Nie mógł sobie wybrać stosowniejszej pory do spacerów albo zabezpieczyć jachtu

od razu? I to ma być wypoczynek?

Zobaczył człowieka, który schodził po stopniach, trzymając się jedną ręką skały.

Człowiek był okręcony w pasie liną. Koniec jej niknął w górze na skraju urwiska. Caruthers.

Alex czekał, patrząc to na niego, to na skłębione góry wodne przelewające się poza

krawędzią ostrogi skalnej. Po chwili Caruthers znalazł się na nadbrzeżu i wskoczył na pokład.

- Co?...

Joe rozłożył ręce. Potem wskazał ręką ciemną wodę przystani.

- Jeżeli wpadł tutaj, to prawdopodobnie nie wypłynął poza zatoczkę. Wiatr dmie od

morza.

Skierował światło reflektora na ciemną, kołyszącą się powierzchnię. Caruthers podszedł

do relingu i przechyliwszy się ponad burtą, patrzył wytężając wzrok.

Oni to widzą - pomyślał Joe - i zrozumieli już, że go szukamy. Ale gdzie on jest? Nie

mógł chyba zabłądzić? Coś się z nim przecież musiało stać? Nie chciałbym, żeby się utopił.

Biała twarz w reflektorze. Mokre zwłoki, tak okropnie ciężkie. Znam to. Dlaczego topielcy

ważą tyle? Chyba woda? Coś się z nim przecież musiało stać? Mógł runąć w dół schodząc. Ale

wtedy roztrzaskałby się o nabrzeże. Zostałby na lądzie i zauważyłbym go.

Reflektor błądził po falach. Wytężając wzrok patrzyli w milczeniu na rosnącą i

opadającą powierzchnię wody.

Joe oderwał na chwilę spojrzenie od ciemnej zatoczki i znowu spojrzał w górę. Ona tam

jest, jego żona. Czy kocha go? Karolina twierdzi, że nie. Ale kto wie? Może go kochać, chociaż

kocha także jego pieniądze. Te sprawy tylko pozornie wykluczają się. Tak czy inaczej to musi

być okropne dla niej. To był jej mąż, człowiek, z którym mieszkała, spała... Dlaczego myślę o

nim był? Przecież mogło mu się nic nie stać? Czasami bywa tak, że wszyscy wpadają w

popłoch, a istnieje jakieś zupełnie proste wytłumaczenie. Może siedzi teraz w baraku, pije

herbatę i dziwi się, że spacerujemy po nocy podczas tej koszmarnej pogody? Boże, jak ten

wiatr wyje tam nad morzem.

- Nic! - zawołał pogodnie Caruthers. - Nie ma go tu na pewno, jeżeli nie spaceruje sobie

po dnie! Woda krąży, ciągle widzę prąd, który idzie ku wyjściu z zatoczki i zawraca.

Wracajmy. Mógł zasłabnąć gdzieś w górze albo mogło mu się coś przytrafić w drodze

powrotnej.

Odszedł od relingu i zbliżył się do Alexa.

- Cokolwiek myślę o takich przymusowych spacerach w czasie huraganu i o tym

błaźnie, i jego trosce o jacht, wydaje mi się, że źle robimy. Jeżeli utonął, nic go nie wskrzesi.

Ale jeżeli jest gdzieś tam na górze i czeka pomocy, popełniamy błąd, stojąc tutaj. Jeżeli nie ma

go na jachcie, wracajmy.

Joe skinął głową i skierował reflektor na przystań.

- Chodźmy...

Zeskoczyli na ląd i Caruthers podał Alexowi koniec liny.

- Wiatr chyba słabnie.

Zatrzymali się na chwilę nadsłuchując. Morze grzmiało nadal, ale wycie wichury

rzeczywiście osłabło nieco. Ruszyli pod górę, jeden za drugim, trzymając się liny. Droga

powrotna wydała się Alexowi nieskończenie krótsza niż schodzenie. Równocześnie czuł

rosnący niepokój. To było dziwne. Oni wszyscy byli dziwni. Ten Mellow, próbujący

kontynuować rozmowę o jaskiniach w chwili, gdy żona Gordona zaczęła się niepokoić, Mary

Sanders, nagle zdenerwowana, Caruthers i jego topielcze dowcipy...

Kiedy znaleźli się na górze, wiatr dął jeszcze potężnie, ale najwyraźniej tracił siłę.

- Nie ma go tam - powiedział Caruthers.

- Co... co teraz? - Profesor Lee mimowolnie zwrócił się w kierunku Alexa.

- Chyba powinniśmy - powiedział Joe - korzystając z tego, że wiatr osłabł trochę,

przejść całą wyspę, aż do podnóża góry. Pan Gordon musi przecież gdzieś tu być... - zawahał

się i umilkł.

- On... on... - głos Pameli załamał się - gdzie on jest?

- Na pewno znajdzie się zaraz - powiedziała szybko Karolina i objęła ją ramieniem. -

Może zasłabł i czeka gdzieś na nas? Chodźmy!

Rozstawieni wachlarzem, nadal trzymając się za ręce, ruszyli powoli, kierując się ku

ciemnemu stokowi góry. Blask latarni wirował miękko, oświetlając nagą powierzchnię wyspy.

Gdyby Gordon rzeczywiście zbłądził i zwichnął nogę, dostrzegliby go od razu. Ale jeżeli stracił

poczucie kierunku i szukając zejścia do przystani runął w otchłań, na dnie której rozszalałe fale

tłukły o brzeg?

Z dala Joe dostrzegł jasne prostokąty okien baraku. A może rzeczywiście powrócił i jest

tam? Albo może powróciwszy i nie zastawszy nikogo, poszedł do latarnika? Ale skąd mógł

powrócić? Zauważyliby go, gdyby wracał z przystani.

Spojrzał na idącą obok Karoliną. Wiatr, który ciągle jeszcze zamiatał szerokimi

podmuchami powierzchnię wyspy, rozwiewał jej krótkie włosy i szarpał otwarty kołnierzyk

bluzki.

- Jak mogłeś, Joe?! - powiedziała. - Jak mogłeś tam zejść bez żadnego ubezpieczenia?

Myślałam, że umrę ze strachu!

- On mógł tam być. - Alex uniósł głowę. Wiatr ucichł teraz zupełnie. - Mógł być ranny.

Mógł wpaść do wody i walczyć ostatkiem sił, nie mogąc wydźwignąć się na pokład. Wszystko

było możliwe. Minuta w takiej sytuacji może decydować o życiu człowieka. Inaczej nie

zszedłbym.

- Wiem.

Dojrzał tylko ruch jej warg, gdyż wichura zagłuszyła wypowiedziane półgłosem słowo.

W półmroku zauważył, że oczy jej są pełne łez. Mało brakowało, a byłby przystanął ze

zdumienia. Albowiem jeszcze nigdy w życiu nie widział Karoliny płaczącej. Odwróciła głowę.

Udał, że nie dostrzega niczego. Wiar uderzył znowu. Nie był już tak potężny, jak przed

godziną, ale ciągle jeszcze wiał z taką siłą, że dziewczęta z trudem utrzymywały się na nogach.

Pochyleni, podchodzili do podnóża góry.

Od morza nadbiegał ogromny, jednostajny ryk, wypełniając zanurzony w ciemności

widnokrąg. Joe wytężył wzrok. Na gładkiej, omiatanej błyskami latarni płaszczyźnie

dostrzegliby z dala leżącego człowieka, gdyby znajdował się gdziekolwiek pomiędzy bara-

kiem, brzegiem a zboczem góry. Ale płaszczyzna była pusta. Pozostawało tylko długie pasmo

cienia, leżące u podnóża góry, tam gdzie nie sięgał promień latarni.

Szli wolno. Okna baraku były coraz bliżej. Otwory, prowadzące w głąb góry, odcinały

się od jasnego tła ściany skalnej. Czy mógł być tam, w którejś z tych jaskiń? Nonsens. Nie mógł

tu zbłądzić. Droga z baraku do przystani biegła dokładnie w przeciwnym kierunku.

Spojrzał w ciemną czeluść najniższego otworu. Kto tam był dzisiaj? Mellow? Tak,

Mellow. A Robert Gordon chyba spadł? Wiatr musiał go znieść do morza. Jeżeli, oczywiście,

nie znajdował się już w baraku albo w latarni morskiej.

W tej samej chwili Mellow zawołał, przekrzykując świst wiatru szalejącego w górze

pośród załomów skalnych.

- Sprawdźmy, czy nie ma go w baraku!

Barak był już blisko. Mellow pobiegł tak szybko, jak mu pozwalał wiejący w twarz

wiatr. Drzwi baraku ukryte były w cieniu. Zniknął zanurzywszy się w ów cień. Joe dostrzegł

ś

wiatło latarki błądzące po powierzchni drzwi. Przez chwilę Mellow stał niezdecydowanie,

potem zawrócił.

Szedł ku nim, nie spiesząc się. Przystanęli, zbici w ciasną grupkę.

- Czy ktoś z was zamknął od zewnątrz drzwi na klucz?

- Tak. Ja - powiedział Caruthers.

Klucz jest nadal w zamku, a drzwi są zamknięte. W takim razie nie ma go w środku.

Umilkł.

- Jak to nie ma? Musi tam być. Przecież nigdzie indziej też go nie ma! Wysoki,

załamujący się głos. To mówiła Pamela.

- Zobaczmy, czy nie ma go w latarni - zawołała Mary. - Na pewno tam będzie! Prawda,

panie profesorze?

Hugh Lee wahał się przez bardzo krótką chwilę, ale czas ten był dostateczny, aby Alex

zrozumiał, jak trudno profesorowi przychodzi kłamstwo, nawet konieczne.

- Tak. Chodźmy! - Lee ożywił się. - Musi tam być! To jasne!

Ruszyli, okrążając barak.

- Ja jednak zajrzę - Mellow zatrzymał się. - Dogonię was! Idźcie! Może to ten latarnik

go zamknął przez omyłkę? Mógł go zaprowadzić do baraku, a później pobiegł z powrotem do

siebie.

Niespodziewanie wiatr ucichł, zerwał się znowu i ucichł zupełnie. Morze grzmiało.

- Dlaczego nic nie robimy? - Profesor starał się mówić spokojnie. - Chodźmy do tego

latarnika. On może coś wiedzieć - urwał.

Z mroku wynurzyła się krępa, przysadzista postać.

- Nie ma go! Chodźmy! - Mellow ruszył w kierunku latarni. Poszli za nim i dopędzili go

tuż przed okutymi drzwiami kamiennego budynku, nad którym nieprzerwanie krążyła

oślepiająco biała smuga światła.

Smytrakis siedział w tej samej pozycji, w jakiej go pozostawili.

- Nie było go? - zapytał Alex.

- Jak to!? - Grek zerwał się z miejsca. - Nie znalazł się?! O mój Boże...

Z rozpaczą zdjął słuchawki i położył na stole. Ruszył ku stojącym, potem zatrzymał się

i spojrzał na stół.

- Ja nie mogę stąd odejść! Teraz jest akcja ratowania kutra rybackiego. Naprowadzam

tam statki. Jest uszkodzony, może zaraz zatonąć. Morze jest bardzo wzburzone. Nie mogę.

Szukaliście wszędzie?

Mellow w milczeniu potwierdził ruchem głowy.

Profesor rozłożył ręce. Był bardzo blady. Dopiero tu, w świetle silnych elektrycznych

lamp, Joe zauważył, jak bardzo twarz uczonego zmieniła się w ciągu ostatniej godziny.

- Mogą być tu jeszcze jakieś miejsca, gdzie nie szukaliśmy. Musi przecież gdzieś być!

Smytrakis usiadł. Sięgnął po słuchawki.

- Ja za godzinę chyba będę wolny. Pomogę wtedy. Teraz nie mogę, naprawdę nie mogę!

Muszę tu zostać.

Widać było, że walczy z sobą, ale opanował się i jego prawa dłoń uniosła się ku

przyciskowi telegrafu.

- Chodźmy! - Caruthers był już przy drzwiach. - Nie wolno nam tak stać! Jemu

naprawdę mogło przytrafić się coś poważnego.

Kiedy drzwi latarni zatrzasnęły się za nimi, zatrzymali się niezdecydowanie.

- Co teraz? - zapytała Karolina, .starając się nie patrzeć w kierunku Pameli.

- Na nieszczęście ta wysepka jest tak maleńka, że chyba byliśmy już wszędzie.

Mellow powiedział to tak cicho, że głos jego rozpłynął się niemal pośród niedalekiego

huku bijących o brzeg fal.

- Niezupełnie. Zostało nam jeszcze kilka jaskiń, a w każdym razie ta najbliższa baraku.

- Cóż by robił w jaskini? - Mary potrząsnęła głową. - To niemożliwe.

- Mógł schronić się tam przed wiatrem i zasłabnąć.

Uczepili się jego słów, gdyż dawały im możność działania. Szybko obeszli barak i

znaleźli się na wprost najbliższego ciemnego otworu, który widniał przed nimi w odległości

kilkudziesięciu kroków.

- Ale to przecież niemożliwe, żeby zaszedł aż tu! - Karolina zrównała się z Alexem i

zapaliła latarkę, oświetlając nią otwór, przed którym się zatrzymali. - Musiałby wyminąć

oświetlony barak, i przejść jeszcze sto kroków.

Joe pierwszy wspiął się na małą, kamienną platformę przed wejściem. Pochylił głowę i

ś

wiecąc nisko nad ziemią wszedł do jaskini.

Robert Gordon nie żył. Alex nie musiał nawet pochylać się, żeby to stwierdzić. Na pół

otwarte oczy nie drgnęły, kiedy padło na nie światło latarki.

Umarły leżał na wznak z rękami złożonymi na piersi, jak gdyby sam, konając, ułożył się

dostojnie do wiekuistego spoczynku.

Joe przyglądał mu się przez krótką chwilę. Nagle poczuł, że włosy powstają mu na

głowie.

- To niemożliwe! - powiedział szeptem i ukląkł obok leżącego. Za jego plecami

zabrzmiał wysoki, urwany krzyk kobiecy. Ale Joe zdawał się nie słyszeć. Pochylił się nisko, tak

nisko, że niemal dotykał czołem dłoni umarłego. Potem wyprostował się.

- To niemożliwe - powtórzył.

Lecz była to prawda, leżąca tak daleko poza granicami pojmowania, że nie mógł

uwierzyć. Potrząsnął głową, jak gdyby próbując się wyrwać z koszmarnego snu. Obraz nie

ustępował. Trwał przed oczyma Alexa, nieodparty i tym straszliwszy, że Robert Gordon nie

ż

ył.

W złożonych na piersi dłoniach zmarłego tkwił mały gliniany posążek kobiety,

ś

ciskającej dwa węże w szeroko rozrzuconych rękach. Była to ta sama postać, którą Alex po raz

pierwszy ujrzał w Londynie, gdy Karolina Beacon ukazała mu papirus żeglarza Perimosa,

mówiący o zagładzie każdego, kto zmąci spokój Pani Labiryntu.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

„Nie wolno mi odejść..."

Zamknąwszy za sobą drzwi baraku, Alex mimo woli zerknął w kierunku ciemnego

otworu, majaczącego niewyraźnie u stóp skalnej ściany. Wydawało mu się, że wieki minęły od

chwili, kiedy spojrzał w martwe, szeroko otwarte oczy Roberta Gordona.

Uniósł rękę. Fosforyzujące wskazówki zegarka powiedziały, że minął dopiero

kwadrans. Joe wyszedł z cienia i nie spiesząc się ruszył w stronę latarni, która mrugnęła ku

niemu swym świetlistym okiem,

To było absolutnie niemożliwe. Nic takiego nie mogło się zdarzyć. Ale zdarzyło się, i to

właśnie jemu. Po raz drugi tego wieczora pomyślał, nie bez odrobiny ironii, o swoim

wypoczynku na tej cichej, zagubionej pośród morza wysepce. Robert Gordon nie żył. Został

zamordowany, chociaż nie zdawała sobie jeszcze z tego sprawy grupka wybladłych,

przerażonych ludzi, skupionych teraz wokół stołu w jadalni baraku.

Joe zwolnił jeszcze bardziej. Chciał zastanowić się, zanim wejdzie do latarni.

Znajdował się w niej jedyny mieszkaniec wyspy nieobecny w baraku, gdy Robert Gordon

wyszedł do przystani, której nigdy nie osiągnął. Albowiem Alex był absolutnie pewny, że

Gordon nie znalazł się na pokładzie jachtu po zapadnięciu zmroku.

Zatrzymał się w połowie drogi pomiędzy barakiem i latarnią. Wolno, nie myśląc o tym,

co robi, wyciągnął paczkę papierosów, wyjął jednego i zapalił.

Tak, Robert Gordon został zamordowany: otrzymał dwa uderzenia ciężkim

przedmiotem w tył głowy. Potem morderca zaniósł ciało i ułożył w wylocie korytarza skalnego,

wsunąwszy w dłonie umarłego malutką figurkę z gliny... Dlaczego?

Przebiegł w myśli ostatni kwadrans. Przesuwająca się w zwolnionym tempie taśma

filmowa, której najdrobniejsze szczegóły należało sobie wrazić w pamięć: okrzyk Karoliny,

milczenie, czyjeś westchnienie, swój własny głos: „Proszę zostać na zewnątrz! Niech któryś z

panów przyniesie z baraku koce i prześcieradło!” Tupot ciężkich kroków. To Mellow pobiegł

po te koce... Oględziny umarłego krótkie: tył głowy zmiażdżony. Dwa uderzenia czymś tępym,

twardym i nierównym. Nie będzie wiadomo czym, póki jutro nie przyleci helikopter i nie

zabierze zwłok do sekcji, którą wykonają ma lądzie stałym.

Tym helikopterem przylecą greccy policjanci i niczego, oczywiście, nie odkryją, bo jak

mogą odkryć? Morderca wymknie się. To znaczy - wymknąłby się, ale greccy policjanci nie

sami będą rozwiązywali tę zagadkę. On także tu był: Alex, legendarny wróg zbrodni, który

nigdy jeszcze nie przegrał z żadnym mordercą.

Z wolna odwrócił głowę i spojrzał na wystrzelający niemal pionowo w górę masyw

skalny.

- Z tobą także nie przegram, moja panienko - powiedział głośno i niemal ze złością. I

chociaż słowa skierowane były do Pani Labiryntu, w myślach jego pojawiła się sylwetka

zupełnie współczesna, lecz pozbawiona twarzy, gdyż Joe Alex nawet w myślach nie nazywał

nikogo mordercą, póki nie posiadał absolutnej pewności.

Potrząsnął głową i podjął przerwaną drogę ku latarni. Wiatr ucichł niemal i tylko od

czasu do czasu mocniejszy podmuch przypominał o niedawnym huraganie. Wielki, głęboki

glos morza także zdawał się tracić na sile. Co było później? Jak oni się zachowywali? W drodze

powrotnej, kiedy szli niosąc na kocach nakryte prześcieradłem ciało, Pamela nie płakała. Szła

pomiędzy Karoliną i Mary, twarz miała zupełnie nieruchomą, jak gdyby nie wierzyła jeszcze. A

może śmierć męża nie dotarła do jej świadomości? Znał to. Szok nerwowy, który sprawia, że

człowiek staje się pozornie obojętny.

Był już przed drzwiami latarni.

- Pani Labiryntu - mruknął. Morze grzmiało za urwiskiem, promień latarni wędrował

niestrudzenie, ostrzegając statki w ciemności. Tak samo było tu wczoraj, przed rokiem, przed

tysiącami lat: naga, biała skała nad otchłanią... Tak, ta figurka. Ona była najważniejsza w tej

chwili. Kiedy wróci do baraku, trzeba ich poprosić, żeby ją zbadali. Leżała teraz na łóżku w

jego pokoju, zawinięta w chustką. Odciski palców?... Pokój był zamknięty na klucz...

Machinalnie dotknął kieszeni i wyczuwszy klucz, zrobił jeszcze dwa kroki. Zapukał,

także machinalnie, i wszedł do środka.

Eleftorios Smytrakis siedział za stołem, ale nie miał w tej chwili słuchawek na uszach.

Przed nim leżała duża, otwarta księga. Grek zapisywał w niej coś szybko. Nie usłyszał ani

pukania, ani odgłosu otwieranych drzwi. Dopiero kiedy Joe chrząknął, uniósł głowę, a potem

zerwał się, nie wypuszczając z palców pióra.

- Znalazł się, prawda?

- Tak... - Alex skinął głową. Podszedł powoli i usiadł na wolnym 'krześle. Potem

zaciągnąwszy się po raz ostatni i nie patrząc na Smytrakisa, zgasił papierosa w pełnej

niedopałków popielniczce. - Znalazł się...

- Chwała Bogu! - Smytrakis także usiadł.

- Znaleźliśmy go - Joe nadal mówił zupełnie spokojnie - nieżywego.

- Co?! - Młody Grek pochylił się ku niemu nad stołem. - Nie rozumiem?...

- Mówię, że znaleźliśmy go nieżywego.

- Czy... czy spadł?...

- Chyba nie. Znaleźliśmy go w jaskini, w pobliżu baraku. Został zamordowany, o ile się

nie mylę.

Dopiero teraz Joe uniósł głowę i spojrzał na rozmówcę. Ale twarz Eleftoriosa

Smytrakisa wyrażała tylko bezgraniczne zdumienie.

- Zamordowany...

Więcej nie umiał powiedzieć. Patrzył na Alexa szeroko otwartymi, przerażonymi

oczyma i milczał.

- Trzeba zawiadomić władze. - Joe wstał, wyciągnął paczkę papierosów i poczęstował

Greka, który wziął Gold Flake'a drżącymi palcami i położył go na stole, jak gdyby nie widząc

wysuniętej ku sobie płonącej zapałki.

- Co mam powiedzieć? - szybko sięgnął po słuchawki, nałożył je na uszy, a później

przekręcił gałką znajdującą się obok mikrofonu.

- Niech pan powie, że w nie wyjaśnionych okolicznościach zginął członek angielskiej

ekspedycji archeologicznej. Zachodzi podejrzenie o morderstwo. Prosimy o przybycie policji i

brytyjskiego konsula z Heraklion. Będzie pan mówił z Kretą, prawda?

- Tak.

Smytrakis zaczął wywoływać śpiewnie swoją stację macierzystą. Po chwili umilkł.

Czekał. Potem powiedział coś szybko. Słuchał, znowu coś powiedział i zwrócił oczy ku

Alexowi.

- Spodziewamy się nad ranem nowego uderzenia wiatru. Na morzu jest fala sztormowa.

ś

aden statek nie przybije nocą do Keros ani nie spuści łodzi. Helikopter też nie wyląduje.

Mówią, że będą jutro po południu, jeżeli warunki atmosferyczne się nie pogorszą. Nad ranem

dadzą mi znać, kiedy mamy się spodziewać lądowania przedstawicieli naszych władz.

Joe skinął głową.

- Niech pan poprosi o zawiadomienie konsula angielskiego. Najlepiej byłoby, gdyby się

zabrał z nimi.

- Tak, proszę pana.

Znowu kilkanaście błyskawicznie wypowiedzianych słów. Chwila ciszy.

- Potwierdzili odbiór, proszę pana.

- Dziękuję bardzo. – Joe skierował się powoli ku drzwiom i zatrzymał z ręką na klamce.

- Czy pan tu mieszka?

- Tak, w czasie dyżurów. - Smytrakis wskazał małe drzwiczki w ścianie. - Mam tam

łóżko. Chcę powiedzieć, mieszkam tu, kiedy na morzu ogłaszają stan alarmowy. Poza tym

mam pokój dla latarników w baraku. Zajmujemy go kolejno, mój kolega i ja. Tam są moje

rzeczy osobiste.

- Hm... - Alex zawahał się. - Przenieśliśmy zmarłego do baraku i leży teraz u siebie w

pokoju. Ale pozostała żona. Są tam też dwie inne kobiety. Dla nich to będzie okropne, nocleg

ze świadomością, że nie opodal leży umarły. Rozumie mnie pan?

- Tak, to musi być nieprzyjemne. - Smytrakis najwyraźniej nie zrozumiał intencji

gościa. - Czy ta pani bardzo rozpacza?

Joe niemal uśmiechnął się. Pytanie było tak bardzo nie angielskie. W ojczyźnie

Eleftoriosa Smytrakisa ciemnowłose, czarnookie kobiety głośno opłakiwały swych umarłych

mężów.

- Zapewne, chociaż jest jeszcze ogłuszona tą okropną tragedią. Pomyślałem tylko, że

może najlepiej byłoby przenieść trupa tutaj na noc. Pan, oczywiście, spałby z nami wszystkimi

w baraku, prawda?

- Niestety - Smytrakis rozłożył ręce - stan alarmowy nie jest odwołany. Wiatr może

powrócić w każdej chwili. Zresztą morze jest bardzo wzburzone. Nie wolno mi odejść bez

zezwolenia. Muszę co pięć minut meldować obecność. Naprawdę, bardzo mi przykro.

Odruchowo sięgnął po smugę taśmy, która spływała na podłogę z telegrafu, stukającego

bez przerwy na stole. I nagle, jak gdyby i do niego dopiero teraz dotarła cała doniosłość

niedawnej tragedii, zapytał ze zdumieniem:

- Ale kto.. - zawahał się. - Kto go zabił?

- Tego i ja bardzo pragnę się dowiedzieć - powiedział Joe szczerze. - I dowiem się,

choćby próbowały mi przeszkodzić w tym wszystkie właścicielki wszystkich labiryntów, które

były, są i będą na tym tak sprzyjającym mordercom świecie. Dobranoc.

Skinąwszy głową młodemu Grekowi, wyszedł zamykając cicho za sobą ciężkie, okute

drzwi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Posążek Pani Labiryntu

Otworzył drzwi baraku i wszedł zamykając je bezgłośnie za sobą. Cisza. Powoli

postępował korytarzem. Mijając zamknięty pokój Gordonów, zatrzymał się i stał przez chwilę

nadsłuchując. Cisza. Nie było tam nikogo. Zmarły leżał sam.

Zrobił jeszcze kilka kroków i uchylił drzwi jadalni. Nikogo nie brakowało. Siedzieli w

różnych miejscach pokoju i w rozmaitych postawach: profesor z łokciami opartymi o stół, z

głową w dłoniach; Pamela Gordon wyprostowana nienaturalnie, spoglądająca w okno, za

którym ciemną, nieprzeniknioną noc przecięło właśnie białe wędrujące ramię blasku latarni

morskiej (ktoś odemknął okiennicę - zarejestrował Joe odruchowo); Mellow, barczysty,

bębniący krótkimi, grubymi palcami po stole, i Caruthers, wpatrzony w ruchy jego palców z

wyrazem jak gdyby zdumienia na przystojnej twarzy; Mary siedząca obok Pameli i

spoglądająca na nią spod oka, zapewne gotowa nieść pomoc, jeśli tylko zaistnieje jakakolwiek

najmniejsza potrzeba, typowa dziewczyna z dobrego angielskiego domu, otwarta, szczera,

chętna - i wreszcie Karolina, naprzeciw profesora. Odwróciła oto głowę i patrzy na

wchodzącego z niemym pytaniem, a może prośbą?

Joe zamknął za sobą drzwi pokoju myśląc, jaka to może być prośba. Mellow powoli

odwrócił głowę i spojrzał na wchodzącego. Alex usiadł. Nikt się nie odezwał. Caruthers

smętnie pokiwał głową.

- Czy porozumiałeś się z... z lądem? - powiedziała wreszcie Karolina, łamiąc milczenie.

Mówiła półgłosem i z wysiłkiem, jakby słowa nie chciały jej przejść przez gardło.

- Tak. - odparł Joe równie cicho. - Jutro po południu przybędą władze i konsul brytyjski.

- Jakie władze? - Mellow spojrzał na niego spokojnie. W głosie jego nie było

najmniejszych śladów napięcia. Był opanowany, jak gdyby nic się nie zdarzyło.

- Policja, oczywiście. - Joe zawahał się i spojrzał w kierunku Pameli, która nadali

siedziała patrząc w okno i najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z tego, co się wokół niej dzieje.

- Chciałbym - Alex -głęboko zaczerpnął powietrza. Dostrzegł proszące Spojrzenie

Karoliny i rozłożył ręce przepraszającym gestem - żebyście państwo zdali sobie sprawę z tego,

ż

e wizyta tych ludzi będzie dla nas bardzo niemiła. Będziemy musieli odpowiedzieć na setki

pytań, będą nas wszystkich podejrzewali. Tego się nie da uniknąć. Dlatego... - urwał. Wstał i

podszedł do Pameli Gordon. - Proszę pani, niestety, będziemy musieli mówić tutaj o sprawach

bardzo bolesnych i... nie wiem, czy pani powinna być przy tej rozmowie? - Pamela odwróciła

głowę i spojrzała mu w oczy.

- Proszę się mną nie krępować, Mr Alex. Będę się zachowywała rozsądnie. Przecież ja

też tu byłam, kiedy on... Jestem panu chyba tak samo potrzebna jak inni?

Joe spojrzał na nią uważnie, potem skinął głową.

- Dziękuję pani. Zawrócił w kierunku stołu.

- A dlaczego sądzi pan, że musimy z panem rozmawiać o tej sprawie? - Mellow lekko

wzruszył ramionami. - Nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy roztrząsać teraz to, czym i

tak będą musieli zająć się ci policjanci, z tą różnicą, że będą dręczyli nas oficjalnie i z obopólnej

konieczności, a nie dla rozrywki. Pan jest autorem powieści kryminalnych, prawda?

Najprawdopodobniej ta sprawa jest dla pana znakomitą zabawą. Ale nie dla nas. Straciliśmy

kolegę, uwikłani jesteśmy w bardzo niemiłą aferę, która, gdy dostanie się do gazet, narobi mam

wszystkim i naszemu Instytutowi masę kłopotów. Nie mówię już o profesorze, który jest

kierownikiem tej ekspedycji - ruchem ręki wskazał Hugha Lee, który uniósł głowę i patrzył

teraz na niego. - Przecież Robert był członkiem naszego zespołu i zginął podczas wyprawy.

Oszczędźmy sobie wszystkiego, czego możemy sobie oszczędzić. Niech pan poszuka pola dla

swoich dociekań gdzie indziej. Dość zbrodni popełniają pod każdą szerokością geograficzną o

każdej godzinie dnia i nocy, żeby zadowolić pańskie zawodowe instynkty. Proszę mi wybaczyć

nieuprzejmość, ale nie sądzę, żeby zachowanie pana było zupełnie poprawne.

- On jest zdenerwowany i dlatego jest taki opryskliwy, ale... - Mary Sanders mimo woli

rozłożyła ręce. - Naprawdę nie mówmy teraz o tym wszystkim, Mr Alex!

- Jesteście w błędzie! - Profesor Lee wstał. - Robert nie żyje... - głos załamał mu się

lekko - i obowiązkiem nas wszystkich jest poznać prawdę związaną z jego śmiercią. Nie mówię

tu o niczyich sprawach osobistych... - znowu w głosie jego zabrzmiało ledwo wyczuwalne

drżenie. - Ale dla naszego Instytutu, dla was wszystkich i... i dla mnie, konieczne jest poznanie

prawdy. Kto wie, czy grecka policja potrafi ją wyświetlić? Ja naprawdę nie mogę zrozumieć,

jak ta... ta potworność się wydarzyła? Pan Alex jest jednym z najwybitniejszych naszych

specjalistów w dziedzinie kryminologii i skoro znalazł się tu pomiędzy nami, powinien

otrzymać od nas pomoc. Proszę, niech pan nas pyta, Mr Alex...

Usiadł ciężko i znowu oparł czoło na dłoniach, jak gdyby wysiłek konieczny do

wypowiedzenia tych kilkudziesięciu słów był dla niego zbyt wielki.

- Oczywiście, jeżeli pan profesor sobie tego życzy, cofam to, co powiedziałem, chociaż

nie wiemy nawet, czy zostało naprawdę popełnione morderstwo. - Mellow wstał i ponownie

opadł na krzesło.

Spojrzał na Alexa z takim wyrazem, jak gdyby chciał powiedzieć: „Cofam to, co

powiedziałem, bo szanuję tego człowieka i zrobię wszystko, co on ze chce, ale nadal uważani,

ż

e roztrząsanie tych spraw nie ma najmniejszego sensu”.

- Proszę mi wierzyć, że zostało popełnione morderstwo. Co do tego nie mam

najmniejszych wątpliwości. A zajmuję się zbrodnią dlatego, że jej nienawidzę. I nie jest to dla

mnie żadna zabawa. - Joe patrzył prosto w oczy Mellowa, który przygląda mu się teraz z

pewnym zainteresowaniem. - Natomiast skłamałbym, próbując przeczyć, że odkrycie

mordercy zawsze sprawia mi pewien rodzaj satysfakcji. Zbrodnia bez kary była i jest jedną z

największych klęsk naszego gatunku. Chciałbym, żeby pan to zrozumiał, bo pańska współpraca

będzie mi tak samo potrzebna, jak współpraca pozostałych obecnych tu osób. Jeżeli pan

odmawia, może pan to zrobić zupełnie swobodnie. Nikt, a najmniej ja, nie może pana do

niczego zmusić.

Mellow odwrócił oczy.

- Powiedziałem już panu, że pomogę.

- Dobrze. Dziękuję panu. W takim razie przejdźmy do centralnego zagadnienia.

Pierwsze moje pytanie będzie natury specjalistycznej, odpowiedzieć na nie może tylko

archeolog.

Wstał i ruszył ku drzwiom, czując na plecach ich oczy. Otworzył drzwi swojego pokoju.

Figurka leżała tak, jak ją pozostawił: na łóżku, starannie zawinięta w chustkę. Uniósł ją

ostrożnie i powrócił do jadalni. Kiedy kładł posążek na stole, nawet Pamela odwróciła głowę i

spojrzała. Potem przymknęła oczy.

- Bądź dzielna - szepnęła Mary obejmując ją. - To się niedługo skończy. Jutro

wyjedziemy stąd i w Londynie będzie ci już lepiej, zobaczysz.

Pamela powoli wyswobodziła się z jej opiekuńczego uścisku. Uśmiechnęła się blado.

- Nie martw się o mnie, kochanie. Muszę przez to przejść, więc przejdę. - Alex rozwinął

chustkę.

- Chciałbym się dowiedzieć, czy można poznać, gdzie do tej pory znajdowała się ta

figurka i kiedy ją poruszono lub wydobyto? Niestety, nie wolno nam jej dotykać ze względu na

możliwość zatarcia ewentualnych odcisków palców.

Mellow pochylił się nad stołem, potem wyprostował się i wstał.

- Mam szkło - powiedział Caruthers, sięgnął do kieszeni i podał mu je.

Profesor także pochylił się nad figurką.

- Tu nie trzeba specjalnych badań - wyciągnął rękę. - Daj mi na chwilę szkło, Johnie -

pochylił się jeszcze niżej i zaczął przesuwać je tuż nad powierzchnią posążka.

Joe czekał w napięciu na jego odpowiedź. Od tego zależało bardzo wiele. Nie wiedział

jeszcze, kto zabił Roberta Gordona, ale w głowie jego zaczęła formować się pewna myśl, tak

nieprawdopodobna, a równocześnie tak urzekająco prosta, że w pierwszej chwili uznał ją za

nonsensowną. Ale chociaż myśl była prosta, wszystko inne komplikowało się. Zbyt wielu

ogniw brakowało w łańcuszku dowodów, a poza tym wszystko mogło odbyć się zupełnie

inaczej. Tkwił na razie w mroku, chociaż pierwsze światełko zaczęło już świtać w oddaleniu.

Gdyby na przykład ta figurka już dawno została wydobyta albo okazała się falsyfikatem,

wówczas byłby niemal pewien, że rozumowanie jego jest słuszne.

- Oczywiście mogę coś przeoczyć - powiedział profesor, nadal badając powierzchnię

statuetki przy pomocy swego szkła - ale można niemal z całą pewnością stwierdzić, że tkwiła

ona w otoczeniu wilgotnym, w postawie najprawdopodobniej pionowej, zanurzona niemal do

połowy w mokrym piasku... O, tu widać wyraźną linię, gdzie wilgoć przeżarła farbę, a nawet

część powierzchni. Są na niej nie starte jeszcze ziarenka wilgotnego piasku. Reszta była

wystawiona na działanie powietrza, ale nie słońca, gdyż farba jest zbyt dobrze zachowana. Cóż

jeszcze? Figurka musiała zostać poruszona bardzo niedawno, może nawet przed kilku albo

kilkunastu godzinami, gdyż wilgoć pozostała, a także maleńkie drobnoustroje, podobne do

mchu, które obrosły nogi bogini aż do kolan, to znaczy, nieco powyżej owej linii zanurzenia w

piasku. Czy twoja opinia jest podobna, Johnie?

Podał Mellowowi szkło.

Joe pokiwał głową. Teoria jego rozpadła się w ciągu kilku sekund, lecz nie rezygnował.

- Pan Mellow jest wybitnym specjalistą w dziedzinie ceramiki kreteńskiej i wyrobów z

fajansu. Ma z nimi o wiele więcej do czynienia niż ja. Może potrafi powiedzieć panu jeszcze

coś, co mogłoby mieć znaczenie?

- Nie - Mellow potrząsnął głową prostując się. - Pan profesor określił wszystko jak

najprecyzyjniej. Można tylko dodać, że posążek jest najprawdopodobniej wotywny, wykonany

z fajansu i pochodzi z drugiego tysiąclecia, mniej więcej z XVIII-XVII w. p.n.e. Wskazuje na to

cały szereg danych, zarówno kostiumowych, jak i dotyczących techniki wykonania. Bardzo

podobne wykopano w Knossos i w Piskokephali. Prawie identyczny posążek znajduje się w

muzeum Fitzwilliamsa w Cambridge.

- Czy jest na pewno prawdziwa?

Joe niemal westchnął, słysząc odpowiedź, której zresztą spodziewał się już od kilku

chwil.

- W moim przekonaniu absolutnie tak. - Mellow spojrzał na profesora. - Oczywiście,

można by przeprowadzić dokładniejsze badania. Ale żaden falsyfikat po prostu nie mógłby tak

wyglądać.

Hugh Lee z wolna skinął kilkakrotnie głową.

- Jestem tego samego zdania. Ten posążek został wykonany przed trzema i pół

tysiącami lat. Jest prawdziwy. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości.

- Dziękuję panom bardzo.

Joe złożył oba rogi chusteczki, związał je z ogromną ostrożnością i odniósł posążek do

pokoju. Idąc myślał z natężeniem. Raz jeszcze błyskawicznie przebiegł oczyma cały miniony

dzień, szukając oparcia dla jej teorii. Nie znalazł go, potem wydało mu się, że je odnajduje. Był

już z powrotem w pokoju.

- Karolino - powiedział. - Myślę, że na pewno wszyscy napiliby się kawy. Czy

mogłabyś...

Karolina bez słowa skinęła głową. Mary także się uniosła i obie pochyliły się nad

rozstawioną w rogu pokoju kuchenką, składającą się z dwu palników benzynowych i

przenośnej konstrukcji, specjalnie przystosowanej do tego celu.

Joe usiadł.

- Proszę mi wybaczyć - powiedział - ale chciałbym teraz, żebyście państwo kolejno

postarali się odtworzyć jak najdokładniej, co każde z was robiło od chwili wylądowania tutaj aż

do mojego przybycia.

Caruthers i Mellow wymienili szybkie spojrzenia. Nawet profesor uniósł głowę.

- Czy sądzi pan, że to, co robiliśmy na wiele godzin przed... przed tym strasznym

wypadkiem, może mieć jakieś znaczenie? Bo jeśli nie... - przymknął oczy. - Zresztą, mam

nadzieję, że robi pan tylko to, co konieczne. Jeżeli o mnie mowa, to od chwili wylądowania...

- Przepraszam bardzo - Joe uniósł dłoń, powstrzymując jego dalsze słowa. - Chciałbym

przedtem jeszcze zapytać, o której wylądowali państwo Gordon i o której przybyli pozostali

członkowie wyprawy.

- Nas wysadzono o siódmej rano, a oni przypłynęli mniej więcej o wpół do dziewiątej,

chociaż spodziewaliśmy się, że będą tu o dzień przed nami. Czy pamiętasz godzinę waszego

przybycia, Pamelo?

- Przycumowaliśmy o ósmej czterdzieści pięć - powiedziała Pamela Gordon

zmęczonym, cichym głosem, nie odwracając oczu od okna.

- Więc niemal równocześnie?

- Tak - Caruthers po raz pierwszy włączył się do rozmowy. - Ze statku spuszczono

szalupę, która nawracała dwa razy po członków wyprawy i skrzynie z bagażem. Później

zaczęliśmy wnosić rzeczy przy pomocy tego młodego Greka, Mory pojawił się, kiedy lądowała

pierwsza partia. Zanim zdołaliśmy się z tym uporać, zobaczyliśmy jacht Gordonów i

oczywiście wszyscy staliśmy na nadbrzeżu, tam na dole, czekając na ich przybycie. Później

zajęliśmy się wnoszeniem rzeczy i kiedy wszystko zostało przeniesione do baraku, usiedliśmy

do drugiego śniadania. Kończyliśmy je, kiedy ktoś usłyszał głos silnika i zawołał: „Heli-

kopter!", a ponieważ ten Grek miał już o tym wiadomość radiową, więc wyszliśmy wszyscy na

pana powitanie. To chyba bardzo upraszcza sprawę, prawda? Od chwili wylądowania byliśmy

wszyscy razem i zajęci jedna pracą.

- Czy nikt z państwa nie oddalił się? Nikt nie poszedł na mały spacer, żeby obejrzeć

sobie wysepkę? Słowem, czy nikt nie odłączył się od pozostałych?

- Nie - Karolina potrząsnęła głową. - Wiem najlepiej, bo weszłam na górę pierwsza i

rozpakowywałam skrzynki przed barakiem. Nie schodziłam już później na dół jak inni, tylko

rozmieszczałam rzeczy i zajmowałyśmy się obie, Mary i ja, urządzeniem wnętrza. Inni

kursowali do przystani i z powrotem. Ponieważ droga jest, jak wiesz, stroma, a skrzyń i waliz

było sporo, zajęło nam to masę czasu. Zresztą byliśmy wszyscy tak zmęczeni i głodni, że dwie

skrzynki z ekwipunkiem pozostawiliśmy na jachcie, postanawiając, że wystarczy je zabrać po

ś

niadaniu. A potem przyleciałeś ty.

Przy ostatnich słowach pochyliła się nad kuchenką i zdjęła z płomienia pękaty dzbanek

z kawą.

- Czy wszyscy państwo pamiętacie to tak samo jak Karolina? - Joe przesunął wzrokiem

po ich twarzach. W milczeniu potakiwali kolejno.

Milczał przez chwilę.

- Państwo zapewne dziwicie się, dlaczego pytam o okoliczności pozornie nie związane

ze śmiercią pana Gordona. Sprawa jest prosta: możemy niemal z pewnością stwierdzić, że

został on zamordowany przez osobę, która, jak panowie sami stwierdziliście, zabrała dziś z

ciemnego, wilgotnego miejsca na Kerus ten posążek Pani Labiryntu. Musiał go wziąć ktoś, kto

wszedł do jednej z jaskiń. Dlatego chciałem wiedzieć, czy nikt z państwa nie przedsięwziął

przed moim przybyciem samodzielnej wycieczki w głąb góry.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

„Nikt go naprawdę nie żałuje..."

Po jego słowach zapadła cisza tak zupełna, że huk morza poza oknami urósł nagle i

wypełnił cały pokój.

- Boże... - szepnęła Mary Sanders. - Ale przecież nikt... – urwała

Mellow potarł podbródek.

- Załóżmy, że jest tak, jak pan powiedział, Mr Alex. Ale przecież nawet gdyby ktoś z

nas znalazł dziś ten posążek i ukrył go przed innymi, proszę mi odpowiedzieć, w jaki sposób

mógłby zabić Roberta? Byliśmy tu wszyscy, kiedy wyszedł, nie rozłączaliśmy się, później

poszliśmy razem do przystani i razem znaleźliśmy go u wylotu tego korytarza. Jak pan potrafi

odjąć od tego czas konieczny do zabicia człowieka, przeniesienia go do tej jaskini i ułożenia w

pozycji, w której go pan znalazł?

- Nic prostszego - powiedział Joe spokojnie. - Przede wszystkim myli się pan mówiąc,

ż

e byliśmy bez przerwy razem. Pan Caruthers, który pobiegł po liny, mógł zastać pana Gordona

w baraku, zabić go, zanieść do jaskini i pędem powrócić z linami. Wycie wichru

gwarantowałoby, że nikt nie usłyszy, gdyby Gordon krzyknął, a droga z baraku do wylotu

jaskini leży w ciemności, gdyż nie sięga tam promień latarni morskiej. Można było trupa tam

przenieść, mając niemal pewność, że nikt niczego nie zauważy. Poza tym pan Caruthers

wiedziałby, że my wszyscy jesteśmy zebrani nad przystanią, a Smytrakis nie może opuścić

latarni. Prawda?

- Ja?... - powiedział Caruthers. - Pan chyba żartuje?... Dlaczegóż bym ja miał zabijać

Roberta?

- Cóż, motywy może by się znalazły, gdybyśmy się uparli, lecz na szczęście dla pana

wiem, że nie mógł pan zabić Roberta Gordona, w chwili gdy wrócił pan do baraku po liny.

Znowu zapadła cisza. Alex patrzył w ścianę, lecz równocześnie starał się widzieć ich

wszystkich. Tylko Karolina i Mary, która podeszła do kuchenki, były poza zasięgiem jego

wzroku. Zauważył, że Pamela Gordon nie patrzy już w okno. Odwróciła głowę i szeroko

otwartymi oczyma wpatrywała się w Caruthersa. Profesor siedział zupełnie wyprostowany, z

wyrazem osłupienia na twarzy. Palce Mellowa przestały wreszcie wybijać jednostajny, cichy

rytm na powierzchni stołu.

- Nie mogłem?... - Caruthers spróbował uśmiechnąć się. - Chwała Bogu!

- Nie mógł pan. Nie jestem oczywiście lekarzem, ale jak państwo wiecie, miałem w

ż

yciu aż nazbyt wiele do czynienia ze zbrodnią i moje wykształcenie w dziedzinie medycyny

sądowej jest nie najgorsze, choć może nieco powierzchowne. Między innymi na uczyłem się z

dość dużą dokładnością określać stopień stężenia pośmiertnego, które jest swego rodzaju

zegarem, odmierzającym czas od chwili zgonu. Robert Gordon został ułożony przez mordercę

u wylotu tej jaskini. Morderca wsunął mu do rąk tę statuetką i uplasował ciało zgodnie ze

swymi założeniami, których jeszcze nie znamy. Ale fakt ten pomógł mi w określeniu czasu

zabójstwa. Otóż mogę powiedzieć, że Gordon został ułożony w pozycji, w której go

znaleźliśmy, nie w kilka minut po śmierci, co musiałoby nastąpić, gdyby zabił go pan

Caruthers, powróciwszy do baraku po liny, gdyż nieobecność pana Caruthersa nad przystanią

wyniosła w sumie kilka, a co najwyżej dziesięć minut. Jestem niemal pewien, że w chwili gdy

pan Caruthers pobiegł do baraku, Gordon nie żył co najmniej od godziny, to znaczy, że został

zamordowany prawie natychmiast po opuszczeniu nas lub w pięć do dziesięciu minut później.

Otóż jak wiemy, wszyscy znajdowaliśmy się podczas owego krytycznego okresu w tym pokoju

i możemy nawzajem wystawić sobie kamienne alibi. Znowu umilkł.

- To jedno przynajmniej mnie pociesza - mruknął Mellow. - Jeśli tak wygląda prawda,

nikt z nas nie mógł go zabić.

Karolina i Mary podeszły do stołu. Mary pochyliła się nad Pamela.

- Musisz wypić trochę gorącej kawy, kochanie. To ci dobrze zrobi.

- Dziękuję bardzo. - W głosie Pameli zabrzmiało nagłe zniecierpliwienie, ale

opiekuńcza Mary zdawała się tego zupełnie nie dostrzegać.

Napięcie minęło. Wszyscy ożyli nagle jak postacie zatrzymanego na chwilę i znów

puszczonego w ruch filmu.

- Poza tym - Joe nadal patrzył na Caruthersa - musiałem w moim rozumowaniu wziąć

pod uwagę przede wszystkim to, że pan jako jedyny z nas nie wziął udziału w wycieczce do

wnętrza góry. Początkowo mogłem przypuszczać, że był pan tam przed moim przybyciem.

Teraz wiem już, że tak nie było.

- No dobrze - Mellow poruszył się nagle i odwrócił gwałtownie ku Alexowi - ale jeśli

sprawa przedstawia się tak, jak pan ją określa, a myślę, że zrobił pan to bardzo precyzyjnie,

zostaje nam tylko ten Grek! On jeden był poza barakiem, kiedy Gordon wyszedł, on jeden zna

doskonale wyspę, zauważył Roberta przez okna, wybiegł, zabił go, ukrył w latarni, a potem

wysłał nas na przystań i spokojnie przeniósł zwłoki do jaskini! Przecież to jasne jak słońce!

- Hm... - Caruthers potrząsnął głową. - Nie możemy oskarżać tego człowieka tylko

dlatego, że chcemy, aby on okazał się mordercą, a nie ktoś z nas. Pan Alex na pewno ma już

wyrobiony pogląd na tą sprawę.

- Oczywiście w tym, co powiedział pan Mellow, jest wiele słuszności - Joe urwał na

chwilę, ale zaraz podjął przerwaną myśl. - Eleftorios Smytrakis pracuje tu od dawna, mógł

znaleźć gdzieś ten posążek. Mógł także zabić Roberta Gordona. Ale dlaczego miałby to zrobić

wiedząc, że jeśli pozostawi zwłoki u wylotu jaskini, będzie jedyną osobą, na którą musi paść

podejrzenie? Byłoby rzeczą o wiele prostszą strącić zabitego z wysokiego brzegu na rafy.

Nawet gdybyśmy jutro odnaleźli ciało, nikt nie mógłby udowodnić, że Gordon nie pośliznął się

lub nie zabłądził i nie spadł sam. Zresztą wszyscy najprawdopodobniej bylibyśmy tego zdania.

A poza tym, dlaczego Smytrakis miałby w ogóle mordować tego człowieka, którego widział po

raz pierwszy w życiu i którego śmierć nie mogła mu dać żadnych korzyści?

- Można by założyć, że Smytrakis znalazł przybytek Pani Labiryntu i w ten sposób

chciał nam obrzydzić poszukiwania, licząc ma to, że wyprawa zostanie przerwana i powrócimy

do Anglii. Tam mogą być klejnoty i złoto, nawet w dużych ilościach... - Mary Sanders umilkła.

- Dlaczego w takim razie miałby kłaść ten posążek do rąk zmarłego? Przecież jest on

najlepszym dowodem, że jednak jakieś ślady Pani Labiryntu istnieją na tej wysepce. A

Smytrakis jest, jak mi się wydaje, inteligentnym chłopcem. Ściągać na siebie winę i

jednocześnie reklamować to, co się chce ukryć, to zbyt zawikłane dla mnie. - Joe rozłożył ręce

na znak, że przyjęcie tej tezy przekracza jego możliwości.

- Czy nie najprościej byłoby, gdyby pan z nim o tym porozmawiał? - zapytał Mellow. -

Jeżeli jest pan specjalistą w swojej dziedzinie, może uda się panu przychwycić go na kłamstwie

albo stwierdzić w inny sposób, że jest winien. My, niestety, niewiele tu możemy pomóc.

- Zapewne. - Joe wstał.

Nic się tu nie zgadzało, nic absolutnie. Jak gdyby jakaś niewidzialna ręka wyjmowała

karty z rąk grających i zamieniała je w powietrzu na inne, nim upadną na stół. Przez cały czas

rozmowy był przekonany, że znajduje się nie opodal rozwiązania, chwilami czuł, że już je ma,

i znikało natychmiast, ilekroć chciał ułożyć łańcuch dowodów.

- Boże, jaka jestem zmęczona - powiedziała cicho Pamela. - Mary, chodźmy stąd już.

Czy mogę zanocować u ciebie?

- Oczywiście, kochanie. Zaraz wszystko będzie gotowe.

Podnieśli się z miejsc. Joe także uczuł falę zmęczenia rozlewającą się łagodnie po

mózgu, wewnątrz którego trwał wyścig myśli nie mogących ułożyć się w logiczną całość.

Smytrakis nie ucieknie. To jedno było pewne, nikt nie może opuścić tej wysepki, przynajmniej

dzisiaj. Jacht Gordonów także nie wymanewrowałby z przystani podczas takiej fali. Mógł w

takim razie usnąć na kilka godzin, obudzić się i spróbować przemyśleć wszystko od nowa.

Czegoś brakowało w jego rozumowaniu. Ale czego?

- Smytrakis nie ucieknie - powiedział Mellow i dodał, jak gdyby wtórując poprzedniej

myśli Alexa: - Nikt z nas stąd nie ucieknie.

Profesor zbliżył się do Alexa.

- To straszne - powiedział niemal szeptem, niknącym prawie pośród skrzypu

odsuwanych stołków. - Umarł przed godziną, a nikt z nich naprawdę go nie żałuje.

Z opuszczoną głową minął Alexa i ruszył ku drzwiom.

- A jeżeli na tej wyspie znajduje się jeszcze ktoś, kogo nie znamy? - powiedziała nagle

Karolina. Profesor zatrzymał- się. Wszyscy znieruchomieli. Myśl była tak oczywista. - Czy to

jest niemożliwe, Joe?

- Niemożliwe nie jest - zawahał się. - Ponieważ nie znamy wnętrza góry, może tam być

nawet sto osób. Ale... - znowu się zawahał. - Nie, to wykluczone. Nie ma tu jedzenia. Nikt, kto

nie byłby w kontakcie z latarnikiem, nie mógłby tu egzystować bez zapasów żywności.

- A gdyby był w kontakcie z latarnikiem? - Mellow uniósł brwi.

- Wówczas latarnik wiedziałby, że ten ukrywający się człowiek jest mordercą Gordona.

- Właśnie! - Karolina była niemal zadowolona. - Tak myślałam.

- Zobaczymy - powiedział Alex. - Nie sądzę, aby to było możliwe.

- Ale niemożliwe nie jest? - upierał się Mellow.

- Każda ewentualność jest możliwa, dopóki nie wykluczy się jej w stu procentach.

Po godzinie, kiedy leżał już w łóżku, raz jeszcze powtórzył sobie półgłosem to zdanie.

Nie mógł usnąć.

W baraku, w którym spoczywał jeden umarły i siedmioro żywych ludzi, nastała cisza

przerywana tylko rykiem fal, uderzających o niedaleki brzeg. Myśli pędziły tak jak one i jak

one rozbijały się o granicę niemożliwego. A gdyby...

Zamarł nagle. Ostrzeżony bardziej instynktem niż słuchem, zaledwie uchwycił

leciuteńki szmer przy drzwiach. Spojrzał.

Klamka poruszyła się nieznacznie i bezszelestnie. Potem drzwi uchyliły się bardzo

powoli. Ukazała się dłoń kobieca, obejmująca framugę, a później ujrzał całą Karolinę, ubraną

w jasnozieloną pidżamę.

Dziewczyna zamknęła drzwi i sięgnęła do wyłącznika. Usłyszał ją, podchodzącą na

palcach do łóżka.

- Tak strasznie boję się sama spać - szepnęła ledwie dosłyszalnie, kładąc się obok niego.

- Nie zmrużyłabym oka przez całą noc. Ale jak ja się Zbudzę przed świtem? Nie powinni

przecież zauważyć, że spałam u ciebie?

- Obudzą cię - szepnął Joe Alex.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

„Muszę ją odnaleźć...”

W nocy Joe budził się kilka razy, słysząc nowe uderzenia wichury. Ale nad ranem

wszystko ucichło i kiedy otworzył oczy, dostrzegł w pokoju szare światło przedświtu. Na

zewnątrz łoskot morza przerodził się w łagodny, miękki szum.

Trącił lekko Karolinę, która przeciągnęła się i nagle usiadła. Tym razem on położył

palec na ustach. Zaspana skinęła głową na znak, że wie, gdzie się znajduje. Alex pochylił usta

ku jej włosom.

- Jeżeli to możliwe - szepnął - chciałbym, żebyśmy wyruszyli za piętnaście minut. Zdaje

się, że wszyscy jeszcze śpią. Zostawimy im kartkę w jadalni, żeby nie wzbudzać niepokoju.

- Dokąd mamy wyruszyć?

- Do wnętrza góry. Przygotuj śniadanie. Ja tymczasem zamienię kilka słów z

latarnikiem i wrócę.

- Dobrze, szefie.

Ziewnęła, zakrywając usta złożonymi dłońmi, ale natychmiast zerwała się i zeskoczyła

z łóżka. Wyszła na palcach. Alex, z ręcznikiem, mydłem i szczotką do zębów, równie cicho

ruszył w kierunku umywalni. Nie chciał nikogo budzić. Gdyby udało się wyjść niepostrzeżenie,

będą mieli, Karolina i on, dwie do trzech godzin absolutnego spokoju. A Joe chciał, o ile tylko

byłoby to możliwe, aby nikt nie zauważył, dokąd pójdą.

Ubrał się i podszedł do drzwi wejściowych. Były zamknięte od wewnątrz na klucz.

Przekręcił go w zamku i wyszedł.

Słońce jeszcze nie wstało, ale było ciepło, tak ciepło, jak rzadko bywa w Anglii w

południe. Joe westchnął. To było najbardziej zdumiewające: dlaczego ludzie nie tłoczyli się w

tych okolicach ziemi, gdzie nie ma zimy i jesieni? Spojrzał w kierunku latarni. Był już dzień i...

Przetarł oczy. Czekał przez chwilę. Nie, to nie było przywidzenie. Promień światła,

słaby teraz, ale nadal jaśniejący w kopułce latarni, pojawił się i znowu zniknął w swej powolnej

kolistej wędrówce. Zapomniał zgasić? Na pewno. Był zdenerwowany jak wszyscy.

Morderstwo jest morderstwem i rzuca swój gęsty, ciemny cień na każdego, kto znajdzie się w

pobliżu. Eleftorios Smytrakis nie mógł być wyjątkiem.

Joe zbliżył się do ciężkich, okutych drzwi i otworzył je bez pukania.

Wewnątrz płonęło światło. Smytrakisa nie było. Telegraf milczał. Biała smuga papieru

zwisała nieruchomo ze stołu. Alex podszedł i dopiero wtedy dostrzegł nogi leżącego na

podłodze człowieka:

Eleftorios Smytrakis nie żył, Alex ukląkł, starając się niczego nie poruszyć. To nie

mogło być jedno uderzenie. Tył głowy zabitego był niemal strzaskany ciosami mordercy. W

zaciśniętych palcach prawej ręki trupa tkwiło pióro. Został zaskoczony uderzeniem od tyłu,

kiedy siedział za stołem.

Joe wstał. Na stole leżała wielka otwarta księga, o kartach podzielonych na rubryki, z

których pierwsza oznaczała najpewniej godzinę przyjęcia lub nadania meldunku. Ostatnia

pozycja brzmiała: ,,2.55". W następnej rubryce, oznaczającej rodzaj meldunku, nie było nic.

- Druga pięćdziesiąt pięć - mruknął Joe. Spojrzał na zegarek. Było pięć po czwartej.

Godzina i dziesięć minut. - Spałem, kiedy jego tu zabito... Spałem... - potrząsnął głową. - Ale

jak mogłem przypuścić? Co za nonsens! Co za koszmarny nonsens...

Pochylił się nad milczącym telegrafem. Telegraf był rozbity. Dlatego milczał. Mikrofon

radionadajnika leżał roztrzaskany na podłodze w kącie pokoju. Nie. Tą drogą nie uzyska się już

kontaktu ze stałym lądem.

Rozejrzał się jeszcze raz, obszedł stół wymijając nieruchome ciało i ruszył ku wyjściu.

Nagle zatrzymał się. Tablica rozdzielcza była po lewej stronie leżącego. Joe podszedł ku niej i

nie mogąc sobie poradzić z greckimi napisami, opuścił w dół dwie główne, uniesione ku górze

dźwignie. Potem wyszedł zamykając zakute drzwi na klucz i chowając go do kieszeni.

Idąc obejrzał się. Latarnia zgasła. Jedna z dwu dźwigni była właściwa.

Karolina czekała w jadalni. Na stole stały dwa kubki kawy, jajecznica i kilka

posmarowanych masłem kawałków chleba.

- Chleb jest trochę wyschnięty - szepnęła - a jajecznica zrobiona z jajek w proszku. Ale

nie chciałam robić hałasu i wzięłam to, co było pod ręką. Oni zaraz zaczną się budzić. Już

dzień.

- Ktoś nie spał tej nocy - powiedział Alex, biorąc do ręki kromkę chleba. Odłożył ją. -

Biedny Smytrakis - pomyślał z nagłym żalem. - Mógł żyć sto lat. Co za nonsens, co za

koszmarny nonsens.

Zmusił się do wypicia łyka kawy i zjedzenia wszystkiego, co przygotowała dziewczyna.

- Chodźmy. Czy masz linę?

Bez słowa wskazała leżący na krześle zwój i dwie latarki.

Joe napisał na kartce wydartej z notesu: Idziemy w głąb góry. Wrócimy przed ósmą.

Karolina Beacon - Joe Alex, i położył kartkę pośrodku stołu.

- Weźmy zapasowe baterie. - Okręcił się liną i stanął czekając. Ruszyli na palcach przez

korytarz.

Nad ciemną linią, oddzielającą niebo od morza, ukazał się właśnie czerwony rąbek

wschodzącego słońca.

- Dokąd idziemy? - zapytała Karolina, kiedy oddalili się na dostateczną odległość od

baraku.

- To samo pytanie zadaję sobie i ja. - Joe uśmiechnął się blado. - Znajduję się w trudnej

sytuacji, muszę odnaleźć Panią Labiryntu. Po prostu muszę ją odnaleźć, gdyż jest to jedyny

sposób, aby stwierdzić, skąd wzięto ten posążek.

- Nie wierzysz, że ten młody Grek mógł zabić Roberta?

Joe patrzył na nią przez chwilę w milczeniu, patem powiedział:

- Nie wierzą. Więcej, mam absolutną pewność, że tego nie zrobił. Niezdecydowanie

skinęła głową.

- W takim razie dokąd idziemy?

Alex zatrzymał się. Stali teraz u stóp ściany skalnej, mając po lewej stronie urwisty

brzeg spadający w dół ku morzu i zamykający drogę.

- Jesteśmy w tym samym miejscu, w którym byliśmy wczoraj. - Joe zadarł głowę. - Czy

sądzisz, że ten blok skalny rzeczywiście mógł być obrobiony przez ludzi?

- Nie wiem. Ale myślę, że to bardzo możliwe. W naturze byłby to cudowny przypadek.

Tymczasem ludzie bardzo często maskowali w ten sposób swoje kryjówki. Rachunek

prawdopodobieństwa wskazuje w tym wypadku na działalność człowieka.

Joe spojrzał na zegarek.

- Chodźmy! - powiedział zdecydowanie. - Postaramy się być tam jak najszybciej.

Później, o ile okaże się, że ten komin nigdzie nie prowadzi, będę musiał badać jeszcze jedno

miejsce. Ale wolałbym to zrobić dopiero wtedy, kiedy przyleci policja.

Położyła mu ręce na ramionach i zajrzała w oczy.

- Czy ty naprawdę- już coś wiesz, Joe?

- Chyba tak - rozłożył ręce. - To znaczy wiem, że musiało się to stać tak, a nie inaczej,

ale nie wiem dokładnie, jaki był przebieg wydarzeń. Gdybym teraz nie umiał udowodnić tego,

co wiem, morderca dziękowałby mi do końca życia. Dlatego muszę ją odnaleźć. Chodźmy!

Zaczął odpasywać linę.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Pani Labiryntu

- Dalej ten blok się nie cofnie! - Joe otarł pot z czoła i spróbował wsunąć głowę, a po

niej ramiona do ciemnego otworu. - Wystarczy. Teraz trzeba tylko umocować dobrze linę. -

Rozejrzał się. Tuż nad podłogą wystawał ze ściany korytarza gruby kolec skalny. Alex

zawiązał węzeł na końcu liny i założył go tam. Pociągnął z całej siły. Kolec nie drgnął. Lina

trzymała mocno. Spróbował jeszcze raz. - Doskonale! Ten komin jest tak wąski, że

najprawdopodobniej da oparcie dla nóg i dla rąk, ale nie wiadomo, jak jest niżej. W dole

rozszerza się ponad wodą. Na wszelki wypadek przewiążę się. Weź drugi koniec liny i gdybym

krzyknął, ciągnij z całej siły. Zresztą, tu nie jest głęboko. Daj mi latarkę. Jazda!

Podał drugi koniec sznura Karolinie, a sam, przepasany pętlą zrobioną mniej więcej

pośrodku zwoju, przesunął przez otwór nogi. Natychmiast wymacał nimi przeciwległą ścianę

komina. Zatrzymał się, mocno wsparty stopami na dwóch niewielkich występach w

przeciwległych ścianach studni, trzymając się jedną ręką, krawędzi otworu, przez który wszedł.

Skierował światło latarki ku dołowi. Studnia opadała zupełnie pionowo w dół i poza

występami, na których w tej chwili opierał stopy, posiadała tylko jedną niewielką półeczkę,

mniej więcej w połowie odległości od lustra wody. Poza tym była absolutnie gładka,

wy-szlifowana miliardami kropel wody spływającej z wolna w ciągu milionów lat.

Joe dostrzegł obok siebie głowę Karoliny.

- I co? - zapytała. - Co widzisz?

- Absolutnie gładką studnię spadającą ku wodzie. Szczerze mówiąc, nie ma sensu tam

schodzić. Ale chcę poświecić nad samą powierzchnią i zobaczyć, czy czegoś tam nie znajdę. Ci

starożytni spryciarze mogli na przykład ukryć wejście pod wodą.

- Podebrałam linę i mam ją tu - powiedziała Karolina. - Będę patrzeć za tobą. Nie

stracimy kontaktu.

- Dobrze.

Zaczął zsuwać się powoli, próbując wspierać ześlizgujące się końce stóp na gładkiej,

wilgotnej powierzchni ściany komina. Mała półeczka skalna była już blisko. Oparł o nią stopę i

doznał przerażającego uczucia kontaktu z czymś żywym. Półeczka ustąpiła nagle.

Równocześnie usłyszał krzyk Karoliny i zobaczył, że część ściany komina poruszyła

się. Skoczył w górę, podkurczając nogi i chwytając oburącz linę, naprężoną nagle

rozpaczliwym wysiłkiem dziewczyny. Latarka, którą na szczęście zawiesił na pasku, świeciła

nadal. W jej blasku tuż pod podkurczonymi stopami dostrzegł blok skalny, który opadł,

zatrzymał się i cofnął bezgłośnie. Ściana znowu była gładka. śadna skaza nie mąciła jej

powierzchni. Joe wspiął się w górę i chwycił za krawędź otworu. Nie widział Karoliny.

Dopiero kiedy podciągnąwszy się na rękach, wsunął głowę do korytarza, dostrzegł ją leżącą na

wznak, wspartą nogami w ścianę i ściskającą kurczowo linę.

- Dziękuję, kochanie.

- Jesteś... - westchnęła i przymknęła oczy. Wypuszczona z bezwładnych dłoni lina

opadła na podłogę - Utrzymałam cię. - Uniosła powieki. - Co to było, Joe?

- Nie wiem dokładnie. Wydaje mi się, że w chwili kiedy nacisnąłem stopą tę półeczkę,

uruchomiłem coś w rodzaju dźwigni, na której opiera się wielki blok skalny. Jest on tak

wyważony, że po zmasakrowaniu śmiałka i strąceniu go do wody powraca na miejsce w chwili,

kiedy niknie nacisk stopy ludzkiej na półeczkę. Inaczej nie mógłby powrócić do poprzedniego

położenia. Bardzo sprytne urządzenie i działa od paru tysięcy lat bez najmniejszych reklamacji

i usterek.

Karolina usiadła i przyłożyła zaczerwienione dłonie do policzków.

- Joe, dwa takie przypadki nie mogą istnieć obok siebie. Zresztą to urządzenie nie może

być dziełem natury. Co zrobimy?

- Myślę, że musimy sprawdzić, co się stanie, jeżeli nie pozwolimy temu blokowi skal-

nemu powrócić na miejsce.

- Jak chcesz tego dokonać?

- Zastanawiam się właśnie nad tym. Jeżeli to przejście jest tak obwarowane, to najlepszy

dowód, że musi prowadzić do miejsca, którego ci ludzie chcieli Strzec jak oka w głowie.

Wydaje mi się, że tylko jedno takie miejsce może wchodzić w rachubę. Ale jak twój Perimos

mógł samotnie tam schodzić?

- Jeżeli stan równowagi jest tak idealny, że wystarczy nawet najmniejsze obciążenie

półeczki, aby uruchomić zawieszony nad nią blok skalny, może wystarczy niewielkie

obciążenie bloku, żeby nie dać mu powrócić na miejsce?

Joe skinął potakująco głową.

- Musimy spróbować jeszcze raz.

- Jak to, jeszcze raz? Nie chcesz chyba sam tam schodzić i znowu uruchamiać tę

piekielną machinę? Tyś tego nie widział, Joe! Skoczyłeś w górę i ten blok wyminął twoje nogi

o milimetry. Gdybyś tam został jeszcze przez ułamek sekundy, spadłby na ciebie i roztrzaskał

ci głową na miazgę!

- Ale nie roztrzaskał. Poza tym nie byłem przygotowany. Groza tej machiny polega

przede wszystkim na zaskoczeniu. Teraz już wiemy, czego można się po niej spodziewać.

Wziął do ręki linę i zaczął ją związywać podwójnie, tworząc coś w rodzaju prymitywnej

drabinki sznurowej.

- Zaczepię ją na tym kolcu skalnym i opuszczę do studni. Potem zejdę tak nisko, aby

móc dotknąć nogą tej półeczki i poderwać się natychmiast. Kiedy blok wychyli się ze

ś

ciany, staną na nim.

- Staniesz na nim?

- Zrobię to bardzo niechętnie. Możesz mi wierzyć - uśmiechnął się.

- Ale czy to nie zawiedzie?

- Jeżeli ciężar jest idealnie wyważony, nie może powrócić, gdy się go dodatkowo

obciąży.

- Boję się, Joe. Możesz nie zdążyć.

- Zdążę.

- A ja? Co ja mam robić?

- Będziesz świeciła latarką. Dzięki temu zyskam większą swobodę ruchów.

Zaczynamy!

Przerzucił drabinkę przez otwór, później wychylił się i sprawdziwszy, że drabinka

zwisa pionowo, umocował ją po raz wtóry na kolcu skalnym.

Karolina stanęła przy otworze, kładąc dłonie na linie.

- Będę cię ubezpieczała i szarpnę w górę, kiedy dotkniesz półeczki.

Skinął głową i znowu przerzucił nogi na zewnątrz. Teraz schodzenie było o wiele

wygodniejsze. Zwisająca u pasa latarka świeciła w dół. Widział jej jasne oko odbite w wodzie.

Gdzieś daleko szumiało morze. Powierzchnia dna studni falowała lekko. Głęboki, ciężki głos

fal zbliżał się i oddalał, jak gdyby nadchodząc spoza granicy świadomości.

Joe opuszczał się w dół. Powoli, trzymając dłońmi za uchwyt, opuścił nogę, starając się

sięgnąć końcem stopy jak najniżej. Tak, tyle. Wystarczy. Mógł teraz dotknąć półeczki.

Przez chwilę zastanawiał się. Dotknąć nie za mocno i nie za lekko. Zadarł głowę.

Karolina czekała. Pobladła jasna twarzyczka okolona krótkimi włosami...

Nacisnął stopą półeczkę i błyskawicznie poderwał się na rękach, skacząc niemal w górę.

Blok skalny opadł tak nieprawdopodobnie cicho, jak gdyby był z waty. Jeszcze. Już!

Nie puszczając drabinki, wparł nogi w gładką powierzchnie skały. Przez chwilę trwał w

napięciu, pełen wyczekiwania. Blok znieruchomiał.

- Stoi! - zawołał.

- Widzę! - radosny głos Karoliny, odbity od ścian studni, powrócił z dołu wysokim

echem. - Co tam jest?

Joe odpiął latarkę od paska i stojąc swobodnie na bloku, który odcinał go teraz

kompletnie od dna studni, puścił strumień światła w głąb ciemnego otworu.

- Korytarz - powiedział - który skręca prawie od razu w prawo. Musimy jakoś

zabezpieczyć tę pułapkę. - Powoli przejechał promieniem latarki po obramowaniu otworu.

Uniósł głowę. - Przynieś kilka kamieni. Jest ich tam cała masa w korytarzu. Obciążymy nimi

ten blok.

- Dobrze!

Głowa Karoliny znikła. Czekał przez chwilę, stojąc spokojnie na zwodzonym skalnym

moście. Ale nie myślał, nawet w tej chwili, o przemyślności dawnych Kreteńczyków, lecz o

Eleftoriosie Smytrakisie, leżącym z roztrzaskaną czaszką w cichej, zamkniętej na klucz latarni

morskiej. Morderca był na wolności. Ciągle jeszcze na wolności.

- Mam kamień! - zawołała Karolina. - Ale jak ci go podać?

Wychyliła się połową ciała, trzymając w dłoniach duży odłamek skały. Wspiął się na

palce, ale nie sięgnął.

- Wypuść go z rąk!

Chwycił w powietrzu kamień i położył go na bloku. Powtórzyli to kilka razy i wreszcie

Joe uchwyciwszy drabinkę, poderwał nogi. Blok nie drgnął.

- W porządku! Możesz schodzić. Zaczekał, póki dziewczyna nie znalazła się na dra-

bince, chwycił ją wpół i postawił obok siebie.

- Boże - powiedziała cicho Karolina. - Oby ona tam była!

- Kto? - Joe nie zrozumiał.

- Pani Labiryntu. Przecież po to tu przybyłam.

I weszła pierwsza do ciemnego, wilgotnego korytarza, tak niskiego, że musiała pochylić

głową. Zrobiła kilka kroków i zatrzymała się. Joe stanął przy niej.

Korytarz gwałtownie opadał. Dalej była ciemność. W świetle latarek ujrzeli w dole

nowy zakręt.

Bez słowa ruszyli naprzód.

Karolina, niosąc przed sobą w wyciągniętej ręce latarkę, zaczęła schodzić. Na zakręcie

poziom korytarza wyrównał się. Joe uniósł latarkę i kilka razy nacisnął guziczek mając

wrażenie, że bateria odmówiła posłuszeństwa. Dopiero po chwili zrozumiał, że światło

rozprasza się w mrocznej przestrzeni. Stali u wejścia sali podziemnej, której sklepienie

zamykało się daleko w górze, jak strop katedry.

- Widzisz? - usłyszał obok siebie zdławiony szept Karoliny. - Czy widzisz to, Joe?!

Ich oczy, przyzwyczajone już do ciemności, dostrzegły w nikłym blasku latarek

olbrzymi posąg kobiety, stojący pośrodku groty.

Głowę jej zdobiła złocista tiara, na której przysiadł gołąb, a w kolosalnych, szeroko

rozłożonych ramionach trzymała dwa wijące się węże, które wpatrywały się rozjarzonymi,

rubinowymi oczyma w maleńkie, stojące u wejścia istoty ludzkie.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Siady bosych stóp

- Wielki, jedyny Boże - szepnęła Karolina. - To naprawdę ona! Ale jaka inna!

Chciała podejść do posągu, lecz Joe położył dłoń na jej ramieniu.

- Nie ruszaj się - powiedział półgłosem.

- Co się stało?

- Nic. Ale pamiętaj, że nie jesteśmy pierwszymi współczesnymi ludźmi, którzy tu

weszli. Ktoś odkrył te pieczarę przed nami.

- Kto? - Nie zrozumiała.

- Morderca Roberta Gordona, który wziął stąd tę statuetkę. Najpierw musimy

sprawdzić, skąd ją wziął, jak wszedł i jak wyszedł. A później, od jutra - urwał na chwilę -

możesz zabrać się do swoich badań.

I osadziwszy ją w miejscu ruchem dłoni, zaczął posuwać się w kierunku posągu. Lecz

nie spojrzał nawet w stronę bogini. Latarka jego oświetlała jedynie podłogę. Nagle przystanął.

- Możesz już teraz podejść - powiedział przyciszonym głosem.

Karolina zbliżyła się powoli, wodząc światłem po ścianach i podłodze. Z mroku

wynurzały się nieprzeliczone legiony wotywnych statuetek: kobiet, tancerzy, ptaków,

szarżujących byków. Pod ścianami stały naczynia, tysiące najrozmaitszych waz, wielkich i ma-

łych, wysokich i przysadzistych, a przed ołtarzem - kamiennym, prostokątnym stołem u stóp

bogini - leżały stosy złotych przedmiotów, lśniących dziś jeszcze jak przed wiekami pomimo

wilgoci i mroku.

- To... to jest niemożliwe... - szepnęła Karolina. - Ja chyba śnię? Na pewno śnię. Nawet

grób Tutenchamona nie dorównuje temu. Joe, uszczypnij mnie, błagam!

Stanęła, zamknęła oczy i otworzyła je. Obraz nie ustępował.

- Uważaj! - Alex znowu położył dłoń na jej ramieniu. - Spójrz tu.

Odwróciła oczy od ołtarza. Na cienkiej, wilgotnej warstwie piasku, którą pokryta była

kamienna podłoga przybytku, odcinał się wyraźnie ślad stopy ludzkiej, a dalej drugi. Ale nie

były to odciski sandałów kreteńskich ani butów współczesnego człowieka. Ten, który stanął tu

niedawno, był bosy.

Joe pochylił się,

- Dorosły mężczyzna - mruknął. - Był tu bardzo, ale to bardzo niedawno. Wilgotny

piasek ma skłonność do zapadania się po pewnym czasie. Te odciski są zupełnie świeże,

najprawdopodobniej zrobiono je wczoraj. - Uniósł głowę. - Postaraj się, jeżeli to możliwe,

zapomnieć teraz na Chwilę o tym, co tu znaleźliśmy. Ten człowiek zamordował w ciągu dwu-

dziestu czterech godzin dwóch ludzi i jeżeli w jego szalonej głowie zrodzi się jakiś nowy,

jeszcze efektowniejszy pomysł, może zabić trzeciego. Musimy go unieszkodliwić tak szybko,

jak się da. To jest najważniejsze, Karolino. Pani Labiryntu może zaczekać.

- Dwóch ludzi? - zapytała. - Jakich dwóch ludzi? Przecież nikt nie umarł tutaj poza

Goirdonem.

- Eleftorios Smytrakis został zamordowany dziś nad ranem - powiedział spokojnie Joe. -

ś

al mi tego chłopca, Gordona też mi żal. Dlatego, błagam, zapomnij na chwilę o tej świątyni.

Stała tu spokojnie parę tysięcy lat i na pewno przetrwa jeszcze parę godzin bez twojej

interwencji. Pomóż mi.

- Tak?... - Karolina pochyliła głowę. - Biedny ten Grek. Był jeszcze bardzo młody.

Gdybym nie odczytała tego papirusu, nie przyjechalibyśmy tu i żyłby teraz.

- Takie rozumowanie nie ma sensu. Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. Idźmy po

ś

ladach tego człowieka. Widzisz? Najwyraźniej podszedł do ołtarza i przyjrzał się bogini.

Teraz zawrócił. Doszedł, o tu, i oto mamy dowód, skąd się wzięła statuetka w rękach Gordona!

Wskazał ręką. Pośród tłumu stojących ciasno posążków widniało na skraju puste

miejsce, a przed nim ślady stóp bosonogiego człowieka.

- Przystanął tu, wziął statuetkę, a potem ruszył w tym kierunku: jeden ślad, drugi, lewa

stopa, prawa. Widzisz? Idzie nie zatrzymując się, zupełnie prosto...

- Zawrócił w tym miejscu - powiedziała Karolina.

Siady stóp zbliżyły się do ściany, pokrytej resztkami fresku, zatartego niemal zupełnie

przez wilgoć. Z tego samego miejsca odciski stóp odchodziły w głąb świątyni. Ruszyli za

nimi i po chwili znaleźli się w tym samym miejscu, w którym zobaczyli pierwsze ślady.

Obok śladów bosych stóp widać było wyraźnie ich własne. Ruszyli dalej i ponownie znaleźli

się przy ścianie.

- Czyżby zniknął? - powiedziała Karolina, pochylając się i badając latarką powierzchnię

ś

ciany. - Joe!

- Tak? - On również pochylił się.

- Znowu ta sama historia! Zamaskowane przejście!

Najwyraźniej skała nie posiadała ongi najmniejszej szczeliny. Ale czas i woda zrobiły

swoje. W monolitycznej ścianie groty widać było zarys równego prostokąta. Joe naparł

ramieniem. Kamienny blok poruszył się łatwo i okręcił na osi, ukazując mroczną czeluść.

Równocześnie z ciemności dobiegł szum morza.

Alex spojrzał na zegarek. Potem, dając Karolinie ruchem ręki znak, że ma pozostać na

miejscu, wszedł.

Znajdował się w najwyższym punkcie niewielkiej komory skalnej. Opadała ona

łagodnie i kończyła się wylotem niskiego tunelu, w którym chlupotała woda. Z dala dochodził

głos fal, wyraźny, lecz przytłumiony.

Joe rozejrzał się. Grota była stosunkowo sucha, dno jej pokrywał sypki, jasny piasek. Tu

także były ślady bosych stóp ludzkich. Ale nie one przykuły uwagę Alexa.

Pochylił się i podniósł niedopałek papierosa. Niedaleko leżał drugi i trzeci. Wypalona

zapałka, leżąca tu już od dawna, druga, trzecia, czwarta...

Wyprostował się i skierował promień latarki na niedopałki. Wszystkie były zaopatrzone

w grecki napis: „VI Sorta".

Powoli wyciągnął chustkę, położył na niej niedopałki i zapałki, potem wsunął ją do

kieszeni.

- Dlaczego nic nie mówisz? - zapytała Karolina.

- Sekundę... - Stał jeszcze przez chwilę, rozglądając się i nadsłuchując. Nagle przyłożył

dłoń do czoła i potarł je kilkakrotnie. - Więc to było tak! - powiedział cicho. - Tak było. Ale

jakim cudem...? - Urwał.

Kiedy ukazał się w przejściu prowadzącym do przybytku Pani Labiryntu, Karolina,

która umiała czytać w jego twarzy, dostrzegła, nawet przy chwiejnym blasku latarek, że stało

się coś ważnego.

- Joe? - powiedziała cicho. - Czy naprawdę wiesz już wszystko?

- Tak, wiem. Chodźmy. Wracamy do baraku.

- Ale...

- Musimy tam teraz wrócić. Ani słowa o naszym odkryciu.

Ruszyła za nim, posławszy ku mrocznej bogini ostatni błysk swej dogasającej już

latarki.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Spadł w otchłań

Słońce było już wysoko, kiedy wynurzyli się na światło dzienne.

- To chyba sen? - Karolina ciągle jeszcze nie wierzyła. Obejrzała się i obrzuciła

wzrokiem górę, jak gdyby chcąc się upewnić, że naprawdę ma ją za plecami. - Nie zdajesz

sobie sprawy, co to jest za odkrycie! Nie zdążyłam nawet rozejrzeć się tam, ale wiem, że...

- Musisz teraz przestać myśleć o tym - ujął ją pod rękę. Z dala wyglądali zapewne jak

najzwyklejsza w świecie para zakochanych. - Nikt nie może poznać, że byliśmy tam, dopóki im

tego nie powiem. A powiem, możesz być o tym przekonana.

Skłoniła głowę.

- Dobrze. Będę myślała tylko o tych biednych chłopcach. Zresztą to nieprawda, że nie

myślę o nich. Ale ja nic nie rozumiem, Joe! Według mnie, Roberta mógł zabić tylko Smytrakis

albo Caruthers, kiedy wrócił po te liny. Jeżeli nie zrobił tego Smytrakis, a ty twierdzisz, że

Robert nie żył wtedy, kiedy Caruthers wrócił do baraku, nie widzę nikogo, kto mógłby to

zrobić. Przecież po wyjściu Roberta byliśmy wszyscy razem, prawda? Przez cały czas! Nikt nie

wychodził, nikt się nie odłączył ani na minutą. Pamiętam doskonale każdą chwilą tego

wieczoru: przemyślałam to sto razy. Nie, Joe, to niemożliwe!

- Przekonasz się, że to jednak było możliwe. Zbliżali się już ku drzwiom baraku.

- Spóźniliśmy się trochę - powiedziała dziewczyna. - Mieliśmy być o ósmej.

- Nic nie szkodzi - Joe przepuścił ją przed sobą. Mijając próg, pochylił się nad nią i

szepnął: - Pamiętaj, ani słowa...

Skinęła głową.

l znowu, jak wczorajszej nocy, zobaczył ich razem, wyczekujących na to, co musiało

nadejść: na śledztwo, powrót do kraju, natręctwo dziennikarzy, przyciszone zapytania

kolegów. Było im źle, ale pokrywali prawdziwe uczucia pozorną obojętnością.

Przez otwarte okna wpadał ciepły, poranny powiew, niosąc z sobą nieuchwytny zapach

rozgrzanej skały i wodorostów. Profesor Lee siedział z głową opartą na łokciach i wodził

niewidzącym spojrzeniem za wielkim białym ptakiem morskim, który krążył nad wyspą. Przed

siedzącym stała szklanka zimnej herbaty.

Caruthers siedział pod drugim oknem i nawijał na bęben wędki nylonową linkę. Mellow

czytał przy stole.

Mary Sanders i Pamela Gordon siedziały obok siebie na ławie pod ścianą. Na widok

Karoliny i Alexa wszyscy unieśli głowy.

- Dzień dobory - powiedział Joe. - Spóźniliśmy się trochę, ale to nie z naszej winy.

Chciałem zbadać jeden korytarzy skalnych - zawiesił głos.

- A ten Grek nie był z wami? - zapytała Mary. - Myślałam, że poszliście we trójkę.

Latarnia jest zamknięta na klucz.

- Uciekł! - powiedział nagle Mellow. - Pan poszedł badać korytarze, a morderca Roberta

uciekł!

- To ja zamknąłem latarnię na klucz.

Alex przysunął krzesło Karolinie, potem sam usiadł.

- Pan?

- Ja.

Powiedział to zupełnie spokojnie, ale w głosie jego musiało zabrzmieć coś, co zwróciło

uwagę ich wszystkich. Caruthers przestał nawijać linkę. Mellow gwałtownie złożył książkę.

- Pan zamknął? - zapytał profesor. - Dlaczego?

- Bo... - Joe odetchnął głęboko - Eleftorios Smytrakis nie żyje. Znalazłem go dziś, przed

ś

witem, zamordowanego.

- Zamordowanego? - Mellow zerwał się. - Jak to! - Przecież to on... - Urwał. - Pan nie

mówi nam prawdy! Od rana rozważam tę sprawę i wiem, absolutnie wiem, że jedynym

człowiekiem, który mógł zamordować Roberta, jest Smytrakis!

- Był - poprawił go Alex. - On naprawdę nie żyje. Mellow usiadł ciężko.

- Nie żyje - szepnął. - Nie żyje...

- Przestań! - głos Mary uniósł się histerycznie. - Przestańcie o tym mówić! Ja

wyjeżdżam stąd! Ten helikopter musi mnie stąd zabrać! To, to jest straszne!...

Słowa uwięzły jej w gardle, rozpłakała się cicho. Pamela Gordon nie spojrzała nawet w

jej kierunku.

- A czy wie pan, kto go zabił? - zapytała spokojnie.

- Wiem.

Zapadła nagła cisza. - W takim razie, wie pan także, kto zabił Roberta?

- Tak, proszę pani. Wiem już wszystko. Umilkł. Nikt się nie poruszył. Nagle dobiegł ich

jasny, czysty głos profesora Lee.

- Jeżeli pan wie, proszę nam powiedzieć. Wydaje mi się, że to pański obowiązek.

- I ja tak myślę - Joe skinął głową. - Otóż, ani jedno z tych morderstw nie jest wynikiem

długotrwałego planowania. Są one raczej owocem pewnego rodzaju improwizacji, bardzo

zręcznej, nie pozbawionej umiejętności przewidywania, ale równocześnie prymitywnej w

założeniu...

Powiódł po nich oczyma.

- Morderca znajduje się tu, pośród nas. Wolałbym, żeby sam przyznał się do swoich

czynów, za które będzie musiał i tak odpowiedzieć, nie przed nami, ale przed sądem. Motywy

pierwszej zbrodni były nikczemne, motywem drugiej był lęk. Zabijając Smytrakisa, morderca

liczył na to, że zmusi do milczenia jedynego człowieka, który znał wejście do przybytku Pani

Labiryntu, chociaż nie wiedział, że ono istnieje. A zabił go, gdyż na wyspie znalazłem się ja i

Smytrakis mógł w każdej chwili podzielić się ze mną tą informacją, która dla niego była mało

znacząca, lecz dla mnie i dla mordercy posiadała pierwszorzędną wartość. Morderca był

absolutnie przekonany, że po śmierci Smytrakisa zniknie jedyna szansa odkrycia przybytku

Pani Labiryntu, a wraz z tym jedyna możliwość obciążenia go. Od pierwszej chwili

wiedziałem, że kluczem do rozwiązania zagadki będzie ta mała figurka. Stanowiła ona

najlepsze alibi pod słońcem. Ale żeby alibi to było niewzruszone, Smytrakis musiał zginąć...

Urwał na chwilę.

- Proszę mówić dalej - powiedział z wyraźnym wysiłkiem profesor Lee.

Joe skinął głową.

- Niestety, nie mogłem zapobiec tej śmierci, poprostu dlatego, że nie znałem jeszcze

wówczas faktów. Sądziłem, że morderca wybrał Smytrakisa na kozła ofiarnego. Policja po

przeprowadzeniu śledztwa mogłaby nawet aresztować młodego Greka. Był najbardziej

podejrzaną osobą na wyspie. Pozornie on jeden mógł zabić Roberta Gordona. Ale morderca

zląkł się nagle. Myślę, że zląkł się mnie. Widać było z mego zachowania, że nie wierzę w winę

latarnika i będę szukał innego rozwiązania. Chciał mi wobec tego uniemożliwić jakikolwiek

postęp śledztwa. Ale nie docenił zarówno mnie, jak i starożytnych Kreteńczyków. Powinien

był wiedzieć, że na obszarze tak często nawiedzanym przez trzęsienia ziemi musiano wy

budować drugie, zapasowe wyjście ze skalnej świątyni. Zresztą zauważyłby je, gdyby się

rozejrzał dokładnie po wejściu do przybytku. Ale był zanadto zafascynowany widokiem.

Porwał jedną, małą figurkę najprawdopodobniej po to, żeby ją z dumą pokazać tu obecnym.

Potem wyszedł. Spieszył się. Tak bardzo się spieszył, że zapomniał o śladach stóp, które

pozostawił w mokrym piasku. To przeoczenie zaprowadzi go na szubienicę, gdyż mię ma

dwóch jednakowych odcisków nóg ludzkich. Wiem absolutnie wszystko i... Nie dokończył.

Okno zasłonił kształt ludzki Usłyszeli tupot nóg.

- Stój! - krzyknął Alex, lecz nie ruszył się z miejsca. Człowiek biegł coraz szybciej,

zbliżał się do skraju urwiska. Karolina krzyknęła i zasłoniła oczy. Joe patrzył nie mrużąc oczu.

Biegnący jeszcze przyspieszył, otworzył szeroko ramiona i skoczył.

Dopiero w tej chwili Alex przesadził parapet i ruszył biegiem w tym samym kierunku.

Zatrzymał się na skraju urwiska i przez chwilę wodził oczyma pośród pian

wystrzelających nad zębami przybrzeżnej rafy. Zobaczył go wreszcie, leżącego na ostrym

występie skalnym pośród kipieli. Jęzor wodny sięgnął po ciało, uniósł je i cisnął z powrotem.

Uderzyła druga fala, wyższa, okryta białym grzebieniem. Kiedy cofnęła się, występ skalny był

pusty. Później wydało się Alexowi, że dostrzega błysk białej koszuli, ale wystrzelił gejzer piany

i wszystko znikło.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

„Oczywiście zostanę..."

- Ale jak, na miłość boską, doszedł pan do tego? - Mellow, bezradnym ruchem

rozkrzyżował potężne ramiona. - Myślałem przez całą noc i wstydzę się teraz tych wszystkich

nonsensów, które uznałem za pewniki!

- Nie mogę stereotypowo odpowiedzieć, że sprawa była stosunkowo prosta. Zbyt wiele

czynników przeszkadzało początkowo w dostrzeżeniu prawdy. Poza tym trzeba przyznać, że

morderstwo Roberta Gordona zostało dokonane z niezwykłą zuchwałością. Mało znam

przykładów tak bezwzględnie i precyzyjnie dokonanego zabójstwa. Ten człowiek był na pewno

obdarzony błyskotliwą inteligencją i umiejętnością błyskawicznego kojarzenia faktów. Lecz

gdy te dwie cechy spotkają się z marną duszyczka, często rodzi się zbrodnia. Co gorsza,

mordercom obdarzonym tymi właściwościami wydaje się, że posiadają nad otoczeniem

przewagę intelektualną, która pozwoli im wywieść wszystkich w pole. Ale powróćmy do

sprawy.

Kiedy znaleźliśmy Gordona trzymającego w martwych palcach statuetkę Pani

Labiryntu, miałem następujące dane:

1. Nikt z obecnych nie mógł zabić Gordona, ponieważ wszyscy od chwili jego wyjścia

do przystani przebywali w moim towarzystwie i nie traciłem ich ani na chwilę z oczu.

2. Statuetka była prawdziwa, wydobyta przed niedawnym czasem z jakiegoś ciemnego

miejsca, najprawdopodobniej z jaskini, gdzie stała w płytkiej warstwie piasku.

3. Jedynym ewidentnym kandydatem na mordercę Gordona był Eleftonos Smytrakis,

który miał wszelkie szansę uśmiercenia go i złożenia u wylotu jaskini, gdy my byliśmy zajęci

na przystani. Poza tym Smytrakis mógł, przebywając całymi tygodniami samotnie na wyspie,

wykryć przybytek Pani Labiryntu lub po prostu jedną statuetkę bogini. Brakowało motywu. Co

prawda, można było na przykład przypuścić, że Smytrakis sprzedaje gdzieś przedmioty z

przybytku i czerpie z tego zyski, które urwałyby się, gdyby nasza ekspedycja ten przybytek

odkryła. Rzecz nie była niemożliwa, zważywszy, że co najmniej połowa kolekcjonerów na

ś

wiecie kupi kradziony przedmiot, -jeśli brakuje go w ich zbiorach.

Istniała sprzeczność: gdyby tak było, Smytrakis nigdy nie przyozdobiłby zwłok figurką

Pani Labiryntu. Taki czyn mógł popełnić tylko szaleniec.

4. Ale szaleńca nie było pomiędzy nami. Wobec tego posążek musiał coś znaczyć. Lecz

co? Czy miał obciążyć kogoś? Kogoś osłonić? Obciążyć mógł tylko osobę, o której

wiedzielibyśmy, że odkryła przybytek. Lecz takiej osoby nie było. Osłaniać mógł osobę, która

nie miała szansy odkrycia przybytku. Była tylko jedna taka osoba: Caruthers. On jeden nie brał

udziału w naszej wyprawie w głąb góry.

5. Musiałem znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego morderca Roberta Gordona złożył

zwłoki w grocie a nie upozorował śmierci na skutek nieszczęśliwego przypadku?

To było bardzo trudne. Byłem skonsternowany. Wiedziałem, że nie mam do czynienia z

szaleńcem. Więc dlaczego Robert Gordon został złożony w jaskini?

6. Musiałem odkryć miejsce, z którego wzięto ten posążek. Postanowiłem wykorzystać

jedyną możliwość, którą Karolinie i mnie nasunął szczęśliwy przypadek: otóż po wejściu do

skalnego korytarza odkryliśmy przejście do studni skalnej. Gdyby ta studnia doprowadziła

mnie do miejsca, z którego wzięto posążek, wiedziałbym o wiele więcej: mógłbym ustalić, kto

z członków ekspedycji mógł się tam dostać. Liczyłem na jakieś ślady. Z tym usnąłem.

7. Kiedy rano wstałem i znalazłem Smytrakisa martwego w latarni morskiej,

wiedziałem już na pewno, że mordercą jest Caruthers. A doszedłem do tego na skutek bardzo

prostego rozumowania. Jedyny człowiek, który mógł zabić Gordona, sam został zabity. Poza

tym tylko jedna z obecnych na wyspie osób była na chwilę sam na sam z Gordonem, gdy

opuścił jadalnię, żeby udać się na przystań. Osobą tą był Caruthers, który odprowadził go i

zamknął za nim drzwi. A pokój Caruthersa był tuż przy drzwiach wejściowych. Tylko pozornie

czyn ten wydawał się niemożliwy. Wicher wył zagłuszając wszystko. Gdyby Caruthers uderzył

kamieniem (jednym z tych, które przyniósł dla podparcia drzwi) Gordona w tył głowy, a potem

błyskawicznie wepchnął trupa do swego pokoju, mógł w godzinę później powróciwszy po owe

nieszczęsne liny, zanieść trupa do jaskini, gdy my byliśmy na przystani. Analizowałem to kilka

razy i doszedłem do wniosku, że inaczej być nie mogło. To była jedyna możliwość zabicia

Gordona, a Caruthers jedynym człowiekiem, który mógł tego dokonać.

Ale skąd Caruthers wziął figurkę Pani Labiryntu?

Dlaczego, będąc inteligentnym człowiekiem, nie upozorował nieszczęśliwego

wypadku, co byłoby dla niego z największą korzyścią i dałoby mu poczucie absolutnego

bezpieczeństwa?

8. Chciałem wyruszyć z Karoliną w dół, drogą, którą przebył poprzedniego dnia idąc na

ryby. Przypomniałem sobie, że wracając miał zawieszoną na szyi torbę, w której z łatwością

mógł ukryć figurkę, gdyby znalazł ją nad brzegiem. Ale figurka pochodziła z jaskini. Wobec

tego Caruthers musiał odkryć jaskinie.

Ponieważ korytarz, w którym byliśmy poprzedniego dnia z Karoliną i gdzie znaleźliśmy

owo przejście, znajdował się niemal w prostej linii ponad miejscem, gdzie łowił Caruthers,

postanowiłem zbadać to przejście. Karolina opowie państwu, jaką wartość ma odkryta przez

nas nie naruszona skalna świątynia. Mnie interesowały ślady stóp człowieka, który był w niej

na dzień przed nami. Ślady te doprowadziły nas do drugiego przejścia, którym Caruthers dostał

się do środka. Wszedłem do małej groty, której jeden kraniec kończył się tunelem, opadającym

ku Wodzie. Morze było tuż, tuż. Ku mojemu zdumieniu znalazłem w grocie niedopałki

papierosów. Caruthers nie palił. Niedopałki były greckie, a niektóre zapałki leżały w grocie na

pewno od kilku tygodni. Wtedy zrozumiałem, dlaczego zginął Smytrakis. Caruthers także

zauważył te niedopałki, chociaż wchodząc do groty nie przywiązywał do nich większej wagi.

Jak wiemy, odpływy i przypływy na Morzu Śródziemnym są o wiele mniejsze niż na oceanach.

W tej części morza wynoszą najwyżej kilka stóp. Ale to wystarcza, aby przez dwie godziny na

dobę wejście do tunelu znajdowało się nad powierzchnią wody. Wystarczy wówczas przejść

dwa lub trzy kroki po pas w wodzie unoszącą się ku górze płaszczyzną, aby znaleźć się na

suchym lądzie w małej przytulnej grocie, oświetlonej podczas odpływu wpadającym tu

ś

wiatłem dziennym. To, czego nie dostrzegł grecki latarnik, natychmiast wpadło w oko

zawodowemu archeologowi. W ścianie groty była prostokątna rysa. Caruthers prawdopodobnie

naparł na nią. Ku jego radości blok skalny obrócił się na osi. Oto znalazł się w przybytku Pani

Labiryntu...

Joe urwał na chwilę.

- Przyznaję, że zastanawiałem się nad dwiema sprawami: dlaczego Caruthers wziął ze

sobą na ryby latarkę i czego szukał w grocie, której wejście odsłonił mu odpływ? Myślę, że nie

docenialiśmy go. Był zdolny i potwornie ambitny. Przypuszczał, że Kreteńczycy, będąc ludem

morskim, mogli wykorzystać morze jako bezpośredni próg świątyni. Dlatego wziął ze sobą na

wszelki wypadek. latarkę i dlatego widząc tuż pod powierzchnią wody otwór groty, postanowił

go zbadać. W pierwszej chwili po odkryciu przybytku chciał się zapewne podzielić tą

wiadomością z innymi. Ale natychmiast przyszła inna myśl...

Joe zawahał się.

- Caruthers nie zapomniał o tym, że kiedyś posiadał względy pani Gordon. Szczerze

mówiąc, liczył zapewne na to, że nigdy ich nie utracił. Gdyby mógł pozbyć się Gordona,

pozyskując równocześnie jego fortunę, która pozwoliłaby mu później przedsięwziąć

samodzielną wyprawę na Keros, zawartość przybytku uczyniłaby go jednym z

najsławniejszych odkrywców naszych czasów. Wiedział o tym, gdy tylko rzucił okiem w głąb

groty i zobaczył nietkniętą, olbrzymią świątynię z tysiącami naczyń i posągów. Myślę, że gdy

rozpoczął drogę powrotną, miał już gotowy plan. Nie wiedział jeszcze, jak zabije Gordona. Z

pomocą przyszedł huragan i okazja, której nie umiał się oprzeć. Caruthers rozumował bardzo

szybko, nawet błyskawicznie, ale popełniał przy tym błędy. Zabiwszy Gordona powrócił do

jadalni. Przewidywał słusznie, że po pewnym czasie wyruszymy na poszukiwanie do przystani.

Ten moment chciał wykorzystać. Ale dopiero powróciwszy po liny zrozumiał, że cała po-

wierzchnia wyspy jest oświetlona reflektorem latarni morskiej. Nie mógł zanieść trupa na brzeg

i cisnąć go w fale, gdyż zobaczyłby go siedzący w latarni Smytrakis, a poza tym nikt oprócz

mnie nie zszedł w dół i wszyscy znajdowali się na skraju płaszczyzny, którą musiał

przemierzyć. Gdyby ktokolwiek z nich obejrzał się, mógłby go dostrzec, niosącego zwłoki ku

urwisku. Czas naglił. Musiał pozbyć się trupa. Pozostawała tylko droga do najbliższej jaskini,

gdzie nie sięgał promień latarni. Caruthers pobiegł do jaskini i złożył tam ciało. Ale w ten

sposób jego początkowy plan zawiódł. Gordon nie był już ofiarą nieszczęśliwego wypadku,

lecz morderstwa. Caruthers nie wiedział, co teraz może nastąpić. Wynosząc umarłego

przypomniał sobie, że ma w pokoju posążek Pani Labiryntu. Musiał się go pozbyć. Złożył go

więc na piersi Gordona. Figurka świadczyła raczej, że nie on jest mordercą. On nie był przecież

w głębi góry razem z nami.

Później, w nocy, przypomniał sobie niedopałki papierosów, które dostrzegł w

zewnętrznej grocie. Smytrakis wiedział o jej istnieniu, a ja krążyłem wokół zbierając

informacje. Mogłem odnaleźć wyjście równie łatwo jak on. Rozumowanie Caruthersa było

teraz proste: jeśli Smytrakis zginie, nikt nigdy nie dowie się, że istnieje na pół zalana grota od

strony morza, a w niej wejście do przybytku Pani Labiryntu. Wejście do groty było

zamaskowane genialnie przez Naturę. Ale Smytrakis znał je. Gdyby powiedział mi o nim i

gdybyśmy przypadkiem trafili do przybytku, Caruthers stałby się nagle jedynym podejrzanym.

Przypomniał sobie zresztą na pewno, że w przybytku pozostały ślady jego. stóp. Zabił więc

drugiego człowieka i odzyskał spokój... na kilka godzin. To wszystko.

Zapadła cisza.

- Helikopter! - powiedział nagle Mellow. - Podchodzi do lądowania.

- Zapewne odleci pan teraz? - powiedział profesor cicho. - Nie dziwię się panu. To było

okropne. Mary i Pamela także odlatują do kraju.

- A pan? - zapytał Joe.

- Zostanę tu jeszcze. Jest mi potrzebna praca, bardzo mi jest potrzebna. Karolina i

Mellow także chcą zostać ze mną.

- No to i ja, oczywiście, zostanę - Joe uśmiechnął się. - Widzi pan, panie profesorze, ja

naprawdę ją kocham, a chociaż ten, który zmącił spokój Pani Labiryntu, spadł już w otchłań,

wolę być na miejscu, jeżeli ta antyczna dama zechce znowu wpaść w zły humor.